Bevallingsverhalen deel 10

Zo: mochten jullie je eens vreselijk vervelen :


22 december, 6.00 ’s morgens.

We staan met zijn vieren op. Vandaag is de dag van mijn zo gevreesde keizersnede.
Onze dochter en het zusje van de jongens gaat vandaag geboren worden.

Ik voel me kalm.
We brengen de jongens om 7.15 naar mijn ouders en staan iets voor achten (nuchter) op de afdeling verloskunde. Dezelfde afdeling waar de jongens geboren zijn en het vervult me meteen met weemoed.
Deze keer zal ik hier niet bevallen en word ik naar de kraamafdeling aan de overkant gebracht, naar mijn kamer en bed waar ik de komende dagen zal doorbrengen.

Ik ga op het bed liggen en mijn man in de stoel bij het raam zitten.
We krijgen te horen dat er die dag vijf operaties zijn; 3 keizersnedes, 1 kleine andersoortige operatie en 1 grote. Ik sta als laatste ingepland.

Meteen zakt mijn humeur, dat al niet al te best was. Mopperend lig ik op bed; ja, tuurlijk, als laatste; heb ik weer, mopperdemopper. Uren lang geen eten en drinken.
Mijn man sust steeds; “rustig nou maar” en “het komt wel goed”.

Om half tien komt de verpleegkundige met een blaaskatheder. Er kon een operatie niet door gaan en ik mocht “ertussendoor”. Jippie!
Direct na het plaatsen van het onding kwam de mededeling dat het toch niet door ging en dat ik toch moest wachten.
Nou ja zeg; zit ik om half tien al aan bed gekluisterd met een blaaskatheder dat prikte en trok en pijn deed (een katheder is de eerste uren heel vervelend omdat je lichaam zich ertegen afzet). Iedere beweging deed pijn aan mijn urineleider dus ik kon meteen niks meer en had door het ballonnetje voortdurend vreselijke aandrang.
Nou, het was dus beregezellig Ik was totaal niet meer bezig met het feit dat ik een kind zou krijgen die dag maar voelde me alleen maar vreselijk zielig. Om 13.00 zaten we nog steeds met zijn tweeën te wachten

Tegen 13.30 kwam de verpleegkundige binnen; Jaaa, we kunnen, riep ze! Kleedt je maar uit.
Ze trok me een blauw operatiehemd aan en reed een babybedje naar binnen.
Oh ja, een babybedje…ik krijg een baby binnen nu en een half uur…oh god

Ze rijdt mijn bed naar de lift en mijn man erachteraan met het babybedje en bij mij slaat de paniek toe. Shit…...een keizersnede…ik krijg een baby NU…en ze snijden haar eruit…

Beneden staan ineens een aantal OK mensen om me heen. Blauwe pakken, mutsen en mondkapjes. Ik zie alleen een heleboel ogen en ik word op een operatiebedje overgeheveld met mijn dikke buik plat op mijn rug. Daarna de gang door gereden, zoals in de film, met de lichten in het plafond die voorbij flitsen.
Ik ben bang.

De OK in; de grote lampen, een enorme bedrijvigheid. Het lijkt wel een mierennest. Twee gynaecologen, een co-assistent, een anesthesist, een kinderarts, verpleegkundig personeel. Iedereen stelt zich voor en wil wat van me en is iets aan het doen.
Ik word rechtop gezet en voordat ik het weet zit de ruggenprik al. Die viel mee.
Daarna wordt er aan mijn linkerarm getrokken voor het infuus, mijn rechterarm voor de bloeddrukmachine, van bovenaf worden stickers op mijn borst geplakt voor het hartritme. Iemand is de stellage voor mijn gezicht aan het opbouwen en mijn benen worden warm, prikken. Ik voel mijn tenen nog maar even later zijn ze compleet gevoelloos. Wel voel ik dat ze ook daar iets aan het doen zijn.

Ik ben echt heel bang en zeg dat tegen mijn man die naast mijn gezicht zit. Hij zegt dat hij het aan me ziet en het zich levendig kan voorstellen.
Ik krijg ineens bijna geen lucht. De anesthesist stelt me gerust dat alles in orde is en dat dit gevoel snel zal verdwijnen.
Ze beginnen te snijden. Mijn rechterarm ligt bovenop mijn buik ingezwachteld en ik hoor dat ze het vruchtwater wegzuigen. Mijn arm zakt meteen een stukje naar beneden…wierd.
Ze duwen en trekken. Ik voel geen pijn maar het is wel een vervelend gevoel. Onprettig.
Een verpleegkundige zegt tegen mijn man; kijk nu! De baby komt eraan. Maar hij past voor de aanblik van mijn open lichaam.

13.48

Ik hoor huilen…whee whee whee…een baby…mijn baby..en ze huilt.
Een meisje, hoor ik de gynaecoloog zeggen, en zo op het oog een gezond meisje. Heel even laten haar hoofdje boven het scherm piepen maar ze moet meteen weg. In de OK is het maar 15 graden.
Mijn man is nu ook weg. Met Leah mee.

En daar lig ik dan. Het wordt rustiger in de ruimte; er zijn nu minder mensen. De radio gaat aan (all I want for christmas is you; hoor ik Mariah Carey zingen, hoe toepasselijk).
Ik begin te huilen en een mannelijke verpleegkundige gaat naast me zitten en veegt mijn tranen steeds weg en begint tegen me te praten…wat small talk…heel lief vond ik dat. Ik was geen object en ze vergaten mij niet op dat moment.

Het hechten duurt een dik half uur, schat ik. De artsen zijn ondertussen aan het keuvelen over van alles en nog wat. Het voelt weer onprettig. Alsof er een olifant op mijn maagstreek zit.
Leah is ondertussen nog even ingepakt bij me geweest. Haar hoofdje tegen het mijne. Best vreemd aangezien je niets met je armen kunt.

Ik ben “klaar” en mag naar de uitslaapkamer. Lekker warm in een bed wat bijkomen.
Het gevoel in mijn benen begint alweer langzaam terug te komen. Ineens komt mijn man met Leah in haar bedje bij me. Er wordt een warmtelamp boven mijn bed gezet en ze kleden Leah uit en leggen haar bloot (met luier) op mijn borst.
Zo laten ze ons een half uur met rust en zitten we met zijn drieën bij te komen.
Mijn man is euforisch en ratelt en ik…ik ben beduusd…ik weet even niet wat ik voel. Maar ik ben wel weer moeder geworden. De zwangerschap is voorbij. Ze is er! En ze is gezond! Ze ligt hier bij me!

Het is me tegengevallen. Deze manier van bevallen. Het leek me al niks en het was ook niks.
De pijn erna is hevig maar het ergste is; je kunt een tijdje niks. Je ligt op je rug in bed en je baby ligt naast je maar je kunt haar niet pakken. Voeden gaat ook niet helemaal lekker door de wond(pijn) natuurlijk.
Maar goed; ik had geen keus. Ik mag blij zijn dat het zo kan! Maar ik heb er moeite mee.
We zijn nu bijna twee weken verder en ik kan nog steeds niet zo veel. Best heftig hoor, met een baby en nog twee kinderen in huis.

Mijn man is trouwens geweldig. Hij steunt me waar hij maar kan en verzorgt de jongens en het huishouden volledig (op zijn manier ) Ik mag niks doen van hem. Hij zegt steeds hoe blij hij is en hoe geweldig hij mij vindt
Ook het ziekenhuispersoneel (en in de OK) waren ze geweldig. Ze doen alles om het je zo prettig mogelijk te maken. Wat dat betreft kon het niet beter.

En met Leah gaat het goed dus ik mag natuurlijk niet klagen. Toch heb ik veel tranen gelaten de afgelopen tijd maar ik kan het steeds beter loslaten dat het anders is gegaan als dat ik voor ogen had. Ik schaam me er ook wel voor. Krijg je een gezond kind is het nog niet goed…dat gevoel…

Maar het is natuurlijk wel goed. Ze is er, en ze hoort hier! Bij ons.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door lily op 03-01-2010 16:37:57 ]

Mooi Lily!!

Niet voor je gevoelens schamen hoor Lily, dit is zo herkenbaar voor mij, dat het niet ging zoals ik het zelf voor ogen had, werkelijk alles ging mis wat mis kon gaan.... En het verdriet wat je daarvan hebt is heel begrijpelijk.

Je hebt een prachtig meisje!

