Opvoeding en keuzes

Marrije ik denk dat je daar wel een belangrijk punt hebt. Je moet vooral goed kijken naar wat voor jou en je kind goed werkt. Het ene kind vaart wel bij veel vrijheden, het andere kind heeft behoefte aan regels en structuur. Ik denk dat het zichzelf wel wijst in grote lijnen.

Ik heb ook niet echt een stijl, geloof ik! Ik pik overal wat mee, pas toe op gevoel. Een draagdoek gebruik ik omdat ik het handig vind (vooral met het OV hier) en we het fijn vinden, niet omdat het bij een bepaalde opvoedstijl hoort. Laten huilen doe ik niet, maar misschien heb ik mazzel omdat mijn kind nagenoeg nooit huilt, dus het is ook niet nodig.

Ik sta ook regelmatig als een debiel ( ) goed zo!! te roepen als ze ineens door heeft hoe ze uit een rietjesbeker moet drinken (bijv.). Wel zal ze te maken krijgen met regels waar ze zich gewoon aan dient te houden, net zoals je bijvoorbeeld gedragen in een restaurant. Puur een 'nee, omdat ik het zeg' wil ik proberen te vermijden. Nee is wel nee, maar zal wel uitgelegd worden waarom.

Ik lees heel veel, van alles wat. En op het moment dat het nodig is pas ik op gevoel toe. Vind het dus ook lastig nu helemaal uit te leggen hoe ik het wil gaan doen. Het komt zoals het komt. Ik vind in alle opvoed-'stromen' wel dingen waar ik achter sta.

En inderdaad (handig die updates) het zal ook per kind afhankelijk zijn, wat werkt of niet. Maar daar heb je het weer: op gevoel

Dat met kleren zelf uitzoeken heb ik met de oudste ook altijd gedaan. Die mocht uit 2 setjes kiezen. Nooit geen problemen mee gehad. Met de jongste kan dat niet. Die snapt dan niet wat de bedoeling is. Dus die heeft niks te kiezen.

Inderdaad, onze oudste is ook erg onderzoekend en wil alles zelf ervaren, is erg rustig en makkelijk, als je vraagd of ze iets wil doe voor je dan doet ze dat.
Haar kunnen we ook wat vrijer laten.

De jongste is wilder en heeft meer grenzen nodig.
Zou ik tegen haar zeggen dat ze zelf mag voelen welke schoenen ze aan trekt, dan zou ze alle schoenen die ze heeft willen proberen, en dat zijn een stuk of 6 paar.

Hier doen we het hetzelfde als dat Juud zegt, en dat gaat al bijna 4 jaar prima.

Dat houd in dat Pepijn 3,5 jr borstvoeding gehad heeft, nog altijd regelmatig tussen ons in duikt in bed, dat we nog nooit een hap eten naar binnen gepropt hebben en dat ik ALLES uitleg en dat hij nooit op de gang/mat/trap staat.

Uitleggen duurt hier meestal een stuk korter dan een krijsende peuter.
Tuurlijk heb ik daar niet altijd de energie/puf/zin voor, maar eigenlijk kom ik dan altijd weer mezelf tegen omdat uitvallen/straf geven etc gewoon veel minder werkt bij ons. Als uitleggen niet werkt dan is er eigenlijk altijd wat anders aan de hand dan de situatie zelf, dan ben ik te moe, is pepijn te moe of wat dan ook.

Luisteren naar kinderen van Gordon ligt hier nog in de kast voor tijdens mijn zwangerschapsverlof, nog geen tijd gehad om te lezen.

Orea, ook ik gebruikte de draagdoek uit praktische overwegingen, dat het fijn voelde was een bijkomstigheid. Heb 9 maanden bv gegeven, maar tegen wil en dank, want Isabeau weigerde de fles zelf had ik 3 maanden in mijn hoofd. Laten huilen wilde ik pertinent niet, maar uiteindelijk bleek dat na tien maanden slaapdrama's dé oplossing, het was in twee avonden bekeken.

Soms lopen de dingen gewoon heel anders dan je ze had voorgenomen of dan je verwacht had, maar je vindt je weg er wel in.

Met kleding ben ik ook van plan om uit 2 setjes te laten kiezen, mocht ze een sterke eigen mening hebben (vást wel). Mijn vriendin heeft met haar zoon de deal dat zij de ene dag bepaalt wat hij draagt en hij de andere en dat werkt goed, moet je wel accepteren dat hij er om de dag als een circusatractie bijloopt. Haar zoon is 6.

Ik vind de voorbeelden die ik zie wel interessant, maar wat ik me afvraag: stel nu dat je als ouder echt wil dat ze die zomerschoenen niet aandoen (omdat het gewoon te koud is) en je hebt dan wat tijd over en gaat naar buiten om te voelen en dan beslist je kind om toch voor de zomerschoenen te kiezen. Of je kind is in de winkel niet overtuigd van het feit dat het plankje niet stabiel genoeg is en wil er toch op staan (met valpartijen en eventueel schade tot gevolg). Wat doe je dan? Je kind gelijk geven (en dus kiezen voor zomerschoenen en op het plankje staan) of toch je zin doordrijven (en kiezen voor bv veiligheid)?

Ik ben van het principe dat als je iemand (kind of volwassene) de keuze laat tussen twee zaken je je daar moet bij neerleggen. En dat betekent in mijn ogen dat er soms geen keuze is (net zoals je ook bij een rood licht de keuze niet hebt tussen doorrijden of stoppen).

