OUD Ouder(s)
Alles over (on)vruchtbaarheid, opvoeding en ontwikkeling.
de vlos was t ergste, die deed gewoon dr werk, en vooral niet meer.
de gyn was 'profecioneel afstandelijk' maar na afloop was zij iig wel n stuk menselijker.
naja... ziekenhuizen zijn gewoon niks voor mij
de gyn was 'profecioneel afstandelijk' maar na afloop was zij iig wel n stuk menselijker.
naja... ziekenhuizen zijn gewoon niks voor mij
Lotje het zou op sommige punten zo mijn bevalling kunnen zijn... Je hebt het heel mooi omschreven.
Iedere dag is het begin van een nieuwe morgen...
Lotje, wat knap dat je in jezelf kon keren door je ogen te sluiten!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
lotje, wat een verhaal. En wat jammer dat de ziekenhuis mensen niet wat menselijker waren tijdens de bevalling...
En dat je nog een halve maaltijd naar binnen hebt gewerkt zeg. Ik was blij dat ik ergens een schaaltje yoghurt heb gehad. En verder alleen wat water en limonade...
En dat je nog een halve maaltijd naar binnen hebt gewerkt zeg. Ik was blij dat ik ergens een schaaltje yoghurt heb gehad. En verder alleen wat water en limonade...
Eerste bevallingsverhaal dat ik lees in dit topic (wilde het allemaal niet weten 
) maar wat heb je dat mooi beschreven, lotje 
) maar wat heb je dat mooi beschreven, lotje
And the young, they can lose hope cause they can't see beyond today,. ..
The wisdom that the old can't give away
The wisdom that the old can't give away
dank voor de complimenten 
en dat naar binnen keren lukte ook vooral doordat mn wederhelft de hele tijd erbij was, dat zorgde voor wat ontspannings mogelijkheid.
en dat naar binnen keren lukte ook vooral doordat mn wederhelft de hele tijd erbij was, dat zorgde voor wat ontspannings mogelijkheid.
En toch vind ik dat je tijdens de bevalling heel helder bent gebleven verder, en nog heel duidelijk hebt kunnen aangeven hoe en wat. Erg mooi opgeschreven ook, leuk voor de kleine om later te lezenquote:Op zaterdag 5 januari 2008 14:53 schreef _lotje_ het volgende:
dank voor de complimenten
en dat naar binnen keren lukte ook vooral doordat mn wederhelft de hele tijd erbij was, dat zorgde voor wat ontspannings mogelijkheid.
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
Ik heb me net aangemeld hier nadat ik sommige stukjes hier al had gelezen en bedacht me dat ik het zelf ook wel fijn zou vinden mijn bevallingen eens op papier te zetten.
Mijn eerste;
Ik was eind december uitgerekend en natuurlijk ging ''de datum'' gewoon voorbij. Je hoopt dat het natuurlijk eerder komt omdat je al niet kan wachten, maar zeker bij een eerste hou je er toch wel rekening mee dat het wat later kan zijn.
De dagen gingen voorbij, ergens vond ik het toen nog wel okee omdat ik toch wel kon genieten van de zwangerschap. Geen kwaaltjes niks geen gekke dingen gehad. Maar goed, op het einde ga je wat vaker op controle dus besloten ze dat ik de maandag die daarop volgde zou worden ingeleid. Nou ja dacht, laat het maar over me heen komen, wat kan ik verwachten? Dat wist ik zoiezo niet.
Maar toen die zaterdag ervoor had ik sochtends wat hele lichte krampjes. Automatisch ga je op je klokje zitten kijken en het was zo om de 10 minuten. Nou als DIT weeen waren, laat maar komen dan. Ik zei het nog in het ziekenhuis waar ik weer heen moest voor een ctg. Die gast zei ook; nou zo te horen zijn dit geen weeen hoor.
Nee zover was ikzelf ook al wel!!
Die avond werd het steeds wel wat vervelender maar eigenlijk drong het nog steeds niet door dat het wel eens begonnen zou kunnen zijn. Tenslotte; zo heftig was dit nog niet!
Met de tijd werd het wel steeds ietsje heftiger en op een gegeven moment wilde ik naar bed. Maar slapen kwam er toen al niet meer van. Douchen zou wel eens kunnen helpen, en inderdaad, dat was best lekker!
Tot 2x toe onder de douche gestaan.
Ik woonde bij mijn eerste bevalling gewoon nog thuis en mn moeder zou erbij zijn, dus die zei opeens, nou ik ga me ook douchen hoor. Ik zeg; hoezo dat? Nou voor het geval we zo naar het ziekenhuis moeten....
En ik nog steeds bij mezelf denken dat er niets ging gebeuren. Heel gek hoe ik dat toen gewoon niet besefte!!
Om 6.00 maar voor het eerst de verloskundige gebeld. Nou moest je opeens om de 3 minuten weeen hebben en dat minimaal een uur lang. Op het spreekuur word je nog verteld dat je ze om de 5 minuten moet hebben.
Okee, dan wachten we gewoon toch nog verder af? Veel anders te doen heb ik toch niet.
Om 9.00 belde hij zelf maar eens terug dat ie even een kijkje kwam nemen. Is goed...
Had ik gewoon al 6 a 7 cm ontsluiting,!
Nou zo was dat wel te doen ja.
Ik mocht gelukkig meteen door naar het ziekenhuis. Daar aangekomen hebben ze eigenhandig de vliezen gebroken maar weeen ho maar. Helaas, die stopten daar. Nou dan krijg je heel fijn een infuus. Auw, wat een pijn is dat zeg. Hele vervelende weeen, je weet niet meer hoe je moet gaan liggen. En de baby kreeg een elektrode op zn hoofdje, ik kon niet van bed dus ik moest maar kijken wat het lekkerste lag (niets dus)
Nou eindelijk mogen persen. Ik dacht bij mezelf; wat lig ik hier nou te doen? Jaja persen persen.... Achteraf weet ik nu dat ik gewoon helemaal geen persweeen hád.
En dat is verdomd moeilijk dan.
Uiteindelijk werd de pomp op het hoofdje gezet en (mn moeder heeft gezien hoe hard ze eraan trekken) daar was de kleine boy eindelijk! Dat was trouwens zondagmiddag. Best even bezig geweest dus.
Moet zeggen (en zeker achteraf maar das altijd) dat het ''best meeviel''
Op papier zou zo'n bevalling heftiger lijken, qua tijd, pomp, kleine heeft nog heel even klemgezeten.
Toen kreeg mn ma het ook wel even benauwd want bij mijn zusje heeft ze dat ook mee gemaakt maar dat was toen heel kritiek.
En het was nog een kleine 9 pond ook wat eruit kwam.
Mijn tweede;
Ik moet zeggen dat ik tijdens mijn zwangerschap veel banger was voor alles wat er mis zou kunnen gaan.
Ik had tenslotte een gezond kind, maar ik weet ook dat niet alles vanzelfsprekend is. Dalijk gebeurt er iets tijdens de zwangerschap, dalijk issie nog groter dan de vorige en gaat het helemaal mis met de bevalling!!
Ik heb ook heel veel groei-echo's gekregen om te kijken of deze ook de 9 pond zou halen. Maar nee, deze zou wat gemiddelder worden. Nou, meeste mensen zijn vooral nieuwsgierig naar hoe de kleine eruit gaat zien, ik was vooral errug benieuwd naar het gewicht,
Maar goed, het einde kwam weer in zicht. Half oktober uitgerekend. Ook die datum ging weer voorbij.
Ze besloten al redelijk snel dat dit een inleiding zou worden. Ik dacht nog; nou als deze nou ook even een dagje van te voren spontaan wil komen!
Nee dat gebeurde niet, maandag netjes om 7.15 in de verloskamer. Zucht, wat is dat vroeg (ja wen er maar aan,straks heb je dat iedere dag)
Ze wilden mn vliezen breken en dan infuus geven. Maar eenmaal daar was toch de baarmoedermond nog niet ver genoeg verweekt dus brachten ze gel in. Ja je kan er wat ''menstruatieachtige krampjes'' van krijgen.
Ja, die kreeg ik ja! Zo hee! Dit gebeurde trouwens pas nadat ik al een tijdje binnen was.
Na een uur of 2 gingen ze mn vliezen breken. Nou alles kwam lekker op gang, infuusje was niet meer nodig!
En zoals ik bij de eerste geen persweeen had, zo had ik ze nu wel. Jaaa auw, nu weet ik hoe die krengen voelen. Ik wist niet dat ik zo hard kon loeien zeg!
En aangezien ik nu weer zo'n elektrode had binnen gekregen voor op het hoofdje van die kleine dacht ik dat ik weer niks kon,. Maar ik mocht gewoon van het bed af, beetje leunen en puffen op het aanrecht en als ik wilde mocht ik nog even gaan douchen! (hadden ze toen ook wel eens kunnen zeggen)
Nou na een wee gauw eronder vandaan, weer ff liggen, toucheren, auw men, ik wil dat van bed af. LIGGEN IS NIET FIJN!!
Op een gegeven moment had ik 5 cm ontsluiting, ik mocht eventueel iets voor de pijn krijgen. Ik dacht hmm ja (moest je daar meestal niet om smeken??? nu kreeg ik het gewoon?) laten we het maar doen, nog eens zo 5 cm doorkomen weet ik niet of ik dat red. Ik werd er megasuf, puffen tegen aanrecht, zitten op bed, ogen vielen dicht, komt weer een wee, staan, puffen. En maar weer hard gaan schreeuwen, men, dit zou toch werken? De pijn zou toch minder worden? Waarom doet het dan zoooooveel pijn!!?? Is het al uitgewerkt dan ofzo? Nou ze kwamen weer binnen, ga maar weer even liggen. Godsamme, weer liggen, wil ik niet!
Ja je mag gaan persen hoor. Wat, persen? Nu? Okee dan! Dat was even snel gegaan! 2 uur na het breken van de vliezen!
