W&T Wetenschap & Technologie
Een plek om te discussiëren over wetenschappelijke onderwerpen, wetenschappelijke problemen, technologische projecten en grootse uitvindingen.
Ja idd, vooral als je je al eens echt verdiept hebt in de materie.quote:Op vrijdag 8 juni 2012 20:07 schreef Nonverbaal het volgende:
dan is dit zeker ook weer een trol bericht volgens vele
http://www.genade.info/bl(...)en-resten-zijn-echt/
http://www.talkorigins.org/faqs/faq-noahs-ark.html
Maar ook dit is een pagina zonder 'flashy' header en een hoop aannames. Lees maar eens aandachtig door zou ik zeggen.
Alpha kenny one
Daar komt t wel op neer ja.quote:
dan is dit zeker ook weer een trol bericht volgens vele
http://www.genade.info/bl(...)en-resten-zijn-echt/
De hoeveelste Ark is dit? numero 30?
En wat Klenck zelf betreft
Here is the evidence to prove he is a fraud
http://www.mountainararattrek.com/ark/arkfraud3.htm
zoals falling-away ook aangaf is talkorigins.com een goede plek om eens wat research te doen. Alle creationisten claims worden er ook met de grond gelijk gemaakt.
bovendien is deze ook een aanrader. Hier praten ze over de specifieke vondst en de fraudulente praktijken van Klenck. uitermate triest
Deze is ook wel vermakelijk
[ Bericht 7% gewijzigd door ExperimentalFrentalMental op 09-06-2012 10:14:55 ]
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Julie weten alles zogenaamd onderuit te halen kijk nou eens goed rond op de aarde vindt je nu echt dat er evolutie plaatsvind,ik vind eerder dat er de-evolutie plaatsvind zoveel slimme mensen lopen er niet en vele mensen van vroeger zoals Nikola Tesla zijn zeker niet dommer of veel slimmer dan de mensen van nu,alleen de techniek en wetenschap veranderd hevig niet de mens,dus deze theorie slaat gewoon nergens op net zoals het begonnen is...uit het niets volgens deze flapdrol...haha
Ja, haha.quote:
Julie weten alles zogenaamd onderuit te halen kijk nou eens goed rond op de aarde vindt je nu echt dat er evolutie plaatsvind,ik vind eerder dat er de-evolutie plaatsvind zoveel slimme mensen lopen er niet en vele mensen van vroeger zoals Nikola Tesla zijn zeker niet dommer of veel slimmer dan de mensen van nu,alleen de techniek en wetenschap veranderd hevig niet de mens,dus deze theorie slaat gewoon nergens op net zoals het begonnen is...uit het niets volgens deze flapdrol...haha
En nu met argumenten.
Er is wel iets te zeggen voor die de-evolutie als je de reacties van Nonverbaal leest.quote:
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
Nogmaals, als je geen verstand van zaken hebt moet je er niet over proberen te lullen, vooral niet in een topic als deze. Dus OF lees een echt boek over de werking en bewijzen van evolutie OF blijf hier weg. Bedankt alvast.quote:
Julie weten alles zogenaamd onderuit te halen kijk nou eens goed rond op de aarde vindt je nu echt dat er evolutie plaatsvind,ik vind eerder dat er de-evolutie plaatsvind zoveel slimme mensen lopen er niet en vele mensen van vroeger zoals Nikola Tesla zijn zeker niet dommer of veel slimmer dan de mensen van nu,alleen de techniek en wetenschap veranderd hevig niet de mens,dus deze theorie slaat gewoon nergens op net zoals het begonnen is...uit het niets volgens deze flapdrol...haha
Alpha kenny one
Tja, ik wil niet heel zeikerig over komen, maar wellicht dat een mod hier even kan naar kijken/ingrijpen, dit is namelijk niet een discussie topic.quote:
[..]
Nogmaals, als je geen verstand van zaken hebt moet je er niet over proberen te lullen, vooral niet in een topic als deze. Dus OF lees een echt boek over de werking en bewijzen van evolutie OF blijf hier weg. Bedankt alvast.
Nonverbaal: Mocht je werkelijke vragen hebben of willen discussiëren over evolutie / evolutietheorie dan kan dit hier: [ Centraal ] Evolutie discussie & vragentopic. Dit is gewoon een nieuws dump topic. Deze discussie vervuild de boel enkel.
Putting the Fun back into Fundamentally Wrong since 1975.
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
"Yes, of course, I knew you would volunteer, Mr. Feynman, but I was wondering if there would be anybody else."
10-06-2012
Maak kennis met Lucy: ze is nog familie
Dit oude familielid heeft letterlijk haar sporen achtergelaten. Wij presenteren: Australopithecus afarensis, oftewel: Lucy.
Tientallen jaren geleden ontdekten wetenschappers in Afrika iets heel bijzonders. Ze vonden er de resten van een mensachtige. De resten waren zeker drie miljoen jaar oud. En – nu komt het – de resten wezen erop dat de mensachtige rechtop liep. Een unieke vondst, want eerdere mensachtigen op twee benen waren aanzienlijk jonger. Bovendien waren de fossiele resten zeer compleet. De onderzoekers vierden hun vondst die avond, terwijl het liedje ‘Lucy in the Sky with Diamonds‘ uit de speakers galmde. Dat was het moment waarop de resten een echte naam kregen: Lucy.
Links ziet u wat er van Lucy is teruggevonden. Foto: 120 (via Wikimedia Commons). In het midden een reconstructie van hoe Lucy waarschijnlijk liep. Afbeelding: Chip Clark, Smithsonian Institution / SI.edu. En rechts nog een reconstructie. Foto: Esv (via Wikimedia Commons).
Nieuw
Later zou blijken dat Lucy een heel nieuwe soort was. En waarschijnlijk eentje die ook op onze stamboom thuishoorde. Toch leek Lucy nog in weinig opzichten op de moderne mens. De soort had veel weg van een aap. Bijvoorbeeld de lange slungelige armen, de onderkaak die naar voren stak en de relatief kleine hersenen. Maar in bepaalde opzichten had Lucy ook veel weg van ons. Zo was de mensachtige zeer goed in staat om op twee benen te lopen. Toch deed A. afarensis dat niet altijd: de bouw wijst erop dat de mensachtige zich zowel op twee benen als al klimmend in bomen kon voortbewegen.
De fossiele resten van het driejarige kind. Afbeelding: SI.edu
.
Meer
Lucy was niet de enige A. afarensis die na miljoenen jaren het daglicht zag. Onderzoekers vonden de restanten van meer dan 300 individuen terug. Waaronder ook de resten van een driejarig kind. Het kind leefde ongeveer 100.000 jaar voor Lucy, het is een meisje en heeft de naam Selam gekregen. Dankzij de vondst van het kind weten onderzoekers ook aardig wat over de ontwikkeling van A. afarensis. Zo weten we dat kinderen van A. afarensis zich ongeveer net zo snel ontwikkelden als jonge chimpansees.
Sporen
Maar onze kennis over A. afarensis is niet alleen gebaseerd op de vondst van gefossiliseerde lichamelijke resten. Want A. afarensis liet nog iets anders achter: voetstappen. Ongeveer 3,6 miljoen jaar geleden liepen de mensachtigen door vulkanisch as. Hun voetstappen werden niet lang daarna bedekt door een tweede laag as. Hierdoor is het 27 meter lange spoor van zo’n zeventig voetstappen uitstekend bewaard gebleven. Op basis van de voetstappen kunnen onderzoekers weer conclusies trekken over het gewicht en de tred van de mensachtigen. Hieruit is bijvoorbeeld gebleken dat de tred van de mensachtigen niet heel veel verschilt van die van ons. Onderzoekers zijn er tamelijk zeker van dat de voetstappen van A. afarensis zijn, want deze mensachtige leefde in die tijd in dit gebied.
De voetsporen die A. afarensis achterliet. Afbeelding: Karen Carr Studio (via SI.edu).
Op het menu
Op basis van de teruggevonden tanden hebben onderzoekers ook kunnen achterhalen wat A. afarensis graag at. De mensachtige at waarschijnlijk voornamelijk zacht fruit, maar ook noten, zaden en insecten stonden op het menu.
Grote verschillen
A. afarensis is ook heel interessant wanneer we gaan kijken naar de mannen en vrouwen en het verschil daartussen. Want die verschillen zijn groot. Fossiele resten wijzen erop dat een mannetje gemakkelijk 150 centimeter hoog kon worden. Vrouwtjes reikten over het algemeen net ietsje hoger dan één meter. Een verschil van bijna een halve meter! Dat zien we ook in het gewicht terug. Een mannetje woog al snel 42 kilo, terwijl een vrouwtje er slechts 29 woog.
A. afarensis vormt een belangrijke tak in onze steeds verder uitdijende stamboom. We weten uitzonderlijk veel van deze mensachtige. Toch zijn er ook nog wel wat vraagtekens. Zo blijft bijvoorbeeld onduidelijk of A. afarensis nu vooral op twee benen liep of toch nog veel tijd in de bomen doorbracht. Vast lijkt te staan dat de mensachtige familie is: Lucy heeft na miljoenen jaren in de vergetelheid haar plekje op de stamboom ergens tussen Ardipithecus ramidus en Homo habilis opgeëist.
Meer weten over uw afkomst? De komende weekenden lichten we elke keer één (belangrijke) voorouder uit. Vorige week was dat Ardipithecus ramidus.
(scientias.nl)
Maak kennis met Lucy: ze is nog familie
Dit oude familielid heeft letterlijk haar sporen achtergelaten. Wij presenteren: Australopithecus afarensis, oftewel: Lucy.
Tientallen jaren geleden ontdekten wetenschappers in Afrika iets heel bijzonders. Ze vonden er de resten van een mensachtige. De resten waren zeker drie miljoen jaar oud. En – nu komt het – de resten wezen erop dat de mensachtige rechtop liep. Een unieke vondst, want eerdere mensachtigen op twee benen waren aanzienlijk jonger. Bovendien waren de fossiele resten zeer compleet. De onderzoekers vierden hun vondst die avond, terwijl het liedje ‘Lucy in the Sky with Diamonds‘ uit de speakers galmde. Dat was het moment waarop de resten een echte naam kregen: Lucy.
Links ziet u wat er van Lucy is teruggevonden. Foto: 120 (via Wikimedia Commons). In het midden een reconstructie van hoe Lucy waarschijnlijk liep. Afbeelding: Chip Clark, Smithsonian Institution / SI.edu. En rechts nog een reconstructie. Foto: Esv (via Wikimedia Commons).
Nieuw
Later zou blijken dat Lucy een heel nieuwe soort was. En waarschijnlijk eentje die ook op onze stamboom thuishoorde. Toch leek Lucy nog in weinig opzichten op de moderne mens. De soort had veel weg van een aap. Bijvoorbeeld de lange slungelige armen, de onderkaak die naar voren stak en de relatief kleine hersenen. Maar in bepaalde opzichten had Lucy ook veel weg van ons. Zo was de mensachtige zeer goed in staat om op twee benen te lopen. Toch deed A. afarensis dat niet altijd: de bouw wijst erop dat de mensachtige zich zowel op twee benen als al klimmend in bomen kon voortbewegen.
De fossiele resten van het driejarige kind. Afbeelding: SI.edu
.
Meer
Lucy was niet de enige A. afarensis die na miljoenen jaren het daglicht zag. Onderzoekers vonden de restanten van meer dan 300 individuen terug. Waaronder ook de resten van een driejarig kind. Het kind leefde ongeveer 100.000 jaar voor Lucy, het is een meisje en heeft de naam Selam gekregen. Dankzij de vondst van het kind weten onderzoekers ook aardig wat over de ontwikkeling van A. afarensis. Zo weten we dat kinderen van A. afarensis zich ongeveer net zo snel ontwikkelden als jonge chimpansees.
Sporen
Maar onze kennis over A. afarensis is niet alleen gebaseerd op de vondst van gefossiliseerde lichamelijke resten. Want A. afarensis liet nog iets anders achter: voetstappen. Ongeveer 3,6 miljoen jaar geleden liepen de mensachtigen door vulkanisch as. Hun voetstappen werden niet lang daarna bedekt door een tweede laag as. Hierdoor is het 27 meter lange spoor van zo’n zeventig voetstappen uitstekend bewaard gebleven. Op basis van de voetstappen kunnen onderzoekers weer conclusies trekken over het gewicht en de tred van de mensachtigen. Hieruit is bijvoorbeeld gebleken dat de tred van de mensachtigen niet heel veel verschilt van die van ons. Onderzoekers zijn er tamelijk zeker van dat de voetstappen van A. afarensis zijn, want deze mensachtige leefde in die tijd in dit gebied.
De voetsporen die A. afarensis achterliet. Afbeelding: Karen Carr Studio (via SI.edu).
Op het menu
Op basis van de teruggevonden tanden hebben onderzoekers ook kunnen achterhalen wat A. afarensis graag at. De mensachtige at waarschijnlijk voornamelijk zacht fruit, maar ook noten, zaden en insecten stonden op het menu.
Grote verschillen
A. afarensis is ook heel interessant wanneer we gaan kijken naar de mannen en vrouwen en het verschil daartussen. Want die verschillen zijn groot. Fossiele resten wijzen erop dat een mannetje gemakkelijk 150 centimeter hoog kon worden. Vrouwtjes reikten over het algemeen net ietsje hoger dan één meter. Een verschil van bijna een halve meter! Dat zien we ook in het gewicht terug. Een mannetje woog al snel 42 kilo, terwijl een vrouwtje er slechts 29 woog.
A. afarensis vormt een belangrijke tak in onze steeds verder uitdijende stamboom. We weten uitzonderlijk veel van deze mensachtige. Toch zijn er ook nog wel wat vraagtekens. Zo blijft bijvoorbeeld onduidelijk of A. afarensis nu vooral op twee benen liep of toch nog veel tijd in de bomen doorbracht. Vast lijkt te staan dat de mensachtige familie is: Lucy heeft na miljoenen jaren in de vergetelheid haar plekje op de stamboom ergens tussen Ardipithecus ramidus en Homo habilis opgeëist.
Meer weten over uw afkomst? De komende weekenden lichten we elke keer één (belangrijke) voorouder uit. Vorige week was dat Ardipithecus ramidus.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
12-06-2012
Evolutie in de rondte
Eerste ringsoort onder de planten ontdekt
Het is niet zo raar als een plant in verschillende variëteiten voorkomt, maar wanneer wordt zoiets een nieuwe soort? De vondst van de eerste ‘ringsoort’ maakt duidelijk dat een bevredigend antwoord niet bestaat.
© Ivalu Cacho
Euphorbia tithymaloides is een plantensoort, of groep van soorten, die iets raars heeft gedaan. Wat? Om dat uit te leggen, is het handig eerst een uitstapje maken naar de meeuwen. De zilvermeeuw en de kleine mantelmeeuw, om precies te zijn, die beide in Nederland voorkomen. Want die zijn het klassieke voorbeeld van een bizar biologisch fenomeen: een ringsoort.
Het zijn duidelijk verschillende soorten, die niet vermengen. Maar als je een rondje om de Noordpool maakt, kom je steeds meeuwen tegen die net een tikje anders zijn. Die in Siberië zou je ondersoorten van de zilvermeeuw kunnen noemen. Hoe verder naar het oosten je komt, hoe meer ze op kleine mantelmeeuwen beginnen te lijken. Onderling kunnen al die ondersoorten met elkaar kruisen, maar aan het einde van de lijn, waar de sterkst verschillende meeuwen samenkomen, dus niet.
Hoe is het zo gekomen? Dat ligt eigenlijk voor de hand. De meeuwen zijn ergens begonnen en hebben vervolgens langzaam hun leefgebied uitgebreid, waarbij kleine genetische veranderingen optraden. Toen ze het hele gebied rond de Noordpool (waar ze niet overheen konden vliegen) hadden gekoloniseerd, waren ze in het laatst veroverde gebied zo verschillend geworden, dat ze niet meer konden mengen.
In werkelijkheid ligt het bij die meeuwen iets ingewikkelder, bleek uit genetisch onderzoek in 2004, en dus gelden zij tegenwoordig niet meer als voorbeeld van een echte ringsoort. Maar het fenomeen bestaat wel, en is al bij meerdere diersoorten ontdekt. Bijvoorbeeld salamanders in de bergen rond de centrale vallei van Californië en tjiftjaf-achtige vogeltjes rond de Tibetaanse Hoogvlakte.
Een echt plantenvoorbeeld was er tot nu toe niet. Maar daar is dus Euphorbia tithymaloides, lid van de wolfsmelkfamilie. In Proceedings of the Royal Society B beschrijven Ivalu Cacho en David Baum, twee biologen van de universiteit van Californië, hun onderzoek naar de genetica van deze soort. Die komt in het Caribisch gebied voor. De ring loopt het hele gebied rond, want de plant groeit in Midden-Amerika, het noorden van Zuid-Amerika, in Florida en op zo’n beetje alle eilanden in de Caribische Zee.
Uit de genetische analyse blijkt dat de soort in Mexico of Guatemala begonnen moet zijn met zijn opmars naar twee kanten. Op de Maagdeneilanden komen de twee fronten bij elkaar, en zijn het twee aparte soorten geworden. Maar waar precies, dat is nooit te zeggen. De biologen zijn blij met hun vondst, omdat zo’n ringsoort goed inzicht kan geven in evolutieprocessen.
© Ivalu Cacho
Hier zie je de verschillende vormen, geprojecteerd op de kaart van het gebied
(wetenschap24.nl)
Evolutie in de rondte
Eerste ringsoort onder de planten ontdekt
Het is niet zo raar als een plant in verschillende variëteiten voorkomt, maar wanneer wordt zoiets een nieuwe soort? De vondst van de eerste ‘ringsoort’ maakt duidelijk dat een bevredigend antwoord niet bestaat.
![0498_padicyath1small[1].jpg](http://www.wetenschap24.nl/.imaging/stk/wetenschap/photo-float/media/wetenschap/noorderlicht/artikelen/2012/juni/0498_padicyath1small-1-/original/0498_padicyath1small[1].jpg)
© Ivalu Cacho
Euphorbia tithymaloides is een plantensoort, of groep van soorten, die iets raars heeft gedaan. Wat? Om dat uit te leggen, is het handig eerst een uitstapje maken naar de meeuwen. De zilvermeeuw en de kleine mantelmeeuw, om precies te zijn, die beide in Nederland voorkomen. Want die zijn het klassieke voorbeeld van een bizar biologisch fenomeen: een ringsoort.
Het zijn duidelijk verschillende soorten, die niet vermengen. Maar als je een rondje om de Noordpool maakt, kom je steeds meeuwen tegen die net een tikje anders zijn. Die in Siberië zou je ondersoorten van de zilvermeeuw kunnen noemen. Hoe verder naar het oosten je komt, hoe meer ze op kleine mantelmeeuwen beginnen te lijken. Onderling kunnen al die ondersoorten met elkaar kruisen, maar aan het einde van de lijn, waar de sterkst verschillende meeuwen samenkomen, dus niet.
Hoe is het zo gekomen? Dat ligt eigenlijk voor de hand. De meeuwen zijn ergens begonnen en hebben vervolgens langzaam hun leefgebied uitgebreid, waarbij kleine genetische veranderingen optraden. Toen ze het hele gebied rond de Noordpool (waar ze niet overheen konden vliegen) hadden gekoloniseerd, waren ze in het laatst veroverde gebied zo verschillend geworden, dat ze niet meer konden mengen.
In werkelijkheid ligt het bij die meeuwen iets ingewikkelder, bleek uit genetisch onderzoek in 2004, en dus gelden zij tegenwoordig niet meer als voorbeeld van een echte ringsoort. Maar het fenomeen bestaat wel, en is al bij meerdere diersoorten ontdekt. Bijvoorbeeld salamanders in de bergen rond de centrale vallei van Californië en tjiftjaf-achtige vogeltjes rond de Tibetaanse Hoogvlakte.
Een echt plantenvoorbeeld was er tot nu toe niet. Maar daar is dus Euphorbia tithymaloides, lid van de wolfsmelkfamilie. In Proceedings of the Royal Society B beschrijven Ivalu Cacho en David Baum, twee biologen van de universiteit van Californië, hun onderzoek naar de genetica van deze soort. Die komt in het Caribisch gebied voor. De ring loopt het hele gebied rond, want de plant groeit in Midden-Amerika, het noorden van Zuid-Amerika, in Florida en op zo’n beetje alle eilanden in de Caribische Zee.
Uit de genetische analyse blijkt dat de soort in Mexico of Guatemala begonnen moet zijn met zijn opmars naar twee kanten. Op de Maagdeneilanden komen de twee fronten bij elkaar, en zijn het twee aparte soorten geworden. Maar waar precies, dat is nooit te zeggen. De biologen zijn blij met hun vondst, omdat zo’n ringsoort goed inzicht kan geven in evolutieprocessen.
![0498_4map3small[2]%20Ivalu%20Cacho.jpg](http://www.wetenschap24.nl/.imaging/stk/wetenschap/photo/media/wetenschap/noorderlicht/artikelen/2012/juni/0498_4map3small-2--Ivalu-Cacho/original/0498_4map3small[2]%20Ivalu%20Cacho.jpg)
© Ivalu Cacho
Hier zie je de verschillende vormen, geprojecteerd op de kaart van het gebied
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-06-2012
Verre voorouder van de mens leek op een haai
Wetenschappers stellen op basis van bijna 300 miljoen jaar oude fossielen vast dat de voorouder die we met de haaien en roggen delen, sterk leek op een haai.
Ze baseren die conclusie op een onderzoek naar de fossiele resten van een 290 miljoen jaar oude vis: Acanthodes bronni. “Acanthodes blijkt ons onverwacht het beste beeld te kunnen geven van het uiterlijk van de laatste gedeelde voorouder van de beenvisachtigen en haaien,” vertelt onderzoeker Michael Coates. “Onze studie wijst erop dat de eerste beenvisachtigen er ongeveer hetzelfde uitzagen als haaien en niet andersom.”
Voorouder
Lang geleden deelden mensen, mantaroggen en witte haaien één voorouder. Tot de kraakbeenvissen (waaronder de haaien en roggen) zich van die voorouder afsplitsten. Lang was onduidelijk hoe de laatste voorouder die we met de haaien deelen, eruitzag. Veel wetenschappers gingen ervan uit dat deze leek op een beenvisachtige. Maar dat blijkt nu niet het geval te zijn.
Schedel
De onderzoekers bestudeerden A. bronni en maakten modellen van de schedel, zo is in het blad Nature te lezen. “We wilden de hersenpan bestuderen, omdat dit een heel rijke bron van anatomische informatie is,” stelt Coates. “Voor het eerst konden we in het hoofd van Acanthodes kijken. En hoe meer we keken, hoe meer overeenkomsten we vonden met haaien.” Haaien hielden dus klaarblijkelijk aan de eigenschappen van hun voorouders vast, terwijl beenvisachtigen (waar ook de mens later uit zou voorkomen) die eigenschappen losliet.
Links: de fossiele resten en een impressie van A. bronni. Rechts: Een onderzoeker laat de fossiele resten van A. bronni zien. Foto's: The University of Chicago Medicine.
Het onderzoek is belangrijk, zo benadrukken de onderzoekers. Zo krijgen we een beter beeld van de afkomst van mensen en vele andere soorten. “En het beantwoordt de vraag wat er nu zo primitief is aan een haai
(scientias.nl)
Verre voorouder van de mens leek op een haai
Wetenschappers stellen op basis van bijna 300 miljoen jaar oude fossielen vast dat de voorouder die we met de haaien en roggen delen, sterk leek op een haai.
Ze baseren die conclusie op een onderzoek naar de fossiele resten van een 290 miljoen jaar oude vis: Acanthodes bronni. “Acanthodes blijkt ons onverwacht het beste beeld te kunnen geven van het uiterlijk van de laatste gedeelde voorouder van de beenvisachtigen en haaien,” vertelt onderzoeker Michael Coates. “Onze studie wijst erop dat de eerste beenvisachtigen er ongeveer hetzelfde uitzagen als haaien en niet andersom.”
Voorouder
Lang geleden deelden mensen, mantaroggen en witte haaien één voorouder. Tot de kraakbeenvissen (waaronder de haaien en roggen) zich van die voorouder afsplitsten. Lang was onduidelijk hoe de laatste voorouder die we met de haaien deelen, eruitzag. Veel wetenschappers gingen ervan uit dat deze leek op een beenvisachtige. Maar dat blijkt nu niet het geval te zijn.
Schedel
De onderzoekers bestudeerden A. bronni en maakten modellen van de schedel, zo is in het blad Nature te lezen. “We wilden de hersenpan bestuderen, omdat dit een heel rijke bron van anatomische informatie is,” stelt Coates. “Voor het eerst konden we in het hoofd van Acanthodes kijken. En hoe meer we keken, hoe meer overeenkomsten we vonden met haaien.” Haaien hielden dus klaarblijkelijk aan de eigenschappen van hun voorouders vast, terwijl beenvisachtigen (waar ook de mens later uit zou voorkomen) die eigenschappen losliet.
Links: de fossiele resten en een impressie van A. bronni. Rechts: Een onderzoeker laat de fossiele resten van A. bronni zien. Foto's: The University of Chicago Medicine.
Het onderzoek is belangrijk, zo benadrukken de onderzoekers. Zo krijgen we een beter beeld van de afkomst van mensen en vele andere soorten. “En het beantwoordt de vraag wat er nu zo primitief is aan een haai
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
14-06-2012
Ook genoom van de bonobo lijkt sterk op het onze
Wetenschappers hebben nu ook het genoom van de bonobo in kaart gebracht. Het blijkt voor slechts 1,3 procent af te wijken van het genoom van mensen.
Eerder werden ook al de genomen van de gorilla, orang-oetan en chimpansee in kaart gebracht. De genomen werden met elkaar en met die van de mens vergeleken. Zo hopen onderzoekers meer te leren over onze evolutie en de totstandkoming van bepaalde menselijke eigenschappen.
Verschillen
Het menselijk genoom blijkt 1,3 procent anders te zijn dan dat van de bonobo. Ook tussen het genoom van de mens en chimpansee zijn verschillen die ongeveer 1,3 procent van het genoom beslaan. Chimpansees en bonobo’s blijken nauwer verwant dan bijvoorbeeld de bonobo en mens: hun genomen verschillen slechts voor 0,4 procent.
Overeenkomsten
Hoewel ons genoom dus evenveel verschilt van dat van de chimpansee en bonobo is daar niet alles mee gezegd. Bepaalde delen van ons genoom lijken sterker op dat van bonobo’s, terwijl andere delen weer meer gelijk zijn aan dat van chimpansees. De onderzoekers willen graag uit gaan zoeken hoe die delen stuk voor stuk bijdragen aan verschillen en overeenkomsten in gedrag tussen mensen, chimpansees en bonobo’s.
Speels
Voor onderzoekers is het heel interessant om het genoom van de bonobo te bestuderen. Bonobo’s zijn namelijk heel anders dan bijvoorbeeld chimpansees. Chimpansees kunnen heel agressief zijn, terwijl bonobo’s speelse en vredige apen zijn. De onderzoekers hopen te achterhalen waar en hoe die eigenschappen in de genen zijn vastgelegd.
Ook kan het genoom ons meer vertellen over hoe de bonobo en chimpansee zijn ontstaan. De soorten deelden één voorouder, die zich ergens in de historie tot twee soorten heeft ontwikkeld. Het genoom laat zien dat die splitsing heel abrupt plaatsvond: na de splitsing hebben de voorouders van chimpansees en bonobo’s zich niet meer met elkaar gekruist. Dat onderschrijft de hypothese van de rivier. Volgens deze hypothese leefden de voorouders van chimpansees en bonobo’s in het gebied waar nu de Kongo (een rivier) loopt. Toen die rivier ontstond, werden de voorouders van elkaar gescheiden en ontwikkelden ze zich tot twee soorten.
(scientias.nl)
Ook genoom van de bonobo lijkt sterk op het onze
Wetenschappers hebben nu ook het genoom van de bonobo in kaart gebracht. Het blijkt voor slechts 1,3 procent af te wijken van het genoom van mensen.
Eerder werden ook al de genomen van de gorilla, orang-oetan en chimpansee in kaart gebracht. De genomen werden met elkaar en met die van de mens vergeleken. Zo hopen onderzoekers meer te leren over onze evolutie en de totstandkoming van bepaalde menselijke eigenschappen.
Verschillen
Het menselijk genoom blijkt 1,3 procent anders te zijn dan dat van de bonobo. Ook tussen het genoom van de mens en chimpansee zijn verschillen die ongeveer 1,3 procent van het genoom beslaan. Chimpansees en bonobo’s blijken nauwer verwant dan bijvoorbeeld de bonobo en mens: hun genomen verschillen slechts voor 0,4 procent.
Overeenkomsten
Hoewel ons genoom dus evenveel verschilt van dat van de chimpansee en bonobo is daar niet alles mee gezegd. Bepaalde delen van ons genoom lijken sterker op dat van bonobo’s, terwijl andere delen weer meer gelijk zijn aan dat van chimpansees. De onderzoekers willen graag uit gaan zoeken hoe die delen stuk voor stuk bijdragen aan verschillen en overeenkomsten in gedrag tussen mensen, chimpansees en bonobo’s.
Speels
Voor onderzoekers is het heel interessant om het genoom van de bonobo te bestuderen. Bonobo’s zijn namelijk heel anders dan bijvoorbeeld chimpansees. Chimpansees kunnen heel agressief zijn, terwijl bonobo’s speelse en vredige apen zijn. De onderzoekers hopen te achterhalen waar en hoe die eigenschappen in de genen zijn vastgelegd.
Ook kan het genoom ons meer vertellen over hoe de bonobo en chimpansee zijn ontstaan. De soorten deelden één voorouder, die zich ergens in de historie tot twee soorten heeft ontwikkeld. Het genoom laat zien dat die splitsing heel abrupt plaatsvond: na de splitsing hebben de voorouders van chimpansees en bonobo’s zich niet meer met elkaar gekruist. Dat onderschrijft de hypothese van de rivier. Volgens deze hypothese leefden de voorouders van chimpansees en bonobo’s in het gebied waar nu de Kongo (een rivier) loopt. Toen die rivier ontstond, werden de voorouders van elkaar gescheiden en ontwikkelden ze zich tot twee soorten.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
18-06-2012
Weg met de componist!
Muziek evolueert uit zichzelf en vormt complexe melodieën
Muziek en cultuur veranderen voortdurend. Is dat te vergelijken met onze eigen evolutie? Vier onderzoekers denken van wel en laten het ook zien.
Evolueert muziek op dezelfde manier als de mens?
Het project draagt de naam DarwinTunes. En het is wat je denkt: een poging om muziek vanzelf te laten evolueren. Een stukje software, internet en enkele duizenden luisteraars zijn genoeg om uit willekeurige geluiden prachtige muziek te laten ontstaan.
Korte fragmentjes
Vier Britse onderzoekers zijn daarmee begonnen omdat ze benieuwd waren of cultuur ook onderhevig is aan evolutie, zoals we dat van al het leven op aarde kennen. De belangrijkste aspecten daarvan zijn willekeurige mutaties en natuurlijke selectie. Ze ontwikkelden een computerprogramma, dat korte stukjes muziek (Engels: loops) maakt op basis van een boomstructuur van muzikale eigenschappen. Die boomstructuur is wat bij een mens het DNA is: de erfelijke eigenschappen.
De eerste generatie loops van DarwinTunes begon als willekeurig samengestelde geluiden op een maat van 125 bpm (beats per minute). Ongeveer even snel als een huidig dance-liedje. Door alleen variaties aan te brengen aan de ritmes en melodieën, afhankelijk van de beoordelingen van luisteraars en willekeurige mutaties, ontstonden er langzaam prettig in het gehoor liggende korte stukjes muziek. Na een aantal generaties wordt zelfs een bassdrum hoorbaar, waarmee er niet alleen een variatie, maar zelfs een heel nieuw element is ontstaan. Muziek, en daarmee cultuur, kan dus onderhevig zijn aan evolutie.
Drieduizend generaties
Hoe kwam die evolutie tot stand? De fragmenten worden op een vijfpuntsschaal beoordeeld door zevenduizend luisteraars, variërend van 'I can't stand it!' tot 'I love it!'. De best beoordeelde fragmenten krijgen samen kinderen. De eigenschappen worden doorgegeven (recombinatie) en de erfelijke eigenschappen—de boomstructuren met muzikale eigenschappen—krijgen enkele willekeurige veranderingen (mutaties). De ouders sterven, en de kinderen leven voort om beluisterd te worden en de juiste eigenschappen weer aan hun kroost door te geven.
Het onderzoek is inmiddels gepubliceerd in PNAS, maar het loopt nog steeds. Er zijn inmiddels drieduizend generaties loops gemaakt. Elke nieuwe generatie ontstaat op basis van de best beoordeelde tracks uit de vorige ronde plus willekeurige mutaties. Een logisch gevolg daarvan is dat elke generatie iets beter beoordeeld wordt dan zijn voorganger.
