OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Mijn man en ik gaan scheiden, de beslissing is vrijdag gevallen. Allemaal erg vers dus.
Ons zoontje A. van 7 heeft het er moeilijk mee, is verdrietig en boos. Zijn vader heeft hem verteld dat hij elk weekend bij hem zal zijn en door de week bij mij. A. vind dat oneerlijk omdat hij vaker bij mij dan bij zijn vader zal zijn. Hij is vooral boos op mij en geeft mij de schuld, omdat ik meer dagen zal hebben.
Nu heeft hij ineens zijn vader op een gigantisch voetstuk gezet, begroet hem met luid gejuich, wil alleen bij hem zijn enz.
Vanmorgen in de auto naar school zei hij dat hij altijd van papa zal houden en dat dat nooit minder kan worden. "Mooi, dat is goed" dacht ik nog. Maar daar achteraan zei hij dat hij dat van mij niet zo zeker wist. Ik weet wel dat ik het moet relativeren en dat hij het uit boosheid zegt, maar jemig wat doet het pijn.
Hij worstelt met zijn gevoelens, hoe kan ik hem helpen? En hoe maak ik hem duidelijk dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat hij het misschien nodig heeft om iemand de schuld te geven...
Dus moet ik misschien een tijdje de schuld op me nemen, zodat hij de tijd krijgt het een beetje te verwerken?
En dan nog iets: vader gaat hier 150 km vandaan wonen... ik heb er dus een heel hard hoofd in dat hij zijn zoon elk weekend zal kunnen zien. Hij zegt zelf dat hij A. elke vrijdag of zaterdag wil komen ophalen en op zondag zal terugbrengen. Maar dat is toch niet realistisch? Dat is 600 km elk weekend! Dat wordt dus nog een teleurstelling voor A. want het wordt nog (veel) minder dan die 2 dagen per week.
Of denken jullie dat het wel haalbaar is?
Ons zoontje A. van 7 heeft het er moeilijk mee, is verdrietig en boos. Zijn vader heeft hem verteld dat hij elk weekend bij hem zal zijn en door de week bij mij. A. vind dat oneerlijk omdat hij vaker bij mij dan bij zijn vader zal zijn. Hij is vooral boos op mij en geeft mij de schuld, omdat ik meer dagen zal hebben.
Nu heeft hij ineens zijn vader op een gigantisch voetstuk gezet, begroet hem met luid gejuich, wil alleen bij hem zijn enz.
Vanmorgen in de auto naar school zei hij dat hij altijd van papa zal houden en dat dat nooit minder kan worden. "Mooi, dat is goed" dacht ik nog. Maar daar achteraan zei hij dat hij dat van mij niet zo zeker wist. Ik weet wel dat ik het moet relativeren en dat hij het uit boosheid zegt, maar jemig wat doet het pijn.
Hij worstelt met zijn gevoelens, hoe kan ik hem helpen? En hoe maak ik hem duidelijk dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?
Terwijl ik dit schrijf bedenk ik me dat hij het misschien nodig heeft om iemand de schuld te geven...
Dus moet ik misschien een tijdje de schuld op me nemen, zodat hij de tijd krijgt het een beetje te verwerken?
En dan nog iets: vader gaat hier 150 km vandaan wonen... ik heb er dus een heel hard hoofd in dat hij zijn zoon elk weekend zal kunnen zien. Hij zegt zelf dat hij A. elke vrijdag of zaterdag wil komen ophalen en op zondag zal terugbrengen. Maar dat is toch niet realistisch? Dat is 600 km elk weekend! Dat wordt dus nog een teleurstelling voor A. want het wordt nog (veel) minder dan die 2 dagen per week.
Of denken jullie dat het wel haalbaar is?
Hier lukt iemand het die 200 km enkele reis moet maken.
dus 800 km elk weekend.
Een steevast worden de kinderen op vrijdag gehaald en zondagavond/middag terug gebracht.
Dus ja het kan en als het in het geval van jouw ex niet lukt heeft dat niets met de afstand te maken maar meer met de welwillendheid van jouw ex.
dus 800 km elk weekend.
