Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Het heeft geen zin, leer het te accepteren en doe alleen maar dingen die je leuk vindt.

http://www.askjesus.com/

Je bent hier om te fokken

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:12 schreef servus_universitas het volgende:

Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Het leven zelf.

De nieuwsgierigheid, over hoe het verder met je verloopt.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:16 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Maar geldt dat niet vooral voor mensen die een leuk leven kunnen leiden? Die niet worden getergd door ziekte, armoede, gebrek aan acceptatie enzovoort? Ik zie wel eens leeftijdsgenoten veel plezier hebben en genieten van de meest eenvoudige dingen en dan denk ik, hoe doen ze dat? Het is voor mij een totale onmogelijkheid om iets dergelijks te beleven. Bedenk wel dat ik hier niet zielig aan het doen ben, hoor. Ik hoef geen medelijden. In dat geval zou ik naar R&P zijn gegaan. Het gaat mij vooral om een rationele benadering van één vraag der vragen.

Nouja, het is alles wat je hebt, het leven.
Dan nog kun je je wellicht afvragen of je het wel wilt hebben, maar ik denk dat zolang je niet in Zimbabwe op iemand anders dan Mugabe probeerde te stemmen (bij wijze van spreke) je leven zó erg nou ook weer niet is dat het beter is dan niet leven.

when life gives you lemons, make lemonade.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:16 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Maar geldt dat niet vooral voor mensen die een leuk leven kunnen leiden? Die niet worden getergd door ziekte, armoede, gebrek aan acceptatie enzovoort? Ik zie wel eens leeftijdsgenoten veel plezier hebben en genieten van de meest eenvoudige dingen en dan denk ik, hoe doen ze dat? Het is voor mij een totale onmogelijkheid om iets dergelijks te beleven. Bedenk wel dat ik hier niet zielig aan het doen ben, hoor. Ik hoef geen medelijden. In dat geval zou ik naar R&P zijn gegaan. Het gaat mij vooral om een rationele benadering van één vraag der vragen.

Dat heeft vooral met intelligentie te maken denk ik, dommere mensen overdenken dit soort dingen niet, die leven hun leven gewoon op stand-by modus zonder er over na te denken

Ik ben zelf ook niet (altijd) goed in "genieten", maar je moet jezelf daartoe ook een soort oppervlakkigheid aanmeten, denk ik. (misschien niet het goede woord) Sommige mensen maken het leven tot een lijdensweg alleen al omdat ze zichzelf kwellen met de vraag of ze ooit echt zullen "kennen", dat is misschien heel mooi op een soort zware donkere filosofische manier, maar of dat goed is voor je persoon...

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:
Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Wat bedoel je met "het uitzitten"? Als je morgen voor de trein springt heb je het ook uitgezeten, maar ben je er wel lekker snel weer vanaf.

sex,
bier zuipen,
plezier maken,
feesten,
beloond worden voor je inzet

ofnie?

Daarom moet je ook veel bier drinken en roken, dan hoef je ook je leven niet lang uit te zitten

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:28 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Maar laat ik nu niet te diep ingaan op het gevoelsaspect, want we zitten tenslotte in WFL en niet in R&P .

Tsja, je vraagt wat het "waard" is, dan leun je toch wel tegen dat gevoelsaspect aan, denk ik.

Dit heeft weinig met WFL te maken. Gewoon het zoveelste "help mij, ik ben depri" topic

Move to R&P

Vooral het lekker eten en drinken op deze planeet, en laat je dat nu ook nodig hebben.
Reden genoeg dus.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:21 schreef ThE_ED het volgende:
Ik ben zelf ook niet (altijd) goed in "genieten", maar je moet jezelf daartoe ook een soort oppervlakkigheid aanmeten, denk ik. (misschien niet het goede woord) Sommige mensen maken het leven tot een lijdensweg alleen al omdat ze zichzelf kwellen met de vraag of ze ooit echt zullen "kennen", dat is misschien heel mooi op een soort zware donkere filosofische manier, maar of dat goed is voor je persoon...

Herkenbaar en mee eens

<-----------

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:30 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Met uitzitten bedoel ik het leven leven totdat je streft met een oorzaak anders dan door eigen toedoen. Zelf uit het leven stappen zie ik niet als een vorm van uitzitten.

Ah, "door eigen toedoen", da's ook weer zoiets. Stel dat je een keuze maakt die uiteindelijk verkeerd uitpakt, en die je uiteindelijk indirect de kop kost. Is het dan ook "door eigen toedoen"?

Bijvoorbeeld: je geniet van het leven en gaat een keer lekker vreemd met je secretaresse. Vervolgens komt je vrouw erachter, dumpt je, pakt de kinderen van je af, je raakt van ellende aan de drank, aan de drugs zelfs, en sterft na anderhalf jaar een hele eenzame, treurige dood in de marges van het bestaan. En dat allemaal door die ene misstap. Is dat ook "door eigen toedoen"?

een verdwaalde R&P-er

iedereen heeft altijd een keuze dus niet miepen dan alles je is opgelegd en dat je geen keuze had... die heb je wel

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:39 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Dat is het niet, of dat zou het in ieder geval niet moeten zin. Ik ben overigens niet depressief, hoor. Niet iedereen die de zaken wat vanuit een negatieve invalshoek benadert is direct depri.

pessimisme en depressiviteit correleren wel.

verder zegt je OP genoeg

Gadveredamme. Pessimisten.

Het irritante is misschien wel- ookal zou je alles hebben wat je wenst, op dat moment besef je dat je het alleen nog maar weer kan kwijtraken, dus als je dingen hebt in je leven die je blij maken nu, geniet er zoveel mogelijk van

Vooral het einddoel is voor mij iets waar ik niet naar uit kijk, als ik oude mensen zie dan wil ik dat nooit zijn. Als ik zo'n oude oma/opa zie (soms achter een rollator), dan denk ik; my god it sux to be you.

[ Bericht 4% gewijzigd door Billary op 21-07-2008 23:57:12 ]

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:16 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Maar geldt dat niet vooral voor mensen die een leuk leven kunnen leiden? Die niet worden getergd door ziekte, armoede, gebrek aan acceptatie enzovoort? Ik zie wel eens leeftijdsgenoten veel plezier hebben en genieten van de meest eenvoudige dingen en dan denk ik, hoe doen ze dat? Het is voor mij een totale onmogelijkheid om iets dergelijks te beleven. Bedenk wel dat ik hier niet zielig aan het doen ben, hoor. Ik hoef geen medelijden. In dat geval zou ik naar R&P zijn gegaan. Het gaat mij vooral om een rationele benadering van één vraag der vragen.

Dat we we ons niet verwonderen om simpele dingen in het leven komt omdat men alles wil en bijna alles kan verklaren. Des te meer we weten des te saaier het leven wordt. We weten nu bijvoorbeeld wat onweer is maar zou het leven niet veel spannender zijn als we dat soort dingen niet zouden weten?

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:37 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Daar heb je wel een punt, maar laat ik dat dan aanvullen met rationeel onderbouwde waarde . Zo zou ik graag willen bijdragen aan een wereld waarin ieder mens elkaar accepteert zoals hij/zij is. Waarin iedere functie wordt gezien als een waardevol onderdeel van het geheel. Dat zou ik graag willen. Maar het idee dat het naief utopisch denken is, daar zakt mij de moed alweer van in de schoenen.

Als je graag wil bijdragen aan een wereld waarin ieder mens elkaar accepteert, dóé dat dan ook. Probeer het maar. Draag er maar aan bij. Ja, natuurlijk kun jij geen perfecte wereld creëren, in die zin is dat dus utopisch. Maar je kan er wel aan bijdragen. Jij kan wel het leven van heel wat andere mensen veraangenamen. Is dat niet zinvol genoeg voor je?

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:57 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik heb pogingen ondernomen daartoe hoor. Maar ik ben te vaak teleurgesteld en heb de hoop opgegeven. Of ik ben gewoon de verkeerde mensen tegen gekomen, dat zou kunnen natuurlijk.

Dan heb je duidelijk niet genoeg gedaan. Want zo moeilijk is het echt niet, hoor, om bij te dragen aan een betere wereld.

't Is een TS-bash-topic geworden

Het zijn de kleine dingen die het leven leuk maken.
Ik ga geen voorbeelden noemen, want daar is Fok het forum niet voor.
Verzin ze zelf maar, ik weet zeker dat je weet wat ik bedoel

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:59 schreef VonHinten het volgende:
't Is een TS-bash-topic geworden

waar is de bashing dan?

