Opvoeding en keuzes

We voeden Thomas niet echt op volgens een bepaalde stijl, of het moet de P. en Leo-stijl zijn (maar ook daar krijgen we regelmatig wel commentaar op van de familie).

Welke zaken ga je anders aanpakken?

*stormlooptopic*

Isabel is nog erg jong (bijna 11 maanden) maar ik merk dat ik vaak uit frustratie reageer. Dat deed mijn moeder ook, en dat wilde ik juist pertinent niet.. Dus ik tvp eigenlijk om ideeën op te doen hoe beter daarmee om te gaan of andere manieren te vinden.

Zeker niet aanvallend bedoeld, maar is het automatisch zo dat je tweede kindje allergisch gaat zijn? Of is het eerder ter bescherming?

quote:

Op zondag 10 april 2011 19:57 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

hoe zou je dat aanvallend bedoelen Gezien ik allergisch ben is de kans groter, al heeft dit kindje eenzijdige belasting, en had Arwen dat tweezijdig.
BV is bewezen bij meerdere onderzoeken dat ze betere antistoffen krijgen. Nu is de kans dat het weer zo extreem allergisch wordt wel heel miniem.
En al verkleint het maar de kans met bijwijze van 20% wil ik tot het gaatje gaan omdat stukje extra bescherming te geven.

Omdat je het kon interpreteren als een aanval (ik heb het tweede deel van de zin ook wel een paar keer herschreven )
De BV begrijp ik Ik heb Thomas ook een tijd BV gegeven, met de antistoffen in mijn achterhoofd. Maar wat bedoel je dan precies met "nog strenger zijn qua bijvoeding"? Ik vraag me namelijk af of het later starten met bijvoeding echt ervoor zorgt dat een kind allergisch is of niet.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:02 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

Met Arwen hebben opa's en oma's bijv. voor die 6 maanden al wetende dat ze al zware kma had.. aardbei gegeven, dat mag sowieso neit voor t eerste jaar.. en nu reageert ze er anafylactisch op.. misschien had ze het anders ook wel gehad.
Maar ik wil daar wel echt gewoon duidelijk de controle op hebben. en echt 6 maanden uitsluitend BV. en onder begeleiding van de kinderarts ( die heeft dat destijds al toegezegd) met bijvoeding starten.

Ah oké, ja dat zou ik persoonlijk ook niet doen (die aardbeien)

Wij zijn met 4 maanden gestart met bijvoeding (België hé, daar zijn de darmen rapper ontwikkeld ) maar hebben ons wel strikt gehouden aan de verschillende stappen waarop je bepaalde voedingsmiddelen introduceert (wat al tot grote frustratie heeft gezorgd bij de familie en zelfs tot het moment dat ik mijn boeltje heb gepakt en naar huis ben gegaan omdat ik het gemoei en gezeur meer dan beu was).
Ons idee is dat je (zonder allergie dan natuurlijk) nog lang genoeg kunt genieten van bepaalde voedingsmiddelen waardoor je er niet te vlug moet mee beginnen.

_{Wat dat aanvallend betreft: aangezien ik uit België kom, heb ik sowieso al een ander idee over bijvoeding e.d. (zie bv die 4 maanden) en er zijn al verschillende discussies geweest waaruit mijn ander beeld ook bleek en misschien ligt dat bij sommige mensen wel wat euh... gevoeliger}

Benieuwd ben ik ook wel Wij zijn zelf nogal conservatief in het opvoeden van Thomas heb ik de indruk. Hij sliep bv direct in zijn eigen kamer, na 3 maanden bv zijn we begonnen met flessen te geven omdat ik toen ging werken (wel nog de combinatie tot hij 6 maanden was), draagdoeken hebben we niet
Perfect zal het niet zijn voor de grote boze buitenwereld ( ) maar het werkt voor ons en past in onze levensstijl en ik denk dat dat het belangrijkste is.

En wat boeken betreft, er is 1 boek wat ik nog wil kopen en dat is "how to talk to..." Maar dat is, dacht ik, pas te gebruiken vanaf ze 2 jaar zijn.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:23 schreef leonieke het volgende:

Perfect zal het niet zijn voor de grote boze buitenwereld ( ) maar het werkt voor ons en past in onze levensstijl en ik denk dat dat het belangrijkste is.

Zolang er inderdaad geen hele gekke dingen gebeuren, hebben wij gemerkt dat dat inderdaad het belangrijkst is.

