Opvoeding en keuzes

We voeden Thomas niet echt op volgens een bepaalde stijl, of het moet de P. en Leo-stijl zijn (maar ook daar krijgen we regelmatig wel commentaar op van de familie).

Welke zaken ga je anders aanpakken?

*stormlooptopic*

Isabel is nog erg jong (bijna 11 maanden) maar ik merk dat ik vaak uit frustratie reageer. Dat deed mijn moeder ook, en dat wilde ik juist pertinent niet.. Dus ik tvp eigenlijk om ideeën op te doen hoe beter daarmee om te gaan of andere manieren te vinden.

Zeker niet aanvallend bedoeld, maar is het automatisch zo dat je tweede kindje allergisch gaat zijn? Of is het eerder ter bescherming?

quote:

Op zondag 10 april 2011 19:57 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

hoe zou je dat aanvallend bedoelen Gezien ik allergisch ben is de kans groter, al heeft dit kindje eenzijdige belasting, en had Arwen dat tweezijdig.
BV is bewezen bij meerdere onderzoeken dat ze betere antistoffen krijgen. Nu is de kans dat het weer zo extreem allergisch wordt wel heel miniem.
En al verkleint het maar de kans met bijwijze van 20% wil ik tot het gaatje gaan omdat stukje extra bescherming te geven.

Omdat je het kon interpreteren als een aanval (ik heb het tweede deel van de zin ook wel een paar keer herschreven )
De BV begrijp ik Ik heb Thomas ook een tijd BV gegeven, met de antistoffen in mijn achterhoofd. Maar wat bedoel je dan precies met "nog strenger zijn qua bijvoeding"? Ik vraag me namelijk af of het later starten met bijvoeding echt ervoor zorgt dat een kind allergisch is of niet.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:02 schreef _evenstar_ het volgende:

[..]

Met Arwen hebben opa's en oma's bijv. voor die 6 maanden al wetende dat ze al zware kma had.. aardbei gegeven, dat mag sowieso neit voor t eerste jaar.. en nu reageert ze er anafylactisch op.. misschien had ze het anders ook wel gehad.
Maar ik wil daar wel echt gewoon duidelijk de controle op hebben. en echt 6 maanden uitsluitend BV. en onder begeleiding van de kinderarts ( die heeft dat destijds al toegezegd) met bijvoeding starten.

Ah oké, ja dat zou ik persoonlijk ook niet doen (die aardbeien)

Wij zijn met 4 maanden gestart met bijvoeding (België hé, daar zijn de darmen rapper ontwikkeld ) maar hebben ons wel strikt gehouden aan de verschillende stappen waarop je bepaalde voedingsmiddelen introduceert (wat al tot grote frustratie heeft gezorgd bij de familie en zelfs tot het moment dat ik mijn boeltje heb gepakt en naar huis ben gegaan omdat ik het gemoei en gezeur meer dan beu was).
Ons idee is dat je (zonder allergie dan natuurlijk) nog lang genoeg kunt genieten van bepaalde voedingsmiddelen waardoor je er niet te vlug moet mee beginnen.

_{Wat dat aanvallend betreft: aangezien ik uit België kom, heb ik sowieso al een ander idee over bijvoeding e.d. (zie bv die 4 maanden) en er zijn al verschillende discussies geweest waaruit mijn ander beeld ook bleek en misschien ligt dat bij sommige mensen wel wat euh... gevoeliger}

Benieuwd ben ik ook wel Wij zijn zelf nogal conservatief in het opvoeden van Thomas heb ik de indruk. Hij sliep bv direct in zijn eigen kamer, na 3 maanden bv zijn we begonnen met flessen te geven omdat ik toen ging werken (wel nog de combinatie tot hij 6 maanden was), draagdoeken hebben we niet
Perfect zal het niet zijn voor de grote boze buitenwereld ( ) maar het werkt voor ons en past in onze levensstijl en ik denk dat dat het belangrijkste is.

En wat boeken betreft, er is 1 boek wat ik nog wil kopen en dat is "how to talk to..." Maar dat is, dacht ik, pas te gebruiken vanaf ze 2 jaar zijn.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:23 schreef leonieke het volgende:

Perfect zal het niet zijn voor de grote boze buitenwereld ( ) maar het werkt voor ons en past in onze levensstijl en ik denk dat dat het belangrijkste is.

Zolang er inderdaad geen hele gekke dingen gebeuren, hebben wij gemerkt dat dat inderdaad het belangrijkst is.

Ik zou onze stijl ook niet kunnen onderbrengen onder het noemer. Ik lees wel veel, maar neem eigenlijk overal dingen mee. Vaak zijn we hier van de trial-and-error, bijvoorbeeld toen Alexa niet wilde slapen of dingen niet wilde eten. En we volgen ons gevoel... Klinkt raar. Gevoel. Maar gewoon wat goed voelt voor ons. Ter illustratie: ik riep van tevoren dat Alexa noooooooit in ons bed en in onze kamer zou slapen, maar op het moment supreme voelde dat voor ons zoooooveeeel beter.

De mijne is net 2 maanden. Ik merk dat ik me meer laat leiden door haar behoefte dan ik had verwacht. Vind ik nu ook heel logisch, ze is zo afhankelijk, daar moet gewoon voor gezorgd worden. Voor mij betekent dat bijv slapen in de cosleeper, haar geen ritme opleggen maar voeden op verzoek en de rest van de situatie laten afhangen.

Ik weet niet zo goed of wij in een bepaald hokje horen qua opvoeding. Attachment parenting (AP) passen we zeker wel toe, vanaf het begin af aan, en langzaamaan gaan we richting unconditional parenting (UP), maar toch niet helemaal. AP is een onderdeel van je doen en laten, zoals dragen, borstvoeden, samen slapen, niet laten huilen en UP is een manier van daadwerkelijk opvoeden. Naast AP hebben wij ook gekozen voor wasbare luiers en bijvoeden volgens Rapley icm het introductieschema van S Kleintjes. UP vind ik een prachtig gedachtegoed, maar ik ben nog niet in staat om het geheel toe te passen. Het houdt heel kort door de bocht in dat je je kind behandelt als medemens, een persoon met gevoelens en behoeftes en die stuk voor stuk serieus neemt. Straffen en belonen horen daar niet bij. Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet Houdt overigens ook niet in dat je grenzeloos opvoedt. Nee is gewoon nee, net als in ieder ander huishouden. Het is dus alleen een andere manier van omgaan met die grenzen. Vooralsnog hoor ik mezelf hier en daar nog wel onnodig 'goedzo-en', en kan ik niet altijd even goed benoemen waarom ik iets wel of niet wil. Ik denk dat dat wel meer gaat leven als Emma eenmaal terugpraat.

edit: nou heb ik mezelf toch in een hokje gestopt geloof ik

Ow, nu begrijp ik beter wat die AP en UP-afkortingen betekenen maar ik denk eerlijk gezegd dat ik me in geen van beiden zou kunnen vinden.
Echt wel conservatief dus

WupWup waarom vind je UP zo'n prachtig gedachtegoed? Je kan je kind toch ook behandelen als persoon met gevoelens en behoeftes terwijl je gaat straffen en belonen? Ik zie niet in waarom deze niet gecombineerd kunnen worden.

ik kan mijn opvoedstijl onder geen enkele noemer thuisbrengen

ik wilde onder geen beding borstvoeden bij selene. bij de tweede wilde ik het eventueel wel proberen, maar dat bleek een tweeling en toen schoot ik daar alweer van in de stress. toen de vroeggeboorte en allerlei praktische problemen eromheen, dus toen hebben we helemaal geen borstvoeding gedaan. we zijn wel erg van de draagdoeken en "dingen pas doen als je kind eraan toe is". ik ga vooral uit van wat de kinderen nodig hebben en het idee dat we een gezin zijn met meerdere mensen, behoeftes en wensen en dat het dan dus altijd wel voor iemand een beetje schipperen is. onze kinderen doen het goed op een behoorlijk strak regime mbt slaap en eettijden (ritmedingen) en dus ben ik daar heel, heel streng in.

ik kan echt woest worden als anderen (niet gezinsleden) daar steeds maar in proberen te klooien trouwens.

oh, rapley is trouwens geweldig. ik ben helemaal fan. helaas ravi niet.

toch herken ik mezelf wel een beetje in dat attachment parenting gedoetje. het probleem hier is (vaak) dat ik een beslissing (de kinderen moeten om elke dag 7 uur naar bed) puur op gevoel neem. ik kan vaak pas achteraf verantwoorden waarom ik het perse zo wilde. ik doe dingen gevoelsmatig en voel me daar niet in ondersteund, terwijl het wel aantoonbaar werkt.

Maar door wie/wat/hoe voel je jezelf daarin niet ondersteund simmu? Zoals jij het beschrijft, doen we het hier ook (dat gevoelsmatige)

Stond trouwens in de Intermediair laatst iets over Tiger Moms, ook wel leuke inzichten links en rechts

Het fijne is dat je kan kiezne hoe je het doet. Wat ik wel vind is dat al die methodes en adviezen leuk zijn, maar jouw kind ken jij eht beste. Dus rapley, UP, Ap, leuk, maar uiteindelijk weten die ook geen fuck van jouw kind. Het is een kwestie van opletten en je gezond verstand gebruiken.

Kinderen hebben grenzen nodig. Kinderen moeten ook leren eten. Kinderen ontwikkelen soms allergieen. Kinderen willen vrijheid. Kinderen willen zelf ook duidelijkheid. Kinderen moeten leren door ervaring. Ouders ook.

Wij doen waar we van zien dat het zin heeft. Dat betekent in het begin niet ons ritme opleggen, maar op een gegeven moment ga je daar wel naartoe. Wij kunnen tenslotte niet elke nacht wakker zijn als we ook moeten werken. En ook met eten: je kunt wel wachten met melkproducten tot na 12 maanden, maar wil je dat een kind een beetje dingen leert proeven, moet je toch al eerder vanalles aanbieden. Al die extremen, idealen, methoden en manieren, niets voor mij.