Er is in mijn ogen niets verkeerd met het feit dat een kind (net als een volwassen persoon) regels gewoon moet volgen en dan ben ik van mening dat ik wel uitleg waarom iets moet, maar wil ik daar eigenlijk niet te veel over gaan discussiëren (althans, zo doe ik het bij de studenten en zo ben ik van plan om het ook bij Thomas te doen).

In het geval van de zomerschoenen zou ik lekker die zomerschoenen aan doen.

Zo'n plankje is niet om op te staan, om een heleboel redenen.
Daar zou Pepijn dus vanaf gehaald worden met een "ik snap dat het leuk is om op te klimmen, maar dat is niet om op te klimmen, dat is gevaarlijk voor jou en het kan kapot, dat plankje is voor boodschappen, niet voor kindjes".

Als iets geen keuze is, dan geef ik ook geen keuze. WEL uitleg!

tja, opvoedstijl. Ik heb altijd heel erg veel uitgelegd. en nog. Als de jongens met goede argumenten komen kom ik ook op een aanvankelijke nee terug, en ik geef toe als ik dingen verkeerd heb aangepakt.

Ik ben echt allergisch voor kinderen die roepen " lusiknie" voordat er uberhaupt geproeft is dus met eten ben ik vrij compromisloos. Eten wat de pot schaft, overal van proeven, en als je je bord niet leegeet krijg je geen vervanging in de vorm van een boterham of een appel of weet ik wat.

Verder zie ik mijn kinderen niet als volwassenen. Ze zijn per definitie niet mijn gelijke want ik ben de ouder, en verantwoordelijk voor ze. én ze zijn afhankelijk van me (in het begin zeker) die afhankelijkheid geeft ze macht, en mij ook. Ze zijn wél gelijkwaardig.
En ik heb me echt een hoop dingen voorgenomen toen ik nog geen kinderen had. uiteindelijk heb je voor de helft geen tijd.
Zoals in het voorbeeld van Juud met de vermoeide krijsende kinderen in de buggy. Je ontkomt er gewoon niet aan, het gebeurd je een keer. (of vaker) En dat is ondanks planning en goede voornemens en goed slapen en weet ik wat. een peuterritme is soms echt precies onhandig met de dingen die óók moeten.

Zo zijn mijn jongens nooit naar de ballenbak geweest bij Ikea. Ik ben van mening dat je daarmee niet aan ze leert hoe je je gedraagt in een winkel. Soms moeten dingen gewoon. Een nieuw bed kopen is een van die dingen. En nee, ik sta ook niet te springen om op een drukke zaterdag naar Ikea te gaan. Juist Ikea is een goede plek om te leren hoe het wel moet. kan weinig misgaan. kunnen ze een keer daarna mee naar de Designwinkel. net als restaurants, beginnen bij de wokschuur, waar lopen normaal is en zo via de chinees naar een steeds sjieker restaurant. Ik moet zeggen dat onze jongens zich echt keurig gedragen. blijven zitten, vragen of je van tafel mag, niet luid spreken. en ja, daar hecht ik aan. Net als u zeggen tegen vreemden en behulpzaam zijn.
En uiteraard hebben ze ook streken (en ik grijs haar ) maar voor alles is een plaats.
Ze staan ook wel eens op de gang (de oudste niet meer hoor) maar dat is eigenlijk alleen als ze elkaar naar het leven staan. en geschillen met vuisten oplossen ipv met een gesprek. Even afkoelen, daarna uitspreken. Of ze staan op de gang zodat ík even af kan koelen. En dat zeg ik er dan ook bij. Ik ben nu zo kwaad, ga daar maar even staan, ik haal je op als ik weer gekalmeerd ben. Werkt erg goed.

Inderdaad leonieke, zo is er in de winter echt geen keuze om voor zomerschoentjes te gaan.
Ze hebben beide 2 paar zomer schoenen en 2 paar winterlaarzen en dan nog de regenlaarsjes en slippers.

In de zomer mag de oudste dus wel kiezen maar dan alleen uit de zomerschoentjes en in de winter alleen uit de winterschoentjes.

Iets doen wat gevaarlijk is of wat er voor kan zorgen dat iets kapot gaat gebeurd gewoon niet, klaar, gaan we geen discussie over houden , ik ga ze daar geen keuzes in geven en dan is het gewoon nee met een eventuele uitleg waarom niet.

Zo mogen ze niet midden op straat lopen ook al lijkt ze dat zo leuk, er is geen keuze tussen de stoep en de straat, het is gewoon de stoep, klaar.

quote:

Op maandag 11 april 2011 10:57 schreef p_iglet het volgende:
In het geval van de zomerschoenen zou ik lekker die zomerschoenen aan doen.

Zo'n plankje is niet om op te staan, om een heleboel redenen.
Daar zou Pepijn dus vanaf gehaald worden met een "ik snap dat het leuk is om op te klimmen, maar dat is niet om op te klimmen, dat is gevaarlijk voor jou en het kan kapot, dat plankje is voor boodschappen, niet voor kindjes".

Als iets geen keuze is, dan geef ik ook geen keuze. WEL uitleg!

