Het Astronomie Topic #9

quote:

Op dinsdag 9 juli 2013 09:13 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
08-07-2013

"De aarde had ooit twee manen"

[ afbeelding ]
Op 22 juni stond een supermaan aan de hemel, hier boven het Colosseum in Rome. © afp.

Had de aarde ooit twee manen? Erik Asphaug, onderzoeker aan de Amerikaanse Arizona State University, is er alvast van overtuigd. Dat schrijft de Britse krant The Telegraph.

Asphaug zal zijn theorie uiteenzetten in september op een conferentie over de maan die gehouden wordt in de Royal Society, de Britse academie voor wetenschappen.

Onze tweede maan zou veel kleiner geweest zijn - ongeveer een dertigste van de grootte van onze enige overblijvende maan - en zou maar enkele miljoenen jaren rond de aarde gedraaid hebben. Na verloop van tijd zou ze gebotst zijn met de huidige maan en door de impact samengesmolten zijn tot de bol die we vandaag kennen.

Volgens Asphaug is het landschap van de achterkant van de maan, dat vol met kraters en bergen staat, een direct gevolg van de botsing van de twee manen. Die zou een laag van "enkele tientallen kilometers diep" hebben achtergelaten.

Vorig jaar nog verklaarden professors van de universiteit van Harvard dat de maan als spin-off van de aarde ontstond, nadat die in botsing kwam met een ander object.

(HLN)

Nu worden de maan meteorieten weer uit de kast gehaald
en opnieuw onderzocht. Want het zou dan zo kunnen zijn dat er ook
stukken tussen zitten van de kleinere maan.

Misschien is Mare Oriëntale wel het overblijfsel
van de inslag van die kleinere maan....

Zou het niet makkelijker zijn geweest om met duikers te werken
ipv eerst al het water eruit te pompen.

quote:

Goud ontstaat uit botsing van uitgedoofde sterren


Edelmetalen zoals goud en platina ontstaan bij catastrofale botsingen van neutronensterren - de compacte, uitgebrande overblijfselen van supernova-explosies.

Op 3 juni vond zo'n botsing plaats op bijna vier miljard lichtjaar afstand. Daarbij is voor een slordige acht quadriljard (1028) euro aan goud geproduceerd, blijkt uit metingen met de Hubble-telescoop.

Vrijwel alle elementen in het periodiek systeem lichter dan ijzer ontstaan bij kernreacties in het binnenste van sterren. Elementen zwaarder dan ijzer zouden volgens astronomen gevormd worden tijdens supernova-explosies van zware sterren. Maar volgens Edo Berger van de Harvard-universiteit is dat mechanisme nooit goed begrepen. 'En nu is het niet eens meer nodig,' zegt hij.

Gammaflits
Berger en zijn collega's onderzochten een energierijke gammaflits in het heelal die slechts 0,2 seconde duurde. Waarnemingen aan het 'nagloeien' van de flits, onder andere met Hubble, leverden voor het eerst het bewijs dat zo'n extreem korte gammaflits ontstaat bij de botsing van twee neutronensterren - iets wat al astronomen al lang vermoedden.

De infraroodstraling die Hubble waarnam is afkomstig van het radioactief verval van zeer zware elementen. Uit de metingen blijkt dat maar liefst eenvijfde zonsmassa aan materie de ruimte in werd geblazen. Inclusief een hoeveelheid goud vergelijkbaar met een paar keer de massa van de maan.

'We weten hoe vaak korte gammaflitsen in het heelal voorkomen,' aldus Berger. 'Als daarbij elke keer zo veel goud ontstaat, kunnen we de gehele goudvoorraad van de kosmos verklaren.'

Bron: Volkskrant

quote:

Op zaterdag 20 juli 2013 16:48 schreef Papierversnipperaar het volgende:

[..]

Scroll eens een stukje naar boven

Vandaag 44 jaar geleden....

"That's one small step for [a] man, one giant leap for mankind."

Beetje misleidende Titel vind ik

Meteorite in of Akto County



This photo taken on August 1, 2013,
shows the dump site which was
hit by a meteorite in a village of Akto County
of northwest China's Xinjiang Uygur Autonomous Region.

quote:

ESO toont gedetailleerde foto van intrigerende sterrenkraamkamer

De gigantische VLT-telescoop in Chili heeft een intrigerend stervormingsgebied in de Grote Magelhaense Wolk - een van de naaste begeleiders van de Melkweg - vastgelegd, meldt de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO. .

Zelfs zonder een telescoop als de VLT is tijdens heldere, donkere nachten al een vage vlek in het zuidelijke sterrenbeeld Goudvis te zien, die op het eerste gezicht op een gewone wolk lijkt.

