Neo-liberalisme, wat houdt het in?

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 12:53 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Jij bent te jong om deze periode zelf bewust te hebben meegemaakt.

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 13:30 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Dat is een dooddoener.

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 12:53 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Jij bent te jong om deze periode zelf bewust te hebben meegemaakt. Ik ben meer benieuwd of Ryan3 het herkent.

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 13:25 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Je verwacht het onmogelijke. Het vereist het uitpluizen van hetgeen er in de media allemaal is beweerd in deze periode, en wat er in bedrijven allemaal is beweert. Dat is een groot onderzoeksproject, dat veel tijd kost en toegang vereist tot alle archieven waar men deze uitingen bewaard heeft.

Het doet mij denken aan alle eerdere posten op FOK waar posters te hoop lopen tegen iedere poging om de periode 1980-2010 te duiden. Men maakt bezwaar tegen
- ieder label om deze periode van een naam te voorzien (het moet toch een aanduiding hebben),
- het ontbreken van een exacte definitie die een hele periode kenmerkt (geen enkele periode is te vangen in een exacte definitie)
- de duiding niet de vorm heeft van een exact bewijst (niets wordt in de politiek exact bewezen),
- het feit dat mensen die op verschillende aspecten wijzen, niet allemaal hetzelfde zeggen (dat is nooit zo).

Men verbaast zich dat iemand op FOK er geen 10 jaar studie aan heeft geweid voordat hij een topic opent, en geen OP schrijft van 1000 pagina's voorzien van alle verwijzingen naar alle mogelijke bronnen. Kortom, het lijkt erop, dat alleen dit onderwerp aan eisen moet voldoen die iedere individuele fokker boven zijn macht gaat. Onzinnige eisen.

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 13:25 schreef deelnemer het volgende:

Onzinnige eisen.

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 14:15 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Klopt, maar geen interactie waar de bevolking breed aan deelnam. Er was geen serieus publiek debat over deze ontwikkeling, terwijl deze gaande was. Er zit een vrij consistente politieke ideologie achter de retorica in de media, die je kunt karakteriseren als marktfundamentalisme, en vooral uitging van de bestuurselite en ondernemers.

Vanuit de brede bevolking gezien was het eerder te beschouwen als een heropvoeding tot marktmodel-burger, zonder een uitleg waar dit allemaal op beruste. Het was eerder een kwestie van meelopen als je niet buiten de boot wilde vallen. Dat meelopersgedrag stond in sterk contrast met het individualisme dat men propageerde.

Hoezeer grote delen van de bevolking buiten het debat vielen, blijkt bijvoorbeeld uit het feit dat de HRA voor huurders alleen nadelige effecten had. Zo bezien vertegenwoordigde geen van de 150 kamerleden de belangen van de huurders (40% van de bevolking). Zelfs de SP steunde de HRA tot 2 ton, en hoogde al snel dat bedrag op tot 3 ton. Als 40% van de bevolking niet eens vertegenwoordigd wordt, is dat bedenkelijk.

Een soortgelijk verhaal kun je geven van de enorme opmars van flexwerk. Wie vroeg daarom? Of de privatiseringen ....

Nu is het de wal die het schip keert; ons betere inzicht is niet de trendbreker geweest. Nu we fouten moeten erkennen beweert men dat we het allemaal hebben gedaan. Daarvoor, toen alles goed leek te gaan, werd dat succes toegeschreven aan het talent van de bestuurselite. Het is dezelfde redenering die de VVD gaf, toen bleek dat de hypotheekschuld een blok aan de been was geworden. Zij hadden de HRA altijd voorgesteld als een standpunt dat past bij een verantwoordelijke politieke partij, waar geen verstandig mens aan zou willen morrelen. Maar toen het fout ging was het ineens onze collectieve schuld (inclusief de huurders).

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 13:48 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Opvallend aan deze weg is dat het een keiharde markt retoriek uitsloeg naar de gewone bevolking (zie het OP), waarin iedereen zichzelf moest zien te redden in een onbarmhartige competitieve strijd. Harde (economisch) rechtse standpunten domineerde deze ideologie.

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 12:17 schreef deelnemer het volgende:

Rest de vraag:
Kun je het interpreteren als een verkapte klassenstrijd?

.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2016 13:50 schreef deelnemer het volgende:
De banken in Nederland hebben er veel aan bijgedragen dat de totale hypotheekschuld zo hoog is opgelopen (aflossingsvrije hypotheken, verzilveren van de overwaarde). Als je het OP leest is duidelijk dat banken handelde in lijn met de ideologie die politici uitdroegen. Zij hebben geen andere verantwoordelijkheid dan hun winst maximaliseren. Ze waren dus voorbeeldig en onverantwoordelijk. Politici pleitte structureel voor onverantwoordelijk gedrag.

Verder valt uit het OP op te maken dat politici de bevolking niet vertegenwoordigen, maar heropvoeden in lijn met een ideologische agenda. Deze ideologie was geen Nederlandse aangelegenheid, maar voltrok zich in de hele westerse wereld. Nederlandse politici liepen mee in deze trend. Dat was voor hun belangrijker dan de bevolking vertegenwoordigen. Deelnemend aan het internationale politieke spel, was het hun taak om de bevolking in Nederland op het juiste spoor te zetten. De bevolking diende dat op te pikken en mee te spelen, niet zich te laten vertegenwoordigen.

Een politieke partij kan veel terrein veroveren door maximaal gebruikt te maken van de politieke trend. Als de trend keert, en het blijkt achteraf dat men veel gebruikt heeft gemaakt van misleidende propaganda, dan probeert men de politieke schade te beperken. Als daardoor de correctie te beperkt blijft, zodat dat de misleidende propaganda per saldo politieke winst oplevert (je houd de meeste terrein winst vast), dan is dat 'moral hazard'. Misleidende propaganda wordt zo een onderdeel van het repertoire van professionele politieke partijen.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2016 19:05 schreef deelnemer het volgende:

[..]

De HRA is de basisfout. De wens om de belasting te verlagen, en dat via de HRA te spelen, is dom geweest. Het is precies wat politici de burgers verwijten bij referenda (ze slepen er dingen bij die niet aan de orde zijn). Maar goed, politici van de VVD en CDA hebben daar goede verkiezingsuitslagen mee geboekt.

De onwil om belasting te betalen speelt wel voor een deel van de bevolking, maar dat is slechts een klein deel van alle hypotheeknemers. Het bedienen van deze fanatici heeft een groot probleem gecreeerd.

Het is dom geweest, want het belasting voordeel is grotendeels fictief doordat het de huizenprijzen met 30% heeft opgedreven. Dus 52% voordeel bij de rentebetaling, maar 30% nadeel bij de koopsom. Tel uit je winst.

Degenen die er werkelijk voordeel bij hebben gehad, zijn banken, grondspeculanten en politici.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2016 19:50 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Wat bedoelde je dan met je vorige post? Deze:

[..]

quote:

Op zaterdag 13 februari 2016 13:50 schreef deelnemer het volgende:
Deze ideologie was geen Nederlandse aangelegenheid, maar voltrok zich in de hele westerse wereld.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2016 20:30 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

Wat mij vooral opvalt is de opmerkelijke overeenkomsten tussen PvdA en het Britse Labour.

quote:

'Het kapitaal is nu helemaal de baas'

Jan Terlouw, radicaler en somberder dan ooit

INTERVIEWZijn jeugdboek Oorlogswinter verschijnt vandaag in een enorme oplage voor de prijs van 1 euro. En deze maand komt ook de biografie van Jan Terlouw (84) uit. Politiek en samenleving houden de voormalig D66-voorman nog zeer bezig. Met zachte stem bezigt hij krachtige termen.

Door: Jan Tromp 20 februari 2016, 02:00

Al aan de telefoon, bij het maken van de afspraak, zette hij de toon: 'We gaan kapot aan het neoliberalisme. We gaan er helemaal aan kapot.' Zo'n zin blijft hangen, zeker als hij komt uit de mond van Jan Terlouw, politicus van de jaren zeventig en tachtig. Voormalig leider van D66, voormalig minister, voormalig vicepremier. Het waren gepolariseerde tijden tussen links en rechts, maar de houding van Terlouw was er bijna altijd een van matiging en verzoening. Hij werd wel 'de ideale schoonzoon' genoemd.

Terlouw: 'ABN Amro is in 2008 door de overheid van de ondergang gered. Het werd een staatsbank, een bank van ons allemaal. Nu privatiseren ze haar weer. Belachelijk. Is het bankensysteem dan na de crisis van 2008 zo fundamenteel veranderd dat een herhaling van een crisis is uitgesloten? Nee, zou ik denken, bij lange na niet.'

We zitten aan de salontafel in een prachtig koetshuis dat hij en zijn vrouw Alexandra bewonen op een landgoed in Twello, opzij van Deventer. Nog altijd die zachte stem die de drift van zijn woorden tempert.

Hij zegt: 'We hebben van 1945 tot 1990 een fatsoenlijk bancair stelsel gekend, met bankdirecteuren die wisten waar ze voor stonden, namelijk voor een publiek belang, dus geen gekke experimenten. We hebben het tussen 1990 en 2000 laten glippen, er ontstonden in de bankwereld allerlei ondoorzichtige constructies en we hebben ervaren waartoe het heeft geleid. Fundamenteel is er nadien weinig veranderd. Dan zou je als overheid je toch drie keer bedenken voordat je een bank waarin meer dan 20 miljard euro gemeenschapsgeld is gestoken, weer gaat privatiseren.'

