Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:21 schreef ThE_ED het volgende:
Ik ben zelf ook niet (altijd) goed in "genieten", maar je moet jezelf daartoe ook een soort oppervlakkigheid aanmeten, denk ik. (misschien niet het goede woord) Sommige mensen maken het leven tot een lijdensweg alleen al omdat ze zichzelf kwellen met de vraag of ze ooit echt zullen "kennen", dat is misschien heel mooi op een soort zware donkere filosofische manier, maar of dat goed is voor je persoon...

True.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:47 schreef bolletje_25 het volgende:
Gadveredamme. Pessimisten.

Ben jij achterlijk of zo?

Ik leef mijn leven ook, terwijl ik mij elke dag de vraag stel wat voor waarde het leven eigenlijk heeft om het uit te zitten. Ik heb nog steeds geen bevredigend antwoord gevonden.

Het vleselijke genieten is wat mij betreft niet de moeite van het leven waard, het kan niet het middel tot waar gelukkig leven zijn, waar geluk is geestelijk en onafhankelijk van het vlees, omdat vleselijk genot slechts een door externe stimuli veroorzaakte en meestal snel weer uitdovende excitatie van zenuwcellen is die je een kortstondig prettig gevoel geven, maar gelijk daarna weer meer stimulatie nodig hebben om hetzelfde effect te bereiken, wat op de lange duur kan leiden tot zelfdestructie op grote of kleine schaal, zowel geestelijk als lichamelijk. De waarde van het leven kun je wat mij betreft dus pas volledig beseffen wanneer je het vleselijke opgeeft en plaats maakt voor geestelijk genieten, een nieuwe staat van bewustzijn bereiken waarin je het wonder van kunnen zien, horen, proeven, voelen, emoties beleven etcetera inziet en alles wat het leven leven maakt ook zo puur mogelijk houdt, je niet laat leiden en dus ook niet je ervaring van het leven laat corrumperen door het oppervlakkige vleselijke genot waar je op den duur aan verslaafd raakt omdat je lichaam weer om excitatie vraagt. Dan ga je pas echt leven, kan de keuzes maken die het beste zijn voor jezelf en ervaar je hoe uberfantastisch het geschenk van het leven eigenlijk is en zal die vraag 'wat maakt het leven de moeite waard?' ook nooit meer opdoemen.

[ Bericht 6% gewijzigd door Ali_Kannibali op 23-07-2008 16:50:49 ]

Kom laten we de lemmings nadoen!
*spring*

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 00:33 schreef Druuna het volgende:

[..]

Interessante vraagstelling.
Waarom? ok ik geloof wel in reincarnatie en de verhalen dat als je er zelf uit zou gaan dat dit voor een volgend leven gevolgen zou kunnen hebben, dat het dan heel zwaar gaat worden oid.
Ik vind dat wel een leuke filosofie, of het waar is, is een tweede, maar het is wel een leuke fantasie.

Reīncarnatie vind ik ook een interessant concept, maar ik hoop voor TS dat het niet waar is. Anders heeft hij zijn leven na vele lange jaren uitgezeten om er vervolgens achter te komen dat alles weer van voor af aan begint

quote:

Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Ik denk dat de vraag al veel onderliggende assumpties verraadt; je hebt het bijvoorbeeld over het 'uitzitten van het leven', dus als de passieve act van het voorbij laten gaan van het leven. De persoon die altijd bezig is, heeft het minste last van de uitgestrektheid van de tijd en de ruimte die deze geeft tot het stellen van vragen... Het is niet zo dat, zoals iemand suggereert, de 'dommen' de diepte missen om deze vragen uberhaupt te overpijnzen; ze besteden er gewoon minder tijd aan en hoeven dus minder te 'lijden' onder de consequenties.

Deze vraag bevat het lijden zelf al, en dus is het niet echt een vraag, maar een uitroeping, een kreet. Het is hetzelfde als het roepen van 'au' wanneer men bijvoorbeeld in de eigen vingers snijd. Wat is het antwoord op het roepen van 'au'? Die is er niet echt, het is eerder een constatering, waar men zich dan maar bij neer te leggen heeft. Dit wekt dan allicht een zekere passiviteit op, vooral in de persoon die van nature lui of nietsnutterig is.

Ik vind sommige antwoorden eigenlijk te ironisch voor woorden, want eigenlijk geeft iedereen in dit topic toe dat de TS gelijk heeft, maar iedereen probeert het te verbergen. De TS vloekt in de kerk, en nu proberen mensen hem hier uit te verwijderen: weg met jou, blasfemist, je verstoort ons in ons fun-fundamentalisme! Het ritueel is dan het tikken van een bericht die als het ware een confessie vormt: onder een zeer dun laagje gesimuleerde blijheid en opgewektheid zeggen dat het 'de kleine dingen' zijn. Deze mensen vind ik nog grotere pessimisten dan de TS zelf: niet alleen is het leven kut, maar we moeten ook nog eens genoegen nemen met het kleinste. Waarom stelt vrijwel niemand hier voor te genieten van 'de grote dingen'? Waar is uberhaupt de ambitie? Zelf weten ze het niet. Voorbeelden noemen ze maar niet, want dit is immers fok. Voorbeelden? Van het waarderen van de kleine dingen? Ik neem aan dat deze vrouwelijke persoon een Aziaat tot vriend heeft, en geen zwart gekleurde medemens; zo kan ze werkelijk genieten van de kleine dingen.