Ik zie geen bashing. Wel een aantal posts die het waard zijn voor TS om op in te gaan. Er staat bijvoorbeeld nog een interessante vraag van mij aan hem open.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:39 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Dat is het niet, of dat zou het in ieder geval niet moeten zin. Ik ben overigens niet depressief, hoor. Niet iedereen die de zaken wat vanuit een negatieve invalshoek benadert is direct depri.

Interessante vraagstelling.
Waarom? ok ik geloof wel in reincarnatie en de verhalen dat als je er zelf uit zou gaan dat dit voor een volgend leven gevolgen zou kunnen hebben, dat het dan heel zwaar gaat worden oid.
Ik vind dat wel een leuke filosofie, of het waar is, is een tweede, maar het is wel een leuke fantasie. Verantwoording is een goede reden om er niet uit te stappen bv. als je kinderen hebt of een partner, een bedrijf. Weet ik veel wat andere mensen belangrijk vinden. Angst voor het onbekende kan een belemmering zijn. Ik las ooit een zin in een bepaald boek waarin men beweerde dat als de mensheid wist hoe het was na de dood, iedereen er meteen een eind aan zou maken zo mooi. Hahaha, dus dan is het maar goed dat we dat niet weten immers.
Liefde voor het leven zelf, of liefde voor jezelf, het zijn in de wereld, bestaan, dat gevoel, als je wakker wordt bv. Weer een nieuwe dag. het wachten op, iets bijzonders, dat beetje geluk bv. Of de liefde van je leven die dingen maken het leven toch mooi en waard om te zijn toch?

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:57 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik heb pogingen ondernomen daartoe hoor. Maar ik ben te vaak teleurgesteld en heb de hoop opgegeven. Of ik ben gewoon de verkeerde mensen tegen gekomen, dat zou kunnen natuurlijk.

Ik kom ook niet bepaalde de juiste personen tegen, die op een lijn zitten, met bv mijn filosofie, dat is wel vervelend idem. Je praat er mee maar niet omdat het bij je past, maar de personen die dat wel doen vind je niet zo snel.

God, familie, vrouw en kinderen, kennis, intellectuele en spirituele groei. En de mogelijkheid om na je dood het eeuwige leven te mogen proeven, met familie en gelijkgezinden.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:
Het leven is aan mij opgedrongen.

Nee het is je geschonken flappie..

quote:

Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Alles! kijk om je heen en leer het te waarderen Henkie!

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:

Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

omdat je nooit weet wat er morgen gaat gebeuren.

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 14:14 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

omdat je nooit weet wat er morgen gaat gebeuren.

Dat vind ik een mooie oneliner
Je weet nooit wat het leven je morgen gaat brengen.
De meest mooie verrassingen gebeuren van het een op het andere moment. En juist wanneer je het het minst verwacht

emo waarde van topique is té hoog.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:
Het leven is aan mij opgedrongen. Ik heb moeten accepteren dat ik tot het bestaan ben gekomen, dat ik ben geworden. Ik heb nooit een keuze gehad.

Zolang je dit tegen jezelf blijft zeggen, zul je in een negatieve spiraal blijven. Je zou je ook kunnen afvragen waarom je het zo benadert. Daarin ligt m.i. nml een groot deel van je 'probleem'.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:En nu zit ik opgescheept met een lijdensweg, de pijnlijke onderneming die het uitzitten van het leven heet.

Is het alleen lijden en ellende? Of is het juist dat je door de ellende de mooie en waardevolle dingen in het leven kunt herkennen?

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:Maar natuurlijk, ik kan er op ieder gewenst moment een einde aan maken. Ik ben niet verplicht om door te gaan. Ik kan mijzelf aan een boom ophangen of mijzelf 's nachts voor de trein werpen. Maar dat zou ik niet over mijn hart kunnen verkrijgen. Uit liefde voor mijn dierbaren, uit angst voor de dood en een stille hoop dat ik ooit het geluk vind waarnaar ik de zoektocht al had opgegeven nog voordat ik er aan begon.

Je zou ook daadwerkelijk een stap op het pad van je zoektocht kunnen zetten ipv er enkel over te filosoferen.. de angst voor de dood is iets om van te leren, net als de dood zelf. En de liefde voor je dierbaren zou zo maar eens verkapte verlatingsangst kunnen zijn.

Al met al ligt het er maar net aan hoe je het leven bekijkt. Maar jouw eerste zin geeft voor mij iig aan dat daar de kern van de zaak ligt. het leven is aan mij opgedrongen - dan is het ook niet zo raar dat het leven je zwaar valt. Draai het eens om, het leven is een gift aan jou.. let the miracle work

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Weten dat je niets weet en daar mee leren omgaan!

De kleine dingetjes Maar het is wel zo, dat maakt het voor mij waard om het uit te "zitten". En de grote dingen ook, gewoon alles. Ik ben er nu toch, beter er maar wat van maken dan maar.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:21 schreef ThE_ED het volgende:
Ik ben zelf ook niet (altijd) goed in "genieten", maar je moet jezelf daartoe ook een soort oppervlakkigheid aanmeten, denk ik. (misschien niet het goede woord) Sommige mensen maken het leven tot een lijdensweg alleen al omdat ze zichzelf kwellen met de vraag of ze ooit echt zullen "kennen", dat is misschien heel mooi op een soort zware donkere filosofische manier, maar of dat goed is voor je persoon...

True.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:47 schreef bolletje_25 het volgende:
Gadveredamme. Pessimisten.

Ben jij achterlijk of zo?

Ik leef mijn leven ook, terwijl ik mij elke dag de vraag stel wat voor waarde het leven eigenlijk heeft om het uit te zitten. Ik heb nog steeds geen bevredigend antwoord gevonden.

Het vleselijke genieten is wat mij betreft niet de moeite van het leven waard, het kan niet het middel tot waar gelukkig leven zijn, waar geluk is geestelijk en onafhankelijk van het vlees, omdat vleselijk genot slechts een door externe stimuli veroorzaakte en meestal snel weer uitdovende excitatie van zenuwcellen is die je een kortstondig prettig gevoel geven, maar gelijk daarna weer meer stimulatie nodig hebben om hetzelfde effect te bereiken, wat op de lange duur kan leiden tot zelfdestructie op grote of kleine schaal, zowel geestelijk als lichamelijk. De waarde van het leven kun je wat mij betreft dus pas volledig beseffen wanneer je het vleselijke opgeeft en plaats maakt voor geestelijk genieten, een nieuwe staat van bewustzijn bereiken waarin je het wonder van kunnen zien, horen, proeven, voelen, emoties beleven etcetera inziet en alles wat het leven leven maakt ook zo puur mogelijk houdt, je niet laat leiden en dus ook niet je ervaring van het leven laat corrumperen door het oppervlakkige vleselijke genot waar je op den duur aan verslaafd raakt omdat je lichaam weer om excitatie vraagt. Dan ga je pas echt leven, kan de keuzes maken die het beste zijn voor jezelf en ervaar je hoe uberfantastisch het geschenk van het leven eigenlijk is en zal die vraag 'wat maakt het leven de moeite waard?' ook nooit meer opdoemen.

[ Bericht 6% gewijzigd door Ali_Kannibali op 23-07-2008 16:50:49 ]

Kom laten we de lemmings nadoen!
*spring*

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 00:33 schreef Druuna het volgende:

[..]

Interessante vraagstelling.
Waarom? ok ik geloof wel in reincarnatie en de verhalen dat als je er zelf uit zou gaan dat dit voor een volgend leven gevolgen zou kunnen hebben, dat het dan heel zwaar gaat worden oid.
Ik vind dat wel een leuke filosofie, of het waar is, is een tweede, maar het is wel een leuke fantasie.

Reïncarnatie vind ik ook een interessant concept, maar ik hoop voor TS dat het niet waar is. Anders heeft hij zijn leven na vele lange jaren uitgezeten om er vervolgens achter te komen dat alles weer van voor af aan begint

quote:

Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Ik denk dat de vraag al veel onderliggende assumpties verraadt; je hebt het bijvoorbeeld over het 'uitzitten van het leven', dus als de passieve act van het voorbij laten gaan van het leven. De persoon die altijd bezig is, heeft het minste last van de uitgestrektheid van de tijd en de ruimte die deze geeft tot het stellen van vragen... Het is niet zo dat, zoals iemand suggereert, de 'dommen' de diepte missen om deze vragen uberhaupt te overpijnzen; ze besteden er gewoon minder tijd aan en hoeven dus minder te 'lijden' onder de consequenties.

Deze vraag bevat het lijden zelf al, en dus is het niet echt een vraag, maar een uitroeping, een kreet. Het is hetzelfde als het roepen van 'au' wanneer men bijvoorbeeld in de eigen vingers snijd. Wat is het antwoord op het roepen van 'au'? Die is er niet echt, het is eerder een constatering, waar men zich dan maar bij neer te leggen heeft. Dit wekt dan allicht een zekere passiviteit op, vooral in de persoon die van nature lui of nietsnutterig is.