De Grote Magelhaense Wolk (GMW) op 163.000 lichtjaar van ons is een grote producent van nieuwe sterren. Sommige van zijn stervormingsgebieden, zoals de beroemde Tarantulanevel, zijn al waarneembaar met het blote oog. Er zijn hier echter ook kleinere, maar niet minder intrigerende stervormingsgebieden te vinden, zegt de ESO. Een nieuwe VLT-opname geeft een gedetailleerd beeld van een opmerkelijk tweetal: NGC 2014 en NGC 2020.

quote:

Dit zijn de spectaculairste ruimtefoto's van afgelopen jaar

18 september wordt bekendgemaakt wie de astrofotograaf van 2013 is. In deze fotospecial zijn de spectaculaire foto's te zien van de genomineerden. Ook de Nederlandse fotograaf André van der Hoeven is genomineerd. De winnende foto's zijn vanaf 19 september te zien in het Koninklijk Observatorium van Greenwich te zien in Londen.

quote:

Zesvoudige zwaartekrachtslens van quasar ontdekt

Een groep natuurkundestudenten van het Deense Niels Bohr Instituut heeft een quasar ontdekt, 11 miljard lichtjaar van de aarde verwijderd, waarvan het licht door een tussen de quasar en de aarde gelegen cluster van sterrenstelsels maar liefst zes keer is verbogen.

Die verbuiging heet een zwaartekrachtslens en is bijna honderd jaar geleden al door Albert Einstein voorspeld. Door het effect wordt het ene beeld van het verst verwijderde object meerdere keren verbogen en ontstaan extra beelden, meestal twee, drie of vier beelden. Maar nu hebben de vier studenten Anders Nielsen, Mikkel Kristensen, Mikkel Lindholmer en Thejs Brinckmann eentje ontdekt die zes keer is afgebeeld – op de afbeelding hierboven te zien als de objecten A, B, C, D, WD en Arc, G1 t/m G3 zijn delen van de cluster van sterrenstelsels op de voorgrond, genaamd SDSS J2222+2745.

De studenten hebben de quasar bestudeerd met behulp van de 2,56 m Nordic Optical Telescope (NOT) op het eiland La Palma. Door het licht van drie van de beelden tot spectra uiteen te rafelen, konden ze vaststellen dat ze één en dezelfde quasar lieten zien.

Hubble finds source of Magellanic Stream - Astronomers explore origin of gas ribbon wrapped around our galaxy [heic1314]

08 August 2013
Astronomers using the NASA/ESA Hubble Space Telescope have solved the 40-year-old mystery of the origin of the Magellanic Stream, a long ribbon of gas stretching nearly halfway around the Milky Way. New Hubble observations reveal that most of this stream was stripped from the Small Magellanic Cloud some two billion years ago, with a smaller portion originating more recently from its larger neighbour.

The Magellanic Clouds, two dwarf galaxies orbiting our galaxy, are at the head of a huge gaseous filament known as the Magellanic Stream. Since the Stream's discovery in the early 1970s, astronomers have wondered whether this gas comes from one or both of the satellite galaxies. Now, new Hubble observations show that most of the gas was stripped from the Small Magellanic Cloud about two billion years ago – but surprisingly, a second region of the stream was formed more recently from the Large Magellanic Cloud.

A team of astronomers determined the source of the gas filament by using Hubble's Cosmic Origins Spectrograph (COS), along with observations from ESO's Very Large Telescope, to measure the abundances [1] of heavy elements, such as oxygen and sulphur, at six locations along the Magellanic Stream. COS detected these elements from the way they absorb the ultraviolet light released by faraway quasars as it passes through the foreground Stream. Quasars are the brilliant cores of active galaxies.

The team found low abundances of oxygen and sulphur along most of the stream, matching the levels in the Small Magellanic Cloud about two billion years ago, when the gaseous ribbon was thought to have been formed.

In a surprising twist, the team discovered a much higher level of sulphur in a region closer to the Magellanic Clouds. "We're finding a consistent amount of heavy elements in the stream until we get very close to the Magellanic Clouds, and then the heavy element levels go up," says Andrew Fox, a staff member supported by ESA at the Space Telescope Science Institute, USA, and lead author of one of two new papers reporting these results. "This inner region is very similar in composition to the Large Magellanic Cloud, suggesting it was ripped out of that galaxy more recently."

This discovery was unexpected; computer models of the Stream predicted that the gas came entirely out of the Small Magellanic Cloud, which has a weaker gravitational pull than its more massive cousin.

"As Earth's atmosphere absorbs ultraviolet light, it's hard to measure the amounts of these elements accurately, as you need to look in the ultraviolet part of the spectrum to see them," says Philipp Richter of the University of Potsdam, Germany, and lead author on the second of the two papers. "So you have to go to space. Only Hubble is capable of taking measurements like these."

All of the Milky Way's nearby satellite galaxies have lost most of their gas content – except the Magellanic Clouds. As they are more massive than these other satellites they can cling on to this gas, using it to form new stars. However, these Clouds are approaching the Milky Way and its halo of hot gas. As they drift closer to us, the pressure of this hot halo pushes their gas out into space. This process, together with the gravitational tug-of-war between the two Magellanic Clouds, is thought to have formed the Magellanic Stream [2].

"Exploring the origin of such a large stream of gas so close to the Milky Way is important," adds Fox. "We now know which of our famous neighbours, the Magellanic Clouds, created this gas ribbon, which may eventually fall onto our own galaxy and spark new star formation. It's an important step forward in figuring out how galaxies obtain gas and form new stars."

Notes

[1] The "abundance" of an element is a measure of how common it is in its environment relative to other elements.

