OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
Hier ook geen opvoedstijl.
Gewoon doen wat ons goed dunkt, wat aansluit bij ons, kijken naar Roy.
Wel veel uitleggen, dingen voordoen, maar voor de rest het is zijn tempo, en wij proberen daar zo goed mogelijk in mee te gaan.
Het lastige is alleen soms ben ik te beschermend, dan zou ik het liefste Roy in dat glazen kastje willen stoppen, en ja dat is niet goed, gelukkig is m'n vriend dan zo dat hij mij daar op wijst, en aangeeft dat het zo niet kan.
Dan gaat het weer even goed, tot er weer een moment is dat ik te beschermend word.
Gewoon doen wat ons goed dunkt, wat aansluit bij ons, kijken naar Roy.
Wel veel uitleggen, dingen voordoen, maar voor de rest het is zijn tempo, en wij proberen daar zo goed mogelijk in mee te gaan.
Het lastige is alleen soms ben ik te beschermend, dan zou ik het liefste Roy in dat glazen kastje willen stoppen, en ja dat is niet goed, gelukkig is m'n vriend dan zo dat hij mij daar op wijst, en aangeeft dat het zo niet kan.
Dan gaat het weer even goed, tot er weer een moment is dat ik te beschermend word.
Herinnering is een vorm van ontmoeting.
Ik heb in het kader van huiswerkbegeleiding, laatst een ontzettend leuke workshop bijgewoond waar het onder ander ging over omdenken. Supergrappig zeg! En ook wel een eyeopener.
ik merk wel dat het begeleiden en uitleggen bij peuters makkelijker is dan bij een 10 jarige.
die willen dingen gewoon soms tóch, vinden ze jou reden stom, of mag iiiiiiiiiiiiiiiiiedereen het behalve zij... tja, dan is mijn wil wet hoor. tenzij hele goede argumenten. Maar in gesprek blijven vind ik toch het belangrijkst.
Net als alcohol voor je 16e. ik verbied het. en dan kunnen ze in de kroeg ook zeggen dat het niet mag van hun moeder.
tuurlijk leg ik wel uit waarom en hoop ik erg dat ze tegen groepsdruk bestand zijn (zoals het nu lijkt wel trouwens) maar merk ik dat alleen maar overleg echt wel lastig is.
ik merk wel dat het begeleiden en uitleggen bij peuters makkelijker is dan bij een 10 jarige.
die willen dingen gewoon soms tóch, vinden ze jou reden stom, of mag iiiiiiiiiiiiiiiiiedereen het behalve zij... tja, dan is mijn wil wet hoor. tenzij hele goede argumenten. Maar in gesprek blijven vind ik toch het belangrijkst.Net als alcohol voor je 16e. ik verbied het. en dan kunnen ze in de kroeg ook zeggen dat het niet mag van hun moeder.
tuurlijk leg ik wel uit waarom en hoop ik erg dat ze tegen groepsdruk bestand zijn (zoals het nu lijkt wel trouwens) maar merk ik dat alleen maar overleg echt wel lastig is.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Dat concept heb ik inderdaad hier iets over thuisliggen, die 15 strategieen spraken me toen wel aan en dan met name qua opvoeden in combinatie met mijn ongeduld en controledrang 
en Alexa's pittige karakter: Wachten, Accepteren, Bekrachtigen, Respecteren.
en Alexa's pittige karakter: Wachten, Accepteren, Bekrachtigen, Respecteren.
Alexa en Seth zijn lief
See everything; overlook a great deal; correct a little
See everything; overlook a great deal; correct a little
puf hijg puf... eindelijk bijgelezen
Ik zie mezelf een aantal keren gequote, maar ik denk dat pvoesss, piglet en moonah al het meeste hebben beantwoord. Eén opmerking bleef me bij -weet niet wie hem maakte-, maar ik behandel mijn kind niet als volwassene. Dat is ze niet en de bijbehorende verantwoordelijkheden kan zij uiteraard niet dragen. Ik behandel mijn kind als mens. Dat klinkt misschien gek, maar dat houdt vooral in dat ik haar serieus neem in haar doen en laten. Als ze bijvoorbeeld op haar billen valt en daarvan geschrokken begint te huilen, zal ik niet zeggen dat het wel meevalt of dat ze zich niet moet aanstellen. Ik troost haar en benoem haar gevoel (voor zover mogelijk), totdat ze weer klaar is om verder te gaan. Soms duurt dat 10 seconden, soms 5 minuten. Soms blijkt ineens dat het verdriet helemaal niet gaat om het vallen, maar dat ze aan slaap toe is of aan drinken of... Het is dus ingaan op de signalen die je kind geeft en op die signalen ingaan, hoe groot of klein ze jou ook lijken. Voor je kind zijn ze duidelijk wel erg belangrijk.
Veel meer voorbeelden kan ik nog niet leveren. Emma is pas 16 maanden en dingen als kleding kiezen of in de supermarkt rekken leegtrekken is er simpelweg nog niet bij. Ik geloof dat de andere dames duidelijk hebben gemaakt dat er bij ons ook gewoon regels gelden en dat onze kinderen echt geen losgeslagen projectielen zijn waarbij de ouders alleen maar suf aan de zijlijn staan te grinniken. Het is slechts een iets andere manier van omgaan.
Ik zie mezelf een aantal keren gequote, maar ik denk dat pvoesss, piglet en moonah al het meeste hebben beantwoord. Eén opmerking bleef me bij -weet niet wie hem maakte-, maar ik behandel mijn kind niet als volwassene. Dat is ze niet en de bijbehorende verantwoordelijkheden kan zij uiteraard niet dragen. Ik behandel mijn kind als mens. Dat klinkt misschien gek, maar dat houdt vooral in dat ik haar serieus neem in haar doen en laten. Als ze bijvoorbeeld op haar billen valt en daarvan geschrokken begint te huilen, zal ik niet zeggen dat het wel meevalt of dat ze zich niet moet aanstellen. Ik troost haar en benoem haar gevoel (voor zover mogelijk), totdat ze weer klaar is om verder te gaan. Soms duurt dat 10 seconden, soms 5 minuten. Soms blijkt ineens dat het verdriet helemaal niet gaat om het vallen, maar dat ze aan slaap toe is of aan drinken of... Het is dus ingaan op de signalen die je kind geeft en op die signalen ingaan, hoe groot of klein ze jou ook lijken. Voor je kind zijn ze duidelijk wel erg belangrijk.
Veel meer voorbeelden kan ik nog niet leveren. Emma is pas 16 maanden en dingen als kleding kiezen of in de supermarkt rekken leegtrekken is er simpelweg nog niet bij. Ik geloof dat de andere dames duidelijk hebben gemaakt dat er bij ons ook gewoon regels gelden en dat onze kinderen echt geen losgeslagen projectielen zijn waarbij de ouders alleen maar suf aan de zijlijn staan te grinniken. Het is slechts een iets andere manier van omgaan.
grappig dat je dat vallen als voorbeeld neemt Wupwup. Er zit nog wel iets tussen volledig er op ingaan en stel je niet aan. ik ben juist op kleine dingen als vallen op je billen niet zo zwaar ingegaan. Meer dan een boem! gevallen! was er niet bij. In geval van tranen wel iets zeggen als: ben je geschrokken? (want met zo'n pamperkontje kan ik me haast niet voorstellen dat het pijn deed) maar dan ook gewoon weer verder gaan. Als ik bij al die kleine dingen er al op inga alsof ze een gebroken been hebben, hóe moet ik dan reageren als ze daadwerkelijk een gebroken been hebben?
Het lijkt nu een beetje dat als je niet Upt of Apt je je kind niet serieus neemt. Dat zal wellicht onbedoeld zijn maar ik vind dat vervelend. ja, ik neem mijn kind ook serieus. Maar mijzelf ook.
en persoonlijk vind ik dat mijn kinderen echt prettig in de omgang zijn.
Het lijkt nu een beetje dat als je niet Upt of Apt je je kind niet serieus neemt. Dat zal wellicht onbedoeld zijn maar ik vind dat vervelend. ja, ik neem mijn kind ook serieus. Maar mijzelf ook.
en persoonlijk vind ik dat mijn kinderen echt prettig in de omgang zijn.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
dat vallen, daar kan ik goed op ingaan! ik/wij gaan daar namelijk radikaal anders mee om dan onze ouders.
wij kijken ff wat er gebeurt. krabbelt het zelf direct weer op en kijkt het wat beduust? --> goed gevallen schatje
heb je je zeer gedaan? nee? nou, ga maar lekker verder spelen dan 
huilt kind in kwestie? --> eerst troosten, dan kijken of er iets stuk is en/of pleister ed pakken, kusje erop, en dan: "zo schatje, ga maar snel weer verder spelen"
onze ouders vliegen er altijd direct op af, pakken het kind op, ook al heeft die zich helemaal niet zeer gedaan en maken er zelf een heel drama van. doorgaans resulteert die houding binnen een dag in ontzettend kleinzerige huilende kindertjes.
wij kijken ff wat er gebeurt. krabbelt het zelf direct weer op en kijkt het wat beduust? --> goed gevallen schatje
heb je je zeer gedaan? nee? nou, ga maar lekker verder spelen dan huilt kind in kwestie? --> eerst troosten, dan kijken of er iets stuk is en/of pleister ed pakken, kusje erop, en dan: "zo schatje, ga maar snel weer verder spelen" onze ouders vliegen er altijd direct op af, pakken het kind op, ook al heeft die zich helemaal niet zeer gedaan en maken er zelf een heel drama van. doorgaans resulteert die houding binnen een dag in ontzettend kleinzerige huilende kindertjes.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Volgens mij stelde ik mijn voorbeeld wel redelijk duidelijk:quote:Op maandag 11 april 2011 13:28 schreef debuurvrouw het volgende:
grappig dat je dat vallen als voorbeeld neemt Wupwup. Er zit nog wel iets tussen volledig er op ingaan en stel je niet aan. ik ben juist op kleine dingen als vallen op je billen niet zo zwaar ingegaan. Meer dan een boem! gevallen! was er niet bij. In geval van tranen wel iets zeggen als: ben je geschrokken? (want met zo'n pamperkontje kan ik me haast niet voorstellen dat het pijn deed) maar dan ook gewoon weer verder gaan. Als ik bij al die kleine dingen er al op inga alsof ze een gebroken been hebben, hóe moet ik dan reageren als ze daadwerkelijk een gebroken been hebben?
