Bevallingsverhalen deel 10

Zo: mochten jullie je eens vreselijk vervelen :


22 december, 6.00 ’s morgens.

We staan met zijn vieren op. Vandaag is de dag van mijn zo gevreesde keizersnede.
Onze dochter en het zusje van de jongens gaat vandaag geboren worden.

Ik voel me kalm.
We brengen de jongens om 7.15 naar mijn ouders en staan iets voor achten (nuchter) op de afdeling verloskunde. Dezelfde afdeling waar de jongens geboren zijn en het vervult me meteen met weemoed.
Deze keer zal ik hier niet bevallen en word ik naar de kraamafdeling aan de overkant gebracht, naar mijn kamer en bed waar ik de komende dagen zal doorbrengen.

Ik ga op het bed liggen en mijn man in de stoel bij het raam zitten.
We krijgen te horen dat er die dag vijf operaties zijn; 3 keizersnedes, 1 kleine andersoortige operatie en 1 grote. Ik sta als laatste ingepland.

Meteen zakt mijn humeur, dat al niet al te best was. Mopperend lig ik op bed; ja, tuurlijk, als laatste; heb ik weer, mopperdemopper. Uren lang geen eten en drinken.
Mijn man sust steeds; “rustig nou maar” en “het komt wel goed”.

Om half tien komt de verpleegkundige met een blaaskatheder. Er kon een operatie niet door gaan en ik mocht “ertussendoor”. Jippie!
Direct na het plaatsen van het onding kwam de mededeling dat het toch niet door ging en dat ik toch moest wachten.
Nou ja zeg; zit ik om half tien al aan bed gekluisterd met een blaaskatheder dat prikte en trok en pijn deed (een katheder is de eerste uren heel vervelend omdat je lichaam zich ertegen afzet). Iedere beweging deed pijn aan mijn urineleider dus ik kon meteen niks meer en had door het ballonnetje voortdurend vreselijke aandrang.
Nou, het was dus beregezellig Ik was totaal niet meer bezig met het feit dat ik een kind zou krijgen die dag maar voelde me alleen maar vreselijk zielig. Om 13.00 zaten we nog steeds met zijn tweeën te wachten

Tegen 13.30 kwam de verpleegkundige binnen; Jaaa, we kunnen, riep ze! Kleedt je maar uit.
Ze trok me een blauw operatiehemd aan en reed een babybedje naar binnen.
Oh ja, een babybedje…ik krijg een baby binnen nu en een half uur…oh god

Ze rijdt mijn bed naar de lift en mijn man erachteraan met het babybedje en bij mij slaat de paniek toe. Shit…...een keizersnede…ik krijg een baby NU…en ze snijden haar eruit…

Beneden staan ineens een aantal OK mensen om me heen. Blauwe pakken, mutsen en mondkapjes. Ik zie alleen een heleboel ogen en ik word op een operatiebedje overgeheveld met mijn dikke buik plat op mijn rug. Daarna de gang door gereden, zoals in de film, met de lichten in het plafond die voorbij flitsen.
Ik ben bang.

De OK in; de grote lampen, een enorme bedrijvigheid. Het lijkt wel een mierennest. Twee gynaecologen, een co-assistent, een anesthesist, een kinderarts, verpleegkundig personeel. Iedereen stelt zich voor en wil wat van me en is iets aan het doen.
Ik word rechtop gezet en voordat ik het weet zit de ruggenprik al. Die viel mee.
Daarna wordt er aan mijn linkerarm getrokken voor het infuus, mijn rechterarm voor de bloeddrukmachine, van bovenaf worden stickers op mijn borst geplakt voor het hartritme. Iemand is de stellage voor mijn gezicht aan het opbouwen en mijn benen worden warm, prikken. Ik voel mijn tenen nog maar even later zijn ze compleet gevoelloos. Wel voel ik dat ze ook daar iets aan het doen zijn.

