Waarom snijden sommige mensen zich?

Het is een uiterst destructieve vorm van uiting, zoals al gezegd was kan het een soort van zelfstraf zijn. Of een manier om de innerlijke pijn proberen te overstemmen met fysieke pijn, het is verslavend en het effect duurt niet lang. Het kan uiteraard ook aandachttrekkerij zijn of een combinatie van verschillende vormen van destructieve uiting. Zelfs drugsgebruik kan er onder vallen, en ook het zetten van tattoo's in enkele gevallen.

Ik deed het weleens in m'n jeugd, ik was toen erg depressief. Ik moet er nu echt niet meer aan denken, wat er ook gebeurt.

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 14:01 schreef goofy_goober het volgende:

[..]

I hurt myself today
To see if I still feel
I focus on the pain
The only thing that's real

NIN - Hurt

Wat een verschrikkelijk afgezaagde tekst.

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 19:42 schreef Tijgertje. het volgende:
Zodat ze zich door de pijn een levend persoon voelen.
Overigens snijden niet alleen meisjes.

Dat is niet de meest voorkomende reden.

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 19:42 schreef Tijgertje. het volgende:
Zodat ze zich door de pijn een levend persoon voelen.
Overigens snijden niet alleen meisjes.

Zoiets is natuurlijk persoonlijk. Snijden kan ook heel rustgevend zijn.

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 20:17 schreef Tijgertje. het volgende:

[..]

Er wordt ook niet gevraagd naar de meest voorkomende reden.

Nee, maar door je formulering zouden mensen dat wel kunnen denken

quote:

Op vrijdag 21 mei 2010 14:50 schreef laforest het volgende:

[..]

Mijn partners sneden zich meestal om twee redenen: Om andere pijn te vergeten/te overstemmen of omdat ze het opwindend vonden en of het voor mij deden.

Partners? Je hebt een voorkeur voor labiele vrouwen?

Ik vind het een beetje moeilijk om er over te praten. Ik vind het vervelend op Fok! door mogelijke reacties en door onbegrip terwijl ik er juist er graag over wil praten en dat ook een goede therapie is. Maar dat is heel moeilijk hier op Fok!.
Want het kan dus heel triggerend werken.. en daar heb ik mee leren om te gaan, om triggers te vermijden en
ook praten met lotgenoten, want ik was ook eens gebanned van een forum, terecht, omdat sommige dingen
gewoon keihard kunnen binnenkomen en die SNAP/SWITCH stemmingswisseling in 1 keer bruut kunnen forceren. Ongewild.. geen aanstellerij. En dat maakt het zoooo moeilijk om er over te praten.

Eigenlijk wil ik er best wel veel over vertellen, ik heb diverse vormen van AM gekend, ook ervaringen van anderen en heb een kleine 3 weken geleden zelf nog een aanval gehad.. en dat wou ik helemaal niet, maar toch was het gebeurt, de laatste keer was 1 jaar geleden. Maar goed, ik wil het heel graag uitleggen en er over praten maar ik durf dat eigenlijk niet op Fok! Omdat het zo hard kan backfiren en daarmee triggeren.
Dat is echt erg. En voor heel veel mensen niet te begrijpen.
Dan wil je er over praten, het uitleggen, bezig zijn met je genezing/acceptatie/oplossing zoeken/er mee leren te leven... en dan wordt je keihard afgeblaft of belachelijk gemaakt en aanstellerij en aandachttrekkerij etc etc.
Tot aan het ontkennen van wetenschappelijk bewezen en aantoonbare stoornissen/psychische aandoeningen aan toe..

Dat is iets wat heel, heeeeel , heeeeeeeeeeeeeel moeilijk is.. En dan doel ik niet op een fluwelen handschoentje, want dat wil ik al helemaal niet! Het is lastig.. heel lastig.. Maar ik weet dat er bordies zijn op Fok die ik "ken" van andere forums.. en die zullen zich hier wel in herkennen.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 14:44 schreef Autidude het volgende:
Ik vind het een beetje moeilijk om er over te praten. Ik vind het vervelend op Fok! door mogelijke reacties en door onbegrip terwijl ik er juist er graag over wil praten en dat ook een goede therapie is. Maar dat is heel moeilijk hier op Fok!.
Want het kan dus heel triggerend werken.. en daar heb ik mee leren om te gaan, om triggers te vermijden en
ook praten met lotgenoten, want ik was ook eens gebanned van een forum, terecht, omdat sommige dingen
gewoon keihard kunnen binnenkomen en die SNAP/SWITCH stemmingswisseling in 1 keer bruut kunnen forceren. Ongewild.. geen aanstellerij. En dat maakt het zoooo moeilijk om er over te praten.

Eigenlijk wil ik er best wel veel over vertellen, ik heb diverse vormen van AM gekend, ook ervaringen van anderen en heb een kleine 3 weken geleden zelf nog een aanval gehad.. en dat wou ik helemaal niet, maar toch was het gebeurt, de laatste keer was 1 jaar geleden. Maar goed, ik wil het heel graag uitleggen en er over praten maar ik durf dat eigenlijk niet op Fok! Omdat het zo hard kan backfiren en daarmee triggeren.
Dat is echt erg. En voor heel veel mensen niet te begrijpen.
Dan wil je er over praten, het uitleggen, bezig zijn met je genezing/acceptatie/oplossing zoeken/er mee leren te leven... en dan wordt je keihard afgeblaft of belachelijk gemaakt en aanstellerij en aandachttrekkerij etc etc.
Tot aan het ontkennen van wetenschappelijk bewezen en aantoonbare stoornissen/psychische aandoeningen aan toe..

Dat is iets wat heel, heeeeel , heeeeeeeeeeeeeel moeilijk is.. En dan doel ik niet op een fluwelen handschoentje, want dat wil ik al helemaal niet! Het is lastig.. heel lastig.. Maar ik weet dat er bordies zijn op Fok die ik "ken" van andere forums.. en die zullen zich hier wel in herkennen.