En als jij het fijn vindt dat een ander voor je bepaalt hoe het moet ook prima, maar dan nog is dat jouw keuze. Dan nog geldt dat voor twee kinderen van dezelfde ouders dezelfde aanpak niet werkt.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:49 schreef Takkembah het volgende:
Maar door wie/wat/hoe voel je jezelf daarin niet ondersteund simmu? Zoals jij het beschrijft, doen we het hier ook.

nou, als ik hier zeg: "laten we dit-of-dat eens proberen" kan ik pas op medewerking van sangdrax rekenen als ik bewezen heb dat het werkt. en aangezien het pas werkt wanneer hij het ook toepast zit je dan snel best klem en zit je met een strijd. never mind de familie die constant probeert er tussen te zitten.

quote:

Op zondag 10 april 2011 20:44 schreef leonieke het volgende:

WupWup waarom vind je UP zo'n prachtig gedachtegoed? Je kan je kind toch ook behandelen als persoon met gevoelens en behoeftes terwijl je gaat straffen en belonen? Ik zie niet in waarom deze niet gecombineerd kunnen worden.

Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt.
_{Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.}

Stijl: binnen de grenzen, luisterend, rustig, open, eerlijk en vooral luisteren, kijken en meedoen met kind, de tijd nemen, stimuleren en vrijheid geven. Zodra over grens gaat, militair, strak, discipline, maar wel nog steeds luisterend en rustig. Beetje mixje van how to talk to kids, the dog whisperer en clint eastwood.

Ik zit er zo eens over te denken en kom tot de conclusie dat we geen stijl hebben.
Geen vasten tijden voor iets zoals ik hier lees of streng zijn.
Belonen doe ik weleens maar ook niet altijd.
Er zit geen discipline in me, daar ben ik heel eerlijk in en het is ook niet nodig.

Of is soft zijn ook een stijl?

quote:

Op zondag 10 april 2011 21:07 schreef WupWup het volgende:

[..]

Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt.
_{Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.}

Het lijkt me ideaal dat ze dingen doen omdat ze het zelf willen, maar ik kan me voorstellen dat je ze soms wil prijzen bij goed gedrag. Ik kan nu bijvoorbeeld nog niet uitleggen aan Thomas waarom ik wil dat hij zijn fruit op eet, laat staan dat hij dat nu al uit zichzelf zou willen. Maar als hij dus flink (zoals vandaag) zijn schijfjes appel neemt en zelf in zijn mondje steekt, ja dan komen er toch redelijk wat "goed-zo'en" aan bod

En wat dat straffen van mijn man betreft, hij weet toch ook wanneer hij geen seks zal krijgen (grapje! )

quote:

Op zondag 10 april 2011 21:30 schreef leonieke het volgende:

[..]

Het lijkt me ideaal dat ze dingen doen omdat ze het zelf willen, maar ik kan me voorstellen dat je ze soms wil prijzen bij goed gedrag. Ik kan nu bijvoorbeeld nog niet uitleggen aan Thomas waarom ik wil dat hij zijn fruit op eet, laat staan dat hij dat nu al uit zichzelf zou willen. Maar als hij dus flink (zoals vandaag) zijn schijfjes appel neemt en zelf in zijn mondje steekt, ja dan komen er toch redelijk wat "goed-zo'en" aan bod

Als Emma appel zit te eten, dan denk/zeg ik dat ik het fijn vind dat ze zo zit te genieten. Of ze appel eet, maakt me niks uit. Dezelfde reactie kan ze krijgen als ze de appel op haar hoofd zet en daar lol in heeft. Mijn doel is dus niet om haar die appel te laten eten. Mijn doel is om haar behoeftes tegemoet te komen. Soms is dat eten, soms is dat plezier maken, soms is dat knuffelen, soms is dat slapen, soms is dat vul-maar-in. En doordat we continu om elkaar heen buigen (want het is natuurlijk wel twee-richtingsverkeer), voelen we ons alle 3 heel prettig in het gezinsleven. Er is geen sprake van conflict in de zin van machtsverhoudingen of waardeoordelen (zoals zgn 'uittesten', 'slecht' eten, 'slecht' slapen, etc) en dat is relaxed leven

quote:

En wat dat straffen van mijn man betreft, hij weet toch ook wanneer hij geen seks zal krijgen (grapje! )

quote:

Op zondag 10 april 2011 22:31 schreef WupWup het volgende:

[..]

Als Emma appel zit te eten, dan denk/zeg ik dat ik het fijn vind dat ze zo zit te genieten. Of ze appel eet, maakt me niks uit. Dezelfde reactie kan ze krijgen als ze de appel op haar hoofd zet en daar lol in heeft. Mijn doel is dus niet om haar die appel te laten eten. Mijn doel is om haar behoeftes tegemoet te komen. Soms is dat eten, soms is dat plezier maken, soms is dat knuffelen, soms is dat slapen, soms is dat vul-maar-in. En doordat we continu om elkaar heen buigen (want het is natuurlijk wel twee-richtingsverkeer), voelen we ons alle 3 heel prettig in het gezinsleven. Er is geen sprake van conflict in de zin van machtsverhoudingen of waardeoordelen (zoals zgn 'uittesten', 'slecht' eten, 'slecht' slapen, etc) en dat is relaxed leven

Wat lijkt me dat fijn!
Met betrekking tot eten en slapen kan ik dat prima in praktijk brengen. Er bestaat wel slecht slapen in de zin dat Senna, schaap en/of ik minder slaap hebben gehad dan nodig is, maar geen drama's met slapen op een bepaald tijdstip of ene bepaalde plaats ofzo. Dat voelt erg fijn.

Ik vind dat wel moeilijk met bepaald gedrag. Ik vind zoals je het uitlegt, het erg goed klinken, maar ik kan het in de praktijk wat moeilijker zo handelen. Hoe ga je ermee om, of zou je ermee om willen gaan, als ze haar zin probeert te krijgen, of een driftbui krijgt? Is dat al voorgekomen? Of zie je 'zin proberen te krijgen' niet als zodanig, maar meer als het uiten van een andere wens dan de jouwe?

Onze opvoeding zou ik omschrijven als buigzaam. Na alle boeken die ik gelezen heb en internetinformatie waar ik mij nooit helemaal in kon vinden heb ik overal iets uitgepikt wat voor ons werkt.

Een voorbeeld is dat beppie na de verhuizing een nieuw bed kreeg waar ze zelf uit kon, en daardoor niet meer op haar kamer wilde slapen maar steeds bij ons in de kamer stond. We hebben eerst geprobeerd haar op haar kamer te houden, maar dit leverde zoveel drama op dat we nu als oplossing haar bed op onze slaapkamer hebben gezet. Ze gaat nu gewoon weer keurig zelf naar bed en ook slapen. Dan maar even jammer dat het bed op onze kamer staat.

Echter is nee ook wel degelijk nee, en zijn we heel duidelijk in dingen die we niet willen hebben (gillen, zeuren om koekjes bijv.) en geven we sindskort ook straf nu ze begrijpt dat er bepaalde consequenties zitten aan niet luisteren of dingen kapot maken. Eigenlijk doe ik het een beetje als mijn eigen moeder, alleen ben ik wat makkelijker met bepaalde dingen die mijn moeder nog steeds (!) eng vind, zoals traplopen en gebruik maken van bestek (maham, ze is al 3 hoor . )

Ik zou het bij een tweede waarschijnlijk precies hetzelfde doen, omdat het bij mij/ons past.

quote:

Op zondag 10 april 2011 21:07 schreef WupWup het volgende:

[..]

Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt.
_{Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.}

Ik vind het helemaal prima en duidelijk ik sluit mij er wel bij aan.

Maar hoe ga je er dan mee om als ze bijv. dingen kapot maken of gedrag vertonen dat voor anderen vervelend is (anderen slaan, maar ook bijv hard willen gillen in een restaurant)?

Overigens prijs ik mijn lief ook als ze dingen doet die nieuw of moeilijk zijn. We leren allemaal, ieder op een ander niveau. Zo'n hap sperziebonen kan best een overwinning zijn van het kind, het prijzen waard vind ik.

Ik vind het mooi klinken, Wup, en in sommige dingen herken ik me ook wel. Ik prijs Lente bijvoorbeeld ook niet als ze goed eet. Maar toch is er bij ons wel sprake van een machtsverschil. Als Lente tot drie keer toe in d'r kinderstoel gaat staan, krijgt ze 'straf', net als wanneer ze de kat aan zn staart trekt. Hoe ga jij daar mee om?

Het voorbeeld van de kinderstoel heeft hier wel gevolgen, maar ik benoem ze dan niet als straf. Ik zeg dan dat ze niet in de kinderstoel mag staan, omdat het gevaarlijk is. Als ze gaat staan, heeft ze meer kans dat ze valt en dan doet ze zich pijn, Dat willen we niet, dus mag ze van ons niet staan. Doet ze dat toch, dan doe ik het riempje om of haal haar uit de stoel. Ik benoem dat dan ook weer niet als straf, maar als voorzichtig zijn omdat ze anders valt.

Er is voor mijn gevoel een verschil tussen straf/beloning of consequentie. Ik probeer dus op de consequenties te focussen.

Maar ik beloon ook, hoor! Dat moet wel, want ik hoor Senna ook regelmatig zeggen "goed zo Senna" Ik zeg dat bijvoorbeeld als ze ergens eerst hulp bij vraagt, ik zeg dat ik denk dat ze dat zelf kan, en ze lost het dan zelf op. Dan zeg ik "goed gedaan, Senna, zelf opgelost. Knap hoor!".

Ow, ik ben natuurlijk geen Wupwup en had tot haar post niet gehoord van UP, dus eigenlijk praat ik heel erg voor mijn beurt

Ik vind dit wel leuk om te lezen hoor die verschillende opvoedvormen. Ik sta zelf bijv helemaal niet achter up. Ik vind mijn kind niet gelijk als mijn partner, ik ben van mening dat ik mijn dochter juist help met duidelijke regels en grenzen en ik prijs haar ook heel veel de hemel in. Ben het ook niet eens met up dat kinderen niet leren door te prijzen, er zijn veel onderzoeken waarin dit ook bewezen is (kan ik nu even niet opzoeken maar wil ik binnenkort nog wel doen).
Kortom hier een dochter die bijna als eerste toetzo kon zeggen en daar ben ik blij mee!