WAAROM IS DIE BEDENKING ER DAN NIET?
'Omdat de economie tegenwoordig voor alles gaat. Geld is macht.'

DAT IS GEEN NIEUWS.
'We worden geregeerd door het kapitaal - ik praat niet alleen over Nederland, ik praat over de hele wereld. De politiek is niet meer de baas. Dat zou men nog wel kunnen zijn, maar uiteindelijk laat men zich de wet voorschrijven door het kapitaal.'

Uitzicht op een wiel achter de dijk van de IJssel. Er grazen schapen in de wei. Koeien heeft Terlouw ook. Hij is bijna 85. Alles functioneert. Inderdaad, hij mag niet klagen.

Er verschijnt deze dagen een biografie over hem: Jan Terlouw - Jeugdboekenheld op het Binnenhof (uitg. Boom) luidt de titel. Ofschoon hij uiteindelijk heeft meegewerkt, verschijnt het boek tegen zijn wil. 'Kom maar terug als ik dood ben', had hij tegen auteur Joep Boerboom gezegd.

'Ik wil niet een boek lezen waarin ik op elke bladzijde voorkom. Dat stuit me tegen de borst. Dus ik zal er geen woord over zeggen.'

Wat hem wel goed doet is de nieuwe glorie die Oorlogswinter ten deel valt. Het is naast Koning van Katoren het succesvolste boek van de jeugdboekenschrijver die Terlouw ook is. Vanaf vandaag is Oorlogswinter in honderden boekwinkels voor 1 euro te verkrijgen. Het is een initiatief van de boekhandel met als opzet kinderen vertrouwder te maken met het betere jeugdboek. Elk jaar kiest de branche een nieuw boek; men begint met Oorlogswinter. Er zijn ter gelegenheid van de actie niet minder dan 250 duizend exemplaren gedrukt.

En dan ligt er nog een intrigerend werkstuk op de plank, Het hebzuchtgas. Terlouw schreef het sprookjesachtige verhaal in 2014 als derde deel in de Katoren-reeks. Maar is het eigenlijk wel een kinderboek? Daar zijn Terlouw en zijn uitgever nog niet helemaal uit. De uitgever zag liever een boek over de klimaatverandering, voor kinderen verklaard. Maar dat is Terlouw te zoet. 'Ik wil schrijven over wiens schuld het is.'

In het verhaal zijn de rijke directeuren van Katoren vergiftigd door het hebzuchtgas: er gaat maar één ding boven geld en dat is méér geld. Want andermaal: geld is macht.

Hij vertelt dat hem onlangs was gevraagd om in de kerk van Wilp een lezing te houden over integriteit. Hij had gezegd: nee, weet ik niks van. Maar hoe gaat zoiets, ze houden aan en ten slotte zeg je toch ja, want je wilt niet hooghartig overkomen. Een paar honderd man in die kerk. Zijn verhaal was: als de politiek minder integer is, is de samenleving dat ook. Daar bestaat een wisselwerking tussen.

Terlouw: 'Als je ziet hoe gemakkelijk het geaccepteerd wordt dat politici zich schandelijk gedragen. Het is vrij gewoon geworden. Je zult de verkiezingen er niet door verliezen.'

Hij noemt bij wijze van illustratie de VVD'ers die het veld hebben moeten ruimen, met een bevlekt blazoen. 'Het heeft de partij totaal niet geschaad.'

METEEN MAAR DE OUDEMANNENVRAAG, DIE KUNNEN WE MAAR BETER GEHAD HEBBEN: WAS VROEGER ALLES BETER?
'Ik ben beducht voor die vraag. Maar ik kan niet anders zeggen dan dat het anders was, beter, ja. Gouden handdruk? Dat was je eer te na. Tegenwoordig is dat niet meer zo. Ik heb na mijn pensionering in tal van besturen gezeten en daar te maken gehad met directeuren die moesten vertrekken omdat ze slecht presteerden. Doodgewoon vonden ze het om met een gouden handdruk weg te gaan. De reden was dat het gewoonte was.

'De publieke moraal, onder politici en ook in de samenleving, is echt minder geworden. We zijn minder nauw in onze ingewanden dan vroeger. Vroeger vonden we dingen eerder verkeerd en leugenachtig en hypocriet dan tegenwoordig.'

We komen te spreken over de Amerikaanse verkiezingscampagne. 'Neem die Clintons', zegt hij strijdlustig. 'Tweehonderdduizend dollar voor een lezing. Wat is dat voor moraal? Waarom denk je dat je dat waard bent? Hoe wil je nou president van de Verenigde Staten worden als je zo met geld om gaat?

'De jonge mensen willen Bernie Sanders, de senator uit Vermont en tegenkandidaat van Hillary Clinton. Die hoor je zeggen dat hij in zijn campagne minder met de grote geldmachines van doen heeft, met Wall Street en dat soort contacten. Wat me goed doet, is dat in Amerika jonge mensen op een man van 74 gaan stemmen omdat hij zegt: we moeten het hebben van idealen, we moeten veertig jaar terug, toen we nog niet geheel en al door kapitaal werden geregeerd.

'In de Bijbel staat: eerder gaat een kameel door het oog van de naald dan dat een rijke ingaat in het koninkrijk der hemelen. En er is een volksrijmpje dat zegt: vijf en zes die geven niet, één en twee die kunnen niet, maar vier en drei die geven vrij. Daar zit veel waars in, vind ik. Gewone burgers willen delen. Rijke mensen zijn bijna van nature niet solidair.'

ZELFREDZAAMHEID IS DAN OOK DE MODERNE DEUGD.
'Ik noem het een overheid die niet meer garant staat voor zijn burgers. Kijk naar de Partij van de Arbeid, de partij kwam in 2012 met 38 zetels uit de verkiezingen, nu schommelt men in de peilingen rond de 10. Dan vragen journalisten aan Samsom: hoe komt het, die terugval? Je hoort geen enkele fundamentele verklaring. Ik denk dat het komt doordat ze de zekerheid van een verantwoordelijke overheid hebben laten glippen.

'De klimaatcrisis is een glasheldere illustratie. Eigenlijk weet iedereen wat we zouden moeten doen. Ik zeg als natuurkundige: het probleem is simpel oplosbaar. Simpel. De zon schijnt iedere dag een enorme hoeveelheid energie op de aarde; 98 procent ervan gaat zo weer het heelal in. Het winnen van duurzame energie uit die overvloed is een peuleschil.' Nog eens, met veel nadruk: 'Een peuleschil. Echt waar.'

DE BESTUURSVOORZITTER VAN SHELL ZEI ANDERS LAATST NOG DAT WE VOORLOPIG AFHANKELIJK ZULLEN BLIJVEN VAN FOSSIELE BRANDSTOFFEN.
'Ja, precies. Het kapitaal zegt: dat kan helemaal niet, het zijn dure investeringen, hartstikke moeilijk, het gaat nog jaren duren. Ik zeg als natuurkundige: het is doodsimpel.'

MAAR WAT LET ONS DAN?
'Dat is het gekke: als de politiek de kracht zou opbrengen om te zeggen: jongens, jullie zullen wel moeten, dan geloof ik dat de grote oliemaatschappijen meegaan. Het zijn op zichzelf hartstikke goeie kerels die daar zitten. Als ze weten dat ze voortaan elkaar moeten beconcurreren op duurzaamheid, gaan ze mee. Maar als de politiek dat niet afdwingt, gebeurt het niet.

Een diepe zucht en dan: 'De politiek luistert naar het kapitaal. En het kapitaal heeft er geen zin in.'

TOEN IK U BELDE VOOR DEZE AFSPRAAK ZEI U DAT WE KAPOTGAAN AAN HET NEOLIBERALISME. IS HET ZO ERNSTIG?
'In Amerika bezit nu 1 procent van de bevolking de helft van het nationaal inkomen. Wat voor massieve macht gaat daarachter schuil, denk je?

'Hoe zal het straks zijn als op grote schaal klimaatvluchtelingen naar Europa komen? En die komen hier absoluut als het zo doorgaat. Grote aantallen mensen die verjaagd worden door droogte en door overstromingen.'

U BENT BIJNA 85 EN RADICALER EN SOMBERDER HEB IK U EIGENLIJK NIET EERDER GEHOORD.
'Het ligt niet in mijn aard om pessimistisch te zijn. Ik denk altijd: ach, op een of andere manier komt het wel goed. Bij de pakken neerzitten helpt ook niet. Maar dan moet de politiek zich wel teweerstellen.

'Ik heb op het jubileumcongres van D66 gezegd: jongens, het liberalisme van ons is toe aan een nieuwe bezinning. Ik ben heel erg voor allerlei individuele vrijheden, maar laten we de publieke taak van de overheid alsjeblieft niet veronachtzamen. Pas toch op voor de wet van de jungle.'

Bij het afscheid blijkt dat de vraag hem nog dwars zit. 'Ik hoor nog wel eens om me heen: wat ben je links geworden. Dat is een verkeerde aanname. Ik zei dit soort dingen al in de jaren zeventig. Toen was daar niets radicaal aan. Het is de samenleving die zo rechts is geworden, zo verschrikkelijk rechts.'

http://www.volkskrant.nl/(...)b777f1e3a186cb7ff15f

quote:

Op zaterdag 20 februari 2016 19:22 schreef Bondsrepubliek het volgende:
Vandaag stond er een interview met Jan Terlouw in de Volkskrant over het neoliberalisme.