[2] The Magellanic Clouds can be used as a good testing ground for theories on how galaxies strip gas from one another and form new stars. This process seems episodic rather than smooth, without a continuous, slow stream of gas being stripped away from a small galaxy by a larger one. As both of the Magellanic Clouds are approaching our own galaxy, the Milky Way, they can be used to explore the dynamics of this process.
[/quote]

Earth in crossfire on NASA hazardous asteroid map

Earth is near the center of a tangled mass of potentially hazardous asteroids. But there's little to worry about.


^{The orbits of all known Potentially Hazardous Asteroids (PHAs) as of early 2013 are shown here. But none are worrisome threats over the next century.
(Credit: NASA/JPL-Caltech)}

If you've been watching the skies for the spectacle of the Perseid meteor shower over the past few days, you've probably thought about some of the larger rocks up above.

A few are downright scary compared to shooting stars. This graphic from NASA shows the orbits of more than 1,400 Potentially Hazardous Asteroids (PHAs), objects measuring at least 460 feet across that come within 4.7 million miles of Earth's orbit.

It looks like a giant Spirograph drawing with Earth near the center, but NASA assures us that these giant boulders of rock and ice are not "a worrisome threat" over the next 100 years.

Of course, 4.7 million miles is really, really far away -- about 20 times the distance to the moon. But not all PHAs have been found. As one looks further into the future, the orbits of known PHAs become less predictable.

"By continuing to observe and track these asteroids, their orbits can be refined and more precise predictions made of their future close approaches and impact probabilities," NASA's Jet Propulsion Laboratory reported on its Photojournal page.

The recent discovery of the 10,000th near-Earth object (NEO) highlighted that there are a lot of marbles zooming around up there. NEOs are defined as objects approaching the Earth's orbital distance to within some 28 million miles.

Of greatest concern are the roughly 900 near-Earth asteroids that are at least 1 kilometer (0.62 miles) across. Judging by studies of mass-extinction events of the past, an impact by one of these could be a real bummer.

On NASA's NEO Program Sentry Risk Table of more than 400 near-Earth asteroids, only one is flagged as a yawn-inducing green on the Torino Impact Hazard Scale.

The asteroid known as 2007 VK184 is believed to be about 430 feet across and presents an unlikely chance of hitting us in 2048. Further observations likely will reduce that chance to zero.

But the threat of a big hit has prompted some scientists to hatch plans to deflect or destroy dangerous space rocks by using everything from nuclear weapons to huge laser guns.

What do you think? Do asteroids concern you? Or is the danger far too miniscule to care about?

Bright Nova Discovered in The Constellation Delphinus Visible To Unaided Eye



A star is shedding it’s material for all to see in a classic nova, which may be a rare event for one living on a planet. The nova is high up in the evening sky and visible to the unaided eye. Reports today indicate it is still brightening. How bright will it get? No one knows for sure but it is exciting.

Not much changes in astronomy. We see the same planets, stars, and deep-sky objects all the time. It can get boring to many. However, when things such as novas happen they become a treat to all who witness it. Try to locate it using the charts included in this article.

A classical nova happens in a special kind of tightly-orbiting binary star system: one where a relatively normal star pours a stream of hydrogen onto the surface of a companion white dwarf. When the layer of fresh hydrogen on the white dwarf’s surface grows thick and dense enough, the bottom of the layer explodes in a runaway hydrogen-fusion reaction — a hydrogen bomb in the shape of a thin shell roughly the size of Earth. The underlying white dwarf remains intact, and as new hydrogen builds up, the process may repeat in a few years to tens of thousands of years.

The nova was discovered by Japanese astronomer Koichi Itagaki of Yamagata, Japan.

[ Bericht 100% gewijzigd door Patriance op 17-08-2013 14:46:07 ]

Eleven Spacecraft Show Interstellar Wind Changed Direction Over 40 Years

<sup>by Karen C. Fox for Goddard Space Flight Center
Greenbelt, MD (SPX) Sep 10, 2013


The solar system moves through a local galactic cloud at a speed of 50,000 miles per hour,
creating an interstellar wind of particles, some of which can travel all the way toward
earth to provide information about our neighborhood.
Image Credit: NASA/Adler/U. Chicago/Wesleyan.</sup>

Like the wind adjusting course in the middle of a storm, scientists have discovered that the particles streaming into the solar system from interstellar space have most likely changed direction over the last 40 years. Such information can help us map out our place within the galaxy surrounding us, and help us understand our place in space.

The results, based on data spanning four decades from 11 different spacecraft, were published in Science.

Vestiges of the interstellar wind flowing into what's called the heliosphere -- the vast bubble filled by the sun's own constant flow of particles, the solar wind - is one of the ways scientists can observe what lies just outside of our own home, in the galactic cloud through which the solar system travels.

The heliosphere is situated near the inside edge of an interstellar cloud and the two move past each other at a velocity of 50,000 miles per hour. This motion creates a wind of neutral interstellar atoms blowing past Earth, of which helium is the easiest to measure.

"Because the sun is moving though this cloud, interstellar atoms penetrate into the solar system," said Priscilla Frisch, an astrophysicist at the University of Chicago, Ill. and the lead author on the paper.

