Bevallingsverhalen deel 10

Nee niks meer over gehoord. Ze kon niet zeggen of het een tweeling was geweest of wat anders. Maar ik heb rond de 6e week een bloeding gehad en had daarna een kloppend hartje op de echo. Bij de pretecho met 17 weken had die echo dame het over tweeling maar ze vond het apart dat de echo dame met de 12 weken echo niks gezien had.

Faja, ik moest toch wel even knipperen hoor bij je verhaal...

wow, faja! jij hebt het zwaar gehad! wel fijn dat hij ondanks de "verkeerde" ligging er zonder kleerscheuren voor jou uit is gekomen!

zouden ze je in gaan leiden de maandag erop? (met welke termijnben je nu bevallen?)

Ze zouden de maandag er op mijn vliezen breken en dan hopen dat ik binnen 24 uur zou bevallen anders werd ik overgedragen aan de gyneacoloog. Ik ben met 40 weken en 3 dagen bevallen.

Faja, klinkt als een miezerig rotventje... Zo een die ik niet aan mn bed zal dulden.
Was afgelopen maandag bij de verloskundige en vertelde daarna aan een vriendin "dat deze zo aardig was dat ik haar zelfs binnen zou laten als ze dat kind uit me zouden gaan trekken"

Ik moet het verhaal van Faja nog lezen, maar hier is alvast het mijne. Let op: lang verhaal!

-Een knipje (alleen figuurlijk)-

[ Bericht 98% gewijzigd door DeMajoor op 01-02-2010 15:38:31 ]

wow demajoor, wat een verhaal... heftig en heel persoonlijk...
fijn dat je meisje er is, maar jammer (is niet het woord dat ik zocht, en omvat het gevoel ook niet echt...) van de lastige opstart...

DeMajoor, dat klinkt echt stom dat ze je meisje bij je weg moesten halen! Maar gelukkig gaat alles nu goed! Ben je weer een beetje bijgekomen?

En wat bijzonder dat je niet echt pijn voelde.

DeMajoor, heftig zeg, Lijkt me wel moeilijk als je de eerste paar uur niet bij je baby mag zijn, en daarna zelf niet eens met zekerheid kan zeggen of het wel hetzelfde kindje is.

Bedankt voor de reacties.

Pessie: ik ben erg goed bijgekomen. Ik heb ook een relatief gemakkelijke bevalling gehad, denk ik. Hij lijkt qua opbouw zoals ze hem in de boeken altijd beschrijven. Ik heb ook geen hechtingen. Ik voelde me de volgende dag alsof ik op mijn kont van de trap gestuiterd was, maar dat was met een dag of 3 alweer over. Geestelijk was het iets lastiger, ik kon het verhaal moeilijk aan mensen vertellen, zonder erg emotioneel te worden. Maar inmiddels gaat dat ook goed.

En wat de pijn betreft; zolang ik me overgaf aan de pijn, viel het steeds mee. Als ik me niet ontspande, werd het wel steeds pijnlijker. Mij heeft het dus enorm geholpen om me te concentreren op het ontspannen ipv op de weeën.

Ik ga het verhaal trouwens vandaag weer weghalen, dus liefhebbers van lange teksten moeten snel zijn...

[ Bericht 14% gewijzigd door DeMajoor op 01-02-2010 09:51:46 ]

quote:

Op maandag 1 februari 2010 09:43 schreef DeMajoor het volgende:
Bedankt voor de reacties.

Pessie: ik ben erg goed bijgekomen. Ik heb ook een relatief gemakkelijke bevalling gehad, denk ik. Hij lijkt qua opbouw zoals ze hem in de boeken altijd beschrijven. Ik heb ook geen hechtingen. Ik voelde me de volgende dag alsof ik op mijn kont van de trap gestuiterd was, maar dat was met een dag of 3 alweer over. Geestelijk was het iets lastiger, ik kon het verhaal moeilijk aan mensen vertellen, zonder erg emotioneel te worden. Maar inmiddels gaat dat ook goed.

En wat de pijn betreft; zolang ik me overgaf aan de pijn, viel het steeds mee. Als ik me niet ontspande, werd het wel steeds pijnlijker. Mij heeft het dus enorm geholpen om me te concentreren op het ontspannen ipv op de weeën.

Ik ga het verhaal trouwens vandaag weer weghalen, dus liefhebbers van lange teksten moeten snel zijn...

Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dit geestelijk wel een flinke duw geeft! Vooral de onzekerheid over het herkennen van je eigen kind moet verschrikkelijk zijn geweest! Gelukkig heb je een man die alles voor je heeft bijgehouden. Heeft je dat wat geholpen?
En voor geen hechtingen (Kun je dat aan anderen leren, wil echt geen hechtingen met mijn ervaring dat die dingen altijd ontsteken).

Jeee Majoor wat heftig emotoneel allemaal! Wat persoonlijk geschreven...

Wat heerlijk dat je fysiek naderhand bijna geen ongemakken hebt ervaren, daarvoor zouden velen een moord begaan.

quote:

Op maandag 1 februari 2010 10:00 schreef pessie het volgende:

[..]

Ik kan me ontzettend goed voorstellen dat dit geestelijk wel een flinke duw geeft! Vooral de onzekerheid over het herkennen van je eigen kind moet verschrikkelijk zijn geweest! Gelukkig heb je een man die alles voor je heeft bijgehouden. Heeft je dat wat geholpen?
En voor geen hechtingen (Kun je dat aan anderen leren, wil echt geen hechtingen met mijn ervaring dat die dingen altijd ontsteken).