Ik bedoelde zitten op het plankje, grin... ik zou hem/haar dus laten zitten en als er dan een valpartij zou zijn ook wijzen op het feit dat ik verteld heb wat er kon gebeuren, dus dat het de volgende keer handiger is om niet meer te doen. Wel troosten ook natuurlijk

In het geval van schoenen zou ik idd de zomerschoenen dan aan laten trekken en dan heb ik het niet over de winter he, maar meer zoals nu 's ochtends, dat het nog te fris is. En dan bij mopperen over koude voeten zeggen dat het dan handiger was geweest om de andere schoenen aan te trekken en dat hij/zij dus goed moet nadenken over wat te doen of de volgende keer dan beter de zomerschoenen in de tas kan meenemen, zoiets...

quote:

Op maandag 11 april 2011 04:20 schreef Vanyel het volgende:
Maar hoe ga je er dan mee om als ze bijv. dingen kapot maken of gedrag vertonen dat voor anderen vervelend is (anderen slaan, maar ook bijv hard willen gillen in een restaurant)?

Uitleggen dat je het niet wil hebben, nu niet nooit niet en waarom niet.
En ik vraag haar naar haar waarom ze dat doet. Dan weet ik wat ik er aan kan doen.
En wat zij kan veranderen. Dan vinden we dus een gevolg zonder straf.

ik vind het niet leuk en zeker niet fijn als jij gilt in het restaurant. Het doet pijn aan mijn oren en er zijn hier ook andere mensen die graag lekker een hapje willen eten. Ik weet bijna wel zeker dat die het ook niet leuk vinden dat jij gilt.
Waarom ben je zo aan het gillen? Dan mompelt ze vaak iets.
Laatst zei ze ik ben boos!!! waarom ben je boos??
Ik heb zo dorst mama en mijn drinken is op.. en ik wil nieuwe
Dan gaan wij nu wat drinken halen X. Oke mama
En ga jij dan de volgende keer het gewoon vragen in plaats van te gaan gillen.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:47 schreef Sorbootje het volgende:

En ik vind het wél belangrijk dat een kind zich leert gedragen in een supermarkt of een restaurant. Het mag best weten dat er situaties zijn waarbij je je gedrag aan moet passen aan de rest, ook al zou je liever rondrennen of spelen. Voor alles een plaats en een tijd en niet de hele wereld draait om mijn kind.

Ik vind dat ook heel belangrijk. Ik ben ook streng daar in.
Maar dat kan je met AP/UP ook prima zijn.
Ik leg uit waarom ze niet mag rondrennen. En ik leg met alle liefde uit waarom (en dat doe ik ook)
Maar dat het niet mag staat vast.

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:15 schreef sproet-je het volgende:
Ik vind dit wel leuk om te lezen hoor die verschillende opvoedvormen. Ik sta zelf bijv helemaal niet achter up. Ik vind mijn kind niet gelijk als mijn partner, ik ben van mening dat ik mijn dochter juist help met duidelijke regels en grenzen en ik prijs haar ook heel veel de hemel in. Ben het ook niet eens met up dat kinderen niet leren door te prijzen, er zijn veel onderzoeken waarin dit ook bewezen is (kan ik nu even niet opzoeken maar wil ik binnenkort nog wel doen).
Kortom hier een dochter die bijna als eerste toetzo kon zeggen en daar ben ik blij mee!

Die zijn er ook.. Dat is het meest verkeerde idee van UP wat je overal tegenkomt.
Regels zijn er en dan moeten ze zich er ook aan houden.
En is dat leren door te prijzen of doen voor de prijs? (natuurlijk als de prijs er niet meer is dan is het eenmaal een gewoonte. Maar dat komt ook zonder elke keer een sticker bij het plassen )

quote:

Op maandag 11 april 2011 09:32 schreef kaatjejannie het volgende:
Maar ik denk dat ik niet de UP/AP kant op ga. Dat ligt me niet echt. Ilse moet leren dat sommige dingen echt niet mogen, en dat daar dus ook geen discussie over mogelijk is.

Waarom zou mijn up kind dat niet weten dan? Die weet prima dat dingen niet mogen.
Dat ik dan boos, verdrietig en ontevreden kan zijn.
Dat ze kan gaan gillen tot ze een ons weegt en dat ze dan nog minder bereiken zal.

Ik wil echter wel weten waarom ze van mening is dat bepaalde dingen kunnen.
Zodat ik kan uitleggen waarom dat niet kan. Ze krijgt haar zien niet maar er over praten wil ik wel.

Zo moet ze een handje vasthouden bij het oversteken.
Dat vond ze echt een ramp.. Gillen doen en weet ik veel.
Na een uitleg (een keer of 2617839405) dat het moet vanwege de auto's en fietsen
Dat het gevaarlijk is. Dat ze op de stoep los mag lopen. etc gaat ze nu ermee akkoord.
Toen ik haar vroeg waarom het een probleem was toen zei ze dat ze graag van de stoepjes wil springen en wopwop ( ) doen. Dan zeg ik maar je kan ook aan mijn hand springen en wopwop ( ) doen. Maar je moet mij wel een hand geven.

We doen het nu dus op mijn manier.. Met handje..
En zij voegt haar er aan toe dat ze wop wopt

Ik blij want ze geeft mij een handje, zij blij want ze kan blijven doen wat ze wilde.


En dan nu over het belonen

Ik lees vooral goedzo dat ga ik wel zeggen bij iedereen hier,
Dat doe ik zelf ook af en toe zo waren we bij de 9maandenbeurs geweest en het viel haar zwaar.
Dan zeg ik wel dat ik trots ben hoe ze het vol heeft gehouden. En dat ik het een fijne dag vond.

Maar je eten dat eet je omdat je moet eten. Als ze iets krijgt en ze zegt dankjewel dan vind ik dat geen goedzo. Die dankjewel vind een logsch gevolg.

