Opvoeding en keuzes

Hier ook geen opvoedstijl.
Gewoon doen wat ons goed dunkt, wat aansluit bij ons, kijken naar Roy.
Wel veel uitleggen, dingen voordoen, maar voor de rest het is zijn tempo, en wij proberen daar zo goed mogelijk in mee te gaan.

Het lastige is alleen soms ben ik te beschermend, dan zou ik het liefste Roy in dat glazen kastje willen stoppen, en ja dat is niet goed, gelukkig is m'n vriend dan zo dat hij mij daar op wijst, en aangeeft dat het zo niet kan.
Dan gaat het weer even goed, tot er weer een moment is dat ik te beschermend word.

Ik heb in het kader van huiswerkbegeleiding, laatst een ontzettend leuke workshop bijgewoond waar het onder ander ging over omdenken. Supergrappig zeg! En ook wel een eyeopener.

ik merk wel dat het begeleiden en uitleggen bij peuters makkelijker is dan bij een 10 jarige. die willen dingen gewoon soms tóch, vinden ze jou reden stom, of mag iiiiiiiiiiiiiiiiiedereen het behalve zij... tja, dan is mijn wil wet hoor. tenzij hele goede argumenten. Maar in gesprek blijven vind ik toch het belangrijkst.

Net als alcohol voor je 16e. ik verbied het. en dan kunnen ze in de kroeg ook zeggen dat het niet mag van hun moeder. tuurlijk leg ik wel uit waarom en hoop ik erg dat ze tegen groepsdruk bestand zijn (zoals het nu lijkt wel trouwens) maar merk ik dat alleen maar overleg echt wel lastig is.

Dat concept heb ik inderdaad hier iets over thuisliggen, die 15 strategieen spraken me toen wel aan en dan met name qua opvoeden in combinatie met mijn ongeduld en controledrang en Alexa's pittige karakter: Wachten, Accepteren, Bekrachtigen, Respecteren.

puf hijg puf... eindelijk bijgelezen

Ik zie mezelf een aantal keren gequote, maar ik denk dat pvoesss, piglet en moonah al het meeste hebben beantwoord. Eén opmerking bleef me bij -weet niet wie hem maakte-, maar ik behandel mijn kind niet als volwassene. Dat is ze niet en de bijbehorende verantwoordelijkheden kan zij uiteraard niet dragen. Ik behandel mijn kind als mens. Dat klinkt misschien gek, maar dat houdt vooral in dat ik haar serieus neem in haar doen en laten. Als ze bijvoorbeeld op haar billen valt en daarvan geschrokken begint te huilen, zal ik niet zeggen dat het wel meevalt of dat ze zich niet moet aanstellen. Ik troost haar en benoem haar gevoel (voor zover mogelijk), totdat ze weer klaar is om verder te gaan. Soms duurt dat 10 seconden, soms 5 minuten. Soms blijkt ineens dat het verdriet helemaal niet gaat om het vallen, maar dat ze aan slaap toe is of aan drinken of... Het is dus ingaan op de signalen die je kind geeft en op die signalen ingaan, hoe groot of klein ze jou ook lijken. Voor je kind zijn ze duidelijk wel erg belangrijk.
Veel meer voorbeelden kan ik nog niet leveren. Emma is pas 16 maanden en dingen als kleding kiezen of in de supermarkt rekken leegtrekken is er simpelweg nog niet bij. Ik geloof dat de andere dames duidelijk hebben gemaakt dat er bij ons ook gewoon regels gelden en dat onze kinderen echt geen losgeslagen projectielen zijn waarbij de ouders alleen maar suf aan de zijlijn staan te grinniken. Het is slechts een iets andere manier van omgaan.

grappig dat je dat vallen als voorbeeld neemt Wupwup. Er zit nog wel iets tussen volledig er op ingaan en stel je niet aan. ik ben juist op kleine dingen als vallen op je billen niet zo zwaar ingegaan. Meer dan een boem! gevallen! was er niet bij. In geval van tranen wel iets zeggen als: ben je geschrokken? (want met zo'n pamperkontje kan ik me haast niet voorstellen dat het pijn deed) maar dan ook gewoon weer verder gaan. Als ik bij al die kleine dingen er al op inga alsof ze een gebroken been hebben, hóe moet ik dan reageren als ze daadwerkelijk een gebroken been hebben?
Het lijkt nu een beetje dat als je niet Upt of Apt je je kind niet serieus neemt. Dat zal wellicht onbedoeld zijn maar ik vind dat vervelend. ja, ik neem mijn kind ook serieus. Maar mijzelf ook.
en persoonlijk vind ik dat mijn kinderen echt prettig in de omgang zijn.