Goed luisteren naar de vk als ze zegt dat je moet stoppen met persen (zie ook Faja's verhaal) en pas weer doorgaan als dat mag van de vk. Verder is het een kwestie van geluk of pech, denk ik.

Dankzij mijn man heb ik nu inderdaad een goed beeld van de uren die ik heb gemist. Hij heeft het zelfs nog voor elkaar gekregen om een foto te maken, terwijl ze op mijn buik lag. Die kon ik vergelijken met hoe ze er later uitzag en dat is echt wel hetzelfde kindje.

Faja: heftige bevalling zeg! In tijd heeft hij ongeveer even lang geduurd als de mijne (gerekend vanaf de eerste serieuze wee, die ik trouwens niet zo herkende als jij), maar die van jou klinkt toch een stuk zwaarder.

majoor, wat een heftig verhaal, zeg! weten ze waarom ze niet huilde bij geboorte? heeft dat iets te maken met de groeiachterstand, of was het gewoon pech?

en DeSergeant! welke is hoger in rang?

en wat je schrijft over concentreren op ontspannen ipv de weeen herken ik volledig. daarom vind/vond ik beide bevallingen niet bijster pijnlijk. heel vervelend, maar niet het meest pijnlijke wat ik ooit heb meegemaakt. waren de borstontstekingen erger...

vwb hechtingen, idd goed luisteren naar de vk. ik denk dat als aviva niet zo gelanceerd was geweest, dat ik dan ook hechtingloos uit de strijd was gekomen. nu was de schade slechts 2 hechtingen. tsja, en als je geknipt moet worden, ben je gewoon zwaaar de l*l, maar dat doen ze enkel in geval van foetale nood, en verder zijn biotexbadjes ook erg effectief

Nou, daar gaatie dan! (Héél lang verhaal geworden, sorry )


13-02
Na weer een avond flinke weeën om de 3-6 minuten maar weer gaan slapen met paracetamol en na een warme douche. Best prima en wee-loos geslapen.

14-02
’s Morgens wakker, overleggen even over de kerk, wat doen we? Gaan we allebei? Gaat TARA met Leander, gaan we allemaal niet… TARA besluit met Leander te gaan en zegt dat ik maar lekker moet genieten van een ochtendje niks. Leander vindt de opvang bij de kerk geweldig (véél kindertjes) en ik nog naar de kerk zie ik eigenlijk niet zo zitten.

TARA vertrekt vlak voor 10:00 en ik zak heerlijk onderuit met een kop koffie en de laptop.

11:00 Wee! en niet een beetje een wee, een hele pijnlijke van meer dan een minuut.
11:02 Wee! Uhm? Wee? Nog één? Neeeee, niet weer dit gedonder Niet nu al! Het is nog vroeg op de dag….
11:04 Wee!
11:06 Wee! Ik ga maar douchen, dan zakt het wel weer af, ik heb nu geen zin in dit gedoe….

Dus ik lekker onder de douche Maar afzakken, ho maar, het blijft ongeveer gelijk. Om de twee minuten door weeën van 1 à 1,5 minuut. Elke keer een stuk of 6 à 7 achter elkaar op deze manier en dan 4 tot 5 minuten rust. Ik vang ze met moeite op, dit zijn geen lekkere weeën.

11:30 Zal ik TARA uit de kerk bellen… Zie ik het nog even aan? Kerk is meestal rond 11:50 afgelopen. Dan blijft hij kletsen… rond 12:15 thuis. Hmmmm. Twijfel.
Dan smst TARA mij over iets heel anders. Ik SMS terug dat hij me even moet bellen.
Hij aan de telefoon: denk je dat het nu wel serieus is? Ik krijg op dat moment een wee en zeg iets als: ‘kan me niet schelen, ik zou je nu graag thuis hebben’

11:40 TARA thuis. Ik zit inmiddels op handen en voeten weeën op te vangen op de bank, op de grond of ik hang over een stoel. TARA ziet 2 weeën aan en belt dan zijn vader (kom Leander maar halen!) en de vlos (ik weet niet precies hoe lang ze al weeën heeft, ik ben net thuis, maar kom maar snel hierheen!) TARA’s vader komt er zsm aan en de Vlos zegt er over ongeveer een uurtje te zijn.

Leander kijkt verbaasd naar mij, gaat op zijn handjes en knietjes naast me zitten, kruipt onder me en begint mee te puffen Ondanks alles moet ik lachen. Lollig ventje is het toch ook

TARA pakt de tas in voor Leander en ik hang nog wat rond al puffend en piepend.
Intermezzo: Leander opgehaald. Schoonpapa loopt met zijn vrouw binnen, ze kijken het even aan en zijn heel snel de deur weer uit.

TARA is geweldig en zegt de goede dingen op het goede moment en duwt op de goede plekken in mijn rug. Ik mag aan hem hangen en hij is heel dichtbij

Langzamerhand kan ik me niet meer concentreren op puffen en ontspannen. Het gaat te snel, doet teveel pijn en mijn lijf heeft geen tijd om endorfines of wat dan ook aan te maken. Ik besluit evenals bij de vorige bevalling maar weer te gaan fluiten ipv puffen. Dat werkt wel. Ik fluit toonladdertjes, de taptoe (wat TARA een flinke lachbui bezorgt) en wat willekeurige deuntjes. Als het heel heftig wordt fluit ik alleen nog maar steeds hoger naarmate de wee erger wordt.

12:40 ik vertel TARA dat hij de vlos wel weer mag bellen of ze er wat haast achter zet, want ik voel aan het einde van de wee wat drukgevoel. TARA belt en zegt dat ze al onderweg was. (achteraf heeft de vlos nav dit telefoontje alvast de kraamverzorgster gebeld vanuit haar auto)

12:45 Vlos komt binnen, kijkt het even aan en stuurt TARA naar beneden (hoe zijn we boven gekomen? En wanneer? En waarom? ) om water op te zetten voor de kruik. Ik grap dat het zo’n vaart toch niet zal lopen.