Oh Lily, wat een ervaring zeg zo'n keizersnee! Wat fijn dat ze in het ziekenhuis zoveel deden om je op je gemak te stellen. Het lijkt me zo gek, word je gehaald en binnen 3 kwartier is je kindje er.
Veel succes verder met bevallen en geniet van je kindje(s)!!

Jeutje Lily, wat een verhaal. ik had geen idee hoe dat ging met een keizersnee, maar je verhaal is er wel heel duidelijk in. Lijkt me raar en ik kan me je verdriet of gevoelens best indenken. Vooral dat je gewoon zo machteloos bent na de bevalling terwijl het enige wat je wil is, om je kind vast te kunnen houden.
voor jou!

lily, misschien niet de ervaring zoals je had gehoopt, maar waar ik bij de meeste verhalen een traantje voel prikken, verlieten er nu een paar mijn ogen. hoe anders, hoe naar dat het zo moest, maar hoe geweldig dat je weer moeder bent. van Leah
neem de tijd om het te verwerken. en schaam je er niet voor, hoor, het lijkt me een heftige ervaring. wat een lieve man heb je!

Lily; dat is nog eens een hele andere manier van bevallen... ik kan me voorstellen dat het je erg is tegengevallen... een keizersnede is best een ingrijpende operatie hoor! (net als elke andere buikoperatie)..En je hoeft je echt niet te schamen voor je gevoelens.. lijkt me heel normaal.
En wat is Leah een mooie baby! hoe zwaar was ze bij de geboorte??
(Evie lijkt er zooo mini bij).

lily, ik ben ontroerd. En ook al heb ik het niet meegemaakt, ik kan me helemaal voorstellen dat het zo niet fijn voelde

voor de lieve reacties

quote:

Op zondag 3 januari 2010 17:23 schreef Beessie-Jen het volgende:
En wat is Leah een mooie baby! hoe zwaar was ze bij de geboorte??
(Evie lijkt er zooo mini bij).

Ze was dik 4 kilo (en 54 cm) _{dus Evie is er ook mini bij}

Ik vind Leah trouwens echt een poppetje, helemaal geen flinke baby. Je ziet die 4 kg niet aan haar af.
Dat was haar broertje wel met zijn 4390...zo'n dikkerd was dat...

Poppejans, wat geweldig van dat bed! Dat zijn echt leuke verhalen voor later!
Maar wel jammer dat je alsnog naar het ziekenhuis moest.. Heb je nog veel pijn ervan?

Oh Lily, Wat jammer toch dat het zo moest.. Maar wat is ze mooi! En wat fijn dan dat met haar alles goed is!
En natuurlijk hoef je je er niet voor te schamen! Het is toch ook niet niks

Lily, wat een mooi en beeldend verhaal! Wel fijn dat je ondanks alle medische rotzooi wel echt een mens bleef voor die mensen daar!
En inderdaad, grote baby

En luister maar goed naar je man en doe rustig aan!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Poppejans, ik had jouw verhaal per ongeluk overgeslagen

Jeetje wat een risico's allemaal! Bed doormidden, vruchtwater waarin gepoept was, een totaalruptuur...!
Heftige bevalling zeg. Gaat het nu goed met je??

quote:

Op zondag 3 januari 2010 18:04 schreef lily het volgende:
voor de lieve reacties
[..]

Ze was dik 4 kilo (en 54 cm) _{dus Evie is er ook mini bij}

Ik vind Leah trouwens echt een poppetje, helemaal geen flinke baby. Je ziet die 4 kg niet aan haar af.
Dat was haar broertje wel met zijn 4390...zo'n dikkerd was dat...

vandaar; ik dacht al; wat een mooi stevig meisje al...
en ze is idd heeeeeeeel mooi hoor! alleen een stuk groter en voller dan Evie..
maar wat een schatje..

(en euh Evie is inmiddels ruim 4 weken en denk dat die net boven de 3 kg zit... dus is ook niet zo vreemd dat ik andere babies al snel groot vind denk ik... woensdag maar eens wegen op CB)

lily, ik moest toch even een paar keer knipperen hoor...
Ik kan me goed voorsetllen dat je bang was en hoe machteloos je je moet voelen.
Neem de tijd om te herstellen (zowel fysiek als geestelijk) en luister goed naar je man...

Lilly, ik kan me ook goed voorstellen dat je je zo bang en machteloos voelde... naar is dat!
Maar voel je niet vervelend over dat je je zo voelde hoor! Je hoeft je nergens voor te schamen! Je hebt een prachtig gezond kindje maar jullie opstart was erg naar! je hebt alle recht om je dan zo vervelend te voelen!

Lily, ik vind je verhaal heel verhelderend. Als je zwangerschapsfora leest, lijkt het soms wel of je moet hopen op een keizersnee. Maar als je dan een verhaal als het jouwe leest, met alle angst en rotgevoelens erbij, ben ik oprecht blij dat ik op de normale manier mag bevallen.

Lily, ik schoot helemaal vol!

quote:

Oh ja, een babybedje…ik krijg een baby binnen nu en een half uur…oh god

Lily, ook ik vind het heel verhelderend om eens te lezen wat voor angsten en vervelende dingen een keizersnede met zich meebrengt. Er was hier heel even sprake van een mogelijke keizersnede ivm stuitligging en hoewel ik er niet aan probeerde te denken (hij kon nog draaien enzo) voelde ik ook ergens een grote angst ervoor. Jij beschrijft het zo goed , precies dàt wat ik heb voelen knagen bij het idee alleen al. Meid, je hebt het hartstikke goed doorstaan en neem de tijd die je nodig hebt om het te verwerken.

Poppejans, ook jouw verhaal raakt me echt. Een mooi bevallingsverhaal sowieso, maar ook doordat ik las wat er had kunnen gebeuren als het dus een totaalruptuur was geweest. Bij mij was de kringspier (heet dat ding zo?) nog in tact en dus mocht de vk het verder zelf hechten. Heftig om te lezen wat er gebeurt als het wel helemaal door is. En zo mooi om te lezen hoe het je allemaal niet meer uitmaakte, omdat jullie kleine Wolf er toen was . Hoe gaat het nu met je? Geneest het goed? Kan je wel gewoon weer zitten enzo?

Lily, ik vind het vooral mooi hoe je beschrijft hoe je man je door deze bevalling en nasleep helpt. Het valt ook echt niet mee zoiets los te laten. Je hebt inderdaad een prachtige gezonde dochter en ik vind het helemaal niet raar dat je haar liever op een andere manier ter wereld had gebracht. Maar jouw man, hij kan nu zoveel meer doen en overnemen dan bij de andere 2 waarschijnlijk, laat dat een heeeel klein lichtpuntje zijn.
Zo komt het tenminste op mij over.
Wat fijn, die verpleger die je tranen wegveegde, wat zul je je raar gevoeld hebben.

Maar: Ze is er!!!

Ik ben eerlijk waar nog nooit zo emotioneel geweest als de afgelopen twee weken (ik wist niet dat het in me zat).
Ik moet bijna huilen van jullie reacties

Lily, wat heb je dat goed opgeschreven allemaal. echt indrukwekkend, en ik kan me je gevoelens goed voorstellen. hopelijk helpt het hier opschrijven ook al weer een beetje om 't te verwerken. heerlijk dat ze er is, en wat fijn dat je man zo'n steun en hulp is. sterkte nog met 't verdere herstel van de operatie! ::*

quote:

Op woensdag 6 januari 2010 12:02 schreef lily het volgende:
Ik ben eerlijk waar nog nooit zo emotioneel geweest als de afgelopen twee weken (ik wist niet dat het in me zat).
Ik moet bijna huilen van jullie reacties

Lily toch

Wat een mooie verhalen! Hier blijf ik even hangen.

