We gaan scheiden, hoe help ik onze zoon hier het beste doorheen?

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:00 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Verre van hoor, maar als het mij zou overkomen zou ik het m'n ouders behoorlijk flink kwalijk nemen later.

Dit is een heel onvolwassen reactie. Ik vraag me dan ook af hoe oud je bent.

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:58 schreef debuurvrouw het volgende:
En waarom gaat vader zo ver weg wonen? gaat ie terug naar zijn geboortegrond ofzo? en waarom weet ie dat al koud 2 dagen na de feitelijke beslissing?

Voor het kind is het niet de fijnste oplossing denk ik.

Schijnbaar:

quote:

Op zaterdag 10 september 2011 20:28 schreef Sandrasan het volgende:
De reden dat ex zo ver weg gaat wonen is dat hij terug wil naar waar hij woonde voordat we gingen trouwen, omdat hij daar een aantal vrienden heeft. Waar we nu wonen heeft hij nooit vrienden gemaakt. Hij heeft dus echt wel de keus!

Hij heeft zijn voornemen om heen en weer te rijden trouwens al teruggedraait naar 2 weekenden per maand...
En ik wil heus wel af en toe heen en weer rijden, maar ik baal ervan als ik heel vaak moet opdraaien voor zijn keuze om hier zo ver vandaan te gaan wonen. Bovendien heb ik gewoon een hekel aan lange auto ritten. Hoe we dit dus precies gaan regelen is nog niet duidelijk.

Zoon is gelukkig niet meer boos op me. Hij had mij die avond even met stemverheffing horen praten en had daar aan geconcludeerd dat het hele gebeuren mij schuld was. De beslissing uit elkaar te gaan viel overigens pas veeel later die avond, hij heeft daar verder niks van gehoord. Ik heb hem kunnen uitleggen dat het besluit van ons beide komt en is hij niet boos meer.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:00 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Dit is een heel onvolwassen reactie. Ik vraag me dan ook af hoe oud je bent.

22. Dit zou dan het moment zijn dat ik me zou distantiëren van m'n ouders. Bedankt voor alles, hè .

Gelukkig is het tegenwoordig zo dat je niet meer toeziend voogd bent als vader (of moeder) maar dat je beide ouderlijk gezag hebt, én dat co-ouderschap de norm is. Volgens mij kan hij dit allemaal wel willen, maar zal er geen rechter mee accoord gaan.

quote:

Op zondag 11 september 2011 16:50 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Alsof de 5 voorbeelden in dit topic van mensen die het prima vinden achteraf representatief is voor alle kinderen die per jaar slachtoffer zijn van het uit elkaar gaan van hun ouders (30.000+ per jaar!).

[..]

Nee, maar als 1/3e van het totaal aantal huwelijken dus uiteindelijk gewoon kapot gaat, is er iets mis. Is het dan toch de individualisering van de maatschappij?

nee, dat is het gevolg van het feit dat mensen tegenwoordig trouwen uit "liefde", dat iedereen meent het recht te hebben op geluk (als je niet gelukkig bent is dat een keuze en moet je er alles aan doen om wél gelukkig te zijn) en het feit dat films en series ons een beeld schetsen van relaties die onrealistisch is.

Denk ik.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:07 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

nee, dat is het gevolg van het feit dat mensen tegenwoordig trouwen uit "liefde", dat iedereen meent het recht te hebben op geluk (als je niet gelukkig bent is dat een keuze en moet je er alles aan doen om wél gelukkig te zijn) en het feit dat films en series ons een beeld schetsen van relaties die onrealistisch is.

Denk ik.

Hmm, zit wat in. En dát zit me dus dwars, met alle gevolgen van dien. Lezen jullie mee, mensen?

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:04 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

22. Dit zou dan het moment zijn dat ik me zou distantiëren van m'n ouders. Bedankt voor alles, hè .

Nee, dat heeft niets te maken met distantieren van je ouders. Het heeft wel alles te maken met levenservaring. Ik heb ook lang niet altijd alles begrepen van mijn ouders, maar in de loop der jaren gaat dat wel steeds beter. Omdat je zelf ervaringen opdoet waardoor je leert dat zaken meestal niet zo zwart-wit zijn als je denkt wanneer je jonger bent.

Ik heb zelf het gevoel dat het zelfs het tegenovergestelde van distantieren is; ik geloof dat ik juist met beide een veel betere band heb gekregen.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:08 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Hmm, zit wat in. En dát zit me dus dwars, met alle gevolgen van dien. Lezen jullie mee, mensen?

Maar dan nog. zoek hulp. klinkt stom hoor, maar ik was zo'n twee jaar geleden waar jij ook bent. Boos, verongelijkt, slachtoffer. en áltijd bezig om dingen "goed"te doen, in de gratie te vallen bij mijn ouders. Helemaal vergeten voor mezelf te leven. ik ben met 1,5 jaar therapie nu lekker op de rit. en dat gun ik iedereen! De band met mijn beide ouders is ook veel beter.

