R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Ik ook pas op m'n 31e hoor... En ik merk dat ik zelfs na jaren nog in oude patronen val (met dus risico op depressie etc) als ik bijvoorbeeld stress heb. Dat is zó moeilijk om te veranderen. Kan me echt goed voorstellen dat het simpeler gaat als je 17 bent.
Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!
Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!
Natuurlijk kan er nog wat aan gedaan worden mafketelquote:Op donderdag 18 maart 2010 16:14 schreef chimpiee het volgende:
[..]
Hoi, ik had vanmorgen mijn eerste sessie en zou nog een berichtje achterlaten.
Ik heb een beetje de situatie uitgelegd, en ze zouden een persoon voor me zoeken die bij me past en dit voor mij zou gaan oplossen, toch fijn dat er dan toch nog wat aan gedaan kan worden!
. Vaak is enkel praten met een psycholoog (dus geen specifieke therapie of medicijnen of andere zwaardere zaken) al een hele grote stap op weg naar verbetering, dus maak je niet teveel zorgen!Fijn voor je dat zo'n toch altijd wat enge eerste keer goed bevallen is, en veel succes met het vervolg!quote:Ik vond het opzich wel een fijne sessie.
Maar merk nog niks van verbetering, maar zie het maar als een begin. Het gaat vanzelf beter worden hoop ik!
heeft de hoop dat het allemaal stiekum toch nog goed komt...
Fotoboek
Fotoboek
TVP.
Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.
Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.
Ik heb gister ook weer een gesprek bij GGZ gehad. Ik zou deeltijd therapie gaan volgen voor de angst, maar om daar te komen (andere kant van de stad) moest ik dus eerst mn angst overwinnen. Oftewel, de deeltijd ging niet door want ik kan er niet komen.
Gister afgesproken eerst gesprekken te gaan hebben (soort cognitieve therapie individueel) om te gaan oefenen in stapjes naar de deeltijd toe. Ben benieuwd! Ze was gelukkig erg meedenkend en ze begreep het allemaal, dus dat was fijn!
Gister afgesproken eerst gesprekken te gaan hebben (soort cognitieve therapie individueel) om te gaan oefenen in stapjes naar de deeltijd toe. Ben benieuwd! Ze was gelukkig erg meedenkend en ze begreep het allemaal, dus dat was fijn!
Ik heb zelf vorig jaar zelfs 4 maanden opname gehad (voor andere klachten, borderline, dat wel) en ja, het is intensief, maar ik heb er zo enorm veel aan gehad! Ik zou nu ook deeltijd willen voor mn klachten maar dat lukt niet (zie verhaaltje hierboven) maar ik zou het je zeker weten aanraden! Je krijgt verschillende soorten therapieen waardoor je ook op verschillende manieren naar je probleem gaat kijken. Sommige manieren zullen je meer helpen dan andere, maar het is gewoon zo goed! En in een groep lijkt misschien ook eng, maar is het uiteindelijk helemaal niet! Iedereen zit naar namelijk met problemen, waardoor je heel sterk het gevoel krijgt dat je niet de enige bent, en dat is fijn.quote:Op vrijdag 19 maart 2010 03:11 schreef Rnnz het volgende:
TVP.
Loop ook al een hele tijd rond met depressieve klachten en heb eind vorig jaar besloten om naar de dokter te gaan. Die heeft me doorverwezen naar het GGZ vanwege een 'stressgerelateerde depressie'. Het GGZ heeft voorgesteld om deeltijdbehandeling te volgen, heeft iemand hier ervaring mee? Het lijkt me persoonlijk behoorlijk intensief en misschien ietwat overdreven, maar aan de andere kant kan ik er waarschijnlijk wel veel van opsteken.
Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?
Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..quote:Op vrijdag 26 maart 2010 21:10 schreef Bombshell het volgende:
Ik heb parotoxine gekregen tegen paniekaanvallen war ik weer last van heb. Dit op aanraden van mn psycholoog omdit eens te gaan proberen, Iemand ervaring met dit middel?
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!
ja dat is ook makkelijker denk ik. maar weet het ook niet zeker.quote:Op donderdag 18 maart 2010 22:27 schreef Vandaag... het volgende:
Ik ook pas op m'n 31e hoor... En ik merk dat ik zelfs na jaren nog in oude patronen val (met dus risico op depressie etc) als ik bijvoorbeeld stress heb. Dat is zó moeilijk om te veranderen. Kan me echt goed voorstellen dat het simpeler gaat als je 17 bent.
Maar vergeleken met de midlife-crisis-golf van 50-jarigen die nog in therapie gaan zijn we nog jong hoor!
mn vriendje is op zn 44e nog es begonnen haha, maar die komt er nu toch ook wel een heel eind mee. (na een jaar dus) misschien maakt leeftijd dus toch niet zoveel uit, maar gaat het er vooral om of je er echt voor open staat...
Spelende vrouw, wat heeft u nu geleerd?
Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.
Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.
Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.
Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.
Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.
Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.
Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.
Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.
Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Ik heb even getwijfeld, maar toch maar besloten mijn situatie hier even te beschrijven.
Ik ben best een gesloten persoon, en vertel niet zo makkelijk wat mij dwars zit, of waar ik mij zorgen over maak. Ik richt me juist heel erg op anderen, om mijn eigen dingen op die manier buiten beschouwing te kunnen laten. Begin dit jaar vond ik het genoeg geweest en heb ik aan een aantal mensen die dicht bij mij staan een deel van 'hoe ik me voel en wat er speelt' uit de doeken gedaan. Ik heb hier goeie reacties op gehad.. en 't was voor mij prima zo.
Tot ongeveer een maand later, nu anderhalve maand geleden. Toen begon ik me eigenlijk van het ene op het andere moment somber te voelen. Ik had veel last van emotionele buien (moest veel huilen) en ik had eigenlijk niet echt een idee hoe dit zo ineens was gekomen.
Omdat ik het allemaal niet meer trok,en eigenlijk de hele dag alleen maar kon huilen, heb ik van de huisarts wat oxazepam gekregen. Dit heb ik zo'n anderhalve week gebruikt, en heb het toen afgebouwd. Tot op de dag van vandaag gebruik ik het ook niet meer.
Inmiddels loop ik bij een psycholoog (ben nu 4 keer geweest ofzo) wat opzich ook wel okey is, maar echt verbetering merk ik niet. Uit een test die ik daar heb moeten doen kwam dat ik waarschijnlijk een lichte depressie heb. Zou toch wel binnen 1 a 2 maanden over moeten zijn of iig minder moeten worden.
Ik probeer gewoon m'n dagelijkse dingen te doen, maar bij alles wat ik doe merk ik dat er een soort van somberheids-gevoel over me heen hangt, als een gevoel wat altijd aanwezig is. Ik merk wel dat afleiding helpt, maar het sombere gevoel gaat nooit helemaal weg. Met name wanneer ik er met mensen over praat merk ik dat ik nog erg emotioneel ben.
Ik probeer er alles aan te doen om me beter te voelen (bezig zijn, ben weer begonnen met hardlopen, gesprekken bij de psych), maar het lijkt allemaal niet echt resultaat te hebben. Hoewel sommige mensen om mij heen zeggen dat anti-depressiva wellicht zou kunnen helpen, wil ik dit zelf eigenlijk liever niet. Ik heb ook e.e.a. over Sint Janskruid gelezen, en dat spreekt mij eerder aan dan anti-depressiva.
Maar ik weet gewoon even niet meer waar ik goed aan doe. Ik wil het sombere gevoel gewoon kwijt. En ik heb ook het idee dat ik de hele tijd somber ben, omdat ik somber ben. Klinkt wat vaag, maar juist dat sombere gevoel maakt me weer somber. Soort van vicieuze cirkel ofzo. Maar hoe doorbreek ik die?
Ik snap dat niemand hier kant-en-klare tips heeft, maar ik vind het iig fijn om even m'n verhaal opgeschreven hebben, en mocht iemand toch die 'gouden tip' hebben, dan hoor ik dat natuurlijk heel graag.
Bedankt voor het lezen.
[ Bericht 7% gewijzigd door sunmoonstar op 31-03-2010 20:40:35 ]
Ik ben best een gesloten persoon, en vertel niet zo makkelijk wat mij dwars zit, of waar ik mij zorgen over maak. Ik richt me juist heel erg op anderen, om mijn eigen dingen op die manier buiten beschouwing te kunnen laten. Begin dit jaar vond ik het genoeg geweest en heb ik aan een aantal mensen die dicht bij mij staan een deel van 'hoe ik me voel en wat er speelt' uit de doeken gedaan. Ik heb hier goeie reacties op gehad.. en 't was voor mij prima zo.
Tot ongeveer een maand later, nu anderhalve maand geleden. Toen begon ik me eigenlijk van het ene op het andere moment somber te voelen. Ik had veel last van emotionele buien (moest veel huilen) en ik had eigenlijk niet echt een idee hoe dit zo ineens was gekomen.
Omdat ik het allemaal niet meer trok,en eigenlijk de hele dag alleen maar kon huilen, heb ik van de huisarts wat oxazepam gekregen. Dit heb ik zo'n anderhalve week gebruikt, en heb het toen afgebouwd. Tot op de dag van vandaag gebruik ik het ook niet meer.
