Het OUD Estafette Topic deel 7

Bla, bedankt voor je verhaal. Ik kende je eigenlijk niet zo goed, het blijft toch speciaal, zo'n inkijkje in iemands leven. En je klinkt erg gelukkig

volgens mij missen er nog een paar linkjes in de OP

Bla, wat leuk om wat meer van jou te lezen.

sorry Rocka

Wat een prachtige reeks is dit.
Ik had al even niet gereageerd maar wil wel even snel roepen dat ik erg onder de indruk ben van de openheid en eerlijkheid hier. Wow, wat gaan we met onze billen bloot
(en wat wordt er toch veel meegemaakt in een mensenleven)

Blablabla, heel fijn verhaal van jou ook. Je stukje over je onzekerheid en het moederschap dat alles in balans bracht, vind ik prachtig.

_{Mag mijn naam uit het lijstje? Ik heb immers niet meegedaan.}

Ik denk dat het was omdat je toch antwoord had gegeven op Bix d'r vraag.
Ik heb je eruit gehaald.

Oké, dankje!

ik vind het echt heel bijzonder dat er al 61 mensen mee hebben gedaan aan deze estafette reeks. En een ieder zo eerlijk, open en vol enthousiasme er aan mee doet is ook noemenswaardig. Super!

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 16:18 schreef Bla_Bla_Bla het volgende:

Ik heb eigenlijk zolang ik me kan herrineren altijd last gehad van ontzettende onzekerheid. Ik voelde me nooit ergens echt op mijn gemak en ik had voor mijn gevoel geen "thuis" (zo raar om regelmatig door een gevoel van heimwee te worden overvallen, en je weet niet waarnaar je die heimwee hebt dan)Ook had ik nooit echt het idee mezelf te kunnen zijn.
Dit werd allemaal al een stuk minder toen ik een tijdje samen was met mijn huidige vriend, hij voelde me haarfijn aan en dat voelde super!

Wat herkenbaar!
wat een mooi verhaal bla

Wow, er zijn weer mooie, openhartige verhalen bij gekomen!

Mogen ook de linkjes van deel 5 en 6 in de OP?

Ben benieuwd wie het stokje nu krijgt

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 22:17 schreef huuphuup het volgende:

[..]

Wat herkenbaar!

echt?
oe dan weet je precies wat ik bedoel, raar is dat he

quote:

Op dinsdag 21 april 2009 23:14 schreef Bla_Bla_Bla het volgende:

[..]

echt?
oe dan weet je precies wat ik bedoel, raar is dat he

ja haha maar ik vond het altijd een beetje raar om zoiets tegen iemand anders te zeggen. moeilijk uit te leggen enzo dus meestal dacht ik van mja laat maar zitten. Een beetje een rusteloos gevoel altijd. Maar dan ben ik wel benieuwd _{en gerustgesteld}over wat de toekomst gaat brengen als ons meisje er eenmaal is!

quote:

Op woensdag 22 april 2009 06:56 schreef huuphuup het volgende:

[..]

ja haha maar ik vond het altijd een beetje raar om zoiets tegen iemand anders te zeggen. moeilijk uit te leggen enzo dus meestal dacht ik van mja laat maar zitten. Een beetje een rusteloos gevoel altijd. Maar dan ben ik wel benieuwd _{en gerustgesteld}over wat de toekomst gaat brengen als ons meisje er eenmaal is!

Dat heb ik ook altijd gehad, dat rusteloze, tot ik schaap ontmoette en in Amsterdam ging wonen

Linkjes in de OP zijn erbij gezet.

*popcorn pakt voor het volgende verhaal*

Ik heb gevraagd of K_i_m het stokje wilt overnemen.

quote:

Mijn vraag aan jou is of het moederschap is zoals je het je voor had gesteld en of het je veel heeft veranderd.

