Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:49 schreef Topspin het volgende:

[..]

Iedereen in zijn eigen wereldje inderdaad . Op straat valt me dat vaak op dat mensen vaker totaal afwezig zijn en dus echt in hun eigen wereldje leven. Door een drukke stad lopen en allemaal mensen die langs lopen die de wereld op de een of andere manier ervaren. Soms lijkt het dan aliennation te zijn een beetje maar dat kan fout uitgedrukt zijn. Bedoel daarmee dat het soms wat vreemd overkomt om al die mensen te zien lopen in een drukke stad die vaak in zichzelf gekeerd zijn en tevens naar buiten kijken.

Op zo'n moment ben je een klein beetje God, de observator.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:51 schreef Chriz2k het volgende:

[..]

Op zo'n moment ben je een klein beetje God, de observator.

De observator inderdaad, ff alles bekijken hoe het eraan toegaat in de massa. Even uit de massa stappen en vanaf de zijkant eens gaan "analyseren" hoe het eruit ziet allemaal. Het lijkt soms ook wel een groot mierennest te zijn op deze wereld, vooral als het druk is op straat of in het centrum van een stad. Is het ergens rustig op een terrasje dan lijkt de wereld meteen een stuk rustiger te zijn.

sex, drugs en muziek.

Voor mij persoonlijk, buiten de clichés als vrienden en dergelijke, intellectueel uitgedaagd worden Talen leren, goed worden in m'n vakgebied, muziek maken, op verschillende gebieden kennis opdoen... vind het allemaal even prachtig

Vind vrienden hebben niet echt cliche eerlijk gezegd. Goede vriendschappen hebben en onderhouden is toch iets bijzonders en zeker niet makkelijk en vanzelfsprekend. Daarbij als het dan gezellig is dan is het ook alles behalve cliche.

Zo heb ik jaren lang vrienden niet gezien door omstandigheden en als ik dan af en toe een mail in de mailbox krijg om eens af te spreken dan maakt dat het leven behoorlijk wat waard omdat ik dan echt tot de conclusie kom dat vriendschap niet vergaat ondanks alles.

Het gaat vreselijk cliché klinken, maar het leven heeft, vind ik, geen andere waarde dan die je er zelf aan geeft. Dat klinkt inderdaad héél erg R&Perig, maar ik vind het sowieso een misvatting om gevoel en verstand los van elkaar te zien. Zeker aangezien je niet eens echt weet of het wel verdtandig is om de twee los van elkaar te beschouwen, buiten de fysiologische kenmerken gesproken dan. En ook daar valt nog over te twisten.

Er is geen waarde anders dan die je er zelf aan geeft. Mensen die het leven waardeloos beschouwen, écht waardeloos, die plegen toch zelfmoord? Of laten zich helemaal gaan in drank, drugs en andere mensonterende praktijken? Het ironische is dat dit hun leven dan weer zin geeft, zelf zien ze het meestal ook niet altijd mensonterend. En dat is meteen het bewijs voor mijn stelling dat het geheel subjectief is.

Er is geen echte intrinsieke waarde, denk ik. Sowieso al niet omdat de waarde van het leven voor iedereen anders is. Met uitzondering van de overeenkomsten dan, die de meerderheid als waardevol bestempelt. Give or take a few years of living, dan voelen de meesten die de clichéwaarden aanvankelijk verfoeien, dat meestal ook wel als waardevol. Dingen als vrienden, familie, persoonlijk "geluk" enzovoorts.

Voor mij is er één intrinsieke waarde aan het leven en dat is leren. Wijzer worden. Persoonlijk groeien. Banden smeden met andere wezens om me heen (ai, dit gaat de zweefkant op ). De wereld leren kennen. Me blijven afvragen hoe alles in elkaar steekt. Zoveel kennis opdoen dat je steeds meer beseft dat je niks weet, niet alles kunt weten, dat je nederig moet zijn. Dat je naar gevoel en geweten juist met anderen omgaat. Plezier hebben in je bestaan op deze planeet. Dat maakt het bestaan voor mij waardevol.

Dat is voor mij de waarde, de waarde die ik er zelf aan geef. En het is helemaal afhankelijk van mijn perceptie op de "realiteit".

Een gelovig iemand zal misschien vinden dat de waarde van het leven extern bepaald is. Door (G/g)od? Maar dat weet ik niet. Daar ben ik wel benieuwd naar, hoe deze dat over het algemeen zien.

Iemand die zit te wachten tot de waarde van zijn leven voor hem/haar bepaald wordt, leeft die niet een leeg bestaan? Zijn die niet vatbaarder voor hen die hen zo'n waarde graag verschaffen, al dan niet voor eigen gewin?

