Bevallingsverhalen deel 10

Octo, been weeën Groot gelijk van die ruggenprik
Verder klink je er eik heel relaxed over! En wat fijn dat het mooi gehecht is! Heb je daar nog veel last van?

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 09:30 schreef freecell het volgende:
Octo, been weeën Groot gelijk van die ruggenprik
Verder klink je er eik heel relaxed over! En wat fijn dat het mooi gehecht is! Heb je daar nog veel last van?

Mja, ik had eigenlijk helemaal geen rekening gehouden met een eventuele ruggenprik. Maar ik vind het dus echt wel een uitkomst, ondanks de risico's. Ik weet wel dat het me zonder ruggenprik waarschijnlijk niet meer gelukt was om vaginaal te bevallen (ik zat nu trouwens al tegen een vacuümverlossing aan).

Van de hechtingen heb ik nu geen last meer. Ik heb de eerste 2 weken eigenlijk nog het meest last gehad van de bijbehorende blauwe plek/zwelling. Mijn darmen zijn nog steeds niet in hun normale doen helaas

Octo wat een verhaal! Fijn dat je door de ruggeprik nog via de normale weg kon bevallen. En supervervelend van die beenweeën zeg.
_{(Wordt nu eigenlijk langzamerhand steeds banger voor mn thuisbevalling zonder pijnstilling )}

Pessie, ik heb zelf mijn bevalling niet als vervelend ervaren. Het was wel wat pijnlijk ja, maar ik had het vele malen erger verwacht. Ik zat echt te wachten tot het echt pijn ging doen en ik in tweeen gescheurd zou worden, want dat zeggen ze toch altijd... Dat is nooit gekomen. Zo kan het dus ook gaan.

quote:

Op zaterdag 6 maart 2010 21:27 schreef pessie het volgende:
Octo wat een verhaal! Fijn dat je door de ruggeprik nog via de normale weg kon bevallen. En supervervelend van die beenweeën zeg.
_{(Wordt nu eigenlijk langzamerhand steeds banger voor mn thuisbevalling zonder pijnstilling )}

Och, de ene bevalling is de andere niet. Ik zou er niet te veel over nadenken hoor! Bovendien kan je op elk moment van je bevalling nog naar het ziekenhuis als je het niet meer trekt (ok, misschien niet met 9 cm ontsluiting ).

Op het moment dat je denkt 'hmmm, zo met het geen uren meer doorgaan' issie er meestal ook zo

Pessie, gewoon kijken waar het schip strand, de één valt het mee, de ander niet. Wat er ook gebeurt, vertrouw op je eigen gevoel, dan komt het goed!

Octo, wat een verhaal zeg! En beenweeën ook Da's heftig hoor, ben blij voor je dat je zo veel aan de ruggenprik gehad hebt Thnx voor je mooie verhaal!

En ik moet hier nodig eens bij-reageren, ik lees jullie allemaal, maar reageren..

Pessie, het is mij ook reuze meegevallen hoor, oke, wel in het ziekenhuis maar dat kwam doordat de vk geen dienst had

Wat incantrix zegt ,gewoon zien waar het schip strand

Octo, jeetje meid! Wat fijn om ook eens een 'positief' verhaal te horen over het Flevo
Maar behoorlijk heftig met die been weeën! Echt fijn dat je een ruggeprik hebt gehad.

En het resultaat Wat een grappig idee dat ik er een paar kamers naast lag toen ze ter wereld kwam

happy, wat heftig, zeg! zo op het laatste moment nog een ks! dat is altijd mijn schrikbeeld geweest. maar jij bent er relaxed onder, dat is het belangrijkst. hopelijk herstellen al je hechtingen voorspoedig!

octo, beenweeën... mijn naweeën waren beenween, en dat vond ik al naar genoeg. laat staan echte weeen. wel fijn dat de ruggeprik zo hielp!

pessie, je begint sowieso thuis. als het niet gaat, is er altijd nog een optie zkh en pijnstlling. het komt zoals het komt.

Ja, of je gaat naar het ziekenhuis en je krijgt niks. Toch ook wel zo'n 70% kans .

Pessie, als je je er prettiger bij voelt, ga dan gewoon voor een ziekenhuisbevalling. Of geef aan, dat je als je het echt niet meer ziet zitten, graag naar het zh wil voor pijnstilling. Dan wordt daarin ook sneller ingegrepen.

Ik was bij de eerste ervan overtuigd dat het fijner was om thuis te bevallen, ook al was ik al twaalf uur of langer bezig met flinke rugweeën en had ik nog geen centimeter ontsluiting. De verloskundige heeft me niet overgehaald, maar had ze het maar wél gedaan! 's avonds alsnog naar het zh gebracht - kon ik geen ruggenprik krijgen omdat de anesthesist lag te slapen en niet oproepbaar was. Ik moest tot de volgende ochtend wachten tot ik ingeleid kon worden en een ruggeprik kon krijgen - en dat was de zwaarste nacht die ik tot dan toe ooit had doorgebracht.

Dus ach... het is niet erg van gedachten te veranderen, maar het liefst dan wel op tijd

Ik ben nu 16 weken zwanger van de 2e en heb maar alvast gevraagd of ik tzt een ruggeprik mag.

Pessie bij Linde moest ik naar het ziekenhuis om te bevallen omdat de vliezen al 5 dagen gebroken waren. Dus geen keuze terwijl ik thuis wilde bevallen. Bij Esmee wilde ik een ziekenhuisbevalling en toen ging het juist zo soepeltjes thuis. We besloten thuis te blijven, maar bij 6 cm bleef de ontsluiting steken en moest ik alsnog naar het ziekenhuis.

Je kan dus nooit helemaal bepalen hoe het gaat, maar wel vantevoren kijken wat je het liefst zou willen en wat je zou willen in het geval dat het toch anders loopt. Overigens zou ik de bevalling van Esmee zo weer overdoen als dat zou moeten. Die duurde trouwens precies een minuut korter dan die van Linde, zie je wel dat de 2e altijd sneller gaat

http://www.volkskrant.nl/(...)taan_altijd_mogelijk

Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 11:57 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

Ik was compleet van de wereld...

quote:

Op donderdag 11 maart 2010 11:57 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een monsterbevallingen, Octo en Happy! Maar beiden gefeliciteerd. Goed gedaan!

Ik schijn een van de weinigen te zijn die niet high is geworden van Pethidine blijkbaar... Of ze hebben me daarvoor toen niet genoeg gegeven misschien.