Een beetje lang, en vooral ook heel erg laat. Maar bij deze mijn bevallingsverhaal (en excuses voor eventuele scheldwoorden):

Het is vrijdag 2 oktober, 07:15 uur. We zitten op de kraamkamer van het MMC in Veldhoven. Onze kamer, want vandaag moet ik bevallen. Ik ben nog steeds boos. Gisteren was ik ook in het ziekenhuis, anderhalve week over tijd. Even een controle, Alexa moest weer eens gemeten worden. Want mijn buik is zo mini, daar kan een baby nooit in groeien. Twee weken daarvoor, en twee weken daarvoor had ik ook al gemoeten. “Je meisje is klein, ze zit in het laagste percentiel, het is allemaal op het randje”. Ook die donderdag 1 oktober was alles op het randje, alleen de gynaecoloog die ik nu heb, besluit dat ik morgen moet bevallen. Koud op mijn dak. BAM. KABOEM. Onder het mom van: ze-zit-al-tijden-in-het-laagste-percentiel-maar-ze-groeit-nog-goed-dus-dat-boeit-niet, ben ik zonder mijn Hubbie naar het ziekenhuis gegaan. “Ja, het mag ook na het weekend, maar morgen is er plek”. Ik stompel vol verbazing dat ik het dan liever morgen heb, omdat ik anders het hele weekend nog rond moet lopen met deze kennis. Wat mevrouw gynaecoloog daarna nog uitlegt over mezelf melden, het breken van de vliezen, de weeënopwekkers en de bevalling gaat totaal aan me voorbij. Mijn weken van de-kop-in-het-zand-steken met alles wat met de bevalling te maken heeft, zijn voorbij. Het enige wat ik kan denken is: Morgen ben ik mama, morgen ben ik mama, morgen ben ik mama. Bij de gynaecoloog houd ik me nog groot en ik knik beleefd terwijl ik niet luister. Ik neem me voor dat ik buiten heel quasinonchalant mijn Hubbie ga bellen met de boodschap. Dat lukt natuurlijk niet. Eenmaal de stem van mijn Hubbie te hebben gehoord kan ik geen woord meer uitbrengen en kan alleen maar huilen. Hij komt, vanuit zijn werk in Brussel, meteen naar huis. En ik bel mijn zus. Mijn zus, die al drie bevallingen heeft gehad. Man, wat ben ik bang!

Terug naar de vrijdag. Angst heeft plaatsgemaakt voor boosheid. Ik ben nogal eigenwijs ingesteld, dus de gynaecoloog die me vertelt dat ik vandaag moet bevallen, kan ik wel schieten. Laat dat kind toch komen wanneer het wil. Wat een bullshit. Ik wilde verdomme thuis bevallen en nu ben ik hier, in het ziekenhuis. ’s Ochtends spreek ik dan mijn zus voorlopig voor het laatst en zij geeft me de, wat achteraf gezien, de tip der tips blijkt te zijn: “Je kunt er nu niets meer aan doen. Loslaten. Laat je lichaam straks het werk doen. Luister naar je lichaam en loslaten.”
Loslaten, dat is makkelijk gezegd als je straks een baby uit moet poepen.

Al goed, op het eerste gezicht is zo’n verloskamer helemaal niet wat ik verwacht had. Het is er warm, schemerig en gezellig. Ik verwachtte een wit betegelde kamer, waarin het bed als een altaar in het midden stond. We hebben de i-Pod compleet met boxen meegenomen en settelen ons vervolgens. Na een uurtje ben ik met mijn Hubbie aan het lachen, de verpleegster heeft ook al door dat het allemaal niet te serieus moet worden bij ons vandaag. De i-Pod laat een variëteit aan muziek horen en alles word vrolijk meegezongen. Om 09:00 uur worden mijn vliezen gebroken. Ik merk er niet veel van, schijnbaar heb ik dus hier en daar al wat vruchtwater verloren. Schijnbaar is er ook al 1,5 cm ontsluiting. Weet ik veel. Ze wachten daarna of het vanzelf op gang komt. Ik word aan een monitor gehangen, er word ook een elektrode op Alexa’s hoofd geplaatst en zo kunnen de verpleegsters en artsen tijdens de koffieleut lekker zien of ik al weeën heb. Ik merk niets, de monitor gaat soms wel omhoog en omlaag, maar verder gebeurt er niets. Inmiddels in het 10:30 uur. Met mijn Hubbie maak ik een weddenschap wanneer Alexa geboren gaat worden. Hij zegt: "voordat de beurs sluit, ben ik vader." We fantaseren ook over hoe ze eruit ziet, hoe verschrompeld ze is enzo. Dan komen de artsen en verpleegsters weer binnen: het is tijd voor een infuus met weeënopwekkende rotzooi. Whatever, kom maar op. Er komt een andere arts mee. Zo’n echte vrouw. Zo een die met een verhoogde stem net doet alsof je een debiel bent. Verschrikkelijk. “En, heb je alles van je zwangerschapsgym onthouden, hihihih.” Geërgerd mompel ik: “Welke fucking zwangerschapsgym?”. Met een vriendelijke glimlach vraagt ze verbaasd: “Geen zwangerschapsgym? Dapper.” Dapper? Ik vind de vrouwen die wél gaan dapper. Ik vond mezelf al zwanger genoeg en wilde niet nog een extra avond geconfronteerd worden met alles wat met zwangerschap te maken had. Bovendien kun je bevallen niet leren in mijn ogen. Het is een ervaring. Voor mij is het hetzelfde als iemand uitleggen hoe je moet fietsen. Wanneer je iemand vervolgens op de fiets zet, vallen ze toch weer om. Ik kende de basics en dat was genoeg. Bovendien ben ik een controlfreak, dus als mij uitgelegd wordt hoe een wee zou moeten voelen en bij mij is dat toevallig niet, raak ik in paniek. Voor mij was de kleine hoeveelheid aan informatie die ik had een hele geruststelling.

Aldus, 11:00 aan de weeënopwekkers. Elk half uur dat het niet genoeg opschiet, wordt de dosis verhoogd. Ik krijg meteen een beetje buikpijn, maar meer ook niet. Ontsluitingstand: 2 cm. Een centimeter per uur was het toch? Om 11:30 uur een dosis erbij, om 12:00 uur hetzelfde. Om 12:30 uur zeg ik tegen Hubbie dat het weeën lijken, die bergen op de monitor. Ik interpreteer de pijn eigenlijk niet zo. Hoe voelt het dan, vraagt Hubbie. Ik geef aan dat mijn knieoperaties meer pijn hebben gedaan. Ik blijk ook weeën te hebben, om 13:00 uur worden ze flink vervelender en verhoogt Verpleegster Drugs de dosis nogmaals. Mijn ontsluiting is inmiddels 3 cm. Fijn, mijn weeën worden intenser, dus het op en neer wandelen naar de toilet wordt moeilijker. Niet dat dit al erg praktisch was, met een monitor, een hartslagband en nog wat elektroden die op Alexa’s hoofd zitten. Uit de i-Pod komt Eminem. Vrolijk rap ik de tekst mee als dat opeens ff niet meer gaat. De weeën worden echt wel intenser nu, al valt het qua pijn nog steeds mee. Vergeleken met de knieoperaties nog steeds minder. Maar ik moet de weeën nu echt weg-ademhalen-puffen. Ik puf Brabant van Guus Meeuwis mee. “Ik loop hier …….. stad ……… heimwee gehad … praten……wereld……..Brabant….licht” . De verpleegster moet erom lachen. Om 14:30 uur krijg ik niet eens meer de tijd tussen de weeën om even tot rust te komen. Is dit normaal? Weet ik veel, ik heb geen zwangerschapscursus gehad en ik besluit ook niet om het te gaan vragen. Ze kijken wel even naar mijn ontsluiting, die stand staat intussen op 4 centimeter. Kijk, dus toch een centimeter per uur. Dat gaat lekker.

Om 15:00 uur komt mijn verloskundige op bezoek. Even kijken hoe het gaat. De weeën komen en gaan, komen en gaan, maar rust ertussen is er niet. Ze vraagt hoeveel ontsluiting ik heb. Ik antwoord dat het een half uurtje geleden er 4 waren. Ze kijkt nog drie-weeën-zonder-rust aan en zegt dan: “Die is er wel voor vijf uur”. Fijn, bedankt Jomanda, maar een simpele rekensom van 1 centimeter per uur zegt mij toch dat het nog tot minstens 8 uur vanavond duurt. Ik merk nu wel dat de weeën aan het veranderen zijn, vertel ik haar. Ze trekken meer naar beneden. Om 15:30 uur neemt de verloskundige afscheid en heb ik het niet meer. Die weeën veranderen, sterker nog, als ik zou moeten gokken lijken dit wel persweeën. Maar dat kan helemaal niet, zeg ik tegen mijn Hubbie, want een uur geleden zat ik op 4 centimeter, voor persweeën is het veel te vroeg. Maar dan krijgt mijn lichaam de neiging mee te gaan helpen. Ik kijk nog drie van die weeën aan, en terwijl het voelt alsof ik moet poepen, schreeuw ik tegen mijn Hubbie: “Bel die fucking verpleegster maar, want dit zijn fucking persweeën!!!!”. De verpleegster komt en kijkt dan toch heel eigenwijs nog even een paar weeën aan. Ze bekijkt me alsof ik een aap in een dierentuin ben en ik schreeuw: “Wat kijk je nou, dit zijn fucking persweeën, ik kan dit niet tegenhouden!!!”. Ze kijkt hoe ik lig te puffen en draaien. Of ik even op mijn zij wil gaan liggen, dan haalt zij de arts. Vuile trut, op mijn zij kan ik helemaal niks doen. Wat een marteling.

