Bevallingsverhalen deel 6

Mooi verhaal! En... mooie naam Gwen

Hier mijn bevallingsverhaal:

Op donderdagochtend kwam bij ons de verloskundige langs om te kijken of ik gestript kon worden. Gelukkig was dit het geval, ik had 2 cm ontsluiting dus er gebeurde in ieder geval iets daar beneden. Daar had ik eerder zelf mijn twijfels over want ik had eigenlijk nooit voorweeen, geen harde buiken. Eigenlijk gebeurde er voor mijn gevoel bar weinig. Ik werd dus gestript, dat voelde wat onprettig maar niet pijnlijk. Daarna had ik wel een wat 'beurs' gevoel aan de onderkant wat de hele dag wel zou blijven. Eigenlijk probeerde ik mij niet te veel te richten op dat strippen. Het hoeft niet te werken en ik wilde er dus niet vanuit gaan dat dit ook de dag was waarop ik zou bevallen. Sterker nog, de uren streken voorbij en ik kreeg steeds sterker het gevoel dat het 'toch wel niet zou werken'.
's middags rond 2 uur ben ik even op bed gaan liggen tijdens het middagslaapje van Tomas. Ik probeerde een boek te lezen maar kon me niet concentreren. Eigenlijk was ik heel erg bezig met 'of ik al wat voelde' maar nee..nog niks.
Aan het eind van de middag ben ik nog maar eens even onder de douche gaan staan en net terwijl ik onder de douche vandaan kwam voelde ik een wee opkomen, de eerste. Dit was om kwart voor 5. Goh, deze valt nog reuze mee, dacht ik direct...ik riep wel direct mijn man en vroeg of hij mijn ouders ook even kon bellen want we hadden afgesproken dat zij naar ons toe zouden komen om op Tomas te letten tijdens de bevalling. Terwijl hij aan de telefoon is voel ik een 2e wee opkomen...en zodra die eigenlijk weg is de 3e alweer. Aan de ene kant voelde ik een lichte paniek...dit gaat weer erg snel allemaal! Aan de andere kant hielden de weeen niet lang aan en waren ze niet enorm pijnlijk. 5 tot 10 hele minuten na de eerste wee ( ) dus toch maar gebeld met de VK om te vragen of hij langs kon komen. Hij zou rond half 6 langskomen. De weeen werden pijnlijker en moeilijker om op te vangen en kwamen achter elkaar door, dus 5 minuten na het eerste telefoontje met de VK belden we terug. Ik riep tegen m'n man dat hij echt moest vragen of de VK eerder kon komen want half 6 zou ik zo niet redden. Gelukkig zou de verloskundige even wat spullen opruimen en dan komen kijken. Ondertussen stond ik tegen het bed geleund de weeen op te vangen. Lopen ging niet meer en op bed gaan liggen leek me op dat moment echt niet fijn dus ik stond voorover geleund tegen het bed aan. Ik hield me vast aan het idee dat deze bevalling nooit lang kon duren en dat ik dus snel weer van de pijn af zou zijn. Mijn man schipperde heen en weer tussen mij en Tomas, die beneden rustig een dvd zat te kijken, mijn ouders stonden in de file en waren dus later...
Ik was inmiddels toch op bed gekropen om op handen en voeten de weeen op te vangen. En terwijl ik me probeerde te richten op de meest idiote dingen om maar niet op de pijn gericht te blijven (zoals het zweet dat langs mijn neus op bed bed druppelde ) begon mijn lichaam spontaan mee te persen. Weer paniek...persweeen en de verloskundige was er nog niet! Kon het echt zo snel gaan?
Weer de verloskundige gebeld...ben je in de buurt? Ja, hij was om de hoek. M'n man bracht Tomas dus snel naar de overburen, die gelukkig wel even op hem wilden passen. Ondertussen probeerde ik de persweeen te onderdrukken maar er was geen houden aan...m'n lichaam perste op de automatische piloot mee ookal deed ik zelf niets. Ik hoorde dat de VK al binnenkwam terwijl mijn man Tomas wegbracht. Ik ben nog nooit zo blij geweest om die man te zien. De rust zelve...dus terwijl ik daar met persweeen lag vroeg hij naar waar het kraampakket was, waar de hydrofielluiers, het navelklemmetje. Ik wees het aan en was eigenlijk wel blij met een beetje afleiding. Keek toe hoe hij rustig al zijn instrumenten op een rijtje aan het neerleggen was. Ondertussen feliciteerde ik hem nog met zijn verjaardag, want dat was ik 's ochtend bij het strippen helemaal vergeten en ik had me voorgenomen om dat alsnog te doen mocht ik die dag nog bevallen. Mijn man was ook weer terug inmiddels, en kwam op het briljante idee om de kraamzorg ook maar even te bellen . Er zou iemand aankomen. De VK was inmiddels ook klaar dus ik moest op m'n rug draaien zodat hij even kon voelen. En ja hoor, 10 cm ontsluiting. Ik 'mocht' persen
M'n man zat naast me op bed en hielp me mijn kin op m'n borst te drukken tijdens het persen. Tijdens het persen braken de vliezen. De verloskundige vertelde mij dat hij een hoofdje zag, met haar erop...en ik riep direct 'haar? dat kan niet!' (Tomas was kaal tijdens de geboorte, en ikzelf ook overigens...was het gewoon niet zo gewend)
Niet veel later stond het hoofdje (auw!) en vroeg de VK of ik ook zelf even wilde voelen. Met een half gebaar heb ik dit nog gedaan ook, zonder echt te beseffen wat ik voelde want alles wat ik wilde was mijn kind eruit werken...en wel nu! Alleen wat liet de volgende perswee voor mijn gevoel lang op zich wachten. Komt er al iets? vroeg de VK...ik zei nog 'volgens mij wel...' want ik wilde gewoon verder met persen. Hij voelde aan m'n buik en zei nuchter 'nou..volgens mij nog niet'. Even later vroeg ik twijfelachtig 'en nu dan wel?' want ik voelde werkelijk niks meer Nee..nog niet....een paar seconden later kwam die wee gelukkig alsnog en mocht ik weer persen en om 17:32 was na 5 persweeen Yara geboren.
Ze werd direct op mijn buik gelegd en ik heb haar daar een hele tijd gehouden en alleen maar liggen genieten Gekeken naar haar donkere haartjes, gevoeld aan de kleine lange vingers en haar gestreeld over haar rug. De rug waarover ik haar terwijl ze in m'n buik had zo vaak over gestreeld had...en nu was ze hier dan 'echt'. En dat alles binnen 45 minuten. Snel, maar ik was toch iets minder in paniek dan bij de bevalling van Tomas. Ik had al rekening gehouden met een snelle bevalling en dit keer mochten we ook gewoon thuis bevallen, dat scheelt een hoop paniek
Gelukkig was ik niet uitgescheurd en kon de VK de meeste van zijn instrumenten weer ongebruikt inpakken (want wat zagen sommige van die dingen er eng uit )

