W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
14-12-2013
De Rosetta-missie: een fascinerende reis naar de oorsprong van het leven
2014 wordt een intensief jaar voor ESA’s kometenjager Rosetta. Na een reis van bijna tien jaar en een winterslaap van 957 dagen zal ruimtesonde Rosetta komeet Churyumov-Gerasimenko ontmoeten. Als klap op de vuurpijl maakt lander Philae zich klaar om voor het eerst in de geschiedenis te landen op een komeet. Rosetta is één van de meest complexe en ambitieuze missies ooit. Tijd om de missie eens onder de loep te nemen.
Een prachtig beeld van Rosetta boven Mars, gemaakt door de Philae-camera op een afstand van ongeveer duizend kilometer van Mars. Foto: CIVA / Philae / ESA.
Sinds november 1993 hebben wetenschappers en ingenieurs uit Europa en de Verenigde Staten hun krachten gebundeld om de ruimtesonde Rosetta en een lander genaamd Philae te bouwen. Rosetta werd in 2004 gelanceerd en zette middels een aantal flyby’s langs de aarde en Mars koers richting komeet Churyumov-Gerasimenko. Rosetta in de buurt van de komeet Churyumov Gerasimenko krijgen is niet makkelijk. “Geen enkele bestaande raket is in staat om een ruimtesonde rechtstreeks naar een komeet te sturen. In plaats daarvan slingert Rosetta door het zonnestelsel mede dankzij de zwaartekracht van de aarde en Mars. “De Rosetta-missie is een fascinerende reis naar onze oorsprong,” vertelt Matt Taylor, projectwetenschapper bij het ESA Rosetta-team. “Rosetta is uniek omdat het de eerste missie is die heel dicht bij een komeet zal komen en een lander zal plaatsen. Daarnaast zal de ruimtesonde getuige zijn van de spectaculaire transformatie van de komeet naarmate de afstand tot de zon kleiner wordt.”
Wakker worden
In juni 2011 werd Rosetta in een diepe winterslaap gebracht voor de koudste, meest afgelegen deel van de reis. Rosetta werd in een langzame draai gezet om de stabiliteit te handhaven en haar zonnevleugels naar zon gericht om zoveel mogelijk zonlicht als mogelijk op te vangen. “Het is de eerste missie voorbij de asteroïdengordel die afhankelijk is van energie-opwekking door de zon, waardoor de sonde in staat is te opereren op 800 miljoen kilometer van de zon.” ESA is bezorgd om de gezondheid van het ruimtevaartuig. Zonder kleerscheuren een ruimtereis van meer dan tien jaar doorkomen is heel wat. “De onderdelen van Rosetta zijn uitvoerig getest, zodat zij kan omgaan met de ontberingen in de ruimte. We weten niet meer van Rosetta als toen ze in de sluimerstand ging,” aldus Taylor. Op dit moment zijn zowel de komeet als Rosetta op de terugreis naar het binnenste van het zonnestelsel en staat het Rosetta-team klaar om op 20 januari 2014 Rosetta, na een winterslaap van 957 dagen, wakker te maken.
Ontmoeting
“Zodra we de ruimtesonde met succes uit de winterslaap hebben gehaald en de instrumenten uitvoerig zijn getest, zullen we voorzichtig de komeet naderen en metingen verrichten.” Op het moment dat Rosetta wakker wordt, bevindt de sonde zich op nog zo’n negen miljoen kilometer van de komeet. Begin mei 2014 is die afstand naar verwachting verkleind tot twee miljoen kilometer en dan worden de eerste beelden van de Churyumov-Gerasimenko verwacht.
BELANGRIJKE LES
De ruimtesonde Rosetta is gebouwd met technologie van de jaren negentig en is niet de eerste ruimtesonde die naar een komeet wordt gestuurd. ESA’s Giotto werd ontworpen om de mysteries rond de komeet Halley op te lossen. Op 13 maart 1986 vloog Giotto heel dicht langs de komeet. Niemand had verwacht dat de ruimtesonde het spervuur aan komeetstof zou overleven. Hoewel Giotto flink werd beschadigd tijdens de flyby, bleven de meeste instrumenten operationeel. “De Giotto-missie was voor de ESA een belangrijke les. Hierdoor kon de technologie voor toekomstige missies zoals Rosetta worden verbeterd.”
Rosetta zal de eerste ruimtesonde zijn die, op korte afstand, getuige is van een spectaculaire transformatie van de komeet. De verwachting is dat het prachtige beelden oplevert, maar het is ook een groot gevaar. Naarmate de komeet in toenemende intensiteit wordt blootgesteld aan de straling van de zon begint het ijs te sublimeren. Het gas dat uit de kern ontsnapt neemt ook stof mee en dat leidt tot de vorming van twee staarten. De ionenstaart bevat geïoniseerd gas en stof en stroomt altijd in tegengestelde richting van de zon. De stofstaart van microscopische stofdeeltjes draait enigszins in de richting van de baan van de komeet. Hoewel het gas en stof de helderheid verhoogt, verbergt het ook de kern van de komeet. Het gas en het stof kunnen er voor zorgen dat Rosetta en Philae schade oplopen. Rosetta zal komeet Churyumov-Gerasimenko in het koude gebied van het zonnestelsel ontmoeten op het moment dat de komeet nog geen activiteit vertoont. “Het ontwerp van de baan van Rosetta is zodanig goed uitgezocht dat het ruimtevaartuig de gevaarlijke gebieden vermijdt, zoals de staart van de komeet. De navigatiecamera en het regelsysteem rekent op het zien van een deel van de zonnige zijde van de komeet, zodat het ruimtevaartuig niet in het staartgebied terechtkomt.”
Landing
Voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid zal er een poging gedaan worden om te landen op een komeet. Rosetta zal een serie manoeuvres maken om dichtbij de komeet te komen en dan zal de snelheid worden verlaagd tot ongeveer 25 meter per seconde. Het naderen van een komeet, erom heen cirkelen en er ook nog eens op landen is en delicate aangelegenheid. Aangezien er weinig bekend is van de komeet moeten beelden en analyses van de komeet meer duidelijkheid verschaffen. “Aan de hand van die informatie besluiten wetenschappers en operationele teams wat de beste landingsplaats zal zijn. Hierdoor kunnen wij de veiligheid van de lander het beste waarborgen.” Uiteindelijk wordt het ruimtevaartuig in een baan rond de kern van de komeet gebracht op een afstand van ongeveer 25 kilometer. “De zwaartekracht van de komeet is een miljoen keer kleiner dan die van de aarde. Een natuurlijke baan om de komeet is daardoor alleen mogelijk onder de 30 kilometer,” aldus Taylor. In november 2014 wordt de lander Philae losgelaten op een hoogte van ongeveer een kilometer en zal op loopsnelheid landen op de uitgekozen landingsplaats. Onmiddellijk na de landing zal een harpoen worden afgevuurd om de lander te verankeren en te voorkomen dat Philae ontsnapt aan de zeer zwakke zwaartekracht van de komeet. Op de komeet zal Philae hoge resolutie foto’s maken en boringen verrichten op het oppervlak. De ruimtesonde Rosetta zal in een baan om de komeet Churyumov-Gerasimenko blijven in de nabijheid van de ijzige kern. Het zal meer dan een jaar duren voordat de opmerkelijke missie, in december 2015, tot een einde komt.
Rosetta’s Philae lander op de kern van de komeet. Animatie: ESA / AOES Medialab
Of de Rosetta-missie een succes wordt, is de nog de vraag. Op 20 januari weten we of Rosetta wakker wordt en klaar is voor de laatste etappe van haar bijzondere reis. “Ik ben ervan overtuigd dat we in staat zijn om dat te doen. Van daaruit moeten we de belangrijkste uitdagingen aangaan zoals de ontmoeting met de komeet en vervolgens de landing. Echter, voor mij is het belangrijkste aspect de wetenschap. Kometen zijn de meest primitieve objecten in het zonnestelsel. Een tijdcapsule uit de vroege stadia van de vorming van ons zonnestelsel. Kometen worden verantwoordelijk gehouden voor het leveren van een groot deel van het water in het zonnestelsel, waaronder het water op aarde. Door te kijken naar bepaalde isotopen zullen we in staat zijn om verhoudingen van de komeet te vergelijken met die van de aarde en de link tussen het ontstaan van het leven, de aarde en de kometen versterken,” aldus Taylor. De ijzige resten van de vorming van de planeten kunnen de sleutel zijn tot het ontrafelen van het mysterie dat ‘de oorsprong van het leven’ heet.