Maar het belonen is vooral ook.
als je nu op het potje plast dan krijg je een sticker. ( niet dat de stickermoeders dat zo letterlijk benoemen maar ik vind een sticker niet op zijn plaats. Je plast niet voor een sticker. Je plast omdat je moet plassen en eeuwig in een luier is niet passend in de meeste levens
als je goed je bordje leeg eet dan mag je een toetje. (Waarom moet een bordje leeg om goed te eten + straffen met eten vind ik not done. Het zelfde als belonen zoals dat ; als je niet gaat zeuren in de stad dan eten we een ijsje.

quote:

Op maandag 11 april 2011 10:34 schreef p_iglet het volgende:
Uitleggen duurt hier meestal een stuk korter dan een krijsende peuter.
Tuurlijk heb ik daar niet altijd de energie/puf/zin voor, maar eigenlijk kom ik dan altijd weer mezelf tegen omdat uitvallen/straf geven etc gewoon veel minder werkt bij ons. Als uitleggen niet werkt dan is er eigenlijk altijd wat anders aan de hand dan de situatie zelf, dan ben ik te moe, is pepijn te moe of wat dan ook.

Dat dus! En als X te moe is dan heb ik misschien te veel van haar gevraagd.
Dan snap ik ook dat het niet helemaal gezellig meer zal gaan.

Als ze bijvoorbeeld na een uitleg blijft gillen en doorgaat.

Goh X het gaat niet meer helemaal gezellig zo he. Volgens mij zijn we/ ben jij er ook wel klaar mee.
Gaan we even nog doen wat moet we moeten doen. En dan gaan we lekker naar huis/zitten/slapen.
Zullen wij samen ons best doen om er toch nog een beetje een gezellige dag van te maken.
En gaan we het gezellig maken met een liedje? of gaan we lekker huppelen?

quote:

Op maandag 11 april 2011 10:50 schreef leonieke het volgende:
Ik vind de voorbeelden die ik zie wel interessant, maar wat ik me afvraag: stel nu dat je als ouder echt wil dat ze die zomerschoenen niet aandoen (omdat het gewoon te koud is) en je hebt dan wat tijd over en gaat naar buiten om te voelen en dan beslist je kind om toch voor de zomerschoenen te kiezen. Of je kind is in de winkel niet overtuigd van het feit dat het plankje niet stabiel genoeg is en wil er toch op staan (met valpartijen en eventueel schade tot gevolg). Wat doe je dan? Je kind gelijk geven (en dus kiezen voor zomerschoenen en op het plankje staan) of toch je zin doordrijven (en kiezen voor bv veiligheid)?

Ik ben van het principe dat als je iemand (kind of volwassene) de keuze laat tussen twee zaken je je daar moet bij neerleggen. En dat betekent in mijn ogen dat er soms geen keuze is (net zoals je ook bij een rood licht de keuze niet hebt tussen doorrijden of stoppen).

Er is in mijn ogen niets verkeerd met het feit dat een kind (net als een volwassen persoon) regels gewoon moet volgen en dan ben ik van mening dat ik wel uitleg waarom iets moet, maar wil ik daar eigenlijk niet te veel over gaan discussiëren (althans, zo doe ik het bij de studenten en zo ben ik van plan om het ook bij Thomas te doen).

Ik wil dat niet hebben dus het gebeurt ook niet.

Ik snap dat je graag op het plankje wil klimmen maar op het plankje klimmen dat kan niet X.
Het is gevaarlijk en het kan heel makkelijk kapot.
Dan zou X al vaak zeggen oke sorry mama

Maar ik zou er dus ook aan toe kunnen voegen als dat niet zou werken.
Dat je hier niet mag klimmen wil niet zeggen dat het ergens anders ook niet kan.
Zullen we zo even richting de speeltuin gaan?

Wil ze dat niet nou jammer dan geen speeltuin en ook geen plankje.
Up heeft wel regels. Maar het leven is niet omdat ik het zeg of omdat het zo hoort.
Ik leg uit waarom ik dingen wel en niet wil.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:00 schreef snakelady het volgende:

Zo mogen ze niet midden op straat lopen ook al lijkt ze dat zo leuk, er is geen keuze tussen de stoep en de straat, het is gewoon de stoep, klaar.

En dat is het voor mij dus niet. Want er is een reden waarom jij van mening bent dat het geen keuze is. Zie hierboven over stoep en straat.

p.s. een beetje rommelig en een beetje onduidelijk maar als ik me aangesproken voel of vanalles wil uitleggen is het ene beetje een warboel

ik drijf helemaal op instinct en gevoel, dus de reactie is per situatie anders. wel ben ik nogal van de "nee." punt. als het gewoon echt niet mag. wel met uitleg, maar geen discussie ofzo. ik ga niet in dicussie met mijn kinders. uiteindelijk is het heel jammer, maar ik ben mama. later als ze groot zijn mogen ze ook papa of mama worden en dan mogen zij dingen uitmaken voor hun eigen kinderen ik ben de mama en (tenzij de papa in de buurt is) uiteindelijk god in dit huis. als ik zeg dat iets niet mag, dan mag dat niet en daarmee basta!

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:02 schreef Juud79 het volgende:

[..]