Het is 16:30 uur, ik ben 9 uur in het ziekenhuis en heb persweeën. Ik lig op mijn zij, mijn Hubbie houdt mijn handen vast en ik probeer in alle macht die persweeën tegen te houden. Al schreeuwend, kokhalzend en met veel moeite lukt het me. De arts kijkt naar mijn ontsluiting en zegt droog: “Je hebt 9,5 centimeter, je kunt mee gaan persen.”. Negen-en-een-fucking-halve-centimeter? Ik zat twee uur geleden op 4! Wat nou 1 centimeter per uur? Maar ik ben opgelicht. Ik was van tevoren bang voor het persen, maar nu teken ik ervoor. Persweeën tegenhouden is een nachtmerrie. Ze zeggen dat je pijn van een bevalling vergeet, maar dit ga ik altijd onthouden, geloof me.
Ik mag gaan persen en ik denk nog even aan mijn zus: “luisteren naar je lichaam”. Prima, blijkbaar wil mijn lichaam dat Alexa snel komt, en blijkbaar heeft Alexa het nu ook gehad daarbinnen, dus kom maar op. Mijn Hubbie aan de ene kant en de verpleegster aan de andere kant. Mijn Hubbie vergeet ik helemaal met persen, ik kijk enkel nog naar de verpleegster en pers mijn ogen uit mijn kop. Na drie persen staat het hoofdje. ”Doet het erg pijn?”, vraagt de arts als we moeten wachten op de volgende wee. Pijn? Ik heb net een half uur lang persweeën tegen moeten houden, laat dat hoofdje maar staan! Persweeën tegenhouden is voor mij het ergste gevoel wat er bestaat. Grappig genoeg ben ik ook niet bezig met het al dan niet uitscheuren, iets waar ik me van tevoren enorm druk over heb gemaakt. Het is 16:55 uur als de verpleegster zegt: “Als je nu met je lichaam meewerkt, is het je laatste wee”. Ze heeft gelijk. Ik concentreer me, voel de wee komen, en pers mee met wat ik voel. Terwijl ik voorover zit en pers, zie ik Alexa tevoorschijn komen, ik zie haar de draai maken en ik zie alles geboren worden. Ik knal achterover op het bed, en Alexa wordt met een swing op mijn borst gelegd. Ze poept meteen heel mijn arm onder, maar daar geef ik niks om. In de verte hoor ik mijn Hubbie heel zachtjes zeggen: “Oooh, daar is ze, ze is er, ze is er, ze is er, oooooh, ze is er, oooooh, daar is ze”. Ondanks dat hij dat van tevoren niet wilde, wil hij nu toch erg graag de navelstreng doorknippen. Hij doet maar, ik krijg er niet veel van mee. Ik kijk alleen maar naar Alexa die met grote ogen naar mij kijkt. Ik roep: “Ze is helemaal niet lelijk!”. De hormonen doen hun werk goed. Ik voel geen pijn meer en voel alleen nog maar geluk. Ik krijg niets mee van wat er om mij heen gebeurt, een stagiaire maakt foto’s, ik krijg een spuit tegen de naweeën en daaronder wordt geanalyseerd wat de schade is. Ik kan alleen maar denken: wat is dit bizar. Dit is Alexa, en dit precies zoals ik me haar had voorgesteld, alsof ik haar al jaren ken. Dit is ze gewoon! Ze kijkt met grote ogen mij aan, alsof ze alles al helemaal snapt en ik zeg: “Oooooh Alexa, daar ben je dan. Wat heb jij hard gewerkt. Wat ben je mooi. Oh mijn god, wat houd ik nu al veel van je”. Ik ben mama en goddank, ik ben niet meer zwanger. Ik ben mama en begin Brabant te zingen voor mijn dochter. Terwijl ik haar bekijk, bedenk ik me dat ze er helemaal niet zo klein uitziet. Ze was toch zo uberklein? Wanneer ze gewogen wordt, blijkt ze ook gewoon een nette 3200 gram te wegen en 48 centimeter lang te zijn. Tsss, die gynaecologen toch met die vage meetapparatuur.

Dan zegt de verpleegster: “Zo, en als jullie willen kunnen jullie lekker naar huis dadelijk.”. Hubbie licht de Kraamzorg in en belt alvast onze ouders. Om 19:15 uur lopen we (ik heel voorzichtig) met Alexa in de Maxi Cosi het ziekenhuis uit. Bij de auto aangekomen, blijken we beiden niet te weten hoe die Maxi Cosi eigenlijk in de auto moet. Enorm goede voorbereiding op het ouderschap! Uiteindelijk lukt het ons. Terwijl we wegrijden, kijk ik naar het ziekenhuis. Hoe wonderlijk. Twaalf uur geleden liep ik daar boos naar binnen, nu zweefde ik op een roze wolk naar buiten. En ik voel me stoer. Ik voel me enorm stoer. Dit zouden mannen nooit voor elkaar kunnen krijgen en ik snap niet dat vrouwen het vrijwillig meerdere malen doen. Maar ik ben stoer.

Achteraf gezien ben ik blij met hoe het gelopen is. Ik denk dat ik me thuis niet zo op mijn gemak had gevoeld als in het ziekenhuis. En eigenlijk is het ook wel lekker dat je precies weet wanneer je gaat bevallen. Qua bevalling is het wel pittig geweest. Op dat moment heb ik het niet als zodanig geïnterpreteerd. Later denk je erover na en besef je dat je toch echt een weeënstorm hebt gehad. Mijn lichaam vertoonde een week lang ook nog behoorlijke post-traumatic-stress signalen. Wanneer ik op de zij ga liggen, waarop ik de persweeën heb tegen moeten houden, kwam dat gevoel weer helemaal terug. Mijn hersenen registreerden dat nog op de één of andere manier. Maar ik mag niet klagen. Voor zo’n snelle bevalling heb ik weinig schade opgelopen. Bovendien heb ik vrijwel nergens last van gehad en was met Alexa alles goed.

Haha Takkembah, wat heb jij je als een ware Gordon Ramsey door je bevalling heen gevloekt! Mooi geschreven!!

Takkembah, wat geniaal verwoordt. Ik heb gelachen om je vervloekingen naar het medisch spul en een traantje bij de woorden over hoe Alexa bij je ligt. Mooi hoor.

Takkie, wat mooi geschreven. Dat verschil tussen binnenkomst en vertrek. En gestuntel met de maxi-cosi, haha! Herkenbaar, mijn Lief weet nog steeds niet hoe dat ding werkt

Wow Takkembah, wat een indrukwekkend en heftig verhaal!

Takkembah Wat schrijf je dit heerlijk!

Takkem, wat heerlijk geschreven!! Ik moest lachen om je gescheld maar ook een traantje laten om jouw woorden tegen Alexa!

Takkembah

Takkie!
Een verhaal met een lach en een traan! Mooi geschreven

Takkie, wat mooi omschreven!
PR vroeg idd nog toen we naar het kdv reden (tijdens de bevalling) of we nou nog wel wisten hoe de MC werkte

ik heb eea op papier staan, ik laat PR eerst nog ff checken of het allemaal klopt, en dan zetten we die ook hier neer

Takkem, mooi geschreven.
Ben jij op de kraamkamers van het mmc bevallemn? Ik heb die niet gezien, ken alleen de verloskamers (kamer 6)

_{dat je van te voren moet oefenen met de cosi hebben ze mij op de zw.cursus verteld}

Takkembah, wat mooi omschreven, ik ken je verder niet, maar ik 'hoor' het je bijna vertellen. En een weeënstorm is niet leuk, maar dat bedacht ik ook pas achteraf toen iemand (verpleegkundige ofzo?) het me zei. Wist ik veel, ik dacht dat het zo hoorde.

quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 14:42 schreef amaranta het volgende:
Takkem, mooi geschreven.
Ben jij op de kraamkamers van het mmc bevallemn? Ik heb die niet gezien, ken alleen de verloskamers (kamer 6)

_{dat je van te voren moet oefenen met de cosi hebben ze mij op de zw.cursus verteld}

Hehe dat heb ik dan weer gemist

Misschien een volgende keer

Het waren volgens mij gewoon de verloskamers, en niet de kraamkamers. Maar die waren ook veeeel gezellig dan de horror die ik had verwacht .