Ik ben erg van Natuurlijk Ouderschap en heb daarnaast nogal mijn eigen idee over opvoeden.
- ons meisje krijgt BV, zo lang ze wil
- ze slaapt bij ons op de kamer (al heeft ze ook haar eigen kamer met ook een bed e.d. waar ze overdag kan slapen indien dat handig is)
- we laten haar niet huilen/ niet in slaap huilen
- ze krijgt geen bijvoeding tot 6 maand, daarna Rapley en evt wat fijngemaakt eten
- we laten haar niet bij een oppas achter, maar verzorgen haar zoveel mogelijk zelf, zeker het eerste jaar, uitzonderingen daargelaten
- na de geboorte houden we haar bij ons zoveel als mogelijk is
- ze zal veel gedragen worden in een draagdoek

Wat betreft opvoeding ben ik ook niet van het straffen, wel van het belonen, daar ga ik tzt over nadenken hoe ik daarmee zal omgaan.

Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.

Zo ook bijv een kind dat bij de kassa van de supermarkt op een plankje klimt (zo een waar je je tas op kan zetten om in te pakken) waar het dus vrij gemakkelijk vanaf kan valen.
Dan kan je er naartoe lopen, zeggen dat het niet mag en je kind eraf halen.
Wat ik dan doe is dat ik zeg, dat plankje is wel een beetje klein voor jou en mocht je eraf glijden dan is de grond wel erg hard als je valt, wellicht is het handiger al je met je voeten op de grond gaat staan en wil je me dan misschien helpen inpakken?

Zelfde met een kind dat een kledingstuk niet wil aantrekken, die zou ik laten kiezen tussen twee setjes kleding ipv de strijd aan te gaan. Of zelf laten kiezen, met enige hulp.

Kinderen vinden het volgens mij heel fijn om zelf dingen te kunnen bepalen en beslissen, volgens mij gaan ze dan meer over dingen nadenken en krijgen ze meer zelfvertrouwen.

En het is ook heus wel zo dat ik geen kind wil dat gillend door de kamer rent op verjaardagen of zich niet rustig kan houden in een restaurant. Al denk ik bij het laatste vaak, waarom moeten kleine kinderen zo nodig mee uit eten....
Net als de stad in met kleine kinderen, daar vinden ze veelal niets aan, ik zie zo vaak hangende peuters, krijsend in de buggy zitten. Dan denk ik, mja, ik zou als kind zijnde ook liever lekker thuis spelen ipv warme winkel in en uit...

Hier hebben we een heel duidelijk verschil tussen de oudste en de jongste.
Mikael heeft altijd al heel veel vrijheid gehad. En hij doet het daar heel goed bij. Echt uitproberen heeft hij nooit gedaan omdat alles zo'n beetje in overleg kon/kan. Hij mocht ook veel meer dan Leander mag op deze leeftijd. Mikael is een heel ander kind dus heel andere regels.
Leander heeft duidelijke regels nodig. Niet alleen omdat ie een losgeslagen projectiel is maar ook omdat de communicatie voor hem dan duidelijker is. Hij heeft een vast dagritme zodat hij weet wat er gaat gebeuren en we niet steeds in "gevecht" zijn om hem iets duidelijk te maken.

Hoe het met de derde gaat weten we nog niet. We kijken vooral naar het karakter van de kleine. Heeft ie veel regels nodig of kan ie al snel iets vrijer gelaten worden.

Hoe wij het doen? Geen idee, we doen maar wat. Ilse is natuurlijk nog erg jong (bijna 6 mnd). Van te voren had ik een boel ideeën erover.
Ik zou lang bv geven (niet gelukt ivm vele bloedverlies bij de bevalling en een zeer slecht herstel), Ilse zou lang bij ons op de kamer blijven (gelukt tot ze 2,5 mnd was, toen het een keer niet kon bij een weekendje weg merkten we dat Ilse en ik ineens wel lekker konden slapen)
Ilse zou pas echt met 6 mnd bijvoeding krijgen (omdat ze zo slecht poepte en er ook echt last van had, zijn we eerder begonnen en nu loopt het een stuk beter door)

Toen we de keus maakte om het toch anders te doen, hebben we daar goed over nagedacht, en staan er achter dat we het toch anders doen. Ilse lijkt nu een gelukkig meisje te zijn, is vrolijk. Daar gaat het me om. Zij doet het goed op de keuzes die we maken.
Nu is straffen/belonen er nog niet echt (al zeg ik wel goed zo als ze lekker eet/ of zo lekker aan het spelen is). Maar ik denk dat ik niet de UP/AP kant op ga. Dat ligt me niet echt. Ilse moet leren dat sommige dingen echt niet mogen, en dat daar dus ook geen discussie over mogelijk is.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:15 schreef sproet-je het volgende:
Ik vind dit wel leuk om te lezen hoor die verschillende opvoedvormen. Ik sta zelf bijv helemaal niet achter up. Ik vind mijn kind niet gelijk als mijn partner, ik ben van mening dat ik mijn dochter juist help met duidelijke regels en grenzen en ik prijs haar ook heel veel de hemel in. Ben het ook niet eens met up dat kinderen niet leren door te prijzen, er zijn veel onderzoeken waarin dit ook bewezen is (kan ik nu even niet opzoeken maar wil ik binnenkort nog wel doen).
Kortom hier een dochter die bijna als eerste toetzo kon zeggen en daar ben ik blij mee!

Volgens mij gaat het UP ook niet om het feit dat kinderen niet zouden leren van prijzen, het gaat ze om de manier waarop je kinderen dingen leert en ze zich laat ontwikkelen.
Doen ze dat omdat ze dat zelf willen of omdat ze jou willen pleasen zeg maar.
En ik lees bijv. ook dat Nee ook in UP Nee betekent. Ze gaan alleen op een andere manier om met het aanleren van dat besef.

En op zich zit daar best wel wat in.
Alleen het op die manier handelen en je kind behandelen zit zo NIET in mijn systeem gebakken dat ik me heel vaak voor neem op een andere manier met ze om te gaan en dat ik dan al de fout in gegaan ben nog voor ik die gedachte afgesloten heb.

quote:

Op maandag 11 april 2011 04:20 schreef Vanyel het volgende:
Maar hoe ga je er dan mee om als ze bijv. dingen kapot maken of gedrag vertonen dat voor anderen vervelend is (anderen slaan, maar ook bijv hard willen gillen in een restaurant)?

Overigens prijs ik mijn lief ook als ze dingen doet die nieuw of moeilijk zijn. We leren allemaal, ieder op een ander niveau. Zo'n hap sperziebonen kan best een overwinning zijn van het kind, het prijzen waard vind ik.

Dat was ik me net aan het bedenken, ik geef inderdaad ook complimenten en ik krijg ze ook graag als ik iets gedaan heb wat ik eigenlijk helemaal niet wilde/durfde doen, maar wat wel nodig was.

Ik voed op naar mijn gevoel, geef duidelijke grenzen aan en daarbinnen is heel veel mogelijk. Maar een nee is hier echt een nee, niet een misschien...

De opvoeding van de tweede vind ik heel anders dan de eerste omdat de situatie heel anders is. Ineens is er een oudere broer die zich ook met de opvoeding bemoeit en wij als ouders zijn ervarener. Bij de eerste zat ik overal bovenop in positieve en negatieve zin. Bij de tweede laat ik het wat meer gebeuren wat als voordeel heeft dat de kleine lekker zijn eigen tempo volgt maar wel minder aandacht krijgt dan de eerste. Maar het leven begint al meer compleet voor een tweede met een broer. Ik ben een flexibele moeder en pas me aan bij mijn kinderen met alle informatie die ik haal uit eigen ervaring,dingen die ik lees en hoor en zie. Dus geen vastomlijnde opvoeding. Het allerbelangrijkste vind ik een goede band met mijn kind, daar ga ik voor en ik probeer ze zo breed mogelijk op te voeden met een gezonde basis (ze mogen heel veel maar ik heb een gruwelijk hekel aan verwende kinderen dus ik stel ook grenzen als ze zelf geen initiatief nemen).

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:17 schreef Juud79 het volgende:
Ik ben erg van Natuurlijk Ouderschap en heb daarnaast nogal mijn eigen idee over opvoeden.
- ons meisje krijgt BV, zo lang ze wil
- ze slaapt bij ons op de kamer (al heeft ze ook haar eigen kamer met ook een bed e.d. waar ze overdag kan slapen indien dat handig is)
- we laten haar niet huilen/ niet in slaap huilen
- ze krijgt geen bijvoeding tot 6 maand, daarna Rapley en evt wat fijngemaakt eten
- we laten haar niet bij een oppas achter, maar verzorgen haar zoveel mogelijk zelf, zeker het eerste jaar, uitzonderingen daargelaten
- na de geboorte houden we haar bij ons zoveel als mogelijk is
- ze zal veel gedragen worden in een draagdoek

Wat betreft opvoeding ben ik ook niet van het straffen, wel van het belonen, daar ga ik tzt over nadenken hoe ik daarmee zal omgaan.

Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.

Zo ook bijv een kind dat bij de kassa van de supermarkt op een plankje klimt (zo een waar je je tas op kan zetten om in te pakken) waar het dus vrij gemakkelijk vanaf kan valen.
Dan kan je er naartoe lopen, zeggen dat het niet mag en je kind eraf halen.
Wat ik dan doe is dat ik zeg, dat plankje is wel een beetje klein voor jou en mocht je eraf glijden dan is de grond wel erg hard als je valt, wellicht is het handiger al je met je voeten op de grond gaat staan en wil je me dan misschien helpen inpakken?

Zelfde met een kind dat een kledingstuk niet wil aantrekken, die zou ik laten kiezen tussen twee setjes kleding ipv de strijd aan te gaan. Of zelf laten kiezen, met enige hulp.

Kinderen vinden het volgens mij heel fijn om zelf dingen te kunnen bepalen en beslissen, volgens mij gaan ze dan meer over dingen nadenken en krijgen ze meer zelfvertrouwen.