Vroeger

Mijn ouders hebben er maar liefst 7 jaar over gedaan om mij in elkaar te draaien. Mijn moeder en ik grappen nog steeds wel eens dat het veel tijd kost om een goed product in elkaar te zetten, maar in die tijd was het een klein wonder. Mijn ouders zijn altijd heel duidelijk geweest dat wat er ook zou gebeuren, ze altijd ontzettend veel van me zouden blijven houden. Dat is iets wat ik mijn kind ook als vanzelfsprekend wil meegeven. Toen mijn moeder zwanger was van mijn broertje lag ze met 3 maanden al in het ziekenhuis waar ze de rest van de zwangerschap ook moest blijven, en in die tussentijd “woonde” ik bij haar beste vriendin in Osdorp op een galerijflat. Toen mijn broertje was geboren gingen we weer terug naar Het Gooi, alwaar mijn ouders nog steeds wonen. Inmiddels zijn ze ruim 35 jaar getrouwd, wat inmiddels steeds meer wenkbrauwen doet opheffen als ik dit vertel .

Even in het snel van klein naar groot; Beschermd opgevoed, haalde hele hoge cijfers op de basisschool, maar heb het daar niet naar mijn zin gehad. Met dik Gymnasium advies ging ik van de basisschool en ben dus ook naar het Gymnasium toegegaan. School was hier al een stuk leuker, wat er weer voor zorgde dat mijn cijfers minder werden. Uiteindelijk ben ik van het Gymnasium afgeschopt naar de Havo. Met alleen voldoendes voor Grieks en Latijn, want dat vond ik leuke vakken . De Havo was én niet leuk én niet uitdagend genoeg en behalve 2 vriendinnen voor het leven heb ik daar niks aan overgehouden waar ik in het dagelijks gebruik wat aan heb .

Werk is altijd mijn zwakke punt geweest. Ik heb wel een miljoen banen gehad voordat ik mijn huidige richting heb gekozen. Ik heb gordijnen genaaid, plakband ingepakt, soldeertin op klosjes gewonden en toen een intercedente mij een baan als printplaatsoldeerster wilde verkopen onder het motto “het is net puzzelen” knapte er iets in mij en heb ik vrij snel de opleiding voor secretaresse gedaan. Uiteindelijk besloot ik na een paar jaar dat ik systeembeheerder wilde worden en ben ik bij ICT bedrijven gaan solliciteren voor secretaresse functies. Na een paar sollicitaties had ik beet, en kon ik in plaats van als secretaresse als junior systeembeheerder aan het werk

Facts;

Ik ben wel vijf keer terugverhuist naar mijn ouders .
Ik was vroeger lid van de Honda 4-takt club
Ik ben een beestenidioot
Ik ben dol op vreemde talen
Je mag mij wakker maken voor mexicaans of indisch eten .
Ik heb jarenlang op jiu jitsu gezeten
Ik hou van dingen maken (bakken, naaien, tuinieren)
Ik ga gillen en stampen als mijn sokken nat worden
Ik ben vier keer "echt" met roken gestopt en 15kg aangekomen en weer afgevallen
Vroeger las ik alles wat los en vast zat, hierdoor kende ik veel etiketten woordelijk uit mijn hoofd .
Ik kan goed alleen zijn, heb niet altijd zin in "andere mensen"
Ik heb drie keer af moeten rijden voordat ik geslaagd was voor mijn autorijbewijs


Nu

Ik woon nog steeds in Hilversum, nu samen met mijn wederhelft. Wij schelen acht jaar, en mede door dat verschil heeft hij overwegend vrienden met kinderen. Van mijn vrienden ben ik de eerste met kind. Hij is altijd al dol geweest op kinderen en door zijn enthousiasme ben ik er ook maar eens overna gaan denken. En na 6 maanden noeste arbeid was het zover . Ik werkte daar ook nog 3 dagen in de week bij, maar helaas is dat sinds maart afgelopen. Nu moet ik wat anders vinden en dat blijkt in de praktijk bijzonder lastig te zijn. Ik heb ergens nog steeds de hoop dat ik een carrière als briljant beeldhouwster kan opstarten zodat ik niet meer afhankelijk ben van een werkgever die mij bij gods gratie een contract aan wil bieden .