Tearsong, wat een mooi verhaal!! En daarna heerlijk genieten van Yara

Wat een droom om zo snel te mogen bevallen!!

idd een droombevalling

Nou:

Als we de weeen op de zaterdag en het hele gedoe daarom heen vergeten, dan begon mijn bevalling op dinsdagochtend om kwart voor 7 toen ik aan het CTG-apparaat gelegd werd. Om 7:11 werden de vliezen gebroken en een half uur later werd het infuus aangesloten. De weeen kwamen vrij snel op gang en waren eigenlijk vanaf het begin behoorlijk hevig, maar wel goed te doen. Ze kwamen behoorlijk regelmatig en waren daardoor voor mij goed te plannen en dus kostte het me ook beduidelijk minder moeite om ze op te vangen dan op zaterdag. Tenminste, de eerste anderhalf uur. Daarna werd het me echt veel te erg en vroeg ik om informatie over de ruggeprik. Ik wilde nog een keer de voors en tegens horen voordat ik die keuze maakte, maar besloot uiteindelijk het toch te doen omdat ik dit niet nog uren vol zou kunnen houden. Bert mijn moeder laten bellen om te vragen of zij wilde komen en de dokter belde de ruggeprikman. Deze was er in mijn gevoel binnen een kwartier en het was echt een superkerel. Hij heeft me enorm op mijn gemak gesteld en ik heb geen centje pijn gehad, niet tijdens het prikken, maar ook niet achteraf. Bert verliet echter wel snel de kamer toen hij zag wat voor een spuit mijn rug in ging. Toen de ruggeprik eenmaal zat werd de hele bevalling een makkie. Dat klinkt heel raar, maar het was echt zo. Op de CTG zag ik de weeen voorbij schieten maar ik voelde er echt werkelijk helemaal niets van. Op een gegeven moment werd ik getoucheerd en bleek ik al 7 centimeter te hebben en verwachtte de arts dat het niet erg lang meer zou duren. Voor de zekerheid nog even doorgesproken hoe persdrang zou voelen en dat ik dan moest bellen. Niet lang daarna voelde ik ook weer wat weeenactiviteit opkomen. Plotseling kwamen de artsen de kamer binnengelopen, het CTG apparaat had alarm geslagen en de weeenopwekkers werden uitgezet. Na een kleine tien minuten was alles weer in orde en werden ze weer aangezet, maar op een lagere stand. Desondanks werden de weeen die ik voelde steeds heftiger en ik vroeg aan de verpleegster of dit wel goed was en of de ruggeprik misschien op was. Nog een keer nagevraagd hoe persweeen moesten voelen, maar dit was overduidelijk in mijn lies en niet richting mijn anus Volgens de verpleegster kon het te maken hebben met het verplaatsen van de weeen en kwam dit vaker voor. Ik antwoorde laconiek dat dan de ruggeprik vast nog wel wat hoger gezet kon worden om te kijken of dat de pijn weer af zou kunnen nemen. Dat was mogelijk, maar eerst moest er dan gekeken worden hoever de ontsluiting was, omdat bij teveel ontsluiting de ruggeprik er hoe dan ook uitmoest. Prima, laat maar kijken.
Met veel moeite mijn benen omhoog gesjord (wat was ik blij met mijn moeder en Bert die elk een been vasthielden ) en de deken van mijn benen af. Dokter kijkt en begint meteen actie te ondernemen. Ik zie het hoofdje al. Ik zie al haar. De ruggeprik moet nu uit, dit duurt niet lang meer, we gaan binnen 10 minuten persen! Ze liep snel nog even de kamer uit om de kinderarts te waarschuwen en waarschijnlijk ook iemand die bij een vrouw in de kamer naast me bezig was, die stond ook bijna op het punt om te gaan persen. Toen ze terugkwam was het de vraag of ik al meer voelde. Ik voelde de weeen wel "verder naar rechts" trekken, maar nog steeds geen poepneigingen of iets dergelijks. Tja, dan wordt het persen op gevoel. Gelukkig voelde ik de weeen wel aankomen en nadat we doorgesproken hadden hoe ik precies moest persen en zuchten kwam er een wee aan. Binnen een perswee was daar ineens Ruben Waar ik op tv zag dat je drie keer moest persen op een perswee, was dat hier helemaal niet nodig. Na een keer persen moest ik zuchten, maar tegen de tijd dat ik de eerste zucht deed, lag er al een klein mannetje "tussen mijn benen". 14:10 uur. Wonderbaarlijk. Placenta volgde amper vijf minuten later, volledig compleet en vooral klein.
Erg veel kleerscheuren heb ik niet opgelopen, ik heb twee kleine hechtingen gekregen om een klein flapje vast te zetten, maar daar heb ik verder geen last van gehad (tja, was nog verdoofd!), ook niet achteraf. Inmiddels zijn ze eruit.

Kortom: na een heftige zwangerschap een superbevalling.

