Ons zoontje A. van 7 heeft het er moeilijk mee, is verdrietig en boos. Zijn vader heeft hem verteld dat hij elk weekend bij hem zal zijn en door de week bij mij. A. vind dat oneerlijk omdat hij vaker bij mij dan bij zijn vader zal zijn. Hij is vooral boos op mij en geeft mij de schuld, omdat ik meer dagen zal hebben.
Nu heeft hij ineens zijn vader op een gigantisch voetstuk gezet, begroet hem met luid gejuich, wil alleen bij hem zijn enz.
Vanmorgen in de auto naar school zei hij dat hij altijd van papa zal houden en dat dat nooit minder kan worden. "Mooi, dat is goed" dacht ik nog. Maar daar achteraan zei hij dat hij dat van mij niet zo zeker wist. Ik weet wel dat ik het moet relativeren en dat hij het uit boosheid zegt, maar jemig wat doet het pijn.
Hij worstelt met zijn gevoelens, hoe kan ik hem helpen? En hoe maak ik hem duidelijk dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat hij het misschien nodig heeft om iemand de schuld te geven...
Dus moet ik misschien een tijdje de schuld op me nemen, zodat hij de tijd krijgt het een beetje te verwerken?
En dan nog iets: vader gaat hier 150 km vandaan wonen... ik heb er dus een heel hard hoofd in dat hij zijn zoon elk weekend zal kunnen zien. Hij zegt zelf dat hij A. elke vrijdag of zaterdag wil komen ophalen en op zondag zal terugbrengen. Maar dat is toch niet realistisch? Dat is 600 km elk weekend! Dat wordt dus nog een teleurstelling voor A. want het wordt nog (veel) minder dan die 2 dagen per week.
Of denken jullie dat het wel haalbaar is?
Hoe helpen WIJ onze zoon er doorheen.
dus 800 km elk weekend.
Een steevast worden de kinderen op vrijdag gehaald en zondagavond/middag terug gebracht.
Dus ja het kan en als het in het geval van jouw ex niet lukt heeft dat niets met de afstand te maken maar meer met de welwillendheid van jouw ex.
Kwestie van willen inderdaad...quote:Op dinsdag 6 september 2011 11:55 schreef Rekkie het volgende:
Hier lukt iemand het die 200 km enkele reis moet maken.
dus 800 km elk weekend.
Een steevast worden de kinderen op vrijdag gehaald en zondagavond/middag terug gebracht.
Dus ja het kan en als het in het geval van jouw ex niet lukt heeft dat niets met de afstand te maken maar meer met de welwillendheid van jouw ex.
Ahhh, het vingerwijzen is reeds begonnen!quote:En hoe maak ik hem duidelijk dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?
Veel plezier met de scheiding verder afhandelen
Pcies, de vader moet net zo goed uitleg geven aan het kind.quote:
Ik vind de TT al fout.
Hoe helpen WIJ onze zoon er doorheen.
Je hebt wel gelijk, maar ik heb denk ik "ik" getypt omdat er gelijk al een enorme muur tussen ons is gekomen. Ik voel me hier al heel alleen in staan dus.quote:
Ik vind de TT al fout.
Hoe helpen WIJ onze zoon er doorheen.
Loop eens door haar PH heen... dit speelt al ruim drie jaar, geloof ik.quote:Op dinsdag 6 september 2011 12:07 schreef Ireyon het volgende:
Wat heb je allemaal gedaan om het huwelijk te redden? 'k Vind het in ieder geval idioot om te gaan scheiden met een zoon in zo'n kwetsbare levensfase en kan je uit ervaring vertellen dat, mocht het jouw schuld zijn, hij je dit nooit zal vergeven.
en echt al heel veel geprobeerd, dus het is de enige oplossing
maar hier ging de vraag niet over...
Dat je zoontje zich op jou afreageerd, is te begrijpen. Het is nog heel erg pril. Mijn advies neem contact op met een mediator en evt. een psycholoog voor je zoontje. Het is niet niks om te behappen voor zo'n kleintje. Want dat is hij nog...klein!
En verder wens ik jullie heel veel sterkte met het verwerken van deze situatie. Je haalt het leven van je zoontje volledig overhoop. Alle stabiliteit is voor zijn gevoel weg. Hij weet niet waar hij aan toe is. Geef hem de kans om met goede begeleiding een weg in deze situatie te vinden.
Jullie gaan uit elkaar als man en vrouw maar blijven voorlopig aan elkaar gebonden omdat jullie samen vader en moeder zijn van een zevenjarige. Houd dat ten alle tijden voor ogen. Wat jullie ook van elkaar denken, hij mag hier niet meer pijn van hebben dan strikt noodzakelijk is. Maar als ik zo tussen de regels doorlees is dat ook precies wat jij voor ogen hebt, ookal zal het jou regelmatig veel pijn doen als hij zich op jou afreageert. Nogmaal sterkte.
Uit dit topic:quote:Ons zoontje A. van 7 heeft het er moeilijk mee,
to divorce or not to divorce
Hoe kan dat kind op 30 september 2009 6 jaar zijn en op 6 september 2011 7 jaar zijn??quote:De oplossing lijkt dan simpel: scheiden dus... maar we hebben een kind van 6.
Jarig zijn tussen 6 en 30 september...quote:Op dinsdag 6 september 2011 12:11 schreef vosss het volgende:
[..]
Uit dit topic:
to divorce or not to divorce
[..]
Hoe kan dat kind op 30 september 2009 6 jaar zijn en op 6 september 2011 7 jaar zijn??
Jullie helpen hem in ieder geval niet door elkaar de schuld te gaan geven in zijn bijzijn.quote:Op dinsdag 6 september 2011 11:51 schreef Sandrasan het volgende:
En hoe maak ik hem duidelijk dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?
O en waar je hem het meest mee helpt: zorgen dat je op een normale manier met je ex om blijft gaan.
Nee bij elkaar blijven voor je kind, daar word het zeker wel gelukkiger van.. Echt dit soort opmerkingen zijn zum kotsen, scheiden doe je niet voor je plezier en omdat je kind pijn wilt doen. Maar bij elkaar blijven daar word je kind echt niet gelukkiger van, hoe denk je dat dat is, dat kinderen dagelijks geconfronteerd worden met ouders die elkaar amper een blik waardig gunnen of waar geen liefde meer van afstraalt, dat is net zo slecht voor je kind..quote:
Wat heb je allemaal gedaan om het huwelijk te redden? 'k Vind het in ieder geval idioot om te gaan scheiden met een zoon in zo'n kwetsbare levensfase en kan je uit ervaring vertellen dat, mocht het jouw schuld zijn, hij je dit nooit zal vergeven.
@TS Ik heb helaas geen goede tips. Jammer dat je het gevoel hebt er alleen voor te staan, ik zou het wel bespreekbaar maken met je ex dat er wel samen gekeken word naar een oplossing. Sterkte met dit alles
Dit, niets meer aan toe te voegen.quote:
[..]
Nee bij elkaar blijven voor je kind, daar word het zeker wel gelukkiger van.. Echt dit soort opmerkingen zijn zum kotsen, scheiden doe je niet voor je plezier en omdat je kind pijn wilt doen. Maar bij elkaar blijven daar word je kind echt niet gelukkiger van, hoe denk je dat dat is, dat kinderen dagelijks geconfronteerd worden met ouders die elkaar amper een blik waardig gunnen of waar geen liefde meer van afstraalt, dat is net zo slecht voor je kind..
@TS Ik heb helaas geen goede tips. Jammer dat je het gevoel hebt er alleen voor te staan, ik zou het wel bespreekbaar maken met je ex dat er wel samen gekeken word naar een oplossing. Sterkte met dit alles
Dit. Ga aub in discussie als de kinderen niet in de buurt zijn... En nog een goede tip voor wat later: Mijn dochter (5) wilde nooit met mij mee. Ze gaan proberen de "missende" partner te vervangen.quote:Op dinsdag 6 september 2011 12:13 schreef kwiwi het volgende:
[..]
Jullie helpen hem in ieder geval niet door elkaar de schuld te gaan geven in zijn bijzijn.
O en waar je hem het meest mee helpt: zorgen dat je op een normale manier met je ex om blijft gaan.
Maak het ook duidelijk dat je hem "niet mist" als hij weggaat, omdat je je eigen dingen doet. Het is een zware tijd voor elke partij. Wees ook heel duidelijk naar je kind toe. Het zal proberen de schuld naar zich toe te trekken.
[ Bericht 5% gewijzigd door Merlijn op 06-09-2011 12:24:12 ]
Ga er maar vanuit dat je zoon het lelijkst doet tegen degene waarvan hij het zekerst is van de liefde, jij bent immers ook niet degene die weggaat, en al helemaal niet degene die 150 km (!!!) verderop gaat wonen.
Niet lelijk doen over papa, ook niet roepen dat het papa z'n eigen keuze is zo ver weg te gaan wonen, terwijl hij bij wijze van spreken ook om de hoek zou kunnen gaan wonen, en een normaal co-ouderschap zou kunnen hebben.
Die conclusie trekt hij uiteindelijk zelf wel, het kan en zal een tijdje duren, maar uiteindelijk realiseert hij zich dat, en hij zal zich ook realiseren dat jij papa nooit hebt zwartgemaakt.
Ik snap trouwens niet dat jij je druk maakt dat je (ex-)man straks 600 km in een weekend moet gaan reizen, dat is jouw probleem niet, daarbij is het zijn keuze.
Als je 150 km enkele reis te ver zou vinden voor je zoon dan zou ik nog begrijpen dat je je er druk om maakt, al moet je (ex-)man 1000 km op een dag reizen, het is jouw probleem niet.
Het gaat er niet om dat het zijn probleem is, zij vreest alleen dat hij het niet waar kan gaan maken, en haar zoontje dus (telkens) teleurgesteld wordt als papa niet elk weekend komt. Dat hij (de ex) uren in de auto moet zitten, zal haar verder niet zo veel uitmaken.quote:
Sterkte met de situatie.
Ga er maar vanuit dat je zoon het lelijkst doet tegen degene waarvan hij het zekerst is van de liefde, jij bent immers ook niet degene die weggaat, en al helemaal niet degene die 150 km (!!!) verderop gaat wonen.
Niet lelijk doen over papa, ook niet roepen dat het papa z'n eigen keuze is zo ver weg te gaan wonen, terwijl hij bij wijze van spreken ook om de hoek zou kunnen gaan wonen, en een normaal co-ouderschap zou kunnen hebben.
Die conclusie trekt hij uiteindelijk zelf wel, het kan en zal een tijdje duren, maar uiteindelijk realiseert hij zich dat, en hij zal zich ook realiseren dat jij papa nooit hebt zwartgemaakt.
Ik snap trouwens niet dat jij je druk maakt dat je (ex-)man straks 600 km in een weekend moet gaan reizen, dat is jouw probleem niet, daarbij is het zijn keuze.
Als je 150 km enkele reis te ver zou vinden voor je zoon dan zou ik nog begrijpen dat je je er druk om maakt, al moet je (ex-)man 1000 km op een dag reizen, het is jouw probleem niet.
Overigens: van een vriendin weet ik dat de ex-man door de rechter verplicht is om in de buurt te blijven wonen vanwege het co-ouderschap. Geldt dat hier niet?
hij heeft niks te klagen.