Feit is dat er niets zo moeilijk is als het zeggen wat je wilt. Wat wil je nou eigenlijk? Als je dit stelt aan een persoon, staat deze vaak met mond vol tanden. We verlangen vaak dingen die onuitspreekbaar zijn, die niet thuishoren in de circulatie van de geneutraliseerde taal. Durf maar eens te zeggen tegen bijvoorbeeld je huidige vriendin dat je stiekem verlangt naar seks met zo'n beetje elke vrouw die je kent; en het is niet dat zij het niet weet, maar eerder dat, zolang het niet uitgesproken is, er gesimuleerd wordt dat het niet zo is, met rituele seks eenmaal per week om de illusie te bewijzen. Zo bidden ze ook eenmaal per week in de kerk met z'n allen; in het postmoderne bestaan loopt elke facet van het leven naadloos in elkaar over. Vrijheid om te denken wat je wilt is zo rampzalig voor de meeste mensen dat ik denk dat het leven onder vele verschrikkelijke regimes beter is, simpelweg omdat je dan uniform leeft, binnen een bepaalde klasse, en een bepaalde waarde hebt, en een gezamelijke vijand... Alle kunst of literatuur uit de geschiedenis die de moeite waard is heeft oorsprong in de onderdrukking. Dat wij geen onderdrukking kennen blijkt wel uit Harry Potter en Bob de Bouwer, en er is altijd nog eventueel de imaginaire onderdrukking, in de vorm van Da Vinci Code of wat voor op-conspiracy-gebaseerde onzin dan ook. We missen een vijand, we hebben er een nodig. Het maakt niet uit wie. De vijand was in moderne tijden nog gewoon de gestoorde dictator, Hitler, Stalin, de grote mannen; nu kan ze zelfs de vorm aan nemen van nietszeggende figuren als Bush, Bill Gates of zelfs Balkenende (een 'wtf' is hier wel op zijn plaats). De kleine jongetjes die wij vroeger op het schoolplein in elkaar sloegen zijn de evil masterminds van nu, bij gebrek aan beter.

En dan nog de Alīstische oproep je te bekeren, terug te keren tot het almachtige imaginaire supervriendje, die alle mensen die nu lulz hebben eens flink een veeg uit de pan zal geven, en die de gelovige in het volgende leven zal belonen met eeuwige blijdschap. Dat vreugde en het eeuwige leven samengaan als je je zelfs al verveelt op een regenachtige zondagmiddag dan even daargelaten. En dát allemaal gebaseerd op de zoveelste niet-verifierbare occulte voorspelling. Als goed alternatief kun je natuurlijk altijd bij de Bruna iets voor 19,95 kopen over welk New Age gedoe dan ook. Zolang je maar geld uitgeeft, want als je dat niet doet, dan kun je ook de aarde niet verder naar de klote helpen, en dan zal dat kapitalisme ook nooit vergaan. Want het kapitalisme is immers de grote boosdoener, de conspiracy optima forma!

Maar goed, met andere woorden: je vraag is niet te beantwoorden, vooral niet binnen het kader van passiviteit, want passiviteit is nergens een antwoord op. Jij vindt het leven iets dat je moet uitzitten, en als je al zo naar het leven kijkt, dan is het vrij logisch dat het niet fijn is, want ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar ik heb niet eens het geduld om 5 minuten op de bus te wachten, laat staan een eeuwigheid op een zekere dood.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:37 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Daar heb je wel een punt, maar laat ik dat dan aanvullen met rationeel onderbouwde waarde . Zo zou ik graag willen bijdragen aan een wereld waarin ieder mens elkaar accepteert zoals hij/zij is. Waarin iedere functie wordt gezien als een waardevol onderdeel van het geheel. Dat zou ik graag willen. Maar het idee dat het naief utopisch denken is, daar zakt mij de moed alweer van in de schoenen.

Je bent misschien filosofisch, maar je wilt je ook niet echt inzetten voor datgene wat het leven het uitzitten waard zou kunnen maken. In je OP geef je al aan de zoektocht naar geluk al opgegeven te hebben voor je eraan begonnen was en ook hier zakt de moed je al in de schoenen voor je actie hebt ondernomen.

Het is uiteraard utopisch om te denken dat jij de wereld kan veranderen in die geweldige plaats waarin ieder mens de ander accepteert zoals hij is en in zijn/haar waarde laat. Echter, het moet ergens beginnen, of niet?

Voor mij maakt het leven in al zijn facetten het de moeite waard om uit te zitten. Dat zijn mijn naasten, vrienden, het leven dat ik leid, maar ook de natuur, het groen dat in de lente weer opkomt, mooie hortensia's in bloei, Amsterdam in elk jaargetijde, reizen, lezen, geschiedenis.

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 14:14 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

omdat je nooit weet wat er morgen gaat gebeuren.

Als het eens even wat tegenzit, en zelfs mijn optimistische aard me even in de steek laat, is dat inderdaad wat me gaande houdt: morgen kan het zomaar weer beter, mooier, leuker, verrassender, nieuwer zijn!

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 19:12 schreef NegaSado het volgende:

[..]