Ik ben echt heel bang en zeg dat tegen mijn man die naast mijn gezicht zit. Hij zegt dat hij het aan me ziet en het zich levendig kan voorstellen.
Ik krijg ineens bijna geen lucht. De anesthesist stelt me gerust dat alles in orde is en dat dit gevoel snel zal verdwijnen.
Ze beginnen te snijden. Mijn rechterarm ligt bovenop mijn buik ingezwachteld en ik hoor dat ze het vruchtwater wegzuigen. Mijn arm zakt meteen een stukje naar beneden…wierd.
Ze duwen en trekken. Ik voel geen pijn maar het is wel een vervelend gevoel. Onprettig.
Een verpleegkundige zegt tegen mijn man; kijk nu! De baby komt eraan. Maar hij past voor de aanblik van mijn open lichaam.

13.48

Ik hoor huilen…whee whee whee…een baby…mijn baby..en ze huilt.
Een meisje, hoor ik de gynaecoloog zeggen, en zo op het oog een gezond meisje. Heel even laten haar hoofdje boven het scherm piepen maar ze moet meteen weg. In de OK is het maar 15 graden.
Mijn man is nu ook weg. Met Leah mee.

En daar lig ik dan. Het wordt rustiger in de ruimte; er zijn nu minder mensen. De radio gaat aan (all I want for christmas is you; hoor ik Mariah Carey zingen, hoe toepasselijk).
Ik begin te huilen en een mannelijke verpleegkundige gaat naast me zitten en veegt mijn tranen steeds weg en begint tegen me te praten…wat small talk…heel lief vond ik dat. Ik was geen object en ze vergaten mij niet op dat moment.

Het hechten duurt een dik half uur, schat ik. De artsen zijn ondertussen aan het keuvelen over van alles en nog wat. Het voelt weer onprettig. Alsof er een olifant op mijn maagstreek zit.
Leah is ondertussen nog even ingepakt bij me geweest. Haar hoofdje tegen het mijne. Best vreemd aangezien je niets met je armen kunt.

Ik ben “klaar” en mag naar de uitslaapkamer. Lekker warm in een bed wat bijkomen.
Het gevoel in mijn benen begint alweer langzaam terug te komen. Ineens komt mijn man met Leah in haar bedje bij me. Er wordt een warmtelamp boven mijn bed gezet en ze kleden Leah uit en leggen haar bloot (met luier) op mijn borst.
Zo laten ze ons een half uur met rust en zitten we met zijn drieën bij te komen.
Mijn man is euforisch en ratelt en ik…ik ben beduusd…ik weet even niet wat ik voel. Maar ik ben wel weer moeder geworden. De zwangerschap is voorbij. Ze is er! En ze is gezond! Ze ligt hier bij me!

Het is me tegengevallen. Deze manier van bevallen. Het leek me al niks en het was ook niks.
De pijn erna is hevig maar het ergste is; je kunt een tijdje niks. Je ligt op je rug in bed en je baby ligt naast je maar je kunt haar niet pakken. Voeden gaat ook niet helemaal lekker door de wond(pijn) natuurlijk.
Maar goed; ik had geen keus. Ik mag blij zijn dat het zo kan! Maar ik heb er moeite mee.
We zijn nu bijna twee weken verder en ik kan nog steeds niet zo veel. Best heftig hoor, met een baby en nog twee kinderen in huis.

Mijn man is trouwens geweldig. Hij steunt me waar hij maar kan en verzorgt de jongens en het huishouden volledig (op zijn manier ) Ik mag niks doen van hem. Hij zegt steeds hoe blij hij is en hoe geweldig hij mij vindt
Ook het ziekenhuispersoneel (en in de OK) waren ze geweldig. Ze doen alles om het je zo prettig mogelijk te maken. Wat dat betreft kon het niet beter.

En met Leah gaat het goed dus ik mag natuurlijk niet klagen. Toch heb ik veel tranen gelaten de afgelopen tijd maar ik kan het steeds beter loslaten dat het anders is gegaan als dat ik voor ogen had. Ik schaam me er ook wel voor. Krijg je een gezond kind is het nog niet goed…dat gevoel…

Maar het is natuurlijk wel goed. Ze is er, en ze hoort hier! Bij ons.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 0% gewijzigd door lily op 03-01-2010 16:37:57 ]

Mooi Lily!!