Als ze valt en vervolgens weer haar ding gaat doen, nee dan schenk ik daar ook weinig aandacht aan of roep ook iets als 'boem!' Als ze huilt daarentegen, is dat voor mij een signaal dat er iets mis is. Of dat nu pijn is, of schrik, of teleurstelling, of frustratie of wat dan ook, ik ga er op in met troost en aandacht. Het is niet aan mij om te beoordelen of dit al dan niet net zo erg is als een gebroken been. De situatie is zo ernstig als dat zij me aangeeft dat het is.quote:Als ze bijvoorbeeld op haar billen valt en daarvan geschrokken begint te huilen
Ik wil hier niet op ingaan. De vraag in de OP was hoe je zelf omgaat met het ouderschap en dat licht ik toe. Ik heb geen oordelen over hoe anderen met hun kinderen omgaan, excuus als dat zo over komt.quote:Het lijkt nu een beetje dat als je niet Upt of Apt je je kind niet serieus neemt. Dat zal wellicht onbedoeld zijn maar ik vind dat vervelend. ja, ik neem mijn kind ook serieus. Maar mijzelf ook.
en persoonlijk vind ik dat mijn kinderen echt prettig in de omgang zijn.
Ik heb geen kinderen, maar pas wel zodanig veel op de kinderen van mijn broer dat ik ze een beetje 'mee-opvoed' (wel in hun stijl hoor, en aangezien die me bevalt denk ik dat ik dat zo zou voortzetten als ik zelf kinderen krijg). Ik herken wel dingen uit UP en AP, en zou daar ook zeker wel dingen van overnemen. Ik merk dat zo'n open houding erg goed werkt. Mijn neefje sloeg onlangs mijn nichtje, en dat mag natuurlijk niet. Mijn schoonzus reageerde daarop met 'ga jij maar even op de bank nadenken over waarom je je zus geslagen hebt' en trooste mijn nichtje. Toen vroeg ze waarom mijn neefje haar geslagen had, en hij vertelde dat hij jaloers was omdat zij de hele tijd met hun broertje speelde en hij niet mee kon doen. En voor een jongetje van 5 is dat vrij lastig te verwoorden zodanig dat zijn grote zus hem hoort, dus hij had er op gemept 
In deze situatie vind ik het heel goed dat zijn verhaal gehoord wordt, zodat je hem kunt uitleggen wat een alternatief voor slaan is. Dat spreekt me heel erg aan. Maar volgens mij heb je lang niet altijd tijd voor zulke gesprekjes, en is het daarom ook goed als een kind weet dat dingen niet mogen omdat jij dat beslist en jij verstandiger bent en het daarom luistert.
Verder denk ik dat er vooral heel veel ruimte is voor plezier en impulsieve plannen, en dat ik daar niet te snel te moeilijk over doe. En natuurlijk ben ik donders consequent: dat ben ik nu al
Wat ik denk ik wel anders ga doen dan veel ouders, is dat ik wel mijn eigen grenzen in de gaten hoop te houden. Ik zie om mij heen dat ouders héél véél over hebben voor hun kinderen, en dat is heel goed, maar soms lijken er op dat gebied geen grenzen te zijn. Ik kan me echt verbazen als ik zie wat ouders voor hun kinderen over hebben om maar geen gehuil te horen of om maar niet te doen wat je een 'slechte' moeder zou maken (flesvoeding) wanneer de borstvoeding slecht loopt, enzovoorts. Goed, ik spreek mezelf over een aantal jaren ook wel weer, want het lijkt wel inherent te horen bij het moederschap; maar ik hoop dat ik wat nuchterder zal zijn dan de meeste moeders
ohjah: vallen! Wat ik heel mooi vind om te zien, is dat het kinderen vaak helpt als je ze uit hun huilbui haalt. Wanneer een kind valt, reageer ik daar niet echt op. Als ze hard vallen, of er erg van schrikken dan mogen ze even huilen en bij me komen en dan troost ik ze. Als ze dan een tijdje gehuild hebben, en ik krijg het idee dat het over slaat in huilen om het huilen ipv dat het nog echt van de pijn is zeg ik 'sssst, ik snap dat je schrok en dat je moet huilen, maar nu is het genoeg.' Soms zeg ik er ook nog bij dat het anders zo'n pijn doet aan mijn oren
En dan houden ze op 
In deze situatie vind ik het heel goed dat zijn verhaal gehoord wordt, zodat je hem kunt uitleggen wat een alternatief voor slaan is. Dat spreekt me heel erg aan. Maar volgens mij heb je lang niet altijd tijd voor zulke gesprekjes, en is het daarom ook goed als een kind weet dat dingen niet mogen omdat jij dat beslist en jij verstandiger bent en het daarom luistert. Verder denk ik dat er vooral heel veel ruimte is voor plezier en impulsieve plannen, en dat ik daar niet te snel te moeilijk over doe. En natuurlijk ben ik donders consequent: dat ben ik nu al
Wat ik denk ik wel anders ga doen dan veel ouders, is dat ik wel mijn eigen grenzen in de gaten hoop te houden. Ik zie om mij heen dat ouders héél véél over hebben voor hun kinderen, en dat is heel goed, maar soms lijken er op dat gebied geen grenzen te zijn. Ik kan me echt verbazen als ik zie wat ouders voor hun kinderen over hebben om maar geen gehuil te horen of om maar niet te doen wat je een 'slechte' moeder zou maken (flesvoeding) wanneer de borstvoeding slecht loopt, enzovoorts. Goed, ik spreek mezelf over een aantal jaren ook wel weer, want het lijkt wel inherent te horen bij het moederschap; maar ik hoop dat ik wat nuchterder zal zijn dan de meeste moeders
ohjah: vallen! Wat ik heel mooi vind om te zien, is dat het kinderen vaak helpt als je ze uit hun huilbui haalt. Wanneer een kind valt, reageer ik daar niet echt op. Als ze hard vallen, of er erg van schrikken dan mogen ze even huilen en bij me komen en dan troost ik ze. Als ze dan een tijdje gehuild hebben, en ik krijg het idee dat het over slaat in huilen om het huilen ipv dat het nog echt van de pijn is zeg ik 'sssst, ik snap dat je schrok en dat je moet huilen, maar nu is het genoeg.' Soms zeg ik er ook nog bij dat het anders zo'n pijn doet aan mijn oren
En dan houden ze op
freedom is just another word for nothing left to lose
En dat is dus precies wat ik niet zou doen. Als er echt verdriet is dan is huilen nooit genoeg.quote:
ohjah: vallen! Wat ik heel mooi vind om te zien, is dat het kinderen vaak helpt als je ze uit hun huilbui haalt. Wanneer een kind valt, reageer ik daar niet echt op. Als ze hard vallen, of er erg van schrikken dan mogen ze even huilen en bij me komen en dan troost ik ze. Als ze dan een tijdje gehuild hebben, en ik krijg het idee dat het over slaat in huilen om het huilen ipv dat het nog echt van de pijn is zeg ik 'sssst, ik snap dat je schrok en dat je moet huilen, maar nu is het genoeg.' Soms zeg ik er ook nog bij dat het anders zo'n pijn doet aan mijn oren
Als ik verdriet heb en mijn vriend zou zeggen en nu is h et genoeg het doet pijn aan mijn oren dan zal ik hem wel even laten zien wat pas echt pijn aan je oren is
..Bij zacht vallen roep ik altijd Boem (is ho tuuttuut
)Even huilen vind ik niet bestaan. Huilen mag zolang het verdriet er is.
Ik heb ook wel eens weken ergens verdriet van gehad. Dan mag dat.
Als mijn kind 3 uur lang pijn in haar hoofd heeft of in haar kleine teen dan mag dat ook.
En dan wil ik ook nog gerust net zo lang haar knuffelen. Bij pijn en verdriet hoeft ze dat niet weg te stoppen of in te houden. En als mijn kind hard valt dan vind ik het wel een beetje stug om te zeggen dan mogen ze bij mij komen. Als het hard en pijnlijk is dan sta ik graag uit mezelf op om haar ondersteboven diagonaal van de grond te rapen..
En verder
quote:
Als ze valt en vervolgens weer haar ding gaat doen, nee dan schenk ik daar ook weinig aandacht aan of roep ook iets als 'boem!' Als ze huilt daarentegen, is dat voor mij een signaal dat er iets mis is. Of dat nu pijn is, of schrik, of teleurstelling, of frustratie of wat dan ook, ik ga er op in met troost en aandacht. Het is niet aan mij om te beoordelen of dit al dan niet net zo erg is als een gebroken been. De situatie is zo ernstig als dat zij me aangeeft dat het is.