Constant niveau
Toen de onderzoekers de resultaten bekeken, zagen ze iets merkwaardigs: na zeshonderd generaties werden de loops niet meer steeds beter beoordeeld. Ze analyseerden de complexiteit van elke gemaakte loop aan de hand van akkoorden en ritmes. Die bleef ook gelijk na zeshonderd generaties. De bijna 2500 generaties die volgden zaten qua beoordeling en complexiteit van zowel de akkoorden als ritme rond een constant niveau.
Het onderzoek heeft wel enkele aspecten waar nog eens goed naar gekeken moet worden. Want waarom stopt de evolutie al na zeshonderd generaties? En is de natuurlijke selectie wel zo natuurlijk? Muzieksmaak wordt al snel geschapen door muziek die door professionals wordt gecomponeerd en geproduceerd. Dit hopen de vier Britten in het vervolg te kunnen ondervangen door de luisteraar zelf uit loops te laten kiezen. Ze maken daarmee de luisteraar een soort componist.
Zelf luisteren en meedoen
Een tekst over muziek is natuurlijk niet zo leuk wanneer je het zelf niet kunt horen. Hieronder kun je een selectie van de fragmenten horen. Een echte indruk van het evolutieproces krijg je namelijk pas wanneer je zelf zowel de eerste als de laatste loops kan beluisteren. Je kunt zelfs nog steeds meedoen met het onderzoek. Dezelfde onderzoekers zijn inmiddels weer een nieuw project gestart, waar niet alleen melodie, maar ook percussie een rol speelt. Ook daaraan kan je meedoen. Het werkt op dezelfde manier als het eerdere onderzoek.
beluister hier de fragmenten
(wetenschap24.nl)
Weg met de componist!
Muziek evolueert uit zichzelf en vormt complexe melodieën
Muziek en cultuur veranderen voortdurend. Is dat te vergelijken met onze eigen evolutie? Vier onderzoekers denken van wel en laten het ook zien.
Evolueert muziek op dezelfde manier als de mens?
Het project draagt de naam DarwinTunes. En het is wat je denkt: een poging om muziek vanzelf te laten evolueren. Een stukje software, internet en enkele duizenden luisteraars zijn genoeg om uit willekeurige geluiden prachtige muziek te laten ontstaan.
Korte fragmentjes
Vier Britse onderzoekers zijn daarmee begonnen omdat ze benieuwd waren of cultuur ook onderhevig is aan evolutie, zoals we dat van al het leven op aarde kennen. De belangrijkste aspecten daarvan zijn willekeurige mutaties en natuurlijke selectie. Ze ontwikkelden een computerprogramma, dat korte stukjes muziek (Engels: loops) maakt op basis van een boomstructuur van muzikale eigenschappen. Die boomstructuur is wat bij een mens het DNA is: de erfelijke eigenschappen.
De eerste generatie loops van DarwinTunes begon als willekeurig samengestelde geluiden op een maat van 125 bpm (beats per minute). Ongeveer even snel als een huidig dance-liedje. Door alleen variaties aan te brengen aan de ritmes en melodieën, afhankelijk van de beoordelingen van luisteraars en willekeurige mutaties, ontstonden er langzaam prettig in het gehoor liggende korte stukjes muziek. Na een aantal generaties wordt zelfs een bassdrum hoorbaar, waarmee er niet alleen een variatie, maar zelfs een heel nieuw element is ontstaan. Muziek, en daarmee cultuur, kan dus onderhevig zijn aan evolutie.
Drieduizend generaties
Hoe kwam die evolutie tot stand? De fragmenten worden op een vijfpuntsschaal beoordeeld door zevenduizend luisteraars, variërend van 'I can't stand it!' tot 'I love it!'. De best beoordeelde fragmenten krijgen samen kinderen. De eigenschappen worden doorgegeven (recombinatie) en de erfelijke eigenschappen—de boomstructuren met muzikale eigenschappen—krijgen enkele willekeurige veranderingen (mutaties). De ouders sterven, en de kinderen leven voort om beluisterd te worden en de juiste eigenschappen weer aan hun kroost door te geven.
Het onderzoek is inmiddels gepubliceerd in PNAS, maar het loopt nog steeds. Er zijn inmiddels drieduizend generaties loops gemaakt. Elke nieuwe generatie ontstaat op basis van de best beoordeelde tracks uit de vorige ronde plus willekeurige mutaties. Een logisch gevolg daarvan is dat elke generatie iets beter beoordeeld wordt dan zijn voorganger.
Constant niveau
Toen de onderzoekers de resultaten bekeken, zagen ze iets merkwaardigs: na zeshonderd generaties werden de loops niet meer steeds beter beoordeeld. Ze analyseerden de complexiteit van elke gemaakte loop aan de hand van akkoorden en ritmes. Die bleef ook gelijk na zeshonderd generaties. De bijna 2500 generaties die volgden zaten qua beoordeling en complexiteit van zowel de akkoorden als ritme rond een constant niveau.
Het onderzoek heeft wel enkele aspecten waar nog eens goed naar gekeken moet worden. Want waarom stopt de evolutie al na zeshonderd generaties? En is de natuurlijke selectie wel zo natuurlijk? Muzieksmaak wordt al snel geschapen door muziek die door professionals wordt gecomponeerd en geproduceerd. Dit hopen de vier Britten in het vervolg te kunnen ondervangen door de luisteraar zelf uit loops te laten kiezen. Ze maken daarmee de luisteraar een soort componist.
Zelf luisteren en meedoen
Een tekst over muziek is natuurlijk niet zo leuk wanneer je het zelf niet kunt horen. Hieronder kun je een selectie van de fragmenten horen. Een echte indruk van het evolutieproces krijg je namelijk pas wanneer je zelf zowel de eerste als de laatste loops kan beluisteren. Je kunt zelfs nog steeds meedoen met het onderzoek. Dezelfde onderzoekers zijn inmiddels weer een nieuw project gestart, waar niet alleen melodie, maar ook percussie een rol speelt. Ook daaraan kan je meedoen. Het werkt op dezelfde manier als het eerdere onderzoek.
beluister hier de fragmenten
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat is geen wetenschap en Lucy hebben ze maar beetje botten gevonden en de rest bijgewerkt.quote:
10-06-2012
Maak kennis met Lucy: ze is nog familie
[ afbeelding ]
Dit oude familielid heeft letterlijk haar sporen achtergelaten. Wij presenteren: Australopithecus afarensis, oftewel: Lucy.
Tientallen jaren geleden ontdekten wetenschappers in Afrika iets heel bijzonders. Ze vonden er de resten van een mensachtige. De resten waren zeker drie miljoen jaar oud. En – nu komt het – de resten wezen erop dat de mensachtige rechtop liep. Een unieke vondst, want eerdere mensachtigen op twee benen waren aanzienlijk jonger. Bovendien waren de fossiele resten zeer compleet. De onderzoekers vierden hun vondst die avond, terwijl het liedje ‘Lucy in the Sky with Diamonds‘ uit de speakers galmde. Dat was het moment waarop de resten een echte naam kregen: Lucy.
[ afbeelding ]
Links ziet u wat er van Lucy is teruggevonden. Foto: 120 (via Wikimedia Commons). In het midden een reconstructie van hoe Lucy waarschijnlijk liep. Afbeelding: Chip Clark, Smithsonian Institution / SI.edu. En rechts nog een reconstructie. Foto: Esv (via Wikimedia Commons).
Nieuw
Later zou blijken dat Lucy een heel nieuwe soort was. En waarschijnlijk eentje die ook op onze stamboom thuishoorde. Toch leek Lucy nog in weinig opzichten op de moderne mens. De soort had veel weg van een aap. Bijvoorbeeld de lange slungelige armen, de onderkaak die naar voren stak en de relatief kleine hersenen. Maar in bepaalde opzichten had Lucy ook veel weg van ons. Zo was de mensachtige zeer goed in staat om op twee benen te lopen. Toch deed A. afarensis dat niet altijd: de bouw wijst erop dat de mensachtige zich zowel op twee benen als al klimmend in bomen kon voortbewegen.
[ afbeelding ]
De fossiele resten van het driejarige kind. Afbeelding: SI.edu
.
Meer
Lucy was niet de enige A. afarensis die na miljoenen jaren het daglicht zag. Onderzoekers vonden de restanten van meer dan 300 individuen terug. Waaronder ook de resten van een driejarig kind. Het kind leefde ongeveer 100.000 jaar voor Lucy, het is een meisje en heeft de naam Selam gekregen. Dankzij de vondst van het kind weten onderzoekers ook aardig wat over de ontwikkeling van A. afarensis. Zo weten we dat kinderen van A. afarensis zich ongeveer net zo snel ontwikkelden als jonge chimpansees.
Sporen
Maar onze kennis over A. afarensis is niet alleen gebaseerd op de vondst van gefossiliseerde lichamelijke resten. Want A. afarensis liet nog iets anders achter: voetstappen. Ongeveer 3,6 miljoen jaar geleden liepen de mensachtigen door vulkanisch as. Hun voetstappen werden niet lang daarna bedekt door een tweede laag as. Hierdoor is het 27 meter lange spoor van zo’n zeventig voetstappen uitstekend bewaard gebleven. Op basis van de voetstappen kunnen onderzoekers weer conclusies trekken over het gewicht en de tred van de mensachtigen. Hieruit is bijvoorbeeld gebleken dat de tred van de mensachtigen niet heel veel verschilt van die van ons. Onderzoekers zijn er tamelijk zeker van dat de voetstappen van A. afarensis zijn, want deze mensachtige leefde in die tijd in dit gebied.
[ afbeelding ]
De voetsporen die A. afarensis achterliet. Afbeelding: Karen Carr Studio (via SI.edu).
Op het menu
Op basis van de teruggevonden tanden hebben onderzoekers ook kunnen achterhalen wat A. afarensis graag at. De mensachtige at waarschijnlijk voornamelijk zacht fruit, maar ook noten, zaden en insecten stonden op het menu.
Grote verschillen
A. afarensis is ook heel interessant wanneer we gaan kijken naar de mannen en vrouwen en het verschil daartussen. Want die verschillen zijn groot. Fossiele resten wijzen erop dat een mannetje gemakkelijk 150 centimeter hoog kon worden. Vrouwtjes reikten over het algemeen net ietsje hoger dan één meter. Een verschil van bijna een halve meter! Dat zien we ook in het gewicht terug. Een mannetje woog al snel 42 kilo, terwijl een vrouwtje er slechts 29 woog.
A. afarensis vormt een belangrijke tak in onze steeds verder uitdijende stamboom. We weten uitzonderlijk veel van deze mensachtige. Toch zijn er ook nog wel wat vraagtekens. Zo blijft bijvoorbeeld onduidelijk of A. afarensis nu vooral op twee benen liep of toch nog veel tijd in de bomen doorbracht. Vast lijkt te staan dat de mensachtige familie is: Lucy heeft na miljoenen jaren in de vergetelheid haar plekje op de stamboom ergens tussen Ardipithecus ramidus en Homo habilis opgeëist.
Meer weten over uw afkomst? De komende weekenden lichten we elke keer één (belangrijke) voorouder uit. Vorige week was dat Ardipithecus ramidus.
(scientias.nl)
Dus fake als weet niet wat. Snap niet waarom dit nou in de wetenschap hoort, dit is nooit bewezen en waargenomen.
Onze voorouders waren gewoon MENSEN en geen dieren en als jij daarin geloof dat we van de dieren afstammen nou dat is jou geloof en geen wetenschap namelijk.
Er is nooit waargenomen dat een aap een mensen baby krijgt alleen aap en aap baby is waargenomen en geen mens.
Een paar puntjes:quote:
Dat is geen wetenschap en Lucy hebben ze maar beetje botten gevonden en de rest bijgewerkt.
Dus fake als weet niet wat. Snap niet waarom dit nou in de wetenschap hoort, dit is nooit bewezen en waargenomen.
Onze voorouders waren gewoon MENSEN en geen dieren en als jij daarin geloof dat we van de dieren afstammen nou dat is jou geloof en geen wetenschap namelijk.
Er is nooit waargenomen dat een aap een mensen baby krijgt alleen aap en aap baby is waargenomen en geen mens.
- het idee dat mensen een gemeenschappelijke voorouder hebben met chimpansees, bonobo's, gorilla's en orang-oetans is niet afhankelijk van fossiele vondsten. (Maar wordt daar wel door gesteund.)
- mensen *zijn* dieren.
- mensen *zijn* een apensoort, dus wanneer een mens een beetje krijgt dan is dat een apenbaby.
- waar in de geschiedenis van de mens je voor het eerst van 'mensen' spreekt is voornamelijk een kwestie van smaak. Het is niet alsof dieren (waaronder mensen dus) van de ene op de andere generatie ineens een andere soort zijn. Het is een zeer geleidelijk proces.
Wellicht zou je je gewoon eens wat meer moeten verdiepen in wat de wetenschap nu eigenlijk wel en niet zegt over evolutie, in plaats van ongeinformeerd er tegenaan te schoppen. (En wellicht wat minder luisteren naar voor fraude veroordeelde religieuze mafkezen zoals Hovind, dat help vast ook.)
Het is waarschijnlijk ijdele hoop, maar mocht je interesse hebben in wat de wetenschap nu daadwerkelijk zegt over evolutie dan is dit best een aardige serie:
PS: voor een verdere discussie van evolutie kun je hier terecht:
[ Centraal ] Evolutie discussie & vragentopic.
Daarvoor is dit topic eigenlijk niet bedoeld.
[ Bericht 23% gewijzigd door Molurus op 22-06-2012 19:07:01 ]
Niet meer aanwezig in dit forum.
Ze hebben gewoon een menselijke bot toegevoegd en gezegd we hebben bewijs precies wat hun beeldvorming is, het blijft geen feit maar een menselijke verbeelding hoe het uit zou hebben gezien dat is de punt.quote:
[..]
Een paar puntjes:
- het idee dat mensen een gemeenschappelijke voorouder hebben met chimpansees, bonobo's, gorilla's en orang-oetans is niet afhankelijk van fossiele vondsten. (Maar wordt daar wel door gesteund.)
- mensen *zijn* dieren.
- mensen *zijn* een apensoort, dus wanneer een mens een beetje krijgt dan is dat een apenbaby.
- waar in de geschiedenis van de mens je voor het eerst van 'mensen' spreekt is voornamelijk een kwestie van smaak. Het is niet alsof dieren (waaronder mensen dus) van de ene op de andere generatie ineens een andere soort zijn. Het is een zeer geleidelijk proces.
Wellicht zou je je gewoon eens wat meer moeten verdiepen in wat de wetenschap nu eigenlijk wel en niet zegt over evolutie, in plaats van ongeinformeerd er tegenaan te schoppen. (En wellicht wat minder luisteren naar voor fraude veroordeelde religieuze mafkezen zoals Hovind, dat help vast ook.)
Het is waarschijnlijk ijdele hoop, maar mocht je interesse hebben in wat de wetenschap nu daadwerkelijk zegt over evolutie dan is dit best een aardige serie:
PS: voor een verdere discussie van evolutie kun je hier terecht:
[ Centraal ] Evolutie discussie & vragentopic.
Daarvoor is dit topic eigenlijk niet bedoeld.
Er zijn maar maar enkele botjes van lucy gevonden en andere gedeelde op paar honderd meter verder gevonden van Lucy, niemand kan een conclusie trekken dat een wij van de Apen afstammen dat is nooit waargenomen en nooit geobserveerd dan kan je zoveel video's plaatsen wat je wilt dat bewijst helemaal niets alleen de beeldvorming wat de evolutionisten in GELOVEN!!
PS: ik heb alle vragen gesteld maar krijg opeens steeds te horen wat is definitie van soort weet je het nog
Ze hadden geen argumenten meer dan gingen ze opeens over naar wat een definitie van soort is.Het heeft geen nut om daar naar de topic te gaan, die poster met al dat menselijke verbeelding poste is puur indoctrinatie met geen feiten.
Ze hebben ongeveer 40% van het skelet gevonden, waaronder delen van de schedel, die je aapachtig zou kunnen noemen, en het bekken, dat meer overeenkomst met dat van een mens vertoont. Dat is wel wat meer dan "enkele botjes". Men erkent verder ook gewoon dat niet alle anatomische details bekend zijn.quote:
[..]
Er zijn maar maar enkele botjes van lucy gevonden en andere gedeelde op paar honderd meter verder gevonden van Lucy, niemand kan een conclusie trekken dat een wij van de Apen afstammen dat is nooit waargenomen en nooit geobserveerd dan kan je zoveel video's plaatsen wat je wilt dat bewijst helemaal niets alleen de beeldvorming wat de evolutionisten in GELOVEN!!
oh god moeten we nu keer op keer weer dezelfde NITWIT argumenten aanhoren van creationisten die zich totaal niet in de materie hebben verdiept.
Alpha kenny one
Zo zie je maar weer hoe het is gesteld met het denkvermogen van zulke mensen, triestquote:
oh god moeten we nu keer op keer weer dezelfde NITWIT argumenten aanhoren van creationisten die zich totaal niet in de materie hebben verdiept.
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
23-06-2012
Maak kennis met handige Homo habilis
Zijn naam betekent ‘handige mens’, maar was de Homo habilis dat eigenlijk wel? Het verhaal van een controversiële soort.
‘Handige mens’ betekent Homo habilis letterlijk. Een naam die de mensachtige te danken heeft aan de gereedschappen die dicht bij zijn fossiele resten werden aangetroffen. Heel geavanceerd waren die gereedschappen nog niet. Ze waren gemaakt van steen en deden dienst als een soort hamers.
Eerste homo
De H. habilis leefde tussen de 2,4 en 1,6 miljoen jaar geleden en bevindt zich op de tijdlijn tusen de Australopithecus afarensis en de Australopithecus sediba. De H. habilis is de eerste mensachtige uit het Homo-geslacht. Dat de H. habilis in dat geslacht een plekje kreeg toegewezen, heeft hij aan verschillende eigenschappen te danken. Samenvattend kan worden gesteld dat de mensachtige in veel sterkere mate dan de A. afarensis op de moderne mens leek. Toch is lang niet iedereen het ermee eens dat deze mensachtige in het Homo-geslacht is ingedeeld.
Schedel van de Homo habilis. Foto: Guérin Nicolas (via Wikimedia Commons).
Uiterlijk
De H. habilis was vrij kort: ongeveer één tot 1,35 meter lang. De mensachtige woog zo’n 32 kilo. De schedel was met een inhoud van 600 tot 700 kubieke centimeter vrij klein. Ter vergelijking: wij hebben een herseninhoud van zo’n 1000 tot 2000 kubieke centimeter. De herseninhoud van de H. habilis was wel iets groter dan die van bijvoorbeeld de A. afarensis (Lucy): deze mensachtige had een herseninhoud van 387 tot 550 kubieke centimeter. Wat ook opvalt aan het uiterlijk van H. habilis is zijn gezicht. Dit is vrij ‘menselijk’: de kaak stak niet zover naar voren en de kaakspieren waren kleiner.
Gereedschappen
Zoals gezegd werden bij H. habilis gereedschappen aangetroffen. De oudste zijn bijna 2,5 miljoen jaar oud en werden vooral gebruikt als bijl of hamer. Maar wat deed de mensachtige precies met deze gereedschappen? Dat is lastig vast te stellen, sterker nog: het is niet eens helemaal duidelijk of H. habilis de gereedschappen wel gebruikte. H. habilis was namelijk niet helemaal alleen… Nog niet zolang geleden vonden wetenschappers namelijk resten van H. erectus. De resten bleken uit dezelfde tijd te stammen als de resten van H. habilis. De twee leefden dus naast elkaar! En dat maakt het hele plaatje een stuk ingewikkelder. Zo werd het lastiger om vast te stellen of H. habilis ook daadwerkelijk de maker en gebruiker van de gereedschappen was. Maar dat niet alleen: ook de stamboom van ons mensen werd ingewikkelder. Lang werd namelijk gedacht dat H. habilis de voorouder van H. erectus was, maar nu blijken ze naast elkaar bestaan te hebben. Even werd er zelfs getwijfeld of H. habilis dan wel op de menselijke stamboom thuishoorde. Maar tot op de dag van vandaag wordt de mensachtige nog als een voorouder beschouwd.
De voet van OH 8. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Opgegeten?
Alles wat we tot op heden van de H. habilis weten, is gebaseerd op fossiele resten die zijn teruggevonden. Bijvoorbeeld de voet die in 1960 in Tanzania werd aangetroffen. De voet behoorde toe aan een zeer ongelukkige H. habilis. De voet mist een stuk van de hiel. Waarschijnlijk is het afgebeten door een krokodil. De voet werd namelijk niet ver van een meer waar ooit krokodillen in woonden, teruggevonden.
H. habilis is een controversiële soort die door vele vragen omringd wordt. Zijn de gereedschappen waar hij naar vernoemd is, wel van hem? En is het wel een echte mensachtige? En als hij dat is, waar hoort hij dan op de stamboom plaats? Vooralsnog kunnen we die vragen niet beantwoorden, maar wellicht duiken er nog eens fossielen op die duidelijk maken wie Homo habilis echt was.
Meer weten over de mensachtigen die in de tijd voor Homo habilis de aarde bevolkten? Lees hier het verhaal van Ardi of verdiep u hier in het verhaal van Lucy.
(scientias.nl)
Maak kennis met handige Homo habilis
Zijn naam betekent ‘handige mens’, maar was de Homo habilis dat eigenlijk wel? Het verhaal van een controversiële soort.
‘Handige mens’ betekent Homo habilis letterlijk. Een naam die de mensachtige te danken heeft aan de gereedschappen die dicht bij zijn fossiele resten werden aangetroffen. Heel geavanceerd waren die gereedschappen nog niet. Ze waren gemaakt van steen en deden dienst als een soort hamers.
Eerste homo
De H. habilis leefde tussen de 2,4 en 1,6 miljoen jaar geleden en bevindt zich op de tijdlijn tusen de Australopithecus afarensis en de Australopithecus sediba. De H. habilis is de eerste mensachtige uit het Homo-geslacht. Dat de H. habilis in dat geslacht een plekje kreeg toegewezen, heeft hij aan verschillende eigenschappen te danken. Samenvattend kan worden gesteld dat de mensachtige in veel sterkere mate dan de A. afarensis op de moderne mens leek. Toch is lang niet iedereen het ermee eens dat deze mensachtige in het Homo-geslacht is ingedeeld.
Schedel van de Homo habilis. Foto: Guérin Nicolas (via Wikimedia Commons).
Uiterlijk
De H. habilis was vrij kort: ongeveer één tot 1,35 meter lang. De mensachtige woog zo’n 32 kilo. De schedel was met een inhoud van 600 tot 700 kubieke centimeter vrij klein. Ter vergelijking: wij hebben een herseninhoud van zo’n 1000 tot 2000 kubieke centimeter. De herseninhoud van de H. habilis was wel iets groter dan die van bijvoorbeeld de A. afarensis (Lucy): deze mensachtige had een herseninhoud van 387 tot 550 kubieke centimeter. Wat ook opvalt aan het uiterlijk van H. habilis is zijn gezicht. Dit is vrij ‘menselijk’: de kaak stak niet zover naar voren en de kaakspieren waren kleiner.
Gereedschappen
Zoals gezegd werden bij H. habilis gereedschappen aangetroffen. De oudste zijn bijna 2,5 miljoen jaar oud en werden vooral gebruikt als bijl of hamer. Maar wat deed de mensachtige precies met deze gereedschappen? Dat is lastig vast te stellen, sterker nog: het is niet eens helemaal duidelijk of H. habilis de gereedschappen wel gebruikte. H. habilis was namelijk niet helemaal alleen… Nog niet zolang geleden vonden wetenschappers namelijk resten van H. erectus. De resten bleken uit dezelfde tijd te stammen als de resten van H. habilis. De twee leefden dus naast elkaar! En dat maakt het hele plaatje een stuk ingewikkelder. Zo werd het lastiger om vast te stellen of H. habilis ook daadwerkelijk de maker en gebruiker van de gereedschappen was. Maar dat niet alleen: ook de stamboom van ons mensen werd ingewikkelder. Lang werd namelijk gedacht dat H. habilis de voorouder van H. erectus was, maar nu blijken ze naast elkaar bestaan te hebben. Even werd er zelfs getwijfeld of H. habilis dan wel op de menselijke stamboom thuishoorde. Maar tot op de dag van vandaag wordt de mensachtige nog als een voorouder beschouwd.
De voet van OH 8. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Opgegeten?
Alles wat we tot op heden van de H. habilis weten, is gebaseerd op fossiele resten die zijn teruggevonden. Bijvoorbeeld de voet die in 1960 in Tanzania werd aangetroffen. De voet behoorde toe aan een zeer ongelukkige H. habilis. De voet mist een stuk van de hiel. Waarschijnlijk is het afgebeten door een krokodil. De voet werd namelijk niet ver van een meer waar ooit krokodillen in woonden, teruggevonden.
H. habilis is een controversiële soort die door vele vragen omringd wordt. Zijn de gereedschappen waar hij naar vernoemd is, wel van hem? En is het wel een echte mensachtige? En als hij dat is, waar hoort hij dan op de stamboom plaats? Vooralsnog kunnen we die vragen niet beantwoorden, maar wellicht duiken er nog eens fossielen op die duidelijk maken wie Homo habilis echt was.
Meer weten over de mensachtigen die in de tijd voor Homo habilis de aarde bevolkten? Lees hier het verhaal van Ardi of verdiep u hier in het verhaal van Lucy.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
27-06-2012
'Monster Loch Ness ontkracht evolutietheorie'
Scholieren in de Amerikaanse staat Louisiana krijgen aangeleerd dat het monster van Loch Ness echt bestaat. Leraren van christelijke privéscholen voeren het mythische monster aan om de evolutietheorie te ontkrachten. Dat heeft de Schotse krant The Scotsman gemeld.
Het meer van Loch Ness
Volgens de door Charles Darwin opgestelde evolutietheorie veranderen of verdwijnen soorten in de loop van de tijd onder meer door leefomstandigheden. Volgens wetenschappers stierven dinosaurussen 65 miljoen jaar geleden massaal uit. Tegenstanders beweren nu dat 'Nessie' bestaat om zo aan te tonen dat dinosaurussen wel degelijk tegelijkertijd leefden met de mens, die volgens de evolutietheorie pas 200.000 jaar geleden opdook.
(Telegraaf)
Belachelijk dit, te idioot voor woorden
'Monster Loch Ness ontkracht evolutietheorie'
Scholieren in de Amerikaanse staat Louisiana krijgen aangeleerd dat het monster van Loch Ness echt bestaat. Leraren van christelijke privéscholen voeren het mythische monster aan om de evolutietheorie te ontkrachten. Dat heeft de Schotse krant The Scotsman gemeld.
Het meer van Loch Ness
Volgens de door Charles Darwin opgestelde evolutietheorie veranderen of verdwijnen soorten in de loop van de tijd onder meer door leefomstandigheden. Volgens wetenschappers stierven dinosaurussen 65 miljoen jaar geleden massaal uit. Tegenstanders beweren nu dat 'Nessie' bestaat om zo aan te tonen dat dinosaurussen wel degelijk tegelijkertijd leefden met de mens, die volgens de evolutietheorie pas 200.000 jaar geleden opdook.
(Telegraaf)
Belachelijk dit, te idioot voor woorden
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik verbaas me over de hoeveelheid mensen die alle mogelijke bullcrap geloven, van Loch Fles tot neergestorte vliegende schotels in de baltic.quote:
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
01-07-2012
Oertante Ida
Een van de meest geruchtmakende paleontologische vondsten van de laatste jaren is het aapje Ida. Een replica van deze ‘missing link’ in de primatenevolutie is nu te zien in Geologisch Museum Hofland in Laren.
De naam Ida ligt makkelijker in de mond dan Darwinius masillae, de naam die de fossiele primaat kreeg bij de officiële publicatie en presentatie in 2009. Charles Darwin is vernoemd vanwege het 200ste geboortejaar van deze grote man van de evolutietheorie. Ida leefde 47 miljoen jaar geleden. Zoals haar naam suggereert was het een apenmeisje. Doordat haar skelet vrijwel volledig bewaard is gebleven, inclusief resten van maaginhoud en beharing, gaat het om een unieke primatenvondst, die nieuwe inzichten biedt over de bouw en ontwikkeling van de primaten in een tijd – het Eoceen – dat de scheiding tussen halfapen en echte apen plaatsvond.
De fossiele primaat Darwinius masillae, beter bekend als aapje Ida Afbeelding: © Plos One
1 miljoen euro
Ida is te vinden in het Natuurhistorisch Museum van Oslo, dat een miljoen euro voor haar over had. De vertebratenpaleontoloog en uiniversiteitsmedewerker Jørn Hurum wist dit fossiel in 2007 in de wacht te slepen. Dit dankzij een hem bekende Duitse fossielenhandelaar, die dit object discreet te koop aanbood namens de vinder die onbekend wenste te blijven. Deze verzamelaar heeft het fossiel rond 1983 gevonden in groeve Messel bij Darmstadt. Voor kenners is Messel een begrip vanwege de perfecte conservering van de fossielen. Museum Naturalis heeft een jaar of vijf geleden een prachtige tentoonstelling over dieren uit deze groeve voor het voetlicht gebracht.
Replica van Ida
Wat Naturalis toen nog niet had, maar later wel kreeg, is een van de zes voor wetenschappelijk onderzoek gemaakte replica’s van Ida. Hun replica wordt nu tentoongesteld in Geologisch Museum Hofland in Laren. In de loop van 2013 verdwijnt dit fraaie stuk weer in het museale depot van Naturalis. Een reis naar dit museum is ook al de moeite waard omdat Ida geëxposeerd wordt in het kader van de jubileumtentoonstelling “En toen….kwam de mens”, over de evolutie van de zoogdieren, in het bijzonder ook de opkomst van de mens.
Ooit dreigde sluiting en omvorming tot afvalstort voor groeve Messel. In 1995 kreeg deze zo unieke groeve echter de status van UNESCO Werelderfgoed. Terecht, want inmiddels zijn er zoveel uiteenlopende en prachtige fossielen gevonden, dat een unieke inkijk in het leven gedurende het Eoceen mogelijk is. Afbeelding: © Forschungsinstitut und Naturmuseum Senckenberg, Grube Messel
Fossielen in schalie
Groeve Messel ligt bij Darmstadt. De groeve werd geopend vanwege de daar aanwezige Ölschiefer, een oliehoudende, wat bladderige verwerende kleisteen, oftewel schalie. Deze schalie, die rijk is aan organische verbindingen, bevat ook 40% water en bij uitdroging verkruimelt het gesteente, inclusief fossiele resten. Pas nadat 50 jaar geleden de kunstharsen hun intree deden en inbedding in dit materiaal mogelijk werd konden de gevonden fossielen permanent bewaard worden. Veel materiaal uit de groeve Messel is tentoongesteld in het Senckenberg Museum in Frankfurt. De medewerkers van het museum doen in de groeve nog steeds nieuwe vondsten.
Freatische eruptie Afbeelding: © Wikimedia Commons
Opvulling van een vulkaanmeer
Het bijzondere van groeve Messel is dat de fossielhoudende kleien de opvulling van een vroeger vulkaanmeer zijn. Dit vulkanisme was gekoppeld aan de vorming van de grote Rijndalslenk, een groot noord-zuid gericht breuksysteem dat ook tegenwoordig nog tektonisch actief is. Doordat opstijgend, heet magma in de breukzone zich kon mengen met grondwater ontstond een heftige explosie, een zogeheten freatische eruptie (mogelijk zelfs meerdere). Het eindresultaat was een enorm gat waarin zich een meer vormde van ca. 400 m diep bij een grootste lengte van 1500 m. Dit Messel-meer lag te midden van bijna tropisch regenwoud. Gedurende de ongeveer 1.5 miljoen jaar dat de opvulling doorging zijn niet alleen veel planten en waterdieren op de bodem terecht gekomen, maar ook landdieren en vogels. Er zijn alleen al ca. 70 oerpaardjes gevonden, die de grootte van een foxterrier hebben.
Gebroken pols
Hoe kwam nu een boomdier als Ida in het meer terecht? Haar skelet toont dat haar rechterpols gebroken is geweest, maar nog niet helemaal was genezen toen ze verdronk. Ook het bot van haar linkeronderarm is gebroken geweest. Ze was dus wat kreupel. Een goede mogelijkheid is dat Ida bij de meeroever was toen er een vulkanische ontgassing van CO2 vanuit de diepte plaats vond. Ze kon zich niet snel genoeg redden, raakte bedwelmd en verdronk; een lot dat meerdere landdieren moet hebben getroffen.
In normaal, zuurstofrijk water zullen organische resten snel wegrotten. Het Messelmeer echter was zo diep ten opzichte van de grootte, dat zuurstofuitwisseling met het bodemwater onmogelijk was. In dat diepe, uiterst rustige en reducerende bodemmilieu bleven de afgezonken dieren en planten intact en fossiliseerden daar wonderlijk goed.