Ik bedoelde zitten op het plankje, grin... ik zou hem/haar dus laten zitten en als er dan een valpartij zou zijn ook wijzen op het feit dat ik verteld heb wat er kon gebeuren, dus dat het de volgende keer handiger is om niet meer te doen. Wel troosten ook natuurlijk

Maar het gaat er niet alleen om dat een kind zich pijn kan doen, het kan ten eerste kapot en ten tweede, het is er niet voor gemaakt, het hoort niet, dus er is eigenlijk ook geen keuze in om het wel of niet te doen.
Net als dat je niet door rood hoort te rijden en niet midden op de weg hoort te lopen.

quote:

In het geval van schoenen zou ik idd de zomerschoenen dan aan laten trekken en dan heb ik het niet over de winter he, maar meer zoals nu 's ochtends, dat het nog te fris is. En dan bij mopperen over koude voeten zeggen dat het dan handiger was geweest om de andere schoenen aan te trekken en dat hij/zij dus goed moet nadenken over wat te doen of de volgende keer dan beter de zomerschoenen in de tas kan meenemen, zoiets...

Hier laat ik dan niet voelen maar geef ik mijn mening, zeg dan gewoon van "die schoentjes lijken me nog wat koud, ik zou die andere aan trekken"
En als ze dan eigenwijs is en toch die schoentjes aan wil, dan mag dat gewoon en heeft ze een ochtend koude voetjes.

maar als in de winter zomerschoenen geen keuze zijn, dan staan de zomerschoenen hier dus ook ook in de kast.

snakelady, er zal niemand vinden dat zijn kind op straat mag lopen, maar of je dat dan uitlegt of het kind de stoep op sleurt met een kwaad "je mag niet op straat lopen", dat maakt het verschil.
Hier in de wijk zie je eigenlijk alleen maar de laatste optie, en dat zijn nou net de kinderen die iedere keer de straat op vliegen als mama niet kijkt.

hmm die post icon stond daar niet met opzet...

Als er geen direct gevaar is laat ik Mikael wel gaan. Kies je de verkeerde schoenen weet je voor de volgende keer dat je eerst na moet denken en eventueel moet voelen en overleggen.
Bij bv op de stoep of op de straat is hier geen optie. Lopen doe je op de stoep. Fietsen met zijwielen op de stoep, als je goed kunt fietsen op het fietspad. En als mama of papa erbij is mag eventueel ook op straat. Nooit geen problemen mee gehad. Somiige dingen zijn hier nou eenmaal zo en daar moeten ze zich aan houden!

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:04 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

[..]

En dat is het voor mij dus niet. Want er is een reden waarom jij van mening bent dat het geen keuze is. Zie hierboven over stoep en straat.

p.s. een beetje rommelig en een beetje onduidelijk maar als ik me aangesproken voel of vanalles wil uitleggen is het ene beetje een warboel

Ik leg altijd uit waarom iets niet mag of niet wenselijk is, maar dat veranderd dus niks aan de uitkomst, er is dus geen discussie over mogelijk.

Je mag niet op de weg lopen omdat dat gevaarlijk is, daar rijden auto's en die letten niet altijd even goed op.
Op de stoep hoor je te lopen.

Het grappige is dat zelfs de jonsgte van 2.5 al goed verkeers regels begrijpt.
Laatst stonden we bij een vop en een meisje op de fiets fietste gewoon door terwijl wij al op de vop stonden, de jongste riep dus meteen "dat mag niet he, dat is gevaarlijk!'

Dus ik ben zeker voor uitleggen waarom niet, doe ik altijd, maar het veranderd niks aan de uiteindelijke uitkomst.

Leuk WupWup en Juud om jullie visie te lezen (die van Pvoess en Piglet kende ik al ).
Ik/wij gaan ook op een dergelijke manier met Thies om. Hij is nu 4 en een heerlijk kind. Makkelijk, beleefd, gezellig, zit goed in zijn vel. Geen strafmatje oid, nooit traphekjes gehad of spullen achter slot en grendel. Veel uitleggen, ook onderhandelen, en een 'nee' is een 'nee'.
Het grappige is dat ik laatst met mijn vriend een gesprek had over de opvoeding. Dat hij het puur en alleen op gevoel doet, en dat ik (ook vanuit mijn vak) meestal vanuit een visie handel. Toch komt het heel dicht bij elkaar.

De basis is dat we ons kind serieus nemen als individu. We beschouwen hem als gelijkwaardig. En dat houdt dus niet in dat hij een gelijke is...

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:06 schreef p_iglet het volgende:
maar als in de winter zomerschoenen geen keuze zijn, dan staan de zomerschoenen hier dus ook ook in de kast.

snakelady, er zal niemand vinden dat zijn kind op straat mag lopen, maar of je dat dan uitlegt of het kind de stoep op sleurt met een kwaad "je mag niet op straat lopen", dat maakt het verschil.
Hier in de wijk zie je eigenlijk alleen maar de laatste optie, en dat zijn nou net de kinderen die iedere keer de straat op vliegen als mama niet kijkt.

Nee dat doe ik ook niet, ik leg het altijd rustig uit en dat werkt gelukkig ook goed.
Maar dat zie ik niet als en methode, dat zie ik gewoon als logisch nadenken.

Maar zo laat ik ze ook veel zelf nadenken.
als ze vragen 'Waarom mag dat niet?'
Dan vraag ik 'Waarom denk je dat dat niet mag?'

Dan komen ze 9 van de 10 keer wel met het goede antwoord waarom het niet mag en dan komt er geen conflict en blijft het ook beter hangen.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:13 schreef snakelady het volgende:

[..]

Nee dat doe ik ook niet, ik leg het altijd rustig uit en dat werkt gelukkig ook goed.
Maar dat zie ik niet als en methode, dat zie ik gewoon als logiosch nadenken.