Ik herken veel in het AP en UP van de manier waarop wij (willen) opvoeden. Maar lang niet alles en daar ben ik heel nuchter in. Nog steeds geloof ik niet in en doe ik niet aan strafhoekjes, -matjes, -stoeltjes etc. Maar naarmate mijn oudste dochter ouder wordt, en zij meer gaat uittesten en doordrijven wordt mijn uitleg wel korter.
Als ik namelijk ergens niet tegen kan is het 'huilen om je zin te krijgen' wat ze vroeger nooit deed, probeert ze nu wel. Bij pijn of verdriet, prima, dan troost ik inderdaad zo lang het nodig is en heb ik alle geduld van de wereld. Maar bij dreinen niet.
Als ik namelijk ergens niet tegen kan is het 'huilen om je zin te krijgen' wat ze vroeger nooit deed, probeert ze nu wel. Bij pijn of verdriet, prima, dan troost ik inderdaad zo lang het nodig is en heb ik alle geduld van de wereld. Maar bij dreinen niet.
While you burn at the stake, I dance with the flames...
No more nights, of blood and fire...
No more nights, of blood and fire...
Toch vind ik het helemaal niet erg om een kind te leren om zich te hervatten. Wat Lot ook zegt, soms blijven ze hangen in het gehuil terwijl de pijn of schrik al voorbij is. Dan vind ik het helemaal niet erg om je kind aan het lachen te maken door te grappen dat het pijn doet aan je oren. Dat deed mijn moeder vroeger bij mij ook en dat heb ik nooit als vervelend ervaren.
Herkenbaar.quote:
dat vallen, daar kan ik goed op ingaan! ik/wij gaan daar namelijk radikaal anders mee om dan onze ouders.
wij kijken ff wat er gebeurt. krabbelt het zelf direct weer op en kijkt het wat beduust? --> goed gevallen schatje
onze ouders vliegen er altijd direct op af, pakken het kind op, ook al heeft die zich helemaal niet zeer gedaan en maken er zelf een heel drama van. doorgaans resulteert die houding binnen een dag in ontzettend kleinzerige huilende kindertjes.
Gelukkig heb ik een (schoon)moeder die ons wel begrijpt en heeft ze dat maar één keer gedaan voordat ik uitlegde wat onze eigen aanpak was. Zeker omdat de volgende keer dat Annicka viel meteen zag dat er geen huilend kind meer was toen ze simpelweg zei: 'Boem, gevallen.' en er verder geen aandacht aan besteedde.
En natuurlijk: als er echte pijn is dan is dat natuurlijk niet de aanpak, maar dan wordt er getroost.
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
Ik vind uit het huilen halen ook prima.quote:
Toch vind ik het helemaal niet erg om een kind te leren om zich te hervatten. Wat Lot ook zegt, soms blijven ze hangen in het gehuil terwijl de pijn of schrik al voorbij is. Dan vind ik het helemaal niet erg om je kind aan het lachen te maken door te grappen dat het pijn doet aan je oren. Dat deed mijn moeder vroeger bij mij ook en dat heb ik nooit als vervelend ervaren.
Ik zeg altijd dan drogen we onze tranen, en weg met alle zorgen
Of iets dergelijks.. Maar zeggen dat je oren er pijn van doet vind ik zo gemeen
Maar ik zou dat wel als heel naar ervaren. En het gevoel hebben alsof mijn pijn er niet toe doet.
Hier zeggen we ook wel 'dat doet pijn aan onze oren' als Annicka eens lekker zit te gillen. (of eigenlijk alleen papa, want ik heb er zelf geen last van). Maar niet tijdens huilen ofzo.
Maar niet tijdens huilen ofzo.
Man, unlike the animals, has never learned that the sole purpose of life is to enjoy it. (Samuel Butler)
van de grond rapen heb ik altijd geleerd met je niet doen met hard vallen. Het kind áltijd zelf op laten staan. je weet immers niet wat er aan de hand is. als ze dan zelf zijn opgestaan krijgen ze daarna troost. maar niet onbeperkt. en bij pijn in de grote teen ga ik niet een hele middag troosten.quote:Op maandag 11 april 2011 15:01 schreef Pvoesss het volgende:
[..]
En dat is dus precies wat ik niet zou doen. Als er echt verdriet is dan is huilen nooit genoeg.
Als ik verdriet heb en mijn vriend zou zeggen en nu is h et genoeg het doet pijn aan mijn oren dan zal ik hem wel even laten zien wat pas echt pijn aan je oren is
Bij zacht vallen roep ik altijd Boem (is ho tuuttuut
Even huilen vind ik niet bestaan. Huilen mag zolang het verdriet er is.
Ik heb ook wel eens weken ergens verdriet van gehad. Dan mag dat.
Als mijn kind 3 uur lang pijn in haar hoofd heeft of in haar kleine teen dan mag dat ook.
En dan wil ik ook nog gerust net zo lang haar knuffelen. Bij pijn en verdriet hoeft ze dat niet weg te stoppen of in te houden. En als mijn kind hard valt dan vind ik het wel een beetje stug om te zeggen dan mogen ze bij mij komen. Als het hard en pijnlijk is dan sta ik graag uit mezelf op om haar ondersteboven diagonaal van de grond te rapen..
En verder
[..]
Persoonlijk ben ik dan bang dat ze "pijntjes" gaan aanwenden om maar knuffel of aandacht te krijgen. Ik hecht er dus zeer aan mijn kinderen juist te vertroetelen als er niks aan de hand is.
Buiten dat ik vind dat je troost in verhouding moet zijn tot de kwaal. En hou ik wel van een beetje Oud Hollandsch Calvinistisch doorbikkelen.
vind het echt belangrijk dat ze niet bij de eerste scheet dwars niet naar school gaan of weet ik wat. ook voor later een goede arbeidsmoraal.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Als ze zich echt pijn doen troosten we natuurlijk, maar beide meiden hier hebben er een handje naar om te huilen voor aandacht, thuis niet zo zeer maar wel bij opa en omda die ze dan beteen troosten en er een koekje op willen leggen. 
Daarmee leren ze dus dat ze met huilen aandacht krijgen, maar ze moeten ook leren dat ze zichzelfs soms even moeten vermaken, dat mama even met andere dingen bezig is zoals huishouden of werk.
Met huishouden laat ik ze dan wel "meehelpen" omdat ze dat leuk vinden maar met mijn werk kan dat niet.
Als ze een nachtje bij opa en oma hebben geslapen zijn ze de eerste dagen echt een stuk dreineriger.
Daarmee leren ze dus dat ze met huilen aandacht krijgen, maar ze moeten ook leren dat ze zichzelfs soms even moeten vermaken, dat mama even met andere dingen bezig is zoals huishouden of werk.
Met huishouden laat ik ze dan wel "meehelpen" omdat ze dat leuk vinden maar met mijn werk kan dat niet.
Als ze een nachtje bij opa en oma hebben geslapen zijn ze de eerste dagen echt een stuk dreineriger.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
oh, ik merk bij vooral selene dat die er echt wel op reageert als er zo'n direct-oprapen-drama-och-wat-erg persoon in de buurt is hoor! dat heeft mijn slimmerd dus mooi echt wel door. vooral 1 grootouder heeft er erg het handje van (da's dezelfde als die alles aanreikt wanneer er gewezen wordt met een begeleidende *dieeehieee*) en als die er is, tsja. dan is het nu eenmaal de hele dag gebrul. niks aan te doen. als die er is kan selene plots nauwelijks meer praten, huilt de godgandse dag om alles, piept om ijsjes en is algeheel zo kleinzerig als wat, eerlijk waar zeer irritant!
*snikt nog wat na*
*snikt nog wat na*
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
tsjek de smiley die er bij staat ook even hequote:
[..]
Ik vind uit het huilen halen ook prima.
Ik zeg altijd dan drogen we onze tranen, en weg met alle zorgen
Of iets dergelijks.. Maar zeggen dat je oren er pijn van doet vind ik zo gemeen
Maar ik zou dat wel als heel naar ervaren. En het gevoel hebben alsof mijn pijn er niet toe doet.
het is inderdaad als grapje bedoelt, op die toon zeg ik het ook. En verder sluit ik me aan bij buuf. Ik heb van mijn moeder geleerd om niet naar kinderen toe te gaan maar ze naar jou te laten komen als ze pijn hebben. En dan ontvang je ze met open armen en knuffelt ze en kust ze helemaal plat
En verder bedenk ik me nog iets: ik heb inmiddels wel geleerd om heel erg op het kind zelf te letten. Als een kind moe is, zal het bijvoorbeeld veel sneller en eerder en langer huilen dan dat nodig zou zijn bij de pijn die het heeft. Het is wel goed om dat soort factoren mee te nemen en ook te benoemen.
Misschien vind je het hard klinken Pvoesss, maar het is wel een feit dat wanneer je zegt 'stop nu maar met huilen' dat de situatie eigenlijk altijd is dat het kind in kwestie nog wat nasnikt, wat knuffelt en in no-time weer tevreden gaat spelen. Ik zie het ook als het kind helpen met zijn/haar emoties om te gaan.
freedom is just another word for nothing left to lose
Ik vind dat je dat ook anders kan doen dan zeggen stop nu maar met huilen.
Maar die van mij huilt alleen wanneer het echt erg is.
