Waarom snijden sommige mensen zich?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:17 schreef Argo het volgende:
Misschien om endorfine binnen te krijgen! Ik denk dat het gewoon begint uit zelf mede lijden!

En wannebe's.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:17 schreef Argo het volgende:
Misschien om endorfine binnen te krijgen!

Niet echt, endorfine krijg je ook binnen door hard te lopen (runner's high). Automutilatie zorgt voor een reset van het limbische systeem. De vaak toegenomen pijnervaring is een gevolg van een overactief limbisch systeem. Automutilatie doet (veel) pijn, waardoor er weer nieuwe negatieve ervaringen (de ervaringen die hebben geleid tot automutilatie) erbij moeten komen voordat dezelfde mentale pijn wordt gevoeld. Daarnaast kunnen mensen over het algemeen beter omgaan met fysieke pijn dan mentale pijn. De fysieke pijn is een surrogaatpijn voor de mentale pijn die ze lijken te beheersen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:30 schreef Argo het volgende:

[..]

Ik weet dat je het ook van rennen, en andere sporten krijgt. Maar endorfine treed ook op bij pijn.

Ja, maar dat is slechts een gedeelte van de verklaring. Zie mijn post.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:33 schreef Argo het volgende:
Maar ik denk ook dat het snijden op zich populair is geworden, dus mensen die zich minder voelen maar de behoefte om te snijden niet hebben. Het ook eens gaan proberen dan verspreid het zich!

Denk het ook ja. Zwaar gehypte bezigheid. Vroeger luisterde men naar pink floyd, nu gaan ze automutileren, tsja...

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:33 schreef Argo het volgende:

[..]

Uhu jij wint! Ik geef me over!
Maja ik denk wel dat het ook een rol speelt, dat je om aandacht roept zo! Die mensen durven niet veel te zeggen en dan doen ze het maar zo. Dan blijven ze erin hangen! Maar ik denk ook dat het snijden op zich populair is geworden, dus mensen die zich minder voelen maar de behoefte om te snijden niet hebben. Het ook eens gaan proberen dan verspreid het zich!

Die mensen die het niet uitzich zelf doen en denken dat het hip is of "erbij" hoort die komen daar na de eerste keer meteen weer op terug hoor.. Het geeft misschien wel een kick, voor de rare gestoorden ofzo..
maar de gevolgen zijn echt niet leuk.. En als ik het doe heb ik mijzelf tijdelijk niet onder controlle want ik wil het eigenlijk helemaal niet. Het is niet stoer doen, meedoen of aandacht vragen.

Vroeger, jaren terug... deed ik aan spullen slopen, eigen spullen.. spullen waar ik veel waarde aan hechte.
Ook medicijnmisbruik, verwaarlozing, etc en alles qua relaties om je heen kapot maken.
Iemand had het over je vuisten tot bloedens toe kapot slaan? Ik heb niet alleen dat.. ik heb vrijwel geen stukje gipsplaat meer over op mijn zolderkamer, heb met mijn hand vastgezeten aan een schroef, diverse botscheurtjes en ik kan je garanderen dat je met een pinautomaat in elkaar stompen je pinpas niet terug gaat krijgen..

Daarna is het naast nog steeds als eerst mijn hand(en) kapot slaan over gegaan in "snijden" of dus krassen.. want bijna iedereen krast.. en als het echt snijden is dan is het ook niet diep.. wel erg hoor,
maar niets met aders en doodbloeden etc.. want zo werkt het niet.. <= alsof er een handleiding voor is
Maar ik probeer het een beetje uit te leggen vanuit mijn wereldje.

Ik zal laten zien wat er 3 weken geleden gebeurt is.. begrijp uit mijn voorgaande post dat zo;n foto plaatsen niet om aandacht vragen is.. Het hoort bij de "spreekbeurt" .. toen ik live de foto poste was het wel een soort schreeuw om aandacht maar dan meer om te kunnen praten. Het was al gebeurd en die AM actie staat volledig los van aandacht trekken of wat dan ook, sommige mensen kennen een klein beetje een stukje van het verhaal vooraf en wat allemaal heeft doen triggeren.. maar daar wil ik het niet meer over hebben.. feit is dat het allemaal te veel werd... heel veel druk.. en toen BOEM.. maar dan ook meteen weer keihard. ik ben zelfs van mijzelf geschrokken.. het gaat echt behoorlijk onbewust.. maar je voelt het wel aankomen... Daarom moet je een borderliner die om hulp vraagt ook niet gaan pesten, je hoeft niet te helpen.. maar pesten moet je niet doen.. dat is het enige "fluwelen handschoentje" .. Maar imho hoor je nooit en niemand te pesten.

Dus nu volgt een realistische foto.. geen snuff shit of emo shit, maar het gevolg van een zware aanval en een "kras sessie"

TRIGGER

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nogmaals.. die actie op zich was niet om aandacht.. en met het posten van deze foto wil ik ook niet zielig zijn of stoer zijn of aandacht trekken op een manier als een zielepoot.. Want het komt wel goed met mij, ik heb veel hulp.. en het belangrijkste is als je er open over kan praten.. En ik vind ook en wil ook dat er best wel wat meer vooroordelen worden weggenomen en alles.

Ik laat het hier zien omdat dat anoniem is.. maar het is super lekker weer buiten, vooral gister.. maar niemand mag het zien..en moet ik dus een trui aan.. Nee, dat is niet zielig.. dat is mijn eigen schuld.. Maar ik hoop dat ik zo iets meer inzage heb gegeven en dat het een best wel diep iets is en heel anders is als wat men over het algemeen denkt.

Een uitlaatklep; het idee geestelijke pijn om te kunnen zetten in fysieke pijn en zo de ellende in hun hoofd tijdelijk te vergeten.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:13 schreef LosPollos het volgende:
Een uitlaatklep; het idee geestelijke pijn om te kunnen zetten in fysieke pijn en zo de ellende in hun hoofd tijdelijk te vergeten.

Ja dat. De fysieke pijn laat hen even de mentale pijn vergeten. Het kan voor sommigen ook een straffen van henzelf zijn. Je bent het niet waard om te leven, je draagt niets bij aan de maatschappij...Dan kun je jezelf maar net zo goed beschadigen want je bent toch al waardeloos.....

Ik zal ook eens serieus reageren dan. Ik ben begonnen toen ik 10 a 11 was, ik wist niet eens dat wat ik deed "automutilatie" was. Ik wist niet eens dat ik mezelf bewust pijn deed, want ik vond de pijn fijn. Het maakte mij rustig en gaf me een soort controle. Door de jaren heen is het zich steeds verder blijven ontwikkelen en is het van prikken/bonken naar steeds dieper snijden gegaan.

Zodra ik besefte dat ik fout bezig was, probeerde ik ook te stoppen, maar telkens verviel ik terug in mijn oude gedrag. Ik haatte het toen het een "rage" werd om je te snijden. Ik was en ben nog steeds geen "emo" typje.

Ik heb het nu een half jaar niet gedaan, maar denk er nog elke dag aan, doordat ik het niet doe merk ik wel dat ik slechter slaap en ook overdag veel onrustiger ben.

Oh. En hoewel ik me der niet voor schaam. Schaam ik me wel voor de littekens. Meer door het standaardbeeld van "die wil aandacht". Ik wil geen aandacht, anders had ik mijn armen wel gesneden. Ik heb het altijd verborgen en ik denk dat de meeste van mijn omgeving het ook niet weten. Zelfs naar het strand gaan of een zwembad maakt me bang.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:24 schreef childintime het volgende:

[..]

Ja dat. De fysieke pijn laat hen even de mentale pijn vergeten. Het kan voor sommigen ook een straffen van henzelf zijn. Je bent het niet waard om te leven, je draagt niets bij aan de maatschappij...Dan kun je jezelf maar net zo goed beschadigen want je bent toch al waardeloos.....