Nou al met al moest ik een kwartiertje persen en toen was mijn 2e binkie er al!
En het gekke is, het leken maar een paar seconden, wat snel!!
Ik was zelf helemaal verbaasd, en riep; HIJ IS ER GEWOON AL!
Hij was een mooie 7,5 pond... geen 9!!
En wat had ik er toch tegenop gezien zeg, kon alleen maar meevallen.
Het was kort, maar toch vrij heftig, vooral met de persweeen. En achteraf valt het dan wederom mee.
Voor bevallen in 4 uurtjes, daar teken je voor van te voren hoor!
Ik heb wel gemerkt dat iedere zwangerschap heel anders kan zijn (bij de 2e had ik dus onwijze klachten,veel zwaarder,veel bandenpijn) En de bevalling, ik hield me maar zo vast aan de eerste bevalling. Ja maar toen was het een kunstverlossing, kan ik dit wel zelf??
En het kindje zelf natuurlijk.
Maar het blijft iets ongeloofelijk moois, zoveel pijn als dat je hebt, je gaat er gewoon doorheen. Je zal wel moeten natuurlijk, en soms vind ik het best heftig als er aan terug denk maar tegelijktijd zou ik bijna nog even op dat verlosbed willen zitten om het weer mee te maken!!
Beide waren ze trouwens precies 11 dagen te laat
[ Bericht 0% gewijzigd door TeenageDirtbag op 05-01-2008 23:02:01 ]
Mijn eerste;
Ik was eind december uitgerekend en natuurlijk ging ''de datum'' gewoon voorbij. Je hoopt dat het natuurlijk eerder komt omdat je al niet kan wachten, maar zeker bij een eerste hou je er toch wel rekening mee dat het wat later kan zijn.
De dagen gingen voorbij, ergens vond ik het toen nog wel okee omdat ik toch wel kon genieten van de zwangerschap. Geen kwaaltjes niks geen gekke dingen gehad. Maar goed, op het einde ga je wat vaker op controle dus besloten ze dat ik de maandag die daarop volgde zou worden ingeleid. Nou ja dacht, laat het maar over me heen komen, wat kan ik verwachten? Dat wist ik zoiezo niet.
Maar toen die zaterdag ervoor had ik sochtends wat hele lichte krampjes. Automatisch ga je op je klokje zitten kijken en het was zo om de 10 minuten. Nou als DIT weeen waren, laat maar komen dan. Ik zei het nog in het ziekenhuis waar ik weer heen moest voor een ctg. Die gast zei ook; nou zo te horen zijn dit geen weeen hoor.
Nee zover was ikzelf ook al wel!!
Die avond werd het steeds wel wat vervelender maar eigenlijk drong het nog steeds niet door dat het wel eens begonnen zou kunnen zijn. Tenslotte; zo heftig was dit nog niet!
Met de tijd werd het wel steeds ietsje heftiger en op een gegeven moment wilde ik naar bed. Maar slapen kwam er toen al niet meer van. Douchen zou wel eens kunnen helpen, en inderdaad, dat was best lekker!
Tot 2x toe onder de douche gestaan.
Ik woonde bij mijn eerste bevalling gewoon nog thuis en mn moeder zou erbij zijn, dus die zei opeens, nou ik ga me ook douchen hoor. Ik zeg; hoezo dat? Nou voor het geval we zo naar het ziekenhuis moeten....
En ik nog steeds bij mezelf denken dat er niets ging gebeuren. Heel gek hoe ik dat toen gewoon niet besefte!!
Om 6.00 maar voor het eerst de verloskundige gebeld. Nou moest je opeens om de 3 minuten weeen hebben en dat minimaal een uur lang. Op het spreekuur word je nog verteld dat je ze om de 5 minuten moet hebben.
Okee, dan wachten we gewoon toch nog verder af? Veel anders te doen heb ik toch niet.
Om 9.00 belde hij zelf maar eens terug dat ie even een kijkje kwam nemen. Is goed...
Had ik gewoon al 6 a 7 cm ontsluiting,!
Nou zo was dat wel te doen ja.
Ik mocht gelukkig meteen door naar het ziekenhuis. Daar aangekomen hebben ze eigenhandig de vliezen gebroken maar weeen ho maar. Helaas, die stopten daar. Nou dan krijg je heel fijn een infuus. Auw, wat een pijn is dat zeg. Hele vervelende weeen, je weet niet meer hoe je moet gaan liggen. En de baby kreeg een elektrode op zn hoofdje, ik kon niet van bed dus ik moest maar kijken wat het lekkerste lag (niets dus)
Nou eindelijk mogen persen. Ik dacht bij mezelf; wat lig ik hier nou te doen? Jaja persen persen.... Achteraf weet ik nu dat ik gewoon helemaal geen persweeen hád.
En dat is verdomd moeilijk dan.
Uiteindelijk werd de pomp op het hoofdje gezet en (mn moeder heeft gezien hoe hard ze eraan trekken) daar was de kleine boy eindelijk! Dat was trouwens zondagmiddag. Best even bezig geweest dus.
Moet zeggen (en zeker achteraf maar das altijd) dat het ''best meeviel''
Op papier zou zo'n bevalling heftiger lijken, qua tijd, pomp, kleine heeft nog heel even klemgezeten.
Toen kreeg mn ma het ook wel even benauwd want bij mijn zusje heeft ze dat ook mee gemaakt maar dat was toen heel kritiek.
En het was nog een kleine 9 pond ook wat eruit kwam.
Mijn tweede;
Ik moet zeggen dat ik tijdens mijn zwangerschap veel banger was voor alles wat er mis zou kunnen gaan.
Ik had tenslotte een gezond kind, maar ik weet ook dat niet alles vanzelfsprekend is. Dalijk gebeurt er iets tijdens de zwangerschap, dalijk issie nog groter dan de vorige en gaat het helemaal mis met de bevalling!!
Ik heb ook heel veel groei-echo's gekregen om te kijken of deze ook de 9 pond zou halen. Maar nee, deze zou wat gemiddelder worden. Nou, meeste mensen zijn vooral nieuwsgierig naar hoe de kleine eruit gaat zien, ik was vooral errug benieuwd naar het gewicht,
Maar goed, het einde kwam weer in zicht. Half oktober uitgerekend. Ook die datum ging weer voorbij.
Ze besloten al redelijk snel dat dit een inleiding zou worden. Ik dacht nog; nou als deze nou ook even een dagje van te voren spontaan wil komen!
Nee dat gebeurde niet, maandag netjes om 7.15 in de verloskamer. Zucht, wat is dat vroeg (ja wen er maar aan,straks heb je dat iedere dag)
Ze wilden mn vliezen breken en dan infuus geven. Maar eenmaal daar was toch de baarmoedermond nog niet ver genoeg verweekt dus brachten ze gel in. Ja je kan er wat ''menstruatieachtige krampjes'' van krijgen.
Ja, die kreeg ik ja! Zo hee! Dit gebeurde trouwens pas nadat ik al een tijdje binnen was.
Na een uur of 2 gingen ze mn vliezen breken. Nou alles kwam lekker op gang, infuusje was niet meer nodig!
En zoals ik bij de eerste geen persweeen had, zo had ik ze nu wel. Jaaa auw, nu weet ik hoe die krengen voelen. Ik wist niet dat ik zo hard kon loeien zeg!
En aangezien ik nu weer zo'n elektrode had binnen gekregen voor op het hoofdje van die kleine dacht ik dat ik weer niks kon,. Maar ik mocht gewoon van het bed af, beetje leunen en puffen op het aanrecht en als ik wilde mocht ik nog even gaan douchen! (hadden ze toen ook wel eens kunnen zeggen)
Nou na een wee gauw eronder vandaan, weer ff liggen, toucheren, auw men, ik wil dat van bed af. LIGGEN IS NIET FIJN!!
Op een gegeven moment had ik 5 cm ontsluiting, ik mocht eventueel iets voor de pijn krijgen. Ik dacht hmm ja (moest je daar meestal niet om smeken??? nu kreeg ik het gewoon?) laten we het maar doen, nog eens zo 5 cm doorkomen weet ik niet of ik dat red. Ik werd er megasuf, puffen tegen aanrecht, zitten op bed, ogen vielen dicht, komt weer een wee, staan, puffen. En maar weer hard gaan schreeuwen, men, dit zou toch werken? De pijn zou toch minder worden? Waarom doet het dan zoooooveel pijn!!?? Is het al uitgewerkt dan ofzo? Nou ze kwamen weer binnen, ga maar weer even liggen. Godsamme, weer liggen, wil ik niet!
Ja je mag gaan persen hoor. Wat, persen? Nu? Okee dan! Dat was even snel gegaan! 2 uur na het breken van de vliezen!
Nou al met al moest ik een kwartiertje persen en toen was mijn 2e binkie er al!
En het gekke is, het leken maar een paar seconden, wat snel!!
Ik was zelf helemaal verbaasd, en riep; HIJ IS ER GEWOON AL!
Hij was een mooie 7,5 pond... geen 9!!
En wat had ik er toch tegenop gezien zeg, kon alleen maar meevallen.
Het was kort, maar toch vrij heftig, vooral met de persweeen. En achteraf valt het dan wederom mee.
Voor bevallen in 4 uurtjes, daar teken je voor van te voren hoor!
Ik heb wel gemerkt dat iedere zwangerschap heel anders kan zijn (bij de 2e had ik dus onwijze klachten,veel zwaarder,veel bandenpijn) En de bevalling, ik hield me maar zo vast aan de eerste bevalling. Ja maar toen was het een kunstverlossing, kan ik dit wel zelf??
En het kindje zelf natuurlijk.
Maar het blijft iets ongeloofelijk moois, zoveel pijn als dat je hebt, je gaat er gewoon doorheen. Je zal wel moeten natuurlijk, en soms vind ik het best heftig als er aan terug denk maar tegelijktijd zou ik bijna nog even op dat verlosbed willen zitten om het weer mee te maken!!
