En welke stijl is dit dan? Wat waren je beweegredenen? Sta je er nog steeds achter etc.
Of deze juist heel bewust al hebben toegepast.
Zit er verschil in tussen een eerste en tweede of derde/vierde/vijfde... kind in je manier van opvoeden.
Het is dus echt een vraag voor ouders van zowel nieuwbaken ouders tot ouders die al een heel aantal jaren verder zijn in het proces.
Ik zelf merk namelijk met het opkost zijnde van een tweede kindje, en meningen en gedachten die ik in de jaren van het opgroeien en opvoeden van Arwen wel bewuster kies om bepaalde dingen toch anders aan te pakken.
Niet omdat ik het idee heb dat ik het met haar helemaal verkeerd gedaan heb in tegendeel!
Maar toch zeker over de babytijd, ik extra kennis heb, en ook gelezen en gezien heb over bepaalde aspecten waar ik destijds nog geen weet van had, maar nu wel.
En wel vind passen bij hoe ik bepaalde dingen zie/voel.
Ik ben erg benieuwd naar jullie ervaringen!
En specifiek als er ouders zijn die bijv. met de anrtoposofische stijl.
ik ben bekend met het forum, en lieve mensen daar, maar ik ben meer van de guldenmiddenweg en vind dat soms TE extreem. En in mijn optiek gewoon niet helemaal haalbaar.
(maar ook daar krijgen we regelmatig wel commentaar op van de familie). Welke zaken ga je anders aanpakken?
Los van dat hoop ik dit kindje te kunnen dragen en te kunnen borstvoeden.
Dat laatste vind ik erg belangrijk ivm allergie van Arwen en hoop dat met BV. en nog strenger te zijn naar anderen qua bijvoeding, en ook adviezen van een CB dus wel meer op mijn ervaring te vertrouwen.
Waar ik ook voor wil waken omdat ik het allemaal zo gewend ben dat de vader de ruimte krijgt. Ik ben best bang ervoor om als een leeuwin voor het kindje en Arwen te grommen omdat ik dat zo gewend ben.
Ik heb het idee dat de topivtitel eigenlijk niet overkomt zoals ik het bedoelde, zou een mod s.v.p. de titel kunnen wijzigen?
Gok dat: Opvoeding en de keuzes die je maakt wellicht wat practischer is?
Bizar is dat he, dat je altijd riep dat doe ik anders!! en stiekem toch veel dingen overgenomen hebt van je ouder(s)quote:Op zondag 10 april 2011 19:53 schreef Morretje het volgende:
Isabel is nog erg jong (bijna 11 maanden) maar ik merk dat ik vaak uit frustratie reageer. Dat deed mijn moeder ook, en dat wilde ik juist pertinent niet.. Dus ik tvp eigenlijk om ideeën op te doen hoe beter daarmee om te gaan of andere manieren te vinden.
Dat heb ik met: omdatg ik dat zeg :$
hoe zou je dat aanvallend bedoelenquote:
Zeker niet aanvallend bedoeld, maar is het automatisch zo dat je tweede kindje allergisch gaat zijn? Of is het eerder ter bescherming?
Gezien ik allergisch ben is de kans groter, al heeft dit kindje eenzijdige belasting, en had Arwen dat tweezijdig.BV is bewezen bij meerdere onderzoeken dat ze betere antistoffen krijgen. Nu is de kans dat het weer zo extreem allergisch wordt wel heel miniem.
En al verkleint het maar de kans met bijwijze van 20% wil ik tot het gaatje gaan omdat stukje extra bescherming te geven.
Omdat je het kon interpreteren als een aanvalquote:
[..]
hoe zou je dat aanvallend bedoelen
BV is bewezen bij meerdere onderzoeken dat ze betere antistoffen krijgen. Nu is de kans dat het weer zo extreem allergisch wordt wel heel miniem.
En al verkleint het maar de kans met bijwijze van 20% wil ik tot het gaatje gaan omdat stukje extra bescherming te geven.
(ik heb het tweede deel van de zin ook wel een paar keer herschreven 
) De BV begrijp ik
Ik heb Thomas ook een tijd BV gegeven, met de antistoffen in mijn achterhoofd. Maar wat bedoel je dan precies met "nog strenger zijn qua bijvoeding"? Ik vraag me namelijk af of het later starten met bijvoeding echt ervoor zorgt dat een kind allergisch is of niet.Met Arwen hebben opa's en oma's bijv. voor die 6 maanden al wetende dat ze al zware kma had.. aardbei gegeven, dat mag sowieso neit voor t eerste jaar.. en nu reageert ze er anafylactisch op.. misschien had ze het anders ook wel gehad.quote:
[..]
Omdat je het kon interpreteren als een aanval
De BV begrijp ik
Maar ik wil daar wel echt gewoon duidelijk de controle op hebben. en echt 6 maanden uitsluitend BV. en onder begeleiding van de kinderarts ( die heeft dat destijds al toegezegd) met bijvoeding starten.
Ah oké, ja dat zou ik persoonlijk ook niet doen (die aardbeien)quote:
[..]
Met Arwen hebben opa's en oma's bijv. voor die 6 maanden al wetende dat ze al zware kma had.. aardbei gegeven, dat mag sowieso neit voor t eerste jaar.. en nu reageert ze er anafylactisch op.. misschien had ze het anders ook wel gehad.
Maar ik wil daar wel echt gewoon duidelijk de controle op hebben. en echt 6 maanden uitsluitend BV. en onder begeleiding van de kinderarts ( die heeft dat destijds al toegezegd) met bijvoeding starten.
Wij zijn met 4 maanden gestart met bijvoeding (België hé, daar zijn de darmen rapper ontwikkeld
) maar hebben ons wel strikt gehouden aan de verschillende stappen waarop je bepaalde voedingsmiddelen introduceert (wat al tot grote frustratie heeft gezorgd bij de familie en zelfs tot het moment dat ik mijn boeltje heb gepakt en naar huis ben gegaan omdat ik het gemoei en gezeur meer dan beu was). Ons idee is dat je (zonder allergie dan natuurlijk) nog lang genoeg kunt genieten van bepaalde voedingsmiddelen waardoor je er niet te vlug moet mee beginnen.
Wat dat aanvallend betreft: aangezien ik uit België kom, heb ik sowieso al een ander idee over bijvoeding e.d. (zie bv die 4 maanden) en er zijn al verschillende discussies geweest waaruit mijn ander beeld ook bleek en misschien ligt dat bij sommige mensen wel wat euh... gevoeliger
En ieder zijn ding toch? kijk bepaalde dingen doet geen enkele weldenkende ouder, alcohol drugs etc. aan je kind geven
etc. de extremen zeg maar.Voor de rest denk ik niet dat er 1 perfecte manier is.
Daarom ben ik zo benieuwd naar wat anderen doen en zo
Wij zijn zelf nogal conservatief in het opvoeden van Thomas heb ik de indruk. Hij sliep bv direct in zijn eigen kamer, na 3 maanden bv zijn we begonnen met flessen te geven omdat ik toen ging werken (wel nog de combinatie tot hij 6 maanden was), draagdoeken hebben we niet Perfect zal het niet zijn voor de grote boze buitenwereld (
) maar het werkt voor ons en past in onze levensstijl en ik denk dat dat het belangrijkste is. En wat boeken betreft, er is 1 boek wat ik nog wil kopen en dat is "how to talk to..." Maar dat is, dacht ik, pas te gebruiken vanaf ze 2 jaar zijn.
Zolang er inderdaad geen hele gekke dingen gebeuren, hebben wij gemerkt dat dat inderdaad het belangrijkst is.quote:
Perfect zal het niet zijn voor de grote boze buitenwereld (
Ik zou onze stijl ook niet kunnen onderbrengen onder het noemer. Ik lees wel veel, maar neem eigenlijk overal dingen mee. Vaak zijn we hier van de trial-and-error, bijvoorbeeld toen Alexa niet wilde slapen of dingen niet wilde eten. En we volgen ons gevoel... Klinkt raar. Gevoel. Maar gewoon wat goed voelt voor ons. Ter illustratie: ik riep van tevoren dat Alexa noooooooit in ons bed en in onze kamer zou slapen, maar op het moment supreme voelde dat voor ons zoooooveeeel beter.
Houdt overigens ook niet in dat je grenzeloos opvoedt. Nee is gewoon nee, net als in ieder ander huishouden. Het is dus alleen een andere manier van omgaan met die grenzen. Vooralsnog hoor ik mezelf hier en daar nog wel onnodig 'goedzo-en', en kan ik niet altijd even goed benoemen waarom ik iets wel of niet wil. Ik denk dat dat wel meer gaat leven als Emma eenmaal terugpraat.edit: nou heb ik mezelf toch in een hokje gestopt geloof ik
maar ik denk eerlijk gezegd dat ik me in geen van beiden zou kunnen vinden. Echt wel conservatief dus
WupWup waarom vind je UP zo'n prachtig gedachtegoed? Je kan je kind toch ook behandelen als persoon met gevoelens en behoeftes terwijl je gaat straffen en belonen? Ik zie niet in waarom deze niet gecombineerd kunnen worden.
ik wilde onder geen beding borstvoeden bij selene. bij de tweede wilde ik het eventueel wel proberen, maar dat bleek een tweeling en toen schoot ik daar alweer van in de stress. toen de vroeggeboorte en allerlei praktische problemen eromheen, dus toen hebben we helemaal geen borstvoeding gedaan. we zijn wel erg van de draagdoeken en "dingen pas doen als je kind eraan toe is". ik ga vooral uit van wat de kinderen nodig hebben en het idee dat we een gezin zijn met meerdere mensen, behoeftes en wensen en dat het dan dus altijd wel voor iemand een beetje schipperen is. onze kinderen doen het goed op een behoorlijk strak regime mbt slaap en eettijden (ritmedingen) en dus ben ik daar heel, heel streng in.
ik kan echt woest worden als anderen (niet gezinsleden) daar steeds maar in proberen te klooien trouwens.
toch herken ik mezelf wel een beetje in dat attachment parenting gedoetje. het probleem hier is (vaak) dat ik een beslissing (de kinderen moeten om elke dag 7 uur naar bed) puur op gevoel neem. ik kan vaak pas achteraf verantwoorden waarom ik het perse zo wilde. ik doe dingen gevoelsmatig en voel me daar niet in ondersteund, terwijl het wel aantoonbaar werkt.
Kinderen hebben grenzen nodig. Kinderen moeten ook leren eten. Kinderen ontwikkelen soms allergieen. Kinderen willen vrijheid. Kinderen willen zelf ook duidelijkheid. Kinderen moeten leren door ervaring. Ouders ook.
Wij doen waar we van zien dat het zin heeft. Dat betekent in het begin niet ons ritme opleggen, maar op een gegeven moment ga je daar wel naartoe. Wij kunnen tenslotte niet elke nacht wakker zijn als we ook moeten werken. En ook met eten: je kunt wel wachten met melkproducten tot na 12 maanden, maar wil je dat een kind een beetje dingen leert proeven, moet je toch al eerder vanalles aanbieden. Al die extremen, idealen, methoden en manieren, niets voor mij.
En als jij het fijn vindt dat een ander voor je bepaalt hoe het moet ook prima, maar dan nog is dat jouw keuze. Dan nog geldt dat voor twee kinderen van dezelfde ouders dezelfde aanpak niet werkt.
nou, als ik hier zeg: "laten we dit-of-dat eens proberen" kan ik pas op medewerking van sangdrax rekenen als ik bewezen heb dat het werkt. en aangezien het pas werkt wanneer hij het ook toepast zit je dan snel best klem en zit je met een strijd. never mind de familie die constant probeert er tussen te zitten.quote:
Maar door wie/wat/hoe voel je jezelf daarin niet ondersteund simmu? Zoals jij het beschrijft, doen we het hier ook.
Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formulerenquote:
WupWup waarom vind je UP zo'n prachtig gedachtegoed? Je kan je kind toch ook behandelen als persoon met gevoelens en behoeftes terwijl je gaat straffen en belonen? Ik zie niet in waarom deze niet gecombineerd kunnen worden.
Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt. Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.
Geen vasten tijden voor iets zoals ik hier lees of streng zijn.
Belonen doe ik weleens maar ook niet altijd.
Er zit geen discipline in me, daar ben ik heel eerlijk in en het is ook niet nodig.
Of is soft zijn ook een stijl?
Het lijkt me ideaal dat ze dingen doen omdat ze het zelf willen, maar ik kan me voorstellen dat je ze soms wil prijzen bij goed gedrag. Ik kan nu bijvoorbeeld nog niet uitleggen aan Thomas waarom ik wil dat hij zijn fruit op eet, laat staan dat hij dat nu al uit zichzelf zou willen. Maar als hij dus flink (zoals vandaag) zijn schijfjes appel neemt en zelf in zijn mondje steekt, ja dan komen er toch redelijk wat "goed-zo'en" aan bodquote:
[..]
Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren
Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.
En wat dat straffen van mijn man betreft, hij weet toch ook wanneer hij geen seks zal krijgen
(grapje! )Als Emma appel zit te eten, dan denk/zeg ik dat ik het fijn vind dat ze zo zit te genieten. Of ze appel eet, maakt me niks uit. Dezelfde reactie kan ze krijgen als ze de appel op haar hoofd zet en daar lol in heeft. Mijn doel is dus niet om haar die appel te laten eten. Mijn doel is om haar behoeftes tegemoet te komen. Soms is dat eten, soms is dat plezier maken, soms is dat knuffelen, soms is dat slapen, soms is dat vul-maar-in. En doordat we continu om elkaar heen buigen (want het is natuurlijk wel twee-richtingsverkeer), voelen we ons alle 3 heel prettig in het gezinsleven. Er is geen sprake van conflict in de zin van machtsverhoudingen of waardeoordelen (zoals zgn 'uittesten', 'slecht' eten, 'slecht' slapen, etc) en dat is relaxed levenquote:
[..]
Het lijkt me ideaal dat ze dingen doen omdat ze het zelf willen, maar ik kan me voorstellen dat je ze soms wil prijzen bij goed gedrag. Ik kan nu bijvoorbeeld nog niet uitleggen aan Thomas waarom ik wil dat hij zijn fruit op eet, laat staan dat hij dat nu al uit zichzelf zou willen. Maar als hij dus flink (zoals vandaag) zijn schijfjes appel neemt en zelf in zijn mondje steekt, ja dan komen er toch redelijk wat "goed-zo'en" aan bod
quote:En wat dat straffen van mijn man betreft, hij weet toch ook wanneer hij geen seks zal krijgen
Wat lijkt me dat fijn!quote:
[..]