Tjonge, Troel, nog sneller kan nauwelijks! Goed hoor (en zo mooi om te lezen als je er zelf nog 1 voor de boeg hebt [nou ja, m'n vrouw dan... kon ik maar wat overnemen, he])

leuk al die verhalen hier mijn verhaal maar eens


Om 14:00 uur moesten we voor de controle naar de verlos, oma en Miesje gingen lekker mee, de week ervoor hadden we al afgesproken om een inwendig onderzoek te doen en evt. te strippen, dus hoopte ik dat ze iets konden doen. Eerst de gewone controle en daarna het spannende moment, kijken of ze iets kunnen doen, oma gaat met Miesje even naar de wachtkamer om daar te wachten. Tot onze verbazing blijk ik al gewoon 4 cm ontsluiting te hebben en gaat de verloskundige strippen.
Helemaal blij en opgewonden kom ik terug de wachtkamer in en zeg tegen oma van heb al 4 centimeter!!! in de auto naar huis gieren de zenuwen door mijn lijf.
Ik bel manlief en vertel hem het goede nieuws en ga wat rommelen om mijn gedachten te verzetten, iets over 15:00 krijg ik de eerste wee en 5 min later alweer een.
Ik ben nog niet overtuigd per slot van rekening gebeurt dit wel vaker de laatste tijd en het is zo vaak gestopt. ik besluit om toch maar manlief te bellen dat hij voor de zekerheid naar huis komt, en hij pakt de trein van 15:30.
Daarna ga ik maar eens lekker in bad en daar blijven de weeën om de 5 min komen zei het iets minder pijnlijk. Als ik uit bad kom komt het in alle hevigheid terug maar durf nog steeds niet te geloven dat dit het echt is. Rond 16:15 ga ik manlief van het station ophalen en in de auto op de terugweg beginnen ze om de 3 min te komen. Als we thuis zijn bel ik de verloskundige dat ik om de 3 min weeën heb en ze komt er meteen aan.
Rond 17:00 uur komt de verloskundige en die constateert dat ik 6 centimeter ontsluiting heb en breekt de vliezen, ik duik onder de douche en krijg een aantal stevige weeën. Ondertussen zet de verloskundige alles klaar en belt de kraamzorg.
Om 17:15 krijg ik een perswee en heb zoiets van dat kan niet, ik had een kwartier geleden pas 6 centimeter, de wee erop weet ik het zeker en meld dat ik pers weeën heb.
Ik kom onder de douche uit en ga op bed liggen en de volgende wee staat het hoofdje al, en om 17:40 word Dennis geboren. Ik krijg een spuit voor de placenta en die komt na 5 min. Om 17:50 arriveert de kraamzorg en word Dennis gewogen en nagekeken, ik mag ondertussen onder begeleiding van manlief lekker douchen, en als we schoon en fris in ons opgemaakte bedje duiken kunnen oma en Michelle, Dennis komen bewonderen. Michelle krijgt een cadeautje en gaat meteen naar beneden om er mee te spelen.
Rond 19:00 word Dennis nog een keer getemperatuurd en blijkt 35,6 te zijn, en word uitgekleed en bij mij gelegd, na en uur zo te liggen blijkt hij nog verder onderkoeld te zijn en belt de kraam de verlos, Dennis gaat bij papa op de borst met 2 kruiken naast hem en word om 21:00 nog een keer getempt en blijkt dan iets warmer te zijn, 35,5 de kraam belt nog een keer met de verloskundige en er word afgesproken dat Dennis om 22:00 36 graden moet zijn anders word hij opgenomen in het ziekenhuis. Dennis krijgt 10 cc flesvoeding om hem op temperatuur te krijgen en om 22:00 blijkt dat hij gelukkig de 36 heeft gehaald en we dus gewoon thuis kunnen blijven.

Hestria, klinkt heel 'relaxed' zo !
daar teken ik voor...kan dat ?

hoe was je eerste bevalling? Ook zo snel?

quote:

Op zaterdag 5 januari 2008 12:48 schreef _lotje_ het volgende:
ik ben er even goed voor gaan zitten... dus als je zin hebt om te lezen, leef je uit

...

De hele wereld is weg, papa’s stem moedigt aan, ‘zuchten’… en daar is jouw stem!! Mijn god wat een krachtige stem!! Je ligt binnen 2 seconden op mn buik en ik hou je met al m’n armen vast zodat je niet van me af kunt vallen. Je krijst flink hard door, en ik kan je geen ongelijk geven. Aan alle kanten wordt er aan je geplukt, neusje leeg gezogen, droog geveegd… en papa is in tranen.
5.50… 22 uur later dan de allereerste wee.

_lotje_, ik had je verhaal even opgezocht omdat je schreef dat je kindje ook met het neusje omhoog geboren was. Wat een heftige bevalling! Ik herken vooral het stukje van dat je het gevoel probeert te vinden om goed te persen. Wanneer het kindje met het neusje omhoog ligt, drukt het hoofdje anders tegen de baarmoeder mond en gaat het persen heel anders dan bij een normale ligging.

Maar super gedaan hoor!

Tearsong! Je ging lekker zo te lezen. En nog even de vk feliciteren met z'n verjaardag, hahaha!
Ging idd lekker snel. Ik mocht ook niet klagen. Volgende keer nóg sneller?;)

Troel, fijn dat je bevalling zo'n prettige stempel zette op het einde van je zwangerschap!

Randa: goed gedaan, hoor!

Hestria: ook netjes zeg

Nou dan mijn verhaal maar... Ik zal nie al teveel Ticoo-drama in het verhaal verwerken. Desalniettemin vond ik de bevalling echt een hel! Ik vond het vreselijk veel pijn doen.

In de nacht van 8 op 9 februari word ik rond een uur of half 2/ 2 uur wakker. Ik heb wat buikpijn, lijkt op menstruatiekramp ietsjes erger, maar goed te doen. Ik hoopte dat het echt weeen waren, ik was tenslotte al 3 dagen overtijd. De krampen lijken inderdaad terug met regelmaat terug te komen.

Ik natuurlijk zwaar zenuwachtig en klaarwakker. Ik ga even naar de woonkamer om te kijken op de klok hoeveel tijd er tussen de weeen zitten. De weeen kwamen om de 4 minuten. Ik wist verder niets te doen, dus ik ging mijn lieve ventje maar wakker maken. Die moest natuurlijk ook even klokken en hij belde het kraambureau.

Om 6 uur kwam de verloskundige, de weeen werden wel wat heftiger, maar ik kon ze toch goed opvangen. Een beetje blijven lopen, aan het bed hangen of in de stoel zitten. Maar absoluut niet liggen, dat vond ik veel pijn doen. De verloskundige voelde 1 a 2 cm ontsluiting. (Ahhhhh) Dat duurde dus nog wel even.

Toen de verloskundige weg was heb ik tot 7 uur de weeen goed kunnen opvangen. Lekker ronddolen in huis, hangend aan een randje in de gang.