"The charged particles in the interstellar wind don't do a good job of reaching the inner solar system, but many of the atoms in the wind are neutral. These can penetrate close to Earth and can be measured."

Frisch became interested in this subject when results in January 2012 from NASA's Interstellar Boundary Explorer, or IBEX, showed that the interstellar wind was entering the heliosphere from a slightly different direction than had been observed by NASA's Ulysses mission in the 1990s.

Frisch and her colleagues set out to gather as much evidence from as many sources as they could to determine whether the newer instruments simply provided more accurate results, or whether the wind direction itself changed over the years.

The earliest historical data on the interstellar wind comes from the 1970s from the U.S. Department of Defense's Space Test Program 72-1 and SOLRAD 11B, NASA's Mariner, and the Soviet Prognoz 6. While instruments have improved since the 1970s, comparing information from several sets of observations helped the researchers gain confidence in results from that early data.

The team went on to look at another seven data sets including the Ulysses information from 1990 to 2001, and more recent data from IBEX, as well as four other NASA missions: the Solar Terrestrial Relations Observatory, or STEREO, the Advanced Composition Explorer, or ACE, the Extreme Ultraviolet Explorer, and the MErcury Surface, Space ENvironment, GEochemistry, and Ranging mission, or MESSENGER, currently in orbit around Mercury. The eleventh set of observations came from the Japanese Aerospace Exploration Agency's Nuzomi.

"The direction of the wind obtained from the most recent data does not agree with the direction obtained from the earlier measurements, suggesting that the wind itself has changed over time," said Eric Christian, the IBEX mission scientist at NASA's Goddard Space Flight Center in Greenbelt, Md. "It's an intriguing result, which relied on looking at a suite of data measured in a bunch of different ways."

The various sets of observations relied on three different methods to measure the incoming interstellar wind. IBEX and Ulysses directly measure neutral helium atoms as they coursed through the inner solar system. IBEX's measurements are made close to Earth, while Ulysses' measurements reach out to the orbit of Jupiter.

The earliest measurements in the 1970s observed fluorescence that occurs when the extreme ultraviolet radiation coming from the sun scatters off the interstellar helium wind passing by the sun. Neutral helium atoms get caught by the sun's gravity, forming a focusing cone. As radiation from the sun bounces off these atoms, they give off light. Measuring the light provides information about the helium inflow direction.

The third technique to measure the helium wind relies on the fact that after this interaction with the sun's radiation, a fraction of neutral helium atoms gain an electron, and thus become charged. Many instruments in space are geared to study charged particles, such as instruments on NASA's STEREO and ACE. Such instruments can measure the longitudinal direction of the particle wind, providing one last set of historical observations to round out the picture.

The data from these diverse sources shows that the direction of the interstellar wind has changed some 4 to 9 degrees over the last 40 years.

"Previously we thought the local interstellar medium was very constant, but these results show that it is highly dynamic, as is the heliosphere's interaction with it," said David McComas, IBEX principal investigator at Southwest Research Institute in San Antonio, Texas.

While the reason for - and, indeed, the exact timing of - the shift is still unclear, Frisch pointed out that scientists know our solar system is close to the edge of the local interstellar cloud. Such an area of the galaxy might experience turbulence, and as we hurtle through space, the heliosphere could be exposed to different directions of wind.

While the scientists don't yet know for sure how the direction switch happened, the team believes that additional observations should ultimately explain its cause, giving us even more information about the galaxy that surrounds us.

http://www.nu.nl/wetensch(...)at-zonnestelsel.html

Ruimtesonde Voyager 1 verlaat ons zonnestelsel
De Amerikaanse ruimtesonde Voyager 1 heeft na 36 jaar vliegen ons zonnestelsel verlaten.

Foto: AFP/NASA/JPL-Caltech
Het is de eerste keer in de geschiedenis dat een bouwsel van de mens die grens overgaat en terechtkomt in de eindeloze ruimte tussen de sterren. Het historische moment gebeurde in augustus vorig jaar.
Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA donderdag bekendgemaakt. Het nieuws staat donderdag ook in het gezaghebbende wetenschapsblad Science.
Eerder dit jaar meldden wetenschappers ook al dat de Voyager 1 buiten het zonnestelsel was beland, maar dat werd toen nog afgezwakt door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18,8 miljard kilometer van de aarde. Omdat de mens daar nog nooit is geweest, wisten de wetenschappers niet hoe het gebied eruitziet en wat ze moesten verwachten. Bepalen waar de Voyager 1 precies was, was dan ook erg ingewikkeld.
Plasmadeeltjes
Voor het definitieve bewijs kregen de wetenschappers hulp van de zon. Die slingerde in maart 2012 een enorme hoeveelheid plasmadeeltjes de ruimte in. Die zogeheten plasmawolk kwam 13 maanden later, in april van dit jaar, aan bij de Voyager 1. Uit metingen bleek dat de plasmawolk bij de sonde veel dikker was dan wat er eerder was gemeten aan de rand van ons zonnestelsel. Dat betekende dat de Voyager was aangekomen in een eindeloos gebied dat het interstellaire medium wordt genoemd.
Toen de wetenschappers oudere gegevens terugkeken, zagen ze dat dat vorig jaar ook al was gemeten. Op basis daarvan rekenden ze uit dat de Voyager 1 in augustus 2012 het zonnestelsel verliet.
De Voyager 1 is in 1977 gelanceerd. Na anderhalf jaar vloog het vaartuig langs de planeet Jupiter. Weer anderhalf jaar later bereikte de sonde de planeet Saturnus. In 2004 kwam hij in de buitenste schil van ons zonnestelsel terecht.
Tweelingbroer
De sonde vliegt met een snelheid van ongeveer 17 kilometer per seconde. Waarschijnlijk heeft hij nog genoeg stroom om te blijven werken tot 2025, 48 jaar na de lancering. Over ongeveer 40.000 jaar bereikt de Voyager 1 de dichtstbijzijnde ster.
Kort voor de Voyager 1 was zijn tweelingbroer gelanceerd, de Voyager 2. Die staat nu op 15,3 miljard kilometer van de aarde. Ook de Voyager 2 werkt nog altijd.

