W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Welkom in de Kosmos!
Ga mee op een reis door het heelal, langs de sterren, planeten, zwarte gaten en nog veel meer...
Het astronomie topic #2
Het astronomie topic #3
Het astronomie topic #4
.
Het astronomie topic #5
Het astronomie topic #6
Het astronomie topic #7
Het astronomie topic #8
Een paar gerelateerde topics:
W&T / [CENTRAAL] Exo-Planeten Topic #2
W&T / Zwarte gaten en dummies #2 Dement in een andere dimensie
W&T / MARS - De Missies! Deel 9
W&T / Het Astronomie Topic #9
We gaan verder met het laatste artikel uit het vorige topic
08-07-2013
"De aarde had ooit twee manen"
Op 22 juni stond een supermaan aan de hemel, hier boven het Colosseum in Rome. © afp.
Had de aarde ooit twee manen? Erik Asphaug, onderzoeker aan de Amerikaanse Arizona State University, is er alvast van overtuigd. Dat schrijft de Britse krant The Telegraph.
Asphaug zal zijn theorie uiteenzetten in september op een conferentie over de maan die gehouden wordt in de Royal Society, de Britse academie voor wetenschappen.
Onze tweede maan zou veel kleiner geweest zijn - ongeveer een dertigste van de grootte van onze enige overblijvende maan - en zou maar enkele miljoenen jaren rond de aarde gedraaid hebben. Na verloop van tijd zou ze gebotst zijn met de huidige maan en door de impact samengesmolten zijn tot de bol die we vandaag kennen.
Volgens Asphaug is het landschap van de achterkant van de maan, dat vol met kraters en bergen staat, een direct gevolg van de botsing van de twee manen. Die zou een laag van "enkele tientallen kilometers diep" hebben achtergelaten.
Vorig jaar nog verklaarden professors van de universiteit van Harvard dat de maan als spin-off van de aarde ontstond, nadat die in botsing kwam met een ander object.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Nu worden de maan meteorieten weer uit de kast gehaaldquote:Op dinsdag 9 juli 2013 09:13 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
08-07-2013
"De aarde had ooit twee manen"
[ afbeelding ]
Op 22 juni stond een supermaan aan de hemel, hier boven het Colosseum in Rome. © afp.
Had de aarde ooit twee manen? Erik Asphaug, onderzoeker aan de Amerikaanse Arizona State University, is er alvast van overtuigd. Dat schrijft de Britse krant The Telegraph.
Asphaug zal zijn theorie uiteenzetten in september op een conferentie over de maan die gehouden wordt in de Royal Society, de Britse academie voor wetenschappen.
Onze tweede maan zou veel kleiner geweest zijn - ongeveer een dertigste van de grootte van onze enige overblijvende maan - en zou maar enkele miljoenen jaren rond de aarde gedraaid hebben. Na verloop van tijd zou ze gebotst zijn met de huidige maan en door de impact samengesmolten zijn tot de bol die we vandaag kennen.
Volgens Asphaug is het landschap van de achterkant van de maan, dat vol met kraters en bergen staat, een direct gevolg van de botsing van de twee manen. Die zou een laag van "enkele tientallen kilometers diep" hebben achtergelaten.
Vorig jaar nog verklaarden professors van de universiteit van Harvard dat de maan als spin-off van de aarde ontstond, nadat die in botsing kwam met een ander object.
(HLN)
en opnieuw onderzocht. Want het zou dan zo kunnen zijn dat er ook
stukken tussen zitten van de kleinere maan.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
10-07-2013
Satelliet brengt 'staart' van het zonnestelsel in beeld
Artist's impression van de 'staart' van ons zonnestelsel. (NASA)
Ons zonnestelsel heeft, net als een komeet, een staart. De NASA-satelliet IBEX heeft nu voor het eerst de structuur ervan in kaart gebracht.
Sterren zenden een aanhoudende stroom van geladen deeltjes de ruimte in. Deze 'sterrenwind' vormt een reusachtige bel die tegendruk geeft aan het ijle gas waarmee de interstellaire ruimte is gevuld. Doordat elke ster in beweging is ten opzichte van dat interstellaire medium, is die 'bubbel' nooit precies bolvormig. Aan de voorkant is hij samengedrukt, terwijl hij aan de achterkant juist is uitgerekt tot een lange staart.
Bij verschillende sterren is die staart ook werkelijk waargenomen. Maar de staart van onze eigen ster – de zon – is niet zo gemakkelijk waarneembaar, al was het maar omdat de deeltjes waaruit hij bestaat geen licht uitstralen. IBEX heeft de vorm van 'onze' staart dan ook op indirecte wijze moeten vaststellen. Daartoe heeft hij de afgelopen drie jaar de neutrale atomen gemeten die ontstaan bij botsingen tussen deeltjes aan de rand van het zonnestelsel.
Anders dan geladen deeltjes, die onder invloed van het magnetische veld van de zon van hun koers afwijken, bewegen deze energierijke neutrale atomen vanaf hun ontstaan gewoon rechtdoor. Door bij te houden waar de neutrale atomen vandaan komen, kan worden gereconstrueerd in welke richtingen de meeste botsingen tussen zonnedeeltjes en het interstellaire gas optreden.
De metingen geven geen informatie over de lengte van de staart van ons zonnestelsel, maar laten wel de dwarsdoorsnede ervan zien. Deze heeft ongeveer de vorm van een klavertjevier: twee lobben van relatief traag bewegende deeltjes aan weerszijden, met erboven en eronder een lob van snellere deeltjes. Deze vorm kan worden toegeschreven aan het feit dat de zon de afgelopen jaren vanaf haar polen snellere deeltjes de ruimte in heeft gezonden dan vanaf haar evenaar. Dat is het normale patroon in perioden dat de zon weinig actief is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Satelliet brengt 'staart' van het zonnestelsel in beeld
Artist's impression van de 'staart' van ons zonnestelsel. (NASA)
Ons zonnestelsel heeft, net als een komeet, een staart. De NASA-satelliet IBEX heeft nu voor het eerst de structuur ervan in kaart gebracht.
Sterren zenden een aanhoudende stroom van geladen deeltjes de ruimte in. Deze 'sterrenwind' vormt een reusachtige bel die tegendruk geeft aan het ijle gas waarmee de interstellaire ruimte is gevuld. Doordat elke ster in beweging is ten opzichte van dat interstellaire medium, is die 'bubbel' nooit precies bolvormig. Aan de voorkant is hij samengedrukt, terwijl hij aan de achterkant juist is uitgerekt tot een lange staart.
Bij verschillende sterren is die staart ook werkelijk waargenomen. Maar de staart van onze eigen ster – de zon – is niet zo gemakkelijk waarneembaar, al was het maar omdat de deeltjes waaruit hij bestaat geen licht uitstralen. IBEX heeft de vorm van 'onze' staart dan ook op indirecte wijze moeten vaststellen. Daartoe heeft hij de afgelopen drie jaar de neutrale atomen gemeten die ontstaan bij botsingen tussen deeltjes aan de rand van het zonnestelsel.
Anders dan geladen deeltjes, die onder invloed van het magnetische veld van de zon van hun koers afwijken, bewegen deze energierijke neutrale atomen vanaf hun ontstaan gewoon rechtdoor. Door bij te houden waar de neutrale atomen vandaan komen, kan worden gereconstrueerd in welke richtingen de meeste botsingen tussen zonnedeeltjes en het interstellaire gas optreden.
De metingen geven geen informatie over de lengte van de staart van ons zonnestelsel, maar laten wel de dwarsdoorsnede ervan zien. Deze heeft ongeveer de vorm van een klavertjevier: twee lobben van relatief traag bewegende deeltjes aan weerszijden, met erboven en eronder een lob van snellere deeltjes. Deze vorm kan worden toegeschreven aan het feit dat de zon de afgelopen jaren vanaf haar polen snellere deeltjes de ruimte in heeft gezonden dan vanaf haar evenaar. Dat is het normale patroon in perioden dat de zon weinig actief is. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
15-07-2013
Hubble ontdekt veertiende Neptunusmaan
Hubble-opname van de 14e Neptunusmaan, S/2004N1. (NASA/ESA)
Op foto's van Neptunus, tussen 2004 en 2009 gemaakt door de Hubble Space Telescope, is een nieuwe maan van de verre reuzenplaneet ontdekt. Het kleine hemellichaam - hooguit twintig kilometer in middellijn en daarmee de kleinst bekende Neptunusmaan tot nu toe - is S/2004 N 1 genoemd. De omloopbaan van het maantje ligt tussen de banen van de Neptunusmanen Larissa en Proteus. Met de nieuwe ontdekking is het aantal bekende manen van Neptunus gestegen tot 14.
Het kleine, zwakke maantje kon alleen ontdekt worden door verschillende Neptunusfoto's op zo'n manier 'over elkaar heen te leggen' dat het licht van mogelijke rondcirkelende objecten bij elkaar 'opgeteld' zou raken. Mark Showalter van het SETI-instituut in Mountain View, Californië, analyseerde op die manier 150 Hubble-foto's van Neptunus.
S/2004 N 1 draait op een gemiddelde afstand van ca. 105.000 kilometer afstand rond de planeet, en heeft een omlooptijd van 23 uur. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Hubble ontdekt veertiende Neptunusmaan
Hubble-opname van de 14e Neptunusmaan, S/2004N1. (NASA/ESA)
Op foto's van Neptunus, tussen 2004 en 2009 gemaakt door de Hubble Space Telescope, is een nieuwe maan van de verre reuzenplaneet ontdekt. Het kleine hemellichaam - hooguit twintig kilometer in middellijn en daarmee de kleinst bekende Neptunusmaan tot nu toe - is S/2004 N 1 genoemd. De omloopbaan van het maantje ligt tussen de banen van de Neptunusmanen Larissa en Proteus. Met de nieuwe ontdekking is het aantal bekende manen van Neptunus gestegen tot 14.
Het kleine, zwakke maantje kon alleen ontdekt worden door verschillende Neptunusfoto's op zo'n manier 'over elkaar heen te leggen' dat het licht van mogelijke rondcirkelende objecten bij elkaar 'opgeteld' zou raken. Mark Showalter van het SETI-instituut in Mountain View, Californië, analyseerde op die manier 150 Hubble-foto's van Neptunus.
S/2004 N 1 draait op een gemiddelde afstand van ca. 105.000 kilometer afstand rond de planeet, en heeft een omlooptijd van 23 uur. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-07-2013
Uiterst gedetailleerde foto van de maan vrijgegeven
© NASA.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft vandaag een uiterst nauwkeurige foto van onze maan vrijgegeven. Het onbemande Russische ruimtetuig Zond 8 legde het beeld vast op de gevoelige plaat.
De donkere vlek in het bovenste halfrond van de maan is de Mare Orientale, een gigantisch bassin dat is ontstaan na een botsing met een asteroïde. Beneden op de foto is een deel te zien van Oceanus Procellarum, de grootste mare op de maan. De donkere vlek beslaat een oppervlakte van maar liefst vier miljoen vierkante kilometer. Het is eveneens die kant van de maan die we 's nachts te zien krijgen.
(HLN)
Uiterst gedetailleerde foto van de maan vrijgegeven
© NASA.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft vandaag een uiterst nauwkeurige foto van onze maan vrijgegeven. Het onbemande Russische ruimtetuig Zond 8 legde het beeld vast op de gevoelige plaat.
De donkere vlek in het bovenste halfrond van de maan is de Mare Orientale, een gigantisch bassin dat is ontstaan na een botsing met een asteroïde. Beneden op de foto is een deel te zien van Oceanus Procellarum, de grootste mare op de maan. De donkere vlek beslaat een oppervlakte van maar liefst vier miljoen vierkante kilometer. Het is eveneens die kant van de maan die we 's nachts te zien krijgen.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Misschien is Mare Oriëntale wel het overblijfsel
van de inslag van die kleinere maan....
van de inslag van die kleinere maan....
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
17-07-2013
Aards goud is afkomstig van botsende neutronensterren
Deze artist's impression toont de botsing tussen twee neutronensterren. Nieuwe waarnemingen wijzen erop dat bij zulke botsingen zware elementen, zoals goud, ontstaan. (Dana Berry, SkyWorks Digital, Inc.)
Waarnemingen van een zogeheten korte gammaflits laten zien waar het goud op aarde (en elders) vandaan komt: het ontstaat bij botsingen tussen neutronensterren.
Goud is niet alleen zeldzaam op aarde, ook in de ruimte komt het weinig voor. Anders dan elementen als koolstof en ijzer wordt het niet door sterren geproduceerd. Daar moet zwaarder geschut aan te pas komen, bijvoorbeeld in de vorm van neutronensterren – de compacte kernen van zware sterren die aan het einde van hun leven als supernova zijn ontploft.
Volgens het meest waarschijnlijke scenario ontstaat een korte gammaflits als twee neutronensterren met elkaar in botsing komen. Waarnemingen van een recente gammaflits bewijzen dat bij dit explosieve verschijnsel inderdaad goud en andere zware elementen zijn geproduceerd.
Astronomen schatten dat bij de recente gammaflits GRB 130603B een hoeveelheid goud is ontstaan die tien keer zo groot is als de massa van de maan. Dat leiden zij af uit een analyse van het nagloeien van de gammaflits. Deze vertoont een infraroodgloed die kenmerkend is voor het radioactieve verval van zware elementen.
Goudzoekers zullen er wel heel wat voor over moeten hebben om het goud te verzamelen. GRB 130603B speelde zich namelijk af in een sterrenstelsel op 3,9 miljard lichtjaar van de aarde. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Aards goud is afkomstig van botsende neutronensterren
Deze artist's impression toont de botsing tussen twee neutronensterren. Nieuwe waarnemingen wijzen erop dat bij zulke botsingen zware elementen, zoals goud, ontstaan. (Dana Berry, SkyWorks Digital, Inc.)
Waarnemingen van een zogeheten korte gammaflits laten zien waar het goud op aarde (en elders) vandaan komt: het ontstaat bij botsingen tussen neutronensterren.
Goud is niet alleen zeldzaam op aarde, ook in de ruimte komt het weinig voor. Anders dan elementen als koolstof en ijzer wordt het niet door sterren geproduceerd. Daar moet zwaarder geschut aan te pas komen, bijvoorbeeld in de vorm van neutronensterren – de compacte kernen van zware sterren die aan het einde van hun leven als supernova zijn ontploft.
Volgens het meest waarschijnlijke scenario ontstaat een korte gammaflits als twee neutronensterren met elkaar in botsing komen. Waarnemingen van een recente gammaflits bewijzen dat bij dit explosieve verschijnsel inderdaad goud en andere zware elementen zijn geproduceerd.
Astronomen schatten dat bij de recente gammaflits GRB 130603B een hoeveelheid goud is ontstaan die tien keer zo groot is als de massa van de maan. Dat leiden zij af uit een analyse van het nagloeien van de gammaflits. Deze vertoont een infraroodgloed die kenmerkend is voor het radioactieve verval van zware elementen.
Goudzoekers zullen er wel heel wat voor over moeten hebben om het goud te verzamelen. GRB 130603B speelde zich namelijk af in een sterrenstelsel op 3,9 miljard lichtjaar van de aarde. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-07-2013
Nieuwe 'smaakverandering' van neutrino's waargenomen
Kijkje in de Super-Kamiokande-detector. (T2K)
Door een bundel neutrino's via de aardkorst naar een 295 kilometer verderop staande detector te schieten, hebben wetenschappers nieuw gedrag van deze ongrijpbare subatomaire deeltjes waargenomen. De metingen zouden kunnen helpen verklaren waarom het heelal gevuld is met materie in plaats van antimaterie.
Neutrino's komen in drie 'smaken': muon, elektron en tau. En al sinds 2001 is bekend dat deze nietige deeltjes van de ene smaak in de andere kunnen veranderen. Zo hebben fysici muonneutrino's in tauneutrino's zien veranderen, en elektronneutrino's in muonneutrino's en tauneutrino's. Maar de overgang van muonneutrino's naar elektronneutrino's was nog niet met zekerheid gemeten.
Dankzij het T2K-experiment, waarbij gebruik wordt gemaakt van de Japanse Super-Kamiokande-detector, is dat nu wel gelukt – naar alle waarschijnlijkheid dan. In een bundel van muonneutrino's zijn namelijk 22 elektronneutrino's gedetecteerd, waar dat er – zonder 'smaakverandering' – maar zes mochten zijn. Zestien elektronneutrino's lijken hun leven dus als muonneutrino's te zijn begonnen.
De wetenschappers zijn nu van plan om te onderzoeken of antineutrino's zich in dit opzicht net zo gedragen als normale neutrino's. Als dat niet zo is, zou dat wel eens de reden kunnen zijn dat er veel meer materie is in het heelal dan antimaterie. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe 'smaakverandering' van neutrino's waargenomen
Kijkje in de Super-Kamiokande-detector. (T2K)
Door een bundel neutrino's via de aardkorst naar een 295 kilometer verderop staande detector te schieten, hebben wetenschappers nieuw gedrag van deze ongrijpbare subatomaire deeltjes waargenomen. De metingen zouden kunnen helpen verklaren waarom het heelal gevuld is met materie in plaats van antimaterie.
Neutrino's komen in drie 'smaken': muon, elektron en tau. En al sinds 2001 is bekend dat deze nietige deeltjes van de ene smaak in de andere kunnen veranderen. Zo hebben fysici muonneutrino's in tauneutrino's zien veranderen, en elektronneutrino's in muonneutrino's en tauneutrino's. Maar de overgang van muonneutrino's naar elektronneutrino's was nog niet met zekerheid gemeten.
Dankzij het T2K-experiment, waarbij gebruik wordt gemaakt van de Japanse Super-Kamiokande-detector, is dat nu wel gelukt – naar alle waarschijnlijkheid dan. In een bundel van muonneutrino's zijn namelijk 22 elektronneutrino's gedetecteerd, waar dat er – zonder 'smaakverandering' – maar zes mochten zijn. Zestien elektronneutrino's lijken hun leven dus als muonneutrino's te zijn begonnen.
De wetenschappers zijn nu van plan om te onderzoeken of antineutrino's zich in dit opzicht net zo gedragen als normale neutrino's. Als dat niet zo is, zou dat wel eens de reden kunnen zijn dat er veel meer materie is in het heelal dan antimaterie. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zou het niet makkelijker zijn geweest om met duikers te werken
ipv eerst al het water eruit te pompen.
ipv eerst al het water eruit te pompen.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
quote:Goud ontstaat uit botsing van uitgedoofde sterren
Edelmetalen zoals goud en platina ontstaan bij catastrofale botsingen van neutronensterren - de compacte, uitgebrande overblijfselen van supernova-explosies.
Op 3 juni vond zo'n botsing plaats op bijna vier miljard lichtjaar afstand. Daarbij is voor een slordige acht quadriljard (1028) euro aan goud geproduceerd, blijkt uit metingen met de Hubble-telescoop.
Vrijwel alle elementen in het periodiek systeem lichter dan ijzer ontstaan bij kernreacties in het binnenste van sterren. Elementen zwaarder dan ijzer zouden volgens astronomen gevormd worden tijdens supernova-explosies van zware sterren. Maar volgens Edo Berger van de Harvard-universiteit is dat mechanisme nooit goed begrepen. 'En nu is het niet eens meer nodig,' zegt hij.
Gammaflits
Berger en zijn collega's onderzochten een energierijke gammaflits in het heelal die slechts 0,2 seconde duurde. Waarnemingen aan het 'nagloeien' van de flits, onder andere met Hubble, leverden voor het eerst het bewijs dat zo'n extreem korte gammaflits ontstaat bij de botsing van twee neutronensterren - iets wat al astronomen al lang vermoedden.
De infraroodstraling die Hubble waarnam is afkomstig van het radioactief verval van zeer zware elementen. Uit de metingen blijkt dat maar liefst eenvijfde zonsmassa aan materie de ruimte in werd geblazen. Inclusief een hoeveelheid goud vergelijkbaar met een paar keer de massa van de maan.
'We weten hoe vaak korte gammaflitsen in het heelal voorkomen,' aldus Berger. 'Als daarbij elke keer zo veel goud ontstaat, kunnen we de gehele goudvoorraad van de kosmos verklaren.'
Bron: Volkskrant
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Scroll eens een stukje naar bovenquote:
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Vandaag 44 jaar geleden....
"That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind."
"That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind."
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
22-07-2013
Het is officieel: raketmotoren die Armstrong op de maan zetten, ontdekt
In maart van dit jaar viste miljardair Jeff Bezos twee raketmotoren van de bodem van de Atlantische Oceaan. Dat ze gebruikt werden tijdens een Apollo-missie was wel duidelijk. Maar welke? Conservatoren kunnen nu bevestigen dat het om raketmotoren van de beroemde Apollo 11-missie gaat.
De raketmotoren die tijdens de Apollo-missies werden gebruikt, waren maar heel even actief. Ze brachten de ruimtesondes in de lucht, om zich vervolgens na enkele minuten los te koppelen en terug op aarde te vallen. Daar belandden ze – zoals gepland – in de Atlantische Oceaan.
Opvissen
Zonde eigenlijk, zo vond miljardair Jeff Bezos. Hij besloot de raketmotoren – die zo’n belangrijke bijdrage hadden geleverd aan de Amerikaanse ruimtegeschiedenis – op te sporen en op te vissen. Want zulke belangrijke objecten horen toch immers thuis in musea? In maart van dit jaar kondigde Bezos aan de raketmotoren te hebben opgevist. Ze waren nog in redelijk goede staat, maar de raketmotoren was wel aan te zien dat ze een heftige reis achter de rug hadden. Bovendien hadden ze ook nog eens enkele tientallen jaren in het water gelegen. Geen wonder dat de serienummers op de raketmotoren vrijwel onleesbaar waren geworden en dus niet in één oogopslag te achterhalen was bij welke missie deze raketmotoren hoorden. Sterker nog: het was maar zeer de vraag of deze raketmotoren ooit aan een missie gekoppeld konden worden.
Een raketmotor die Bezos opviste. Afbeelding: Bezos Expeditions.
Unit No 2044
Conservatoren bestudeerden de raketmotoren. En ze hebben goed nieuws. Nadat de raketmotoren wat waren opgepoetst, ontdekten ze de tekst ‘Unit No 2044‘ op één van de raketmotoren (zie afbeelding hierboven). En dat bewijst dat dit de raketmotoren zijn die gebruikt werden tijdens de beroemde Apollo 11-missie. “44 jaar geleden zette Neil Armstrong voet op de maan en nu hebben we een belangrijk technologisch hoogstandje ontdekt dat dit alles mogelijk maakte,” zo schrijft Bezos op zijn blog.
De raketmotoren – die nog steeds aan NASA toebehoren – worden waarschijnlijk gerestaureerd. Daarna zullen ze een plekje in het museum krijgen.
(Scientias.nl)
Het is officieel: raketmotoren die Armstrong op de maan zetten, ontdekt
In maart van dit jaar viste miljardair Jeff Bezos twee raketmotoren van de bodem van de Atlantische Oceaan. Dat ze gebruikt werden tijdens een Apollo-missie was wel duidelijk. Maar welke? Conservatoren kunnen nu bevestigen dat het om raketmotoren van de beroemde Apollo 11-missie gaat.
De raketmotoren die tijdens de Apollo-missies werden gebruikt, waren maar heel even actief. Ze brachten de ruimtesondes in de lucht, om zich vervolgens na enkele minuten los te koppelen en terug op aarde te vallen. Daar belandden ze – zoals gepland – in de Atlantische Oceaan.
Opvissen
Zonde eigenlijk, zo vond miljardair Jeff Bezos. Hij besloot de raketmotoren – die zo’n belangrijke bijdrage hadden geleverd aan de Amerikaanse ruimtegeschiedenis – op te sporen en op te vissen. Want zulke belangrijke objecten horen toch immers thuis in musea? In maart van dit jaar kondigde Bezos aan de raketmotoren te hebben opgevist. Ze waren nog in redelijk goede staat, maar de raketmotoren was wel aan te zien dat ze een heftige reis achter de rug hadden. Bovendien hadden ze ook nog eens enkele tientallen jaren in het water gelegen. Geen wonder dat de serienummers op de raketmotoren vrijwel onleesbaar waren geworden en dus niet in één oogopslag te achterhalen was bij welke missie deze raketmotoren hoorden. Sterker nog: het was maar zeer de vraag of deze raketmotoren ooit aan een missie gekoppeld konden worden.
Een raketmotor die Bezos opviste. Afbeelding: Bezos Expeditions.
Unit No 2044
Conservatoren bestudeerden de raketmotoren. En ze hebben goed nieuws. Nadat de raketmotoren wat waren opgepoetst, ontdekten ze de tekst ‘Unit No 2044‘ op één van de raketmotoren (zie afbeelding hierboven). En dat bewijst dat dit de raketmotoren zijn die gebruikt werden tijdens de beroemde Apollo 11-missie. “44 jaar geleden zette Neil Armstrong voet op de maan en nu hebben we een belangrijk technologisch hoogstandje ontdekt dat dit alles mogelijk maakte,” zo schrijft Bezos op zijn blog.
De raketmotoren – die nog steeds aan NASA toebehoren – worden waarschijnlijk gerestaureerd. Daarna zullen ze een plekje in het museum krijgen.
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Beetje misleidende Titel vind ik
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Mee eensquote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-07-2013
‘Deeltjesversneller’ ontdekt in stralingsgordels rond aarde
Recente waarnemingen met de beide Van Allen-sondes laten zien dat de deeltjes in de stralingsgordels rond de aarde worden versneld door een lokale 'deeltjesversneller'. (G. Reeves/M. Henderson)
Wetenschappers hebben een enorme deeltjesversneller ontdekt in het hart van de Van Allen-gordels – de natuurlijke stralingsgordels rond de aarde. Waarnemingen met twee (gelijknamige) satellieten laten zien dat de energie die de daar aanwezige deeltjes hun enorme snelheden geven binnen de gordels zelf wordt opgewekt (Science, 26 juli).
De aarde is omgeven door twee gordels van geladen deeltjes op duizenden kilometers boven het planeetoppervlak. De deeltjes in deze gordels, waarvan de eerste in 1958 door James Van Allen werd ontdekt, zijn voor een deel afkomstig van de zon, voor een ander deel uit de ruimte (kosmische straling).
Tot de jaren negentig bestond het idee dat de Van Allen-gordels zich tamelijk rustig gedroegen en maar langzaam veranderden. Maar inmiddels is duidelijk geworden dat hun gedrag heel wispelturig en onvoorspelbaar kan zijn.
Om de veranderingen in de stralingsgordels beter te leren begrijpen, vliegen de Van Allen-sondes er dwars doorheen. Een van de belangrijkste doelen van hun missie, die bijna een jaar geleden is begonnen, is om erachter te komen hoe de deeltjes in de gordels zulke hoge snelheden kunnen bereiken.
Voor dat versnellingsproces bestonden twee mogelijke verklaringen: radiale versnelling en lokale versnelling. Bij radiale versnelling worden de deeltjes loodrecht op de magnetische veldlijnen rond de aarde getransporteerd van gebieden van lage veldsterkte (ver van de aarde) naar gebieden van hoge veldsterkte (dichterbij de aarde). Volgens de lokale versnellingstheorie ontlenen de deeltjes hun energie aan een lokale energiebron.
Bij waarnemingen die op 9 oktober vorig jaar tijdens een plotselinge energietoename in de stralingsgordels zijn gedaan, is geconstateerd dat de energietoename niet bovenin de gordels begon, maar ergens in het midden. Dat wijst erop dat er een lokale energiebron in actie was. Het onderzoek laat zien dat de energie afkomstig is van elektromagnetische golven die zich door de gordels voortplanten en hun energie ontlenen aan andere deeltjes die zich in dit deel van de ruimte ophouden. (EE)
(allesoversterrenkunde)
‘Deeltjesversneller’ ontdekt in stralingsgordels rond aarde
Recente waarnemingen met de beide Van Allen-sondes laten zien dat de deeltjes in de stralingsgordels rond de aarde worden versneld door een lokale 'deeltjesversneller'. (G. Reeves/M. Henderson)
Wetenschappers hebben een enorme deeltjesversneller ontdekt in het hart van de Van Allen-gordels – de natuurlijke stralingsgordels rond de aarde. Waarnemingen met twee (gelijknamige) satellieten laten zien dat de energie die de daar aanwezige deeltjes hun enorme snelheden geven binnen de gordels zelf wordt opgewekt (Science, 26 juli).
De aarde is omgeven door twee gordels van geladen deeltjes op duizenden kilometers boven het planeetoppervlak. De deeltjes in deze gordels, waarvan de eerste in 1958 door James Van Allen werd ontdekt, zijn voor een deel afkomstig van de zon, voor een ander deel uit de ruimte (kosmische straling).
Tot de jaren negentig bestond het idee dat de Van Allen-gordels zich tamelijk rustig gedroegen en maar langzaam veranderden. Maar inmiddels is duidelijk geworden dat hun gedrag heel wispelturig en onvoorspelbaar kan zijn.
Om de veranderingen in de stralingsgordels beter te leren begrijpen, vliegen de Van Allen-sondes er dwars doorheen. Een van de belangrijkste doelen van hun missie, die bijna een jaar geleden is begonnen, is om erachter te komen hoe de deeltjes in de gordels zulke hoge snelheden kunnen bereiken.
Voor dat versnellingsproces bestonden twee mogelijke verklaringen: radiale versnelling en lokale versnelling. Bij radiale versnelling worden de deeltjes loodrecht op de magnetische veldlijnen rond de aarde getransporteerd van gebieden van lage veldsterkte (ver van de aarde) naar gebieden van hoge veldsterkte (dichterbij de aarde). Volgens de lokale versnellingstheorie ontlenen de deeltjes hun energie aan een lokale energiebron.
Bij waarnemingen die op 9 oktober vorig jaar tijdens een plotselinge energietoename in de stralingsgordels zijn gedaan, is geconstateerd dat de energietoename niet bovenin de gordels begon, maar ergens in het midden. Dat wijst erop dat er een lokale energiebron in actie was. Het onderzoek laat zien dat de energie afkomstig is van elektromagnetische golven die zich door de gordels voortplanten en hun energie ontlenen aan andere deeltjes die zich in dit deel van de ruimte ophouden. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-07-2013
Nieuwe zonnesatelliet maakt eerste beelden
IRIS-opname van de omgeving van enkele zonnevlekken. De heldere plekjes worden veroorzaakt door de straling van silicium-ionen en spelen mogelijk een rol bij het verhitten van de zonneatmosfeer. (NASA)
NASA's Interface Region Imaging Spectrograph (IRIS), een satelliet voor zonneonderzoek, heeft zijn eerste beelden en spectra gemaakt. IRIS werd op 27 juni jl. gelanceerd en is sindsdien uitgebreid getest.
De opnamen geven een detailrijk beeld van de dynamische chromosfeer van de zon, de atmosferische laag tussen de fotosfeer en de hete corona. In dit overgangsgebied zijn – in het ultraviolette golflengte gebied – allerlei snel veranderende heldere structuren te zien. Onduidelijk is nog of en welke rol deze spelen bij het verhitten van de corona.
Eén van de hoofddoelen van de IRIS-missie is begrijpen hoe de miljoenen graden hete corona aan die hoge temperatuur komt. Daartoe moet de satelliet de energiestromen in het overgangsgebied tussen het zonneoppervlak en de corona in kaart brengen. Dit is het gebied waar de meeste ultraviolette straling van de zon vandaan komt. Het is voor het eerst dat de zon in dit energierijke golflengtegebied zo gedetailleerd onder de loep wordt genomen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe zonnesatelliet maakt eerste beelden
IRIS-opname van de omgeving van enkele zonnevlekken. De heldere plekjes worden veroorzaakt door de straling van silicium-ionen en spelen mogelijk een rol bij het verhitten van de zonneatmosfeer. (NASA)
NASA's Interface Region Imaging Spectrograph (IRIS), een satelliet voor zonneonderzoek, heeft zijn eerste beelden en spectra gemaakt. IRIS werd op 27 juni jl. gelanceerd en is sindsdien uitgebreid getest.
De opnamen geven een detailrijk beeld van de dynamische chromosfeer van de zon, de atmosferische laag tussen de fotosfeer en de hete corona. In dit overgangsgebied zijn – in het ultraviolette golflengte gebied – allerlei snel veranderende heldere structuren te zien. Onduidelijk is nog of en welke rol deze spelen bij het verhitten van de corona.
Eén van de hoofddoelen van de IRIS-missie is begrijpen hoe de miljoenen graden hete corona aan die hoge temperatuur komt. Daartoe moet de satelliet de energiestromen in het overgangsgebied tussen het zonneoppervlak en de corona in kaart brengen. Dit is het gebied waar de meeste ultraviolette straling van de zon vandaan komt. Het is voor het eerst dat de zon in dit energierijke golflengtegebied zo gedetailleerd onder de loep wordt genomen. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-07-2013
Meeste ‘centauren’ lijken op kometen
Nieuwe waarnemingen met de infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat veel centauren, kleine hemellichamen tussen de banen van Jupiter en Neptunus, op kometen lijken. (NASA/JPL-Caltech)
De geheimzinnige centauren, kleine hemellichamen die tussen de banen van Jupiter en Neptunus om de zon cirkelen, zijn grotendeels ontmaskerd. Waarnemingen met de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat de meeste centauren kometen zijn.
Tot nu toe wisten astronomen niet zeker of de centauren planetoïden waren die uit het binnenste deel van het zonnestelsel waren weggeslingerd of kometen die vanuit de verten van het zonnestelsel juist richting zon waren gemigreerd. Duidelijk was wel dat ten minste een aantal van deze objecten ‘komeetgedrag’ vertoont: ze zijn omgeven door stof dat ze zelf hebben uitgestoten.
De nieuwe waarnemingen laten nu zien dat twee op de drie centauren een donker blauwgrijs oppervlak hebben. Ook dat is kenmerkend voor komeetachtige objecten: die bestaan grotendeels uit ijs, maar zijn wel met een laagje roet bedekt. Planetoïden zijn doorgaans lichter en/of roder van tint.
Helemaal opgelost is het raadsel van de centauren echter nog niet. Want van één op de drie is de oorsprong nog steeds niet helemaal duidelijk. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Meeste ‘centauren’ lijken op kometen
Nieuwe waarnemingen met de infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat veel centauren, kleine hemellichamen tussen de banen van Jupiter en Neptunus, op kometen lijken. (NASA/JPL-Caltech)
De geheimzinnige centauren, kleine hemellichamen die tussen de banen van Jupiter en Neptunus om de zon cirkelen, zijn grotendeels ontmaskerd. Waarnemingen met de Amerikaanse infraroodsatelliet WISE wijzen erop dat de meeste centauren kometen zijn.
Tot nu toe wisten astronomen niet zeker of de centauren planetoïden waren die uit het binnenste deel van het zonnestelsel waren weggeslingerd of kometen die vanuit de verten van het zonnestelsel juist richting zon waren gemigreerd. Duidelijk was wel dat ten minste een aantal van deze objecten ‘komeetgedrag’ vertoont: ze zijn omgeven door stof dat ze zelf hebben uitgestoten.
De nieuwe waarnemingen laten nu zien dat twee op de drie centauren een donker blauwgrijs oppervlak hebben. Ook dat is kenmerkend voor komeetachtige objecten: die bestaan grotendeels uit ijs, maar zijn wel met een laagje roet bedekt. Planetoïden zijn doorgaans lichter en/of roder van tint.
Helemaal opgelost is het raadsel van de centauren echter nog niet. Want van één op de drie is de oorsprong nog steeds niet helemaal duidelijk. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Meteorite in of Akto County
This photo taken on August 1, 2013,
shows the dump site which was
hit by a meteorite in a village of Akto County
of northwest China's Xinjiang Uygur Autonomous Region.
This photo taken on August 1, 2013,
shows the dump site which was
hit by a meteorite in a village of Akto County
of northwest China's Xinjiang Uygur Autonomous Region.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
aardige krater
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
01-08-2013
Hubble-survey lost raadsel van de 'uitgebluste' sterrenstelsels op
Selectie van 'uitgebluste' sterrenstelsels – stelsels die geen sterren meer produceren – die bij de COSMOS-survey zijn ontdekt. (NASA, ESA, M. Carollo (ETH Zürich))
Sommige sterrenstelsels bereiken een punt in hun bestaan waarbij de vorming van nieuwe sterren stilvalt. In het verre verleden lijken deze 'uitgebluste' sterrenstelsels veel kleiner te zijn geweest dan hun tegenwoordige soortgenoten. Dat heeft astronomen altijd verbaasd, want hoe kan een stelsel dat geen sterren meer produceert nog groeien? Een grootschalig onderzoek met onder meer de Hubble-ruimtetelescoop geeft het verrassend eenvoudige antwoord op deze vraag.
Tot nu toe gingen astronomen ervan uit dat de grote uitgebluste sterrenstelsels van nu simpelweg uit de kleine, verre sterrenstelsels-in-ruste zijn voortgekomen. Hun verdere groei zou te danken zijn aan onderlinge samensmeltingen. Dit fusiemodel vereist wel dat er ooit een forse populatie van die kleine stelsels is geweest, en die hebben astronomen nooit kunnen vinden...
Een uitgebreide inventarisatie van verre uitgebluste sterrenstelsels, de COSMOS-survey, biedt uitkomst. Uit de COSMOS-waarnemingen blijkt dat de meeste kleine uitgeputte sterrenstelsels gewoon blijven zoals ze zijn. Ze groeien dus helemaal niet.
En die grote uitgebluste sterrenstelsels van nu dan? Dat blijken sterrenstelsels te zijn die langer zijn doorgegaan met de productie van nieuwe sterren en pas later zijn stilgevallen. Slechts in incidentele gevallen zijn deze grote stelsels het resultaat van fusies tussen kleine soortgenoten. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Hubble-survey lost raadsel van de 'uitgebluste' sterrenstelsels op
Selectie van 'uitgebluste' sterrenstelsels – stelsels die geen sterren meer produceren – die bij de COSMOS-survey zijn ontdekt. (NASA, ESA, M. Carollo (ETH Zürich))
Sommige sterrenstelsels bereiken een punt in hun bestaan waarbij de vorming van nieuwe sterren stilvalt. In het verre verleden lijken deze 'uitgebluste' sterrenstelsels veel kleiner te zijn geweest dan hun tegenwoordige soortgenoten. Dat heeft astronomen altijd verbaasd, want hoe kan een stelsel dat geen sterren meer produceert nog groeien? Een grootschalig onderzoek met onder meer de Hubble-ruimtetelescoop geeft het verrassend eenvoudige antwoord op deze vraag.
Tot nu toe gingen astronomen ervan uit dat de grote uitgebluste sterrenstelsels van nu simpelweg uit de kleine, verre sterrenstelsels-in-ruste zijn voortgekomen. Hun verdere groei zou te danken zijn aan onderlinge samensmeltingen. Dit fusiemodel vereist wel dat er ooit een forse populatie van die kleine stelsels is geweest, en die hebben astronomen nooit kunnen vinden...
Een uitgebreide inventarisatie van verre uitgebluste sterrenstelsels, de COSMOS-survey, biedt uitkomst. Uit de COSMOS-waarnemingen blijkt dat de meeste kleine uitgeputte sterrenstelsels gewoon blijven zoals ze zijn. Ze groeien dus helemaal niet.
En die grote uitgebluste sterrenstelsels van nu dan? Dat blijken sterrenstelsels te zijn die langer zijn doorgegaan met de productie van nieuwe sterren en pas later zijn stilgevallen. Slechts in incidentele gevallen zijn deze grote stelsels het resultaat van fusies tussen kleine soortgenoten. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:ESO toont gedetailleerde foto van intrigerende sterrenkraamkamer
De gigantische VLT-telescoop in Chili heeft een intrigerend stervormingsgebied in de Grote Magelhaense Wolk - een van de naaste begeleiders van de Melkweg - vastgelegd, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO. .
Zelfs zonder een telescoop als de VLT is tijdens heldere, donkere nachten al een vage vlek in het zuidelijke sterrenbeeld Goudvis te zien, die op het eerste gezicht op een gewone wolk lijkt.
De Grote Magelhaense Wolk (GMW) op 163.000 lichtjaar van ons is een grote producent van nieuwe sterren. Sommige van zijn stervormingsgebieden, zoals de beroemde Tarantulanevel, zijn al waarneembaar met het blote oog. Er zijn hier echter ook kleinere, maar niet minder intrigerende stervormingsgebieden te vinden, zegt de ESO. Een nieuwe VLT-opname geeft een gedetailleerd beeld van een opmerkelijk tweetal: NGC 2014 en NGC 2020.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
...