Yep. Toch is dat laatst nog veel gestoorder.. Het idee dat het iets toevoegt om jezelf te beschadigen, wanneer je denkt niets bij te dragen.

Ook kan het in hun hoofd een weg zijn naar de 'definitieve beschadiging'. Ze durven het niet, maar hopen misschien ergens op de dag dat ze wel fataal hun polsen doorsnijden.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:29 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Ook kan het in hun hoofd een weg zijn naar de 'definitieve beschadiging'. Ze durven het niet, maar hopen misschien ergens op de dag dat ze wel fataal hun polsen doorsnijden.

Zelfbeschadiging is een manier om met emoties om te gaan en om ze eruit te laten. Als ze die zouden opkroppen zou het gaan "klappen" en dus gevaarlijker zijn. In mijn ogen is het dus meer een manier van overleven dan van jezelf overgeven

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:26 schreef Myraela het volgende:
Ik zal ook eens serieus reageren dan. Ik ben begonnen toen ik 10 a 11 was, ik wist niet eens dat wat ik deed "automutilatie" was. Ik wist niet eens dat ik mezelf bewust pijn deed, want ik vond de pijn fijn. Het maakte mij rustig en gaf me een soort controle. Door de jaren heen is het zich steeds verder blijven ontwikkelen en is het van prikken/bonken naar steeds dieper snijden gegaan.

Zodra ik besefte dat ik fout bezig was, probeerde ik ook te stoppen, maar telkens verviel ik terug in mijn oude gedrag. Ik haatte het toen het een "rage" werd om je te snijden. Ik was en ben nog steeds geen "emo" typje.

Ik heb het nu een half jaar niet gedaan, maar denk er nog elke dag aan, doordat ik het niet doe merk ik wel dat ik slechter slaap en ook overdag veel onrustiger ben.

Oh. En hoewel ik me der niet voor schaam. Schaam ik me wel voor de littekens. Meer door het standaardbeeld van "die wil aandacht". Ik wil geen aandacht, anders had ik mijn armen wel gesneden. Ik heb het altijd verborgen en ik denk dat de meeste van mijn omgeving het ook niet weten. Zelfs naar het strand gaan of een zwembad maakt me bang.

Ben je over de 'oorzaak' gaan nadenken toen je besefte dat je "fout bezig was"? Heb je een idee waar die onrust vandaan kwam en waarom je een bepaalde controle wilde hebben? En over wat?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:31 schreef Myraela het volgende:

[..]

Zelfbeschadiging is een manier om met emoties om te gaan en om ze eruit te laten. Als ze die zouden opkroppen zou het gaan "klappen" en dus gevaarlijker zijn. In mijn ogen is het dus meer een manier van overleven dan van jezelf overgeven

Zeker, dat is ook een belangrijke beweegreden, maar daarom zei ik ook dat het ook nog een andere betekenis kan hebben. Er is denk ik geen prototype persoon die automutileert.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:32 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Ben je over de 'oorzaak' gaan nadenken toen je besefte dat je "fout bezig was"? Heb je een idee waar die onrust vandaan kwam en waarom je een bepaalde controle wilde hebben? En over wat?

Ik heb dingen meegemaakt die ik niet meer kan veranderen, maar die mij wel hebben veranderd. En dat is iets wat ik niet aan mezelf kan accepteren. Het zijn misschien dingen die ik nog moet verwerken, maar ik liever wegstop omdat het me bang maakt. Waarvan ik hoop dat ze geen invloed hebben maar ze wel invloed hebben. Die mij een gevoel van waardeloosheid en minderwaardigheid hebben gegeven. Ik kan het niet uitleggen. Ik kan benoemen wat er fout is gegaan, maar niet hoe dat precies in verband staat met mijn automutilatie. Want zoals ik al zei, ik ben zo vroeg begonnen, ik deed het onbewust.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:29 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Yep. Toch is dat laatst nog veel gestoorder.. Het idee dat het iets toevoegt om jezelf te beschadigen, wanneer je denkt niets bij te dragen.

Ook kan het in hun hoofd een weg zijn naar de 'definitieve beschadiging'. Ze durven het niet, maar hopen misschien ergens op de dag dat ze wel fataal hun polsen doorsnijden.

Zelfbeschadiging heeft niets met zelfmoord te maken. Ze willen vaak helemaal niet dood, maar vinden zichzelf niet de moeite om als ieder ander gelukkig te leven in deze maatschappij. De zelfbeschadiging (hierna te noemen als AM ) doet hen alleen er steeds weer op te wijzen dat ze niets voorstellen en het niet waard zijn om gelukkig te zijn.

AM is niet alleen snijden; het kan varieren van snijden, gif drinken tot zelfverbranding. Maar dit niet met de behoefte om dood te gaan. Als je echt dood wilt dan zijn er makkelijkere en definitievere manieren om dat te doen. Deze mensen voelen de dringende behoefte om zichzelf te "straffen" voor het feit dat ze er zijn. Dat ze zich zelfs weleens misschien gelukkig voelen. En als ze eenmaal het gevoel hebben gehad wat een AM geeft (voor hen een kick) dan gaan ze daarin steeds verder. Het is een manier om macht te hebben over hun leven, hun gevoel.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:39 schreef Myraela het volgende:

[..]

Ik heb dingen meegemaakt die ik niet meer kan veranderen, maar die mij wel hebben veranderd. En dat is iets wat ik niet aan mezelf kan accepteren. Het zijn misschien dingen die ik nog moet verwerken, maar ik liever wegstop omdat het me bang maakt. Waarvan ik hoop dat ze geen invloed hebben maar ze wel invloed hebben. Die mij een gevoel van waardeloosheid en minderwaardigheid hebben gegeven. Ik kan het niet uitleggen. Ik kan benoemen wat er fout is gegaan, maar niet hoe dat precies in verband staat met mijn automutilatie. Want zoals ik al zei, ik ben zo vroeg begonnen, ik deed het onbewust.

Vervelend. En het lijkt me een logische reactie dat je bepaalde zaken weg wilt stoppen, maar ik denk dat je uiteindelijk toch aan een bepaalde verwerking toe moet komen. Misschien was dat snijden wel een bepaalde ontlading na een tijdje opkroppen van bepaalde emoties, gevoels etc. Dat je nu er nu nog aan denkt en dat je nog een onrustig gevoel hebt, lijkt ook aan te tonen dat je nog iets moet verwerken. Heb je weleens overwogen om er hulp oid voor te zoeken?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:43 schreef childintime het volgende:

[..]

Zelfbeschadiging heeft niets met zelfmoord te maken. Ze willen vaak helemaal niet dood, maar vinden zichzelf niet de moeite om als ieder ander gelukkig te leven in deze maatschappij. De zelfbeschadiging (hierna te noemen als AM ) doet hen alleen er steeds weer op te wijzen dat ze niets voorstellen en het niet waard zijn om gelukkig te zijn.

AM is niet alleen snijden; het kan varieren van snijden, gif drinken tot zelfverbranding. Maar dit niet met de behoefte om dood te gaan. Als je echt dood wilt dan zijn er makkelijkere en definitievere manieren om dat te doen. Deze mensen voelen de dringende behoefte om zichzelf te "straffen" voor het feit dat ze er zijn. Dat ze zich zelfs weleens misschien gelukkig voelen. En als ze eenmaal het gevoel hebben gehad wat een AM geeft (voor hen een kick) dan gaan ze daarin steeds verder. Het is een manier om macht te hebben over hun leven, hun gevoel.

