Waarom snijden sommige mensen zich?

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 01:37 schreef childintime het volgende:

[..]

Voor velen is het juist het "niet kunnen voelen" waarom ze dit doen. Zo voelen ze iig nog iets en weten dus dat ze niet helemaal "gek" zijn.

Dochter deed dit toen ze behoorlijk depressief was. Op zo'n moment voel je niet meer. Je bent niet meer direkt betrokken bij de samenleving. Je vindt jezelf niet direkt het leven niet meer waard, maar wil een respons, een voelen dat je er nog bent en erbij hoort. Ik heb haar depressie destijds niet voldoende ondervangen. Ging ervan uit dat iedere puber deze dingen meemaakt. Maar zij zat er dus al veel dieper in. Waar ik voor zorg is dat dat dus niet weer gebeurt. Ik geef de ruimte niet meer dat ze weer in zo'n depressie raakt en prikkel en stimuleer haar om tot interactie over te gaan, hoe confronterend en vervelend dat voor haar ook zal zijn. Laat haar maar een uitbarsting hebben, laat haar maar onredelijk boos worden over iets; altijd beter dan in zo'n apatisch iets te verzinken waarbij ik totaal geen toegang meer tot haar heb en ze dus uitvluchten gaat bedenken om toch contact met haar omgeving te houden (het voelen).

Dat klinkt als een best goede instelling om ermee om te gaan, daarmee doorbreek je ook de taboe die er rond hangt. Het lijkt soms weleens dat mensen het gewoon gaan ontkennen en net doen of het niet bestaat. Vaak puur uit onmacht, geen idee hoe ze ermee om moeten gaan. Zo te zien onderken je het, en je hebt oplossingen gevonden ter preventie.

Haar manier om met dingen om te gaan was te zeggen "ik wil/kan er niet over praten", wat dus uiteindelijk resulteerde in dit. Ik pik dat dus niet meer. Ik geef haar een halve of hele dag en haal dan weer het onderwerp van gesprek aan. Je moet erover praten, zo zit onze maatschappij in elkaar en als je dat niet doet, dan zak je binnen no time in een diep gat. En als dat praten dan met niet beheerste emoties gepaard gaat, dan is daar ook wel weer een oplossing voor. Maar praten zul je

En tot nog toe werkt dat. Soms kan dat echt dagen duren, maar uiteindelijk komt het er wel gepaard met meestal hevige (in mijn ogen totaal niet op dat moment/situatie slaande) emoties uit. Maar dat is haar gevoel. Het is al heel fijn dat ze dat gevoel onder woorden kan brengen en het niet wegstopt.

Zeker geen slechte manier om ermee om te gaan

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 14:01 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

I hurt myself today
To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real

NIN - Hurt

Hahaha, dit nummer komt echt in elk topique over automutilatie naar boven.

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 02:07 schreef childintime het volgende:
Haar manier om met dingen om te gaan was te zeggen "ik wil/kan er niet over praten", wat dus uiteindelijk resulteerde in dit. Ik pik dat dus niet meer. Ik geef haar een halve of hele dag en haal dan weer het onderwerp van gesprek aan. Je moet erover praten, zo zit onze maatschappij in elkaar en als je dat niet doet, dan zak je binnen no time in een diep gat. En als dat praten dan met niet beheerste emoties gepaard gaat, dan is daar ook wel weer een oplossing voor. Maar praten zul je

En tot nog toe werkt dat. Soms kan dat echt dagen duren, maar uiteindelijk komt het er wel gepaard met meestal hevige (in mijn ogen totaal niet op dat moment/situatie slaande) emoties uit. Maar dat is haar gevoel. Het is al heel fijn dat ze dat gevoel onder woorden kan brengen en het niet wegstopt.

Erg goed, m'n omgeving kon het niet geloven dat ik depri was, erg klote als het gewoon niet wordt onderkend. Erover praten werkt inderdaad nog het best, ik wou dat er nog meer mensen zo zouden denken, dan zou het een stuk minder gebeuren in de samenleving. Mensen zijn geneigd om zich af te sluiten wanneer ze zich gewoonweg niet begrepen en/of gehoord voelen, en zo te lezen ben je op de goede weg om dat te voorkomen.