Niet voor je gevoelens schamen hoor Lily, dit is zo herkenbaar voor mij, dat het niet ging zoals ik het zelf voor ogen had, werkelijk alles ging mis wat mis kon gaan.... En het verdriet wat je daarvan hebt is heel begrijpelijk.

Je hebt een prachtig meisje!

Oh Lily, wat een ervaring zeg zo'n keizersnee! Wat fijn dat ze in het ziekenhuis zoveel deden om je op je gemak te stellen. Het lijkt me zo gek, word je gehaald en binnen 3 kwartier is je kindje er.
Veel succes verder met bevallen en geniet van je kindje(s)!!

Jeutje Lily, wat een verhaal. ik had geen idee hoe dat ging met een keizersnee, maar je verhaal is er wel heel duidelijk in. Lijkt me raar en ik kan me je verdriet of gevoelens best indenken. Vooral dat je gewoon zo machteloos bent na de bevalling terwijl het enige wat je wil is, om je kind vast te kunnen houden.
voor jou!

lily, misschien niet de ervaring zoals je had gehoopt, maar waar ik bij de meeste verhalen een traantje voel prikken, verlieten er nu een paar mijn ogen. hoe anders, hoe naar dat het zo moest, maar hoe geweldig dat je weer moeder bent. van Leah
neem de tijd om het te verwerken. en schaam je er niet voor, hoor, het lijkt me een heftige ervaring. wat een lieve man heb je!

Lily; dat is nog eens een hele andere manier van bevallen... ik kan me voorstellen dat het je erg is tegengevallen... een keizersnede is best een ingrijpende operatie hoor! (net als elke andere buikoperatie)..En je hoeft je echt niet te schamen voor je gevoelens.. lijkt me heel normaal.
En wat is Leah een mooie baby! hoe zwaar was ze bij de geboorte??
(Evie lijkt er zooo mini bij).

lily, ik ben ontroerd. En ook al heb ik het niet meegemaakt, ik kan me helemaal voorstellen dat het zo niet fijn voelde

voor de lieve reacties

quote:

Op zondag 3 januari 2010 17:23 schreef Beessie-Jen het volgende:
En wat is Leah een mooie baby! hoe zwaar was ze bij de geboorte??
(Evie lijkt er zooo mini bij).

Ze was dik 4 kilo (en 54 cm) _{dus Evie is er ook mini bij}

Ik vind Leah trouwens echt een poppetje, helemaal geen flinke baby. Je ziet die 4 kg niet aan haar af.
Dat was haar broertje wel met zijn 4390...zo'n dikkerd was dat...

Poppejans, wat geweldig van dat bed! Dat zijn echt leuke verhalen voor later!
Maar wel jammer dat je alsnog naar het ziekenhuis moest.. Heb je nog veel pijn ervan?

Oh Lily, Wat jammer toch dat het zo moest.. Maar wat is ze mooi! En wat fijn dan dat met haar alles goed is!
En natuurlijk hoef je je er niet voor te schamen! Het is toch ook niet niks

Lily, wat een mooi en beeldend verhaal! Wel fijn dat je ondanks alle medische rotzooi wel echt een mens bleef voor die mensen daar!
En inderdaad, grote baby

En luister maar goed naar je man en doe rustig aan!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Poppejans, ik had jouw verhaal per ongeluk overgeslagen

Jeetje wat een risico's allemaal! Bed doormidden, vruchtwater waarin gepoept was, een totaalruptuur...!
Heftige bevalling zeg. Gaat het nu goed met je??

quote:

Op zondag 3 januari 2010 18:04 schreef lily het volgende:
voor de lieve reacties
[..]

Ze was dik 4 kilo (en 54 cm) _{dus Evie is er ook mini bij}

Ik vind Leah trouwens echt een poppetje, helemaal geen flinke baby. Je ziet die 4 kg niet aan haar af.
Dat was haar broertje wel met zijn 4390...zo'n dikkerd was dat...

vandaar; ik dacht al; wat een mooi stevig meisje al...
en ze is idd heeeeeeeel mooi hoor! alleen een stuk groter en voller dan Evie..
maar wat een schatje..