Dat is 1 kant van het verhaal, daarom zei ik ook al dat het ook een andere kant kan hebben. Bepaalde mensen 'weten' dat ze zelfmoord gaan plegen / dood willen en de weg ernaar toe kan een steeds grovere vorm van zelfbeschadiging/vernietiging zijn. Juist omdat bijna alle mensen ergens nog wel aan het leven hangen.

Genoeg voorbeelden van gevallen waarbij het uiteindelijk net wel of net niet 'lukt'. Zeker niet op voorhand met de gedachte dat het er toch niet van komt.

Zo rationeel als jij het voorstelt, ligt het zeker niet in alle gevallen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:48 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Vervelend. En het lijkt me een logische reactie dat je bepaalde zaken weg wilt stoppen, maar ik denk dat je uiteindelijk toch aan een bepaalde verwerking toe moet komen. Misschien was dat snijden wel een bepaalde ontlading na een tijdje opkroppen van bepaalde emoties, gevoels etc. Dat je nu er nu nog aan denkt en dat je nog een onrustig gevoel hebt, lijkt ook aan te tonen dat je nog iets moet verwerken. Heb je weleens overwogen om er hulp oid voor te zoeken?

Ik heb hulp gehad, toen kreeg ik de diagnose borderline, waar ik nooit achterstond overigens. Heb ik zware therapie gevolgd en vervolgens vertelde ze mij dat ik het niet genoeg verbeterde en dat het daarom geen zin had om door te gaan. En hebben ze mij laten vallen op het moment dat het het slechtst met mij ging. Daarna heb ik bijna een maand op bed gelegen. Puur om mezelf te beschermen tegen alles wat mij ook maar een beetje kon prikkelen. Want ik was bang voor mezelf geworden en voor wat voor gedachten en plannen ik had.

Geestelijke gezondheidszorg in Nederland is echt heel erg slecht.

Je hebt mensen die dit doen om er harder uit te komen , beetje de pijngrens gaan opzoeken of verleggen met het gedachte van : 'als ik mezelf kan snijden , dan zal ik wel een hoop anders ook kunnen doen' dus deze mensen doen het eerder voor de adrenaline.

Dan heb je zoals eerder gezegd inderdaad de mensen die het doen om effe hun psychische problemen te vergeten , diegene die geen aandacht willen trekken doen er dan dus ook alles aan om dit niet te laten zien , zo heb je jongens en meisjes die zelfs op een hete zomerdag met lange mouwen gaan rondlopen , wel een excuus hebben om niet mee te gaan zwemmen en bij de gymles op school om merkwaardige reden altijd wel nog een shirt met lange mouwen aandoet onder het vaste gym shirt dat de school aanbiedt en verplicht.

Mensen die gewoon met een t-shirtje gaan rondlopen waardoor iedereen deze zelfverminkingswonden kan gaan zien , zijn op zoek naar aandacht op een negatieve manier.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:57 schreef Nocturnal_Johnny het volgende:
Je hebt mensen die dit doen om er harder uit te komen , beetje de pijngrens gaan opzoeken of verleggen met het gedachte van : 'als ik mezelf kan snijden , dan zal ik wel een hoop anders ook kunnen doen' dus deze mensen doen het eerder voor de adrenaline.

Dan heb je zoals eerder gezegd inderdaad de mensen die het doen om effe hun psychische problemen te vergeten , diegene die geen aandacht willen trekken doen er dan dus ook alles aan om dit niet te laten zien , zo heb je jongens en meisjes die zelfs op een hete zomerdag met lange mouwen gaan rondlopen , wel een excuus hebben om niet mee te gaan zwemmen en bij de gymles op school om merkwaardige reden altijd wel nog een shirt met lange mouwen aandoet onder het vaste gym shirt dat de school aanbiedt en verplicht.

Mensen die gewoon met een t-shirtje gaan rondlopen waardoor iedereen deze zelfverminkingswonden kan gaan zien , zijn op zoek naar aandacht op een negatieve manier.

Mijn kind was het dus vergeten en trok toen ze oververhit thuiskwam haar vestje uit. Voordat ik erover begon heb ik eerst even een paar dagen nagedacht over hoe het te brengen. Nu is het bespreekbaar en zijn haar "buien' duidelijker voor mij herkenbaar en kan ik daar dus op inspringen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:53 schreef Myraela het volgende:

[..]

Ik heb hulp gehad, toen kreeg ik de diagnose borderline, waar ik nooit achterstond overigens. Heb ik zware therapie gevolgd en vervolgens vertelde ze mij dat ik het niet genoeg verbeterde en dat het daarom geen zin had om door te gaan. En hebben ze mij laten vallen op het moment dat het het slechtst met mij ging. Daarna heb ik bijna een maand op bed gelegen. Puur om mezelf te beschermen tegen alles wat mij ook maar een beetje kon prikkelen. Want ik was bang voor mezelf geworden en voor wat voor gedachten en plannen ik had.

Geestelijke gezondheidszorg in Nederland is echt heel erg slecht.

Dat hoor ik weleens vaker van mensen dat het soms nogal slecht gesteld is met de zorg en nazorg. Het komt nogal krom over om iemand te adviseren om met een behandeling te stoppen, wanneer je eerst concludeert dat het zo hard nodig is. Zo'n afwijzing lijkt me niet echt gewenst voor mensen die toch al niet zo sterk in hun schoenen staan op dat moment. Dat jij min of meer uit wanhoop en ellende een maand op bed hebt gelegen, zegt eigenlijk wel alles.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:02 schreef childintime het volgende:

[..]

Mijn kind was het dus vergeten en trok toen ze oververhit thuiskwam haar vestje uit. Voordat ik erover begon heb ik eerst even een paar dagen nagedacht over hoe het te brengen. Nu is het bespreekbaar en zijn haar "buien' duidelijker voor mij herkenbaar en kan ik daar dus op inspringen.

Heb je nu een idee wat haar er toe bewoog om zichzelf te verminken etc.?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:10 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Heb je nu een idee wat haar er toe bewoog om zichzelf te verminken etc.?

Ja, haar ontwikkelings stroonis en daardoor een totaal gebrek aan zelfvertrouwen. Dit zal altijd zo blijven, maar zolang ze minderjarig is en ik haar kan begeleiden zal ik er alles aan doen dat dit niet meer voorkomt. Gelukkig heb ik zelf jarenlang in de psychiatrie gewerkt en heb dus enige ervaring met dit soort dingen. Waar ik haar dus direkt mee confronteer; weet heel goed dat als je hier eenmaal aan begint, logischerwijs wat je "eindstation" is.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:23 schreef childintime het volgende:

[..]

Ja, haar ontwikkelings stroonis en daardoor een totaal gebrek aan zelfvertrouwen. Dit zal altijd zo blijven, maar zolang ze minderjarig is en ik haar kan begeleiden zal ik er alles aan doen dat dit niet meer voorkomt. Gelukkig heb ik zelf jarenlang in de psychiatrie gewerkt en heb dus enige ervaring met dit soort dingen. Waar ik haar dus direkt mee confronteer; weet heel goed dat als je hier eenmaal aan begint, logischerwijs wat je "eindstation" is.

Op zichzelf natuurlijk prima dat je het probeert te voorkomen. Heb je het idee dat zij die gevoelens van onzekerheid etc. met jou wil en durft te delen? Heb je weleens overwegen om externe hulp voor haar te zoeken?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:33 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Op zichzelf natuurlijk prima dat je het probeert te voorkomen. Heb je het idee dat zij die gevoelens van onzekerheid etc. met jou wil en durft te delen? Heb je weleens overwegen om externe hulp voor haar te zoeken?

