Bevallingsverhalen deel 6

quote:

Op donderdag 15 november 2007 11:21 schreef marit1978 het volgende:
ja Ticootje, ik heb een injectie gehad met morfine-achtig middel
gaf zeker wel verlichting, hetzij maar even!
Bijwerking was dat ik erg bezopen werd, grip op wat er gaande was was ik kwijt!
Kan voordeel zijn, maar niet als de bijwerking er nog is op het moment dat je alert moet zijn!
Ook las ik hier eens dat iemand hierdoor juist zo ver van de wereld was dat het echt angst met zich meebracht. Zéker niet fijn dus.

Ik heb toen eerste 'shot' was uitgewerkt nog een hoeveelheid gehad, maar dat gaf qua pijn geen verlichting meer. Helaas wel de bijwerkingen.

Ja, ik weet wel hoe het "bezopen" gevoel is. Ik vond het op het moment zelf niet heel erg en ook niet eng. daarom dat ik daar dus een beetje naar neig... Alleen is het geen morfine dat ze gebruiken maar iets wat er op lijkt. Maar als het hetzelfde effect heeft dan ben ik niet zo heel bang dat ik de weg volledig kwijt ben...

Ja, en het werkt niet zo lang... Ik ga gewoon overleggen met de vk.

quote:

Op woensdag 14 november 2007 19:10 schreef Brighteyes het volgende:
We slikken nota bene voor elk lullig hoofdpijntje karrevrachten paracetamol, maar dit zou niet kunnen?

Dat was ook mijn argument. Ik ben zo iemand die als die pijn heeft daar graag een pijnstiller voor inneemt. En ook graag een verdoving bij de tandarts. We leven toch niet meer in de middeleeuwen?

Van te voren heb ik me erg verbaasd over al die mensen die me stomverbaasd aankeken toen ik vertelde graag een ruggeprik te willen. Vooral mannen en vrouwen die nog nooit zwanger waren geweest hadden er een handje van om hoofdschuddend te roepen dat het belachelijk en overdreven was, schadelijk voor het kind blablabla...
Ik heb me op een info-avond in het ziekenhuis goed laten voorlichten, ook over de risico's.
Door veel lichamelijk ongemak heb ik vrijwel niet kunnen genieten van de zwangerschap, en ik gunde mezelf mede daardoor dan ook een wat prettigere bevalling.
Helaas liep dat dus een beetje anders

Ticootje, dat spul heet Pethidine en werkt lang niet bij iedereen even goed.
Mij had je net zo goed een aspirientje kunnen geven, had net zo goed waardeloos gewerkt.

Als je nou zo'n spuit hebt gehad en het werkt niet, kan een ruggenprik dan alsnog?

---> ook een goede vraag voor de vk...

Ticootje, echt een ruggeprik klinkt veel enger dan het is... (en hiermee wil ik niet pijnstilling gaan promoten, maar het is mij enorm meegevallen).

Och, en als je er écht aan toe bent dat dat ding gezet wordt, dan maakt het je geen bal meer uit.

Overigens probeerden ze mij eerst ook een pethidineprik aan te praten. Maar ik wist dat dat rotzooi is die niet eens altijd werkt. De anesthesisten zeiden ook dat het vooroorlogs spul is, ze snapten niet dat dat nog werd toegediend.

Ik weet niet of het slim is om na een pethidineprik alsnog een ruggenprik te vragen. Dan krijgt je kind twee keer een dosis medicatie mee.

Hebben er ook mensen ervaring met TENS??

quote:

Op donderdag 15 november 2007 13:52 schreef Moonah het volgende:
Och, en als je er écht aan toe bent dat dat ding gezet wordt, dan maakt het je geen bal meer uit.

Mee eensch

Ik heb nog steeds een dubbel gevoel over wel of geen verdoving. Bij de geboorte van Fons heb ik erom gesmeekt, maar achteraf was ik eigenlijk wel blij dat ze me geen gegeven hebben en ik dus die avond nog naar huis mocht gaan met een wakker Fonske.
En ondanks dat ik nu weet hoe een bevalling kan voelen zou ik het een volgende keer ook weer eerst thuis en zonder verdoving willen proberen, hoewel ik nu al weet dat ik me dat op de moment zelf ga beklagen.
Mijn grootste tegenargument is dus dat het kindje er toch wel van meekrijgt en wat suffig is en dikwijls minder goed drinkt.

Ruggeprik of geen ruggeprik ligt gewoon aan de verloop van de bevalling zelf.

Kon de gyn wel op mijn knieën danken dat ik naar 15 uur weeën en spugen even bevrijd werd van alle pijn door middel van de ruggeprik. Hij was dan wel niet goed gezet maar dat is bijzaak de grootste pijn werd er wel door vanaf gehaald.

Volgens mij krijgt niemand hier commentaar of negatieve reacties omdat ze KV geeft. Wat een vergelijking.

Mijn bevalling duurde niet zo heel lang en het ging zonder ruggeprik, maar ik heb (toen de pijn wel heel erg was, maar nog niet verschrikkelijk heel erg zeg maar) wel gevraagd of ik een ruggeprik kon krijgen als ik zelf vond dat het niet meer ging. Dat moest ik drie keer vragen voor ik de belofte kreeg dat het kon. Alleen al dat idee was een geruststelling.
Met het hechten krijg ik meteen twee prikken, voordat ik het zelf doorhad, dat kan dan wel (daarna is er flink gehecht zonder verdoving, dus ik snap niet waarom die twee er dan zo snel in moesten).

quote:

Op donderdag 15 november 2007 17:51 schreef Bass-Miss het volgende:

Mijn grootste tegenargument is dus dat het kindje er toch wel van meekrijgt en wat suffig is en dikwijls minder goed drinkt.

Anna was ook suffig de eerste dagen, de kraamhulp vroeg zelfs of de overdracht wel klopte. Ik weet niet of je dat als argument moet gebruiken. Ik denk, als het echt lang duurt en de moeder is 'radeloos' van de pijn, dat je daar dan meer naar moet kijken. Ook om te voorkomen dat de bevalling een trauma gaat worden.

quote:

Op donderdag 15 november 2007 19:35 schreef YPPY het volgende:
Volgens mij krijgt niemand hier commentaar of negatieve reacties omdat ze KV geeft. Wat een vergelijking.

Mijn bevalling duurde niet zo heel lang en het ging zonder ruggeprik, maar ik heb (toen de pijn wel heel erg was, maar nog niet verschrikkelijk heel erg zeg maar) wel gevraagd of ik een ruggeprik kon krijgen als ik zelf vond dat het niet meer ging. Dat moest ik drie keer vragen voor ik de belofte kreeg dat het kon. Alleen al dat idee was een geruststelling.
Met het hechten krijg ik meteen twee prikken, voordat ik het zelf doorhad, dat kan dan wel (daarna is er flink gehecht zonder verdoving, dus ik snap niet waarom die twee er dan zo snel in moesten).

Ik heb hier vaak genoeg negatieve reakties gezien.
En op zich is het niet zo'n kromme vergelijking, het is allebei een noodgreep, iets dat je doet als het niet anders kan.

Ik heb niks tegen KV, ook niet tegen een ruggeprik.

O, dan heb ik die gemist. In het bv topic worden juist mensen gesteund als ze besluiten over te stappen. KV vind ik niet per definitie een noodgreep. Daar kun je ook mee beginnen omdat je het wilt. Een ruggeprik neem je niet omdat je dat wil, die is voor als je niet meer kunt. Maar volgens mij hoort deze discussie hier helemaal niet.

Ik heb mijn bevallingsverhalen al gepost(vorige blz) niet erg spectaculair ben ik bang...

(en eigenlijk ook wel blij om, al die horrorverhalen die je hoort!)

quote:

Op donderdag 15 november 2007 19:39 schreef YPPY het volgende:

[..]

Anna was ook suffig de eerste dagen, de kraamhulp vroeg zelfs of de overdracht wel klopte. Ik weet niet of je dat als argument moet gebruiken. Ik denk, als het echt lang duurt en de moeder is 'radeloos' van de pijn, dat je daar dan meer naar moet kijken. Ook om te voorkomen dat de bevalling een trauma gaat worden.

Er zullen wel andere dingen in meespelen, maar volgens mijn moeder, die vroedvrouw is in een ziekenhuis, valt het erg op. De borstvoeding gaat ook dikwijls veel moeizamer schijnt.
Maar ik heb er echt niks op tegen hoor, ik zei het al, de pijn was niet te harden bij mij en ik heb erom gesmeekt...

Op maandag (die dag was ik 41+1) begon ik overdag wat krampen te voelen, alsof er een flinke menstruatie aan zat te komen. s'Avonds na het eten toch maar eens op de klok gaan kijken, want ze werden wat heftiger. Ze kwamen om de 14 min. s'Nachts zette het ook door, ze kwamen om de 8 min zoiets, en ik kon er niet van slapen. Ook was ik de slijmprop overdag al stukje bij beetje aan het verliezen.
Om half 2 s'nachts had ik op het toilet het idee dat mijn vliezen braken, dus ik belde naar het ziekenhuis. Ik moest alles goed in de gaten houden, en als er iets was of als de weeën zo om de 5 min kwamen, moest ik terug bellen...
Het zette niet verder door, bleef bij rommelen...

