Bevallingsverhalen deel 10

quote:

Op zondag 20 december 2009 22:42 schreef huuphuup het volgende:
_{klopt de OP zo nou?}

Behalve de datering van deel 9 wel volgens mij

Stiemie en Linda, mooie verhalen en mooi verteld. Linda, dat eenzame gevoel komt me bekend voor. Ik heb het er deze week nog met mijn man over gehad, de vk van het ziekenhuis hield tijdens mijn persfase op een monitor 4 andere ctg's in de gaten. En voor ik moest persen kreeg ik haar nauwelijks te zien. Dat wil ik echt nooit meer.

Ik heb de gyneacoloog in het ziekenhuis ook amper gezien totdat ik moest gaan persen, maar dat vond ik eigenlijk wel prima. Ze had anders toch niks te doen en ik kon zo nog even lekker ontspannen

En het was inderdaad allemaal heel ontspannen. Na de bevalling van Linde zei ik meteen: "Dat doen we dus nooit meer he?!" en nu zou ik er echt niet enorm tegenop zien om nog eens te bevallen.

wat een prachtig verhaal Stiemie... zo durf ik denk ik ook wel te bevallen...

_{ik hoor wel eens mensen over de ruggeprik uitzetten enzo... ik dacht dat het echt een prik was, dat kun je toch niet aan of uit zetten?}

Wat een mooi verhaal Stiemie

_{mijsje een ruggeprik is een soort infuus, maar dan in je rug, daarom kan het aan en uit en hoger en lager}

Mooi Stiemie!!

Mooi Stiemie en fijn dat deze bevalling een stuk prettiger was dan die van Linde.

quote:

Op maandag 21 december 2009 06:59 schreef Saffier het volgende:
Wat een mooi verhaal Stiemie

_{mijsje een ruggeprik is een soort infuus, maar dan in je rug, daarom kan het aan en uit en hoger en lager}

ow, dus dat kunnen ze steeds bijstellen als dat nodig is... ik snap het

Stiemie, mooi opgeschreven! Al kende ik het verhaal natuurlijk al

Mijsje, hier zie je het goed.

Vanaf dat dingetje op m'n borst loopt er een slangetje over je rug, tot in je rug. En in dat dingetje op je borst kunnen ze een injectiespuit steken, waarmee er dan vloeistof bij wordt gespoten.

Mijsje ik wist het ook niet hoor voordat ik zelf zo'n ruggeprik gekregen had

Lieve foto Linda!

ik zie het dat is wel de uitvinding van de eeuw zeg! Maar dat kan tot een bepaald aantal centimeters?
(ik denk dat ik dat ook ga willen...)

quote:

Op maandag 21 december 2009 11:41 schreef Stiemie het volgende:
Mijsje ik wist het ook niet hoor voordat ik zelf zo'n ruggeprik gekregen had

Lieve foto Linda!

Hihi, ja, daar ben ik ook wel blij mee! Ondanks het vette haar, met dank aan de vk . Die had eerst uitgebreid mn rug gemasseerd met olie en daarna stond ze met d'r geoliede handen iedere minuut haar uit mn gezicht te wrijven

quote:

Op maandag 21 december 2009 11:54 schreef mijsje het volgende:
ik zie het dat is wel de uitvinding van de eeuw zeg! Maar dat kan tot een bepaald aantal centimeters?
(ik denk dat ik dat ook ga willen...)

Meestal doen ze het niet als je al verder bent, omdat je dan de persweeen niet voelt. Het duurt ook even voor dat het werkt en voor dattie erin zit, dus doen ze het meestal in het begin. Ik kreeg 'm nog bij 8cm, maar maar met vloeistof voor een uurtje, zodat ik even kon slapen. Hij was uitgewerkt op het moment dat de persweeen begonnen

quote:

Op maandag 21 december 2009 11:55 schreef Linda2205 het volgende:

[..]

Hihi, ja, daar ben ik ook wel blij mee! Ondanks het vette haar, met dank aan de vk . Die had eerst uitgebreid mn rug gemasseerd met olie en daarna stond ze met d'r geoliede handen iedere minuut haar uit mn gezicht te wrijven

oke, dus iets om te onthouden, wil je een ruggeprik, dan aan het begin al om vragen...

quote:

Op maandag 21 december 2009 12:21 schreef mijsje het volgende:

[..]



oke, dus iets om te onthouden, wil je een ruggeprik, dan aan het begin al om vragen...

Het lullige is dus, dat het aan het begin wel meevalt, en tegen de tijd dat het niet meer te houden is, mag je niet meer Maar als het goed is vertellen ze dat allemaal in het ziekenhuis en op de pufclub en in de boekjes, en en en en... Komt goed! Eerst over een week je kerstkindje in je buik krijgen

Ik moet ook maar eens een keer aan het schrijven gaan. Gewoon voor de verwerking enzo. Pfrrrrrt .

Oh Linda wat een mooie foto!

quote:

Op maandag 21 december 2009 14:25 schreef DuchessX het volgende:
Oh Linda wat een mooie foto!

Dat hele kleine handje wat er net nog zo bovenuit piept

Stiemie, ik krijg tranen in mijn ogen van je verhaal. Dat laatste stukje!
_{Voelde je vriend zich naar door de ruggeprik? Wat rot voor hem zeg! Fijn dat het later beter ging.}

Linda, hele mooie foto!

Laten we zeggen dat naalden en mijn vriend elkaar niet zo liggen

wat een bitch zeg... die zou je toch willen...
ik begin steeds meer het belang in te zien van een bevallings-plan, wat ik meerdere mensen hier zie doen... (en dan heb ik het nog helemaal niet nodig, ik vind het wel fijn dat ik over bepaalde dingen al na kan denken, zodat ik straks weet wat ik wil en hoe ik erin sta... )

Mijsje, niet om je bang te maken oid, maar stel je er wel op in dat die ruggeprik ook niet zo 1-2-3 zit.
Ik zei om kwart voor 10 ik trek het niet meer en uiteindelijk was ik om kwart over 13 pas weer terug in de verloskamer met ruggeprik. Het duurde even voor de gyn tijd had om te toucheren en toen voor er iemand me naar boven kon brengen en toen voor ze daar alles gereed hadden etc. etc.
Dus zeggen 'ik wil nu' is niet meteen op dat moment pijnvrij zijn soms.

ik moet echt nog een hoop leren... maar maakt niet uit, ik ga gewoon alvast het een en ander op papier zetten, zodat ik (als dat nodig is tegen die tijd) ik van alles kan bespreken en ook hoe het dan precies werkt in dit ziekenhuis enzo...
maar ik krijg wel hele goeie tips hier, die vind ik heel waardevol om mee te nemen!

ik zie dat ik mijn verhaal nog helemaal niet gepost heb! nou even een crosspost van onze blog...:

geschreven op 9 december 2009:
En daar is ze dan ineens! Totaal onaangekondigd en onverwachts..... Ons kleine meisje is geboren! En wat zijn we er blij mee. Helemaal trots op 'ons kindje'.
Haar naam; Evie Elleke ; geboren op 5 december 2009 om 12:18 uur.

het verhaal:
Zaterdagochtend rond half elf werd ik wakker en wilde ik naar beneden gaan om te gaan ontbijten. Ik zou die middag samen met een vriendin naar 'onze mannen' gaan kijken langs de lijn. Voordat ik naar beneden ging wilde ik nog even gaan plassen, dus langs het toilet. Toen ik daar zat; voelde ik echter ineens iets knappen; gevolgd door een enorme pijn in mijn buik en een vlaag van misselijkheid. Voorzichtig keerde ik terug naar bed en riep ik Theo om eens even bij me te komen. Ik bleef namelijk enorme buikpijn houden en was zo erg beroerd. De buikpijn werd ook wel erg regelmatig en steeds heftiger. Ook verloor ik opeens vocht... en toen begon me iets te dagen; vruchtwater en weeen... de bevalling is aan het beginnen!
Na een aantal weeen; die toch wel erg snel kwamen; nam ik contact op met de verloskundige. Deze hoorde het verhaal aan; vertelde dat we de spulletjes moesten gaan verzamelen voor het ziekenhuis en zou naar ons toekomen. Tussen de weeen door deed ik nog een poging om Theo te helpen alles te verzamelen voor onze vluchttas, en wilde ik eigenlijk nog een douche nemen... maar dat lukte toch echt niet meer. De pauzes tussen de weeen werden wel erg kort en ik begon toch wel wat moeite te krijgen om ze op te vangen. Middenin een nogal heftige wee; ging de deurbel; en was de VK gearriveerd. Ze kwam naar boven en constanteerde dat inderdaad de bevalling was begonnen; en dat ik vruchtwater aan het verliezen was. Samen met Theo hielp ze mij in de kleren om richting ziekenhuis te vertrekken. Aangezien ik nog geen 37 weken zwanger was; ging de thuisbevalling jammer genoeg niet door.

Aan de arm van de VK strompelde ik richting auto. Ik zou bij de VK in de auto en Theo ging met onze auto en al onze ziekenhuisspullen achter ons aan. Het idee alleen al om in deze heftige weeenstorm in de auto te zitten wakkerde enige paniek in mij aan. Maar gek genoeg had ik in de auto juist minder moeite om de weeen op te vangen. Totaal in mezelf gekeerd zat ik naast de VK de weeen weg te puffen en al vrij snel arriveerden we bij het ziekenhuis. De VK ging naar binnen om de klaargezette rolstoel op te halen. En ook Theo reed ondertussen de parkeerplaats op. Toen ik eenmaal in de rolstoel zat; gingen we in flitsende vaart het ziekenhuis binnen, waar mijn papieren al klaar lagen bij de receptie; de VK had ons aangemeld; dus de afdeling en de gynaecoloog waren op de hoogte van mijn komst.

Met de rolstoel gingen we de lift in; waar ik in de spiegel mezelf zag; in en in-bleek... inmiddels bleven de weeen maar achter mekaar aankomen en wist ik me echt even geen raad meer met mezelf... op de 7e etage aangekomen konden we direct door de verloskamer in, waar al 2 verpleegkundigen op ons stonden te wachten. Ik werd met veel pijn en moeite op een bed gelegd en aangesloten op de CTG.., gelukkig hoorden we al snel het kloppende hartje van ons kleintje. Voor 1 van de verpleegkundigen was dit de eerste bevalling en ze vroeg of ze wel mee mocht kijken. Nou op dat moment vond ik alles wel prima; want ik was alleen nog maar bezig met het omgaan met de pijn, het opvangen van de weeen, helemaal in mezelf gekeerd. Theo zat ook nogal overrompeld en bleek naast me op de stoel. Ook hij had nog geen ontbijt gehad en had daar wel wat last van...

De gynaecoloog kwam inmiddels ook op de verloskamer en na wat korte vragen en een blik op mij geworpen te hebben; stelde ze voor om maar eens te toucheren... met enige verbazing wist ze mij te melden dat ik inmiddels volledige ontsluiting had! 10 cm: ik mocht dus bij de volgende wee gaan persen... Na ongeveer 4 keer persen was ze er al! Totaal in shock zag ik ineens een klein lief meisje op mijn buik liggen... 'ons kleine meisje'. Totaal overdonderd door de snelheid van dit alles is de rest van de dag in een waas aan me voorbij gegaan... het besef dat ik ben bevallen en dat we een dochtertje hebben; is nog steeds niet helemaal tot mij doorgedrongen...

[ Bericht 0% gewijzigd door Beessie-Jen op 22-12-2009 11:21:13 ]

wat snel , maar wat lief!!!
vooral dat laatste kan ik me goed voorstellen, dat het nog tot je door moet dringen op die 9e december...
Ben je nu wel al op en top mama? (stomme vraag, eigenlijk weet ik het antwoord wel al... je lijkt me een hele lieve mama!)

Jeetje BJ, dat is met recht een stortbevalling te noemen! Schoot je niet een beetje in de stress bij de gedachte dat dat nog heel lang zou gaan duren, met die vele weeen (zoals je normaal gesproken zou verwachten)? Maar wat heb je dat goed gedaan joh, in 2u je meisje op de wereld gezet!

quote:

Op maandag 21 december 2009 19:52 schreef Brighteyes het volgende:
Mijsje, niet om je bang te maken oid, maar stel je er wel op in dat die ruggeprik ook niet zo 1-2-3 zit.
Ik zei om kwart voor 10 ik trek het niet meer en uiteindelijk was ik om kwart over 13 pas weer terug in de verloskamer met ruggeprik. Het duurde even voor de gyn tijd had om te toucheren en toen voor er iemand me naar boven kon brengen en toen voor ze daar alles gereed hadden etc. etc.
Dus zeggen 'ik wil nu' is niet meteen op dat moment pijnvrij zijn soms.

Jee dat is ook niet niks zeg zo lang wachten. Ik zei om 15 uur dat ik een ruggenprik wilde en om 16 uur zat ie. En dat vond ik eigenlijk al lang wachten op dat moment

quote:

Op maandag 21 december 2009 20:17 schreef Linda2205 het volgende:
Jeetje BJ, dat is met recht een stortbevalling te noemen! Schoot je niet een beetje in de stress bij de gedachte dat dat nog heel lang zou gaan duren, met die vele weeen (zoals je normaal gesproken zou verwachten)? Maar wat heb je dat goed gedaan joh, in 2u je meisje op de wereld gezet!

ja idd; ik dacht echt; dat houd ik noooooooooooit vol! en al die vrouwen die al eerder een kindje hebben gekregen, hoe hebben die in hemelsnaam al die weeen opgevangen...? (ik was toen nog in de veronderstelling dat die weeen idd nog veeeeeeeel erger zouden worden en mijn bevalling nog minstens een halve dag zou gaan duren... )
en ik dacht dat ik me vreselijk aan het aanstellen was....
(heb ook wel 100 x sorry gezegd tegen iedereen haha)

Linda, wat een mooi verhaal, tranen in de ogen hoor! En stiekum moest ik een beetje lachen om de neus die ze niet van jullie heeft, haha!

Stiemie, de rust straalt ervanaf, geweldig dat je het zo hebt kunnen ervaren.. Heel erg mooi..

En BJ, dat is dan wel een tegenstelling, enorm snel en heftig is het gegaan zeg! En dan natuurlijk ook alle nasleep in het achterhoofd, ik kan me erg goed voorstellen dat het echt een ontzettende overgang was/is!

Jeetje BJ, wat een totale verrassing dan!
Kan me voorstellen dat het nog steeds onwerkelijk aan doet!

Woah BJ dat is wel echt wel heeeel erg snel!! Kan me heel goed voorstellen dat je verbaasd was dat je ineens een kindje op je borst had liggen (dat was ik al met een bevalling die een normale duur had ).
En toen kon je vriend lekker ontbijten met beschuit met roze muisjes

Stiemie ondanks dat je plotseling op 6 cm bleef steken klinkt het toch als een ontspannen bevalling En tssssssk voor die stomme anesthesist Gelukkig was jij assertief genoeg om niet te luisteren!

Mooi verhaal Linda, maar wat rot dat je helemaal alleen was aan het begin van je bevalling en met de bus moest enzo

quote:

Iedere wee weer doe ik ‘m meer pijn, probeert hij zich los te frummelen en grijp ik ‘m nog steviger vast zodat hij niet weg kan.

lol!

quote:

Ze drukt ondertussen van binnen mee. Dat doet zeer!

Ohhh dat was ik vergeten! Dat deed de verloskundige bij mij ook. Dat doet inderdaad heel erg pijn

quote:

want m´n buik wiebelt bij het lachen.

hihi dat had ik ook, en toen moest ik steeds heel erg lachen omdat mijn oma (die nogal dik was) vroeger ook zo lachte: "schuddebuiken"

quote:

Op maandag 21 december 2009 20:28 schreef Incantrix het volgende:
Linda, wat een mooi verhaal, tranen in de ogen hoor! En stiekum moest ik een beetje lachen om de neus die ze niet van jullie heeft, haha!

Nou, echt hoor Iedereen die zei: "oooh, wat is ze mooi" en ik kon alleen maar denken: "zien jullie die neus niet ofzo?"

En even een foto van d'r neus


Mama:


Papa:


Allebei toch niet heel breed...maar die van Lotte is nog steeds breed, maar niet meer zo plat als vlak na de bevalling

Wow BJ dat klinkt erg snel!!! Weet je nog hoe lang het in totaal heeft geduurd?
En hoe gaat het nu thuis met Evie?

BJ das een stortbevalling , ik dacht al dat ik snel was met 5 uurtjes... maar jij kan er helemaal wat van

BJ waaaah
Je bent de hele bevalling bezig geweest met andere dingen dan bewust weeën opvangen Logisch dat het overdonderend was!

Jeetje BJ, wat ontzettend snel zeg. Ik kan me voorstellen dat je dan helemaal in shock bent!

en ja ik weet inderdaad wat de totale tijd van de bevalling was:
allereerste begin; was het breken van de vliezen om 11:30 uur
en ons meisje was dr om 12:18 uur:
dus 1 uur en 48 minuten later.....
idd enorm snel...
en best moeilijk om dan te beseffen dat je bent bevallen...

BJ whaaahhh wat een stortbevalling zeg Jemig.

Over de ruggeprik, het kan ook helemaal goed gaan hoor Ik zei dat ik de ruggeprik wilde omdat ik de weeën niet meer op kon vangen, en een kwartier later was de anesthesiste er al Zaligheid

quote:

Op maandag 21 december 2009 19:52 schreef Brighteyes het volgende:
Mijsje, niet om je bang te maken oid, maar stel je er wel op in dat die ruggeprik ook niet zo 1-2-3 zit.
Ik zei om kwart voor 10 ik trek het niet meer en uiteindelijk was ik om kwart over 13 pas weer terug in de verloskamer met ruggeprik. Het duurde even voor de gyn tijd had om te toucheren en toen voor er iemand me naar boven kon brengen en toen voor ze daar alles gereed hadden etc. etc.
Dus zeggen 'ik wil nu' is niet meteen op dat moment pijnvrij zijn soms.

Het kan ook zo gaan dat binnen twee minuten zo'n lieve kerel aan je bed staat en alles nog niet klaar staat

Het moge duidelijk zijn dat Innepin en ik in hetzelfde ziekenhuis bevallen zijn

welk ziekenhuis is dat? zet ik die alvast op de lijst...

Nieuwegein

check, ziekenhuis Nieuwegein it is...
(zo, bevalplan al bijna klaar, nu nog een baby... )

Ja Nieuwegein Helemaal top daar

De mijne

... en weg ...

[ Bericht 33% gewijzigd door Groofsken op 24-12-2009 18:27:30 ]

Ja, maar ze moeten wel tijd voor je hebben, Nieuwegein of niet.
Mijn gyn stond met haar handen bij een ander in d'r doos, die had echt even geen tijd om mijn ruggeprik te regelen.

Groof wat heb je je verhaal ontzettend mooi geschreven!

Mooi geschreven Groofsken. En wat een rotopmerking van je vk, ik word er plaatsvervangend verdrietig van...

Wow, 7cm en een kwartiertje later een baby Dat verwacht je dan ook niet!
Wat een mooi geschreven verhaal!

(en mag de spoiler weg? Dat leest heel vervelend, hij is onder het lezen een keer of 6 weer dichtgeklapt)

Ja, ik word er ook nogsteeds een beetje verdrietig van steeds.

We hebben het er wel even over gehad tijdens het nabespreken van de bevalling, maar toen heeft ze aangegeven dat ze bedoelde dat het heel zwaar is om zo bij te blijven, voor mijzelf dus. Dat diegenen die bij/helder blijven het het zwaarst hebben omdat ze alles zo bewust moeten doorstaan. En dat ze echt hoopte dat ik toch goed kon terugkijken op de bevalling en dat ze zelf nog nooit een kind gebaard heeft en dus nooit zoiets zou durven denken/zeggen over een barende vrouw. Nou ja, ze wist het goed te verzachten, maar toch blijft haar woordkeus van dat moment me verdrietig maken.

En ik weet ook nog niet zo goed hoe ik dat toch een plekje moet gaan geven.

quote:

Op woensdag 23 december 2009 12:39 schreef freecell het volgende:
Wow, 7cm en een kwartiertje later een baby Dat verwacht je dan ook niet!
Wat een mooi geschreven verhaal!

(en mag de spoiler weg? Dat leest heel vervelend, hij is onder het lezen een keer of 6 weer dichtgeklapt)

Liever niet, want ik heb iedereen bij naam genoemd. Of slaat dat echt nergens op .

volgens mij maakt dat qua vindbaarheid met google niks uit, groofsken. maar ik vind 't ook een mooi verhaal en ik kon het prima lezen in de spoiler hoor.

Groofsken, mooi geschreven! En ik denk dat ik de opmerking van de vk wel snap. Ik wilde ook zo graag alles in de hand houden en dus bleef ik inderdaad erg 'wakker'. De paniek die je beschrijft, dat is hoe ik het ook ervaren heb. Echt, heel herkenbaar.

mooi verhaal goofskens.

Groof, wat een mooi verhaal

quote:

Op woensdag 23 december 2009 12:56 schreef mefke79 het volgende:
Groofsken, mooi geschreven! En ik denk dat ik de opmerking van de vk wel snap. Ik wilde ook zo graag alles in de hand houden en dus bleef ik inderdaad erg 'wakker'. De paniek die je beschrijft, dat is hoe ik het ook ervaren heb. Echt, heel herkenbaar.

Ja, ik moet dat gewoon ook een beetje erkennen (moeilijk vind ik, erkennen dat ik lastig ben/was ). Vorige keer zat ik in een roes en ging ik (mede door de heftigheid en de uitputting) helemaal mee in alles wat ik voelde en in alle tips die ik kreeg. Nu was ik gewoon helder, totaal nog niet uitgeput en waarschijnlijk ook lastiger in de zin van minder volgzaam en banger/ meer in paniek .

[ Bericht 11% gewijzigd door Groofsken op 23-12-2009 14:07:25 ]

quote:

Op woensdag 23 december 2009 14:02 schreef Groofsken het volgende:

[..]

Ja, ik moet dat gewoon ook een beetje erkennen (moeilijk vind ik, erkennen dat ik lastig ben/was ). Vorige keer zat ik in een roes en ging ik (mede door de heftigheid en de uitputting) helemaal mee in alles wat ik voelde en in alle tips die ik kreeg. Nu was ik gewoon helder, totaal nog niet uitgeput en waarschijnlijk ook lastiger in de zin van minder volgzaam en banger/ meer in paniek .

Ik vind het mooi geschreven. En ik vind niet dat je hoeft te erkennen dat je 'lastig/moeilijk' was/bent. Dat is toch iets wat ze vaker tegen zullen komen en mee om moeten kunnen gaan, lijkt me. Iedereen gaat er anders mee om, iedere bevalling is anders.

Wat een prachtig verhaal Groofsken, wat jammer dat je zo uitgescheurd was en dat de vk dat niet had gezien...
krijg je nog een nagesprek met de verloskundigenpraktijk waarin je het nog kan hebben over die opmerking? (ik vind dat hoe lastig ze ook vinden dat je bent, je dat niet genoemd hoeft te worden, precies waarom MissSly al zegt... en als ze daar niet mee om kunnen gaan, is dat lastig voor hun, maar bèn je niet lastig... snap je me?)

Ik lees hier niet zo vaak meer mee. Nu wel. Wat een prachtig geschreven 'verhaal' Groofsken.

Ik dacht, ga ff zitten voor het verhaal van groof maar te laat......

Mijn verkorte versie:
Dinsdags Met 39+2 dgn voor controle, helaas was mijn bloeddruk te hoog.
Ik moest urine inleveren en er werd bloed geprikt.
De vk van het zkh zou mij 's middags bellen met de uitslagen.
Ik dacht dat de doktersassistente een fout had gemaakt met bloeddruk opmeten want ze wist ook niet welk labformulier ze voor de urine moest pakken dus ik dacht, als ze dat niet weet, zal ze misschien ook de bloeddruk wel niet goed kunnen meten.

Donderdags, 2 dagen daarna moest ik terug komen voor ctg en bloeddrukmeting.
Dit keer door een co-ass. en tot 3x over weer te hoge bloeddruk.
De vk ging ook nog een keer meten maar kon er niets anders van maken.
De ctg was wel goed.
Ik voelde me niet goed, ik had het voor het eerst sinds de zwangerschap echt helemaal gehad, ik sliep al weeeeeeeeeeken slecht en ik had die ochtend zoveel pijn aan al mijn botten etc. gewoon mijn hele lichaam.
Met dit verhaal heeft de vk inwendig onderzoek gedaan, nog geen ontsluiting en nog geen rijpe baarmoedermond.
ik moest me 's zondags weer melden op de kraamafdeling voor opnieuw een bloeddrukmeting en ctg.
Nou de ctg was wederom goed maar de bloeddruk nog steeds te hoog.
De vk ging overleggen met de gyn.
Ik had al een beetje in mijn achterhoofd dat ze me wel eens zouden kunnen opnemen.
Toen de vk terug kwam op de verloskamer en er een krukje bijpakte wist ik al wel genoeg, die ging er niet bij zitten om me te vertellen dat ik lekker naar huis mocht.
Nee, ik moest worden opgenomen.
Ze wilden mijn bloeddruk even goed in de gaten houden, ze wilden nog niet starten met medicijnen en het kon ook een korte opname worden dat ik de volgende dag naar huis mocht.
Ik voelde mijn lip al trillen en begon te janken ( ik ben helemaal geen jankerd) maar ja het overkwam me.
Ik kreeg even de tijd en werd meegenomen naar de kraamafdeling en op de "zwangeren-kamer" geinstalleerd.
Ik kreeg wat te eten en het opnamegesprek.
Tijdens dit gesprek vroeg de vpk me wat ik van de opname verwachtte, ik grapte, dat ik incl. kind in de maxi cosi naar huis zou gaan (niet wetende dat dit werkelijkheid werd).
Mijn mocht gewoon in en uit lopen dat was wel erg fijn.
Ik had gelukkig een boek bij me en ging lekker proberen te lezen want moest even wat spullen ophalen.
De vluchttas had ik al een tijdje klaar stan dus ik zei, pak die maar, haal de babykleertjes er maar uit (dacht die toch nog niet nodig te hebben) en verder zit er alles in behalve mn tandenborstel en medicijnen.
Die middag en avond beetje lezen, tv kijken, bellen, sms-en en wat bezoek ontvangen.
Mijn bloeddruk was die avond weer normaal dus sms te al naar mn dat ik de vogende dag wel weer thuis zou zijn.
S avonds beetje op tijd proberen te slapen, had de hele dag al koppijn.
Rond 2:00 werd ik wakker en ging naar de wc, voordat ik wilde gaan plassen voelde ik al wat lopen, ik dacht ben ik nou gek of hoe zit dat?
Dus weer naar bed en i kdraai me om en voel wat nats dus weer naar de wc incl. droge onderbroek en een vpk opgezocht.
Ik zei, ehm.....hoe zit dat met gebroken vliezen?
Nou het konden gebroken vliezen zijn of urineverlis zo aan het eind van de zw.schap, dit geloofde ik gelijk al niet want had er steeds nog controle over gehad.
Als het de vliezen waren was het protocol dat er gelijk een ctg gemaakt moest worden dus midden in de nacht aan het ctg apparaat en daarna weer proberen te slapen wat niet lukte.
Ieder half uur werd ik wakker en voelde ik wat lopen, toen heb ik het kraamverband al uitgetest
's ochtends een mega bloeddruk dus dacht, die laten me niet gaan.
Ik moest blijven en binnen 48 u weeen krijgen en anders zou ik ingeleid worden.
ik belde s ochtends naar en vertelde huilend dat hij uiterlijk donderdag papa zou worden, ik werd gewoon zenuwachtig.
Die dag nog een paar keer aan het ctg apparaat en bloeddrukmetingen.
De hele dag nog koppijn gehad dus weer op tijd naar bed en proberen te slapen.
Toen ik mijn nachthemd aantrok grapte mijn kamergenoot nog, zo trek je nu je geluksshirt weer aan, wat ik volmondig met antwoorde (niet wetende dat 2uur daarna de bevalling zou beginnen)
ik had een uurtje geslapen toen ik buikpijn kreeg en dacht dat ik moest poepen dus even naar de wc maar hoefde alleen maar vruchtwater en urine te lozen.
Weer in bed maar krampen, een stuk of 8 in een half uur.
Goh een aantal opvolgende, msischien weeen?
Toch nog maar eens naar de wc en waar ik op de gang de vk tegen kwam.
Ze zei; moet je nou alweer naar de wc?
Ik zo ja ehm.........hoe zit het met weeen? vlgs mij heb ik die namelijk.
Nolu toen moest ik de kleertjes pakken en mn toilettas en werd ik naar een 1 pers. kamer gereden en aan het ctg app. gelegd, gelijk heftige weeen en al 3 cm ontsluiting!
De vk belde mijn en ik kreeg een shotje pethidine in mn bil gespoten, wat een spul zeg, ik was kats van de wereld steeds, en werd naar de verloskamers gereden.
Ik had 6-8 weeen per 10 min. en tussen de weeen door viel ik steeds in slaap door die pethidine.
Het deed wel veel pijn endacht, als dit nog uren moet duren hou ik het niet vol dus ik wilde steeds aan vragen of hij even wilde bellen om te vragen hoe het verder moest maar zodra de wee weg was viel ik weer weg en zodra de wee weer kwam dacht ik, oja hij moet bellen maar dan was ik bezig met puffen dus kon hem dat niet vertellen en als ik klaar was met puffen viel ik weer weg.
Ik bleef hangen op 5cm en tijn lag nog steeds als sterrenkijker.
De vk wilde het nog even aanzien en ging anders om 4:30 de gyn bellen.
Nou die werd gebeld en om 5:00 had ik de ruggenprik er al in zitten.
Men wat was dat fijn!!!
Geen pijn meer maar................toen kwamen de persweeen rond 6:00 en dat was niet fijn om die weg te puffen.
Inmiddels was er wisseling van de wacht geweest en zou de vk rond 8:30 weer komen om de ontsluiting te checken.
Toen ze zich voor kwam stellen en te checken bleek ik voll. ontsluiting te hebben
Vanaf 9:00 mocht ik zelf al een beetje meedrukken en om 9:30 zou ze terug komen.
Wat een heerlijkheid dat ik wat mocht drukken zeg, ondertussen werden er kruiken gemaakt, kleertjes verwarmd en mocht ik om 9:40 beginnen met persen.
Dit ging best goed vond ik zelf, 2x persen op een wee.
De vk was erg prettig, rustig en duidelijk.
Ik zag op een gegeven moment wel DE schaar en dacht eerst ojee en later, het zal wel.
Ze vertelde precies hoe het ervoor stond en ineens zei ze, ja nog 1x persen en dan is het hoofdje er, toen even puffen en ja hoor ik zag een baby uit mij getild worden met de navelstreng mooi naast hem/haar (ik kreeg paar dgn ervoor nare ideen met navelstrengen die om het nekje zaten) en het werd op me gelegd, wow, wat is het?
Een jongetje dat gelijk begon te huilen.
Wow wat mooi en bijzonder en ik vond het zo fijn om hem vast te hebben.
Als ik op tv weleens zag als een kindje onder de huidsmeer op de moeder werd gelegd enzo dacht ik altijd, bah maar nu met mijn eigen kind, het maakte me allemaal niets uit, het was van ons en zag er schattig uit met ook een plat ingedeukt neusje.
Wat waren we blij.