Ik herinner me nu dat het eigenlijk een cocktail was van pethidine en een slaapmiddel. Mogelijk dat ik daarom zo'n roes kreeg.

octo, hier ook die combi. En ik was het eerste kwartier van de wap af, alsof ik naar de wereld keek, maar er niet aan deelnam. En daarna ben ik een hele diepe slaap gevallen, kon mijn ogen niet meer open houden, compleet van de wereld. Maar mooi dat ik er wel ontsluitingsweeëen door kreeg ipv nutteloze been- en rugweeën. Als ik ooit nog eens moet bevallen, wil ik em weer hoor, die combi.

Ah vandaar, ik kreeg alleen een klein beetje pethidine om me te helpen onstpannen. Mijn onstluiting was al zeker 4 uur blijven steken op 4 centimeter.

Mooie verhalen weer! En je leest zo zo anders als je zelf bevallen bent.
Mijn bevallingsverhaal heb ik ook al opgeschreven. Er moeten alleen nog wat kleine aanvullingen bij en mijn man moet er nog even naar kijken of ik wat vergeten ben en zijn 'point of view'.

pessie, ik heb wel pijnstilling gehad maar pas tegen het laatst (toen het eigenlijk niet meer nodig was maar toen zat het er net in ).
Maar ik zou het zo weer doen zonder pijnstilling hoor (en thuis als het mogelijk is)

Ik zou ook graag thuis zijn bevallen en zou het nog steeds graag willen bij een eventuele volgende. Maar helaas weet ik al dat ik het niet mag ivm de placenta die niet los wilde komen.

Na een ‘gewone’ controle bij de gyn in meppel die constateerde dat de groei van baby B niet denderend was werd ik doorgestuurd naar zwolle voor een extra groeiecho (uit voorzorg in zwolle omdat ik dan daar al wel zou kunnen bevallen, in meppel niet). Na die echo werd ik per direct opgenomen aangezien de groei helemaal gestopt (b)leek. De echo gaf een schatting van 700 gram voor de een en 1400 gram voor de ander (achteraf behoorlijk accuraat!). Ik werd opgenomen op de obestretische high care (OHC) unit. De gyn aldaar had het op de dag van de opname (woensdag) over: “kan een dag duren, kan een week duren, we starten met driemaal daags een CTG en eens per week een echo en flowmeting.” Ik kreeg de longenrijpende injectie, optimaal effect per injectie duurt 24 uur en liefst 2 maal zo’n injectie voor de bevalling. Ik mocht nog wel zelf naar toilet en douche en driemaal daags een half uurtje op de gang lopen. Dat bleek wat optimistisch, aangezien een CTG bij ons makkelijk een uurtje of 2 duurde ipv een half uurtje. Dit kwam omdat beide babies nogal beweeglijk waren wat erin resulteerde dat het meten zelf nogal beroerd ging. Mijn hartslag, hun hartslag, het liep allemaal door elkaar en zodra je een baby te pakken had moest je jagen op de ander, waarna nummer 1 weer verdween, etc... jullie krijgen het idee. Uiteraard kreeg ik die dag ook bloedonderzoek met diezelfde dag de uitslag daarvan. Mijn hb gehalte was dermate hoog dat de babies daar echt last van hadden (stroperig bloed) dus kreeg ik een plasma infuus. Uiteindelijk vereiste het 6 zakjes plasma verdeeld over alle dagen tot de dag na de bevalling om dat enigszins normaal te krijgen. Slapen die nacht lukte niet. Uiteindelijk heb ik tot de dag dat ik uit het ziekenhuis onmtslagen werd om de nacht een slaappil gevraagd en gekregen.

Donderdag kwam de gyn al vertellen dat het er dermate beroerd uitzag dat er meer geCTG’ed moest worden en dat het zeker niet langer dan een week zou duren en dat het een spoedkeizersnee zou worden waar ik die dag al voor voorbereid zou worden (scheren, voorlichting over de keizersnee, voorlichting over de NICU (neonatale intensive care unit) en piercings en oorbellen uit). Uit de CTG’s bleek dat baby B het gewoon erg moeilijk had. Never mind groei, het ging nu alleen nog over overleven. Wel de tweede longrijpend spulletje weer gehad. die avond laat stond er weer een extra CTG op het programma en het zou gewoon per CTG bekeken worden of er direct ingegrepen moest worden. De timing was nu vreselijk belangrijk. Aan de ene kant was het belangrijk om die longrijpers optimaal te laten werken en de dertig weken te halen (dat zou vrijdag zijn), aan de andere kant moest er direct ingegrepen worden als baby B het niet meer kon. Een voor mij vervelend gevolg van dit beleid was dat ik steeds niet mocht eten tot na de beslissing na de CTG steeds. En ik had al echt niet genoeg aan de maaltijden in het ziekenhuis! Eerlijk waar: echt niet. Ik was om te beginnen gewend aan 5 volle maaltijden per dag (en niet 3) en ten tweede was wat ik in het ziekenhuis kreeg vies en te weinig. Man, wat voelde ik me beroerd, hongerig en slap.