dat vallen, daar kan ik goed op ingaan! ik/wij gaan daar namelijk radikaal anders mee om dan onze ouders.

wij kijken ff wat er gebeurt. krabbelt het zelf direct weer op en kijkt het wat beduust? --> goed gevallen schatje heb je je zeer gedaan? nee? nou, ga maar lekker verder spelen dan huilt kind in kwestie? --> eerst troosten, dan kijken of er iets stuk is en/of pleister ed pakken, kusje erop, en dan: "zo schatje, ga maar snel weer verder spelen"

onze ouders vliegen er altijd direct op af, pakken het kind op, ook al heeft die zich helemaal niet zeer gedaan en maken er zelf een heel drama van. doorgaans resulteert die houding binnen een dag in ontzettend kleinzerige huilende kindertjes.

quote:

Op maandag 11 april 2011 13:28 schreef debuurvrouw het volgende:
grappig dat je dat vallen als voorbeeld neemt Wupwup. Er zit nog wel iets tussen volledig er op ingaan en stel je niet aan. ik ben juist op kleine dingen als vallen op je billen niet zo zwaar ingegaan. Meer dan een boem! gevallen! was er niet bij. In geval van tranen wel iets zeggen als: ben je geschrokken? (want met zo'n pamperkontje kan ik me haast niet voorstellen dat het pijn deed) maar dan ook gewoon weer verder gaan. Als ik bij al die kleine dingen er al op inga alsof ze een gebroken been hebben, hóe moet ik dan reageren als ze daadwerkelijk een gebroken been hebben?

Volgens mij stelde ik mijn voorbeeld wel redelijk duidelijk:

quote:

Als ze bijvoorbeeld op haar billen valt en daarvan geschrokken begint te huilen

Als ze valt en vervolgens weer haar ding gaat doen, nee dan schenk ik daar ook weinig aandacht aan of roep ook iets als 'boem!' Als ze huilt daarentegen, is dat voor mij een signaal dat er iets mis is. Of dat nu pijn is, of schrik, of teleurstelling, of frustratie of wat dan ook, ik ga er op in met troost en aandacht. Het is niet aan mij om te beoordelen of dit al dan niet net zo erg is als een gebroken been. De situatie is zo ernstig als dat zij me aangeeft dat het is.

quote:

Het lijkt nu een beetje dat als je niet Upt of Apt je je kind niet serieus neemt. Dat zal wellicht onbedoeld zijn maar ik vind dat vervelend. ja, ik neem mijn kind ook serieus. Maar mijzelf ook.
en persoonlijk vind ik dat mijn kinderen echt prettig in de omgang zijn.

Ik wil hier niet op ingaan. De vraag in de OP was hoe je zelf omgaat met het ouderschap en dat licht ik toe. Ik heb geen oordelen over hoe anderen met hun kinderen omgaan, excuus als dat zo over komt.

Ik heb geen kinderen, maar pas wel zodanig veel op de kinderen van mijn broer dat ik ze een beetje 'mee-opvoed' (wel in hun stijl hoor, en aangezien die me bevalt denk ik dat ik dat zo zou voortzetten als ik zelf kinderen krijg). Ik herken wel dingen uit UP en AP, en zou daar ook zeker wel dingen van overnemen. Ik merk dat zo'n open houding erg goed werkt. Mijn neefje sloeg onlangs mijn nichtje, en dat mag natuurlijk niet. Mijn schoonzus reageerde daarop met 'ga jij maar even op de bank nadenken over waarom je je zus geslagen hebt' en trooste mijn nichtje. Toen vroeg ze waarom mijn neefje haar geslagen had, en hij vertelde dat hij jaloers was omdat zij de hele tijd met hun broertje speelde en hij niet mee kon doen. En voor een jongetje van 5 is dat vrij lastig te verwoorden zodanig dat zijn grote zus hem hoort, dus hij had er op gemept In deze situatie vind ik het heel goed dat zijn verhaal gehoord wordt, zodat je hem kunt uitleggen wat een alternatief voor slaan is. Dat spreekt me heel erg aan. Maar volgens mij heb je lang niet altijd tijd voor zulke gesprekjes, en is het daarom ook goed als een kind weet dat dingen niet mogen omdat jij dat beslist en jij verstandiger bent en het daarom luistert.