(en euh Evie is inmiddels ruim 4 weken en denk dat die net boven de 3 kg zit... dus is ook niet zo vreemd dat ik andere babies al snel groot vind denk ik... woensdag maar eens wegen op CB)

lily, ik moest toch even een paar keer knipperen hoor...
Ik kan me goed voorsetllen dat je bang was en hoe machteloos je je moet voelen.
Neem de tijd om te herstellen (zowel fysiek als geestelijk) en luister goed naar je man...

Lilly, ik kan me ook goed voorstellen dat je je zo bang en machteloos voelde... naar is dat!
Maar voel je niet vervelend over dat je je zo voelde hoor! Je hoeft je nergens voor te schamen! Je hebt een prachtig gezond kindje maar jullie opstart was erg naar! je hebt alle recht om je dan zo vervelend te voelen!

Lily, ik vind je verhaal heel verhelderend. Als je zwangerschapsfora leest, lijkt het soms wel of je moet hopen op een keizersnee. Maar als je dan een verhaal als het jouwe leest, met alle angst en rotgevoelens erbij, ben ik oprecht blij dat ik op de normale manier mag bevallen.

Lily, ik schoot helemaal vol!

quote:

Oh ja, een babybedje…ik krijg een baby binnen nu en een half uur…oh god

Lily, ook ik vind het heel verhelderend om eens te lezen wat voor angsten en vervelende dingen een keizersnede met zich meebrengt. Er was hier heel even sprake van een mogelijke keizersnede ivm stuitligging en hoewel ik er niet aan probeerde te denken (hij kon nog draaien enzo) voelde ik ook ergens een grote angst ervoor. Jij beschrijft het zo goed , precies dàt wat ik heb voelen knagen bij het idee alleen al. Meid, je hebt het hartstikke goed doorstaan en neem de tijd die je nodig hebt om het te verwerken.

Poppejans, ook jouw verhaal raakt me echt. Een mooi bevallingsverhaal sowieso, maar ook doordat ik las wat er had kunnen gebeuren als het dus een totaalruptuur was geweest. Bij mij was de kringspier (heet dat ding zo?) nog in tact en dus mocht de vk het verder zelf hechten. Heftig om te lezen wat er gebeurt als het wel helemaal door is. En zo mooi om te lezen hoe het je allemaal niet meer uitmaakte, omdat jullie kleine Wolf er toen was . Hoe gaat het nu met je? Geneest het goed? Kan je wel gewoon weer zitten enzo?

Lily, ik vind het vooral mooi hoe je beschrijft hoe je man je door deze bevalling en nasleep helpt. Het valt ook echt niet mee zoiets los te laten. Je hebt inderdaad een prachtige gezonde dochter en ik vind het helemaal niet raar dat je haar liever op een andere manier ter wereld had gebracht. Maar jouw man, hij kan nu zoveel meer doen en overnemen dan bij de andere 2 waarschijnlijk, laat dat een heeeel klein lichtpuntje zijn.
Zo komt het tenminste op mij over.
Wat fijn, die verpleger die je tranen wegveegde, wat zul je je raar gevoeld hebben.

Maar: Ze is er!!!

Ik ben eerlijk waar nog nooit zo emotioneel geweest als de afgelopen twee weken (ik wist niet dat het in me zat).
Ik moet bijna huilen van jullie reacties

Lily, wat heb je dat goed opgeschreven allemaal. echt indrukwekkend, en ik kan me je gevoelens goed voorstellen. hopelijk helpt het hier opschrijven ook al weer een beetje om 't te verwerken. heerlijk dat ze er is, en wat fijn dat je man zo'n steun en hulp is. sterkte nog met 't verdere herstel van de operatie! ::*

quote:

Op woensdag 6 januari 2010 12:02 schreef lily het volgende:
Ik ben eerlijk waar nog nooit zo emotioneel geweest als de afgelopen twee weken (ik wist niet dat het in me zat).
Ik moet bijna huilen van jullie reacties

Lily toch

Wat een mooie verhalen! Hier blijf ik even hangen.

