Bevallingsverhalen deel 10

Ik moet het verhaal van Faja nog lezen, maar hier is alvast het mijne. Let op: lang verhaal!

-Een knipje (alleen figuurlijk)-

[ Bericht 98% gewijzigd door DeMajoor op 01-02-2010 15:38:31 ]

wow demajoor, wat een verhaal... heftig en heel persoonlijk...
fijn dat je meisje er is, maar jammer (is niet het woord dat ik zocht, en omvat het gevoel ook niet echt...) van de lastige opstart...

DeMajoor, dat klinkt echt stom dat ze je meisje bij je weg moesten halen! Maar gelukkig gaat alles nu goed! Ben je weer een beetje bijgekomen?

En wat bijzonder dat je niet echt pijn voelde.

DeMajoor, heftig zeg, Lijkt me wel moeilijk als je de eerste paar uur niet bij je baby mag zijn, en daarna zelf niet eens met zekerheid kan zeggen of het wel hetzelfde kindje is.

Bedankt voor de reacties.

Pessie: ik ben erg goed bijgekomen. Ik heb ook een relatief gemakkelijke bevalling gehad, denk ik. Hij lijkt qua opbouw zoals ze hem in de boeken altijd beschrijven. Ik heb ook geen hechtingen. Ik voelde me de volgende dag alsof ik op mijn kont van de trap gestuiterd was, maar dat was met een dag of 3 alweer over. Geestelijk was het iets lastiger, ik kon het verhaal moeilijk aan mensen vertellen, zonder erg emotioneel te worden. Maar inmiddels gaat dat ook goed.

En wat de pijn betreft; zolang ik me overgaf aan de pijn, viel het steeds mee. Als ik me niet ontspande, werd het wel steeds pijnlijker. Mij heeft het dus enorm geholpen om me te concentreren op het ontspannen ipv op de weeën.

Ik ga het verhaal trouwens vandaag weer weghalen, dus liefhebbers van lange teksten moeten snel zijn...

[ Bericht 14% gewijzigd door DeMajoor op 01-02-2010 09:51:46 ]

quote:

Op maandag 1 februari 2010 09:43 schreef DeMajoor het volgende:
Bedankt voor de reacties.

Pessie: ik ben erg goed bijgekomen. Ik heb ook een relatief gemakkelijke bevalling gehad, denk ik. Hij lijkt qua opbouw zoals ze hem in de boeken altijd beschrijven. Ik heb ook geen hechtingen. Ik voelde me de volgende dag alsof ik op mijn kont van de trap gestuiterd was, maar dat was met een dag of 3 alweer over. Geestelijk was het iets lastiger, ik kon het verhaal moeilijk aan mensen vertellen, zonder erg emotioneel te worden. Maar inmiddels gaat dat ook goed.

En wat de pijn betreft; zolang ik me overgaf aan de pijn, viel het steeds mee. Als ik me niet ontspande, werd het wel steeds pijnlijker. Mij heeft het dus enorm geholpen om me te concentreren op het ontspannen ipv op de weeën.

Ik ga het verhaal trouwens vandaag weer weghalen, dus liefhebbers van lange teksten moeten snel zijn...

Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dit geestelijk wel een flinke duw geeft! Vooral de onzekerheid over het herkennen van je eigen kind moet verschrikkelijk zijn geweest! Gelukkig heb je een man die alles voor je heeft bijgehouden. Heeft je dat wat geholpen?
En voor geen hechtingen (Kun je dat aan anderen leren, wil echt geen hechtingen met mijn ervaring dat die dingen altijd ontsteken).

Jeee Majoor wat heftig emotoneel allemaal! Wat persoonlijk geschreven...

Wat heerlijk dat je fysiek naderhand bijna geen ongemakken hebt ervaren, daarvoor zouden velen een moord begaan.

quote:

Op maandag 1 februari 2010 10:00 schreef pessie het volgende:

[..]

Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dit geestelijk wel een flinke duw geeft! Vooral de onzekerheid over het herkennen van je eigen kind moet verschrikkelijk zijn geweest! Gelukkig heb je een man die alles voor je heeft bijgehouden. Heeft je dat wat geholpen?
En voor geen hechtingen (Kun je dat aan anderen leren, wil echt geen hechtingen met mijn ervaring dat die dingen altijd ontsteken).

Goed luisteren naar de vk als ze zegt dat je moet stoppen met persen (zie ook Faja's verhaal) en pas weer doorgaan als dat mag van de vk. Verder is het een kwestie van geluk of pech, denk ik.

Dankzij mijn man heb ik nu inderdaad een goed beeld van de uren die ik heb gemist. Hij heeft het zelfs nog voor elkaar gekregen om een foto te maken, terwijl ze op mijn buik lag. Die kon ik vergelijken met hoe ze er later uitzag en dat is echt wel hetzelfde kindje.

Faja: heftige bevalling zeg! In tijd heeft hij ongeveer even lang geduurd als de mijne (gerekend vanaf de eerste serieuze wee, die ik trouwens niet zo herkende als jij), maar die van jou klinkt toch een stuk zwaarder.

majoor, wat een heftig verhaal, zeg! weten ze waarom ze niet huilde bij geboorte? heeft dat iets te maken met de groeiachterstand, of was het gewoon pech?

en DeSergeant! welke is hoger in rang?

en wat je schrijft over concentreren op ontspannen ipv de weeen herken ik volledig. daarom vind/vond ik beide bevallingen niet bijster pijnlijk. heel vervelend, maar niet het meest pijnlijke wat ik ooit heb meegemaakt. waren de borstontstekingen erger...

vwb hechtingen, idd goed luisteren naar de vk. ik denk dat als aviva niet zo gelanceerd was geweest, dat ik dan ook hechtingloos uit de strijd was gekomen. nu was de schade slechts 2 hechtingen. tsja, en als je geknipt moet worden, ben je gewoon zwaaar de l*l, maar dat doen ze enkel in geval van foetale nood, en verder zijn biotexbadjes ook erg effectief

Nou, daar gaatie dan! (Héél lang verhaal geworden, sorry )


13-02
Na weer een avond flinke weeën om de 3-6 minuten maar weer gaan slapen met paracetamol en na een warme douche. Best prima en wee-loos geslapen.

14-02
’s Morgens wakker, overleggen even over de kerk, wat doen we? Gaan we allebei? Gaat TARA met Leander, gaan we allemaal niet… TARA besluit met Leander te gaan en zegt dat ik maar lekker moet genieten van een ochtendje niks. Leander vindt de opvang bij de kerk geweldig (véél kindertjes) en ik nog naar de kerk zie ik eigenlijk niet zo zitten.

TARA vertrekt vlak voor 10:00 en ik zak heerlijk onderuit met een kop koffie en de laptop.

11:00 Wee! en niet een beetje een wee, een hele pijnlijke van meer dan een minuut.
11:02 Wee! Uhm? Wee? Nog één? Neeeee, niet weer dit gedonder Niet nu al! Het is nog vroeg op de dag….
11:04 Wee!
11:06 Wee! Ik ga maar douchen, dan zakt het wel weer af, ik heb nu geen zin in dit gedoe….

Dus ik lekker onder de douche Maar afzakken, ho maar, het blijft ongeveer gelijk. Om de twee minuten door weeën van 1 à 1,5 minuut. Elke keer een stuk of 6 à 7 achter elkaar op deze manier en dan 4 tot 5 minuten rust. Ik vang ze met moeite op, dit zijn geen lekkere weeën.

11:30 Zal ik TARA uit de kerk bellen… Zie ik het nog even aan? Kerk is meestal rond 11:50 afgelopen. Dan blijft hij kletsen… rond 12:15 thuis. Hmmmm. Twijfel.
Dan smst TARA mij over iets heel anders. Ik SMS terug dat hij me even moet bellen.
Hij aan de telefoon: denk je dat het nu wel serieus is? Ik krijg op dat moment een wee en zeg iets als: ‘kan me niet schelen, ik zou je nu graag thuis hebben’

11:40 TARA thuis. Ik zit inmiddels op handen en voeten weeën op te vangen op de bank, op de grond of ik hang over een stoel. TARA ziet 2 weeën aan en belt dan zijn vader (kom Leander maar halen!) en de vlos (ik weet niet precies hoe lang ze al weeën heeft, ik ben net thuis, maar kom maar snel hierheen!) TARA’s vader komt er zsm aan en de Vlos zegt er over ongeveer een uurtje te zijn.

Leander kijkt verbaasd naar mij, gaat op zijn handjes en knietjes naast me zitten, kruipt onder me en begint mee te puffen Ondanks alles moet ik lachen. Lollig ventje is het toch ook

TARA pakt de tas in voor Leander en ik hang nog wat rond al puffend en piepend.
Intermezzo: Leander opgehaald. Schoonpapa loopt met zijn vrouw binnen, ze kijken het even aan en zijn heel snel de deur weer uit.

TARA is geweldig en zegt de goede dingen op het goede moment en duwt op de goede plekken in mijn rug. Ik mag aan hem hangen en hij is heel dichtbij

Langzamerhand kan ik me niet meer concentreren op puffen en ontspannen. Het gaat te snel, doet teveel pijn en mijn lijf heeft geen tijd om endorfines of wat dan ook aan te maken. Ik besluit evenals bij de vorige bevalling maar weer te gaan fluiten ipv puffen. Dat werkt wel. Ik fluit toonladdertjes, de taptoe (wat TARA een flinke lachbui bezorgt) en wat willekeurige deuntjes. Als het heel heftig wordt fluit ik alleen nog maar steeds hoger naarmate de wee erger wordt.

12:40 ik vertel TARA dat hij de vlos wel weer mag bellen of ze er wat haast achter zet, want ik voel aan het einde van de wee wat drukgevoel. TARA belt en zegt dat ze al onderweg was. (achteraf heeft de vlos nav dit telefoontje alvast de kraamverzorgster gebeld vanuit haar auto)

12:45 Vlos komt binnen, kijkt het even aan en stuurt TARA naar beneden (hoe zijn we boven gekomen? En wanneer? En waarom? ) om water op te zetten voor de kruik. Ik grap dat het zo’n vaart toch niet zal lopen.

13:00 Vlos gaat toucheren, zegt dat de bmm mooi verstreken en open is en vraagt hoeveel CM de vlos donderdag had gevoeld. Ik gebaar 1 à 2 met mijn vingers. Ze vraagt of ze wil dat ze de vliezen breek. Ik knik. Op dat moment denk ik nóg: als het dan niet doorzet komt het iig nog vandaag of morgen. Intussen denk ik: ‘klinkt alsof ik nog steeds op 2 CM zit –O- hoe houd ik dit nog een dag uit??’ Ze breekt de vliezen met haar vingers en er komt een heleboel vruchtwater waarvan ze meteen zegt dat het mooi helder is met vlokjes.
Ze zegt: 5 à 6 CM. Ik denk aan één kant: HOEZEE! en aan de andere kant: hmmm, 5 CM in 2 uur, dus ik moet nog minstens 2 uur

De kraamverzorgster loopt intussen binnen en begint ook met van alles te sjouwen. Ik weet intussen niet hoe dit nog op te vangen is en begin maar weer met fluiten….
Ik mompel en piep en grom af en toe eens wat persdrang weg en rol een beetje rondjes door het bed. De persdrang wordt steeds erger en ik moet wegzuchten…
Na een tijdje gaat dat niet meer en pers ik wat mee, ik voel het hoofdje wat dieper zakken en geef dat aan. De vlos zegt dat \het hoofdje ook nog heel hoog lag in het begin en dat ze even het hartje gaat checken. Het duurt 3 weeën voor ze het hartje vindt (tijdens een wee kan ze niet op zoek) maakt me behoorlijk onzeker! Daarna zegt ze even te gaan voelen hoe ver ik ben, pakt een handschoen, kijkt nog eens en zegt ‘laat maar, ik zie het al, je mag persen!’

13:35 ‘je mag meepersen’ de mooiste woorden sinds het begin van deze bevalling! Hoera! Ik ga op mijn rug liggen en pers mee. Hoppa, dit kan ik! Het doet pijn, ja, absoluut, maar veel minder dan de onsluitingsweeën en ik hoef niks meer weg te zuchten. Hop, nog een perswee, meteen achter de vorige aan en ik pers weer hard mee. Ik hoor de verloskundige en de kraamverpleegster tegelijk ‘wow’ zeggen en denk nog: ‘ha, dat schiet op!’
Nog een perswee, weer zo snel er op en dan staat ineens het hoofdje. En dan blijven de persweeën ineens een minuut of 2 weg. Ik kijk eens rond, krijg een washand tegen het hoofdje aangedrukt (hoezee, voor de washand, heerlijk gevoel) en de verloskundige zegt dat het héél snel gaat nu en dat ik de volgende wee heel goed moet luisteren en niet moet persen en dat de wee het wel gaat doen. Ik vind het allemaal prima en besluit uitscheuringstechnisch dat ik zo goed mogelijk naar haar ga luisteren (hoe alert kan je op zo’n moment zijn? ) Ze zegt ‘dit is het ergste moment, want het hoofdje staat nu. Ik zeg hartgrondig ‘echt niet, dit kan ik!’ terug. En ik meen het. (en de kraamverzorgster en de vlos schieten beiden in de lach) Ik trek mijn trui uit en wordt stomverwonderd aangekeken. Ik: ‘ik wil straks een baby op mijn buik, geen trui ertussen. Weer wat hilariteit, maar ik word snel en vakkundig door drie mensen uit mijn trui en hemdje gehesen.
13:43 Er komt nog één laatste wee. Eén lange perswee, 2x persen, de vlos zegt ‘kijk maar!’ en ik kijk naar beneden en zie nog net een heel klein lijfje uit me glibberen die met een boogje op mijn buik belandt.

Een baby! Zeg ik. En dan is het tijd om hem eens goed te bekijken
Alles zit er op en er aan, hij is zo leuk en ruikt zo lekker en zo lief

Intussen wordt er vanalles aan mij gefrunnikt. Omdat de bevalling zo snel ging moet de placenta ook snel komen en ik blijk behoorlijk bloed te verliezen. Maar na 2 injecties, enorm geduw op mijn buik en een paar keer keihard persen (wat is dat NIET leuk op zo’n moment, ik wil met TARA naar ons ventje staren, niet persen en pijn hebben ) is de placenta er toch ook. En ik ben nog helemaal heel.