Heilige Graal van de paleontologie
Na de stille aankoop van Ida heeft een specialistenteam bijna twee jaar in het geheim uitvoerig onderzoek aan haar resten verricht. Van meet af aan was het hen namelijk duidelijk dat dit beestje wel eens de Heilige Graal van de paleontologie zou kunnen zijn, om met grote woorden van Jørn Hurum te spreken, een ontbrekende schakel in de stamboom van de primaten. Hun onderzoek toont overtuigend aan dat Ida een vrij kleine kleine, fruitetende en boombewonende aap was, een dier dat zich goed kon vastgrijpen en springen. Gezien de grote oogkassen was het vermoedelijk een nachtdier.
Ringstaartmaki Afbeelding: © Anne Fortuin
De anatomie van Ida vertoont naast kenmerken van de primaten met een natte neus, de Strepsirrhini, zoals de ringstaartmaki (een lemuur van Madagascar), ook anatomische kenmerken van de primaten met een droge neus, de Haplorhini, de gewone apen. Onder andere de aanwezigheid van een vergroeid schedeldak met een relatief grote herseninhoud en een vrij platte snuit wijzen daarop. Ida zou daarmee een overgangsvorm tussen beide groepen kunnen vertegenwoordigen en een centrale positie innemen in de ontwikkeling van de oerapen tot de mens.
Overdreven claims?
Met de nodige bombarie werd de vondstbeschrijving in 2009 in New York wereldkundig gemaakt en even stond Ida in de schijnwerpers van de wereldpers. A gauw klonk er echter ook kritiek van vakgenoten naast bewondering voor de analyses. Hun bezwaar komt er vooral op neer dat er nog te veel onduidelijkheden zijn over de ontwikkeling van de vroegere primaten. Het is kortom nog te vroeg om Ida’s soort als rechtstreekse voorouders te zien in de ontwikkeling die uiteindelijk naar de mens voerde, zoals met name in de pers wel gesuggereerd is. Ida blijft echter bijzonder fascinerend als mogelijke oertante.
Bron:
Franzen JL, Gingerich PD, Habersetzer J, Hurum JH, von Koenigswald W, et al. (2009), Complete Primate Skeleton from the Middle Eocene of Messel in Germany: Morphology and Paleobiology. PLos One, mei 2009
(Kennislink)
Oertante Ida
Een van de meest geruchtmakende paleontologische vondsten van de laatste jaren is het aapje Ida. Een replica van deze ‘missing link’ in de primatenevolutie is nu te zien in Geologisch Museum Hofland in Laren.
De naam Ida ligt makkelijker in de mond dan Darwinius masillae, de naam die de fossiele primaat kreeg bij de officiële publicatie en presentatie in 2009. Charles Darwin is vernoemd vanwege het 200ste geboortejaar van deze grote man van de evolutietheorie. Ida leefde 47 miljoen jaar geleden. Zoals haar naam suggereert was het een apenmeisje. Doordat haar skelet vrijwel volledig bewaard is gebleven, inclusief resten van maaginhoud en beharing, gaat het om een unieke primatenvondst, die nieuwe inzichten biedt over de bouw en ontwikkeling van de primaten in een tijd – het Eoceen – dat de scheiding tussen halfapen en echte apen plaatsvond.
De fossiele primaat Darwinius masillae, beter bekend als aapje Ida Afbeelding: © Plos One
1 miljoen euro
Ida is te vinden in het Natuurhistorisch Museum van Oslo, dat een miljoen euro voor haar over had. De vertebratenpaleontoloog en uiniversiteitsmedewerker Jørn Hurum wist dit fossiel in 2007 in de wacht te slepen. Dit dankzij een hem bekende Duitse fossielenhandelaar, die dit object discreet te koop aanbood namens de vinder die onbekend wenste te blijven. Deze verzamelaar heeft het fossiel rond 1983 gevonden in groeve Messel bij Darmstadt. Voor kenners is Messel een begrip vanwege de perfecte conservering van de fossielen. Museum Naturalis heeft een jaar of vijf geleden een prachtige tentoonstelling over dieren uit deze groeve voor het voetlicht gebracht.
Replica van Ida
Wat Naturalis toen nog niet had, maar later wel kreeg, is een van de zes voor wetenschappelijk onderzoek gemaakte replica’s van Ida. Hun replica wordt nu tentoongesteld in Geologisch Museum Hofland in Laren. In de loop van 2013 verdwijnt dit fraaie stuk weer in het museale depot van Naturalis. Een reis naar dit museum is ook al de moeite waard omdat Ida geëxposeerd wordt in het kader van de jubileumtentoonstelling “En toen….kwam de mens”, over de evolutie van de zoogdieren, in het bijzonder ook de opkomst van de mens.
Ooit dreigde sluiting en omvorming tot afvalstort voor groeve Messel. In 1995 kreeg deze zo unieke groeve echter de status van UNESCO Werelderfgoed. Terecht, want inmiddels zijn er zoveel uiteenlopende en prachtige fossielen gevonden, dat een unieke inkijk in het leven gedurende het Eoceen mogelijk is. Afbeelding: © Forschungsinstitut und Naturmuseum Senckenberg, Grube Messel
Fossielen in schalie
Groeve Messel ligt bij Darmstadt. De groeve werd geopend vanwege de daar aanwezige Ölschiefer, een oliehoudende, wat bladderige verwerende kleisteen, oftewel schalie. Deze schalie, die rijk is aan organische verbindingen, bevat ook 40% water en bij uitdroging verkruimelt het gesteente, inclusief fossiele resten. Pas nadat 50 jaar geleden de kunstharsen hun intree deden en inbedding in dit materiaal mogelijk werd konden de gevonden fossielen permanent bewaard worden. Veel materiaal uit de groeve Messel is tentoongesteld in het Senckenberg Museum in Frankfurt. De medewerkers van het museum doen in de groeve nog steeds nieuwe vondsten.
Freatische eruptie Afbeelding: © Wikimedia Commons
Opvulling van een vulkaanmeer
Het bijzondere van groeve Messel is dat de fossielhoudende kleien de opvulling van een vroeger vulkaanmeer zijn. Dit vulkanisme was gekoppeld aan de vorming van de grote Rijndalslenk, een groot noord-zuid gericht breuksysteem dat ook tegenwoordig nog tektonisch actief is. Doordat opstijgend, heet magma in de breukzone zich kon mengen met grondwater ontstond een heftige explosie, een zogeheten freatische eruptie (mogelijk zelfs meerdere). Het eindresultaat was een enorm gat waarin zich een meer vormde van ca. 400 m diep bij een grootste lengte van 1500 m. Dit Messel-meer lag te midden van bijna tropisch regenwoud. Gedurende de ongeveer 1.5 miljoen jaar dat de opvulling doorging zijn niet alleen veel planten en waterdieren op de bodem terecht gekomen, maar ook landdieren en vogels. Er zijn alleen al ca. 70 oerpaardjes gevonden, die de grootte van een foxterrier hebben.
Gebroken pols
Hoe kwam nu een boomdier als Ida in het meer terecht? Haar skelet toont dat haar rechterpols gebroken is geweest, maar nog niet helemaal was genezen toen ze verdronk. Ook het bot van haar linkeronderarm is gebroken geweest. Ze was dus wat kreupel. Een goede mogelijkheid is dat Ida bij de meeroever was toen er een vulkanische ontgassing van CO2 vanuit de diepte plaats vond. Ze kon zich niet snel genoeg redden, raakte bedwelmd en verdronk; een lot dat meerdere landdieren moet hebben getroffen.
In normaal, zuurstofrijk water zullen organische resten snel wegrotten. Het Messelmeer echter was zo diep ten opzichte van de grootte, dat zuurstofuitwisseling met het bodemwater onmogelijk was. In dat diepe, uiterst rustige en reducerende bodemmilieu bleven de afgezonken dieren en planten intact en fossiliseerden daar wonderlijk goed.
Heilige Graal van de paleontologie
Na de stille aankoop van Ida heeft een specialistenteam bijna twee jaar in het geheim uitvoerig onderzoek aan haar resten verricht. Van meet af aan was het hen namelijk duidelijk dat dit beestje wel eens de Heilige Graal van de paleontologie zou kunnen zijn, om met grote woorden van Jørn Hurum te spreken, een ontbrekende schakel in de stamboom van de primaten. Hun onderzoek toont overtuigend aan dat Ida een vrij kleine kleine, fruitetende en boombewonende aap was, een dier dat zich goed kon vastgrijpen en springen. Gezien de grote oogkassen was het vermoedelijk een nachtdier.
Ringstaartmaki Afbeelding: © Anne Fortuin
De anatomie van Ida vertoont naast kenmerken van de primaten met een natte neus, de Strepsirrhini, zoals de ringstaartmaki (een lemuur van Madagascar), ook anatomische kenmerken van de primaten met een droge neus, de Haplorhini, de gewone apen. Onder andere de aanwezigheid van een vergroeid schedeldak met een relatief grote herseninhoud en een vrij platte snuit wijzen daarop. Ida zou daarmee een overgangsvorm tussen beide groepen kunnen vertegenwoordigen en een centrale positie innemen in de ontwikkeling van de oerapen tot de mens.
Overdreven claims?
Met de nodige bombarie werd de vondstbeschrijving in 2009 in New York wereldkundig gemaakt en even stond Ida in de schijnwerpers van de wereldpers. A gauw klonk er echter ook kritiek van vakgenoten naast bewondering voor de analyses. Hun bezwaar komt er vooral op neer dat er nog te veel onduidelijkheden zijn over de ontwikkeling van de vroegere primaten. Het is kortom nog te vroeg om Ida’s soort als rechtstreekse voorouders te zien in de ontwikkeling die uiteindelijk naar de mens voerde, zoals met name in de pers wel gesuggereerd is. Ida blijft echter bijzonder fascinerend als mogelijke oertante.
Bron:
Franzen JL, Gingerich PD, Habersetzer J, Hurum JH, von Koenigswald W, et al. (2009), Complete Primate Skeleton from the Middle Eocene of Messel in Germany: Morphology and Paleobiology. PLos One, mei 2009
(Kennislink)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
08-07-2012
De enige echte hobbit: Homo floresiensis
In 2003 doen wetenschappers op het eilandje Flores een wel heel bijzondere ontdekking. Ze vinden er een miniatuurmens: direct laait een interessante discussie op…
De eerste resten die van de Homo floresiensis werden teruggevonden, zijn die van een vrouw en gaan de boeken in als LB1. De onderzoekers vinden de resten in een laag vulkanische as. De resten zijn 18.000 jaar oud en bijzonder compleet: niet alleen wordt een vrijwel complete schedel, maar ook handen, voeten, benen en een groot deel van het bekken teruggevonden.
LB1. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Kleintje
Wat LB1 het meest bijzonder maakt, is toch wel de grootte. Want de fossiele resten wijzen erop dat de vrouw bijzonder klein was. Ze was net ietsje langer dan 1 meter. Haar hoofd is ook klein: ongeveer een derde van de grootte van ons hoofd. De tanden zijn relatief groot. Het gewicht van de H. floresiensis was niet veel groter dan zo’n 25 kilo. In 2004 wordt besloten dat LB1 toch echt tot een nieuwe soort behoort. Die soort krijgt de naam Homo floresiensis.
Ziek
Daarmee laait een interessante discussie op die tot op de dag van vandaag voortduurt. Want is LB1 wel een nieuwe soort? Was het niet een ‘gewone’ mensachtig met een afwijking of ziekte die ervoor zorgde dat ze zo klein bleef? Als daarna op Flores nog meer resten van de kleine mensachtige worden teruggevonden – sommige wel 95.000 jaar oud – zijn veel wetenschappers overtuigd. Maar er blijven onderzoekers die beweren dat het geen nieuwe soort betreft.
Intelligent
Zoals gezegd was de schedel van de H. floresiensis heel klein. Men zou dan ook verwachten dat de soort niet al te intelligent was. Toch is uit opgravingen gebleken dat de H. floresiensis gereedschappen gebruikte, op grote dieren joeg en mogelijk ook gebruik maakte van vuur. Hoe kan een mensachtige met zo’n klein brein daartoe in staat zijn? Onderzoeker Dean Falk beet zich in dat vraagstuk vast. Met behulp van computermodellen toonde ze aan dat LB1 ondanks dat kleine brein tot grootste dingen in staat was. “Het brein werd niet groter, de bedrading werd vernieuwd en opnieuw georganiseerd en dat is heel interessant.” Met dat opnieuw georganiserde brein was LB1 in staat om complexe cognitieve processen te ‘draaien’. Falk is er overigens van overtuigd dat H. floresiensis een nieuwe soort is en dat het kleine formaat van de mensachtige dus niet verklaard kan worden door een ziekte. Ze vergeleek de hersenen van H. floresiensis met die van moderne mensen en moderne mensen met microcefalie (een afwijking waarbij de schedel heel klein is). H. floresiensis bleek daarbij meer gemeen te hebben met de moderne mens dan met de moderne mens met microcefalie.
De grot waarin de eerste resten van de Floresmens werden gevonden. Foto: Rosino (via Wikimedia Commons).
Waarom?
Maar als H. floresiensis niet aan een ziekte leed, waarom was deze dan toch zo klein? Dat is onduidelijk: nog steeds weten we niet waar H. floresiensis vandaan kwam. “Waar stamt deze van af? Wie zijn zijn familieleden en wat kan het ons vertellen over de evolutie van de mens?” vraagt Falk zich hardop af. We weten het niet. Wel wordt er druk gespeculeerd over de oorzaken van het kleine lichaam van de Floresmens. Het is mogelijk dat de Floresmens gehoorzaamde aan de Wet van Foster. Volgens deze wet worden kleine diersoorten groter doordat ze op een eiland met minder roofdieren te maken hebben. Grote soorten worden juist kleiner, omdat er op het eiland minder voedsel voorhanden is. Een andere mogelijkheid is dat de voorouders van de Floresmens al aan de kleine kant waren toen ze zich op Flores vestigden.
Falk mag er dan van overtuigd zijn dat H. floresiensis niet aan een ziekte leed, andere wetenschappers sluiten die mogelijkheid nog niet uit. En daarmee blijft H. floresiensis een van de meest controversiële mensachtigen. En het kleine formaat is niet het enige waar onderzoekers nog niet echt mee uit de voeten kunnen. Er zijn meer vraagtekens. Zo is nog altijd onduidelijk waardoor de mensachtig uiteindelijk uitstierf. Ook weten we niet in hoeverre de Floresmens genetisch gezien op andere mensachtigen leek, waardoor het lastig is om deze op de tijdlijn met mensachtigen te plaatsen. De kleine mensachtige is en blijft dan ook een groot raadsel.
Meer weten over de mensachtigen die jaren geleden deze aarde bevolkten? Lees dan ook alles over Ardi, de handige Homo habilis en Lucy. En houd Scientias.nl goed in de gaten, want de komende weekenden laten we u kennis maken met nog meer mensachtigen.
(Scientias.nl)
De enige echte hobbit: Homo floresiensis
In 2003 doen wetenschappers op het eilandje Flores een wel heel bijzondere ontdekking. Ze vinden er een miniatuurmens: direct laait een interessante discussie op…
De eerste resten die van de Homo floresiensis werden teruggevonden, zijn die van een vrouw en gaan de boeken in als LB1. De onderzoekers vinden de resten in een laag vulkanische as. De resten zijn 18.000 jaar oud en bijzonder compleet: niet alleen wordt een vrijwel complete schedel, maar ook handen, voeten, benen en een groot deel van het bekken teruggevonden.
LB1. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Kleintje
Wat LB1 het meest bijzonder maakt, is toch wel de grootte. Want de fossiele resten wijzen erop dat de vrouw bijzonder klein was. Ze was net ietsje langer dan 1 meter. Haar hoofd is ook klein: ongeveer een derde van de grootte van ons hoofd. De tanden zijn relatief groot. Het gewicht van de H. floresiensis was niet veel groter dan zo’n 25 kilo. In 2004 wordt besloten dat LB1 toch echt tot een nieuwe soort behoort. Die soort krijgt de naam Homo floresiensis.
Ziek
Daarmee laait een interessante discussie op die tot op de dag van vandaag voortduurt. Want is LB1 wel een nieuwe soort? Was het niet een ‘gewone’ mensachtig met een afwijking of ziekte die ervoor zorgde dat ze zo klein bleef? Als daarna op Flores nog meer resten van de kleine mensachtige worden teruggevonden – sommige wel 95.000 jaar oud – zijn veel wetenschappers overtuigd. Maar er blijven onderzoekers die beweren dat het geen nieuwe soort betreft.
Intelligent
Zoals gezegd was de schedel van de H. floresiensis heel klein. Men zou dan ook verwachten dat de soort niet al te intelligent was. Toch is uit opgravingen gebleken dat de H. floresiensis gereedschappen gebruikte, op grote dieren joeg en mogelijk ook gebruik maakte van vuur. Hoe kan een mensachtige met zo’n klein brein daartoe in staat zijn? Onderzoeker Dean Falk beet zich in dat vraagstuk vast. Met behulp van computermodellen toonde ze aan dat LB1 ondanks dat kleine brein tot grootste dingen in staat was. “Het brein werd niet groter, de bedrading werd vernieuwd en opnieuw georganiseerd en dat is heel interessant.” Met dat opnieuw georganiserde brein was LB1 in staat om complexe cognitieve processen te ‘draaien’. Falk is er overigens van overtuigd dat H. floresiensis een nieuwe soort is en dat het kleine formaat van de mensachtige dus niet verklaard kan worden door een ziekte. Ze vergeleek de hersenen van H. floresiensis met die van moderne mensen en moderne mensen met microcefalie (een afwijking waarbij de schedel heel klein is). H. floresiensis bleek daarbij meer gemeen te hebben met de moderne mens dan met de moderne mens met microcefalie.
De grot waarin de eerste resten van de Floresmens werden gevonden. Foto: Rosino (via Wikimedia Commons).
Waarom?
Maar als H. floresiensis niet aan een ziekte leed, waarom was deze dan toch zo klein? Dat is onduidelijk: nog steeds weten we niet waar H. floresiensis vandaan kwam. “Waar stamt deze van af? Wie zijn zijn familieleden en wat kan het ons vertellen over de evolutie van de mens?” vraagt Falk zich hardop af. We weten het niet. Wel wordt er druk gespeculeerd over de oorzaken van het kleine lichaam van de Floresmens. Het is mogelijk dat de Floresmens gehoorzaamde aan de Wet van Foster. Volgens deze wet worden kleine diersoorten groter doordat ze op een eiland met minder roofdieren te maken hebben. Grote soorten worden juist kleiner, omdat er op het eiland minder voedsel voorhanden is. Een andere mogelijkheid is dat de voorouders van de Floresmens al aan de kleine kant waren toen ze zich op Flores vestigden.
Falk mag er dan van overtuigd zijn dat H. floresiensis niet aan een ziekte leed, andere wetenschappers sluiten die mogelijkheid nog niet uit. En daarmee blijft H. floresiensis een van de meest controversiële mensachtigen. En het kleine formaat is niet het enige waar onderzoekers nog niet echt mee uit de voeten kunnen. Er zijn meer vraagtekens. Zo is nog altijd onduidelijk waardoor de mensachtig uiteindelijk uitstierf. Ook weten we niet in hoeverre de Floresmens genetisch gezien op andere mensachtigen leek, waardoor het lastig is om deze op de tijdlijn met mensachtigen te plaatsen. De kleine mensachtige is en blijft dan ook een groot raadsel.
Meer weten over de mensachtigen die jaren geleden deze aarde bevolkten? Lees dan ook alles over Ardi, de handige Homo habilis en Lucy. En houd Scientias.nl goed in de gaten, want de komende weekenden laten we u kennis maken met nog meer mensachtigen.
(Scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Zelf vond ik de filmpjes van Potholer54 erg vermakelijk, het zijn simpele zeer makkelijk te begrijpen informatieve filmpjes.
Vooral zijn "made easy" materiaal die alles aankaarten van abiogenesis tot ringsoorten en van harde wetenschap tot creationistische assgravy. Alles is los te vinden dus je kunt gelijk gaan naar het onderwerp dat jouw interesseert maar er is ook een samenvatting.
Ook heeft hij een aantal leuke debunk filmpjes gemaakt waar hij ID claims afbreekt.
Het fijne van zijn materiaal is dat iedereen het makkelijk kan begrijpen.
En daarnaast ook even een stripje dat ik heb gemaakt. (check mijn webcomic)
Vooral zijn "made easy" materiaal die alles aankaarten van abiogenesis tot ringsoorten en van harde wetenschap tot creationistische assgravy. Alles is los te vinden dus je kunt gelijk gaan naar het onderwerp dat jouw interesseert maar er is ook een samenvatting.
Ook heeft hij een aantal leuke debunk filmpjes gemaakt waar hij ID claims afbreekt.
Het fijne van zijn materiaal is dat iedereen het makkelijk kan begrijpen.
En daarnaast ook even een stripje dat ik heb gemaakt. (check mijn webcomic)
Leuke stijl.quote:
En daarnaast ook even een stripje dat ik heb gemaakt. (check mijn webcomic)
Maar sorry: je moet wel nodig wat aan je grammatica en spelling doen
[b]Op <a href="http://forum.fok.nl/topic/2422880/2/50#p176814828" target="_blank" >maandag 29 januari 2018 10:31</a> schreef richolio het volgende:[/b]
Kijk even naar de post van worteltjestaart en neem het goed in je op.
Kijk even naar de post van worteltjestaart en neem het goed in je op.
jep sorry volgende week een update waar ik zoveel mogelijk fouten verwijder, thx dat je me er op wijst.
12-07-2012
500 miljoen jaar oude genen in moderne bacterie geplaatst
Wetenschappers geven oude micro-organismen de gelegenheid om opnieuw te evolueren. En wel door hun vele miljoenen jaren oude genen in moderne micro-organismen te plaatsen.
Wetenschappers hebben 500 miljoen jaar oude genen van bacteriën in de moderne bacterie Escherichia coli geplaatst. En met succes: de bacterie plant zich rap voort en inmiddels is deze al zo’n 1000 generaties verder.
Evolutie
Tot grote opwinding van de wetenschappers. “De mogelijkheid om een oud gen in een modern organisme te observeren terwijl het in een moderne cel evolueert, stelt ons in staat om te zien of het evolutionaire pad dat het reeds heeft afgelegd zich zal herhalen of dat het leven zich aanpast en een ander pad zal kiezen,” vertelt onderzoeker Betül Kaçar.
Genen
Aan het experiment is heel wat werk voorafgegaan. Eerst werd de oude genetisch sequentie van EF-Tu (Elongation Factor-Tu) in kaart gebracht. Dit is een proteïne dat bacteriën nodig hebben om te overleven. Nadat de genetische basis van het proteïne bekend was geworden, werd gekeken waar deze dan in de moderne bacterie moest worden geplaatst. Toen ook dat duidelijk was, werden er acht stammen bacteriën verzameld en werden de oude genen in deze bacteriën geplaatst. De bacteriën die bestonden uit oud en modern materiaal groeiden, maar wel aanzienlijk trager dan bacteriën die helemaal uit modern materiaal bestonden.
Wetenschappers aan het werk met de samengestelde bacteriën. Foto: Georgia Tech.
Groeien
“Het aangepaste organisme was niet zo gezond en fit als de moderne variant, tenminste: in het begin niet,” vertelt onderzoeker Eric Gaucher. De grote vraag was natuurlijk: zou de bacterie zich aan gaan passen? Het antwoord op die vraag is een ondubbelzinnig ‘ja’. Na 500 generaties waren de bacteriën die bestonden uit oud en nieuw materiaal net zo fit als de moderne bacteriën. Sterker nog: sommige bacteriën waren gezonder dan de moderne bacteriën.
Mutatie
Maar wat was er nu in de bacteriën veranderd? Niet het oude materiaal zo blijkt. In plaats daarvan had de omgeving van het oude materiaal zich aangepast. Het oude gen is dus niet gemuteerd en ook niet meer op de moderne variant gaan lijken. In plaats daarvan heeft de bacterie zich aangepast.
Het onderzoek is bijzonder interessant. Zeker omdat het in de toekomst wellicht antwoord kan geven op één van de grote vragen in de biologie. Leidt evolutie altijd tot één uitkomst? Of heeft evolutie meerdere oplossingen voor één probleem?
(scientias.nl)
500 miljoen jaar oude genen in moderne bacterie geplaatst
Wetenschappers geven oude micro-organismen de gelegenheid om opnieuw te evolueren. En wel door hun vele miljoenen jaren oude genen in moderne micro-organismen te plaatsen.
Wetenschappers hebben 500 miljoen jaar oude genen van bacteriën in de moderne bacterie Escherichia coli geplaatst. En met succes: de bacterie plant zich rap voort en inmiddels is deze al zo’n 1000 generaties verder.
Evolutie
Tot grote opwinding van de wetenschappers. “De mogelijkheid om een oud gen in een modern organisme te observeren terwijl het in een moderne cel evolueert, stelt ons in staat om te zien of het evolutionaire pad dat het reeds heeft afgelegd zich zal herhalen of dat het leven zich aanpast en een ander pad zal kiezen,” vertelt onderzoeker Betül Kaçar.
Genen
Aan het experiment is heel wat werk voorafgegaan. Eerst werd de oude genetisch sequentie van EF-Tu (Elongation Factor-Tu) in kaart gebracht. Dit is een proteïne dat bacteriën nodig hebben om te overleven. Nadat de genetische basis van het proteïne bekend was geworden, werd gekeken waar deze dan in de moderne bacterie moest worden geplaatst. Toen ook dat duidelijk was, werden er acht stammen bacteriën verzameld en werden de oude genen in deze bacteriën geplaatst. De bacteriën die bestonden uit oud en modern materiaal groeiden, maar wel aanzienlijk trager dan bacteriën die helemaal uit modern materiaal bestonden.
Wetenschappers aan het werk met de samengestelde bacteriën. Foto: Georgia Tech.
Groeien
“Het aangepaste organisme was niet zo gezond en fit als de moderne variant, tenminste: in het begin niet,” vertelt onderzoeker Eric Gaucher. De grote vraag was natuurlijk: zou de bacterie zich aan gaan passen? Het antwoord op die vraag is een ondubbelzinnig ‘ja’. Na 500 generaties waren de bacteriën die bestonden uit oud en nieuw materiaal net zo fit als de moderne bacteriën. Sterker nog: sommige bacteriën waren gezonder dan de moderne bacteriën.
Mutatie
Maar wat was er nu in de bacteriën veranderd? Niet het oude materiaal zo blijkt. In plaats daarvan had de omgeving van het oude materiaal zich aangepast. Het oude gen is dus niet gemuteerd en ook niet meer op de moderne variant gaan lijken. In plaats daarvan heeft de bacterie zich aangepast.
Het onderzoek is bijzonder interessant. Zeker omdat het in de toekomst wellicht antwoord kan geven op één van de grote vragen in de biologie. Leidt evolutie altijd tot één uitkomst? Of heeft evolutie meerdere oplossingen voor één probleem?
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat hangt nogal sterk van de omgevingsfactoren af en die zullen nooit gelijk zijn aan die van 500 miljoen jaar geleden.quote:
Tot grote opwinding van de wetenschappers. “De mogelijkheid om een oud gen in een modern organisme te observeren terwijl het in een moderne cel evolueert, stelt ons in staat om te zien of het evolutionaire pad dat het reeds heeft afgelegd zich zal herhalen of dat het leven zich aanpast en een ander pad zal kiezen.
Never in the entire history of calming down did anyone ever calm down after being told to calm down.
13-07-2012
Opnieuw fossiele resten van Australopitecus sediba ontdekt
Wetenschappers hebben in Zuid-Afrika opnieuw fossiele resten van een menselijke voorouder – A. sediba – ontdekt. De vondst kan wel eens het meest complete skelet van een menselijke voorouder opleveren.
“We hebben delen van een kaak en andere belangrijke delen van het lichaam, waaronder een compleet dijbeen, ribben, wervels en andere belangrijke delen van het been teruggevonden,” vertelt onderzoeker Lee Berger. Sommige delen zijn uitzonderlijk compleet. Nog nooit zijn zulke complete fossiele resten van mensachtigen teruggevonden. “We zijn overduidelijk heel opgewonden, want het lijkt erop dat we nu één van de meest belangrijke en complete resten van het skelet hebben teruggevonden, alhoewel het nog wel gevangen zit in gesteente. Dit is een belangrijke dag voor ons team en het gehele onderzoeksveld.”
Lee Berger (links) met de fossiele resten die nu nog in een steen zitten. Foto: Wits.ac.za.
Scan
De steen waarin de resten zich bevinden, werd zo’n drie jaar geleden al ontdekt. Maar nu pas is duidelijk geworden dat deze de resten van een uitgestorven menselijke voorouder bevat: Australopithecus sediba. De onderzoekers ontdekten dat toen ze de steen in een CT-scan legden.
Een tand van A. sediba. Foto: Wits.ac.za.
A. sediba
De eerste resten van A. sediba werden enkele jaren geleden teruggevonden, in hetzelfde gebied waar nu ook deze resten zijn ontdekt. Wanneer we de verschillende vondsten met elkaar combineren, lijkt het erop dat we nu van A. sediba het meest complete skelet van alle uitgestorven mensachtigen hebben. De menselijke voorouders die hier zijn teruggevonden, zijn waarschijnlijk door een ongeluk om het leven gekomen. Ze vielen in een diepe grot en lagen enkele dagen of weken op de bodem van de grot. Daarna werden de lichamen naar een ondergronds meertje verplaatst. Waarschijnlijk door toedoen van een flinke regenbui. Uiteindelijk zijn daar de fossiele resten ontstaan.
In het gesteente zijn ook resten van dieren teruggevonden. Hierboven ziet u resten van een antilope. Waarschijnlijk zijn de dieren samen met de mensen naar beneden gevallen. Foto: Wits.ac.za.
Live volgen
De onderzoekers gaan de komende tijd de fossiele resten de komende tijd nader bestuderen. En dat wordt heel bijzonder, want geïnteresseerden kunnen dat proces live volgen. Het onderzoek wordt gefilmd en live via internet uitgezonden. En dat is een primeur. “Het verandert letterlijk de manier waarop we wetenschap bedrijven en is een prachtige gelegenheid om deze fantastische ontdekking met de wereld te delen.”
Wie meer wil weten over de vondst of over de mogelijkheid om nader onderzoek live te volgen, kan hier terecht.
(scientias.nl)
Opnieuw fossiele resten van Australopitecus sediba ontdekt
Wetenschappers hebben in Zuid-Afrika opnieuw fossiele resten van een menselijke voorouder – A. sediba – ontdekt. De vondst kan wel eens het meest complete skelet van een menselijke voorouder opleveren.
“We hebben delen van een kaak en andere belangrijke delen van het lichaam, waaronder een compleet dijbeen, ribben, wervels en andere belangrijke delen van het been teruggevonden,” vertelt onderzoeker Lee Berger. Sommige delen zijn uitzonderlijk compleet. Nog nooit zijn zulke complete fossiele resten van mensachtigen teruggevonden. “We zijn overduidelijk heel opgewonden, want het lijkt erop dat we nu één van de meest belangrijke en complete resten van het skelet hebben teruggevonden, alhoewel het nog wel gevangen zit in gesteente. Dit is een belangrijke dag voor ons team en het gehele onderzoeksveld.”
Lee Berger (links) met de fossiele resten die nu nog in een steen zitten. Foto: Wits.ac.za.
Scan
De steen waarin de resten zich bevinden, werd zo’n drie jaar geleden al ontdekt. Maar nu pas is duidelijk geworden dat deze de resten van een uitgestorven menselijke voorouder bevat: Australopithecus sediba. De onderzoekers ontdekten dat toen ze de steen in een CT-scan legden.
Een tand van A. sediba. Foto: Wits.ac.za.
A. sediba
De eerste resten van A. sediba werden enkele jaren geleden teruggevonden, in hetzelfde gebied waar nu ook deze resten zijn ontdekt. Wanneer we de verschillende vondsten met elkaar combineren, lijkt het erop dat we nu van A. sediba het meest complete skelet van alle uitgestorven mensachtigen hebben. De menselijke voorouders die hier zijn teruggevonden, zijn waarschijnlijk door een ongeluk om het leven gekomen. Ze vielen in een diepe grot en lagen enkele dagen of weken op de bodem van de grot. Daarna werden de lichamen naar een ondergronds meertje verplaatst. Waarschijnlijk door toedoen van een flinke regenbui. Uiteindelijk zijn daar de fossiele resten ontstaan.
In het gesteente zijn ook resten van dieren teruggevonden. Hierboven ziet u resten van een antilope. Waarschijnlijk zijn de dieren samen met de mensen naar beneden gevallen. Foto: Wits.ac.za.
Live volgen
De onderzoekers gaan de komende tijd de fossiele resten de komende tijd nader bestuderen. En dat wordt heel bijzonder, want geïnteresseerden kunnen dat proces live volgen. Het onderzoek wordt gefilmd en live via internet uitgezonden. En dat is een primeur. “Het verandert letterlijk de manier waarop we wetenschap bedrijven en is een prachtige gelegenheid om deze fantastische ontdekking met de wereld te delen.”