Een beetje lang, en vooral ook heel erg laat. Maar bij deze mijn bevallingsverhaal (en excuses voor eventuele scheldwoorden):

Het is vrijdag 2 oktober, 07:15 uur. We zitten op de kraamkamer van het MMC in Veldhoven. Onze kamer, want vandaag moet ik bevallen. Ik ben nog steeds boos. Gisteren was ik ook in het ziekenhuis, anderhalve week over tijd. Even een controle, Alexa moest weer eens gemeten worden. Want mijn buik is zo mini, daar kan een baby nooit in groeien. Twee weken daarvoor, en twee weken daarvoor had ik ook al gemoeten. “Je meisje is klein, ze zit in het laagste percentiel, het is allemaal op het randje”. Ook die donderdag 1 oktober was alles op het randje, alleen de gynaecoloog die ik nu heb, besluit dat ik morgen moet bevallen. Koud op mijn dak. BAM. KABOEM. Onder het mom van: ze-zit-al-tijden-in-het-laagste-percentiel-maar-ze-groeit-nog-goed-dus-dat-boeit-niet, ben ik zonder mijn Hubbie naar het ziekenhuis gegaan. “Ja, het mag ook na het weekend, maar morgen is er plek”. Ik stompel vol verbazing dat ik het dan liever morgen heb, omdat ik anders het hele weekend nog rond moet lopen met deze kennis. Wat mevrouw gynaecoloog daarna nog uitlegt over mezelf melden, het breken van de vliezen, de weeënopwekkers en de bevalling gaat totaal aan me voorbij. Mijn weken van de-kop-in-het-zand-steken met alles wat met de bevalling te maken heeft, zijn voorbij. Het enige wat ik kan denken is: Morgen ben ik mama, morgen ben ik mama, morgen ben ik mama. Bij de gynaecoloog houd ik me nog groot en ik knik beleefd terwijl ik niet luister. Ik neem me voor dat ik buiten heel quasinonchalant mijn Hubbie ga bellen met de boodschap. Dat lukt natuurlijk niet. Eenmaal de stem van mijn Hubbie te hebben gehoord kan ik geen woord meer uitbrengen en kan alleen maar huilen. Hij komt, vanuit zijn werk in Brussel, meteen naar huis. En ik bel mijn zus. Mijn zus, die al drie bevallingen heeft gehad. Man, wat ben ik bang!

Terug naar de vrijdag. Angst heeft plaatsgemaakt voor boosheid. Ik ben nogal eigenwijs ingesteld, dus de gynaecoloog die me vertelt dat ik vandaag moet bevallen, kan ik wel schieten. Laat dat kind toch komen wanneer het wil. Wat een bullshit. Ik wilde verdomme thuis bevallen en nu ben ik hier, in het ziekenhuis. ’s Ochtends spreek ik dan mijn zus voorlopig voor het laatst en zij geeft me de, wat achteraf gezien, de tip der tips blijkt te zijn: “Je kunt er nu niets meer aan doen. Loslaten. Laat je lichaam straks het werk doen. Luister naar je lichaam en loslaten.”
Loslaten, dat is makkelijk gezegd als je straks een baby uit moet poepen.