Hierna werd ik gehecht maar daar kan ik me weinig meer van herinneren, was met hele andere dingen bezig en het genieten kon beginnen.

Welkom Tijn!

enne, met kind in de maxi cois het ziekenhuis verlaten werd waarheid

mooooi het- is- mij... en toch nog onverwachts...
mooi zo'n geluksshirt

mooi beschreven het-is-mij.
Als ik het nachthemd draag waarin ik ben bevallen... voel ik me weer net zo gelukkig als het moment dat Jamie geboren was.

Ja als er een volgende komt koop ik weer een geluksshirt
Nee zo voel ik het niet martine maar wel bijzonder.

Owja ik moest tussendoor ook nog
En dat iedere keer voelen naar de ontsluiting en de ruggnprik zetten enzo, het maakte me allemaal niets uit, ik was heel mak en liet het allemaal maar over me heen komen.
Die ruggenprik zetten was niet zo fijn btw ivm de weeen.

Iedereen heeft zo z'n eigen verhaal, maar het gaat zo steeds over hetzelfde. Het raakte me om mijn eigen verhaal te schrijven en het ontroert me steeds om een bevallingsverhaal te lezen.

Mooi het-is-mij .

En iedereen bedankt voor de reacties . Fijn .

Nou, ikzit achter de laptop hoor.
De bevalling in een notendopje,of iets groter...

7.30 werd ik wakker afgelopen zondag en ben gaan plassen. Na het plassen voelde ik alsof ik door bleef druppelen dus wat opgevangen in een glas. Daar zat een transparante vloeistof in met wat vlokken. Hmm misschien wel gebroken vliezen, maar ik wilde nog even afwachten voordat ik het ging aankondigen bij manlief en de vk ging bellen. Ben een beetje aan het dagritme begonnen en bleef maar voelen alsof er iets uit me liep. Dus toch tegen manlief gezegd. Beetje opgevangen en nu was het al wat troebeler met wat vlokken. Daarna werd het steeds geler dus ik dacht vals alarm.
Omdat ik toch bleef voelen onder het lopen dat er wat uitliep de vk gebeld, en die wilde gewoon het zekere voor het onzekere weten. Maandverbandje ingedaan en drie druppels opgevangen.

Uurtje later was de vk er en die bevestigde inderdaad de gebroken vliezen!!! Jeeej!!
Maar...anderzijds...de weeen (het was in middels 12 uur geweest) hadden eigenlijk al moeten beginnen. Ze heeft met het ziekenhuis gebeld en die wilden me niet opnemen zonder weeen. (zij gooide het op slechte weer en primaire pijnstillingswens, maar zkh wilde toch dat ik zou wachten op natuurlijk weeen). Wel zei het zkh toe dat ik maandag ingeleid (24uur) zou worden als de weeen niet op gang kwamen.
Omdat er dus geen weeen activiteit was zijn we eigenlijk er vanuit gegaan dat ik me maandagochtend bij het zkh zou moeten melden.

De vk had de deur nog niet achter zich dichtgetrokken of ik voelde al iets vreemds in mn onderbuik. Hmmm zijn dit weeen? HEt is wel heel licht.
We besloten om Eva toch maar vast naar opa en oma te brengen en tijdens de rit daarheen, en bij opa en oma thuis voelde ik toch wel steken in mn onderbuik zo om de 10 minuten.
We zijn weer thuis en ik krijg heftigere weeen, echter, de ene wee is nog niet weg of de volgende wee is er al. Ik hang op de bank met mijn mans handen in de mijne. Is dit nou een weeenstorm? Op de wc vraag ik aan lief of hij aub de vk wil bellen. Waarop zij vraagt of ze langs mmoet komen ofdat we naar het zkh gaan.
We gaan naar het zkh waar de vk mij bij de ingang opwacht. Alsof het zkh me een soort van rust geef komen de weeen met iets minder regelmaat.

Op de kamer aangekomen word ik getoucheerd. Tadaa 3 volle cms. Dit is geweldig. Bij Eva had ik pas 3 cm na meer dan 35 uur
Even aan de ctg en de zuster komt zeggen dat ik naar de ruggenprikmeneer mag. De ruggenprik word gezet (ik heb het koud) en even later rijden we terug naar de verloskamer. We komen langs een klok. Kwart voor vier.
Kwart voor vier zeg ik tegen mezelf, zal hij geboren worden op de dag van de sneeuwstorm??

De vk is inmiddels naar huis. Later, ik weet niet hoe laat (denk een uur of 6), komt de arts mij toucheren, een krappe 4 a 5 cm. We gaan weeenopwekkers toedienen want het gaat te langzaam.
2 uur later komt ze weer. NOg steeds 5 cm. De dosis wordt opgehoogd.

Tot hier het fijne gedeelte.....

Ik heb buikpijn. Ik klaag. Wat is dit nou. Heb ik een ruggenprik, heb ik gruwelijke buikpijn. Ik jammer en klaag steen en been. Ik mag op mn zij gaan liggen maar dat maakt niks uit. Ik heb niet geplast dus de katheter wordt opnieuw ingebracht. Buikpijn neemt iets af, of....toch niet...
Buikpijn..... maar ik wil slapen, ik wil fit zijn voor de persfase. Maar de buikpijn overheerst, ik word helemaal gek en denk dat ik daar ter plekke ga overlijden aan de buikpijn. Tot overmaat van ramp moet ik poepen. (Heb inmiddels ook een paar keer overgegeven dus maag is leeg) Persdrang dus.
Ik klaag nog eens een keer over mijn buikpijn en ik krijg een echo. De blaas is leeg, dus het zal wel van de weeen komen.

We gaan persen (een kwartier, hooguit een half uur zegt de dokter, het is immers je 2de). Hap lucht en persen, persen, persen. Dit gaat niet lukken zeg ik. Ik heb teveel buikpijn om goed te kunnen persen. Het lukt me niet goed om adem te halen voor de pers 2 en 3. Ik pers me een slag in de rondte maar het haalt niks uit voel ik. Volgens Rob en de zuster wel, 3 stapjes vooruit, 1 stapje terug. Ik doe het echt heel goed.
Ik wil niet meer persen.
De vk zegt dat ik toch moet persen ommdat het kind er anders niet uit komt. Ik blijf klagen en zeuren over de buikpijn. Ik kan echt niet persen en deel mede dat ik stop met persen. Maar dat mag niet. Zeggen ze. Ik bedank ze vriendelijk en stop met persen.
De vk zegt dat ze dan straks de dokter moeten gaan halen als ik niet ga persen. Ik verzoek haar vriendelijk om de dokter nu te gaan halen want ik ga toch niet meer persen. Bij elke pers ga ik dood van de buikpijn en al mijn krachten gaan naar die pijnlijke plek in de buik ipv naar de vagina. Ik baal hier echt van. Ik hoopte zo op een fijne persfase, maar die buikpijn verpest alles.

Anyway, ik ben gestopt met persen en de dokter komt. Die vraagt boos waarom ik niet meer pers. IK leg uit dat het geen zin heeft omdat ik op de verkeerde plaats pers en omdat ik geen vooruitgang voel. Hij zegt dat hij dan ook stopt en trekt zn handschoenen uit. Helaas heeft hij mij daar niet mee en blijf ik gewoon stil de weeen wegpuffen. Dat wordt dan een vacuumpomp dreigt hij, en dan willen we niet. We willen dat je natuurlijk bevalt. Hij kan zeggen wat hij wil.

Het kan me niks meer schelen, ik pers niet meer. Ze gaan de pomp halen en ik puf nog wat weeen weg.
De zuster verbaasd over het feit dat ik de persdrang zo goed tegen kan gaan....
De pomp wordt erop gezet. 1 perswee. 2 perswee...ik hoor iets over schouders..... 3 perswee. Daar is mijn zoon, daar is Fabian. Ik begin te huilen. Niks interesseert me meer.
Achteraf hoor ik van Rob dat de navelstreng om zn nek zat.
De placenta komt na 2 minuten en ik word keurig gehecht. Ik bedank de dokter, de vk en de zuster voor hun hulp. Volgens mij vind de dokter mij niet zo aardig.
Persfase heeft in plaats van een kwartier 72 minuten geduurd

Overigens baal ik dat er geen fotos zijn dat Fabian op mijn buik wordt gelegd en dat Rob de navelstreng doorknipt, maar volgens Rob was er haast bij ivm navelstreng.

Gisteren kwam de vk langs. Ze vertelde me dat 6% van de vrouwen bij de 2de ook een vacuumpomp verlossing krijgt. Ook vertelt ze me, dat toen ze me de 1e keer toucheerde aL voelde dat Fabian nog veels te hoog lag. Dus geen wonder dat persen niks uitmaakte want meneer moest nog van ver komen. En had nog een lange weg te gaan voordat hij die 'bocht' had bereikt.
Dat gaf me zo een fijn gevoel. Het klopte dus dat ik aanvoelde dat het persen niks uithaalde (ondanks die buikpijn). Ik ben dus niet gemaakt om te bevallen.

Dus al met al kan ik nu met een tevreden gevoel terugkijken, ik stelde me niet aan. Alles had een reden. De persfase was niet fijn, maar ik heb er een superlief ventje voor terug en alles is goed.

[ Bericht 0% gewijzigd door amaranta op 26-12-2009 18:01:17 ]

quote:

Op vrijdag 25 december 2009 09:44 schreef het-is-mij het volgende:
Ja als er een volgende komt koop ik weer een geluksshirt
Nee zo voel ik het niet martine maar wel bijzonder.

Owja ik moest tussendoor ook nog
En dat iedere keer voelen naar de ontsluiting en de ruggnprik zetten enzo, het maakte me allemaal niets uit, ik was heel mak en liet het allemaal maar over me heen komen.
Die ruggenprik zetten was niet zo fijn btw ivm de weeen.

beetje herkenbaar....ontspan, zei de arts... ik: meneer ik heb nu een wee, nu kan ik even niet ontspannen....
Maar verder viel het mee en deed het geen pijn

quote:

Op woensdag 23 december 2009 11:55 schreef Groofsken het volgende:
De mijne

... en weg ...

Ik ben eigenlijk heel erg benieuwd, zou je het misschien willen pmmen? Ik beloof je dat ik de pm daarna meteen delete.

het-is-mij, mooi opgeschreven, je verhaal! "hoe zit dat met..." helemaal goed!

amaranta, was de ruggeprik er de hele tijd in? mooi opgeschreven! En snel ook!

en wat was die buikpijn dan?
toch wel fijn dat er naar een barende vrouw geluisterd wordt!

maar fabian is mooi!

[ Bericht 6% gewijzigd door DaviniaHR op 26-12-2009 19:57:35 ]

Buikpijn tot op heden onbekend. Spierpijn dachten ze.
Rob zei dat tijdens de persfase de prik uit stond. Ik weet het niet.

Gelezen Amaranta . Ik vind het mooi en ook heel bijzonder hoe je gewoon gezegd hebt dat je ermee ophield, met persen . En ook fijn om te lezen dat het goed was zo, dat alles op z'n plek viel tijdens het nagesprek met de vk. En dat alles goed was toen Fabian er was .

Ik ben ook zo blij met m'n manneke . Zo fijn dat hij er gewoon is nu, er bij is en erbij hoort .

Wat een vervelende dokter

Pff Amaranta, klinkt toch als een heftige bevalling Goed dat je je eigen gevoel gevolgd hebt mbt het persen! Wat jammer dat er geen foto's zijn van toen Fabian op je buik werd gelegd en de navelstreng werd doorgeknipt

Het-is-mij, ik heb net je verhaal gelezen. Wat onverwacht toch allemaal! En uiteindelijk inderdaad mét baby in de mc naar huis

quote:

Op woensdag 23 december 2009 11:55 schreef Groofsken het volgende:
De mijne

... en weg ...

Gemist

En hier is mijn bevallingsverhaal:

Vandaag is de dag.. DE dag dat ik uitgrekend ben.. Vandaag is het 30 december. Ondertussen ben je er al weer 13 dagen! Omdat ik rhesus-antagonisme heb vond de gynaecoloog het beter om me in te leiden met 37.6 weken. Dinsdag 15 december zouden heit en ik ons moeten melden bij de balie en zou het grote verhaal beginnen.

Dinsdag 15 december;
Die nacht konden we natuurlijk helemaal niet slapen, we waren beide super zenuwachtig! Us jonkje zou komen!
Maar we hebben toch nog wat geslapen en om 7.15 stonden we bepakt en bezakt bij de balie van de verloskamers. Ik werd aan de ctg gelegd en na 3 kwartier werd ik getoucheerd om te kijken hoever ik al was. Dat bleek nog geen halve centimeter te wezen en werd er een veter met Prostaglandinen ingebracht. Dat was erg pijnlijk. Om 10 uur werden heit en ik naar onze kamer op de kraamafdeling gebracht. Hier konden we zelf een bed kiezen want ik was de enige op de kamer. Om 12 uur weer aan de ctg, geen nieuws, niks te zien. Om 14.00 kreeg ik het eerste kramp gevoel en die werden rond 16.00 echt hevig, zo hevig dat ik ze al echt weg moest zuchten en puffen. Om 20.00 weer aan de ctg, dat kreng registreerde helemaal niks! Maar ik had toch echt pijn! Toen mocht de veter mocht er eindelijk uit. Wat had dat ding me zeer gedaan vanbinnen en van onderen. Het voelde helemaal beurs aan. Ik werd daarna weer getoucheerd, dat was nu helemaal pijnlijk. Ik verkrampte helemaal. Na een poosje wrotten is het toch gelukt. Het resultaat; een halve centimeter.. We waren dus niks opgeschoten.. Maar de krampen bleven toch stug doorgaan. Ik ben in bad gegaan om 21.30, het zakte iets af, maar kon ze niet goed opvangen. Na een kwartier er weer uitgegaan en terug naar de kamer. De krampen zakten nog meer af. Heit ging naar huis om 23.00, die was ook helemaal gesloopt. Morgen zou hij weer komen. 's avonds heb ik amper geslapen, die rot krampen bleven komen, maar ze zakten later toch echt wel af..

Woensdag 16 december;
Om half 8 lag ik weer aan de ctg, en na een half uur werd er weer een veter ingebracht. Deze werd wat netter weggestopt tussen de schaamlippen en ik voelde gelijk dat ik hier geen last van zou krijgen. Dat was echt erg fijn. Daarna lag ik nog 2 uur aan de ctg, want; 'ze waren me vergeten'.. Om half 11 de eerste krampen, gelijk krampen die ik weer weg moest puffen. De ctg van 12 uur registreerde eindelijk heuveltjes! Jeu! Er gebeurde iets! De rest van de dag was het behoorlijk pijnlijk en kwamen ze ook best regelmatig, zo'n 7 minuten zaten er tussen, ze waren alleen best kort. Zo'n 20 seconden maar.
20.00 uur. Moment van de waarheid: 1 hele centimeter, ik zat er terug op de kamer helemaal doorheen. Al die pijn voor niets? Flutweeen schenen dit te zijn. 'voorwerk' ook wel. Ondertussen bleven de krampen ook flink komen, ook nu zonder veter. Waar ze gister na de veter afzakten, werden ze nu nog heviger. Ik mocht om 22.00 in bad. Met bed en al werd ik naar de verlosafdeling gebracht, want het was te ver lopen. Daar in bad kon ik de weeën niet opvangen. Eruit en onder de douche dan maar, we moesten over de gang en dat lukte precies tussen 2 weeën door. Wat een hel. Onder de douche kon ik er ook niks mee. Snel haren en lichaam wassen en er gauw weer onderuit. Ik mocht op de verlosafdeling blijven en ik realiseerde me dat ik op de vlinderkamer lag! Dat was tof, maar die weeën niet. Heit ging maar naar huis, want we dachten dat het wel weer zou afzakken zoals de dag ervoor. Ik kon de weeën alleen op mijn linkerzij opvangen en ik vroeg om pijnstilling. Dat was goed en ik kreeg remifentanil. Ik moest wel aan de ctg zodat ze Us Jonkje in de gaten konden houden. Ik vond alles best, ik wilde alleen van die waardeloze pijn af. De pijn werd alleen niet minder, ik werd alleen wel lichter in mn hoofd. Dus tussen de weeen door kon ik wat soezen.

Donderdag 17 december;
Rond 02.00 vroeg ik de verloskundige om eens te kijken, want het voelde of mn onderbroek nat was. Ze zag niks maar wilde wel toucheren omdat ik nog zo'n pijn had. Dat vond ik ook prima, konden we weer zien dat het toch allemaal voor niks was.
Rond 03.00 ging ze toucheren en ze keek me even heel raar aan. 'raad eens' zei ze. Ik gokte iets van 2 cm want ik had toch immers alleen maar flutweeen? 'Je zit al op 6 centimeter dus volgens mij wordt het nu tijd om je vriend uit bed te bellen' Dus toch! Al die ellende had dus wel zin! Ik vond ze opslag minder heftig en ik belde heit ' Schat, je kan komen want we zijn al halverwege' Vervolgens kon heit eerst een half uur sneeuwscheppen, want inmiddels lag er al ruim 40 centimeter sneeuw! Toen heit eindelijk bij mij was zat ik al op 8 centimeter en werd het spannend. De vliezen werden gebroken en wat voelde dat heet! Gelukkig was het helder. Maar na een kwartiertje werd ik ineens erg moe en zakte alles af. Ik kreeg een nieuw infuus met wee-opwekkers en toen ging het weer beter. Ik moest op mn rug liggen en kon de weeën niet goed meer opvangen. Ik heb heits handen helemaal fijn geknepen, die deed op een gegeven moment tussen de weeën door zn ring af, want dat vond hij niet fijn meer. Toen kwam het 'ik moet poepen' gevoel en heit riep de verloskundige. Ze voelde maar het randje zat er nog. 'Zoveel mogelijk wegzuchten en als het echt niet lukt mag je meepersen' dat ging een paar weeën goed. Maar om een uur of 05.45 ging het echt niet meer. Het infuus werd hoger gezet, want er viel weer meer tijd tussen en ik moest mn benen beet pakken. En dan krijg je 'Bij een nieuwe wee mag je persen'.. Geen idee hoe ik dat moest doen, ik deed maar wat. Ze bracht 2 vingers naar binnen en zei, 'bij de volgende wee probeer je die 2 vingers weg te duwen' En dat deed ik. Dus zo moest dat dus.
Na een poos persen had ik niet het idee dat het opschoot. Maar ze riepen met zn tweeën dat ik het erg goed deed. En dat het hoofdje al flink zakte. Hoe meer het hoofdje naar beneden kwam hoe pijnlijker het was, en op een gegeven moment zei ze dat het hoofdje er al aan kwam! Ik geloofde er niks van en zei dat ook, 'voel maar' zei ze. Dus ik voelen en ik voelde allemaal gladde haartjes! Dat gaf nieuwe motivatie en greep mn benen beter naar me toe en perste nog een paar keer zo hard als ik kon. Ik voelde het hoofdje komen en het deed zo vreselijk zeer toen het stond! Ik heb echt heel hard gegild.. Toen moest ik flink zuchten (Navelstreng zat er om heen) en daarna nog een paar keer flink persen op een wee. En toen.. Toen kon ik zomaar ineens om 06.27 onze zoon aanpakken! Hij was er! Zo mooi en gaaf en compleet!
3460 gram en zo'n 54 centimeter lang. Onze mooie Rienk Bowe. Us Jonkje. Onze droom is uitgekomen.

De placenta volgde snel en ik ben helemaal niet uitgescheurd of ingeknipt. Ik had alleen wat 'schaafwonden'

[ Bericht 0% gewijzigd door Vlinder op 31-12-2009 09:50:15 ]

Mooi verhaal Vlindur! Wat een ontmoedigend begin zo zeg, pffrrtt. Maar een prachtig resultaat
Ik vind het zo leuk dat je van die Friese termen gebruikt in je verhaal

Wat een marathonbevalling, Vlindur! Kan me voorstellen dat de moed je halverwege wel behoorlijk in de schoenen is gezakt. Maar wat een goed einde! Mooi geschreven.

Mooi Vlindur!

Thnx

Ik heb ook nog ergens geroepen dat 'het helemaal niet past' maar ik weet niet meer wanneer En J. riep de hele tijd dat ik persen moest, want die wilde ik nog wel eens wegzuchten omdat het zo zeer deed Dat hielp gelukkig wel.

*ranzige details weer weg*

[ Bericht 16% gewijzigd door Vlinder op 31-12-2009 22:09:20 (Spoiler weer weggehaald) ]

Amaranta en Vlindur, wat een verhalen... Elk heel anders maar beiden heel mooi genoteerd. En delen zijn ook wel herkenbaar inmiddels (wie had dat gedacht...)

Hierbij dan ook mijn verhaal:
Ruud werkt vandaag thuis ivm de sneeuwval van de afgelopen dagen en rond half 6 besluiten we dat het mooi geweest is voor vandaag en gaan naar beneden. Ruud heeft een leuke nieuwe gadget en zit lekker op de bank te prutsen met zijn internet-konijn. Ik ga maar eens beginnen met het koken, lekker spinazie met een schnitzeltje. Ik heb de aardappels opstaan, de spinazie zit in de magnetron en ook de schnitzels liggen net in de pan als ik een vreemd gevoel heb. Voel ik nou wel of niet een plas aankomen? Ja, nee, nee echt niet… ja toch wel! *Plons(je)… Nou, lekker dan, op de valreep nog effe incontinent worden, daar zat ik niet op te wachten hoor. Dus naar de wc en daar lijkt het toch wel behoorlijk geplonst. Ik plas nog wat en vervolgens ga ik verder met koken maar het lijkt wel of ik maar blijf lekken… ik loop naar boven om uit het kraampakket een verband te halen en doe die in mijn onderbroek. Deels voor het gevoel, deels omdat langzaam de vraag boven komt of dit niet misschien gebroken vliezen zijn. Eenmaal weer in de keuken voel ik me gek… het blijft “lekken” dus geef ik bij Ruud aan dat ik het gevoel heb dat dit toch echt gebroken vliezen zijn maar dat ik verder niks voel of merk. Ik denk ondertussen ook aan het verhaal van een vriendin, die gewoon nog 2 dagen heeft rondgelopen met gebroken vliezen voor de bevalling daadwerkelijk begon. We besluiten even af te wachten, misschien kunnen we eerst rustig even het eten eten en dan wel verder kijken. Toch blijft het maar stromen en ik vind het toch wel een goed idee in elk geval even naar het ziekenhuis te bellen om te vragen wat handig is. Zij vinden dat we maar even langs moeten komen voor een ctg en een check, dus we zetten halen het eten van het fornuis en ruimen de boel een beetje aan kant. Vluchtkoffer achterin voor de zekerheid en op naar het ziekenhuis.

Om 18.57 uur wordt de ctg aangesloten en begint het wachten een beetje… Ruud zit rustig in een stoel naast me en ik ben wat lacherig om de situatie… daar zitten we dan?! Een half uur moet de boel geregistreerd worden volgens de verpleegster, maar na 20 minuten wordt de boel even gestopt, voor controle bij de arts-assistent die anders naar een bevalling moet en dan zouden we nog langer moeten wachten. Volgens de ctg is er inderdaad nog niet echt actie en de arts-assistent bevestigd dit (ik voel ook nog niks, dus snap dat ook wel). Ontsluiting is nog steeds een vingertop, maar de vliezen zijn inderdaad gebroken, dat is niet te ontkennen. We mogen weer gewoon naar huis met de afspraak om uiterlijk morgen om 15:30 uur terug te komen, want dan gaan ze toch echt beginnen met inleiden omdat ze niet gaan wachten ivm de gebroken vliezen en ontstekingsgevaar hierdoor. Mochten de weeën toch beginnen en regelmaat en lengte hebben dan mochten we gewoon bellen.

We gaan weer naar huis en proberen het avondeten nog een beetje op te leuken (wat niet echt lukt) en na het eten en nog wat tv kijken gaan we op tijd richting bed. Wellicht zet het straks toch door en dan zou het wel fijn zijn als we nog wat slaap kunnen pakken voor die tijd. Er is voetbal op tv en dat kijken we in bed… Tegen 11 uur krijg ik toch het idee dat er wel wat weeën bezig zijn en ik besluit te gaan timen via mijn iphone-appje (Labor Mate) en toch blijkt er al best wat regelmaat in te zitten en duren ze ook echt wel bijna een minuut meteen. Na anderhalf uur besluiten we toch het ziekenhuis te bellen en we mogen weer die kant op.

Inmiddels is het bijna 2 uur ’s nachts als we weer het ziekenhuis inlopen. Op weg ernaartoe en van parkeerplaats tot ingang komen er nog wat weeën langs zetten maar ik wil perse wel gewoon lopen (ik ga echt niet in die rolstoel). We komen weer op de verlosafdeling en mogen direct door naar een verloskamer (dezelfde als ik tijdens een van de voorlichtingsgesprekken heb gezien en zo mooi vond).
De ctg wordt weer aangesloten en voor mijn gevoel worden de weeën iets sterker. Toch lijkt dit op de ctg niet echt te zien te zijn… jammer, misschien vind ik het dan toch meer lijken dan het is (stel ik me een beetje aan dan?).

Om 2:50 uur mogen we een deurtje verder voor onderzoek, maar nog steeds niet meer dan dat kloterige vingertopje ontsluiting… dit schiet niet op kennelijk. Omdat de vlos het niet handig vind dat we nu naar huis gaan met het winterse weer en op dit tijdstip, krijgt Ruud een stretcher naast mijn bed en kunnen we nog wat slapen… althans dat is het idee, want slapen lukt me absoluut niet. De weeën worden krachtiger voor mijn gevoel en elke keer als ik wil gaan liggen komt er een nieuwe oprukken en ik kan ze beter aan als ik sta, dus weer bed uit. Dit herhaalt zich een hele tijd en als de verpleegster om 4.30 uur langskomt wordt ik weer aan de ctg gehangen om te zien wat er gebeurd. Deze blijkt de boel echter niet goed te registreren maar dat ligt aan mij omdat ik niet goed rechtop zit (vind je het gek?!, dat doet zeer!). Ze gaat weer weg en ik krijg steeds meer last van de weeën. Door de spanning en vermoeidheid begin ik te trillen en krijg mijn eigen lichaam ook niet meer onder controle waardoor ik zelfs begin te hyperventileren. Ruud belt de verpleegkundige weer terug en samen krijgen ze me weer wat rustiger.
Wanneer ze om 05:25 uur weer een onderzoekje doen en er blijkt inmiddels 4 centimeter ontsluiting te zijn… eindelijk waardering voor mijn werk! Er wordt nu ook een elektrode ingebracht om de boel van Frummel beter te kunnen registreren. De vlos en verpleging verdwijnen weer en we gaan verder in een poging de weeën die steeds heftiger worden op te vangen.

Om 06.15 wordt het allemaal nog heftiger en moet ik plassen dus wordt de po-stoel binnengereden en daar wordt ik opgekwakt. Tussen de weeën door plassen blijkt best goed te werken en zitten op de stoel kan ik ook de boel iets beter opvangen. Ik mag nog even blijven zitten en daarna weer het bed in. Ik geef aan dat ik nu echt wel flink pijn in mijn onderbuik heb en dat ik wat misselijk wordt. Er wordt een bakje klaargezet. Deze wordt 20 minuten later gevuld als ik moet overgeven… de pijn wordt nu echt flink. Om 6.55 uur nog een keer onderzoek en we blijken op 6 centimeter te zitten. Dat is dus inderdaad de 1 cm per uur die je hoort… Ergens in mijn hoofd bereken ik dat het dan nog even duurt, plus persen en zo, dan zou Frummel rond 12/13 uur er wel eens kunnen zijn. Echter nog zo lang met deze pijn zie ik ook niet echt zitten... Omdat het inmiddels wel een tijd heeft geduurd is een ruggenprik geen optie meer, maar Pethedine mag wel. Er gaat nog door mijn hoofd dat mijn moeder dit ook heeft gehad bij haar bevalling van mij, dus prima, doe mij maar die spuit! Ze geven nog aan dat dit de pijn niet wegneemt, maar wel minder heftig maakt, beter op te vangen. Klinkt goed! Zet nou maar…! Het duurt even voor het begint te werken en in die tijd merk ik ook echt dat er weinig pauze meer zit tussen de weeën wat het allemaal niet echt lekker maakt. Het duurt even voor de Pethedine begint te werken, maar dan heeft het ook zeker zijn effect. Ik moet plassen en wordt op een weer op de stoel geplempt en kijk Ruud echt te stoned aan… dit is fijn!