Ik zou onze stijl ook niet kunnen onderbrengen onder het noemer. Ik lees wel veel, maar neem eigenlijk overal dingen mee. Vaak zijn we hier van de trial-and-error, bijvoorbeeld toen Alexa niet wilde slapen of dingen niet wilde eten. En we volgen ons gevoel... Klinkt raar. Gevoel. Maar gewoon wat goed voelt voor ons. Ter illustratie: ik riep van tevoren dat Alexa noooooooit in ons bed en in onze kamer zou slapen, maar op het moment supreme voelde dat voor ons zoooooveeeel beter.

De mijne is net 2 maanden. Ik merk dat ik me meer laat leiden door haar behoefte dan ik had verwacht. Vind ik nu ook heel logisch, ze is zo afhankelijk, daar moet gewoon voor gezorgd worden. Voor mij betekent dat bijv slapen in de cosleeper, haar geen ritme opleggen maar voeden op verzoek en de rest van de situatie laten afhangen.

Ik weet niet zo goed of wij in een bepaald hokje horen qua opvoeding. Attachment parenting (AP) passen we zeker wel toe, vanaf het begin af aan, en langzaamaan gaan we richting unconditional parenting (UP), maar toch niet helemaal. AP is een onderdeel van je doen en laten, zoals dragen, borstvoeden, samen slapen, niet laten huilen en UP is een manier van daadwerkelijk opvoeden. Naast AP hebben wij ook gekozen voor wasbare luiers en bijvoeden volgens Rapley icm het introductieschema van S Kleintjes. UP vind ik een prachtig gedachtegoed, maar ik ben nog niet in staat om het geheel toe te passen. Het houdt heel kort door de bocht in dat je je kind behandelt als medemens, een persoon met gevoelens en behoeftes en die stuk voor stuk serieus neemt. Straffen en belonen horen daar niet bij. Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet Houdt overigens ook niet in dat je grenzeloos opvoedt. Nee is gewoon nee, net als in ieder ander huishouden. Het is dus alleen een andere manier van omgaan met die grenzen. Vooralsnog hoor ik mezelf hier en daar nog wel onnodig 'goedzo-en', en kan ik niet altijd even goed benoemen waarom ik iets wel of niet wil. Ik denk dat dat wel meer gaat leven als Emma eenmaal terugpraat.

edit: nou heb ik mezelf toch in een hokje gestopt geloof ik

Ow, nu begrijp ik beter wat die AP en UP-afkortingen betekenen maar ik denk eerlijk gezegd dat ik me in geen van beiden zou kunnen vinden.
Echt wel conservatief dus

WupWup waarom vind je UP zo'n prachtig gedachtegoed? Je kan je kind toch ook behandelen als persoon met gevoelens en behoeftes terwijl je gaat straffen en belonen? Ik zie niet in waarom deze niet gecombineerd kunnen worden.

ik kan mijn opvoedstijl onder geen enkele noemer thuisbrengen

ik wilde onder geen beding borstvoeden bij selene. bij de tweede wilde ik het eventueel wel proberen, maar dat bleek een tweeling en toen schoot ik daar alweer van in de stress. toen de vroeggeboorte en allerlei praktische problemen eromheen, dus toen hebben we helemaal geen borstvoeding gedaan. we zijn wel erg van de draagdoeken en "dingen pas doen als je kind eraan toe is". ik ga vooral uit van wat de kinderen nodig hebben en het idee dat we een gezin zijn met meerdere mensen, behoeftes en wensen en dat het dan dus altijd wel voor iemand een beetje schipperen is. onze kinderen doen het goed op een behoorlijk strak regime mbt slaap en eettijden (ritmedingen) en dus ben ik daar heel, heel streng in.

ik kan echt woest worden als anderen (niet gezinsleden) daar steeds maar in proberen te klooien trouwens.

oh, rapley is trouwens geweldig. ik ben helemaal fan. helaas ravi niet.

toch herken ik mezelf wel een beetje in dat attachment parenting gedoetje. het probleem hier is (vaak) dat ik een beslissing (de kinderen moeten om elke dag 7 uur naar bed) puur op gevoel neem. ik kan vaak pas achteraf verantwoorden waarom ik het perse zo wilde. ik doe dingen gevoelsmatig en voel me daar niet in ondersteund, terwijl het wel aantoonbaar werkt.

Maar door wie/wat/hoe voel je jezelf daarin niet ondersteund simmu? Zoals jij het beschrijft, doen we het hier ook (dat gevoelsmatige)

Stond trouwens in de Intermediair laatst iets over Tiger Moms, ook wel leuke inzichten links en rechts

Het fijne is dat je kan kiezne hoe je het doet. Wat ik wel vind is dat al die methodes en adviezen leuk zijn, maar jouw kind ken jij eht beste. Dus rapley, UP, Ap, leuk, maar uiteindelijk weten die ook geen fuck van jouw kind. Het is een kwestie van opletten en je gezond verstand gebruiken.