Het boeit niet of jíj er gelukkiger van wordt, je zit met een kind dat volop aan het opgroeien is en behoefte heeft aan zekerheid en stabiliteit in z'n leven. En nee, misschien wordt-ie het kind er ook niet gelukkiger van, maar wat is het alternatief? Wekelijks heen-en-weer gesleurd worden tussen pap en mam, in het weekend niet met vriendjes van school kunnen spelen, dat is leuk.quote:
[..]
Nee bij elkaar blijven voor je kind, daar word het zeker wel gelukkiger van.. Echt dit soort opmerkingen zijn zum kotsen, scheiden doe je niet voor je plezier en omdat je kind pijn wilt doen. Maar bij elkaar blijven daar word je kind echt niet gelukkiger van, hoe denk je dat dat is, dat kinderen dagelijks geconfronteerd worden met ouders die elkaar amper een blik waardig gunnen of waar geen liefde meer van afstraalt, dat is net zo slecht voor je kind..
Verder mag je het gerust zum kosten vinden maar ik spreek gewoon als jongen wiens ouders gingen scheiden toen-tie 7 jaar oud was en 14 jaar later nog steeds z'n moeder niet aardig vindt. Heel mijn jeugd en opvoeding is een puinhoop geweest omdat mijn moeder niet het geduld en de wil had om aan hun huwelijk te werken.
Dus ik geef TS alsnog advies en ze kijkt maar wat ze ermee doet:
- Als er een andere man komt, waar je beter even mee wacht, denk dan niet dat hij ooit papa #2 wordt.
- Denk niet dat je zoontje je aardiger gaat vinden als de sinterklaascadeautjes duurder zijn dan die van papa.
- Je zoontje gaat niet liever met jou mee naar een verjaardag/feestje/dierentuin wanneer hij bij z'n vader hoort te zijn.
@Chacama, kwiwi, Merlijn en Leandra: bedankt voor de tips.
Dat reizen is inderdaad niet mijn probleem, maar wel als het blijkt niet te lukken en ik een teleurgesteld jongetje hier heb die niet opgehaald is. Of die knetter wordt van het zo lang in de auto zitten steeds.
Zo ver zijn we nog niet, vrijdag pas definitief besloten uit elkaar te gaan... Wist niet eens dat een rechter dat kan verplichten!quote:
[..]
Overigens: van een vriendin weet ik dat de ex-man door de rechter verplicht is om in de buurt te blijven wonen vanwege het co-ouderschap. Geldt dat hier niet?
Zolang zijn moeder bij het ophalen/wegbrengen maar geen enkele reden geeft waarom papa de boel zou gaan vermijden.
Het is heel vervelend dat je (ex-)man de keuze heeft gemaakt zo ver weg te gaan wonen, maar uiteindelijk zal hij de gevolgen van die keuze op z'n bord krijgen, hoewel de kans groot is dat jij het van je zoon voor je kiezen krijgt tot hij bij het "uiteindelijk" moment gekomen is, maar ik denk dat dat vooral is omdat hij niet aan jouw liefde voor hem hoeft te twijfelen.
Ik hoop dat ik mijn zoon op een gegeven moment duidelijk kan maken dat we er echt alles aan gedaan hebben en dat dit echt de enige uitweg was. Ik moet er niet aan denken dat hij me dit jarenlang blijft verwijten.
Ik neem je adviezen mee.
En wie zegt dat jouw moeder nooit geprobeerd heeft er iets van te maken.. Sorry hoor maar ik heb vaak genoeg om mij heen gezien dat de ouders bij elkaar bleven en dat dit echt niet ten goede kwam voor de kinderen, een van mijn vriendinnetjes dacht dat het haar schuld was dat haar ouders telkens ruzie maakte. Scheiden is niet wat je zomaar eens bedenkt te doen, je doet net of er niet over nagedacht is, dit is niet zomaar een beslissing die gemaakt is, als je TS haar ander topic eens doorleest snap je dat dit dus al langer dan 3jr sleept. Soms is de koek gewoon op en dan is het echt niet beter om voor het kind bij elkaar te blijven.quote:
[..]
Het boeit niet of jíj er gelukkiger van wordt, je zit met een kind dat volop aan het opgroeien is en behoefte heeft aan zekerheid en stabiliteit in z'n leven. En nee, misschien wordt-ie het kind er ook niet gelukkiger van, maar wat is het alternatief? Wekelijks heen-en-weer gesleurd worden tussen pap en mam, in het weekend niet met vriendjes van school kunnen spelen, dat is leuk.
Verder mag je het gerust zum kosten vinden maar ik spreek gewoon als jongen wiens ouders gingen scheiden toen-tie 7 jaar oud was en 14 jaar later nog steeds z'n moeder niet aardig vindt. Heel mijn jeugd en opvoeding is een puinhoop geweest omdat mijn moeder niet het geduld en de wil had om aan hun huwelijk te werken.
Dus ik geef TS alsnog advies en ze kijkt maar wat ze ermee doet:
- Als er een andere man komt, waar je beter even mee wacht, denk dan niet dat hij ooit papa #2 wordt.
- Denk niet dat je zoontje je aardiger gaat vinden als de sinterklaascadeautjes duurder zijn dan die van papa.
- Je zoontje gaat niet liever met jou mee naar een verjaardag/feestje/dierentuin wanneer hij bij z'n vader hoort te zijn.
Ik vind het jammer om te lezen dat jij je moeder de schuld geeft, in een huwelijk ben je met z'n 2 hoor jouw vader is net zo goed schuld aan het geheel..
En ieder kind beleeft een scheiding anders.. Ti's alleen maar te hopen dat ze er het beste van maken en tot goede afspraken kunnen komen
Jij weet kennelijk precies dat het de "schuld" van je moeder is dat het huwelijk van je ouders niet gered is, in het geval van TS is ze al meer dan 3 jaar aan het proberen haar huwelijk te redden, en nu dat toch echt niet blijkt te werken besluit haar (ex-)man ook nog eens 150 km verderop te gaan wonen.quote:
[..]
Het boeit niet of jíj er gelukkiger van wordt, je zit met een kind dat volop aan het opgroeien is en behoefte heeft aan zekerheid en stabiliteit in z'n leven. En nee, misschien wordt-ie het kind er ook niet gelukkiger van, maar wat is het alternatief? Wekelijks heen-en-weer gesleurd worden tussen pap en mam, in het weekend niet met vriendjes van school kunnen spelen, dat is leuk.
Verder mag je het gerust zum kosten vinden maar ik spreek gewoon als jongen wiens ouders gingen scheiden toen-tie 7 jaar oud was en 14 jaar later nog steeds z'n moeder niet aardig vindt. Heel mijn jeugd en opvoeding is een puinhoop geweest omdat mijn moeder niet het geduld en de wil had om aan hun huwelijk te werken.
Dus ik geef TS alsnog advies en ze kijkt maar wat ze ermee doet:
- Als er een andere man komt, waar je beter even mee wacht, denk dan niet dat hij ooit papa #2 wordt.
- Denk niet dat je zoontje je aardiger gaat vinden als de sinterklaascadeautjes duurder zijn dan die van papa.
- Je zoontje gaat niet liever met jou mee naar een verjaardag/feestje/dierentuin wanneer hij bij z'n vader hoort te zijn.
Ik snap best dat er ouders zijn die maar uit elkaar gaan omdat het even moeilijk lijkt te worden, maar er zijn ook huwelijken die gewoon echt niet werken, en waar iedereen, inclusief de kinderen, alleen maar ongelukkiger van wordt. Als het zo'n huwelijk is, dat zelfs met jaren intensief proberen niet gered kan worden, dan is het voor niemand beter als het blijft voortbestaan.
Ongeacht de situatie van jouw ouders.
Het is in elke situatie weer anders, maar het is in ieder geval niet per definitie zo dat bij elkaar blijven altijd beter is voor het kind. Er zijn ook genoeg kinderen met de ervaring dat gescheiden ouders beter was dan ruziënde ouders.quote:
[..]
Het boeit niet of jíj er gelukkiger van wordt, je zit met een kind dat volop aan het opgroeien is en behoefte heeft aan zekerheid en stabiliteit in z'n leven. En nee, misschien wordt-ie het kind er ook niet gelukkiger van, maar wat is het alternatief? Wekelijks heen-en-weer gesleurd worden tussen pap en mam, in het weekend niet met vriendjes van school kunnen spelen, dat is leuk.
Verder mag je het gerust zum kosten vinden maar ik spreek gewoon als jongen wiens ouders gingen scheiden toen-tie 7 jaar oud was en 14 jaar later nog steeds z'n moeder niet aardig vindt. Heel mijn jeugd en opvoeding is een puinhoop geweest omdat mijn moeder niet het geduld en de wil had om aan hun huwelijk te werken.
Dit is het allerbelangrijkste inderdaadquote:Op dinsdag 6 september 2011 12:44 schreef Filatelistfetisjist het volgende:
Zodra er weer regelmaat en zekerheid in zijn leven is en jullie blijven normaal en aardig tegenover elkaar, zodat hij geen loyaliteitsconflict ervaart, denk ik dat hij er vrij snel aan zal wennen.
Zet hem er niet tussenin.Ik was zelf zo'n kind! Jarenlang hadden ze de ene knallende ruzie na de andere, met daartussen meestal een toestand van koude oorlog. Meerdere keren besloten ze uit elkaar te gaan en kwamen ze de volgende dag weer vertellen dat ze het hadden goedgemaakt en toch bij elkaar bleven. En dan dacht ik: shit nee he.quote:
[..]
Er zijn ook genoeg kinderen met de ervaring dat gescheiden ouders beter was dan ruziënde ouders.
Uiteindelijk gingen ze pas uit elkaar toen ik 18 was... Veel te laat wat mij betreft
Dat heb ik vrij simpel geconcludeerd door m'n vader, naast z'n drukke baan als chauffeur, jarenlang te zien zwoegen in huis terwijl mam 24/7 in de bank ATWT lag te kijken. Uit het eerdere topic haal ik dat TS degene is die wilde scheiden waardoor ze al een 'achterstand' heeft, als ze de jaren daarna wel (zichtbaar) moeite heeft gedaan dan is het slechts een kwestie van tijd voordat 't zoontje dat beseft en komt 't allemaal wel goed (al blijven die 3 adviezen iets om rekening mee te houden).quote:
[..]
En wie zegt dat jouw moeder nooit geprobeerd heeft er iets van te maken..
[..]
Ik vind het jammer om te lezen dat jij je moeder de schuld geeft, in een huwelijk ben je met z'n 2 hoor jouw vader is net zo goed schuld aan het geheel..
Hoe dan ook lijkt 'mama heeft meer dagen' mij niet de belangrijkste reden te zijn dat zoontje A. zulke dingen zegt. Ik kan slechts op basis van eigen ervaring gokken wat het dan wel is, maar misschien is het niet zo'n gek idee om het zoontje A. zelf eens te vragen?
Ik zie het probleem niet dat hij 150km verderop gaat wonen, zal hij vast een reden voor hebben, alhoewel het makkelijker zal zijn als hij dichterbij zou wonen. Ti's zijn goed recht daar te willen wonen waar hij wilt..quote:
Ach, als ik hoor hoe de vader in kwestie hier al verweten wordt dat hij 150km verderop gaat wonen, dan zal je de discussie over moeders aandeel in deze scheiding niet gaan winnen Ireyon.
