abonnement bol.com Unibet Coolblue
  donderdag 26 juli 2007 @ 22:53:36 #1
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_51870537
Het vorige deel Bevallingsverhalen deel 5
met het verhaal van marlieske en het linkje naar foto's van de ks:
quote:
Op donderdag 26 juli 2007 22:05 schreef marlieske het volgende:

Ik zal beginnen bij het begin en dat was vrijdag 20 juli, de afspraak bij de gyn, de ks datum werd gepland voor 3 augustus en ik schrok me dood, want al de hele week indalings weeen en dan nog ruim 2 weken moeten wachten leek me lang om vol te kunnen houden. Een tegenvaller dus. Deze gyn was niet leuk en luisterde niet naar mijn twijfels bij haar gekozen datum.
Zaterdagnacht op zondag was ik erg onrustig maar op zich was dat niets nieuws, ik sliep al weken slecht dus tja niets aan de hand was mijn mening.
Zondag ochtend werd ik om 7.30 uur wakker met een nat gevoel tussen mijn benen, nog half in slaap sprong ik uit mijn bed waarop er een plens water op de grond viel, in mijn broek geplast die be redenatie was dus meteen uit de wereld geholpen. Snel maakte ik Michel wakker en die schrok zich lens, normaal was hij gaan mountainbiken maar vandaag was zijn fietsmaatje verhindert dus toevallig was hij thuis bij mij. Ik snel onder de douche want ik plakte en was nat en heb mezelf nog even van onderen geschoren, Michel pakte de laatste dingen in en kleedde zich aan en belde de gynaecoloog.

Rond 8.15 uur waren we in het ziekenhuis, beide redelijk ontspannen voor zover dat mogelijk was, ik had nog maar 2 lichte weeen gehad op de snelweg dus het was nog rustig.

Ik werd op een bed geholpen de ctg werd aangezet maar eerst mocht ik even gaan plassen, kreeg ik een netbroekje aan en kraamverband en zo gingen we rustig van start.
Michel belde zijn ouders die in spanje op vakantie waren, zodat ze naar huis zouden komen.
De gynaecoloog werd gebelt en het o.k. personeel opgeroepen, dat betekende dus dat ik eventjes moest wachten maar ach het was nog te hebben en weg te puffen dus we waren redelijk relaxed.

Maar toen ging het ineens sneller en sneller de weeen werden heftiger en langer en de ctg sloeg langzaam op hol, de bergen werden hoger en de pauzes korter. We gingen in sneltrein vaart een stortbevalling en de paniek sloeg toe dit moest een keizersnede worden!
Om 11.15 uur voelde ik dat ik persdrang kreeg en heb ik Michel er van overtuigd dat hij de verpleegkundige moest roepen, het weg zuchten van de pers weeen was hard werken maar Michel en de verpleegkundige hielpen me er doorheen .

En toen kwam de gynaecoloog (een andere als van de afspraak van vrijdag) binnen gestormt, ze toucheerde me en ging er toen als een speer weer van door. Later hoorde ik dat ze alles meteen gereed ging maken want ik had 10 cm ontsluiting, en de voeten staken al wat naar buiten en een normale bevalling durfde de gyn niet aan een kontje als eerste wel, maar voeten niet.
Snel werd er een kateter ingebracht, en werd ik op een bed naar een verdieping hoger gebracht. De anesthesist was er nog niet, dus weer moest ik weg puffen en zuchten. Na 5 minuten kwam de man binnen gesneld en werd de prik voorbereid dat was een enorme opluchting. Op een perswee werd de prik gezet en ik voelde er werkelijk niets van, ik volgde de adviezen goed op en dat scheelde een hoop gedoe. Even daarna was de persdrang de weeen alles was verdwenen en ik werd de o.k. ingereden en de sfeer werd weer relaxed de verpleegkundige legde alles rustig uit en stelde me op mijn gemak, wel trilde heel mijn lijf alle spanning van de weeen kwam er toch uit, raar iets dat lichaam en de geest.

Michel kwam er ook aan in zijn groene overal en blauwe mutsje, die keek inmiddels erg gespannen en hij was erg bezorgt over mijn toestand.
Ik werd van het bed op de operatietafel getild en een groot groen laken werd opgehesen, het kon beginnen. Iedereen in de ok was erg relaxed en aardig, de gyn was een erg leuk mens, en veel vlotter als de dame van vrijdag, ik voelde me dus meteen in goede handen, ze zou me wel netjes hechten werd meteen gemeld! Kee dat moeten we hebben dacht ik

Toen ging alles zo snel en ik kreeg er weinig van mee, je voelt een hoop getrek en geduw maar alleen geen pijn en niet precies waar, een erg raar gevoel. Net zoals het tintelen van een tandarts verdoving zeg maar. Na 8 minuten (of minder) werd ons meisje geboren met een duidelijke Plop! werd het hoofdje onder mijn ribben uitgehaald.
Ze ging met Michel en de kinderarts naar een tafel op de ok en werd onderzocht vanuit mijn ooghoeken kon ik haar bekijken.
Toen alles oke was, mocht ik haar goed bekijken en een knuffel geven, maar het enige dat ik echt goed kon was huilen, alle emotie kwam los. Wat was ik blij dat alles goed met haar was.
Michel stuurde ik met de kinderarts en Isa mee naar de afdeling, ik werd gehecht en bleef achter in de ok. Na 30 minuten mocht ik ook naar de afdeling en daar kon ik onze kleine meid eens goed bewonderen.
Ze was heel mooi gaaf en schoon, echt af en ze was duidelijk klaar om geboren te worden.
Toen hebben we de familie's en vrienden gebelt en verteld over de geboorte van onze kleine Isa.

In de dagen erna zijn er diverse zaken niet lekker met mij gegaan, de ruggenprik viel verkeerd en werd die zelfde avond al gestaakt, ik voelde mijn tenen en benen helemaal niet meer, dit was duidelijk niet goed.
Andere prikken tegen de pijn vielen verkeerd, mijn spieren verkrampten en ik kon niet meer uit bed komen en dat terwijl de katheter eruit moest en ik dus zelf moest gaan plassen.
Ik kreeg bloedarmoede, ik moest overgeven van middeltjes die mijn darmen moesten gaan prikkelen, en ga zo maar door.
Zwangerschapsjeuk werd niet serieus genomen door de vk in het ziekenhuis, daar is de huisarts vanmiddag voor geweest en ik heb nu pilletjes en crème, want ik kreeg gewoon blaar vorming op voeten en handen.
Op elk medicijn en prikje reageerde ik verkeerd ws door de hormonen. Gelukkig kan ik pijn best goed verdragen dus ik leefde op 8 paracetamol per dag in het ziekenhuis en veel lopen. Met de katheter werd 3 liter vocht meer als bij een gemiddelde bevallen vrouw afgetapt, en nog zit ik vol met vocht in mijn benen.
Gelukkig ging er ook veel erg goed, de wond geneest erg mooi en daar heb ik weinig last van, de gyn heeft dus woord gehouden.
Ook de verpleging was super aardig en heel behulpzaam! Dat maakte al dat gedoe met de medicijnen en prikken weer goed en dus dragelijk.
Al met al ben ik best tevreden over hoe de bevalling en het verblijf in het ziekenhuis is geweest. Ik kijk er best positief tegenaan, al is een ks echt andere koek als een normale bevalling.
Beide heb ik nu ervaren (op het persen na dan, mar dat was appeltje eitje geweest met dit kleine kindje) en ook dat vind ik wel oke, klinkt raar maar voor de verwerking is het wel oke denk ik.
Isa heeft er zelf voor gekozen nu te komen dus dat voelt heel natuurlijk aan en minder gekunsteld als een datum prikken op een kalender.
Daarbij weet ik nu ook dat mijn lijf het dus wel kan, en ook de opmerking dat een ks handig bevallen is..... onzin!!! Dat vraagt hel wat meer van je lichaam als een standaard (lees: goed verlopende) bevalling.
Jammer dat de kleine in volkomen stuit lag.... bij een onvolkomen stuit was het achteraf gezien zo geboren en was de gyn nooit met me naar de ok gesneld.

Isa kwam om 12.06 uur op zondag 22 juli 2007 ter wereld en draagt de namen Isa Maria Wilhelmina, ze weegt 2664 gram en is (gokken we, want meten mag niet ) 48 cm lang, ze is gezond en een erg tevreden kindje. Huilt alleen voor een luier en een voeding en we hopen dat ze het zo goed blijft doen.
Wel moet ze erg veel rusten en goed gaan en blijven drinken want ze is erg klein en licht.
In oktober moet ik terug naar de kinderarts voor een echo van de heupjes kijken of alles goed is, dit omdat ze zolang in stuit heeft gelegen haar billen waren ook hellemaal blauw bij de geboorte maar dat is al hellemaal weg getrokken.

Zal even wat foto's hier plaatsen, mochten jullie ook foto's van de ks zelf willen zien dan roepen jullie maar heb best mooie plaatjes

quote:
Op donderdag 26 juli 2007 22:37 schreef marlieske het volgende:
Oke maar je moet wel een sterke maag hebben

Zal een linkje plaatsen naar een album : http://s146.photobucket.c(...)9/keizersnede%20isa/
***
pi_51871110
Wat een verhaal Marlieske... dat je nog zo rustig ging douchen en scheren!!! En wat zonde dat het niet op de normale manier kon als je al zover was zeg! Maar goed, met zo'n wondertje is het natuurlijk het belangrijkste dat het veilig ter wereld komt. En een wondertje is het, wat een prachtig meissie heb je gekregen, Marlieske. Van harte gefeliciteerd en ik hoop dat je snel hersteld van de ks.
  vrijdag 27 juli 2007 @ 09:40:39 #3
20436 Jambo
Hakuna Matata
pi_51878645
Marlieske, ik had nog helemaal niet meegekregen dat je bevallen was. Gefeliciteerd!
Mooi bevallingsverhaal en een mooi meisje .
Ik word er wel es mismoedig van dat ik, wat ik voel, niet zeggen kan. (Toon Hermans)
Zo oud is Melvin
pi_51878813
Marlieske, vind je het nu niet een beetje raar dat de andere gyn het dus fout had. Ik zou denk ik toch wel boos worden.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
pi_51883227
Wat een verhaal Marlieske
  vrijdag 27 juli 2007 @ 13:25:51 #6
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_51884713
Marlieske, wat een verhaal inderdaad! En wat vervelend dat je zo'n last heb van die jeuk!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_51894689
Tja dat scheren was meer en gevoel van ... dan weet ik zeker dat het netjes is en ik geen ontharingscreme krijg want daar kan ik helemaal niet tegen. (en dat stond in de folder)

Tja boos worden op de gyn die er niet was tja zet het nog zoden aan de dijk? Zal het zeker wel vermelden bij mijn afspraak over 6 weken bij de gyn die dus de ks deed(echt een leuk mens).
Ben eerlijk gezegd meer teleurgesteld over de houding van de vk op de afdeling die de jeuk niet serieus nam en mijn klachten over de pijn medicatie en de ruggenprik in de wind sloeg.
Blijkt nu dat ik ook medicijnen van ze heb gekregen die ik in combi met mijn colitus helemaal niet mag slikken, was dus maar goed dat ik de huisarts heb gebelt.
Mama van Isa en Ties
pi_51910403
mooi verhaal marlieske gefeliciteerd met jullie Isa
ook mooie foto's op die link die je plaatste.... gaaf om eens te zien!
Zoals ma kamper piet zegt:
~~ * * eeN DaG NieT LEVEN ~~ IS DaG NieT LacHT TOCHT ? * * ~~
pi_51932173
6 weken na de bevalling inmiddels...tijd voor mijn verhaal!

Het wachten op de bevalling duurt erg lang...week 39,40 en 41 gaan rustig voorbij.
In week 41 gaan we op controle in het ziekenhuis. De CTG is uitstekend, maar de arts wil ook nog even een echo doen om te controleren of er genoeg vruchtwater is. Ze ziet het niet goed en vraagt de dienstdoende echo-specialist om ook te kijken met een beter echo apparaat. Hierop is te zien dat je in een aangezichtsligging ligt. Je nekje maakt een sterke knik en de stress slaat bij mij toch wel toe!
We spreken af dat over 2 dagen weer een controle is en dat er als de bevalling echt doorzet nog een echo wordt gemaakt om te zien of kindje alsnog goed gaat indalen.
De controle op vrijdag is goed, CTG weer goed en de aangezichtsligging lijkt veranderd in achterhoofdsligging, prima dus. Er wordt een afspraak gemaakt om maandag (42+1) te bevalling te gaan inleiden.
Wat zie ik daar tegenop! Gevoelsmatig lijkt het totaal onmogelijk om nog voor maandag te gaan bevallen...

Maar toch!
Zaterdagmorgen 3.00 word ik wakker van de eerste weeën. Ze duren nog niet zo lang, maar slapen lukt echt niet meer!Vin nog lekker laten slapen. Ze blijven ze om de 10 minuten komen, maar de heftigheid en de duur nemen wel toe. ’s Middags rond 13.00u kan ik het niet echt goed meer opvangen en besluiten we de hond maar vast naar schoonouders te brengen. Als Vin weer thuis is, heb ik hem ook echt hard nodig!
Met de zw.yoga in mijn achterhoofd ben ik steeds maar zoekende naar de houding die voor mij het prettigst zou zijn, maar ik kan er echt geen vinden! Daar kreeg ik af en toe wel een wanhopig gevoel van hoor!
Qua frequentie bleven er steeds zo'n 10min. tussen zitten, wat qua rust wel prettig is... maar me op een gegeven moment ook beetje wanhopig maakt omdat ik me niet kon voorstellen dat het wat deed op die manier!
Tegen 20:00uur toch maar het bad laten vollopen, in de hoop dat ik me daar wat prettiger in voel en dat het de boel wat gaat versnellen...
helaas: weeën blijven weg!
Zou dan echt deze hele zaterdag voor niets zijn ?
Na 30min. hoopvol in bad liggen komt er weer een wee... en wat voor een!
Ik kan hem in bad dus echt totaal niet opvangen en weet niet hoe snel ik er wil uit moet komen als hij eenmaal weg is.
Onderweg van 'in-bad' naar 'uit-bad' komen ze opeens even sneller achter elkaar, vreselijk!
Terug naar bed, op mijn zij en om voedingskussen gekruld..dit gaat nog het best. Ik zak weer terug in het ritme van voor het bad, 's avonds om 23.00 uur zijn ze nog steeds om de 10 minuten, om zo de nacht in te gaan zien we dus echt niet zitten. VK gebeld die er uurtje later was.
Ze zit even op bed, en vraagt zich hardop af of ik niet een blaasontsteking heb?
Daar ging mijn vertrouwen ..
Gelukkig kwam dat terug toen ze bij toucher toch 2 cm ontsluiting inschat!
Wat was ik er blij om dat er toch wat een het gebeuren was !
Achteraf denk ik: na 21uur weeën pas 2cm... dat ik de moed niet opgaf!
Zoals afgesproken gaan we naar het ziekenhuis om de ligging te controleren, het ritje in de auto viel me mee!
Ik heb maar 2 weeën op hoeven vangen, wat hangend aan het handvat boven de deur best ging gelukkig.
Even ná middernacht arriveren we op de echokamer. Gynaecoloog maakt echo en ziet dat het hoofdje netjes in lijkt te gaan dalen, maar aangezien ik dan officieel 42 weken ben moeten we blijven.
Mijn gedachten: EN OF IK BLIJF!
De weeën gaan onverminderd door, nu zo'n 5-7min. ertussen maar worden erg pijnlijk en komen steeds in tweeën. De verpleging regelt een kamer voor ons, waar we de ene na de andere verwerken. Rond 1.00u krijg ik een morfine-achtige prik waar ik misschien net een uurtje op wegdoezel.
Toen weer vol aan de bak om de weeën op te vangen en uitkijkend naar tijdstip waarop ik weer prikje zou kunnen krijgen. Toen het na 3uur eenmaal zo ver was, deed die prik niets meer qua pijnstilling...ik merkte alleen enorm bezopen gevoel. Voordeel in ieder geval (denk ik) dat ik genoeg kon ontspannen tussen de weeën door om de ontsluiting te laten vorderen!
Om 6.00u komt de verpleging eens kijken hoe het gaat. Het gaat steeds moeilijker en we worden verplaatst naar de verloskamer. Inmiddels krijg ik niet veel meer mee, pas achteraf door dingen die Vin me kon vertellen is het beeld dat ik heb weer wat compleet.
Ik weet nog wel goed dat ik op een gegeven moment ook rugweeën kreeg en echt niets aan mijn lijf/rug kon hebben.
De elastieken voor ctg-registratie zaten me veel te strak en Vin is vooral bezig geweest met tijdens de weeën die elastieken van mijn rug te houden.
Gevoelsmatig waren we er helemaal alleen en voelde ik me erg verloren. Volgens Vin kwam er netjes elk uur iemand kijken en toucheren...

Om 9.30 blijkt er 8cm ontluiting te zijn, en net als ze de gyn. er bij willen halen om de vliezen te breken gebeurt dit spontaan. Niets geen helder vruchtwater, maar dikke smurrie met oud en vers meconium volgens de hulptroepen.
Vreemd genoeg (en gelukkig ook maar) kon me dat niets schelen en was ik deels opgelucht dat het allemaal richting het einde ging lopen, en werd ik tegelijkertijd erg angstig om die zelfde reden!
Ik heb een tijd persweeën moeten opvangen, geen idee hoe lang eigenlijk
maar dat was echt vreselijk., Weten dat je niet mag meepersen, maar halverwege de wee er toch ècht in mee moeten gaan! Ik weet nog dat ik me heb verbaasd over de oergeluiden die ik daarbij produceerde en het gevloek daarbij.
Om 10.45 komt de verloskundige van het ziekenhuis en een arts in opleiding kijken hoe het gaat. Inmiddels al 9 cm ontsluiting en ik mag gaan persen!
Na een paar keer oefenen begin ik door te krijgen wat de bedoeling is.
Heel apart om te merken hoe alert en helder ik opeens weer was!
De vk leverde een levendig verslag vanaf haar zitplek tussen mijn benen en ik werd daardoor heel effectief aangemoedigd tot persen.
Na 30min. besluit de vk een knip te zetten (achteraf deed ilse het niet zo best meer aan het eind, wat ik gelukkig ook niet mee heb gekregen) en gevoelsmatig nog in dezelfde wee werd ilse geboren!
De verbazing! Opeens een mensje op mijn buik...dat ik voor mijn gevoel nog helemaal niet kende.



Na het wegen/prikken/aankleden van ilse waren we daar opeens met z'n drietjes in de kamer!
Ik herinner me aan de ene kant de vele emoties, de tranen
maar ook de enorme uitputting en daarmee ook soort van anti-climax gevoel omdat we opeens in die rust terecht waren gekomen.
We kregen nog op de verloskamer een beschuitje en daarbij de lunch..
daarna ben ik met een verpleegkundige gaan douchen en kon ik een heerlijk schoon bed in!
Dat voelde zó lekker!

Ik ben met ilse nog één nacht in het ziekenhuis gebleven,
wat niet vervelend was, maar ik kon de dag erna niet wachten tot we naar huis konden!

Misschien wat verwarrend geschreven, qua in verleden en in huidige tijd schrijven.. maargoed.

Achteraf gezien kijk ik gelukkig niet negatief terug op de bevalling.
Ik vind het jammer dat ik me zo veel wanhopig en angstig gevoeld heb, maar ondanks dat ging het gewoon zoals het zo'n beetje hoort te gaan naar mijn idee!
Het herstel achteraf is me niet tegen gevallen, de knip is herstellende (NIET na 5weken weer gaan fietsen )
en na het slopende bv-verhaal kon ik mijn energie weer in mezelf steken!
Ilse is een ontzettend lief moppie dat er steeds meer bij gaat horen,
hoewel ik ook nog wel momenten heb waarop de naam ilse opeens weer vreemd/nieuw klinkt!
(is dat raar??)

Tja, een erg hevige maar enorme ervaring zo'n bevalling!

[ Bericht 0% gewijzigd door marit1978 op 29-07-2007 13:41:15 ]
  zondag 29 juli 2007 @ 14:10:41 #10
124696 marlieske
Isa en Ties
pi_51933059
Mooi verhaal Marit, en dat gevoel van niet mogen persen klinkt zo bekend.
En het gevoel van je kindje nog niet kennen komt me ook bekend voor, ik moet ook nog vreselijk wennen zeker omdat Isa zo snel mee uit de ok werd weg gehaald. Maar langzaam aan komt ook hier dat gevoel van ja je hoort erbij.
Mama van Isa en Ties
pi_51933294
Mooi verhaal Marit.
  zondag 29 juli 2007 @ 14:37:46 #12
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_51933641
Mooi beschreven Marit!
En waar komt dat mutsje zo snel vandaan? Het lijkt wel alsof Ilse net geboren is, en eerst het mutsje kreeg voordat ze omhoog getild werd!!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  zondag 29 juli 2007 @ 14:55:15 #13
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_51933986
Mooi verhaal Marit!

Ik krijg tranen in mijn ogen van dit stukje: "Na het wegen/prikken/aankleden van ilse waren we daar opeens met z'n drietjes in de kamer!"

Ik kijk zo uit naar dat momentje dat ik echt niet meer kan wachten bij wijze van spreken.
Dat je gewoon ineens met z'n drietjes bent, een gezinnetje, voor eeuwig aan elkaar verbonden.
***
pi_51935386
quote:
Op zondag 29 juli 2007 14:37 schreef PM-girl het volgende:
Mooi beschreven Marit!
En waar komt dat mutsje zo snel vandaan? Het lijkt wel alsof Ilse net geboren is, en eerst het mutsje kreeg voordat ze omhoog getild werd!!
Oei PM...even nadenken..
mijn verklaring nu is dat het komt omdat de navelstreng erg kort was en die dus eerst doorgeknipt moest worden (mocht Vin gelukkig wel doen!) voor ze echt aan mij geshowd werd .. blijkbaar had de verpl. in die tijd het mutsje er dus al op!

Ohja..het fototoestel lag nog niet eens klaar toen ze er uit kwam!
Daar hielp de vk ons aan herinneren toen Vin de schaar al in handen had
  zondag 29 juli 2007 @ 20:20:04 #15
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_51941577
quote:
Op zondag 29 juli 2007 15:48 schreef marit1978 het volgende:

[..]

Oei PM...even nadenken..
mijn verklaring nu is dat het komt omdat de navelstreng erg kort was en die dus eerst doorgeknipt moest worden (mocht Vin gelukkig wel doen!) voor ze echt aan mij geshowd werd .. blijkbaar had de verpl. in die tijd het mutsje er dus al op!

Ohja..het fototoestel lag nog niet eens klaar toen ze er uit kwam!
Daar hielp de vk ons aan herinneren toen Vin de schaar al in handen had
Ah, duidelijk
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  zondag 29 juli 2007 @ 22:06:50 #16
103793 kozakken
Living the life
pi_51944505
Wat heb je het mooi omschreven Marit!

Bijzonder he, zo'n klein mensje dat er dan helemaal is.
(En eigenlijk maar fijn dat je sommige dingen maar 'half' hebt meegekregen. )
  zondag 29 juli 2007 @ 23:49:14 #17
170545 DaviniaHR
Mrs. PhysicsRules
pi_51947761
Zak ik hier dan maar eens een onvervalste tvp plaatsen?

Lekker bevallingsverhalen lezen enzo...
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
pi_51948109
Pfff... zucht, Marit... ben er stil van en moet ff wat wegslikken. En dat heb ik niet gauw! Zie gewoon delen van mijn eigen bevalling terug, heb er een soort 'buikgevoel' van!
Gefeliciteerd met je kleine meid!
  maandag 30 juli 2007 @ 06:37:07 #19
24188 Belana
kloon van belana
pi_51951616
altijd weer mooi die verhalen (als je het eenmaal zelf hebt meegemaakt helemaal ofzo)
mooi geschreven Marit!

(en zo'n mutsje gooien ze er vaak zo snel mogelijk op, via het hoofdje wordt het meeste warmte verloren)
stormy waters...
sailin'
pi_51951790
Wauw, Marlieske! Het prikt in m'n ogen, wat een mooi en beeldend verhaal!! (al was het natuurlijk na de bevalling niet zo fijn)
Ook heel mooi om te zien dat je er met een blij gevoel naar terug kunt kijken!

En Marit, wat mooi is die allereerste keer als je je dochter kan zien he!! Iets wat je je leven lang niet meer vergeet
En zo'n naam blijft je leven lang 'nieuw' klinken. Het blijft altijd een wonder dat je plotseling zo'n kind erbij hebt. En dat 'wondergevoel' blijft bestaan

[ Bericht 52% gewijzigd door Bright op 30-07-2007 08:16:17 ]
pi_51960432
pfff Marit, das ff een lange werkdag geweest. Another day at the office, laat maar zeggen. Knap gedaan en een knappe meid heb je daar op je buik !
  maandag 30 juli 2007 @ 15:18:36 #22
12765 Tan
 Isilindil Tasardur
pi_51960984
Mooie verhalen Blijft toch altijd weer heel bijzonder (en pijnlijk )
pi_51991580
Marlieske, heftig maar fijn dat het toch goed voelt.

Pff Marit wat een lange dag moet dat geweest zijn.
Die naam, het nieuwe eraan. De eerste keer dat ik Damian bij zijn naam noemde voelde ook zo vreemd. Dat kan ik me nog heel goed herinneren.
  vrijdag 3 augustus 2007 @ 09:23:03 #24
11682 Moonah
Jolie femme
pi_52065391
Oh Marit, wat heb je lange tijd weeën gehad.
En wat lijkt het me een schrik, als er zo veel oude meconium uitkomt!
Erg fijn om te lezen dat je niet negatief terugkijkt op je bevalling!

Marlieske, met alle respect hoor, maar ik vind dit toch een beetje een vreemde opmerking:
quote:
Daarbij weet ik nu ook dat mijn lijf het dus wel kan, en ook de opmerking dat een ks handig bevallen is..... onzin!!! Dat vraagt hel wat meer van je lichaam als een standaard (lees: goed verlopende) bevalling.
Sterkte met je jeuk, lijkt me afschuwelijk.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_52065665
quote:
Op vrijdag 3 augustus 2007 09:23 schreef Moonah het volgende:


Marlieske, met alle respect hoor, maar ik vind dit toch een beetje een vreemde opmerking:
[..]
Vond ik ook. Maar ze wil vast alleen zeggen dat de arbeid bij haar erg meeviel.
Ik denk dat je je dan niet kan voorstellen hoe het is als het niet zo makkelijk gaat...
  vrijdag 3 augustus 2007 @ 09:38:24 #26
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_52065693
Ik dacht eigenlijk meer dat ze het bedoelde richting alle meiden die zeggen 'wel even een ks te willen, lekker makkelijk'. Dat dat dus vies tegenvalt.
Althans... dat hoop ik een beetje. Want volgens mij is dat dus niet te vergelijken, en al helemaal niet als je niet beide hebt meegemaakt toch?
***
pi_52065724
quote:
Op vrijdag 3 augustus 2007 09:38 schreef Brighteyes het volgende:
Ik dacht eigenlijk meer dat ze het bedoelde richting alle meiden die zeggen 'wel even een ks te willen, lekker makkelijk'. Dat dat dus vies tegenvalt.
Althans... dat hoop ik een beetje. Want volgens mij is dat dus niet te vergelijken, en al helemaal niet als je niet beide hebt meegemaakt toch?
Volgens mij denkt ze dat ze beiden heeft meegemaakt omdat ze eerst tot tien cm ontsluiting gegaan is.
pi_52070271
quote:
Op vrijdag 3 augustus 2007 09:38 schreef Brighteyes het volgende:
Ik dacht eigenlijk meer dat ze het bedoelde richting alle meiden die zeggen 'wel even een ks te willen, lekker makkelijk'. Dat dat dus vies tegenvalt.
Althans... dat hoop ik een beetje. Want volgens mij is dat dus niet te vergelijken, en al helemaal niet als je niet beide hebt meegemaakt toch?
Dat bedoelde ik ja, heb het idee dat sommige mensen in mijn omgeving denken : "ooh lekker handig een ritssluiting" maar dat valt dus tegen.
Mama van Isa en Ties
pi_52070333
quote:
Op vrijdag 3 augustus 2007 09:37 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Vond ik ook. Maar ze wil vast alleen zeggen dat de arbeid bij haar erg meeviel.
Ik denk dat je je dan niet kan voorstellen hoe het is als het niet zo makkelijk gaat...
En ik vond inderdaad de ween meevallen, tot aan de persdrang dan, waar ik helaas niets mee mocht doen alleen 30 minuten weg zuchten. (dat was wel een hele klus)
Mama van Isa en Ties
pi_52194001
Wat een verhalen weer! En wat een verschillende bevallingen zijn er toch!
Quote papa: Sara gaat een paar keer in de week naar het kinderdagverblijf en daar leert ze voor blije peuter...
Sara
Merel
Ukje
pi_52278589
quote:
Op zaterdag 11 augustus 2007 09:48 schreef Freudie het volgende:

Nu dan eindelijk mijn verhaal, ik ben namelijk bijna niet thuis geweest. Allereerst de bevalling. De weeen begonnen rond een uur of 1 's nachts op 7 augustus. Na een tijdje alles bij te houden een schriftje qua tijden e.d. toch maar besloten de verloskudinge te bellen. DIe was rond half 6 bij ons. 2 cm ontsluiting, en heel vreemd, de bevestiging dat we inderdaad met het laatste stukje bezig waren. Mijn vrouw kon de weeen goed opvangen met puffen, en we besloten dat ze elk half uur zo'n 20-30 minuten lekker onder de douche ging zitten, om zo de weeen nog beter op te kunnen vangen. Dat ging goed, de weeen werden alleen wel steeds pijnlijker. De pijn schoot iedere keer in haar huipen, en ze had het gevoel dat ze overal in de fik stond.

Om 9 uur kwam de verloskundige weer, met de mededeling dat de ontsluiting 3 cm was. Dat was nogal een tegenvaller, wij gokten op een cm of 5. De weeen werden sindsdien steeds pijnlijker, en om 12 uur was daar de verloskundige weer. Helaas, nog steeds 3 cm ontsluiting. Zij wilde graag de vliezen breken, maar stelde voor om dat in het ziekenhuis te doen, want ze vond de baby te hoog liggen. Wij naar het ziekenhuis, dat gelukkige erg dichtbij ligt.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werden we direct naar de verloskamer geleid. Daar brak de verloskundige de vliezen, en bij meting bleek dat we nu op 5 cm zaten! Maar na 2 uur weeen wegpuffen bleef de ontsluiting 5 cm, dus toen werden we overgedragen aan de gynaecoloog en die diende weeenversterkers via een infuus toe, maar ook een pijnstiller. Dit was een goede combinatie, want mijn vrouw werd suf en kon de weeen gemakkelijk opvangen.

Na een uur of 1 1/2 bleek de ontsluiting gevorderd tot 7 cm, en we kregen weer hoop. Weer anderhalf uur later kreeg mijn vrouw persdrang, maar niemand die ons had verteld wat we in dat geval moesten doen. Ik liep naar buiten om te vragen of er iemand kon komen kijken, want mijn vrouw had persdrang. Een half uur later kwam er eindelijk iemand kijken. Helaas, 8 cm ontsluiting, ze mocht nog niet persen. De verdoving begon langzaam uit te werken, en ze mocht geen nieuwe, dus dat schoot ook niet op.

Na weer een uur hield mijn vrouw het niet meer, en ging ik weer naar buiten om toch echt te zeggen dat mijn vrouw moest gaan persen. 45 minuten later kwamen de artsen binnen. Ze constateerden dat er nog steeds een randje was, maar dat ze toch maar moest gaan persen. Het was nu inmiddels een uur of half 11. Na 30 minuten heel goed persen was er nog steeds geen baby te bewonderen. De arts zei, dat de baby de verkeerde kant aan het draaien was, en dat mijn vrouw een half uurtje op haar zij moest liggen, zodat de baby de goede kant kon opdraaien. Ze mocht rustig meepersen.

Na een half uur kwamen de artsen weer, en mocht mijn vrouw weer 'gewoon' persen. Na een half uur nog steeds geen baby. De vacuümpomp 4 keer geprobeerd, maar dat mocht ook niet baten. Het werd een keizersnee. Mijn vrouw accepteerde dit zonder morren, ze wilde alleen iets heel snel tegen de pijn. Om half 1 werd mijn dochter uiteindelijk geboren via een keizersnee, op 8 augustus, 24 uur na het begin.

Er zat nogal veel vruchtwater in de longen, dus ze moest ter controle op de couveuse afdeling blijven. Bij longfoto's bleek, dat 1 van de 2 longen niet aan het borstvlies zat geplakt, en dat ze daardoor een snelle ademhaling had. Ze mocht dus niet bij mijn vrouw op de kamer, maar ze moest blijven op de couveuse afdeling. Gelukkig ging het elk uur steeds beter, en gisteren is de zuurstoftoediening gestopt, en als het goed is gaat vandaag het infuus eruit. Ze doet het geweldig, maar wat wil je, 54 cm en 4265 gram. Geen wonder dat ze niet 'normaal' eruit wou komen!

Genoeg getypt nu, tijd voor de foto's!
quote:
Op zaterdag 11 augustus 2007 09:50 schreef PM-girl het volgende:
Wow, heftig zeg, Freudie! Ben benieuwd naar de foto's!
quote:
quote:
Op zaterdag 11 augustus 2007 09:51 schreef PM-girl het volgende:
Mooi wakker kindje Freudie!
quote:
Op zaterdag 11 augustus 2007 09:51 schreef Freudie het volgende:
En nog even voor de dames onder jullie: Echt, mijn allerdiepste respect.

quote:
Op zaterdag 11 augustus 2007 09:52 schreef Freudie het volgende:

[..]

Ja he? Gelijk na de geboorte al met de ogen open Wel leuk hoor, maar ik wil ze mee naar huis nemen! Met een beetje geluk morgen, anders maandag.
quote:
Op zaterdag 11 augustus 2007 09:55 schreef livelink het volgende:
Schattig, dat beetje scheel kijken
Dat hoort echt zo bij die kleine babietjes.
quote:
Op zaterdag 11 augustus 2007 09:57 schreef piglet het volgende:
Heftig hoor Freudie, maar wat een resultaat
quote:
Op zaterdag 11 augustus 2007 09:59 schreef Vicky het volgende:
Freudie, wat een mooi kindje hebben jullie gebakken!!
quote:
Op zaterdag 11 augustus 2007 10:07 schreef Moonah het volgende:
En ook het verhaal van de vrouw van Freudie is pittig zeg.
Hoe gaat het nu met haar? Je dochter ziet er prachtig uit.
Ik ben zo vrij je verhaal te copy/pasten naar Bevallingsverhalen deel 6
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_52279041
Zo eindelijk weer even tijd om achter de pc te kruipen en dus ook om mijn bevallingsverhaal op te schrijven.

Op zondag 15 juli dacht ik dat ik vruchtwater verloor. De verloskundige komt langs en zegt dat ze denkt dat het urineverlies is omdat de baby zo op mijn blaas drukt. Dat schijnt heel vaak voor te komen aan het einde van de zwangerschap. Ze wil geen inwendig onderzoek doen omdat ze dan bang is voor eventueel infectiegevaar.

Woensdag begin ik wat last van rugkrampen te krijgen. Dit blijken achteraf weeen te zijn, maar die herkende ik niet meteen. Ik neem dus niet echt wat meer rust, maar ga juist nog shoppen. Donderdag spreek ik overdag nog met een vriendin af en we gaan met haar zoontje naar de kinderboerderij. 's Avonds gaan we nog even een paar uurtjes met wat collega's op een terrasje zitten. 's Nachts slaap ik echter bijna niet doordat er soms een wat heftigere wee tussendoor komt.

De weeen blijven en in de nacht van donderdag op vrijdag zet het allemaal wat door. We bellen vrijdagmorgen 9 uur de verloskundige (vond het lullig om haar eerder te bellen ) en ze komt langs. Ik heb dan 3 centimeter onsluiting en tot haar verbazing voelt de verloskundige de haartjes van ons kindje: de vliezen zijn dus wel degelijk al zondag gebroken en ik moet snel naar het ziekenhuis voor de bevalling. Er is even sprake van lichte paniek omdat we uit ervaring van een vriendin weten wat er met langdurig gebroken vliezen allemaal mis kan gaan...

In het ziekenhuis aangekomen (11 uur) heb ik al 4,5 cm ontsluiting dus het gaat de goede kant op. De weeen zetten echter niet door en dus krijg ik een opwekker. Rond een uur of 4 's middags wordt de pijn te erg en krijg ik pijnstilling waar ik heerlijk van ga hallucineren.

Om 19 uur is er dan eindelijk volledige ontsluiting en voel ik een lichte persdrang. De persweeen zijn echter neit sterk genoeg en dus wordt het kraantje van het infuus met opwekker weer verder opengezet. Helaas vergeten ze ook het kraantje op mijn hand open te zetten zodat er dus helemaal niks gebeurt. Alle manieren van persen zijn inmiddels langsgekomen: op de baarkruk, op mijn zij, op mijn rug en op mijn rug met mijn benen in de beugels maar niks werkt genoeg om de baby de draai te laten maken. Zelf heb ik totaal geen energie meer doordat ik eigenlijk vanaf woensdag bijna niet meer geslapen heb. Ik val zelfs eens tussen 2 pittige weeen door in een diepe slaap inclusief gesnurk . Gelukkig blijft het met de baby goed gaan.

De gyneacoloog wordt erbij geroepen en de formulieren voor een eventuele keizersnee worden ingevuld. Gelukkig wil hij het toch nog eerst 1 x met de vacuumpomp proberen. Dat werkt en al snel 'staat' het hoofdje en kan ik weeen weg gaan zuchten. De pijn hiervan valt echt super mee na al dat gepers en dus gaat alles helemaal prima. Na in totaal 2,5 uur persen wordt Linde om 21.28 uur geboren.In totaal maar liefst 11 dagen te vroeg na 38 weken en 3 dagen zwnagerschap. Gelukkig heb ik alleen een heel klein scheurtje opgelopen dat met 5 hechtinkjes gehecht wordt.

In verband met de langdurig gebroken vliezen moeten we een nachtje in het ziekenhuis blijven. Gelukkig maken we het allemaal goed maar het was zo wel even schrikken.