13:00 Vlos gaat toucheren, zegt dat de bmm mooi verstreken en open is en vraagt hoeveel CM de vlos donderdag had gevoeld. Ik gebaar 1 à 2 met mijn vingers. Ze vraagt of ze wil dat ze de vliezen breek. Ik knik. Op dat moment denk ik nóg: als het dan niet doorzet komt het iig nog vandaag of morgen. Intussen denk ik: ‘klinkt alsof ik nog steeds op 2 CM zit –O- hoe houd ik dit nog een dag uit??’ Ze breekt de vliezen met haar vingers en er komt een heleboel vruchtwater waarvan ze meteen zegt dat het mooi helder is met vlokjes.
Ze zegt: 5 à 6 CM. Ik denk aan één kant: HOEZEE! en aan de andere kant: hmmm, 5 CM in 2 uur, dus ik moet nog minstens 2 uur

De kraamverzorgster loopt intussen binnen en begint ook met van alles te sjouwen. Ik weet intussen niet hoe dit nog op te vangen is en begin maar weer met fluiten….
Ik mompel en piep en grom af en toe eens wat persdrang weg en rol een beetje rondjes door het bed. De persdrang wordt steeds erger en ik moet wegzuchten…
Na een tijdje gaat dat niet meer en pers ik wat mee, ik voel het hoofdje wat dieper zakken en geef dat aan. De vlos zegt dat \het hoofdje ook nog heel hoog lag in het begin en dat ze even het hartje gaat checken. Het duurt 3 weeën voor ze het hartje vindt (tijdens een wee kan ze niet op zoek) maakt me behoorlijk onzeker! Daarna zegt ze even te gaan voelen hoe ver ik ben, pakt een handschoen, kijkt nog eens en zegt ‘laat maar, ik zie het al, je mag persen!’

13:35 ‘je mag meepersen’ de mooiste woorden sinds het begin van deze bevalling! Hoera! Ik ga op mijn rug liggen en pers mee. Hoppa, dit kan ik! Het doet pijn, ja, absoluut, maar veel minder dan de onsluitingsweeën en ik hoef niks meer weg te zuchten. Hop, nog een perswee, meteen achter de vorige aan en ik pers weer hard mee. Ik hoor de verloskundige en de kraamverpleegster tegelijk ‘wow’ zeggen en denk nog: ‘ha, dat schiet op!’
Nog een perswee, weer zo snel er op en dan staat ineens het hoofdje. En dan blijven de persweeën ineens een minuut of 2 weg. Ik kijk eens rond, krijg een washand tegen het hoofdje aangedrukt (hoezee, voor de washand, heerlijk gevoel) en de verloskundige zegt dat het héél snel gaat nu en dat ik de volgende wee heel goed moet luisteren en niet moet persen en dat de wee het wel gaat doen. Ik vind het allemaal prima en besluit uitscheuringstechnisch dat ik zo goed mogelijk naar haar ga luisteren (hoe alert kan je op zo’n moment zijn? ) Ze zegt ‘dit is het ergste moment, want het hoofdje staat nu. Ik zeg hartgrondig ‘echt niet, dit kan ik!’ terug. En ik meen het. (en de kraamverzorgster en de vlos schieten beiden in de lach) Ik trek mijn trui uit en wordt stomverwonderd aangekeken. Ik: ‘ik wil straks een baby op mijn buik, geen trui ertussen. Weer wat hilariteit, maar ik word snel en vakkundig door drie mensen uit mijn trui en hemdje gehesen.
13:43 Er komt nog één laatste wee. Eén lange perswee, 2x persen, de vlos zegt ‘kijk maar!’ en ik kijk naar beneden en zie nog net een heel klein lijfje uit me glibberen die met een boogje op mijn buik belandt.

Een baby! Zeg ik. En dan is het tijd om hem eens goed te bekijken
Alles zit er op en er aan, hij is zo leuk en ruikt zo lekker en zo lief

Intussen wordt er vanalles aan mij gefrunnikt. Omdat de bevalling zo snel ging moet de placenta ook snel komen en ik blijk behoorlijk bloed te verliezen. Maar na 2 injecties, enorm geduw op mijn buik en een paar keer keihard persen (wat is dat NIET leuk op zo’n moment, ik wil met TARA naar ons ventje staren, niet persen en pijn hebben ) is de placenta er toch ook. En ik ben nog helemaal heel.

Er blijkt een knoop in de navelstreng te zitten, een echte knoop. Daar worden nog een paar foto’s van gemaakt en de vlos en de kraamverzorgster kijken elkaar nog even opgelucht aan dat dat is goedgegaan.
Ook werd ons manneke met zijn handje naast zijn hoofd geboren, hallo wereld!

Hallo manneke, welkom op de wereld Florian

Al met al? Prima bevalling, maar wel veel heftiger en intenser dan de lange bevalling bij Leander. En hoewel het heel veel pijn deed zou ik het zo weer doen! En leuk dat er nog gelachen kon worden om van alles tijdens de bevalling.
Wat een wonder zo’n geboorte en dat alles goed gaat

ach Freecell, wat een mooie bevalling heb je meegemaakt! als het altijd zo zou zijn, zou ik ook zo achter elkaar willen bevallen...

mooooi freecell; ik heb ademloos zitten lezen..
en wat fijn dat alles goed is met jullie kleine mannetje ondanks de knoop in de navelstreng..

heel veel geluk met zijn 4tjes!