Verder denk ik dat er vooral heel veel ruimte is voor plezier en impulsieve plannen, en dat ik daar niet te snel te moeilijk over doe. En natuurlijk ben ik donders consequent: dat ben ik nu al

Wat ik denk ik wel anders ga doen dan veel ouders, is dat ik wel mijn eigen grenzen in de gaten hoop te houden. Ik zie om mij heen dat ouders héél véél over hebben voor hun kinderen, en dat is heel goed, maar soms lijken er op dat gebied geen grenzen te zijn. Ik kan me echt verbazen als ik zie wat ouders voor hun kinderen over hebben om maar geen gehuil te horen of om maar niet te doen wat je een 'slechte' moeder zou maken (flesvoeding) wanneer de borstvoeding slecht loopt, enzovoorts. Goed, ik spreek mezelf over een aantal jaren ook wel weer, want het lijkt wel inherent te horen bij het moederschap; maar ik hoop dat ik wat nuchterder zal zijn dan de meeste moeders

ohjah: vallen! Wat ik heel mooi vind om te zien, is dat het kinderen vaak helpt als je ze uit hun huilbui haalt. Wanneer een kind valt, reageer ik daar niet echt op. Als ze hard vallen, of er erg van schrikken dan mogen ze even huilen en bij me komen en dan troost ik ze. Als ze dan een tijdje gehuild hebben, en ik krijg het idee dat het over slaat in huilen om het huilen ipv dat het nog echt van de pijn is zeg ik 'sssst, ik snap dat je schrok en dat je moet huilen, maar nu is het genoeg.' Soms zeg ik er ook nog bij dat het anders zo'n pijn doet aan mijn oren En dan houden ze op

quote:

Op maandag 11 april 2011 14:50 schreef Lot_1 het volgende:

ohjah: vallen! Wat ik heel mooi vind om te zien, is dat het kinderen vaak helpt als je ze uit hun huilbui haalt. Wanneer een kind valt, reageer ik daar niet echt op. Als ze hard vallen, of er erg van schrikken dan mogen ze even huilen en bij me komen en dan troost ik ze. Als ze dan een tijdje gehuild hebben, en ik krijg het idee dat het over slaat in huilen om het huilen ipv dat het nog echt van de pijn is zeg ik 'sssst, ik snap dat je schrok en dat je moet huilen, maar nu is het genoeg.' Soms zeg ik er ook nog bij dat het anders zo'n pijn doet aan mijn oren En dan houden ze op

En dat is dus precies wat ik niet zou doen. Als er echt verdriet is dan is huilen nooit genoeg.
Als ik verdriet heb en mijn vriend zou zeggen en nu is h et genoeg het doet pijn aan mijn oren dan zal ik hem wel even laten zien wat pas echt pijn aan je oren is ..

Bij zacht vallen roep ik altijd Boem (is ho tuuttuut )

Even huilen vind ik niet bestaan. Huilen mag zolang het verdriet er is.
Ik heb ook wel eens weken ergens verdriet van gehad. Dan mag dat.
Als mijn kind 3 uur lang pijn in haar hoofd heeft of in haar kleine teen dan mag dat ook.
En dan wil ik ook nog gerust net zo lang haar knuffelen. Bij pijn en verdriet hoeft ze dat niet weg te stoppen of in te houden. En als mijn kind hard valt dan vind ik het wel een beetje stug om te zeggen dan mogen ze bij mij komen. Als het hard en pijnlijk is dan sta ik graag uit mezelf op om haar ondersteboven diagonaal van de grond te rapen..

En verder

quote:

Op maandag 11 april 2011 14:45 schreef WupWup het volgende:

Als ze valt en vervolgens weer haar ding gaat doen, nee dan schenk ik daar ook weinig aandacht aan of roep ook iets als 'boem!' Als ze huilt daarentegen, is dat voor mij een signaal dat er iets mis is. Of dat nu pijn is, of schrik, of teleurstelling, of frustratie of wat dan ook, ik ga er op in met troost en aandacht. Het is niet aan mij om te beoordelen of dit al dan niet net zo erg is als een gebroken been. De situatie is zo ernstig als dat zij me aangeeft dat het is.