Hebben we al. Hetzij minimaal. Het is heel moeilijk om je kind door anderen te laten begeleiden als je zelf in de zorg werkt. Het is een soort dubbel iets. Je doet dit werk om anderen te begeleiden en vervolgens doet je eigen kind dit soort dingen

Ik praat er met haar over, heel direct en heel confronterend. Ik wijs haar op het feit wat uiteindelijk haar eindstation zal zijn als ze hiermee doorgaat. Dat ze misschien nu kan AM en straks uiteindelijk misschien wel in een isoleercel terechtkomt als ze hier geen verandering in aanbrengt. Als je zoiets doet om controle te houden, er straks miss helemaal geen mogelijkheid voor controle meer is als ze in de isoleer belandt. Ik weet niet, als het je eigen kind is, dan is het iets heel anders dan dat het "je" patient is.

Misschien klinkt het heel stom, maar laat der alsjeblieft ook merken dat ze zich niet hoeft te schamen. Uit schaamte komt weer het gevoel van, het is nu toch al verpest, ik zit nu toch al onder en dan word het alleen maar erger. Dit is geen correctie ofzo, dit is gewoon 1 van de dingen die het bij mij vooral verergerd heeft.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:51 schreef childintime het volgende:

[..]

Hebben we al. Hetzij minimaal. Het is heel moeilijk om je kind door anderen te laten begeleiden als je zelf in de zorg werkt. Het is een soort dubbel iets. Je doet dit werk om anderen te begeleiden en vervolgens doet je eigen kind dit soort dingen

Ik praat er met haar over, heel direct en heel confronterend. Ik wijs haar op het feit wat uiteindelijk haar eindstation zal zijn als ze hiermee doorgaat. Dat ze misschien nu kan AM en straks uiteindelijk misschien wel in een isoleercel terechtkomt als ze hier geen verandering in aanbrengt. Als je zoiets doet om controle te houden, er straks miss helemaal geen mogelijkheid voor controle meer is als ze in de isoleer belandt. Ik weet niet, als het je eigen kind is, dan is het iets heel anders dan dat het "je" patient is.

Dat kan ik me goed voorstellen, maar toch kan het ook zo zijn dat iemand die ver van haar afstaat, haar op bepaalde punten beter kan helpen. Misschien door bepaalde andere inzichten of dat zij sommige zaken eerder deelt met anderen dan haar moeder. (Maar dat is per karakter verschillend)

Er is 'gewoon' iets mis met haar gevoel en beleving waardoor ze dit doet. Het is denk ik goed om daar met haar over te blijven praten, maar ik zou wat voorzichtig zijn met het wijzen op de eventuele gevolgen van een isoleercel etc. Je kunt daarmee het risico lopen dat ze zich juist minder blootgeeft en dat is precies wat je niet wil.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:51 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik praat er met haar over, heel direct en heel confronterend. Ik wijs haar op het feit wat uiteindelijk haar eindstation zal zijn als ze hiermee doorgaat. Dat ze misschien nu kan AM en straks uiteindelijk misschien wel in een isoleercel terechtkomt als ze hier geen verandering in aanbrengt. Als je zoiets doet om controle te houden, er straks miss helemaal geen mogelijkheid voor controle meer is als ze in de isoleer belandt. Ik weet niet, als het je eigen kind is, dan is het iets heel anders dan dat het "je" patient is.

Het feit dat ze het doet, wijst er op dat ze geen gezonde manier kent om haar emoties te kanaliseren. Jouw aanpak vergroot haar 'last' en dan probeer je tegelijkertijd haar enige uitlaatklep te ontnemen.

Je kunt haar sowieso niet dwingen ermee op te houden. Als je dit beseft, dan kun je al veel meer voor haar betekenen denk ik. Het opbouwen van een andere manier om haarzelf te kunnen uiten kost kost tijd.

Wil even zeggen dat ik het goed vind dat er nu mensen zijn die er voor uit durven te komen, het is nog steeds een onbegrepen "aandoening".
Ik heb eens perongeluk iemand betrapt op de meisjeswc toen ik nog op school zat, iedereen zat in de klas, ik ging naar de toilet, deed een deur open en zag dat ze zich aan het snijden was op haar onderbuik.
Ze schrok, ik ook maar we hebben wel even gepraat.
Later is ze naar haar vertrouwenspersoon op school gegaan, vraag me nog vaak af hoe het nu 14 jaar later met haar gaat.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:35 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Zeker, dat is ook een belangrijke beweegreden, maar daarom zei ik ook dat het ook nog een andere betekenis kan hebben. Er is denk ik geen prototype persoon die automutileert.

Ik denk dat je daar de kern raakt. Daarom is het ook niet in woorden te vervatten. Ieder heeft er andere redenen voor en ieder doet het op zijn of haar eigen manier.
Verdriet zal er altijd wel achter steken. Maar voor de rest denk ik dat er weinig raakpunten zijn.

Waarom snijdt de één in zijn benen en de ander in zijn armen? Er zijn er zelfs die in hun gezicht snijden.
Waarom hakt de één er echt op in en de ander maakt lichte krasjes?
Ik weet zeker dat er mensen zijn die snijden en hopen dat er een slagader wordt geraakt. Terwijl de ander snijdt en hoopt dat het geen litteken blijft en dat er geen fatale gevolgen van zullen komen.
Ieder doet het voor zijn of haar eigen redenen.

Ik ben inmiddels 25 jaar en ik durf het nog steeds niet aan mijn moeder te vertellen. Gewoon omdat ik bang ben dat ze me niet begrijpt. Het liefst zou ik met dit weer ook gewoon shirtjes willen dragen, maar omdat er nog steeds vooroordelen zijn over krassen in je lichaam, heb ik de moed er niet voor. Zeker als mensen zeggen dat wanneer je het zichtbaar laat zien, je je het alleen maar voor de aandacht doet.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:57 schreef Nocturnal_Johnny het volgende:Mensen die gewoon met een t-shirtje gaan rondlopen waardoor iedereen deze zelfverminkingswonden kan gaan zien , zijn op zoek naar aandacht op een negatieve manier.

Waarom ga je daar vanuit? Misschien zijn ze eindelijk over hun schaamte heen en durven ze eindelijk eens een t-shirtje te dragen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:57 schreef Nocturnal_Johnny het volgende:
Mensen die gewoon met een t-shirtje gaan rondlopen waardoor iedereen deze zelfverminkingswonden kan gaan zien , zijn op zoek naar aandacht op een negatieve manier.

Dus jij vind dat mensen met littekens nooit meer met korte mouwen mogen lopen?
Hittegolven, strandtripjes, barbeques, gewoon je trui aan, anders ben je een aandachtstrekker?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 12:53 schreef mazaru het volgende:

[..]

Dus jij vind dat mensen met littekens nooit meer met korte mouwen mogen lopen?
Hittegolven, strandtripjes, barbeques, gewoon je trui aan, anders ben je een aandachtstrekker?

Dat zou natuurlijk onzin zijn, maar ik denk dat er veel zijn die het wel uit aandacht doen. Daarbij vind ik littekens wel iets anders dan wonden, littekens zullen blijven en uiteindelijk zul je dat moeten accepteren. Maar als je met verse wonden loopt zou ik er toch wel wat over heen doen ja.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 09:56 schreef snakelady het volgende:
Wil even zeggen dat ik het goed vind dat er nu mensen zijn die er voor uit durven te komen, het is nog steeds een onbegrepen "aandoening".
Ik heb eens perongeluk iemand betrapt op de meisjeswc toen ik nog op school zat, iedereen zat in de klas, ik ging naar de toilet, deed een deur open en zag dat ze zich aan het snijden was op haar onderbuik.
Ze schrok, ik ook maar we hebben wel even gepraat.
Later is ze naar haar vertrouwenspersoon op school gegaan, vraag me nog vaak af hoe het nu 14 jaar later met haar gaat.