Wie meer wil weten over de vondst of over de mogelijkheid om nader onderzoek live te volgen, kan hier terecht.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
God heeft die fossielen geplaatst om ons geloof te testen
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Seems legitquote:Op woensdag 18 juli 2012 09:16 schreef Pietverdriet het volgende:
God heeft die fossielen geplaatst om ons geloof te testen
Evolution before our very eyes
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-07-2012
Mens wordt mede mogelijk gemaakt door oud ‘foutje’
De eenvoudige organismen zijn zich er 500 miljoen jaar geleden waarschijnlijk niet van bewust geweest, maar het was revolutionair: een genetisch ‘foutje’ dat het ontstaan van de mens mogelijk maakte.
Wanneer een organisme zich lang geleden seksueel voortplantte dan kreeg deze één kopie van het genoom van de moeder mee. En één kopie van het genoom van de vader. Maar zo’n 500 miljoen jaar geleden leek er iets fout te gaan. In werkelijkheid was er echter sprake van een kleine evolutionaire revolutie. Eén organisme kreeg toen twee kopieën van het genoom van de vader en twee kopieën van het genoom van de moeder mee. En die revolutionaire ‘fout’ zette door: ook nageslacht kreeg twee kopieën van het genoom van zowel de vader als de moeder.
Enorme betekenis
De evolutionaire verandering had achteraf gezien een enorme betekenis. Dat schrijven wetenschappers in het blad Open Biology. Dankzij die dubbele kopieën zijn cellen in ons lichaam uitzonderlijk goed in staat om informatie te integreren. En dankzij die vaardigheid kunnen cellen de acties van ons zeer uitgebreide lichaam coördineren. In andere woorden: de complexe mens wordt mede mogelijk gemaakt door de 500 miljoen jaar oude revolutie.
Brein
Onderzoekers baseren die conclusie op uitgebreid onderzoek. Ze bestudeerden het menselijke genoom en vergeleken het met het genoom van amphioxus (zie de foto hierboven). Amphioxus komt nog steeds voor, maar kan tegelijkertijd beschouwd worden als onze verre voorouder. “De voorouders van amphioxus maakten de twee rondes van de duplicatie van genomen niet door,” vertelt onderzoeker Carol MacKintosh. “Je kunt echter nog steeds overeenkomsten zien tussen amphioxus en mensen.” Net als ons heeft het een wervel in de rug en spieren. “Maar in tegenstelling tot mensen heeft amphioxus geen botten, geen brein, geen gezicht en geen hart. Het is vanwege die duplicatie van het genoom dat we al deze eigenschappen konden ontwikkelen.”
Dankzij het onderzoek kunnen de wetenschappers mogelijk ook veel meer te weten komen over ziektes als kanker, diabetes en neurologische aandoeningen. Dankzij het ‘foutje’ kunnen onze cellen alle acties die ons uitgebreide lichaam maakt, coördineren. Maar die complexiteit heeft ook een nadeel. Als de communicatie tussen cellen wegvalt, resulteert dat direct in ziektes, waaronder kanker en diabetes. “We bestuderen de complexe menselijke systemen die in het geval van diabetes en kanker mislopen. Nu kunnen we ook naar dit simpelere organisme kijken om sneller meer te weten te komen over menselijke cellen.”
(scientias.nl)
Mens wordt mede mogelijk gemaakt door oud ‘foutje’
De eenvoudige organismen zijn zich er 500 miljoen jaar geleden waarschijnlijk niet van bewust geweest, maar het was revolutionair: een genetisch ‘foutje’ dat het ontstaan van de mens mogelijk maakte.
Wanneer een organisme zich lang geleden seksueel voortplantte dan kreeg deze één kopie van het genoom van de moeder mee. En één kopie van het genoom van de vader. Maar zo’n 500 miljoen jaar geleden leek er iets fout te gaan. In werkelijkheid was er echter sprake van een kleine evolutionaire revolutie. Eén organisme kreeg toen twee kopieën van het genoom van de vader en twee kopieën van het genoom van de moeder mee. En die revolutionaire ‘fout’ zette door: ook nageslacht kreeg twee kopieën van het genoom van zowel de vader als de moeder.
Enorme betekenis
De evolutionaire verandering had achteraf gezien een enorme betekenis. Dat schrijven wetenschappers in het blad Open Biology. Dankzij die dubbele kopieën zijn cellen in ons lichaam uitzonderlijk goed in staat om informatie te integreren. En dankzij die vaardigheid kunnen cellen de acties van ons zeer uitgebreide lichaam coördineren. In andere woorden: de complexe mens wordt mede mogelijk gemaakt door de 500 miljoen jaar oude revolutie.
Brein
Onderzoekers baseren die conclusie op uitgebreid onderzoek. Ze bestudeerden het menselijke genoom en vergeleken het met het genoom van amphioxus (zie de foto hierboven). Amphioxus komt nog steeds voor, maar kan tegelijkertijd beschouwd worden als onze verre voorouder. “De voorouders van amphioxus maakten de twee rondes van de duplicatie van genomen niet door,” vertelt onderzoeker Carol MacKintosh. “Je kunt echter nog steeds overeenkomsten zien tussen amphioxus en mensen.” Net als ons heeft het een wervel in de rug en spieren. “Maar in tegenstelling tot mensen heeft amphioxus geen botten, geen brein, geen gezicht en geen hart. Het is vanwege die duplicatie van het genoom dat we al deze eigenschappen konden ontwikkelen.”
Dankzij het onderzoek kunnen de wetenschappers mogelijk ook veel meer te weten komen over ziektes als kanker, diabetes en neurologische aandoeningen. Dankzij het ‘foutje’ kunnen onze cellen alle acties die ons uitgebreide lichaam maakt, coördineren. Maar die complexiteit heeft ook een nadeel. Als de communicatie tussen cellen wegvalt, resulteert dat direct in ziektes, waaronder kanker en diabetes. “We bestuderen de complexe menselijke systemen die in het geval van diabetes en kanker mislopen. Nu kunnen we ook naar dit simpelere organisme kijken om sneller meer te weten te komen over menselijke cellen.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-07-2012
Supersnelle evolutie: zeester ontstond binnen enkele duizenden jaren
Ongeveer 6000 jaar. Zo weinig tijd had een Australische zeester nodig om zich tot een nieuwe soort te ontwikkelen. Het bewijst maar weer eens dat evolutie geen traag proces is: soms kan het héél snel gaan.
Dat schrijven wetenschappers in het blad Proceedings of the Royal Society B. Ze baseren hun conclusies op een onderzoek naar twee soorten zeesterren: Cryptasterina pentagona en C. hystera.
Boven: C. hystera. Onder: C. pentagona. Foto’s: Jon Puritz / University of Hawaii, Manoa.
Toch anders
De twee zeesterren zien er hetzelfde uit, maar ze leven in twee verschillende gebieden. Een ander groot verschil is het seksleven van deze zeesterren. Mannelijke C. pentagona laten sperma los in het water en vrouwtjes laten eitjes los. Bevruchte eitjes groeien uit tot larven en uiteindelijk tot volwassen zeesterren. C. hystera is tweeslachtig en doet het allemaal in zijn/haar eentje. De jongen ontstaan in het lichaam van de zeester en lijken bij de geboorte al op een zeester. Het enige wat deze jongen nog moeten doen, is groeien.
DNA
Maar wanneer zijn deze twee soorten nu van elkaar gescheiden? En hoelang hebben ze er over gedaan om echt tot twee verschillende soorten uit te groeien? De onderzoekers zochten dat aan de hand van het DNA van de zeesterren, uit. Uit het onderzoek blijkt dat de twee soorten tussen de 6.000 en 22.000 jaar geleden van elkaar zijn gescheiden en uit konden groeien tot twee verschillende soorten.
Razendsnel
Blijkbaar zijn de soorten niet heel geleidelijk aan door verschillende mutaties ontstaan. In plaats daarvan zijn enkele exemplaren (of misschien zelfs één zeester) naar een afgelegen gebied ten zuiden van het leefgebied van deze zeesterren getrokken. Een verandering in de zeestromen zorgde ervoor dat deze zeesterren geïsoleerd raakten: contact met de andere zeesterren viel weg. En daar ontwikkelde C. hystera zich in enkele duizenden jaren tot een nieuwe soort.
Wetenschappers zijn verbaasd over deze snelle aanpak. “Dat is ongelofelijk snel in vergelijking met de meeste andere organismen,” stelt onderzoeker Rick Grosberg.
(scientias.nl)
Supersnelle evolutie: zeester ontstond binnen enkele duizenden jaren
Ongeveer 6000 jaar. Zo weinig tijd had een Australische zeester nodig om zich tot een nieuwe soort te ontwikkelen. Het bewijst maar weer eens dat evolutie geen traag proces is: soms kan het héél snel gaan.
Dat schrijven wetenschappers in het blad Proceedings of the Royal Society B. Ze baseren hun conclusies op een onderzoek naar twee soorten zeesterren: Cryptasterina pentagona en C. hystera.
Boven: C. hystera. Onder: C. pentagona. Foto’s: Jon Puritz / University of Hawaii, Manoa.
Toch anders
De twee zeesterren zien er hetzelfde uit, maar ze leven in twee verschillende gebieden. Een ander groot verschil is het seksleven van deze zeesterren. Mannelijke C. pentagona laten sperma los in het water en vrouwtjes laten eitjes los. Bevruchte eitjes groeien uit tot larven en uiteindelijk tot volwassen zeesterren. C. hystera is tweeslachtig en doet het allemaal in zijn/haar eentje. De jongen ontstaan in het lichaam van de zeester en lijken bij de geboorte al op een zeester. Het enige wat deze jongen nog moeten doen, is groeien.
DNA
Maar wanneer zijn deze twee soorten nu van elkaar gescheiden? En hoelang hebben ze er over gedaan om echt tot twee verschillende soorten uit te groeien? De onderzoekers zochten dat aan de hand van het DNA van de zeesterren, uit. Uit het onderzoek blijkt dat de twee soorten tussen de 6.000 en 22.000 jaar geleden van elkaar zijn gescheiden en uit konden groeien tot twee verschillende soorten.
Razendsnel
Blijkbaar zijn de soorten niet heel geleidelijk aan door verschillende mutaties ontstaan. In plaats daarvan zijn enkele exemplaren (of misschien zelfs één zeester) naar een afgelegen gebied ten zuiden van het leefgebied van deze zeesterren getrokken. Een verandering in de zeestromen zorgde ervoor dat deze zeesterren geïsoleerd raakten: contact met de andere zeesterren viel weg. En daar ontwikkelde C. hystera zich in enkele duizenden jaren tot een nieuwe soort.
Wetenschappers zijn verbaasd over deze snelle aanpak. “Dat is ongelofelijk snel in vergelijking met de meeste andere organismen,” stelt onderzoeker Rick Grosberg.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
25-07-2012
'Slang evolueerde op het land'
Slangen zijn niet in het water, maar op het land geëvolueerd. Dat stellen Amerikaanse onderzoekers op basis van de analyse van een zeventig miljoen jaar oud slangenfossiel.
Foto: Wenn.com
De Amerikaanse geologen en evolutiebiologen van de universiteiten van Harvard en Yale presenteren hun analyse van deze 'overgangsslang' woensdag in Nature.
De in Noord Amerika levende landslang Coniophis precedens beschikte over een slangenlijf, maar had een kop die meer lijkt op die van een hagedis – met name vanwege de stijvere kaken. De slang, die te zien is in het paleontologisch museum van de Universiteit van Californië, was al eerder bestudeerd, maar niet zo uitgebreid als nu.
.Op basis van die observatie concluderen de onderzoekers dat de slang in de loop der evolutie eerst een slangenlijf en daarna pas een slangenkop ontwikkeld heeft.
Gegleden
Omdat er geen oudere fossielen van zeeslangen gevonden zijn en deze slang zich hoogstwaarschijnlijk in water niet goed kon voortbewegen, denken de onderzoekers dat de slang op het land van de hagedis is afgesplitst. Sommige soorten zijn vervolgens terug het water in gegleden.
Experts voeren al decennia lang discussie over de vraag of slangen in de loop der evolutie in zee of op het land hun karakteristieke lijf ontwikkelden. In de tijd dat Coniophis leefde, waren er nog niet veel slangensoorten. Gezien de kleine mond en kaken, joeg hij waarschijnlijk op kleine prooien. Waarschijnlijk leefde hij voornamelijk in holen.
Volgens de onderzoekers gaf de evolutie van van de flexibele slangenbek het ontstaan van veel nieuwe slangensoorten een impuls. Die ontwikkeling maakte de jacht op grotere prooidieren mogelijk. Inmiddels zijn er rond de 3000 slangensoorten op aarde.
Door: NU.nl/Jop de Vrieze .
(nu.nl)
'Slang evolueerde op het land'
Slangen zijn niet in het water, maar op het land geëvolueerd. Dat stellen Amerikaanse onderzoekers op basis van de analyse van een zeventig miljoen jaar oud slangenfossiel.
Foto: Wenn.com
De Amerikaanse geologen en evolutiebiologen van de universiteiten van Harvard en Yale presenteren hun analyse van deze 'overgangsslang' woensdag in Nature.
De in Noord Amerika levende landslang Coniophis precedens beschikte over een slangenlijf, maar had een kop die meer lijkt op die van een hagedis – met name vanwege de stijvere kaken. De slang, die te zien is in het paleontologisch museum van de Universiteit van Californië, was al eerder bestudeerd, maar niet zo uitgebreid als nu.
.Op basis van die observatie concluderen de onderzoekers dat de slang in de loop der evolutie eerst een slangenlijf en daarna pas een slangenkop ontwikkeld heeft.
Gegleden
Omdat er geen oudere fossielen van zeeslangen gevonden zijn en deze slang zich hoogstwaarschijnlijk in water niet goed kon voortbewegen, denken de onderzoekers dat de slang op het land van de hagedis is afgesplitst. Sommige soorten zijn vervolgens terug het water in gegleden.
Experts voeren al decennia lang discussie over de vraag of slangen in de loop der evolutie in zee of op het land hun karakteristieke lijf ontwikkelden. In de tijd dat Coniophis leefde, waren er nog niet veel slangensoorten. Gezien de kleine mond en kaken, joeg hij waarschijnlijk op kleine prooien. Waarschijnlijk leefde hij voornamelijk in holen.
Volgens de onderzoekers gaf de evolutie van van de flexibele slangenbek het ontstaan van veel nieuwe slangensoorten een impuls. Die ontwikkeling maakte de jacht op grotere prooidieren mogelijk. Inmiddels zijn er rond de 3000 slangensoorten op aarde.
Door: NU.nl/Jop de Vrieze .
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vet van mij.quote:
25-07-2012
Mens wordt mede mogelijk gemaakt door oud ‘foutje’
[ afbeelding ]
De eenvoudige organismen zijn zich er 500 miljoen jaar geleden waarschijnlijk niet van bewust geweest, maar het was revolutionair: een genetisch ‘foutje’ dat het ontstaan van de mens mogelijk maakte.
Wanneer een organisme zich lang geleden seksueel voortplantte dan kreeg deze één kopie van het genoom van de moeder mee. En één kopie van het genoom van de vader. Maar zo’n 500 miljoen jaar geleden leek er iets fout te gaan. In werkelijkheid was er echter sprake van een kleine evolutionaire revolutie. Eén organisme kreeg toen twee kopieën van het genoom van de vader en twee kopieën van het genoom van de moeder mee. En die revolutionaire ‘fout’ zette door: ook nageslacht kreeg twee kopieën van het genoom van zowel de vader als de moeder.
Enorme betekenis
De evolutionaire verandering had achteraf gezien een enorme betekenis. Dat schrijven wetenschappers in het blad Open Biology. Dankzij die dubbele kopieën zijn cellen in ons lichaam uitzonderlijk goed in staat om informatie te integreren. En dankzij die vaardigheid kunnen cellen de acties van ons zeer uitgebreide lichaam coördineren. In andere woorden: de complexe mens wordt mede mogelijk gemaakt door de 500 miljoen jaar oude revolutie.
Brein
Onderzoekers baseren die conclusie op uitgebreid onderzoek. Ze bestudeerden het menselijke genoom en vergeleken het met het genoom van amphioxus (zie de foto hierboven). Amphioxus komt nog steeds voor, maar kan tegelijkertijd beschouwd worden als onze verre voorouder. “De voorouders van amphioxus maakten de twee rondes van de duplicatie van genomen niet door,” vertelt onderzoeker Carol MacKintosh. “Je kunt echter nog steeds overeenkomsten zien tussen amphioxus en mensen.” Net als ons heeft het een wervel in de rug en spieren. “Maar in tegenstelling tot mensen heeft amphioxus geen botten, geen brein, geen gezicht en geen hart. Het is vanwege die duplicatie van het genoom dat we al deze eigenschappen konden ontwikkelen.”
Dankzij het onderzoek kunnen de wetenschappers mogelijk ook veel meer te weten komen over ziektes als kanker, diabetes en neurologische aandoeningen. Dankzij het ‘foutje’ kunnen onze cellen alle acties die ons uitgebreide lichaam maakt, coördineren. Maar die complexiteit heeft ook een nadeel. Als de communicatie tussen cellen wegvalt, resulteert dat direct in ziektes, waaronder kanker en diabetes. “We bestuderen de complexe menselijke systemen die in het geval van diabetes en kanker mislopen. Nu kunnen we ook naar dit simpelere organisme kijken om sneller meer te weten te komen over menselijke cellen.”
(scientias.nl)
Ik weet het niet hoor, maar als een journalist zo verschrikkelijk slecht schrijft, denk ik altijd dat hij het onderwerp ook niet helemaal snapt.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
27-07-2012
Is dit de voorouder van alles wat leeft?
Wetenschappers denken te weten welke bacteriën de wortels van de evolutionaire boom vormen. Het zijn de Actinobacteria. Het is mogelijk de laatste gedeelde voorouder van alles wat leeft.
Het viel nog niet mee om deze voorouder als wortel van de boom des levens aan te wijzen. “Vandaag de dag zijn de databanken met genen enorm,” vertelt onderzoeker William Duax. “Ze bevatten meer dan 600.000 genen van de genomen van meer dan 6000 soorten.” Probleem is echter wijs te worden uit al die informatie.
Genen en eiwitten
Genen bevatten informatie voor eiwitten. De onderzoekers zochten in de databank met daarin de genomen naar eiwitten met dezelfde structuur en dezelfde functies. Gemakkelijk was dat niet, want ook al lijken eiwitten die bij verschillende soorten worden aangetroffen op elkaar, ze kunnen in de databank onder andere nummers gecategoriseerd zijn. Zo blijft het feit dat ze eigenlijk familie van elkaar zijn verborgen.
Ribosoom
De onderzoekers bedachten daar wat op. Ze richtten zich op eiwitten die zich op ribosomen bevinden. Van deze eiwitten weten we al vrij veel. Bovendien worden deze eiwitten alleen door individuen die zich seksueel voortplanten doorgegeven. Daarom zijn ze heel geschikt om de evolutie van soorten na te gaan.
Vergelijken
De onderzoekers vergeleken de proteïnes en konden aan de hand daarvan organismen op de evolutionaire stamboom plaatsen. Zo bleek één verschillend aminozuur in een proteïne bijvoorbeeld onderscheid te maken tussen bacteriën met één celmembraan en bacteriën met twee celmembranen.
De analyse wijst erop dat de Actinobacteria de laatste universele voorouder van al het leven op aarde is. Maar dat wil niet zeggen dat de onderzoekers het werk erop hebben zitten. Het plaatje van onze evolutie is namelijk nog lang niet compleet. De onderzoekers willen daarom nog andere eiwitten gaan analyseren.
(scientias.nl)
Is dit de voorouder van alles wat leeft?
Wetenschappers denken te weten welke bacteriën de wortels van de evolutionaire boom vormen. Het zijn de Actinobacteria. Het is mogelijk de laatste gedeelde voorouder van alles wat leeft.
Het viel nog niet mee om deze voorouder als wortel van de boom des levens aan te wijzen. “Vandaag de dag zijn de databanken met genen enorm,” vertelt onderzoeker William Duax. “Ze bevatten meer dan 600.000 genen van de genomen van meer dan 6000 soorten.” Probleem is echter wijs te worden uit al die informatie.
Genen en eiwitten
Genen bevatten informatie voor eiwitten. De onderzoekers zochten in de databank met daarin de genomen naar eiwitten met dezelfde structuur en dezelfde functies. Gemakkelijk was dat niet, want ook al lijken eiwitten die bij verschillende soorten worden aangetroffen op elkaar, ze kunnen in de databank onder andere nummers gecategoriseerd zijn. Zo blijft het feit dat ze eigenlijk familie van elkaar zijn verborgen.
Ribosoom
De onderzoekers bedachten daar wat op. Ze richtten zich op eiwitten die zich op ribosomen bevinden. Van deze eiwitten weten we al vrij veel. Bovendien worden deze eiwitten alleen door individuen die zich seksueel voortplanten doorgegeven. Daarom zijn ze heel geschikt om de evolutie van soorten na te gaan.
Vergelijken
De onderzoekers vergeleken de proteïnes en konden aan de hand daarvan organismen op de evolutionaire stamboom plaatsen. Zo bleek één verschillend aminozuur in een proteïne bijvoorbeeld onderscheid te maken tussen bacteriën met één celmembraan en bacteriën met twee celmembranen.
De analyse wijst erop dat de Actinobacteria de laatste universele voorouder van al het leven op aarde is. Maar dat wil niet zeggen dat de onderzoekers het werk erop hebben zitten. Het plaatje van onze evolutie is namelijk nog lang niet compleet. De onderzoekers willen daarom nog andere eiwitten gaan analyseren.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Goed bezig, ExperimentalFrentalMental, met al die info hier verzamelen.
Never in the entire history of calming down did anyone ever calm down after being told to calm down.
Dank je beste Arcee 
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Interessant stukje!quote:
25-07-2012
Supersnelle evolutie: zeester ontstond binnen enkele duizenden jaren
Knip
In Baden-Badener Badeseen kann man Baden-Badener baden sehen.
Wat ik vooral frappant vond, was dat C. hystera tweeslachtig geworden is!quote:
Op Ik kan me daar geen mechanisme bij voorstellen. Eigenlijk ook geen evolutionair voordeel.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Leuk stripje. Maar het zou fijn zijn als je ook leerde spellen!!quote:
Zelf vond ik de filmpjes van Potholer54 erg vermakelijk, het zijn simpele zeer makkelijk te begrijpen informatieve filmpjes.
Vooral zijn "made easy" materiaal die alles aankaarten van abiogenesis tot ringsoorten en van harde wetenschap tot creationistische assgravy. Alles is los te vinden dus je kunt gelijk gaan naar het onderwerp dat jouw interesseert maar er is ook een samenvatting.
Ook heeft hij een aantal leuke debunk filmpjes gemaakt waar hij ID claims afbreekt.
Het fijne van zijn materiaal is dat iedereen het makkelijk kan begrijpen.
En daarnaast ook even een stripje dat ik heb gemaakt. (check mijn webcomic)
[ afbeelding ]
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Met dat ribosomale DNA zijn ze toch al langer bezig? Daarmee worden toch de voorouders via vrouwelijke lijn nagespeurd? Grap is dat een zaadcel vrijwel leeg is en alleen kern-DNA levert. Maar een eicel bevat ook ribosomen met het daarin gelocaliseerde DNA.quote:
27-07-2012
Ribosoom
De onderzoekers bedachten daar wat op. Ze richtten zich op eiwitten die zich op ribosomen bevinden. Van deze eiwitten weten we al vrij veel. Bovendien worden deze eiwitten alleen door individuen die zich seksueel voortplanten doorgegeven. Daarom zijn ze heel geschikt om de evolutie van soorten na te gaan.
Vergelijken
De onderzoekers vergeleken de proteïnes en konden aan de hand daarvan organismen op de evolutionaire stamboom plaatsen. Zo bleek één verschillend aminozuur in een proteïne bijvoorbeeld onderscheid te maken tussen bacteriën met één celmembraan en bacteriën met twee celmembranen.
De analyse wijst erop dat de Actinobacteria de laatste universele voorouder van al het leven op aarde is. Maar dat wil niet zeggen dat de onderzoekers het werk erop hebben zitten. Het plaatje van onze evolutie is namelijk nog lang niet compleet. De onderzoekers willen daarom nog andere eiwitten gaan analyseren.
(scientias.nl)
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
haal je ribosomen(RNA naar proteïne omzetters) en mitochondriën(energiefabriekjes met eigen DNA) nu door elkaar?quote:
[..]
Met dat ribosomale DNA zijn ze toch al langer bezig? Daarmee worden toch de voorouders via vrouwelijke lijn nagespeurd? Grap is dat een zaadcel vrijwel leeg is en alleen kern-DNA levert. Maar een eicel bevat ook ribosomen met het daarin gelocaliseerde DNA.
Inter faeces et urinam nascimur,
01-08-2012
Oudste volledig fossiel van insect blijkt 'missing link'
© belga.
In het zuidoosten van België hebben onderzoekers het oudste volledige fossiel van een insect ontdekt. Het gaat om de 370 miljoen jaar oude versteende overblijfselen van een nog onbekende soort, schrijven de Belgische en Franse wetenschappers in het blad Nature.
© belga.
Het fossiel lag in een gebied op de scheiding tussen de bekkens van Dinant en Namen. Het dier is gedoopt tot Strudiella devonica, verwijzend naar het devoon, de periode waaruit het stamt.
Vleugels
De overblijfselen zijn waarschijnlijk van een jong dier dat nog geen vleugels had ontwikkeld, maar die bij een langer leven wel zou hebben gekregen. Het fossiel is 8 millimeter lang en 1,7 millimeter breed. Het insect heeft een borstkas, zes poten en een achterlijf uit tien segmenten.
Missing link
De wetenschappers zien de vondst als een soort 'missing link'. In de vondsten tot nu toe gaapte een gat tussen 385 miljoen jaar en 325 miljoen jaar geleden, dat de oudere vleugelloze insecten scheidde van die met vleugels. Het nu gevonden dier had alle eigenschappen van insecten met vleugels, al waren deze aan het fossiel nog niet te herkennen.
Compleet
Het oudste gevonden fossiel van een insect is 407 miljoen jaar oud, maar dat is niet helemaal compleet.
(HLN)
Oudste volledig fossiel van insect blijkt 'missing link'
© belga.
In het zuidoosten van België hebben onderzoekers het oudste volledige fossiel van een insect ontdekt. Het gaat om de 370 miljoen jaar oude versteende overblijfselen van een nog onbekende soort, schrijven de Belgische en Franse wetenschappers in het blad Nature.
© belga.
Het fossiel lag in een gebied op de scheiding tussen de bekkens van Dinant en Namen. Het dier is gedoopt tot Strudiella devonica, verwijzend naar het devoon, de periode waaruit het stamt.
Vleugels
De overblijfselen zijn waarschijnlijk van een jong dier dat nog geen vleugels had ontwikkeld, maar die bij een langer leven wel zou hebben gekregen. Het fossiel is 8 millimeter lang en 1,7 millimeter breed. Het insect heeft een borstkas, zes poten en een achterlijf uit tien segmenten.
Missing link
De wetenschappers zien de vondst als een soort 'missing link'. In de vondsten tot nu toe gaapte een gat tussen 385 miljoen jaar en 325 miljoen jaar geleden, dat de oudere vleugelloze insecten scheidde van die met vleugels. Het nu gevonden dier had alle eigenschappen van insecten met vleugels, al waren deze aan het fossiel nog niet te herkennen.
Compleet
Het oudste gevonden fossiel van een insect is 407 miljoen jaar oud, maar dat is niet helemaal compleet.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ja, was al gedemonstreerd.quote:
[..]
haal je ribosomen(RNA naar proteïne omzetters) en mitochondriën(energiefabriekjes met eigen DNA) nu door elkaar?
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
08-08-2012
Keniaans fossiel werpt nieuw licht op vroege menselijke evolutie
Fossielen gevonden in Kenia lijken te bevestigen dat er zo'n twee miljoen jaar geleden twee andere soorten van ons geslacht Homo naast de Homo erectus, onze directe voorouder, leefden.
Foto: AFP
Dat schrijven onderzoekers van het Koobi Fora Research Project (KFRP) onder leiding van Maeve Leakey en Fred Spoor deze week in het tijdschrift Nature.
Onder de tussen 2007 en 2009 opgegraven fossielen ten oosten van het Keniaanse Turkana-meer bevinden zich een deel van de schedel, een zeer complete onderkaak en een deel van een andere onderkaak.
Seksuele verschillen
De fossielen ondersteunen daarmee de hypothesen rond een veertig jaar geleden gevonden schedel. In 1972 ontdekte het KFRP een fossiel dat bekend staat onder de naam KNM-ER 1470 en mogelijk een andere soort zou zijn, de Homo rudolfensis. De schedel onderscheidt zich door een grote herseninhoud en een lang, plat gezicht.
Deze ontdekking zorgde voor een langlopend debat over hoeveel verschillende soorten Homo er naast de H. erectus leefden tijdens het Pleistoceen. De ongewone vorm van 1470's schedel werd door sommige wetenschappers aan seksuele verschillen, natuurlijke variaties of ziektes toegeschreven en schaarden hem onder de H. habilis. Anderen zagen er toch een aparte soort in.
Twee redenen lagen ten grondslag aan het langdurige dispuut. Ten eerste was de vergelijking met andere fossielen lastig, omdat er geen tanden of onderkaak meer bij de overblijfselen van 1470 zaten. Daarnaast bestonden er geen andere fossiele schedels die een dergelijk plat en lang gezicht hadden zoals 1470, waardoor de representativiteit van de schedel in twijfel werd getrokken. De nieuwe fossielen lossen beide problemen op.
Vindplaats
De vindplaats van de fossielen ligt binnen een straal van tien kilometer van 1470's locatie en ze zijn tussen de 1,78 en 1,95 miljoen jaar oud.
"Gecombineerd laten de drie nieuwe fossielen veel duidelijker zien hoe 1470 eruit zag," legt Spoor uit. "Hieruit volgt dat er twee soorten vroege Homo naast H. erectus leefden. De nieuwe fossielen helpen bij het ontrafelen van hoe onze tak van menselijke evolutie bijna twee miljoen jaar geleden eerst ontstond en tot bloei kwam."
Goede reconstructie
De fossiele schedel heeft een goed bewaarde bovenkaak met daarin nog vrijwel alle kiezen, waardoor er voor het eerst een goede reconstructie van 1470 te maken is. Een van de onderkaken is extra bijzonder omdat het de meest complete onderkaak betreft van een vroege Homo.
De fossielen zijn nog niet ingedeeld bij een specifieke soort, zoals de H. habilis of H. rudolfensis. De schrijvers van de paper vonden het nog te vroeg om hier een besluit over te nemen.
(nu.nl)
Keniaans fossiel werpt nieuw licht op vroege menselijke evolutie
Fossielen gevonden in Kenia lijken te bevestigen dat er zo'n twee miljoen jaar geleden twee andere soorten van ons geslacht Homo naast de Homo erectus, onze directe voorouder, leefden.
Foto: AFP
Dat schrijven onderzoekers van het Koobi Fora Research Project (KFRP) onder leiding van Maeve Leakey en Fred Spoor deze week in het tijdschrift Nature.
Onder de tussen 2007 en 2009 opgegraven fossielen ten oosten van het Keniaanse Turkana-meer bevinden zich een deel van de schedel, een zeer complete onderkaak en een deel van een andere onderkaak.
Seksuele verschillen
De fossielen ondersteunen daarmee de hypothesen rond een veertig jaar geleden gevonden schedel. In 1972 ontdekte het KFRP een fossiel dat bekend staat onder de naam KNM-ER 1470 en mogelijk een andere soort zou zijn, de Homo rudolfensis. De schedel onderscheidt zich door een grote herseninhoud en een lang, plat gezicht.
Deze ontdekking zorgde voor een langlopend debat over hoeveel verschillende soorten Homo er naast de H. erectus leefden tijdens het Pleistoceen. De ongewone vorm van 1470's schedel werd door sommige wetenschappers aan seksuele verschillen, natuurlijke variaties of ziektes toegeschreven en schaarden hem onder de H. habilis. Anderen zagen er toch een aparte soort in.
Twee redenen lagen ten grondslag aan het langdurige dispuut. Ten eerste was de vergelijking met andere fossielen lastig, omdat er geen tanden of onderkaak meer bij de overblijfselen van 1470 zaten. Daarnaast bestonden er geen andere fossiele schedels die een dergelijk plat en lang gezicht hadden zoals 1470, waardoor de representativiteit van de schedel in twijfel werd getrokken. De nieuwe fossielen lossen beide problemen op.
Vindplaats
De vindplaats van de fossielen ligt binnen een straal van tien kilometer van 1470's locatie en ze zijn tussen de 1,78 en 1,95 miljoen jaar oud.