Bij deze, reactie van ervaringsdeskundige. Tot nu toe heb ik op Fok bemerkt dat in R&P heel serieus, zonder getroll, gepraat kan worden over deze onderwerpen! Hangt een beetje af van je eigen instelling, een backfire gebeurt niet voor niks, meestal zijn dat ook de minder serieuze topics of users. Als je jezelf niet laat verleiden in te gaan op getroll, kun je hier je verhaal echt wel kwijt, en hele nuttige reacties oogsten.

Desnoods stuur je me een pm, ik worstel namelijk ook bijna dagelijks met triggers en het ontwijken daarvan...

Aanmaak van dopamine?

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 14:56 schreef Evienne het volgende:

[..]

Bij deze, reactie van ervaringsdeskundige. Tot nu toe heb ik op Fok bemerkt dat in R&P heel serieus, zonder getroll, gepraat kan worden over deze onderwerpen! Hangt een beetje af van je eigen instelling, een backfire gebeurt niet voor niks, meestal zijn dat ook de minder serieuze topics of users. Als je jezelf niet laat verleiden in te gaan op getroll, kun je hier je verhaal echt wel kwijt, en hele nuttige reacties oogsten.

Desnoods stuur je me een pm, ik worstel namelijk ook bijna dagelijks met triggers en het ontwijken daarvan...

Mijn emmertje is voorlopig nog lang niet gevuld.. dus ik kan wel wat hebben en ik weet dat hier in R&P het heel goed zit, en Re is een topmod.. Maar als hij niet online is, of die ander (excuus dat ik je naam niet weet) dan kan het zoo fout gaan heh.. Want ik heb dit topic gelezen en ik zie ook over aandacht trekken en aan iedereen laten zien. En bij mijn aanval was ik ook online en heb ik ook foto's geplaatst.. netjes volgens de "bordie" regels met waarschuwing en onder een spoiler... Maar dat was niet bedoeld als aandacht trekken.. althans.. niet in de vorm zoals men graag denkt. Alsof ik er trots op ben.. Ik wil er over praten, ik wil dingen die ik lees recht trekken of uitleggen hoe het zit. Maar dat is best lastig. Want mensen denken dat dat aandacht trekken is.. maar dat is het niet... of wel, maar dan in positieve vorm. Zorgen dat erg een negatieve blik of onbegrip meer is, nogmaals ABSOLUUT geen fluwelen handschoentjes, dat is ook weer zo'n Noob gedachte.. Denk je dat een bordie zit te wachten op een fluwelen behandeling en ooooh wat ben je zielig? Think again..

Waarom denk je dat het zo'n fucked up kut stoornis is.. alsof je er blij of trots op moet zijn.. Dat je ook ff lekker ergens terecht kan met je verhaal... En NEE niet voor aandacht.. maar voor oplossing zoeken..
Borderline is namelijk te "genezen" discussie liep in ander topic... je kan het wegfilteren, er mee om leren gaan.

En alsof alles aan borderline slecht is.. dat negatieve, en ook over 1 kam scheren.. want er zijn nog zoveel verschillen.. Wat is snijden.. ik las over aders, leegbloeden.. dat is geen AM maar ZM en iedereen noemt het snijden en ECHT snijden komt ook voor hoor, maar weet je dat de meeste meer doen aan krassen.. Dat gaat onbewust bewust... nog zoiets om lastig uit te leggen.. net als de ervaring op zich.
Maar het is idd een stress relief, je voelt ook geen fysieke pijn.. of gaat net zo lang door totdat je het wel voelt, maar het is een uitlaatklep die totale voldoening geeft en er voor zorgt dat je niet totaal doorflipt..
Het is inderdaad een uitlaatklep voor geestelijke pijn/frustratie.. een extreem hoge frustratie, hét toppunt/ boilingpoint/ kookpunt.. BOEM!!

En ja ik had ook foto's gepost dus, niet "openbaar" .. maar dat ging dus echt niet om "aandacht trekken" maar om uitleggen/ schaamte / verwerken / er over praten.. Want het is nu lekker weer, maar na 3 weken kan ik nog steeds beter niet met korte mouwen over straat, zelfs bekenden mogen het niet zien.. Internet is anoniem.. Dit geneest ook wel, blijft wel wat van over maar dat zie je nauwelijks.. totdat ik ga bruinen..
Maar dat doe ik nooit, en als het wel weer zichtbaar wordt dan wordt het dus weer lange mouwen. En dat is mijn eigen schuld, maar leuk is het niet, ben er ook echt niet trots op.. Het is ZWAAR KUT!! Maarja..

Sommige mensen begrijpen het, sommige mensen niet.. zo is het met alles in het leven.

Deel 1 moet je helaas skippen naar minuut 2:00 ..
Maar het is heel knap wat ze heeft gedaan en best wel een goede "docu"

En het is voor iedereen anders..

Algemene opmerking: zelfbeschadigend gedrag is natuurlijk wel een kenmerkend symptoom voor een borderline persoonlijkheidsstoornis, maar lang niet de enige psychiatrische diagnose waarbij zelfbeschadigend gedrag (dat inderdaad moet worden onderscheden van suïcidaal gedrag) voorkomt.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 16:01 schreef dotKoen het volgende:
Algemene opmerking: zelfbeschadigend gedrag is natuurlijk wel een kenmerkend symptoom voor een borderline persoonlijkheidsstoornis, maar lang niet de enige psychiatrische diagnose waarbij zelfbeschadigend gedrag (dat inderdaad moet worden onderscheden van suïcidaal gedrag) voorkomt.

Dat is ook waar AM is niet automatisch gekoppeld aan BPS/ERS

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 16:07 schreef Autidude het volgende:

[..]