Pff best wel heftig om alles zo weer eens op te schrijven en te herbeleven...
pi_52281208
Ja, dat is heftig he, om het op te schrijven?
Fijn voor je dat je na zo lang persen blijkbaar niet al te gehavend bent.
En snurken tussen je persweeën...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_52290296
Err, dat hierboven dus
pi_52355318
Freudie en vrouw, Stiemie.... Goed gedaan allemaal
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
  zondag 26 augustus 2007 @ 00:02:49 #36
28034 jellyrose
BoggleMeister
pi_52688391
Zondag 22 juli heb ik voor het eerst echte oefenweeën, maar de volgende dagen blijft het eigenlijk vrij stil. Dinsdag gaan we nog vrolijk langs de vk en blobster en ik worden goedgekeurd; wel zegt de vk ons toe dat ze me niet tot 42 weken zal laten lopen omdat ik gaandeweg de zwangerschap van een lage bloeddruk (105/60) naar een hoge bloeddruk ben gegaan (als uitschieter 130/95). Maar ik ben dan pas ruim 39 weken dus ik hoef de volgende week pas terug te komen.

Donderdagmiddag heb ik weer af en toe last van wat weeën her en der, maar pas rond 7 uur 's avonds merk ik dat ze regelmatiger en sterker worden. Zou het gaan beginnen? Ik durf manlief nog niet echt op de hoogte te stellen, maar ze blijven komen en vanaf een uur of 9 ga ik toch eens kijken hoe het zit qua intervallen. Om de 6/7 minuten en ze houden ongeveer een minuut aan. In Z&G lopen de meningen uiteen over of het nu zal gaan gebeuren of niet.. zelf heb ik wel goede hoop, zeker als ik tijdens en na een lange warme douche toch echt weeën blijf houden Echt pijnlijk vind ik ze nog niet (zeker niet nu ik weet hoeveel pijn een wee *kan* doen) en ik suggereer nog om toch maar wat te gaan slapen.. na een half uur in bed sta ik maar weer op omdat ik me geen houding weet te geven tijdens de weeën en manlief en ik gaan maar weer naar beneden alwaar we Forrest Gump kijken onder het genot van steeds sneller komende weeën. Om 3 uur 's nachts komen ze om de 2/3 minuten, maar ik zucht ze eigenlijk vrij gemakkelijk weg. Vandaar ook dat we besluiten de vk maar niet uit haar bed te bellen totdat het een wat christelijker tijdstip is. Om 7 uur zit ik nog steeds met weeën om de 2/3 minuten en ze zijn nu wel wat pijnlijker, maar ik heb zelf al het idee dat er eigenlijk te weinig gebeurt. De vk komt langs en toucheert.. het goede nieuws is dat de baarmoedermond "geweldig mooi" verstreken is, maarrr.. "je hebt pas een centimetertje meid". Alhoewel ik het wel had verwacht is het toch een teleurstelling en aangezien ik nu al ruim 24 uur wakker ben en het zeker nog wel een uur of 12 kan gaan duren stuurt de vk ons naar het ziekenhuis om daar wat bij te tanken met behulp van een slaapmiddel/pijnstilling en tegelijkertijd de weeën wat te stimuleren met weeënopwekkers. De vk zal dan na zo'n 4/5 uur naar het ziekenhuis komen om even te kijken en eventueel de daadwerkelijke bevalling te gaan begeleiden. Vol goede moed pakken we onze tas en Maxi Cosi: we gaan toch echt bevallen!!! We zijn allebei helemaal blij en hopen dat het vandaag nog zal gaan gebeuren: 27/7/2007 vinden we een mooie datum, alhoewel 28/7/2007 de uitgerekende datum is

Rond 8:45 komen we in het ziekenhuis aan en worden we al opgewacht door een verpleegster (een Jamaicaans/Amerikaanse vrouw, dus manlief voelde zich gelijk op z'n gemak ) en de zkh-verloskundige. Er wordt me verteld dat ik een infuus voor de opwekkers krijg en een shot pethidine in m'n been om me wat te laten doezelen zodat ik straks genoeg kracht heb om door de echte ontsluitingsweeën en de bevalling te gaan. Het lijkt mij helemaal prima; met het tempo wat we nu hebben zou ik pas over 4 dagen 10 cm hebben De vk verzekert ons dat we vandaag nog blobster zullen gaan zien, misschien zelfs wel rond het avondeten! De CTG hapert af en toe en blobster's hartslag lijkt wat onregelmatig dus er komt eerst een gyn kijken om goedkeuring te geven voor het infuus en de pethidine. Die toestemming krijgen we en om 9:15 worden beiden gegeven en besluit de vk om ook alvast m'n vliezen te breken. Met het haakje port ze wat en opeens voel ik de warme sloot vruchtwater op het bed stromen. Het is mooi helder van kleur en als alles weer droog is gemaakt wensen de verpleegsters en de vk me 'weltrusten'. Ik voel me per seconde higher worden, maar ik voel ook opeens een hele hevige wee opkomen. Ik zeg tegen Mat dat deze toch wel pijnlijk is en dat ik zo toch echt niet denk te kunnen gaan slapen/soezen. Hij stelt me gerust en aait me nog maar eens over m'n bol. En toch voel ik dat er iets niet helemaal goed aan het gaan is; ik heb toch echt beduidend meer pijn en ik voel me gewoon niet helemaal goed.

Binnen een paar minuten zijn de weeën van een kabbelend riviertje naar een soort stroomversnelling gegaan en ik ben zo stoned als een garnaal. Tussen de weeën door probeer ik Mat duidelijk te maken dat ik me echt niet aanstel, maar echt coherent ben ik dan blijkbaar al niet meer. Ik probeer de weeën netjes weg te puffen, maar onder de invloed van de pethidine maak ik me al zo druk dat dit dus blijkbaar nog 12 uur kan duren en dat dit dus echte weeën zijn dat ik ze eigenlijk meer wegjammer dan dat ik effectief met m'n ademhaling omga.

Plots komen zowel de vk als de verpleegster binnengesneld - de CTG en weeënmeter hebben blijkbaar alarm geslagen en de vk gaat me toucheren. Ik probeer wederom duidelijk te maken dat ik me echt niet goed voel, maar alles wat ik zeg lijkt niet bij hun aan te komen. (Nu weet ik dat dit alleen in mijn gedrogeerde perceptie zo was trouwens) De vk constateert opeens 4 cm ontsluiting en de opwekkers gaan direct op 0 (stonden pas op 2 om het niet al te heftig te maken..). We worden weer even alleen gelaten en ik blijf doorjammeren dat het zo'n pijn doet en ik scheld er lustig op los nu we toch met z'n tweeën zijn. Ik heb nog half het besef om niet teveel volume te gebruiken, maar als de verpleegster na een tijdje weer komt checken lig ik voor m'n gevoel toch echt te krijsen. De weeën komen nu zo snel en zo krachtig dat ik misschien 10/20 seconden heb om bij te komen en tussen de weeën door verontschuldig ik me tegenover Mat en de verpleegster/vk dat ik zo aan het schelden en krijsen ben - inmiddels heb ik van Mat gehoord dat het meer op brabbelen dan op praten leek. In het begin proberen ze nog om me te laten puffen, maar dat komt nauwelijks bij me over; ik denk serieus dat ik aan het doodgaan ben en ik ben in paniek en heb het idee dat niemand naar me luistert of door heeft wat er met me gebeurt. Af en toe *weet* ik dat ik me ook zo voel omdat ik hartstikke stoned ben, maar ik *kan* gewoon niet meer 'normaal' reageren of functioneren. Ik heb ook 0 besef van tijd meer en ik heb ook geen idee wat er nu toch allemaal gebeurt. (De vk sluit nog een hartslag-electrode op blobsters hoofd aan, maar zowel Mat en ik weten echt niet meer wanneer dat nou was)

Ik krijg helemaal niet mee dat ik bij de volgende toucheer-beurt inmiddels 7 cm heb en al helemaal niet dat ik nog geen 5 minuten later op 10 cm zit, ik weet alleen dat ik aan het creperen ben van de pijn en ik kan alleen maar gillen en krijsen. Het enige wat ik nog echt meekrijg is dat de vk m'n hoofd in haar beide handen vastpakt en me half door elkaar schudt: "Maaike, nu luisteren naar me.. je hebt 10 centimeter, je mag zo gaan persen als je het voelt". Maar ik voel helemaal niets. Geen persdrang of wat dan ook M'n benen worden in de beugels gesjord en ik begin maar met persen op goed geluk en blijf doorpersen en persen. Dit voelt zoveel beter dan die kutweeën ( ) en alhoewel ik blijkbaar alsnog flink kabaal maak (in mijn beleving ben ik stil, maar ik hoor net van Mat dat dat niet zo was) ben ik in ieder geval een stuk minder in paniek. Ik voel vrij snel een hele erge spanning en ergens besef ik me dat dat het hoofdje moet zijn. Het enige wat ik dan nog denk is: blijven persen! Ik pers zo hard ik kan (dat denk ik tenminste - ik heb geen idee wat ik aan het doen ben en of het uberhaupt zin heeft, straks pers ik nog uit het verkeerde gat ofzo. Wel herinner ik me opeens van de zwangerschapscursus dat ik niet op m'n hoofd/ogen moet persen, want dan kan ik een hersenbloeding krijgen! echt, hoe ik dat me kon herinneren en voor de rest compleet van het padje af was.. geen idee ) en dan voel ik dat het hoofdje eruit is. De schouders volgen vrijwel direct en dan is hij er! Ethan wordt op m'n buik gelegd, maar ik heb het nog niet helemaal door en moet echt moeite doen om hem vast te houden. Ik zie Mathew huilen en het enige wat ik denk is: de pijn is weg!?!

Ik blijf versufd liggen terwijl Ethan wordt gewogen, schoongemaakt, aangekleed en bij papa gelegd. Mijn eigen vk komt binnen gesneld als ze bezig zijn de placenta te halen. Daarna word ik gehecht en ik barst spontaan in lachen uit als de vk waarschuwt dat de verdovingsprik even pijn kan doen - "vergeleken met de pijn die ik net heb gehad is dit nog niet eens pijn te noemen!".

Pas tijdens het hechten hoor en besef ik dat het net 11:30 is en Ethan om 11:22 geboren is. De vk vertelt me dat ze nog nooit zo'n snelle bevalling heeft gedaan - van 1/2 centimeter naar volledige ontsluiting in 1.5 uur en daarna in 15 minuten persen de baby geboren zien worden.

Ethan wordt weer bij me gelegd en ik ben inmiddels nuchter genoeg om 'm samen met Mat echt te bekijken. Wat is ie mooi en perfect!! De verpleegster helpt met hem aan de borst te leggen, maar na een paar minuten valt hij al in slaap, waarschijnlijk onder invloed van de pethidine. Ik mag gaan douchen en daarna worden we naar een kamer gebracht om uit te rusten alvorens we naar huis mogen. Ik voel me behoorlijk slapjes, maar wat ben ik blij dat dit achter de rug is. Ik had me nooit en te nimmer voorgesteld dat het zo'n pijn zou doen en dat ik zulke doodsangsten zou uitstaan.

Inmiddels zijn we 4 weken verder en mede dankzij (veel) gesprekken met andere moeders, de verloskundige en de huisarts ben ik er wel weer aardig over heen, maar dat gevoel van complete paniek omdat je 0 controle over je eigen lijf en geest hebt zal ik denk ik nooit meer vergeten. Mijn eigen verloskundige heeft overigens nog formeel de zh-verloskundige ter verantwoording geroepen, omdat ze nooit mijn vliezen had mogen breken aangezien ik naar het zh was gestuurd om te rusten en kracht op te doen. Er werd me ook aangeboden om een officiele klacht in te dienen, maar dat vind ik zelf een beetje te ver gaan - Ethan en ik zijn niet moedwillig in levensgevaar gebracht ofzo en voor hetzelfde geld had de pethidine wel een pijnstillende werking gehad en was het een stuk minder naar geweest. Ik weet nu in ieder geval wel hoe een hele slechte trip moet voelen.. toch ook een ervaring die je eens gehad moet hebben En het resultaat is het uiteraard achteraf ook allemaal waard geweest, maar ik zal nu toch niet snel zeggen: kom maar op met die 2e!

(Jeee.. wat een verhaal, misschien moet ik er maar een samenvatting van maken.. haha)
Thoughts arrive like butterflies.
Red de zeehond!
  zondag 26 augustus 2007 @ 08:09:04 #37
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_52692436
Pfoe Jellyrose, wat een verhaal joh!
***
  zondag 26 augustus 2007 @ 08:17:28 #38
20436 Jambo
Hakuna Matata
pi_52692448
Wow Jellyrose, heftig zeg!
Ik word er wel es mismoedig van dat ik, wat ik voel, niet zeggen kan. (Toon Hermans)
Zo oud is Melvin
  zondag 26 augustus 2007 @ 08:49:19 #39
11682 Moonah
Jolie femme
pi_52692513
Phoe, Jelly...
Wat kunnen bevallingen toch kut zijn zeg.
Je verhaal verschilt erg van het mijne, maar de impact, de paniek, het hallucineren, de wanhoop en natuurlijk de pijn zijn erg herkenbaar. En zelfs nú nog, na bijna 11 maanden grijpt het me aan.
Als ik je een advies mag geven: Blijf praten als je dat nodig hebt! Je klinkt op het eind 'laconiek', je stapt er overheen, het leed is geleden, je hebt een superzoon. Klaar. Verder. Ook dát herken ik. Je VK brengt een officiele aanklacht niet voor niets ter sprake. Het kan je helpen bij de verwerking.
Nou ja, mss projecteer ik te veel.
Tnx voor je verhaal.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_52692785
Jemig jellyrose..... wat een belevenis. Inderdaad bij het stukje dat ze je vliezen gingen breken, gingen mijn wenkbrauwen richting haargrens. Rare actie. Vliezen breken is vaak om de weeën op gang te brengen...
Arme meid, maar ik vind dat je het goed gedaan hebt. Het moet uiterste concentratie hebben gevergd om in het wilde weg te persen en dan nog enigszins te voelen hoe het verloopt. Bravo!
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
  zondag 26 augustus 2007 @ 12:38:47 #41
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_52695134
Jellyrose, wat een verhaal! Uiteindelijk snel, maar wat heftig zeg. Het lijkt me heel akelig, om je niet te kunnen uitdrukken aan je omgeving en zo geen controle meer te hebben.
Maar wat supergoed van je, om zonder merkbare persweeën Ethan eruit geperst te hebben! Knap!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_52695433
Wat een verschrikking Jellyrose, dat je zo weg was. Wat eng.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
  zondag 26 augustus 2007 @ 13:32:08 #43
28034 jellyrose
BoggleMeister
pi_52696279
Bedankt allemaal ik merk toch wel dat het erg fijn is om het een beetje van me afgeschreven te hebben
quote:
Op zondag 26 augustus 2007 08:49 schreef Moonah het volgende:
Je VK brengt een officiele aanklacht niet voor niets ter sprake. Het kan je helpen bij de verwerking.
Tja, maar ik ben dan ook nog zo'n muts die het zielig vindt voor die verloskundige van het ziekenhuis. Ze was ook nog vrij jong en naderhand merkte ik wel dat ze het zelf ook niet zo'n jofele bevalling vond en ze heeft zich ook verontschuldigd voor haar 'strengheid' toen ik eenmaal volledige ontsluiting had (terwijl ik die harde aanpak wel nodig had hoor, want toen was ik echt helemaal onbereikbaar). Ik moet er denk ik nog even over nadenken, over 2 weken heb ik m'n follow up bij de verloskundige (ook om proberen uit te vinden waarom de bv totaal niet op gang gekomen is) en dan gaan we het er nog een keer over hebben
Thoughts arrive like butterflies.
Red de zeehond!
  zondag 26 augustus 2007 @ 13:55:40 #44
166294 KD-fotografie
mama van Demi & Nika!!
pi_52696836
pff jelly,klinkt eng allemaal.
Ik heb 30 uur over de bevalling gedaan en dat was ook allesbehalve prettig maar zo snel is dan toch ook erg pijnlijk zo te lezen.

Heb je zelf achteraf dat je liever geen pethidine zou hebben gekregen?
Ik ben thuis bevallen en dus zonder maar vraag me reglmatig af of ik toch niet beter naar het ziekehuis had kunnen gaan.
En dus ook of ik dat bij de volgende bevalling wel of niet moet doen.
pi_52698738
jeetje Jellyrose... wat een aangrijpend verhaal
vreselijk eng moet dat zijn om jezelf zo kwijt te zijn en het gevoel te hebben dat er vanalles met je gebeurt zonder dat je er nog maar een beetje grip op hebt !


edit:
ik heb ook een pethidine-prik gehad,
en kreeg daarna gelukkig alle ruimte/rust om daar op weg te drijven!
(precies zoals je omschrijft...zo high als ik weet niet wat! of zo stoned als een garnaal..wat je wil)
Vin kreeg een stretcher om ook even te kunnen gaan liggen zelfs, dus blijkbaar kunnen ze heus wel voorspellen dat je door zo'n prik wel even van de wereld bent.

Na 3uur kreeg ik op verzoek nog zo'n prik,
maar door de pijn kon ik echt niet meer slapen toen. Wel tussen de weeën door wat wegvallen, maar ik heb niet van Vin teruggehoord dat ik wartaal uitsloeg.
Maarja, ik had meer dan die 20sec. tussen de weeën om weg te vallen!

pfff
als ik je verhaal zo lees ben ik toch wel 'tevreden' met hoe mijn bevalling is verlopen.
30uur maar wel met gevoel dat ik het kon bijbenen.

[ Bericht 67% gewijzigd door marit1978 op 26-08-2007 15:13:21 ]
  zondag 26 augustus 2007 @ 19:56:27 #46
28034 jellyrose
BoggleMeister
pi_52706115
quote:
Op zondag 26 augustus 2007 13:55 schreef KD-fotografie het volgende:
Heb je zelf achteraf dat je liever geen pethidine zou hebben gekregen?
Achteraf zou ik denk ik helemaal niet naar het ziekenhuis zijn gegaan (dan maar liever 4 dagen weeën en hondsmoe zijn)

Het rottige van de pethidine is dat het dus bij iedereen en bij elke situatie anders kan uitwerken; doordat het bij mij qua ontsluitingstempo en weeëntempo zo uit de hand liep zorgde de pethidine helemaal niet voor pijnstilling of een licht roesje of een lekkere high, maar juist voor een 1.5 uur durende angstaanval en er was helemaal niets aan te doen. Maar wat er bij mij is gebeurd schijnt echt vrij abnormaal te zijn hoor, de meeste verhalen die ik heb gehoord over de uitwerking van pethidine tijdens de bevalling zijn net zoals dat van Marit allemaal positief!
Thoughts arrive like butterflies.
Red de zeehond!
  zondag 26 augustus 2007 @ 20:23:43 #47
108648 cattie
lieve moeder
pi_52706898
Jellyrose, ik heb je verhaal niet helemaal gelezen (dat lukt me nog steeds niet, bevallingsverhalen die heftig zijn lezen), maar ik heb ook pethidine gehad, waardoor ik high werd, ging hallucineren, van de wereld was en nachtmerries tussen de weeën had. Het komt dus vaker voor. Voor mij nooit meer pethidine.
  zondag 26 augustus 2007 @ 20:29:21 #48
166294 KD-fotografie
mama van Demi & Nika!!
pi_52707048
quote:
Op zondag 26 augustus 2007 19:56 schreef jellyrose het volgende:

[..]

Achteraf zou ik denk ik helemaal niet naar het ziekenhuis zijn gegaan (dan maar liever 4 dagen weeën en hondsmoe zijn)
iedereen ervaart dingen natuurlijk op zijn eigen manier maar weet wel dat 30 uur rugweeën, 2.5 uur persweeën en een kraamhulp die haast op je buik moet gaat zitten om de kleine eruit te duwen gecombineerd met een knip buiten een wee om ook niet voor herhaling vatbaar is.

En uit die angst ben ik erg aan het dubben of ik met een 2de beter wel of niet naar het ziekenhuis kan gaan (als ik die keuze heb)
pi_52721651
KD zoiets was het bij mij dus ook en ik (lees wij) twijfelen verschrikkelijk over gezinsuitbreiding ooit. Ergens wil ik wel maar wil niet bevallen. Uiteindelijk heeft Kaith bijna 11 uur vastgezeten met persweeen en toen alsnog met knip/pomp en dan de knip aan de verkeerde kant dus uitgescheurd aan de andere kant.

Vanaf de eerste wee waren het rugweeen.
Iedere dag is het begin van een nieuwe morgen...
  maandag 27 augustus 2007 @ 11:27:21 #50
108648 cattie
lieve moeder
pi_52721928
Mibos, is er niet wat te regelen met betrekking tot een eventueel volgende bevalling? Mijn gynaecoloog staat daar heel open voor en er is nu al in mijn dossier gezet dat er bij mij (uiterste noodgevallen daargelaten) geen vacuumpomp gebruikt mag worden. En het persen mag niet langer dan een uur duren. Daarna wordt het een keizersnee.
Gezien je vorige bevalling lijkt mij dat je wel een medische indicatie kunt krijgen om bij een eventueel volgende zwangerschap onder begeleiding van een gynaecoloog te staan. Misschien dat je dan ook zoiets kunt afspreken.
  maandag 27 augustus 2007 @ 11:31:37 #51
166294 KD-fotografie
mama van Demi & Nika!!
pi_52722029
Mibos, de bevalling was ook een van de redenen waarom ik geen 2de wilde.
Maar ja, die irritannte kriebels kwamen er toch wel dus toch maar besloten om ervoor te gaan met in gedachte dat de 2de meestal makkelijker gaat.
pi_52722072
Cattie er is wel een afspraak dat ik bij 38 weken als er is ingedaald een echo krijgt of het niet achterstevoren/ondersteboven/opzijnkopligt (en dan toch met het koppie naar beneden) ligt en als dat wel zo is dan kijken ze bevallende weg nog een keertje en dan wordt het een keizersnede. En inderdaad in mijn dossier is ook een melding gemaakt dat ik niet meer zolang mag tobben als de vorige keer en dat ze (in het dossier) dat ze een indicatiefout hebben gemaakt. Ik ben behandeld (pas uitgekomen) als iemand waarbij de ontsluiting niet vordere (klein detail) ik had volledige ontsluiting. Dus ja er zijn wel een paar punten maar omdat ik lichamelijk nog zo in de soep zit weet ik of wil ik niet nog een mega-aanslag op mijn lichaam plegen.
Iedere dag is het begin van een nieuwe morgen...
pi_52722105
Ja dat hou ik ook nog ergens in mijn achterhoofd dat een tweede misschien wel makkelijker gaat.
Iedere dag is het begin van een nieuwe morgen...
  maandag 27 augustus 2007 @ 11:38:00 #54
108648 cattie
lieve moeder
pi_52722174
Dat snap ik Mibos, dat je niet weet of je het je lichaam nog een keer aan kunt doen. Maar ik bedoelde te zeggen dat ik merk dat het bij mij geestelijk erg oplucht dat ik weet dat er afspraken zijn gemaakt dat het niet meer zo zal gaan gebeuren zoals de vorige keer.
pi_52730338
Pfff wat een bevallingsverhalen... vond de mijne al redelijk heftig maar wil voor geen goud met jullie ruilen. Ik sta wel positief tegen ooit nog een tweede keer bevallen. Zou het dan ook wel graag op de natuurlijke manier doen maar ja daarin heb je soms geen keuze heb ik wel gemerkt.
Maar mocht iemand vraagtekens zetten bij in het ziekenhuis bevallen... mij is het tot de 10cm prima bevallen zou dat gedeelte zo weer over doen, heb thuis totaal niet gemist.
De keizersnede viel mij ook reuze mee alleen het 5 dagen durende ziekenhuis verblijf viel me vies tegen.

Overigens is het goed bepaalde dingen met een gyn door te spreken, omdat bij mij de ontsluiting zo snel ging is dat nu ook in mijn dossier gekomen.
De volgende zou er zo uit kunnen vallen grapte de gyn namelijk ik heb trouwens voor de volgende keer geen keuze tussen thuis of ziekenhuis.... maar eerlijk is eerlijk dat vind ik helemaal niet zo erg.
Mama van Isa en Ties
pi_52748597
Tsjee, jellyrose wat een heftig verhaal zeg..
Zo te horen kwamen jou weeen nog sneller dan de mijne (1,5 minuut durend, elke 2 minuten). EN dat was al zo heftig. Ik ben ook voor pijnstilling naar het ziekenhuis gegaan. Alleen ben ik niet aan de pethidine toegekomen, omdat ik toen ze eindelijk kwamen kijken al 8 cm ontsluiting had.
Maar wat jij mee gemaakt hebt, dat was mijn grootste angst qua pijnstilling. Dat je wel half out gaat, maar toch je weeen bewust meemaakt, en dat niet aan de VK duidelijk kunnen maken, omdat je half out bent..

Mijn verhaal verschijnt deze week ook nog wel...
pi_52748816
Jeetje Jellyrose wat is dat heftig geweest.
Krijg tranen in mijn ogen bij je verhaal. Hoewel onze bevallingen verschillend zijn herken ik er veel van. Succes met het verwerken ervan.
pi_53070721
Na lang wachten, en flink wat keren herschrijven, is hier mijn verhaal van de bevalling en de eerste dagen erna...


Donderdag ochtend eerst naar de VK geweest. Frutsel was nog steeds niet ingedaald. Maar heb het strippen geweigerd, aangezien overtijd raken een familiekwaal is.. Laat de natuur zijn gang maar gaan. Toch de afspraak gemaakt om in ieder geval maandag een inwendig onderzoek te doen. En dan woensdag weer naar de VK, en donderdag naar de Gyn.. Plan van aanpak lag dus klaar..

Dezelfde donderdagmiddag was _Flash_ mooi vroeg thuis. En omdat we nog wat kleine boodschapjes hadden, zijn we even samen eropuit gegaan. Even langs de Ikea, de mediamarkt, de prenatal. En daarna nog even naar de mac voor een McChicken.
3 uur later waren we weer thuis.
En eigenlijk heb ik me de hele donderdag fantastisch gevoeld.

Midden in de nacht, half 3, _Flash_ stapt uit bed om naar het toilet te gaan. En ik wordt wakker. Ik merk dat mijn ondergoed doornat is. Maar mijn blaas lekt wel vaker, dus ik schrik niet echt. Als ik een schone wil aantrekken, zie ik wat slijmerig bloed in de vieze. Hmm, er gebeurd blijkbaar toch iets. Zou het vocht dan vruchtwater zijn? Het ruikt naar urine. En als ik naar het toilet ben geweest, komt er ook niet meer vocht. Onze conclusie, mijn blaas was gewoon te vol. En is overstroomt. En dat slijm wijst er hoogstens op dat er in de komende dagen iets gaan gebeuren.

Klaarwakker van de adrenaline loop ik wat rond in huis. Even op fok kijken, even nieuws kijken.. Toch maar weer naar bed. Eerst nog even langs het toilet. En daar vind ik meer rood slijm. Met een maandverbandje maar weer het bed in gedoken. Het is inmiddels wel half 4.
Af en toe voel ik een krampje in mijn buik en/of rug. Zo om de 20 minuten.
Om half 5 maar weer eens naar het toilet. Nog meer slijm. Het wordt steeds meer.
Inmiddels worden de krampen al wat zwaarder en komen ze sneller. Vanaf 6 uur zo rond de 3 a 4 minuten en duren ongeveer een minuut. Maar het is nog niet heel regelmatig. Af en toe is er ook maar 2 minuten en een wee van 20 seconden, soms 5 minuten en een wee van anderhalve minuut.
Om 7 uur besloten om de VK te bellen, omdat de weeen duidelijk blijven. Op dat moment hoor/voel ik mijn vliezen breken. Een plons water en de weeen blijven lekker doorgaan. Helaas was de VK van mijn eigen praktijk ergens anders bezig. Maar er word iemand van een andere praktijk gestuurd.
Om half 8 komt deze aan. Nog steeds die semi-regelmatige weeen om de 3 a 4 minuten. Ze voelt even, en vind 1 a 2 cm ontsluiting. Zij legt alle spullen klaar, maakt het bed gereed. En verteld dat we rond 11 uur maar weer eens met onze eigen VK moeten bellen.
De weeen worden inmiddels steeds heftiger. Meestal buikweeen, soms rugweeen, en soms beide. Rond half 9 begin ik ook moeilijkheden te krijgen met het wegzuchten van de weeen. Wat verschillende houdingen geprobeerd. Een warme douche, maar ik wordt steeds duizelig en wit voor mijn ogen. De weeen komen soms om de 2 minuten, en duren een dikke minuut. Dus er is ook te weinig tijd om te herstellen. Elke wee raak ik iets verder weg. Dus om 9 uur de VK maar weer gebeld.
Er komt iemand van onze eigen praktijk rond half 10, het is wel de vakantiekracht, dus geen bekend gezicht. Bij het toucheren blijk ik op 3 a 4 cm te zitten. Precies die 1 cm per uur van het boekje. Ze probeert me door de weeen te helpen. Maar ik blijf duizelig worden. De VK denkt dat ik bijna aan het hyperventileren ben. Ze vraagt wat ik wil. Het antwoord is simpel. Naar het ziekenhuis voor pijnstilling.
Rond 10.15 uur vertrekken we richting ziekenhuis. Onderweg ook nog last van de weeen. Maar gelukkig is het niet ver rijden. In de hal van het ziekenhuis en bij de balie van de verloskamers ook nog twee keer een wee opgevangen.
Er wordt een kamer voor me geregeld en daar moeten we maar even wachten tot er iemand komt. Ze waren even bezig met een spoedgeval.
Daar lig je dan. Duizelig van de weeen, die je maar net op kunt vangen. Aan de apparatuur, en je ziet de weeen elke keer iets sterker worden. Maar de hartslag van de kleine is in ieder geval goed. Tussen de weeen door viel ik bijna steeds in slaap, maar na 20 seconden begon de volgende wee alweer..
Rond 11 uur stuur ik _Flash_ naar de gang. Er komt iemand aan wordt gezegd, maar inmiddels houd ik het niet meer. Na _Flash_ nog 2 keer naar de gang gestuurd te hebben, komt er rond 11.15 iemand aan. Deze toucheert even, en verteld me dat ik al 8 cm ontsluiting heb. Voor pijnstilling is dus geen tijd meer, zeker niet gezien de vaart waarmee het nu gaat. In anderhalf uur 4 a 5 cm erbij.. Dus die weeenstorm is toch ergens goed voor geweest.
Rond half 12 komen er ook al persweeen mee. Ik moet ze proberen weg te puffen tot er volledige ontsluiting is en alle spullen klaar staan. Dit duurt nog even. Vanaf 10 voor 12 mag ik gaan meepersen. Eindelijk verlost van de ontsluitingsweeen, en nu alleen nog maar persweeen. Die laatste zijn welkom, eindelijk echt actie! Ik was klaarwakker en had geen last meer van het hyperventileren.
Na een kwartiertje roept de ziekenhuisVK toch maar de gyn erbij. De kleine zijn hartslag dipt nogal. Er wordt besloten om de vacuumpomp in te zetten. Ik zie nog een verdovingsspuit voorbij komen (en hoor later dat ik ben ingeknipt). Na een paar keer vastzuigen, meepersen, en trekken wordt onze zoon geboren. Het is dan 12.29. Onze zoon Chris is geboren, 3970 gram en 54 cm.
Hij wordt even op mijn buik gelegd. Al na een paar tellen wordt hij meegenomen naar de onderzoekskamer. Hij is er wel, maar heeft het toch moeilijk gehad. Na wat uitzuigen gaat het al snel beter en wordt hij weer terug gebracht. Er wordt geprobeerd Chris aan te leggen, maar echt happen doet hij niet (vreemd he, als je hoofdpijn van zo'n pomp hebt). Ik krijg te horen dat ik naar de OK moet. Er is wat gescheurd en dat hechten ze liever daar. Om 1 uur ben ik al onderweg. En Chris blijft achter bij _Flash_.
Chris krijgt in die tijd wat bijvoeding en ligt lekker bij de kersverse papa in de armen.
Rond half 4 ben ik weer terug bij _Flash_ en Chris. Ik voel me prima, en er wordt geprobeerd Chris nog eens aan te leggen. Hij hapt nog steeds niet echt. Het wordt afgeschoven op de zware bevalling. Gewoon af en toe proberen, en hopen dat hij het snel door krijgt.
De eerste nacht breng ik door in een 1 persoonskamer en de kleine wordt ook midden in de nacht naar me gebracht voor een voeding (poging tot).
De dag erna wordt ik naar een 3 persoonskamer gebracht. Waar later nog 2 andere moeders bijkomen (met een 5 en een 10 ponder, wat een verschil is dat).
De gyn komt de tweede dag ook even langs. En als hij de woorden "het ligt aan flarden" gebruikt begin ik pas te beseffen dat het meer dan een klein scheurtje is. Ik blijk naast de knip nog een inscheuring te hebben. In de dagen erna komt het wordt totaal ruptuur af en toe voorbij. Pas in de dagen die volgen begin ik het idee te krijgen dat het wel een zware bevalling is geweest, en dat ik niet binnen een paar daagjes weer rondhuppel. Ik zal in ieder geval in het ziekenhuis moeten blijven tot mijn darmen weer hun werk doen. En ik krijg ook vervolgafspraken voor de gyn en later nog fysio.
Gelukkig is Chris van 6 uur 's ochtend tot 11 uur 's avonds bij me. En _Flash_ is er ook bijna hele dagen. Chris wordt nog steeds aangelegd, en krijgt daarnaast bijvoeding, want het borstvoeden is geen groot succes. Het happen wil nog steeds niet goed lukken. Er wordt wat geprobeerd met de verschillende houdingen en een tepelhoedje, maar Chris blijft gewoon niet hangen. Hij krijgt dan bijvoeding met vingervoeden.
Op maandag begint mijn ontlasting op gang te komen. En ik hoop dat ik dinsdagmiddag naar huis mag. Maar op dinsdagochtend begint de verzorging zich meer zorgen te maken over Chris. Zijn gewicht is zo’n 10 % afgenomen. Hij lijkt aan het uitdrogen, en hij ziet geel. Uit de bloedtest blijkt dat het geelzien binnen de grenzen zit. Maar de kinderarts besluit Chris toch op te nemen op de neonatologie, omdat hij nog steeds slecht drinkt.
Ik begin dat ook met kolven, zodat mijn borstvoeding goed op gang komt, en Chris zoveel mogelijk moedermelk binnen krijgt. Op de neo begint hij al snel goed te drinken (uit een flesje) en de 2e dag is zijn gewicht al stabiel.
De 3e ochtend praat ik even met een verpleegster en vertel haar dat ik hoop dat Chris vandaag nog naar huis mag, en anders morgen. 10 minuten later komt ze terug. Ze had een telefoontje gehad en Chris wordt op dat moment naar boven gebracht, maar ze wist niet of hij mee naar huis mocht.
Als Chris boven is, krijg ik van de neo-zuster te horen dat hij naar huis mag, en dat hij helemaal gezond verklaard is.
_Flash_ moet nog even wat dingen regelen voordat we naar huis kunnen. Dus terwijl hij dat regelt wacht ik in het ziekenhuis. Totdat ik om 3 uur naar huis mag. Daar heb ik voor het eerst de hele voeding zelf en alleen gedaan (opwarmen, voeding geven, verschonen).
Om kwart voor 4 zijn we thuis en de kraamzorg komt dan ook net aanfietsen. Die pakt gelijk door en ruimt het huis lekker op. En ze komt in ieder geval de 2 dagen erna ook nog 5,5 uur. De volgende dag komt mijn eigen VK langs en er wordt besloten dat ik nog een dagje extra krijg vanwege mijn fysieke toestand. Later belt ook de kraamzorg nog, dat ik ook nog extra uren krijg. 20 over 3 dagen verdeeld (in plaats van 11).
De VK ziet ook dat de wond wat aan het ontsteken is. Dus ik moet beginnen met biotex badjes. Hopelijk verdwijnt het dan zonder medicijnen. Na een paar dagen is de ontsteking flink geslonken en ik begin inmiddels weer wat mobieler te worden. De kraamzorg in die dagen heeft het huis heerlijk aan kant gemaakt, dus we kunnen zondags starten met een schoon huis en een lege wasmand.
Inmiddels gaat het beter met de wond, de Gyn heeft er nog eens naar gekeken, en is blij dat mijn stoelgang en lopen goed gaat. Al moet ik een blokje lopen nog wel bekopen met een dag een zwaar gevoel in mijn bekken.

Ik kolf nu 2 a 3 keer per dag. En voor de rest krijgt Chris kunstvoeding. Het aanleggen hebben we ook met de Kraam geprobeerd. Maar hij blijft meestal niet hangen. Na 4 keer zuigen laat hij los. Hij heeft ook niet zoveel geduld, dus als er binnen die 4 zuigen niks komt dan gaat hij weer brullen. De fles is voor hem toch een stuk makkelijker. Die blijft wel hangen. Maar af en toe krijgt hij nog wel wat slokjes uit de borst. En soms lukt het ook om langer te blijven drinken. Maar jammer genoeg niet zo vaak, en hij hapt niet helemaal goed aan. Dus als ik hem vaker aan zou leggen, dan gaan mijn tepels teveel pijn doen (denk ik)
Ik wil op de lange termijn proberen om 2 keer per dag te kolven, en het verder aan te blijven vullen met kunstvoeding. Chris lijkt hetzelfde te reageren op de BV als de KV, dus dat zit ook wel goed. En mijn gevoel is helemaal goed bij deze oplossing

Als ik nu terug kijk op de bevalling, dan heb ik er geen negatieve gevoelens bij. Ik weet wel hoe het was, en hoe ik erbij lag, en wat er gebeurde. Maar (heel cliche) de pijn van de weeen kan ik me niet terughalen. Ook de eerste paar dagen waren vrij rot, maar het was het allemaal waard. We hebben er zo'n mooi hummeltje voor terug gekregen!
pi_53071252
Deepfreeze je bevalling klinkt best heftig maar fijn dat je er geen negatieve gevoelens bij hebt!
Ik hoop dat je snel helemaal hersteld bent.
pi_53074072
Wat grappig dat je zo nuchter bleef toen je met een kletsnatte onderbroek wakker werd!
Sterkte met je herstel, totaalruptuur is heftig. Maar naar ik laatst van je begreep gaat het best goed, toch?
Dankjewel voor je verhaal!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_53074145
Mijn (mannelijke) collega's maken alleen maar grapjes om bevallingen. Ze hebben het dan over een ontplofte egel... is dat wat ik me moet voorstellen bij " het ligt aan flarden"?
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
pi_53074235
Wel euhm, dat het daar letterlijk aan flarden ligt dus. Onvoorstelbaar, maar waar...
Gelukkig geneest het ook wel snel.
pi_53074324
quote:
Op maandag 10 september 2007 15:17 schreef Bass-Miss het volgende:
Wel euhm, dat het daar letterlijk aan flarden ligt dus. Onvoorstelbaar, maar waar...
Gelukkig geneest het ook wel snel.
Echt kapot??