Vrijdagochtend na de CTG werd ons al verteld dat de keizersnee iig dat weekend plaats zou vinden. Die ochtend heb ik ook de gyn zelf gesproken en kon ik mijn wens om direct gesteriliseerd te worden kenbaar maken. Na mijn uitleg zei hij: “ik geef toch voor de vorm tegengas, wat nu als het ergste gebeurt en de kindjes overleden blijken”. Tsja. Ik heb voor deze zwangerschap altijd gezegd dat dit echt de laatste keer zou zijn. Ik heb mijn redenen uitgelegd, die vond hij blijkbaar zinnig want hij hield verder op, die wens werd genoteerd.
Het aantal CTG’s werd weer opgevoerd, ik zat inmiddels aan 2 a 3 uur CTG, half uurtje pauze en dan weer CTG. De gyn wilde me eigenlijk liever permanent aan de CTG hangen maar dat werd tegengehouden door de verpleging wegens “ondoenlijk voor iedereen”. Tegen die tijd waren er steeds 3 mensen nodig voor 1 CTG. Ikzelf, sangdrax en een verpleegster. Het beste ging het met nog een verpleegster erbij, maar dat was niet altijd mogelijk. Dit om alle CTG-meetplopdingen op zijn plaats te houden en steeds een baby te zoeken nadat die (weer. Zucht) wegschoot. De longrijpende spuiten zouden vanaf 17.00 ongeveer hun werk hebben gedaan. Tegen deze tijd had ik trouwens al erg veel pijn aan mijn stuitje van het steeds doodstil blijven liggen aan die CTG’s. Die middag hadden we wel steeds betere CTG’s, dus alle moeite werd wel beloond! 17.00 gehaald! 30 weken gehaald! We hadden reden tot vreugde, al was het een beetje wrang. Toen kregen we om 21.00 uur een CTG tot 23.00 uur en werd ik per direct naar de OK gereden. De keizersnee zelf ging zoals elke keizersnee, behalve dat ik bij binnenkomst begon te piepen dat ze toch vooral niet moesten vergeten te steriliseren (waar je op zo’n moment al niet aan denkt.....). om kwart voor 12 werd Ravi geboren als voorliggende. Hij kwam huilend uit de baarmoeder. Zo lag ik daar, en zo hoorde ik opeens gehuil. Nu ik dit schrijf zit ik alweer in tranen. Zo zijn het. Hij werd direct weggehaald en niet aan mij getoond omdat er ruimte gemaakt moest worden voor nr 2 die 1 minuut later kwam. Kiro, het achterliigende kind en ons zorgenkindje. Die werd me wel getoond (ook omdat het maar de vraag was of hij het zou halen). De neonatale arts zei later: “dat had geen uur langer moeten duren”). Toch heeft ook kiro eventjes een huiltje laten horen. Onze zonnejongens waren er! Kiro heeft eventjes gebloed uit de navelstreng, dus die kreeg later bloedtransfusies. Sangdrax ging met de jongens mee en ik werd dichtgemaakt en (omdat de verkoeverkamer ’s nachts dicht is) op de IC gelegd (dat vond ik trouwens doodeng eerlijk gezegd). Toen ik daar van af mocht werd ik met bed en al naar de NICU gereden om de jongens te zien. Daar had ik toen dus ook mijn enige vervelende ervaring in zwolle. Voordat ik de jongens mocht zien (en let wel; Ravi had ik op dat punt nog nooit gezien en het was al uren na de geboorte) kwam hun arts die erg aandrong op borstvoeding. Nou ben ik oprecht geen niet-assertief persoon (zoals velen van jullie weten). Ze stonden dus met 4 man rond mijn bed, de ruggeprik was half uitgewerkt (dus ik kon mijn benen nog niet bewegen maar voelde de wond al wel) en ik kon Ravi en Kiro net niet zien. Wel hun couveuses. En er werd dus nogal aangedrongen. Zoveel dat ik uiteindelijk na een half uurtje oid huilend akkoord ging met er in ieder geval over nadenken. Zoveel dat achteraf de verpleegster van de OHC (mijn verpleegster zeg maar) er iets van zei, dat dat zo toch niet hoeft, mevrouw had toch vooraf uitgelegd dat ze KV wilde geven en waarom. Dat stond gewoon in mijn dossier. Maar mijn jongens waren er levend en ik kon ze zien en aanraken! Ik heb die nacht trouwens wel heel heftige pijn gehad. Zoveel dat ik ’s morgens toch morfine kreeg (naast de andere dingen). Geen idee of dat nu gewoon van de operatie was of zulke heftige naweeen, het was gewoon een lange golf van pijn.

Wat is en blijft het toch bijzonder dat er zo veel kunst- en vliegwerk verricht kan worden...

Wat een heftig verhaal toch! En wat een gelul over die borstvoeding, zeg! Dat maak je toch zeker zelf wel uit? Een veel te kleine tweeling met keizersnee op de wereld zetten is niet niks.

Bovendien heb ik me laten vertellen dat zulke kleine kindjes meestal niet eens voldoende zuigkracht hebben en het dus vaak nog mislukt ook...

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 12:01 schreef DeMajoor het volgende:
Wat een heftig verhaal toch! En wat een gelul over die borstvoeding, zeg! Dat maak je toch zeker zelf wel uit? Een veel te kleine tweeling met keizersnee op de wereld zetten is niet niks.

Bovendien heb ik me laten vertellen dat zulke kleine kindjes meestal niet eens voldoende zuigkracht hebben en het dus vaak nog mislukt ook...

Daarom begin je ook met kolven, en begin je pas veel later met aanleggen, wanneer de zuigreflex zich ontwikkeld heeft.

Maar iemand zo onder druk zetten terwijl die persoon in zo'n heftige periode zit is gewoon fout.

Ze proberen je anderzijds ook niet zomaar te overhalen om je te pesten...

http://www.couveuseouders(...)20en%20prematuur.pdf

Ik ben zelf een groot voorstander van (langdurige) borstvoeding, maar weet ook dat het op zijn zachtst gezegd niet netjes is een half uur op een moeder in te praten (die de voordelen ongetwijfeld al eerder te horen heeft gekregen) terwijl ze haar kleintje nog niet heeft gezien en dat dit kleintje op een paar meter afstand ligt (komt op me over als chantage).

Daarmee doe je de zaak borstvoeding ook geen goed, want zo komen die verhalen over de 'borstvoedingsmaffia' in het leven. Hij had bijvoorbeeld ook kunnen vragen of ze eventueel positief stond tegenover donormelk en bij het moedermelknetwerk kunnen aankloppen.

Jemig, wat een verhaal simmu! Gelukkig doen je jongens het nu prima!

Heftig Simmu!

Jullie hebben mijn (hele lange ) verhaal ook nog tegoed. Bij deze:
In de nacht van za 13 feb op zo 14 feb (39w3d) om 0:50u voel ik water weglopen. Ben nog net op tijd uit bed. Het sijpelt gewoon weg. Vliezen zijn dus gebroken, maar geen weeën. J pakt snel een paar handdoeken en belt naar VK; slapen en wachten op weeën zegt zij en terugbellen als de weeën om de 3 minuten komen. J volgt dit advies braaf op en ik probeer ook te slapen, maar na enkele minuten begint zachtjes een zeurende pijn onderin mijn buik. Aah, daar zijn de weeën.
Als dit dé weeën zijn, dan vind ik het een eitje. Na wat gedraai in bed en gehannes met handdoeken (inmiddels ook slijmprop verloren: rood/paarse naaktslak), besluit ik een tijd in bad te gaan en dan worden de weeën wel iets erger maar goed te doen. Als ik niet meer in bad kan liggen van de bekkenpijn, ga ik terug naar bed. Omdat ik geen idee heb hoe lang de weeën duren of hoe lang er tussen zit, begin ik ze maar te timen. Het lijkt erop dat ze om de 3-4 minuten komen en net geen minuut aanhouden. Omdat ik het niet goed kan bijhouden ivm de weeën, maak ik J wakker. Die gaat de laptop halen om de weeën te timen. Alleen missen we daardoor al 4 of 5 weeën. Nou ja, daarna gaat het beter. Het lijkt er toch echt op dat de weeën om de 2à 3 minuten komen en ze houden gemiddeld een minuut aan. Tijd om VK te bellen dus. Die stelt tig vragen en concludeert dat het waarschijnlijk nog niet de goede weeën zijn aangezien ik geen last heb van mijn rug en de pijn alleen onderin mijn buik zit. Kruik erbij en afwachten maar. In de loop van de ochtend zal ze langs komen.