Dat is ook waar AM is niet automatisch gekoppeld aan BPS/ERS

Het is niet, maar wordt helaas vaak wel.

tis dus best wel sick dat je lichamelijke pijn boven geestelijke pijn verkiest... dan moet je wel erg ver zijn. Maar ik geloof best dat het troost kan betekenen voor sommige mensen.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 17:29 schreef EggsTC het volgende:
tis dus best wel sick dat je lichamelijke pijn boven geestelijke pijn verkiest... dan moet je wel erg ver zijn. Maar ik geloof best dat het troost kan betekenen voor sommige mensen.

Mensen verkiezen het dan ook niet, maar het is een symptoom van een psychiatrisch ziektebeeld.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 17:29 schreef EggsTC het volgende:
tis dus best wel sick dat je lichamelijke pijn boven geestelijke pijn verkiest... dan moet je wel erg ver zijn. Maar ik geloof best dat het troost kan betekenen voor sommige mensen.

Het is lastig uit te leggen maar op het moment zelf doet het dus echt geen pijn, sterker nog.. ik stop pas als het pijn begint te doen.. Ik weet dat het lastig is om te begrijpen, het is dan ook niet voor niets een stoornis en dus iets abnormaals. Het is een soort van afleiding.. de energie die je door frustratie of woede hebt laat zich los in het slaan/slopen/alles kapot/snijden of krassen en dan ben je het kwijt.. En dan volgt er meteen weer een depri droevige en schaamte periode. Meestal dan of in andere woorden, over het algemeen gesproken.

Nog vreemder is dat ik er nu gewoon heel rationeel over kan praten, ik zelfs de oorzaken weet etc.. daarom is het ook een lange tijd goed gegaan.. maar toch.. Het is een PATS!!! FLITS!!! en weg ben je..
Stemmingswisseling ten top... op zijn aller aller uiterste..

Littekens van binnen, littekens van buiten. Maar alleen de uiterlijke worden opgemerkt.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 17:47 schreef dotKoen het volgende:

[..]

Mensen verkiezen het dan ook niet, maar het is een symptoom van een psychiatrisch ziektebeeld.

Ze verkiezen het wel... het lichamelijke aspect hebben ze liever dan het geestelijke, ze snijden om het geestelijke te "vergeten".

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 17:48 schreef Autidude het volgende:

[..]

Het is lastig uit te leggen maar op het moment zelf doet het dus echt geen pijn, sterker nog.. ik stop pas als het pijn begint te doen.. Ik weet dat het lastig is om te begrijpen, het is dan ook niet voor niets een stoornis en dus iets abnormaals. Het is een soort van afleiding.. de energie die je door frustratie of woede hebt laat zich los in het slaan/slopen/alles kapot/snijden of krassen en dan ben je het kwijt.. En dan volgt er meteen weer een depri droevige en schaamte periode. Meestal dan of in andere woorden, over het algemeen gesproken.

Nog vreemder is dat ik er nu gewoon heel rationeel over kan praten, ik zelfs de oorzaken weet etc.. daarom is het ook een lange tijd goed gegaan.. maar toch.. Het is een PATS!!! FLITS!!! en weg ben je..
Stemmingswisseling ten top... op zijn aller aller uiterste..

Ik ken ook mensen die dat doen/gedaan hebben... en ik kan me er wat bij voorstellen. Maar het blijft sick.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 18:11 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Ze verkiezen het wel... het lichamelijke aspect hebben ze liever dan het geestelijke, ze snijden om het geestelijke te "vergeten".

Nee, zo rationeel zijn maar weinig beslissingen, zeker niet bij psychiatrische stoornissen.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 18:12 schreef EggsTC het volgende:

[..]

Ik ken ook mensen die dat doen/gedaan hebben... en ik kan me er wat bij voorstellen. Maar het blijft sick.

Daar heb je helemaal gelijk in,, het is zwaar abnormaal.. het is ook een ziekte/stoornis.
Maar het is net zo sick om dat soort mensen te "discrimineren" ,,, nogmaals, de fluwelen handschoen is absoluut niet nodig.. sterker nog.. LIEVER NIET!! dat zullen veel bordies erkennen. Het is ook geen schenkstroop style.. (de zielige stumpert) Het ligt totaal anders, en is heel moeilijk te begrijpen..
Want ik kan een super prima gozer zijn.. helemaal geweldig, super lief en alles..

Maar zie het dan heel simpel uitgelegd als de film Gremlins... zo'n lief gizmo poppetje... schattig.. knuffelig, heel lief en al... totdat je eten geeft na middennacht.. Alleen dan kan dat dus elk moment gebeuren.. en moet je het woord eten veranderen in; individuele triggers..
Het is bijna niet anders te omschrijven.

Maar het aller aller ergste is dat mensen het gaan bagataliseren en afdoen als aanstellerij of aandachttrekkerij.. net als dat elk druk kind ADHD heeft etc etc.. Het "handboek en media" werk..
Allemaal mensen met verstand ervan.. net als mensen die een enkele of misschien een dubbele ervaring persoonlijk hebben meegemaakt en daarna over 1 kam gaan scheren. Simpele en kortzichtige mensen.
Dat telt trouwens in alles door... het gaat niet voor niets fout in de wereld en in de economie.. en dat is niet de schuld van borderliners. Maar het zijn wel de borderliners die daar extra veel moeite mee hebben en daar maar wat al te graag iets aan willen doen.. Noem het desnoods een soort van nieuwe tijds hippies ofzo... Net als dat je de term nieuwe tijds kinderen hebt

Ik weet niet precies of ik nu duidelijk ben en of ik mij nu goed verwoord hebt maar ik ben al weer verdwaald in gedachtes. En dat zijn dan weer mijn andere stoornissen.. want BPS is bij mij een comorbide stoornis.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 18:34 schreef Autidude het volgende:Maar zie het dan heel simpel uitgelegd als de film Gremlins... zo'n lief gizmo poppetje... schattig.. knuffelig, heel lief en al... totdat je eten geeft na middennacht.. Alleen dan kan dat dus elk moment gebeuren.. en moet je het woord eten veranderen in; individuele triggers..
Het is bijna niet anders te omschrijven.