De volgende ochtend had ik nog een gewone controle afspraak staan bij de gynaecoloog, hij hoorde mijn verhaal van die nacht aan, en stuurde me door naar de verlos-afdeling. Daar werd een ctg gemaakt, en gekeken of mijn vliezen echt gebroken waren. Uit de ctg bleek dat ik wel 'contracties' had, maar geen echte weeën activiteit, met kindje was alles goed. Ze konden op het oog niet goed beoordelen of mijn vliezen inderdaad gebroken waren, dus er werd een kweekje gemaakt. Uit de echo bleek ondertussen dat er nog maar erg weinig vruchtwater was, mochten mijn vliezen dus nog intact zijn, dan moest er een plan gemaakt worden. Uitslag van het lab was dat mijn vliezen niet gebroken waren.
Bij inwendig onderzoek bleek ook dat de voor-weeën maar weinig werk verrichten, want mijn baarmoedermond was nog helemaal dicht, en maar een heel klein beetje zacht...

Afgesproken werd (we waren ondertussen al 4 uur in het ziekenhuis) dat we nog lekker naar huis gingen, nog een nachtje thuis slapen, en dat ze me de volgende ochtend (woensdag) om 7.00h zouden opnemen om de bevalling op te wekken. Ik zou dan eerst wat tabletjes krijgen die de baarmoedermond doen verweken, en als dat gebeurd was, zou ik ingeleid worden.

Om 7.00h waren we in het ziekehuis en kregen uitleg over de behandeling. We moesten ervan uitgaan dat het wel wat dagen kon duren, je mag 3x per dag zo'n tabletje (word vaginaal ingebracht) en het kan best wat dagen duren voordat er effect is...
Om half 8 kreeg ik mijn eerste tabletje, en na 4 uur kwamen ze controleren. Bleek dat ik al 3 cm ontsluiting had! Dat was genoeg om in te gaan leiden, alleen was het beleid in het ziekehuis dat inleiden alleen s'ochtends te doen. Het was dus afwachten of de bevalling verder op en natuurlijke manier door zou zetten die dag, zo niet, dan zouden ze me s'nachts een slaapmiddeltje geven om nog even lekker te slapen, en de volgende ochtend gaan beginnen met inleiden.

In de 9 uur daarna had ik het idee dat het goed doorzette, ik had weeën die om de 5 min kwamen en die werden steeds heftiger door de dag heen. Ik lag nog op de afdeling zwangeren, en vond het wel vervelend dat er steeds maar niemand kwam controleren of het inderdaad goed ging... Ik wilde weten of er cm's bij kwamen!
Om 9 uur kwam er gelukkig een arts toucheren... 3 a 4 cm... Ik baalde flink, had echt het idee dat het goed ging.
Afgesproken werd dat ze voor de nacht nog eens kwam toucheren, mocht ik dan zo'n 6cm hebben dan ging ik door naar de verlos afdeling, mocht het minder zijn, dan kreeg ik een slaapmiddel en zouden ze de volgende ochtend verder gaan.
Om 24.00h kwam ze weer, 5 a 6 cm! Dat ging de goeie kant op... (het zette ook echt goed door, weeën kwamen om de paar minuten en ik zat het liefst op de wc )
Zij ging bellen dat ik naar boven kwam, en in de lift hield ik het niet meer... er zat geen pauze meer tussen de weeën.
Op de verloskamer aangekomen werd rustig begonnen met mij aan de ctg te leggen, en de verloskundige kwam zich even voorstellen... Toen ze mij zo bezig zag mijn weeën weg te puffen zei ze: "ik toucheer je toch maar even..", in minder dan een half uur van 5 a 6cm naar 9 cm! Ze brak meteen mijn vliezen, en in no time zat ik op 10cm... Ze liet met spoed een verpleegster komen om alles verder in orde te maken voor het kindje... Ik mocht persen en na 5 persweeën (24 min) was daar ons meisje... Met haar handje omhoog langs haar hoofdje, om 1.33 s'nachts geboren!

Het was super heftig en snel op het laatst, maar ik kijk er heel goed op terug. Het was echt een goeie bevalling. Mijn vriend (natuurlijk) en mijn moeder waren er heel de dag bij, en ik vond het heel prettig in het ziekenhuis.

De volgende ochtend mochten we om half 10 al lekker naar huis.

Ook de kraamtijd is heel goed gegaan, ik voelde me eigenlijk meteen heel goed, en ook met Floortje ging/gaat het super. (De borstvoeding kwam op dag 2 meteen heel goed op gang, en ook het aanhappen ging meteen goed... Ze was de eerste dag 300 gr afgevallen, en nu op dag 6 vandaag zit ze alweer 40 gram bóven haar geboorte gewicht )

Helaas kregen we eergisteren slecht nieuws, mijn eigen lieve opa is overleden... Hij was al 81, maar is toch nog onverwacht in zijn slaap overleden. Het was absoluut geen man om ziek en hulpbehoevend te willen zijn, dus als hij had mogen kiezen hoe hij heen zou gaan, dan zou hij het zo gewild hebben.

Hij woont 200km verderop en ik had hem zo graag zijn eerste achterkleinkindje laten zien. Hij klonk zo trots en opgelucht dat alles goed was gegaan na de bevalling (ik heb hem gelukkig nog wel aan de telefoon gehad). Hij is op de bank 'in slaap' gevallen, en op de schouw stond een foto van Matthijs, mij en Floortje... Alsof hij nu rust had, erop gewacht had...

Mijn 2e kraamweek gaat dus even iets anders verlopen... Morgen verhuizen Papa, Floortje en ik de hele baby-inboedel voor een paar dagen naar mijn ouders in brabant. Of ik ook naar de begrafenis toe ga weet ik nog niet, maar ik wil iig dichtbij mijn familie zijn dan. Gelukkig gaat het met zowel mij, als met Floortje zo goed dat het geen probleem is om daarheen te gaan, we blijven dan lekker tot de kerst daar.

Maar goed... Ik ben af en toe erg verdrietig, maar het heeft ook al een soort van plekje gekregen... We genieten heel erg van dit nieuwe leventje... Ons kleine mooie meisje, wij zijn echt zo verliefd op haar!

Wat liefdevol beschreven, DeLiedje. Vanaf de zijlijn klonk het veel heftiger en chaotischer.
Gecondoleerd met je opa.

quote:

Op donderdag 15 november 2007 11:59 schreef Ticootje het volgende:
Als je nou zo'n spuit hebt gehad en het werkt niet, kan een ruggenprik dan alsnog?

---> ook een goede vraag voor de vk...

Wat zijn er toch een misverstanden.
De ruggeprik is minder slecht voor je kindje dan een pethidine prik. Pethidine is een opiaat en komt namelijk wel bij het kindje terecht. Daarnaast heeft pethidine nogal wat bijwerkingen, misselijk, hallucinaties, niet meer kunnen meewerken met de bevalling etc. Het grote voordeel van pethidine is dat het snel en door "iedereen" gegeven kan worden, het werkt ook snel. Oh, voor ik het vergeet, na een pethidine injectie mag je zeker nog wel een ruggeprik.

De ruggeprik (epiduraal) is ook niet ideaal, maar dan vooral voor de moeder niet. Het is een flinke prik waarvoor je in een onmogelijke positie moet zitten en het kan moeilijk zijn om de catheter in de juiste positie te brengen. Het spul wat ze in de rug spuiten komt niet bij de baby. Het verdooft in eerste instantie de pijn en als daarna ook het motorische deel van je zenuwstelsel. Als ze dus niet teveel geven zou je er zelfs mee kunnen persen, maar ja, dat is bij de meeste verlosafdelingen niet bekend
Er zijn drie grote nadelen aan: er is een anesthesist voor nodig (in de meeste ziekenhuizen) om de prik te zetten en die werken niet overal 's nachts en overdag moeten ze echt tijd maken. Daarnaast kun je een bloeddrukdaling van de ruggeprik krijgen, dat is ook niet echt super maar op te vangen met wat extra infuusvloeistof. Tenslotte zie je dat veel vrouwen koorts ontwikkelen na een ruggeprik. Het mechanisme daarvan is niet duidelijk, ze denken dat het een reactie is van het centrale zenuwstelsen. Het kan verder geen kwaad (uit wat er tot nu toe bekend is) maar je moet dan wel een nacht in het ziekenhuis blijven.

Andere mogelijkheden zijn TENS, ik ken dat niet goed, maar het principe is dat je de zenuwen overstimuleert zodat er geen pijnprikkels meer doorgegeven kunnen worden.

Tegenwoordig zijn ze bezig met veel onderzoeken naar remifentanyl. Dit is een snelwerkend en kortwerkend opiaat (in tegenstelling tot pethidine die best lang doorwerkt). Je krijgt dan een infuus en een pompje. IN dat pompje zit die remifentanyl, je kunt dan indrukken als de pijn te heftig wordt. Dat spul werkt dan een minuut of 9. Je kan er misselijk van worden maar dat is veel minder dan bij nr. 1. Het grote voordeel is dat je hier geen anesthesist voor nodig hebt, dat het snel werkt en dat het snel uitwerkt.