@lreyon ik vind het echt vervelend voor je dat je de scheiding van je ouders zo ervaren hebt. Tja dat jouw moeder 24/7 op de bank lag of jij dat zo ervaarde hoeft het niet zo te zijn dat zij de enige is die schuld heeft aan alles, wat ik al eerder zei in een huwelijk ben je met z'n 2en en daar moet je beide voor vechten, schijnbaar heeft jouw moeder dat opgeven, dan houdt het toch echt op, als je beide niet aan je huwelijk blijft werken kun je beter uit elkaar gaan dan heeft bij elkaar blijven toch echt geen meerwaarde voor alle partijen niet. Wat ik eerder al schreef opgroeien in een liefdeloos huis is ook niet alles en daar kan een kind aan het einde van de rit ook last van hebben.. Eigenlijk is voor beide wel wat te zeggen, bij elkaar blijven voor de kinderen is niet goed maar uit elkaar gaan ook niet, welke beslissing je dan ook als (ex)partners neemt je moet er dan proberen het beste van te maken en alles overige beslissing altijd het belang van je kind voorop stellen
Ik denk dat het belangrijkste dat de ouders (binnenkort ex-partners, maar nog steeds ouders van dit kind) in het oog moeten houden, is dat het voor het kind van geen enkele belang is wie er waaraan nou het meeste schuld heeft. Als een relatie niet meer werkt, is dat in veruit de meeste gevallen iets waar beide partners debet aan zijn. Misschien de een wat meer aan het ene puntje dat niet werkte en de ander aan een ander punt, maar samen gaat het niet meer.quote:
Ach, als ik hoor hoe de vader in kwestie hier al verweten wordt dat hij 150km verderop gaat wonen, dan zal je de discussie over moeders aandeel in deze scheiding niet gaan winnen Ireyon.
Als ze samen zijn en het kind kan hen onmogelijk horen of zien (en dat is dus niet als hij in bed ligt boven) kunnen ze elkaar schreeuwend vertellen wat ze van de ander vinden en wiens schuld alles is, maar voor dit kind moeten ze samen nog zorgen. Bovendien is de schuldvraag gewoon niet relevant. Als het gevoel weg is, is dat iemands schuld? Is dat niet genoeg gevoed door de partner, of is het niet gekoesterd door degene wiens gevoel weg is? En is dat echt van belang, als het om het belang van het kind gaat?
De reden dat ik toen wou scheiden is dat ik zag dat het niet meer ging en dat er maar geen echte verbetering kwam ondanks goede pogingen van beide kanten. Hij heeft me toen uiteindelijk overgehaald toch verder te gaan. Maar nu is hij het met me eens, hoewel ik de eerste stap heb gezet. We zijn hier beide even verantwoordelijk.quote:
[..]
Uit het eerdere topic haal ik dat TS degene is die wilde scheiden waardoor ze al een 'achterstand' heeft, als ze de jaren daarna wel (zichtbaar) moeite heeft gedaan dan is het slechts een kwestie van tijd voordat 't zoontje dat beseft en komt 't allemaal wel goed (al blijven die 3 adviezen iets om rekening mee te houden).
Ik heb het hem inderdaad gevraagd en verder dan deze uitleg komt hij niet. Ligt misschien aan de logica van een 7 jarige, of misschien omdat hij de echte reden nog niet weet te verwoorden.quote:Hoe dan ook lijkt 'mama heeft meer dagen' mij niet de belangrijkste reden te zijn dat zoontje A. zulke dingen zegt. Ik kan slechts op basis van eigen ervaring gokken wat het dan wel is, maar misschien is het niet zo'n gek idee om het zoontje A. zelf eens te vragen?
Precies. Mijn moeder is ook 'voor mij' bij m'n vader gebleven. Met de argumenten die Ireyon beschrijft. Het was de domste beslissing die ze ooit heeft genomen. Niet elke situatie is hetzelfde, Ireyon. En bedenk goed dat je je alleen maar voor kunt stellen hoe het andere scenario was geweest.quote:
[..]
Het is in elke situatie weer anders, maar het is in ieder geval niet per definitie zo dat bij elkaar blijven altijd beter is voor het kind. Er zijn ook genoeg kinderen met de ervaring dat gescheiden ouders beter was dan ruziënde ouders.
Inderdaad!quote:
Als ik als kind van gescheiden ouders mijn input mag geven; wat de ouders doen en hoe ze met elkaar omgaan na de scheiding vond ik vele malen belangrijker dan het feit dat ze wel/niet gescheiden waren. Of kort door de bocht gezegd: liever gescheiden terwijl de ouders goed met elkaar omgaan, dan bij elkaar maar continu ruzie.
En nooit, maar dan ook nooit, de andere ouder uitspelen over de rug van het kind.
Maar het is allemaal nog zo vers.... succes de komende tijd.
En hoe moeilijk het ook is (en dat is het soms), praat niet over de rompslomp en ellendige dingen enzo waar hij bij is, behandel je ex met respect.
Dit iddquote:
Als ik als kind van gescheiden ouders mijn input mag geven; wat de ouders doen en hoe ze met elkaar omgaan na de scheiding vond ik vele malen belangrijker dan het feit dat ze wel/niet gescheiden waren. Of kort door de bocht gezegd: liever gescheiden terwijl de ouders goed met elkaar omgaan, dan bij elkaar maar continu ruzie.
Wat ik een beetje mis in het verhaal, is WAAROM de man in kwestie zo ver weg gaat wonen? En ik vind dat je je heel negatief uitlaat over hem TS, als je er al meteen van uitgaat dat ie zn kind wel niet alle weekenden op zal komen halen
Waarom spreek je niet af dat jullie ieder een deel doen? Dus heen haalt hij het kind en terug haal jij het kind bijvoorbeeld?
TS zei dat het pas sinds vrijdag besloten is dat ze gaan scheiden en is nu dus vast nog niet helemaal objectief.quote:
En ik vind dat je je heel negatief uitlaat over hem TS, als je er al meteen van uitgaat dat ie zn kind wel niet alle weekenden op zal komen halen
Prima, maar het verbaast mij niet als mede door zo'n negatieve houding een kind het idee krijgt dat het de schuld van die ouder isquote:Op zaterdag 10 september 2011 12:50 schreef MisterSqueaky het volgende:
[..]
TS zei dat het pas sinds vrijdag besloten is dat ze gaan scheiden en is nu dus vast nog niet helemaal objectief.
Misschien wel omdat de vader in kwestie geen andere keuze heeft?quote:
[..]
Dit idd
Wat ik een beetje mis in het verhaal, is WAAROM de man in kwestie zo ver weg gaat wonen? En ik vind dat je je heel negatief uitlaat over hem TS, als je er al meteen van uitgaat dat ie zn kind wel niet alle weekenden op zal komen halen
Waarom spreek je niet af dat jullie ieder een deel doen? Dus heen haalt hij het kind en terug haal jij het kind bijvoorbeeld?
Ja, dat kan ik me goed voorstellen, ik snap daarom niet dat er meteen veroordelend over gedaan wordt, dat hij dat doet. Er wordt immers nergens gezegd waarom hij niet dichter bij gaat wonen.quote:
[..]
Misschien wel omdat de vader in kwestie geen andere keuze heeft?
Ik wel, maar dat is puur persoonlijke ervaringquote:
[..]
Ja, dat kan ik me goed voorstellen, ik snap daarom niet dat er meteen veroordelend over gedaan wordt, dat hij dat doet. Er wordt immers nergens gezegd waarom hij niet dichter bij gaat wonen.
Jij snapt waarom er meteen veroordelend gedaan wordt? Ik niet, ik vind dat elk verhaal 2 kanten heeft.quote:
[..]
Ik wel, maar dat is puur persoonlijke ervaring
En ik spreek ook uit ervaring
Nouja, het is niet zozeer dat ik het snap, want ik snap het niet, maar ik weet dat het wel vaak zo isquote:
[..]
Jij snapt waarom er meteen veroordelend gedaan wordt? Ik niet, ik vind dat elk verhaal 2 kanten heeft.
En ik spreek ook uit ervaring
Ondanks dat mensen niet alle kanten van het verhaal weten Ik zeg dat ik het niet snap, en jij zegt "ik wel"quote:
[..]
Nouja, het is niet zozeer dat ik het snap, want ik snap het niet, maar ik weet dat het wel vaak zo is
Dat impliceert m.i. dat jij het wel snapt.Maar dat heeft niks met dit topic te maken, ik wacht liever de reactie van ts af
Nou, daar heeft de kleine toch ook volledig gelijk in? Mama kríjgt ook meer dagen! En het is maar de vraag of papa dat ook zo heeft gewild.
Daarnaast: oh, dus papa krijgt het kind én maar 2 dagen per week, én moet hem ook zelf komen halen en brengen? Waarom breng je hem zelf niet om de week?
Ook vraag ik me ten zeerste af of het hier om je zoontje gaat of om jou. Ik gok het laatste, want dat je zoontje liever bij papa is lijkt totaal niet relevant te zijn voor je?
Maar papa heeft het natuurlijk weer gedaan, ik snap het al.
Dan hoop ik dat TS anders in elkaar zit dan een oud collega van mijquote:
[..]
Dit idd
Wat ik een beetje mis in het verhaal, is WAAROM de man in kwestie zo ver weg gaat wonen? En ik vind dat je je heel negatief uitlaat over hem TS, als je er al meteen van uitgaat dat ie zn kind wel niet alle weekenden op zal komen halen
Waarom spreek je niet af dat jullie ieder een deel doen? Dus heen haalt hij het kind en terug haal jij het kind bijvoorbeeld?
Die ging scheiden en ging verhuizen naar de andere kant van het land en nam de kinderen mee. Als de vader de kinderen wilde zien dan moest hij ze maar komen halen en brengen, want hij wil ze toch zien Zoals je kan lezen is dat idd precies de insteek van TS, volgens mij gaat ze hem laten rijdenquote:
[..]
Dan hoop ik dat TS anders in elkaar zit dan een oud collega van mij
Ik wacht wel af tot de ts terug is
Dat zei je net ook al, maar ondertussen heb je wel je commentaar klaar liggenquote:
Jaaaaaaaaaaaaaa, laten we met zijn allen gaan raden hoe het zit
Ik wacht wel af tot de ts terug is
Nee hoor, ik laat weten wat ik er in denk te lezen en vraag om ophelderingquote:
[..]
Dat zei je net ook al, maar ondertussen heb je wel je commentaar klaar liggen
zou dat liggen aan het van dichtbij meegemaakt hebben en 'dus' gemakkelijker doen, of omdat ze in een zelfde soort relatie terecht komen die niet werkt?quote:
Tja, dat hoor je vaker, kinderen van gescheiden ouders die zelf ook scheiden. Helaas.
ik ben ook met kinderen verhuisd en de afspraak was dat hij ze eens in de 4 wk kwam halen en dat ik ze eens in de 4 wk zou brengen. En in de vakanties dat ze bij hem zouden zijn ook half om half zeg maar.quote:
[..]
Dan hoop ik dat TS anders in elkaar zit dan een oud collega van mij
Hij is 2x geweest en wilde toen niet meer, dus nu ga ik eens in de 4 wk en ga ik alle vakanties. Het ging me wat te ver om elke keer te gaan rijden.
Ik ga meestal met de trein, das een uur langer dan met de auto
Ik denk dat je als je zoon niet meer zo boos is, best wat meer uitleg kan geven over het hoe en waarom. Natuurlijk kun je gewoon vragen hoe het was bij papa en hem enthousiast laten zijn.