Ik vind sommige antwoorden eigenlijk te ironisch voor woorden, want eigenlijk geeft iedereen in dit topic toe dat de TS gelijk heeft, maar iedereen probeert het te verbergen. De TS vloekt in de kerk, en nu proberen mensen hem hier uit te verwijderen: weg met jou, blasfemist, je verstoort ons in ons fun-fundamentalisme! Het ritueel is dan het tikken van een bericht die als het ware een confessie vormt: onder een zeer dun laagje gesimuleerde blijheid en opgewektheid zeggen dat het 'de kleine dingen' zijn. Deze mensen vind ik nog grotere pessimisten dan de TS zelf: niet alleen is het leven kut, maar we moeten ook nog eens genoegen nemen met het kleinste. Waarom stelt vrijwel niemand hier voor te genieten van 'de grote dingen'? Waar is uberhaupt de ambitie? Zelf weten ze het niet. Voorbeelden noemen ze maar niet, want dit is immers fok. Voorbeelden? Van het waarderen van de kleine dingen? Ik neem aan dat deze vrouwelijke persoon een Aziaat tot vriend heeft, en geen zwart gekleurde medemens; zo kan ze werkelijk genieten van de kleine dingen.

Feit is dat er niets zo moeilijk is als het zeggen wat je wilt. Wat wil je nou eigenlijk? Als je dit stelt aan een persoon, staat deze vaak met mond vol tanden. We verlangen vaak dingen die onuitspreekbaar zijn, die niet thuishoren in de circulatie van de geneutraliseerde taal. Durf maar eens te zeggen tegen bijvoorbeeld je huidige vriendin dat je stiekem verlangt naar seks met zo'n beetje elke vrouw die je kent; en het is niet dat zij het niet weet, maar eerder dat, zolang het niet uitgesproken is, er gesimuleerd wordt dat het niet zo is, met rituele seks eenmaal per week om de illusie te bewijzen. Zo bidden ze ook eenmaal per week in de kerk met z'n allen; in het postmoderne bestaan loopt elke facet van het leven naadloos in elkaar over. Vrijheid om te denken wat je wilt is zo rampzalig voor de meeste mensen dat ik denk dat het leven onder vele verschrikkelijke regimes beter is, simpelweg omdat je dan uniform leeft, binnen een bepaalde klasse, en een bepaalde waarde hebt, en een gezamelijke vijand... Alle kunst of literatuur uit de geschiedenis die de moeite waard is heeft oorsprong in de onderdrukking. Dat wij geen onderdrukking kennen blijkt wel uit Harry Potter en Bob de Bouwer, en er is altijd nog eventueel de imaginaire onderdrukking, in de vorm van Da Vinci Code of wat voor op-conspiracy-gebaseerde onzin dan ook. We missen een vijand, we hebben er een nodig. Het maakt niet uit wie. De vijand was in moderne tijden nog gewoon de gestoorde dictator, Hitler, Stalin, de grote mannen; nu kan ze zelfs de vorm aan nemen van nietszeggende figuren als Bush, Bill Gates of zelfs Balkenende (een 'wtf' is hier wel op zijn plaats). De kleine jongetjes die wij vroeger op het schoolplein in elkaar sloegen zijn de evil masterminds van nu, bij gebrek aan beter.

En dan nog de Alïstische oproep je te bekeren, terug te keren tot het almachtige imaginaire supervriendje, die alle mensen die nu lulz hebben eens flink een veeg uit de pan zal geven, en die de gelovige in het volgende leven zal belonen met eeuwige blijdschap. Dat vreugde en het eeuwige leven samengaan als je je zelfs al verveelt op een regenachtige zondagmiddag dan even daargelaten. En dát allemaal gebaseerd op de zoveelste niet-verifierbare occulte voorspelling. Als goed alternatief kun je natuurlijk altijd bij de Bruna iets voor 19,95 kopen over welk New Age gedoe dan ook. Zolang je maar geld uitgeeft, want als je dat niet doet, dan kun je ook de aarde niet verder naar de klote helpen, en dan zal dat kapitalisme ook nooit vergaan. Want het kapitalisme is immers de grote boosdoener, de conspiracy optima forma!

Maar goed, met andere woorden: je vraag is niet te beantwoorden, vooral niet binnen het kader van passiviteit, want passiviteit is nergens een antwoord op. Jij vindt het leven iets dat je moet uitzitten, en als je al zo naar het leven kijkt, dan is het vrij logisch dat het niet fijn is, want ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar ik heb niet eens het geduld om 5 minuten op de bus te wachten, laat staan een eeuwigheid op een zekere dood.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:37 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Daar heb je wel een punt, maar laat ik dat dan aanvullen met rationeel onderbouwde waarde . Zo zou ik graag willen bijdragen aan een wereld waarin ieder mens elkaar accepteert zoals hij/zij is. Waarin iedere functie wordt gezien als een waardevol onderdeel van het geheel. Dat zou ik graag willen. Maar het idee dat het naief utopisch denken is, daar zakt mij de moed alweer van in de schoenen.

Je bent misschien filosofisch, maar je wilt je ook niet echt inzetten voor datgene wat het leven het uitzitten waard zou kunnen maken. In je OP geef je al aan de zoektocht naar geluk al opgegeven te hebben voor je eraan begonnen was en ook hier zakt de moed je al in de schoenen voor je actie hebt ondernomen.

Het is uiteraard utopisch om te denken dat jij de wereld kan veranderen in die geweldige plaats waarin ieder mens de ander accepteert zoals hij is en in zijn/haar waarde laat. Echter, het moet ergens beginnen, of niet?

Voor mij maakt het leven in al zijn facetten het de moeite waard om uit te zitten. Dat zijn mijn naasten, vrienden, het leven dat ik leid, maar ook de natuur, het groen dat in de lente weer opkomt, mooie hortensia's in bloei, Amsterdam in elk jaargetijde, reizen, lezen, geschiedenis.

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 14:14 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

omdat je nooit weet wat er morgen gaat gebeuren.

Als het eens even wat tegenzit, en zelfs mijn optimistische aard me even in de steek laat, is dat inderdaad wat me gaande houdt: morgen kan het zomaar weer beter, mooier, leuker, verrassender, nieuwer zijn!

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 19:12 schreef NegaSado het volgende:

[..]

Ik denk dat de vraag al veel onderliggende assumpties verraadt; je hebt het bijvoorbeeld over het 'uitzitten van het leven', dus als de passieve act van het voorbij laten gaan van het leven. De persoon die altijd bezig is, heeft het minste last van de uitgestrektheid van de tijd en de ruimte die deze geeft tot het stellen van vragen... Het is niet zo dat, zoals iemand suggereert, de 'dommen' de diepte missen om deze vragen uberhaupt te overpijnzen; ze besteden er gewoon minder tijd aan en hoeven dus minder te 'lijden' onder de consequenties.

Deze vraag bevat het lijden zelf al, en dus is het niet echt een vraag, maar een uitroeping, een kreet. Het is hetzelfde als het roepen van 'au' wanneer men bijvoorbeeld in de eigen vingers snijd. Wat is het antwoord op het roepen van 'au'? Die is er niet echt, het is eerder een constatering, waar men zich dan maar bij neer te leggen heeft. Dit wekt dan allicht een zekere passiviteit op, vooral in de persoon die van nature lui of nietsnutterig is.

Tot hier vond ik het een goede, interessante post. Jammer dat je hierna een beetje ontspoort, imo.

quote:

Ik vind sommige antwoorden eigenlijk te ironisch voor woorden, want eigenlijk geeft iedereen in dit topic toe dat de TS gelijk heeft, maar iedereen probeert het te verbergen. De TS vloekt in de kerk, en nu proberen mensen hem hier uit te verwijderen: weg met jou, blasfemist, je verstoort ons in ons fun-fundamentalisme! Het ritueel is dan het tikken van een bericht die als het ware een confessie vormt: onder een zeer dun laagje gesimuleerde blijheid en opgewektheid zeggen dat het 'de kleine dingen' zijn. Deze mensen vind ik nog grotere pessimisten dan de TS zelf: niet alleen is het leven kut, maar we moeten ook nog eens genoegen nemen met het kleinste. Waarom stelt vrijwel niemand hier voor te genieten van 'de grote dingen'? Waar is uberhaupt de ambitie? Zelf weten ze het niet. Voorbeelden noemen ze maar niet, want dit is immers fok. Voorbeelden? Van het waarderen van de kleine dingen? Ik neem aan dat deze vrouwelijke persoon een Aziaat tot vriend heeft, en geen zwart gekleurde medemens; zo kan ze werkelijk genieten van de kleine dingen.