Beide waren ze trouwens precies 11 dagen te laat
[ Bericht 0% gewijzigd door TeenageDirtbag op 05-01-2008 23:02:01 ]
_lotje_ .. met al mijn armen.. dat klinkt zó "verwelkomend" !
TeenageDirtbag, zo te lezen twee 'fijne' bevallingen!
TeenageDirtbag, zo te lezen twee 'fijne' bevallingen!
Ik vond trouwens dat ik bij mijn 2e bevalling veel meer steun ook kreeg van het personeel. Ze waren ontzettend lief en kwamen regelmatig kijken.
Bij de 1e kwamen ze amper en moest mn ma zelfs een keer iemand bellen omdat er niemand op heel die afdeling was. Bij de 1e was ik net 20, eerste kindje en dan laten ze je zo aan je lot over.
Ze waren ook niet supervriendelijk ofzo. Zo'n kerel die daar liep, ik zei dat ik pijn had, ''ja het doet bij iedereen pijn''
Ik weet dat zelf niet eens meer maar mn ma vond dat zo stom, vooral omdat het een vent was natuurlijk die zoiets zei
Bij de 1e kwamen ze amper en moest mn ma zelfs een keer iemand bellen omdat er niemand op heel die afdeling was. Bij de 1e was ik net 20, eerste kindje en dan laten ze je zo aan je lot over.
Ze waren ook niet supervriendelijk ofzo. Zo'n kerel die daar liep, ik zei dat ik pijn had, ''ja het doet bij iedereen pijn''
Ik weet dat zelf niet eens meer maar mn ma vond dat zo stom, vooral omdat het een vent was natuurlijk die zoiets zei
het is zó vervelend het idee te hebben dat er niemand naar je omkijkt!
Had ik ook hoor...achteraf blijkt dat vooral mijn gevoel geweest te zijn.
Ze lieten ons met rust maar kwamen vaak genoeg even om de hoek kijken volgens V.
Tja. Weet ik veel
Had ik ook hoor...achteraf blijkt dat vooral mijn gevoel geweest te zijn.
Ze lieten ons met rust maar kwamen vaak genoeg even om de hoek kijken volgens V.
Tja. Weet ik veel
Ja je ligt daar toch even te bevallen. En zij maken dat dagelijks een aantal keer mee, maar dat moet niet MIJN probleem worden! Voor iedere moeder is dat toch even heftig en wil je gewoon dat je op een menselijke manier wordt bijgestaan.
Vond de andere verhalen ook mooi om te lezen. Kan ik blijven lezen hoor, bevallingsverhalen
DeLiedje, wat naar dat je opa zo kort na de geboorte van je dochter overleed. Lijkt me heel dubbel, een nieuw leven en de dood zo dicht bij elkaar.
Vond de andere verhalen ook mooi om te lezen. Kan ik blijven lezen hoor, bevallingsverhalen
DeLiedje, wat naar dat je opa zo kort na de geboorte van je dochter overleed. Lijkt me heel dubbel, een nieuw leven en de dood zo dicht bij elkaar.
bij mij was er altijd wel iemand van de dames erbij gloof ik. ook tijdens de pijnstilling. als ik dan mn ogen open deed zaten mn lief en de vlos naast elkaar op n stoel. ik was dan ook de enige die op dat moment aan het bevallen was.
wat wel grappig was, om half 8 had ik mn pa aan de lijn om het te vertellen, ' nou, dat heb je snel gedaan' was zn eerste tekst
(tis niet echt n man van veel woorden verder, zeker niet als het om emotie's gaat). ik had heb de zaterdag nog n mailtje gestuurd, en daarin niks laten weten, dus voor hem kwam het lekker onverwacht 
die wee opwekkers heb jij dus ook gehad teenagedirtbag, das écht heftig spul!!! en ik hoefde er maar n klein beetje van bij te krijgen... maar damn!! dan weet je je idd totaal geen houding meer te geven. tegen het eind van het wegpuffen lukte het me ook écht maar amper...
wat wel grappig was, om half 8 had ik mn pa aan de lijn om het te vertellen, ' nou, dat heb je snel gedaan' was zn eerste tekst
(tis niet echt n man van veel woorden verder, zeker niet als het om emotie's gaat). ik had heb de zaterdag nog n mailtje gestuurd, en daarin niks laten weten, dus voor hem kwam het lekker onverwacht die wee opwekkers heb jij dus ook gehad teenagedirtbag, das écht heftig spul!!! en ik hoefde er maar n klein beetje van bij te krijgen... maar damn!! dan weet je je idd totaal geen houding meer te geven. tegen het eind van het wegpuffen lukte het me ook écht maar amper...
Tis dat je de pijn snel vergeet maar ja, wat een pijnlijke weeen zijn dat zeg! Vooral geen rust ertussen, je ligt maar op de klok te kijken; is die wee nou al afgelopen? 
En vooral, oh jee daar komt de volgende alwéér....
En vooral, oh jee daar komt de volgende alwéér....
de pijn ben ik nog niet vergeten nee...
bij mij verschilde het trouwens, had ik 'lang' pauze dan deed de volgende wee n stuk meer pijn, en had ik amper pauze, dan 'viel het mee' . de klok heb ik niet gezien (gelukkig)
heb zojuist voor t allereerst mn knip pas bekeken, durfde eerst niet. maar het valt me nog best mee eerlijk gezegd daar ben ik wel blij om!... laat t nu maar snel helemaal genezen.
bij mij verschilde het trouwens, had ik 'lang' pauze dan deed de volgende wee n stuk meer pijn, en had ik amper pauze, dan 'viel het mee' . de klok heb ik niet gezien (gelukkig)
heb zojuist voor t allereerst mn knip pas bekeken, durfde eerst niet. maar het valt me nog best mee eerlijk gezegd
daar ben ik wel blij om!... laat t nu maar snel helemaal genezen.
Nee maar ik las dat je eind december bent bevallen he? Dus dat kan best, het blijft toch allemaal heel heftig!
En had je veel hechtingen? Ik had bij de eerste ook een knip maar dat wist ik niet, want toen ik vroeg of ik nog heel was antwoorde ze; Nee ik heb een knip bij je gezet dus ik moet je hechten... okee.... Dus inderdaad is het fijner als je het gewoon NIET weet van te voren.
En bij nr 2 scheurde ik een kleine beetje uit, 3 hechtingen, totaal geen last van gehad. Nergens bij.
Kon ik van de eerste niet zeggen.... Deed plassen al pijn
Is het trouwens 'raar'' om te bekijken? Ik weet dat ik wel heb gekeken bij 1 maar herinner me niet of het er vreemd uitzag ofzo
En had je veel hechtingen? Ik had bij de eerste ook een knip maar dat wist ik niet, want toen ik vroeg of ik nog heel was antwoorde ze; Nee ik heb een knip bij je gezet dus ik moet je hechten... okee.... Dus inderdaad is het fijner als je het gewoon NIET weet van te voren.
En bij nr 2 scheurde ik een kleine beetje uit, 3 hechtingen, totaal geen last van gehad. Nergens bij.
Kon ik van de eerste niet zeggen.... Deed plassen al pijn
Is het trouwens 'raar'' om te bekijken? Ik weet dat ik wel heb gekeken bij 1 maar herinner me niet of het er vreemd uitzag ofzo
Lotje, net pas je verhaal gelezen. Vooral het laatste stukje is erg mooi.
En wat naar, dat je je niet serieus genomen voelde. Dat herken ik wel.
Later de verhalen van Teenagedirtbag.
En wat naar, dat je je niet serieus genomen voelde. Dat herken ik wel.
Later de verhalen van Teenagedirtbag.
"Bloemen zijn rood jongeman... "
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
Zo. Dan witte gullie dè ôk wir.
_lotje_ ik durfde eerst ook niet naar de hechtingen te kijken!
toen V. heel smakelijk een foto laten maken en daarvan zo onder de indruk dat ik toch maar een spiegel heb opgezocht! Het verbaast me dat het zo goed geheeld is, niet veel last meer van
(na bijna 7 maanden) maar ik vraag me weleens af (als het toch pijnlijk is bij gemeenschap bv.) hoe daar in godsnaam nog eens een kind door zou kunnen!
toen V. heel smakelijk een foto laten maken en daarvan zo onder de indruk dat ik toch maar een spiegel heb opgezocht! Het verbaast me dat het zo goed geheeld is, niet veel last meer van
(na bijna 7 maanden) maar ik vraag me weleens af (als het toch pijnlijk is bij gemeenschap bv.) hoe daar in godsnaam nog eens een kind door zou kunnen!
Het duurt meestal even voor de sex weer soepel verloopt en na verloop van tijd wordt littkenweefsel soepeler als het goed is. Bij mij was het littekenweefsel zo stug dat ze bij de 2e bevalling weer een knip moesten zetten in het oude littekenweefsel.
Bij mij bleef het ook zo'n pijn doen, dat ik naar de dokter ben gegaan. Toen naar de gyn en bleek dus dat ik 'te ver' was dichtgehecht. Operatief weer losgemaakt, opnieuw gehecht en nu is het helemaal toppie in orde!
Mooie verhalen inderdaad!
Mooie verhalen inderdaad!
Cavia's zijn geen varkentjes en ze komen niet uit Guinea. Waarom cavia's dan toch als 'biggetjes' werden betiteld is onzeker maar dit heeft waarschijnlijk te maken met de piepende en knorrende geluiden die ze frequent maken.
memmel..goed te lezen dat het weer in orde is nu !
ik zou het hier niet echt veel last noemen hoor,
maar enige voorzichtigheid in het begin is wel nodig. Glijmiddel ook.