Veel sterkte. (mijn dochter kreeg voor het eerst in héél lange tijd weer eens de slappe lach toen we 2 wk in ons nieuwe huisje zaten
)Ja maar dit is een andere situatie. Hij gaat verhuizen, niet zij. In dit geval verhuist hij verder weg van zijn kinderen wat de reden daar ook voor mag zijn. In het voorbeeld van Oognip verhuisden vrouw en kinderen juist en moest de man zich maar zien te redden.quote:
[..]
Zoals je kan lezen is dat idd precies de insteek van TS, volgens mij gaat ze hem laten rijden
Hoewel het mij ook in het belang van het kind lijkt dat hij zijn vader vaak genoeg ziet en dat ts daar dan ook aan mee kan werken om dit te bevorderen.
nou ja, daarom wilde ik ook weten waarom hij daar heen gaatquote:
[..]
Ja maar dit is een andere situatie. Hij gaat verhuizen, niet zij. In dit geval verhuist hij verder weg van zijn kinderen wat de reden daar ook voor mag zijn. In het voorbeeld van Oognip verhuisden vrouw en kinderen juist en moest de man zich maar zien te redden.
Hoewel het mij ook in het belang van het kind lijkt dat hij zijn vader vaak genoeg ziet en dat ts daar dan ook aan mee kan werken om dit te bevorderen.
als dat de enige plek is waar hij een huis kan krijgen snap ik het al meer en idd, je helpt een kind vooral door m contact met beide ouders te laten hebben mi
Hij heeft zijn voornemen om heen en weer te rijden trouwens al teruggedraait naar 2 weekenden per maand...
En ik wil heus wel af en toe heen en weer rijden, maar ik baal ervan als ik heel vaak moet opdraaien voor zijn keuze om hier zo ver vandaan te gaan wonen. Bovendien heb ik gewoon een hekel aan lange auto ritten. Hoe we dit dus precies gaan regelen is nog niet duidelijk.
Zoon is gelukkig niet meer boos op me. Hij had mij die avond even met stemverheffing horen praten en had daar aan geconcludeerd dat het hele gebeuren mij schuld was. De beslissing uit elkaar te gaan viel overigens pas veeel later die avond, hij heeft daar verder niks van gehoord. Ik heb hem kunnen uitleggen dat het besluit van ons beide komt en is hij niet boos meer.
Goede vraag. Ik denk niet dat ik deze beslissing makkelijk heb genomen, we zijn al jaren met grote ups en downs (vooral downs) ons best aan het doen... maar misschien toch makkelijker dan anderen wiens ouders wel voor eeuwig bij elkaar bleven.quote:Op zaterdag 10 september 2011 15:05 schreef JaniesBrownie het volgende:
[..]
zou dat liggen aan het van dichtbij meegemaakt hebben en 'dus' gemakkelijker doen, of omdat ze in een zelfde soort relatie terecht komen die niet werkt?
Tweede mogelijkheid, is ook heel plausibel, dat ik in een relatie terecht ben gekomen die niet werkt omdat dat mijn voorbeeld was toen ik opgroeide.
Wie het weet mag het zeggen.
In ieder geval is het zaak lering hieruit te trekken zodat ik in de toekomst niet weer in een relatie kom die niet werkt. Maar ja de mens schijnt nogal traag van begrip te zijn met dit soort dingen
sterkte en succes!
Ik had er inderdaad ook wel al aan gedacht om tot halverwege te rijden en dan overstappen.
Volgens mij hebben ze in de scheidingspapieren een clausule op laten nemen over de afstand. Als zij buiten een bepaald aantal kilometers zou gaan wonen zou dochter bij vader gaan wonen en dan een keer per 2 weken bij moeder
Dit vind ik een beetje een rare uitspraak. Als je man helemaal geen vrienden heeft in de plaats waar hij nu woont, dan is het toch heel logisch dat hij verhuisd naar een plek waar hij wel vrienden heeft wonen? Moet hij dan in dezelfde plek als zijn zoon blijven wonen puur voor hem en op de dagen dat hij zijn zoon niet ziet ongelukkig zitten zijn? Ik vind dat je sommige dingen voor elkaar over moet hebben, gescheiden of niet.quote:
De reden dat ex zo ver weg gaat wonen is dat hij terug wil naar waar hij woonde voordat we gingen trouwen, omdat hij daar een aantal vrienden heeft. Waar we nu wonen heeft hij nooit vrienden gemaakt. Hij heeft dus echt wel de keus!
Hij heeft zijn voornemen om heen en weer te rijden trouwens al teruggedraait naar 2 weekenden per maand...
En ik wil heus wel af en toe heen en weer rijden, maar ik baal ervan als ik heel vaak moet opdraaien voor zijn keuze om hier zo ver vandaan te gaan wonen. Bovendien heb ik gewoon een hekel aan lange auto ritten. Hoe we dit dus precies gaan regelen is nog niet duidelijk.
Je vindt het toch ook wel belangrijk dat je zoon zijn vader blijft zien? Waarom dan geen moeite doen puur voor je zoon?
Ik vind het gewoon een klote situatie.
[ Bericht 0% gewijzigd door Sandrasan op 10-09-2011 21:00:22 (stomme kofschip) ]
Immers, vader kiest toch om hem niet op te komen halen? Dat de enige die daar de dupe van is de kleine jongen is, lijkt er niet toe te doen.
. Trouw niet of scheid niet. Simpel. Dat je kind je nu met je neus op de feiten drukt is alleen maar goed voor jouw reality check, verdomme. Besef wat je hem aandoet hey, gek.alsof je dat.van te voren aan kan zien komen...quote:Op zaterdag 10 september 2011 21:12 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Mensen die gaan trouwen en daarna gaan scheiden
Wat een onzin reactie zeg!!
quote:
[..]
alsof je dat.van te voren aan kan zien komen...
Wat een onzin reactie zeg!!
Sluit dan lekker een samenlevingscontract of weet ik veel als je zonodig een formele band wilt, trouw niet zomaar omdat het een kinderdroom o.i.d. is van je om daarna te scheiden als er je kinderen hebt gekregen. Dat is toch geen leven voor een jong kind, papa en mama gaan uit elkaar? Ik kan me daar zeker over opwindenquote:De laatste cijfers over echtscheiding van het CBS gaan over 2009 en zijn als volgt:
Aantal echtscheidingen: 30.779
Echtscheidingen per 1.000 inwoners: 1,86
Echtscheidingen per 1.000 echtparen: 8,9
Gemiddelde huwelijksduur: 14,3 jaar
Totaal echtscheidingspercentage: 34,3 %.
Gemiddelde leeftijd mannen: 45,2 jaar
Gemiddelde leeftijd vrouwen: 42,2 jaar
.Had m'n nog post geëdit en er 'als je kinderen hebt gekregen' bijgezet. Het zijn eigenlijk 2 ergenissen, mensen die trouwen als een avontuur zien ofzo (waar sláát het op, eigenlijk zou men van tevoren een geschiktheidsbewijs ofzo moeten krijgenquote:
Alsof het anders voor het kind is als je uit elkaar gaat als je een samenlevingscontract hebt?
), en mensen die hun verantwoordelijkheden niet nemen en na een scheiding (in de letterlijke zin van het woord) hun kind in een abnormale, bijna bizarre situatie achterlaten.Zelfs niet getrouwd zijn en uit elkaar gaan is toch ook hetzelfde (als er kinderen zijn).
Maar ik denk dat ruffrider wat persoonlijke issues heeft die geventileerd moesten worden
Dan nog slaat de opmerking nergens op.quote:
[..]
Had m'n nog post geëdit en er 'als je kinderen hebt gekregen' bijgezet.
Het kan altijd voorkomen dat samenleven niet langer gaat. En dan maakt het helemaal niet uit in welke formele vorm je dat samenleven gegoten hebt. Het maakt zelfs niet uit of je dat samenleven uberhaupt in één of andere vorm gegoten hebt.
En de suggestie dat je ondanks dat het gewoon niet meer gaat vanwege de betrokkenheid van kinderen dan maar tot elkaar veroordeeld bent, slaat ook nergens op. Alsof dat een gezonde basis is om een kind op te voeden. Tuurlijk, die kinderen hebben er niet om gevraagd dat hun ouders gaan scheiden, maar die kinderen hebben er ook niet veel aan om te leven in een gezin waarin de ouders elkaar niet kunnen luchten of zien.
Voor hem zit er schijnbaar wel een logica achter. Lijkt me overigens zelf ook wel logisch dat hij nu liever naar een plaats gaat waar hij al vrienden heeft, dan dat ie helemaal alleen blijft zitten in een plaats waar hij geen vrienden heeft.quote:
Nee ik vind het niet logisch dat hij verhuist aangezien hij in de 9 jaar dat we hier wonen geen enkele moeite heeft gedaan om hier mensen te leren kennen en vrienden te maken. In die tijd ook bijna nooit de reis gemaakt om die oude vrienden op te zoeken... En nu moet ie zonodig voor die vrienden wel daarheen.
Ik vind het gewoon een klote situatie.
En het is maar 150km, bij ons moesten er vroeger duizenden overbrugd worden en dat ging ook goed omdat beide ouders meewerkten.
ja, wellicht dat ik nu mijn voet verkeerd zet, maar ik vind ts ergens wel een puntje hebben hoorquote:
De TT moet duidelijk zijn: We gaan scheiden, hoe help ik mezelf hier het beste doorheen? Afgaande op de hoeveelheid 'ik' in tegenstelling tot 'mijn zoon'. Ik zie het zo gebeuren dat die arme jongen zijn vader straks max. 1x per maand ziet omdat moeder bereid is alles op initiatief van vader te laten gebeuren, ook als dat betekent dat zoon niet vaak bij vader kan zijn.
Immers, vader kiest toch om hem niet op te komen halen? Dat de enige die daar de dupe van is de kleine jongen is, lijkt er niet toe te doen.
haar ex kiest ervoor om ver weg te gaan wonen en zij is dan verantwoordelijk voor hoevaak de ex zijn kind ziet 
wtf, is die vent ook een klein kind ofzo? hij's niet in staat om zo'n eind te rijden, hij's heel zielig en hij kan niks? maar goed, ik ken het hele verhaal niet. ik ga af op wat ik hier lees. en ik vind de toon waarin zij in haar up verantwoordelijk gehouden wordt een snifje irritant en oneerlijk
Ze is er niet verantwoordelijk voor hoe vaak haar ex zijn kind ziet, maar wel (gedeeltelijk) voor hoe vaak haar kind zijn vader ziet.quote:
[..]
ja, wellicht dat ik nu mijn voet verkeerd zet, maar ik vind ts ergens wel een puntje hebben hoor
TS om terug te komen op je oorspronkelijke vraag: ik zou vooral heeeeeel duidelijk maken tegen je zoontje dat de scheiding niet zijn schuld is, en dat jullie beide nog even veel van hem houden als je altijd hebt gedaan. Verder zoals al vaker gezegd is, niet bakkeleien (bijvoorbeeld over de omgangsregeling) waar je zoon bij is, elkaar niet zwart maken, en niet via je zoon met elkaar communiceren ('zeg jij tegen je vader ...'), ook niet als het om iets kleins gaat. Pak gewoon de telefoon op en bel elkaar even.
Wellicht heb je wat aan het boek 'Het nahuwelijk'?