Feit is dat er niets zo moeilijk is als het zeggen wat je wilt. Wat wil je nou eigenlijk? Als je dit stelt aan een persoon, staat deze vaak met mond vol tanden. We verlangen vaak dingen die onuitspreekbaar zijn, die niet thuishoren in de circulatie van de geneutraliseerde taal. Durf maar eens te zeggen tegen bijvoorbeeld je huidige vriendin dat je stiekem verlangt naar seks met zo'n beetje elke vrouw die je kent; en het is niet dat zij het niet weet, maar eerder dat, zolang het niet uitgesproken is, er gesimuleerd wordt dat het niet zo is, met rituele seks eenmaal per week om de illusie te bewijzen. Zo bidden ze ook eenmaal per week in de kerk met z'n allen; in het postmoderne bestaan loopt elke facet van het leven naadloos in elkaar over. Vrijheid om te denken wat je wilt is zo rampzalig voor de meeste mensen dat ik denk dat het leven onder vele verschrikkelijke regimes beter is, simpelweg omdat je dan uniform leeft, binnen een bepaalde klasse, en een bepaalde waarde hebt, en een gezamelijke vijand... Alle kunst of literatuur uit de geschiedenis die de moeite waard is heeft oorsprong in de onderdrukking. Dat wij geen onderdrukking kennen blijkt wel uit Harry Potter en Bob de Bouwer, en er is altijd nog eventueel de imaginaire onderdrukking, in de vorm van Da Vinci Code of wat voor op-conspiracy-gebaseerde onzin dan ook. We missen een vijand, we hebben er een nodig. Het maakt niet uit wie. De vijand was in moderne tijden nog gewoon de gestoorde dictator, Hitler, Stalin, de grote mannen; nu kan ze zelfs de vorm aan nemen van nietszeggende figuren als Bush, Bill Gates of zelfs Balkenende (een 'wtf' is hier wel op zijn plaats). De kleine jongetjes die wij vroeger op het schoolplein in elkaar sloegen zijn de evil masterminds van nu, bij gebrek aan beter.

En dan nog de Alïstische oproep je te bekeren, terug te keren tot het almachtige imaginaire supervriendje, die alle mensen die nu lulz hebben eens flink een veeg uit de pan zal geven, en die de gelovige in het volgende leven zal belonen met eeuwige blijdschap. Dat vreugde en het eeuwige leven samengaan als je je zelfs al verveelt op een regenachtige zondagmiddag dan even daargelaten. En dát allemaal gebaseerd op de zoveelste niet-verifierbare occulte voorspelling. Als goed alternatief kun je natuurlijk altijd bij de Bruna iets voor 19,95 kopen over welk New Age gedoe dan ook. Zolang je maar geld uitgeeft, want als je dat niet doet, dan kun je ook de aarde niet verder naar de klote helpen, en dan zal dat kapitalisme ook nooit vergaan. Want het kapitalisme is immers de grote boosdoener, de conspiracy optima forma!

Om weer goed te eindigen.

quote:

Maar goed, met andere woorden: je vraag is niet te beantwoorden, vooral niet binnen het kader van passiviteit, want passiviteit is nergens een antwoord op. Jij vindt het leven iets dat je moet uitzitten, en als je al zo naar het leven kijkt, dan is het vrij logisch dat het niet fijn is, want ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar ik heb niet eens het geduld om 5 minuten op de bus te wachten, laat staan een eeuwigheid op een zekere dood.

Ik denk zeker dat passiviteit nergens een antwoord op is. Bovendien duurt de tijd zo verdomd lang als je niets doet. Beter ben je ergens mee bezig en kom je erachter dat je gaandeweg aan het eind gekomen bent, terwijl je je nog best aan het amuseren was met wat dan ook.

quote:

Jammer dat je hierna een beetje ontspoort, imo.

Dat is zeker zo, echter, ik probeer tegenwoordig zo weinig mogelijk mijzelf te censureren. Gewoon schrijven wat je denkt, hoe verschrikkelijk dit eigenlijk ook is. Altijd als ik teruglees wat ik heb geschreven, zie ik hoe dwaas ik eigenlijk ben... Terwijl elke zin die ik afzonderlijk tik een bepaalde briljantie lijkt te bezitten op het moment dat ze conceptueel door me heen schiet en de daar op volgende momenten dat ik haar probeer op te stellen.

Jaja, we hebben een vijand nodig. En bij gebrek aan eentje worden we zelf onze eigen vijand, is dat je punt?

Overigens, het probleem dat mensen niet kunnen omgaan met de totale vrijheid om eender wat te denken is één probleem. Ik denk niet dat het onstaan van bob de bouwer etc daar noodzakelijkerwijs een gevolg van is maar al was dat zoals jij het zegt wel zo dan nog heeft dat met het originele probleem verder niets te maken.

Het leven heeft ook geen enkele zin, het maakt niet uit wat je doet, dus kun je het maar beter zo leuk mogelijk voor jezelf maken.

Ja, en ts zegt of de stekker eruit trekken - same difference. Of nee, hij vraagt zich eigenlijk af waarom je het dan zo nodig zo leuk voor je zelf moet maken als het toch geen zin heeft en dan zeg jij van 'omdat je hier toch bent' en dan zegt hij van 'ja maar wie zegt dat ik hier wil zijn' en dan zegt jij van 'dan tik je hem toch af' en dan zegt hij van 'ja maar dan heb ik geen antwoord op mijn vraag gevonden' en dan zeg jij van 'dat antwoord is er niet' en dan zegt hij weer van 'waarom zou ik hier dan willen zijn' en dan zeg jij van........... tt

Ja, maar hij wil er niet tussenuit knijpen, want dat is zielig voor anderen, zegt'ie. Dus als je dan die keuze hebt gemaakt om het wel uit te zitten, dan kun je het net zo goed proberen een beetje gezellig te maken.

Ja maar dat kan hij niet, want dat heeft geen zin. Het is ook niet zo zeer dat hij het idee heeft dat hij die 'keuze' gemaakt heeft; het is voor hem meer alsof hij eigenlijk geen keuze heeft.
Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat hij er gewoon de ballen niet voor heeft om er een einde aan te maken, imo. Dat, of hij heeft toch twijfels bij zijn overtuiging.

Werken tot je 70e en vooral veel belasting betalen.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 17:43 schreef Off-ShoRe het volgende:
Jaja, we hebben een vijand nodig. En bij gebrek aan eentje worden we zelf onze eigen vijand, is dat je punt?

Niet echt, maar het zou kunnen. Wat ik meer bedoel te zeggen is dat we een denkbeeldige vijand nodig hebben, het liefst eentje die geworteld is in de werkelijkheid. Er is in onze tijd zo weinig cohesie, weinig dingen zijn echt uniform... Je krijgt in je leven met zoveel verschillende dingen te maken, veel verschillende visies op het bestaan, etc, waardoor eigenlijk de intelligente persoon niets meer kan dan (cultuur)relativisme voor waar te nemen. Er is een overvloedigheid aan waarheden. In tijd van het Christendom had je maar één waarheid, en daar week je niet van af; idem dito bij de grote ideologische projecten als socialisme... Maar nu, nu is de enige waarheid, dat er geen waarheden zijn. Een grote vijand functioneert dan als bindend middel die zorgt dat een bepaalde groep mensen een identiteit verkrijgt waardoor er weer enige vorm van 'nut' ontstaat, ook al is die superficieel.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:
Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Ik leef voor meer voor andere mensen die van mij houden en andersom zoals mijn ouders en vrienden. Als dat weg was mocht het leven van mij ook wel afgelopen zijn omdat het zinloos is (je gaat toch dood).
Eigenlijk horen we hier helemaal niet over na te denken. Kijk maar naar dieren, die leven op puur instinct en zijn constant bezig met overleven en voortplanten. Sommige mensen maken het leven ingewikkelder dan het is. Slapen, eten en voortplanten. Dat is alles.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 15:59 schreef NegaSado het volgende:

[..]

Dat is zeker zo, echter, ik probeer tegenwoordig zo weinig mogelijk mijzelf te censureren. Gewoon schrijven wat je denkt, hoe verschrikkelijk dit eigenlijk ook is. Altijd als ik teruglees wat ik heb geschreven, zie ik hoe dwaas ik eigenlijk ben... Terwijl elke zin die ik afzonderlijk tik een bepaalde briljantie lijkt te bezitten op het moment dat ze conceptueel door me heen schiet en de daar op volgende momenten dat ik haar probeer op te stellen.