De weeen werden alsmaar heftiger en het werden echte rugweeen. Ik kon op een gegeven moment geen houding meer vinden om de weeen op te vangen. Michel belde de verloskundige om nog een keer te komen kijken. We spraken af dat ze om 9 uur zou komen. Dat werd iets later om kwart over 9 was ze er. Ik had toen 4 cm ontsluiting. Maar ondertussen wist ik van gekkigheid niet meer wat ik moest doen. Ik wilde naar het ziekenhuis!

We kwamen rond een uur of 11 in het ziekenhuis. Eerst moest ik aan de meter, om te kijken hoe het met de kleine ging. Het leek wel uren te duren. Wetend dat je pijnstilling krijgt, maar niet meteen, dat is echt gemeen! Uiteindelijk kreeg ik een prik en heb ik een zwart gat van ongeveer 2 uur.

Op een gegeven moment voelen de weeen heel anders. Ik krijg een drang om te persen. Heel raar. Het is echt een gevoel dat je niet kan tegenhouden. Ik werd vreselijk bang. Er spookte van alles door mn hoofd. Van gescheurde baarmoeders tot een kindje dat niet past....

Na 45 minuten persen en een flinke schop voor mijn verloskundige was de kleine daar eindelijk. Het persen zelf vond ik echt heel erg. Het voelt alsof je hele onderkant in vuur en vlam staat!

Gelukkig vergeet je een hoop ellende zodra de kleine bij je ligt! Alleen weet ik nog heel goed dat de boel ook nog gehecht moest worden. Lig je daar met je kleine, je onderkant in de gruzelementen en dan moeten ze nog hechten. bah.

Na een tijdje als alle rust weer is wedergekeerd mag ik me wassen. Heerlijk dacht ik. Ik probeerde dus te gaan staan, en ja hoor daar ging ik! Dat werd dus niet douchen. Ik moest even blijven tot alles weer rustig was. Ik werd naar de afdeling gereden. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat ik die dag nog lekker naar huis kon. Alleen bleef ik maar flauwvallen. Dus ik moest een nachtje blijven.

Uiteindelijk de volgende dag om 10 uur kwam mijn ventje mij halen.

Dat was mijn verhaal (zonder teveel drama waar ik om bekent sta)

Inderdaad lekker nuchter opgeschreven .
Maar ik ben stiekem ook wel benieuwd naar de gedramatiseerde versie .

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 16:02 schreef Grijs het volgende:
Inderdaad lekker nuchter opgeschreven .
Maar ik ben stiekem ook wel benieuwd naar de gedramatiseerde versie .

Wil jij nog een keer bevallen?? Dan raad ik je die versie namelijk af...

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 16:52 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Wil jij nog een keer bevallen?? Dan raad ik je die versie namelijk af...

Ik ga niet meer bevallen dus.... Maar ik mis wel een beetje "Ticootje" in je verhaal. Juist hoe je het ervaren hebt.

Doe maar nuchter hoor

ik moest wel beetje lachen om je teleurstelling van de 1-2cm na pas 4uurtjes weeën !!!
(nouja, niet lachen om jou..maar om verschil met hier)
Mijn god! Wat zou ik daar blij mee zijn geweest!
Hier na 20uur pas krap 2cm !

Hoewel er niet zo veel meer te vertellen valt dan ik al gedaan heb ga ik hier misschien vanavond ff zitten voor mijn verhaal

Leuk!
nouja.. ik wil het graag lezen !

Ik vond de "al" drie dagen over tijd anders best wel Ticootje hoor, ik denk dat veel meiden die langer doorliepen dan scharen onder de "pas" drie dagen

Ik vond op de uitgerekende datum bevallen al onder óvertijd lopen' vallen anders hoor

Ennieweej...

Vanaf donderdag heb ik al af en toe last van wat steken 'down under' en is er het een en ander aan het rommelen, maar steeds wanneer ik lekker onder de douche ga staan en naar bed ga..houdt het op. Vrijdag is het 2 dagen voor m`n uitgerekende datum en hoewel je er natuurlijk nooit van uit mag gaan, heb ik dat altijd een beetje als dé datum gezien omdatde oudsten ook alletwee die dag uitkozen om geboren te worden. Ik vind het een beetje jammer als die dag verstrijkt zonder weeen.
Zondag pruttelt te boel al wat harder en voel ik aandat er iets gaat gebeuren..die nacht wordik zo`n beetje elk uur wakker van een lichte wee.
Om 5.30 lijkt het door te gaanzetten..er zit regelmaat in! Elke 5 minuten een wee die wel wat pijnlijk is,maar nog erg goed op te vangen. Ik reken mezelf al rijk en zie mezelf een bevalling in gaan die heerlijk relaxed, minimaal een paar uur duurt met weeen waar ik me op kan voorbereiden.
Na zo 1,5 uur gewacht te hebben worden de weeen niet minder maar nemen ze ook niet af..vriendlief belooft de vk te bellen om polshoogte te komen nemen. Op dat moment staat oudste aan onze slaapkamerdeur..hij heeft in zijn bed geplast..wat een timing Op het moment dat de vk komt, zo rond 8.30 uur, zijn de weeen afgezakt. Ze komen nu om de ruim 10 minuten en doen ook niet zoveel pijn meer Ze gaat weer weg en drukt me op het hart om direct te bellen als het door ging zetten.
Vriendlief hielp oudste en ik bleef in bed liggen, probeerde wat te slapen en wachtte op wat komen ging. Op een gegeven moment ben ik maar uit bed gegaan en ben gaan ontbijten en een beetje rond gaan scharrelen in huis..wist anders ook niet wat ik moest doen.
De hele dag door had ik zo af en toe eens een wee..en hoe langer er tussen zat...hoe meer pijn ze deden. Heel erg ellendig! Rond 16.00 uur was ik het zó zát dat ik zat te janken omdat dat kind er vast deze week helemaal niet meer uit zou komen, toen ik ineens een wee kreeg waar horen en zien me van vergingen. Daarna niets meer..toen had ik het helemaal niet meer.
Ik heb het bad vol laten lopen en liet me er in zakken. In een uur tijd heb ik misschien 5 weeen gehad die allemaal steeds iets meer pijn deden maar nog steeds had ik niet het idee dat het serieus was.
Ik ging uit bad, inbed liggen met vriendlief in de buurt om m`n rug te wrijven en tegendruk te geven bij elke wee. Op m`n linkerzij, met vriendlief achter me hadden we het over het avondeten. De jongens waren ook gewoon thuis en er moest toch iets gegeten gaan worden. Tussendoor had ik steeds een wee..eerst zat er 20 minuten tussen...toen 15..toen 10. Vriendlief zou de aardappels alvast gaan schillen want ik was nog steeds van mening dat dit niks was. Toen binnen 7 minuten volgde er nog een wee..en na 5 minuten weer. Hij mocht nu alleen nog weg om de vk te bellen en die met spoed te laten komen. Ze vroeg nog of het nu wel serieus was, want ze wilde natuurlijk niet 10 keer komen voor Jan Doedel zei ze
Vriendlief moest rap terugkomen om me te wrijven en ik moest alle zeilen bijzetten om de weeen, die inmiddels om de minuut kwamen, op te vangen. Met mijn tanden in een kussen gebeten, en mijn nagels in de arm van mijn vriend verzonken gilde ik het uit dat dat mens op moest schieten omdat het kind er al half uit hing.
Zo`n 15 minuten nadat we haar gebeld hadden kwam de vk binnen en zei toen ze me hoorde schreeuwen dat het toch wel erg serieus klonk en dat had ze niet verwacht..ze stond buiten de kippen nog even te bewonderen
De leerlingverloskundige kwam ook binnen en de dames trokken mij van m`n zij op m`n rug, en op dat moment voelde ik het hoofdje in het kanaal indalen en ikperste wat mee om de pijn te verlichten.
Toen was er een heel klein momentje een pauze en kon ik heel even, 10 seconden, mijzelf hervatten. Bij de volgende wee perste ik eerst het hoofdje er uit, de vk brak het vlies en ik perste meteen door tot eerst de schoudertjes er uit waren en daarna de rest volgde.
De baby werd op mijn buik gelegd en ik hield het vast. Toen de vk wilde kijken wat ik gebakken had sloeg ik haar hand weg. Opzouten, de jongens wilden kijken wat het was. De vk haalde de jongens uit de woonkamer waar ze een spelletje zaten te doen. De mannen keken en zagen dat het een meisje was..een echt meisje..een zusje
Terwijl de placenta geboren werd maakte de oudste overal foto`s van en de jongste kon niet laten me te vermelden dat die placenta wel erg vies is, en stinkt
Het was een beetje een belgische bevalling geloof ik