Wie bepaalt eigenlijk wat het even waardevol maakt, als je dat zelf niet doet?

[ Bericht 1% gewijzigd door Falalalan op 31-07-2008 20:45:31 ]

TS, nog steeds depri?

quote:

Wat maakt het leven het waard om het uit te zitten?

Dat is voor iedereen verschillend Ik probeer in ieder geval zoveel mogelijk positief te blijven en niet bij elke tegenslag opgeven. Voor mij is het leven een uitdaging. Eigenlijk is het leven te kort om over dit soort dingen na te denken. Ik neem het leven ook niet bijzonder serieus.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 22:57 schreef Steenarend het volgende:

[..]

Ik neem het leven ook niet bijzonder serieus.

De zin van onzin

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 15:59 schreef Topspin het volgende:

[..]

De observator inderdaad, ff alles bekijken hoe het eraan toegaat in de massa. Even uit de massa stappen en vanaf de zijkant eens gaan "analyseren" hoe het eruit ziet allemaal. Het lijkt soms ook wel een groot mierennest te zijn op deze wereld, vooral als het druk is op straat of in het centrum van een stad. Is het ergens rustig op een terrasje dan lijkt de wereld meteen een stuk rustiger te zijn.

Ervan uitgaande dat de mens de enigste levensvorm is met zelfbewustzijn in het universum(wat ik niet geloof trouwens), dan zou je idd ons als de observator kunnen zien. Sterker nog, het universum heeft ons voortgebracht om zichzelf te kunnen zien. Zonder de mens was al dat werk in de cosmos maar helemaal voor niets.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 23:41 schreef alex4allofyou het volgende:

[..]

Ervan uitgaande dat de mens de enigste levensvorm is met zelfbewustzijn in het universum(wat ik niet geloof trouwens), dan zou je idd ons als de observator kunnen zien. Sterker nog, het universum heeft ons voortgebracht om zichzelf te kunnen zien. Zonder de mens was al dat werk in de cosmos maar helemaal voor niets.

Zonder de mens lijkt de kosmos inderdaad onzinnig, maar ik weet niet hoe dieren en mieren het leven beleven. Er wordt dan wel beweerd dat ze niet of nauwelijks bewustzijn hebben maar goed, wie weet hebben die beesten ook wel een complete wereld in hun besef waar ze in leven. Hoe kunnen ze in Godsnaam aantonen dat honden of olifanten of mieren zichzelf niet bewust zijn? Dat een hond zichzelf niet herkend in een spiegel noemen ze dan als reden maar is dat dan een echt bewijs? Wie weet wilt een hond zichzelf niet herkennen in een spiegel of is een hond bezig met compleet andere dingen dan zijn eigen spiegelbeeld?

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 23:43 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik ben niet zozeer depressief, ik ben alleen niet zo te spreken over het bestaan. Ik heb er niet bepaald een positief gevoel bij, zo van, jongens, we gaan er wat van maken .

Maar wel bedankt voor je belangstelling en zorgen.

Komt een beetje depressief over als je geen goed gevoel hebt bij het bestaan Hoeft niet eens depressief te zijn maar kan ook gewoon pessimistisch zijn. Depressie en pessimisme is iets heel anders. De zin niet inzien van het leven daar hoef je ook niet depressief voor te zijn ook.

Jou kijk op het leven is misschien meer gericht op de negatieve kanten en alles dat niet deugt zonder dat het chronische negativiteit is waarbij alles een grote ellende is waarbij ook nog eens het complete gevoel en denken 24/7 en 365 dagen onder het grootste dieptepunt ligt.

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 23:47 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik begrijp je punt volkomen. Ik kijk ook vaak op zo'n manier naar een massa mensen. Als het heel druk is, dan lijken het inderdaad een stel mieren. Ze lopen kris kras door elkaar, allemaal met een bepaalde bestemming en een eigen leven. Maar als je hen als massa bekijkt, dan zie je niet meer het individu. En dat is toch best wel vreemd, want die mensen zijn ook zelfbewust, net zoals jij en ik. Als individu leef je het leven vanuit jezelf en alles wat je meemaakt betrek je op jezelf. Je kunt je dan eigenlijk niet voorstellen dat iedere individu in die massa mensen die je observeert in principe dezelfde gevoelens heeft wat dat betreft als jij en dat jij voor hem en haar ook weer zomaar een exemplaar bent van weinig betekenis.

Die mensen in die massa zullen zelf ook vaker als observator door het leven gaan en als ik dan door de massa loop met verstand op nul richting een bestemming zoals een winkel of cafe dan ben ik ook onderdeel van de massa omdat ik recht vooruit ga richting de bestemming.

