We gaan scheiden, hoe help ik onze zoon hier het beste doorheen?

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 12:57 schreef Scorpie het volgende:
Tja, dat hoor je vaker, kinderen van gescheiden ouders die zelf ook scheiden. Helaas.

zou dat liggen aan het van dichtbij meegemaakt hebben en 'dus' gemakkelijker doen, of omdat ze in een zelfde soort relatie terecht komen die niet werkt?

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 14:22 schreef Oognip het volgende:

[..]

Dan hoop ik dat TS anders in elkaar zit dan een oud collega van mij Die ging scheiden en ging verhuizen naar de andere kant van het land en nam de kinderen mee. Als de vader de kinderen wilde zien dan moest hij ze maar komen halen en brengen, want hij wil ze toch zien

ik ben ook met kinderen verhuisd en de afspraak was dat hij ze eens in de 4 wk kwam halen en dat ik ze eens in de 4 wk zou brengen. En in de vakanties dat ze bij hem zouden zijn ook half om half zeg maar.
Hij is 2x geweest en wilde toen niet meer, dus nu ga ik eens in de 4 wk en ga ik alle vakanties. Het ging me wat te ver om elke keer te gaan rijden.
Ik ga meestal met de trein, das een uur langer dan met de auto

Ik denk dat je als je zoon niet meer zo boos is, best wat meer uitleg kan geven over het hoe en waarom. Natuurlijk kun je gewoon vragen hoe het was bij papa en hem enthousiast laten zijn.

Veel sterkte. (mijn dochter kreeg voor het eerst in héél lange tijd weer eens de slappe lach toen we 2 wk in ons nieuwe huisje zaten )

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 14:38 schreef tombolafan het volgende:

[..]

Zoals je kan lezen is dat idd precies de insteek van TS, volgens mij gaat ze hem laten rijden

Ja maar dit is een andere situatie. Hij gaat verhuizen, niet zij. In dit geval verhuist hij verder weg van zijn kinderen _{wat de reden daar ook voor mag zijn}. In het voorbeeld van Oognip verhuisden vrouw en kinderen juist en moest de man zich maar zien te redden.

Hoewel het mij ook in het belang van het kind lijkt dat hij zijn vader vaak genoeg ziet en dat ts daar dan ook aan mee kan werken om dit te bevorderen.

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 18:21 schreef Kyara het volgende:

[..]

Ja maar dit is een andere situatie. Hij gaat verhuizen, niet zij. In dit geval verhuist hij verder weg van zijn kinderen _{wat de reden daar ook voor mag zijn}. In het voorbeeld van Oognip verhuisden vrouw en kinderen juist en moest de man zich maar zien te redden.

Hoewel het mij ook in het belang van het kind lijkt dat hij zijn vader vaak genoeg ziet en dat ts daar dan ook aan mee kan werken om dit te bevorderen.

nou ja, daarom wilde ik ook weten waarom hij daar heen gaat als dat de enige plek is waar hij een huis kan krijgen snap ik het al meer

en idd, je helpt een kind vooral door m contact met beide ouders te laten hebben mi

Sandrasan, kennisjes van mijn zijn een aantal jaar geleden gescheiden. Hij woont in Zh, zij in Dr. De ene keer haalt zij haar dochter op bij haar ex, de andere keer rijdt haar ex tot ongeveer Harderwijk en dan stapt dochter over.

sterkte en succes!

Ja, zij rijdt het meest, maar zij verhuisde idd..
Volgens mij hebben ze in de scheidingspapieren een clausule op laten nemen over de afstand. Als zij buiten een bepaald aantal kilometers zou gaan wonen zou dochter bij vader gaan wonen en dan een keer per 2 weken bij moeder

Mijn ouders zijn ook gescheiden. Mijn moeder en ik en mijn broer woonden in Drenthe, mijn vader vlakbij Lijden. Een weekend in de 2 weken gingen we naar mijn vader en dan spraken we altijd af in Amersfoort zodat ze allebei even lang moesten rijden.