En ik raap haar ook niet letterlijk van de grond maar ik vind wachten tot ze bij je zijn ook weer erg naar. Tuurlijk in huis laat ik haar komen maar valt ze in de speeltuin van de glijbaan dan wacht ik niet.
Dan loop ik er echt wel naar toe.
En ik kan me bij die van mij niet voorstellen dat ze pijntjes zou gebruiken voor aandacht.
Ze klimt gewoon op schoot of zegt het met woorden. We knuffelen heel veel.
En dan lees ik bij pijn in de grote teen ga ik niet de hele middag troosten.
Maar wat als het huilen blijft en de pijn? Dan is het doorbikkelen?
Als het echt pijn doet dan snap ik dat.
Maar dat is maar lullen vooral van mijn kant want die van moppert niet als ze een ontstoken heup heeft.. Ik kom er vaak pas achter dat het ernstig was als ik de blauwe plek zie met een doorsnede van 15cm
Maar die van mij huilt alleen wanneer het echt erg is.
En ik raap haar ook niet letterlijk van de grond maar ik vind wachten tot ze bij je zijn ook weer erg naar. Tuurlijk in huis laat ik haar komen maar valt ze in de speeltuin van de glijbaan dan wacht ik niet.
Dan loop ik er echt wel naar toe.
En ik kan me bij die van mij niet voorstellen dat ze pijntjes zou gebruiken voor aandacht.
Ze klimt gewoon op schoot of zegt het met woorden. We knuffelen heel veel.
En dan lees ik bij pijn in de grote teen ga ik niet de hele middag troosten.
Maar wat als het huilen blijft en de pijn? Dan is het doorbikkelen?
Als het echt pijn doet dan snap ik dat.
Maar dat is maar lullen vooral van mijn kant want die van moppert niet als ze een ontstoken heup heeft.. Ik kom er vaak pas achter dat het ernstig was als ik de blauwe plek zie met een doorsnede van 15cm
Tsja, vallen... Huilen is prima, maar op een bepaald moment is het ook van belang dat ze ademhaalt ipv blauw aan te lopen door het huilen. En dan ga ik toch echt even de nadruk leggen op rustig ademen... En ik hou er niet van om vanwege een klein pijntje een eeuwigheid te huilen, dus daarin zal ik niet zo snel meegaan. Niet omdat de pijn er niet toe doen maar omdat verdriet ook in verhouding moet staan met de gebeurtenis, voor mijn gevoel.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Ik zie aan de andere kant ook wel eens een kind vallen, daarvan erg schrikken en zich verbijten. Dan ben ik toch geneigd om te zeggen, goh ben je zo geschrokken, kom maar even bij me. Wat gegarandeerd een huilbui geeft, maar die ontlading is dan toch prettiger voor een kind dan het inhouden en zich daar onprettig door voelen?
Overigens is het dan met een knuffel en even praten binnen 2/3 minuten vaak ook over...en ik vraag ook altijd voor de zekerheid of er nergens verder pijn is, heel vaak is het gelukkig ook vooral schrik.
Overigens is het dan met een knuffel en even praten binnen 2/3 minuten vaak ook over...en ik vraag ook altijd voor de zekerheid of er nergens verder pijn is, heel vaak is het gelukkig ook vooral schrik.
ow, maar die huilbui is prima hoor, die vind over het algemeen ook plaats bij mij op schoot. En dan wordt de pijnlijke plek nagekeken en indien nodig een pleister of een doek met wat ijs geregeldquote:
Ik zie aan de andere kant ook wel eens een kind vallen, daarvan erg schrikken en zich verbijten. Dan ben ik toch geneigd om te zeggen, goh ben je zo geschrokken, kom maar even bij me. Wat gegarandeerd een huilbui geeft, maar die ontlading is dan toch prettiger voor een kind dan het inhouden en zich daar onprettig door voelen?
Overigens is het dan met een knuffel en even praten binnen 2/3 minuten vaak ook over...en ik vraag ook altijd voor de zekerheid of er nergens verder pijn is, heel vaak is het gelukkig ook vooral schrik.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Weet je, iedereen begrijpt toch dat er niet tot in de eeuwigheid wordt geknuffeld en getroost bij een klein pijntje? Dat zegt Pvoesss toch zelf ook?
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen... ).
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen...
).
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Nou, daar zou je je nog in kunnen vergissen, moonah. Ik doel overigens niet op de users hier, maar op een vriendinnetje van Isa. Jongste van drie thuis, die loopt dus serieus een hele middag met een zakdoekje om een vinger te snuffen als ze zich gestoten heeft. En dat is absoluut gevolg van de manier waarop met haar (en haar verdriet) omgegaan wordt. Persoonlijk pas ik daarvoor...quote:
Weet je, iedereen begrijpt toch dat er niet tot in de eeuwigheid wordt geknuffeld en getroost bij een klein pijntje? Dat zegt Pvoesss toch zelf ook?
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen...
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Imo is dat dan niet het serieus nemen van pijn/verdriet, maar tuttebellen.quote:
Jongste van drie thuis, die loopt dus serieus een hele middag met een zakdoekje om een vinger te snuffen als ze zich gestoten heeft.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Wat is dan nog het verschil tussen wel met up en Ap opvoeden, en niet, in dit voorbeeld?quote:Op maandag 11 april 2011 16:37 schreef Moonah het volgende:
Weet je, iedereen begrijpt toch dat er niet tot in de eeuwigheid wordt geknuffeld en getroost bij een klein pijntje? Dat zegt Pvoesss toch zelf ook?
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen...
Om het mij wat duidelijker te maken.
"People that use Fiat currency as a store of value.
There is a name for it:
We call them Poor"
There is a name for it:
We call them Poor"
Eens! Ik word er serieus kriegel vanquote:
[..]
Imo is dat dan niet het serieus nemen van pijn/verdriet, maar tuttebellen.
Maar dat word ik sowieso van dreinende kinderen en kinderen die zichzelf heel zielig vinden
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Dat weet ik niet.quote:
[..]
Wat is dan nog het verschil tussen wel met up en Ap opvoeden, en niet, in dit voorbeeld?
Om het mij wat duidelijker te maken.
Ik ben geen expert in UP en AP. Wel in het serieus nemen van (gevoelens van) kinderen. En die visie is niet voorbehouden aan de UP/AP stroming.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Maar dat doet toch (bijna) iedereen wel, je kind serieus nemen?quote:Op maandag 11 april 2011 16:44 schreef Moonah het volgende:
[..]
Dat weet ik niet.
Ik ben geen expert in UP en AP. Wel in het serieus nemen van (gevoelens van) kinderen. En die visie is niet voorbehouden aan de UP/AP stroming.
Ik begrijp het verschil niet goed.
Misschien dat iemand anders het uit kan leggen?
"People that use Fiat currency as a store of value.
There is a name for it:
We call them Poor"
There is a name for it:
We call them Poor"
Weet ik niet. Als mensen hun kind niet als gelijkwaardig individu beschouwen, vind ik dat niet 'serieus nemen'. Vaak worden (gevoelens van) kinderen gebagatelliseerd, of afgedaan met 'daar ben je nog te klein voor' oid. En in (imo) erge gevallen wordt een kind belachelijk gemaakt (als het boos is bv een foto maken, ik heb het hier gelezen op Fok...).quote:
[..]
Maar dat doet toch (bijna) iedereen wel, je kind serieus nemen?
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Mowah... er zullen ook legio mensen zijn die iig opvoeden aan de hand van credo's als daar ben jij nog te klein voor, dat gaat je niks aan, stel je niet aan etc. etc.quote:
[..]
Maar dat doet toch (bijna) iedereen wel, je kind serieus nemen?
Ik begrijp het verschil niet goed.
Misschien dat iemand anders het uit kan leggen?
Maar aan de andere kant... Mss is er wel geen verschil?
Mss bestaan de naampjes alleen bij de gratie van mensen die er graag een naampje aan hangen om zo op die manier duidelijk te maken dat ze op een heel bewuste manier keuzes maken in hun opvoeding itt andere mensen die op gevoel doen wat ze doen en er dus op die manier niet eens van bewust zijn dat er mss wel een naampje bestaat voor wat ze doen.
[aanvulling: Even voor de duidelijkheid, ik bedoel dit verder niet lullig ofzo. Ik zat het terug te lezen en het is net of ik mensen er om veroordeel dat ze een naam aan hun opvoedingsstijl willen geven terwijl ik me op zich wel kan voorstellen dat het makkelijker is gelijkgestemden te vinden als er een naam aan hangt zeg maar.]
[ Bericht 12% gewijzigd door BE op 11-04-2011 17:17:29 ]
***
Idd, zo plaatste ik eens een foto van de eerste hapjes van Demi en toen kreeg ik als reactie "ah jij doet ook aan Rapley? "quote:
[..]
Mowah... er zullen ook legio mensen zijn die iig opvoeden aan de hand van credo's als daar ben jij nog te klein voor, dat gaat je niks aan, stel je niet aan etc. etc.
Maar aan de andere kant... Mss is er wel geen verschil?
Mss bestaan de naampjes alleen bij de gratie van mensen die er graag een naampje aan hangen om zo op die manier duidelijk te maken dat ze op een heel bewuste manier keuzes maken in hun opvoeding itt andere mensen die op gevoel doen wat ze doen en er dus op die manier niet eens van bewust zijn dat er mss wel een naampje bestaat voor wat ze doen.
Terwijl ik toen nog nooit van Rapley had gehoord.
"One cries because one is sad. For example, I cry because others are stupid, and that makes me sad."
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.quote:
[..]