Als Emma appel zit te eten, dan denk/zeg ik dat ik het fijn vind dat ze zo zit te genieten. Of ze appel eet, maakt me niks uit. Dezelfde reactie kan ze krijgen als ze de appel op haar hoofd zet en daar lol in heeft. Mijn doel is dus niet om haar die appel te laten eten. Mijn doel is om haar behoeftes tegemoet te komen. Soms is dat eten, soms is dat plezier maken, soms is dat knuffelen, soms is dat slapen, soms is dat vul-maar-in. En doordat we continu om elkaar heen buigen (want het is natuurlijk wel twee-richtingsverkeer), voelen we ons alle 3 heel prettig in het gezinsleven. Er is geen sprake van conflict in de zin van machtsverhoudingen of waardeoordelen (zoals zgn 'uittesten', 'slecht' eten, 'slecht' slapen, etc) en dat is relaxed leven
Met betrekking tot eten en slapen kan ik dat prima in praktijk brengen. Er bestaat wel slecht slapen in de zin dat Senna, schaap en/of ik minder slaap hebben gehad dan nodig is, maar geen drama's met slapen op een bepaald tijdstip of ene bepaalde plaats ofzo. Dat voelt erg fijn.
Ik vind dat wel moeilijk met bepaald gedrag. Ik vind zoals je het uitlegt, het erg goed klinken, maar ik kan het in de praktijk wat moeilijker zo handelen. Hoe ga je ermee om, of zou je ermee om willen gaan, als ze haar zin probeert te krijgen, of een driftbui krijgt? Is dat al voorgekomen? Of zie je 'zin proberen te krijgen' niet als zodanig, maar meer als het uiten van een andere wens dan de jouwe?
Een voorbeeld is dat beppie na de verhuizing een nieuw bed kreeg waar ze zelf uit kon, en daardoor niet meer op haar kamer wilde slapen maar steeds bij ons in de kamer stond. We hebben eerst geprobeerd haar op haar kamer te houden, maar dit leverde zoveel drama op dat we nu als oplossing haar bed op onze slaapkamer hebben gezet. Ze gaat nu gewoon weer keurig zelf naar bed en ook slapen. Dan maar even jammer dat het bed op onze kamer staat.
Echter is nee ook wel degelijk nee, en zijn we heel duidelijk in dingen die we niet willen hebben (gillen, zeuren om koekjes bijv.) en geven we sindskort ook straf nu ze begrijpt dat er bepaalde consequenties zitten aan niet luisteren of dingen kapot maken. Eigenlijk doe ik het een beetje als mijn eigen moeder, alleen ben ik wat makkelijker met bepaalde dingen die mijn moeder nog steeds (!) eng vind, zoals traplopen en gebruik maken van bestek (maham, ze is al 3 hoor
. )Ik zou het bij een tweede waarschijnlijk precies hetzelfde doen, omdat het bij mij/ons past.
Ik vind het helemaal prima en duidelijkquote:
[..]
Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren
Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.
ik sluit mij er wel bij aan. Overigens prijs ik mijn lief ook als ze dingen doet die nieuw of moeilijk zijn. We leren allemaal, ieder op een ander niveau. Zo'n hap sperziebonen kan best een overwinning zijn van het kind, het prijzen waard vind ik.
Er is voor mijn gevoel een verschil tussen straf/beloning of consequentie. Ik probeer dus op de consequenties te focussen.
Maar ik beloon ook, hoor! Dat moet wel, want ik hoor Senna ook regelmatig zeggen "goed zo Senna"
Ik zeg dat bijvoorbeeld als ze ergens eerst hulp bij vraagt, ik zeg dat ik denk dat ze dat zelf kan, en ze lost het dan zelf op. Dan zeg ik "goed gedaan, Senna, zelf opgelost. Knap hoor!".Ow, ik ben natuurlijk geen Wupwup en had tot haar post niet gehoord van UP, dus eigenlijk praat ik heel erg voor mijn beurt
Kortom hier een dochter die bijna als eerste toetzo kon zeggen en daar ben ik blij mee!
- ons meisje krijgt BV, zo lang ze wil
- ze slaapt bij ons op de kamer (al heeft ze ook haar eigen kamer met ook een bed e.d. waar ze overdag kan slapen indien dat handig is)
- we laten haar niet huilen/ niet in slaap huilen
- ze krijgt geen bijvoeding tot 6 maand, daarna Rapley en evt wat fijngemaakt eten
- we laten haar niet bij een oppas achter, maar verzorgen haar zoveel mogelijk zelf, zeker het eerste jaar, uitzonderingen daargelaten
- na de geboorte houden we haar bij ons zoveel als mogelijk is
- ze zal veel gedragen worden in een draagdoek
Wat betreft opvoeding ben ik ook niet van het straffen, wel van het belonen, daar ga ik tzt over nadenken hoe ik daarmee zal omgaan.
Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.
Zo ook bijv een kind dat bij de kassa van de supermarkt op een plankje klimt (zo een waar je je tas op kan zetten om in te pakken) waar het dus vrij gemakkelijk vanaf kan valen.
Dan kan je er naartoe lopen, zeggen dat het niet mag en je kind eraf halen.
Wat ik dan doe is dat ik zeg, dat plankje is wel een beetje klein voor jou en mocht je eraf glijden dan is de grond wel erg hard als je valt, wellicht is het handiger al je met je voeten op de grond gaat staan en wil je me dan misschien helpen inpakken?
Zelfde met een kind dat een kledingstuk niet wil aantrekken, die zou ik laten kiezen tussen twee setjes kleding ipv de strijd aan te gaan. Of zelf laten kiezen, met enige hulp.
Kinderen vinden het volgens mij heel fijn om zelf dingen te kunnen bepalen en beslissen, volgens mij gaan ze dan meer over dingen nadenken en krijgen ze meer zelfvertrouwen.
En het is ook heus wel zo dat ik geen kind wil dat gillend door de kamer rent op verjaardagen of zich niet rustig kan houden in een restaurant. Al denk ik bij het laatste vaak, waarom moeten kleine kinderen zo nodig mee uit eten....
Net als de stad in met kleine kinderen, daar vinden ze veelal niets aan, ik zie zo vaak hangende peuters, krijsend in de buggy zitten. Dan denk ik, mja, ik zou als kind zijnde ook liever lekker thuis spelen ipv warme winkel in en uit...
Mikael heeft altijd al heel veel vrijheid gehad. En hij doet het daar heel goed bij. Echt uitproberen heeft hij nooit gedaan omdat alles zo'n beetje in overleg kon/kan. Hij mocht ook veel meer dan Leander mag op deze leeftijd. Mikael is een heel ander kind dus heel andere regels.
Leander heeft duidelijke regels nodig. Niet alleen omdat ie een losgeslagen projectiel is maar ook omdat de communicatie voor hem dan duidelijker is. Hij heeft een vast dagritme zodat hij weet wat er gaat gebeuren en we niet steeds in "gevecht" zijn om hem iets duidelijk te maken.
Hoe het met de derde gaat weten we nog niet. We kijken vooral naar het karakter van de kleine. Heeft ie veel regels nodig of kan ie al snel iets vrijer gelaten worden.
Ik zou lang bv geven (niet gelukt ivm vele bloedverlies bij de bevalling en een zeer slecht herstel), Ilse zou lang bij ons op de kamer blijven (gelukt tot ze 2,5 mnd was, toen het een keer niet kon bij een weekendje weg merkten we dat Ilse en ik ineens wel lekker konden slapen)
Ilse zou pas echt met 6 mnd bijvoeding krijgen (omdat ze zo slecht poepte en er ook echt last van had, zijn we eerder begonnen en nu loopt het een stuk beter door)
Toen we de keus maakte om het toch anders te doen, hebben we daar goed over nagedacht, en staan er achter dat we het toch anders doen. Ilse lijkt nu een gelukkig meisje te zijn, is vrolijk. Daar gaat het me om. Zij doet het goed op de keuzes die we maken.
Nu is straffen/belonen er nog niet echt (al zeg ik wel goed zo als ze lekker eet/ of zo lekker aan het spelen is). Maar ik denk dat ik niet de UP/AP kant op ga. Dat ligt me niet echt. Ilse moet leren dat sommige dingen echt niet mogen, en dat daar dus ook geen discussie over mogelijk is.
Volgens mij gaat het UP ook niet om het feit dat kinderen niet zouden leren van prijzen, het gaat ze om de manier waarop je kinderen dingen leert en ze zich laat ontwikkelen.quote:
Ik vind dit wel leuk om te lezen hoor die verschillende opvoedvormen. Ik sta zelf bijv helemaal niet achter up. Ik vind mijn kind niet gelijk als mijn partner, ik ben van mening dat ik mijn dochter juist help met duidelijke regels en grenzen en ik prijs haar ook heel veel de hemel in. Ben het ook niet eens met up dat kinderen niet leren door te prijzen, er zijn veel onderzoeken waarin dit ook bewezen is (kan ik nu even niet opzoeken maar wil ik binnenkort nog wel doen).
Kortom hier een dochter die bijna als eerste toetzo kon zeggen en daar ben ik blij mee!
Doen ze dat omdat ze dat zelf willen of omdat ze jou willen pleasen zeg maar.
En ik lees bijv. ook dat Nee ook in UP Nee betekent. Ze gaan alleen op een andere manier om met het aanleren van dat besef.
En op zich zit daar best wel wat in.
Alleen het op die manier handelen en je kind behandelen zit zo NIET in mijn systeem gebakken dat ik me heel vaak voor neem op een andere manier met ze om te gaan en dat ik dan al de fout in gegaan ben nog voor ik die gedachte afgesloten heb.
Dat was ik me net aan het bedenken, ik geef inderdaad ook complimenten en ik krijg ze ook graag als ik iets gedaan heb wat ik eigenlijk helemaal niet wilde/durfde doen, maar wat wel nodig was.quote:
Maar hoe ga je er dan mee om als ze bijv. dingen kapot maken of gedrag vertonen dat voor anderen vervelend is (anderen slaan, maar ook bijv hard willen gillen in een restaurant)?
Overigens prijs ik mijn lief ook als ze dingen doet die nieuw of moeilijk zijn. We leren allemaal, ieder op een ander niveau. Zo'n hap sperziebonen kan best een overwinning zijn van het kind, het prijzen waard vind ik.
Ik voed op naar mijn gevoel, geef duidelijke grenzen aan en daarbinnen is heel veel mogelijk. Maar een nee is hier echt een nee, niet een misschien...
en wij als ouders zijn ervarener. Bij de eerste zat ik overal bovenop in positieve en negatieve zin. Bij de tweede laat ik het wat meer gebeuren wat als voordeel heeft dat de kleine lekker zijn eigen tempo volgt maar wel minder aandacht krijgt dan de eerste. Maar het leven begint al meer compleet voor een tweede met een broer. Ik ben een flexibele moeder en pas me aan bij mijn kinderen met alle informatie die ik haal uit eigen ervaring,dingen die ik lees en hoor en zie. Dus geen vastomlijnde opvoeding. Het allerbelangrijkste vind ik een goede band met mijn kind, daar ga ik voor en ik probeer ze zo breed mogelijk op te voeden met een gezonde basis (ze mogen heel veel maar ik heb een gruwelijk hekel aan verwende kinderen dus ik stel ook grenzen als ze zelf geen initiatief nemen).Ik vind het heerlijk om te lezen hoe je erover denkt en ik ben heel nieuwsgierig of je over een jaar er nog zo over denkt of dat je dingen bent tegengekomen waar je toch een andere weg gekozen hebt.quote:
Ik ben erg van Natuurlijk Ouderschap en heb daarnaast nogal mijn eigen idee over opvoeden.
- ons meisje krijgt BV, zo lang ze wil
- ze slaapt bij ons op de kamer (al heeft ze ook haar eigen kamer met ook een bed e.d. waar ze overdag kan slapen indien dat handig is)
- we laten haar niet huilen/ niet in slaap huilen
- ze krijgt geen bijvoeding tot 6 maand, daarna Rapley en evt wat fijngemaakt eten
- we laten haar niet bij een oppas achter, maar verzorgen haar zoveel mogelijk zelf, zeker het eerste jaar, uitzonderingen daargelaten
- na de geboorte houden we haar bij ons zoveel als mogelijk is
- ze zal veel gedragen worden in een draagdoek
Wat betreft opvoeding ben ik ook niet van het straffen, wel van het belonen, daar ga ik tzt over nadenken hoe ik daarmee zal omgaan.
Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.
Zo ook bijv een kind dat bij de kassa van de supermarkt op een plankje klimt (zo een waar je je tas op kan zetten om in te pakken) waar het dus vrij gemakkelijk vanaf kan valen.
Dan kan je er naartoe lopen, zeggen dat het niet mag en je kind eraf halen.
Wat ik dan doe is dat ik zeg, dat plankje is wel een beetje klein voor jou en mocht je eraf glijden dan is de grond wel erg hard als je valt, wellicht is het handiger al je met je voeten op de grond gaat staan en wil je me dan misschien helpen inpakken?
Zelfde met een kind dat een kledingstuk niet wil aantrekken, die zou ik laten kiezen tussen twee setjes kleding ipv de strijd aan te gaan. Of zelf laten kiezen, met enige hulp.
Kinderen vinden het volgens mij heel fijn om zelf dingen te kunnen bepalen en beslissen, volgens mij gaan ze dan meer over dingen nadenken en krijgen ze meer zelfvertrouwen.
En het is ook heus wel zo dat ik geen kind wil dat gillend door de kamer rent op verjaardagen of zich niet rustig kan houden in een restaurant. Al denk ik bij het laatste vaak, waarom moeten kleine kinderen zo nodig mee uit eten....
Net als de stad in met kleine kinderen, daar vinden ze veelal niets aan, ik zie zo vaak hangende peuters, krijsend in de buggy zitten. Dan denk ik, mja, ik zou als kind zijnde ook liever lekker thuis spelen ipv warme winkel in en uit...
Wij kiezen niet bewust voor een bepaalde stijl. We volgen ons gevoel, kijken goed naar ons kind en pikken her en der dingen op (rapley bijvoorbeeld) waar we ons voordeel mee doen.
En ik vind het wél belangrijk dat een kind zich leert gedragen in een supermarkt of een restaurant. Het mag best weten dat er situaties zijn waarbij je je gedrag aan moet passen aan de rest, ook al zou je liever rondrennen of spelen. Voor alles een plaats en een tijd en niet de hele wereld draait om mijn kind.
Ik ook, ik weet namelijk nog niet wat voor meisje ik aan het afbakken ben.quote:Op maandag 11 april 2011 09:45 schreef Sjeen het volgende:
[..]