Dat vind ik nou een prachtige omschrijving. Eigenlijk ben ik zelf ook een soort gremlin.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 20:09 schreef Captain_Maximum het volgende:

[..]

Dat vind ik nou een prachtige omschrijving. Eigenlijk ben ik zelf ook een soort gremlin.

Hij is niet helemaal van mijzelf maar vanaf een borderline forum waar ik kwam, en waar we met een groepje eigenlijk wel tot diezelfde conclusie kwamen.

En dan hadden we steun aan dit filmpje:


"The sorry song by Gizmo" Treffender kon/kan bijna niet.

quote:

Op zaterdag 22 mei 2010 18:02 schreef mazaru het volgende:
Littekens van binnen, littekens van buiten. Maar alleen de uiterlijke worden opgemerkt.

Dit is trouwens ook heel mooi omschreven

Zoals al een aantal keer is gezegd: om dingen te vergeten, te verdringen.

Op het moment dat je jezelf snijdt/pijn doet, voel je het op den duur niet meer. Het wordt een verslaving.

De meesten doen het niet voor de aandacht, dat zeker niet. Maar zoals bij alles heb je mensen die het voor anderen 'verpesten'. Daarom heeft een groot deel van jullie dus het idee dat automutilatie een schreeuw om aandacht is.

Volgensmij om zichzelf te straffen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:17 schreef Argo het volgende:
Misschien om endorfine binnen te krijgen! Ik denk dat het gewoon begint uit zelf mede lijden!

En wannebe's.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:17 schreef Argo het volgende:
Misschien om endorfine binnen te krijgen!

Niet echt, endorfine krijg je ook binnen door hard te lopen (runner's high). Automutilatie zorgt voor een reset van het limbische systeem. De vaak toegenomen pijnervaring is een gevolg van een overactief limbisch systeem. Automutilatie doet (veel) pijn, waardoor er weer nieuwe negatieve ervaringen (de ervaringen die hebben geleid tot automutilatie) erbij moeten komen voordat dezelfde mentale pijn wordt gevoeld. Daarnaast kunnen mensen over het algemeen beter omgaan met fysieke pijn dan mentale pijn. De fysieke pijn is een surrogaatpijn voor de mentale pijn die ze lijken te beheersen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:30 schreef Argo het volgende:

[..]

Ik weet dat je het ook van rennen, en andere sporten krijgt. Maar endorfine treed ook op bij pijn.

Ja, maar dat is slechts een gedeelte van de verklaring. Zie mijn post.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:33 schreef Argo het volgende:
Maar ik denk ook dat het snijden op zich populair is geworden, dus mensen die zich minder voelen maar de behoefte om te snijden niet hebben. Het ook eens gaan proberen dan verspreid het zich!

Denk het ook ja. Zwaar gehypte bezigheid. Vroeger luisterde men naar pink floyd, nu gaan ze automutileren, tsja...

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:33 schreef Argo het volgende:

[..]

Uhu jij wint! Ik geef me over!
Maja ik denk wel dat het ook een rol speelt, dat je om aandacht roept zo! Die mensen durven niet veel te zeggen en dan doen ze het maar zo. Dan blijven ze erin hangen! Maar ik denk ook dat het snijden op zich populair is geworden, dus mensen die zich minder voelen maar de behoefte om te snijden niet hebben. Het ook eens gaan proberen dan verspreid het zich!

Die mensen die het niet uitzich zelf doen en denken dat het hip is of "erbij" hoort die komen daar na de eerste keer meteen weer op terug hoor.. Het geeft misschien wel een kick, voor de rare gestoorden ofzo..
maar de gevolgen zijn echt niet leuk.. En als ik het doe heb ik mijzelf tijdelijk niet onder controlle want ik wil het eigenlijk helemaal niet. Het is niet stoer doen, meedoen of aandacht vragen.

Vroeger, jaren terug... deed ik aan spullen slopen, eigen spullen.. spullen waar ik veel waarde aan hechte.
Ook medicijnmisbruik, verwaarlozing, etc en alles qua relaties om je heen kapot maken.
Iemand had het over je vuisten tot bloedens toe kapot slaan? Ik heb niet alleen dat.. ik heb vrijwel geen stukje gipsplaat meer over op mijn zolderkamer, heb met mijn hand vastgezeten aan een schroef, diverse botscheurtjes en ik kan je garanderen dat je met een pinautomaat in elkaar stompen je pinpas niet terug gaat krijgen..

Daarna is het naast nog steeds als eerst mijn hand(en) kapot slaan over gegaan in "snijden" of dus krassen.. want bijna iedereen krast.. en als het echt snijden is dan is het ook niet diep.. wel erg hoor,
maar niets met aders en doodbloeden etc.. want zo werkt het niet.. <= alsof er een handleiding voor is
Maar ik probeer het een beetje uit te leggen vanuit mijn wereldje.

Ik zal laten zien wat er 3 weken geleden gebeurt is.. begrijp uit mijn voorgaande post dat zo;n foto plaatsen niet om aandacht vragen is.. Het hoort bij de "spreekbeurt" .. toen ik live de foto poste was het wel een soort schreeuw om aandacht maar dan meer om te kunnen praten. Het was al gebeurd en die AM actie staat volledig los van aandacht trekken of wat dan ook, sommige mensen kennen een klein beetje een stukje van het verhaal vooraf en wat allemaal heeft doen triggeren.. maar daar wil ik het niet meer over hebben.. feit is dat het allemaal te veel werd... heel veel druk.. en toen BOEM.. maar dan ook meteen weer keihard. ik ben zelfs van mijzelf geschrokken.. het gaat echt behoorlijk onbewust.. maar je voelt het wel aankomen... Daarom moet je een borderliner die om hulp vraagt ook niet gaan pesten, je hoeft niet te helpen.. maar pesten moet je niet doen.. dat is het enige "fluwelen handschoentje" .. Maar imho hoor je nooit en niemand te pesten.