En het is ook heus wel zo dat ik geen kind wil dat gillend door de kamer rent op verjaardagen of zich niet rustig kan houden in een restaurant. Al denk ik bij het laatste vaak, waarom moeten kleine kinderen zo nodig mee uit eten....
Net als de stad in met kleine kinderen, daar vinden ze veelal niets aan, ik zie zo vaak hangende peuters, krijsend in de buggy zitten. Dan denk ik, mja, ik zou als kind zijnde ook liever lekker thuis spelen ipv warme winkel in en uit...

Ik vind het heerlijk om te lezen hoe je erover denkt en ik ben heel nieuwsgierig of je over een jaar er nog zo over denkt of dat je dingen bent tegengekomen waar je toch een andere weg gekozen hebt.

Ik sluit me bij BE aan, in theorie vind ik het wel mooi klinken, dat AP/UP etc.., maar het past zó niet bij me. De voorbeelden die Juud noemt geven me zelfs een beetje een onpasselijk gevoel. Dit bedoel ik overigens niet onaardig, maar ik zou mezelf gewoon heel hard uitlachen als ik met Isabeau zou gaan voelen of het buiten niet echt te koud is voor open schoenen. Ammehoela, ik vind dat het te koud is, geen zomerschoenen dus! Ik zeg niet dat dit beter is, maar het past meer bij me.

Wij kiezen niet bewust voor een bepaalde stijl. We volgen ons gevoel, kijken goed naar ons kind en pikken her en der dingen op (rapley bijvoorbeeld) waar we ons voordeel mee doen.

En ik vind het wél belangrijk dat een kind zich leert gedragen in een supermarkt of een restaurant. Het mag best weten dat er situaties zijn waarbij je je gedrag aan moet passen aan de rest, ook al zou je liever rondrennen of spelen. Voor alles een plaats en een tijd en niet de hele wereld draait om mijn kind.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:45 schreef Sjeen het volgende:

[..]

Ik vind het heerlijk om te lezen hoe je erover denkt en ik ben heel nieuwsgierig of je over een jaar er nog zo over denkt of dat je dingen bent tegengekomen waar je toch een andere weg gekozen hebt.

Ik ook, ik weet namelijk nog niet wat voor meisje ik aan het afbakken ben.

Ik dacht er een jaar of 5 geleden totaal anders over dan nu. Maar kinderen van een ander opvoeden is heel anders dan eigen.
Dus toen we gingen nadenken over eigen kindjes ben ik me gaan verdiepen in hoe ik het nu eigenlijk zelf wil doen, wat bij mij past. En gelukkig sluiten manlief zijn ideeen daar op aan.

Ik ben niet van een opvoedstijl eigenlijk, ik lees nooit boeken over opvoeden, verdiep me er niet eens in.
en toch gaat het goed, ze doen het beide goed en we doen het op eigen gevoel, uiteraard pikken we hier en daar wel wat op wat we gebruiken.

Het enige wat ik heb geleerd nu met 2 kinderen, luister naar je eigen gevoel en maak je niet druk om wat anderen daar van zouden kunnen zeggen of vinden.

quote:

Op zondag 10 april 2011 21:07 schreef WupWup het volgende:

[..]

Ik ben niet UP in hart en nieren, dus waarschijnlijk kan iemand anders een veel beter antwoord formuleren Ik probeerde het al een beetje te duiden met de uitleg "Je zet je partner bijvoorbeeld ook niet op de gang en je roept ook niet 'goedzo!' wanneer hij een hap sperziebonen eet" Bij UP ga je uit van de zogenaamde intrinsieke motivatie. Je doel is dus niet dat je kind een bepaalde handeling doet of laat, omdat het hoort of omdat jij dat wilt, maar omdat hij/zij dat zélf wil, logisch vindt. Straffen en belonen onderwijzen op zichzelf niks. Je wilt niet dat je kind op een potje plast, omdat hij een sticker krijgt.
_{Ik heb ondertussen heel veel getypt en weer weggehaald en weer getypt en weggehaald... Ik vind het heel moeilijk om een samenvatting van UP te maken. Ik heb eventueel wel een paar boekentips voor de geinteresseerden.}

Toch ben ik er van overtuigd dat een "goed zo" en een "knap van je hoor"een kind motiveert om het te blijven volhouden.

Een kind opvoeden als een gelijkwaardige volwassene is leuk, maar een kind is geen volwassene, net als dat je een kitten niet al een puppy gaat opvoeden om het maar even in het extreme te trekken.
Een Kind is een kind en moet dus als kind behandeld worden.

Maar dat is mijn mening.

[ Bericht 0% gewijzigd door snakelady op 11-04-2011 10:29:21 ]

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:17 schreef Juud79 het volgende:
Hoe ik er nu over denk, handel ik zo. Ook met de kindjes waar ik nu wel voor zorg.
Bijv, een kind wil zomerschoenen aan, maar het is nog vrij koud. Dan kan je zeggen, nee dat doen we niet, je trekt je andere schoenen aan, want het is koud.
Wat ik dan doe is dat ik zeg... Weet je, we zullen buiten even voelen hoe warm het is, dan voelen, constateren dat het koud is en tegen het kind zeggen, weet je zeker dat je die schoenen aan wil doen, ik denk dat je voeten dan koud zullen worden. Wellicht is het een plan om vanochtend deze aan te doen en vanmiddag als de zon schijnt de zomerschoenen.
Dan kan het kind zelf een keuze maken, is het zijn eigen verantwoordelijkheid en voorkom je een machtstrijd. Je laat een kind oorzaak en gevolg zien en het leert daar zelf naar te handelen.

Klinkt heel leuk maar ik zie mezelf op een maandagochtend als de oudste naar school moet en de jongste naar de psz niet zo buiten staan om vervolgens weer naar binnen te gaan en te wisselen.
We proberen de ochtenden zo stressvrij mogenlijk te houden maar met 2 kinderen uitgebreid alles gaan onderzoeken om vervolgens eigen keuzes te gaan maken? dat werkt niet!
Is leuk zijn voor in het weekend als je nergens op tijd moet zijn.

quote:

Zo ook bijv een kind dat bij de kassa van de supermarkt op een plankje klimt (zo een waar je je tas op kan zetten om in te pakken) waar het dus vrij gemakkelijk vanaf kan valen.
Dan kan je er naartoe lopen, zeggen dat het niet mag en je kind eraf halen.
Wat ik dan doe is dat ik zeg, dat plankje is wel een beetje klein voor jou en mocht je eraf glijden dan is de grond wel erg hard als je valt, wellicht is het handiger al je met je voeten op de grond gaat staan en wil je me dan misschien helpen inpakken

Maar is het ook niet belangrijk voot het kind om te weten dat het ook kapot kan gaan?
Dus dat het niet goed is om andermans eigendom kapot te maken?

quote:

Zelfde met een kind dat een kledingstuk niet wil aantrekken, die zou ik laten kiezen tussen twee setjes kleding ipv de strijd aan te gaan. Of zelf laten kiezen, met enige hulp.

Kinderen vinden het volgens mij heel fijn om zelf dingen te kunnen bepalen en beslissen, volgens mij gaan ze dan meer over dingen nadenken en krijgen ze meer zelfvertrouwen.

En het is ook heus wel zo dat ik geen kind wil dat gillend door de kamer rent op verjaardagen of zich niet rustig kan houden in een restaurant. Al denk ik bij het laatste vaak, waarom moeten kleine kinderen zo nodig mee uit eten....
Net als de stad in met kleine kinderen, daar vinden ze veelal niets aan, ik zie zo vaak hangende peuters, krijsend in de buggy zitten. Dan denk ik, mja, ik zou als kind zijnde ook liever lekker thuis spelen ipv warme winkel in en uit...

Hier ben ik het wel helemaal mee eens.

Hier hangt het ook van het kind af, met de middelste werkt het prima, doen we niet want het is te koud, klaar, maar met de oudste werkt het beter om even te voelen watvoor weer het is en dan zelf tot de conclusie te laten komen.

Marrije ik denk dat je daar wel een belangrijk punt hebt. Je moet vooral goed kijken naar wat voor jou en je kind goed werkt. Het ene kind vaart wel bij veel vrijheden, het andere kind heeft behoefte aan regels en structuur. Ik denk dat het zichzelf wel wijst in grote lijnen.

Ik heb ook niet echt een stijl, geloof ik! Ik pik overal wat mee, pas toe op gevoel. Een draagdoek gebruik ik omdat ik het handig vind (vooral met het OV hier) en we het fijn vinden, niet omdat het bij een bepaalde opvoedstijl hoort. Laten huilen doe ik niet, maar misschien heb ik mazzel omdat mijn kind nagenoeg nooit huilt, dus het is ook niet nodig.

Ik sta ook regelmatig als een debiel ( ) goed zo!! te roepen als ze ineens door heeft hoe ze uit een rietjesbeker moet drinken (bijv.). Wel zal ze te maken krijgen met regels waar ze zich gewoon aan dient te houden, net zoals je bijvoorbeeld gedragen in een restaurant. Puur een 'nee, omdat ik het zeg' wil ik proberen te vermijden. Nee is wel nee, maar zal wel uitgelegd worden waarom.

Ik lees heel veel, van alles wat. En op het moment dat het nodig is pas ik op gevoel toe. Vind het dus ook lastig nu helemaal uit te leggen hoe ik het wil gaan doen. Het komt zoals het komt. Ik vind in alle opvoed-'stromen' wel dingen waar ik achter sta.

En inderdaad (handig die updates) het zal ook per kind afhankelijk zijn, wat werkt of niet. Maar daar heb je het weer: op gevoel

Dat met kleren zelf uitzoeken heb ik met de oudste ook altijd gedaan. Die mocht uit 2 setjes kiezen. Nooit geen problemen mee gehad. Met de jongste kan dat niet. Die snapt dan niet wat de bedoeling is. Dus die heeft niks te kiezen.

Inderdaad, onze oudste is ook erg onderzoekend en wil alles zelf ervaren, is erg rustig en makkelijk, als je vraagd of ze iets wil doe voor je dan doet ze dat.
Haar kunnen we ook wat vrijer laten.

De jongste is wilder en heeft meer grenzen nodig.
Zou ik tegen haar zeggen dat ze zelf mag voelen welke schoenen ze aan trekt, dan zou ze alle schoenen die ze heeft willen proberen, en dat zijn een stuk of 6 paar.

