Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 23:34 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Laat je verder ook niet te veel leiden door je gedachten. Gedachten zijn maar een instrument (een hele waardevolle, dat wel) om de realiteit te bevatten. Eindeloos nadenken zal je in ieder geval niet tot het ultieme antwoord brengen.

Offtopic:
Wat doe jij met de stelling: ik denk dus ik ben van René Descartes ?
Ik vind em geweldig...

_{Met zijn stelling Cogito ergo sum (Ik denk, dus ik ben) neemt Descartes een dualistisch standpunt in: hij scheidt de geest van het lichaam. Hij stelt dat men aan letterlijk alles moet twijfelen. Echter moet het, zelfs in al deze twijfel, voor een ieder duidelijk zijn dat men twijfelt en dus dat men denkt; zo kwam hij uiteindelijk bij de stelling: "Cogito ergo sum"; men weet niet waar de geest zich bevindt, maar wel dát die zich ergens bevindt en dus dat de geest bestaat.}

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 18:40 schreef NegaSado het volgende:

[..]

Niet echt, maar het zou kunnen. Wat ik meer bedoel te zeggen is dat we een denkbeeldige vijand nodig hebben, het liefst eentje die geworteld is in de werkelijkheid. Er is in onze tijd zo weinig cohesie, weinig dingen zijn echt uniform... Je krijgt in je leven met zoveel verschillende dingen te maken, veel verschillende visies op het bestaan, etc, waardoor eigenlijk de intelligente persoon niets meer kan dan (cultuur)relativisme voor waar te nemen. Er is een overvloedigheid aan waarheden. In tijd van het Christendom had je maar één waarheid, en daar week je niet van af; idem dito bij de grote ideologische projecten als socialisme... Maar nu, nu is de enige waarheid, dat er geen waarheden zijn. Een grote vijand functioneert dan als bindend middel die zorgt dat een bepaalde groep mensen een identiteit verkrijgt waardoor er weer enige vorm van 'nut' ontstaat, ook al is die superficieel.

Mja, maar wat jij omschrijft als 'vijand' hoeft helemaal niet de typische gedaante van een vijand aan te nemen. Je bedoelt lijkt me dat we eigenlijk moeten zoeken naar iets dat onze aandacht kan vasthouden, iets waarop we ons kunnen concentreren. Nou ja, het 'moet' niet, maar je kan het doen als je naar een oplossing zoekt voor de 'zinloosheid van alles'.

Ik moet dan eigenlijk denken aan al die mensen die spellen zoals second life en wow spelen... Ergens weten ze wel dat wat ze doen in de 'echte wereld' geen structuur biedt. Aan de andere kant kennen ze die echte wereld en zijn ze helemaal niet op zoek naar 'iets' in die wereld. De vraag is of het dan wel echt zo 'dom' is om je te verliezen in zo'n spel. Je erin verliezen, om vervolgens maar te zien waar alles op uitdraait, kan best een begrijpelijke manier zijn om je leven te leiden denk ik. In ieder geval bieden die universa voor die mensen wel doelen en mogelijkheden die ze aantrekt en grijpt.

Het lijkt me niet dat die mensen het gevoel missen een identiteit te hebben. Niet per sé in ieder geval; ik denk niet dat het onlosmakelijk samenhangt. Velen uit die 'groep mensen' waar we het over hebben, zullen hun identiteit dan misschien wel voor waar aannemen en erkennen, maar vinden er gewoon geen bestemming of nut voor.

Ts is al gevlogen?

mja :p

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 23:34 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Laat je verder ook niet te veel leiden door je gedachten. Gedachten zijn maar een instrument (een hele waardevolle, dat wel) om de realiteit te bevatten. Eindeloos nadenken zal je in ieder geval niet tot het ultieme antwoord brengen.

Nja, een denkende mens is een zoekende mens. Het liijkt me minder bevorderlijk voor je geest om dat te blokkeren dan om dat ruimte te geven tbh.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 23:58 schreef neo567 het volgende:

[..]

Offtopic:
Wat doe jij met de stelling: ik denk dus ik ben van René Descartes ?
Ik vind em geweldig...