Dus nu volgt een realistische foto.. geen snuff shit of emo shit, maar het gevolg van een zware aanval en een "kras sessie"

TRIGGER

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nogmaals.. die actie op zich was niet om aandacht.. en met het posten van deze foto wil ik ook niet zielig zijn of stoer zijn of aandacht trekken op een manier als een zielepoot.. Want het komt wel goed met mij, ik heb veel hulp.. en het belangrijkste is als je er open over kan praten.. En ik vind ook en wil ook dat er best wel wat meer vooroordelen worden weggenomen en alles.

Ik laat het hier zien omdat dat anoniem is.. maar het is super lekker weer buiten, vooral gister.. maar niemand mag het zien..en moet ik dus een trui aan.. Nee, dat is niet zielig.. dat is mijn eigen schuld.. Maar ik hoop dat ik zo iets meer inzage heb gegeven en dat het een best wel diep iets is en heel anders is als wat men over het algemeen denkt.

Een uitlaatklep; het idee geestelijke pijn om te kunnen zetten in fysieke pijn en zo de ellende in hun hoofd tijdelijk te vergeten.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:13 schreef LosPollos het volgende:
Een uitlaatklep; het idee geestelijke pijn om te kunnen zetten in fysieke pijn en zo de ellende in hun hoofd tijdelijk te vergeten.

Ja dat. De fysieke pijn laat hen even de mentale pijn vergeten. Het kan voor sommigen ook een straffen van henzelf zijn. Je bent het niet waard om te leven, je draagt niets bij aan de maatschappij...Dan kun je jezelf maar net zo goed beschadigen want je bent toch al waardeloos.....

Ik zal ook eens serieus reageren dan. Ik ben begonnen toen ik 10 a 11 was, ik wist niet eens dat wat ik deed "automutilatie" was. Ik wist niet eens dat ik mezelf bewust pijn deed, want ik vond de pijn fijn. Het maakte mij rustig en gaf me een soort controle. Door de jaren heen is het zich steeds verder blijven ontwikkelen en is het van prikken/bonken naar steeds dieper snijden gegaan.

Zodra ik besefte dat ik fout bezig was, probeerde ik ook te stoppen, maar telkens verviel ik terug in mijn oude gedrag. Ik haatte het toen het een "rage" werd om je te snijden. Ik was en ben nog steeds geen "emo" typje.

Ik heb het nu een half jaar niet gedaan, maar denk er nog elke dag aan, doordat ik het niet doe merk ik wel dat ik slechter slaap en ook overdag veel onrustiger ben.

Oh. En hoewel ik me der niet voor schaam. Schaam ik me wel voor de littekens. Meer door het standaardbeeld van "die wil aandacht". Ik wil geen aandacht, anders had ik mijn armen wel gesneden. Ik heb het altijd verborgen en ik denk dat de meeste van mijn omgeving het ook niet weten. Zelfs naar het strand gaan of een zwembad maakt me bang.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:24 schreef childintime het volgende:

[..]

Ja dat. De fysieke pijn laat hen even de mentale pijn vergeten. Het kan voor sommigen ook een straffen van henzelf zijn. Je bent het niet waard om te leven, je draagt niets bij aan de maatschappij...Dan kun je jezelf maar net zo goed beschadigen want je bent toch al waardeloos.....

Yep. Toch is dat laatst nog veel gestoorder.. Het idee dat het iets toevoegt om jezelf te beschadigen, wanneer je denkt niets bij te dragen.

Ook kan het in hun hoofd een weg zijn naar de 'definitieve beschadiging'. Ze durven het niet, maar hopen misschien ergens op de dag dat ze wel fataal hun polsen doorsnijden.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:29 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Ook kan het in hun hoofd een weg zijn naar de 'definitieve beschadiging'. Ze durven het niet, maar hopen misschien ergens op de dag dat ze wel fataal hun polsen doorsnijden.

Zelfbeschadiging is een manier om met emoties om te gaan en om ze eruit te laten. Als ze die zouden opkroppen zou het gaan "klappen" en dus gevaarlijker zijn. In mijn ogen is het dus meer een manier van overleven dan van jezelf overgeven

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:26 schreef Myraela het volgende:
Ik zal ook eens serieus reageren dan. Ik ben begonnen toen ik 10 a 11 was, ik wist niet eens dat wat ik deed "automutilatie" was. Ik wist niet eens dat ik mezelf bewust pijn deed, want ik vond de pijn fijn. Het maakte mij rustig en gaf me een soort controle. Door de jaren heen is het zich steeds verder blijven ontwikkelen en is het van prikken/bonken naar steeds dieper snijden gegaan.

Zodra ik besefte dat ik fout bezig was, probeerde ik ook te stoppen, maar telkens verviel ik terug in mijn oude gedrag. Ik haatte het toen het een "rage" werd om je te snijden. Ik was en ben nog steeds geen "emo" typje.

Ik heb het nu een half jaar niet gedaan, maar denk er nog elke dag aan, doordat ik het niet doe merk ik wel dat ik slechter slaap en ook overdag veel onrustiger ben.

Oh. En hoewel ik me der niet voor schaam. Schaam ik me wel voor de littekens. Meer door het standaardbeeld van "die wil aandacht". Ik wil geen aandacht, anders had ik mijn armen wel gesneden. Ik heb het altijd verborgen en ik denk dat de meeste van mijn omgeving het ook niet weten. Zelfs naar het strand gaan of een zwembad maakt me bang.