Jeetje, dat lijkt mij vreselijk!
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
pi_53074357
Ticootje, daar moet jij je helemaal niet mee bezig houden in jouw toestand...
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_53074396
'tIs dat, en geloof me, op die moment kan het je weinig schelen en bij mij deed dat niet eens veel pijn.
pi_53074446
quote:
Op maandag 10 september 2007 15:24 schreef Moonah het volgende:
Ticootje, daar moet jij je helemaal niet mee bezig houden in jouw toestand...
Nee ik weet het, ik moet dit topic gewoon even links laten liggen.... Ik had alleen gehoopt op een klein verhaal van Lishe, vandaar dat ik dus even kwam kijken...

Ik ben weer weg, tot over een maandje of 4.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
pi_53074557
ach, nuchter dat is mijn ding wel een beetje.. Ben niet zo snel in paniek te krijgen. Maar ik was om 2 uur wel klaarwakker hoor. Heb ook niet meer geslapen daarna.

De totaalruptuur lijkt goed te genezen. Voor zover het nu lijkt is alles nog intact. Natuurlijk nu nog wel pijnlijk, maar de wond is nog steeds aan het genezen.

En ik heb geen idee hoe een ontplofte egel eruit ziet.
Maar om het even goed uit te leggen: je bekkenbodem zijn spieren die samen een soort koffiefilter vormen. Die houden je onderbuikorganen op hun plek (en helpen met bewegen, en allerlei functies down-under). Aan de onderkant zitten er 3 gaatjes in (je blaas, je vagina en de anus). Om die gaatjes zitten kringspieren. Bij een totaalruptuur komt er een scheur tussen de laatste 2 gaatjes (en je perineum en omliggend weefsel). En vaak wordt dat op de OK gehecht, want dan kunnen ze het rustig hechten (onderhuids en bovenhuids) en heb je de minste kans op nare bijverschijnselen. Je kunt je zelf wel voorstellen wat er gebeurd als zo'n scheur in een kringspier niet goed heelt..
  maandag 10 september 2007 @ 15:49:55 #68
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_53074689
Deepfreeze, je hebt het hele verhaal volgens mij ook nuchterder opgeschreven dan het in werkelijkheid was.
quote:
Op maandag 10 september 2007 15:22 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Echt kapot??

Jeetje, dat lijkt mij vreselijk!
Het is niet voor niets dat een flink aantal vrouwen nog een tijd erna onder de douche plassen zodat ze de boel gelijk schoon kunnen spoelen. Met die hechtingen dan en alles moet het natuurlijk wel schoon blijven.
***
pi_53075558
quote:
Op maandag 10 september 2007 15:26 schreef Bass-Miss het volgende:
'tIs dat, en geloof me, op die moment kan het je weinig schelen en bij mij deed dat niet eens veel pijn.
Ik heb er ook amper iets van gevoeld. Was al verdoofd voor de knip, dus van de scheur heb ik niet echt iets gevoeld. Wel dat het iets branderig voelde, maar dat is niet abnormaal voor een bevalling.
Op weg naar de OK heb ik ook niks meer gevoeld. Maar daarna met het bed terug naar mijn kamer: die drempeltjes onderweg waren al een beetje gevoelig. En daarna werd het alleen maar erger. En dat ging daarna elke dag weer iets beter..

En dat douchen wil je ook echt wel. Urine prikt best wel op je wond.
pi_53075808
quote:
Op maandag 10 september 2007 15:10 schreef Ticootje het volgende:
Mijn (mannelijke) collega's maken alleen maar grapjes om bevallingen. Ze hebben het dan over een ontplofte egel... is dat wat ik me moet voorstellen bij " het ligt aan flarden"?
Stel je een geschoren doos voor met misschien wat stoppels en dat er dan een hoofdje tegenaandrukt. Voila het beeld van een ontplofte egel is gecreeerd.
pi_53076418
Deepfreeze ik kreeg ook nog een soort van bidon mee om mee te spoelen maar ik moest de trap op en af en aangezien ik uitval had was ik zo'n beetje getrouwd met de douche. 3 of 4 keer per dag hihi en op een gegeven moment spoelen de hechtingen eruit en dan denk je letterlijk dat je uit elkaar valt op het eerste gezicht en als je het dan aan de kraamverzorgster zegt krijg je terug o ja hoor dat was ik even vergeten te vertellen. Oke oplosbaar maar ik dacht eerlijk gezegd dat je er dan niets van zou zien (blond ja ik weet het)...

Ik was wel te strak gehecht dus ik kon niet naar het toilet en dat is volgens mij een dag of vijf na de bevalling nog thuis opgelost door de huisarts.
Iedere dag is het begin van een nieuwe morgen...
pi_53077407
In het ziekenhuis kregen we een grote kartonnen beker mee om te spoelen. Die kon je een beetje samenknijpen zodat je een tuitje kreeg. De eerste dagen ook met een ander ontsmettend goedje. En later met gewoon kraanwater.
Thuis ben ik steeds onder de douche gaan staan. Veel makkelijker en lekkerder dan zo'n beker.
Die hechtingen vind ik ook nog steeds terug. De meeste zitten al wel los. Maar ga er zelf niet aan fruniken. Dus af en toe vind ik een stukje terug. De eerste hechting was hier ook al geknapt bij de ontsteking. De VK dacht ook aan een te strakke hechting. Maar die ontsteking was de schuldige van de pijn
  dinsdag 11 september 2007 @ 20:30:13 #73
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_53104303
Gwennert,Deepfreeze! klinkt toch erg heftig! Je klinkt wel heel down-to-earth met alles, gelukkig maar!

Goed gedaan hoor!

[ Bericht 6% gewijzigd door PM-girl op 11-09-2007 20:52:17 ]
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_53104571
quote:
Op dinsdag 11 september 2007 20:30 schreef PM-girl het volgende:
Gwennert, klinkt toch erg heftig! Je klinkt wel heel down-to-earth met alles, gelukkig maar!

Goed gedaan hoor!
gwennert??? whahha ik ben nog bezig met schrijven... op mijn verhaal moet je nog heel even wachten...

heftig deepfreeze.. maar fijn dat je er geen nare gevoelens over de bevalling hebt!
  vrijdag 14 september 2007 @ 13:36:54 #75
170545 DaviniaHR
Mrs. PhysicsRules
pi_53170624
Even rechtstreeks gecopy-paste uit mijn weblog. Geen zin om in te gaan knippen en plakken. Zet het wel even tussen quotes, dan neemt het wat minder ruimte in beslag
quote:
28-aug 23:00u
We gaan naar bed, maar ik heb steeds terugkerende krampen. Liggend zijn normale harde buiken al minder lekker te doen dan verticaal, dus om half twee of zo verkas ik de bank. Want dan duurt het al meer dan 1,5 uur, en dat was ongeveer de limiet van voorgaande krampachtige aangelegenheden.

Onderweg naar de bank krijg ik het enorm koud. Lig te bibberen onder de deken (die we normaal alleen in de winter gebruiken) en Mich brengt me een vestje van een winterpyjama. Langzamerhand kom ik weer op temperatuur. Daarna lekker nestje gebouwd op de bank met kussens, ingepakt in deken, liggend op een dekbedhoes, omdat ik anders misschien aan de bank zou vastplakken (huid op leer en zo). PhysicsRules kwam ernaast liggen op de grond op een slaapzak. De krampen waren erg kort, en niet erg regelmatig, maar het bleef wel terug komen. Volgens Google waren dit voorweeën en zou het nog nachten kunnen duren, maar ik had al zo vaak voorwerk gehad dat ik er niet aan het getwijfeld dat dit door zou zetten. Ik denk dat ik nog wel maximaal 3 kwartier geslapen heb, want ik keek pas om kwart voor vier of zo weer op de klok. Toen duurden de krampen ook langer. PhysicsRules ronkte rustig verder, en ik wilde toch wel weten of dit nou echte (ontsluitings)weeën waren of voorweeën, dus ik ga douchen. Onderweg naar de douche krijg ik het wederom enorm koud, en heb echt superheet gedoucht. Had misschien nog mijn haartjes willen wassen, maar daar was het water te warm voor. Onder de douche gingen de krampen vrolijk verder en werden ook wat sterker. Ontsluitingsweeën dus. Heb mezelf van onder de douche vandaan getrokken en heb PhysicsRules wakker gemaakt. Het is dus echt begonnen. Dit was ongeveer om half vijf of zo. Om vijf uur zijn we de krampen gaan timen en het was iedere keer 40s om de 2 min. Officieel moet je bellen als je 2 uur lang om de vijf minuten een minuut lang weeën hebt, maar dit was zo regelmatig en onder de douche waren ze sterker geworden, dat we om half zes wel durfden te bellen.
Inmiddels zijn darmen bezig zich in hoog tempo te legen. Niet erg prettig.
Na zes uur lang puffen vond ik dat ik wel een stukje chocola had verdiend, maar de weeën zijn kennelijk toch wel zo sterk dat de chocola bijna terug komt. Dus meer dat twee happen heb ik niet gehad.

De verloskundige kwam om 6 uur of zo. Even een wee aangevoeld, ik spande mooi in (of aan), daar was ze tevreden mee. Hartje was netjes, even voelen en we hadden al 3 cm ontsluiting, dus dat was mooi. Ze heeft haar vingers nog niet teruggetrokken of er komt weer een wee. Was echt een briljante timing. Tot nu toe sta ik nog niet heel erg stil bij het feit dat we binnen pak-em-beet 12 uur een echt kind zullen hebben, maar dat zal wel komen. Nadat ze getoucheerd heeft, worden de weeën wel sterker, maar het is allemaal nog prima te doen. PhysicsRules blinkt ook uit in zijn rol als steun en toeverlaat. We hebben afgesproken dat we om 8 uur weer zouden bellen, of eerder als de vliezen zouden breken. We zetten een filmpje op “Look who's talking”. We hebben deze film allebei al zo vaak gezien dat als je daar iedere 2 minuten 40 seconden van mist, dat het helemaal niet erg is, en het doodt de tijd.
Inmiddels zweet ik me wild en ben ik begonnen aan een komkommer voor vocht en een beetje calorieën. Sinds de verloskundige heeft getoucheerd worden de weeën een stuk krachtiger.
We hebben een uurtje tot 8 uur “Look who's talking” gekeken, en toen ben ik gaan douchen. Althans, dat was de planning. PhysicsRules aait me over mijn rug terwijl ik in de badkamer sta, we strompelen naar de toilet en offeren de komkommer aan de porseleinen godin. Dit brengt het totaal aan offerandes in de zwangerschap op 2, vind ik heel netjes. Daarna gedoucht, aangekleed en naar het ziekenhuis. We gingen zo langzaam over de drempels dat we er bijna niet overheen kwamen, maar buik was zo gevoelig dat PhysicsRules niet anders mocht.

We kwamen om half tien aan in het ziekenhuis, alwaar we naar de verloskamers waggelen/scharrelen, halverwege de gang een wee opvangend. Die regelmaat is wel heel prettig, want daar kan je omheen “plannen”. Om vijf voor tien breken de vliezen. Het is werkelijk erwtensoep, een medische indicatie, dus. De baby heeft namelijk in het vruchtwater gepoept en dat kan een teken zijn van stress, en moet hij beter onder controle gehouden worden. Om vijf over tien is de verloskundige gearriveerd en constateert 6 cm ontsluiting. Prima volgens de planning dus. Opeens worden de weeën wel heel erg krachtig en komt er nog persdrang bij ook, terwijl de verloskundige twee minuten (...) ervoor had gezegd dat ik 6 cm had, dus toen zakte me de moed wel in de schoenen, 4 cm persdrang wegzuchten!!!

Vanwege het groene vruchtwater wilden ze de baby extra goed in de gaten houden, want het kan een teken zijn van stress. Dus ze sloten me (ons) aan op zo'n apparaat die de weeën meet en de hartslag van de baby. Alleen het apparaat registreerde (uitdraai op papier) tijdens een wee de hartslag van de baby niet, en dat is juist het belangrijkste moment. Je hoorde het nog wel piepen, maar op papier is het toch wel beter. Dus moesten we naar de overkant van de gang (grotere kamer, meer apparaten, etc.), alwaar er een electrode op het hoofdje van de baby werd gedaan, waarmee ze de hartslag direct konden meten. (Volgens mij was ik in die andere kamer niet ook nog aangesloten op zo'n apparaat.)

We vangen een wee op, inmiddels niet helemaal rustig meer en PhysicsRules moet me echt “helpen” en roept ook dat die schouders laag moeten blijven. Waggel, waggel de gang over, we vangen een wee op hangend aan de deurknop van de douche van de andere verloskamer, waggel waggel naar het bed, weer een wee, deze keer diende PhysicsRules als steun, en op bed klimmen. Vanwege de persdrang moest ik op een andere manier puffen, niet laag ademhalen, maar huf-huf-huf-huf-huuuufffff uitademen. Als er zo'n persdrang deel aankomt, is het niet uitademen, maar een echte oerkreun “HUF”, klonk nergens naar, maar ach.

Na een wee opvangen op het andere bed toucheert de verloskundige van het ziekenhuis, en ze zegt “Ik voel het hoofdje al, je mag gaan persen!” 4 cm ontsluiting erbij in een half uur!!
Persen was even een kunst apart, maar na een paar pogingen had ik het wel door. Een perswee voelde ik nauwelijks, zeker na het geweld wat zich ervoor had afgespeeld, dus het was even wennen. Tussen de weeën door keuvelden de verloskundigen lekker over hun lunch, maar ze hadden wel direct hun aandacht bij mij als er weer een wee kwam. De afleiding was wel prettig. De uitdrijving was niet fijn, zullen we maar zeggen. Toen het hoofdje kwam, riep ik nog naar de mensen “Trek hem er dan gewoon uit!” maar toen bleek dat je pas een paar haartjes kon zien... Aan het eind herstelde de hartslag zich niet na een wee (bleef rond de 60 hangen), dus werd er een knip gezet, en ik persen, de andere mevrouw (verloskundige van het ziekenhuis) beetje aan de onderkant meewerken en “onze verloskundige” duwde op buik en daar was het hoofdje. Daarna moest ik even stoppen met persen (wat ik volgens PhysicsRules braaf gedaan heb, want in mijn beleving kwam hij in een keer), want de navelstreng zat om zijn nekje. Het zat niet strak, dus hij kwam er ook makkelijk vanaf en een wee later was Eli er helemaal. Het eerste wat ik uitbracht was “... (we weten niet meer wat en of ik wat zei), wat hebben we NOU gedaan?!?!”Ahum...
In totaal heeft de uitdrijving een half uur geduurd. En dat terwijl dat bij het eerste kind gemiddeld een uur tot 1,5 uur duurt. Waar die kracht vandaan kwam, ik weet het niet. Maar ik ben een kind van mijn moeder, dus heel vreemd vind ik het niet.

Om de placenta makkelijker te laten komen werd er een prik gezet in mijn been, dus ik lekker miepen over een kleine prik nadat ik een kind op de wereld had gezet. Prioriteiten, he? De placenta kwam niet helemaal meteen, maar wel snel genoeg.

Eli's Apgarscores waren 9 en 10, dus helemaal prima. Omdat ook de navelstreng om zijn nekje zat, hadden ze gedacht dat de pH van zijn bloed wat lager zou zijn, dat betekent dat hij het misschien een beetje benauwd zou hebben gehad. Maar zijn pH was goed hoog, en op basis van de Apgarscore kan je ook niet zeggen dat er haast bij was aan het eind. Al met al dus een goede start.

Het hechten ging verder voorspoedig (met uitzondering van een naald die per ongeluk in mijn been ging...), maar daarna kwam het grote wachten. Er moest namelijk geluncht worden, en als de verpleegkundige zei dat ze over een minuutje terug zou komen, belden we na een half uur toch maar waar ze nou bleef. Uiteindelijk konden we om 3 uur naar huis.

Al met al was het zeker een hele bijzondere ervaring. De bijna instantane overstap van totaal in jezelf gekeerd zijn en wensen dat iedereen zijn kop dicht houdt, want je bent druk bezig, naar weer gezellig babbelen (na een tijdje wat minder gezellig babbelen, maar wel heel goed aanspreekbaar zijn) is erg bijzonder. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen het als een positieve ervaring zien. En ja, zodra de wee voorbij is ben je vergeten hoe het voelde. En zodra de baby eruit is geglibberd ben je zodanig van de wereld dat je helemaal niet meer weet hoe je net dat kind eruit hebt gekregen. Heeft Moedertje Natuur toch maar even mooi geregeld.
Enneh, wat ik deed met plassen is voorover buigen. Du met je ellebogen op je knieeen, dan komt de urine niet in de buurt van de wond, maar stroomt aan de voorkant er langs, zeg maar. Heb nergens last van gehad. Ja, behalve die ene keer dat ik gewoon rechtop zat...

[ Bericht 1% gewijzigd door DaviniaHR op 14-09-2007 13:41:57 ]
*O* Trotse mama van E l i en A v i v a *O*
Insanity is heritable. You get it from your children.
Ik ben wel gek, maar niet achterlijk.
If you can't beat them, confuse them.
pi_53170780
Davinia dat klinkt als een fijne bevalling en fijn dat je er zo mooi op terugkijkt...
Iedere dag is het begin van een nieuwe morgen...
  zaterdag 13 oktober 2007 @ 22:07:54 #77
118901 Lishe
Verse Soep!
pi_53914928
Het is zondag. Luuke is logeren bij opa en oma. Wij hangen lekker op de bank, eten een ananas en genieten van de rust.

Zondagnacht, 10 september, 4.50u.
Ik word wakker en voel wat nattigheid tussen mijn benen. Beduusd van de slaap sta ik op en loop naar het toilet. Als ik klaar ben en opsta voel ik dat het nog een beetje doorloopt. Ik ga zitten en denk... "De vliezen zijn gebroken. DE VLIEZEN ZIJN GEBROKEN!!". Ik maak lief wakker en vertel dat het nu beginnen gaat.

5.00u
Ik voel wat krampen in mijn buik. "Een wee! Een wee!" Ik vervang het verband in mijn onderbroek. Hevige discussie over de kleur van het vruchtwater. Lief besluit de verloskundige te bellen, hij vertrouwt het niet helemaal. Ik wil perse niet naar het ziekenhuis, dus wat mij betreft is er niks aan de hand.
Geen erwtensoepkleur, het neigt een beetje naar mosterd, maar hee, dat komt door het verband!
We drinken een kopje thee en gaan onder de douche staan. Ik was mijn haar en puf wat weg, het word al wat heftiger nu.

Als ik om 6.15 op het toilet zit, kopje koffie erbij en nog wat puf belt lief de verloskundige nog een keer. Het mag niet van mij, maar ik voel me ook niet in staat me ertegen te verzetten. Ze komt toch maar even kijken, de ontsluiting meten en de kleur van het vruchtwater nakijken.

het is bijna 7.00u. De verlos besluit dat ik naar het ziekenhuis moet. Baby heeft in het vruchtwater gepoept en ik heb pas 2 cm ontsluiting. Ik wil niet, moet huilen en raak een beetje in paniek. Lief pakt gauw wat spullen en ik huil nog even door. Dut wou ik niet!

Kamer 5 van de verlosafdeling. 7.10u De moeder van lief is ook gekomen op verzoek van lief. We vinden het allebei maar niks in het ziekenhuis en hebben iemand nodig die ons even steunt. De verloskundige stelt me gerust. Ik word aangesloten op een hartslagmeter voor de baby en een metertje die de weeenactiviteit bijhoud.
Het is goed vol te houden. Spannend weer, enger dan de de eerste bevalling.
Ook schoonzusje komt naar het ziekenhuis. Ik besluit haar weg te sturen als ik het niet fijn vind, maar geniet eigenlijk wel van alle afleiding en aanmoediging. Ik ben aan het bevallen! Baby 2 komt eraan!!!!!

9.50u. Mijn zusje komt. We knuffelen en ik ben zo blij dat ze er is! Er lijkt een knop om te gaan in mijn hoofd, er komt schot in de zaak!!!!

Ik lig op het verlosbed. 7 cm ontsluiting. Ik raak bijna in paniek, ik hou dit niet lang meer vol. Ik krijg de ontsluitings weeen niet meer weggepuft en ben bang dat ik het niet kan. Ik huil. MIjn handen tintelen. De verpleegkundige pakt een hand, de andere heeft lief. Ze kijkt me aan en zegt hoe ik moet ademen. Ik luister en raak in de ban van haar stem.
Links van mij hoor ik de rest... "Je doet het zo goed!" en "Mooi meisje!" en "Nog eventjes maar!!!!"

De verloskundigen komen. Ik roep dat baby er nu echt aankomt. Ik kan niet meer, het doet zo zeer en is niet meer weg te puffen, ik wil mijn kindje, nu!!!!
Ik word getoucheerd en mag mee gaan persen. Dit kan ik! Dit kan ik heel goed, ik weet het zeker. Ik pers 1,2 weeen weg. De verloskundige zegt dat de baby er bij de volgende wee is. Ik geloof het niet en wil niet meer wachten op een wee. Ik pers, ik wil mijn kindje!!!!

10.23u. Een heel mooi klein mensje op mijn buik. Ons kindje. Onze tweede. "Wil papa niet even kijken wat het is?" Een meisje. Een prachtige kleine zus. "Welkom lieve Lena" fluister ik. Links van mij hoor ik vreugde, en tranen. Het is zo fijn dit te delen met de mensen die ik lief vind. Papa huilt net als bij Luuke. 2 meiden!

Even bijzonder als de geboorte vond ik het moment dat de zussen elkaar voor het eerst zagen. Het voelde zo compleet. Lieve Luuke die eigenlijk alleen verliefd naar mij keek. Die "Lena" zei, een ballon bij had. Zo gehuild heb ik.

Door alle commotie nadien ben ik stukken van de bevalling kwijt. Vandaar misschien de objectieve manier van schrijven. Het gevoel van het begin komt nog wel terug, ooit. Maar dat een andere keer dan.
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
pi_53915168
Lishe wat heb je het mooi omschreven... En wat snel eigenlijk!

Geniet van je twee mooie meiden.
Iedere dag is het begin van een nieuwe morgen...
  zaterdag 13 oktober 2007 @ 22:53:20 #79
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_53915825
Nou, wat is het snel gegaan idd!
Wel heel jammer dat je alsnog naar het ziekenhuis moest...
***
  zondag 14 oktober 2007 @ 09:21:09 #80
11682 Moonah
Jolie femme
pi_53920984
Mooi beschreven Lishe!
En wat bijzonder dat je schoonmoeder, -zus en je eigen zus er ook bij waren zeg!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_53921337
Lishe, al met al een ontroerend verhaal!
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
  zondag 14 oktober 2007 @ 10:52:11 #82
119411 Paradijsvogeltje
is veilig geland!
pi_53921502
Lishe, ik kreeg tranen in mijn ogen. Ook al missen er voor jou gevoel een aantal stukken, voor mij was de sfeer van de bevalling duidelijk en voelbaar. Goed gedaan, meid!
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
  woensdag 17 oktober 2007 @ 10:50:30 #83
105888 renzell
Ik wil alleen maar zwemmen.
pi_53984704
quote:
Op zaterdag 13 oktober 2007 22:07 schreef Lishe het volgende:
Even bijzonder als de geboorte vond ik het moment dat de zussen elkaar voor het eerst zagen. Het voelde zo compleet. Lieve Luuke die eigenlijk alleen verliefd naar mij keek. Die "Lena" zei, een ballon bij had. Zo gehuild heb ik.
pi_53984959
Lishe wat heb je dat mooi beschreven.
  maandag 22 oktober 2007 @ 14:22:51 #85
28034 jellyrose
BoggleMeister
pi_54089195
Ik moet bij elk verhaal toch weer een traantje wegpinken - alle bevallingen zijn anders, maar bij iedereen spat de liefde voor zoon/dochter van het scherm af, heel mooi
Thoughts arrive like butterflies.
Red de zeehond!
  maandag 22 oktober 2007 @ 21:53:27 #86
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_54097286
Mooi geschreven Lishe!

Ik krijg bij dit topic soms echt van die flashbacks, hoe anders de verhalen soms ook zijn.
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_54451016
Hier mijn verhaal, let niet op de schrijfstijl, beetje gekopieërd en geplakt van mn schrijfsel wat ik in het begin tijdens en later na het gebeuren heb getypt.

10 oktober 2007

Rond half 3 stap ik mijn bed uit. Lag niet lekker meer, zere heup. En met dat ik op de tast mn bril van het tafeltje probeer te pakken voel ik iets lopen.
Ik denk nog even dat ik in mn broek sta te plassen, maar als er nog een golfje komt en daarna nog een weet ik het zeker. Dat moet vruchtwater zijn! Wat een mazzel dat ik naast het bed sta, had het net de avond ervoor verschoond!
Een ogenblik van verbijstering, wat nu! En dan meld ik het aan lief: “Uh...ik denk dat ik nattigheid voel”. Lief is gelijk wakker en vraagt met enige verbazing in zn stem: ”Echt?”
Ja dus... Er lijken af en toe ook wat weeën te zijn, maar ze zijn kort (halve minuut) en in het boekje van de verloskundige staat dat je pas moet bellen als het 2 uur lang om de 3 tot 5 minuten weeën zijn die een minuut aanhouden en pijnlijk zijn.

Het grappige is dat ik rond half 2 wakker was omdat ik naar de wc moest en toen soms het idee had dat er wat rommelde, maar vooral dat ik wakker werd met het idee dat "Frummel" eraan zat te komen. En waarom ik dat dan dacht... geen idee. Dat kon ik dan weer niet terughalen toen ik eenmaal goed wakker was.

6.34u
Weeën komen nu wel ongeveer om de 5 minuten en houden langer aan, straks maar eens even de VK bellen.
Ben nog even een was aan het draaien, kreeg het ineens op mn heupen... Kan je zo hebben. Tijdje in bed gelegen, dan weer even achter pc.

10.00u
Weeën worden krachtiger. Om half 8 was de VK er, hartje geluisterd en ontsluiting gecheckt. 1 a 2 cm. Afspraak dat ze tegen 12 uur terug komt, nog maar 2 uurtjes . Dan kijken we verder met 5 a 6 cm gaan we richting t ziekenhuis.

Om 12 uur komt de VK weer, 2 cm ontsluiting. Dat viel tegen, ze zou tegen half 3 weer komen en indien nodig zouden we eerder bellen. De weeën werden sterker en ik was moe. Toch al een hele nacht op geweest en niet meer kunnen slapen.
Tegen een uur of 1 toch besloten om de VK te bellen omdat ik er behoorlijk doorheen zat. Geen idee meer hoe ik moest zitten/liggen/staan en hoe ik die stomme weeën op moet vangen. Ik zit in tranen op de overloop, hang dan weer half op de trap naar zolder, voel me ellendig.
VK was er om half 2 en ik bleek krap 3 cm ontsluiting te hebben.
Wat zullen we doen, afwachten of toch maar richting ziekenhuis voor eventueel pijnstilling. Het werd het tweede.
VK belde het ziekenhuis dat we eraan kwamen en ondertussen kleedde ik me aan en pakte mn spulletjes bij elkaar.
Schuifelend de auto in (en achteraf horen dat alle buren me nauwlettend in de gaten hielden omdat ze de auto van de VK al hadden zien staan), die weeën zijn rot op te vangen in de auto. De stoplichten wilden niet zo meewerken en het was een nare autorit. Het leek oneindig voor we bij het ziekenhuis waren. Lief zet me eruit bij de spoed en ik wacht buiten op het bankje onder het genot van nog een wee tot hij terug is van het wegzetten van de auto.
Met rolstoel en al richting kraamkamers, lief zet me in de kamer neer en brengt de rolstoel terug.
Er komt een verpleegkundige een CTG maken, want voor ze pijnstilling toe kunnen dienen moeten ze eerst weten dat beeb het goed maakt.
Een half uur en ik moet op mn rug, ik wil op mn zij, want dan kan ik die rot weeën beter opvangen. Maar het mag niet en ik lig erg ongemakkelijk.
Gelukkig gaat het daarna heel snel, de verloskundige van het ziekenhuis komt, constateert 5 a 6 cm ontsluiting en raad een ruggenprik aan. Ik vind alles best als het maar snel gebeurd.
Ze is net bezig een infuus te prikken als de anesthesist (2 zelfs) binnen komen lopen. Ze maken de boel klaar, ik moet op de rand van het bed zitten en dat zit erg ongemakkelijk (takkeweeën). Moet mn rug bol maken en dan komt er weer zo’n wee...
Of ik wel goed wil blijven zitten (makkelijker gezegd dan gedaan). Maar de verdoving wordt gezet en daarna de ruggenprik, die valt me echt 100% mee. Nauwelijks iets van gevoeld.
Ze spuiten iets in en ik mag eindelijk weer gaan liggen...
Niet veel later heb ik het idee dat ik moet poepen... persdrang?!
De verloskundige toucheert en ik blijk volledige ontsluiting te hebben. Dat ging erg rap. Maar door de ruggenprik kan ik niet voldoende meepersen.
De pomp gaat weer uit en we wachten af, maar intussen voelen de weeën even niet zo heftig aan en kan ik toch wat op adem komen.
Het duurt toch nog bijna 2 uur voordat ik mag meepersen.
Toch wat bang voor wat komen gaat laat ik te snel mn adem los, maar na wat aansporing gaat dat steeds beter.
Kindje blijkt in het vruchtwater gepoept te hebben zo op het laatst en ze willen nog even haar PH meten. Die is goed en we gaan door.
Op een gegeven moment meldt de verloskundige dat ze bij de volgende wee een knip gaat zetten. “Shit” roep ik, en prompt blijft de wee ruim 5 minuten uit.
Die knip heb ik niks van gevoeld, maar daarna komt het koppie naar buiten. Navelstreng om het nekje dus ik mag even niet persen (roept lief nadrukkelijk) en dan de rest. Na 38 minuten, om 19.23 u is daar Mirte. Mama wordt gelijk ondergescheten, en bedankt .
Ze maakt een wat trage start, huilt niet is slapjes en kijkt verdwaasd de wereld in. Beetje extra zuurstof en ze wordt even meegenomen naar het kamertje ernaast om even goed te luisteren naar hartje en longen. Waarna ze weer bij me teruggelegd wordt .
Tegen half 10 lig ik fris gewassen en netjes gehecht (de VK heeft er erg haar best op gedaan, zelfs 2 hechtingen nog overnieuw gedaan, omdat ze niet tevreden was) in bed, Mirte in een bakkie ernaast, wachtend op de kinderarts (ivm overslaande hartslagje wat al tijdens mn zwangerschap gehoord was).
Haar eerste nachtje slaapt ze op de couveuseafdeling omdat ze haar hartslag in de gaten willen houden en ik lig op zaal met 2 mama's met hun kindjes naast het bed. Weinig geslapen en ook steeds bezig met de afgelopen dag en bevalling. Na nog een nachtje ziekenhuis mogen we lekker met papa mee naar huis!
Mama van 2 lieve meiden :)
pi_54451638
Wow Nijna, wat een belevenis. Gelukkig ging het ineens lekker snel. Goed gedaan, dame!
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
pi_54451709
Zo Nijna Mirte had er ineens de sokken in op het laatst. Wel erg mooi omschreven moet ik zeggen en wat fijn dat jullie zo snel al mee mochten naar huis.
Iedere dag is het begin van een nieuwe morgen...
pi_54453454
quote:
Op donderdag 8 november 2007 11:01 schreef Nijna het volgende:
Een half uur en ik moet op mn rug, ik wil op mn zij, want dan kan ik die rot weeën beter opvangen. Maar het mag niet en ik lig erg ongemakkelijk.
Oh hoe herkenbaar! Ik vond dat ook echt vreselijk.

Mooi verhaal hoor Nijna, goed gedaan!
Thoughts arrive like butterflies.
Red de zeehond!
pi_54471720
Lishe.. heb tranen in mijn ogen en een grote glimlach op mijn gezicht.
Mama van Floris, Leonore en ?
pi_54473879
quote:
Op vrijdag 9 november 2007 00:36 schreef --Eveliene-- het volgende:
Lishe.. heb tranen in mijn ogen en een grote glimlach op mijn gezicht.
  vrijdag 9 november 2007 @ 13:40:02 #93
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_54480771
Wat is het toch bijzonder om al die mooie verhalen hier te lezen!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  vrijdag 9 november 2007 @ 14:11:38 #94
166294 KD-fotografie
mama van Demi & Nika!!
pi_54481548
mooie verhalen weer!
  dinsdag 13 november 2007 @ 23:22:24 #95
150010 KRS
Nee... niet "One"
pi_54589430
Voor iedereen die tegen een bevalling op ziet, hier de mijne;

Mijn 1e kindje is na een zware bevalling van 17 uur geboren. Dus toen ik zwanger was van de 2e zag ik eigenlijk best wel een beetje tegen de bevalling op...
Bij de eerste heb ik alles in een roes beleefd en was ik al die tijd totaal onaanspreekbaar, dus dat verwachtte ik nu weer een beetje.

Maar goed inmiddels liep ik precies 1 week overtijd en ik dacht dat het nog wel een week zou duren.
De dag ervoor zat ik nog vrolijk met de oudste van net 2 voorop de fiets om boodschappen te doen en de dag van de bevalling was ik 's ochtends nog op visite geweest bij mijn zus.
He-le-maal nog niks aan het handje dus. Vlak voordat ik eten zou gaan koken zat ik nog aan tafel te kleuren met de oudste tot ik ineens een kramp kreeg waar ik heel eventjes van in elkaar dook omdat ie zo onverwacht kwam. Hij was ook zo weer verdwenen.
Goed verder niet bij nagedacht want verder kwam er niks meer en voelde ik me ook niet anders.
Gewoon eten gekookt dus en lekker gegeten met ons drieën. Met het afruimen van de tafel kwamen er ineens weer wat kleine krampjes opzetten.
Goed, niet veel later onze oudste naar bed gebracht en lekker op de bank gaan zitten met een kop thee.
Om half 9 begon Gooise Vrouwen en daar zat ik lekker relaxed en ontspannen voor toen ik ineens krampen kreeg die ik wel even weg moest puffen. Maar zeer onregelmatig, de ene keer 5min ertussen en dan weer 20. Ik zei tegen mijn vriend dat ik even ging douchen misschien zou het dan doorzetten. Ik vroeg wel of hij boven wilde blijven, ik zou op de muur bonzen mocht ik hem nodig hebben.
Ik heb tussen de "weeën" door mijn haar nog gewassen en alles nog geschoren en toen ineens kon ik wel op de muur blijven bonzen want ze kwamen nu wel heel snel.
Mijn vriend heeft zijn moeder gebeld, die zou bij ons komen voor de oudste als wij naar het ziekenhuis zouden gaan. Ook mijn zus was er intussen al. Toen zij er allebei waren vonden ze toch wel dat het tijd was om de VK te bellen..
Ik vond nog steeds van niet want ik geloofde nog steeds niet dat het al begonnen was..
Er was tussen de weeën door namelijk helemaal niks aan de hand en kon ik nog gewoon een vrolijk gesprek voeren en vanalles opruimen enzo. En dat was ik natuurlijk totaal niet gewend van de 1e..
Ik dacht dus gewoon dat het iets van voorweeën waren ofzo haha..
Nou ja om 22:00 de VK gebeld en die was er om 22:15, ze heeft meteen gekeken hoeveel onsluiting ik had en dat was al 7 cm!!!!!!!! Ik schrok me dood!
De bedoeling was om naar het ziekenhuis te gaan, maar dat zouden we niet meer redden.
Dus beneden nog 3 weeën opgevangen, toen naar boven gestrompeld en boven nog 2 gehad en toen voelde ik echt dat ze kwam! De vliezen zijn doorgebroken en met 4 minuten persen was ze er om 22:50!
Jemig ik was dolgelukkig dat ik de bevalling zo bewust had meegemaakt!
Na alle 'ophef' heb ik gedouched en daarna kon ik in een heel schoon bedje! HEERLIJK!

Al met al een bevalling van 3,5 uur! Ik zou het zo weer doen en dat zei ik na de 1e niet!
pi_54589562
Wow KRS! Dat is nog eens een bevalling! Doe mij die ook maar

Gefeliciteerd!
Mama van Floris, Leonore en ?
pi_54591013
Nou, bij mij ging het niet zó snel. Maar ik vond het echt een leuke ervaring. Ik wil zeker nog een tweede keer!
Wanneer komt jouw derde, KRS?
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
pi_54593491
Jeetje..Lishe..ik zit hier te huilen en lachen tegelijk als ik je verhaal lees.
Ik voel bij je verhaal weer helemaal hoe het voor mij voelde.

Nijna, mooi beschreven ook

ik kan het niet helpen soms te denken "GDVRRRR, waarom kreeg ik die ruggeprik niet met na zo'n 17uur weeën pas 2cm ontsluiting!?"

KRS, dat geeft me moed voor een mogelijke tweede hier!
grapig hoe je zegt 'na alle ophef' hihi
pi_54594288
KRS, jouw verhaal doet me goed. Heerlijk om te lezen dat het ook heel snel kan.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
  woensdag 14 november 2007 @ 11:07:40 #100
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_54596088
KRS, wat fijn dat het zo makkelijk ging!
Je hoort dat idd wel vaker bij een 2e. Mag ook wel na die 17 uur van de eerste.
***
pi_54596311
Ik had een bevalling van "maar" 8, 5 uur. Hoe snel gaat de volgende?
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
  woensdag 14 november 2007 @ 11:19:37 #102
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_54596327
Vraag het eens aan Lewis.
***
pi_54596368
Van mij moet het niet sneller gaan, de volgende keer. Maar wel graag dragelijker...
Lijkt me leuk om het bewust te kunnen meemaken.
pi_54596855
quote:
Op woensdag 14 november 2007 08:15 schreef marit1978 het volgende:
ik kan het niet helpen soms te denken "GDVRRRR, waarom kreeg ik die ruggeprik niet met na zo'n 17uur weeën pas 2cm ontsluiting!?"
Oh, die verdomde ruggeprik...
Om 8:30 kwam ik aan bij het ziekenhuis, had van te voren werkelijk OVERAL laten vastleggen dat ik een ruggeprik wilde. Ik kreeg hem pas om iets na 15:00 uur
Eigenlijk mocht het al niet meer, had inmiddels 8 cm ontsluiting, maar ik had al 'n miljoen keer gehoord dat de anaestesist echt zo zou komen en zat er zo ontzettend doorheen, dat er een uitzondering werd gemaakt.