Inmiddels loop ik bij een psycholoog (ben nu 4 keer geweest ofzo) wat opzich ook wel okey is, maar echt verbetering merk ik niet. Uit een test die ik daar heb moeten doen kwam dat ik waarschijnlijk een lichte depressie heb. Zou toch wel binnen 1 a 2 maanden over moeten zijn of iig minder moeten worden.
Ik probeer gewoon m'n dagelijkse dingen te doen, maar bij alles wat ik doe merk ik dat er een soort van somberheids-gevoel over me heen hangt, als een gevoel wat altijd aanwezig is. Ik merk wel dat afleiding helpt, maar het sombere gevoel gaat nooit helemaal weg. Met name wanneer ik er met mensen over praat merk ik dat ik nog erg emotioneel ben.
Ik probeer er alles aan te doen om me beter te voelen (bezig zijn, ben weer begonnen met hardlopen, gesprekken bij de psych), maar het lijkt allemaal niet echt resultaat te hebben. Hoewel sommige mensen om mij heen zeggen dat anti-depressiva wellicht zou kunnen helpen, wil ik dit zelf eigenlijk liever niet. Ik heb ook e.e.a. over Sint Janskruid gelezen, en dat spreekt mij eerder aan dan anti-depressiva.
Maar ik weet gewoon even niet meer waar ik goed aan doe. Ik wil het sombere gevoel gewoon kwijt. En ik heb ook het idee dat ik de hele tijd somber ben, omdat ik somber ben. Klinkt wat vaag, maar juist dat sombere gevoel maakt me weer somber. Soort van vicieuze cirkel ofzo. Maar hoe doorbreek ik die?
Ik snap dat niemand hier kant-en-klare tips heeft, maar ik vind het iig fijn om even m'n verhaal opgeschreven hebben, en mocht iemand toch die 'gouden tip' hebben, dan hoor ik dat natuurlijk heel graag.
Bedankt voor het lezen.
[ Bericht 7% gewijzigd door sunmoonstar op 31-03-2010 20:40:35 ]
Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.quote:Op maandag 29 maart 2010 20:09 schreef Bos81 het volgende:
Hallo, Ik weet niet zeker of het verstandig is om hier neer te zetten, maar ik moet het even kwijt.
Ik heb nu ruim een jaar last van een depressie en heb daar ook medicatie voor. Maar dat het echt beter met me gaat, durf ik niet hardop te zeggen. Soms lijkt het wel of ik mne steeds somberder ga voelen en de toekomst nog donkerder tegemoet zie.
Maar misschien ligt het wel aan mezelf, en doe ik overdag te weinig, maar aan de andere kant heb ik er ook de kracht niet voor. Het kost me soms de grootste moeite om even naar de winkel te gaan. Maar dit kan ook aan mijn Autisme liggen, hoewel ik hier vroeger geen moete mee had.
Binnenkort ga ik wel een cursus volgen om meer grip op mijn depressie te krijgen, maar het vertrouwen daarin wordt steeds minder naarmate ik steeds slechtere dagen krijg.
Dus eigenlijk moet er snel iets in mijn leven veranderen, wil ik weer positiever in het leven gaan staan.
Okee bedankt voor je reactiequote:
[..]
Het is goed dat je je beseft dat je je leven positiever wil veranderen. Nu moet je alleen bedenken op welke manier je dat het best kunt invullen. Ik denk dat het inderdaad beter met je zal gaan zodra je je wat meer met andere dingen bezig gaat houden. Dan kun je namelijk je gedachten op iets anders richten. Zet wat makkelijke doelen neer en probeer daar naartoe te leven.
Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Begrijpelijk. Je moet zoiets ook langzaam opbouwen en niets forceren. Dan gaat het allemaal vanzelf.quote:Op woensdag 31 maart 2010 20:58 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Okee bedankt voor je reactie
Er wordt best wel intensief voor mij gezocht voor dagbesteding, maar tot nu toe was het net dat soort werk, wat voor mij moeilijk is, waardoor ik dus nog steeds te vaak thuis zit. Maar er zijn een paar gesprekken gepland de komende week, dus ik houd hoop op een voorutgang. Maar het moet niet te snel zijn, want ik heb het snel gehad als ik te veel dingen te doen heb op een dag.
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezenquote:Op zaterdag 27 maart 2010 16:08 schreef Beautiful__Disaster het volgende:
[..]
Ik neem aan dat je paroxetine bedoelt? Ik heb dat middel ooit geslikt, maar dan voor depressie, niet voor angst of paniek. Het hielp me toen wel tegen depressie, maar ik vond de bijwerkingen erg vervelend..
Of het ook tegen de paniekaanvallen werkt weet ik niet, ik hoop dat je er wat aan zal hebben!
quote:Depressiviteit is een een psychische ziekte. Oftewel het komt door de manier van denken. Het is dus niet erfelijk of een of andere ziekte die je op de een of andere manier binnen krijgt. Daarom is depressiviteit niet te genezen met een pil. Het kan hooguit verdoven. Heeft eigenlijk net zo veel nut als alcohol of drugs. Als je onder invloed bent, lijkt het beter, maar het is het niet. Het verschil met antidepressiva is dat deze eigenlijk geen invloed heeft, maar men denkt dat het wat doet.
Volgens mij is het bewezen dat er gedurende een depressie een tekort is van een bepaalde stof (anyone? het is te laat om te googlen..) en dus aangevuld kan worden met medicatie. 'Gewoon blij denken' vind ik niet bepaald de sterkste tip als je zwaar depressief bent...quote:Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:
[..]
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen
[..]
I'm not just some bimbo with big tits.
I'm an artist.
I'm an artist.
Volgens wikipedia moet je een onderscheid maken tussen een milde en zware depressie. Bij een milde depressie is het gebruik van antidepressiva blijkbaar niet behulpzaam maar bij zware depressies wel. Verder geen persoonlijke ervaringen mee dus geen idee hoe dit precies in elkaar steekt.
Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?quote:
[..]
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen[..]
Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?quote:Op vrijdag 2 april 2010 01:40 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Maar weet je wel hoe moeilijk het is om die negatieve gedachtes om te zetten in blije positieve gedachten?
Okee, ik kan op een dag best lachen. grapjes maken en vrolijk zijn, maar krijg dan meestal kort er op een enorme klap in mijn gezicht en ben weer in een neerslachtige stemming.
I'm not just some bimbo with big tits.
I'm an artist.
I'm an artist.
Jaquote:
[..]
Heb niet je hele verhaal gelezen, sorry, maar slik je AD?
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
En beweeg veelquote:
Sporten + goed eten + genoeg rust/slaap, helpt al een boel. Maar goed, als je echt diep in de put zit, komt er natuurlijk meer bij kijken...
Helaas heb ik zelf ook ervaring met depressies. De aanleiding was bij mij achteraf gezien wel erg duidelijk. Stoppen met de huidige studie en dan niet weten wat je wel wil. Combineer dat met thuiszitten zonder een gevoel van toekomstperspectief en je hebt een perfect recept voor een depressie.
Therapie en medicatie heeft helaas weinig geholpen. Het begon pas echt beter te worden toen ik weer met een nieuwe studie begon en weer perspectief zag. Nu ben ik zeer op eigen initiatief eindelijk die medicatie weer aan het afbouwen.
Persoonlijk ben ik zeer kritisch tov van psychiatrische medicatie, dat wordt mijn inziens veel te makkelijk gegeven hier in Nederland. Hardlopen werkt even goed als anti-depressiva, en er blijkt nu dat het effect van anti-depressiva jarenlang zwaar is overschat. Dus mijn advies zou zijn, ga niet te snel aan medicatie, probeer eerst alle andere opties. En blijf bezig, ga vooral niet thuiszitten!
Therapie en medicatie heeft helaas weinig geholpen. Het begon pas echt beter te worden toen ik weer met een nieuwe studie begon en weer perspectief zag. Nu ben ik zeer op eigen initiatief eindelijk die medicatie weer aan het afbouwen.
Persoonlijk ben ik zeer kritisch tov van psychiatrische medicatie, dat wordt mijn inziens veel te makkelijk gegeven hier in Nederland. Hardlopen werkt even goed als anti-depressiva, en er blijkt nu dat het effect van anti-depressiva jarenlang zwaar is overschat. Dus mijn advies zou zijn, ga niet te snel aan medicatie, probeer eerst alle andere opties. En blijf bezig, ga vooral niet thuiszitten!
TVP
Lang met paniekaanvallen + agorafobie gelopen. Ik ben gelukkig intussen al een heel eind op weg. Maar... ik ben er nog niet. Ga gelukkig al een stuk rustiger naar buiten toe dan eerst. Ik heb geen last meer van derealisatie, nog wel van spanning voorafgaand aan een feest met veel mensen bijv. Winkelen op een drukke zaterdag, op een terrasje zitten en dergelijke.