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 20:28 schreef Sandrasan het volgende:
De reden dat ex zo ver weg gaat wonen is dat hij terug wil naar waar hij woonde voordat we gingen trouwen, omdat hij daar een aantal vrienden heeft. Waar we nu wonen heeft hij nooit vrienden gemaakt. Hij heeft dus echt wel de keus!

Hij heeft zijn voornemen om heen en weer te rijden trouwens al teruggedraait naar 2 weekenden per maand...
En ik wil heus wel af en toe heen en weer rijden, maar ik baal ervan als ik heel vaak moet opdraaien voor zijn keuze om hier zo ver vandaan te gaan wonen. Bovendien heb ik gewoon een hekel aan lange auto ritten. Hoe we dit dus precies gaan regelen is nog niet duidelijk.

Dit vind ik een beetje een rare uitspraak. Als je man helemaal geen vrienden heeft in de plaats waar hij nu woont, dan is het toch heel logisch dat hij verhuisd naar een plek waar hij wel vrienden heeft wonen? Moet hij dan in dezelfde plek als zijn zoon blijven wonen puur voor hem en op de dagen dat hij zijn zoon niet ziet ongelukkig zitten zijn? Ik vind dat je sommige dingen voor elkaar over moet hebben, gescheiden of niet.
Je vindt het toch ook wel belangrijk dat je zoon zijn vader blijft zien? Waarom dan geen moeite doen puur voor je zoon?

De TT moet duidelijk zijn: We gaan scheiden, hoe help ik mezelf hier het beste doorheen? Afgaande op de hoeveelheid 'ik' in tegenstelling tot 'mijn zoon'. Ik zie het zo gebeuren dat die arme jongen zijn vader straks max. 1x per maand ziet omdat moeder bereid is alles op initiatief van vader te laten gebeuren, ook als dat betekent dat zoon niet vaak bij vader kan zijn.

Immers, vader kiest toch om hem niet op te komen halen? Dat de enige die daar de dupe van is de kleine jongen is, lijkt er niet toe te doen.

Ik zit duizend maal liever bij mijn kinderen in de buurt dan bij mijn vrienden. Lijkt me ook praktischer als je dichter bij elkaar zou wonen. Keertje oppassen overnemen, ouderavonden en dergelijke. Maar als je beide echt wil dan is 150 km ook weer niet onoverkombaar denk ik.

Mensen die gaan trouwen en daarna gaan scheiden . Trouw niet of scheid niet. Simpel. Dat je kind je nu met je neus op de feiten drukt is alleen maar goed voor jouw reality check, verdomme. Besef wat je hem aandoet hey, gek.

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 21:12 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Mensen die gaan trouwen en daarna gaan scheiden . Trouw niet of scheid niet. Simpel. Dat je kind je nu met je neus op de feiten drukt is alleen maar goed voor jouw reality check, verdomme. Besef wat je hem aandoet joh, gek.

alsof je dat.van te voren aan kan zien komen...

Wat een onzin reactie zeg!!

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 21:13 schreef Vicky het volgende:

[..]

alsof je dat.van te voren aan kan zien komen...

Wat een onzin reactie zeg!!

quote:

De laatste cijfers over echtscheiding van het CBS gaan over 2009 en zijn als volgt:

Aantal echtscheidingen: 30.779
Echtscheidingen per 1.000 inwoners: 1,86
Echtscheidingen per 1.000 echtparen: 8,9
Gemiddelde huwelijksduur: 14,3 jaar
Totaal echtscheidingspercentage: 34,3 %.
Gemiddelde leeftijd mannen: 45,2 jaar
Gemiddelde leeftijd vrouwen: 42,2 jaar

Sluit dan lekker een samenlevingscontract of weet ik veel als je zonodig een formele band wilt, trouw niet zomaar omdat het een kinderdroom o.i.d. is van je om daarna te scheiden als er je kinderen hebt gekregen. Dat is toch geen leven voor een jong kind, papa en mama gaan uit elkaar? Ik kan me daar zeker over opwinden .