Ik vind het heerlijk om te lezen hoe je erover denkt en ik ben heel nieuwsgierig of je over een jaar er nog zo over denkt of dat je dingen bent tegengekomen waar je toch een andere weg gekozen hebt.
Ik dacht er een jaar of 5 geleden totaal anders over dan nu. Maar kinderen van een ander opvoeden is heel anders dan eigen.
Dus toen we gingen nadenken over eigen kindjes ben ik me gaan verdiepen in hoe ik het nu eigenlijk zelf wil doen, wat bij mij past. En gelukkig sluiten manlief zijn ideeen daar op aan.
en toch gaat het goed, ze doen het beide goed en we doen het op eigen gevoel, uiteraard pikken we hier en daar wel wat op wat we gebruiken.
Het enige wat ik heb geleerd nu met 2 kinderen, luister naar je eigen gevoel en maak je niet druk om wat anderen daar van zouden kunnen zeggen of vinden.
Toch ben ik er van overtuigd dat een "goed zo" en een "knap van je hoor"een kind motiveert om het te blijven volhouden.quote:
[..]
Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren
Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.
Een kind opvoeden als een gelijkwaardige volwassene is leuk, maar een kind is geen volwassene, net als dat je een kitten niet al een puppy gaat opvoeden om het maar even in het extreme te trekken.
Een Kind is een kind en moet dus als kind behandeld worden.
Maar dat is mijn mening.
[ Bericht 0% gewijzigd door snakelady op 11-04-2011 10:29:21 ]
Klinkt heel leuk maar ik zie mezelf op een maandagochtend als de oudste naar school moet en de jongste naar de psz niet zo buiten staan om vervolgens weer naar binnen te gaan en te wisselen.quote:
Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.
We proberen de ochtenden zo stressvrij mogenlijk te houden maar met 2 kinderen uitgebreid alles gaan onderzoeken om vervolgens eigen keuzes te gaan maken? dat werkt niet!
Is leuk zijn voor in het weekend als je nergens op tijd moet zijn.
Maar is het ook niet belangrijk voot het kind om te weten dat het ook kapot kan gaan?quote:Zo ook bijv een kind dat bij de kassa van de supermarkt op een plankje klimt (zo een waar je je tas op kan zetten om in te pakken) waar het dus vrij gemakkelijk vanaf kan valen.
Dan kan je er naartoe lopen, zeggen dat het niet mag en je kind eraf halen.
Wat ik dan doe is dat ik zeg, dat plankje is wel een beetje klein voor jou en mocht je eraf glijden dan is de grond wel erg hard als je valt, wellicht is het handiger al je met je voeten op de grond gaat staan en wil je me dan misschien helpen inpakken
Dus dat het niet goed is om andermans eigendom kapot te maken?
Hier ben ik het wel helemaal mee eens.quote:Zelfde met een kind dat een kledingstuk niet wil aantrekken, die zou ik laten kiezen tussen twee setjes kleding ipv de strijd aan te gaan. Of zelf laten kiezen, met enige hulp.
Kinderen vinden het volgens mij heel fijn om zelf dingen te kunnen bepalen en beslissen, volgens mij gaan ze dan meer over dingen nadenken en krijgen ze meer zelfvertrouwen.
En het is ook heus wel zo dat ik geen kind wil dat gillend door de kamer rent op verjaardagen of zich niet rustig kan houden in een restaurant. Al denk ik bij het laatste vaak, waarom moeten kleine kinderen zo nodig mee uit eten....
Net als de stad in met kleine kinderen, daar vinden ze veelal niets aan, ik zie zo vaak hangende peuters, krijsend in de buggy zitten. Dan denk ik, mja, ik zou als kind zijnde ook liever lekker thuis spelen ipv warme winkel in en uit...
Ik sta ook regelmatig als een debiel (
) goed zo!! te roepen als ze ineens door heeft hoe ze uit een rietjesbeker moet drinken (bijv.). Wel zal ze te maken krijgen met regels waar ze zich gewoon aan dient te houden, net zoals je bijvoorbeeld gedragen in een restaurant. Puur een 'nee, omdat ik het zeg' wil ik proberen te vermijden. Nee is wel nee, maar zal wel uitgelegd worden waarom. Ik lees heel veel, van alles wat. En op het moment dat het nodig is pas ik op gevoel toe. Vind het dus ook lastig nu helemaal uit te leggen hoe ik het wil gaan doen. Het komt zoals het komt. Ik vind in alle opvoed-'stromen' wel dingen waar ik achter sta.
En inderdaad (handig die updates) het zal ook per kind afhankelijk zijn, wat werkt of niet. Maar daar heb je het weer: op gevoel
Haar kunnen we ook wat vrijer laten.
De jongste is wilder en heeft meer grenzen nodig.
Zou ik tegen haar zeggen dat ze zelf mag voelen welke schoenen ze aan trekt, dan zou ze alle schoenen die ze heeft willen proberen, en dat zijn een stuk of 6 paar.
Dat houd in dat Pepijn 3,5 jr borstvoeding gehad heeft, nog altijd regelmatig tussen ons in duikt in bed, dat we nog nooit een hap eten naar binnen gepropt hebben en dat ik ALLES uitleg en dat hij nooit op de gang/mat/trap staat.
Uitleggen duurt hier meestal een stuk korter dan een krijsende peuter.
Tuurlijk heb ik daar niet altijd de energie/puf/zin voor, maar eigenlijk kom ik dan altijd weer mezelf tegen omdat uitvallen/straf geven etc gewoon veel minder werkt bij ons. Als uitleggen niet werkt dan is er eigenlijk altijd wat anders aan de hand dan de situatie zelf, dan ben ik te moe, is pepijn te moe of wat dan ook.
Luisteren naar kinderen van Gordon ligt hier nog in de kast voor tijdens mijn zwangerschapsverlof, nog geen tijd gehad om te lezen.
Soms lopen de dingen gewoon heel anders dan je ze had voorgenomen of dan je verwacht had, maar je vindt je weg er wel in.
Met kleding ben ik ook van plan om uit 2 setjes te laten kiezen, mocht ze een sterke eigen mening hebben (vást wel). Mijn vriendin heeft met haar zoon de deal dat zij de ene dag bepaalt wat hij draagt en hij de andere en dat werkt goed, moet je wel accepteren dat hij er om de dag als een circusatractie bijloopt. Haar zoon is 6.
Ik ben van het principe dat als je iemand (kind of volwassene) de keuze laat tussen twee zaken je je daar moet bij neerleggen. En dat betekent in mijn ogen dat er soms geen keuze is (net zoals je ook bij een rood licht de keuze niet hebt tussen doorrijden of stoppen).
Er is in mijn ogen niets verkeerd met het feit dat een kind (net als een volwassen persoon) regels gewoon moet volgen en dan ben ik van mening dat ik wel uitleg waarom iets moet, maar wil ik daar eigenlijk niet te veel over gaan discussiëren (althans, zo doe ik het bij de studenten en zo ben ik van plan om het ook bij Thomas te doen).
Zo'n plankje is niet om op te staan, om een heleboel redenen.
Daar zou Pepijn dus vanaf gehaald worden met een "ik snap dat het leuk is om op te klimmen, maar dat is niet om op te klimmen, dat is gevaarlijk voor jou en het kan kapot, dat plankje is voor boodschappen, niet voor kindjes".
Als iets geen keuze is, dan geef ik ook geen keuze. WEL uitleg!
Ik ben echt allergisch voor kinderen die roepen " lusiknie" voordat er uberhaupt geproeft is dus met eten ben ik vrij compromisloos. Eten wat de pot schaft, overal van proeven, en als je je bord niet leegeet krijg je geen vervanging in de vorm van een boterham of een appel of weet ik wat.
Verder zie ik mijn kinderen niet als volwassenen. Ze zijn per definitie niet mijn gelijke want ik ben de ouder, en verantwoordelijk voor ze. én ze zijn afhankelijk van me (in het begin zeker) die afhankelijkheid geeft ze macht, en mij ook. Ze zijn wél gelijkwaardig.
En ik heb me echt een hoop dingen voorgenomen toen ik nog geen kinderen had. uiteindelijk heb je voor de helft geen tijd.
Zoals in het voorbeeld van Juud met de vermoeide krijsende kinderen in de buggy. Je ontkomt er gewoon niet aan, het gebeurd je een keer. (of vaker)
En dat is ondanks planning en goede voornemens en goed slapen en weet ik wat. een peuterritme is soms echt precies onhandig met de dingen die óók moeten.Zo zijn mijn jongens nooit naar de ballenbak geweest bij Ikea. Ik ben van mening dat je daarmee niet aan ze leert hoe je je gedraagt in een winkel. Soms moeten dingen gewoon. Een nieuw bed kopen is een van die dingen. En nee, ik sta ook niet te springen om op een drukke zaterdag naar Ikea te gaan. Juist Ikea is een goede plek om te leren hoe het wel moet. kan weinig misgaan. kunnen ze een keer daarna mee naar de Designwinkel.
net als restaurants, beginnen bij de wokschuur, waar lopen normaal is en zo via de chinees naar een steeds sjieker restaurant. Ik moet zeggen dat onze jongens zich echt keurig gedragen. blijven zitten, vragen of je van tafel mag, niet luid spreken. en ja, daar hecht ik aan. Net als u zeggen tegen vreemden en behulpzaam zijn.En uiteraard hebben ze ook streken (en ik grijs haar
) maar voor alles is een plaats.Ze staan ook wel eens op de gang (de oudste niet meer hoor) maar dat is eigenlijk alleen als ze elkaar naar het leven staan. en geschillen met vuisten oplossen ipv met een gesprek. Even afkoelen, daarna uitspreken. Of ze staan op de gang zodat ík even af kan koelen. En dat zeg ik er dan ook bij. Ik ben nu zo kwaad, ga daar maar even staan, ik haal je op als ik weer gekalmeerd ben. Werkt erg goed.
Ze hebben beide 2 paar zomer schoenen en 2 paar winterlaarzen en dan nog de regenlaarsjes en slippers.
In de zomer mag de oudste dus wel kiezen maar dan alleen uit de zomerschoentjes en in de winter alleen uit de winterschoentjes.
Iets doen wat gevaarlijk is of wat er voor kan zorgen dat iets kapot gaat gebeurd gewoon niet, klaar, gaan we geen discussie over houden , ik ga ze daar geen keuzes in geven en dan is het gewoon nee met een eventuele uitleg waarom niet.
Zo mogen ze niet midden op straat lopen ook al lijkt ze dat zo leuk, er is geen keuze tussen de stoep en de straat, het is gewoon de stoep, klaar.
Ik bedoelde zitten op het plankje, grin... ik zou hem/haar dus laten zitten en als er dan een valpartij zou zijn ook wijzen op het feit dat ik verteld heb wat er kon gebeuren, dus dat het de volgende keer handiger is om niet meer te doen. Wel troosten ook natuurlijkquote:
In het geval van de zomerschoenen zou ik lekker die zomerschoenen aan doen.
Zo'n plankje is niet om op te staan, om een heleboel redenen.
Daar zou Pepijn dus vanaf gehaald worden met een "ik snap dat het leuk is om op te klimmen, maar dat is niet om op te klimmen, dat is gevaarlijk voor jou en het kan kapot, dat plankje is voor boodschappen, niet voor kindjes".
Als iets geen keuze is, dan geef ik ook geen keuze. WEL uitleg!
In het geval van schoenen zou ik idd de zomerschoenen dan aan laten trekken en dan heb ik het niet over de winter he, maar meer zoals nu 's ochtends, dat het nog te fris is. En dan bij mopperen over koude voeten zeggen dat het dan handiger was geweest om de andere schoenen aan te trekken en dat hij/zij dus goed moet nadenken over wat te doen of de volgende keer dan beter de zomerschoenen in de tas kan meenemen, zoiets...
Uitleggen dat je het niet wil hebben, nu niet nooit niet en waarom niet.quote:
Maar hoe ga je er dan mee om als ze bijv. dingen kapot maken of gedrag vertonen dat voor anderen vervelend is (anderen slaan, maar ook bijv hard willen gillen in een restaurant)?
En ik vraag haar naar haar waarom ze dat doet. Dan weet ik wat ik er aan kan doen.
En wat zij kan veranderen. Dan vinden we dus een gevolg zonder straf.
ik vind het niet leuk en zeker niet fijn als jij gilt in het restaurant. Het doet pijn aan mijn oren en er zijn hier ook andere mensen die graag lekker een hapje willen eten. Ik weet bijna wel zeker dat die het ook niet leuk vinden dat jij gilt.
Waarom ben je zo aan het gillen? Dan mompelt ze vaak iets.
Laatst zei ze ik ben boos!!! waarom ben je boos??
Ik heb zo dorst mama en mijn drinken is op.. en ik wil nieuwe
Dan gaan wij nu wat drinken halen X. Oke mama
En ga jij dan de volgende keer het gewoon vragen in plaats van te gaan gillen.
Ik vind dat ook heel belangrijk. Ik ben ook streng daar in.quote:
En ik vind het wél belangrijk dat een kind zich leert gedragen in een supermarkt of een restaurant. Het mag best weten dat er situaties zijn waarbij je je gedrag aan moet passen aan de rest, ook al zou je liever rondrennen of spelen. Voor alles een plaats en een tijd en niet de hele wereld draait om mijn kind.
Maar dat kan je met AP/UP ook prima zijn.
Ik leg uit waarom ze niet mag rondrennen. En ik leg met alle liefde uit waarom (en dat doe ik ook)
Maar dat het niet mag staat vast.
Die zijn er ook.. Dat is het meest verkeerde idee van UP wat je overal tegenkomt.quote:
Ik vind dit wel leuk om te lezen hoor die verschillende opvoedvormen. Ik sta zelf bijv helemaal niet achter up. Ik vind mijn kind niet gelijk als mijn partner, ik ben van mening dat ik mijn dochter juist help met duidelijke regels en grenzen en ik prijs haar ook heel veel de hemel in. Ben het ook niet eens met up dat kinderen niet leren door te prijzen, er zijn veel onderzoeken waarin dit ook bewezen is (kan ik nu even niet opzoeken maar wil ik binnenkort nog wel doen).
Kortom hier een dochter die bijna als eerste toetzo kon zeggen en daar ben ik blij mee!
Regels zijn er en dan moeten ze zich er ook aan houden.
En is dat leren door te prijzen of doen voor de prijs? (natuurlijk als de prijs er niet meer is dan is het eenmaal een gewoonte. Maar dat komt ook zonder elke keer een sticker bij het plassen
) Waarom zou mijn up kind dat niet weten dan? Die weet prima dat dingen niet mogen.quote:
Maar ik denk dat ik niet de UP/AP kant op ga. Dat ligt me niet echt. Ilse moet leren dat sommige dingen echt niet mogen, en dat daar dus ook geen discussie over mogelijk is.