Ik was dit topic helemaal kwijt!
Dank voor de lieve reacties zeg
Met mij gaat het hartstikke goed hoor, heb nooit veel last gehad van de hechtingen en gelukkig ook altijd redelijk normaal naar de wc gekund enzo.
Hoef alleen nog op nacontrole eind deze maand, maar volgens mij zit het wel goed daar beneden.
Heb wel een aantekening in mn dossier gekregen voor een eventueel volgende bevalling dat het ''uitdrijvings gedeelte'' TE snel kan gaan

Zo, vanavond eens effe Lily en Takkembah's verhalen bijlezen,ik vind het zo'n indrukwekkend topic dit

quote:

Op dinsdag 12 januari 2010 11:56 schreef Takkembah het volgende:
“Ze is helemaal niet lelijk!”.

Mooi verhaal!

7 januari, geboorte van Aviva Gabriëlle

's Ochtends had ik vanaf het wakker worden steeds terugkerende krampen, van het niveau zeurende indalingswee, waar ik al weken door geplaagd ben. Dus in principe niks bijzonders, ware het niet dat madam volledig ingedaald zat, en de krampen zeer regelmatig kwamen (iedere 6 minuten). Regelmatige indalingskrampen met een ingedaald kind, 5 uur achter elkaar, toch ff de verloskundige bellen. Dus de verloskundige vroeg zeer scherp "zijn het weeën of krampen?" Het zijn krampen, maar ze duren langer dan mijn normale voorwerkgebeurens (max. 3 uur) en ze zijn superregelmatig, en ik verlies wat vocht, dus kom toch maar s.v.p.

De verloskundige + stagiair komen rond 12:45u, controleren de baby, constateren dat ik waarschijnlijk mijn slijmprop aan het verliezen ben op een zeer waterige manier (eet smakelijk! ), dus voorwerk. Wanneer zouden ze ook alweer gaan strippen? Waarop ik droog antwoord "Nu";. Ik zou zaterdag bellen, maar ik ben 40w6d zwanger, en als we de originele termijnecho hadden aangehouden (uitgerekend 30 december, 2 dagen eerder dus) hadden we het 41w1d genoemd, dus dan hadden ze me ook nu gestript, en jullie zijn er toch, dus kom maar door! Ook gegeven de hogere bloeddruk begin van de week, en mijn bekkenhistorie hebben ze maar de handschoen aangetrokken. Conclusie, 1 cm ontsluiting, zoals normaal bij een tweede op deze termijn, maar ze kan er niet goed bij om te strippen. Niet gestript, wel wat gerommeld dus. Ik vond het niet fijn dat het niks was, en toen ik kreeg ik voor het eerst (en het laatst) deze zwangerschap te horen "er is er nog nooit een blijven zitten". Toch nog een mijlpaal zo op het eind. Ze zijn rond 13u weer weg.

Daarna ben ik gaan slapen, zoals ik de afgelopen week iedere dag al heb gedaan, voor het geval er die avond actie kwam. Dan heb ik tenminste nog wat rust gehad 's middags en om 16u komt mijn bijlesleerling voor les. Tijdens de les krijg ik al wat krampen die al meer ergens op lijken. Gelukkig zit Mich tegenover ons aan tafel en als ik me even wat moet concentreren (lees: even met mijn handen mezelf uit de stoel drukken, omdat de kramp druk op mijn achterkant geeft), gaat hij even met de bijlesleerling kletsen. Om 17u zeg ik tegen Mich dat dit wel echte weeën zijn. Maar met een frequentie van 1 per 20 minuten, word ik er niet echt warm van. Dus 4 weeën later, rond 18u gaan we samen Eli ophalen. In de auto heb ik een wee, misschien twee. En dan halen we Eli op. We komen iemand tegen bij de voordeur “Goh, je moet zeker bijna bevallen!” “Ja, ik ben nu 6 dagen overtijd, dus het kan ieder moment gebeuren.” “Nou, succes ermee!” “Dank je wel” Snel Eli opgehaald en weer terug naar de auto. Op de terugweg wordt de frequentie iets hoger, misschien 3 weeën gehad in die 20 minuten, en rond 18:45u of zo, gaan Mich en Eli boodschapjes doen. Alles is nog prima op te vangen, ik waggel nog wat rond, en bij een wee zoek ik ergens steun aan.

Uiteindelijk eindig ik liggend op de bank als Mich en Eli weer thuis komen. De tv staat aan, en op een wee komt Eli naar me toe “Niet slapen, mama!” Ik heb namelijk mijn ogen dicht en probeer in stilte te puffen, zodat Eli er niet teveel van meekrijgt. We hebben nog steeds niet het idee dat het zo'n tempo gaat, en het is inmiddels al bijna half 8, dus dat half uurtje redden we nog wel tot Eli naar bed gaat. Is wel zo rustig voor hem. Mich en Eli eten hun avondeten (zalm, dat kotst makkelijker, voor het geval ik wel wat binnen krijg en het er weer uitgooi), en ik zit er eventjes bij, puf wat weg, en strompel weer naar de bank. Heb geen hap gegeten, geen zin in. De weeën zijn nu wel echt sterker, en het kost meer moeite om stil te blijven. Vanaf de eerste wee zit er al lichte persdrang achter, dus dat ligt niet fijn. Het schiet nog door mijn hoofd dat ik toch wel echt mijn armen en benen ook moet ontspannen, maar als ik mezelf opgehesen hou om maar geen gewicht op het bekken en de anus te hebben, dan moet je wel de benen en armen aanspannen, dus de daaropvolgende gedachte was “schijt! Ik houd het wel bij het ontspannen van de mond en goed ademhalen.” Al is het effect van enkel de ademhaling volgen niet helemaal optimaal, en voel ik nog best wat pijn door de concentratie heen.

Rond 20u brengt Mich Eli naar bed, belt Vanes (om 19:56u volgens de telefoon) dat ze moet komen omdat de bevalling begonnen is en wij dus van plan zijn naar het ziekenhuis te gaan, en belt daarna de verloskundige (20:09u) dat de weeën nu wel sneller komen. Mich komt 5 minuten later naar beneden (normaal duurt het nachtritueeltje 20 minuten) en zegt dat Vanes er over een uur is. Op geheel subtiele wijze zeg ik dat het kind er dan al bijna is, dus dat een uur niet acceptabel is. Vijf minuten later (20:06u, dus) belt Mich nog een keer dat ze haast moet maken. De weeën zijn ineens een stuk heftiger geworden, gezellige persdrang erbij, en ik kan op een wee eigenlijk alleen nog maar (heel hoog) piepen, kreunen, en “eh-eh” roepen op het hoogtepunt als buik aan het persen is en ik toch wat moet met de vrijgekomen energie. In mijn hoofd is er niet veel meer ruimte dan “hou de mond ontspannen” en luisteren naar mijn eigen oergeluiden die hun eigen leven leiden. Ik kan er niks aan doen, het geluid komt eruit. Een seconde denk ik “ik moet stiller zijn, Eli slaapt” en daarna weer “jammer dan, ik kan er niks aan doen.” Inmiddels (na 20u, dus) zit er eigenlijk geen pauze meer tussen de weeën, maar wel lang genoeg om een keer te denken “Dit is een weeënstorm, bij Eli werd ik helemaal high ervan, wanneer word ik nu high van de hormonen? Ik ben nog veel te helder!” om daarna weer vrolijk verder te piepen, kreunen en grommen. De volgende gedachte was “Waar blijft de verloskundige? Dat kind komt hier op de bank! ” Ik keek toen nog wel om me heen, zag een fleecedeken, dus als de baby inderdaad zou komen voordat de verloskundige er was, lag er tenminste iets warms beneden waar we haar dan mee af zouden kunnen dekken. Mich had dezelfde gedachte, blijkt later. Om 20:21u (lang leve het telefoonlogboek) breken de vliezen. Pats *flats plons*, dat waren de vliezen.