Maar ach, het mag de pret niet drukken
ik zou het hier niet echt veel last noemen hoor,
maar enige voorzichtigheid in het begin is wel nodig. Glijmiddel ook.
Maar ach, het mag de pret niet drukken
Ik heb mijn verhaal ook maar even bij elkaar geraapt uit de diverse topics. Ik heb het hier en daar een heel klein beetje aangevuld, maar verder heb ik het wel in de forum-versie laten staan. Dat hoort er hier nou eenmaal wel een beetje bij met een FOK-baby.
Zaterdag 29 december
Vannacht wakker geworden met weeën. De eerste paar keer vroeg ik me af of ik het nou droomde, maar toen ik eenmaal tegen half 6 lang genoeg wakker bleef om er 3 achter elkaar te hebben (met zo'n 10 minuten ertussen) was ik toch overtuigd. 
Maar intussen...
Ik was even mijn bed uit gegaan om stinkie nog lekker te kunnen laten slapen en eenmaal hier beneden achter de laptop waren ze weer weg.
Op de bank kwamen ze weer terug, zij het iets minder fanatiek, dus terug mijn bedje in.
As we speak heb ik er ook weer eentje (voornamelijk rug-weeen trouwens), maar het is nog niet echt dat je zegt 'er zit schot in'. Hoewel... meer dan de afgelopen weken bij elkaar natuurlijk.
Ik heb overigens ook wel een flinke hoofdpijn al sinds vannacht dus ik ga iig zometeen de vk bellen, want die heeft me dat niet voor niets op het hart gedrukt donderdag. Mag zij beslissen of we daar iets mee moeten of niet.
En verder... to be continued...
Het rommelt, maar of het nou begonnen is...
Die dag zijn we voor een ctg naar het ziekenhuis gegaan ivm mijn bloeddruk en de hoofdpijn maar daar aangekomen was alles in orde en na een uurtje ‘treintje luisteren’ mogen we weer naar huis.
De verloskundige zei eerder ‘ik denk dat we elkaar vandaag nog wel gaan zien’, zou ze gelijk krijgen?
Zondag 30 december
09.30
Heb een k*tnacht achter de rug, vanaf 1 uur tot half 7 flinke weeën, en echt wel regelmatig, vanaf een uur of 4 trok ik het niet meer alleen dus dan zei ik 'liefje, ik heb je nodig' en dan kreeg ik 2 heerlijk warme handjes op mijn rug en dan ging het wel. Zonder die handjes vloog ik bijna tegen het plafond zo zeer deden die rug-krengen.
Vanaf half 6, 6 uur kwamen ze zo om de 3-4 minuten, ze hielden weliswaar niet lang aan (dankzij die warme handjes) maar ik vond 5 uur lang puffen en zuchten en steunen toch wel genoeg om de vk te bellen om te vragen of ze langs kon komen om te kijken of het dan op z'n minst enig effect had.
Ik vrees namelijk, doordat die weeën zo snel weer weg trokken met die handjes, dat ze niet heel veel deden, maar zonder handjes kon ik ze niet hebben zeg maar.
Anyway... ik kreeg om 7 uur de voicemail, kan gebeuren, ingesproken, heb om kwart over 8 nog een keer gebeld, weer voicemail en nu is het dus half 10 en heb ik nog niks gehoord.
Je zal pers-weeen hebben ofzo.
Inmiddels heb ik nog wel wat weeen (of iig dan verdomd pijnlijke harde buiken ) maar het is wel afgenomen in frequentie. Mss doordat ik er een beetje de pest over in heb?
Zolang ik heel stil blijf liggen gaat het goed, zodra ik ga staan zak ik vrijwel gelijk door mijn benen van de pijn.
Maar ja... ik vind het ook weer zowat om hier het andere team voor te bellen (bij ons in de praktijk werken ze met 2 teams van 3 vk's).
Ik wil gewoon gecontroleerd worden, gebeurt er nou wel of niet iets. En wie weet is dat wel precies genoeg om het laatste zetje te geven.
Sowieso sta ik niet te springen om nog zo'n nacht. Gisteren was al aardig gebroken door het beginnetje en vannacht zakte ik wel steeds weg, maar van steeds 5 minuten oid word je ook heel gammel.
We hadden om 7 uur het bed hier in de woonkamer opgezet, ik ben in staat om dat weer weg te halen, te gaan douchen en dan wat te gaan doen ofzo.
10.00
Inmiddels heb ik de vk gesproken. Ze wilde op zich wel langs komen, maar als de weeen nu echt om het kwartier komen dan had dat niet veel zin en kon ik beter proberen nog wat te slapen ipv nu de boel weer actiever te maken zonder dat het mss door zou zetten. Beetje bijtanken voor komende nacht wellicht en mss dat het alsnog doorzet. Als het weer rond de 4-5 minuten is weer bellen.
Het feit dat ze zo snel afnemen als stinkie me masseert betekent toch dat het voorwerk is en dat het toch meer voor het verweken dan voor het ontsluiten is.
17.06
Hier nog geen verandering. Ik heb nog wel even geslapen en net heerlijk als een zombie naar het schaatsen gekeken. Kruik erbij, af en toe even in een soort van sprint naar het toilet want dan helpen zelfs die handjes niet meer. Zo zittend op het toilet gaat het dan nog wel.
Al met al nog steeds flink venijnig, we zijn de deur dus ook niet meer uitgeweest, elke spieraanspanning levert wel een golf van pijn op. De pijn lijkt overigens wel weer wat verschoven, meer buik en onderste regionen en iets minder rug gelukkig.
Vanavond vroeg naar bed en hopen dat de nacht zijn werk doet. Zo niet ga ik idd morgen wel aan wat bellen trekken, want nog zo'n dag trek ik denk ik niet hoor...
(Er zaten op dat moment ook al wel wat van die nare pers-momentjes bij, maar dat durfde ik toen nog niet eens te benoemen.)
20.18
Om 7 uur zag ik het even niet meer zitten. Als dit alleen maar voorwerk wasn dan ging ik het vast niet redden zeg maar. Jankend op de wc.
Dus vk gebeld en die kwam en... ik had gewoon al 3cm ontsluiting!
Ik ben wel degelijk begonnen, 'in partum' zoals zei dat zij. Dat tellen zij dus vanaf 3cm en dus heeft ze eerst een beetje gestript en gewoeld en toen heeft ze, omdat mijn baarmoeder daar goed op reageerde, ook de vliezen gebroken!
Oh mensen... de opluchting, er is echt wat aan het gebeuren, ik ben geen aanstelster!
Om half 11 komt de vk terug (nou ja, degene die haar dienst over neemt) en die gaat de vorderingen bekijken. Omdat ik tot nog toe wel vrij korte weeën heb gaan ze dan wel, mocht er nou geen enkele verbetering zijn in cm's tegen die tijd, me wrsch doorsturen naar het ziekenhuis voor bijstimulatie.
Maar goed, zover is het nog laaaaaaaaaaaang niet. Ik ga zo heerlijk op bed liggen, kijken of ik in mijn eigen wereldje kan kruipen en dan hebben we als het goed is ergens in de loop van de nacht is hij er als het goed is!
En daarna werd het stil op het forum want de boel ging in de volgende versnelling. Mijn verslag de volgende dag:
Daarna kreeg ik best heftige weeën, zelfs met persdrang dus de vk gebeld of ze eerder kon komen.
Die kwam en toen ze ,mij in de keuken een wee weg zag staan werken zei ze 'nou... het zou zomaar kunnen dat je al op volledig zit
Helaas, dat viel vies tegen, het was nog maar 5 cm.
Om 00.00 kwam ze terug en toen bleek het helaas ook niet verder gekomen te zijn dan die 5 cm. (Geen wonder, ik had zelfs zitten slapen onder de douche in de tussentijd. ).
(De persdrang kwam wrsch door de stand van Sasha's koppie.)
Maandag 31 december 2007
Dus toen besloten naar het ziekenhuis te gaan voor stimulatie dmv infuus. Maar omdat ik nog steeds persdrang had was ik zelfs een soort van opgelucht: pijnbestrijding voor handen!
Aangekomen in het ziekenhuis hadden we mazzel, de anesthesist was in de buurt voor een ks dus ik kon een ruggeprik krijgen.
Na een half uurtje ctg kwam de anesthesist en toen dus tussen de (pers) weeën door geprobeerd de ruggeprik te zetten. Hij is een half uurtje bezig geweest maar het lukte niet, hij kwam niet goed tussen mijn wervels. Ook niet toen ik op bed gelegd werd en door 4 man krom gebogen gehouden werd.
Dus toen de enige mogelijkheid: Pethidine.
Toen raakte ik wel een beetje in paniek want ik moest nog 5 cm en pethidine werkt maar 2 uur en krijg je maar 1 keer. Daarna zou ik het dus (met verhoogde weeënactiviteit) zelf moeten doen, en ik trok het toen al niet meer zeg maar.
Er is heel kort over een ks gesproken maar besloten dat die optie nog uitgesteld werd, eerst dit proberen.
En zowaar, geheel onverwacht had ik na 2 uur (toen ik ook echt niets anders meer kon dan persen) volledige ontsluiting en zou het dan toch echt gaan gebeuren! Om 4 uur mocht ik gaan persen.
Na 5 kwartier waren we nog niet veel opgeschoten en dus stelde de arts-assistent voor om dan toch de vacuüm pomp erbij te halen, want het werd voor iedereen tijd dat er een einde aan kwam.
Ik kreeg een prik en een knip en toen werd de pomp aangesloten. Na 1 keer persen was het hoofdje daar zo goed als, maar toen kwam de rest dus niet mee.
Later zei de arts-assistent dat ze geschrokken was van de maat van zijn koppie, ze hadden geen 9 ponder verwacht...
De verpleegkundige rende de gang op om de gyn te gaan halen en toen ze terug kwam zijn zij en de arts assistent op mijn buik gaan hangen, gaan duwen gaan trekken... Op het laatst werden mijn benen uit de beugels gehaald en zo'n beetje in mijn nek gelegd en uiteindelijk lukte het ze om hem eruit te krijgen.