Volgende keer moet ik maar een prive-anaesthesist meenemen, ben ik in ieder geval verzekerd van correcte en tijdige pijnstilling
.... met gevoel voor drama....
pi_54598575
Als ik dat zo lees marit en kersjes, dan heb ik enorm mazzel gehad met die ruggeprik... dat het zo snel kon!
Mama van 2 lieve meiden :)
  woensdag 14 november 2007 @ 14:37:47 #106
150010 KRS
Nee... niet "One"
pi_54601140
Haha paradijsvogel, die 3e zit er voorlopig even niet in, maar als ik zeker zou weten dat het dan weer net zo zou gaan als bij de 2e dan teken ik ervoor! Heerlijk toch!?
  woensdag 14 november 2007 @ 16:32:43 #107
11682 Moonah
Jolie femme
pi_54604201
quote:
Op woensdag 14 november 2007 12:52 schreef Nijna het volgende:
Als ik dat zo lees marit en kersjes, dan heb ik enorm mazzel gehad met die ruggeprik... dat het zo snel kon!
Ja, daar heb je écht mazzel mee gehad. Hoewel, eigenlijk hóórt het toch zo?
Ik heb er 2,5 uur op moeten wachten.
Bedankt voor je verhaal Nijna.

KRS, wat klinkt die tweede bevalling van jou heerlijk zeg!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_54605749
KRS dat klinkt als een fijne bevalling, en wat ging het vlug!

Bij mij stonden ze op me te wachten toen ik naar het ziekenhuis ging om dan meteen de ruggenprik te kunnen geven! Da's pas een luxe.
Het is wat Moonah zegt, eigenlijk hoor het gewoon zo. Belachelijk als je zo lang moet wachten!
pi_54605979
Eigenlijk zou het inderdaad zo moeten horen, gelukkig wordt het wel steeds "normaler" die ruggeprik hier in NL, maar helaas zijn ze dus blijkbaar nog niet overal even doortastend en/of snel ermee.
Mama van 2 lieve meiden :)
  woensdag 14 november 2007 @ 17:50:56 #110
182621 JamesBrownie
Op veler verzoek
pi_54606010
Hoezo HOOR je een ruggeprik te krijgen, wat een onzin, vrouwen hebben altijd al kinderen gekregen zonder en nu zou het ineens standaard moeten...
Is dat niet hetzelfde als flesvoeding dan?
Als het nodig is, is het fijn dat het er is, maar liever gewoon niet?
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
pi_54606100
Liever niet, maar als je er duidelijk om vraagt dan hoor je het wel te krijgen.
Tenzij het niet meer kan, als je al tever op weg is bijvoorbeeld.
En zeker als het van te voren is afgesproken.
pi_54606111
Nee, dat zegt Moonah niet. Ze zegt dat als afgesproken is dat zo;n ding gegeven wordt, het ook zo hoort te zijn dat ze dan tijd hebben om het ding te zetten
(tenminste, zo lees ik het)
Gelukkig is het net als met borstvoeding en flesvoeding zo dat je zelf kan kiezen of je pijnstilling wilt of niet.
Mannen hebben ook jaren kunnen leven zonder bier, chips en viagra en nu moeten ze het ineens ook hebben, laat ons dan mooi pijnstilling krijgen en flesvoeding geven!
  woensdag 14 november 2007 @ 17:56:17 #113
11682 Moonah
Jolie femme
pi_54606117
*hap....
Maar toch:
Een ruggenprik is geen standaard en terecht.
Maar als het echt nodig is (na bv 11 uur weeën, zonder pauze, met maar 2 cm ontsluiting... ) is het toch wel erg prettig als je niet nóg eens 2,5 uur hoeft te wachten.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
  † In Memoriam † woensdag 14 november 2007 @ 18:52:22 #114
43556 miss_dynastie
pi_54607414
quote:
Op woensdag 14 november 2007 17:50 schreef JamesBrownie het volgende:
Hoezo HOOR je een ruggeprik te krijgen, wat een onzin, vrouwen hebben altijd al kinderen gekregen zonder en nu zou het ineens standaard moeten...
Het zou standaard beschikbaar moeten zijn. Of vrouwen hem dan nemen of niet is aan henzelf en de dokter die zorgt voor moeder en kind en weet of het verantwoord is. En tja, met 'mensen hebben altijd... ' heb ik niet zoveel. Voortschrijdend inzicht, daar heb ik meer mee.
pi_54607451
quote:
Op woensdag 14 november 2007 18:52 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Het zou standaard beschikbaar moeten zijn. Of vrouwen hem dan nemen of niet is aan henzelf. En tja, met 'mensen hebben altijd... ' heb ik niet zoveel. Voortschrijdend inzicht, daar heb ik meer mee.
Maar als het standaard beschibaar is willen veel meer vrouwen hem veel sneller terwijl dat vaak niet eens nodig is.
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
  † In Memoriam † woensdag 14 november 2007 @ 18:54:14 #116
43556 miss_dynastie
pi_54607471
quote:
Op woensdag 14 november 2007 18:53 schreef MeNicole het volgende:

[..]

Maar als het standaard beschibaar is willen veel meer vrouwen hem veel sneller terwijl dat vaak niet eens nodig is.
Nou en? Ik ben niet van de brigade die het 'knap' vindt als je het helemaal 'zelluf' doet. Echt niet. Als moeder zich prettiger voelt bij een ruggenprik en zo met een positief gevoel op de bevalling terugkijkt, is dat heel wat waard.
pi_54607708
quote:
Op woensdag 14 november 2007 18:54 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Nou en? Ik ben niet van de brigade die het 'knap' vindt als je het helemaal 'zelluf' doet. Echt niet. Als moeder zich prettiger voelt bij een ruggenprik en zo met een positief gevoel op de bevalling terugkijkt, is dat heel wat waard.
Ik vind dat dat niks te maen heeft met zelluf doen. Met ruggeprik moet je het ook helemaal zelluf doen. Maar vrouwen kunnen meer dan ze denken en dan vind ik het zo zonde om meteen al een ruggeprik te krijgen.
Ik stond zelf ook op het punt om naar het ziekenhuis te gaan omdat ik het gewoon allemaal niet meer volhield. Maar de vlos zei toen: Dan moet je eerst met een rugweeen storm in de auto en tegen die tijd dat je in het ziekenhuis bent heb je 8 cm ontsluiting en krijg je alsnog niks. En je hebt kans dat je kleine er niet helemaal "wakker" van is na de geboorte. En daar vond ik toch wel dat ze ergens een punt had.
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
  woensdag 14 november 2007 @ 19:10:58 #118
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_54607849
Maar hoezo is het zonde dan?

Voor mij is de enige 'tegen' tegen een ruggeprik dat het kindje het ook mee krijgt dus dat je het daarom beter niet kan doen.
Maar dat heeft niets te maken met het feit dat mensen het maar zonder zouden moeten doen en proberen. Als iemand een prik wil zou ze die moeten kunnen krijgen, simple as that.

We slikken nota bene voor elk lullig hoofdpijntje karrevrachten paracetamol, maar dit zou niet kunnen?
***
  woensdag 14 november 2007 @ 19:13:05 #119
5177 Leah
I'm going to Graceland
pi_54607904
Tja, ik blijf vinden dat vrouwen dat zelf moeten kunnen beslissen.
Eigenlijk vind ik het idioot dat we als enig westers land maar vasthouden aan dat het zo natuurlijk mogelijk moet.
Er lopen enorm veel vrouwen met een bevallingsstrauma rond, en dat zou misschien helemaal niet nodig zijn als men vrijer was in het zelf beslissen over wel/niet een ruggenprik.

In alle ons omringende landen wordt een ruggenprik gewoon gegeven, dus zo verschrikkelijk slecht zal het wel niet zijn.

Trouwens, bij de tandarts krijg ik wèl gewoon een verdoving, en een gaatje boren vind ik toch een stuk minder pijnlijk hoor
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
  † In Memoriam † woensdag 14 november 2007 @ 19:19:38 #120
43556 miss_dynastie
pi_54608074
quote:
Op woensdag 14 november 2007 19:04 schreef MeNicole het volgende:
Maar vrouwen kunnen meer dan ze denken en dan vind ik het zo zonde om meteen al een ruggeprik te krijgen.
Oh, maar ik zeg ook niet dat het meteen moet. Alleen als je het wil.
quote:
Ik stond zelf ook op het punt om naar het ziekenhuis te gaan omdat ik het gewoon allemaal niet meer volhield. Maar de vlos zei toen: Dan moet je eerst met een rugweeen storm in de auto en tegen die tijd dat je in het ziekenhuis bent heb je 8 cm ontsluiting en krijg je alsnog niks. En je hebt kans dat je kleine er niet helemaal "wakker" van is na de geboorte. En daar vond ik toch wel dat ze ergens een punt had.
Jij vond dat ze een punt had, dus jij hebt geluisterd. Als een vrouw vindt dat de vlos geen punt heeft en toch wil gaan en het is medisch verantwoord, dan moet dat mijns inziens gewoon kunnen. Keuzevrijheid vind ik heel belangrijk. Ik ben blij dat vrouwen die de borst niet willen geven gewoon vrij voor flesvoeding kunnen kiezen, zo moet je ook kunnen kiezen tussen ruggenprik of niet. Mag je het nodig vinden iemand van tevoren goed in te lichten over de gevolgen van d'r keuzes? Tuurlijk. Maar dat wil niet zeggen dat je de keuze al voor iemand moet maken door een ruggenprik niet beschikbaar te stellen, of geen medisch personeel aanwezig te hebben, of iemand uren te laten wachten.
pi_54608117
Tuurlijk iedereen moet het helemaal zelf weten. Maar ik doelde meer op de vrouwen die bij de eerste wee bij wijze van al schreeuwen om een ruggeprik. Dat vind ik zonde. Je probeert niet eens denk ik dan. Ik ben ook blij dat zoiets er is. En misschien zal ik ooit bij een 2de wel een ruggeprik willen omdat ik nu weet hoe pijn het doet maar misschien ook wel niet omdat ik weet dat het ook weer over gaat.
En iets tegen hoofdpijn enzo innemen doe ik eigenlijk nooit. Hoofdpijn komt ook ergens weg en bij mij is dat dan slaapgebrek dus ik ga dan vroeg ne bed
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
  woensdag 14 november 2007 @ 19:22:10 #122
11682 Moonah
Jolie femme
pi_54608152
Weet je, juist door dit soort discussies voelen vrouwen (als ik...) zich schuldig/zwak dat ze een ruggenprik nemen. "Het is niet natuurlijk, je doet het niet zelf, iedereen kan toch een kind krijgen". Ik was ka-pot na 11 uur weeën. En ik wist dat ik nog een lange weg (8 cm) te gaan had. Mijn hemel, wat was ik blij toen ik eindelijk tijdelijk van die helse pijnen was verlost. Ik kon tenminste even op adem komen, bijtanken, uitrusten, krachten verzamelen voor wat me nog te wachten stond (2,5 uur persen... ). Ja, een vrouw (ik...) kan meer dan ze denkt, maar er zijn grenzen. Als ik de rustpauze niet had gehad, weet ik niet hoe mijn bevalling verder was verlopen.

Van de zotte toch eigenlijk dat ik me hier zit te verantwoorden? Rationeel weet ik dat het niet hoeft en ben ik het volledig eens met bv. Leah. Maar gevoelsmatig he....

Zo, en nu ga ik het resultaat van dat trauma naar bed brengen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_54608165
quote:
Op woensdag 14 november 2007 19:19 schreef miss_dynastie het volgende:

[..]

Oh, maar ik zeg ook niet dat het meteen moet. Alleen als je het wil.
[..]

Jij vond dat ze een punt had, dus jij hebt geluisterd. Als een vrouw vindt dat de vlos geen punt heeft en toch wil gaan en het is medisch verantwoord, dan moet dat mijns inziens gewoon kunnen. Keuzevrijheid vind ik heel belangrijk. Ik ben blij dat vrouwen die de borst niet willen geven gewoon vrij voor flesvoeding kunnen kiezen, zo moet je ook kunnen kiezen tussen ruggenprik of niet. Mag je het nodig vinden iemand van tevoren goed in te lichten over de gevolgen van d'r keuzes? Tuurlijk. Maar dat wil niet zeggen dat je de keuze al voor iemand moet maken door een ruggenprik niet beschikbaar te stellen, of geen medisch personeel aanwezig te hebben, of iemand uren te laten wachten.
Ja dat ben ik helemaal met je eens. Ik vind ook niet dat je iemand uren kan laten wachten enzo. En ieder moet zeker zelf weten of ze het willen of niet. Maar barende vrouwen denken vaak ook niet helemaal helder meer na Das een beetje een grapje
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
pi_54608208
quote:
Op woensdag 14 november 2007 19:22 schreef Moonah het volgende:
Weet je, juist door dit soort discussies voelen vrouwen (als ik...) zich schuldig/zwak dat ze een ruggenprik nemen. "Het is niet natuurlijk, je doet het niet zelf, iedereen kan toch een kind krijgen". Ik was ka-pot na 11 uur weeën. En ik wist dat ik nog een lange weg (8 cm) te gaan had. Mijn hemel, wat was ik blij toen ik eindelijk tijdelijk van die helse pijnen was verlost. Ik kon tenminste even op adem komen, bijtanken, uitrusten, krachten verzamelen voor wat me nog te wachten stond (2,5 uur persen... ). Ja, een vrouw (ik...) kan meer dan ze denkt, maar er zijn grenzen. Als ik de rustpauze niet had gehad, weet ik niet hoe mijn bevalling verder was verlopen.

Van de zotte toch eigenlijk dat ik me hier zit te verantwoorden? Rationeel weet ik dat het niet hoeft en ben ik het volledig eens met bv. Leah. Maar gevoelsmatig he....

Zo, en nu ga ik het resultaat van dat trauma naar bed brengen.
Maar dat hoefd toch helemaal niet. Jij hebt het toch ook helemaal zelf gedaan.
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
  woensdag 14 november 2007 @ 19:29:14 #125
5177 Leah
I'm going to Graceland
pi_54608348
Maar dat is ook meteen het vervelende, dat de heren doktoren aannemen dat een barende vrouw niet meer toerekeningsvatbaar is.
Ook dat verschilt van vrouw tot vrouw, denk ik.

Het wordt gewoon tijd dat vrouwen meer inspraak krijgen in HUN bevalling, hoe die dan ook gedaan wordt.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
  woensdag 14 november 2007 @ 19:32:45 #126
5177 Leah
I'm going to Graceland
pi_54608441
En over zelf gedaan gesproken, er waren idd mensen die na mijn bevallingen tegen me zeiden; "Dat het toch wel jammer was dat ik het niet zelf gedaan had".

WOEST kon ik daarom worden, alsof ik een keus had. Alsof ze hier in Nederland zo vlotjes overgaan op een KS.
Als ze de moeite hadden genomen om naar me te luisteren, daardoor misschien eerder ingegrepen hadden, had mijn kind misschien een minder beroerde start gehad.

Natuurlijk moeten dingen medisch verantwoord zijn, dat lijkt me ook niet meer dan logisch, maar de betutteling van moeders hier in Nederland vind ik echt hemeltergend.
Losing love is like a window in your hart,
everybody sees you're blown apart, everbody sees the wind blow.
pi_54608449
Ja ik vind het wel heel erg dat dokters voor jou gaan bepalen of je klaar bent voor een ruggeprik. Iedere vrouw heeft toch een andere pijngrens en iedere vrouw vind op een gegeven moment dat het voor haar lang genoeg heeft geduurd. En weet je wat het erge is, dat die lui wat een ruggeprik moeten geven wel gewoon aanwezig zijn. Mijn tante doet dat namelijk ook en er moet altijd iemand aanwezig zijn voor noodgevallen. Dus als ze in het ziekenhuis zeggen dat er nog niemand is zeggen ze met andere woorden gewoon dat hun vinden dat je er nog niet erg genoeg aan toe bent.
Liefde
Rij nooit harder dan je beschermengel kan vliegen!!
  woensdag 14 november 2007 @ 20:00:35 #128
182621 JamesBrownie
Op veler verzoek
pi_54609206
En ik doelde eigenlijk op het feit dat flessenvoeding zo goed als onbespreekbaar is voor sommige mensen en dat een ruggeprik(wat tenslotte ook iets onnatuurlijks is en beter voor je baby als je het niet doet) zonder meer geaccepteerd wordt door iedereen.
Ik kan me best voorstellen dat vrouwen het graag willen, het doet tenslotte zeer, maar het moet niet te gemakkelijk zijn en dat is met paracetamol ook.
Het is veel te gemakkelijk om te pakken en dus doet iedereen het veel te snel.
Maar goed, ik heb sowieso iets tegen medicijnen, als ik zonder ergens vanaf kan komen, doe ik dat, hoofdpijn moet wel heel erg zijn om een pilletje te pakken.

Ik had het ook niet nodig trouwens.
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
  woensdag 14 november 2007 @ 20:02:02 #129
182621 JamesBrownie
Op veler verzoek
pi_54609226
quote:
Op woensdag 14 november 2007 19:22 schreef Moonah het volgende:
Weet je, juist door dit soort discussies voelen vrouwen (als ik...) zich schuldig/zwak dat ze een ruggenprik nemen. "Het is niet natuurlijk, je doet het niet zelf, iedereen kan toch een kind krijgen". Ik was ka-pot na 11 uur weeën. En ik wist dat ik nog een lange weg (8 cm) te gaan had. Mijn hemel, wat was ik blij toen ik eindelijk tijdelijk van die helse pijnen was verlost. Ik kon tenminste even op adem komen, bijtanken, uitrusten, krachten verzamelen voor wat me nog te wachten stond (2,5 uur persen... ). Ja, een vrouw (ik...) kan meer dan ze denkt, maar er zijn grenzen. Als ik de rustpauze niet had gehad, weet ik niet hoe mijn bevalling verder was verlopen.

Van de zotte toch eigenlijk dat ik me hier zit te verantwoorden? Rationeel weet ik dat het niet hoeft en ben ik het volledig eens met bv. Leah. Maar gevoelsmatig he....

Zo, en nu ga ik het resultaat van dat trauma naar bed brengen.
Dus maar geen discussies meer opwekken?
Wat een onzin, ik snap sowieso niet dat je je schuldig zou gaan voelen, als jij weet dat je het goed gedaan hebt, is er toch verder gaan zak aan de hand?

Ik vind gewoon dat het niet iets moet gaan worden waar vrouwen standaard om gaan vragen, het is altijd beter om dingen zonder medicijnen te doen, maar als dat niet kan, zijn ze er.
En zo moet het ook blijven, het moet niet zo zijn dat je standaard aan de antidepressiva gaat als je niet lekker in je vel zit, of dat je standaard een pilletje pakt als je ook maar DENKT dat je hoofdpijn krijgt.
Het moet er zijn als het nodig is(ook die ruggeprik)maar ALS HET NODIG IS.
En zo moet het wat mij betreft ook blijven.
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
pi_54609325
quote:
Op woensdag 14 november 2007 19:21 schreef MeNicole het volgende:
En misschien zal ik ooit bij een 2de wel een ruggeprik willen omdat ik nu weet hoe pijn het doet maar misschien ook wel niet omdat ik weet dat het ook weer over gaat.
Misschien een illusie wegnemen...
De ruggeprik heeft bij mij de weeën een tijdje een stuk dragelijker gemaakt, maar ik moest dus wel wachten tot het ding uitgewerkt was tot ik mee mocht/kon gaan persen. En die pijn, die heb ik echt wel gevoeld...
Maar die was niet zo ontzettend naar als die weeën toen ik niet meer wist hoe ik moest zitten/liggen/hangen/staan/... om ze op te vangen.
Mama van 2 lieve meiden :)
pi_54609685
quote:
Op woensdag 14 november 2007 20:05 schreef Nijna het volgende:

[..]

Misschien een illusie wegnemen...
De ruggeprik heeft bij mij de weeën een tijdje een stuk dragelijker gemaakt, maar ik moest dus wel wachten tot het ding uitgewerkt was tot ik mee mocht/kon gaan persen. En die pijn, die heb ik echt wel gevoeld...
Maar die was niet zo ontzettend naar als die weeën toen ik niet meer wist hoe ik moest zitten/liggen/hangen/staan/... om ze op te vangen.
Ik heb moeten persen met een net uitgezette ruggeprik en heb geperst zonder gevoel. Niet fijn en uiteindelijk een kunstverlossing omdat ik gewoon nog te verdoofd was om normaal te bevallen. Was iets te snel gegaan bij het ontsluiting krijgen. Ik heb dus total geen pijn gehad waar ik wel dankbaar voor was maar eigenlijk was het ook geen makkelijke bevalling ,voor mij was het niet zwaar maar voor Merlijn achteraf gezien wel omdat ik/ze hem er niet uitkregen, ze hebben 3 keer moeten trekken.
  woensdag 14 november 2007 @ 20:38:52 #132
11682 Moonah
Jolie femme
pi_54610309
quote:
Op woensdag 14 november 2007 20:02 schreef JamesBrownie het volgende:

[..]

Dus maar geen discussies meer opwekken?
Oh, discussie is prima, ben het zelfs met je eens.
Maar dergelijke discussies gaan vaak gepaard met (ver)oordelen, en dan voel ík me iig geroepen met te verantwoorden (ja, dat is niet nodig, weet ik).

Overigens MeNicole, ik denk dat niet alleen vrouwen met een lage pijngrens een ruggenprik krijgen. Bevallingen verschillen nu eenmaal in heftigheid en ook vrouwen met een hoge pijngrens zullen wel eens aan het eind van hun Latijn zijn.

Bij mij werd het infuus ook uitgezet om de persweeën te kunnen voelen. De pijn daarvan kan ik me niet eens meer herinneren.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_54610594
Randa, ze keken of ik al mee kon persen, maar omdat ik het niet goed voelde hebben ze gewacht tot het uitgewerkt was.
Mama van 2 lieve meiden :)
pi_54610976
Ik had denk ik gewoon pech, ik had achteraf gezien al zeker een half uur persweeën toen ze tot de ontdekking kwamen dat ik volledige onstluiting had. Het duurde 10 minuten voor de gyn zelf kwam voelen en daarna mocht ik zelf nog 50 minuten persen op een klein beetje drukgevoel. Of de situatie kritiek was dat ik moest persen en niet meer kon wachten weet ik eigenlijk niet meer. Maar zoals toen wil ik toch niet meer. Ws heb ik toch al een te snelle ontsluiting dan heeft een ruggeprik weinig zin meer. Ben ws in een uur van 3 naar 10 gegaan en niemand die het in de gaten had.

Ik begin nu het einde van de zwangerschap naderd steeds meer vragen te krijgen over bevalling van Merlijn.
  woensdag 14 november 2007 @ 21:34:18 #135
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_54611969
quote:
Op woensdag 14 november 2007 19:29 schreef Leah het volgende:
Maar dat is ook meteen het vervelende, dat de heren doktoren aannemen dat een barende vrouw niet meer toerekeningsvatbaar is.
Ook dat verschilt van vrouw tot vrouw, denk ik.

Het wordt gewoon tijd dat vrouwen meer inspraak krijgen in HUN bevalling, hoe die dan ook gedaan wordt.
Hear hear!
***
pi_54612329
Tja.... Ruggenprikken (en andere pijnbestrijding) goed dat ze er zijn... Zonder meer!!!
Maar om ze "zomaar" in het wilde weg te gaan zetten.... Zeker ben je als (barende) vrouw de enige die kan beslissen of de pijn voor jou dragelijk is en daar moet naar geluisterd worden!! Maar om een ruggeprik vragen omdat je geen zin hebt in pijn....? Dat gaat me een beetje te ver. Zeker kan ik het begrijpen als je een traumatische bevalling achter de rug hebt en bij "een volgend" beepje bang bent voor weer zo'n ervaring... Of als je uuuren helse pijnen gehad hebt en het eind is nog niet in zicht zeg maar....
Vraag me idd ook af hoe "slecht" het voor het kindje is.... Ze worden er ook wat suffig van.. Is dat alles? Is het te vergelijken met een shot morfine?
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
pi_54612849
Ik kan maar niet begrijpen dat mensen zich ook maar enigszins schuldig voelen, omdat ze een ruggeprik gehad hebben. Laat staan dat je je "moet" verantwoorden. Het enig dat mij belangrijk lijkt is dat je van de voor - en nadelen op de hoogte bent en dat je daar dus achter staat.

Als een bevalling niet wil vlotten (waarom of hoe dan ook), dan kan je als eerste de moeder uitschakelen om ervoor te zorgen dat het kind gezond op de wereld komt. En daar gaat het om.
pi_54613773
Ik wilde geen ruggenprik, al zouden ze het hebben aangeboden. Ik wilde echt alles voelen en meemaken. Misschien heb ik een hogere pijngrens, ja... Het is wel zo dat ik een paar keer op het verpleegroepknopje hebt gedrukt, omdat ik professionele steun wenste. Naast de steun van mijn lief. Ik wist allemaal niet hoe en wat en wilde bevestiging dat het goed ging en dat ik het goed deed. Maar ik vind vrouwen die een ruggenprik willen niet zwak, hoor. En je hoeft je, als vrouw, echt niet te verantwoorden.
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
pi_54618221
Ik vind het raar dat mensen een ruggenprik vaak meteen met een hoge pijngrens associeren.
Zoals ik het vaak hoor, zijn de vrouwen die een ruggenprik krijgen niet de vrouwen die niet tegen de pijn kunnen. Het zijn vaak de omstandigheden waar ze in zitten. Het wil niet vlotten en ze zijn doodmoe bijvoorbeeld.
Ik vind een ruggenprik vragen omdat je geen zin hebt om de pijn te voelen ook belachelijk. Maar als een vrouw aangeeft dat het écht niet meer kan zo, om welke reden dan ook, dan hoort zij gewoon een ruggenprik te krijgen.
In mijn geval was het zo dat ik 3 dagen zulke pijnlijke voorweeen gehad heb, dat ik er niet van kon slapen en toen alsnog begon de weeen echt. Ze hebben me toen een ruggenprik aangeboden en in eerste instantie heb ik toen nee gezegd. Ben door het ziekenhuis en de verloskundige echt gepusht om hem toch maar wel te nemen. En achteraf heb ik daar echt totaal geen spijt van. Zonder had ik het gewoon niet gekund, zo moe was ik. Zeker als ik nu weet dat ik nog met 12 uur weeen in het ziekenhuis heb gelegen voor ik een KS kreeg omdat het gewoon niet wilde vlotten.
Wat ik wel lullig vind is dat ik het gevoel heb dat ik me moet verantwoorden waarom ik een ruggenprik genomen heb. Maar dat is hetzelfde als met een KS, als men daar voor kiest dan krijg je hetzelfde verhaal.
  donderdag 15 november 2007 @ 08:07:31 #140
182621 JamesBrownie
Op veler verzoek
pi_54618250
Ik vind het allebei onzin, als je een ruggeprik hebt gehad, zul je daar wel een reden voor gehad hebben, hoop ik.
Dus verantwoorden hoeft niet.
Maar er zijn landen waar de vrouwen gewoon standaard een ruggeprik krijgen en daar gaat het mis.
Voor de meeste vrouwen is het niet nodig en als het wel nodig is, tja, dan is het nodig.
Mijn bevallingen zijn allebei erg snel en zonder al te veel pijn gegaan, daar ben ik blij om.
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
pi_54618327
jeetje, wat een hoop geschreven!
Appelsap, wat jij zegt klopt met hoe ik het ook wel voel hoor.
Ruggeprik hangt niet samen met hoge/lage pijngrens..maar met hele situatie.
PV, ik was echt niet meer in staat om te bedenken dat ik professionele hulp aan mijn bed wenste!
PIjn is te hanteren zolang je daar kracht voor hebt, ik had na 24uur weeën echt totaal geen kracht meer om me niet door de pijn te laten leiden. Helaas was het nacht....en belden ze de gyn. niet alleen voor mij.
(terwijl er dus daar de gyn. is die de ruggeprik kan zetten!) Tegen de tijd dat het 9uur was en hij sowieso in huis kwam was het einde godzijdank al in zicht.
Toen ik 'snachts om 12uur in het ziekenhuis aankwam met die 2cm kreeg ik trouwens wel meteen als vanzelfsprekend een morfine-achtige prik tegen de pijn. Aardig bedacht, maar ik denk achteraf toch dat ik liever gewoon de keus voorgeschoteld had gekregen!

Er heerst helaas voor mijn gevoel nog wel het sfeertje van 'zonder ruggeprik is beste'
uiteraard qua conditie voor het kindje, maar ik voel 'beste' dan ook in de mentale hoek.
Ruggeprik standaard aanbieden gaat te ver, juist vanwege de risico's en omdat het zonder ook zeker kan,
maar de drempel om indien nodig wel over te gaan tot die prik moet veel lager!
Nouja, in mijn hoofd is die drempel stuk omlaag gegaan hoor....bij nummero 2 en weer zo lang uitputtende weeën zonder duidelijke vooruitgang weet ik het wel!
pi_54618583
In denk dat we hier in onze "moderne" kikkerlandje er in ieder geval voor moeten zorgen dat er overal 24/7 iemand beschikbaar is om een barende vrouw in moeilijkheden te helpen.. Als je na 1 wee al naar het ziekenhuis rijd, en de rest van de tijd aan een ruggeprik hangt, dat is wat overdreven en ook niet goed voor de baby. Maar als er een vrouw binnenkomt, die al uren bezig is, en waar het gewoon te veel voor wordt. Dan moet er gewoon ook iemand zijn die dat kan doen. Niet dat je dan moet wachten tot de anestesist in huis is.

Ik ben zelf ook naar het ziekenhuis gegaan voor pijnstilling. Maar omdat ze een half uur nodig hadden voordat er iemand van de verpleging naar me toe kwam (vriendlief 3 keer de gang op gestuurd) was ik al tever. Dus er hoefde geen anesthesist meer te komen.
maar toen het penibel werd, stonden er heeeel snel 5 man rond mijn bed gelukkig
  donderdag 15 november 2007 @ 09:12:34 #143
182621 JamesBrownie
Op veler verzoek
pi_54618953
Ik snap alleen niet goed waarom bijna algemeen aangenomen wortdt dat een vrouw die overstapt op flesvoeding niet lang genoeg heeft geprobeerd, of niet goed genoeg haar best heeft gedaan en dat een vrouw die om een ruggeprik vraagt meteen groot gelijk krijgt...
Maar goed, dat zal ik wel zijn.
Het zijn allebei kunstgrepen waar je liever niet toe over gaat, lijkt me.
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
pi_54619007
Ik vind dat het tijd wordt voor een "vers" bevallingsverhaal!
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
  donderdag 15 november 2007 @ 09:19:13 #145
182621 JamesBrownie
Op veler verzoek
pi_54619037
De mijne zijn al 5enhalf en 6enhalf jaar oud...
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
pi_54619139
ja..verse verhalen
voor ik in ga op het hele borstvoedingsverhaal


MIJN GOD
'.... wèl groot gelijk krijgt'

herstel, dat staat er niet
laat me maar

verse verhalen !
  donderdag 15 november 2007 @ 09:39:53 #147
182621 JamesBrownie
Op veler verzoek
pi_54619395
Ik heb het niet over de reakties in het algemeen, daar weet ik niets van, ik zie alleen wat ik hier lees en er is niemand die zegt: Een ruggeprik! Dat moet je niet doen, dat is hardstikke slecht en helemaal neit natuurlijk en dat soort dingen.
Als een vrouw hier zegt dat ze KV geeft, krijgt ze WEL van alle kanten commentaar.
Dat vind ik krom.
Maar dat zal wel aan mij liggen en ik houd het dan ook maar hierbij.

Bij de eerste bevalling kreeg ik om een uur of 12:00 mijn eerste echte wee(die ik ook herkende als wee), om kwart over 4 was de VK er, ik had 2 cm ontsluiting, dus ze ging weer, om 18:00 uur had ik volledige ontsluiting en om half acht was ze er.
Tweede bevalling ongeveer hetzelfde, maar dan 'snachts, was wel fijn, want de oudste sliep lekker door en kwam 'sochtends toen ze wakker werd naar haar zusje kijken.

Ging allemaal vrij soepek eigenlijk.
Ik wist trouwens ook bij allebei de dag ervoor dat ze geboren zouden gaan worden, niet omdat ik weeen had ofzo, maar gewoon omdat ik me anders voelde, kan ik niet precies uitleggen...
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
pi_54620817
quote:
PV, ik was echt niet meer in staat om te bedenken dat ik professionele hulp aan mijn bed wenste!
Dat verschilt een beetje denk ik. Iedereen is anders.

Ik bedoelde er ook niet mee dat als vrouwen veel pijn hebben, ze minder goed tegen pijn kunnen. Zoals ik al zei: mijn bevalling duurde "slechts" 8,5 uur. En ik had licht voorwerk van een dag en serieus voorwerk van ong. 2 uur. De ontsluitingsweeën kwamen daarna pas.
Ik zette ook mijn vraagtekens bij de term 'hogere pijngrens', maar dat kwam dan niet helemaal over.
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
pi_54621147
Heeft er hier iemand ervaring met andere pijnstilling dan een ruggeprik. Een ruggeprik lijkt mij namelijk heel eng.. Ik neig meer naar pijnstillende injecties, maar die hebben best wat nadelen...
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
pi_54621369
ja Ticootje, ik heb een injectie gehad met morfine-achtig middel
gaf zeker wel verlichting, hetzij maar even!
Bijwerking was dat ik erg bezopen werd, grip op wat er gaande was was ik kwijt!
Kan voordeel zijn, maar niet als de bijwerking er nog is op het moment dat je alert moet zijn!
Ook las ik hier eens dat iemand hierdoor juist zo ver van de wereld was dat het echt angst met zich meebracht. Zéker niet fijn dus.

Ik heb toen eerste 'shot' was uitgewerkt nog een hoeveelheid gehad, maar dat gaf qua pijn geen verlichting meer. Helaas wel de bijwerkingen.
pi_54621488
quote:
Op donderdag 15 november 2007 11:21 schreef marit1978 het volgende:
ja Ticootje, ik heb een injectie gehad met morfine-achtig middel
gaf zeker wel verlichting, hetzij maar even!
Bijwerking was dat ik erg bezopen werd, grip op wat er gaande was was ik kwijt!
Kan voordeel zijn, maar niet als de bijwerking er nog is op het moment dat je alert moet zijn!
Ook las ik hier eens dat iemand hierdoor juist zo ver van de wereld was dat het echt angst met zich meebracht. Zéker niet fijn dus.

Ik heb toen eerste 'shot' was uitgewerkt nog een hoeveelheid gehad, maar dat gaf qua pijn geen verlichting meer. Helaas wel de bijwerkingen.
Ja, ik weet wel hoe het "bezopen" gevoel is. Ik vond het op het moment zelf niet heel erg en ook niet eng. daarom dat ik daar dus een beetje naar neig... Alleen is het geen morfine dat ze gebruiken maar iets wat er op lijkt. Maar als het hetzelfde effect heeft dan ben ik niet zo heel bang dat ik de weg volledig kwijt ben...

Ja, en het werkt niet zo lang... Ik ga gewoon overleggen met de vk.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
pi_54622115
quote:
Op woensdag 14 november 2007 19:10 schreef Brighteyes het volgende:
We slikken nota bene voor elk lullig hoofdpijntje karrevrachten paracetamol, maar dit zou niet kunnen?

Dat was ook mijn argument. Ik ben zo iemand die als die pijn heeft daar graag een pijnstiller voor inneemt. En ook graag een verdoving bij de tandarts. We leven toch niet meer in de middeleeuwen?

Van te voren heb ik me erg verbaasd over al die mensen die me stomverbaasd aankeken toen ik vertelde graag een ruggeprik te willen. Vooral mannen en vrouwen die nog nooit zwanger waren geweest hadden er een handje van om hoofdschuddend te roepen dat het belachelijk en overdreven was, schadelijk voor het kind blablabla...
Ik heb me op een info-avond in het ziekenhuis goed laten voorlichten, ook over de risico's.
Door veel lichamelijk ongemak heb ik vrijwel niet kunnen genieten van de zwangerschap, en ik gunde mezelf mede daardoor dan ook een wat prettigere bevalling.
Helaas liep dat dus een beetje anders
.... met gevoel voor drama....
pi_54622174
Ticootje, dat spul heet Pethidine en werkt lang niet bij iedereen even goed.
Mij had je net zo goed een aspirientje kunnen geven, had net zo goed waardeloos gewerkt.
.... met gevoel voor drama....
pi_54622380
Als je nou zo'n spuit hebt gehad en het werkt niet, kan een ruggenprik dan alsnog?

---> ook een goede vraag voor de vk...
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
pi_54624668
Ticootje, echt een ruggeprik klinkt veel enger dan het is... (en hiermee wil ik niet pijnstilling gaan promoten, maar het is mij enorm meegevallen).
Mama van 2 lieve meiden :)
pi_54624812
Och, en als je er écht aan toe bent dat dat ding gezet wordt, dan maakt het je geen bal meer uit.

Overigens probeerden ze mij eerst ook een pethidineprik aan te praten. Maar ik wist dat dat rotzooi is die niet eens altijd werkt. De anesthesisten zeiden ook dat het vooroorlogs spul is, ze snapten niet dat dat nog werd toegediend.

Ik weet niet of het slim is om na een pethidineprik alsnog een ruggenprik te vragen. Dan krijgt je kind twee keer een dosis medicatie mee.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_54624966
Hebben er ook mensen ervaring met TENS??
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
pi_54624987
quote:
Op donderdag 15 november 2007 13:52 schreef Moonah het volgende:
Och, en als je er écht aan toe bent dat dat ding gezet wordt, dan maakt het je geen bal meer uit.
Mee eensch
Mama van 2 lieve meiden :)
pi_54630681
Ik heb nog steeds een dubbel gevoel over wel of geen verdoving. Bij de geboorte van Fons heb ik erom gesmeekt, maar achteraf was ik eigenlijk wel blij dat ze me geen gegeven hebben en ik dus die avond nog naar huis mocht gaan met een wakker Fonske.
En ondanks dat ik nu weet hoe een bevalling kan voelen zou ik het een volgende keer ook weer eerst thuis en zonder verdoving willen proberen, hoewel ik nu al weet dat ik me dat op de moment zelf ga beklagen.
Mijn grootste tegenargument is dus dat het kindje er toch wel van meekrijgt en wat suffig is en dikwijls minder goed drinkt.
  donderdag 15 november 2007 @ 19:28:35 #160
61800 Rottdog
May all your dreams come true
pi_54632670
Ruggeprik of geen ruggeprik ligt gewoon aan de verloop van de bevalling zelf.

Kon de gyn wel op mijn knieën danken dat ik naar 15 uur weeën en spugen even bevrijd werd van alle pijn door middel van de ruggeprik. Hij was dan wel niet goed gezet maar dat is bijzaak de grootste pijn werd er wel door vanaf gehaald.
pi_54632848
Volgens mij krijgt niemand hier commentaar of negatieve reacties omdat ze KV geeft. Wat een vergelijking.

