Waarom snijden sommige mensen zich?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:17 schreef Argo het volgende:
Misschien om endorfine binnen te krijgen! Ik denk dat het gewoon begint uit zelf mede lijden!

En wannebe's.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:17 schreef Argo het volgende:
Misschien om endorfine binnen te krijgen!

Niet echt, endorfine krijg je ook binnen door hard te lopen (runner's high). Automutilatie zorgt voor een reset van het limbische systeem. De vaak toegenomen pijnervaring is een gevolg van een overactief limbisch systeem. Automutilatie doet (veel) pijn, waardoor er weer nieuwe negatieve ervaringen (de ervaringen die hebben geleid tot automutilatie) erbij moeten komen voordat dezelfde mentale pijn wordt gevoeld. Daarnaast kunnen mensen over het algemeen beter omgaan met fysieke pijn dan mentale pijn. De fysieke pijn is een surrogaatpijn voor de mentale pijn die ze lijken te beheersen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:30 schreef Argo het volgende:

[..]

Ik weet dat je het ook van rennen, en andere sporten krijgt. Maar endorfine treed ook op bij pijn.

Ja, maar dat is slechts een gedeelte van de verklaring. Zie mijn post.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:33 schreef Argo het volgende:
Maar ik denk ook dat het snijden op zich populair is geworden, dus mensen die zich minder voelen maar de behoefte om te snijden niet hebben. Het ook eens gaan proberen dan verspreid het zich!

Denk het ook ja. Zwaar gehypte bezigheid. Vroeger luisterde men naar pink floyd, nu gaan ze automutileren, tsja...

quote:

Op zondag 23 mei 2010 01:33 schreef Argo het volgende:

[..]

Uhu jij wint! Ik geef me over!
Maja ik denk wel dat het ook een rol speelt, dat je om aandacht roept zo! Die mensen durven niet veel te zeggen en dan doen ze het maar zo. Dan blijven ze erin hangen! Maar ik denk ook dat het snijden op zich populair is geworden, dus mensen die zich minder voelen maar de behoefte om te snijden niet hebben. Het ook eens gaan proberen dan verspreid het zich!

Die mensen die het niet uitzich zelf doen en denken dat het hip is of "erbij" hoort die komen daar na de eerste keer meteen weer op terug hoor.. Het geeft misschien wel een kick, voor de rare gestoorden ofzo..
maar de gevolgen zijn echt niet leuk.. En als ik het doe heb ik mijzelf tijdelijk niet onder controlle want ik wil het eigenlijk helemaal niet. Het is niet stoer doen, meedoen of aandacht vragen.

Vroeger, jaren terug... deed ik aan spullen slopen, eigen spullen.. spullen waar ik veel waarde aan hechte.
Ook medicijnmisbruik, verwaarlozing, etc en alles qua relaties om je heen kapot maken.
Iemand had het over je vuisten tot bloedens toe kapot slaan? Ik heb niet alleen dat.. ik heb vrijwel geen stukje gipsplaat meer over op mijn zolderkamer, heb met mijn hand vastgezeten aan een schroef, diverse botscheurtjes en ik kan je garanderen dat je met een pinautomaat in elkaar stompen je pinpas niet terug gaat krijgen..

Daarna is het naast nog steeds als eerst mijn hand(en) kapot slaan over gegaan in "snijden" of dus krassen.. want bijna iedereen krast.. en als het echt snijden is dan is het ook niet diep.. wel erg hoor,
maar niets met aders en doodbloeden etc.. want zo werkt het niet.. <= alsof er een handleiding voor is
Maar ik probeer het een beetje uit te leggen vanuit mijn wereldje.

Ik zal laten zien wat er 3 weken geleden gebeurt is.. begrijp uit mijn voorgaande post dat zo;n foto plaatsen niet om aandacht vragen is.. Het hoort bij de "spreekbeurt" .. toen ik live de foto poste was het wel een soort schreeuw om aandacht maar dan meer om te kunnen praten. Het was al gebeurd en die AM actie staat volledig los van aandacht trekken of wat dan ook, sommige mensen kennen een klein beetje een stukje van het verhaal vooraf en wat allemaal heeft doen triggeren.. maar daar wil ik het niet meer over hebben.. feit is dat het allemaal te veel werd... heel veel druk.. en toen BOEM.. maar dan ook meteen weer keihard. ik ben zelfs van mijzelf geschrokken.. het gaat echt behoorlijk onbewust.. maar je voelt het wel aankomen... Daarom moet je een borderliner die om hulp vraagt ook niet gaan pesten, je hoeft niet te helpen.. maar pesten moet je niet doen.. dat is het enige "fluwelen handschoentje" .. Maar imho hoor je nooit en niemand te pesten.