Hij lag 2 tellen op mijn buik en toen renden ze de kamer uit met hem. Dus stinkie er achteraan en toen was ik alleen...
Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ja, dat hij klem had gezeten, maar ik vond hem er niet echt blauw uit zien oid. Ik heb toen wel bibberend een schietgebedje gedaan. 'Niet hij, niet ik, niet wij.'
De verzorgkamer die bij mijn verloskamer hoorde had geen zuurstof-apparaat dus ze waren ook nog eens echt naar een andere kamer, ik hoorde of zag dus ook niks.
Gelukkig kwam er toen een hele lieve verpleegkundige van een compleet andere kamer en die zei 'zie je wel, ik dacht al dat je alleen zou zijn, maar je maar geen zorgen hoor, hij doet het prima.'
Echt... de opluchting toen!
Al vrij vlot kwamen ze idd weer terug naar de kamer met Sasha en hij deed het goed. De eerste apgar was 6, na 5 minuten was het 8 en na 10 minuten 9.
Goh, de blik op stinkies gezicht toen! En zijn verstikte 'toen de gyn vroeg hoe hij heette kon ik even niks meer uitbrengen'.
[De tranen springen me weer in de ogen als ik daaraan denk. ]
Doordat hij klem zat en er met geweld uitgehaald werd is zijn sleutelbeentje gebroken maar daar heeft hij na een week al nauwelijks meer last van.
[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 08-01-2008 13:14:40 ]
Zaterdag 29 december
Vannacht wakker geworden met weeën. De eerste paar keer vroeg ik me af of ik het nou droomde, maar toen ik eenmaal tegen half 6 lang genoeg wakker bleef om er 3 achter elkaar te hebben (met zo'n 10 minuten ertussen) was ik toch overtuigd.
Maar intussen...
Ik was even mijn bed uit gegaan om stinkie nog lekker te kunnen laten slapen en eenmaal hier beneden achter de laptop waren ze weer weg.
Op de bank kwamen ze weer terug, zij het iets minder fanatiek, dus terug mijn bedje in.
As we speak heb ik er ook weer eentje (voornamelijk rug-weeen trouwens), maar het is nog niet echt dat je zegt 'er zit schot in'. Hoewel... meer dan de afgelopen weken bij elkaar natuurlijk.
Ik heb overigens ook wel een flinke hoofdpijn al sinds vannacht dus ik ga iig zometeen de vk bellen, want die heeft me dat niet voor niets op het hart gedrukt donderdag. Mag zij beslissen of we daar iets mee moeten of niet.
En verder... to be continued...
Het rommelt, maar of het nou begonnen is...
Die dag zijn we voor een ctg naar het ziekenhuis gegaan ivm mijn bloeddruk en de hoofdpijn maar daar aangekomen was alles in orde en na een uurtje ‘treintje luisteren’ mogen we weer naar huis.
De verloskundige zei eerder ‘ik denk dat we elkaar vandaag nog wel gaan zien’, zou ze gelijk krijgen?
Zondag 30 december
09.30
Heb een k*tnacht achter de rug, vanaf 1 uur tot half 7 flinke weeën, en echt wel regelmatig, vanaf een uur of 4 trok ik het niet meer alleen dus dan zei ik 'liefje, ik heb je nodig' en dan kreeg ik 2 heerlijk warme handjes op mijn rug en dan ging het wel. Zonder die handjes vloog ik bijna tegen het plafond zo zeer deden die rug-krengen.
Vanaf half 6, 6 uur kwamen ze zo om de 3-4 minuten, ze hielden weliswaar niet lang aan (dankzij die warme handjes) maar ik vond 5 uur lang puffen en zuchten en steunen toch wel genoeg om de vk te bellen om te vragen of ze langs kon komen om te kijken of het dan op z'n minst enig effect had.
Ik vrees namelijk, doordat die weeën zo snel weer weg trokken met die handjes, dat ze niet heel veel deden, maar zonder handjes kon ik ze niet hebben zeg maar.
Anyway... ik kreeg om 7 uur de voicemail, kan gebeuren, ingesproken, heb om kwart over 8 nog een keer gebeld, weer voicemail en nu is het dus half 10 en heb ik nog niks gehoord.
Je zal pers-weeen hebben ofzo.
Inmiddels heb ik nog wel wat weeen (of iig dan verdomd pijnlijke harde buiken
) maar het is wel afgenomen in frequentie. Mss doordat ik er een beetje de pest over in heb?Zolang ik heel stil blijf liggen gaat het goed, zodra ik ga staan zak ik vrijwel gelijk door mijn benen van de pijn.
Maar ja... ik vind het ook weer zowat om hier het andere team voor te bellen (bij ons in de praktijk werken ze met 2 teams van 3 vk's).
Ik wil gewoon gecontroleerd worden, gebeurt er nou wel of niet iets. En wie weet is dat wel precies genoeg om het laatste zetje te geven.
Sowieso sta ik niet te springen om nog zo'n nacht. Gisteren was al aardig gebroken door het beginnetje en vannacht zakte ik wel steeds weg, maar van steeds 5 minuten oid word je ook heel gammel.
We hadden om 7 uur het bed hier in de woonkamer opgezet, ik ben in staat om dat weer weg te halen, te gaan douchen en dan wat te gaan doen ofzo.
10.00
Inmiddels heb ik de vk gesproken. Ze wilde op zich wel langs komen, maar als de weeen nu echt om het kwartier komen dan had dat niet veel zin en kon ik beter proberen nog wat te slapen ipv nu de boel weer actiever te maken zonder dat het mss door zou zetten. Beetje bijtanken voor komende nacht wellicht en mss dat het alsnog doorzet. Als het weer rond de 4-5 minuten is weer bellen.
Het feit dat ze zo snel afnemen als stinkie me masseert betekent toch dat het voorwerk is en dat het toch meer voor het verweken dan voor het ontsluiten is.
17.06
Hier nog geen verandering. Ik heb nog wel even geslapen en net heerlijk als een zombie naar het schaatsen gekeken. Kruik erbij, af en toe even in een soort van sprint naar het toilet want dan helpen zelfs die handjes niet meer. Zo zittend op het toilet gaat het dan nog wel.
Al met al nog steeds flink venijnig, we zijn de deur dus ook niet meer uitgeweest, elke spieraanspanning levert wel een golf van pijn op. De pijn lijkt overigens wel weer wat verschoven, meer buik en onderste regionen en iets minder rug gelukkig.
Vanavond vroeg naar bed en hopen dat de nacht zijn werk doet. Zo niet ga ik idd morgen wel aan wat bellen trekken, want nog zo'n dag trek ik denk ik niet hoor...
(Er zaten op dat moment ook al wel wat van die nare pers-momentjes bij, maar dat durfde ik toen nog niet eens te benoemen.)
20.18
Om 7 uur zag ik het even niet meer zitten. Als dit alleen maar voorwerk wasn dan ging ik het vast niet redden zeg maar. Jankend op de wc.
Dus vk gebeld en die kwam en... ik had gewoon al 3cm ontsluiting!
Ik ben wel degelijk begonnen, 'in partum' zoals zei dat zij. Dat tellen zij dus vanaf 3cm en dus heeft ze eerst een beetje gestript en gewoeld en toen heeft ze, omdat mijn baarmoeder daar goed op reageerde, ook de vliezen gebroken! Oh mensen... de opluchting, er is echt wat aan het gebeuren, ik ben geen aanstelster!
Om half 11 komt de vk terug (nou ja, degene die haar dienst over neemt) en die gaat de vorderingen bekijken. Omdat ik tot nog toe wel vrij korte weeën heb gaan ze dan wel, mocht er nou geen enkele verbetering zijn in cm's tegen die tijd, me wrsch doorsturen naar het ziekenhuis voor bijstimulatie.
Maar goed, zover is het nog laaaaaaaaaaaang niet. Ik ga zo heerlijk op bed liggen, kijken of ik in mijn eigen wereldje kan kruipen en dan hebben we als het goed is ergens in de loop van de nacht is hij er als het goed is!
En daarna werd het stil op het forum want de boel ging in de volgende versnelling. Mijn verslag de volgende dag:
Daarna kreeg ik best heftige weeën, zelfs met persdrang dus de vk gebeld of ze eerder kon komen.
Die kwam en toen ze ,mij in de keuken een wee weg zag staan werken zei ze 'nou... het zou zomaar kunnen dat je al op volledig zit
Helaas, dat viel vies tegen, het was nog maar 5 cm.
Om 00.00 kwam ze terug en toen bleek het helaas ook niet verder gekomen te zijn dan die 5 cm. (Geen wonder, ik had zelfs zitten slapen onder de douche in de tussentijd.
).(De persdrang kwam wrsch door de stand van Sasha's koppie.)
Maandag 31 december 2007
Dus toen besloten naar het ziekenhuis te gaan voor stimulatie dmv infuus. Maar omdat ik nog steeds persdrang had was ik zelfs een soort van opgelucht: pijnbestrijding voor handen!
Aangekomen in het ziekenhuis hadden we mazzel, de anesthesist was in de buurt voor een ks dus ik kon een ruggeprik krijgen.
Na een half uurtje ctg kwam de anesthesist en toen dus tussen de (pers) weeën door geprobeerd de ruggeprik te zetten. Hij is een half uurtje bezig geweest maar het lukte niet, hij kwam niet goed tussen mijn wervels. Ook niet toen ik op bed gelegd werd en door 4 man krom gebogen gehouden werd.
Dus toen de enige mogelijkheid: Pethidine.
Toen raakte ik wel een beetje in paniek want ik moest nog 5 cm en pethidine werkt maar 2 uur en krijg je maar 1 keer. Daarna zou ik het dus (met verhoogde weeënactiviteit) zelf moeten doen, en ik trok het toen al niet meer zeg maar.