Ken meerdere mensen die het deden maar het ook zien lijkt me niet al te fijn
Krijg ook het idee dat wanneer je er zelf vrede mee hebt (met de littekens dus) en minder een probleem van gemaakt wordt. Als je steeds je armen verbergt er afwezig doet wanneer iemand er een opmerking oid over maakt trek je alleen meer aandacht naar jezelf. Kennis had erorm veel littekens, echt veel, was weinig huid van over.. maar die deed er volkomen nuchter over en volgens mij maakte er niemand een probleem van, zelfs een grapje erover kon ze prima hebben

Straks even alles lezen wat men hier zoal zegt. Mijn reactie voor tvp:

Ik snap het ook niet maar als ik mijzelf als voorbeeld neem. Als ik erg kwaad ben sla ik mezelf ook keihard, op de benen, op mijn benen borst, op de onderbeen vooraan die is keihard. Het is pijn dat ik zelf onder controle heb. Ik bepaal wanneer ik pijn heb en hoeveel ik kan verdragen en dat verschuift dan. Gewoon ziedend en niemand om op aftereageren dus mezelf pijnigen. Mn knien tegen de muren, mn vuisten heb ik ook een paar keer kapot geslagen. Dat je knokkels opzwellen alsof je iets gebroken hebt. Al dat andere pijn veroorzaakt door dingen waar ik geen vat op heb in mijn leven kan ik niks mee doen. Zoals ziekte. Het gebeurt gewoon en ik heb geen hulp dat werkt. Dat teistert me.
En net zoals met trainen. Ik weet dat ik als ik met gewichten ga klooien dat ik de volgende dag spierpijn heb. Dat is lekker. En het is pijn dat je zelf onder controle hebt. Je weet wanneer je het veroorzaakt en wat je te wahcten staat. Al dat andere pijn hab ik geen vat op.
Verder is die pijn noodzakelijk omdat je afentoe je gevoel verliest door deze maatschappij en de mensen. Je mag ze niets aandoen, anders heb je problemen. Door al die ontmoediging word je lam en heb je een uitlaatklep nodig.

[ Bericht 4% gewijzigd door Schenkstroop op 24-05-2010 02:54:46 ]

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:52 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Dat is 1 kant van het verhaal, daarom zei ik ook al dat het ook een andere kant kan hebben. Bepaalde mensen 'weten' dat ze zelfmoord gaan plegen / dood willen en de weg ernaar toe kan een steeds grovere vorm van zelfbeschadiging/vernietiging zijn. Juist omdat bijna alle mensen ergens nog wel aan het leven hangen.

Genoeg voorbeelden van gevallen waarbij het uiteindelijk net wel of net niet 'lukt'. Zeker niet op voorhand met de gedachte dat het er toch niet van komt.

Zo rationeel als jij het voorstelt, ligt het zeker niet in alle gevallen.

Zelfdoding en automutilatie an sich staan volledig los van elkaar.

tvp

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 01:42 schreef macondo het volgende:

[..]

Partners? Je hebt een voorkeur voor labiele vrouwen?

Ik heb een voorkeur voor geile dames.

quote:

Op maandag 24 mei 2010 07:19 schreef laforest het volgende:

[..]

Ik heb een voorkeur voor geile dames.

Los van wat ik vind van wat je scharrels doen lijkt me dit topic wat meer geschikt voor de huis- tuin- en keukenautomutilatie .

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:09 schreef fantasielozenaam het volgende:
- omdat ze veel haat naar zichzelf toe voelen en zichzelf daarom pijn willen doen
- omdat ze veel geestelijke pijn hebben en dit willen verdoven door middel van lichamelijke pijn

Dit lijkt me

quote:

Op zondag 23 mei 2010 12:53 schreef mazaru het volgende:

[..]

Dus jij vind dat mensen met littekens nooit meer met korte mouwen mogen lopen?
Hittegolven, strandtripjes, barbeques, gewoon je trui aan, anders ben je een aandachtstrekker?

Ik heb zelf ook van die littekens op me armen en ik draag met dit weer ook gewoon een t-shirt maar als het zo'n wonde of snee is van de afgelopen week of weken dan zorgde ik wel dat zo weinig mogelijk mensen het zagen.
Nu dat allemaal achter de rug is , zie je nog wel wat (lichte) littekens maar ik ga heus niet wachten totdat ze na jeren helemaal verdwenen zijn ofzo om terug shirts met korte mouwen te gaan dragen.

quote:

Op maandag 24 mei 2010 02:41 schreef Schenkstroop het volgende:
Straks even alles lezen wat men hier zoal zegt. Mijn reactie voor tvp:

En net zoals met trainen. Ik weet dat ik als ik met gewichten ga klooien dat ik de volgende dag spierpijn heb. Dat is lekker.

Is inderdaad een aangenaam gevoel die 'pijn' , hoe vreemd het ook mag klinken.

quote:

Op maandag 24 mei 2010 07:19 schreef laforest het volgende:

[..]

Ik heb een voorkeur voor geile dames.

zou je op willen houden het topic te vervuilen met je fetish... dank

quote:

Op maandag 24 mei 2010 03:09 schreef Xa1pt het volgende:

[..]

Zelfdoding en automutilatie an sich staan volledig los van elkaar.

Het lijkt me helder hoe het besproken is.

quote:

Op donderdag 20 mei 2010 21:00 schreef Paul het volgende:
Ik heb nooit begrepen dat er mensen zijn die zichzelf in de armen/polsen snijden.
Waarom doen ze dit?
En waarom doen meestal alleen meisjes dit?

Omdat een stomp in je buik even de pijn afleid van neuropathische pijn?

Snap er ook niets van. Zelfs niet na alle verklaringen die hierboven genoemd worden (geestelijke pijn, haat naar zichzelf etc).

quote:

Op maandag 24 mei 2010 17:20 schreef Leigh het volgende:
Snap er ook niets van. Zelfs niet na alle verklaringen die hierboven genoemd worden (geestelijke pijn, haat naar zichzelf etc).

Voor velen is het juist het "niet kunnen voelen" waarom ze dit doen. Zo voelen ze iig nog iets en weten dus dat ze niet helemaal "gek" zijn.

Dochter deed dit toen ze behoorlijk depressief was. Op zo'n moment voel je niet meer. Je bent niet meer direkt betrokken bij de samenleving. Je vindt jezelf niet direkt het leven niet meer waard, maar wil een respons, een voelen dat je er nog bent en erbij hoort. Ik heb haar depressie destijds niet voldoende ondervangen. Ging ervan uit dat iedere puber deze dingen meemaakt. Maar zij zat er dus al veel dieper in. Waar ik voor zorg is dat dat dus niet weer gebeurt. Ik geef de ruimte niet meer dat ze weer in zo'n depressie raakt en prikkel en stimuleer haar om tot interactie over te gaan, hoe confronterend en vervelend dat voor haar ook zal zijn. Laat haar maar een uitbarsting hebben, laat haar maar onredelijk boos worden over iets; altijd beter dan in zo'n apatisch iets te verzinken waarbij ik totaal geen toegang meer tot haar heb en ze dus uitvluchten gaat bedenken om toch contact met haar omgeving te houden (het voelen).

tvp

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 01:37 schreef childintime het volgende:

[..]

Voor velen is het juist het "niet kunnen voelen" waarom ze dit doen. Zo voelen ze iig nog iets en weten dus dat ze niet helemaal "gek" zijn.