Mijn bevalling duurde niet zo heel lang en het ging zonder ruggeprik, maar ik heb (toen de pijn wel heel erg was, maar nog niet verschrikkelijk heel erg zeg maar) wel gevraagd of ik een ruggeprik kon krijgen als ik zelf vond dat het niet meer ging. Dat moest ik drie keer vragen voor ik de belofte kreeg dat het kon. Alleen al dat idee was een geruststelling.
Met het hechten krijg ik meteen twee prikken, voordat ik het zelf doorhad, dat kan dan wel (daarna is er flink gehecht zonder verdoving, dus ik snap niet waarom die twee er dan zo snel in moesten).
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
pi_54632910
quote:
Op donderdag 15 november 2007 17:51 schreef Bass-Miss het volgende:

Mijn grootste tegenargument is dus dat het kindje er toch wel van meekrijgt en wat suffig is en dikwijls minder goed drinkt.
Anna was ook suffig de eerste dagen, de kraamhulp vroeg zelfs of de overdracht wel klopte. Ik weet niet of je dat als argument moet gebruiken. Ik denk, als het echt lang duurt en de moeder is 'radeloos' van de pijn, dat je daar dan meer naar moet kijken. Ook om te voorkomen dat de bevalling een trauma gaat worden.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
  donderdag 15 november 2007 @ 19:53:46 #163
182621 JamesBrownie
Op veler verzoek
pi_54633251
quote:
Op donderdag 15 november 2007 19:35 schreef YPPY het volgende:
Volgens mij krijgt niemand hier commentaar of negatieve reacties omdat ze KV geeft. Wat een vergelijking.

Mijn bevalling duurde niet zo heel lang en het ging zonder ruggeprik, maar ik heb (toen de pijn wel heel erg was, maar nog niet verschrikkelijk heel erg zeg maar) wel gevraagd of ik een ruggeprik kon krijgen als ik zelf vond dat het niet meer ging. Dat moest ik drie keer vragen voor ik de belofte kreeg dat het kon. Alleen al dat idee was een geruststelling.
Met het hechten krijg ik meteen twee prikken, voordat ik het zelf doorhad, dat kan dan wel (daarna is er flink gehecht zonder verdoving, dus ik snap niet waarom die twee er dan zo snel in moesten).
Ik heb hier vaak genoeg negatieve reakties gezien.
En op zich is het niet zo'n kromme vergelijking, het is allebei een noodgreep, iets dat je doet als het niet anders kan.

Ik heb niks tegen KV, ook niet tegen een ruggeprik.
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
pi_54633310
O, dan heb ik die gemist. In het bv topic worden juist mensen gesteund als ze besluiten over te stappen. KV vind ik niet per definitie een noodgreep. Daar kun je ook mee beginnen omdat je het wilt. Een ruggeprik neem je niet omdat je dat wil, die is voor als je niet meer kunt. Maar volgens mij hoort deze discussie hier helemaal niet.
"wat een heerlijke yppiaanse reactie! Vol begrip, nooit veroordelend en zeker niet stekelig! #hulde"
Hoe langer de weg naar de top, hoe mooier het uitzicht!
*OUD heilige*
  donderdag 15 november 2007 @ 20:03:42 #165
182621 JamesBrownie
Op veler verzoek
pi_54633439
Ik heb mijn bevallingsverhalen al gepost(vorige blz) niet erg spectaculair ben ik bang...

(en eigenlijk ook wel blij om, al die horrorverhalen die je hoort!)
I am wondering today in the sun on a boat to Dover
How it comes that I feel so high
When I ought to feel lower
pi_54638327
quote:
Op donderdag 15 november 2007 19:39 schreef YPPY het volgende:

[..]

Anna was ook suffig de eerste dagen, de kraamhulp vroeg zelfs of de overdracht wel klopte. Ik weet niet of je dat als argument moet gebruiken. Ik denk, als het echt lang duurt en de moeder is 'radeloos' van de pijn, dat je daar dan meer naar moet kijken. Ook om te voorkomen dat de bevalling een trauma gaat worden.
Er zullen wel andere dingen in meespelen, maar volgens mijn moeder, die vroedvrouw is in een ziekenhuis, valt het erg op. De borstvoeding gaat ook dikwijls veel moeizamer schijnt.
Maar ik heb er echt niks op tegen hoor, ik zei het al, de pijn was niet te harden bij mij en ik heb erom gesmeekt...
pi_55389111
Op maandag (die dag was ik 41+1) begon ik overdag wat krampen te voelen, alsof er een flinke menstruatie aan zat te komen. s'Avonds na het eten toch maar eens op de klok gaan kijken, want ze werden wat heftiger. Ze kwamen om de 14 min. s'Nachts zette het ook door, ze kwamen om de 8 min zoiets, en ik kon er niet van slapen. Ook was ik de slijmprop overdag al stukje bij beetje aan het verliezen.
Om half 2 s'nachts had ik op het toilet het idee dat mijn vliezen braken, dus ik belde naar het ziekenhuis. Ik moest alles goed in de gaten houden, en als er iets was of als de weeën zo om de 5 min kwamen, moest ik terug bellen...
Het zette niet verder door, bleef bij rommelen...

De volgende ochtend had ik nog een gewone controle afspraak staan bij de gynaecoloog, hij hoorde mijn verhaal van die nacht aan, en stuurde me door naar de verlos-afdeling. Daar werd een ctg gemaakt, en gekeken of mijn vliezen echt gebroken waren. Uit de ctg bleek dat ik wel 'contracties' had, maar geen echte weeën activiteit, met kindje was alles goed. Ze konden op het oog niet goed beoordelen of mijn vliezen inderdaad gebroken waren, dus er werd een kweekje gemaakt. Uit de echo bleek ondertussen dat er nog maar erg weinig vruchtwater was, mochten mijn vliezen dus nog intact zijn, dan moest er een plan gemaakt worden. Uitslag van het lab was dat mijn vliezen niet gebroken waren.
Bij inwendig onderzoek bleek ook dat de voor-weeën maar weinig werk verrichten, want mijn baarmoedermond was nog helemaal dicht, en maar een heel klein beetje zacht...

Afgesproken werd (we waren ondertussen al 4 uur in het ziekenhuis) dat we nog lekker naar huis gingen, nog een nachtje thuis slapen, en dat ze me de volgende ochtend (woensdag) om 7.00h zouden opnemen om de bevalling op te wekken. Ik zou dan eerst wat tabletjes krijgen die de baarmoedermond doen verweken, en als dat gebeurd was, zou ik ingeleid worden.

Om 7.00h waren we in het ziekehuis en kregen uitleg over de behandeling. We moesten ervan uitgaan dat het wel wat dagen kon duren, je mag 3x per dag zo'n tabletje (word vaginaal ingebracht) en het kan best wat dagen duren voordat er effect is...
Om half 8 kreeg ik mijn eerste tabletje, en na 4 uur kwamen ze controleren. Bleek dat ik al 3 cm ontsluiting had! Dat was genoeg om in te gaan leiden, alleen was het beleid in het ziekehuis dat inleiden alleen s'ochtends te doen. Het was dus afwachten of de bevalling verder op en natuurlijke manier door zou zetten die dag, zo niet, dan zouden ze me s'nachts een slaapmiddeltje geven om nog even lekker te slapen, en de volgende ochtend gaan beginnen met inleiden.

In de 9 uur daarna had ik het idee dat het goed doorzette, ik had weeën die om de 5 min kwamen en die werden steeds heftiger door de dag heen. Ik lag nog op de afdeling zwangeren, en vond het wel vervelend dat er steeds maar niemand kwam controleren of het inderdaad goed ging... Ik wilde weten of er cm's bij kwamen!
Om 9 uur kwam er gelukkig een arts toucheren... 3 a 4 cm... Ik baalde flink, had echt het idee dat het goed ging.
Afgesproken werd dat ze voor de nacht nog eens kwam toucheren, mocht ik dan zo'n 6cm hebben dan ging ik door naar de verlos afdeling, mocht het minder zijn, dan kreeg ik een slaapmiddel en zouden ze de volgende ochtend verder gaan.
Om 24.00h kwam ze weer, 5 a 6 cm! Dat ging de goeie kant op... (het zette ook echt goed door, weeën kwamen om de paar minuten en ik zat het liefst op de wc )
Zij ging bellen dat ik naar boven kwam, en in de lift hield ik het niet meer... er zat geen pauze meer tussen de weeën.
Op de verloskamer aangekomen werd rustig begonnen met mij aan de ctg te leggen, en de verloskundige kwam zich even voorstellen... Toen ze mij zo bezig zag mijn weeën weg te puffen zei ze: "ik toucheer je toch maar even..", in minder dan een half uur van 5 a 6cm naar 9 cm! Ze brak meteen mijn vliezen, en in no time zat ik op 10cm... Ze liet met spoed een verpleegster komen om alles verder in orde te maken voor het kindje... Ik mocht persen en na 5 persweeën (24 min) was daar ons meisje... Met haar handje omhoog langs haar hoofdje, om 1.33 s'nachts geboren!

Het was super heftig en snel op het laatst, maar ik kijk er heel goed op terug. Het was echt een goeie bevalling. Mijn vriend (natuurlijk) en mijn moeder waren er heel de dag bij, en ik vond het heel prettig in het ziekenhuis.

De volgende ochtend mochten we om half 10 al lekker naar huis.

Ook de kraamtijd is heel goed gegaan, ik voelde me eigenlijk meteen heel goed, en ook met Floortje ging/gaat het super. (De borstvoeding kwam op dag 2 meteen heel goed op gang, en ook het aanhappen ging meteen goed... Ze was de eerste dag 300 gr afgevallen, en nu op dag 6 vandaag zit ze alweer 40 gram bóven haar geboorte gewicht )

Helaas kregen we eergisteren slecht nieuws, mijn eigen lieve opa is overleden... Hij was al 81, maar is toch nog onverwacht in zijn slaap overleden. Het was absoluut geen man om ziek en hulpbehoevend te willen zijn, dus als hij had mogen kiezen hoe hij heen zou gaan, dan zou hij het zo gewild hebben.

Hij woont 200km verderop en ik had hem zo graag zijn eerste achterkleinkindje laten zien. Hij klonk zo trots en opgelucht dat alles goed was gegaan na de bevalling (ik heb hem gelukkig nog wel aan de telefoon gehad). Hij is op de bank 'in slaap' gevallen, en op de schouw stond een foto van Matthijs, mij en Floortje... Alsof hij nu rust had, erop gewacht had...

Mijn 2e kraamweek gaat dus even iets anders verlopen... Morgen verhuizen Papa, Floortje en ik de hele baby-inboedel voor een paar dagen naar mijn ouders in brabant. Of ik ook naar de begrafenis toe ga weet ik nog niet, maar ik wil iig dichtbij mijn familie zijn dan. Gelukkig gaat het met zowel mij, als met Floortje zo goed dat het geen probleem is om daarheen te gaan, we blijven dan lekker tot de kerst daar.

Maar goed... Ik ben af en toe erg verdrietig, maar het heeft ook al een soort van plekje gekregen... We genieten heel erg van dit nieuwe leventje... Ons kleine mooie meisje, wij zijn echt zo verliefd op haar!
  woensdag 19 december 2007 @ 15:31:54 #168
593 sjak
Juffie Bloem
pi_55389307
Wat liefdevol beschreven, DeLiedje. Vanaf de zijlijn klonk het veel heftiger en chaotischer.
Gecondoleerd met je opa.
Lekker douchen!
  woensdag 19 december 2007 @ 15:45:00 #169
593 sjak
Juffie Bloem
pi_55389646
quote:
Op donderdag 15 november 2007 11:59 schreef Ticootje het volgende:
Als je nou zo'n spuit hebt gehad en het werkt niet, kan een ruggenprik dan alsnog?

---> ook een goede vraag voor de vk...
Wat zijn er toch een misverstanden.
De ruggeprik is minder slecht voor je kindje dan een pethidine prik. Pethidine is een opiaat en komt namelijk wel bij het kindje terecht. Daarnaast heeft pethidine nogal wat bijwerkingen, misselijk, hallucinaties, niet meer kunnen meewerken met de bevalling etc. Het grote voordeel van pethidine is dat het snel en door "iedereen" gegeven kan worden, het werkt ook snel. Oh, voor ik het vergeet, na een pethidine injectie mag je zeker nog wel een ruggeprik.

De ruggeprik (epiduraal) is ook niet ideaal, maar dan vooral voor de moeder niet. Het is een flinke prik waarvoor je in een onmogelijke positie moet zitten en het kan moeilijk zijn om de catheter in de juiste positie te brengen. Het spul wat ze in de rug spuiten komt niet bij de baby. Het verdooft in eerste instantie de pijn en als daarna ook het motorische deel van je zenuwstelsel. Als ze dus niet teveel geven zou je er zelfs mee kunnen persen, maar ja, dat is bij de meeste verlosafdelingen niet bekend
Er zijn drie grote nadelen aan: er is een anesthesist voor nodig (in de meeste ziekenhuizen) om de prik te zetten en die werken niet overal 's nachts en overdag moeten ze echt tijd maken. Daarnaast kun je een bloeddrukdaling van de ruggeprik krijgen, dat is ook niet echt super maar op te vangen met wat extra infuusvloeistof. Tenslotte zie je dat veel vrouwen koorts ontwikkelen na een ruggeprik. Het mechanisme daarvan is niet duidelijk, ze denken dat het een reactie is van het centrale zenuwstelsen. Het kan verder geen kwaad (uit wat er tot nu toe bekend is) maar je moet dan wel een nacht in het ziekenhuis blijven.

Andere mogelijkheden zijn TENS, ik ken dat niet goed, maar het principe is dat je de zenuwen overstimuleert zodat er geen pijnprikkels meer doorgegeven kunnen worden.

Tegenwoordig zijn ze bezig met veel onderzoeken naar remifentanyl. Dit is een snelwerkend en kortwerkend opiaat (in tegenstelling tot pethidine die best lang doorwerkt). Je krijgt dan een infuus en een pompje. IN dat pompje zit die remifentanyl, je kunt dan indrukken als de pijn te heftig wordt. Dat spul werkt dan een minuut of 9. Je kan er misselijk van worden maar dat is veel minder dan bij nr. 1. Het grote voordeel is dat je hier geen anesthesist voor nodig hebt, dat het snel werkt en dat het snel uitwerkt.

Dan heb je ook nog accupunctuur, maar daar weet ik echt te weinig van. OP internet staat daar wel veel over geschreven, net als over TENS.

En natuurlijk hoort dit allemaal niet in dit topic, sorry.
Lekker douchen!
  woensdag 19 december 2007 @ 15:46:18 #170
593 sjak
Juffie Bloem
pi_55389684
dubbel is niet nodig
Lekker douchen!
  woensdag 19 december 2007 @ 18:25:25 #171
11682 Moonah
Jolie femme
pi_55394018
DeLiedje, ik dacht: "Wat komt dat verhaal me toch bekend voor" maar je had de korte versie natuurijk al in Z&G gepost!
Wat fijn dat je er zo'n goed gevoel over hebt zeg! Heerlijk dat je zo positief klinkt.
Gecondoleerd met het overlijden van je opa. Wel prachtig dat je hem nog hebt gesproken en dat hij Floortje iig nog op de foto heeft gezien.
En ik zelf ben ervan overtuigd dat hij ook nu Floortje kan zien. Dikke kans dat hij haar beschermer wordt.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
  woensdag 19 december 2007 @ 18:31:11 #172
11682 Moonah
Jolie femme
pi_55394143
quote:
Op woensdag 19 december 2007 15:45 schreef sjak het volgende:

En natuurlijk hoort dit allemaal niet in dit topic, sorry.
Mss niet, maar ik vind het wel een heel heldere uitleg.
Mss copy/pasten naar Z&G?
Dat pethidine rotzooi is wist ik al. Maar het is voor mij nieuw dat het spul van een epiduraal niet bij het kindje komt. Dat hebben ze me niet verteld in het zkh, toen ik zei dat ik daardoor twijfelde...
Ik had overigens ook koorts, wist niet dat het door de epiduraal kwam.
Heb daarom meteen een antibioticumspuit gekregen. Is dat normaal eigenlijk?

Tnx!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
  woensdag 19 december 2007 @ 18:40:32 #173
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_55394373
DeLiedje, had je zelf nog 'schade' van de bevalling?
Het klinkt verder idd niet als een hele nare ervaring, gelukkig maar.
Gecondoleerd met je opa.

Sjak, bedankt voor de duidelijke uitleg.
Idd een keertje knippen en plakken naar Z&G?
***
pi_55395394
Oh ja, vergeet ik heel dat stuk van die hechtingen enzo

De schade valt erg mee, ik heb een paar hechtinkjes, was beetje ingescheurd (2 huidlagen). Ik heb er na de bevalling totaal geen last van gehad, geen pijn, geen branderigheid, en kraam heeft vanmorgen nog even gecontroleerd, maar ze zijn al bijna weer weg...
Heb ook nog even een infuusje gehad en een katheter omdat ik wat veel vloeide, en mijn baarmoeder niet goed introk... Dat kan dan komen omdat je blaas vol is en ff naar de wc zit er niet dan . Infuus bleek later niet nodig te zijn geweest, baarmoeder trok toch goed samen en het vloeien was niet abnormaal veel...

Ik heb van al dat gedoe aan mijn lijf echt niks gemerkt, ik had ons meisje op mijn buik... Wat een wonder eigenlijk zo'n bevalling...
  woensdag 19 december 2007 @ 20:17:25 #175
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_55397488
Nou, ik teken dan voor een bevalling als de jouwe hoor.
Fijn te horen dat je je zo goed voelt.
***
pi_55398742
Wat een fijne bevalling DeLiedje.
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
pi_55399595
DeLiedje, wat fijn dat je er zo positief over schrijft joh!
ik heb hier de tranen over mijn wangen lopen...V. kijkt me erg vreemd aan :-)
pi_55402256
Wat een mooi bevallingsverhaal DeLiedje, maar wat ontzettend triest dat je opa is overleden, gecondoleerd met je opa en ook gefeliciteerd met Floortje. Wat ligt geluk en verdriet dan toch dicht bij elkaar.

Ik vind het wel heel mooi dat je je opa nog hebt gesproken na de bevalling, het lijkt inderdaad wel of hij nu de rust had gekregen die hij nodig had om rustig heen te gaan, ik hoop dat het je enigszins troost kan bieden dat hij op de komst van Floortje heeft gewacht (vind dat een mooie gedachte).
Mama van Isa en Ties
  donderdag 20 december 2007 @ 12:50:29 #179
175104 Fruppel
Okay D Elmo voor jou ;)
pi_55413835
DeLiedje wat heb je je verhaal mooi geschreven, wat fijn dat het zo goed gegaan is!

Wat spijtig van je opa, gecondoleerd meis.
Ik weet zeker dat hij op Floortje zal passen.
  vrijdag 21 december 2007 @ 13:11:25 #180
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_55440235
Wat jammer DeLiedje, dat je opa Floortje niet in het echt heeft kunnen zien! Maar ik denk ook dat hij wel ergens is bij jullie.

En je bevalling, mooi verhaal!

Blijft bijzonder, deze verhalen!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_55442621
DeLiedje, wat een prachtig verhaal! Ik zit met tranen in mijn ogen het verhaal van je opa te lezen. Wat een mooie manier om door te gaan. En natuurlijk had je nog graag gehad dat hij nog lang hier op aarde zou zijn.
Gecondoleerd met je opa. En gefeliciteerd met de kleine (wat zit dat toch dicht bij elkaar! Dat hebbenwij ook ondervonden; vreugde en treurigheid zijn allemaal onderdeel van leven)
  vrijdag 21 december 2007 @ 14:49:25 #182
74310 nanalune
Melancholische optimist..
pi_55442793
ontroerend vergaal DeLiedje! geconcoleerd met je opa, en ik wens je een goede tijd toe bij jefamilie.. hopelijk kunnen jullie het zo goed afsluiten
  zaterdag 22 december 2007 @ 15:19:40 #183
34313 glossy
trotse mama van esmee
pi_55464107
9 november 2007

2 uur snachts , ik word wakker en heb het idee dat ik in me bed aan het plassen was , stapte uit bed en liep naar de wc , maar toen verloor ik nog meer water, op de wc aan gekomen zag ik dat het helder van kleur was en het plakte en rook zoet, ik had al gelijk van dit is vrucht water, schoon ondergoed aan gedaan en een maandverband in en weer me bed in gegaan , om de 10 minuten voelde ik een lichte wee , en rond 5 uur weer naar de wc gegaan want dreef weer in me bed , toen zat er wat bloed bij , gelijk Marco wakker gemaakt van joh me vliezen zijn gebroken.
Marco belde gelijk de verloskundige en moesten gelijk naar het ziekenhuis komen.
Daar aan de ctg gelegen om de weeën te bekijken maar die zakte aardig af.
Er werd een kweekje afgenomen om te kijken of ik een bacterie bij me had.
Later op de ochtend ben ik op zaal gelegd.
Tegen 17.00 uur kwam de gynaecoloog langs, ik had een streptokokken bacterie en zou de volgende ochtend rond 8 uur ingeleid worden.
Ik werd gelijk aan de anti biotica gelegd.
Tegen 23.00 uur kreeg ik steeds meer been weeën en ben ik even gaan douchen maar het werd steeds erger.
De zuster kwam en legde me aan de ctg.
Ik kreeg 2 prikken omdat ik al meer dan 24 uur wakker was , 1 prik om de weeën af te remmen en 1 om te kunnen slapen.
Helaas werkte de prikken bij mij averechts en werden de weeën alleen maar erger.
Tegen half 2 ben ik op de gangen gaan lopen en werd ik maar naar de verloskamer gebracht ,om 2 uur kwam de gynaecoloog en ik had al 9 cm ontsluiting, gelijk Marco gebeld dat hij moest komen.
10 november 2007 om 04.53 is Esmee geboren met een flinke knip en de vacuum pomp, als dat niet lukte zou ik een keizersnee krijgen , gelukkig was dat niet nodig.
Esmee was 45 cm en 2440 gram.
Ze werd naar de couveuse afdeling gebracht zodat ze in de gate gehouden kon worden en aan het infuus kon , tot dat de urine en bloed uitslagen er waren want zij kon ook het streptokokken bacterie krijgen.
Na een paar dagen in spanning te hebben gezeten bleek ze het gelukkig niet te hebben.
Helaas werd ze geel en moest ze 24 uur onder een lamp liggen, ze had eigenlijk mee naar huis gemogen.
15 november om half 12 kregen we een telefoontje van de kinder afdeling van : Esmee ziet niet meer geel en ze mag naar huis toe.
pi_55470846
Dank jullie voor de lieve reacties, ik ben lekker bij mijn familie nu.
De uitvaart gisteren was heel mooi en bijzonder... Heftig, maar heel fijn om ook de vreugde om ons Floortje met zoveel mensen te kunnen delen. En mijn lieve oma, Floortjes overoma dus, geniet enorm van haar, en haalt er veel troost uit .
pi_55474138
Het is zondagavond 16 december 2007 en ik heb wat pijn in mijn onderrug wat telkens komt en gaat. Ik besluit om eerst te douchen en daarna vroeg mijn bed in te duiken in de hoop dat het door zet. Helaas zakt het af en ik val in slaap. Gedurende de nacht heb ik wel flink wat harde buiken maar dat had ik de afgelopen 4 weken ook. Ik wordt maandag ochtend ,17 december 2007, wakker en Morgaine komt even tussen mij en haar vader liggen. Dan ga ik het bed uit en zet haar onder de douche, ik maak hierna een bord brinta voor haar klaar en als ze gegeten heeft brengt papa haar naar de creche. Ik vraag hem nog brood te halen bij de bakker. Rond de klok van half 9 ’s ochtends zet ik de laptop op de keukentafel en maak voor me zelf een bak thee en een bak cruesli. Tijdens het ontbijt krijg ik zo een kramp in mijn buik dat ik niet meer verder kan eten en de pijn moet weg zuchten. Plots weet ik het weer, zo voelen weeën. Ik eet mijn ontbijt op en ga nog even naar het toilet voor ik onder de douche ga. Ik sta nog niet onder de douche en weer voel ik een wee. Tijdens het douchen voel ik het ook. Dan merk ik dat mijn wederhelft weer thuis is en ik roep hem, ik zeg hem dat ik weeën heb en vraag of hij ook gelijk wil douchen. Ik ga er onder vandaan en besluit om gemakkelijke kleding aan te trekken en trek me terug in de slaapkamer. De televisie staat aan maar ik ben er niet bij met mijn hoofd. Het is slechts bewegend beeld. Ik heb mijn mobiel naast me liggen met stopwatch functie aan en ik noteer de tijd tussen de weeën op een stukje papier. Al gauw is duidelijk dat er zo een 5 minuten, soms minder en soms iets meer, tussen de weeën zit en ik vraag of mijn man de verloskundige wilt bellen. Het lijkt wel als of ze om de hoek heeft staan wachten want rond half 12 is ze er al, terwijl ik het idee heb dat mijn man net de telefoon heeft opgehangen. De weeën doen al flink pijn, dit keer zijn het buik weeën en ik heb moeite met het opvangen ervan. Hangend over het borstvoedingskussen en heen en weer wiegend weet ik me door de weeën heen te worstelen. Ze toucheert en constateert dat ik al 6 cm ontsluiting heb. Alle spullen worden klaar gezet/gelegd en mijn man krijgt ook wat dingen te doen zoals het vullen van een kruik, klaar leggen van kleertjes en hydrofiel handdoeken. De verloskundige kan tijdens de weeën niks voor me betekenen en gaat samen met mijn man naar de woonkamer. Het duurt niet lang of ik heb het gevoel te moeten persen maar als ze rond half 1 toucheert heb ik 7 cm ontsluiting, lang geen volledige ontsluiting dus. De vliezen zijn nog steeds in tact en ze wil die pas op het laatste moment breken. Mijn man is zo lief om met koelelementen mijn hoofd en nek af te koelen, hij wrijft heel lief over mijn rug en verteld me dat ik het goed doe. Even voor half 2 komt de kraamhulp aan en om half 2 weet ik me geen houding meer te geven en ik roep dat ik moet persen. Ze breekt mijn vliezen en ik mag persen. Het hoofdje staat al snel en mijn weeën houden steeds net op als ik er bijna ben. Als ik tussen mijn benen kijk zie ik al de haartjes maar het lukt me niet om het kind er uit te persen. Dan volgt de knip en ik zet alles op alles om het kind naar buiten te persen. Links van me zit mijn man, de kraamhulp en de verloskundige zitten voor me. Ik wordt door alle 3 toegesproken dat ik even moet doorbijten, ik ben er bijna en mijn man zegt dat ie trots op me is. Ik moet mijn benen naar me toe trekken en dan zo hard persen dat de baby er uit komt. Het is dan 13.53 uur. Hij heeft de navelstreng om zijn nekje en al gauw blijkt dat ie flink wat vruchtwater heeft ingeslikt, hij huilt niet gelijk en moet 2 maal worden uitgezogen voor hij huilt maar het geluid wat er uit dat keeltje komt is geen huilen maar gillen. Het gillen houdt op en dan begint hij te huilen, hij wordt afgedroogd en naakt om mijn borst gelegd. Daar kan ik hem eindelijk bewonderen, onze zoon Nathan. De verloskundige onderzoekt hem nauwkeurig. Hij weegt precies 4000 gram en zijn apgar score is eerst een 8, daarna een 9 en al gauw een 10. Daarna wordt hij door de kraamverzorgster aangekleed. Als hij is aangekleed neemt mijn man hem mee naar binnen en wordt ik gehecht. Mijn moeder is bij mij in de slaapkamer aanwezig en houdt mijn handen vast terwijl de verloskundige de verdoving toedient met een injectie en met een spuitbus. Het is zo gebeurd en dan wordt Nathan aangelegd. Hij drinkt gelijk goed, hij heeft een behoorlijke honger. Als ik wat heb gegeten mag ik eindelijk douchen en ondertussen wordt het bed verschoont. Ik kruip terug in een schoon bed en krijg mijn zoon in mijn armen. Wat een rijkdom. Mijn dochter komt thuis van de creche en is stapel verliefd op haar broertje. Ons gezin is compleet.

’s Nachts voedt ik Nathan en moet zijn temperatuur worden genomen. Als ik hem probeer te verschonen gilt hij alles bij elkaar en zijn temperatuur is dan ook 37.6 Ik bel de verloskundige en vraag wat te doen. Zij adviseert om hem wat luchtiger te kleden maar niet te ontkleden want dan kan zijn temperatuur te veel dalen. Om beurten proberen Trevor en ik hem te troosten. Vanaf 22.30 tot 04.00 hebben we een gillend ventje en als hij eindelijk slaapt en zijn vader hem weer in het wiegje probeert te leggen begint het feest weer van voren af aan. Om even na 04.00 als ik hem op mijn borst leg valt hij dan toch in slaap en om 06.00 uur is hij weer wakker. Zijn temperatuur is dinsdagochtend weer gewoon 36.9 en wij denken dat het dan toch het warme babypakje in combinatie met het gegil is wat hem de verhoogde temperatuur bezorgt. Als de kraamverzorgster er is valt het wel mee met het gegil, hij is tenslotte gewoon ontzettend moe van het gegil de afgelopen nacht maar dat er nog genoeg pit in zit merken we zodra we hem in bad willen doen. Het kind gaat compleet uit zijn dak, hij is ontroostbaar. Alleen wanneer hij aan de borst ligt is hij stil, maar hij drinkt 20 minuten aan de ene kant en 20 minuten uit de andere borst en is daarna nog niet klaar. En dat meerdere malen per dag. De kraamverzorgster denkt dat hij voeding te kort komt vanwege zijn geboorte gewicht en belt met de verloskundige voor advies. We besluiten om hem gewoon per voeding aan beide kanten 20 minuten aan te leggen en heeft hij daarna nog niet genoeg mag ik hem 20 cc kunstvoeding geven. Wij doen dat dan ook met de voeding van rond half 5 in de middag en later in de nacht van dinsdag op woensdag krijgt hij ook nog 20 cc kunstvoeding. Als ik hem ’s avonds zijn temperatuur op neem is die weer boven de 37.5 en hij daalt ook niet meer. Woensdagochtend is de kraamverzorgster er om 08.00 uur en ze vertrouwt het gegil van Nathan niet, plus dat hij amper plast wat er op kan wijzen dat hij te weinig vocht binnen krijgt. Ook bloedt zijn naveltje, iets wat tot grote paniek bij zijn zus zorgt. Morgaine is helemaal van der stuk omdat haar broertje bloedt. De verloskundige wordt weer gebeld en die belt op haar beurt de kinderarts in het ziekenhuis. We krijgen te horen dat de kinderarts ons gelijk wilt zien dus Morgaine wordt door opa opgehaald en wij gaan naar de spoedeisende hulp van het Slotervaart ziekenhuis. We hoeven niet lang te wachten voor we gezien worden door de arts assistent en die wil Nathan opnemen. We kunnen gelijk door lopen naar de couveuse afdeling waar er al mensen klaar staan om de onderzoeken te beginnen. Wij wachten op de gang omdat er geprikt gaat worden en ik het niet aan kan zien dat ze mijn kleine ventje pijn doen. Ik wordt ook opgenomen zodat ik bij hem kan zijn en hem kan voeden wanneer hij honger heeft. Op de gang breekt mijn moederhart en ook papa houdt het niet droog. Ons kindje moet worden opgenomen en we weten niet wat hem mankeert, dat hij wat mankeert is ons duidelijk maar de vraag is wat. We mogen al gauw weer bij hem kijken en daar ligt hij met een infuus in een gespalkt armpje, plakkertjes op zijn bovenlichaam en een plakker op zijn voetje. Hij mag alleen in een luiertje onder een lakentje liggen zodat ze zijn kleur in de gaten kunnen houden en zodat ze hem niet iedere keer moeten uitkleden om onderzoeken te kunnen doen of kweekjes af te kunnen nemen. Zijn vader gaat naar huis om wat kleding en toiletspullen te halen voor ons en ik wordt naar de kraamafdeling gebracht waar ik met nog 3 vrouwen een kamer deel. Als ik later op de middag weer naar de couveuse afdeling ga krijg ik te horen dat ik even moet wachten want ze zijn net met hem bezig, ze proberen ruggenmerg (lumbaal vocht) af te nemen. Iets wat ze niet lukt. Als ik met de arts assistent praat hoor ik dat ze ook allerlei kweekjes hebben afgenomen, waaronder een kweek van het bloedende naveltje, oorsmeer, urine was nog niet gelukt, bloed was er afgenomen en hij krijgt vocht via een infuus, 3 ml per uur. Ik pak hem uit de couveuse en neem plaats op een stoel om hem te voeden. Tranen prikken in mijn ogen want ze hebben mijn kleintje pijn gedaan, maar de verpleegster vertelt me dat hij prima te troosten was met een speen tijdens de ruggenprik maar dat hij daarna pas flink begon te huilen aangezien hij honger heeft. Gelukkig is in de nacht van dinsdag op woensdag mijn borstvoeding goed op gang gekomen dus als ik later op de dag weer langs ga om te voeden plast hij de verpleegster onder, ze was net te laat om een plaszakje aan te brengen. Tijdens het verschonen doet ze dat als nog. En bij de late voeding heeft hij het plaszakje vol geplast. Die nacht ga ik hem 2 keer voeden maar tussendoor kan ik geen oog dicht doen. De eerste uitslagen zijn die avond binnen gekomen maar daar is geen infectie uit op te maken dus ze starten nog niet met antibiotica of andere medicatie. Op donderdag ochtend is er dan ook de uitslag van het urine onderzoek en ook daar is niks uit op te maken. De laboranten komen ook nog bloed prikken om 8 uur ’s ochtends om te kijken of hij misschien geelzucht heeft. Eén van de verpleegster vond hem er gelig uit zien maar die had kennelijk niet door dat hij iets wat getint is aangezien zijn vader een donkere huidskleur heeft. De rest van de donderdag breng ik door met heen en weer ijsberen tussen de afdelingen en op mijn bed probeer ik tussen de voedingen door wat te slapen of wat te lezen. Ik krijg te horen dat als hij zich die dag bewijst door goed te drinken, hij wordt voor en na iedere voeding gewogen om te kijken hoeveel melk hij binnen krijgt, hij waarschijnlijk op vrijdag naar huis mag. Aangezien ze tot nu toe geen infectie of een andere oorzaak van het gegil kunnen vinden klinkt dat heel aannemelijk. In de nacht van donderdag op vrijdag gooit Nathan zijn laatste voeding van 23.00 uur er uit waardoor ik ruim anderhalf uur bezig ben met voeden, verschonen en troosten. Ik ben om 00.30 uur eindelijk op de zaal en kan me dan gaan douchen want ik ruik naar melk. Ik lig om 01.00 uur in bed en kan slapen tot 04.30 uur voor ik wordt wakker gemaakt voor de volgende voeding. Het is vervolgens wachten op de kinderarts of we naar huis mogen en dat bericht komt om 10.30 uur. Vanwege zijn saturatie (ademhaling) die erg grillig is willen ze hem nog een dagje ter observatie houden. Ze gaan ook vandaag de hielprik doen. Ik kom net op tijd binnen als ze de hielprik doen om hem daarna aan te kunnen leggen, wat is er een betere troost dan de borst krijgen . Ik had zo gehoopt voor het weekend weer thuis te kunnen zijn dat het een behoorlijke domper is waar ik het even heel erg moeilijk mee hebt. Wat een teleurstelling. De kinderarts luistert die vrijdag nog naar zijn longen maar kan niks vinden wat zijn grillige ademhaling kan verklaren. Nathan drinkt verders heel erg goed maar mijn tepels doen inmiddels zo een pijn van de kloven dat ik op zaterdagochtend besluit om de komende dagen maar de voedingen te kolven zodat mijn tepels kunnen genezen. Dan is het zaterdagochtend en er wordt bloed geprikt om te kijken of de waardes gestegen of gedaald zijn en om half krijg ik dan eindelijk te horen dat we naar huis mogen. Binnen een half uur heb ik mijn tassen ingepakt, heeft papa de auto voor gereden en heb ik Nathan warm ingepakt en wel in zijn Maxi Cosi gedaan. We zijn om 11.00 uur thuis en om 11.30 kan papa het eerste flesje geven aan zijn zoon. Later op de middag versieren we de woonkamer met slingers en ballonnen, eindelijk kunnen we gaan genieten van onze kraamtijd. Eindelijk is ons gezin compleet.
  zondag 23 december 2007 @ 10:27:12 #186
118901 Lishe
Verse Soep!
pi_55484671
Och Faja... Ik moet zo huilen om je laatste deel. Zo eng is het, als je hele kleine mini niet gezond lijkt. Die angst, en dat je niks kunt doen. Je emoties. Gelukkig is het goed afgelopen, hele dikke zoen.

Lief Liedje, je bent een superbevaller!!!!! Geboren om te baren was het toch?
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
  zondag 23 december 2007 @ 10:38:51 #187
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_55484822
Faja
***
  zondag 23 december 2007 @ 11:18:07 #188
74310 nanalune
Melancholische optimist..
pi_55485308
Wat een mooi verhaal weer , wat ben je stoer Faja!
  zondag 23 december 2007 @ 11:59:00 #189
12765 Tan
 Isilindil Tasardur
pi_55485972
Faja... wat een verhaal.

Fijn dat je nu weer compleet bent met je gezinnetje geniet ervan.
  zondag 23 december 2007 @ 12:41:58 #190
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_55486852
Faja, inderdaad wat een verhaal. De bevalling ging best ok volgens mij, maar wat een verschikking om daarna je kindje naar het ziekenhuis te moeten brengen. Geniet ervan nu hij weer thuis is!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  zondag 23 december 2007 @ 17:38:20 #191
11682 Moonah
Jolie femme
pi_55494677
Glossy, wat naar dat die prikken bij jou averechts werkten zeg.
Bedankt voor je verhaal!

Straks Faja's verhaal lezen.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
  zondag 23 december 2007 @ 18:22:30 #192
11682 Moonah
Jolie femme
pi_55495583
Wat heb je je bevalling ontroerend beschreve Faja...
En de spanning erna zeg, bah, wat naar.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
  Jubileum moderator zondag 23 december 2007 @ 20:14:05 #193
3660 crew  Lois
*trotse mama*
pi_55498577
DeLiedje ik lees nu pas, ademloos, jouw verhaal. Gecondoleerd met je opa.