Toch blijven de weeën erg snel op elkaar volgen en merk ik dat ik bij elke wee ook heel erge plasdrang heb. Na een paar keer komt de verloskundige nog even langs en herkent deze plasdrang als persdrang. Ik begrijp het niet helemaal want dat zou toch als poepen moeten voelen, maar kennelijk telt dit ook. Ik moet proberen het zoveel mogelijk tegen te houden, maar dat wil niet elke keer heel erg lukken. Toch gaat het erg goed. Rond half 9 wordt er weer gevoelt en blijkt op een klein randje na de ontsluiting al volledig te zijn. Dat ging erg rap, maar da’s dan weer het voordeel van zo’n weeënstorm. Ik moet het nog even ophouden maar als het echt niet lukt mag ik op de piek van de weeën best al een beetje meedrukken. Ik probeer het toch zoveel mogelijk te laten (iets met uitscheuren en zo, wat ik toch graag tegen ga…). Op de pufclub hadden we 7 keer puffen geleerd en iets met Kortjakje, maar dat wil absoluut niet. De vlos komt binnen en leert me Tu-Tu-Tu-Tu-Tu… dat helpt, dat kan ik!

Om kwart over negen is het dan zover, iedereen gaat in gereedheid en ik mag dan toch echt beginnen aan het laatste stuk: Persen! Op het moment dat ik mijn voeten in de zij van de 2 verpleegsters plant en mijn benen wijd doe, krijg ik al te horen dat ze het hoofdje, vol met haartjes, al kunnen zien. Het volgende stuk vond ik heel raar… het leek heel kort te duren, en toch heel rustig te gaan. Elke perswee krijg ik er 3 of 4 keer persen uit, maar bij de laatste houd ik een beetje in, het doet best veel pijn. Dat het hoofdje staat doet wel wat zeer, maar het laatste stukje persen doet me meer zeer. Ik moet echt een psychologische grens voorbij bij de allerlaatste keer persen voor het hoofdje eruit komt. Damn, that hurts! Nog een laatste keer doordrukken en de kleine meid wordt op mijn buik/borst gelegd. Dat was het dan, in die ene seconde dat het duurt als ze uit mijn lijf glibbert en op mijn borst land is alle pijn verdwenen en verschijnt een groot geluk! Cliché maar oh zo waar…

Frummeltje is Minke geworden. Ze begint meteen te huilen en te pruttelen en met 2 man maken ze haar meteen goed droog en een beetje schoon. Er zit eigenlijk geen huidsmeer op haar, dus het is echt een kwestie van het bloed eraf vegen en drogen en daarna mogen we haar rustig gaan bekijken. Een mooie meid, bos vol donkere haartje op het koppie en meteen al lekker rustig. Ruud mocht natuurlijk als echt papa de navelstreng doorknippen en ondertussen werden er flink wat foto’s gemaakt door de stagiaire die (schijnbaar) bij de bevalling was. Ik kreeg ook meteen een spuit voor de naweeën maar die kwamen niet echt. We hebben het toen maar gewoon op eigen kracht en een beetje trekken gedaan en daarmee werd ongeveer, een 20 minuten na Minke, ook de placenta geboren. Als laatste “toetje” nog even gehecht, gelukkig niet alle kanten op uitgescheurd, maar wat haarscheurtjes die toch nog een paar hechtinkjes konden gebruiken (AU!).

Minke wordt veel later nog even echt schoongeboend, gewogen, gemeten en lekker aangekleed en dan is het echt achter de rug. We zijn ouders geworden en de bevalling is voorbij.

Mooi

En het is fijn he, als de hel van pijn eindelijk achter de rug is en het mooie wonder eindelijk op de buik ligt

Vlindur wat mooi met die Friese woorden erin

Lijnloos jouw verhaal is ook heel mooi en ik vind Minke zo'n superlieve naam

meiden, wat een verhalen! wat hebben jullie het goed gedaan!!!

Vlindur, ik vind het echt rot dat je zo'n vervelende start hebt gehad, vooral die 1e veter. Je hebt het echt mooi opgeschreven.

Lijnloos, jouw verhaal is ook echt mooi geschreven, heeft ook nog lang geduurd zeg.

Maar allebei rijkelijk beloond nietwaar?

Ooh wat is er weer veel bij te lezen zie ik nu ik mn verhaal kopieer! Ik ga zo eens even bijlezen


Tijden heb ik uit mijn bevallingsverslag van de vk, ik had echt totaal geen tijdsbesef meer
41+4
donderdagochtend 10 december 05.00 word ik wakker en ga naar de wc, daar verlies ik een heleboel slijm.Zou het...?! Ik kruip weer in bed en zeg tegen mijn man dat ik denk dat het een beginnetje is.Ik trek serieus net het dekbed over me heen als de eerste wee zich aandient, geen twijfel, dit zijn echte weeen!
Ze zijn meteen heftig en pijnlijk, wegzuchten lukt me wel maar ze komen al wel erg vaak.
6.30 weeen om de 2-3 minuten mijn man belt de vk, die rond 8.45 met een student langskomt, de student zal mijn bevalling gaan leiden met op de achtergrond de vk om in te grijpen.
Er wordt al 5 cm ontsluiting gemeten! de dames lopen net de slaapkamer uit om dit op te gaan schrijven, als bij ons in de slaapkamer het bed volledig in elkaar zakt! met mij er dus nog in... ik maak een klap naar beneden (bed met klossen...) en wordt snel door 3 man het bed uitgehezen en de matras wordt op de grond in de woonkamer bij de kerstboom gelegd.
10.35 2e bezoek vk’s, weeen worden heftiger, ik probeer ze op mn zij op te vangen en klamp me steeds als er eentje opkomt helemaal vast aan de box in de woonkamer. Niemand moet aan me zitten of veel aan me vragen, ben helemaal in mezelf gekeerd
Daarna heb ik 2/3 uur op de wc gezeten in het donker, die houding is prettig! Ik hang in het donker tegen de koude wandtegels aan.
Mijn moeder en zusje zijn er ook, houden zich op de achtergrond bezig met de huisdieren in een ander kamertje, ik wil graag dat mijn moeder er op het laatst bij is.
14.00 voelt de student-vk van binnen, spontaan breken tijdens dit gebeuren de vliezen. Ze denkt dat de baby in hert vruchtwater heeft gepoept, we staan letterlijk al met onze jassen aan om naar ziekenhuis te gaan, als de vk arriveert en denkt dat de student het niet goed gezien heeft, jassen weer uit dus!
15.00 nog een randje om weg te zuchten.. pff irritant!
15.35 ik mag persen, voledige ontsluiting, heerlijk nu echt het idee dat ik goed wat aan die weeenpijn kan doen
16.00 persen lukt niet goed liggend, ik word op de baarkruk gezet. Wat een verademing! Mijn man zit achter me en ik grijp bij persdrang steeds zn been. Zittend is veel beter te voelen hoe ik persen moet!. vk pakt een spiegel en legt die onder de baarkruk. “Ik hoef het echt NIET te zien hoor’’ zeg ik. ‘‘Maar ik wel!’’ zegt de vk
16.40 hoofdje is te zien! Het eerste wat ik uitroep in zo’n beetje uren is ‘‘heeft hij haartjes??” Ja, dat had hij!
Tijd om het echt zeer te doen vinden was er niet, zuchten nu! hoor ik, ik zucht en floep, 16.44 daar werd onze zoon al geboren. Heel snel, (voor mijn ‘‘onderkant’’ iets TE snel bleek dus).
Wolf werd op mij gelegd. En daar was ook meteen mijn moeder gevoel, MIJN kind, wauw! en ik keek meteen en zag dat het echt een jongetje was.
Student bleek dus zeker wel goed gezien te hebben dat hij in het vruchtwater gepoept had (ben ik effe blij dat ik gewoon lekker wel thuis bevallen ben wat ik zo graag wou!)
Mijn moeder stond net even buiten op de gallerij, dus was te laat om hem geboren zien worden.
terwijl hij gecontroleerd werd, werd ik op matras gelegd en bleek ik een totaalruptuur te hebben. Een spiertje van achteren is ingescheurd.

Toch naar het ziekenhuis dus.. we wilden met auto’s gaan maar bij het opstaan werd ik helemaal niet goed, dus met de ambulance gebracht.
Daar aangekomen duurde het allemaal lang, gyn kreeg spoedgeval tussendoor. Uiteindelijk toen ernaar gekeken werd stonden er 6! mensen te kijken, het interesseerde me echt totaal geen hol meer, ik had tenslotte een zoon, een baby! Die gelukkig al lekker thuis geboren was.
Ik bleek op de OK te moeten worden gehecht,. gelukkig onder algehele narcose!!! Man wat ben ik blij dat ik totaal niks gemerkt heb.
1 nachtje moeten blijven,ik heb alleen maar vertederd naar Wolf zitten kijken. en volgende morgen kon het echte genieten helemaal gaan beginnen

Door het bed gezakt? Maar wat een mooi verhaal, Poppejans! Heftig maar goed, in lekenogen dan. Hoe vond je het zelf? En hoe is het met je herstel?

quote:

Op vrijdag 1 januari 2010 11:53 schreef Cantare het volgende:
Door het bed gezakt? Maar wat een mooi verhaal, Poppejans! Heftig maar goed, in lekenogen dan. Hoe vond je het zelf? En hoe is het met je herstel?

Ja, erg he dat bedverhaal, we hadden iig wel wat spectculairs te vertellen
Hij is voor de kerstboom geboren, bijna kinneke Jezus

Ik vond het heftig, maar goed te doen. Ik had me de pijn echt veel erger voorgesteld, gewoon omdat ik niet wist wat me te wachten zou staan denk ik.
De nasleep was een beetje jammer, van ziekenhuis enzo, maar de bevalling op zich zou ik zo weer willen hebben bij ooit een tweede.
''noooit meer'' heb ik iig nooit gedacht.
Het bloeden is vrijwel verdwenen nu, en de hechtingen voel ik wel, maar is wel goed te doen met lopen, soms beetje vervelend nog met zitten op een bepaalde manier.
Eind januari moet ik nog 1x op nacontrole ervoor

Poppejans, wat een verhaal!

Oh Vlindur, wat heftig! Wat k.. dat toen het hoofdje stond, het zo verschrikkelijk zeer deed, en beetje eng wel dat de navelstreng om hem heen zat!
Echt prachtig omschreven bevallingsverhaal

Jeetje Amaranta,. wat een verhaal joh! Wat krachtig en blijk van je doorzettingsvermogen dat je gewoon echt gestopt bent met persen en hebt vertrouwd op je gevoel.
Pff wat heftig zeg

Inca, het bed! Echt mijn grootste angst, dat je op klossen en al doorzakt! Wat was de reden?
Fijn dat je naar wens thuis bent bevallen, als ik het zo lees lijkt een baarkruk me super zinvol.
En die student vk was dus unne goeie!

Als ik die verhalen hier lees, dan word ik helemaal warm van binnen.
Over een paar weken mag ik ook...

quote:

Op vrijdag 1 januari 2010 14:17 schreef amaranta het volgende:
Inca, het bed! Echt mijn grootste angst, dat je op klossen en al doorzakt! Wat was de reden?
Fijn dat je naar wens thuis bent bevallen, als ik het zo lees lijkt een baarkruk me super zinvol.
En die student vk was dus unne goeie!

Er miste blijkbaar een ''draag''lat/stuk, waardoor de lattenbodems helemaal uitelkaar vielen, alle latjes vielen eruit .Gelukkig was het wel weer te maken

Zo: mochten jullie je eens vreselijk vervelen :


22 december, 6.00 ’s morgens.

We staan met zijn vieren op. Vandaag is de dag van mijn zo gevreesde keizersnede.
Onze dochter en het zusje van de jongens gaat vandaag geboren worden.

Ik voel me kalm.
We brengen de jongens om 7.15 naar mijn ouders en staan iets voor achten (nuchter) op de afdeling verloskunde. Dezelfde afdeling waar de jongens geboren zijn en het vervult me meteen met weemoed.
Deze keer zal ik hier niet bevallen en word ik naar de kraamafdeling aan de overkant gebracht, naar mijn kamer en bed waar ik de komende dagen zal doorbrengen.

Ik ga op het bed liggen en mijn man in de stoel bij het raam zitten.
We krijgen te horen dat er die dag vijf operaties zijn; 3 keizersnedes, 1 kleine andersoortige operatie en 1 grote. Ik sta als laatste ingepland.

Meteen zakt mijn humeur, dat al niet al te best was. Mopperend lig ik op bed; ja, tuurlijk, als laatste; heb ik weer, mopperdemopper. Uren lang geen eten en drinken.
Mijn man sust steeds; “rustig nou maar” en “het komt wel goed”.

Om half tien komt de verpleegkundige met een blaaskatheder. Er kon een operatie niet door gaan en ik mocht “ertussendoor”. Jippie!
Direct na het plaatsen van het onding kwam de mededeling dat het toch niet door ging en dat ik toch moest wachten.
Nou ja zeg; zit ik om half tien al aan bed gekluisterd met een blaaskatheder dat prikte en trok en pijn deed (een katheder is de eerste uren heel vervelend omdat je lichaam zich ertegen afzet). Iedere beweging deed pijn aan mijn urineleider dus ik kon meteen niks meer en had door het ballonnetje voortdurend vreselijke aandrang.
Nou, het was dus beregezellig Ik was totaal niet meer bezig met het feit dat ik een kind zou krijgen die dag maar voelde me alleen maar vreselijk zielig. Om 13.00 zaten we nog steeds met zijn tweeën te wachten

Tegen 13.30 kwam de verpleegkundige binnen; Jaaa, we kunnen, riep ze! Kleedt je maar uit.
Ze trok me een blauw operatiehemd aan en reed een babybedje naar binnen.
Oh ja, een babybedje…ik krijg een baby binnen nu en een half uur…oh god

Ze rijdt mijn bed naar de lift en mijn man erachteraan met het babybedje en bij mij slaat de paniek toe. Shit…...een keizersnede…ik krijg een baby NU…en ze snijden haar eruit…

Beneden staan ineens een aantal OK mensen om me heen. Blauwe pakken, mutsen en mondkapjes. Ik zie alleen een heleboel ogen en ik word op een operatiebedje overgeheveld met mijn dikke buik plat op mijn rug. Daarna de gang door gereden, zoals in de film, met de lichten in het plafond die voorbij flitsen.
Ik ben bang.

De OK in; de grote lampen, een enorme bedrijvigheid. Het lijkt wel een mierennest. Twee gynaecologen, een co-assistent, een anesthesist, een kinderarts, verpleegkundig personeel. Iedereen stelt zich voor en wil wat van me en is iets aan het doen.
Ik word rechtop gezet en voordat ik het weet zit de ruggenprik al. Die viel mee.
Daarna wordt er aan mijn linkerarm getrokken voor het infuus, mijn rechterarm voor de bloeddrukmachine, van bovenaf worden stickers op mijn borst geplakt voor het hartritme. Iemand is de stellage voor mijn gezicht aan het opbouwen en mijn benen worden warm, prikken. Ik voel mijn tenen nog maar even later zijn ze compleet gevoelloos. Wel voel ik dat ze ook daar iets aan het doen zijn.

Ik ben echt heel bang en zeg dat tegen mijn man die naast mijn gezicht zit. Hij zegt dat hij het aan me ziet en het zich levendig kan voorstellen.
Ik krijg ineens bijna geen lucht. De anesthesist stelt me gerust dat alles in orde is en dat dit gevoel snel zal verdwijnen.
Ze beginnen te snijden. Mijn rechterarm ligt bovenop mijn buik ingezwachteld en ik hoor dat ze het vruchtwater wegzuigen. Mijn arm zakt meteen een stukje naar beneden…wierd.
Ze duwen en trekken. Ik voel geen pijn maar het is wel een vervelend gevoel. Onprettig.
Een verpleegkundige zegt tegen mijn man; kijk nu! De baby komt eraan. Maar hij past voor de aanblik van mijn open lichaam.

13.48

Ik hoor huilen…whee whee whee…een baby…mijn baby..en ze huilt.
Een meisje, hoor ik de gynaecoloog zeggen, en zo op het oog een gezond meisje. Heel even laten haar hoofdje boven het scherm piepen maar ze moet meteen weg. In de OK is het maar 15 graden.
Mijn man is nu ook weg. Met Leah mee.

En daar lig ik dan. Het wordt rustiger in de ruimte; er zijn nu minder mensen. De radio gaat aan (all I want for christmas is you; hoor ik Mariah Carey zingen, hoe toepasselijk).
Ik begin te huilen en een mannelijke verpleegkundige gaat naast me zitten en veegt mijn tranen steeds weg en begint tegen me te praten…wat small talk…heel lief vond ik dat. Ik was geen object en ze vergaten mij niet op dat moment.

Het hechten duurt een dik half uur, schat ik. De artsen zijn ondertussen aan het keuvelen over van alles en nog wat. Het voelt weer onprettig. Alsof er een olifant op mijn maagstreek zit.
Leah is ondertussen nog even ingepakt bij me geweest. Haar hoofdje tegen het mijne. Best vreemd aangezien je niets met je armen kunt.

Ik ben “klaar” en mag naar de uitslaapkamer. Lekker warm in een bed wat bijkomen.
Het gevoel in mijn benen begint alweer langzaam terug te komen. Ineens komt mijn man met Leah in haar bedje bij me. Er wordt een warmtelamp boven mijn bed gezet en ze kleden Leah uit en leggen haar bloot (met luier) op mijn borst.
Zo laten ze ons een half uur met rust en zitten we met zijn drieën bij te komen.
Mijn man is euforisch en ratelt en ik…ik ben beduusd…ik weet even niet wat ik voel. Maar ik ben wel weer moeder geworden. De zwangerschap is voorbij. Ze is er! En ze is gezond! Ze ligt hier bij me!

Het is me tegengevallen. Deze manier van bevallen. Het leek me al niks en het was ook niks.
De pijn erna is hevig maar het ergste is; je kunt een tijdje niks. Je ligt op je rug in bed en je baby ligt naast je maar je kunt haar niet pakken. Voeden gaat ook niet helemaal lekker door de wond(pijn) natuurlijk.
Maar goed; ik had geen keus. Ik mag blij zijn dat het zo kan! Maar ik heb er moeite mee.
We zijn nu bijna twee weken verder en ik kan nog steeds niet zo veel. Best heftig hoor, met een baby en nog twee kinderen in huis.

Mijn man is trouwens geweldig. Hij steunt me waar hij maar kan en verzorgt de jongens en het huishouden volledig (op zijn manier ) Ik mag niks doen van hem. Hij zegt steeds hoe blij hij is en hoe geweldig hij mij vindt
Ook het ziekenhuispersoneel (en in de OK) waren ze geweldig. Ze doen alles om het je zo prettig mogelijk te maken. Wat dat betreft kon het niet beter.

En met Leah gaat het goed dus ik mag natuurlijk niet klagen. Toch heb ik veel tranen gelaten de afgelopen tijd maar ik kan het steeds beter loslaten dat het anders is gegaan als dat ik voor ogen had. Ik schaam me er ook wel voor. Krijg je een gezond kind is het nog niet goed…dat gevoel…

Maar het is natuurlijk wel goed. Ze is er, en ze hoort hier! Bij ons.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door lily op 03-01-2010 16:37:57 ]

Mooi Lily!!

Niet voor je gevoelens schamen hoor Lily, dit is zo herkenbaar voor mij, dat het niet ging zoals ik het zelf voor ogen had, werkelijk alles ging mis wat mis kon gaan.... En het verdriet wat je daarvan hebt is heel begrijpelijk.

Je hebt een prachtig meisje!

Oh Lily, wat een ervaring zeg zo'n keizersnee! Wat fijn dat ze in het ziekenhuis zoveel deden om je op je gemak te stellen. Het lijkt me zo gek, word je gehaald en binnen 3 kwartier is je kindje er.
Veel succes verder met bevallen en geniet van je kindje(s)!!

Jeutje Lily, wat een verhaal. ik had geen idee hoe dat ging met een keizersnee, maar je verhaal is er wel heel duidelijk in. Lijkt me raar en ik kan me je verdriet of gevoelens best indenken. Vooral dat je gewoon zo machteloos bent na de bevalling terwijl het enige wat je wil is, om je kind vast te kunnen houden.
voor jou!

lily, misschien niet de ervaring zoals je had gehoopt, maar waar ik bij de meeste verhalen een traantje voel prikken, verlieten er nu een paar mijn ogen. hoe anders, hoe naar dat het zo moest, maar hoe geweldig dat je weer moeder bent. van Leah
neem de tijd om het te verwerken. en schaam je er niet voor, hoor, het lijkt me een heftige ervaring. wat een lieve man heb je!

Lily; dat is nog eens een hele andere manier van bevallen... ik kan me voorstellen dat het je erg is tegengevallen... een keizersnede is best een ingrijpende operatie hoor! (net als elke andere buikoperatie)..En je hoeft je echt niet te schamen voor je gevoelens.. lijkt me heel normaal.
En wat is Leah een mooie baby! hoe zwaar was ze bij de geboorte??
(Evie lijkt er zooo mini bij).

lily, ik ben ontroerd. En ook al heb ik het niet meegemaakt, ik kan me helemaal voorstellen dat het zo niet fijn voelde

voor de lieve reacties

quote:

Op zondag 3 januari 2010 17:23 schreef Beessie-Jen het volgende:
En wat is Leah een mooie baby! hoe zwaar was ze bij de geboorte??
(Evie lijkt er zooo mini bij).

Ze was dik 4 kilo (en 54 cm) _{dus Evie is er ook mini bij}

Ik vind Leah trouwens echt een poppetje, helemaal geen flinke baby. Je ziet die 4 kg niet aan haar af.
Dat was haar broertje wel met zijn 4390...zo'n dikkerd was dat...

Poppejans, wat geweldig van dat bed! Dat zijn echt leuke verhalen voor later!
Maar wel jammer dat je alsnog naar het ziekenhuis moest.. Heb je nog veel pijn ervan?

Oh Lily, Wat jammer toch dat het zo moest.. Maar wat is ze mooi! En wat fijn dan dat met haar alles goed is!
En natuurlijk hoef je je er niet voor te schamen! Het is toch ook niet niks

Lily, wat een mooi en beeldend verhaal! Wel fijn dat je ondanks alle medische rotzooi wel echt een mens bleef voor die mensen daar!
En inderdaad, grote baby

En luister maar goed naar je man en doe rustig aan!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Poppejans, ik had jouw verhaal per ongeluk overgeslagen

Jeetje wat een risico's allemaal! Bed doormidden, vruchtwater waarin gepoept was, een totaalruptuur...!
Heftige bevalling zeg. Gaat het nu goed met je??

quote:

Op zondag 3 januari 2010 18:04 schreef lily het volgende:
voor de lieve reacties
[..]

Ze was dik 4 kilo (en 54 cm) _{dus Evie is er ook mini bij}

Ik vind Leah trouwens echt een poppetje, helemaal geen flinke baby. Je ziet die 4 kg niet aan haar af.
Dat was haar broertje wel met zijn 4390...zo'n dikkerd was dat...

vandaar; ik dacht al; wat een mooi stevig meisje al...
en ze is idd heeeeeeeel mooi hoor! alleen een stuk groter en voller dan Evie..
maar wat een schatje..

(en euh Evie is inmiddels ruim 4 weken en denk dat die net boven de 3 kg zit... dus is ook niet zo vreemd dat ik andere babies al snel groot vind denk ik... woensdag maar eens wegen op CB)

lily, ik moest toch even een paar keer knipperen hoor...
Ik kan me goed voorsetllen dat je bang was en hoe machteloos je je moet voelen.
Neem de tijd om te herstellen (zowel fysiek als geestelijk) en luister goed naar je man...

Lilly, ik kan me ook goed voorstellen dat je je zo bang en machteloos voelde... naar is dat!
Maar voel je niet vervelend over dat je je zo voelde hoor! Je hoeft je nergens voor te schamen! Je hebt een prachtig gezond kindje maar jullie opstart was erg naar! je hebt alle recht om je dan zo vervelend te voelen!

Lily, ik vind je verhaal heel verhelderend. Als je zwangerschapsfora leest, lijkt het soms wel of je moet hopen op een keizersnee. Maar als je dan een verhaal als het jouwe leest, met alle angst en rotgevoelens erbij, ben ik oprecht blij dat ik op de normale manier mag bevallen.

Lily, ik schoot helemaal vol!

quote:

Oh ja, een babybedje…ik krijg een baby binnen nu en een half uur…oh god

Lily, ook ik vind het heel verhelderend om eens te lezen wat voor angsten en vervelende dingen een keizersnede met zich meebrengt. Er was hier heel even sprake van een mogelijke keizersnede ivm stuitligging en hoewel ik er niet aan probeerde te denken (hij kon nog draaien enzo) voelde ik ook ergens een grote angst ervoor. Jij beschrijft het zo goed , precies dàt wat ik heb voelen knagen bij het idee alleen al. Meid, je hebt het hartstikke goed doorstaan en neem de tijd die je nodig hebt om het te verwerken.

Poppejans, ook jouw verhaal raakt me echt. Een mooi bevallingsverhaal sowieso, maar ook doordat ik las wat er had kunnen gebeuren als het dus een totaalruptuur was geweest. Bij mij was de kringspier (heet dat ding zo?) nog in tact en dus mocht de vk het verder zelf hechten. Heftig om te lezen wat er gebeurt als het wel helemaal door is. En zo mooi om te lezen hoe het je allemaal niet meer uitmaakte, omdat jullie kleine Wolf er toen was . Hoe gaat het nu met je? Geneest het goed? Kan je wel gewoon weer zitten enzo?

Lily, ik vind het vooral mooi hoe je beschrijft hoe je man je door deze bevalling en nasleep helpt. Het valt ook echt niet mee zoiets los te laten. Je hebt inderdaad een prachtige gezonde dochter en ik vind het helemaal niet raar dat je haar liever op een andere manier ter wereld had gebracht. Maar jouw man, hij kan nu zoveel meer doen en overnemen dan bij de andere 2 waarschijnlijk, laat dat een heeeel klein lichtpuntje zijn.
Zo komt het tenminste op mij over.
Wat fijn, die verpleger die je tranen wegveegde, wat zul je je raar gevoeld hebben.

Maar: Ze is er!!!

Ik ben eerlijk waar nog nooit zo emotioneel geweest als de afgelopen twee weken (ik wist niet dat het in me zat).
Ik moet bijna huilen van jullie reacties

Lily, wat heb je dat goed opgeschreven allemaal. echt indrukwekkend, en ik kan me je gevoelens goed voorstellen. hopelijk helpt het hier opschrijven ook al weer een beetje om 't te verwerken. heerlijk dat ze er is, en wat fijn dat je man zo'n steun en hulp is. sterkte nog met 't verdere herstel van de operatie! ::*

quote:

Op woensdag 6 januari 2010 12:02 schreef lily het volgende:
Ik ben eerlijk waar nog nooit zo emotioneel geweest als de afgelopen twee weken (ik wist niet dat het in me zat).
Ik moet bijna huilen van jullie reacties

Lily toch

Wat een mooie verhalen! Hier blijf ik even hangen.

Een beetje lang, en vooral ook heel erg laat. Maar bij deze mijn bevallingsverhaal (en excuses voor eventuele scheldwoorden):

Het is vrijdag 2 oktober, 07:15 uur. We zitten op de kraamkamer van het MMC in Veldhoven. Onze kamer, want vandaag moet ik bevallen. Ik ben nog steeds boos. Gisteren was ik ook in het ziekenhuis, anderhalve week over tijd. Even een controle, Alexa moest weer eens gemeten worden. Want mijn buik is zo mini, daar kan een baby nooit in groeien. Twee weken daarvoor, en twee weken daarvoor had ik ook al gemoeten. “Je meisje is klein, ze zit in het laagste percentiel, het is allemaal op het randje”. Ook die donderdag 1 oktober was alles op het randje, alleen de gynaecoloog die ik nu heb, besluit dat ik morgen moet bevallen. Koud op mijn dak. BAM. KABOEM. Onder het mom van: ze-zit-al-tijden-in-het-laagste-percentiel-maar-ze-groeit-nog-goed-dus-dat-boeit-niet, ben ik zonder mijn Hubbie naar het ziekenhuis gegaan. “Ja, het mag ook na het weekend, maar morgen is er plek”. Ik stompel vol verbazing dat ik het dan liever morgen heb, omdat ik anders het hele weekend nog rond moet lopen met deze kennis. Wat mevrouw gynaecoloog daarna nog uitlegt over mezelf melden, het breken van de vliezen, de weeënopwekkers en de bevalling gaat totaal aan me voorbij. Mijn weken van de-kop-in-het-zand-steken met alles wat met de bevalling te maken heeft, zijn voorbij. Het enige wat ik kan denken is: Morgen ben ik mama, morgen ben ik mama, morgen ben ik mama. Bij de gynaecoloog houd ik me nog groot en ik knik beleefd terwijl ik niet luister. Ik neem me voor dat ik buiten heel quasinonchalant mijn Hubbie ga bellen met de boodschap. Dat lukt natuurlijk niet. Eenmaal de stem van mijn Hubbie te hebben gehoord kan ik geen woord meer uitbrengen en kan alleen maar huilen. Hij komt, vanuit zijn werk in Brussel, meteen naar huis. En ik bel mijn zus. Mijn zus, die al drie bevallingen heeft gehad. Man, wat ben ik bang!

Terug naar de vrijdag. Angst heeft plaatsgemaakt voor boosheid. Ik ben nogal eigenwijs ingesteld, dus de gynaecoloog die me vertelt dat ik vandaag moet bevallen, kan ik wel schieten. Laat dat kind toch komen wanneer het wil. Wat een bullshit. Ik wilde verdomme thuis bevallen en nu ben ik hier, in het ziekenhuis. ’s Ochtends spreek ik dan mijn zus voorlopig voor het laatst en zij geeft me de, wat achteraf gezien, de tip der tips blijkt te zijn: “Je kunt er nu niets meer aan doen. Loslaten. Laat je lichaam straks het werk doen. Luister naar je lichaam en loslaten.”
Loslaten, dat is makkelijk gezegd als je straks een baby uit moet poepen.