Dus nu volgt een realistische foto.. geen snuff shit of emo shit, maar het gevolg van een zware aanval en een "kras sessie"

TRIGGER

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Nogmaals.. die actie op zich was niet om aandacht.. en met het posten van deze foto wil ik ook niet zielig zijn of stoer zijn of aandacht trekken op een manier als een zielepoot.. Want het komt wel goed met mij, ik heb veel hulp.. en het belangrijkste is als je er open over kan praten.. En ik vind ook en wil ook dat er best wel wat meer vooroordelen worden weggenomen en alles.

Ik laat het hier zien omdat dat anoniem is.. maar het is super lekker weer buiten, vooral gister.. maar niemand mag het zien..en moet ik dus een trui aan.. Nee, dat is niet zielig.. dat is mijn eigen schuld.. Maar ik hoop dat ik zo iets meer inzage heb gegeven en dat het een best wel diep iets is en heel anders is als wat men over het algemeen denkt.

Een uitlaatklep; het idee geestelijke pijn om te kunnen zetten in fysieke pijn en zo de ellende in hun hoofd tijdelijk te vergeten.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:13 schreef LosPollos het volgende:
Een uitlaatklep; het idee geestelijke pijn om te kunnen zetten in fysieke pijn en zo de ellende in hun hoofd tijdelijk te vergeten.

Ja dat. De fysieke pijn laat hen even de mentale pijn vergeten. Het kan voor sommigen ook een straffen van henzelf zijn. Je bent het niet waard om te leven, je draagt niets bij aan de maatschappij...Dan kun je jezelf maar net zo goed beschadigen want je bent toch al waardeloos.....

Ik zal ook eens serieus reageren dan. Ik ben begonnen toen ik 10 a 11 was, ik wist niet eens dat wat ik deed "automutilatie" was. Ik wist niet eens dat ik mezelf bewust pijn deed, want ik vond de pijn fijn. Het maakte mij rustig en gaf me een soort controle. Door de jaren heen is het zich steeds verder blijven ontwikkelen en is het van prikken/bonken naar steeds dieper snijden gegaan.

Zodra ik besefte dat ik fout bezig was, probeerde ik ook te stoppen, maar telkens verviel ik terug in mijn oude gedrag. Ik haatte het toen het een "rage" werd om je te snijden. Ik was en ben nog steeds geen "emo" typje.

Ik heb het nu een half jaar niet gedaan, maar denk er nog elke dag aan, doordat ik het niet doe merk ik wel dat ik slechter slaap en ook overdag veel onrustiger ben.

Oh. En hoewel ik me der niet voor schaam. Schaam ik me wel voor de littekens. Meer door het standaardbeeld van "die wil aandacht". Ik wil geen aandacht, anders had ik mijn armen wel gesneden. Ik heb het altijd verborgen en ik denk dat de meeste van mijn omgeving het ook niet weten. Zelfs naar het strand gaan of een zwembad maakt me bang.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:24 schreef childintime het volgende:

[..]

Ja dat. De fysieke pijn laat hen even de mentale pijn vergeten. Het kan voor sommigen ook een straffen van henzelf zijn. Je bent het niet waard om te leven, je draagt niets bij aan de maatschappij...Dan kun je jezelf maar net zo goed beschadigen want je bent toch al waardeloos.....

Yep. Toch is dat laatst nog veel gestoorder.. Het idee dat het iets toevoegt om jezelf te beschadigen, wanneer je denkt niets bij te dragen.

Ook kan het in hun hoofd een weg zijn naar de 'definitieve beschadiging'. Ze durven het niet, maar hopen misschien ergens op de dag dat ze wel fataal hun polsen doorsnijden.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:29 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Ook kan het in hun hoofd een weg zijn naar de 'definitieve beschadiging'. Ze durven het niet, maar hopen misschien ergens op de dag dat ze wel fataal hun polsen doorsnijden.

Zelfbeschadiging is een manier om met emoties om te gaan en om ze eruit te laten. Als ze die zouden opkroppen zou het gaan "klappen" en dus gevaarlijker zijn. In mijn ogen is het dus meer een manier van overleven dan van jezelf overgeven

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:26 schreef Myraela het volgende:
Ik zal ook eens serieus reageren dan. Ik ben begonnen toen ik 10 a 11 was, ik wist niet eens dat wat ik deed "automutilatie" was. Ik wist niet eens dat ik mezelf bewust pijn deed, want ik vond de pijn fijn. Het maakte mij rustig en gaf me een soort controle. Door de jaren heen is het zich steeds verder blijven ontwikkelen en is het van prikken/bonken naar steeds dieper snijden gegaan.