[..]

quote:

Op zondag 21 februari 2016 09:51 schreef Heilwasser het volgende:
Ach ja. Krijgen we dit weer.

Neoliberalisme is een containerbegrip, iedereen vult het ook nog eens lekker zelf in.

Benoem specifieke problemen en stel oplossingen voor. Semantisch geneuzel heeft niemand wat aan.

quote:

Op woensdag 10 februari 2016 13:12 schreef Janneke141 het volgende:
Neo-liberalisme is een mooi stukje politieke projectie om dingen te duiden waar je het niet mee eens bent. Met de OP kan ik verder niet zo veel.

quote:

Op zaterdag 13 februari 2016 06:43 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

quote:

Op zondag 21 februari 2016 14:55 schreef probeer het volgende:

[..]

[..]

Heeft een van jullie wellicht zin om jullie visie op wat het neo-liberalisme is, hier (in het kort) neer te plempen? Lijkt me enorm interessant.

quote:

Op zondag 21 februari 2016 15:33 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Volgens mij is de "visie" van Tiger dat hij alles wat goed is voor "zijn" economie adopteert en al het andere verwerpt. Hij ziet dat vanuit een puur egoïstisch standpunt. Die indruk kreeg ik uit diverse posts van hem waar de problemen van de kleine MKB ondernemer geventileerd worden.
Hij ontslaat zijn werknemers steevast na 23 maanden en hij is van mening dat iedere Nederlander ZZP'er dient te worden zodat hij ze kan inzetten als "menselijke grondstof".

Hoe hij het zou willen is slecht nieuws voor de rest van ons.

quote:

Op zondag 21 februari 2016 16:24 schreef probeer het volgende:

[..]

Maak dit soort posts nou niet. Je schiet er niets mee op en vervuilt de discussie en mijn vraag, geboren uit oprechte interesse in andermans uitleg.

quote:

Op zondag 21 februari 2016 16:34 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Ok. Sorry. Maar ik vermoed dat dat de enige uitleg is die je gaat krijgen. En dan van mij en niet van hen. Een mooi streven is het wel hoor. Maar ik heb mijn redenen om aan te nemen dat het niet dieper gaat dan puur onversneden eigenbelang.

Dat toegeven gaan ze uiteraard niet doen. Je maakt er denk ik al een te mooi iets van dat als je een "visie" verwacht. Die visie is er helemaal niet. En mijn ervaring met de Tiger is dat hij nooit reageert op oprechte vragen. Janneke wel overigens. Maar zij is m.i. geen hardliner.

En ik zou nog even willen opmerken dat de OP m.i. een super-OP is.
Deze OP getuigt van een diep inzicht en is een hele goede retrospectieve beschrijving van hoe het zo'n beetje gebeurd is.
Wij kunnen dat zelf controleren overigens.
En het getuigt van gemakzucht als je beweert: "ik kan niets met de OP"
M.i. wil je de controleerbare waarheid dan niet onder ogen zien omdat die je niet uitkomt.

quote:

Op zondag 21 februari 2016 02:19 schreef Ryan3 het volgende:

[..]

Okee, Jan Terlouw gaat door de bocht op zijn leeftijd. Mag ik hopen dat-ie nog een beetje invloedrijk is. Maar dat zal wel niet.
Overigens ook een beetje de these die ik al jaren verkondig hier op FOK! dat het fundament natuurlijk al gelegd is in de jaren 90. En mijn idee in Europa vooral omdat de sociaaldemocratie na de crises van de jaren 70/80 zich ging richten op een middenklasse. Als nieuw electoraat. Vervolgens verdwenen de ideologische veren en daarna verdween ook alle toezicht op de cowboys. Het werkte een tijdje en iedereen was blij.

John Travolta's as Jack Stanton in Primary Colors 7

quote:

wonderful scene, really a snapshot in history. shows how at the time during the 1990's the working class was no longer considered relevant and the global economy was only moving in the direction of where labor is cheapest.

quote:

Op zondag 21 februari 2016 21:37 schreef probeer het volgende:
In die zin is de socialist in mij een stuk pessimistischer;

quote:

Op zondag 21 februari 2016 22:10 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

Het juiste woord is realistischer.

quote:

Treurig beeld: langdurige armoede in Nederland hardnekkig

quote:

Nederland telde in 2013 1,25 miljoen armen. Daarvan leefde bijna de helft (595 duizend mensen) minstens drie jaar onder de armoedegrens, het criterium voor langdurige armoede. Dat is bijna 4 procent van de Nederlandse bevolking. Voor de crisis (2007) waren er 850 duizend armen en lag het aantal langdurig armen op nog geen 500 duizend.

Het SCP verwacht niet dat het aantal armen ooit weer naar dat pre-crisisniveau zal dalen, ook niet als de economie verder aantrekt. 'De reden daarvoor is dat steeds meer mensen een flexibel contract hebben of zzp'er zijn', zegt onderzoekster Stella Hoff. Opvallend is dat bijna de helft van de armen (285 duizend) wel betaald werk heeft, maar dat het inkomen dat ze daarmee verdienen niet voldoende is om rond te komen. Langdurig armen moeten het vaak doen met slechte huisvesting en hebben geen geld voor cadeautjes en goede tandheelkundige zorg. En soms is er ook onvoldoende te eten.

quote:

Opvallend is dat bijna de helft van de armen (285 duizend) wel betaald werk heeft, maar dat het inkomen dat ze daarmee verdienen niet voldoende is om rond te komen.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 11:18 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Ze kunnen beter in de bijstand gaan dus.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 11:19 schreef Reya het volgende:

[..]

Dan moet je met een bijstandsuitkering natuurlijk wel rond kunnen komen.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 11:17 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

[..]

Armoede bestaat niet! Stemt ook VVD!

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 11:37 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Dat kan dan ook prima.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 11:53 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Op een gegeven moment houdt het gewoon op.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 11:55 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Je kunt niet zelf besluiten de bijstand in te gaan. Als je wel in de bijstand komt, wordt dat niet geaccepteerd en zul je voortdurend worden blootgesteld aan druk.

quote:

Dat zijn de logische gevolgen van rechtse politieke de standpunten, waar veel fokker eindeloos voor pleiten. Waarover ze zich kwaad maken omdat ze vinden dat dit beleid nog veel harder moet worden. Dat zijn vrij domme standpunten, maar gelden juist hier op FOK vaak als de hoogste wijsheid.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 11:55 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Dat klopt, als je gaat werken raak je alle toeslagen en dergelijke kwijt en werk je praktisch voor niets. Dat zie je hier dus, ondanks het hoge minimumloon zijn er mensen die voor niets werken.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 11:58 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Dat is pure onzin. Meer dan genoeg mensen die gewoon vrijwillig in de bijstand zitten. Mede omdat werken toch niet loont. Waarom zou je gaan werken als je daardoor een hoop dingen inlevert?

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 11:55 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Dat klopt, als je gaat werken raak je alle toeslagen en dergelijke kwijt en werk je praktisch voor niets. Dat zie je hier dus, ondanks het hoge minimumloon zijn er mensen die voor niets werken.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:21 schreef Tomatenboer het volgende:

[..]

Volgens mij weet je niet waarover je spreekt.

Vrijwillig kiezen voor Bijstand is niet mogelijk. In de eerste plaats wordt Bijstand geweigerd als je vrijwillig of door eigen toedoen werkloos bent geraakt, in de 2e plaats wordt je in de Bijstand tegenwoordig actief gevolgd met 'activerings'maatregelen waarbij gemeenten zelf concrete werkplekken gaan aanbieden aan Bijstandsgerechtigden die ze niet mogen weigeren op straffe van een korting of beëindiging van de Bijstand.

quote:

Probleem is vooral dat pakweg 75 tot 80% van de Bijstandsgerechtigden in meer of mindere mate een arbeidsbeperking kent en veelal niet in staat is zelfstandig het minimumloon te verdienen voor een werkgever (was vorige maand een artikel over).

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:39 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Het minimumloon is niet hoog in Nederland.

[ afbeelding ]

http://www.boeckler.de/pd(...)_2013_mldb_v1013.pdf

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:21 schreef deelnemer het volgende:
Hoe reageert de onderklasse op het neoliberalisme?

Volgens het neoliberalisme moet iedereen zichzelf zien te redden. Hoe zwakker je positie hoe moeilijker dat is. Zelfbescherming is dan een vereiste.

Dat je iets aanneemt van anderen, als je het zelf niet goed begrijpt, is natuurlijk een groot risico. Daarmee geef je de controle uit handen, en dat kan alleen in een veilige omgeving. Dat kun je niet doen in een samenleving waarin iedereen slechts uit is op zijn eigen voordeel. Dus, als je weet dat het niet goed weet, doe je net alsof je het wel weet. Dat gedrag zie ik veel.

Voorbeelden:
1. In een discussie kun je argumenten van anderen pareren, door te doen alsof alles een mening is: "Ja, dat mag jij vinden", zeg je dan . Alsof een argument nooit objectieve geldigheid kan hebben.
2. Dat media zouden moeten streven naar objectieve berichtgeving, vind je lachwekkend, want het is interpretatiegevoelig. Toch maakt het wel of niet steven naar objectiviteit een groot verschil. Maar niemand maakt jou wijs, dat jij als individu kan verzuipen in desinformatie, als in een pluriforme media ze allemaal hun eigen propaganda bedrijven. Want je geloofd erboven te staan. Dat geloof erboven te staan, is een vorm van zelfbescherming. Mij maken ze niets wijs .