Al goed, op het eerste gezicht is zo’n verloskamer helemaal niet wat ik verwacht had. Het is er warm, schemerig en gezellig. Ik verwachtte een wit betegelde kamer, waarin het bed als een altaar in het midden stond. We hebben de i-Pod compleet met boxen meegenomen en settelen ons vervolgens. Na een uurtje ben ik met mijn Hubbie aan het lachen, de verpleegster heeft ook al door dat het allemaal niet te serieus moet worden bij ons vandaag. De i-Pod laat een variëteit aan muziek horen en alles word vrolijk meegezongen. Om 09:00 uur worden mijn vliezen gebroken. Ik merk er niet veel van, schijnbaar heb ik dus hier en daar al wat vruchtwater verloren. Schijnbaar is er ook al 1,5 cm ontsluiting. Weet ik veel. Ze wachten daarna of het vanzelf op gang komt. Ik word aan een monitor gehangen, er word ook een elektrode op Alexa’s hoofd geplaatst en zo kunnen de verpleegsters en artsen tijdens de koffieleut lekker zien of ik al weeën heb. Ik merk niets, de monitor gaat soms wel omhoog en omlaag, maar verder gebeurt er niets. Inmiddels in het 10:30 uur. Met mijn Hubbie maak ik een weddenschap wanneer Alexa geboren gaat worden. Hij zegt: "voordat de beurs sluit, ben ik vader." We fantaseren ook over hoe ze eruit ziet, hoe verschrompeld ze is enzo. Dan komen de artsen en verpleegsters weer binnen: het is tijd voor een infuus met weeënopwekkende rotzooi. Whatever, kom maar op. Er komt een andere arts mee. Zo’n echte vrouw. Zo een die met een verhoogde stem net doet alsof je een debiel bent. Verschrikkelijk. “En, heb je alles van je zwangerschapsgym onthouden, hihihih.” Geërgerd mompel ik: “Welke fucking zwangerschapsgym?”. Met een vriendelijke glimlach vraagt ze verbaasd: “Geen zwangerschapsgym? Dapper.” Dapper? Ik vind de vrouwen die wél gaan dapper. Ik vond mezelf al zwanger genoeg en wilde niet nog een extra avond geconfronteerd worden met alles wat met zwangerschap te maken had. Bovendien kun je bevallen niet leren in mijn ogen. Het is een ervaring. Voor mij is het hetzelfde als iemand uitleggen hoe je moet fietsen. Wanneer je iemand vervolgens op de fiets zet, vallen ze toch weer om. Ik kende de basics en dat was genoeg. Bovendien ben ik een controlfreak, dus als mij uitgelegd wordt hoe een wee zou moeten voelen en bij mij is dat toevallig niet, raak ik in paniek. Voor mij was de kleine hoeveelheid aan informatie die ik had een hele geruststelling.

Aldus, 11:00 aan de weeënopwekkers. Elk half uur dat het niet genoeg opschiet, wordt de dosis verhoogd. Ik krijg meteen een beetje buikpijn, maar meer ook niet. Ontsluitingstand: 2 cm. Een centimeter per uur was het toch? Om 11:30 uur een dosis erbij, om 12:00 uur hetzelfde. Om 12:30 uur zeg ik tegen Hubbie dat het weeën lijken, die bergen op de monitor. Ik interpreteer de pijn eigenlijk niet zo. Hoe voelt het dan, vraagt Hubbie. Ik geef aan dat mijn knieoperaties meer pijn hebben gedaan. Ik blijk ook weeën te hebben, om 13:00 uur worden ze flink vervelender en verhoogt Verpleegster Drugs de dosis nogmaals. Mijn ontsluiting is inmiddels 3 cm. Fijn, mijn weeën worden intenser, dus het op en neer wandelen naar de toilet wordt moeilijker. Niet dat dit al erg praktisch was, met een monitor, een hartslagband en nog wat elektroden die op Alexa’s hoofd zitten. Uit de i-Pod komt Eminem. Vrolijk rap ik de tekst mee als dat opeens ff niet meer gaat. De weeën worden echt wel intenser nu, al valt het qua pijn nog steeds mee. Vergeleken met de knieoperaties nog steeds minder. Maar ik moet de weeën nu echt weg-ademhalen-puffen. Ik puf Brabant van Guus Meeuwis mee. “Ik loop hier …….. stad ……… heimwee gehad … praten……wereld……..Brabant….licht” . De verpleegster moet erom lachen. Om 14:30 uur krijg ik niet eens meer de tijd tussen de weeën om even tot rust te komen. Is dit normaal? Weet ik veel, ik heb geen zwangerschapscursus gehad en ik besluit ook niet om het te gaan vragen. Ze kijken wel even naar mijn ontsluiting, die stand staat intussen op 4 centimeter. Kijk, dus toch een centimeter per uur. Dat gaat lekker.