Ik denk dat dit een juiste gedachte is en uiteindelijk wel over zal waaien maar dequote:
Mijn man en ik gaan scheiden, de beslissing is vrijdag gevallen. Allemaal erg vers dus.
Ons zoontje A. van 7 heeft het er moeilijk mee, is verdrietig en boos. Zijn vader heeft
hem verteld dat hij elk weekend bij hem zal zijn en door de week bij mij. A. vind dat
oneerlijk omdat hij vaker bij mij dan bij zijn vader zal zijn. Hij is vooral boos op mij
en geeft mij de schuld, omdat ik meer dagen zal hebben.
Nu heeft hij ineens zijn vader op een gigantisch voetstuk gezet, begroet hem met
luid gejuich, wil alleen bij hem zijn enz.
Vanmorgen in de auto naar school zei hij dat hij altijd van papa zal houden en dat
dat nooit minder kan worden. "Mooi, dat is goed" dacht ik nog. Maar daar achteraan
zei hij dat hij dat van mij niet zo zeker wist. Ik weet wel dat ik het moet relativeren
en dat hij het uit boosheid zegt, maar jemig wat doet het pijn.
Hij worstelt met zijn gevoelens, hoe kan ik hem helpen? En hoe maak ik hem duidelijk
dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat hij het misschien nodig heeft om iemand de
schuld te geven...
komende tijd door hem veelvuldig gebruikt gaat worden als jij iets doet wat hij niet
wil. Het beste advies wat ik jou kan geven is te zorgen dat de vader hierin ook
meehelpt anders ga jij er op den duur aan onderdoor. De rol van de vader zal vooral
in het feit liggen dat hij moet zorgen dat de schuldvraag van de echtscheiding niet
alleen bij jou komt te liggen maar bij jullie gezamelijk en hij dat (ondanks alles)
begrijpt.
Uit ervaring kan ik zeggen dat het voor een 7-jarige een natuurlijke reactie is om je wanhopig vast te klampen aan iemand waarbij je het meest bang bent voor verlating.
Wie blijft er dan over om alle boosheid en al het verdriet op af te reageren? Mama.. want die gaat toch niet weg.
Zoek professionele hulp, en besteed op dit soort momenten extra veel tijd aan je zoontje.. maak bijvoorbeeld een grote bos/strand wandeling waarbij je de leuke momenten oprakelt van vroeger (vooral niet de nare gebeurtenissen).
Uitleggen aan een kind van zeven dat je nog steeds van papa houdt maar dat het niet meer gaat, begrijpt hij toch niet.. probeer hem er dus ook op dit moment nog niet in te betrekken, hij is daar echt veel te jong voor.
Mijn vader verliet ons ook (verhuisde naar canada), mijn broertje was toen 8, en is heel lang opstandig en boos geweest, maar wanneer je genoeg contact met je zoontje houdt en luisterd naar zijn gevoelens (dit vooral niet wegpraat!!!) slijt dat met de tijd.
Neem je rust en tijd om hier een draai in te vinden, en zorg dat hij er zo min mogelijk last van heeft.
Heel veel sterkte en succes.
Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.quote:
Maar ik denk dat ruffrider wat persoonlijke issues heeft die geventileerd moesten worden
Want een jeugd vol met ruzie, slaande deuren, trapgestamp, beschuldigingen over en weer, gescheld en spanningen is natuurlijk wel fijnquote:Op zondag 11 september 2011 16:00 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
[..]
Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.
Mja, no offense, maar blijkbaar heb je die ervaring niet. Verschillende posters in dit topic, waaronder ik, wel en toch reageren we heel anders dan jij denkt dat je zou doen in dat geval.quote:
[..]
Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.
Ik verbaas me overigens nog wel over de houding van een aantal mensen hier "dat hij er zelf voor kiest zo ver weg te gaan wonen" etc. Alsof hij het doet om expres zover mogelijk bij zijn zoon vandaan te zijn? Er zijn vele redenen en omstandigheden om een bepaalde woning wel/niet te kiezen. Je (de TS) hebt een érg negatieve toon tegenover de omgang van je ex met je kind en jij gaat mij niet wijs maken dat je het komende jaar neutraal zal zijn waar je zoon bij is. Kinderen horen veel en het voelt zo goed om af en toe eens een sneer te maken. Dan ben je dus in feite al je ex aan het zwartmaken. Bovendien leg je wel de verantwoordelijkheid volledig bij hem. Hij moet rijden, hij moet verhuizen, hij kiest er voor zo ver weg te gaan wonen. Maar wat jij dan? Jij wil niet rijden, jij blijft lekker zitten waar je zit, jij laat de opvoeding van je zoon maar volledig afhangen van wat je ex doet. Ik vind je geen haar beter.
Over welke relatie hebben we het nou? Een klein kind dat geen snoep mag van z'n ouders of een relatie tussen 2 volwassen mensen waar een kind uit voortvloeit. Bijna elke volwassen relatie heeft ups en downs, erover praten is vaak gewoon dé oplossing. Als dat niet werkt ga je maar in relatietherapie ofzo. Als dát niet werkt is er gewoon een gebrek aan empathisch vermogen van beide kanten en had je niet aan kinderen moeten beginnen.quote:
[..]
Want een jeugd vol met ruzie, slaande deuren, trapgestamp, beschuldigingen over en weer, gescheld en spanningen is natuurlijk wel fijn
Ik stem nieteens CU ofzo, maar ik vind wel dat een kind moet opgroeien in een normale situatie met een gezonde gezinsharmonie. Als je dat niet voor je kind kan opbrengen ben je het ouderschap niet waard. Wat ik al zei over het gebrek aan empathisch vermogen, leef je eens in in het kind, man! Asociaal gewoon, dat is het
.Je weet natuurlijk niet hoe je opvoeding gelopen zou zijn als je ouders bij elkaar gebleven zouden zijn.quote:
[..]
Het boeit niet of jíj er gelukkiger van wordt, je zit met een kind dat volop aan het opgroeien is en behoefte heeft aan zekerheid en stabiliteit in z'n leven. En nee, misschien wordt-ie het kind er ook niet gelukkiger van, maar wat is het alternatief? Wekelijks heen-en-weer gesleurd worden tussen pap en mam, in het weekend niet met vriendjes van school kunnen spelen, dat is leuk.
Verder mag je het gerust zum kosten vinden maar ik spreek gewoon als jongen wiens ouders gingen scheiden toen-tie 7 jaar oud was en 14 jaar later nog steeds z'n moeder niet aardig vindt. Heel mijn jeugd en opvoeding is een puinhoop geweest omdat mijn moeder niet het geduld en de wil had om aan hun huwelijk te werken.
Dus ik geef TS alsnog advies en ze kijkt maar wat ze ermee doet:
- Als er een andere man komt, waar je beter even mee wacht, denk dan niet dat hij ooit papa #2 wordt.
- Denk niet dat je zoontje je aardiger gaat vinden als de sinterklaascadeautjes duurder zijn dan die van papa.
- Je zoontje gaat niet liever met jou mee naar een verjaardag/feestje/dierentuin wanneer hij bij z'n vader hoort te zijn.
Ik weet verder niks van je situatie, maar ben zelf kind van gescheiden ouders. Dat wat jij een kwetsbare periode noemt is, denk ik, als het dan toch allemaal onvermijdelijk is, juist de beste tijd dat te doen. Tot het vierde jaar hecht een kind. een scheiding in die periode maakt dat de kans op hechtingsproblemen op latere leeftijd groot is.
Na het 10e jaar begint de puberteit. De periode van weer onthechten. Als die onthechting verloopt via een scheiding is dat ook schadelijk voor je ontwikkeling. Dus wat dat aangaat....
Het blijft natuurlijk klote. Maar ik denk dat ouders over het algemeen nóóit moedwillig dingen doen om hun kinderen te kwetsen of stuk te maken. Ik zou je willen aanraden hulp te zoeken bij het verwerken van dit enorme trauma. Echt, het kan je zo enorm helpen.
Ik heb gewacht tot ik achter in de dertig was. heb echt gewild dat ik dit véél eerder had gedaan. Mijn leven zou zoveel makkelijker zijn geweest zonder de ballast van die scheiding. Ik heb er echt heel veel aan gehad. Ken je het boek van Cornald Maas? ook een fijn maar pijnlijk boek om te lezen.
Een scheiding is voor een kind nooit leuk. En dat zal het ook nooit worden. Ik ben eigenlijk wel voor verplicht samen blijven als je kinderen hebt. Dan maar een lastig leven als volwassene, voor een kind is het écht beter. Je leert als volwassene wel weer op een geciviliseerde manier samen te leven.
En dan hebben mijn ouders nog een "nette"scheiding gedaan zonder ruzie, zonder elkaar zwart maken, met keurige twee weeklijkse weekendbezoeken en áltijd betalen van alimentatie. dus.
Dat kun je nu wel roepen maar ik ken eigenlijk niemand die het z'n ouders kwalijk neemt (alleen in het begin even). Je leert omgaan met de nieuwe situatie die vaak na een tijdje zelfs fijner blijkt te zijn en klaar. Het enige dat ik m'n ouders kwalijk heb genomen is dat ze slecht over elkaar praatten waar ik bij was na de scheiding, en dat ik daardoor op een gegeven moment het gevoel kreeg een kant te moeten kiezen.quote:
[..]
Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.
quote:
Ik neem het jullie ook niet kwalijk dat jullie het voor jezelf hebben goedgepraat hoor, makkelijker te accepteren.
Is het nou echt zo moeilijk te geloven dat ook kinderen op een gegeven moment "volwassen" genoeg zijn om de nieuwe situatie gewoon te accepteren en verder niemand iets kwalijk te nemen omdat de nieuwe situatie ook prima is?Jij vind het in je eigen leven fijner om dingen die onveranderlijk zijn te blijven haten en je daar zielig over te voelen?quote:
Ik neem het jullie ook niet kwalijk dat jullie het voor jezelf hebben goedgepraat hoor, makkelijker te accepteren.
Nee, maar als 1/3e van het totaal aantal huwelijken dus uiteindelijk gewoon kapot gaat, is er iets mis. Is het dan toch de individualisering van de maatschappij?quote:
[..]
Jij vind het in je eigen leven fijner om dingen die onveranderlijk zijn te blijven haten en je daar zielig over te voelen?
jawel hoor, er zijn mensen die daar bewust voor kiezen.quote:
Volgens mij waren we al tot de conclusie gekomen dat bij elkaar blijven met de nodige ruzie ook niet goed is voor het kind. Nu kiest niemand daar bewust voor (alhoewel ik het eens ben dat een hoop stellen wel eens wat beter mogen nadenken), dus voor TS en alle andere ouders in die situatie is dit nu de realiteit waar ze mee om moeten gaan.
Maar ik denk dat ruffrider wat persoonlijke issues heeft die geventileerd moesten worden
Vroeger was het bij mij thuis ook niet altijd 'even gezellig'. De eerste 12 jaar van mijn leven wel, daarna waren er redelijk wat ruzies. Ze probeerden het netjes te houden (lees, ze probeerden de ruzies te houden als de kinderen op bed lagen), maar goed, je krijgt het wel degelijk mee. En de 'fijne' ijzige stiltes daarna, en de 'leuke' opmerkingen. Dus heb geopperd of het misschien niet beter was om uit elkaar te gaan, het was duidelijk dat het voor beide partijen (en kinderen) niet leuk meer was. Nou, mn moeder zou wel willen, maar 'dan zou ik zoveel alleen zijn'. Ofwel, zij zou weg zijn gegaan en mij bij mijn vader hebben achtergelaten. En dan moet je weten dat ik perioden had waarin ik met mijn vader communiceerde via een whiteboard aangezien hij veel werkte (mede doordat hij liever niet thuis was omdat er dan toch ruzie zou komen).