Nu vind ik dat ik het jaren eerder had moeten doen. die hulp zoeken. Maar ik realiseer me ook dat het wellicht bij mijn huidige leeftijd past nu hulp wel te accepteren en verder te willen. (ik ben 37)

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:12 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

Maar dan nog. zoek hulp.

Heb je het nou tegen mij? Ik ben niet zo'n geval hoor !

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:08 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Hmm, zit wat in. En dát zit me dus dwars, met alle gevolgen van dien. Lezen jullie mee, mensen?

Ik denk dat de_buurvrouw hele wijze woorden post.

Probleem is wel dat je het er neit mee eens kunt zijn, maar dat het een feit is dat er veel scheidingen plaatsvinden. En dat er dus ook veel kinderen zijn die daarmee te maken krijgen. En dan kunnen we wel met z'n allen vinden dat dat niet moet kunnen, maar het is wel zo. En dus heb je dan meer aan constructieve opmerkingen en nog eens benadrukken hoe voorzichtig je dan met een kind om moet gaan in het geval van een scheiding, dan roepen dat het toch neit kan en uit den boze is. Je verandert de feiten nu eenmaal niet, dus kun je er beter pragmatisch mee omgaan, denk ik dan.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:13 schreef miss_sly het volgende:
Je verandert de feiten nu eenmaal niet

Het 'feit' is het gevolg, de oorzaak kan je aanpakken. Heel simpel: BEGIN NIET ZOMAAR AAN KINDEREN.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:14 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
[..]
Het 'feit' is het gevolg, de oorzaak kan je aanpakken. Heel simpel: BEGIN NIET ZOMAAR AAN KINDEREN.

Nee, je mag tegenwoordig (met alle mogelijkheden tot anti-conceptie die er zijn) idd hopen dat mensen dat niet doen, maar hoe je het ook wendt of keert, op het moment dat je met het probleem zit waar TS mee zit, heb je niets meer aan die wijsheid, ze heeft immers al een kind.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:14 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Het 'feit' is het gevolg, de oorzaak kan je aanpakken. Heel simpel: BEGIN NIET ZOMAAR AAN KINDEREN.

Er zijn legio mensen die niet zomaar aan kinderen beginnen. Dat is een aanname van je. Natuurlijk zijn er genoeg mensen waarbij dat wel zo is, maar ook hele volksstammen die er goed over nagedacht hebben. En dachten dat ze altijd bij elkaar zouden blijven, want liefde enzo. Alleen is liefde geen exacte wetenschap en geen vaststaand onveranderlijk iets, dus het kan veranderen en ook verdwijnen. Dat is een feit.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:17 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Er zijn legio mensen die niet zomaar aan kinderen beginnen. Dat is een aanname van je. Natuurlijk zijn er genoeg mensen waarbij dat wel zo is, maar ook hele volksstammen die er goed over nagedacht hebben. En dachten dat ze altijd bij elkaar zouden blijven, want liefde enzo. Alleen is liefde geen exacte wetenschap en geen vaststaand onveranderlijk iets, dus het kan veranderen en ook verdwijnen. Dat is een feit.

Maar met de cijfers van het CBS in het achterhoofd gaat er alsnog iets mis, naast dat wat jij nu vaststelt.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:13 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Heb je het nou tegen mij? Ik ben niet zo'n geval hoor !

wat ik zeg, ik heb er nu waarschijnlijk de leeftijd voor.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:19 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Maar met de cijfers van het CBS in het achterhoofd gaat er alsnog iets mis, naast dat wat jij nu vaststelt.

Maar alles gebeurt toch altijd bij de ander? Die ander wordt ziek van roken, die ander gaat scheiden, die ander wordt ontslagen.

nooit jijzelf. en ik denk dat ieder mens daardoor nooit 'zomaar' aan kinderen begint. of andere dingen onderneemt. Want al die cijfers van het CBS, die gaan over die anderen.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:22 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

wat ik zeg, ik heb er nu waarschijnlijk de leeftijd voor.

Huh? Ik snap je niet helemaal geloof ik . Ik maak wel druk over kinderen waarvan de ouders uit elkaar gaan en waar ze om en om logeren bij één van de ouders en dat gedoe, maar bij mijzelf is zoiets nooit gebeurd.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:24 schreef debuurvrouw het volgende:
nooit jijzelf. en ik denk dat ieder mens daardoor nooit 'zomaar' aan kinderen begint. of andere dingen onderneemt. Want al die cijfers van het CBS, die gaan over die anderen.

Zou interessant zijn om daar cijfers over te zien, hoeveel zwangerschappen daadwerkelijk gepland zijn. Dat zegt misschien veel meer over het echte probleem .