Faja wat een heftige bevalling, en vooral die paar dagen erna zijn erg indrukwekkend. Moeilijk hoor, dit zal je wel niet 1,2,3 kunnen vergeten.
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
  zondag 23 december 2007 @ 21:42:58 #194
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_55500908
Glossy, ik had over je verhaal heen gelezen, sorry
Wat naar dat je met die infectie kwam te zitten!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_55507892
quote:
Op zondag 23 december 2007 20:14 schreef Lois het volgende:


Faja wat een heftige bevalling, en vooral die paar dagen erna zijn erg indrukwekkend. Moeilijk hoor, dit zal je wel niet 1,2,3 kunnen vergeten.
Niet echt nee, ik zit ook constant overal bovenop met mijn neus momenteel. Ademt ie nog wel, hoe is zijn temperatuur, etc. We hadden het er gisteren over, de angst dat je je kindje kan verliezen zit er flink in bij me.
  maandag 24 december 2007 @ 09:47:31 #196
118901 Lishe
Verse Soep!
pi_55508415
Faja, dat is precies waar ik mee geworsteld heb, en af en toe nog doe. Die angst, die is niet zomaar weg. Hier heeft het erg geholpen dat na de kraamtijd, de huisarts, de verloskundige en de wijkverpleegkundige nog een paar dagen kwamen controleren. En lieve woorden van onze huisarts "Wij vertellen ook heel graag dat het met je kindje wel heel goed gaat, dus je komt nooit te vaak langs." (En da's maar goed ook, ik heb ondertussen al 3 keer met haar bij de huisarts gezeten. Met Luuke bijna nooit.)
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
(En hoe fijn het was dat de eerste zo lang klein bleef, deze kan ik wel groter kijken af en toe, als het tere, kwetsbare er maar af is.)
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
  maandag 24 december 2007 @ 11:24:51 #197
34313 glossy
trotse mama van esmee
pi_55509950
quote:
Op zondag 23 december 2007 17:38 schreef Moonah het volgende:
Glossy, wat naar dat die prikken bij jou averechts werkten zeg.
Bedankt voor je verhaal!
ik was eigenlijk allang blij dat het toch door zette hoefde ik niet ingeleid te worden
pi_55791988
ik ben er even goed voor gaan zitten... dus als je zin hebt om te lezen, leef je uit

22 december. 8 dagen na je uitgerekende datum, mama wacht geduldig af. Ik heb nooit echt het gevoel gehad van, schiet eens op!!! Enkel wel dat je dat flinke groeien voor ons beider gemak, beter in je eigen tijd zou kunnen doen.
Op deze zaterdag werd ik om 8 uur wakker om naar de wc te gaan, en ik voelde vaag wat pijn in mn rug toen ik weer terug ging liggen naast papa. Eerst dacht ik dat ik misschien verkeerd gelegen had. Zou niet zo heel gek zijn met de toeter die je van mn buik maakte! Maar het gevoel trok weg.
Nog geen 10 minuten later voelde ik het weer, en toen bedacht ik me… das wel heel toevallig. En weer trok het weg.
Bij de volgende keer por ik papa eens aan en zeg hem dat ik nu al tot 3 keer toe een kramp gevoel in mn rug heb. We blijven gewoon lekker door soezen, we hebben maar 5 uurtjes geslapen, maar echt slapen lukt al niet meer.
De pijn blijft aanhouden en tegen het middag uur zitten er duidelijk nog maar 4 minuten tussen. Papa houdt de tijd bij! Zullen we de vlos eens bellen anders? Maar voor mijn gevoel was het nog niet ver genoeg, want de pijn hield telkens nog geen halve minuut aan. Wel werd het gevoel steeds iets heftiger.
Tegen 2 uur is zijn we voor het laatst ‘samen’ onder de douche gaan staan, en precies toen de pijn in mn rug opkwam, stroomde het lauwwarme water de heftigste pijn weg. Wat was dat heerlijk!! Mama moest wel goed oppassen met draaien onder de douche, want telkens stootte die toeter of tegen de kraan, of tegen het koude glas. Toen m’n haar gewassen was kon ik er onderuit… maar ja.. nu nog durven, want papa was beneden het grote bad extra aan het oppompen dus wij moesten het met ons 2tjes doen.
Uiteraard is het uiteindelijk toch gelukt, en toen we goed en wel beneden waren hebben we rond 4 uur de vlos maar eens gebeld, ‘ik heb last van eh… weeën’ het klinkt zo onwerkelijk uit mijn eigen mond. Ze vraagt hoever ze uit elkaar zijn, das nu toch wel 3 minuten, duren nog steeds ongeveer een halve minuut, maar wel al vanaf 8 uur deze ochtend… ‘ooow! Maar dan ben ik met een half uurtje bij je’ ok, een half uurtje dus.
Het grote bad is inmiddels wel vol lucht, maar moeten we er al water in doen? Laten we nog maar even wachten op wat de vlos zo meteen zegt. De weeën blijven komen, en de heftigere kan ik alleen op mn knieën aan. Zitten is geen optie, en liggen ook zeker niet.

Half 5, de bel gaat. Enigszins gespannen laten we haar binnen, en ze bekijkt me even in het opvangen van nog weer een wee. Uiteraard was die niet zo heel erg heftig. We verhuizen naar de ‘kraamkamer’ om daar even te kijken of er al iets van ontsluiting is. Nog steeds vind ik het allemaal wat irreëel, maar dan blijk ik toch 2 cm ontsluiting te hebben! Tot mijn eigen verbazing ben ik hier blij mee!
Rond half negen zou de vlos weer terug komen om te zien hoe het er dan voor zal staan, maar we moeten vooral niets verwachten. Ze vertelde me nog dat ik best in bad kon gaan liggen als dat prettig was, omdat ik onder de douche zo’n lekker ontspannen gevoel had gehad.
Dus… op naar boven weer. De laatste keer ‘samen’ in bad, ik weet eigenlijk niet of dat nou een succes was of toch niet. De weeën werden steeds heftiger en een andere houding aannemen in bad was niet echt een optie. Waarschijnlijk hebben we er toch n uur in gelegen, en toen was het eten klaar. Juist ja. Eten…
Eenmaal weer beneden kon ik niet zittend op de bank mn maal verorberen, erger nog, ik moest erg m’n best doen om tussen de pijn door af en toe een hap te nemen. Probeer maar eens flink te zuchten met een volle mond!
Uiteindelijk heb ik toch het halve bord leeg gegeten, en toen was het alweer tijd dat de vlos zou komen. Papa was nog even door het huis aan het struinen toen de bel ging. Dus wij krabbelden zo snel mogelijk overeind om open te doen.
Ze was wat verbaasd dat ik dat zelf deed, maar het ging gelukkig precies tussen 2 weeën door.
Ze ging nogmaals kijken hoever je de deur intussen had open gezet, en we kwamen zowaar op 5-6 cm uit! Ze had al gezegd dat ze dan de vliezen ook zou breken, dus er werd een haakje naar binnen gebracht en daar schrok ik even van. Op de vraag ‘wat doe je?’ legde ze me rustig uit hoe en wat, en dat dit het enige zou zijn wat ik zou voelen. En zo was het ook.
Niet veel later konden we de tas gaan zoeken die klaar stond om naar het ziekenhuis te gaan… want jij had lekker in je vruchtwater gepoept! Papa was weer druk bezig om te zorgen dat we konden vertrekken, katjes op de goede plek, lichten her en der uit, en nog meer van die dingetjes. En intussen was de vlos mij aan het helpen met aankleden.

Op naar de auto! Ow god. Gelukkig is het ziekenhuis maar 10 minuten rijden, en in de auto had ik precies 2 weeën om op te vangen. We lopen naar binnen, zitten in een rolstoel wil ik niet, en al zwaaiend naar het personeel komen we om ongeveer 11 uur aan op de ‘wee-opvang-kamer’.
Daar worden we even gepest, jij krijgt een bandje om je hoofd om je hardslag te meten, en mama krijgt een band om de buik om de weeën te meten. Papa’s hand biedt intussen troost. Zo snel als kan kruip ik weer overeind, en eindig op m’n knieën op het bed, met mn armen leunend op de rand van het voeteneind. Dat is toch de meest prettige houding. Elke keer als er een wee opkomt merk ik dat jouw hartslag een stuk hoger wordt, jij voelt onze weeën dus duidelijk eerder dan ik. Intussen is er nog een wisseling van de wacht, en komen de dames binnen die ons echt gaan helpen. Tegen 12 uur mogen we de gang oversteken naar de verloskamer. De weeën zijn zo heftig, en de ontsluiting staat op 9 cm, het is even spannend of je nu op 22 of op 23 december geboren gaat worden!

Maar dan heb je even geen zin meer, nouja.. jij wel, je hart klinkt heerlijk sterk, en jij doet het het super goed, maar die ontsluiting laat het afweten. Dat kleine laatste randje wil maar niet weg. Intussen krijgt mama ook nog even een katheter, ook voor het eerst, en dat is absoluut niet prettig. De vlos van het ziekenhuis voelt nog maar weer eens hoever we zijn, en ook dat voelt niet prettig, dus ik vraag haar me even de tijd te geven te ontspannen. De vlos van het buro is gelukkig ook nog bij me, zij is een stuk prettiger in de omgang dus heb ik haar gevraagd of ze wilde blijven.
Na nog een hele poos weeën opvangen zat er maar geen vooruitgang in, en kreeg ik nogmaals de vraag of ik iets tegen de pijn wilde… met een gretig ‘ja!!!’ antwoorden zowel papa als ik tegelijk!
Ik kreeg een infuus aan m’n rechter hand, en daarin kwam een middeltje wat normaal niet op de kraamkamer gebruikt wordt, maar hier in het ziekenhuis werken ze er nu 1 jaar mee met positieve ervaringen. En dat kan ik alleen maar beamen! Papa kreeg een knopje waarmee hij zo af en toe een extra ‘shotje’ kon geven, en daar werd voor elke wee dankbaar gebruik van gemaakt. Met het knopje in z’n ene hand, en mijn hand knijpend hand in z’n andere zijn we de volgende 2 uur door gekomen. Tussen de weeën door was ik voor mijn gevoel aan het slapen. Zo heerlijk!!!
Helaas moet de vlos van het buro inmiddels naar een andere bevalling, en met tegenzin laat ik haar gaan.

De dames van het ziekenhuis overleggen weer met elkaar en komen tot het besluit dat ik wee-opwekkers nodig heb, omdat de weeën nu toch net niet meer sterk genoeg blijken. Nogmaals een infuus, nu in de linker hand, en ook nogmaals een katheter, omdat de blaas weer flink vol is. Hier heb ik me grondig tegen verzet, maar heel veel keuze heb ik niet. Hij moet leeg. Als de vlos echter net iets rustiger gehandeld had was dat een stuk soepeler verlopen!
De weeën worden intussen zo heftig dat als papa er niet was geweest ik zeer zeker in paniek was geraakt! Papa bleef kalm en zorgde dat ik goed op mijn ademhaling bleef letten.
Nog een laatste keer voelt de vlos hoever we zijn, en weer vraag ik haar om me 1 seconde de tijd te geven, ze gaat maar door en door en vergeet dat wij ook menselijk zijn. Ook papa zegt het nog even tegen haar, en dan krijg ik m’n seconde. Daarna gaat het dan ook een stuk makkelijker.
We zijn zover! We mogen persen! Ze verteld ons dat we 1 uur de tijd hebben, en ik schrik me lam… nog een heel uur persen?! Mijn god!
Ik moet papa’s hand los laten, en mijn benen vastpakken om het vervolgens op een persen te zetten…. Ik probeer het gevoel te vinden om goed te persen, maar schreeuw het uit. En dat is uiteraard niet de bedoeling. Voor mama is dit ook maar een eerste keer, dus ik moet even onder de knie krijgen hoe en wat. En met 2 vreemde vrouwen die me streng toespreken krijg ik amper de rust te voelen wat mijn lijf nou wil. Maar het lukt, en stiekem zeggen die 2 vrouwen ook nog best nuttige dingen. Zo af en toe verlies ik de durf en wil ik niet meer, en bij een volgende wee weet ik mezelf weer zo bij elkaar te rapen dat ik juist extra kan persen. ‘nou’ zegt de vlos ‘ we zijn nu 3 kwartier aan het persen, dus je hebt nog 15 minuten, daarna ga ik de gyn bellen en overleggen hoe verder’… 3 kwartier al?!?! Maar we willen geen gyn erbij, niks ervan. Dus vol overgave duiken we dat laatste kwartier in, en we geven álles wat we hebben. Maar helaas… de vlos heeft intussen nog eens gevoeld, en je hoofdje blijkt de verkeerde kant op te kijken! Dat is de verklaring waarom je blijft ‘steken’ je krijgt de draai niet gemaakt.
Als de vlos weg is voor haar telefoontje blijven wij gewoon doorpersen. Ik hoop zo ontzettend dat we het wél samen voor elkaar gaan krijgen, maar het wil maar niet lukken. Dan komt de vlos terug met de boodschap dat de gyn onderweg is.
Darn! Doorpersen mama! We kunnen het!... en voor ik het weet staat de gyn ook naast mn bed, een ‘hoi’ weet ik makkelijk uit te brengen en het valt haar dan ook op dat ik nog heel helder ben. Dan gaat ook zij nog even voelen waar je nou precies zit, en vooral ook hoe. En niet veel later wordt er een metalen hoedje uit de kast geplukt en uit z’n verpakking gehaald. Er wordt me verteld dat dat nu naar binnen gaat, en dat dat niet fijn zal voelen… hoezo understatement, bij deze heb ik besloten dat de gyn niet vriendelijk is. Ze heeft verder ook een redelijk zakelijke manier van aanpak, en dat is zowiezo niet zo mijn ding.
We maken haar duidelijk dat áls er geknipt moet worden, ik dat níet van te voren wil horen. Voor mijn gevoel reageert ze daar wat lacherig op, zo van, je krijgt de pomp, wat denk je dan dat er gebeuren gaat… zij doet dit vaker dan ik, das duidelijk.
En intussen gaan de weeën gewoon door, en persen we er zo goed als kan op los. Bijna de hele tijd heb ik mn ogen dicht, om de omgeving zo min mogelijk op me te laten inwerken. Ik hoor papa en ik voel jou, we doen dit met ons drietjes, de rest bestaat niet… tot ik dus nét even mn ogen wel open doe. Ik zie hoe de gyn een beweging maakt waarin zij de schaar pakt, en met haar ogen tegen de vlos zegt dat ze niks zal zeggen… ‘I saw that!’ zeg ik, en ik zet me schrap want meer kán ik niet.
Als de wee goed en wel weg is spreekt de gyn me toe, en verteld me wat we nu gaan doen, hoe ik moet persen en als zij het zegt, zuchten.
Bij de volgende wee voel ik iets scherps en dan weet ik dat het gebeurd is, ik kan wel janken!! Maar geen tijd, we gaan door. Het voelt alsof ik uit elkaar gerukt word, en mee persen is haast onmogelijk. Ik heb me vast heel erg misdragen want ik heb het flink uit geschreeuwd op dat moment. ‘zuchten!’ hoor ik.. en dat doe ik zo snel mogelijk… maar iets klopt niet. Later blijkt dat je het hoedje scheef op je hoofdje gekregen hebt, en zo werd het nog wat moeilijker gemaakt.
‘persen!!!’ hoor ik nu weer, en ik denk bij mezelf.. ja maar… zei je niet dat we na het zuchten klaar waren?! Voordat ik die zin af heb in mijn hoofd ben ik met vólle overgave aan het persen. Ik kan niet anders, je móet er nu uit. De hele wereld is weg, papa’s stem moedigt aan, ‘zuchten’… en daar is jouw stem!! Mijn god wat een krachtige stem!! Je ligt binnen 2 seconden op mn buik en ik hou je met al m’n armen vast zodat je niet van me af kunt vallen. Je krijst flink hard door, en ik kan je geen ongelijk geven. Aan alle kanten wordt er aan je geplukt, neusje leeg gezogen, droog geveegd… en papa is in tranen.
5.50… 22 uur later dan de allereerste wee.
pi_55792390
Och meisje toch..wat een verhaal! Je hebt het geweldig goed gedaan hoor Stomme vk en stomme gyn die niet naar je luisterden
Saartje
pi_55792414
Prachtig verhaal Lotje.
pi_55793072
de vlos was t ergste, die deed gewoon dr werk, en vooral niet meer.
de gyn was 'profecioneel afstandelijk' maar na afloop was zij iig wel n stuk menselijker.
naja... ziekenhuizen zijn gewoon niks voor mij
pi_55793156
Lotje het zou op sommige punten zo mijn bevalling kunnen zijn... Je hebt het heel mooi omschreven.
Iedere dag is het begin van een nieuwe morgen...
  zaterdag 5 januari 2008 @ 14:00:15 #203
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_55793340
Lotje, wat knap dat je in jezelf kon keren door je ogen te sluiten!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
pi_55793405
lotje, wat een verhaal. En wat jammer dat de ziekenhuis mensen niet wat menselijker waren tijdens de bevalling...
En dat je nog een halve maaltijd naar binnen hebt gewerkt zeg. Ik was blij dat ik ergens een schaaltje yoghurt heb gehad. En verder alleen wat water en limonade...
  Moderator zaterdag 5 januari 2008 @ 14:21:56 #205
5428 crew  miss_sly
pi_55793783
Eerste bevallingsverhaal dat ik lees in dit topic (wilde het allemaal niet weten ) maar wat heb je dat mooi beschreven, lotje
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
pi_55794601
dank voor de complimenten
en dat naar binnen keren lukte ook vooral doordat mn wederhelft de hele tijd erbij was, dat zorgde voor wat ontspannings mogelijkheid.
pi_55794815
quote:
Op zaterdag 5 januari 2008 14:53 schreef _lotje_ het volgende:
dank voor de complimenten
en dat naar binnen keren lukte ook vooral doordat mn wederhelft de hele tijd erbij was, dat zorgde voor wat ontspannings mogelijkheid.
En toch vind ik dat je tijdens de bevalling heel helder bent gebleven verder, en nog heel duidelijk hebt kunnen aangeven hoe en wat. Erg mooi opgeschreven ook, leuk voor de kleine om later te lezen
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
pi_55810155
Ik heb me net aangemeld hier nadat ik sommige stukjes hier al had gelezen en bedacht me dat ik het zelf ook wel fijn zou vinden mijn bevallingen eens op papier te zetten.

Mijn eerste;

Ik was eind december uitgerekend en natuurlijk ging ''de datum'' gewoon voorbij. Je hoopt dat het natuurlijk eerder komt omdat je al niet kan wachten, maar zeker bij een eerste hou je er toch wel rekening mee dat het wat later kan zijn.
De dagen gingen voorbij, ergens vond ik het toen nog wel okee omdat ik toch wel kon genieten van de zwangerschap. Geen kwaaltjes niks geen gekke dingen gehad. Maar goed, op het einde ga je wat vaker op controle dus besloten ze dat ik de maandag die daarop volgde zou worden ingeleid. Nou ja dacht, laat het maar over me heen komen, wat kan ik verwachten? Dat wist ik zoiezo niet.
Maar toen die zaterdag ervoor had ik sochtends wat hele lichte krampjes. Automatisch ga je op je klokje zitten kijken en het was zo om de 10 minuten. Nou als DIT weeen waren, laat maar komen dan. Ik zei het nog in het ziekenhuis waar ik weer heen moest voor een ctg. Die gast zei ook; nou zo te horen zijn dit geen weeen hoor.
Nee zover was ikzelf ook al wel!!
Die avond werd het steeds wel wat vervelender maar eigenlijk drong het nog steeds niet door dat het wel eens begonnen zou kunnen zijn. Tenslotte; zo heftig was dit nog niet!
Met de tijd werd het wel steeds ietsje heftiger en op een gegeven moment wilde ik naar bed. Maar slapen kwam er toen al niet meer van. Douchen zou wel eens kunnen helpen, en inderdaad, dat was best lekker!
Tot 2x toe onder de douche gestaan.
Ik woonde bij mijn eerste bevalling gewoon nog thuis en mn moeder zou erbij zijn, dus die zei opeens, nou ik ga me ook douchen hoor. Ik zeg; hoezo dat? Nou voor het geval we zo naar het ziekenhuis moeten....
En ik nog steeds bij mezelf denken dat er niets ging gebeuren. Heel gek hoe ik dat toen gewoon niet besefte!!
Om 6.00 maar voor het eerst de verloskundige gebeld. Nou moest je opeens om de 3 minuten weeen hebben en dat minimaal een uur lang. Op het spreekuur word je nog verteld dat je ze om de 5 minuten moet hebben.
Okee, dan wachten we gewoon toch nog verder af? Veel anders te doen heb ik toch niet.
Om 9.00 belde hij zelf maar eens terug dat ie even een kijkje kwam nemen. Is goed...
Had ik gewoon al 6 a 7 cm ontsluiting,!
Nou zo was dat wel te doen ja.
Ik mocht gelukkig meteen door naar het ziekenhuis. Daar aangekomen hebben ze eigenhandig de vliezen gebroken maar weeen ho maar. Helaas, die stopten daar. Nou dan krijg je heel fijn een infuus. Auw, wat een pijn is dat zeg. Hele vervelende weeen, je weet niet meer hoe je moet gaan liggen. En de baby kreeg een elektrode op zn hoofdje, ik kon niet van bed dus ik moest maar kijken wat het lekkerste lag (niets dus)
Nou eindelijk mogen persen. Ik dacht bij mezelf; wat lig ik hier nou te doen? Jaja persen persen.... Achteraf weet ik nu dat ik gewoon helemaal geen persweeen hád.
En dat is verdomd moeilijk dan.
Uiteindelijk werd de pomp op het hoofdje gezet en (mn moeder heeft gezien hoe hard ze eraan trekken) daar was de kleine boy eindelijk! Dat was trouwens zondagmiddag. Best even bezig geweest dus.
Moet zeggen (en zeker achteraf maar das altijd) dat het ''best meeviel''
Op papier zou zo'n bevalling heftiger lijken, qua tijd, pomp, kleine heeft nog heel even klemgezeten.
Toen kreeg mn ma het ook wel even benauwd want bij mijn zusje heeft ze dat ook mee gemaakt maar dat was toen heel kritiek.
En het was nog een kleine 9 pond ook wat eruit kwam.

Mijn tweede;

Ik moet zeggen dat ik tijdens mijn zwangerschap veel banger was voor alles wat er mis zou kunnen gaan.
Ik had tenslotte een gezond kind, maar ik weet ook dat niet alles vanzelfsprekend is. Dalijk gebeurt er iets tijdens de zwangerschap, dalijk issie nog groter dan de vorige en gaat het helemaal mis met de bevalling!!
Ik heb ook heel veel groei-echo's gekregen om te kijken of deze ook de 9 pond zou halen. Maar nee, deze zou wat gemiddelder worden. Nou, meeste mensen zijn vooral nieuwsgierig naar hoe de kleine eruit gaat zien, ik was vooral errug benieuwd naar het gewicht,
Maar goed, het einde kwam weer in zicht. Half oktober uitgerekend. Ook die datum ging weer voorbij.
Ze besloten al redelijk snel dat dit een inleiding zou worden. Ik dacht nog; nou als deze nou ook even een dagje van te voren spontaan wil komen!
Nee dat gebeurde niet, maandag netjes om 7.15 in de verloskamer. Zucht, wat is dat vroeg (ja wen er maar aan,straks heb je dat iedere dag)
Ze wilden mn vliezen breken en dan infuus geven. Maar eenmaal daar was toch de baarmoedermond nog niet ver genoeg verweekt dus brachten ze gel in. Ja je kan er wat ''menstruatieachtige krampjes'' van krijgen.
Ja, die kreeg ik ja! Zo hee! Dit gebeurde trouwens pas nadat ik al een tijdje binnen was.
Na een uur of 2 gingen ze mn vliezen breken. Nou alles kwam lekker op gang, infuusje was niet meer nodig!
En zoals ik bij de eerste geen persweeen had, zo had ik ze nu wel. Jaaa auw, nu weet ik hoe die krengen voelen. Ik wist niet dat ik zo hard kon loeien zeg!
En aangezien ik nu weer zo'n elektrode had binnen gekregen voor op het hoofdje van die kleine dacht ik dat ik weer niks kon,. Maar ik mocht gewoon van het bed af, beetje leunen en puffen op het aanrecht en als ik wilde mocht ik nog even gaan douchen! (hadden ze toen ook wel eens kunnen zeggen)
Nou na een wee gauw eronder vandaan, weer ff liggen, toucheren, auw men, ik wil dat van bed af. LIGGEN IS NIET FIJN!!
Op een gegeven moment had ik 5 cm ontsluiting, ik mocht eventueel iets voor de pijn krijgen. Ik dacht hmm ja (moest je daar meestal niet om smeken??? nu kreeg ik het gewoon?) laten we het maar doen, nog eens zo 5 cm doorkomen weet ik niet of ik dat red. Ik werd er megasuf, puffen tegen aanrecht, zitten op bed, ogen vielen dicht, komt weer een wee, staan, puffen. En maar weer hard gaan schreeuwen, men, dit zou toch werken? De pijn zou toch minder worden? Waarom doet het dan zoooooveel pijn!!?? Is het al uitgewerkt dan ofzo? Nou ze kwamen weer binnen, ga maar weer even liggen. Godsamme, weer liggen, wil ik niet!
Ja je mag gaan persen hoor. Wat, persen? Nu? Okee dan! Dat was even snel gegaan! 2 uur na het breken van de vliezen!
Nou al met al moest ik een kwartiertje persen en toen was mijn 2e binkie er al!
En het gekke is, het leken maar een paar seconden, wat snel!!
Ik was zelf helemaal verbaasd, en riep; HIJ IS ER GEWOON AL!
Hij was een mooie 7,5 pond... geen 9!!
En wat had ik er toch tegenop gezien zeg, kon alleen maar meevallen.
Het was kort, maar toch vrij heftig, vooral met de persweeen. En achteraf valt het dan wederom mee.
Voor bevallen in 4 uurtjes, daar teken je voor van te voren hoor!

Ik heb wel gemerkt dat iedere zwangerschap heel anders kan zijn (bij de 2e had ik dus onwijze klachten,veel zwaarder,veel bandenpijn) En de bevalling, ik hield me maar zo vast aan de eerste bevalling. Ja maar toen was het een kunstverlossing, kan ik dit wel zelf??
En het kindje zelf natuurlijk.
Maar het blijft iets ongeloofelijk moois, zoveel pijn als dat je hebt, je gaat er gewoon doorheen. Je zal wel moeten natuurlijk, en soms vind ik het best heftig als er aan terug denk maar tegelijktijd zou ik bijna nog even op dat verlosbed willen zitten om het weer mee te maken!!


Beide waren ze trouwens precies 11 dagen te laat

[ Bericht 0% gewijzigd door TeenageDirtbag op 05-01-2008 23:02:01 ]
pi_55817729
_lotje_ .. met al mijn armen.. dat klinkt zó "verwelkomend" !

TeenageDirtbag, zo te lezen twee 'fijne' bevallingen!
pi_55818233
Ik vond trouwens dat ik bij mijn 2e bevalling veel meer steun ook kreeg van het personeel. Ze waren ontzettend lief en kwamen regelmatig kijken.
Bij de 1e kwamen ze amper en moest mn ma zelfs een keer iemand bellen omdat er niemand op heel die afdeling was. Bij de 1e was ik net 20, eerste kindje en dan laten ze je zo aan je lot over.
Ze waren ook niet supervriendelijk ofzo. Zo'n kerel die daar liep, ik zei dat ik pijn had, ''ja het doet bij iedereen pijn''
Ik weet dat zelf niet eens meer maar mn ma vond dat zo stom, vooral omdat het een vent was natuurlijk die zoiets zei
pi_55818392
het is zó vervelend het idee te hebben dat er niemand naar je omkijkt!
Had ik ook hoor...achteraf blijkt dat vooral mijn gevoel geweest te zijn.
Ze lieten ons met rust maar kwamen vaak genoeg even om de hoek kijken volgens V.
Tja. Weet ik veel
pi_55818487
Ja je ligt daar toch even te bevallen. En zij maken dat dagelijks een aantal keer mee, maar dat moet niet MIJN probleem worden! Voor iedere moeder is dat toch even heftig en wil je gewoon dat je op een menselijke manier wordt bijgestaan.

Vond de andere verhalen ook mooi om te lezen. Kan ik blijven lezen hoor, bevallingsverhalen

DeLiedje, wat naar dat je opa zo kort na de geboorte van je dochter overleed. Lijkt me heel dubbel, een nieuw leven en de dood zo dicht bij elkaar.
pi_55822575
bij mij was er altijd wel iemand van de dames erbij gloof ik. ook tijdens de pijnstilling. als ik dan mn ogen open deed zaten mn lief en de vlos naast elkaar op n stoel. ik was dan ook de enige die op dat moment aan het bevallen was.

wat wel grappig was, om half 8 had ik mn pa aan de lijn om het te vertellen, ' nou, dat heb je snel gedaan' was zn eerste tekst (tis niet echt n man van veel woorden verder, zeker niet als het om emotie's gaat). ik had heb de zaterdag nog n mailtje gestuurd, en daarin niks laten weten, dus voor hem kwam het lekker onverwacht

die wee opwekkers heb jij dus ook gehad teenagedirtbag, das écht heftig spul!!! en ik hoefde er maar n klein beetje van bij te krijgen... maar damn!! dan weet je je idd totaal geen houding meer te geven. tegen het eind van het wegpuffen lukte het me ook écht maar amper...
pi_55822648
Tis dat je de pijn snel vergeet maar ja, wat een pijnlijke weeen zijn dat zeg! Vooral geen rust ertussen, je ligt maar op de klok te kijken; is die wee nou al afgelopen?
En vooral, oh jee daar komt de volgende alwéér....
pi_55822794
de pijn ben ik nog niet vergeten nee...
bij mij verschilde het trouwens, had ik 'lang' pauze dan deed de volgende wee n stuk meer pijn, en had ik amper pauze, dan 'viel het mee' . de klok heb ik niet gezien (gelukkig)
heb zojuist voor t allereerst mn knip pas bekeken, durfde eerst niet. maar het valt me nog best mee eerlijk gezegd daar ben ik wel blij om!... laat t nu maar snel helemaal genezen.
pi_55822968
Nee maar ik las dat je eind december bent bevallen he? Dus dat kan best, het blijft toch allemaal heel heftig!

En had je veel hechtingen? Ik had bij de eerste ook een knip maar dat wist ik niet, want toen ik vroeg of ik nog heel was antwoorde ze; Nee ik heb een knip bij je gezet dus ik moet je hechten... okee.... Dus inderdaad is het fijner als je het gewoon NIET weet van te voren.

En bij nr 2 scheurde ik een kleine beetje uit, 3 hechtingen, totaal geen last van gehad. Nergens bij.
Kon ik van de eerste niet zeggen.... Deed plassen al pijn

Is het trouwens 'raar'' om te bekijken? Ik weet dat ik wel heb gekeken bij 1 maar herinner me niet of het er vreemd uitzag ofzo
  maandag 7 januari 2008 @ 22:25:33 #217
11682 Moonah
Jolie femme
pi_55860408
Lotje, net pas je verhaal gelezen. Vooral het laatste stukje is erg mooi.
En wat naar, dat je je niet serieus genomen voelde. Dat herken ik wel.

Later de verhalen van Teenagedirtbag.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
pi_55865233
_lotje_ ik durfde eerst ook niet naar de hechtingen te kijken!
toen V. heel smakelijk een foto laten maken en daarvan zo onder de indruk dat ik toch maar een spiegel heb opgezocht! Het verbaast me dat het zo goed geheeld is, niet veel last meer van
(na bijna 7 maanden) maar ik vraag me weleens af (als het toch pijnlijk is bij gemeenschap bv.) hoe daar in godsnaam nog eens een kind door zou kunnen!
pi_55867257
Het duurt meestal even voor de sex weer soepel verloopt en na verloop van tijd wordt littkenweefsel soepeler als het goed is. Bij mij was het littekenweefsel zo stug dat ze bij de 2e bevalling weer een knip moesten zetten in het oude littekenweefsel.
  dinsdag 8 januari 2008 @ 12:22:55 #220
37367 Memmel
Beppie, gekke meid.
pi_55870078
Bij mij bleef het ook zo'n pijn doen, dat ik naar de dokter ben gegaan. Toen naar de gyn en bleek dus dat ik 'te ver' was dichtgehecht. Operatief weer losgemaakt, opnieuw gehecht en nu is het helemaal toppie in orde!

Mooie verhalen inderdaad!
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
pi_55870504
memmel..goed te lezen dat het weer in orde is nu !

ik zou het hier niet echt veel last noemen hoor,
maar enige voorzichtigheid in het begin is wel nodig. Glijmiddel ook.
Maar ach, het mag de pret niet drukken
  dinsdag 8 januari 2008 @ 13:07:20 #222
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_55871132
Ik heb mijn verhaal ook maar even bij elkaar geraapt uit de diverse topics. Ik heb het hier en daar een heel klein beetje aangevuld, maar verder heb ik het wel in de forum-versie laten staan. Dat hoort er hier nou eenmaal wel een beetje bij met een FOK-baby.

Zaterdag 29 december
Vannacht wakker geworden met weeën. De eerste paar keer vroeg ik me af of ik het nou droomde, maar toen ik eenmaal tegen half 6 lang genoeg wakker bleef om er 3 achter elkaar te hebben (met zo'n 10 minuten ertussen) was ik toch overtuigd.
Maar intussen...
Ik was even mijn bed uit gegaan om stinkie nog lekker te kunnen laten slapen en eenmaal hier beneden achter de laptop waren ze weer weg.
Op de bank kwamen ze weer terug, zij het iets minder fanatiek, dus terug mijn bedje in.
As we speak heb ik er ook weer eentje (voornamelijk rug-weeen trouwens), maar het is nog niet echt dat je zegt 'er zit schot in'. Hoewel... meer dan de afgelopen weken bij elkaar natuurlijk.

Ik heb overigens ook wel een flinke hoofdpijn al sinds vannacht dus ik ga iig zometeen de vk bellen, want die heeft me dat niet voor niets op het hart gedrukt donderdag. Mag zij beslissen of we daar iets mee moeten of niet.

En verder... to be continued...
Het rommelt, maar of het nou begonnen is...
Die dag zijn we voor een ctg naar het ziekenhuis gegaan ivm mijn bloeddruk en de hoofdpijn maar daar aangekomen was alles in orde en na een uurtje ‘treintje luisteren’ mogen we weer naar huis.
De verloskundige zei eerder ‘ik denk dat we elkaar vandaag nog wel gaan zien’, zou ze gelijk krijgen?

Zondag 30 december

09.30
Heb een k*tnacht achter de rug, vanaf 1 uur tot half 7 flinke weeën, en echt wel regelmatig, vanaf een uur of 4 trok ik het niet meer alleen dus dan zei ik 'liefje, ik heb je nodig' en dan kreeg ik 2 heerlijk warme handjes op mijn rug en dan ging het wel. Zonder die handjes vloog ik bijna tegen het plafond zo zeer deden die rug-krengen.

Vanaf half 6, 6 uur kwamen ze zo om de 3-4 minuten, ze hielden weliswaar niet lang aan (dankzij die warme handjes) maar ik vond 5 uur lang puffen en zuchten en steunen toch wel genoeg om de vk te bellen om te vragen of ze langs kon komen om te kijken of het dan op z'n minst enig effect had.
Ik vrees namelijk, doordat die weeën zo snel weer weg trokken met die handjes, dat ze niet heel veel deden, maar zonder handjes kon ik ze niet hebben zeg maar.

Anyway... ik kreeg om 7 uur de voicemail, kan gebeuren, ingesproken, heb om kwart over 8 nog een keer gebeld, weer voicemail en nu is het dus half 10 en heb ik nog niks gehoord.
Je zal pers-weeen hebben ofzo.

Inmiddels heb ik nog wel wat weeen (of iig dan verdomd pijnlijke harde buiken ) maar het is wel afgenomen in frequentie. Mss doordat ik er een beetje de pest over in heb?

Zolang ik heel stil blijf liggen gaat het goed, zodra ik ga staan zak ik vrijwel gelijk door mijn benen van de pijn.
Maar ja... ik vind het ook weer zowat om hier het andere team voor te bellen (bij ons in de praktijk werken ze met 2 teams van 3 vk's).
Ik wil gewoon gecontroleerd worden, gebeurt er nou wel of niet iets. En wie weet is dat wel precies genoeg om het laatste zetje te geven.

Sowieso sta ik niet te springen om nog zo'n nacht. Gisteren was al aardig gebroken door het beginnetje en vannacht zakte ik wel steeds weg, maar van steeds 5 minuten oid word je ook heel gammel.

We hadden om 7 uur het bed hier in de woonkamer opgezet, ik ben in staat om dat weer weg te halen, te gaan douchen en dan wat te gaan doen ofzo.

10.00
Inmiddels heb ik de vk gesproken. Ze wilde op zich wel langs komen, maar als de weeen nu echt om het kwartier komen dan had dat niet veel zin en kon ik beter proberen nog wat te slapen ipv nu de boel weer actiever te maken zonder dat het mss door zou zetten. Beetje bijtanken voor komende nacht wellicht en mss dat het alsnog doorzet. Als het weer rond de 4-5 minuten is weer bellen.

Het feit dat ze zo snel afnemen als stinkie me masseert betekent toch dat het voorwerk is en dat het toch meer voor het verweken dan voor het ontsluiten is.

17.06
Hier nog geen verandering. Ik heb nog wel even geslapen en net heerlijk als een zombie naar het schaatsen gekeken. Kruik erbij, af en toe even in een soort van sprint naar het toilet want dan helpen zelfs die handjes niet meer. Zo zittend op het toilet gaat het dan nog wel.
Al met al nog steeds flink venijnig, we zijn de deur dus ook niet meer uitgeweest, elke spieraanspanning levert wel een golf van pijn op. De pijn lijkt overigens wel weer wat verschoven, meer buik en onderste regionen en iets minder rug gelukkig.

Vanavond vroeg naar bed en hopen dat de nacht zijn werk doet. Zo niet ga ik idd morgen wel aan wat bellen trekken, want nog zo'n dag trek ik denk ik niet hoor...
(Er zaten op dat moment ook al wel wat van die nare pers-momentjes bij, maar dat durfde ik toen nog niet eens te benoemen.)

20.18
Om 7 uur zag ik het even niet meer zitten. Als dit alleen maar voorwerk wasn dan ging ik het vast niet redden zeg maar. Jankend op de wc.
Dus vk gebeld en die kwam en... ik had gewoon al 3cm ontsluiting! Ik ben wel degelijk begonnen, 'in partum' zoals zei dat zij. Dat tellen zij dus vanaf 3cm en dus heeft ze eerst een beetje gestript en gewoeld en toen heeft ze, omdat mijn baarmoeder daar goed op reageerde, ook de vliezen gebroken!

Oh mensen... de opluchting, er is echt wat aan het gebeuren, ik ben geen aanstelster!

Om half 11 komt de vk terug (nou ja, degene die haar dienst over neemt) en die gaat de vorderingen bekijken. Omdat ik tot nog toe wel vrij korte weeën heb gaan ze dan wel, mocht er nou geen enkele verbetering zijn in cm's tegen die tijd, me wrsch doorsturen naar het ziekenhuis voor bijstimulatie.