En dan heb je als kind niet het idee dat je ouders door jou uit elkaar zijn, maar bij elkaar blijven vanwege jou. En ik kan zeggen dat dat helemaal niet leuk is. Je wilt dat je ouders gelukkig zijn, met of zonder elkaar. En het was duidelijk dat dat zonder moest zijn. Dus ik was degene die het geluk van mijn ouders in de weg stond.
Ik vind het vrij kwalijk dat hij door de keuze zover weg te gaan wonen de mogelijkheid voor een normaal co-ouderschap niet benut.quote:
[..]
Mja, no offense, maar blijkbaar heb je die ervaring niet. Verschillende posters in dit topic, waaronder ik, wel en toch reageren we heel anders dan jij denkt dat je zou doen in dat geval.
Ik verbaas me overigens nog wel over de houding van een aantal mensen hier "dat hij er zelf voor kiest zo ver weg te gaan wonen" etc. Alsof hij het doet om expres zover mogelijk bij zijn zoon vandaan te zijn? Er zijn vele redenen en omstandigheden om een bepaalde woning wel/niet te kiezen. Je (de TS) hebt een érg negatieve toon tegenover de omgang van je ex met je kind en jij gaat mij niet wijs maken dat je het komende jaar neutraal zal zijn waar je zoon bij is. Kinderen horen veel en het voelt zo goed om af en toe eens een sneer te maken. Dan ben je dus in feite al je ex aan het zwartmaken. Bovendien leg je wel de verantwoordelijkheid volledig bij hem. Hij moet rijden, hij moet verhuizen, hij kiest er voor zo ver weg te gaan wonen. Maar wat jij dan? Jij wil niet rijden, jij blijft lekker zitten waar je zit, jij laat de opvoeding van je zoon maar volledig afhangen van wat je ex doet. Ik vind je geen haar beter.
Als hij in de buurt zou blijven wonen dan zou zijn zoon hem net zo vaak kunnen zien als hij zijn moeder ziet, en ik haal nergens uit dat zijn moeder een volledig co-ouderschap zou ondermijnen.
De (ex-)man van TS kan wellicht overal zo aan de slag, maar ik ga er vanuit dat hij nu in de omgeving van waar ze wonen werkt, want als hij dagelijks 2 x 150 km zou rijden dan zou TS zich geen zorgen maken of hij dat wel vol zou houden om zijn zoon te zien.
Als TS zou besluiten met haar zoon 150 km verderop te gaan wonen zodat het voor papa onmogelijk zou worden de helft van de week voor zijn zoon te zorgen dan zou ik dat ook zeer kwalijk vinden, dus nu papa ervoor kiest zo ver weg te gaan wonen en daarmee de keuze maakt zijn kind maar zo weinig te zien vind ik dat ook kwalijk.
Voor het kind is het niet de fijnste oplossing denk ik.
Dit is een heel onvolwassen reactie. Ik vraag me dan ook af hoe oud je bent.quote:
[..]
Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.
Schijnbaar:quote:
En waarom gaat vader zo ver weg wonen? gaat ie terug naar zijn geboortegrond ofzo? en waarom weet ie dat al koud 2 dagen na de feitelijke beslissing?
Voor het kind is het niet de fijnste oplossing denk ik.
quote:
De reden dat ex zo ver weg gaat wonen is dat hij terug wil naar waar hij woonde voordat we gingen trouwen, omdat hij daar een aantal vrienden heeft. Waar we nu wonen heeft hij nooit vrienden gemaakt. Hij heeft dus echt wel de keus!
Hij heeft zijn voornemen om heen en weer te rijden trouwens al teruggedraait naar 2 weekenden per maand...
En ik wil heus wel af en toe heen en weer rijden, maar ik baal ervan als ik heel vaak moet opdraaien voor zijn keuze om hier zo ver vandaan te gaan wonen. Bovendien heb ik gewoon een hekel aan lange auto ritten. Hoe we dit dus precies gaan regelen is nog niet duidelijk.
Zoon is gelukkig niet meer boos op me. Hij had mij die avond even met stemverheffing horen praten en had daar aan geconcludeerd dat het hele gebeuren mij schuld was. De beslissing uit elkaar te gaan viel overigens pas veeel later die avond, hij heeft daar verder niks van gehoord. Ik heb hem kunnen uitleggen dat het besluit van ons beide komt en is hij niet boos meer.
22. Dit zou dan het moment zijn dat ik me zou distantiëren van m'n ouders. Bedankt voor alles, hèquote:
[..]
Dit is een heel onvolwassen reactie. Ik vraag me dan ook af hoe oud je bent.
.nee, dat is het gevolg van het feit dat mensen tegenwoordig trouwen uit "liefde", dat iedereen meent het recht te hebben op geluk (als je niet gelukkig bent is dat een keuze en moet je er alles aan doen om wél gelukkig te zijn) en het feit dat films en series ons een beeld schetsen van relaties die onrealistisch is.quote:
Alsof de 5 voorbeelden in dit topic van mensen die het prima vinden achteraf representatief is voor alle kinderen die per jaar slachtoffer zijn van het uit elkaar gaan van hun ouders (30.000+ per jaar!).
[..]
Nee, maar als 1/3e van het totaal aantal huwelijken dus uiteindelijk gewoon kapot gaat, is er iets mis. Is het dan toch de individualisering van de maatschappij?
Denk ik.
Hmm, zit wat in. En dát zit me dus dwars, met alle gevolgen van dien. Lezen jullie mee, mensen?quote:
[..]
nee, dat is het gevolg van het feit dat mensen tegenwoordig trouwen uit "liefde", dat iedereen meent het recht te hebben op geluk (als je niet gelukkig bent is dat een keuze en moet je er alles aan doen om wél gelukkig te zijn) en het feit dat films en series ons een beeld schetsen van relaties die onrealistisch is.
Denk ik.
Nee, dat heeft niets te maken met distantieren van je ouders. Het heeft wel alles te maken met levenservaring. Ik heb ook lang niet altijd alles begrepen van mijn ouders, maar in de loop der jaren gaat dat wel steeds beter. Omdat je zelf ervaringen opdoet waardoor je leert dat zaken meestal niet zo zwart-wit zijn als je denkt wanneer je jonger bent.quote:
[..]
22. Dit zou dan het moment zijn dat ik me zou distantiëren van m'n ouders. Bedankt voor alles, hè
Ik heb zelf het gevoel dat het zelfs het tegenovergestelde van distantieren is; ik geloof dat ik juist met beide een veel betere band heb gekregen.
Maar dan nog. zoek hulp. klinkt stom hoor, maar ik was zo'n twee jaar geleden waar jij ook bent. Boos, verongelijkt, slachtoffer. en áltijd bezig om dingen "goed"te doen, in de gratie te vallen bij mijn ouders. Helemaal vergeten voor mezelf te leven. ik ben met 1,5 jaar therapie nu lekker op de rit. en dat gun ik iedereen! De band met mijn beide ouders is ook veel beter.quote:
[..]
Hmm, zit wat in. En dát zit me dus dwars, met alle gevolgen van dien. Lezen jullie mee, mensen?
Nu vind ik dat ik het jaren eerder had moeten doen. die hulp zoeken. Maar ik realiseer me ook dat het wellicht bij mijn huidige leeftijd past nu hulp wel te accepteren en verder te willen.
(ik ben 37)Heb je het nou tegen mij? Ik ben niet zo'n geval hoorquote:
!Ik denk dat de_buurvrouw hele wijze woorden post.quote:
[..]
Hmm, zit wat in. En dát zit me dus dwars, met alle gevolgen van dien. Lezen jullie mee, mensen?
Probleem is wel dat je het er neit mee eens kunt zijn, maar dat het een feit is dat er veel scheidingen plaatsvinden. En dat er dus ook veel kinderen zijn die daarmee te maken krijgen. En dan kunnen we wel met z'n allen vinden dat dat niet moet kunnen, maar het is wel zo. En dus heb je dan meer aan constructieve opmerkingen en nog eens benadrukken hoe voorzichtig je dan met een kind om moet gaan in het geval van een scheiding, dan roepen dat het toch neit kan en uit den boze is. Je verandert de feiten nu eenmaal niet, dus kun je er beter pragmatisch mee omgaan, denk ik dan.
Het 'feit' is het gevolg, de oorzaak kan je aanpakken. Heel simpel: BEGIN NIET ZOMAAR AAN KINDEREN.quote:
Je verandert de feiten nu eenmaal niet
Nee, je mag tegenwoordig (met alle mogelijkheden tot anti-conceptie die er zijn) idd hopen dat mensen dat niet doen, maar hoe je het ook wendt of keert, op het moment dat je met het probleem zit waar TS mee zit, heb je niets meer aan die wijsheid, ze heeft immers al een kind.quote:
[..]
Het 'feit' is het gevolg, de oorzaak kan je aanpakken. Heel simpel: BEGIN NIET ZOMAAR AAN KINDEREN.
Er zijn legio mensen die niet zomaar aan kinderen beginnen. Dat is een aanname van je. Natuurlijk zijn er genoeg mensen waarbij dat wel zo is, maar ook hele volksstammen die er goed over nagedacht hebben. En dachten dat ze altijd bij elkaar zouden blijven, want liefde enzo. Alleen is liefde geen exacte wetenschap en geen vaststaand onveranderlijk iets, dus het kan veranderen en ook verdwijnen. Dat is een feit.quote:
[..]
Het 'feit' is het gevolg, de oorzaak kan je aanpakken. Heel simpel: BEGIN NIET ZOMAAR AAN KINDEREN.
Maar met de cijfers van het CBS in het achterhoofd gaat er alsnog iets mis, naast dat wat jij nu vaststelt.quote:
[..]
Er zijn legio mensen die niet zomaar aan kinderen beginnen. Dat is een aanname van je. Natuurlijk zijn er genoeg mensen waarbij dat wel zo is, maar ook hele volksstammen die er goed over nagedacht hebben. En dachten dat ze altijd bij elkaar zouden blijven, want liefde enzo. Alleen is liefde geen exacte wetenschap en geen vaststaand onveranderlijk iets, dus het kan veranderen en ook verdwijnen. Dat is een feit.
wat ik zeg, ik heb er nu waarschijnlijk de leeftijd voor.quote:Op zondag 11 september 2011 17:13 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
[..]
Heb je het nou tegen mij? Ik ben niet zo'n geval hoor
Maar alles gebeurt toch altijd bij de ander? Die ander wordt ziek van roken, die ander gaat scheiden, die ander wordt ontslagen.quote:
[..]
Maar met de cijfers van het CBS in het achterhoofd gaat er alsnog iets mis, naast dat wat jij nu vaststelt.
nooit jijzelf. en ik denk dat ieder mens daardoor nooit 'zomaar' aan kinderen begint. of andere dingen onderneemt. Want al die cijfers van het CBS, die gaan over die anderen.
Huh? Ik snap je niet helemaal geloof ikquote:
[..]
wat ik zeg, ik heb er nu waarschijnlijk de leeftijd voor.