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Dit zijn de spectaculairste ruimtefoto's van afgelopen jaar
18 september wordt bekendgemaakt wie de astrofotograaf van 2013 is. In deze fotospecial zijn de spectaculaire foto's te zien van de genomineerden. Ook de Nederlandse fotograaf André van der Hoeven is genomineerd. De winnende foto's zijn vanaf 19 september te zien in het Koninklijk Observatorium van Greenwich te zien in Londen.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
quote:Zesvoudige zwaartekrachtslens van quasar ontdekt
Een groep natuurkundestudenten van het Deense Niels Bohr Instituut heeft een quasar ontdekt, 11 miljard lichtjaar van de aarde verwijderd, waarvan het licht door een tussen de quasar en de aarde gelegen cluster van sterrenstelsels maar liefst zes keer is verbogen.
Die verbuiging heet een zwaartekrachtslens en is bijna honderd jaar geleden al door Albert Einstein voorspeld. Door het effect wordt het ene beeld van het verst verwijderde object meerdere keren verbogen en ontstaan extra beelden, meestal twee, drie of vier beelden. Maar nu hebben de vier studenten Anders Nielsen, Mikkel Kristensen, Mikkel Lindholmer en Thejs Brinckmann eentje ontdekt die zes keer is afgebeeld – op de afbeelding hierboven te zien als de objecten A, B, C, D, WD en Arc, G1 t/m G3 zijn delen van de cluster van sterrenstelsels op de voorgrond, genaamd SDSS J2222+2745.
De studenten hebben de quasar bestudeerd met behulp van de 2,56 m Nordic Optical Telescope (NOT) op het eiland La Palma. Door het licht van drie van de beelden tot spectra uiteen te rafelen, konden ze vaststellen dat ze één en dezelfde quasar lieten zien.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
Hubble finds source of Magellanic Stream - Astronomers explore origin of gas ribbon wrapped around our galaxy [heic1314]
08 August 2013
Astronomers using the NASA/ESA Hubble Space Telescope have solved the 40-year-old mystery of the origin of the Magellanic Stream, a long ribbon of gas stretching nearly halfway around the Milky Way. New Hubble observations reveal that most of this stream was stripped from the Small Magellanic Cloud some two billion years ago, with a smaller portion originating more recently from its larger neighbour.
The Magellanic Clouds, two dwarf galaxies orbiting our galaxy, are at the head of a huge gaseous filament known as the Magellanic Stream. Since the Stream's discovery in the early 1970s, astronomers have wondered whether this gas comes from one or both of the satellite galaxies. Now, new Hubble observations show that most of the gas was stripped from the Small Magellanic Cloud about two billion years ago – but surprisingly, a second region of the stream was formed more recently from the Large Magellanic Cloud.
A team of astronomers determined the source of the gas filament by using Hubble's Cosmic Origins Spectrograph (COS), along with observations from ESO's Very Large Telescope, to measure the abundances [1] of heavy elements, such as oxygen and sulphur, at six locations along the Magellanic Stream. COS detected these elements from the way they absorb the ultraviolet light released by faraway quasars as it passes through the foreground Stream. Quasars are the brilliant cores of active galaxies.
The team found low abundances of oxygen and sulphur along most of the stream, matching the levels in the Small Magellanic Cloud about two billion years ago, when the gaseous ribbon was thought to have been formed.
In a surprising twist, the team discovered a much higher level of sulphur in a region closer to the Magellanic Clouds. "We're finding a consistent amount of heavy elements in the stream until we get very close to the Magellanic Clouds, and then the heavy element levels go up," says Andrew Fox, a staff member supported by ESA at the Space Telescope Science Institute, USA, and lead author of one of two new papers reporting these results. "This inner region is very similar in composition to the Large Magellanic Cloud, suggesting it was ripped out of that galaxy more recently."
This discovery was unexpected; computer models of the Stream predicted that the gas came entirely out of the Small Magellanic Cloud, which has a weaker gravitational pull than its more massive cousin.
"As Earth's atmosphere absorbs ultraviolet light, it's hard to measure the amounts of these elements accurately, as you need to look in the ultraviolet part of the spectrum to see them," says Philipp Richter of the University of Potsdam, Germany, and lead author on the second of the two papers. "So you have to go to space. Only Hubble is capable of taking measurements like these."
All of the Milky Way's nearby satellite galaxies have lost most of their gas content – except the Magellanic Clouds. As they are more massive than these other satellites they can cling on to this gas, using it to form new stars. However, these Clouds are approaching the Milky Way and its halo of hot gas. As they drift closer to us, the pressure of this hot halo pushes their gas out into space. This process, together with the gravitational tug-of-war between the two Magellanic Clouds, is thought to have formed the Magellanic Stream [2].
"Exploring the origin of such a large stream of gas so close to the Milky Way is important," adds Fox. "We now know which of our famous neighbours, the Magellanic Clouds, created this gas ribbon, which may eventually fall onto our own galaxy and spark new star formation. It's an important step forward in figuring out how galaxies obtain gas and form new stars."
Notes
[1] The "abundance" of an element is a measure of how common it is in its environment relative to other elements.
[2] The Magellanic Clouds can be used as a good testing ground for theories on how galaxies strip gas from one another and form new stars. This process seems episodic rather than smooth, without a continuous, slow stream of gas being stripped away from a small galaxy by a larger one. As both of the Magellanic Clouds are approaching our own galaxy, the Milky Way, they can be used to explore the dynamics of this process.
[/quote]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Earth in crossfire on NASA hazardous asteroid map
Earth is near the center of a tangled mass of potentially hazardous asteroids. But there's little to worry about.
The orbits of all known Potentially Hazardous Asteroids (PHAs) as of early 2013 are shown here. But none are worrisome threats over the next century.
(Credit: NASA/JPL-Caltech)
If you've been watching the skies for the spectacle of the Perseid meteor shower over the past few days, you've probably thought about some of the larger rocks up above.
A few are downright scary compared to shooting stars. This graphic from NASA shows the orbits of more than 1,400 Potentially Hazardous Asteroids (PHAs), objects measuring at least 460 feet across that come within 4.7 million miles of Earth's orbit.
It looks like a giant Spirograph drawing with Earth near the center, but NASA assures us that these giant boulders of rock and ice are not "a worrisome threat" over the next 100 years.
Of course, 4.7 million miles is really, really far away -- about 20 times the distance to the moon. But not all PHAs have been found. As one looks further into the future, the orbits of known PHAs become less predictable.
"By continuing to observe and track these asteroids, their orbits can be refined and more precise predictions made of their future close approaches and impact probabilities," NASA's Jet Propulsion Laboratory reported on its Photojournal page.
The recent discovery of the 10,000th near-Earth object (NEO) highlighted that there are a lot of marbles zooming around up there. NEOs are defined as objects approaching the Earth's orbital distance to within some 28 million miles.
Of greatest concern are the roughly 900 near-Earth asteroids that are at least 1 kilometer (0.62 miles) across. Judging by studies of mass-extinction events of the past, an impact by one of these could be a real bummer.
On NASA's NEO Program Sentry Risk Table of more than 400 near-Earth asteroids, only one is flagged as a yawn-inducing green on the Torino Impact Hazard Scale.
The asteroid known as 2007 VK184 is believed to be about 430 feet across and presents an unlikely chance of hitting us in 2048. Further observations likely will reduce that chance to zero.
But the threat of a big hit has prompted some scientists to hatch plans to deflect or destroy dangerous space rocks by using everything from nuclear weapons to huge laser guns.
What do you think? Do asteroids concern you? Or is the danger far too miniscule to care about?
Earth is near the center of a tangled mass of potentially hazardous asteroids. But there's little to worry about.
The orbits of all known Potentially Hazardous Asteroids (PHAs) as of early 2013 are shown here. But none are worrisome threats over the next century.
(Credit: NASA/JPL-Caltech)
If you've been watching the skies for the spectacle of the Perseid meteor shower over the past few days, you've probably thought about some of the larger rocks up above.
A few are downright scary compared to shooting stars. This graphic from NASA shows the orbits of more than 1,400 Potentially Hazardous Asteroids (PHAs), objects measuring at least 460 feet across that come within 4.7 million miles of Earth's orbit.
It looks like a giant Spirograph drawing with Earth near the center, but NASA assures us that these giant boulders of rock and ice are not "a worrisome threat" over the next 100 years.
Of course, 4.7 million miles is really, really far away -- about 20 times the distance to the moon. But not all PHAs have been found. As one looks further into the future, the orbits of known PHAs become less predictable.
"By continuing to observe and track these asteroids, their orbits can be refined and more precise predictions made of their future close approaches and impact probabilities," NASA's Jet Propulsion Laboratory reported on its Photojournal page.
The recent discovery of the 10,000th near-Earth object (NEO) highlighted that there are a lot of marbles zooming around up there. NEOs are defined as objects approaching the Earth's orbital distance to within some 28 million miles.
Of greatest concern are the roughly 900 near-Earth asteroids that are at least 1 kilometer (0.62 miles) across. Judging by studies of mass-extinction events of the past, an impact by one of these could be a real bummer.
On NASA's NEO Program Sentry Risk Table of more than 400 near-Earth asteroids, only one is flagged as a yawn-inducing green on the Torino Impact Hazard Scale.
The asteroid known as 2007 VK184 is believed to be about 430 feet across and presents an unlikely chance of hitting us in 2048. Further observations likely will reduce that chance to zero.
But the threat of a big hit has prompted some scientists to hatch plans to deflect or destroy dangerous space rocks by using everything from nuclear weapons to huge laser guns.
What do you think? Do asteroids concern you? Or is the danger far too miniscule to care about?
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Bright Nova Discovered in The Constellation Delphinus Visible To Unaided Eye
A star is shedding it’s material for all to see in a classic nova, which may be a rare event for one living on a planet. The nova is high up in the evening sky and visible to the unaided eye. Reports today indicate it is still brightening. How bright will it get? No one knows for sure but it is exciting.
Not much changes in astronomy. We see the same planets, stars, and deep-sky objects all the time. It can get boring to many. However, when things such as novas happen they become a treat to all who witness it. Try to locate it using the charts included in this article.
A classical nova happens in a special kind of tightly-orbiting binary star system: one where a relatively normal star pours a stream of hydrogen onto the surface of a companion white dwarf. When the layer of fresh hydrogen on the white dwarf’s surface grows thick and dense enough, the bottom of the layer explodes in a runaway hydrogen-fusion reaction — a hydrogen bomb in the shape of a thin shell roughly the size of Earth. The underlying white dwarf remains intact, and as new hydrogen builds up, the process may repeat in a few years to tens of thousands of years.
The nova was discovered by Japanese astronomer Koichi Itagaki of Yamagata, Japan.
A star is shedding it’s material for all to see in a classic nova, which may be a rare event for one living on a planet. The nova is high up in the evening sky and visible to the unaided eye. Reports today indicate it is still brightening. How bright will it get? No one knows for sure but it is exciting.
Not much changes in astronomy. We see the same planets, stars, and deep-sky objects all the time. It can get boring to many. However, when things such as novas happen they become a treat to all who witness it. Try to locate it using the charts included in this article.
A classical nova happens in a special kind of tightly-orbiting binary star system: one where a relatively normal star pours a stream of hydrogen onto the surface of a companion white dwarf. When the layer of fresh hydrogen on the white dwarf’s surface grows thick and dense enough, the bottom of the layer explodes in a runaway hydrogen-fusion reaction — a hydrogen bomb in the shape of a thin shell roughly the size of Earth. The underlying white dwarf remains intact, and as new hydrogen builds up, the process may repeat in a few years to tens of thousands of years.
The nova was discovered by Japanese astronomer Koichi Itagaki of Yamagata, Japan.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
22-08-2013
WISE-satelliet gaat weer op planetoïden jagen
Artist's impression van de WISE-satelliet in zijn omloopbaan om de aarde. Vanaf september moet hij weer op planetoïden en kometen gaan jagen. (NASA/JPL-Caltech)
De in februari van dit jaar uitgeschakelde NASA-satelliet WISE wordt in september weer opgestart. Als deze procedure slaagt, zal de infraroodsatelliet nog eens drie jaar naar kometen en (vooral) planetoïden gaan speuren. Eerder heeft WISE al een twintigtal kometen en tienduizenden planetoïden ontdekt.
In zijn nieuwe missie moet WISE vooral gaan zoeken naar planetoïden en kometen die dicht in de buurt van de aarde kunnen komen. Naar verwachting zal dat ongeveer 150 nieuwe ‘aardscheerders’ opleveren. Daarnaast zullen van nog eens 2000 van deze objecten de grootte en de thermische eigenschappen worden bepaald.
De vervolgmissie maakt deel uit van de plannen die NASA heeft om een kleine planetoïde te ‘vangen’ en voor gedetailleerd onderzoek in een baan rond te maan brengen. Uiterlijk in 2025 zouden astronauten een bezoek aan dit kleine rotsachtige hemellichaam moeten brengen.
Al deze inspanningen hebben tot doel om meer te weten te komen over planetoïden die de aarde mogelijk zouden kunnen bedreigen, en de manier waarop dat gevaar afgewend zou kunnen worden. (EE)
(allesoversterrenkunde)
WISE-satelliet gaat weer op planetoïden jagen
Artist's impression van de WISE-satelliet in zijn omloopbaan om de aarde. Vanaf september moet hij weer op planetoïden en kometen gaan jagen. (NASA/JPL-Caltech)
De in februari van dit jaar uitgeschakelde NASA-satelliet WISE wordt in september weer opgestart. Als deze procedure slaagt, zal de infraroodsatelliet nog eens drie jaar naar kometen en (vooral) planetoïden gaan speuren. Eerder heeft WISE al een twintigtal kometen en tienduizenden planetoïden ontdekt.
In zijn nieuwe missie moet WISE vooral gaan zoeken naar planetoïden en kometen die dicht in de buurt van de aarde kunnen komen. Naar verwachting zal dat ongeveer 150 nieuwe ‘aardscheerders’ opleveren. Daarnaast zullen van nog eens 2000 van deze objecten de grootte en de thermische eigenschappen worden bepaald.
De vervolgmissie maakt deel uit van de plannen die NASA heeft om een kleine planetoïde te ‘vangen’ en voor gedetailleerd onderzoek in een baan rond te maan brengen. Uiterlijk in 2025 zouden astronauten een bezoek aan dit kleine rotsachtige hemellichaam moeten brengen.
Al deze inspanningen hebben tot doel om meer te weten te komen over planetoïden die de aarde mogelijk zouden kunnen bedreigen, en de manier waarop dat gevaar afgewend zou kunnen worden. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-08-2013
Astronomen maken de scherpste hemelfoto’s ooit
De Magellan-telescoop met bovenin de secundaire spiegel van het MagAO-systeem. (Yuri Beletsky, Las Campanas Observatory)
Amerikaanse en Italiaanse astronomen hebben een nieuw type camera ontwikkeld waarmee scherpere hemelopnamen kunnen worden gemaakt dan ooit tevoren. De nieuwste versie van deze camera is nu gekoppeld aan de 6,5-meter Magellan-telescoop in het noorden van Chili.
Met de nieuwe camera, de MagAO, kan op visuele golflengten een scheidend vermogen (‘resolutie’) van 0,02 boogseconde worden bereikt. Tot nu toe haalden telescopen op aarde deze beeldscherpte alleen in het nabij-infrarood.
Ter vergelijking: de resolutie van de (veel kleinere) Hubble-ruimtetelescoop is ongeveer 0,05 boogseconde. Maar daarbij moet worden opgemerkt dat Hubble-opnamen een groter stuk hemel tonen.
Bij de eerste waarneming die met het nieuwe camerasysteem is gedaan, is de telescoop op het hart van de bekende Orionnevel gericht. Daar bevindt zich onder meer de ster Thèta 1 Ori C. Daarvan was al bekend dat het een dubbelster is, maar de beide sterren waren nog nooit los van elkaar gezien, omdat hun onderlinge afstand – vergelijkbaar met de gemiddelde afstand tussen de aarde en de planeet Uranus – te klein was. Met MagAO is dat nu voor het eerst wél gelukt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen maken de scherpste hemelfoto’s ooit
De Magellan-telescoop met bovenin de secundaire spiegel van het MagAO-systeem. (Yuri Beletsky, Las Campanas Observatory)
Amerikaanse en Italiaanse astronomen hebben een nieuw type camera ontwikkeld waarmee scherpere hemelopnamen kunnen worden gemaakt dan ooit tevoren. De nieuwste versie van deze camera is nu gekoppeld aan de 6,5-meter Magellan-telescoop in het noorden van Chili.
Met de nieuwe camera, de MagAO, kan op visuele golflengten een scheidend vermogen (‘resolutie’) van 0,02 boogseconde worden bereikt. Tot nu toe haalden telescopen op aarde deze beeldscherpte alleen in het nabij-infrarood.
Ter vergelijking: de resolutie van de (veel kleinere) Hubble-ruimtetelescoop is ongeveer 0,05 boogseconde. Maar daarbij moet worden opgemerkt dat Hubble-opnamen een groter stuk hemel tonen.
Bij de eerste waarneming die met het nieuwe camerasysteem is gedaan, is de telescoop op het hart van de bekende Orionnevel gericht. Daar bevindt zich onder meer de ster Thèta 1 Ori C. Daarvan was al bekend dat het een dubbelster is, maar de beide sterren waren nog nooit los van elkaar gezien, omdat hun onderlinge afstand – vergelijkbaar met de gemiddelde afstand tussen de aarde en de planeet Uranus – te klein was. Met MagAO is dat nu voor het eerst wél gelukt. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-09-2013
NASA’s nieuwste maansonde is klaar voor de lancering
Eind deze week lanceert NASA de nieuwste maansonde: LADEE. De sonde moet onder meer onderzoek gaan doen naar de atmosfeer van de maan en maanstof. Onderzoekers verwachten dat de sonde heel wat mysteries omtrent de maan kan gaan oplossen.
LADEE staat voor Lunar Atmosphere and Dust Environment Explorer. De ruimtesonde – die meer dan 380 kilo weegt – moet komend weekend gelanceerd worden. De eerste mogelijkheid daartoe is komende vrijdag. Als het weer tegenzit, kan de lancering tot zo’n vijf dagen worden uitgesteld.
Onderzoek
LADEE gaat onderzoek doen naar de omstandigheden op het oppervlak van de maan, maanstof en de atmosfeer van de maan. De onderzoekers verwachten op basis van de waarnemingen van LADEE verschillende prangende vragen omtrent de maan te kunnen beantwoorden. Zo hopen ze bijvoorbeeld te kunnen achterhalen of maanstof – dat door toedoen van ultraviolet zonlicht een elektrische lading meekreeg – verantwoordelijk was voor de gloed die de Apollo-astronauten voorafgaand aan zonsopgang zagen.
Neerstorten
De missie van LADEE duurt 160 dagen. De eerste 30 dagen zal LADEE gebruiken om naar de maan te reizen en in de juiste baan om de maan te arriveren. De dertig dagen benut LADEE om zijn nieuwe situatie te verkennen. In de 100 dagen die dan nog overblijven, doet LADEE wetenschappelijk onderzoek. Als de missie erop zit, zal LADEE de maan nog verder naderen en uiteindelijk op het maanoppervlak neerstorten.
LADEE is overigens niet alleen. Er cirkelen nog meer orbiters om de maan. Bijvoorbeeld de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO).
(scientias.nl)
NASA’s nieuwste maansonde is klaar voor de lancering
Eind deze week lanceert NASA de nieuwste maansonde: LADEE. De sonde moet onder meer onderzoek gaan doen naar de atmosfeer van de maan en maanstof. Onderzoekers verwachten dat de sonde heel wat mysteries omtrent de maan kan gaan oplossen.
LADEE staat voor Lunar Atmosphere and Dust Environment Explorer. De ruimtesonde – die meer dan 380 kilo weegt – moet komend weekend gelanceerd worden. De eerste mogelijkheid daartoe is komende vrijdag. Als het weer tegenzit, kan de lancering tot zo’n vijf dagen worden uitgesteld.
Onderzoek
LADEE gaat onderzoek doen naar de omstandigheden op het oppervlak van de maan, maanstof en de atmosfeer van de maan. De onderzoekers verwachten op basis van de waarnemingen van LADEE verschillende prangende vragen omtrent de maan te kunnen beantwoorden. Zo hopen ze bijvoorbeeld te kunnen achterhalen of maanstof – dat door toedoen van ultraviolet zonlicht een elektrische lading meekreeg – verantwoordelijk was voor de gloed die de Apollo-astronauten voorafgaand aan zonsopgang zagen.
Neerstorten
De missie van LADEE duurt 160 dagen. De eerste 30 dagen zal LADEE gebruiken om naar de maan te reizen en in de juiste baan om de maan te arriveren. De dertig dagen benut LADEE om zijn nieuwe situatie te verkennen. In de 100 dagen die dan nog overblijven, doet LADEE wetenschappelijk onderzoek. Als de missie erop zit, zal LADEE de maan nog verder naderen en uiteindelijk op het maanoppervlak neerstorten.
LADEE is overigens niet alleen. Er cirkelen nog meer orbiters om de maan. Bijvoorbeeld de Lunar Reconnaissance Orbiter (LRO).
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-09-2013
Eerste ALMA-waarnemingen op 6 mm golflengte
De verdeling van atomair koolstof (geel) in de planetaire nevel NGC 6302. (NAOJ)
Voor het eerst zijn gedetailleerde waarnemingen op een golflengte van 6 mm verricht met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Noord-Chili. Daarvoor is gebruik gemaakt van de zogeheten Band 8-ontvagers, gebouwd door het National Astronomical Observatory of Japan.
Op deze golflengte (overeenkomend met een frequentie van 500 gigahertz) kan onder andere straling worden waargenomen van atomair koolstof in het heelal. ALMA bracht de verdeling in kaart van atomair koolstof in de planetaire nevel NGC 6302. Het blijkt dat de koolstofatomen vooral geconcentreerd zijn in een relatief kleine schijf of ring rond de stervende ster die het nevelgas uitstoot.
In de toekomst, wanneer alle 66 ALMA-antennes zijn uitgerust met Band 8-ontvangers, zullen de waarnemingen in dit golflengtegebied nog veel gedetailleerder worden. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Eerste ALMA-waarnemingen op 6 mm golflengte
De verdeling van atomair koolstof (geel) in de planetaire nevel NGC 6302. (NAOJ)
Voor het eerst zijn gedetailleerde waarnemingen op een golflengte van 6 mm verricht met de Atacama Large Millimeter/submillimeter Array (ALMA) in Noord-Chili. Daarvoor is gebruik gemaakt van de zogeheten Band 8-ontvagers, gebouwd door het National Astronomical Observatory of Japan.
Op deze golflengte (overeenkomend met een frequentie van 500 gigahertz) kan onder andere straling worden waargenomen van atomair koolstof in het heelal. ALMA bracht de verdeling in kaart van atomair koolstof in de planetaire nevel NGC 6302. Het blijkt dat de koolstofatomen vooral geconcentreerd zijn in een relatief kleine schijf of ring rond de stervende ster die het nevelgas uitstoot.
In de toekomst, wanneer alle 66 ALMA-antennes zijn uitgerust met Band 8-ontvangers, zullen de waarnemingen in dit golflengtegebied nog veel gedetailleerder worden. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
03-09-2013
Water op de maan
Diep binnenin de maan zit water, veel water. Volgens geleerden uit India blijkt dat uit data van hun maansonde Chandrayaan- 1. Deze sonde heeft met een instrument diep in het binnenste van de maan gekeken. In een krater bij de evenaar pikte dit instrument grote hoeveelheden hydroxyl op in gesteente. Dat molecuul duidt op de aanwezigheid van water.
Omdat op het oppervlak van de maan geen water kan voorkomen – het zou gelijk verdampen – moet dat water zich dus dieper binnenin de maan bevinden, zo schrijven ze in Nature Geoscience. Dat het uitgerekend bij een krater zichtbaar wordt, is niet verwonderlijk. Daar is waarschijnlijk een meteoriet ingeslagen die diepere lagen van het oppervlak heeft blootgelegd. Daardoor komt het water dat daarin zit naar boven.
Dat er water op de maan zit, weten we sinds analyse van stenen die door de Apollo missies zijn meegenomen. De huidige metingen duiden echter op een veel grotere hoeveelheid dan eerder werd vermoed. Dat water bevindt zich waarschijnlijk grotendeels in magmakamers op grote diepte in de maan.
Het voorkomen van water is een belangrijke ontdekking om uiteindelijk op de maan een basis te gaan bouwen. Die heeft water nodig, dat anders met veel moeite van de aarde meegenomen moet worden.
(faqt.nl)
Water op de maan
Diep binnenin de maan zit water, veel water. Volgens geleerden uit India blijkt dat uit data van hun maansonde Chandrayaan- 1. Deze sonde heeft met een instrument diep in het binnenste van de maan gekeken. In een krater bij de evenaar pikte dit instrument grote hoeveelheden hydroxyl op in gesteente. Dat molecuul duidt op de aanwezigheid van water.
Omdat op het oppervlak van de maan geen water kan voorkomen – het zou gelijk verdampen – moet dat water zich dus dieper binnenin de maan bevinden, zo schrijven ze in Nature Geoscience. Dat het uitgerekend bij een krater zichtbaar wordt, is niet verwonderlijk. Daar is waarschijnlijk een meteoriet ingeslagen die diepere lagen van het oppervlak heeft blootgelegd. Daardoor komt het water dat daarin zit naar boven.
Dat er water op de maan zit, weten we sinds analyse van stenen die door de Apollo missies zijn meegenomen. De huidige metingen duiden echter op een veel grotere hoeveelheid dan eerder werd vermoed. Dat water bevindt zich waarschijnlijk grotendeels in magmakamers op grote diepte in de maan.
Het voorkomen van water is een belangrijke ontdekking om uiteindelijk op de maan een basis te gaan bouwen. Die heeft water nodig, dat anders met veel moeite van de aarde meegenomen moet worden.
(faqt.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
04-09-2013
Historische ‘ruimtefoto's’ online gezet
Deel van de (opgepoetste) foto die de Lunar Orbiter in 1966 van aarde en maan maakte. (Lunar Orbiter Image Recovery Project/NASA)
Het University College London (UCL) heeft een gedeelte van zijn historische archief van foto's uit de onbemande ruimtevaart online gezet. De zeldzame foto's en kaarten, waarvan sommige nog nooit eerder via internet beschikbaar waren, zijn gepubliceerd in het kader van het Festival of the Planets, dat van 8 tot 13 september in Londen plaatsvindt.
De UCL heeft een groot archief van historische ruimtefoto's van NASA en andere ruimteagentschappen. Vóór de opkomst van internet stuurde NASA echte afdrukken van foto's naar een aantal instituten. Het UCL was een van de zeven instituten buiten de VS die ze ontving.
Te zien zijn onder meer de foto die de Lunar Orbiter in 1966 van aarde en maan maakte, de eerste mozaïeken van opnamen van de Jupitermanen Io en Ganymedes (Voyager, 1979) en opnamen van het Venusoppervlak van de Russische ruimtesondes Venera 13 en 14. (EE)
(allesoversterrnekunde)
Historische ‘ruimtefoto's’ online gezet
Deel van de (opgepoetste) foto die de Lunar Orbiter in 1966 van aarde en maan maakte. (Lunar Orbiter Image Recovery Project/NASA)
Het University College London (UCL) heeft een gedeelte van zijn historische archief van foto's uit de onbemande ruimtevaart online gezet. De zeldzame foto's en kaarten, waarvan sommige nog nooit eerder via internet beschikbaar waren, zijn gepubliceerd in het kader van het Festival of the Planets, dat van 8 tot 13 september in Londen plaatsvindt.
De UCL heeft een groot archief van historische ruimtefoto's van NASA en andere ruimteagentschappen. Vóór de opkomst van internet stuurde NASA echte afdrukken van foto's naar een aantal instituten. Het UCL was een van de zeven instituten buiten de VS die ze ontving.
Te zien zijn onder meer de foto die de Lunar Orbiter in 1966 van aarde en maan maakte, de eerste mozaïeken van opnamen van de Jupitermanen Io en Ganymedes (Voyager, 1979) en opnamen van het Venusoppervlak van de Russische ruimtesondes Venera 13 en 14. (EE)
(allesoversterrnekunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Eleven Spacecraft Show Interstellar Wind Changed Direction Over 40 Years
by Karen C. Fox for Goddard Space Flight Center
Greenbelt, MD (SPX) Sep 10, 2013
The solar system moves through a local galactic cloud at a speed of 50,000 miles per hour,
creating an interstellar wind of particles, some of which can travel all the way toward
earth to provide information about our neighborhood.
Image Credit: NASA/Adler/U. Chicago/Wesleyan.
Like the wind adjusting course in the middle of a storm, scientists have discovered that the particles streaming into the solar system from interstellar space have most likely changed direction over the last 40 years. Such information can help us map out our place within the galaxy surrounding us, and help us understand our place in space.
The results, based on data spanning four decades from 11 different spacecraft, were published in Science.
Vestiges of the interstellar wind flowing into what's called the heliosphere -- the vast bubble filled by the sun's own constant flow of particles, the solar wind - is one of the ways scientists can observe what lies just outside of our own home, in the galactic cloud through which the solar system travels.
The heliosphere is situated near the inside edge of an interstellar cloud and the two move past each other at a velocity of 50,000 miles per hour. This motion creates a wind of neutral interstellar atoms blowing past Earth, of which helium is the easiest to measure.
"Because the sun is moving though this cloud, interstellar atoms penetrate into the solar system," said Priscilla Frisch, an astrophysicist at the University of Chicago, Ill. and the lead author on the paper.
"The charged particles in the interstellar wind don't do a good job of reaching the inner solar system, but many of the atoms in the wind are neutral. These can penetrate close to Earth and can be measured."
Frisch became interested in this subject when results in January 2012 from NASA's Interstellar Boundary Explorer, or IBEX, showed that the interstellar wind was entering the heliosphere from a slightly different direction than had been observed by NASA's Ulysses mission in the 1990s.
Frisch and her colleagues set out to gather as much evidence from as many sources as they could to determine whether the newer instruments simply provided more accurate results, or whether the wind direction itself changed over the years.
The earliest historical data on the interstellar wind comes from the 1970s from the U.S. Department of Defense's Space Test Program 72-1 and SOLRAD 11B, NASA's Mariner, and the Soviet Prognoz 6. While instruments have improved since the 1970s, comparing information from several sets of observations helped the researchers gain confidence in results from that early data.
The team went on to look at another seven data sets including the Ulysses information from 1990 to 2001, and more recent data from IBEX, as well as four other NASA missions: the Solar Terrestrial Relations Observatory, or STEREO, the Advanced Composition Explorer, or ACE, the Extreme Ultraviolet Explorer, and the MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging mission, or MESSENGER, currently in orbit around Mercury. The eleventh set of observations came from the Japanese Aerospace Exploration Agency's Nuzomi.
"The direction of the wind obtained from the most recent data does not agree with the direction obtained from the earlier measurements, suggesting that the wind itself has changed over time," said Eric Christian, the IBEX mission scientist at NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md. "It's an intriguing result, which relied on looking at a suite of data measured in a bunch of different ways."
The various sets of observations relied on three different methods to measure the incoming interstellar wind. IBEX and Ulysses directly measure neutral helium atoms as they coursed through the inner solar system. IBEX's measurements are made close to Earth, while Ulysses' measurements reach out to the orbit of Jupiter.
The earliest measurements in the 1970s observed fluorescence that occurs when the extreme ultraviolet radiation coming from the sun scatters off the interstellar helium wind passing by the sun. Neutral helium atoms get caught by the sun's gravity, forming a focusing cone. As radiation from the sun bounces off these atoms, they give off light. Measuring the light provides information about the helium inflow direction.
The third technique to measure the helium wind relies on the fact that after this interaction with the sun's radiation, a fraction of neutral helium atoms gain an electron, and thus become charged. Many instruments in space are geared to study charged particles, such as instruments on NASA's STEREO and ACE. Such instruments can measure the longitudinal direction of the particle wind, providing one last set of historical observations to round out the picture.
The data from these diverse sources shows that the direction of the interstellar wind has changed some 4 to 9 degrees over the last 40 years.
"Previously we thought the local interstellar medium was very constant, but these results show that it is highly dynamic, as is the heliosphere's interaction with it," said David McComas, IBEX principal investigator at Southwest Research Institute in San Antonio, Texas.
While the reason for - and, indeed, the exact timing of - the shift is still unclear, Frisch pointed out that scientists know our solar system is close to the edge of the local interstellar cloud. Such an area of the galaxy might experience turbulence, and as we hurtle through space, the heliosphere could be exposed to different directions of wind.
While the scientists don't yet know for sure how the direction switch happened, the team believes that additional observations should ultimately explain its cause, giving us even more information about the galaxy that surrounds us.
by Karen C. Fox for Goddard Space Flight Center
Greenbelt, MD (SPX) Sep 10, 2013
The solar system moves through a local galactic cloud at a speed of 50,000 miles per hour,
creating an interstellar wind of particles, some of which can travel all the way toward
earth to provide information about our neighborhood.
Image Credit: NASA/Adler/U. Chicago/Wesleyan.
Like the wind adjusting course in the middle of a storm, scientists have discovered that the particles streaming into the solar system from interstellar space have most likely changed direction over the last 40 years. Such information can help us map out our place within the galaxy surrounding us, and help us understand our place in space.
The results, based on data spanning four decades from 11 different spacecraft, were published in Science.
Vestiges of the interstellar wind flowing into what's called the heliosphere -- the vast bubble filled by the sun's own constant flow of particles, the solar wind - is one of the ways scientists can observe what lies just outside of our own home, in the galactic cloud through which the solar system travels.
The heliosphere is situated near the inside edge of an interstellar cloud and the two move past each other at a velocity of 50,000 miles per hour. This motion creates a wind of neutral interstellar atoms blowing past Earth, of which helium is the easiest to measure.
"Because the sun is moving though this cloud, interstellar atoms penetrate into the solar system," said Priscilla Frisch, an astrophysicist at the University of Chicago, Ill. and the lead author on the paper.
"The charged particles in the interstellar wind don't do a good job of reaching the inner solar system, but many of the atoms in the wind are neutral. These can penetrate close to Earth and can be measured."
Frisch became interested in this subject when results in January 2012 from NASA's Interstellar Boundary Explorer, or IBEX, showed that the interstellar wind was entering the heliosphere from a slightly different direction than had been observed by NASA's Ulysses mission in the 1990s.
Frisch and her colleagues set out to gather as much evidence from as many sources as they could to determine whether the newer instruments simply provided more accurate results, or whether the wind direction itself changed over the years.
The earliest historical data on the interstellar wind comes from the 1970s from the U.S. Department of Defense's Space Test Program 72-1 and SOLRAD 11B, NASA's Mariner, and the Soviet Prognoz 6. While instruments have improved since the 1970s, comparing information from several sets of observations helped the researchers gain confidence in results from that early data.
The team went on to look at another seven data sets including the Ulysses information from 1990 to 2001, and more recent data from IBEX, as well as four other NASA missions: the Solar Terrestrial Relations Observatory, or STEREO, the Advanced Composition Explorer, or ACE, the Extreme Ultraviolet Explorer, and the MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging mission, or MESSENGER, currently in orbit around Mercury. The eleventh set of observations came from the Japanese Aerospace Exploration Agency's Nuzomi.
"The direction of the wind obtained from the most recent data does not agree with the direction obtained from the earlier measurements, suggesting that the wind itself has changed over time," said Eric Christian, the IBEX mission scientist at NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md. "It's an intriguing result, which relied on looking at a suite of data measured in a bunch of different ways."
The various sets of observations relied on three different methods to measure the incoming interstellar wind. IBEX and Ulysses directly measure neutral helium atoms as they coursed through the inner solar system. IBEX's measurements are made close to Earth, while Ulysses' measurements reach out to the orbit of Jupiter.
The earliest measurements in the 1970s observed fluorescence that occurs when the extreme ultraviolet radiation coming from the sun scatters off the interstellar helium wind passing by the sun. Neutral helium atoms get caught by the sun's gravity, forming a focusing cone. As radiation from the sun bounces off these atoms, they give off light. Measuring the light provides information about the helium inflow direction.
The third technique to measure the helium wind relies on the fact that after this interaction with the sun's radiation, a fraction of neutral helium atoms gain an electron, and thus become charged. Many instruments in space are geared to study charged particles, such as instruments on NASA's STEREO and ACE. Such instruments can measure the longitudinal direction of the particle wind, providing one last set of historical observations to round out the picture.
The data from these diverse sources shows that the direction of the interstellar wind has changed some 4 to 9 degrees over the last 40 years.
"Previously we thought the local interstellar medium was very constant, but these results show that it is highly dynamic, as is the heliosphere's interaction with it," said David McComas, IBEX principal investigator at Southwest Research Institute in San Antonio, Texas.
While the reason for - and, indeed, the exact timing of - the shift is still unclear, Frisch pointed out that scientists know our solar system is close to the edge of the local interstellar cloud. Such an area of the galaxy might experience turbulence, and as we hurtle through space, the heliosphere could be exposed to different directions of wind.
While the scientists don't yet know for sure how the direction switch happened, the team believes that additional observations should ultimately explain its cause, giving us even more information about the galaxy that surrounds us.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
http://www.nu.nl/wetensch(...)at-zonnestelsel.html
Ruimtesonde Voyager 1 verlaat ons zonnestelsel
De Amerikaanse ruimtesonde Voyager 1 heeft na 36 jaar vliegen ons zonnestelsel verlaten.
Foto: AFP/NASA/JPL-Caltech
Het is de eerste keer in de geschiedenis dat een bouwsel van de mens die grens overgaat en terechtkomt in de eindeloze ruimte tussen de sterren. Het historische moment gebeurde in augustus vorig jaar.
Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA donderdag bekendgemaakt. Het nieuws staat donderdag ook in het gezaghebbende wetenschapsblad Science.
Eerder dit jaar meldden wetenschappers ook al dat de Voyager 1 buiten het zonnestelsel was beland, maar dat werd toen nog afgezwakt door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18,8 miljard kilometer van de aarde. Omdat de mens daar nog nooit is geweest, wisten de wetenschappers niet hoe het gebied eruitziet en wat ze moesten verwachten. Bepalen waar de Voyager 1 precies was, was dan ook erg ingewikkeld.
Plasmadeeltjes
Voor het definitieve bewijs kregen de wetenschappers hulp van de zon. Die slingerde in maart 2012 een enorme hoeveelheid plasmadeeltjes de ruimte in. Die zogeheten plasmawolk kwam 13 maanden later, in april van dit jaar, aan bij de Voyager 1. Uit metingen bleek dat de plasmawolk bij de sonde veel dikker was dan wat er eerder was gemeten aan de rand van ons zonnestelsel. Dat betekende dat de Voyager was aangekomen in een eindeloos gebied dat het interstellaire medium wordt genoemd.
Toen de wetenschappers oudere gegevens terugkeken, zagen ze dat dat vorig jaar ook al was gemeten. Op basis daarvan rekenden ze uit dat de Voyager 1 in augustus 2012 het zonnestelsel verliet.
De Voyager 1 is in 1977 gelanceerd. Na anderhalf jaar vloog het vaartuig langs de planeet Jupiter. Weer anderhalf jaar later bereikte de sonde de planeet Saturnus. In 2004 kwam hij in de buitenste schil van ons zonnestelsel terecht.
Tweelingbroer
De sonde vliegt met een snelheid van ongeveer 17 kilometer per seconde. Waarschijnlijk heeft hij nog genoeg stroom om te blijven werken tot 2025, 48 jaar na de lancering. Over ongeveer 40.000 jaar bereikt de Voyager 1 de dichtstbijzijnde ster.
Kort voor de Voyager 1 was zijn tweelingbroer gelanceerd, de Voyager 2. Die staat nu op 15,3 miljard kilometer van de aarde. Ook de Voyager 2 werkt nog altijd.
Ruimtesonde Voyager 1 verlaat ons zonnestelsel
De Amerikaanse ruimtesonde Voyager 1 heeft na 36 jaar vliegen ons zonnestelsel verlaten.
Foto: AFP/NASA/JPL-Caltech
Het is de eerste keer in de geschiedenis dat een bouwsel van de mens die grens overgaat en terechtkomt in de eindeloze ruimte tussen de sterren. Het historische moment gebeurde in augustus vorig jaar.
Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA donderdag bekendgemaakt. Het nieuws staat donderdag ook in het gezaghebbende wetenschapsblad Science.