Rond 20:25u komt de verloskundige binnen met stagiair, al roepend dat ik niet mag persen. Direct bij aankomst wordt de hartslag van de baby gecontroleerd door de ene, terwijl de andere me maant om niet te persen en alvast wat klaar legt om te toucheren. Inmiddels trekt Mich mijn schoenen uit (ik denk “ja mag geen koude voeten krijgen tijdens de bevalling, dat is niet bevorderlijk voor de ontsluiting. Urg, schijt, doe ik zo wel sloffen aan!”) en samen weten ze me uit mijn broek te manoeuvreren. Even voelen, welja, helemaal open, we gaan naar boven. Huh? “Ja, je bent volledig ontsloten, we gaan naar boven, je mag gaan persen!” Huh? Toen kwam er weer een wee, die ik dus wel helemaal weg hebben kunnen hijgen, zodanig dat er kracht echt afnam. Dit in tegenstelling tot de persweeën in de ontsluitingsfase, waar buik echt niet te stoppen was. Dus wederom sterkere ontsluitingsweeën dan persweeën, maar dat terzijde. De tweede verloskundige komt naar beneden en roept dat ze heel streng moet zijn en me toch naar boven gaat sturen, maar ik voel dat deze laatste wee helemaal wegzakt, dus ze wacht maar even. Met opgeheven vingertje geef ik aan dat de wee bijna weg is, en zodra het kan waggel ik met een kraammatrasje tussen de benen treetje voor treetje de trap op. Ik ben in tijden niet meer zo snel die trap opgekomen

Ik zit op bed, en voel de baby zo *flop* naar beneden zakken. Ik zeg nog “ze komt eraan!” en vraag me af hoe ik in vredesnaam nu op mijn zij moet gaan liggen. Op de een of andere manier is dat toch gelukt, ik krijg mijn knieën in mijn handen gedrukt en ze zeggen dat ik mag meepersen. De volgende zeer coherente gedachte vormt zich “Oh ja, we waren aan het persen, ik was al volledig ontsloten. Maar ik wilde zelf helemaal niet mijn benen vasthouden, maar er zitten geen beugels aan het bed, dus dan moet het maar.” Tijdens deze gedachte voel ik Aviva nog een stuk uitzakken en weer terug. De volgende keer dat ze zakt, gaat ze niet meer terug, dus het hoofdje staat. Volgens mijn bevalplan wil ik dan en washandje voor het branderige gevoel. Dat het helemaal niet zo brandt, is geheel “besides the point”, ik wil een washandje. Dus ik vraag Mich of hij een washandje wil pakken voor me. Dat mag niet van de verloskundige. Jamaar, ik ben barende vrouw, ik wil washandje! De verloskundige zegt dat hij dan de geboorte mist, dat Mich toch echt deze kamer niet uitgaat. Oké, klinkt logisch. Daarna zegt de verloskundige dat ik heel goed moet luisteren wat de stagiair zegt. Is goed. Ik mag meepersen op de volgende wee. Persen, hoe ging dat ook alweer? Zal ik een beetje meedrukken? “Zuchten, zuchten, zuchten!” Oké, ik doe al niets meer. *Plop*dat was het hoofdje. Huh? “Je mag weer persen op de volgende wee” Jamaar, was dat nou net echt het hoofdje wat eruit kwam? *Glibber, glibber* “Whèèèè”
Mijn welkomsttekst voor Aviva: “Was dat alles?”
Eerstvolgende gedachte: “Godhalleluja, de zwangerschap is voorbij. Het is klaar!”
En dat laatste vind ik toch wel heel verdrietig. Doe je zo je best om ondanks die verrotte bekkenklachten te genieten, is je dank dat de eerste gedachte is “ik ben goddank niet meer zwanger”…
Aviva’s dank voor mijn liefdevolle welkomstwoorden is trouwens dat ze me volledig onderschijt.

Vanes blijkt om 20:34u gearriveerd te zijn, en Mich was net weer boven toen ik om mijn washandje bedelde. Hij riep dus naar Vanes om een washandje te regelen, en op het moment dat Vanes met de deurklink in de hand staat om het washandje te geven, wordt Aviva geboren. Ik neem aan dat ze daarna naar beneden is gegaan, want ze is pas de kamer in gekomen toen Mich haar heeft geroepen.

Ik kan me dus echt niet heugen dat ik geperst heb. Misschien een beetje meegedrukt, maar verder niet. En dan zag ik dus best op tegen de persfase, wegens de hel die dat was bij Eli. Toen had ik eigenlijk geen persweeën. De druk die daarachter zat, is vergelijkbaar met de druk die achter de (milde) indalingsweeën zat, dus dat heb ik echt op eigen kracht moeten doen.

Ze blijkt een korte navelstreng te hebben, dus ze kan niet te hoog op mijn buik gelegd worden, want dan snijdt de navelstreng. Mich knipt de navelstreng door, e.e.a. wordt gecontroleerd, en ik kijk met stijgende verbazing hoe gaaf en roze Aviva is. Eli was een halve gremlin toen hij geboren was, en dit was al echt een gaaf kindje. Mooi, en zo. Ik krijg zo’n spuit syntocinon om de placenta te laten komen. Mijn hemel, wat brandde dat spul, zeg! Wat later moet ik gaan persen voor de placenta. Daar heb ik toch echt voor moeten werken! Die kwam uiteindelijk ook helemaal prima naar buiten.

Ik blijk wat gescheurd te zijn, niet heel spannend, maar moet wel gehecht worden. De stagiair gaat me op haar gemakje verdoven, 6 keer controleren of ze alle plekjes (?) heeft aangeprikt (ik hou niet van prikken ) en tomtiedomtiedom, wordt er gehecht. In de tussentijd probeer ik Aviva aan te leggen, maar zo strak op mijn rug met de benen wijd wil dat niet echt lekker, dus daar wachten we dan toch nog maar even mee. De huid wordt onverdoofd gehecht. In het ziekenhuis hadden ze daar een spray voor, maar dat hebben ze niet, of dat kan niet, of ik weet niet, maar het is een kwestie van “knijp maar in mijn hand. Kiezen op elkaar, het moet even”. Grmbl. Ik ga maar druk bezig zijn met mijn kind te bewonderen, en vooral mijn hand te ontspannen,in plaats van knijpen, en bidden dat het snel klaar is.

Om een uurtje of 10 komt de kraamzorg. Alles gaat lekker gemoedelijk, helemaal prima. Als de verloskundige en Vanes op een gegeven moment weg zijn, gaan we eens denken over douchen. Ik heb best wat bloed verloren (750cc), en word al duizelig bij het rechtop zitten. We nemen dus heel rustig de tijd om dat weg te laten trekken. Bril op, misschien helpt dat. Uiteindelijk ben ik naar de douche gegaan, op de badrand gezeten. (De kraamzorgmevrouw helemaal verbaasd dat ik daarop ging zitten, maar als je je zitbotjes goed neerzet, zit je helemaal niet op de hechtingen, dus dat scheelt.) Gedoucht, gedaan, bed verschoond, prima. Er was kennelijk was bloed langs de randen van de onderlegger gegaan, dus de kraammevrouw heeft het bloed eruit geschrobd en ging toen aan de haal met een föhn om het water eruit te krijgen, anders krijg je waterkringen. We hebben een föhn in huis, en daarmee is alle gezegd. Dat ding loeide meer dan dat er warmte vanaf kwam, en wij hechten geen waarde aan deze oude IKEA-matras, dus we hebben met de nodige overredingskracht die mevrouw ervan kunnen overtuigen dat het helemaal niet erg was om de matras gewoon om te draaien, en dat er dan maar kringen in zaten. Bij het omdraaien ging Mich nog uitgebreid de andere kant bestuderen terwijl die mevrouw de matras omhoog hield. “Erm, meneer?” Oh ja, we waren de matras aan het omdraaien. Mich moest ook even bijkomen van de bevalling.