Dat ik dan boos, verdrietig en ontevreden kan zijn.
Dat ze kan gaan gillen tot ze een ons weegt en dat ze dan nog minder bereiken zal.
Ik wil echter wel weten waarom ze van mening is dat bepaalde dingen kunnen.
Zodat ik kan uitleggen waarom dat niet kan.
Ze krijgt haar zien niet maar er over praten wil ik wel.Zo moet ze een handje vasthouden bij het oversteken.
Dat vond ze echt een ramp.. Gillen doen en weet ik veel.
Na een uitleg (een keer of 2617839405) dat het moet vanwege de auto's en fietsen
Dat het gevaarlijk is. Dat ze op de stoep los mag lopen. etc gaat ze nu ermee akkoord.
Toen ik haar vroeg waarom het een probleem was toen zei ze dat ze graag van de stoepjes wil springen en wopwop (
) doen. Dan zeg ik maar je kan ook aan mijn hand springen en wopwop ( ) doen. Maar je moet mij wel een hand geven. We doen het nu dus op mijn manier.. Met handje..
En zij voegt haar er aan toe dat ze wop wopt
Ik blij want ze geeft mij een handje, zij blij want ze kan blijven doen wat ze wilde.
En dan nu over het belonen
Ik lees vooral goedzo dat ga ik wel zeggen bij iedereen hier,
Dat doe ik zelf ook af en toe zo waren we bij de 9maandenbeurs geweest en het viel haar zwaar.
Dan zeg ik wel dat ik trots ben hoe ze het vol heeft gehouden. En dat ik het een fijne dag vond.
Maar je eten dat eet je omdat je moet eten. Als ze iets krijgt en ze zegt dankjewel dan vind ik dat geen goedzo. Die dankjewel vind een logsch gevolg.
Maar het belonen is vooral ook.
als je nu op het potje plast dan krijg je een sticker. ( niet dat de stickermoeders dat zo letterlijk benoemen maar ik vind een sticker niet op zijn plaats. Je plast niet voor een sticker. Je plast omdat je moet plassen en eeuwig in een luier is niet passend in de meeste levens
als je goed je bordje leeg eet dan mag je een toetje. (Waarom moet een bordje leeg om goed te eten + straffen met eten vind ik not done. Het zelfde als belonen zoals dat ; als je niet gaat zeuren in de stad dan eten we een ijsje.
Dat dus! En als X te moe is dan heb ik misschien te veel van haar gevraagd.quote:
Uitleggen duurt hier meestal een stuk korter dan een krijsende peuter.
Tuurlijk heb ik daar niet altijd de energie/puf/zin voor, maar eigenlijk kom ik dan altijd weer mezelf tegen omdat uitvallen/straf geven etc gewoon veel minder werkt bij ons. Als uitleggen niet werkt dan is er eigenlijk altijd wat anders aan de hand dan de situatie zelf, dan ben ik te moe, is pepijn te moe of wat dan ook.
Dan snap ik ook dat het niet helemaal gezellig meer zal gaan.
Als ze bijvoorbeeld na een uitleg blijft gillen en doorgaat.
Goh X het gaat niet meer helemaal gezellig zo he. Volgens mij zijn we/ ben jij er ook wel klaar mee.
Gaan we even nog doen wat moet we moeten doen. En dan gaan we lekker naar huis/zitten/slapen.
Zullen wij samen ons best doen om er toch nog een beetje een gezellige dag van te maken.
En gaan we het gezellig maken met een liedje? of gaan we lekker huppelen?
Ik wil dat niet hebben dus het gebeurt ook niet.quote:
Ik vind de voorbeelden die ik zie wel interessant, maar wat ik me afvraag: stel nu dat je als ouder echt wil dat ze die zomerschoenen niet aandoen (omdat het gewoon te koud is) en je hebt dan wat tijd over en gaat naar buiten om te voelen en dan beslist je kind om toch voor de zomerschoenen te kiezen. Of je kind is in de winkel niet overtuigd van het feit dat het plankje niet stabiel genoeg is en wil er toch op staan (met valpartijen en eventueel schade tot gevolg). Wat doe je dan? Je kind gelijk geven (en dus kiezen voor zomerschoenen en op het plankje staan) of toch je zin doordrijven (en kiezen voor bv veiligheid)?
Ik ben van het principe dat als je iemand (kind of volwassene) de keuze laat tussen twee zaken je je daar moet bij neerleggen. En dat betekent in mijn ogen dat er soms geen keuze is (net zoals je ook bij een rood licht de keuze niet hebt tussen doorrijden of stoppen).
Er is in mijn ogen niets verkeerd met het feit dat een kind (net als een volwassen persoon) regels gewoon moet volgen en dan ben ik van mening dat ik wel uitleg waarom iets moet, maar wil ik daar eigenlijk niet te veel over gaan discussiëren (althans, zo doe ik het bij de studenten en zo ben ik van plan om het ook bij Thomas te doen).
Ik snap dat je graag op het plankje wil klimmen maar op het plankje klimmen dat kan niet X.
Het is gevaarlijk en het kan heel makkelijk kapot.
Dan zou X al vaak zeggen oke sorry mama
Maar ik zou er dus ook aan toe kunnen voegen als dat niet zou werken.
Dat je hier niet mag klimmen wil niet zeggen dat het ergens anders ook niet kan.
Zullen we zo even richting de speeltuin gaan?
Wil ze dat niet nou jammer dan geen speeltuin en ook geen plankje.
Up heeft wel regels. Maar het leven is niet omdat ik het zeg of omdat het zo hoort.
Ik leg uit waarom ik dingen wel en niet wil.
En dat is het voor mij dus niet. Want er is een reden waarom jij van mening bent dat het geen keuze is. Zie hierboven over stoep en straat.quote:
Zo mogen ze niet midden op straat lopen ook al lijkt ze dat zo leuk, er is geen keuze tussen de stoep en de straat, het is gewoon de stoep, klaar.
p.s. een beetje rommelig en een beetje onduidelijk maar als ik me aangesproken voel of vanalles wil uitleggen is het ene beetje een warboel
ik ben de mama en (tenzij de papa in de buurt is) uiteindelijk god in dit huis. als ik zeg dat iets niet mag, dan mag dat niet en daarmee basta!Maar het gaat er niet alleen om dat een kind zich pijn kan doen, het kan ten eerste kapot en ten tweede, het is er niet voor gemaakt, het hoort niet, dus er is eigenlijk ook geen keuze in om het wel of niet te doen.quote:
[..]
Ik bedoelde zitten op het plankje, grin... ik zou hem/haar dus laten zitten en als er dan een valpartij zou zijn ook wijzen op het feit dat ik verteld heb wat er kon gebeuren, dus dat het de volgende keer handiger is om niet meer te doen. Wel troosten ook natuurlijk
Net als dat je niet door rood hoort te rijden en niet midden op de weg hoort te lopen.
Hier laat ik dan niet voelen maar geef ik mijn mening, zeg dan gewoon van "die schoentjes lijken me nog wat koud, ik zou die andere aan trekken"quote:In het geval van schoenen zou ik idd de zomerschoenen dan aan laten trekken en dan heb ik het niet over de winter he, maar meer zoals nu 's ochtends, dat het nog te fris is. En dan bij mopperen over koude voeten zeggen dat het dan handiger was geweest om de andere schoenen aan te trekken en dat hij/zij dus goed moet nadenken over wat te doen of de volgende keer dan beter de zomerschoenen in de tas kan meenemen, zoiets...
En als ze dan eigenwijs is en toch die schoentjes aan wil, dan mag dat gewoon en heeft ze een ochtend koude voetjes.
snakelady, er zal niemand vinden dat zijn kind op straat mag lopen, maar of je dat dan uitlegt of het kind de stoep op sleurt met een kwaad "je mag niet op straat lopen", dat maakt het verschil.
Hier in de wijk zie je eigenlijk alleen maar de laatste optie, en dat zijn nou net de kinderen die iedere keer de straat op vliegen als mama niet kijkt.
Bij bv op de stoep of op de straat is hier geen optie. Lopen doe je op de stoep. Fietsen met zijwielen op de stoep, als je goed kunt fietsen op het fietspad. En als mama of papa erbij is mag eventueel ook op straat. Nooit geen problemen mee gehad. Somiige dingen zijn hier nou eenmaal zo en daar moeten ze zich aan houden!
Ik leg altijd uit waarom iets niet mag of niet wenselijk is, maar dat veranderd dus niks aan de uitkomst, er is dus geen discussie over mogelijk.quote:Op maandag 11 april 2011 11:04 schreef Pvoesss het volgende:
[..]
[..]
En dat is het voor mij dus niet. Want er is een reden waarom jij van mening bent dat het geen keuze is. Zie hierboven over stoep en straat.
p.s. een beetje rommelig en een beetje onduidelijk maar als ik me aangesproken voel of vanalles wil uitleggen is het ene beetje een warboel
Je mag niet op de weg lopen omdat dat gevaarlijk is, daar rijden auto's en die letten niet altijd even goed op.
Op de stoep hoor je te lopen.
Het grappige is dat zelfs de jonsgte van 2.5 al goed verkeers regels begrijpt.
Laatst stonden we bij een vop en een meisje op de fiets fietste gewoon door terwijl wij al op de vop stonden, de jongste riep dus meteen "dat mag niet he, dat is gevaarlijk!'
Dus ik ben zeker voor uitleggen waarom niet, doe ik altijd, maar het veranderd niks aan de uiteindelijke uitkomst.
).Ik/wij gaan ook op een dergelijke manier met Thies om. Hij is nu 4 en een heerlijk kind. Makkelijk, beleefd, gezellig, zit goed in zijn vel. Geen strafmatje oid, nooit traphekjes gehad of spullen achter slot en grendel. Veel uitleggen, ook onderhandelen, en een 'nee' is een 'nee'.
Het grappige is dat ik laatst met mijn vriend een gesprek had over de opvoeding. Dat hij het puur en alleen op gevoel doet, en dat ik (ook vanuit mijn vak) meestal vanuit een visie handel. Toch komt het heel dicht bij elkaar.
De basis is dat we ons kind serieus nemen als individu. We beschouwen hem als gelijkwaardig. En dat houdt dus niet in dat hij een gelijke is...
Nee dat doe ik ook niet, ik leg het altijd rustig uit en dat werkt gelukkig ook goed.quote:Op maandag 11 april 2011 11:06 schreef p_iglet het volgende:
maar als in de winter zomerschoenen geen keuze zijn, dan staan de zomerschoenen hier dus ook ook in de kast.
snakelady, er zal niemand vinden dat zijn kind op straat mag lopen, maar of je dat dan uitlegt of het kind de stoep op sleurt met een kwaad "je mag niet op straat lopen", dat maakt het verschil.
Hier in de wijk zie je eigenlijk alleen maar de laatste optie, en dat zijn nou net de kinderen die iedere keer de straat op vliegen als mama niet kijkt.
Maar dat zie ik niet als en methode, dat zie ik gewoon als logisch nadenken.
Maar zo laat ik ze ook veel zelf nadenken.
als ze vragen 'Waarom mag dat niet?'
Dan vraag ik 'Waarom denk je dat dat niet mag?'
Dan komen ze 9 van de 10 keer wel met het goede antwoord waarom het niet mag en dan komt er geen conflict en blijft het ook beter hangen.
Ik denk dat ik het later ook zal doen.quote:
[..]
Nee dat doe ik ook niet, ik leg het altijd rustig uit en dat werkt gelukkig ook goed.
Maar dat zie ik niet als en methode, dat zie ik gewoon als logiosch nadenken.
Voor mij is het logisch dat ik ga uitleggen waarom iets mag/niet mag, maar dat impliceert bij mij ook dat er over sommige zaken niet te discussiëren valt en dan ga ik op hetzelfde moment niet blijven herhalen waarom hij op de stoep moet wandelen. Het is natuurlijk iets anders als we bv 2 uur later weer op stap zijn en hij weer de straat op wil. Dan leg ik het wel weer opnieuw uit
Natuurlijk als iets mag dan leg je het uit.
Maar dat constante waarom wel en waarom niet zou ik niet kunnen.
Ben ook blij dat het niet nodig is
Grappig om te lezen hoe ieder zo z'n ding heeft.
Ik ben nou eenmaal vrij soft en geduldig van aard. Wat ook een valkuil is. Mijn vriend zei dat hij vindt dat ik soms wel eens wat eerder en fermer mag optreden...
Nee hoor niet constant want als ze een duidelijke reden hebben accepteren ze het een stuk beter.quote:
Ik vind dat AP/UP best een vermoeiende methode als ik het zo lees.
Natuurlijk als iets mag dan leg je het uit.
Maar dat constante waarom wel en waarom niet zou ik niet kunnen.
Ben ook blij dat het niet nodig is
Grappig om te lezen hoe ieder zo z'n ding heeft.
Denken er vaak meer over na en is er minder mee te doen dan elke keer gillen;
NIET OP DE STRAAT LOPEN!!!!!!
Als ze begrijpen waarom ze niet op de straat mogen lopen zullen ze dat ook minder snel doen.
Ik heb niet het idee dat ik steeds uitleg of een plaat ben die blijft hangen
Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.quote:
BE, zit nog even over jouw opmerking na te denken. Het is ook afhankelijk wat voor type mens je bent natuurlijk. Als het niet bij je past om 'uitentreure' dingen uit te leggen zal het ook niet werken.
Ik ben nou eenmaal vrij soft en geduldig van aard. Wat ook een valkuil is. Mijn vriend zei dat hij vindt dat ik soms wel eens wat eerder en fermer mag optreden...
Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.
Ik handel vanuit gevoel. En het 'vakje' AP past daar eigenlijk best goed bij. Ik vind dit handig om te weten, zo weet ik dan dat ik bepaalde boeken over opvoeding niet uit de bieb hoef te halen omdat ik er niets mee kan terwijl andere juist vanuit AP-perspectief geschreven zijn zodat ik er ook daadwerkelijk iets aan heb (neemt niet weg dat het ook wel es goed is iets te lezen wat je in eerste instantie niet zou lezen).
Juud, ik vind het super dat je er zo goed over nadenkt! Bedenk wel dat de situatie anders kan zijn dan je nu hoopt en misschien past jouw opvoedingsvisie wel totaal niet bij je kind. Zoals simmu ook aangeeft, zij houdt van Rapley, Ravi niet. Wees niet bang om je dan daaraan aan te passen.