Eerder dit jaar meldden wetenschappers ook al dat de Voyager 1 buiten het zonnestelsel was beland, maar dat werd toen nog afgezwakt door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18,8 miljard kilometer van de aarde. Omdat de mens daar nog nooit is geweest, wisten de wetenschappers niet hoe het gebied eruitziet en wat ze moesten verwachten. Bepalen waar de Voyager 1 precies was, was dan ook erg ingewikkeld.
Plasmadeeltjes
Voor het definitieve bewijs kregen de wetenschappers hulp van de zon. Die slingerde in maart 2012 een enorme hoeveelheid plasmadeeltjes de ruimte in. Die zogeheten plasmawolk kwam 13 maanden later, in april van dit jaar, aan bij de Voyager 1. Uit metingen bleek dat de plasmawolk bij de sonde veel dikker was dan wat er eerder was gemeten aan de rand van ons zonnestelsel. Dat betekende dat de Voyager was aangekomen in een eindeloos gebied dat het interstellaire medium wordt genoemd.
Toen de wetenschappers oudere gegevens terugkeken, zagen ze dat dat vorig jaar ook al was gemeten. Op basis daarvan rekenden ze uit dat de Voyager 1 in augustus 2012 het zonnestelsel verliet.
De Voyager 1 is in 1977 gelanceerd. Na anderhalf jaar vloog het vaartuig langs de planeet Jupiter. Weer anderhalf jaar later bereikte de sonde de planeet Saturnus. In 2004 kwam hij in de buitenste schil van ons zonnestelsel terecht.
Tweelingbroer
De sonde vliegt met een snelheid van ongeveer 17 kilometer per seconde. Waarschijnlijk heeft hij nog genoeg stroom om te blijven werken tot 2025, 48 jaar na de lancering. Over ongeveer 40.000 jaar bereikt de Voyager 1 de dichtstbijzijnde ster.
Kort voor de Voyager 1 was zijn tweelingbroer gelanceerd, de Voyager 2. Die staat nu op 15,3 miljard kilometer van de aarde. Ook de Voyager 2 werkt nog altijd.
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
machtig thanxquote:Op zaterdag 14 september 2013 13:05 schreef Perrin het volgende:
De mooiste foto's van het heelal
[ afbeelding ]
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
Mars kopen !!!!
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
voor 34$, dat valt mee. Mss iets voor de mensen van het Mars One Project.quote:
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-09-2013
Komeetinslagen produceren aminozuren
Aminozuren kunnen geproduceerd worden bij komeetinslagen. (LLNL)
Bij de inslag van een komeet op aarde kunnen aminozuren ontstaan - de bouwstenen van eiwitten. Dat blijkt uit laboratoriumproeven die zijn uitgevoerd door Britse onderzoekers.
Nir Goldman van het Amerikaanse Lawrence Livermore National Laboratory suggereerde eerder op basis van computersimulaties al dat de energie van een inslag deels gebruikt kan worden voor chemische reacties waarbij koolwaterstoffen in de komeet in complexere moleculen worden omgezet, waaronder aminozuren.
Door in een laboratorium ijsmengsels (met dezelfde samenstelling als kometen) te beschieten met kleine projectielen, is nu aangetoond dat zulke reacties inderdaad optreden. De nieuwe bevindingen zijn zondag online gepubliceerd door Nature Geoscience. Volgens de onderzoekers tonen ze aan dat de bouwstenen van het leven hun bestaan mogelijk te danken hebben aan kosmische inslagen op de pasgeboren aarde. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Komeetinslagen produceren aminozuren
Aminozuren kunnen geproduceerd worden bij komeetinslagen. (LLNL)
Bij de inslag van een komeet op aarde kunnen aminozuren ontstaan - de bouwstenen van eiwitten. Dat blijkt uit laboratoriumproeven die zijn uitgevoerd door Britse onderzoekers.
Nir Goldman van het Amerikaanse Lawrence Livermore National Laboratory suggereerde eerder op basis van computersimulaties al dat de energie van een inslag deels gebruikt kan worden voor chemische reacties waarbij koolwaterstoffen in de komeet in complexere moleculen worden omgezet, waaronder aminozuren.
Door in een laboratorium ijsmengsels (met dezelfde samenstelling als kometen) te beschieten met kleine projectielen, is nu aangetoond dat zulke reacties inderdaad optreden. De nieuwe bevindingen zijn zondag online gepubliceerd door Nature Geoscience. Volgens de onderzoekers tonen ze aan dat de bouwstenen van het leven hun bestaan mogelijk te danken hebben aan kosmische inslagen op de pasgeboren aarde. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-09-2013
Hubble ontdekt grootste groep bolvormige sterrenhopen ooit
Ruimtetelescoop Hubble heeft een enorme populatie bolvormige sterrenhopen ontdekt. Naar schatting bevinden zich in het hart van het cluster Abell 1689 zo’n 160.000(!) bolvormige sterrenhopen. Ter vergelijking: onze eigen Melkweg telt er maar 150.
De grote groep bolvormige sterrenhopen bevindt zich voornamelijk in het hart van Abell 1689, waar zich ook een grote hoeveelheid donkere materie bevindt. Hoe verder men van dit hart vandaan gaat, hoe minder bolvormige sterrenhopen er aangetroffen worden. Ook neemt dan de hoeveelheid donkere materie af.
Over de hopen
Bolvormige sterrenhopen zijn zeer dichte groepen sterren. De hopen bevatten doorgaans zeer oude sterren: bijna 95 procent van alle bolvormige sterrenhopen ontstond binnen één tot twee miljard jaar na het ontstaan van het universum.
Hubble heeft tot op heden zo’n 10.000 bolvormige sterrenhopen in Abell 1689 aangetroffen. Maar er zijn er veel meer, zo stellen de astronomen in het blad The Astrophysical Journal. “Zelfs wanneer we diep in het cluster kijken, zien we enkel de helderste bolvormige sterrenhopen en alleen de bolvormige sterrenhopen die zich in het centrum van Abell 1689 bevinden,” legt onderzoeker John Blakeslee uit. In totaal zouden er zo’n 160.000 bolvormige sterrenhopen in het cluster aanwezig zijn. En deze strekken zich samen uit over een afstand van ongeveer 2,4 miljoen lichtjaar.
Het onderzoek kan ons meer inzicht geven in donkere materie. “We tonen aan dat de relatie tussen bolvormige sterrenhopen en donkere materie afhangt van de afstand tot het hart van het cluster,” legt onderzoeker Karla Alamo-Martinex uit. “In andere woorden: als je weet hoeveel bolvormige sterrenhopen zich binnen een bepaalde afstand ophouden, kun je de hoeveelheid donkere materie inschatten.”
De bolvormige sterrenhopen in Abell 1689. Foto: NASA / ESA, J. Blakeslee (NRC Herzberg Astrophysics Program, Dominion Astrophysical Observatory) / K. Alamo-Martinez (National Autonomous University of Mexico).
(Scientias)
Hubble ontdekt grootste groep bolvormige sterrenhopen ooit
Ruimtetelescoop Hubble heeft een enorme populatie bolvormige sterrenhopen ontdekt. Naar schatting bevinden zich in het hart van het cluster Abell 1689 zo’n 160.000(!) bolvormige sterrenhopen. Ter vergelijking: onze eigen Melkweg telt er maar 150.
De grote groep bolvormige sterrenhopen bevindt zich voornamelijk in het hart van Abell 1689, waar zich ook een grote hoeveelheid donkere materie bevindt. Hoe verder men van dit hart vandaan gaat, hoe minder bolvormige sterrenhopen er aangetroffen worden. Ook neemt dan de hoeveelheid donkere materie af.
Over de hopen
Bolvormige sterrenhopen zijn zeer dichte groepen sterren. De hopen bevatten doorgaans zeer oude sterren: bijna 95 procent van alle bolvormige sterrenhopen ontstond binnen één tot twee miljard jaar na het ontstaan van het universum.
Hubble heeft tot op heden zo’n 10.000 bolvormige sterrenhopen in Abell 1689 aangetroffen. Maar er zijn er veel meer, zo stellen de astronomen in het blad The Astrophysical Journal. “Zelfs wanneer we diep in het cluster kijken, zien we enkel de helderste bolvormige sterrenhopen en alleen de bolvormige sterrenhopen die zich in het centrum van Abell 1689 bevinden,” legt onderzoeker John Blakeslee uit. In totaal zouden er zo’n 160.000 bolvormige sterrenhopen in het cluster aanwezig zijn. En deze strekken zich samen uit over een afstand van ongeveer 2,4 miljoen lichtjaar.
Het onderzoek kan ons meer inzicht geven in donkere materie. “We tonen aan dat de relatie tussen bolvormige sterrenhopen en donkere materie afhangt van de afstand tot het hart van het cluster,” legt onderzoeker Karla Alamo-Martinex uit. “In andere woorden: als je weet hoeveel bolvormige sterrenhopen zich binnen een bepaalde afstand ophouden, kun je de hoeveelheid donkere materie inschatten.”
De bolvormige sterrenhopen in Abell 1689. Foto: NASA / ESA, J. Blakeslee (NRC Herzberg Astrophysics Program, Dominion Astrophysical Observatory) / K. Alamo-Martinez (National Autonomous University of Mexico).
(Scientias)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-09-2013
'Babyfoto' geeft mogelijk verklaring ontstaan van universum
archieffoto © thinkstock.
Een paar maanden geleden is er een nieuwe, hoge-resolutiefoto van de kosmische achtergrondstraling genomen. Deze foto zou alle details over het begin van het universum moeten onthullen. Nu hebben wetenschappers de foto minitieus onderzocht, waarmee ze een idee hebben over hoe het universum plotseling heel groot werd.
De meeste astronomen denken dat het universum in korte tijd extreem uitdijde, tot het ongeveer zijn huidige afmetingen had. De vorige foto's van de achtergrondstraling (de warmtestraling die is uitgezonden kort na de oerknal) bevestigden dat. Op de foto's waren overal kleine 'brokjes' te zien, het van sterren en sterrenstelsels. Aangezien de brokken overal op de foto's zaten, leek het universum wel degelijk op een mooie, egale manier zijn stervormende materiaal te hebben verspreid.
Toch waren er verschillen: aan één kant van de foto verschilden de brokken onderling veel meer dan aan de andere kant. Die onregelmatigheid viel lastig te verklaren. Toen in maart van dit jaar een superscherpe foto werd gepresenteerd, hoopten astronomen dat het verschil eigenlijk een foto-foutje was. Helaas: ook de scherpe foto liet die 'scheefheid' zien.
Dus wilden de onderzoekers van de universiteit van Edinburgh een verklaring vinden. Die vonden ze uiteindelijk door twee oude theorieën te combineren, vertellen ze aan New Scientist.
Luchtbel in kokend water
Volgens hen ging het ontstaan van het universum als volgt: in het begin was er niet niets, maar was er een bol waarin het minuscule beginnetje van ons universum zich bevond. Doordat er om onduidelijke reden rimpeltjes in de bol ontstonden begon ons universum op te zwellen, zoals een luchtbel dat doet in een pannetje kokend water. Als het inderdaad zo gebeurd is, zou de 'bol' die ons universum omringd hebben gezorgd voor de onregelmatigheden in de achtergrondstraling, die we nu zien.
Het idee is nieuw en nog lang niet bewezen; daarvoor moeten er veel meer metingen gedaan worden. Sommige natuurkundigen denken nog steeds dat de onregelmatigheden in de foto gewoon foutjes van de camera zijn.
Bovendien breken astronomen hun hoofd al tientallen jaren over het begin van het universum en is de kans dat deze theorie dé verklaring is erg klein. Aan de andere kant laat het wel zien dat astronomen steeds meer leren en hun ideeën daarmee kunnen verfijnen.
De foto van de achtergrondstraling, die begin dit jaar getoond werd. De verdeling van rood en blauw is niet overal gelijk. © ap.
(HLN)
'Babyfoto' geeft mogelijk verklaring ontstaan van universum
archieffoto © thinkstock.
Een paar maanden geleden is er een nieuwe, hoge-resolutiefoto van de kosmische achtergrondstraling genomen. Deze foto zou alle details over het begin van het universum moeten onthullen. Nu hebben wetenschappers de foto minitieus onderzocht, waarmee ze een idee hebben over hoe het universum plotseling heel groot werd.
De meeste astronomen denken dat het universum in korte tijd extreem uitdijde, tot het ongeveer zijn huidige afmetingen had. De vorige foto's van de achtergrondstraling (de warmtestraling die is uitgezonden kort na de oerknal) bevestigden dat. Op de foto's waren overal kleine 'brokjes' te zien, het van sterren en sterrenstelsels. Aangezien de brokken overal op de foto's zaten, leek het universum wel degelijk op een mooie, egale manier zijn stervormende materiaal te hebben verspreid.
Toch waren er verschillen: aan één kant van de foto verschilden de brokken onderling veel meer dan aan de andere kant. Die onregelmatigheid viel lastig te verklaren. Toen in maart van dit jaar een superscherpe foto werd gepresenteerd, hoopten astronomen dat het verschil eigenlijk een foto-foutje was. Helaas: ook de scherpe foto liet die 'scheefheid' zien.
Dus wilden de onderzoekers van de universiteit van Edinburgh een verklaring vinden. Die vonden ze uiteindelijk door twee oude theorieën te combineren, vertellen ze aan New Scientist.
Luchtbel in kokend water
Volgens hen ging het ontstaan van het universum als volgt: in het begin was er niet niets, maar was er een bol waarin het minuscule beginnetje van ons universum zich bevond. Doordat er om onduidelijke reden rimpeltjes in de bol ontstonden begon ons universum op te zwellen, zoals een luchtbel dat doet in een pannetje kokend water. Als het inderdaad zo gebeurd is, zou de 'bol' die ons universum omringd hebben gezorgd voor de onregelmatigheden in de achtergrondstraling, die we nu zien.
Het idee is nieuw en nog lang niet bewezen; daarvoor moeten er veel meer metingen gedaan worden. Sommige natuurkundigen denken nog steeds dat de onregelmatigheden in de foto gewoon foutjes van de camera zijn.
Bovendien breken astronomen hun hoofd al tientallen jaren over het begin van het universum en is de kans dat deze theorie dé verklaring is erg klein. Aan de andere kant laat het wel zien dat astronomen steeds meer leren en hun ideeën daarmee kunnen verfijnen.
De foto van de achtergrondstraling, die begin dit jaar getoond werd. De verdeling van rood en blauw is niet overal gelijk. © ap.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Heeft iemand de ruimtevaart expo die momenteel in de jaarbeurs in Utrecht plaatsvindt al bezocht?
Is het de moeite waard en hoelang duurt het ongeveer om het meeste te kunnen zien?
Is het de moeite waard en hoelang duurt het ongeveer om het meeste te kunnen zien?
Never argue with idiots. First they will lower you to their level then beat you with experience.
quote:
De meeste astronomen denken dat het universum in korte tijd extreem uitdijde, tot het ongeveer zijn huidige afmetingen had.
Dat snap ik niet? Het heelal deed al zoveel miljard jaar uit?quote:De meeste astronomen denken dat het universum in korte tijd extreem uitdijde, tot het ongeveer zijn huidige afmetingen had.
Hoe snel gaat dat uitdijen eigenlijk?
Eindelijk iemand die denkt wat iedereen zegt
Waarschijnlijk kun je het antwoord hier vindenhttp://www.wetenschapsfor(...)er-gemeten-dan-ooit/quote:
[..]
[..]
Dat snap ik niet? Het heelal deed al zoveel miljard jaar uit?
Hoe snel gaat dat uitdijen eigenlijk?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-10-2013
Rotatie Mercurius verklaard
De kleine planeet Mercurius. (NASA)
Planeetonderzoekers hebben voor het eerst een goede verklaring gevonden voor de bijzondere rotatietoestand van de kleine planeet Mercurius, de binnenste planeet in het zonnestelsel. Mercurius draait in 88 dagen in een vrij excentrische baan rond de zon, en in 58 dagen één maal rond zijn as - precies tweederde van de omlooptijd. Tot op heden kon nooit goed verklaard worden waarom de planeet in deze merkwaardige 'resonantie' terecht is gekomen, in plaats van (bijvoorbeeld) een volledig synchrone rotatie, waarbij omlooptijd en rotatietijd precies even lang duren (zoals het geval is bij de maan).
Onderzoekers van de Universteit van Namen in België hebben nu samen met Braziliaanse en Amerikaanse collega's betere theoretische modellen ontwikkeld voor de respons van een planeet op getijdenkrachten - in dit geval van de zon. Daarbij wordt o.a. nauwkeurig rekening gehouden met de baanexcentriciteit, de temperatuur en de viscositeit van de planeetmantel. In het geval van Mercurius gaat het om getijdenkrachten die tot kleine vervormingen in de vaste mantel leiden. Net als de getijden in de aardse oceanen verplaatsen die vervormingen zich over het planeetoppervlak, wat tot vertraging van de oorspronkelijk snellere rotatie leidt.
Uit de nieuwe berekeningen, die vandaag gepresenteerd zijn op de 45ste bijeenkomst van de Division for Planetary Sciences (DPS) van de American Astronomical Society in Denver, Colorado, blijkt dat een 2:3-resonantie voor Mercurius inderdaad de meest waarschijnlijke uitkomst van het subtiele getijdenspel is. Een van de implicaties van het nieuwe model is dat de vorming van de grote metaalkern van Mercurius - door het naar binnen zakken van zware materialen in de nog vloeibare planeet - vermoedelijk pas plaatsvond nadat Mercurius in de huidige rotatietoestand was 'gevangen'.
De onderzoekers voorspellen dat vergelijkbare 2:3-resonanties ook aangetroffen zullen worden bij aardse planeten die op kleine afstand rond andere sterren bewegen. (GS)
(allesoversterrnekunde)
Rotatie Mercurius verklaard
De kleine planeet Mercurius. (NASA)
Planeetonderzoekers hebben voor het eerst een goede verklaring gevonden voor de bijzondere rotatietoestand van de kleine planeet Mercurius, de binnenste planeet in het zonnestelsel. Mercurius draait in 88 dagen in een vrij excentrische baan rond de zon, en in 58 dagen één maal rond zijn as - precies tweederde van de omlooptijd. Tot op heden kon nooit goed verklaard worden waarom de planeet in deze merkwaardige 'resonantie' terecht is gekomen, in plaats van (bijvoorbeeld) een volledig synchrone rotatie, waarbij omlooptijd en rotatietijd precies even lang duren (zoals het geval is bij de maan).
Onderzoekers van de Universteit van Namen in België hebben nu samen met Braziliaanse en Amerikaanse collega's betere theoretische modellen ontwikkeld voor de respons van een planeet op getijdenkrachten - in dit geval van de zon. Daarbij wordt o.a. nauwkeurig rekening gehouden met de baanexcentriciteit, de temperatuur en de viscositeit van de planeetmantel. In het geval van Mercurius gaat het om getijdenkrachten die tot kleine vervormingen in de vaste mantel leiden. Net als de getijden in de aardse oceanen verplaatsen die vervormingen zich over het planeetoppervlak, wat tot vertraging van de oorspronkelijk snellere rotatie leidt.
Uit de nieuwe berekeningen, die vandaag gepresenteerd zijn op de 45ste bijeenkomst van de Division for Planetary Sciences (DPS) van de American Astronomical Society in Denver, Colorado, blijkt dat een 2:3-resonantie voor Mercurius inderdaad de meest waarschijnlijke uitkomst van het subtiele getijdenspel is. Een van de implicaties van het nieuwe model is dat de vorming van de grote metaalkern van Mercurius - door het naar binnen zakken van zware materialen in de nog vloeibare planeet - vermoedelijk pas plaatsvond nadat Mercurius in de huidige rotatietoestand was 'gevangen'.
De onderzoekers voorspellen dat vergelijkbare 2:3-resonanties ook aangetroffen zullen worden bij aardse planeten die op kleine afstand rond andere sterren bewegen. (GS)
(allesoversterrnekunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Binnenkort gaat het gebeuren...
Komeet ISON laat zich zien....
New reseach shows Ison Will survive the Sun and will put on a show!
Lees ook het topic:
W&T / Nieuwe komeet ISON kan helderste in decennia worden?
Komeet ISON laat zich zien....
New reseach shows Ison Will survive the Sun and will put on a show!
Lees ook het topic:
W&T / Nieuwe komeet ISON kan helderste in decennia worden?
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
15-10-2013
Rusland wil maan van Mars verkennen
Rusland gaat een tweede poging wagen om bodemmonsters te verzamelen op Phobos, een van de manen van Mars.
Foto: AFP
Dat heeft het Russische persbureau RIA Novosti gemeld. De eerste poging in 2011 mislukte. Het ruimtevaartuig stortte toen uiteindelijk neer op de aarde.
De missie moet plaatsvinden tussen 2020 en 2022, zei Lev Zeljoni, de directeur van het Russische Instituut voor Ruimteonderzoek, op een persconferentie.
Aangenomen wordt dat de maan, waarvan de naam Phobos 'angst' betekent in het Grieks, een asteroïde is die in het zwaartekrachtveld van Mars vastzit. Zeljoni en andere wetenschappers denken dat verkenning van de maan tot nieuwe inzichten over de vroege dagen van het zonnestelsel kan leiden.
In november 2011 lanceerde Rusland een ruimtevaartuig om Phobos te verkennen. Er was echter een mankement in een van de raketten en het ruimteschip strandde in een baan om de aarde. Twee maanden later stortte hij neer.
Door: Novum
(nu.nl)
Rusland wil maan van Mars verkennen
Rusland gaat een tweede poging wagen om bodemmonsters te verzamelen op Phobos, een van de manen van Mars.
Foto: AFP
Dat heeft het Russische persbureau RIA Novosti gemeld. De eerste poging in 2011 mislukte. Het ruimtevaartuig stortte toen uiteindelijk neer op de aarde.
De missie moet plaatsvinden tussen 2020 en 2022, zei Lev Zeljoni, de directeur van het Russische Instituut voor Ruimteonderzoek, op een persconferentie.
Aangenomen wordt dat de maan, waarvan de naam Phobos 'angst' betekent in het Grieks, een asteroïde is die in het zwaartekrachtveld van Mars vastzit. Zeljoni en andere wetenschappers denken dat verkenning van de maan tot nieuwe inzichten over de vroege dagen van het zonnestelsel kan leiden.
In november 2011 lanceerde Rusland een ruimtevaartuig om Phobos te verkennen. Er was echter een mankement in een van de raketten en het ruimteschip strandde in een baan om de aarde. Twee maanden later stortte hij neer.
Door: Novum
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
En als er iets is wat de moeite is om er te gaan delven.. claimt Rusland Phobos voor zich op.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
16-10-2013
Oplossing-vraagstuk is een stapje dichterbij
De (waarschijnlijke) voorloper van supernova iPTF13bvn. (I. Arcavi)
Amerikaanse astronomen zijn er voor het eerst in geslaagd om de voorloper van een supernova-explosie van type Ib op te sporen. De ontdekking kan meer duidelijkheid geven over de oorsprong van deze supernova’s.
Op 15 juni van dit jaar ontplofte er een ster in het (relatief) nabije sterrenstelsel NGC 5806. De gebeurtenis werd geregistreerd door de intermediate Palomar Transient Factory (iPTF), een geautomatiseerd zoekprogramma dat speciaal is gericht op het opsporen van hemelobjecten die plotselinge helderheidsveranderingen vertonen. De iPTF-survey wordt uitgevoerd met de 1,2-meter Samuel Oschin-telescoop op Palomar Mountain (Californië), die elke heldere nacht een flink stuk hemel afspeurt.
De supernova van 15 juni, die de aanduiding iPTFbvn heeft gekregen, bleek van het type Ib te zijn. Supernova’s van dit type zijn talrijk, maar waardoor ze worden veroorzaakt is nog steeds niet helemaal duidelijk. Uit hun spectra kan worden afgeleid dat het gaat om zware sterren die hun buitenste, waterstofrijke lagen hebben afgestoten.
Een veelbelovende categorie sterren die aan dit signalement voldoen is die van de Wolf-Rayet-sterren. Dat zijn zeer hete sterren die tien keer zo zwaar zijn als onze zon en duizenden keren helderder. Wolf-Rayet-sterren produceren zo’n sterke sterrenwind, dat ze hun omhulsel van waterstof wegblazen. Het ligt dus voor de hand om deze sterren in verband te brengen met supernova’s van type Ib. Maar harde bewijzen ontbraken tot nu toe.
De astronomen hebben in het beeldarchief van de Hubble-ruimtetelescoop nu echter een ster opgespoord die (in 2005) precies op de plek van supernova iPTFbvn stond. De ster lijkt inderdaad de kenmerken van een Wolf-Rayet-ster te vertonen. Het wachten is nu op het uitdoven van de ‘nagloed’ van de supernova: als het inderdaad om een Wolf-Rayet-ster ging, is daar na de explosie niets van overgebleven. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Oplossing-vraagstuk is een stapje dichterbij
De (waarschijnlijke) voorloper van supernova iPTF13bvn. (I. Arcavi)
Amerikaanse astronomen zijn er voor het eerst in geslaagd om de voorloper van een supernova-explosie van type Ib op te sporen. De ontdekking kan meer duidelijkheid geven over de oorsprong van deze supernova’s.
Op 15 juni van dit jaar ontplofte er een ster in het (relatief) nabije sterrenstelsel NGC 5806. De gebeurtenis werd geregistreerd door de intermediate Palomar Transient Factory (iPTF), een geautomatiseerd zoekprogramma dat speciaal is gericht op het opsporen van hemelobjecten die plotselinge helderheidsveranderingen vertonen. De iPTF-survey wordt uitgevoerd met de 1,2-meter Samuel Oschin-telescoop op Palomar Mountain (Californië), die elke heldere nacht een flink stuk hemel afspeurt.
De supernova van 15 juni, die de aanduiding iPTFbvn heeft gekregen, bleek van het type Ib te zijn. Supernova’s van dit type zijn talrijk, maar waardoor ze worden veroorzaakt is nog steeds niet helemaal duidelijk. Uit hun spectra kan worden afgeleid dat het gaat om zware sterren die hun buitenste, waterstofrijke lagen hebben afgestoten.
Een veelbelovende categorie sterren die aan dit signalement voldoen is die van de Wolf-Rayet-sterren. Dat zijn zeer hete sterren die tien keer zo zwaar zijn als onze zon en duizenden keren helderder. Wolf-Rayet-sterren produceren zo’n sterke sterrenwind, dat ze hun omhulsel van waterstof wegblazen. Het ligt dus voor de hand om deze sterren in verband te brengen met supernova’s van type Ib. Maar harde bewijzen ontbraken tot nu toe.
De astronomen hebben in het beeldarchief van de Hubble-ruimtetelescoop nu echter een ster opgespoord die (in 2005) precies op de plek van supernova iPTFbvn stond. De ster lijkt inderdaad de kenmerken van een Wolf-Rayet-ster te vertonen. Het wachten is nu op het uitdoven van de ‘nagloed’ van de supernova: als het inderdaad om een Wolf-Rayet-ster ging, is daar na de explosie niets van overgebleven. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Most distant gravitational lens helps weigh galaxies
but deepens a galactic mystery
but deepens a galactic mystery
quote:An international team of astronomers has found the most distant gravitational lens yet — a galaxy that, as predicted by Albert Einstein’s general theory of relativity, deflects and intensifies the light of an even more distant object. The discovery provides a rare opportunity to directly measure the mass of a distant galaxy. But it also poses a mystery: lenses of this kind should be exceedingly rare. Given this and other recent finds, astronomers either have been phenomenally lucky — or, more likely, they have underestimated substantially the number of small, very young galaxies in the early Universe.
Light is affected by gravity, and light passing a distant galaxy will be deflected as a result. Since the first find in 1979, numerous such gravitational lenses have been discovered. In addition to providing tests of Einstein's theory of general relativity, gravitational lenses have proved to be valuable tools. Notably, one can determine the mass of the matter that is bending the light — including the mass of the still-enigmatic dark matter, which does not emit or absorb light and can only be detected via its gravitational effects. The lens also magnifies the background light source, acting as a "natural telescope" that allows astronomers a more detailed look at distant galaxies than is normally possible.
Gravitational lenses consist of two objects: one is further away and supplies the light, and the other, the lensing mass or gravitational lens, which sits between us and the distant light source, and whose gravity deflects the light. When the observer, the lens, and the distant light source are precisely aligned, the observer sees an Einstein ring: a perfect circle of light that is the projected and greatly magnified image of the distant light source.
Now, astronomers have found the most distant gravitational lens yet. Lead author Arjen van der Wel (Max Planck Institute for Astronomy, Heidelberg, Germany) explains: "The discovery was completely by chance. I had been reviewing observations from an earlier project when I noticed a galaxy that was decidedly odd. It looked like an extremely young galaxy, but it seemed to be at a much larger distance than expected. It shouldn't even have been part of our observing programme!”
Van der Wel wanted to find out more and started to study images taken with the Hubble Space Telescope as part of the CANDELS and COSMOS surveys. In these pictures the mystery object looked like an old galaxy, a plausible target for the original observing programme, but with some irregular features which, he suspected, meant that he was looking at a gravitational lens. Combining the available images and removing the haze of the lensing galaxy's collection of stars, the result was very clear: an almost perfect Einstein ring, indicating a gravitational lens with very precise alignment of the lens and the background light source [1].
The lensing mass is so distant that the light, after deflection, has travelled 9.4 billion years to reach us [2]. Not only is this a new record, the object also serves an important purpose: the amount of distortion caused by the lensing galaxy allows a direct measurement of its mass. This provides an independent test for astronomers' usual methods of estimating distant galaxy masses — which rely on extrapolation from their nearby cousins. Fortunately for astronomers, their usual methods pass the test.
But the discovery also poses a puzzle. Gravitational lenses are the result of a chance alignment. In this case, the alignment is very precise. To make matters worse, the magnified object is a starbursting dwarf galaxy: a comparatively light galaxy (it has only about 100 million solar masses in the form of stars [3]), but extremely young (about 10-40 million years old) and producing new stars at an enormous rate. The chances that such a peculiar galaxy would be gravitationally lensed is very small. Yet this is the second starbursting dwarf galaxy that has been found to be lensed. Either astronomers have been phenomenally lucky, or starbursting dwarf galaxies are much more common than previously thought, forcing astronomers to re-think their models of galaxy evolution.
Van der Wel concludes: "This has been a weird and interesting discovery. It was a completely serendipitous find, but it has the potential to start a new chapter in our description of galaxy evolution in the early Universe."
Notes
[1] The two objects are aligned to better than 0.01 arcseconds — equivalent to a one millimetre separation at a distance of 20 kilometres.
[2] This time corresponds to a redshift z = 1.53. This can be compared with the total age of the Universe of 13.8 billion years. The previous record holder was found thirty years ago, and it took less than 8 billion years for its light to reach us (a redshift of about 1.0).
[3] For comparison, the Milky Way is a large spiral galaxy with at least one thousand times greater mass in the form of stars than this dwarf galaxy.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Een schitterende mozaïek van Saturnus, van bovenaf gefotografeerd
20 oktober 2013 door Arie Nouwen
klikbaar
Op donderdag 10 oktober 2013 vloog de sonde Cassini boven de noordpool van de planeet Saturnus en vanaf daar had ‘ie een schitterende blik op het noordelijk halfrond van Saturnus en op zijn ringen. Er werden 12 zwart-wit foto’s gemaakt, die met toepassing van rood-, groen- en blauwfilters werden ingekleurd. Vervolgens was amateur-fotobewerker Gordan Ugarkovic zo vriendelijk om van deze raw-foto’s één majestueuze foto te maken, hierboven te bewonderen – dubbelklikken voor de ooooooooohhhhhh-versie, 4000 x 3200 pixels groot. Op de noordpool zelf is heel goed in lichtblauw de hexagonale vortex te zien, een gigantische orkaan die daar al heel lang woedt. Phil Plait beschrijft op zijn website Bad Astronomy de foto tot in alle details.
[ Bericht 5% gewijzigd door -CRASH- op 20-10-2013 14:30:08 ]
20 oktober 2013 door Arie Nouwen
klikbaar
Op donderdag 10 oktober 2013 vloog de sonde Cassini boven de noordpool van de planeet Saturnus en vanaf daar had ‘ie een schitterende blik op het noordelijk halfrond van Saturnus en op zijn ringen. Er werden 12 zwart-wit foto’s gemaakt, die met toepassing van rood-, groen- en blauwfilters werden ingekleurd. Vervolgens was amateur-fotobewerker Gordan Ugarkovic zo vriendelijk om van deze raw-foto’s één majestueuze foto te maken, hierboven te bewonderen – dubbelklikken voor de ooooooooohhhhhh-versie, 4000 x 3200 pixels groot. Op de noordpool zelf is heel goed in lichtblauw de hexagonale vortex te zien, een gigantische orkaan die daar al heel lang woedt. Phil Plait beschrijft op zijn website Bad Astronomy de foto tot in alle details.
[ Bericht 5% gewijzigd door -CRASH- op 20-10-2013 14:30:08 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
19-10-2013
EuroVenus wil drie jaar lang planeet Venus bestuderen
Een beeld van de planeet Venus vanuit het ISS. © epa.
Met EuroVenus wil een groep planeetwetenschappers drie jaar lang de atmosfeer en winden van de planeet Venus bestuderen. Bij het project met steun van de Europese Commissie is ook België betrokken.
EuroVenus stoelt op twee soorten observaties. Vooreerst is er de in 2005 gelanceerde Europese sonde Venus Express waarvan de missie in juni tot 2015 is verlengd en die de enige is die momenteel rond de planeet draait. Simultaan zijn er observaties met grondtelescopen zoals de ALMA in Chili.
"Venus heeft waarschijnlijk nog veel te ontsluieren geheimen", zegt Thomas Widemann van het Observatorium, het project leidend dat 2,2 miljoen euro van de Europese Commissie kreeg. Er werken zes onderzoekscentra mee, waaronder ook het Belgisch Instituut voor Ruimte-Aëronomie (BIRA) in Ukkel.
Onherbergzaam
Venus is op hetzelfde moment als de Aarde ontstaan, en wellicht uit dezelfde materialen. De diameter en massa van beide planeten gelijken op elkaar, maar toch is Venus - onder meer door zijn gigantisch broeikaseffect - een volslagen onherbergzaam hemellichaam geworden. Wat de wetenschappers bijzonder intrigeert zijn de winden op Venus.
(HLN)
EuroVenus wil drie jaar lang planeet Venus bestuderen
Een beeld van de planeet Venus vanuit het ISS. © epa.
Met EuroVenus wil een groep planeetwetenschappers drie jaar lang de atmosfeer en winden van de planeet Venus bestuderen. Bij het project met steun van de Europese Commissie is ook België betrokken.
EuroVenus stoelt op twee soorten observaties. Vooreerst is er de in 2005 gelanceerde Europese sonde Venus Express waarvan de missie in juni tot 2015 is verlengd en die de enige is die momenteel rond de planeet draait. Simultaan zijn er observaties met grondtelescopen zoals de ALMA in Chili.
"Venus heeft waarschijnlijk nog veel te ontsluieren geheimen", zegt Thomas Widemann van het Observatorium, het project leidend dat 2,2 miljoen euro van de Europese Commissie kreeg. Er werken zes onderzoekscentra mee, waaronder ook het Belgisch Instituut voor Ruimte-Aëronomie (BIRA) in Ukkel.
Onherbergzaam
Venus is op hetzelfde moment als de Aarde ontstaan, en wellicht uit dezelfde materialen. De diameter en massa van beide planeten gelijken op elkaar, maar toch is Venus - onder meer door zijn gigantisch broeikaseffect - een volslagen onherbergzaam hemellichaam geworden. Wat de wetenschappers bijzonder intrigeert zijn de winden op Venus.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Astronomen ontdekken flinke planetoïde nabij de aarde
Astronomen hebben nabij de aarde een flinke ruimtesteen ontdekt. Het gaat om een planetoïde die ongeveer 400 meter groot is. De steen kwam half september redelijk dicht bij de aarde in de buurt en zal dat in 2032 opnieuw doen.
De planetoïde draagt de naam 2013 TV135. Het is één van de 10.332 aardscheerders die astronomen tot op heden ontdekt hebben. En net als al die aardscheerders komt er een moment waarop 2013 TV135 relatief dicht bij de aarde in de buurt komt. De laatste keer dat de planetoïde over onze aarde scheerde, was op 16 september van dit jaar, zo stellen de onderzoekers nadat ze de baan van de planetoïde bestudeerd hebben. Half september was de afstand tussen de aarde en de planetoïde met een slordige 6,7 miljoen kilometer het kleinst.
De planetoïde werd op 8 oktober ontdekt en sindsdien nauwlettend in de gaten gehouden. De onderzoekers proberen zo de baan van de planetoïde te achterhalen. Hoe meer observaties, hoe nauwkeuriger de astronomen de baan kunnen vaststellen. Voorlopig wijzen de observaties erop dat de planetoïde in 2032 opnieuw bij de aarde in de buurt zal komen.
Maar: dat is zeker geen reden voor paniek, zo benadrukt NASA. Voorlopig schat de ruimtevaartorganisatie de kans dat de planetoïde in 2032 op aarde zal inslaan heel klein. Ongeveer één op 63.000, om precies te zijn. “Om het anders te stellen: dat betekent dat de kans dat er in 2032 geen inslag zal plaatsvinden ongeveer 99,998 procent is,” benadrukt onderzoeker Don Yeomans. Naar verwachting wordt de kans op een inslag alleen maar kleiner naarmate de onderzoekers een nauwkeuriger beeld van de baan van 2013 TV135 krijgen.
Bron
Rozen zijn tieten, viooltjes zijn tieten, ik hou van tieten, tieten.
COMET EXPLOSION:
Almost 450 million km from Earth, Comet C/2012 X1 (LINEAR) has exploded. Amateur astronomers are reporting a 100-fold increase in the comet's brightness compared to predictions, and the comet's atmosphere or "coma" now resembles that of exploding Comet 17P/Holmes in 2007. Using a remotely-controlled 0.5 meter telescope in New Mexico, European observers Ernesto Guido, Martino Nicolini and Nick Howes took this picture of the spherical explosion on Oct 21st:
"The predicted magnitude of the comet on Oct. 20th was about +14," says Guido. "Now it is close to +8.5." This is below the threshold for naked-eye visibility, but bright enough for backyard telescopes equipped with digital cameras.
Prompted by the reports of Guido et al, Romanian amateur astronomer Maximilian Teodorescu observed the comet on Oct. 22nd, confirming its brightness and spherical structure: image. "It looked exactly like Comet Holmes back in 2007," says Teodorescu.
Located in the constellation Coma Berenices, Comet LINEAR X1 rises in the east about an hour before the sun. The low altitude of the comet in morning twilight is a challenge. "I could not see the comet through the eyepiece of my 4.5 inch refracting telescope," adds Teodorescu, "but the camera detected it easily enough."
The outburst does not necessarily signal a disintegration of the comet. Possibly, a local vein or cavern of deep ice in the comet's nucleus has been exposed to sunlight. Rapid evaporation of fragile ices could account for the comet's bigger- and brighter-than-expected atmosphere. Monitoring in the nights ahead might reveal clues to what happened ... and when.
Almost 450 million km from Earth, Comet C/2012 X1 (LINEAR) has exploded. Amateur astronomers are reporting a 100-fold increase in the comet's brightness compared to predictions, and the comet's atmosphere or "coma" now resembles that of exploding Comet 17P/Holmes in 2007. Using a remotely-controlled 0.5 meter telescope in New Mexico, European observers Ernesto Guido, Martino Nicolini and Nick Howes took this picture of the spherical explosion on Oct 21st:
"The predicted magnitude of the comet on Oct. 20th was about +14," says Guido. "Now it is close to +8.5." This is below the threshold for naked-eye visibility, but bright enough for backyard telescopes equipped with digital cameras.
Prompted by the reports of Guido et al, Romanian amateur astronomer Maximilian Teodorescu observed the comet on Oct. 22nd, confirming its brightness and spherical structure: image. "It looked exactly like Comet Holmes back in 2007," says Teodorescu.
Located in the constellation Coma Berenices, Comet LINEAR X1 rises in the east about an hour before the sun. The low altitude of the comet in morning twilight is a challenge. "I could not see the comet through the eyepiece of my 4.5 inch refracting telescope," adds Teodorescu, "but the camera detected it easily enough."