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:24 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Huh? Ik snap je niet helemaal geloof ik . Ik maak wel druk over kinderen waarvan de ouders uit elkaar gaan en waar ze om en om logeren bij één van de ouders en dat gedoe, maar bij mijzelf is zoiets nooit gebeurd.

oh zo. ik dacht dat het je wel was overkomen. ik dacht dat jij degene was met een hekel aan z'n moeder voor die reden.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:26 schreef debuurvrouw het volgende:

[..]

oh zo. ik dacht dat het je wel was overkomen. ik dacht dat jij degene was met een hekel aan z'n moeder voor die reden.

Nee hoor, ik speel advocaat van de duivel (althans, zo is dat geworden in dit topic ).

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:24 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Zou interessant zijn om daar cijfers over te zien, hoeveel zwangerschappen daadwerkelijk gepland zijn. Dat zegt misschien veel meer over het echte probleem .

Ik mag toch hopen dat een "moetje" een zaak uit het verleden is, wie trouwt er nou nog omdat er een kind komt, als ze anders niet zouden trouwen?

En alsof "uit elkaar gaan" minder traumatisch is voor een kind als de ouders niet getrouwd zijn.

quote:

Op zondag 11 september 2011 17:50 schreef debuurvrouw het volgende:
En alsof "uit elkaar gaan" minder traumatisch is voor een kind als de ouders niet getrouwd zijn.

Joh, komt er één nu pas mee . Het ging om scheiden in de letterlijke zin, uit elkaar gaan dus. Iedereen hier het maar goedpraten en proberen kapot te relativeren, pijnlijk om te zien gewoon.

Nou ik relativeer niks kapot hoor. Ouders zijn net mensen. en buiten je kind ben je zelf ook nog iemand. dus probeer je het beste te doen voor beide. En als je een relatie hebt waarin dingen werken dan is dat fijn. En als je een relatie hebt waarin dingen niet werken probeer je dat op te lossen, en lukt dat niet, dán ga je uit elkaar.

dus jij pleit eigenlijk voor géén kinderen krijgen?

Zoals ik het lees pleit hij voor uberhaupt nooit met andere mensen omgaan. Want er kan wel eens iets misgaan, en dat had je dan in moeten zien, want CBS cijfers. Ik blijf er bij Ruffryder, je hebt issues, ga eens naar een psycholoog. En je zult er als je ouder (qua leeftijd) wordt wel achter komen dat het leven niet zwart/wit is en dat elke relatie kan veranderen. Hoop ik, want eigenlijk zou iemand van 22 niet zulke tunnelvisie meer moeten hebben over gebeurtenissen waar je uberhaupt zelf geen ervaring mee hebt.

Nogmaals, ik zie zelf ook wel in dat er allerlei variabelen meespelen bij zo'n keuze. Alleen wat hieraan vooraf gaat mag wel wat zorgvuldiger mee omgegaan worden. Het is geen Sims-spelletje ofzo. En wie heeft er nou issues? Ik, of de mensen waarover ik het heb?! !

In de praktijk is het ook gewoon veel lastiger, als de kinderen in het weekend bij papa zijn kan deze zich in doordeweeks kapot werken waarna hij ook nog alimentatie moet betalen. En moeders heeft doordeweeks de kinderen, en hoe gaat dat met werken? Dump ze maar na school bij een naschoolse opvang. Los van de nieuwe vriend/vriendin die eventueel nog in komt wonen waarbij ook de nodige confrontaties met de kinderen ontstaan (wel of geen stiefvader/moeder). En dan heb ik de eerder genoemde bij-effecten nog niet genoemd, zoals dat kids het gevoel krijgen één kant te moeten kiezen enzovoorts. Nee, als ik het zo lees zijn de SGP en CU nieteens zo heel slecht voor sommigen .

quote:

Op zondag 11 september 2011 18:24 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

Nee, als ik het zo lees zijn de SGP en CU nieteens zo heel slecht voor sommigen .

Maar voor wie is dat zo slecht nog niet? Voor de kinderen van oudres die elkaar echt niet meer kunnen luchten of zien, waar het altijd (koude) oorlog is en waar er maar een kleinigheid hoeft te gebeuren om weer een vette ruzie te laten ontstaan?

Ik vind idd dat je, zeker als je kinderen hebt, niet zo gemakkelijk moet denken over scheiden, maar als het echt, echt niet meer gaat, wat moet je dan? In een huis blijven wonen met iemand die je niet moet, is gewoonweg niet te doen!

quote:

Op zondag 11 september 2011 18:30 schreef miss_sly het volgende:
Ik vind idd dat je, zeker als je kinderen hebt, niet zo gemakkelijk moet denken over scheiden, maar als het echt, echt niet meer gaat, wat moet je dan? In een huis blijven wonen met iemand die je niet moet, is gewoonweg niet te doen!