Zodra ik besefte dat ik fout bezig was, probeerde ik ook te stoppen, maar telkens verviel ik terug in mijn oude gedrag. Ik haatte het toen het een "rage" werd om je te snijden. Ik was en ben nog steeds geen "emo" typje.

Ik heb het nu een half jaar niet gedaan, maar denk er nog elke dag aan, doordat ik het niet doe merk ik wel dat ik slechter slaap en ook overdag veel onrustiger ben.

Oh. En hoewel ik me der niet voor schaam. Schaam ik me wel voor de littekens. Meer door het standaardbeeld van "die wil aandacht". Ik wil geen aandacht, anders had ik mijn armen wel gesneden. Ik heb het altijd verborgen en ik denk dat de meeste van mijn omgeving het ook niet weten. Zelfs naar het strand gaan of een zwembad maakt me bang.

Ben je over de 'oorzaak' gaan nadenken toen je besefte dat je "fout bezig was"? Heb je een idee waar die onrust vandaan kwam en waarom je een bepaalde controle wilde hebben? En over wat?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:31 schreef Myraela het volgende:

[..]

Zelfbeschadiging is een manier om met emoties om te gaan en om ze eruit te laten. Als ze die zouden opkroppen zou het gaan "klappen" en dus gevaarlijker zijn. In mijn ogen is het dus meer een manier van overleven dan van jezelf overgeven

Zeker, dat is ook een belangrijke beweegreden, maar daarom zei ik ook dat het ook nog een andere betekenis kan hebben. Er is denk ik geen prototype persoon die automutileert.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:32 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Ben je over de 'oorzaak' gaan nadenken toen je besefte dat je "fout bezig was"? Heb je een idee waar die onrust vandaan kwam en waarom je een bepaalde controle wilde hebben? En over wat?

Ik heb dingen meegemaakt die ik niet meer kan veranderen, maar die mij wel hebben veranderd. En dat is iets wat ik niet aan mezelf kan accepteren. Het zijn misschien dingen die ik nog moet verwerken, maar ik liever wegstop omdat het me bang maakt. Waarvan ik hoop dat ze geen invloed hebben maar ze wel invloed hebben. Die mij een gevoel van waardeloosheid en minderwaardigheid hebben gegeven. Ik kan het niet uitleggen. Ik kan benoemen wat er fout is gegaan, maar niet hoe dat precies in verband staat met mijn automutilatie. Want zoals ik al zei, ik ben zo vroeg begonnen, ik deed het onbewust.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:29 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Yep. Toch is dat laatst nog veel gestoorder.. Het idee dat het iets toevoegt om jezelf te beschadigen, wanneer je denkt niets bij te dragen.

Ook kan het in hun hoofd een weg zijn naar de 'definitieve beschadiging'. Ze durven het niet, maar hopen misschien ergens op de dag dat ze wel fataal hun polsen doorsnijden.

Zelfbeschadiging heeft niets met zelfmoord te maken. Ze willen vaak helemaal niet dood, maar vinden zichzelf niet de moeite om als ieder ander gelukkig te leven in deze maatschappij. De zelfbeschadiging (hierna te noemen als AM ) doet hen alleen er steeds weer op te wijzen dat ze niets voorstellen en het niet waard zijn om gelukkig te zijn.

AM is niet alleen snijden; het kan varieren van snijden, gif drinken tot zelfverbranding. Maar dit niet met de behoefte om dood te gaan. Als je echt dood wilt dan zijn er makkelijkere en definitievere manieren om dat te doen. Deze mensen voelen de dringende behoefte om zichzelf te "straffen" voor het feit dat ze er zijn. Dat ze zich zelfs weleens misschien gelukkig voelen. En als ze eenmaal het gevoel hebben gehad wat een AM geeft (voor hen een kick) dan gaan ze daarin steeds verder. Het is een manier om macht te hebben over hun leven, hun gevoel.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:39 schreef Myraela het volgende:

[..]

Ik heb dingen meegemaakt die ik niet meer kan veranderen, maar die mij wel hebben veranderd. En dat is iets wat ik niet aan mezelf kan accepteren. Het zijn misschien dingen die ik nog moet verwerken, maar ik liever wegstop omdat het me bang maakt. Waarvan ik hoop dat ze geen invloed hebben maar ze wel invloed hebben. Die mij een gevoel van waardeloosheid en minderwaardigheid hebben gegeven. Ik kan het niet uitleggen. Ik kan benoemen wat er fout is gegaan, maar niet hoe dat precies in verband staat met mijn automutilatie. Want zoals ik al zei, ik ben zo vroeg begonnen, ik deed het onbewust.