(scientias.nl)
De Rosetta-missie: een fascinerende reis naar de oorsprong van het leven
2014 wordt een intensief jaar voor ESA’s kometenjager Rosetta. Na een reis van bijna tien jaar en een winterslaap van 957 dagen zal ruimtesonde Rosetta komeet Churyumov-Gerasimenko ontmoeten. Als klap op de vuurpijl maakt lander Philae zich klaar om voor het eerst in de geschiedenis te landen op een komeet. Rosetta is één van de meest complexe en ambitieuze missies ooit. Tijd om de missie eens onder de loep te nemen.
Een prachtig beeld van Rosetta boven Mars, gemaakt door de Philae-camera op een afstand van ongeveer duizend kilometer van Mars. Foto: CIVA / Philae / ESA.
Sinds november 1993 hebben wetenschappers en ingenieurs uit Europa en de Verenigde Staten hun krachten gebundeld om de ruimtesonde Rosetta en een lander genaamd Philae te bouwen. Rosetta werd in 2004 gelanceerd en zette middels een aantal flyby’s langs de aarde en Mars koers richting komeet Churyumov-Gerasimenko. Rosetta in de buurt van de komeet Churyumov Gerasimenko krijgen is niet makkelijk. “Geen enkele bestaande raket is in staat om een ruimtesonde rechtstreeks naar een komeet te sturen. In plaats daarvan slingert Rosetta door het zonnestelsel mede dankzij de zwaartekracht van de aarde en Mars. “De Rosetta-missie is een fascinerende reis naar onze oorsprong,” vertelt Matt Taylor, projectwetenschapper bij het ESA Rosetta-team. “Rosetta is uniek omdat het de eerste missie is die heel dicht bij een komeet zal komen en een lander zal plaatsen. Daarnaast zal de ruimtesonde getuige zijn van de spectaculaire transformatie van de komeet naarmate de afstand tot de zon kleiner wordt.”
Wakker worden
In juni 2011 werd Rosetta in een diepe winterslaap gebracht voor de koudste, meest afgelegen deel van de reis. Rosetta werd in een langzame draai gezet om de stabiliteit te handhaven en haar zonnevleugels naar zon gericht om zoveel mogelijk zonlicht als mogelijk op te vangen. “Het is de eerste missie voorbij de asteroïdengordel die afhankelijk is van energie-opwekking door de zon, waardoor de sonde in staat is te opereren op 800 miljoen kilometer van de zon.” ESA is bezorgd om de gezondheid van het ruimtevaartuig. Zonder kleerscheuren een ruimtereis van meer dan tien jaar doorkomen is heel wat. “De onderdelen van Rosetta zijn uitvoerig getest, zodat zij kan omgaan met de ontberingen in de ruimte. We weten niet meer van Rosetta als toen ze in de sluimerstand ging,” aldus Taylor. Op dit moment zijn zowel de komeet als Rosetta op de terugreis naar het binnenste van het zonnestelsel en staat het Rosetta-team klaar om op 20 januari 2014 Rosetta, na een winterslaap van 957 dagen, wakker te maken.
Ontmoeting
“Zodra we de ruimtesonde met succes uit de winterslaap hebben gehaald en de instrumenten uitvoerig zijn getest, zullen we voorzichtig de komeet naderen en metingen verrichten.” Op het moment dat Rosetta wakker wordt, bevindt de sonde zich op nog zo’n negen miljoen kilometer van de komeet. Begin mei 2014 is die afstand naar verwachting verkleind tot twee miljoen kilometer en dan worden de eerste beelden van de Churyumov-Gerasimenko verwacht.
BELANGRIJKE LES
De ruimtesonde Rosetta is gebouwd met technologie van de jaren negentig en is niet de eerste ruimtesonde die naar een komeet wordt gestuurd. ESA’s Giotto werd ontworpen om de mysteries rond de komeet Halley op te lossen. Op 13 maart 1986 vloog Giotto heel dicht langs de komeet. Niemand had verwacht dat de ruimtesonde het spervuur aan komeetstof zou overleven. Hoewel Giotto flink werd beschadigd tijdens de flyby, bleven de meeste instrumenten operationeel. “De Giotto-missie was voor de ESA een belangrijke les. Hierdoor kon de technologie voor toekomstige missies zoals Rosetta worden verbeterd.”
Rosetta zal de eerste ruimtesonde zijn die, op korte afstand, getuige is van een spectaculaire transformatie van de komeet. De verwachting is dat het prachtige beelden oplevert, maar het is ook een groot gevaar. Naarmate de komeet in toenemende intensiteit wordt blootgesteld aan de straling van de zon begint het ijs te sublimeren. Het gas dat uit de kern ontsnapt neemt ook stof mee en dat leidt tot de vorming van twee staarten. De ionenstaart bevat geïoniseerd gas en stof en stroomt altijd in tegengestelde richting van de zon. De stofstaart van microscopische stofdeeltjes draait enigszins in de richting van de baan van de komeet. Hoewel het gas en stof de helderheid verhoogt, verbergt het ook de kern van de komeet. Het gas en het stof kunnen er voor zorgen dat Rosetta en Philae schade oplopen. Rosetta zal komeet Churyumov-Gerasimenko in het koude gebied van het zonnestelsel ontmoeten op het moment dat de komeet nog geen activiteit vertoont. “Het ontwerp van de baan van Rosetta is zodanig goed uitgezocht dat het ruimtevaartuig de gevaarlijke gebieden vermijdt, zoals de staart van de komeet. De navigatiecamera en het regelsysteem rekent op het zien van een deel van de zonnige zijde van de komeet, zodat het ruimtevaartuig niet in het staartgebied terechtkomt.”
Landing
Voor het eerst in de geschiedenis van de mensheid zal er een poging gedaan worden om te landen op een komeet. Rosetta zal een serie manoeuvres maken om dichtbij de komeet te komen en dan zal de snelheid worden verlaagd tot ongeveer 25 meter per seconde. Het naderen van een komeet, erom heen cirkelen en er ook nog eens op landen is en delicate aangelegenheid. Aangezien er weinig bekend is van de komeet moeten beelden en analyses van de komeet meer duidelijkheid verschaffen. “Aan de hand van die informatie besluiten wetenschappers en operationele teams wat de beste landingsplaats zal zijn. Hierdoor kunnen wij de veiligheid van de lander het beste waarborgen.” Uiteindelijk wordt het ruimtevaartuig in een baan rond de kern van de komeet gebracht op een afstand van ongeveer 25 kilometer. “De zwaartekracht van de komeet is een miljoen keer kleiner dan die van de aarde. Een natuurlijke baan om de komeet is daardoor alleen mogelijk onder de 30 kilometer,” aldus Taylor. In november 2014 wordt de lander Philae losgelaten op een hoogte van ongeveer een kilometer en zal op loopsnelheid landen op de uitgekozen landingsplaats. Onmiddellijk na de landing zal een harpoen worden afgevuurd om de lander te verankeren en te voorkomen dat Philae ontsnapt aan de zeer zwakke zwaartekracht van de komeet. Op de komeet zal Philae hoge resolutie foto’s maken en boringen verrichten op het oppervlak. De ruimtesonde Rosetta zal in een baan om de komeet Churyumov-Gerasimenko blijven in de nabijheid van de ijzige kern. Het zal meer dan een jaar duren voordat de opmerkelijke missie, in december 2015, tot een einde komt.
Rosetta’s Philae lander op de kern van de komeet. Animatie: ESA / AOES Medialab
Of de Rosetta-missie een succes wordt, is de nog de vraag. Op 20 januari weten we of Rosetta wakker wordt en klaar is voor de laatste etappe van haar bijzondere reis. “Ik ben ervan overtuigd dat we in staat zijn om dat te doen. Van daaruit moeten we de belangrijkste uitdagingen aangaan zoals de ontmoeting met de komeet en vervolgens de landing. Echter, voor mij is het belangrijkste aspect de wetenschap. Kometen zijn de meest primitieve objecten in het zonnestelsel. Een tijdcapsule uit de vroege stadia van de vorming van ons zonnestelsel. Kometen worden verantwoordelijk gehouden voor het leveren van een groot deel van het water in het zonnestelsel, waaronder het water op aarde. Door te kijken naar bepaalde isotopen zullen we in staat zijn om verhoudingen van de komeet te vergelijken met die van de aarde en de link tussen het ontstaan van het leven, de aarde en de kometen versterken,” aldus Taylor. De ijzige resten van de vorming van de planeten kunnen de sleutel zijn tot het ontrafelen van het mysterie dat ‘de oorsprong van het leven’ heet.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Magnetisch veld zon omgedraaid
Spectaculair nieuws zo voor het einde van 2013. Het magnetisch veld van de zon heeft zich de afgelopen week omgedraaid. Dat betekent heel éénvoudig dat de zuidpool nu de noordpool is geworden en omgekeerd. Of dit grote gevolgen zal hebben voor de Aarde is voorlopig nog onzeker.