Voor de geinteresseerden onder ons nog een foto van de knoop

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 14:45 schreef mijsje het volgende:
ach Freecell, wat een mooie bevalling heb je meegemaakt! als het altijd zo zou zijn, zou ik ook zo achter elkaar willen bevallen...

Het was heel mooi inderdaad, maar door de snelheid ook bijna gewelddadig Wat dat betreft had een uurtje of 6-8 me ook prima geleken

Jeetje Free, wat eng van die knoop Heeft Florian daar geen last van gehad, in je buik?

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 17:00 schreef Linda2205 het volgende:
Jeetje Free, wat eng van die knoop Heeft Florian daar geen last van gehad, in je buik?

Nee Maar dat had wel gekund als hij strakker was komen te zitten. Had voornamelijk een probleem kunnen worden tijdens de bevalling begreep ik.

dat gedeelte waarin Leander onder je kruipt en mee begint te puffen! Dat wist ik nog niet.
En geen endorfines is inderdaad geweldadig!

Ik vind het heel bijzonder dat hij geboren is met zn arm naast zn hoofd en dat je niet uitgescheurd bent! Wat goed zeg van je! En wat goed dat je dit gedaan hebt en dat je zo'n ventje op de wereld gezet hebt! Hij is zo lief! En ook mooi!

foei Tara, sms-en tijdens een kerkdienst

quote:

11:30 Zal ik TARA uit de kerk bellen… Zie ik het nog even aan? Kerk is meestal rond 11:50 afgelopen. Dan blijft hij kletsen… rond 12:15 thuis. Hmmmm. Twijfel.
Dan smst TARA mij over iets heel anders. Ik SMS terug dat hij me even moet bellen.
Hij aan de telefoon: denk je dat het nu wel serieus is? Ik krijg op dat moment een wee en zeg iets als: ‘kan me niet schelen, ik zou je nu graag thuis hebben’

Wat eng inderdaad die knoop. Niet gezienop e echo>??

Wow Free. wat een verhaal! Lijkt me echt wel een shock, zo snel. En die knoop Wat eng, ik wist niet dat dat kon.
En Leander die naast je mee ging zitten puffen

Wow freecell wat een mooie bevalling !! En die knoop... eng hoor !

Freecell, mooi hoor En herkenbaar, de snelheid, geen endorfines, maar toch, fijn om op terug te kijken!

Leander Wat lief!

Ik heb er kippenvel van! Mooi verhaal Free!

freecell mooi verhaal en wat een super mooie en lieve aktie van leander!
eng hoor zo;n knoop fijn dat alles dan wel super snel maar toch goed is gegaan!

quote:

Op woensdag 17 februari 2010 17:08 schreef amaranta het volgende:
foei Tara, sms-en tijdens een kerkdienst
[..]

Wat eng inderdaad die knoop. Niet gezienop e echo>??

Dat smsen had een héle goede reden Iets met de voorganger die een grap maakte die iets met mij te maken had. Ik kreeg 3 smsjes uit de dienst

En bij de echo zat de knoop er nog niet in

Mooi verhaal Freecell!
Heel anders dan bij Leander!

Gelukkig ging mijn bevalling een stuk makkelijker. Hoop dat je inmiddels hersteld bent?

quote:

Op donderdag 18 februari 2010 12:06 schreef Phunked het volgende:
Ik heb 9 maanden gespuugd. 2 dagen met een vliesbreuk gelopen, en 'm in 15 mimnuten ter wereld gebracht + placenta loslating.

Wat onwijs fijn voor je

Free, mooi vehaal, hoor! En dat van die endorfines is zeer herkenbaar. Dat zit je daar te puffen, te wachten tot je een keertje high wordt, en dan is het kind er al! Ik vond het wel heel bijzonder om dan toch zo helemaal 'bij' te zijn aan het eind.
En die knoop! Ieks! Naja, het is goed gegaan, dat is het belangrijkst!

Heb je nog last van naweeën? ik hoop het niet voor je!

Freecell mooi verhaal


Vooral herkenbaar wat je zegt dat 'je mag meepersen' het mooiste is wat je kan horen tijdens een bevalling

Voor zo'n bevalling teken ik nog wel hihihhi

Mooi verhaal freecell, en wat eng van die knoop!

quote:

Op donderdag 18 februari 2010 13:11 schreef DaviniaHR het volgende:
Free, mooi vehaal, hoor! En dat van die endorfines is zeer herkenbaar. Dat zit je daar te puffen, te wachten tot je een keertje high wordt, en dan is het kind er al! Ik vond het wel heel bijzonder om dan toch zo helemaal 'bij' te zijn aan het eind.
En die knoop! Ieks! Naja, het is goed gegaan, dat is het belangrijkst!

Heb je nog last van naweeën? ik hoop het niet voor je!

Jup
En gewoon nog steeds af en toe
Nuja, zal over een dagje of twee wel over zijn denk ik

Mooi verhaal Freecell! Ik kreeg tranen in mijn ogen toen ik deze zin las:

quote:

Alles zit er op en er aan, hij is zo leuk en ruikt zo lekker en zo lief

terwijl ik aan het hoofdje van mijn eigen baby in de Tricoslen rook.

En ik dacht ook al bij dat sms-en vanuit een kerkdienst. De laatste keer dat ik op zondag naar de kerk ging was nog voor de gsm en tijden zijn blijkbaar nogal veranderd...

Hier mijn verhaal, vers van de pers :

Eindelijk was het zover: woensdag 24 februari 2010 om 7.45 uur is Daan ter wereld gekomen. We zijn zielsgelukkig met hem en hij doet het echt geweldig .