Hier doen we het hetzelfde als dat Juud zegt, en dat gaat al bijna 4 jaar prima.

Dat houd in dat Pepijn 3,5 jr borstvoeding gehad heeft, nog altijd regelmatig tussen ons in duikt in bed, dat we nog nooit een hap eten naar binnen gepropt hebben en dat ik ALLES uitleg en dat hij nooit op de gang/mat/trap staat.

Uitleggen duurt hier meestal een stuk korter dan een krijsende peuter.
Tuurlijk heb ik daar niet altijd de energie/puf/zin voor, maar eigenlijk kom ik dan altijd weer mezelf tegen omdat uitvallen/straf geven etc gewoon veel minder werkt bij ons. Als uitleggen niet werkt dan is er eigenlijk altijd wat anders aan de hand dan de situatie zelf, dan ben ik te moe, is pepijn te moe of wat dan ook.

Luisteren naar kinderen van Gordon ligt hier nog in de kast voor tijdens mijn zwangerschapsverlof, nog geen tijd gehad om te lezen.

Orea, ook ik gebruikte de draagdoek uit praktische overwegingen, dat het fijn voelde was een bijkomstigheid. Heb 9 maanden bv gegeven, maar tegen wil en dank, want Isabeau weigerde de fles zelf had ik 3 maanden in mijn hoofd. Laten huilen wilde ik pertinent niet, maar uiteindelijk bleek dat na tien maanden slaapdrama's dé oplossing, het was in twee avonden bekeken.

Soms lopen de dingen gewoon heel anders dan je ze had voorgenomen of dan je verwacht had, maar je vindt je weg er wel in.

Met kleding ben ik ook van plan om uit 2 setjes te laten kiezen, mocht ze een sterke eigen mening hebben (vást wel). Mijn vriendin heeft met haar zoon de deal dat zij de ene dag bepaalt wat hij draagt en hij de andere en dat werkt goed, moet je wel accepteren dat hij er om de dag als een circusatractie bijloopt. Haar zoon is 6.

Ik vind de voorbeelden die ik zie wel interessant, maar wat ik me afvraag: stel nu dat je als ouder echt wil dat ze die zomerschoenen niet aandoen (omdat het gewoon te koud is) en je hebt dan wat tijd over en gaat naar buiten om te voelen en dan beslist je kind om toch voor de zomerschoenen te kiezen. Of je kind is in de winkel niet overtuigd van het feit dat het plankje niet stabiel genoeg is en wil er toch op staan (met valpartijen en eventueel schade tot gevolg). Wat doe je dan? Je kind gelijk geven (en dus kiezen voor zomerschoenen en op het plankje staan) of toch je zin doordrijven (en kiezen voor bv veiligheid)?

Ik ben van het principe dat als je iemand (kind of volwassene) de keuze laat tussen twee zaken je je daar moet bij neerleggen. En dat betekent in mijn ogen dat er soms geen keuze is (net zoals je ook bij een rood licht de keuze niet hebt tussen doorrijden of stoppen).

Er is in mijn ogen niets verkeerd met het feit dat een kind (net als een volwassen persoon) regels gewoon moet volgen en dan ben ik van mening dat ik wel uitleg waarom iets moet, maar wil ik daar eigenlijk niet te veel over gaan discussiëren (althans, zo doe ik het bij de studenten en zo ben ik van plan om het ook bij Thomas te doen).

In het geval van de zomerschoenen zou ik lekker die zomerschoenen aan doen.

Zo'n plankje is niet om op te staan, om een heleboel redenen.
Daar zou Pepijn dus vanaf gehaald worden met een "ik snap dat het leuk is om op te klimmen, maar dat is niet om op te klimmen, dat is gevaarlijk voor jou en het kan kapot, dat plankje is voor boodschappen, niet voor kindjes".

Als iets geen keuze is, dan geef ik ook geen keuze. WEL uitleg!

tja, opvoedstijl. Ik heb altijd heel erg veel uitgelegd. en nog. Als de jongens met goede argumenten komen kom ik ook op een aanvankelijke nee terug, en ik geef toe als ik dingen verkeerd heb aangepakt.

Ik ben echt allergisch voor kinderen die roepen " lusiknie" voordat er uberhaupt geproeft is dus met eten ben ik vrij compromisloos. Eten wat de pot schaft, overal van proeven, en als je je bord niet leegeet krijg je geen vervanging in de vorm van een boterham of een appel of weet ik wat.

Verder zie ik mijn kinderen niet als volwassenen. Ze zijn per definitie niet mijn gelijke want ik ben de ouder, en verantwoordelijk voor ze. én ze zijn afhankelijk van me (in het begin zeker) die afhankelijkheid geeft ze macht, en mij ook. Ze zijn wél gelijkwaardig.
En ik heb me echt een hoop dingen voorgenomen toen ik nog geen kinderen had. uiteindelijk heb je voor de helft geen tijd.
Zoals in het voorbeeld van Juud met de vermoeide krijsende kinderen in de buggy. Je ontkomt er gewoon niet aan, het gebeurd je een keer. (of vaker) En dat is ondanks planning en goede voornemens en goed slapen en weet ik wat. een peuterritme is soms echt precies onhandig met de dingen die óók moeten.

Zo zijn mijn jongens nooit naar de ballenbak geweest bij Ikea. Ik ben van mening dat je daarmee niet aan ze leert hoe je je gedraagt in een winkel. Soms moeten dingen gewoon. Een nieuw bed kopen is een van die dingen. En nee, ik sta ook niet te springen om op een drukke zaterdag naar Ikea te gaan. Juist Ikea is een goede plek om te leren hoe het wel moet. kan weinig misgaan. kunnen ze een keer daarna mee naar de Designwinkel. net als restaurants, beginnen bij de wokschuur, waar lopen normaal is en zo via de chinees naar een steeds sjieker restaurant. Ik moet zeggen dat onze jongens zich echt keurig gedragen. blijven zitten, vragen of je van tafel mag, niet luid spreken. en ja, daar hecht ik aan. Net als u zeggen tegen vreemden en behulpzaam zijn.
En uiteraard hebben ze ook streken (en ik grijs haar ) maar voor alles is een plaats.
Ze staan ook wel eens op de gang (de oudste niet meer hoor) maar dat is eigenlijk alleen als ze elkaar naar het leven staan. en geschillen met vuisten oplossen ipv met een gesprek. Even afkoelen, daarna uitspreken. Of ze staan op de gang zodat ík even af kan koelen. En dat zeg ik er dan ook bij. Ik ben nu zo kwaad, ga daar maar even staan, ik haal je op als ik weer gekalmeerd ben. Werkt erg goed.

Inderdaad leonieke, zo is er in de winter echt geen keuze om voor zomerschoentjes te gaan.
Ze hebben beide 2 paar zomer schoenen en 2 paar winterlaarzen en dan nog de regenlaarsjes en slippers.

In de zomer mag de oudste dus wel kiezen maar dan alleen uit de zomerschoentjes en in de winter alleen uit de winterschoentjes.

Iets doen wat gevaarlijk is of wat er voor kan zorgen dat iets kapot gaat gebeurd gewoon niet, klaar, gaan we geen discussie over houden , ik ga ze daar geen keuzes in geven en dan is het gewoon nee met een eventuele uitleg waarom niet.

Zo mogen ze niet midden op straat lopen ook al lijkt ze dat zo leuk, er is geen keuze tussen de stoep en de straat, het is gewoon de stoep, klaar.

quote:

Op maandag 11 april 2011 10:57 schreef p_iglet het volgende:
In het geval van de zomerschoenen zou ik lekker die zomerschoenen aan doen.

Zo'n plankje is niet om op te staan, om een heleboel redenen.
Daar zou Pepijn dus vanaf gehaald worden met een "ik snap dat het leuk is om op te klimmen, maar dat is niet om op te klimmen, dat is gevaarlijk voor jou en het kan kapot, dat plankje is voor boodschappen, niet voor kindjes".

Als iets geen keuze is, dan geef ik ook geen keuze. WEL uitleg!

Ik bedoelde zitten op het plankje, grin... ik zou hem/haar dus laten zitten en als er dan een valpartij zou zijn ook wijzen op het feit dat ik verteld heb wat er kon gebeuren, dus dat het de volgende keer handiger is om niet meer te doen. Wel troosten ook natuurlijk

In het geval van schoenen zou ik idd de zomerschoenen dan aan laten trekken en dan heb ik het niet over de winter he, maar meer zoals nu 's ochtends, dat het nog te fris is. En dan bij mopperen over koude voeten zeggen dat het dan handiger was geweest om de andere schoenen aan te trekken en dat hij/zij dus goed moet nadenken over wat te doen of de volgende keer dan beter de zomerschoenen in de tas kan meenemen, zoiets...

quote:

Op maandag 11 april 2011 04:20 schreef Vanyel het volgende:
Maar hoe ga je er dan mee om als ze bijv. dingen kapot maken of gedrag vertonen dat voor anderen vervelend is (anderen slaan, maar ook bijv hard willen gillen in een restaurant)?

Uitleggen dat je het niet wil hebben, nu niet nooit niet en waarom niet.
En ik vraag haar naar haar waarom ze dat doet. Dan weet ik wat ik er aan kan doen.
En wat zij kan veranderen. Dan vinden we dus een gevolg zonder straf.

ik vind het niet leuk en zeker niet fijn als jij gilt in het restaurant. Het doet pijn aan mijn oren en er zijn hier ook andere mensen die graag lekker een hapje willen eten. Ik weet bijna wel zeker dat die het ook niet leuk vinden dat jij gilt.
Waarom ben je zo aan het gillen? Dan mompelt ze vaak iets.
Laatst zei ze ik ben boos!!! waarom ben je boos??
Ik heb zo dorst mama en mijn drinken is op.. en ik wil nieuwe
Dan gaan wij nu wat drinken halen X. Oke mama
En ga jij dan de volgende keer het gewoon vragen in plaats van te gaan gillen.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:47 schreef Sorbootje het volgende:

En ik vind het wél belangrijk dat een kind zich leert gedragen in een supermarkt of een restaurant. Het mag best weten dat er situaties zijn waarbij je je gedrag aan moet passen aan de rest, ook al zou je liever rondrennen of spelen. Voor alles een plaats en een tijd en niet de hele wereld draait om mijn kind.