Ik denk dat ik het later ook zal doen.
Voor mij is het logisch dat ik ga uitleggen waarom iets mag/niet mag, maar dat impliceert bij mij ook dat er over sommige zaken niet te discussiëren valt en dan ga ik op hetzelfde moment niet blijven herhalen waarom hij op de stoep moet wandelen. Het is natuurlijk iets anders als we bv 2 uur later weer op stap zijn en hij weer de straat op wil. Dan leg ik het wel weer opnieuw uit

Ik vind dat AP/UP best een vermoeiende methode als ik het zo lees.
Natuurlijk als iets mag dan leg je het uit.

Maar dat constante waarom wel en waarom niet zou ik niet kunnen.
Ben ook blij dat het niet nodig is

Grappig om te lezen hoe ieder zo z'n ding heeft.

BE, zit nog even over jouw opmerking na te denken. Het is ook afhankelijk wat voor type mens je bent natuurlijk. Als het niet bij je past om 'uitentreure' dingen uit te leggen zal het ook niet werken.
Ik ben nou eenmaal vrij soft en geduldig van aard. Wat ook een valkuil is. Mijn vriend zei dat hij vindt dat ik soms wel eens wat eerder en fermer mag optreden...

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:17 schreef SacreCoeur het volgende:
Ik vind dat AP/UP best een vermoeiende methode als ik het zo lees.
Natuurlijk als iets mag dan leg je het uit.

Maar dat constante waarom wel en waarom niet zou ik niet kunnen.
Ben ook blij dat het niet nodig is

Grappig om te lezen hoe ieder zo z'n ding heeft.

Nee hoor niet constant want als ze een duidelijke reden hebben accepteren ze het een stuk beter.
Denken er vaak meer over na en is er minder mee te doen dan elke keer gillen;
NIET OP DE STRAAT LOPEN!!!!!!
Als ze begrijpen waarom ze niet op de straat mogen lopen zullen ze dat ook minder snel doen.

Ik heb niet het idee dat ik steeds uitleg of een plaat ben die blijft hangen

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:21 schreef Moonah het volgende:
BE, zit nog even over jouw opmerking na te denken. Het is ook afhankelijk wat voor type mens je bent natuurlijk. Als het niet bij je past om 'uitentreure' dingen uit te leggen zal het ook niet werken.
Ik ben nou eenmaal vrij soft en geduldig van aard. Wat ook een valkuil is. Mijn vriend zei dat hij vindt dat ik soms wel eens wat eerder en fermer mag optreden...

Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
_{Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.}

Als pedagoog zeg ik dat ik mijn kind leidt naar volwassenheid. Dat is mooi, er zijn veel wegen naar Rome en nog meer naar volwassenheid. Iedereen doet dit op de manier die het beste hem/haar en het kind past.
Ik handel vanuit gevoel. En het 'vakje' AP past daar eigenlijk best goed bij. Ik vind dit handig om te weten, zo weet ik dan dat ik bepaalde boeken over opvoeding niet uit de bieb hoef te halen omdat ik er niets mee kan terwijl andere juist vanuit AP-perspectief geschreven zijn zodat ik er ook daadwerkelijk iets aan heb (neemt niet weg dat het ook wel es goed is iets te lezen wat je in eerste instantie niet zou lezen).
Juud, ik vind het super dat je er zo goed over nadenkt! Bedenk wel dat de situatie anders kan zijn dan je nu hoopt en misschien past jouw opvoedingsvisie wel totaal niet bij je kind. Zoals simmu ook aangeeft, zij houdt van Rapley, Ravi niet. Wees niet bang om je dan daaraan aan te passen.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:29 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
_{Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.}

Oh, dat snap ik heel goed! Het is absoluut niet zwart/wit. Eerder een glijdende schaal. Het belangrijkste is (imo) dat je voorspelbaar bent voor een kind en het serieus neemt. En waar op de schaal je dan 'staat' is een persoonlijke keuze. _{Al heb ik wel heel sterk mijn bedenkingen bij de diverse uitersten.}

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:29 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
_{Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.}

BE Ik denk dat het meerendeel van de ouders zich gelukkig er tussenin begeven en zich keurig een weg kunnen vinden op basis van hun gevoel.
Ieder huis heeft zijn eigen gebruiken en regels en zolang je daar samen prettig mee leeft lijkt me dat toch prima.

Ik vind mezelf echt niet specifiek UP/AP, maar merk wel dat wij er vaak op aangekeken worden hoe we Pepijn opvoeden.
Dus niet straffen, veel uitleggen, geen babyvoeding, draagdoek ipv kinderwagen etc.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:39 schreef p_iglet het volgende:
draagdoek ipv kinderwagen etc.

In de supermarkt: "Ik vind dat altijd zo zielig, zo'n kind dat helemaal ingeklemd zit. In de wagen hebben ze toch meer vrijheid he" over een 6 weken oude baby

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:29 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Het is alleen wel mijn eigen frustratie dat er vaak een heel zwart wit AP/UP vs kindoverstraatsleuren beeld is, en hoewel ik zeker niet AP/UP ben, ben ik ook dat laatste niet.
_{Dus ik word altijd wat defensief van dit soort gesprekken.}

Gewoon een bewuste ouder zijn, dat is denk ik het belangrijkste.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:24 schreef Pvoesss het volgende:

[..]

Nee hoor niet constant want als ze een duidelijke reden hebben accepteren ze het een stuk beter.
Denken er vaak meer over na en is er minder mee te doen dan elke keer gillen;
NIET OP DE STRAAT LOPEN!!!!!!
Als ze begrijpen waarom ze niet op de straat mogen lopen zullen ze dat ook minder snel doen.