Voor het zover was, is er natuurlijk wel het een en ander gebeurd, namelijk: De Bevalling . Achteraf gezien, ondanks dat Daan uiteindelijk met een keizersnede geboren is, is het me zeker niet tegengevallen. Natuurlijk, nu duurt mijn herstel wel langer en het is ook echt wel heftig en pijnlijk, maar het was over voor ik er erg in had, heb er geen trauma's aan over gehouden (echt, de pijn vergeet je direct weer) en het herstel verloopt voorspoedig.

De zwangerschap op zich is geheel probleemloos verlopen. Ik heb geen noemenswaardige klachten gehad, kon tot 36 weken volledig werken, lichamelijk ook weinig moeilijkheden (natuurlijk is het op het laatst wel zwaar maar goed, daar heb je dan ook verlof voor) en zoals verwacht liep ik iets over tijd, maar dat was niet zorgwekkend. Ook Daan groeide volgens alle gemiddelde lijntjes, de echo's waren allemaal in orde, hij lag netjes met z'n hoofdje naar beneden om geboren te worden, dus alle voorboden voor een normale bevalling waren aanwezig. Ik heb echt genoten van de zwangerschap. Vanaf 20 weken heerlijk op een blauwe wolk geleefd en echt uitgezien naar het moment dat we onze zoon in onze armen konden houden.

Ik had eigenlijk zelf de datum van 1 maart in mijn hoofd (vraag me niet waarom maar misschien ook een manier om me niet blind te staren op de uitgerekende datum) en was nog gewoon druk met van alles. Lekker taarten bakken enzo. Zo ook dinsdag 23 februari....

Dinsdag 23 februari begint zoals normaal, totaal niet het idee dat vandaag de bevalling zou beginnen. Mijn moeder was lekker op bezoek geweest, Marky was gewoon aan het werk en 's avonds hebben we gekeken naar het drama van Sven Kramer op de 10.000m schaatsen op de Olympische Spelen van Vancouver. Wat een debacle... Marky zegt: 'Nou, we gaan lekker naar bed, want dit hoef ik niet meer te zien', dus zo gezegd zo gedaan. Het was zo rond 23.00 uur 's avonds. Marky ging douchen en ik zou de volgende ochtend wel gaan op mijn gemak. Maar ik had wat last van kramp in mijn buik. 'Die stomme obstipatie ook, waarom kan ik nu niet gewoon poepen', zei ik nog. Toch maar even onder de douche met Marky om te zien of het afzakte. Nou niet echt, maar ja, echt lang duurde het niet en echt heel pijnlijk was het ook niet. Eenmaal in bed, ging ik toch nog een keer naar het toilet om 23.45 uur en zag dat ik wat bloed verlies had. Eerst dacht ik aan de slijmprop, maar dit was geen slijm, maar echt behoorlijk helder rood bloed.

Aangezien niemand me over dat bloed verteld had en in de papieren van de verloskundige (VK) stond dat ik bij bloed moest bellen, toch maar even gedaan. De VK vroeg me of ik ook weeën had... tjsa, ik had wel wat krampen, maar zeker niet regelmatig en ook geen 1 minuut durend. Ze stelde me gerust wat betreft het bloed en zei dat ik moest bellen als de weeën regelmatig om de 3 minuten kwamen en een minuut aanhielden. Prima, dan gaan we nu slapen, zei ik tegen Marky.

Ongeveer een kwartier later belde de VK toch terug om te zeggen dat ze nog iemand in de buurt moest bezoeken. Of ze niet toch even langs zou komen om te kijken. Nou prima, kan nooit kwaad. Dit was rond 00.15 uur en ze zou over een half uurtje komen. Inderdaad, rond 00.45 uur ging de bel en de VK liep mee naar boven om te kijken. Met de mededeling dat ik nergens op moest rekenen, zou ze me toucheren om te zien wat de situatie was. Ietwat verbouwereerd en verbaasd kon ze me melden dat ik inmiddels tijdens een wee (wat die kramp dus inderdaad bleek te zijn) had ik al 5 cm ( ) ontsluiting. 'Nou, dan ga ik het ziekenhuis maar bellen zodat we daar naartoe kunnen', was het oordeel van de VK. Zij ging nog even naar de andere zwangere dame, maar zou ons over een uur of 2 zien in het ziekenhuis. Zo gezegd, zo gedaan.

Marky en ik, nog enigszins in shock (nu al naar het ziekenhuis ??!! dat zou toch uren duren?? ), kleedde ons aan. Marky pakt de spullen die netjes klaar stonden en we zijn even na 01.30 uur naar het ziekenhuis gereden. In de auto nog 2 weeën die goed op te vangen waren en rond 02.00 uur kwamen in het ziekenhuis aan. Eenmaal in de verloskamer hebben we ons geinstalleerd. De weeën werden sterker, maar nog steeds goed op te vangen en na ongeveer 2 uur (zo rond 03.45 uur) controleerde de VK hoever ik inmiddels was. Het ging lekker, 7-8 cm inmiddels, dus de ontsluiting zette goed door.

Nog een kwartier later, rond de klok van 04.00 uur begon ik licht drukgevoel te krijgen (nu al?? uhh.. ja dus) dus de VK kwam nogmaals controleren. Inmiddels waren de weeën heftig, maar ik ving ze prima op, alleen nu begonnen ook de lichte persweeën. Daan kon helaas zijn hoofd niet draaien en de laatste halve cm (de ontsluiting was inmiddels even na 05.00 uur bijna volledig) ging niet weg. Na het wegpuffen van de persweeën mocht ik rond 05.40 uur proberen te persen, ondanks dat er nog een randje stond en Daans' hoofd nog niet gedraaid was. Hopenlijk zou het met persen goedkomen.