Er blijkt een knoop in de navelstreng te zitten, een echte knoop. Daar worden nog een paar foto’s van gemaakt en de vlos en de kraamverzorgster kijken elkaar nog even opgelucht aan dat dat is goedgegaan.
Ook werd ons manneke met zijn handje naast zijn hoofd geboren, hallo wereld!

Hallo manneke, welkom op de wereld Florian

Al met al? Prima bevalling, maar wel veel heftiger en intenser dan de lange bevalling bij Leander. En hoewel het heel veel pijn deed zou ik het zo weer doen! En leuk dat er nog gelachen kon worden om van alles tijdens de bevalling.
Wat een wonder zo’n geboorte en dat alles goed gaat

ach Freecell, wat een mooie bevalling heb je meegemaakt! als het altijd zo zou zijn, zou ik ook zo achter elkaar willen bevallen...

mooooi freecell; ik heb ademloos zitten lezen..
en wat fijn dat alles goed is met jullie kleine mannetje ondanks de knoop in de navelstreng..

heel veel geluk met zijn 4tjes!

Voor de geinteresseerden onder ons nog een foto van de knoop

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 14:45 schreef mijsje het volgende:
ach Freecell, wat een mooie bevalling heb je meegemaakt! als het altijd zo zou zijn, zou ik ook zo achter elkaar willen bevallen...

Het was heel mooi inderdaad, maar door de snelheid ook bijna gewelddadig Wat dat betreft had een uurtje of 6-8 me ook prima geleken

Jeetje Free, wat eng van die knoop Heeft Florian daar geen last van gehad, in je buik?

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 17:00 schreef Linda2205 het volgende:
Jeetje Free, wat eng van die knoop Heeft Florian daar geen last van gehad, in je buik?

Nee Maar dat had wel gekund als hij strakker was komen te zitten. Had voornamelijk een probleem kunnen worden tijdens de bevalling begreep ik.

dat gedeelte waarin Leander onder je kruipt en mee begint te puffen! Dat wist ik nog niet.
En geen endorfines is inderdaad geweldadig!

Ik vind het heel bijzonder dat hij geboren is met zn arm naast zn hoofd en dat je niet uitgescheurd bent! Wat goed zeg van je! En wat goed dat je dit gedaan hebt en dat je zo'n ventje op de wereld gezet hebt! Hij is zo lief! En ook mooi!

foei Tara, sms-en tijdens een kerkdienst

quote:

11:30 Zal ik TARA uit de kerk bellen… Zie ik het nog even aan? Kerk is meestal rond 11:50 afgelopen. Dan blijft hij kletsen… rond 12:15 thuis. Hmmmm. Twijfel.
Dan smst TARA mij over iets heel anders. Ik SMS terug dat hij me even moet bellen.
Hij aan de telefoon: denk je dat het nu wel serieus is? Ik krijg op dat moment een wee en zeg iets als: ‘kan me niet schelen, ik zou je nu graag thuis hebben’

Wat eng inderdaad die knoop. Niet gezienop e echo>??

Wow Free. wat een verhaal! Lijkt me echt wel een shock, zo snel. En die knoop Wat eng, ik wist niet dat dat kon.
En Leander die naast je mee ging zitten puffen

Wow freecell wat een mooie bevalling !! En die knoop... eng hoor !

Freecell, mooi hoor En herkenbaar, de snelheid, geen endorfines, maar toch, fijn om op terug te kijken!

Leander Wat lief!

Ik heb er kippenvel van! Mooi verhaal Free!

freecell mooi verhaal en wat een super mooie en lieve aktie van leander!
eng hoor zo;n knoop fijn dat alles dan wel super snel maar toch goed is gegaan!

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 17:08 schreef amaranta het volgende:
foei Tara, sms-en tijdens een kerkdienst
[..]

Wat eng inderdaad die knoop. Niet gezienop e echo>??

Dat smsen had een héle goede reden Iets met de voorganger die een grap maakte die iets met mij te maken had. Ik kreeg 3 smsjes uit de dienst

En bij de echo zat de knoop er nog niet in

Mooi verhaal Freecell!
Heel anders dan bij Leander!

Gelukkig ging mijn bevalling een stuk makkelijker. Hoop dat je inmiddels hersteld bent?

quote:

Op donderdag 18 februari 2010 12:06 schreef Phunked het volgende:
Ik heb 9 maanden gespuugd. 2 dagen met een vliesbreuk gelopen, en 'm in 15 mimnuten ter wereld gebracht + placenta loslating.

Wat onwijs fijn voor je

Free, mooi vehaal, hoor! En dat van die endorfines is zeer herkenbaar. Dat zit je daar te puffen, te wachten tot je een keertje high wordt, en dan is het kind er al! Ik vond het wel heel bijzonder om dan toch zo helemaal 'bij' te zijn aan het eind.
En die knoop! Ieks! Naja, het is goed gegaan, dat is het belangrijkst!

Heb je nog last van naweeën? ik hoop het niet voor je!

Freecell mooi verhaal


Vooral herkenbaar wat je zegt dat 'je mag meepersen' het mooiste is wat je kan horen tijdens een bevalling

Voor zo'n bevalling teken ik nog wel hihihhi

Mooi verhaal freecell, en wat eng van die knoop!

quote:

Op donderdag 18 februari 2010 13:11 schreef DaviniaHR het volgende:
Free, mooi vehaal, hoor! En dat van die endorfines is zeer herkenbaar. Dat zit je daar te puffen, te wachten tot je een keertje high wordt, en dan is het kind er al! Ik vond het wel heel bijzonder om dan toch zo helemaal 'bij' te zijn aan het eind.
En die knoop! Ieks! Naja, het is goed gegaan, dat is het belangrijkst!

Heb je nog last van naweeën? ik hoop het niet voor je!

Jup
En gewoon nog steeds af en toe
Nuja, zal over een dagje of twee wel over zijn denk ik

Mooi verhaal Freecell! Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik deze zin las:

quote:

Alles zit er op en er aan, hij is zo leuk en ruikt zo lekker en zo lief

terwijl ik aan het hoofdje van mijn eigen baby in de Tricoslen rook.

En ik dacht ook al bij dat sms-en vanuit een kerkdienst. De laatste keer dat ik op zondag naar de kerk ging was nog voor de gsm en tijden zijn blijkbaar nogal veranderd...

Hier mijn verhaal, vers van de pers :

Eindelijk was het zover: woensdag 24 februari 2010 om 7.45 uur is Daan ter wereld gekomen. We zijn zielsgelukkig met hem en hij doet het echt geweldig .

Voor het zover was, is er natuurlijk wel het een en ander gebeurd, namelijk: De Bevalling . Achteraf gezien, ondanks dat Daan uiteindelijk met een keizersnede geboren is, is het me zeker niet tegengevallen. Natuurlijk, nu duurt mijn herstel wel langer en het is ook echt wel heftig en pijnlijk, maar het was over voor ik er erg in had, heb er geen trauma's aan over gehouden (echt, de pijn vergeet je direct weer) en het herstel verloopt voorspoedig.

De zwangerschap op zich is geheel probleemloos verlopen. Ik heb geen noemenswaardige klachten gehad, kon tot 36 weken volledig werken, lichamelijk ook weinig moeilijkheden (natuurlijk is het op het laatst wel zwaar maar goed, daar heb je dan ook verlof voor) en zoals verwacht liep ik iets over tijd, maar dat was niet zorgwekkend. Ook Daan groeide volgens alle gemiddelde lijntjes, de echo's waren allemaal in orde, hij lag netjes met z'n hoofdje naar beneden om geboren te worden, dus alle voorboden voor een normale bevalling waren aanwezig. Ik heb echt genoten van de zwangerschap. Vanaf 20 weken heerlijk op een blauwe wolk geleefd en echt uitgezien naar het moment dat we onze zoon in onze armen konden houden.

Ik had eigenlijk zelf de datum van 1 maart in mijn hoofd (vraag me niet waarom maar misschien ook een manier om me niet blind te staren op de uitgerekende datum) en was nog gewoon druk met van alles. Lekker taarten bakken enzo. Zo ook dinsdag 23 februari....

Dinsdag 23 februari begint zoals normaal, totaal niet het idee dat vandaag de bevalling zou beginnen. Mijn moeder was lekker op bezoek geweest, Marky was gewoon aan het werk en 's avonds hebben we gekeken naar het drama van Sven Kramer op de 10.000m schaatsen op de Olympische Spelen van Vancouver. Wat een debacle... Marky zegt: 'Nou, we gaan lekker naar bed, want dit hoef ik niet meer te zien', dus zo gezegd zo gedaan. Het was zo rond 23.00 uur 's avonds. Marky ging douchen en ik zou de volgende ochtend wel gaan op mijn gemak. Maar ik had wat last van kramp in mijn buik. 'Die stomme obstipatie ook, waarom kan ik nu niet gewoon poepen', zei ik nog. Toch maar even onder de douche met Marky om te zien of het afzakte. Nou niet echt, maar ja, echt lang duurde het niet en echt heel pijnlijk was het ook niet. Eenmaal in bed, ging ik toch nog een keer naar het toilet om 23.45 uur en zag dat ik wat bloed verlies had. Eerst dacht ik aan de slijmprop, maar dit was geen slijm, maar echt behoorlijk helder rood bloed.

Aangezien niemand me over dat bloed verteld had en in de papieren van de verloskundige (VK) stond dat ik bij bloed moest bellen, toch maar even gedaan. De VK vroeg me of ik ook weeën had... tjsa, ik had wel wat krampen, maar zeker niet regelmatig en ook geen 1 minuut durend. Ze stelde me gerust wat betreft het bloed en zei dat ik moest bellen als de weeën regelmatig om de 3 minuten kwamen en een minuut aanhielden. Prima, dan gaan we nu slapen, zei ik tegen Marky.

Ongeveer een kwartier later belde de VK toch terug om te zeggen dat ze nog iemand in de buurt moest bezoeken. Of ze niet toch even langs zou komen om te kijken. Nou prima, kan nooit kwaad. Dit was rond 00.15 uur en ze zou over een half uurtje komen. Inderdaad, rond 00.45 uur ging de bel en de VK liep mee naar boven om te kijken. Met de mededeling dat ik nergens op moest rekenen, zou ze me toucheren om te zien wat de situatie was. Ietwat verbouwereerd en verbaasd kon ze me melden dat ik inmiddels tijdens een wee (wat die kramp dus inderdaad bleek te zijn) had ik al 5 cm ( ) ontsluiting. 'Nou, dan ga ik het ziekenhuis maar bellen zodat we daar naartoe kunnen', was het oordeel van de VK. Zij ging nog even naar de andere zwangere dame, maar zou ons over een uur of 2 zien in het ziekenhuis. Zo gezegd, zo gedaan.

Marky en ik, nog enigszins in shock (nu al naar het ziekenhuis ??!! dat zou toch uren duren?? ), kleedde ons aan. Marky pakt de spullen die netjes klaar stonden en we zijn even na 01.30 uur naar het ziekenhuis gereden. In de auto nog 2 weeën die goed op te vangen waren en rond 02.00 uur kwamen in het ziekenhuis aan. Eenmaal in de verloskamer hebben we ons geinstalleerd. De weeën werden sterker, maar nog steeds goed op te vangen en na ongeveer 2 uur (zo rond 03.45 uur) controleerde de VK hoever ik inmiddels was. Het ging lekker, 7-8 cm inmiddels, dus de ontsluiting zette goed door.

Nog een kwartier later, rond de klok van 04.00 uur begon ik licht drukgevoel te krijgen (nu al?? uhh.. ja dus) dus de VK kwam nogmaals controleren. Inmiddels waren de weeën heftig, maar ik ving ze prima op, alleen nu begonnen ook de lichte persweeën. Daan kon helaas zijn hoofd niet draaien en de laatste halve cm (de ontsluiting was inmiddels even na 05.00 uur bijna volledig) ging niet weg. Na het wegpuffen van de persweeën mocht ik rond 05.40 uur proberen te persen, ondanks dat er nog een randje stond en Daans' hoofd nog niet gedraaid was. Hopenlijk zou het met persen goedkomen.

Na een toiletbezoekje, wat pogingen op handen en knieën, een korte sessie op de baarkruk (wat een onding zeg! en die spiegel gaf ook geen beeld dat ik echt lang wil onthouden), wat pogingen op mijn zij, had Daan het toch wel zwaar. Hij kon er niet doorheen. De inmiddels gearriveerde assistent gaat overleggen voor een vaccuumextractie met de arts. Het is inmiddels 06.30 uur en de gyneacoloog wordt gebeld, die de vaccuumextractie moet uitvoeren en ik word aangesloten op de CTG zodat Daan goed in de gaten gehouden wordt. Ik word gecatheriseerd en om 06.55 uur gaat de cup erop voor de vaccuumpomp. De gyneacoloog heeft de situatie beoordeeld en Daan lijkt nog dieper te liggen dan gewenst dus ze zegt dat ze 1 poging gaat doen met de vaccuumpomp en ik moet alles op alles zetten. Ik ga ervoor, Daan moet eruit hou ik maar in gedachten, we doen allemaal onze stinkende best, maar helaas mag het niet baten. Om 07.05 wordt besloten tot een keizersnede. Daan past er helaas niet doorheen en zijn hoofdje kan niet draaien.

De anaestesist wordt gebeld, ik krijg een infuus en een middel om de persweeën wat af te vlakken (jeeezzz.. dat hielp echt niet genoeg hoor!) en alles wordt klaargemaakt. Ik word om 07.30 uur naar de OK gebracht, krijg mijn ruggenprik (gelukkig heb ik dus bewust alles mee kunnen maken) en als Marky inmiddels ook bij me is (dat pakje staat 'm beeldig ;-)) wordt de keizersnede uitgevoerd en om 07.45 uur is onze prachtige zoon Daan ter wereld gekomen.

Marky wordt gelijk met Daan meegenomen naar achteren om 'm te controleren. Ondanks zijn moeilijke start (hij moest nog even flink gestimuleerd worden, wat normaal is bij een keizersnede aangezien hij de gang door het geboorte kanaal heeft gemist) kreeg hij toch bij de eerste Apgar-score al direct 9/10. Na de controle komen ze mij m'n mooie zoon laten zien om 'm vervolgens weer mee te nemen. Marky blijft bij Daan en ik word gehecht (2x want, oh ja, ze hadden ook nog even een knip gezet voor die vaccuumextractie, dus ik ben 2x genaaid ;-)) en ze brengen me naar de recouvery om nog wat na te trillen ('ik ril wel maar ik heb het niet koud!'). Na ongeveer anderhalf uur mag ik eindelijk naar mijn zoon en mijn man die met smart op ons zaten te wachten.