prachtverhaal maneki! en inderdaad geweldig dat je de jongens er op deze manier bij betrokken hebt! sowieso, dat die gewoon lekker een spelletje zaten te doen. stoer allemaal. en heerlijk dat ze er is natuurlijk, jullie meisje & zusje!

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 22:45 schreef Maneki.Neko het volgende:
Toen de vk wilde kijken wat ik gebakken had sloeg ik haar hand weg. Opzouten, de jongens wilden kijken wat het was.

Geweldig!
Leuk geschreven ook!

Maneki, wat ging het opeens snel zeg! De vk die de kippen stond te bewonderen... Grappig.

Hoe ik de bevalling echt ervaren heb??

Ik vond het verschikkelijk. Ik heb vreselijk veel gehuild omdat de pijn flink door naar mn benen stroomde. Mijn lieverd proberen om te masseren, bij de ene wee hielp dat wel, bij de andere moest ik echt vragen of hij er mee kon ophouden.
Ik dacht dat ik op zn minst dood zou gaan. Zoveel pijn kan echt niet normaal zijn.
De vk moest ook mijn vliezen breken. Ik zag dat prikding, en ik begon te gillen dat dat ding dus niet naar binnen mocht. Ik heb echt ruzie gemaakt met de vk.
Aan de andere kant ben ik heel lief gebleven voor mn ventje. Het enige dat ik heb gedaan is totaal in paniek en huilend smekend dat hij me moest helpen.

Om alle vrouwen die tegelijkertijd met mij lagen te bevallen heb ik een hart onder de riem gestoken door ook het hele ziekenhuis bij elkaar te gillen op het moment dat het hoofdje eruit kwam.

Drama?? Ja ik heb er echt een drama van gemaakt. Het deed vreselijk veel pijn en ik wil ook nooit meer bevallen. Dit was duidelijk een eenmalig ding.

Maneki

Ticootje....

wat een machtig mooi verhaal maneki

Maneki, wat een lekker verhaal.. Mooi dat je jongens er ook zo bij konden zijn..

Ticootje, dat klinkt al wat beter .. Mijn fysio van de zwangerschapsgym zei ook al.. De meesten krijgen buik weeen, een grote groep krijgt rugweeen.. Maar het kleine groepje met beenweeen: succes, daar helpt geen enkele oefening bij
En misschien over een jaar of 2 met een ruggeprik???

Ik zit ook te wachten op de enige echte Ticootjeversie!

Die beenweeën, daar was ik al heel bang voor. Ik had altijd pijn in mn benen met menstruatie. Maar met bevallen gelukkig alleen rugweeën...

quote:

Op vrijdag 29 februari 2008 10:54 schreef Ticootje het volgende:
Dit was duidelijk een eenmalig ding.

Ik spreek je over een jaar of twee wel weer

Mooi verhaal, Maneki een prachtig meisje (wiens naam ik niet weet )

_{ik had ook vreselijke beenweeën bij de eerste}

Ticootje ik zie het helemaal voor me.
Kan me eigenlijk helemaal niet herinneren of ik gilde. Ik heb wel 22 uur lang in die verloskamer dames om mij heen horen brullen. Die kwamen en gingen. En ik lag daar maar...

Ik lig erg achter met bevallingen lezen hier.

Maneki.... geweldig dat je zoons hun zusje mochten ehm.... hoe noem je dat?
Toch ben je al met al nog best een poos aan het weeën geweest. maar dat persen ging wel heel erg snel!

Ticootje, ik ben het helemaal met je eens hoor! Eens, maar echt nooit meer!

Wat blijft het toch bijzonder om te lezen hier!

Maneki en Ticootje, goed gedaan hoor!

