We gaan scheiden, hoe help ik onze zoon hier het beste doorheen?

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 21:13 schreef Vicky het volgende:

[..]

alsof je dat.van te voren aan kan zien komen...

Wat een onzin reactie zeg!!

quote:

De laatste cijfers over echtscheiding van het CBS gaan over 2009 en zijn als volgt:

Aantal echtscheidingen: 30.779
Echtscheidingen per 1.000 inwoners: 1,86
Echtscheidingen per 1.000 echtparen: 8,9
Gemiddelde huwelijksduur: 14,3 jaar
Totaal echtscheidingspercentage: 34,3 %.
Gemiddelde leeftijd mannen: 45,2 jaar
Gemiddelde leeftijd vrouwen: 42,2 jaar

Sluit dan lekker een samenlevingscontract of weet ik veel als je zonodig een formele band wilt, trouw niet zomaar omdat het een kinderdroom o.i.d. is van je om daarna te scheiden als er je kinderen hebt gekregen. Dat is toch geen leven voor een jong kind, papa en mama gaan uit elkaar? Ik kan me daar zeker over opwinden .

Alsof het anders voor het kind is als je uit elkaar gaat als je een samenlevingscontract hebt?

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 21:19 schreef kaatjejannie het volgende:
Alsof het anders voor het kind is als je uit elkaar gaat als je een samenlevingscontract hebt?

Had m'n nog post geëdit en er 'als je kinderen hebt gekregen' bijgezet. Het zijn eigenlijk 2 ergenissen, mensen die trouwen als een avontuur zien ofzo (waar sláát het op, eigenlijk zou men van tevoren een geschiktheidsbewijs ofzo moeten krijgen ), en mensen die hun verantwoordelijkheden niet nemen en na een scheiding (in de letterlijke zin van het woord) hun kind in een abnormale, bijna bizarre situatie achterlaten.

Uhhh samenlevingscontract of trouwen als er kinderen in het spel zijn is toch om het even??
Zelfs niet getrouwd zijn en uit elkaar gaan is toch ook hetzelfde (als er kinderen zijn).

Volgens mij waren we al tot de conclusie gekomen dat bij elkaar blijven met de nodige ruzie ook niet goed is voor het kind. Nu kiest niemand daar bewust voor (alhoewel ik het eens ben dat een hoop stellen wel eens wat beter mogen nadenken), dus voor TS en alle andere ouders in die situatie is dit nu de realiteit waar ze mee om moeten gaan.

Maar ik denk dat ruffrider wat persoonlijke issues heeft die geventileerd moesten worden

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 21:23 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Had m'n nog post geëdit en er 'als je kinderen hebt gekregen' bijgezet.

Dan nog slaat de opmerking nergens op.

Het kan altijd voorkomen dat samenleven niet langer gaat. En dan maakt het helemaal niet uit in welke formele vorm je dat samenleven gegoten hebt. Het maakt zelfs niet uit of je dat samenleven uberhaupt in één of andere vorm gegoten hebt.

En de suggestie dat je ondanks dat het gewoon niet meer gaat vanwege de betrokkenheid van kinderen dan maar tot elkaar veroordeeld bent, slaat ook nergens op. Alsof dat een gezonde basis is om een kind op te voeden. Tuurlijk, die kinderen hebben er niet om gevraagd dat hun ouders gaan scheiden, maar die kinderen hebben er ook niet veel aan om te leven in een gezin waarin de ouders elkaar niet kunnen luchten of zien.

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 20:57 schreef Sandrasan het volgende:
Nee ik vind het niet logisch dat hij verhuist aangezien hij in de 9 jaar dat we hier wonen geen enkele moeite heeft gedaan om hier mensen te leren kennen en vrienden te maken. In die tijd ook bijna nooit de reis gemaakt om die oude vrienden op te zoeken... En nu moet ie zonodig voor die vrienden wel daarheen.
Ik vind het gewoon een klote situatie.

Voor hem zit er schijnbaar wel een logica achter. Lijkt me overigens zelf ook wel logisch dat hij nu liever naar een plaats gaat waar hij al vrienden heeft, dan dat ie helemaal alleen blijft zitten in een plaats waar hij geen vrienden heeft.
En het is maar 150km, bij ons moesten er vroeger duizenden overbrugd worden en dat ging ook goed omdat beide ouders meewerkten.

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 21:06 schreef Pinterman het volgende:
De TT moet duidelijk zijn: We gaan scheiden, hoe help ik mezelf hier het beste doorheen? Afgaande op de hoeveelheid 'ik' in tegenstelling tot 'mijn zoon'. Ik zie het zo gebeuren dat die arme jongen zijn vader straks max. 1x per maand ziet omdat moeder bereid is alles op initiatief van vader te laten gebeuren, ook als dat betekent dat zoon niet vaak bij vader kan zijn.