Alsof het anders voor het kind is als je uit elkaar gaat als je een samenlevingscontract hebt?

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 21:19 schreef kaatjejannie het volgende:
Alsof het anders voor het kind is als je uit elkaar gaat als je een samenlevingscontract hebt?

Had m'n nog post geëdit en er 'als je kinderen hebt gekregen' bijgezet. Het zijn eigenlijk 2 ergenissen, mensen die trouwen als een avontuur zien ofzo (waar sláát het op, eigenlijk zou men van tevoren een geschiktheidsbewijs ofzo moeten krijgen ), en mensen die hun verantwoordelijkheden niet nemen en na een scheiding (in de letterlijke zin van het woord) hun kind in een abnormale, bijna bizarre situatie achterlaten.

Uhhh samenlevingscontract of trouwen als er kinderen in het spel zijn is toch om het even??
Zelfs niet getrouwd zijn en uit elkaar gaan is toch ook hetzelfde (als er kinderen zijn).

Volgens mij waren we al tot de conclusie gekomen dat bij elkaar blijven met de nodige ruzie ook niet goed is voor het kind. Nu kiest niemand daar bewust voor (alhoewel ik het eens ben dat een hoop stellen wel eens wat beter mogen nadenken), dus voor TS en alle andere ouders in die situatie is dit nu de realiteit waar ze mee om moeten gaan.

Maar ik denk dat ruffrider wat persoonlijke issues heeft die geventileerd moesten worden

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 21:23 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Had m'n nog post geëdit en er 'als je kinderen hebt gekregen' bijgezet.

Dan nog slaat de opmerking nergens op.

Het kan altijd voorkomen dat samenleven niet langer gaat. En dan maakt het helemaal niet uit in welke formele vorm je dat samenleven gegoten hebt. Het maakt zelfs niet uit of je dat samenleven uberhaupt in één of andere vorm gegoten hebt.

En de suggestie dat je ondanks dat het gewoon niet meer gaat vanwege de betrokkenheid van kinderen dan maar tot elkaar veroordeeld bent, slaat ook nergens op. Alsof dat een gezonde basis is om een kind op te voeden. Tuurlijk, die kinderen hebben er niet om gevraagd dat hun ouders gaan scheiden, maar die kinderen hebben er ook niet veel aan om te leven in een gezin waarin de ouders elkaar niet kunnen luchten of zien.

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 20:57 schreef Sandrasan het volgende:
Nee ik vind het niet logisch dat hij verhuist aangezien hij in de 9 jaar dat we hier wonen geen enkele moeite heeft gedaan om hier mensen te leren kennen en vrienden te maken. In die tijd ook bijna nooit de reis gemaakt om die oude vrienden op te zoeken... En nu moet ie zonodig voor die vrienden wel daarheen.
Ik vind het gewoon een klote situatie.

Voor hem zit er schijnbaar wel een logica achter. Lijkt me overigens zelf ook wel logisch dat hij nu liever naar een plaats gaat waar hij al vrienden heeft, dan dat ie helemaal alleen blijft zitten in een plaats waar hij geen vrienden heeft.
En het is maar 150km, bij ons moesten er vroeger duizenden overbrugd worden en dat ging ook goed omdat beide ouders meewerkten.

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 21:06 schreef Pinterman het volgende:
De TT moet duidelijk zijn: We gaan scheiden, hoe help ik mezelf hier het beste doorheen? Afgaande op de hoeveelheid 'ik' in tegenstelling tot 'mijn zoon'. Ik zie het zo gebeuren dat die arme jongen zijn vader straks max. 1x per maand ziet omdat moeder bereid is alles op initiatief van vader te laten gebeuren, ook als dat betekent dat zoon niet vaak bij vader kan zijn.