Mee eens, maar ik kan niet geloven dat dat voor verreweg alle gevallen geldt. Het gaat om twee volwassen individuen, die kunnen toch for the love of their kids in ieder geval normaal met elkaar omgaan? Wat moet er wel niet misgaan in een relatie (die van tevoren dus legitiem leek, blijkbaar) om tot zo'n radicale oplossing te moeten komen? Zoals ik al opperde, de dialoog met elkaar aangaan kan een hoop oplossen, eventueel kan verder gekeken naar relatietherapie. Kom op zeg, het is echt onvolwassen om voor je verantwoordelijkheden weg te lopen en maar te gaan scheiden en het kind in zo'n rotsituatie achter te laten.

Het begint al met de kinderwens, de biologische klok begint te tikken of in de omgeving is iedereen al aan de kids.. Of beide ouders wel in staat zijn om samen hun kinderen tot in ieder geval hun puberteit of het liefst de 18e verjaardag gezamenlijk op te voeden lijkt wel pas probleem #28 te zijn.

De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.

quote:

Op zondag 11 september 2011 18:40 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Mee eens, maar ik kan niet geloven dat dat voor verreweg alle gevallen geldt. Het gaat om twee volwassen individuen, die kunnen toch for the love of their kids in ieder geval normaal met elkaar omgaan? Wat moet er wel niet misgaan in een relatie (die van tevoren dus legitiem leek, blijkbaar) om tot zo'n radicale oplossing te moeten komen? Zoals ik al opperde, de dialoog met elkaar aangaan kan een hoop oplossen, eventueel kan verder gekeken naar relatietherapie. Kom op zeg, het is echt onvolwassen om voor je verantwoordelijkheden weg te lopen en maar te gaan scheiden en het kind in zo'n rotsituatie achter te laten.

Het begint al met de kinderwens, de biologische klok begint te tikken of in de omgeving is iedereen al aan de kids.. Of beide ouders wel in staat zijn om samen hun kinderen tot in ieder geval hun puberteit of het liefst de 18e verjaardag gezamenlijk op te voeden lijkt wel pas probleem #28 te zijn.

De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.

Een relatie is imo een emotionele aangelegenheid, geen rationele. In het verlengde daarvan is uit elkaar gaan dus ook een emotionele aangelegenheid.

quote:

Op zondag 11 september 2011 18:24 schreef dWc_RuffRyder het volgende:
Nogmaals, ik zie zelf ook wel in dat er allerlei variabelen meespelen bij zo'n keuze. Alleen wat hieraan vooraf gaat mag wel wat zorgvuldiger mee omgegaan worden.

Een relatie (huwelijk of andere vorm) die zonder kinderen "perfect" is kan - ondanks een aan beide kanten aanwezige én gelijktijdige kinderwens - toch uitmonden in een slechte relatie als er eenmaal kinderen zijn.

Voor de meeste mensen - mijzelf inclusief - is het nagenoeg onmogelijk je voor te stellen hoe je leven er uit ziet met kinderen.

Ik vermoed dat jij dit ziet als een ondersteuning van jouw punt, maar ik bedoel eigenlijk juist het tegenovergestelde. Je stelt in mijn ogen een voorwaarde die theoretisch logischer klinkt dan het in de praktijk uitvoerbaar is.

quote:

Op zondag 11 september 2011 18:40 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Mee eens, maar ik kan niet geloven dat dat voor verreweg alle gevallen geldt. Het gaat om twee volwassen individuen, die kunnen toch for the love of their kids in ieder geval normaal met elkaar omgaan? Wat moet er wel niet misgaan in een relatie (die van tevoren dus legitiem leek, blijkbaar) om tot zo'n radicale oplossing te moeten komen? Zoals ik al opperde, de dialoog met elkaar aangaan kan een hoop oplossen, eventueel kan verder gekeken naar relatietherapie. Kom op zeg, het is echt onvolwassen om voor je verantwoordelijkheden weg te lopen en maar te gaan scheiden en het kind in zo'n rotsituatie achter te laten.

Het begint al met de kinderwens, de biologische klok begint te tikken of in de omgeving is iedereen al aan de kids.. Of beide ouders wel in staat zijn om samen hun kinderen tot in ieder geval hun puberteit of het liefst de 18e verjaardag gezamenlijk op te voeden lijkt wel pas probleem #28 te zijn.

De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.

Volgens mij heb je werkelijk, maar dan ook werkelijk geen idee waarom sommige mensen scheiden.

quote:

Op zondag 11 september 2011 18:40 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]

Mee eens, maar ik kan niet geloven dat dat voor verreweg alle gevallen geldt. Het gaat om twee volwassen individuen, die kunnen toch for the love of their kids in ieder geval normaal met elkaar omgaan? Wat moet er wel niet misgaan in een relatie (die van tevoren dus legitiem leek, blijkbaar) om tot zo'n radicale oplossing te moeten komen? Zoals ik al opperde, de dialoog met elkaar aangaan kan een hoop oplossen, eventueel kan verder gekeken naar relatietherapie. Kom op zeg, het is echt onvolwassen om voor je verantwoordelijkheden weg te lopen en maar te gaan scheiden en het kind in zo'n rotsituatie achter te laten.