Vraag

Mijn vraag aan jou is of het moederschap is zoals je het je voor had gesteld en of het je veel heeft veranderd.

Het is totaal niet zoals ik het me had voorgesteld. Ten eerste omdat ik me geen voorstelling kon maken en ten tweede omdat het me toch allemaal wel mee is gevallen. Het gaat veel meer vanzelf dan dat ik gehoopt had (omdat ik al niet zo handig ben met babies) en ik heb me tijdens mijn zwangerschap volkomen onterecht druk gemaakt of ik het allemaal wel zou kunnen . Ik ben nu eindelijk gewend aan het idee dat mensen mij “moeder” noemen en dat ik “een kind” heb. Dat vond ik denk ik nog wel de meest grote (en raarste) verandering van alles. Dat andere mensen nu anders tegen me aankijken.

Het heeft me wel veranderd. En niet altijd even positief naar mijn zin. Lichamelijk lijk ik uit elkaar te vallen door altijd maar moe zijn, ineens rugklachten hebben, slapeloosheid, altijd maar moe zijn, lichte paniekklachten die weer terugkomen, alle verkoudheden oppikken, de pil die niet lekker meer werkt, janken om niks, altijd maar moe zijn . En daar vind ik mezelf heel zeikerig van worden. Het kost me op sommige dagen echt moeite om dingen normaal te zeggen zonder dat het boos klinkt, of dat het er anders uitkomt dan dat ik bedoel. Nu een jaar na de bevalling voel ik me langzamerhand weer ietsje aansterken en gaat het weer wat makkelijker. Ik ben wel heel rustig geworden, vinden de meeste mensen. Maarja, dat komt dus omdat ik zo moe ben .

De Honda 4-takt club Nu hou ik nog meer van je

leuk beschreven Kim

Leuk verhaal Kim!
_{ik doe dat ook, alles lezen en daardoor etiketten uit je hoofd kennen hihi}

4-takt Wat leuk!

Ik had er vroeger ook bijna één! Ging uiteindelijk niet door door door mn vader die altijd dingen beloofd, maar nooit nakomt. Mijn vrienden hadden wel allemaal 4-taktjes. We hebben ook nog met van die ritten meegereden enzo!

hier is het topic. sjonge ik heb er een hele hoop gemist ik ga snel eens bijlezen.

Wat heerlijk op z'n Kims geschreven
Ik vind je een tof mens en je stukje echt zoals je op me overkomt.

Kim je klinkt als een vrolijk en nuchter mens. Ik moest lachen toen ik het las van natte sokken, ik heb dat dus ook heel erg, Draag het liefst geen sokken maar als het dan toch moet dan wordt ik woest als ze nat zijn geworden. En ik lees ook dat de pil niet doet wat het moet doen bij jou. Dat heb ik dus ook.

Leuk verhaal Kim
En bedankt voor je antwoord.

Ik hoop voor je dat je snel een leuke baan vind, of een mooi beeld maakt

Guus Bla Kim

Wat een mooie en leuke verhalen om te lezen !

Ik ben benieuwd wie de volgende is, kan er nog best veel bedenken van wie ik graag wat meer zou willen lezen .

quote:

Op woensdag 22 april 2009 19:03 schreef Madelieve het volgende:
Guus Bla Kim

Wat een mooie en leuke verhalen om te lezen !

Ik ben benieuwd wie de volgende is, kan er nog best veel bedenken van wie ik graag wat meer zou willen lezen .

wiewiewie?

Kim, leuke bijdrage. Heel eigen stijl.

Leuk geschreven Kim.

Ik vind de verhalen van Bla en Kim erg leuk om te lezen, vooral om de facts van Kim heb ik moeten lachen. Leuk!