Vervelend. En het lijkt me een logische reactie dat je bepaalde zaken weg wilt stoppen, maar ik denk dat je uiteindelijk toch aan een bepaalde verwerking toe moet komen. Misschien was dat snijden wel een bepaalde ontlading na een tijdje opkroppen van bepaalde emoties, gevoels etc. Dat je nu er nu nog aan denkt en dat je nog een onrustig gevoel hebt, lijkt ook aan te tonen dat je nog iets moet verwerken. Heb je weleens overwogen om er hulp oid voor te zoeken?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:43 schreef childintime het volgende:

[..]

Zelfbeschadiging heeft niets met zelfmoord te maken. Ze willen vaak helemaal niet dood, maar vinden zichzelf niet de moeite om als ieder ander gelukkig te leven in deze maatschappij. De zelfbeschadiging (hierna te noemen als AM ) doet hen alleen er steeds weer op te wijzen dat ze niets voorstellen en het niet waard zijn om gelukkig te zijn.

AM is niet alleen snijden; het kan varieren van snijden, gif drinken tot zelfverbranding. Maar dit niet met de behoefte om dood te gaan. Als je echt dood wilt dan zijn er makkelijkere en definitievere manieren om dat te doen. Deze mensen voelen de dringende behoefte om zichzelf te "straffen" voor het feit dat ze er zijn. Dat ze zich zelfs weleens misschien gelukkig voelen. En als ze eenmaal het gevoel hebben gehad wat een AM geeft (voor hen een kick) dan gaan ze daarin steeds verder. Het is een manier om macht te hebben over hun leven, hun gevoel.

Dat is 1 kant van het verhaal, daarom zei ik ook al dat het ook een andere kant kan hebben. Bepaalde mensen 'weten' dat ze zelfmoord gaan plegen / dood willen en de weg ernaar toe kan een steeds grovere vorm van zelfbeschadiging/vernietiging zijn. Juist omdat bijna alle mensen ergens nog wel aan het leven hangen.

Genoeg voorbeelden van gevallen waarbij het uiteindelijk net wel of net niet 'lukt'. Zeker niet op voorhand met de gedachte dat het er toch niet van komt.

Zo rationeel als jij het voorstelt, ligt het zeker niet in alle gevallen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:48 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Vervelend. En het lijkt me een logische reactie dat je bepaalde zaken weg wilt stoppen, maar ik denk dat je uiteindelijk toch aan een bepaalde verwerking toe moet komen. Misschien was dat snijden wel een bepaalde ontlading na een tijdje opkroppen van bepaalde emoties, gevoels etc. Dat je nu er nu nog aan denkt en dat je nog een onrustig gevoel hebt, lijkt ook aan te tonen dat je nog iets moet verwerken. Heb je weleens overwogen om er hulp oid voor te zoeken?

Ik heb hulp gehad, toen kreeg ik de diagnose borderline, waar ik nooit achterstond overigens. Heb ik zware therapie gevolgd en vervolgens vertelde ze mij dat ik het niet genoeg verbeterde en dat het daarom geen zin had om door te gaan. En hebben ze mij laten vallen op het moment dat het het slechtst met mij ging. Daarna heb ik bijna een maand op bed gelegen. Puur om mezelf te beschermen tegen alles wat mij ook maar een beetje kon prikkelen. Want ik was bang voor mezelf geworden en voor wat voor gedachten en plannen ik had.

Geestelijke gezondheidszorg in Nederland is echt heel erg slecht.

Je hebt mensen die dit doen om er harder uit te komen , beetje de pijngrens gaan opzoeken of verleggen met het gedachte van : 'als ik mezelf kan snijden , dan zal ik wel een hoop anders ook kunnen doen' dus deze mensen doen het eerder voor de adrenaline.

Dan heb je zoals eerder gezegd inderdaad de mensen die het doen om effe hun psychische problemen te vergeten , diegene die geen aandacht willen trekken doen er dan dus ook alles aan om dit niet te laten zien , zo heb je jongens en meisjes die zelfs op een hete zomerdag met lange mouwen gaan rondlopen , wel een excuus hebben om niet mee te gaan zwemmen en bij de gymles op school om merkwaardige reden altijd wel nog een shirt met lange mouwen aandoet onder het vaste gym shirt dat de school aanbiedt en verplicht.