Ik vind het wel heel bijzonder dat ik thuis bevallen ben. Ik, de grote voorstander van ziekenhuisbevalling, want dan is medische zorg dichtbij, indien noodzakelijk, ben thuis bevallen. Maar zoals die weeën vanaf 20u kwamen, had ik ook nergens heen gewild (of gekund). En ik zie nu ook wel echt de voordelen van de thuisbevalling. Iedereen is daar enkel en alleen voor jou en je versgebakken kind. Niet dat je bevallen bent, en dat je dan eeuwig moet wachten tot ze weer eens terug komen van lunch (zoals bij Eli’s geboorte), of wat dan ook. De huiselijke sfeer of wat dan ook, is ook wel fijn, dat je niet de kou in hoeft (-15oC ), maar vooral de exclusieve aandacht en dat het zo gemoedelijk gaat, heb ik als erg fijn ervaren.

Wederom een goede bevalling. Uiteindelijk standje turbo, waarbij ik meer door de pijn heen ging, dan dat het weg heb kunnen concentreren/denken, en met de nodige naweeën tot gevolg, maar toch niet vervelend. Het voelde goed, ik voelde dat mijn lichaam het goed deed, geen angst, geen paniek, gewoon hijgen, kreunen, piepen, en luisteren naar je eigen gepiep en hopen dat de verloskundige snel komt. Mich heeft het ook weer voortreffelijk gedaan. Deed alles wat ik vroeg, en dat was precies wat ik nodig had.

Wat schrijft iedereen toch mooi

Davinia, Eli is er gewoon doorheen geslapen?

mooi davinia! En bijzonder dat eli gewoon in bed lag.
Goed gadaan!

Mooi Davinia!!

wow Davinia en Takkembah, wat schrijven jullie toch mooi over jullie bevallingen, heel puur en niks mooier of minder mooi gemaakt dan het is...

*glibber, glibber*




Mooi geschreven hoor! Schön verhaal

Davinia, wat een verhaal! Goed gedaan hoor!

Davinia, wat heftig! En thuis, wow! En daar is ze dan, je meisje

Lily wat hebben ze je lang laten wachten, heftig verhaal hoor! Dat met dat babybedje had ik ook, echt een maf gevoel en idee is dat.
Takkembah wat geweldig beschreven!
Davinia dat ging plotseling snel!! Dat met die washand
Dappere vrouwen!!

quote:

Op woensdag 13 januari 2010 15:24 schreef Vlindur het volgende:
Wat schrijft iedereen toch mooi

Davinia, Eli is er gewoon doorheen geslapen?

jup! zelfs door de föhn om het bed droog te blazen en de luide stem van de kraamverzorgster, alles.

terwijl hij normaal eerst nog 20 minuten in zn bed gaat ligggen zingen voor zijn beer, sliep hij nu meteen. alsof hij toch iets heeft aangevoeld.

Ik heb ook mijn verhaal maar eens neer geschreven voor het geheugen er te grote gaten in maakt.

Donderdag 14 januari 2010
Sinds ik bij de acupuncturist ben geweest blijf ik links onder in mijn buik pijn houden. Een buikpijn die constant is en niet weg gaat. Het wordt erger als ik sta of loop en als ik op bed lig is het beduidend minder. Ik ga om 12.00 uur maar even naar bed ik maak me een beetje druk om de weinige activiteit die ik voel van de baby. Als ik om 14.00 uur wakker word en de pijn nog niet minder is en ik de baby amper heb gevoeld, hij reageert alleen als ik in mijn buik por, besluit ik de verloskundige te bellen.

Helaas voor mij heeft Mien Paracetamol dienst (zo noem ik haar omdat als je de spoedlijn belt met een klacht zij tot twee keer toe zei dat ik een paracetamol moest nemen), Eveline, en moet ik van haar eerst een half uurtje gaan douchen en kijken of de baby daar op reageert. Onder de douche reageert hij wel beter maar ik heb ook aardig wat harde buiken onder de douche en het staan verminderd de buikpijn niet. Om 14.45 uur bel ik weer terug naar Eveline en ze rijd op dat moment al bijna bij ons in de straat. Ze luistert naar het hartje en dat klinkt prima, ook ziet ze de baby bewegen. Inwendig wordt ik ook nog onderzocht en het resultaat is dat ik nog net zo veel ontsluiting heb als afgelopen maandag tijdens het strippen, slechts 2 cm. De baarmoedermond ligt ook nog naar achteren. Ik verwacht gewoon dat maandag mijn vliezen worden gebroken en dat ik nog wat langer geduld moet hebben.

Om 16.00 uur gaat mijn man onze dochter ophalen van de naschoolse opvang en om ongeveer half vijf voel ik een pijn in mijn buik die ik maar op 1 manier kan omschrijven; een wee. Ik wist de vorige bevalling ook wanneer het voor het echt is begonnen en zodra je een wee voelt weet je gelijk dat al het andere slechts voorwerk was. Rond de klok van 5 uur trek ik mij terug in de slaapkamer. Ik kan niet en weeën weg puffen en vrolijk blijven kijken naar de kinderen of zelfs maar iets anders doen dan weeën weg puffen. Mijn man eet samen met de kinderen en wanneer het tijd is om de honden uit te laten brengt hij ze naar mijn ouders.

Als de kinderen op bed liggen vertel ik hem dat ik om de vijf minuten weeën heb en ze minimaal 45 seconden duren. Het is rond de klok van 20.15 uur dat we besluiten om de verloskundige te bellen en te zeggen dat het tijd wordt om richting een ziekenhuis te gaan. Want dat ik wat ik wil, in het ziekenhuis bevallen. Om half 9 is daar dan Iris, een invalskracht. Een leuke meid en ze voelt al 4 cm ontsluiting. Gezien het feit dat onze tweede binnen 3 uur is geboren besluit ze het ziekenhuis te bellen en te vragen of er plek is. Dat is er en om 21.00 uur zijn we dan ook in verloskamer 6 van het Slotervaart Ziekenhuis.

Terwijl wij richting het ziekenhuis vertrekken en mijn moeder binnen komt maakt Iris nog de opmerking dat het heel goed kan zijn dat onze zoon nog de 14e geboren zal worden. Mijn moeder is er al vanaf het begin van de week heilig van overtuigd dat het de 15e zal worden.

Bij aankomst in het ziekenhuis ga ik eerst nog even naar het toilet en als ik klaar ben neem ik plaats op bed. Iris breekt mijn vliezen en ik voel het warme water uit me lopen. Gelukkig blijkt het vruchtwater helder. De verloskundige houdt van babbelen en als ze door heeft dat ze me daar mee afleid besluit ze wat heen en weer te lopen op de gang. Ik ga douchen en rond de klok van 23.00 uur neem ik weer plaats op bed en wil ze weten hoeveel cm ontsluiting ik heb. Een enorme teleurstelling als blijkt dat ik maar 5 cm heb en niet meer. Ik ga nog even terug onder de douche en Iris raadpleegt de verloskundige van het ziekenhuis wat ze eventueel over het hoofd zien.

Als ik voor de tweede keer onder de douche sta en me afzonder voor mijn omgeving ga ik al snel op in mijn weeën en vind ik een soort van balans tussen zitten onder de douche als ik geen wee heb en voorover gebogen tegen de douchestoel aan hangend als ik wel een wee heb. Iris, de verloskundige, heeft inmiddels overleg gehad met de verloskundige van dienst van het ziekenhuis en ze neemt plaats op de badrand en vertelt me wat de bedoeling is. Ze willen een CTG maken om te kijken om de hoeveel tijd de weeën komen en ze heeft het over het plaatsen van een rietje tussen de baarmoedermond om te kijken of de weeën wel sterk genoeg zijn. Ik vraag of ik nog even onder de douche mag blijven en gelukkig mag dat.

Ik heb geen idee hoeveel tijd er verstrijkt tussen de mededeling op de badrand en wanneer ze me vraagt onder de douche vandaan te komen zodat de verloskundige van het ziekenhuis ook kon voelen hoe het er voor staat. Als ik op bed lig weet ik me geen houding te geven van de pijn. Ik wil niet liggend mijn weeën opvangen en al helemaal niet aan een band worden gelegd zodat ik ook niet mag bewegen. De verpleegster, een Surinaamse vrouw genaamd Diana, legt eerst 2 banden van de CTG achter mijn rug om ze daarna weer weg te halen en een grote sticker op de binnenkant van mijn linker bovenbeen te plakken want ze zegt dat de verloskundige een elektrode wil plaatsen op het hoofdje van de baby om de hartslag in de gaten te houden.