Waar ik vooral nog last van heb is het verkeerd denken. Soms ben ik mij te erg bewust van het NU. Dan realiseer ik me dat ik wakker ben, wat er om mij heen gebeurd. Ga ik nadenken over wat je wakker houdt of twijfel ik over mijn kunnen. Doem denk teveel nog onbewust. Het valt immers altijd mee. Weet niet zozeer waar ik bang voor ben, maar het is en blijft een angst voor de angst.
Lang met paniekaanvallen + agorafobie gelopen. Ik ben gelukkig intussen al een heel eind op weg. Maar... ik ben er nog niet. Ga gelukkig al een stuk rustiger naar buiten toe dan eerst. Ik heb geen last meer van derealisatie, nog wel van spanning voorafgaand aan een feest met veel mensen bijv. Winkelen op een drukke zaterdag, op een terrasje zitten en dergelijke.
Waar ik vooral nog last van heb is het verkeerd denken. Soms ben ik mij te erg bewust van het NU. Dan realiseer ik me dat ik wakker ben, wat er om mij heen gebeurd. Ga ik nadenken over wat je wakker houdt of twijfel ik over mijn kunnen. Doem denk teveel nog onbewust. Het valt immers altijd mee. Weet niet zozeer waar ik bang voor ben, maar het is en blijft een angst voor de angst.
*meld zich.
ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen, het begon al wel vanaf kleins af aan ( thuis ging het niet goed, en wou eigenlijk alleen mezelf opsluiten steeds, gewoon even weg van iedereen en alles.. maar uiteindelijk werd het meer een sleur van eenzaamheid. ) ,pas toen ik een jaar of 13-14 was , begon het steeds erger te worden, dagen lang gewoon in bed blijven liggen , zomaar in huilen uitbarsten, juist om de onnodigste dingen, of gewoon om niks. ik denk niet dat het hier bij hoort, maar ik werd gewoon gek, dat ik steeds stemmen begon te horen.. het gevoel hebben dat je niks waard bent kwam er ook bij van pas.
heb even hier rond gelezen, en las vaak dat mensen hun huis niet meer uit wilde komen, of nergens meer naar toe gingen, vaak ging ik wel.op de fiets hapte ik vaak naar adem juist omdat er iemand achter me fietste daardoor was ik vooral bang dat als ik hijgend op mijn fiets zat, mensen het abnormaal zouden vinden, bang dat ze me niet zouden goedkeuren, vooral met vreemde had ik daar vroeger last van gehad,maar goed ik heb me zelf geleerd me wat open op te stellen.. ( ik denk toch dat het kwam door mijn stage die ik toen had, mensen waren daar allemaal zo aardig, ze leken het niet erg te vinden dat ik wat anders was.. ) gelukkig heeft dat wel gewerkt het laatste jaar, maar ik merk al snel dat ik begin terug te vallen.
zelf gebruik ik geen pillen, ga ook niet naar een psycholoog, had het wel eens met vrienden over , maar ik zei maar altijd dat het wel goed zou komen , alleen omdat ik er niet over wilde praten. uiteindelijk heb ik het toegelaten en heb ik ze alles vertelt, luchtte wel even op. op school heb ik al heel wat gemist ,toch ging ik wel steeds elk jaar over.. ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje door hadden. ik wilde gewoon even weg , als je het niet wilt dan gaat het ook niet, had last van bepaalde dingen, (ligt ingewikkeld ) en steeds met hoofdpijn op school, slapen tussen de les, chagrijnig zijn tegen over iedereen en alles , werkte idd niet mee, een vriendin van mij toen, maakte eigenlijk precies hetzelfde mee, en zo zaten dus gewoon met zen 2tjes altijd in de bieb waar het heel rustig was, of we lagen op een grasveld, gewoon te niksen. dat was wel fijn opzich, ik heb echt altijd het gevoel van ontsnappen als alles even niet mee zit, maargoed
kortom, het gaat nu wel beter met me, ik ben blij dat ik inmiddels al wat verandering in mijn leventje heb gebracht.
ik weet eigenlijk niet eens zo goed waar ik moet beginnen, het begon al wel vanaf kleins af aan ( thuis ging het niet goed, en wou eigenlijk alleen mezelf opsluiten steeds, gewoon even weg van iedereen en alles.. maar uiteindelijk werd het meer een sleur van eenzaamheid. ) ,pas toen ik een jaar of 13-14 was , begon het steeds erger te worden, dagen lang gewoon in bed blijven liggen , zomaar in huilen uitbarsten, juist om de onnodigste dingen, of gewoon om niks. ik denk niet dat het hier bij hoort, maar ik werd gewoon gek, dat ik steeds stemmen begon te horen.. het gevoel hebben dat je niks waard bent kwam er ook bij van pas.
heb even hier rond gelezen, en las vaak dat mensen hun huis niet meer uit wilde komen, of nergens meer naar toe gingen, vaak ging ik wel.op de fiets hapte ik vaak naar adem juist omdat er iemand achter me fietste daardoor was ik vooral bang dat als ik hijgend op mijn fiets zat, mensen het abnormaal zouden vinden, bang dat ze me niet zouden goedkeuren, vooral met vreemde had ik daar vroeger last van gehad,maar goed ik heb me zelf geleerd me wat open op te stellen.. ( ik denk toch dat het kwam door mijn stage die ik toen had, mensen waren daar allemaal zo aardig, ze leken het niet erg te vinden dat ik wat anders was.. ) gelukkig heeft dat wel gewerkt het laatste jaar, maar ik merk al snel dat ik begin terug te vallen.
zelf gebruik ik geen pillen, ga ook niet naar een psycholoog, had het wel eens met vrienden over , maar ik zei maar altijd dat het wel goed zou komen , alleen omdat ik er niet over wilde praten. uiteindelijk heb ik het toegelaten en heb ik ze alles vertelt, luchtte wel even op. op school heb ik al heel wat gemist ,toch ging ik wel steeds elk jaar over.. ik denk dat ze het zelf ook wel een beetje door hadden. ik wilde gewoon even weg , als je het niet wilt dan gaat het ook niet, had last van bepaalde dingen, (ligt ingewikkeld ) en steeds met hoofdpijn op school, slapen tussen de les, chagrijnig zijn tegen over iedereen en alles , werkte idd niet mee, een vriendin van mij toen, maakte eigenlijk precies hetzelfde mee, en zo zaten dus gewoon met zen 2tjes altijd in de bieb waar het heel rustig was, of we lagen op een grasveld, gewoon te niksen. dat was wel fijn opzich, ik heb echt altijd het gevoel van ontsnappen als alles even niet mee zit, maargoed
kortom, het gaat nu wel beter met me, ik ben blij dat ik inmiddels al wat verandering in mijn leventje heb gebracht.
And I know if the love is alright ,You don't have to look up at the stars no no no no
Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.quote:Op maandag 12 april 2010 12:17 schreef Lotteu het volgende:
Ik heb intussen alweer bijna 3 jaar last van een angststoornis met agorafobie. Eerst durfde ik helemaal niks, nu durf ik met anderen het meeste wel, maar alleen nog niet. Ik durf hooguit naar de winkel hier dichtbij of een stukje in de buurt te fietsen, maar meer niet.
Ben al opgenomen geweest en heb verschillende therapieen gevolgd. Echter is elke therapie erop gebaseerd dat ik in kleine stapjes moet gaan oefenen. Maar ik geloof daar intussen niet meer in. Ik kan oefenen wat ik wil, maar mijn manier van denken blijft verkeerd, zodat ik een stukje dat ik al 100 keer gefietst heb, de 101ste keer nog steeds niet durf.
Ik heb nu via agorafobie.be (mag ik die link hier noemen) sessies besteld. Geen idee of me dit gaat helpen maar ik hoop het wel, het is meer gericht op hoe ik anders moet denken en ik vind het fijn dat het door iemand 'gemaakt' is die het zelf ook gehad heeft, dus wie weet.
Ik blijf hoop houden, al heb ik ook dagen dat ik het echt niet meer zie zitten en niet meer weet hoe ik ooit van die angst af moet komen..
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan
Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.
ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.
en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.
ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.
ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.
en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.
ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.
Don't drink and drive, Smoke and fly.
Heel herkenbaar, soms heb je er gewoon geen zin meer inquote:Op dinsdag 13 april 2010 23:04 schreef Roffasmokes het volgende:
Helaas, kan ik me hier ook bij aansluiten,.
ik ben nu ongeveer 5 maanden 'officieel' depressief.
een hele nare jeugd gehad die zijn sporen heeft achtergelaten,
maar ook gewoon zoals alles bij mij loopt.
zelfmoordgedachtes en neigingen.
en alles blijft maar tegen zitten.
en WAAROM ben ik dan eigenlijk depressief?
de gang van zaken, de wereld situatie's, de leugens bedrog etc.
het vernederd worden, angst voor mensen.
mijn jeugd, en eigenlijk gewoon mijn hele leven.
ach, heb er de laatste tijd zoveel over gelezen en gepraat
dat ik gestopt ben met lezen.
al dat gelees en geprobeer en shit.
maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden
dat klopt, maar als je niet serieus wordt genomen en dat gezegt wordt dat je het alleen voor de aandacht doet etc wordt de drang toch wel heel grootquote:Op dinsdag 13 april 2010 23:10 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
maarjah je geest rust toch niet voordat een oplossing is gevonden
maar goed, just tryin' to keep my head up.
hoe fucking moeilijk het leven ook is of kan zijn, ik kan wel zeggen dat ik genoeg seks heb,
want het leven verneukt me iedere dag.