Ik denk dat de vraag al veel onderliggende assumpties verraadt; je hebt het bijvoorbeeld over het 'uitzitten van het leven', dus als de passieve act van het voorbij laten gaan van het leven. De persoon die altijd bezig is, heeft het minste last van de uitgestrektheid van de tijd en de ruimte die deze geeft tot het stellen van vragen... Het is niet zo dat, zoals iemand suggereert, de 'dommen' de diepte missen om deze vragen uberhaupt te overpijnzen; ze besteden er gewoon minder tijd aan en hoeven dus minder te 'lijden' onder de consequenties.

Deze vraag bevat het lijden zelf al, en dus is het niet echt een vraag, maar een uitroeping, een kreet. Het is hetzelfde als het roepen van 'au' wanneer men bijvoorbeeld in de eigen vingers snijd. Wat is het antwoord op het roepen van 'au'? Die is er niet echt, het is eerder een constatering, waar men zich dan maar bij neer te leggen heeft. Dit wekt dan allicht een zekere passiviteit op, vooral in de persoon die van nature lui of nietsnutterig is.

Tot hier vond ik het een goede, interessante post. Jammer dat je hierna een beetje ontspoort, imo.

quote:

Ik vind sommige antwoorden eigenlijk te ironisch voor woorden, want eigenlijk geeft iedereen in dit topic toe dat de TS gelijk heeft, maar iedereen probeert het te verbergen. De TS vloekt in de kerk, en nu proberen mensen hem hier uit te verwijderen: weg met jou, blasfemist, je verstoort ons in ons fun-fundamentalisme! Het ritueel is dan het tikken van een bericht die als het ware een confessie vormt: onder een zeer dun laagje gesimuleerde blijheid en opgewektheid zeggen dat het 'de kleine dingen' zijn. Deze mensen vind ik nog grotere pessimisten dan de TS zelf: niet alleen is het leven kut, maar we moeten ook nog eens genoegen nemen met het kleinste. Waarom stelt vrijwel niemand hier voor te genieten van 'de grote dingen'? Waar is uberhaupt de ambitie? Zelf weten ze het niet. Voorbeelden noemen ze maar niet, want dit is immers fok. Voorbeelden? Van het waarderen van de kleine dingen? Ik neem aan dat deze vrouwelijke persoon een Aziaat tot vriend heeft, en geen zwart gekleurde medemens; zo kan ze werkelijk genieten van de kleine dingen.

Feit is dat er niets zo moeilijk is als het zeggen wat je wilt. Wat wil je nou eigenlijk? Als je dit stelt aan een persoon, staat deze vaak met mond vol tanden. We verlangen vaak dingen die onuitspreekbaar zijn, die niet thuishoren in de circulatie van de geneutraliseerde taal. Durf maar eens te zeggen tegen bijvoorbeeld je huidige vriendin dat je stiekem verlangt naar seks met zo'n beetje elke vrouw die je kent; en het is niet dat zij het niet weet, maar eerder dat, zolang het niet uitgesproken is, er gesimuleerd wordt dat het niet zo is, met rituele seks eenmaal per week om de illusie te bewijzen. Zo bidden ze ook eenmaal per week in de kerk met z'n allen; in het postmoderne bestaan loopt elke facet van het leven naadloos in elkaar over. Vrijheid om te denken wat je wilt is zo rampzalig voor de meeste mensen dat ik denk dat het leven onder vele verschrikkelijke regimes beter is, simpelweg omdat je dan uniform leeft, binnen een bepaalde klasse, en een bepaalde waarde hebt, en een gezamelijke vijand... Alle kunst of literatuur uit de geschiedenis die de moeite waard is heeft oorsprong in de onderdrukking. Dat wij geen onderdrukking kennen blijkt wel uit Harry Potter en Bob de Bouwer, en er is altijd nog eventueel de imaginaire onderdrukking, in de vorm van Da Vinci Code of wat voor op-conspiracy-gebaseerde onzin dan ook. We missen een vijand, we hebben er een nodig. Het maakt niet uit wie. De vijand was in moderne tijden nog gewoon de gestoorde dictator, Hitler, Stalin, de grote mannen; nu kan ze zelfs de vorm aan nemen van nietszeggende figuren als Bush, Bill Gates of zelfs Balkenende (een 'wtf' is hier wel op zijn plaats). De kleine jongetjes die wij vroeger op het schoolplein in elkaar sloegen zijn de evil masterminds van nu, bij gebrek aan beter.

En dan nog de Alīstische oproep je te bekeren, terug te keren tot het almachtige imaginaire supervriendje, die alle mensen die nu lulz hebben eens flink een veeg uit de pan zal geven, en die de gelovige in het volgende leven zal belonen met eeuwige blijdschap. Dat vreugde en het eeuwige leven samengaan als je je zelfs al verveelt op een regenachtige zondagmiddag dan even daargelaten. En dát allemaal gebaseerd op de zoveelste niet-verifierbare occulte voorspelling. Als goed alternatief kun je natuurlijk altijd bij de Bruna iets voor 19,95 kopen over welk New Age gedoe dan ook. Zolang je maar geld uitgeeft, want als je dat niet doet, dan kun je ook de aarde niet verder naar de klote helpen, en dan zal dat kapitalisme ook nooit vergaan. Want het kapitalisme is immers de grote boosdoener, de conspiracy optima forma!