_{En inderdaad, beenweeën... (ergens wist ik van tevoren al dat ik ze zou krijgen)}

Lang verhaal
--------------------------------
Achtergrond info:
Ik woon in de USA, thuisbevallingen zijn hier niet de norm… Hier kwam ik achter toen ik met mijn 7 weken zwanger een GYN bezocht, zij werd helemaal pissed over het feit dat ik graag een thuisbevalling wilde, horrorverhalen over infantdeath en dat ik wel veel mensen moest kennen die hun kindje zijn kwijtgeraakt tijdes de geboorte in Nederland want het was gewoon niet veilig volgens haar, en haar carriere stond ook op het spel ivm aanklachten bij overlijden van een kindje.
Goed, ik begon dus meteen te steigeren, ging in discussie en weigerde elk verder onderzoek door haar.
Eenmaal thuis ben ik online opzoek gegaan naar een particuliere midwife. Ik kwam op de site terecht van Jan, een vrouw die al 25 jaar thuisbevallingen begeleidt en een homeopatische inslag heeft. Een birthtub behoorde tot de mogelijkheden.
Mijn man was erg afwachtend en niet erg positief over mijn “hippie” ideeen en vertrouwde het niet. Na een kennismakingsgesprek, waarin Jan de voordelen van een thuisbevalling aangaf (zowel voor moeder als voor kind) en met cijfers en informatie kwam ging mijn man om… JOEPIE! We gaan dit thuis, in een birthtub doen met de hulp van een vrouw waarbij ik me zeer op mijn gemak voel.
Volgende stap: de verzekering, dekken zij dit wel…. Een wat? Thuisgeboorte? Hahahahaha! Nee dus…. Dit zou betekenen dat we het zelf moesten betalen. Geen probleem, Jan geeft je de mogelijkheid om zelf een bedrag vast te stellen op basis van je inkomen. Na de geboorte zal zij alsnog een rekening naar de verzekeraar sturen en als we geluk hebben en de verzekeraar besluit alsnog uit te keren zouden we ons betaalde bedrag terug krijgen, een thuisgeboorte (Jan declareert $5000.- ) kost immers veel minder dan een ziekenhuisgeboorte, dus soms geven ze achteraf toe en keren ze alsnog uit.
16 weken in mijn zwangerschap kreeg ik een hele erge bloeding, een echo wees uit dat ik placenta previa had. Bloedingen bleven komen en ik had bedrust. Mijn man werd zenuwachtig en stond niet meer volledig achter een thuisbevalling, Omdat ik het heel belangrijk vind dat hij achter onze keus stond ging ik op zoek naar een middenweg.
Zo kwam ik op de site van een ziekenhuis hier iets verderop. Zij hadden een midwife in dienst, iemand als Jan, maar dan in het ziekenhuis, dus met medische ondersteuning van OB/GYN collega’s. Ik zou dan wel in het ziekenhuis moeten bevallen, maar ze liep niet in een groen pak, zou niet alles aan de zusters overlaten en pas binnenkomen als ik 10 cm was en ondersteunde het hele “natural childbirth” id.
De switch naar Liz was gemaakt.
---------------------------


21 januari, de uitgerekende datum… Hij kwam en ging… net zoals alle andere dagen. Op de CTG’s zag alles er goed uit en het was tijd om over inductie te praten. Ik had inmiddels al 3cm ontsluiting, maar dat had ik al weken, dus het schoot niet echt op. Aanvankelijk zetten we de inductiedatum een week later, op 28 januari, ze zouden dit gaan doen met behulp van “Cytotec” een pilletje wat bij de baarmoedermond zou worden geplaatst en de boel zou weken.
Donderdag de 24ste moest ik weer komen, na dingen te hebben gelezen wilde ik de inductiedatum nog ietsjes opschuiven, misschien had ik geluk en zou alles zelf beginnen.
De CTG liet niets raars zien, meneer had het nog flink naar zijn zin en er was geen verandering. We besloten de inductiedatum op 31 januari te zetten.
We stonden om half 5 op, douchten en rond kwart over 5 liepen we het ziekenhuis in. We werden naar kamer 2408 gebracht, ze hadden prive kamers met badkamer (en bubbelbad) en ik werd aangekoppeld op een ctg en moest allemaal vragen beantwoorden over mijn history.
Om 6 uur kwam Liz binnen, en legde uit wat we gingen doen. De monitor liet zien dat ik al weeen had, maar ik voelde niets, na een check (nog steeds 3) bracht ze de eerste dosis in, dit zou zich elke 3 uur herhalen.
Liz raade aan om veel te lopen, en gebruik te maken van het bubbelbad als de weeen sterker werden. De zuster bracht me een soort skippybal waar ik op moest zitten. We zetten onze laptop op en maakten ons op voor een middagje “muppetshow”
Elke 3 uur na inbreng van een nieuwe dosis, werd ik een half uur aan de monitor gelegd om te kijken wat er aan de hand was. Volgens dat ding had ik gigantisch sterke weeen, maar nog steeds voelde ik me prima, wel wat krampen, maar goed.

Om 4 uur ‘s middags was ik nog maar 5 cm, en Liz besloot mijn water te breken om de boel wat meer op gang te brengen, het ging toch iets te langzaam volgens haar.
Eindelijk werden mijn weeen sterker, ik was helemaal blij en rende bijna over de gang van de afdeling heen om ontsluiting mee te helpen. Het hielp allemaal niets, behalve dat de weeen sterker en sterker werden, en daarmee pijnlijker en pijnlijker.
Ik besloot maar eens een bad te proberen, de weeen waren inmiddels erg pijnlijk en een bad was in mijn gedachten en volgens de honderden vrouwen die gebruik hadden gemaakt van een bad om hun weeen te verlichten DE uitkomst…
Niet dus, het water was me te koud en ik kon mijn weeen niet opvangen. Ik raakte in paniek en wist dat ik eruit moest om mijn kalmte te bewaren.
Ik kwam erachter dat de beste manier voor mij om die pijnlijke rotkrengen op te vangen was om helemaal alleen te zijn en op de wc te zitten. Elke keer als ik een wee had liep ik de badkamer in, sloot de deur en ging ik alleen door de pijn, prima, dit werkte, ik kon mezelf in een sort trance brengen als ik alleen was en de houding werkte prima voor mij.