"Gecombineerd laten de drie nieuwe fossielen veel duidelijker zien hoe 1470 eruit zag," legt Spoor uit. "Hieruit volgt dat er twee soorten vroege Homo naast H. erectus leefden. De nieuwe fossielen helpen bij het ontrafelen van hoe onze tak van menselijke evolutie bijna twee miljoen jaar geleden eerst ontstond en tot bloei kwam."
Goede reconstructie
De fossiele schedel heeft een goed bewaarde bovenkaak met daarin nog vrijwel alle kiezen, waardoor er voor het eerst een goede reconstructie van 1470 te maken is. Een van de onderkaken is extra bijzonder omdat het de meest complete onderkaak betreft van een vroege Homo.
De fossielen zijn nog niet ingedeeld bij een specifieke soort, zoals de H. habilis of H. rudolfensis. De schrijvers van de paper vonden het nog te vroeg om hier een besluit over te nemen.
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
13-08-2012
Evolutie waar je bij staat
DNA in boomtop wijkt sterk af van dat in de wortels
Bomen evolueren terwijl ze groeien. De genetische verschillen tussen het topje en de wortels zijn verrassend groot, meldden evolutiebiologen Ken Paige en Brett Olds (University of Illinois) onlangs tijdens het jaarcongres van de Ecological Society of America.
De onderzoekers bestudeerden het DNA van de ‘black cottonwood tree’, Populus trichocarpa. Deze populierensoort kan 200 jaar oud worden en heeft als bijzonderheid dat hij zichzelf kan klonen: uit uitlopers van de wortels groeien weer nieuwe bomen.
Het was in 2006 tevens de eerste boomsoort waarvan het volledige genoom werd gepubliceerd. Maar achteraf is het de vraag hoe representatief dat genoom was.
Olds heeft namelijk DNA van de verste uitlopers, de onderste takken en de wortels van een elftal bomen vergeleken, waarbij hij telkens ook nog de moederboom en een van haar klonen vergeleek. Iets dat een paar jaar geleden nog onbetaalbaar zou zijn geweest, maar met de nieuwste sequencingtechnologie ineens een routineklusje is geworden.
Resultaat: ten eerste 188.406 mutaties die in dat genoom uit 2006 niet zijn terug te vinden. En moeder- en kloonbomen met toppen die genetisch meer op elkaar lijken dan op hun eigen wortels.
De mutaties zitten vooral in genen die te maken hebben met essentiële functies zoals celdood, metabolisme en immuunrespons. Olds vermoedt dat schadelijke mutaties in zulke genen er gewoon uit evolueren terwijl de boom doorgroeit.
Het betekent tevens dat het een beetje naief is om één blaadje te sequensen en dan te denken dat je het genoom van de hele boom in handen hebt.
bron: news@nature
(c2w.nl)
Evolutie waar je bij staat
DNA in boomtop wijkt sterk af van dat in de wortels
Bomen evolueren terwijl ze groeien. De genetische verschillen tussen het topje en de wortels zijn verrassend groot, meldden evolutiebiologen Ken Paige en Brett Olds (University of Illinois) onlangs tijdens het jaarcongres van de Ecological Society of America.
De onderzoekers bestudeerden het DNA van de ‘black cottonwood tree’, Populus trichocarpa. Deze populierensoort kan 200 jaar oud worden en heeft als bijzonderheid dat hij zichzelf kan klonen: uit uitlopers van de wortels groeien weer nieuwe bomen.
Het was in 2006 tevens de eerste boomsoort waarvan het volledige genoom werd gepubliceerd. Maar achteraf is het de vraag hoe representatief dat genoom was.
Olds heeft namelijk DNA van de verste uitlopers, de onderste takken en de wortels van een elftal bomen vergeleken, waarbij hij telkens ook nog de moederboom en een van haar klonen vergeleek. Iets dat een paar jaar geleden nog onbetaalbaar zou zijn geweest, maar met de nieuwste sequencingtechnologie ineens een routineklusje is geworden.
Resultaat: ten eerste 188.406 mutaties die in dat genoom uit 2006 niet zijn terug te vinden. En moeder- en kloonbomen met toppen die genetisch meer op elkaar lijken dan op hun eigen wortels.
De mutaties zitten vooral in genen die te maken hebben met essentiële functies zoals celdood, metabolisme en immuunrespons. Olds vermoedt dat schadelijke mutaties in zulke genen er gewoon uit evolueren terwijl de boom doorgroeit.
Het betekent tevens dat het een beetje naief is om één blaadje te sequensen en dan te denken dat je het genoom van de hele boom in handen hebt.
bron: news@nature
(c2w.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
http://www.bbc.co.uk/news/science-environment-19250778
Neanderthal breeding idea doubted
Similarities between the DNA of modern people and Neanderthals are more likely to have arisen from shared ancestry than interbreeding, a study reports.
Neanderthal breeding idea doubted
Similarities between the DNA of modern people and Neanderthals are more likely to have arisen from shared ancestry than interbreeding, a study reports.
Niet meer aanwezig in dit forum.
Dan zou ik geneigd zijn te denken aan een mechanisme dat die veranderingen in DNA aanstuurt, als in de toppen dezelfde mutaties voorkomen. Een soort lokale genexpressie maar dan ingrijpender.quote:En moeder- en kloonbomen met toppen die genetisch meer op elkaar lijken dan op hun eigen wortels.
Ooit schreef oh-oh het volgende:Management en beleid en zo, dat kan elke debiel leren.
Die viel mij ook al op.
Vraagje: lijken de wortels van moeder en dochter ook meer op elkaar (zou je wel verwachten gezien de wijze van klonen) dan de wortels op de toppen (van zichzelf natuurlijk).
Dan krijg je dus dat de wortels en toppen van moeders en dochters op elkaar lijken, maar de wortels en toppen van dezelfde plant niet.
Levert geen evolutie op, want moeders en dochters zijn (vrijwel) gelijk aan elkaar. Behalve dan als de toppen afbreken, op de grond vallen en verder groeien. Wel een leuk mechanisme dan!
Vraagje: lijken de wortels van moeder en dochter ook meer op elkaar (zou je wel verwachten gezien de wijze van klonen) dan de wortels op de toppen (van zichzelf natuurlijk).
Dan krijg je dus dat de wortels en toppen van moeders en dochters op elkaar lijken, maar de wortels en toppen van dezelfde plant niet.
Levert geen evolutie op, want moeders en dochters zijn (vrijwel) gelijk aan elkaar. Behalve dan als de toppen afbreken, op de grond vallen en verder groeien. Wel een leuk mechanisme dan!
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
14-08-2012
Nieuw studie trekt seks tussen Neanderthaler en moderne mens in twijfel
Een nieuw onderzoek trekt de theorie dat onze voorouders en Neanderthalers seks hadden sterk in twijfel. De onderzoekers laten zien dat het genetisch materiaal van Neanderthalers dat in moderne mensen is teruggevonden niet het resultaat hoeft te zijn van seks tussen de twee soorten.
Enkele jaren geleden concludeerden onderzoekers dat ongeveer één tot vier procent van het DNA van moderne mensen (dat zijn wij dus) afkomstig is van Neanderthalers. Ze baseerden die conclusie op een grootscheeps onderzoek. Ze bestudeerden het DNA van mensen wereldwijd en vergeleken het met DNA van Neanderthalers. Zo ontdekten ze dat alle mensen (behalve Afrikanen) een stukje van het Neanderthaler DNA in zich dragen. Dat Afrikanen geen stukje Neanderthaler bij zich droegen, zou komen doordat moderne mensen en Neanderthalers zich pas met elkaar mengden nadat beide soorten Afrika hadden verlaten.
Toch niet waterdicht?
Het onderzoek leek waterdicht. Met het DNA dat tegenwoordig in moderne mensen wordt teruggevonden als het belangrijkste bewijs. Maar is dat bewijs wel echt zo overtuigend? Onderzoekers van de universiteit van Cambridge trekken dat in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences in twijfel. Ze laten zien dat de één tot vier procent van de genen die we met Neanderthalers delen ook op een andere manier verklaard kunnen worden.
Gezamenlijke voorouder
De onderzoekers wijzen erop dat de Neanderthaler en de moderne mens ooit een voorouder deelden. Het DNA dat Neanderthalers en moderne mensen delen, kan toegeschreven worden aan die gezamenlijke voorouder. Niet seks, maar de voorouder die de twee soorten ooit deelden, zou verklaren waarom ons DNA enkele overeenkomsten vertoont met het DNA van Neanderthalers.
Het verhaal
De voorouder van de Neanderthaler en moderne mens leefde zo’n 500.000 jaar geleden in Afrika en Europa. Zo’n 350.000 tot 300.000 jaar geleden scheidden de voorouders in Europa en Afrika zich van elkaar. Ze hadden niet langer contact en de Afrikaanse tak evolueerde zich tot de moderne mens. De Europese tak tot de Neanderthaler. De moderne mensen die in het noorden van Afrika woonden, bevonden zich dichter bij Europa en zouden ook meer van het DNA dat ze (via hun gedeelde voorouder) nog met de Neanderthaler deelden, behouden hebben dan de familieleden die zuidelijker woonden. Later waren het deze mensen die Europa (met een aantal genen van hun voorouder, die ze deelden met de Neanderthaler) binnentrokken. Dat verklaart waarom moderne mensen (behalve Afrikanen) een stukje DNA delen met de Neanderthaler, zonder dat ze daarvoor seks hoeven te hebben gehad.
De onderzoekers benadrukken dat ze niet willen beweren dat Neanderthalers en moderne mensen nooit seks hadden. “Ons onderzoek laat duidelijk zien dat de patronen die we momenteel in het genoom van de Neanderthaler zien niet uitzonderlijk zijn en in lijn zijn met wat we zouden verwachten als de twee soorten nooit met elkaar vermengd zijn,” vertelt onderzoeker Andrea Manica. “Dus als er al een vermenging plaatsvond – het is moeilijk om overtuigend te bewijzen dat dat nooit gebeurde – dan zou dit minimaal zijn en veel minder vaak gebeurd zijn dan mensen nu beweren.”
(scientias.nl)
Nieuw studie trekt seks tussen Neanderthaler en moderne mens in twijfel
Een nieuw onderzoek trekt de theorie dat onze voorouders en Neanderthalers seks hadden sterk in twijfel. De onderzoekers laten zien dat het genetisch materiaal van Neanderthalers dat in moderne mensen is teruggevonden niet het resultaat hoeft te zijn van seks tussen de twee soorten.
Enkele jaren geleden concludeerden onderzoekers dat ongeveer één tot vier procent van het DNA van moderne mensen (dat zijn wij dus) afkomstig is van Neanderthalers. Ze baseerden die conclusie op een grootscheeps onderzoek. Ze bestudeerden het DNA van mensen wereldwijd en vergeleken het met DNA van Neanderthalers. Zo ontdekten ze dat alle mensen (behalve Afrikanen) een stukje van het Neanderthaler DNA in zich dragen. Dat Afrikanen geen stukje Neanderthaler bij zich droegen, zou komen doordat moderne mensen en Neanderthalers zich pas met elkaar mengden nadat beide soorten Afrika hadden verlaten.
Toch niet waterdicht?
Het onderzoek leek waterdicht. Met het DNA dat tegenwoordig in moderne mensen wordt teruggevonden als het belangrijkste bewijs. Maar is dat bewijs wel echt zo overtuigend? Onderzoekers van de universiteit van Cambridge trekken dat in het blad Proceedings of the National Academy of Sciences in twijfel. Ze laten zien dat de één tot vier procent van de genen die we met Neanderthalers delen ook op een andere manier verklaard kunnen worden.
Gezamenlijke voorouder
De onderzoekers wijzen erop dat de Neanderthaler en de moderne mens ooit een voorouder deelden. Het DNA dat Neanderthalers en moderne mensen delen, kan toegeschreven worden aan die gezamenlijke voorouder. Niet seks, maar de voorouder die de twee soorten ooit deelden, zou verklaren waarom ons DNA enkele overeenkomsten vertoont met het DNA van Neanderthalers.
Het verhaal
De voorouder van de Neanderthaler en moderne mens leefde zo’n 500.000 jaar geleden in Afrika en Europa. Zo’n 350.000 tot 300.000 jaar geleden scheidden de voorouders in Europa en Afrika zich van elkaar. Ze hadden niet langer contact en de Afrikaanse tak evolueerde zich tot de moderne mens. De Europese tak tot de Neanderthaler. De moderne mensen die in het noorden van Afrika woonden, bevonden zich dichter bij Europa en zouden ook meer van het DNA dat ze (via hun gedeelde voorouder) nog met de Neanderthaler deelden, behouden hebben dan de familieleden die zuidelijker woonden. Later waren het deze mensen die Europa (met een aantal genen van hun voorouder, die ze deelden met de Neanderthaler) binnentrokken. Dat verklaart waarom moderne mensen (behalve Afrikanen) een stukje DNA delen met de Neanderthaler, zonder dat ze daarvoor seks hoeven te hebben gehad.
De onderzoekers benadrukken dat ze niet willen beweren dat Neanderthalers en moderne mensen nooit seks hadden. “Ons onderzoek laat duidelijk zien dat de patronen die we momenteel in het genoom van de Neanderthaler zien niet uitzonderlijk zijn en in lijn zijn met wat we zouden verwachten als de twee soorten nooit met elkaar vermengd zijn,” vertelt onderzoeker Andrea Manica. “Dus als er al een vermenging plaatsvond – het is moeilijk om overtuigend te bewijzen dat dat nooit gebeurde – dan zou dit minimaal zijn en veel minder vaak gebeurd zijn dan mensen nu beweren.”
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Veel van de conclusies van dit soort onderzoek zijn niet gebaseerd op waarnemingen, maar op veronderstellingen en extrapolaties. Ik geef een voorbeeld, deels uit frustratie, deels uit verveling en deels om te illustreren hoe subtiel het kan zijn.
Vraag: Hoe zwaar is het hoofd van een kennis die met mij aan de bar van een kroeg zit? Hoe zwaar is de borst van een bekend fotomodel? Hoe zwaar is de arm van een schoolmeisje? Vragen van respectievelijk iemand die die gast erg dom vond, een fan van het model en het schoolmeisje zelf in de JeugdWetenschapsquiz.
Wij, allen academisch geschoold, kwamen er niet uit hoe je dat probleem op kon lossen zonder het lichaamsdeel af te hakken. Punt is, dat het ergens aan vast zit en de zwaartekracht dus via dat bevestigingspunt uitgesmeerd wordt over de rest van het lichaam. Maar ja, een hoofd, een borst of een arm afhakken vinden de meeste mensen geen aanvaardbare optie.
Toen de jeugdwetenschapsquiz op tv kwam, zat ik op het puntje van mijn stoel. Maar ik zakte al snel terug. De oplossing werd gesuggereerd als volgt. Het meisje stak haar arm in het water van een cilinder die tot de rand gevuld was met water. Het volume van het uitstromende water werd gemeten.
Vervolgens werd een varkenspoot met een bekend gewicht in een volle cilinder water gedaan en werd het water opgevangen.
Uit de verhouding tussen de massa van de varkenspoot en het volume van het uitgestroomde water werd de dichtheid van de varkenspoot berekend. Vervolgens werd via het volume water dat de meisjesarm verdreef, het gewicht van die arm berekend.
Het moge duidelijk zijn dat de wens van het meisje: meten wat het gewicht van haar arm is, niet vervuld is.
En de aanname die aan de berekening ten grondslag ligt, is ook nog erg discutabel. Die is namelijk, dat de dichtheid van een levende arm van een jong menselijk meisje gelijk is aan de dode, uitgebloede poot van een varken.
Dus in de eerste plaats werd ten onrechte gesuggereerd dat het gewicht gemeten werd.
En ten tweede werd tijdens de berekening uitgegaan van ongeteste en dus discutabele aannames.
Ik vond het een doodzonde om middelbare scholieren op deze manier te misleiden.
Jaren later sprak ik de uitlegger, maar hij woof mijn bezwaar weg.
Dit soort misverstanden treden al te vaak op. Dus bij dit soort extrapolaties heb ik altijd mijn voorbehoud.
Vraag: Hoe zwaar is het hoofd van een kennis die met mij aan de bar van een kroeg zit? Hoe zwaar is de borst van een bekend fotomodel? Hoe zwaar is de arm van een schoolmeisje? Vragen van respectievelijk iemand die die gast erg dom vond, een fan van het model en het schoolmeisje zelf in de JeugdWetenschapsquiz.
Wij, allen academisch geschoold, kwamen er niet uit hoe je dat probleem op kon lossen zonder het lichaamsdeel af te hakken. Punt is, dat het ergens aan vast zit en de zwaartekracht dus via dat bevestigingspunt uitgesmeerd wordt over de rest van het lichaam. Maar ja, een hoofd, een borst of een arm afhakken vinden de meeste mensen geen aanvaardbare optie.
Toen de jeugdwetenschapsquiz op tv kwam, zat ik op het puntje van mijn stoel. Maar ik zakte al snel terug. De oplossing werd gesuggereerd als volgt. Het meisje stak haar arm in het water van een cilinder die tot de rand gevuld was met water. Het volume van het uitstromende water werd gemeten.
Vervolgens werd een varkenspoot met een bekend gewicht in een volle cilinder water gedaan en werd het water opgevangen.
Uit de verhouding tussen de massa van de varkenspoot en het volume van het uitgestroomde water werd de dichtheid van de varkenspoot berekend. Vervolgens werd via het volume water dat de meisjesarm verdreef, het gewicht van die arm berekend.
Het moge duidelijk zijn dat de wens van het meisje: meten wat het gewicht van haar arm is, niet vervuld is.
En de aanname die aan de berekening ten grondslag ligt, is ook nog erg discutabel. Die is namelijk, dat de dichtheid van een levende arm van een jong menselijk meisje gelijk is aan de dode, uitgebloede poot van een varken.
Dus in de eerste plaats werd ten onrechte gesuggereerd dat het gewicht gemeten werd.
En ten tweede werd tijdens de berekening uitgegaan van ongeteste en dus discutabele aannames.
Ik vond het een doodzonde om middelbare scholieren op deze manier te misleiden.
Jaren later sprak ik de uitlegger, maar hij woof mijn bezwaar weg.
Dit soort misverstanden treden al te vaak op. Dus bij dit soort extrapolaties heb ik altijd mijn voorbehoud.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
20-08-2012
Is dit de oorzaak van onze intelligentie?
Je ooit al afgevraagd hoe het eigenlijk komt dat de mens het intelligentste wezen op de aardbol is? Wetenschappers aan de universiteit van Colorado claimen het antwoord te weten. Een piepklein deeltje van een proteïne, genaamd DUF1220, zou de oorzaak zijn van onze goed ontwikkeld brein.
De snelle en ingrijpende evolutie van onze hersenen laat wetenschappers al decennialang verbijsterd achter, maar nu zou het antwoord open en bloot op tafel liggen. "DUF1220 is de sleutel tot de grootte en complexiteit van onze hersenen", stelt professor James Silka.
Intelligentie
Het menselijk brein vandaag is maar liefst drie keer groter dan dat ten tijde van de mensapen. Ook in verhouding tot de lichaamsgrootte palmen onze hersenen nu een veel groter volume in. De hersenschors, fundamenteel voor analyse en interpratie, is bovendien veel beter ontwikkeld en bevat een hogere concentratie aan neuronen. Maar, hoe is het gebeurd?
DUF1220
"Dit onderzoek toont aan dat we de evolutionaire groei van het menselijke brein te danken hebben aan een specifieke unit binnen een proteïne, wat we een eiwitdomein noemen. Meer dan bij eender welk ander ras, zijn ze het talrijkst aanwezig in de mens", verklaart Silka.
In het menselijk DNA zitten meer dan 270 kopieën van DUF1220 gecodeerd. Ter vergelijking: chimpansees hebben 125 exemplaren, gorilla's 99 en muizen slechts eentje. "De rode draad doorheen het onderzoek werd snel duidelijk. Hoe meer kopieën van DUF1220, hoe groter het brein, zowel binnen het menselijk ras als bij verschillende andere diersoorten", klinkt het.
Afwijkingen
Verder werd het eiwitdomein ook gekoppeld aan micro- en macrocefalie, afwijkingen waarbij de hersenen respectievelijk te klein en te groot zijn. "Deze ontdekking opent heel wat nieuwe deuren. Zo kan de kennis worden toegepast bij de diagnose van ziekten die gelinkt zijn aan hersengrootte. In een breder kader brengt het een nieuwe manier aan het licht om het menselijk brein te bestuderen", besluit professor Silka.
(HLN)
Is dit de oorzaak van onze intelligentie?
Je ooit al afgevraagd hoe het eigenlijk komt dat de mens het intelligentste wezen op de aardbol is? Wetenschappers aan de universiteit van Colorado claimen het antwoord te weten. Een piepklein deeltje van een proteïne, genaamd DUF1220, zou de oorzaak zijn van onze goed ontwikkeld brein.
De snelle en ingrijpende evolutie van onze hersenen laat wetenschappers al decennialang verbijsterd achter, maar nu zou het antwoord open en bloot op tafel liggen. "DUF1220 is de sleutel tot de grootte en complexiteit van onze hersenen", stelt professor James Silka.
Intelligentie
Het menselijk brein vandaag is maar liefst drie keer groter dan dat ten tijde van de mensapen. Ook in verhouding tot de lichaamsgrootte palmen onze hersenen nu een veel groter volume in. De hersenschors, fundamenteel voor analyse en interpratie, is bovendien veel beter ontwikkeld en bevat een hogere concentratie aan neuronen. Maar, hoe is het gebeurd?
DUF1220
"Dit onderzoek toont aan dat we de evolutionaire groei van het menselijke brein te danken hebben aan een specifieke unit binnen een proteïne, wat we een eiwitdomein noemen. Meer dan bij eender welk ander ras, zijn ze het talrijkst aanwezig in de mens", verklaart Silka.
In het menselijk DNA zitten meer dan 270 kopieën van DUF1220 gecodeerd. Ter vergelijking: chimpansees hebben 125 exemplaren, gorilla's 99 en muizen slechts eentje. "De rode draad doorheen het onderzoek werd snel duidelijk. Hoe meer kopieën van DUF1220, hoe groter het brein, zowel binnen het menselijk ras als bij verschillende andere diersoorten", klinkt het.
Afwijkingen
Verder werd het eiwitdomein ook gekoppeld aan micro- en macrocefalie, afwijkingen waarbij de hersenen respectievelijk te klein en te groot zijn. "Deze ontdekking opent heel wat nieuwe deuren. Zo kan de kennis worden toegepast bij de diagnose van ziekten die gelinkt zijn aan hersengrootte. In een breder kader brengt het een nieuwe manier aan het licht om het menselijk brein te bestuderen", besluit professor Silka.
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
21-08-2012
Oudste resten van moderne mens ontdekt in zuidoost Azië
Wetenschappers hebben in het noorden van Laos een schedel teruggevonden die zeker 63.000 jaar oud is. Dat betekent dat moderne mensen hier zo’n 20.000 jaar eerder dan gedacht al vertoefden.
“Het is een bijzonder oud fossiel van de moderne mens en het is ook een bijzonder oud fossiel voor deze regio,” legt onderzoeker Laura Shackelford uit. “Er zijn andere fossielen van moderne mensen gevonden in China of het zuidoosten van Azië die wellicht net zo oud zijn, maar deze zijn of niet goed te dateren of ze vertonen geen overduidelijke kenmerken van moderne mensen. Deze schedel is goed te dateren en vertoont heel duidelijke kenmerken van moderne mensen.”
Uit Afrika
De schedel kan ons mogelijk vertellen hoe onze verre voorouders vanuit Afrika reisden. Sommige onderzoekers stellen dat ze de kust volgden en richting het zuiden trokken: naar de Aziatische eilanden en Australië. Maar de vondst van deze schedel wijst erop dat het verhaal een stuk ingewikkelder was. Er waren ook moderne mensen die naar het noorden trokken. “Gezien de leeftijd van de schedel kunnen fossielen in deze regio directe voorouders zijn geweest van de eerste migranten die naar Australië trokken, maar het is ook mogelijk dat het vasteland in het zuidoosten van Azië een soort kruispunt was vanwaar moderne mensen in verschillende richtingen migreerden.” Eén ding staat na de ontdekking van deze schedel wel vast: moderne mensen trokken veel sneller dan gedacht uit Afrika weg en eenmaal in Azië aangekomen waren ze niet bang om landschappen die ze eerder vreemd waren, te verkennen.
Verschillende resten van de moderne mens die 63.000 jaar geleden in dit deel van Azië leefde. Foto: F. Demeter.
Eerste bewijs
De vondst onderschrijft ook eerdere genetische studies, zo meldt het blad Proceedings of the National Academy of Sciences. Hieruit bleek dat mensen zo’n 60.000 jaar geleden al in dit deel van de wereld moesten wonen. “Dit is het eerste gefossiliseerde bewijs daarvoor.”
De schedel werd gevonden in een grot. Naast de stoffelijke resten hebben de onderzoekers geen andere objecten – zoals gereedschappen – teruggevonden. Dat wijst erop dat de moderne mensen niet in de grond woonden en er ook hun doden niet begroeven. Waarschijnlijk is de moderne mens aan wie de schedel toebehoorde buiten de grot gestorven en later de grot in gespoeld.
(scientias.nl)
Oudste resten van moderne mens ontdekt in zuidoost Azië
Wetenschappers hebben in het noorden van Laos een schedel teruggevonden die zeker 63.000 jaar oud is. Dat betekent dat moderne mensen hier zo’n 20.000 jaar eerder dan gedacht al vertoefden.
“Het is een bijzonder oud fossiel van de moderne mens en het is ook een bijzonder oud fossiel voor deze regio,” legt onderzoeker Laura Shackelford uit. “Er zijn andere fossielen van moderne mensen gevonden in China of het zuidoosten van Azië die wellicht net zo oud zijn, maar deze zijn of niet goed te dateren of ze vertonen geen overduidelijke kenmerken van moderne mensen. Deze schedel is goed te dateren en vertoont heel duidelijke kenmerken van moderne mensen.”
Uit Afrika
De schedel kan ons mogelijk vertellen hoe onze verre voorouders vanuit Afrika reisden. Sommige onderzoekers stellen dat ze de kust volgden en richting het zuiden trokken: naar de Aziatische eilanden en Australië. Maar de vondst van deze schedel wijst erop dat het verhaal een stuk ingewikkelder was. Er waren ook moderne mensen die naar het noorden trokken. “Gezien de leeftijd van de schedel kunnen fossielen in deze regio directe voorouders zijn geweest van de eerste migranten die naar Australië trokken, maar het is ook mogelijk dat het vasteland in het zuidoosten van Azië een soort kruispunt was vanwaar moderne mensen in verschillende richtingen migreerden.” Eén ding staat na de ontdekking van deze schedel wel vast: moderne mensen trokken veel sneller dan gedacht uit Afrika weg en eenmaal in Azië aangekomen waren ze niet bang om landschappen die ze eerder vreemd waren, te verkennen.
Verschillende resten van de moderne mens die 63.000 jaar geleden in dit deel van Azië leefde. Foto: F. Demeter.
Eerste bewijs
De vondst onderschrijft ook eerdere genetische studies, zo meldt het blad Proceedings of the National Academy of Sciences. Hieruit bleek dat mensen zo’n 60.000 jaar geleden al in dit deel van de wereld moesten wonen. “Dit is het eerste gefossiliseerde bewijs daarvoor.”
De schedel werd gevonden in een grot. Naast de stoffelijke resten hebben de onderzoekers geen andere objecten – zoals gereedschappen – teruggevonden. Dat wijst erop dat de moderne mensen niet in de grond woonden en er ook hun doden niet begroeven. Waarschijnlijk is de moderne mens aan wie de schedel toebehoorde buiten de grot gestorven en later de grot in gespoeld.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
24-08-2012
Nieuw bewijs gevonden dat Neanderthaler rechtshandig was
Een nieuw onderzoek bevestigt dat één van de meest complete skeletten die ooit van een Neanderthaler is teruggevonden, toebehoorde aan een rechtshandige exemplaar. En dat vertelt ons heel veel over het brein van deze mensachtige.
In 1957 troffen onderzoekers in Frankrijk één van de meest complete skeletten van een Neanderthaler aan. In de jaren zeventig bestudeerden ze het nog eens goed en toen ontstond de theorie dat de Neanderthaler rechtshandig was. Ze trokken die conclusie omdat de rechterarm van de Neanderthaler veel gespierder was dan zijn linkerarm.
Tanden
Nieuw onderzoek onderschrijft nu die studie. De onderzoekers bestudeerden de armen en schouders nog eens, maar keken ook naar krassen op de tanden van de Neanderthaler. “We hebben al wel eerder krassen op de tanden van Neanderthalers bestudeerd, maar in alle gevallen waren dit geïsoleerde tanden of tanden in kaken die niet direct geassocieerd konden worden met een skelet,” legt onderzoeker David Frayer uit. “Het is voor het eerst dat we het patroon dat we in de tanden zien kunnen vergelijken met het patroon dat we in de armen zien.”
Derde hand
De Neanderthalers gebruiken hun tanden als hun derde hand: ze hielden er dingen mee vast wanneer ze beide handen al in gebruik hadden. De onderzoekers keken met name naar de beschadigingen aan de snij- en hoektanden, zo meldt het blad PLoS ONE. De richting waarin deze beschadigingen lopen, wijzen erop dat de Neanderthaler objecten met de linkerhand vastgreep, en met de rechterhand sneed en af en toe raakten ze dan de tanden en lieten ze krassen achter.”
Lateraliteit
Dat deze Neanderthaler vooral zijn rechterarm gebruikte, is heel belangrijk informatie. Het wijst er namelijk op dat er toen al sprake was van lateraliteit (elke hersenhelft heeft eigen functies). Tegenwoordig is de linkerhersenhelft verantwoordelijk voor het aansturen van de rechterzijde van ons lichaam. Ook is deze hersenhelft verantwoordelijk voor onze taal. Dus als Neanderthalers voornamelijk rechtshandig waren, is het heel aannemelijk dat ze ook op het gebied van taal al ver ontwikkeld waren.
Onderzoek wijst erop dat deze Neanderthaler geen uitzondering was: zo’n 89 procent van alle teruggevonden Neanderthalers was waarschijnlijk rechtshandig. En daarmee lagen de verhoudingen onder de Neanderthalers niet heel anders dan nu onder moderne mensen het geval is: zo’n 90 procent van de wereldbevolking is rechtshandig.
(scientias.nl)
Nieuw bewijs gevonden dat Neanderthaler rechtshandig was
Een nieuw onderzoek bevestigt dat één van de meest complete skeletten die ooit van een Neanderthaler is teruggevonden, toebehoorde aan een rechtshandige exemplaar. En dat vertelt ons heel veel over het brein van deze mensachtige.
In 1957 troffen onderzoekers in Frankrijk één van de meest complete skeletten van een Neanderthaler aan. In de jaren zeventig bestudeerden ze het nog eens goed en toen ontstond de theorie dat de Neanderthaler rechtshandig was. Ze trokken die conclusie omdat de rechterarm van de Neanderthaler veel gespierder was dan zijn linkerarm.
Tanden
Nieuw onderzoek onderschrijft nu die studie. De onderzoekers bestudeerden de armen en schouders nog eens, maar keken ook naar krassen op de tanden van de Neanderthaler. “We hebben al wel eerder krassen op de tanden van Neanderthalers bestudeerd, maar in alle gevallen waren dit geïsoleerde tanden of tanden in kaken die niet direct geassocieerd konden worden met een skelet,” legt onderzoeker David Frayer uit. “Het is voor het eerst dat we het patroon dat we in de tanden zien kunnen vergelijken met het patroon dat we in de armen zien.”
Derde hand
De Neanderthalers gebruiken hun tanden als hun derde hand: ze hielden er dingen mee vast wanneer ze beide handen al in gebruik hadden. De onderzoekers keken met name naar de beschadigingen aan de snij- en hoektanden, zo meldt het blad PLoS ONE. De richting waarin deze beschadigingen lopen, wijzen erop dat de Neanderthaler objecten met de linkerhand vastgreep, en met de rechterhand sneed en af en toe raakten ze dan de tanden en lieten ze krassen achter.”
Lateraliteit
Dat deze Neanderthaler vooral zijn rechterarm gebruikte, is heel belangrijk informatie. Het wijst er namelijk op dat er toen al sprake was van lateraliteit (elke hersenhelft heeft eigen functies). Tegenwoordig is de linkerhersenhelft verantwoordelijk voor het aansturen van de rechterzijde van ons lichaam. Ook is deze hersenhelft verantwoordelijk voor onze taal. Dus als Neanderthalers voornamelijk rechtshandig waren, is het heel aannemelijk dat ze ook op het gebied van taal al ver ontwikkeld waren.