Het begint al met de kinderwens, de biologische klok begint te tikken of in de omgeving is iedereen al aan de kids.. Of beide ouders wel in staat zijn om samen hun kinderen tot in ieder geval hun puberteit of het liefst de 18e verjaardag gezamenlijk op te voeden lijkt wel pas probleem #28 te zijn.

De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.

Vergeet niet dat er niets mis hoeft te gaan in een relatie. Mensen veranderen in de loop der jaren, ouders dus ook. En die veranderingen kunnen door een hoop dingen komen, denk aan ziektes en (tegenwoordig) een burn out/overspannen, emotionele dingen (overlijden van mensen in de omgeving, overspel), maar ook het krijgen van kinderen.
En dan moet je maar bij elkaar blijven 'voor de kinderen'? Geloof me, ik had liever gehad dat mijn ouders gescheiden waren. De ruzies in huis, de stiltes, de domme opmerkingen, door dit alles ook minder kunnen hebben van de kinderen (dus wij deden sneller dingen mis), dit alles doet een kind ook niet goed.
En weten dat je ouders bij je zijn gebleven voor jou...terwijl ze jaren gelukkig hadden kunnen zijn zonder elkaar legt ook een zware druk op de schouders van een kind...geeft een schuldgevoel. Zelf nu nog, ik weet dat mijn vader qua relatie ongelukkig is gestorven....fijn...

Tuurlijk, er zijn relaties waarin te makkelijk wordt gedacht over het uit elkaar gaan, dat zie en weet ik ook wel. Maar er zit ook een hele andere kant aan, ook voor de kinderen in een slecht huwelijk.....

Tja, toch vind ik dat 'hij met die rare naam' ergens wel een punt heeft. Ik zie ook heel veel mensen in relaties die in principe al gedoemd zijn om te mislukken opeens kinderen krijgen. Of waar het al slecht gaat toch voor een volgend kindje gaan. Hier op Fok! zitten ook een paar voorbeelden waarvan je denkt...doe het nou niet want jullie gaan het niet redden . Er zijn relaties waarin veel te gemakkelijk aan kinderen wordt begonnen. Vrouwen die zo wanhopig zijn, zo graag een kind willen in plaats van een gezin. Ook zie ik steeds vaker relaties die uitgaan vlak na de geboorte van een (tweede, derde) kind. Dan denk ik, hoe hard heb je er nou voor gewerkt? Maximaal 9 maanden want ik mag toch bidden dat het kind gepland was? Kortom, ik zie/lees toch wel veel relaties waarin te makkelijk aan kinderen wordt begonnen, en waarin te makkelijk uit elkaar gegaan wordt.

Niet dat TS daar nu nog niets aan heeft want ze heeft al een kind. Ik hoop dat jullie er samen uitkomen en inderdaad, wat je ook doet, blijf aardig en positief over de andere ouder waar het kind bij is...sterkte in ieder geval.

Ik kom ook even de knuppel in het hoenderhok gooien...
Ook al vraagt iemand om raad op een openbaar forum of is het een kwestie van het hart luchten. Iedereen heeft uiteraard recht op zijn/haar mening maar laten we allemaal één ding niet vergeten: wat zich achter iemands voordeur in detail afspeelt weet niemand dus (ver)oordelen is, hoe logisch soms ook, niet wijs.
Mijn ouders zijn nooit gescheiden maar ze hadden het maar beter wél kunnen doen (zeker na het overlijden van mijn broer maar al vóór die tijd speelde eea dus in deze discussie niet relevant behalve het feit dat het er nog erger op werd)
Feit is dat ik een niet gelukkige jeugd heb gehad, altijd spanningen, ruzies, drama's en onzekerheid en kilte. Ben nu 51 en kijk nog met pijn in mijn hart terug op mijn ongelukkige jeugd die van mij een zeer onzeker mens heeft gemaakt en het feit dat mijn ouders elkaar ongelukkig maakten omdát ze bij elkaar bleven. Dus de stelling "bij elkaar blijven voor de kinderen" gaat althans in mijn beleving niet op.
De hele situatie als beschreven door TS heeft uiteraard meer kanten en wat er allemaal speelt/heeft gespeeld weten we niet.
Feit blijft dat het imo drama is dat mensen die ooit van elkaar gehouden hebben op vaak de meest vreselijke manieren uit elkaar gaan en daar dan de kinderen de dupe van laten worden. Het kán anders maar dan moeten beide partijen meewerken.

Een relatie begin je niet alléén, je eindigt een relatie ook niet alleen, zéker met kinders in het spel.