Mensen die gewoon met een t-shirtje gaan rondlopen waardoor iedereen deze zelfverminkingswonden kan gaan zien , zijn op zoek naar aandacht op een negatieve manier.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:57 schreef Nocturnal_Johnny het volgende:
Je hebt mensen die dit doen om er harder uit te komen , beetje de pijngrens gaan opzoeken of verleggen met het gedachte van : 'als ik mezelf kan snijden , dan zal ik wel een hoop anders ook kunnen doen' dus deze mensen doen het eerder voor de adrenaline.

Dan heb je zoals eerder gezegd inderdaad de mensen die het doen om effe hun psychische problemen te vergeten , diegene die geen aandacht willen trekken doen er dan dus ook alles aan om dit niet te laten zien , zo heb je jongens en meisjes die zelfs op een hete zomerdag met lange mouwen gaan rondlopen , wel een excuus hebben om niet mee te gaan zwemmen en bij de gymles op school om merkwaardige reden altijd wel nog een shirt met lange mouwen aandoet onder het vaste gym shirt dat de school aanbiedt en verplicht.

Mensen die gewoon met een t-shirtje gaan rondlopen waardoor iedereen deze zelfverminkingswonden kan gaan zien , zijn op zoek naar aandacht op een negatieve manier.

Mijn kind was het dus vergeten en trok toen ze oververhit thuiskwam haar vestje uit. Voordat ik erover begon heb ik eerst even een paar dagen nagedacht over hoe het te brengen. Nu is het bespreekbaar en zijn haar "buien' duidelijker voor mij herkenbaar en kan ik daar dus op inspringen.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 02:53 schreef Myraela het volgende:

[..]

Ik heb hulp gehad, toen kreeg ik de diagnose borderline, waar ik nooit achterstond overigens. Heb ik zware therapie gevolgd en vervolgens vertelde ze mij dat ik het niet genoeg verbeterde en dat het daarom geen zin had om door te gaan. En hebben ze mij laten vallen op het moment dat het het slechtst met mij ging. Daarna heb ik bijna een maand op bed gelegen. Puur om mezelf te beschermen tegen alles wat mij ook maar een beetje kon prikkelen. Want ik was bang voor mezelf geworden en voor wat voor gedachten en plannen ik had.

Geestelijke gezondheidszorg in Nederland is echt heel erg slecht.

Dat hoor ik weleens vaker van mensen dat het soms nogal slecht gesteld is met de zorg en nazorg. Het komt nogal krom over om iemand te adviseren om met een behandeling te stoppen, wanneer je eerst concludeert dat het zo hard nodig is. Zo'n afwijzing lijkt me niet echt gewenst voor mensen die toch al niet zo sterk in hun schoenen staan op dat moment. Dat jij min of meer uit wanhoop en ellende een maand op bed hebt gelegen, zegt eigenlijk wel alles.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:02 schreef childintime het volgende:

[..]

Mijn kind was het dus vergeten en trok toen ze oververhit thuiskwam haar vestje uit. Voordat ik erover begon heb ik eerst even een paar dagen nagedacht over hoe het te brengen. Nu is het bespreekbaar en zijn haar "buien' duidelijker voor mij herkenbaar en kan ik daar dus op inspringen.

Heb je nu een idee wat haar er toe bewoog om zichzelf te verminken etc.?

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:10 schreef LosPollos het volgende:

[..]

Heb je nu een idee wat haar er toe bewoog om zichzelf te verminken etc.?

Ja, haar ontwikkelings stroonis en daardoor een totaal gebrek aan zelfvertrouwen. Dit zal altijd zo blijven, maar zolang ze minderjarig is en ik haar kan begeleiden zal ik er alles aan doen dat dit niet meer voorkomt. Gelukkig heb ik zelf jarenlang in de psychiatrie gewerkt en heb dus enige ervaring met dit soort dingen. Waar ik haar dus direkt mee confronteer; weet heel goed dat als je hier eenmaal aan begint, logischerwijs wat je "eindstation" is.

quote:

Op zondag 23 mei 2010 03:23 schreef childintime het volgende:

[..]

Ja, haar ontwikkelings stroonis en daardoor een totaal gebrek aan zelfvertrouwen. Dit zal altijd zo blijven, maar zolang ze minderjarig is en ik haar kan begeleiden zal ik er alles aan doen dat dit niet meer voorkomt. Gelukkig heb ik zelf jarenlang in de psychiatrie gewerkt en heb dus enige ervaring met dit soort dingen. Waar ik haar dus direkt mee confronteer; weet heel goed dat als je hier eenmaal aan begint, logischerwijs wat je "eindstation" is.

Op zichzelf natuurlijk prima dat je het probeert te voorkomen. Heb je het idee dat zij die gevoelens van onzekerheid etc. met jou wil en durft te delen? Heb je weleens overwegen om externe hulp voor haar te zoeken?