Onderzoek wijst erop dat deze Neanderthaler geen uitzondering was: zo’n 89 procent van alle teruggevonden Neanderthalers was waarschijnlijk rechtshandig. En daarmee lagen de verhoudingen onder de Neanderthalers niet heel anders dan nu onder moderne mensen het geval is: zo’n 90 procent van de wereldbevolking is rechtshandig.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik heb al meer haar op mijn lijf dan dit mannetje!quote:
24-08-2012
Nieuw bewijs gevonden dat Neanderthaler rechtshandig was
[ afbeelding ]
Een nieuw onderzoek bevestigt dat één van de meest complete skeletten die ooit van een Neanderthaler is teruggevonden, toebehoorde aan een rechtshandige exemplaar. En dat vertelt ons heel veel over het brein van deze mensachtige.
In 1957 troffen onderzoekers in Frankrijk één van de meest complete skeletten van een Neanderthaler aan. In de jaren zeventig bestudeerden ze het nog eens goed en toen ontstond de theorie dat de Neanderthaler rechtshandig was. Ze trokken die conclusie omdat de rechterarm van de Neanderthaler veel gespierder was dan zijn linkerarm.
Tanden
Nieuw onderzoek onderschrijft nu die studie. De onderzoekers bestudeerden de armen en schouders nog eens, maar keken ook naar krassen op de tanden van de Neanderthaler. “We hebben al wel eerder krassen op de tanden van Neanderthalers bestudeerd, maar in alle gevallen waren dit geïsoleerde tanden of tanden in kaken die niet direct geassocieerd konden worden met een skelet,” legt onderzoeker David Frayer uit. “Het is voor het eerst dat we het patroon dat we in de tanden zien kunnen vergelijken met het patroon dat we in de armen zien.”
Derde hand
De Neanderthalers gebruiken hun tanden als hun derde hand: ze hielden er dingen mee vast wanneer ze beide handen al in gebruik hadden. De onderzoekers keken met name naar de beschadigingen aan de snij- en hoektanden, zo meldt het blad PLoS ONE. De richting waarin deze beschadigingen lopen, wijzen erop dat de Neanderthaler objecten met de linkerhand vastgreep, en met de rechterhand sneed en af en toe raakten ze dan de tanden en lieten ze krassen achter.”
Lateraliteit
Dat deze Neanderthaler vooral zijn rechterarm gebruikte, is heel belangrijk informatie. Het wijst er namelijk op dat er toen al sprake was van lateraliteit (elke hersenhelft heeft eigen functies). Tegenwoordig is de linkerhersenhelft verantwoordelijk voor het aansturen van de rechterzijde van ons lichaam. Ook is deze hersenhelft verantwoordelijk voor onze taal. Dus als Neanderthalers voornamelijk rechtshandig waren, is het heel aannemelijk dat ze ook op het gebied van taal al ver ontwikkeld waren.
Onderzoek wijst erop dat deze Neanderthaler geen uitzondering was: zo’n 89 procent van alle teruggevonden Neanderthalers was waarschijnlijk rechtshandig. En daarmee lagen de verhoudingen onder de Neanderthalers niet heel anders dan nu onder moderne mensen het geval is: zo’n 90 procent van de wereldbevolking is rechtshandig.
(scientias.nl)
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
quote:
[..]
Ik heb al meer haar op mijn lijf dan dit mannetje!
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
26-08-2012
Maak kennis met uw voorouder: de Neanderthaler
Deze mensachtige was creatief, sterk en waarschijnlijk ook niet heel erg onaantrekkelijk: de Neanderthaler. De soort is bekend, maar wordt desalniettemin omringd door vraagtekens.
In de 19e eeuw werden in het Neanderdal de eerste resten van een nieuwe mensachtige gevonden. In 1908 troffen archeologen in Frankrijk het eerste complete skelet van de mensachtige aan. Al gauw werd duidelijk dat het om een nieuwe soort ging en die werd vernoemd naar de eerste vindplaats: Neanderthaler. In de jaren die volgden, werden er nog veel meer skeletten teruggevonden: van mannen, vrouwen, ouderen en kinderen. Ook vonden archeologen gereedschappen van de Neanderthalers terug. En zo werd het beeld van deze mensachtige die wel heel nauw aan de mens verwant is, steeds completer.
De Neanderthaler De gemiddelde mannelijke Neanderthaler was tussen de 1.52 en 1.68 meter groot. Hij woog zo’n 55 tot 80 kilo en had een schedel die groter was dan die van ons moderne mensen.Dom
Wanneer mensen denken aan Neanderthalers, dan denken ze vaak aan een ietwat lompe en domme mensachtige. Recentelijk onderzoek heeft wel aangetoond dat daar weinig van klopt. Zo denken onderzoekers dat de Neanderthalers creatief waren, ze maakten tekeningen, ontwikkelden pigment en waren ook al veel met hun uiterlijk bezig. Ook waren het goede jagers en waren ze in staat om vuur te maken. Bovendien zouden ze intelligent genoeg zijn geweest om zich met symboliek en wellicht zelfs religie bezig te houden. Zo zijn er opvallend veel graven gevonden waarin de overleden Neanderthalers op bijzondere wijze en met de nodige objecten ter ruste zijn gelegd. Onduidelijk is waarom de Neanderthalers hun doden zo begroeven, maar het lijkt er wel op dat ze hier een bedoeling mee hadden.
Deze schedel van een Neanderthaler werd in Irak teruggevonden. Uit de resten van deze Neanderthaler blijkt wel dat het hem niet meezat. Op jonge leeftijd kreeg hij een klap op het hoofd die ervoor zorgde dat hij zijn rechterarm (en mogelijk zijn rechterbeen) niet langer kon aansturen. Ondanks die problemen werd de Neanderthaler bijzonder oud: zo'n 35 tot 40 jaar. Dat wijst erop dat hij gedurende zijn leven verzorgd en geholpen werd door andere Neanderthalers. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Projectie
Het beeld van de domme Neanderthaler is ondanks al dat bewijs hardnekkig. En het onderzoek omtrent de vondst van het eerste volledige skelet van een Neanderthaler heeft daar ongetwijfeld aan bijgedragen. De onderzoekers schilderden de Neanderthaler af als een primitieve soort wiens houding meer weg had van een aap dan van een mens. Dat had zeker te maken met het feit dat de onderzoekers in die tijd niet geloofden dat de Neanderthaler een voorouder van de mens was. Ze projecteerden hun eigen ideeën over de mensachtige op de Neanderthaler en zagen zo dingen die er niet waren. En daar plukken wij nog steeds de wrange vruchten van.
Geslachtsgemeenschap
Dat de verschillen tussen de moderne mens en de Neanderthaler niet zo groot waren als de onderzoekers ons in het begin wilden doen geloven, blijkt ook wel uit het feit dat onze voorouders de Neanderthaler wel zagen zitten. Recentelijk onderzoek heeft aangetoond dat de Neanderthaler regelmatig seks heeft gehad met onze voorouders. Ongeveer 1 tot 4 procent van ons DNA is afkomstig van Neanderthalers. Hoe ‘gewoon’ deze intieme ontmoetingen tussen Neanderthalers en onze voorouders waren, is onduidelijk. Recent onderzoek wijst er echter op dat de twee mensachtigen niet zo heel vaak seks hadden: dat kwam hooguit zo’n 430 keer voor. Overigens mag onze soort zich waarschijnlijk gelukkig prijzen dat de Neanderthalers en onze voorouders het bed deelden: het maakte ons mogelijk weerbaarder.
Links de meest complete schedel die ooit van een Neanderthaler is teruggevonden. Foto: James Di Loreto / Donald H. Hurlbert / SI.edu. Rechts de schedel van een oude Neanderthaler die waarschijnlijk last had van artitis en ook bijna al zijn tanden kwijt was geraakt. Foto: Tyler Evans (SI.edu).
Jagen
De Neanderthalers moeten van oorsprong vooral planteneters zijn geweest. Maar – met name in het noordelijke deel van Europa – waren die planten niet altijd voorhanden en dus werd er – afhankelijk van het seizoen – ook veel gejaagd. En jagen konden de Neanderthalers wel. Ze hadden het vooral gemunt op steenbokken, maar ook op wilde zwijnen en herten. De fossiele resten laten echter zien dat de jacht niet altijd goed verliep. Opvallend veel resten van Neanderthalers vertonen sporen van (geheelde) breuken. In 1994 vergeleken onderzoekers de verwondingen van de Neanderthalers met die van rodeoruiters. Er bleken flink wat overeenkomsten te zijn. Zo was er in beide groepen bijvoorbeeld opvallend vaak sprake van verwondingen aan het hoofd en de nek. Het wijst erop dat Neanderthalers net als rodeoruiters dicht bij grote dieren in de buurt kwamen en dat dat soms wat minder fortuinlijk afliep.
Een reconstructie van het hoofd van een Neanderthaler. Afbeelding: Hermann Schaaffhausen (via Wikimedia Commons).
De Neanderthalers hielden het al met al lang vol op deze aarde. Hun soort kwam zo’n 200.000 jaar geleden op en pas 28.000 jaar geleden stierven de Neanderthalers uit. Het uitsterven van deze soort is één van de grootste mysteries. Tot op de dag van vandaag is namelijk onduidelijk wat er met de Neanderthalers is gebeurd. Konden ze de competitie met de moderne mensen niet aan? Of vermengden ze zich juist met de moderne mensen en verdween de soort zo? Of was klimaatverandering de belangrijkste oorzaak van het verdwijnen van deze soort? We weten het tot op heden niet. Een ding lijkt wel vast te staan: de Neanderthaler verdween nooit helemaal en leeft dankzij de vermenging met onze voorouders nog in heel veel moderne mensen voort.
Alles weten over de mensachtigen die de afgelopen honderdduizenden jaren de aarde bevolkten? Dat kan! De afgelopen weken hebben we verschillende mensachtigen belicht. Lees hier bijvoorbeeld het verhaal van Ardi, of maak hier kennis met Lucy of hier met de handige Homo habilis of verdiep u hier eens in de enige echte hobbit.
(scientias.nl)
Maak kennis met uw voorouder: de Neanderthaler
Deze mensachtige was creatief, sterk en waarschijnlijk ook niet heel erg onaantrekkelijk: de Neanderthaler. De soort is bekend, maar wordt desalniettemin omringd door vraagtekens.
In de 19e eeuw werden in het Neanderdal de eerste resten van een nieuwe mensachtige gevonden. In 1908 troffen archeologen in Frankrijk het eerste complete skelet van de mensachtige aan. Al gauw werd duidelijk dat het om een nieuwe soort ging en die werd vernoemd naar de eerste vindplaats: Neanderthaler. In de jaren die volgden, werden er nog veel meer skeletten teruggevonden: van mannen, vrouwen, ouderen en kinderen. Ook vonden archeologen gereedschappen van de Neanderthalers terug. En zo werd het beeld van deze mensachtige die wel heel nauw aan de mens verwant is, steeds completer.
De Neanderthaler De gemiddelde mannelijke Neanderthaler was tussen de 1.52 en 1.68 meter groot. Hij woog zo’n 55 tot 80 kilo en had een schedel die groter was dan die van ons moderne mensen.Dom
Wanneer mensen denken aan Neanderthalers, dan denken ze vaak aan een ietwat lompe en domme mensachtige. Recentelijk onderzoek heeft wel aangetoond dat daar weinig van klopt. Zo denken onderzoekers dat de Neanderthalers creatief waren, ze maakten tekeningen, ontwikkelden pigment en waren ook al veel met hun uiterlijk bezig. Ook waren het goede jagers en waren ze in staat om vuur te maken. Bovendien zouden ze intelligent genoeg zijn geweest om zich met symboliek en wellicht zelfs religie bezig te houden. Zo zijn er opvallend veel graven gevonden waarin de overleden Neanderthalers op bijzondere wijze en met de nodige objecten ter ruste zijn gelegd. Onduidelijk is waarom de Neanderthalers hun doden zo begroeven, maar het lijkt er wel op dat ze hier een bedoeling mee hadden.
Deze schedel van een Neanderthaler werd in Irak teruggevonden. Uit de resten van deze Neanderthaler blijkt wel dat het hem niet meezat. Op jonge leeftijd kreeg hij een klap op het hoofd die ervoor zorgde dat hij zijn rechterarm (en mogelijk zijn rechterbeen) niet langer kon aansturen. Ondanks die problemen werd de Neanderthaler bijzonder oud: zo'n 35 tot 40 jaar. Dat wijst erop dat hij gedurende zijn leven verzorgd en geholpen werd door andere Neanderthalers. Foto: Chip Clark / Smithsonian Institution.
Projectie
Het beeld van de domme Neanderthaler is ondanks al dat bewijs hardnekkig. En het onderzoek omtrent de vondst van het eerste volledige skelet van een Neanderthaler heeft daar ongetwijfeld aan bijgedragen. De onderzoekers schilderden de Neanderthaler af als een primitieve soort wiens houding meer weg had van een aap dan van een mens. Dat had zeker te maken met het feit dat de onderzoekers in die tijd niet geloofden dat de Neanderthaler een voorouder van de mens was. Ze projecteerden hun eigen ideeën over de mensachtige op de Neanderthaler en zagen zo dingen die er niet waren. En daar plukken wij nog steeds de wrange vruchten van.
Geslachtsgemeenschap
Dat de verschillen tussen de moderne mens en de Neanderthaler niet zo groot waren als de onderzoekers ons in het begin wilden doen geloven, blijkt ook wel uit het feit dat onze voorouders de Neanderthaler wel zagen zitten. Recentelijk onderzoek heeft aangetoond dat de Neanderthaler regelmatig seks heeft gehad met onze voorouders. Ongeveer 1 tot 4 procent van ons DNA is afkomstig van Neanderthalers. Hoe ‘gewoon’ deze intieme ontmoetingen tussen Neanderthalers en onze voorouders waren, is onduidelijk. Recent onderzoek wijst er echter op dat de twee mensachtigen niet zo heel vaak seks hadden: dat kwam hooguit zo’n 430 keer voor. Overigens mag onze soort zich waarschijnlijk gelukkig prijzen dat de Neanderthalers en onze voorouders het bed deelden: het maakte ons mogelijk weerbaarder.
Links de meest complete schedel die ooit van een Neanderthaler is teruggevonden. Foto: James Di Loreto / Donald H. Hurlbert / SI.edu. Rechts de schedel van een oude Neanderthaler die waarschijnlijk last had van artitis en ook bijna al zijn tanden kwijt was geraakt. Foto: Tyler Evans (SI.edu).
Jagen
De Neanderthalers moeten van oorsprong vooral planteneters zijn geweest. Maar – met name in het noordelijke deel van Europa – waren die planten niet altijd voorhanden en dus werd er – afhankelijk van het seizoen – ook veel gejaagd. En jagen konden de Neanderthalers wel. Ze hadden het vooral gemunt op steenbokken, maar ook op wilde zwijnen en herten. De fossiele resten laten echter zien dat de jacht niet altijd goed verliep. Opvallend veel resten van Neanderthalers vertonen sporen van (geheelde) breuken. In 1994 vergeleken onderzoekers de verwondingen van de Neanderthalers met die van rodeoruiters. Er bleken flink wat overeenkomsten te zijn. Zo was er in beide groepen bijvoorbeeld opvallend vaak sprake van verwondingen aan het hoofd en de nek. Het wijst erop dat Neanderthalers net als rodeoruiters dicht bij grote dieren in de buurt kwamen en dat dat soms wat minder fortuinlijk afliep.
Een reconstructie van het hoofd van een Neanderthaler. Afbeelding: Hermann Schaaffhausen (via Wikimedia Commons).
De Neanderthalers hielden het al met al lang vol op deze aarde. Hun soort kwam zo’n 200.000 jaar geleden op en pas 28.000 jaar geleden stierven de Neanderthalers uit. Het uitsterven van deze soort is één van de grootste mysteries. Tot op de dag van vandaag is namelijk onduidelijk wat er met de Neanderthalers is gebeurd. Konden ze de competitie met de moderne mensen niet aan? Of vermengden ze zich juist met de moderne mensen en verdween de soort zo? Of was klimaatverandering de belangrijkste oorzaak van het verdwijnen van deze soort? We weten het tot op heden niet. Een ding lijkt wel vast te staan: de Neanderthaler verdween nooit helemaal en leeft dankzij de vermenging met onze voorouders nog in heel veel moderne mensen voort.
Alles weten over de mensachtigen die de afgelopen honderdduizenden jaren de aarde bevolkten? Dat kan! De afgelopen weken hebben we verschillende mensachtigen belicht. Lees hier bijvoorbeeld het verhaal van Ardi, of maak hier kennis met Lucy of hier met de handige Homo habilis of verdiep u hier eens in de enige echte hobbit.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Dat is dus wel grappig: een deel van ons DNA komt overeen met een deel van het Neanderthal-DNA. Maar ook komt een heel groot deel van ons DNA overeen met dat van allerlei andere, nog levende, primaten.
De ene onderzoeker concludeert seks en de bijbehorende journalist maakt ervan, dat er fors onderling geneukt is. De andere concludeert tot mutaties en de bijbehorende journalist maakt er parallelle takken van.
En wij, als lezers die geen kans hebben om de feiten te zien, slingeren heen en weer.
De ene onderzoeker concludeert seks en de bijbehorende journalist maakt ervan, dat er fors onderling geneukt is. De andere concludeert tot mutaties en de bijbehorende journalist maakt er parallelle takken van.
En wij, als lezers die geen kans hebben om de feiten te zien, slingeren heen en weer.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
30-08-2012
Waarom mannen geen wervelkolom in penis hebben
De mannelijke gemeenschappelijke voorouder van de mens en de chimpansee had een soort van wervelkolom in hun geslachtsorgaan die de stimulatie tijdens het paren vergrootte, dat blijkt uit een nieuwe studie. Door de evulotie is dit bij de mens en de Neanderthaler verdwenen, maar de chimpansee bleef deze behouden.
Deze wervelkolom kon ook schade aanrichten bij de vrouwtjes tijdens de geslachtsgemeenschap. Wetenschappers maakten een vergelijkende analyse van de genomen van de mens, Neanderthaler en chimpansee. Ze identificeerden 37.251 genensequenties die wel bij primaten in het verleden voorkomen, maar verloren gingen bij mensen en Neanderthalers. Dan concentreerden ze zich op moleculaire gebeurtenissen die geleid hebben tot duidelijke anatomische veranderingen bij mensen.
Geen seks met anderen
Zo ontdekten ze dat er 510 genen verloren gingen bij mensen, vaak ging het om genen die met de zenuwfuncties of hormoonregulatie te maken hadden. Een daarvan is verantwoordelijk voor het feit dat de menselijke penis geen wervelkolom meer heeft. Deze maakte dat mannen hun vrouwelijke soortgenoten beter konden stimuleren tijdens de geslachtsgemeenschap, maar deze kon ook schade tijdens het paren aanrichten, hierdoor waren vrouwen minder ontvankelijk voor seks met andere mannen.
Monogamie
De mens en de Neanderthaler gingen een ander evolutionair pad op dan andere primaten doordat mensen steeds vaker als koppel door het leven gingen. Deze bevindingen ondersteunen ook de theorie dat mensen en Neanderthalers seksueel compatibel waren en dat de kans groot is dat ze ooit met elkaar paarden. "Mensen ontwikkelden het systeem van de monogamie op lange termijn, waardoor ze anatomische veranderingen ondergingen", aldus onderzoeker David Kingsley. "Hierdoor hebben mannen geen wervelkolom meer in de penis, duurt de geslachtsdaad nu langer en zijn vrouwen langer seksueel ontvankelijk dan enkel in de periode rond de ovulatie."
De evolutionaire weg van de mens en de chimpansee scheidde zich ongeveer zes miljoen jaar geleden, bij de mens en de Neanderthaler gebeurde dat ongeveer 500.000 jaar geleden
(HLN)
Waarom mannen geen wervelkolom in penis hebben
De mannelijke gemeenschappelijke voorouder van de mens en de chimpansee had een soort van wervelkolom in hun geslachtsorgaan die de stimulatie tijdens het paren vergrootte, dat blijkt uit een nieuwe studie. Door de evulotie is dit bij de mens en de Neanderthaler verdwenen, maar de chimpansee bleef deze behouden.
Deze wervelkolom kon ook schade aanrichten bij de vrouwtjes tijdens de geslachtsgemeenschap. Wetenschappers maakten een vergelijkende analyse van de genomen van de mens, Neanderthaler en chimpansee. Ze identificeerden 37.251 genensequenties die wel bij primaten in het verleden voorkomen, maar verloren gingen bij mensen en Neanderthalers. Dan concentreerden ze zich op moleculaire gebeurtenissen die geleid hebben tot duidelijke anatomische veranderingen bij mensen.
Geen seks met anderen
Zo ontdekten ze dat er 510 genen verloren gingen bij mensen, vaak ging het om genen die met de zenuwfuncties of hormoonregulatie te maken hadden. Een daarvan is verantwoordelijk voor het feit dat de menselijke penis geen wervelkolom meer heeft. Deze maakte dat mannen hun vrouwelijke soortgenoten beter konden stimuleren tijdens de geslachtsgemeenschap, maar deze kon ook schade tijdens het paren aanrichten, hierdoor waren vrouwen minder ontvankelijk voor seks met andere mannen.
Monogamie
De mens en de Neanderthaler gingen een ander evolutionair pad op dan andere primaten doordat mensen steeds vaker als koppel door het leven gingen. Deze bevindingen ondersteunen ook de theorie dat mensen en Neanderthalers seksueel compatibel waren en dat de kans groot is dat ze ooit met elkaar paarden. "Mensen ontwikkelden het systeem van de monogamie op lange termijn, waardoor ze anatomische veranderingen ondergingen", aldus onderzoeker David Kingsley. "Hierdoor hebben mannen geen wervelkolom meer in de penis, duurt de geslachtsdaad nu langer en zijn vrouwen langer seksueel ontvankelijk dan enkel in de periode rond de ovulatie."
De evolutionaire weg van de mens en de chimpansee scheidde zich ongeveer zes miljoen jaar geleden, bij de mens en de Neanderthaler gebeurde dat ongeveer 500.000 jaar geleden
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
31-08-2012
Denisova-meisje had donker haar en bruine ogen
Twee jaar geleden werden in een grot in Siberië resten van een bijzondere mensachtige gevonden. Uit het DNA van dit 'Denisova-meisje' blijkt dat ze een donkere huidskleur, donker haar en bruine ogen had.
Foto: ANP
Dat en meer concluderen wetenschappers onder leiding van Svante Pääbo van het Max Planck Instituut in Leipzig vrijdag in Science.
Het 'Denisova-meisje' leefde waarschijnlijk tegelijk met de Neanderthalers en de moderne homo sapiens op aarde en is ongeveer evenveel verwant aan beide. Ze leefde volgens de analyse zo'n 80.000 jaar geleden in Siberië.
.In januari 2011 publiceerden onderzoekers van hetzelfde lab al over dit meisje, maar de kwaliteit van hun DNA-analyse was nog te laag om het genetisch materiaal te kunnen vergelijken met dat van de mens en de Neanderthaler.
Vingerbotje
Het is opmerkelijk dat het de onderzoekers nu is gelukt zo'n gedetailleerde analyse van het Denisova-DNA uit te voeren. Ze beschikten namelijk over een heel kleine hoeveelheid DNA, dat ook nog van matige kwaliteit was.
Het was afkomstig uit een vingerbotje en tanden van het meisje. Om dit DNA te bestuderen ontwikkelden de onderzoekers een speciale methode, waarbij ze de DNA-strengen eerst van elkaar los weekten. Hierdoor is de analyse van dezelfde kwaliteit als die van een nog levende mens.
Seks
Uit de analyse blijkt dat Denisovanen net als Neanderthalers DNA hebben uitgewisseld met onze voorouders, wat het aannemelijk maakt dat ze seks met elkaar hebben gehad.
Volgens de onderzoekers is bij mensen die leven in Papoea Nieuw-Guinea 3 procent van het DNA afkomstig van Denisovanen, bij Chinezen is dat percentage verwaarloosbaar, bij andere bevolkingsgroepen al helemaal.
Centraal zenuwstelsel
Ook blijkt op basis van herleiding naar de vader en moeder van de genen van het meisje dat de genetische diversiteit van de Denisovanen erg laag was.
De onderzoekers hebben daarnaast een lijst samengesteld van verschillen tussen mens, Neanderthaler en Denisovanen. Onder meer genen betrokken bij de aanleg van het centrale zenuwstelsel zijn bij ons anders dan bij de andere twee. Verder onderzoek moet meer inzicht geven in wat ons als soort uniek maakt.
Dankzij de nieuwe methode weten de onderzoekers nu meer over het DNA van de Denisova-mensachtigen dan over dat van Neanderthalers en andere mensachtigen. Ze zijn van plan om het DNA van deze soorten opnieuw in kaart te gaan brengen.
Door: NU.nl/Jop de Vrieze .
(nu.nl)
Denisova-meisje had donker haar en bruine ogen
Twee jaar geleden werden in een grot in Siberië resten van een bijzondere mensachtige gevonden. Uit het DNA van dit 'Denisova-meisje' blijkt dat ze een donkere huidskleur, donker haar en bruine ogen had.
Foto: ANP
Dat en meer concluderen wetenschappers onder leiding van Svante Pääbo van het Max Planck Instituut in Leipzig vrijdag in Science.
Het 'Denisova-meisje' leefde waarschijnlijk tegelijk met de Neanderthalers en de moderne homo sapiens op aarde en is ongeveer evenveel verwant aan beide. Ze leefde volgens de analyse zo'n 80.000 jaar geleden in Siberië.
.In januari 2011 publiceerden onderzoekers van hetzelfde lab al over dit meisje, maar de kwaliteit van hun DNA-analyse was nog te laag om het genetisch materiaal te kunnen vergelijken met dat van de mens en de Neanderthaler.
Vingerbotje
Het is opmerkelijk dat het de onderzoekers nu is gelukt zo'n gedetailleerde analyse van het Denisova-DNA uit te voeren. Ze beschikten namelijk over een heel kleine hoeveelheid DNA, dat ook nog van matige kwaliteit was.
Het was afkomstig uit een vingerbotje en tanden van het meisje. Om dit DNA te bestuderen ontwikkelden de onderzoekers een speciale methode, waarbij ze de DNA-strengen eerst van elkaar los weekten. Hierdoor is de analyse van dezelfde kwaliteit als die van een nog levende mens.
Seks
Uit de analyse blijkt dat Denisovanen net als Neanderthalers DNA hebben uitgewisseld met onze voorouders, wat het aannemelijk maakt dat ze seks met elkaar hebben gehad.
Volgens de onderzoekers is bij mensen die leven in Papoea Nieuw-Guinea 3 procent van het DNA afkomstig van Denisovanen, bij Chinezen is dat percentage verwaarloosbaar, bij andere bevolkingsgroepen al helemaal.
Centraal zenuwstelsel
Ook blijkt op basis van herleiding naar de vader en moeder van de genen van het meisje dat de genetische diversiteit van de Denisovanen erg laag was.
De onderzoekers hebben daarnaast een lijst samengesteld van verschillen tussen mens, Neanderthaler en Denisovanen. Onder meer genen betrokken bij de aanleg van het centrale zenuwstelsel zijn bij ons anders dan bij de andere twee. Verder onderzoek moet meer inzicht geven in wat ons als soort uniek maakt.
Dankzij de nieuwe methode weten de onderzoekers nu meer over het DNA van de Denisova-mensachtigen dan over dat van Neanderthalers en andere mensachtigen. Ze zijn van plan om het DNA van deze soorten opnieuw in kaart te gaan brengen.
Door: NU.nl/Jop de Vrieze .
(nu.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
In een krantenbericht hierover las ik, dat voorouders van het meisje naar het oosten waren getrokken en daar een hoger ontwikkelde stam was tegengekomen.
Ik snapte niet hoe je aan DNA zou kunnen zien uit welke richting iemand vandaan komt.
Ik snapte niet hoe je aan DNA zou kunnen zien uit welke richting iemand vandaan komt.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Omdat vooral vroeger mensen niet heel mobiel waren was DNA (specifieke mutaties in genen) nogal regio gebonden... als je dus ziet dat er langzaam steeds meer oosterse genen in komen kun je dus zien dat ze naar het oosten zijn gegaan (je moet dan wel de controle hebben dat de westerse populatie westers bleef en dat dus niet mensen vanuit het oosten naar het westen zijn getrokken) maar zo kan je dat dus concluderenquote:
In een krantenbericht hierover las ik, dat voorouders van het meisje naar het oosten waren getrokken en daar een hoger ontwikkelde stam was tegengekomen.
Ik snapte niet hoe je aan DNA zou kunnen zien uit welke richting iemand vandaan komt.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Je hebt een setje chromosomen of ander DNA. Hoe weet je dan wanneer welk gen daar in terecht is gekomen? En hoe snel dat is gegaan?quote:Op zaterdag 1 september 2012 12:08 schreef Bosbeetle het volgende:
[..]
Omdat vooral vroeger mensen niet heel mobiel waren was DNA (specifieke mutaties in genen) nogal regio gebonden... als je dus ziet dat er langzaam steeds meer oosterse genen in komen kun je dus zien dat ze naar het oosten zijn gegaan (je moet dan wel de controle hebben dat de westerse populatie westers bleef en dat dus niet mensen vanuit het oosten naar het westen zijn getrokken) maar zo kan je dat dus concluderen
Ik begreep ook dat dit voorbeeld bijna uniek was, dus waar haal je dan de kennis van het DNA uit andere regio's vandaan?
En als het niet zo uniek is, wat is dan de nieuwswaarde?
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Dat is iets wat je dus krijgt als je heel veel DNA sequenties krijgt en analyseerd je kunt door heel veel van die data naast elkaar te leggen zien wat waar vandaan komt dan krijg je wat een phylogentische boom genoemd wordt en uit die boom kun je zien waar een bepaalde mutatie voor het eerst voorkwam. De 'waar' is een beetje vreemd in deze maar je weet ook wat van de voorouders...quote:
[..]
Je hebt een setje chromosomen of ander DNA. Hoe weet je dan wanneer welk gen daar in terecht is gekomen? En hoe snel dat is gegaan?
Ik begreep ook dat dit voorbeeld bijna uniek was, dus waar haal je dan de kennis van het DNA uit andere regio's vandaan?
En als het niet zo uniek is, wat is dan de nieuwswaarde?
Waarom het uniek was in dit geval zal zijn dat ze door alle data die er als controle naast gebruikt is... ik weet de originele bron niet maar dit soort studies vergen heel veel data en uitpluis werk (naast DNA dus ook geschiedenis, stamboom etc etc). Waar bijvoorbeeld de stam met hogere intteligentie claim vandaan komt weet ik niet...
Veel van dit soort studies worden gedaan met mitochondriaal DNA (DNA in mitochondrien dat alleen door de moeder wordt doorgegeven) uit dit soort studies wordt ook de afkomst en verspreiding van mensen afgeleid.
En mochten we vallen dan is het omhoog. - Krang (uit: Pantani)
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
My favourite music is the music I haven't yet heard - John Cage
Water: ijskoud de hardste - Gehenna
Om het artikel waar je aan refereert goed te kunnen beoordelen is het natuurlijk handig als je een link geeft naar het krantenbericht waar je het over hebt.quote:
In een krantenbericht hierover las ik ....
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Maar in mijn krant stond, dat het nou juist heel zeldzaam was dat er van zo lang geleden nog bruikbaar DNA gevonden was. Er zijn dus helemaal niet zo veel data waarmee dit onderzoek vergeleken kan worden.
Dat verhaal van de phylogenetische boom ken ik wel, maar ik heb toch het gevoel dat er behoorlijk hineingeïnterpretiert wordt.
Dat verhaal van de phylogenetische boom ken ik wel, maar ik heb toch het gevoel dat er behoorlijk hineingeïnterpretiert wordt.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Regionale krant. Stond net wat andere informatie in dat in bovenstaand stukje.quote:
[..]
Om het artikel waar je aan refereert goed te kunnen beoordelen is het natuurlijk handig als je een link geeft naar het krantenbericht waar je het over hebt.
O.a. dat alleen een vingerkootje over was en dat eigenlijk niemand begreep waarom de rest wel en dit stukje niet vergaan was.
Ik weet niet hoe ik moet linken naar een papieren krant en heb het stukje niet hier.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Dan is het misschien zaak om wat betere bronnen op te zoeken, het kan heel goed zijn dat zo'n krant wat onzin schrijft..quote:
[..]
Regionale krant. Stond net wat andere informatie in dat in bovenstaand stukje.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Duh. Vertel mij wat. Hou op, schei uit, breek me de bek niet open. Om over onderzoek nog maar niet te spreken!!quote:
[..]
Dan is het misschien zaak om wat betere bronnen op te zoeken, het kan heel goed zijn dat zo'n krant wat onzin schrijft..
Maar linken naar dat artikel maakt het natuurlijk nog steeds niet betrouwbaarder.