Liz checkte me om 7 uur en ik had 7 cm, het ging haar niet snel genoeg en de weeen activiteit nam af, dus zij wilde overgaan op Pitocin. Het nadeel (behalve de naalden, die ik zelf als het grootste nadeel zag) was dat ik continue aan de monitor zou zitten en dat de weeen als een gek zouden gaan komen.
Na advies van Liz en overleg besloten we om een “walking epidural” te zetten, een ruggenprik wat me nog wel de mogelijkheid gaf om rond te lopen en die na ongeveer anderhalf uur uitgewerkt zou zijn.
De zuster zette mijn infuus en er kwam een anesthesist om de epi te zetten. Scott werd naar de andere kant van de kamer gestuurd zodat hij niet mee hoefde te kijken terwijl die naald in mijn rug ging. Liz gaf aan dat ik heel erg stil moest blijven zitten (ja, en die krengen dan?) en vooral moest doorademen. Ik zat op de rand van het bed, Liz zat voor me en ik leunde over haar heen en concentreerde me op haar stem om door de weeen heen te ademen.
De ergste krampen verdwenen en ik kon weer lachen. We keken nog wat tv, liepen rondjes in de kamer (voor zover dat ging aangesloten) en hoopten dat het snel over zou zijn. We hadden er weer zin in en zagen de toekomst weer rooskleurig tegemoed.

Tot half 9 de krampen weer terug kwamen en nu heviger en pijnlijker dan ooit. Ik kon niet meer lopen en mijn benen schudde als een gek. De epi was duidelijk uitgewerkt.
De zuster besprak de mogelijkheid met ons over een volledige ruggenprik, er zou dan alleen nog maar wat vloeistof in de catheter worden gespoten, het nadeel was wel dat ik dan volledig aan bed gekluisterd was omdat ik mijn benen niet meer zou voelen. Ik weigerde en wilde proberen zonder.
Om 10 uur checkte Liz me weer, en ik was nog steeds 7 cm. Ik was inmiddels kapot en het huilen stond me nader dan het lachen. Toch maar de rest van de ruggenprik erin.
De pijn verdween binnen 4 weeen, en ik voelde mijn rechterbeen niet meer, in mijn linkerbeen voelde ik nog wel iets, maar ook niet veel. Weeen heb ik niet meer gevoeld.

Om half 12 was ik 10 cm en werd de kamer klaargemaakt voor het persen, naast Liz en de zuster kwamen er nog 2 zusters binnen, 1 met een kar met allemaal enge instrumenten en 1 om de baby “op te vangen” zoals ze dat noemden.
Ik weet nog dat ik dacht, Opvangen? Komt ie er dan uitvliegen ofzo? Dat zie ik nooit op tv! Dat heb ik nergens gelezen!
Het was een beetje hectisch, Scott stond aan mijn rechterkant, hield mijn ene been omhoog en had zijn hand onder mijn nek, en een zuster aan de andere kant die mijn been omhoog hield.
Ik mocht persen als ik een wee voelde, probleem was echter dat ik niets voelde dus ik ging af wat de zuster zei… Je hebt een wee, voel je hem? Ik was doodsbenauwd dat ze die kar met instrumenten dichterbij zouden brengen als ik niets voelde, dus ik schudde vol overtuiging “ja” en perste, en perste en perste en perste

Het hoofdje stond vrij snel, en ik hoorde Liz “wil je het zien Aren?” Dat wilde ik niet, maar ik wilde wel graag dat er foto’s gemaakt zouden worden. Snel werd er een toestel aan het meisje met de instrumentenkar gegeven (mooi, die had voorlopig haar handen vol aan een fototoestel ipv enge instrumenten), en Liz begeleide mijn hand naar het hoofdje om te voelen. Mijn reactie “WEIRDDDDDDDDDDDDDD” (mijn manier om om te gaan met spanning is om er humor tussendoor te gooien)
Ik had verschrikkelijk last van maagzuur en de washandjes belanden op mijn keel ipv op mijn voorhoofd.
Ik bleef maar persen, en alhoewel het hoofdje al stond zat er verder geen beweging in… Ik hoestte, en Liz reageerde met “je hoest je kind er nog uit zo” mijn reactie: “Echt? Uche uche uche” (en weer even die spanning doorbroken)
Ik vroeg Liz of het eruit zag dat ze moest knippen, ze antwoorde ontkennend. Toen hoorde ik de zuster het word “forceps” tegen Liz noemen… Forceps? Dat klinkt als een instrument, niets ervan. Met alle kracht die ik had perste ik. En daar was zijn hoofdje eindelijk. Nog een keer en daar was hij helemaal. Scott boog over mij heen en ik hoorde hem snikken.

Hij werd op mijn buik gelegd en zijn oogjes zochten die van mij. Wat was hij warm, en zacht! Ik huilde en het enige wat ik kon uitbrengen was “look at him, feel his skin sweety!” Ik wilde Scott dichtbij, maar hij werd aan de kant geduwd door de zusters omdat onze zoon blauw aanzag en niet ademde. Hij werd ruw afgedroogd en kreeg een maskertje op en toen begon hij te huilen. Opeens was er niets anders in de kamer, alleen hij en ik, ik en hij.
Onze zoon, Oliver. 1 feburari 2008, 12.22 AM

Wat een mooi verhaal, Renda!

quote:

Op woensdag 5 maart 2008 12:19 schreef Brighteyes het volgende:
Wauw, tranen in mijn ogen hier Renda!

Echt mooi beschreven.

Leuk ook om zo alles op te schrijven, tijdens de hele dag hielden we een soort van logboekje bij maar er komen nu allemaal dingen weer bovendrijven zoals de ontzettende jeuk in mijn benen toen de ruggenprik eenmaal begon te werken, Scott die vergat dat ik geen controle over mijn been had en hem opeens losliet *boem* bovenop Liz
Na de bevalling de zuster die voorstelde dat ze Oliver wel even mee zou nemen naar de nursery en zou wassen zodat wij even konden slapen. Niets daarvan, van mij! hij blijft hier en Scott wast hem

Wat leest het fijn Renda. Goed dat je verder gezocht hebt ook, naar een manier die bij je past.
En je verhaal... Ik heb de tranen in mijn ogen. Het blijft zo bijzonder...

Prachtig Renda, ik heb tranen in mijn ogen, wat heb je dit treffend verwoord

Ohja, hier moest ik ook nog wat posten!