Een steevast worden de kinderen op vrijdag gehaald en zondagavond/middag terug gebracht.
Dus ja het kan en als het in het geval van jouw ex niet lukt heeft dat niets met de afstand te maken maar meer met de welwillendheid van jouw ex.
Kwestie van willen inderdaad...quote:Op dinsdag 6 september 2011 11:55 schreef Rekkie het volgende:
Hier lukt iemand het die 200 km enkele reis moet maken.
dus 800 km elk weekend.
Een steevast worden de kinderen op vrijdag gehaald en zondagavond/middag terug gebracht.
Dus ja het kan en als het in het geval van jouw ex niet lukt heeft dat niets met de afstand te maken maar meer met de welwillendheid van jouw ex.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ahhh, het vingerwijzen is reeds begonnen!quote:En hoe maak ik hem duidelijk dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?
Veel plezier met de scheiding verder afhandelen
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Pcies, de vader moet net zo goed uitleg geven aan het kind.quote:
Ik vind de TT al fout.
Hoe helpen WIJ onze zoon er doorheen.
- "Autisten met elkaar in contact brengen is net zoals delen door 0"
Wat heb je allemaal gedaan om het huwelijk te redden? 'k Vind het in ieder geval idioot om te gaan scheiden met een zoon in zo'n kwetsbare levensfase en kan je uit ervaring vertellen dat, mocht het jouw schuld zijn, hij je dit nooit zal vergeven.
Je hebt wel gelijk, maar ik heb denk ik "ik" getypt omdat er gelijk al een enorme muur tussen ons is gekomen. Ik voel me hier al heel alleen in staan dus.quote:
Ik vind de TT al fout.
Hoe helpen WIJ onze zoon er doorheen.
Loop eens door haar PH heen... dit speelt al ruim drie jaar, geloof ik.quote:Op dinsdag 6 september 2011 12:07 schreef Ireyon het volgende:
Wat heb je allemaal gedaan om het huwelijk te redden? 'k Vind het in ieder geval idioot om te gaan scheiden met een zoon in zo'n kwetsbare levensfase en kan je uit ervaring vertellen dat, mocht het jouw schuld zijn, hij je dit nooit zal vergeven.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
eigenlijk langer...
en echt al heel veel geprobeerd, dus het is de enige oplossing
maar hier ging de vraag niet over...
en echt al heel veel geprobeerd, dus het is de enige oplossing
maar hier ging de vraag niet over...
Belangrijkste is dat er geen schuldige is. En nog belangrijker is dat je zoon niet schuldig is. En dat jullie als ouders niet over de hoofden/rug van de kinderen elkaar verwijten gaan maken of navraag gaan doen hoe het bij papa/mama gaat.
Dat je zoontje zich op jou afreageerd, is te begrijpen. Het is nog heel erg pril. Mijn advies neem contact op met een mediator en evt. een psycholoog voor je zoontje. Het is niet niks om te behappen voor zo'n kleintje. Want dat is hij nog...klein!
En verder wens ik jullie heel veel sterkte met het verwerken van deze situatie. Je haalt het leven van je zoontje volledig overhoop. Alle stabiliteit is voor zijn gevoel weg. Hij weet niet waar hij aan toe is. Geef hem de kans om met goede begeleiding een weg in deze situatie te vinden.
Jullie gaan uit elkaar als man en vrouw maar blijven voorlopig aan elkaar gebonden omdat jullie samen vader en moeder zijn van een zevenjarige. Houd dat ten alle tijden voor ogen. Wat jullie ook van elkaar denken, hij mag hier niet meer pijn van hebben dan strikt noodzakelijk is. Maar als ik zo tussen de regels doorlees is dat ook precies wat jij voor ogen hebt, ookal zal het jou regelmatig veel pijn doen als hij zich op jou afreageert. Nogmaal sterkte.
Dat je zoontje zich op jou afreageerd, is te begrijpen. Het is nog heel erg pril. Mijn advies neem contact op met een mediator en evt. een psycholoog voor je zoontje. Het is niet niks om te behappen voor zo'n kleintje. Want dat is hij nog...klein!