Dochter deed dit toen ze behoorlijk depressief was. Op zo'n moment voel je niet meer. Je bent niet meer direkt betrokken bij de samenleving. Je vindt jezelf niet direkt het leven niet meer waard, maar wil een respons, een voelen dat je er nog bent en erbij hoort. Ik heb haar depressie destijds niet voldoende ondervangen. Ging ervan uit dat iedere puber deze dingen meemaakt. Maar zij zat er dus al veel dieper in. Waar ik voor zorg is dat dat dus niet weer gebeurt. Ik geef de ruimte niet meer dat ze weer in zo'n depressie raakt en prikkel en stimuleer haar om tot interactie over te gaan, hoe confronterend en vervelend dat voor haar ook zal zijn. Laat haar maar een uitbarsting hebben, laat haar maar onredelijk boos worden over iets; altijd beter dan in zo'n apatisch iets te verzinken waarbij ik totaal geen toegang meer tot haar heb en ze dus uitvluchten gaat bedenken om toch contact met haar omgeving te houden (het voelen).

Dat klinkt als een best goede instelling om ermee om te gaan, daarmee doorbreek je ook de taboe die er rond hangt. Het lijkt soms weleens dat mensen het gewoon gaan ontkennen en net doen of het niet bestaat. Vaak puur uit onmacht, geen idee hoe ze ermee om moeten gaan. Zo te zien onderken je het, en je hebt oplossingen gevonden ter preventie.

Haar manier om met dingen om te gaan was te zeggen "ik wil/kan er niet over praten", wat dus uiteindelijk resulteerde in dit. Ik pik dat dus niet meer. Ik geef haar een halve of hele dag en haal dan weer het onderwerp van gesprek aan. Je moet erover praten, zo zit onze maatschappij in elkaar en als je dat niet doet, dan zak je binnen no time in een diep gat. En als dat praten dan met niet beheerste emoties gepaard gaat, dan is daar ook wel weer een oplossing voor. Maar praten zul je

En tot nog toe werkt dat. Soms kan dat echt dagen duren, maar uiteindelijk komt het er wel gepaard met meestal hevige (in mijn ogen totaal niet op dat moment/situatie slaande) emoties uit. Maar dat is haar gevoel. Het is al heel fijn dat ze dat gevoel onder woorden kan brengen en het niet wegstopt.

Zeker geen slechte manier om ermee om te gaan

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 14:01 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

I hurt myself today
To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real

NIN - Hurt

Hahaha, dit nummer komt echt in elk topique over automutilatie naar boven.

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 02:07 schreef childintime het volgende:
Haar manier om met dingen om te gaan was te zeggen "ik wil/kan er niet over praten", wat dus uiteindelijk resulteerde in dit. Ik pik dat dus niet meer. Ik geef haar een halve of hele dag en haal dan weer het onderwerp van gesprek aan. Je moet erover praten, zo zit onze maatschappij in elkaar en als je dat niet doet, dan zak je binnen no time in een diep gat. En als dat praten dan met niet beheerste emoties gepaard gaat, dan is daar ook wel weer een oplossing voor. Maar praten zul je

En tot nog toe werkt dat. Soms kan dat echt dagen duren, maar uiteindelijk komt het er wel gepaard met meestal hevige (in mijn ogen totaal niet op dat moment/situatie slaande) emoties uit. Maar dat is haar gevoel. Het is al heel fijn dat ze dat gevoel onder woorden kan brengen en het niet wegstopt.

Erg goed, m'n omgeving kon het niet geloven dat ik depri was, erg klote als het gewoon niet wordt onderkend. Erover praten werkt inderdaad nog het best, ik wou dat er nog meer mensen zo zouden denken, dan zou het een stuk minder gebeuren in de samenleving. Mensen zijn geneigd om zich af te sluiten wanneer ze zich gewoonweg niet begrepen en/of gehoord voelen, en zo te lezen ben je op de goede weg om dat te voorkomen.

Het lijkt het mij wel een behoorlijk zware en lange weg.

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 08:23 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Hahaha, dit nummer komt echt in elk topique over automutilatie naar boven.

En echt indrukwekkend vind ik het niet.

Dan vind ik deze beter

Suicidal Tendencies - Love vs loneliness

How can you love someone
If you think that you're no one
When you mistreat yourself,
and think it's all you deserve
Cause it's so hard to care
Is this or is it loneliness?

How can you demand respect - when you have no respect?
When you abuse your body, never mind your mind
And you're your own worst victim
There'll be no love just loneliness

Why do you force a smile - when you know all the while
That you're burning inside, but don't want no one to know
The hell that you're in
As love turns to loneliness

How can you sleep at night?
When you know it's not alright
When you wake up in the morning, nothin' has changed
If you do nothin' about it
Love becomes loneliness
Love vs loneliness, love vs loneliness

And when you're down and you think you need something
The temptations so hard to resist
But what you grab sure ain't what you needed
That's not love it's loneliness
And when you're lonely and think you need someone
The plot a painful twist
There ain't no one that can make you feel like someone
Only you can cure loneliness

How can you be confident when you're all wrong with it
When you know what you're doing and you're doing it wrong
It's no misunderstanding
This ain't love this is loneliness
How can you love someone - if you think that you're no one?

quote:

Op woensdag 26 mei 2010 18:07 schreef RaXz het volgende:

[..]

Erg goed, m'n omgeving kon het niet geloven dat ik depri was, erg klote als het gewoon niet wordt onderkend. Erover praten werkt inderdaad nog het best, ik wou dat er nog meer mensen zo zouden denken, dan zou het een stuk minder gebeuren in de samenleving. Mensen zijn geneigd om zich af te sluiten wanneer ze zich gewoonweg niet begrepen en/of gehoord voelen, en zo te lezen ben je op de goede weg om dat te voorkomen.

Het lijkt het mij wel een behoorlijk zware en lange weg.

Op dochter's school werd er alleen maar meer druk op haar gelegd toen. Ze "wilde" niet, was dwars, luisterde niet en toonde geen respect voor de leerkrachten (vonden zij en daar werd ze dus op beoordeelt). Toen ik erachter kwam wat er allemaal speelde heb ik haar eerst eens een weekje thuis gehouden en lekker op vakantie laten gaan. Daarna zijn we een andere school gaan zoeken, die wel begrip had voor de situatie.

Vooral bij jongeren worden depressiviteit ernstig onderschat. Men gaat ervan uit dat dit soort buien horen bij de pubertijd, maar houdt vervolgens niet goed in de gaten hoe de jongere ermee omgaat en hoelang zoiets duurt. Ik voelde me ook weleens depressief in de pubertijd, maar dat was was dan een aantal dagen en dan kun je je ook zomaar weer ineens wel goed voelen. Als zoiets weken aan gaat houden is er echt wel meer aan de hand.

Nu ik weet dat zij daar gevoelig voor is, is het gewoon zaak goed op te letten. Uit zichzelf zal ze niet snel aangeven dat ze angstig is of overvraagd wordt. Ze zal doorgaan met toneel spelen tot ze daar zelf doodongelukkig van wordt. Al kan ze tegenwoordig wat sneller aangeven dat ze zich niet goed voelt, wat zich dan uit in ineens een "vloedgolf" aan miserabele gevoelens en angsten. Niet direkt aangeven dat iets teveel is, maar dat eerst opkroppen en het er ineens uitgooien (meestal als er iets totaal onzinnigs gebeurt). Maar iig verandert er iets. Ze lijkt te gaan leren dat dingen binnen jezelf houden en je niet uiten niet goed voor je is. Alleen wanneer en passend bij welke situatie dat is er nog niet zo.

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 00:27 schreef childintime het volgende:

[..]

Op dochter's school werd er alleen maar meer druk op haar gelegd toen. Ze "wilde" niet, was dwars, luisterde niet en toonde geen respect voor de leerkrachten (vonden zij en daar werd ze dus op beoordeelt). Toen ik erachter kwam wat er allemaal speelde heb ik haar eerst eens een weekje thuis gehouden en lekker op vakantie laten gaan. Daarna zijn we een andere school gaan zoeken, die wel begrip had voor de situatie.