Dan heb je ook nog accupunctuur, maar daar weet ik echt te weinig van. OP internet staat daar wel veel over geschreven, net als over TENS.

En natuurlijk hoort dit allemaal niet in dit topic, sorry.

dubbel is niet nodig

DeLiedje, ik dacht: "Wat komt dat verhaal me toch bekend voor" maar je had de korte versie natuurijk al in Z&G gepost!
Wat fijn dat je er zo'n goed gevoel over hebt zeg! Heerlijk dat je zo positief klinkt.
Gecondoleerd met het overlijden van je opa. Wel prachtig dat je hem nog hebt gesproken en dat hij Floortje iig nog op de foto heeft gezien.
_{En ik zelf ben ervan overtuigd dat hij ook nu Floortje kan zien. Dikke kans dat hij haar beschermer wordt.}

quote:

Op woensdag 19 december 2007 15:45 schreef sjak het volgende:

En natuurlijk hoort dit allemaal niet in dit topic, sorry.

Mss niet, maar ik vind het wel een heel heldere uitleg.
Mss copy/pasten naar Z&G?
Dat pethidine rotzooi is wist ik al. Maar het is voor mij nieuw dat het spul van een epiduraal niet bij het kindje komt. Dat hebben ze me niet verteld in het zkh, toen ik zei dat ik daardoor twijfelde...
Ik had overigens ook koorts, wist niet dat het door de epiduraal kwam.
Heb daarom meteen een antibioticumspuit gekregen. Is dat normaal eigenlijk?

Tnx!

Oh ja, vergeet ik heel dat stuk van die hechtingen enzo

De schade valt erg mee, ik heb een paar hechtinkjes, was beetje ingescheurd (2 huidlagen). Ik heb er na de bevalling totaal geen last van gehad, geen pijn, geen branderigheid, en kraam heeft vanmorgen nog even gecontroleerd, maar ze zijn al bijna weer weg...
Heb ook nog even een infuusje gehad en een katheter omdat ik wat veel vloeide, en mijn baarmoeder niet goed introk... Dat kan dan komen omdat je blaas vol is en ff naar de wc zit er niet dan . Infuus bleek later niet nodig te zijn geweest, baarmoeder trok toch goed samen en het vloeien was niet abnormaal veel...

Ik heb van al dat gedoe aan mijn lijf echt niks gemerkt, ik had ons meisje op mijn buik... Wat een wonder eigenlijk zo'n bevalling...

Wat een fijne bevalling DeLiedje.

DeLiedje, wat fijn dat je er zo positief over schrijft joh!
ik heb hier de tranen over mijn wangen lopen...V. kijkt me erg vreemd aan :-)

Wat een mooi bevallingsverhaal DeLiedje, maar wat ontzettend triest dat je opa is overleden, gecondoleerd met je opa en ook gefeliciteerd met Floortje. Wat ligt geluk en verdriet dan toch dicht bij elkaar.

Ik vind het wel heel mooi dat je je opa nog hebt gesproken na de bevalling, het lijkt inderdaad wel of hij nu de rust had gekregen die hij nodig had om rustig heen te gaan, ik hoop dat het je enigszins troost kan bieden dat hij op de komst van Floortje heeft gewacht (vind dat een mooie gedachte).

DeLiedje wat heb je je verhaal mooi geschreven, wat fijn dat het zo goed gegaan is!

Wat spijtig van je opa, gecondoleerd meis.
Ik weet zeker dat hij op Floortje zal passen.

Wat jammer DeLiedje, dat je opa Floortje niet in het echt heeft kunnen zien! Maar ik denk ook dat hij wel ergens is bij jullie.

En je bevalling, mooi verhaal!

Blijft bijzonder, deze verhalen!

DeLiedje, wat een prachtig verhaal! Ik zit met tranen in mijn ogen het verhaal van je opa te lezen. Wat een mooie manier om door te gaan. En natuurlijk had je nog graag gehad dat hij nog lang hier op aarde zou zijn.
Gecondoleerd met je opa. En gefeliciteerd met de kleine (wat zit dat toch dicht bij elkaar! Dat hebbenwij ook ondervonden; vreugde en treurigheid zijn allemaal onderdeel van leven)

ontroerend vergaal DeLiedje! geconcoleerd met je opa, en ik wens je een goede tijd toe bij jefamilie.. hopelijk kunnen jullie het zo goed afsluiten

9 november 2007

2 uur snachts , ik word wakker en heb het idee dat ik in me bed aan het plassen was , stapte uit bed en liep naar de wc , maar toen verloor ik nog meer water, op de wc aan gekomen zag ik dat het helder van kleur was en het plakte en rook zoet, ik had al gelijk van dit is vrucht water, schoon ondergoed aan gedaan en een maandverband in en weer me bed in gegaan , om de 10 minuten voelde ik een lichte wee , en rond 5 uur weer naar de wc gegaan want dreef weer in me bed , toen zat er wat bloed bij , gelijk Marco wakker gemaakt van joh me vliezen zijn gebroken.
Marco belde gelijk de verloskundige en moesten gelijk naar het ziekenhuis komen.
Daar aan de ctg gelegen om de weeën te bekijken maar die zakte aardig af.
Er werd een kweekje afgenomen om te kijken of ik een bacterie bij me had.
Later op de ochtend ben ik op zaal gelegd.
Tegen 17.00 uur kwam de gynaecoloog langs, ik had een streptokokken bacterie en zou de volgende ochtend rond 8 uur ingeleid worden.
Ik werd gelijk aan de anti biotica gelegd.
Tegen 23.00 uur kreeg ik steeds meer been weeën en ben ik even gaan douchen maar het werd steeds erger.
De zuster kwam en legde me aan de ctg.
Ik kreeg 2 prikken omdat ik al meer dan 24 uur wakker was , 1 prik om de weeën af te remmen en 1 om te kunnen slapen.
Helaas werkte de prikken bij mij averechts en werden de weeën alleen maar erger.
Tegen half 2 ben ik op de gangen gaan lopen en werd ik maar naar de verloskamer gebracht ,om 2 uur kwam de gynaecoloog en ik had al 9 cm ontsluiting, gelijk Marco gebeld dat hij moest komen.
10 november 2007 om 04.53 is Esmee geboren met een flinke knip en de vacuum pomp, als dat niet lukte zou ik een keizersnee krijgen , gelukkig was dat niet nodig.
Esmee was 45 cm en 2440 gram.
Ze werd naar de couveuse afdeling gebracht zodat ze in de gate gehouden kon worden en aan het infuus kon , tot dat de urine en bloed uitslagen er waren want zij kon ook het streptokokken bacterie krijgen.
Na een paar dagen in spanning te hebben gezeten bleek ze het gelukkig niet te hebben.
Helaas werd ze geel en moest ze 24 uur onder een lamp liggen, ze had eigenlijk mee naar huis gemogen.
15 november om half 12 kregen we een telefoontje van de kinder afdeling van : Esmee ziet niet meer geel en ze mag naar huis toe.

Dank jullie voor de lieve reacties, ik ben lekker bij mijn familie nu.
De uitvaart gisteren was heel mooi en bijzonder... Heftig, maar heel fijn om ook de vreugde om ons Floortje met zoveel mensen te kunnen delen. En mijn lieve oma, Floortjes overoma dus, geniet enorm van haar, en haalt er veel troost uit .