Maar dat doet toch (bijna) iedereen wel, je kind serieus nemen?
Ik begrijp het verschil niet goed.
Misschien dat iemand anders het uit kan leggen?
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
Ja, en tegelijk lees je ook regelmatig 'voeden op verzoek kan ook op verzoek van de ouders/mama zijn'. Maar dat geldt dan zeker alleen als het overdag is en het makkelijker uit komt met een keertje de stad in gaan om te winkelen.quote:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
***
En dan plaats je je kind dus boven jezelf...quote:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
Ik ben daar niet zo zwart wit in trouwens, het is bij mij vaak situatie afhankelijk. En soms moeten dingen nu eenmaal, ook al wil het kind/ik niet.
You can't start a fire without a spark...
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
♥ Isa ♥ | In vuur en vlam
A dirty mind is a joy forever!
Maar een kind hoort toch op zekere hoogte gewoon mee te draaien in je gezin? Niet dat de wereld om het kind draait..quote:Op maandag 11 april 2011 17:16 schreef Juud79 het volgende:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
Of zie jij dat anders?
[ Bericht 0% gewijzigd door capricia op 11-04-2011 17:30:25 ]
"People that use Fiat currency as a store of value.
There is a name for it:
We call them Poor"
There is a name for it:
We call them Poor"
Of je hebt gemerkt dat het voor het kind een stuk fijner is als hij/zij wel de nacht lekker door pakt. Zodat hij/zij er overdag weer lekker tegenaan kan.quote:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
*poef* nu is het weg
Ja, tot het geven van de nachtvoeding een gewoonte wordt ipv nodig. Of dat het te lang duurt. Ik kan uit eigen ervaring vertellen dat zeggen dat gebroken nachten er bij horen en het daadwerkelijk (1,5 jaar) doen iets heel anders is. Als je daarnaast nog moeder van een ander kind, werknemer en echtgenoot wilt zijn.
Het maakt ook niet uit of je koopt, kraakt of huurt, buurvrouw is steeds in de buurt.
Ik vind niet dat mijn kind er overdag tegenaan moet kunnen, dan moet het ook de rust kunnen pakken als het dat nodig heeft. En van een nachtvoeding van een kwartiertje is een kind in mijn ogen echt niet vermoeid overdag. Dat kan ik mis hebben hoor....quote:
[..]
Of je hebt gemerkt dat het voor het kind een stuk fijner is als hij/zij wel de nacht lekker door pakt. Zodat hij/zij er overdag weer lekker tegenaan kan.
Ze krijgen daarmee tenslotte ook de nodige energie binnen, zeker bij BV, waarbij juist de nachtvoeding enorm voedzaam is.
Dit vind ik nou juist een verkeerd voorbeeld van een kind niet serieus nemen. Legio andere voorbeelden te noemen en jij pakt deze.quote:
[..]
Dat doet lang niet iedereen, er zijn veel mensen die graag zien dat hun kind doet wat zij willen. Ipv te bedenken wat een kind zou willen.
Klein voorbeeld, een papfles geven 's avonds laat (bijv bij een kind van 6 maand), want dan gaat het kind wellicht wel doorslapen.
Dan ga je uit van wat je zelf graag wil en plaats je jezelf boven je kind.
Je zou ook kunnen denken, mijn kind vraagt 's nachts nog om voeding, dan zal het dat wel nodig hebben.
En accepteren dat een gebroken nachtrust er nu eenmaal bij hoort als je een kind hebt.
En een nachtvoeding duurde met de borstvoeding al geen kwartiertje en met de fles ook niet.
Een nachtvoeding breekt volwassenen soms op, dus waarom een kind niet? Ik merk aan mijn jochie dat hij daarna soms best lastig weer in slaap komt en dit compenseert door na de ochtendvoeding geen wakker moment te hebben maar zo direct vier uur door te tukken tot zijn volgende fles laat in de ochtend.
Nou ja goed, dat is dus idd dan een keuze die gemaakt kan worden.
Ik persoonlijk zie het verschil niet tussen een voeding geven om 11 uur, net voor je zelf naar bed gaat, of om 2 uur als het kind wakker wordt als het eindresultaat hetzelfde is.
Of nou ja, ik zie het verschil natuurlijk wel, maar ik zie er niet de noodzaak in om (in mijn ogen krampachtig) daar aan vast te houden als het voor het kind naar alle waarschijnlijkheid hetzelfde is terwijl het voor de ouders wel redelijk wat voordeel oplevert.
Dat is nl. in mijn ogen ook een behoorlijke overweging in de opvoeding, de ouder moet er ook wel (enigzins?) wel bij varen want een blije, wat minder vermoeide, moeder is heel veel waard in de opvoeding.
Iig merk ik dat ik daar zelf een heel stuk beter bij vaar en juist dan meer geduld heb voor mijn kinderen dan tijdens de nachten dat Oscar vaak wakker werd.
Ik persoonlijk zie het verschil niet tussen een voeding geven om 11 uur, net voor je zelf naar bed gaat, of om 2 uur als het kind wakker wordt als het eindresultaat hetzelfde is.
Of nou ja, ik zie het verschil natuurlijk wel, maar ik zie er niet de noodzaak in om (in mijn ogen krampachtig) daar aan vast te houden als het voor het kind naar alle waarschijnlijkheid hetzelfde is terwijl het voor de ouders wel redelijk wat voordeel oplevert.
Dat is nl. in mijn ogen ook een behoorlijke overweging in de opvoeding, de ouder moet er ook wel (enigzins?) wel bij varen want een blije, wat minder vermoeide, moeder is heel veel waard in de opvoeding.
Iig merk ik dat ik daar zelf een heel stuk beter bij vaar en juist dan meer geduld heb voor mijn kinderen dan tijdens de nachten dat Oscar vaak wakker werd.
***
dat kan nog wel eens vies tegenvallenquote:
Weet je, iedereen begrijpt toch dat er niet tot in de eeuwigheid wordt geknuffeld en getroost bij een klein pijntje? Dat zegt Pvoesss toch zelf ook?
En Buufke, ook ouders die hun kind op een andere manier troosten willen graag dat het geen pietepeuters worden. Als je merkt dat je kind zou gaan huilen om aandacht te krijgen, dan buig je dat toch weer om in je opvoeding? (Al denk ik dat als een kind voldoende positieve aandacht krijgt, het niet de noodzaak voelt om op een negatieve manier aandacht te vragen...
ik ben niet zo opgevoed, maar mijn broertje wel hoor. en alstie zn boterham niet wilde kreeg hij een andere (doorgaans een keertje of 3, gevolgd door dan maar snoep) en meer van dergelijke dingen.
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Tja, ik vind dit ook wel de meest ideale manier... op papier. Ik heb een stiefdochtertje van 8. Zij heeft uitgesproken meningen (en dat bedoel ik op geen enkele manier negatief, maar gewoon: het is een sterke persoonlijkheid met een sterke eigen wil en kijk op de dingen). En dat uit zich ook erg in kledingkeuze. Zij is daar heel creatief in, en dat is ook erg leuk (daar wordt ze ook om gecomplimenteerd etc.) Maar daar hoort ook bij dat ze soms de gekste dingen wil (midden in de winter een zomerjas aan bijvoorbeeld). En het punt is: het moment is er niet altijd naar om hierover op de manier die jij nu beschrijft met haar van gedachten te wisselen, zeker niet als er nog andere kinderen zijn die aandacht vragen en/of als je op tijd op school moet zijn. En dan gaat een gesprek toch wel zo ongeveer als volgt:quote:
Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.
Ze komt aan in haar outfit, inclusief zomerjas terwijl het buiten 2 graden is.
Reactie: schatje, je ziet er mooi uit, maar die zomerjas kan echt niet, daarvoor is het te koud.
Zij: Nouhou, hij staat zo leuk, ik doe hem toch gewoon aan, zo koud is het niet.
Reactie: Jawel, het is net zo koud als gisteren. Doe gewoon je winterjas aan.
Zij: Nee hoor, als ik nou zeg dat ik het niet koud ga hebben, dan is dat zo.
Reactie: Het is middenin de winter, je doet niet je zomerjas aan. Punt uit.
Zij: *stampvoet* Ik vind het stom!
Reactie: stoicijns doorgaan met eigen jas aantrekken en naar de deur lopen.
En zo gaat het vaak en meerdere keren op een dag. Het zou onhaalbaar zijn naar mijn idee als je iedere keer de tijd moet nemen om het kind zelf te laten ondervinden wat jij bedoelt. Soms is het gewoon de wil van het kind tegenover je eigen wil, en dan beslist de volwassene. Dat een kind dan soms teleurgesteld en boos is, kun je niet voorkomen. Ik denk ook eigenlijk dat het helemaal niet zo erg is als een kind dan die teleurstelling even ervaart: het hoort er bij. Hoe goed je iets ook probeert uit te leggen, zij willen/kunnen het nog niet altijd begrijpen. Dat geeft niks. Ik vond de argumenten die volwassenen gebruikten als kind ook vaak maar stom. Mijn stiefdochtertje zegt geregeld dat ze volwassenen maar vervelende types vind die heel lange gesprekken kunnen voeren over totaal oninteressante dingen en dat ze nooit volwassen wil worden. Nouja, dat lijkt me voor een kind een heel gezonde gedachte.
.
The real is always way ahead of what we can imagine.
Nachtvoeding is hier binnen 10 min gedaan en hij slaapt daarna meteen weer verder en ik ook. Hij is bijna 9 maanden en ik vind het prima zo, of hij nou honger heeft of even bij mij wil zijn, ik vind het best.