Grotendeels stond er hetzelfde in als in dat stuk hierboven, alleen niks over Nieuw-Guinea en China.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Misschien is wikipedia de voor de hand liggende ingang om wat meer informatie te krijgen. (of de vele wetenschappelijke publicaties die er al jaren over verschijnen, of artikelen zoals b.v. op ScienceDaily)quote:
[..]
Duh. Vertel mij wat. Hou op, schei uit, breek me de bek niet open. Om over onderzoek nog maar niet te spreken!!
Maar linken naar dat artikel maakt het natuurlijk nog steeds niet betrouwbaarder.
Grotendeels stond er hetzelfde in als in dat stuk hierboven, alleen niks over Nieuw-Guinea en China.
Dat er Denisova allelen teruggevonden werden bij mensen rond Nieuw Guinea was natuurlijk al veel langer bekend.
[ Bericht 3% gewijzigd door barthol op 01-09-2012 13:33:42 ]
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Dank voor de links.quote:
[..]
Misschien is wikipedia de voor de hand liggende ingang om wat meer informatie te krijgen. (of de vele wetenschappelijke publicaties die er al jaren over verschijnen, of artikelen zoals b.v. op ScienceDaily)
Dat er Denisova allelen teruggevonden werden bij mensen rond Nieuw Guinea was natuurlijk al veel langer bekend.
Het valt op dat ze wel steeds ouder wordt: in 2010 is ze van 30.000 jaar geleden, in 2012 van 40.000 jaar en in het stuk hierboven al 80.000 jaar!
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Dan moet je uitzoeken waar elke bewering vandaan komt.quote:
[..]
Dank voor de links.
Het valt op dat ze wel steeds ouder wordt: in 2010 is ze van 30.000 jaar geleden, in 2012 van 40.000 jaar en in het stuk hierboven al 80.000 jaar!
Strategrafisch (de datering van de bodemlagen waarin de vondst werd gedaan) is er een datering tussen de 50.000 en de 30.000 jaar geleden. De c14 datering van voorwerpen uit de zelfde laag is rond de 40.000 jaar geleden. Voor zover de archeologische dateringen.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Nou ja, 30.000 of 40.000 vind ik nog te overbruggen, maar hierboven staat zelfs 80.000, dat is toch wel een heel verschil. En dat vingerkootje kan toch maar in één laag gelegen hebben.quote:
[..]
Dan moet je uitzoeken waar elke bewering vandaan komt.
Strategrafisch (de datering van de bodemlagen waarin de vondst werd gedaan) is er een datering tussen de 50.000 en de 30.000 jaar geleden. De c14 datering van voorwerpen uit de zelfde laag is rond de 40.000 jaar geleden. Voor zover de archeologische dateringen.
En je hebt wel gelijk, dat ik niet zo snel op een tweedehands artikel moet afgaan, maar op het eerste gezicht heb ik natuurlijk net veel meer dan dat.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
30.000 is dus nooit goed. De strategrafische datering van een laag betreft bijna altijd een periode, het heeft dus een ondergrens en een bovengrens, en die laag 11 waarin het vingerkootje werd gevonden werd dus strategrafisch gedateerd tussen 30.000 en 50.000 jaar geleden. Dus het is "ouder dan" 30.000.quote:
[..]
Nou ja, 30.000 of 40.000 vind ik nog te overbruggen, maar hierboven staat zelfs 80.000, dat is toch wel een heel verschil. En dat vingerkootje kan toch maar in één laag gelegen hebben.
En je hebt wel gelijk, dat ik niet zo snel op een tweedehands artikel moet afgaan, maar op het eerste gezicht heb ik natuurlijk net veel meer dan dat.
Maar hoeveel ouder? Ook al is de laag gedateerd tussen 30.000 en 50.000 jaar geleden. Dat wat erin ligt kan ook ouder dan 50.000 jaar zijn, maar dus nooit jonger dan 30.000 jaar.
De C14 datering van om en nabij de 40.000 jaar kwam van additionele voorwerpen uit dezelfde laag.
Maar een laag kan ook heel complex zijn om te dateren. (Ik heb vroeger zelf in de archeologie gewerkt) en wat ik ervan heb begrepen was de betreffende laag 11 in die Denisova grot ook complex.
Tot voor kort werd de datering dus aangehouden van de strategrafie, en van voorwerpen uit dezelfde laag.
Nu is er een nieuwe publicatie gekomen, met alle onderzoeksresultaten. En helaas kan ik alleen het abstract lezen en niet de volledige publicatie, (want voor het volledige artikel moet je betalen) En ik moet dus ook uitgaan van publicaties van betrouwbare wetenschapjournalisten die wel de volledige publicatie hebben doorgenomen.
Wat ik daaruit begrijp is dat het vingerkootje na wetenschappelijk onderzoek uiteindelijk gedateerd is als 80.000 jaar oud. En dat is dus een nieuw gegeven.
Nou heb je al die verschillende data bij elkaar, en ja het is mogelijk dat een 80.000 jaar oud skeletdeel uit een verstoorde oudere laag uiteindelijk in een jongere laag (van (of tussen) 30.000-50.000 jaar oud) terecht is gekomen. Kan ook verklaren waarom er niet van een volledig skelet sprake was.quote:Knochen 80.000 Jahre alt
Erstmals versuchten die Wissenschaftler auch, über die DNA-Sequenz das Alter des Fingerknochens zu bestimmen. Wissenschaftler seien bislang von 30.000 bis 50.000 Jahren ausgegangen.
Die Max-Planck-Forscher kommen bei ihren komplizierten Berechnungen nun auf 80.000 Jahre. Für diesen Ansatz brauche man eine unglaubliche Präzision in der Entzifferung des Genoms, sagte der Erstautor der Studie, Matthias Meyer. Sicher sei diese Altersbestimmung anhand der DNA aber noch nicht. "Feinjustierung und Fehlerquellen ausschließen - das ist jetzt weitere Arbeit."
bron
[ Bericht 0% gewijzigd door barthol op 01-09-2012 23:51:33 ]
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
OK, dus het genoom wijst op 80.000 jaar ouderdom en de stratigrafie op ca 40.000 jaar.
Ik mag hier waar ik woon, vanwege de archeologische waardering, niet dieper dan 30 cm spitten. Het wordt zo duidelijk waarom dat is. Of liever gezegd: zou kunnen zijn, want ik woon op een stuwwal, dus alles is toch al overhoop gehaald door het landijs. En hier is vooral geërodeerd, niks afgezet.
Het grappige is, dat de datering van een genoom, als ik mij goed herinner, gebaseerd is op het optreden van een bepaald soort mutaties. Voor mij als leek op dit gebied, lijkt me dat glad ijs. Immers, om wat voor reden dan ook, kunnen mutaties soms opeens heel vaak optreden of juist minder vaak.
Ik mag hier waar ik woon, vanwege de archeologische waardering, niet dieper dan 30 cm spitten. Het wordt zo duidelijk waarom dat is. Of liever gezegd: zou kunnen zijn, want ik woon op een stuwwal, dus alles is toch al overhoop gehaald door het landijs. En hier is vooral geërodeerd, niks afgezet.
Het grappige is, dat de datering van een genoom, als ik mij goed herinner, gebaseerd is op het optreden van een bepaald soort mutaties. Voor mij als leek op dit gebied, lijkt me dat glad ijs. Immers, om wat voor reden dan ook, kunnen mutaties soms opeens heel vaak optreden of juist minder vaak.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
In die stuwwallen worden ook wel stenen werktuigen gevonden die dateren van 'bewoning' van voordat het landijs de stuwwal opstuwde. In 1979 is er een opgraving in de groeve Kwintelooijen tussen Rhenen en Veenendaal geweest om de gelaagdheid van de stuwwal aldaar te onderzoeken. Laagopbouw, zandsamenstelling stuifmeel en muizenkiesjes uit kleilagen, maar ook dierenbotten en vuurstenen werktuigen. (bij dierenbotten moet je ook denken aan oude bosolifant, een soort neushoorn, nijlpaard en een soort edelhert). Dus er is in die stuwwallen toch het een en ander te vinden, en uit een tijd van voor de moderne mens, dus H.Neanderthensis of H.Heidelbergensis.) Maar ga niet zelf graven, want er is een verschil tussen gedegen onderzoek en schatgraverij.quote:
OK, dus het genoom wijst op 80.000 jaar ouderdom en de stratigrafie op ca 40.000 jaar.
Ik mag hier waar ik woon, vanwege de archeologische waardering, niet dieper dan 30 cm spitten. Het wordt zo duidelijk waarom dat is. Of liever gezegd: zou kunnen zijn, want ik woon op een stuwwal, dus alles is toch al overhoop gehaald door het landijs. En hier is vooral geërodeerd, niks afgezet.
Ik kan me voorstellen dat dichter bij de Rijn een en ander door riviererosie verstoord is, maar ik heb wel eens een bronzen bijl gezien die uit de rivierafzettingen was opgebaggerd.
Daarvoor ben je een leekquote:Het grappige is, dat de datering van een genoom, als ik mij goed herinner, gebaseerd is op het optreden van een bepaald soort mutaties. Voor mij als leek op dit gebied, lijkt me dat glad ijs.
Vergis je niet wat die genetici er allemaal uit kunnen afleiden als ze genomen op mutaties vergelijken,
divergentietijd, en ik meen zelfs eens te hebben gelezen dat ze ook iets kunnen zeggen over populatiegrootte ten tijde van de divergentie, maar het is een gebied waar ik ook niet alles over weet. Ik ben ook maar een leek.
[ Bericht 0% gewijzigd door barthol op 02-09-2012 01:16:31 ]
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Natuurlijk, voor de grond opgestuwd werd heeft er van alles op geleefd. Maar dateren wordt dan wel erg lastig, lijkt me.
Hier vlakbij zijn er wat grafheuvels, er is hier flink heen en weer geschoten in de oorlog, de directe omgeving is een tijdlang als vuilnisbelt gebruikt door bewoners etc. Een buurman heeft eens een vouwbeen (boekbindersgereedschap) gevonden! Midden in het bos.
Onder mijn huis is de grond opgehoogd tijdens de bouw, dus ik kan nog een beetje graven.
In de links die je gaf stond inderdaad ook iets over populatiegrootte.
En ik las ooit dat de Finnen uit een kleine groep voortgekomen zijn. Maar in dat laatste geval heb je dan ook een behoorlijke populatie die je kunt onderzoeken. In dit geval zijn er een vingerkootje (met nieuwe techniek), een tand en nog een stukje bot. Hoogstens drie personen.
Nou ja, ik ga dat vak toch niet studeren, dus moet wel bijna goedgelovig zijn.
Hier vlakbij zijn er wat grafheuvels, er is hier flink heen en weer geschoten in de oorlog, de directe omgeving is een tijdlang als vuilnisbelt gebruikt door bewoners etc. Een buurman heeft eens een vouwbeen (boekbindersgereedschap) gevonden! Midden in het bos.
Onder mijn huis is de grond opgehoogd tijdens de bouw, dus ik kan nog een beetje graven.
In de links die je gaf stond inderdaad ook iets over populatiegrootte.
En ik las ooit dat de Finnen uit een kleine groep voortgekomen zijn. Maar in dat laatste geval heb je dan ook een behoorlijke populatie die je kunt onderzoeken. In dit geval zijn er een vingerkootje (met nieuwe techniek), een tand en nog een stukje bot. Hoogstens drie personen.
Nou ja, ik ga dat vak toch niet studeren, dus moet wel bijna goedgelovig zijn.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Nee, je hebt meer als Denisova allelen ook nog te vinden zijn bij groepen mensen die nu leven.quote:
In dit geval zijn er een vingerkootje (met nieuwe techniek), een tand en nog een stukje bot. Hoogstens drie personen.
Altijd een beetje oppassen met aannames vanuit een eigen logica, die kunnen tot voorbarige conclusies leiden.
Huidige trend atmosf. CO2 Mauna Loa: 411 ppm ,10 jaar geleden: 387 ppm , 25 jaar geleden: 358 ppm
Oh ja, dat was ook zo, was ik even vergeten.quote:
[..]
Nee, je hebt meer als Denisova allelen ook nog te vinden zijn bij groepen mensen die nu leven.
Altijd een beetje oppassen met aannames vanuit een eigen logica, die kunnen tot voorbarige conclusies leiden.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
09-09-2012
Maak kennis met uzelf: de Homo sapiens
Tal van mensachtigen kwamen, zagen en verdwenen. Maar de Homo sapiens kwam, zag en overwon en bevolkt tot op de dag van vandaag de wereld. Wat is zijn geheim?
De afgelopen weken heeft u op Scientias.nl kennis kunnen maken met de meest uiteenlopende mensachtigen. We begonnen met Ardipithecus ramidus, oftewel Ardi. Daarna lieten we u kennis maken met Lucy. Vervolgens was het de beurt aan de Homo habilis, waarna ook de Floresmens een plekje in deze reeks kreeg. En daarna kwam de Neanderthaler aan bod. Stuk voor stuk interessante mensachtigen die in grotere of kleinere mate op ons lijken. Maar geen van deze mensachtigen redden het: ze zijn geschiedenis geworden. Slechts één mensachtige bleek werkelijk geschikt om de wereld te bevolken. En dat bent u, de Homo sapiens.
Grote schedel
Na een evolutie die vele miljoenen jaren duurde, ontstond zo’n 195.000 jaar geleden de Homo sapiens. Een soort die zich op diverse vlakken van eerdere mensachtigen onderscheidde. De grootste verschillen zijn toch wel zijn lichte bouw (waardoor deze zich snel, zonder dat het veel energie kostte kon voortbewegen) en de relatief grote schedel. De H. sapiens ontstond in Afrika en kwam zo’n 50.000 jaar geleden naar Europa.
Een schedel van een H. sapiens. Foto: Human Origins Program.
Niet alleen
Maar in Europa was de H. sapiens niet alleen. Neanderthalers hadden het gebied vele jaren daarvoor al betrokken en beide soorten leefden zeker 6000 jaar naast elkaar. Veel wetenschappers gaan er niet vanuit dat het daar bij bleef: de H. sapiens en Neanderthalers zouden elkaar ook ontmoet hebben en zelfs seks hebben gehad. 1 tot 4 procent van het DNA van alle moderne mensen (met uitzondering van Afrikanen) bestaat namelijk uit genetisch materiaal van de Neanderthaler. Wat er uiteindelijk met de Neanderthaler is gebeurd, is niet helemaal duidelijk. Vaststaat dat de soort verdween. Mogelijk stierf deze uit door competitie met mensen en/of klimaatverandering of ging de soort op in de populatie moderne mensen. Overigens is de Neanderthaler niet de enige die contact had met de H. sapiens. Ook de Homo denisova lijkt seks gehad te hebben met H. sapiens.
Een H. sapiens met gereedschappen. Foto: Mercy (via Wikimedia Commons).
Waarom wij?
Zoals gezegd gingen heel wat mensachtigen de H. sapiens voor. En uiteindelijk verdwenen al die mensachtigen. Zelfs de soorten waarmee de moderne mensen de aarde nog even deelden. Maar waarom? Waarom bleef de H. sapiens bestaan en verdwenen de anderen? Het is heel lastig om die vraag te beantwoorden. Het enige wat we eigenlijk kunnen doen, is de verschillen tussen onze soort en andere mensachtigen vaststellen.
Modern gedrag
De Homo sapiens wordt regelmatig aangeduid als de moderne mens. Maar die benaming heeft de soort niet alleen te danken aan de moderne bouw. Belangrijker is misschien nog wel het moderne gedrag. Dat is natuurlijk een breed begrip, maar over het algemeen bedoelen wetenschappers daar onder meer de volgende eigenschappen mee: de vaardigheid om acties te plannen, om technieken te verbeteren, om een complex sociaal netwerk te onderhouden, om creatief te zijn, om met symbolen en rituelen te werken en om zich aan de veranderende omgeving aan te passen. Het is hoogstwaarschijnlijk niet zo dat die ‘moderne’ eigenschappen stuk voor stuk pas ontstonden toen de eerste modern uitziende mensachtigen ontstonden. Waarschijnlijk ging dat geleidelijk. Eerder kon u op Scientias.nl bijvoorbeeld al lezen dat Neanderthalers mogelijk ook al met symbolen werkten en dat oudere mensachtigen ook al gereedschappen gebruikten. Maar de Homo sapiens was – mede dankzij zijn grote brein – in staat om al die kenmerken die wij nu met een ‘modern mens’ associëren, te vertonen. En – misschien nog wel belangrijker – hij kon deze naar een hoger plan tillen en zijn levensstijl indien nodig aan de veranderende omstandigheden aanpassen.
IJstijd
En dat laatste was zeker geen overbodige luxe. Zo hadden de H. sapiens in Europa bijvoorbeeld heel wat te verduren. Ze maakten de IJstijd mee en zagen daardoor hun omgeving en voedselvoorziening radicaal veranderen. Recent onderzoek toont aan dat dat een gebeurtenis was waar bijvoorbeeld de Neanderthalers moeite mee hadden. De dramatische klimaatveranderingen kwamen hard aan bij de soort. Zo hard zelfs dat deze mogelijk op het randje van de afgrond kwam te balanceren. Mogelijk was het op momenten als deze dat de H. sapiens als ‘superieure soort’ uit de bus kwam en zich aanzienlijk beter aan de omstandigheden kon aanpassen dan de andere soorten.
In de duizenden jaren die volgden, ontwikkelde H. sapiens zich in een ongekend tempo. Technologische innovaties volgden elkaar rap op, wereldgodsdiensten ontstonden, verschillende culturen ontwikkelden zich en profileerden zich met de gigantische bouwwerken die we tot op de dag van vandaag kunnen bezichtigen. Denk aan Stonehenge, maar ook aan de piramides en veel later de enorme bouwwerken van de Maya’s tot aan het hoogste gebouw ter wereld: de Burj Khalifa in Dubai. En met zeven miljard soortgenoten lijkt de H. sapiens op het moment onaantastbaar te zijn. Homo sapiens: een soort die voor altijd blijft?
(HLN)
Maak kennis met uzelf: de Homo sapiens
Tal van mensachtigen kwamen, zagen en verdwenen. Maar de Homo sapiens kwam, zag en overwon en bevolkt tot op de dag van vandaag de wereld. Wat is zijn geheim?
De afgelopen weken heeft u op Scientias.nl kennis kunnen maken met de meest uiteenlopende mensachtigen. We begonnen met Ardipithecus ramidus, oftewel Ardi. Daarna lieten we u kennis maken met Lucy. Vervolgens was het de beurt aan de Homo habilis, waarna ook de Floresmens een plekje in deze reeks kreeg. En daarna kwam de Neanderthaler aan bod. Stuk voor stuk interessante mensachtigen die in grotere of kleinere mate op ons lijken. Maar geen van deze mensachtigen redden het: ze zijn geschiedenis geworden. Slechts één mensachtige bleek werkelijk geschikt om de wereld te bevolken. En dat bent u, de Homo sapiens.
Grote schedel
Na een evolutie die vele miljoenen jaren duurde, ontstond zo’n 195.000 jaar geleden de Homo sapiens. Een soort die zich op diverse vlakken van eerdere mensachtigen onderscheidde. De grootste verschillen zijn toch wel zijn lichte bouw (waardoor deze zich snel, zonder dat het veel energie kostte kon voortbewegen) en de relatief grote schedel. De H. sapiens ontstond in Afrika en kwam zo’n 50.000 jaar geleden naar Europa.
Een schedel van een H. sapiens. Foto: Human Origins Program.
Niet alleen
Maar in Europa was de H. sapiens niet alleen. Neanderthalers hadden het gebied vele jaren daarvoor al betrokken en beide soorten leefden zeker 6000 jaar naast elkaar. Veel wetenschappers gaan er niet vanuit dat het daar bij bleef: de H. sapiens en Neanderthalers zouden elkaar ook ontmoet hebben en zelfs seks hebben gehad. 1 tot 4 procent van het DNA van alle moderne mensen (met uitzondering van Afrikanen) bestaat namelijk uit genetisch materiaal van de Neanderthaler. Wat er uiteindelijk met de Neanderthaler is gebeurd, is niet helemaal duidelijk. Vaststaat dat de soort verdween. Mogelijk stierf deze uit door competitie met mensen en/of klimaatverandering of ging de soort op in de populatie moderne mensen. Overigens is de Neanderthaler niet de enige die contact had met de H. sapiens. Ook de Homo denisova lijkt seks gehad te hebben met H. sapiens.
Een H. sapiens met gereedschappen. Foto: Mercy (via Wikimedia Commons).
Waarom wij?
Zoals gezegd gingen heel wat mensachtigen de H. sapiens voor. En uiteindelijk verdwenen al die mensachtigen. Zelfs de soorten waarmee de moderne mensen de aarde nog even deelden. Maar waarom? Waarom bleef de H. sapiens bestaan en verdwenen de anderen? Het is heel lastig om die vraag te beantwoorden. Het enige wat we eigenlijk kunnen doen, is de verschillen tussen onze soort en andere mensachtigen vaststellen.
Modern gedrag
De Homo sapiens wordt regelmatig aangeduid als de moderne mens. Maar die benaming heeft de soort niet alleen te danken aan de moderne bouw. Belangrijker is misschien nog wel het moderne gedrag. Dat is natuurlijk een breed begrip, maar over het algemeen bedoelen wetenschappers daar onder meer de volgende eigenschappen mee: de vaardigheid om acties te plannen, om technieken te verbeteren, om een complex sociaal netwerk te onderhouden, om creatief te zijn, om met symbolen en rituelen te werken en om zich aan de veranderende omgeving aan te passen. Het is hoogstwaarschijnlijk niet zo dat die ‘moderne’ eigenschappen stuk voor stuk pas ontstonden toen de eerste modern uitziende mensachtigen ontstonden. Waarschijnlijk ging dat geleidelijk. Eerder kon u op Scientias.nl bijvoorbeeld al lezen dat Neanderthalers mogelijk ook al met symbolen werkten en dat oudere mensachtigen ook al gereedschappen gebruikten. Maar de Homo sapiens was – mede dankzij zijn grote brein – in staat om al die kenmerken die wij nu met een ‘modern mens’ associëren, te vertonen. En – misschien nog wel belangrijker – hij kon deze naar een hoger plan tillen en zijn levensstijl indien nodig aan de veranderende omstandigheden aanpassen.
IJstijd
En dat laatste was zeker geen overbodige luxe. Zo hadden de H. sapiens in Europa bijvoorbeeld heel wat te verduren. Ze maakten de IJstijd mee en zagen daardoor hun omgeving en voedselvoorziening radicaal veranderen. Recent onderzoek toont aan dat dat een gebeurtenis was waar bijvoorbeeld de Neanderthalers moeite mee hadden. De dramatische klimaatveranderingen kwamen hard aan bij de soort. Zo hard zelfs dat deze mogelijk op het randje van de afgrond kwam te balanceren. Mogelijk was het op momenten als deze dat de H. sapiens als ‘superieure soort’ uit de bus kwam en zich aanzienlijk beter aan de omstandigheden kon aanpassen dan de andere soorten.
In de duizenden jaren die volgden, ontwikkelde H. sapiens zich in een ongekend tempo. Technologische innovaties volgden elkaar rap op, wereldgodsdiensten ontstonden, verschillende culturen ontwikkelden zich en profileerden zich met de gigantische bouwwerken die we tot op de dag van vandaag kunnen bezichtigen. Denk aan Stonehenge, maar ook aan de piramides en veel later de enorme bouwwerken van de Maya’s tot aan het hoogste gebouw ter wereld: de Burj Khalifa in Dubai. En met zeven miljard soortgenoten lijkt de H. sapiens op het moment onaantastbaar te zijn. Homo sapiens: een soort die voor altijd blijft?
(HLN)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
10-09-2012
Beesten vangen op Borneo
Expeditie moet evolutionair raadsel oplossen
Op de Maleisische berg Kinabalu leven unieke dieren en planten. Oeroude klimaatvluchtelingen of relatief kort geleden ontstane soorten? Vandaag is een expeditie begonnen die daar antwoord op moet geven.
Mount Kinabalu
© sebr / Flickr
De berg Kinabalu in Maleisisch Borneo heeft een unieke flora en fauna. Hoe komt dat?
In 2007 bezegelden Maleisië, Indonesië en Brunei de bescherming van het bergachtige en ontoegankelijke binnenland van Borneo. Het letterlijke hoogtepunt van de biodiversiteit van dit Hart van Borneo is de Kinabalu-berg, met zijn 4.095 m de hoogste piek in Zuidoost-Azië. Geologisch gezien is de berg jong (slechts anderhalf miljoen jaar), maar hij heeft een unieke flora en fauna. Hier leven duizenden soorten die nergens anders ter wereld voorkomen.
Het ontstaan van al deze endemische soorten is een mysterie: zijn het jonge soorten, kort geleden afgesplitst van de soorten die aan de voet van de bergen leven? Of zijn het misschien restanten van soorten die in vroeger tijden, toen het klimaat koeler was, overal in Borneo leefden? Met andere woorden: is het Hart van Borneo een broedplaats of een bewaarplaats van de evolutie?
Beginnen op de top
De onderzoekers beginnen op de top van de Kinabalu-berg. Daar gaan ze op zoek naar dieren, planten en schimmels die alleen maar hier voorkomen en nergens anders ter wereld. Daarna reizen ze af naar de lager gelegen berghellingen van de Crocker range, waar ze verwachten verwante soorten te vinden. De kans dat ze tot nu toe onbekende soorten tegenkomen is groot.
Eenmaal terug in Leiden wordt de machinerie van het DNA-lab van Naturalis ingeschakeld om het geheim van de berg te ontraadselen. Het DNA van de verzamelde organismen wordt onderzocht. Daaruit rolt voor elke groep organismen het antwoord of de unieke soorten van de bergtop vroeger of later zijn ontstaan dan hun verwanten lager in het land. Halverwege 2013 mondt al het werk uit in een gezamenlijke wetenschappelijke publicatie.
De resultaten leveren belangrijke informatie voor de natuurbeschermers in de drie landen: eindelijk weten ze hoe de unieke biodiversiteit van het Hart van Borneo ontstaan is. Kennis over de evolutie van dit rijke gebied is belangrijk voor de bescherming van de biodiversiteit, niet alleen op Borneo maar ook op soortgelijke plekken elders ter wereld.
De onderzoekers houden een dagelijks blog bij, dat op de site van Naturalis te lezen en te bekijken is. Met vandaag: de eerste dierenvangsten en een glimp van de grote berg.
Menno Schilthuizen is initiatiefnemer en leider van deze expeditie. Zelf gaat hij zich richten op kaaskevers, en de vraag of hun geslachtsdelen in een wapenwedloop verzeild zijn geraakt. Hij vertelt daar meer over in dit mini-interview.
Peter Koomen doet onderzoek aan springspinnen die precies op mieren lijken. Hij legt in dit korte interviewuit hoe dat zo gekomen is en wat hij op de berg wijzer hoopt te worden.
Harry Smit vangt watermijten. Deze minieme beestjes gebruiken gekartelde messen waarmee ze hun prooien doorboren en uitzuigen. Hij gaat zeker nieuwe soorten vinden, vertelt hij.
Frederic Lens onderzoekt planten die houtachtig zijn geworden. Hij is gewend om onderzoek te doen in de veilige omgeving van de Naturalis-archieven, maar heeft nu bloedzuigersokken en bergschoenen aangeschaft.
Rachel Schwallier, zelf vegetariër, is op jacht naar vleesetende bekerplanten. Ze gaat hun 'magen' legen om te zien wat ze precies eten en hoopt een stamboom van de grote plantenfamilie te kunnen opstellen.
Joszef Geml gaat ongetwijfeld meer nieuwe soorten ontdekken dan de rest van het team bij elkaar. Hij is de schimmelspecialist. Binnen zijn vakgebied is de berg nog een witte plek op de kaart, zegt hij.
René Geurts richt zich op een bijzondere boom die wel vier meter per jaar kan groeien. Dat dankt de plant aan zijn speciale relatie met bodembacteriën. Hoe is dat zo gekomen, wil hij weten.
Peter Hovenkamp gaat mee voor de varens. Komen de bijzondere planten aangewaaid vanuit de Himalaya of zijn ze lokaal ontstaan? Hij hoopt op verrassingen.
En er gaan nog meer onderzoekers mee. Lees hier wat ze bezielt.
Gelijktijdig is nóg een Naturalis-expeditie bij Borneo aan de gang, maar dan in zee. De onderzoekers zullen veel duiken op de extreem soortenrijke riffen van de koraaldriehoek. Ook zij houden een weblog bij.
(wetenschap24.nl)
Beesten vangen op Borneo
Expeditie moet evolutionair raadsel oplossen
Op de Maleisische berg Kinabalu leven unieke dieren en planten. Oeroude klimaatvluchtelingen of relatief kort geleden ontstane soorten? Vandaag is een expeditie begonnen die daar antwoord op moet geven.
Mount Kinabalu
© sebr / Flickr
De berg Kinabalu in Maleisisch Borneo heeft een unieke flora en fauna. Hoe komt dat?
In 2007 bezegelden Maleisië, Indonesië en Brunei de bescherming van het bergachtige en ontoegankelijke binnenland van Borneo. Het letterlijke hoogtepunt van de biodiversiteit van dit Hart van Borneo is de Kinabalu-berg, met zijn 4.095 m de hoogste piek in Zuidoost-Azië. Geologisch gezien is de berg jong (slechts anderhalf miljoen jaar), maar hij heeft een unieke flora en fauna. Hier leven duizenden soorten die nergens anders ter wereld voorkomen.
Het ontstaan van al deze endemische soorten is een mysterie: zijn het jonge soorten, kort geleden afgesplitst van de soorten die aan de voet van de bergen leven? Of zijn het misschien restanten van soorten die in vroeger tijden, toen het klimaat koeler was, overal in Borneo leefden? Met andere woorden: is het Hart van Borneo een broedplaats of een bewaarplaats van de evolutie?
Beginnen op de top
De onderzoekers beginnen op de top van de Kinabalu-berg. Daar gaan ze op zoek naar dieren, planten en schimmels die alleen maar hier voorkomen en nergens anders ter wereld. Daarna reizen ze af naar de lager gelegen berghellingen van de Crocker range, waar ze verwachten verwante soorten te vinden. De kans dat ze tot nu toe onbekende soorten tegenkomen is groot.
Eenmaal terug in Leiden wordt de machinerie van het DNA-lab van Naturalis ingeschakeld om het geheim van de berg te ontraadselen. Het DNA van de verzamelde organismen wordt onderzocht. Daaruit rolt voor elke groep organismen het antwoord of de unieke soorten van de bergtop vroeger of later zijn ontstaan dan hun verwanten lager in het land. Halverwege 2013 mondt al het werk uit in een gezamenlijke wetenschappelijke publicatie.
De resultaten leveren belangrijke informatie voor de natuurbeschermers in de drie landen: eindelijk weten ze hoe de unieke biodiversiteit van het Hart van Borneo ontstaan is. Kennis over de evolutie van dit rijke gebied is belangrijk voor de bescherming van de biodiversiteit, niet alleen op Borneo maar ook op soortgelijke plekken elders ter wereld.
De onderzoekers houden een dagelijks blog bij, dat op de site van Naturalis te lezen en te bekijken is. Met vandaag: de eerste dierenvangsten en een glimp van de grote berg.
Menno Schilthuizen is initiatiefnemer en leider van deze expeditie. Zelf gaat hij zich richten op kaaskevers, en de vraag of hun geslachtsdelen in een wapenwedloop verzeild zijn geraakt. Hij vertelt daar meer over in dit mini-interview.
Peter Koomen doet onderzoek aan springspinnen die precies op mieren lijken. Hij legt in dit korte interviewuit hoe dat zo gekomen is en wat hij op de berg wijzer hoopt te worden.
Harry Smit vangt watermijten. Deze minieme beestjes gebruiken gekartelde messen waarmee ze hun prooien doorboren en uitzuigen. Hij gaat zeker nieuwe soorten vinden, vertelt hij.
Frederic Lens onderzoekt planten die houtachtig zijn geworden. Hij is gewend om onderzoek te doen in de veilige omgeving van de Naturalis-archieven, maar heeft nu bloedzuigersokken en bergschoenen aangeschaft.
Rachel Schwallier, zelf vegetariër, is op jacht naar vleesetende bekerplanten. Ze gaat hun 'magen' legen om te zien wat ze precies eten en hoopt een stamboom van de grote plantenfamilie te kunnen opstellen.
Joszef Geml gaat ongetwijfeld meer nieuwe soorten ontdekken dan de rest van het team bij elkaar. Hij is de schimmelspecialist. Binnen zijn vakgebied is de berg nog een witte plek op de kaart, zegt hij.
René Geurts richt zich op een bijzondere boom die wel vier meter per jaar kan groeien. Dat dankt de plant aan zijn speciale relatie met bodembacteriën. Hoe is dat zo gekomen, wil hij weten.
Peter Hovenkamp gaat mee voor de varens. Komen de bijzondere planten aangewaaid vanuit de Himalaya of zijn ze lokaal ontstaan? Hij hoopt op verrassingen.
En er gaan nog meer onderzoekers mee. Lees hier wat ze bezielt.