Don't drink and drive, Smoke and fly.
Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk hahaquote:Op dinsdag 13 april 2010 22:58 schreef DeZoektocht het volgende:
[..]
Het is maar een tip maar ga ook eens lezen in het 'de kracht van het nu' topic.
Ik herkend me heel erg in in het verhaaltje dat je op een bepaalde manier moet denken maar dat dat dan toch niet lukt.
Stel je eens voor dat je helemaal niet meer hoeft na te denken bij dingen waar je nu bang voor bent.
Ik merk bij mezelf dat het echt kan
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Het boek is ook echt een aanraderquote:Op woensdag 14 april 2010 07:39 schreef Lotteu het volgende:
[..]
Ja ben al begonnen met het lezen in dat topic, maar het is nogal veel werk haha
Ook ik heb zo af en toe last van angst. Zeker naar aanleiding van een mislukte stage vorig jaar.
Nu alweer tien weken bezig met een nieuwe stage. Dat is op sommige punten nu weer lastig. Gewoonweg omdat het nieuw is en toch je inzet wil tonen om opdrachten op niveau uit te voeren. Daarnaast zijn alle medewerkers ontzettend druk heb ik gemerkt...
Totdat ik gisteren een tussentijdse beoordeling kreeg met veel Vtjes (van voldoende). Maar diegene die het invulde heb ik weinig mee te maken in de praktijk. Met hem heb ik een tussentijdse gesprek gehad en hij beoordeelt eind juni ook samen met stagedocent.
Achja misschien maak ik me teveel zorgen om niets...
Hoop dat het eindgesprek ook zo gaat...dan teken ik ervoor....
Nu alweer tien weken bezig met een nieuwe stage. Dat is op sommige punten nu weer lastig. Gewoonweg omdat het nieuw is en toch je inzet wil tonen om opdrachten op niveau uit te voeren. Daarnaast zijn alle medewerkers ontzettend druk heb ik gemerkt...
Totdat ik gisteren een tussentijdse beoordeling kreeg met veel Vtjes (van voldoende). Maar diegene die het invulde heb ik weinig mee te maken in de praktijk. Met hem heb ik een tussentijdse gesprek gehad en hij beoordeelt eind juni ook samen met stagedocent.
Achja misschien maak ik me teveel zorgen om niets...
Hoop dat het eindgesprek ook zo gaat...dan teken ik ervoor....
wat goed van je !! hoe ging het?quote:Op woensdag 14 april 2010 17:12 schreef Lotteu het volgende:
Ik ben vandaag naar de supermarkt geweest op de fiets. Dat heb ik al 2 jaar niet gedurfd, en het ging goed!
And I know if the love is alright ,You don't have to look up at the stars no no no no
Blegh... na een aantal heel goede dagen nu een megakutdag. Ik wil niks, voel me ellendig en zwaar. Het liefst kruip ik in bed nu. Maar dat mag niet 
. Ellende....
. Ellende....
Ik ben er volgens mij net achter dat ik verlatingsangst heb. Op het moment dat ik bang ben dat een relatie of goede vriendschap snel voorbij kan zijn met het initiatief van de ander verbreek ik de relatie/word ik bang dat dit ook echt gebeurd.
En ja, ook depressies, maar vaak in periodes van een paar maand, als in niet meer slapen/heeeeeeel veel slapen, niet meer eten/geen honger meer hebben/misselijk worden na het eten en dan uitkotsen (niet express, word gewoon misselijk:s), Nergens meer zin in hebben, veel te veel roken/blowen (gelukkig daar nu mee gestopt, blowen) ergeren aan alles en iedereen/geen interesse in alles/iedereen.
Ik zou zo graag van dit gevoel af willen komen, vooral dat verlatingsangst gedeelte, hierdoor heb ik het al 2x uitgemaakt met mensen waar ik ontzettend veel van hield en nog van hou..
En ja, ook depressies, maar vaak in periodes van een paar maand, als in niet meer slapen/heeeeeeel veel slapen, niet meer eten/geen honger meer hebben/misselijk worden na het eten en dan uitkotsen (niet express, word gewoon misselijk:s), Nergens meer zin in hebben, veel te veel roken/blowen (gelukkig daar nu mee gestopt, blowen) ergeren aan alles en iedereen/geen interesse in alles/iedereen.
Ik zou zo graag van dit gevoel af willen komen, vooral dat verlatingsangst gedeelte, hierdoor heb ik het al 2x uitgemaakt met mensen waar ik ontzettend veel van hield en nog van hou..
Help, je moeder komt eraan
Oh, en nog vergeten er bij te zeggen:
Angst om niet goed genoeg te presteren ( alleen bij doelen die ik mezelf heb gezet???Gaar, ik weet het)
Angst om niet goed genoeg voor iemand te zijn
En bang om voor groepen te spreken.
Kan iemand me helpen zoeken naar een oplossing voor die bindingsangst, want dat is natuurlijk zwaar klote. De rest is meestal nog enigszins te overzien, maar de pijn die ik nu voel na het weer uitgemaakt te hebben met iemand trek ik niet.
Angst om niet goed genoeg te presteren ( alleen bij doelen die ik mezelf heb gezet???Gaar, ik weet het)
Angst om niet goed genoeg voor iemand te zijn
En bang om voor groepen te spreken.
Kan iemand me helpen zoeken naar een oplossing voor die bindingsangst, want dat is natuurlijk zwaar klote. De rest is meestal nog enigszins te overzien, maar de pijn die ik nu voel na het weer uitgemaakt te hebben met iemand trek ik niet.
Help, je moeder komt eraan
@Lotteu: Fantastisch! Wat een mooi resultaat. Probeer je het de komende week nog eens te doen? Je weet dat je het kunt, nu moet het vaker gebeuren zodat je een nieuwe gewoonte opbouwt. Veel succes!
@BroodjePindakaasEnzo: Ben je zelf als kind of zo, verlaten? Je zou zo denken, die angst moet ergens vandaan komen.
Durf je weer terug te gaan naar die laatste persoon, en het te vertellen?
Ja ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat heb je te verliezen?
Het is mijn ervaring dat we zelf onze grootste vijanden zijn. Anderen (d.w.z..... de normale mensen dan) zijn over het algemeen een stuk minder kritisch dan we verwachten/vrezen.
Ik vind het debiel en gestoord dat er zo'n stigma ligt op alles wat met geestelijke gezondheid te maken heeft. Als je een gebroken been hebt, vindt iedereen het normaal dat je gips krijgt. Als je therapie en/of medicijnen gaat nemen om je hoofd wat meer onder controle te krijgen, krijg je meteen een sticker opgeplakt. Door de mensen die niet beter weten.
Ik ben nu bezig met een stukje zelfstudie in ZELFVERTROUWEN (Self-esteem). Met behulp van een paar pdf-modules. Je kunt ze vinden als je op google "cci self help" intikt. Ik kan wel de link posten maar die werkt niet in je browser, je kunt alleen via een zoekmachine op de site komen. (Het is allemaal in het Engels)
@BroodjePindakaasEnzo: Ben je zelf als kind of zo, verlaten? Je zou zo denken, die angst moet ergens vandaan komen.
Durf je weer terug te gaan naar die laatste persoon, en het te vertellen?
Ja ik weet, makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wat heb je te verliezen?
Het is mijn ervaring dat we zelf onze grootste vijanden zijn. Anderen (d.w.z..... de normale mensen dan) zijn over het algemeen een stuk minder kritisch dan we verwachten/vrezen.
Ik vind het debiel en gestoord dat er zo'n stigma ligt op alles wat met geestelijke gezondheid te maken heeft. Als je een gebroken been hebt, vindt iedereen het normaal dat je gips krijgt. Als je therapie en/of medicijnen gaat nemen om je hoofd wat meer onder controle te krijgen, krijg je meteen een sticker opgeplakt. Door de mensen die niet beter weten.
Ik ben nu bezig met een stukje zelfstudie in ZELFVERTROUWEN (Self-esteem). Met behulp van een paar pdf-modules. Je kunt ze vinden als je op google "cci self help" intikt. Ik kan wel de link posten maar die werkt niet in je browser, je kunt alleen via een zoekmachine op de site komen. (Het is allemaal in het Engels)
Serotonine.quote:Op donderdag 1 april 2010 01:32 schreef Lily-Ella het volgende:
[..]
Volgens mij is het bewezen dat er gedurende een depressie een tekort is van een bepaalde stof (anyone? het is te laat om te googlen..) en dus aangevuld kan worden met medicatie. 'Gewoon blij denken' vind ik niet bepaald de sterkste tip als je zwaar depressief bent...
Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..quote:Op zondag 18 april 2010 08:05 schreef 8108139dpths het volgende:
tuh vuh puh...
Borderline / depressieve stoornis...