De mooiste foto's van het heelal

quote:

Op zaterdag 14 september 2013 13:05 schreef Perrin het volgende:
De mooiste foto's van het heelal

[ afbeelding ]

machtig thanx

Mars kopen !!!!

Heeft iemand de ruimtevaart expo die momenteel in de jaarbeurs in Utrecht plaatsvindt al bezocht?

Is het de moeite waard en hoelang duurt het ongeveer om het meeste te kunnen zien?

Ja, ik heb hem bekeken. Best mooi! Volgens mij ben ik er 3 uur geweest ofzo.

quote:

Op zaterdag 21 september 2013 09:15 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:
De meeste astronomen denken dat het universum in korte tijd extreem uitdijde, tot het ongeveer zijn huidige afmetingen had.

quote:

De meeste astronomen denken dat het universum in korte tijd extreem uitdijde, tot het ongeveer zijn huidige afmetingen had.

Dat snap ik niet? Het heelal deed al zoveel miljard jaar uit?

Hoe snel gaat dat uitdijen eigenlijk?

Binnenkort gaat het gebeuren...
Komeet ISON laat zich zien....

New reseach shows Ison Will survive the Sun and will put on a show!



Lees ook het topic:
W&T / Nieuwe komeet ISON kan helderste in decennia worden?

En als er iets is wat de moeite is om er te gaan delven.. claimt Rusland Phobos voor zich op.

Most distant gravitational lens helps weigh galaxies
but deepens a galactic mystery

quote:

An international team of astronomers has found the most distant gravitational lens yet — a galaxy that, as predicted by Albert Einstein’s general theory of relativity, deflects and intensifies the light of an even more distant object. The discovery provides a rare opportunity to directly measure the mass of a distant galaxy. But it also poses a mystery: lenses of this kind should be exceedingly rare. Given this and other recent finds, astronomers either have been phenomenally lucky — or, more likely, they have underestimated substantially the number of small, very young galaxies in the early Universe.

Light is affected by gravity, and light passing a distant galaxy will be deflected as a result. Since the first find in 1979, numerous such gravitational lenses have been discovered. In addition to providing tests of Einstein's theory of general relativity, gravitational lenses have proved to be valuable tools. Notably, one can determine the mass of the matter that is bending the light — including the mass of the still-enigmatic dark matter, which does not emit or absorb light and can only be detected via its gravitational effects. The lens also magnifies the background light source, acting as a "natural telescope" that allows astronomers a more detailed look at distant galaxies than is normally possible.

Gravitational lenses consist of two objects: one is further away and supplies the light, and the other, the lensing mass or gravitational lens, which sits between us and the distant light source, and whose gravity deflects the light. When the observer, the lens, and the distant light source are precisely aligned, the observer sees an Einstein ring: a perfect circle of light that is the projected and greatly magnified image of the distant light source.

Now, astronomers have found the most distant gravitational lens yet. Lead author Arjen van der Wel (Max Planck Institute for Astronomy, Heidelberg, Germany) explains: "The discovery was completely by chance. I had been reviewing observations from an earlier project when I noticed a galaxy that was decidedly odd. It looked like an extremely young galaxy, but it seemed to be at a much larger distance than expected. It shouldn't even have been part of our observing programme!”

Van der Wel wanted to find out more and started to study images taken with the Hubble Space Telescope as part of the CANDELS and COSMOS surveys. In these pictures the mystery object looked like an old galaxy, a plausible target for the original observing programme, but with some irregular features which, he suspected, meant that he was looking at a gravitational lens. Combining the available images and removing the haze of the lensing galaxy's collection of stars, the result was very clear: an almost perfect Einstein ring, indicating a gravitational lens with very precise alignment of the lens and the background light source [1].

The lensing mass is so distant that the light, after deflection, has travelled 9.4 billion years to reach us [2]. Not only is this a new record, the object also serves an important purpose: the amount of distortion caused by the lensing galaxy allows a direct measurement of its mass. This provides an independent test for astronomers' usual methods of estimating distant galaxy masses — which rely on extrapolation from their nearby cousins. Fortunately for astronomers, their usual methods pass the test.