Immers, vader kiest toch om hem niet op te komen halen? Dat de enige die daar de dupe van is de kleine jongen is, lijkt er niet toe te doen.

ja, wellicht dat ik nu mijn voet verkeerd zet, maar ik vind ts ergens wel een puntje hebben hoor haar ex kiest ervoor om ver weg te gaan wonen en zij is dan verantwoordelijk voor hoevaak de ex zijn kind ziet wtf, is die vent ook een klein kind ofzo? hij's niet in staat om zo'n eind te rijden, hij's heel zielig en hij kan niks?

maar goed, ik ken het hele verhaal niet. ik ga af op wat ik hier lees. en ik vind de toon waarin zij in haar up verantwoordelijk gehouden wordt een snifje irritant en oneerlijk

quote:

Op zondag 11 september 2011 08:57 schreef simmu het volgende:

[..]

ja, wellicht dat ik nu mijn voet verkeerd zet, maar ik vind ts ergens wel een puntje hebben hoor haar ex kiest ervoor om ver weg te gaan wonen en zij is dan verantwoordelijk voor hoevaak de ex zijn kind ziet wtf, is die vent ook een klein kind ofzo? hij's niet in staat om zo'n eind te rijden, hij's heel zielig en hij kan niks?

Ze is er niet verantwoordelijk voor hoe vaak haar ex zijn kind ziet, maar wel (gedeeltelijk) voor hoe vaak haar kind zijn vader ziet.

TS om terug te komen op je oorspronkelijke vraag: ik zou vooral heeeeeel duidelijk maken tegen je zoontje dat de scheiding niet zijn schuld is, en dat jullie beide nog even veel van hem houden als je altijd hebt gedaan. Verder zoals al vaker gezegd is, niet bakkeleien (bijvoorbeeld over de omgangsregeling) waar je zoon bij is, elkaar niet zwart maken, en niet via je zoon met elkaar communiceren ('zeg jij tegen je vader ...'), ook niet als het om iets kleins gaat. Pak gewoon de telefoon op en bel elkaar even.

Wellicht heb je wat aan het boek 'Het nahuwelijk'?

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 11:51 schreef Sandrasan het volgende:
Mijn man en ik gaan scheiden, de beslissing is vrijdag gevallen. Allemaal erg vers dus.

Ons zoontje A. van 7 heeft het er moeilijk mee, is verdrietig en boos. Zijn vader heeft
hem verteld dat hij elk weekend bij hem zal zijn en door de week bij mij. A. vind dat
oneerlijk omdat hij vaker bij mij dan bij zijn vader zal zijn. Hij is vooral boos op mij
en geeft mij de schuld, omdat ik meer dagen zal hebben.

Nu heeft hij ineens zijn vader op een gigantisch voetstuk gezet, begroet hem met
luid gejuich, wil alleen bij hem zijn enz.

Vanmorgen in de auto naar school zei hij dat hij altijd van papa zal houden en dat
dat nooit minder kan worden. "Mooi, dat is goed" dacht ik nog. Maar daar achteraan
zei hij dat hij dat van mij niet zo zeker wist. Ik weet wel dat ik het moet relativeren
en dat hij het uit boosheid zegt, maar jemig wat doet het pijn.
Hij worstelt met zijn gevoelens, hoe kan ik hem helpen? En hoe maak ik hem duidelijk
dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?

Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat hij het misschien nodig heeft om iemand de
schuld te geven...

Ik denk dat dit een juiste gedachte is en uiteindelijk wel over zal waaien maar de
komende tijd door hem veelvuldig gebruikt gaat worden als jij iets doet wat hij niet
wil. Het beste advies wat ik jou kan geven is te zorgen dat de vader hierin ook
meehelpt anders ga jij er op den duur aan onderdoor. De rol van de vader zal vooral
in het feit liggen dat hij moet zorgen dat de schuldvraag van de echtscheiding niet
alleen bij jou komt te liggen maar bij jullie gezamelijk en hij dat (ondanks alles)
begrijpt.