Ben je over de 'oorzaak' gaan nadenken toen je besefte dat je "fout bezig was"? Heb je een idee waar die onrust vandaan kwam en waarom je een bepaalde controle wilde hebben? En over wat?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:31 schreef Myraela het volgende:

[..]

Zelfbeschadiging is een manier om met emoties om te gaan en om ze eruit te laten. Als ze die zouden opkroppen zou het gaan "klappen" en dus gevaarlijker zijn. In mijn ogen is het dus meer een manier van overleven dan van jezelf overgeven

Zeker, dat is ook een belangrijke beweegreden, maar daarom zei ik ook dat het ook nog een andere betekenis kan hebben. Er is denk ik geen prototype persoon die automutileert.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:32 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Ben je over de 'oorzaak' gaan nadenken toen je besefte dat je "fout bezig was"? Heb je een idee waar die onrust vandaan kwam en waarom je een bepaalde controle wilde hebben? En over wat?

Ik heb dingen meegemaakt die ik niet meer kan veranderen, maar die mij wel hebben veranderd. En dat is iets wat ik niet aan mezelf kan accepteren. Het zijn misschien dingen die ik nog moet verwerken, maar ik liever wegstop omdat het me bang maakt. Waarvan ik hoop dat ze geen invloed hebben maar ze wel invloed hebben. Die mij een gevoel van waardeloosheid en minderwaardigheid hebben gegeven. Ik kan het niet uitleggen. Ik kan benoemen wat er fout is gegaan, maar niet hoe dat precies in verband staat met mijn automutilatie. Want zoals ik al zei, ik ben zo vroeg begonnen, ik deed het onbewust.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:29 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Yep. Toch is dat laatst nog veel gestoorder.. Het idee dat het iets toevoegt om jezelf te beschadigen, wanneer je denkt niets bij te dragen.

Ook kan het in hun hoofd een weg zijn naar de 'definitieve beschadiging'. Ze durven het niet, maar hopen misschien ergens op de dag dat ze wel fataal hun polsen doorsnijden.

Zelfbeschadiging heeft niets met zelfmoord te maken. Ze willen vaak helemaal niet dood, maar vinden zichzelf niet de moeite om als ieder ander gelukkig te leven in deze maatschappij. De zelfbeschadiging (hierna te noemen als AM ) doet hen alleen er steeds weer op te wijzen dat ze niets voorstellen en het niet waard zijn om gelukkig te zijn.

AM is niet alleen snijden; het kan varieren van snijden, gif drinken tot zelfverbranding. Maar dit niet met de behoefte om dood te gaan. Als je echt dood wilt dan zijn er makkelijkere en definitievere manieren om dat te doen. Deze mensen voelen de dringende behoefte om zichzelf te "straffen" voor het feit dat ze er zijn. Dat ze zich zelfs weleens misschien gelukkig voelen. En als ze eenmaal het gevoel hebben gehad wat een AM geeft (voor hen een kick) dan gaan ze daarin steeds verder. Het is een manier om macht te hebben over hun leven, hun gevoel.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:39 schreef Myraela het volgende:

[..]

Ik heb dingen meegemaakt die ik niet meer kan veranderen, maar die mij wel hebben veranderd. En dat is iets wat ik niet aan mezelf kan accepteren. Het zijn misschien dingen die ik nog moet verwerken, maar ik liever wegstop omdat het me bang maakt. Waarvan ik hoop dat ze geen invloed hebben maar ze wel invloed hebben. Die mij een gevoel van waardeloosheid en minderwaardigheid hebben gegeven. Ik kan het niet uitleggen. Ik kan benoemen wat er fout is gegaan, maar niet hoe dat precies in verband staat met mijn automutilatie. Want zoals ik al zei, ik ben zo vroeg begonnen, ik deed het onbewust.

Vervelend. En het lijkt me een logische reactie dat je bepaalde zaken weg wilt stoppen, maar ik denk dat je uiteindelijk toch aan een bepaalde verwerking toe moet komen. Misschien was dat snijden wel een bepaalde ontlading na een tijdje opkroppen van bepaalde emoties, gevoels etc. Dat je nu er nu nog aan denkt en dat je nog een onrustig gevoel hebt, lijkt ook aan te tonen dat je nog iets moet verwerken. Heb je weleens overwogen om er hulp oid voor te zoeken?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:43 schreef childintime het volgende:

[..]

Zelfbeschadiging heeft niets met zelfmoord te maken. Ze willen vaak helemaal niet dood, maar vinden zichzelf niet de moeite om als ieder ander gelukkig te leven in deze maatschappij. De zelfbeschadiging (hierna te noemen als AM ) doet hen alleen er steeds weer op te wijzen dat ze niets voorstellen en het niet waard zijn om gelukkig te zijn.

AM is niet alleen snijden; het kan varieren van snijden, gif drinken tot zelfverbranding. Maar dit niet met de behoefte om dood te gaan. Als je echt dood wilt dan zijn er makkelijkere en definitievere manieren om dat te doen. Deze mensen voelen de dringende behoefte om zichzelf te "straffen" voor het feit dat ze er zijn. Dat ze zich zelfs weleens misschien gelukkig voelen. En als ze eenmaal het gevoel hebben gehad wat een AM geeft (voor hen een kick) dan gaan ze daarin steeds verder. Het is een manier om macht te hebben over hun leven, hun gevoel.

Dat is 1 kant van het verhaal, daarom zei ik ook al dat het ook een andere kant kan hebben. Bepaalde mensen 'weten' dat ze zelfmoord gaan plegen / dood willen en de weg ernaar toe kan een steeds grovere vorm van zelfbeschadiging/vernietiging zijn. Juist omdat bijna alle mensen ergens nog wel aan het leven hangen.