Het lijkt het mij wel een behoorlijk zware en lange weg.

quote:

Op dinsdag 25 mei 2010 08:23 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Hahaha, dit nummer komt echt in elk topique over automutilatie naar boven.

En echt indrukwekkend vind ik het niet.

Dan vind ik deze beter

Suicidal Tendencies - Love vs loneliness

How can you love someone
If you think that you're no one
When you mistreat yourself,
and think it's all you deserve
Cause it's so hard to care
Is this or is it loneliness?

How can you demand respect - when you have no respect?
When you abuse your body, never mind your mind
And you're your own worst victim
There'll be no love just loneliness

Why do you force a smile - when you know all the while
That you're burning inside, but don't want no one to know
The hell that you're in
As love turns to loneliness

How can you sleep at night?
When you know it's not alright
When you wake up in the morning, nothin' has changed
If you do nothin' about it
Love becomes loneliness
Love vs loneliness, love vs loneliness

And when you're down and you think you need something
The temptations so hard to resist
But what you grab sure ain't what you needed
That's not love it's loneliness
And when you're lonely and think you need someone
The plot a painful twist
There ain't no one that can make you feel like someone
Only you can cure loneliness

How can you be confident when you're all wrong with it
When you know what you're doing and you're doing it wrong
It's no misunderstanding
This ain't love this is loneliness
How can you love someone - if you think that you're no one?

quote:

Op woensdag 26 mei 2010 18:07 schreef RaXz het volgende:

[..]

Erg goed, m'n omgeving kon het niet geloven dat ik depri was, erg klote als het gewoon niet wordt onderkend. Erover praten werkt inderdaad nog het best, ik wou dat er nog meer mensen zo zouden denken, dan zou het een stuk minder gebeuren in de samenleving. Mensen zijn geneigd om zich af te sluiten wanneer ze zich gewoonweg niet begrepen en/of gehoord voelen, en zo te lezen ben je op de goede weg om dat te voorkomen.

Het lijkt het mij wel een behoorlijk zware en lange weg.

Op dochter's school werd er alleen maar meer druk op haar gelegd toen. Ze "wilde" niet, was dwars, luisterde niet en toonde geen respect voor de leerkrachten (vonden zij en daar werd ze dus op beoordeelt). Toen ik erachter kwam wat er allemaal speelde heb ik haar eerst eens een weekje thuis gehouden en lekker op vakantie laten gaan. Daarna zijn we een andere school gaan zoeken, die wel begrip had voor de situatie.

Vooral bij jongeren worden depressiviteit ernstig onderschat. Men gaat ervan uit dat dit soort buien horen bij de pubertijd, maar houdt vervolgens niet goed in de gaten hoe de jongere ermee omgaat en hoelang zoiets duurt. Ik voelde me ook weleens depressief in de pubertijd, maar dat was was dan een aantal dagen en dan kun je je ook zomaar weer ineens wel goed voelen. Als zoiets weken aan gaat houden is er echt wel meer aan de hand.

Nu ik weet dat zij daar gevoelig voor is, is het gewoon zaak goed op te letten. Uit zichzelf zal ze niet snel aangeven dat ze angstig is of overvraagd wordt. Ze zal doorgaan met toneel spelen tot ze daar zelf doodongelukkig van wordt. Al kan ze tegenwoordig wat sneller aangeven dat ze zich niet goed voelt, wat zich dan uit in ineens een "vloedgolf" aan miserabele gevoelens en angsten. Niet direkt aangeven dat iets teveel is, maar dat eerst opkroppen en het er ineens uitgooien (meestal als er iets totaal onzinnigs gebeurt). Maar iig verandert er iets. Ze lijkt te gaan leren dat dingen binnen jezelf houden en je niet uiten niet goed voor je is. Alleen wanneer en passend bij welke situatie dat is er nog niet zo.

quote:

Op donderdag 27 mei 2010 00:27 schreef childintime het volgende:

[..]