Om 15:00 uur komt mijn verloskundige op bezoek. Even kijken hoe het gaat. De weeën komen en gaan, komen en gaan, maar rust ertussen is er niet. Ze vraagt hoeveel ontsluiting ik heb. Ik antwoord dat het een half uurtje geleden er 4 waren. Ze kijkt nog drie-weeën-zonder-rust aan en zegt dan: “Die is er wel voor vijf uur”. Fijn, bedankt Jomanda, maar een simpele rekensom van 1 centimeter per uur zegt mij toch dat het nog tot minstens 8 uur vanavond duurt. Ik merk nu wel dat de weeën aan het veranderen zijn, vertel ik haar. Ze trekken meer naar beneden. Om 15:30 uur neemt de verloskundige afscheid en heb ik het niet meer. Die weeën veranderen, sterker nog, als ik zou moeten gokken lijken dit wel persweeën. Maar dat kan helemaal niet, zeg ik tegen mijn Hubbie, want een uur geleden zat ik op 4 centimeter, voor persweeën is het veel te vroeg. Maar dan krijgt mijn lichaam de neiging mee te gaan helpen. Ik kijk nog drie van die weeën aan, en terwijl het voelt alsof ik moet poepen, schreeuw ik tegen mijn Hubbie: “Bel die fucking verpleegster maar, want dit zijn fucking persweeën!!!!”. De verpleegster komt en kijkt dan toch heel eigenwijs nog even een paar weeën aan. Ze bekijkt me alsof ik een aap in een dierentuin ben en ik schreeuw: “Wat kijk je nou, dit zijn fucking persweeën, ik kan dit niet tegenhouden!!!”. Ze kijkt hoe ik lig te puffen en draaien. Of ik even op mijn zij wil gaan liggen, dan haalt zij de arts. Vuile trut, op mijn zij kan ik helemaal niks doen. Wat een marteling.

Het is 16:30 uur, ik ben 9 uur in het ziekenhuis en heb persweeën. Ik lig op mijn zij, mijn Hubbie houdt mijn handen vast en ik probeer in alle macht die persweeën tegen te houden. Al schreeuwend, kokhalzend en met veel moeite lukt het me. De arts kijkt naar mijn ontsluiting en zegt droog: “Je hebt 9,5 centimeter, je kunt mee gaan persen.”. Negen-en-een-fucking-halve-centimeter? Ik zat twee uur geleden op 4! Wat nou 1 centimeter per uur? Maar ik ben opgelicht. Ik was van tevoren bang voor het persen, maar nu teken ik ervoor. Persweeën tegenhouden is een nachtmerrie. Ze zeggen dat je pijn van een bevalling vergeet, maar dit ga ik altijd onthouden, geloof me.
Ik mag gaan persen en ik denk nog even aan mijn zus: “luisteren naar je lichaam”. Prima, blijkbaar wil mijn lichaam dat Alexa snel komt, en blijkbaar heeft Alexa het nu ook gehad daarbinnen, dus kom maar op. Mijn Hubbie aan de ene kant en de verpleegster aan de andere kant. Mijn Hubbie vergeet ik helemaal met persen, ik kijk enkel nog naar de verpleegster en pers mijn ogen uit mijn kop. Na drie persen staat het hoofdje. ”Doet het erg pijn?”, vraagt de arts als we moeten wachten op de volgende wee. Pijn? Ik heb net een half uur lang persweeën tegen moeten houden, laat dat hoofdje maar staan! Persweeën tegenhouden is voor mij het ergste gevoel wat er bestaat. Grappig genoeg ben ik ook niet bezig met het al dan niet uitscheuren, iets waar ik me van tevoren enorm druk over heb gemaakt. Het is 16:55 uur als de verpleegster zegt: “Als je nu met je lichaam meewerkt, is het je laatste wee”. Ze heeft gelijk. Ik concentreer me, voel de wee komen, en pers mee met wat ik voel. Terwijl ik voorover zit en pers, zie ik Alexa tevoorschijn komen, ik zie haar de draai maken en ik zie alles geboren worden. Ik knal achterover op het bed, en Alexa wordt met een swing op mijn borst gelegd. Ze poept meteen heel mijn arm onder, maar daar geef ik niks om. In de verte hoor ik mijn Hubbie heel zachtjes zeggen: “Oooh, daar is ze, ze is er, ze is er, ze is er, oooooh, ze is er, oooooh, daar is ze”. Ondanks dat hij dat van tevoren niet wilde, wil hij nu toch erg graag de navelstreng doorknippen. Hij doet maar, ik krijg er niet veel van mee. Ik kijk alleen maar naar Alexa die met grote ogen naar mij kijkt. Ik roep: “Ze is helemaal niet lelijk!”. De hormonen doen hun werk goed. Ik voel geen pijn meer en voel alleen nog maar geluk. Ik krijg niets mee van wat er om mij heen gebeurt, een stagiaire maakt foto’s, ik krijg een spuit tegen de naweeën en daaronder wordt geanalyseerd wat de schade is. Ik kan alleen maar denken: wat is dit bizar. Dit is Alexa, en dit precies zoals ik me haar had voorgesteld, alsof ik haar al jaren ken. Dit is ze gewoon! Ze kijkt met grote ogen mij aan, alsof ze alles al helemaal snapt en ik zeg: “Oooooh Alexa, daar ben je dan. Wat heb jij hard gewerkt. Wat ben je mooi. Oh mijn god, wat houd ik nu al veel van je”. Ik ben mama en goddank, ik ben niet meer zwanger. Ik ben mama en begin Brabant te zingen voor mijn dochter. Terwijl ik haar bekijk, bedenk ik me dat ze er helemaal niet zo klein uitziet. Ze was toch zo uberklein? Wanneer ze gewogen wordt, blijkt ze ook gewoon een nette 3200 gram te wegen en 48 centimeter lang te zijn. Tsss, die gynaecologen toch met die vage meetapparatuur.