Zo wordt de samenleving vanzelf onhandelbaar. Terecht overigens, want dat is de prijs die je betaald voor het ondermijnen van de betrouwbaarheid van de samenleving.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:39 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Het minimumloon is niet hoog in Nederland (merk op dat landen zoals Denemarken en Zweden niet eens een wettelijk minimumloon hebben; daar gaat het via de CAO).

[ afbeelding ]

http://www.boeckler.de/pd(...)_2013_mldb_v1013.pdf

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:42 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Volgens dat plaatje anders wel.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:44 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

In vergelijking met West Europese landen niet.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:39 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

En een hoop mensen doen daar leuk aan mee maar hebben geen enkele intentie om weer te gaan werken. Die kiezen er gewoon voor om dat voor lief te nemen.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:46 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Dan ben je toch echt blind ben ik bang. Meer kan ik er niet van maken. West-Europa als geheel heeft hoge minimumlonen en Nederland is daarbij geen uitzondering.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:39 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

En een hoop mensen doen daar leuk aan mee maar hebben geen enkele intentie om weer te gaan werken. Die kiezen er gewoon voor om dat voor lief te nemen.

quote:

Kan je me dat artikel geven? Ik ben wel benieuwd.

quote:

Maar wat vooral opvalt is dat ruim driekwart van al deze mensen een fysieke of psychische beperking heeft.

quote:

Wie verder inzoomt, belandt op een grote verzamelplaats van narigheid en onrendabelen, mensen die niet in staat zijn op eigen benen het minimumloon te verdienen. Een kwart tot een vijfde van de mensen in de bijstand heeft geen beperking. De rest heeft problemen: fysiek (de helft) of psychische problemen (vier op de tien).

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:52 schreef deelnemer het volgende:

[..]

In de VS gaat het minimumloon nu drastisch omhoog.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 12:42 schreef Heilwasser het volgende:

[..]

Vooral samenlevingen moeten zichzelf zien te redden. En hoe doet een samenleving dat? Door het aantal personen dat "zichzelf redt" te maximaliseren.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 14:16 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Het is nog geen gelopen race.

New York's $15 minimum wage would be the highest in the world

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 14:17 schreef Fir3fly het volgende:
Ik zie het niet gebeuren.

En daarnaast, wie zegt dat een hoog minimumloon per se goed is?

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 14:11 schreef Papierversnipperaar het volgende:
Dat kan , maar dan moet je mensen een salaris geven waar ze hun kosten van kunnen betalen. In NL zit de meerderheid aan het staatsinfuus: huursubsidie/HRA, ziektenkostensubsidie, kindersubsidie, ....

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 14:27 schreef deelnemer het volgende:

[..]

De Hypotheekrente aftrek is marktverstorend.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 14:22 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Heb je de link bekeken. Het is al gebeurd in een aantal grote steden.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 14:20 schreef ludovico het volgende:

[..]

Ik zeg dat wel, het is klaar duidelijk dat een minimumloon inkomensongelijkheid doeltreffend aanpakt.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 14:34 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Ik zeg ook niet dat ik het daar mee oneens ben. Probeer het nog eens.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 14:36 schreef ludovico het volgende:

[..]

Ik stel ook nergens dat jij het daar niet mee eens bent?
Rustigggg, niet zo vlug in de verdediging schieten.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 14:38 schreef Fir3fly het volgende:

[..]

Dat impliceer je wel. Ik heb het over de hoogte van een minimumloon, de schaal. Dat het een goed hulpmiddel is zal ik niet betwisten. Ik vraag me simpelweg af of hoger = beter.

quote:

Nederland nog net zo 'ziek' als in 1990

Jule Hinrichs Rob de Lange
zaterdag 17 oktober 2015, 6:00
Update: zaterdag 17 oktober 2015, 9:18
Krantentitel: ‘Nederland is nog net zo ‘ziek’ als in 1990’
Ondanks een lange reeks ingrepen in het sociale zekerheidsstelsel hebben nog steeds heel veel mensen die wel kunnen werken, geen betaalde baan. Vijfentwintig jaar nadat CDA-premier Ruud Lubbers zijn beroemde uitspraak ‘Nederland is ziek’ deed, is het land niet veel 'gezonder' geworden.


Lubbers doelde in 1990 op de 879.000 personen die dat jaar een WAO-uitkering genoten, maar hij trok het probleem breder. In zijn ogen hadden te veel mensen in Nederland een uitkering, terwijl ze in principe geschikt waren om te werken. Bovendien werd de dure WAO misbruikt om overtollig personeel te dumpen. De noodkreet van de CDA-premier was het startschot voor ingrijpende hervormingen, versoberingen en aanscherpingen.

Arbeidsongeschikt

Nu blijkt dat ondanks alle hervormingen nog altijd 820.000 mensen een arbeidsongeschiktheidsuitkering hebben. Daarnaast hebben de maatregelen geleid tot een verschuiving naar andere regelingen. Als ook het aantal bijstands- en werkloosheidsuitkeringen worden meegerekend, is zelfs sprake van een toename en staan ruim 1,6 miljoen mensen aan de kant. De uitstroom vindt voornamelijk plaats naar de algemene ouderdomswet AOW.
Ter relativering: het aantal gewerkte uren is over die periode wel met ongeveer 20% toegenomen en de totale overheidskosten voor de sociale zekerheid zijn flink verminderd, maar het absolute aantal uitkeringsgerechtigden blijkt buitengewoon moeilijk te verlagen.

Allochtonen

'In de jaren tachtig was het een vervangingsvraagstuk', zegt Marco Pastors, directeur Nationaal Programma Rotterdam Zuid, het rijksinitiatief om achterstanden in dat deel van de havenstad weg te werken. 'Ouderen gingen eruit, jongeren kwamen erin. Dat heeft veel geld gekost, maar het systeem bleef gesloten. Nu hebben we meer te maken met vooral laagopgeleide allochtonen die in een uitkeringssituatie zitten. Zij komen niet in aanmerking voor een baan door concurrentie vanuit het buitenland, voornamelijk Oost-Europa. De situatie is dus veel ernstiger dan toen.' Pastors wijst erop dat Rotterdam er in de afgelopen jaren 40.000 arbeidsmigranten uit Oost-Europa bij heeft gekregen, terwijl nog steeds 40.000 mensen in de bijstand heeft zitten.
Het gevoel van urgentie dat Lubbers teweeg wist te brengen ontbreekt nu volgens Pastors. 'De enige verklaring die ik kan bedenken is dat we op dit moment geen politici hebben die het zo scherp durven te formuleren.'

'IJzeren voorraad'

René Paas, voorzitter van Divosa, de vereniging van managers van sociale diensten, schat dat twee derde van de 1,6 miljoen mensen met een uitkering 'in principe' aan het werk kan. 'Zij vormen de "ijzeren voorraad" van de arbeidsmarkt. Verontrustend is dat die groep door de jaren heen niet wezenlijk kleiner wordt, hoewel het beter zou zijn als zij ook zouden werken. Blijkbaar hebben we stilzwijgend afgesproken dat we die mensen thuis laten zitten met een uitkering. Dat is ook "ziek" te noemen.'

quote:

Nederland nog steeds 'ziek'

Van de hoofdredactie
maandag 19 oktober 2015, 6:00
Update: maandag 19 oktober 2015, 16:16
Krantentitel: ‘Nederland nog steeds ‘ziek’’

Het zal te maken hebben met de menselijke natuur om bepaalde niveaus van narigheid te accepteren als een ‘fact of life’.

Dat geldt blijkbaar ook voor de ruim 1,6 miljoen Nederlanders die een of andere uitkering genieten, zo stond zaterdag in het FD te lezen. Ruim twee derde zou volgens diverse experts met een steuntje in de rug aan het werk kunnen. We hebben er ons stilzwijgend bij neergelegd dat deze groep op de reservebank van de arbeidsmarkt zit en daar waarschijnlijk nooit van af komt.

Het schokkende is dat deze groep ongeveer dezelfde omvang heeft als 25 jaar geleden. Waarbij wel aangetekend moet worden dat het aantal gewerkte uren sindsdien flink is toegenomen. In 1990 deed de toenmalige premier Lubbers zijn beroemde uitspraak ‘Nederland is ziek’. De CDA-leider doelde op de 879.000 mensen die dat jaar een WAO-uitkering genoten, maar trok het probleem breder. In zijn ogen hadden te veel mensen in Nederland een uitkering, terwijl ze in principe geschikt waren om te werken. Bovendien was het duidelijk dat werkgevers en werknemers samen gemene zaak maakten door overtollig personeel massaal in de riante WAO te dumpen.

Wat volgde, was een aantal jaren van hevige debatten over terechte of onterechte verworvenheden, gevolgd door een ingrijpend proces van versobering, aanscherping en zelfs gehele of gedeeltelijke privatisering van regelingen. Het resultaat kent enige lichtpuntjes. De totale kosten voor onze sociale zekerheid zijn afgenomen.