Herkenbaar. Ik denk als ik mijn berichten teruglees ook van 'hoe kun je nou zoiets zeggen'. Maar toch is het briljant!

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 21:34 schreef Ali_Kannibali het volgende:

[..]

Herkenbaar. Ik denk als ik mijn berichten teruglees ook van 'hoe kun je nou zoiets zeggen'. Maar toch is het briljant!

Je bent dus wel slim, maar niet zo slim als je denkt dat je bent

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:

Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Ik moet zeggen: ik vind het leven nou ook niet zo denderend of bijzonder. Maar een lijdensweg nou ook weer niet.
Ik vond de redenering van Piet Vroon wel aardig: "Het leven heeft geen zin. Dus kunnen we doen wat we zelf willen, want er zijn geen regels of eisen of hogere waarden." (Hij heeft overigens wel zelfmoord gepleegd.) Maar je hoeft het leven dus niet uit te zitten: je kunt er van maken wat je wilt.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 22:39 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Ik moet zeggen: ik vind het leven nou ook niet zo denderend of bijzonder. Maar een lijdensweg nou ook weer niet.
Ik vond de redenering van Piet Vroon wel aardig: "Het leven heeft geen zin. Dus kunnen we doen wat we zelf willen, want er zijn geen regels of eisen of hogere waarden." (Hij heeft overigens wel zelfmoord gepleegd.) Maar je hoeft het leven dus niet uit te zitten: je kunt er van maken wat je wilt.

Ik hoop het voor je, dat dat mag
Wat het je leven waard maakt om te leven, verandert vaak denk ik zomaar.
Er is (voor mij) niet altijd 1 reden of doel dat het leven het waard maakt om te leven; ups&downs he.
Maar ze zeggen wel es: 'you gotta hang in long enough' in moeilijke tijden.
En vergeet niet: het leven is NIET kort, het is het langste wat je ooit zal doen

We moeten onszelf niet wijsmaken dat we een volledig sluitend antwoord op de vraag des levens kunnen geven. Dat kan men ook beter niet proberen want kloppen doet het toch nooit.

Het antwoord zal ook voor elk persoon anders zijn.

We leven nog altijd in een wereld van individuen en elk persoon heeft zijn of haar eigen redenen om wel of niet van het leven te genieten. Over TS weten we veel te weinig om zelfs maar in de buurt van een bevredigend antwoord te komen.

Jij kunt dus moeilijk met jezelf leven?

Je moet je eens gaan afvragen wie die "ik" is, die niet met zichzelf kan leven... Klinkt misschien heel zweverig, maar de meest fundamentele waarheid omtrent wie je bent zit hier in opgesloten.

Ik heb het hier al heel vaak over gehad op dit forum en ik ga het niet nog een keer uiteenzetten omdat ik dan weer in een eindeloze discussie beland. Maar ga "De kracht van het nu" eens lezen. Het heeft mijn leven in ieder geval veranderd en ook het leven van mensen om mij heen die dit boek ook hebben gelezen.

Laat je verder ook niet te veel leiden door je gedachten. Gedachten zijn maar een instrument (een hele waardevolle, dat wel) om de realiteit te bevatten. Eindeloos nadenken zal je in ieder geval niet tot het ultieme antwoord brengen.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 23:34 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Laat je verder ook niet te veel leiden door je gedachten. Gedachten zijn maar een instrument (een hele waardevolle, dat wel) om de realiteit te bevatten. Eindeloos nadenken zal je in ieder geval niet tot het ultieme antwoord brengen.

Offtopic:
Wat doe jij met de stelling: ik denk dus ik ben van René Descartes ?
Ik vind em geweldig...

_{Met zijn stelling Cogito ergo sum (Ik denk, dus ik ben) neemt Descartes een dualistisch standpunt in: hij scheidt de geest van het lichaam. Hij stelt dat men aan letterlijk alles moet twijfelen. Echter moet het, zelfs in al deze twijfel, voor een ieder duidelijk zijn dat men twijfelt en dus dat men denkt; zo kwam hij uiteindelijk bij de stelling: "Cogito ergo sum"; men weet niet waar de geest zich bevindt, maar wel dát die zich ergens bevindt en dus dat de geest bestaat.}

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 18:40 schreef NegaSado het volgende:

[..]

Niet echt, maar het zou kunnen. Wat ik meer bedoel te zeggen is dat we een denkbeeldige vijand nodig hebben, het liefst eentje die geworteld is in de werkelijkheid. Er is in onze tijd zo weinig cohesie, weinig dingen zijn echt uniform... Je krijgt in je leven met zoveel verschillende dingen te maken, veel verschillende visies op het bestaan, etc, waardoor eigenlijk de intelligente persoon niets meer kan dan (cultuur)relativisme voor waar te nemen. Er is een overvloedigheid aan waarheden. In tijd van het Christendom had je maar één waarheid, en daar week je niet van af; idem dito bij de grote ideologische projecten als socialisme... Maar nu, nu is de enige waarheid, dat er geen waarheden zijn. Een grote vijand functioneert dan als bindend middel die zorgt dat een bepaalde groep mensen een identiteit verkrijgt waardoor er weer enige vorm van 'nut' ontstaat, ook al is die superficieel.

Mja, maar wat jij omschrijft als 'vijand' hoeft helemaal niet de typische gedaante van een vijand aan te nemen. Je bedoelt lijkt me dat we eigenlijk moeten zoeken naar iets dat onze aandacht kan vasthouden, iets waarop we ons kunnen concentreren. Nou ja, het 'moet' niet, maar je kan het doen als je naar een oplossing zoekt voor de 'zinloosheid van alles'.

Ik moet dan eigenlijk denken aan al die mensen die spellen zoals second life en wow spelen... Ergens weten ze wel dat wat ze doen in de 'echte wereld' geen structuur biedt. Aan de andere kant kennen ze die echte wereld en zijn ze helemaal niet op zoek naar 'iets' in die wereld. De vraag is of het dan wel echt zo 'dom' is om je te verliezen in zo'n spel. Je erin verliezen, om vervolgens maar te zien waar alles op uitdraait, kan best een begrijpelijke manier zijn om je leven te leiden denk ik. In ieder geval bieden die universa voor die mensen wel doelen en mogelijkheden die ze aantrekt en grijpt.

Het lijkt me niet dat die mensen het gevoel missen een identiteit te hebben. Niet per sé in ieder geval; ik denk niet dat het onlosmakelijk samenhangt. Velen uit die 'groep mensen' waar we het over hebben, zullen hun identiteit dan misschien wel voor waar aannemen en erkennen, maar vinden er gewoon geen bestemming of nut voor.

Ts is al gevlogen?

mja :p

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 23:34 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Laat je verder ook niet te veel leiden door je gedachten. Gedachten zijn maar een instrument (een hele waardevolle, dat wel) om de realiteit te bevatten. Eindeloos nadenken zal je in ieder geval niet tot het ultieme antwoord brengen.

Nja, een denkende mens is een zoekende mens. Het liijkt me minder bevorderlijk voor je geest om dat te blokkeren dan om dat ruimte te geven tbh.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 23:58 schreef neo567 het volgende:

[..]

Offtopic:
Wat doe jij met de stelling: ik denk dus ik ben van René Descartes ?
Ik vind em geweldig...

_{Met zijn stelling Cogito ergo sum (Ik denk, dus ik ben) neemt Descartes een dualistisch standpunt in: hij scheidt de geest van het lichaam. Hij stelt dat men aan letterlijk alles moet twijfelen. Echter moet het, zelfs in al deze twijfel, voor een ieder duidelijk zijn dat men twijfelt en dus dat men denkt; zo kwam hij uiteindelijk bij de stelling: "Cogito ergo sum"; men weet niet waar de geest zich bevindt, maar wel dát die zich ergens bevindt en dus dat de geest bestaat.}

Ik hoorde het verhaal van de dood van mijn vriend, een overtuigde atheïst. Hij ging dood en bemerkte dat hij nog steeds bij bewustzijn was, zelfs helderder dan tijdens zijn leven. Dus concludeerde hij: "Ik ben bij bewustzijn, dus ik besta."
Maar mijn vriendje was ook een uiterst nuchter persoon.

quote:

Op zaterdag 26 juli 2008 01:24 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Ik hoorde het verhaal van de dood van mijn vriend, een overtuigde atheïst. Hij ging dood en bemerkte dat hij nog steeds bij bewustzijn was, zelfs helderder dan tijdens zijn leven. Dus concludeerde hij: "Ik ben bij bewustzijn, dus ik besta."
Maar mijn vriendje was ook een uiterst nuchter persoon.