De weeën onderin mijn buik worden nu wel feller en pijnlijker en ik voel nu ook meer in mijn rug maar de rest van de buik doet nog steeds niet mee. Het is nu 10:00u en ik heb de hele nacht niet geslapen, dus laten we hopen dat als VK dadelijk komt, er toch iets gebeurd is. Mijn darmen zijn ondertussen wel leeg nadat ik een aantal keren naar de wc ben geweest. VK komt en maar er is geen ontsluiting en geen verstrijking van de baarmoedermond. Het is dus maar wat voorwerk en heeft nog niks gedaan...

De krampen komen ongeveer 4-6x per uur, maar er is niks aan veranderd. Dit blijft de hele dag zo. Om 19:00u bel ik VK om te vragen wat we gaan doen voor de nacht. VK geeft aan dat ze nog niet wil bellen met de verloskamers omdat die dan willen dat we vannacht nog komen voor een CTG. Gezien de hoeveelheid sneeuw die er ligt, heb ik daar geen trek in. We spreken af dat ik haar om 22:00u terugbel en dat zij dan de verloskamers zal bellen.

Om 22:00u belt VK op om te zeggen dat we maandagochtend om 9:45u ons mogen melden voor een CTG. Ik ben nu dus officieel overgedragen aan het ziekenhuis. Zo en nu alsnog een poging tot slapen doen. Dat wil niet lukken. Weeën blijven ongeveer 4 tot 6x per uur komen. Ze zijn te sterk om doorheen te slapen, ondanks 2 paracetamol. Ik ga douchen, hang over bed, ga naar de wc (darmen zijn nu wel leeg), maar niks helpt. Niks biedt verlichting. En J slaapt overal doorheen.
Om 3:30u barst ik op de wc in huilen uit. Ik hou dit niet nog 6 uur vol, niet als het niks doet en dit maar 'voorweeën' zijn. Ik maak J wakker en vraag hem VK te bellen. Ik wil naar het ziekenhuis voor pijnstilling. J belt VK en daarna de verloskamers dat we eraan komen. Gelukkig dat hij goed geslapen heeft want buiten is alles wit door de sneeuw en het is spekglad!
Om 4:30u komen we bij het ziekenhuis en word ik ontvangen door verpleegkundige M. Zij is heel lief en legt precies uit wat ze gaat doen. Ik word aan de CTG gelegd. Zij is er van overtuigd dat er echt wel echte weeënactiviteit is en niet zo maar voorwerk. Ik hoor duidelijk de hartslag van de baby wat een geruststellend geluid is.

Om 6:00u komt arts-assistent C toucheren. Ik blijk dan al 3cm ontsluiting te hebben en een volledig verstreken baarmoedermond, ondanks dat er niks veranderd is aan het weeënpatroon (onregelmatig en alleen onderin mijn buik met beetje uitstraling naar de rug). Dit geeft mij moed en ik sla de pijnstilling af. De pijn is best te doen als het wat oplevert en het levert wat op dus ik ga verder met puffen. C maakt ook nog even een echo om de ligging van de baby te controleren en de grootte van zijn hoofd in te schatten. Dit is echter moeilijk omdat hij diep in het bekken ligt. Om 8 uur is de overdracht en zal de nieuwe arts-assistent komen kijken hoe ver ik ben. J belt VK om te vertellen hoe het ervoor staat. M komt afscheid nemen en wenst ons veel succes.

Dan komt de dagploeg: E (stagiaire VK van ziekenhuis) en verpleegkundigen P en B. Om 8:45 vraag ik waar die andere arts-assistent blijft om te kijken naar de vordering. Dan komt arts-assistent S. Ze gaat toucheren en ik heb 4 cm ontsluiting. Shit, dit schiet niet op. In 3 uur 1cm opgeschoten. Ik vraag om de remifentanylpomp. Verpleegkundige B gaat hem halen, terwijl J belt met VK . Ik wil dat ze komt. VK zegt tegen J dat ze me aanraadt om de ruggenprik te nemen ivm slecht vorderende ontsluiting. Ondertussen is B terug met de remifentanylpomp. J komt mij vertellen wat VK heeft gezegd. B geeft aan dat we ook eerst kunnen starten met remifentanyl en als het over 2 uur nog niks blijkt op te schieten, kan alsnog de ruggenprik. Ik zeg: doe dat dan maar. Maar voordat ze het infuus kunnen aanleggen, breekt de hel los. Ik weet niet wat me overkomt. Alles doet pijn, ik krijg de weeën niet weggepuft en snap niet wat ik verkeerd doe. In de verloskamer wordt het hectisch en verschillende mensen roepen dat ik rustiger/anders moet ademhalen en iemand probeert met me mee te puffen maar ik kan daar niks mee. Ik kan het niet bijhouden! S komt binnen rennen en sommeert me onmiddellijk op mijn rug te gaan liggen. Ze wil weer toucheren. Ik denk: ga weg mens, dat heb je net gedaan! Ze toucheert en ik blijk in enkele minuten doorgeschoten te zijn tot 7 cm! Ik denk nog: ow dat was dus een weeënstorm. Ik zeg J om VK te bellen dat ze moet opschieten. Ze zegt dat ze er bijna is. Het blijft chaos in de verloskamer (of lijkt dat gewoon in mijn hoofd?).

Dan komt VK binnen. Ongelooflijk wat een rust brengt zij mee. Ze zet de hele verloskamer naar haar hand en komt bij mij staan. Ik barst in huilen uit. Ik kan even niet meer stoppen. Verschillende mensen roepen dingen naar me, vragen of ik pijn heb, wat er aan de hand is. VK niet. Die vertelt zachtjes in mijn oor dat ze zojuist een Zoë op de wereld heeft gezet en fluistert allemaal lieve dingen en geeft me kusjes. Ze zegt dat ik goed moet luisteren naar mijn lijf en de controle moet loslaten. Dat ze weet dat het moeilijk is om die los te laten, want dat had zij ook tijdens haar bevallingen. Ze fluistert tegen me en bij elke wee pakt ze mijn 2 handen en puft met me mee. Hèhè, eindelijk een ritme wat ik kan bijhouden, waar ik iets mee kan. Ze zet J aan het werk en laat hem mijn rug masseren. Ik kan samen met die twee de hele wereld aan.

Ondertussen is ook het infuus aangelegd in de weeënstorm en wordt de pomp aangesloten. Ik voel me misselijk worden maar hoef uiteindelijk niet te spugen. Dan voel ik me high worden. Alles klinkt ver weg en de pijn is wat minder. Na het high-moment is er weer tijd voor grapjes tussen de weeën door. Dan komt de pijn weer terug. Tussen de weeën door ben ik overigens verrassend helder!