Er is heel kort over een ks gesproken maar besloten dat die optie nog uitgesteld werd, eerst dit proberen.
En zowaar, geheel onverwacht had ik na 2 uur (toen ik ook echt niets anders meer kon dan persen) volledige ontsluiting en zou het dan toch echt gaan gebeuren!
Om 4 uur mocht ik gaan persen. Na 5 kwartier waren we nog niet veel opgeschoten en dus stelde de arts-assistent voor om dan toch de vacuüm pomp erbij te halen, want het werd voor iedereen tijd dat er een einde aan kwam.
Ik kreeg een prik en een knip en toen werd de pomp aangesloten. Na 1 keer persen was het hoofdje daar zo goed als, maar toen kwam de rest dus niet mee.
Later zei de arts-assistent dat ze geschrokken was van de maat van zijn koppie, ze hadden geen 9 ponder verwacht...
De verpleegkundige rende de gang op om de gyn te gaan halen en toen ze terug kwam zijn zij en de arts assistent op mijn buik gaan hangen, gaan duwen gaan trekken... Op het laatst werden mijn benen uit de beugels gehaald en zo'n beetje in mijn nek gelegd en uiteindelijk lukte het ze om hem eruit te krijgen.
Hij lag 2 tellen op mijn buik en toen renden ze de kamer uit met hem. Dus stinkie er achteraan en toen was ik alleen...
Ik had geen idee wat er aan de hand was. Ja, dat hij klem had gezeten, maar ik vond hem er niet echt blauw uit zien oid. Ik heb toen wel bibberend een schietgebedje gedaan. 'Niet hij, niet ik, niet wij.'
De verzorgkamer die bij mijn verloskamer hoorde had geen zuurstof-apparaat dus ze waren ook nog eens echt naar een andere kamer, ik hoorde of zag dus ook niks.
Gelukkig kwam er toen een hele lieve verpleegkundige van een compleet andere kamer en die zei 'zie je wel, ik dacht al dat je alleen zou zijn, maar je maar geen zorgen hoor, hij doet het prima.'
Echt... de opluchting toen!
Al vrij vlot kwamen ze idd weer terug naar de kamer met Sasha en hij deed het goed. De eerste apgar was 6, na 5 minuten was het 8 en na 10 minuten 9.
Goh, de blik op stinkies gezicht toen!
En zijn verstikte 'toen de gyn vroeg hoe hij heette kon ik even niks meer uitbrengen'. [De tranen springen me weer in de ogen als ik daaraan denk.
]Doordat hij klem zat en er met geweld uitgehaald werd is zijn sleutelbeentje gebroken maar daar heeft hij na een week al nauwelijks meer last van.
[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 08-01-2008 13:14:40 ]
***
brrr.. BE
ik krijg gewoon tranen in mijn ogen als ik me probeer in te voelen hoe ontzettend verloren/uitgeput/leeg/alleen je daar dan even ligt !
Fijn dat hij nauwelijks last heeft van het breukje!
HOe is het met jou qua herstel?
ik krijg gewoon tranen in mijn ogen als ik me probeer in te voelen hoe ontzettend verloren/uitgeput/leeg/alleen je daar dan even ligt !
Fijn dat hij nauwelijks last heeft van het breukje!
HOe is het met jou qua herstel?
Met mij gaat het eigenlijk heel erg goed. Had vrijdag en zaterdag flink last van de hechtingen maar dat is al flink minder en dat klopt ook wel, de vk zei gisteren dat ze aan het oplossen zijn.
Nu is het eigenlijk een kwestie van weer 'in shape' komen. Lang staan breekt me nog wel op hoor.
Ben ook nog niet naar buiten geweest, hoewel het wel lonkt, maar ik wil niet alleen de eerste keer.
Doordat Sasha zo goed slaapt 's nachts, doen wij dat ook en dat helpt wel echt enorm hoor.
Had vrijdag en zaterdag flink last van de hechtingen maar dat is al flink minder en dat klopt ook wel, de vk zei gisteren dat ze aan het oplossen zijn. Nu is het eigenlijk een kwestie van weer 'in shape' komen. Lang staan breekt me nog wel op hoor.
Ben ook nog niet naar buiten geweest, hoewel het wel lonkt, maar ik wil niet alleen de eerste keer.
Doordat Sasha zo goed slaapt 's nachts, doen wij dat ook en dat helpt wel echt enorm hoor.
***
Ik moet weer huilen 
I can only please one person per day. Today is not your day. Tomorrow isn't looking too good either.
Een echt BE-verhaal, stoer! Goed gedaan!!
...maar weI in de aap gelogeerd :P
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
*
Ik stuur al sinds oktober 2006 PM's, word ik dan nu PM-woman?
Laat maar: PMS-girl it is.....
Sjonge wat een hel van een bevalling. En wat heb je het goed gedaan! Zorg je dat je er goed over praat?!
Begin maar gewoon, op hoop van zegen.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Begin maar gewoon,hier en nu.
Je kunt niet alles voorzien.
Begin er maar gewoon aan te werken.
Wow BE, lang en heftig allemaal. Gelukkig is alles goed nu met jullie
Bij Lis hadden ze ook een gemiddeld kindje verwacht maar ze bleek toch zo'n 4700 gram te zijn. Zo zie je maar dat ze helemaal niet zo goed kunnen voorspellen
Bij Lis hadden ze ook een gemiddeld kindje verwacht maar ze bleek toch zo'n 4700 gram te zijn. Zo zie je maar dat ze helemaal niet zo goed kunnen voorspellen
Ik heb een blauw snoepje en ik heb een roze snoepje
Wow wat een heftig... En de spanning die je hebt als zo'n kindje even klem zit en dan meteen wordt meegenomen!
offtopic @ BE, wat heb je een mooie ava
offtopic @ BE, wat heb je een mooie ava
Eerlijk van iemand anders 'geleend' hoor...quote:Op dinsdag 8 januari 2008 22:09 schreef TeenageDirtbag het volgende:
offtopic @ BE, wat heb je een mooie ava
***
BE wat een verhaal! Dat je daar alleen lag dat lijkt me toch wel eng.
Fijn dat het verder goed gaat met Sasha en jou, ondanks de heftige bevalling.
Fijn dat het verder goed gaat met Sasha en jou, ondanks de heftige bevalling.
jeetje BE wat n pittig verhaal!!! fijn dat het zo snel zoveel beter met je gaat!
en die rugweeën... die zouden verboden moeten worden idd!!! ik heb zelf niks anders gehad dan rugweeën, vreselijk vermoeiend idd!
en die rugweeën... die zouden verboden moeten worden idd!!! ik heb zelf niks anders gehad dan rugweeën, vreselijk vermoeiend idd!
Poeh, heftig hoor! Vooral het duwen en trekken op het laatste moment doet me toch wel ontzettend veel, eventjes die enorme paniek dat ze hem er niet uit kregen..
Blij dat het allemaal lijkt mee te vallen met zn armpje, en dat het zo goed met jullie allebei gaat, het is echt een lekker spekkie zo op de foto's
Blij dat het allemaal lijkt mee te vallen met zn armpje, en dat het zo goed met jullie allebei gaat, het is echt een lekker spekkie zo op de foto's
Gependeld
3 kinderen/1 kind, meisje/3 kinderen totaal, meisje, meisje, jongen/
april 2009 en het word een jongen
3 kinderen/1 kind, meisje/3 kinderen totaal, meisje, meisje, jongen/
april 2009 en het word een jongen
Wow Ardenlyn! Die scheurkalender!
Mooi verhaal hoor, en wat een hel moeten die weeen geweest zijn!
Ik heb dat nog tegen stinkie staan vertellen idd, dat zo'n weeenstorm afgrijselijk moet zijn, maar dat dat goddank ook maar heel kort duurt.
Maar ja... hoe moet je idd weten of het 'hoort' als je het nog nooit gedaan heb.
Ik had het bij de gewone weeen al, ik dacht nog steeds met voorwerk te maken te hebben en dacht dus ook 'wat moet ik als het straks nog erger wordt'. Ik kan me je angst echt zo goed voorstellen.
Mooi verhaal hoor, en wat een hel moeten die weeen geweest zijn!
Ik heb dat nog tegen stinkie staan vertellen idd, dat zo'n weeenstorm afgrijselijk moet zijn, maar dat dat goddank ook maar heel kort duurt.
Maar ja... hoe moet je idd weten of het 'hoort' als je het nog nooit gedaan heb.
Ik had het bij de gewone weeen al, ik dacht nog steeds met voorwerk te maken te hebben en dacht dus ook 'wat moet ik als het straks nog erger wordt'. Ik kan me je angst echt zo goed voorstellen.
***
Inderdaad een hel en vandaar dat ik ze ook helse weeen blijf noemen.quote:Op maandag 14 januari 2008 11:50 schreef Brighteyes het volgende:
Wow Ardenlyn! Die scheurkalender!
Mooi verhaal hoor, en wat een hel moeten die weeen geweest zijn!
Ik heb dat nog tegen stinkie staan vertellen idd, dat zo'n weeenstorm afgrijselijk moet zijn, maar dat dat goddank ook maar heel kort duurt.
Maar ja... hoe moet je idd weten of het 'hoort' als je het nog nooit gedaan heb.
Ik had het bij de gewone weeen al, ik dacht nog steeds met voorwerk te maken te hebben en dacht dus ook 'wat moet ik als het straks nog erger wordt'. Ik kan me je angst echt zo goed voorstellen.
Nooit schreeuw ik om pijn maar toen heb ik mij niet ingehouden en heb alles eruit gegooid en heb hard gekrijst. Kan het gewoon niet goed uitleggen wat ik toen voelde
Angst, pijn, verdriet, paniek enz enz.