Vooral bij jongeren worden depressiviteit ernstig onderschat. Men gaat ervan uit dat dit soort buien horen bij de pubertijd, maar houdt vervolgens niet goed in de gaten hoe de jongere ermee omgaat en hoelang zoiets duurt. Ik voelde me ook weleens depressief in de pubertijd, maar dat was was dan een aantal dagen en dan kun je je ook zomaar weer ineens wel goed voelen. Als zoiets weken aan gaat houden is er echt wel meer aan de hand.

Nu ik weet dat zij daar gevoelig voor is, is het gewoon zaak goed op te letten. Uit zichzelf zal ze niet snel aangeven dat ze angstig is of overvraagd wordt. Ze zal doorgaan met toneel spelen tot ze daar zelf doodongelukkig van wordt. Al kan ze tegenwoordig wat sneller aangeven dat ze zich niet goed voelt, wat zich dan uit in ineens een "vloedgolf" aan miserabele gevoelens en angsten. Niet direkt aangeven dat iets teveel is, maar dat eerst opkroppen en het er ineens uitgooien (meestal als er iets totaal onzinnigs gebeurt). Maar iig verandert er iets. Ze lijkt te gaan leren dat dingen binnen jezelf houden en je niet uiten niet goed voor je is. Alleen wanneer en passend bij welke situatie dat is er nog niet zo.

Beetje late reactie

Lekker is dat, een school die er nog meer druk op gaat leggen als remedie. Echt diep triest, sowieso hoe het vaak loopt. Op depressief zijn staat ook al zo'n taboe, en veelvuldig word er gedacht dat een praatje wel de oplossing zal bieden met wat verdovende middelen, maar ook verder weinig tot geen aanpassing van de andere kant van de zegel. Ik ben zelf m'n hele pubertijd depri geweest, maar ik deed maar alsof het ok was want ik wist toch al wel dat er geen gehoor zou zijn, helemaal in die tijd. Tegenwoordig is er wel meer bewustzijn rondom, evengoed weten ze maar moeilijk hoe ze ermee om moeten gaan naast het strooien van etiketjes, gesprekken met professionals en drugs.

Jij doet tenminste veel moeite om te begrijpen, er zijn wel meer mensen die dat doen, maar volgens mij is dat nog niet het standaard. Over het algemeen is het meer een verlangen dat iemand zich maar gewoon aanpast aan alles en anders degene veroordelen. En gezien het feit dat er steeds meer bezuinigd word op de vangnet, zullen er steeds meer mensen in de goot belanden.

Het vreemde was, dat zij al op LWOO zat. Ze kwam van het speciaal lager onderwijs. Maar zodra ze op die middelbare zat, begon het afglijden. Het is dan vooral zo jammer dat je als ouder daar niets van hoort. Dat als er al een gesprek is of een ouderavond zij steevast blijven volhouden dat het goed gaat, maar dat je kind meer inzet moet tonen en best koppig is. Aangezien ik dit ook al op haar eerste lagere school had gehoord (voor ze naar het speciaal onderwijs ging), gingen op een gegeven moment bij mij bellen rinkelen. En toen ik er dus achter kwam dat ze sneed, was dat direkt de druppel om haar aan te melden bij een andere school en ik haar totdat ze daar terecht kon ook gewoon thuis hield. De huidige school (van de problemen) belde mij dus regelmatig op dat ze naar school moest komen, anders namen ze contact op met de leerplichtambtenaar en bla bla bla...... Ik had zoiets van "je doet maar". Jullie beleid zorgt er mede voor dat mijn kind op dit moment zo in haar vel zit (ondanks al mijn gesprekken daar en uitleg over waarom zij zo reageert en dat dat onvermogen is en geen onwil), gaan jullie dat maar eens uitleggen aan die leerplichtambtenaar

Het is en blijft moeilijk. Een meisje van 14 hebben, wat zo depressief is dat ze niets meer wil. Dan denk ik "je leven moet nog beginnen en nu ben je al in zo'n staat"......

En op het MBO dreigde de situatie zich voor de 3e keer te herhalen. Ik heb haar thuisgehouden en haar een simpel baantje laten zoeken. Zij voelt de druk van naar school moeten gaan, maar weet niet wat ze wil. Ik heb haar gezegd eerst maar eens een tijdje te gaan werken. Ik denk dat in haar geval zij meer leert van allerlei simpele baantjes (sociaal gezien) en misschien ziet ze straks ineens het licht en weet ze ineens wat ze wel wil en leuk vindt. In dit geval is dat makkelijk, bij haar geboorte hebben wij een spaar/ studieverzekering afgesloten. Dus als ze bv nog naar school wil als ze 20 is ofzo, dan kan ze dat zelf bekostigen. Daardoor heeft ze nu die druk niet en zit een stuk beter in haar vel

quote:

Op zondag 23 mei 2010 22:42 schreef Myraela het volgende:

[..]

Dat zou natuurlijk onzin zijn, maar ik denk dat er veel zijn die het wel uit aandacht doen. Daarbij vind ik littekens wel iets anders dan wonden, littekens zullen blijven en uiteindelijk zul je dat moeten accepteren. Maar als je met verse wonden loopt zou ik er toch wel wat over heen doen ja.

Klopt, bij ons op school liep een meisje rond met nog verse snijwonden op/in haar arm.
Maar die was ook op andere manieren bezig met aandacht trekken. Door dat soort figuren komen de vooroordelen en ik kan daar dan ook echt niet tegen. Natuurlijk zal zij ook wel een reden hebben voor haar gedrag, maar toch.

quote:

Op maandag 24 mei 2010 17:20 schreef Leigh het volgende:
Snap er ook niets van. Zelfs niet na alle verklaringen die hierboven genoemd worden (geestelijke pijn, haat naar zichzelf etc).

Ik snap het eigenlijk ook niet. Maar dat is meer door de littekens die je eraan over houdt. Ik zou het op andere manieren doen.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 00:47 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Ik snap het eigenlijk ook niet. Maar dat is meer door de littekens die je eraan over houdt. Ik zou het op andere manieren doen.

Veelal snijden ze om nog enig iets te kunnen voelen. Veel jongeren doen dit in armen/ benen. Mensen die wat meer ervaren hierin zijn doen dat vaak in bovenbenen of buik, zodat het voor de buitenwereld niet zichtbaar is. Het snijden is geen uiting van "kijk eens hoe slecht het met mij gaat", of "zie je wel wat ik doe", maar meer omdat ze vaak zover van realiteitsbeleving staan dat snijden ze een gevoel geeft dat ze leven (als je snijdt, dan voel je en zo weet je dat je er nog echt bent). Dat is iets wat moeilijk uit te leggen is aan mensen die er niet mee te maken hebben, of het in hun omgeving meemaken. Het heeft niets te maken met dat ze denken dat ze niets waard zijn. Het is vaak voor hen een manier om met hun neus op hun leven gedrukt te worden.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 00:56 schreef childintime het volgende:

[..]

Veelal snijden ze om nog enig iets te kunnen voelen. Veel jongeren doen dit in armen/ benen. Mensen die wat meer ervaren hierin zijn doen dat vaak in bovenbenen of buik, zodat het voor de buitenwereld niet zichtbaar is. Het snijden is geen uiting van "kijk eens hoe slecht het met mij gaat", of "zie je wel wat ik doe", maar meer omdat ze vaak zover van realiteitsbeleving staan dat snijden ze een gevoel geeft dat ze leven (als je snijdt, dan voel je en zo weet je dat je er nog echt bent). Dat is iets wat moeilijk uit te leggen is aan mensen die er niet mee te maken hebben, of het in hun omgeving meemaken. Het heeft niets te maken met dat ze denken dat ze niets waard zijn. Het is vaak voor hen een manier om met hun neus op hun leven gedrukt te worden.