Om weer goed te eindigen.

quote:

Maar goed, met andere woorden: je vraag is niet te beantwoorden, vooral niet binnen het kader van passiviteit, want passiviteit is nergens een antwoord op. Jij vindt het leven iets dat je moet uitzitten, en als je al zo naar het leven kijkt, dan is het vrij logisch dat het niet fijn is, want ik weet niet hoe dat bij jou zit, maar ik heb niet eens het geduld om 5 minuten op de bus te wachten, laat staan een eeuwigheid op een zekere dood.

Ik denk zeker dat passiviteit nergens een antwoord op is. Bovendien duurt de tijd zo verdomd lang als je niets doet. Beter ben je ergens mee bezig en kom je erachter dat je gaandeweg aan het eind gekomen bent, terwijl je je nog best aan het amuseren was met wat dan ook.

quote:

Jammer dat je hierna een beetje ontspoort, imo.

Dat is zeker zo, echter, ik probeer tegenwoordig zo weinig mogelijk mijzelf te censureren. Gewoon schrijven wat je denkt, hoe verschrikkelijk dit eigenlijk ook is. Altijd als ik teruglees wat ik heb geschreven, zie ik hoe dwaas ik eigenlijk ben... Terwijl elke zin die ik afzonderlijk tik een bepaalde briljantie lijkt te bezitten op het moment dat ze conceptueel door me heen schiet en de daar op volgende momenten dat ik haar probeer op te stellen.

Jaja, we hebben een vijand nodig. En bij gebrek aan eentje worden we zelf onze eigen vijand, is dat je punt?

Overigens, het probleem dat mensen niet kunnen omgaan met de totale vrijheid om eender wat te denken is één probleem. Ik denk niet dat het onstaan van bob de bouwer etc daar noodzakelijkerwijs een gevolg van is maar al was dat zoals jij het zegt wel zo dan nog heeft dat met het originele probleem verder niets te maken.

Het leven heeft ook geen enkele zin, het maakt niet uit wat je doet, dus kun je het maar beter zo leuk mogelijk voor jezelf maken.

Ja, en ts zegt of de stekker eruit trekken - same difference. Of nee, hij vraagt zich eigenlijk af waarom je het dan zo nodig zo leuk voor je zelf moet maken als het toch geen zin heeft en dan zeg jij van 'omdat je hier toch bent' en dan zegt hij van 'ja maar wie zegt dat ik hier wil zijn' en dan zegt jij van 'dan tik je hem toch af' en dan zegt hij van 'ja maar dan heb ik geen antwoord op mijn vraag gevonden' en dan zeg jij van 'dat antwoord is er niet' en dan zegt hij weer van 'waarom zou ik hier dan willen zijn' en dan zeg jij van........... tt

Ja, maar hij wil er niet tussenuit knijpen, want dat is zielig voor anderen, zegt'ie. Dus als je dan die keuze hebt gemaakt om het wel uit te zitten, dan kun je het net zo goed proberen een beetje gezellig te maken.

Ja maar dat kan hij niet, want dat heeft geen zin. Het is ook niet zo zeer dat hij het idee heeft dat hij die 'keuze' gemaakt heeft; het is voor hem meer alsof hij eigenlijk geen keuze heeft.
Je zou eigenlijk kunnen zeggen dat hij er gewoon de ballen niet voor heeft om er een einde aan te maken, imo. Dat, of hij heeft toch twijfels bij zijn overtuiging.

Werken tot je 70e en vooral veel belasting betalen.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 17:43 schreef Off-ShoRe het volgende:
Jaja, we hebben een vijand nodig. En bij gebrek aan eentje worden we zelf onze eigen vijand, is dat je punt?

Niet echt, maar het zou kunnen. Wat ik meer bedoel te zeggen is dat we een denkbeeldige vijand nodig hebben, het liefst eentje die geworteld is in de werkelijkheid. Er is in onze tijd zo weinig cohesie, weinig dingen zijn echt uniform... Je krijgt in je leven met zoveel verschillende dingen te maken, veel verschillende visies op het bestaan, etc, waardoor eigenlijk de intelligente persoon niets meer kan dan (cultuur)relativisme voor waar te nemen. Er is een overvloedigheid aan waarheden. In tijd van het Christendom had je maar één waarheid, en daar week je niet van af; idem dito bij de grote ideologische projecten als socialisme... Maar nu, nu is de enige waarheid, dat er geen waarheden zijn. Een grote vijand functioneert dan als bindend middel die zorgt dat een bepaalde groep mensen een identiteit verkrijgt waardoor er weer enige vorm van 'nut' ontstaat, ook al is die superficieel.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:
Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Ik leef voor meer voor andere mensen die van mij houden en andersom zoals mijn ouders en vrienden. Als dat weg was mocht het leven van mij ook wel afgelopen zijn omdat het zinloos is (je gaat toch dood).
Eigenlijk horen we hier helemaal niet over na te denken. Kijk maar naar dieren, die leven op puur instinct en zijn constant bezig met overleven en voortplanten. Sommige mensen maken het leven ingewikkelder dan het is. Slapen, eten en voortplanten. Dat is alles.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 15:59 schreef NegaSado het volgende:

[..]

Dat is zeker zo, echter, ik probeer tegenwoordig zo weinig mogelijk mijzelf te censureren. Gewoon schrijven wat je denkt, hoe verschrikkelijk dit eigenlijk ook is. Altijd als ik teruglees wat ik heb geschreven, zie ik hoe dwaas ik eigenlijk ben... Terwijl elke zin die ik afzonderlijk tik een bepaalde briljantie lijkt te bezitten op het moment dat ze conceptueel door me heen schiet en de daar op volgende momenten dat ik haar probeer op te stellen.