En wat het wel of niet krijgen van kinderen betreft: mijn lief en ik zijn al 30 jaar bij elkaar, wilden kinderen maar die kinderen wilden ons blijkbaar niet ( ) want we hebben ze niet.
Stél dat we ze wel hadden mogen krijgen zou dat geen garantie zijn geweest dat we nog bij elkaar zouden zijn. Kinderen veranderen een relatie wel degelijk maar de openingspost van TS zou imo niet de aanleiding moeten zijn voor de discussie over wie wanneer wel/niet kinderen zou moeten kunnen/willen/mogen krijgen.
Het kind ís er en daar gaat het in beginsel TS om.

Het dierbaarste wat je als mens kunt hebben mag je nóóit laten verzanden in je eigen strijd.
Die campagne van SIRE vind ik dan ook zeer treffend.

[ Bericht 1% gewijzigd door Lottekoekkie op 12-09-2011 13:15:20 ]

quote:

Op maandag 12 september 2011 12:54 schreef Lottekoekkie het volgende:
Het dierbaarste wat je als mens kunt hebben mag je nóóit laten verzanden in je eigen strijd.
Die campagne van SIRE vind ik dan ook zeer treffend.

Eens, maar ook dat voornemen verandert maar al te vaak wanneer het er eenmaal op neerkomt. Slechte dag op werk, partner is weer eens een kwartier te laat om het kind op te halen, je voelt je benadeeld en woede kropt zich op en hoppa, die ene sneer of laffe opmerking over je ex partner is zo gemaakt waar het kind bij is. Misschien zelfs wel juist waar het kind bij is, omdat je dan het gevoel hebt 'bij iemand je gelijk te kunnen halen'. Ook gescheiden ouders blijven mensen en mensen zijn helaas niet altijd goedaardig.

Het is ook niet voor niks dat kinderen vaak in de strijd worden betrokken. Als het makkelijk was om ze er buiten te houden dan zou het uberhaupt nooit zo vaak gebeuren..

Dat is ook totaal begrijpelijk maar iets heel anders dan continue de andere ouder tegen het kind maar afzeiken, heftige ruzies en zelfs vechten waar het kind bij is ,. Een sneer af en toe of een (onbedoelde) rotopmerking....... tja, kinderen zijn niet gek, al zouden zijn ouders maar "aardig" tegen elkaar doen in bijzijn van het kind terwijl ze het niet aardig bedoelen, daar prikt een kind zó doorheen. Ook ouders zijn maar mensen mét emoties en gevoelens maar toch blijf ik erbij, er is een verschil tussen af-en-toe-even-een-opmerking én je totaal vergeten in een verbeten strijd.
Ook in een gelukkig gezin hebben pappa en mamma wel eens een ruzie, dat hoort erbij net als dat kinderen de ouders het bloed onder de nagels uit kunnen halen, ruzie maken met broer/zus etc., het leven is nu eenmaal niet altijd pais en vree. Maar dat is het gewone leven.

Echter: De gevolgen voor een kind in een explosieve situatie worden soms echt onderschat, hoe geestelijk rekbaar een kind ook vaak is(of vaker nog: lijkt) , dat kind heeft wel twéé ouders waarvan het (meestal) houdt.
En de klap komt toch, vroeg of laat.

Maar ik zeg eerlijk: ik héb ze niet dus kan/mag niet oordelen. Maar als ik in mijn directe omgeving kijk (ken meer gebroken gezinnen dan héle) vind ik dat er er wél een mening over mág hebben, temeer daar ik zelf het slachtoffer ben van een situatie waarvan ik zeker weet dat mijn ouders die me feitelijk ook niet toewensten. En tóch is het gebeurd.
Ik gun dat geen enkel kind.

En wat ik dus las en leek te begrijpen in de OP is dat waar het TS om gaat, het kind (al leek het later iets anders wellicht over te komen maar haar insteek was in beginsel in de OP toch echt haar zoontje) Maar kinderen voelen donders goed aan wat er speelt...en daar wordt wel eens te weinig rekening mee gehouden.

Sorry voor het lange relaas maar het zat me ff dwars dat de discussie een andere kant uit ging dan sec de vraag/situatie op zich.

[ Bericht 7% gewijzigd door Lottekoekkie op 12-09-2011 14:46:12 ]

quote:

Op zondag 11 september 2011 18:40 schreef dWc_RuffRyder het volgende:

[..]


De beslissing om uit elkaar te gaan lijkt wel gebaseerd op pure emotie, in plaats van ratio.

ik ken vrij veel gevallen inderdaad waarin dat zo is. Het 'gevoel' is weg, een van de twee krijgt gevoelens voor een anders, dat soort dingen. (mijn ouders zijn uit elkaar gegaan omdat vader niet meer genoeg van moeder hield, voor ons was het totaal onverwacht, ze hadden nooit ruzie oid en toch neem ik het niemand kwalijk.)
Toch ken ik ook meer dan genoeg relaties die over zijn gegaan omdat het gewoon geen houdbare situatie was. Constant ruzie, op je tenen lopen, overspannen raken van de thuissituatie... dan denk ik dat er maar een rationele conclusie is: uit elkaar gaan. Óók als je nog van elkaar houdt (dat heb ik om me heen nl óók gezien)

Je kan lullen wat je wilt over het al dan niet krijgen van kinderen, maar dat is imo een andere discussie dan: hoe maken we het uit elkaar gaan zo min mogelijk vervelend voor de kinderen.
(dat hebben mijn ouders wel héél goed aangepakt, altijd normaal praten, goede afspraken... maar dat heb je helaas óók niet altijd zelf in de hand. Uiteraard wel je eigen gedrag, maar van je partner moet je dat ook maar afwachten.)