Ik herken veel in het AP en UP van de manier waarop wij (willen) opvoeden. Maar lang niet alles en daar ben ik heel nuchter in. Nog steeds geloof ik niet in en doe ik niet aan strafhoekjes, -matjes, -stoeltjes etc. Maar naarmate mijn oudste dochter ouder wordt, en zij meer gaat uittesten en doordrijven wordt mijn uitleg wel korter.

Als ik namelijk ergens niet tegen kan is het 'huilen om je zin te krijgen' wat ze vroeger nooit deed, probeert ze nu wel. Bij pijn of verdriet, prima, dan troost ik inderdaad zo lang het nodig is en heb ik alle geduld van de wereld. Maar bij dreinen niet.

Toch vind ik het helemaal niet erg om een kind te leren om zich te hervatten. Wat Lot ook zegt, soms blijven ze hangen in het gehuil terwijl de pijn of schrik al voorbij is. Dan vind ik het helemaal niet erg om je kind aan het lachen te maken door te grappen dat het pijn doet aan je oren. Dat deed mijn moeder vroeger bij mij ook en dat heb ik nooit als vervelend ervaren.

quote:

Op maandag 11 april 2011 14:15 schreef simmu het volgende:
dat vallen, daar kan ik goed op ingaan! ik/wij gaan daar namelijk radikaal anders mee om dan onze ouders.

wij kijken ff wat er gebeurt. krabbelt het zelf direct weer op en kijkt het wat beduust? --> goed gevallen schatje heb je je zeer gedaan? nee? nou, ga maar lekker verder spelen dan huilt kind in kwestie? --> eerst troosten, dan kijken of er iets stuk is en/of pleister ed pakken, kusje erop, en dan: "zo schatje, ga maar snel weer verder spelen"

onze ouders vliegen er altijd direct op af, pakken het kind op, ook al heeft die zich helemaal niet zeer gedaan en maken er zelf een heel drama van. doorgaans resulteert die houding binnen een dag in ontzettend kleinzerige huilende kindertjes.

Herkenbaar.

Gelukkig heb ik een (schoon)moeder die ons wel begrijpt en heeft ze dat maar één keer gedaan voordat ik uitlegde wat onze eigen aanpak was. Zeker omdat de volgende keer dat Annicka viel meteen zag dat er geen huilend kind meer was toen ze simpelweg zei: 'Boem, gevallen.' en er verder geen aandacht aan besteedde.

En natuurlijk: als er echte pijn is dan is dat natuurlijk niet de aanpak, maar dan wordt er getroost.

quote:

Op maandag 11 april 2011 15:11 schreef Ssserpente het volgende:
Toch vind ik het helemaal niet erg om een kind te leren om zich te hervatten. Wat Lot ook zegt, soms blijven ze hangen in het gehuil terwijl de pijn of schrik al voorbij is. Dan vind ik het helemaal niet erg om je kind aan het lachen te maken door te grappen dat het pijn doet aan je oren. Dat deed mijn moeder vroeger bij mij ook en dat heb ik nooit als vervelend ervaren.

Ik vind uit het huilen halen ook prima.
Ik zeg altijd dan drogen we onze tranen, en weg met alle zorgen
Of iets dergelijks.. Maar zeggen dat je oren er pijn van doet vind ik zo gemeen
Maar ik zou dat wel als heel naar ervaren. En het gevoel hebben alsof mijn pijn er niet toe doet.

Hier zeggen we ook wel 'dat doet pijn aan onze oren' als Annicka eens lekker zit te gillen. (of eigenlijk alleen papa, want ik heb er zelf geen last van). Maar niet tijdens huilen ofzo.

Het scheelt ook wel hoe je het zegt idd. Mijn moeder zei het echt als grapje.

quote:

Op maandag 11 april 2011 15:01 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

En dat is dus precies wat ik niet zou doen. Als er echt verdriet is dan is huilen nooit genoeg.
Als ik verdriet heb en mijn vriend zou zeggen en nu is h et genoeg het doet pijn aan mijn oren dan zal ik hem wel even laten zien wat pas echt pijn aan je oren is ..