Hoeveel je kind ook op je zal schelden, geef hem nóóit het gevoel dat daarmee jou liefde voor hem minder wordt.
Uit ervaring kan ik zeggen dat het voor een 7-jarige een natuurlijke reactie is om je wanhopig vast te klampen aan iemand waarbij je het meest bang bent voor verlating.
Wie blijft er dan over om alle boosheid en al het verdriet op af te reageren? Mama.. want die gaat toch niet weg.
Zoek professionele hulp, en besteed op dit soort momenten extra veel tijd aan je zoontje.. maak bijvoorbeeld een grote bos/strand wandeling waarbij je de leuke momenten oprakelt van vroeger (vooral niet de nare gebeurtenissen).
Uitleggen aan een kind van zeven dat je nog steeds van papa houdt maar dat het niet meer gaat, begrijpt hij toch niet.. probeer hem er dus ook op dit moment nog niet in te betrekken, hij is daar echt veel te jong voor.
Mijn vader verliet ons ook (verhuisde naar canada), mijn broertje was toen 8, en is heel lang opstandig en boos geweest, maar wanneer je genoeg contact met je zoontje houdt en luisterd naar zijn gevoelens (dit vooral niet wegpraat!!!) slijt dat met de tijd.
Neem je rust en tijd om hier een draai in te vinden, en zorg dat hij er zo min mogelijk last van heeft.

Heel veel sterkte en succes.

quote:

Op zondag 11 september 2011 01:11 schreef twiFight het volgende:
Maar ik denk dat ruffrider wat persoonlijke issues heeft die geventileerd moesten worden

Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:00 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.

Want een jeugd vol met ruzie, slaande deuren, trapgestamp, beschuldigingen over en weer, gescheld en spanningen is natuurlijk wel fijn

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:00 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.

Mja, no offense, maar blijkbaar heb je die ervaring niet. Verschillende posters in dit topic, waaronder ik, wel en toch reageren we heel anders dan jij denkt dat je zou doen in dat geval.

Ik verbaas me overigens nog wel over de houding van een aantal mensen hier "dat hij er zelf voor kiest zo ver weg te gaan wonen" etc. Alsof hij het doet om expres zover mogelijk bij zijn zoon vandaan te zijn? Er zijn vele redenen en omstandigheden om een bepaalde woning wel/niet te kiezen. Je (de TS) hebt een érg negatieve toon tegenover de omgang van je ex met je kind en jij gaat mij niet wijs maken dat je het komende jaar neutraal zal zijn waar je zoon bij is. Kinderen horen veel en het voelt zo goed om af en toe eens een sneer te maken. Dan ben je dus in feite al je ex aan het zwartmaken. Bovendien leg je wel de verantwoordelijkheid volledig bij hem. Hij moet rijden, hij moet verhuizen, hij kiest er voor zo ver weg te gaan wonen. Maar wat jij dan? Jij wil niet rijden, jij blijft lekker zitten waar je zit, jij laat de opvoeding van je zoon maar volledig afhangen van wat je ex doet. Ik vind je geen haar beter.

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:12 schreef lifeincolours het volgende:

[..]

Want een jeugd vol met ruzie, slaande deuren, trapgestamp, beschuldigingen over en weer, gescheld en spanningen is natuurlijk wel fijn

Over welke relatie hebben we het nou? Een klein kind dat geen snoep mag van z'n ouders of een relatie tussen 2 volwassen mensen waar een kind uit voortvloeit. Bijna elke volwassen relatie heeft ups en downs, erover praten is vaak gewoon dé oplossing. Als dat niet werkt ga je maar in relatietherapie ofzo. Als dát niet werkt is er gewoon een gebrek aan empathisch vermogen van beide kanten en had je niet aan kinderen moeten beginnen.

Ik stem nieteens CU ofzo, maar ik vind wel dat een kind moet opgroeien in een normale situatie met een gezonde gezinsharmonie. Als je dat niet voor je kind kan opbrengen ben je het ouderschap niet waard. Wat ik al zei over het gebrek aan empathisch vermogen, leef je eens in in het kind, man! Asociaal gewoon, dat is het .