Wat voelden die persweeen fijn toen die kwamen
Ik probeerde het mijn man uit te leggen hoe het ongeveer voelt die persweeen
Alsof je verstopping hebt en je drol is te groot maar de drang om te persen is enorm en als die drol er eenmaal uit is
...... 
Heerlijk gevoel gewoon na die helse weeen!!
Jouw verhaal is ook behoorlijk heftig zeg!
Lijkt mij onwijs naar dat je daar alleen ligt terwijl daarvoor allemaal mensen aan je lijf zaten te trekken enz
Gelukkig kwam die vrouw naar je toe om te vertellen dat het goed ging met Sasha!
Ik vond die persdrang ook een beetje op overgeven lijken. Het waren bij mij echt van die niet te stoppen golven. Je moet hoe dan, of je nou wil of niet.
***
hmm nee dat heb ik niet dat het op overgeven leek maar dat het niet te stopppen is inderdaad en ik vond het heerlijk
Nou dat is het inderdaad. Op het moment dat het allemaal zo snel gaat en heftig dan weet je nog niet dat het maar van korte tijd is. Dus er flitsen inderdaad dingen door je hoofd als 'dit is niet normaal...hoe moet ik dit nog uren volhouden? Kunnen we niet alsnog naar het ZH voor een ruggeprik want dit hou ik noooooit vol! En dan raak je in een soort blinde paniek, dat vond ik ook heel angstig. Dus wat dat betreft zit er voor mij een hoop herkenning in het verhaal van Ardenlyn. Je houdt toch niet echt rekening met dat alles zo snel kan gaan.quote:Op maandag 14 januari 2008 11:50 schreef Brighteyes het volgende:
Ik heb dat nog tegen stinkie staan vertellen idd, dat zo'n weeenstorm afgrijselijk moet zijn, maar dat dat goddank ook maar heel kort duurt.
Maar ja... hoe moet je idd weten of het 'hoort' als je het nog nooit gedaan heb.
Mooi opgeschreven Ardenlyn!
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
quote:Op maandag 14 januari 2008 12:54 schreef Ardenlyn het volgende:
[..]
Inderdaad een hel en vandaar dat ik ze ook helse weeen blijf noemen.
Nooit schreeuw ik om pijn maar toen heb ik mij niet ingehouden en heb alles eruit gegooid en heb hard gekrijst. Kan het gewoon niet goed uitleggen wat ik toen voelde
Angst, pijn, verdriet, paniek enz enz.
Wat voelden die persweeen fijn toen die kwamen
Ja, jij beschrijft het net hoe ik het voelde.
Alleen persweeën, die heb ik niet gehad denk ik.
En wat was het vreemd toen die pijn ineens weg was.
Dankjewel allemaal
Ben "blij" dat er mensen zijn die de pijn en andere dingen herkennen.
Ik gun het niemand (nou jah er zijn mensen die ik het wel gun!
) maar toch voelt het fijn die herkenning.
Ingrid: Ow vind ik niet erg hoor om te vertellen
Ene Carolien.... weet haar achternaam zo gauw niet. Ze hoort niet bij praktijk A maar was invalster.
Geweldig mens!!! Ben heel blij dat ik haar had
[ Bericht 10% gewijzigd door #ANONIEM op 15-01-2008 09:36:56 ]
Ben "blij" dat er mensen zijn die de pijn en andere dingen herkennen.
Ik gun het niemand (nou jah er zijn mensen die ik het wel gun!
) maar toch voelt het fijn die herkenning.Ingrid: Ow vind ik niet erg hoor om te vertellen
Ene Carolien.... weet haar achternaam zo gauw niet. Ze hoort niet bij praktijk A maar was invalster.
Geweldig mens!!! Ben heel blij dat ik haar had
[ Bericht 10% gewijzigd door #ANONIEM op 15-01-2008 09:36:56 ]
Wow, bevallingsverhalen kan je blijven lezen!
Inderdaad mooi opgeschreven
en het was kort maar heel heftig.
Inderdaad mooi opgeschreven
en het was kort maar heel heftig.
Nou ja je komt ongetwijfeld ook nog wel mensen tegen die zich het niet kunnen voorstellen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Als je aangeeft dat je zo'n snelle bevalling hebt gehad dan zeggen mensen vaak dingen als 'oh dat wil ik ook wel!' 'lekker toch? ben je er snel vanaf!' Terwijl het best een angstige ervaring is en eigenlijk ook niet zo goed is.quote:Op dinsdag 15 januari 2008 09:36 schreef Ardenlyn het volgende:
Dankjewel allemaal
Ben "blij" dat er mensen zijn die de pijn en andere dingen herkennen.
Ik gun het niemand (nou jah er zijn mensen die ik het wel gun!
She said you can paint your sky any colour
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
And you can paint your dark as dark as you need
And you can paint your light as light as you please
It's all up to you
BE en Ardelynn wat een verhalen weer.
Die paniek kan ik me ook nog zo goed herinneren (al was het bij mij niet zo snel), Ardelynn, wat een naar gevoel is dat he.
Die paniek kan ik me ook nog zo goed herinneren (al was het bij mij niet zo snel), Ardelynn, wat een naar gevoel is dat he.
Lekker douchen!
Dat is precies zoals ik het ook omschreef na de geboorte van Saraquote:Op maandag 14 januari 2008 12:56 schreef Brighteyes het volgende:
Ik vond die persdrang ook een beetje op overgeven lijken. Het waren bij mij echt van die niet te stoppen golven. Je moet hoe dan, of je nou wil of niet.
Als een kotsreflex naar onderen toe, golvend en je kan het dus echt niet stoppen. Ardenlyn, jouw verhaal lijkt echt veel op het mijne! Ook heel snel naar 10 cm met echt een knallende weeenstorm, heftig he? Goed joh dat het allemaal goedgegaan is, en de scheurkalende
Donderdag 17 januari 2008, vandaag voel ik me niet zo erg lekker in mijn vel zitten. Ik heb hoofdpijn, ben misselijk en als ik op controle ga op de verloskamers blijkt mijn bloeddruk wel erg hoog. Jammer genoeg heb ik ook net niet de verloskundigen waar ik me lekker op mijn gemak voel,maar er valt weinig aan te doen. De CTG en urine was verder goed maar er wordt toch meteen even bloed geprikt. Aansluitend wordt ik op de poli bij de gyn verwacht. Het huilen staat me nader dan het lachen, heb er weinig zin meer in. Gelukkig is de gyn lekker geruststellend en positief ingesteld en op de echo blijkt alles er mooi uit te zien. Voor de zekerheid wordt ik nog even getoucheerd en ik ga met het bericht naar huis dat het er helemaal klaar voor is en ik inmiddels al 3 cm ontsluiting heb. De volgende dag om 13.00 moet ik terugkomen met het risico dat ik word opgenomen als de bloedruk hoog blijft.
Die middag zet het me niet lekker voelen door en ik wacht tot Magneet thuis is. Tegen de tijd dat hij thuis is en we gegeten hebben verlies ik slijm met bloed, zou het?? Of is het van het toucheren?? Ik wilde lekker gaan ontspannen in bad en eenmaal lekker liggend in bad heb ik een paar krampjes. Heel voorzichtig vertel ik dit aan Magneet. Aangezien het in bad gebeurde zou het wel eens iets kunnen zijn. We regelen maar vast voor de zekerheid een oppas voor Merlijn zodat we hem snel weg kunnen brengen mocht het nodig zijn. We praten die avond nog over ..wat als.. , maar ik neem me voor dat als het maar voorweeën zijn toch maar gewoon te gaan werken, moet eigenlijk een uurtje naar kantoor om de accountant te begeleiden bij de jaarafsluiting.
Vrijdag 18 januari 2008
Die nacht besluit ik voor mijn eigen rust beneden te gaan slapen. Kon ik donderdags niet naar de wc, ik weet niet meer hoe vaak ik die nacht dus moest. Verder bleef het wel wat rommelen maar dan zonder enige regelmaat. Als rond 4.00 de krampjes erger worden vraag ik me toch af of ik moet gaan timen, maar besluit dat het niet handig is om nu al regelmaat te krijgen. Als vrijdag ochtend om 6.30 de weeën ineens om de 7 a 8 minuten komen ga ik wel timen. Om 6.50 bel ik maar even intern naar Magneet om te melden dat hij maar een beetje vaart moet maken met aankleden en Merlijn uit bed halen, want het is volgens mij toch echt begonnen.
We bellen het ziekenhuis en we mogen komen. Als Magneet met Merlijn en tas beneden is kijken we nog even snel wat we allemaal nodig hebben. Boterhammen worden gesmeerd en we zijn klaar om te gaan. Merlijn snapt er niks van en huilt even, maar als ik hem uitleg dat zijn zusje komt helpt hij mee met sjouwen van de tas.
We leveren Merlijn om 7.30 af bij het KDV en terwijl ik zit te wachten tot we weer gaan rijden vang ik nog even een paar weeën op. Als Magneet terugkomt meld ik maar even dat het nu vlugger lijkt te komen. We rijden naar het ziekenhuis en af en toe vraag ik of Magneet in ieder geval de bochten rustiger kan nemen want het schrap zetten is toch wat lastig als ik een wee heb. Bij het ziekenhuis aangekomen blijf ik nog even zitten om de wee op te vangen die ik net heb. Door de draaideuren heen weer even een rustpauze, en bij de verloskamers ook weer even zitten. We kunnen terecht op de verloskamer waar ik ook bevallen ben van Merlijn.
We worden rond 8.00 verwelkomt door de mannelijke verloskundige en een leerling-verloskundige waar ik de dag ervoor al mee kennis heb gemaakt. Er wordt niet gevoeld hoever ik ben maar wel word ik meteen aan de CTG gehangen. We bellen maar naar ons werk dat ze ons vandaag niet hoeven te verwachten.
Liggend op mijn zij van de weeën op, ondertussen mijn roze knuffelbeer fijnknijpend in zijn nek. Af en toe raak ik in paniek en schreeuw ik het uit.