Het is zondagavond 16 december 2007 en ik heb wat pijn in mijn onderrug wat telkens komt en gaat. Ik besluit om eerst te douchen en daarna vroeg mijn bed in te duiken in de hoop dat het door zet. Helaas zakt het af en ik val in slaap. Gedurende de nacht heb ik wel flink wat harde buiken maar dat had ik de afgelopen 4 weken ook. Ik wordt maandag ochtend ,17 december 2007, wakker en Morgaine komt even tussen mij en haar vader liggen. Dan ga ik het bed uit en zet haar onder de douche, ik maak hierna een bord brinta voor haar klaar en als ze gegeten heeft brengt papa haar naar de creche. Ik vraag hem nog brood te halen bij de bakker. Rond de klok van half 9 ’s ochtends zet ik de laptop op de keukentafel en maak voor me zelf een bak thee en een bak cruesli. Tijdens het ontbijt krijg ik zo een kramp in mijn buik dat ik niet meer verder kan eten en de pijn moet weg zuchten. Plots weet ik het weer, zo voelen weeën. Ik eet mijn ontbijt op en ga nog even naar het toilet voor ik onder de douche ga. Ik sta nog niet onder de douche en weer voel ik een wee. Tijdens het douchen voel ik het ook. Dan merk ik dat mijn wederhelft weer thuis is en ik roep hem, ik zeg hem dat ik weeën heb en vraag of hij ook gelijk wil douchen. Ik ga er onder vandaan en besluit om gemakkelijke kleding aan te trekken en trek me terug in de slaapkamer. De televisie staat aan maar ik ben er niet bij met mijn hoofd. Het is slechts bewegend beeld. Ik heb mijn mobiel naast me liggen met stopwatch functie aan en ik noteer de tijd tussen de weeën op een stukje papier. Al gauw is duidelijk dat er zo een 5 minuten, soms minder en soms iets meer, tussen de weeën zit en ik vraag of mijn man de verloskundige wilt bellen. Het lijkt wel als of ze om de hoek heeft staan wachten want rond half 12 is ze er al, terwijl ik het idee heb dat mijn man net de telefoon heeft opgehangen. De weeën doen al flink pijn, dit keer zijn het buik weeën en ik heb moeite met het opvangen ervan. Hangend over het borstvoedingskussen en heen en weer wiegend weet ik me door de weeën heen te worstelen. Ze toucheert en constateert dat ik al 6 cm ontsluiting heb. Alle spullen worden klaar gezet/gelegd en mijn man krijgt ook wat dingen te doen zoals het vullen van een kruik, klaar leggen van kleertjes en hydrofiel handdoeken. De verloskundige kan tijdens de weeën niks voor me betekenen en gaat samen met mijn man naar de woonkamer. Het duurt niet lang of ik heb het gevoel te moeten persen maar als ze rond half 1 toucheert heb ik 7 cm ontsluiting, lang geen volledige ontsluiting dus. De vliezen zijn nog steeds in tact en ze wil die pas op het laatste moment breken. Mijn man is zo lief om met koelelementen mijn hoofd en nek af te koelen, hij wrijft heel lief over mijn rug en verteld me dat ik het goed doe. Even voor half 2 komt de kraamhulp aan en om half 2 weet ik me geen houding meer te geven en ik roep dat ik moet persen. Ze breekt mijn vliezen en ik mag persen. Het hoofdje staat al snel en mijn weeën houden steeds net op als ik er bijna ben. Als ik tussen mijn benen kijk zie ik al de haartjes maar het lukt me niet om het kind er uit te persen. Dan volgt de knip en ik zet alles op alles om het kind naar buiten te persen. Links van me zit mijn man, de kraamhulp en de verloskundige zitten voor me. Ik wordt door alle 3 toegesproken dat ik even moet doorbijten, ik ben er bijna en mijn man zegt dat ie trots op me is. Ik moet mijn benen naar me toe trekken en dan zo hard persen dat de baby er uit komt. Het is dan 13.53 uur. Hij heeft de navelstreng om zijn nekje en al gauw blijkt dat ie flink wat vruchtwater heeft ingeslikt, hij huilt niet gelijk en moet 2 maal worden uitgezogen voor hij huilt maar het geluid wat er uit dat keeltje komt is geen huilen maar gillen. Het gillen houdt op en dan begint hij te huilen, hij wordt afgedroogd en naakt om mijn borst gelegd. Daar kan ik hem eindelijk bewonderen, onze zoon Nathan. De verloskundige onderzoekt hem nauwkeurig. Hij weegt precies 4000 gram en zijn apgar score is eerst een 8, daarna een 9 en al gauw een 10. Daarna wordt hij door de kraamverzorgster aangekleed. Als hij is aangekleed neemt mijn man hem mee naar binnen en wordt ik gehecht. Mijn moeder is bij mij in de slaapkamer aanwezig en houdt mijn handen vast terwijl de verloskundige de verdoving toedient met een injectie en met een spuitbus. Het is zo gebeurd en dan wordt Nathan aangelegd. Hij drinkt gelijk goed, hij heeft een behoorlijke honger. Als ik wat heb gegeten mag ik eindelijk douchen en ondertussen wordt het bed verschoont. Ik kruip terug in een schoon bed en krijg mijn zoon in mijn armen. Wat een rijkdom. Mijn dochter komt thuis van de creche en is stapel verliefd op haar broertje. Ons gezin is compleet.

’s Nachts voedt ik Nathan en moet zijn temperatuur worden genomen. Als ik hem probeer te verschonen gilt hij alles bij elkaar en zijn temperatuur is dan ook 37.6 Ik bel de verloskundige en vraag wat te doen. Zij adviseert om hem wat luchtiger te kleden maar niet te ontkleden want dan kan zijn temperatuur te veel dalen. Om beurten proberen Trevor en ik hem te troosten. Vanaf 22.30 tot 04.00 hebben we een gillend ventje en als hij eindelijk slaapt en zijn vader hem weer in het wiegje probeert te leggen begint het feest weer van voren af aan. Om even na 04.00 als ik hem op mijn borst leg valt hij dan toch in slaap en om 06.00 uur is hij weer wakker. Zijn temperatuur is dinsdagochtend weer gewoon 36.9 en wij denken dat het dan toch het warme babypakje in combinatie met het gegil is wat hem de verhoogde temperatuur bezorgt. Als de kraamverzorgster er is valt het wel mee met het gegil, hij is tenslotte gewoon ontzettend moe van het gegil de afgelopen nacht maar dat er nog genoeg pit in zit merken we zodra we hem in bad willen doen. Het kind gaat compleet uit zijn dak, hij is ontroostbaar. Alleen wanneer hij aan de borst ligt is hij stil, maar hij drinkt 20 minuten aan de ene kant en 20 minuten uit de andere borst en is daarna nog niet klaar. En dat meerdere malen per dag. De kraamverzorgster denkt dat hij voeding te kort komt vanwege zijn geboorte gewicht en belt met de verloskundige voor advies. We besluiten om hem gewoon per voeding aan beide kanten 20 minuten aan te leggen en heeft hij daarna nog niet genoeg mag ik hem 20 cc kunstvoeding geven. Wij doen dat dan ook met de voeding van rond half 5 in de middag en later in de nacht van dinsdag op woensdag krijgt hij ook nog 20 cc kunstvoeding. Als ik hem ’s avonds zijn temperatuur op neem is die weer boven de 37.5 en hij daalt ook niet meer. Woensdagochtend is de kraamverzorgster er om 08.00 uur en ze vertrouwt het gegil van Nathan niet, plus dat hij amper plast wat er op kan wijzen dat hij te weinig vocht binnen krijgt. Ook bloedt zijn naveltje, iets wat tot grote paniek bij zijn zus zorgt. Morgaine is helemaal van der stuk omdat haar broertje bloedt. De verloskundige wordt weer gebeld en die belt op haar beurt de kinderarts in het ziekenhuis. We krijgen te horen dat de kinderarts ons gelijk wilt zien dus Morgaine wordt door opa opgehaald en wij gaan naar de spoedeisende hulp van het Slotervaart ziekenhuis. We hoeven niet lang te wachten voor we gezien worden door de arts assistent en die wil Nathan opnemen. We kunnen gelijk door lopen naar de couveuse afdeling waar er al mensen klaar staan om de onderzoeken te beginnen. Wij wachten op de gang omdat er geprikt gaat worden en ik het niet aan kan zien dat ze mijn kleine ventje pijn doen. Ik wordt ook opgenomen zodat ik bij hem kan zijn en hem kan voeden wanneer hij honger heeft. Op de gang breekt mijn moederhart en ook papa houdt het niet droog. Ons kindje moet worden opgenomen en we weten niet wat hem mankeert, dat hij wat mankeert is ons duidelijk maar de vraag is wat. We mogen al gauw weer bij hem kijken en daar ligt hij met een infuus in een gespalkt armpje, plakkertjes op zijn bovenlichaam en een plakker op zijn voetje. Hij mag alleen in een luiertje onder een lakentje liggen zodat ze zijn kleur in de gaten kunnen houden en zodat ze hem niet iedere keer moeten uitkleden om onderzoeken te kunnen doen of kweekjes af te kunnen nemen. Zijn vader gaat naar huis om wat kleding en toiletspullen te halen voor ons en ik wordt naar de kraamafdeling gebracht waar ik met nog 3 vrouwen een kamer deel. Als ik later op de middag weer naar de couveuse afdeling ga krijg ik te horen dat ik even moet wachten want ze zijn net met hem bezig, ze proberen ruggenmerg (lumbaal vocht) af te nemen. Iets wat ze niet lukt. Als ik met de arts assistent praat hoor ik dat ze ook allerlei kweekjes hebben afgenomen, waaronder een kweek van het bloedende naveltje, oorsmeer, urine was nog niet gelukt, bloed was er afgenomen en hij krijgt vocht via een infuus, 3 ml per uur. Ik pak hem uit de couveuse en neem plaats op een stoel om hem te voeden. Tranen prikken in mijn ogen want ze hebben mijn kleintje pijn gedaan, maar de verpleegster vertelt me dat hij prima te troosten was met een speen tijdens de ruggenprik maar dat hij daarna pas flink begon te huilen aangezien hij honger heeft. Gelukkig is in de nacht van dinsdag op woensdag mijn borstvoeding goed op gang gekomen dus als ik later op de dag weer langs ga om te voeden plast hij de verpleegster onder, ze was net te laat om een plaszakje aan te brengen. Tijdens het verschonen doet ze dat als nog. En bij de late voeding heeft hij het plaszakje vol geplast. Die nacht ga ik hem 2 keer voeden maar tussendoor kan ik geen oog dicht doen. De eerste uitslagen zijn die avond binnen gekomen maar daar is geen infectie uit op te maken dus ze starten nog niet met antibiotica of andere medicatie. Op donderdag ochtend is er dan ook de uitslag van het urine onderzoek en ook daar is niks uit op te maken. De laboranten komen ook nog bloed prikken om 8 uur ’s ochtends om te kijken of hij misschien geelzucht heeft. Eén van de verpleegster vond hem er gelig uit zien maar die had kennelijk niet door dat hij iets wat getint is aangezien zijn vader een donkere huidskleur heeft. De rest van de donderdag breng ik door met heen en weer ijsberen tussen de afdelingen en op mijn bed probeer ik tussen de voedingen door wat te slapen of wat te lezen. Ik krijg te horen dat als hij zich die dag bewijst door goed te drinken, hij wordt voor en na iedere voeding gewogen om te kijken hoeveel melk hij binnen krijgt, hij waarschijnlijk op vrijdag naar huis mag. Aangezien ze tot nu toe geen infectie of een andere oorzaak van het gegil kunnen vinden klinkt dat heel aannemelijk. In de nacht van donderdag op vrijdag gooit Nathan zijn laatste voeding van 23.00 uur er uit waardoor ik ruim anderhalf uur bezig ben met voeden, verschonen en troosten. Ik ben om 00.30 uur eindelijk op de zaal en kan me dan gaan douchen want ik ruik naar melk. Ik lig om 01.00 uur in bed en kan slapen tot 04.30 uur voor ik wordt wakker gemaakt voor de volgende voeding. Het is vervolgens wachten op de kinderarts of we naar huis mogen en dat bericht komt om 10.30 uur. Vanwege zijn saturatie (ademhaling) die erg grillig is willen ze hem nog een dagje ter observatie houden. Ze gaan ook vandaag de hielprik doen. Ik kom net op tijd binnen als ze de hielprik doen om hem daarna aan te kunnen leggen, wat is er een betere troost dan de borst krijgen . Ik had zo gehoopt voor het weekend weer thuis te kunnen zijn dat het een behoorlijke domper is waar ik het even heel erg moeilijk mee hebt. Wat een teleurstelling. De kinderarts luistert die vrijdag nog naar zijn longen maar kan niks vinden wat zijn grillige ademhaling kan verklaren. Nathan drinkt verders heel erg goed maar mijn tepels doen inmiddels zo een pijn van de kloven dat ik op zaterdagochtend besluit om de komende dagen maar de voedingen te kolven zodat mijn tepels kunnen genezen. Dan is het zaterdagochtend en er wordt bloed geprikt om te kijken of de waardes gestegen of gedaald zijn en om half krijg ik dan eindelijk te horen dat we naar huis mogen. Binnen een half uur heb ik mijn tassen ingepakt, heeft papa de auto voor gereden en heb ik Nathan warm ingepakt en wel in zijn Maxi Cosi gedaan. We zijn om 11.00 uur thuis en om 11.30 kan papa het eerste flesje geven aan zijn zoon. Later op de middag versieren we de woonkamer met slingers en ballonnen, eindelijk kunnen we gaan genieten van onze kraamtijd. Eindelijk is ons gezin compleet.