Dan zie ik de verloskundige van het ziekenhuis. Een kleine man, nog kleiner dan ik met mijn 1.68 meter, kalend en met een Engels accent. Hij komt gelijk al onsympathiek over. En het word er niet beter op als hij inwendig moet voelen hoeveel cm ontsluiting ik heb. Hij doet mij vreselijk veel pijn en ik knijp met beide handen in die van iemand anders. Links van mij zit mijn man en rechts van mij zit volgens mij de coassistent. Het lijkt een eeuwigheid te duren en ik verzoek die man om zijn hand daar weg te halen maar hij wacht op een wee. Hij kan lang wachten want mijn weeën blijven uit zodra ik inwendig wordt onderzocht en hij haalt zijn hand er weg om die er vervolgens weer te plaatsen zodra ik een wee heb. Op dat moment zeg ik die man “dat vind ik niet fijn” maar er gaan hele andere versies en benamingen door mijn hoofd voor die man en die zijn geen van allen vriendelijk.

Iris overlegt met de mannelijke verloskundige en zegt tegen mij dat de elektrode niet geplaatst hoeft te worden want ik heb volgens hem al 7 cm ontsluiting. Het hoofdje van de baby ligt niet zoals het hoort, hij ligt met zijn gezicht naar achteren en dat is volgens haar de reden waarom ik op 5 cm ontsluiting bleef hangen. Ik vraag of ik van het bed mag en godzijdank, het mag. Ik weet dat ik nog op de klok keek en zag dat het rond 23.30 uur was en bij me zelf dacht dat we het niet gaan redden om voor 00.00 uur klaar te zijn. Ik vraag mijn man mijn moeder te bellen dat we niet voor middernacht thuis zullen zijn, waar je je al niet druk om kan maken.

Ik mag als ik zou willen nog even gaan douchen maar inmiddels volgen de weeën elkaar behoorlijk snel op en ik hang tegen het rand van het bed terwijl ik boven op een celstofmatje sta tegen het lekken van vruchtwater. Dan voel ik steeds meer druk aan de onderkant en zeg dat ik persdrang heb. Iris zegt dat ik nog niet mag persen en moet proberen om het weg te zuchten. Het enige geluid dat ik als antwoord daarop geef is “auw auw auw”. Niet veel later zit ik op handen en knieën overdwars op bed en ligt mijn hoofd in de schoot van mijn man en houden mijn handen zijn broekspijp vast. Ik moet nu echt persen, het is een oergevoel wat ik met de beste wil van de wereld niet tegen kan houden. En ik heb op dat moment ook echt maling aan de verloskundige want ik pers stiekem mee. Zij legt bij elke wee haar hand op mijn buik en zegt dat een echte perswee mijn buik laat golven en ze voelt dat niet bij mij. Nou ik weet toch echt wel wat mijn lichaam mij vertelt en dat is persen. Ik roep tijdens het weg grommen van de pers weeën nog “jongen, je naam betekent God is genadig, maar jij bent het niet voor je moeder”.

Ik moet weer op mijn rug gaan liggen en zodra dat mij eindelijk gelukt is, ik moet eerst een aantal weeën weg werken, staat daar de mannelijke verloskundige weer aan mijn bed. Ik denk alleen maar “niet hij weer”. Gelukkig is niet hij degene die mij inwendig onderzoekt maar ook Iris doet mij pijn. Mijn schaambotje heeft bij de vorige twee bevallingen nooit zo een pijn gedaan en ik voel de tranen over mijn wangen lopen. Terwijl zij met haar hand voelt hoeveel cm ontsluiting ik heb mag ik gelukkig wel mee persen en ik ben daar zo blij mee. De doptone wordt bij elke wee op mijn buik geplaatst en terwijl ik pers hoor ik Iris aan de verpleegster vragen om de mannelijke verloskundige te halen. En voor mijn gevoel staat die er binnen 1 wee weer. Net als bij de andere twee bevallingen zakken de harttonen van de baby tijdens het persen. Er een wordt een steriel pakketje uitgepakt en ik weet wat daar in zit, een schaar en allerlei andere kunstgrepen die eventueel nodig zijn. Ik zeg nog tegen mijn man “daar gaan we weer” want ik verwacht gewoon dat ik voor de derde keer geknipt zal worden. Maar dan wordt alles aan de kant geschoven en het doorzichtige bedje naar voren geschoven. De harttonen stijgen na elke wee weer netjes.

Ik moet door de pijn heen persen hoor ik van Iris en rechts van mij zit mijn man, mijn steun en toeverlaat, die mij in mijn oor zegt dat ik goed doe en nu door moet zetten. Iris vraagt mijn man naast haar te komen staan en zijn handen zo te houden dat hij zijn zoon aan kan pakken als zij zegt dat het mag. Ik roep nog “de camera” en zie iemand snel naar de tafel lopen waar die lag. Dan zie ik bij een wee het hoofdje naar buiten komen en terwijl die voor de helft uit mij steekt is mijn wee verdwenen. Ik roep dat ze maar moeten knippen of trekken want hij moet er nu uit maar ze blijven allemaal staan kijken en ik hoor Iris tegen Diana, de verpleegster, en tegen de coassistent zeggen “kijk nou maakt hij de spildraai”. Dan komt er weer een wee en voor ik het weet pakt mijn man zijn zoon aan en legt hem op mijn borst.

Het is dan 01.50 uur, 15 januari 2010. Had mijn moeder toch gelijk.

Van twee kanten komen er celstofmatjes en hydrofiele doeken waarmee ze hem toedekken en ik zeg als eerste “dat is zeker geen 8 pond, hij is klein” en daarna roep ik dat ze de navelstreng bij mijn onderkant vandaan moeten halen want dat doet pijn. Ik krijg een prik in mijn bovenbeen tegen het bloeden. Iris wacht tot de navelstreng is uitgeklopt en dan wordt er aan getrokken en vraagt ze me met een wee mee te persen zodat de placenta geboren kan worden. Als die er eenmaal uit is kijkt ze hem na en vraagt mij of ik hem ook wil zien. Ik heb daar geen behoefte aan, bij de vorige bevalling heb ik mijn placenta gezien en seen them once seen them all is mijn gedachte. Ze legt de coassistent uit wat wat is en ze ziet dat er een aparte ruimte in de placenta is. Ze kan niet bevestigen of ik zwanger ben geweest van een tweeling zoals de vrouw van de pretecho met 17 weken zwangerschap beweerde bij het zien van de loze ruimte op de echo. Als ze klaar zijn met de placenta wordt er nog gekeken of ik gehecht moet worden en als blijkt dat niet nodig is, ik heb slechts wat haarscheurtjes, worden de lichten gedimd en verlaten de verloskundige, de coassistent en de verpleegster de verloskamer zodat we met zijn drietjes zijn en wij onze jongste telg kunnen bewonderen.

Onze zoon, Dijon Trevor. Hij is prachtig, heel fijntjes en het gevoel is overweldigend. Ik leg hem aan de borst en mijn man pleegt de eerste telefoontjes aan onze ouders. Ik kijk in de donkere kijkers van mijn zoon en weer heb ik het gevoel met een oude ziel te maken te hebben. Na een poosje komt de verloskundige weer de kamer binnen en neemt ze hem van mij over om hem te wegen en na te kijken. Hij is ongeveer 49 cm lang en weegt 3225 gram en niet de gevreesde 8 of 9 pond die mij werd verkondigd door de verloskundigen van de praktijk.

Pas als ik wat gegeten en gedronken heb mag ik douchen en ik weet niet hoe snel ik me aan moet kleden om naar huis te kunnen gaan, naar mijn andere kinderen. Mijn gezin is compleet en ik geniet ’s morgens in bed als Morgaine en Nathan kennis komen maken met hun broertje.

Deze bevalling vond ik van alle drie het zwaarst. De andere bevallingen heb ik liggend op bed mijn weeën op kunnen vangen en nu ging dat niet. Ik moest staan en al wiebelend van mijn ene voet op de andere pufte ik mij door de weeën heen. Toch kan ik slechts met positieve gevoelens terug kijken op de bevalling want het resultaat is dat wat voor mij telt. In het wiegje naast mijn bed ligt terwijl ik dit verhaal neer tik een heerlijk ventje te slapen die alle pijn tijdens de zwangerschap en bevalling meer dan waard is geweest.

Wat mooi Faja! Vervelend he, als moeders gelijk krijgen Heb je later nog iets te horen gekregen over die ruimte in je placenta?