Opeens is de verloskamer leeg op VK en J na. Geen idee waar iedereen naar toe is maar het is wel even lekker rustig. En VK is bij me en J, dus ik ben niet bang.
Opeens voel ik enorme druk vanachteren. Het is geen persdrang maar het duwt verschrikkelijk. Dit roep ik ook tegen VK. Zij zegt dat ik mijn benen wijd moet doen. Ik roep: dat gaat niet. Zij draait me op mijn rug en duwt mijn benen uit elkaar. Ze toucheert en zegt dat ik op 8cm. Ik mag niet persen van haar. Dan draait ze me terug. S komt binnenlopen en VK zegt dat ik druk voel en dat ik me al op mijn rug wou draaien. Ze kijkt veelbetekenend naar mij. Ik snap wat ze bedoelt... Later wordt me verteld dat de baby zich op dit moment volledig om zijn as gedraaid heeft: van sterrekijker naar de achterhoofdsligging.

Er lijkt een kleine impasse te zijn wat ontsluiting betreft totdat S vraagt wanneer ik voor het laatst geplast heb. Dat is dus al veel te lang geleden! Dus ik krijg een catheter ingebracht. Jemig, wat doet dat pijn!! Maar het was wel nodig want er komt een volle zak urine voorbij. Dan schiet het opeens weer hard op. En opeens is het daar! Persdrang. OMG, er is gewoon geen houden aan! Maar ik mag nog niet mee persen, maar mijn lijf doet het zelf. Ik huil en zeg dat ik echt niks doe maar dat mijn lijf het zelf doet. Ik ben bang dat niemand me gelooft. VK fluistert dat het oke is, zolang ik niet mee pers en het kindje het zelf doet, is het goed zegt ze. De gynaecoloog (M) komt een kijkje nemen en besluit me te helpen door de laatste cm weg te masseren. Dat doet pijn! VK zegt dat het dadelijk makkelijker wordt, dan mag ik wat doen. Dan is het zover. Ik mag meepersen, maar mijn god wat doet het zeer! Ik moet 4x persen op een wee maar dat lukt me niet. De gynaecoloog gaat me helpen door mee op te rekken. Dat doet nog veel meer pijn! Ik kan dat mens wel wat doen. Dan roepen ze dat ze de zijn haartjes zien en halen J erbij. Zijn stem slaat over terwijl hij roept: ik zie zijn haartjes, duwen duwen! Dat laatste in koor met de rest van de verloskamer.

Ze gaan een spiegel halen om mij te laten zien wat er gebeurt, maar ik heb mijn bril niet op. J doet mij mijn bril op maar ik word niet blij van het uitzicht. Iedereen is lyrisch over het kleine kiertje waardoor je wat haren ziet, maar ik zie alleen de aambeien eronder en het draadje van de hartmonitor van de baby die een beetje beweegt. Ik kan me zo niet concentreren dus halen ze de spiegel weer weg.

Het volgende moment fluistert VK tegen mij: ze gaan je zo helpen. Vanaf mijn voeten roept S: de baby heeft het benauwd, we gaan zo een knip zetten. Ik krijg het maar half mee. VK zegt tegen mij: de baby heeft het moeilijk omdat het zo snel gaat, ze gaan een knip zetten en dan moet in deze perswee de baby eruit, begrijp je me? Ik kijk haar aan en knik.
Ik zeg: daar komt weer een wee... Ik voel iets warms langs mijn been stromen en denk nog: dat was de knip. En ik pers, ik pers nog een keer, ik pers nog eens en vanuit mijn tenen nog één keer keihard.

En daar is ie dan... Een heel mooi gaaf jongetje wordt op mijn buik gelegd. Hij huilt zachtjes, niks overstuur gewoon zachtjes en rustig. En ik huil en ik kan alleen maar uitbrengen tegen mijn man: wat hebben we gedaan? Wat hebben we gedaan?
Het is dan 12:04u.

Sommige dingen kan ik niet goed plaatsen in de tijd. Of weet ik achteraf van VK.
Zo weet ik dat ik op een moment gevraagd en gezocht heb naar J. Die was even uit mijn gezichtsveld verdwenen. Ik zag hem breken, omdat ik zoveel pijn had en hij niks kon doen. Het enige wat ik kon denken was: ojee, ik kan hem niet helpen omdat ik de handen vol heb aan mezelf...
Ook was er een moment dat de hartslag van de baby wegviel. Blijkbaar had ik me daar onbewust toch op gefocust. Dus ik begin te roepen: wat is met mijn kind, waar is zijn hartslag! Bleek dat VK per ongeluk de stekker eruit had getrokken. Ze kon me gelukkig direct geruststellen met die mededeling.
Verder weet ik van VK dat arts-assistent S haar gebeld heeft met de vraag wat ze moest met mijn geboorteplan, waarop VK heeft gezegd: goed lezen en vertel haar gewoon eerlijk wat je gaat of wil doen. Ook weet ik van haar dat ze mij paniekerig vonden, maar VK vindt dat maar onzin. Ze zei: je kon het niet bijhouden en niemand hielp je op de goede manier. Toen ik je hielp, was er niks meer aan de hand.
Het persen heeft 19 minuten geduurd.

Overigens heb ik het staan van het hoofdje niet gevoeld en voor mijn gevoel is de baby er in één keer uitgekomen en niet eerst zijn hoofd en nog een keer persen en toen de rest...

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 12:43 schreef GreatWhiteSilence het volgende:
Ik ben zelf een groot voorstander van (langdurige) borstvoeding, maar weet ook dat het op zijn zachtst gezegd niet netjes is een half uur op een moeder in te praten (die de voordelen ongetwijfeld al eerder te horen heeft gekregen) terwijl ze haar kleintje nog niet heeft gezien en dat dit kleintje op een paar meter afstand ligt (komt op me over als chantage).

Daarmee doe je de zaak borstvoeding ook geen goed, want zo komen die verhalen over de 'borstvoedingsmaffia' in het leven. Hij had bijvoorbeeld ook kunnen vragen of ze eventueel positief stond tegenover donormelk en bij het moedermelknetwerk kunnen aankloppen.

die donormoedermelk, daar ben ik de andere dag zelf naar op zoek gegaan. maar dat bleek hier in de regio niet aanwezig. volgens de info die ik vond is dat alleen nog maar in de regio rotterdam. en ik weet dat bv zeker voor couveusekindjes beter is.

als ik het wel had gedaan was een van de gevolgen geweest dat selene me veel en veel langer zou hebben moeten missen omdat ik in zwolle had moeten blijven dan voor zolang de jongens in zwolle waren. het is niet anders, ik moet constant (harde) keuzes maken. ik denk daar doorgaans lang en hard en diep over na en kies dan zelf. dat hoeft niemand voor mij te doen.

asy, wat klinkt die vlos van jou geweldig!