Maar een nachtvoeding gaat niet altijd zo vlot, hoor Thomas dronk overdag 15 à 30minuten en 's nachts duurde het minimum anderhalf uur tegen dat hij terug kon slapen (met telkens een hele krijssessie erbij). Hoe het kwam? Geen idee, maar het ging voor ons allemaal vlotter als we hem 's avonds rond 23u wakker maakten om te drinken (geen drama om weer te slapen) dan dat we hem zelf midden in de nacht lieten wakker worden om te drinken.
Thomas dronk overdag 15 à 30minuten en 's nachts duurde het minimum anderhalf uur tegen dat hij terug kon slapen (met telkens een hele krijssessie erbij). Hoe het kwam? Geen idee, maar het ging voor ons allemaal vlotter als we hem 's avonds rond 23u wakker maakten om te drinken (geen drama om weer te slapen) dan dat we hem zelf midden in de nacht lieten wakker worden om te drinken.
mane, maar als je 8 bent en je wilt in je zomerjas naar school dan is het toch niet jou probleem dat zij het koud heeft. Ze kiest er dan zelf voor en draagt zelf de gevolgen. Een 8 jarige kan mijn inziens best de gevolgen overzien van een zomerjas aan bij 2 graden.
Oke, dus het is haar eigen verantwoordelijkheid als ze snipverkouden/ziek thuis zit? Als ze bibberend op de fiets zit? Nee, zo werkt het voor mij niet hoor. Dat is wel degelijk mijn zorg. Niet zozeer probleem, maar wel zorg. Het gaat mij echt te ver om die verantwoordelijkheid volledig bij een kind van 8 neer te leggen. Niemand laat zijn kind min of meer bewust kou lijden of ziek worden en zegt dan: tja, eigen verantwoordelijkheid hoor.
Laat ik het dan zo zeggen: er zijn misschien mensen die het zo doen, en wellicht werkt dat, maar ik begrijp dat niet. Een volwassene is er toch om zulke grenzen aan te geven?
Laat ik het dan zo zeggen: er zijn misschien mensen die het zo doen, en wellicht werkt dat, maar ik begrijp dat niet. Een volwassene is er toch om zulke grenzen aan te geven?
The real is always way ahead of what we can imagine.
bij mijn 3 jarige niet, maar bij een kind van 8? Die wordt echt niet acuut snipverkouden/ziek van een ritje buiten in zomer ipv winterjas.
Ik zou als mijn argumenten van te voren niet ter harte genomen worden de winterjas in een fietstas stopen, of een extra trui/jas in de rugzak of iets dergelijks.
En ja mijn 3 jarige heeft dus wel eens in de winter zonder jas op de fiets gezeten omdat hij te eigenwijs om hem aan te trekken... Toen was hij toch dolblij dat zijn winterjas alsnog uit de fietstas kwam en heeft sindsdien nooit meer moeilijk gedaan over geen jas aan als ik het te koud vond.
En of hij dan met dit weer zijn zomerjas/regenjas/fleecevest aan heeft dat zal me echt worst wezen. Daar maak ik hooguit 1 zin aan vuil, omdat de een of de andere me handiger lijtk of beter staat, maar zo niet dan gaat hij zijn gang maar en draagt hij wat anders.
Ik zou als mijn argumenten van te voren niet ter harte genomen worden de winterjas in een fietstas stopen, of een extra trui/jas in de rugzak of iets dergelijks.
En ja mijn 3 jarige heeft dus wel eens in de winter zonder jas op de fiets gezeten omdat hij te eigenwijs om hem aan te trekken... Toen was hij toch dolblij dat zijn winterjas alsnog uit de fietstas kwam en heeft sindsdien nooit meer moeilijk gedaan over geen jas aan als ik het te koud vond.
En of hij dan met dit weer zijn zomerjas/regenjas/fleecevest aan heeft dat zal me echt worst wezen. Daar maak ik hooguit 1 zin aan vuil, omdat de een of de andere me handiger lijtk of beter staat, maar zo niet dan gaat hij zijn gang maar en draagt hij wat anders.
Het nadeel is dat als je als volwassene deze beslissing neemt voor het kind, je elke keer deze strijd met het kind hebt.quote:Op maandag 11 april 2011 18:35 schreef mane het volgende:
Oke, dus het is haar eigen verantwoordelijkheid als ze snipverkouden/ziek thuis zit? Als ze bibberend op de fiets zit? Nee, zo werkt het voor mij niet hoor. Dat is wel degelijk mijn zorg. Niet zozeer probleem, maar wel zorg. Het gaat mij echt te ver om die verantwoordelijkheid volledig bij een kind van 8 neer te leggen. Niemand laat zijn kind min of meer bewust kou lijden of ziek worden en zegt dan: tja, eigen verantwoordelijkheid hoor.
Laat ik het dan zo zeggen: er zijn misschien mensen die het zo doen, en wellicht werkt dat, maar ik begrijp dat niet. Een volwassene is er toch om zulke grenzen aan te geven?
Zonde van alle negatieve energie en de tijd die het kost.
en het kind blijft meestal bij het gevoel dat hij toch gelijk heeft maar dat het van die stomme ouder niet mag.
Als je een kind uitlegt (nu ben ik niet voor alles maar uitleggen hoor
) dat het te koud is, en wat hij gaat doen als het te koud is bijvoorbeeld met zijn zomerjasje.Het kind blijft maar "dom" volhouden dat die zomerjas in de winter best kan.
Dan zou ik zeggen laat zo maar naar school fietsen of naar buiten gaan.
Er zullen geen lichaamsdelen afvriezen en verkouden worden overleefd een kind wel.
Maar dan ben je in 1 klap van al die nodeloze discussies af, gezeur en eventuele huilpartijen.
Wat ik altijd dan wel doe, als dat kind haast blauw thuiskomt
het er effe wel over hebben
Rayen 2½ jaar!
Als ik het zo lees ben ik ook AP en UP opgevoed, en dat zelfs toen dat nog niet zo bekend was.
Mijn ouders merkten al vroeg dat ik geen 'gemiddeld' kind was. Wát hebben en hadden ze veel problemen met het uitleggen aan de omgeving en familie van hun opvoedmanieren....
Mijn ouders legden dus ook alles uit. Een "omdat dat zo hoort" ging er bij mij, zeker met mijn autisme, niet in. Nooit. Dus altijd werd er uitgelegd, omdat niks vanzelf sprak/spreekt voor mij.
De therapeuten, de scholen en de omgeving vond dat not-done, omdat ik zo 'verwend' zou worden.
Maar mijn ouders zagen steeds meer de goede kanten van het 'in discussie' gaan in. Ik maakte meer contact, ik ging in gesprek en kreeg weet van andere visies.
Leuk voorbeeld is ook het maandenlang elke week naar een andere geloofsrichting gaan. Een kerk/synagoge/tempel/moskee/dienst/bijeenkomst dus.
Omdat ze ons pertinent niet wilden opvoeden met 1 waarheid. Ik heb toen een grote interesse in godsdiensten ontwikkeld.
Toen ik voor een geloofsrichting koos, was er geen oordeel, toen ik er weer vanafweek ook niet.
Mijn broer uit 1987 is niet autistisch maar ook zegmaar 'bijzonder' in de zin dat hij ook heel erg zijn eigen pad kiest en gaat.
En ik weet dat mijn ouders het soms zeer zeer moeilijk vinden daar geen oordeel over te vellen.
Maar ze gaan steeds in gesprek. Uit ten treure. Echt soms heel ver gaan ze mee.
Ze geloven ook zelf dat wij, als kinderen, hen hebben uitgekozen om bij te mogen leven en opgroeien. En dat zij niet de leraar zijn, maar de leerling.
Dat gaat ver, ja.
Mijn ouders merkten al vroeg dat ik geen 'gemiddeld' kind was. Wát hebben en hadden ze veel problemen met het uitleggen aan de omgeving en familie van hun opvoedmanieren....
Mijn ouders legden dus ook alles uit. Een "omdat dat zo hoort" ging er bij mij, zeker met mijn autisme, niet in. Nooit. Dus altijd werd er uitgelegd, omdat niks vanzelf sprak/spreekt voor mij.
De therapeuten, de scholen en de omgeving vond dat not-done, omdat ik zo 'verwend' zou worden.
Maar mijn ouders zagen steeds meer de goede kanten van het 'in discussie' gaan in. Ik maakte meer contact, ik ging in gesprek en kreeg weet van andere visies.
Leuk voorbeeld is ook het maandenlang elke week naar een andere geloofsrichting gaan. Een kerk/synagoge/tempel/moskee/dienst/bijeenkomst dus.
Omdat ze ons pertinent niet wilden opvoeden met 1 waarheid. Ik heb toen een grote interesse in godsdiensten ontwikkeld.
Toen ik voor een geloofsrichting koos, was er geen oordeel, toen ik er weer vanafweek ook niet.
Mijn broer uit 1987 is niet autistisch maar ook zegmaar 'bijzonder' in de zin dat hij ook heel erg zijn eigen pad kiest en gaat.
En ik weet dat mijn ouders het soms zeer zeer moeilijk vinden daar geen oordeel over te vellen.
Maar ze gaan steeds in gesprek. Uit ten treure. Echt soms heel ver gaan ze mee.
Ze geloven ook zelf dat wij, als kinderen, hen hebben uitgekozen om bij te mogen leven en opgroeien. En dat zij niet de leraar zijn, maar de leerling.