Oh, dat snap ik heel goed! Het is absoluut niet zwart/wit. Eerder een glijdende schaal. Het belangrijkste is (imo) dat je voorspelbaar bent voor een kind en het serieus neemt. En waar op de schaal je dan 'staat' is een persoonlijke keuze. Al heb ik wel heel sterk mijn bedenkingen bij de diverse uitersten.quote:
[..]
Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.
BE Ik denk dat het meerendeel van de ouders zich gelukkig er tussenin begeven en zich keurig een weg kunnen vinden op basis van hun gevoel.quote:
[..]
Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.
Ieder huis heeft zijn eigen gebruiken en regels en zolang je daar samen prettig mee leeft lijkt me dat toch prima.
Ik vind mezelf echt niet specifiek UP/AP, maar merk wel dat wij er vaak op aangekeken worden hoe we Pepijn opvoeden.
Dus niet straffen, veel uitleggen, geen babyvoeding, draagdoek ipv kinderwagen etc.
In de supermarkt: "Ik vind dat altijd zo zielig, zo'n kind dat helemaal ingeklemd zit. In de wagen hebben ze toch meer vrijheid he" over een 6 weken oude babyquote:
Gewoon een bewuste ouder zijn, dat is denk ik het belangrijkste.quote:
[..]
Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.
Moet zeggen dat ik toch al allergisch ben voor ouders die naar hun kind lopen te schreeuwen van "Niet Doen!, Wat zeg ik Nou! Kom hier!" en dat soort zaken.quote:
[..]
Nee hoor niet constant want als ze een duidelijke reden hebben accepteren ze het een stuk beter.
Denken er vaak meer over na en is er minder mee te doen dan elke keer gillen;
NIET OP DE STRAAT LOPEN!!!!!!
Als ze begrijpen waarom ze niet op de straat mogen lopen zullen ze dat ook minder snel doen.
Ik heb niet het idee dat ik steeds uitleg of een plaat ben die blijft hangen
uiteraard schreeuw ik uit schrik ook wel eens 'niet doen' maar dat is gelukkig niet dagelijks en zelfs niet wekelijks.
Wat anderen (ongevraagd) van mijn manier van opvoeden vinden vind ik niet zo interessant. Wel wil niet dat anderen last hebben van mijn manier van opvoeden. Ben bijvoorbeeld best voorstander voor vrijheden voor mijn kind, maar als ze andere mensen tot last is, door de manier waarop ik haar vrijlaat, dan zal ik dat inperken of ombuigen.
Kinderen die in de supermarkt alles uit de schappen pakken en vreselijk herrie schoppen en ouders die ze 'de ruimte willen geven om te ontdekken'...tja daar heb ik toch wel moeite mee.
Pvoess, zoals jij je stijl uitlegt, dat spreekt me erg aan. Ik zeg niet dat het volledig mijn stijl is, maar ik kan me er goed in vinden en ik vind dat je het helder uitlegt!
toen ik me (op advies van de moeders het was blijkbaar nodig) in ging lezen bleek ik best grote overeenkomsten te hebben.Het gevaar schuilt er in denk ik dat je iets wilt van je kind (dat ie op voetbal gaat bijv) maar dat het kind dan zélf die keuze moet maken. Van jou. En dat je dan net zo lang koppig doormodderd tot het kind "zelf" heeft besloten dat hij op voetbal wil. Echt, waargebeurd verhaal dit.
nou ja, sorry, daar kan ik niet tegen. ik hou erg van duidelijkheid, zeker naar mijn kinderen. En dan zeg ik ook heus wel eens "omdat ik het zeg" toevallig.
Oh ja dat ken ik ook. Mijn nicht doet dat ook heel erg bij der 3 jongens. Die kijken er niet eens meer van op. De mijne schrikken zich iedere keer weer wezeloos als we daar zijn. Ik gil wel eens maar alleen in geval van paniek zeg maarquote:
Bij mij in de straat woont een vrouw die schreeuwt altijd tegen haar kinderen (ook NIET DOEN, HOU OP, GA DAAR AF!). En ze heeft ook nog een heel snerpende stem. Vreselijk vind ik dat. Ik háát schreeuwen. Je merkt ook gewoon aan die kinderen dat ze gewend zijn om op die manier te communiceren.
Verschrikkelijk vind ik dat, en die kinderen luisteren vaak ook niet eens dan.quote:
Bij mij in de straat woont een vrouw die schreeuwt altijd tegen haar kinderen (ook NIET DOEN, HOU OP, GA DAAR AF!). En ze heeft ook nog een heel snerpende stem. Vreselijk vind ik dat. Ik háát schreeuwen. Je merkt ook gewoon aan die kinderen dat ze gewend zijn om op die manier te communiceren.
en ik zeg brul ook wel eens "EN NOU IS HET GENOEG! KLAAR NU" als ik het helemaal beu ben en al 300 x gezegd en uitgelegd heb dat x niet mag. tsja. kind zoekt grenzen --> kind vindt grenzen
kindlief leert gelijk ook dat mama's geduld niet eindeloos is, dat mama ook wel eens boos wordt en dat mama niet perfect is.Juist! Ik stofzuig het huis van mn schoonouders als we daar hebben gegeten. Er belandt altijd wel iets op de grond en wil niet dat zij het gevoel hebben er last van te hebben dat Nathan eet á la Rapley.quote:
Wat anderen (ongevraagd) van mijn manier van opvoeden vinden vind ik niet zo interessant. Wel wil niet dat anderen last hebben van mijn manier van opvoeden. Ben bijvoorbeeld best voorstander voor vrijheden voor mijn kind, maar als ze andere mensen tot last is, door de manier waarop ik haar vrijlaat, dan zal ik dat inperken of ombuigen.
denk dat iedereen dat wel eens heeft.quote:
en ik zeg brul ook wel eens "EN NOU IS HET GENOEG! KLAAR NU" als ik het helemaal beu ben en al 300 x gezegd en uitgelegd heb dat x niet mag. tsja. kind zoekt grenzen --> kind vindt grenzen
maakt hij er zo'n bende van dat je het hele huis moet stofzuigen?quote:
[..]
Juist! Ik stofzuig het huis van mn schoonouders als we daar hebben gegeten. Er belandt altijd wel iets op de grond en wil niet dat zij het gevoel hebben er last van te hebben dat Nathan eet á la Rapley.
Nee, herken het wel, ik ruim ook altijd om wat de kinderen bij een ander op de grond hebben gegooid.
Maar op die manier wordt een kind ook niet serieus genomen maar gemanipuleerd.quote:
Het gevaar schuilt er in denk ik dat je iets wilt van je kind (dat ie op voetbal gaat bijv) maar dat het kind dan zélf die keuze moet maken. Van jou. En dat je dan net zo lang koppig doormodderd tot het kind "zelf" heeft besloten dat hij op voetbal wil. Echt, waargebeurd verhaal dit.
bleek meer in de insteek van de ouders te zitten dan in Gordon.zo vinden ze ook dat ie op huiswerkbegeleiding moet,(om op school zijn huiswerk al te doen) omdat hij thuis liever met zijn Lego speelt. Ja, duh!! mijn kind ook. (nou, die computert liever, of kijkt tv of speelt buiten, maar alles liever dan huiswerk)
Ik ben dan van mening dat je dat thuis oplost. Ik lees ook liever een boek dan dat ik de strijk doe maar goed, soms moet je gewoon even doorzetten om iets te bereiken. vind ik.
Maar als ik het zo lees, worden die kids juist niet AP/UP opgevoed.quote:
mijn persoonlijke afkeer tegen up/ap is ontstaan doordat twee vriendjes van mijn oudste zo worden opgevoed. Werkelijk on-uit-staan-bare jongetjes
Ik vind het vooral waardevol voor mij om de wat "langlopende" ouders te volgen over hun visie. Ik bedoel, ik kan genoeg ideeen hebben met Alexa, maar uiteindelijk moet het echte peuteren en kleuteren hier nog beginnen en jullie hebben "de resultaten" reeds
Nu vind ik huiswerkbegeleiding een goed iets. Maar niet om die redenquote:
Daarom dacht ik ook dat Gordon meer manipulatie was dan begeleiden Moonah
zo vinden ze ook dat ie op huiswerkbegeleiding moet,(om op school zijn huiswerk al te doen) omdat hij thuis liever met zijn Lego speelt. Ja, duh!! mijn kind ook. (nou, die computert liever, of kijkt tv of speelt buiten, maar alles liever dan huiswerk)
Ik ben dan van mening dat je dat thuis oplost. Ik lees ook liever een boek dan dat ik de strijk doe maar goed, soms moet je gewoon even doorzetten om iets te bereiken. vind ik.
En dan had ze beter heel UP uit kunnen leggen waarom dan toch eerst het huiswerk moet maken..
Ze krijgt hem toch ook duidelijk dat hij naar huiswerkbegeleiding moet
ja, dat wel. ik ben alleen zelf opgegroeid met het nodige gebulder en probeer dat toch in te perkenquote:
[..]
denk dat iedereen dat wel eens heeft.
maar zo heb ik ook een pesthekel aan dat onderhuidse schuldgedoe. van dat "als je nu niet eet wordt mama heel verdrietig hoor 
". als iets me snel op de kast kan krijgen is dat het wel!Ieuw ja, dat kan ik ook niet hebben inderdaad... Ik zal dat ook nooit doen, ik geef aan dat ze als ze niet eet, later misschien honger zal hebben.quote:
[..]
ja, dat wel. ik ben alleen zelf opgegroeid met het nodige gebulder en probeer dat toch in te perken
+1, als ik iemand zoiets hoor zeggen, denk ik altijd, prima mama, huil jij maar lekker, mij boeit het niet!quote:
[..]
Ieuw ja, dat kan ik ook niet hebben inderdaad... Ik zal dat ook nooit doen, ik geef aan dat ze als ze niet eet, later misschien honger zal hebben.
Gewoon doen wat ons goed dunkt, wat aansluit bij ons, kijken naar Roy.
Wel veel uitleggen, dingen voordoen, maar voor de rest het is zijn tempo, en wij proberen daar zo goed mogelijk in mee te gaan.
Het lastige is alleen soms ben ik te beschermend, dan zou ik het liefste Roy in dat glazen kastje willen stoppen, en ja dat is niet goed, gelukkig is m'n vriend dan zo dat hij mij daar op wijst, en aangeeft dat het zo niet kan.
Dan gaat het weer even goed, tot er weer een moment is dat ik te beschermend word.
ik merk wel dat het begeleiden en uitleggen bij peuters makkelijker is dan bij een 10 jarige.
die willen dingen gewoon soms tóch, vinden ze jou reden stom, of mag iiiiiiiiiiiiiiiiiedereen het behalve zij... tja, dan is mijn wil wet hoor. tenzij hele goede argumenten. Maar in gesprek blijven vind ik toch het belangrijkst.Net als alcohol voor je 16e. ik verbied het. en dan kunnen ze in de kroeg ook zeggen dat het niet mag van hun moeder.
tuurlijk leg ik wel uit waarom en hoop ik erg dat ze tegen groepsdruk bestand zijn (zoals het nu lijkt wel trouwens) maar merk ik dat alleen maar overleg echt wel lastig is. en Alexa's pittige karakter: Wachten, Accepteren, Bekrachtigen, Respecteren.Ik zie mezelf een aantal keren gequote, maar ik denk dat pvoesss, piglet en moonah al het meeste hebben beantwoord. Eén opmerking bleef me bij -weet niet wie hem maakte-, maar ik behandel mijn kind niet als volwassene. Dat is ze niet en de bijbehorende verantwoordelijkheden kan zij uiteraard niet dragen. Ik behandel mijn kind als mens. Dat klinkt misschien gek, maar dat houdt vooral in dat ik haar serieus neem in haar doen en laten. Als ze bijvoorbeeld op haar billen valt en daarvan geschrokken begint te huilen, zal ik niet zeggen dat het wel meevalt of dat ze zich niet moet aanstellen. Ik troost haar en benoem haar gevoel (voor zover mogelijk), totdat ze weer klaar is om verder te gaan. Soms duurt dat 10 seconden, soms 5 minuten. Soms blijkt ineens dat het verdriet helemaal niet gaat om het vallen, maar dat ze aan slaap toe is of aan drinken of... Het is dus ingaan op de signalen die je kind geeft en op die signalen ingaan, hoe groot of klein ze jou ook lijken. Voor je kind zijn ze duidelijk wel erg belangrijk.
Veel meer voorbeelden kan ik nog niet leveren. Emma is pas 16 maanden en dingen als kleding kiezen of in de supermarkt rekken leegtrekken is er simpelweg nog niet bij. Ik geloof dat de andere dames duidelijk hebben gemaakt dat er bij ons ook gewoon regels gelden en dat onze kinderen echt geen losgeslagen projectielen zijn waarbij de ouders alleen maar suf aan de zijlijn staan te grinniken. Het is slechts een iets andere manier van omgaan.
Het lijkt nu een beetje dat als je niet Upt of Apt je je kind niet serieus neemt. Dat zal wellicht onbedoeld zijn maar ik vind dat vervelend. ja, ik neem mijn kind ook serieus. Maar mijzelf ook.
en persoonlijk vind ik dat mijn kinderen echt prettig in de omgang zijn.
wij kijken ff wat er gebeurt. krabbelt het zelf direct weer op en kijkt het wat beduust? --> goed gevallen schatje
heb je je zeer gedaan? nee? nou, ga maar lekker verder spelen dan 
huilt kind in kwestie? --> eerst troosten, dan kijken of er iets stuk is en/of pleister ed pakken, kusje erop, en dan: "zo schatje, ga maar snel weer verder spelen" onze ouders vliegen er altijd direct op af, pakken het kind op, ook al heeft die zich helemaal niet zeer gedaan en maken er zelf een heel drama van. doorgaans resulteert die houding binnen een dag in ontzettend kleinzerige huilende kindertjes.
Volgens mij stelde ik mijn voorbeeld wel redelijk duidelijk:quote:
grappig dat je dat vallen als voorbeeld neemt Wupwup. Er zit nog wel iets tussen volledig er op ingaan en stel je niet aan. ik ben juist op kleine dingen als vallen op je billen niet zo zwaar ingegaan. Meer dan een boem! gevallen! was er niet bij. In geval van tranen wel iets zeggen als: ben je geschrokken? (want met zo'n pamperkontje kan ik me haast niet voorstellen dat het pijn deed) maar dan ook gewoon weer verder gaan. Als ik bij al die kleine dingen er al op inga alsof ze een gebroken been hebben, hóe moet ik dan reageren als ze daadwerkelijk een gebroken been hebben?