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 13:29 schreef Asyniur het volgende:
Dan komt VK binnen. Ongelooflijk wat een rust brengt zij mee. Ze zet de hele verloskamer naar haar hand en komt bij mij staan. Ik barst in huilen uit. Ik kan even niet meer stoppen. Verschillende mensen roepen dingen naar me, vragen of ik pijn heb, wat er aan de hand is. VK niet. Die vertelt zachtjes in mijn oor dat ze zojuist een Zoë op de wereld heeft gezet en fluistert allemaal lieve dingen en geeft me kusjes. Ze zegt dat ik goed moet luisteren naar mijn lijf en de controle moet loslaten. Dat ze weet dat het moeilijk is om die los te laten, want dat had zij ook tijdens haar bevallingen. Ze fluistert tegen me en bij elke wee pakt ze mijn 2 handen en puft met me mee. Hèhè, eindelijk een ritme wat ik kan bijhouden, waar ik iets mee kan. Ze zet J aan het werk en laat hem mijn rug masseren. Ik kan samen met die twee de hele wereld aan.

Hier moest ik huilen, wat heb je je verhaal práchtig geschreven Asy!
En bij je bril moest ik lachen!

quote:

Op vrijdag 2 april 2010 13:29 schreef Asyniur het volgende:
Ze gaan een spiegel halen om mij te laten zien wat er gebeurt, maar ik heb mijn bril niet op. J doet mij mijn bril op maar ik word niet blij van het uitzicht. Iedereen is lyrisch over het kleine kiertje waardoor je wat haren ziet, maar ik zie alleen de aambeien eronder en het draadje van de hartmonitor van de baby die een beetje beweegt. Ik kan me zo niet concentreren dus halen ze de spiegel weer weg.

Wat ben ik blij dat ik mijn ogen dicht heb gehouden, toen ze die spiegel erbij hielden, zeg. Ik kon alleen maar roepen: Weg, weg met dat ding, ik heb het al moeilijk zat zonder.

Heftig verhaal weer. Maar wat fijn dat je zo'n goede vk had, dat scheelt toch een slok op een borrel.

Wow Asy wat een vk, wat een onwaarschijnlijk fijne steengoeie vk!!

Prachtig opgeschreven!

Asy wat een verhaal. Ik zit het hier met tranen in mijn ogen te lezen... en wat een top VK had je zeg! Ik hoop maar dat ik achteraf ook zo blij ben met de mijne.

_{misschien moet ik me trouwens nog maar even niet ophouden in dit topic... als alles hier achter de rug is, dan is het vroeg genoeg...}

Mooi verhaal Asy!!!

Mooi verhaal Asyniur!

Mooi om dat van je vk te lezen en de reacties erop, maar wel ook grappig.
Ik krijg er nl. al de kriebels van als ik het lees. Dat zou bij mij dus nooit gewerkt hebben.

Wat een lieve reacties!
En ik ben ook echt superblij met mijn VK!

DeMajoor, ik had ook niet om die spiegel gevraagd hoor

BE, je moet mijn VK en mij normaal eens tegen elkaar horen! We schelden elkaar nog net niet uit
Echt wij hebben het sarcastische opmerkingen maken naar elkaar tot een kunst verheven. Maar tijdens de bevalling was het zo anders...

Overigens kregen we na de bevalling een volgekalkte zwangerschapskaart van haar terug waar ze nog heel veel lieve woorden had opgezet. Ik kan die tekst (en mijn bevallingsverhaal) ook niet lezen met droge ogen...

quote:

Op dinsdag 6 april 2010 09:31 schreef Asyniur het volgende:
Wat een lieve reacties!
En ik ben ook echt superblij met mijn VK!

DeMajoor, ik had ook niet om die spiegel gevraagd hoor

BE, je moet mijn VK en mij normaal eens tegen elkaar horen! We schelden elkaar nog net niet uit
Echt wij hebben het sarcastische opmerkingen maken naar elkaar tot een kunst verheven. Maar tijdens de bevalling was het zo anders...

Overigens kregen we na de bevalling een volgekalkte zwangerschapskaart van haar terug waar ze nog heel veel lieve woorden had opgezet. Ik kan die tekst (en mijn bevallingsverhaal) ook niet lezen met droge ogen...

Ik was echt niet blij met mijn VK had altijd iets te zeuren, zelfs mijn bed moest anders staan
Ze was er fel optegen dat ik thuis zou bevallen terwijl ik dat persé wilde en er geen reden was voor een ziekenhuis bevalling, maar ze was gewoon onzeker over zichzelf bleek naderhand.
Nou lekker VK heb je dan.
Ik heb tijdens mijn zwangerschap altijd gezegd, als ik èèn wens mag doen wil ik eigenlijk ZONDER haar bevallen.
En m'n wens is uitgekomen, ik kreeg rond kwart over èèn s'nachts weeën die al snel waren, belde haar op maar ze zei 'het is je eerste dit kan nog wel even duren, ga maar proberen te slapen'.
Vervolgens werd mijn dochtertje geboren om 1.46 s'nachts en was de verloskundige te laat.

quote:

Op dinsdag 6 april 2010 11:44 schreef huuphuup het volgende:

[..]

haha dat heb ik ook wel hoor, als mijn vk zo zou hebben gereageerd dan had dat voor mij ook niet gewerkt denk ik.
Maar stukjes als dat de vk een enorme rust met zich mee brengt en dat ze blijkbaar precies aanvoelt wat een persoon nodig heeft op zo'n moment dat vind ik wel mooi. Zulke mensen die zo goed aanvoelen en inschatten enzo zijn denk k wel heel geschikt voor zo'n beroep.

Ik zou er ook iebelig van worden hoor, als ik het zou lezen van een ander. Maar op dat moment vond ik prettig wat zij deed. Bij de 6 weken controle heb ik geen kusjes meer gekregen hoor

Asy, prachtig verhaal... lastig te lezen zonder droge ogen

Deze hadden jullie nog tegoed van me.... _{sorry voor de korte bevalling en het lange verhaal...}