Dan zegt de verpleegster: “Zo, en als jullie willen kunnen jullie lekker naar huis dadelijk.”. Hubbie licht de Kraamzorg in en belt alvast onze ouders. Om 19:15 uur lopen we (ik heel voorzichtig) met Alexa in de Maxi Cosi het ziekenhuis uit. Bij de auto aangekomen, blijken we beiden niet te weten hoe die Maxi Cosi eigenlijk in de auto moet. Enorm goede voorbereiding op het ouderschap! Uiteindelijk lukt het ons. Terwijl we wegrijden, kijk ik naar het ziekenhuis. Hoe wonderlijk. Twaalf uur geleden liep ik daar boos naar binnen, nu zweefde ik op een roze wolk naar buiten. En ik voel me stoer. Ik voel me enorm stoer. Dit zouden mannen nooit voor elkaar kunnen krijgen en ik snap niet dat vrouwen het vrijwillig meerdere malen doen. Maar ik ben stoer.

Achteraf gezien ben ik blij met hoe het gelopen is. Ik denk dat ik me thuis niet zo op mijn gemak had gevoeld als in het ziekenhuis. En eigenlijk is het ook wel lekker dat je precies weet wanneer je gaat bevallen. Qua bevalling is het wel pittig geweest. Op dat moment heb ik het niet als zodanig geïnterpreteerd. Later denk je erover na en besef je dat je toch echt een weeënstorm hebt gehad. Mijn lichaam vertoonde een week lang ook nog behoorlijke post-traumatic-stress signalen. Wanneer ik op de zij ga liggen, waarop ik de persweeën heb tegen moeten houden, kwam dat gevoel weer helemaal terug. Mijn hersenen registreerden dat nog op de één of andere manier. Maar ik mag niet klagen. Voor zo’n snelle bevalling heb ik weinig schade opgelopen. Bovendien heb ik vrijwel nergens last van gehad en was met Alexa alles goed.

Haha Takkembah, wat heb jij je als een ware Gordon Ramsey door je bevalling heen gevloekt! Mooi geschreven!!