Herkenbaar. Ik denk als ik mijn berichten teruglees ook van 'hoe kun je nou zoiets zeggen'. Maar toch is het briljant!

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 21:34 schreef Ali_Kannibali het volgende:

[..]

Herkenbaar. Ik denk als ik mijn berichten teruglees ook van 'hoe kun je nou zoiets zeggen'. Maar toch is het briljant!

Je bent dus wel slim, maar niet zo slim als je denkt dat je bent

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:

Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Ik moet zeggen: ik vind het leven nou ook niet zo denderend of bijzonder. Maar een lijdensweg nou ook weer niet.
Ik vond de redenering van Piet Vroon wel aardig: "Het leven heeft geen zin. Dus kunnen we doen wat we zelf willen, want er zijn geen regels of eisen of hogere waarden." (Hij heeft overigens wel zelfmoord gepleegd.) Maar je hoeft het leven dus niet uit te zitten: je kunt er van maken wat je wilt.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 22:39 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Ik moet zeggen: ik vind het leven nou ook niet zo denderend of bijzonder. Maar een lijdensweg nou ook weer niet.
Ik vond de redenering van Piet Vroon wel aardig: "Het leven heeft geen zin. Dus kunnen we doen wat we zelf willen, want er zijn geen regels of eisen of hogere waarden." (Hij heeft overigens wel zelfmoord gepleegd.) Maar je hoeft het leven dus niet uit te zitten: je kunt er van maken wat je wilt.

Ik hoop het voor je, dat dat mag
Wat het je leven waard maakt om te leven, verandert vaak denk ik zomaar.
Er is (voor mij) niet altijd 1 reden of doel dat het leven het waard maakt om te leven; ups&downs he.
Maar ze zeggen wel es: 'you gotta hang in long enough' in moeilijke tijden.
En vergeet niet: het leven is NIET kort, het is het langste wat je ooit zal doen

We moeten onszelf niet wijsmaken dat we een volledig sluitend antwoord op de vraag des levens kunnen geven. Dat kan men ook beter niet proberen want kloppen doet het toch nooit.

Het antwoord zal ook voor elk persoon anders zijn.

We leven nog altijd in een wereld van individuen en elk persoon heeft zijn of haar eigen redenen om wel of niet van het leven te genieten. Over TS weten we veel te weinig om zelfs maar in de buurt van een bevredigend antwoord te komen.

Jij kunt dus moeilijk met jezelf leven?

Je moet je eens gaan afvragen wie die "ik" is, die niet met zichzelf kan leven... Klinkt misschien heel zweverig, maar de meest fundamentele waarheid omtrent wie je bent zit hier in opgesloten.

Ik heb het hier al heel vaak over gehad op dit forum en ik ga het niet nog een keer uiteenzetten omdat ik dan weer in een eindeloze discussie beland. Maar ga "De kracht van het nu" eens lezen. Het heeft mijn leven in ieder geval veranderd en ook het leven van mensen om mij heen die dit boek ook hebben gelezen.

Laat je verder ook niet te veel leiden door je gedachten. Gedachten zijn maar een instrument (een hele waardevolle, dat wel) om de realiteit te bevatten. Eindeloos nadenken zal je in ieder geval niet tot het ultieme antwoord brengen.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 23:34 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Laat je verder ook niet te veel leiden door je gedachten. Gedachten zijn maar een instrument (een hele waardevolle, dat wel) om de realiteit te bevatten. Eindeloos nadenken zal je in ieder geval niet tot het ultieme antwoord brengen.

Offtopic:
Wat doe jij met de stelling: ik denk dus ik ben van René Descartes ?
Ik vind em geweldig...

_{Met zijn stelling Cogito ergo sum (Ik denk, dus ik ben) neemt Descartes een dualistisch standpunt in: hij scheidt de geest van het lichaam. Hij stelt dat men aan letterlijk alles moet twijfelen. Echter moet het, zelfs in al deze twijfel, voor een ieder duidelijk zijn dat men twijfelt en dus dat men denkt; zo kwam hij uiteindelijk bij de stelling: "Cogito ergo sum"; men weet niet waar de geest zich bevindt, maar wel dát die zich ergens bevindt en dus dat de geest bestaat.}

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 18:40 schreef NegaSado het volgende:

[..]

Niet echt, maar het zou kunnen. Wat ik meer bedoel te zeggen is dat we een denkbeeldige vijand nodig hebben, het liefst eentje die geworteld is in de werkelijkheid. Er is in onze tijd zo weinig cohesie, weinig dingen zijn echt uniform... Je krijgt in je leven met zoveel verschillende dingen te maken, veel verschillende visies op het bestaan, etc, waardoor eigenlijk de intelligente persoon niets meer kan dan (cultuur)relativisme voor waar te nemen. Er is een overvloedigheid aan waarheden. In tijd van het Christendom had je maar één waarheid, en daar week je niet van af; idem dito bij de grote ideologische projecten als socialisme... Maar nu, nu is de enige waarheid, dat er geen waarheden zijn. Een grote vijand functioneert dan als bindend middel die zorgt dat een bepaalde groep mensen een identiteit verkrijgt waardoor er weer enige vorm van 'nut' ontstaat, ook al is die superficieel.