Kinderen hebben grenzen nodig. Kinderen moeten ook leren eten. Kinderen ontwikkelen soms allergieen. Kinderen willen vrijheid. Kinderen willen zelf ook duidelijkheid. Kinderen moeten leren door ervaring. Ouders ook.

Wij doen waar we van zien dat het zin heeft. Dat betekent in het begin niet ons ritme opleggen, maar op een gegeven moment ga je daar wel naartoe. Wij kunnen tenslotte niet elke nacht wakker zijn als we ook moeten werken. En ook met eten: je kunt wel wachten met melkproducten tot na 12 maanden, maar wil je dat een kind een beetje dingen leert proeven, moet je toch al eerder vanalles aanbieden. Al die extremen, idealen, methoden en manieren, niets voor mij.

En als jij het fijn vindt dat een ander voor je bepaalt hoe het moet ook prima, maar dan nog is dat jouw keuze. Dan nog geldt dat voor twee kinderen van dezelfde ouders dezelfde aanpak niet werkt.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:49 schreef Takkembah het volgende:
Maar door wie/wat/hoe voel je jezelf daarin niet ondersteund simmu? Zoals jij het beschrijft, doen we het hier ook.

nou, als ik hier zeg: "laten we dit-of-dat eens proberen" kan ik pas op medewerking van sangdrax rekenen als ik bewezen heb dat het werkt. en aangezien het pas werkt wanneer hij het ook toepast zit je dan snel best klem en zit je met een strijd. never mind de familie die constant probeert er tussen te zitten.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:44 schreef leonieke het volgende:

WupWup waarom vind je UP zo'n prachtig gedachtegoed? Je kan je kind toch ook behandelen als persoon met gevoelens en behoeftes terwijl je gaat straffen en belonen? Ik zie niet in waarom deze niet gecombineerd kunnen worden.

Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt.
_{Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.}

Stijl: binnen de grenzen, luisterend, rustig, open, eerlijk en vooral luisteren, kijken en meedoen met kind, de tijd nemen, stimuleren en vrijheid geven. Zodra over grens gaat, militair, strak, discipline, maar wel nog steeds luisterend en rustig. Beetje mixje van how to talk to kids, the dog whisperer en clint eastwood.

Ik zit er zo eens over te denken en kom tot de conclusie dat we geen stijl hebben.
Geen vasten tijden voor iets zoals ik hier lees of streng zijn.
Belonen doe ik weleens maar ook niet altijd.
Er zit geen discipline in me, daar ben ik heel eerlijk in en het is ook niet nodig.

Of is soft zijn ook een stijl?

quote:

Op zondag 10 april 2011 21:07 schreef WupWup het volgende:

[..]

Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt.
_{Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.}

Het lijkt me ideaal dat ze dingen doen omdat ze het zelf willen, maar ik kan me voorstellen dat je ze soms wil prijzen bij goed gedrag. Ik kan nu bijvoorbeeld nog niet uitleggen aan Thomas waarom ik wil dat hij zijn fruit op eet, laat staan dat hij dat nu al uit zichzelf zou willen. Maar als hij dus flink (zoals vandaag) zijn schijfjes appel neemt en zelf in zijn mondje steekt, ja dan komen er toch redelijk wat "goed-zo'en" aan bod

En wat dat straffen van mijn man betreft, hij weet toch ook wanneer hij geen seks zal krijgen (grapje! )

quote:

Op zondag 10 april 2011 21:30 schreef leonieke het volgende:

[..]

Het lijkt me ideaal dat ze dingen doen omdat ze het zelf willen, maar ik kan me voorstellen dat je ze soms wil prijzen bij goed gedrag. Ik kan nu bijvoorbeeld nog niet uitleggen aan Thomas waarom ik wil dat hij zijn fruit op eet, laat staan dat hij dat nu al uit zichzelf zou willen. Maar als hij dus flink (zoals vandaag) zijn schijfjes appel neemt en zelf in zijn mondje steekt, ja dan komen er toch redelijk wat "goed-zo'en" aan bod

Als Emma appel zit te eten, dan denk/zeg ik dat ik het fijn vind dat ze zo zit te genieten. Of ze appel eet, maakt me niks uit. Dezelfde reactie kan ze krijgen als ze de appel op haar hoofd zet en daar lol in heeft. Mijn doel is dus niet om haar die appel te laten eten. Mijn doel is om haar behoeftes tegemoet te komen. Soms is dat eten, soms is dat plezier maken, soms is dat knuffelen, soms is dat slapen, soms is dat vul-maar-in. En doordat we continu om elkaar heen buigen (want het is natuurlijk wel twee-richtingsverkeer), voelen we ons alle 3 heel prettig in het gezinsleven. Er is geen sprake van conflict in de zin van machtsverhoudingen of waardeoordelen (zoals zgn 'uittesten', 'slecht' eten, 'slecht' slapen, etc) en dat is relaxed leven

quote:

En wat dat straffen van mijn man betreft, hij weet toch ook wanneer hij geen seks zal krijgen (grapje! )

quote:

Op zondag 10 april 2011 22:31 schreef WupWup het volgende:

[..]