Al goed, op het eerste gezicht is zo’n verloskamer helemaal niet wat ik verwacht had. Het is er warm, schemerig en gezellig. Ik verwachtte een wit betegelde kamer, waarin het bed als een altaar in het midden stond. We hebben de i-Pod compleet met boxen meegenomen en settelen ons vervolgens. Na een uurtje ben ik met mijn Hubbie aan het lachen, de verpleegster heeft ook al door dat het allemaal niet te serieus moet worden bij ons vandaag. De i-Pod laat een variëteit aan muziek horen en alles word vrolijk meegezongen. Om 09:00 uur worden mijn vliezen gebroken. Ik merk er niet veel van, schijnbaar heb ik dus hier en daar al wat vruchtwater verloren. Schijnbaar is er ook al 1,5 cm ontsluiting. Weet ik veel. Ze wachten daarna of het vanzelf op gang komt. Ik word aan een monitor gehangen, er word ook een elektrode op Alexa’s hoofd geplaatst en zo kunnen de verpleegsters en artsen tijdens de koffieleut lekker zien of ik al weeën heb. Ik merk niets, de monitor gaat soms wel omhoog en omlaag, maar verder gebeurt er niets. Inmiddels in het 10:30 uur. Met mijn Hubbie maak ik een weddenschap wanneer Alexa geboren gaat worden. Hij zegt: "voordat de beurs sluit, ben ik vader." We fantaseren ook over hoe ze eruit ziet, hoe verschrompeld ze is enzo. Dan komen de artsen en verpleegsters weer binnen: het is tijd voor een infuus met weeënopwekkende rotzooi. Whatever, kom maar op. Er komt een andere arts mee. Zo’n echte vrouw. Zo een die met een verhoogde stem net doet alsof je een debiel bent. Verschrikkelijk. “En, heb je alles van je zwangerschapsgym onthouden, hihihih.” Geërgerd mompel ik: “Welke fucking zwangerschapsgym?”. Met een vriendelijke glimlach vraagt ze verbaasd: “Geen zwangerschapsgym? Dapper.” Dapper? Ik vind de vrouwen die wél gaan dapper. Ik vond mezelf al zwanger genoeg en wilde niet nog een extra avond geconfronteerd worden met alles wat met zwangerschap te maken had. Bovendien kun je bevallen niet leren in mijn ogen. Het is een ervaring. Voor mij is het hetzelfde als iemand uitleggen hoe je moet fietsen. Wanneer je iemand vervolgens op de fiets zet, vallen ze toch weer om. Ik kende de basics en dat was genoeg. Bovendien ben ik een controlfreak, dus als mij uitgelegd wordt hoe een wee zou moeten voelen en bij mij is dat toevallig niet, raak ik in paniek. Voor mij was de kleine hoeveelheid aan informatie die ik had een hele geruststelling.

Aldus, 11:00 aan de weeënopwekkers. Elk half uur dat het niet genoeg opschiet, wordt de dosis verhoogd. Ik krijg meteen een beetje buikpijn, maar meer ook niet. Ontsluitingstand: 2 cm. Een centimeter per uur was het toch? Om 11:30 uur een dosis erbij, om 12:00 uur hetzelfde. Om 12:30 uur zeg ik tegen Hubbie dat het weeën lijken, die bergen op de monitor. Ik interpreteer de pijn eigenlijk niet zo. Hoe voelt het dan, vraagt Hubbie. Ik geef aan dat mijn knieoperaties meer pijn hebben gedaan. Ik blijk ook weeën te hebben, om 13:00 uur worden ze flink vervelender en verhoogt Verpleegster Drugs de dosis nogmaals. Mijn ontsluiting is inmiddels 3 cm. Fijn, mijn weeën worden intenser, dus het op en neer wandelen naar de toilet wordt moeilijker. Niet dat dit al erg praktisch was, met een monitor, een hartslagband en nog wat elektroden die op Alexa’s hoofd zitten. Uit de i-Pod komt Eminem. Vrolijk rap ik de tekst mee als dat opeens ff niet meer gaat. De weeën worden echt wel intenser nu, al valt het qua pijn nog steeds mee. Vergeleken met de knieoperaties nog steeds minder. Maar ik moet de weeën nu echt weg-ademhalen-puffen. Ik puf Brabant van Guus Meeuwis mee. “Ik loop hier …….. stad ……… heimwee gehad … praten……wereld……..Brabant….licht” . De verpleegster moet erom lachen. Om 14:30 uur krijg ik niet eens meer de tijd tussen de weeën om even tot rust te komen. Is dit normaal? Weet ik veel, ik heb geen zwangerschapscursus gehad en ik besluit ook niet om het te gaan vragen. Ze kijken wel even naar mijn ontsluiting, die stand staat intussen op 4 centimeter. Kijk, dus toch een centimeter per uur. Dat gaat lekker.

Om 15:00 uur komt mijn verloskundige op bezoek. Even kijken hoe het gaat. De weeën komen en gaan, komen en gaan, maar rust ertussen is er niet. Ze vraagt hoeveel ontsluiting ik heb. Ik antwoord dat het een half uurtje geleden er 4 waren. Ze kijkt nog drie-weeën-zonder-rust aan en zegt dan: “Die is er wel voor vijf uur”. Fijn, bedankt Jomanda, maar een simpele rekensom van 1 centimeter per uur zegt mij toch dat het nog tot minstens 8 uur vanavond duurt. Ik merk nu wel dat de weeën aan het veranderen zijn, vertel ik haar. Ze trekken meer naar beneden. Om 15:30 uur neemt de verloskundige afscheid en heb ik het niet meer. Die weeën veranderen, sterker nog, als ik zou moeten gokken lijken dit wel persweeën. Maar dat kan helemaal niet, zeg ik tegen mijn Hubbie, want een uur geleden zat ik op 4 centimeter, voor persweeën is het veel te vroeg. Maar dan krijgt mijn lichaam de neiging mee te gaan helpen. Ik kijk nog drie van die weeën aan, en terwijl het voelt alsof ik moet poepen, schreeuw ik tegen mijn Hubbie: “Bel die fucking verpleegster maar, want dit zijn fucking persweeën!!!!”. De verpleegster komt en kijkt dan toch heel eigenwijs nog even een paar weeën aan. Ze bekijkt me alsof ik een aap in een dierentuin ben en ik schreeuw: “Wat kijk je nou, dit zijn fucking persweeën, ik kan dit niet tegenhouden!!!”. Ze kijkt hoe ik lig te puffen en draaien. Of ik even op mijn zij wil gaan liggen, dan haalt zij de arts. Vuile trut, op mijn zij kan ik helemaal niks doen. Wat een marteling.

Het is 16:30 uur, ik ben 9 uur in het ziekenhuis en heb persweeën. Ik lig op mijn zij, mijn Hubbie houdt mijn handen vast en ik probeer in alle macht die persweeën tegen te houden. Al schreeuwend, kokhalzend en met veel moeite lukt het me. De arts kijkt naar mijn ontsluiting en zegt droog: “Je hebt 9,5 centimeter, je kunt mee gaan persen.”. Negen-en-een-fucking-halve-centimeter? Ik zat twee uur geleden op 4! Wat nou 1 centimeter per uur? Maar ik ben opgelicht. Ik was van tevoren bang voor het persen, maar nu teken ik ervoor. Persweeën tegenhouden is een nachtmerrie. Ze zeggen dat je pijn van een bevalling vergeet, maar dit ga ik altijd onthouden, geloof me.
Ik mag gaan persen en ik denk nog even aan mijn zus: “luisteren naar je lichaam”. Prima, blijkbaar wil mijn lichaam dat Alexa snel komt, en blijkbaar heeft Alexa het nu ook gehad daarbinnen, dus kom maar op. Mijn Hubbie aan de ene kant en de verpleegster aan de andere kant. Mijn Hubbie vergeet ik helemaal met persen, ik kijk enkel nog naar de verpleegster en pers mijn ogen uit mijn kop. Na drie persen staat het hoofdje. ”Doet het erg pijn?”, vraagt de arts als we moeten wachten op de volgende wee. Pijn? Ik heb net een half uur lang persweeën tegen moeten houden, laat dat hoofdje maar staan! Persweeën tegenhouden is voor mij het ergste gevoel wat er bestaat. Grappig genoeg ben ik ook niet bezig met het al dan niet uitscheuren, iets waar ik me van tevoren enorm druk over heb gemaakt. Het is 16:55 uur als de verpleegster zegt: “Als je nu met je lichaam meewerkt, is het je laatste wee”. Ze heeft gelijk. Ik concentreer me, voel de wee komen, en pers mee met wat ik voel. Terwijl ik voorover zit en pers, zie ik Alexa tevoorschijn komen, ik zie haar de draai maken en ik zie alles geboren worden. Ik knal achterover op het bed, en Alexa wordt met een swing op mijn borst gelegd. Ze poept meteen heel mijn arm onder, maar daar geef ik niks om. In de verte hoor ik mijn Hubbie heel zachtjes zeggen: “Oooh, daar is ze, ze is er, ze is er, ze is er, oooooh, ze is er, oooooh, daar is ze”. Ondanks dat hij dat van tevoren niet wilde, wil hij nu toch erg graag de navelstreng doorknippen. Hij doet maar, ik krijg er niet veel van mee. Ik kijk alleen maar naar Alexa die met grote ogen naar mij kijkt. Ik roep: “Ze is helemaal niet lelijk!”. De hormonen doen hun werk goed. Ik voel geen pijn meer en voel alleen nog maar geluk. Ik krijg niets mee van wat er om mij heen gebeurt, een stagiaire maakt foto’s, ik krijg een spuit tegen de naweeën en daaronder wordt geanalyseerd wat de schade is. Ik kan alleen maar denken: wat is dit bizar. Dit is Alexa, en dit precies zoals ik me haar had voorgesteld, alsof ik haar al jaren ken. Dit is ze gewoon! Ze kijkt met grote ogen mij aan, alsof ze alles al helemaal snapt en ik zeg: “Oooooh Alexa, daar ben je dan. Wat heb jij hard gewerkt. Wat ben je mooi. Oh mijn god, wat houd ik nu al veel van je”. Ik ben mama en goddank, ik ben niet meer zwanger. Ik ben mama en begin Brabant te zingen voor mijn dochter. Terwijl ik haar bekijk, bedenk ik me dat ze er helemaal niet zo klein uitziet. Ze was toch zo uberklein? Wanneer ze gewogen wordt, blijkt ze ook gewoon een nette 3200 gram te wegen en 48 centimeter lang te zijn. Tsss, die gynaecologen toch met die vage meetapparatuur.

Dan zegt de verpleegster: “Zo, en als jullie willen kunnen jullie lekker naar huis dadelijk.”. Hubbie licht de Kraamzorg in en belt alvast onze ouders. Om 19:15 uur lopen we (ik heel voorzichtig) met Alexa in de Maxi Cosi het ziekenhuis uit. Bij de auto aangekomen, blijken we beiden niet te weten hoe die Maxi Cosi eigenlijk in de auto moet. Enorm goede voorbereiding op het ouderschap! Uiteindelijk lukt het ons. Terwijl we wegrijden, kijk ik naar het ziekenhuis. Hoe wonderlijk. Twaalf uur geleden liep ik daar boos naar binnen, nu zweefde ik op een roze wolk naar buiten. En ik voel me stoer. Ik voel me enorm stoer. Dit zouden mannen nooit voor elkaar kunnen krijgen en ik snap niet dat vrouwen het vrijwillig meerdere malen doen. Maar ik ben stoer.

Achteraf gezien ben ik blij met hoe het gelopen is. Ik denk dat ik me thuis niet zo op mijn gemak had gevoeld als in het ziekenhuis. En eigenlijk is het ook wel lekker dat je precies weet wanneer je gaat bevallen. Qua bevalling is het wel pittig geweest. Op dat moment heb ik het niet als zodanig geïnterpreteerd. Later denk je erover na en besef je dat je toch echt een weeënstorm hebt gehad. Mijn lichaam vertoonde een week lang ook nog behoorlijke post-traumatic-stress signalen. Wanneer ik op de zij ga liggen, waarop ik de persweeën heb tegen moeten houden, kwam dat gevoel weer helemaal terug. Mijn hersenen registreerden dat nog op de één of andere manier. Maar ik mag niet klagen. Voor zo’n snelle bevalling heb ik weinig schade opgelopen. Bovendien heb ik vrijwel nergens last van gehad en was met Alexa alles goed.

Haha Takkembah, wat heb jij je als een ware Gordon Ramsey door je bevalling heen gevloekt! Mooi geschreven!!

Takkembah, wat geniaal verwoordt. Ik heb gelachen om je vervloekingen naar het medisch spul en een traantje bij de woorden over hoe Alexa bij je ligt. Mooi hoor.

Takkie, wat mooi geschreven. Dat verschil tussen binnenkomst en vertrek. En gestuntel met de maxi-cosi, haha! Herkenbaar, mijn Lief weet nog steeds niet hoe dat ding werkt

Wow Takkembah, wat een indrukwekkend en heftig verhaal!

Takkembah Wat schrijf je dit heerlijk!

Takkem, wat heerlijk geschreven!! Ik moest lachen om je gescheld maar ook een traantje laten om jouw woorden tegen Alexa!

Takkembah

Takkie!
Een verhaal met een lach en een traan! Mooi geschreven

Takkie, wat mooi omschreven!
PR vroeg idd nog toen we naar het kdv reden (tijdens de bevalling) of we nou nog wel wisten hoe de MC werkte

ik heb eea op papier staan, ik laat PR eerst nog ff checken of het allemaal klopt, en dan zetten we die ook hier neer

Takkem, mooi geschreven.
Ben jij op de kraamkamers van het mmc bevallemn? Ik heb die niet gezien, ken alleen de verloskamers (kamer 6)

_{dat je van te voren moet oefenen met de cosi hebben ze mij op de zw.cursus verteld}

Takkembah, wat mooi omschreven, ik ken je verder niet, maar ik 'hoor' het je bijna vertellen. En een weeënstorm is niet leuk, maar dat bedacht ik ook pas achteraf toen iemand (verpleegkundige ofzo?) het me zei. Wist ik veel, ik dacht dat het zo hoorde.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 14:42 schreef amaranta het volgende:
Takkem, mooi geschreven.
Ben jij op de kraamkamers van het mmc bevallemn? Ik heb die niet gezien, ken alleen de verloskamers (kamer 6)

_{dat je van te voren moet oefenen met de cosi hebben ze mij op de zw.cursus verteld}

Hehe dat heb ik dan weer gemist

Misschien een volgende keer

Het waren volgens mij gewoon de verloskamers, en niet de kraamkamers. Maar die waren ook veeeel gezellig dan de horror die ik had verwacht .

Ik was dit topic helemaal kwijt!
Dank voor de lieve reacties zeg
Met mij gaat het hartstikke goed hoor, heb nooit veel last gehad van de hechtingen en gelukkig ook altijd redelijk normaal naar de wc gekund enzo.
Hoef alleen nog op nacontrole eind deze maand, maar volgens mij zit het wel goed daar beneden.
Heb wel een aantekening in mn dossier gekregen voor een eventueel volgende bevalling dat het ''uitdrijvings gedeelte'' TE snel kan gaan

Zo, vanavond eens effe Lily en Takkembah's verhalen bijlezen,ik vind het zo'n indrukwekkend topic dit

quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 11:56 schreef Takkembah het volgende:
“Ze is helemaal niet lelijk!”.

Mooi verhaal!

7 januari, geboorte van Aviva Gabriëlle

's Ochtends had ik vanaf het wakker worden steeds terugkerende krampen, van het niveau zeurende indalingswee, waar ik al weken door geplaagd ben. Dus in principe niks bijzonders, ware het niet dat madam volledig ingedaald zat, en de krampen zeer regelmatig kwamen (iedere 6 minuten). Regelmatige indalingskrampen met een ingedaald kind, 5 uur achter elkaar, toch ff de verloskundige bellen. Dus de verloskundige vroeg zeer scherp "zijn het weeën of krampen?" Het zijn krampen, maar ze duren langer dan mijn normale voorwerkgebeurens (max. 3 uur) en ze zijn superregelmatig, en ik verlies wat vocht, dus kom toch maar s.v.p.

De verloskundige + stagiair komen rond 12:45u, controleren de baby, constateren dat ik waarschijnlijk mijn slijmprop aan het verliezen ben op een zeer waterige manier (eet smakelijk! ), dus voorwerk. Wanneer zouden ze ook alweer gaan strippen? Waarop ik droog antwoord "Nu";. Ik zou zaterdag bellen, maar ik ben 40w6d zwanger, en als we de originele termijnecho hadden aangehouden (uitgerekend 30 december, 2 dagen eerder dus) hadden we het 41w1d genoemd, dus dan hadden ze me ook nu gestript, en jullie zijn er toch, dus kom maar door! Ook gegeven de hogere bloeddruk begin van de week, en mijn bekkenhistorie hebben ze maar de handschoen aangetrokken. Conclusie, 1 cm ontsluiting, zoals normaal bij een tweede op deze termijn, maar ze kan er niet goed bij om te strippen. Niet gestript, wel wat gerommeld dus. Ik vond het niet fijn dat het niks was, en toen ik kreeg ik voor het eerst (en het laatst) deze zwangerschap te horen "er is er nog nooit een blijven zitten". Toch nog een mijlpaal zo op het eind. Ze zijn rond 13u weer weg.

Daarna ben ik gaan slapen, zoals ik de afgelopen week iedere dag al heb gedaan, voor het geval er die avond actie kwam. Dan heb ik tenminste nog wat rust gehad 's middags en om 16u komt mijn bijlesleerling voor les. Tijdens de les krijg ik al wat krampen die al meer ergens op lijken. Gelukkig zit Mich tegenover ons aan tafel en als ik me even wat moet concentreren (lees: even met mijn handen mezelf uit de stoel drukken, omdat de kramp druk op mijn achterkant geeft), gaat hij even met de bijlesleerling kletsen. Om 17u zeg ik tegen Mich dat dit wel echte weeën zijn. Maar met een frequentie van 1 per 20 minuten, word ik er niet echt warm van. Dus 4 weeën later, rond 18u gaan we samen Eli ophalen. In de auto heb ik een wee, misschien twee. En dan halen we Eli op. We komen iemand tegen bij de voordeur “Goh, je moet zeker bijna bevallen!” “Ja, ik ben nu 6 dagen overtijd, dus het kan ieder moment gebeuren.” “Nou, succes ermee!” “Dank je wel” Snel Eli opgehaald en weer terug naar de auto. Op de terugweg wordt de frequentie iets hoger, misschien 3 weeën gehad in die 20 minuten, en rond 18:45u of zo, gaan Mich en Eli boodschapjes doen. Alles is nog prima op te vangen, ik waggel nog wat rond, en bij een wee zoek ik ergens steun aan.

Uiteindelijk eindig ik liggend op de bank als Mich en Eli weer thuis komen. De tv staat aan, en op een wee komt Eli naar me toe “Niet slapen, mama!” Ik heb namelijk mijn ogen dicht en probeer in stilte te puffen, zodat Eli er niet teveel van meekrijgt. We hebben nog steeds niet het idee dat het zo'n tempo gaat, en het is inmiddels al bijna half 8, dus dat half uurtje redden we nog wel tot Eli naar bed gaat. Is wel zo rustig voor hem. Mich en Eli eten hun avondeten (zalm, dat kotst makkelijker, voor het geval ik wel wat binnen krijg en het er weer uitgooi), en ik zit er eventjes bij, puf wat weg, en strompel weer naar de bank. Heb geen hap gegeten, geen zin in. De weeën zijn nu wel echt sterker, en het kost meer moeite om stil te blijven. Vanaf de eerste wee zit er al lichte persdrang achter, dus dat ligt niet fijn. Het schiet nog door mijn hoofd dat ik toch wel echt mijn armen en benen ook moet ontspannen, maar als ik mezelf opgehesen hou om maar geen gewicht op het bekken en de anus te hebben, dan moet je wel de benen en armen aanspannen, dus de daaropvolgende gedachte was “schijt! Ik houd het wel bij het ontspannen van de mond en goed ademhalen.” Al is het effect van enkel de ademhaling volgen niet helemaal optimaal, en voel ik nog best wat pijn door de concentratie heen.

Rond 20u brengt Mich Eli naar bed, belt Vanes (om 19:56u volgens de telefoon) dat ze moet komen omdat de bevalling begonnen is en wij dus van plan zijn naar het ziekenhuis te gaan, en belt daarna de verloskundige (20:09u) dat de weeën nu wel sneller komen. Mich komt 5 minuten later naar beneden (normaal duurt het nachtritueeltje 20 minuten) en zegt dat Vanes er over een uur is. Op geheel subtiele wijze zeg ik dat het kind er dan al bijna is, dus dat een uur niet acceptabel is. Vijf minuten later (20:06u, dus) belt Mich nog een keer dat ze haast moet maken. De weeën zijn ineens een stuk heftiger geworden, gezellige persdrang erbij, en ik kan op een wee eigenlijk alleen nog maar (heel hoog) piepen, kreunen, en “eh-eh” roepen op het hoogtepunt als buik aan het persen is en ik toch wat moet met de vrijgekomen energie. In mijn hoofd is er niet veel meer ruimte dan “hou de mond ontspannen” en luisteren naar mijn eigen oergeluiden die hun eigen leven leiden. Ik kan er niks aan doen, het geluid komt eruit. Een seconde denk ik “ik moet stiller zijn, Eli slaapt” en daarna weer “jammer dan, ik kan er niks aan doen.” Inmiddels (na 20u, dus) zit er eigenlijk geen pauze meer tussen de weeën, maar wel lang genoeg om een keer te denken “Dit is een weeënstorm, bij Eli werd ik helemaal high ervan, wanneer word ik nu high van de hormonen? Ik ben nog veel te helder!” om daarna weer vrolijk verder te piepen, kreunen en grommen. De volgende gedachte was “Waar blijft de verloskundige? Dat kind komt hier op de bank! ” Ik keek toen nog wel om me heen, zag een fleecedeken, dus als de baby inderdaad zou komen voordat de verloskundige er was, lag er tenminste iets warms beneden waar we haar dan mee af zouden kunnen dekken. Mich had dezelfde gedachte, blijkt later. Om 20:21u (lang leve het telefoonlogboek) breken de vliezen. Pats *flats plons*, dat waren de vliezen.

Rond 20:25u komt de verloskundige binnen met stagiair, al roepend dat ik niet mag persen. Direct bij aankomst wordt de hartslag van de baby gecontroleerd door de ene, terwijl de andere me maant om niet te persen en alvast wat klaar legt om te toucheren. Inmiddels trekt Mich mijn schoenen uit (ik denk “ja mag geen koude voeten krijgen tijdens de bevalling, dat is niet bevorderlijk voor de ontsluiting. Urg, schijt, doe ik zo wel sloffen aan!”) en samen weten ze me uit mijn broek te manoeuvreren. Even voelen, welja, helemaal open, we gaan naar boven. Huh? “Ja, je bent volledig ontsloten, we gaan naar boven, je mag gaan persen!” Huh? Toen kwam er weer een wee, die ik dus wel helemaal weg hebben kunnen hijgen, zodanig dat er kracht echt afnam. Dit in tegenstelling tot de persweeën in de ontsluitingsfase, waar buik echt niet te stoppen was. Dus wederom sterkere ontsluitingsweeën dan persweeën, maar dat terzijde. De tweede verloskundige komt naar beneden en roept dat ze heel streng moet zijn en me toch naar boven gaat sturen, maar ik voel dat deze laatste wee helemaal wegzakt, dus ze wacht maar even. Met opgeheven vingertje geef ik aan dat de wee bijna weg is, en zodra het kan waggel ik met een kraammatrasje tussen de benen treetje voor treetje de trap op. Ik ben in tijden niet meer zo snel die trap opgekomen

Ik zit op bed, en voel de baby zo *flop* naar beneden zakken. Ik zeg nog “ze komt eraan!” en vraag me af hoe ik in vredesnaam nu op mijn zij moet gaan liggen. Op de een of andere manier is dat toch gelukt, ik krijg mijn knieën in mijn handen gedrukt en ze zeggen dat ik mag meepersen. De volgende zeer coherente gedachte vormt zich “Oh ja, we waren aan het persen, ik was al volledig ontsloten. Maar ik wilde zelf helemaal niet mijn benen vasthouden, maar er zitten geen beugels aan het bed, dus dan moet het maar.” Tijdens deze gedachte voel ik Aviva nog een stuk uitzakken en weer terug. De volgende keer dat ze zakt, gaat ze niet meer terug, dus het hoofdje staat. Volgens mijn bevalplan wil ik dan en washandje voor het branderige gevoel. Dat het helemaal niet zo brandt, is geheel “besides the point”, ik wil een washandje. Dus ik vraag Mich of hij een washandje wil pakken voor me. Dat mag niet van de verloskundige. Jamaar, ik ben barende vrouw, ik wil washandje! De verloskundige zegt dat hij dan de geboorte mist, dat Mich toch echt deze kamer niet uitgaat. Oké, klinkt logisch. Daarna zegt de verloskundige dat ik heel goed moet luisteren wat de stagiair zegt. Is goed. Ik mag meepersen op de volgende wee. Persen, hoe ging dat ook alweer? Zal ik een beetje meedrukken? “Zuchten, zuchten, zuchten!” Oké, ik doe al niets meer. *Plop*dat was het hoofdje. Huh? “Je mag weer persen op de volgende wee” Jamaar, was dat nou net echt het hoofdje wat eruit kwam? *Glibber, glibber* “Whèèèè”
Mijn welkomsttekst voor Aviva: “Was dat alles?”
Eerstvolgende gedachte: “Godhalleluja, de zwangerschap is voorbij. Het is klaar!”
En dat laatste vind ik toch wel heel verdrietig. Doe je zo je best om ondanks die verrotte bekkenklachten te genieten, is je dank dat de eerste gedachte is “ik ben goddank niet meer zwanger”…
Aviva’s dank voor mijn liefdevolle welkomstwoorden is trouwens dat ze me volledig onderschijt.

Vanes blijkt om 20:34u gearriveerd te zijn, en Mich was net weer boven toen ik om mijn washandje bedelde. Hij riep dus naar Vanes om een washandje te regelen, en op het moment dat Vanes met de deurklink in de hand staat om het washandje te geven, wordt Aviva geboren. Ik neem aan dat ze daarna naar beneden is gegaan, want ze is pas de kamer in gekomen toen Mich haar heeft geroepen.

Ik kan me dus echt niet heugen dat ik geperst heb. Misschien een beetje meegedrukt, maar verder niet. En dan zag ik dus best op tegen de persfase, wegens de hel die dat was bij Eli. Toen had ik eigenlijk geen persweeën. De druk die daarachter zat, is vergelijkbaar met de druk die achter de (milde) indalingsweeën zat, dus dat heb ik echt op eigen kracht moeten doen.

Ze blijkt een korte navelstreng te hebben, dus ze kan niet te hoog op mijn buik gelegd worden, want dan snijdt de navelstreng. Mich knipt de navelstreng door, e.e.a. wordt gecontroleerd, en ik kijk met stijgende verbazing hoe gaaf en roze Aviva is. Eli was een halve gremlin toen hij geboren was, en dit was al echt een gaaf kindje. Mooi, en zo. Ik krijg zo’n spuit syntocinon om de placenta te laten komen. Mijn hemel, wat brandde dat spul, zeg! Wat later moet ik gaan persen voor de placenta. Daar heb ik toch echt voor moeten werken! Die kwam uiteindelijk ook helemaal prima naar buiten.

Ik blijk wat gescheurd te zijn, niet heel spannend, maar moet wel gehecht worden. De stagiair gaat me op haar gemakje verdoven, 6 keer controleren of ze alle plekjes (?) heeft aangeprikt (ik hou niet van prikken ) en tomtiedomtiedom, wordt er gehecht. In de tussentijd probeer ik Aviva aan te leggen, maar zo strak op mijn rug met de benen wijd wil dat niet echt lekker, dus daar wachten we dan toch nog maar even mee. De huid wordt onverdoofd gehecht. In het ziekenhuis hadden ze daar een spray voor, maar dat hebben ze niet, of dat kan niet, of ik weet niet, maar het is een kwestie van “knijp maar in mijn hand. Kiezen op elkaar, het moet even”. Grmbl. Ik ga maar druk bezig zijn met mijn kind te bewonderen, en vooral mijn hand te ontspannen,in plaats van knijpen, en bidden dat het snel klaar is.

Om een uurtje of 10 komt de kraamzorg. Alles gaat lekker gemoedelijk, helemaal prima. Als de verloskundige en Vanes op een gegeven moment weg zijn, gaan we eens denken over douchen. Ik heb best wat bloed verloren (750cc), en word al duizelig bij het rechtop zitten. We nemen dus heel rustig de tijd om dat weg te laten trekken. Bril op, misschien helpt dat. Uiteindelijk ben ik naar de douche gegaan, op de badrand gezeten. (De kraamzorgmevrouw helemaal verbaasd dat ik daarop ging zitten, maar als je je zitbotjes goed neerzet, zit je helemaal niet op de hechtingen, dus dat scheelt.) Gedoucht, gedaan, bed verschoond, prima. Er was kennelijk was bloed langs de randen van de onderlegger gegaan, dus de kraammevrouw heeft het bloed eruit geschrobd en ging toen aan de haal met een föhn om het water eruit te krijgen, anders krijg je waterkringen. We hebben een föhn in huis, en daarmee is alle gezegd. Dat ding loeide meer dan dat er warmte vanaf kwam, en wij hechten geen waarde aan deze oude IKEA-matras, dus we hebben met de nodige overredingskracht die mevrouw ervan kunnen overtuigen dat het helemaal niet erg was om de matras gewoon om te draaien, en dat er dan maar kringen in zaten. Bij het omdraaien ging Mich nog uitgebreid de andere kant bestuderen terwijl die mevrouw de matras omhoog hield. “Erm, meneer?” Oh ja, we waren de matras aan het omdraaien. Mich moest ook even bijkomen van de bevalling.