Och Faja... Ik moet zo huilen om je laatste deel. Zo eng is het, als je hele kleine mini niet gezond lijkt. Die angst, en dat je niks kunt doen. Je emoties. Gelukkig is het goed afgelopen, hele dikke zoen.

Lief Liedje, je bent een superbevaller!!!!! Geboren om te baren was het toch?

Wat een mooi verhaal weer , wat ben je stoer Faja!

Faja... wat een verhaal.

Fijn dat je nu weer compleet bent met je gezinnetje geniet ervan.

Faja, inderdaad wat een verhaal. De bevalling ging best ok volgens mij, maar wat een verschikking om daarna je kindje naar het ziekenhuis te moeten brengen. Geniet ervan nu hij weer thuis is!

Glossy, wat naar dat die prikken bij jou averechts werkten zeg.
Bedankt voor je verhaal!

Straks Faja's verhaal lezen.

Wat heb je je bevalling ontroerend beschreve Faja...
En de spanning erna zeg, bah, wat naar.

DeLiedje ik lees nu pas, ademloos, jouw verhaal. Gecondoleerd met je opa.

Faja wat een heftige bevalling, en vooral die paar dagen erna zijn erg indrukwekkend. Moeilijk hoor, dit zal je wel niet 1,2,3 kunnen vergeten.

Glossy, ik had over je verhaal heen gelezen, sorry
Wat naar dat je met die infectie kwam te zitten!

quote:

Op zondag 23 december 2007 20:14 schreef Lois het volgende:


Faja wat een heftige bevalling, en vooral die paar dagen erna zijn erg indrukwekkend. Moeilijk hoor, dit zal je wel niet 1,2,3 kunnen vergeten.

Niet echt nee, ik zit ook constant overal bovenop met mijn neus momenteel. Ademt ie nog wel, hoe is zijn temperatuur, etc. We hadden het er gisteren over, de angst dat je je kindje kan verliezen zit er flink in bij me.

Faja, dat is precies waar ik mee geworsteld heb, en af en toe nog doe. Die angst, die is niet zomaar weg. Hier heeft het erg geholpen dat na de kraamtijd, de huisarts, de verloskundige en de wijkverpleegkundige nog een paar dagen kwamen controleren. En lieve woorden van onze huisarts "Wij vertellen ook heel graag dat het met je kindje wel heel goed gaat, dus je komt nooit te vaak langs." (En da's maar goed ook, ik heb ondertussen al 3 keer met haar bij de huisarts gezeten. Met Luuke bijna nooit.)
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
(En hoe fijn het was dat de eerste zo lang klein bleef, deze kan ik wel groter kijken af en toe, als het tere, kwetsbare er maar af is.)

quote:

Op zondag 23 december 2007 17:38 schreef Moonah het volgende:
Glossy, wat naar dat die prikken bij jou averechts werkten zeg.
Bedankt voor je verhaal!

ik was eigenlijk allang blij dat het toch door zette hoefde ik niet ingeleid te worden

ik ben er even goed voor gaan zitten... dus als je zin hebt om te lezen, leef je uit

22 december. 8 dagen na je uitgerekende datum, mama wacht geduldig af. Ik heb nooit echt het gevoel gehad van, schiet eens op!!! Enkel wel dat je dat flinke groeien voor ons beider gemak, beter in je eigen tijd zou kunnen doen.
Op deze zaterdag werd ik om 8 uur wakker om naar de wc te gaan, en ik voelde vaag wat pijn in mn rug toen ik weer terug ging liggen naast papa. Eerst dacht ik dat ik misschien verkeerd gelegen had. Zou niet zo heel gek zijn met de toeter die je van mn buik maakte! Maar het gevoel trok weg.
Nog geen 10 minuten later voelde ik het weer, en toen bedacht ik me… das wel heel toevallig. En weer trok het weg.
Bij de volgende keer por ik papa eens aan en zeg hem dat ik nu al tot 3 keer toe een kramp gevoel in mn rug heb. We blijven gewoon lekker door soezen, we hebben maar 5 uurtjes geslapen, maar echt slapen lukt al niet meer.
De pijn blijft aanhouden en tegen het middag uur zitten er duidelijk nog maar 4 minuten tussen. Papa houdt de tijd bij! Zullen we de vlos eens bellen anders? Maar voor mijn gevoel was het nog niet ver genoeg, want de pijn hield telkens nog geen halve minuut aan. Wel werd het gevoel steeds iets heftiger.
Tegen 2 uur is zijn we voor het laatst ‘samen’ onder de douche gaan staan, en precies toen de pijn in mn rug opkwam, stroomde het lauwwarme water de heftigste pijn weg. Wat was dat heerlijk!! Mama moest wel goed oppassen met draaien onder de douche, want telkens stootte die toeter of tegen de kraan, of tegen het koude glas. Toen m’n haar gewassen was kon ik er onderuit… maar ja.. nu nog durven, want papa was beneden het grote bad extra aan het oppompen dus wij moesten het met ons 2tjes doen.
Uiteraard is het uiteindelijk toch gelukt, en toen we goed en wel beneden waren hebben we rond 4 uur de vlos maar eens gebeld, ‘ik heb last van eh… weeën’ het klinkt zo onwerkelijk uit mijn eigen mond. Ze vraagt hoever ze uit elkaar zijn, das nu toch wel 3 minuten, duren nog steeds ongeveer een halve minuut, maar wel al vanaf 8 uur deze ochtend… ‘ooow! Maar dan ben ik met een half uurtje bij je’ ok, een half uurtje dus.
Het grote bad is inmiddels wel vol lucht, maar moeten we er al water in doen? Laten we nog maar even wachten op wat de vlos zo meteen zegt. De weeën blijven komen, en de heftigere kan ik alleen op mn knieën aan. Zitten is geen optie, en liggen ook zeker niet.