Kans op spectaculair noorderlicht
Dr. Tony Phillips van NASA spreekt over een belangrijk evenement, want een ompoling van het magnetisch veld op de zon vindt slechts om de 11 jaar plaats. Of we daar op Aarde veel van gaan merken is nog maar de vraag, want het lijkt zich vooral af te spelen in de heliosfeer (gebied waar de zonnewind aanwezig is). Als deze geïoniseerde deeltjes van de zon doordringen (via de heliopauze) richting onze magnetosfeer kan er spectaculair noorderlicht ontstaan (poollicht).
Problemen met communicatie
Het stormachtig ruimteweer kan zijn invloed hebben op de communicatie op Aarde. Doordat satellieten overspoelt worden door elektronisch geladen deeltjes zouden deze verbindingen kortstondig onderbroken kunnen worden. Het moge duidelijk zijn. De ruimte is deze keer actiever dan het doorsnee weer in West-Europa.
Bron bericht: www.noodweer.be
Spectaculair nieuws zo voor het einde van 2013. Het magnetisch veld van de zon heeft zich de afgelopen week omgedraaid. Dat betekent heel éénvoudig dat de zuidpool nu de noordpool is geworden en omgekeerd. Of dit grote gevolgen zal hebben voor de Aarde is voorlopig nog onzeker.
Kans op spectaculair noorderlicht
Dr. Tony Phillips van NASA spreekt over een belangrijk evenement, want een ompoling van het magnetisch veld op de zon vindt slechts om de 11 jaar plaats. Of we daar op Aarde veel van gaan merken is nog maar de vraag, want het lijkt zich vooral af te spelen in de heliosfeer (gebied waar de zonnewind aanwezig is). Als deze geïoniseerde deeltjes van de zon doordringen (via de heliopauze) richting onze magnetosfeer kan er spectaculair noorderlicht ontstaan (poollicht).
Problemen met communicatie
Het stormachtig ruimteweer kan zijn invloed hebben op de communicatie op Aarde. Doordat satellieten overspoelt worden door elektronisch geladen deeltjes zouden deze verbindingen kortstondig onderbroken kunnen worden. Het moge duidelijk zijn. De ruimte is deze keer actiever dan het doorsnee weer in West-Europa.
Bron bericht: www.noodweer.be
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
06-01-2014
Eerste gamma-waarnemingen van zwaartekrachtslens
Artist impression van een 'blazar'. (NASA)
Met de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi is voor het eerst energierijke gammastraling waargenomen van een zogeheten zwaartekrachtslens. Het gaat om een sterrenstelsel op een afstand van 4,35 miljard lichtjaar met een superzwaar zwart gat in de kern. Straling uit de omgeving van dit zwarte gat is min of meer op de aarde gericht; zulke energierijke objecten worden 'blazars' genoemd. Op weg naar de aarde beweegt het licht van de blazar (B0218+357 geheten) door een dichterbij gelegen sterrenstelsel. Daarbij wordt het enigszins afgebogen en versterkt door de zwaartekracht van het voorgrondstelsel - astronomen spreken in zo'n geval van een zwaartekrachtslens.
In september 2012 vertoonde de blazar een krachtige uitbarsting op radiogolflengten. Sterrenkundigen hielden het object vervolgens in de gaten met de ruimtetelescoop Fermi, die gevoelig is voor energierijke gammastraling, die ook door de blazar wordt uitgezonden. Op die manier werden vertraagde uitbarstingen waargenomen, veroorzaakt doordat de straling van de blazar - dankzij de tussenliggende zwaartekrachtslens - langs verschillende routes op aarde aankomt, met steeds een net wat andere reistijd.
Uit de waarnemingen blijkt dat de gammastraling uit een ander gebied van de blazar afkomstig moet zijn dan de minder energierijke radiostraling. Ook is het gebied waaruit de gammastraling afkomstig is veel kleiner dan het gebied waarin radiostraling en zichtbaar licht wordt geproduceerd. Dankzij de zwaartekrachtslens kan dus informatie over het verre object worden afgeleid die anders nooit beschikbaar was geweest. De resultaten worden binnenkort gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters en zijn vandaag gepresenteerd op de 223ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Washington, D.C. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Eerste gamma-waarnemingen van zwaartekrachtslens
Artist impression van een 'blazar'. (NASA)
Met de Amerikaanse ruimtetelescoop Fermi is voor het eerst energierijke gammastraling waargenomen van een zogeheten zwaartekrachtslens. Het gaat om een sterrenstelsel op een afstand van 4,35 miljard lichtjaar met een superzwaar zwart gat in de kern. Straling uit de omgeving van dit zwarte gat is min of meer op de aarde gericht; zulke energierijke objecten worden 'blazars' genoemd. Op weg naar de aarde beweegt het licht van de blazar (B0218+357 geheten) door een dichterbij gelegen sterrenstelsel. Daarbij wordt het enigszins afgebogen en versterkt door de zwaartekracht van het voorgrondstelsel - astronomen spreken in zo'n geval van een zwaartekrachtslens.
In september 2012 vertoonde de blazar een krachtige uitbarsting op radiogolflengten. Sterrenkundigen hielden het object vervolgens in de gaten met de ruimtetelescoop Fermi, die gevoelig is voor energierijke gammastraling, die ook door de blazar wordt uitgezonden. Op die manier werden vertraagde uitbarstingen waargenomen, veroorzaakt doordat de straling van de blazar - dankzij de tussenliggende zwaartekrachtslens - langs verschillende routes op aarde aankomt, met steeds een net wat andere reistijd.
Uit de waarnemingen blijkt dat de gammastraling uit een ander gebied van de blazar afkomstig moet zijn dan de minder energierijke radiostraling. Ook is het gebied waaruit de gammastraling afkomstig is veel kleiner dan het gebied waarin radiostraling en zichtbaar licht wordt geproduceerd. Dankzij de zwaartekrachtslens kan dus informatie over het verre object worden afgeleid die anders nooit beschikbaar was geweest. De resultaten worden binnenkort gepubliceerd in Astrophysical Journal Letters en zijn vandaag gepresenteerd op de 223ste bijeenkomst van de American Astronomical Society in Washington, D.C. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vandaag mooi stuk over een bruine dwergster in de Volkskrant. Heb het idee dat een wetenschapsredacteur interesse heeft voor het heelal, er staan iedere keer leuke stukken in de krant.
http://www.volkskrant.nl/(...)e-dwergsterren.dhtml
edit: zie nu dat het van allesoversterrenkunde komt
[ Bericht 16% gewijzigd door Dimauro op 09-01-2014 14:07:46 ]
http://www.volkskrant.nl/(...)e-dwergsterren.dhtml
edit: zie nu dat het van allesoversterrenkunde komt
[ Bericht 16% gewijzigd door Dimauro op 09-01-2014 14:07:46 ]
I'm not the girl in the picture..
nopequote:
Op 
jij?
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-01-2014
Voor het eerst in veertig jaar zien we onze planeet vanaf het maanoppervlak
Hoe ziet de aarde eruit vanaf het oppervlak van de maan? Op deze vraag geeft de Chinese maanlander Chang’e 3 nu antwoord. En wel met een héél mooi kiekje.
Ruim een maand na de eerste landing van een Chinese maanlander komt China nu met meer nieuwe haarscherpe foto’s. Dit meldt het blog Universe Today. Het is voor het eerst in veertig jaar tijd dat we zien hoe de aarde er vanaf de maan uitziet. In veertig jaar tijd is er visueel weinig aan de aarde veranderd, maar toch is het een leuk weetje.
Op de eerste foto is de aarde in normaal licht zichtbaar. De foto is gemaakt op Eerste Kerstdag. Het wolkendek en de blauwe oceaan is duidelijk herkenbaar. De tweede foto is op 16 december 2013 gemaakt en toont de aarde in extreem ultraviolet licht. Hierdoor is de plasmasfeer van onze planeet goed zichtbaar.
En dan nog een paar hele mooie foto’s van de Yutu-rover en de Chang’e 3-lander. Dit duo maakt foto’s van elkaar, waardoor het maanoppervlak iets minder kaal oogt.
(scientias.nl)
Voor het eerst in veertig jaar zien we onze planeet vanaf het maanoppervlak
Hoe ziet de aarde eruit vanaf het oppervlak van de maan? Op deze vraag geeft de Chinese maanlander Chang’e 3 nu antwoord. En wel met een héél mooi kiekje.
Ruim een maand na de eerste landing van een Chinese maanlander komt China nu met meer nieuwe haarscherpe foto’s. Dit meldt het blog Universe Today. Het is voor het eerst in veertig jaar tijd dat we zien hoe de aarde er vanaf de maan uitziet. In veertig jaar tijd is er visueel weinig aan de aarde veranderd, maar toch is het een leuk weetje.