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Ik merk dat het heel langzaam aan wat beter gaat weer. Heb nu de eerste 'mp3 sessie' 3 keer geluisterd en heb heel veel aan wat er gezegd wordt! Alleen zit het nog niet zo goed in mn hoofd dat wanneer de angst komt opzetten ik het allemaal nog weet. Dat is steeds mijn probleem. op het moment van angst vergeet ik de dingen die ik moet denken enzo. Misschien eens (heel stom maargoed) opschrijven op een papiertje en in mn zak doen
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
In dit topic las ik dat je sinds twee jaar weer eens buiten durfde te komen om boodschappen te doen? Hoe past dat in dit plaatje? Want labeltjes plakken kunnen we allemaal wel, maar het gaat om de uitwerking.quote:Op maandag 19 april 2010 09:36 schreef Lotteu het volgende:
[..]
Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..
Ik snap je vraag niet helemaal?quote:Op maandag 19 april 2010 10:28 schreef Ribbenburg het volgende:
[..]
In dit topic las ik dat je sinds twee jaar weer eens buiten durfde te komen om boodschappen te doen? Hoe past dat in dit plaatje? Want labeltjes plakken kunnen we allemaal wel, maar het gaat om de uitwerking.
Ik heb sinds 2,5 jaar een angststoornis, maar probeer eraan te blijven werken en te blijven oefenen met dingen doen die ik eigenlijk niet durf. Nu vorige week dus naar een supermarkt waar ik nog niet eerder alleen heen ben geweest, dat was wel iets wat ik altijd vermeden heb.
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Angststoornis klinkt wat vaag. Ik neem aan dat de meeste dingen die je niet durft te doen een sociaal aspect hebben? Je zou een sociale fobie kunnen hebben.quote:Op maandag 19 april 2010 10:52 schreef Lotteu het volgende:
[..]
Ik snap je vraag niet helemaal?
Ik heb sinds 2,5 jaar een angststoornis, maar probeer eraan te blijven werken en te blijven oefenen met dingen doen die ik eigenlijk niet durf. Nu vorige week dus naar een supermarkt waar ik nog niet eerder alleen heen ben geweest, dat was wel iets wat ik altijd vermeden heb.
Ik heb geen sociale fobie, maar een paniek/angststoornis met agorafobie, wat vooral inhoudt: de angst voor paniekaanvallen en daardoor de plaatsen waar ik die sneller krijg (of ooit gekregen heb) vermijden.
Ik weet niet wat je nou precies wil weten?
Ik weet niet wat je nou precies wil weten?
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
Ik hoef niet iets precies te weten, maar probeer je meer inzicht te verschaffen in de aard van je problemen.
Waarom krijg je bijvoorbeeld sneller een paniekaanval op plaatsen waar veel mensen zijn zoals een supermarkt?
Waarom krijg je bijvoorbeeld sneller een paniekaanval op plaatsen waar veel mensen zijn zoals een supermarkt?
Depressief ben ik gelukkig ook steeds minder, en van de angst- en eetstoornis ben ik gelukkig ook af... nou nog van de drank af kunnen blijven.... ik word vanmiddag opgenomen bij de Brijder ivm. een terugval...quote:
[..]
Ik heb ook borderline, nu gelukkig niet (meer) derpressief maar wel dan weer samen met angststoornis en eetstoornis..
Heel veel sterkte!quote:Op maandag 19 april 2010 12:17 schreef 8108139dpths het volgende:
[..]
Depressief ben ik gelukkig ook steeds minder, en van de angst- en eetstoornis ben ik gelukkig ook af... nou nog van de drank af kunnen blijven.... ik word vanmiddag opgenomen bij de Brijder ivm. een terugval...
"I'm not there yet, but I'm closer than I was yesterday"
ook tvptje hier
The truth is rarely pure and never simple.
Op zondag 19 december 2010 18:43 schreef Netsplitter het volgende:
x-tremed: 48 uur wegens klote links.
Op zondag 19 december 2010 18:43 schreef Netsplitter het volgende:
x-tremed: 48 uur wegens klote links.
Sinds een jaar of jaar of 10 - in mijn geval dus min of meer vanaf de middelbare school - heb ik vrij ernstige psychische problemen. Deels kan ik wel 'verklaren' waarom en deels ook niet. Qua opleiding heb ik het altijd wel aardig gered, maar ik kan niet zeggen dat ik ooit 1 goede of leuke dag heb gehad op school. Ik heb wel altijd al vrienden gehad en een x-aantal keer een vriendin en daar vermaak ik me ook altijd prima mee, maar diep van binnen heb ik altijd wel geweten dat er iets niet 'klopt' in mijn geest.
Ik heb borderline, last van stemmingswisselingen, last van depressiviteit en zo nu en dan paniekaanvallen, maar toch heeft nooit iemand daar echt veel van gemerkt. Althans bij lange na niet hoe heftig dat soms speelde. Bij ons thuis werd ook eigenlijk nooit ergens over gesproken en dus ben ik ook niet gewend om over gevoelens, emoties etc. te praten.
In mijn beleving is de kunst om proberen voor jezelf op een rijtje te krijgen wat wel en niet goed voor je is en goed naar je gevoel te luisteren. Je moet als het ware accepteren dat sommige dingen er niet inzitten op een bepaald moment.
Ik heb achteraf gezien mezelf veel te vaak over kop gelopen omdat ik te weinig inzicht in mezelf had en dat probeer ik nu te voorkomen. Ik plan mijn dagen niet vol en als ik me echt kut voel en een verjaardag oid heb, dan ga ik 'gewoon' niet. Het wordt niet altijd even goed begrepen en helaas moet je ook weleens een smoesje maken, maar so it. Gelukkig zijn er ook mensen tegen wie ik wel eerlijk kan zijn. Ik kan het mezelf niet echt permitteren om me enorm druk te maken over de mening van derden.
Toch zijn er genoeg dingen waar ik me prima mee vermaak. Dat kan alleen zijn of met vrienden. Het kan soms ook zwaar zijn, maar gelukkig heb ik altijd wel iets om naar uit te kijken.
Ik adviseer iedereen om eens eerlijk naar zichezelf te kijken en ook te luisteren naar je gevoel en probeer je bezigheden daar ook op af te stemmen als het mogelijk is. Het is verleidelijk om te denken dat je alles maar moet kunnen en doen, maar vroeg of laat betaal je er een prijs voor als je jezelf voorbij loopt. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik heb respect voor mensen die ook gewoon nee durven zeggen. Of het nou tegen jezelf is of tegen derden.
[ Bericht 0% gewijzigd door MaskOfSanity op 20-04-2010 20:25:25 ]
Ik heb borderline, last van stemmingswisselingen, last van depressiviteit en zo nu en dan paniekaanvallen, maar toch heeft nooit iemand daar echt veel van gemerkt. Althans bij lange na niet hoe heftig dat soms speelde. Bij ons thuis werd ook eigenlijk nooit ergens over gesproken en dus ben ik ook niet gewend om over gevoelens, emoties etc. te praten.
In mijn beleving is de kunst om proberen voor jezelf op een rijtje te krijgen wat wel en niet goed voor je is en goed naar je gevoel te luisteren. Je moet als het ware accepteren dat sommige dingen er niet inzitten op een bepaald moment.
Ik heb achteraf gezien mezelf veel te vaak over kop gelopen omdat ik te weinig inzicht in mezelf had en dat probeer ik nu te voorkomen. Ik plan mijn dagen niet vol en als ik me echt kut voel en een verjaardag oid heb, dan ga ik 'gewoon' niet. Het wordt niet altijd even goed begrepen en helaas moet je ook weleens een smoesje maken, maar so it. Gelukkig zijn er ook mensen tegen wie ik wel eerlijk kan zijn. Ik kan het mezelf niet echt permitteren om me enorm druk te maken over de mening van derden.
Toch zijn er genoeg dingen waar ik me prima mee vermaak. Dat kan alleen zijn of met vrienden. Het kan soms ook zwaar zijn, maar gelukkig heb ik altijd wel iets om naar uit te kijken.
Ik adviseer iedereen om eens eerlijk naar zichezelf te kijken en ook te luisteren naar je gevoel en probeer je bezigheden daar ook op af te stemmen als het mogelijk is. Het is verleidelijk om te denken dat je alles maar moet kunnen en doen, maar vroeg of laat betaal je er een prijs voor als je jezelf voorbij loopt. Het is niet altijd even makkelijk, maar ik heb respect voor mensen die ook gewoon nee durven zeggen. Of het nou tegen jezelf is of tegen derden.
[ Bericht 0% gewijzigd door MaskOfSanity op 20-04-2010 20:25:25 ]
A perfect mimic of a normally functioning person.
Ik had vroeger, vooral rond 18-19 jaar oud last van depressies en angsten. Heb gewoon meegeleeft door extra stoer te doen, maar bleef altijd negatief denken. Ik probeerde ook mijn problemen met drugs te ontvluchten.
Toen kreeg ik een psychose.
Na die psychose heb ik nooit meer last gehad van depressies. Alleen in de winter ging ik weer negatief denken, maar niet echt een depressie. Het voelt alsof die psychose al mijn depressieve en angstige klachten heeft weggehaald.
Verder, TVP.
Toen kreeg ik een psychose.