Ik vind het wel heel bijzonder dat ik thuis bevallen ben. Ik, de grote voorstander van ziekenhuisbevalling, want dan is medische zorg dichtbij, indien noodzakelijk, ben thuis bevallen. Maar zoals die weeën vanaf 20u kwamen, had ik ook nergens heen gewild (of gekund). En ik zie nu ook wel echt de voordelen van de thuisbevalling. Iedereen is daar enkel en alleen voor jou en je versgebakken kind. Niet dat je bevallen bent, en dat je dan eeuwig moet wachten tot ze weer eens terug komen van lunch (zoals bij Eli’s geboorte), of wat dan ook. De huiselijke sfeer of wat dan ook, is ook wel fijn, dat je niet de kou in hoeft (-15oC ), maar vooral de exclusieve aandacht en dat het zo gemoedelijk gaat, heb ik als erg fijn ervaren.

Wederom een goede bevalling. Uiteindelijk standje turbo, waarbij ik meer door de pijn heen ging, dan dat het weg heb kunnen concentreren/denken, en met de nodige naweeën tot gevolg, maar toch niet vervelend. Het voelde goed, ik voelde dat mijn lichaam het goed deed, geen angst, geen paniek, gewoon hijgen, kreunen, piepen, en luisteren naar je eigen gepiep en hopen dat de verloskundige snel komt. Mich heeft het ook weer voortreffelijk gedaan. Deed alles wat ik vroeg, en dat was precies wat ik nodig had.

Wat schrijft iedereen toch mooi

Davinia, Eli is er gewoon doorheen geslapen?

mooi davinia! En bijzonder dat eli gewoon in bed lag.
Goed gadaan!

Mooi Davinia!!

wow Davinia en Takkembah, wat schrijven jullie toch mooi over jullie bevallingen, heel puur en niks mooier of minder mooi gemaakt dan het is...

*glibber, glibber*




Mooi geschreven hoor! Schön verhaal

Davinia, wat een verhaal! Goed gedaan hoor!

Davinia, wat heftig! En thuis, wow! En daar is ze dan, je meisje

Lily wat hebben ze je lang laten wachten, heftig verhaal hoor! Dat met dat babybedje had ik ook, echt een maf gevoel en idee is dat.
Takkembah wat geweldig beschreven!
Davinia dat ging plotseling snel!! Dat met die washand
Dappere vrouwen!!

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 15:24 schreef Vlindur het volgende:
Wat schrijft iedereen toch mooi

Davinia, Eli is er gewoon doorheen geslapen?

jup! zelfs door de föhn om het bed droog te blazen en de luide stem van de kraamverzorgster, alles.

terwijl hij normaal eerst nog 20 minuten in zn bed gaat ligggen zingen voor zijn beer, sliep hij nu meteen. alsof hij toch iets heeft aangevoeld.

Ik heb ook mijn verhaal maar eens neer geschreven voor het geheugen er te grote gaten in maakt.

Donderdag 14 januari 2010
Sinds ik bij de acupuncturist ben geweest blijf ik links onder in mijn buik pijn houden. Een buikpijn die constant is en niet weg gaat. Het wordt erger als ik sta of loop en als ik op bed lig is het beduidend minder. Ik ga om 12.00 uur maar even naar bed ik maak me een beetje druk om de weinige activiteit die ik voel van de baby. Als ik om 14.00 uur wakker word en de pijn nog niet minder is en ik de baby amper heb gevoeld, hij reageert alleen als ik in mijn buik por, besluit ik de verloskundige te bellen.

Helaas voor mij heeft Mien Paracetamol dienst (zo noem ik haar omdat als je de spoedlijn belt met een klacht zij tot twee keer toe zei dat ik een paracetamol moest nemen), Eveline, en moet ik van haar eerst een half uurtje gaan douchen en kijken of de baby daar op reageert. Onder de douche reageert hij wel beter maar ik heb ook aardig wat harde buiken onder de douche en het staan verminderd de buikpijn niet. Om 14.45 uur bel ik weer terug naar Eveline en ze rijd op dat moment al bijna bij ons in de straat. Ze luistert naar het hartje en dat klinkt prima, ook ziet ze de baby bewegen. Inwendig wordt ik ook nog onderzocht en het resultaat is dat ik nog net zo veel ontsluiting heb als afgelopen maandag tijdens het strippen, slechts 2 cm. De baarmoedermond ligt ook nog naar achteren. Ik verwacht gewoon dat maandag mijn vliezen worden gebroken en dat ik nog wat langer geduld moet hebben.

Om 16.00 uur gaat mijn man onze dochter ophalen van de naschoolse opvang en om ongeveer half vijf voel ik een pijn in mijn buik die ik maar op 1 manier kan omschrijven; een wee. Ik wist de vorige bevalling ook wanneer het voor het echt is begonnen en zodra je een wee voelt weet je gelijk dat al het andere slechts voorwerk was. Rond de klok van 5 uur trek ik mij terug in de slaapkamer. Ik kan niet en weeën weg puffen en vrolijk blijven kijken naar de kinderen of zelfs maar iets anders doen dan weeën weg puffen. Mijn man eet samen met de kinderen en wanneer het tijd is om de honden uit te laten brengt hij ze naar mijn ouders.

Als de kinderen op bed liggen vertel ik hem dat ik om de vijf minuten weeën heb en ze minimaal 45 seconden duren. Het is rond de klok van 20.15 uur dat we besluiten om de verloskundige te bellen en te zeggen dat het tijd wordt om richting een ziekenhuis te gaan. Want dat ik wat ik wil, in het ziekenhuis bevallen. Om half 9 is daar dan Iris, een invalskracht. Een leuke meid en ze voelt al 4 cm ontsluiting. Gezien het feit dat onze tweede binnen 3 uur is geboren besluit ze het ziekenhuis te bellen en te vragen of er plek is. Dat is er en om 21.00 uur zijn we dan ook in verloskamer 6 van het Slotervaart Ziekenhuis.

Terwijl wij richting het ziekenhuis vertrekken en mijn moeder binnen komt maakt Iris nog de opmerking dat het heel goed kan zijn dat onze zoon nog de 14e geboren zal worden. Mijn moeder is er al vanaf het begin van de week heilig van overtuigd dat het de 15e zal worden.

Bij aankomst in het ziekenhuis ga ik eerst nog even naar het toilet en als ik klaar ben neem ik plaats op bed. Iris breekt mijn vliezen en ik voel het warme water uit me lopen. Gelukkig blijkt het vruchtwater helder. De verloskundige houdt van babbelen en als ze door heeft dat ze me daar mee afleid besluit ze wat heen en weer te lopen op de gang. Ik ga douchen en rond de klok van 23.00 uur neem ik weer plaats op bed en wil ze weten hoeveel cm ontsluiting ik heb. Een enorme teleurstelling als blijkt dat ik maar 5 cm heb en niet meer. Ik ga nog even terug onder de douche en Iris raadpleegt de verloskundige van het ziekenhuis wat ze eventueel over het hoofd zien.

Als ik voor de tweede keer onder de douche sta en me afzonder voor mijn omgeving ga ik al snel op in mijn weeën en vind ik een soort van balans tussen zitten onder de douche als ik geen wee heb en voorover gebogen tegen de douchestoel aan hangend als ik wel een wee heb. Iris, de verloskundige, heeft inmiddels overleg gehad met de verloskundige van dienst van het ziekenhuis en ze neemt plaats op de badrand en vertelt me wat de bedoeling is. Ze willen een CTG maken om te kijken om de hoeveel tijd de weeën komen en ze heeft het over het plaatsen van een rietje tussen de baarmoedermond om te kijken of de weeën wel sterk genoeg zijn. Ik vraag of ik nog even onder de douche mag blijven en gelukkig mag dat.

Ik heb geen idee hoeveel tijd er verstrijkt tussen de mededeling op de badrand en wanneer ze me vraagt onder de douche vandaan te komen zodat de verloskundige van het ziekenhuis ook kon voelen hoe het er voor staat. Als ik op bed lig weet ik me geen houding te geven van de pijn. Ik wil niet liggend mijn weeën opvangen en al helemaal niet aan een band worden gelegd zodat ik ook niet mag bewegen. De verpleegster, een Surinaamse vrouw genaamd Diana, legt eerst 2 banden van de CTG achter mijn rug om ze daarna weer weg te halen en een grote sticker op de binnenkant van mijn linker bovenbeen te plakken want ze zegt dat de verloskundige een elektrode wil plaatsen op het hoofdje van de baby om de hartslag in de gaten te houden.

Dan zie ik de verloskundige van het ziekenhuis. Een kleine man, nog kleiner dan ik met mijn 1.68 meter, kalend en met een Engels accent. Hij komt gelijk al onsympathiek over. En het word er niet beter op als hij inwendig moet voelen hoeveel cm ontsluiting ik heb. Hij doet mij vreselijk veel pijn en ik knijp met beide handen in die van iemand anders. Links van mij zit mijn man en rechts van mij zit volgens mij de coassistent. Het lijkt een eeuwigheid te duren en ik verzoek die man om zijn hand daar weg te halen maar hij wacht op een wee. Hij kan lang wachten want mijn weeën blijven uit zodra ik inwendig wordt onderzocht en hij haalt zijn hand er weg om die er vervolgens weer te plaatsen zodra ik een wee heb. Op dat moment zeg ik die man “dat vind ik niet fijn” maar er gaan hele andere versies en benamingen door mijn hoofd voor die man en die zijn geen van allen vriendelijk.

Iris overlegt met de mannelijke verloskundige en zegt tegen mij dat de elektrode niet geplaatst hoeft te worden want ik heb volgens hem al 7 cm ontsluiting. Het hoofdje van de baby ligt niet zoals het hoort, hij ligt met zijn gezicht naar achteren en dat is volgens haar de reden waarom ik op 5 cm ontsluiting bleef hangen. Ik vraag of ik van het bed mag en godzijdank, het mag. Ik weet dat ik nog op de klok keek en zag dat het rond 23.30 uur was en bij me zelf dacht dat we het niet gaan redden om voor 00.00 uur klaar te zijn. Ik vraag mijn man mijn moeder te bellen dat we niet voor middernacht thuis zullen zijn, waar je je al niet druk om kan maken.

Ik mag als ik zou willen nog even gaan douchen maar inmiddels volgen de weeën elkaar behoorlijk snel op en ik hang tegen het rand van het bed terwijl ik boven op een celstofmatje sta tegen het lekken van vruchtwater. Dan voel ik steeds meer druk aan de onderkant en zeg dat ik persdrang heb. Iris zegt dat ik nog niet mag persen en moet proberen om het weg te zuchten. Het enige geluid dat ik als antwoord daarop geef is “auw auw auw”. Niet veel later zit ik op handen en knieën overdwars op bed en ligt mijn hoofd in de schoot van mijn man en houden mijn handen zijn broekspijp vast. Ik moet nu echt persen, het is een oergevoel wat ik met de beste wil van de wereld niet tegen kan houden. En ik heb op dat moment ook echt maling aan de verloskundige want ik pers stiekem mee. Zij legt bij elke wee haar hand op mijn buik en zegt dat een echte perswee mijn buik laat golven en ze voelt dat niet bij mij. Nou ik weet toch echt wel wat mijn lichaam mij vertelt en dat is persen. Ik roep tijdens het weg grommen van de pers weeën nog “jongen, je naam betekent God is genadig, maar jij bent het niet voor je moeder”.

Ik moet weer op mijn rug gaan liggen en zodra dat mij eindelijk gelukt is, ik moet eerst een aantal weeën weg werken, staat daar de mannelijke verloskundige weer aan mijn bed. Ik denk alleen maar “niet hij weer”. Gelukkig is niet hij degene die mij inwendig onderzoekt maar ook Iris doet mij pijn. Mijn schaambotje heeft bij de vorige twee bevallingen nooit zo een pijn gedaan en ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Terwijl zij met haar hand voelt hoeveel cm ontsluiting ik heb mag ik gelukkig wel mee persen en ik ben daar zo blij mee. De doptone wordt bij elke wee op mijn buik geplaatst en terwijl ik pers hoor ik Iris aan de verpleegster vragen om de mannelijke verloskundige te halen. En voor mijn gevoel staat die er binnen 1 wee weer. Net als bij de andere twee bevallingen zakken de harttonen van de baby tijdens het persen. Er een wordt een steriel pakketje uitgepakt en ik weet wat daar in zit, een schaar en allerlei andere kunstgrepen die eventueel nodig zijn. Ik zeg nog tegen mijn man “daar gaan we weer” want ik verwacht gewoon dat ik voor de derde keer geknipt zal worden. Maar dan wordt alles aan de kant geschoven en het doorzichtige bedje naar voren geschoven. De harttonen stijgen na elke wee weer netjes.

Ik moet door de pijn heen persen hoor ik van Iris en rechts van mij zit mijn man, mijn steun en toeverlaat, die mij in mijn oor zegt dat ik goed doe en nu door moet zetten. Iris vraagt mijn man naast haar te komen staan en zijn handen zo te houden dat hij zijn zoon aan kan pakken als zij zegt dat het mag. Ik roep nog “de camera” en zie iemand snel naar de tafel lopen waar die lag. Dan zie ik bij een wee het hoofdje naar buiten komen en terwijl die voor de helft uit mij steekt is mijn wee verdwenen. Ik roep dat ze maar moeten knippen of trekken want hij moet er nu uit maar ze blijven allemaal staan kijken en ik hoor Iris tegen Diana, de verpleegster, en tegen de coassistent zeggen “kijk nou maakt hij de spildraai”. Dan komt er weer een wee en voor ik het weet pakt mijn man zijn zoon aan en legt hem op mijn borst.

Het is dan 01.50 uur, 15 januari 2010. Had mijn moeder toch gelijk.

Van twee kanten komen er celstofmatjes en hydrofiele doeken waarmee ze hem toedekken en ik zeg als eerste “dat is zeker geen 8 pond, hij is klein” en daarna roep ik dat ze de navelstreng bij mijn onderkant vandaan moeten halen want dat doet pijn. Ik krijg een prik in mijn bovenbeen tegen het bloeden. Iris wacht tot de navelstreng is uitgeklopt en dan wordt er aan getrokken en vraagt ze me met een wee mee te persen zodat de placenta geboren kan worden. Als die er eenmaal uit is kijkt ze hem na en vraagt mij of ik hem ook wil zien. Ik heb daar geen behoefte aan, bij de vorige bevalling heb ik mijn placenta gezien en seen them once seen them all is mijn gedachte. Ze legt de coassistent uit wat wat is en ze ziet dat er een aparte ruimte in de placenta is. Ze kan niet bevestigen of ik zwanger ben geweest van een tweeling zoals de vrouw van de pretecho met 17 weken zwangerschap beweerde bij het zien van de loze ruimte op de echo. Als ze klaar zijn met de placenta wordt er nog gekeken of ik gehecht moet worden en als blijkt dat niet nodig is, ik heb slechts wat haarscheurtjes, worden de lichten gedimd en verlaten de verloskundige, de coassistent en de verpleegster de verloskamer zodat we met zijn drietjes zijn en wij onze jongste telg kunnen bewonderen.

Onze zoon, Dijon Trevor. Hij is prachtig, heel fijntjes en het gevoel is overweldigend. Ik leg hem aan de borst en mijn man pleegt de eerste telefoontjes aan onze ouders. Ik kijk in de donkere kijkers van mijn zoon en weer heb ik het gevoel met een oude ziel te maken te hebben. Na een poosje komt de verloskundige weer de kamer binnen en neemt ze hem van mij over om hem te wegen en na te kijken. Hij is ongeveer 49 cm lang en weegt 3225 gram en niet de gevreesde 8 of 9 pond die mij werd verkondigd door de verloskundigen van de praktijk.

Pas als ik wat gegeten en gedronken heb mag ik douchen en ik weet niet hoe snel ik me aan moet kleden om naar huis te kunnen gaan, naar mijn andere kinderen. Mijn gezin is compleet en ik geniet ’s morgens in bed als Morgaine en Nathan kennis komen maken met hun broertje.

Deze bevalling vond ik van alle drie het zwaarst. De andere bevallingen heb ik liggend op bed mijn weeën op kunnen vangen en nu ging dat niet. Ik moest staan en al wiebelend van mijn ene voet op de andere pufte ik mij door de weeën heen. Toch kan ik slechts met positieve gevoelens terug kijken op de bevalling want het resultaat is dat wat voor mij telt. In het wiegje naast mijn bed ligt terwijl ik dit verhaal neer tik een heerlijk ventje te slapen die alle pijn tijdens de zwangerschap en bevalling meer dan waard is geweest.

Wat mooi Faja! Vervelend he, als moeders gelijk krijgen Heb je later nog iets te horen gekregen over die ruimte in je placenta?

Nee niks meer over gehoord. Ze kon niet zeggen of het een tweeling was geweest of wat anders. Maar ik heb rond de 6e week een bloeding gehad en had daarna een kloppend hartje op de echo. Bij de pretecho met 17 weken had die echo dame het over tweeling maar ze vond het apart dat de echo dame met de 12 weken echo niks gezien had.

Faja, ik moest toch wel even knipperen hoor bij je verhaal...

wow, faja! jij hebt het zwaar gehad! wel fijn dat hij ondanks de "verkeerde" ligging er zonder kleerscheuren voor jou uit is gekomen!

zouden ze je in gaan leiden de maandag erop? (met welke termijnben je nu bevallen?)

Ze zouden de maandag er op mijn vliezen breken en dan hopen dat ik binnen 24 uur zou bevallen anders werd ik overgedragen aan de gyneacoloog. Ik ben met 40 weken en 3 dagen bevallen.

Faja, klinkt als een miezerig rotventje... Zo een die ik niet aan mn bed zal dulden.
Was afgelopen maandag bij de verloskundige en vertelde daarna aan een vriendin "dat deze zo aardig was dat ik haar zelfs binnen zou laten als ze dat kind uit me zouden gaan trekken"

Ik moet het verhaal van Faja nog lezen, maar hier is alvast het mijne. Let op: lang verhaal!

-Een knipje (alleen figuurlijk)-

[ Bericht 98% gewijzigd door DeMajoor op 01-02-2010 15:38:31 ]

wow demajoor, wat een verhaal... heftig en heel persoonlijk...
fijn dat je meisje er is, maar jammer (is niet het woord dat ik zocht, en omvat het gevoel ook niet echt...) van de lastige opstart...

DeMajoor, dat klinkt echt stom dat ze je meisje bij je weg moesten halen! Maar gelukkig gaat alles nu goed! Ben je weer een beetje bijgekomen?

En wat bijzonder dat je niet echt pijn voelde.

DeMajoor, heftig zeg, Lijkt me wel moeilijk als je de eerste paar uur niet bij je baby mag zijn, en daarna zelf niet eens met zekerheid kan zeggen of het wel hetzelfde kindje is.

Bedankt voor de reacties.

Pessie: ik ben erg goed bijgekomen. Ik heb ook een relatief gemakkelijke bevalling gehad, denk ik. Hij lijkt qua opbouw zoals ze hem in de boeken altijd beschrijven. Ik heb ook geen hechtingen. Ik voelde me de volgende dag alsof ik op mijn kont van de trap gestuiterd was, maar dat was met een dag of 3 alweer over. Geestelijk was het iets lastiger, ik kon het verhaal moeilijk aan mensen vertellen, zonder erg emotioneel te worden. Maar inmiddels gaat dat ook goed.

En wat de pijn betreft; zolang ik me overgaf aan de pijn, viel het steeds mee. Als ik me niet ontspande, werd het wel steeds pijnlijker. Mij heeft het dus enorm geholpen om me te concentreren op het ontspannen ipv op de weeën.

Ik ga het verhaal trouwens vandaag weer weghalen, dus liefhebbers van lange teksten moeten snel zijn...

[ Bericht 14% gewijzigd door DeMajoor op 01-02-2010 09:51:46 ]

quote:

Op maandag 1 februari 2010 09:43 schreef DeMajoor het volgende:
Bedankt voor de reacties.

Pessie: ik ben erg goed bijgekomen. Ik heb ook een relatief gemakkelijke bevalling gehad, denk ik. Hij lijkt qua opbouw zoals ze hem in de boeken altijd beschrijven. Ik heb ook geen hechtingen. Ik voelde me de volgende dag alsof ik op mijn kont van de trap gestuiterd was, maar dat was met een dag of 3 alweer over. Geestelijk was het iets lastiger, ik kon het verhaal moeilijk aan mensen vertellen, zonder erg emotioneel te worden. Maar inmiddels gaat dat ook goed.

En wat de pijn betreft; zolang ik me overgaf aan de pijn, viel het steeds mee. Als ik me niet ontspande, werd het wel steeds pijnlijker. Mij heeft het dus enorm geholpen om me te concentreren op het ontspannen ipv op de weeën.

Ik ga het verhaal trouwens vandaag weer weghalen, dus liefhebbers van lange teksten moeten snel zijn...

Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dit geestelijk wel een flinke duw geeft! Vooral de onzekerheid over het herkennen van je eigen kind moet verschrikkelijk zijn geweest! Gelukkig heb je een man die alles voor je heeft bijgehouden. Heeft je dat wat geholpen?
En voor geen hechtingen (Kun je dat aan anderen leren, wil echt geen hechtingen met mijn ervaring dat die dingen altijd ontsteken).

Jeee Majoor wat heftig emotoneel allemaal! Wat persoonlijk geschreven...

Wat heerlijk dat je fysiek naderhand bijna geen ongemakken hebt ervaren, daarvoor zouden velen een moord begaan.

quote:

Op maandag 1 februari 2010 10:00 schreef pessie het volgende:

[..]

Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dit geestelijk wel een flinke duw geeft! Vooral de onzekerheid over het herkennen van je eigen kind moet verschrikkelijk zijn geweest! Gelukkig heb je een man die alles voor je heeft bijgehouden. Heeft je dat wat geholpen?
En voor geen hechtingen (Kun je dat aan anderen leren, wil echt geen hechtingen met mijn ervaring dat die dingen altijd ontsteken).

Goed luisteren naar de vk als ze zegt dat je moet stoppen met persen (zie ook Faja's verhaal) en pas weer doorgaan als dat mag van de vk. Verder is het een kwestie van geluk of pech, denk ik.

Dankzij mijn man heb ik nu inderdaad een goed beeld van de uren die ik heb gemist. Hij heeft het zelfs nog voor elkaar gekregen om een foto te maken, terwijl ze op mijn buik lag. Die kon ik vergelijken met hoe ze er later uitzag en dat is echt wel hetzelfde kindje.

Faja: heftige bevalling zeg! In tijd heeft hij ongeveer even lang geduurd als de mijne (gerekend vanaf de eerste serieuze wee, die ik trouwens niet zo herkende als jij), maar die van jou klinkt toch een stuk zwaarder.

majoor, wat een heftig verhaal, zeg! weten ze waarom ze niet huilde bij geboorte? heeft dat iets te maken met de groeiachterstand, of was het gewoon pech?

en DeSergeant! welke is hoger in rang?

en wat je schrijft over concentreren op ontspannen ipv de weeen herken ik volledig. daarom vind/vond ik beide bevallingen niet bijster pijnlijk. heel vervelend, maar niet het meest pijnlijke wat ik ooit heb meegemaakt. waren de borstontstekingen erger...

vwb hechtingen, idd goed luisteren naar de vk. ik denk dat als aviva niet zo gelanceerd was geweest, dat ik dan ook hechtingloos uit de strijd was gekomen. nu was de schade slechts 2 hechtingen. tsja, en als je geknipt moet worden, ben je gewoon zwaaar de l*l, maar dat doen ze enkel in geval van foetale nood, en verder zijn biotexbadjes ook erg effectief

Nou, daar gaatie dan! (Héél lang verhaal geworden, sorry )


13-02
Na weer een avond flinke weeën om de 3-6 minuten maar weer gaan slapen met paracetamol en na een warme douche. Best prima en wee-loos geslapen.

14-02
’s Morgens wakker, overleggen even over de kerk, wat doen we? Gaan we allebei? Gaat TARA met Leander, gaan we allemaal niet… TARA besluit met Leander te gaan en zegt dat ik maar lekker moet genieten van een ochtendje niks. Leander vindt de opvang bij de kerk geweldig (véél kindertjes) en ik nog naar de kerk zie ik eigenlijk niet zo zitten.

TARA vertrekt vlak voor 10:00 en ik zak heerlijk onderuit met een kop koffie en de laptop.

11:00 Wee! en niet een beetje een wee, een hele pijnlijke van meer dan een minuut.
11:02 Wee! Uhm? Wee? Nog één? Neeeee, niet weer dit gedonder Niet nu al! Het is nog vroeg op de dag….
11:04 Wee!
11:06 Wee! Ik ga maar douchen, dan zakt het wel weer af, ik heb nu geen zin in dit gedoe….

Dus ik lekker onder de douche Maar afzakken, ho maar, het blijft ongeveer gelijk. Om de twee minuten door weeën van 1 à 1,5 minuut. Elke keer een stuk of 6 à 7 achter elkaar op deze manier en dan 4 tot 5 minuten rust. Ik vang ze met moeite op, dit zijn geen lekkere weeën.

11:30 Zal ik TARA uit de kerk bellen… Zie ik het nog even aan? Kerk is meestal rond 11:50 afgelopen. Dan blijft hij kletsen… rond 12:15 thuis. Hmmmm. Twijfel.
Dan smst TARA mij over iets heel anders. Ik SMS terug dat hij me even moet bellen.
Hij aan de telefoon: denk je dat het nu wel serieus is? Ik krijg op dat moment een wee en zeg iets als: ‘kan me niet schelen, ik zou je nu graag thuis hebben’

11:40 TARA thuis. Ik zit inmiddels op handen en voeten weeën op te vangen op de bank, op de grond of ik hang over een stoel. TARA ziet 2 weeën aan en belt dan zijn vader (kom Leander maar halen!) en de vlos (ik weet niet precies hoe lang ze al weeën heeft, ik ben net thuis, maar kom maar snel hierheen!) TARA’s vader komt er zsm aan en de Vlos zegt er over ongeveer een uurtje te zijn.

Leander kijkt verbaasd naar mij, gaat op zijn handjes en knietjes naast me zitten, kruipt onder me en begint mee te puffen Ondanks alles moet ik lachen. Lollig ventje is het toch ook

TARA pakt de tas in voor Leander en ik hang nog wat rond al puffend en piepend.
Intermezzo: Leander opgehaald. Schoonpapa loopt met zijn vrouw binnen, ze kijken het even aan en zijn heel snel de deur weer uit.

TARA is geweldig en zegt de goede dingen op het goede moment en duwt op de goede plekken in mijn rug. Ik mag aan hem hangen en hij is heel dichtbij

Langzamerhand kan ik me niet meer concentreren op puffen en ontspannen. Het gaat te snel, doet teveel pijn en mijn lijf heeft geen tijd om endorfines of wat dan ook aan te maken. Ik besluit evenals bij de vorige bevalling maar weer te gaan fluiten ipv puffen. Dat werkt wel. Ik fluit toonladdertjes, de taptoe (wat TARA een flinke lachbui bezorgt) en wat willekeurige deuntjes. Als het heel heftig wordt fluit ik alleen nog maar steeds hoger naarmate de wee erger wordt.

12:40 ik vertel TARA dat hij de vlos wel weer mag bellen of ze er wat haast achter zet, want ik voel aan het einde van de wee wat drukgevoel. TARA belt en zegt dat ze al onderweg was. (achteraf heeft de vlos nav dit telefoontje alvast de kraamverzorgster gebeld vanuit haar auto)

12:45 Vlos komt binnen, kijkt het even aan en stuurt TARA naar beneden (hoe zijn we boven gekomen? En wanneer? En waarom? ) om water op te zetten voor de kruik. Ik grap dat het zo’n vaart toch niet zal lopen.

13:00 Vlos gaat toucheren, zegt dat de bmm mooi verstreken en open is en vraagt hoeveel CM de vlos donderdag had gevoeld. Ik gebaar 1 à 2 met mijn vingers. Ze vraagt of ze wil dat ze de vliezen breek. Ik knik. Op dat moment denk ik nóg: als het dan niet doorzet komt het iig nog vandaag of morgen. Intussen denk ik: ‘klinkt alsof ik nog steeds op 2 CM zit –O- hoe houd ik dit nog een dag uit??’ Ze breekt de vliezen met haar vingers en er komt een heleboel vruchtwater waarvan ze meteen zegt dat het mooi helder is met vlokjes.
Ze zegt: 5 à 6 CM. Ik denk aan één kant: HOEZEE! en aan de andere kant: hmmm, 5 CM in 2 uur, dus ik moet nog minstens 2 uur

De kraamverzorgster loopt intussen binnen en begint ook met van alles te sjouwen. Ik weet intussen niet hoe dit nog op te vangen is en begin maar weer met fluiten….
Ik mompel en piep en grom af en toe eens wat persdrang weg en rol een beetje rondjes door het bed. De persdrang wordt steeds erger en ik moet wegzuchten…
Na een tijdje gaat dat niet meer en pers ik wat mee, ik voel het hoofdje wat dieper zakken en geef dat aan. De vlos zegt dat \het hoofdje ook nog heel hoog lag in het begin en dat ze even het hartje gaat checken. Het duurt 3 weeën voor ze het hartje vindt (tijdens een wee kan ze niet op zoek) maakt me behoorlijk onzeker! Daarna zegt ze even te gaan voelen hoe ver ik ben, pakt een handschoen, kijkt nog eens en zegt ‘laat maar, ik zie het al, je mag persen!’