Op de eerste foto is de aarde in normaal licht zichtbaar. De foto is gemaakt op Eerste Kerstdag. Het wolkendek en de blauwe oceaan is duidelijk herkenbaar. De tweede foto is op 16 december 2013 gemaakt en toont de aarde in extreem ultraviolet licht. Hierdoor is de plasmasfeer van onze planeet goed zichtbaar.
En dan nog een paar hele mooie foto’s van de Yutu-rover en de Chang’e 3-lander. Dit duo maakt foto’s van elkaar, waardoor het maanoppervlak iets minder kaal oogt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
09-01-2014
Is dit de vreemdste ster in het universum?
Astronomen ontdekten deze week een zeer bijzondere en zeldzame ster. Op dit kosmische verrassingsei jaagden zij al bijna 40 jaar.
Een tekening van een neutronenster. Bron: NASA
De gevonden ster is een zeldzame samensmelting van twee andere galactische objecten: een rode reus en een neutronenster. Rode reuzen zijn gigantische sterren die in de laatste fase zitten van hun leven en daarin opgepompt worden tot enorme proporties – een toestand die onze eigen zon over grofweg 5 miljard jaar zal bereiken. Neutronensterren zijn daarentegen juist heel klein, maar hebben wel een gigantische dichtheid. Zij ontstaan wanneer sterren sterven en ineenstorten onder hun eigen zwaartekracht. Wanneer hele zware sterren dat doen, ontstaan zwarte gaten, maar wanneer iets minder zware sterren dat doen ontstaan de iets minder extreme, maar tevens onvoorstelbaar zware neutronensterren.
Wanneer deze twee objecten met elkaar in aanraking komen, kan volgens sommige astronomen een soort kosmisch verrassingsei ontstaan: een rode reus met een neutronenster in zijn binnenste. Sterrenkundigen opperden al in 1975 dat deze zogeheten Thorne-Żytkow-objecten mogelijk zouden kunnen bestaan. Hoewel sindsdien een aantal mogelijke Thorne-Żytkow-objecten ontdekt werden, werd van geen enkele het bestaan definitief bevestigd.
Daarin komt nu vermoedelijk verandering. Emily Levesque van de Amerikaanse University of Colorado meldde begin deze week op een bijeenkomst van de American Astronomical Society dat zij een dergelijke ster ontdekt heeft, schrijft Nature News. Omdat haar resultaat nog niet in een vakblad is gepubliceerd, maakte zij nog niet bekend waar de ster zich exact bevindt. Zeker is wel dat de ster in in de zogeheten Kleine Magelhaense Wolk zit, een dwergsterrenstelsel met enkele honderden miljoenen sterren dat zich relatief erg dicht bij onze melkweg bevindt.
De reden dat Levesque meent dat zij een Thorne-Żytkow-object heeft gevonden, is omdat de onderzoekers in de ster verhoogde hoeveelheden van de elementen lithium, rubidium en molybdeen aantroffen. Volgens astronomen bevatten Thorne-Żytkow-objecten deze stoffen omdat de aanwezigheid van de neutronenster in het binnenste van de rode reus de gebruikelijke fusieprocessen van de ster overhoop gooit.
(newscientist.nl)
Is dit de vreemdste ster in het universum?
Astronomen ontdekten deze week een zeer bijzondere en zeldzame ster. Op dit kosmische verrassingsei jaagden zij al bijna 40 jaar.
Een tekening van een neutronenster. Bron: NASA
De gevonden ster is een zeldzame samensmelting van twee andere galactische objecten: een rode reus en een neutronenster. Rode reuzen zijn gigantische sterren die in de laatste fase zitten van hun leven en daarin opgepompt worden tot enorme proporties – een toestand die onze eigen zon over grofweg 5 miljard jaar zal bereiken. Neutronensterren zijn daarentegen juist heel klein, maar hebben wel een gigantische dichtheid. Zij ontstaan wanneer sterren sterven en ineenstorten onder hun eigen zwaartekracht. Wanneer hele zware sterren dat doen, ontstaan zwarte gaten, maar wanneer iets minder zware sterren dat doen ontstaan de iets minder extreme, maar tevens onvoorstelbaar zware neutronensterren.
Wanneer deze twee objecten met elkaar in aanraking komen, kan volgens sommige astronomen een soort kosmisch verrassingsei ontstaan: een rode reus met een neutronenster in zijn binnenste. Sterrenkundigen opperden al in 1975 dat deze zogeheten Thorne-Żytkow-objecten mogelijk zouden kunnen bestaan. Hoewel sindsdien een aantal mogelijke Thorne-Żytkow-objecten ontdekt werden, werd van geen enkele het bestaan definitief bevestigd.
Daarin komt nu vermoedelijk verandering. Emily Levesque van de Amerikaanse University of Colorado meldde begin deze week op een bijeenkomst van de American Astronomical Society dat zij een dergelijke ster ontdekt heeft, schrijft Nature News. Omdat haar resultaat nog niet in een vakblad is gepubliceerd, maakte zij nog niet bekend waar de ster zich exact bevindt. Zeker is wel dat de ster in in de zogeheten Kleine Magelhaense Wolk zit, een dwergsterrenstelsel met enkele honderden miljoenen sterren dat zich relatief erg dicht bij onze melkweg bevindt.
De reden dat Levesque meent dat zij een Thorne-Żytkow-object heeft gevonden, is omdat de onderzoekers in de ster verhoogde hoeveelheden van de elementen lithium, rubidium en molybdeen aantroffen. Volgens astronomen bevatten Thorne-Żytkow-objecten deze stoffen omdat de aanwezigheid van de neutronenster in het binnenste van de rode reus de gebruikelijke fusieprocessen van de ster overhoop gooit.
(newscientist.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
We zijn er bijna, we zijn er bijna
maar nog niet helemaal.
(kontje kaal!)
We zijn er bijna, we zijn er bijna
maar nog niet helemaal.
maar nog niet helemaal.
(kontje kaal!)
We zijn er bijna, we zijn er bijna
maar nog niet helemaal.
<a href="http://www.vwkweb.nl/" rel="nofollow" target="_blank">Vereniging voor weerkunde en klimatologie</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
<a href="http://www.estofex.org/" rel="nofollow" target="_blank">ESTOFEX</a>
17-01-2014
Japan wil ruimtepuin vangen... met een groot net
© thinkstock.
De hoeveelheid puin in de ruimte is gigantisch en niet ongevaarlijk. De Japanse ruimtevaartorganisatie is van plan om de rommel met behulp van een magnetisch net uit het heelal te halen. Dat schrijft South China Morning Post.
Het uitvindsel van ruim 300 meter lang en nog geen halve meter breed wordt volgende maand gelanceerd. In theorie klinkt het simpel: het net zal in de ruimte geplaatst worden, rondzwevend puin aantrekken en door het gewicht langzaamaan opnieuw naar de aarde zakken. Eens in de atmosfeer zullen het vangnet en het verzamelde puin verbranden.
Het project zit nog in de testfase en de krant meldt dat het vangnet allicht nog groter zal worden. Japan hoopt tegen 2019 een definitief systeem om puin te ruimen klaar te hebben.
(HLN)
Japan wil ruimtepuin vangen... met een groot net
© thinkstock.
De hoeveelheid puin in de ruimte is gigantisch en niet ongevaarlijk. De Japanse ruimtevaartorganisatie is van plan om de rommel met behulp van een magnetisch net uit het heelal te halen. Dat schrijft South China Morning Post.
Het uitvindsel van ruim 300 meter lang en nog geen halve meter breed wordt volgende maand gelanceerd. In theorie klinkt het simpel: het net zal in de ruimte geplaatst worden, rondzwevend puin aantrekken en door het gewicht langzaamaan opnieuw naar de aarde zakken. Eens in de atmosfeer zullen het vangnet en het verzamelde puin verbranden.
Het project zit nog in de testfase en de krant meldt dat het vangnet allicht nog groter zal worden. Japan hoopt tegen 2019 een definitief systeem om puin te ruimen klaar te hebben.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Bestaat dat ruimtepuin uit afgeschreven satellieten en resten van raketten? Of wat moet ik me daar bij voorstellen..quote:Op zaterdag 18 januari 2014 09:01 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
17-01-2014
Japan wil ruimtepuin vangen... met een groot net
[ afbeelding ]
© thinkstock.
De hoeveelheid puin in de ruimte is gigantisch en niet ongevaarlijk. De Japanse ruimtevaartorganisatie is van plan om de rommel met behulp van een magnetisch net uit het heelal te halen. Dat schrijft South China Morning Post.
Het uitvindsel van ruim 300 meter lang en nog geen halve meter breed wordt volgende maand gelanceerd. In theorie klinkt het simpel: het net zal in de ruimte geplaatst worden, rondzwevend puin aantrekken en door het gewicht langzaamaan opnieuw naar de aarde zakken. Eens in de atmosfeer zullen het vangnet en het verzamelde puin verbranden.