Maar goed, zover is het nog laaaaaaaaaaaang niet. Ik ga zo heerlijk op bed liggen, kijken of ik in mijn eigen wereldje kan kruipen en dan hebben we als het goed is ergens in de loop van de nacht is hij er als het goed is!

En daarna werd het stil op het forum want de boel ging in de volgende versnelling. Mijn verslag de volgende dag:

Daarna kreeg ik best heftige weeën, zelfs met persdrang dus de vk gebeld of ze eerder kon komen.
Die kwam en toen ze ,mij in de keuken een wee weg zag staan werken zei ze 'nou... het zou zomaar kunnen dat je al op volledig zit
Helaas, dat viel vies tegen, het was nog maar 5 cm.
Om 00.00 kwam ze terug en toen bleek het helaas ook niet verder gekomen te zijn dan die 5 cm. (Geen wonder, ik had zelfs zitten slapen onder de douche in de tussentijd. ).
(De persdrang kwam wrsch door de stand van Sasha's koppie.)

Maandag 31 december 2007
Dus toen besloten naar het ziekenhuis te gaan voor stimulatie dmv infuus. Maar omdat ik nog steeds persdrang had was ik zelfs een soort van opgelucht: pijnbestrijding voor handen!
Aangekomen in het ziekenhuis hadden we mazzel, de anesthesist was in de buurt voor een ks dus ik kon een ruggeprik krijgen.
Na een half uurtje ctg kwam de anesthesist en toen dus tussen de (pers) weeën door geprobeerd de ruggeprik te zetten. Hij is een half uurtje bezig geweest maar het lukte niet, hij kwam niet goed tussen mijn wervels. Ook niet toen ik op bed gelegd werd en door 4 man krom gebogen gehouden werd.

Dus toen de enige mogelijkheid: Pethidine.
Toen raakte ik wel een beetje in paniek want ik moest nog 5 cm en pethidine werkt maar 2 uur en krijg je maar 1 keer. Daarna zou ik het dus (met verhoogde weeënactiviteit) zelf moeten doen, en ik trok het toen al niet meer zeg maar.
Er is heel kort over een ks gesproken maar besloten dat die optie nog uitgesteld werd, eerst dit proberen.
En zowaar, geheel onverwacht had ik na 2 uur (toen ik ook echt niets anders meer kon dan persen) volledige ontsluiting en zou het dan toch echt gaan gebeuren! Om 4 uur mocht ik gaan persen.
Na 5 kwartier waren we nog niet veel opgeschoten en dus stelde de arts-assistent voor om dan toch de vacuüm pomp erbij te halen, want het werd voor iedereen tijd dat er een einde aan kwam.
Ik kreeg een prik en een knip en toen werd de pomp aangesloten. Na 1 keer persen was het hoofdje daar zo goed als, maar toen kwam de rest dus niet mee.
Later zei de arts-assistent dat ze geschrokken was van de maat van zijn koppie, ze hadden geen 9 ponder verwacht...

De verpleegkundige rende de gang op om de gyn te gaan halen en toen ze terug kwam zijn zij en de arts assistent op mijn buik gaan hangen, gaan duwen gaan trekken... Op het laatst werden mijn benen uit de beugels gehaald en zo'n beetje in mijn nek gelegd en uiteindelijk lukte het ze om hem eruit te krijgen.
Hij lag 2 tellen op mijn buik en toen renden ze de kamer uit met hem. Dus stinkie er achteraan en toen was ik alleen...
Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ja, dat hij klem had gezeten, maar ik vond hem er niet echt blauw uit zien oid. Ik heb toen wel bibberend een schietgebedje gedaan. 'Niet hij, niet ik, niet wij.'
De verzorgkamer die bij mijn verloskamer hoorde had geen zuurstof-apparaat dus ze waren ook nog eens echt naar een andere kamer, ik hoorde of zag dus ook niks.

Gelukkig kwam er toen een hele lieve verpleegkundige van een compleet andere kamer en die zei 'zie je wel, ik dacht al dat je alleen zou zijn, maar je maar geen zorgen hoor, hij doet het prima.'
Echt... de opluchting toen!

Al vrij vlot kwamen ze idd weer terug naar de kamer met Sasha en hij deed het goed. De eerste apgar was 6, na 5 minuten was het 8 en na 10 minuten 9.

Goh, de blik op stinkies gezicht toen! En zijn verstikte 'toen de gyn vroeg hoe hij heette kon ik even niks meer uitbrengen'.
[De tranen springen me weer in de ogen als ik daaraan denk. ]

Doordat hij klem zat en er met geweld uitgehaald werd is zijn sleutelbeentje gebroken maar daar heeft hij na een week al nauwelijks meer last van.

[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 08-01-2008 13:14:40 ]
***
pi_55871517
brrr.. BE
ik krijg gewoon tranen in mijn ogen als ik me probeer in te voelen hoe ontzettend verloren/uitgeput/leeg/alleen je daar dan even ligt !

Fijn dat hij nauwelijks last heeft van het breukje!
HOe is het met jou qua herstel?
  dinsdag 8 januari 2008 @ 13:34:21 #224
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_55871758
Met mij gaat het eigenlijk heel erg goed. Had vrijdag en zaterdag flink last van de hechtingen maar dat is al flink minder en dat klopt ook wel, de vk zei gisteren dat ze aan het oplossen zijn.
Nu is het eigenlijk een kwestie van weer 'in shape' komen. Lang staan breekt me nog wel op hoor.
Ben ook nog niet naar buiten geweest, hoewel het wel lonkt, maar ik wil niet alleen de eerste keer.

Doordat Sasha zo goed slaapt 's nachts, doen wij dat ook en dat helpt wel echt enorm hoor.
***
  dinsdag 8 januari 2008 @ 13:43:05 #225
3011 E.T.
hormonaal stuiterballetje
pi_55871973
Ik moet weer huilen
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
  dinsdag 8 januari 2008 @ 13:52:13 #226
164686 _Bar_
Carpe Diem
pi_55872193
TRanen over mijn wangen
Herinnering is een vorm van ontmoeting.
  dinsdag 8 januari 2008 @ 14:13:06 #227
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_55872802
Een echt BE-verhaal, stoer! Goed gedaan!!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  dinsdag 8 januari 2008 @ 14:17:44 #228
62233 Jelief
ikke lief!
pi_55872915
Sjonge wat een hel van een bevalling. En wat heb je het goed gedaan! Zorg je dat je er goed over praat?!
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
pi_55874456
Wow BE, lang en heftig allemaal. Gelukkig is alles goed nu met jullie

Bij Lis hadden ze ook een gemiddeld kindje verwacht maar ze bleek toch zo'n 4700 gram te zijn. Zo zie je maar dat ze helemaal niet zo goed kunnen voorspellen
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
pi_55877510
Ai, wat moet dat eng zijn, daar alleen liggen en van niks weten.
pi_55884729
Wow wat een heftig... En de spanning die je hebt als zo'n kindje even klem zit en dan meteen wordt meegenomen!

offtopic @ BE, wat heb je een mooie ava
  dinsdag 8 januari 2008 @ 22:15:07 #232
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_55884914
quote:
Op dinsdag 8 januari 2008 22:09 schreef TeenageDirtbag het volgende:
offtopic @ BE, wat heb je een mooie ava
Eerlijk van iemand anders 'geleend' hoor...
***
pi_55885019
Ja.. heel mooi om te zien dat iedereen zo meeleefd!
pi_55885198
BE wat een verhaal! Dat je daar alleen lag dat lijkt me toch wel eng.
Fijn dat het verder goed gaat met Sasha en jou, ondanks de heftige bevalling.
pi_55895683
jeetje BE wat n pittig verhaal!!! fijn dat het zo snel zoveel beter met je gaat!
en die rugweeën... die zouden verboden moeten worden idd!!! ik heb zelf niks anders gehad dan rugweeën, vreselijk vermoeiend idd!
  woensdag 9 januari 2008 @ 13:21:51 #236
77879 MevrouwKoRn
Uberrammelaar
pi_55896376
Poeh, heftig hoor! Vooral het duwen en trekken op het laatste moment doet me toch wel ontzettend veel, eventjes die enorme paniek dat ze hem er niet uit kregen..

Blij dat het allemaal lijkt mee te vallen met zn armpje, en dat het zo goed met jullie allebei gaat, het is echt een lekker spekkie zo op de foto's
Gependeld
3 kinderen/1 kind, meisje/3 kinderen totaal, meisje, meisje, jongen/
april 2009 en het word een jongen
  maandag 14 januari 2008 @ 11:50:54 #237
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_56020034
Wow Ardenlyn! Die scheurkalender!

Mooi verhaal hoor, en wat een hel moeten die weeen geweest zijn!
Ik heb dat nog tegen stinkie staan vertellen idd, dat zo'n weeenstorm afgrijselijk moet zijn, maar dat dat goddank ook maar heel kort duurt.
Maar ja... hoe moet je idd weten of het 'hoort' als je het nog nooit gedaan heb.
Ik had het bij de gewone weeen al, ik dacht nog steeds met voorwerk te maken te hebben en dacht dus ook 'wat moet ik als het straks nog erger wordt'. Ik kan me je angst echt zo goed voorstellen.
***
pi_56020044
Mooi verhaal Ardenlyn

[ Bericht 62% gewijzigd door Randa_v op 14-01-2008 11:57:01 ]
pi_56021583
quote:
Op maandag 14 januari 2008 11:50 schreef Brighteyes het volgende:
Wow Ardenlyn! Die scheurkalender!

Mooi verhaal hoor, en wat een hel moeten die weeen geweest zijn!
Ik heb dat nog tegen stinkie staan vertellen idd, dat zo'n weeenstorm afgrijselijk moet zijn, maar dat dat goddank ook maar heel kort duurt.
Maar ja... hoe moet je idd weten of het 'hoort' als je het nog nooit gedaan heb.
Ik had het bij de gewone weeen al, ik dacht nog steeds met voorwerk te maken te hebben en dacht dus ook 'wat moet ik als het straks nog erger wordt'. Ik kan me je angst echt zo goed voorstellen.
Inderdaad een hel en vandaar dat ik ze ook helse weeen blijf noemen.
Nooit schreeuw ik om pijn maar toen heb ik mij niet ingehouden en heb alles eruit gegooid en heb hard gekrijst. Kan het gewoon niet goed uitleggen wat ik toen voelde
Angst, pijn, verdriet, paniek enz enz.
Wat voelden die persweeen fijn toen die kwamen
Ik probeerde het mijn man uit te leggen hoe het ongeveer voelt die persweeen
Alsof je verstopping hebt en je drol is te groot maar de drang om te persen is enorm en als die drol er eenmaal uit is ......
Heerlijk gevoel gewoon na die helse weeen!!

Jouw verhaal is ook behoorlijk heftig zeg!
Lijkt mij onwijs naar dat je daar alleen ligt terwijl daarvoor allemaal mensen aan je lijf zaten te trekken enz
Gelukkig kwam die vrouw naar je toe om te vertellen dat het goed ging met Sasha!
  maandag 14 januari 2008 @ 12:56:50 #240
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_56021631
Ik vond die persdrang ook een beetje op overgeven lijken. Het waren bij mij echt van die niet te stoppen golven. Je moet hoe dan, of je nou wil of niet.
***
pi_56021701
hmm nee dat heb ik niet dat het op overgeven leek maar dat het niet te stopppen is inderdaad en ik vond het heerlijk
pi_56022960
quote:
Op maandag 14 januari 2008 11:50 schreef Brighteyes het volgende:

Ik heb dat nog tegen stinkie staan vertellen idd, dat zo'n weeenstorm afgrijselijk moet zijn, maar dat dat goddank ook maar heel kort duurt.
Maar ja... hoe moet je idd weten of het 'hoort' als je het nog nooit gedaan heb.
Nou dat is het inderdaad. Op het moment dat het allemaal zo snel gaat en heftig dan weet je nog niet dat het maar van korte tijd is. Dus er flitsen inderdaad dingen door je hoofd als 'dit is niet normaal...hoe moet ik dit nog uren volhouden? Kunnen we niet alsnog naar het ZH voor een ruggeprik want dit hou ik noooooit vol! En dan raak je in een soort blinde paniek, dat vond ik ook heel angstig. Dus wat dat betreft zit er voor mij een hoop herkenning in het verhaal van Ardenlyn. Je houdt toch niet echt rekening met dat alles zo snel kan gaan.
Mooi opgeschreven Ardenlyn!
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
pi_56024752
quote:
Op maandag 14 januari 2008 12:54 schreef Ardenlyn het volgende:

[..]

Inderdaad een hel en vandaar dat ik ze ook helse weeen blijf noemen.
Nooit schreeuw ik om pijn maar toen heb ik mij niet ingehouden en heb alles eruit gegooid en heb hard gekrijst. Kan het gewoon niet goed uitleggen wat ik toen voelde
Angst, pijn, verdriet, paniek enz enz.
Wat voelden die persweeen fijn toen die kwamen

Ja, jij beschrijft het net hoe ik het voelde.
Alleen persweeën, die heb ik niet gehad denk ik.
En wat was het vreemd toen die pijn ineens weg was.
pi_56036153
Mooi beschreven Ardenlyn. Wil je zeggen welke vk je had? Of liever niet.
pi_56042158
Dankjewel allemaal
Ben "blij" dat er mensen zijn die de pijn en andere dingen herkennen.
Ik gun het niemand (nou jah er zijn mensen die ik het wel gun! ) maar toch voelt het fijn die herkenning.

Ingrid: Ow vind ik niet erg hoor om te vertellen
Ene Carolien.... weet haar achternaam zo gauw niet. Ze hoort niet bij praktijk A maar was invalster.
Geweldig mens!!! Ben heel blij dat ik haar had

[ Bericht 10% gewijzigd door #ANONIEM op 15-01-2008 09:36:56 ]
pi_56059659
Wow, bevallingsverhalen kan je blijven lezen!
Inderdaad mooi opgeschreven en het was kort maar heel heftig.
pi_56061242
quote:
Op dinsdag 15 januari 2008 09:36 schreef Ardenlyn het volgende:
Dankjewel allemaal
Ben "blij" dat er mensen zijn die de pijn en andere dingen herkennen.
Ik gun het niemand (nou jah er zijn mensen die ik het wel gun! ) maar toch voelt het fijn die herkenning.
Nou ja je komt ongetwijfeld ook nog wel mensen tegen die zich het niet kunnen voorstellen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Als je aangeeft dat je zo'n snelle bevalling hebt gehad dan zeggen mensen vaak dingen als 'oh dat wil ik ook wel!' 'lekker toch? ben je er snel vanaf!' Terwijl het best een angstige ervaring is en eigenlijk ook niet zo goed is.
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
  woensdag 16 januari 2008 @ 08:25:55 #248
593 sjak
Juffie Bloem
pi_56065767
BE en Ardelynn wat een verhalen weer.
Die paniek kan ik me ook nog zo goed herinneren (al was het bij mij niet zo snel), Ardelynn, wat een naar gevoel is dat he.
Lekker douchen!
pi_56065951
quote:
Op maandag 14 januari 2008 12:56 schreef Brighteyes het volgende:
Ik vond die persdrang ook een beetje op overgeven lijken. Het waren bij mij echt van die niet te stoppen golven. Je moet hoe dan, of je nou wil of niet.
Dat is precies zoals ik het ook omschreef na de geboorte van Sara Als een kotsreflex naar onderen toe, golvend en je kan het dus echt niet stoppen.

Ardenlyn, jouw verhaal lijkt echt veel op het mijne! Ook heel snel naar 10 cm met echt een knallende weeenstorm, heftig he? Goed joh dat het allemaal goedgegaan is, en de scheurkalende
Quote papa: Sara gaat een paar keer in de week naar het kinderdagverblijf en daar leert ze voor blije peuter...
Sara
Merel
Ukje
pi_56230968
Donderdag 17 januari 2008, vandaag voel ik me niet zo erg lekker in mijn vel zitten. Ik heb hoofdpijn, ben misselijk en als ik op controle ga op de verloskamers blijkt mijn bloeddruk wel erg hoog. Jammer genoeg heb ik ook net niet de verloskundigen waar ik me lekker op mijn gemak voel,maar er valt weinig aan te doen. De CTG en urine was verder goed maar er wordt toch meteen even bloed geprikt. Aansluitend wordt ik op de poli bij de gyn verwacht. Het huilen staat me nader dan het lachen, heb er weinig zin meer in. Gelukkig is de gyn lekker geruststellend en positief ingesteld en op de echo blijkt alles er mooi uit te zien. Voor de zekerheid wordt ik nog even getoucheerd en ik ga met het bericht naar huis dat het er helemaal klaar voor is en ik inmiddels al 3 cm ontsluiting heb. De volgende dag om 13.00 moet ik terugkomen met het risico dat ik word opgenomen als de bloedruk hoog blijft.
Die middag zet het me niet lekker voelen door en ik wacht tot Magneet thuis is. Tegen de tijd dat hij thuis is en we gegeten hebben verlies ik slijm met bloed, zou het?? Of is het van het toucheren?? Ik wilde lekker gaan ontspannen in bad en eenmaal lekker liggend in bad heb ik een paar krampjes. Heel voorzichtig vertel ik dit aan Magneet. Aangezien het in bad gebeurde zou het wel eens iets kunnen zijn. We regelen maar vast voor de zekerheid een oppas voor Merlijn zodat we hem snel weg kunnen brengen mocht het nodig zijn. We praten die avond nog over ..wat als.. , maar ik neem me voor dat als het maar voorweeën zijn toch maar gewoon te gaan werken, moet eigenlijk een uurtje naar kantoor om de accountant te begeleiden bij de jaarafsluiting.

Vrijdag 18 januari 2008

Die nacht besluit ik voor mijn eigen rust beneden te gaan slapen. Kon ik donderdags niet naar de wc, ik weet niet meer hoe vaak ik die nacht dus moest. Verder bleef het wel wat rommelen maar dan zonder enige regelmaat. Als rond 4.00 de krampjes erger worden vraag ik me toch af of ik moet gaan timen, maar besluit dat het niet handig is om nu al regelmaat te krijgen. Als vrijdag ochtend om 6.30 de weeën ineens om de 7 a 8 minuten komen ga ik wel timen. Om 6.50 bel ik maar even intern naar Magneet om te melden dat hij maar een beetje vaart moet maken met aankleden en Merlijn uit bed halen, want het is volgens mij toch echt begonnen.

We bellen het ziekenhuis en we mogen komen. Als Magneet met Merlijn en tas beneden is kijken we nog even snel wat we allemaal nodig hebben. Boterhammen worden gesmeerd en we zijn klaar om te gaan. Merlijn snapt er niks van en huilt even, maar als ik hem uitleg dat zijn zusje komt helpt hij mee met sjouwen van de tas.
We leveren Merlijn om 7.30 af bij het KDV en terwijl ik zit te wachten tot we weer gaan rijden vang ik nog even een paar weeën op. Als Magneet terugkomt meld ik maar even dat het nu vlugger lijkt te komen. We rijden naar het ziekenhuis en af en toe vraag ik of Magneet in ieder geval de bochten rustiger kan nemen want het schrap zetten is toch wat lastig als ik een wee heb. Bij het ziekenhuis aangekomen blijf ik nog even zitten om de wee op te vangen die ik net heb. Door de draaideuren heen weer even een rustpauze, en bij de verloskamers ook weer even zitten. We kunnen terecht op de verloskamer waar ik ook bevallen ben van Merlijn.

We worden rond 8.00 verwelkomt door de mannelijke verloskundige en een leerling-verloskundige waar ik de dag ervoor al mee kennis heb gemaakt. Er wordt niet gevoeld hoever ik ben maar wel word ik meteen aan de CTG gehangen. We bellen maar naar ons werk dat ze ons vandaag niet hoeven te verwachten.

Liggend op mijn zij van de weeën op, ondertussen mijn roze knuffelbeer fijnknijpend in zijn nek. Af en toe raak ik in paniek en schreeuw ik het uit.

Als om 8.45 wordt gevoeld hoe ver ik eigenlijk ben, blijkt er eigenlijk alleen nog maar een randje te staan, en er wordt 8 cm ontsluiting van gemaakt. Jee, nu al dachten we gelijk. In overleg besluiten we dat de vliezen nog heel gelaten worden, ik wil niet dat ze ze breken omdat ik geen weeënstorm wil. Het enig nadeel is wel dat de druk van de vochtblaas beneden steeds groter wordt en dit eigenlijk ook best naar is. Om 9.25 krijg ik persdrang, maar omdat de leerling-verloskundige even naar een andere bevalling heen moet wacht de vk met het breken van de vliezen. Niet leuk, ondertussen drukt de vochtblaas wel erg op mijn anus en heb ik aardig wat persdrang die ik moet weg puffen. Om 9.30 worden eindelijk de vliezen gebroken en mag ik persen. Op dat moment raak ik even in paniek en ben ik behoorlijk boos omdat het zo een pijn doet en ik me geen houding weet te geven. Dit is ook het moment dat er een roze knuffelbeer door de kamer vliegt. Gelukkig kan ik af en toe ook wel ontspannen en concentreer ik me op het persen met wat ik op de yoga geleerd heb. Elke keer tel ik netjes tot 6 en zo enkele keren totdat de wee weer weg is. Het persen gaat veels te snel en ik moet voor mijn gevoel heel lang alles even weg puffen om beneden de rust te geven. Ondertussen wordt er lekker een warm washandje er tegen aan gehouden. Even later als ik wel weer mag persen wordt het hoofdje geboren dat ik mooi tussen mijn benen zie zitten nog even royaal wat wegpersen en om 9.47 is Gwen geboren. Toch echt een meisje wordt er op mijn buik gelegd.

Ik ben wat ingescheurd en op het moment dat ik wordt gehecht blijkt er wat bloed langs de tampon te sijpelen. Er blijkt een wondje bij de baarmoedermond te zitten. Er word gekeken door de vk, daarna met de eendenbek door de zaalarts en daarna nog een keer door de gyn. Voor de zekerheid lig ik aan het infuus met vocht. Als het blijft bloeden ondanks de ingebrachte tampon dan wordt ik onder narcose gebracht krijg ik te horen. Ondertussen ligt Gwen lekker aan de borst te lurken. Rond 11.00 maken we maar alvast een belronde om de mensen uit onze omgeving in te lichten. Rond 11.30 gaat Gwen pas op de weegschaal, ze weegt 2885 gram en is 47 cm geschat. Ze doet het goed. Om 14.00 als een beetje familie Gwen gezien heeft ga ik naar de afdeling. In eerste instantie voor een 24 uurs opname die later dus een 48 uurs opname wordt door de nog steeds hoge bloeddruk en hoge leverwaardes in het bloed om pre-eclampsie uit te kunnen sluiten en controleren. De bloeding aan de baarmoedermond blijkt te zijn gestopt die zaterdagochtend.
Zondagochtend om 9.30 mag ik eindelijk ondanks de bloeduitslagen en hoge bloeddruk naar huis, het gevaar voor pre-eclampsie is geweken, ze hebben me ook nog een eenpersoonskamer aangeboden voor de rust maar thuis zal ik minder stress hebben, dus wat de gyn betrof mocht ik gewoon naar huis.
pi_56235755
Mooi verhaal! En... mooie naam Gwen
pi_56237432
Hier mijn bevallingsverhaal:

Op donderdagochtend kwam bij ons de verloskundige langs om te kijken of ik gestript kon worden. Gelukkig was dit het geval, ik had 2 cm ontsluiting dus er gebeurde in ieder geval iets daar beneden. Daar had ik eerder zelf mijn twijfels over want ik had eigenlijk nooit voorweeen, geen harde buiken. Eigenlijk gebeurde er voor mijn gevoel bar weinig. Ik werd dus gestript, dat voelde wat onprettig maar niet pijnlijk. Daarna had ik wel een wat 'beurs' gevoel aan de onderkant wat de hele dag wel zou blijven. Eigenlijk probeerde ik mij niet te veel te richten op dat strippen. Het hoeft niet te werken en ik wilde er dus niet vanuit gaan dat dit ook de dag was waarop ik zou bevallen. Sterker nog, de uren streken voorbij en ik kreeg steeds sterker het gevoel dat het 'toch wel niet zou werken'.
's middags rond 2 uur ben ik even op bed gaan liggen tijdens het middagslaapje van Tomas. Ik probeerde een boek te lezen maar kon me niet concentreren. Eigenlijk was ik heel erg bezig met 'of ik al wat voelde' maar nee..nog niks.
Aan het eind van de middag ben ik nog maar eens even onder de douche gaan staan en net terwijl ik onder de douche vandaan kwam voelde ik een wee opkomen, de eerste. Dit was om kwart voor 5. Goh, deze valt nog reuze mee, dacht ik direct...ik riep wel direct mijn man en vroeg of hij mijn ouders ook even kon bellen want we hadden afgesproken dat zij naar ons toe zouden komen om op Tomas te letten tijdens de bevalling. Terwijl hij aan de telefoon is voel ik een 2e wee opkomen...en zodra die eigenlijk weg is de 3e alweer. Aan de ene kant voelde ik een lichte paniek...dit gaat weer erg snel allemaal! Aan de andere kant hielden de weeen niet lang aan en waren ze niet enorm pijnlijk. 5 tot 10 hele minuten na de eerste wee ( ) dus toch maar gebeld met de VK om te vragen of hij langs kon komen. Hij zou rond half 6 langskomen. De weeen werden pijnlijker en moeilijker om op te vangen en kwamen achter elkaar door, dus 5 minuten na het eerste telefoontje met de VK belden we terug. Ik riep tegen m'n man dat hij echt moest vragen of de VK eerder kon komen want half 6 zou ik zo niet redden. Gelukkig zou de verloskundige even wat spullen opruimen en dan komen kijken. Ondertussen stond ik tegen het bed geleund de weeen op te vangen. Lopen ging niet meer en op bed gaan liggen leek me op dat moment echt niet fijn dus ik stond voorover geleund tegen het bed aan. Ik hield me vast aan het idee dat deze bevalling nooit lang kon duren en dat ik dus snel weer van de pijn af zou zijn. Mijn man schipperde heen en weer tussen mij en Tomas, die beneden rustig een dvd zat te kijken, mijn ouders stonden in de file en waren dus later...
Ik was inmiddels toch op bed gekropen om op handen en voeten de weeen op te vangen. En terwijl ik me probeerde te richten op de meest idiote dingen om maar niet op de pijn gericht te blijven (zoals het zweet dat langs mijn neus op bed bed druppelde ) begon mijn lichaam spontaan mee te persen. Weer paniek...persweeen en de verloskundige was er nog niet! Kon het echt zo snel gaan?
Weer de verloskundige gebeld...ben je in de buurt? Ja, hij was om de hoek. M'n man bracht Tomas dus snel naar de overburen, die gelukkig wel even op hem wilden passen. Ondertussen probeerde ik de persweeen te onderdrukken maar er was geen houden aan...m'n lichaam perste op de automatische piloot mee ookal deed ik zelf niets. Ik hoorde dat de VK al binnenkwam terwijl mijn man Tomas wegbracht. Ik ben nog nooit zo blij geweest om die man te zien. De rust zelve...dus terwijl ik daar met persweeen lag vroeg hij naar waar het kraampakket was, waar de hydrofielluiers, het navelklemmetje. Ik wees het aan en was eigenlijk wel blij met een beetje afleiding. Keek toe hoe hij rustig al zijn instrumenten op een rijtje aan het neerleggen was. Ondertussen feliciteerde ik hem nog met zijn verjaardag, want dat was ik 's ochtend bij het strippen helemaal vergeten en ik had me voorgenomen om dat alsnog te doen mocht ik die dag nog bevallen. Mijn man was ook weer terug inmiddels, en kwam op het briljante idee om de kraamzorg ook maar even te bellen . Er zou iemand aankomen. De VK was inmiddels ook klaar dus ik moest op m'n rug draaien zodat hij even kon voelen. En ja hoor, 10 cm ontsluiting. Ik 'mocht' persen
M'n man zat naast me op bed en hielp me mijn kin op m'n borst te drukken tijdens het persen. Tijdens het persen braken de vliezen. De verloskundige vertelde mij dat hij een hoofdje zag, met haar erop...en ik riep direct 'haar? dat kan niet!' (Tomas was kaal tijdens de geboorte, en ikzelf ook overigens...was het gewoon niet zo gewend)
Niet veel later stond het hoofdje (auw!) en vroeg de VK of ik ook zelf even wilde voelen. Met een half gebaar heb ik dit nog gedaan ook, zonder echt te beseffen wat ik voelde want alles wat ik wilde was mijn kind eruit werken...en wel nu! Alleen wat liet de volgende perswee voor mijn gevoel lang op zich wachten. Komt er al iets? vroeg de VK...ik zei nog 'volgens mij wel...' want ik wilde gewoon verder met persen. Hij voelde aan m'n buik en zei nuchter 'nou..volgens mij nog niet'. Even later vroeg ik twijfelachtig 'en nu dan wel?' want ik voelde werkelijk niks meer Nee..nog niet....een paar seconden later kwam die wee gelukkig alsnog en mocht ik weer persen en om 17:32 was na 5 persweeen Yara geboren.
Ze werd direct op mijn buik gelegd en ik heb haar daar een hele tijd gehouden en alleen maar liggen genieten Gekeken naar haar donkere haartjes, gevoeld aan de kleine lange vingers en haar gestreeld over haar rug. De rug waarover ik haar terwijl ze in m'n buik had zo vaak over gestreeld had...en nu was ze hier dan 'echt'. En dat alles binnen 45 minuten. Snel, maar ik was toch iets minder in paniek dan bij de bevalling van Tomas. Ik had al rekening gehouden met een snelle bevalling en dit keer mochten we ook gewoon thuis bevallen, dat scheelt een hoop paniek
Gelukkig was ik niet uitgescheurd en kon de VK de meeste van zijn instrumenten weer ongebruikt inpakken (want wat zagen sommige van die dingen er eng uit )
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
pi_56243010
Tearsong, wat een mooi verhaal!! En daarna heerlijk genieten van Yara
  woensdag 23 januari 2008 @ 11:33:32 #254
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_56246025
Mooie verhalen!
***
pi_56254096
Wat een droom om zo snel te mogen bevallen!!
pi_56254907
idd een droombevalling
  woensdag 23 januari 2008 @ 18:52:46 #257
35189 Troel
scherp en bot
pi_56256344
Nou:

Als we de weeen op de zaterdag en het hele gedoe daarom heen vergeten, dan begon mijn bevalling op dinsdagochtend om kwart voor 7 toen ik aan het CTG-apparaat gelegd werd. Om 7:11 werden de vliezen gebroken en een half uur later werd het infuus aangesloten. De weeen kwamen vrij snel op gang en waren eigenlijk vanaf het begin behoorlijk hevig, maar wel goed te doen. Ze kwamen behoorlijk regelmatig en waren daardoor voor mij goed te plannen en dus kostte het me ook beduidelijk minder moeite om ze op te vangen dan op zaterdag. Tenminste, de eerste anderhalf uur. Daarna werd het me echt veel te erg en vroeg ik om informatie over de ruggeprik. Ik wilde nog een keer de voors en tegens horen voordat ik die keuze maakte, maar besloot uiteindelijk het toch te doen omdat ik dit niet nog uren vol zou kunnen houden. Bert mijn moeder laten bellen om te vragen of zij wilde komen en de dokter belde de ruggeprikman. Deze was er in mijn gevoel binnen een kwartier en het was echt een superkerel. Hij heeft me enorm op mijn gemak gesteld en ik heb geen centje pijn gehad, niet tijdens het prikken, maar ook niet achteraf. Bert verliet echter wel snel de kamer toen hij zag wat voor een spuit mijn rug in ging. Toen de ruggeprik eenmaal zat werd de hele bevalling een makkie. Dat klinkt heel raar, maar het was echt zo. Op de CTG zag ik de weeen voorbij schieten maar ik voelde er echt werkelijk helemaal niets van. Op een gegeven moment werd ik getoucheerd en bleek ik al 7 centimeter te hebben en verwachtte de arts dat het niet erg lang meer zou duren. Voor de zekerheid nog even doorgesproken hoe persdrang zou voelen en dat ik dan moest bellen. Niet lang daarna voelde ik ook weer wat weeenactiviteit opkomen. Plotseling kwamen de artsen de kamer binnengelopen, het CTG apparaat had alarm geslagen en de weeenopwekkers werden uitgezet. Na een kleine tien minuten was alles weer in orde en werden ze weer aangezet, maar op een lagere stand. Desondanks werden de weeen die ik voelde steeds heftiger en ik vroeg aan de verpleegster of dit wel goed was en of de ruggeprik misschien op was. Nog een keer nagevraagd hoe persweeen moesten voelen, maar dit was overduidelijk in mijn lies en niet richting mijn anus Volgens de verpleegster kon het te maken hebben met het verplaatsen van de weeen en kwam dit vaker voor. Ik antwoorde laconiek dat dan de ruggeprik vast nog wel wat hoger gezet kon worden om te kijken of dat de pijn weer af zou kunnen nemen. Dat was mogelijk, maar eerst moest er dan gekeken worden hoever de ontsluiting was, omdat bij teveel ontsluiting de ruggeprik er hoe dan ook uitmoest. Prima, laat maar kijken.
Met veel moeite mijn benen omhoog gesjord (wat was ik blij met mijn moeder en Bert die elk een been vasthielden ) en de deken van mijn benen af. Dokter kijkt en begint meteen actie te ondernemen. Ik zie het hoofdje al. Ik zie al haar. De ruggeprik moet nu uit, dit duurt niet lang meer, we gaan binnen 10 minuten persen! Ze liep snel nog even de kamer uit om de kinderarts te waarschuwen en waarschijnlijk ook iemand die bij een vrouw in de kamer naast me bezig was, die stond ook bijna op het punt om te gaan persen. Toen ze terugkwam was het de vraag of ik al meer voelde. Ik voelde de weeen wel "verder naar rechts" trekken, maar nog steeds geen poepneigingen of iets dergelijks. Tja, dan wordt het persen op gevoel. Gelukkig voelde ik de weeen wel aankomen en nadat we doorgesproken hadden hoe ik precies moest persen en zuchten kwam er een wee aan. Binnen een perswee was daar ineens Ruben Waar ik op tv zag dat je drie keer moest persen op een perswee, was dat hier helemaal niet nodig. Na een keer persen moest ik zuchten, maar tegen de tijd dat ik de eerste zucht deed, lag er al een klein mannetje "tussen mijn benen". 14:10 uur. Wonderbaarlijk. Placenta volgde amper vijf minuten later, volledig compleet en vooral klein.
Erg veel kleerscheuren heb ik niet opgelopen, ik heb twee kleine hechtingen gekregen om een klein flapje vast te zetten, maar daar heb ik verder geen last van gehad (tja, was nog verdoofd!), ook niet achteraf. Inmiddels zijn ze eruit.

Kortom: na een heftige zwangerschap een superbevalling.
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
pi_56268110
Tjonge, Troel, nog sneller kan nauwelijks! Goed hoor (en zo mooi om te lezen als je er zelf nog 1 voor de boeg hebt [nou ja, m'n vrouw dan... kon ik maar wat overnemen, he])
  vrijdag 22 februari 2008 @ 08:52:58 #259
156412 hestria
erg gastvrij
pi_56899760
leuk al die verhalen hier mijn verhaal maar eens


Om 14:00 uur moesten we voor de controle naar de verlos, oma en Miesje gingen lekker mee, de week ervoor hadden we al afgesproken om een inwendig onderzoek te doen en evt. te strippen, dus hoopte ik dat ze iets konden doen. Eerst de gewone controle en daarna het spannende moment, kijken of ze iets kunnen doen, oma gaat met Miesje even naar de wachtkamer om daar te wachten. Tot onze verbazing blijk ik al gewoon 4 cm ontsluiting te hebben en gaat de verloskundige strippen.
Helemaal blij en opgewonden kom ik terug de wachtkamer in en zeg tegen oma van heb al 4 centimeter!!! in de auto naar huis gieren de zenuwen door mijn lijf.
Ik bel manlief en vertel hem het goede nieuws en ga wat rommelen om mijn gedachten te verzetten, iets over 15:00 krijg ik de eerste wee en 5 min later alweer een.
Ik ben nog niet overtuigd per slot van rekening gebeurt dit wel vaker de laatste tijd en het is zo vaak gestopt. ik besluit om toch maar manlief te bellen dat hij voor de zekerheid naar huis komt, en hij pakt de trein van 15:30.
Daarna ga ik maar eens lekker in bad en daar blijven de weeën om de 5 min komen zei het iets minder pijnlijk. Als ik uit bad kom komt het in alle hevigheid terug maar durf nog steeds niet te geloven dat dit het echt is. Rond 16:15 ga ik manlief van het station ophalen en in de auto op de terugweg beginnen ze om de 3 min te komen. Als we thuis zijn bel ik de verloskundige dat ik om de 3 min weeën heb en ze komt er meteen aan.
Rond 17:00 uur komt de verloskundige en die constateert dat ik 6 centimeter ontsluiting heb en breekt de vliezen, ik duik onder de douche en krijg een aantal stevige weeën. Ondertussen zet de verloskundige alles klaar en belt de kraamzorg.
Om 17:15 krijg ik een perswee en heb zoiets van dat kan niet, ik had een kwartier geleden pas 6 centimeter, de wee erop weet ik het zeker en meld dat ik pers weeën heb.
Ik kom onder de douche uit en ga op bed liggen en de volgende wee staat het hoofdje al, en om 17:40 word Dennis geboren. Ik krijg een spuit voor de placenta en die komt na 5 min. Om 17:50 arriveert de kraamzorg en word Dennis gewogen en nagekeken, ik mag ondertussen onder begeleiding van manlief lekker douchen, en als we schoon en fris in ons opgemaakte bedje duiken kunnen oma en Michelle, Dennis komen bewonderen. Michelle krijgt een cadeautje en gaat meteen naar beneden om er mee te spelen.
Rond 19:00 word Dennis nog een keer getemperatuurd en blijkt 35,6 te zijn, en word uitgekleed en bij mij gelegd, na en uur zo te liggen blijkt hij nog verder onderkoeld te zijn en belt de kraam de verlos, Dennis gaat bij papa op de borst met 2 kruiken naast hem en word om 21:00 nog een keer getempt en blijkt dan iets warmer te zijn, 35,5 de kraam belt nog een keer met de verloskundige en er word afgesproken dat Dennis om 22:00 36 graden moet zijn anders word hij opgenomen in het ziekenhuis. Dennis krijgt 10 cc flesvoeding om hem op temperatuur te krijgen en om 22:00 blijkt dat hij gelukkig de 36 heeft gehaald en we dus gewoon thuis kunnen blijven.
Liefde is het enige dat zich vermenigvuldigt als je het deelt!
Trotse mama van Michelle en Dennis
pi_56966365
Hestria, klinkt heel 'relaxed' zo !
daar teken ik voor...kan dat ?

hoe was je eerste bevalling? Ook zo snel?
pi_57009661
quote:
Op zaterdag 5 januari 2008 12:48 schreef _lotje_ het volgende:
ik ben er even goed voor gaan zitten... dus als je zin hebt om te lezen, leef je uit

...