Mja, maar wat jij omschrijft als 'vijand' hoeft helemaal niet de typische gedaante van een vijand aan te nemen. Je bedoelt lijkt me dat we eigenlijk moeten zoeken naar iets dat onze aandacht kan vasthouden, iets waarop we ons kunnen concentreren. Nou ja, het 'moet' niet, maar je kan het doen als je naar een oplossing zoekt voor de 'zinloosheid van alles'.

Ik moet dan eigenlijk denken aan al die mensen die spellen zoals second life en wow spelen... Ergens weten ze wel dat wat ze doen in de 'echte wereld' geen structuur biedt. Aan de andere kant kennen ze die echte wereld en zijn ze helemaal niet op zoek naar 'iets' in die wereld. De vraag is of het dan wel echt zo 'dom' is om je te verliezen in zo'n spel. Je erin verliezen, om vervolgens maar te zien waar alles op uitdraait, kan best een begrijpelijke manier zijn om je leven te leiden denk ik. In ieder geval bieden die universa voor die mensen wel doelen en mogelijkheden die ze aantrekt en grijpt.

Het lijkt me niet dat die mensen het gevoel missen een identiteit te hebben. Niet per sé in ieder geval; ik denk niet dat het onlosmakelijk samenhangt. Velen uit die 'groep mensen' waar we het over hebben, zullen hun identiteit dan misschien wel voor waar aannemen en erkennen, maar vinden er gewoon geen bestemming of nut voor.

Ts is al gevlogen?

mja :p

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 23:34 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Laat je verder ook niet te veel leiden door je gedachten. Gedachten zijn maar een instrument (een hele waardevolle, dat wel) om de realiteit te bevatten. Eindeloos nadenken zal je in ieder geval niet tot het ultieme antwoord brengen.

Nja, een denkende mens is een zoekende mens. Het liijkt me minder bevorderlijk voor je geest om dat te blokkeren dan om dat ruimte te geven tbh.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 23:58 schreef neo567 het volgende:

[..]

Offtopic:
Wat doe jij met de stelling: ik denk dus ik ben van René Descartes ?
Ik vind em geweldig...

_{Met zijn stelling Cogito ergo sum (Ik denk, dus ik ben) neemt Descartes een dualistisch standpunt in: hij scheidt de geest van het lichaam. Hij stelt dat men aan letterlijk alles moet twijfelen. Echter moet het, zelfs in al deze twijfel, voor een ieder duidelijk zijn dat men twijfelt en dus dat men denkt; zo kwam hij uiteindelijk bij de stelling: "Cogito ergo sum"; men weet niet waar de geest zich bevindt, maar wel dát die zich ergens bevindt en dus dat de geest bestaat.}

Ik hoorde het verhaal van de dood van mijn vriend, een overtuigde atheīst. Hij ging dood en bemerkte dat hij nog steeds bij bewustzijn was, zelfs helderder dan tijdens zijn leven. Dus concludeerde hij: "Ik ben bij bewustzijn, dus ik besta."
Maar mijn vriendje was ook een uiterst nuchter persoon.

quote:

Op zaterdag 26 juli 2008 01:24 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Ik hoorde het verhaal van de dood van mijn vriend, een overtuigde atheīst. Hij ging dood en bemerkte dat hij nog steeds bij bewustzijn was, zelfs helderder dan tijdens zijn leven. Dus concludeerde hij: "Ik ben bij bewustzijn, dus ik besta."
Maar mijn vriendje was ook een uiterst nuchter persoon.

Kees.....

quote:

Op zondag 27 juli 2008 10:29 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik ben er nog . De voortgang van dit topic gaat sneller dan ik kan bijhouden, dus ik zal rustig proberen om op diverse reacties in te gaan.

Gelukkig leef je nog he

quote:

Op zondag 27 juli 2008 10:46 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Of dacht je misschien dat ik er een einde aan had gemaakt?

Kon toch

Enigste waar ik moeite mee heb van 'het leven' is dat de dood eraan komt ooit en dat dit vaak pijnlijk is. Dat vind ik niet eerlijk. Helaas heeft de evolutie pijn uitgevonden, wat begrijpelijk is aangezien het de overlevingskansen vergroot, maar het kent geen limiet.

Als je je bijvoorbeeld verbrandt dan weet je dat, je voelt het en doet je best om de wond te verzorgen. Alleen blijft de pijn maar doorzagen. Terwijl het niet levensbedreigend is en het gegeven bekend is. Totaal nutteloos lijden is het eigenlijk. Toch moet je die lijdensweg uitzitten, terwijl je hersentjes het net zo goed zouden kunnen minderen. Misschien gek voorbeeld, maar kan er vaak om vloeken dat dat vervelende gevoel hoort bij het leven. En je maakt het altijd wel weer een keer mee. Kun je nagaan als je tumoren in je lijf hebt en je de rit gewoon uit moet zitten...

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:


Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

de liefde

en verder is het inderdaad een kwestie van wachten tot je niet meer wakker wordt

Ik ben hier om de wereld te zien! Wil voor m'n 40ste alle landen in de wereld gezien hebben (exclusief de microstaten). Beetje gevaar om dit te bereiken heb ik er wel voor over, het is immers mijn levensdoel!

Nieuwe ervaringen, eventueel uitgebreid met de 'sharing the moment' uitbreidingsset.

That's it.

