Amaranta en Vlindur, wat een verhalen... Elk heel anders maar beiden heel mooi genoteerd. En delen zijn ook wel herkenbaar inmiddels (wie had dat gedacht...)
Hierbij dan ook mijn verhaal:Ruud werkt vandaag thuis ivm de sneeuwval van de afgelopen dagen en rond half 6 besluiten we dat het mooi geweest is voor vandaag en gaan naar beneden. Ruud heeft een leuke nieuwe gadget en zit lekker op de bank te prutsen met zijn internet-konijn. Ik ga maar eens beginnen met het koken, lekker spinazie met een schnitzeltje. Ik heb de aardappels opstaan, de spinazie zit in de magnetron en ook de schnitzels liggen net in de pan als ik een vreemd gevoel heb. Voel ik nou wel of niet een plas aankomen? Ja, nee, nee echt niet… ja toch wel! *Plons(je)… Nou, lekker dan, op de valreep nog effe incontinent worden, daar zat ik niet op te wachten hoor. Dus naar de wc en daar lijkt het toch wel behoorlijk geplonst. Ik plas nog wat en vervolgens ga ik verder met koken maar het lijkt wel of ik maar blijf lekken… ik loop naar boven om uit het kraampakket een verband te halen en doe die in mijn onderbroek. Deels voor het gevoel, deels omdat langzaam de vraag boven komt of dit niet misschien gebroken vliezen zijn. Eenmaal weer in de keuken voel ik me gek… het blijft “lekken” dus geef ik bij Ruud aan dat ik het gevoel heb dat dit toch echt gebroken vliezen zijn maar dat ik verder niks voel of merk. Ik denk ondertussen ook aan het verhaal van een vriendin, die gewoon nog 2 dagen heeft rondgelopen met gebroken vliezen voor de bevalling daadwerkelijk begon. We besluiten even af te wachten, misschien kunnen we eerst rustig even het eten eten en dan wel verder kijken. Toch blijft het maar stromen en ik vind het toch wel een goed idee in elk geval even naar het ziekenhuis te bellen om te vragen wat handig is. Zij vinden dat we maar even langs moeten komen voor een ctg en een check, dus we zetten halen het eten van het fornuis en ruimen de boel een beetje aan kant. Vluchtkoffer achterin voor de zekerheid en op naar het ziekenhuis.
Om 18.57 uur wordt de ctg aangesloten en begint het wachten een beetje… Ruud zit rustig in een stoel naast me en ik ben wat lacherig om de situatie… daar zitten we dan?! Een half uur moet de boel geregistreerd worden volgens de verpleegster, maar na 20 minuten wordt de boel even gestopt, voor controle bij de arts-assistent die anders naar een bevalling moet en dan zouden we nog langer moeten wachten. Volgens de ctg is er inderdaad nog niet echt actie en de arts-assistent bevestigd dit (ik voel ook nog niks, dus snap dat ook wel). Ontsluiting is nog steeds een vingertop, maar de vliezen zijn inderdaad gebroken, dat is niet te ontkennen. We mogen weer gewoon naar huis met de afspraak om uiterlijk morgen om 15:30 uur terug te komen, want dan gaan ze toch echt beginnen met inleiden omdat ze niet gaan wachten ivm de gebroken vliezen en ontstekingsgevaar hierdoor. Mochten de weeën toch beginnen en regelmaat en lengte hebben dan mochten we gewoon bellen.
We gaan weer naar huis en proberen het avondeten nog een beetje op te leuken (wat niet echt lukt) en na het eten en nog wat tv kijken gaan we op tijd richting bed. Wellicht zet het straks toch door en dan zou het wel fijn zijn als we nog wat slaap kunnen pakken voor die tijd. Er is voetbal op tv en dat kijken we in bed… Tegen 11 uur krijg ik toch het idee dat er wel wat weeën bezig zijn en ik besluit te gaan timen via mijn iphone-appje (Labor Mate) en toch blijkt er al best wat regelmaat in te zitten en duren ze ook echt wel bijna een minuut meteen. Na anderhalf uur besluiten we toch het ziekenhuis te bellen en we mogen weer die kant op.