Ik heb zelf dan dat ik mijn tenen op een bepaalde manier vermink, die ziet niemand toch. En het laat ook eigenlijk geen littekens achter. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik het doe, het werkt ontspannend denk ik, maar ik zie het niet als een heel groot probleem. Maar in armen snijden zal ik echt nooit doen en dat lijkt mij ook niet persé meer pijn te doen.

Niemand weet ook dat ik het doe. Ja mijn ouders zien wel eens een bebloedde teen en dan zeg ik dat ik per ongeluk de nagel heb gescheurd, net zoals ik ook wel eens op mijn vingernagels bijt of eraan zit te trekken. Eigenlijk dacht ik eerst ook nooit aan AM bij mijn tenen, het was gewoon iets dat ik deed. Nu weet ik dat het toch wel om de verminking en pijn gaat. Maar verder heb ik er ook totaal geen behoefte aan om het iemand te vertellen, omdat het verder niet heel erg schadelijk is in mijn geval. Vind ik dan. Het begon eerst wel eens te ontsteken, nu niet echt meer.

[ Bericht 3% gewijzigd door -Strawberry- op 11-06-2010 01:09:44 ]

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:04 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Ik heb zelf dan dat ik mijn tenen op een bepaalde manier vermink, die ziet niemand toch. En het laat ook eigenlijk geen littekens achter. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik het doe, het werkt ontspannend denk ik, maar ik zie het niet als een heel groot probleem. Maar in armen snijden zal ik echt nooit doen en dat lijkt mij ook niet persé meer pijn te doen.

Het werkt ontspannend schrijf je zelf. Dan is er dus ten eerste iets wat zo'n spanning oproept dat je de behoefte voelt om op zo'n manier ontspanning te zoeken. Het is niet normaal dat je je eigen lichaam beschadigt (op welke manier dan ook) om contact met je eigen gevoel te houden.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:14 schreef childintime het volgende:

[..]

Het werkt ontspannend schrijf je zelf. Dan is er dus ten eerste iets wat zo'n spanning oproept dat je de behoefte voelt om op zo'n manier ontspanning te zoeken. Het is niet normaal dat je je eigen lichaam beschadigt (op welke manier dan ook) om contact met je eigen gevoel te houden.

Op dit moment lijkt het me ook wel weer even fijn om eraan te zitten, maar ik voel me nu niet slecht of iets dergelijks. Ach... Het is ook niet dat ik depressief ben en het doe om nog 'iets' te voelen. Heb juist vandaag nogal veel emoties gevoeld eigenlijk. Maar dat was eerder en nu ben ik alleen een beetje moe (logisch gezien het tijdstip), dus ik snap niet echt waar die behoefte dan vandaan komt. Misschien gewoonte..

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:18 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Op dit moment lijkt het me ook wel weer even fijn om eraan te zitten, maar ik voel me nu niet slecht of iets dergelijks. Ach... Het is ook niet dat ik depressief ben en het doe om nog 'iets' te voelen. Heb juist vandaag nogal veel emoties gevoeld eigenlijk. Maar dat was eerder en nu ben ik alleen een beetje moe (logisch gezien het tijdstip), dus ik snap niet echt waar die behoefte dan vandaan komt. Misschien gewoonte..

Emoties waar je vervolgens weinig mee kunt en dat dus vertaald in jezelf iets aan doen. Omdat die emoties je overspoelen en je ze niet kunt reguleren.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:23 schreef childintime het volgende:

[..]

Emoties waar je vervolgens weinig mee kunt en dat dus vertaald in jezelf iets aan doen. Omdat die emoties je overspoelen en je ze niet kunt reguleren.

Maar van die emoties heb ik nu op dit moment dus geen last. Voel me prima. Dus vanwaar die behoefte?

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:18 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Op dit moment lijkt het me ook wel weer even fijn om eraan te zitten, maar ik voel me nu niet slecht of iets dergelijks. Ach... Het is ook niet dat ik depressief ben en het doe om nog 'iets' te voelen. Heb juist vandaag nogal veel emoties gevoeld eigenlijk. Maar dat was eerder en nu ben ik alleen een beetje moe (logisch gezien het tijdstip), dus ik snap niet echt waar die behoefte dan vandaan komt. Misschien gewoonte..

Automutilatie word uiteindelijk ook gewoon een verslaving he. De aanleiding hoeft steeds minder sterk te zijn en de "hoeveelheid" vaak steeds meer/erger.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:25 schreef Myraela het volgende:

[..]

Automutilatie word uiteindelijk ook gewoon een verslaving he. De aanleiding hoeft steeds minder sterk te zijn en de "hoeveelheid" vaak steeds meer/erger.

Oh oke, dat zou goed kunnen. Ik heb me er wel een beetje in verdiept maar niet heel erg, omdat ik er zelf weinig last van ondervind. En omdat het niet echt een gebruikelijke manier van AM is heb ik daar eigenlijk tot voor kort nooit echt zo bij stilgestaan dat dat het misschien is.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:25 schreef Myraela het volgende:

[..]

Automutilatie word uiteindelijk ook gewoon een verslaving he. De aanleiding hoeft steeds minder sterk te zijn en de "hoeveelheid" vaak steeds meer/erger.

Dat dus. Je hebt jezelf aangeleerd om in het geval van emoties iets te doen met jezelf. Of dat nou negatieve of positieve emoties zijn. Jouw gewoonte is om er op een bepaalde manier mee om te gaan (net als dat ik rondjes ga lopen of pijltjes teken op papier), een sterke emotie laat je terugvallen tot gedrag wat jij jezelf hebt aangeleerd om emoties te verwerken.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:30 schreef childintime het volgende:

[..]

Dat dus. Je hebt jezelf aangeleerd om in het geval van emoties iets te doen met jezelf. Of dat nou negatieve of positieve emoties zijn. Jouw gewoonte is om er op een bepaalde manier mee om te gaan (net als dat ik rondjes ga lopen of pijltjes teken op papier), een sterke emotie laat je terugvallen tot gedrag wat jij jezelf hebt aangeleerd om emoties te verwerken.

Maar waarom kies ik dan voor mezelf pijnigen en iemand anders voor het tekenen van pijltjes, als het eigenlijk beide effectief is op het moment dat je het jezelf aanleert? Nu is het moeilijk om die gewoonte weer te veranderen en over te stappen op iets anders. En iedereen heeft natuurlijk wel eens sterke emoties, maar ik geloof niet dat iedereen dan persé een uitlaatklep nodig heeft. Of wel? Ze zeggen dat mensen die het opgroppen vroeg of laat ook knappen.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:34 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Maar waarom kies ik dan voor mezelf pijnigen en iemand anders voor het tekenen van pijltjes, als het eigenlijk beide effectief is op het moment dat je het jezelf aanleert? Nu is het moeilijk om die gewoonte weer te veranderen en over te stappen op iets anders. En iedereen heeft natuurlijk wel eens sterke emoties, maar ik geloof niet dat iedereen dan persé een uitlaatklep nodig heeft. Of wel? Ze zeggen dat mensen die het opgroppen vroeg of laat ook knappen.

Dat weet ik niet. Misschien het verschil in draagkracht? De 1 kan heel veel hebben in zijn leven, de ander niet. Opkroppen is voor niemand goed. De 1 uit dat in sex, de ander in tekenen en weer een ander in zichzef beschadigen....

mjah ik zit nu ook op een punt waarop ik op de 1 of andere manier niks meer voel

maar zou ik me echt niet kunnen voorstellen dat ik mezelf zou gaan snijden eigenlijk

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 11:15 schreef DeBassist het volgende:
mjah ik zit nu ook op een punt waarop ik op de 1 of andere manier niks meer voel

maar zou ik me echt niet kunnen voorstellen dat ik mezelf zou gaan snijden eigenlijk

Gelukkig! En probeer het alsjeblieft dan ook niet.