Immers, vader kiest toch om hem niet op te komen halen? Dat de enige die daar de dupe van is de kleine jongen is, lijkt er niet toe te doen.

ja, wellicht dat ik nu mijn voet verkeerd zet, maar ik vind ts ergens wel een puntje hebben hoor haar ex kiest ervoor om ver weg te gaan wonen en zij is dan verantwoordelijk voor hoevaak de ex zijn kind ziet wtf, is die vent ook een klein kind ofzo? hij's niet in staat om zo'n eind te rijden, hij's heel zielig en hij kan niks?

maar goed, ik ken het hele verhaal niet. ik ga af op wat ik hier lees. en ik vind de toon waarin zij in haar up verantwoordelijk gehouden wordt een snifje irritant en oneerlijk

quote:

Op zondag 11 september 2011 08:57 schreef simmu het volgende:

[..]

ja, wellicht dat ik nu mijn voet verkeerd zet, maar ik vind ts ergens wel een puntje hebben hoor haar ex kiest ervoor om ver weg te gaan wonen en zij is dan verantwoordelijk voor hoevaak de ex zijn kind ziet wtf, is die vent ook een klein kind ofzo? hij's niet in staat om zo'n eind te rijden, hij's heel zielig en hij kan niks?

Ze is er niet verantwoordelijk voor hoe vaak haar ex zijn kind ziet, maar wel (gedeeltelijk) voor hoe vaak haar kind zijn vader ziet.

TS om terug te komen op je oorspronkelijke vraag: ik zou vooral heeeeeel duidelijk maken tegen je zoontje dat de scheiding niet zijn schuld is, en dat jullie beide nog even veel van hem houden als je altijd hebt gedaan. Verder zoals al vaker gezegd is, niet bakkeleien (bijvoorbeeld over de omgangsregeling) waar je zoon bij is, elkaar niet zwart maken, en niet via je zoon met elkaar communiceren ('zeg jij tegen je vader ...'), ook niet als het om iets kleins gaat. Pak gewoon de telefoon op en bel elkaar even.

Wellicht heb je wat aan het boek 'Het nahuwelijk'?

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 11:51 schreef Sandrasan het volgende:
Mijn man en ik gaan scheiden, de beslissing is vrijdag gevallen. Allemaal erg vers dus.

Ons zoontje A. van 7 heeft het er moeilijk mee, is verdrietig en boos. Zijn vader heeft
hem verteld dat hij elk weekend bij hem zal zijn en door de week bij mij. A. vind dat
oneerlijk omdat hij vaker bij mij dan bij zijn vader zal zijn. Hij is vooral boos op mij
en geeft mij de schuld, omdat ik meer dagen zal hebben.

Nu heeft hij ineens zijn vader op een gigantisch voetstuk gezet, begroet hem met
luid gejuich, wil alleen bij hem zijn enz.

Vanmorgen in de auto naar school zei hij dat hij altijd van papa zal houden en dat
dat nooit minder kan worden. "Mooi, dat is goed" dacht ik nog. Maar daar achteraan
zei hij dat hij dat van mij niet zo zeker wist. Ik weet wel dat ik het moet relativeren
en dat hij het uit boosheid zegt, maar jemig wat doet het pijn.
Hij worstelt met zijn gevoelens, hoe kan ik hem helpen? En hoe maak ik hem duidelijk
dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?

Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat hij het misschien nodig heeft om iemand de
schuld te geven...

Ik denk dat dit een juiste gedachte is en uiteindelijk wel over zal waaien maar de
komende tijd door hem veelvuldig gebruikt gaat worden als jij iets doet wat hij niet
wil. Het beste advies wat ik jou kan geven is te zorgen dat de vader hierin ook
meehelpt anders ga jij er op den duur aan onderdoor. De rol van de vader zal vooral
in het feit liggen dat hij moet zorgen dat de schuldvraag van de echtscheiding niet
alleen bij jou komt te liggen maar bij jullie gezamelijk en hij dat (ondanks alles)
begrijpt.