Als Emma appel zit te eten, dan denk/zeg ik dat ik het fijn vind dat ze zo zit te genieten. Of ze appel eet, maakt me niks uit. Dezelfde reactie kan ze krijgen als ze de appel op haar hoofd zet en daar lol in heeft. Mijn doel is dus niet om haar die appel te laten eten. Mijn doel is om haar behoeftes tegemoet te komen. Soms is dat eten, soms is dat plezier maken, soms is dat knuffelen, soms is dat slapen, soms is dat vul-maar-in. En doordat we continu om elkaar heen buigen (want het is natuurlijk wel twee-richtingsverkeer), voelen we ons alle 3 heel prettig in het gezinsleven. Er is geen sprake van conflict in de zin van machtsverhoudingen of waardeoordelen (zoals zgn 'uittesten', 'slecht' eten, 'slecht' slapen, etc) en dat is relaxed leven

Wat lijkt me dat fijn!
Met betrekking tot eten en slapen kan ik dat prima in praktijk brengen. Er bestaat wel slecht slapen in de zin dat Senna, schaap en/of ik minder slaap hebben gehad dan nodig is, maar geen drama's met slapen op een bepaald tijdstip of ene bepaalde plaats ofzo. Dat voelt erg fijn.

Ik vind dat wel moeilijk met bepaald gedrag. Ik vind zoals je het uitlegt, het erg goed klinken, maar ik kan het in de praktijk wat moeilijker zo handelen. Hoe ga je ermee om, of zou je ermee om willen gaan, als ze haar zin probeert te krijgen, of een driftbui krijgt? Is dat al voorgekomen? Of zie je 'zin proberen te krijgen' niet als zodanig, maar meer als het uiten van een andere wens dan de jouwe?

Onze opvoeding zou ik omschrijven als buigzaam. Na alle boeken die ik gelezen heb en internetinformatie waar ik mij nooit helemaal in kon vinden heb ik overal iets uitgepikt wat voor ons werkt.

Een voorbeeld is dat beppie na de verhuizing een nieuw bed kreeg waar ze zelf uit kon, en daardoor niet meer op haar kamer wilde slapen maar steeds bij ons in de kamer stond. We hebben eerst geprobeerd haar op haar kamer te houden, maar dit leverde zoveel drama op dat we nu als oplossing haar bed op onze slaapkamer hebben gezet. Ze gaat nu gewoon weer keurig zelf naar bed en ook slapen. Dan maar even jammer dat het bed op onze kamer staat.

Echter is nee ook wel degelijk nee, en zijn we heel duidelijk in dingen die we niet willen hebben (gillen, zeuren om koekjes bijv.) en geven we sindskort ook straf nu ze begrijpt dat er bepaalde consequenties zitten aan niet luisteren of dingen kapot maken. Eigenlijk doe ik het een beetje als mijn eigen moeder, alleen ben ik wat makkelijker met bepaalde dingen die mijn moeder nog steeds (!) eng vind, zoals traplopen en gebruik maken van bestek (maham, ze is al 3 hoor . )

Ik zou het bij een tweede waarschijnlijk precies hetzelfde doen, omdat het bij mij/ons past.

quote:

Op zondag 10 april 2011 21:07 schreef WupWup het volgende:

[..]

Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt.
_{Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.}

Ik vind het helemaal prima en duidelijk ik sluit mij er wel bij aan.

Maar hoe ga je er dan mee om als ze bijv. dingen kapot maken of gedrag vertonen dat voor anderen vervelend is (anderen slaan, maar ook bijv hard willen gillen in een restaurant)?

Overigens prijs ik mijn lief ook als ze dingen doet die nieuw of moeilijk zijn. We leren allemaal, ieder op een ander niveau. Zo'n hap sperziebonen kan best een overwinning zijn van het kind, het prijzen waard vind ik.

Ik vind het mooi klinken, Wup, en in sommige dingen herken ik me ook wel. Ik prijs Lente bijvoorbeeld ook niet als ze goed eet. Maar toch is er bij ons wel sprake van een machtsverschil. Als Lente tot drie keer toe in d'r kinderstoel gaat staan, krijgt ze 'straf', net als wanneer ze de kat aan zn staart trekt. Hoe ga jij daar mee om?