Kim ik herken je wanhoop, je lichaam die niet doet wat je wil, en vooral dat intense vermoeide gevoel, tot in je botten. Het wordt beter, echt! Ruim een jaar na de bevalling voelde ik mezelf eindelijk weer een beetje op krachten komen en kreeg ik "mezelf' weer een beetje terug. Als ik nu terugkijk was het gewoon overleven, door dat 1e jaar heen komen met de slapeloze, gebroken nachten die zijn effect hadden op mijn lichamelijk en mentale weerstand.

quote:

Op woensdag 22 april 2009 16:46 schreef Chell het volgende:
4-takt Wat leuk!

Ik had er vroeger ook bijna één! Ging uiteindelijk niet door door door mn vader die altijd dingen beloofd, maar nooit nakomt. Mijn vrienden hadden wel allemaal 4-taktjes. We hebben ook nog met van die ritten meegereden enzo!

_{Dan zal ik je maar niet vertellen dat ik één SS70, 3x oud type C90 en 1x nieuw type c90, en een CD50 heb versleten. In 4 jaar tijd . Ik heb jarenlang met zakken vol ducktape, vuilniszakbindertjes en sleutel nr. 13 rondgelopen om mijn vervoer weer aan elkaar te knopen als het uit elkaar viel}

Ik ben nog aan het pm'en voor de volgende kandidaat trouwens!

Mooi verhaal Kim Die facts zijn erg leuk...

Nou voel ik me altijd een beetje stiekum als ik deze verhalen allemaal lees dus nou moet ik van mezelf maar even een grote pluim uitdelen aan alle schrijfsters.
Hartstikke leuke, soms verdrietige, en soms heel herkenbare verhalen!

Kim wat leuk geschreven! en die vermoeidheid wordt echt beter!

Ik heb het stokje doorgegeven aan gr8w8. Hij doet erg zijn best om morgen zijn verhaal te posten .

K_I_M ! Wat orgineel beschreven en wat leuk ! Dankje wel !

Ik heb pas drie A4-tjes, nog even geduld...

wat leuk dat gr8w8cht de volgende is. Ik ben benieuwd, maar heb nog wel even geduld hoor

Ik was het topic al kwijt!

Leuk verhaal Kim!
En wat had je moeder dan precies waardoor ze vanaf de 3e maand in het ziekenhuis lag? Lijkt me vrij heftig hoor.

En 3 A4-tjes, dat leest vast lekker weg zo! Ben benieuwd!

Bla_Bla_Bla en ook kim, beide hele leuke verhalen. (vooral de facts)

Ik ben dertig jaar en alles begint nu op zijn plek te vallen. Dat is een raar gevoel. Zowel wat betreft studie als mezelf. Die verhalen lopen door elkaar heen, maar dat verteld zo lastig. Vandaar dat ik eerst maar eens begin met studie, dan wordt ook wel duidelijk waar ik allemaal heb uitgehangen en wat ik wil.

Van VWO via TU/e naar de VU en door naar de Fontys. Logisch.
Mijn studietraject lijkt eigenaardig, maar dat valt eigenlijk wel mee. Na het VWO op m'n sloffen gehaald te hebben op het overbekende en briljante Augustinianum in Eindhoven, ben ik naar de TU/e gegaan. Werktuigbouwkunde Medische Technologie. Want de beta vakken, daar was ik keigoed in. Helaas bleek ik gewoon niet te passen bij de TU/e en de mensen. Voor mij waren de gebouwen en de mensen een geheel: grijs. Na anderhalf jaar bleek ook nog eens dat het gedeelte Medische Technologie een wassen neus was. Ik ben nog steeds bepaald niet te spreken over hoe daar mee om gegaan werd. Ik dacht toen nog dat Uni's en HBO's bedoeld waren als leerding, niet als commercieel uit te buiten iets.