_{Met zijn stelling Cogito ergo sum (Ik denk, dus ik ben) neemt Descartes een dualistisch standpunt in: hij scheidt de geest van het lichaam. Hij stelt dat men aan letterlijk alles moet twijfelen. Echter moet het, zelfs in al deze twijfel, voor een ieder duidelijk zijn dat men twijfelt en dus dat men denkt; zo kwam hij uiteindelijk bij de stelling: "Cogito ergo sum"; men weet niet waar de geest zich bevindt, maar wel dát die zich ergens bevindt en dus dat de geest bestaat.}

Ik hoorde het verhaal van de dood van mijn vriend, een overtuigde atheďst. Hij ging dood en bemerkte dat hij nog steeds bij bewustzijn was, zelfs helderder dan tijdens zijn leven. Dus concludeerde hij: "Ik ben bij bewustzijn, dus ik besta."
Maar mijn vriendje was ook een uiterst nuchter persoon.

quote:

Op zaterdag 26 juli 2008 01:24 schreef Kees22 het volgende:

[..]

Ik hoorde het verhaal van de dood van mijn vriend, een overtuigde atheďst. Hij ging dood en bemerkte dat hij nog steeds bij bewustzijn was, zelfs helderder dan tijdens zijn leven. Dus concludeerde hij: "Ik ben bij bewustzijn, dus ik besta."
Maar mijn vriendje was ook een uiterst nuchter persoon.

Kees.....

quote:

Op zondag 27 juli 2008 10:29 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik ben er nog . De voortgang van dit topic gaat sneller dan ik kan bijhouden, dus ik zal rustig proberen om op diverse reacties in te gaan.

Gelukkig leef je nog he

quote:

Op zondag 27 juli 2008 10:46 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Of dacht je misschien dat ik er een einde aan had gemaakt?

Kon toch

Enigste waar ik moeite mee heb van 'het leven' is dat de dood eraan komt ooit en dat dit vaak pijnlijk is. Dat vind ik niet eerlijk. Helaas heeft de evolutie pijn uitgevonden, wat begrijpelijk is aangezien het de overlevingskansen vergroot, maar het kent geen limiet.

Als je je bijvoorbeeld verbrandt dan weet je dat, je voelt het en doet je best om de wond te verzorgen. Alleen blijft de pijn maar doorzagen. Terwijl het niet levensbedreigend is en het gegeven bekend is. Totaal nutteloos lijden is het eigenlijk. Toch moet je die lijdensweg uitzitten, terwijl je hersentjes het net zo goed zouden kunnen minderen. Misschien gek voorbeeld, maar kan er vaak om vloeken dat dat vervelende gevoel hoort bij het leven. En je maakt het altijd wel weer een keer mee. Kun je nagaan als je tumoren in je lijf hebt en je de rit gewoon uit moet zitten...

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:08 schreef servus_universitas het volgende:


Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

de liefde

en verder is het inderdaad een kwestie van wachten tot je niet meer wakker wordt

Ik ben hier om de wereld te zien! Wil voor m'n 40ste alle landen in de wereld gezien hebben (exclusief de microstaten). Beetje gevaar om dit te bereiken heb ik er wel voor over, het is immers mijn levensdoel!

Nieuwe ervaringen, eventueel uitgebreid met de 'sharing the moment' uitbreidingsset.

That's it.

PS. Eervolle vermelding voor persoonlijke ontwikkeling. Je wil toch een keer de rust vinden en dingen voor jezelf op een rijtje krijgen. Althans, ik wel.

Daarnaast vind ik het nu al oneerlijk dat ik niet zal weten hoe het de mensheid vergaat met de jaren, en wat we allemaal nog zullen bereiken en verneuken.

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:09 schreef Chriz2k het volgende:
Het heeft geen zin, leer het te accepteren en doe alleen maar dingen die je leuk vindt.

Klopt. Het leven heeft geen zin. Dus moet je de tijd die je hier bent zo aangenaam mogelijk doorbrengen en anderen daarbij zo min mogelijk schade berokkenen. Althans, da's mijn kijk erop.

Wat 'ons' (de mens) dwars zit in deze is de betrekkelijke intelligentie van de soort. Betrekkelijk, omdat er individuen tussen zitten bij wie de intellectuele vermogens van een amoebe nog positief afsteken. Maar voor de rest is het die intelligentie, die zoekt naar meer. Niet doen. Er is niet meer. Dit is het. Probeer het zo leuk mogelijk te hebben.

V.

Ignorance is bliss - zo is het.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 12:55 schreef Pappie_Culo het volgende:


Daarnaast vind ik het nu al oneerlijk dat ik niet zal weten hoe het de mensheid vergaat met de jaren, en wat we allemaal nog zullen bereiken en verneuken.

Dat wel, maar andersom denk ik ook vaak aan de mensen in de middeleeuwen enzo. Die gasten hebben helemaal niets meegemaakt op dit front. Ik prijs me gelukkig dat ik geboren ben in de 20e eeuw, in het Westen zelfs. Dit is de periode en plek waarin de vooruitgang explosief toegenomen is.