Het voorbeeld van de kinderstoel heeft hier wel gevolgen, maar ik benoem ze dan niet als straf. Ik zeg dan dat ze niet in de kinderstoel mag staan, omdat het gevaarlijk is. Als ze gaat staan, heeft ze meer kans dat ze valt en dan doet ze zich pijn, Dat willen we niet, dus mag ze van ons niet staan. Doet ze dat toch, dan doe ik het riempje om of haal haar uit de stoel. Ik benoem dat dan ook weer niet als straf, maar als voorzichtig zijn omdat ze anders valt.

Er is voor mijn gevoel een verschil tussen straf/beloning of consequentie. Ik probeer dus op de consequenties te focussen.

Maar ik beloon ook, hoor! Dat moet wel, want ik hoor Senna ook regelmatig zeggen "goed zo Senna" Ik zeg dat bijvoorbeeld als ze ergens eerst hulp bij vraagt, ik zeg dat ik denk dat ze dat zelf kan, en ze lost het dan zelf op. Dan zeg ik "goed gedaan, Senna, zelf opgelost. Knap hoor!".

Ow, ik ben natuurlijk geen Wupwup en had tot haar post niet gehoord van UP, dus eigenlijk praat ik heel erg voor mijn beurt

Ik vind dit wel leuk om te lezen hoor die verschillende opvoedvormen. Ik sta zelf bijv helemaal niet achter up. Ik vind mijn kind niet gelijk als mijn partner, ik ben van mening dat ik mijn dochter juist help met duidelijke regels en grenzen en ik prijs haar ook heel veel de hemel in. Ben het ook niet eens met up dat kinderen niet leren door te prijzen, er zijn veel onderzoeken waarin dit ook bewezen is (kan ik nu even niet opzoeken maar wil ik binnenkort nog wel doen).
Kortom hier een dochter die bijna als eerste toetzo kon zeggen en daar ben ik blij mee!

Ik ben erg van Natuurlijk Ouderschap en heb daarnaast nogal mijn eigen idee over opvoeden.
- ons meisje krijgt BV, zo lang ze wil
- ze slaapt bij ons op de kamer (al heeft ze ook haar eigen kamer met ook een bed e.d. waar ze overdag kan slapen indien dat handig is)
- we laten haar niet huilen/ niet in slaap huilen
- ze krijgt geen bijvoeding tot 6 maand, daarna Rapley en evt wat fijngemaakt eten
- we laten haar niet bij een oppas achter, maar verzorgen haar zoveel mogelijk zelf, zeker het eerste jaar, uitzonderingen daargelaten
- na de geboorte houden we haar bij ons zoveel als mogelijk is
- ze zal veel gedragen worden in een draagdoek

Wat betreft opvoeding ben ik ook niet van het straffen, wel van het belonen, daar ga ik tzt over nadenken hoe ik daarmee zal omgaan.

Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.

Zo ook bijv een kind dat bij de kassa van de supermarkt op een plankje klimt (zo een waar je je tas op kan zetten om in te pakken) waar het dus vrij gemakkelijk vanaf kan valen.
Dan kan je er naartoe lopen, zeggen dat het niet mag en je kind eraf halen.
Wat ik dan doe is dat ik zeg, dat plankje is wel een beetje klein voor jou en mocht je eraf glijden dan is de grond wel erg hard als je valt, wellicht is het handiger al je met je voeten op de grond gaat staan en wil je me dan misschien helpen inpakken?

Zelfde met een kind dat een kledingstuk niet wil aantrekken, die zou ik laten kiezen tussen twee setjes kleding ipv de strijd aan te gaan. Of zelf laten kiezen, met enige hulp.

Kinderen vinden het volgens mij heel fijn om zelf dingen te kunnen bepalen en beslissen, volgens mij gaan ze dan meer over dingen nadenken en krijgen ze meer zelfvertrouwen.

En het is ook heus wel zo dat ik geen kind wil dat gillend door de kamer rent op verjaardagen of zich niet rustig kan houden in een restaurant. Al denk ik bij het laatste vaak, waarom moeten kleine kinderen zo nodig mee uit eten....
Net als de stad in met kleine kinderen, daar vinden ze veelal niets aan, ik zie zo vaak hangende peuters, krijsend in de buggy zitten. Dan denk ik, mja, ik zou als kind zijnde ook liever lekker thuis spelen ipv warme winkel in en uit...