PS. Eervolle vermelding voor persoonlijke ontwikkeling. Je wil toch een keer de rust vinden en dingen voor jezelf op een rijtje krijgen. Althans, ik wel.

Daarnaast vind ik het nu al oneerlijk dat ik niet zal weten hoe het de mensheid vergaat met de jaren, en wat we allemaal nog zullen bereiken en verneuken.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:09 schreef Chriz2k het volgende:
Het heeft geen zin, leer het te accepteren en doe alleen maar dingen die je leuk vindt.

Klopt. Het leven heeft geen zin. Dus moet je de tijd die je hier bent zo aangenaam mogelijk doorbrengen en anderen daarbij zo min mogelijk schade berokkenen. Althans, da's mijn kijk erop.

Wat 'ons' (de mens) dwars zit in deze is de betrekkelijke intelligentie van de soort. Betrekkelijk, omdat er individuen tussen zitten bij wie de intellectuele vermogens van een amoebe nog positief afsteken. Maar voor de rest is het die intelligentie, die zoekt naar meer. Niet doen. Er is niet meer. Dit is het. Probeer het zo leuk mogelijk te hebben.

V.

Ignorance is bliss - zo is het.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 12:55 schreef Pappie_Culo het volgende:


Daarnaast vind ik het nu al oneerlijk dat ik niet zal weten hoe het de mensheid vergaat met de jaren, en wat we allemaal nog zullen bereiken en verneuken.

Dat wel, maar andersom denk ik ook vaak aan de mensen in de middeleeuwen enzo. Die gasten hebben helemaal niets meegemaakt op dit front. Ik prijs me gelukkig dat ik geboren ben in de 20e eeuw, in het Westen zelfs. Dit is de periode en plek waarin de vooruitgang explosief toegenomen is.

Ik baal trouwens ook van het feit dat ik niet alle WK's kan volgen. Zou NL niet wereldkampioen worden in mijn leven bijvoorbeeld dan...

Ik geloof overigens wel in reincarnatie, als je er NU bent gekomen, waarom dan niet nog een ritje? Alleen zegt mijn verstand dat dit bijna onmogelijk op dezelfde planeet, als zelfde levensvorm, rond dezelfde tijd zal zijn.


Oh enne: Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?
Simpelweg, omdat het leven het enigste is dat IS. Dood bestaat niet, dus kan je die niet uitzitten. Alleen leven IS.

Wanneer het leven op een lijdensweg lijkt dan is het de uitdaging om het beste ervan te maken ondanks ellende dat wat het leven waard maakt. Een soort van top-sport om ondanks alles alsnog momenten van genot te ervaren en als je dan op een gegeven moment weer boven water komt na een ellendige periode dan kun je daar ook trots op zijn dat je jezelf niet van het leven hebt beroofd mocht je daar aan gedacht hebben in zware tijden.

Verder biedt het leven genoeg mooie dingen om te doen en van te genieten, zoveel mogelijkheden die er zijn, je moet net weten wat bij je past en dat is een kwestie van goed orienteren en ook de uitdaging aangaan.

Zin en inhoud geven aan het leven, jezelf waarderen en het leven in zijn algemeenheid leren waarderen en ga zo door.

Als je alles zwart ziet dan kun je ook eens vanuit een ander perspectief kijken en ineens heeft het veel meer kleur. Ga daar misschien een andere keer op in. Uit mijn depressies die vanaf 2000 ontstaan zijn kan ik wel zeggen dat het vooral gaat om de manier waarop je tegen alles aankijkt Tis niet makkelijk om van zwart kijken en denken in een keer naar kleur kijken te gaan maar het is wel mogelijk, het heeft dan tijd nodig omdat het een leerproces is.

Dat laatste kan ik onderschrijven. Heb zelf een jaar niet gefunctioneerd vanwege een depressie, en toen ik zo ongeveer op het dieptepunt zat leerde ik langzaam aan dat je een hoop dingen kunt veranderen door je denkwijze te veranderen.

Al blijft het menselijk lot een tragisch verhaal. Maar goed, niks wat een pot bier niet kan verzachten.

Het mooiste in het hele universum, of tenminste wat wij ervan weten, is mijns inziens het bestaan van de mensheid. Wat wij kunnen is geweldig, ons zelfbewustzijn is echt een gave. We zijn losgeraakt van onze irrationele instincten en gebruiken nu onze hersenen op een prachtige wijze, we kennen logica en causaliteit, maar voelen tegelijkertijd nog ontzettend veel emoties. Alleen al het feit dat TS zich afvraagt hoe hij het uit kan zitten, is een uiterst goed voorbeeld van wat wij als mensen kunnen. We kunnen genieten van kunst, van natuur, van zonsondergangen en van elkander, maar we kunnen ons ook teneergeslagen voelen als het even tegenzit, of als we beseffen dat het misschien wel allemaal geen zin heeft.
Het mooiste op de hele wereld, en wat het leven waard maakt om uit te zitten, is natuurlijk de liefde. En of het nu louter een chemische reactie is of dat er een spiritueel geheel achter zit, het effect blijft hetzelfde. Lang leve het leven.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 14:57 schreef Pappie_Culo het volgende:
Dat laatste kan ik onderschrijven. Heb zelf een jaar niet gefunctioneerd vanwege een depressie, en toen ik zo ongeveer op het dieptepunt zat leerde ik langzaam aan dat je een hoop dingen kunt veranderen door je denkwijze te veranderen.