Daar staat tegenover dat we er nauwelijks in slagen de ‘ijzeren voorraad’ inactieven met een uitkering te verkleinen. Politici die wijzen op de grote uitstroomcijfers uit de WIA (de opvolger van de WAO) houden zichzelf voor de gek. Ruim twee derde glijdt geruisloos naar een ander loket, namelijk dat van de AOW.

Uiteraard komen de banen niet als bij toverslag tevoorschijn. Niettemin stemt de stand anno 2015 tot somberheid én tot nadenken. Waar politiek en bedrijfsleven de mond vol hebben van innovatie en disruptie, mag meer creativiteit worden verwacht met het terugdringen van het aantal personen met een uitkering. Nog steeds ligt er een uitdaging om de vele miljarden die er jaarlijks aan uitkeringen worden uitgegeven op een andere en productievere wijze te bestemmen.

Dit is het dagelijkse commentaar van de hoofdredactie van het FD.

quote:

Slechts weinigen komen nog los van de uitkering

Rob de Lange Jule Hinrichs
zaterdag 17 oktober 2015, 6:00
Wie in Nederland eenmaal in een regeling voor arbeidsongeschiktheid terecht is gekomen, komt daar niet snel meer uit. Een analyse van de cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek en andere instanties door het FD wijst dat uit.

Al een aantal jaren krijgen ongeveer 58.000 mensen voor het eerst een uitkering wegens arbeidsongeschiktheid (WAO). Het aantal 'uitstromers' is een fractie lager, rond de 55.000. Van die groep is er echter voor gemiddeld slechts zo’n 6200 mensen per jaar sprake van herstel, dus 11% à 12%. In ongeveer 65% van de gevallen stopt de WAO-uitkering omdat de pensioengerechtigde leeftijd is behaald. De rest zit in de categorie overigen, dat zijn veelal mensen waarvan de uitkering om een andere reden is stopgezet of die nu een andere uitkering krijgen.

Ondanks alle inspanningen van de overheid om mensen uit een uitkering weer in een baan te krijgen, zijn voor de arbeidsongeschiktheid de resultaten mager. Wie eenmaal in de WAO zit, komt daar heel moeilijk uit en zal er in veel gevallen tot zijn of haar 'pensioen' in blijven.

Oud-premier Ruud Lubbers zei 25 jaar geleden bij de opening van het academisch jaar in Nijmegen: 'Als men de statistieken van arbeidsongeschiktheid, ziekteverzuim, drop-outs en daaraan gerelateerde werkloosheid in ons land bestudeert, moet men erkennen dat ons land ziek is. Daarom moeten wij opnieuw spreken van een sociale kwestie en moeten wij vaststellen dat de politiek dit probleem, net als honderd jaar geleden, niet alleen aankan.'

Beroepsbevolking gegroeid

Lubbers had het over inactieven in de brede zin. Vorig jaar waren in Nederland 1,678 miljoen mensen afhankelijk van een uitkering wegens arbeidsongeschiktheid of werkloosheid, of van de bijstand. In 1990 waren dat er minder:1,606 miljoen. Met iets over de 1,8 miljoen werd in 1994 de top bereikt.

De absolute getallen vertekenen echter het beeld, want sinds 1990 is de beroepsbevolking sterk gegroeid. De toename van het aantal gewerkte uren valt lager uit doordat in Nederland de groei van deeltijdarbeid fors is geweest. Door groei van de beroepsbevolking en door een sterk toegenomen deelname van vrouwen aan de arbeidsmarkt weegt de last van de uitkeringen minder zwaar. Sinds 1990 is de beroepsbevolking met 30% toegenomen, voor het aantal gewerkte uren, het zogenoemde 'arbeidsvolume', blijft de plus met 23% een stuk geringer.

Niet veel opgeschoten

Economen en politici onderschrijven de stelling dat Nederland weinig is opgeschoten sinds 1990

Economen en (ex)-politici onderschrijven de stelling dat Nederland niet veel is opgeschoten sinds 1990. Velen wijzen op het afschaffen van de wet Pemba (premiedifferentiatie en marktwerking bij arbeidsongeschiktheid), die in 1998 in werking was gegaan. Die wet had toen vrijwel meteen effect. De invoering leidde tot een sterke daling van het aantal arbeidsongeschikten én tot hoge kosten bij de werkgevers. In het najaarsakkoord 2004 is het kabinet Balkenende gezwicht voor de druk van sociale partners — overigens na een SER-advies waar werkgevers en werknemers handjeklap hebben gespeeld — en werd de wet Pemba afgeschaft. Vanaf dat moment verdween de prikkel mensen aan het werk te zetten en liepen de aantallen weer op.

Nog steeds gaat een groot deel van de overheidsuitgaven op aan sociale zekerheid. Uit de laatste Miljoenennota blijkt hoe de uitgaven zijn verdeeld: van de ¤ 260 mrd euro die in 2016 door de staat worden uitgegeven, gaat ruim ¤ 150 mrd naar zorg en uitkeringen. Bijna 60% van alle uitgaven. Ter vergelijking: aan onderwijs geeft Nederland ¤ 34 mrd uit.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 15:05 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Waarom mag een koper zijn woonlasten aftrekken van de belasting en een huurder niet?

Iemand krijgt de extra koopkracht die de HRA oplevert alleen als hij een huis koopt. Dat maakt huizen relatief goedkoop voor de koper. Maar zolang het aanbod niet reageert op de extra koopkracht door het aanbod te verhogen, drijft het alleen de prijs van de woning op. In Nederland betaalde je op het hoogtepunt ongeveer 30% teveel voor een woning. Als de koopsom 30% hoger ligt, moet je nog maar eens uitrekenen hoeveel voordeel de HRA je oplevert. De maandlasten zijn dan nog steeds lager dan zonder HRA en prijsopdrijving, maar de tijd die je nodig hebt voor de aflossing neemt ook toe. Geld vloeit vooral naar grondspeculatie (de opdrijving van de huizenprijs gaat zitten in de grondprijs van bouwgrond) en de banken (hogere hypotheken). Zeventig procent van de totale winst van de grote banken in Nederland is tegenwoordig winst op hypotheken. Als huizenkoper fungeer je als doorgeefluik op de route waarlangs het geld uit de schatkist vloeit naar grondspeculanten en banken. Omdat je het geld daarbij door jouw handen gaat, lijkt het alsof jij het krijgt.

quote:

Welliswaar is de huur belast bij de BV, maar daar staat tegenover dat de kosten (incl. financiering) aftrekbaar zijn.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 18:04 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Je hebt bij regelingen altijd dat situaties, die zeer vergelijkbaar zijn, zo anders behandeld worden dat de redelijk zoekt lijkt. Regelingen kunnen, naar hun aard, nooit meer dan lapmiddelen zijn.

Zo blijkt vanuit het gezichtspunt van de consument dat de koper zijn woonlasten mag aftrekken en de huurder niet. En daar lijkt ook geen goede grond voor te zijn. Een ander vergelijk, een andere conclusie.

Zo kun je voor verbeteringen in je eigen situatie pleiten, je hele leven lang. Maar los daarvan is de HRA, in termen van het effect, slecht economisch beleid.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 21:12 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Ik zie een huis ook niet als inkomen. Overigens is de prijs die de koper daarvoor betaalt een schijntje vergeleken bij de werkelijke uitgave besparing (nl de huur van een woning). Als je het huis volledig hebt afgelost betaal je geen huurwaarde forfait.

Kijk eens naar de huurder. Die draagt via de belastingen bij aan de HRA, helpt zo mee de huizenprijs op te drijven en krijgt daar een huurverhoging voor terug.

quote:

Op dinsdag 1 maart 2016 21:19 schreef deelnemer het volgende:
Dat is een goed punt. Het bevordert schulden en geleend geld is altijd duurder dan normaal (het verschil is de winst van de bank).

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 15:55 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Daar heb ik nog over na gedacht. Het antwoord is volgens mij:

Façades en dubbelspel

Stel, een uitkeringgerechtigde wordt verteld, dat om het minste of geringste zijn uitkering wordt stopgezet, zoals het missen van een afspraak. Als je bij de uitkeringsinstantie achter de schermen vraag of ze daadwerkelijk spelen met de bestaanszekerheid van mensen, dan verzekeren ze je dat ze zoiets niet echt doen. Ze zijn humaan, maar ook verstandig. Zo verstandig, dat ze een actief ontmoedigingsbeleid voeren, waarmee ze willen voorkomen dat mensen te gemakkelijk in een uitkering blijven hangen. Dat werkt alleen als de stok geloofwaardig overkomt. De uitkeringsinstantie speelt een dubbelrol.

Als de uitkeringsgerechtigde stelt dat hij niet humaan behandeld wordt, heeft hij dan ongelijk? Nee, want hij kijkt tegen een façade aan dat zich werkelijk inhumaan naar hem toe opstelt.

Heeft de uitkeringsinstantie gelijk dat zij humaan handelt? Als de uitkeringsgerechtigde door de façade heen kon kijken, dan wel. Maar, dat is juist niet de bedoeling. Conclusie: Nee.

De rest van de samenleving kent de overheid niet in deze gedaante. Zij worden humaner behandeld. Men behandelt een bevolkingsgroep apart. Het is apartheidsbeleid in een notendop.

Façades creëren een dubbelspel, waarin vragen naar de situatie (bijvoorbeeld, zijn wij humaan?) niet meer te beantwoorden zijn, zolang het dubbelspel niet wordt doorzien. Dat geldt voor alle politiek die berust op dubbelspel.