Hier hebben we een heel duidelijk verschil tussen de oudste en de jongste.
Mikael heeft altijd al heel veel vrijheid gehad. En hij doet het daar heel goed bij. Echt uitproberen heeft hij nooit gedaan omdat alles zo'n beetje in overleg kon/kan. Hij mocht ook veel meer dan Leander mag op deze leeftijd. Mikael is een heel ander kind dus heel andere regels.
Leander heeft duidelijke regels nodig. Niet alleen omdat ie een losgeslagen projectiel is maar ook omdat de communicatie voor hem dan duidelijker is. Hij heeft een vast dagritme zodat hij weet wat er gaat gebeuren en we niet steeds in "gevecht" zijn om hem iets duidelijk te maken.

Hoe het met de derde gaat weten we nog niet. We kijken vooral naar het karakter van de kleine. Heeft ie veel regels nodig of kan ie al snel iets vrijer gelaten worden.

Hoe wij het doen? Geen idee, we doen maar wat. Ilse is natuurlijk nog erg jong (bijna 6 mnd). Van te voren had ik een boel ideeën erover.
Ik zou lang bv geven (niet gelukt ivm vele bloedverlies bij de bevalling en een zeer slecht herstel), Ilse zou lang bij ons op de kamer blijven (gelukt tot ze 2,5 mnd was, toen het een keer niet kon bij een weekendje weg merkten we dat Ilse en ik ineens wel lekker konden slapen)
Ilse zou pas echt met 6 mnd bijvoeding krijgen (omdat ze zo slecht poepte en er ook echt last van had, zijn we eerder begonnen en nu loopt het een stuk beter door)

Toen we de keus maakte om het toch anders te doen, hebben we daar goed over nagedacht, en staan er achter dat we het toch anders doen. Ilse lijkt nu een gelukkig meisje te zijn, is vrolijk. Daar gaat het me om. Zij doet het goed op de keuzes die we maken.
Nu is straffen/belonen er nog niet echt (al zeg ik wel goed zo als ze lekker eet/ of zo lekker aan het spelen is). Maar ik denk dat ik niet de UP/AP kant op ga. Dat ligt me niet echt. Ilse moet leren dat sommige dingen echt niet mogen, en dat daar dus ook geen discussie over mogelijk is.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:15 schreef sproet-je het volgende:
Ik vind dit wel leuk om te lezen hoor die verschillende opvoedvormen. Ik sta zelf bijv helemaal niet achter up. Ik vind mijn kind niet gelijk als mijn partner, ik ben van mening dat ik mijn dochter juist help met duidelijke regels en grenzen en ik prijs haar ook heel veel de hemel in. Ben het ook niet eens met up dat kinderen niet leren door te prijzen, er zijn veel onderzoeken waarin dit ook bewezen is (kan ik nu even niet opzoeken maar wil ik binnenkort nog wel doen).
Kortom hier een dochter die bijna als eerste toetzo kon zeggen en daar ben ik blij mee!

Volgens mij gaat het UP ook niet om het feit dat kinderen niet zouden leren van prijzen, het gaat ze om de manier waarop je kinderen dingen leert en ze zich laat ontwikkelen.
Doen ze dat omdat ze dat zelf willen of omdat ze jou willen pleasen zeg maar.
En ik lees bijv. ook dat Nee ook in UP Nee betekent. Ze gaan alleen op een andere manier om met het aanleren van dat besef.

En op zich zit daar best wel wat in.
Alleen het op die manier handelen en je kind behandelen zit zo NIET in mijn systeem gebakken dat ik me heel vaak voor neem op een andere manier met ze om te gaan en dat ik dan al de fout in gegaan ben nog voor ik die gedachte afgesloten heb.

quote:

Op maandag 11 april 2011 04:20 schreef Vanyel het volgende:
Maar hoe ga je er dan mee om als ze bijv. dingen kapot maken of gedrag vertonen dat voor anderen vervelend is (anderen slaan, maar ook bijv hard willen gillen in een restaurant)?

Overigens prijs ik mijn lief ook als ze dingen doet die nieuw of moeilijk zijn. We leren allemaal, ieder op een ander niveau. Zo'n hap sperziebonen kan best een overwinning zijn van het kind, het prijzen waard vind ik.

Dat was ik me net aan het bedenken, ik geef inderdaad ook complimenten en ik krijg ze ook graag als ik iets gedaan heb wat ik eigenlijk helemaal niet wilde/durfde doen, maar wat wel nodig was.

Ik voed op naar mijn gevoel, geef duidelijke grenzen aan en daarbinnen is heel veel mogelijk. Maar een nee is hier echt een nee, niet een misschien...