Sinds ik mijn uitgerekende datum weet, roep ik dat ik op mijn verjaardag ga bevallen (uitgerekend 17 maart, jarig 21 maart) zodat ik mijn 30e verjaardag niet hoef te vieren . Ik heb dan ook niet ruim van tevoren het idee dat ik zou kunnen gaan bevallen. Twee dagen voor de daadwerkelijke bevalling lijkt het erop dat ik die enorm spannende slijmprop aan het verliezen ben, maar ik heb nog geen gevoel dat er wat gaat gebeuren.

De nacht van woensdag op donderdag (20 maart) word ik wakker rond een uur of half 5, en voel ik iets lopen. Aangezien ik geen matjes of andere dingen in mijn bed heb gelegd spring ik er gelijk uit (ja, dat lukte zowaar) en ren ik naar de wc om de schade te bekijken. Als ik op het toilet zit krijg ik ineens kramp in mijn buik en na daar een kwartier te hebben gezeten besluit ik mijn wederhelft op de hoogte te brengen dat ik onder de douche ga staan. Als ik een tijdje onder de douche sta komt hij kijken of het goed gaat en dat gaat het eigenlijk wel. Er zit nog geen 2 minuten tijd tussen de weeën, maar ik zeg tegen hem dat ie maar moet liegen tegen de verloskundige omdat ik wil dat ze komt omdat ik naar het ziekenhuis wil voordat alles in hevigheid gaat losbarsten.

De verloskundige komt met een stagiaire die ook gezellig mee komt kijken. Ze wil naar het hartje luisteren, maar op het moment dat ze gaat luisteren voel ik het kind omdraaien. Er is lichtelijke paniek omdat het hartje even kwijt was. Bij mij echter geen paniek. Ik voelde haar draaien en ik heb het idee dat ze overdrijven met de paniek . Ik blijk al 5cm ontsluiting te hebben, dus we mogen naar het ziekenhuis .

In het ziekenhuis aangekomen (uur of 7) blijkt het nogal druk te zijn. Ik zie 5 verpleegsters, die na een half uur komen melden dat ze vrij zijn, en dat er nieuwe verpleegsters komen. Mij interesseert het niks, ik onthou toch niet wie er binnen is geweest . Een verpleegster zegt tegen me dat ze allerlei dingen tegen de pijn hebben en dat ik alleen maar hoef te zeggen als ik denk iets nodig te hebben. Nu had ik vantevoren bij de verloskunidige al aangegeven geen pethidine te willen, dus mijn verbazing is dan ook groot als ze na 3 kwartier nadenken dan toch met een spuit met pethidine aankomen. Ik vraag waar de Remifentanil is ( . ) en dat ze de pethidine mooi in hun eigen reet kunnen stoppen omdat ik dat niet hoef en dat is geloof ik ook zo ongeveer het laatste wat ik uit kan brengen tot ze geboren is.

Ondertussen heeft het halve ziekenhuis totaan de elleboog in mijn onderkant gezeten en op het moment dat er verschillende mensen "het laatste randje meerdere malen wegduwen" ben ik al bijna door al mijn krachten heen en blijkt er ineens geen helder vruchtwater meer te zijn. Ze schroeven een electrode op het hoofd van het kind en ik krijg een infuus met wee opwekkers. Dit laatste doet echt helemaal niks en ik begin er een beetje sjagerijnig van te worden, dat ik daar voor jan lul lig. De verloskundige van het ziekenhuis zegt dat ik op mijn zij moet gaan liggen en op het moment dat ik vraag welke kant gilt ze tegen me dat ik naar haar moet luisteren. Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE" . en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was .

Ondertussen mocht ik ook persen (ojajoh? leuk) dus daar ging ik dan maar mee aan de slag. Persen zonder weeën is een hele dolle ervaring. Ik doe het dan ook steeds verkeerd volgens de verpleegsters en ik vraag me steeds af hoe het dan wel moet. Het infuus wordt nog maar eens opgeschroefd. Dan ben ik het zat. Die stomme klotemensen van het ziekenhuis die geen tijd voor me hebben, pijn, geen weeën, geen pijnstilling en ik vind het nog belachelijker dat ik daar tijd lig te verdoen zonder dat er iets concreets gebeurt . Ik zeg dan ook dat ik ermee ophou, dat ze het kunnen bekijken. Dat is de eerste keer dat ze wel naar me luisteren en de gyneacoloog wordt gehaald .

Dan gaat alles heel snel. Hij legt uit wat een vacuümpomp is en hoe het werkt, maar ik luister niet, ik kijk alleen maar vol angst of ik een schaar richting mijn onderkant zie gaan . Dit blijkt niet het geval te zijn dus ik ontspan. Dat had ik nou niet moeten doen . Opeens word ik door 5 man tegengehouden terwijl die vent aan dat ding trekt. Ik gil zo hard dat ze me op de parkeerplaats voor het ziekenhuis kunnen horen. Dan stopt de man en de pijn ook. Het hoofdje is eruit. Ik gil dat de rest er ook uit moet, en wel nu! En dat ie kan verotten met zijn "kijk eens naar beneden". Ik stel mezelf gerust met alle beelden die ik op tv heb gezien, dat de rest er zo uitfloept en dat het zo afgelopen is. En toen heb ik voor de tweede keer het hele ziekenhuis bij elkaar gegild, want dat deed zo mogelijk nóg meer pijn en leek 10 keer zolang te duren als de eerste helft .

Maar toen was ze er om 11.59. En alles was goed

Oh Kim, wat een verhaal.. ik moet er wel een beetje om lachen hoor... Zo lekker nuchter

!

Achteraf gezien vond ik alles ook meevallen, maar dat komt ook alleen maar omdat ik me op het allerergste had voorbereid .

Zo was ik ook een beetje ingescheurd en moest ik een paar hechtingen. Na alle verhalen hier heb ik de verpleegster bijna geld geboden om er vanaf te blijven . Maar afgezien van de eerste verdovingsspuit heb ik niks gevoeld .

quote:

Op donderdag 8 mei 2008 10:53 schreef k_i_m het volgende:
Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE" . en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was .

quote:

Ik zeg dan ook dat ik ermee ophou, dat ze het kunnen bekijken. Dat is de eerste keer dat ze wel naar me luisteren en de gyneacoloog wordt gehaald .

Typisch is dat toch, ik had dat ook. Zo'n moment van "Doei, zoek het maar uit!". Toen werd er ook pas naar mij geluisterd.

Je hebt er weer een echt K_I_M-verhaal van gemaakt!