Half 5, de bel gaat. Enigszins gespannen laten we haar binnen, en ze bekijkt me even in het opvangen van nog weer een wee. Uiteraard was die niet zo heel erg heftig. We verhuizen naar de ‘kraamkamer’ om daar even te kijken of er al iets van ontsluiting is. Nog steeds vind ik het allemaal wat irreëel, maar dan blijk ik toch 2 cm ontsluiting te hebben! Tot mijn eigen verbazing ben ik hier blij mee!
Rond half negen zou de vlos weer terug komen om te zien hoe het er dan voor zal staan, maar we moeten vooral niets verwachten. Ze vertelde me nog dat ik best in bad kon gaan liggen als dat prettig was, omdat ik onder de douche zo’n lekker ontspannen gevoel had gehad.
Dus… op naar boven weer. De laatste keer ‘samen’ in bad, ik weet eigenlijk niet of dat nou een succes was of toch niet. De weeën werden steeds heftiger en een andere houding aannemen in bad was niet echt een optie. Waarschijnlijk hebben we er toch n uur in gelegen, en toen was het eten klaar. Juist ja. Eten…
Eenmaal weer beneden kon ik niet zittend op de bank mn maal verorberen, erger nog, ik moest erg m’n best doen om tussen de pijn door af en toe een hap te nemen. Probeer maar eens flink te zuchten met een volle mond!
Uiteindelijk heb ik toch het halve bord leeg gegeten, en toen was het alweer tijd dat de vlos zou komen. Papa was nog even door het huis aan het struinen toen de bel ging. Dus wij krabbelden zo snel mogelijk overeind om open te doen.
Ze was wat verbaasd dat ik dat zelf deed, maar het ging gelukkig precies tussen 2 weeën door.
Ze ging nogmaals kijken hoever je de deur intussen had open gezet, en we kwamen zowaar op 5-6 cm uit! Ze had al gezegd dat ze dan de vliezen ook zou breken, dus er werd een haakje naar binnen gebracht en daar schrok ik even van. Op de vraag ‘wat doe je?’ legde ze me rustig uit hoe en wat, en dat dit het enige zou zijn wat ik zou voelen. En zo was het ook.
Niet veel later konden we de tas gaan zoeken die klaar stond om naar het ziekenhuis te gaan… want jij had lekker in je vruchtwater gepoept! Papa was weer druk bezig om te zorgen dat we konden vertrekken, katjes op de goede plek, lichten her en der uit, en nog meer van die dingetjes. En intussen was de vlos mij aan het helpen met aankleden.

Op naar de auto! Ow god. Gelukkig is het ziekenhuis maar 10 minuten rijden, en in de auto had ik precies 2 weeën om op te vangen. We lopen naar binnen, zitten in een rolstoel wil ik niet, en al zwaaiend naar het personeel komen we om ongeveer 11 uur aan op de ‘wee-opvang-kamer’.
Daar worden we even gepest, jij krijgt een bandje om je hoofd om je hardslag te meten, en mama krijgt een band om de buik om de weeën te meten. Papa’s hand biedt intussen troost. Zo snel als kan kruip ik weer overeind, en eindig op m’n knieën op het bed, met mn armen leunend op de rand van het voeteneind. Dat is toch de meest prettige houding. Elke keer als er een wee opkomt merk ik dat jouw hartslag een stuk hoger wordt, jij voelt onze weeën dus duidelijk eerder dan ik. Intussen is er nog een wisseling van de wacht, en komen de dames binnen die ons echt gaan helpen. Tegen 12 uur mogen we de gang oversteken naar de verloskamer. De weeën zijn zo heftig, en de ontsluiting staat op 9 cm, het is even spannend of je nu op 22 of op 23 december geboren gaat worden!

Maar dan heb je even geen zin meer, nouja.. jij wel, je hart klinkt heerlijk sterk, en jij doet het het super goed, maar die ontsluiting laat het afweten. Dat kleine laatste randje wil maar niet weg. Intussen krijgt mama ook nog even een katheter, ook voor het eerst, en dat is absoluut niet prettig. De vlos van het ziekenhuis voelt nog maar weer eens hoever we zijn, en ook dat voelt niet prettig, dus ik vraag haar me even de tijd te geven te ontspannen. De vlos van het buro is gelukkig ook nog bij me, zij is een stuk prettiger in de omgang dus heb ik haar gevraagd of ze wilde blijven.
Na nog een hele poos weeën opvangen zat er maar geen vooruitgang in, en kreeg ik nogmaals de vraag of ik iets tegen de pijn wilde… met een gretig ‘ja!!!’ antwoorden zowel papa als ik tegelijk!
Ik kreeg een infuus aan m’n rechter hand, en daarin kwam een middeltje wat normaal niet op de kraamkamer gebruikt wordt, maar hier in het ziekenhuis werken ze er nu 1 jaar mee met positieve ervaringen. En dat kan ik alleen maar beamen! Papa kreeg een knopje waarmee hij zo af en toe een extra ‘shotje’ kon geven, en daar werd voor elke wee dankbaar gebruik van gemaakt. Met het knopje in z’n ene hand, en mijn hand knijpend hand in z’n andere zijn we de volgende 2 uur door gekomen. Tussen de weeën door was ik voor mijn gevoel aan het slapen. Zo heerlijk!!!
Helaas moet de vlos van het buro inmiddels naar een andere bevalling, en met tegenzin laat ik haar gaan.

De dames van het ziekenhuis overleggen weer met elkaar en komen tot het besluit dat ik wee-opwekkers nodig heb, omdat de weeën nu toch net niet meer sterk genoeg blijken. Nogmaals een infuus, nu in de linker hand, en ook nogmaals een katheter, omdat de blaas weer flink vol is. Hier heb ik me grondig tegen verzet, maar heel veel keuze heb ik niet. Hij moet leeg. Als de vlos echter net iets rustiger gehandeld had was dat een stuk soepeler verlopen!
De weeën worden intussen zo heftig dat als papa er niet was geweest ik zeer zeker in paniek was geraakt! Papa bleef kalm en zorgde dat ik goed op mijn ademhaling bleef letten.
Nog een laatste keer voelt de vlos hoever we zijn, en weer vraag ik haar om me 1 seconde de tijd te geven, ze gaat maar door en door en vergeet dat wij ook menselijk zijn. Ook papa zegt het nog even tegen haar, en dan krijg ik m’n seconde. Daarna gaat het dan ook een stuk makkelijker.
We zijn zover! We mogen persen! Ze verteld ons dat we 1 uur de tijd hebben, en ik schrik me lam… nog een heel uur persen?! Mijn god!
Ik moet papa’s hand los laten, en mijn benen vastpakken om het vervolgens op een persen te zetten…. Ik probeer het gevoel te vinden om goed te persen, maar schreeuw het uit. En dat is uiteraard niet de bedoeling. Voor mama is dit ook maar een eerste keer, dus ik moet even onder de knie krijgen hoe en wat. En met 2 vreemde vrouwen die me streng toespreken krijg ik amper de rust te voelen wat mijn lijf nou wil. Maar het lukt, en stiekem zeggen die 2 vrouwen ook nog best nuttige dingen. Zo af en toe verlies ik de durf en wil ik niet meer, en bij een volgende wee weet ik mezelf weer zo bij elkaar te rapen dat ik juist extra kan persen. ‘nou’ zegt de vlos ‘ we zijn nu 3 kwartier aan het persen, dus je hebt nog 15 minuten, daarna ga ik de gyn bellen en overleggen hoe verder’… 3 kwartier al?!?! Maar we willen geen gyn erbij, niks ervan. Dus vol overgave duiken we dat laatste kwartier in, en we geven álles wat we hebben. Maar helaas… de vlos heeft intussen nog eens gevoeld, en je hoofdje blijkt de verkeerde kant op te kijken! Dat is de verklaring waarom je blijft ‘steken’ je krijgt de draai niet gemaakt.
Als de vlos weg is voor haar telefoontje blijven wij gewoon doorpersen. Ik hoop zo ontzettend dat we het wél samen voor elkaar gaan krijgen, maar het wil maar niet lukken. Dan komt de vlos terug met de boodschap dat de gyn onderweg is.
Darn! Doorpersen mama! We kunnen het!... en voor ik het weet staat de gyn ook naast mn bed, een ‘hoi’ weet ik makkelijk uit te brengen en het valt haar dan ook op dat ik nog heel helder ben. Dan gaat ook zij nog even voelen waar je nou precies zit, en vooral ook hoe. En niet veel later wordt er een metalen hoedje uit de kast geplukt en uit z’n verpakking gehaald. Er wordt me verteld dat dat nu naar binnen gaat, en dat dat niet fijn zal voelen… hoezo understatement, bij deze heb ik besloten dat de gyn niet vriendelijk is. Ze heeft verder ook een redelijk zakelijke manier van aanpak, en dat is zowiezo niet zo mijn ding.
We maken haar duidelijk dat áls er geknipt moet worden, ik dat níet van te voren wil horen. Voor mijn gevoel reageert ze daar wat lacherig op, zo van, je krijgt de pomp, wat denk je dan dat er gebeuren gaat… zij doet dit vaker dan ik, das duidelijk.
En intussen gaan de weeën gewoon door, en persen we er zo goed als kan op los. Bijna de hele tijd heb ik mn ogen dicht, om de omgeving zo min mogelijk op me te laten inwerken. Ik hoor papa en ik voel jou, we doen dit met ons drietjes, de rest bestaat niet… tot ik dus nét even mn ogen wel open doe. Ik zie hoe de gyn een beweging maakt waarin zij de schaar pakt, en met haar ogen tegen de vlos zegt dat ze niks zal zeggen… ‘I saw that!’ zeg ik, en ik zet me schrap want meer kán ik niet.
Als de wee goed en wel weg is spreekt de gyn me toe, en verteld me wat we nu gaan doen, hoe ik moet persen en als zij het zegt, zuchten.
Bij de volgende wee voel ik iets scherps en dan weet ik dat het gebeurd is, ik kan wel janken!! Maar geen tijd, we gaan door. Het voelt alsof ik uit elkaar gerukt word, en mee persen is haast onmogelijk. Ik heb me vast heel erg misdragen want ik heb het flink uit geschreeuwd op dat moment. ‘zuchten!’ hoor ik.. en dat doe ik zo snel mogelijk… maar iets klopt niet. Later blijkt dat je het hoedje scheef op je hoofdje gekregen hebt, en zo werd het nog wat moeilijker gemaakt.
‘persen!!!’ hoor ik nu weer, en ik denk bij mezelf.. ja maar… zei je niet dat we na het zuchten klaar waren?! Voordat ik die zin af heb in mijn hoofd ben ik met vólle overgave aan het persen. Ik kan niet anders, je móet er nu uit. De hele wereld is weg, papa’s stem moedigt aan, ‘zuchten’… en daar is jouw stem!! Mijn god wat een krachtige stem!! Je ligt binnen 2 seconden op mn buik en ik hou je met al m’n armen vast zodat je niet van me af kunt vallen. Je krijst flink hard door, en ik kan je geen ongelijk geven. Aan alle kanten wordt er aan je geplukt, neusje leeg gezogen, droog geveegd… en papa is in tranen.
5.50… 22 uur later dan de allereerste wee.