De opvoeding van de tweede vind ik heel anders dan de eerste omdat de situatie heel anders is. Ineens is er een oudere broer die zich ook met de opvoeding bemoeit en wij als ouders zijn ervarener. Bij de eerste zat ik overal bovenop in positieve en negatieve zin. Bij de tweede laat ik het wat meer gebeuren wat als voordeel heeft dat de kleine lekker zijn eigen tempo volgt maar wel minder aandacht krijgt dan de eerste. Maar het leven begint al meer compleet voor een tweede met een broer. Ik ben een flexibele moeder en pas me aan bij mijn kinderen met alle informatie die ik haal uit eigen ervaring,dingen die ik lees en hoor en zie. Dus geen vastomlijnde opvoeding. Het allerbelangrijkste vind ik een goede band met mijn kind, daar ga ik voor en ik probeer ze zo breed mogelijk op te voeden met een gezonde basis (ze mogen heel veel maar ik heb een gruwelijk hekel aan verwende kinderen dus ik stel ook grenzen als ze zelf geen initiatief nemen).

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:17 schreef Juud79 het volgende:
Ik ben erg van Natuurlijk Ouderschap en heb daarnaast nogal mijn eigen idee over opvoeden.
- ons meisje krijgt BV, zo lang ze wil
- ze slaapt bij ons op de kamer (al heeft ze ook haar eigen kamer met ook een bed e.d. waar ze overdag kan slapen indien dat handig is)
- we laten haar niet huilen/ niet in slaap huilen
- ze krijgt geen bijvoeding tot 6 maand, daarna Rapley en evt wat fijngemaakt eten
- we laten haar niet bij een oppas achter, maar verzorgen haar zoveel mogelijk zelf, zeker het eerste jaar, uitzonderingen daargelaten
- na de geboorte houden we haar bij ons zoveel als mogelijk is
- ze zal veel gedragen worden in een draagdoek

Wat betreft opvoeding ben ik ook niet van het straffen, wel van het belonen, daar ga ik tzt over nadenken hoe ik daarmee zal omgaan.

Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.

Zo ook bijv een kind dat bij de kassa van de supermarkt op een plankje klimt (zo een waar je je tas op kan zetten om in te pakken) waar het dus vrij gemakkelijk vanaf kan valen.
Dan kan je er naartoe lopen, zeggen dat het niet mag en je kind eraf halen.
Wat ik dan doe is dat ik zeg, dat plankje is wel een beetje klein voor jou en mocht je eraf glijden dan is de grond wel erg hard als je valt, wellicht is het handiger al je met je voeten op de grond gaat staan en wil je me dan misschien helpen inpakken?

Zelfde met een kind dat een kledingstuk niet wil aantrekken, die zou ik laten kiezen tussen twee setjes kleding ipv de strijd aan te gaan. Of zelf laten kiezen, met enige hulp.

Kinderen vinden het volgens mij heel fijn om zelf dingen te kunnen bepalen en beslissen, volgens mij gaan ze dan meer over dingen nadenken en krijgen ze meer zelfvertrouwen.

En het is ook heus wel zo dat ik geen kind wil dat gillend door de kamer rent op verjaardagen of zich niet rustig kan houden in een restaurant. Al denk ik bij het laatste vaak, waarom moeten kleine kinderen zo nodig mee uit eten....
Net als de stad in met kleine kinderen, daar vinden ze veelal niets aan, ik zie zo vaak hangende peuters, krijsend in de buggy zitten. Dan denk ik, mja, ik zou als kind zijnde ook liever lekker thuis spelen ipv warme winkel in en uit...

Ik vind het heerlijk om te lezen hoe je erover denkt en ik ben heel nieuwsgierig of je over een jaar er nog zo over denkt of dat je dingen bent tegengekomen waar je toch een andere weg gekozen hebt.

Ik sluit me bij BE aan, in theorie vind ik het wel mooi klinken, dat AP/UP etc.., maar het past zó niet bij me. De voorbeelden die Juud noemt geven me zelfs een beetje een onpasselijk gevoel. Dit bedoel ik overigens niet onaardig, maar ik zou mezelf gewoon heel hard uitlachen als ik met Isabeau zou gaan voelen of het buiten niet echt te koud is voor open schoenen. Ammehoela, ik vind dat het te koud is, geen zomerschoenen dus! Ik zeg niet dat dit beter is, maar het past meer bij me.

Wij kiezen niet bewust voor een bepaalde stijl. We volgen ons gevoel, kijken goed naar ons kind en pikken her en der dingen op (rapley bijvoorbeeld) waar we ons voordeel mee doen.