The outburst does not necessarily signal a disintegration of the comet. Possibly, a local vein or cavern of deep ice in the comet's nucleus has been exposed to sunlight. Rapid evaporation of fragile ices could account for the comet's bigger- and brighter-than-expected atmosphere. Monitoring in the nights ahead might reveal clues to what happened ... and when.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
22-10-2013
De Melkweg deint
Bewegingen van sterren in de buurt van de zon; de pijlen geven de richting aan, de kleuren de snelheid. (AIP)
Een internationaal team van astronomen, onder wie Amina Helmi van de Rijksuniversiteit Groningen, heeft ontdekt dat de Melkweg een golfbeweging maakt. Het team heeft voor deze ontdekking gebruik gemaakt van het RAdial Velocity Experiment (RAVE) dat een half miljoen sterren rond de zon in kaart heeft gebracht. Uit het onderzoek blijkt dat de Melkweg - buiten de bekende rotatie rond het galactisch centrum - loodrecht op het galactisch vlak beweegt. Het onderzoek is gepubliceerd in het tijdschrift Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
De astronomen brachten de snelheden in kaart van sterren in een driedimensionale regio rond de zon, die een gebied beslaat met een straal van 6500 lichtjaar, en tot een kwart van de afstand tot het Melkwegcentrum reikt. Het team gebruikte een klasse van rode reuzensterren (zogeheten 'red clumpsterren'), die bijna allemaal even helder zijn, waardoor het het mogelijk is om de afstand tot deze sterren vast te stellen. De snelheden die zijn bepaald met RAVE werden gecombineerd met gegevens van andere surveys, waardoor met een ongekend groot aantal red clumpsterren driedimensionale snelheden in een groot gebied rond de zon konden worden bestudeerd.
Uit de analyse blijkt dat de Melkweg niet alleen rond zijn centrum draait, maar ook kleine golvende of zuigende bewegingen maakt. Ons sterrenstelsel gedraagt zich als een enorme vlag die wappert langs het galactisch vlak. Het chaotische golfpatroon ontstaat door krachten uit verschillende richtingen. De bron van de krachten is nog niet bekend. Mogelijk veroorzaken de spiraalarmen de golfbewegingen, maar een andere verklaring zou kunnen zijn dat een klein melkwegstelsel door het onze beweegt.
De driedimensionale bewegingspatronen vertonen ingewikkelde structuren. De opwaartse en neerwaartse snelheden laten een golfachtige beweging zien, met sterren die naar binnen en naar buiten worden geslingerd. “Vroeger dachten we dat de Melkweg een stabiel en tijdonafhankelijk systeem was, maar nu zien we dat er processen gaande zijn die we nog niet zo goed begrijpen, en die leiden tot deze complexe patronen die we niet hadden verwacht”, zegt Helmi. "We willen de driedimensionale modellen van de Melkweg nu verder verfijnen om de snelheidsverdeling van sterren in de Melkweg werkelijk te kunnen doorgronden."
(allesoversterrenkunde)
De Melkweg deint
Bewegingen van sterren in de buurt van de zon; de pijlen geven de richting aan, de kleuren de snelheid. (AIP)
Een internationaal team van astronomen, onder wie Amina Helmi van de Rijksuniversiteit Groningen, heeft ontdekt dat de Melkweg een golfbeweging maakt. Het team heeft voor deze ontdekking gebruik gemaakt van het RAdial Velocity Experiment (RAVE) dat een half miljoen sterren rond de zon in kaart heeft gebracht. Uit het onderzoek blijkt dat de Melkweg - buiten de bekende rotatie rond het galactisch centrum - loodrecht op het galactisch vlak beweegt. Het onderzoek is gepubliceerd in het tijdschrift Monthly Notices of the Royal Astronomical Society.
De astronomen brachten de snelheden in kaart van sterren in een driedimensionale regio rond de zon, die een gebied beslaat met een straal van 6500 lichtjaar, en tot een kwart van de afstand tot het Melkwegcentrum reikt. Het team gebruikte een klasse van rode reuzensterren (zogeheten 'red clumpsterren'), die bijna allemaal even helder zijn, waardoor het het mogelijk is om de afstand tot deze sterren vast te stellen. De snelheden die zijn bepaald met RAVE werden gecombineerd met gegevens van andere surveys, waardoor met een ongekend groot aantal red clumpsterren driedimensionale snelheden in een groot gebied rond de zon konden worden bestudeerd.
Uit de analyse blijkt dat de Melkweg niet alleen rond zijn centrum draait, maar ook kleine golvende of zuigende bewegingen maakt. Ons sterrenstelsel gedraagt zich als een enorme vlag die wappert langs het galactisch vlak. Het chaotische golfpatroon ontstaat door krachten uit verschillende richtingen. De bron van de krachten is nog niet bekend. Mogelijk veroorzaken de spiraalarmen de golfbewegingen, maar een andere verklaring zou kunnen zijn dat een klein melkwegstelsel door het onze beweegt.
De driedimensionale bewegingspatronen vertonen ingewikkelde structuren. De opwaartse en neerwaartse snelheden laten een golfachtige beweging zien, met sterren die naar binnen en naar buiten worden geslingerd. “Vroeger dachten we dat de Melkweg een stabiel en tijdonafhankelijk systeem was, maar nu zien we dat er processen gaande zijn die we nog niet zo goed begrijpen, en die leiden tot deze complexe patronen die we niet hadden verwacht”, zegt Helmi. "We willen de driedimensionale modellen van de Melkweg nu verder verfijnen om de snelheidsverdeling van sterren in de Melkweg werkelijk te kunnen doorgronden."
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vanmorgen rond 0730 zag ik een helder object hoog in de zuid-zuidoostelijke hemel, linksboven (meer links dan boven) de maan. Ik denk dat dit een planeet was, gezien de helderheid en het feit dat het object niet 'flikkerde'.
Kan iemand me vertellen welke planeet (of ster) ik gezien heb?
Kan iemand me vertellen welke planeet (of ster) ik gezien heb?
Het zou Venus kunnen wezen, maar pin me er niet op vast.quote:Op donderdag 24 oktober 2013 17:20 schreef Sloggi het volgende:
Vanmorgen rond 0730 zag ik een helder object hoog in de zuid-zuidoostelijke hemel, linksboven (meer links dan boven) de maan. Ik denk dat dit een planeet was, gezien de helderheid en het feit dat het object niet 'flikkerde'.
Kan iemand me vertellen welke planeet (of ster) ik gezien heb?
edit: vrijdag 25 oktober 2013
Linksboven de opkomende maan zie je de heldere planeet Jupiter. Kijk rond middernacht, vrij laag aan de oostnoordoostelijke hemel.
met dank aan ExperimentalFrentalMental
Herman Finkers... He buurman, ik hier ?
24-10-2013
Oeroud sterrenstelsel ontdekt
Een impressie van z8_GND_5296. © Wikimedia.
Amerikaanse wetenschappers hebben mogelijk het oudste sterrenstelsel ooit gevonden. Ze zagen een stelsel uit de beginjaren van het heelal. Het licht ervan heeft er meer dan 13 miljard jaar over gedaan om de aarde te bereiken, zo schrijven ze in het gezaghebbende wetenschapsblad Nature.
Ter illustratie: licht legt per seconde een afstand van bijna 300.000 kilometer af.
Het stelsel kreeg de naam z8_GND_5296 mee. Toen het zijn licht uitzond, was het heelal pas 700 miljoen jaar oud. Door zijn jonge leeftijd is het gevonden stelsel heel actief. Elk jaar ontstaan er ongeveer 300 nieuwe sterren. In onze Melkweg gebeurt dat een of twee keer per jaar.
Of de onderzoekers echt het record hebben, weten ze niet helemaal zeker. Andere stelsels zijn ook kandidaat, "maar dit is het verste en oudste stelsel waarvan de afstand definitief vaststaat", aldus de wetenschappers.
Oeroude stelsels geven wetenschappers een inkijkje in het ontstaan van het heelal. De Amerikaanse krant Washington Post stelt het zo: "In mensentermen is de ontdekking vergelijkbaar met een 80-jarige die beelden terugziet van zijn 4de verjaardag."
Met de omstandigheden van toen kunnen de astronomen de situatie nu beter begrijpen. Het probleem is echter dat hoe verder ze terugkijken, hoe moeilijker dat wordt. In de beginjaren was het heelal immers een ondoorzichtige wolk waterstof. Die nevel verduistert het licht.
(HLN)
Oeroud sterrenstelsel ontdekt
Een impressie van z8_GND_5296. © Wikimedia.
Amerikaanse wetenschappers hebben mogelijk het oudste sterrenstelsel ooit gevonden. Ze zagen een stelsel uit de beginjaren van het heelal. Het licht ervan heeft er meer dan 13 miljard jaar over gedaan om de aarde te bereiken, zo schrijven ze in het gezaghebbende wetenschapsblad Nature.
Ter illustratie: licht legt per seconde een afstand van bijna 300.000 kilometer af.
Het stelsel kreeg de naam z8_GND_5296 mee. Toen het zijn licht uitzond, was het heelal pas 700 miljoen jaar oud. Door zijn jonge leeftijd is het gevonden stelsel heel actief. Elk jaar ontstaan er ongeveer 300 nieuwe sterren. In onze Melkweg gebeurt dat een of twee keer per jaar.
Of de onderzoekers echt het record hebben, weten ze niet helemaal zeker. Andere stelsels zijn ook kandidaat, "maar dit is het verste en oudste stelsel waarvan de afstand definitief vaststaat", aldus de wetenschappers.
Oeroude stelsels geven wetenschappers een inkijkje in het ontstaan van het heelal. De Amerikaanse krant Washington Post stelt het zo: "In mensentermen is de ontdekking vergelijkbaar met een 80-jarige die beelden terugziet van zijn 4de verjaardag."
Met de omstandigheden van toen kunnen de astronomen de situatie nu beter begrijpen. Het probleem is echter dat hoe verder ze terugkijken, hoe moeilijker dat wordt. In de beginjaren was het heelal immers een ondoorzichtige wolk waterstof. Die nevel verduistert het licht.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:
Vanmorgen rond 0730 zag ik een helder object hoog in de zuid-zuidoostelijke hemel, linksboven (meer links dan boven) de maan. Ik denk dat dit een planeet was, gezien de helderheid en het feit dat het object niet 'flikkerde'.
Kan iemand me vertellen welke planeet (of ster) ik gezien heb?
waarschijnlijk Marsquote:
[..]
Het zou Venus kunnen wezen, maar pin me er niet op vast.
edit: vrijdag 25 oktober 2013
Linksboven de opkomende maan zie je de heldere planeet Jupiter. Kijk rond middernacht, vrij laag aan de oostnoordoostelijke hemel.
met dank aan ExperimentalFrentalMental
donderdag 24 oktober 2013
Bij het aanbreken van de ochtendschemering, rond 06.30 uur, staat de rode planeet Mars hoog in het oostzuidoosten, linksonder de blauwwitte hoofdster Regulus van het sterrenbeeld Leeuw.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Maar de maan staat (stond de afgelopen 2 nachten) niet bij mars. Maar bij Jupiterquote:
[..]
[..]
waarschijnlijk Mars
donderdag 24 oktober 2013
Bij het aanbreken van de ochtendschemering, rond 06.30 uur, staat de rode planeet Mars hoog in het oostzuidoosten, linksonder de blauwwitte hoofdster Regulus van het sterrenbeeld Leeuw.
(allesoversterrenkunde)
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Dan zal het wel Jupiter zijn geweest maar dan heb je niet naar het noordoosten gekeken
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Het was rond 0730 en het was het zuidoosten (grofweg).quote:
Dan zal het wel Jupiter zijn geweest maar dan heb je niet naar het noordoosten gekeken
Ik bdoelde te zeggen dat je dan Jupiter hebt gezien maar niet naar het zuidoosten hebt gekeken ; maar naar het noordoosten
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zullen we maar zeggen Zuid-zuid-West
Je kunt het zelf nakijken op de Interactive sterrenkaart
Scrol naar onder en stel de datum en tijd in
Je kunt het zelf nakijken op de Interactive sterrenkaart
Scrol naar onder en stel de datum en tijd in
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
25-10-2013
Zo ziet de koudste plek (-272,15 graden) in het heelal eruit
In het blauw zijn de waarnemingen van de Hubble-ruimtetelescoop te zien en in het rood de waarnemingen van de ALMA-telescoop. © Bill Saxton; NRAO/AUI/NSF; NASA/Hubble; Raghvendra Sahai.
Astronomen hebben met behulp van de Alma-telescoop nieuw licht geworpen op de koudste plek in het heelal, oftewel de Boemerangnevel. Deze nevel is met een temperatuur van één Kelvin (-272,15 graden Celsius) het koudst bekende object in het universum.
De nevel dankt zijn naam aan zijn vorm, tenminste, zoals de nevel oorspronkelijk werd waargenomen met telescopen vanaf de aarde, toen had de nevel een scheve vorm. Later bleek, met behulp van waarnemingen van de Hubble-ruimtetelescoop, dat de nevel meer de vorm van een zandloper had.
Met de nieuwe waarnemingen van de Alma-telescoop (Atacama Large Millimeter/submillimeter Array) werd de vorm van de Boemerangnevel nog duidelijker, doordat deze telescoop wel het vermogen heeft om het extreem koude moleculaire gas in de nevel te zien (op de foto in het rood). De 'taille' van de nevel blijkt helemaal niet zo smal als een zandloper, maar een stuk breder.
Randen warmen op
Uit het nieuwe onderzoek blijkt daarnaast ook dat de buitenste rand van de Boemerangnevel langzaamaan begint op te warmen. Ook al blijft de temperatuur nog steeds iets kouder dan die van de kosmische achtergrondstraling (de warmtestraling die kort na de oerknal werd uitgezonden) van het heelal.
De Boemerangnevel is een planetaire nevel die zich op een afstand van ongeveer 5000 lichtjaar van de aarde bevindt in het sterrenbeeld Centaur. Een planetaire nevel ontstaat als de centrale ster tijdens haar laatste levensfase een veelkleurige gasnevel uitstoot.
Oudere beelden van de Boemerangnevel:
© NASA, ESA and The Hubble Heritage Team (STScI/AURA) .
(HLN)
Zo ziet de koudste plek (-272,15 graden) in het heelal eruit
In het blauw zijn de waarnemingen van de Hubble-ruimtetelescoop te zien en in het rood de waarnemingen van de ALMA-telescoop. © Bill Saxton; NRAO/AUI/NSF; NASA/Hubble; Raghvendra Sahai.
Astronomen hebben met behulp van de Alma-telescoop nieuw licht geworpen op de koudste plek in het heelal, oftewel de Boemerangnevel. Deze nevel is met een temperatuur van één Kelvin (-272,15 graden Celsius) het koudst bekende object in het universum.
De nevel dankt zijn naam aan zijn vorm, tenminste, zoals de nevel oorspronkelijk werd waargenomen met telescopen vanaf de aarde, toen had de nevel een scheve vorm. Later bleek, met behulp van waarnemingen van de Hubble-ruimtetelescoop, dat de nevel meer de vorm van een zandloper had.
Met de nieuwe waarnemingen van de Alma-telescoop (Atacama Large Millimeter/submillimeter Array) werd de vorm van de Boemerangnevel nog duidelijker, doordat deze telescoop wel het vermogen heeft om het extreem koude moleculaire gas in de nevel te zien (op de foto in het rood). De 'taille' van de nevel blijkt helemaal niet zo smal als een zandloper, maar een stuk breder.
Randen warmen op
Uit het nieuwe onderzoek blijkt daarnaast ook dat de buitenste rand van de Boemerangnevel langzaamaan begint op te warmen. Ook al blijft de temperatuur nog steeds iets kouder dan die van de kosmische achtergrondstraling (de warmtestraling die kort na de oerknal werd uitgezonden) van het heelal.
De Boemerangnevel is een planetaire nevel die zich op een afstand van ongeveer 5000 lichtjaar van de aarde bevindt in het sterrenbeeld Centaur. Een planetaire nevel ontstaat als de centrale ster tijdens haar laatste levensfase een veelkleurige gasnevel uitstoot.
Oudere beelden van de Boemerangnevel:
© NASA, ESA and The Hubble Heritage Team (STScI/AURA) .
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Maar... ik zag het 'Jupiter' links van de maan. Of lees ik het kaartje verkeerd?quote:
Zullen we maar zeggen Zuid-zuid-West
Je kunt het zelf nakijken op de Interactive sterrenkaart
Scrol naar onder en stel de datum en tijd in
Ja Jupiter stond links van de maan. niks mis met de kaartquote:
[..]
Maar... ik zag het 'Jupiter' links van de maan. Of lees ik het kaartje verkeerd?
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Ok, 'what you see is what you get' dus.quote:
[..]
Ja Jupiter stond links van de maan. niks mis met de kaart
30-10-2013
Gevoelige detector van donkere materie meet geen WIMP’s
Onderzoeker Jeremy Mock bekijkt de tank met vloeibare xenon in het hart van de donkeremateriedetector LUX, voordat de kamer met gezuiverd water werd gevuld. (Matt Kapust/Sanford Lab)
LUX, een nieuwe detector van donkere materiedeeltjes in een oude mijn in South Dakota (VS), heeft zijn eerste resultaten opgeleverd. Na drie maanden van metingen kan worden vastgesteld dat LUX de meest gevoelige detector in zijn soort is. Maar desalniettemin is hij er niet in geslaagd om een klasse van exotische deeltjes op te sporen die als belangrijke kandidaat voor de donkere materie worden gezien.
Donkere materie heeft zich tot dusver alleen kenbaar gemaakt via de zwaartekracht die zij uitoefent op sterrenstelsels en clusters van sterrenstelsels. Licht of andere waarneembare vormen van straling zendt deze vorm van materie, die ongeveer 85 procent van alle massa in het heelal voor haar rekening neemt, niet uit.
Waar de donkere materie uit bestaat is nog onbekend. Maar een belangrijke kandidaat zijn de WIMP’s – theoretische deeltjes die, afgezien van hun zwaartekrachtsaantrekking, maar zelden in interactie gaan met normale materie.
Onlangs zijn met andersoortige detectors drie mogelijke detecties van WIMP’s gedaan. Omdat LUX vele malen gevoeliger is, bestond de hoop dat het aantal detecties nu veel groter zou zijn: gemiddeld één per tachtig minuten. Maar na drie maanden staat de teller nog op nul.
De onderzoekers geven hun speurtocht echter nog niet op: het LUX-experiment gaat nog twee jaar door. En ondertussen wordt ook al gewerkt aan een opvolger, de LUX-ZEPLIN, die nog eens duizend keer zo gevoelig zal zijn. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Gevoelige detector van donkere materie meet geen WIMP’s
Onderzoeker Jeremy Mock bekijkt de tank met vloeibare xenon in het hart van de donkeremateriedetector LUX, voordat de kamer met gezuiverd water werd gevuld. (Matt Kapust/Sanford Lab)
LUX, een nieuwe detector van donkere materiedeeltjes in een oude mijn in South Dakota (VS), heeft zijn eerste resultaten opgeleverd. Na drie maanden van metingen kan worden vastgesteld dat LUX de meest gevoelige detector in zijn soort is. Maar desalniettemin is hij er niet in geslaagd om een klasse van exotische deeltjes op te sporen die als belangrijke kandidaat voor de donkere materie worden gezien.
Donkere materie heeft zich tot dusver alleen kenbaar gemaakt via de zwaartekracht die zij uitoefent op sterrenstelsels en clusters van sterrenstelsels. Licht of andere waarneembare vormen van straling zendt deze vorm van materie, die ongeveer 85 procent van alle massa in het heelal voor haar rekening neemt, niet uit.
Waar de donkere materie uit bestaat is nog onbekend. Maar een belangrijke kandidaat zijn de WIMP’s – theoretische deeltjes die, afgezien van hun zwaartekrachtsaantrekking, maar zelden in interactie gaan met normale materie.
Onlangs zijn met andersoortige detectors drie mogelijke detecties van WIMP’s gedaan. Omdat LUX vele malen gevoeliger is, bestond de hoop dat het aantal detecties nu veel groter zou zijn: gemiddeld één per tachtig minuten. Maar na drie maanden staat de teller nog op nul.
De onderzoekers geven hun speurtocht echter nog niet op: het LUX-experiment gaat nog twee jaar door. En ondertussen wordt ook al gewerkt aan een opvolger, de LUX-ZEPLIN, die nog eens duizend keer zo gevoelig zal zijn. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
02-11-2013
China lanceert volgende maand robotjeep naar Maan
© reuters.
China maakt zich op om volgende maand een robotjeep naar de Maan te lanceren, zo heeft het officiële persbureau Xinhua vandaag gemeld.
Het gaat om een in Shanghai vervaardigde zeswielige jeep die over vier camera's beschikt, twee armen die in de bodem kunnen graven en stalen nemen, en een in- en uitschuifbaar zonnepaneel. Het is uitgeschoven tijdens de dag om energie te ontvangen en ingeklapt tijdens de nacht om de apparatuur te beschermen tegen de koude. De robot beschikt ook over een nucleaire batterij met plutonium-238 die meer dan dertig jaar stroom kan leveren.
De 100 kilo wegende jeep moet minstens drie maanden op het Maanoppervlak rijden, bestuurd vanuit de vluchtleiding op Aarde. De jeep vertrekt met de derde Chinese Maansonde, de Chang'e-3, in de nok van een Lange Mars draagraket, van op de basis Xichang.
China lanceerde in oktober 2007 een eerste en in oktober 2010 een tweede Maansonde. Een in 2017 te lanceren vijfde onbemande verkenner moet stalen van de natuurlijke satelliet van de Aarde naar onze planeet brengen. Een datum om een Chinees op de Maan te zetten is er nog niet.
(HLN)
China lanceert volgende maand robotjeep naar Maan
© reuters.
China maakt zich op om volgende maand een robotjeep naar de Maan te lanceren, zo heeft het officiële persbureau Xinhua vandaag gemeld.
Het gaat om een in Shanghai vervaardigde zeswielige jeep die over vier camera's beschikt, twee armen die in de bodem kunnen graven en stalen nemen, en een in- en uitschuifbaar zonnepaneel. Het is uitgeschoven tijdens de dag om energie te ontvangen en ingeklapt tijdens de nacht om de apparatuur te beschermen tegen de koude. De robot beschikt ook over een nucleaire batterij met plutonium-238 die meer dan dertig jaar stroom kan leveren.
De 100 kilo wegende jeep moet minstens drie maanden op het Maanoppervlak rijden, bestuurd vanuit de vluchtleiding op Aarde. De jeep vertrekt met de derde Chinese Maansonde, de Chang'e-3, in de nok van een Lange Mars draagraket, van op de basis Xichang.
China lanceerde in oktober 2007 een eerste en in oktober 2010 een tweede Maansonde. Een in 2017 te lanceren vijfde onbemande verkenner moet stalen van de natuurlijke satelliet van de Aarde naar onze planeet brengen. Een datum om een Chinees op de Maan te zetten is er nog niet.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Één op de 5 van de zonachtige sterren zou een bewoonbare planeet hebben (één op de 15 van alle sterren). Als dat ongeveer waar is, zijn er echt bizar veel leefbare plekken in ons sterrenstelsel, laat staan in het universum als geheel.quote:Een op vijf sterren heeft planeet zoals de aarde
Waarschijnlijk heeft een op de vijf sterren zoals de zon een planeet zo groot als de aarde, waar heel misschien leven mogelijk is. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers uitgerekend. Hun conclusies zijn maandag verschenen in het wetenschapsblad Proceedings of the National Academy of Sciences. .
'Als je 's nachts naar de duizenden sterren in de lucht kijkt, is de dichtstbijzijnde zonachtige ster met een planeet als de aarde waarschijnlijk maar twaalf lichtjaar van ons verwijderd. De ster is met het blote oog te zien', zegt onderzoeksleider Erik Petigura.
De berekening is gemaakt dankzij de ruimtetelescoop Kepler. Die kijkt naar ongeveer 150.000 sterren. Daarvan zijn circa 42.000 vergelijkbaar met onze zon. Rond die sterren zijn 603 mogelijke planeten gevonden. Tien daarvan waren ongeveer even groot als de aarde en kregen ongeveer evenveel licht van hun ster.
De onderzoekers wisten dat ze heel veel planeten nog niet konden zien. Na berekeningen kwamen ze tot de conclusie dat 22 procent van alle sterren als de zon een planeet zo groot als de aarde in het zogeheten Goudlokje-gebied heeft.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
is dat nu de paardenkopnevel?quote:
De mooiste foto's van het heelal
[ afbeelding ]
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
Zet de helm maar alvast op... Er komt iets naar onder.....
European Satellite Falling To Earth, And No One Knows Where It Will Land
European Satellite Falling To Earth, And No One Knows Where It Will Land
quote:Posted in: Space
Posted: November 6, 2013
Satellite Falling Out Of Orbit
A European satellite will soon be falling to Earth, and no one knows quite where it will land. About 25 to 45 fragments of the one-ton spacecraft should survive all the way to the surface, with the largest pieces possibly weighting 200 pounds.
The satellites job was mapping Earths gravitational field in detail, but that gravity will become the crafts enemy sometime in the next few days. The spacecrafts destruction makes it one in a parade of satellites and other objects falling from the sky in so-called uncontrolled entries.
However, it is just one ton of about 100 tons of debris that will fall from the sky just this year, reports The New York Times. While scientists cant predict where the debris will land, they assure there are no known instances of injuries sustained by space debris.
Rune Flogerghagen, the mission manager for the European Space Agencys Gravity Field and Steady-State Ocean Circulation Explorer (GOCE), explained, Its rather hard to predict where the spacecraft will re-enter and impact. Concretely our best engineering prediction is now for a re-entry on Sunday, with a possibility for it slipping into early Monday.
The European satellite has been falling toward Earth since it ran out of propellant last month. It drops about 2.5 miles per day and still had 113 miles to go as of Wednesday. Space.com notes that this isnt the first time a falling spacecraft or satellite stirred up media attention and made the public nervous.
The 2011 re-entries of NASAs Upper Atmosphere Research Satellite (UARS) and the German Röntgensatellit ROSAT satellite caused concern, followed by Russias failed Phobos-Grunt mission to Mars the next year.
Several space groups will follow the GOCEs descent. The ESAs Space Debris Office will also issue re-entry predictions and risk assessments as the satellite continues to fall to Earth. It will update its Member States and relevant safety authorities.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Van FrontPage
Brokstukken van de Europese onderzoekssatelliet die zondagavond of -nacht in de dampkring terugkeert zullen waarschijnlijk in de oceaan of de poolgebieden vallen. Dat heeft het Europese ruimtevaartbureau ESA meegedeeld.
De GOCE-satelliet zal waarschijnlijk tussen zondag 19.30 uur en maandag 01.30 uur in de dampkring komen en grotendeels verbranden. Maar er zullen brokstukken overblijven die op aarde zullen vallen. Volgens ESA 'kan een terugkeer boven Europa met een zeer hoge waarschijnlijkheid worden uitgesloten'.
De aardobservatiesatelliet werd in 2009 gelanceerd.
Brokstukken van de Europese onderzoekssatelliet die zondagavond of -nacht in de dampkring terugkeert zullen waarschijnlijk in de oceaan of de poolgebieden vallen. Dat heeft het Europese ruimtevaartbureau ESA meegedeeld.
De GOCE-satelliet zal waarschijnlijk tussen zondag 19.30 uur en maandag 01.30 uur in de dampkring komen en grotendeels verbranden. Maar er zullen brokstukken overblijven die op aarde zullen vallen. Volgens ESA 'kan een terugkeer boven Europa met een zeer hoge waarschijnlijkheid worden uitgesloten'.
De aardobservatiesatelliet werd in 2009 gelanceerd.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
21-11-2013
Monsterachtige gammaflits waargenomen
Close-up van de mosterachtige gammaflits GRB 130427A. (Swift Satellite)
Astronomen hebben voor het eerst een extreem krachtige gammaflits waargenomen in onze kosmische ‘achtertuin’. De resultaten van het onderzoek van deze uitbarsting van gammastraling, uitgezonden door een exploderende zware ster, zijn verschenen in het wetenschappelijke tijdschrift Science.
De gammaflits werd op 27 april van dit jaar als eerste opgemerkt door Swift, een satelliet die voortdurend uitkijkt naar nieuwe gammaflitsen. Swift detecteert er gemiddeld een stuk of honderd per jaar, die elk een eigen aanduiding krijgen (in dit geval GRB 130427A).
De gammaflits van april was uitzonderlijk krachtig en langdurig (20 uur) – de ontdekkers spreken dan ook van een ‘monsterflits’. Het nagloeien van een gammaflits is doorgaans nog dagen of weken na de eerste detectie waarneembaar met telescopen op aarde. Maar in dit geval kon het uitdovende restant van de ontplofte ster zelfs maanden worden gevolgd.
Uit de spectrale eigenschappen van de nagloeiende gammaflits van 27 april blijkt dat de ontploffende ster twintig tot dertig keer zo zwaar was als onze zon en snel om zijn as draaide. Tegelijkertijd was de ster slechts drie tot vier keer zo groot als onze zon – relatief compact dus. Sterren van dit type worden Wolf-Rayet-sterren genoemd.
Het onderzoek heeft ook laten zien dat de ontplofte ster deel uitmaakte van een sterrenstelsel op ‘slechts’ 3,75 miljard lichtjaar van de aarde. Dat betekent dat op het moment van de ontploffing het heelal zo’n beetje 10 miljard jaar oud was. (EE)
- See more at: http://www.allesoversterr(...)maflits-waargenomen/
(allesoversterrenkunde)
Monsterachtige gammaflits waargenomen
Close-up van de mosterachtige gammaflits GRB 130427A. (Swift Satellite)
Astronomen hebben voor het eerst een extreem krachtige gammaflits waargenomen in onze kosmische ‘achtertuin’. De resultaten van het onderzoek van deze uitbarsting van gammastraling, uitgezonden door een exploderende zware ster, zijn verschenen in het wetenschappelijke tijdschrift Science.
De gammaflits werd op 27 april van dit jaar als eerste opgemerkt door Swift, een satelliet die voortdurend uitkijkt naar nieuwe gammaflitsen. Swift detecteert er gemiddeld een stuk of honderd per jaar, die elk een eigen aanduiding krijgen (in dit geval GRB 130427A).
De gammaflits van april was uitzonderlijk krachtig en langdurig (20 uur) – de ontdekkers spreken dan ook van een ‘monsterflits’. Het nagloeien van een gammaflits is doorgaans nog dagen of weken na de eerste detectie waarneembaar met telescopen op aarde. Maar in dit geval kon het uitdovende restant van de ontplofte ster zelfs maanden worden gevolgd.
Uit de spectrale eigenschappen van de nagloeiende gammaflits van 27 april blijkt dat de ontploffende ster twintig tot dertig keer zo zwaar was als onze zon en snel om zijn as draaide. Tegelijkertijd was de ster slechts drie tot vier keer zo groot als onze zon – relatief compact dus. Sterren van dit type worden Wolf-Rayet-sterren genoemd.
Het onderzoek heeft ook laten zien dat de ontplofte ster deel uitmaakte van een sterrenstelsel op ‘slechts’ 3,75 miljard lichtjaar van de aarde. Dat betekent dat op het moment van de ontploffing het heelal zo’n beetje 10 miljard jaar oud was. (EE)
- See more at: http://www.allesoversterr(...)maflits-waargenomen/
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-11-2013
‘IceCube’ detecteert eerste energierijke neutrino’s uit het heelal
Artist’s impression van enkele IceCube-detectormodules onder het ijs van Antarctica. (Jamie Yang, The IceCube Collaboration)
Met behulp van een detector in het ijs van Antarctica hebben wetenschappers voor het eerst energierijke neutrino’s gedetecteerd die afkomstig zijn van bronnen buiten ons zonnestelsel. Tussen mei 2010 en mei 2012 wist deze IceCube-detector alles bij elkaar 28 neutrino’s met energieën van meer dan 30 teraelektronvolt (TeV) op te vangen. Twee van de neutrino’s hadden zelfs een energie van meer dan 1000 TeV – ongeveer de kinetische energie van een vlieg, samengepakt in een nietig elementair deeltje (Science, 22 november).
Neutrino’s zijn ongeladen deeltjes die zich met de snelheid van het licht voorplanten, vrijwel geen massa hebben en bijna nooit interacties met andere deeltjes aangaan. Hierdoor laten ze zich, anders dan licht, vrijwel niet tegenhouden door materie van extreem hoge dichtheid. Vandaar dat de neutrino’s afkomstig van de befaamde supernova 1987A drie uur eerder op aarde aankwamen dan het licht ervan, dat zich eerst nog een weg moest banen door de ontploffende ster. En vandaar ook dat neutrino’s – ondanks hun onvoorstelbaar grote aantallen – bijzonder moeilijk te detecteren zijn.
De neutrino’s die IceCube de afgelopen jaren heeft gedetecteerd hadden miljoenen keren zoveel energie als de neutrino’s van supernova 1987A. Waar deze extreem energierijke deeltjes vandaan komen, is nog onduidelijk: daar moet IceCube nu juist achter zien te komen. Mogelijk ontstaan ze bij dezelfde uitzonderlijk zware supernova-explosies die ook als oorzaak van de zogeheten gammaflitsen worden gezien. Een andere mogelijkheid is dat ze worden gegenereerd in de directe omgeving van de superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels buiten de Melkweg.
IceCube is een internationaal project waar 260 wetenschappers uit elf landen aan meewerken. De detector omvat een kubieke kilometer Antarctisch ijs, waarin ruim vijfduizend optische modules zijn ingebed. Deze modules zijn gevoelig voor de zwakke lichtflitsjes die ontstaan als neutrino’s in botsing komen met atomen.
De tot nu toe gedetecteerde neutrino’s zijn met wisselende tussenpozen geregistreerd en kwamen uit allerlei richtingen. Om iets over hun herkomst te kunnen zeggen, zal het aantal detecties flink aanzienlijk groter moeten worden. (EE)
(allesoversterrenkunde)
‘IceCube’ detecteert eerste energierijke neutrino’s uit het heelal
Artist’s impression van enkele IceCube-detectormodules onder het ijs van Antarctica. (Jamie Yang, The IceCube Collaboration)
Met behulp van een detector in het ijs van Antarctica hebben wetenschappers voor het eerst energierijke neutrino’s gedetecteerd die afkomstig zijn van bronnen buiten ons zonnestelsel. Tussen mei 2010 en mei 2012 wist deze IceCube-detector alles bij elkaar 28 neutrino’s met energieën van meer dan 30 teraelektronvolt (TeV) op te vangen. Twee van de neutrino’s hadden zelfs een energie van meer dan 1000 TeV – ongeveer de kinetische energie van een vlieg, samengepakt in een nietig elementair deeltje (Science, 22 november).
Neutrino’s zijn ongeladen deeltjes die zich met de snelheid van het licht voorplanten, vrijwel geen massa hebben en bijna nooit interacties met andere deeltjes aangaan. Hierdoor laten ze zich, anders dan licht, vrijwel niet tegenhouden door materie van extreem hoge dichtheid. Vandaar dat de neutrino’s afkomstig van de befaamde supernova 1987A drie uur eerder op aarde aankwamen dan het licht ervan, dat zich eerst nog een weg moest banen door de ontploffende ster. En vandaar ook dat neutrino’s – ondanks hun onvoorstelbaar grote aantallen – bijzonder moeilijk te detecteren zijn.
De neutrino’s die IceCube de afgelopen jaren heeft gedetecteerd hadden miljoenen keren zoveel energie als de neutrino’s van supernova 1987A. Waar deze extreem energierijke deeltjes vandaan komen, is nog onduidelijk: daar moet IceCube nu juist achter zien te komen. Mogelijk ontstaan ze bij dezelfde uitzonderlijk zware supernova-explosies die ook als oorzaak van de zogeheten gammaflitsen worden gezien. Een andere mogelijkheid is dat ze worden gegenereerd in de directe omgeving van de superzware zwarte gaten in de kernen van sterrenstelsels buiten de Melkweg.
IceCube is een internationaal project waar 260 wetenschappers uit elf landen aan meewerken. De detector omvat een kubieke kilometer Antarctisch ijs, waarin ruim vijfduizend optische modules zijn ingebed. Deze modules zijn gevoelig voor de zwakke lichtflitsjes die ontstaan als neutrino’s in botsing komen met atomen.
De tot nu toe gedetecteerde neutrino’s zijn met wisselende tussenpozen geregistreerd en kwamen uit allerlei richtingen. Om iets over hun herkomst te kunnen zeggen, zal het aantal detecties flink aanzienlijk groter moeten worden. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
UFO vliegt langs de ISS...
OH Nee wacht... het is... het is... het is een TOMAAT
Yes, this is a fresh tomato orbiting in space at 4.8 miles per second
OH Nee wacht... het is... het is... het is een TOMAAT
Yes, this is a fresh tomato orbiting in space at 4.8 miles per second
quote:
Ground Control to Major Tom(ato)
No, this is not a photoshop. You are looking at a fresh tomato—a cosmomato? A tomatonaut?—floating in space, orbiting at 4.791 miles per second, 230 miles above your heads. Why the hell is there a tomato in space?
If you're a good spacenerd cadet, you know already that the only things orbiting at 4.791 miles per second, 230 miles above your heads, and capable of having a fresh tomato onboard could be a) the International Space Station or b) an alien spaceship full of sentient, warp-drive capable alien tomatoes getting ready to strike our planet for centuries of tomato sacrifices by humans.
Astronaut Koichi Wakata has the answer: "One fresh tomato for dinner makes us happy in space. It came up with us on Soyuz TMA-11M two weeks ago." I wish I could have tomato salads in space too.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
Lijkt me nog best lastig eten met alle sappen die eruit komen.quote:
UFO vliegt langs de ISS...
OH Nee wacht... het is... het is... het is een TOMAAT
Yes, this is a fresh tomato orbiting in space at 4.8 miles per second
[..]
Of je snijdt het in plakjes en verpakt hetquote:Op maandag 25 november 2013 20:27 schreef Sloggi het volgende:
[..]
Lijkt me nog best lastig eten met alle sappen die eruit komen.
voordat je de ruimte ingaat.
Of er word voor het eten een gaatje ingeprikt
zodat de spanning van de tomaat minder is
zodat ie niet spat
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
03-12-2013
Jupitermaan Europa kent mogelijk ‘warme’ oceaanstromingen
Computersimulatie van de stromingen in de ‘onderijse’ oceaan van de Jupitermaan Europa. (University of Texas Institute for Geophysics)
In de oceaan die onder de ijskorst van de Jupitermaan Europa schuilgaat treden mogelijk stromingen op die gunstig kunnen zijn voor het instandhouden van primitieve organismen. Dat volgt uit computersimulaties door onderzoekers van twee Amerikaanse universiteiten en het Max-Planck-Institut für Sonnensystemforschung (Nature Geosciences, 1 december).
De berekeningen laten zien dat de oceaan van Europa een circulatiepatroon in stand kan houden waarbij aan de evenaar relatief warm water opstijgt, terwijl aan de polen juist koud water de diepte in zakt. Zo’n circulatiepatroon zou het bestaan kunnen verklaren van de chaotische gebieden die de ijskorst van Europa rond de evenaar vertoont.
De toetsing van deze circulatiehypothese zal overigens nog wel even op zich laten wachten. Pas over een jaar of tien vertrekken er weer één of twee ruimtesondes richting Jupiter: de Europese JUICE-missie en wellicht ook de Europa Clipper van NASA. Dat betekent dat we pas rond 2030 meer te weten zullen komen over het inwendige van deze intrigerende Jupitermaan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Jupitermaan Europa kent mogelijk ‘warme’ oceaanstromingen
Computersimulatie van de stromingen in de ‘onderijse’ oceaan van de Jupitermaan Europa. (University of Texas Institute for Geophysics)
In de oceaan die onder de ijskorst van de Jupitermaan Europa schuilgaat treden mogelijk stromingen op die gunstig kunnen zijn voor het instandhouden van primitieve organismen. Dat volgt uit computersimulaties door onderzoekers van twee Amerikaanse universiteiten en het Max-Planck-Institut für Sonnensystemforschung (Nature Geosciences, 1 december).
De berekeningen laten zien dat de oceaan van Europa een circulatiepatroon in stand kan houden waarbij aan de evenaar relatief warm water opstijgt, terwijl aan de polen juist koud water de diepte in zakt. Zo’n circulatiepatroon zou het bestaan kunnen verklaren van de chaotische gebieden die de ijskorst van Europa rond de evenaar vertoont.