Na die psychose heb ik nooit meer last gehad van depressies. Alleen in de winter ging ik weer negatief denken, maar niet echt een depressie. Het voelt alsof die psychose al mijn depressieve en angstige klachten heeft weggehaald.
Verder, TVP.
To truly try means to accept God's love, his healing, to accept the world can be ugly, but your heart doesn't have to be."
Jaren last gehad van hyperventilatie en paniekaanvallen.
De afgelopen maanden maar 2 keer een aanval gehad gelukkig al is de angst nog vrijwel dagelijks aanwezig.
Sinds kort is vastgesteld dat ik een depressie heb, loop bij een psycholoog en gebruik nu sinds een paar weekjes antidepressiva.
Dus een tvptje hier.
De afgelopen maanden maar 2 keer een aanval gehad gelukkig al is de angst nog vrijwel dagelijks aanwezig.
Sinds kort is vastgesteld dat ik een depressie heb, loop bij een psycholoog en gebruik nu sinds een paar weekjes antidepressiva.
Dus een tvptje hier.
Depressie en angst klinkt mij bekend in de oren.
Bij mij was geconstateerd dat ik een Depressie en PTSS heb. Zelf natuurlijk even op het internet lopen neuzen, en ik ben erachter dat ik dus echt geen PTSS heb.
Maar toen vond ik iets over Sociale fobie, en daar herken ik mezelf heel erg in!
Het contact maken met mensen, praten met mensen, naar feesten gaan, alleen boodschappen doen, een week van te voren al zenuwachtig zijn als ik weet dat ik naar een bijeenkomst moet, en ook zweten en blozen. Die angst is echt zo erg en belemmerent, elke dag weer. Ik loop elke dag wel tegen situaties aan wat voor een ander normaal is. Wat ik ook merk is dat als ik ergens mee zit en het niet persoonlijk aan diegene durf te vertellen dan schrijf ik het op. Dat is voor mij makkelijker, dan hoef ik niemand aan te kijken hoef ik niet op mezelf te letten en hoef ik niet te denken dat ik iets verkeerds zeg want ik kan het nalezen en veranderen. Maar blijkbaar doe ik het dan toch verkeerd want mensen worden boos op me dat ik het ze niet persoonlijk gezegd heb. Dan leg ik ze uit waarom niet en dan laten ze niks meer van zich horen. En dat doet pijn.
Ik voel me erg eenzaam en wil graag vriendinnen hebben. Ik heb ze wel, maar ik voel me niet op mijn gemak bij hun. Ik weet niet wat ik aan ze heb. Ik had een vriendin waar ik wel mezelf kon zijn, maar ze wilde geen contact meer met me toen bleek dat ik een depressie had. Elke dag is voor mij super moeilijk en ik denk ook vaak aan dat ik van een flatgebouw wil springen om maar van alles af te zijn. Mensen willen me toch niet, en ik doe toch alles verkeerd. Maar toch kan ik het niet vanwege mijn kinderen. Mijn kinderen zijn het balangrijkste voor me, en die kan ik niet zonder hun moeder oplaten groeien. Maar de verlijding is zó groot! Ik ben ook iemand die nooit nee kan zeggen of durft te zeggen. Gek wordt ik ervan! Doe ik weer iets wat ik niet wil, en meestal ben ik daar ook nog zenuwachtig over. En ook als ik een vriendin heb doe ik alles voor diegene. Alles omdat ik bang ben afgewezen te worden of dat ze op me uitgekeken zijn, Koop ik weer cadeau's ofzo voor ze, maar uitendelijk laten ze me toch barsten als ik ergens mee zit. Niet dat ik klaag tegen ze ofzo, nee ze willen me alleen maar als ik leuk tegen ze doe en voor ze klaar staan. Ze gebruiken me dus. Zo heb ik ook vriendjes gehad die me gebruikten. Maar goed, ik bedoel maar angst en depressie gaan echt samen. Door mijn angst en de belemmeringen in mijn leven daarvan wil ik vaak de makkelijkste uitweg kiezen. Terwijl het enigste wat ik wil is gewoon met mensen kunnen praten en een luisterend oor...
Bij mij was geconstateerd dat ik een Depressie en PTSS heb. Zelf natuurlijk even op het internet lopen neuzen, en ik ben erachter dat ik dus echt geen PTSS heb.
Maar toen vond ik iets over Sociale fobie, en daar herken ik mezelf heel erg in!
Het contact maken met mensen, praten met mensen, naar feesten gaan, alleen boodschappen doen, een week van te voren al zenuwachtig zijn als ik weet dat ik naar een bijeenkomst moet, en ook zweten en blozen. Die angst is echt zo erg en belemmerent, elke dag weer. Ik loop elke dag wel tegen situaties aan wat voor een ander normaal is. Wat ik ook merk is dat als ik ergens mee zit en het niet persoonlijk aan diegene durf te vertellen dan schrijf ik het op. Dat is voor mij makkelijker, dan hoef ik niemand aan te kijken hoef ik niet op mezelf te letten en hoef ik niet te denken dat ik iets verkeerds zeg want ik kan het nalezen en veranderen. Maar blijkbaar doe ik het dan toch verkeerd want mensen worden boos op me dat ik het ze niet persoonlijk gezegd heb. Dan leg ik ze uit waarom niet en dan laten ze niks meer van zich horen. En dat doet pijn.
Ik voel me erg eenzaam en wil graag vriendinnen hebben. Ik heb ze wel, maar ik voel me niet op mijn gemak bij hun. Ik weet niet wat ik aan ze heb. Ik had een vriendin waar ik wel mezelf kon zijn, maar ze wilde geen contact meer met me toen bleek dat ik een depressie had. Elke dag is voor mij super moeilijk en ik denk ook vaak aan dat ik van een flatgebouw wil springen om maar van alles af te zijn. Mensen willen me toch niet, en ik doe toch alles verkeerd. Maar toch kan ik het niet vanwege mijn kinderen. Mijn kinderen zijn het balangrijkste voor me, en die kan ik niet zonder hun moeder oplaten groeien. Maar de verlijding is zó groot! Ik ben ook iemand die nooit nee kan zeggen of durft te zeggen. Gek wordt ik ervan! Doe ik weer iets wat ik niet wil, en meestal ben ik daar ook nog zenuwachtig over. En ook als ik een vriendin heb doe ik alles voor diegene. Alles omdat ik bang ben afgewezen te worden of dat ze op me uitgekeken zijn, Koop ik weer cadeau's ofzo voor ze, maar uitendelijk laten ze me toch barsten als ik ergens mee zit. Niet dat ik klaag tegen ze ofzo, nee ze willen me alleen maar als ik leuk tegen ze doe en voor ze klaar staan. Ze gebruiken me dus. Zo heb ik ook vriendjes gehad die me gebruikten. Maar goed, ik bedoel maar angst en depressie gaan echt samen. Door mijn angst en de belemmeringen in mijn leven daarvan wil ik vaak de makkelijkste uitweg kiezen. Terwijl het enigste wat ik wil is gewoon met mensen kunnen praten en een luisterend oor...
Ik meld me hier ook maar even. Ik wil nu toch echt van mijn sociale angst en faalangst af. Je zou wel kunnen zeggen dat ik een gegeneraliseerde faalangst heb: zowel sociaal als bij een toets of op het werk of whatever wil ik niet falen en word ik heel bang dat ik dat wel zal doen.
Sociaal is dit het vervelendst voor me op het moment, met de faalangst kan ik redelijk copen en op de een of andere manier hebben mensen daar ook meer begrip voor. Sociaal ben ik gewoon nerveus, bang dat ik iets stoms zeg of dat de ander me raar zal vinden of iets tegen me zegt waarop ik niet weet te reageren etc. Soms heb ik daar zoveel last van dat ik maar half mee krijg wat de ander zegt. Ook oogcontact vind ik moeilijk. Toch merken mensen niet echt aan me dat ik ergens last van heb, dat merk je aan de manier waarop ze me benaderen. Ik heb ook weleens te horen gekregen van mensen die me wat beter leerde kennen, dat ik andere dingen uit dan ik van binnen voel. Ik kan mijn gezicht goed in een plooi houden, zeg maar.
Nou heb ik daarvoor al een tijd therapie gehad, cognitieve gedragstherapie. Dat hielp niet echt. Mijn probleem is dat ik mijn angsten prima kan confronteren. Ik durf best wel contact te maken met mensen, dat moet ik gewoon van mezelf. Maar tegelijkertijd faal ik daarin. Zowel door zenuwen als doordat ik de skills mis / vaak niet weet wat te zeggen, en dat zal vast weer komen doordat ik niet goed kan 'oefenen' door mijn zenuwen.
Nou zit ik te denken aan antidepressiva. In ieder geval tijdelijk zodat ik alles wat meer onder controle kan krijgen. Aan therapie heb ik niet (meer) zo heel veel. Ik weet verdomd goed hoe ik in elkaar zit en kan je zo alles benoemen van oorzaak tot gevolg. Ik weet ook dat sommige van mijn gedachten als niet terecht zouden kunnen worden bestempeld, maar ik voel dat zelf niet zo. Verder reageer ik niet altijd adequaat, waardoor ik dus eigenlijk bevestiging krijg van mijn eigen angst. Een soort van angst om me angstig te gedragen.