En verder wens ik jullie heel veel sterkte met het verwerken van deze situatie. Je haalt het leven van je zoontje volledig overhoop. Alle stabiliteit is voor zijn gevoel weg. Hij weet niet waar hij aan toe is. Geef hem de kans om met goede begeleiding een weg in deze situatie te vinden.
Jullie gaan uit elkaar als man en vrouw maar blijven voorlopig aan elkaar gebonden omdat jullie samen vader en moeder zijn van een zevenjarige. Houd dat ten alle tijden voor ogen. Wat jullie ook van elkaar denken, hij mag hier niet meer pijn van hebben dan strikt noodzakelijk is. Maar als ik zo tussen de regels doorlees is dat ook precies wat jij voor ogen hebt, ookal zal het jou regelmatig veel pijn doen als hij zich op jou afreageert. Nogmaal sterkte.
Uit dit topic:quote:Ons zoontje A. van 7 heeft het er moeilijk mee,
to divorce or not to divorce
Hoe kan dat kind op 30 september 2009 6 jaar zijn en op 6 september 2011 7 jaar zijn??quote:De oplossing lijkt dan simpel: scheiden dus... maar we hebben een kind van 6.
De oude oude layout was veel beter!!
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
vosss is de naam,
met dubbel s welteverstaan.
Jarig zijn tussen 6 en 30 september...quote:Op dinsdag 6 september 2011 12:11 schreef vosss het volgende:
[..]
Uit dit topic:
to divorce or not to divorce
[..]
Hoe kan dat kind op 30 september 2009 6 jaar zijn en op 6 september 2011 7 jaar zijn??
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Jullie helpen hem in ieder geval niet door elkaar de schuld te gaan geven in zijn bijzijn.quote:Op dinsdag 6 september 2011 11:51 schreef Sandrasan het volgende:
En hoe maak ik hem duidelijk dat het niet (alleen maar) mijn schuld is?
O en waar je hem het meest mee helpt: zorgen dat je op een normale manier met je ex om blijft gaan.
Nee bij elkaar blijven voor je kind, daar word het zeker wel gelukkiger van.. Echt dit soort opmerkingen zijn zum kotsen, scheiden doe je niet voor je plezier en omdat je kind pijn wilt doen. Maar bij elkaar blijven daar word je kind echt niet gelukkiger van, hoe denk je dat dat is, dat kinderen dagelijks geconfronteerd worden met ouders die elkaar amper een blik waardig gunnen of waar geen liefde meer van afstraalt, dat is net zo slecht voor je kind..quote:
Wat heb je allemaal gedaan om het huwelijk te redden? 'k Vind het in ieder geval idioot om te gaan scheiden met een zoon in zo'n kwetsbare levensfase en kan je uit ervaring vertellen dat, mocht het jouw schuld zijn, hij je dit nooit zal vergeven.
@TS Ik heb helaas geen goede tips. Jammer dat je het gevoel hebt er alleen voor te staan, ik zou het wel bespreekbaar maken met je ex dat er wel samen gekeken word naar een oplossing. Sterkte met dit alles
Be happy with the little things in life
Dit, niets meer aan toe te voegen.quote:
[..]
Nee bij elkaar blijven voor je kind, daar word het zeker wel gelukkiger van.. Echt dit soort opmerkingen zijn zum kotsen, scheiden doe je niet voor je plezier en omdat je kind pijn wilt doen. Maar bij elkaar blijven daar word je kind echt niet gelukkiger van, hoe denk je dat dat is, dat kinderen dagelijks geconfronteerd worden met ouders die elkaar amper een blik waardig gunnen of waar geen liefde meer van afstraalt, dat is net zo slecht voor je kind..
@TS Ik heb helaas geen goede tips. Jammer dat je het gevoel hebt er alleen voor te staan, ik zou het wel bespreekbaar maken met je ex dat er wel samen gekeken word naar een oplossing. Sterkte met dit alles
Mij mag je er voor wakker maken.
Dit. Ga aub in discussie als de kinderen niet in de buurt zijn... En nog een goede tip voor wat later: Mijn dochter (5) wilde nooit met mij mee. Ze gaan proberen de "missende" partner te vervangen.quote:Op dinsdag 6 september 2011 12:13 schreef kwiwi het volgende:
[..]