De toetsing van deze circulatiehypothese zal overigens nog wel even op zich laten wachten. Pas over een jaar of tien vertrekken er weer één of twee ruimtesondes richting Jupiter: de Europese JUICE-missie en wellicht ook de Europa Clipper van NASA. Dat betekent dat we pas rond 2030 meer te weten zullen komen over het inwendige van deze intrigerende Jupitermaan. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Copy/past er de volgende keer ook het verhaal erbijquote:
http://web.mit.edu/newsof(...)a-wormhole-1205.html
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
06-12-2013
Moon Express: “Met deze private maanlander gaan we in 2015 naar de maan!”
De private ruimtevaartorganisatie Moon Express heeft gisteren zijn maanlander MX-1 gepresenteerd. De maanlander – die ook wel wordt aangeduid als ‘de iPhone van de ruimte’ – moet in 2015 voet op de maan gaan zetten.
De MX-1 is niet zomaar een maanlander. De lander is van heel veel markten thuis. Zo kan deze niet alleen – tegen een fractie van de huidige kosten – goederen op de maan zetten, maar ook ruimteafval opruimen en satellieten in een baan om de aarde brengen. “De MX-1 is ‘de iPhone van de ruimte’,” stelt Bob Richards, mede-oprichter van Moon Express. “Het is een platform met meerdere applicaties.”
Afbeelding: Moon Express.
Het belangrijkste doel dat de MX-1 nastreeft, is het verkennen van de maan. Moon Express heeft als doel de mysteries die de maan nog herbergt, te ontrafelen en te achterhalen hoe de maan de mensheid dienen kan. Bijvoorbeeld als een bron van grondstoffen die op aarde schaars beginnen te worden.
MX-1 is ongeveer zo groot als een koffietafel en redelijk ‘groen’. De lander gebruikt zonlicht als energiebron en waterstofperoxide als raketbrandstof.
Het is de bedoeling dat MX-1 in 2015 al gaat zien wat deze in huis heeft. Moon Express wil de lander dan enkele goederen op de maan af laten leveren. Het zou voor het eerst zijn dat een private lander voet op de maan zette. Met die primeur aast Moon Express ook op de Google Lunar X Prize: een slordige twintig miljoen dollar die Google uitlooft aan het bedrijf dat er als eerste in slaagt om een lander op het maanoppervlak te zetten. Ondernemingen hebben tot en met 2015 de kans om die prijs te innen, daarna vervalt het aanbod van Google.
MX-1 fotografeert zichzelf op de maan. Afbeelding: Moon Express.
(scientias)
Moon Express: “Met deze private maanlander gaan we in 2015 naar de maan!”
De private ruimtevaartorganisatie Moon Express heeft gisteren zijn maanlander MX-1 gepresenteerd. De maanlander – die ook wel wordt aangeduid als ‘de iPhone van de ruimte’ – moet in 2015 voet op de maan gaan zetten.
De MX-1 is niet zomaar een maanlander. De lander is van heel veel markten thuis. Zo kan deze niet alleen – tegen een fractie van de huidige kosten – goederen op de maan zetten, maar ook ruimteafval opruimen en satellieten in een baan om de aarde brengen. “De MX-1 is ‘de iPhone van de ruimte’,” stelt Bob Richards, mede-oprichter van Moon Express. “Het is een platform met meerdere applicaties.”
Afbeelding: Moon Express.
Het belangrijkste doel dat de MX-1 nastreeft, is het verkennen van de maan. Moon Express heeft als doel de mysteries die de maan nog herbergt, te ontrafelen en te achterhalen hoe de maan de mensheid dienen kan. Bijvoorbeeld als een bron van grondstoffen die op aarde schaars beginnen te worden.
MX-1 is ongeveer zo groot als een koffietafel en redelijk ‘groen’. De lander gebruikt zonlicht als energiebron en waterstofperoxide als raketbrandstof.
Het is de bedoeling dat MX-1 in 2015 al gaat zien wat deze in huis heeft. Moon Express wil de lander dan enkele goederen op de maan af laten leveren. Het zou voor het eerst zijn dat een private lander voet op de maan zette. Met die primeur aast Moon Express ook op de Google Lunar X Prize: een slordige twintig miljoen dollar die Google uitlooft aan het bedrijf dat er als eerste in slaagt om een lander op het maanoppervlak te zetten. Ondernemingen hebben tot en met 2015 de kans om die prijs te innen, daarna vervalt het aanbod van Google.
MX-1 fotografeert zichzelf op de maan. Afbeelding: Moon Express.
(scientias)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vraagje:
In het artikel drie-piepjonge-exoplaneten-direct-gefotografeerd staat vermeld dat telescopen erin geslaagd zijn om deze exoplaneten rechtstreeks te fotograferen op een afstand van 470 lichtjaar van de aarde.
Nu zijn er echter talrijke exoplanets ontdekt die vele malen dichterbij staan, en zelfs verschillende habitable exoplanets die om en nabij 20 tot 25 lichtjaar verwijderd zijn.
Ze staan dus veel dichterbij en omdat ze in de goldilock zone zitten zijn ze ook nog eens interessanter.
Waarom worden deze planeten dan niet gefotografeerd?
En zou het ook mogelijk zijn om met de huidige telescopen meer te zien dan slechts een stipje?
In het artikel drie-piepjonge-exoplaneten-direct-gefotografeerd staat vermeld dat telescopen erin geslaagd zijn om deze exoplaneten rechtstreeks te fotograferen op een afstand van 470 lichtjaar van de aarde.
Nu zijn er echter talrijke exoplanets ontdekt die vele malen dichterbij staan, en zelfs verschillende habitable exoplanets die om en nabij 20 tot 25 lichtjaar verwijderd zijn.
Ze staan dus veel dichterbij en omdat ze in de goldilock zone zitten zijn ze ook nog eens interessanter.
Waarom worden deze planeten dan niet gefotografeerd?
En zou het ook mogelijk zijn om met de huidige telescopen meer te zien dan slechts een stipje?
Never argue with idiots. First they will lower you to their level then beat you with experience.
11-12-2013
Wat zag ruimtesonde Juno toen deze langs de aarde scheerde? Nou, dit!
Op 9 oktober scheerde ruimtesonde Juno langs de aarde, waarna deze eindelijk koers kon zetten richting Jupiter. Tijdens die scheervlucht maakte de sonde foto’s van onze aarde en de maan. En NASA heeft daar nu een fraai filmpje van gemaakt.
De beelden die we in het filmpje zien, zijn gemaakt door een camera die zich op het puntje van één van Juno’s zonnepanelen bevindt. De camera kreeg de aarde en de maan in het vizier toen Juno daar zo’n 966.000 kilometer van verwijderd was.
De beelden hebben een vrij lage resolutie. Toch brengen ze prachtig in beeld hoe onze aarde er voor een verre vreemdeling uit zou zien.
Juno werd in 2011 gelanceerd en is sindsdien onderweg naar Jupiter. Om voldoende snelheid te maken, cirkelde Juno enige tijd door het zonnestelsel. De ontmoeting met de aarde – in oktober van dit jaar – was bedoeld om de ruimtesonde letterlijk een duwtje in de rug te geven. Door de scheervlucht langs de aarde versnelde de sonde met zo’n 7,3 kilometer per seconde. En daarmee is deze nu eindelijk echt op weg naar Jupiter. Naar verwachting komt Juno daar in 2016 aan.
(scientias.nl)
Wat zag ruimtesonde Juno toen deze langs de aarde scheerde? Nou, dit!
Op 9 oktober scheerde ruimtesonde Juno langs de aarde, waarna deze eindelijk koers kon zetten richting Jupiter. Tijdens die scheervlucht maakte de sonde foto’s van onze aarde en de maan. En NASA heeft daar nu een fraai filmpje van gemaakt.
De beelden die we in het filmpje zien, zijn gemaakt door een camera die zich op het puntje van één van Juno’s zonnepanelen bevindt. De camera kreeg de aarde en de maan in het vizier toen Juno daar zo’n 966.000 kilometer van verwijderd was.
De beelden hebben een vrij lage resolutie. Toch brengen ze prachtig in beeld hoe onze aarde er voor een verre vreemdeling uit zou zien.
Juno werd in 2011 gelanceerd en is sindsdien onderweg naar Jupiter. Om voldoende snelheid te maken, cirkelde Juno enige tijd door het zonnestelsel. De ontmoeting met de aarde – in oktober van dit jaar – was bedoeld om de ruimtesonde letterlijk een duwtje in de rug te geven. Door de scheervlucht langs de aarde versnelde de sonde met zo’n 7,3 kilometer per seconde. En daarmee is deze nu eindelijk echt op weg naar Jupiter. Naar verwachting komt Juno daar in 2016 aan.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
mss is je vraag hier beter op z'n plaatsquote:
Vraagje:
In het artikel drie-piepjonge-exoplaneten-direct-gefotografeerd staat vermeld dat telescopen erin geslaagd zijn om deze exoplaneten rechtstreeks te fotograferen op een afstand van 470 lichtjaar van de aarde.
Nu zijn er echter talrijke exoplanets ontdekt die vele malen dichterbij staan, en zelfs verschillende habitable exoplanets die om en nabij 20 tot 25 lichtjaar verwijderd zijn.
Ze staan dus veel dichterbij en omdat ze in de goldilock zone zitten zijn ze ook nog eens interessanter.
Waarom worden deze planeten dan niet gefotografeerd?
En zou het ook mogelijk zijn om met de huidige telescopen meer te zien dan slechts een stipje?
W&T / [CENTRAAL] Exo-Planeten Topic #2
Maar ik zou zeggen dat de reden hiervoor simpel is en ook al aangegeven is in het artikel, we hebben meer krachtigere telescopen nodig. De KEck is pas een van de eerste telescopen waarmee licht van een ster uit een opname gefilterd kan worden, zodat een eventueel planetenstelsel van de betreffende ster waargenomen kan worden.
[ Bericht 5% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 11-12-2013 10:30:12 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
quote:Hubble spots water spuring from Europa
Jupiter’s icy moon Europa, home to a probable buried ocean, just added another twist to its exotic cool. The Hubble Space Telescope has spotted possible plumes of water spraying from Europa’s south pole.
The jets resemble the giant icy geyser seen on Saturn’s moon Enceladus. Plumes on Europa could be even more exciting because they hint at the ability to tap a subsurface habitat that might even harbour extraterrestrial life.
“If this pans out, it’s potentially the biggest news in the outer Solar System since the discovery of the Enceladus plume,” says Robert Pappalardo, a planetary scientist at the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, who was not involved in the research.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
12-12-2013
Eerste edelgasmoleculen ontdekt in de ruimte
Gecombineerde opname van de Krabnevel, gemaakt door de ruimtetelescopen Hubble (blauw = zichtbaar licht) en Herschel (rood = infrarood licht). Uit een analyse van de Herschel-gegevens blijkt dat het gas van de supernovarest onder meer argonhydride bevat. (NASA, ESA, Alison Loll & Jeff Hester (University of Arizona))
Een team van voornamelijk Europese astronomen is er voor het eerst in geslaagd om edelgasmoleculen waar te nemen in de ruimte. Met behulp van de infraroodsatelliet Herschel hebben zij in de Krabnevel, het bijna duizend jaar oude restant van een supernova-explosie, de chemische vingerafdruk van argonhydride-ionen ontdekt (Science, 13 december).
De ontdekking werd gedaan bij een onderzoek van koel stof in diverse supernovarestanten. Dat daarbij argonhydride werd opgespoord kwam als een grote verrassing, omdat een edelgas als argon maar heel moeilijk moleculen – bindingen met andere atomen – vormt. Dat dit uitgerekend in de roerige omgeving van een supernova wel lukt is opmerkelijk.
Het argon dat in de Krabnevel is waargenomen is niet de stabiele variant (argon-40), die veel voorkomt in de aardatmosfeer, maar de isotoop argon-36. In de ruimte komt juist deze theoretisch instabiele isotoop, die ontstaat bij supernova-explosies, het meest voor. In dit geval lijkt de energie van de neutronenster in het hart van de Krabnevel het argon te hebben geïoniseerd, waardoor het bindingen kan aangaan met waterstofatomen.
De ontdekking van argon-36 in de Krabnevel bevestigt de theoretische voorspelling dat bij een supernova-explosie veel argon-36 en geen argon-40 wordt geproduceerd. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Eerste edelgasmoleculen ontdekt in de ruimte
Gecombineerde opname van de Krabnevel, gemaakt door de ruimtetelescopen Hubble (blauw = zichtbaar licht) en Herschel (rood = infrarood licht). Uit een analyse van de Herschel-gegevens blijkt dat het gas van de supernovarest onder meer argonhydride bevat. (NASA, ESA, Alison Loll & Jeff Hester (University of Arizona))
Een team van voornamelijk Europese astronomen is er voor het eerst in geslaagd om edelgasmoleculen waar te nemen in de ruimte. Met behulp van de infraroodsatelliet Herschel hebben zij in de Krabnevel, het bijna duizend jaar oude restant van een supernova-explosie, de chemische vingerafdruk van argonhydride-ionen ontdekt (Science, 13 december).
De ontdekking werd gedaan bij een onderzoek van koel stof in diverse supernovarestanten. Dat daarbij argonhydride werd opgespoord kwam als een grote verrassing, omdat een edelgas als argon maar heel moeilijk moleculen – bindingen met andere atomen – vormt. Dat dit uitgerekend in de roerige omgeving van een supernova wel lukt is opmerkelijk.
Het argon dat in de Krabnevel is waargenomen is niet de stabiele variant (argon-40), die veel voorkomt in de aardatmosfeer, maar de isotoop argon-36. In de ruimte komt juist deze theoretisch instabiele isotoop, die ontstaat bij supernova-explosies, het meest voor. In dit geval lijkt de energie van de neutronenster in het hart van de Krabnevel het argon te hebben geïoniseerd, waardoor het bindingen kan aangaan met waterstofatomen.
De ontdekking van argon-36 in de Krabnevel bevestigt de theoretische voorspelling dat bij een supernova-explosie veel argon-36 en geen argon-40 wordt geproduceerd. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-12-2013
De Rosetta-missie: een fascinerende reis naar de oorsprong van het leven
2014 wordt een intensief jaar voor ESA’s kometenjager Rosetta. Na een reis van bijna tien jaar en een winterslaap van 957 dagen zal ruimtesonde Rosetta komeet Churyumov-Gerasimenko ontmoeten. Als klap op de vuurpijl maakt lander Philae zich klaar om voor het eerst in de geschiedenis te landen op een komeet. Rosetta is één van de meest complexe en ambitieuze missies ooit. Tijd om de missie eens onder de loep te nemen.
Een prachtig beeld van Rosetta boven Mars, gemaakt door de Philae-camera op een afstand van ongeveer duizend kilometer van Mars. Foto: CIVA / Philae / ESA.
Sinds november 1993 hebben wetenschappers en ingenieurs uit Europa en de Verenigde Staten hun krachten gebundeld om de ruimtesonde Rosetta en een lander genaamd Philae te bouwen. Rosetta werd in 2004 gelanceerd en zette middels een aantal flyby’s langs de aarde en Mars koers richting komeet Churyumov-Gerasimenko. Rosetta in de buurt van de komeet Churyumov Gerasimenko krijgen is niet makkelijk. “Geen enkele bestaande raket is in staat om een ruimtesonde rechtstreeks naar een komeet te sturen. In plaats daarvan slingert Rosetta door het zonnestelsel mede dankzij de zwaartekracht van de aarde en Mars. “De Rosetta-missie is een fascinerende reis naar onze oorsprong,” vertelt Matt Taylor, projectwetenschapper bij het ESA Rosetta-team. “Rosetta is uniek omdat het de eerste missie is die heel dicht bij een komeet zal komen en een lander zal plaatsen. Daarnaast zal de ruimtesonde getuige zijn van de spectaculaire transformatie van de komeet naarmate de afstand tot de zon kleiner wordt.”
Wakker worden
In juni 2011 werd Rosetta in een diepe winterslaap gebracht voor de koudste, meest afgelegen deel van de reis. Rosetta werd in een langzame draai gezet om de stabiliteit te handhaven en haar zonnevleugels naar zon gericht om zoveel mogelijk zonlicht als mogelijk op te vangen. “Het is de eerste missie voorbij de asteroïdengordel die afhankelijk is van energie-opwekking door de zon, waardoor de sonde in staat is te opereren op 800 miljoen kilometer van de zon.” ESA is bezorgd om de gezondheid van het ruimtevaartuig. Zonder kleerscheuren een ruimtereis van meer dan tien jaar doorkomen is heel wat. “De onderdelen van Rosetta zijn uitvoerig getest, zodat zij kan omgaan met de ontberingen in de ruimte. We weten niet meer van Rosetta als toen ze in de sluimerstand ging,” aldus Taylor. Op dit moment zijn zowel de komeet als Rosetta op de terugreis naar het binnenste van het zonnestelsel en staat het Rosetta-team klaar om op 20 januari 2014 Rosetta, na een winterslaap van 957 dagen, wakker te maken.
Ontmoeting
“Zodra we de ruimtesonde met succes uit de winterslaap hebben gehaald en de instrumenten uitvoerig zijn getest, zullen we voorzichtig de komeet naderen en metingen verrichten.” Op het moment dat Rosetta wakker wordt, bevindt de sonde zich op nog zo’n negen miljoen kilometer van de komeet. Begin mei 2014 is die afstand naar verwachting verkleind tot twee miljoen kilometer en dan worden de eerste beelden van de Churyumov-Gerasimenko verwacht.
BELANGRIJKE LES
De ruimtesonde Rosetta is gebouwd met technologie van de jaren negentig en is niet de eerste ruimtesonde die naar een komeet wordt gestuurd. ESA’s Giotto werd ontworpen om de mysteries rond de komeet Halley op te lossen. Op 13 maart 1986 vloog Giotto heel dicht langs de komeet. Niemand had verwacht dat de ruimtesonde het spervuur aan komeetstof zou overleven. Hoewel Giotto flink werd beschadigd tijdens de flyby, bleven de meeste instrumenten operationeel. “De Giotto-missie was voor de ESA een belangrijke les. Hierdoor kon de technologie voor toekomstige missies zoals Rosetta worden verbeterd.”
Rosetta zal de eerste ruimtesonde zijn die, op korte afstand, getuige is van een spectaculaire transformatie van de komeet. De verwachting is dat het prachtige beelden oplevert, maar het is ook een groot gevaar. Naarmate de komeet in toenemende intensiteit wordt blootgesteld aan de straling van de zon begint het ijs te sublimeren. Het gas dat uit de kern ontsnapt neemt ook stof mee en dat leidt tot de vorming van twee staarten. De ionenstaart bevat geïoniseerd gas en stof en stroomt altijd in tegengestelde richting van de zon. De stofstaart van microscopische stofdeeltjes draait enigszins in de richting van de baan van de komeet. Hoewel het gas en stof de helderheid verhoogt, verbergt het ook de kern van de komeet. Het gas en het stof kunnen er voor zorgen dat Rosetta en Philae schade oplopen. Rosetta zal komeet Churyumov-Gerasimenko in het koude gebied van het zonnestelsel ontmoeten op het moment dat de komeet nog geen activiteit vertoont. “Het ontwerp van de baan van Rosetta is zodanig goed uitgezocht dat het ruimtevaartuig de gevaarlijke gebieden vermijdt, zoals de staart van de komeet. De navigatiecamera en het regelsysteem rekent op het zien van een deel van de zonnige zijde van de komeet, zodat het ruimtevaartuig niet in het staartgebied terechtkomt.”
Landing
Voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid zal er een poging gedaan worden om te landen op een komeet. Rosetta zal een serie manoeuvres maken om dichtbij de komeet te komen en dan zal de snelheid worden verlaagd tot ongeveer 25 meter per seconde. Het naderen van een komeet, erom heen cirkelen en er ook nog eens op landen is en delicate aangelegenheid. Aangezien er weinig bekend is van de komeet moeten beelden en analyses van de komeet meer duidelijkheid verschaffen. “Aan de hand van die informatie besluiten wetenschappers en operationele teams wat de beste landingsplaats zal zijn. Hierdoor kunnen wij de veiligheid van de lander het beste waarborgen.” Uiteindelijk wordt het ruimtevaartuig in een baan rond de kern van de komeet gebracht op een afstand van ongeveer 25 kilometer. “De zwaartekracht van de komeet is een miljoen keer kleiner dan die van de aarde. Een natuurlijke baan om de komeet is daardoor alleen mogelijk onder de 30 kilometer,” aldus Taylor. In november 2014 wordt de lander Philae losgelaten op een hoogte van ongeveer een kilometer en zal op loopsnelheid landen op de uitgekozen landingsplaats. Onmiddellijk na de landing zal een harpoen worden afgevuurd om de lander te verankeren en te voorkomen dat Philae ontsnapt aan de zeer zwakke zwaartekracht van de komeet. Op de komeet zal Philae hoge resolutie foto’s maken en boringen verrichten op het oppervlak. De ruimtesonde Rosetta zal in een baan om de komeet Churyumov-Gerasimenko blijven in de nabijheid van de ijzige kern. Het zal meer dan een jaar duren voordat de opmerkelijke missie, in december 2015, tot een einde komt.
Rosetta’s Philae lander op de kern van de komeet. Animatie: ESA / AOES Medialab
Of de Rosetta-missie een succes wordt, is de nog de vraag. Op 20 januari weten we of Rosetta wakker wordt en klaar is voor de laatste etappe van haar bijzondere reis. “Ik ben ervan overtuigd dat we in staat zijn om dat te doen. Van daaruit moeten we de belangrijkste uitdagingen aangaan zoals de ontmoeting met de komeet en vervolgens de landing. Echter, voor mij is het belangrijkste aspect de wetenschap. Kometen zijn de meest primitieve objecten in het zonnestelsel. Een tijdcapsule uit de vroege stadia van de vorming van ons zonnestelsel. Kometen worden verantwoordelijk gehouden voor het leveren van een groot deel van het water in het zonnestelsel, waaronder het water op aarde. Door te kijken naar bepaalde isotopen zullen we in staat zijn om verhoudingen van de komeet te vergelijken met die van de aarde en de link tussen het ontstaan van het leven, de aarde en de kometen versterken,” aldus Taylor. De ijzige resten van de vorming van de planeten kunnen de sleutel zijn tot het ontrafelen van het mysterie dat ‘de oorsprong van het leven’ heet.
(scientias.nl)
De Rosetta-missie: een fascinerende reis naar de oorsprong van het leven
2014 wordt een intensief jaar voor ESA’s kometenjager Rosetta. Na een reis van bijna tien jaar en een winterslaap van 957 dagen zal ruimtesonde Rosetta komeet Churyumov-Gerasimenko ontmoeten. Als klap op de vuurpijl maakt lander Philae zich klaar om voor het eerst in de geschiedenis te landen op een komeet. Rosetta is één van de meest complexe en ambitieuze missies ooit. Tijd om de missie eens onder de loep te nemen.
Een prachtig beeld van Rosetta boven Mars, gemaakt door de Philae-camera op een afstand van ongeveer duizend kilometer van Mars. Foto: CIVA / Philae / ESA.
Sinds november 1993 hebben wetenschappers en ingenieurs uit Europa en de Verenigde Staten hun krachten gebundeld om de ruimtesonde Rosetta en een lander genaamd Philae te bouwen. Rosetta werd in 2004 gelanceerd en zette middels een aantal flyby’s langs de aarde en Mars koers richting komeet Churyumov-Gerasimenko. Rosetta in de buurt van de komeet Churyumov Gerasimenko krijgen is niet makkelijk. “Geen enkele bestaande raket is in staat om een ruimtesonde rechtstreeks naar een komeet te sturen. In plaats daarvan slingert Rosetta door het zonnestelsel mede dankzij de zwaartekracht van de aarde en Mars. “De Rosetta-missie is een fascinerende reis naar onze oorsprong,” vertelt Matt Taylor, projectwetenschapper bij het ESA Rosetta-team. “Rosetta is uniek omdat het de eerste missie is die heel dicht bij een komeet zal komen en een lander zal plaatsen. Daarnaast zal de ruimtesonde getuige zijn van de spectaculaire transformatie van de komeet naarmate de afstand tot de zon kleiner wordt.”
Wakker worden
In juni 2011 werd Rosetta in een diepe winterslaap gebracht voor de koudste, meest afgelegen deel van de reis. Rosetta werd in een langzame draai gezet om de stabiliteit te handhaven en haar zonnevleugels naar zon gericht om zoveel mogelijk zonlicht als mogelijk op te vangen. “Het is de eerste missie voorbij de asteroïdengordel die afhankelijk is van energie-opwekking door de zon, waardoor de sonde in staat is te opereren op 800 miljoen kilometer van de zon.” ESA is bezorgd om de gezondheid van het ruimtevaartuig. Zonder kleerscheuren een ruimtereis van meer dan tien jaar doorkomen is heel wat. “De onderdelen van Rosetta zijn uitvoerig getest, zodat zij kan omgaan met de ontberingen in de ruimte. We weten niet meer van Rosetta als toen ze in de sluimerstand ging,” aldus Taylor. Op dit moment zijn zowel de komeet als Rosetta op de terugreis naar het binnenste van het zonnestelsel en staat het Rosetta-team klaar om op 20 januari 2014 Rosetta, na een winterslaap van 957 dagen, wakker te maken.
Ontmoeting
“Zodra we de ruimtesonde met succes uit de winterslaap hebben gehaald en de instrumenten uitvoerig zijn getest, zullen we voorzichtig de komeet naderen en metingen verrichten.” Op het moment dat Rosetta wakker wordt, bevindt de sonde zich op nog zo’n negen miljoen kilometer van de komeet. Begin mei 2014 is die afstand naar verwachting verkleind tot twee miljoen kilometer en dan worden de eerste beelden van de Churyumov-Gerasimenko verwacht.
BELANGRIJKE LES
De ruimtesonde Rosetta is gebouwd met technologie van de jaren negentig en is niet de eerste ruimtesonde die naar een komeet wordt gestuurd. ESA’s Giotto werd ontworpen om de mysteries rond de komeet Halley op te lossen. Op 13 maart 1986 vloog Giotto heel dicht langs de komeet. Niemand had verwacht dat de ruimtesonde het spervuur aan komeetstof zou overleven. Hoewel Giotto flink werd beschadigd tijdens de flyby, bleven de meeste instrumenten operationeel. “De Giotto-missie was voor de ESA een belangrijke les. Hierdoor kon de technologie voor toekomstige missies zoals Rosetta worden verbeterd.”
Rosetta zal de eerste ruimtesonde zijn die, op korte afstand, getuige is van een spectaculaire transformatie van de komeet. De verwachting is dat het prachtige beelden oplevert, maar het is ook een groot gevaar. Naarmate de komeet in toenemende intensiteit wordt blootgesteld aan de straling van de zon begint het ijs te sublimeren. Het gas dat uit de kern ontsnapt neemt ook stof mee en dat leidt tot de vorming van twee staarten. De ionenstaart bevat geïoniseerd gas en stof en stroomt altijd in tegengestelde richting van de zon. De stofstaart van microscopische stofdeeltjes draait enigszins in de richting van de baan van de komeet. Hoewel het gas en stof de helderheid verhoogt, verbergt het ook de kern van de komeet. Het gas en het stof kunnen er voor zorgen dat Rosetta en Philae schade oplopen. Rosetta zal komeet Churyumov-Gerasimenko in het koude gebied van het zonnestelsel ontmoeten op het moment dat de komeet nog geen activiteit vertoont. “Het ontwerp van de baan van Rosetta is zodanig goed uitgezocht dat het ruimtevaartuig de gevaarlijke gebieden vermijdt, zoals de staart van de komeet. De navigatiecamera en het regelsysteem rekent op het zien van een deel van de zonnige zijde van de komeet, zodat het ruimtevaartuig niet in het staartgebied terechtkomt.”
Landing
Voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid zal er een poging gedaan worden om te landen op een komeet. Rosetta zal een serie manoeuvres maken om dichtbij de komeet te komen en dan zal de snelheid worden verlaagd tot ongeveer 25 meter per seconde. Het naderen van een komeet, erom heen cirkelen en er ook nog eens op landen is en delicate aangelegenheid. Aangezien er weinig bekend is van de komeet moeten beelden en analyses van de komeet meer duidelijkheid verschaffen. “Aan de hand van die informatie besluiten wetenschappers en operationele teams wat de beste landingsplaats zal zijn. Hierdoor kunnen wij de veiligheid van de lander het beste waarborgen.” Uiteindelijk wordt het ruimtevaartuig in een baan rond de kern van de komeet gebracht op een afstand van ongeveer 25 kilometer. “De zwaartekracht van de komeet is een miljoen keer kleiner dan die van de aarde. Een natuurlijke baan om de komeet is daardoor alleen mogelijk onder de 30 kilometer,” aldus Taylor. In november 2014 wordt de lander Philae losgelaten op een hoogte van ongeveer een kilometer en zal op loopsnelheid landen op de uitgekozen landingsplaats. Onmiddellijk na de landing zal een harpoen worden afgevuurd om de lander te verankeren en te voorkomen dat Philae ontsnapt aan de zeer zwakke zwaartekracht van de komeet. Op de komeet zal Philae hoge resolutie foto’s maken en boringen verrichten op het oppervlak. De ruimtesonde Rosetta zal in een baan om de komeet Churyumov-Gerasimenko blijven in de nabijheid van de ijzige kern. Het zal meer dan een jaar duren voordat de opmerkelijke missie, in december 2015, tot een einde komt.
Rosetta’s Philae lander op de kern van de komeet. Animatie: ESA / AOES Medialab
Of de Rosetta-missie een succes wordt, is de nog de vraag. Op 20 januari weten we of Rosetta wakker wordt en klaar is voor de laatste etappe van haar bijzondere reis. “Ik ben ervan overtuigd dat we in staat zijn om dat te doen. Van daaruit moeten we de belangrijkste uitdagingen aangaan zoals de ontmoeting met de komeet en vervolgens de landing. Echter, voor mij is het belangrijkste aspect de wetenschap. Kometen zijn de meest primitieve objecten in het zonnestelsel. Een tijdcapsule uit de vroege stadia van de vorming van ons zonnestelsel. Kometen worden verantwoordelijk gehouden voor het leveren van een groot deel van het water in het zonnestelsel, waaronder het water op aarde. Door te kijken naar bepaalde isotopen zullen we in staat zijn om verhoudingen van de komeet te vergelijken met die van de aarde en de link tussen het ontstaan van het leven, de aarde en de kometen versterken,” aldus Taylor. De ijzige resten van de vorming van de planeten kunnen de sleutel zijn tot het ontrafelen van het mysterie dat ‘de oorsprong van het leven’ heet.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Magnetisch veld zon omgedraaid
Spectaculair nieuws zo voor het einde van 2013. Het magnetisch veld van de zon heeft zich de afgelopen week omgedraaid. Dat betekent heel éénvoudig dat de zuidpool nu de noordpool is geworden en omgekeerd. Of dit grote gevolgen zal hebben voor de Aarde is voorlopig nog onzeker.
Kans op spectaculair noorderlicht
Dr. Tony Phillips van NASA spreekt over een belangrijk evenement, want een ompoling van het magnetisch veld op de zon vindt slechts om de 11 jaar plaats. Of we daar op Aarde veel van gaan merken is nog maar de vraag, want het lijkt zich vooral af te spelen in de heliosfeer (gebied waar de zonnewind aanwezig is). Als deze geïoniseerde deeltjes van de zon doordringen (via de heliopauze) richting onze magnetosfeer kan er spectaculair noorderlicht ontstaan (poollicht).
Problemen met communicatie
Het stormachtig ruimteweer kan zijn invloed hebben op de communicatie op Aarde. Doordat satellieten overspoelt worden door elektronisch geladen deeltjes zouden deze verbindingen kortstondig onderbroken kunnen worden. Het moge duidelijk zijn. De ruimte is deze keer actiever dan het doorsnee weer in West-Europa.
Bron bericht: www.noodweer.be
Spectaculair nieuws zo voor het einde van 2013. Het magnetisch veld van de zon heeft zich de afgelopen week omgedraaid. Dat betekent heel éénvoudig dat de zuidpool nu de noordpool is geworden en omgekeerd. Of dit grote gevolgen zal hebben voor de Aarde is voorlopig nog onzeker.
Kans op spectaculair noorderlicht
Dr. Tony Phillips van NASA spreekt over een belangrijk evenement, want een ompoling van het magnetisch veld op de zon vindt slechts om de 11 jaar plaats. Of we daar op Aarde veel van gaan merken is nog maar de vraag, want het lijkt zich vooral af te spelen in de heliosfeer (gebied waar de zonnewind aanwezig is). Als deze geïoniseerde deeltjes van de zon doordringen (via de heliopauze) richting onze magnetosfeer kan er spectaculair noorderlicht ontstaan (poollicht).
Problemen met communicatie
Het stormachtig ruimteweer kan zijn invloed hebben op de communicatie op Aarde. Doordat satellieten overspoelt worden door elektronisch geladen deeltjes zouden deze verbindingen kortstondig onderbroken kunnen worden. Het moge duidelijk zijn. De ruimte is deze keer actiever dan het doorsnee weer in West-Europa.
Bron bericht: www.noodweer.be
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
06-01-2014
Eerste gamma-waarnemingen van zwaartekrachtslens
Artist impression van een 'blazar'. (NASA)
Met de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi is voor het eerst energierijke gammastraling waargenomen van een zogeheten zwaartekrachtslens. Het gaat om een sterrenstelsel op een afstand van 4,35 miljard lichtjaar met een superzwaar zwart gat in de kern. Straling uit de omgeving van dit zwarte gat is min of meer op de aarde gericht; zulke energierijke objecten worden 'blazars' genoemd. Op weg naar de aarde beweegt het licht van de blazar (B0218+357 geheten) door een dichterbij gelegen sterrenstelsel. Daarbij wordt het enigszins afgebogen en versterkt door de zwaartekracht van het voorgrondstelsel - astronomen spreken in zo'n geval van een zwaartekrachtslens.
In september 2012 vertoonde de blazar een krachtige uitbarsting op radiogolflengten. Sterrenkundigen hielden het object vervolgens in de gaten met de ruimtetelescoop Fermi, die gevoelig is voor energierijke gammastraling, die ook door de blazar wordt uitgezonden. Op die manier werden vertraagde uitbarstingen waargenomen, veroorzaakt doordat de straling van de blazar - dankzij de tussenliggende zwaartekrachtslens - langs verschillende routes op aarde aankomt, met steeds een net wat andere reistijd.
Uit de waarnemingen blijkt dat de gammastraling uit een ander gebied van de blazar afkomstig moet zijn dan de minder energierijke radiostraling. Ook is het gebied waaruit de gammastraling afkomstig is veel kleiner dan het gebied waarin radiostraling en zichtbaar licht wordt geproduceerd. Dankzij de zwaartekrachtslens kan dus informatie over het verre object worden afgeleid die anders nooit beschikbaar was geweest. De resultaten worden binnenkort gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters en zijn vandaag gepresenteerd op de 223ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Washington, D.C. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Eerste gamma-waarnemingen van zwaartekrachtslens
Artist impression van een 'blazar'. (NASA)
Met de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi is voor het eerst energierijke gammastraling waargenomen van een zogeheten zwaartekrachtslens. Het gaat om een sterrenstelsel op een afstand van 4,35 miljard lichtjaar met een superzwaar zwart gat in de kern. Straling uit de omgeving van dit zwarte gat is min of meer op de aarde gericht; zulke energierijke objecten worden 'blazars' genoemd. Op weg naar de aarde beweegt het licht van de blazar (B0218+357 geheten) door een dichterbij gelegen sterrenstelsel. Daarbij wordt het enigszins afgebogen en versterkt door de zwaartekracht van het voorgrondstelsel - astronomen spreken in zo'n geval van een zwaartekrachtslens.
In september 2012 vertoonde de blazar een krachtige uitbarsting op radiogolflengten. Sterrenkundigen hielden het object vervolgens in de gaten met de ruimtetelescoop Fermi, die gevoelig is voor energierijke gammastraling, die ook door de blazar wordt uitgezonden. Op die manier werden vertraagde uitbarstingen waargenomen, veroorzaakt doordat de straling van de blazar - dankzij de tussenliggende zwaartekrachtslens - langs verschillende routes op aarde aankomt, met steeds een net wat andere reistijd.
Uit de waarnemingen blijkt dat de gammastraling uit een ander gebied van de blazar afkomstig moet zijn dan de minder energierijke radiostraling. Ook is het gebied waaruit de gammastraling afkomstig is veel kleiner dan het gebied waarin radiostraling en zichtbaar licht wordt geproduceerd. Dankzij de zwaartekrachtslens kan dus informatie over het verre object worden afgeleid die anders nooit beschikbaar was geweest. De resultaten worden binnenkort gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters en zijn vandaag gepresenteerd op de 223ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Washington, D.C. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vandaag mooi stuk over een bruine dwergster in de Volkskrant. Heb het idee dat een wetenschapsredacteur interesse heeft voor het heelal, er staan iedere keer leuke stukken in de krant.
http://www.volkskrant.nl/(...)e-dwergsterren.dhtml
edit: zie nu dat het van allesoversterrenkunde komt
[ Bericht 16% gewijzigd door Dimauro op 09-01-2014 14:07:46 ]
http://www.volkskrant.nl/(...)e-dwergsterren.dhtml
edit: zie nu dat het van allesoversterrenkunde komt
[ Bericht 16% gewijzigd door Dimauro op 09-01-2014 14:07:46 ]
I'm not the girl in the picture..
nopequote:
jij?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-01-2014
Voor het eerst in veertig jaar zien we onze planeet vanaf het maanoppervlak
Hoe ziet de aarde eruit vanaf het oppervlak van de maan? Op deze vraag geeft de Chinese maanlander Chang’e 3 nu antwoord. En wel met een héél mooi kiekje.
Ruim een maand na de eerste landing van een Chinese maanlander komt China nu met meer nieuwe haarscherpe foto’s. Dit meldt het blog Universe Today. Het is voor het eerst in veertig jaar tijd dat we zien hoe de aarde er vanaf de maan uitziet. In veertig jaar tijd is er visueel weinig aan de aarde veranderd, maar toch is het een leuk weetje.
Op de eerste foto is de aarde in normaal licht zichtbaar. De foto is gemaakt op Eerste Kerstdag. Het wolkendek en de blauwe oceaan is duidelijk herkenbaar. De tweede foto is op 16 december 2013 gemaakt en toont de aarde in extreem ultraviolet licht. Hierdoor is de plasmasfeer van onze planeet goed zichtbaar.
En dan nog een paar hele mooie foto’s van de Yutu-rover en de Chang’e 3-lander. Dit duo maakt foto’s van elkaar, waardoor het maanoppervlak iets minder kaal oogt.
(scientias.nl)
Voor het eerst in veertig jaar zien we onze planeet vanaf het maanoppervlak
Hoe ziet de aarde eruit vanaf het oppervlak van de maan? Op deze vraag geeft de Chinese maanlander Chang’e 3 nu antwoord. En wel met een héél mooi kiekje.
Ruim een maand na de eerste landing van een Chinese maanlander komt China nu met meer nieuwe haarscherpe foto’s. Dit meldt het blog Universe Today. Het is voor het eerst in veertig jaar tijd dat we zien hoe de aarde er vanaf de maan uitziet. In veertig jaar tijd is er visueel weinig aan de aarde veranderd, maar toch is het een leuk weetje.
Op de eerste foto is de aarde in normaal licht zichtbaar. De foto is gemaakt op Eerste Kerstdag. Het wolkendek en de blauwe oceaan is duidelijk herkenbaar. De tweede foto is op 16 december 2013 gemaakt en toont de aarde in extreem ultraviolet licht. Hierdoor is de plasmasfeer van onze planeet goed zichtbaar.
En dan nog een paar hele mooie foto’s van de Yutu-rover en de Chang’e 3-lander. Dit duo maakt foto’s van elkaar, waardoor het maanoppervlak iets minder kaal oogt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2014
Is dit de vreemdste ster in het universum?
Astronomen ontdekten deze week een zeer bijzondere en zeldzame ster. Op dit kosmische verrassingsei jaagden zij al bijna 40 jaar.
Een tekening van een neutronenster. Bron: NASA
De gevonden ster is een zeldzame samensmelting van twee andere galactische objecten: een rode reus en een neutronenster. Rode reuzen zijn gigantische sterren die in de laatste fase zitten van hun leven en daarin opgepompt worden tot enorme proporties – een toestand die onze eigen zon over grofweg 5 miljard jaar zal bereiken. Neutronensterren zijn daarentegen juist heel klein, maar hebben wel een gigantische dichtheid. Zij ontstaan wanneer sterren sterven en ineenstorten onder hun eigen zwaartekracht. Wanneer hele zware sterren dat doen, ontstaan zwarte gaten, maar wanneer iets minder zware sterren dat doen ontstaan de iets minder extreme, maar tevens onvoorstelbaar zware neutronensterren.