Kees.....

quote:

Op zondag 27 juli 2008 10:29 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik ben er nog . De voortgang van dit topic gaat sneller dan ik kan bijhouden, dus ik zal rustig proberen om op diverse reacties in te gaan.

Gelukkig leef je nog he

quote:

Op zondag 27 juli 2008 10:46 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Of dacht je misschien dat ik er een einde aan had gemaakt?

Kon toch

Enigste waar ik moeite mee heb van 'het leven' is dat de dood eraan komt ooit en dat dit vaak pijnlijk is. Dat vind ik niet eerlijk. Helaas heeft de evolutie pijn uitgevonden, wat begrijpelijk is aangezien het de overlevingskansen vergroot, maar het kent geen limiet.

Als je je bijvoorbeeld verbrandt dan weet je dat, je voelt het en doet je best om de wond te verzorgen. Alleen blijft de pijn maar doorzagen. Terwijl het niet levensbedreigend is en het gegeven bekend is. Totaal nutteloos lijden is het eigenlijk. Toch moet je die lijdensweg uitzitten, terwijl je hersentjes het net zo goed zouden kunnen minderen. Misschien gek voorbeeld, maar kan er vaak om vloeken dat dat vervelende gevoel hoort bij het leven. En je maakt het altijd wel weer een keer mee. Kun je nagaan als je tumoren in je lijf hebt en je de rit gewoon uit moet zitten...

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:


Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

de liefde

en verder is het inderdaad een kwestie van wachten tot je niet meer wakker wordt

Ik ben hier om de wereld te zien! Wil voor m'n 40ste alle landen in de wereld gezien hebben (exclusief de microstaten). Beetje gevaar om dit te bereiken heb ik er wel voor over, het is immers mijn levensdoel!

Nieuwe ervaringen, eventueel uitgebreid met de 'sharing the moment' uitbreidingsset.

That's it.

PS. Eervolle vermelding voor persoonlijke ontwikkeling. Je wil toch een keer de rust vinden en dingen voor jezelf op een rijtje krijgen. Althans, ik wel.

Daarnaast vind ik het nu al oneerlijk dat ik niet zal weten hoe het de mensheid vergaat met de jaren, en wat we allemaal nog zullen bereiken en verneuken.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:09 schreef Chriz2k het volgende:
Het heeft geen zin, leer het te accepteren en doe alleen maar dingen die je leuk vindt.

Klopt. Het leven heeft geen zin. Dus moet je de tijd die je hier bent zo aangenaam mogelijk doorbrengen en anderen daarbij zo min mogelijk schade berokkenen. Althans, da's mijn kijk erop.

Wat 'ons' (de mens) dwars zit in deze is de betrekkelijke intelligentie van de soort. Betrekkelijk, omdat er individuen tussen zitten bij wie de intellectuele vermogens van een amoebe nog positief afsteken. Maar voor de rest is het die intelligentie, die zoekt naar meer. Niet doen. Er is niet meer. Dit is het. Probeer het zo leuk mogelijk te hebben.

V.

Ignorance is bliss - zo is het.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 12:55 schreef Pappie_Culo het volgende:


Daarnaast vind ik het nu al oneerlijk dat ik niet zal weten hoe het de mensheid vergaat met de jaren, en wat we allemaal nog zullen bereiken en verneuken.

Dat wel, maar andersom denk ik ook vaak aan de mensen in de middeleeuwen enzo. Die gasten hebben helemaal niets meegemaakt op dit front. Ik prijs me gelukkig dat ik geboren ben in de 20e eeuw, in het Westen zelfs. Dit is de periode en plek waarin de vooruitgang explosief toegenomen is.

Ik baal trouwens ook van het feit dat ik niet alle WK's kan volgen. Zou NL niet wereldkampioen worden in mijn leven bijvoorbeeld dan...

Ik geloof overigens wel in reincarnatie, als je er NU bent gekomen, waarom dan niet nog een ritje? Alleen zegt mijn verstand dat dit bijna onmogelijk op dezelfde planeet, als zelfde levensvorm, rond dezelfde tijd zal zijn.


Oh enne: Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?
Simpelweg, omdat het leven het enigste is dat IS. Dood bestaat niet, dus kan je die niet uitzitten. Alleen leven IS.

Wanneer het leven op een lijdensweg lijkt dan is het de uitdaging om het beste ervan te maken ondanks ellende dat wat het leven waard maakt. Een soort van top-sport om ondanks alles alsnog momenten van genot te ervaren en als je dan op een gegeven moment weer boven water komt na een ellendige periode dan kun je daar ook trots op zijn dat je jezelf niet van het leven hebt beroofd mocht je daar aan gedacht hebben in zware tijden.

Verder biedt het leven genoeg mooie dingen om te doen en van te genieten, zoveel mogelijkheden die er zijn, je moet net weten wat bij je past en dat is een kwestie van goed orienteren en ook de uitdaging aangaan.

Zin en inhoud geven aan het leven, jezelf waarderen en het leven in zijn algemeenheid leren waarderen en ga zo door.

Als je alles zwart ziet dan kun je ook eens vanuit een ander perspectief kijken en ineens heeft het veel meer kleur. Ga daar misschien een andere keer op in. Uit mijn depressies die vanaf 2000 ontstaan zijn kan ik wel zeggen dat het vooral gaat om de manier waarop je tegen alles aankijkt Tis niet makkelijk om van zwart kijken en denken in een keer naar kleur kijken te gaan maar het is wel mogelijk, het heeft dan tijd nodig omdat het een leerproces is.

Dat laatste kan ik onderschrijven. Heb zelf een jaar niet gefunctioneerd vanwege een depressie, en toen ik zo ongeveer op het dieptepunt zat leerde ik langzaam aan dat je een hoop dingen kunt veranderen door je denkwijze te veranderen.

Al blijft het menselijk lot een tragisch verhaal. Maar goed, niks wat een pot bier niet kan verzachten.

Het mooiste in het hele universum, of tenminste wat wij ervan weten, is mijns inziens het bestaan van de mensheid. Wat wij kunnen is geweldig, ons zelfbewustzijn is echt een gave. We zijn losgeraakt van onze irrationele instincten en gebruiken nu onze hersenen op een prachtige wijze, we kennen logica en causaliteit, maar voelen tegelijkertijd nog ontzettend veel emoties. Alleen al het feit dat TS zich afvraagt hoe hij het uit kan zitten, is een uiterst goed voorbeeld van wat wij als mensen kunnen. We kunnen genieten van kunst, van natuur, van zonsondergangen en van elkander, maar we kunnen ons ook teneergeslagen voelen als het even tegenzit, of als we beseffen dat het misschien wel allemaal geen zin heeft.
Het mooiste op de hele wereld, en wat het leven waard maakt om uit te zitten, is natuurlijk de liefde. En of het nu louter een chemische reactie is of dat er een spiritueel geheel achter zit, het effect blijft hetzelfde. Lang leve het leven.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 14:57 schreef Pappie_Culo het volgende:
Dat laatste kan ik onderschrijven. Heb zelf een jaar niet gefunctioneerd vanwege een depressie, en toen ik zo ongeveer op het dieptepunt zat leerde ik langzaam aan dat je een hoop dingen kunt veranderen door je denkwijze te veranderen.

Al blijft het menselijk lot een tragisch verhaal. Maar goed, niks wat een pot bier niet kan verzachten.

Het menselijk lot is zeker een tragisch verhaal. Kijk maar eens in een bejaardentehuis of verpleegtehuis. Mensen die zich hun hele leven hebben ingezet en ineens worden ze op een hoop gepropt waar ze zich diep ellendig en ongelukkig voelen. Maar dan is de tussenliggende periode van jonge jaren tot en met het bejaard worden de fase waar je wat van moet maken.

De laatste jaren waar ziekte naar voren komt daar krijgt ook iedereen mee te maken dus dat maakt het op de een of andere manier in mijn ogen weer minder erg.

Mocht ik zelf ooit zelfmoord plegen dan zou ik dat doen net voor het moment van opname in het bejaardentehuis in geval dat ik geen kinderen of andere mensen achterlaat Tot die tijd maar proberen zoveel mogelijk te genieten.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:06 schreef Nam_Soldier het volgende:

Het mooiste op de hele wereld, en wat het leven waard maakt om uit te zitten, is natuurlijk de liefde.

Liefde en haat gaan hand in hand met elkaar volgens mij. Dat liefde bestaat maakt ook zo dat er haat is, mensen die van elkaar houden kunnen elkaar ook vaak genoeg haten. Mensen die 20 jaar getrouwd zijn en intens verliefd waren kunnen zomaar scheiden en met grote haat elkaar nooit meer willen zien. Zo heb je nog liefdesverdriet en onbeantwoorde liefde.