Het project zit nog in de testfase en de krant meldt dat het vangnet allicht nog groter zal worden. Japan hoopt tegen 2019 een definitief systeem om puin te ruimen klaar te hebben.
(HLN)
I'm not the girl in the picture..
(Zie ook de OP van dit deel)quote:Wekker moet ruimtesonde op 800 miljoen kilometer uit winterslaap halen
Op 800 miljoen kilometer van de aarde gaat maandagochtend een wekker af. Die moet een Europese ruimtesonde uit een winterslaap van 957 dagen halen. Na het alarm volgen spannende uren. Op zijn vroegst maandagavond wordt duidelijk of Rosetta, zoals de sonde heet, inderdaad wakker is geworden. Lukt het niet, dan is een ambitieuze missie van ongeveer een miljard euro hoogstwaarschijnlijk mislukt. .
De Rosetta werd in 2004 gelanceerd. De sonde is op weg naar een komeet die 67P/Tsjoerjoemov-Gerasimenko heet. Dat is een zwart brokstuk van steen, stof en ijs. In augustus van dit jaar komt de sonde aan. Als eerste vaartuig ooit moet de Rosetta gaan meevliegen met een komeet. Bovendien zet ze in november een lander, Philae genaamd, op het oppervlak. Ook dat is nog nooit eerder gedaan.
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
http://www.astroblogs.nl/(...)escoop-is-overleden/
Vandaag werd bekendgemaakt dat op 15 januari 2014 John Dobson op 98-jarige leeftijd in Burbank (Californië) is overleden. Hij was de uitvinder naar de naar hem genoemde Dobson-telescoop, de eenvoudige, goedkope, maar onder amateur-astronomen zeer populaire telescoop
Vandaag werd bekendgemaakt dat op 15 januari 2014 John Dobson op 98-jarige leeftijd in Burbank (Californië) is overleden. Hij was de uitvinder naar de naar hem genoemde Dobson-telescoop, de eenvoudige, goedkope, maar onder amateur-astronomen zeer populaire telescoop
Ware Wijsheid Liefdevolle Vrede
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
Peaceful Warrior "What are you?" "This Moment"
18-01-2014
Is de zon in slaap gevallen?
© epa.
Normaal zou de zon rond deze tijd van het jaar moeten barsten van de activiteit maar de ster houdt zich nu angstvallig gedeisd, enkele krachtige explosies niet te na gesproken. "De zon is al 100 jaar niet meer zo rustig geweest", verklaren verbaasde wetenschappers. De keren dat dit in het verleden gebeurde, waren de winters wel erg streng. Houdt de zon een lange winterslaap en wat zijn de mogelijke gevolgen?
© epa.
© ap.
© photo news.
© reuters.
© afp.
"Ik ben al dertig jaar zonnefysicus en ik heb nog nooit iets dergelijk gezien", vertelt Richard Harrison van het Rutherford Appleton Laboratory in Oxfordshire aan de BBC. Hij toont recente beelden van de ster. Het gelaat van de zon is "expressieloos".
Zonnemaxima
De zon kent normaal een cyclus die zo'n elf jaar duurt. Normaal zou nu ongeveer de periode met maximale activiteit moeten aanbreken (het zonnemaxima) met heel veel zonnevlekken maar in tegenstelling tot de verwachtingen is het oppervlak heel rustig. In plaats van gestaag in activiteit te stijgen, daalt het aantal zonnevlekken en lijkt de zon dus gas terug te nemen.
Kleine IJstijd
Toch is het niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ook in de tweede helft van de 17e eeuw tot halverwege de 18e eeuw was het aantal zonnevlekken erg laag. Normaal worden er jaarlijks gemiddeld 50.000 zonnevlekken waargenomen maar volgens historische bronnen werden er in die periode slechts 50 geteld. Die rustige fase werd toen een Maunderminimum genoemd. De verminderde zonneactiviteit ging gepaard met extreem koude winters in Europa. De Kleine IJstijd was een feit.
10.000 jaar
Volgens professor Mike Lockwood van de universiteit van Reading vermindert de activiteit van de zon aan een schrikbarend tempo waardoor er een nieuw Maunderminimum lijkt aan te komen. Het is naar verluidt zelfs 10.000 jaar geleden dat de activiteit zo snel afzwakte. Zonnefysici schatten de kans dat de zon binnen veertig jaar opnieuw in een Maunderminimumfase terechtkomt op twintig procent.
Klimaatverandering
Vermits het weer op Aarde sterk wordt beïnvloed door de zonneactiviteit of het gebrek daaraan, is de kans dus groot dat Europa op termijn zeer strenge winters te verwerken krijgt. Al zou de op til zijnde klimaatverandering dit effect nog kunnen afzwakken. Tijdens de Maunderminimumfase krijgen we het noorderlicht nog amper te zien want dat fenomeen hangt volledig samen met de zonneactiviteit.
Onvoorspelbaar
Terwijl de gevolgen van een zon in 'winterslaap' nog niet voldoende gekend zijn, zijn wetenschappers het alvast eens over het feit dat de ster zeer onvoorspelbaar is en eigenlijk nog alles mogelijk blijft. "Het voelt raar aan om de zon zo rustig te zien maar het benadrukt evenzeer hoe weinig we eigenlijk echt begrijpen van onze zon", besluit Richard Harrison.
(HLN)
Is de zon in slaap gevallen?
© epa.
Normaal zou de zon rond deze tijd van het jaar moeten barsten van de activiteit maar de ster houdt zich nu angstvallig gedeisd, enkele krachtige explosies niet te na gesproken. "De zon is al 100 jaar niet meer zo rustig geweest", verklaren verbaasde wetenschappers. De keren dat dit in het verleden gebeurde, waren de winters wel erg streng. Houdt de zon een lange winterslaap en wat zijn de mogelijke gevolgen?
© epa.
© ap.
© photo news.
© reuters.
© afp.
"Ik ben al dertig jaar zonnefysicus en ik heb nog nooit iets dergelijk gezien", vertelt Richard Harrison van het Rutherford Appleton Laboratory in Oxfordshire aan de BBC. Hij toont recente beelden van de ster. Het gelaat van de zon is "expressieloos".
Zonnemaxima
De zon kent normaal een cyclus die zo'n elf jaar duurt. Normaal zou nu ongeveer de periode met maximale activiteit moeten aanbreken (het zonnemaxima) met heel veel zonnevlekken maar in tegenstelling tot de verwachtingen is het oppervlak heel rustig. In plaats van gestaag in activiteit te stijgen, daalt het aantal zonnevlekken en lijkt de zon dus gas terug te nemen.
Kleine IJstijd
Toch is het niet de eerste keer dat dit gebeurt. Ook in de tweede helft van de 17e eeuw tot halverwege de 18e eeuw was het aantal zonnevlekken erg laag. Normaal worden er jaarlijks gemiddeld 50.000 zonnevlekken waargenomen maar volgens historische bronnen werden er in die periode slechts 50 geteld. Die rustige fase werd toen een Maunderminimum genoemd. De verminderde zonneactiviteit ging gepaard met extreem koude winters in Europa. De Kleine IJstijd was een feit.
10.000 jaar
Volgens professor Mike Lockwood van de universiteit van Reading vermindert de activiteit van de zon aan een schrikbarend tempo waardoor er een nieuw Maunderminimum lijkt aan te komen. Het is naar verluidt zelfs 10.000 jaar geleden dat de activiteit zo snel afzwakte. Zonnefysici schatten de kans dat de zon binnen veertig jaar opnieuw in een Maunderminimumfase terechtkomt op twintig procent.
Klimaatverandering
Vermits het weer op Aarde sterk wordt beïnvloed door de zonneactiviteit of het gebrek daaraan, is de kans dus groot dat Europa op termijn zeer strenge winters te verwerken krijgt. Al zou de op til zijnde klimaatverandering dit effect nog kunnen afzwakken. Tijdens de Maunderminimumfase krijgen we het noorderlicht nog amper te zien want dat fenomeen hangt volledig samen met de zonneactiviteit.
Onvoorspelbaar
Terwijl de gevolgen van een zon in 'winterslaap' nog niet voldoende gekend zijn, zijn wetenschappers het alvast eens over het feit dat de ster zeer onvoorspelbaar is en eigenlijk nog alles mogelijk blijft. "Het voelt raar aan om de zon zo rustig te zien maar het benadrukt evenzeer hoe weinig we eigenlijk echt begrijpen van onze zon", besluit Richard Harrison.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
19-01-2014
'Kosmisch web' voor het eerst gefotografeerd
Foto van het kosmisch web. (S. Cantalupo (UCSC))
Voor het eerst zijn sterrenkundigen erin geslaagd om een foto te maken van de ruimtelijke structuur van het 'kosmisch web' - de ijle maar uitgestrekte gasslierten die verschillende sterrenstelsels in het heelal met elkaar verbinden.