Als om 8.45 wordt gevoeld hoe ver ik eigenlijk ben, blijkt er eigenlijk alleen nog maar een randje te staan, en er wordt 8 cm ontsluiting van gemaakt. Jee, nu al dachten we gelijk. In overleg besluiten we dat de vliezen nog heel gelaten worden, ik wil niet dat ze ze breken omdat ik geen weeënstorm wil. Het enig nadeel is wel dat de druk van de vochtblaas beneden steeds groter wordt en dit eigenlijk ook best naar is. Om 9.25 krijg ik persdrang, maar omdat de leerling-verloskundige even naar een andere bevalling heen moet wacht de vk met het breken van de vliezen. Niet leuk, ondertussen drukt de vochtblaas wel erg op mijn anus en heb ik aardig wat persdrang die ik moet weg puffen. Om 9.30 worden eindelijk de vliezen gebroken en mag ik persen. Op dat moment raak ik even in paniek en ben ik behoorlijk boos omdat het zo een pijn doet en ik me geen houding weet te geven. Dit is ook het moment dat er een roze knuffelbeer door de kamer vliegt. Gelukkig kan ik af en toe ook wel ontspannen en concentreer ik me op het persen met wat ik op de yoga geleerd heb. Elke keer tel ik netjes tot 6 en zo enkele keren totdat de wee weer weg is. Het persen gaat veels te snel en ik moet voor mijn gevoel heel lang alles even weg puffen om beneden de rust te geven. Ondertussen wordt er lekker een warm washandje er tegen aan gehouden. Even later als ik wel weer mag persen wordt het hoofdje geboren dat ik mooi tussen mijn benen zie zitten nog even royaal wat wegpersen en om 9.47 is Gwen geboren. Toch echt een meisje wordt er op mijn buik gelegd.
Ik ben wat ingescheurd en op het moment dat ik wordt gehecht blijkt er wat bloed langs de tampon te sijpelen. Er blijkt een wondje bij de baarmoedermond te zitten. Er word gekeken door de vk, daarna met de eendenbek door de zaalarts en daarna nog een keer door de gyn. Voor de zekerheid lig ik aan het infuus met vocht. Als het blijft bloeden ondanks de ingebrachte tampon dan wordt ik onder narcose gebracht krijg ik te horen. Ondertussen ligt Gwen lekker aan de borst te lurken. Rond 11.00 maken we maar alvast een belronde om de mensen uit onze omgeving in te lichten. Rond 11.30 gaat Gwen pas op de weegschaal, ze weegt 2885 gram en is 47 cm geschat. Ze doet het goed. Om 14.00 als een beetje familie Gwen gezien heeft ga ik naar de afdeling. In eerste instantie voor een 24 uurs opname die later dus een 48 uurs opname wordt door de nog steeds hoge bloeddruk en hoge leverwaardes in het bloed om pre-eclampsie uit te kunnen sluiten en controleren. De bloeding aan de baarmoedermond blijkt te zijn gestopt die zaterdagochtend.
Zondagochtend om 9.30 mag ik eindelijk ondanks de bloeduitslagen en hoge bloeddruk naar huis, het gevaar voor pre-eclampsie is geweken, ze hebben me ook nog een eenpersoonskamer aangeboden voor de rust maar thuis zal ik minder stress hebben, dus wat de gyn betrof mocht ik gewoon naar huis.
Die middag zet het me niet lekker voelen door en ik wacht tot Magneet thuis is. Tegen de tijd dat hij thuis is en we gegeten hebben verlies ik slijm met bloed, zou het?? Of is het van het toucheren?? Ik wilde lekker gaan ontspannen in bad en eenmaal lekker liggend in bad heb ik een paar krampjes. Heel voorzichtig vertel ik dit aan Magneet. Aangezien het in bad gebeurde zou het wel eens iets kunnen zijn. We regelen maar vast voor de zekerheid een oppas voor Merlijn zodat we hem snel weg kunnen brengen mocht het nodig zijn. We praten die avond nog over ..wat als.. , maar ik neem me voor dat als het maar voorweeën zijn toch maar gewoon te gaan werken, moet eigenlijk een uurtje naar kantoor om de accountant te begeleiden bij de jaarafsluiting.
Vrijdag 18 januari 2008
Die nacht besluit ik voor mijn eigen rust beneden te gaan slapen. Kon ik donderdags niet naar de wc, ik weet niet meer hoe vaak ik die nacht dus moest. Verder bleef het wel wat rommelen maar dan zonder enige regelmaat. Als rond 4.00 de krampjes erger worden vraag ik me toch af of ik moet gaan timen, maar besluit dat het niet handig is om nu al regelmaat te krijgen. Als vrijdag ochtend om 6.30 de weeën ineens om de 7 a 8 minuten komen ga ik wel timen. Om 6.50 bel ik maar even intern naar Magneet om te melden dat hij maar een beetje vaart moet maken met aankleden en Merlijn uit bed halen, want het is volgens mij toch echt begonnen.
We bellen het ziekenhuis en we mogen komen. Als Magneet met Merlijn en tas beneden is kijken we nog even snel wat we allemaal nodig hebben. Boterhammen worden gesmeerd en we zijn klaar om te gaan. Merlijn snapt er niks van en huilt even, maar als ik hem uitleg dat zijn zusje komt helpt hij mee met sjouwen van de tas.
We leveren Merlijn om 7.30 af bij het KDV en terwijl ik zit te wachten tot we weer gaan rijden vang ik nog even een paar weeën op. Als Magneet terugkomt meld ik maar even dat het nu vlugger lijkt te komen. We rijden naar het ziekenhuis en af en toe vraag ik of Magneet in ieder geval de bochten rustiger kan nemen want het schrap zetten is toch wat lastig als ik een wee heb. Bij het ziekenhuis aangekomen blijf ik nog even zitten om de wee op te vangen die ik net heb. Door de draaideuren heen weer even een rustpauze, en bij de verloskamers ook weer even zitten. We kunnen terecht op de verloskamer waar ik ook bevallen ben van Merlijn.
We worden rond 8.00 verwelkomt door de mannelijke verloskundige en een leerling-verloskundige waar ik de dag ervoor al mee kennis heb gemaakt. Er wordt niet gevoeld hoever ik ben maar wel word ik meteen aan de CTG gehangen. We bellen maar naar ons werk dat ze ons vandaag niet hoeven te verwachten.
Liggend op mijn zij van de weeën op, ondertussen mijn roze knuffelbeer fijnknijpend in zijn nek. Af en toe raak ik in paniek en schreeuw ik het uit.
Als om 8.45 wordt gevoeld hoe ver ik eigenlijk ben, blijkt er eigenlijk alleen nog maar een randje te staan, en er wordt 8 cm ontsluiting van gemaakt. Jee, nu al dachten we gelijk. In overleg besluiten we dat de vliezen nog heel gelaten worden, ik wil niet dat ze ze breken omdat ik geen weeënstorm wil. Het enig nadeel is wel dat de druk van de vochtblaas beneden steeds groter wordt en dit eigenlijk ook best naar is. Om 9.25 krijg ik persdrang, maar omdat de leerling-verloskundige even naar een andere bevalling heen moet wacht de vk met het breken van de vliezen. Niet leuk, ondertussen drukt de vochtblaas wel erg op mijn anus en heb ik aardig wat persdrang die ik moet weg puffen. Om 9.30 worden eindelijk de vliezen gebroken en mag ik persen. Op dat moment raak ik even in paniek en ben ik behoorlijk boos omdat het zo een pijn doet en ik me geen houding weet te geven. Dit is ook het moment dat er een roze knuffelbeer door de kamer vliegt.
Gelukkig kan ik af en toe ook wel ontspannen en concentreer ik me op het persen met wat ik op de yoga geleerd heb. Elke keer tel ik netjes tot 6 en zo enkele keren totdat de wee weer weg is. Het persen gaat veels te snel en ik moet voor mijn gevoel heel lang alles even weg puffen om beneden de rust te geven. Ondertussen wordt er lekker een warm washandje er tegen aan gehouden. Even later als ik wel weer mag persen wordt het hoofdje geboren dat ik mooi tussen mijn benen zie zitten nog even royaal wat wegpersen en om 9.47 is Gwen geboren. Toch echt een meisje wordt er op mijn buik gelegd.Ik ben wat ingescheurd en op het moment dat ik wordt gehecht blijkt er wat bloed langs de tampon te sijpelen. Er blijkt een wondje bij de baarmoedermond te zitten. Er word gekeken door de vk, daarna met de eendenbek door de zaalarts en daarna nog een keer door de gyn. Voor de zekerheid lig ik aan het infuus met vocht. Als het blijft bloeden ondanks de ingebrachte tampon dan wordt ik onder narcose gebracht krijg ik te horen. Ondertussen ligt Gwen lekker aan de borst te lurken. Rond 11.00 maken we maar alvast een belronde om de mensen uit onze omgeving in te lichten. Rond 11.30 gaat Gwen pas op de weegschaal, ze weegt 2885 gram en is 47 cm geschat. Ze doet het goed. Om 14.00 als een beetje familie Gwen gezien heeft ga ik naar de afdeling. In eerste instantie voor een 24 uurs opname die later dus een 48 uurs opname wordt door de nog steeds hoge bloeddruk en hoge leverwaardes in het bloed om pre-eclampsie uit te kunnen sluiten en controleren. De bloeding aan de baarmoedermond blijkt te zijn gestopt die zaterdagochtend.
Zondagochtend om 9.30 mag ik eindelijk ondanks de bloeduitslagen en hoge bloeddruk naar huis, het gevaar voor pre-eclampsie is geweken, ze hebben me ook nog een eenpersoonskamer aangeboden voor de rust maar thuis zal ik minder stress hebben, dus wat de gyn betrof mocht ik gewoon naar huis.