Jullie helpen hem in ieder geval niet door elkaar de schuld te gaan geven in zijn bijzijn.
O en waar je hem het meest mee helpt: zorgen dat je op een normale manier met je ex om blijft gaan.
Maak het ook duidelijk dat je hem "niet mist" als hij weggaat, omdat je je eigen dingen doet. Het is een zware tijd voor elke partij. Wees ook heel duidelijk naar je kind toe. Het zal proberen de schuld naar zich toe te trekken.
[ Bericht 5% gewijzigd door Merlijn op 06-09-2011 12:24:12 ]
"To most people, the sky is the limit. To those who love aviation, the sky is home."
Sterkte met de situatie.
Ga er maar vanuit dat je zoon het lelijkst doet tegen degene waarvan hij het zekerst is van de liefde, jij bent immers ook niet degene die weggaat, en al helemaal niet degene die 150 km (!!!) verderop gaat wonen.
Niet lelijk doen over papa, ook niet roepen dat het papa z'n eigen keuze is zo ver weg te gaan wonen, terwijl hij bij wijze van spreken ook om de hoek zou kunnen gaan wonen, en een normaal co-ouderschap zou kunnen hebben.
Die conclusie trekt hij uiteindelijk zelf wel, het kan en zal een tijdje duren, maar uiteindelijk realiseert hij zich dat, en hij zal zich ook realiseren dat jij papa nooit hebt zwartgemaakt.
Ik snap trouwens niet dat jij je druk maakt dat je (ex-)man straks 600 km in een weekend moet gaan reizen, dat is jouw probleem niet, daarbij is het zijn keuze.
Als je 150 km enkele reis te ver zou vinden voor je zoon dan zou ik nog begrijpen dat je je er druk om maakt, al moet je (ex-)man 1000 km op een dag reizen, het is jouw probleem niet.
Ga er maar vanuit dat je zoon het lelijkst doet tegen degene waarvan hij het zekerst is van de liefde, jij bent immers ook niet degene die weggaat, en al helemaal niet degene die 150 km (!!!) verderop gaat wonen.
Niet lelijk doen over papa, ook niet roepen dat het papa z'n eigen keuze is zo ver weg te gaan wonen, terwijl hij bij wijze van spreken ook om de hoek zou kunnen gaan wonen, en een normaal co-ouderschap zou kunnen hebben.
Die conclusie trekt hij uiteindelijk zelf wel, het kan en zal een tijdje duren, maar uiteindelijk realiseert hij zich dat, en hij zal zich ook realiseren dat jij papa nooit hebt zwartgemaakt.
Ik snap trouwens niet dat jij je druk maakt dat je (ex-)man straks 600 km in een weekend moet gaan reizen, dat is jouw probleem niet, daarbij is het zijn keuze.
Als je 150 km enkele reis te ver zou vinden voor je zoon dan zou ik nog begrijpen dat je je er druk om maakt, al moet je (ex-)man 1000 km op een dag reizen, het is jouw probleem niet.
Het gaat er niet om dat het zijn probleem is, zij vreest alleen dat hij het niet waar kan gaan maken, en haar zoontje dus (telkens) teleurgesteld wordt als papa niet elk weekend komt. Dat hij (de ex) uren in de auto moet zitten, zal haar verder niet zo veel uitmaken.quote:
Sterkte met de situatie.
Ga er maar vanuit dat je zoon het lelijkst doet tegen degene waarvan hij het zekerst is van de liefde, jij bent immers ook niet degene die weggaat, en al helemaal niet degene die 150 km (!!!) verderop gaat wonen.
Niet lelijk doen over papa, ook niet roepen dat het papa z'n eigen keuze is zo ver weg te gaan wonen, terwijl hij bij wijze van spreken ook om de hoek zou kunnen gaan wonen, en een normaal co-ouderschap zou kunnen hebben.
Die conclusie trekt hij uiteindelijk zelf wel, het kan en zal een tijdje duren, maar uiteindelijk realiseert hij zich dat, en hij zal zich ook realiseren dat jij papa nooit hebt zwartgemaakt.