Wanneer deze twee objecten met elkaar in aanraking komen, kan volgens sommige astronomen een soort kosmisch verrassingsei ontstaan: een rode reus met een neutronenster in zijn binnenste. Sterrenkundigen opperden al in 1975 dat deze zogeheten Thorne-Żytkow-objecten mogelijk zouden kunnen bestaan. Hoewel sindsdien een aantal mogelijke Thorne-Żytkow-objecten ontdekt werden, werd van geen enkele het bestaan definitief bevestigd.
Daarin komt nu vermoedelijk verandering. Emily Levesque van de Amerikaanse University of Colorado meldde begin deze week op een bijeenkomst van de American Astronomical Society dat zij een dergelijke ster ontdekt heeft, schrijft Nature News. Omdat haar resultaat nog niet in een vakblad is gepubliceerd, maakte zij nog niet bekend waar de ster zich exact bevindt. Zeker is wel dat de ster in in de zogeheten Kleine Magelhaense Wolk zit, een dwergsterrenstelsel met enkele honderden miljoenen sterren dat zich relatief erg dicht bij onze melkweg bevindt.
De reden dat Levesque meent dat zij een Thorne-Żytkow-object heeft gevonden, is omdat de onderzoekers in de ster verhoogde hoeveelheden van de elementen lithium, rubidium en molybdeen aantroffen. Volgens astronomen bevatten Thorne-Żytkow-objecten deze stoffen omdat de aanwezigheid van de neutronenster in het binnenste van de rode reus de gebruikelijke fusieprocessen van de ster overhoop gooit.
(newscientist.nl)
Is dit de vreemdste ster in het universum?
Astronomen ontdekten deze week een zeer bijzondere en zeldzame ster. Op dit kosmische verrassingsei jaagden zij al bijna 40 jaar.
Een tekening van een neutronenster. Bron: NASA
De gevonden ster is een zeldzame samensmelting van twee andere galactische objecten: een rode reus en een neutronenster. Rode reuzen zijn gigantische sterren die in de laatste fase zitten van hun leven en daarin opgepompt worden tot enorme proporties – een toestand die onze eigen zon over grofweg 5 miljard jaar zal bereiken. Neutronensterren zijn daarentegen juist heel klein, maar hebben wel een gigantische dichtheid. Zij ontstaan wanneer sterren sterven en ineenstorten onder hun eigen zwaartekracht. Wanneer hele zware sterren dat doen, ontstaan zwarte gaten, maar wanneer iets minder zware sterren dat doen ontstaan de iets minder extreme, maar tevens onvoorstelbaar zware neutronensterren.
Wanneer deze twee objecten met elkaar in aanraking komen, kan volgens sommige astronomen een soort kosmisch verrassingsei ontstaan: een rode reus met een neutronenster in zijn binnenste. Sterrenkundigen opperden al in 1975 dat deze zogeheten Thorne-Żytkow-objecten mogelijk zouden kunnen bestaan. Hoewel sindsdien een aantal mogelijke Thorne-Żytkow-objecten ontdekt werden, werd van geen enkele het bestaan definitief bevestigd.
Daarin komt nu vermoedelijk verandering. Emily Levesque van de Amerikaanse University of Colorado meldde begin deze week op een bijeenkomst van de American Astronomical Society dat zij een dergelijke ster ontdekt heeft, schrijft Nature News. Omdat haar resultaat nog niet in een vakblad is gepubliceerd, maakte zij nog niet bekend waar de ster zich exact bevindt. Zeker is wel dat de ster in in de zogeheten Kleine Magelhaense Wolk zit, een dwergsterrenstelsel met enkele honderden miljoenen sterren dat zich relatief erg dicht bij onze melkweg bevindt.
De reden dat Levesque meent dat zij een Thorne-Żytkow-object heeft gevonden, is omdat de onderzoekers in de ster verhoogde hoeveelheden van de elementen lithium, rubidium en molybdeen aantroffen. Volgens astronomen bevatten Thorne-Żytkow-objecten deze stoffen omdat de aanwezigheid van de neutronenster in het binnenste van de rode reus de gebruikelijke fusieprocessen van de ster overhoop gooit.
(newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
We zijn er bijna, we zijn er bijna
maar nog niet helemaal.
(kontje kaal!)
We zijn er bijna, we zijn er bijna
maar nog niet helemaal.
maar nog niet helemaal.
(kontje kaal!)
We zijn er bijna, we zijn er bijna
maar nog niet helemaal.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
17-01-2014
Japan wil ruimtepuin vangen... met een groot net
© thinkstock.
De hoeveelheid puin in de ruimte is gigantisch en niet ongevaarlijk. De Japanse ruimtevaartorganisatie is van plan om de rommel met behulp van een magnetisch net uit het heelal te halen. Dat schrijft South China Morning Post.
Het uitvindsel van ruim 300 meter lang en nog geen halve meter breed wordt volgende maand gelanceerd. In theorie klinkt het simpel: het net zal in de ruimte geplaatst worden, rondzwevend puin aantrekken en door het gewicht langzaamaan opnieuw naar de aarde zakken. Eens in de atmosfeer zullen het vangnet en het verzamelde puin verbranden.
Het project zit nog in de testfase en de krant meldt dat het vangnet allicht nog groter zal worden. Japan hoopt tegen 2019 een definitief systeem om puin te ruimen klaar te hebben.
(HLN)
Japan wil ruimtepuin vangen... met een groot net
© thinkstock.
De hoeveelheid puin in de ruimte is gigantisch en niet ongevaarlijk. De Japanse ruimtevaartorganisatie is van plan om de rommel met behulp van een magnetisch net uit het heelal te halen. Dat schrijft South China Morning Post.
Het uitvindsel van ruim 300 meter lang en nog geen halve meter breed wordt volgende maand gelanceerd. In theorie klinkt het simpel: het net zal in de ruimte geplaatst worden, rondzwevend puin aantrekken en door het gewicht langzaamaan opnieuw naar de aarde zakken. Eens in de atmosfeer zullen het vangnet en het verzamelde puin verbranden.
Het project zit nog in de testfase en de krant meldt dat het vangnet allicht nog groter zal worden. Japan hoopt tegen 2019 een definitief systeem om puin te ruimen klaar te hebben.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bestaat dat ruimtepuin uit afgeschreven satellieten en resten van raketten? Of wat moet ik me daar bij voorstellen..quote:
17-01-2014
Japan wil ruimtepuin vangen... met een groot net
[ afbeelding ]
© thinkstock.
De hoeveelheid puin in de ruimte is gigantisch en niet ongevaarlijk. De Japanse ruimtevaartorganisatie is van plan om de rommel met behulp van een magnetisch net uit het heelal te halen. Dat schrijft South China Morning Post.
Het uitvindsel van ruim 300 meter lang en nog geen halve meter breed wordt volgende maand gelanceerd. In theorie klinkt het simpel: het net zal in de ruimte geplaatst worden, rondzwevend puin aantrekken en door het gewicht langzaamaan opnieuw naar de aarde zakken. Eens in de atmosfeer zullen het vangnet en het verzamelde puin verbranden.
Het project zit nog in de testfase en de krant meldt dat het vangnet allicht nog groter zal worden. Japan hoopt tegen 2019 een definitief systeem om puin te ruimen klaar te hebben.
(HLN)
I'm not the girl in the picture..
(Zie ook de OP van dit deel)quote:Wekker moet ruimtesonde op 800 miljoen kilometer uit winterslaap halen
Op 800 miljoen kilometer van de aarde gaat maandagochtend een wekker af. Die moet een Europese ruimtesonde uit een winterslaap van 957 dagen halen. Na het alarm volgen spannende uren. Op zijn vroegst maandagavond wordt duidelijk of Rosetta, zoals de sonde heet, inderdaad wakker is geworden. Lukt het niet, dan is een ambitieuze missie van ongeveer een miljard euro hoogstwaarschijnlijk mislukt. .
De Rosetta werd in 2004 gelanceerd. De sonde is op weg naar een komeet die 67P/Tsjoerjoemov-Gerasimenko heet. Dat is een zwart brokstuk van steen, stof en ijs. In augustus van dit jaar komt de sonde aan. Als eerste vaartuig ooit moet de Rosetta gaan meevliegen met een komeet. Bovendien zet ze in november een lander, Philae genaamd, op het oppervlak. Ook dat is nog nooit eerder gedaan.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
http://www.astroblogs.nl/(...)escoop-is-overleden/
Vandaag werd bekendgemaakt dat op 15 januari 2014 John Dobson op 98-jarige leeftijd in Burbank (Californië) is overleden. Hij was de uitvinder naar de naar hem genoemde Dobson-telescoop, de eenvoudige, goedkope, maar onder amateur-astronomen zeer populaire telescoop
Vandaag werd bekendgemaakt dat op 15 januari 2014 John Dobson op 98-jarige leeftijd in Burbank (Californië) is overleden. Hij was de uitvinder naar de naar hem genoemde Dobson-telescoop, de eenvoudige, goedkope, maar onder amateur-astronomen zeer populaire telescoop
Ware Wijsheid Liefdevolle Vrede
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
18-01-2014
Is de zon in slaap gevallen?
© epa.
Normaal zou de zon rond deze tijd van het jaar moeten barsten van de activiteit maar de ster houdt zich nu angstvallig gedeisd, enkele krachtige explosies niet te na gesproken. "De zon is al 100 jaar niet meer zo rustig geweest", verklaren verbaasde wetenschappers. De keren dat dit in het verleden gebeurde, waren de winters wel erg streng. Houdt de zon een lange winterslaap en wat zijn de mogelijke gevolgen?
© epa.
© ap.
© photo news.
© reuters.
© afp.
"Ik ben al dertig jaar zonnefysicus en ik heb nog nooit iets dergelijk gezien", vertelt Richard Harrison van het Rutherford Appleton Laboratory in Oxfordshire aan de BBC. Hij toont recente beelden van de ster. Het gelaat van de zon is "expressieloos".
Zonnemaxima
De zon kent normaal een cyclus die zo'n elf jaar duurt. Normaal zou nu ongeveer de periode met maximale activiteit moeten aanbreken (het zonnemaxima) met heel veel zonnevlekken maar in tegenstelling tot de verwachtingen is het oppervlak heel rustig. In plaats van gestaag in activiteit te stijgen, daalt het aantal zonnevlekken en lijkt de zon dus gas terug te nemen.
Kleine IJstijd
Toch is het niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ook in de tweede helft van de 17e eeuw tot halverwege de 18e eeuw was het aantal zonnevlekken erg laag. Normaal worden er jaarlijks gemiddeld 50.000 zonnevlekken waargenomen maar volgens historische bronnen werden er in die periode slechts 50 geteld. Die rustige fase werd toen een Maunderminimum genoemd. De verminderde zonneactiviteit ging gepaard met extreem koude winters in Europa. De Kleine IJstijd was een feit.
10.000 jaar
Volgens professor Mike Lockwood van de universiteit van Reading vermindert de activiteit van de zon aan een schrikbarend tempo waardoor er een nieuw Maunderminimum lijkt aan te komen. Het is naar verluidt zelfs 10.000 jaar geleden dat de activiteit zo snel afzwakte. Zonnefysici schatten de kans dat de zon binnen veertig jaar opnieuw in een Maunderminimumfase terechtkomt op twintig procent.
Klimaatverandering
Vermits het weer op Aarde sterk wordt beïnvloed door de zonneactiviteit of het gebrek daaraan, is de kans dus groot dat Europa op termijn zeer strenge winters te verwerken krijgt. Al zou de op til zijnde klimaatverandering dit effect nog kunnen afzwakken. Tijdens de Maunderminimumfase krijgen we het noorderlicht nog amper te zien want dat fenomeen hangt volledig samen met de zonneactiviteit.
Onvoorspelbaar
Terwijl de gevolgen van een zon in 'winterslaap' nog niet voldoende gekend zijn, zijn wetenschappers het alvast eens over het feit dat de ster zeer onvoorspelbaar is en eigenlijk nog alles mogelijk blijft. "Het voelt raar aan om de zon zo rustig te zien maar het benadrukt evenzeer hoe weinig we eigenlijk echt begrijpen van onze zon", besluit Richard Harrison.
(HLN)
Is de zon in slaap gevallen?
© epa.
Normaal zou de zon rond deze tijd van het jaar moeten barsten van de activiteit maar de ster houdt zich nu angstvallig gedeisd, enkele krachtige explosies niet te na gesproken. "De zon is al 100 jaar niet meer zo rustig geweest", verklaren verbaasde wetenschappers. De keren dat dit in het verleden gebeurde, waren de winters wel erg streng. Houdt de zon een lange winterslaap en wat zijn de mogelijke gevolgen?
© epa.
© ap.
© photo news.
© reuters.
© afp.
"Ik ben al dertig jaar zonnefysicus en ik heb nog nooit iets dergelijk gezien", vertelt Richard Harrison van het Rutherford Appleton Laboratory in Oxfordshire aan de BBC. Hij toont recente beelden van de ster. Het gelaat van de zon is "expressieloos".
Zonnemaxima
De zon kent normaal een cyclus die zo'n elf jaar duurt. Normaal zou nu ongeveer de periode met maximale activiteit moeten aanbreken (het zonnemaxima) met heel veel zonnevlekken maar in tegenstelling tot de verwachtingen is het oppervlak heel rustig. In plaats van gestaag in activiteit te stijgen, daalt het aantal zonnevlekken en lijkt de zon dus gas terug te nemen.
Kleine IJstijd
Toch is het niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ook in de tweede helft van de 17e eeuw tot halverwege de 18e eeuw was het aantal zonnevlekken erg laag. Normaal worden er jaarlijks gemiddeld 50.000 zonnevlekken waargenomen maar volgens historische bronnen werden er in die periode slechts 50 geteld. Die rustige fase werd toen een Maunderminimum genoemd. De verminderde zonneactiviteit ging gepaard met extreem koude winters in Europa. De Kleine IJstijd was een feit.
10.000 jaar
Volgens professor Mike Lockwood van de universiteit van Reading vermindert de activiteit van de zon aan een schrikbarend tempo waardoor er een nieuw Maunderminimum lijkt aan te komen. Het is naar verluidt zelfs 10.000 jaar geleden dat de activiteit zo snel afzwakte. Zonnefysici schatten de kans dat de zon binnen veertig jaar opnieuw in een Maunderminimumfase terechtkomt op twintig procent.
Klimaatverandering
Vermits het weer op Aarde sterk wordt beïnvloed door de zonneactiviteit of het gebrek daaraan, is de kans dus groot dat Europa op termijn zeer strenge winters te verwerken krijgt. Al zou de op til zijnde klimaatverandering dit effect nog kunnen afzwakken. Tijdens de Maunderminimumfase krijgen we het noorderlicht nog amper te zien want dat fenomeen hangt volledig samen met de zonneactiviteit.
Onvoorspelbaar
Terwijl de gevolgen van een zon in 'winterslaap' nog niet voldoende gekend zijn, zijn wetenschappers het alvast eens over het feit dat de ster zeer onvoorspelbaar is en eigenlijk nog alles mogelijk blijft. "Het voelt raar aan om de zon zo rustig te zien maar het benadrukt evenzeer hoe weinig we eigenlijk echt begrijpen van onze zon", besluit Richard Harrison.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-01-2014
'Kosmisch web' voor het eerst gefotografeerd
Foto van het kosmisch web. (S. Cantalupo (UCSC))
Voor het eerst zijn sterrenkundigen erin geslaagd om een foto te maken van de ruimtelijke structuur van het 'kosmisch web' - de ijle maar uitgestrekte gasslierten die verschillende sterrenstelsels in het heelal met elkaar verbinden.
Uit computersimulaties was al gebleken dat het gas in het vroege, uitdijende heelal (voornamelijk waterstof en helium) zich zou moeten verdelen in een spinnewebachtige structuur van draderige filamenten. Op de knooppunten van dit 'kosmisch web' zijn later de afzonderlijke sterrenstelsels ontstaan.
Op basis van absorptiepatronen in het licht van ver verwijderde quasars was het bestaan van intergalactische gasslierten al aangetoond, maar een echte 'foto' van het kosmisch web, waarop de ruimtelijke verdeling te zien is, was nog nooit gemaakt. Dat is nu voor het eerst wél gelukt, met de 10-meter Keck I-telescoop op Mauna Kea, Hawaii.
De sterrenkundigen, onder leiding van Sebastiano Cantalupo van de Universiteit van Californië in Santa Cruz, maakten dankbaar gebruik van een nabijgelegen 'schijnwerper': de quasar UM287. Quasars zijn de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels; de energierijke straling van een quasar wordt opgewekt in de directe omgeving van het superzware zwarte gat in de kern van het stelsel.
De fluorescerende werking van de quasarstraling brengt een deel van het omringende kosmisch web tot gloeien. Door gebruik te maken van een speciaal ontwikkeld filter dat uitsluitend straling doorlaat met de verwachte fluorescentie-frequentie, slaagden de sterrenkundigen erin het kosmisch web vast te leggen - in elk geval een deel in de omgeving van de quasar. De draderige structuur is op de resulterende foto vrij goed te zien.
De resultaten zijn vandaag gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
'Kosmisch web' voor het eerst gefotografeerd
Foto van het kosmisch web. (S. Cantalupo (UCSC))
Voor het eerst zijn sterrenkundigen erin geslaagd om een foto te maken van de ruimtelijke structuur van het 'kosmisch web' - de ijle maar uitgestrekte gasslierten die verschillende sterrenstelsels in het heelal met elkaar verbinden.
Uit computersimulaties was al gebleken dat het gas in het vroege, uitdijende heelal (voornamelijk waterstof en helium) zich zou moeten verdelen in een spinnewebachtige structuur van draderige filamenten. Op de knooppunten van dit 'kosmisch web' zijn later de afzonderlijke sterrenstelsels ontstaan.
Op basis van absorptiepatronen in het licht van ver verwijderde quasars was het bestaan van intergalactische gasslierten al aangetoond, maar een echte 'foto' van het kosmisch web, waarop de ruimtelijke verdeling te zien is, was nog nooit gemaakt. Dat is nu voor het eerst wél gelukt, met de 10-meter Keck I-telescoop op Mauna Kea, Hawaii.
De sterrenkundigen, onder leiding van Sebastiano Cantalupo van de Universiteit van Californië in Santa Cruz, maakten dankbaar gebruik van een nabijgelegen 'schijnwerper': de quasar UM287. Quasars zijn de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels; de energierijke straling van een quasar wordt opgewekt in de directe omgeving van het superzware zwarte gat in de kern van het stelsel.
De fluorescerende werking van de quasarstraling brengt een deel van het omringende kosmisch web tot gloeien. Door gebruik te maken van een speciaal ontwikkeld filter dat uitsluitend straling doorlaat met de verwachte fluorescentie-frequentie, slaagden de sterrenkundigen erin het kosmisch web vast te leggen - in elk geval een deel in de omgeving van de quasar. De draderige structuur is op de resulterende foto vrij goed te zien.
De resultaten zijn vandaag gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zitten meer mensen te wachten op Rosetta?
Egregious professor of Cruel and Unusual Geography
Onikaan ni ov dovah
Onikaan ni ov dovah
Op alles wat maar nieuwe inzichten, informatie en vooral ook nieuwe foto's oplevert. Volgend jaar bijvoorbeeld ook de ruimtesonde New Horizons, die dan bij Pluto aankomt. Maar Rosetta ben ik ook zeer benieuwd naar.quote:
Zitten meer mensen te wachten op Rosetta?
twitter:
“Hello, world!" twitter:esaoperations twitterde op maandag 20-01-2014 om 19:20:41 Team at @NASAJPL : Both Canberra & Goldstone have captured the #ROSETTA signal!Good morning ROSETTA, welcome back!!!!!!!!! reageer retweet
Team at @
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
800 miljoen km ver wegquote:twitter:twitter:esaoperations twitterde op maandag 20-01-2014 om 19:20:41 Team at @NASAJPL : Both Canberra & Goldstone have captured the #ROSETTA signal!Good morning ROSETTA, welcome back!!!!!!!!! reageer retweet
20-01-2014
Europese komeetverkenner Rosetta gewekt
De Europese komeetverkenner Rosetta en de kleine lander Philae bij komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. (ESA)
Na een jarenlange reis door de ruimte is ESA's Rosetta-sonde maandag 20 januari volgens schema uit zijn diepe winterslaap ontwaakt. Om 19.18 uur Nederlandse tijd kwam het verlossende eerste signaal binnen bij ESA's Space Operations Centre (ESOC) in het Duitse Darmstadt.
De laatste keer dat er radiocontact was tussen Rosetta en de aarde, was dik 31 maanden geleden. Nu de sonde ontwaakt is, kan Rosetta zijn weg vervolgen richting de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. Eenmaal daar aangekomen (komende zomer) moet de kometenjager de eerste sonde worden die op een komeet landt: de kleine lander Philae zal op 11 november naar het bevroren oppervlak afdalen.
Rosetta werd in juni 2011 in een diepe winterslaap gebracht op een afstand van zo'n 800 miljoen kilometer van de zon. Tijdens zijn winterslaap vloog Rosetta weer een stuk dichter naar de zon toe. De afstand tot onze voornaamste warmtebron bedraagt nu 673 miljoen kilometer, een afstand die dichtbij genoeg is om weer energie op te wekken met behulp van zonnepanelen.
(allesoversterrenkunde)
Europese komeetverkenner Rosetta gewekt
De Europese komeetverkenner Rosetta en de kleine lander Philae bij komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. (ESA)
Na een jarenlange reis door de ruimte is ESA's Rosetta-sonde maandag 20 januari volgens schema uit zijn diepe winterslaap ontwaakt. Om 19.18 uur Nederlandse tijd kwam het verlossende eerste signaal binnen bij ESA's Space Operations Centre (ESOC) in het Duitse Darmstadt.
De laatste keer dat er radiocontact was tussen Rosetta en de aarde, was dik 31 maanden geleden. Nu de sonde ontwaakt is, kan Rosetta zijn weg vervolgen richting de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. Eenmaal daar aangekomen (komende zomer) moet de kometenjager de eerste sonde worden die op een komeet landt: de kleine lander Philae zal op 11 november naar het bevroren oppervlak afdalen.
Rosetta werd in juni 2011 in een diepe winterslaap gebracht op een afstand van zo'n 800 miljoen kilometer van de zon. Tijdens zijn winterslaap vloog Rosetta weer een stuk dichter naar de zon toe. De afstand tot onze voornaamste warmtebron bedraagt nu 673 miljoen kilometer, een afstand die dichtbij genoeg is om weer energie op te wekken met behulp van zonnepanelen.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-01-2014
NASA presenteert verlanglijstje voor de komende dertig verjaardagen
Wat kan een ruimtevaartorganisatie met supertelescopen in de lucht, robots op Mars en een ruimtesonde buiten het zonnestelsel zich nog meer wensen? Daar komen we vandaag achter! NASA maakt het verlanglijstje voor de komende dertig jaar bekend. Dit wil de ruimtevaartorganisatie hebben, gaan doen en ontdekken!
In een paper zet NASA de verlangens die deze op het gebied van astrofysica nog heeft, op een rijtje. Het resulteert in een verlanglijstje dat uit drie vragen bestaat: ‘Zijn we alleen?’ en ‘Hoe zijn we hier gekomen?’ en ‘Hoe werkt het universum?’
Vooruitgang
“Het antwoord zoeken op deze stokoude vragen resulteert in een voortdurende zoektocht van de mensheid,” zo schrijven de onderzoekers. Ze voorspellen dat NASA de komende decennia op deze gebieden enorme vooruitgang zal gaan boeken.
Op zoek naar anderen
Maar het blijft niet bij voorspellingen. Het paper legt ook direct uit hoe NASA die vooruitgang hoopt te gaan boeken. Om te achterhalen of we alleen zijn in dit grote universum, zet NASA onder meer de in aanbouw zijnde James Webb Space Telescope en de Large UV-Optical-IR (LUVOIR) Surveyor in. Laatstgenoemde is in staat om waterdamp, zuurstof en andere moleculen in de atmosfeer van aardachtige exoplaneten te meten en is het verlengstuk van de James Webb Space Telescope (de opvolger van Hubble). Ondertussen zoekt NASA tijdens de WFIRST-AFTA-missie onder meer naar planeten die niet rond een ster draaien. Daarnaast wil NASA een ExoEarth Mapper bouwen: deze combineert de gegevens die optische telescopen verzamelen om zich letterlijke en beeld te vormen van aardachtige exoplaneten. “Voor het eerst zullen we continenten en oceanen en misschien zelfs sporen van leven op verre werelden identificeren,” schrijven de onderzoekers.
JAMES WEBB SPACE TELESCOPE
Ruimtetelescoop James Webb lijkt een spectaculaire rol te gaan spelen in de toekomstdromen van NASA. Nieuwsgierig naar deze nu nog in aanbouw zijnde, peperdure telescoop? Lees er hier alles over!
Op zoek naar de oorsprong
Minstens zo interessant als de vraag ‘Zijn we alleen?’ is de vraag ‘Hoe zijn we hier terechtgekomen?’. Om een antwoord op die vraag te vinden, zet NASA wederom de James Web-ruimtetelescoop, LUVOIR en WFIRST-AFTA in. “Deze missies zullen de historie van sterrenstelsels en intergalactisch gas in kaart brengen door bijna veertien miljard jaar terug te kijken,” stelt NASA. “In samenwerking met de Gravitational Wave Surveyor zullen ze de complexe symbiose tussen sterrenstelsels en de superzware zwarte gaten in hun centrum achterhalen.”
Op zoek naar antwoorden
In een poging ook nog eens de werking van het universum te ontrafelen, gaat NASA op zoek naar extreme situaties in het heelal die onmogelijk in een aards laboratorium kunnen worden nagebootst. Denk aan zwarte gaten en het binnenste van neutronensterren. Met behulp van onder meer de Gravitational-Wave Surveyor gaat NASA de voorspellingen die Einstein reeds deed op de meest extreme plaatsen toetsen.
De plannen van NASA zijn enthousiasmerend. Ze maken nieuwsgierig. Want wat gaan we ontdekken? “Over dertig jaar kunnen deze onderzoeken wel eens aantonen dat leven regelmatig op planeten rondom andere sterren ontstaat of dat er in het hart van neutronensterren fundamenteel nieuwe vormen van materie ontstaan of dat de eerste sterren in de kosmos heel anders waren dan die van vandaag de dag of dat er meer dimensies zijn dan de vier waar wij elke dag mee te maken hebben.” Of de instrumenten die NASA in het verlanglijstje aanhaalt om dit soort ontdekkingen te doen, daar ook daadwerkelijk toe in staat zullen zijn? Dat acht NASA zelf ook twijfelachtig. “Hoewel toekomstplannen voort moeten bouwen op de huidige kennis is het waarschijnlijk dat de belangrijkste resultaten voortkomen uit missies waar we ons nu nog geen voorstelling van kunnen maken.”
(scientias.nl)
NASA presenteert verlanglijstje voor de komende dertig verjaardagen
Wat kan een ruimtevaartorganisatie met supertelescopen in de lucht, robots op Mars en een ruimtesonde buiten het zonnestelsel zich nog meer wensen? Daar komen we vandaag achter! NASA maakt het verlanglijstje voor de komende dertig jaar bekend. Dit wil de ruimtevaartorganisatie hebben, gaan doen en ontdekken!
In een paper zet NASA de verlangens die deze op het gebied van astrofysica nog heeft, op een rijtje. Het resulteert in een verlanglijstje dat uit drie vragen bestaat: ‘Zijn we alleen?’ en ‘Hoe zijn we hier gekomen?’ en ‘Hoe werkt het universum?’
Vooruitgang
“Het antwoord zoeken op deze stokoude vragen resulteert in een voortdurende zoektocht van de mensheid,” zo schrijven de onderzoekers. Ze voorspellen dat NASA de komende decennia op deze gebieden enorme vooruitgang zal gaan boeken.
Op zoek naar anderen
Maar het blijft niet bij voorspellingen. Het paper legt ook direct uit hoe NASA die vooruitgang hoopt te gaan boeken. Om te achterhalen of we alleen zijn in dit grote universum, zet NASA onder meer de in aanbouw zijnde James Webb Space Telescope en de Large UV-Optical-IR (LUVOIR) Surveyor in. Laatstgenoemde is in staat om waterdamp, zuurstof en andere moleculen in de atmosfeer van aardachtige exoplaneten te meten en is het verlengstuk van de James Webb Space Telescope (de opvolger van Hubble). Ondertussen zoekt NASA tijdens de WFIRST-AFTA-missie onder meer naar planeten die niet rond een ster draaien. Daarnaast wil NASA een ExoEarth Mapper bouwen: deze combineert de gegevens die optische telescopen verzamelen om zich letterlijke en beeld te vormen van aardachtige exoplaneten. “Voor het eerst zullen we continenten en oceanen en misschien zelfs sporen van leven op verre werelden identificeren,” schrijven de onderzoekers.
JAMES WEBB SPACE TELESCOPE
Ruimtetelescoop James Webb lijkt een spectaculaire rol te gaan spelen in de toekomstdromen van NASA. Nieuwsgierig naar deze nu nog in aanbouw zijnde, peperdure telescoop? Lees er hier alles over!
Op zoek naar de oorsprong
Minstens zo interessant als de vraag ‘Zijn we alleen?’ is de vraag ‘Hoe zijn we hier terechtgekomen?’. Om een antwoord op die vraag te vinden, zet NASA wederom de James Web-ruimtetelescoop, LUVOIR en WFIRST-AFTA in. “Deze missies zullen de historie van sterrenstelsels en intergalactisch gas in kaart brengen door bijna veertien miljard jaar terug te kijken,” stelt NASA. “In samenwerking met de Gravitational Wave Surveyor zullen ze de complexe symbiose tussen sterrenstelsels en de superzware zwarte gaten in hun centrum achterhalen.”
Op zoek naar antwoorden
In een poging ook nog eens de werking van het universum te ontrafelen, gaat NASA op zoek naar extreme situaties in het heelal die onmogelijk in een aards laboratorium kunnen worden nagebootst. Denk aan zwarte gaten en het binnenste van neutronensterren. Met behulp van onder meer de Gravitational-Wave Surveyor gaat NASA de voorspellingen die Einstein reeds deed op de meest extreme plaatsen toetsen.
De plannen van NASA zijn enthousiasmerend. Ze maken nieuwsgierig. Want wat gaan we ontdekken? “Over dertig jaar kunnen deze onderzoeken wel eens aantonen dat leven regelmatig op planeten rondom andere sterren ontstaat of dat er in het hart van neutronensterren fundamenteel nieuwe vormen van materie ontstaan of dat de eerste sterren in de kosmos heel anders waren dan die van vandaag de dag of dat er meer dimensies zijn dan de vier waar wij elke dag mee te maken hebben.” Of de instrumenten die NASA in het verlanglijstje aanhaalt om dit soort ontdekkingen te doen, daar ook daadwerkelijk toe in staat zullen zijn? Dat acht NASA zelf ook twijfelachtig. “Hoewel toekomstplannen voort moeten bouwen op de huidige kennis is het waarschijnlijk dat de belangrijkste resultaten voortkomen uit missies waar we ons nu nog geen voorstelling van kunnen maken.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-01-2014
Water komt mogelijk overal in heelal voor
Sterrenstof die overal in het heelal voorkomt, kan waterdeeltjes bevatten. Dat blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Foto: Thinkstock
In sterrenstof uit de stratosfeer rondom de aarde hebben Amerikaanse wetenschappers waterdeeltjes aangetroffen.
Aanvullend onderzoek suggereert dat water in sterrenstof op elke plek in het heelal kan ontstaan onder invloed van stormen van geladen deeltjes van nabijgelegen sterren.
Dat melden de onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Botsingen
De wetenschappers onderzochten sterrenstof uit de stratosfeer met bijzonder sterke microscopen. Ze slaagden erin om stofdeeltjes van slechts 5 tot 25 micrometer te onderzoeken. Binnenin troffen ze minuscule zakjes met water aan.
Uit experimenten in het laboratium bleek dat het water waarschijnlijk is gevormd door botsingen tussen sterrenstof en geladen deeltjes van de zon.
Sterrenstof bestaat voor een groot deel uit zogenaamde silicaten, deeltjes die zuurstof bevatten. Als deze zuurstof in aanraking komt met geladen deeltjes met waterstof die worden uitgestoten door de atmosfeer van de zon, of andere sterren, kan er water ontstaan.
Bouwstenen
Het onderzoek biedt dan ook een nieuw perspectief op het ontstaan van leven.
"De implicaties zijn gigantisch", verklaart hoofonderzoeker Hope Ishii op nieuwssite New Scientist. "Het is een bijzonder spannende mogelijkheid dat de stroom van sterrenstof zorgt voor een continue regen van kleine reactievaten met water andere bouwstenen die nodig zijn voor de eventuele origine van leven."
De reactie tussen sterrenstof en geladen deeltjes van sterren kan in theorie overal in het heelal plaatsvinden. Daardoor zouden er levensvormen kunnen zijn ontstaan op veel meer plekken in het universum dan tot nu toe werd aangenomen.
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Water komt mogelijk overal in heelal voor
Sterrenstof die overal in het heelal voorkomt, kan waterdeeltjes bevatten. Dat blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Foto: Thinkstock
In sterrenstof uit de stratosfeer rondom de aarde hebben Amerikaanse wetenschappers waterdeeltjes aangetroffen.
Aanvullend onderzoek suggereert dat water in sterrenstof op elke plek in het heelal kan ontstaan onder invloed van stormen van geladen deeltjes van nabijgelegen sterren.
Dat melden de onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Botsingen
De wetenschappers onderzochten sterrenstof uit de stratosfeer met bijzonder sterke microscopen. Ze slaagden erin om stofdeeltjes van slechts 5 tot 25 micrometer te onderzoeken. Binnenin troffen ze minuscule zakjes met water aan.
Uit experimenten in het laboratium bleek dat het water waarschijnlijk is gevormd door botsingen tussen sterrenstof en geladen deeltjes van de zon.
Sterrenstof bestaat voor een groot deel uit zogenaamde silicaten, deeltjes die zuurstof bevatten. Als deze zuurstof in aanraking komt met geladen deeltjes met waterstof die worden uitgestoten door de atmosfeer van de zon, of andere sterren, kan er water ontstaan.
Bouwstenen
Het onderzoek biedt dan ook een nieuw perspectief op het ontstaan van leven.
"De implicaties zijn gigantisch", verklaart hoofonderzoeker Hope Ishii op nieuwssite New Scientist. "Het is een bijzonder spannende mogelijkheid dat de stroom van sterrenstof zorgt voor een continue regen van kleine reactievaten met water andere bouwstenen die nodig zijn voor de eventuele origine van leven."
De reactie tussen sterrenstof en geladen deeltjes van sterren kan in theorie overal in het heelal plaatsvinden. Daardoor zouden er levensvormen kunnen zijn ontstaan op veel meer plekken in het universum dan tot nu toe werd aangenomen.
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-01-2014
Neem eens een kijkje in een 100 lichtjaar grote kraamkamer!
De VLT Survey Telescope heeft een prachtige, gedetailleerde foto gemaakt van de Lagunenevel. In de reusachtige nevel, die uit gas en stof bestaat, ontstaan intens heldere jonge sterren. Met een grootte van 100 lichtjaar is het dan ook een indrukwekkende stellaire kraamkamer.
De nevel bevindt zich op ongeveer 5000 lichtjaar van de aarde, in het sterrenbeeld Boogschutter. In het stof en gas ontstaan nieuwe sterren. De nevel – die ook wel aangeduid wordt als Messier 8 – is daarmee de bakermat van diverse jonge sterrenhopen.
Om deze foto van de Lagunenevel te maken, werd de VST niet met opzet op de nevel gericht. De nevel maakt simpelweg deel uit van een enorm hemelsurvey, waarbij de VST een veel groter deel van de Melkweg in kaart brengt.
Deze hemelsurveys zijn bijzonder interessant. Ze kunnen meer inzicht geven in het vraagstuk van de donkere energie en het onderzoek naar de structuur van de Melkweg. Ook is de kans groot dat tijdens de onderzoeken nog nieuwe of ongewone hemelobjecten worden ontdekt.
(scientias.nl)
Neem eens een kijkje in een 100 lichtjaar grote kraamkamer!
De VLT Survey Telescope heeft een prachtige, gedetailleerde foto gemaakt van de Lagunenevel. In de reusachtige nevel, die uit gas en stof bestaat, ontstaan intens heldere jonge sterren. Met een grootte van 100 lichtjaar is het dan ook een indrukwekkende stellaire kraamkamer.
De nevel bevindt zich op ongeveer 5000 lichtjaar van de aarde, in het sterrenbeeld Boogschutter. In het stof en gas ontstaan nieuwe sterren. De nevel – die ook wel aangeduid wordt als Messier 8 – is daarmee de bakermat van diverse jonge sterrenhopen.
Om deze foto van de Lagunenevel te maken, werd de VST niet met opzet op de nevel gericht. De nevel maakt simpelweg deel uit van een enorm hemelsurvey, waarbij de VST een veel groter deel van de Melkweg in kaart brengt.
Deze hemelsurveys zijn bijzonder interessant. Ze kunnen meer inzicht geven in het vraagstuk van de donkere energie en het onderzoek naar de structuur van de Melkweg. Ook is de kans groot dat tijdens de onderzoeken nog nieuwe of ongewone hemelobjecten worden ontdekt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Londense studenten hebben per toeval een nieuwe supernova ontdekt. Het is de dichtstbijzijnde exploderende ster in ruim twintig jaar.
De vier studenten zouden dinsdagavond een college krijgen in de sterrenwacht van de University of London, maar er was slecht weer op komst. Docent Steve Fossey besloot daarom een korte uitleg over een telescoop te geven.
Hij richtte de lens op het sterrenstelsel Messier 82, ook bekend als het Sigaarstelsel. De studenten wilden graag dit fotogenieke stelsel dat op 12 miljoen lichtjaar afstand van de aarde staat bekijken.
Ongelooflijk
Bij het scherpstellen zag Fossey een ster in Messier 82 die hij zich niet kon herinneren van eerdere observaties. Een vergelijking met recente afbeeldingen van het sterrenstelsel bevestigde zijn voorgevoel: ze hadden een nieuwe ster ontdekt.
De studenten konden hun ogen niet geloven. "Het ene moment zaten we nog pizza te eten en 5 minuten later hadden we geholpen bij de ontdekking van een supernova. Nu weet ik weer waarom ik in astronomie geïnteresseerd was geraakt", zegt Tom Wright. "Ik was van plan om astrofysica te studeren, maar het zal moeilijk worden om deze ervaring te overtreffen", zegt Ben Cooke.
Docent Fossey zocht die avond nog contact met collega's van over de hele wereld om zijn waarneming te bevestigen. Uit verschillende lichtmetingen die hij terugkreeg, bleek dat het om een supernova ging.
Het sterrenstelsel Messier 82 voor en na de ontdekking van de supernova
(Bron ; http://nos.nl/artikel/601269-studenten-zien-nieuwe-supernova.html).
De vier studenten zouden dinsdagavond een college krijgen in de sterrenwacht van de University of London, maar er was slecht weer op komst. Docent Steve Fossey besloot daarom een korte uitleg over een telescoop te geven.
Hij richtte de lens op het sterrenstelsel Messier 82, ook bekend als het Sigaarstelsel. De studenten wilden graag dit fotogenieke stelsel dat op 12 miljoen lichtjaar afstand van de aarde staat bekijken.
Ongelooflijk
Bij het scherpstellen zag Fossey een ster in Messier 82 die hij zich niet kon herinneren van eerdere observaties. Een vergelijking met recente afbeeldingen van het sterrenstelsel bevestigde zijn voorgevoel: ze hadden een nieuwe ster ontdekt.
De studenten konden hun ogen niet geloven. "Het ene moment zaten we nog pizza te eten en 5 minuten later hadden we geholpen bij de ontdekking van een supernova. Nu weet ik weer waarom ik in astronomie geïnteresseerd was geraakt", zegt Tom Wright. "Ik was van plan om astrofysica te studeren, maar het zal moeilijk worden om deze ervaring te overtreffen", zegt Ben Cooke.
Docent Fossey zocht die avond nog contact met collega's van over de hele wereld om zijn waarneming te bevestigen. Uit verschillende lichtmetingen die hij terugkreeg, bleek dat het om een supernova ging.
Het sterrenstelsel Messier 82 voor en na de ontdekking van de supernova
(Bron ; http://nos.nl/artikel/601269-studenten-zien-nieuwe-supernova.html).