Is medicatie hier een oplossing, en herkent iemand zich erin? Ik zit er echt een beetje doorheen, heb het er helemaal mee gehad. Ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten van mijn leven.
Sociaal is dit het vervelendst voor me op het moment, met de faalangst kan ik redelijk copen en op de een of andere manier hebben mensen daar ook meer begrip voor. Sociaal ben ik gewoon nerveus, bang dat ik iets stoms zeg of dat de ander me raar zal vinden of iets tegen me zegt waarop ik niet weet te reageren etc. Soms heb ik daar zoveel last van dat ik maar half mee krijg wat de ander zegt. Ook oogcontact vind ik moeilijk. Toch merken mensen niet echt aan me dat ik ergens last van heb, dat merk je aan de manier waarop ze me benaderen. Ik heb ook weleens te horen gekregen van mensen die me wat beter leerde kennen, dat ik andere dingen uit dan ik van binnen voel. Ik kan mijn gezicht goed in een plooi houden, zeg maar.
Nou heb ik daarvoor al een tijd therapie gehad, cognitieve gedragstherapie. Dat hielp niet echt. Mijn probleem is dat ik mijn angsten prima kan confronteren. Ik durf best wel contact te maken met mensen, dat moet ik gewoon van mezelf. Maar tegelijkertijd faal ik daarin. Zowel door zenuwen als doordat ik de skills mis / vaak niet weet wat te zeggen, en dat zal vast weer komen doordat ik niet goed kan 'oefenen' door mijn zenuwen.
Nou zit ik te denken aan antidepressiva. In ieder geval tijdelijk zodat ik alles wat meer onder controle kan krijgen. Aan therapie heb ik niet (meer) zo heel veel. Ik weet verdomd goed hoe ik in elkaar zit en kan je zo alles benoemen van oorzaak tot gevolg. Ik weet ook dat sommige van mijn gedachten als niet terecht zouden kunnen worden bestempeld, maar ik voel dat zelf niet zo. Verder reageer ik niet altijd adequaat, waardoor ik dus eigenlijk bevestiging krijg van mijn eigen angst. Een soort van angst om me angstig te gedragen.
Is medicatie hier een oplossing, en herkent iemand zich erin? Ik zit er echt een beetje doorheen, heb het er helemaal mee gehad. Ik wil gewoon gelukkig zijn en genieten van mijn leven.
Hoe ver ben je nu met die sessies? En merk je dat ze wat toevoegen of zijn het met name open deuren?quote:Op maandag 19 april 2010 09:38 schreef Lotteu het volgende:
Ik merk dat het heel langzaam aan wat beter gaat weer. Heb nu de eerste 'mp3 sessie' 3 keer geluisterd en heb heel veel aan wat er gezegd wordt! Alleen zit het nog niet zo goed in mn hoofd dat wanneer de angst komt opzetten ik het allemaal nog weet. Dat is steeds mijn probleem. op het moment van angst vergeet ik de dingen die ik moet denken enzo. Misschien eens (heel stom maargoed) opschrijven op een papiertje en in mn zak doen
"We meet every day at the same cafe, six-thirty and no one knows she'll be there."
Psychische aandoeningen gaan nooit over. Ze kunnen wel meer of minder aanwezig zijn.quote:Op woensdag 31 maart 2010 23:36 schreef deenigeechteTS het volgende:
[..]
medicijnen werken niet want depressie is een psychische aandoening, oftewel je moet gewoon blij denken dan gaat het over heb ik gelezen
[..]
Depressie is geen psychische aandoening maar een symptoom of wel een ziekte maar dat verschilt per persoon wel; je bent echt niet heel je leven depressief.
Medicijnen onderdrukken de symptomen.
Bullshit. Natuurlijk kunnen psychische aandoeningen wel over gaan. Juist wel. Neurologische aandoeningen vaak niet, zoals AD(H)D en autisme. Ook psychiatrische stoornissen kunnen veelal, in theorie, gewoon over gaan. Daar gebeurt het in de praktijk alleen helaas wat minder vaak bij, en blijven die mensen toch wel hun hele leven in meer of mindere mate last houden.quote:Op maandag 28 juni 2010 02:25 schreef ScarFace- het volgende:
[..]
Psychische aandoeningen gaan nooit over. Ze kunnen wel meer of minder aanwezig zijn.
Depressie is geen psychische aandoening maar een symptoom of wel een ziekte maar dat verschilt per persoon wel; je bent echt niet heel je leven depressief.
Medicijnen onderdrukken de symptomen.
Ik merk dat ik weer in een depressie begin te raken Ik heb al eerder depressies gehad en daardoor een aantal keren mijn studie moeten onderbreken. Nu heb ik half maart mijn jaarstage moeten stoppen omdat mijn slber me niet stabiel genoeg vond en sindsdien is het bergafwaarts gegaan. Ik zit dus al sinds half maart thuis en ik begin steeds depressiever te worden, steeds somberder, steeds minder zin om dingen te doen, heel veel slapen en eten, of juist heel weinig slapen en eten en dan aan het eind van de dag instorten, suïcidale gedachten, heel veel piekeren en ontzettend lusteloos zijn. Dus ga toch maar weer hulp zoeken, want wil in september een andere studie gaan doen en het zou jammer zijn als dat niet gaat lukken omdat ik weer midden in een depressie zit.
Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.
Ik heb al eerder depressies gehad en daardoor een aantal keren mijn studie moeten onderbreken. Nu heb ik half maart mijn jaarstage moeten stoppen omdat mijn slber me niet stabiel genoeg vond en sindsdien is het bergafwaarts gegaan. Ik zit dus al sinds half maart thuis en ik begin steeds depressiever te worden, steeds somberder, steeds minder zin om dingen te doen, heel veel slapen en eten, of juist heel weinig slapen en eten en dan aan het eind van de dag instorten, suïcidale gedachten, heel veel piekeren en ontzettend lusteloos zijn. Dus ga toch maar weer hulp zoeken, want wil in september een andere studie gaan doen en het zou jammer zijn als dat niet gaat lukken omdat ik weer midden in een depressie zit.Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.
Sylvana, dat thuiszitten is waardeloos! Zonder dagritme is een depressie vaak sterker dan wijzelf.
Sterkte.
Sterkte.
Vervelend en volgens mij zit ik in het zelfde schuitje nu.quote:
Ik merk dat ik weer in een depressie begin te raken
Ik volg op het moment een training Voluit leven bij Dimence, om te leren om te gaan met psychische pijn, maar die gaat niet "diep" genoeg voor me. Vanmiddag heb ik weer een bijeenkomst, dus dan maar even overleggen overeen zwaardere vorm van hulp.
Damn. Ik voel me echt weer totaal waaardeloos nu.
en dat terwijl ik juist meer dingen doe overdag. Misschien te snel te veel gewild..
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Dank je Caroline en vervelend dat je in hetzelfde schuitje zit Bos81.
Gisteren dus gesprek gehad bij Dimence en het leek haar verstandig als ik weer contact opneem met de huisarts voor een behandeltraject. Want wat ik nu doe is een training ( volgende week laatste keer) en daarin bespreken we altijd wel even hoe het gaat, maar gaan we er verder niet op in. En aangezien die depressie maar blijft terugkeren steeds toch maar weer kijken voor een langer behandeltraject.
Hoop wel dat ik een beetje snel terecht kan en niet pas in september, want dan begin ik met die nieuwe studie. En na 6 jaar gestudeerd te hebben en nu met een totaal nieuwe studie te beginnen wil ik wel dat het een keer goed gaat. ( Daar maak ik me nog het meeste zorgen over, als het nu weer niet lukt dat ik met een enorme studieschuld opgezadeld zit omdat ik dan alles moet terugbetalen aan DUO)
Nouja, morgen dus maar even de wekker zetten zodat ik 's ochtends de huisarts kan bellen.
Gisteren dus gesprek gehad bij Dimence en het leek haar verstandig als ik weer contact opneem met de huisarts voor een behandeltraject. Want wat ik nu doe is een training ( volgende week laatste keer) en daarin bespreken we altijd wel even hoe het gaat, maar gaan we er verder niet op in. En aangezien die depressie maar blijft terugkeren steeds toch maar weer kijken voor een langer behandeltraject.
Hoop wel dat ik een beetje snel terecht kan en niet pas in september, want dan begin ik met die nieuwe studie. En na 6 jaar gestudeerd te hebben en nu met een totaal nieuwe studie te beginnen wil ik wel dat het een keer goed gaat. ( Daar maak ik me nog het meeste zorgen over, als het nu weer niet lukt dat ik met een enorme studieschuld opgezadeld zit omdat ik dan alles moet terugbetalen aan DUO)
Nouja, morgen dus maar even de wekker zetten zodat ik 's ochtends de huisarts kan bellen.
Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?
Lambo of Rekt
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.quote:Op woensdag 14 juli 2010 11:13 schreef EggsTC het volgende:
Zijn daar geen regelingen mee te treffen vanwege omstandigheden dan sylvana, met de DUO?
Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?quote:Op woensdag 14 juli 2010 00:56 schreef Bos81 het volgende:
[..]