Op dochter's school werd er alleen maar meer druk op haar gelegd toen. Ze "wilde" niet, was dwars, luisterde niet en toonde geen respect voor de leerkrachten (vonden zij en daar werd ze dus op beoordeelt). Toen ik erachter kwam wat er allemaal speelde heb ik haar eerst eens een weekje thuis gehouden en lekker op vakantie laten gaan. Daarna zijn we een andere school gaan zoeken, die wel begrip had voor de situatie.

Vooral bij jongeren worden depressiviteit ernstig onderschat. Men gaat ervan uit dat dit soort buien horen bij de pubertijd, maar houdt vervolgens niet goed in de gaten hoe de jongere ermee omgaat en hoelang zoiets duurt. Ik voelde me ook weleens depressief in de pubertijd, maar dat was was dan een aantal dagen en dan kun je je ook zomaar weer ineens wel goed voelen. Als zoiets weken aan gaat houden is er echt wel meer aan de hand.

Nu ik weet dat zij daar gevoelig voor is, is het gewoon zaak goed op te letten. Uit zichzelf zal ze niet snel aangeven dat ze angstig is of overvraagd wordt. Ze zal doorgaan met toneel spelen tot ze daar zelf doodongelukkig van wordt. Al kan ze tegenwoordig wat sneller aangeven dat ze zich niet goed voelt, wat zich dan uit in ineens een "vloedgolf" aan miserabele gevoelens en angsten. Niet direkt aangeven dat iets teveel is, maar dat eerst opkroppen en het er ineens uitgooien (meestal als er iets totaal onzinnigs gebeurt). Maar iig verandert er iets. Ze lijkt te gaan leren dat dingen binnen jezelf houden en je niet uiten niet goed voor je is. Alleen wanneer en passend bij welke situatie dat is er nog niet zo.

Beetje late reactie

Lekker is dat, een school die er nog meer druk op gaat leggen als remedie. Echt diep triest, sowieso hoe het vaak loopt. Op depressief zijn staat ook al zo'n taboe, en veelvuldig word er gedacht dat een praatje wel de oplossing zal bieden met wat verdovende middelen, maar ook verder weinig tot geen aanpassing van de andere kant van de zegel. Ik ben zelf m'n hele pubertijd depri geweest, maar ik deed maar alsof het ok was want ik wist toch al wel dat er geen gehoor zou zijn, helemaal in die tijd. Tegenwoordig is er wel meer bewustzijn rondom, evengoed weten ze maar moeilijk hoe ze ermee om moeten gaan naast het strooien van etiketjes, gesprekken met professionals en drugs.

Jij doet tenminste veel moeite om te begrijpen, er zijn wel meer mensen die dat doen, maar volgens mij is dat nog niet het standaard. Over het algemeen is het meer een verlangen dat iemand zich maar gewoon aanpast aan alles en anders degene veroordelen. En gezien het feit dat er steeds meer bezuinigd word op de vangnet, zullen er steeds meer mensen in de goot belanden.

Het vreemde was, dat zij al op LWOO zat. Ze kwam van het speciaal lager onderwijs. Maar zodra ze op die middelbare zat, begon het afglijden. Het is dan vooral zo jammer dat je als ouder daar niets van hoort. Dat als er al een gesprek is of een ouderavond zij steevast blijven volhouden dat het goed gaat, maar dat je kind meer inzet moet tonen en best koppig is. Aangezien ik dit ook al op haar eerste lagere school had gehoord (voor ze naar het speciaal onderwijs ging), gingen op een gegeven moment bij mij bellen rinkelen. En toen ik er dus achter kwam dat ze sneed, was dat direkt de druppel om haar aan te melden bij een andere school en ik haar totdat ze daar terecht kon ook gewoon thuis hield. De huidige school (van de problemen) belde mij dus regelmatig op dat ze naar school moest komen, anders namen ze contact op met de leerplichtambtenaar en bla bla bla...... Ik had zoiets van "je doet maar". Jullie beleid zorgt er mede voor dat mijn kind op dit moment zo in haar vel zit (ondanks al mijn gesprekken daar en uitleg over waarom zij zo reageert en dat dat onvermogen is en geen onwil), gaan jullie dat maar eens uitleggen aan die leerplichtambtenaar

Het is en blijft moeilijk. Een meisje van 14 hebben, wat zo depressief is dat ze niets meer wil. Dan denk ik "je leven moet nog beginnen en nu ben je al in zo'n staat"......