13:35 ‘je mag meepersen’ de mooiste woorden sinds het begin van deze bevalling! Hoera! Ik ga op mijn rug liggen en pers mee. Hoppa, dit kan ik! Het doet pijn, ja, absoluut, maar veel minder dan de onsluitingsweeën en ik hoef niks meer weg te zuchten. Hop, nog een perswee, meteen achter de vorige aan en ik pers weer hard mee. Ik hoor de verloskundige en de kraamverpleegster tegelijk ‘wow’ zeggen en denk nog: ‘ha, dat schiet op!’
Nog een perswee, weer zo snel er op en dan staat ineens het hoofdje. En dan blijven de persweeën ineens een minuut of 2 weg. Ik kijk eens rond, krijg een washand tegen het hoofdje aangedrukt (hoezee, voor de washand, heerlijk gevoel) en de verloskundige zegt dat het héél snel gaat nu en dat ik de volgende wee heel goed moet luisteren en niet moet persen en dat de wee het wel gaat doen. Ik vind het allemaal prima en besluit uitscheuringstechnisch dat ik zo goed mogelijk naar haar ga luisteren (hoe alert kan je op zo’n moment zijn? ) Ze zegt ‘dit is het ergste moment, want het hoofdje staat nu. Ik zeg hartgrondig ‘echt niet, dit kan ik!’ terug. En ik meen het. (en de kraamverzorgster en de vlos schieten beiden in de lach) Ik trek mijn trui uit en wordt stomverwonderd aangekeken. Ik: ‘ik wil straks een baby op mijn buik, geen trui ertussen. Weer wat hilariteit, maar ik word snel en vakkundig door drie mensen uit mijn trui en hemdje gehesen.
13:43 Er komt nog één laatste wee. Eén lange perswee, 2x persen, de vlos zegt ‘kijk maar!’ en ik kijk naar beneden en zie nog net een heel klein lijfje uit me glibberen die met een boogje op mijn buik belandt.

Een baby! Zeg ik. En dan is het tijd om hem eens goed te bekijken
Alles zit er op en er aan, hij is zo leuk en ruikt zo lekker en zo lief

Intussen wordt er vanalles aan mij gefrunnikt. Omdat de bevalling zo snel ging moet de placenta ook snel komen en ik blijk behoorlijk bloed te verliezen. Maar na 2 injecties, enorm geduw op mijn buik en een paar keer keihard persen (wat is dat NIET leuk op zo’n moment, ik wil met TARA naar ons ventje staren, niet persen en pijn hebben ) is de placenta er toch ook. En ik ben nog helemaal heel.

Er blijkt een knoop in de navelstreng te zitten, een echte knoop. Daar worden nog een paar foto’s van gemaakt en de vlos en de kraamverzorgster kijken elkaar nog even opgelucht aan dat dat is goedgegaan.
Ook werd ons manneke met zijn handje naast zijn hoofd geboren, hallo wereld!

Hallo manneke, welkom op de wereld Florian

Al met al? Prima bevalling, maar wel veel heftiger en intenser dan de lange bevalling bij Leander. En hoewel het heel veel pijn deed zou ik het zo weer doen! En leuk dat er nog gelachen kon worden om van alles tijdens de bevalling.
Wat een wonder zo’n geboorte en dat alles goed gaat

ach Freecell, wat een mooie bevalling heb je meegemaakt! als het altijd zo zou zijn, zou ik ook zo achter elkaar willen bevallen...

mooooi freecell; ik heb ademloos zitten lezen..
en wat fijn dat alles goed is met jullie kleine mannetje ondanks de knoop in de navelstreng..

heel veel geluk met zijn 4tjes!

Voor de geinteresseerden onder ons nog een foto van de knoop

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 14:45 schreef mijsje het volgende:
ach Freecell, wat een mooie bevalling heb je meegemaakt! als het altijd zo zou zijn, zou ik ook zo achter elkaar willen bevallen...

Het was heel mooi inderdaad, maar door de snelheid ook bijna gewelddadig Wat dat betreft had een uurtje of 6-8 me ook prima geleken

Jeetje Free, wat eng van die knoop Heeft Florian daar geen last van gehad, in je buik?

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 17:00 schreef Linda2205 het volgende:
Jeetje Free, wat eng van die knoop Heeft Florian daar geen last van gehad, in je buik?

Nee Maar dat had wel gekund als hij strakker was komen te zitten. Had voornamelijk een probleem kunnen worden tijdens de bevalling begreep ik.

dat gedeelte waarin Leander onder je kruipt en mee begint te puffen! Dat wist ik nog niet.
En geen endorfines is inderdaad geweldadig!

Ik vind het heel bijzonder dat hij geboren is met zn arm naast zn hoofd en dat je niet uitgescheurd bent! Wat goed zeg van je! En wat goed dat je dit gedaan hebt en dat je zo'n ventje op de wereld gezet hebt! Hij is zo lief! En ook mooi!

foei Tara, sms-en tijdens een kerkdienst

quote:

11:30 Zal ik TARA uit de kerk bellen… Zie ik het nog even aan? Kerk is meestal rond 11:50 afgelopen. Dan blijft hij kletsen… rond 12:15 thuis. Hmmmm. Twijfel.
Dan smst TARA mij over iets heel anders. Ik SMS terug dat hij me even moet bellen.
Hij aan de telefoon: denk je dat het nu wel serieus is? Ik krijg op dat moment een wee en zeg iets als: ‘kan me niet schelen, ik zou je nu graag thuis hebben’

Wat eng inderdaad die knoop. Niet gezienop e echo>??

Wow Free. wat een verhaal! Lijkt me echt wel een shock, zo snel. En die knoop Wat eng, ik wist niet dat dat kon.
En Leander die naast je mee ging zitten puffen

Wow freecell wat een mooie bevalling !! En die knoop... eng hoor !

Freecell, mooi hoor En herkenbaar, de snelheid, geen endorfines, maar toch, fijn om op terug te kijken!

Leander Wat lief!

Ik heb er kippenvel van! Mooi verhaal Free!

freecell mooi verhaal en wat een super mooie en lieve aktie van leander!
eng hoor zo;n knoop fijn dat alles dan wel super snel maar toch goed is gegaan!

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 17:08 schreef amaranta het volgende:
foei Tara, sms-en tijdens een kerkdienst
[..]

Wat eng inderdaad die knoop. Niet gezienop e echo>??

Dat smsen had een héle goede reden Iets met de voorganger die een grap maakte die iets met mij te maken had. Ik kreeg 3 smsjes uit de dienst

En bij de echo zat de knoop er nog niet in

Mooi verhaal Freecell!
Heel anders dan bij Leander!

Gelukkig ging mijn bevalling een stuk makkelijker. Hoop dat je inmiddels hersteld bent?

quote:

Op donderdag 18 februari 2010 12:06 schreef Phunked het volgende:
Ik heb 9 maanden gespuugd. 2 dagen met een vliesbreuk gelopen, en 'm in 15 mimnuten ter wereld gebracht + placenta loslating.

Wat onwijs fijn voor je

Free, mooi vehaal, hoor! En dat van die endorfines is zeer herkenbaar. Dat zit je daar te puffen, te wachten tot je een keertje high wordt, en dan is het kind er al! Ik vond het wel heel bijzonder om dan toch zo helemaal 'bij' te zijn aan het eind.
En die knoop! Ieks! Naja, het is goed gegaan, dat is het belangrijkst!

Heb je nog last van naweeën? ik hoop het niet voor je!

Freecell mooi verhaal


Vooral herkenbaar wat je zegt dat 'je mag meepersen' het mooiste is wat je kan horen tijdens een bevalling

Voor zo'n bevalling teken ik nog wel hihihhi

Mooi verhaal freecell, en wat eng van die knoop!

quote:

Op donderdag 18 februari 2010 13:11 schreef DaviniaHR het volgende:
Free, mooi vehaal, hoor! En dat van die endorfines is zeer herkenbaar. Dat zit je daar te puffen, te wachten tot je een keertje high wordt, en dan is het kind er al! Ik vond het wel heel bijzonder om dan toch zo helemaal 'bij' te zijn aan het eind.
En die knoop! Ieks! Naja, het is goed gegaan, dat is het belangrijkst!

Heb je nog last van naweeën? ik hoop het niet voor je!

Jup
En gewoon nog steeds af en toe
Nuja, zal over een dagje of twee wel over zijn denk ik

Mooi verhaal Freecell! Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik deze zin las:

quote:

Alles zit er op en er aan, hij is zo leuk en ruikt zo lekker en zo lief

terwijl ik aan het hoofdje van mijn eigen baby in de Tricoslen rook.

En ik dacht ook al bij dat sms-en vanuit een kerkdienst. De laatste keer dat ik op zondag naar de kerk ging was nog voor de gsm en tijden zijn blijkbaar nogal veranderd...

Hier mijn verhaal, vers van de pers :

Eindelijk was het zover: woensdag 24 februari 2010 om 7.45 uur is Daan ter wereld gekomen. We zijn zielsgelukkig met hem en hij doet het echt geweldig .

Voor het zover was, is er natuurlijk wel het een en ander gebeurd, namelijk: De Bevalling . Achteraf gezien, ondanks dat Daan uiteindelijk met een keizersnede geboren is, is het me zeker niet tegengevallen. Natuurlijk, nu duurt mijn herstel wel langer en het is ook echt wel heftig en pijnlijk, maar het was over voor ik er erg in had, heb er geen trauma's aan over gehouden (echt, de pijn vergeet je direct weer) en het herstel verloopt voorspoedig.

De zwangerschap op zich is geheel probleemloos verlopen. Ik heb geen noemenswaardige klachten gehad, kon tot 36 weken volledig werken, lichamelijk ook weinig moeilijkheden (natuurlijk is het op het laatst wel zwaar maar goed, daar heb je dan ook verlof voor) en zoals verwacht liep ik iets over tijd, maar dat was niet zorgwekkend. Ook Daan groeide volgens alle gemiddelde lijntjes, de echo's waren allemaal in orde, hij lag netjes met z'n hoofdje naar beneden om geboren te worden, dus alle voorboden voor een normale bevalling waren aanwezig. Ik heb echt genoten van de zwangerschap. Vanaf 20 weken heerlijk op een blauwe wolk geleefd en echt uitgezien naar het moment dat we onze zoon in onze armen konden houden.

Ik had eigenlijk zelf de datum van 1 maart in mijn hoofd (vraag me niet waarom maar misschien ook een manier om me niet blind te staren op de uitgerekende datum) en was nog gewoon druk met van alles. Lekker taarten bakken enzo. Zo ook dinsdag 23 februari....

Dinsdag 23 februari begint zoals normaal, totaal niet het idee dat vandaag de bevalling zou beginnen. Mijn moeder was lekker op bezoek geweest, Marky was gewoon aan het werk en 's avonds hebben we gekeken naar het drama van Sven Kramer op de 10.000m schaatsen op de Olympische Spelen van Vancouver. Wat een debacle... Marky zegt: 'Nou, we gaan lekker naar bed, want dit hoef ik niet meer te zien', dus zo gezegd zo gedaan. Het was zo rond 23.00 uur 's avonds. Marky ging douchen en ik zou de volgende ochtend wel gaan op mijn gemak. Maar ik had wat last van kramp in mijn buik. 'Die stomme obstipatie ook, waarom kan ik nu niet gewoon poepen', zei ik nog. Toch maar even onder de douche met Marky om te zien of het afzakte. Nou niet echt, maar ja, echt lang duurde het niet en echt heel pijnlijk was het ook niet. Eenmaal in bed, ging ik toch nog een keer naar het toilet om 23.45 uur en zag dat ik wat bloed verlies had. Eerst dacht ik aan de slijmprop, maar dit was geen slijm, maar echt behoorlijk helder rood bloed.

Aangezien niemand me over dat bloed verteld had en in de papieren van de verloskundige (VK) stond dat ik bij bloed moest bellen, toch maar even gedaan. De VK vroeg me of ik ook weeën had... tjsa, ik had wel wat krampen, maar zeker niet regelmatig en ook geen 1 minuut durend. Ze stelde me gerust wat betreft het bloed en zei dat ik moest bellen als de weeën regelmatig om de 3 minuten kwamen en een minuut aanhielden. Prima, dan gaan we nu slapen, zei ik tegen Marky.

Ongeveer een kwartier later belde de VK toch terug om te zeggen dat ze nog iemand in de buurt moest bezoeken. Of ze niet toch even langs zou komen om te kijken. Nou prima, kan nooit kwaad. Dit was rond 00.15 uur en ze zou over een half uurtje komen. Inderdaad, rond 00.45 uur ging de bel en de VK liep mee naar boven om te kijken. Met de mededeling dat ik nergens op moest rekenen, zou ze me toucheren om te zien wat de situatie was. Ietwat verbouwereerd en verbaasd kon ze me melden dat ik inmiddels tijdens een wee (wat die kramp dus inderdaad bleek te zijn) had ik al 5 cm ( ) ontsluiting. 'Nou, dan ga ik het ziekenhuis maar bellen zodat we daar naartoe kunnen', was het oordeel van de VK. Zij ging nog even naar de andere zwangere dame, maar zou ons over een uur of 2 zien in het ziekenhuis. Zo gezegd, zo gedaan.

Marky en ik, nog enigszins in shock (nu al naar het ziekenhuis ??!! dat zou toch uren duren?? ), kleedde ons aan. Marky pakt de spullen die netjes klaar stonden en we zijn even na 01.30 uur naar het ziekenhuis gereden. In de auto nog 2 weeën die goed op te vangen waren en rond 02.00 uur kwamen in het ziekenhuis aan. Eenmaal in de verloskamer hebben we ons geinstalleerd. De weeën werden sterker, maar nog steeds goed op te vangen en na ongeveer 2 uur (zo rond 03.45 uur) controleerde de VK hoever ik inmiddels was. Het ging lekker, 7-8 cm inmiddels, dus de ontsluiting zette goed door.

Nog een kwartier later, rond de klok van 04.00 uur begon ik licht drukgevoel te krijgen (nu al?? uhh.. ja dus) dus de VK kwam nogmaals controleren. Inmiddels waren de weeën heftig, maar ik ving ze prima op, alleen nu begonnen ook de lichte persweeën. Daan kon helaas zijn hoofd niet draaien en de laatste halve cm (de ontsluiting was inmiddels even na 05.00 uur bijna volledig) ging niet weg. Na het wegpuffen van de persweeën mocht ik rond 05.40 uur proberen te persen, ondanks dat er nog een randje stond en Daans' hoofd nog niet gedraaid was. Hopenlijk zou het met persen goedkomen.

Na een toiletbezoekje, wat pogingen op handen en knieën, een korte sessie op de baarkruk (wat een onding zeg! en die spiegel gaf ook geen beeld dat ik echt lang wil onthouden), wat pogingen op mijn zij, had Daan het toch wel zwaar. Hij kon er niet doorheen. De inmiddels gearriveerde assistent gaat overleggen voor een vaccuumextractie met de arts. Het is inmiddels 06.30 uur en de gyneacoloog wordt gebeld, die de vaccuumextractie moet uitvoeren en ik word aangesloten op de CTG zodat Daan goed in de gaten gehouden wordt. Ik word gecatheriseerd en om 06.55 uur gaat de cup erop voor de vaccuumpomp. De gyneacoloog heeft de situatie beoordeeld en Daan lijkt nog dieper te liggen dan gewenst dus ze zegt dat ze 1 poging gaat doen met de vaccuumpomp en ik moet alles op alles zetten. Ik ga ervoor, Daan moet eruit hou ik maar in gedachten, we doen allemaal onze stinkende best, maar helaas mag het niet baten. Om 07.05 wordt besloten tot een keizersnede. Daan past er helaas niet doorheen en zijn hoofdje kan niet draaien.

De anaestesist wordt gebeld, ik krijg een infuus en een middel om de persweeën wat af te vlakken (jeeezzz.. dat hielp echt niet genoeg hoor!) en alles wordt klaargemaakt. Ik word om 07.30 uur naar de OK gebracht, krijg mijn ruggenprik (gelukkig heb ik dus bewust alles mee kunnen maken) en als Marky inmiddels ook bij me is (dat pakje staat 'm beeldig ;-)) wordt de keizersnede uitgevoerd en om 07.45 uur is onze prachtige zoon Daan ter wereld gekomen.

Marky wordt gelijk met Daan meegenomen naar achteren om 'm te controleren. Ondanks zijn moeilijke start (hij moest nog even flink gestimuleerd worden, wat normaal is bij een keizersnede aangezien hij de gang door het geboorte kanaal heeft gemist) kreeg hij toch bij de eerste Apgar-score al direct 9/10. Na de controle komen ze mij m'n mooie zoon laten zien om 'm vervolgens weer mee te nemen. Marky blijft bij Daan en ik word gehecht (2x want, oh ja, ze hadden ook nog even een knip gezet voor die vaccuumextractie, dus ik ben 2x genaaid ;-)) en ze brengen me naar de recouvery om nog wat na te trillen ('ik ril wel maar ik heb het niet koud!'). Na ongeveer anderhalf uur mag ik eindelijk naar mijn zoon en mijn man die met smart op ons zaten te wachten.

Eenmaal op de verloskamer terug krijgen we heerlijk beschuit met muisjes en een lekker ontbijtje. Even bijkomen hoor..... onze zoon is geboren!!

Ik heb dus nog tot zaterdagochtend in het ziekenhuis gelegen maar het herstel verliep voorspoedig (uiteraard met vallen en opstaan) dus op zaterdag 27 februari om even voor 11 uur 's ochtend komt Daan eindelijk thuis. Het gezinnetje is compleet, mijn man, ik en de mooiste zoon van de hele wereld !!

[ Bericht 0% gewijzigd door happyme28 op 03-03-2010 17:08:25 ]

Mooi happy!! En gewoon 5cm cadeau!! Wie was er in eerste instantie bij e bevalling??

Oh wat blijft het toch een mooi iets. Ik moet altijd zuchten bij de momenten dat iemand haar kindje voor het eerst ziet.
Jammer dat het alsnog op een ks uitdraaide Happy, na zo'n voorspoedig begin, maar ja... wat niet gaat gaat niet.
En 2x genaaid is natuurlijk wel balen!
Tsjonge, zomaar 5cm, daar zal je idd verbaasd van hebben staan kijken.

Ondanks je KS klinkt het toch als een positieve ervaring.

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 08:46 schreef Vicky het volgende:
Mooi happy!! En gewoon 5cm cadeau!! Wie was er in eerste instantie bij e bevalling??

In eerste instantie was Sandra erbij (een stagiaire die bijna klaar is met haar studie) en later Maretti. Overigens zijn we super tevreden hoe Sandra het heeft gedaan. Heel cordaat en ze leek alles super onder controle te hebben.

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 09:06 schreef Sorbootje het volgende:
Ondanks je KS klinkt het toch als een positieve ervaring.

Dat klopt inderdaad. Ik weet gewoon dat ik er alles aan gedaan heb en het gewoon niet anders was. En Daan is er en dat is het allerbelangrijkst!

[ Bericht 32% gewijzigd door happyme28 op 03-03-2010 09:38:31 ]

happy, klinkt heftig! Wel fijn dat het verder zo goed ging en dat je er zo goed op terug kijkt!
Maar 2x hechten is minder

En nu lekker genieten van Daan

Happy, fijn dat je, ondanks dat het mij echt wel heel zwaar lijkt, er goed op terug kunt kijken. Gefeliciteerd met Daan! En veel sterkte met het herstel.

Wat een mooi verhaal weer

Ik vind het zo mooi hoe 'nuchter' je alles benadert, dat geeft volgens mij heel veel rust voor je. Andere vrouwen zouden niet zomaar kunnen...

^{En Daan is mooi.... die heeft mijn eierstokkenlaten rammelen}

Wat een supermooi verhaal Happy

! _{Ik herken veel in je verhaal, vooral de nuchterheid hoe je dit allemaal schrijft enzo en effe de shock van zoveel cm ontsluiting meteen}

Ik vond trouwens de baarkruk juist wel enorm heerlijk!

Bedankt voor de berichtjes. Ik ben er inderdaad wel nuchter over geloof ik. De bevalling was voor mij ook eigenlijk alleen een 'noodzakelijk kwaad' om maar zo te zeggen. De zwangerschap was heerlijk en het feit dat Daan er nu is, is geweldig en daar was het om te doen. Ik had meer de instelling 'hoe die er komt maakt niet uit, als ie er maar komt'.

Oh Happy, wat een mooi verhaal! Nu maar rustig aan herstellen! Je hebt er echt een prachtige zoon voor terug gekregen!

Happy hoe heerlijk om te lezen dank voor het opschrijven enzo!
Je klinkt echt enorm liefdevol en gelukkig
een goed herstel

**** Waarschuwing! Lang verhaal! *****


Vrijdag 12 februari:
Woaaah, buikpijn! Nog 2 dagen tot uitgerekende datum dus misschien is het wel begonnen. Het rommelt immers al weken. De pijn is heftig en komt in golven opzetten. De golven volgen elkaar snel op dus de verloskundige wordt gebeld. Die constateert dat er geen ontsluiting is. De baarmoedermond is wel verweekt. Ze vindt me er niet goed uitzien en denkt dat ik ziek ben. Ik geef over en dan zakt de pijn wat af. Wanneer de pijn later op de avond weer sterker wordt gaan we maar even naar het ziekenhuis op aanraden van de verloskundige.
Daar zien ze wel lichte weeënactiviteit maar geen bijzonderheden in het bloed. Ik heb dus in ieder geval geen zwangerschapsvergiftiging en ik word weer naar huis gestuurd.

's Nachts kan ik een beetje slapen door een spiegel van paracetamol hoog te houden.

Zaterdag 13 februari:
De pijn is weer terug en heftiger dan eerst. Het komt opzetten wanneer ik een hapje eet of een slokje drink dus ik ben bang dat het mijn maag/darmen zijn die opspelen (Gastric bypass gehad, dus wel een risicogebied). Als ik huilend door het huis loop/kruip besluit mijn man om nog een keer de verloskundige te bellen. Die komt langs en toucheert. Nog steeds geen ontsluiting. Weer geef ik over (alleen maar wat vocht) en de pijn zakt een beetje. Ze denkt dat ik ziek ben en stuurt me weer naar het ziekenhuis met de mededeling dat ik er rekening mee moet houden dat ik word opgenomen. We gooien dus de vluchttas die ik al klaar had staan en de maxicosi in de auto en rijden naar het ziekenhuis. Wederom hetzelfde bloedbeeld en ctg beeld. Wel zien ze aan mijn urine dat ik uitgedroogd ben, wat geen wonder is omdat ik al 2 dagen niets kan eten of drinken.
De gynaecoloog denkt aan een gastro-enteritis (virus/buikgriep) omdat het heerst. Mogelijk veroorzaken de darmkrampen icm de weeën en misschien ook verklevingen van mijn GBP de heftige pijn. Hij denkt dat de enige manier om verlichting te krijgen is om te bevallen en wil me de volgende dag inleiden. Ik wil alles om van de pijn af te komen en stem hiermee in. Mijn kind zou dan op de uitgerekende datum (Valentijnsdag) komen, wat natuurlijk wel heel tof is. Ik word meteen naar een kraamsuite gebracht waar mijn man lekker bij me kan blijven slapen. Ik krijg een infuus voor vocht en een shot pethidine om te kunnen slapen en word hier lekker high van en val in slaap.

Zondag 14 februari:
Ik word om een uur of 8 naar een andere kraamsuite gebracht waar een verlosbed staat en krijg na een uurtje CTGen vaginaal gel ingebracht om de ontsluiting op gang te brengen. Het brandt een beetje en ik krijg lichte krampen. De dag gaat langzaam voorbij en wanneer ik aan het eind van de middag nog maar 1 cm ontsluiting heb krijg ik weer gel ingebracht. Dit keer brandt het meer en heb ik moeite om een uur aan de CTG te hangen want ik moet naar de wc.
Nog steeds heb ik geen noemenswaardige weeën, maar meer menstruatie-achtige krampen met harde buiken. 's avonds wordt er 2 cm ontsluiting geconstateerd.
Dit is ongeveer het minimum om te worden ingeleid. Ik krijg weer een shot pethidine zodat ik kan slapen en genoeg energie heb om aan het echte werk te beginnen de volgende dag.
Ik baal een beetje dat ik niet mijn kindje vandaag in mijn armen kan houden, maar ben blij dat ik een GO heb gekregen voor het inleiden.

Maandag 15 februari:
Om stipt 8 uur word ik weer aan de CTG gehangen. Een verloskundige toucheert en ditmaal heb ik maar krap anderhalf cm ontsluiting. Blijkt wel weer hoe zeer dat toucheren natte vingerwerk is.
Ze kan toch mijn vliezen breken en zet gelijk een elektrode op het hoofdje van de baby zodat de CTG de hartslag van de baby nauwkeurig registreert. De buikbanden die normaal gesproken voor de CTG worden gebruikt verschuiven toch continu en beperken me tot het bed. Ook krijg ik weeënopwekkers toegediend via het infuus.
De sloten vruchtwater die ik verlies zijn lichtbruin dus mijn meisje heeft er in gepoept. Ik krijg intussen onmiskenbaar ECHTE weeën. Helaas zijn ze te voelen als erg pijnlijke verkramping van mijn bovenbenen en ik weet niet goed wat ik er mee aan moet. Liggen, zitten, lopen of staan is allemaal niet prettig en ik kan niets wegzuchten want het helpt niet. Na een uur van deze weeën ben ik al helemaal radeloos en uitgeput.

Rond een uur of 10 komt de verloskundige kijken. De ontsluiting is nu krap 2 cm en ze raadt me aan om een ruggenprik te nemen aangezien het nog wel een tijd gaat duren en de pijn erger zal worden. Ik besluit vrijwel onmiddellijk dat ik de ruggenprik wel wil en een half uur later zit hij er in (dat was een eitje!). Ik moet nu op bed blijven want ik kan mijn benen niet meer gebruiken. Mijn rechterbeen is volledig gevoelloos en in mijn linkerbeen zijn de weeën te voelen als lichte krampjes . Ik krijg ook een katheter, maar voel hier helemaal niets van.
De ruggenprik zorgt ervoor dat ik heerlijk kan ontspannen en rusten terwijl ik verwonderlijk naar de CTG kijk (oeh, dat was een flinke wee hahahaha ).
Rond 2 uur s' middags heb ik 3/4 cm ontsluiting en worden de weeënopwekkers een flinke bups opgevoerd. De weeën worden iets pijnlijker. Omdat de elektrode-ctg kennelijk niet zo goed registreert moet ik op mijn zij gaan liggen. Ook krijg ik een soort ballonnetje ingebracht wat met vocht gevuld wordt om de navelstreng wat ruimte te geven (die zat een beetje klem).
Ik vind het prima en doezel een beetje weg. ongeveer 2 uur later krijg ik ineens het gevoel dat ik moet poepen. Ik check de CTG wanneer er weer een wee aankomt en krijg weer dezelfde drang. Door eerdere bevallingsverhalen weet ik dat dit mogelijk persweeën zijn, maar ik denk er meteen achteraan dat ik never nooit volledige ontsluiting kan hebben. 2 uur geleden zat ik immers nog op 3/4 cm. Ik laat toch maar even de verloskundige komen.

Ze constateert met verbazing dat ik volledige ontsluiting heb en haalt de arts van de avondploeg erbij zodat ik kan beginnen met persen. Het bed wordt omgebouwd en ik mag in de stijgbeugels gaan liggen. Ik mag gaan proberen te persen met de ruggenprik nog aan (nieuw beleid) dus ik begin met volle moed . Het gaat prima! Ik kan goed persen en goed ontspannen tussen de persweeën door. Ik moet zelfs een beetje lachen om de stilte die er valt tussen de weeën. Na een halfuurtje hard werken wordt besloten om alsnog de ruggenprik uit te zetten want mijn meisje krijgt het wat benauwd en het moet iets sneller gaan. Ik kan wat gerichter persen als ik het wat beter voel. Op een gegeven moment 'staat' het hoofdje, maar het doet me niet echt zeer. Ik mag even het hoofdje voelen en ben oprecht verbaasd dat ik al zo ver ben als ik mijn hand op haar kruin leg.
Ik krijg een knip om het sneller te laten gaan, en de knip wordt nog eens even verder gezet. Ik voel hier helemaal niets van gelukkig. Mijn man ziet het allemaal gebeuren en trekt een beetje wit weg.
De arts zegt dat de volgende wee wel eens de laatste kan zijn en trekt het slangetje van het vochtballonnetje eruit. Ondertussen voel ik zo het hoofdje mee glijden zonder dat ik wat doe!
Een paar seconden later wordt Hannah op mijn buik gelegd en ze kijkt me meteen heel wakker aan en begint met huilen. Wat een klein frummeltje!
Ik heb nergens anders meer oog voor.

Ondertussen werken ze er met enig geduw en getrek de placenta eruit en word ik gehecht. Voor het hechten hebben ze 3 kwartier en 2 keer verdoven nodig. Het is echt borduren voor gevorderden blijkbaar, maar het kan me niet schelen. Ze doen maar. Overigens heb ik na een week zelf maar eens gekeken hoe het er uitzag en ze hebben het echt supermooi gehecht. Niks geen ravage dus!
Ik mag Hannah aan de borst leggen met wat hulp en mevrouwtje drinkt tevreden.

Na het bijkomen en bezoek van de opa's en oma's mogen we beslissen of we die avond naar huis gaan. Omdat het te laat is om nog een kraamverzorgster te laten komen thuis, besluiten we om nog een nachtje in de kraamsuite te blijven. De verpleegsters helpen ons dan ook erg goed met verschonen en voeden enzo. Niets dan lof voor de kraamafdeling van het flevoziekenhuis wat mij betreft.

Dinsdag 16 februari:
Ik eet in het ziekenhuis 2 boterhammen met kaas en krijg direct weer heftige buikpijn. Helaas zijn mijn darmen dus nog niet in orde. Er komt nog even een gynaecoloog kijken, maar die kan ook niet helpen want het is niet zijn vakgebied (duh ). We kijken het nog een paar uurtjes aan en wanneer ik me beter voel en weer wat gedronken heb gaan we lekker naar huis met z'n 3tjes. De buikpijn neemt met de weken erna gelukkig wel af en ik ga me langzaam wat fitter voelen. Nu bijna drie weken later heb ik bijna geen last meer en ben ik fulltime bezig met mijn lieve schatteke.