Ik vind dat ook heel belangrijk. Ik ben ook streng daar in.
Maar dat kan je met AP/UP ook prima zijn.
Ik leg uit waarom ze niet mag rondrennen. En ik leg met alle liefde uit waarom (en dat doe ik ook)
Maar dat het niet mag staat vast.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:15 schreef sproet-je het volgende:
Ik vind dit wel leuk om te lezen hoor die verschillende opvoedvormen. Ik sta zelf bijv helemaal niet achter up. Ik vind mijn kind niet gelijk als mijn partner, ik ben van mening dat ik mijn dochter juist help met duidelijke regels en grenzen en ik prijs haar ook heel veel de hemel in. Ben het ook niet eens met up dat kinderen niet leren door te prijzen, er zijn veel onderzoeken waarin dit ook bewezen is (kan ik nu even niet opzoeken maar wil ik binnenkort nog wel doen).
Kortom hier een dochter die bijna als eerste toetzo kon zeggen en daar ben ik blij mee!

Die zijn er ook.. Dat is het meest verkeerde idee van UP wat je overal tegenkomt.
Regels zijn er en dan moeten ze zich er ook aan houden.
En is dat leren door te prijzen of doen voor de prijs? (natuurlijk als de prijs er niet meer is dan is het eenmaal een gewoonte. Maar dat komt ook zonder elke keer een sticker bij het plassen )

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:32 schreef kaatjejannie het volgende:
Maar ik denk dat ik niet de UP/AP kant op ga. Dat ligt me niet echt. Ilse moet leren dat sommige dingen echt niet mogen, en dat daar dus ook geen discussie over mogelijk is.

Waarom zou mijn up kind dat niet weten dan? Die weet prima dat dingen niet mogen.
Dat ik dan boos, verdrietig en ontevreden kan zijn.
Dat ze kan gaan gillen tot ze een ons weegt en dat ze dan nog minder bereiken zal.

Ik wil echter wel weten waarom ze van mening is dat bepaalde dingen kunnen.
Zodat ik kan uitleggen waarom dat niet kan. Ze krijgt haar zien niet maar er over praten wil ik wel.

Zo moet ze een handje vasthouden bij het oversteken.
Dat vond ze echt een ramp.. Gillen doen en weet ik veel.
Na een uitleg (een keer of 2617839405) dat het moet vanwege de auto's en fietsen
Dat het gevaarlijk is. Dat ze op de stoep los mag lopen. etc gaat ze nu ermee akkoord.
Toen ik haar vroeg waarom het een probleem was toen zei ze dat ze graag van de stoepjes wil springen en wopwop ( ) doen. Dan zeg ik maar je kan ook aan mijn hand springen en wopwop ( ) doen. Maar je moet mij wel een hand geven.

We doen het nu dus op mijn manier.. Met handje..
En zij voegt haar er aan toe dat ze wop wopt

Ik blij want ze geeft mij een handje, zij blij want ze kan blijven doen wat ze wilde.


En dan nu over het belonen

Ik lees vooral goedzo dat ga ik wel zeggen bij iedereen hier,
Dat doe ik zelf ook af en toe zo waren we bij de 9maandenbeurs geweest en het viel haar zwaar.
Dan zeg ik wel dat ik trots ben hoe ze het vol heeft gehouden. En dat ik het een fijne dag vond.

Maar je eten dat eet je omdat je moet eten. Als ze iets krijgt en ze zegt dankjewel dan vind ik dat geen goedzo. Die dankjewel vind een logsch gevolg.

Maar het belonen is vooral ook.
als je nu op het potje plast dan krijg je een sticker. ( niet dat de stickermoeders dat zo letterlijk benoemen maar ik vind een sticker niet op zijn plaats. Je plast niet voor een sticker. Je plast omdat je moet plassen en eeuwig in een luier is niet passend in de meeste levens
als je goed je bordje leeg eet dan mag je een toetje. (Waarom moet een bordje leeg om goed te eten + straffen met eten vind ik not done. Het zelfde als belonen zoals dat ; als je niet gaat zeuren in de stad dan eten we een ijsje.

quote:

Op maandag 11 april 2011 10:34 schreef p_iglet het volgende:
Uitleggen duurt hier meestal een stuk korter dan een krijsende peuter.
Tuurlijk heb ik daar niet altijd de energie/puf/zin voor, maar eigenlijk kom ik dan altijd weer mezelf tegen omdat uitvallen/straf geven etc gewoon veel minder werkt bij ons. Als uitleggen niet werkt dan is er eigenlijk altijd wat anders aan de hand dan de situatie zelf, dan ben ik te moe, is pepijn te moe of wat dan ook.

Dat dus! En als X te moe is dan heb ik misschien te veel van haar gevraagd.
Dan snap ik ook dat het niet helemaal gezellig meer zal gaan.

Als ze bijvoorbeeld na een uitleg blijft gillen en doorgaat.

Goh X het gaat niet meer helemaal gezellig zo he. Volgens mij zijn we/ ben jij er ook wel klaar mee.
Gaan we even nog doen wat moet we moeten doen. En dan gaan we lekker naar huis/zitten/slapen.
Zullen wij samen ons best doen om er toch nog een beetje een gezellige dag van te maken.
En gaan we het gezellig maken met een liedje? of gaan we lekker huppelen?

quote:

Op maandag 11 april 2011 10:50 schreef leonieke het volgende:
Ik vind de voorbeelden die ik zie wel interessant, maar wat ik me afvraag: stel nu dat je als ouder echt wil dat ze die zomerschoenen niet aandoen (omdat het gewoon te koud is) en je hebt dan wat tijd over en gaat naar buiten om te voelen en dan beslist je kind om toch voor de zomerschoenen te kiezen. Of je kind is in de winkel niet overtuigd van het feit dat het plankje niet stabiel genoeg is en wil er toch op staan (met valpartijen en eventueel schade tot gevolg). Wat doe je dan? Je kind gelijk geven (en dus kiezen voor zomerschoenen en op het plankje staan) of toch je zin doordrijven (en kiezen voor bv veiligheid)?

Ik ben van het principe dat als je iemand (kind of volwassene) de keuze laat tussen twee zaken je je daar moet bij neerleggen. En dat betekent in mijn ogen dat er soms geen keuze is (net zoals je ook bij een rood licht de keuze niet hebt tussen doorrijden of stoppen).

Er is in mijn ogen niets verkeerd met het feit dat een kind (net als een volwassen persoon) regels gewoon moet volgen en dan ben ik van mening dat ik wel uitleg waarom iets moet, maar wil ik daar eigenlijk niet te veel over gaan discussiëren (althans, zo doe ik het bij de studenten en zo ben ik van plan om het ook bij Thomas te doen).

Ik wil dat niet hebben dus het gebeurt ook niet.

Ik snap dat je graag op het plankje wil klimmen maar op het plankje klimmen dat kan niet X.
Het is gevaarlijk en het kan heel makkelijk kapot.
Dan zou X al vaak zeggen oke sorry mama

Maar ik zou er dus ook aan toe kunnen voegen als dat niet zou werken.
Dat je hier niet mag klimmen wil niet zeggen dat het ergens anders ook niet kan.
Zullen we zo even richting de speeltuin gaan?

Wil ze dat niet nou jammer dan geen speeltuin en ook geen plankje.
Up heeft wel regels. Maar het leven is niet omdat ik het zeg of omdat het zo hoort.
Ik leg uit waarom ik dingen wel en niet wil.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:00 schreef snakelady het volgende:

Zo mogen ze niet midden op straat lopen ook al lijkt ze dat zo leuk, er is geen keuze tussen de stoep en de straat, het is gewoon de stoep, klaar.

En dat is het voor mij dus niet. Want er is een reden waarom jij van mening bent dat het geen keuze is. Zie hierboven over stoep en straat.

p.s. een beetje rommelig en een beetje onduidelijk maar als ik me aangesproken voel of vanalles wil uitleggen is het ene beetje een warboel

ik drijf helemaal op instinct en gevoel, dus de reactie is per situatie anders. wel ben ik nogal van de "nee." punt. als het gewoon echt niet mag. wel met uitleg, maar geen discussie ofzo. ik ga niet in dicussie met mijn kinders. uiteindelijk is het heel jammer, maar ik ben mama. later als ze groot zijn mogen ze ook papa of mama worden en dan mogen zij dingen uitmaken voor hun eigen kinderen ik ben de mama en (tenzij de papa in de buurt is) uiteindelijk god in dit huis. als ik zeg dat iets niet mag, dan mag dat niet en daarmee basta!

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:02 schreef Juud79 het volgende:

[..]

Ik bedoelde zitten op het plankje, grin... ik zou hem/haar dus laten zitten en als er dan een valpartij zou zijn ook wijzen op het feit dat ik verteld heb wat er kon gebeuren, dus dat het de volgende keer handiger is om niet meer te doen. Wel troosten ook natuurlijk

Maar het gaat er niet alleen om dat een kind zich pijn kan doen, het kan ten eerste kapot en ten tweede, het is er niet voor gemaakt, het hoort niet, dus er is eigenlijk ook geen keuze in om het wel of niet te doen.
Net als dat je niet door rood hoort te rijden en niet midden op de weg hoort te lopen.

quote:

In het geval van schoenen zou ik idd de zomerschoenen dan aan laten trekken en dan heb ik het niet over de winter he, maar meer zoals nu 's ochtends, dat het nog te fris is. En dan bij mopperen over koude voeten zeggen dat het dan handiger was geweest om de andere schoenen aan te trekken en dat hij/zij dus goed moet nadenken over wat te doen of de volgende keer dan beter de zomerschoenen in de tas kan meenemen, zoiets...