Hoeveel je kind ook op je zal schelden, geef hem nóóit het gevoel dat daarmee jou liefde voor hem minder wordt.
Uit ervaring kan ik zeggen dat het voor een 7-jarige een natuurlijke reactie is om je wanhopig vast te klampen aan iemand waarbij je het meest bang bent voor verlating.
Wie blijft er dan over om alle boosheid en al het verdriet op af te reageren? Mama.. want die gaat toch niet weg.
Zoek professionele hulp, en besteed op dit soort momenten extra veel tijd aan je zoontje.. maak bijvoorbeeld een grote bos/strand wandeling waarbij je de leuke momenten oprakelt van vroeger (vooral niet de nare gebeurtenissen).
Uitleggen aan een kind van zeven dat je nog steeds van papa houdt maar dat het niet meer gaat, begrijpt hij toch niet.. probeer hem er dus ook op dit moment nog niet in te betrekken, hij is daar echt veel te jong voor.
Mijn vader verliet ons ook (verhuisde naar canada), mijn broertje was toen 8, en is heel lang opstandig en boos geweest, maar wanneer je genoeg contact met je zoontje houdt en luisterd naar zijn gevoelens (dit vooral niet wegpraat!!!) slijt dat met de tijd.
Neem je rust en tijd om hier een draai in te vinden, en zorg dat hij er zo min mogelijk last van heeft.

Heel veel sterkte en succes.

quote:

Op zondag 11 september 2011 01:11 schreef twiFight het volgende:
Maar ik denk dat ruffrider wat persoonlijke issues heeft die geventileerd moesten worden

Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:00 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.

Want een jeugd vol met ruzie, slaande deuren, trapgestamp, beschuldigingen over en weer, gescheld en spanningen is natuurlijk wel fijn

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:00 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.

Mja, no offense, maar blijkbaar heb je die ervaring niet. Verschillende posters in dit topic, waaronder ik, wel en toch reageren we heel anders dan jij denkt dat je zou doen in dat geval.

Ik verbaas me overigens nog wel over de houding van een aantal mensen hier "dat hij er zelf voor kiest zo ver weg te gaan wonen" etc. Alsof hij het doet om expres zover mogelijk bij zijn zoon vandaan te zijn? Er zijn vele redenen en omstandigheden om een bepaalde woning wel/niet te kiezen. Je (de TS) hebt een érg negatieve toon tegenover de omgang van je ex met je kind en jij gaat mij niet wijs maken dat je het komende jaar neutraal zal zijn waar je zoon bij is. Kinderen horen veel en het voelt zo goed om af en toe eens een sneer te maken. Dan ben je dus in feite al je ex aan het zwartmaken. Bovendien leg je wel de verantwoordelijkheid volledig bij hem. Hij moet rijden, hij moet verhuizen, hij kiest er voor zo ver weg te gaan wonen. Maar wat jij dan? Jij wil niet rijden, jij blijft lekker zitten waar je zit, jij laat de opvoeding van je zoon maar volledig afhangen van wat je ex doet. Ik vind je geen haar beter.

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:12 schreef lifeincolours het volgende:

[..]

Want een jeugd vol met ruzie, slaande deuren, trapgestamp, beschuldigingen over en weer, gescheld en spanningen is natuurlijk wel fijn

Over welke relatie hebben we het nou? Een klein kind dat geen snoep mag van z'n ouders of een relatie tussen 2 volwassen mensen waar een kind uit voortvloeit. Bijna elke volwassen relatie heeft ups en downs, erover praten is vaak gewoon dé oplossing. Als dat niet werkt ga je maar in relatietherapie ofzo. Als dát niet werkt is er gewoon een gebrek aan empathisch vermogen van beide kanten en had je niet aan kinderen moeten beginnen.

Ik stem nieteens CU ofzo, maar ik vind wel dat een kind moet opgroeien in een normale situatie met een gezonde gezinsharmonie. Als je dat niet voor je kind kan opbrengen ben je het ouderschap niet waard. Wat ik al zei over het gebrek aan empathisch vermogen, leef je eens in in het kind, man! Asociaal gewoon, dat is het .

quote:

Op dinsdag 6 september 2011 12:34 schreef Ireyon het volgende:

[..]

Het boeit niet of jíj er gelukkiger van wordt, je zit met een kind dat volop aan het opgroeien is en behoefte heeft aan zekerheid en stabiliteit in z'n leven. En nee, misschien wordt-ie het kind er ook niet gelukkiger van, maar wat is het alternatief? Wekelijks heen-en-weer gesleurd worden tussen pap en mam, in het weekend niet met vriendjes van school kunnen spelen, dat is leuk.

Verder mag je het gerust zum kosten vinden maar ik spreek gewoon als jongen wiens ouders gingen scheiden toen-tie 7 jaar oud was en 14 jaar later nog steeds z'n moeder niet aardig vindt. Heel mijn jeugd en opvoeding is een puinhoop geweest omdat mijn moeder niet het geduld en de wil had om aan hun huwelijk te werken.