Vervolgens ben ik op de VU in Amsterdam Bewegingswetenschappen gaan studeren. Heel grof gezegd op het kruispunt van geneeskunde, fysio en psychologie. En die psychologie vond ik het leukst. Hoe werkt dat neurologisch, bewegen? Gedachten? Geheugen? Planning? Kortom, het verwerken en reageren op je omgeving? Uiteindelijk heb ik acht jaar in Amsterdam gezeten. Pas aan het einde liep ik vast, het was het toch echt niet. De docente die de drijfveer was achter de “gevoelskant” van bewegen ging weg en alles werd meer gericht op zware rekenmodellen. Daar was ik goed in, maar dat vond ik niet leuk. Dat was immers ook waardoor de TU/e afketste. Dat klinkt heel elitair en studentikoos, maar alleen duurde dat even voordat ik me realiseerde waarom ik me klote voelde. Echt klote. Alles kon ik, elk vakje, behalve dan die eindscriptie. als bewijs dat ik alles probeerde: Hoogtepunt van dat drama was een bezoekje aan de studentenpsycholoog, die vent zat te knikkebollen tijdens zo’n sessie. En ik had het al niet zo op dat zweefgedoe. Beetje boos geworden op die man.

Goed, ik heb dat papiertje Bachelor of Science gehaald, geen Master, voordat ik dat papiertje ook daadwerkelijk fysiek had was nog een bureaucratisch drama, maar dat terzijde. In die acht jaar heb ik vijf jaar in de feestcie gezeten van m’n studie, en daarnaast veel gewerkt. Nee, ik was niet zo’n luie bal. Lenen is voor mietjes, gewoon werken. Natuurlijk heb ik wel de basisbeurs gehad en daarvan wat studieschuld, maar m’n studie heb ik dus ook grotendeels zelf betaald. Het laatste jaar heb ik een erg leuk baantje gehad, namelijk runner bij het bedrijf wat RTL Boulevard maakt. Daphne. Leuk om mee te maken. Daarnaast was ik al vanaf de TU/e tijd postbode in het slaapdorpje Geldrop. Elke zaterdag. Dus ook vrijdags/zaterdags op en neer met de trein.

De puzzelstukjes vallen in elkaar.
Waarom! Idioot! Elk weekend op en neer? Tja, waarom doet een man zoiets? In een topic vol vrouwen maak ik daar vast goede sier mee: Liefde. Achteraf he, want indertijd had ik zelf het smoesje dat het gewoon handig was. Ik werkte liever een enkele dag tegen een flink salaris bij de post, dan dat ik daarvoor twee of drie avonden in de kroeg achter de bar moest gaan staan. Dat iemand dat geloofde zeg...

Ik heb best wat ‘dinnetjes gehad. Maar ook enkele wat langer. Een echte jeugdliefde, van m’n 14 tot m’n 18 jaar, daarna twee jaar en toen Manon. Sinds 1999 zijn wij bij elkaar, vorig jaar januari getrouwd omdat dat wel heel handig was met een dochtertje en een huis, briljant. We hebben elkaar plechtig beloofd nog een keer voor ons gevoel officieel te trouwen, met feest, ringen en oja, ook vooraf een echt aanzoek. Toch hoort dat er bij en toch ben ik blij dat we dat nog tegoed hebben. Want zoals ik als aangaf, moest er bij mij nog wat op z’n plek vallen.

Nu moet ik wel zeggen dat mijn leed eigenlijk nauwelijks leed te noemen is, vergeleken met sommige verhalen hier. Geen flinke ziektes. Geen dramatische gezinssituaties. Eigenlijk mag ik dus niet klagen.

Pa & ma zijn nog steeds relatief gezond en bij elkaar. Hoewel ik uiteraard alles anders wilde en zou doen als ik later groot was, is het toch goed geweest. Ik heb geleerd om op eigen benen te staan. Hard te werken. Niet te zeuren. Mijn bordje leeg te eten. Soms kan ik zelfs Balkenende met z’n normen en waarden-verhaal waarderen. Misschien had er wel wat meer emotie in het gezin mogen zitten. Nuchtere Brabanders dus. Pas nu, door de huidige studie, heb ik me echt emotioneel ook ontwikkeld. Durf ik me open te geven, al zou je dat niet zeggen als je dit hele verhaal leest. Pas tijdens een Blue Cruise in Turkije heb ik definitief beseft wat ik echt wil. Ik twijfelde nog over Journalistiek, maar ben dolblij dat ik voor Communicatie heb gekozen.