Hier laat ik dan niet voelen maar geef ik mijn mening, zeg dan gewoon van "die schoentjes lijken me nog wat koud, ik zou die andere aan trekken"
En als ze dan eigenwijs is en toch die schoentjes aan wil, dan mag dat gewoon en heeft ze een ochtend koude voetjes.

maar als in de winter zomerschoenen geen keuze zijn, dan staan de zomerschoenen hier dus ook ook in de kast.

snakelady, er zal niemand vinden dat zijn kind op straat mag lopen, maar of je dat dan uitlegt of het kind de stoep op sleurt met een kwaad "je mag niet op straat lopen", dat maakt het verschil.
Hier in de wijk zie je eigenlijk alleen maar de laatste optie, en dat zijn nou net de kinderen die iedere keer de straat op vliegen als mama niet kijkt.

hmm die post icon stond daar niet met opzet...

Als er geen direct gevaar is laat ik Mikael wel gaan. Kies je de verkeerde schoenen weet je voor de volgende keer dat je eerst na moet denken en eventueel moet voelen en overleggen.
Bij bv op de stoep of op de straat is hier geen optie. Lopen doe je op de stoep. Fietsen met zijwielen op de stoep, als je goed kunt fietsen op het fietspad. En als mama of papa erbij is mag eventueel ook op straat. Nooit geen problemen mee gehad. Somiige dingen zijn hier nou eenmaal zo en daar moeten ze zich aan houden!

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:04 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

[..]

En dat is het voor mij dus niet. Want er is een reden waarom jij van mening bent dat het geen keuze is. Zie hierboven over stoep en straat.

p.s. een beetje rommelig en een beetje onduidelijk maar als ik me aangesproken voel of vanalles wil uitleggen is het ene beetje een warboel

Ik leg altijd uit waarom iets niet mag of niet wenselijk is, maar dat veranderd dus niks aan de uitkomst, er is dus geen discussie over mogelijk.

Je mag niet op de weg lopen omdat dat gevaarlijk is, daar rijden auto's en die letten niet altijd even goed op.
Op de stoep hoor je te lopen.

Het grappige is dat zelfs de jonsgte van 2.5 al goed verkeers regels begrijpt.
Laatst stonden we bij een vop en een meisje op de fiets fietste gewoon door terwijl wij al op de vop stonden, de jongste riep dus meteen "dat mag niet he, dat is gevaarlijk!'

Dus ik ben zeker voor uitleggen waarom niet, doe ik altijd, maar het veranderd niks aan de uiteindelijke uitkomst.

Leuk WupWup en Juud om jullie visie te lezen (die van Pvoess en Piglet kende ik al ).
Ik/wij gaan ook op een dergelijke manier met Thies om. Hij is nu 4 en een heerlijk kind. Makkelijk, beleefd, gezellig, zit goed in zijn vel. Geen strafmatje oid, nooit traphekjes gehad of spullen achter slot en grendel. Veel uitleggen, ook onderhandelen, en een 'nee' is een 'nee'.
Het grappige is dat ik laatst met mijn vriend een gesprek had over de opvoeding. Dat hij het puur en alleen op gevoel doet, en dat ik (ook vanuit mijn vak) meestal vanuit een visie handel. Toch komt het heel dicht bij elkaar.

De basis is dat we ons kind serieus nemen als individu. We beschouwen hem als gelijkwaardig. En dat houdt dus niet in dat hij een gelijke is...

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:06 schreef p_iglet het volgende:
maar als in de winter zomerschoenen geen keuze zijn, dan staan de zomerschoenen hier dus ook ook in de kast.

snakelady, er zal niemand vinden dat zijn kind op straat mag lopen, maar of je dat dan uitlegt of het kind de stoep op sleurt met een kwaad "je mag niet op straat lopen", dat maakt het verschil.
Hier in de wijk zie je eigenlijk alleen maar de laatste optie, en dat zijn nou net de kinderen die iedere keer de straat op vliegen als mama niet kijkt.

Nee dat doe ik ook niet, ik leg het altijd rustig uit en dat werkt gelukkig ook goed.
Maar dat zie ik niet als en methode, dat zie ik gewoon als logisch nadenken.

Maar zo laat ik ze ook veel zelf nadenken.
als ze vragen 'Waarom mag dat niet?'
Dan vraag ik 'Waarom denk je dat dat niet mag?'

Dan komen ze 9 van de 10 keer wel met het goede antwoord waarom het niet mag en dan komt er geen conflict en blijft het ook beter hangen.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:13 schreef snakelady het volgende:

[..]

Nee dat doe ik ook niet, ik leg het altijd rustig uit en dat werkt gelukkig ook goed.
Maar dat zie ik niet als en methode, dat zie ik gewoon als logiosch nadenken.

Ik denk dat ik het later ook zal doen.
Voor mij is het logisch dat ik ga uitleggen waarom iets mag/niet mag, maar dat impliceert bij mij ook dat er over sommige zaken niet te discussiëren valt en dan ga ik op hetzelfde moment niet blijven herhalen waarom hij op de stoep moet wandelen. Het is natuurlijk iets anders als we bv 2 uur later weer op stap zijn en hij weer de straat op wil. Dan leg ik het wel weer opnieuw uit

Ik vind dat AP/UP best een vermoeiende methode als ik het zo lees.
Natuurlijk als iets mag dan leg je het uit.

Maar dat constante waarom wel en waarom niet zou ik niet kunnen.
Ben ook blij dat het niet nodig is

Grappig om te lezen hoe ieder zo z'n ding heeft.

BE, zit nog even over jouw opmerking na te denken. Het is ook afhankelijk wat voor type mens je bent natuurlijk. Als het niet bij je past om 'uitentreure' dingen uit te leggen zal het ook niet werken.
Ik ben nou eenmaal vrij soft en geduldig van aard. Wat ook een valkuil is. Mijn vriend zei dat hij vindt dat ik soms wel eens wat eerder en fermer mag optreden...

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:17 schreef SacreCoeur het volgende:
Ik vind dat AP/UP best een vermoeiende methode als ik het zo lees.
Natuurlijk als iets mag dan leg je het uit.

Maar dat constante waarom wel en waarom niet zou ik niet kunnen.
Ben ook blij dat het niet nodig is

Grappig om te lezen hoe ieder zo z'n ding heeft.

Nee hoor niet constant want als ze een duidelijke reden hebben accepteren ze het een stuk beter.
Denken er vaak meer over na en is er minder mee te doen dan elke keer gillen;
NIET OP DE STRAAT LOPEN!!!!!!
Als ze begrijpen waarom ze niet op de straat mogen lopen zullen ze dat ook minder snel doen.

Ik heb niet het idee dat ik steeds uitleg of een plaat ben die blijft hangen

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:21 schreef Moonah het volgende:
BE, zit nog even over jouw opmerking na te denken. Het is ook afhankelijk wat voor type mens je bent natuurlijk. Als het niet bij je past om 'uitentreure' dingen uit te leggen zal het ook niet werken.
Ik ben nou eenmaal vrij soft en geduldig van aard. Wat ook een valkuil is. Mijn vriend zei dat hij vindt dat ik soms wel eens wat eerder en fermer mag optreden...

Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
_{Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.}

Als pedagoog zeg ik dat ik mijn kind leidt naar volwassenheid. Dat is mooi, er zijn veel wegen naar Rome en nog meer naar volwassenheid. Iedereen doet dit op de manier die het beste hem/haar en het kind past.
Ik handel vanuit gevoel. En het 'vakje' AP past daar eigenlijk best goed bij. Ik vind dit handig om te weten, zo weet ik dan dat ik bepaalde boeken over opvoeding niet uit de bieb hoef te halen omdat ik er niets mee kan terwijl andere juist vanuit AP-perspectief geschreven zijn zodat ik er ook daadwerkelijk iets aan heb (neemt niet weg dat het ook wel es goed is iets te lezen wat je in eerste instantie niet zou lezen).
Juud, ik vind het super dat je er zo goed over nadenkt! Bedenk wel dat de situatie anders kan zijn dan je nu hoopt en misschien past jouw opvoedingsvisie wel totaal niet bij je kind. Zoals simmu ook aangeeft, zij houdt van Rapley, Ravi niet. Wees niet bang om je dan daaraan aan te passen.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:29 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
_{Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.}

Oh, dat snap ik heel goed! Het is absoluut niet zwart/wit. Eerder een glijdende schaal. Het belangrijkste is (imo) dat je voorspelbaar bent voor een kind en het serieus neemt. En waar op de schaal je dan 'staat' is een persoonlijke keuze. _{Al heb ik wel heel sterk mijn bedenkingen bij de diverse uitersten.}

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:29 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
_{Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.}

BE Ik denk dat het meerendeel van de ouders zich gelukkig er tussenin begeven en zich keurig een weg kunnen vinden op basis van hun gevoel.
Ieder huis heeft zijn eigen gebruiken en regels en zolang je daar samen prettig mee leeft lijkt me dat toch prima.

Ik vind mezelf echt niet specifiek UP/AP, maar merk wel dat wij er vaak op aangekeken worden hoe we Pepijn opvoeden.
Dus niet straffen, veel uitleggen, geen babyvoeding, draagdoek ipv kinderwagen etc.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:39 schreef p_iglet het volgende:
draagdoek ipv kinderwagen etc.

In de supermarkt: "Ik vind dat altijd zo zielig, zo'n kind dat helemaal ingeklemd zit. In de wagen hebben ze toch meer vrijheid he" over een 6 weken oude baby

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:29 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
_{Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.}

Gewoon een bewuste ouder zijn, dat is denk ik het belangrijkste.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:24 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Nee hoor niet constant want als ze een duidelijke reden hebben accepteren ze het een stuk beter.
Denken er vaak meer over na en is er minder mee te doen dan elke keer gillen;
NIET OP DE STRAAT LOPEN!!!!!!
Als ze begrijpen waarom ze niet op de straat mogen lopen zullen ze dat ook minder snel doen.

Ik heb niet het idee dat ik steeds uitleg of een plaat ben die blijft hangen

Moet zeggen dat ik toch al allergisch ben voor ouders die naar hun kind lopen te schreeuwen van "Niet Doen!, Wat zeg ik Nou! Kom hier!" en dat soort zaken.
uiteraard schreeuw ik uit schrik ook wel eens 'niet doen' maar dat is gelukkig niet dagelijks en zelfs niet wekelijks.

Ik heb altijd alleen maar heel positieve reacties op de draagdoek gekregen.