Dat gaat ver, ja.
Er is geen land over dat ik nog ontdekken kan. Er is alleen het eiland dat ik heet. - Ted van Lieshout
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
OUD Gouden Toetsenbord Award 2010!
Zulke dingen komen ook voor, en de discussie is daarmee niet afgelopen. Dat van de zomerjas is deze winter wel een keer of tien gebeurd dus is deze 'tactiek' ook wel gebruikt. (Overigens, is mijn vriend vooral degene die de opvoeding doet). Zij houdt, ook als ze aan het klappertanden is bijvoorbeeld, vol dat ze het niet koud heeft. En dat het dus prima kan. Dan zegt mijn vriend: jaja, maar de volgende keer trek je toch maar weer je winterjas aan.quote:
Het nadeel is dat als je als volwassene deze beslissing neemt voor het kind, je elke keer deze strijd met het kind hebt.
Zonde van alle negatieve energie en de tijd die het kost.
en het kind blijft meestal bij het gevoel dat hij toch gelijk heeft maar dat het van die stomme ouder niet mag.
Als je een kind uitlegt (nu ben ik niet voor alles maar uitleggen hoor
Het kind blijft maar "dom" volhouden dat die zomerjas in de winter best kan.
Dan zou ik zeggen laat zo maar naar school fietsen of naar buiten gaan.
Er zullen geen lichaamsdelen afvriezen en verkouden worden overleefd een kind wel.
Maar dan ben je in 1 klap van al die nodeloze discussies af, gezeur en eventuele huilpartijen.
Wat ik altijd dan wel doe, als dat kind haast blauw thuiskomt
En dan krijg je dus gesprekjes zoals ik beschreef.
Ja, ik begrijp dat hij dat dan zo stelt, want zij is (als een echte vrouw by the way
) alleen maar bezig met: er leuk uit willen zien (ze vindt winterjassen 'lomp'). En dan lijdt ze maar kou als het moet. Mijn vriend ziet dat niet zitten, om steeds een bibberend/klappertandend (letterlijk hoor) meisje naast zich te hebben lopen/fietsen. Dat vind ik logisch. Ik zou dat ook niet willen. Het is in zulke situaties, vooral als die veel voorkomen, gewoon moeilijk om altijd voor de 'juiste' strategie te kiezen. Mijn vriend en ik proberen dus meerdere dingen uit, maar het gebeurt dus ook dat het gewoon ' punt uit' en 'nee is nee' is.
The real is always way ahead of what we can imagine.
het hangt volgens mij ook gewoon heel erg van de ouder *en* van het kind af. iedereen heeft uiteindelijk toch de eigen gezinsdynamiek. en wat bij het ene kind door de ene ouder heel goed uitpakt levert bij een ander kind en een andere ouder misschien wel een slopende strijd en gedoetje.
overigens vind ik huilfoto's niet respectloos naar het kind toe. integendeel. dat gaat helemaal niet om een soort van "gnagnagna, kiek dat eens huilen!" maar veel meer: "kiek nou, is ze niet snoezig zelfs nu ze huilt?". of die van een tijdje terug, toen selene zich klemgezet had in der bedje. het was gtrappig en ergens ben ik ook trots op mijn belhamel die streken uithaalt maar goed; da's mijn redenatie he! er zullen vast ook wel ouders zijn die zulke foto's wel uit gemeenheid plaatsen. er zijn wel meer dingen die ouders doen waarvan ik op zn minst denk 
overigens vind ik huilfoto's niet respectloos naar het kind toe. integendeel. dat gaat helemaal niet om een soort van "gnagnagna, kiek dat eens huilen!" maar veel meer: "kiek nou, is ze niet snoezig zelfs nu ze huilt?". of die van een tijdje terug, toen selene zich klemgezet had in der bedje. het was gtrappig en ergens ben ik ook trots op mijn belhamel die streken uithaalt
maar goed; da's mijn redenatie he! er zullen vast ook wel ouders zijn die zulke foto's wel uit gemeenheid plaatsen. er zijn wel meer dingen die ouders doen waarvan ik op zn minst denk
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Ja ik heb die ervaring door mijn werk als groepsleidster met zeg maar zo'n 10 kinderen onder de 12.quote:
[..]
Zulke dingen komen ook voor, en de discussie is daarmee niet afgelopen. Dat van de zomerjas is deze winter wel een keer of tien gebeurd dus is deze 'tactiek' ook wel gebruikt. (Overigens, is mijn vriend vooral degene die de opvoeding doet). Zij houdt, ook als ze aan het klappertanden is bijvoorbeeld, vol dat ze het niet koud heeft. En dat het dus prima kan. Dan zegt mijn vriend: jaja, maar de volgende keer trek je toch maar weer je winterjas aan.
En dan krijg je dus gesprekjes zoals ik beschreef.
Ja, ik begrijp dat hij dat dan zo stelt, want zij is (als een echte vrouw by the way
Het is in zulke situaties, vooral als die veel voorkomen, gewoon moeilijk om altijd voor de 'juiste' strategie te kiezen. Mijn vriend en ik proberen dus meerdere dingen uit, maar het gebeurt dus ook dat het gewoon ' punt uit' en 'nee is nee' is.
Bij de meeste werkte het en een enkeling niet, daar bleef ik dan ook niet mee doorgaan moet ik zeggen.
Ook omdat ik me best wel schaamde om bijvoorbeeld met 2 kinderen al bibberend en klappertandend samen te fietsen en dan mensen afkeurend zien kijken (al denkend kan je die kinderen niet gewoon goed aankleden
)Dus ik switch van de ene "methode" naar de andere.
Rayen 2½ jaar!
Natural parenting... maar je moet er wel een yoga-verantwoorde draagdoek bij kopen. Leer toch zelf nadenken. Alsof je het dan ineens 'goed' doet. Ik denk dat de enige manier waarop je het goed doet is met veel liefde en aandacht, de vormelijkheden zijn maar een schillejte. Overigens vind ik wel dat kinderen grenzen nodig hebben. ik ben van mening als je geen grenzen aangeeft, je je verantwoordelijkheid als ouders ontloopt.
Keiharde regels zijn onzin. Dus wanneer je met eten ietsa anders doet, slapen, etc... Het ligt aan jjou, je kind en je partner. Plooi je naar je kind en geef het wat het nodig heeft.
Keiharde regels zijn onzin. Dus wanneer je met eten ietsa anders doet, slapen, etc... Het ligt aan jjou, je kind en je partner. Plooi je naar je kind en geef het wat het nodig heeft.
Whatever...
nu beschrijf je de filosofie van natural parentingquote:
Natural parenting... maar je moet er wel een yoga-verantwoorde draagdoek bij kopen. Leer toch zelf nadenken. Alsof je het dan ineens 'goed' doet. Ik denk dat de enige manier waarop je het goed doet is met veel liefde en aandacht, de vormelijkheden zijn maar een schillejte. Overigens vind ik wel dat kinderen grenzen nodig hebben. ik ben van mening als je geen grenzen aangeeft, je je verantwoordelijkheid als ouders ontloopt.
Keiharde regels zijn onzin. Dus wanneer je met eten ietsa anders doet, slapen, etc... Het ligt aan jjou, je kind en je partner. Plooi je naar je kind en geef het wat het nodig heeft.
als je je daar ietsje in verdiept zal je vinden dat je daar echt niet perse voor hoeft te borstvoeden en dragen en kind in je bed enzo voor hoeft hoor!
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Het klinkt bijna als je handen een keer branden aan de kachel zodat je weet dat ie heet isquote:
Oke, dus het is haar eigen verantwoordelijkheid als ze snipverkouden/ziek thuis zit? Als ze bibberend op de fiets zit? Nee, zo werkt het voor mij niet hoor. Dat is wel degelijk mijn zorg. Niet zozeer probleem, maar wel zorg. Het gaat mij echt te ver om die verantwoordelijkheid volledig bij een kind van 8 neer te leggen. Niemand laat zijn kind min of meer bewust kou lijden of ziek worden en zegt dan: tja, eigen verantwoordelijkheid hoor.
Laat ik het dan zo zeggen: er zijn misschien mensen die het zo doen, en wellicht werkt dat, maar ik begrijp dat niet. Een volwassene is er toch om zulke grenzen aan te geven?
. Hier zou het ook niet doorgaan. Wil je persé die jas aan? Prima, trek je winterjas er maar overheen. Of neem de jas mee in je tas en trek hem op school aan. Als volwassene kan je beter inschatten dat in een dunne jas door de vrieskou geen goed idee is (zo ben ik ooit eens onderkoeld geweest door het zelfde grapje), waar het kind zich misschien alleen beperkt tot het feit dat de dunne jas leuker is.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Of geef het kind inspraak bij de keuze van een winterjas...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Prima filosofie dan, zolang ze maar oprotten met alle biologisch-dynamische-yoga-vegetarische-antroposofische-natuurwinkel rommel. Ik ben echt zó allergisch voor de dogmatiek die aan allerlei van dit soort 'geloven' hangt.quote:
[..]
nu beschrijf je de filosofie van natural parenting
[ afbeelding ]
Echt zo een kennis van me die dan een draagdoek moet van 200 euro, moet je ook nog een consult van 3 uur (a 200 euro) knopen leggen. Koop dan gewoon een babybjorn of hoe heet zo'n ding
Whatever...
Dat krijgt ze ook. Maar ze vindt haar zomerjas leuker.quote:
Of geef het kind inspraak bij de keuze van een winterjas...