Inmiddels is het bijna 2 uur ’s nachts als we weer het ziekenhuis inlopen. Op weg ernaartoe en van parkeerplaats tot ingang komen er nog wat weeën langs zetten maar ik wil perse wel gewoon lopen (ik ga echt niet in die rolstoel). We komen weer op de verlosafdeling en mogen direct door naar een verloskamer (dezelfde als ik tijdens een van de voorlichtingsgesprekken heb gezien en zo mooi vond).
De ctg wordt weer aangesloten en voor mijn gevoel worden de weeën iets sterker. Toch lijkt dit op de ctg niet echt te zien te zijn… jammer, misschien vind ik het dan toch meer lijken dan het is (stel ik me een beetje aan dan?).
Om 2:50 uur mogen we een deurtje verder voor onderzoek, maar nog steeds niet meer dan dat kloterige vingertopje ontsluiting… dit schiet niet op kennelijk. Omdat de vlos het niet handig vind dat we nu naar huis gaan met het winterse weer en op dit tijdstip, krijgt Ruud een stretcher naast mijn bed en kunnen we nog wat slapen… althans dat is het idee, want slapen lukt me absoluut niet. De weeën worden krachtiger voor mijn gevoel en elke keer als ik wil gaan liggen komt er een nieuwe oprukken en ik kan ze beter aan als ik sta, dus weer bed uit. Dit herhaalt zich een hele tijd en als de verpleegster om 4.30 uur langskomt wordt ik weer aan de ctg gehangen om te zien wat er gebeurd. Deze blijkt de boel echter niet goed te registreren maar dat ligt aan mij omdat ik niet goed rechtop zit (vind je het gek?!, dat doet zeer!). Ze gaat weer weg en ik krijg steeds meer last van de weeën. Door de spanning en vermoeidheid begin ik te trillen en krijg mijn eigen lichaam ook niet meer onder controle waardoor ik zelfs begin te hyperventileren. Ruud belt de verpleegkundige weer terug en samen krijgen ze me weer wat rustiger.
Wanneer ze om 05:25 uur weer een onderzoekje doen en er blijkt inmiddels 4 centimeter ontsluiting te zijn… eindelijk waardering voor mijn werk! Er wordt nu ook een elektrode ingebracht om de boel van Frummel beter te kunnen registreren. De vlos en verpleging verdwijnen weer en we gaan verder in een poging de weeën die steeds heftiger worden op te vangen.
Om 06.15 wordt het allemaal nog heftiger en moet ik plassen dus wordt de po-stoel binnengereden en daar wordt ik opgekwakt. Tussen de weeën door plassen blijkt best goed te werken en zitten op de stoel kan ik ook de boel iets beter opvangen. Ik mag nog even blijven zitten en daarna weer het bed in. Ik geef aan dat ik nu echt wel flink pijn in mijn onderbuik heb en dat ik wat misselijk wordt. Er wordt een bakje klaargezet. Deze wordt 20 minuten later gevuld als ik moet overgeven… de pijn wordt nu echt flink. Om 6.55 uur nog een keer onderzoek en we blijken op 6 centimeter te zitten. Dat is dus inderdaad de 1 cm per uur die je hoort… Ergens in mijn hoofd bereken ik dat het dan nog even duurt, plus persen en zo, dan zou Frummel rond 12/13 uur er wel eens kunnen zijn. Echter nog zo lang met deze pijn zie ik ook niet echt zitten... Omdat het inmiddels wel een tijd heeft geduurd is een ruggenprik geen optie meer, maar Pethedine mag wel. Er gaat nog door mijn hoofd dat mijn moeder dit ook heeft gehad bij haar bevalling van mij, dus prima, doe mij maar die spuit! Ze geven nog aan dat dit de pijn niet wegneemt, maar wel minder heftig maakt, beter op te vangen. Klinkt goed! Zet nou maar…! Het duurt even voor het begint te werken en in die tijd merk ik ook echt dat er weinig pauze meer zit tussen de weeën wat het allemaal niet echt lekker maakt. Het duurt even voor de Pethedine begint te werken, maar dan heeft het ook zeker zijn effect. Ik moet plassen en wordt op een weer op de stoel geplempt en kijk Ruud echt te stoned aan… dit is fijn!