Wat anderen (ongevraagd) van mijn manier van opvoeden vinden vind ik niet zo interessant. Wel wil niet dat anderen last hebben van mijn manier van opvoeden. Ben bijvoorbeeld best voorstander voor vrijheden voor mijn kind, maar als ze andere mensen tot last is, door de manier waarop ik haar vrijlaat, dan zal ik dat inperken of ombuigen.

Kinderen die in de supermarkt alles uit de schappen pakken en vreselijk herrie schoppen en ouders die ze 'de ruimte willen geven om te ontdekken'...tja daar heb ik toch wel moeite mee.

Pvoess, zoals jij je stijl uitlegt, dat spreekt me erg aan. Ik zeg niet dat het volledig mijn stijl is, maar ik kan me er goed in vinden en ik vind dat je het helder uitlegt!

mijn persoonlijke afkeer tegen up/ap is ontstaan doordat twee vriendjes van mijn oudste zo worden opgevoed. Werkelijk on-uit-staan-bare jongetjes toen ik me (op advies van de moeders het was blijkbaar nodig) in ging lezen bleek ik best grote overeenkomsten te hebben.

Het gevaar schuilt er in denk ik dat je iets wilt van je kind (dat ie op voetbal gaat bijv) maar dat het kind dan zélf die keuze moet maken. Van jou. En dat je dan net zo lang koppig doormodderd tot het kind "zelf" heeft besloten dat hij op voetbal wil. Echt, waargebeurd verhaal dit. nou ja, sorry, daar kan ik niet tegen. ik hou erg van duidelijkheid, zeker naar mijn kinderen.

En dan zeg ik ook heus wel eens "omdat ik het zeg" toevallig.

Bij mij in de straat woont een vrouw die schreeuwt altijd tegen haar kinderen (ook NIET DOEN, HOU OP, GA DAAR AF!). En ze heeft ook nog een heel snerpende stem. Vreselijk vind ik dat. Ik háát schreeuwen. Je merkt ook gewoon aan die kinderen dat ze gewend zijn om op die manier te communiceren.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:52 schreef Sorbootje het volgende:
Bij mij in de straat woont een vrouw die schreeuwt altijd tegen haar kinderen (ook NIET DOEN, HOU OP, GA DAAR AF!). En ze heeft ook nog een heel snerpende stem. Vreselijk vind ik dat. Ik háát schreeuwen. Je merkt ook gewoon aan die kinderen dat ze gewend zijn om op die manier te communiceren.

Oh ja dat ken ik ook. Mijn nicht doet dat ook heel erg bij der 3 jongens. Die kijken er niet eens meer van op. De mijne schrikken zich iedere keer weer wezeloos als we daar zijn. Ik gil wel eens maar alleen in geval van paniek zeg maar

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:52 schreef Sorbootje het volgende:
Bij mij in de straat woont een vrouw die schreeuwt altijd tegen haar kinderen (ook NIET DOEN, HOU OP, GA DAAR AF!). En ze heeft ook nog een heel snerpende stem. Vreselijk vind ik dat. Ik háát schreeuwen. Je merkt ook gewoon aan die kinderen dat ze gewend zijn om op die manier te communiceren.

Verschrikkelijk vind ik dat, en die kinderen luisteren vaak ook niet eens dan.

mijn schoonmoeder legde het ooit leuk uit: "je leert ze netjes eten en drinken, niet zomaar over straat lopen en dat ze dankjewel en alsjeblieft zeggen en veel meer kan je eigenlijk niet doen. het is eigenlijk enkel een beetje bijsturen van wat er in zit". maar goed; dat zijn ook wel belangrijke dingen. niet de aktie van "dankjewel" zeggen, maar het besef dat dankjewel zeggen fijn is voor de gever! bijvoorbeeld

en ik zeg brul ook wel eens "EN NOU IS HET GENOEG! KLAAR NU" als ik het helemaal beu ben en al 300 x gezegd en uitgelegd heb dat x niet mag. tsja. kind zoekt grenzen --> kind vindt grenzen kindlief leert gelijk ook dat mama's geduld niet eindeloos is, dat mama ook wel eens boos wordt en dat mama niet perfect is.

Nee precies. Ze zijn helemaal murw!

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:50 schreef Sorbootje het volgende:
Wat anderen (ongevraagd) van mijn manier van opvoeden vinden vind ik niet zo interessant. Wel wil niet dat anderen last hebben van mijn manier van opvoeden. Ben bijvoorbeeld best voorstander voor vrijheden voor mijn kind, maar als ze andere mensen tot last is, door de manier waarop ik haar vrijlaat, dan zal ik dat inperken of ombuigen.

Juist! Ik stofzuig het huis van mn schoonouders als we daar hebben gegeten. Er belandt altijd wel iets op de grond en wil niet dat zij het gevoel hebben er last van te hebben dat Nathan eet á la Rapley.

Eens een keer je geduld verliezen is natuurlijk iets heel anders dan altijd schreeuwen. Ik denk dat het mij ook wel gaat overkomen!

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:56 schreef simmu het volgende:

en ik zeg brul ook wel eens "EN NOU IS HET GENOEG! KLAAR NU" als ik het helemaal beu ben en al 300 x gezegd en uitgelegd heb dat x niet mag. tsja. kind zoekt grenzen --> kind vindt grenzen kindlief leert gelijk ook dat mama's geduld niet eindeloos is, dat mama ook wel eens boos wordt en dat mama niet perfect is.

denk dat iedereen dat wel eens heeft.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:58 schreef pessie het volgende:

[..]

Juist! Ik stofzuig het huis van mn schoonouders als we daar hebben gegeten. Er belandt altijd wel iets op de grond en wil niet dat zij het gevoel hebben er last van te hebben dat Nathan eet á la Rapley.

maakt hij er zo'n bende van dat je het hele huis moet stofzuigen?

Nee, herken het wel, ik ruim ook altijd om wat de kinderen bij een ander op de grond hebben gegooid.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:51 schreef debuurvrouw het volgende:

Het gevaar schuilt er in denk ik dat je iets wilt van je kind (dat ie op voetbal gaat bijv) maar dat het kind dan zélf die keuze moet maken. Van jou. En dat je dan net zo lang koppig doormodderd tot het kind "zelf" heeft besloten dat hij op voetbal wil. Echt, waargebeurd verhaal dit. nou ja, sorry, daar kan ik niet tegen.

Maar op die manier wordt een kind ook niet serieus genomen maar gemanipuleerd.

Daarom dacht ik ook dat Gordon meer manipulatie was dan begeleiden Moonah bleek meer in de insteek van de ouders te zitten dan in Gordon.

zo vinden ze ook dat ie op huiswerkbegeleiding moet,(om op school zijn huiswerk al te doen) omdat hij thuis liever met zijn Lego speelt. Ja, duh!! mijn kind ook. (nou, die computert liever, of kijkt tv of speelt buiten, maar alles liever dan huiswerk)
Ik ben dan van mening dat je dat thuis oplost. Ik lees ook liever een boek dan dat ik de strijk doe maar goed, soms moet je gewoon even doorzetten om iets te bereiken. vind ik.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:51 schreef debuurvrouw het volgende:
mijn persoonlijke afkeer tegen up/ap is ontstaan doordat twee vriendjes van mijn oudste zo worden opgevoed. Werkelijk on-uit-staan-bare jongetjes toen ik me (op advies van de moeders het was blijkbaar nodig) in ging lezen bleek ik best grote overeenkomsten te hebben.

Maar als ik het zo lees, worden die kids juist niet AP/UP opgevoed.

Ik vind het vooral waardevol voor mij om de wat "langlopende" ouders te volgen over hun visie. Ik bedoel, ik kan genoeg ideeen hebben met Alexa, maar uiteindelijk moet het echte peuteren en kleuteren hier nog beginnen en jullie hebben "de resultaten" reeds

Ja dat vind ik ook. Het echte werk moet nog beginnen!

quote:

Op maandag 11 april 2011 12:17 schreef debuurvrouw het volgende:
Daarom dacht ik ook dat Gordon meer manipulatie was dan begeleiden Moonah bleek meer in de insteek van de ouders te zitten dan in Gordon.

zo vinden ze ook dat ie op huiswerkbegeleiding moet,(om op school zijn huiswerk al te doen) omdat hij thuis liever met zijn Lego speelt. Ja, duh!! mijn kind ook. (nou, die computert liever, of kijkt tv of speelt buiten, maar alles liever dan huiswerk)
Ik ben dan van mening dat je dat thuis oplost. Ik lees ook liever een boek dan dat ik de strijk doe maar goed, soms moet je gewoon even doorzetten om iets te bereiken. vind ik.

Nu vind ik huiswerkbegeleiding een goed iets. Maar niet om die reden
En dan had ze beter heel UP uit kunnen leggen waarom dan toch eerst het huiswerk moet maken..
Ze krijgt hem toch ook duidelijk dat hij naar huiswerkbegeleiding moet

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:59 schreef snakelady het volgende:

[..]

denk dat iedereen dat wel eens heeft.

ja, dat wel. ik ben alleen zelf opgegroeid met het nodige gebulder en probeer dat toch in te perken maar zo heb ik ook een pesthekel aan dat onderhuidse schuldgedoe. van dat "als je nu niet eet wordt mama heel verdrietig hoor ". als iets me snel op de kast kan krijgen is dat het wel!

quote:

Op maandag 11 april 2011 12:27 schreef simmu het volgende:

[..]

ja, dat wel. ik ben alleen zelf opgegroeid met het nodige gebulder en probeer dat toch in te perken maar zo heb ik ook een pesthekel aan dat onderhuidse schuldgedoe. van dat "als je nu niet eet wordt mama heel verdrietig hoor ". als iets me snel op de kast kan krijgen is dat het wel!

Ieuw ja, dat kan ik ook niet hebben inderdaad... Ik zal dat ook nooit doen, ik geef aan dat ze als ze niet eet, later misschien honger zal hebben.

quote:

Op maandag 11 april 2011 12:29 schreef Sjeen het volgende:

[..]

Ieuw ja, dat kan ik ook niet hebben inderdaad... Ik zal dat ook nooit doen, ik geef aan dat ze als ze niet eet, later misschien honger zal hebben.

+1, als ik iemand zoiets hoor zeggen, denk ik altijd, prima mama, huil jij maar lekker, mij boeit het niet!