Vrijdag 9 april 2010 – 40 weken en 2 dagen zwanger
Vrijdagochtend 7:00 uur. Ik ga naar het toilet en ontdek wat slijm. Zou dit dan het begin zijn van het verliezen van de slijmprop? Nou ja, verder niets aan de hand dus ik ga lekker douchen en daarna naar mijn werk. Op mijn werk is er nog steeds niets aan de hand. Wel krijg ik ineens de drang om boodschappen te doen. Morgen is het te laat, ik wil NU boodschappen doen. Ik bel mijn vader en zeg dat hij ’s middags mee moet boodschappen doen, ik mag tenslotte de zware tassen niet zelf sjouwen. Mijn vader protesteert wat, hij heeft ’s middags om 16:00 uur een afspraak, maar uiteindelijk weet ik hem toch zover te krijgen dat hij meegaat.
Tijdens het boodschappen doen haal ik de laatste dingetjes in huis die nodig zijn voor de geboorte van de baby, nog een paar pakken met roze muisjes, dat komt tenslotte wel op! Extra boter voor op de beschuitjes en natuurlijk niet te vergeten, de beschuitjes. Zo dat is binnen, het wordt nu tijd dat de baby van zich laat horen. Alles is klaar, vriendlief en ik zijn er klaar voor, nu de baby nog. Voorlopig is er nog niets aan de hand, dus ik ga er eigenlijk stiekem niet vanuit dat de baby zich snel zal aandienen. We wachten geduldig af. Nog even naar de drogist, de scheermesjes zijn in de aanbieding en we willen natuurlijk wel een gladgeschoren papa op de babyfoto’s straks. Mijn vader brengt mij en de boodschappen thuis en hij helpt de zware boodschappentassen omhoog te sjouwen. Gedurende de dag is er niets aan de hand. Geen slijm meer. Ik denk nog: “het zal wel niet doorzetten dan.”

’s Avonds om ongeveer 18:00 uur weten vriendlief en ik niet zo goed wat we willen eten. Ik stel nog voor om uit eten te gaan, het kan zomaar de laatste keer zijn voorlopig, maar omdat ik dan per se naar de Chinees wil heeft vriendlief daar geen zin in (gelukkig maar achteraf). Bevallen nadat je Chinees hebt gegeten is voor niemand leuk denk ik. We besluiten om een broodje kroket te eten. Na het eten komen er toch weer stukjes slijm los. Zou het dan toch?!

Na het eten krijg ik last van schoonmaakwoede, zou dit dan nesteldrang zijn denk ik nog, maar omdat ik de rest van de zwangerschap geen last heb gehad van hormonen denk ik dat ook de nesteldrang me bespaard zal blijven. Ik begin met schoonmaken, de parkiet verschonen, de keuken schoonmaken, stoffen in de woonkamer en slaapkamers, het hele huis stofzuigen, de badkamer en de wc om af te sluiten met het doen van de was en de strijk. Het is 21:30 uur als ik klaar ben met het hele ritueel.

Ik besluit nog even te gaan douchen en naar bed te gaan. In de douche krijg ik iets waarvan ik me afvraag of dit nu een wee is. Tja, ik heb nooit eerder een wee gehad, dus ik kan me er nog niets bij voorstellen. Tijdens het douchen rond 20:00 uur komen er weer een paar stukjes slijm los. Ik roep vriendlief en samen komen we tot de conclusie dat ik nu toch echt de slijmprop verloren ben. Nog niet te vroeg juichen, want dit zegt helemaal niets zeg ik tegen hem. De bevalling kan echt nog makkelijk 2 weken op zich laten wachten.

Rond 22:00 uur ga ik naar bed. Nog steeds heb ik af en toe ‘krampjes’, maar ik stoor me er niet teveel aan. Om 22:30 uur komt vriendlief bij me in bed gesprongen en net op dat moment krijg ik voor het eerst iets waarvan ik denk: “dit moet een wee zijn”. Ik vertel vriendlief dat hij voorzichtig moet doen in bed, want wat ik heb voelt wat pijnlijk. Na deze eerste wee duurt het zo’n 20 minuten voor er weer iets gebeurd. Ik vraag me nog steeds af of dit wel echte weeën zijn, of slechts voorweeën. Voorlopig zit er nog veel te veel tijd tussen, dus ben ik van plan om gewoon te gaan slapen. Maar dan, het is 23:15, komt de eerste heftige wee. Ik geef vriendlief gelijk opdracht om de weeën op te schijven. Hij pakt het notitieblok en schrijft braaf het begintijdstip van elke wee op en de tijd die een wee aanhoudt. Ik vertel hem tussendoor dat we dit als het zo doorgaat minstens een uur vol moeten houden. Na een uur kunnen we de verloskundige bellen. Het weeënschema zat als volgt in elkaar:
11:20 – 1,5 minuut
11:25 – 1 minuut
11:28 – 2 minuten
11:31 – 1 minuut
11:33 – 1 minuut
11:35 – 1 minuut
11:40 – 0,5 minuut
11:43 – 0,5 minuut
11.44 – 2 minuten
11:50 – 1 minuut
11:52 – 1 minuut
11:55 – 1,5 minuut
11:59 – 1,5 minuut
Tijdens de weeën heb ik nog heerlijk onder de douche gestaan en ook nog even staan schelden op vriendlief. Hij wilde per se weten wat ik voelde, maar ik kon dat niet uitleggen. Tja, hoe kun je nou aan een man uitleggen hoe een wee voelt, hij zal het toch nooit begrijpen. Uiteindelijk zijn we tot een compromis gekomen en heb ik elke keer aangegeven waar en wanneer hij bijvoorbeeld op mijn rug moest drukken of van boven naar beneden moest strijken tijdens een wee. Wat ook hielp was aan zijn nek hangen tijdens een wee. Samen met vriendlief kon ik op dat moment de hele wereld aan.

Zaterdag 10 april 2010. – 40 weken en 3 dagen zwanger
00:01 – 1 minuut
00:03 – 1 minuut
00:05 – 2 minuten
00:08 – 1 minuut
00:10 – 1 minuut
00:13 – 1 minuut
00:15 – 1 minuut
00:17 – 1 minuut
00:19 – 1 minuut (verloskundige gebeld)
00:21 – 2 minuten
00:24 – 1 minuut
00:26 – 1 minuut
00:29 – 1,5 minuut
00:31 – 1 minuut
00:33 – 1 minuut
00:36 – 1 minuut
00:38 – 1 minuut
00:41 – 1 minuut
00:44 – 1 minuut
Verloskundige komt aan. Het is M., degene waarover vriendlief al de hele zwangerschap zegt dat zij de bevalling gaat doen. Dat moet hem een fijn gevoel geven. Ik vertel de verloskundige tussen de weeën door hoe de weeën tot nu toe verlopen. Vriendlief laat trots het schema van de weeën zien. Hij heeft elke wee keurig opgeschreven, gelukkig heeft hij ze niet ook nog gevoeld. De verloskundige luistert alvast even naar het hartje van de kleine, 130 slagen per minuut, onze kleine doet het geweldig. Vervolgens is het tijd om te bekijken hoe de ontsluiting vordert… stiekem hoop ik dat me nu verteld gaat worden dat ik al 3cm heb. De verloskundige voelt wat en zegt de volgende magische woorden: “je hebt al 8cm ontsluiting”. O mijn god, 8cm, hoe kan dat nou? Ik geef vriendlief direct opdracht om mijn zusje te bellen, o jee, straks mist ze het hele spektakel nog… Om 1:05 uur ga ik lekker onder de douche en hoor ik de verloskundige aan vriend uitleggen dat de kruiken klaargemaakt moeten worden en wordt ook de kraamzorg gebeld. Ik sta ondertussen heerlijk onder de douche met flinke rugweeën. Af en toe loopt er iemand binnen om te vragen hoe het gaat met me. Nou prima, ik kan de weeën goed opvangen en geniet van het douchen. Om 01:40 uur arriveert de kraamhulp, maar hier krijg ik nog niets van mee omdat ik nog steeds onder de douche sta.