En ik vind het wél belangrijk dat een kind zich leert gedragen in een supermarkt of een restaurant. Het mag best weten dat er situaties zijn waarbij je je gedrag aan moet passen aan de rest, ook al zou je liever rondrennen of spelen. Voor alles een plaats en een tijd en niet de hele wereld draait om mijn kind.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:45 schreef Sjeen het volgende:

[..]

Ik vind het heerlijk om te lezen hoe je erover denkt en ik ben heel nieuwsgierig of je over een jaar er nog zo over denkt of dat je dingen bent tegengekomen waar je toch een andere weg gekozen hebt.

Ik ook, ik weet namelijk nog niet wat voor meisje ik aan het afbakken ben.

Ik dacht er een jaar of 5 geleden totaal anders over dan nu. Maar kinderen van een ander opvoeden is heel anders dan eigen.
Dus toen we gingen nadenken over eigen kindjes ben ik me gaan verdiepen in hoe ik het nu eigenlijk zelf wil doen, wat bij mij past. En gelukkig sluiten manlief zijn ideeen daar op aan.

Ik ben niet van een opvoedstijl eigenlijk, ik lees nooit boeken over opvoeden, verdiep me er niet eens in.
en toch gaat het goed, ze doen het beide goed en we doen het op eigen gevoel, uiteraard pikken we hier en daar wel wat op wat we gebruiken.

Het enige wat ik heb geleerd nu met 2 kinderen, luister naar je eigen gevoel en maak je niet druk om wat anderen daar van zouden kunnen zeggen of vinden.

quote:

Op zondag 10 april 2011 21:07 schreef WupWup het volgende:

[..]

Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt.
_{Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.}

Toch ben ik er van overtuigd dat een "goed zo" en een "knap van je hoor"een kind motiveert om het te blijven volhouden.

Een kind opvoeden als een gelijkwaardige volwassene is leuk, maar een kind is geen volwassene, net als dat je een kitten niet al een puppy gaat opvoeden om het maar even in het extreme te trekken.
Een Kind is een kind en moet dus als kind behandeld worden.

Maar dat is mijn mening.

[ Bericht 0% gewijzigd door snakelady op 11-04-2011 10:29:21 ]

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:17 schreef Juud79 het volgende:
Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.

Klinkt heel leuk maar ik zie mezelf op een maandagochtend als de oudste naar school moet en de jongste naar de psz niet zo buiten staan om vervolgens weer naar binnen te gaan en te wisselen.
We proberen de ochtenden zo stressvrij mogenlijk te houden maar met 2 kinderen uitgebreid alles gaan onderzoeken om vervolgens eigen keuzes te gaan maken? dat werkt niet!
Is leuk zijn voor in het weekend als je nergens op tijd moet zijn.

quote:

Zo ook bijv een kind dat bij de kassa van de supermarkt op een plankje klimt (zo een waar je je tas op kan zetten om in te pakken) waar het dus vrij gemakkelijk vanaf kan valen.
Dan kan je er naartoe lopen, zeggen dat het niet mag en je kind eraf halen.
Wat ik dan doe is dat ik zeg, dat plankje is wel een beetje klein voor jou en mocht je eraf glijden dan is de grond wel erg hard als je valt, wellicht is het handiger al je met je voeten op de grond gaat staan en wil je me dan misschien helpen inpakken

Maar is het ook niet belangrijk voot het kind om te weten dat het ook kapot kan gaan?
Dus dat het niet goed is om andermans eigendom kapot te maken?

quote:

Zelfde met een kind dat een kledingstuk niet wil aantrekken, die zou ik laten kiezen tussen twee setjes kleding ipv de strijd aan te gaan. Of zelf laten kiezen, met enige hulp.

Kinderen vinden het volgens mij heel fijn om zelf dingen te kunnen bepalen en beslissen, volgens mij gaan ze dan meer over dingen nadenken en krijgen ze meer zelfvertrouwen.

En het is ook heus wel zo dat ik geen kind wil dat gillend door de kamer rent op verjaardagen of zich niet rustig kan houden in een restaurant. Al denk ik bij het laatste vaak, waarom moeten kleine kinderen zo nodig mee uit eten....
Net als de stad in met kleine kinderen, daar vinden ze veelal niets aan, ik zie zo vaak hangende peuters, krijsend in de buggy zitten. Dan denk ik, mja, ik zou als kind zijnde ook liever lekker thuis spelen ipv warme winkel in en uit...

Hier ben ik het wel helemaal mee eens.

Hier hangt het ook van het kind af, met de middelste werkt het prima, doen we niet want het is te koud, klaar, maar met de oudste werkt het beter om even te voelen watvoor weer het is en dan zelf tot de conclusie te laten komen.