. Ik maak wel druk over kinderen waarvan de ouders uit elkaar gaan en waar ze om en om logeren bij één van de ouders en dat gedoe, maar bij mijzelf is zoiets nooit gebeurd.Zou interessant zijn om daar cijfers over te zien, hoeveel zwangerschappen daadwerkelijk gepland zijn. Dat zegt misschien veel meer over het echte probleemquote:
nooit jijzelf. en ik denk dat ieder mens daardoor nooit 'zomaar' aan kinderen begint. of andere dingen onderneemt. Want al die cijfers van het CBS, die gaan over die anderen.
.oh zo. ik dacht dat het je wel was overkomen.quote:
[..]
Huh? Ik snap je niet helemaal geloof ik
ik dacht dat jij degene was met een hekel aan z'n moeder voor die reden.Nee hoor, ik speel advocaat van de duivel (althans, zo is dat geworden in dit topicquote:
[..]
oh zo. ik dacht dat het je wel was overkomen.
).Ik mag toch hopen dat een "moetje" een zaak uit het verleden is, wie trouwt er nou nog omdat er een kind komt, als ze anders niet zouden trouwen?quote:
Zou interessant zijn om daar cijfers over te zien, hoeveel zwangerschappen daadwerkelijk gepland zijn. Dat zegt misschien veel meer over het echte probleem
Joh, komt er één nu pas meequote:
En alsof "uit elkaar gaan" minder traumatisch is voor een kind als de ouders niet getrouwd zijn.
. Het ging om scheiden in de letterlijke zin, uit elkaar gaan dus. Iedereen hier het maar goedpraten en proberen kapot te relativeren, pijnlijk om te zien gewoon.dus jij pleit eigenlijk voor géén kinderen krijgen?
!In de praktijk is het ook gewoon veel lastiger, als de kinderen in het weekend bij papa zijn kan deze zich in doordeweeks kapot werken waarna hij ook nog alimentatie moet betalen. En moeders heeft doordeweeks de kinderen, en hoe gaat dat met werken? Dump ze maar na school bij een naschoolse opvang. Los van de nieuwe vriend/vriendin die eventueel nog in komt wonen waarbij ook de nodige confrontaties met de kinderen ontstaan (wel of geen stiefvader/moeder). En dan heb ik de eerder genoemde bij-effecten nog niet genoemd, zoals dat kids het gevoel krijgen één kant te moeten kiezen enzovoorts. Nee, als ik het zo lees zijn de SGP en CU nieteens zo heel slecht voor sommigen
.Maar voor wie is dat zo slecht nog niet? Voor de kinderen van oudres die elkaar echt niet meer kunnen luchten of zien, waar het altijd (koude) oorlog is en waar er maar een kleinigheid hoeft te gebeuren om weer een vette ruzie te laten ontstaan?quote:
Nee, als ik het zo lees zijn de SGP en CU nieteens zo heel slecht voor sommigen
Ik vind idd dat je, zeker als je kinderen hebt, niet zo gemakkelijk moet denken over scheiden, maar als het echt, echt niet meer gaat, wat moet je dan? In een huis blijven wonen met iemand die je niet moet, is gewoonweg niet te doen!
Mee eens, maar ik kan niet geloven dat dat voor verreweg alle gevallen geldt. Het gaat om twee volwassen individuen, die kunnen toch for the love of their kids in ieder geval normaal met elkaar omgaan? Wat moet er wel niet misgaan in een relatie (die van tevoren dus legitiem leek, blijkbaar) om tot zo'n radicale oplossing te moeten komen? Zoals ik al opperde, de dialoog met elkaar aangaan kan een hoop oplossen, eventueel kan verder gekeken naar relatietherapie. Kom op zeg, het is echt onvolwassen om voor je verantwoordelijkheden weg te lopen en maar te gaan scheiden en het kind in zo'n rotsituatie achter te laten.quote:
Ik vind idd dat je, zeker als je kinderen hebt, niet zo gemakkelijk moet denken over scheiden, maar als het echt, echt niet meer gaat, wat moet je dan? In een huis blijven wonen met iemand die je niet moet, is gewoonweg niet te doen!
Het begint al met de kinderwens, de biologische klok begint te tikken of in de omgeving is iedereen al aan de kids.. Of beide ouders wel in staat zijn om samen hun kinderen tot in ieder geval hun puberteit of het liefst de 18e verjaardag gezamenlijk op te voeden lijkt wel pas probleem #28 te zijn.
De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.
Een relatie is imo een emotionele aangelegenheid, geen rationele. In het verlengde daarvan is uit elkaar gaan dus ook een emotionele aangelegenheid.quote:
[..]
Mee eens, maar ik kan niet geloven dat dat voor verreweg alle gevallen geldt. Het gaat om twee volwassen individuen, die kunnen toch for the love of their kids in ieder geval normaal met elkaar omgaan? Wat moet er wel niet misgaan in een relatie (die van tevoren dus legitiem leek, blijkbaar) om tot zo'n radicale oplossing te moeten komen? Zoals ik al opperde, de dialoog met elkaar aangaan kan een hoop oplossen, eventueel kan verder gekeken naar relatietherapie. Kom op zeg, het is echt onvolwassen om voor je verantwoordelijkheden weg te lopen en maar te gaan scheiden en het kind in zo'n rotsituatie achter te laten.
Het begint al met de kinderwens, de biologische klok begint te tikken of in de omgeving is iedereen al aan de kids.. Of beide ouders wel in staat zijn om samen hun kinderen tot in ieder geval hun puberteit of het liefst de 18e verjaardag gezamenlijk op te voeden lijkt wel pas probleem #28 te zijn.
De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.
Een relatie (huwelijk of andere vorm) die zonder kinderen "perfect" is kan - ondanks een aan beide kanten aanwezige én gelijktijdige kinderwens - toch uitmonden in een slechte relatie als er eenmaal kinderen zijn.quote:
Nogmaals, ik zie zelf ook wel in dat er allerlei variabelen meespelen bij zo'n keuze. Alleen wat hieraan vooraf gaat mag wel wat zorgvuldiger mee omgegaan worden.
Voor de meeste mensen - mijzelf inclusief - is het nagenoeg onmogelijk je voor te stellen hoe je leven er uit ziet met kinderen.
Ik vermoed dat jij dit ziet als een ondersteuning van jouw punt, maar ik bedoel eigenlijk juist het tegenovergestelde. Je stelt in mijn ogen een voorwaarde die theoretisch logischer klinkt dan het in de praktijk uitvoerbaar is.
Volgens mij heb je werkelijk, maar dan ook werkelijk geen idee waarom sommige mensen scheiden.quote:
[..]
Mee eens, maar ik kan niet geloven dat dat voor verreweg alle gevallen geldt. Het gaat om twee volwassen individuen, die kunnen toch for the love of their kids in ieder geval normaal met elkaar omgaan? Wat moet er wel niet misgaan in een relatie (die van tevoren dus legitiem leek, blijkbaar) om tot zo'n radicale oplossing te moeten komen? Zoals ik al opperde, de dialoog met elkaar aangaan kan een hoop oplossen, eventueel kan verder gekeken naar relatietherapie. Kom op zeg, het is echt onvolwassen om voor je verantwoordelijkheden weg te lopen en maar te gaan scheiden en het kind in zo'n rotsituatie achter te laten.
Het begint al met de kinderwens, de biologische klok begint te tikken of in de omgeving is iedereen al aan de kids.. Of beide ouders wel in staat zijn om samen hun kinderen tot in ieder geval hun puberteit of het liefst de 18e verjaardag gezamenlijk op te voeden lijkt wel pas probleem #28 te zijn.
De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.
Vergeet niet dat er niets mis hoeft te gaan in een relatie. Mensen veranderen in de loop der jaren, ouders dus ook. En die veranderingen kunnen door een hoop dingen komen, denk aan ziektes en (tegenwoordig) een burn out/overspannen, emotionele dingen (overlijden van mensen in de omgeving, overspel), maar ook het krijgen van kinderen.quote:
[..]
Mee eens, maar ik kan niet geloven dat dat voor verreweg alle gevallen geldt. Het gaat om twee volwassen individuen, die kunnen toch for the love of their kids in ieder geval normaal met elkaar omgaan? Wat moet er wel niet misgaan in een relatie (die van tevoren dus legitiem leek, blijkbaar) om tot zo'n radicale oplossing te moeten komen? Zoals ik al opperde, de dialoog met elkaar aangaan kan een hoop oplossen, eventueel kan verder gekeken naar relatietherapie. Kom op zeg, het is echt onvolwassen om voor je verantwoordelijkheden weg te lopen en maar te gaan scheiden en het kind in zo'n rotsituatie achter te laten.
Het begint al met de kinderwens, de biologische klok begint te tikken of in de omgeving is iedereen al aan de kids.. Of beide ouders wel in staat zijn om samen hun kinderen tot in ieder geval hun puberteit of het liefst de 18e verjaardag gezamenlijk op te voeden lijkt wel pas probleem #28 te zijn.
De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.
En dan moet je maar bij elkaar blijven 'voor de kinderen'? Geloof me, ik had liever gehad dat mijn ouders gescheiden waren. De ruzies in huis, de stiltes, de domme opmerkingen, door dit alles ook minder kunnen hebben van de kinderen (dus wij deden sneller dingen mis), dit alles doet een kind ook niet goed.
En weten dat je ouders bij je zijn gebleven voor jou...terwijl ze jaren gelukkig hadden kunnen zijn zonder elkaar legt ook een zware druk op de schouders van een kind...geeft een schuldgevoel. Zelf nu nog, ik weet dat mijn vader qua relatie ongelukkig is gestorven....fijn...
Tuurlijk, er zijn relaties waarin te makkelijk wordt gedacht over het uit elkaar gaan, dat zie en weet ik ook wel. Maar er zit ook een hele andere kant aan, ook voor de kinderen in een slecht huwelijk.....
. Er zijn relaties waarin veel te gemakkelijk aan kinderen wordt begonnen. Vrouwen die zo wanhopig zijn, zo graag een kind willen in plaats van een gezin. Ook zie ik steeds vaker relaties die uitgaan vlak na de geboorte van een (tweede, derde) kind. Dan denk ik, hoe hard heb je er nou voor gewerkt? Maximaal 9 maanden want ik mag toch bidden dat het kind gepland was? Kortom, ik zie/lees toch wel veel relaties waarin te makkelijk aan kinderen wordt begonnen, en waarin te makkelijk uit elkaar gegaan wordt.Niet dat TS daar nu nog niets aan heeft want ze heeft al een kind. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en inderdaad, wat je ook doet, blijf aardig en positief over de andere ouder waar het kind bij is...sterkte in ieder geval.
[ Bericht 100% gewijzigd door Sandrasan op 12-09-2011 12:10:15 (te snel gereageerd, nog lang niet alles gelezen) ]
Ook al vraagt iemand om raad op een openbaar forum of is het een kwestie van het hart luchten. Iedereen heeft uiteraard recht op zijn/haar mening maar laten we allemaal één ding niet vergeten: wat zich achter iemands voordeur in detail afspeelt weet niemand dus (ver)oordelen is, hoe logisch soms ook, niet wijs.