Iedere burger heeft te maken met dubbelspel. Het is al onderdeel van ons gewone sociale gedrag onderling (neem bijvoorbeeld de opvoeding van kinderen, neem Sinterklaas). Organisaties werken bewust met façades. Dat is een onderbelicht aspect, dat het denken over de samenleving blokkeert. Dat is ook de kern van het elite-verhaal. De gewone burger kijkt tegen façades aan. Als er dan problemen ontstaan:
1. kan de burger de situatie vaak niet duiden.
2. zijn complottheorien onvermijdelijk
3. en als duidelijk wordt dat er fouten zijn gemaakt, kun je niet verkopen dat we het samen hebben gedaan.

Daarom is een open publiek debat noodzakelijk, zodat burgers meegenomen wordt in de werkelijke gang van zaken, de politiek een gemeenschappelijk proces is, waarin iedereen iets oppikt van wat anderen hebben meegemaakt, terwijl hij met zijn straatje bezig was. Façades en dubbelspel zijn daarin de hond in de pot.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 16:57 schreef deelnemer het volgende:
Huis-tuin-en-keuken filosofie.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 03:00 schreef deelnemer het volgende:
De ene groep verovert terrein op de andere groep. De machthebber is degene die blijkbaar kan beschikken over de macht van de groep. De machthebber is zelf niet bij machte de grens te verleggen. De enige vraag is, of iemand legitiem kan beschikken over de macht van de groep.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 18:56 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Ook niet als de leden van de groep worden afgekocht met een salaris, waar ze vrijwillig mee akkoord zijn gegaan, zoals in een bedrijf. In dat geval claimt een bedrijf dat het legitiem beschikt over de macht van de groep en kan ze ieder lid aansturen.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 18:09 schreef Drieklank het volgende:
Samengevat: hoe meer ons eigen denken ter discussie staat, hoe meer we ons daar aan gaan vasthouden. Een open publiek debat zou daarom weleens averechts kunnen werken.

quote:

Op vrijdag 4 maart 2016 22:19 schreef deelnemer het volgende:

[..]

Inderdaad. Via het prijsmechanisme werken mensen ook samen. Om het prijsmechanisme te laten werken, moet je de samenwerking beperken tot het prijsmechanisme. Uit die beperking ontstaan coordinatie problemen, die je wel kunt oplossen met een andere vorm van samenwerking, nl via groepsbesluiten (politiek dus). Of je de samenwerking wilt beperken tot het prijsmechanisme of niet, is al een groepsbesluit (dus daar ontkom je niet aan).

quote:

Op zaterdag 12 maart 2016 18:49 schreef Klopkoek het volgende:
Documentaire is 1,5 jaar oud, maar dit laat neoliberalisme in de praktijk zien:
http://www.npo.nl/2doc/05-08-2014/VPWON_1229948

'Neoliberalisme' c.q. aandeelhouderswaardemaximalisatie snijdt door de huidskleuren heen in Zuid Afrika, met doden en massaslachtingen tot gevolg. Het is 'maar' 50 minuten lang. Zeer de moeite van het bekijken waard...

quote:

Op zaterdag 12 maart 2016 18:52 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Christenziele... Die eerste beelden al.
Zij zijn het ergens niet mee eens dus daarom is het prijsschieten door de politie op deze mensen.
Met machinegeweren.
Echt ongelofelijk. Maar het gebeurt echt.
Moet je maar niet zo dwars zijn. Dan mag je afgeschoten worden.

Ondertussen houden we ons liever bezig met triviale zaken. Zoals de Amerikaanse verkiezingen.

quote:

Occupy Buenos Aires: the workers' movement that transformed a city, and inspired the world

quote:

Most importantly, the cooperative movement has diversified to take in not only hotels such as Bauen but restaurants, trash collection, construction, health, education, media and transport. Not all have been successful, but on the whole it has worked out. Now, however, many are worried that Argentina’s new right wing president will put a stop to these models.

quote:

Populisme wordt gevoed door sociale uitsluiting

OPINIEDonald Trump voedt zich met hetzelfde volkssentiment als Geert Wilders. De basis daarvoor is gelegd door neoliberale hervormingen.

Jonathan Mijs is promovendus op de afdeling sociologie van Harvard University. 26 maart 2016, 14:00

We vermaken ons in Europa graag met Amerikaanse toestanden en Donald Trump bedient ons op onze wenken: als een olifant beweegt hij door de politieke porseleinkast. Maar hoe Amerikaans is het politieke schouwspel waaraan wij ons vergapen?

We doen er goed aan eens in de spiegel te kijken: de Amerikanen hebben Trump, maar wij hebben Wilders, de Fransen Front National, de Noren hun Fremskrittspartiet, de Denen de Folkeparti, de Zwitsers de Schweizerische Volkspartei, de Duitsers sinds kort het Alternative für Deutschland en de lijst loopt nog lang door.

Zo bezien is het fenomeen Trump niet uniek, noch Amerikaans: Trump is de exponent van een populistische wind die sinds de val van de Muur door het Westen waait. Hij geeft uiting aan een algemeen ressentiment en wantrouwen in de democratische vertegenwoordiging waaraan, na de marginalisering van de fascistische en communistische bewegingen, het populisme het beste gehoor geeft.

In een recent onderzoek leggen mijn coauteurs en ik een link tussen de opkomst van het populisme en het neoliberaal gedachtegoed dat zich in de laatste drie decennia van het Westen heeft meester gemaakt. De vermarkting van het onderwijs, de gezondheidszorg en andere diensten laat weinig heel van traditionele verwachtingen, gemeenschapszin en solidariteit. Marktwerking legt de verantwoordelijk voor winst en verlies bij het individu en in de wereldwijde concurrentie om kapitaal en arbeid is geen plaats voor sympathie.

Zondebokken

Onder de druk van deze ontwikkelingen en een algeheel gevoel van machteloosheid worden zondebokken aangewezen: met name nieuwkomers en reeds gemarginaliseerde groepen moeten het ontgelden. Populistische partijen voeden zich met deze sentimenten en geven er hun eigen draai aan: politici wakkeren de vrees voor vreemdelingen aan en/of stellen de belangen van gemarginaliseerde autochtonen boven alles.

Ons onderzoek laat zien dat neoliberale hervormingen samengaan met toenemende sociale uitsluiting. Zo scheppen dergelijke hervormingen een klimaat waarin het populisme gedijd. Wie daarvan de dupe is, hangt af van de politiek-historische identiteit van een land en regio.

Gemiddeld genomen zien we dat de mate van neoliberalisering in Oost-Europa, sinds de val van de Muur tot nu, samengaat met een toenemende uitsluiting van arme burgers. Oost-Europese armen krijgen in toenemende mate de schuld van hun eigen misère.

In West-Europa zijn moslims de zondebok: de vrees voor en uitsluiting van moslims is het sterkst in landen waar de afgelopen decennia met de grootste vaart neoliberale hervormingen zijn uitgerold. In die landen horen arme autochtonen er juist wél bij.

Welbeschouwd vergapen we ons op televisie dus aan Europese toestanden die het tot Amerika hebben geschopt. Door Trump te scharen onder Wilders en de zijnen krijgen we een betere kijk op het volkssentiment waarmee beiden zich voeden en het overheidsbeleid dat daarvoor de bodem heeft gelegd.

Jonathan Mijs is promovendus op de afdeling sociologie van Harvard University.

quote:

Neoliberalism – the ideology at the root of all our problems | Books | The Guardian

Financial meltdown, environmental disaster and even the rise of Donald Trump – neoliberalism has played its part in them all. Why has the left failed to come up with an alternative?

Financial meltdown, environmental disaster and even the rise of Donald Trump – neoliberalism has played its part in them all. Why has the left failed to come up with an alternative?

Imagine if the people of the Soviet Union had never heard of communism. The ideology that dominates our lives has, for most of us, no name. Mention it in conversation and you’ll be rewarded with a shrug. Even if your listeners have heard the term before, they will struggle to define it. Neoliberalism: do you know what it is?

Its anonymity is both a symptom and cause of its power. It has played a major role in a remarkable variety of crises: the financial meltdown of 2007‑8, the offshoring of wealth and power, of which the Panama Papers offer us merely a glimpse, the slow collapse of public health and education, resurgent child poverty, the epidemic of loneliness, the collapse of ecosystems, the rise of Donald Trump. But we respond to these crises as if they emerge in isolation, apparently unaware that they have all been either catalysed or exacerbated by the same coherent philosophy; a philosophy that has – or had – a name. What greater power can there be than to operate namelessly?

So pervasive has neoliberalism become that we seldom even recognise it as an ideology. We appear to accept the proposition that this utopian, millenarian faith describes a neutral force; a kind of biological law, like Darwin’s theory of evolution. But the philosophy arose as a conscious attempt to reshape human life and shift the locus of power.

Neoliberalism sees competition as the defining characteristic of human relations. It redefines citizens as consumers, whose democratic choices are best exercised by buying and selling, a process that rewards merit and punishes inefficiency. It maintains that “the market” delivers benefits that could never be achieved by planning.