Eenmaal op de verloskamer terug krijgen we heerlijk beschuit met muisjes en een lekker ontbijtje. Even bijkomen hoor..... onze zoon is geboren!!

Ik heb dus nog tot zaterdagochtend in het ziekenhuis gelegen maar het herstel verliep voorspoedig (uiteraard met vallen en opstaan) dus op zaterdag 27 februari om even voor 11 uur 's ochtend komt Daan eindelijk thuis. Het gezinnetje is compleet, mijn man, ik en de mooiste zoon van de hele wereld !!

[ Bericht 0% gewijzigd door happyme28 op 03-03-2010 17:08:25 ]

Mooi happy!! En gewoon 5cm cadeau!! Wie was er in eerste instantie bij e bevalling??

Oh wat blijft het toch een mooi iets. Ik moet altijd zuchten bij de momenten dat iemand haar kindje voor het eerst ziet.
Jammer dat het alsnog op een ks uitdraaide Happy, na zo'n voorspoedig begin, maar ja... wat niet gaat gaat niet.
En 2x genaaid is natuurlijk wel balen!
Tsjonge, zomaar 5cm, daar zal je idd verbaasd van hebben staan kijken.

Ondanks je KS klinkt het toch als een positieve ervaring.

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 08:46 schreef Vicky het volgende:
Mooi happy!! En gewoon 5cm cadeau!! Wie was er in eerste instantie bij e bevalling??

In eerste instantie was Sandra erbij (een stagiaire die bijna klaar is met haar studie) en later Maretti. Overigens zijn we super tevreden hoe Sandra het heeft gedaan. Heel cordaat en ze leek alles super onder controle te hebben.

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 09:06 schreef Sorbootje het volgende:
Ondanks je KS klinkt het toch als een positieve ervaring.

Dat klopt inderdaad. Ik weet gewoon dat ik er alles aan gedaan heb en het gewoon niet anders was. En Daan is er en dat is het allerbelangrijkst!

[ Bericht 32% gewijzigd door happyme28 op 03-03-2010 09:38:31 ]

happy, klinkt heftig! Wel fijn dat het verder zo goed ging en dat je er zo goed op terug kijkt!
Maar 2x hechten is minder

En nu lekker genieten van Daan

Happy, fijn dat je, ondanks dat het mij echt wel heel zwaar lijkt, er goed op terug kunt kijken. Gefeliciteerd met Daan! En veel sterkte met het herstel.

Wat een mooi verhaal weer

Ik vind het zo mooi hoe 'nuchter' je alles benadert, dat geeft volgens mij heel veel rust voor je. Andere vrouwen zouden niet zomaar kunnen...

^{En Daan is mooi.... die heeft mijn eierstokkenlaten rammelen}

Wat een supermooi verhaal Happy

! _{Ik herken veel in je verhaal, vooral de nuchterheid hoe je dit allemaal schrijft enzo en effe de shock van zoveel cm ontsluiting meteen}

Ik vond trouwens de baarkruk juist wel enorm heerlijk!

Bedankt voor de berichtjes. Ik ben er inderdaad wel nuchter over geloof ik. De bevalling was voor mij ook eigenlijk alleen een 'noodzakelijk kwaad' om maar zo te zeggen. De zwangerschap was heerlijk en het feit dat Daan er nu is, is geweldig en daar was het om te doen. Ik had meer de instelling 'hoe die er komt maakt niet uit, als ie er maar komt'.

Oh Happy, wat een mooi verhaal! Nu maar rustig aan herstellen! Je hebt er echt een prachtige zoon voor terug gekregen!

Happy hoe heerlijk om te lezen dank voor het opschrijven enzo!
Je klinkt echt enorm liefdevol en gelukkig
een goed herstel

**** Waarschuwing! Lang verhaal! *****


Vrijdag 12 februari:
Woaaah, buikpijn! Nog 2 dagen tot uitgerekende datum dus misschien is het wel begonnen. Het rommelt immers al weken. De pijn is heftig en komt in golven opzetten. De golven volgen elkaar snel op dus de verloskundige wordt gebeld. Die constateert dat er geen ontsluiting is. De baarmoedermond is wel verweekt. Ze vindt me er niet goed uitzien en denkt dat ik ziek ben. Ik geef over en dan zakt de pijn wat af. Wanneer de pijn later op de avond weer sterker wordt gaan we maar even naar het ziekenhuis op aanraden van de verloskundige.
Daar zien ze wel lichte weeënactiviteit maar geen bijzonderheden in het bloed. Ik heb dus in ieder geval geen zwangerschapsvergiftiging en ik word weer naar huis gestuurd.

's Nachts kan ik een beetje slapen door een spiegel van paracetamol hoog te houden.

Zaterdag 13 februari:
De pijn is weer terug en heftiger dan eerst. Het komt opzetten wanneer ik een hapje eet of een slokje drink dus ik ben bang dat het mijn maag/darmen zijn die opspelen (Gastric bypass gehad, dus wel een risicogebied). Als ik huilend door het huis loop/kruip besluit mijn man om nog een keer de verloskundige te bellen. Die komt langs en toucheert. Nog steeds geen ontsluiting. Weer geef ik over (alleen maar wat vocht) en de pijn zakt een beetje. Ze denkt dat ik ziek ben en stuurt me weer naar het ziekenhuis met de mededeling dat ik er rekening mee moet houden dat ik word opgenomen. We gooien dus de vluchttas die ik al klaar had staan en de maxicosi in de auto en rijden naar het ziekenhuis. Wederom hetzelfde bloedbeeld en ctg beeld. Wel zien ze aan mijn urine dat ik uitgedroogd ben, wat geen wonder is omdat ik al 2 dagen niets kan eten of drinken.
De gynaecoloog denkt aan een gastro-enteritis (virus/buikgriep) omdat het heerst. Mogelijk veroorzaken de darmkrampen icm de weeën en misschien ook verklevingen van mijn GBP de heftige pijn. Hij denkt dat de enige manier om verlichting te krijgen is om te bevallen en wil me de volgende dag inleiden. Ik wil alles om van de pijn af te komen en stem hiermee in. Mijn kind zou dan op de uitgerekende datum (Valentijnsdag) komen, wat natuurlijk wel heel tof is. Ik word meteen naar een kraamsuite gebracht waar mijn man lekker bij me kan blijven slapen. Ik krijg een infuus voor vocht en een shot pethidine om te kunnen slapen en word hier lekker high van en val in slaap.

Zondag 14 februari:
Ik word om een uur of 8 naar een andere kraamsuite gebracht waar een verlosbed staat en krijg na een uurtje CTGen vaginaal gel ingebracht om de ontsluiting op gang te brengen. Het brandt een beetje en ik krijg lichte krampen. De dag gaat langzaam voorbij en wanneer ik aan het eind van de middag nog maar 1 cm ontsluiting heb krijg ik weer gel ingebracht. Dit keer brandt het meer en heb ik moeite om een uur aan de CTG te hangen want ik moet naar de wc.
Nog steeds heb ik geen noemenswaardige weeën, maar meer menstruatie-achtige krampen met harde buiken. 's avonds wordt er 2 cm ontsluiting geconstateerd.
Dit is ongeveer het minimum om te worden ingeleid. Ik krijg weer een shot pethidine zodat ik kan slapen en genoeg energie heb om aan het echte werk te beginnen de volgende dag.
Ik baal een beetje dat ik niet mijn kindje vandaag in mijn armen kan houden, maar ben blij dat ik een GO heb gekregen voor het inleiden.

Maandag 15 februari:
Om stipt 8 uur word ik weer aan de CTG gehangen. Een verloskundige toucheert en ditmaal heb ik maar krap anderhalf cm ontsluiting. Blijkt wel weer hoe zeer dat toucheren natte vingerwerk is.
Ze kan toch mijn vliezen breken en zet gelijk een elektrode op het hoofdje van de baby zodat de CTG de hartslag van de baby nauwkeurig registreert. De buikbanden die normaal gesproken voor de CTG worden gebruikt verschuiven toch continu en beperken me tot het bed. Ook krijg ik weeënopwekkers toegediend via het infuus.
De sloten vruchtwater die ik verlies zijn lichtbruin dus mijn meisje heeft er in gepoept. Ik krijg intussen onmiskenbaar ECHTE weeën. Helaas zijn ze te voelen als erg pijnlijke verkramping van mijn bovenbenen en ik weet niet goed wat ik er mee aan moet. Liggen, zitten, lopen of staan is allemaal niet prettig en ik kan niets wegzuchten want het helpt niet. Na een uur van deze weeën ben ik al helemaal radeloos en uitgeput.

Rond een uur of 10 komt de verloskundige kijken. De ontsluiting is nu krap 2 cm en ze raadt me aan om een ruggenprik te nemen aangezien het nog wel een tijd gaat duren en de pijn erger zal worden. Ik besluit vrijwel onmiddellijk dat ik de ruggenprik wel wil en een half uur later zit hij er in (dat was een eitje!). Ik moet nu op bed blijven want ik kan mijn benen niet meer gebruiken. Mijn rechterbeen is volledig gevoelloos en in mijn linkerbeen zijn de weeën te voelen als lichte krampjes . Ik krijg ook een katheter, maar voel hier helemaal niets van.
De ruggenprik zorgt ervoor dat ik heerlijk kan ontspannen en rusten terwijl ik verwonderlijk naar de CTG kijk (oeh, dat was een flinke wee hahahaha ).
Rond 2 uur s' middags heb ik 3/4 cm ontsluiting en worden de weeënopwekkers een flinke bups opgevoerd. De weeën worden iets pijnlijker. Omdat de elektrode-ctg kennelijk niet zo goed registreert moet ik op mijn zij gaan liggen. Ook krijg ik een soort ballonnetje ingebracht wat met vocht gevuld wordt om de navelstreng wat ruimte te geven (die zat een beetje klem).
Ik vind het prima en doezel een beetje weg. ongeveer 2 uur later krijg ik ineens het gevoel dat ik moet poepen. Ik check de CTG wanneer er weer een wee aankomt en krijg weer dezelfde drang. Door eerdere bevallingsverhalen weet ik dat dit mogelijk persweeën zijn, maar ik denk er meteen achteraan dat ik never nooit volledige ontsluiting kan hebben. 2 uur geleden zat ik immers nog op 3/4 cm. Ik laat toch maar even de verloskundige komen.

Ze constateert met verbazing dat ik volledige ontsluiting heb en haalt de arts van de avondploeg erbij zodat ik kan beginnen met persen. Het bed wordt omgebouwd en ik mag in de stijgbeugels gaan liggen. Ik mag gaan proberen te persen met de ruggenprik nog aan (nieuw beleid) dus ik begin met volle moed . Het gaat prima! Ik kan goed persen en goed ontspannen tussen de persweeën door. Ik moet zelfs een beetje lachen om de stilte die er valt tussen de weeën. Na een halfuurtje hard werken wordt besloten om alsnog de ruggenprik uit te zetten want mijn meisje krijgt het wat benauwd en het moet iets sneller gaan. Ik kan wat gerichter persen als ik het wat beter voel. Op een gegeven moment 'staat' het hoofdje, maar het doet me niet echt zeer. Ik mag even het hoofdje voelen en ben oprecht verbaasd dat ik al zo ver ben als ik mijn hand op haar kruin leg.
Ik krijg een knip om het sneller te laten gaan, en de knip wordt nog eens even verder gezet. Ik voel hier helemaal niets van gelukkig. Mijn man ziet het allemaal gebeuren en trekt een beetje wit weg.
De arts zegt dat de volgende wee wel eens de laatste kan zijn en trekt het slangetje van het vochtballonnetje eruit. Ondertussen voel ik zo het hoofdje mee glijden zonder dat ik wat doe!
Een paar seconden later wordt Hannah op mijn buik gelegd en ze kijkt me meteen heel wakker aan en begint met huilen. Wat een klein frummeltje!
Ik heb nergens anders meer oog voor.

Ondertussen werken ze er met enig geduw en getrek de placenta eruit en word ik gehecht. Voor het hechten hebben ze 3 kwartier en 2 keer verdoven nodig. Het is echt borduren voor gevorderden blijkbaar, maar het kan me niet schelen. Ze doen maar. Overigens heb ik na een week zelf maar eens gekeken hoe het er uitzag en ze hebben het echt supermooi gehecht. Niks geen ravage dus!
Ik mag Hannah aan de borst leggen met wat hulp en mevrouwtje drinkt tevreden.

Na het bijkomen en bezoek van de opa's en oma's mogen we beslissen of we die avond naar huis gaan. Omdat het te laat is om nog een kraamverzorgster te laten komen thuis, besluiten we om nog een nachtje in de kraamsuite te blijven. De verpleegsters helpen ons dan ook erg goed met verschonen en voeden enzo. Niets dan lof voor de kraamafdeling van het flevoziekenhuis wat mij betreft.

Dinsdag 16 februari:
Ik eet in het ziekenhuis 2 boterhammen met kaas en krijg direct weer heftige buikpijn. Helaas zijn mijn darmen dus nog niet in orde. Er komt nog even een gynaecoloog kijken, maar die kan ook niet helpen want het is niet zijn vakgebied (duh ). We kijken het nog een paar uurtjes aan en wanneer ik me beter voel en weer wat gedronken heb gaan we lekker naar huis met z'n 3tjes. De buikpijn neemt met de weken erna gelukkig wel af en ik ga me langzaam wat fitter voelen. Nu bijna drie weken later heb ik bijna geen last meer en ben ik fulltime bezig met mijn lieve schatteke.

Mooi verhaal freecell octo, klote van je buikgriep....
<sup>sorry, kort nachtje gehad

en veel voor mij herkenbare dingen, weeenopwekkers en opeens veel ontsluiting, de stilte tussen de weeen</sup>

Ik wil ook een ruggenprik de volgende keer

[ Bericht 18% gewijzigd door Takkembah op 06-03-2010 09:36:21 ]

Octo, been weeën Groot gelijk van die ruggenprik
Verder klink je er eik heel relaxed over! En wat fijn dat het mooi gehecht is! Heb je daar nog veel last van?