But the discovery also poses a puzzle. Gravitational lenses are the result of a chance alignment. In this case, the alignment is very precise. To make matters worse, the magnified object is a starbursting dwarf galaxy: a comparatively light galaxy (it has only about 100 million solar masses in the form of stars [3]), but extremely young (about 10-40 million years old) and producing new stars at an enormous rate. The chances that such a peculiar galaxy would be gravitationally lensed is very small. Yet this is the second starbursting dwarf galaxy that has been found to be lensed. Either astronomers have been phenomenally lucky, or starbursting dwarf galaxies are much more common than previously thought, forcing astronomers to re-think their models of galaxy evolution.

Van der Wel concludes: "This has been a weird and interesting discovery. It was a completely serendipitous find, but it has the potential to start a new chapter in our description of galaxy evolution in the early Universe."

Notes

[1] The two objects are aligned to better than 0.01 arcseconds — equivalent to a one millimetre separation at a distance of 20 kilometres.

[2] This time corresponds to a redshift z = 1.53. This can be compared with the total age of the Universe of 13.8 billion years. The previous record holder was found thirty years ago, and it took less than 8 billion years for its light to reach us (a redshift of about 1.0).

[3] For comparison, the Milky Way is a large spiral galaxy with at least one thousand times greater mass in the form of stars than this dwarf galaxy.

Een schitterende mozaïek van Saturnus, van bovenaf gefotografeerd
<sub>20 oktober 2013 door Arie Nouwen

klikbaar</sub>


Op donderdag 10 oktober 2013 vloog de sonde Cassini boven de noordpool van de planeet Saturnus en vanaf daar had ‘ie een schitterende blik op het noordelijk halfrond van Saturnus en op zijn ringen. Er werden 12 zwart-wit foto’s gemaakt, die met toepassing van rood-, groen- en blauwfilters werden ingekleurd. Vervolgens was amateur-fotobewerker Gordan Ugarkovic zo vriendelijk om van deze raw-foto’s één majestueuze foto te maken, hierboven te bewonderen – dubbelklikken voor de ooooooooohhhhhh-versie, 4000 x 3200 pixels groot. Op de noordpool zelf is heel goed in lichtblauw de hexagonale vortex te zien, een gigantische orkaan die daar al heel lang woedt. Phil Plait beschrijft op zijn website Bad Astronomy de foto tot in alle details.

[ Bericht 5% gewijzigd door -CRASH- op 20-10-2013 14:30:08 ]

quote:

Astronomen ontdekken flinke planetoïde nabij de aarde



Astronomen hebben nabij de aarde een flinke ruimtesteen ontdekt. Het gaat om een planetoïde die ongeveer 400 meter groot is. De steen kwam half september redelijk dicht bij de aarde in de buurt en zal dat in 2032 opnieuw doen.

De planetoïde draagt de naam 2013 TV135. Het is één van de 10.332 aardscheerders die astronomen tot op heden ontdekt hebben. En net als al die aardscheerders komt er een moment waarop 2013 TV135 relatief dicht bij de aarde in de buurt komt. De laatste keer dat de planetoïde over onze aarde scheerde, was op 16 september van dit jaar, zo stellen de onderzoekers nadat ze de baan van de planetoïde bestudeerd hebben. Half september was de afstand tussen de aarde en de planetoïde met een slordige 6,7 miljoen kilometer het kleinst.

De planetoïde werd op 8 oktober ontdekt en sindsdien nauwlettend in de gaten gehouden. De onderzoekers proberen zo de baan van de planetoïde te achterhalen. Hoe meer observaties, hoe nauwkeuriger de astronomen de baan kunnen vaststellen. Voorlopig wijzen de observaties erop dat de planetoïde in 2032 opnieuw bij de aarde in de buurt zal komen.

Maar: dat is zeker geen reden voor paniek, zo benadrukt NASA. Voorlopig schat de ruimtevaartorganisatie de kans dat de planetoïde in 2032 op aarde zal inslaan heel klein. Ongeveer één op 63.000, om precies te zijn. “Om het anders te stellen: dat betekent dat de kans dat er in 2032 geen inslag zal plaatsvinden ongeveer 99,998 procent is,” benadrukt onderzoeker Don Yeomans. Naar verwachting wordt de kans op een inslag alleen maar kleiner naarmate de onderzoekers een nauwkeuriger beeld van de baan van 2013 TV135 krijgen.

Bron

COMET EXPLOSION:

Almost 450 million km from Earth, Comet C/2012 X1 (LINEAR) has exploded. Amateur astronomers are reporting a 100-fold increase in the comet's brightness compared to predictions, and the comet's atmosphere or "coma" now resembles that of exploding Comet 17P/Holmes in 2007. Using a remotely-controlled 0.5 meter telescope in New Mexico, European observers Ernesto Guido, Martino Nicolini and Nick Howes took this picture of the spherical explosion on Oct 21st:



"The predicted magnitude of the comet on Oct. 20th was about +14," says Guido. "Now it is close to +8.5." This is below the threshold for naked-eye visibility, but bright enough for backyard telescopes equipped with digital cameras.