Genoeg voorbeelden van gevallen waarbij het uiteindelijk net wel of net niet 'lukt'. Zeker niet op voorhand met de gedachte dat het er toch niet van komt.

Zo rationeel als jij het voorstelt, ligt het zeker niet in alle gevallen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:48 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Vervelend. En het lijkt me een logische reactie dat je bepaalde zaken weg wilt stoppen, maar ik denk dat je uiteindelijk toch aan een bepaalde verwerking toe moet komen. Misschien was dat snijden wel een bepaalde ontlading na een tijdje opkroppen van bepaalde emoties, gevoels etc. Dat je nu er nu nog aan denkt en dat je nog een onrustig gevoel hebt, lijkt ook aan te tonen dat je nog iets moet verwerken. Heb je weleens overwogen om er hulp oid voor te zoeken?

Ik heb hulp gehad, toen kreeg ik de diagnose borderline, waar ik nooit achterstond overigens. Heb ik zware therapie gevolgd en vervolgens vertelde ze mij dat ik het niet genoeg verbeterde en dat het daarom geen zin had om door te gaan. En hebben ze mij laten vallen op het moment dat het het slechtst met mij ging. Daarna heb ik bijna een maand op bed gelegen. Puur om mezelf te beschermen tegen alles wat mij ook maar een beetje kon prikkelen. Want ik was bang voor mezelf geworden en voor wat voor gedachten en plannen ik had.

Geestelijke gezondheidszorg in Nederland is echt heel erg slecht.

Je hebt mensen die dit doen om er harder uit te komen , beetje de pijngrens gaan opzoeken of verleggen met het gedachte van : 'als ik mezelf kan snijden , dan zal ik wel een hoop anders ook kunnen doen' dus deze mensen doen het eerder voor de adrenaline.

Dan heb je zoals eerder gezegd inderdaad de mensen die het doen om effe hun psychische problemen te vergeten , diegene die geen aandacht willen trekken doen er dan dus ook alles aan om dit niet te laten zien , zo heb je jongens en meisjes die zelfs op een hete zomerdag met lange mouwen gaan rondlopen , wel een excuus hebben om niet mee te gaan zwemmen en bij de gymles op school om merkwaardige reden altijd wel nog een shirt met lange mouwen aandoet onder het vaste gym shirt dat de school aanbiedt en verplicht.

Mensen die gewoon met een t-shirtje gaan rondlopen waardoor iedereen deze zelfverminkingswonden kan gaan zien , zijn op zoek naar aandacht op een negatieve manier.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:57 schreef Nocturnal_Johnny het volgende:
Je hebt mensen die dit doen om er harder uit te komen , beetje de pijngrens gaan opzoeken of verleggen met het gedachte van : 'als ik mezelf kan snijden , dan zal ik wel een hoop anders ook kunnen doen' dus deze mensen doen het eerder voor de adrenaline.

Dan heb je zoals eerder gezegd inderdaad de mensen die het doen om effe hun psychische problemen te vergeten , diegene die geen aandacht willen trekken doen er dan dus ook alles aan om dit niet te laten zien , zo heb je jongens en meisjes die zelfs op een hete zomerdag met lange mouwen gaan rondlopen , wel een excuus hebben om niet mee te gaan zwemmen en bij de gymles op school om merkwaardige reden altijd wel nog een shirt met lange mouwen aandoet onder het vaste gym shirt dat de school aanbiedt en verplicht.

Mensen die gewoon met een t-shirtje gaan rondlopen waardoor iedereen deze zelfverminkingswonden kan gaan zien , zijn op zoek naar aandacht op een negatieve manier.

Mijn kind was het dus vergeten en trok toen ze oververhit thuiskwam haar vestje uit. Voordat ik erover begon heb ik eerst even een paar dagen nagedacht over hoe het te brengen. Nu is het bespreekbaar en zijn haar "buien' duidelijker voor mij herkenbaar en kan ik daar dus op inspringen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:53 schreef Myraela het volgende:

[..]

Ik heb hulp gehad, toen kreeg ik de diagnose borderline, waar ik nooit achterstond overigens. Heb ik zware therapie gevolgd en vervolgens vertelde ze mij dat ik het niet genoeg verbeterde en dat het daarom geen zin had om door te gaan. En hebben ze mij laten vallen op het moment dat het het slechtst met mij ging. Daarna heb ik bijna een maand op bed gelegen. Puur om mezelf te beschermen tegen alles wat mij ook maar een beetje kon prikkelen. Want ik was bang voor mezelf geworden en voor wat voor gedachten en plannen ik had.

Geestelijke gezondheidszorg in Nederland is echt heel erg slecht.

Dat hoor ik weleens vaker van mensen dat het soms nogal slecht gesteld is met de zorg en nazorg. Het komt nogal krom over om iemand te adviseren om met een behandeling te stoppen, wanneer je eerst concludeert dat het zo hard nodig is. Zo'n afwijzing lijkt me niet echt gewenst voor mensen die toch al niet zo sterk in hun schoenen staan op dat moment. Dat jij min of meer uit wanhoop en ellende een maand op bed hebt gelegen, zegt eigenlijk wel alles.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:02 schreef childintime het volgende:

[..]

Mijn kind was het dus vergeten en trok toen ze oververhit thuiskwam haar vestje uit. Voordat ik erover begon heb ik eerst even een paar dagen nagedacht over hoe het te brengen. Nu is het bespreekbaar en zijn haar "buien' duidelijker voor mij herkenbaar en kan ik daar dus op inspringen.

Heb je nu een idee wat haar er toe bewoog om zichzelf te verminken etc.?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:10 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Heb je nu een idee wat haar er toe bewoog om zichzelf te verminken etc.?