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 09:30 schreef freecell het volgende:
Octo, been weeën Groot gelijk van die ruggenprik
Verder klink je er eik heel relaxed over! En wat fijn dat het mooi gehecht is! Heb je daar nog veel last van?

Mja, ik had eigenlijk helemaal geen rekening gehouden met een eventuele ruggenprik. Maar ik vind het dus echt wel een uitkomst, ondanks de risico's. Ik weet wel dat het me zonder ruggenprik waarschijnlijk niet meer gelukt was om vaginaal te bevallen (ik zat nu trouwens al tegen een vacuümverlossing aan).

Van de hechtingen heb ik nu geen last meer. Ik heb de eerste 2 weken eigenlijk nog het meest last gehad van de bijbehorende blauwe plek/zwelling. Mijn darmen zijn nog steeds niet in hun normale doen helaas

Octo wat een verhaal! Fijn dat je door de ruggeprik nog via de normale weg kon bevallen. En supervervelend van die beenweeën zeg.
_{(Wordt nu eigenlijk langzamerhand steeds banger voor mn thuisbevalling zonder pijnstilling )}

Pessie, ik heb zelf mijn bevalling niet als vervelend ervaren. Het was wel wat pijnlijk ja, maar ik had het vele malen erger verwacht. Ik zat echt te wachten tot het echt pijn ging doen en ik in tweeen gescheurd zou worden, want dat zeggen ze toch altijd... Dat is nooit gekomen. Zo kan het dus ook gaan.

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 21:27 schreef pessie het volgende:
Octo wat een verhaal! Fijn dat je door de ruggeprik nog via de normale weg kon bevallen. En supervervelend van die beenweeën zeg.
_{(Wordt nu eigenlijk langzamerhand steeds banger voor mn thuisbevalling zonder pijnstilling )}

Och, de ene bevalling is de andere niet. Ik zou er niet te veel over nadenken hoor! Bovendien kan je op elk moment van je bevalling nog naar het ziekenhuis als je het niet meer trekt (ok, misschien niet met 9 cm ontsluiting ).

Op het moment dat je denkt 'hmmm, zo met het geen uren meer doorgaan' issie er meestal ook zo

Pessie, gewoon kijken waar het schip strand, de één valt het mee, de ander niet. Wat er ook gebeurt, vertrouw op je eigen gevoel, dan komt het goed!

Octo, wat een verhaal zeg! En beenweeën ook Da's heftig hoor, ben blij voor je dat je zo veel aan de ruggenprik gehad hebt Thnx voor je mooie verhaal!

En ik moet hier nodig eens bij-reageren, ik lees jullie allemaal, maar reageren..

Pessie, het is mij ook reuze meegevallen hoor, oke, wel in het ziekenhuis maar dat kwam doordat de vk geen dienst had

Wat incantrix zegt ,gewoon zien waar het schip strand

Octo, jeetje meid! Wat fijn om ook eens een 'positief' verhaal te horen over het Flevo
Maar behoorlijk heftig met die been weeën! Echt fijn dat je een ruggeprik hebt gehad.

En het resultaat Wat een grappig idee dat ik er een paar kamers naast lag toen ze ter wereld kwam

happy, wat heftig, zeg! zo op het laatste moment nog een ks! dat is altijd mijn schrikbeeld geweest. maar jij bent er relaxed onder, dat is het belangrijkst. hopelijk herstellen al je hechtingen voorspoedig!

octo, beenweeën... mijn naweeën waren beenween, en dat vond ik al naar genoeg. laat staan echte weeen. wel fijn dat de ruggeprik zo hielp!

pessie, je begint sowieso thuis. als het niet gaat, is er altijd nog een optie zkh en pijnstlling. het komt zoals het komt.

Ja, of je gaat naar het ziekenhuis en je krijgt niks. Toch ook wel zo'n 70% kans .

Pessie, als je je er prettiger bij voelt, ga dan gewoon voor een ziekenhuisbevalling. Of geef aan, dat je als je het echt niet meer ziet zitten, graag naar het zh wil voor pijnstilling. Dan wordt daarin ook sneller ingegrepen.

Ik was bij de eerste ervan overtuigd dat het fijner was om thuis te bevallen, ook al was ik al twaalf uur of langer bezig met flinke rugweeën en had ik nog geen centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft me niet overgehaald, maar had ze het maar wél gedaan! 's avonds alsnog naar het zh gebracht - kon ik geen ruggenprik krijgen omdat de anesthesist lag te slapen en niet oproepbaar was. Ik moest tot de volgende ochtend wachten tot ik ingeleid kon worden en een ruggeprik kon krijgen - en dat was de zwaarste nacht die ik tot dan toe ooit had doorgebracht.

Dus ach... het is niet erg van gedachten te veranderen, maar het liefst dan wel op tijd

Ik ben nu 16 weken zwanger van de 2e en heb maar alvast gevraagd of ik tzt een ruggeprik mag.

Pessie bij Linde moest ik naar het ziekenhuis om te bevallen omdat de vliezen al 5 dagen gebroken waren. Dus geen keuze terwijl ik thuis wilde bevallen. Bij Esmee wilde ik een ziekenhuisbevalling en toen ging het juist zo soepeltjes thuis. We besloten thuis te blijven, maar bij 6 cm bleef de ontsluiting steken en moest ik alsnog naar het ziekenhuis.

Je kan dus nooit helemaal bepalen hoe het gaat, maar wel vantevoren kijken wat je het liefst zou willen en wat je zou willen in het geval dat het toch anders loopt. Overigens zou ik de bevalling van Esmee zo weer overdoen als dat zou moeten. Die duurde trouwens precies een minuut korter dan die van Linde, zie je wel dat de 2e altijd sneller gaat

http://www.volkskrant.nl/(...)taan_altijd_mogelijk

Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 11:57 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

Ik was compleet van de wereld...

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 11:57 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

Ik herinner me nu dat het eigenlijk een cocktail was van pethidine en een slaapmiddel. Mogelijk dat ik daarom zo'n roes kreeg.

octo, hier ook die combi. En ik was het eerste kwartier van de wap af, alsof ik naar de wereld keek, maar er niet aan deelnam. En daarna ben ik een hele diepe slaap gevallen, kon mijn ogen niet meer open houden, compleet van de wereld. Maar mooi dat ik er wel ontsluitingsweeëen door kreeg ipv nutteloze been- en rugweeën. Als ik ooit nog eens moet bevallen, wil ik em weer hoor, die combi.

Ah vandaar, ik kreeg alleen een klein beetje pethidine om me te helpen onstpannen. Mijn onstluiting was al zeker 4 uur blijven steken op 4 centimeter.

Mooie verhalen weer! En je leest zo zo anders als je zelf bevallen bent.
Mijn bevallingsverhaal heb ik ook al opgeschreven. Er moeten alleen nog wat kleine aanvullingen bij en mijn man moet er nog even naar kijken of ik wat vergeten ben en zijn 'point of view'.

pessie, ik heb wel pijnstilling gehad maar pas tegen het laatst (toen het eigenlijk niet meer nodig was maar toen zat het er net in ).
Maar ik zou het zo weer doen zonder pijnstilling hoor (en thuis als het mogelijk is)

Ik zou ook graag thuis zijn bevallen en zou het nog steeds graag willen bij een eventuele volgende. Maar helaas weet ik al dat ik het niet mag ivm de placenta die niet los wilde komen.

Na een ‘gewone’ controle bij de gyn in meppel die constateerde dat de groei van baby B niet denderend was werd ik doorgestuurd naar zwolle voor een extra groeiecho (uit voorzorg in zwolle omdat ik dan daar al wel zou kunnen bevallen, in meppel niet). Na die echo werd ik per direct opgenomen aangezien de groei helemaal gestopt (b)leek. De echo gaf een schatting van 700 gram voor de een en 1400 gram voor de ander (achteraf behoorlijk accuraat!). Ik werd opgenomen op de obestretische high care (OHC) unit. De gyn aldaar had het op de dag van de opname (woensdag) over: “kan een dag duren, kan een week duren, we starten met driemaal daags een CTG en eens per week een echo en flowmeting.” Ik kreeg de longenrijpende injectie, optimaal effect per injectie duurt 24 uur en liefst 2 maal zo’n injectie voor de bevalling. Ik mocht nog wel zelf naar toilet en douche en driemaal daags een half uurtje op de gang lopen. Dat bleek wat optimistisch, aangezien een CTG bij ons makkelijk een uurtje of 2 duurde ipv een half uurtje. Dit kwam omdat beide babies nogal beweeglijk waren wat erin resulteerde dat het meten zelf nogal beroerd ging. Mijn hartslag, hun hartslag, het liep allemaal door elkaar en zodra je een baby te pakken had moest je jagen op de ander, waarna nummer 1 weer verdween, etc... jullie krijgen het idee. Uiteraard kreeg ik die dag ook bloedonderzoek met diezelfde dag de uitslag daarvan. Mijn hb gehalte was dermate hoog dat de babies daar echt last van hadden (stroperig bloed) dus kreeg ik een plasma infuus. Uiteindelijk vereiste het 6 zakjes plasma verdeeld over alle dagen tot de dag na de bevalling om dat enigszins normaal te krijgen. Slapen die nacht lukte niet. Uiteindelijk heb ik tot de dag dat ik uit het ziekenhuis onmtslagen werd om de nacht een slaappil gevraagd en gekregen.

Donderdag kwam de gyn al vertellen dat het er dermate beroerd uitzag dat er meer geCTG’ed moest worden en dat het zeker niet langer dan een week zou duren en dat het een spoedkeizersnee zou worden waar ik die dag al voor voorbereid zou worden (scheren, voorlichting over de keizersnee, voorlichting over de NICU (neonatale intensive care unit) en piercings en oorbellen uit). Uit de CTG’s bleek dat baby B het gewoon erg moeilijk had. Never mind groei, het ging nu alleen nog over overleven. Wel de tweede longrijpend spulletje weer gehad. die avond laat stond er weer een extra CTG op het programma en het zou gewoon per CTG bekeken worden of er direct ingegrepen moest worden. De timing was nu vreselijk belangrijk. Aan de ene kant was het belangrijk om die longrijpers optimaal te laten werken en de dertig weken te halen (dat zou vrijdag zijn), aan de andere kant moest er direct ingegrepen worden als baby B het niet meer kon. Een voor mij vervelend gevolg van dit beleid was dat ik steeds niet mocht eten tot na de beslissing na de CTG steeds. En ik had al echt niet genoeg aan de maaltijden in het ziekenhuis! Eerlijk waar: echt niet. Ik was om te beginnen gewend aan 5 volle maaltijden per dag (en niet 3) en ten tweede was wat ik in het ziekenhuis kreeg vies en te weinig. Man, wat voelde ik me beroerd, hongerig en slap.

Vrijdagochtend na de CTG werd ons al verteld dat de keizersnee iig dat weekend plaats zou vinden. Die ochtend heb ik ook de gyn zelf gesproken en kon ik mijn wens om direct gesteriliseerd te worden kenbaar maken. Na mijn uitleg zei hij: “ik geef toch voor de vorm tegengas, wat nu als het ergste gebeurt en de kindjes overleden blijken”. Tsja. Ik heb voor deze zwangerschap altijd gezegd dat dit echt de laatste keer zou zijn. Ik heb mijn redenen uitgelegd, die vond hij blijkbaar zinnig want hij hield verder op, die wens werd genoteerd.
Het aantal CTG’s werd weer opgevoerd, ik zat inmiddels aan 2 a 3 uur CTG, half uurtje pauze en dan weer CTG. De gyn wilde me eigenlijk liever permanent aan de CTG hangen maar dat werd tegengehouden door de verpleging wegens “ondoenlijk voor iedereen”. Tegen die tijd waren er steeds 3 mensen nodig voor 1 CTG. Ikzelf, sangdrax en een verpleegster. Het beste ging het met nog een verpleegster erbij, maar dat was niet altijd mogelijk. Dit om alle CTG-meetplopdingen op zijn plaats te houden en steeds een baby te zoeken nadat die (weer. Zucht) wegschoot. De longrijpende spuiten zouden vanaf 17.00 ongeveer hun werk hebben gedaan. Tegen deze tijd had ik trouwens al erg veel pijn aan mijn stuitje van het steeds doodstil blijven liggen aan die CTG’s. Die middag hadden we wel steeds betere CTG’s, dus alle moeite werd wel beloond! 17.00 gehaald! 30 weken gehaald! We hadden reden tot vreugde, al was het een beetje wrang. Toen kregen we om 21.00 uur een CTG tot 23.00 uur en werd ik per direct naar de OK gereden. De keizersnee zelf ging zoals elke keizersnee, behalve dat ik bij binnenkomst begon te piepen dat ze toch vooral niet moesten vergeten te steriliseren (waar je op zo’n moment al niet aan denkt.....). om kwart voor 12 werd Ravi geboren als voorliggende. Hij kwam huilend uit de baarmoeder. Zo lag ik daar, en zo hoorde ik opeens gehuil. Nu ik dit schrijf zit ik alweer in tranen. Zo zijn het. Hij werd direct weggehaald en niet aan mij getoond omdat er ruimte gemaakt moest worden voor nr 2 die 1 minuut later kwam. Kiro, het achterliigende kind en ons zorgenkindje. Die werd me wel getoond (ook omdat het maar de vraag was of hij het zou halen). De neonatale arts zei later: “dat had geen uur langer moeten duren”). Toch heeft ook kiro eventjes een huiltje laten horen. Onze zonnejongens waren er! Kiro heeft eventjes gebloed uit de navelstreng, dus die kreeg later bloedtransfusies. Sangdrax ging met de jongens mee en ik werd dichtgemaakt en (omdat de verkoeverkamer ’s nachts dicht is) op de IC gelegd (dat vond ik trouwens doodeng eerlijk gezegd). Toen ik daar van af mocht werd ik met bed en al naar de NICU gereden om de jongens te zien. Daar had ik toen dus ook mijn enige vervelende ervaring in zwolle. Voordat ik de jongens mocht zien (en let wel; Ravi had ik op dat punt nog nooit gezien en het was al uren na de geboorte) kwam hun arts die erg aandrong op borstvoeding. Nou ben ik oprecht geen niet-assertief persoon (zoals velen van jullie weten). Ze stonden dus met 4 man rond mijn bed, de ruggeprik was half uitgewerkt (dus ik kon mijn benen nog niet bewegen maar voelde de wond al wel) en ik kon Ravi en Kiro net niet zien. Wel hun couveuses. En er werd dus nogal aangedrongen. Zoveel dat ik uiteindelijk na een half uurtje oid huilend akkoord ging met er in ieder geval over nadenken. Zoveel dat achteraf de verpleegster van de OHC (mijn verpleegster zeg maar) er iets van zei, dat dat zo toch niet hoeft, mevrouw had toch vooraf uitgelegd dat ze KV wilde geven en waarom. Dat stond gewoon in mijn dossier. Maar mijn jongens waren er levend en ik kon ze zien en aanraken! Ik heb die nacht trouwens wel heel heftige pijn gehad. Zoveel dat ik ’s morgens toch morfine kreeg (naast de andere dingen). Geen idee of dat nu gewoon van de operatie was of zulke heftige naweeen, het was gewoon een lange golf van pijn.