Och meisje toch..wat een verhaal! Je hebt het geweldig goed gedaan hoor Stomme vk en stomme gyn die niet naar je luisterden

Prachtig verhaal Lotje.

de vlos was t ergste, die deed gewoon dr werk, en vooral niet meer.
de gyn was 'profecioneel afstandelijk' maar na afloop was zij iig wel n stuk menselijker.
naja... ziekenhuizen zijn gewoon niks voor mij

Lotje het zou op sommige punten zo mijn bevalling kunnen zijn... Je hebt het heel mooi omschreven.

Lotje, wat knap dat je in jezelf kon keren door je ogen te sluiten!

lotje, wat een verhaal. En wat jammer dat de ziekenhuis mensen niet wat menselijker waren tijdens de bevalling...
En dat je nog een halve maaltijd naar binnen hebt gewerkt zeg. Ik was blij dat ik ergens een schaaltje yoghurt heb gehad. En verder alleen wat water en limonade...

Eerste bevallingsverhaal dat ik lees in dit topic (wilde het allemaal niet weten ) maar wat heb je dat mooi beschreven, lotje

dank voor de complimenten
en dat naar binnen keren lukte ook vooral doordat mn wederhelft de hele tijd erbij was, dat zorgde voor wat ontspannings mogelijkheid.

quote:

Op zaterdag 5 januari 2008 14:53 schreef _lotje_ het volgende:
dank voor de complimenten
en dat naar binnen keren lukte ook vooral doordat mn wederhelft de hele tijd erbij was, dat zorgde voor wat ontspannings mogelijkheid.

En toch vind ik dat je tijdens de bevalling heel helder bent gebleven verder, en nog heel duidelijk hebt kunnen aangeven hoe en wat. Erg mooi opgeschreven ook, leuk voor de kleine om later te lezen

Ik heb me net aangemeld hier nadat ik sommige stukjes hier al had gelezen en bedacht me dat ik het zelf ook wel fijn zou vinden mijn bevallingen eens op papier te zetten.

Mijn eerste;

Ik was eind december uitgerekend en natuurlijk ging ''de datum'' gewoon voorbij. Je hoopt dat het natuurlijk eerder komt omdat je al niet kan wachten, maar zeker bij een eerste hou je er toch wel rekening mee dat het wat later kan zijn.
De dagen gingen voorbij, ergens vond ik het toen nog wel okee omdat ik toch wel kon genieten van de zwangerschap. Geen kwaaltjes niks geen gekke dingen gehad. Maar goed, op het einde ga je wat vaker op controle dus besloten ze dat ik de maandag die daarop volgde zou worden ingeleid. Nou ja dacht, laat het maar over me heen komen, wat kan ik verwachten? Dat wist ik zoiezo niet.
Maar toen die zaterdag ervoor had ik sochtends wat hele lichte krampjes. Automatisch ga je op je klokje zitten kijken en het was zo om de 10 minuten. Nou als DIT weeen waren, laat maar komen dan. Ik zei het nog in het ziekenhuis waar ik weer heen moest voor een ctg. Die gast zei ook; nou zo te horen zijn dit geen weeen hoor.
Nee zover was ikzelf ook al wel!!
Die avond werd het steeds wel wat vervelender maar eigenlijk drong het nog steeds niet door dat het wel eens begonnen zou kunnen zijn. Tenslotte; zo heftig was dit nog niet!
Met de tijd werd het wel steeds ietsje heftiger en op een gegeven moment wilde ik naar bed. Maar slapen kwam er toen al niet meer van. Douchen zou wel eens kunnen helpen, en inderdaad, dat was best lekker!
Tot 2x toe onder de douche gestaan.
Ik woonde bij mijn eerste bevalling gewoon nog thuis en mn moeder zou erbij zijn, dus die zei opeens, nou ik ga me ook douchen hoor. Ik zeg; hoezo dat? Nou voor het geval we zo naar het ziekenhuis moeten....
En ik nog steeds bij mezelf denken dat er niets ging gebeuren. Heel gek hoe ik dat toen gewoon niet besefte!!
Om 6.00 maar voor het eerst de verloskundige gebeld. Nou moest je opeens om de 3 minuten weeen hebben en dat minimaal een uur lang. Op het spreekuur word je nog verteld dat je ze om de 5 minuten moet hebben.
Okee, dan wachten we gewoon toch nog verder af? Veel anders te doen heb ik toch niet.
Om 9.00 belde hij zelf maar eens terug dat ie even een kijkje kwam nemen. Is goed...
Had ik gewoon al 6 a 7 cm ontsluiting,!
Nou zo was dat wel te doen ja.
Ik mocht gelukkig meteen door naar het ziekenhuis. Daar aangekomen hebben ze eigenhandig de vliezen gebroken maar weeen ho maar. Helaas, die stopten daar. Nou dan krijg je heel fijn een infuus. Auw, wat een pijn is dat zeg. Hele vervelende weeen, je weet niet meer hoe je moet gaan liggen. En de baby kreeg een elektrode op zn hoofdje, ik kon niet van bed dus ik moest maar kijken wat het lekkerste lag (niets dus)
Nou eindelijk mogen persen. Ik dacht bij mezelf; wat lig ik hier nou te doen? Jaja persen persen.... Achteraf weet ik nu dat ik gewoon helemaal geen persweeen hád.
En dat is verdomd moeilijk dan.
Uiteindelijk werd de pomp op het hoofdje gezet en (mn moeder heeft gezien hoe hard ze eraan trekken) daar was de kleine boy eindelijk! Dat was trouwens zondagmiddag. Best even bezig geweest dus.
Moet zeggen (en zeker achteraf maar das altijd) dat het ''best meeviel''
Op papier zou zo'n bevalling heftiger lijken, qua tijd, pomp, kleine heeft nog heel even klemgezeten.
Toen kreeg mn ma het ook wel even benauwd want bij mijn zusje heeft ze dat ook mee gemaakt maar dat was toen heel kritiek.
En het was nog een kleine 9 pond ook wat eruit kwam.