"You can call me Susan if it makes you happy"
CHINESE MOON ROVER IN TROUBLE:
China's moon rover, the Jade Rabbit, which made an historic landing in Sinus Iridum (the Bay of Rainbows) on Dec. 14th, is in trouble. Night is falling over the rover's landing site, and the rover should be going into hibernation to preserve power. China's space agency is reporting, however, that a "mechanical anomaly" may be interfering with the hibernation process. If so, the Jade Rabbit might not survive the extreme cold (-180 C) it is about to experience during two weeks of lunar night. Even if the rover fails, the mission is a success for China, which has joined the exclusive club of nations that have landed on the Moon.
www.spaceweather.com
China's moon rover, the Jade Rabbit, which made an historic landing in Sinus Iridum (the Bay of Rainbows) on Dec. 14th, is in trouble. Night is falling over the rover's landing site, and the rover should be going into hibernation to preserve power. China's space agency is reporting, however, that a "mechanical anomaly" may be interfering with the hibernation process. If so, the Jade Rabbit might not survive the extreme cold (-180 C) it is about to experience during two weeks of lunar night. Even if the rover fails, the mission is a success for China, which has joined the exclusive club of nations that have landed on the Moon.
www.spaceweather.com
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
03-01-2014
Nieuwe radio-'foto' van kern Sigaarstelsel
Radio-opname van de kern van het sterrenstelsel M82.
Met de Karl G. Jansky Very Large Array, een netwerk van 27 radioschotels in New Mexico, is een nieuwe gedetailleerde radio-'foto' gemaakt van het centrale deel van het Sigaarstelsel (M82), een sterrenstelsel op 12 miljoen lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Grote Beer. De opname toont alleen de binnenste 5200 lichtjaar van het stelsel.
M82 is het dichtsbijzijnde 'starburst'-stelsel: er komt een geweldige stervormingsactiviteit in voor. De meeste radiostraling is afkomstig van heet interstellair gas en van elektronen die met hoge snelheden door magnetische veldlijnen bewegen. De heldere stippen op de radio-opname zijn stervormingsgebieden of supernovaresten (de overblijfselen van geëxplodeerde sterren). De slierterige structuren, die nooit eerder zo gedetailleerd in beeld zijn gebracht, zijn vermoedelijk geassocieerd met de krachtige 'superwind' van het stelsel.
In januari explodeerde in M82 een nieuwe supernova (SN2014J), maar daarvan is tot op heden nog geen radiostraling gedetecteerd. Ook andere supernova's van hetzelfde type (Ia) zenden vrijwel nooit radiostraling uit. Overigens bevindt de supernova zich net buiten het hier afgebeelde gebied. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Nieuwe radio-'foto' van kern Sigaarstelsel
Radio-opname van de kern van het sterrenstelsel M82.
Met de Karl G. Jansky Very Large Array, een netwerk van 27 radioschotels in New Mexico, is een nieuwe gedetailleerde radio-'foto' gemaakt van het centrale deel van het Sigaarstelsel (M82), een sterrenstelsel op 12 miljoen lichtjaar afstand in het sterrenbeeld Grote Beer. De opname toont alleen de binnenste 5200 lichtjaar van het stelsel.
M82 is het dichtsbijzijnde 'starburst'-stelsel: er komt een geweldige stervormingsactiviteit in voor. De meeste radiostraling is afkomstig van heet interstellair gas en van elektronen die met hoge snelheden door magnetische veldlijnen bewegen. De heldere stippen op de radio-opname zijn stervormingsgebieden of supernovaresten (de overblijfselen van geëxplodeerde sterren). De slierterige structuren, die nooit eerder zo gedetailleerd in beeld zijn gebracht, zijn vermoedelijk geassocieerd met de krachtige 'superwind' van het stelsel.
In januari explodeerde in M82 een nieuwe supernova (SN2014J), maar daarvan is tot op heden nog geen radiostraling gedetecteerd. Ook andere supernova's van hetzelfde type (Ia) zenden vrijwel nooit radiostraling uit. Overigens bevindt de supernova zich net buiten het hier afgebeelde gebied. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
05-02-2014
Deze planten groeien nu in de ruimte
Peultjes groeien in de broeikas van het ISS. © NASA.
Russische astronauten zijn erin geslaagd meerdere soorten gewassen te oogsten aan boord van het Internationale Ruimtestation (ISS). Het is veilig om de groenten te eten, laat wetenschapper Margarita Levinskikh vandaag weten. "Het experiment met de erwten is zeer belovend".
Japanse bladgroenten. © NASA.
De astronauten zijn er daarnaast ook in geslaagd Japanse bladgroenten en dwergtarwe te produceren. Aan die dwergtarwe zaten weer tarwekorrels van "uitmuntende kwaliteit", aldus de wetenschapper. Levinskikh is onderzoeker aan het Institute of Biomedical Problems van de Russische Academie van Wetenschappen in Moskou.
Kas repareren
Het is de bedoeling dat Russische astronauten volgend jaar ook rijst, tomaten en paprika gaan kweken. De groenten worden geproduceerd in de broeikas aan boord van het ISS. De kas moet eerst reparaties ondergaan voordat ze volgend jaar weer gebruikt kan worden, meldt het Russische persbureau RIA Novosti.
Genetische verandering
De gewassen zouden uiteindelijk een aanvulling kunnen zijn op de voeding van de astronauten. Maar daarnaast zal ook onderzocht worden of de gewassen in de ruimte genetisch veranderen.
Al het voedsel aan boord van het ISS wordt tot nu toe nog regelmatig bevoorraad vanaf de aarde. Een paar weken geleden vertrok een commercieel vrachtschip naar het ruimtestation, met aan boord 1.300 kilo aan voorraad, waaronder voeding, kleding, kerstcadeautjes van de families van de astronauten en mieren voor een onderzoeksproject.
Tot 2024
Begin dit jaar maakte NASA bekend dat de levensduur van het ISS met zeker vier jaar wordt verlengd, dankzij een financiële garantie van de Amerikaanse overheid. Hierdoor kan het ruimtelaboratorium minstens tot 2024 onderzoek blijven doen. De verlengde levensduur moet er onder meer toe leiden dat onderzoeksinstituten en bedrijven geld blijven investeren in het onderzoek in gewichtsloosheid.
(HLN)
Deze planten groeien nu in de ruimte
Peultjes groeien in de broeikas van het ISS. © NASA.
Russische astronauten zijn erin geslaagd meerdere soorten gewassen te oogsten aan boord van het Internationale Ruimtestation (ISS). Het is veilig om de groenten te eten, laat wetenschapper Margarita Levinskikh vandaag weten. "Het experiment met de erwten is zeer belovend".
Japanse bladgroenten. © NASA.
De astronauten zijn er daarnaast ook in geslaagd Japanse bladgroenten en dwergtarwe te produceren. Aan die dwergtarwe zaten weer tarwekorrels van "uitmuntende kwaliteit", aldus de wetenschapper. Levinskikh is onderzoeker aan het Institute of Biomedical Problems van de Russische Academie van Wetenschappen in Moskou.
Kas repareren
Het is de bedoeling dat Russische astronauten volgend jaar ook rijst, tomaten en paprika gaan kweken. De groenten worden geproduceerd in de broeikas aan boord van het ISS. De kas moet eerst reparaties ondergaan voordat ze volgend jaar weer gebruikt kan worden, meldt het Russische persbureau RIA Novosti.
Genetische verandering
De gewassen zouden uiteindelijk een aanvulling kunnen zijn op de voeding van de astronauten. Maar daarnaast zal ook onderzocht worden of de gewassen in de ruimte genetisch veranderen.
Al het voedsel aan boord van het ISS wordt tot nu toe nog regelmatig bevoorraad vanaf de aarde. Een paar weken geleden vertrok een commercieel vrachtschip naar het ruimtestation, met aan boord 1.300 kilo aan voorraad, waaronder voeding, kleding, kerstcadeautjes van de families van de astronauten en mieren voor een onderzoeksproject.
Tot 2024
Begin dit jaar maakte NASA bekend dat de levensduur van het ISS met zeker vier jaar wordt verlengd, dankzij een financiële garantie van de Amerikaanse overheid. Hierdoor kan het ruimtelaboratorium minstens tot 2024 onderzoek blijven doen. De verlengde levensduur moet er onder meer toe leiden dat onderzoeksinstituten en bedrijven geld blijven investeren in het onderzoek in gewichtsloosheid.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-02-2014
Australische astronomen ontdekken oudste ster ooit
(Illustratiefoto) © thinkstock.
Een team astronomen van de Australian National University heeft de tot nu oudst bekende ster in het universum ontdekt. Dat heeft het Chinese persbureau Xinhua gemeld op gezag van een communiqué van de ANU. Het hemellichaam is kort na de Oerknal 13,7 miljard jaar geleden ontstaan.
Onderzoekers rond Stefan Keller stootten met de SkyMapper-telescoop in het Siding Spring Observatorium op de ster die zowat 6.000 lichtjaar van ons is verwijderd. Het observatorium is in het kader van een project van vijf jaar op zoek naar oude sterren om de eerste digitale kaart van de zuidelijke sterrenhemel te kunnen maken. Met een telescoop in Chili zag het team de vondst bevestigd.
Meteen was het ook voor het eerst mogelijk de scheikundige samenstelling van de eerste sterren te bestuderen, zodat wetenschappers een duidelijker idee krijgen van wat het universum in zijn kindertijd was.
De samenstelling van de nieuw gevonden ster toont aan dat zij zich in het zog van een primordiale ster heeft gevormd met een massa die zestig keer zo groot was als die van onze Zon.
"Om een ster als onze Zon te maken heb je de basisingrediënten van waterstof en helium uit de Big Bang nodig en je voegt daar een enorme hoeveelheid ijzer aan toe. Voor deze oude ster heb je niet meer nodig dat een asteroïde ter grootte van Australië en veel koolstof", aldus Keller. Het bleek ook dat de ontploffing van de primordiale ster veel minder krachtig was dan gedacht.
(HLN)
Australische astronomen ontdekken oudste ster ooit
(Illustratiefoto) © thinkstock.
Een team astronomen van de Australian National University heeft de tot nu oudst bekende ster in het universum ontdekt. Dat heeft het Chinese persbureau Xinhua gemeld op gezag van een communiqué van de ANU. Het hemellichaam is kort na de Oerknal 13,7 miljard jaar geleden ontstaan.
Onderzoekers rond Stefan Keller stootten met de SkyMapper-telescoop in het Siding Spring Observatorium op de ster die zowat 6.000 lichtjaar van ons is verwijderd. Het observatorium is in het kader van een project van vijf jaar op zoek naar oude sterren om de eerste digitale kaart van de zuidelijke sterrenhemel te kunnen maken. Met een telescoop in Chili zag het team de vondst bevestigd.
Meteen was het ook voor het eerst mogelijk de scheikundige samenstelling van de eerste sterren te bestuderen, zodat wetenschappers een duidelijker idee krijgen van wat het universum in zijn kindertijd was.
De samenstelling van de nieuw gevonden ster toont aan dat zij zich in het zog van een primordiale ster heeft gevormd met een massa die zestig keer zo groot was als die van onze Zon.
"Om een ster als onze Zon te maken heb je de basisingrediënten van waterstof en helium uit de Big Bang nodig en je voegt daar een enorme hoeveelheid ijzer aan toe. Voor deze oude ster heb je niet meer nodig dat een asteroïde ter grootte van Australië en veel koolstof", aldus Keller. Het bleek ook dat de ontploffing van de primordiale ster veel minder krachtig was dan gedacht.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-02-2014
NASA zoekt bedrijven om de maan te ontginnen
© epa.
De NASA heeft een oproep gelanceerd voor bedrijven die de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie moeten helpen om de maan te beginnen verkennen en er te zoeken naar waardevolle grondstoffen als helium 3 en zeldzame metalen. De oproep doet het debat over de exploitatie van de maan opnieuw oplaaien.
Het programma, met de naam CATALYST, zoekt bedrijven die robots kunnen bouwen voor de NASA. Die moeten op termijn in de ondergrond van de maan op zoek kunnen gaan naar waardevolle grondstoffen. Het is de eerste oproep waar de Amerikaanse overheid geen geld in zal pompen, dat zal enkel uit privéhanden komen.
De NASA werkt nu al met private bedrijven voor het onderhoud en voorraadbeheer van het Internationale Ruimtestation ISS, en die contracten lopen allemaal vlekkeloos. Dat gegeven, samen met de budgettaire krapte waar de NASA mee kampt door dalende overheidssubsidies, maakt dat de organisatie nu ook voor maanexploratie op zoek gaat naar samenwerking met de bedrijfswereld.
Nochtans is niet iedereen opgezet met een inmening van private bedrijven in wat er op de maan gebeurt. Volgens het Ruimteverdrag van de Verenigde Naties uit 1967 kan geen enkele staat soevereiniteit opeisen over de maan of delen ervan. In dat tijdperk ging iedereen er van uit dat enkel landen de maan zouden kunnen verkennen. Nu echter ook steeds meer bedrijven interesse beginnen te tonen, is een nieuw debat en een uitbreiding van het ruimterecht nodig, betogen ruimtewetenschappers.
(HLN)
NASA zoekt bedrijven om de maan te ontginnen
© epa.
De NASA heeft een oproep gelanceerd voor bedrijven die de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie moeten helpen om de maan te beginnen verkennen en er te zoeken naar waardevolle grondstoffen als helium 3 en zeldzame metalen. De oproep doet het debat over de exploitatie van de maan opnieuw oplaaien.
Het programma, met de naam CATALYST, zoekt bedrijven die robots kunnen bouwen voor de NASA. Die moeten op termijn in de ondergrond van de maan op zoek kunnen gaan naar waardevolle grondstoffen. Het is de eerste oproep waar de Amerikaanse overheid geen geld in zal pompen, dat zal enkel uit privéhanden komen.
De NASA werkt nu al met private bedrijven voor het onderhoud en voorraadbeheer van het Internationale Ruimtestation ISS, en die contracten lopen allemaal vlekkeloos. Dat gegeven, samen met de budgettaire krapte waar de NASA mee kampt door dalende overheidssubsidies, maakt dat de organisatie nu ook voor maanexploratie op zoek gaat naar samenwerking met de bedrijfswereld.
Nochtans is niet iedereen opgezet met een inmening van private bedrijven in wat er op de maan gebeurt. Volgens het Ruimteverdrag van de Verenigde Naties uit 1967 kan geen enkele staat soevereiniteit opeisen over de maan of delen ervan. In dat tijdperk ging iedereen er van uit dat enkel landen de maan zouden kunnen verkennen. Nu echter ook steeds meer bedrijven interesse beginnen te tonen, is een nieuw debat en een uitbreiding van het ruimterecht nodig, betogen ruimtewetenschappers.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-02-2014
Oorzaak van ‘maanvloek’ ontdekt
Een op de verduisterde maan gerichte laserbundel doet dunne bewolking in de hoge aardatmosfeer oplichten. (Jack Dembicky, Apache Point Observatory)
Er is een plausibele verklaring gevonden voor het merkwaardige feit dat de weerkaatste signalen van laserbundels die bij Volle Maan op het maanoppervlak worden gericht tien keer zo zwak zijn als tijdens andere nachten. De verzwakking wordt waarschijnlijk veroorzaakt door opwarming van de prisma’s in de zogeheten retroreflectors die bij verschillende ruimtemissies op de maan zijn achtergelaten.
De retroreflectors – panelen ter grootte van een koffer die precies op de aarde zijn gericht – stellen wetenschappers sinds 1969 in staat om de afstand tussen aarde en maan, en de kleine veranderingen daarin, heel nauwkeurig te meten. Door vanaf de aarde een laserbundel op deze reflectors te richten en exact de tijd te meten die licht nodig heeft om de retourtrip naar de maan te maken (ongeveer 2,5 seconde), kan de afstand van de maan tot op de millimeter nauwkeurig worden bepaald.
De laserpulsen die op de maan worden afgeschoten bestaan ruwweg uit een biljard fotonen. Van die duizend biljoen lichtdeeltjes wordt er na weerkaatsing hooguit één teruggezien. Dat komt door de verstrooiende werking van de aardatmosfeer, maar ook doordat zich in de loop van de tijd steeds meer maanstof op de reflectors heeft afgezet.
En bij Volle Maan is het nog erger: dan is het weerkaatste signaal nog eens honderd keer zo zwak. Deze opmerkelijke afname werd – bij wijze van grap en door het ontbreken van een goede verklaring – wel de ‘vloek van de Volle Maan’ genoemd.
Vermoed werd al dat het verschijnsel wordt veroorzaakt doordat de lichtweerkaatsende prisma’s in de reflectoren een beetje verzonken in cilinders zijn gemonteerd, waardoor ze alleen bij Volle Maan volledig door de zon worden beschenen. Als dat gebeurt, warmt het donkere maanstof op de prisma’s op en ontstaat er een temperatuurverschil tussen hun bovenkant en onderkant. Gevolg: een veranderde lichtbreking die ervoor zorgt dat nog minder fotonen de telescoop op aarde weten te bereiken.
Deze theorie is nu getest tijdens een totale maansverduistering, een Volle Maan waarbij de aarde vanaf de maan gezien voor de zon schuift. Daarbij is vastgesteld dat, zoals voorspeld, de signalen van de reflectors sterk toenemen zodra het zonlicht wegvalt en na afloop van de verduistering weer verzwakken. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Oorzaak van ‘maanvloek’ ontdekt
Een op de verduisterde maan gerichte laserbundel doet dunne bewolking in de hoge aardatmosfeer oplichten. (Jack Dembicky, Apache Point Observatory)
Er is een plausibele verklaring gevonden voor het merkwaardige feit dat de weerkaatste signalen van laserbundels die bij Volle Maan op het maanoppervlak worden gericht tien keer zo zwak zijn als tijdens andere nachten. De verzwakking wordt waarschijnlijk veroorzaakt door opwarming van de prisma’s in de zogeheten retroreflectors die bij verschillende ruimtemissies op de maan zijn achtergelaten.
De retroreflectors – panelen ter grootte van een koffer die precies op de aarde zijn gericht – stellen wetenschappers sinds 1969 in staat om de afstand tussen aarde en maan, en de kleine veranderingen daarin, heel nauwkeurig te meten. Door vanaf de aarde een laserbundel op deze reflectors te richten en exact de tijd te meten die licht nodig heeft om de retourtrip naar de maan te maken (ongeveer 2,5 seconde), kan de afstand van de maan tot op de millimeter nauwkeurig worden bepaald.
De laserpulsen die op de maan worden afgeschoten bestaan ruwweg uit een biljard fotonen. Van die duizend biljoen lichtdeeltjes wordt er na weerkaatsing hooguit één teruggezien. Dat komt door de verstrooiende werking van de aardatmosfeer, maar ook doordat zich in de loop van de tijd steeds meer maanstof op de reflectors heeft afgezet.
En bij Volle Maan is het nog erger: dan is het weerkaatste signaal nog eens honderd keer zo zwak. Deze opmerkelijke afname werd – bij wijze van grap en door het ontbreken van een goede verklaring – wel de ‘vloek van de Volle Maan’ genoemd.
Vermoed werd al dat het verschijnsel wordt veroorzaakt doordat de lichtweerkaatsende prisma’s in de reflectoren een beetje verzonken in cilinders zijn gemonteerd, waardoor ze alleen bij Volle Maan volledig door de zon worden beschenen. Als dat gebeurt, warmt het donkere maanstof op de prisma’s op en ontstaat er een temperatuurverschil tussen hun bovenkant en onderkant. Gevolg: een veranderde lichtbreking die ervoor zorgt dat nog minder fotonen de telescoop op aarde weten te bereiken.
Deze theorie is nu getest tijdens een totale maansverduistering, een Volle Maan waarbij de aarde vanaf de maan gezien voor de zon schuift. Daarbij is vastgesteld dat, zoals voorspeld, de signalen van de reflectors sterk toenemen zodra het zonlicht wegvalt en na afloop van de verduistering weer verzwakken. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-02-2014
Wetenschap zet grootste maan van ons zonnestelsel op de kaart
Onderzoekers hebben voor het eerst een geologisch kaartje van geheel Ganymedes gemaakt. De kaart kan in de toekomst gebruikt worden om Ganymedes – de grootste maan van Jupiter – te verkennen.
De onderzoekers maakten de kaart op basis van informatie die ruimtesondes Voyager 1 en 2 en orbiter Galileo verzamelden. Voyager passeerde de maan in 1979 en maakte de eerste foto’s van Ganymedes. Op die foto’s (met een lage resolutie) zien we een ijzig, zeer gesegmenteerd oppervlak. Galileo maakte ons beeld in de jaren negentig een stuk completer door foto’s met een hoge resolutie van de maan te maken.
Het resulteert allemaal in een heel gedetailleerde kaart van de maan. Op de kaart zien we onder meer kraters en geulen. “De zeer gedetailleerde en kleurrijke kaart bevestigt een aantal bijzondere wetenschappelijke hypotheses over de geologische geschiedenis van Ganymedes, maar spreekt ook een aantal van deze hypotheses tegen,” vertelt onderzoeker Baerbel Lucchitta. “Zo laten de gedetailleerde beelden van Galileo zien dat cryovulkanisme, oftewel het ontstaan van vulkanen die water en ijs spugen heel zeldzaam is op Ganymedes.”
Ganymedes werd meer dan 400 jaar geleden ontdekt. Het is voor het eerst dat een geologische kaart van de gehele maan is gemaakt. Naar verwachting gaat dat kaartje een cruciale rol spelen tijdens de verdere verkenning van de maan. “Na Mars wordt het binnenste van ijzige satellieten van Jupiter beschouwd als de beste kandidaat voor leefbare omgevingen in ons zonnestelsel,” legt onderzoeker Laszlo Kestay uit. “Deze kaart vormt de basis voor heel wat beslissingen die NASA en partners in aanloop naar toekomstige missies bedoeld om deze werelden te verkennen, nemen.”
Bekijk deze YouTube-video
(scientias.nl)
Wetenschap zet grootste maan van ons zonnestelsel op de kaart
Onderzoekers hebben voor het eerst een geologisch kaartje van geheel Ganymedes gemaakt. De kaart kan in de toekomst gebruikt worden om Ganymedes – de grootste maan van Jupiter – te verkennen.
De onderzoekers maakten de kaart op basis van informatie die ruimtesondes Voyager 1 en 2 en orbiter Galileo verzamelden. Voyager passeerde de maan in 1979 en maakte de eerste foto’s van Ganymedes. Op die foto’s (met een lage resolutie) zien we een ijzig, zeer gesegmenteerd oppervlak. Galileo maakte ons beeld in de jaren negentig een stuk completer door foto’s met een hoge resolutie van de maan te maken.
Het resulteert allemaal in een heel gedetailleerde kaart van de maan. Op de kaart zien we onder meer kraters en geulen. “De zeer gedetailleerde en kleurrijke kaart bevestigt een aantal bijzondere wetenschappelijke hypotheses over de geologische geschiedenis van Ganymedes, maar spreekt ook een aantal van deze hypotheses tegen,” vertelt onderzoeker Baerbel Lucchitta. “Zo laten de gedetailleerde beelden van Galileo zien dat cryovulkanisme, oftewel het ontstaan van vulkanen die water en ijs spugen heel zeldzaam is op Ganymedes.”
Ganymedes werd meer dan 400 jaar geleden ontdekt. Het is voor het eerst dat een geologische kaart van de gehele maan is gemaakt. Naar verwachting gaat dat kaartje een cruciale rol spelen tijdens de verdere verkenning van de maan. “Na Mars wordt het binnenste van ijzige satellieten van Jupiter beschouwd als de beste kandidaat voor leefbare omgevingen in ons zonnestelsel,” legt onderzoeker Laszlo Kestay uit. “Deze kaart vormt de basis voor heel wat beslissingen die NASA en partners in aanloop naar toekomstige missies bedoeld om deze werelden te verkennen, nemen.”
Bekijk deze YouTube-video
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Jammer, maar helaas. De reflectors zijn zo ontworpen dat een invallende lichtstraal met dezelfde hoek word teruggekaatst. Ze hoeven dus juist niet gericht te worden.quote:
14-02-2014
Oorzaak van ‘maanvloek’ ontdekt
De retroreflectors – panelen ter grootte van een koffer die precies op de aarde zijn gericht –
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Asteroïde rakelings langs aarde
Net ontdekt, nog geen dertig meter doorsnee, en ze komt op ons af: '2014 DX110'. Om 22.07 uur is het zover, dan scheert de asteroïde rakelings langs de aarde.
Nou ja rakelings, dat gebeurt nog altijd op een afstand van 350.000 kilometer. Maar dat is dichterbij dan de maan, die op 384.000 kilometer staat.
Het is een jaar na de meteorietinslag in de Russische stad Tsjeljabinsk, op 15 februari 2013. Hierbij raakten zo'n 1200 mensen gewond. Honderden gebouwen liepen schade op.
De kans dat '2014 DX110' op aarde inslaat is gering, een kans van 1 op de 10.000.000. De asteroïde is vanavond live te volgen via deze website http://live.slooh.com/
(http://nos.nl/artikel/619371-asteroide-rakelings-langs-aarde.html)
Net ontdekt, nog geen dertig meter doorsnee, en ze komt op ons af: '2014 DX110'. Om 22.07 uur is het zover, dan scheert de asteroïde rakelings langs de aarde.
Nou ja rakelings, dat gebeurt nog altijd op een afstand van 350.000 kilometer. Maar dat is dichterbij dan de maan, die op 384.000 kilometer staat.
Het is een jaar na de meteorietinslag in de Russische stad Tsjeljabinsk, op 15 februari 2013. Hierbij raakten zo'n 1200 mensen gewond. Honderden gebouwen liepen schade op.
De kans dat '2014 DX110' op aarde inslaat is gering, een kans van 1 op de 10.000.000. De asteroïde is vanavond live te volgen via deze website http://live.slooh.com/
(http://nos.nl/artikel/619371-asteroide-rakelings-langs-aarde.html)
"You can call me Susan if it makes you happy"
05-03-2014
NASA wil op zoek naar water en leven op Jupiters maan Europa
Het ijsoppervlak van Europa zit vol scheuren en barsten, maar is een van de meest egale uit het zonnestelsel © NASA.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft zich een nieuw doel in de ruimte gesteld: Europa, een van de manen van Jupiter. NASA wil in 2015 beginnen met het plannen van een missie. De Amerikaanse wetenschappers geloven dat onder het ijsoppervlak op de maan twee keer zoveel water te vinden is als op de hele Aarde. Ze hopen er dan ook leven in aan te treffen.
Voor de plannen voor de Europa-missie is 15 miljoen dollar budget op NASA's begrotingaanvraag voor 2015 voorzien, die gisteren werd gepresenteerd. De ruimtevaartorganisatie presenteerde een totaal budget van 17,5 miljard dollar.
NASA hoopt ergens tussen 2020 en 2030 een sonde naar Europa te sturen. Eenvoudig wordt de missie niet, onder meer vanwege de straling rond Jupiter en de afstand tot de aarde. Ruimtesonde Galileo, die in 1989 naar Jupiter werd gestuurd, deed maar liefst zes jaar over de reis.
Een impressie van hoe de geisers op Europa eruit kunnen zien. © NASA.
Miljarden
Astronomen lobbyen al jaren voor een missie naar Europa, maar het kostenplaatje is tot dusver een obstakel gebleken. De missie zou in totaal miljarden euro's kosten.
Maar wetenschappers ontdekten vorig jaar water dat 200 kilometer hoog door de ijslaag op Europa heen spoot. Dat zou de missie een stuk goedkoper kunnen maken, door een eventuele sonde door deze fonteinen heen te laten vliegen in plaats van te landen op de maan. Op die manier zou de sonde watermonsters kunnen verzamelen.
Gigantische watermassa
Het lijkt er bovendien op dat onder de ijslaag van Europa een gigantische oceaan ligt, die tot twee keer zoveel water bevat als op onze planeet. Het water blijft vloeibaar door de aantrekkingskracht van Jupiter, een kracht die getijden veroorzaakt die 1.000 keer zo sterk zijn als op de Aarde.
Volgens astronoom Avi Loeb van Harvard University zou een missie naar Europa veel spannender zijn dan een naar Mars. "Er zitten misschien wel vissen onder het ijs." NASA benadrukt wel dat de plannen zich nog in een verkennende fase bevinden en dat de details nog moeten worden uitgewerkt.
Een satellietbeeld van de zuidelijke pool van Europa, waar de geisers zich zouden bevinden. © NASA.
(HLN)
NASA wil op zoek naar water en leven op Jupiters maan Europa
Het ijsoppervlak van Europa zit vol scheuren en barsten, maar is een van de meest egale uit het zonnestelsel © NASA.
De Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA heeft zich een nieuw doel in de ruimte gesteld: Europa, een van de manen van Jupiter. NASA wil in 2015 beginnen met het plannen van een missie. De Amerikaanse wetenschappers geloven dat onder het ijsoppervlak op de maan twee keer zoveel water te vinden is als op de hele Aarde. Ze hopen er dan ook leven in aan te treffen.
Voor de plannen voor de Europa-missie is 15 miljoen dollar budget op NASA's begrotingaanvraag voor 2015 voorzien, die gisteren werd gepresenteerd. De ruimtevaartorganisatie presenteerde een totaal budget van 17,5 miljard dollar.
NASA hoopt ergens tussen 2020 en 2030 een sonde naar Europa te sturen. Eenvoudig wordt de missie niet, onder meer vanwege de straling rond Jupiter en de afstand tot de aarde. Ruimtesonde Galileo, die in 1989 naar Jupiter werd gestuurd, deed maar liefst zes jaar over de reis.
Een impressie van hoe de geisers op Europa eruit kunnen zien. © NASA.
Miljarden
Astronomen lobbyen al jaren voor een missie naar Europa, maar het kostenplaatje is tot dusver een obstakel gebleken. De missie zou in totaal miljarden euro's kosten.
Maar wetenschappers ontdekten vorig jaar water dat 200 kilometer hoog door de ijslaag op Europa heen spoot. Dat zou de missie een stuk goedkoper kunnen maken, door een eventuele sonde door deze fonteinen heen te laten vliegen in plaats van te landen op de maan. Op die manier zou de sonde watermonsters kunnen verzamelen.
Gigantische watermassa
Het lijkt er bovendien op dat onder de ijslaag van Europa een gigantische oceaan ligt, die tot twee keer zoveel water bevat als op onze planeet. Het water blijft vloeibaar door de aantrekkingskracht van Jupiter, een kracht die getijden veroorzaakt die 1.000 keer zo sterk zijn als op de Aarde.
Volgens astronoom Avi Loeb van Harvard University zou een missie naar Europa veel spannender zijn dan een naar Mars. "Er zitten misschien wel vissen onder het ijs." NASA benadrukt wel dat de plannen zich nog in een verkennende fase bevinden en dat de details nog moeten worden uitgewerkt.
Een satellietbeeld van de zuidelijke pool van Europa, waar de geisers zich zouden bevinden. © NASA.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-03-2014
Melkweg en Andromeda omgeven door ring van sterrenstelsels
Bovenaanzicht van de 'ring' van sterrenstelsels. (Marshall McCall / York University)
De sterrenstelsels in de omgeving van de Lokale Groep zijn verdeeld in een platte ring. Die conclusie trekt Marshall McCall van York University in een artikel dat vandaag gepubliceerd wordt in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De ontdekking sugereert dat de verdeling van sterrenstelsels in het heelal ook op relatief kleine schaal vlies-achtige structuren vertoont.
De Lokale Groep is een kleine groep van sterrenstelsels waarvan ons eigen Melkwegstelsel en het nabijgelegen Andromedastelsel de twee grootste leden zijn. De Lokale Groep heeft een middellijn van ca. 3 miljoen lichtjaar. McCall heeft nu de sterrenstelsels in de wijde omgeving van de Lokale Groep in kaart gebracht. Daarbij blijkt dat de meeste stelsels binnen 35 miljoen lichtjaar afstand gegroepeerd zijn in een platte ring met een middellijn van 24 miljoen lichtjaar maar een dikte van niet meer dan 1,5 miljoen lichtjaar.
Van de 14 grote sterrenstelsels in dit 'Lokale Vlak' (de ring wordt door McCall 'the Council of Giants' genoemd) zijn er twaalf spiraalstelsels (inclusief de Melkweg en Andromeda); de andere twee zijn grote elliptische stelsels. Die bevinden zich min of meer tegenover elkaar op de ring; de invloed die zij op hun omgeving hebben uitgeoefend heeft wellicht bijgedragen tot de vorming van ons Melkwegstelsel en zijn naaste grote buur.
McCall ontdekte bovendien dat de oriëntatie van de spiraalstelsels in het Lokale Vlak niet geheel willekeurig is, maar een bepaalde ordening vertoont. Op basis van dit soort resultaten hopen sterrenkundigen een beter inzicht te krijgen in het ontstaan van sterrenstelsels en de groteschaalstructuur van het heelal. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Melkweg en Andromeda omgeven door ring van sterrenstelsels
Bovenaanzicht van de 'ring' van sterrenstelsels. (Marshall McCall / York University)
De sterrenstelsels in de omgeving van de Lokale Groep zijn verdeeld in een platte ring. Die conclusie trekt Marshall McCall van York University in een artikel dat vandaag gepubliceerd wordt in Monthly Notices of the Royal Astronomical Society. De ontdekking sugereert dat de verdeling van sterrenstelsels in het heelal ook op relatief kleine schaal vlies-achtige structuren vertoont.
De Lokale Groep is een kleine groep van sterrenstelsels waarvan ons eigen Melkwegstelsel en het nabijgelegen Andromedastelsel de twee grootste leden zijn. De Lokale Groep heeft een middellijn van ca. 3 miljoen lichtjaar. McCall heeft nu de sterrenstelsels in de wijde omgeving van de Lokale Groep in kaart gebracht. Daarbij blijkt dat de meeste stelsels binnen 35 miljoen lichtjaar afstand gegroepeerd zijn in een platte ring met een middellijn van 24 miljoen lichtjaar maar een dikte van niet meer dan 1,5 miljoen lichtjaar.
Van de 14 grote sterrenstelsels in dit 'Lokale Vlak' (de ring wordt door McCall 'the Council of Giants' genoemd) zijn er twaalf spiraalstelsels (inclusief de Melkweg en Andromeda); de andere twee zijn grote elliptische stelsels. Die bevinden zich min of meer tegenover elkaar op de ring; de invloed die zij op hun omgeving hebben uitgeoefend heeft wellicht bijgedragen tot de vorming van ons Melkwegstelsel en zijn naaste grote buur.
McCall ontdekte bovendien dat de oriëntatie van de spiraalstelsels in het Lokale Vlak niet geheel willekeurig is, maar een bepaalde ordening vertoont. Op basis van dit soort resultaten hopen sterrenkundigen een beter inzicht te krijgen in het ontstaan van sterrenstelsels en de groteschaalstructuur van het heelal. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-03-2014
Gele hyperreus is exotische dubbelster
Artist’s impression van de gele hyperreus HR 5171 A. (ESO)
Nieuw waarnemingen met de Europese Very Large Telescope Interferometer laten zien dat HR 5171 A, ook bekend als V766 Centauri, de grootste gele ster is die we kennen. De ‘hyperreus’, die ongeveer een miljoen keer zo fel straalt als de zon, blijkt meer dan 1300 keer zo groot te zijn als onze ster.
Bij het onderzoek van HR 5171 A hebben astronomen gebruik gemaakt van een techniek die interferometrie wordt genoemd. Daarbij werd het licht dat met meerdere afzonderlijke telescopen was verzameld zodanig gecombineerd dat effectief een reusachtige telescoop met een middellijn van 140 meter ontstond. Om de afmetingen van een 12.000 lichtjaar verre reuzenster te kunnen meten heb je ook echt een instrument van dat kaliber nodig.
Hun onderzoek bracht de astronomen ertoe om nog eens grondig naar eerdere waarnemingen van de hyperreus te kijken, om erachter te komen hoe deze zich de afgelopen zestig jaar heeft gedragen. Gegevens van zijn veranderlijke helderheid laten zien dat HR 5171 A een dubbelster is: hij heeft een kleinere begeleider die zo dichtbij staat dat hij de atmosfeer van de hyperreus kan ‘leegzuigen’.
Gele hyperreuzen zoals HR 5171 A zijn erg zeldzaam: tot nu toe zijn er in onze Melkweg nog geen vijftien ontdekt. Ze behoren tot de grootste en helderste sterren die we kennen en bevinden zich in een onstabiele fase van hun leven waarin ze heel snel veranderen. Door deze instabiliteit stoten gele hyperreuzen materiaal uit, waardoor zich een uitgestrekte atmosfeer rond de ster vormt. Vandaar de kolossale afmetingen van HR 5171 A. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Gele hyperreus is exotische dubbelster
Artist’s impression van de gele hyperreus HR 5171 A. (ESO)
Nieuw waarnemingen met de Europese Very Large Telescope Interferometer laten zien dat HR 5171 A, ook bekend als V766 Centauri, de grootste gele ster is die we kennen. De ‘hyperreus’, die ongeveer een miljoen keer zo fel straalt als de zon, blijkt meer dan 1300 keer zo groot te zijn als onze ster.
Bij het onderzoek van HR 5171 A hebben astronomen gebruik gemaakt van een techniek die interferometrie wordt genoemd. Daarbij werd het licht dat met meerdere afzonderlijke telescopen was verzameld zodanig gecombineerd dat effectief een reusachtige telescoop met een middellijn van 140 meter ontstond. Om de afmetingen van een 12.000 lichtjaar verre reuzenster te kunnen meten heb je ook echt een instrument van dat kaliber nodig.
Hun onderzoek bracht de astronomen ertoe om nog eens grondig naar eerdere waarnemingen van de hyperreus te kijken, om erachter te komen hoe deze zich de afgelopen zestig jaar heeft gedragen. Gegevens van zijn veranderlijke helderheid laten zien dat HR 5171 A een dubbelster is: hij heeft een kleinere begeleider die zo dichtbij staat dat hij de atmosfeer van de hyperreus kan ‘leegzuigen’.
Gele hyperreuzen zoals HR 5171 A zijn erg zeldzaam: tot nu toe zijn er in onze Melkweg nog geen vijftien ontdekt. Ze behoren tot de grootste en helderste sterren die we kennen en bevinden zich in een onstabiele fase van hun leven waarin ze heel snel veranderen. Door deze instabiliteit stoten gele hyperreuzen materiaal uit, waardoor zich een uitgestrekte atmosfeer rond de ster vormt. Vandaar de kolossale afmetingen van HR 5171 A. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
17-03-2014
Baanbrekende ontdekking over ontstaan heelal
De telescoop op de Zuidpool levert bewijs voor Einsteins oude theorie. © ap.
Amerikaanse astronomen hebben een baanbrekende ontdekking gedaan die de theorie ondersteunt dat het heelal na de oerknal razendsnel is uitgebreid. Met een telescoop op de Zuidpool hebben ze naar eigen zeggen zwaartekrachtgolven waargenomen, bijna een eeuw nadat Albert Einstein het bestaan daarvan had voorspeld.
Het opvangen van het oeroude signaal geldt als wetenschappelijke 'heilige graal': er wordt al tientallen jaren naar gezocht, omdat het een direct bewijs vormt voor de aanname dat het heelal in een minuscule fractie van een seconde een duizelingwekkende uitbreiding heeft doorgemaakt.
"Het opvangen van dit signaal is een van de belangrijkste doelen van de hedendaagse kosmologie'', aldus onderzoeksleider John Kovac van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics.
"Vrijwel zeker goed voor Nobelprijs"
Andere wetenschappers spraken direct van een spectaculaire ontdekking. "De argumenten zijn overtuigend en de betrokken wetenschappers behoren tot de meest voorzichtige en conservatieve mensen die ik ken'', zei bijvoorbeeld professor Marc Kamionkowski van de Johns Hopkins Universiteit in Baltimore tegen de BBC.
Als herhaling van het onderzoek dezelfde resultaten oplevert, is dat vrijwel zeker goed voor een Nobelprijs, stelde de Britse omroep vast na diverse opgewonden deskundigen te hebben geraadpleegd.
De zoektocht naar het signaal komt voort uit een heel specifieke verwachting, namelijk dat het uitdijen van het heelal onuitwisbare sporen moet hebben achtergelaten in het oudste licht dat in het heelal te vinden is. Met computermodellen was al vastgesteld welk patroon die sporen zouden moeten hebben. Uit de waarnemingen met de telescoop op de Zuidpool rolde precies dát patroon.