The real is always way ahead of what we can imagine.
Het gaat hier om een puber he? Niet om een klein kind.quote:
Maar waarom dan niet die verdomde zomerjas opbergen ver achter in de kast tijdens vrieskou
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Waar lees ik de puber? En waarom kan je als ouder niet gewoon de jas wegleggen in de winter
Waarom moet je die discussie aangaan over een zomerjas midden in de winter?
Waarom moet je die discussie aangaan over een zomerjas midden in de winter?
quote:
Lees je dan in voor je blaat want met vegetarischm dynamisch, yoga, biologisch of wat dan ook heeft het niets te maken. Draagdoeken zijn er in alle prijsklasses.quote:
[..]
Prima filosofie dan, zolang ze maar oprotten met alle biologisch-dynamische-yoga-vegetarische-antroposofische-natuurwinkel rommel. Ik ben echt zó allergisch voor de dogmatiek die aan allerlei van dit soort 'geloven' hangt.
Echt zo een kennis van me die dan een draagdoek moet van 200 euro, moet je ook nog een consult van 3 uur (a 200 euro) knopen leggen. Koop dan gewoon een babybjorn of hoe heet zo'n ding
Een consult is zo duur dus niet. Ik vind het dus echt niet leuk dat er nu dit getroll in dit topic zit.
Lees je dan ook in als je iets afzeikt.
Het is geen getroll. Die draagdoek: een lap stof voor veel geld, het consult is onzinnig, ze hebben van die mooie clipjes uitgevonden. Ontzettend onhandig en niet praktisch. Net zo iets als een bug-a-boo, allemaal onzin. Dat is mijn mening. Als jij het geweldig vindt, veel plezier ervan (ik meen het).quote:
[..]
Lees je dan in voor je blaat want met vegetarischm dynamisch, yoga, biologisch of wat dan ook heeft het niets te maken. Draagdoeken zijn er in alle prijsklasses.
Een consult is zo duur dus niet. Ik vind het dus echt niet leuk dat er nu dit getroll in dit topic zit.
Lees je dan ook in als je iets afzeikt.
Ben misschien een botte nuchtere hollander, maar wel een die zelf blijft nadenken. Ik vraag me af wat jij met inlezen bedoelt. Waarschijnlijk iets waar geen/nauwelijks een serieuze basis onder ligt, weinig te bewijzen valt en met name het 'gevoel' moet spelen. Gevoel is mooi, maar vooral als je geniet van het lekkere wee rop het strand oid, niet bij draagdoeken of medicatie (homepathie bijv.).
Whatever...
Geen idee, ik ga hier geen discussies aan. De jas gaat gewoon aan, en dat weet ze. Maar dat is met 3 jaar nog makkelijk natuurlijk.quote:
Waar lees ik de puber? En waarom kan je als ouder niet gewoon de jas wegleggen in de winter
Waarom moet je die discussie aangaan over een zomerjas midden in de winter?
[..]
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Mijn vriend heeft geen geheime kasten of een zolder met vele hoekjes waar hij de zomerkleding zodanig kan verstoppen dat zij het niet zal vinden.quote:
Waar lees ik de puber? En waarom kan je als ouder niet gewoon de jas wegleggen in de winter
Waarom moet je die discussie aangaan over een zomerjas midden in de winter?
. Nee, die zomerjas hangt gewoon in haar kast. Tussen andere zomerkleding. Als je dat bewust bij haar vandaan gaat hangen, krijg je pas 'strijd'/een flauw spelletje. Dan gaan de gesprekken zoiets als dit:Zij: Nou zeg, ik kan mijn zomerjas niet vinden. Weet jij waar mijn zomerjas is??
Ouder: Dat zeg ik niet/Die heb ik goed opgeborgen
Zij: NOUHOU. Waar is MIJN zomerjas? Dat mag je niet zomaar voor mij verstoppen. Dat vind ik gemeen. Het is MIJN jas. Waar is ie dan?
Ouder: zeg ik niet.
Zij: stampt weg en gaat alle kasten af zoeken.
. Ze is nog geen puber, maar ze is niet achterlijk.
The real is always way ahead of what we can imagine.
Nouja, 8 is in ieder geval dichtbij genoeg bij een puber om het echt niet meer te kunnen vergelijken met een klein kind. begint de pubertijd tegenwoordig niet al bij een jaar of 9? .
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Ja, mijn nichtje van 10 is ook al echt aan de pubertijd begonnen (inclusief wisselende stemmingen). Poe, wat gaat dat snel zeg.
The real is always way ahead of what we can imagine.
Dames, puberteit! De pubertijd is een andere tijd.
Op 28 februari 2012 19:20 schreef lezzer en op 31 augustus 2013 21:27 schreef DancingPhoebe:Jezus, Vanyel, wat een fantastische tips geef jij toch altijd!
Er zijn tig goede redenen om voor een draagdoek te kiezen, waarvan geen enkele met vegetarisme of yoga te maken heeft. Dus je was gewoon letterlijk aan het trollen.quote:
[..]
Het is geen getroll. Die draagdoek: een lap stof voor veel geld, het consult is onzinnig, ze hebben van die mooie clipjes uitgevonden. Ontzettend onhandig en niet praktisch. Net zo iets als een bug-a-boo, allemaal onzin. Dat is mijn mening. Als jij het geweldig vindt, veel plezier ervan (ik meen het).
Ben misschien een botte nuchtere hollander, maar wel een die zelf blijft nadenken. Ik vraag me af wat jij met inlezen bedoelt. Waarschijnlijk iets waar geen/nauwelijks een serieuze basis onder ligt, weinig te bewijzen valt en met name het 'gevoel' moet spelen. Gevoel is mooi, maar vooral als je geniet van het lekkere wee rop het strand oid, niet bij draagdoeken of medicatie (homepathie bijv.).
En als we dat soort trolls gewoon negeren en verder gaan waar we gebleven waren loopt het topic lekkerder door ipv dat er een oeverloze discussie ontstaat over de zin of onzin van dragen etc. etc.
Nu dus maar weer gewoon over opvoeding en keuzes?
Nu dus maar weer gewoon over opvoeding en keuzes?
***
ok, sorry.
Ik ben nog geen vader, ik heb er geen idee van. Ik zal wsch alle fouten maken die alle ouders maken bij hun eerste kindje. In augustus word ik vader, en we hebben wel wat voornemens en zo, maar geen idee wat ze waard zijn, en of ze wel goed zijn.
Een draagdoek kopen is daar één van
Ik ben nog geen vader, ik heb er geen idee van. Ik zal wsch alle fouten maken die alle ouders maken bij hun eerste kindje. In augustus word ik vader, en we hebben wel wat voornemens en zo, maar geen idee wat ze waard zijn, en of ze wel goed zijn.
Een draagdoek kopen is daar één van
Beregd het feit dat je nu bewust bezig bent met nadenken wat jullie voor jullie kindje willen vind ik getuigen van iig op de goede weg bezig zijn !
Engaging Infinite Improbability Drive..
tsja. je kan voor 200 euro een draagdoek kopen, of voor 35. net zoals dat met alles werkt. ik zie niet zo wat dat (nergens op slaande) puntje dan hier moet. je mag het allemaal gewoon zelf kiezen en een ander heeft daar geen zak over te zeggen.quote:
[..]
Het is geen getroll. Die draagdoek: een lap stof voor veel geld, het consult is onzinnig, ze hebben van die mooie clipjes uitgevonden. Ontzettend onhandig en niet praktisch. Net zo iets als een bug-a-boo, allemaal onzin. Dat is mijn mening. Als jij het geweldig vindt, veel plezier ervan (ik meen het).
Ben misschien een botte nuchtere hollander, maar wel een die zelf blijft nadenken. Ik vraag me af wat jij met inlezen bedoelt. Waarschijnlijk iets waar geen/nauwelijks een serieuze basis onder ligt, weinig te bewijzen valt en met name het 'gevoel' moet spelen. Gevoel is mooi, maar vooral als je geniet van het lekkere wee rop het strand oid, niet bij draagdoeken of medicatie (homepathie bijv.).
Your mind don't know how you're taking all the shit you see
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Dont believe anyone but most of all dont believe me
God damn right it's a beautiful day Uh-huh
Als je aan mijn vriend vraagt wat hij van een draagdoek vind, mompelt hij ook iets met onzin. Dat betekent niet dat hij het het niet leuk vind dat ik er wel gebruik van maak, maar het is gewoon niet zijn ding.
En dat maakt het opvoeden juist ook weer leuk, omdat je kind zo ook dingen meekrijgt die een van de ouders zelf niet zo snel zou kiezen, maar waar de ander wel weer wat mee heeft.
En dat maakt het opvoeden juist ook weer leuk, omdat je kind zo ook dingen meekrijgt die een van de ouders zelf niet zo snel zou kiezen, maar waar de ander wel weer wat mee heeft
.
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
Dat is waar Kim, en zolang het om zulke dingen gaat is het ook helemaal niet slecht dat je daar verschillend over denkt.
Wel prettig als je over de basics hetzelfde denkt. Dat doen wij gelukkig wel en dat wist ik voordat we samen een kind kregen. We hadden al een aantal jaren 'oefenen' met zijn kinderen uit zijn vorige huwelijk achter de rug.
Wel prettig als je over de basics hetzelfde denkt. Dat doen wij gelukkig wel en dat wist ik voordat we samen een kind kregen. We hadden al een aantal jaren 'oefenen' met zijn kinderen uit zijn vorige huwelijk achter de rug.
|
|