Prompted by the reports of Guido et al, Romanian amateur astronomer Maximilian Teodorescu observed the comet on Oct. 22nd, confirming its brightness and spherical structure: image. "It looked exactly like Comet Holmes back in 2007," says Teodorescu.

Located in the constellation Coma Berenices, Comet LINEAR X1 rises in the east about an hour before the sun. The low altitude of the comet in morning twilight is a challenge. "I could not see the comet through the eyepiece of my 4.5 inch refracting telescope," adds Teodorescu, "but the camera detected it easily enough."

The outburst does not necessarily signal a disintegration of the comet. Possibly, a local vein or cavern of deep ice in the comet's nucleus has been exposed to sunlight. Rapid evaporation of fragile ices could account for the comet's bigger- and brighter-than-expected atmosphere. Monitoring in the nights ahead might reveal clues to what happened ... and when.

quote:

Op donderdag 24 oktober 2013 17:20 schreef Sloggi het volgende:
Vanmorgen rond 0730 zag ik een helder object hoog in de zuid-zuidoostelijke hemel, linksboven (meer links dan boven) de maan. Ik denk dat dit een planeet was, gezien de helderheid en het feit dat het object niet 'flikkerde'.

Kan iemand me vertellen welke planeet (of ster) ik gezien heb?

Het zou Venus kunnen wezen, maar pin me er niet op vast.

edit: vrijdag 25 oktober 2013
Linksboven de opkomende maan zie je de heldere planeet Jupiter. Kijk rond middernacht, vrij laag aan de oostnoordoostelijke hemel.

met dank aan ExperimentalFrentalMental

quote:

Op vrijdag 25 oktober 2013 09:45 schreef ExperimentalFrentalMental het volgende:

[..]

[..]

waarschijnlijk Mars

donderdag 24 oktober 2013
Bij het aanbreken van de ochtendschemering, rond 06.30 uur, staat de rode planeet Mars hoog in het oostzuidoosten, linksonder de blauwwitte hoofdster Regulus van het sterrenbeeld Leeuw.
(allesoversterrenkunde)

Maar de maan staat (stond de afgelopen 2 nachten) niet bij mars. Maar bij Jupiter

Zullen we maar zeggen Zuid-zuid-West
Je kunt het zelf nakijken op de Interactive sterrenkaart
Scrol naar onder en stel de datum en tijd in

quote:

Op maandag 28 oktober 2013 17:09 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Maar... ik zag het 'Jupiter' links van de maan. Of lees ik het kaartje verkeerd?

Ja Jupiter stond links van de maan. niks mis met de kaart

Nu een live eclipse te zien hier. (over een uurtje vanaf nu)



(Tussendoor wat termonologie)

quote:

Een op vijf sterren heeft planeet zoals de aarde

Waarschijnlijk heeft een op de vijf sterren zoals de zon een planeet zo groot als de aarde, waar heel misschien leven mogelijk is. Dat hebben Amerikaanse wetenschappers uitgerekend. Hun conclusies zijn maandag verschenen in het wetenschapsblad Proceedings of the National Academy of Sciences. .

'Als je 's nachts naar de duizenden sterren in de lucht kijkt, is de dichtstbijzijnde zonachtige ster met een planeet als de aarde waarschijnlijk maar twaalf lichtjaar van ons verwijderd. De ster is met het blote oog te zien', zegt onderzoeksleider Erik Petigura.

De berekening is gemaakt dankzij de ruimtetelescoop Kepler. Die kijkt naar ongeveer 150.000 sterren. Daarvan zijn circa 42.000 vergelijkbaar met onze zon. Rond die sterren zijn 603 mogelijke planeten gevonden. Tien daarvan waren ongeveer even groot als de aarde en kregen ongeveer evenveel licht van hun ster.

De onderzoekers wisten dat ze heel veel planeten nog niet konden zien. Na berekeningen kwamen ze tot de conclusie dat 22 procent van alle sterren als de zon een planeet zo groot als de aarde in het zogeheten Goudlokje-gebied heeft.

Één op de 5 van de zonachtige sterren zou een bewoonbare planeet hebben (één op de 15 van alle sterren). Als dat ongeveer waar is, zijn er echt bizar veel leefbare plekken in ons sterrenstelsel, laat staan in het universum als geheel.

quote:

Op zaterdag 14 september 2013 13:05 schreef Perrin het volgende:
De mooiste foto's van het heelal

[ afbeelding ]

is dat nu de paardenkopnevel?

quote:

Op dinsdag 5 november 2013 13:38 schreef hoatzin het volgende:

[..]

is dat nu de paardenkopnevel?

Yep! Zeer fotogeniek..

_{meer plaatjes}

Zet de helm maar alvast op... Er komt iets naar onder.....

European Satellite Falling To Earth, And No One Knows Where It Will Land

quote:

Posted in: Space
Posted: November 6, 2013

Satellite Falling Out Of Orbit
A European satellite will soon be falling to Earth, and no one knows quite where it will land. About 25 to 45 fragments of the one-ton spacecraft should survive all the way to the surface, with the largest pieces possibly weighting 200 pounds.