Wat is en blijft het toch bijzonder dat er zo veel kunst- en vliegwerk verricht kan worden...

Wat een heftig verhaal toch! En wat een gelul over die borstvoeding, zeg! Dat maak je toch zeker zelf wel uit? Een veel te kleine tweeling met keizersnee op de wereld zetten is niet niks.

Bovendien heb ik me laten vertellen dat zulke kleine kindjes meestal niet eens voldoende zuigkracht hebben en het dus vaak nog mislukt ook...

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 12:01 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een heftig verhaal toch! En wat een gelul over die borstvoeding, zeg! Dat maak je toch zeker zelf wel uit? Een veel te kleine tweeling met keizersnee op de wereld zetten is niet niks.

Bovendien heb ik me laten vertellen dat zulke kleine kindjes meestal niet eens voldoende zuigkracht hebben en het dus vaak nog mislukt ook...

Daarom begin je ook met kolven, en begin je pas veel later met aanleggen, wanneer de zuigreflex zich ontwikkeld heeft.

Maar iemand zo onder druk zetten terwijl die persoon in zo'n heftige periode zit is gewoon fout.

Ze proberen je anderzijds ook niet zomaar te overhalen om je te pesten...

http://www.couveuseouders(...)20en%20prematuur.pdf

Ik ben zelf een groot voorstander van (langdurige) borstvoeding, maar weet ook dat het op zijn zachtst gezegd niet netjes is een half uur op een moeder in te praten (die de voordelen ongetwijfeld al eerder te horen heeft gekregen) terwijl ze haar kleintje nog niet heeft gezien en dat dit kleintje op een paar meter afstand ligt (komt op me over als chantage).

Daarmee doe je de zaak borstvoeding ook geen goed, want zo komen die verhalen over de 'borstvoedingsmaffia' in het leven. Hij had bijvoorbeeld ook kunnen vragen of ze eventueel positief stond tegenover donormelk en bij het moedermelknetwerk kunnen aankloppen.

Jemig, wat een verhaal simmu! Gelukkig doen je jongens het nu prima!

Heftig Simmu!

Jullie hebben mijn (hele lange ) verhaal ook nog tegoed. Bij deze:
In de nacht van za 13 feb op zo 14 feb (39w3d) om 0:50u voel ik water weglopen. Ben nog net op tijd uit bed. Het sijpelt gewoon weg. Vliezen zijn dus gebroken, maar geen weeën. J pakt snel een paar handdoeken en belt naar VK; slapen en wachten op weeën zegt zij en terugbellen als de weeën om de 3 minuten komen. J volgt dit advies braaf op en ik probeer ook te slapen, maar na enkele minuten begint zachtjes een zeurende pijn onderin mijn buik. Aah, daar zijn de weeën.
Als dit dé weeën zijn, dan vind ik het een eitje. Na wat gedraai in bed en gehannes met handdoeken (inmiddels ook slijmprop verloren: rood/paarse naaktslak), besluit ik een tijd in bad te gaan en dan worden de weeën wel iets erger maar goed te doen. Als ik niet meer in bad kan liggen van de bekkenpijn, ga ik terug naar bed. Omdat ik geen idee heb hoe lang de weeën duren of hoe lang er tussen zit, begin ik ze maar te timen. Het lijkt erop dat ze om de 3-4 minuten komen en net geen minuut aanhouden. Omdat ik het niet goed kan bijhouden ivm de weeën, maak ik J wakker. Die gaat de laptop halen om de weeën te timen. Alleen missen we daardoor al 4 of 5 weeën. Nou ja, daarna gaat het beter. Het lijkt er toch echt op dat de weeën om de 2à 3 minuten komen en ze houden gemiddeld een minuut aan. Tijd om VK te bellen dus. Die stelt tig vragen en concludeert dat het waarschijnlijk nog niet de goede weeën zijn aangezien ik geen last heb van mijn rug en de pijn alleen onderin mijn buik zit. Kruik erbij en afwachten maar. In de loop van de ochtend zal ze langs komen.

De weeën onderin mijn buik worden nu wel feller en pijnlijker en ik voel nu ook meer in mijn rug maar de rest van de buik doet nog steeds niet mee. Het is nu 10:00u en ik heb de hele nacht niet geslapen, dus laten we hopen dat als VK dadelijk komt, er toch iets gebeurd is. Mijn darmen zijn ondertussen wel leeg nadat ik een aantal keren naar de wc ben geweest. VK komt en maar er is geen ontsluiting en geen verstrijking van de baarmoedermond. Het is dus maar wat voorwerk en heeft nog niks gedaan...

De krampen komen ongeveer 4-6x per uur, maar er is niks aan veranderd. Dit blijft de hele dag zo. Om 19:00u bel ik VK om te vragen wat we gaan doen voor de nacht. VK geeft aan dat ze nog niet wil bellen met de verloskamers omdat die dan willen dat we vannacht nog komen voor een CTG. Gezien de hoeveelheid sneeuw die er ligt, heb ik daar geen trek in. We spreken af dat ik haar om 22:00u terugbel en dat zij dan de verloskamers zal bellen.

Om 22:00u belt VK op om te zeggen dat we maandagochtend om 9:45u ons mogen melden voor een CTG. Ik ben nu dus officieel overgedragen aan het ziekenhuis. Zo en nu alsnog een poging tot slapen doen. Dat wil niet lukken. Weeën blijven ongeveer 4 tot 6x per uur komen. Ze zijn te sterk om doorheen te slapen, ondanks 2 paracetamol. Ik ga douchen, hang over bed, ga naar de wc (darmen zijn nu wel leeg), maar niks helpt. Niks biedt verlichting. En J slaapt overal doorheen.
Om 3:30u barst ik op de wc in huilen uit. Ik hou dit niet nog 6 uur vol, niet als het niks doet en dit maar 'voorweeën' zijn. Ik maak J wakker en vraag hem VK te bellen. Ik wil naar het ziekenhuis voor pijnstilling. J belt VK en daarna de verloskamers dat we eraan komen. Gelukkig dat hij goed geslapen heeft want buiten is alles wit door de sneeuw en het is spekglad!
Om 4:30u komen we bij het ziekenhuis en word ik ontvangen door verpleegkundige M. Zij is heel lief en legt precies uit wat ze gaat doen. Ik word aan de CTG gelegd. Zij is er van overtuigd dat er echt wel echte weeënactiviteit is en niet zo maar voorwerk. Ik hoor duidelijk de hartslag van de baby wat een geruststellend geluid is.

Om 6:00u komt arts-assistent C toucheren. Ik blijk dan al 3cm ontsluiting te hebben en een volledig verstreken baarmoedermond, ondanks dat er niks veranderd is aan het weeënpatroon (onregelmatig en alleen onderin mijn buik met beetje uitstraling naar de rug). Dit geeft mij moed en ik sla de pijnstilling af. De pijn is best te doen als het wat oplevert en het levert wat op dus ik ga verder met puffen. C maakt ook nog even een echo om de ligging van de baby te controleren en de grootte van zijn hoofd in te schatten. Dit is echter moeilijk omdat hij diep in het bekken ligt. Om 8 uur is de overdracht en zal de nieuwe arts-assistent komen kijken hoe ver ik ben. J belt VK om te vertellen hoe het ervoor staat. M komt afscheid nemen en wenst ons veel succes.

Dan komt de dagploeg: E (stagiaire VK van ziekenhuis) en verpleegkundigen P en B. Om 8:45 vraag ik waar die andere arts-assistent blijft om te kijken naar de vordering. Dan komt arts-assistent S. Ze gaat toucheren en ik heb 4 cm ontsluiting. Shit, dit schiet niet op. In 3 uur 1cm opgeschoten. Ik vraag om de remifentanylpomp. Verpleegkundige B gaat hem halen, terwijl J belt met VK . Ik wil dat ze komt. VK zegt tegen J dat ze me aanraadt om de ruggenprik te nemen ivm slecht vorderende ontsluiting. Ondertussen is B terug met de remifentanylpomp. J komt mij vertellen wat VK heeft gezegd. B geeft aan dat we ook eerst kunnen starten met remifentanyl en als het over 2 uur nog niks blijkt op te schieten, kan alsnog de ruggenprik. Ik zeg: doe dat dan maar. Maar voordat ze het infuus kunnen aanleggen, breekt de hel los. Ik weet niet wat me overkomt. Alles doet pijn, ik krijg de weeën niet weggepuft en snap niet wat ik verkeerd doe. In de verloskamer wordt het hectisch en verschillende mensen roepen dat ik rustiger/anders moet ademhalen en iemand probeert met me mee te puffen maar ik kan daar niks mee. Ik kan het niet bijhouden! S komt binnen rennen en sommeert me onmiddellijk op mijn rug te gaan liggen. Ze wil weer toucheren. Ik denk: ga weg mens, dat heb je net gedaan! Ze toucheert en ik blijk in enkele minuten doorgeschoten te zijn tot 7 cm! Ik denk nog: ow dat was dus een weeënstorm. Ik zeg J om VK te bellen dat ze moet opschieten. Ze zegt dat ze er bijna is. Het blijft chaos in de verloskamer (of lijkt dat gewoon in mijn hoofd?).

Dan komt VK binnen. Ongelooflijk wat een rust brengt zij mee. Ze zet de hele verloskamer naar haar hand en komt bij mij staan. Ik barst in huilen uit. Ik kan even niet meer stoppen. Verschillende mensen roepen dingen naar me, vragen of ik pijn heb, wat er aan de hand is. VK niet. Die vertelt zachtjes in mijn oor dat ze zojuist een Zoë op de wereld heeft gezet en fluistert allemaal lieve dingen en geeft me kusjes. Ze zegt dat ik goed moet luisteren naar mijn lijf en de controle moet loslaten. Dat ze weet dat het moeilijk is om die los te laten, want dat had zij ook tijdens haar bevallingen. Ze fluistert tegen me en bij elke wee pakt ze mijn 2 handen en puft met me mee. Hèhè, eindelijk een ritme wat ik kan bijhouden, waar ik iets mee kan. Ze zet J aan het werk en laat hem mijn rug masseren. Ik kan samen met die twee de hele wereld aan.

Ondertussen is ook het infuus aangelegd in de weeënstorm en wordt de pomp aangesloten. Ik voel me misselijk worden maar hoef uiteindelijk niet te spugen. Dan voel ik me high worden. Alles klinkt ver weg en de pijn is wat minder. Na het high-moment is er weer tijd voor grapjes tussen de weeën door. Dan komt de pijn weer terug. Tussen de weeën door ben ik overigens verrassend helder!

Opeens is de verloskamer leeg op VK en J na. Geen idee waar iedereen naar toe is maar het is wel even lekker rustig. En VK is bij me en J, dus ik ben niet bang.
Opeens voel ik enorme druk vanachteren. Het is geen persdrang maar het duwt verschrikkelijk. Dit roep ik ook tegen VK. Zij zegt dat ik mijn benen wijd moet doen. Ik roep: dat gaat niet. Zij draait me op mijn rug en duwt mijn benen uit elkaar. Ze toucheert en zegt dat ik op 8cm. Ik mag niet persen van haar. Dan draait ze me terug. S komt binnenlopen en VK zegt dat ik druk voel en dat ik me al op mijn rug wou draaien. Ze kijkt veelbetekenend naar mij. Ik snap wat ze bedoelt... Later wordt me verteld dat de baby zich op dit moment volledig om zijn as gedraaid heeft: van sterrekijker naar de achterhoofdsligging.

Er lijkt een kleine impasse te zijn wat ontsluiting betreft totdat S vraagt wanneer ik voor het laatst geplast heb. Dat is dus al veel te lang geleden! Dus ik krijg een catheter ingebracht. Jemig, wat doet dat pijn!! Maar het was wel nodig want er komt een volle zak urine voorbij. Dan schiet het opeens weer hard op. En opeens is het daar! Persdrang. OMG, er is gewoon geen houden aan! Maar ik mag nog niet mee persen, maar mijn lijf doet het zelf. Ik huil en zeg dat ik echt niks doe maar dat mijn lijf het zelf doet. Ik ben bang dat niemand me gelooft. VK fluistert dat het oke is, zolang ik niet mee pers en het kindje het zelf doet, is het goed zegt ze. De gynaecoloog (M) komt een kijkje nemen en besluit me te helpen door de laatste cm weg te masseren. Dat doet pijn! VK zegt dat het dadelijk makkelijker wordt, dan mag ik wat doen. Dan is het zover. Ik mag meepersen, maar mijn god wat doet het zeer! Ik moet 4x persen op een wee maar dat lukt me niet. De gynaecoloog gaat me helpen door mee op te rekken. Dat doet nog veel meer pijn! Ik kan dat mens wel wat doen. Dan roepen ze dat ze de zijn haartjes zien en halen J erbij. Zijn stem slaat over terwijl hij roept: ik zie zijn haartjes, duwen duwen! Dat laatste in koor met de rest van de verloskamer.

Ze gaan een spiegel halen om mij te laten zien wat er gebeurt, maar ik heb mijn bril niet op. J doet mij mijn bril op maar ik word niet blij van het uitzicht. Iedereen is lyrisch over het kleine kiertje waardoor je wat haren ziet, maar ik zie alleen de aambeien eronder en het draadje van de hartmonitor van de baby die een beetje beweegt. Ik kan me zo niet concentreren dus halen ze de spiegel weer weg.