Als ze valt en vervolgens weer haar ding gaat doen, nee dan schenk ik daar ook weinig aandacht aan of roep ook iets als 'boem!' Als ze huilt daarentegen, is dat voor mij een signaal dat er iets mis is. Of dat nu pijn is, of schrik, of teleurstelling, of frustratie of wat dan ook, ik ga er op in met troost en aandacht. Het is niet aan mij om te beoordelen of dit al dan niet net zo erg is als een gebroken been. De situatie is zo ernstig als dat zij me aangeeft dat het is.quote:Als ze bijvoorbeeld op haar billen valt en daarvan geschrokken begint te huilen
Ik wil hier niet op ingaan. De vraag in de OP was hoe je zelf omgaat met het ouderschap en dat licht ik toe. Ik heb geen oordelen over hoe anderen met hun kinderen omgaan, excuus als dat zo over komt.quote:Het lijkt nu een beetje dat als je niet Upt of Apt je je kind niet serieus neemt. Dat zal wellicht onbedoeld zijn maar ik vind dat vervelend. ja, ik neem mijn kind ook serieus. Maar mijzelf ook.
en persoonlijk vind ik dat mijn kinderen echt prettig in de omgang zijn.
In deze situatie vind ik het heel goed dat zijn verhaal gehoord wordt, zodat je hem kunt uitleggen wat een alternatief voor slaan is. Dat spreekt me heel erg aan. Maar volgens mij heb je lang niet altijd tijd voor zulke gesprekjes, en is het daarom ook goed als een kind weet dat dingen niet mogen omdat jij dat beslist en jij verstandiger bent en het daarom luistert. Verder denk ik dat er vooral heel veel ruimte is voor plezier en impulsieve plannen, en dat ik daar niet te snel te moeilijk over doe. En natuurlijk ben ik donders consequent: dat ben ik nu al
Wat ik denk ik wel anders ga doen dan veel ouders, is dat ik wel mijn eigen grenzen in de gaten hoop te houden. Ik zie om mij heen dat ouders héél véél over hebben voor hun kinderen, en dat is heel goed, maar soms lijken er op dat gebied geen grenzen te zijn. Ik kan me echt verbazen als ik zie wat ouders voor hun kinderen over hebben om maar geen gehuil te horen of om maar niet te doen wat je een 'slechte' moeder zou maken (flesvoeding) wanneer de borstvoeding slecht loopt, enzovoorts. Goed, ik spreek mezelf over een aantal jaren ook wel weer, want het lijkt wel inherent te horen bij het moederschap; maar ik hoop dat ik wat nuchterder zal zijn dan de meeste moeders
ohjah: vallen! Wat ik heel mooi vind om te zien, is dat het kinderen vaak helpt als je ze uit hun huilbui haalt. Wanneer een kind valt, reageer ik daar niet echt op. Als ze hard vallen, of er erg van schrikken dan mogen ze even huilen en bij me komen en dan troost ik ze. Als ze dan een tijdje gehuild hebben, en ik krijg het idee dat het over slaat in huilen om het huilen ipv dat het nog echt van de pijn is zeg ik 'sssst, ik snap dat je schrok en dat je moet huilen, maar nu is het genoeg.' Soms zeg ik er ook nog bij dat het anders zo'n pijn doet aan mijn oren
En dan houden ze op En dat is dus precies wat ik niet zou doen. Als er echt verdriet is dan is huilen nooit genoeg.quote:
ohjah: vallen! Wat ik heel mooi vind om te zien, is dat het kinderen vaak helpt als je ze uit hun huilbui haalt. Wanneer een kind valt, reageer ik daar niet echt op. Als ze hard vallen, of er erg van schrikken dan mogen ze even huilen en bij me komen en dan troost ik ze. Als ze dan een tijdje gehuild hebben, en ik krijg het idee dat het over slaat in huilen om het huilen ipv dat het nog echt van de pijn is zeg ik 'sssst, ik snap dat je schrok en dat je moet huilen, maar nu is het genoeg.' Soms zeg ik er ook nog bij dat het anders zo'n pijn doet aan mijn oren
Als ik verdriet heb en mijn vriend zou zeggen en nu is h et genoeg het doet pijn aan mijn oren dan zal ik hem wel even laten zien wat pas echt pijn aan je oren is
..Bij zacht vallen roep ik altijd Boem (is ho tuuttuut
)Even huilen vind ik niet bestaan. Huilen mag zolang het verdriet er is.
Ik heb ook wel eens weken ergens verdriet van gehad. Dan mag dat.
Als mijn kind 3 uur lang pijn in haar hoofd heeft of in haar kleine teen dan mag dat ook.
En dan wil ik ook nog gerust net zo lang haar knuffelen. Bij pijn en verdriet hoeft ze dat niet weg te stoppen of in te houden. En als mijn kind hard valt dan vind ik het wel een beetje stug om te zeggen dan mogen ze bij mij komen. Als het hard en pijnlijk is dan sta ik graag uit mezelf op om haar ondersteboven diagonaal van de grond te rapen..
En verder
quote:
Als ze valt en vervolgens weer haar ding gaat doen, nee dan schenk ik daar ook weinig aandacht aan of roep ook iets als 'boem!' Als ze huilt daarentegen, is dat voor mij een signaal dat er iets mis is. Of dat nu pijn is, of schrik, of teleurstelling, of frustratie of wat dan ook, ik ga er op in met troost en aandacht. Het is niet aan mij om te beoordelen of dit al dan niet net zo erg is als een gebroken been. De situatie is zo ernstig als dat zij me aangeeft dat het is.
Als ik namelijk ergens niet tegen kan is het 'huilen om je zin te krijgen' wat ze vroeger nooit deed, probeert ze nu wel. Bij pijn of verdriet, prima, dan troost ik inderdaad zo lang het nodig is en heb ik alle geduld van de wereld. Maar bij dreinen niet.
Herkenbaar.quote:
dat vallen, daar kan ik goed op ingaan! ik/wij gaan daar namelijk radikaal anders mee om dan onze ouders.
wij kijken ff wat er gebeurt. krabbelt het zelf direct weer op en kijkt het wat beduust? --> goed gevallen schatje
onze ouders vliegen er altijd direct op af, pakken het kind op, ook al heeft die zich helemaal niet zeer gedaan en maken er zelf een heel drama van. doorgaans resulteert die houding binnen een dag in ontzettend kleinzerige huilende kindertjes.
Gelukkig heb ik een (schoon)moeder die ons wel begrijpt en heeft ze dat maar één keer gedaan voordat ik uitlegde wat onze eigen aanpak was. Zeker omdat de volgende keer dat Annicka viel meteen zag dat er geen huilend kind meer was toen ze simpelweg zei: 'Boem, gevallen.' en er verder geen aandacht aan besteedde.
En natuurlijk: als er echte pijn is dan is dat natuurlijk niet de aanpak, maar dan wordt er getroost.
Ik vind uit het huilen halen ook prima.quote:
Toch vind ik het helemaal niet erg om een kind te leren om zich te hervatten. Wat Lot ook zegt, soms blijven ze hangen in het gehuil terwijl de pijn of schrik al voorbij is. Dan vind ik het helemaal niet erg om je kind aan het lachen te maken door te grappen dat het pijn doet aan je oren. Dat deed mijn moeder vroeger bij mij ook en dat heb ik nooit als vervelend ervaren.
Ik zeg altijd dan drogen we onze tranen, en weg met alle zorgen
Of iets dergelijks.. Maar zeggen dat je oren er pijn van doet vind ik zo gemeen
Maar ik zou dat wel als heel naar ervaren. En het gevoel hebben alsof mijn pijn er niet toe doet.
Maar niet tijdens huilen ofzo.van de grond rapen heb ik altijd geleerd met je niet doen met hard vallen. Het kind áltijd zelf op laten staan. je weet immers niet wat er aan de hand is. als ze dan zelf zijn opgestaan krijgen ze daarna troost. maar niet onbeperkt. en bij pijn in de grote teen ga ik niet een hele middag troosten.quote:
[..]
En dat is dus precies wat ik niet zou doen. Als er echt verdriet is dan is huilen nooit genoeg.
Als ik verdriet heb en mijn vriend zou zeggen en nu is h et genoeg het doet pijn aan mijn oren dan zal ik hem wel even laten zien wat pas echt pijn aan je oren is
Bij zacht vallen roep ik altijd Boem (is ho tuuttuut
Even huilen vind ik niet bestaan. Huilen mag zolang het verdriet er is.
Ik heb ook wel eens weken ergens verdriet van gehad. Dan mag dat.
Als mijn kind 3 uur lang pijn in haar hoofd heeft of in haar kleine teen dan mag dat ook.
En dan wil ik ook nog gerust net zo lang haar knuffelen. Bij pijn en verdriet hoeft ze dat niet weg te stoppen of in te houden. En als mijn kind hard valt dan vind ik het wel een beetje stug om te zeggen dan mogen ze bij mij komen. Als het hard en pijnlijk is dan sta ik graag uit mezelf op om haar ondersteboven diagonaal van de grond te rapen..
En verder
[..]
Persoonlijk ben ik dan bang dat ze "pijntjes" gaan aanwenden om maar knuffel of aandacht te krijgen. Ik hecht er dus zeer aan mijn kinderen juist te vertroetelen als er niks aan de hand is.
Buiten dat ik vind dat je troost in verhouding moet zijn tot de kwaal. En hou ik wel van een beetje Oud Hollandsch Calvinistisch doorbikkelen.
vind het echt belangrijk dat ze niet bij de eerste scheet dwars niet naar school gaan of weet ik wat. ook voor later een goede arbeidsmoraal.
Daarmee leren ze dus dat ze met huilen aandacht krijgen, maar ze moeten ook leren dat ze zichzelfs soms even moeten vermaken, dat mama even met andere dingen bezig is zoals huishouden of werk.
Met huishouden laat ik ze dan wel "meehelpen" omdat ze dat leuk vinden maar met mijn werk kan dat niet.
Als ze een nachtje bij opa en oma hebben geslapen zijn ze de eerste dagen echt een stuk dreineriger.
*snikt nog wat na*
tsjek de smiley die er bij staat ook even hequote:
[..]
Ik vind uit het huilen halen ook prima.
Ik zeg altijd dan drogen we onze tranen, en weg met alle zorgen
Of iets dergelijks.. Maar zeggen dat je oren er pijn van doet vind ik zo gemeen
Maar ik zou dat wel als heel naar ervaren. En het gevoel hebben alsof mijn pijn er niet toe doet.
het is inderdaad als grapje bedoelt, op die toon zeg ik het ook. En verder sluit ik me aan bij buuf. Ik heb van mijn moeder geleerd om niet naar kinderen toe te gaan maar ze naar jou te laten komen als ze pijn hebben. En dan ontvang je ze met open armen en knuffelt ze en kust ze helemaal plat
En verder bedenk ik me nog iets: ik heb inmiddels wel geleerd om heel erg op het kind zelf te letten. Als een kind moe is, zal het bijvoorbeeld veel sneller en eerder en langer huilen dan dat nodig zou zijn bij de pijn die het heeft. Het is wel goed om dat soort factoren mee te nemen en ook te benoemen.
Misschien vind je het hard klinken Pvoesss, maar het is wel een feit dat wanneer je zegt 'stop nu maar met huilen' dat de situatie eigenlijk altijd is dat het kind in kwestie nog wat nasnikt, wat knuffelt en in no-time weer tevreden gaat spelen. Ik zie het ook als het kind helpen met zijn/haar emoties om te gaan.
Maar die van mij huilt alleen wanneer het echt erg is.
En ik raap haar ook niet letterlijk van de grond maar ik vind wachten tot ze bij je zijn ook weer erg naar. Tuurlijk in huis laat ik haar komen maar valt ze in de speeltuin van de glijbaan dan wacht ik niet.
Dan loop ik er echt wel naar toe.
En ik kan me bij die van mij niet voorstellen dat ze pijntjes zou gebruiken voor aandacht.
Ze klimt gewoon op schoot of zegt het met woorden. We knuffelen heel veel.
En dan lees ik bij pijn in de grote teen ga ik niet de hele middag troosten.
Maar wat als het huilen blijft en de pijn? Dan is het doorbikkelen?
Als het echt pijn doet dan snap ik dat.
Maar dat is maar lullen vooral van mijn kant want die van moppert niet als ze een ontstoken heup heeft.. Ik kom er vaak pas achter dat het ernstig was als ik de blauwe plek zie met een doorsnede van 15cm
Overigens is het dan met een knuffel en even praten binnen 2/3 minuten vaak ook over...en ik vraag ook altijd voor de zekerheid of er nergens verder pijn is, heel vaak is het gelukkig ook vooral schrik.
ow, maar die huilbui is prima hoor, die vind over het algemeen ook plaats bij mij op schoot. En dan wordt de pijnlijke plek nagekeken en indien nodig een pleister of een doek met wat ijs geregeldquote:
Ik zie aan de andere kant ook wel eens een kind vallen, daarvan erg schrikken en zich verbijten. Dan ben ik toch geneigd om te zeggen, goh ben je zo geschrokken, kom maar even bij me. Wat gegarandeerd een huilbui geeft, maar die ontlading is dan toch prettiger voor een kind dan het inhouden en zich daar onprettig door voelen?
Overigens is het dan met een knuffel en even praten binnen 2/3 minuten vaak ook over...en ik vraag ook altijd voor de zekerheid of er nergens verder pijn is, heel vaak is het gelukkig ook vooral schrik.
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen...
).Nou, daar zou je je nog in kunnen vergissen, moonah. Ik doel overigens niet op de users hier, maar op een vriendinnetje van Isa. Jongste van drie thuis, die loopt dus serieus een hele middag met een zakdoekje om een vinger te snuffen als ze zich gestoten heeft. En dat is absoluut gevolg van de manier waarop met haar (en haar verdriet) omgegaan wordt. Persoonlijk pas ik daarvoor...quote:
Weet je, iedereen begrijpt toch dat er niet tot in de eeuwigheid wordt geknuffeld en getroost bij een klein pijntje? Dat zegt Pvoesss toch zelf ook?
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen...
Imo is dat dan niet het serieus nemen van pijn/verdriet, maar tuttebellen.quote:
Jongste van drie thuis, die loopt dus serieus een hele middag met een zakdoekje om een vinger te snuffen als ze zich gestoten heeft.
Wat is dan nog het verschil tussen wel met up en Ap opvoeden, en niet, in dit voorbeeld?quote:Op maandag 11 april 2011 16:37 schreef Moonah het volgende:
Weet je, iedereen begrijpt toch dat er niet tot in de eeuwigheid wordt geknuffeld en getroost bij een klein pijntje? Dat zegt Pvoesss toch zelf ook?