Ik baal trouwens ook van het feit dat ik niet alle WK's kan volgen. Zou NL niet wereldkampioen worden in mijn leven bijvoorbeeld dan...

Ik geloof overigens wel in reincarnatie, als je er NU bent gekomen, waarom dan niet nog een ritje? Alleen zegt mijn verstand dat dit bijna onmogelijk op dezelfde planeet, als zelfde levensvorm, rond dezelfde tijd zal zijn.


Oh enne: Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?
Simpelweg, omdat het leven het enigste is dat IS. Dood bestaat niet, dus kan je die niet uitzitten. Alleen leven IS.

Wanneer het leven op een lijdensweg lijkt dan is het de uitdaging om het beste ervan te maken ondanks ellende dat wat het leven waard maakt. Een soort van top-sport om ondanks alles alsnog momenten van genot te ervaren en als je dan op een gegeven moment weer boven water komt na een ellendige periode dan kun je daar ook trots op zijn dat je jezelf niet van het leven hebt beroofd mocht je daar aan gedacht hebben in zware tijden.

Verder biedt het leven genoeg mooie dingen om te doen en van te genieten, zoveel mogelijkheden die er zijn, je moet net weten wat bij je past en dat is een kwestie van goed orienteren en ook de uitdaging aangaan.

Zin en inhoud geven aan het leven, jezelf waarderen en het leven in zijn algemeenheid leren waarderen en ga zo door.

Als je alles zwart ziet dan kun je ook eens vanuit een ander perspectief kijken en ineens heeft het veel meer kleur. Ga daar misschien een andere keer op in. Uit mijn depressies die vanaf 2000 ontstaan zijn kan ik wel zeggen dat het vooral gaat om de manier waarop je tegen alles aankijkt Tis niet makkelijk om van zwart kijken en denken in een keer naar kleur kijken te gaan maar het is wel mogelijk, het heeft dan tijd nodig omdat het een leerproces is.

Dat laatste kan ik onderschrijven. Heb zelf een jaar niet gefunctioneerd vanwege een depressie, en toen ik zo ongeveer op het dieptepunt zat leerde ik langzaam aan dat je een hoop dingen kunt veranderen door je denkwijze te veranderen.

Al blijft het menselijk lot een tragisch verhaal. Maar goed, niks wat een pot bier niet kan verzachten.

Het mooiste in het hele universum, of tenminste wat wij ervan weten, is mijns inziens het bestaan van de mensheid. Wat wij kunnen is geweldig, ons zelfbewustzijn is echt een gave. We zijn losgeraakt van onze irrationele instincten en gebruiken nu onze hersenen op een prachtige wijze, we kennen logica en causaliteit, maar voelen tegelijkertijd nog ontzettend veel emoties. Alleen al het feit dat TS zich afvraagt hoe hij het uit kan zitten, is een uiterst goed voorbeeld van wat wij als mensen kunnen. We kunnen genieten van kunst, van natuur, van zonsondergangen en van elkander, maar we kunnen ons ook teneergeslagen voelen als het even tegenzit, of als we beseffen dat het misschien wel allemaal geen zin heeft.
Het mooiste op de hele wereld, en wat het leven waard maakt om uit te zitten, is natuurlijk de liefde. En of het nu louter een chemische reactie is of dat er een spiritueel geheel achter zit, het effect blijft hetzelfde. Lang leve het leven.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 14:57 schreef Pappie_Culo het volgende:
Dat laatste kan ik onderschrijven. Heb zelf een jaar niet gefunctioneerd vanwege een depressie, en toen ik zo ongeveer op het dieptepunt zat leerde ik langzaam aan dat je een hoop dingen kunt veranderen door je denkwijze te veranderen.

Al blijft het menselijk lot een tragisch verhaal. Maar goed, niks wat een pot bier niet kan verzachten.

Het menselijk lot is zeker een tragisch verhaal. Kijk maar eens in een bejaardentehuis of verpleegtehuis. Mensen die zich hun hele leven hebben ingezet en ineens worden ze op een hoop gepropt waar ze zich diep ellendig en ongelukkig voelen. Maar dan is de tussenliggende periode van jonge jaren tot en met het bejaard worden de fase waar je wat van moet maken.

De laatste jaren waar ziekte naar voren komt daar krijgt ook iedereen mee te maken dus dat maakt het op de een of andere manier in mijn ogen weer minder erg.