Gelijktijdig is nóg een Naturalis-expeditie bij Borneo aan de gang, maar dan in zee. De onderzoekers zullen veel duiken op de extreem soortenrijke riffen van de koraaldriehoek. Ook zij houden een weblog bij.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Vet en uitsnede van mij.quote:
09-09-2012
Maak kennis met uzelf: de Homo sapiens
[knip..]
Niet alleen
Maar in Europa was de H. sapiens niet alleen. Neanderthalers hadden het gebied vele jaren daarvoor al betrokken en beide soorten leefden zeker 6000 jaar naast elkaar. Veel wetenschappers gaan er niet vanuit dat het daar bij bleef: de H. sapiens en Neanderthalers zouden elkaar ook ontmoet hebben en zelfs seks hebben gehad. 1 tot 4 procent van het DNA van alle moderne mensen (met uitzondering van Afrikanen) bestaat namelijk uit genetisch materiaal van de Neanderthaler. Wat er uiteindelijk met de Neanderthaler is gebeurd, is niet helemaal duidelijk. Vaststaat dat de soort verdween. Mogelijk stierf deze uit door competitie met mensen en/of klimaatverandering of ging de soort op in de populatie moderne mensen. Overigens is de Neanderthaler niet de enige die contact had met de H. sapiens. Ook de Homo denisova lijkt seks gehad te hebben met H. sapiens.
[knip]
(HLN)
Interessante constatering. Wel voer voor racisten, maar mede daarom wel erg interessant.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
19-09-2012
Slangen en hun stamboom
Pootloosheid was aanpassing aan ondergronds leven
De eerste slangen leefden waarschijnlijk ondergronds, leert een nieuwe reptielenstamboom, gemaakt op basis van veel DNA-onderzoek. En hagedissen verloren hun poten keer op keer, steeds om dezelfde reden.
Groene groefkopadder
© J. P. Lawrence
Bovengronds levend zonder poten, dat moet wel een slang zijn.
Hagedissen en slangen stammen allemaal af van dieren met vier poten. Je denkt misschien dat de splitsing tussen de twee dateert van het moment dat de voorouders van de slangen hun ledematen verloren, terwijl de hagedissen ze hielden. Maar zo simpel is het niet gegaan. Een nieuwe, grootschalige analyse van het DNA van de reptielen onderstreept dat. De resulterende stamboom is gepubliceerd in Biology Letters en bevat een paar verrassingen.
Het is geen nieuws dat er pootloze hagedissen bestaan, zoals de hazelworm. Dat zijn geen slangen, maar dieren die pas veel later in de evolutie hun poten kwijtraakten. Ze zijn niet de enige. Er is daarnaast namelijk de familie van de wormhagedissen, ondergronds levende reptielen die ook tot de hagedissen gerekend worden. En ook nog de familie van de slanghazelwormen, die er ongeveer net zo regenwormachtig uitzien. Plus de heuppotigen, ook al hagedissen zonder ledematen, afgezien van een paar flapjes die de overblijfselen van achterpoten zijn. Vier groepen dus.
In de nieuwe stamboom staan die vier behoorlijk ver uit elkaar. Ze hebben elk onafhankelijk van de anderen hun poten aan de wilgen gehangen, en zijn stuk voor stuk meer verwant aan hagedissen mét poten dan aan elkaar.
Blindslangen
Om het allemaal nog ingewikkelder te maken, is er ook nog een groep slangetjes die uiterlijk heel veel lijken op sommige pootloze hagedissen: de blindslangen. Uit hun DNA blijkt nu dat dit niet één groep is. Blindslangen zijn onder te verdelen in drie typen. Twee daarvan horen bij elkaar, en de andere is meer verwant met de rest van de slangen. Dat wijst er volgens de onderzoekers op dat álle slangen waarschijnlijk begonnen zijn als ondergronds levende dieren, die pas later aangepast zijn geraakt aan een bovengronds bestaan.
Eigenlijk ook wel logisch, als je kijkt naar de groepen hagedissen die hun poten kwijtraakten. Die leven ook allemaal ondergronds, of hooguit in de strooisellaag, zoals de hazelworm. Blijkbaar is het aannemen van zo’n levenswijze voor een reptiel dé reden om poten liever kwijt dan rijk te zijn. Voor salamanders trouwens ook, bewijzen de wormsalamanders (dat zijn dus amfibieën, geen reptielen). Slangen zijn de enige pootloze groep die vervolgens een succesvolle carrière boven de grond heeft doorgemaakt.
Ook opvallend in deze stamboom: niet slangen, maar een groep hagedissen waaronder gekko’s staan het verst van de rest. Het is dus niet zo dat er eerst een splitsing tussen slangen en hagedissen is geweest, waarna die ieder in allerlei soorten opgedeeld raakten. De hagedissen zijn eigenlijk een grote groep waar slangen deel van uitmaken, zou je kunnen zeggen. En denk maar niet dat de slangen de eersten waren die pootloos werden. De slanghazelwormen waren ze voor. En die worden ook tot de hagedissen gerekend. Ingewikkeld, ik zei het al.
(wetenschap24.nl)
Slangen en hun stamboom
Pootloosheid was aanpassing aan ondergronds leven
De eerste slangen leefden waarschijnlijk ondergronds, leert een nieuwe reptielenstamboom, gemaakt op basis van veel DNA-onderzoek. En hagedissen verloren hun poten keer op keer, steeds om dezelfde reden.
Groene groefkopadder
© J. P. Lawrence
Bovengronds levend zonder poten, dat moet wel een slang zijn.
Hagedissen en slangen stammen allemaal af van dieren met vier poten. Je denkt misschien dat de splitsing tussen de twee dateert van het moment dat de voorouders van de slangen hun ledematen verloren, terwijl de hagedissen ze hielden. Maar zo simpel is het niet gegaan. Een nieuwe, grootschalige analyse van het DNA van de reptielen onderstreept dat. De resulterende stamboom is gepubliceerd in Biology Letters en bevat een paar verrassingen.
Het is geen nieuws dat er pootloze hagedissen bestaan, zoals de hazelworm. Dat zijn geen slangen, maar dieren die pas veel later in de evolutie hun poten kwijtraakten. Ze zijn niet de enige. Er is daarnaast namelijk de familie van de wormhagedissen, ondergronds levende reptielen die ook tot de hagedissen gerekend worden. En ook nog de familie van de slanghazelwormen, die er ongeveer net zo regenwormachtig uitzien. Plus de heuppotigen, ook al hagedissen zonder ledematen, afgezien van een paar flapjes die de overblijfselen van achterpoten zijn. Vier groepen dus.
In de nieuwe stamboom staan die vier behoorlijk ver uit elkaar. Ze hebben elk onafhankelijk van de anderen hun poten aan de wilgen gehangen, en zijn stuk voor stuk meer verwant aan hagedissen mét poten dan aan elkaar.
Blindslangen
Om het allemaal nog ingewikkelder te maken, is er ook nog een groep slangetjes die uiterlijk heel veel lijken op sommige pootloze hagedissen: de blindslangen. Uit hun DNA blijkt nu dat dit niet één groep is. Blindslangen zijn onder te verdelen in drie typen. Twee daarvan horen bij elkaar, en de andere is meer verwant met de rest van de slangen. Dat wijst er volgens de onderzoekers op dat álle slangen waarschijnlijk begonnen zijn als ondergronds levende dieren, die pas later aangepast zijn geraakt aan een bovengronds bestaan.
Eigenlijk ook wel logisch, als je kijkt naar de groepen hagedissen die hun poten kwijtraakten. Die leven ook allemaal ondergronds, of hooguit in de strooisellaag, zoals de hazelworm. Blijkbaar is het aannemen van zo’n levenswijze voor een reptiel dé reden om poten liever kwijt dan rijk te zijn. Voor salamanders trouwens ook, bewijzen de wormsalamanders (dat zijn dus amfibieën, geen reptielen). Slangen zijn de enige pootloze groep die vervolgens een succesvolle carrière boven de grond heeft doorgemaakt.
Ook opvallend in deze stamboom: niet slangen, maar een groep hagedissen waaronder gekko’s staan het verst van de rest. Het is dus niet zo dat er eerst een splitsing tussen slangen en hagedissen is geweest, waarna die ieder in allerlei soorten opgedeeld raakten. De hagedissen zijn eigenlijk een grote groep waar slangen deel van uitmaken, zou je kunnen zeggen. En denk maar niet dat de slangen de eersten waren die pootloos werden. De slanghazelwormen waren ze voor. En die worden ook tot de hagedissen gerekend. Ingewikkeld, ik zei het al.
(wetenschap24.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
20-09-2012
Genetische mutatie stelde onze voorouders in staat Afrika te verkennen
Nieuw onderzoek suggereert dat een genetische mutatie onze voorouders in staat stelde om het centrale deel van Afrika te verlaten en zich over het gehele continent te verspreiden.
De Homo sapiens ontstond zo’n 180.000 jaar geleden in het midden van Afrika. Gedurende 100.000 jaar bleven onze voorouders in dat gebied leven. Pas daarna verspreidden ze zich over het continent. Maar waarom wachtten onze voorouders zo lang met het verkennen van de rest van Afrika?
Vissen
Onderzoekers hebben daar wel ideeën over. Zo bedachten ze dat de locatie heel belangrijk was voor onze voorouders. In het midden van Afrika bevond zich water en in dat water leefden schaaldieren en vissen. En die hadden de mensen hard nodig: daar haalden ze namelijk het stofje DHA uit: een stofje dat complexe hersenfuncties mogelijk maakt.
Planten
Een nieuw onderzoek onderschrijft die theorie nu. Onderzoekers hebben namelijk ontdekt dat er iets meer dan 85.000 jaar geleden een belangrijke genetische variant op chromosoom 11 ontstond. Dankzij deze genetische variant waren mensen in staat om de stofjes die nodig waren voor complexe hersenfuncties en de groei van het brein deels uit planten te halen. Hierdoor waren mensen voor hun portie DHA niet langer alleen afhankelijk van vissen. “Er is een grote discussie geweest over hoe de oude mensen in staat waren om voldoende DHA te verkrijgen om de grootte en complexiteit van het brein in stand te houden,” vertelt onderzoeker Floyd Chilton. “Het is geweldig om te bedenken dat we nu het gebied met daarin de genetische variatie die rond de tijd waarin de oude mensen uit het centrale deel van Afrika vertrokken, hebben blootgelegd.”
De onderzoekers deden hun ontdekking door de genen van moderne mensen uit verschillende delen van de wereld te bestuderen. Hun volledige onderzoek is terug te vinden in het blad PLoS ONE
(scientias.nl)
Genetische mutatie stelde onze voorouders in staat Afrika te verkennen
Nieuw onderzoek suggereert dat een genetische mutatie onze voorouders in staat stelde om het centrale deel van Afrika te verlaten en zich over het gehele continent te verspreiden.
De Homo sapiens ontstond zo’n 180.000 jaar geleden in het midden van Afrika. Gedurende 100.000 jaar bleven onze voorouders in dat gebied leven. Pas daarna verspreidden ze zich over het continent. Maar waarom wachtten onze voorouders zo lang met het verkennen van de rest van Afrika?
Vissen
Onderzoekers hebben daar wel ideeën over. Zo bedachten ze dat de locatie heel belangrijk was voor onze voorouders. In het midden van Afrika bevond zich water en in dat water leefden schaaldieren en vissen. En die hadden de mensen hard nodig: daar haalden ze namelijk het stofje DHA uit: een stofje dat complexe hersenfuncties mogelijk maakt.
Planten
Een nieuw onderzoek onderschrijft die theorie nu. Onderzoekers hebben namelijk ontdekt dat er iets meer dan 85.000 jaar geleden een belangrijke genetische variant op chromosoom 11 ontstond. Dankzij deze genetische variant waren mensen in staat om de stofjes die nodig waren voor complexe hersenfuncties en de groei van het brein deels uit planten te halen. Hierdoor waren mensen voor hun portie DHA niet langer alleen afhankelijk van vissen. “Er is een grote discussie geweest over hoe de oude mensen in staat waren om voldoende DHA te verkrijgen om de grootte en complexiteit van het brein in stand te houden,” vertelt onderzoeker Floyd Chilton. “Het is geweldig om te bedenken dat we nu het gebied met daarin de genetische variatie die rond de tijd waarin de oude mensen uit het centrale deel van Afrika vertrokken, hebben blootgelegd.”
De onderzoekers deden hun ontdekking door de genen van moderne mensen uit verschillende delen van de wereld te bestuderen. Hun volledige onderzoek is terug te vinden in het blad PLoS ONE
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Ik was benieuwd wat DHA nou eigenlijk was, vermoedde een vetzuur en kwam uit op:
http://nl.wikipedia.org/wiki/Docosahexaeenzuur
Docosahexaeenzuur (DHA) of 22:6(ω-3) is een polyonverzadigd vetzuur dat behoort tot de klasse van de omega 3-vetzuren. Chemisch gezien is DHA een carbonzuur met een keten van 22 koolstofatomen en zes cis-dubbele bindingen. De eerste dubbele binding staat op de derde koolstof, te beginnen met het einde van de keten (omega), vandaar omega 3.
Voorkomen
Docosahexaeenzuur komt vooral voor in vette zeevis, zoals Europese zalm en Atlantische haring. De voornaamste voedingsbron van DHA is dan ook visolie. De DHA in vis is meestal afkomstig van heterotrofe micro-algen en komt via de voedselketen in de vis terecht. DHA wordt commercieel eveneens bereid uit dergelijke micro-algen. De meeste dieren, en ook de mens, maken zelf slechts zeer weinig DHA aan (uit alfa-linoleenzuur via eicosapentaeenzuur), zodat we DHA in de praktijk kunnen beschouwen als een essentieel nutriënt.
Biologische functies
DHA wordt in het lichaam gemetaboliseerd tot docosanoïden (docosatriënen, resolvines en neuroprotectinen), die belangrijke hormonale functies vervullen. DHA is één van de belangrijkste vetzuren in sperma- en hersenfosfolipiden en is een belangrijk bestanddeel van het netvlies. Supplementering van DHA zou het risico op hart- en vaatziekten kunnen verkleinen door verlaging van het triglycerideniveau in het bloed. Tekorten aan DHA leiden tot verlaging van het serotonineniveau in de hersenen[2] en worden geässocieerd met ADHD, de ziekte van Alzheimer[3] en depressie[4] . Supplementering van DHA zou dan ook kunnen helpen tegen deze aandoeningen[5]. Ook tegen bepaalde kankers zou DHA kunnen helpen
Deze: http://en.wikipedia.org/wiki/Docosahexaenoic_acid
zegt o.a.:
Cold-water oceanic fish oils are rich in DHA. Most of the DHA in fish and multi-cellular organisms with access to cold-water oceanic foods originates from photosynthetic and heterotrophic microalgae, and becomes increasingly concentrated in organisms the further they are up the food chain.
en:
Some animals with access to seafood make very little DHA through metabolism, but obtain it in the diet. However, in strict herbivores, and carnivores that do not eat seafood, DHA is manufactured internally from α-linolenic acid, a shorter omega-3 fatty acid manufactured by plants (and also occurring in animal products as obtained from plants).
Dat sluit niet goed aan bij jouw verhaal. Want daar blijven de mensen hangen bij warm, zoet water.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Docosahexaeenzuur
Docosahexaeenzuur (DHA) of 22:6(ω-3) is een polyonverzadigd vetzuur dat behoort tot de klasse van de omega 3-vetzuren. Chemisch gezien is DHA een carbonzuur met een keten van 22 koolstofatomen en zes cis-dubbele bindingen. De eerste dubbele binding staat op de derde koolstof, te beginnen met het einde van de keten (omega), vandaar omega 3.
Voorkomen
Docosahexaeenzuur komt vooral voor in vette zeevis, zoals Europese zalm en Atlantische haring. De voornaamste voedingsbron van DHA is dan ook visolie. De DHA in vis is meestal afkomstig van heterotrofe micro-algen en komt via de voedselketen in de vis terecht. DHA wordt commercieel eveneens bereid uit dergelijke micro-algen. De meeste dieren, en ook de mens, maken zelf slechts zeer weinig DHA aan (uit alfa-linoleenzuur via eicosapentaeenzuur), zodat we DHA in de praktijk kunnen beschouwen als een essentieel nutriënt.
Biologische functies
DHA wordt in het lichaam gemetaboliseerd tot docosanoïden (docosatriënen, resolvines en neuroprotectinen), die belangrijke hormonale functies vervullen. DHA is één van de belangrijkste vetzuren in sperma- en hersenfosfolipiden en is een belangrijk bestanddeel van het netvlies. Supplementering van DHA zou het risico op hart- en vaatziekten kunnen verkleinen door verlaging van het triglycerideniveau in het bloed. Tekorten aan DHA leiden tot verlaging van het serotonineniveau in de hersenen[2] en worden geässocieerd met ADHD, de ziekte van Alzheimer[3] en depressie[4] . Supplementering van DHA zou dan ook kunnen helpen tegen deze aandoeningen[5]. Ook tegen bepaalde kankers zou DHA kunnen helpen
Deze: http://en.wikipedia.org/wiki/Docosahexaenoic_acid
zegt o.a.:
Cold-water oceanic fish oils are rich in DHA. Most of the DHA in fish and multi-cellular organisms with access to cold-water oceanic foods originates from photosynthetic and heterotrophic microalgae, and becomes increasingly concentrated in organisms the further they are up the food chain.
en:
Some animals with access to seafood make very little DHA through metabolism, but obtain it in the diet. However, in strict herbivores, and carnivores that do not eat seafood, DHA is manufactured internally from α-linolenic acid, a shorter omega-3 fatty acid manufactured by plants (and also occurring in animal products as obtained from plants).
Dat sluit niet goed aan bij jouw verhaal. Want daar blijven de mensen hangen bij warm, zoet water.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
04-10-2012
Mensachtige at 1,5 miljoen jaar geleden al regelmatig vlees
Wetenschappers hebben stukjes van een 1,5 miljoen jaar oude schedel teruggevonden die erop wijzen dat vlees eten in die tijd al heel gewoon was. En dat zou betekenen dat wij mensen al veel eerder dan gedacht met enige regelmaat vlees op het menu hadden staan.
Uit eerdere onderzoeken bleek al dat oude mensachtigen al vlees aten. Maar grote vraag was: aten ze met enige regelmaat vlees of kwam dat slechts sporadisch voor? Lang was dat lastig vast te stellen. Maar een nieuwe vondst brengt daar verandering in.
Kind
De onderzoekers ontdekten de fragmenten van de schedel in Tanzania. De schedel is zo’n 1,5 miljoen jaar oud en behoort toe aan een een kindje dat nog net geen twee jaar oud was. De schedel vertoont beschadigingen die erop wijzen dat het kind aan bloedarmoede leed.
De schedelfragmenten en beschadigingen eraan. Foto’s: Dominguez-Rodrigo M, Pickering TR, Diez-Martin F, Mabulla A, Musiba C, et al. (2012) Earliest Porotic Hyperostosis on a 1.5-Million-Year-Old Hominin, Olduvai Gorge, Tanzania. PLoS ONE 7(10): e46414. doi:10.1371/journal.pone.0046414.
Bloedarmoede en vlees
Maar hoe kan die bloedarmoede nu bewijzen dat mensen in die tijd al regelmatig vlees aten? Dat leggen de onderzoekers in het blad PLoS ONE uit. De beschadigingen aan de botten wijzen erop dat het eten van vlees zo normaal was dat wanneer kinderen het niet aten, ze last kregen van bloedarmoede. Waarschijnlijk ontstond de bloedarmoede toen het kind van moedermelk overstapte op vast voedsel, maar geen vlees kreeg. Een andere mogelijkheid is dat het kindje nog steeds moedermelk dronk en dat de moeder te weinig vlees at. In beide gevallen bewijst de bloedarmoede dat deze oude mensen 1,5 miljoen jaar geleden al joegen en zich lichamelijk helemaal hadden ingesteld op het eten van vlees.
Voor onderzoekers is het heel belangrijk om te weten wanneer mensen begonnen met het regelmatig eten van vlees. “Vlees eten was een belangrijke factor die invloed had op het groter worden van het brein van de oude mensachtigen, de sociale organisatie en geografische bewegingen,” schrijven de onderzoekers.
(scientias.nl)
Mensachtige at 1,5 miljoen jaar geleden al regelmatig vlees
Wetenschappers hebben stukjes van een 1,5 miljoen jaar oude schedel teruggevonden die erop wijzen dat vlees eten in die tijd al heel gewoon was. En dat zou betekenen dat wij mensen al veel eerder dan gedacht met enige regelmaat vlees op het menu hadden staan.
Uit eerdere onderzoeken bleek al dat oude mensachtigen al vlees aten. Maar grote vraag was: aten ze met enige regelmaat vlees of kwam dat slechts sporadisch voor? Lang was dat lastig vast te stellen. Maar een nieuwe vondst brengt daar verandering in.
Kind
De onderzoekers ontdekten de fragmenten van de schedel in Tanzania. De schedel is zo’n 1,5 miljoen jaar oud en behoort toe aan een een kindje dat nog net geen twee jaar oud was. De schedel vertoont beschadigingen die erop wijzen dat het kind aan bloedarmoede leed.
De schedelfragmenten en beschadigingen eraan. Foto’s: Dominguez-Rodrigo M, Pickering TR, Diez-Martin F, Mabulla A, Musiba C, et al. (2012) Earliest Porotic Hyperostosis on a 1.5-Million-Year-Old Hominin, Olduvai Gorge, Tanzania. PLoS ONE 7(10): e46414. doi:10.1371/journal.pone.0046414.
Bloedarmoede en vlees
Maar hoe kan die bloedarmoede nu bewijzen dat mensen in die tijd al regelmatig vlees aten? Dat leggen de onderzoekers in het blad PLoS ONE uit. De beschadigingen aan de botten wijzen erop dat het eten van vlees zo normaal was dat wanneer kinderen het niet aten, ze last kregen van bloedarmoede. Waarschijnlijk ontstond de bloedarmoede toen het kind van moedermelk overstapte op vast voedsel, maar geen vlees kreeg. Een andere mogelijkheid is dat het kindje nog steeds moedermelk dronk en dat de moeder te weinig vlees at. In beide gevallen bewijst de bloedarmoede dat deze oude mensen 1,5 miljoen jaar geleden al joegen en zich lichamelijk helemaal hadden ingesteld op het eten van vlees.
Voor onderzoekers is het heel belangrijk om te weten wanneer mensen begonnen met het regelmatig eten van vlees. “Vlees eten was een belangrijke factor die invloed had op het groter worden van het brein van de oude mensachtigen, de sociale organisatie en geografische bewegingen,” schrijven de onderzoekers.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
1 fragmentje van 1 schedeltje.quote:
04-10-2012
Mensachtige at 1,5 miljoen jaar geleden al regelmatig vlees
(scientias.nl)
Nou zal de hele populatie in die tijd misschien niet zo heel groot geweest zijn. Maar ik vind de steekproef toch wel erg klein om conclusies te trekken over de hele populatie.
Edit:
Ik mag graag vlees eten, liever dan planten. Al ben ik te laf om zelf te slachten.
Maar ik zou dit niet durven gebruiken als argument tegen vegetariërs.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Of het nou één fragment uit één schedel is, of duizenden fragmenten uit duizenden schedels, het blijft een naturalistische drogreden.quote:
[..]
1 fragmentje van 1 schedeltje.
Nou zal de hele populatie in die tijd misschien niet zo heel groot geweest zijn. Maar ik vind de steekproef toch wel erg klein om conclusies te trekken over de hele populatie.
Edit:
Ik mag graag vlees eten, liever dan planten. Al ben ik te laf om zelf te slachten.
Maar ik zou dit niet durven gebruiken als argument tegen vegetariërs.
05-10-2012
Wanneer deelden Neanderthalers en moderne mensen voor het laatst de lakens?
Een nieuw onderzoek onderschrijft de hypothese dat Neanderthalers en moderne mensen seks hadden en verraadt bovendien wanneer ze voor het laatst de grot deelden: ergens tussen 86.000 en 37.000 jaar geleden.
In 2010 werd duidelijk dat mensen die niet in Afrika wonen genetisch meer met Neanderthalers gemeen hadden dan mensen in Afrika. Er zijn twee hypotheses die dat kunnen verklaren. De eerste is vrij simpel: moderne mensen verlieten Afrika en mengden zich daarna met de Neanderthaler. Gevolg: nageslacht van de moderne mensen die niet in Afrika leven, heeft meer genetisch materiaal van de Neanderthaler in zich dan nakomelingen van moderne mensen die in Afrika bleven en de Neanderthaler niet tegen het lijf liepen. De tweede hypothese stelt dat een groep mensachtigen waaruit zowel de Neanderthalers als de moderne mensen voortkomen opgesplitst werd en dat de groep die meer gemeen had met de Neanderthaler uiteindelijk Afrika verliet.
Maar welke hypothese klopt nu? In een nieuw onderzoek gaan wetenschappers op zoek naar een antwoord op die vraag. Ze bestudeerden stukjes DNA die vandaag de dag in moderne Europeanen terug te vinden zijn, maar die vergelijkbaar zijn met DNA van de Neanderthaler. De onderzoekers waren vooral geïnteresseerd in de lengte van deze stukjes. Hoe langer het DNA van de Neanderthalers namelijk al in moderne mensen zit, hoe kleiner de stukjes worden. Want in elke generatie wordt het stukje DNA kleiner.
Op basis van de lengte van het DNA konden de onderzoekers dus vaststellen hoe lang het geleden is dat het DNA van Neanderthalers in de moderne mens belandde. De onderzoekers schatten dat het zo’n 37.000 tot 86.000 jaar geleden was en waarschijnlijk ergens tussen 47.000 en 65.000 jaar geleden. Lang daarvoor hadden moderne mensen Afrika al verlaten. Het onderzoek suggereert dus dat Neanderthalers kinderen kregen met de voorouders van mensen die tegenwoordig buiten Afrika woonden. Het lijkt er dus op dat de eerste hypothese klopt: Neanderthalers en moderne mensen deelden echt de lakens en de laatste keer dat ze dat deden is hooguit zo’n 86.000 jaar geleden.
(scientias.nl)
Wanneer deelden Neanderthalers en moderne mensen voor het laatst de lakens?
Een nieuw onderzoek onderschrijft de hypothese dat Neanderthalers en moderne mensen seks hadden en verraadt bovendien wanneer ze voor het laatst de grot deelden: ergens tussen 86.000 en 37.000 jaar geleden.
In 2010 werd duidelijk dat mensen die niet in Afrika wonen genetisch meer met Neanderthalers gemeen hadden dan mensen in Afrika. Er zijn twee hypotheses die dat kunnen verklaren. De eerste is vrij simpel: moderne mensen verlieten Afrika en mengden zich daarna met de Neanderthaler. Gevolg: nageslacht van de moderne mensen die niet in Afrika leven, heeft meer genetisch materiaal van de Neanderthaler in zich dan nakomelingen van moderne mensen die in Afrika bleven en de Neanderthaler niet tegen het lijf liepen. De tweede hypothese stelt dat een groep mensachtigen waaruit zowel de Neanderthalers als de moderne mensen voortkomen opgesplitst werd en dat de groep die meer gemeen had met de Neanderthaler uiteindelijk Afrika verliet.
Maar welke hypothese klopt nu? In een nieuw onderzoek gaan wetenschappers op zoek naar een antwoord op die vraag. Ze bestudeerden stukjes DNA die vandaag de dag in moderne Europeanen terug te vinden zijn, maar die vergelijkbaar zijn met DNA van de Neanderthaler. De onderzoekers waren vooral geïnteresseerd in de lengte van deze stukjes. Hoe langer het DNA van de Neanderthalers namelijk al in moderne mensen zit, hoe kleiner de stukjes worden. Want in elke generatie wordt het stukje DNA kleiner.
Op basis van de lengte van het DNA konden de onderzoekers dus vaststellen hoe lang het geleden is dat het DNA van Neanderthalers in de moderne mens belandde. De onderzoekers schatten dat het zo’n 37.000 tot 86.000 jaar geleden was en waarschijnlijk ergens tussen 47.000 en 65.000 jaar geleden. Lang daarvoor hadden moderne mensen Afrika al verlaten. Het onderzoek suggereert dus dat Neanderthalers kinderen kregen met de voorouders van mensen die tegenwoordig buiten Afrika woonden. Het lijkt er dus op dat de eerste hypothese klopt: Neanderthalers en moderne mensen deelden echt de lakens en de laatste keer dat ze dat deden is hooguit zo’n 86.000 jaar geleden.
(scientias.nl)
Death Makes Angels of us all
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
And gives us wings where we had shoulders
Smooth as raven' s claws...
Is het niet zo dat men tegenwoordig aanneemt dat onze hersenen in een tijdsbestek van 20.000 jaar volledig ge-evolueert is van iets eenvoudigs tot wat we nu hebben?
Meende dat 7-8 jaar geleden gelezen te hebben. Weet enkel niet of ze dat idee nog vasthouden.
Meende dat 7-8 jaar geleden gelezen te hebben. Weet enkel niet of ze dat idee nog vasthouden.
Op vrijdag 6 januari 2012 23:32 schreef remlof het volgende:
7 mei ga ik op Pim Fortuyn z'n graf pissen *G*
7 mei ga ik op Pim Fortuyn z'n graf pissen *G*
En weet je ook wat er dan uit ontstaat na die volledige evolutie? Supermens? en zo ja,hoe ziet die er dan uit? Een veredelde "hancock"type?
Ik snap niet goed wat je daar mee wilt zeggen.quote:
[..]
Of het nou één fragment uit één schedel is, of duizenden fragmenten uit duizenden schedels, het blijft een naturalistische drogreden.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Evolutie kan niet volledig zijn. Het is een mechanisme zonder doel.quote:
En weet je ook wat er dan uit ontstaat na die volledige evolutie? Supermens? en zo ja,hoe ziet die er dan uit? Een veredelde "hancock"type?
Free Assange! Hack the Planet
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
[b]Op dinsdag 6 januari 2009 19:59 schreef Papierversnipperaar het volgende:[/b]
De gevolgen van de argumenten van de anti-rook maffia
Dus uiteindelijk zal het Neanderthal-DNA weer verdwijnen?quote:
05-10-2012
Wanneer deelden Neanderthalers en moderne mensen voor het laatst de lakens?
[ afbeelding ]
Een nieuw onderzoek onderschrijft de hypothese dat Neanderthalers en moderne mensen seks hadden en verraadt bovendien wanneer ze voor het laatst de grot deelden: ergens tussen 86.000 en 37.000 jaar geleden.
In 2010 werd duidelijk dat mensen die niet in Afrika wonen genetisch meer met Neanderthalers gemeen hadden dan mensen in Afrika. Er zijn twee hypotheses die dat kunnen verklaren. De eerste is vrij simpel: moderne mensen verlieten Afrika en mengden zich daarna met de Neanderthaler. Gevolg: nageslacht van de moderne mensen die niet in Afrika leven, heeft meer genetisch materiaal van de Neanderthaler in zich dan nakomelingen van moderne mensen die in Afrika bleven en de Neanderthaler niet tegen het lijf liepen. De tweede hypothese stelt dat een groep mensachtigen waaruit zowel de Neanderthalers als de moderne mensen voortkomen opgesplitst werd en dat de groep die meer gemeen had met de Neanderthaler uiteindelijk Afrika verliet.
Maar welke hypothese klopt nu? In een nieuw onderzoek gaan wetenschappers op zoek naar een antwoord op die vraag. Ze bestudeerden stukjes DNA die vandaag de dag in moderne Europeanen terug te vinden zijn, maar die vergelijkbaar zijn met DNA van de Neanderthaler. De onderzoekers waren vooral geïnteresseerd in de lengte van deze stukjes. Hoe langer het DNA van de Neanderthalers namelijk al in moderne mensen zit, hoe kleiner de stukjes worden. Want in elke generatie wordt het stukje DNA kleiner.
Op basis van de lengte van het DNA konden de onderzoekers dus vaststellen hoe lang het geleden is dat het DNA van Neanderthalers in de moderne mens belandde. De onderzoekers schatten dat het zo’n 37.000 tot 86.000 jaar geleden was en waarschijnlijk ergens tussen 47.000 en 65.000 jaar geleden. Lang daarvoor hadden moderne mensen Afrika al verlaten. Het onderzoek suggereert dus dat Neanderthalers kinderen kregen met de voorouders van mensen die tegenwoordig buiten Afrika woonden. Het lijkt er dus op dat de eerste hypothese klopt: Neanderthalers en moderne mensen deelden echt de lakens en de laatste keer dat ze dat deden is hooguit zo’n 86.000 jaar geleden.
(scientias.nl)
Sterke nog: alle DNA zal verdwijnen.
Onderschat nooit de kracht van domme mensen in grote groepen!
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
Der Irrsinn ist bei Einzelnen etwas Seltenes - aber bei Gruppen, Parteien, Völkern, Zeiten die Regel. (Friedrich Nietzsche)