The satellites job was mapping Earths gravitational field in detail, but that gravity will become the crafts enemy sometime in the next few days. The spacecrafts destruction makes it one in a parade of satellites and other objects falling from the sky in so-called uncontrolled entries.

However, it is just one ton of about 100 tons of debris that will fall from the sky just this year, reports The New York Times. While scientists cant predict where the debris will land, they assure there are no known instances of injuries sustained by space debris.

Rune Flogerghagen, the mission manager for the European Space Agencys Gravity Field and Steady-State Ocean Circulation Explorer (GOCE), explained, Its rather hard to predict where the spacecraft will re-enter and impact. Concretely our best engineering prediction is now for a re-entry on Sunday, with a possibility for it slipping into early Monday.

The European satellite has been falling toward Earth since it ran out of propellant last month. It drops about 2.5 miles per day and still had 113 miles to go as of Wednesday. Space.com notes that this isnt the first time a falling spacecraft or satellite stirred up media attention and made the public nervous.

The 2011 re-entries of NASAs Upper Atmosphere Research Satellite (UARS) and the German Röntgensatellit ROSAT satellite caused concern, followed by Russias failed Phobos-Grunt mission to Mars the next year.

Several space groups will follow the GOCEs descent. The ESAs Space Debris Office will also issue re-entry predictions and risk assessments as the satellite continues to fall to Earth. It will update its Member States and relevant safety authorities.

Van FrontPage

Brokstukken van de Europese onderzoekssatelliet die zondagavond of -nacht in de dampkring terugkeert zullen waarschijnlijk in de oceaan of de poolgebieden vallen. Dat heeft het Europese ruimtevaartbureau ESA meegedeeld.

De GOCE-satelliet zal waarschijnlijk tussen zondag 19.30 uur en maandag 01.30 uur in de dampkring komen en grotendeels verbranden. Maar er zullen brokstukken overblijven die op aarde zullen vallen. Volgens ESA 'kan een terugkeer boven Europa met een zeer hoge waarschijnlijkheid worden uitgesloten'.

De aardobservatiesatelliet werd in 2009 gelanceerd.

UFO vliegt langs de ISS...

OH Nee wacht... het is... het is... het is een TOMAAT

Yes, this is a fresh tomato orbiting in space at 4.8 miles per second

quote:

Ground Control to Major Tom(ato)

No, this is not a photoshop. You are looking at a fresh tomato—a cosmomato? A tomatonaut?—floating in space, orbiting at 4.791 miles per second, 230 miles above your heads. Why the hell is there a tomato in space?

If you're a good spacenerd cadet, you know already that the only things orbiting at 4.791 miles per second, 230 miles above your heads, and capable of having a fresh tomato onboard could be a) the International Space Station or b) an alien spaceship full of sentient, warp-drive capable alien tomatoes getting ready to strike our planet for centuries of tomato sacrifices by humans.

Astronaut Koichi Wakata‏ has the answer: "One fresh tomato for dinner makes us happy in space. It came up with us on Soyuz TMA-11M two weeks ago." I wish I could have tomato salads in space too.

quote:

Op maandag 25 november 2013 20:27 schreef Sloggi het volgende:

[..]

Lijkt me nog best lastig eten met alle sappen die eruit komen.

Of je snijdt het in plakjes en verpakt het
voordat je de ruimte ingaat.
Of er word voor het eten een gaatje ingeprikt
zodat de spanning van de tomaat minder is
zodat ie niet spat

http://web.mit.edu/newsof(...)a-wormhole-1205.html

quote:

Op zaterdag 7 december 2013 16:24 schreef Parafernalia het volgende:
http://web.mit.edu/newsof(...)a-wormhole-1205.html

Copy/past er de volgende keer ook het verhaal erbij

Vraagje:
In het artikel drie-piepjonge-exoplaneten-direct-gefotografeerd staat vermeld dat telescopen erin geslaagd zijn om deze exoplaneten rechtstreeks te fotograferen op een afstand van 470 lichtjaar van de aarde.

Nu zijn er echter talrijke exoplanets ontdekt die vele malen dichterbij staan, en zelfs verschillende habitable exoplanets die om en nabij 20 tot 25 lichtjaar verwijderd zijn.

Ze staan dus veel dichterbij en omdat ze in de goldilock zone zitten zijn ze ook nog eens interessanter.
Waarom worden deze planeten dan niet gefotografeerd?
En zou het ook mogelijk zijn om met de huidige telescopen meer te zien dan slechts een stipje?

quote:

Hubble spots water spuring from Europa

Jupiter’s icy moon Europa, home to a probable buried ocean, just added another twist to its exotic cool. The Hubble Space Telescope has spotted possible plumes of water spraying from Europa’s south pole.

The jets resemble the giant icy geyser seen on Saturn’s moon Enceladus. Plumes on Europa could be even more exciting because they hint at the ability to tap a subsurface habitat that might even harbour extraterrestrial life.

“If this pans out, it’s potentially the biggest news in the outer Solar System since the discovery of the Enceladus plume,” says Robert Pappalardo, a planetary scientist at the Jet Propulsion Laboratory in Pasadena, California, who was not involved in the research.