Na een toiletbezoekje, wat pogingen op handen en knieën, een korte sessie op de baarkruk (wat een onding zeg! en die spiegel gaf ook geen beeld dat ik echt lang wil onthouden), wat pogingen op mijn zij, had Daan het toch wel zwaar. Hij kon er niet doorheen. De inmiddels gearriveerde assistent gaat overleggen voor een vaccuumextractie met de arts. Het is inmiddels 06.30 uur en de gyneacoloog wordt gebeld, die de vaccuumextractie moet uitvoeren en ik word aangesloten op de CTG zodat Daan goed in de gaten gehouden wordt. Ik word gecatheriseerd en om 06.55 uur gaat de cup erop voor de vaccuumpomp. De gyneacoloog heeft de situatie beoordeeld en Daan lijkt nog dieper te liggen dan gewenst dus ze zegt dat ze 1 poging gaat doen met de vaccuumpomp en ik moet alles op alles zetten. Ik ga ervoor, Daan moet eruit hou ik maar in gedachten, we doen allemaal onze stinkende best, maar helaas mag het niet baten. Om 07.05 wordt besloten tot een keizersnede. Daan past er helaas niet doorheen en zijn hoofdje kan niet draaien.

De anaestesist wordt gebeld, ik krijg een infuus en een middel om de persweeën wat af te vlakken (jeeezzz.. dat hielp echt niet genoeg hoor!) en alles wordt klaargemaakt. Ik word om 07.30 uur naar de OK gebracht, krijg mijn ruggenprik (gelukkig heb ik dus bewust alles mee kunnen maken) en als Marky inmiddels ook bij me is (dat pakje staat 'm beeldig ;-)) wordt de keizersnede uitgevoerd en om 07.45 uur is onze prachtige zoon Daan ter wereld gekomen.

Marky wordt gelijk met Daan meegenomen naar achteren om 'm te controleren. Ondanks zijn moeilijke start (hij moest nog even flink gestimuleerd worden, wat normaal is bij een keizersnede aangezien hij de gang door het geboorte kanaal heeft gemist) kreeg hij toch bij de eerste Apgar-score al direct 9/10. Na de controle komen ze mij m'n mooie zoon laten zien om 'm vervolgens weer mee te nemen. Marky blijft bij Daan en ik word gehecht (2x want, oh ja, ze hadden ook nog even een knip gezet voor die vaccuumextractie, dus ik ben 2x genaaid ;-)) en ze brengen me naar de recouvery om nog wat na te trillen ('ik ril wel maar ik heb het niet koud!'). Na ongeveer anderhalf uur mag ik eindelijk naar mijn zoon en mijn man die met smart op ons zaten te wachten.

Eenmaal op de verloskamer terug krijgen we heerlijk beschuit met muisjes en een lekker ontbijtje. Even bijkomen hoor..... onze zoon is geboren!!

Ik heb dus nog tot zaterdagochtend in het ziekenhuis gelegen maar het herstel verliep voorspoedig (uiteraard met vallen en opstaan) dus op zaterdag 27 februari om even voor 11 uur 's ochtend komt Daan eindelijk thuis. Het gezinnetje is compleet, mijn man, ik en de mooiste zoon van de hele wereld !!

[ Bericht 0% gewijzigd door happyme28 op 03-03-2010 17:08:25 ]

Mooi happy!! En gewoon 5cm cadeau!! Wie was er in eerste instantie bij e bevalling??

Oh wat blijft het toch een mooi iets. Ik moet altijd zuchten bij de momenten dat iemand haar kindje voor het eerst ziet.
Jammer dat het alsnog op een ks uitdraaide Happy, na zo'n voorspoedig begin, maar ja... wat niet gaat gaat niet.
En 2x genaaid is natuurlijk wel balen!
Tsjonge, zomaar 5cm, daar zal je idd verbaasd van hebben staan kijken.

Ondanks je KS klinkt het toch als een positieve ervaring.

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 08:46 schreef Vicky het volgende:
Mooi happy!! En gewoon 5cm cadeau!! Wie was er in eerste instantie bij e bevalling??

In eerste instantie was Sandra erbij (een stagiaire die bijna klaar is met haar studie) en later Maretti. Overigens zijn we super tevreden hoe Sandra het heeft gedaan. Heel cordaat en ze leek alles super onder controle te hebben.

quote:

Op woensdag 3 maart 2010 09:06 schreef Sorbootje het volgende:
Ondanks je KS klinkt het toch als een positieve ervaring.

Dat klopt inderdaad. Ik weet gewoon dat ik er alles aan gedaan heb en het gewoon niet anders was. En Daan is er en dat is het allerbelangrijkst!

[ Bericht 32% gewijzigd door happyme28 op 03-03-2010 09:38:31 ]

happy, klinkt heftig! Wel fijn dat het verder zo goed ging en dat je er zo goed op terug kijkt!
Maar 2x hechten is minder

En nu lekker genieten van Daan

Happy, fijn dat je, ondanks dat het mij echt wel heel zwaar lijkt, er goed op terug kunt kijken. Gefeliciteerd met Daan! En veel sterkte met het herstel.

Wat een mooi verhaal weer

Ik vind het zo mooi hoe 'nuchter' je alles benadert, dat geeft volgens mij heel veel rust voor je. Andere vrouwen zouden niet zomaar kunnen...

^{En Daan is mooi.... die heeft mijn eierstokkenlaten rammelen}

Wat een supermooi verhaal Happy

! _{Ik herken veel in je verhaal, vooral de nuchterheid hoe je dit allemaal schrijft enzo en effe de shock van zoveel cm ontsluiting meteen}

Ik vond trouwens de baarkruk juist wel enorm heerlijk!