Het volgende moment fluistert VK tegen mij: ze gaan je zo helpen. Vanaf mijn voeten roept S: de baby heeft het benauwd, we gaan zo een knip zetten. Ik krijg het maar half mee. VK zegt tegen mij: de baby heeft het moeilijk omdat het zo snel gaat, ze gaan een knip zetten en dan moet in deze perswee de baby eruit, begrijp je me? Ik kijk haar aan en knik.
Ik zeg: daar komt weer een wee... Ik voel iets warms langs mijn been stromen en denk nog: dat was de knip. En ik pers, ik pers nog een keer, ik pers nog eens en vanuit mijn tenen nog één keer keihard.

En daar is ie dan... Een heel mooi gaaf jongetje wordt op mijn buik gelegd. Hij huilt zachtjes, niks overstuur gewoon zachtjes en rustig. En ik huil en ik kan alleen maar uitbrengen tegen mijn man: wat hebben we gedaan? Wat hebben we gedaan?
Het is dan 12:04u.

Sommige dingen kan ik niet goed plaatsen in de tijd. Of weet ik achteraf van VK.
Zo weet ik dat ik op een moment gevraagd en gezocht heb naar J. Die was even uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ik zag hem breken, omdat ik zoveel pijn had en hij niks kon doen. Het enige wat ik kon denken was: ojee, ik kan hem niet helpen omdat ik de handen vol heb aan mezelf...
Ook was er een moment dat de hartslag van de baby wegviel. Blijkbaar had ik me daar onbewust toch op gefocust. Dus ik begin te roepen: wat is met mijn kind, waar is zijn hartslag! Bleek dat VK per ongeluk de stekker eruit had getrokken. Ze kon me gelukkig direct geruststellen met die mededeling.
Verder weet ik van VK dat arts-assistent S haar gebeld heeft met de vraag wat ze moest met mijn geboorteplan, waarop VK heeft gezegd: goed lezen en vertel haar gewoon eerlijk wat je gaat of wil doen. Ook weet ik van haar dat ze mij paniekerig vonden, maar VK vindt dat maar onzin. Ze zei: je kon het niet bijhouden en niemand hielp je op de goede manier. Toen ik je hielp, was er niks meer aan de hand.
Het persen heeft 19 minuten geduurd.

Overigens heb ik het staan van het hoofdje niet gevoeld en voor mijn gevoel is de baby er in één keer uitgekomen en niet eerst zijn hoofd en nog een keer persen en toen de rest...

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 12:43 schreef GreatWhiteSilence het volgende:
Ik ben zelf een groot voorstander van (langdurige) borstvoeding, maar weet ook dat het op zijn zachtst gezegd niet netjes is een half uur op een moeder in te praten (die de voordelen ongetwijfeld al eerder te horen heeft gekregen) terwijl ze haar kleintje nog niet heeft gezien en dat dit kleintje op een paar meter afstand ligt (komt op me over als chantage).

Daarmee doe je de zaak borstvoeding ook geen goed, want zo komen die verhalen over de 'borstvoedingsmaffia' in het leven. Hij had bijvoorbeeld ook kunnen vragen of ze eventueel positief stond tegenover donormelk en bij het moedermelknetwerk kunnen aankloppen.

die donormoedermelk, daar ben ik de andere dag zelf naar op zoek gegaan. maar dat bleek hier in de regio niet aanwezig. volgens de info die ik vond is dat alleen nog maar in de regio rotterdam. en ik weet dat bv zeker voor couveusekindjes beter is.

als ik het wel had gedaan was een van de gevolgen geweest dat selene me veel en veel langer zou hebben moeten missen omdat ik in zwolle had moeten blijven dan voor zolang de jongens in zwolle waren. het is niet anders, ik moet constant (harde) keuzes maken. ik denk daar doorgaans lang en hard en diep over na en kies dan zelf. dat hoeft niemand voor mij te doen.

asy, wat klinkt die vlos van jou geweldig!

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 13:29 schreef Asyniur het volgende:
Dan komt VK binnen. Ongelooflijk wat een rust brengt zij mee. Ze zet de hele verloskamer naar haar hand en komt bij mij staan. Ik barst in huilen uit. Ik kan even niet meer stoppen. Verschillende mensen roepen dingen naar me, vragen of ik pijn heb, wat er aan de hand is. VK niet. Die vertelt zachtjes in mijn oor dat ze zojuist een Zoë op de wereld heeft gezet en fluistert allemaal lieve dingen en geeft me kusjes. Ze zegt dat ik goed moet luisteren naar mijn lijf en de controle moet loslaten. Dat ze weet dat het moeilijk is om die los te laten, want dat had zij ook tijdens haar bevallingen. Ze fluistert tegen me en bij elke wee pakt ze mijn 2 handen en puft met me mee. Hèhè, eindelijk een ritme wat ik kan bijhouden, waar ik iets mee kan. Ze zet J aan het werk en laat hem mijn rug masseren. Ik kan samen met die twee de hele wereld aan.

Hier moest ik huilen, wat heb je je verhaal práchtig geschreven Asy!
En bij je bril moest ik lachen!

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 13:29 schreef Asyniur het volgende:
Ze gaan een spiegel halen om mij te laten zien wat er gebeurt, maar ik heb mijn bril niet op. J doet mij mijn bril op maar ik word niet blij van het uitzicht. Iedereen is lyrisch over het kleine kiertje waardoor je wat haren ziet, maar ik zie alleen de aambeien eronder en het draadje van de hartmonitor van de baby die een beetje beweegt. Ik kan me zo niet concentreren dus halen ze de spiegel weer weg.

Wat ben ik blij dat ik mijn ogen dicht heb gehouden, toen ze die spiegel erbij hielden, zeg. Ik kon alleen maar roepen: Weg, weg met dat ding, ik heb het al moeilijk zat zonder.

Heftig verhaal weer. Maar wat fijn dat je zo'n goede vk had, dat scheelt toch een slok op een borrel.

Wow Asy wat een vk, wat een onwaarschijnlijk fijne steengoeie vk!!

Prachtig opgeschreven!

Asy wat een verhaal. Ik zit het hier met tranen in mijn ogen te lezen... en wat een top VK had je zeg! Ik hoop maar dat ik achteraf ook zo blij ben met de mijne.

_{misschien moet ik me trouwens nog maar even niet ophouden in dit topic... als alles hier achter de rug is, dan is het vroeg genoeg...}

Mooi verhaal Asy!!!

Mooi verhaal Asyniur!

Mooi om dat van je vk te lezen en de reacties erop, maar wel ook grappig.
Ik krijg er nl. al de kriebels van als ik het lees. Dat zou bij mij dus nooit gewerkt hebben.

Wat een lieve reacties!
En ik ben ook echt superblij met mijn VK!

DeMajoor, ik had ook niet om die spiegel gevraagd hoor

BE, je moet mijn VK en mij normaal eens tegen elkaar horen! We schelden elkaar nog net niet uit
Echt wij hebben het sarcastische opmerkingen maken naar elkaar tot een kunst verheven. Maar tijdens de bevalling was het zo anders...

Overigens kregen we na de bevalling een volgekalkte zwangerschapskaart van haar terug waar ze nog heel veel lieve woorden had opgezet. Ik kan die tekst (en mijn bevallingsverhaal) ook niet lezen met droge ogen...

quote:

Op dinsdag 6 april 2010 09:31 schreef Asyniur het volgende:
Wat een lieve reacties!
En ik ben ook echt superblij met mijn VK!

DeMajoor, ik had ook niet om die spiegel gevraagd hoor

BE, je moet mijn VK en mij normaal eens tegen elkaar horen! We schelden elkaar nog net niet uit
Echt wij hebben het sarcastische opmerkingen maken naar elkaar tot een kunst verheven. Maar tijdens de bevalling was het zo anders...

Overigens kregen we na de bevalling een volgekalkte zwangerschapskaart van haar terug waar ze nog heel veel lieve woorden had opgezet. Ik kan die tekst (en mijn bevallingsverhaal) ook niet lezen met droge ogen...

Ik was echt niet blij met mijn VK had altijd iets te zeuren, zelfs mijn bed moest anders staan
Ze was er fel optegen dat ik thuis zou bevallen terwijl ik dat persé wilde en er geen reden was voor een ziekenhuis bevalling, maar ze was gewoon onzeker over zichzelf bleek naderhand.
Nou lekker VK heb je dan.
Ik heb tijdens mijn zwangerschap altijd gezegd, als ik èèn wens mag doen wil ik eigenlijk ZONDER haar bevallen.
En m'n wens is uitgekomen, ik kreeg rond kwart over èèn s'nachts weeën die al snel waren, belde haar op maar ze zei 'het is je eerste dit kan nog wel even duren, ga maar proberen te slapen'.
Vervolgens werd mijn dochtertje geboren om 1.46 s'nachts en was de verloskundige te laat.

quote:

Op dinsdag 6 april 2010 11:44 schreef huuphuup het volgende:

[..]

haha dat heb ik ook wel hoor, als mijn vk zo zou hebben gereageerd dan had dat voor mij ook niet gewerkt denk ik.
Maar stukjes als dat de vk een enorme rust met zich mee brengt en dat ze blijkbaar precies aanvoelt wat een persoon nodig heeft op zo'n moment dat vind ik wel mooi. Zulke mensen die zo goed aanvoelen en inschatten enzo zijn denk k wel heel geschikt voor zo'n beroep.

Ik zou er ook iebelig van worden hoor, als ik het zou lezen van een ander. Maar op dat moment vond ik prettig wat zij deed. Bij de 6 weken controle heb ik geen kusjes meer gekregen hoor

Asy, prachtig verhaal... lastig te lezen zonder droge ogen

Deze hadden jullie nog tegoed van me.... _{sorry voor de korte bevalling en het lange verhaal...}

Vrijdag 9 april 2010 – 40 weken en 2 dagen zwanger
Vrijdagochtend 7:00 uur. Ik ga naar het toilet en ontdek wat slijm. Zou dit dan het begin zijn van het verliezen van de slijmprop? Nou ja, verder niets aan de hand dus ik ga lekker douchen en daarna naar mijn werk. Op mijn werk is er nog steeds niets aan de hand. Wel krijg ik ineens de drang om boodschappen te doen. Morgen is het te laat, ik wil NU boodschappen doen. Ik bel mijn vader en zeg dat hij ’s middags mee moet boodschappen doen, ik mag tenslotte de zware tassen niet zelf sjouwen. Mijn vader protesteert wat, hij heeft ’s middags om 16:00 uur een afspraak, maar uiteindelijk weet ik hem toch zover te krijgen dat hij meegaat.
Tijdens het boodschappen doen haal ik de laatste dingetjes in huis die nodig zijn voor de geboorte van de baby, nog een paar pakken met roze muisjes, dat komt tenslotte wel op! Extra boter voor op de beschuitjes en natuurlijk niet te vergeten, de beschuitjes. Zo dat is binnen, het wordt nu tijd dat de baby van zich laat horen. Alles is klaar, vriendlief en ik zijn er klaar voor, nu de baby nog. Voorlopig is er nog niets aan de hand, dus ik ga er eigenlijk stiekem niet vanuit dat de baby zich snel zal aandienen. We wachten geduldig af. Nog even naar de drogist, de scheermesjes zijn in de aanbieding en we willen natuurlijk wel een gladgeschoren papa op de babyfoto’s straks. Mijn vader brengt mij en de boodschappen thuis en hij helpt de zware boodschappentassen omhoog te sjouwen. Gedurende de dag is er niets aan de hand. Geen slijm meer. Ik denk nog: “het zal wel niet doorzetten dan.”

’s Avonds om ongeveer 18:00 uur weten vriendlief en ik niet zo goed wat we willen eten. Ik stel nog voor om uit eten te gaan, het kan zomaar de laatste keer zijn voorlopig, maar omdat ik dan per se naar de Chinees wil heeft vriendlief daar geen zin in (gelukkig maar achteraf). Bevallen nadat je Chinees hebt gegeten is voor niemand leuk denk ik. We besluiten om een broodje kroket te eten. Na het eten komen er toch weer stukjes slijm los. Zou het dan toch?!

Na het eten krijg ik last van schoonmaakwoede, zou dit dan nesteldrang zijn denk ik nog, maar omdat ik de rest van de zwangerschap geen last heb gehad van hormonen denk ik dat ook de nesteldrang me bespaard zal blijven. Ik begin met schoonmaken, de parkiet verschonen, de keuken schoonmaken, stoffen in de woonkamer en slaapkamers, het hele huis stofzuigen, de badkamer en de wc om af te sluiten met het doen van de was en de strijk. Het is 21:30 uur als ik klaar ben met het hele ritueel.

Ik besluit nog even te gaan douchen en naar bed te gaan. In de douche krijg ik iets waarvan ik me afvraag of dit nu een wee is. Tja, ik heb nooit eerder een wee gehad, dus ik kan me er nog niets bij voorstellen. Tijdens het douchen rond 20:00 uur komen er weer een paar stukjes slijm los. Ik roep vriendlief en samen komen we tot de conclusie dat ik nu toch echt de slijmprop verloren ben. Nog niet te vroeg juichen, want dit zegt helemaal niets zeg ik tegen hem. De bevalling kan echt nog makkelijk 2 weken op zich laten wachten.

Rond 22:00 uur ga ik naar bed. Nog steeds heb ik af en toe ‘krampjes’, maar ik stoor me er niet teveel aan. Om 22:30 uur komt vriendlief bij me in bed gesprongen en net op dat moment krijg ik voor het eerst iets waarvan ik denk: “dit moet een wee zijn”. Ik vertel vriendlief dat hij voorzichtig moet doen in bed, want wat ik heb voelt wat pijnlijk. Na deze eerste wee duurt het zo’n 20 minuten voor er weer iets gebeurd. Ik vraag me nog steeds af of dit wel echte weeën zijn, of slechts voorweeën. Voorlopig zit er nog veel te veel tijd tussen, dus ben ik van plan om gewoon te gaan slapen. Maar dan, het is 23:15, komt de eerste heftige wee. Ik geef vriendlief gelijk opdracht om de weeën op te schijven. Hij pakt het notitieblok en schrijft braaf het begintijdstip van elke wee op en de tijd die een wee aanhoudt. Ik vertel hem tussendoor dat we dit als het zo doorgaat minstens een uur vol moeten houden. Na een uur kunnen we de verloskundige bellen. Het weeënschema zat als volgt in elkaar:
11:20 – 1,5 minuut
11:25 – 1 minuut
11:28 – 2 minuten
11:31 – 1 minuut
11:33 – 1 minuut
11:35 – 1 minuut
11:40 – 0,5 minuut
11:43 – 0,5 minuut
11.44 – 2 minuten
11:50 – 1 minuut
11:52 – 1 minuut
11:55 – 1,5 minuut
11:59 – 1,5 minuut
Tijdens de weeën heb ik nog heerlijk onder de douche gestaan en ook nog even staan schelden op vriendlief. Hij wilde per se weten wat ik voelde, maar ik kon dat niet uitleggen. Tja, hoe kun je nou aan een man uitleggen hoe een wee voelt, hij zal het toch nooit begrijpen. Uiteindelijk zijn we tot een compromis gekomen en heb ik elke keer aangegeven waar en wanneer hij bijvoorbeeld op mijn rug moest drukken of van boven naar beneden moest strijken tijdens een wee. Wat ook hielp was aan zijn nek hangen tijdens een wee. Samen met vriendlief kon ik op dat moment de hele wereld aan.