Nummer twee
Die huidige studie is communicatie, in deeltijd, aan de Fontys. Na Amsterdam afgrond te hebben, ben ik in juli 2006 meteen echt gaan samenwonen met Manon. Voor mij past die studie wél perfect in het rijtje van TU/e en VU. Juist die psychologische kant van het mens-zijn vind ik leuk. En dan wel een beetje praktisch graag, want dat gezweef, daar heb ik nog steeds niets mee. Hoewel ik nu helemaal wild kan gaan op geweldig opgezette reclamecampagnes en meesterlijke reorganisaties. Zelf in deze crisistijd lees ik met plezier de krant over hoe een organisatie omgaat met communicatie. Ik wil steeds meer weten over de merken & branding, over dialoog, imago & identiteit. Over gespreks- en presentatietechnieken, mensbeelden en in feite hoe je jezelf ziet. Hoe je om moet gaan met mensen die...

Argh. Ik ben reddeloos verloren.

Even terug, dat samenwonen was op het flatje van Manon in Eindhoven. Kamer/keuken en slaapkamer. Heerlijk om weer thuis te zijn, thuis te voelen. Amsterdam was leuk, maar ik had het er wel gezien. Toch een ander slag volk als hier in Brabant. Vergelijk het maar met de sfeer die Heineken oproept en wat Bavaria verteld. Na een paar maandjes buffelen als postbode ben ik aan de slag gegaan bij een busmaatschappij en daar werk ik nog steeds aan de marketing & communicatie. Als het beestje maar een naam heeft. Kort daarna zijn we ingeloot voor een nieuwbouwwoning en een jaar voor oplevering – ja, dat duurde even, leve de bureaucratie in Nederland – werd in november 2007 Roos geboren.

Dat lijkt ellende op een flatje, maar is perfect. Ze slaapt bij je op de slaapkamer. Waar je ook bent, je bent nooit ver weg. De box stond in zicht van de douche zelfs. De oplevering kwam precies op tijd, want na een jaar was ze toch echt wel toe aan haar eigen kamer. En wij ook. In een nieuw huis is altijd wat te klussen, maar we zijn aardig op weg. Het was natuurlijk wennen en nog steeds om zo´n kleine draak in huis te hebben, maar volgens mij doen we het aardig. Het eerste wat Roos doet op het kinderdagverblijf, is alle kinderen een speeltje brengen. Erg sociaal dus en weet donders goed wat ze niet en wel mag. Uiteraard probeert ze soms toch op de tafel te klimmen en als je haar dan `betrapt` kun je je lach bijna niet houden zo schuldig als ze kijkt.

De naam Roos was snel gevonden, maar goed overdacht. We wilden wel een echte naam. Gewoon Nederlands. Passend bij onze namen, wat wij zijn en wat we denken te zijn. Geen gekke dubbele namen dus, maar gewoon echt Nederlands. Een naam die in elk geval bij ons leuke associaties oproept, een bepaald sfeerbeeld zelfs. Bij de 20-weken-echo waren we al dolblij dat het een meisje was, want een jongensnaam wisten we gewoon niet. En de tweede wordt ook een meisje. Ook daar hebben we al een naam voor… Uitgerekend op 3 augustus. Zit dus net geen twee jaar tussen.

Eigenaardigheden:

Ik heb een enorm geheugen voor zinloze feitjes. Jaartallen en namen zijn een waar drama, ik hoef nog net niet in mijn eigen paspoort te kijken voor mijn verjaardag.

Ik ben zot op spelletjes. Uiteraard Catan, maar ook Mah Jong en doodsimpel rikken.

Ik kan eigenlijk niet tegen mijn verlies, maar weet dat steeds beter te verbergen. Gewoon genoeg hapjes op tafel tijdens het Cattannen.