Attempts to limit competition are treated as inimical to liberty. Tax and regulation should be minimised, public services should be privatised. The organisation of labour and collective bargaining by trade unions are portrayed as market distortions that impede the formation of a natural hierarchy of winners and losers. Inequality is recast as virtuous: a reward for utility and a generator of wealth, which trickles down to enrich everyone. Efforts to create a more equal society are both counterproductive and morally corrosive. The market ensures that everyone gets what they deserve.

We internalise and reproduce its creeds. The rich persuade themselves that they acquired their wealth through merit, ignoring the advantages – such as education, inheritance and class – that may have helped to secure it. The poor begin to blame themselves for their failures, even when they can do little to change their circumstances.

Never mind structural unemployment: if you don’t have a job it’s because you are unenterprising. Never mind the impossible costs of housing: if your credit card is maxed out, you’re feckless and improvident. Never mind that your children no longer have a school playing field: if they get fat, it’s your fault. In a world governed by competition, those who fall behind become defined and self-defined as losers.

Related: Neoliberalism has brought out the worst in us | Paul Verhaeghe

Among the results, as Paul Verhaeghe documents in his book What About Me? are epidemics of self-harm, eating disorders, depression, loneliness, performance anxiety and social phobia. Perhaps it’s unsurprising that Britain, in which neoliberal ideology has been most rigorously applied, is the loneliness capital of Europe. We are all neoliberals now.

***

The term neoliberalism was coined at a meeting in Paris in 1938. Among the delegates were two men who came to define the ideology, Ludwig von Mises and Friedrich Hayek. Both exiles from Austria, they saw social democracy, exemplified by Franklin Roosevelt’s New Deal and the gradual development of Britain’s welfare state, as manifestations of a collectivism that occupied the same spectrum as nazism and communism.

In The Road to Serfdom, published in 1944, Hayek argued that government planning, by crushing individualism, would lead inexorably to totalitarian control. Like Mises’s book Bureaucracy, The Road to Serfdom was widely read. It came to the attention of some very wealthy people, who saw in the philosophy an opportunity to free themselves from regulation and tax. When, in 1947, Hayek founded the first organisation that would spread the doctrine of neoliberalism – the Mont Pelerin Society – it was supported financially by millionaires and their foundations.

With their help, he began to create what Daniel Stedman Jones describes in Masters of the Universe as “a kind of neoliberal international”: a transatlantic network of academics, businessmen, journalists and activists. The movement’s rich backers funded a series of thinktanks which would refine and promote the ideology. Among them were the American Enterprise Institute, the Heritage Foundation, the Cato Institute, the Institute of Economic Affairs, the Centre for Policy Studies and the Adam Smith Institute. They also financed academic positions and departments, particularly at the universities of Chicago and Virginia.

As it evolved, neoliberalism became more strident. Hayek’s view that governments should regulate competition to prevent monopolies from forming gave way – among American apostles such as Milton Friedman – to the belief that monopoly power could be seen as a reward for efficiency.

Something else happened during this transition: the movement lost its name. In 1951, Friedman was happy to describe himself as a neoliberal. But soon after that, the term began to disappear. Stranger still, even as the ideology became crisper and the movement more coherent, the lost name was not replaced by any common alternative.

At first, despite its lavish funding, neoliberalism remained at the margins. The postwar consensus was almost universal: John Maynard Keynes’s economic prescriptions were widely applied, full employment and the relief of poverty were common goals in the US and much of western Europe, top rates of tax were high and governments sought social outcomes without embarrassment, developing new public services and safety nets.

But in the 1970s, when Keynesian policies began to fall apart and economic crises struck on both sides of the Atlantic, neoliberal ideas began to enter the mainstream. As Friedman remarked, “when the time came that you had to change ... there was an alternative ready there to be picked up”. With the help of sympathetic journalists and political advisers, elements of neoliberalism, especially its prescriptions for monetary policy, were adopted by Jimmy Carter’s administration in the US and Jim Callaghan’s government in Britain.

After Margaret Thatcher and Ronald Reagan took power, the rest of the package soon followed: massive tax cuts for the rich, the crushing of trade unions, deregulation, privatisation, outsourcing and competition in public services. Through the IMF, the World Bank, the Maastricht treaty and the World Trade Organisation, neoliberal policies were imposed – often without democratic consent – on much of the world. Most remarkable was its adoption among parties that once belonged to the left: Labour and the Democrats, for example. As Stedman Jones notes, “it is hard to think of another utopia to have been as fully realised.”

***

It may seem strange that a doctrine promising choice and freedom should have been promoted with the slogan “there is no alternative”. But, as Hayek remarked on a visit to Pinochet’s Chile – one of the first nations in which the programme was comprehensively applied – “my personal preference leans toward a liberal dictatorship rather than toward a democratic government devoid of liberalism”. The freedom that neoliberalism offers, which sounds so beguiling when expressed in general terms, turns out to mean freedom for the pike, not for the minnows.

Freedom from trade unions and collective bargaining means the freedom to suppress wages. Freedom from regulation means the freedom to poison rivers, endanger workers, charge iniquitous rates of interest and design exotic financial instruments. Freedom from tax means freedom from the distribution of wealth that lifts people out of poverty.

As Naomi Klein documents in The Shock Doctrine, neoliberal theorists advocated the use of crises to impose unpopular policies while people were distracted: for example, in the aftermath of Pinochet’s coup, the Iraq war and Hurricane Katrina, which Friedman described as “an opportunity to radically reform the educational system” in New Orleans.

Where neoliberal policies cannot be imposed domestically, they are imposed internationally, through trade treaties incorporating “investor-state dispute settlement”: offshore tribunals in which corporations can press for the removal of social and environmental protections. When parliaments have voted to restrict sales of cigarettes, protect water supplies from mining companies, freeze energy bills or prevent pharmaceutical firms from ripping off the state, corporations have sued, often successfully. Democracy is reduced to theatre.

Another paradox of neoliberalism is that universal competition relies upon universal quantification and comparison. The result is that workers, job-seekers and public services of every kind are subject to a pettifogging, stifling regime of assessment and monitoring, designed to identify the winners and punish the losers. The doctrine that Von Mises proposed would free us from the bureaucratic nightmare of central planning has instead created one.

Neoliberalism was not conceived as a self-serving racket, but it rapidly became one. Economic growth has been markedly slower in the neoliberal era (since 1980 in Britain and the US) than it was in the preceding decades; but not for the very rich. Inequality in the distribution of both income and wealth, after 60 years of decline, rose rapidly in this era, due to the smashing of trade unions, tax reductions, rising rents, privatisation and deregulation.

The privatisation or marketisation of public services such as energy, water, trains, health, education, roads and prisons has enabled corporations to set up tollbooths in front of essential assets and charge rent, either to citizens or to government, for their use. Rent is another term for unearned income. When you pay an inflated price for a train ticket, only part of the fare compensates the operators for the money they spend on fuel, wages, rolling stock and other outlays. The rest reflects the fact that they have you over a barrel.

Those who own and run the UK’s privatised or semi-privatised services make stupendous fortunes by investing little and charging much. In Russia and India, oligarchs acquired state assets through firesales. In Mexico, Carlos Slim was granted control of almost all landline and mobile phone services and soon became the world’s richest man.

Financialisation, as Andrew Sayer notes in Why We Can’t Afford the Rich, has had a similar impact. “Like rent,” he argues, “interest is ... unearned income that accrues without any effort”. As the poor become poorer and the rich become richer, the rich acquire increasing control over another crucial asset: money. Interest payments, overwhelmingly, are a transfer of money from the poor to the rich. As property prices and the withdrawal of state funding load people with debt (think of the switch from student grants to student loans), the banks and their executives clean up.

Sayer argues that the past four decades have been characterised by a transfer of wealth not only from the poor to the rich, but within the ranks of the wealthy: from those who make their money by producing new goods or services to those who make their money by controlling existing assets and harvesting rent, interest or capital gains. Earned income has been supplanted by unearned income.

Neoliberal policies are everywhere beset by market failures. Not only are the banks too big to fail, but so are the corporations now charged with delivering public services. As Tony Judt pointed out in Ill Fares the Land, Hayek forgot that vital national services cannot be allowed to collapse, which means that competition cannot run its course. Business takes the profits, the state keeps the risk.

The greater the failure, the more extreme the ideology becomes. Governments use neoliberal crises as both excuse and opportunity to cut taxes, privatise remaining public services, rip holes in the social safety net, deregulate corporations and re-regulate citizens. The self-hating state now sinks its teeth into every organ of the public sector.

Perhaps the most dangerous impact of neoliberalism is not the economic crises it has caused, but the political crisis. As the domain of the state is reduced, our ability to change the course of our lives through voting also contracts. Instead, neoliberal theory asserts, people can exercise choice through spending. But some have more to spend than others: in the great consumer or shareholder democracy, votes are not equally distributed. The result is a disempowerment of the poor and middle. As parties of the right and former left adopt similar neoliberal policies, disempowerment turns to disenfranchisement. Large numbers of people have been shed from politics.

Chris Hedges remarks that “fascist movements build their base not from the politically active but the politically inactive, the ‘losers’ who feel, often correctly, they have no voice or role to play in the political establishment”. When political debate no longer speaks to us, people become responsive instead to slogans, symbols and sensation. To the admirers of Trump, for example, facts and arguments appear irrelevant.

Judt explained that when the thick mesh of interactions between people and the state has been reduced to nothing but authority and obedience, the only remaining force that binds us is state power. The totalitarianism Hayek feared is more likely to emerge when governments, having lost the moral authority that arises from the delivery of public services, are reduced to “cajoling, threatening and ultimately coercing people to obey them”.