Hoe hebben jullie tot nu toe je zoon betrokken in het geheel? Heeft hij bijvoorbeeld een keuze gehad bij wie hij langer gaat blijven of hebben jullie dit voor hem besloten. In het laatste geval kan ik me voorstellen dat hij zijn hakken in het zand zet.

Ik snap dat je een kind niet alles kunt laten beslissen, maar probeer hem zoveel mogelijk in alles te betrekken. Behandel hem in ieder geval als een serieuze gesprekspartner.

Heb je overigens een idee waarom hij boos op jouw is en waarom hij vindt dat het jouw schuld is?

Allereerst, mijn ouders zijn ook gescheiden alleen ik was destijds rond de twaalf jaar en het is inmiddels 5-6 jaar later.

Zoals ik het ervaren heb is het belangrijk dat je het kind laat gaan in zijn emotie. Hij is pas zeven jaar, dat mag je niet gaan vergeten. Hij kan nog niet goed om gaan met al zijn emoties en dit is een zware klap voor hem die tijd, mogelijk heel veel tijd nodig heeft. Laat hem de komende tijd gaan en probeer hem te helpen. Vraag waarom hij zo boos en verdrietig is. En vraag ook waarom dat zo is. Dit kan voor beide partijen veel duidelijk maken.

Ook is het belangrijk dat je hem niet de dupe laat worden van wat er allemaal bij jouw speelt. Je onderschat het misschien, misschien niet maar ik denk ik zeg het maar als hulp, voor jouw is het namelijk ook een zware klap. Je komt er namelijk wel alleen voor te staan. Klusjes die eerder je man deed moet jij nu ook doen. Vergeet niet dat het een zwaar takenpakket wordt. Je werk, je kind en het huishouden is niet niks, zeker niet als je ooit nog een ander tegenkomt. Hou je kind dus buiten je zorgen en als hij zeurt of boos is of wat voor emotie dan ook, laat hem even gaan.

Hij is zeven jaar. Ik schat dan dat hij in groep 3/4 zit? Dit is een belangrijke periode in zijn leven, hij leert belangrijke basisvaardigheden als rekenen en taal. Hij is nog jong en zo'n zware klap heeft natuurlijk veel invloed. Hij zal zeker op school ook niet altijd met zijn hoofd bij de les zijn. Ik zou zeggen, heb ook een goed gesprek zo spoedig mogelijk met de juf of meester. Deze moet namelijk wel weten wat er aan de hand is zodat zij er rekening mee kan houden als hij aan andere dingen moet denken of bijvoorbeeld spontaan moet huilen in de klas, omdat het hem allemaal teveel wordt. Dit lijkt mij echt van groot belang en ik zou morgen of maandag even vragen of ze tijd heeft en het er over hebben.

Er is vast nog heel veel meer wat er allemaal is en waar ik mee zou kunnen helpen. Mocht je nog vragen hebben stuur maar een PM

Hoop in ieder geval je beetje geholpen te hebben hiermee.

Misschien niet echt ok om meteen een juridische noot te posten, maar werk nu eenmaal op een (Belgisch) advocatenkantoor en wil dit TS toch meegeven:

Laat zeker in het vonnis vastleggen dat de vader op meer dan 150 km van de echtelijke woonst en officiële woonplaats van zijn zoon gaat wonen en dat hij dan ook verantwoordelijk is voor het brengen/halen om van het omgangsrecht te kunnen genieten.

Indien hij ineens niet meer zo welwillend blijkt te zijn om zijn zoon elk weekend op te halen/brengen... Seen it happen before... en helaas meer dan eens.

Sterkte

Omdat je tegenwoordig moet vast leggen hoe je als beide ouders voor je kind gaat zorgen, vraag ik me af of het echt nodig zal zijn wat Marie30 oppert.
Volgens mij is zo'n omgangsregeling van om het weekend en een gedeelte van de vakantie(s) niet meer zo snel aan de orde. Dus wie weet komt hij dan wel heel snel op het idee van 150 km van zijn kind af gaan wonen terug.

quote:

Op donderdag 15 september 2011 23:26 schreef Lovechild het volgende:
Omdat je tegenwoordig moet vast leggen hoe je als beide ouders voor je kind gaat zorgen, vraag ik me af of het echt nodig zal zijn wat Marie30 oppert.
Volgens mij is zo'n omgangsregeling van om het weekend en een gedeelte van de vakantie(s) niet meer zo snel aan de orde. Dus wie weet komt hij dan wel heel snel op het idee van 150 km van zijn kind af gaan wonen terug.