Uit computersimulaties was al gebleken dat het gas in het vroege, uitdijende heelal (voornamelijk waterstof en helium) zich zou moeten verdelen in een spinnewebachtige structuur van draderige filamenten. Op de knooppunten van dit 'kosmisch web' zijn later de afzonderlijke sterrenstelsels ontstaan.
Op basis van absorptiepatronen in het licht van ver verwijderde quasars was het bestaan van intergalactische gasslierten al aangetoond, maar een echte 'foto' van het kosmisch web, waarop de ruimtelijke verdeling te zien is, was nog nooit gemaakt. Dat is nu voor het eerst wél gelukt, met de 10-meter Keck I-telescoop op Mauna Kea, Hawaii.
De sterrenkundigen, onder leiding van Sebastiano Cantalupo van de Universiteit van Californië in Santa Cruz, maakten dankbaar gebruik van een nabijgelegen 'schijnwerper': de quasar UM287. Quasars zijn de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels; de energierijke straling van een quasar wordt opgewekt in de directe omgeving van het superzware zwarte gat in de kern van het stelsel.
De fluorescerende werking van de quasarstraling brengt een deel van het omringende kosmisch web tot gloeien. Door gebruik te maken van een speciaal ontwikkeld filter dat uitsluitend straling doorlaat met de verwachte fluorescentie-frequentie, slaagden de sterrenkundigen erin het kosmisch web vast te leggen - in elk geval een deel in de omgeving van de quasar. De draderige structuur is op de resulterende foto vrij goed te zien.
De resultaten zijn vandaag gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
'Kosmisch web' voor het eerst gefotografeerd
Foto van het kosmisch web. (S. Cantalupo (UCSC))
Voor het eerst zijn sterrenkundigen erin geslaagd om een foto te maken van de ruimtelijke structuur van het 'kosmisch web' - de ijle maar uitgestrekte gasslierten die verschillende sterrenstelsels in het heelal met elkaar verbinden.
Uit computersimulaties was al gebleken dat het gas in het vroege, uitdijende heelal (voornamelijk waterstof en helium) zich zou moeten verdelen in een spinnewebachtige structuur van draderige filamenten. Op de knooppunten van dit 'kosmisch web' zijn later de afzonderlijke sterrenstelsels ontstaan.
Op basis van absorptiepatronen in het licht van ver verwijderde quasars was het bestaan van intergalactische gasslierten al aangetoond, maar een echte 'foto' van het kosmisch web, waarop de ruimtelijke verdeling te zien is, was nog nooit gemaakt. Dat is nu voor het eerst wél gelukt, met de 10-meter Keck I-telescoop op Mauna Kea, Hawaii.
De sterrenkundigen, onder leiding van Sebastiano Cantalupo van de Universiteit van Californië in Santa Cruz, maakten dankbaar gebruik van een nabijgelegen 'schijnwerper': de quasar UM287. Quasars zijn de extreem heldere kernen van verre sterrenstelsels; de energierijke straling van een quasar wordt opgewekt in de directe omgeving van het superzware zwarte gat in de kern van het stelsel.
De fluorescerende werking van de quasarstraling brengt een deel van het omringende kosmisch web tot gloeien. Door gebruik te maken van een speciaal ontwikkeld filter dat uitsluitend straling doorlaat met de verwachte fluorescentie-frequentie, slaagden de sterrenkundigen erin het kosmisch web vast te leggen - in elk geval een deel in de omgeving van de quasar. De draderige structuur is op de resulterende foto vrij goed te zien.
De resultaten zijn vandaag gepubliceerd in Nature. (GS)
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zitten meer mensen te wachten op Rosetta?
Egregious professor of Cruel and Unusual Geography
Onikaan ni ov dovah
Onikaan ni ov dovah
Op alles wat maar nieuwe inzichten, informatie en vooral ook nieuwe foto's oplevert. Volgend jaar bijvoorbeeld ook de ruimtesonde New Horizons, die dan bij Pluto aankomt. Maar Rosetta ben ik ook zeer benieuwd naar.quote:
Zitten meer mensen te wachten op Rosetta?
twitter:
“Hello, world!" twitter:esaoperations twitterde op maandag 20-01-2014 om 19:20:41 Team at @NASAJPL : Both Canberra & Goldstone have captured the #ROSETTA signal!Good morning ROSETTA, welcome back!!!!!!!!! reageer retweet
Team at @
Vóór het internet dacht men dat de oorzaak van domheid een gebrek aan toegang tot informatie was. Inmiddels weten we beter.
800 miljoen km ver wegquote:twitter:twitter:esaoperations twitterde op maandag 20-01-2014 om 19:20:41 Team at @NASAJPL : Both Canberra & Goldstone have captured the #ROSETTA signal!Good morning ROSETTA, welcome back!!!!!!!!! reageer retweet
20-01-2014
Europese komeetverkenner Rosetta gewekt
De Europese komeetverkenner Rosetta en de kleine lander Philae bij komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. (ESA)
Na een jarenlange reis door de ruimte is ESA's Rosetta-sonde maandag 20 januari volgens schema uit zijn diepe winterslaap ontwaakt. Om 19.18 uur Nederlandse tijd kwam het verlossende eerste signaal binnen bij ESA's Space Operations Centre (ESOC) in het Duitse Darmstadt.
De laatste keer dat er radiocontact was tussen Rosetta en de aarde, was dik 31 maanden geleden. Nu de sonde ontwaakt is, kan Rosetta zijn weg vervolgen richting de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. Eenmaal daar aangekomen (komende zomer) moet de kometenjager de eerste sonde worden die op een komeet landt: de kleine lander Philae zal op 11 november naar het bevroren oppervlak afdalen.
Rosetta werd in juni 2011 in een diepe winterslaap gebracht op een afstand van zo'n 800 miljoen kilometer van de zon. Tijdens zijn winterslaap vloog Rosetta weer een stuk dichter naar de zon toe. De afstand tot onze voornaamste warmtebron bedraagt nu 673 miljoen kilometer, een afstand die dichtbij genoeg is om weer energie op te wekken met behulp van zonnepanelen.
(allesoversterrenkunde)
Europese komeetverkenner Rosetta gewekt
De Europese komeetverkenner Rosetta en de kleine lander Philae bij komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. (ESA)
Na een jarenlange reis door de ruimte is ESA's Rosetta-sonde maandag 20 januari volgens schema uit zijn diepe winterslaap ontwaakt. Om 19.18 uur Nederlandse tijd kwam het verlossende eerste signaal binnen bij ESA's Space Operations Centre (ESOC) in het Duitse Darmstadt.
De laatste keer dat er radiocontact was tussen Rosetta en de aarde, was dik 31 maanden geleden. Nu de sonde ontwaakt is, kan Rosetta zijn weg vervolgen richting de komeet 67P/Churyumov-Gerasimenko. Eenmaal daar aangekomen (komende zomer) moet de kometenjager de eerste sonde worden die op een komeet landt: de kleine lander Philae zal op 11 november naar het bevroren oppervlak afdalen.
Rosetta werd in juni 2011 in een diepe winterslaap gebracht op een afstand van zo'n 800 miljoen kilometer van de zon. Tijdens zijn winterslaap vloog Rosetta weer een stuk dichter naar de zon toe. De afstand tot onze voornaamste warmtebron bedraagt nu 673 miljoen kilometer, een afstand die dichtbij genoeg is om weer energie op te wekken met behulp van zonnepanelen.
(allesoversterrenkunde)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-01-2014
NASA presenteert verlanglijstje voor de komende dertig verjaardagen
Wat kan een ruimtevaartorganisatie met supertelescopen in de lucht, robots op Mars en een ruimtesonde buiten het zonnestelsel zich nog meer wensen? Daar komen we vandaag achter! NASA maakt het verlanglijstje voor de komende dertig jaar bekend. Dit wil de ruimtevaartorganisatie hebben, gaan doen en ontdekken!
In een paper zet NASA de verlangens die deze op het gebied van astrofysica nog heeft, op een rijtje. Het resulteert in een verlanglijstje dat uit drie vragen bestaat: ‘Zijn we alleen?’ en ‘Hoe zijn we hier gekomen?’ en ‘Hoe werkt het universum?’
Vooruitgang
“Het antwoord zoeken op deze stokoude vragen resulteert in een voortdurende zoektocht van de mensheid,” zo schrijven de onderzoekers. Ze voorspellen dat NASA de komende decennia op deze gebieden enorme vooruitgang zal gaan boeken.