***

Like communism, neoliberalism is the God that failed. But the zombie doctrine staggers on, and one of the reasons is its anonymity. Or rather, a cluster of anonymities.

The invisible doctrine of the invisible hand is promoted by invisible backers. Slowly, very slowly, we have begun to discover the names of a few of them. We find that the Institute of Economic Affairs, which has argued forcefully in the media against the further regulation of the tobacco industry, has been secretly funded by British American Tobacco since 1963. We discover that Charles and David Koch, two of the richest men in the world, founded the institute that set up the Tea Party movement. We find that Charles Koch, in establishing one of his thinktanks, noted that “in order to avoid undesirable criticism, how the organisation is controlled and directed should not be widely advertised”.

The words used by neoliberalism often conceal more than they elucidate. “The market” sounds like a natural system that might bear upon us equally, like gravity or atmospheric pressure. But it is fraught with power relations. What “the market wants” tends to mean what corporations and their bosses want. “Investment”, as Sayer notes, means two quite different things. One is the funding of productive and socially useful activities, the other is the purchase of existing assets to milk them for rent, interest, dividends and capital gains. Using the same word for different activities “camouflages the sources of wealth”, leading us to confuse wealth extraction with wealth creation.

A century ago, the nouveau riche were disparaged by those who had inherited their money. Entrepreneurs sought social acceptance by passing themselves off as rentiers. Today, the relationship has been reversed: the rentiers and inheritors style themselves entre preneurs. They claim to have earned their unearned income.

These anonymities and confusions mesh with the namelessness and placelessness of modern capitalism: the franchise model which ensures that workers do not know for whom they toil; the companies registered through a network of offshore secrecy regimes so complex that even the police cannot discover the beneficial owners; the tax arrangements that bamboozle governments; the financial products no one understands.

The anonymity of neoliberalism is fiercely guarded. Those who are influenced by Hayek, Mises and Friedman tend to reject the term, maintaining – with some justice – that it is used today only pejoratively. But they offer us no substitute. Some describe themselves as classical liberals or libertarians, but these descriptions are both misleading and curiously self-effacing, as they suggest that there is nothing novel about The Road to Serfdom, Bureaucracy or Friedman’s classic work, Capitalism and Freedom.

***

For all that, there is something admirable about the neoliberal project, at least in its early stages. It was a distinctive, innovative philosophy promoted by a coherent network of thinkers and activists with a clear plan of action. It was patient and persistent. The Road to Serfdom became the path to power.

Neoliberalism’s triumph also reflects the failure of the left. When laissez-faire economics led to catastrophe in 1929, Keynes devised a comprehensive economic theory to replace it. When Keynesian demand management hit the buffers in the 70s, there was an alternative ready. But when neoliberalism fell apart in 2008 there was ... nothing. This is why the zombie walks. The left and centre have produced no new general framework of economic thought for 80 years.

Every invocation of Lord Keynes is an admission of failure. To propose Keynesian solutions to the crises of the 21st century is to ignore three obvious problems. It is hard to mobilise people around old ideas; the flaws exposed in the 70s have not gone away; and, most importantly, they have nothing to say about our gravest predicament: the environmental crisis. Keynesianism works by stimulating consumer demand to promote economic growth. Consumer demand and economic growth are the motors of environmental destruction.

What the history of both Keynesianism and neoliberalism show is that it’s not enough to oppose a broken system. A coherent alternative has to be proposed. For Labour, the Democrats and the wider left, the central task should be to develop an economic Apollo programme, a conscious attempt to design a new system, tailored to the demands of the 21st century.

• George Monbiot’s How Did We Get into This Mess? is published this month by Verso. To order a copy for £12.99 (RRP £16.99) ) go to bookshop.theguardian.com or call 0330 333 6846. Free UK p&p over £10, online orders only. Phone orders min p&p of £1.99.

Before you post, we’d like to thank you for joining the debate - we’re glad you’ve chosen to participate and we value your opinions and experiences.

Please keep your posts respectful and abide by the community guidelines - and if you spot a comment you think doesn’t adhere to the guidelines, please use the ‘Report’ link next to it to let us know.

Please preview your comment below and click ‘post’ when you’re happy with it.

Bron: www.theguardian.com

quote:

Brazil's Rousseff scrambles for votes to avert impeachment

quote:

Temer is considering the chairman of Goldman Sachs in Brazil, Paulo Leme, and the founder of asset manager Mauá Capital, Luiz Fernando Figueiredo, as candidates to join his economic team should he take over the presidency, two people familiar with the matter told Reuters on Friday. (Writing by Anthony Boadle, editing by G Crosse)

quote:

Britain’s scientists must not be gagged | Opinion | The Guardian

Unless government officials make a major U-turn in the next few days, many British scientists will soon be blocked from speaking out on key issues affecting the UK – from climate change to embryo research and from animal experiments to flood defences. This startling, and highly controversial, state of affairs follows a Cabinet Office decision, revealed by the Observer in February, that researchers who receive government grants will be banned, as of 1 May, from using the results of their work to lobby for changes in laws or regulations.

The aim of the Cabinet Office edict was to stop NGOs from lobbying politicians and Whitehall departments using the government’s own funds. The effect, say senior scientists, campaigners and research groups, will be to muzzle scientists from speaking out on important issues. The government move is a straightforward assault on academic freedom, they argue.

These critics highlight examples such as those of sociologists whose government-funded research shows new housing regulations are proving particularly damaging to the homeless; ecologists who discover new planning laws are harming wildlife; or climate scientists whose findings undermine government energy policy. All would be prevented from speaking out under the new grant scheme as it stands.

Bron: www.theguardian.com

quote:

Op zondag 17 april 2016 17:12 schreef Paper_Tiger het volgende:
Neo liberalisme is bevoorrecht kapitalisme via de staat. Grote instituties die privileges krijgen in het publieke domein en die financieel uitbaten ten koste van de bevolking die er gedwongen door de staat gebruik van moeten maken.

quote:

Op zondag 17 april 2016 17:25 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Jij wilt dacht ik precies hetzelfde maar dan in het klein. Dat we "de staat" eens vervangen door "Paper_Tiger" en "Grote" door kleine dan klopt het precies.

Dan krijgen we dit:

Neo liberalisme is bevoorrecht kapitalisme via Paper_Tiger. Kleine instituties die privileges krijgen in het publieke domein en die financieel uitbaten ten koste van de bevolking die er gedwongen door Paper_Tiger gebruik van moeten maken.

Dat is zo'n beetje wat je wilt, toch?

quote:

Op zondag 17 april 2016 17:56 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Ik dacht meer aan een vrij speelveld.

quote:

Op zondag 17 april 2016 18:08 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Maar dan wel voor hen die hun weg in het "vrije speelveld" door handig ellebogenwerk zelf kunnen banen dan.
Zoveel heb ik er wel van begrepen. Netjes en sociaal vind ik het nog steeds niet. Dog eat dog en the works.

quote:

Op zondag 17 april 2016 18:15 schreef Paper_Tiger het volgende:
Dat is de wereld van nu waar de rijken via de staat privileges krijgen.

quote:

Op zondag 17 april 2016 18:16 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Moeten we daar iets aan doen?

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 18:29 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Ja. Een kleine minder machtige staat.

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 20:34 schreef 729Sinistra het volgende:
Neoliberalisme is eigenlijk een soort derde weg ideologie bestaande uit associaal-rechtse standpunten op het vlak van economie en linkse standpunten op sociaal-cultureel vlak. Het is de meest giftige ideologie na het Nazisme en Communisme. Geintroduceerd begin jaren 80 door Ronald Reagan en Margaret Thatcher en hun founding father Milton Friedman wilde men komaf maken met het Keynesiaanse model van vrije markt en sociale bescherming in de USA en UK. In de jaren 90 na de val van de muur omarmde Blair en sociaal-Democraten het neoliberale model en vermengde met cultureel-marxistische waarden als globalisme, vrouwenrechten, strijd voor homo en gendersexualiteit, voor abortus; euthanasie en tegen de traditionele waarden als Christendom, het Gezin, Traditie, talen, cultuur en nationalisme. Dritig overgenomen door Wim Kok in 1992 bij het PvdA congres met het " afschudden van de ideologische veren". De ultra rijke poppenspelers van de Bilderbergerclub omarmden in de jaren 90 deze nieuwe ideologie en propageerden het overal ter wereld voor een uiteindelijke Wereldregering die er snel zal aankomen. Ik durf hier stellen dat het neoliberalisme gevaarlijk is dan het nazisme....

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 21:01 schreef Klopkoek het volgende:

[..]

Als er echt een wereldregering komt dan wordt het lastig om landen tegen elkaar uit te spelen.

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 22:57 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Alleen de dood biedt dan nog verlossing.

quote:

Op zondag 17 april 2016 17:56 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Ik dacht meer aan een vrij speelveld.

quote:

Op vrijdag 17 juni 2016 22:57 schreef Paper_Tiger het volgende:

[..]

Alleen de dood biedt dan nog verlossing.

quote:

Op zondag 19 juni 2016 14:56 schreef Bart2002 het volgende:

[..]

Een probaat middel tegen alle kwalen.

'In de media ontbreekt een echt links geluid' - DUNK: OPINIE ZONDER OMWEG