En op het MBO dreigde de situatie zich voor de 3e keer te herhalen. Ik heb haar thuisgehouden en haar een simpel baantje laten zoeken. Zij voelt de druk van naar school moeten gaan, maar weet niet wat ze wil. Ik heb haar gezegd eerst maar eens een tijdje te gaan werken. Ik denk dat in haar geval zij meer leert van allerlei simpele baantjes (sociaal gezien) en misschien ziet ze straks ineens het licht en weet ze ineens wat ze wel wil en leuk vindt. In dit geval is dat makkelijk, bij haar geboorte hebben wij een spaar/ studieverzekering afgesloten. Dus als ze bv nog naar school wil als ze 20 is ofzo, dan kan ze dat zelf bekostigen. Daardoor heeft ze nu die druk niet en zit een stuk beter in haar vel

quote:

Op zondag 23 mei 2010 22:42 schreef Myraela het volgende:

[..]

Dat zou natuurlijk onzin zijn, maar ik denk dat er veel zijn die het wel uit aandacht doen. Daarbij vind ik littekens wel iets anders dan wonden, littekens zullen blijven en uiteindelijk zul je dat moeten accepteren. Maar als je met verse wonden loopt zou ik er toch wel wat over heen doen ja.

Klopt, bij ons op school liep een meisje rond met nog verse snijwonden op/in haar arm.
Maar die was ook op andere manieren bezig met aandacht trekken. Door dat soort figuren komen de vooroordelen en ik kan daar dan ook echt niet tegen. Natuurlijk zal zij ook wel een reden hebben voor haar gedrag, maar toch.

quote:

Op maandag 24 mei 2010 17:20 schreef Leigh het volgende:
Snap er ook niets van. Zelfs niet na alle verklaringen die hierboven genoemd worden (geestelijke pijn, haat naar zichzelf etc).

Ik snap het eigenlijk ook niet. Maar dat is meer door de littekens die je eraan over houdt. Ik zou het op andere manieren doen.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 00:47 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Ik snap het eigenlijk ook niet. Maar dat is meer door de littekens die je eraan over houdt. Ik zou het op andere manieren doen.

Veelal snijden ze om nog enig iets te kunnen voelen. Veel jongeren doen dit in armen/ benen. Mensen die wat meer ervaren hierin zijn doen dat vaak in bovenbenen of buik, zodat het voor de buitenwereld niet zichtbaar is. Het snijden is geen uiting van "kijk eens hoe slecht het met mij gaat", of "zie je wel wat ik doe", maar meer omdat ze vaak zover van realiteitsbeleving staan dat snijden ze een gevoel geeft dat ze leven (als je snijdt, dan voel je en zo weet je dat je er nog echt bent). Dat is iets wat moeilijk uit te leggen is aan mensen die er niet mee te maken hebben, of het in hun omgeving meemaken. Het heeft niets te maken met dat ze denken dat ze niets waard zijn. Het is vaak voor hen een manier om met hun neus op hun leven gedrukt te worden.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 00:56 schreef childintime het volgende:

[..]

Veelal snijden ze om nog enig iets te kunnen voelen. Veel jongeren doen dit in armen/ benen. Mensen die wat meer ervaren hierin zijn doen dat vaak in bovenbenen of buik, zodat het voor de buitenwereld niet zichtbaar is. Het snijden is geen uiting van "kijk eens hoe slecht het met mij gaat", of "zie je wel wat ik doe", maar meer omdat ze vaak zover van realiteitsbeleving staan dat snijden ze een gevoel geeft dat ze leven (als je snijdt, dan voel je en zo weet je dat je er nog echt bent). Dat is iets wat moeilijk uit te leggen is aan mensen die er niet mee te maken hebben, of het in hun omgeving meemaken. Het heeft niets te maken met dat ze denken dat ze niets waard zijn. Het is vaak voor hen een manier om met hun neus op hun leven gedrukt te worden.