Op zoek naar anderen
Maar het blijft niet bij voorspellingen. Het paper legt ook direct uit hoe NASA die vooruitgang hoopt te gaan boeken. Om te achterhalen of we alleen zijn in dit grote universum, zet NASA onder meer de in aanbouw zijnde James Webb Space Telescope en de Large UV-Optical-IR (LUVOIR) Surveyor in. Laatstgenoemde is in staat om waterdamp, zuurstof en andere moleculen in de atmosfeer van aardachtige exoplaneten te meten en is het verlengstuk van de James Webb Space Telescope (de opvolger van Hubble). Ondertussen zoekt NASA tijdens de WFIRST-AFTA-missie onder meer naar planeten die niet rond een ster draaien. Daarnaast wil NASA een ExoEarth Mapper bouwen: deze combineert de gegevens die optische telescopen verzamelen om zich letterlijke en beeld te vormen van aardachtige exoplaneten. “Voor het eerst zullen we continenten en oceanen en misschien zelfs sporen van leven op verre werelden identificeren,” schrijven de onderzoekers.
JAMES WEBB SPACE TELESCOPE
Ruimtetelescoop James Webb lijkt een spectaculaire rol te gaan spelen in de toekomstdromen van NASA. Nieuwsgierig naar deze nu nog in aanbouw zijnde, peperdure telescoop? Lees er hier alles over!
Op zoek naar de oorsprong
Minstens zo interessant als de vraag ‘Zijn we alleen?’ is de vraag ‘Hoe zijn we hier terechtgekomen?’. Om een antwoord op die vraag te vinden, zet NASA wederom de James Web-ruimtetelescoop, LUVOIR en WFIRST-AFTA in. “Deze missies zullen de historie van sterrenstelsels en intergalactisch gas in kaart brengen door bijna veertien miljard jaar terug te kijken,” stelt NASA. “In samenwerking met de Gravitational Wave Surveyor zullen ze de complexe symbiose tussen sterrenstelsels en de superzware zwarte gaten in hun centrum achterhalen.”
Op zoek naar antwoorden
In een poging ook nog eens de werking van het universum te ontrafelen, gaat NASA op zoek naar extreme situaties in het heelal die onmogelijk in een aards laboratorium kunnen worden nagebootst. Denk aan zwarte gaten en het binnenste van neutronensterren. Met behulp van onder meer de Gravitational-Wave Surveyor gaat NASA de voorspellingen die Einstein reeds deed op de meest extreme plaatsen toetsen.
De plannen van NASA zijn enthousiasmerend. Ze maken nieuwsgierig. Want wat gaan we ontdekken? “Over dertig jaar kunnen deze onderzoeken wel eens aantonen dat leven regelmatig op planeten rondom andere sterren ontstaat of dat er in het hart van neutronensterren fundamenteel nieuwe vormen van materie ontstaan of dat de eerste sterren in de kosmos heel anders waren dan die van vandaag de dag of dat er meer dimensies zijn dan de vier waar wij elke dag mee te maken hebben.” Of de instrumenten die NASA in het verlanglijstje aanhaalt om dit soort ontdekkingen te doen, daar ook daadwerkelijk toe in staat zullen zijn? Dat acht NASA zelf ook twijfelachtig. “Hoewel toekomstplannen voort moeten bouwen op de huidige kennis is het waarschijnlijk dat de belangrijkste resultaten voortkomen uit missies waar we ons nu nog geen voorstelling van kunnen maken.”
(scientias.nl)
NASA presenteert verlanglijstje voor de komende dertig verjaardagen
Wat kan een ruimtevaartorganisatie met supertelescopen in de lucht, robots op Mars en een ruimtesonde buiten het zonnestelsel zich nog meer wensen? Daar komen we vandaag achter! NASA maakt het verlanglijstje voor de komende dertig jaar bekend. Dit wil de ruimtevaartorganisatie hebben, gaan doen en ontdekken!
In een paper zet NASA de verlangens die deze op het gebied van astrofysica nog heeft, op een rijtje. Het resulteert in een verlanglijstje dat uit drie vragen bestaat: ‘Zijn we alleen?’ en ‘Hoe zijn we hier gekomen?’ en ‘Hoe werkt het universum?’
Vooruitgang
“Het antwoord zoeken op deze stokoude vragen resulteert in een voortdurende zoektocht van de mensheid,” zo schrijven de onderzoekers. Ze voorspellen dat NASA de komende decennia op deze gebieden enorme vooruitgang zal gaan boeken.
Op zoek naar anderen
Maar het blijft niet bij voorspellingen. Het paper legt ook direct uit hoe NASA die vooruitgang hoopt te gaan boeken. Om te achterhalen of we alleen zijn in dit grote universum, zet NASA onder meer de in aanbouw zijnde James Webb Space Telescope en de Large UV-Optical-IR (LUVOIR) Surveyor in. Laatstgenoemde is in staat om waterdamp, zuurstof en andere moleculen in de atmosfeer van aardachtige exoplaneten te meten en is het verlengstuk van de James Webb Space Telescope (de opvolger van Hubble). Ondertussen zoekt NASA tijdens de WFIRST-AFTA-missie onder meer naar planeten die niet rond een ster draaien. Daarnaast wil NASA een ExoEarth Mapper bouwen: deze combineert de gegevens die optische telescopen verzamelen om zich letterlijke en beeld te vormen van aardachtige exoplaneten. “Voor het eerst zullen we continenten en oceanen en misschien zelfs sporen van leven op verre werelden identificeren,” schrijven de onderzoekers.
JAMES WEBB SPACE TELESCOPE
Ruimtetelescoop James Webb lijkt een spectaculaire rol te gaan spelen in de toekomstdromen van NASA. Nieuwsgierig naar deze nu nog in aanbouw zijnde, peperdure telescoop? Lees er hier alles over!
Op zoek naar de oorsprong
Minstens zo interessant als de vraag ‘Zijn we alleen?’ is de vraag ‘Hoe zijn we hier terechtgekomen?’. Om een antwoord op die vraag te vinden, zet NASA wederom de James Web-ruimtetelescoop, LUVOIR en WFIRST-AFTA in. “Deze missies zullen de historie van sterrenstelsels en intergalactisch gas in kaart brengen door bijna veertien miljard jaar terug te kijken,” stelt NASA. “In samenwerking met de Gravitational Wave Surveyor zullen ze de complexe symbiose tussen sterrenstelsels en de superzware zwarte gaten in hun centrum achterhalen.”
Op zoek naar antwoorden
In een poging ook nog eens de werking van het universum te ontrafelen, gaat NASA op zoek naar extreme situaties in het heelal die onmogelijk in een aards laboratorium kunnen worden nagebootst. Denk aan zwarte gaten en het binnenste van neutronensterren. Met behulp van onder meer de Gravitational-Wave Surveyor gaat NASA de voorspellingen die Einstein reeds deed op de meest extreme plaatsen toetsen.
De plannen van NASA zijn enthousiasmerend. Ze maken nieuwsgierig. Want wat gaan we ontdekken? “Over dertig jaar kunnen deze onderzoeken wel eens aantonen dat leven regelmatig op planeten rondom andere sterren ontstaat of dat er in het hart van neutronensterren fundamenteel nieuwe vormen van materie ontstaan of dat de eerste sterren in de kosmos heel anders waren dan die van vandaag de dag of dat er meer dimensies zijn dan de vier waar wij elke dag mee te maken hebben.” Of de instrumenten die NASA in het verlanglijstje aanhaalt om dit soort ontdekkingen te doen, daar ook daadwerkelijk toe in staat zullen zijn? Dat acht NASA zelf ook twijfelachtig. “Hoewel toekomstplannen voort moeten bouwen op de huidige kennis is het waarschijnlijk dat de belangrijkste resultaten voortkomen uit missies waar we ons nu nog geen voorstelling van kunnen maken.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-01-2014
Water komt mogelijk overal in heelal voor
Sterrenstof die overal in het heelal voorkomt, kan waterdeeltjes bevatten. Dat blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Foto: Thinkstock
In sterrenstof uit de stratosfeer rondom de aarde hebben Amerikaanse wetenschappers waterdeeltjes aangetroffen.
Aanvullend onderzoek suggereert dat water in sterrenstof op elke plek in het heelal kan ontstaan onder invloed van stormen van geladen deeltjes van nabijgelegen sterren.
Dat melden de onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Botsingen
De wetenschappers onderzochten sterrenstof uit de stratosfeer met bijzonder sterke microscopen. Ze slaagden erin om stofdeeltjes van slechts 5 tot 25 micrometer te onderzoeken. Binnenin troffen ze minuscule zakjes met water aan.
Uit experimenten in het laboratium bleek dat het water waarschijnlijk is gevormd door botsingen tussen sterrenstof en geladen deeltjes van de zon.