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen...
Om het mij wat duidelijker te maken.
Eens! Ik word er serieus kriegel vanquote:
[..]
Imo is dat dan niet het serieus nemen van pijn/verdriet, maar tuttebellen.
Maar dat word ik sowieso van dreinende kinderen en kinderen die zichzelf heel zielig vinden Dat weet ik niet.quote:
[..]
Wat is dan nog het verschil tussen wel met up en Ap opvoeden, en niet, in dit voorbeeld?
Om het mij wat duidelijker te maken.
Ik ben geen expert in UP en AP. Wel in het serieus nemen van (gevoelens van) kinderen. En die visie is niet voorbehouden aan de UP/AP stroming.
Maar dat doet toch (bijna) iedereen wel, je kind serieus nemen?quote:Op maandag 11 april 2011 16:44 schreef Moonah het volgende:
[..]
Dat weet ik niet.
Ik ben geen expert in UP en AP. Wel in het serieus nemen van (gevoelens van) kinderen. En die visie is niet voorbehouden aan de UP/AP stroming.
Ik begrijp het verschil niet goed.
Misschien dat iemand anders het uit kan leggen?
Weet ik niet. Als mensen hun kind niet als gelijkwaardig individu beschouwen, vind ik dat niet 'serieus nemen'. Vaak worden (gevoelens van) kinderen gebagatelliseerd, of afgedaan met 'daar ben je nog te klein voor' oid. En in (imo) erge gevallen wordt een kind belachelijk gemaakt (als het boos is bv een foto maken, ik heb het hier gelezen op Fok...).quote:
[..]
Maar dat doet toch (bijna) iedereen wel, je kind serieus nemen?
Mowah... er zullen ook legio mensen zijn die iig opvoeden aan de hand van credo's als daar ben jij nog te klein voor, dat gaat je niks aan, stel je niet aan etc. etc.quote:
[..]
Maar dat doet toch (bijna) iedereen wel, je kind serieus nemen?
Ik begrijp het verschil niet goed.
Misschien dat iemand anders het uit kan leggen?
Maar aan de andere kant... Mss is er wel geen verschil?
Mss bestaan de naampjes alleen bij de gratie van mensen die er graag een naampje aan hangen om zo op die manier duidelijk te maken dat ze op een heel bewuste manier keuzes maken in hun opvoeding itt andere mensen die op gevoel doen wat ze doen en er dus op die manier niet eens van bewust zijn dat er mss wel een naampje bestaat voor wat ze doen.
[aanvulling: Even voor de duidelijkheid, ik bedoel dit verder niet lullig ofzo. Ik zat het terug te lezen en het is net of ik mensen er om veroordeel dat ze een naam aan hun opvoedingsstijl willen geven terwijl ik me op zich wel kan voorstellen dat het makkelijker is gelijkgestemden te vinden als er een naam aan hangt zeg maar.]
[ Bericht 12% gewijzigd door BE op 11-04-2011 17:17:29 ]
Idd, zo plaatste ik eens een foto van de eerste hapjes van Demi en toen kreeg ik als reactie "ah jij doet ook aan Rapley? "quote:
[..]
Mowah... er zullen ook legio mensen zijn die iig opvoeden aan de hand van credo's als daar ben jij nog te klein voor, dat gaat je niks aan, stel je niet aan etc. etc.
Maar aan de andere kant... Mss is er wel geen verschil?
Mss bestaan de naampjes alleen bij de gratie van mensen die er graag een naampje aan hangen om zo op die manier duidelijk te maken dat ze op een heel bewuste manier keuzes maken in hun opvoeding itt andere mensen die op gevoel doen wat ze doen en er dus op die manier niet eens van bewust zijn dat er mss wel een naampje bestaat voor wat ze doen.
Terwijl ik toen nog nooit van Rapley had gehoord.
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.quote:
[..]
Maar dat doet toch (bijna) iedereen wel, je kind serieus nemen?
Ik begrijp het verschil niet goed.
Misschien dat iemand anders het uit kan leggen?
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
Ja, en tegelijk lees je ook regelmatig 'voeden op verzoek kan ook op verzoek van de ouders/mama zijn'. Maar dat geldt dan zeker alleen als het overdag is en het makkelijker uit komt met een keertje de stad in gaan om te winkelen.quote:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
En dan plaats je je kind dus boven jezelf...quote:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
Ik ben daar niet zo zwart wit in trouwens, het is bij mij vaak situatie afhankelijk. En soms moeten dingen nu eenmaal, ook al wil het kind/ik niet.
Maar een kind hoort toch op zekere hoogte gewoon mee te draaien in je gezin? Niet dat de wereld om het kind draait..quote:Op maandag 11 april 2011 17:16 schreef Juud79 het volgende:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
Of zie jij dat anders?
[ Bericht 0% gewijzigd door capricia op 11-04-2011 17:30:25 ]
Of je hebt gemerkt dat het voor het kind een stuk fijner is als hij/zij wel de nacht lekker door pakt. Zodat hij/zij er overdag weer lekker tegenaan kan.quote:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
Ik vind niet dat mijn kind er overdag tegenaan moet kunnen, dan moet het ook de rust kunnen pakken als het dat nodig heeft. En van een nachtvoeding van een kwartiertje is een kind in mijn ogen echt niet vermoeid overdag. Dat kan ik mis hebben hoor....quote:
[..]
Of je hebt gemerkt dat het voor het kind een stuk fijner is als hij/zij wel de nacht lekker door pakt. Zodat hij/zij er overdag weer lekker tegenaan kan.
Ze krijgen daarmee tenslotte ook de nodige energie binnen, zeker bij BV, waarbij juist de nachtvoeding enorm voedzaam is.
Dit vind ik nou juist een verkeerd voorbeeld van een kind niet serieus nemen. Legio andere voorbeelden te noemen en jij pakt deze.quote:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
En een nachtvoeding duurde met de borstvoeding al geen kwartiertje en met de fles ook niet.
Een nachtvoeding breekt volwassenen soms op, dus waarom een kind niet? Ik merk aan mijn jochie dat hij daarna soms best lastig weer in slaap komt en dit compenseert door na de ochtendvoeding geen wakker moment te hebben maar zo direct vier uur door te tukken tot zijn volgende fles laat in de ochtend.
Ik persoonlijk zie het verschil niet tussen een voeding geven om 11 uur, net voor je zelf naar bed gaat, of om 2 uur als het kind wakker wordt als het eindresultaat hetzelfde is.
Of nou ja, ik zie het verschil natuurlijk wel, maar ik zie er niet de noodzaak in om (in mijn ogen krampachtig) daar aan vast te houden als het voor het kind naar alle waarschijnlijkheid hetzelfde is terwijl het voor de ouders wel redelijk wat voordeel oplevert.
Dat is nl. in mijn ogen ook een behoorlijke overweging in de opvoeding, de ouder moet er ook wel (enigzins?) wel bij varen want een blije, wat minder vermoeide, moeder is heel veel waard in de opvoeding.
Iig merk ik dat ik daar zelf een heel stuk beter bij vaar en juist dan meer geduld heb voor mijn kinderen dan tijdens de nachten dat Oscar vaak wakker werd.
dat kan nog wel eens vies tegenvallenquote:
Weet je, iedereen begrijpt toch dat er niet tot in de eeuwigheid wordt geknuffeld en getroost bij een klein pijntje? Dat zegt Pvoesss toch zelf ook?
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen...
ik ben niet zo opgevoed, maar mijn broertje wel hoor. en alstie zn boterham niet wilde kreeg hij een andere (doorgaans een keertje of 3, gevolgd door dan maar snoep) en meer van dergelijke dingen.
Tja, ik vind dit ook wel de meest ideale manier... op papier. Ik heb een stiefdochtertje van 8. Zij heeft uitgesproken meningen (en dat bedoel ik op geen enkele manier negatief, maar gewoon: het is een sterke persoonlijkheid met een sterke eigen wil en kijk op de dingen). En dat uit zich ook erg in kledingkeuze. Zij is daar heel creatief in, en dat is ook erg leuk (daar wordt ze ook om gecomplimenteerd etc.) Maar daar hoort ook bij dat ze soms de gekste dingen wil (midden in de winter een zomerjas aan bijvoorbeeld). En het punt is: het moment is er niet altijd naar om hierover op de manier die jij nu beschrijft met haar van gedachten te wisselen, zeker niet als er nog andere kinderen zijn die aandacht vragen en/of als je op tijd op school moet zijn. En dan gaat een gesprek toch wel zo ongeveer als volgt:quote:
Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.
Ze komt aan in haar outfit, inclusief zomerjas terwijl het buiten 2 graden is.
Reactie: schatje, je ziet er mooi uit, maar die zomerjas kan echt niet, daarvoor is het te koud.
Zij: Nouhou, hij staat zo leuk, ik doe hem toch gewoon aan, zo koud is het niet.
Reactie: Jawel, het is net zo koud als gisteren. Doe gewoon je winterjas aan.
Zij: Nee hoor, als ik nou zeg dat ik het niet koud ga hebben, dan is dat zo.
Reactie: Het is middenin de winter, je doet niet je zomerjas aan. Punt uit.
Zij: *stampvoet* Ik vind het stom!
Reactie: stoicijns doorgaan met eigen jas aantrekken en naar de deur lopen.
En zo gaat het vaak en meerdere keren op een dag. Het zou onhaalbaar zijn naar mijn idee als je iedere keer de tijd moet nemen om het kind zelf te laten ondervinden wat jij bedoelt. Soms is het gewoon de wil van het kind tegenover je eigen wil, en dan beslist de volwassene. Dat een kind dan soms teleurgesteld en boos is, kun je niet voorkomen. Ik denk ook eigenlijk dat het helemaal niet zo erg is als een kind dan die teleurstelling even ervaart: het hoort er bij. Hoe goed je iets ook probeert uit te leggen, zij willen/kunnen het nog niet altijd begrijpen. Dat geeft niks. Ik vond de argumenten die volwassenen gebruikten als kind ook vaak maar stom. Mijn stiefdochtertje zegt geregeld dat ze volwassenen maar vervelende types vind die heel lange gesprekken kunnen voeren over totaal oninteressante dingen en dat ze nooit volwassen wil worden. Nouja, dat lijkt me voor een kind een heel gezonde gedachte.
. Thomas dronk overdag 15 ŕ 30minuten en 's nachts duurde het minimum anderhalf uur tegen dat hij terug kon slapen (met telkens een hele krijssessie erbij). Hoe het kwam? Geen idee, maar het ging voor ons allemaal vlotter als we hem 's avonds rond 23u wakker maakten om te drinken (geen drama om weer te slapen) dan dat we hem zelf midden in de nacht lieten wakker worden om te drinken.Laat ik het dan zo zeggen: er zijn misschien mensen die het zo doen, en wellicht werkt dat, maar ik begrijp dat niet. Een volwassene is er toch om zulke grenzen aan te geven?
Ik zou als mijn argumenten van te voren niet ter harte genomen worden de winterjas in een fietstas stopen, of een extra trui/jas in de rugzak of iets dergelijks.
En ja mijn 3 jarige heeft dus wel eens in de winter zonder jas op de fiets gezeten omdat hij te eigenwijs om hem aan te trekken... Toen was hij toch dolblij dat zijn winterjas alsnog uit de fietstas kwam en heeft sindsdien nooit meer moeilijk gedaan over geen jas aan als ik het te koud vond.
En of hij dan met dit weer zijn zomerjas/regenjas/fleecevest aan heeft dat zal me echt worst wezen. Daar maak ik hooguit 1 zin aan vuil, omdat de een of de andere me handiger lijtk of beter staat, maar zo niet dan gaat hij zijn gang maar en draagt hij wat anders.
Het nadeel is dat als je als volwassene deze beslissing neemt voor het kind, je elke keer deze strijd met het kind hebt.quote:Op maandag 11 april 2011 18:35 schreef mane het volgende:
Oke, dus het is haar eigen verantwoordelijkheid als ze snipverkouden/ziek thuis zit? Als ze bibberend op de fiets zit? Nee, zo werkt het voor mij niet hoor. Dat is wel degelijk mijn zorg. Niet zozeer probleem, maar wel zorg. Het gaat mij echt te ver om die verantwoordelijkheid volledig bij een kind van 8 neer te leggen. Niemand laat zijn kind min of meer bewust kou lijden of ziek worden en zegt dan: tja, eigen verantwoordelijkheid hoor.
Laat ik het dan zo zeggen: er zijn misschien mensen die het zo doen, en wellicht werkt dat, maar ik begrijp dat niet. Een volwassene is er toch om zulke grenzen aan te geven?
Zonde van alle negatieve energie en de tijd die het kost.
en het kind blijft meestal bij het gevoel dat hij toch gelijk heeft maar dat het van die stomme ouder niet mag.
Als je een kind uitlegt (nu ben ik niet voor alles maar uitleggen hoor
) dat het te koud is, en wat hij gaat doen als het te koud is bijvoorbeeld met zijn zomerjasje.Het kind blijft maar "dom" volhouden dat die zomerjas in de winter best kan.
Dan zou ik zeggen laat zo maar naar school fietsen of naar buiten gaan.
Er zullen geen lichaamsdelen afvriezen en verkouden worden overleefd een kind wel.
Maar dan ben je in 1 klap van al die nodeloze discussies af, gezeur en eventuele huilpartijen.
Wat ik altijd dan wel doe, als dat kind haast blauw thuiskomt
het er effe wel over hebben Mijn ouders merkten al vroeg dat ik geen 'gemiddeld' kind was. Wát hebben en hadden ze veel problemen met het uitleggen aan de omgeving en familie van hun opvoedmanieren....
Mijn ouders legden dus ook alles uit. Een "omdat dat zo hoort" ging er bij mij, zeker met mijn autisme, niet in. Nooit. Dus altijd werd er uitgelegd, omdat niks vanzelf sprak/spreekt voor mij.
De therapeuten, de scholen en de omgeving vond dat not-done, omdat ik zo 'verwend' zou worden.
Maar mijn ouders zagen steeds meer de goede kanten van het 'in discussie' gaan in. Ik maakte meer contact, ik ging in gesprek en kreeg weet van andere visies.
Leuk voorbeeld is ook het maandenlang elke week naar een andere geloofsrichting gaan. Een kerk/synagoge/tempel/moskee/dienst/bijeenkomst dus.
Omdat ze ons pertinent niet wilden opvoeden met 1 waarheid. Ik heb toen een grote interesse in godsdiensten ontwikkeld.
Toen ik voor een geloofsrichting koos, was er geen oordeel, toen ik er weer vanafweek ook niet.