Ik heb niet het idee dat ik steeds uitleg of een plaat ben die blijft hangen

Moet zeggen dat ik toch al allergisch ben voor ouders die naar hun kind lopen te schreeuwen van "Niet Doen!, Wat zeg ik Nou! Kom hier!" en dat soort zaken.
uiteraard schreeuw ik uit schrik ook wel eens 'niet doen' maar dat is gelukkig niet dagelijks en zelfs niet wekelijks.

Ik heb altijd alleen maar heel positieve reacties op de draagdoek gekregen.

Wat anderen (ongevraagd) van mijn manier van opvoeden vinden vind ik niet zo interessant. Wel wil niet dat anderen last hebben van mijn manier van opvoeden. Ben bijvoorbeeld best voorstander voor vrijheden voor mijn kind, maar als ze andere mensen tot last is, door de manier waarop ik haar vrijlaat, dan zal ik dat inperken of ombuigen.

Kinderen die in de supermarkt alles uit de schappen pakken en vreselijk herrie schoppen en ouders die ze 'de ruimte willen geven om te ontdekken'...tja daar heb ik toch wel moeite mee.

Pvoess, zoals jij je stijl uitlegt, dat spreekt me erg aan. Ik zeg niet dat het volledig mijn stijl is, maar ik kan me er goed in vinden en ik vind dat je het helder uitlegt!

mijn persoonlijke afkeer tegen up/ap is ontstaan doordat twee vriendjes van mijn oudste zo worden opgevoed. Werkelijk on-uit-staan-bare jongetjes toen ik me (op advies van de moeders het was blijkbaar nodig) in ging lezen bleek ik best grote overeenkomsten te hebben.

Het gevaar schuilt er in denk ik dat je iets wilt van je kind (dat ie op voetbal gaat bijv) maar dat het kind dan zélf die keuze moet maken. Van jou. En dat je dan net zo lang koppig doormodderd tot het kind "zelf" heeft besloten dat hij op voetbal wil. Echt, waargebeurd verhaal dit. nou ja, sorry, daar kan ik niet tegen. ik hou erg van duidelijkheid, zeker naar mijn kinderen.

En dan zeg ik ook heus wel eens "omdat ik het zeg" toevallig.

Bij mij in de straat woont een vrouw die schreeuwt altijd tegen haar kinderen (ook NIET DOEN, HOU OP, GA DAAR AF!). En ze heeft ook nog een heel snerpende stem. Vreselijk vind ik dat. Ik háát schreeuwen. Je merkt ook gewoon aan die kinderen dat ze gewend zijn om op die manier te communiceren.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:52 schreef Sorbootje het volgende:
Bij mij in de straat woont een vrouw die schreeuwt altijd tegen haar kinderen (ook NIET DOEN, HOU OP, GA DAAR AF!). En ze heeft ook nog een heel snerpende stem. Vreselijk vind ik dat. Ik háát schreeuwen. Je merkt ook gewoon aan die kinderen dat ze gewend zijn om op die manier te communiceren.

Oh ja dat ken ik ook. Mijn nicht doet dat ook heel erg bij der 3 jongens. Die kijken er niet eens meer van op. De mijne schrikken zich iedere keer weer wezeloos als we daar zijn. Ik gil wel eens maar alleen in geval van paniek zeg maar

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:52 schreef Sorbootje het volgende:
Bij mij in de straat woont een vrouw die schreeuwt altijd tegen haar kinderen (ook NIET DOEN, HOU OP, GA DAAR AF!). En ze heeft ook nog een heel snerpende stem. Vreselijk vind ik dat. Ik háát schreeuwen. Je merkt ook gewoon aan die kinderen dat ze gewend zijn om op die manier te communiceren.

Verschrikkelijk vind ik dat, en die kinderen luisteren vaak ook niet eens dan.

mijn schoonmoeder legde het ooit leuk uit: "je leert ze netjes eten en drinken, niet zomaar over straat lopen en dat ze dankjewel en alsjeblieft zeggen en veel meer kan je eigenlijk niet doen. het is eigenlijk enkel een beetje bijsturen van wat er in zit". maar goed; dat zijn ook wel belangrijke dingen. niet de aktie van "dankjewel" zeggen, maar het besef dat dankjewel zeggen fijn is voor de gever! bijvoorbeeld

en ik zeg brul ook wel eens "EN NOU IS HET GENOEG! KLAAR NU" als ik het helemaal beu ben en al 300 x gezegd en uitgelegd heb dat x niet mag. tsja. kind zoekt grenzen --> kind vindt grenzen kindlief leert gelijk ook dat mama's geduld niet eindeloos is, dat mama ook wel eens boos wordt en dat mama niet perfect is.

Nee precies. Ze zijn helemaal murw!

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:50 schreef Sorbootje het volgende:
Wat anderen (ongevraagd) van mijn manier van opvoeden vinden vind ik niet zo interessant. Wel wil niet dat anderen last hebben van mijn manier van opvoeden. Ben bijvoorbeeld best voorstander voor vrijheden voor mijn kind, maar als ze andere mensen tot last is, door de manier waarop ik haar vrijlaat, dan zal ik dat inperken of ombuigen.

Juist! Ik stofzuig het huis van mn schoonouders als we daar hebben gegeten. Er belandt altijd wel iets op de grond en wil niet dat zij het gevoel hebben er last van te hebben dat Nathan eet á la Rapley.

Eens een keer je geduld verliezen is natuurlijk iets heel anders dan altijd schreeuwen. Ik denk dat het mij ook wel gaat overkomen!