Sterrenstof bestaat voor een groot deel uit zogenaamde silicaten, deeltjes die zuurstof bevatten. Als deze zuurstof in aanraking komt met geladen deeltjes met waterstof die worden uitgestoten door de atmosfeer van de zon, of andere sterren, kan er water ontstaan.
Bouwstenen
Het onderzoek biedt dan ook een nieuw perspectief op het ontstaan van leven.
"De implicaties zijn gigantisch", verklaart hoofonderzoeker Hope Ishii op nieuwssite New Scientist. "Het is een bijzonder spannende mogelijkheid dat de stroom van sterrenstof zorgt voor een continue regen van kleine reactievaten met water andere bouwstenen die nodig zijn voor de eventuele origine van leven."
De reactie tussen sterrenstof en geladen deeltjes van sterren kan in theorie overal in het heelal plaatsvinden. Daardoor zouden er levensvormen kunnen zijn ontstaan op veel meer plekken in het universum dan tot nu toe werd aangenomen.
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Water komt mogelijk overal in heelal voor
Sterrenstof die overal in het heelal voorkomt, kan waterdeeltjes bevatten. Dat blijkt uit nieuw wetenschappelijk onderzoek.
Foto: Thinkstock
In sterrenstof uit de stratosfeer rondom de aarde hebben Amerikaanse wetenschappers waterdeeltjes aangetroffen.
Aanvullend onderzoek suggereert dat water in sterrenstof op elke plek in het heelal kan ontstaan onder invloed van stormen van geladen deeltjes van nabijgelegen sterren.
Dat melden de onderzoekers in het wetenschappelijk tijdschrift Proceedings of the National Academy of Sciences.
Botsingen
De wetenschappers onderzochten sterrenstof uit de stratosfeer met bijzonder sterke microscopen. Ze slaagden erin om stofdeeltjes van slechts 5 tot 25 micrometer te onderzoeken. Binnenin troffen ze minuscule zakjes met water aan.
Uit experimenten in het laboratium bleek dat het water waarschijnlijk is gevormd door botsingen tussen sterrenstof en geladen deeltjes van de zon.
Sterrenstof bestaat voor een groot deel uit zogenaamde silicaten, deeltjes die zuurstof bevatten. Als deze zuurstof in aanraking komt met geladen deeltjes met waterstof die worden uitgestoten door de atmosfeer van de zon, of andere sterren, kan er water ontstaan.
Bouwstenen
Het onderzoek biedt dan ook een nieuw perspectief op het ontstaan van leven.
"De implicaties zijn gigantisch", verklaart hoofonderzoeker Hope Ishii op nieuwssite New Scientist. "Het is een bijzonder spannende mogelijkheid dat de stroom van sterrenstof zorgt voor een continue regen van kleine reactievaten met water andere bouwstenen die nodig zijn voor de eventuele origine van leven."
De reactie tussen sterrenstof en geladen deeltjes van sterren kan in theorie overal in het heelal plaatsvinden. Daardoor zouden er levensvormen kunnen zijn ontstaan op veel meer plekken in het universum dan tot nu toe werd aangenomen.
Door: NU.nl/Dennis Rijnvis
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
22-01-2014
Neem eens een kijkje in een 100 lichtjaar grote kraamkamer!
De VLT Survey Telescope heeft een prachtige, gedetailleerde foto gemaakt van de Lagunenevel. In de reusachtige nevel, die uit gas en stof bestaat, ontstaan intens heldere jonge sterren. Met een grootte van 100 lichtjaar is het dan ook een indrukwekkende stellaire kraamkamer.
De nevel bevindt zich op ongeveer 5000 lichtjaar van de aarde, in het sterrenbeeld Boogschutter. In het stof en gas ontstaan nieuwe sterren. De nevel – die ook wel aangeduid wordt als Messier 8 – is daarmee de bakermat van diverse jonge sterrenhopen.
Om deze foto van de Lagunenevel te maken, werd de VST niet met opzet op de nevel gericht. De nevel maakt simpelweg deel uit van een enorm hemelsurvey, waarbij de VST een veel groter deel van de Melkweg in kaart brengt.
Deze hemelsurveys zijn bijzonder interessant. Ze kunnen meer inzicht geven in het vraagstuk van de donkere energie en het onderzoek naar de structuur van de Melkweg. Ook is de kans groot dat tijdens de onderzoeken nog nieuwe of ongewone hemelobjecten worden ontdekt.
(scientias.nl)
Neem eens een kijkje in een 100 lichtjaar grote kraamkamer!
De VLT Survey Telescope heeft een prachtige, gedetailleerde foto gemaakt van de Lagunenevel. In de reusachtige nevel, die uit gas en stof bestaat, ontstaan intens heldere jonge sterren. Met een grootte van 100 lichtjaar is het dan ook een indrukwekkende stellaire kraamkamer.
De nevel bevindt zich op ongeveer 5000 lichtjaar van de aarde, in het sterrenbeeld Boogschutter. In het stof en gas ontstaan nieuwe sterren. De nevel – die ook wel aangeduid wordt als Messier 8 – is daarmee de bakermat van diverse jonge sterrenhopen.
Om deze foto van de Lagunenevel te maken, werd de VST niet met opzet op de nevel gericht. De nevel maakt simpelweg deel uit van een enorm hemelsurvey, waarbij de VST een veel groter deel van de Melkweg in kaart brengt.
Deze hemelsurveys zijn bijzonder interessant. Ze kunnen meer inzicht geven in het vraagstuk van de donkere energie en het onderzoek naar de structuur van de Melkweg. Ook is de kans groot dat tijdens de onderzoeken nog nieuwe of ongewone hemelobjecten worden ontdekt.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Londense studenten hebben per toeval een nieuwe supernova ontdekt. Het is de dichtstbijzijnde exploderende ster in ruim twintig jaar.
De vier studenten zouden dinsdagavond een college krijgen in de sterrenwacht van de University of London, maar er was slecht weer op komst. Docent Steve Fossey besloot daarom een korte uitleg over een telescoop te geven.
Hij richtte de lens op het sterrenstelsel Messier 82, ook bekend als het Sigaarstelsel. De studenten wilden graag dit fotogenieke stelsel dat op 12 miljoen lichtjaar afstand van de aarde staat bekijken.
Ongelooflijk
Bij het scherpstellen zag Fossey een ster in Messier 82 die hij zich niet kon herinneren van eerdere observaties. Een vergelijking met recente afbeeldingen van het sterrenstelsel bevestigde zijn voorgevoel: ze hadden een nieuwe ster ontdekt.
De studenten konden hun ogen niet geloven. "Het ene moment zaten we nog pizza te eten en 5 minuten later hadden we geholpen bij de ontdekking van een supernova. Nu weet ik weer waarom ik in astronomie geïnteresseerd was geraakt", zegt Tom Wright. "Ik was van plan om astrofysica te studeren, maar het zal moeilijk worden om deze ervaring te overtreffen", zegt Ben Cooke.
Docent Fossey zocht die avond nog contact met collega's van over de hele wereld om zijn waarneming te bevestigen. Uit verschillende lichtmetingen die hij terugkreeg, bleek dat het om een supernova ging.
Het sterrenstelsel Messier 82 voor en na de ontdekking van de supernova
(Bron ; http://nos.nl/artikel/601269-studenten-zien-nieuwe-supernova.html).
De vier studenten zouden dinsdagavond een college krijgen in de sterrenwacht van de University of London, maar er was slecht weer op komst. Docent Steve Fossey besloot daarom een korte uitleg over een telescoop te geven.
Hij richtte de lens op het sterrenstelsel Messier 82, ook bekend als het Sigaarstelsel. De studenten wilden graag dit fotogenieke stelsel dat op 12 miljoen lichtjaar afstand van de aarde staat bekijken.
Ongelooflijk
Bij het scherpstellen zag Fossey een ster in Messier 82 die hij zich niet kon herinneren van eerdere observaties. Een vergelijking met recente afbeeldingen van het sterrenstelsel bevestigde zijn voorgevoel: ze hadden een nieuwe ster ontdekt.
De studenten konden hun ogen niet geloven. "Het ene moment zaten we nog pizza te eten en 5 minuten later hadden we geholpen bij de ontdekking van een supernova. Nu weet ik weer waarom ik in astronomie geïnteresseerd was geraakt", zegt Tom Wright. "Ik was van plan om astrofysica te studeren, maar het zal moeilijk worden om deze ervaring te overtreffen", zegt Ben Cooke.
Docent Fossey zocht die avond nog contact met collega's van over de hele wereld om zijn waarneming te bevestigen. Uit verschillende lichtmetingen die hij terugkreeg, bleek dat het om een supernova ging.
Het sterrenstelsel Messier 82 voor en na de ontdekking van de supernova
(Bron ; http://nos.nl/artikel/601269-studenten-zien-nieuwe-supernova.html).
"You can call me Susan if it makes you happy"