Liefde is dan zeker mooi maar ook zitten daar haken en ogen aan. Zo heeft alles een keerzijde van de medaille al lijkt soms iets nog zo mooi te zijn, het heeft altijd wel een nadeel in zich zitten maar zo kan een nadeel ook weer voordelig zijn. Maar dat heeft Johan Cruyff allang bedacht toen hij nog in de wieg lag

Even nog als toevoeging, dat je naast hersens ook een dosis gevoel hebt is zeker apart te noemen. Bewustzijn gisteren nog een heel topic aan gewijdt toen ik me gisteren echt in hogere sferen voelde verkeren en dan is zo'n bewustzijn dat soms wel paranormaal lijkt te wezen iets wat het leven tita tovenaar achtig maakt als het ware. Valt soms geen touw aan vast te knopen bij mij in ieder geval. Geen touw aan vast te knopen hoe het is om leefbaar te zijn in de realiteit met het bewustzijn, bewustzijn van in leven zijn in het universum en dat bewustzijn kan soms wel eens grote vormen aannemen en dan weer dagen dat het bewustzijn kleiner lijkt te zijn. Dan ben je als mens met een maximale grote van 2 meter leefbaar in een oneindig universum en dan lijk je alsnog op een of andere manier veel groter te zijn met een bewustzijn dat ruim kan zijn.

[ Bericht 16% gewijzigd door Topspin op 31-07-2008 15:37:32 ]

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:11 schreef Topspin het volgende:

[..]

Het menselijk lot is zeker een tragisch verhaal. Kijk maar eens in een bejaardentehuis of verpleegtehuis. Mensen die zich hun hele leven hebben ingezet en ineens worden ze op een hoop gepropt waar ze zich diep ellendig en ongelukkig voelen. Maar dan is de tussenliggende periode van jonge jaren tot en met het bejaard worden de fase waar je wat van moet maken.

De laatste jaren waar ziekte naar voren komt daar krijgt ook iedereen mee te maken dus dat maakt het op de een of andere manier in mijn ogen weer minder erg.

Mocht ik zelf ooit zelfmoord plegen dan zou ik dat doen net voor het moment van opname in het bejaardentehuis in geval dat ik geen kinderen of andere mensen achterlaat Tot die tijd maar proberen zoveel mogelijk te genieten.

Dat valt op een hoop toe te passen - hetgeen het meteen zo leuk maakt dat er allemaal anderen zijn die allemaal de wereld vanuit zichzelf beleven (je kunt uiteindelijk niet anders), maar wel van gedachten kunnen wisselen met anderen, gevoelens kunnen herkennen van anderen, etc.

Een behoolek dynamisch gebeuren hoor, dat sociale gedoe

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:19 schreef Pappie_Culo het volgende:

[..]

Dat valt op een hoop toe te passen - hetgeen het meteen zo leuk maakt dat er allemaal anderen zijn die allemaal de wereld vanuit zichzelf beleven (je kunt uiteindelijk niet anders), maar wel van gedachten kunnen wisselen met anderen, gevoelens kunnen herkennen van anderen, etc.

Een behoolek dynamisch gebeuren hoor, dat sociale gedoe

Iedereen in zijn eigen wereldje inderdaad . Op straat valt me dat vaak op dat mensen vaker totaal afwezig zijn en dus echt in hun eigen wereldje leven. Door een drukke stad lopen en allemaal mensen die langs lopen die de wereld op de een of andere manier ervaren. Soms lijkt het dan aliennation te zijn een beetje maar dat kan fout uitgedrukt zijn. Bedoel daarmee dat het soms wat vreemd overkomt om al die mensen te zien lopen in een drukke stad die vaak in zichzelf gekeerd zijn. Vreemd op een leuke manier dus. Denk soms wel eens dat iedereen van nature een beetje stoned is

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:49 schreef Topspin het volgende:

[..]

Iedereen in zijn eigen wereldje inderdaad . Op straat valt me dat vaak op dat mensen vaker totaal afwezig zijn en dus echt in hun eigen wereldje leven. Door een drukke stad lopen en allemaal mensen die langs lopen die de wereld op de een of andere manier ervaren. Soms lijkt het dan aliennation te zijn een beetje maar dat kan fout uitgedrukt zijn. Bedoel daarmee dat het soms wat vreemd overkomt om al die mensen te zien lopen in een drukke stad die vaak in zichzelf gekeerd zijn en tevens naar buiten kijken.

Op zo'n moment ben je een klein beetje God, de observator.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:51 schreef Chriz2k het volgende:

[..]

Op zo'n moment ben je een klein beetje God, de observator.

De observator inderdaad, ff alles bekijken hoe het eraan toegaat in de massa. Even uit de massa stappen en vanaf de zijkant eens gaan "analyseren" hoe het eruit ziet allemaal. Het lijkt soms ook wel een groot mierennest te zijn op deze wereld, vooral als het druk is op straat of in het centrum van een stad. Is het ergens rustig op een terrasje dan lijkt de wereld meteen een stuk rustiger te zijn.

sex, drugs en muziek.

Voor mij persoonlijk, buiten de clichés als vrienden en dergelijke, intellectueel uitgedaagd worden Talen leren, goed worden in m'n vakgebied, muziek maken, op verschillende gebieden kennis opdoen... vind het allemaal even prachtig

Vind vrienden hebben niet echt cliche eerlijk gezegd. Goede vriendschappen hebben en onderhouden is toch iets bijzonders en zeker niet makkelijk en vanzelfsprekend. Daarbij als het dan gezellig is dan is het ook alles behalve cliche.

Zo heb ik jaren lang vrienden niet gezien door omstandigheden en als ik dan af en toe een mail in de mailbox krijg om eens af te spreken dan maakt dat het leven behoorlijk wat waard omdat ik dan echt tot de conclusie kom dat vriendschap niet vergaat ondanks alles.

Het gaat vreselijk cliché klinken, maar het leven heeft, vind ik, geen andere waarde dan die je er zelf aan geeft. Dat klinkt inderdaad héél erg R&Perig, maar ik vind het sowieso een misvatting om gevoel en verstand los van elkaar te zien. Zeker aangezien je niet eens echt weet of het wel verdtandig is om de twee los van elkaar te beschouwen, buiten de fysiologische kenmerken gesproken dan. En ook daar valt nog over te twisten.

Er is geen waarde anders dan die je er zelf aan geeft. Mensen die het leven waardeloos beschouwen, écht waardeloos, die plegen toch zelfmoord? Of laten zich helemaal gaan in drank, drugs en andere mensonterende praktijken? Het ironische is dat dit hun leven dan weer zin geeft, zelf zien ze het meestal ook niet altijd mensonterend. En dat is meteen het bewijs voor mijn stelling dat het geheel subjectief is.

Er is geen echte intrinsieke waarde, denk ik. Sowieso al niet omdat de waarde van het leven voor iedereen anders is. Met uitzondering van de overeenkomsten dan, die de meerderheid als waardevol bestempelt. Give or take a few years of living, dan voelen de meesten die de clichéwaarden aanvankelijk verfoeien, dat meestal ook wel als waardevol. Dingen als vrienden, familie, persoonlijk "geluk" enzovoorts.

Voor mij is er één intrinsieke waarde aan het leven en dat is leren. Wijzer worden. Persoonlijk groeien. Banden smeden met andere wezens om me heen (ai, dit gaat de zweefkant op ). De wereld leren kennen. Me blijven afvragen hoe alles in elkaar steekt. Zoveel kennis opdoen dat je steeds meer beseft dat je niks weet, niet alles kunt weten, dat je nederig moet zijn. Dat je naar gevoel en geweten juist met anderen omgaat. Plezier hebben in je bestaan op deze planeet. Dat maakt het bestaan voor mij waardevol.

Dat is voor mij de waarde, de waarde die ik er zelf aan geef. En het is helemaal afhankelijk van mijn perceptie op de "realiteit".

Een gelovig iemand zal misschien vinden dat de waarde van het leven extern bepaald is. Door (G/g)od? Maar dat weet ik niet. Daar ben ik wel benieuwd naar, hoe deze dat over het algemeen zien.

Iemand die zit te wachten tot de waarde van zijn leven voor hem/haar bepaald wordt, leeft die niet een leeg bestaan? Zijn die niet vatbaarder voor hen die hen zo'n waarde graag verschaffen, al dan niet voor eigen gewin?

Wie bepaalt eigenlijk wat het even waardevol maakt, als je dat zelf niet doet?