Dus ik geef TS alsnog advies en ze kijkt maar wat ze ermee doet:
- Als er een andere man komt, waar je beter even mee wacht, denk dan niet dat hij ooit papa #2 wordt.
- Denk niet dat je zoontje je aardiger gaat vinden als de sinterklaascadeautjes duurder zijn dan die van papa.
- Je zoontje gaat niet liever met jou mee naar een verjaardag/feestje/dierentuin wanneer hij bij z'n vader hoort te zijn.

Je weet natuurlijk niet hoe je opvoeding gelopen zou zijn als je ouders bij elkaar gebleven zouden zijn.

Ik weet verder niks van je situatie, maar ben zelf kind van gescheiden ouders. Dat wat jij een kwetsbare periode noemt is, denk ik, als het dan toch allemaal onvermijdelijk is, juist de beste tijd dat te doen. Tot het vierde jaar hecht een kind. een scheiding in die periode maakt dat de kans op hechtingsproblemen op latere leeftijd groot is.

Na het 10e jaar begint de puberteit. De periode van weer onthechten. Als die onthechting verloopt via een scheiding is dat ook schadelijk voor je ontwikkeling. Dus wat dat aangaat....

Het blijft natuurlijk klote. Maar ik denk dat ouders over het algemeen nóóit moedwillig dingen doen om hun kinderen te kwetsen of stuk te maken. Ik zou je willen aanraden hulp te zoeken bij het verwerken van dit enorme trauma. Echt, het kan je zo enorm helpen.

Ik heb gewacht tot ik achter in de dertig was. heb echt gewild dat ik dit véél eerder had gedaan. Mijn leven zou zoveel makkelijker zijn geweest zonder de ballast van die scheiding. Ik heb er echt heel veel aan gehad. Ken je het boek van Cornald Maas? ook een fijn maar pijnlijk boek om te lezen.

Een scheiding is voor een kind nooit leuk. En dat zal het ook nooit worden. Ik ben eigenlijk wel voor verplicht samen blijven als je kinderen hebt. Dan maar een lastig leven als volwassene, voor een kind is het écht beter. Je leert als volwassene wel weer op een geciviliseerde manier samen te leven.

En dan hebben mijn ouders nog een "nette"scheiding gedaan zonder ruzie, zonder elkaar zwart maken, met keurige twee weeklijkse weekendbezoeken en áltijd betalen van alimentatie. dus.

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:00 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.

Dat kun je nu wel roepen maar ik ken eigenlijk niemand die het z'n ouders kwalijk neemt (alleen in het begin even). Je leert omgaan met de nieuwe situatie die vaak na een tijdje zelfs fijner blijkt te zijn en klaar. Het enige dat ik m'n ouders kwalijk heb genomen is dat ze slecht over elkaar praatten waar ik bij was na de scheiding, en dat ik daardoor op een gegeven moment het gevoel kreeg een kant te moeten kiezen.

oh, en voor de goede orde, ik neem mijn ouders niks kwalijk. die deden ook maar wat hen het beste leek. óók voor mij. Maar als twee jarige denk je toch automagisch dat het jouw schuld is. hoort bij de leeftijd, en de fase dat je denkt dat de wereld om jou draait.

Ik neem het jullie ook niet kwalijk dat jullie het voor jezelf hebben goedgepraat hoor, makkelijker te accepteren.

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:40 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Ik neem het jullie ook niet kwalijk dat jullie het voor jezelf hebben goedgepraat hoor, makkelijker te accepteren.

Is het nou echt zo moeilijk te geloven dat ook kinderen op een gegeven moment "volwassen" genoeg zijn om de nieuwe situatie gewoon te accepteren en verder niemand iets kwalijk te nemen omdat de nieuwe situatie ook prima is?

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:40 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Ik neem het jullie ook niet kwalijk dat jullie het voor jezelf hebben goedgepraat hoor, makkelijker te accepteren.

Jij vind het in je eigen leven fijner om dingen die onveranderlijk zijn te blijven haten en je daar zielig over te voelen?

Alsof de 5 voorbeelden in dit topic van mensen die het prima vinden achteraf representatief is voor alle kinderen die per jaar slachtoffer zijn van het uit elkaar gaan van hun ouders (30.000+ per jaar!).

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:47 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Jij vind het in je eigen leven fijner om dingen die onveranderlijk zijn te blijven haten en je daar zielig over te voelen?