Bedankt voor de berichtjes. Ik ben er inderdaad wel nuchter over geloof ik. De bevalling was voor mij ook eigenlijk alleen een 'noodzakelijk kwaad' om maar zo te zeggen. De zwangerschap was heerlijk en het feit dat Daan er nu is, is geweldig en daar was het om te doen. Ik had meer de instelling 'hoe die er komt maakt niet uit, als ie er maar komt'.

Oh Happy, wat een mooi verhaal! Nu maar rustig aan herstellen! Je hebt er echt een prachtige zoon voor terug gekregen!

Happy hoe heerlijk om te lezen dank voor het opschrijven enzo!
Je klinkt echt enorm liefdevol en gelukkig
een goed herstel

**** Waarschuwing! Lang verhaal! *****


Vrijdag 12 februari:
Woaaah, buikpijn! Nog 2 dagen tot uitgerekende datum dus misschien is het wel begonnen. Het rommelt immers al weken. De pijn is heftig en komt in golven opzetten. De golven volgen elkaar snel op dus de verloskundige wordt gebeld. Die constateert dat er geen ontsluiting is. De baarmoedermond is wel verweekt. Ze vindt me er niet goed uitzien en denkt dat ik ziek ben. Ik geef over en dan zakt de pijn wat af. Wanneer de pijn later op de avond weer sterker wordt gaan we maar even naar het ziekenhuis op aanraden van de verloskundige.
Daar zien ze wel lichte weeënactiviteit maar geen bijzonderheden in het bloed. Ik heb dus in ieder geval geen zwangerschapsvergiftiging en ik word weer naar huis gestuurd.

's Nachts kan ik een beetje slapen door een spiegel van paracetamol hoog te houden.

Zaterdag 13 februari:
De pijn is weer terug en heftiger dan eerst. Het komt opzetten wanneer ik een hapje eet of een slokje drink dus ik ben bang dat het mijn maag/darmen zijn die opspelen (Gastric bypass gehad, dus wel een risicogebied). Als ik huilend door het huis loop/kruip besluit mijn man om nog een keer de verloskundige te bellen. Die komt langs en toucheert. Nog steeds geen ontsluiting. Weer geef ik over (alleen maar wat vocht) en de pijn zakt een beetje. Ze denkt dat ik ziek ben en stuurt me weer naar het ziekenhuis met de mededeling dat ik er rekening mee moet houden dat ik word opgenomen. We gooien dus de vluchttas die ik al klaar had staan en de maxicosi in de auto en rijden naar het ziekenhuis. Wederom hetzelfde bloedbeeld en ctg beeld. Wel zien ze aan mijn urine dat ik uitgedroogd ben, wat geen wonder is omdat ik al 2 dagen niets kan eten of drinken.
De gynaecoloog denkt aan een gastro-enteritis (virus/buikgriep) omdat het heerst. Mogelijk veroorzaken de darmkrampen icm de weeën en misschien ook verklevingen van mijn GBP de heftige pijn. Hij denkt dat de enige manier om verlichting te krijgen is om te bevallen en wil me de volgende dag inleiden. Ik wil alles om van de pijn af te komen en stem hiermee in. Mijn kind zou dan op de uitgerekende datum (Valentijnsdag) komen, wat natuurlijk wel heel tof is. Ik word meteen naar een kraamsuite gebracht waar mijn man lekker bij me kan blijven slapen. Ik krijg een infuus voor vocht en een shot pethidine om te kunnen slapen en word hier lekker high van en val in slaap.

Zondag 14 februari:
Ik word om een uur of 8 naar een andere kraamsuite gebracht waar een verlosbed staat en krijg na een uurtje CTGen vaginaal gel ingebracht om de ontsluiting op gang te brengen. Het brandt een beetje en ik krijg lichte krampen. De dag gaat langzaam voorbij en wanneer ik aan het eind van de middag nog maar 1 cm ontsluiting heb krijg ik weer gel ingebracht. Dit keer brandt het meer en heb ik moeite om een uur aan de CTG te hangen want ik moet naar de wc.
Nog steeds heb ik geen noemenswaardige weeën, maar meer menstruatie-achtige krampen met harde buiken. 's avonds wordt er 2 cm ontsluiting geconstateerd.
Dit is ongeveer het minimum om te worden ingeleid. Ik krijg weer een shot pethidine zodat ik kan slapen en genoeg energie heb om aan het echte werk te beginnen de volgende dag.
Ik baal een beetje dat ik niet mijn kindje vandaag in mijn armen kan houden, maar ben blij dat ik een GO heb gekregen voor het inleiden.

Maandag 15 februari:
Om stipt 8 uur word ik weer aan de CTG gehangen. Een verloskundige toucheert en ditmaal heb ik maar krap anderhalf cm ontsluiting. Blijkt wel weer hoe zeer dat toucheren natte vingerwerk is.
Ze kan toch mijn vliezen breken en zet gelijk een elektrode op het hoofdje van de baby zodat de CTG de hartslag van de baby nauwkeurig registreert. De buikbanden die normaal gesproken voor de CTG worden gebruikt verschuiven toch continu en beperken me tot het bed. Ook krijg ik weeënopwekkers toegediend via het infuus.
De sloten vruchtwater die ik verlies zijn lichtbruin dus mijn meisje heeft er in gepoept. Ik krijg intussen onmiskenbaar ECHTE weeën. Helaas zijn ze te voelen als erg pijnlijke verkramping van mijn bovenbenen en ik weet niet goed wat ik er mee aan moet. Liggen, zitten, lopen of staan is allemaal niet prettig en ik kan niets wegzuchten want het helpt niet. Na een uur van deze weeën ben ik al helemaal radeloos en uitgeput.