Zaterdag 10 april 2010. – 40 weken en 3 dagen zwanger
00:01 – 1 minuut
00:03 – 1 minuut
00:05 – 2 minuten
00:08 – 1 minuut
00:10 – 1 minuut
00:13 – 1 minuut
00:15 – 1 minuut
00:17 – 1 minuut
00:19 – 1 minuut (verloskundige gebeld)
00:21 – 2 minuten
00:24 – 1 minuut
00:26 – 1 minuut
00:29 – 1,5 minuut
00:31 – 1 minuut
00:33 – 1 minuut
00:36 – 1 minuut
00:38 – 1 minuut
00:41 – 1 minuut
00:44 – 1 minuut
Verloskundige komt aan. Het is M., degene waarover vriendlief al de hele zwangerschap zegt dat zij de bevalling gaat doen. Dat moet hem een fijn gevoel geven. Ik vertel de verloskundige tussen de weeën door hoe de weeën tot nu toe verlopen. Vriendlief laat trots het schema van de weeën zien. Hij heeft elke wee keurig opgeschreven, gelukkig heeft hij ze niet ook nog gevoeld. De verloskundige luistert alvast even naar het hartje van de kleine, 130 slagen per minuut, onze kleine doet het geweldig. Vervolgens is het tijd om te bekijken hoe de ontsluiting vordert… stiekem hoop ik dat me nu verteld gaat worden dat ik al 3cm heb. De verloskundige voelt wat en zegt de volgende magische woorden: “je hebt al 8cm ontsluiting”. O mijn god, 8cm, hoe kan dat nou? Ik geef vriendlief direct opdracht om mijn zusje te bellen, o jee, straks mist ze het hele spektakel nog… Om 1:05 uur ga ik lekker onder de douche en hoor ik de verloskundige aan vriend uitleggen dat de kruiken klaargemaakt moeten worden en wordt ook de kraamzorg gebeld. Ik sta ondertussen heerlijk onder de douche met flinke rugweeën. Af en toe loopt er iemand binnen om te vragen hoe het gaat met me. Nou prima, ik kan de weeën goed opvangen en geniet van het douchen. Om 01:40 uur arriveert de kraamhulp, maar hier krijg ik nog niets van mee omdat ik nog steeds onder de douche sta.

Om 01:45 uur gaan we weer eens kijken hoe het ervoor staat, 9cm. Ik geef aan dat de vliezen volgens mij nog steeds niet gebroken zijn. De verloskundige voelt, maar kan het niet helemaal goed voelen, ze denkt dat de vliezen er inderdaad nog zitten, maar dat ze heel strak om het hoofdje zitten. Om 01:50 worden de vliezen gebroken. Het vruchtwater is helder, de kleine heeft het dus nog steeds naar haar zin daarbinnen. Wat een pak van mijn hart, ik mag lekker thuisblijven en hoef niet naar het ziekenhuis, geweldig.

Hierna besluiten de verloskundige en de twee kraamhulpen dat het zo genoeg geweest is, ze staan er toch maar een beetje spek en bonen bij. Ze gaan lekker naar de woonkamer en vriendlief en ik redden het samen prima. Ik vang nog een paar weeën op, maar merk dat het moeilijker wordt. Ik zeg tegen vriendlief dat ik het bijna niet meer kan houden en dat de verloskundige uit de woonkamer gehaald moet worden. Het is inmiddels 02:15 uur. Er is nog geen volledige ontsluiting, dus de verloskundige masseert tijdens een wee het laatste randje weg. Nu mag ik gaan persen, jeetje ik mag persen, dat is snel… het is nog niet eens goed tot me doorgedrongen dat de bevalling begonnen is!

Het persen gaat goed. Vriendlief zorgt ervoor dat ik niet met mijn ellebogen in het matras ga zitten, want dat mag niet. Toch flik ik het om bij elke wee te starten met persen met mijn ellebogen in het matras… hij heeft wel 20 keer gezegd dat dat nou net niet de bedoeling was. Na 10 minuten persen wil ik weten of ze al kunnen zien of er haar op het hoofdje zit. “Ja, euhm, zo snel gaat het nu ook weer niet”, zegt een van de kraamhulpen nog. Ze vragen zich af waarom ik dit wil weten. Nou omdat ik een baby wil ZONDER haar! Dit zorgt voor wat gelach rondom mijn bed en men wil graag weten wat ik ga doen als er wel haar op zit. Terugstoppen is ook zo lastig hè.

02:30 uur, we gaan nog even luisteren naar de kleine, geen hartslag te vinden… wat is dit… de doptone is kapot! De verloskundige luistert vervolgens naar het hartje met de toeter (zo gebruikt ze die ook nog eens), 150 slagen per minuut, het gaat goed met ons kleintje. De verloskundige belt nog snel naar haar collega om te vragen of zij haar doptone wil komen brengen, zelf kan ze tenslotte niet meer weg. De collega van de verloskundige is trouwens shocked, hoe kan ze nou aan het persen zijn terwijl deze collega tot 00:00 uur dienst had. Ze zegt nog: “huh, maar ik heb helemaal geen telefoontje gehad.” Tja, het kan ineens snel gaan.
Rond 02:50 uur is voor het eerst het hoofdje zichtbaar. Er zit bijna geen haar op voor zover de verloskundige kan zien. Mooi, das weer een zorg minder.

Ik blijf nog wat persen en tussen de persweeën door lig ik lekker te suffen met m’n ogen dicht. Ik zeg nog een paar keer dat ik graag naar bed wil omdat ik moe ben. Die kleine moet maar een beetje opschieten, want dan kan mama lekker naar bed. “Wedden dat je straks als ze geboren is niet moe meer bent” zegt de kraamhulp. Nou we zullen wel zien.

Om 03:20 vraag ik hoelang het nog gaat duren, ik wil tenslotte graag naar bed om te slapen. De verloskundige zegt dat ze verwacht dat ons meisje er om 03:30 toch wel zal zijn. Deze opmerking zorgt ervoor dat er een knopje omgaat in mijn hoofd. Ze moet eruit en wel NU! Tijdens de volgende wee pers ik met alle kracht die ik in me heb en tijdens de 3e pers op die wee wordt om 03:24 uur onze prachtige dochter Lisa geboren. Ze weegt 3380 gram en is nog mooier dan mooi. Dit is pas liefde op het eerste gezicht! Slapen, ik wil de eerstkomende 20 jaar niet meer slapen, ik moet naar mijn meisje kijken!

Om 03:39 uur worden ook de placenta en de vliezen geboren en is het feest compleet. Joepie, mijn ontplofte mol moet ook nog even gehecht worden. Ik had niet eens door dat het daar onder niet helemaal snor zat, het deed tenslotte helemaal geen pijn. Maargoed, het wordt even verdoofd en dan gaan ze proberen er weer iets van te maken. Op het moment dat de verloskundige begint met verdoven zeg ik voor het eerst tijdens de hele bevalling: AUW! Jemig, wat doen die verdovingsspuiten zeer zeg! Iedereen is verbaasd omdat ik auw zeg. Huh, dat heb je de hele bevalling nog niet gezegd. Maargoed het moet even gebeuren, dus even op m’n tanden bijten. Helaas blijf ik het hechten ook voelen, maargoed het is maar 5 minuutjes. Hechten doet meer pijn dan bevallen, bevallen doe ik zo nog 10 keer over, hechten wil ik nooit meer!

Ik teken voor zo'n bevalling Nikki _{Behalve dan de hechting}

Ik moest bijna huilen bij

quote:

Dit is pas liefde op het eerste gezicht! Slapen, ik wil de eerstkomende 20 jaar niet meer slapen, ik moet naar mijn meisje kijken!

Nog een paar weekjes en dan mag ik ook zo verliefd zijn

Doe mij zo'n bevalling! Heerlijk joh, dat het zo goed is verlopen.

Mooi opgeschreven Nikky. En wat fijn dat het een mooie en goede bevalling is geweest
Hier teken ik de volgende keer ook voor

Nikki, waar kan ik me inschrijven voor zo'n bevalling? Dit geeft wel aan dat echt iedere bevalling zo ontzettend anders is!

Zo dat ging echt wel snel en soepel dan Nikki! En dat je het hechten gewoon het ergste vond
Waarom wou je eigenlijk zo graag een baby zonder haar?

CP, geloof mij, voor je het weet is het zover en kun je ook verliefd zijn op jouw minimensje! _{Ik hoop inderdaad voor je dat je geen hechting hoeft!}

pessie, gewoon je lijf z'n ding laten doen. Ik denk dat ontspannen het toverwoord is geweest bij mij. Ik ben geen seconde bang geweest dat het niet zou lukken of iets dergelijks. En het is gewoon een makkelijke bevalling geweest. Succes alvast in ieder geval!

tessie, ik wilde geen haar omdat ik baby's met haar al zo 'groot' vindt. En ik vind het stom dat ze dan na een paar maanden altijd zo'n kale plek op hun achterhoofd hebben. Doe mij maar een kale, die is lekker 'baby' en krijgt niet zo'n stomme kale plek. Maargoed, ze vonden het heel raar, want de meeste mama's wilden dus wel haar zeiden ze...

Nikki mooi verhaal
en wat fijn dat je zo'n mooie bevalling hebt gehad!

dank voor het delen

Nikki, mooi verhaal!
Ik herken helemaal je gevoel over het hechten. Bevallen wil ik wel nog 10 keer, maar hechten nooit meer!
Verschrikkelijk die pijn die ik had bij het hechten. Die verdoving werkte langs geen kanten!
Aiaiaiai, ik ben uitgerekend binnen 10 dagen...

quote:

Op maandag 10 mei 2010 18:24 schreef _NIKKI_ het volgende:
En ik vind het stom dat ze dan na een paar maanden altijd zo'n kale plek op hun achterhoofd hebben. Doe mij maar een kale, die is lekker 'baby' en krijgt niet zo'n stomme kale plek.

Heel veel haar hier en geen kale plek!

Oh, wat een fijn verhaal om te lezen NIKKI..

quote:

Op maandag 10 mei 2010 19:22 schreef Libell het volgende:
Nikki, mooi verhaal!
Ik herken helemaal je gevoel over het hechten. Bevallen wil ik wel nog 10 keer, maar hechten nooit meer!
Verschrikkelijk die pijn die ik had bij het hechten. Die verdoving werkte langs geen kanten!

Ergens snap ik niet waarom dat niet wat minder pijnlijk gemaakt kan worden, ik vind het nogal barbaars. Normaal word je toch ook verdoofd als je ergens gehecht wordt, en dat werkt dan toch ook gewoon? Waarom werkt het daaronder dan zo vaak niet?

Het maakt mij niet uit of onze baby haar heeft, maar ik ben er wel heel benieuwd naar. Ik had namelijk een hele bos haar bij mijn geboorte en mijn man was hartstikke kaal.

Ik vond het hecht gedeelte toch wel het minst barbaarse gedeelte van de hele bevalling hoor En ik ben allergisch voor dat verdoof spul, dus dat hebben ze niet eens gebruikt. Ja het voelt vervelend, maar je hebt een baby om naar te kijken en je bent nog zo in die rush van bevallen... ik vond dat echt niet erg op dat moment. Terwijl ik normaal echt wel een watje ben...
Maar volgens mij werkt dat verdovingsspul normaal wel gewoon hoor... het is toch niet ineens dat het bij je doos niet werkt en op de rest van je lichaam dan wel?

Nikki, wat een mooi verhaal!
En wat een droom-bevalling zeg!

Mooi verhaal Nikki. Hihi grappig dat je vroeg of ze wel kaal was
Ik herken dat van die hechtingen helemaal deed veel meer pijn dan bevallen!

Echt waar? Ik vond gehecht worden iets in de categorie 'naar', maar bevallen was 'hels' en 'ik wil dood'. Ik was volkomen rustig tijdens de bevalling, maar er viel simpelweg niet tegen de weëen op te ontspannen.

NIkke, mooi beschreven hoor! (Wederom de fout gemaakt door op mijn werk te lezen... niet handig ). Maar tjonge wat is dat snel gegaan zeg, maar zo te lezen wel prima allemaal... knap hoor!
Oh en ik sluit me volledig bij je aan voor wat betreft het hechten... bevallen = prima (ok, dat vond ik ook wel pijnlijk, vooral het persgedeelte) maar hechten = zwaar kut... ik moest echt mijn best doen om Minke niet fijn te knijpen. Was deels met en deels zonder verdoving... en die klote dingen hebben niet eens hun werk gedaan, dus had net zo goed niet gehoeven...

OK dames, dit zijn geen verhalen die ik op dit moment of ergens de komende weken wil horen

Soepele bevalling Nikki, echt fijn dat het zo vlot ging!

Ik had trouwens geen problemen met het hechten. Ze zijn 3 kwartier met me bezig geweest (2x geknipt) en ik voelde het toen de verdoving uitwerkte. Ze hebben toen een nieuw prikje gezet en toen was het weer pijnloos.
Vond het eerder vervelend dat er een verpleegster me een beetje op zat te jutten om Hannah aan de borst te leggen terwijl ik nog in de stijgbeugels lag dichtgeborduurd te worden.

Hechten was hier de hel. Niks van verdoving, ja voor de eerste 2. De rest niet. Verschrikkelijk. Liever nog 5 bevallingen dan 1 keer hechten. En bevallen was ook niet leuk, voor de duidelijkheid.