Nee, maar als 1/3e van het totaal aantal huwelijken dus uiteindelijk gewoon kapot gaat, is er iets mis. Is het dan toch de individualisering van de maatschappij?

quote:

Op zondag 11 september 2011 01:11 schreef twiFight het volgende:
Volgens mij waren we al tot de conclusie gekomen dat bij elkaar blijven met de nodige ruzie ook niet goed is voor het kind. Nu kiest niemand daar bewust voor (alhoewel ik het eens ben dat een hoop stellen wel eens wat beter mogen nadenken), dus voor TS en alle andere ouders in die situatie is dit nu de realiteit waar ze mee om moeten gaan.

Maar ik denk dat ruffrider wat persoonlijke issues heeft die geventileerd moesten worden

jawel hoor, er zijn mensen die daar bewust voor kiezen.
Vroeger was het bij mij thuis ook niet altijd 'even gezellig'. De eerste 12 jaar van mijn leven wel, daarna waren er redelijk wat ruzies. Ze probeerden het netjes te houden (lees, ze probeerden de ruzies te houden als de kinderen op bed lagen), maar goed, je krijgt het wel degelijk mee. En de 'fijne' ijzige stiltes daarna, en de 'leuke' opmerkingen. Dus heb geopperd of het misschien niet beter was om uit elkaar te gaan, het was duidelijk dat het voor beide partijen (en kinderen) niet leuk meer was. Nou, mn moeder zou wel willen, maar 'dan zou ik zoveel alleen zijn'. Ofwel, zij zou weg zijn gegaan en mij bij mijn vader hebben achtergelaten. En dan moet je weten dat ik perioden had waarin ik met mijn vader communiceerde via een whiteboard aangezien hij veel werkte (mede doordat hij liever niet thuis was omdat er dan toch ruzie zou komen).

En dan heb je als kind niet het idee dat je ouders door jou uit elkaar zijn, maar bij elkaar blijven vanwege jou. En ik kan zeggen dat dat helemaal niet leuk is. Je wilt dat je ouders gelukkig zijn, met of zonder elkaar. En het was duidelijk dat dat zonder moest zijn. Dus ik was degene die het geluk van mijn ouders in de weg stond.

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:21 schreef twiFight het volgende:

[..]

Mja, no offense, maar blijkbaar heb je die ervaring niet. Verschillende posters in dit topic, waaronder ik, wel en toch reageren we heel anders dan jij denkt dat je zou doen in dat geval.

Ik verbaas me overigens nog wel over de houding van een aantal mensen hier "dat hij er zelf voor kiest zo ver weg te gaan wonen" etc. Alsof hij het doet om expres zover mogelijk bij zijn zoon vandaan te zijn? Er zijn vele redenen en omstandigheden om een bepaalde woning wel/niet te kiezen. Je (de TS) hebt een érg negatieve toon tegenover de omgang van je ex met je kind en jij gaat mij niet wijs maken dat je het komende jaar neutraal zal zijn waar je zoon bij is. Kinderen horen veel en het voelt zo goed om af en toe eens een sneer te maken. Dan ben je dus in feite al je ex aan het zwartmaken. Bovendien leg je wel de verantwoordelijkheid volledig bij hem. Hij moet rijden, hij moet verhuizen, hij kiest er voor zo ver weg te gaan wonen. Maar wat jij dan? Jij wil niet rijden, jij blijft lekker zitten waar je zit, jij laat de opvoeding van je zoon maar volledig afhangen van wat je ex doet. Ik vind je geen haar beter.

Ik vind het vrij kwalijk dat hij door de keuze zover weg te gaan wonen de mogelijkheid voor een normaal co-ouderschap niet benut.
Als hij in de buurt zou blijven wonen dan zou zijn zoon hem net zo vaak kunnen zien als hij zijn moeder ziet, en ik haal nergens uit dat zijn moeder een volledig co-ouderschap zou ondermijnen.

De (ex-)man van TS kan wellicht overal zo aan de slag, maar ik ga er vanuit dat hij nu in de omgeving van waar ze wonen werkt, want als hij dagelijks 2 x 150 km zou rijden dan zou TS zich geen zorgen maken of hij dat wel vol zou houden om zijn zoon te zien.

Als TS zou besluiten met haar zoon 150 km verderop te gaan wonen zodat het voor papa onmogelijk zou worden de helft van de week voor zijn zoon te zorgen dan zou ik dat ook zeer kwalijk vinden, dus nu papa ervoor kiest zo ver weg te gaan wonen en daarmee de keuze maakt zijn kind maar zo weinig te zien vind ik dat ook kwalijk.

En waarom gaat vader zo ver weg wonen? gaat ie terug naar zijn geboortegrond ofzo? en waarom weet ie dat al koud 2 dagen na de feitelijke beslissing?

Voor het kind is het niet de fijnste oplossing denk ik.