Ja, haar ontwikkelings stroonis en daardoor een totaal gebrek aan zelfvertrouwen. Dit zal altijd zo blijven, maar zolang ze minderjarig is en ik haar kan begeleiden zal ik er alles aan doen dat dit niet meer voorkomt. Gelukkig heb ik zelf jarenlang in de psychiatrie gewerkt en heb dus enige ervaring met dit soort dingen. Waar ik haar dus direkt mee confronteer; weet heel goed dat als je hier eenmaal aan begint, logischerwijs wat je "eindstation" is.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:23 schreef childintime het volgende:

[..]

Ja, haar ontwikkelings stroonis en daardoor een totaal gebrek aan zelfvertrouwen. Dit zal altijd zo blijven, maar zolang ze minderjarig is en ik haar kan begeleiden zal ik er alles aan doen dat dit niet meer voorkomt. Gelukkig heb ik zelf jarenlang in de psychiatrie gewerkt en heb dus enige ervaring met dit soort dingen. Waar ik haar dus direkt mee confronteer; weet heel goed dat als je hier eenmaal aan begint, logischerwijs wat je "eindstation" is.

Op zichzelf natuurlijk prima dat je het probeert te voorkomen. Heb je het idee dat zij die gevoelens van onzekerheid etc. met jou wil en durft te delen? Heb je weleens overwegen om externe hulp voor haar te zoeken?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:33 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Op zichzelf natuurlijk prima dat je het probeert te voorkomen. Heb je het idee dat zij die gevoelens van onzekerheid etc. met jou wil en durft te delen? Heb je weleens overwegen om externe hulp voor haar te zoeken?

Hebben we al. Hetzij minimaal. Het is heel moeilijk om je kind door anderen te laten begeleiden als je zelf in de zorg werkt. Het is een soort dubbel iets. Je doet dit werk om anderen te begeleiden en vervolgens doet je eigen kind dit soort dingen

Ik praat er met haar over, heel direct en heel confronterend. Ik wijs haar op het feit wat uiteindelijk haar eindstation zal zijn als ze hiermee doorgaat. Dat ze misschien nu kan AM en straks uiteindelijk misschien wel in een isoleercel terechtkomt als ze hier geen verandering in aanbrengt. Als je zoiets doet om controle te houden, er straks miss helemaal geen mogelijkheid voor controle meer is als ze in de isoleer belandt. Ik weet niet, als het je eigen kind is, dan is het iets heel anders dan dat het "je" patient is.

Misschien klinkt het heel stom, maar laat der alsjeblieft ook merken dat ze zich niet hoeft te schamen. Uit schaamte komt weer het gevoel van, het is nu toch al verpest, ik zit nu toch al onder en dan word het alleen maar erger. Dit is geen correctie ofzo, dit is gewoon 1 van de dingen die het bij mij vooral verergerd heeft.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:51 schreef childintime het volgende:

[..]

Hebben we al. Hetzij minimaal. Het is heel moeilijk om je kind door anderen te laten begeleiden als je zelf in de zorg werkt. Het is een soort dubbel iets. Je doet dit werk om anderen te begeleiden en vervolgens doet je eigen kind dit soort dingen

Ik praat er met haar over, heel direct en heel confronterend. Ik wijs haar op het feit wat uiteindelijk haar eindstation zal zijn als ze hiermee doorgaat. Dat ze misschien nu kan AM en straks uiteindelijk misschien wel in een isoleercel terechtkomt als ze hier geen verandering in aanbrengt. Als je zoiets doet om controle te houden, er straks miss helemaal geen mogelijkheid voor controle meer is als ze in de isoleer belandt. Ik weet niet, als het je eigen kind is, dan is het iets heel anders dan dat het "je" patient is.

Dat kan ik me goed voorstellen, maar toch kan het ook zo zijn dat iemand die ver van haar afstaat, haar op bepaalde punten beter kan helpen. Misschien door bepaalde andere inzichten of dat zij sommige zaken eerder deelt met anderen dan haar moeder. (Maar dat is per karakter verschillend)

Er is 'gewoon' iets mis met haar gevoel en beleving waardoor ze dit doet. Het is denk ik goed om daar met haar over te blijven praten, maar ik zou wat voorzichtig zijn met het wijzen op de eventuele gevolgen van een isoleercel etc. Je kunt daarmee het risico lopen dat ze zich juist minder blootgeeft en dat is precies wat je niet wil.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:51 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik praat er met haar over, heel direct en heel confronterend. Ik wijs haar op het feit wat uiteindelijk haar eindstation zal zijn als ze hiermee doorgaat. Dat ze misschien nu kan AM en straks uiteindelijk misschien wel in een isoleercel terechtkomt als ze hier geen verandering in aanbrengt. Als je zoiets doet om controle te houden, er straks miss helemaal geen mogelijkheid voor controle meer is als ze in de isoleer belandt. Ik weet niet, als het je eigen kind is, dan is het iets heel anders dan dat het "je" patient is.

Het feit dat ze het doet, wijst er op dat ze geen gezonde manier kent om haar emoties te kanaliseren. Jouw aanpak vergroot haar 'last' en dan probeer je tegelijkertijd haar enige uitlaatklep te ontnemen.

Je kunt haar sowieso niet dwingen ermee op te houden. Als je dit beseft, dan kun je al veel meer voor haar betekenen denk ik. Het opbouwen van een andere manier om haarzelf te kunnen uiten kost kost tijd.

Wil even zeggen dat ik het goed vind dat er nu mensen zijn die er voor uit durven te komen, het is nog steeds een onbegrepen "aandoening".
Ik heb eens perongeluk iemand betrapt op de meisjeswc toen ik nog op school zat, iedereen zat in de klas, ik ging naar de toilet, deed een deur open en zag dat ze zich aan het snijden was op haar onderbuik.
Ze schrok, ik ook maar we hebben wel even gepraat.
Later is ze naar haar vertrouwenspersoon op school gegaan, vraag me nog vaak af hoe het nu 14 jaar later met haar gaat.