Die mogelijkheden zijn er dus nog wel degelijk. Als je zelf een ouderschapsplan opstelt is in principe zowat alles mogelijk.

quote:

Op donderdag 15 september 2011 22:58 schreef Marie30 het volgende:
Laat zeker in het vonnis vastleggen dat de vader op meer dan 150 km van de echtelijke woonst en officiële woonplaats van zijn zoon gaat wonen en dat hij dan ook verantwoordelijk is voor het brengen/halen om van het omgangsrecht te kunnen genieten.

Waarom is de man daar verantwoordelijk voor? Ze hebben toch echt allebei gekozen om uit elkaar te gaan. Het is makkelijk lullen als je als vrouw in de woning blijft zitten, waarom is de man 100% verantwoordelijk voor waar hij terecht kan?

De man kiest er in deze voor 150 km verderop te gaan wonen, niet omdat hij om de hoek geen woonruimte kan krijgen, maar omdat hij het in de buurt van z'n vrienden van vroeger leuker denkt te hebben dan in de buurt van z'n zoon.

Dat is niet raar, zijn zoon zou hij volgens voorgestelde regeling maar een klein deel van de week zien, terwijl hij zijn vrienden wellicht vaker per week ziet cq. bezoekt. Dan ben je netto qua kilometers beter uit door dichter bij je vrienden te gaan wonen, plus dat hij daar de omgeving kent en wellicht sneller een woning kan krijgen. Wederom, waarom is het 100% de verantwoording van de man? Als TS het huis uit was gegaan met zoon en 150 km verderop was gaan wonen zaten de vrouwen hier waarschijnlijk nog te zeiken op de man en dat hij vooral wel braaf moet blijven rijden (wat doet de vrouw? Niks dus).

Volgens mij is de voorgestelde regeling zo beperkt qua omgang omdat papa 150 km verderop gaat wonen.
Als hij om de hoek zou gaan wonen dan zouden ze volledig co-ouderschap kunnen hebben waarbij papa en mama evenveel dagen de zorg zouden dragen.

En nee, diverse personen hebben al aangegeven dat ze het ook niet gepast zouden vinden als TS met kind 150 km bij papa vandaan zou gaan wonen, dus dan kun je wel roepen dat "men" dat dan wel zou zeggen, maar dat is simpelweg niet zo.

quote:

Op donderdag 15 september 2011 23:43 schreef Troel het volgende:

[..]

Die mogelijkheden zijn er dus nog wel degelijk. Als je zelf een ouderschapsplan opstelt is in principe zowat alles mogelijk.

Ik zeg ook niet dat het niet mogelijk is, ik zeg dat hij zich daardoor wellicht weer bedenkt. Eens per twee weken voor een weekend is natuurlijk qua heen en weer rijden makkelijker te overzien dan wanneer hij de helft van zijn kind moet zorgen.
En ik denk dat er ook rekening gehouden moet worden met onverwachts extra zorgen. Als de moeder bijv door ziek zijn een paar dagen niet voor het kind kan zorgen, is dat dus extra zorg voor de vader. Bovendien moet de afstand tussen ouders voor het kind te overbruggen blijven, dus vraag ik me af of het kan, die 150 km.

Bron: een gescheiden zus en een gescheiden schoonzus waarvan bij de een iedere ouder een week voor het kind zorgt en bij de ander iedere ouder de helft van de week

Onverwachts extra zorgen wil niet zeggen dat de vader dan extra moet zorgen. Dat hangt allemaal af van hoe je het vast legt. En ja, die 150 kilometer kan, maar niet met een co-ouderschap. Als zij als ouders niet afspreken dat hij de helft van zijn kind moet verzorgen, dan is daar ook geen sprake van. Als zij als ouders er samen uitkomen dat die 150 kilometer geen probleem is en vastleggen wie rijdt of dat het kind voor mijn part zelf met de trein gaat als het ouder is, dan is dat zo en dan legt een rechter dat vervolgens vast. In uitzonderlijke situaties is het de rechter die de beslissingen neemt, maar daar is hier toch helemaal geen sprake van (en dat moet je ook helemaal niet willen, zelf er samen uitkomen is voor alle partijen het prettigst, vooral voor zoonlief).

Bron: advocaat van een op dit moment lopende scheidingsprocedure (djeez, zijn we nu echt tegen elkaar aan het opbieden?)

Ik wilde met mijn bronvermelding duidelijk maken dat ikzelf geen ervaring heb en dus niet alwetend ben. Toen mijn ouders gingen scheiden was ik 19 en was zo'n ouderschapsplan er ook nog niet.