Ik heb zelf dan dat ik mijn tenen op een bepaalde manier vermink, die ziet niemand toch. En het laat ook eigenlijk geen littekens achter. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik het doe, het werkt ontspannend denk ik, maar ik zie het niet als een heel groot probleem. Maar in armen snijden zal ik echt nooit doen en dat lijkt mij ook niet persé meer pijn te doen.

Niemand weet ook dat ik het doe. Ja mijn ouders zien wel eens een bebloedde teen en dan zeg ik dat ik per ongeluk de nagel heb gescheurd, net zoals ik ook wel eens op mijn vingernagels bijt of eraan zit te trekken. Eigenlijk dacht ik eerst ook nooit aan AM bij mijn tenen, het was gewoon iets dat ik deed. Nu weet ik dat het toch wel om de verminking en pijn gaat. Maar verder heb ik er ook totaal geen behoefte aan om het iemand te vertellen, omdat het verder niet heel erg schadelijk is in mijn geval. Vind ik dan. Het begon eerst wel eens te ontsteken, nu niet echt meer.

[ Bericht 3% gewijzigd door -Strawberry- op 11-06-2010 01:09:44 ]

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:04 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Ik heb zelf dan dat ik mijn tenen op een bepaalde manier vermink, die ziet niemand toch. En het laat ook eigenlijk geen littekens achter. Ik weet eigenlijk ook niet waarom ik het doe, het werkt ontspannend denk ik, maar ik zie het niet als een heel groot probleem. Maar in armen snijden zal ik echt nooit doen en dat lijkt mij ook niet persé meer pijn te doen.

Het werkt ontspannend schrijf je zelf. Dan is er dus ten eerste iets wat zo'n spanning oproept dat je de behoefte voelt om op zo'n manier ontspanning te zoeken. Het is niet normaal dat je je eigen lichaam beschadigt (op welke manier dan ook) om contact met je eigen gevoel te houden.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:14 schreef childintime het volgende:

[..]

Het werkt ontspannend schrijf je zelf. Dan is er dus ten eerste iets wat zo'n spanning oproept dat je de behoefte voelt om op zo'n manier ontspanning te zoeken. Het is niet normaal dat je je eigen lichaam beschadigt (op welke manier dan ook) om contact met je eigen gevoel te houden.

Op dit moment lijkt het me ook wel weer even fijn om eraan te zitten, maar ik voel me nu niet slecht of iets dergelijks. Ach... Het is ook niet dat ik depressief ben en het doe om nog 'iets' te voelen. Heb juist vandaag nogal veel emoties gevoeld eigenlijk. Maar dat was eerder en nu ben ik alleen een beetje moe (logisch gezien het tijdstip), dus ik snap niet echt waar die behoefte dan vandaan komt. Misschien gewoonte..

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:18 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Op dit moment lijkt het me ook wel weer even fijn om eraan te zitten, maar ik voel me nu niet slecht of iets dergelijks. Ach... Het is ook niet dat ik depressief ben en het doe om nog 'iets' te voelen. Heb juist vandaag nogal veel emoties gevoeld eigenlijk. Maar dat was eerder en nu ben ik alleen een beetje moe (logisch gezien het tijdstip), dus ik snap niet echt waar die behoefte dan vandaan komt. Misschien gewoonte..

Emoties waar je vervolgens weinig mee kunt en dat dus vertaald in jezelf iets aan doen. Omdat die emoties je overspoelen en je ze niet kunt reguleren.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:23 schreef childintime het volgende:

[..]

Emoties waar je vervolgens weinig mee kunt en dat dus vertaald in jezelf iets aan doen. Omdat die emoties je overspoelen en je ze niet kunt reguleren.

Maar van die emoties heb ik nu op dit moment dus geen last. Voel me prima. Dus vanwaar die behoefte?