Om 01:45 uur gaan we weer eens kijken hoe het ervoor staat, 9cm. Ik geef aan dat de vliezen volgens mij nog steeds niet gebroken zijn. De verloskundige voelt, maar kan het niet helemaal goed voelen, ze denkt dat de vliezen er inderdaad nog zitten, maar dat ze heel strak om het hoofdje zitten. Om 01:50 worden de vliezen gebroken. Het vruchtwater is helder, de kleine heeft het dus nog steeds naar haar zin daarbinnen. Wat een pak van mijn hart, ik mag lekker thuisblijven en hoef niet naar het ziekenhuis, geweldig.

Hierna besluiten de verloskundige en de twee kraamhulpen dat het zo genoeg geweest is, ze staan er toch maar een beetje spek en bonen bij. Ze gaan lekker naar de woonkamer en vriendlief en ik redden het samen prima. Ik vang nog een paar weeën op, maar merk dat het moeilijker wordt. Ik zeg tegen vriendlief dat ik het bijna niet meer kan houden en dat de verloskundige uit de woonkamer gehaald moet worden. Het is inmiddels 02:15 uur. Er is nog geen volledige ontsluiting, dus de verloskundige masseert tijdens een wee het laatste randje weg. Nu mag ik gaan persen, jeetje ik mag persen, dat is snel… het is nog niet eens goed tot me doorgedrongen dat de bevalling begonnen is!

Het persen gaat goed. Vriendlief zorgt ervoor dat ik niet met mijn ellebogen in het matras ga zitten, want dat mag niet. Toch flik ik het om bij elke wee te starten met persen met mijn ellebogen in het matras… hij heeft wel 20 keer gezegd dat dat nou net niet de bedoeling was. Na 10 minuten persen wil ik weten of ze al kunnen zien of er haar op het hoofdje zit. “Ja, euhm, zo snel gaat het nu ook weer niet”, zegt een van de kraamhulpen nog. Ze vragen zich af waarom ik dit wil weten. Nou omdat ik een baby wil ZONDER haar! Dit zorgt voor wat gelach rondom mijn bed en men wil graag weten wat ik ga doen als er wel haar op zit. Terugstoppen is ook zo lastig hè.

02:30 uur, we gaan nog even luisteren naar de kleine, geen hartslag te vinden… wat is dit… de doptone is kapot! De verloskundige luistert vervolgens naar het hartje met de toeter (zo gebruikt ze die ook nog eens), 150 slagen per minuut, het gaat goed met ons kleintje. De verloskundige belt nog snel naar haar collega om te vragen of zij haar doptone wil komen brengen, zelf kan ze tenslotte niet meer weg. De collega van de verloskundige is trouwens shocked, hoe kan ze nou aan het persen zijn terwijl deze collega tot 00:00 uur dienst had. Ze zegt nog: “huh, maar ik heb helemaal geen telefoontje gehad.” Tja, het kan ineens snel gaan.
Rond 02:50 uur is voor het eerst het hoofdje zichtbaar. Er zit bijna geen haar op voor zover de verloskundige kan zien. Mooi, das weer een zorg minder.

Ik blijf nog wat persen en tussen de persweeën door lig ik lekker te suffen met m’n ogen dicht. Ik zeg nog een paar keer dat ik graag naar bed wil omdat ik moe ben. Die kleine moet maar een beetje opschieten, want dan kan mama lekker naar bed. “Wedden dat je straks als ze geboren is niet moe meer bent” zegt de kraamhulp. Nou we zullen wel zien.

Om 03:20 vraag ik hoelang het nog gaat duren, ik wil tenslotte graag naar bed om te slapen. De verloskundige zegt dat ze verwacht dat ons meisje er om 03:30 toch wel zal zijn. Deze opmerking zorgt ervoor dat er een knopje omgaat in mijn hoofd. Ze moet eruit en wel NU! Tijdens de volgende wee pers ik met alle kracht die ik in me heb en tijdens de 3e pers op die wee wordt om 03:24 uur onze prachtige dochter Lisa geboren. Ze weegt 3380 gram en is nog mooier dan mooi. Dit is pas liefde op het eerste gezicht! Slapen, ik wil de eerstkomende 20 jaar niet meer slapen, ik moet naar mijn meisje kijken!

Om 03:39 uur worden ook de placenta en de vliezen geboren en is het feest compleet. Joepie, mijn ontplofte mol moet ook nog even gehecht worden. Ik had niet eens door dat het daar onder niet helemaal snor zat, het deed tenslotte helemaal geen pijn. Maargoed, het wordt even verdoofd en dan gaan ze proberen er weer iets van te maken. Op het moment dat de verloskundige begint met verdoven zeg ik voor het eerst tijdens de hele bevalling: AUW! Jemig, wat doen die verdovingsspuiten zeer zeg! Iedereen is verbaasd omdat ik auw zeg. Huh, dat heb je de hele bevalling nog niet gezegd. Maargoed het moet even gebeuren, dus even op m’n tanden bijten. Helaas blijf ik het hechten ook voelen, maargoed het is maar 5 minuutjes. Hechten doet meer pijn dan bevallen, bevallen doe ik zo nog 10 keer over, hechten wil ik nooit meer!

Ik teken voor zo'n bevalling Nikki _{Behalve dan de hechting}

Ik moest bijna huilen bij

quote:

Dit is pas liefde op het eerste gezicht! Slapen, ik wil de eerstkomende 20 jaar niet meer slapen, ik moet naar mijn meisje kijken!

Nog een paar weekjes en dan mag ik ook zo verliefd zijn

Doe mij zo'n bevalling! Heerlijk joh, dat het zo goed is verlopen.

Mooi opgeschreven Nikky. En wat fijn dat het een mooie en goede bevalling is geweest
Hier teken ik de volgende keer ook voor

Nikki, waar kan ik me inschrijven voor zo'n bevalling? Dit geeft wel aan dat echt iedere bevalling zo ontzettend anders is!

Zo dat ging echt wel snel en soepel dan Nikki! En dat je het hechten gewoon het ergste vond
Waarom wou je eigenlijk zo graag een baby zonder haar?