Mooi verhaal freecell octo, klote van je buikgriep....
<sup>sorry, kort nachtje gehad

en veel voor mij herkenbare dingen, weeenopwekkers en opeens veel ontsluiting, de stilte tussen de weeen</sup>

Ik wil ook een ruggenprik de volgende keer

[ Bericht 18% gewijzigd door Takkembah op 06-03-2010 09:36:21 ]

Octo, been weeën Groot gelijk van die ruggenprik
Verder klink je er eik heel relaxed over! En wat fijn dat het mooi gehecht is! Heb je daar nog veel last van?

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 09:30 schreef freecell het volgende:
Octo, been weeën Groot gelijk van die ruggenprik
Verder klink je er eik heel relaxed over! En wat fijn dat het mooi gehecht is! Heb je daar nog veel last van?

Mja, ik had eigenlijk helemaal geen rekening gehouden met een eventuele ruggenprik. Maar ik vind het dus echt wel een uitkomst, ondanks de risico's. Ik weet wel dat het me zonder ruggenprik waarschijnlijk niet meer gelukt was om vaginaal te bevallen (ik zat nu trouwens al tegen een vacuümverlossing aan).

Van de hechtingen heb ik nu geen last meer. Ik heb de eerste 2 weken eigenlijk nog het meest last gehad van de bijbehorende blauwe plek/zwelling. Mijn darmen zijn nog steeds niet in hun normale doen helaas

Octo wat een verhaal! Fijn dat je door de ruggeprik nog via de normale weg kon bevallen. En supervervelend van die beenweeën zeg.
_{(Wordt nu eigenlijk langzamerhand steeds banger voor mn thuisbevalling zonder pijnstilling )}

Pessie, ik heb zelf mijn bevalling niet als vervelend ervaren. Het was wel wat pijnlijk ja, maar ik had het vele malen erger verwacht. Ik zat echt te wachten tot het echt pijn ging doen en ik in tweeen gescheurd zou worden, want dat zeggen ze toch altijd... Dat is nooit gekomen. Zo kan het dus ook gaan.

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 21:27 schreef pessie het volgende:
Octo wat een verhaal! Fijn dat je door de ruggeprik nog via de normale weg kon bevallen. En supervervelend van die beenweeën zeg.
_{(Wordt nu eigenlijk langzamerhand steeds banger voor mn thuisbevalling zonder pijnstilling )}

Och, de ene bevalling is de andere niet. Ik zou er niet te veel over nadenken hoor! Bovendien kan je op elk moment van je bevalling nog naar het ziekenhuis als je het niet meer trekt (ok, misschien niet met 9 cm ontsluiting ).

Op het moment dat je denkt 'hmmm, zo met het geen uren meer doorgaan' issie er meestal ook zo

Pessie, gewoon kijken waar het schip strand, de één valt het mee, de ander niet. Wat er ook gebeurt, vertrouw op je eigen gevoel, dan komt het goed!

Octo, wat een verhaal zeg! En beenweeën ook Da's heftig hoor, ben blij voor je dat je zo veel aan de ruggenprik gehad hebt Thnx voor je mooie verhaal!

En ik moet hier nodig eens bij-reageren, ik lees jullie allemaal, maar reageren..

Pessie, het is mij ook reuze meegevallen hoor, oke, wel in het ziekenhuis maar dat kwam doordat de vk geen dienst had

Wat incantrix zegt ,gewoon zien waar het schip strand

Octo, jeetje meid! Wat fijn om ook eens een 'positief' verhaal te horen over het Flevo
Maar behoorlijk heftig met die been weeën! Echt fijn dat je een ruggeprik hebt gehad.

En het resultaat Wat een grappig idee dat ik er een paar kamers naast lag toen ze ter wereld kwam

happy, wat heftig, zeg! zo op het laatste moment nog een ks! dat is altijd mijn schrikbeeld geweest. maar jij bent er relaxed onder, dat is het belangrijkst. hopelijk herstellen al je hechtingen voorspoedig!

octo, beenweeën... mijn naweeën waren beenween, en dat vond ik al naar genoeg. laat staan echte weeen. wel fijn dat de ruggeprik zo hielp!

pessie, je begint sowieso thuis. als het niet gaat, is er altijd nog een optie zkh en pijnstlling. het komt zoals het komt.

Ja, of je gaat naar het ziekenhuis en je krijgt niks. Toch ook wel zo'n 70% kans .

Pessie, als je je er prettiger bij voelt, ga dan gewoon voor een ziekenhuisbevalling. Of geef aan, dat je als je het echt niet meer ziet zitten, graag naar het zh wil voor pijnstilling. Dan wordt daarin ook sneller ingegrepen.

Ik was bij de eerste ervan overtuigd dat het fijner was om thuis te bevallen, ook al was ik al twaalf uur of langer bezig met flinke rugweeën en had ik nog geen centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft me niet overgehaald, maar had ze het maar wél gedaan! 's avonds alsnog naar het zh gebracht - kon ik geen ruggenprik krijgen omdat de anesthesist lag te slapen en niet oproepbaar was. Ik moest tot de volgende ochtend wachten tot ik ingeleid kon worden en een ruggeprik kon krijgen - en dat was de zwaarste nacht die ik tot dan toe ooit had doorgebracht.

Dus ach... het is niet erg van gedachten te veranderen, maar het liefst dan wel op tijd

Ik ben nu 16 weken zwanger van de 2e en heb maar alvast gevraagd of ik tzt een ruggeprik mag.

Pessie bij Linde moest ik naar het ziekenhuis om te bevallen omdat de vliezen al 5 dagen gebroken waren. Dus geen keuze terwijl ik thuis wilde bevallen. Bij Esmee wilde ik een ziekenhuisbevalling en toen ging het juist zo soepeltjes thuis. We besloten thuis te blijven, maar bij 6 cm bleef de ontsluiting steken en moest ik alsnog naar het ziekenhuis.

Je kan dus nooit helemaal bepalen hoe het gaat, maar wel vantevoren kijken wat je het liefst zou willen en wat je zou willen in het geval dat het toch anders loopt. Overigens zou ik de bevalling van Esmee zo weer overdoen als dat zou moeten. Die duurde trouwens precies een minuut korter dan die van Linde, zie je wel dat de 2e altijd sneller gaat

http://www.volkskrant.nl/(...)taan_altijd_mogelijk

Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 11:57 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

Ik was compleet van de wereld...

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 11:57 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

Ik herinner me nu dat het eigenlijk een cocktail was van pethidine en een slaapmiddel. Mogelijk dat ik daarom zo'n roes kreeg.

octo, hier ook die combi. En ik was het eerste kwartier van de wap af, alsof ik naar de wereld keek, maar er niet aan deelnam. En daarna ben ik een hele diepe slaap gevallen, kon mijn ogen niet meer open houden, compleet van de wereld. Maar mooi dat ik er wel ontsluitingsweeëen door kreeg ipv nutteloze been- en rugweeën. Als ik ooit nog eens moet bevallen, wil ik em weer hoor, die combi.

Ah vandaar, ik kreeg alleen een klein beetje pethidine om me te helpen onstpannen. Mijn onstluiting was al zeker 4 uur blijven steken op 4 centimeter.

Mooie verhalen weer! En je leest zo zo anders als je zelf bevallen bent.
Mijn bevallingsverhaal heb ik ook al opgeschreven. Er moeten alleen nog wat kleine aanvullingen bij en mijn man moet er nog even naar kijken of ik wat vergeten ben en zijn 'point of view'.

pessie, ik heb wel pijnstilling gehad maar pas tegen het laatst (toen het eigenlijk niet meer nodig was maar toen zat het er net in ).
Maar ik zou het zo weer doen zonder pijnstilling hoor (en thuis als het mogelijk is)

Ik zou ook graag thuis zijn bevallen en zou het nog steeds graag willen bij een eventuele volgende. Maar helaas weet ik al dat ik het niet mag ivm de placenta die niet los wilde komen.

Na een ‘gewone’ controle bij de gyn in meppel die constateerde dat de groei van baby B niet denderend was werd ik doorgestuurd naar zwolle voor een extra groeiecho (uit voorzorg in zwolle omdat ik dan daar al wel zou kunnen bevallen, in meppel niet). Na die echo werd ik per direct opgenomen aangezien de groei helemaal gestopt (b)leek. De echo gaf een schatting van 700 gram voor de een en 1400 gram voor de ander (achteraf behoorlijk accuraat!). Ik werd opgenomen op de obestretische high care (OHC) unit. De gyn aldaar had het op de dag van de opname (woensdag) over: “kan een dag duren, kan een week duren, we starten met driemaal daags een CTG en eens per week een echo en flowmeting.” Ik kreeg de longenrijpende injectie, optimaal effect per injectie duurt 24 uur en liefst 2 maal zo’n injectie voor de bevalling. Ik mocht nog wel zelf naar toilet en douche en driemaal daags een half uurtje op de gang lopen. Dat bleek wat optimistisch, aangezien een CTG bij ons makkelijk een uurtje of 2 duurde ipv een half uurtje. Dit kwam omdat beide babies nogal beweeglijk waren wat erin resulteerde dat het meten zelf nogal beroerd ging. Mijn hartslag, hun hartslag, het liep allemaal door elkaar en zodra je een baby te pakken had moest je jagen op de ander, waarna nummer 1 weer verdween, etc... jullie krijgen het idee. Uiteraard kreeg ik die dag ook bloedonderzoek met diezelfde dag de uitslag daarvan. Mijn hb gehalte was dermate hoog dat de babies daar echt last van hadden (stroperig bloed) dus kreeg ik een plasma infuus. Uiteindelijk vereiste het 6 zakjes plasma verdeeld over alle dagen tot de dag na de bevalling om dat enigszins normaal te krijgen. Slapen die nacht lukte niet. Uiteindelijk heb ik tot de dag dat ik uit het ziekenhuis onmtslagen werd om de nacht een slaappil gevraagd en gekregen.

Donderdag kwam de gyn al vertellen dat het er dermate beroerd uitzag dat er meer geCTG’ed moest worden en dat het zeker niet langer dan een week zou duren en dat het een spoedkeizersnee zou worden waar ik die dag al voor voorbereid zou worden (scheren, voorlichting over de keizersnee, voorlichting over de NICU (neonatale intensive care unit) en piercings en oorbellen uit). Uit de CTG’s bleek dat baby B het gewoon erg moeilijk had. Never mind groei, het ging nu alleen nog over overleven. Wel de tweede longrijpend spulletje weer gehad. die avond laat stond er weer een extra CTG op het programma en het zou gewoon per CTG bekeken worden of er direct ingegrepen moest worden. De timing was nu vreselijk belangrijk. Aan de ene kant was het belangrijk om die longrijpers optimaal te laten werken en de dertig weken te halen (dat zou vrijdag zijn), aan de andere kant moest er direct ingegrepen worden als baby B het niet meer kon. Een voor mij vervelend gevolg van dit beleid was dat ik steeds niet mocht eten tot na de beslissing na de CTG steeds. En ik had al echt niet genoeg aan de maaltijden in het ziekenhuis! Eerlijk waar: echt niet. Ik was om te beginnen gewend aan 5 volle maaltijden per dag (en niet 3) en ten tweede was wat ik in het ziekenhuis kreeg vies en te weinig. Man, wat voelde ik me beroerd, hongerig en slap.

Vrijdagochtend na de CTG werd ons al verteld dat de keizersnee iig dat weekend plaats zou vinden. Die ochtend heb ik ook de gyn zelf gesproken en kon ik mijn wens om direct gesteriliseerd te worden kenbaar maken. Na mijn uitleg zei hij: “ik geef toch voor de vorm tegengas, wat nu als het ergste gebeurt en de kindjes overleden blijken”. Tsja. Ik heb voor deze zwangerschap altijd gezegd dat dit echt de laatste keer zou zijn. Ik heb mijn redenen uitgelegd, die vond hij blijkbaar zinnig want hij hield verder op, die wens werd genoteerd.
Het aantal CTG’s werd weer opgevoerd, ik zat inmiddels aan 2 a 3 uur CTG, half uurtje pauze en dan weer CTG. De gyn wilde me eigenlijk liever permanent aan de CTG hangen maar dat werd tegengehouden door de verpleging wegens “ondoenlijk voor iedereen”. Tegen die tijd waren er steeds 3 mensen nodig voor 1 CTG. Ikzelf, sangdrax en een verpleegster. Het beste ging het met nog een verpleegster erbij, maar dat was niet altijd mogelijk. Dit om alle CTG-meetplopdingen op zijn plaats te houden en steeds een baby te zoeken nadat die (weer. Zucht) wegschoot. De longrijpende spuiten zouden vanaf 17.00 ongeveer hun werk hebben gedaan. Tegen deze tijd had ik trouwens al erg veel pijn aan mijn stuitje van het steeds doodstil blijven liggen aan die CTG’s. Die middag hadden we wel steeds betere CTG’s, dus alle moeite werd wel beloond! 17.00 gehaald! 30 weken gehaald! We hadden reden tot vreugde, al was het een beetje wrang. Toen kregen we om 21.00 uur een CTG tot 23.00 uur en werd ik per direct naar de OK gereden. De keizersnee zelf ging zoals elke keizersnee, behalve dat ik bij binnenkomst begon te piepen dat ze toch vooral niet moesten vergeten te steriliseren (waar je op zo’n moment al niet aan denkt.....). om kwart voor 12 werd Ravi geboren als voorliggende. Hij kwam huilend uit de baarmoeder. Zo lag ik daar, en zo hoorde ik opeens gehuil. Nu ik dit schrijf zit ik alweer in tranen. Zo zijn het. Hij werd direct weggehaald en niet aan mij getoond omdat er ruimte gemaakt moest worden voor nr 2 die 1 minuut later kwam. Kiro, het achterliigende kind en ons zorgenkindje. Die werd me wel getoond (ook omdat het maar de vraag was of hij het zou halen). De neonatale arts zei later: “dat had geen uur langer moeten duren”). Toch heeft ook kiro eventjes een huiltje laten horen. Onze zonnejongens waren er! Kiro heeft eventjes gebloed uit de navelstreng, dus die kreeg later bloedtransfusies. Sangdrax ging met de jongens mee en ik werd dichtgemaakt en (omdat de verkoeverkamer ’s nachts dicht is) op de IC gelegd (dat vond ik trouwens doodeng eerlijk gezegd). Toen ik daar van af mocht werd ik met bed en al naar de NICU gereden om de jongens te zien. Daar had ik toen dus ook mijn enige vervelende ervaring in zwolle. Voordat ik de jongens mocht zien (en let wel; Ravi had ik op dat punt nog nooit gezien en het was al uren na de geboorte) kwam hun arts die erg aandrong op borstvoeding. Nou ben ik oprecht geen niet-assertief persoon (zoals velen van jullie weten). Ze stonden dus met 4 man rond mijn bed, de ruggeprik was half uitgewerkt (dus ik kon mijn benen nog niet bewegen maar voelde de wond al wel) en ik kon Ravi en Kiro net niet zien. Wel hun couveuses. En er werd dus nogal aangedrongen. Zoveel dat ik uiteindelijk na een half uurtje oid huilend akkoord ging met er in ieder geval over nadenken. Zoveel dat achteraf de verpleegster van de OHC (mijn verpleegster zeg maar) er iets van zei, dat dat zo toch niet hoeft, mevrouw had toch vooraf uitgelegd dat ze KV wilde geven en waarom. Dat stond gewoon in mijn dossier. Maar mijn jongens waren er levend en ik kon ze zien en aanraken! Ik heb die nacht trouwens wel heel heftige pijn gehad. Zoveel dat ik ’s morgens toch morfine kreeg (naast de andere dingen). Geen idee of dat nu gewoon van de operatie was of zulke heftige naweeen, het was gewoon een lange golf van pijn.

Wat is en blijft het toch bijzonder dat er zo veel kunst- en vliegwerk verricht kan worden...

Wat een heftig verhaal toch! En wat een gelul over die borstvoeding, zeg! Dat maak je toch zeker zelf wel uit? Een veel te kleine tweeling met keizersnee op de wereld zetten is niet niks.

Bovendien heb ik me laten vertellen dat zulke kleine kindjes meestal niet eens voldoende zuigkracht hebben en het dus vaak nog mislukt ook...

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 12:01 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een heftig verhaal toch! En wat een gelul over die borstvoeding, zeg! Dat maak je toch zeker zelf wel uit? Een veel te kleine tweeling met keizersnee op de wereld zetten is niet niks.

Bovendien heb ik me laten vertellen dat zulke kleine kindjes meestal niet eens voldoende zuigkracht hebben en het dus vaak nog mislukt ook...

Daarom begin je ook met kolven, en begin je pas veel later met aanleggen, wanneer de zuigreflex zich ontwikkeld heeft.

Maar iemand zo onder druk zetten terwijl die persoon in zo'n heftige periode zit is gewoon fout.

Ze proberen je anderzijds ook niet zomaar te overhalen om je te pesten...

http://www.couveuseouders(...)20en%20prematuur.pdf

Ik ben zelf een groot voorstander van (langdurige) borstvoeding, maar weet ook dat het op zijn zachtst gezegd niet netjes is een half uur op een moeder in te praten (die de voordelen ongetwijfeld al eerder te horen heeft gekregen) terwijl ze haar kleintje nog niet heeft gezien en dat dit kleintje op een paar meter afstand ligt (komt op me over als chantage).

Daarmee doe je de zaak borstvoeding ook geen goed, want zo komen die verhalen over de 'borstvoedingsmaffia' in het leven. Hij had bijvoorbeeld ook kunnen vragen of ze eventueel positief stond tegenover donormelk en bij het moedermelknetwerk kunnen aankloppen.

Jemig, wat een verhaal simmu! Gelukkig doen je jongens het nu prima!

Heftig Simmu!

Jullie hebben mijn (hele lange ) verhaal ook nog tegoed. Bij deze:
In de nacht van za 13 feb op zo 14 feb (39w3d) om 0:50u voel ik water weglopen. Ben nog net op tijd uit bed. Het sijpelt gewoon weg. Vliezen zijn dus gebroken, maar geen weeën. J pakt snel een paar handdoeken en belt naar VK; slapen en wachten op weeën zegt zij en terugbellen als de weeën om de 3 minuten komen. J volgt dit advies braaf op en ik probeer ook te slapen, maar na enkele minuten begint zachtjes een zeurende pijn onderin mijn buik. Aah, daar zijn de weeën.
Als dit dé weeën zijn, dan vind ik het een eitje. Na wat gedraai in bed en gehannes met handdoeken (inmiddels ook slijmprop verloren: rood/paarse naaktslak), besluit ik een tijd in bad te gaan en dan worden de weeën wel iets erger maar goed te doen. Als ik niet meer in bad kan liggen van de bekkenpijn, ga ik terug naar bed. Omdat ik geen idee heb hoe lang de weeën duren of hoe lang er tussen zit, begin ik ze maar te timen. Het lijkt erop dat ze om de 3-4 minuten komen en net geen minuut aanhouden. Omdat ik het niet goed kan bijhouden ivm de weeën, maak ik J wakker. Die gaat de laptop halen om de weeën te timen. Alleen missen we daardoor al 4 of 5 weeën. Nou ja, daarna gaat het beter. Het lijkt er toch echt op dat de weeën om de 2à 3 minuten komen en ze houden gemiddeld een minuut aan. Tijd om VK te bellen dus. Die stelt tig vragen en concludeert dat het waarschijnlijk nog niet de goede weeën zijn aangezien ik geen last heb van mijn rug en de pijn alleen onderin mijn buik zit. Kruik erbij en afwachten maar. In de loop van de ochtend zal ze langs komen.

De weeën onderin mijn buik worden nu wel feller en pijnlijker en ik voel nu ook meer in mijn rug maar de rest van de buik doet nog steeds niet mee. Het is nu 10:00u en ik heb de hele nacht niet geslapen, dus laten we hopen dat als VK dadelijk komt, er toch iets gebeurd is. Mijn darmen zijn ondertussen wel leeg nadat ik een aantal keren naar de wc ben geweest. VK komt en maar er is geen ontsluiting en geen verstrijking van de baarmoedermond. Het is dus maar wat voorwerk en heeft nog niks gedaan...

De krampen komen ongeveer 4-6x per uur, maar er is niks aan veranderd. Dit blijft de hele dag zo. Om 19:00u bel ik VK om te vragen wat we gaan doen voor de nacht. VK geeft aan dat ze nog niet wil bellen met de verloskamers omdat die dan willen dat we vannacht nog komen voor een CTG. Gezien de hoeveelheid sneeuw die er ligt, heb ik daar geen trek in. We spreken af dat ik haar om 22:00u terugbel en dat zij dan de verloskamers zal bellen.

Om 22:00u belt VK op om te zeggen dat we maandagochtend om 9:45u ons mogen melden voor een CTG. Ik ben nu dus officieel overgedragen aan het ziekenhuis. Zo en nu alsnog een poging tot slapen doen. Dat wil niet lukken. Weeën blijven ongeveer 4 tot 6x per uur komen. Ze zijn te sterk om doorheen te slapen, ondanks 2 paracetamol. Ik ga douchen, hang over bed, ga naar de wc (darmen zijn nu wel leeg), maar niks helpt. Niks biedt verlichting. En J slaapt overal doorheen.
Om 3:30u barst ik op de wc in huilen uit. Ik hou dit niet nog 6 uur vol, niet als het niks doet en dit maar 'voorweeën' zijn. Ik maak J wakker en vraag hem VK te bellen. Ik wil naar het ziekenhuis voor pijnstilling. J belt VK en daarna de verloskamers dat we eraan komen. Gelukkig dat hij goed geslapen heeft want buiten is alles wit door de sneeuw en het is spekglad!
Om 4:30u komen we bij het ziekenhuis en word ik ontvangen door verpleegkundige M. Zij is heel lief en legt precies uit wat ze gaat doen. Ik word aan de CTG gelegd. Zij is er van overtuigd dat er echt wel echte weeënactiviteit is en niet zo maar voorwerk. Ik hoor duidelijk de hartslag van de baby wat een geruststellend geluid is.

Om 6:00u komt arts-assistent C toucheren. Ik blijk dan al 3cm ontsluiting te hebben en een volledig verstreken baarmoedermond, ondanks dat er niks veranderd is aan het weeënpatroon (onregelmatig en alleen onderin mijn buik met beetje uitstraling naar de rug). Dit geeft mij moed en ik sla de pijnstilling af. De pijn is best te doen als het wat oplevert en het levert wat op dus ik ga verder met puffen. C maakt ook nog even een echo om de ligging van de baby te controleren en de grootte van zijn hoofd in te schatten. Dit is echter moeilijk omdat hij diep in het bekken ligt. Om 8 uur is de overdracht en zal de nieuwe arts-assistent komen kijken hoe ver ik ben. J belt VK om te vertellen hoe het ervoor staat. M komt afscheid nemen en wenst ons veel succes.

Dan komt de dagploeg: E (stagiaire VK van ziekenhuis) en verpleegkundigen P en B. Om 8:45 vraag ik waar die andere arts-assistent blijft om te kijken naar de vordering. Dan komt arts-assistent S. Ze gaat toucheren en ik heb 4 cm ontsluiting. Shit, dit schiet niet op. In 3 uur 1cm opgeschoten. Ik vraag om de remifentanylpomp. Verpleegkundige B gaat hem halen, terwijl J belt met VK . Ik wil dat ze komt. VK zegt tegen J dat ze me aanraadt om de ruggenprik te nemen ivm slecht vorderende ontsluiting. Ondertussen is B terug met de remifentanylpomp. J komt mij vertellen wat VK heeft gezegd. B geeft aan dat we ook eerst kunnen starten met remifentanyl en als het over 2 uur nog niks blijkt op te schieten, kan alsnog de ruggenprik. Ik zeg: doe dat dan maar. Maar voordat ze het infuus kunnen aanleggen, breekt de hel los. Ik weet niet wat me overkomt. Alles doet pijn, ik krijg de weeën niet weggepuft en snap niet wat ik verkeerd doe. In de verloskamer wordt het hectisch en verschillende mensen roepen dat ik rustiger/anders moet ademhalen en iemand probeert met me mee te puffen maar ik kan daar niks mee. Ik kan het niet bijhouden! S komt binnen rennen en sommeert me onmiddellijk op mijn rug te gaan liggen. Ze wil weer toucheren. Ik denk: ga weg mens, dat heb je net gedaan! Ze toucheert en ik blijk in enkele minuten doorgeschoten te zijn tot 7 cm! Ik denk nog: ow dat was dus een weeënstorm. Ik zeg J om VK te bellen dat ze moet opschieten. Ze zegt dat ze er bijna is. Het blijft chaos in de verloskamer (of lijkt dat gewoon in mijn hoofd?).

Dan komt VK binnen. Ongelooflijk wat een rust brengt zij mee. Ze zet de hele verloskamer naar haar hand en komt bij mij staan. Ik barst in huilen uit. Ik kan even niet meer stoppen. Verschillende mensen roepen dingen naar me, vragen of ik pijn heb, wat er aan de hand is. VK niet. Die vertelt zachtjes in mijn oor dat ze zojuist een Zoë op de wereld heeft gezet en fluistert allemaal lieve dingen en geeft me kusjes. Ze zegt dat ik goed moet luisteren naar mijn lijf en de controle moet loslaten. Dat ze weet dat het moeilijk is om die los te laten, want dat had zij ook tijdens haar bevallingen. Ze fluistert tegen me en bij elke wee pakt ze mijn 2 handen en puft met me mee. Hèhè, eindelijk een ritme wat ik kan bijhouden, waar ik iets mee kan. Ze zet J aan het werk en laat hem mijn rug masseren. Ik kan samen met die twee de hele wereld aan.

Ondertussen is ook het infuus aangelegd in de weeënstorm en wordt de pomp aangesloten. Ik voel me misselijk worden maar hoef uiteindelijk niet te spugen. Dan voel ik me high worden. Alles klinkt ver weg en de pijn is wat minder. Na het high-moment is er weer tijd voor grapjes tussen de weeën door. Dan komt de pijn weer terug. Tussen de weeën door ben ik overigens verrassend helder!

Opeens is de verloskamer leeg op VK en J na. Geen idee waar iedereen naar toe is maar het is wel even lekker rustig. En VK is bij me en J, dus ik ben niet bang.
Opeens voel ik enorme druk vanachteren. Het is geen persdrang maar het duwt verschrikkelijk. Dit roep ik ook tegen VK. Zij zegt dat ik mijn benen wijd moet doen. Ik roep: dat gaat niet. Zij draait me op mijn rug en duwt mijn benen uit elkaar. Ze toucheert en zegt dat ik op 8cm. Ik mag niet persen van haar. Dan draait ze me terug. S komt binnenlopen en VK zegt dat ik druk voel en dat ik me al op mijn rug wou draaien. Ze kijkt veelbetekenend naar mij. Ik snap wat ze bedoelt... Later wordt me verteld dat de baby zich op dit moment volledig om zijn as gedraaid heeft: van sterrekijker naar de achterhoofdsligging.

Er lijkt een kleine impasse te zijn wat ontsluiting betreft totdat S vraagt wanneer ik voor het laatst geplast heb. Dat is dus al veel te lang geleden! Dus ik krijg een catheter ingebracht. Jemig, wat doet dat pijn!! Maar het was wel nodig want er komt een volle zak urine voorbij. Dan schiet het opeens weer hard op. En opeens is het daar! Persdrang. OMG, er is gewoon geen houden aan! Maar ik mag nog niet mee persen, maar mijn lijf doet het zelf. Ik huil en zeg dat ik echt niks doe maar dat mijn lijf het zelf doet. Ik ben bang dat niemand me gelooft. VK fluistert dat het oke is, zolang ik niet mee pers en het kindje het zelf doet, is het goed zegt ze. De gynaecoloog (M) komt een kijkje nemen en besluit me te helpen door de laatste cm weg te masseren. Dat doet pijn! VK zegt dat het dadelijk makkelijker wordt, dan mag ik wat doen. Dan is het zover. Ik mag meepersen, maar mijn god wat doet het zeer! Ik moet 4x persen op een wee maar dat lukt me niet. De gynaecoloog gaat me helpen door mee op te rekken. Dat doet nog veel meer pijn! Ik kan dat mens wel wat doen. Dan roepen ze dat ze de zijn haartjes zien en halen J erbij. Zijn stem slaat over terwijl hij roept: ik zie zijn haartjes, duwen duwen! Dat laatste in koor met de rest van de verloskamer.

Ze gaan een spiegel halen om mij te laten zien wat er gebeurt, maar ik heb mijn bril niet op. J doet mij mijn bril op maar ik word niet blij van het uitzicht. Iedereen is lyrisch over het kleine kiertje waardoor je wat haren ziet, maar ik zie alleen de aambeien eronder en het draadje van de hartmonitor van de baby die een beetje beweegt. Ik kan me zo niet concentreren dus halen ze de spiegel weer weg.

Het volgende moment fluistert VK tegen mij: ze gaan je zo helpen. Vanaf mijn voeten roept S: de baby heeft het benauwd, we gaan zo een knip zetten. Ik krijg het maar half mee. VK zegt tegen mij: de baby heeft het moeilijk omdat het zo snel gaat, ze gaan een knip zetten en dan moet in deze perswee de baby eruit, begrijp je me? Ik kijk haar aan en knik.
Ik zeg: daar komt weer een wee... Ik voel iets warms langs mijn been stromen en denk nog: dat was de knip. En ik pers, ik pers nog een keer, ik pers nog eens en vanuit mijn tenen nog één keer keihard.

En daar is ie dan... Een heel mooi gaaf jongetje wordt op mijn buik gelegd. Hij huilt zachtjes, niks overstuur gewoon zachtjes en rustig. En ik huil en ik kan alleen maar uitbrengen tegen mijn man: wat hebben we gedaan? Wat hebben we gedaan?
Het is dan 12:04u.