Hoewel ik dus erg goed ben cijfertjes, heb ik er een flinke aversie tegen ontwikkeld. Al die spreadsheetterreur, SMART-doelstellingen, het mist inspiratie, het mist gevoel.

Op donderdag heb ik papadag en op zaterdagochtend wil ik boodschappen doen bij de C1000.

Ik zou meer willen sporten, maar gebruik als excuus de drukte met de studie, huis en dochter. En dat terwijl ik belachelijk veel deed – volleybal, hardlopen, zwemmen, stijldansen, fietsen en dat allemaal in een week - en zelfs daardoor knieproblemen heb gekregen.

Ik ben gek op koffie, maar heb nog steeds geen echte luxe koffieding in de keuken.

Ik heb Roos ingezet om vorige editie van de Mr FOK! Verkiezing te winnen.

Ik twitter en heb een weblog.

Ik heb twee broers, waarvan een in Berlijn zit.

Ik vermoed dat ondanks de ergernissen, ik thuishoor in een grotere organisatie met veel problemen om een uitdaging te hebben.

Als ik me ergens of bij iemand niet op m’n gemak voel, kan ik me daar moeilijk overeen zetten.

Ik ben vaak nog onzeker over mezelf.

Ik had een hondje gekregen toen ik zes was. Die heette 'sjerrie'. Van Tom en Jerry, maar dat kon ik niet uitspreken door het fietsenrek tussen mijn voortanden. Ik was woedend toen Jerry een spuitje kreeg en pa terugkwam en de halsband aan mij gaf.

Soms ben ik stil, soms ratel ik door.

Ik vind een Brabants accent iets om trots op te zijn.

Ik wil me verder ontwikkelen richting coaching. Lijkt me geweldig. Of een master Brand design. Nog meer studeren…

Ik wil geen vakantie met alleen strand.

Ik heb Tool´s AEnima grijs gedraaid.

Ik mot geen vis, gedverderrie.

Ik kan niet tegen bloed, maar wel tegen snijzaalprakticum.

Ik moet me elke dag mijn baard scheren maar doe dat uiteraard niet. Ik vind borsthaar en bakkebaarden vet, maar baal van rughaar.

We hebben een Renault Kangoo en vinden die haast net zo vet als de auto daarvoor, een Nissan Micra uit 1986, FTW!

Vanmorgen heb ik per ongeluk een duif doodgereden. Ik reed nog geen twintig vlakbij het kanaal in Eindhoven en dacht dat die duif wel weg zou vliegen, maar in het spiegeltje zag ik een hoop veren omhoog waaien.

Op een gegeven moment had ik zeven fietsen. Nu nog vier.

Ik heb Roos geleerd 'papa' te zeggen als je vraagt 'wie is de liefste'.

De toekomst
Dat is natuurlijk met name het gezinnetje. Het blijft OUD hier he. Binnenkort zitten we met z’n vieren thuis. Dat zal wel even hectisch zijn, aangezien het nu al stunten met de tijd is. Nog ruim een jaar die avondstudie en dan twee dochtertjes en natuurlijk een dame die ook haar aandacht nodig heeft. Maar dat is het allemaal waard. Niet voor niets is mijn donderdag als papadag heilig. Ik wil er zijn voor Roos en de tweede. Dat ze niet in dezelfde valkuilen stappen als ik. Daarvoor mag ze in elk geval lekker doen waar ze zelf zin in heeft - wat betreft sport en zo dan he - en gaan we haar gewoon alles laten proberen. Alles in de hoop dat ze, met uitzondering van puberteit uiteraard, hun emotie en gevoel kunnen en durven uiten en zich altijd thuis thuis voelen.

Bietje veul. En nu mag ik iemand anders lastig vallen?

Wat leuk, ik heb ook communicatie in deeltijd gedaan aan de Fontys! En er tijdens mijn studie bijna twee kinderen gekregen! Leuk vak, he?