Ik snap trouwens niet dat jij je druk maakt dat je (ex-)man straks 600 km in een weekend moet gaan reizen, dat is jouw probleem niet, daarbij is het zijn keuze.
Als je 150 km enkele reis te ver zou vinden voor je zoon dan zou ik nog begrijpen dat je je er druk om maakt, al moet je (ex-)man 1000 km op een dag reizen, het is jouw probleem niet.
Overigens: van een vriendin weet ik dat de ex-man door de rechter verplicht is om in de buurt te blijven wonen vanwege het co-ouderschap. Geldt dat hier niet?
We don't stop playing because we grow old; we grow old because we stop playing.
Check mijn band Glorybox
Check mijn band Glorybox
mijn vader woont in Noord-Holland, en mijn moeder in Belgie.
hij heeft niks te klagen.
hij heeft niks te klagen.
En ook nog een Belg.
Het boeit niet of jíj er gelukkiger van wordt, je zit met een kind dat volop aan het opgroeien is en behoefte heeft aan zekerheid en stabiliteit in z'n leven. En nee, misschien wordt-ie het kind er ook niet gelukkiger van, maar wat is het alternatief? Wekelijks heen-en-weer gesleurd worden tussen pap en mam, in het weekend niet met vriendjes van school kunnen spelen, dat is leuk.quote:
[..]
Nee bij elkaar blijven voor je kind, daar word het zeker wel gelukkiger van.. Echt dit soort opmerkingen zijn zum kotsen, scheiden doe je niet voor je plezier en omdat je kind pijn wilt doen. Maar bij elkaar blijven daar word je kind echt niet gelukkiger van, hoe denk je dat dat is, dat kinderen dagelijks geconfronteerd worden met ouders die elkaar amper een blik waardig gunnen of waar geen liefde meer van afstraalt, dat is net zo slecht voor je kind..
Verder mag je het gerust zum kosten vinden maar ik spreek gewoon als jongen wiens ouders gingen scheiden toen-tie 7 jaar oud was en 14 jaar later nog steeds z'n moeder niet aardig vindt. Heel mijn jeugd en opvoeding is een puinhoop geweest omdat mijn moeder niet het geduld en de wil had om aan hun huwelijk te werken.
Dus ik geef TS alsnog advies en ze kijkt maar wat ze ermee doet:
- Als er een andere man komt, waar je beter even mee wacht, denk dan niet dat hij ooit papa #2 wordt.
- Denk niet dat je zoontje je aardiger gaat vinden als de sinterklaascadeautjes duurder zijn dan die van papa.
- Je zoontje gaat niet liever met jou mee naar een verjaardag/feestje/dierentuin wanneer hij bij z'n vader hoort te zijn.
@Rekkie Fijn te horen dat het wel haalbaar is, maar hoe vinden de kinderen dat eigenlijk? Zo lang in de auto zitten elk weekend? En ja, ik heb dus twijfels over de welwillendheid van vader. Niet direct, het zal vast een tijd goed gaan. Maar op den duur...
@Chacama, kwiwi, Merlijn en Leandra: bedankt voor de tips.
Dat reizen is inderdaad niet mijn probleem, maar wel als het blijkt niet te lukken en ik een teleurgesteld jongetje hier heb die niet opgehaald is. Of die knetter wordt van het zo lang in de auto zitten steeds.
@Chacama, kwiwi, Merlijn en Leandra: bedankt voor de tips.
Dat reizen is inderdaad niet mijn probleem, maar wel als het blijkt niet te lukken en ik een teleurgesteld jongetje hier heb die niet opgehaald is. Of die knetter wordt van het zo lang in de auto zitten steeds.
Zo ver zijn we nog niet, vrijdag pas definitief besloten uit elkaar te gaan... Wist niet eens dat een rechter dat kan verplichten!quote:
[..]
Overigens: van een vriendin weet ik dat de ex-man door de rechter verplicht is om in de buurt te blijven wonen vanwege het co-ouderschap. Geldt dat hier niet?
|
|