[ Bericht 1% gewijzigd door Falalalan op 31-07-2008 20:45:31 ]

TS, nog steeds depri?

quote:

Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Dat is voor iedereen verschillend Ik probeer in ieder geval zoveel mogelijk positief te blijven en niet bij elke tegenslag opgeven. Voor mij is het leven een uitdaging. Eigenlijk is het leven te kort om over dit soort dingen na te denken. Ik neem het leven ook niet bijzonder serieus.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 22:57 schreef Steenarend het volgende:

[..]

Ik neem het leven ook niet bijzonder serieus.

De zin van onzin

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:59 schreef Topspin het volgende:

[..]

De observator inderdaad, ff alles bekijken hoe het eraan toegaat in de massa. Even uit de massa stappen en vanaf de zijkant eens gaan "analyseren" hoe het eruit ziet allemaal. Het lijkt soms ook wel een groot mierennest te zijn op deze wereld, vooral als het druk is op straat of in het centrum van een stad. Is het ergens rustig op een terrasje dan lijkt de wereld meteen een stuk rustiger te zijn.

Ervan uitgaande dat de mens de enigste levensvorm is met zelfbewustzijn in het universum(wat ik niet geloof trouwens), dan zou je idd ons als de observator kunnen zien. Sterker nog, het universum heeft ons voortgebracht om zichzelf te kunnen zien. Zonder de mens was al dat werk in de cosmos maar helemaal voor niets.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 23:41 schreef alex4allofyou het volgende:

[..]

Ervan uitgaande dat de mens de enigste levensvorm is met zelfbewustzijn in het universum(wat ik niet geloof trouwens), dan zou je idd ons als de observator kunnen zien. Sterker nog, het universum heeft ons voortgebracht om zichzelf te kunnen zien. Zonder de mens was al dat werk in de cosmos maar helemaal voor niets.

Zonder de mens lijkt de kosmos inderdaad onzinnig, maar ik weet niet hoe dieren en mieren het leven beleven. Er wordt dan wel beweerd dat ze niet of nauwelijks bewustzijn hebben maar goed, wie weet hebben die beesten ook wel een complete wereld in hun besef waar ze in leven. Hoe kunnen ze in Godsnaam aantonen dat honden of olifanten of mieren zichzelf niet bewust zijn? Dat een hond zichzelf niet herkend in een spiegel noemen ze dan als reden maar is dat dan een echt bewijs? Wie weet wilt een hond zichzelf niet herkennen in een spiegel of is een hond bezig met compleet andere dingen dan zijn eigen spiegelbeeld?

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 23:43 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik ben niet zozeer depressief, ik ben alleen niet zo te spreken over het bestaan. Ik heb er niet bepaald een positief gevoel bij, zo van, jongens, we gaan er wat van maken .

Maar wel bedankt voor je belangstelling en zorgen.

Komt een beetje depressief over als je geen goed gevoel hebt bij het bestaan Hoeft niet eens depressief te zijn maar kan ook gewoon pessimistisch zijn. Depressie en pessimisme is iets heel anders. De zin niet inzien van het leven daar hoef je ook niet depressief voor te zijn ook.

Jou kijk op het leven is misschien meer gericht op de negatieve kanten en alles dat niet deugt zonder dat het chronische negativiteit is waarbij alles een grote ellende is waarbij ook nog eens het complete gevoel en denken 24/7 en 365 dagen onder het grootste dieptepunt ligt.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 23:47 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik begrijp je punt volkomen. Ik kijk ook vaak op zo'n manier naar een massa mensen. Als het heel druk is, dan lijken het inderdaad een stel mieren. Ze lopen kris kras door elkaar, allemaal met een bepaalde bestemming en een eigen leven. Maar als je hen als massa bekijkt, dan zie je niet meer het individu. En dat is toch best wel vreemd, want die mensen zijn ook zelfbewust, net zoals jij en ik. Als individu leef je het leven vanuit jezelf en alles wat je meemaakt betrek je op jezelf. Je kunt je dan eigenlijk niet voorstellen dat iedere individu in die massa mensen die je observeert in principe dezelfde gevoelens heeft wat dat betreft als jij en dat jij voor hem en haar ook weer zomaar een exemplaar bent van weinig betekenis.

Die mensen in die massa zullen zelf ook vaker als observator door het leven gaan en als ik dan door de massa loop met verstand op nul richting een bestemming zoals een winkel of cafe dan ben ik ook onderdeel van de massa omdat ik recht vooruit ga richting de bestemming.

Ga ik dan weer even vanaf de zijkant tegen een raam leunen van een winkel met een sigaret in mijn hand om te bekijken hoe de mieren zich voortbewegen met blik op oneindig dan ben ik meteen weer uitgetreden uit de massa en dus weer individu.

Als individu deel uitmaken van de massa is het dus ook. Meegaan met de flow van de massa en niet stil staan dat je actief bent in een groep. Zo kan ik ook zonder in een drukke stad te zijn zomaar leven zonder stil te staan wat ik doe, dag in dag uit bezig zijn om de dag in te delen of juist bewust zijn hoe ik bezig ben op een dag.

Meegaan met de flow van het leven dat altijd doorgaat of af en toe een break om eens te bekijken hoe het nu daadwerkelijk is allemaal. Een soort van pit stop in een formule 1 race die 85 jaar duurt

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 23:53 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik zie depressie toch vooral als een soort ziekte. Iets dat je overkomt. In mijn geval zou ik het inderdaad meer pessimistisch willen noemen. Of nou ja, dat is eigenlijk ook niet het goede woord. Ik zie de zaken niet zozeer pessimistisch in, maar ik heb er gewoonweg niet een opgetogen gevoel bij. Het doet me niets. Ik zie heus niet alleen maar zaken die niet deugen. Veel deugt er ook wel, maar daar haal ik geen goed gevoel uit. Je moet het zien als een soort neutraliteit tegenover het bestaan. Geen gevoel daarbij hebben. Niet de waarde ervan kunnen bepalen voor jezelf.

Je ervaart dus weinig vreugde en bent niet opgewekt in een goede stemming ? Neutraal komt in mijn ogen over alsof het hele gevoelsleven afgevlakt is waardoor je nooit een piek ervaart in je goed voelen.

Als ik een opgewekte stemming heb dan ervaar ik dus vreugde en lijkt alles mooi te wezen omdat ik mijn focus alleen richt op het mooie en soms is zelfs het slechte mooi of is het slechte minder erg. Soms zijn er van die periodes dat alles okey lijkt te zijn zodra mijn stemming in orde is. Zelfs al is een situatie niet helemaal in orde dan schenk ik daar geen aandacht aan omdat ik lekker in mijn vel zit en dan gaat de aandacht alleen maar na het leuke. Komt dan ook omdat de goede stemming alleen maar opgemerkt wordt en dan is er ook vaak niets anders nodig dan alleen maar een goede stemming. Dan kan ik met helemaal niets dolgelukkig zijn in dit bestaan.

quote:

Op vrijdag 1 augustus 2008 00:03 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Dat heb je goed omschreven: het is een afvlakking van het gevoelsleven. Ik kan nergens echt aarden. Ik was vroeger nooit zo, maar ik ben zo geworden. Misschien heeft dat ook te maken met veelvuldige stress. Als gevolg daarvan, dat ik een soort derealisatie ervaar.

Kan ook zijn dat het te maken heeft met ouder worden en dat het leven meer vanzelfsprekend is geworden. Als kind sta je overal van te kijken en zit je vol levensvreugde, daarna wordt het allemaal normaal en dan als volwassene krijg je ook meer verplichtingen maar ik bedoel meer de wereld die iedere dag naar voren komt die steeds minder interessant lijkt te zijn.

Alsof je op een gegeven moment een beetje uitgekeken bent op het leven net zoals een nieuwe auto, nieuw huis, nieuwe gadget op een gegeven moment gaat vervelen. Dat het leven ook kan gaan vervelen dus. Heb dat zelf ook een hele tijd gehad. Ik noemde het toen altijd dat het leven een grote herhaling is van wat al gebeurt is. Zeker niet alleen kerstmis, Sinterklaas, Pasen, Nieuwjaar, Verjaardag, Lente, Zomer, Herfst, Winter maar alles dat bij het leven hoort.

Als ik nu even stil sta waarom ik gelukkig ben dan ben ik gelukkig omdat ik helemaal niet stil sta bij het leven en hoe het leven zich manifesteert als het ware. Heb op dit moment meer het verstand op nul en leef alleen op het moment en wat ik dan zie dat lijkt meer nieuw te zijn alsof het allemaal nooit is voorgekomen. Alsof ik op een fractie van een seconde aanwezig ben dus ook dus dan is het vanzelf zo dat het verleden niet telt en dus de verveling niet zo aanwezig is.