Ga ik dan weer even vanaf de zijkant tegen een raam leunen van een winkel met een sigaret in mijn hand om te bekijken hoe de mieren zich voortbewegen met blik op oneindig dan ben ik meteen weer uitgetreden uit de massa en dus weer individu.

Als individu deel uitmaken van de massa is het dus ook. Meegaan met de flow van de massa en niet stil staan dat je actief bent in een groep. Zo kan ik ook zonder in een drukke stad te zijn zomaar leven zonder stil te staan wat ik doe, dag in dag uit bezig zijn om de dag in te delen of juist bewust zijn hoe ik bezig ben op een dag.

Meegaan met de flow van het leven dat altijd doorgaat of af en toe een break om eens te bekijken hoe het nu daadwerkelijk is allemaal. Een soort van pit stop in een formule 1 race die 85 jaar duurt

quote:

Op donderdag 31 juli 2008 23:53 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Ik zie depressie toch vooral als een soort ziekte. Iets dat je overkomt. In mijn geval zou ik het inderdaad meer pessimistisch willen noemen. Of nou ja, dat is eigenlijk ook niet het goede woord. Ik zie de zaken niet zozeer pessimistisch in, maar ik heb er gewoonweg niet een opgetogen gevoel bij. Het doet me niets. Ik zie heus niet alleen maar zaken die niet deugen. Veel deugt er ook wel, maar daar haal ik geen goed gevoel uit. Je moet het zien als een soort neutraliteit tegenover het bestaan. Geen gevoel daarbij hebben. Niet de waarde ervan kunnen bepalen voor jezelf.

Je ervaart dus weinig vreugde en bent niet opgewekt in een goede stemming ? Neutraal komt in mijn ogen over alsof het hele gevoelsleven afgevlakt is waardoor je nooit een piek ervaart in je goed voelen.

Als ik een opgewekte stemming heb dan ervaar ik dus vreugde en lijkt alles mooi te wezen omdat ik mijn focus alleen richt op het mooie en soms is zelfs het slechte mooi of is het slechte minder erg. Soms zijn er van die periodes dat alles okey lijkt te zijn zodra mijn stemming in orde is. Zelfs al is een situatie niet helemaal in orde dan schenk ik daar geen aandacht aan omdat ik lekker in mijn vel zit en dan gaat de aandacht alleen maar na het leuke. Komt dan ook omdat de goede stemming alleen maar opgemerkt wordt en dan is er ook vaak niets anders nodig dan alleen maar een goede stemming. Dan kan ik met helemaal niets dolgelukkig zijn in dit bestaan.

quote:

Op vrijdag 1 augustus 2008 00:03 schreef servus_universitas het volgende:

[..]

Dat heb je goed omschreven: het is een afvlakking van het gevoelsleven. Ik kan nergens echt aarden. Ik was vroeger nooit zo, maar ik ben zo geworden. Misschien heeft dat ook te maken met veelvuldige stress. Als gevolg daarvan, dat ik een soort derealisatie ervaar.

Kan ook zijn dat het te maken heeft met ouder worden en dat het leven meer vanzelfsprekend is geworden. Als kind sta je overal van te kijken en zit je vol levensvreugde, daarna wordt het allemaal normaal en dan als volwassene krijg je ook meer verplichtingen maar ik bedoel meer de wereld die iedere dag naar voren komt die steeds minder interessant lijkt te zijn.

Alsof je op een gegeven moment een beetje uitgekeken bent op het leven net zoals een nieuwe auto, nieuw huis, nieuwe gadget op een gegeven moment gaat vervelen. Dat het leven ook kan gaan vervelen dus. Heb dat zelf ook een hele tijd gehad. Ik noemde het toen altijd dat het leven een grote herhaling is van wat al gebeurt is. Zeker niet alleen kerstmis, Sinterklaas, Pasen, Nieuwjaar, Verjaardag, Lente, Zomer, Herfst, Winter maar alles dat bij het leven hoort.

Als ik nu even stil sta waarom ik gelukkig ben dan ben ik gelukkig omdat ik helemaal niet stil sta bij het leven en hoe het leven zich manifesteert als het ware. Heb op dit moment meer het verstand op nul en leef alleen op het moment en wat ik dan zie dat lijkt meer nieuw te zijn alsof het allemaal nooit is voorgekomen. Alsof ik op een fractie van een seconde aanwezig ben dus ook dus dan is het vanzelf zo dat het verleden niet telt en dus de verveling niet zo aanwezig is.