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:18 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Op dit moment lijkt het me ook wel weer even fijn om eraan te zitten, maar ik voel me nu niet slecht of iets dergelijks. Ach... Het is ook niet dat ik depressief ben en het doe om nog 'iets' te voelen. Heb juist vandaag nogal veel emoties gevoeld eigenlijk. Maar dat was eerder en nu ben ik alleen een beetje moe (logisch gezien het tijdstip), dus ik snap niet echt waar die behoefte dan vandaan komt. Misschien gewoonte..

Automutilatie word uiteindelijk ook gewoon een verslaving he. De aanleiding hoeft steeds minder sterk te zijn en de "hoeveelheid" vaak steeds meer/erger.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:25 schreef Myraela het volgende:

[..]

Automutilatie word uiteindelijk ook gewoon een verslaving he. De aanleiding hoeft steeds minder sterk te zijn en de "hoeveelheid" vaak steeds meer/erger.

Oh oke, dat zou goed kunnen. Ik heb me er wel een beetje in verdiept maar niet heel erg, omdat ik er zelf weinig last van ondervind. En omdat het niet echt een gebruikelijke manier van AM is heb ik daar eigenlijk tot voor kort nooit echt zo bij stilgestaan dat dat het misschien is.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:25 schreef Myraela het volgende:

[..]

Automutilatie word uiteindelijk ook gewoon een verslaving he. De aanleiding hoeft steeds minder sterk te zijn en de "hoeveelheid" vaak steeds meer/erger.

Dat dus. Je hebt jezelf aangeleerd om in het geval van emoties iets te doen met jezelf. Of dat nou negatieve of positieve emoties zijn. Jouw gewoonte is om er op een bepaalde manier mee om te gaan (net als dat ik rondjes ga lopen of pijltjes teken op papier), een sterke emotie laat je terugvallen tot gedrag wat jij jezelf hebt aangeleerd om emoties te verwerken.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:30 schreef childintime het volgende:

[..]

Dat dus. Je hebt jezelf aangeleerd om in het geval van emoties iets te doen met jezelf. Of dat nou negatieve of positieve emoties zijn. Jouw gewoonte is om er op een bepaalde manier mee om te gaan (net als dat ik rondjes ga lopen of pijltjes teken op papier), een sterke emotie laat je terugvallen tot gedrag wat jij jezelf hebt aangeleerd om emoties te verwerken.

Maar waarom kies ik dan voor mezelf pijnigen en iemand anders voor het tekenen van pijltjes, als het eigenlijk beide effectief is op het moment dat je het jezelf aanleert? Nu is het moeilijk om die gewoonte weer te veranderen en over te stappen op iets anders. En iedereen heeft natuurlijk wel eens sterke emoties, maar ik geloof niet dat iedereen dan persé een uitlaatklep nodig heeft. Of wel? Ze zeggen dat mensen die het opgroppen vroeg of laat ook knappen.

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 01:34 schreef -Strawberry- het volgende:

[..]

Maar waarom kies ik dan voor mezelf pijnigen en iemand anders voor het tekenen van pijltjes, als het eigenlijk beide effectief is op het moment dat je het jezelf aanleert? Nu is het moeilijk om die gewoonte weer te veranderen en over te stappen op iets anders. En iedereen heeft natuurlijk wel eens sterke emoties, maar ik geloof niet dat iedereen dan persé een uitlaatklep nodig heeft. Of wel? Ze zeggen dat mensen die het opgroppen vroeg of laat ook knappen.

Dat weet ik niet. Misschien het verschil in draagkracht? De 1 kan heel veel hebben in zijn leven, de ander niet. Opkroppen is voor niemand goed. De 1 uit dat in sex, de ander in tekenen en weer een ander in zichzef beschadigen....

mjah ik zit nu ook op een punt waarop ik op de 1 of andere manier niks meer voel

maar zou ik me echt niet kunnen voorstellen dat ik mezelf zou gaan snijden eigenlijk

quote:

Op vrijdag 11 juni 2010 11:15 schreef DeBassist het volgende:
mjah ik zit nu ook op een punt waarop ik op de 1 of andere manier niks meer voel

maar zou ik me echt niet kunnen voorstellen dat ik mezelf zou gaan snijden eigenlijk

Gelukkig! En probeer het alsjeblieft dan ook niet.