Mocht ik zelf ooit zelfmoord plegen dan zou ik dat doen net voor het moment van opname in het bejaardentehuis in geval dat ik geen kinderen of andere mensen achterlaat Tot die tijd maar proberen zoveel mogelijk te genieten.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:06 schreef Nam_Soldier het volgende:

Het mooiste op de hele wereld, en wat het leven waard maakt om uit te zitten, is natuurlijk de liefde.

Liefde en haat gaan hand in hand met elkaar volgens mij. Dat liefde bestaat maakt ook zo dat er haat is, mensen die van elkaar houden kunnen elkaar ook vaak genoeg haten. Mensen die 20 jaar getrouwd zijn en intens verliefd waren kunnen zomaar scheiden en met grote haat elkaar nooit meer willen zien. Zo heb je nog liefdesverdriet en onbeantwoorde liefde.

Liefde is dan zeker mooi maar ook zitten daar haken en ogen aan. Zo heeft alles een keerzijde van de medaille al lijkt soms iets nog zo mooi te zijn, het heeft altijd wel een nadeel in zich zitten maar zo kan een nadeel ook weer voordelig zijn. Maar dat heeft Johan Cruyff allang bedacht toen hij nog in de wieg lag

Even nog als toevoeging, dat je naast hersens ook een dosis gevoel hebt is zeker apart te noemen. Bewustzijn gisteren nog een heel topic aan gewijdt toen ik me gisteren echt in hogere sferen voelde verkeren en dan is zo'n bewustzijn dat soms wel paranormaal lijkt te wezen iets wat het leven tita tovenaar achtig maakt als het ware. Valt soms geen touw aan vast te knopen bij mij in ieder geval. Geen touw aan vast te knopen hoe het is om leefbaar te zijn in de realiteit met het bewustzijn, bewustzijn van in leven zijn in het universum en dat bewustzijn kan soms wel eens grote vormen aannemen en dan weer dagen dat het bewustzijn kleiner lijkt te zijn. Dan ben je als mens met een maximale grote van 2 meter leefbaar in een oneindig universum en dan lijk je alsnog op een of andere manier veel groter te zijn met een bewustzijn dat ruim kan zijn.

[ Bericht 16% gewijzigd door Topspin op 31-07-2008 15:37:32 ]

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:11 schreef Topspin het volgende:

[..]

Het menselijk lot is zeker een tragisch verhaal. Kijk maar eens in een bejaardentehuis of verpleegtehuis. Mensen die zich hun hele leven hebben ingezet en ineens worden ze op een hoop gepropt waar ze zich diep ellendig en ongelukkig voelen. Maar dan is de tussenliggende periode van jonge jaren tot en met het bejaard worden de fase waar je wat van moet maken.

De laatste jaren waar ziekte naar voren komt daar krijgt ook iedereen mee te maken dus dat maakt het op de een of andere manier in mijn ogen weer minder erg.

Mocht ik zelf ooit zelfmoord plegen dan zou ik dat doen net voor het moment van opname in het bejaardentehuis in geval dat ik geen kinderen of andere mensen achterlaat Tot die tijd maar proberen zoveel mogelijk te genieten.

Dat valt op een hoop toe te passen - hetgeen het meteen zo leuk maakt dat er allemaal anderen zijn die allemaal de wereld vanuit zichzelf beleven (je kunt uiteindelijk niet anders), maar wel van gedachten kunnen wisselen met anderen, gevoelens kunnen herkennen van anderen, etc.

Een behoolek dynamisch gebeuren hoor, dat sociale gedoe

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:19 schreef Pappie_Culo het volgende:

[..]

Dat valt op een hoop toe te passen - hetgeen het meteen zo leuk maakt dat er allemaal anderen zijn die allemaal de wereld vanuit zichzelf beleven (je kunt uiteindelijk niet anders), maar wel van gedachten kunnen wisselen met anderen, gevoelens kunnen herkennen van anderen, etc.

Een behoolek dynamisch gebeuren hoor, dat sociale gedoe

Iedereen in zijn eigen wereldje inderdaad . Op straat valt me dat vaak op dat mensen vaker totaal afwezig zijn en dus echt in hun eigen wereldje leven. Door een drukke stad lopen en allemaal mensen die langs lopen die de wereld op de een of andere manier ervaren. Soms lijkt het dan aliennation te zijn een beetje maar dat kan fout uitgedrukt zijn. Bedoel daarmee dat het soms wat vreemd overkomt om al die mensen te zien lopen in een drukke stad die vaak in zichzelf gekeerd zijn. Vreemd op een leuke manier dus. Denk soms wel eens dat iedereen van nature een beetje stoned is