Ze hebben rond kwart over 12 's middags de boel verdoofd, en ik had er 's ochtends om 6 uur pas weer gevoel in. De aardige verpleegster heeft er een paar extra spuiten ingezet toen ik haar geld bood om van me af te blijven zodat ze me niet zou hechten .

Tip van k_i_m; Biedt geld .

Maar als de verdoving niet goed werkt dan kan je dat toch zeggen en om meer/iets anders vragen (of geld bieden )? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het niet anders kan. Want hoe vaak ik nu al niet gelezen heb dan vrouwen het hechten net zo erg of nog erger vonden dan de bevalling...

quote:

Op maandag 10 mei 2010 23:21 schreef Cantare het volgende:
Maar als de verdoving niet goed werkt dan kan je dat toch zeggen en om meer/iets anders vragen (of geld bieden )? Ik kan me gewoon niet voorstellen dat het niet anders kan. Want hoe vaak ik nu al niet gelezen heb dan vrouwen het hechten net zo erg of nog erger vonden dan de bevalling...

Ik kreeg niet meer dan die twee prikken. Die werkten wel, dat deed 'gewoon' pijn. Daarna kreeg ik niet meer. Zelf kon ik Anna dus niet vasthouden, ik had d'r echt pijn gedaan. Er kwamen zeker 10 hechtingen na, maar geen verdoving dus. 'kan niet' was het antwoord toen ik er om vroeg.

Ik had tijdens het hechten Lisa op m'n buik liggen en mijn vriend zat in kleermakerszit bij mijn hoofd. Hij heeft me heel veel kusjes gegeven omdat hij het zielig vond... ter vergelijk... tijdens de bevalling heb ik niet één kusje gekregen. En Lijnloos was je zegt klopt, ik dacht de hele tijd... o jee als ik de baby maar niet fijnknijp.
Toen ik trouwens vertelde dat het pijn deed kreeg ik geen extra verdoving want het was al zo goed mogelijk verdoofd.

CP wegwezen hier! Kom over max. 5 weken maar terug als je zelf je minimensje hebt.

Wat ik nog erger vond dan bevallen en hechten was de stuwing Oh en tijdens het bevallen was er wel even een heel erg AUW moment toen de vlos met haar vingers drukte daar waar ik naartoe moest persen, maar toch was ik wel blij dat ze dat deed zodat ik wist dat ik het goed deed.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 07:13 schreef _NIKKI_ het volgende:
Ik had tijdens het hechten Lisa op m'n buik liggen en mijn vriend zat in kleermakerszit bij mijn hoofd. Hij heeft me heel veel kusjes gegeven omdat hij het zielig vond... ter vergelijk... tijdens de bevalling heb ik niet één kusje gekregen. En Lijnloos was je zegt klopt, ik dacht de hele tijd... o jee als ik de baby maar niet fijnknijp.
Toen ik trouwens vertelde dat het pijn deed kreeg ik geen extra verdoving want het was al zo goed mogelijk verdoofd.

CP wegwezen hier! Kom over max. 5 weken maar terug als je zelf je minimensje hebt.

Ik kreeg als antwoord op de au te horen: "Ach joh, nog even op de tanden bijten..." DOE HET LEKKER ZELF!

CP, inderdaad effe wachten joh, maar aan de andere kant, als je de bevalling van NIkki leest zou je ook niet echt hoeven vrezen... En hoe cliche ook, nadertijd is het toch stiekum wel de moeite waard _{(maar nog steeds niet de hechtingen, stelletje dwazen!).}

_{Ik hoop niet gehecht te hoeven worden} En anders zal ik geld bieden

Wat een mooie bijzondere ervaring Nikky Fijn!

Ik was bij Sasha verdoofd voor de knip en heb daardoor ook niks gevoeld van de hechtingen.
En bij Oscar weet ik het eig. niet eens. Ik heb iets van 2 hechtinkjes gehad geloof ik. Mss dat ik daar door de ruggeprik niks van heb gevoeld?

Een mooie bevalling Nikki <3

nikki, was je nog op je werk met 2 dagen overtijd?

verder mooie bevalling, idd!

bij eli ben ik wel verdoofd met het hechten, dat was gewoon naar. zeker toen de hechtnaald in mn been verdween
bij aviva was onverdoofd, en dat was ook echt heel erg niet gezellig, maar superpijnlijk, neuh. (oh, ik krijg het gevoel weer helemaal terug van die schuivende draad )

lekker al die hechtverhalen
(waarom lees ik hier ook gewoon nog *lol*)
Maar huups spoiler heb ik echt niet aangeklikt haha, krijg altijd spijt als ik spoilers lees als er staat dat je t echt niet moet lezen

Nikki zo'n bevalling wil ik ook wel!!

Haha, nou even voor het gezonde tegenwicht dan maar:
Ik had 1 hechting nodig en die is zonder verdoving gezet. Ja, even een gemene pijn, maar liever dat dan een wond die lelijk geneest

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 14:33 schreef huuphuup het volgende:

[..]

Ik had ook een verdoving voor de knip en die knip heb ik idd niet gevoeld. (alledrie niet )
maar het hechten...
De gyn heeft er bij mij wel een soort spray opgedaan toen ik haar bijna achterover schopt. Per ongeluk, dat wel.

Ik vond het pijnlijk omdat ze zo diep moest hechten en het gevoel van die draad die er doorheen getrokken wordt vond ik ontzettend naar Maar goed, dat overleef ik allemaal wel.

nog niet bevallen dames... de spoiler staat er niet voor niets

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Dat in en uit bed schuiven ook!
Ik weet nog dat ik verschoot op de eerste pufclub-avond van Oscar's zwangerschap. Daar zei een ander die voor de 2e keer zwanger was: Ach, het is net als herstellen na een griepje!
Dus ik: Nou, ik wil niemand bang maken hoor, en ik heb ook al lang geen griep gehad, maar ehm...
Een griepje!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Maar... eerlijk is eerlijk. Na Oscar was ik echt supersnel weer op de been. Mss ook wel vanwege dat op en neer naar de kinderafdeling, maar toch.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 14:41 schreef huuphuup het volgende:
Hahaha nouja, t is niet vies of eng ofzo, maar ik wil ook niemand onnodig van tevoren al op stang jagen

Nikki mooi verhaal van een mooie bevalling

nu word ik nog nieuwsgieriger, en na be's verhaal en spoiler ook...
maar ik kan mezelf nog in bedwang houden haha
ik lees t wel over een week of 10 ofzo

BE
Ik heb dat zelf echt helemaaaaaal niet zo ervaren! Voor mij was de kraamtijd echt gewoon een heerlijke verwennerij

Ik heb de spoilers wel gelezen!! Maar BE

Hier ging het herstel juist ook heel makkelijk en voorspoedig. De eerste keer al, maar de tweede keer helemaal. Ik heb de knip de eerste keer veel beter gevoeld dan de scheur de tweede keer.

Hechten vond ik de tweede keer erg pijnlijk, duurde ook een uur (bijna een totaalruptuur) en moest in verschillende weefsellagen. De eerste keer ook goed gehecht maar toen bijna niks van gevoeld.

Van beide bevallingen vond ik het laatste stuk erg heftig, echt erg heftig, het laatste uur zeg maar.

Ik vond het ook geen leuke week Als Niels huilde was het de eerste dagen een ramp om uit bed te komen, of zelfs om omhoog te komen, gelukkig glijden die celstofmatjes goed, dat hielp wel. En er kwam bijna geen bezoek omdat Niels zo prikkelbaar was, daar voel ik me nog steeds wel verdrietig om.
Volgende keer wil ik heel veel bezoek en een feeststemming!!

Ook dat verschilt dus per persoon en per bevalling blijkt. Ik was echt de volgende dag alweer best mobiel enzo. Ik heb mijn kraamhulp vanaf de 3e of 4e dag na de bevalling zelfs nog geholpen met ons bed verschonen. Ik voelde me echt nutteloos, vandaar. Maargoed, ik ben ook 4 dagen na de bevalling al naar buiten geweest met kleine en al dusja...
Het ligt er hier denk ook wel weer aan wat voor bevalling je gehad hebt. Als je 24 uur bezig bent geweest ben je er sowieso al een stuk slechter aan toe dan als je 4 uurtjes bezig geweest bent, maar das logisch toch.

BE dat verhaal onder die spoiler, ik lag echt in een deuk!

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 15:10 schreef Poppedein het volgende:
BE
Ik heb dat zelf echt helemaaaaaal niet zo ervaren! Voor mij was de kraamtijd echt gewoon een heerlijke verwennerij

Dat wel maar 't deed gewoon wel zeer. Als ik eenmaal zat en niet meer bewoog ging het wel, maar de eerste paar dagen... Oef...

Ik heb de 2e idd wel die fruitsalades enzo gemist. Dat was gewoon toch wel een heel stuk minder kraamtijd omdat we eerst die paar dagen in het ziekenhuis waren.

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 15:18 schreef Orea het volgende:
Ik heb de spoilers wel gelezen!! Maar BE

ik uiteindelijk ook, was wel benieuwd waar t nou over ging haha
maar ben niet gillend weggerend

En moest wel lachen om BE (nu nog wel )

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 15:33 schreef Sonnetje85 het volgende:

[..]

ik uiteindelijk ook, was wel benieuwd waar t nou over ging haha
maar ben niet gillend weggerend

En moest wel lachen om BE (nu nog wel )

Er zijn ook plenty mensen die gewoon fluitend hun bedje uit stappen de dagen erna hoor!
En met dat mooie kleine buikje van jou kan er nooit een 9-ponder met bijbehorend boeddha hoofd in zitten. Vast een heel mooi slank mannetje! Scheelt al een bult.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik heb maar één keer fruit op bed gehad. Daarna ging ik lekker samen met de kraam aan de eettafel eten om leuke verhalen van haar te horen.. die mensen maken echt vanalles mee!
Bijvoorbeeld een man die na 3 dagen alweer over z'n vrouw heen was gegaan waardoor de hechtingen eruit lagen... Lekkere vent heb je dan...
En zo heb ik nog een paar verhalen gehoord...

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 15:35 schreef Brighteyes het volgende:

[..]


Er zijn ook plenty mensen die gewoon fluitend hun bedje uit stappen de dagen erna hoor!
En met dat mooie kleine buikje van jou kan er nooit een 9-ponder met bijbehorend boeddha hoofd in zitten. Vast een heel mooi slank mannetje! Scheelt al een bult.

Ik kan alles lezen, ken liever alle kanten, maar nu maak je me (een heeeeel klein beetje) bang
(grapje hoor! Maar met mijn buik en nu al grote dame! )

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 15:35 schreef Brighteyes het volgende:

[..]


Er zijn ook plenty mensen die gewoon fluitend hun bedje uit stappen de dagen erna hoor!
En met dat mooie kleine buikje van jou kan er nooit een 9-ponder met bijbehorend boeddha hoofd in zitten. Vast een heel mooi slank mannetje! Scheelt al een bult.

eerst zien dan geloven

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 15:37 schreef _NIKKI_ het volgende:
Bijvoorbeeld een man die na 3 dagen alweer over z'n vrouw heen was gegaan waardoor de hechtingen eruit lagen... Lekkere vent heb je dan...

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 15:40 schreef Orea het volgende:

[..]

Ik kan alles lezen, ken liever alle kanten, maar nu maak je me (een heeeeel klein beetje) bang
(grapje hoor! Maar met mijn buik en nu al grote dame! )

Ja en toch... en nu klink ik als een enorme windjewaai die iedereen blij wil maken...
Er worden toch ook echt 10 ponders zonder 1 schrammetje geboren hoor! Het kan allemaal echt!

Daarom zeg ik, grapje hoor... Ze moet er hoe dan ook uit! Dat én het gaat pijn doen... meer kan ik me er gewoon niet bij voorstellen nog. Gek genoeg kijk ik er al naar uit. Misschien naïviteit omdat ik geen idee heb wat me nou daadwerkelijk te wachten staat... Maar zo ben ik sowieso wel, me pas echt druk maken als het zover is

Dat stukje van die man uit Nikki haar post wat een man, maar ook wat een vrouw! Die heeft dat toch ook toegestaan lijkt me!

Pff dat iemand daar zin in heeft, om na 3 dagen alweer seks te hebben zeg. Ik had toen echt zoiets van hier gaat nooit meer iets in, en eruit al helemaal niet
Maar die eerste periode na de bevalling vond ik ook wel tegenvallen. Dat had ik liever vantevoren geweten. Ik had zoiets van ik ben toch al bevallen, dat was al de hel, moet ik dit gedoe allemaal nu ook nog hebben. Had er gewoon ook echt geen zin in

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 15:37 schreef _NIKKI_ het volgende:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Ik heb maar één keer fruit op bed gehad. Daarna ging ik lekker samen met de kraam aan de eettafel eten om leuke verhalen van haar te horen.. die mensen maken echt vanalles mee!
Bijvoorbeeld een man die na 3 dagen alweer over z'n vrouw heen was gegaan waardoor de hechtingen eruit lagen... Lekkere vent heb je dan...
En zo heb ik nog een paar verhalen gehoord...

Hmmm.... Artsen zeggen toch altijd wachten tot de bloeding voorbij is? 3 dagen bloeden vind ik wel erg kort... En verder, dat die vrouw niet zo hard heeft gegild dat de buren dachten dat ze vermoord werd .

Ik vond mijn kraamweek ook behoorlijk zwaar. De dag na de bevalling kreeg ik weer verschrikkelijke buikpijn (wat ook de reden was dat ik ingeleid ben) tot overgeven aan toe. Dat is wel minder geworden, maar ik ben er nog steeds niet helemaal van af (ik heb nu een vermoeden dat het misschien galstenen zijn).

Daar lig je dan in bed met hechtingen door 3 lagen huid heen inclusief blauwe plek, buik/rugpijn, kraamverbanden voor de vloei, gebroken nachten, hormonen die door je lijf gieren en een kindje wat niet goed uit de borst drinkt en veel gewicht verliest. Ik heb gejankt toen de kraamhulp wegging

En ik van te voren maar denken dat ik me goed voorbereid had

quote:

Op dinsdag 11 mei 2010 16:22 schreef pessie het volgende:

[..]

Hmmm.... Artsen zeggen toch altijd wachten tot de bloeding voorbij is? 3 dagen bloeden vind ik wel erg kort... En verder, dat die vrouw niet zo hard heeft gegild dat de buren dachten dat ze vermoord werd .

Omdat een arts het zegt denk jij dat het niet gebeurd?