Mijn broer uit 1987 is niet autistisch maar ook zegmaar 'bijzonder' in de zin dat hij ook heel erg zijn eigen pad kiest en gaat.
En ik weet dat mijn ouders het soms zeer zeer moeilijk vinden daar geen oordeel over te vellen.
Maar ze gaan steeds in gesprek. Uit ten treure. Echt soms heel ver gaan ze mee.
Ze geloven ook zelf dat wij, als kinderen, hen hebben uitgekozen om bij te mogen leven en opgroeien. En dat zij niet de leraar zijn, maar de leerling.
Dat gaat ver, ja.
Zulke dingen komen ook voor, en de discussie is daarmee niet afgelopen. Dat van de zomerjas is deze winter wel een keer of tien gebeurd dus is deze 'tactiek' ook wel gebruikt. (Overigens, is mijn vriend vooral degene die de opvoeding doet). Zij houdt, ook als ze aan het klappertanden is bijvoorbeeld, vol dat ze het niet koud heeft. En dat het dus prima kan. Dan zegt mijn vriend: jaja, maar de volgende keer trek je toch maar weer je winterjas aan.quote:
Het nadeel is dat als je als volwassene deze beslissing neemt voor het kind, je elke keer deze strijd met het kind hebt.
Zonde van alle negatieve energie en de tijd die het kost.
en het kind blijft meestal bij het gevoel dat hij toch gelijk heeft maar dat het van die stomme ouder niet mag.
Als je een kind uitlegt (nu ben ik niet voor alles maar uitleggen hoor
Het kind blijft maar "dom" volhouden dat die zomerjas in de winter best kan.
Dan zou ik zeggen laat zo maar naar school fietsen of naar buiten gaan.
Er zullen geen lichaamsdelen afvriezen en verkouden worden overleefd een kind wel.
Maar dan ben je in 1 klap van al die nodeloze discussies af, gezeur en eventuele huilpartijen.
Wat ik altijd dan wel doe, als dat kind haast blauw thuiskomt
En dan krijg je dus gesprekjes zoals ik beschreef.
Ja, ik begrijp dat hij dat dan zo stelt, want zij is (als een echte vrouw by the way
) alleen maar bezig met: er leuk uit willen zien (ze vindt winterjassen 'lomp'). En dan lijdt ze maar kou als het moet. Mijn vriend ziet dat niet zitten, om steeds een bibberend/klappertandend (letterlijk hoor) meisje naast zich te hebben lopen/fietsen. Dat vind ik logisch. Ik zou dat ook niet willen. Het is in zulke situaties, vooral als die veel voorkomen, gewoon moeilijk om altijd voor de 'juiste' strategie te kiezen. Mijn vriend en ik proberen dus meerdere dingen uit, maar het gebeurt dus ook dat het gewoon ' punt uit' en 'nee is nee' is.
overigens vind ik huilfoto's niet respectloos naar het kind toe. integendeel. dat gaat helemaal niet om een soort van "gnagnagna, kiek dat eens huilen!" maar veel meer: "kiek nou, is ze niet snoezig zelfs nu ze huilt?". of die van een tijdje terug, toen selene zich klemgezet had in der bedje. het was gtrappig en ergens ben ik ook trots op mijn belhamel die streken uithaalt
maar goed; da's mijn redenatie he! er zullen vast ook wel ouders zijn die zulke foto's wel uit gemeenheid plaatsen. er zijn wel meer dingen die ouders doen waarvan ik op zn minst denk 
Ja ik heb die ervaring door mijn werk als groepsleidster met zeg maar zo'n 10 kinderen onder de 12.quote:
[..]
Zulke dingen komen ook voor, en de discussie is daarmee niet afgelopen. Dat van de zomerjas is deze winter wel een keer of tien gebeurd dus is deze 'tactiek' ook wel gebruikt. (Overigens, is mijn vriend vooral degene die de opvoeding doet). Zij houdt, ook als ze aan het klappertanden is bijvoorbeeld, vol dat ze het niet koud heeft. En dat het dus prima kan. Dan zegt mijn vriend: jaja, maar de volgende keer trek je toch maar weer je winterjas aan.
En dan krijg je dus gesprekjes zoals ik beschreef.
Ja, ik begrijp dat hij dat dan zo stelt, want zij is (als een echte vrouw by the way
Het is in zulke situaties, vooral als die veel voorkomen, gewoon moeilijk om altijd voor de 'juiste' strategie te kiezen. Mijn vriend en ik proberen dus meerdere dingen uit, maar het gebeurt dus ook dat het gewoon ' punt uit' en 'nee is nee' is.
Bij de meeste werkte het en een enkeling niet, daar bleef ik dan ook niet mee doorgaan moet ik zeggen.
Ook omdat ik me best wel schaamde om bijvoorbeeld met 2 kinderen al bibberend en klappertandend samen te fietsen en dan mensen afkeurend zien kijken (al denkend kan je die kinderen niet gewoon goed aankleden
)Dus ik switch van de ene "methode" naar de andere.
Keiharde regels zijn onzin. Dus wanneer je met eten ietsa anders doet, slapen, etc... Het ligt aan jjou, je kind en je partner. Plooi je naar je kind en geef het wat het nodig heeft.
nu beschrijf je de filosofie van natural parentingquote:
Natural parenting... maar je moet er wel een yoga-verantwoorde draagdoek bij kopen. Leer toch zelf nadenken. Alsof je het dan ineens 'goed' doet. Ik denk dat de enige manier waarop je het goed doet is met veel liefde en aandacht, de vormelijkheden zijn maar een schillejte. Overigens vind ik wel dat kinderen grenzen nodig hebben. ik ben van mening als je geen grenzen aangeeft, je je verantwoordelijkheid als ouders ontloopt.
Keiharde regels zijn onzin. Dus wanneer je met eten ietsa anders doet, slapen, etc... Het ligt aan jjou, je kind en je partner. Plooi je naar je kind en geef het wat het nodig heeft.
als je je daar ietsje in verdiept zal je vinden dat je daar echt niet perse voor hoeft te borstvoeden en dragen en kind in je bed enzo voor hoeft hoor!
Het klinkt bijna als je handen een keer branden aan de kachel zodat je weet dat ie heet isquote:
Oke, dus het is haar eigen verantwoordelijkheid als ze snipverkouden/ziek thuis zit? Als ze bibberend op de fiets zit? Nee, zo werkt het voor mij niet hoor. Dat is wel degelijk mijn zorg. Niet zozeer probleem, maar wel zorg. Het gaat mij echt te ver om die verantwoordelijkheid volledig bij een kind van 8 neer te leggen. Niemand laat zijn kind min of meer bewust kou lijden of ziek worden en zegt dan: tja, eigen verantwoordelijkheid hoor.
Laat ik het dan zo zeggen: er zijn misschien mensen die het zo doen, en wellicht werkt dat, maar ik begrijp dat niet. Een volwassene is er toch om zulke grenzen aan te geven?
. Hier zou het ook niet doorgaan. Wil je persé die jas aan? Prima, trek je winterjas er maar overheen. Of neem de jas mee in je tas en trek hem op school aan. Als volwassene kan je beter inschatten dat in een dunne jas door de vrieskou geen goed idee is (zo ben ik ooit eens onderkoeld geweest door het zelfde grapje), waar het kind zich misschien alleen beperkt tot het feit dat de dunne jas leuker is. Prima filosofie dan, zolang ze maar oprotten met alle biologisch-dynamische-yoga-vegetarische-antroposofische-natuurwinkel rommel. Ik ben echt zó allergisch voor de dogmatiek die aan allerlei van dit soort 'geloven' hangt.quote:
[..]
nu beschrijf je de filosofie van natural parenting
[ afbeelding ]
Echt zo een kennis van me die dan een draagdoek moet van 200 euro, moet je ook nog een consult van 3 uur (a 200 euro) knopen leggen. Koop dan gewoon een babybjorn of hoe heet zo'n ding
Dat krijgt ze ook. Maar ze vindt haar zomerjas leuker.quote:
Of geef het kind inspraak bij de keuze van een winterjas...
Het gaat hier om een puber he? Niet om een klein kind.quote:
Maar waarom dan niet die verdomde zomerjas opbergen ver achter in de kast tijdens vrieskou
Waarom moet je die discussie aangaan over een zomerjas midden in de winter?
quote:
Lees je dan in voor je blaat want met vegetarischm dynamisch, yoga, biologisch of wat dan ook heeft het niets te maken. Draagdoeken zijn er in alle prijsklasses.quote:
[..]
Prima filosofie dan, zolang ze maar oprotten met alle biologisch-dynamische-yoga-vegetarische-antroposofische-natuurwinkel rommel. Ik ben echt zó allergisch voor de dogmatiek die aan allerlei van dit soort 'geloven' hangt.
Echt zo een kennis van me die dan een draagdoek moet van 200 euro, moet je ook nog een consult van 3 uur (a 200 euro) knopen leggen. Koop dan gewoon een babybjorn of hoe heet zo'n ding
Een consult is zo duur dus niet. Ik vind het dus echt niet leuk dat er nu dit getroll in dit topic zit.
Lees je dan ook in als je iets afzeikt.
Het is geen getroll. Die draagdoek: een lap stof voor veel geld, het consult is onzinnig, ze hebben van die mooie clipjes uitgevonden. Ontzettend onhandig en niet praktisch. Net zo iets als een bug-a-boo, allemaal onzin. Dat is mijn mening. Als jij het geweldig vindt, veel plezier ervan (ik meen het).quote:
[..]
Lees je dan in voor je blaat want met vegetarischm dynamisch, yoga, biologisch of wat dan ook heeft het niets te maken. Draagdoeken zijn er in alle prijsklasses.
Een consult is zo duur dus niet. Ik vind het dus echt niet leuk dat er nu dit getroll in dit topic zit.
Lees je dan ook in als je iets afzeikt.
Ben misschien een botte nuchtere hollander, maar wel een die zelf blijft nadenken. Ik vraag me af wat jij met inlezen bedoelt. Waarschijnlijk iets waar geen/nauwelijks een serieuze basis onder ligt, weinig te bewijzen valt en met name het 'gevoel' moet spelen. Gevoel is mooi, maar vooral als je geniet van het lekkere wee rop het strand oid, niet bij draagdoeken of medicatie (homepathie bijv.).
Geen idee, ik ga hier geen discussies aan. De jas gaat gewoon aan, en dat weet ze. Maar dat is met 3 jaar nog makkelijk natuurlijk.quote:
Waar lees ik de puber? En waarom kan je als ouder niet gewoon de jas wegleggen in de winter
Waarom moet je die discussie aangaan over een zomerjas midden in de winter?
[..]
Mijn vriend heeft geen geheime kasten of een zolder met vele hoekjes waar hij de zomerkleding zodanig kan verstoppen dat zij het niet zal vinden.quote:
Waar lees ik de puber? En waarom kan je als ouder niet gewoon de jas wegleggen in de winter
Waarom moet je die discussie aangaan over een zomerjas midden in de winter?
. Nee, die zomerjas hangt gewoon in haar kast. Tussen andere zomerkleding. Als je dat bewust bij haar vandaan gaat hangen, krijg je pas 'strijd'/een flauw spelletje. Dan gaan de gesprekken zoiets als dit:Zij: Nou zeg, ik kan mijn zomerjas niet vinden. Weet jij waar mijn zomerjas is??
Ouder: Dat zeg ik niet/Die heb ik goed opgeborgen
Zij: NOUHOU. Waar is MIJN zomerjas? Dat mag je niet zomaar voor mij verstoppen. Dat vind ik gemeen. Het is MIJN jas. Waar is ie dan?
Ouder: zeg ik niet.
Zij: stampt weg en gaat alle kasten af zoeken.
. Ze is nog geen puber, maar ze is niet achterlijk.
. Er zijn tig goede redenen om voor een draagdoek te kiezen, waarvan geen enkele met vegetarisme of yoga te maken heeft. Dus je was gewoon letterlijk aan het trollen.quote:
[..]
Het is geen getroll. Die draagdoek: een lap stof voor veel geld, het consult is onzinnig, ze hebben van die mooie clipjes uitgevonden. Ontzettend onhandig en niet praktisch. Net zo iets als een bug-a-boo, allemaal onzin. Dat is mijn mening. Als jij het geweldig vindt, veel plezier ervan (ik meen het).
Ben misschien een botte nuchtere hollander, maar wel een die zelf blijft nadenken. Ik vraag me af wat jij met inlezen bedoelt. Waarschijnlijk iets waar geen/nauwelijks een serieuze basis onder ligt, weinig te bewijzen valt en met name het 'gevoel' moet spelen. Gevoel is mooi, maar vooral als je geniet van het lekkere wee rop het strand oid, niet bij draagdoeken of medicatie (homepathie bijv.).
Nu dus maar weer gewoon over opvoeding en keuzes?
Ik ben nog geen vader, ik heb er geen idee van. Ik zal wsch alle fouten maken die alle ouders maken bij hun eerste kindje. In augustus word ik vader, en we hebben wel wat voornemens en zo, maar geen idee wat ze waard zijn, en of ze wel goed zijn.
Een draagdoek kopen is daar één van
tsja. je kan voor 200 euro een draagdoek kopen, of voor 35. net zoals dat met alles werkt. ik zie niet zo wat dat (nergens op slaande) puntje dan hier moet. je mag het allemaal gewoon zelf kiezen en een ander heeft daar geen zak over te zeggen.quote:
[..]
Het is geen getroll. Die draagdoek: een lap stof voor veel geld, het consult is onzinnig, ze hebben van die mooie clipjes uitgevonden. Ontzettend onhandig en niet praktisch. Net zo iets als een bug-a-boo, allemaal onzin. Dat is mijn mening. Als jij het geweldig vindt, veel plezier ervan (ik meen het).
Ben misschien een botte nuchtere hollander, maar wel een die zelf blijft nadenken. Ik vraag me af wat jij met inlezen bedoelt. Waarschijnlijk iets waar geen/nauwelijks een serieuze basis onder ligt, weinig te bewijzen valt en met name het 'gevoel' moet spelen. Gevoel is mooi, maar vooral als je geniet van het lekkere wee rop het strand oid, niet bij draagdoeken of medicatie (homepathie bijv.).
En dat maakt het opvoeden juist ook weer leuk, omdat je kind zo ook dingen meekrijgt die een van de ouders zelf niet zo snel zou kiezen, maar waar de ander wel weer wat mee heeft
.Wel prettig als je over de basics hetzelfde denkt. Dat doen wij gelukkig wel en dat wist ik voordat we samen een kind kregen. We hadden al een aantal jaren 'oefenen' met zijn kinderen uit zijn vorige huwelijk achter de rug.