De hele wereld is weg, papa’s stem moedigt aan, ‘zuchten’… en daar is jouw stem!! Mijn god wat een krachtige stem!! Je ligt binnen 2 seconden op mn buik en ik hou je met al m’n armen vast zodat je niet van me af kunt vallen. Je krijst flink hard door, en ik kan je geen ongelijk geven. Aan alle kanten wordt er aan je geplukt, neusje leeg gezogen, droog geveegd… en papa is in tranen.
5.50… 22 uur later dan de allereerste wee.
_lotje_, ik had je verhaal even opgezocht omdat je schreef dat je kindje ook met het neusje omhoog geboren was. Wat een heftige bevalling! Ik herken vooral het stukje van dat je het gevoel probeert te vinden om goed te persen. Wanneer het kindje met het neusje omhoog ligt, drukt het hoofdje anders tegen de baarmoeder mond en gaat het persen heel anders dan bij een normale ligging.

Maar super gedaan hoor!
♥ ♥ Jij een beetje van mij, ik een beetje van jou. ♥ ♥
pi_57015358
Tearsong! Je ging lekker zo te lezen. En nog even de vk feliciteren met z'n verjaardag, hahaha!
Ging idd lekker snel. Ik mocht ook niet klagen. Volgende keer nóg sneller?;)

Troel, fijn dat je bevalling zo'n prettige stempel zette op het einde van je zwangerschap!

Randa: goed gedaan, hoor!

Hestria: ook netjes zeg
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
pi_57030868
Nou dan mijn verhaal maar... Ik zal nie al teveel Ticoo-drama in het verhaal verwerken. Desalniettemin vond ik de bevalling echt een hel! Ik vond het vreselijk veel pijn doen.

In de nacht van 8 op 9 februari word ik rond een uur of half 2/ 2 uur wakker. Ik heb wat buikpijn, lijkt op menstruatiekramp ietsjes erger, maar goed te doen. Ik hoopte dat het echt weeen waren, ik was tenslotte al 3 dagen overtijd. De krampen lijken inderdaad terug met regelmaat terug te komen.

Ik natuurlijk zwaar zenuwachtig en klaarwakker. Ik ga even naar de woonkamer om te kijken op de klok hoeveel tijd er tussen de weeen zitten. De weeen kwamen om de 4 minuten. Ik wist verder niets te doen, dus ik ging mijn lieve ventje maar wakker maken. Die moest natuurlijk ook even klokken en hij belde het kraambureau.

Om 6 uur kwam de verloskundige, de weeen werden wel wat heftiger, maar ik kon ze toch goed opvangen. Een beetje blijven lopen, aan het bed hangen of in de stoel zitten. Maar absoluut niet liggen, dat vond ik veel pijn doen. De verloskundige voelde 1 a 2 cm ontsluiting. (Ahhhhh) Dat duurde dus nog wel even.

Toen de verloskundige weg was heb ik tot 7 uur de weeen goed kunnen opvangen. Lekker ronddolen in huis, hangend aan een randje in de gang.

De weeen werden alsmaar heftiger en het werden echte rugweeen. Ik kon op een gegeven moment geen houding meer vinden om de weeen op te vangen. Michel belde de verloskundige om nog een keer te komen kijken. We spraken af dat ze om 9 uur zou komen. Dat werd iets later om kwart over 9 was ze er. Ik had toen 4 cm ontsluiting. Maar ondertussen wist ik van gekkigheid niet meer wat ik moest doen. Ik wilde naar het ziekenhuis!

We kwamen rond een uur of 11 in het ziekenhuis. Eerst moest ik aan de meter, om te kijken hoe het met de kleine ging. Het leek wel uren te duren. Wetend dat je pijnstilling krijgt, maar niet meteen, dat is echt gemeen! Uiteindelijk kreeg ik een prik en heb ik een zwart gat van ongeveer 2 uur.

Op een gegeven moment voelen de weeen heel anders. Ik krijg een drang om te persen. Heel raar. Het is echt een gevoel dat je niet kan tegenhouden. Ik werd vreselijk bang. Er spookte van alles door mn hoofd. Van gescheurde baarmoeders tot een kindje dat niet past....

Na 45 minuten persen en een flinke schop voor mijn verloskundige was de kleine daar eindelijk. Het persen zelf vond ik echt heel erg. Het voelt alsof je hele onderkant in vuur en vlam staat!

Gelukkig vergeet je een hoop ellende zodra de kleine bij je ligt! Alleen weet ik nog heel goed dat de boel ook nog gehecht moest worden. Lig je daar met je kleine, je onderkant in de gruzelementen en dan moeten ze nog hechten. bah.

Na een tijdje als alle rust weer is wedergekeerd mag ik me wassen. Heerlijk dacht ik. Ik probeerde dus te gaan staan, en ja hoor daar ging ik! Dat werd dus niet douchen. Ik moest even blijven tot alles weer rustig was. Ik werd naar de afdeling gereden. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat ik die dag nog lekker naar huis kon. Alleen bleef ik maar flauwvallen. Dus ik moest een nachtje blijven.

Uiteindelijk de volgende dag om 10 uur kwam mijn ventje mij halen.

Dat was mijn verhaal (zonder teveel drama waar ik om bekent sta)
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
  donderdag 28 februari 2008 @ 16:02:41 #264
22740 Grijs
en eigenwijs
pi_57037621
Inderdaad lekker nuchter opgeschreven .
Maar ik ben stiekem ook wel benieuwd naar de gedramatiseerde versie .
"Het meeste werk is onbegonnen werk
...eenmaal begonnen wordt het al snel minder"
- [i]Rikkert Zuiderveld[/i]
pi_57038785
quote:
Op donderdag 28 februari 2008 16:02 schreef Grijs het volgende:
Inderdaad lekker nuchter opgeschreven .
Maar ik ben stiekem ook wel benieuwd naar de gedramatiseerde versie .
Wil jij nog een keer bevallen?? Dan raad ik je die versie namelijk af...
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
pi_57040914
quote:
Op donderdag 28 februari 2008 16:52 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Wil jij nog een keer bevallen?? Dan raad ik je die versie namelijk af...
Ik ga niet meer bevallen dus.... Maar ik mis wel een beetje "Ticootje" in je verhaal. Juist hoe je het ervaren hebt.
pi_57041909
Doe maar nuchter hoor

ik moest wel beetje lachen om je teleurstelling van de 1-2cm na pas 4uurtjes weeën !!!
(nouja, niet lachen om jou..maar om verschil met hier)
Mijn god! Wat zou ik daar blij mee zijn geweest!
Hier na 20uur pas krap 2cm !
pi_57041961
Hoewel er niet zo veel meer te vertellen valt dan ik al gedaan heb ga ik hier misschien vanavond ff zitten voor mijn verhaal
Saartje
pi_57042034
Leuk!
nouja.. ik wil het graag lezen !
  donderdag 28 februari 2008 @ 19:08:35 #270
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_57042070
Ik miste ook de Ticootje-sjeu hoor!
***
  donderdag 28 februari 2008 @ 21:09:07 #271
35189 Troel
scherp en bot
pi_57044871
Ik vond de "al" drie dagen over tijd anders best wel Ticootje hoor, ik denk dat veel meiden die langer doorliepen dan scharen onder de "pas" drie dagen
troel (de ~ (v.), ~en)
1 [inf.] vrouw of meisje
2 trut
pi_57048256
Ik vond op de uitgerekende datum bevallen al onder óvertijd lopen' vallen anders hoor

Ennieweej...

Vanaf donderdag heb ik al af en toe last van wat steken 'down under' en is er het een en ander aan het rommelen, maar steeds wanneer ik lekker onder de douche ga staan en naar bed ga..houdt het op. Vrijdag is het 2 dagen voor m`n uitgerekende datum en hoewel je er natuurlijk nooit van uit mag gaan, heb ik dat altijd een beetje als dé datum gezien omdatde oudsten ook alletwee die dag uitkozen om geboren te worden. Ik vind het een beetje jammer als die dag verstrijkt zonder weeen.
Zondag pruttelt te boel al wat harder en voel ik aandat er iets gaat gebeuren..die nacht wordik zo`n beetje elk uur wakker van een lichte wee.
Om 5.30 lijkt het door te gaanzetten..er zit regelmaat in! Elke 5 minuten een wee die wel wat pijnlijk is,maar nog erg goed op te vangen. Ik reken mezelf al rijk en zie mezelf een bevalling in gaan die heerlijk relaxed, minimaal een paar uur duurt met weeen waar ik me op kan voorbereiden.
Na zo 1,5 uur gewacht te hebben worden de weeen niet minder maar nemen ze ook niet af..vriendlief belooft de vk te bellen om polshoogte te komen nemen. Op dat moment staat oudste aan onze slaapkamerdeur..hij heeft in zijn bed geplast..wat een timing Op het moment dat de vk komt, zo rond 8.30 uur, zijn de weeen afgezakt. Ze komen nu om de ruim 10 minuten en doen ook niet zoveel pijn meer Ze gaat weer weg en drukt me op het hart om direct te bellen als het door ging zetten.
Vriendlief hielp oudste en ik bleef in bed liggen, probeerde wat te slapen en wachtte op wat komen ging. Op een gegeven moment ben ik maar uit bed gegaan en ben gaan ontbijten en een beetje rond gaan scharrelen in huis..wist anders ook niet wat ik moest doen.
De hele dag door had ik zo af en toe eens een wee..en hoe langer er tussen zat...hoe meer pijn ze deden. Heel erg ellendig! Rond 16.00 uur was ik het zó zát dat ik zat te janken omdat dat kind er vast deze week helemaal niet meer uit zou komen, toen ik ineens een wee kreeg waar horen en zien me van vergingen. Daarna niets meer..toen had ik het helemaal niet meer.
Ik heb het bad vol laten lopen en liet me er in zakken. In een uur tijd heb ik misschien 5 weeen gehad die allemaal steeds iets meer pijn deden maar nog steeds had ik niet het idee dat het serieus was.
Ik ging uit bad, inbed liggen met vriendlief in de buurt om m`n rug te wrijven en tegendruk te geven bij elke wee. Op m`n linkerzij, met vriendlief achter me hadden we het over het avondeten. De jongens waren ook gewoon thuis en er moest toch iets gegeten gaan worden. Tussendoor had ik steeds een wee..eerst zat er 20 minuten tussen...toen 15..toen 10. Vriendlief zou de aardappels alvast gaan schillen want ik was nog steeds van mening dat dit niks was. Toen binnen 7 minuten volgde er nog een wee..en na 5 minuten weer. Hij mocht nu alleen nog weg om de vk te bellen en die met spoed te laten komen. Ze vroeg nog of het nu wel serieus was, want ze wilde natuurlijk niet 10 keer komen voor Jan Doedel zei ze
Vriendlief moest rap terugkomen om me te wrijven en ik moest alle zeilen bijzetten om de weeen, die inmiddels om de minuut kwamen, op te vangen. Met mijn tanden in een kussen gebeten, en mijn nagels in de arm van mijn vriend verzonken gilde ik het uit dat dat mens op moest schieten omdat het kind er al half uit hing.
Zo`n 15 minuten nadat we haar gebeld hadden kwam de vk binnen en zei toen ze me hoorde schreeuwen dat het toch wel erg serieus klonk en dat had ze niet verwacht..ze stond buiten de kippen nog even te bewonderen
De leerlingverloskundige kwam ook binnen en de dames trokken mij van m`n zij op m`n rug, en op dat moment voelde ik het hoofdje in het kanaal indalen en ikperste wat mee om de pijn te verlichten.
Toen was er een heel klein momentje een pauze en kon ik heel even, 10 seconden, mijzelf hervatten. Bij de volgende wee perste ik eerst het hoofdje er uit, de vk brak het vlies en ik perste meteen door tot eerst de schoudertjes er uit waren en daarna de rest volgde.
De baby werd op mijn buik gelegd en ik hield het vast. Toen de vk wilde kijken wat ik gebakken had sloeg ik haar hand weg. Opzouten, de jongens wilden kijken wat het was. De vk haalde de jongens uit de woonkamer waar ze een spelletje zaten te doen. De mannen keken en zagen dat het een meisje was..een echt meisje..een zusje
Terwijl de placenta geboren werd maakte de oudste overal foto`s van en de jongste kon niet laten me te vermelden dat die placenta wel erg vies is, en stinkt
Het was een beetje een belgische bevalling geloof ik
Saartje
  donderdag 28 februari 2008 @ 22:57:14 #273
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_57048761
Ow Maneki, wat lief dat de jongens mochten kijken wat het was!
***
pi_57049191
prachtverhaal maneki! en inderdaad geweldig dat je de jongens er op deze manier bij betrokken hebt! sowieso, dat die gewoon lekker een spelletje zaten te doen. stoer allemaal. en heerlijk dat ze er is natuurlijk, jullie meisje & zusje!
pi_57049544
quote:
Op donderdag 28 februari 2008 22:45 schreef Maneki.Neko het volgende:
Toen de vk wilde kijken wat ik gebakken had sloeg ik haar hand weg. Opzouten, de jongens wilden kijken wat het was.
Geweldig!
Leuk geschreven ook!
pi_57056068
Maneki, wat ging het opeens snel zeg! De vk die de kippen stond te bewonderen... Grappig.

Hoe ik de bevalling echt ervaren heb??

Ik vond het verschikkelijk. Ik heb vreselijk veel gehuild omdat de pijn flink door naar mn benen stroomde. Mijn lieverd proberen om te masseren, bij de ene wee hielp dat wel, bij de andere moest ik echt vragen of hij er mee kon ophouden.
Ik dacht dat ik op zn minst dood zou gaan. Zoveel pijn kan echt niet normaal zijn.
De vk moest ook mijn vliezen breken. Ik zag dat prikding, en ik begon te gillen dat dat ding dus niet naar binnen mocht. Ik heb echt ruzie gemaakt met de vk.
Aan de andere kant ben ik heel lief gebleven voor mn ventje. Het enige dat ik heb gedaan is totaal in paniek en huilend smekend dat hij me moest helpen.

Om alle vrouwen die tegelijkertijd met mij lagen te bevallen heb ik een hart onder de riem gestoken door ook het hele ziekenhuis bij elkaar te gillen op het moment dat het hoofdje eruit kwam.

Drama?? Ja ik heb er echt een drama van gemaakt. Het deed vreselijk veel pijn en ik wil ook nooit meer bevallen. Dit was duidelijk een eenmalig ding.
I am unconditionally and irrevocably in love with him.
I'm 97% sure you don't like me, I'm 100% sure I don't care.
  vrijdag 29 februari 2008 @ 11:58:36 #277
119411 Paradijsvogeltje
is veilig geland!
pi_57057519
Maneki

Ticootje....
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
  vrijdag 29 februari 2008 @ 12:11:42 #278
24188 Belana
kloon van belana
pi_57057796
wat een machtig mooi verhaal maneki
stormy waters...
sailin'
  vrijdag 29 februari 2008 @ 13:34:11 #279
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_57059851
Kijk, zo kennen we je weer Ticootje!
***
pi_57060023
Maneki, wat een lekker verhaal.. Mooi dat je jongens er ook zo bij konden zijn..

Ticootje, dat klinkt al wat beter .. Mijn fysio van de zwangerschapsgym zei ook al.. De meesten krijgen buik weeen, een grote groep krijgt rugweeen.. Maar het kleine groepje met beenweeen: succes, daar helpt geen enkele oefening bij
En misschien over een jaar of 2 met een ruggeprik???
pi_57064287
Ik zit ook te wachten op de enige echte Ticootjeversie!
No farewell could be the last one.
If you long to meet again...
  vrijdag 29 februari 2008 @ 17:44:34 #282
119411 Paradijsvogeltje
is veilig geland!
pi_57065129
Die beenweeën, daar was ik al heel bang voor. Ik had altijd pijn in mn benen met menstruatie. Maar met bevallen gelukkig alleen rugweeën...
Deze user werd mede mogelijk gemaakt door Yvonne. Bedankt!
Like does the man say 'Is now the time to take of my pants?' ...'Yes.', I said.
pi_57066403
quote:
Op vrijdag 29 februari 2008 10:54 schreef Ticootje het volgende:
Dit was duidelijk een eenmalig ding.
Ik spreek je over een jaar of twee wel weer
pi_57066498
Mooi verhaal, Maneki een prachtig meisje (wiens naam ik niet weet )

ik had ook vreselijke beenweeën bij de eerste
  vrijdag 29 februari 2008 @ 20:08:16 #285
37367 Memmel
Beppie, gekke meid.
pi_57068472
Ticootje ik zie het helemaal voor me.
Kan me eigenlijk helemaal niet herinneren of ik gilde. Ik heb wel 22 uur lang in die verloskamer dames om mij heen horen brullen. Die kwamen en gingen. En ik lag daar maar...
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
  vrijdag 29 februari 2008 @ 20:37:54 #286
11682 Moonah
Jolie femme
pi_57069343
Ik lig erg achter met bevallingen lezen hier.

Maneki.... geweldig dat je zoons hun zusje mochten ehm.... hoe noem je dat?
Toch ben je al met al nog best een poos aan het weeën geweest. maar dat persen ging wel heel erg snel!

Ticootje, ik ben het helemaal met je eens hoor! Eens, maar echt nooit meer!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
  vrijdag 29 februari 2008 @ 20:44:00 #287
94046 PM-girl
Is geen haartje betoeterd...
pi_57069537
Wat blijft het toch bijzonder om te lezen hier!

Maneki en Ticootje, goed gedaan hoor!

En inderdaad, beenweeën... (ergens wist ik van tevoren al dat ik ze zou krijgen)
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
  dinsdag 4 maart 2008 @ 22:57:03 #288
175463 Renda
Dutchie gone USA
pi_57161865
Lang verhaal
--------------------------------
Achtergrond info:
Ik woon in de USA, thuisbevallingen zijn hier niet de norm… Hier kwam ik achter toen ik met mijn 7 weken zwanger een GYN bezocht, zij werd helemaal pissed over het feit dat ik graag een thuisbevalling wilde, horrorverhalen over infantdeath en dat ik wel veel mensen moest kennen die hun kindje zijn kwijtgeraakt tijdes de geboorte in Nederland want het was gewoon niet veilig volgens haar, en haar carriere stond ook op het spel ivm aanklachten bij overlijden van een kindje.
Goed, ik begon dus meteen te steigeren, ging in discussie en weigerde elk verder onderzoek door haar.
Eenmaal thuis ben ik online opzoek gegaan naar een particuliere midwife. Ik kwam op de site terecht van Jan, een vrouw die al 25 jaar thuisbevallingen begeleidt en een homeopatische inslag heeft. Een birthtub behoorde tot de mogelijkheden.
Mijn man was erg afwachtend en niet erg positief over mijn “hippie” ideeen en vertrouwde het niet. Na een kennismakingsgesprek, waarin Jan de voordelen van een thuisbevalling aangaf (zowel voor moeder als voor kind) en met cijfers en informatie kwam ging mijn man om… JOEPIE! We gaan dit thuis, in een birthtub doen met de hulp van een vrouw waarbij ik me zeer op mijn gemak voel.
Volgende stap: de verzekering, dekken zij dit wel…. Een wat? Thuisgeboorte? Hahahahaha! Nee dus…. Dit zou betekenen dat we het zelf moesten betalen. Geen probleem, Jan geeft je de mogelijkheid om zelf een bedrag vast te stellen op basis van je inkomen. Na de geboorte zal zij alsnog een rekening naar de verzekeraar sturen en als we geluk hebben en de verzekeraar besluit alsnog uit te keren zouden we ons betaalde bedrag terug krijgen, een thuisgeboorte (Jan declareert $5000.- ) kost immers veel minder dan een ziekenhuisgeboorte, dus soms geven ze achteraf toe en keren ze alsnog uit.
16 weken in mijn zwangerschap kreeg ik een hele erge bloeding, een echo wees uit dat ik placenta previa had. Bloedingen bleven komen en ik had bedrust. Mijn man werd zenuwachtig en stond niet meer volledig achter een thuisbevalling, Omdat ik het heel belangrijk vind dat hij achter onze keus stond ging ik op zoek naar een middenweg.
Zo kwam ik op de site van een ziekenhuis hier iets verderop. Zij hadden een midwife in dienst, iemand als Jan, maar dan in het ziekenhuis, dus met medische ondersteuning van OB/GYN collega’s. Ik zou dan wel in het ziekenhuis moeten bevallen, maar ze liep niet in een groen pak, zou niet alles aan de zusters overlaten en pas binnenkomen als ik 10 cm was en ondersteunde het hele “natural childbirth” id.
De switch naar Liz was gemaakt.
---------------------------


21 januari, de uitgerekende datum… Hij kwam en ging… net zoals alle andere dagen. Op de CTG’s zag alles er goed uit en het was tijd om over inductie te praten. Ik had inmiddels al 3cm ontsluiting, maar dat had ik al weken, dus het schoot niet echt op. Aanvankelijk zetten we de inductiedatum een week later, op 28 januari, ze zouden dit gaan doen met behulp van “Cytotec” een pilletje wat bij de baarmoedermond zou worden geplaatst en de boel zou weken.
Donderdag de 24ste moest ik weer komen, na dingen te hebben gelezen wilde ik de inductiedatum nog ietsjes opschuiven, misschien had ik geluk en zou alles zelf beginnen.
De CTG liet niets raars zien, meneer had het nog flink naar zijn zin en er was geen verandering. We besloten de inductiedatum op 31 januari te zetten.
We stonden om half 5 op, douchten en rond kwart over 5 liepen we het ziekenhuis in. We werden naar kamer 2408 gebracht, ze hadden prive kamers met badkamer (en bubbelbad) en ik werd aangekoppeld op een ctg en moest allemaal vragen beantwoorden over mijn history.
Om 6 uur kwam Liz binnen, en legde uit wat we gingen doen. De monitor liet zien dat ik al weeen had, maar ik voelde niets, na een check (nog steeds 3) bracht ze de eerste dosis in, dit zou zich elke 3 uur herhalen.
Liz raade aan om veel te lopen, en gebruik te maken van het bubbelbad als de weeen sterker werden. De zuster bracht me een soort skippybal waar ik op moest zitten. We zetten onze laptop op en maakten ons op voor een middagje “muppetshow”
Elke 3 uur na inbreng van een nieuwe dosis, werd ik een half uur aan de monitor gelegd om te kijken wat er aan de hand was. Volgens dat ding had ik gigantisch sterke weeen, maar nog steeds voelde ik me prima, wel wat krampen, maar goed.

Om 4 uur ‘s middags was ik nog maar 5 cm, en Liz besloot mijn water te breken om de boel wat meer op gang te brengen, het ging toch iets te langzaam volgens haar.
Eindelijk werden mijn weeen sterker, ik was helemaal blij en rende bijna over de gang van de afdeling heen om ontsluiting mee te helpen. Het hielp allemaal niets, behalve dat de weeen sterker en sterker werden, en daarmee pijnlijker en pijnlijker.
Ik besloot maar eens een bad te proberen, de weeen waren inmiddels erg pijnlijk en een bad was in mijn gedachten en volgens de honderden vrouwen die gebruik hadden gemaakt van een bad om hun weeen te verlichten DE uitkomst…
Niet dus, het water was me te koud en ik kon mijn weeen niet opvangen. Ik raakte in paniek en wist dat ik eruit moest om mijn kalmte te bewaren.
Ik kwam erachter dat de beste manier voor mij om die pijnlijke rotkrengen op te vangen was om helemaal alleen te zijn en op de wc te zitten. Elke keer als ik een wee had liep ik de badkamer in, sloot de deur en ging ik alleen door de pijn, prima, dit werkte, ik kon mezelf in een sort trance brengen als ik alleen was en de houding werkte prima voor mij.

Liz checkte me om 7 uur en ik had 7 cm, het ging haar niet snel genoeg en de weeen activiteit nam af, dus zij wilde overgaan op Pitocin. Het nadeel (behalve de naalden, die ik zelf als het grootste nadeel zag) was dat ik continue aan de monitor zou zitten en dat de weeen als een gek zouden gaan komen.
Na advies van Liz en overleg besloten we om een “walking epidural” te zetten, een ruggenprik wat me nog wel de mogelijkheid gaf om rond te lopen en die na ongeveer anderhalf uur uitgewerkt zou zijn.
De zuster zette mijn infuus en er kwam een anesthesist om de epi te zetten. Scott werd naar de andere kant van de kamer gestuurd zodat hij niet mee hoefde te kijken terwijl die naald in mijn rug ging. Liz gaf aan dat ik heel erg stil moest blijven zitten (ja, en die krengen dan?) en vooral moest doorademen. Ik zat op de rand van het bed, Liz zat voor me en ik leunde over haar heen en concentreerde me op haar stem om door de weeen heen te ademen.
De ergste krampen verdwenen en ik kon weer lachen. We keken nog wat tv, liepen rondjes in de kamer (voor zover dat ging aangesloten) en hoopten dat het snel over zou zijn. We hadden er weer zin in en zagen de toekomst weer rooskleurig tegemoed.

Tot half 9 de krampen weer terug kwamen en nu heviger en pijnlijker dan ooit. Ik kon niet meer lopen en mijn benen schudde als een gek. De epi was duidelijk uitgewerkt.
De zuster besprak de mogelijkheid met ons over een volledige ruggenprik, er zou dan alleen nog maar wat vloeistof in de catheter worden gespoten, het nadeel was wel dat ik dan volledig aan bed gekluisterd was omdat ik mijn benen niet meer zou voelen. Ik weigerde en wilde proberen zonder.
Om 10 uur checkte Liz me weer, en ik was nog steeds 7 cm. Ik was inmiddels kapot en het huilen stond me nader dan het lachen. Toch maar de rest van de ruggenprik erin.
De pijn verdween binnen 4 weeen, en ik voelde mijn rechterbeen niet meer, in mijn linkerbeen voelde ik nog wel iets, maar ook niet veel. Weeen heb ik niet meer gevoeld.

Om half 12 was ik 10 cm en werd de kamer klaargemaakt voor het persen, naast Liz en de zuster kwamen er nog 2 zusters binnen, 1 met een kar met allemaal enge instrumenten en 1 om de baby “op te vangen” zoals ze dat noemden.
Ik weet nog dat ik dacht, Opvangen? Komt ie er dan uitvliegen ofzo? Dat zie ik nooit op tv! Dat heb ik nergens gelezen!
Het was een beetje hectisch, Scott stond aan mijn rechterkant, hield mijn ene been omhoog en had zijn hand onder mijn nek, en een zuster aan de andere kant die mijn been omhoog hield.
Ik mocht persen als ik een wee voelde, probleem was echter dat ik niets voelde dus ik ging af wat de zuster zei… Je hebt een wee, voel je hem? Ik was doodsbenauwd dat ze die kar met instrumenten dichterbij zouden brengen als ik niets voelde, dus ik schudde vol overtuiging “ja” en perste, en perste en perste en perste

Het hoofdje stond vrij snel, en ik hoorde Liz “wil je het zien Aren?” Dat wilde ik niet, maar ik wilde wel graag dat er foto’s gemaakt zouden worden. Snel werd er een toestel aan het meisje met de instrumentenkar gegeven (mooi, die had voorlopig haar handen vol aan een fototoestel ipv enge instrumenten), en Liz begeleide mijn hand naar het hoofdje om te voelen. Mijn reactie “WEIRDDDDDDDDDDDDDD” (mijn manier om om te gaan met spanning is om er humor tussendoor te gooien)
Ik had verschrikkelijk last van maagzuur en de washandjes belanden op mijn keel ipv op mijn voorhoofd.
Ik bleef maar persen, en alhoewel het hoofdje al stond zat er verder geen beweging in… Ik hoestte, en Liz reageerde met “je hoest je kind er nog uit zo” mijn reactie: “Echt? Uche uche uche” (en weer even die spanning doorbroken)
Ik vroeg Liz of het eruit zag dat ze moest knippen, ze antwoorde ontkennend. Toen hoorde ik de zuster het word “forceps” tegen Liz noemen… Forceps? Dat klinkt als een instrument, niets ervan. Met alle kracht die ik had perste ik. En daar was zijn hoofdje eindelijk. Nog een keer en daar was hij helemaal. Scott boog over mij heen en ik hoorde hem snikken.

Hij werd op mijn buik gelegd en zijn oogjes zochten die van mij. Wat was hij warm, en zacht! Ik huilde en het enige wat ik kon uitbrengen was “look at him, feel his skin sweety!” Ik wilde Scott dichtbij, maar hij werd aan de kant geduwd door de zusters omdat onze zoon blauw aanzag en niet ademde. Hij werd ruw afgedroogd en kreeg een maskertje op en toen begon hij te huilen. Opeens was er niets anders in de kamer, alleen hij en ik, ik en hij.
Onze zoon, Oliver. 1 feburari 2008, 12.22 AM
Me too, was a rebellious teen once. To be honest, I still am, with the exception that I now focus on what truly makes this world go mad: government agency's and their political bullcrap instead of my parents and family
pi_57167646
Wat een mooi verhaal, Renda!
  woensdag 5 maart 2008 @ 12:19:00 #290
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_57171018
Wauw, tranen in mijn ogen hier Renda!
***
pi_57173113
quote:
Op woensdag 5 maart 2008 12:19 schreef Brighteyes het volgende:
Wauw, tranen in mijn ogen hier Renda!


Echt mooi beschreven.
  woensdag 5 maart 2008 @ 19:05:52 #292
175463 Renda
Dutchie gone USA
pi_57179605
Leuk ook om zo alles op te schrijven, tijdens de hele dag hielden we een soort van logboekje bij maar er komen nu allemaal dingen weer bovendrijven zoals de ontzettende jeuk in mijn benen toen de ruggenprik eenmaal begon te werken, Scott die vergat dat ik geen controle over mijn been had en hem opeens losliet *boem* bovenop Liz
Na de bevalling de zuster die voorstelde dat ze Oliver wel even mee zou nemen naar de nursery en zou wassen zodat wij even konden slapen. Niets daarvan, van mij! hij blijft hier en Scott wast hem
Me too, was a rebellious teen once. To be honest, I still am, with the exception that I now focus on what truly makes this world go mad: government agency's and their political bullcrap instead of my parents and family
  woensdag 5 maart 2008 @ 19:59:33 #293
118901 Lishe
Verse Soep!
pi_57180833
Wat leest het fijn Renda. Goed dat je verder gezocht hebt ook, naar een manier die bij je past.
En je verhaal... Ik heb de tranen in mijn ogen. Het blijft zo bijzonder...
Geluk zit in een klein Wolkje
Wil degene die vroeg om een witte kerst ook even vragen naar een mooie zomer?
  Jubileum moderator woensdag 5 maart 2008 @ 20:55:28 #294
3660 crew  Lois
*trotse mama*
pi_57182354
Prachtig Renda, ik heb tranen in mijn ogen, wat heb je dit treffend verwoord
En als ze lacht, dan lacht de wereld met haar mee....
Eva ♥ en Iris ♥
  donderdag 8 mei 2008 @ 10:53:21 #295
14746 k_i_m
Oldbies Automatisering BV.
pi_58550149
Ohja, hier moest ik ook nog wat posten!

Sinds ik mijn uitgerekende datum weet, roep ik dat ik op mijn verjaardag ga bevallen (uitgerekend 17 maart, jarig 21 maart) zodat ik mijn 30e verjaardag niet hoef te vieren . Ik heb dan ook niet ruim van tevoren het idee dat ik zou kunnen gaan bevallen. Twee dagen voor de daadwerkelijke bevalling lijkt het erop dat ik die enorm spannende slijmprop aan het verliezen ben, maar ik heb nog geen gevoel dat er wat gaat gebeuren.

De nacht van woensdag op donderdag (20 maart) word ik wakker rond een uur of half 5, en voel ik iets lopen. Aangezien ik geen matjes of andere dingen in mijn bed heb gelegd spring ik er gelijk uit (ja, dat lukte zowaar) en ren ik naar de wc om de schade te bekijken. Als ik op het toilet zit krijg ik ineens kramp in mijn buik en na daar een kwartier te hebben gezeten besluit ik mijn wederhelft op de hoogte te brengen dat ik onder de douche ga staan. Als ik een tijdje onder de douche sta komt hij kijken of het goed gaat en dat gaat het eigenlijk wel. Er zit nog geen 2 minuten tijd tussen de weeën, maar ik zeg tegen hem dat ie maar moet liegen tegen de verloskundige omdat ik wil dat ze komt omdat ik naar het ziekenhuis wil voordat alles in hevigheid gaat losbarsten.

De verloskundige komt met een stagiaire die ook gezellig mee komt kijken. Ze wil naar het hartje luisteren, maar op het moment dat ze gaat luisteren voel ik het kind omdraaien. Er is lichtelijke paniek omdat het hartje even kwijt was. Bij mij echter geen paniek. Ik voelde haar draaien en ik heb het idee dat ze overdrijven met de paniek . Ik blijk al 5cm ontsluiting te hebben, dus we mogen naar het ziekenhuis .

In het ziekenhuis aangekomen (uur of 7) blijkt het nogal druk te zijn. Ik zie 5 verpleegsters, die na een half uur komen melden dat ze vrij zijn, en dat er nieuwe verpleegsters komen. Mij interesseert het niks, ik onthou toch niet wie er binnen is geweest . Een verpleegster zegt tegen me dat ze allerlei dingen tegen de pijn hebben en dat ik alleen maar hoef te zeggen als ik denk iets nodig te hebben. Nu had ik vantevoren bij de verloskunidige al aangegeven geen pethidine te willen, dus mijn verbazing is dan ook groot als ze na 3 kwartier nadenken dan toch met een spuit met pethidine aankomen. Ik vraag waar de Remifentanil is ( . ) en dat ze de pethidine mooi in hun eigen reet kunnen stoppen omdat ik dat niet hoef en dat is geloof ik ook zo ongeveer het laatste wat ik uit kan brengen tot ze geboren is.

Ondertussen heeft het halve ziekenhuis totaan de elleboog in mijn onderkant gezeten en op het moment dat er verschillende mensen "het laatste randje meerdere malen wegduwen" ben ik al bijna door al mijn krachten heen en blijkt er ineens geen helder vruchtwater meer te zijn. Ze schroeven een electrode op het hoofd van het kind en ik krijg een infuus met wee opwekkers. Dit laatste doet echt helemaal niks en ik begin er een beetje sjagerijnig van te worden, dat ik daar voor jan lul lig. De verloskundige van het ziekenhuis zegt dat ik op mijn zij moet gaan liggen en op het moment dat ik vraag welke kant gilt ze tegen me dat ik naar haar moet luisteren. Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE" . en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was .

Ondertussen mocht ik ook persen (ojajoh? leuk) dus daar ging ik dan maar mee aan de slag. Persen zonder weeën is een hele dolle ervaring. Ik doe het dan ook steeds verkeerd volgens de verpleegsters en ik vraag me steeds af hoe het dan wel moet. Het infuus wordt nog maar eens opgeschroefd. Dan ben ik het zat. Die stomme klotemensen van het ziekenhuis die geen tijd voor me hebben, pijn, geen weeën, geen pijnstilling en ik vind het nog belachelijker dat ik daar tijd lig te verdoen zonder dat er iets concreets gebeurt . Ik zeg dan ook dat ik ermee ophou, dat ze het kunnen bekijken. Dat is de eerste keer dat ze wel naar me luisteren en de gyneacoloog wordt gehaald .

Dan gaat alles heel snel. Hij legt uit wat een vacuümpomp is en hoe het werkt, maar ik luister niet, ik kijk alleen maar vol angst of ik een schaar richting mijn onderkant zie gaan . Dit blijkt niet het geval te zijn dus ik ontspan. Dat had ik nou niet moeten doen . Opeens word ik door 5 man tegengehouden terwijl die vent aan dat ding trekt. Ik gil zo hard dat ze me op de parkeerplaats voor het ziekenhuis kunnen horen. Dan stopt de man en de pijn ook. Het hoofdje is eruit. Ik gil dat de rest er ook uit moet, en wel nu! En dat ie kan verotten met zijn "kijk eens naar beneden". Ik stel mezelf gerust met alle beelden die ik op tv heb gezien, dat de rest er zo uitfloept en dat het zo afgelopen is. En toen heb ik voor de tweede keer het hele ziekenhuis bij elkaar gegild, want dat deed zo mogelijk nóg meer pijn en leek 10 keer zolang te duren als de eerste helft .

Maar toen was ze er om 11.59. En alles was goed
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
pi_58550291
Oh Kim, wat een verhaal.. ik moet er wel een beetje om lachen hoor... Zo lekker nuchter
♥ A ♥ & ♥ T ♥
When you were born, you were crying and everyone around you was smiling. Live your life so that when you die, you're smiling and everyone around you is crying.
  donderdag 8 mei 2008 @ 11:03:44 #297
153480 Maneki.Neko
sloopkogel©
pi_58550318
!
Saartje
  donderdag 8 mei 2008 @ 11:03:50 #298
14746 k_i_m
Oldbies Automatisering BV.
pi_58550320
Achteraf gezien vond ik alles ook meevallen, maar dat komt ook alleen maar omdat ik me op het allerergste had voorbereid .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
  donderdag 8 mei 2008 @ 11:05:51 #299
14746 k_i_m
Oldbies Automatisering BV.
pi_58550356
Zo was ik ook een beetje ingescheurd en moest ik een paar hechtingen. Na alle verhalen hier heb ik de verpleegster bijna geld geboden om er vanaf te blijven . Maar afgezien van de eerste verdovingsspuit heb ik niks gevoeld .
In my life
Why do I smile
At people who I'd much rather kick in the eye ?
  donderdag 8 mei 2008 @ 11:13:28 #300
11682 Moonah
Jolie femme
pi_58550512
quote:
Op donderdag 8 mei 2008 10:53 schreef k_i_m het volgende:
Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE" . en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was .
quote:
Ik zeg dan ook dat ik ermee ophou, dat ze het kunnen bekijken. Dat is de eerste keer dat ze wel naar me luisteren en de gyneacoloog wordt gehaald .
Typisch is dat toch, ik had dat ook. Zo'n moment van "Doei, zoek het maar uit!". Toen werd er ook pas naar mij geluisterd.

Je hebt er weer een echt K_I_M-verhaal van gemaakt!
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
  donderdag 8 mei 2008 @ 11:26:19 #301
4089 BE
Gewoon gelukkig!
pi_58550801
quote:
En dat ie kan verotten met zijn "kijk eens naar beneden".

Heerlijk verhaal k_i_m, hoewel ik me kan voorstellen dat het voor jou niet zo heerlijk was.
***
abonnement bol.com Unibet Coolblue
Forum Opties
Forumhop:
Hop naar:
(afkorting, bv 'KLB')