Vervelend en volgens mij zit ik in het zelfde schuitje nu.
Damn. Ik voel me echt weer totaal waaardeloos nu.
en dat terwijl ik juist meer dingen doe overdag. Misschien te snel te veel gewild..
Nog een beetje hetzelfde liedje. Moeilijk om mezelf in woorden uit te drukkenquote:
[..]
Vervelend voor je, Bos81. Hoe gaat het nu met je?
"Geef me een joint", zei de goudvis, "Dan word ik haai"
Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.quote:Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee
Ik zit eigenlijk een beetje in hetzelfde schuitje als jij wat dat betreft, wel minder jaren gestudeerd al (ongeveer 3 jaar nu, maar wel met veel tussenpozen) maar m'n huidige studie gaat helaas ook weer niet helemaal lekker 
Ook met die 'tienjaar-regeling' zit ik een beetje. En als ik toch weer zou moeten stoppen zit ik ook met een behoorlijke schuld opgezadeld (heb steeds de maximale stufi ontvangen).Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.
Altijd wel het proberen waard dusquote:Op woensdag 14 juli 2010 11:19 schreef Sylvana het volgende:
[..]
Ja, als ik een medische verklaring kan krijgen dat ik depressief ben dan kan er wel wat geregeld worden. Maar dan moet ik die dus eerst krijgen. En heb gisteren aan die vrouw van die training gevraagd of zij hem kan invullen, maar zij mag dat niet omdat ik niet in behandeling ben bij haar, maar gewoon een vrijblijvende training volg. Dus ik zal dan eerst onder behandeling moeten zijn van een psycholoog/psychiater voordat ik zo'n medische verklaring kan krijgen. En dan is het nog maar afwachten of DUO het goedkeurt. Want wat ik dan zou willen is een geheel nieuwe prestatiebeurs voor 4 jaar. Of dat ze mn schulden die ik tot nu toe al heb opgebouwd kwijtschelden, dat zou ook veel schelen. Maar dat is dus afwachten of dat allemaal gaat lukken.
Lambo of Rekt
Ik heb bij mijn vorige depressie al een keer 1 jaar verlenging gekregen, maar met dat extra jaar erbij is het nu in oktober helemaal op. En ik heb al die jaren ook maximale stufi gehad en zit ook met die 10-jaar regeling. Ben al 6 jaar bezig, dus moet die nieuwe studie in 4 jaar afronden, wat weer extra druk geeft. Toen met die 1 jaar extra heeft de psych waar ik op dat moment onder behandeling was verklaring geschreven, maar die beste man heb ik nu al jaren geen contact meer mee, dus kan ook moeilijk naar hem terug gaan. Maar dus maar aanmelden bij Dimence en hopen dat ik daar een diagnose of verklaring kan krijgen. Zou idd erg veel rust geven als ik gewoon 4 jaar kan studeren zonder me zorgen te hoeven maken over een enorme schuld of het laatste jaar helemaal zelf moeten zien te betalen, want heb geen idee hoe ik dat moet doen.quote:
[..]
Je moet maar net iemand vinden die veel van die regelingen afweet, heb ik het idee.
Zo krijg ik zelf wel 1 jaar extra stufi vanwege dit soort problemen, maar eigenlijk kom ik daar nog niet zo heel ver mee
Ik hoop in ieder geval voor je dat het geregeld kan worden! Scheelt toch ook al veel als je je daarover geen zorgen hoeft te maken.
Kan trouwens weer eens niet slapen vannacht. Ben om half 11 naar bed gegaan, om 1 uur er al even uit geweest en even wat gelezen, om kwart voor 2 weer opnieuw naar bed gegaan, maar het wil nog steeds niet lukken
De ene nacht slaap ik amper, en de volgende nacht slaap ik dan weer heel veel om het in te halen. Echt fucked up is dat Ddit: De huisarts was vandaag niet aanwezig ( is altijd zo als je hem nodig hebt. Morgen maar weer proberen dus)
[ Bericht 2% gewijzigd door _Hestia_ op 15-07-2010 11:43:03 ]
Ik stap toch maar de drempel over om hier te posten...
Ben nog niet officieel gediagnosticeerd met 'major depressive disorder', maar dat is gewoon wachten op het volgende gesprek...
Wat is het toch moeilijk om je masker af te zetten en ECHT te zeggen hoe je je voelt. Het is veel makkelijker om alles gewoon te negeren, om te doen alsof het er niet is, in de hoop dat het weggaat. Waarom kan het niet ook zo werken? De mensen willen toch niet weten dat je ziek bent. Waarom gaat het dan niet ook gewoon weg? Dit is echt veel elllendiger dan alle fysieke pijnen van de afgelopen 1,5 jaar bij elkaar.
Mijn grootste angst is nu ook werkelijkheid geworden... Kan wel janken. Doe ik ook. Helpt niet. Baggerzooi.
Ik weet niet of dit de plek is om ervaringen te delen, want tnt is dat niet echt gebeurd in dit topic, maar ach, iemand moet de eerste zijn, nietwaar?
Ben nog niet officieel gediagnosticeerd met 'major depressive disorder', maar dat is gewoon wachten op het volgende gesprek...
Wat is het toch moeilijk om je masker af te zetten en ECHT te zeggen hoe je je voelt. Het is veel makkelijker om alles gewoon te negeren, om te doen alsof het er niet is, in de hoop dat het weggaat. Waarom kan het niet ook zo werken? De mensen willen toch niet weten dat je ziek bent. Waarom gaat het dan niet ook gewoon weg? Dit is echt veel elllendiger dan alle fysieke pijnen van de afgelopen 1,5 jaar bij elkaar.
Mijn grootste angst is nu ook werkelijkheid geworden... Kan wel janken. Doe ik ook. Helpt niet. Baggerzooi.
Ik weet niet of dit de plek is om ervaringen te delen, want tnt is dat niet echt gebeurd in dit topic, maar ach, iemand moet de eerste zijn, nietwaar?
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
Welkom! Ik herken de ervaring, de gedachte dat het niet eerlijk is. Gelukkig is er de laatste tijd meer begrip voor depressie gekomen en meer aandacht voor diagnose en behandeling.
Sterkte.
Sterkte.
Hi lieve lezers
Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee
Hier mijn verhaal. Ik heb sinds kort last van paniek aanvallen en depressieve gedachtes. Het is allemaal begonnen in april / mei van dit jaar. Ik ben een man ( jongen ) van 22. Ben bezig met afstuderen ( HBO ) en heb hiervoor nooit ergens last van gehad. Ik studeer af bij mijn vader. Ik heb altijd gezegd dat ik het bedrijf wou overnemen van mijn vader. Ik merkte tijdens mijn afstuderen dat ik een angst begon te creëren en dat ik niet meer in het bedrijf wil werken. Dit uitte zich in dat ik niks meer aan mijn afstuderen ging doen. Eind april heb ik er een extra bijbaantje bijgenomen en sindsdien is het bergafwaarts gegaan met mij. Ik kom hier echt met tegenzin en heb hier niks te doen waardoor ik alle tijd heb om na te denken en te piekeren. Ik ben bang geworden voor de toekomst en ben bang voor alles wat hiermee te maken heeft. Zo ben ik bang dat ik niet kan afstuderen eind augustus. Er is een stemmetje in mijn hoofd die zegt dat ik het niet kan. Stel bijvoorbeeld ik kan afstuderen dan zegt het stemmetje in mijn hoofd: je kan geen baan vinden en al vind je een baan dan verpest je het voor jezelf, je kan niks meer wat je op school hebt geleerd en je krijgt een baan onder je niveau, slecht inkomen etc. Hierdoor ben ik erg bang geworden dat ik niet meer aan mijn verwachtingen kan voldoen. Mijn zelfvertrouwen is echt onder het 0 punt inmiddels. Op het moment heb ik een rare tik ontwikkeld dat ik geen geld meer wil uitgeven. Op sociaal niveau onttrek ik mij liever ook aan alles, want ja dit kost geld en ik voel me toch klote, dus waarom zou ik daar gaan doen alsof ik me goed voel. Ik ben inmiddels al 2 jaar vrijgezel en mis heel erg de liefde van een vriendin. Het probleem van mij is dat ik alles afkap en mijzelf wil beschermen. Ik ben bang dat als mijn vriendin achter mijn problemen komt dat ze het toch weer uit maakt. Bijvoorbeeld nu ook weer. Ben een meid tegengekomen die mij wel ziet zitten en ik haar ook wel, maar toch doe ik niks met haar ( ga niet op date en doe geen best om haar beter te leren kennen) uit zelfbescherming. Ik wil ook zo graag uit huis, maar ben verschrikkelijk bang dat ik ook hierin ga falen. BAH. Sinds kort ben ik in therapie bij een psychologe maar hier voel ik me niet beter door. Moet leren realistisch na te denken o.i.d. Voor de info, mijn moeder heeft ook erg veel last van depressieve gevoelens. Nou dit was het voor even, heb even alles opgeschreven wat in mij opkwam, maar weet zeker dat er straks nog meer dingen in mij opkomen. Heeft iemand hier ervaring mee + wat moet ik hiermee