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:56 schreef simmu het volgende:

en ik zeg brul ook wel eens "EN NOU IS HET GENOEG! KLAAR NU" als ik het helemaal beu ben en al 300 x gezegd en uitgelegd heb dat x niet mag. tsja. kind zoekt grenzen --> kind vindt grenzen kindlief leert gelijk ook dat mama's geduld niet eindeloos is, dat mama ook wel eens boos wordt en dat mama niet perfect is.

denk dat iedereen dat wel eens heeft.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:58 schreef pessie het volgende:

[..]

Juist! Ik stofzuig het huis van mn schoonouders als we daar hebben gegeten. Er belandt altijd wel iets op de grond en wil niet dat zij het gevoel hebben er last van te hebben dat Nathan eet á la Rapley.

maakt hij er zo'n bende van dat je het hele huis moet stofzuigen?

Nee, herken het wel, ik ruim ook altijd om wat de kinderen bij een ander op de grond hebben gegooid.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:51 schreef debuurvrouw het volgende:

Het gevaar schuilt er in denk ik dat je iets wilt van je kind (dat ie op voetbal gaat bijv) maar dat het kind dan zélf die keuze moet maken. Van jou. En dat je dan net zo lang koppig doormodderd tot het kind "zelf" heeft besloten dat hij op voetbal wil. Echt, waargebeurd verhaal dit. nou ja, sorry, daar kan ik niet tegen.

Maar op die manier wordt een kind ook niet serieus genomen maar gemanipuleerd.

Daarom dacht ik ook dat Gordon meer manipulatie was dan begeleiden Moonah bleek meer in de insteek van de ouders te zitten dan in Gordon.

zo vinden ze ook dat ie op huiswerkbegeleiding moet,(om op school zijn huiswerk al te doen) omdat hij thuis liever met zijn Lego speelt. Ja, duh!! mijn kind ook. (nou, die computert liever, of kijkt tv of speelt buiten, maar alles liever dan huiswerk)
Ik ben dan van mening dat je dat thuis oplost. Ik lees ook liever een boek dan dat ik de strijk doe maar goed, soms moet je gewoon even doorzetten om iets te bereiken. vind ik.

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:51 schreef debuurvrouw het volgende:
mijn persoonlijke afkeer tegen up/ap is ontstaan doordat twee vriendjes van mijn oudste zo worden opgevoed. Werkelijk on-uit-staan-bare jongetjes toen ik me (op advies van de moeders het was blijkbaar nodig) in ging lezen bleek ik best grote overeenkomsten te hebben.

Maar als ik het zo lees, worden die kids juist niet AP/UP opgevoed.

Ik vind het vooral waardevol voor mij om de wat "langlopende" ouders te volgen over hun visie. Ik bedoel, ik kan genoeg ideeen hebben met Alexa, maar uiteindelijk moet het echte peuteren en kleuteren hier nog beginnen en jullie hebben "de resultaten" reeds

Ja dat vind ik ook. Het echte werk moet nog beginnen!

quote:

Op maandag 11 april 2011 12:17 schreef debuurvrouw het volgende:
Daarom dacht ik ook dat Gordon meer manipulatie was dan begeleiden Moonah bleek meer in de insteek van de ouders te zitten dan in Gordon.

zo vinden ze ook dat ie op huiswerkbegeleiding moet,(om op school zijn huiswerk al te doen) omdat hij thuis liever met zijn Lego speelt. Ja, duh!! mijn kind ook. (nou, die computert liever, of kijkt tv of speelt buiten, maar alles liever dan huiswerk)
Ik ben dan van mening dat je dat thuis oplost. Ik lees ook liever een boek dan dat ik de strijk doe maar goed, soms moet je gewoon even doorzetten om iets te bereiken. vind ik.

Nu vind ik huiswerkbegeleiding een goed iets. Maar niet om die reden
En dan had ze beter heel UP uit kunnen leggen waarom dan toch eerst het huiswerk moet maken..
Ze krijgt hem toch ook duidelijk dat hij naar huiswerkbegeleiding moet

quote:

Op maandag 11 april 2011 11:59 schreef snakelady het volgende:

[..]

denk dat iedereen dat wel eens heeft.

ja, dat wel. ik ben alleen zelf opgegroeid met het nodige gebulder en probeer dat toch in te perken maar zo heb ik ook een pesthekel aan dat onderhuidse schuldgedoe. van dat "als je nu niet eet wordt mama heel verdrietig hoor ". als iets me snel op de kast kan krijgen is dat het wel!

quote:

Op maandag 11 april 2011 12:27 schreef simmu het volgende:

[..]

ja, dat wel. ik ben alleen zelf opgegroeid met het nodige gebulder en probeer dat toch in te perken maar zo heb ik ook een pesthekel aan dat onderhuidse schuldgedoe. van dat "als je nu niet eet wordt mama heel verdrietig hoor ". als iets me snel op de kast kan krijgen is dat het wel!

Ieuw ja, dat kan ik ook niet hebben inderdaad... Ik zal dat ook nooit doen, ik geef aan dat ze als ze niet eet, later misschien honger zal hebben.

quote:

Op maandag 11 april 2011 12:29 schreef Sjeen het volgende:

[..]

Ieuw ja, dat kan ik ook niet hebben inderdaad... Ik zal dat ook nooit doen, ik geef aan dat ze als ze niet eet, later misschien honger zal hebben.

+1, als ik iemand zoiets hoor zeggen, denk ik altijd, prima mama, huil jij maar lekker, mij boeit het niet!