(HLN)
Baanbrekende ontdekking over ontstaan heelal
De telescoop op de Zuidpool levert bewijs voor Einsteins oude theorie. © ap.
Amerikaanse astronomen hebben een baanbrekende ontdekking gedaan die de theorie ondersteunt dat het heelal na de oerknal razendsnel is uitgebreid. Met een telescoop op de Zuidpool hebben ze naar eigen zeggen zwaartekrachtgolven waargenomen, bijna een eeuw nadat Albert Einstein het bestaan daarvan had voorspeld.
Het opvangen van het oeroude signaal geldt als wetenschappelijke 'heilige graal': er wordt al tientallen jaren naar gezocht, omdat het een direct bewijs vormt voor de aanname dat het heelal in een minuscule fractie van een seconde een duizelingwekkende uitbreiding heeft doorgemaakt.
"Het opvangen van dit signaal is een van de belangrijkste doelen van de hedendaagse kosmologie'', aldus onderzoeksleider John Kovac van het Harvard-Smithsonian Center for Astrophysics.
"Vrijwel zeker goed voor Nobelprijs"
Andere wetenschappers spraken direct van een spectaculaire ontdekking. "De argumenten zijn overtuigend en de betrokken wetenschappers behoren tot de meest voorzichtige en conservatieve mensen die ik ken'', zei bijvoorbeeld professor Marc Kamionkowski van de Johns Hopkins Universiteit in Baltimore tegen de BBC.
Als herhaling van het onderzoek dezelfde resultaten oplevert, is dat vrijwel zeker goed voor een Nobelprijs, stelde de Britse omroep vast na diverse opgewonden deskundigen te hebben geraadpleegd.
De zoektocht naar het signaal komt voort uit een heel specifieke verwachting, namelijk dat het uitdijen van het heelal onuitwisbare sporen moet hebben achtergelaten in het oudste licht dat in het heelal te vinden is. Met computermodellen was al vastgesteld welk patroon die sporen zouden moeten hebben. Uit de waarnemingen met de telescoop op de Zuidpool rolde precies dát patroon.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-03-2014
Spitzer levert 360 graden panorama van onze Melkweg af
NASA heeft een fantastische foto vrijgegeven waarop u kunt blijven inzoomen. Het is een 360 graden panorama van onze eigen Melkweg. Het panorama bestaat uit meer dan twee miljoen infrarood foto’s die Spitzer de afgelopen tien jaar maakte.
De foto telt zo’n 20 gigapixels en laat ongeveer drie procent van onze hemel zien. Desalniettemin pronken op het panorama meer dan de helft van alle sterren die onze Melkweg rijk is. “Als we deze foto zouden afdrukken, zouden we een billboard ter grootte van het Rose Bowl Stadion nodig hebben,” merkt Robert Hunt, werkzaam bij NASA, op. “Maar in plaats daarvan hebben we er een digitaal plaatje van gemaakt dat iedereen – ook astronomen – kan gebruiken.”
Want het plaatje is niet alleen mooi. Het is ook interessant. Ons sterrenstelsel is een platte schijf. Ons zonnestelsel bevindt zich in één van de armen van dat stelsel. Wanneer we naar het centrum van de Melkweg kijken, zien we vooral veel drukte: het krioelt er van de sterren. Een infraroodtelescoop als Spitzer kan dat centrum – en een stukje voorbij dat centrum – uitstekend in kaart brengen. “Spitzer helpt ons bepalen waar de rand van het sterrenstelsel ligt,” vertelt onderzoeker Ed Churchwell. “We brengen de plaats van de armen in kaart en proberen de vorm van het sterrenstelsel te achterhalen.”
Uiteindelijk zal het plaatje dat Spitzer zo van ons sterrenstelsel schetst tijdens toekomstige ruimtemissies gebruikt gaan worden. Bijvoorbeeld door de James Webb-ruimtetelescoop. Het 360 graden panorama kan ons helpen deze telescoop op de meest interessante gebieden binnen onze Melkweg te richten en deze gebieden nog gedetailleerder dan Spitzer dat doet in kaart te brengen.
• Spitzer werpt blik op centrum van de Melkweg
• Nieuwe stervormingsgebieden in Melkweg ontdekt
Bronmateriaal:
"NASA's Spitzer Telescope Brings 360-Degree View of Galaxy to Our Fingertips" - NASA.gov
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door NASA / JPL-Caltech / University of Wisconsin.
(scientias.nl)
Spitzer levert 360 graden panorama van onze Melkweg af
NASA heeft een fantastische foto vrijgegeven waarop u kunt blijven inzoomen. Het is een 360 graden panorama van onze eigen Melkweg. Het panorama bestaat uit meer dan twee miljoen infrarood foto’s die Spitzer de afgelopen tien jaar maakte.
De foto telt zo’n 20 gigapixels en laat ongeveer drie procent van onze hemel zien. Desalniettemin pronken op het panorama meer dan de helft van alle sterren die onze Melkweg rijk is. “Als we deze foto zouden afdrukken, zouden we een billboard ter grootte van het Rose Bowl Stadion nodig hebben,” merkt Robert Hunt, werkzaam bij NASA, op. “Maar in plaats daarvan hebben we er een digitaal plaatje van gemaakt dat iedereen – ook astronomen – kan gebruiken.”
Want het plaatje is niet alleen mooi. Het is ook interessant. Ons sterrenstelsel is een platte schijf. Ons zonnestelsel bevindt zich in één van de armen van dat stelsel. Wanneer we naar het centrum van de Melkweg kijken, zien we vooral veel drukte: het krioelt er van de sterren. Een infraroodtelescoop als Spitzer kan dat centrum – en een stukje voorbij dat centrum – uitstekend in kaart brengen. “Spitzer helpt ons bepalen waar de rand van het sterrenstelsel ligt,” vertelt onderzoeker Ed Churchwell. “We brengen de plaats van de armen in kaart en proberen de vorm van het sterrenstelsel te achterhalen.”
Uiteindelijk zal het plaatje dat Spitzer zo van ons sterrenstelsel schetst tijdens toekomstige ruimtemissies gebruikt gaan worden. Bijvoorbeeld door de James Webb-ruimtetelescoop. Het 360 graden panorama kan ons helpen deze telescoop op de meest interessante gebieden binnen onze Melkweg te richten en deze gebieden nog gedetailleerder dan Spitzer dat doet in kaart te brengen.
• Spitzer werpt blik op centrum van de Melkweg
• Nieuwe stervormingsgebieden in Melkweg ontdekt
Bronmateriaal:
"NASA's Spitzer Telescope Brings 360-Degree View of Galaxy to Our Fingertips" - NASA.gov
De foto bovenaan dit artikel is gemaakt door NASA / JPL-Caltech / University of Wisconsin.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
"Deze foto toont de Melkweg boven de Yosemite Valley in het bekende nationale park in Californië."quote:Op dinsdag 25 maart 2014 13:10 schreef lipper het volgende:
[..]
wat een toffe foto. Wat is het? En waar vind je dit?
Klik op het linkje naar de volkskrant voor meer van die spectaculare ruimtefoto's van 2013.
En klik hier voor meer google search plaatjes van de melkweg boven Yosemite Valley.
And what rough beast, its hour come round at last,
Slouches towards Bethlehem to be born?
Slouches towards Bethlehem to be born?
24-03-2014
De zwaartekracht is al zeker negen miljard jaar onveranderd gebleven
De zwaartekracht is al negen miljard jaar onveranderd gebleven. Die conclusie trekken Australische onderzoekers nadat ze de gegevens van alle supernova’s die ooit bestudeerd zijn, bundelden.
De gravitatieconstante (G) beschrijft – samen met de massa van objecten en de afstand tussen die objecten – de aantrekkingskracht die er tussen twee objecten is. In het verleden hebben onderzoekers wel eens gesuggereerd dat die constante niet zo constant is als men zou denken, maar dat deze in de historie van ons universum ietsje veranderd is. Zo zou het kunnen dat de zwaartekracht sterker wordt. Als dat het geval zou zijn, zou dat betekenen dat de afstand tussen de aarde en de zon in het verleden ietsje groter was en de seizoenen nu dus langer zijn dan in het verleden het geval was. Maar nieuw onderzoek toont nu aan dat dat niet aan de orde is. De zwaartekracht is werkelijk constant.
Australische onderzoekers trekken die conclusie nadat ze supernova’s van het type Ia bestudeerden. Zo’n supernova ontstaat doordat een witte dwerg materie steelt van zijn begeleidende ster en zo steeds meer massa verkrijgt. Maar de witte dwerg kan niet blijven groeien: op een gegeven moment bezit deze te veel materie en ontploft de ster. “Die kritieke massa is afhankelijk van Newtons gravitatieconstante G en stelt ons in staat om deze over miljarden jaren te bestuderen,” vertelt onderzoeker Jeremy Mould.
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers de mate waarin de zwaartekracht constant is, proberen vast te stellen. Zo meet men binnen het Lunar Laser Ranging Experiment de afstand tussen de aarde en de maan sinds de jaren zestig om te achterhalen of de aantrekkingskracht tussen die twee gelijk blijft. Maar dit onderzoek gaat een stap verder: het kijkt hoe de zwaartekracht zich over miljarden jaren gedroeg. Die resultaten blijken in lijn te zijn met het Lunar Laser Ranging Experiment: de zwaartekracht is constant.
(scientias.nl)
De zwaartekracht is al zeker negen miljard jaar onveranderd gebleven
De zwaartekracht is al negen miljard jaar onveranderd gebleven. Die conclusie trekken Australische onderzoekers nadat ze de gegevens van alle supernova’s die ooit bestudeerd zijn, bundelden.
De gravitatieconstante (G) beschrijft – samen met de massa van objecten en de afstand tussen die objecten – de aantrekkingskracht die er tussen twee objecten is. In het verleden hebben onderzoekers wel eens gesuggereerd dat die constante niet zo constant is als men zou denken, maar dat deze in de historie van ons universum ietsje veranderd is. Zo zou het kunnen dat de zwaartekracht sterker wordt. Als dat het geval zou zijn, zou dat betekenen dat de afstand tussen de aarde en de zon in het verleden ietsje groter was en de seizoenen nu dus langer zijn dan in het verleden het geval was. Maar nieuw onderzoek toont nu aan dat dat niet aan de orde is. De zwaartekracht is werkelijk constant.
Australische onderzoekers trekken die conclusie nadat ze supernova’s van het type Ia bestudeerden. Zo’n supernova ontstaat doordat een witte dwerg materie steelt van zijn begeleidende ster en zo steeds meer massa verkrijgt. Maar de witte dwerg kan niet blijven groeien: op een gegeven moment bezit deze te veel materie en ontploft de ster. “Die kritieke massa is afhankelijk van Newtons gravitatieconstante G en stelt ons in staat om deze over miljarden jaren te bestuderen,” vertelt onderzoeker Jeremy Mould.
Het is niet voor het eerst dat onderzoekers de mate waarin de zwaartekracht constant is, proberen vast te stellen. Zo meet men binnen het Lunar Laser Ranging Experiment de afstand tussen de aarde en de maan sinds de jaren zestig om te achterhalen of de aantrekkingskracht tussen die twee gelijk blijft. Maar dit onderzoek gaat een stap verder: het kijkt hoe de zwaartekracht zich over miljarden jaren gedroeg. Die resultaten blijken in lijn te zijn met het Lunar Laser Ranging Experiment: de zwaartekracht is constant.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Solar System has a new most-distant member
[ Bericht 6% gewijzigd door -CRASH- op 26-03-2014 21:18:50 ]
First ring system around asteroid: Chariklo found to have two ringsquote:
This is an orbit diagram for the outer solar system. The Sun and Terrestrial planets are at the center. The orbits of the four giant planets, Jupiter, Saturn, Uranus and Neptune, are shown by purple solid circles. The Kuiper Belt, including Pluto, is shown by the dotted light blue region just beyond the giant planets. Sedna's orbit is shown in orange while 2012 VP113's orbit is shown in red.
Credit: Scott Sheppard
Date: March 26, 2014
Source: Carnegie Institution
Summary:
The Solar System has a new most-distant member, bringing its outer frontier into focus. New work reports the discovery of a distant dwarf planet, called 2012 VP113, which was found beyond the known edge of the Solar System. This is likely one of thousands of distant objects that are thought to form the so-called inner Oort cloud. The work indicates the potential presence of an enormous planet, not yet seen, but possibly influencing the orbit of inner Oort cloud objects.
The Solar System has a new most-distant member, bringing its outer frontier into focus.
New work from Carnegie's Scott Sheppard and Chadwick Trujillo of the Gemini Observatory reports the discovery of a distant dwarf planet, called 2012 VP113, which was found beyond the known edge of the Solar System. This is likely one of thousands of distant objects that are thought to form the so-called inner Oort cloud. What's more, their work indicates the potential presence of an enormous planet, perhaps up to 10 times the size of Earth, not yet seen, but possibly influencing the orbit of 2012 VP113, as well as other inner Oort cloud objects.
Their findings are published March 27 in Nature.
The known Solar System can be divided into three parts: the rocky planets like Earth, which are close to the Sun; the gas giant planets, which are further out; and the frozen objects of the Kuiper belt, which lie just beyond Neptune's orbit. Beyond this, there appears to be an edge to the Solar System where only one object, Sedna, was previously known to exist for its entire orbit. But the newly found 2012 VP113 has an orbit that stays even beyond Sedna, making it the furthest known in the Solar System.
"This is an extraordinary result that redefines our understanding of our Solar System," says Linda Elkins-Tanton, director of Carnegie's Department of Terrestrial Magnetism.
Sedna was discovered beyond the Kuiper Belt edge in 2003, and it was not known if Sedna was unique, as Pluto once was thought to be before the Kuiper Belt was discovered. With the discovery of 2012 VP113 it is now clear Sedna is not unique and is likely the second known member of the hypothesized inner Oort cloud, the likely origin of some comets.
2012 VP113's closest orbit point to the Sun brings it to about 80 times the distance of Earth from the Sun, a measurement referred to as an astronomical unit or AU. For context, the rocky planets and asteroids exist at distances ranging between .39 and 4.2 AU. Gas giants are found between 5 and 30 AU, and the Kuiper belt (composed of thousands of icy objects, including Pluto) ranges from 30 to 50 AU. In our solar system there is a distinct edge at 50 AU. Only Sedna was known to stay significantly beyond this outer boundary at 76 AU for its entire orbit.
"The search for these distant inner Oort cloud objects beyond Sedna and 2012 VP113 should continue, as they could tell us a lot about how our Solar System formed and evolved," says Sheppard.
Sheppard and Trujillo used the new Dark Energy Camera (DECam) on the NOAO 4 meter telescope in Chile for discovery. DECam has the largest field-of-view of any 4-meter or larger telescope, giving it unprecedented ability to search large areas of sky for faint objects. The Magellan 6.5-meter telescope at Carnegie's Las Campanas Observatory was used to determine the orbit of 2012 VP113 and obtain detailed information about its surface properties.
From the amount of sky searched, Sheppard and Trujillo determine that about 900 objects with orbits like Sedna and 2012 VP113 and sizes larger than 1000 km may exist and that the total population of the inner Oort cloud is likely bigger than that of the Kuiper Belt and main asteroid belt.
"Some of these inner Oort cloud objects could rival the size of Mars or even Earth. This is because many of the inner Oort cloud objects are so distant that even very large ones would be too faint to detect with current technology," says Sheppard.
Both Sedna and 2012 VP113 were found near their closest approach to the Sun, but they both have orbits that go out to hundreds of AU, at which point they would be too faint to discover. In fact, the similarity in the orbits found for Sedna, 2012 VP113 and a few other objects near the edge of the Kuiper Belt suggests that an unknown massive perturbing body may be shepherding these objects into these similar orbital configurations. Sheppard and Trujillo suggest a Super Earth or an even larger object at hundreds of AU could create the shepherding effect seen in the orbits of these objects, which are too distant to be perturbed significantly by any of the known planets.
There are three competing theories for how the inner Oort cloud might have formed. As more objects are found, it will be easier to narrow down which of these theories is most likely accurate. One theory is that a rogue planet could have been tossed out of the giant planet region and could have perturbed objects out of the Kuiper Belt to the inner Oort cloud on its way out. This planet could have been ejected or still be in the distant solar system today. The second theory is that a close stellar encounter could have put objects into the inner Oort cloud region. A third theory suggests inner Oort cloud objects are captured extra-solar planets from other stars that were near our Sun in its birth cluster.
The outer Oort cloud is distinguished from the inner Oort cloud because in the outer Oort cloud, starting around 1500 AU, the gravity from other nearby stars perturbs the orbits of the objects, causing objects in the outer Oort cloud to have orbits that change drastically over time. Many of the comets we see were objects that were perturbed out of the outer Oort cloud. Inner Oort cloud objects are not highly affected by the gravity of other stars and thus have more stable and more primordial orbits.
quote:Date: March 26, 2014
Source: European Southern Observatory - ESO
Summary:
Astronomers have made the surprise discovery that the remote asteroid Chariklo is surrounded by two dense and narrow rings. This is the smallest object by far found to have rings and only the fifth body in the Solar System after the much larger planets Jupiter, Saturn, Uranus and Neptune to have this feature. The origin of these rings remains a mystery, but they may be the result of a collision that created a disc of debris.
Artists impression of the rings around Chariklo.
Credit: ESO
Observations at many sites in South America, including ESO's La Silla Observatory, have made the surprise discovery that the remote asteroid Chariklo is surrounded by two dense and narrow rings. This is the smallest object by far found to have rings and only the fifth body in the Solar System -- after the much larger planets Jupiter, Saturn, Uranus and Neptune -- to have this feature. The origin of these rings remains a mystery, but they may be the result of a collision that created a disc of debris. The new results are published online in the journal Nature on 26 March 2014.
The rings of Saturn are one of the most spectacular sights in the sky, and less prominent rings have also been found around the other giant planets. Despite many careful searches, no rings had been found around smaller objects orbiting the Sun in the Solar System. Now observations of the distant minor planet [1] (10199) Chariklo [2] as it passed in front of a star have shown that this object too is surrounded by two fine rings.
"We weren't looking for a ring and didn't think small bodies like Chariklo had them at all, so the discovery -- and the amazing amountof detail we saw in the system -- came as a complete surprise!" says Felipe Braga-Ribas (Observatório Nacional/MCTI, Rio de Janeiro, Brazil) who planned the observation campaign and is lead author on the new paper.
Chariklo is the largest member of a class known as the Centaurs [3] and it orbits between Saturn and Uranus in the outer Solar System. Predictions had shown that it would pass in front of the star UCAC4 248-108672 on 3 June 2013, as seen from South America [4]. Astronomers using telescopes at seven different locations, including the 1.54-metre Danish and TRAPPIST telescopes at ESO's La Silla Observatory in Chile [5], were able to watch the star apparently vanish for a few seconds as its light was blocked by Chariklo -- an occultation [6].
But they found much more than they were expecting. A few seconds before, and again a few seconds after the main occultation there were two further very short dips in the star's apparent brightness [7]. Something around Chariklo was blocking the light! By comparing what was seen from different sites the team could reconstruct not only the shape and size of the object itself but also the shape, width, orientation and other properties of the newly discovered rings.
The team found that the ring system consists of two sharply confined rings only seven and three kilometres wide, separated by a clear gap of nine kilometres -- around a small 250-kilometre diameter object orbiting beyond Saturn.
"For me, it was quite amazing to realise that we were able not only to detect a ring system, but also pinpoint that it consists of two clearly distinct rings," adds Uffe Gråe Jørgensen (Niels Bohr Institute, University of Copenhagen, Denmark), one of the team. "I try to imagine how it would be to stand on the surface of this icy object -- small enough that a fast sports car could reach escape velocity and drive off into space -- and stare up at a 20-kilometre wide ring system 1000 times closer than the Moon." [8] Although many questions remain unanswered, astronomers think that this sort of ring is likely to be formed from debris left over after a collision. It must be confined into the two narrow rings by the presence of small putative satellites.
"So, as well as the rings, it's likely that Chariklo has at least one small moon still waiting to be discovered," adds Felipe Braga Ribas.
The rings may prove to be a phenomenon that might in turn later lead to the formation of a small moon. Such a sequence of events, on a much larger scale, may explain the birth of our own Moon in the early days of the Solar System, as well as the origin of many other satellites around planets and asteroids.
The leaders of this project are provisionally calling the rings by the nicknames Oiapoque and Chuí, two rivers near the northern and southern extremes of Brazil [9].
[1] All objects that orbit the Sun, which are too small (not massive enough) for their own gravity to pull them into a nearly spherical shape are now defined by the IAU as being small solar system bodies. This class currently includes most of the Solar System asteroids, near-Earth objects (NEOs), Mars and Jupiter Trojan asteroids, most Centaurs, most Trans-Neptunian objects (TNOs), and comets. In informal usage the words asteroid and minor planet are often used to mean the same thing.
[2] The IAU Minor Planet Center is the nerve centre for the detection of small bodies in the Solar System. The names assigned are in two parts, a number -- originally the order of discovery but now the order in which orbits are well-determined -- and a name.
[3] Centaurs are small bodies with unstable orbits in the outer Solar System that cross the orbits of the giant planets. Because their orbits are frequently perturbed they are expected to only remain in such orbits for millions of years. Centaurs are distinct from the much more numerous main belt asteroids between the orbits of Mars and Jupiter and may have come from the Kuiper Belt region. They got their name because -- like the mythical centaurs -- they share some characteristics of two different things, in this case comets and asteroids. Chariklo itself seems to be more like an asteroid and has not been found to display cometary activity.
[4] The event was predicted following a systematic search conducted with the MPG/ESO 2.2-metre telescope at ESO's La Silla Observatory and recently published.
[5] Besides the Danish 1.54-metre and TRAPPIST telescopes at ESO's La Silla Observatory, event observations were also performed by the following observatories: Universidad Católica Observatory (UCO) Santa Martina operated by the Pontifícia Universidad Católica de Chile (PUC); PROMPT telescopes, owned and operated by the University of North Carolina at Chapel Hill; Pico dos Dias Observatory from the National Laboratory of Astrophysics (OPD/LNA) -- Brazil; Southern Astrophysical Research (SOAR) telescope; Caisey Harlingten's 20-inch Planewave telescope, which is part of the Searchlight Observatory Network; R. Sandness's telescope at San Pedro de Atacama Celestial Explorations; Universidade Estadual de Ponta Grossa Observatory; Observatorio Astronomico Los Molinos (OALM) -- Uruguay; Observatorio Astronomico, Estacion Astrofisica de Bosque Alegre, Universidad Nacional de Cordoba, Argentina; Polo Astronômico Casimiro Montenegro Filho Observatory and Observatorio El Catalejo, Santa Rosa, La Pampa, Argentina.
[6] This is the only way to pin down the precise size and shape of such a remote body -- Chariklo is only about 250 kilometres in diameter and is more than a billion kilometres from Earth. Even in the best telescopic views such a small and distant object just appears as a faint point of light.
[7] The rings of Uranus, and the ring arcs around Neptune, were found in a similar way during occultations in 1977 and 1984, respectively. ESO telescopes were also involved with the Neptune ring discovery.
[8] Strictly speaking the car would have to be rather fast -- something like a Bugatti Veyron 16.4 or McLaren F1 -- as the escape velocity is around 350 km/hour!
[9] These names are only for informal use, the official names will be allocated later by the IAU, following pre-established rules.
[ Bericht 6% gewijzigd door -CRASH- op 26-03-2014 21:18:50 ]
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">[b]Vereniging voor weerkunde en klimatologie[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">[b]ESTOFEX[/b]</a>
03-04-2014
Ondergrondse oceaan op Saturnusmaan ontdekt
Foto van Saturnus' maan Enceladus waarop waterdam is te zien. © ap.
Op de Saturnusmaan Enceladus is een ondergrondse oceaan ontdekt. Dat meldden de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA en de Europese Ruimtevaartorganisatie ESA.
Bewijs daarvoor is verzameld door de Europees-Amerikaanse satelliet Cassini. Die draait sinds 2004 in een baan rond Saturnus.
Wetenschappers vermoedden al jaren dat er op Enceladus vloeibaar water is. In 2005 werden stralen waterdamp gezien die opspoten uit de kleine maan, met een diameter van 500 kilometer.
Cassini vloog in 2010 en 2012 enkele keren op 100 kilometer afstand langs de maan. Met speciale apparatuur is vastgesteld dat Enceladus een zee herbergt
(HLN)
Ondergrondse oceaan op Saturnusmaan ontdekt
Foto van Saturnus' maan Enceladus waarop waterdam is te zien. © ap.
Op de Saturnusmaan Enceladus is een ondergrondse oceaan ontdekt. Dat meldden de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA en de Europese Ruimtevaartorganisatie ESA.
Bewijs daarvoor is verzameld door de Europees-Amerikaanse satelliet Cassini. Die draait sinds 2004 in een baan rond Saturnus.
Wetenschappers vermoedden al jaren dat er op Enceladus vloeibaar water is. In 2005 werden stralen waterdamp gezien die opspoten uit de kleine maan, met een diameter van 500 kilometer.
Cassini vloog in 2010 en 2012 enkele keren op 100 kilometer afstand langs de maan. Met speciale apparatuur is vastgesteld dat Enceladus een zee herbergt
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
07-04-2014
Uitdijingssnelheid van vroege heelal nauwkeurig bepaald
Illustratie van de door BOSS gehanteerde meetmethode. (LBNL)
Een kleine elf miljard jaar geleden, toen het heelal pas drie miljard jaar oud was, dijde het ruim drie keer zo snel uit als nu. Dat blijkt uit precisiemetingen aan de verdeling van intergalactische wolken van waterstofgas op grote afstanden, uitgevoerd in het kader van de Baryon Oscillation Spectroscopic Survey (BOSS). BOSS is een project van de Sloan Digital Sky Survey III, die gebruik maakt van een telescoop in New Mexico.
BOSS heeft precisiemetingen verricht aan 140.000 ver verwijderde quasars (sterrenstelsels met een zeer actieve, heldere kern). Het licht van die quasars passeert door intergalactische wolken van waterstofgas op verschillende afstanden langs de gezichtslijn. Hun afstand kan afgeleid worden uit de locatie van absorptielijnen die ze produceren in het spectrum van de quasar.
De verdeling van waterstofwolken in het verre heelal vertoont een onderliggend patroon dat zijn oorsprong vindt in dichtheidsgolven in het pasgeboren heelal. Metingen aan dat patroon leveren informatie op over de evolutie van het heelal en over de uitdijingssnelheid in het verre verleden.
Eerder zijn al soortgelijke BOSS-resultaten gepubliceerd aan sterrenstelsels tot op afstanden van zes miljard lichtjaar. De nieuwe resultaten, voor publicatie aangeboden aan Journal of Cosmology and Astrroparticle Physics en Astronomy and Astrophysics, bestrijken een veel verder weg gelegen deel van het heelal.
Uit de metingen blijkt dat het heelal op een roodverschuiving van 2,34 (overeenkomend met een terugkijktijd van 10,8 miljard jaar) een uitdijingssnelheid had van ca. 220 kilometer per seconde per megaparsec - ca. 3,25 maal zo hoog als de huidige waarde. Dat komt erop neer dat alle afstanden indertijd in 44 miljoen jaar met één procent toenamen. Volgens de onderzoekers heeft het resultaat een nauwkeurigheid van 2,2%. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Uitdijingssnelheid van vroege heelal nauwkeurig bepaald
Illustratie van de door BOSS gehanteerde meetmethode. (LBNL)
Een kleine elf miljard jaar geleden, toen het heelal pas drie miljard jaar oud was, dijde het ruim drie keer zo snel uit als nu. Dat blijkt uit precisiemetingen aan de verdeling van intergalactische wolken van waterstofgas op grote afstanden, uitgevoerd in het kader van de Baryon Oscillation Spectroscopic Survey (BOSS). BOSS is een project van de Sloan Digital Sky Survey III, die gebruik maakt van een telescoop in New Mexico.
BOSS heeft precisiemetingen verricht aan 140.000 ver verwijderde quasars (sterrenstelsels met een zeer actieve, heldere kern). Het licht van die quasars passeert door intergalactische wolken van waterstofgas op verschillende afstanden langs de gezichtslijn. Hun afstand kan afgeleid worden uit de locatie van absorptielijnen die ze produceren in het spectrum van de quasar.
De verdeling van waterstofwolken in het verre heelal vertoont een onderliggend patroon dat zijn oorsprong vindt in dichtheidsgolven in het pasgeboren heelal. Metingen aan dat patroon leveren informatie op over de evolutie van het heelal en over de uitdijingssnelheid in het verre verleden.
Eerder zijn al soortgelijke BOSS-resultaten gepubliceerd aan sterrenstelsels tot op afstanden van zes miljard lichtjaar. De nieuwe resultaten, voor publicatie aangeboden aan Journal of Cosmology and Astrroparticle Physics en Astronomy and Astrophysics, bestrijken een veel verder weg gelegen deel van het heelal.
Uit de metingen blijkt dat het heelal op een roodverschuiving van 2,34 (overeenkomend met een terugkijktijd van 10,8 miljard jaar) een uitdijingssnelheid had van ca. 220 kilometer per seconde per megaparsec - ca. 3,25 maal zo hoog als de huidige waarde. Dat komt erop neer dat alle afstanden indertijd in 44 miljoen jaar met één procent toenamen. Volgens de onderzoekers heeft het resultaat een nauwkeurigheid van 2,2%. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-04-2014
Astronomen ontdekken ‘recept’ voor stervorming
Computersimulatie van de geboorte van de nieuwe sterren in een turbulente gaswolk. (C. Federrath, Monash University)
Astronomen hebben een nieuwe manier gevonden om het tempo te voorspellen waarin een moleculaire gaswolk – een stellaire kraamkamer – nieuwe sterren produceert. Daarbij is een nieuwe techniek gebruikt om de driedimensionale structuur van zo’n gaswolk te reconstrueren (Science, 11 april).
Stervorming vindt plaats in enorme wolken van interstellaire gas en stof. Als er binnen zo’n moleculaire wolk plekken ontstaan waar de dichtheid groot genoeg is, trekken deze onder invloed van hun eigen zwaartekracht vanzelf verder samen. Zodra temperatuur en druk in het hart van zo’n verdichting hoog genoeg zijn om kernfusiereacties te laten plaatsvinden, is de ster ‘geboren’.
Het stervormingsproces wordt dus vooral bepaald door de dichtheidsverdeling binnen een moleculaire wolk. Maar bij de meeste wolken is die verdeling niet goed bekend.
Nu hebben drie astronomen echter een methode bedacht om de dichtheidsverschillen binnen een moleculaire wolk op eenvoudige wijze in kaart te brengen. Daarbij maken ze gebruik van het feit dat licht van verre sterren dat door de wolk heen schijnt, door het in de wolk aanwezige stof wordt afgezwakt.
De astronomen hebben deze zogeheten extinctie benut om van zestien nabije moleculaire wolken de dichtheidsverschillen te bepalen. Vervolgens berekenden ze met behulp van computermodellen hoeveel sterren er in dergelijke wolken zouden moeten ontstaan, en vergeleken de uitkomsten de waargenomen aantallen pasgeboren sterren.
Op manier is ontdekt dat alleen die delen van gaswolk tot sterren samentrekken waar de dichtheid de drempel van 5000 waterstofmoleculen per kubieke centimeter overschrijdt. Deze waargenomen drempelwaarde ligt aanzienlijk lager dan de theoretisch voorspelde ‘kritische dichtheid’. Anders gezegd: stervorming komt sneller op gang dan gedacht. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Astronomen ontdekken ‘recept’ voor stervorming
Computersimulatie van de geboorte van de nieuwe sterren in een turbulente gaswolk. (C. Federrath, Monash University)
Astronomen hebben een nieuwe manier gevonden om het tempo te voorspellen waarin een moleculaire gaswolk – een stellaire kraamkamer – nieuwe sterren produceert. Daarbij is een nieuwe techniek gebruikt om de driedimensionale structuur van zo’n gaswolk te reconstrueren (Science, 11 april).
Stervorming vindt plaats in enorme wolken van interstellaire gas en stof. Als er binnen zo’n moleculaire wolk plekken ontstaan waar de dichtheid groot genoeg is, trekken deze onder invloed van hun eigen zwaartekracht vanzelf verder samen. Zodra temperatuur en druk in het hart van zo’n verdichting hoog genoeg zijn om kernfusiereacties te laten plaatsvinden, is de ster ‘geboren’.
Het stervormingsproces wordt dus vooral bepaald door de dichtheidsverdeling binnen een moleculaire wolk. Maar bij de meeste wolken is die verdeling niet goed bekend.
Nu hebben drie astronomen echter een methode bedacht om de dichtheidsverschillen binnen een moleculaire wolk op eenvoudige wijze in kaart te brengen. Daarbij maken ze gebruik van het feit dat licht van verre sterren dat door de wolk heen schijnt, door het in de wolk aanwezige stof wordt afgezwakt.
De astronomen hebben deze zogeheten extinctie benut om van zestien nabije moleculaire wolken de dichtheidsverschillen te bepalen. Vervolgens berekenden ze met behulp van computermodellen hoeveel sterren er in dergelijke wolken zouden moeten ontstaan, en vergeleken de uitkomsten de waargenomen aantallen pasgeboren sterren.
Op manier is ontdekt dat alleen die delen van gaswolk tot sterren samentrekken waar de dichtheid de drempel van 5000 waterstofmoleculen per kubieke centimeter overschrijdt. Deze waargenomen drempelwaarde ligt aanzienlijk lager dan de theoretisch voorspelde ‘kritische dichtheid’. Anders gezegd: stervorming komt sneller op gang dan gedacht. (EE)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
11-04-2014
NASA start bouw van ruimtesonde die planetoïde gaat bezoeken
NASA heeft opdracht gegeven te beginnen met de bouw van OSIRIS-REx. De ruimtesonde gaat een bezoek brengen aan planetoïde Bennu en zal – zonder te landen – monsters van de planetoïde verwijderen en terug naar de aarde brengen.
“Dit is de laatste stap die nodig is om een NASA-missie van papier naar product te vertalen,” vertelt onderzoeker Gordon Johnston. “Dit bevestigt dat het uiteindelijke ontwerp klaar is en we naar de lancering toe kunnen gaan bouwen.” Die lancering vindt plaats in de herfst van 2016. Naar verwachting arriveert OSIRIS-REx (dat staat voor: Origins Spectral Interpretation Resource Identification Security Regolith Explorer) dan in 2018 bij Bennu. In 2023 moet de ruimtesonde de verzamelde monsters (minstens 60 gram) terug naar de aarde brengen.
UW NAAM OP OSIRIS-REX?
NASA geeft de ruimtesonde een microchip mee waarop namen van aardbewoners staan. Wilt u ook op de chip? Tot eind september 2014 kunt u hier uw naam en gegevens achterlaten.
Het is een uitdagende missie, want er wordt nogal wat van OSIRIS-Rex verwacht. De ruimtesonde moet allereerst twee jaar reizen om bij Bennu te arriveren. Vervolgens zal deze een kaart van de planetoïde maken door er omheen te cirkelen en deze te bestuderen. Vervolgens moet OSIRIS-REx – zonder te landen – materiaal van het oppervlak van Bennu zien te verwijderen. Daarvoor gebruikt deze een robotarm. Daarna is het de bedoeling dat de sonde weer terugkeert naar de aarde om de monsters daar af te leveren.
Onderzoekers hopen dankzij OSIRIS-REx meer te weten te komen over de samenstelling van het jonge zonnesysteem (Bennu is een brokstuk uit die tijd) en de bron van organische materialen en water (nodig voor leven op aarde) te achterhalen. De missie kan ook een bijdrage leveren aan het verlangen om meer te weten te komen over een populatie planetoïden die vroeg of laat een gevaar voor de aarde kan gaan vormen. En tenslotte vormt de missie een onmisbare voorbereiding op die andere ambitieuze missie van NASA: een bemande ruimtesonde naar een planetoïde sturen.
(Kennislink)
NASA start bouw van ruimtesonde die planetoïde gaat bezoeken
NASA heeft opdracht gegeven te beginnen met de bouw van OSIRIS-REx. De ruimtesonde gaat een bezoek brengen aan planetoïde Bennu en zal – zonder te landen – monsters van de planetoïde verwijderen en terug naar de aarde brengen.
“Dit is de laatste stap die nodig is om een NASA-missie van papier naar product te vertalen,” vertelt onderzoeker Gordon Johnston. “Dit bevestigt dat het uiteindelijke ontwerp klaar is en we naar de lancering toe kunnen gaan bouwen.” Die lancering vindt plaats in de herfst van 2016. Naar verwachting arriveert OSIRIS-REx (dat staat voor: Origins Spectral Interpretation Resource Identification Security Regolith Explorer) dan in 2018 bij Bennu. In 2023 moet de ruimtesonde de verzamelde monsters (minstens 60 gram) terug naar de aarde brengen.
UW NAAM OP OSIRIS-REX?
NASA geeft de ruimtesonde een microchip mee waarop namen van aardbewoners staan. Wilt u ook op de chip? Tot eind september 2014 kunt u hier uw naam en gegevens achterlaten.
Het is een uitdagende missie, want er wordt nogal wat van OSIRIS-Rex verwacht. De ruimtesonde moet allereerst twee jaar reizen om bij Bennu te arriveren. Vervolgens zal deze een kaart van de planetoïde maken door er omheen te cirkelen en deze te bestuderen. Vervolgens moet OSIRIS-REx – zonder te landen – materiaal van het oppervlak van Bennu zien te verwijderen. Daarvoor gebruikt deze een robotarm. Daarna is het de bedoeling dat de sonde weer terugkeert naar de aarde om de monsters daar af te leveren.
Onderzoekers hopen dankzij OSIRIS-REx meer te weten te komen over de samenstelling van het jonge zonnesysteem (Bennu is een brokstuk uit die tijd) en de bron van organische materialen en water (nodig voor leven op aarde) te achterhalen. De missie kan ook een bijdrage leveren aan het verlangen om meer te weten te komen over een populatie planetoïden die vroeg of laat een gevaar voor de aarde kan gaan vormen. En tenslotte vormt de missie een onmisbare voorbereiding op die andere ambitieuze missie van NASA: een bemande ruimtesonde naar een planetoïde sturen.
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
16-04-2014
Saturnus staat op het punt te bevallen van nieuwe maan
© Reuters/NASA.
Nieuwe beelden van NASA's planeetverkenner Cassini suggereren dat Saturnus op dit moment een nieuw maantje aan het vormen is. Het gaat om een poreuze ijsbal die door wetenschappers al liefdevol 'Peggy' werd gedoopt.
Het maantje werd niet rechtstreeks waargenomen maar een heldere boog van tien kilometer breed en 1.200 km lang aan de buitenrand van de A-ring van de planeet zou wijzen op de nakende geboorte van de ijsbal. 'Peggy' zal weldra de reeds indrukwekkende Saturnusfamilie van 62 manen vervoegen.
"Zoiets hebben we voorheen nog nooit geobserveerd", aldus Carl Murray, astronoom en tevens auteur van het gepubliceerde wetenschappelijk artikel over de bijzondere ontdekking in het vakblad Icarus. "We zijn getuige van een geboorte, waarbij een maantje het ringenstelsel van de planeet verlaat en op eigen kracht naar buiten migreert."
Het markante 'baringsproces' kan wetenschappers meer inzicht verschaffen in de manier waarop de grotere manen van Saturnus zijn ontstaan.
(HLN)
Saturnus staat op het punt te bevallen van nieuwe maan
© Reuters/NASA.
Nieuwe beelden van NASA's planeetverkenner Cassini suggereren dat Saturnus op dit moment een nieuw maantje aan het vormen is. Het gaat om een poreuze ijsbal die door wetenschappers al liefdevol 'Peggy' werd gedoopt.
Het maantje werd niet rechtstreeks waargenomen maar een heldere boog van tien kilometer breed en 1.200 km lang aan de buitenrand van de A-ring van de planeet zou wijzen op de nakende geboorte van de ijsbal. 'Peggy' zal weldra de reeds indrukwekkende Saturnusfamilie van 62 manen vervoegen.
"Zoiets hebben we voorheen nog nooit geobserveerd", aldus Carl Murray, astronoom en tevens auteur van het gepubliceerde wetenschappelijk artikel over de bijzondere ontdekking in het vakblad Icarus. "We zijn getuige van een geboorte, waarbij een maantje het ringenstelsel van de planeet verlaat en op eigen kracht naar buiten migreert."
Het markante 'baringsproces' kan wetenschappers meer inzicht verschaffen in de manier waarop de grotere manen van Saturnus zijn ontstaan.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