Toch blijven de weeën erg snel op elkaar volgen en merk ik dat ik bij elke wee ook heel erge plasdrang heb. Na een paar keer komt de verloskundige nog even langs en herkent deze plasdrang als persdrang. Ik begrijp het niet helemaal want dat zou toch als poepen moeten voelen, maar kennelijk telt dit ook. Ik moet proberen het zoveel mogelijk tegen te houden, maar dat wil niet elke keer heel erg lukken. Toch gaat het erg goed. Rond half 9 wordt er weer gevoelt en blijkt op een klein randje na de ontsluiting al volledig te zijn. Dat ging erg rap, maar da’s dan weer het voordeel van zo’n weeënstorm. Ik moet het nog even ophouden maar als het echt niet lukt mag ik op de piek van de weeën best al een beetje meedrukken. Ik probeer het toch zoveel mogelijk te laten (iets met uitscheuren en zo, wat ik toch graag tegen ga…). Op de pufclub hadden we 7 keer puffen geleerd en iets met Kortjakje, maar dat wil absoluut niet. De vlos komt binnen en leert me Tu-Tu-Tu-Tu-Tu… dat helpt, dat kan ik!
Om kwart over negen is het dan zover, iedereen gaat in gereedheid en ik mag dan toch echt beginnen aan het laatste stuk: Persen! Op het moment dat ik mijn voeten in de zij van de 2 verpleegsters plant en mijn benen wijd doe, krijg ik al te horen dat ze het hoofdje, vol met haartjes, al kunnen zien. Het volgende stuk vond ik heel raar… het leek heel kort te duren, en toch heel rustig te gaan. Elke perswee krijg ik er 3 of 4 keer persen uit, maar bij de laatste houd ik een beetje in, het doet best veel pijn. Dat het hoofdje staat doet wel wat zeer, maar het laatste stukje persen doet me meer zeer. Ik moet echt een psychologische grens voorbij bij de allerlaatste keer persen voor het hoofdje eruit komt. Damn, that hurts! Nog een laatste keer doordrukken en de kleine meid wordt op mijn buik/borst gelegd. Dat was het dan, in die ene seconde dat het duurt als ze uit mijn lijf glibbert en op mijn borst land is alle pijn verdwenen en verschijnt een groot geluk! Cliché maar oh zo waar…
Frummeltje is Minke geworden. Ze begint meteen te huilen en te pruttelen en met 2 man maken ze haar meteen goed droog en een beetje schoon. Er zit eigenlijk geen huidsmeer op haar, dus het is echt een kwestie van het bloed eraf vegen en drogen en daarna mogen we haar rustig gaan bekijken. Een mooie meid, bos vol donkere haartje op het koppie en meteen al lekker rustig. Ruud mocht natuurlijk als echt papa de navelstreng doorknippen en ondertussen werden er flink wat foto’s gemaakt door de stagiaire die (schijnbaar) bij de bevalling was. Ik kreeg ook meteen een spuit voor de naweeën maar die kwamen niet echt. We hebben het toen maar gewoon op eigen kracht en een beetje trekken gedaan en daarmee werd ongeveer, een 20 minuten na Minke, ook de placenta geboren. Als laatste “toetje” nog even gehecht, gelukkig niet alle kanten op uitgescheurd, maar wat haarscheurtjes die toch nog een paar hechtinkjes konden gebruiken (AU!).
Minke wordt veel later nog even echt schoongeboend, gewogen, gemeten en lekker aangekleed en dan is het echt achter de rug. We zijn ouders geworden en de bevalling is voorbij.