Sommige dingen kan ik niet goed plaatsen in de tijd. Of weet ik achteraf van VK.
Zo weet ik dat ik op een moment gevraagd en gezocht heb naar J. Die was even uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ik zag hem breken, omdat ik zoveel pijn had en hij niks kon doen. Het enige wat ik kon denken was: ojee, ik kan hem niet helpen omdat ik de handen vol heb aan mezelf...
Ook was er een moment dat de hartslag van de baby wegviel. Blijkbaar had ik me daar onbewust toch op gefocust. Dus ik begin te roepen: wat is met mijn kind, waar is zijn hartslag! Bleek dat VK per ongeluk de stekker eruit had getrokken. Ze kon me gelukkig direct geruststellen met die mededeling.
Verder weet ik van VK dat arts-assistent S haar gebeld heeft met de vraag wat ze moest met mijn geboorteplan, waarop VK heeft gezegd: goed lezen en vertel haar gewoon eerlijk wat je gaat of wil doen. Ook weet ik van haar dat ze mij paniekerig vonden, maar VK vindt dat maar onzin. Ze zei: je kon het niet bijhouden en niemand hielp je op de goede manier. Toen ik je hielp, was er niks meer aan de hand.
Het persen heeft 19 minuten geduurd.

Overigens heb ik het staan van het hoofdje niet gevoeld en voor mijn gevoel is de baby er in één keer uitgekomen en niet eerst zijn hoofd en nog een keer persen en toen de rest...

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 12:43 schreef GreatWhiteSilence het volgende:
Ik ben zelf een groot voorstander van (langdurige) borstvoeding, maar weet ook dat het op zijn zachtst gezegd niet netjes is een half uur op een moeder in te praten (die de voordelen ongetwijfeld al eerder te horen heeft gekregen) terwijl ze haar kleintje nog niet heeft gezien en dat dit kleintje op een paar meter afstand ligt (komt op me over als chantage).

Daarmee doe je de zaak borstvoeding ook geen goed, want zo komen die verhalen over de 'borstvoedingsmaffia' in het leven. Hij had bijvoorbeeld ook kunnen vragen of ze eventueel positief stond tegenover donormelk en bij het moedermelknetwerk kunnen aankloppen.

die donormoedermelk, daar ben ik de andere dag zelf naar op zoek gegaan. maar dat bleek hier in de regio niet aanwezig. volgens de info die ik vond is dat alleen nog maar in de regio rotterdam. en ik weet dat bv zeker voor couveusekindjes beter is.

als ik het wel had gedaan was een van de gevolgen geweest dat selene me veel en veel langer zou hebben moeten missen omdat ik in zwolle had moeten blijven dan voor zolang de jongens in zwolle waren. het is niet anders, ik moet constant (harde) keuzes maken. ik denk daar doorgaans lang en hard en diep over na en kies dan zelf. dat hoeft niemand voor mij te doen.

asy, wat klinkt die vlos van jou geweldig!

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 13:29 schreef Asyniur het volgende:
Dan komt VK binnen. Ongelooflijk wat een rust brengt zij mee. Ze zet de hele verloskamer naar haar hand en komt bij mij staan. Ik barst in huilen uit. Ik kan even niet meer stoppen. Verschillende mensen roepen dingen naar me, vragen of ik pijn heb, wat er aan de hand is. VK niet. Die vertelt zachtjes in mijn oor dat ze zojuist een Zoë op de wereld heeft gezet en fluistert allemaal lieve dingen en geeft me kusjes. Ze zegt dat ik goed moet luisteren naar mijn lijf en de controle moet loslaten. Dat ze weet dat het moeilijk is om die los te laten, want dat had zij ook tijdens haar bevallingen. Ze fluistert tegen me en bij elke wee pakt ze mijn 2 handen en puft met me mee. Hèhè, eindelijk een ritme wat ik kan bijhouden, waar ik iets mee kan. Ze zet J aan het werk en laat hem mijn rug masseren. Ik kan samen met die twee de hele wereld aan.

Hier moest ik huilen, wat heb je je verhaal práchtig geschreven Asy!
En bij je bril moest ik lachen!

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 13:29 schreef Asyniur het volgende:
Ze gaan een spiegel halen om mij te laten zien wat er gebeurt, maar ik heb mijn bril niet op. J doet mij mijn bril op maar ik word niet blij van het uitzicht. Iedereen is lyrisch over het kleine kiertje waardoor je wat haren ziet, maar ik zie alleen de aambeien eronder en het draadje van de hartmonitor van de baby die een beetje beweegt. Ik kan me zo niet concentreren dus halen ze de spiegel weer weg.

Wat ben ik blij dat ik mijn ogen dicht heb gehouden, toen ze die spiegel erbij hielden, zeg. Ik kon alleen maar roepen: Weg, weg met dat ding, ik heb het al moeilijk zat zonder.

Heftig verhaal weer. Maar wat fijn dat je zo'n goede vk had, dat scheelt toch een slok op een borrel.

Wow Asy wat een vk, wat een onwaarschijnlijk fijne steengoeie vk!!

Prachtig opgeschreven!

Asy wat een verhaal. Ik zit het hier met tranen in mijn ogen te lezen... en wat een top VK had je zeg! Ik hoop maar dat ik achteraf ook zo blij ben met de mijne.

_{misschien moet ik me trouwens nog maar even niet ophouden in dit topic... als alles hier achter de rug is, dan is het vroeg genoeg...}

Mooi verhaal Asy!!!

Mooi verhaal Asyniur!

Mooi om dat van je vk te lezen en de reacties erop, maar wel ook grappig.
Ik krijg er nl. al de kriebels van als ik het lees. Dat zou bij mij dus nooit gewerkt hebben.

Wat een lieve reacties!
En ik ben ook echt superblij met mijn VK!

DeMajoor, ik had ook niet om die spiegel gevraagd hoor

BE, je moet mijn VK en mij normaal eens tegen elkaar horen! We schelden elkaar nog net niet uit
Echt wij hebben het sarcastische opmerkingen maken naar elkaar tot een kunst verheven. Maar tijdens de bevalling was het zo anders...

Overigens kregen we na de bevalling een volgekalkte zwangerschapskaart van haar terug waar ze nog heel veel lieve woorden had opgezet. Ik kan die tekst (en mijn bevallingsverhaal) ook niet lezen met droge ogen...

quote:

Op dinsdag 6 april 2010 09:31 schreef Asyniur het volgende:
Wat een lieve reacties!
En ik ben ook echt superblij met mijn VK!

DeMajoor, ik had ook niet om die spiegel gevraagd hoor

BE, je moet mijn VK en mij normaal eens tegen elkaar horen! We schelden elkaar nog net niet uit
Echt wij hebben het sarcastische opmerkingen maken naar elkaar tot een kunst verheven. Maar tijdens de bevalling was het zo anders...

Overigens kregen we na de bevalling een volgekalkte zwangerschapskaart van haar terug waar ze nog heel veel lieve woorden had opgezet. Ik kan die tekst (en mijn bevallingsverhaal) ook niet lezen met droge ogen...

Ik was echt niet blij met mijn VK had altijd iets te zeuren, zelfs mijn bed moest anders staan
Ze was er fel optegen dat ik thuis zou bevallen terwijl ik dat persé wilde en er geen reden was voor een ziekenhuis bevalling, maar ze was gewoon onzeker over zichzelf bleek naderhand.
Nou lekker VK heb je dan.
Ik heb tijdens mijn zwangerschap altijd gezegd, als ik èèn wens mag doen wil ik eigenlijk ZONDER haar bevallen.
En m'n wens is uitgekomen, ik kreeg rond kwart over èèn s'nachts weeën die al snel waren, belde haar op maar ze zei 'het is je eerste dit kan nog wel even duren, ga maar proberen te slapen'.
Vervolgens werd mijn dochtertje geboren om 1.46 s'nachts en was de verloskundige te laat.

quote:

Op dinsdag 6 april 2010 11:44 schreef huuphuup het volgende:

[..]

haha dat heb ik ook wel hoor, als mijn vk zo zou hebben gereageerd dan had dat voor mij ook niet gewerkt denk ik.
Maar stukjes als dat de vk een enorme rust met zich mee brengt en dat ze blijkbaar precies aanvoelt wat een persoon nodig heeft op zo'n moment dat vind ik wel mooi. Zulke mensen die zo goed aanvoelen en inschatten enzo zijn denk k wel heel geschikt voor zo'n beroep.

Ik zou er ook iebelig van worden hoor, als ik het zou lezen van een ander. Maar op dat moment vond ik prettig wat zij deed. Bij de 6 weken controle heb ik geen kusjes meer gekregen hoor

Asy, prachtig verhaal... lastig te lezen zonder droge ogen

Deze hadden jullie nog tegoed van me.... _{sorry voor de korte bevalling en het lange verhaal...}

Vrijdag 9 april 2010 – 40 weken en 2 dagen zwanger
Vrijdagochtend 7:00 uur. Ik ga naar het toilet en ontdek wat slijm. Zou dit dan het begin zijn van het verliezen van de slijmprop? Nou ja, verder niets aan de hand dus ik ga lekker douchen en daarna naar mijn werk. Op mijn werk is er nog steeds niets aan de hand. Wel krijg ik ineens de drang om boodschappen te doen. Morgen is het te laat, ik wil NU boodschappen doen. Ik bel mijn vader en zeg dat hij ’s middags mee moet boodschappen doen, ik mag tenslotte de zware tassen niet zelf sjouwen. Mijn vader protesteert wat, hij heeft ’s middags om 16:00 uur een afspraak, maar uiteindelijk weet ik hem toch zover te krijgen dat hij meegaat.
Tijdens het boodschappen doen haal ik de laatste dingetjes in huis die nodig zijn voor de geboorte van de baby, nog een paar pakken met roze muisjes, dat komt tenslotte wel op! Extra boter voor op de beschuitjes en natuurlijk niet te vergeten, de beschuitjes. Zo dat is binnen, het wordt nu tijd dat de baby van zich laat horen. Alles is klaar, vriendlief en ik zijn er klaar voor, nu de baby nog. Voorlopig is er nog niets aan de hand, dus ik ga er eigenlijk stiekem niet vanuit dat de baby zich snel zal aandienen. We wachten geduldig af. Nog even naar de drogist, de scheermesjes zijn in de aanbieding en we willen natuurlijk wel een gladgeschoren papa op de babyfoto’s straks. Mijn vader brengt mij en de boodschappen thuis en hij helpt de zware boodschappentassen omhoog te sjouwen. Gedurende de dag is er niets aan de hand. Geen slijm meer. Ik denk nog: “het zal wel niet doorzetten dan.”

’s Avonds om ongeveer 18:00 uur weten vriendlief en ik niet zo goed wat we willen eten. Ik stel nog voor om uit eten te gaan, het kan zomaar de laatste keer zijn voorlopig, maar omdat ik dan per se naar de Chinees wil heeft vriendlief daar geen zin in (gelukkig maar achteraf). Bevallen nadat je Chinees hebt gegeten is voor niemand leuk denk ik. We besluiten om een broodje kroket te eten. Na het eten komen er toch weer stukjes slijm los. Zou het dan toch?!

Na het eten krijg ik last van schoonmaakwoede, zou dit dan nesteldrang zijn denk ik nog, maar omdat ik de rest van de zwangerschap geen last heb gehad van hormonen denk ik dat ook de nesteldrang me bespaard zal blijven. Ik begin met schoonmaken, de parkiet verschonen, de keuken schoonmaken, stoffen in de woonkamer en slaapkamers, het hele huis stofzuigen, de badkamer en de wc om af te sluiten met het doen van de was en de strijk. Het is 21:30 uur als ik klaar ben met het hele ritueel.

Ik besluit nog even te gaan douchen en naar bed te gaan. In de douche krijg ik iets waarvan ik me afvraag of dit nu een wee is. Tja, ik heb nooit eerder een wee gehad, dus ik kan me er nog niets bij voorstellen. Tijdens het douchen rond 20:00 uur komen er weer een paar stukjes slijm los. Ik roep vriendlief en samen komen we tot de conclusie dat ik nu toch echt de slijmprop verloren ben. Nog niet te vroeg juichen, want dit zegt helemaal niets zeg ik tegen hem. De bevalling kan echt nog makkelijk 2 weken op zich laten wachten.

Rond 22:00 uur ga ik naar bed. Nog steeds heb ik af en toe ‘krampjes’, maar ik stoor me er niet teveel aan. Om 22:30 uur komt vriendlief bij me in bed gesprongen en net op dat moment krijg ik voor het eerst iets waarvan ik denk: “dit moet een wee zijn”. Ik vertel vriendlief dat hij voorzichtig moet doen in bed, want wat ik heb voelt wat pijnlijk. Na deze eerste wee duurt het zo’n 20 minuten voor er weer iets gebeurd. Ik vraag me nog steeds af of dit wel echte weeën zijn, of slechts voorweeën. Voorlopig zit er nog veel te veel tijd tussen, dus ben ik van plan om gewoon te gaan slapen. Maar dan, het is 23:15, komt de eerste heftige wee. Ik geef vriendlief gelijk opdracht om de weeën op te schijven. Hij pakt het notitieblok en schrijft braaf het begintijdstip van elke wee op en de tijd die een wee aanhoudt. Ik vertel hem tussendoor dat we dit als het zo doorgaat minstens een uur vol moeten houden. Na een uur kunnen we de verloskundige bellen. Het weeënschema zat als volgt in elkaar:
11:20 – 1,5 minuut
11:25 – 1 minuut
11:28 – 2 minuten
11:31 – 1 minuut
11:33 – 1 minuut
11:35 – 1 minuut
11:40 – 0,5 minuut
11:43 – 0,5 minuut
11.44 – 2 minuten
11:50 – 1 minuut
11:52 – 1 minuut
11:55 – 1,5 minuut
11:59 – 1,5 minuut
Tijdens de weeën heb ik nog heerlijk onder de douche gestaan en ook nog even staan schelden op vriendlief. Hij wilde per se weten wat ik voelde, maar ik kon dat niet uitleggen. Tja, hoe kun je nou aan een man uitleggen hoe een wee voelt, hij zal het toch nooit begrijpen. Uiteindelijk zijn we tot een compromis gekomen en heb ik elke keer aangegeven waar en wanneer hij bijvoorbeeld op mijn rug moest drukken of van boven naar beneden moest strijken tijdens een wee. Wat ook hielp was aan zijn nek hangen tijdens een wee. Samen met vriendlief kon ik op dat moment de hele wereld aan.

Zaterdag 10 april 2010. – 40 weken en 3 dagen zwanger
00:01 – 1 minuut
00:03 – 1 minuut
00:05 – 2 minuten
00:08 – 1 minuut
00:10 – 1 minuut
00:13 – 1 minuut
00:15 – 1 minuut
00:17 – 1 minuut
00:19 – 1 minuut (verloskundige gebeld)
00:21 – 2 minuten
00:24 – 1 minuut
00:26 – 1 minuut
00:29 – 1,5 minuut
00:31 – 1 minuut
00:33 – 1 minuut
00:36 – 1 minuut
00:38 – 1 minuut
00:41 – 1 minuut
00:44 – 1 minuut
Verloskundige komt aan. Het is M., degene waarover vriendlief al de hele zwangerschap zegt dat zij de bevalling gaat doen. Dat moet hem een fijn gevoel geven. Ik vertel de verloskundige tussen de weeën door hoe de weeën tot nu toe verlopen. Vriendlief laat trots het schema van de weeën zien. Hij heeft elke wee keurig opgeschreven, gelukkig heeft hij ze niet ook nog gevoeld. De verloskundige luistert alvast even naar het hartje van de kleine, 130 slagen per minuut, onze kleine doet het geweldig. Vervolgens is het tijd om te bekijken hoe de ontsluiting vordert… stiekem hoop ik dat me nu verteld gaat worden dat ik al 3cm heb. De verloskundige voelt wat en zegt de volgende magische woorden: “je hebt al 8cm ontsluiting”. O mijn god, 8cm, hoe kan dat nou? Ik geef vriendlief direct opdracht om mijn zusje te bellen, o jee, straks mist ze het hele spektakel nog… Om 1:05 uur ga ik lekker onder de douche en hoor ik de verloskundige aan vriend uitleggen dat de kruiken klaargemaakt moeten worden en wordt ook de kraamzorg gebeld. Ik sta ondertussen heerlijk onder de douche met flinke rugweeën. Af en toe loopt er iemand binnen om te vragen hoe het gaat met me. Nou prima, ik kan de weeën goed opvangen en geniet van het douchen. Om 01:40 uur arriveert de kraamhulp, maar hier krijg ik nog niets van mee omdat ik nog steeds onder de douche sta.

Om 01:45 uur gaan we weer eens kijken hoe het ervoor staat, 9cm. Ik geef aan dat de vliezen volgens mij nog steeds niet gebroken zijn. De verloskundige voelt, maar kan het niet helemaal goed voelen, ze denkt dat de vliezen er inderdaad nog zitten, maar dat ze heel strak om het hoofdje zitten. Om 01:50 worden de vliezen gebroken. Het vruchtwater is helder, de kleine heeft het dus nog steeds naar haar zin daarbinnen. Wat een pak van mijn hart, ik mag lekker thuisblijven en hoef niet naar het ziekenhuis, geweldig.

Hierna besluiten de verloskundige en de twee kraamhulpen dat het zo genoeg geweest is, ze staan er toch maar een beetje spek en bonen bij. Ze gaan lekker naar de woonkamer en vriendlief en ik redden het samen prima. Ik vang nog een paar weeën op, maar merk dat het moeilijker wordt. Ik zeg tegen vriendlief dat ik het bijna niet meer kan houden en dat de verloskundige uit de woonkamer gehaald moet worden. Het is inmiddels 02:15 uur. Er is nog geen volledige ontsluiting, dus de verloskundige masseert tijdens een wee het laatste randje weg. Nu mag ik gaan persen, jeetje ik mag persen, dat is snel… het is nog niet eens goed tot me doorgedrongen dat de bevalling begonnen is!

Het persen gaat goed. Vriendlief zorgt ervoor dat ik niet met mijn ellebogen in het matras ga zitten, want dat mag niet. Toch flik ik het om bij elke wee te starten met persen met mijn ellebogen in het matras… hij heeft wel 20 keer gezegd dat dat nou net niet de bedoeling was. Na 10 minuten persen wil ik weten of ze al kunnen zien of er haar op het hoofdje zit. “Ja, euhm, zo snel gaat het nu ook weer niet”, zegt een van de kraamhulpen nog. Ze vragen zich af waarom ik dit wil weten. Nou omdat ik een baby wil ZONDER haar! Dit zorgt voor wat gelach rondom mijn bed en men wil graag weten wat ik ga doen als er wel haar op zit. Terugstoppen is ook zo lastig hè.

02:30 uur, we gaan nog even luisteren naar de kleine, geen hartslag te vinden… wat is dit… de doptone is kapot! De verloskundige luistert vervolgens naar het hartje met de toeter (zo gebruikt ze die ook nog eens), 150 slagen per minuut, het gaat goed met ons kleintje. De verloskundige belt nog snel naar haar collega om te vragen of zij haar doptone wil komen brengen, zelf kan ze tenslotte niet meer weg. De collega van de verloskundige is trouwens shocked, hoe kan ze nou aan het persen zijn terwijl deze collega tot 00:00 uur dienst had. Ze zegt nog: “huh, maar ik heb helemaal geen telefoontje gehad.” Tja, het kan ineens snel gaan.
Rond 02:50 uur is voor het eerst het hoofdje zichtbaar. Er zit bijna geen haar op voor zover de verloskundige kan zien. Mooi, das weer een zorg minder.

Ik blijf nog wat persen en tussen de persweeën door lig ik lekker te suffen met m’n ogen dicht. Ik zeg nog een paar keer dat ik graag naar bed wil omdat ik moe ben. Die kleine moet maar een beetje opschieten, want dan kan mama lekker naar bed. “Wedden dat je straks als ze geboren is niet moe meer bent” zegt de kraamhulp. Nou we zullen wel zien.

Om 03:20 vraag ik hoelang het nog gaat duren, ik wil tenslotte graag naar bed om te slapen. De verloskundige zegt dat ze verwacht dat ons meisje er om 03:30 toch wel zal zijn. Deze opmerking zorgt ervoor dat er een knopje omgaat in mijn hoofd. Ze moet eruit en wel NU! Tijdens de volgende wee pers ik met alle kracht die ik in me heb en tijdens de 3e pers op die wee wordt om 03:24 uur onze prachtige dochter Lisa geboren. Ze weegt 3380 gram en is nog mooier dan mooi. Dit is pas liefde op het eerste gezicht! Slapen, ik wil de eerstkomende 20 jaar niet meer slapen, ik moet naar mijn meisje kijken!

Om 03:39 uur worden ook de placenta en de vliezen geboren en is het feest compleet. Joepie, mijn ontplofte mol moet ook nog even gehecht worden. Ik had niet eens door dat het daar onder niet helemaal snor zat, het deed tenslotte helemaal geen pijn. Maargoed, het wordt even verdoofd en dan gaan ze proberen er weer iets van te maken. Op het moment dat de verloskundige begint met verdoven zeg ik voor het eerst tijdens de hele bevalling: AUW! Jemig, wat doen die verdovingsspuiten zeer zeg! Iedereen is verbaasd omdat ik auw zeg. Huh, dat heb je de hele bevalling nog niet gezegd. Maargoed het moet even gebeuren, dus even op m’n tanden bijten. Helaas blijf ik het hechten ook voelen, maargoed het is maar 5 minuutjes. Hechten doet meer pijn dan bevallen, bevallen doe ik zo nog 10 keer over, hechten wil ik nooit meer!

Ik teken voor zo'n bevalling Nikki _{Behalve dan de hechting}

Ik moest bijna huilen bij

quote:

Dit is pas liefde op het eerste gezicht! Slapen, ik wil de eerstkomende 20 jaar niet meer slapen, ik moet naar mijn meisje kijken!

Nog een paar weekjes en dan mag ik ook zo verliefd zijn

Doe mij zo'n bevalling! Heerlijk joh, dat het zo goed is verlopen.

Mooi opgeschreven Nikky. En wat fijn dat het een mooie en goede bevalling is geweest
Hier teken ik de volgende keer ook voor

Nikki, waar kan ik me inschrijven voor zo'n bevalling? Dit geeft wel aan dat echt iedere bevalling zo ontzettend anders is!

Zo dat ging echt wel snel en soepel dan Nikki! En dat je het hechten gewoon het ergste vond
Waarom wou je eigenlijk zo graag een baby zonder haar?

CP, geloof mij, voor je het weet is het zover en kun je ook verliefd zijn op jouw minimensje! _{Ik hoop inderdaad voor je dat je geen hechting hoeft!}

pessie, gewoon je lijf z'n ding laten doen. Ik denk dat ontspannen het toverwoord is geweest bij mij. Ik ben geen seconde bang geweest dat het niet zou lukken of iets dergelijks. En het is gewoon een makkelijke bevalling geweest. Succes alvast in ieder geval!

tessie, ik wilde geen haar omdat ik baby's met haar al zo 'groot' vindt. En ik vind het stom dat ze dan na een paar maanden altijd zo'n kale plek op hun achterhoofd hebben. Doe mij maar een kale, die is lekker 'baby' en krijgt niet zo'n stomme kale plek. Maargoed, ze vonden het heel raar, want de meeste mama's wilden dus wel haar zeiden ze...

Nikki mooi verhaal
en wat fijn dat je zo'n mooie bevalling hebt gehad!

dank voor het delen

Nikki, mooi verhaal!
Ik herken helemaal je gevoel over het hechten. Bevallen wil ik wel nog 10 keer, maar hechten nooit meer!
Verschrikkelijk die pijn die ik had bij het hechten. Die verdoving werkte langs geen kanten!
Aiaiaiai, ik ben uitgerekend binnen 10 dagen...

quote:

Op maandag 10 mei 2010 18:24 schreef _NIKKI_ het volgende:
En ik vind het stom dat ze dan na een paar maanden altijd zo'n kale plek op hun achterhoofd hebben. Doe mij maar een kale, die is lekker 'baby' en krijgt niet zo'n stomme kale plek.

Heel veel haar hier en geen kale plek!

Oh, wat een fijn verhaal om te lezen NIKKI..

quote:

Op maandag 10 mei 2010 19:22 schreef Libell het volgende:
Nikki, mooi verhaal!
Ik herken helemaal je gevoel over het hechten. Bevallen wil ik wel nog 10 keer, maar hechten nooit meer!
Verschrikkelijk die pijn die ik had bij het hechten. Die verdoving werkte langs geen kanten!

Ergens snap ik niet waarom dat niet wat minder pijnlijk gemaakt kan worden, ik vind het nogal barbaars. Normaal word je toch ook verdoofd als je ergens gehecht wordt, en dat werkt dan toch ook gewoon? Waarom werkt het daaronder dan zo vaak niet?

Het maakt mij niet uit of onze baby haar heeft, maar ik ben er wel heel benieuwd naar. Ik had namelijk een hele bos haar bij mijn geboorte en mijn man was hartstikke kaal.

Ik vond het hecht gedeelte toch wel het minst barbaarse gedeelte van de hele bevalling hoor En ik ben allergisch voor dat verdoof spul, dus dat hebben ze niet eens gebruikt. Ja het voelt vervelend, maar je hebt een baby om naar te kijken en je bent nog zo in die rush van bevallen... ik vond dat echt niet erg op dat moment. Terwijl ik normaal echt wel een watje ben...
Maar volgens mij werkt dat verdovingsspul normaal wel gewoon hoor... het is toch niet ineens dat het bij je doos niet werkt en op de rest van je lichaam dan wel?

Nikki, wat een mooi verhaal!
En wat een droom-bevalling zeg!

Mooi verhaal Nikki. Hihi grappig dat je vroeg of ze wel kaal was
Ik herken dat van die hechtingen helemaal deed veel meer pijn dan bevallen!

Echt waar? Ik vond gehecht worden iets in de categorie 'naar', maar bevallen was 'hels' en 'ik wil dood'. Ik was volkomen rustig tijdens de bevalling, maar er viel simpelweg niet tegen de weëen op te ontspannen.

NIkke, mooi beschreven hoor! (Wederom de fout gemaakt door op mijn werk te lezen... niet handig ). Maar tjonge wat is dat snel gegaan zeg, maar zo te lezen wel prima allemaal... knap hoor!
Oh en ik sluit me volledig bij je aan voor wat betreft het hechten... bevallen = prima (ok, dat vond ik ook wel pijnlijk, vooral het persgedeelte) maar hechten = zwaar kut... ik moest echt mijn best doen om Minke niet fijn te knijpen. Was deels met en deels zonder verdoving... en die klote dingen hebben niet eens hun werk gedaan, dus had net zo goed niet gehoeven...

OK dames, dit zijn geen verhalen die ik op dit moment of ergens de komende weken wil horen

Soepele bevalling Nikki, echt fijn dat het zo vlot ging!

Ik had trouwens geen problemen met het hechten. Ze zijn 3 kwartier met me bezig geweest (2x geknipt) en ik voelde het toen de verdoving uitwerkte. Ze hebben toen een nieuw prikje gezet en toen was het weer pijnloos.
Vond het eerder vervelend dat er een verpleegster me een beetje op zat te jutten om Hannah aan de borst te leggen terwijl ik nog in de stijgbeugels lag dichtgeborduurd te worden.

Hechten was hier de hel. Niks van verdoving, ja voor de eerste 2. De rest niet. Verschrikkelijk. Liever nog 5 bevallingen dan 1 keer hechten. En bevallen was ook niet leuk, voor de duidelijkheid.

Ze hebben rond kwart over 12 's middags de boel verdoofd, en ik had er 's ochtends om 6 uur pas weer gevoel in. De aardige verpleegster heeft er een paar extra spuiten ingezet toen ik haar geld bood om van me af te blijven zodat ze me niet zou hechten .

Tip van k_i_m; Biedt geld .

Maar als de verdoving niet goed werkt dan kan je dat toch zeggen en om meer/iets anders vragen (of geld bieden )? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het niet anders kan. Want hoe vaak ik nu al niet gelezen heb dan vrouwen het hechten net zo erg of nog erger vonden dan de bevalling...

quote:

Op maandag 10 mei 2010 23:21 schreef Cantare het volgende:
Maar als de verdoving niet goed werkt dan kan je dat toch zeggen en om meer/iets anders vragen (of geld bieden )? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het niet anders kan. Want hoe vaak ik nu al niet gelezen heb dan vrouwen het hechten net zo erg of nog erger vonden dan de bevalling...

Ik kreeg niet meer dan die twee prikken. Die werkten wel, dat deed 'gewoon' pijn. Daarna kreeg ik niet meer. Zelf kon ik Anna dus niet vasthouden, ik had d'r echt pijn gedaan. Er kwamen zeker 10 hechtingen na, maar geen verdoving dus. 'kan niet' was het antwoord toen ik er om vroeg.

Ik had tijdens het hechten Lisa op m'n buik liggen en mijn vriend zat in kleermakerszit bij mijn hoofd. Hij heeft me heel veel kusjes gegeven omdat hij het zielig vond... ter vergelijk... tijdens de bevalling heb ik niet één kusje gekregen. En Lijnloos was je zegt klopt, ik dacht de hele tijd... o jee als ik de baby maar niet fijnknijp.
Toen ik trouwens vertelde dat het pijn deed kreeg ik geen extra verdoving want het was al zo goed mogelijk verdoofd.

CP wegwezen hier! Kom over max. 5 weken maar terug als je zelf je minimensje hebt.

Wat ik nog erger vond dan bevallen en hechten was de stuwing Oh en tijdens het bevallen was er wel even een heel erg AUW moment toen de vlos met haar vingers drukte daar waar ik naartoe moest persen, maar toch was ik wel blij dat ze dat deed zodat ik wist dat ik het goed deed.