Al blijft het menselijk lot een tragisch verhaal. Maar goed, niks wat een pot bier niet kan verzachten.

Het menselijk lot is zeker een tragisch verhaal. Kijk maar eens in een bejaardentehuis of verpleegtehuis. Mensen die zich hun hele leven hebben ingezet en ineens worden ze op een hoop gepropt waar ze zich diep ellendig en ongelukkig voelen. Maar dan is de tussenliggende periode van jonge jaren tot en met het bejaard worden de fase waar je wat van moet maken.

De laatste jaren waar ziekte naar voren komt daar krijgt ook iedereen mee te maken dus dat maakt het op de een of andere manier in mijn ogen weer minder erg.

Mocht ik zelf ooit zelfmoord plegen dan zou ik dat doen net voor het moment van opname in het bejaardentehuis in geval dat ik geen kinderen of andere mensen achterlaat Tot die tijd maar proberen zoveel mogelijk te genieten.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:06 schreef Nam_Soldier het volgende:

Het mooiste op de hele wereld, en wat het leven waard maakt om uit te zitten, is natuurlijk de liefde.

Liefde en haat gaan hand in hand met elkaar volgens mij. Dat liefde bestaat maakt ook zo dat er haat is, mensen die van elkaar houden kunnen elkaar ook vaak genoeg haten. Mensen die 20 jaar getrouwd zijn en intens verliefd waren kunnen zomaar scheiden en met grote haat elkaar nooit meer willen zien. Zo heb je nog liefdesverdriet en onbeantwoorde liefde.

Liefde is dan zeker mooi maar ook zitten daar haken en ogen aan. Zo heeft alles een keerzijde van de medaille al lijkt soms iets nog zo mooi te zijn, het heeft altijd wel een nadeel in zich zitten maar zo kan een nadeel ook weer voordelig zijn. Maar dat heeft Johan Cruyff allang bedacht toen hij nog in de wieg lag

Even nog als toevoeging, dat je naast hersens ook een dosis gevoel hebt is zeker apart te noemen. Bewustzijn gisteren nog een heel topic aan gewijdt toen ik me gisteren echt in hogere sferen voelde verkeren en dan is zo'n bewustzijn dat soms wel paranormaal lijkt te wezen iets wat het leven tita tovenaar achtig maakt als het ware. Valt soms geen touw aan vast te knopen bij mij in ieder geval. Geen touw aan vast te knopen hoe het is om leefbaar te zijn in de realiteit met het bewustzijn, bewustzijn van in leven zijn in het universum en dat bewustzijn kan soms wel eens grote vormen aannemen en dan weer dagen dat het bewustzijn kleiner lijkt te zijn. Dan ben je als mens met een maximale grote van 2 meter leefbaar in een oneindig universum en dan lijk je alsnog op een of andere manier veel groter te zijn met een bewustzijn dat ruim kan zijn.

[ Bericht 16% gewijzigd door Topspin op 31-07-2008 15:37:32 ]

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:11 schreef Topspin het volgende:

[..]

Het menselijk lot is zeker een tragisch verhaal. Kijk maar eens in een bejaardentehuis of verpleegtehuis. Mensen die zich hun hele leven hebben ingezet en ineens worden ze op een hoop gepropt waar ze zich diep ellendig en ongelukkig voelen. Maar dan is de tussenliggende periode van jonge jaren tot en met het bejaard worden de fase waar je wat van moet maken.

De laatste jaren waar ziekte naar voren komt daar krijgt ook iedereen mee te maken dus dat maakt het op de een of andere manier in mijn ogen weer minder erg.

Mocht ik zelf ooit zelfmoord plegen dan zou ik dat doen net voor het moment van opname in het bejaardentehuis in geval dat ik geen kinderen of andere mensen achterlaat Tot die tijd maar proberen zoveel mogelijk te genieten.

Dat valt op een hoop toe te passen - hetgeen het meteen zo leuk maakt dat er allemaal anderen zijn die allemaal de wereld vanuit zichzelf beleven (je kunt uiteindelijk niet anders), maar wel van gedachten kunnen wisselen met anderen, gevoelens kunnen herkennen van anderen, etc.

Een behoolek dynamisch gebeuren hoor, dat sociale gedoe

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:19 schreef Pappie_Culo het volgende:

[..]

Dat valt op een hoop toe te passen - hetgeen het meteen zo leuk maakt dat er allemaal anderen zijn die allemaal de wereld vanuit zichzelf beleven (je kunt uiteindelijk niet anders), maar wel van gedachten kunnen wisselen met anderen, gevoelens kunnen herkennen van anderen, etc.

Een behoolek dynamisch gebeuren hoor, dat sociale gedoe

Iedereen in zijn eigen wereldje inderdaad . Op straat valt me dat vaak op dat mensen vaker totaal afwezig zijn en dus echt in hun eigen wereldje leven. Door een drukke stad lopen en allemaal mensen die langs lopen die de wereld op de een of andere manier ervaren. Soms lijkt het dan aliennation te zijn een beetje maar dat kan fout uitgedrukt zijn. Bedoel daarmee dat het soms wat vreemd overkomt om al die mensen te zien lopen in een drukke stad die vaak in zichzelf gekeerd zijn. Vreemd op een leuke manier dus. Denk soms wel eens dat iedereen van nature een beetje stoned is