Rond een uur of 10 komt de verloskundige kijken. De ontsluiting is nu krap 2 cm en ze raadt me aan om een ruggenprik te nemen aangezien het nog wel een tijd gaat duren en de pijn erger zal worden. Ik besluit vrijwel onmiddellijk dat ik de ruggenprik wel wil en een half uur later zit hij er in (dat was een eitje!). Ik moet nu op bed blijven want ik kan mijn benen niet meer gebruiken. Mijn rechterbeen is volledig gevoelloos en in mijn linkerbeen zijn de weeën te voelen als lichte krampjes . Ik krijg ook een katheter, maar voel hier helemaal niets van.
De ruggenprik zorgt ervoor dat ik heerlijk kan ontspannen en rusten terwijl ik verwonderlijk naar de CTG kijk (oeh, dat was een flinke wee hahahaha ).
Rond 2 uur s' middags heb ik 3/4 cm ontsluiting en worden de weeënopwekkers een flinke bups opgevoerd. De weeën worden iets pijnlijker. Omdat de elektrode-ctg kennelijk niet zo goed registreert moet ik op mijn zij gaan liggen. Ook krijg ik een soort ballonnetje ingebracht wat met vocht gevuld wordt om de navelstreng wat ruimte te geven (die zat een beetje klem).
Ik vind het prima en doezel een beetje weg. ongeveer 2 uur later krijg ik ineens het gevoel dat ik moet poepen. Ik check de CTG wanneer er weer een wee aankomt en krijg weer dezelfde drang. Door eerdere bevallingsverhalen weet ik dat dit mogelijk persweeën zijn, maar ik denk er meteen achteraan dat ik never nooit volledige ontsluiting kan hebben. 2 uur geleden zat ik immers nog op 3/4 cm. Ik laat toch maar even de verloskundige komen.

Ze constateert met verbazing dat ik volledige ontsluiting heb en haalt de arts van de avondploeg erbij zodat ik kan beginnen met persen. Het bed wordt omgebouwd en ik mag in de stijgbeugels gaan liggen. Ik mag gaan proberen te persen met de ruggenprik nog aan (nieuw beleid) dus ik begin met volle moed . Het gaat prima! Ik kan goed persen en goed ontspannen tussen de persweeën door. Ik moet zelfs een beetje lachen om de stilte die er valt tussen de weeën. Na een halfuurtje hard werken wordt besloten om alsnog de ruggenprik uit te zetten want mijn meisje krijgt het wat benauwd en het moet iets sneller gaan. Ik kan wat gerichter persen als ik het wat beter voel. Op een gegeven moment 'staat' het hoofdje, maar het doet me niet echt zeer. Ik mag even het hoofdje voelen en ben oprecht verbaasd dat ik al zo ver ben als ik mijn hand op haar kruin leg.
Ik krijg een knip om het sneller te laten gaan, en de knip wordt nog eens even verder gezet. Ik voel hier helemaal niets van gelukkig. Mijn man ziet het allemaal gebeuren en trekt een beetje wit weg.
De arts zegt dat de volgende wee wel eens de laatste kan zijn en trekt het slangetje van het vochtballonnetje eruit. Ondertussen voel ik zo het hoofdje mee glijden zonder dat ik wat doe!
Een paar seconden later wordt Hannah op mijn buik gelegd en ze kijkt me meteen heel wakker aan en begint met huilen. Wat een klein frummeltje!
Ik heb nergens anders meer oog voor.

Ondertussen werken ze er met enig geduw en getrek de placenta eruit en word ik gehecht. Voor het hechten hebben ze 3 kwartier en 2 keer verdoven nodig. Het is echt borduren voor gevorderden blijkbaar, maar het kan me niet schelen. Ze doen maar. Overigens heb ik na een week zelf maar eens gekeken hoe het er uitzag en ze hebben het echt supermooi gehecht. Niks geen ravage dus!
Ik mag Hannah aan de borst leggen met wat hulp en mevrouwtje drinkt tevreden.

Na het bijkomen en bezoek van de opa's en oma's mogen we beslissen of we die avond naar huis gaan. Omdat het te laat is om nog een kraamverzorgster te laten komen thuis, besluiten we om nog een nachtje in de kraamsuite te blijven. De verpleegsters helpen ons dan ook erg goed met verschonen en voeden enzo. Niets dan lof voor de kraamafdeling van het flevoziekenhuis wat mij betreft.

Dinsdag 16 februari:
Ik eet in het ziekenhuis 2 boterhammen met kaas en krijg direct weer heftige buikpijn. Helaas zijn mijn darmen dus nog niet in orde. Er komt nog even een gynaecoloog kijken, maar die kan ook niet helpen want het is niet zijn vakgebied (duh ). We kijken het nog een paar uurtjes aan en wanneer ik me beter voel en weer wat gedronken heb gaan we lekker naar huis met z'n 3tjes. De buikpijn neemt met de weken erna gelukkig wel af en ik ga me langzaam wat fitter voelen. Nu bijna drie weken later heb ik bijna geen last meer en ben ik fulltime bezig met mijn lieve schatteke.

Mooi verhaal freecell octo, klote van je buikgriep....
<sup>sorry, kort nachtje gehad

en veel voor mij herkenbare dingen, weeenopwekkers en opeens veel ontsluiting, de stilte tussen de weeen</sup>

Ik wil ook een ruggenprik de volgende keer

[ Bericht 18% gewijzigd door Takkembah op 06-03-2010 09:36:21 ]