Bij zacht vallen roep ik altijd Boem (is ho tuuttuut )

Even huilen vind ik niet bestaan. Huilen mag zolang het verdriet er is.
Ik heb ook wel eens weken ergens verdriet van gehad. Dan mag dat.
Als mijn kind 3 uur lang pijn in haar hoofd heeft of in haar kleine teen dan mag dat ook.
En dan wil ik ook nog gerust net zo lang haar knuffelen. Bij pijn en verdriet hoeft ze dat niet weg te stoppen of in te houden. En als mijn kind hard valt dan vind ik het wel een beetje stug om te zeggen dan mogen ze bij mij komen. Als het hard en pijnlijk is dan sta ik graag uit mezelf op om haar ondersteboven diagonaal van de grond te rapen..

En verder

[..]

van de grond rapen heb ik altijd geleerd met je niet doen met hard vallen. Het kind áltijd zelf op laten staan. je weet immers niet wat er aan de hand is. als ze dan zelf zijn opgestaan krijgen ze daarna troost. maar niet onbeperkt. en bij pijn in de grote teen ga ik niet een hele middag troosten.
Persoonlijk ben ik dan bang dat ze "pijntjes" gaan aanwenden om maar knuffel of aandacht te krijgen. Ik hecht er dus zeer aan mijn kinderen juist te vertroetelen als er niks aan de hand is.

Buiten dat ik vind dat je troost in verhouding moet zijn tot de kwaal. En hou ik wel van een beetje Oud Hollandsch Calvinistisch doorbikkelen.
vind het echt belangrijk dat ze niet bij de eerste scheet dwars niet naar school gaan of weet ik wat. ook voor later een goede arbeidsmoraal.

Als ze zich echt pijn doen troosten we natuurlijk, maar beide meiden hier hebben er een handje naar om te huilen voor aandacht, thuis niet zo zeer maar wel bij opa en omda die ze dan beteen troosten en er een koekje op willen leggen.

Daarmee leren ze dus dat ze met huilen aandacht krijgen, maar ze moeten ook leren dat ze zichzelfs soms even moeten vermaken, dat mama even met andere dingen bezig is zoals huishouden of werk.
Met huishouden laat ik ze dan wel "meehelpen" omdat ze dat leuk vinden maar met mijn werk kan dat niet.

Als ze een nachtje bij opa en oma hebben geslapen zijn ze de eerste dagen echt een stuk dreineriger.

oh, ik merk bij vooral selene dat die er echt wel op reageert als er zo'n direct-oprapen-drama-och-wat-erg persoon in de buurt is hoor! dat heeft mijn slimmerd dus mooi echt wel door. vooral 1 grootouder heeft er erg het handje van (da's dezelfde als die alles aanreikt wanneer er gewezen wordt met een begeleidende *dieeehieee*) en als die er is, tsja. dan is het nu eenmaal de hele dag gebrul. niks aan te doen. als die er is kan selene plots nauwelijks meer praten, huilt de godgandse dag om alles, piept om ijsjes en is algeheel zo kleinzerig als wat, eerlijk waar zeer irritant!

*snikt nog wat na*

quote:

Op maandag 11 april 2011 15:17 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Ik vind uit het huilen halen ook prima.
Ik zeg altijd dan drogen we onze tranen, en weg met alle zorgen
Of iets dergelijks.. Maar zeggen dat je oren er pijn van doet vind ik zo gemeen
Maar ik zou dat wel als heel naar ervaren. En het gevoel hebben alsof mijn pijn er niet toe doet.

tsjek de smiley die er bij staat ook even he
het is inderdaad als grapje bedoelt, op die toon zeg ik het ook. En verder sluit ik me aan bij buuf. Ik heb van mijn moeder geleerd om niet naar kinderen toe te gaan maar ze naar jou te laten komen als ze pijn hebben. En dan ontvang je ze met open armen en knuffelt ze en kust ze helemaal plat

En verder bedenk ik me nog iets: ik heb inmiddels wel geleerd om heel erg op het kind zelf te letten. Als een kind moe is, zal het bijvoorbeeld veel sneller en eerder en langer huilen dan dat nodig zou zijn bij de pijn die het heeft. Het is wel goed om dat soort factoren mee te nemen en ook te benoemen.