Mijn ouders zijn nooit gescheiden maar ze hadden het maar beter wél kunnen doen (zeker na het overlijden van mijn broer maar al vóór die tijd speelde eea dus in deze discussie niet relevant behalve het feit dat het er nog erger op werd)
Feit is dat ik een niet gelukkige jeugd heb gehad, altijd spanningen, ruzies, drama's en onzekerheid en kilte. Ben nu 51 en kijk nog met pijn in mijn hart terug op mijn ongelukkige jeugd die van mij een zeer onzeker mens heeft gemaakt en het feit dat mijn ouders elkaar ongelukkig maakten omdát ze bij elkaar bleven. Dus de stelling "bij elkaar blijven voor de kinderen" gaat althans in mijn beleving niet op.
De hele situatie als beschreven door TS heeft uiteraard meer kanten en wat er allemaal speelt/heeft gespeeld weten we niet.
Feit blijft dat het imo drama is dat mensen die ooit van elkaar gehouden hebben op vaak de meest vreselijke manieren uit elkaar gaan en daar dan de kinderen de dupe van laten worden. Het kán anders maar dan moeten beide partijen meewerken.
Een relatie begin je niet alléén, je eindigt een relatie ook niet alleen, zéker met kinders in het spel.
En wat het wel of niet krijgen van kinderen betreft: mijn lief en ik zijn al 30 jaar bij elkaar, wilden kinderen maar die kinderen wilden ons blijkbaar niet (
) want we hebben ze niet.Stél dat we ze wel hadden mogen krijgen zou dat geen garantie zijn geweest dat we nog bij elkaar zouden zijn. Kinderen veranderen een relatie wel degelijk maar de openingspost van TS zou imo niet de aanleiding moeten zijn voor de discussie over wie wanneer wel/niet kinderen zou moeten kunnen/willen/mogen krijgen.
Het kind ís er en daar gaat het in beginsel TS om.
Het dierbaarste wat je als mens kunt hebben mag je nóóit laten verzanden in je eigen strijd.
Die campagne van SIRE vind ik dan ook zeer treffend.
[ Bericht 1% gewijzigd door Lottekoekkie op 12-09-2011 13:15:20 ]
Eens, maar ook dat voornemen verandert maar al te vaak wanneer het er eenmaal op neerkomt. Slechte dag op werk, partner is weer eens een kwartier te laat om het kind op te halen, je voelt je benadeeld en woede kropt zich op en hoppa, die ene sneer of laffe opmerking over je ex partner is zo gemaakt waar het kind bij is. Misschien zelfs wel juist waar het kind bij is, omdat je dan het gevoel hebt 'bij iemand je gelijk te kunnen halen'. Ook gescheiden ouders blijven mensen en mensen zijn helaas niet altijd goedaardig.quote:
Het dierbaarste wat je als mens kunt hebben mag je nóóit laten verzanden in je eigen strijd.
Die campagne van SIRE vind ik dan ook zeer treffend.
Het is ook niet voor niks dat kinderen vaak in de strijd worden betrokken. Als het makkelijk was om ze er buiten te houden dan zou het uberhaupt nooit zo vaak gebeuren..
Ook in een gelukkig gezin hebben pappa en mamma wel eens een ruzie, dat hoort erbij net als dat kinderen de ouders het bloed onder de nagels uit kunnen halen, ruzie maken met broer/zus etc., het leven is nu eenmaal niet altijd pais en vree. Maar dat is het gewone leven.
Echter: De gevolgen voor een kind in een explosieve situatie worden soms echt onderschat, hoe geestelijk rekbaar een kind ook vaak is(of vaker nog: lijkt) , dat kind heeft wel twéé ouders waarvan het (meestal) houdt.
En de klap komt toch, vroeg of laat.
Maar ik zeg eerlijk: ik héb ze niet dus kan/mag niet oordelen. Maar als ik in mijn directe omgeving kijk (ken meer gebroken gezinnen dan héle) vind ik dat er er wél een mening over mág hebben, temeer daar ik zelf het slachtoffer ben van een situatie waarvan ik zeker weet dat mijn ouders die me feitelijk ook niet toewensten. En tóch is het gebeurd.
Ik gun dat geen enkel kind.
En wat ik dus las en leek te begrijpen in de OP is dat waar het TS om gaat, het kind (al leek het later iets anders wellicht over te komen maar haar insteek was in beginsel in de OP toch echt haar zoontje) Maar kinderen voelen donders goed aan wat er speelt...en daar wordt wel eens te weinig rekening mee gehouden.
Sorry voor het lange relaas maar het zat me ff dwars dat de discussie een andere kant uit ging dan sec de vraag/situatie op zich.
[ Bericht 7% gewijzigd door Lottekoekkie op 12-09-2011 14:46:12 ]
ik ken vrij veel gevallen inderdaad waarin dat zo is. Het 'gevoel' is weg, een van de twee krijgt gevoelens voor een anders, dat soort dingen. (mijn ouders zijn uit elkaar gegaan omdat vader niet meer genoeg van moeder hield, voor ons was het totaal onverwacht, ze hadden nooit ruzie oid en toch neem ik het niemand kwalijk.)quote:
[..]
De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.
Toch ken ik ook meer dan genoeg relaties die over zijn gegaan omdat het gewoon geen houdbare situatie was. Constant ruzie, op je tenen lopen, overspannen raken van de thuissituatie... dan denk ik dat er maar een rationele conclusie is: uit elkaar gaan. Óók als je nog van elkaar houdt (dat heb ik om me heen nl óók gezien)
Je kan lullen wat je wilt over het al dan niet krijgen van kinderen, maar dat is imo een andere discussie dan: hoe maken we het uit elkaar gaan zo min mogelijk vervelend voor de kinderen.
(dat hebben mijn ouders wel héél goed aangepakt, altijd normaal praten, goede afspraken... maar dat heb je helaas óók niet altijd zelf in de hand. Uiteraard wel je eigen gedrag, maar van je partner moet je dat ook maar afwachten.)
Ik snap dat je een kind niet alles kunt laten beslissen, maar probeer hem zoveel mogelijk in alles te betrekken. Behandel hem in ieder geval als een serieuze gesprekspartner.
Heb je overigens een idee waarom hij boos op jouw is en waarom hij vindt dat het jouw schuld is?
Zoals ik het ervaren heb is het belangrijk dat je het kind laat gaan in zijn emotie. Hij is pas zeven jaar, dat mag je niet gaan vergeten. Hij kan nog niet goed om gaan met al zijn emoties en dit is een zware klap voor hem die tijd, mogelijk heel veel tijd nodig heeft. Laat hem de komende tijd gaan en probeer hem te helpen. Vraag waarom hij zo boos en verdrietig is. En vraag ook waarom dat zo is. Dit kan voor beide partijen veel duidelijk maken.
Ook is het belangrijk dat je hem niet de dupe laat worden van wat er allemaal bij jouw speelt. Je onderschat het misschien, misschien niet maar ik denk ik zeg het maar als hulp, voor jouw is het namelijk ook een zware klap. Je komt er namelijk wel alleen voor te staan. Klusjes die eerder je man deed moet jij nu ook doen. Vergeet niet dat het een zwaar takenpakket wordt. Je werk, je kind en het huishouden is niet niks, zeker niet als je ooit nog een ander tegenkomt. Hou je kind dus buiten je zorgen en als hij zeurt of boos is of wat voor emotie dan ook, laat hem even gaan.
Hij is zeven jaar. Ik schat dan dat hij in groep 3/4 zit? Dit is een belangrijke periode in zijn leven, hij leert belangrijke basisvaardigheden als rekenen en taal. Hij is nog jong en zo'n zware klap heeft natuurlijk veel invloed. Hij zal zeker op school ook niet altijd met zijn hoofd bij de les zijn. Ik zou zeggen, heb ook een goed gesprek zo spoedig mogelijk met de juf of meester. Deze moet namelijk wel weten wat er aan de hand is zodat zij er rekening mee kan houden als hij aan andere dingen moet denken of bijvoorbeeld spontaan moet huilen in de klas, omdat het hem allemaal teveel wordt. Dit lijkt mij echt van groot belang en ik zou morgen of maandag even vragen of ze tijd heeft en het er over hebben.
Er is vast nog heel veel meer wat er allemaal is en waar ik mee zou kunnen helpen. Mocht je nog vragen hebben stuur maar een PM
Hoop in ieder geval je beetje geholpen te hebben hiermee.
Laat zeker in het vonnis vastleggen dat de vader op meer dan 150 km van de echtelijke woonst en officiële woonplaats van zijn zoon gaat wonen en dat hij dan ook verantwoordelijk is voor het brengen/halen om van het omgangsrecht te kunnen genieten.
Indien hij ineens niet meer zo welwillend blijkt te zijn om zijn zoon elk weekend op te halen/brengen... Seen it happen before... en helaas meer dan eens.
Sterkte
Volgens mij is zo'n omgangsregeling van om het weekend en een gedeelte van de vakantie(s) niet meer zo snel aan de orde. Dus wie weet komt hij dan wel heel snel op het idee van 150 km van zijn kind af gaan wonen terug.
Die mogelijkheden zijn er dus nog wel degelijk. Als je zelf een ouderschapsplan opstelt is in principe zowat alles mogelijk.quote:
Omdat je tegenwoordig moet vast leggen hoe je als beide ouders voor je kind gaat zorgen, vraag ik me af of het echt nodig zal zijn wat Marie30 oppert.
Volgens mij is zo'n omgangsregeling van om het weekend en een gedeelte van de vakantie(s) niet meer zo snel aan de orde. Dus wie weet komt hij dan wel heel snel op het idee van 150 km van zijn kind af gaan wonen terug.
Waarom is de man daar verantwoordelijk voor? Ze hebben toch echt allebei gekozen om uit elkaar te gaan. Het is makkelijk lullen als je als vrouw in de woning blijft zitten, waarom is de man 100% verantwoordelijk voor waar hij terecht kan?quote:
Laat zeker in het vonnis vastleggen dat de vader op meer dan 150 km van de echtelijke woonst en officiële woonplaats van zijn zoon gaat wonen en dat hij dan ook verantwoordelijk is voor het brengen/halen om van het omgangsrecht te kunnen genieten.
Als hij om de hoek zou gaan wonen dan zouden ze volledig co-ouderschap kunnen hebben waarbij papa en mama evenveel dagen de zorg zouden dragen.
En nee, diverse personen hebben al aangegeven dat ze het ook niet gepast zouden vinden als TS met kind 150 km bij papa vandaan zou gaan wonen, dus dan kun je wel roepen dat "men" dat dan wel zou zeggen, maar dat is simpelweg niet zo.
Ik zeg ook niet dat het niet mogelijk is, ik zeg dat hij zich daardoor wellicht weer bedenkt. Eens per twee weken voor een weekend is natuurlijk qua heen en weer rijden makkelijker te overzien dan wanneer hij de helft van zijn kind moet zorgen.quote:
[..]
Die mogelijkheden zijn er dus nog wel degelijk. Als je zelf een ouderschapsplan opstelt is in principe zowat alles mogelijk.
En ik denk dat er ook rekening gehouden moet worden met onverwachts extra zorgen. Als de moeder bijv door ziek zijn een paar dagen niet voor het kind kan zorgen, is dat dus extra zorg voor de vader. Bovendien moet de afstand tussen ouders voor het kind te overbruggen blijven, dus vraag ik me af of het kan, die 150 km.
Bron: een gescheiden zus en een gescheiden schoonzus waarvan bij de een iedere ouder een week voor het kind zorgt en bij de ander iedere ouder de helft van de week
Bron: advocaat van een op dit moment lopende scheidingsprocedure (djeez, zijn we nu echt tegen elkaar aan het opbieden?)