Misschien vind je het hard klinken Pvoesss, maar het is wel een feit dat wanneer je zegt 'stop nu maar met huilen' dat de situatie eigenlijk altijd is dat het kind in kwestie nog wat nasnikt, wat knuffelt en in no-time weer tevreden gaat spelen. Ik zie het ook als het kind helpen met zijn/haar emoties om te gaan.

Ik vind dat je dat ook anders kan doen dan zeggen stop nu maar met huilen.
Maar die van mij huilt alleen wanneer het echt erg is.
En ik raap haar ook niet letterlijk van de grond maar ik vind wachten tot ze bij je zijn ook weer erg naar. Tuurlijk in huis laat ik haar komen maar valt ze in de speeltuin van de glijbaan dan wacht ik niet.
Dan loop ik er echt wel naar toe.

En ik kan me bij die van mij niet voorstellen dat ze pijntjes zou gebruiken voor aandacht.
Ze klimt gewoon op schoot of zegt het met woorden. We knuffelen heel veel.

En dan lees ik bij pijn in de grote teen ga ik niet de hele middag troosten.
Maar wat als het huilen blijft en de pijn? Dan is het doorbikkelen?
Als het echt pijn doet dan snap ik dat.

Maar dat is maar lullen vooral van mijn kant want die van moppert niet als ze een ontstoken heup heeft.. Ik kom er vaak pas achter dat het ernstig was als ik de blauwe plek zie met een doorsnede van 15cm

Tsja, vallen... Huilen is prima, maar op een bepaald moment is het ook van belang dat ze ademhaalt ipv blauw aan te lopen door het huilen. En dan ga ik toch echt even de nadruk leggen op rustig ademen... En ik hou er niet van om vanwege een klein pijntje een eeuwigheid te huilen, dus daarin zal ik niet zo snel meegaan. Niet omdat de pijn er niet toe doen maar omdat verdriet ook in verhouding moet staan met de gebeurtenis, voor mijn gevoel.

Ik zie aan de andere kant ook wel eens een kind vallen, daarvan erg schrikken en zich verbijten. Dan ben ik toch geneigd om te zeggen, goh ben je zo geschrokken, kom maar even bij me. Wat gegarandeerd een huilbui geeft, maar die ontlading is dan toch prettiger voor een kind dan het inhouden en zich daar onprettig door voelen?

Overigens is het dan met een knuffel en even praten binnen 2/3 minuten vaak ook over...en ik vraag ook altijd voor de zekerheid of er nergens verder pijn is, heel vaak is het gelukkig ook vooral schrik.

quote:

Op maandag 11 april 2011 16:34 schreef Juud79 het volgende:
Ik zie aan de andere kant ook wel eens een kind vallen, daarvan erg schrikken en zich verbijten. Dan ben ik toch geneigd om te zeggen, goh ben je zo geschrokken, kom maar even bij me. Wat gegarandeerd een huilbui geeft, maar die ontlading is dan toch prettiger voor een kind dan het inhouden en zich daar onprettig door voelen?

Overigens is het dan met een knuffel en even praten binnen 2/3 minuten vaak ook over...en ik vraag ook altijd voor de zekerheid of er nergens verder pijn is, heel vaak is het gelukkig ook vooral schrik.

ow, maar die huilbui is prima hoor, die vind over het algemeen ook plaats bij mij op schoot. En dan wordt de pijnlijke plek nagekeken en indien nodig een pleister of een doek met wat ijs geregeld

Weet je, iedereen begrijpt toch dat er niet tot in de eeuwigheid wordt geknuffeld en getroost bij een klein pijntje? Dat zegt Pvoesss toch zelf ook?
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen... ).

quote:

Op maandag 11 april 2011 16:37 schreef Moonah het volgende:
Weet je, iedereen begrijpt toch dat er niet tot in de eeuwigheid wordt geknuffeld en getroost bij een klein pijntje? Dat zegt Pvoesss toch zelf ook?
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen... ).

Nou, daar zou je je nog in kunnen vergissen, moonah. Ik doel overigens niet op de users hier, maar op een vriendinnetje van Isa. Jongste van drie thuis, die loopt dus serieus een hele middag met een zakdoekje om een vinger te snuffen als ze zich gestoten heeft. En dat is absoluut gevolg van de manier waarop met haar (en haar verdriet) omgegaan wordt. Persoonlijk pas ik daarvoor...