Mijn tweede;

Ik moet zeggen dat ik tijdens mijn zwangerschap veel banger was voor alles wat er mis zou kunnen gaan.
Ik had tenslotte een gezond kind, maar ik weet ook dat niet alles vanzelfsprekend is. Dalijk gebeurt er iets tijdens de zwangerschap, dalijk issie nog groter dan de vorige en gaat het helemaal mis met de bevalling!!
Ik heb ook heel veel groei-echo's gekregen om te kijken of deze ook de 9 pond zou halen. Maar nee, deze zou wat gemiddelder worden. Nou, meeste mensen zijn vooral nieuwsgierig naar hoe de kleine eruit gaat zien, ik was vooral errug benieuwd naar het gewicht,
Maar goed, het einde kwam weer in zicht. Half oktober uitgerekend. Ook die datum ging weer voorbij.
Ze besloten al redelijk snel dat dit een inleiding zou worden. Ik dacht nog; nou als deze nou ook even een dagje van te voren spontaan wil komen!
Nee dat gebeurde niet, maandag netjes om 7.15 in de verloskamer. Zucht, wat is dat vroeg (ja wen er maar aan,straks heb je dat iedere dag)
Ze wilden mn vliezen breken en dan infuus geven. Maar eenmaal daar was toch de baarmoedermond nog niet ver genoeg verweekt dus brachten ze gel in. Ja je kan er wat ''menstruatieachtige krampjes'' van krijgen.
Ja, die kreeg ik ja! Zo hee! Dit gebeurde trouwens pas nadat ik al een tijdje binnen was.
Na een uur of 2 gingen ze mn vliezen breken. Nou alles kwam lekker op gang, infuusje was niet meer nodig!
En zoals ik bij de eerste geen persweeen had, zo had ik ze nu wel. Jaaa auw, nu weet ik hoe die krengen voelen. Ik wist niet dat ik zo hard kon loeien zeg!
En aangezien ik nu weer zo'n elektrode had binnen gekregen voor op het hoofdje van die kleine dacht ik dat ik weer niks kon,. Maar ik mocht gewoon van het bed af, beetje leunen en puffen op het aanrecht en als ik wilde mocht ik nog even gaan douchen! (hadden ze toen ook wel eens kunnen zeggen)
Nou na een wee gauw eronder vandaan, weer ff liggen, toucheren, auw men, ik wil dat van bed af. LIGGEN IS NIET FIJN!!
Op een gegeven moment had ik 5 cm ontsluiting, ik mocht eventueel iets voor de pijn krijgen. Ik dacht hmm ja (moest je daar meestal niet om smeken??? nu kreeg ik het gewoon?) laten we het maar doen, nog eens zo 5 cm doorkomen weet ik niet of ik dat red. Ik werd er megasuf, puffen tegen aanrecht, zitten op bed, ogen vielen dicht, komt weer een wee, staan, puffen. En maar weer hard gaan schreeuwen, men, dit zou toch werken? De pijn zou toch minder worden? Waarom doet het dan zoooooveel pijn!!?? Is het al uitgewerkt dan ofzo? Nou ze kwamen weer binnen, ga maar weer even liggen. Godsamme, weer liggen, wil ik niet!
Ja je mag gaan persen hoor. Wat, persen? Nu? Okee dan! Dat was even snel gegaan! 2 uur na het breken van de vliezen!
Nou al met al moest ik een kwartiertje persen en toen was mijn 2e binkie er al!
En het gekke is, het leken maar een paar seconden, wat snel!!
Ik was zelf helemaal verbaasd, en riep; HIJ IS ER GEWOON AL!
Hij was een mooie 7,5 pond... geen 9!!
En wat had ik er toch tegenop gezien zeg, kon alleen maar meevallen.
Het was kort, maar toch vrij heftig, vooral met de persweeen. En achteraf valt het dan wederom mee.
Voor bevallen in 4 uurtjes, daar teken je voor van te voren hoor!

Ik heb wel gemerkt dat iedere zwangerschap heel anders kan zijn (bij de 2e had ik dus onwijze klachten,veel zwaarder,veel bandenpijn) En de bevalling, ik hield me maar zo vast aan de eerste bevalling. Ja maar toen was het een kunstverlossing, kan ik dit wel zelf??
En het kindje zelf natuurlijk.
Maar het blijft iets ongeloofelijk moois, zoveel pijn als dat je hebt, je gaat er gewoon doorheen. Je zal wel moeten natuurlijk, en soms vind ik het best heftig als er aan terug denk maar tegelijktijd zou ik bijna nog even op dat verlosbed willen zitten om het weer mee te maken!!


Beide waren ze trouwens precies 11 dagen te laat

[ Bericht 0% gewijzigd door TeenageDirtbag op 05-01-2008 23:02:01 ]

_lotje_ .. met al mijn armen.. dat klinkt zó "verwelkomend" !

TeenageDirtbag, zo te lezen twee 'fijne' bevallingen!

Ik vond trouwens dat ik bij mijn 2e bevalling veel meer steun ook kreeg van het personeel. Ze waren ontzettend lief en kwamen regelmatig kijken.
Bij de 1e kwamen ze amper en moest mn ma zelfs een keer iemand bellen omdat er niemand op heel die afdeling was. Bij de 1e was ik net 20, eerste kindje en dan laten ze je zo aan je lot over.
Ze waren ook niet supervriendelijk ofzo. Zo'n kerel die daar liep, ik zei dat ik pijn had, ''ja het doet bij iedereen pijn''
Ik weet dat zelf niet eens meer maar mn ma vond dat zo stom, vooral omdat het een vent was natuurlijk die zoiets zei

het is zó vervelend het idee te hebben dat er niemand naar je omkijkt!
Had ik ook hoor...achteraf blijkt dat vooral mijn gevoel geweest te zijn.
Ze lieten ons met rust maar kwamen vaak genoeg even om de hoek kijken volgens V.
Tja. Weet ik veel

Ja je ligt daar toch even te bevallen. En zij maken dat dagelijks een aantal keer mee, maar dat moet niet MIJN probleem worden! Voor iedere moeder is dat toch even heftig en wil je gewoon dat je op een menselijke manier wordt bijgestaan.

Vond de andere verhalen ook mooi om te lezen. Kan ik blijven lezen hoor, bevallingsverhalen

DeLiedje, wat naar dat je opa zo kort na de geboorte van je dochter overleed. Lijkt me heel dubbel, een nieuw leven en de dood zo dicht bij elkaar.

bij mij was er altijd wel iemand van de dames erbij gloof ik. ook tijdens de pijnstilling. als ik dan mn ogen open deed zaten mn lief en de vlos naast elkaar op n stoel. ik was dan ook de enige die op dat moment aan het bevallen was.

wat wel grappig was, om half 8 had ik mn pa aan de lijn om het te vertellen, ' nou, dat heb je snel gedaan' was zn eerste tekst (tis niet echt n man van veel woorden verder, zeker niet als het om emotie's gaat). ik had heb de zaterdag nog n mailtje gestuurd, en daarin niks laten weten, dus voor hem kwam het lekker onverwacht

die wee opwekkers heb jij dus ook gehad teenagedirtbag, das écht heftig spul!!! en ik hoefde er maar n klein beetje van bij te krijgen... maar damn!! dan weet je je idd totaal geen houding meer te geven. tegen het eind van het wegpuffen lukte het me ook écht maar amper...

Tis dat je de pijn snel vergeet maar ja, wat een pijnlijke weeen zijn dat zeg! Vooral geen rust ertussen, je ligt maar op de klok te kijken; is die wee nou al afgelopen?
En vooral, oh jee daar komt de volgende alwéér....

de pijn ben ik nog niet vergeten nee...
bij mij verschilde het trouwens, had ik 'lang' pauze dan deed de volgende wee n stuk meer pijn, en had ik amper pauze, dan 'viel het mee' . de klok heb ik niet gezien (gelukkig)
heb zojuist voor t allereerst mn knip pas bekeken, durfde eerst niet. maar het valt me nog best mee eerlijk gezegd daar ben ik wel blij om!... laat t nu maar snel helemaal genezen.

Nee maar ik las dat je eind december bent bevallen he? Dus dat kan best, het blijft toch allemaal heel heftig!

En had je veel hechtingen? Ik had bij de eerste ook een knip maar dat wist ik niet, want toen ik vroeg of ik nog heel was antwoorde ze; Nee ik heb een knip bij je gezet dus ik moet je hechten... okee.... Dus inderdaad is het fijner als je het gewoon NIET weet van te voren.

En bij nr 2 scheurde ik een kleine beetje uit, 3 hechtingen, totaal geen last van gehad. Nergens bij.
Kon ik van de eerste niet zeggen.... Deed plassen al pijn

Is het trouwens 'raar'' om te bekijken? Ik weet dat ik wel heb gekeken bij 1 maar herinner me niet of het er vreemd uitzag ofzo

Lotje, net pas je verhaal gelezen. Vooral het laatste stukje is erg mooi.
En wat naar, dat je je niet serieus genomen voelde. Dat herken ik wel.

Later de verhalen van Teenagedirtbag.

_lotje_ ik durfde eerst ook niet naar de hechtingen te kijken!
toen V. heel smakelijk een foto laten maken en daarvan zo onder de indruk dat ik toch maar een spiegel heb opgezocht! Het verbaast me dat het zo goed geheeld is, niet veel last meer van
(na bijna 7 maanden) maar ik vraag me weleens af (als het toch pijnlijk is bij gemeenschap bv.) hoe daar in godsnaam nog eens een kind door zou kunnen!

Het duurt meestal even voor de sex weer soepel verloopt en na verloop van tijd wordt littkenweefsel soepeler als het goed is. Bij mij was het littekenweefsel zo stug dat ze bij de 2e bevalling weer een knip moesten zetten in het oude littekenweefsel.

Bij mij bleef het ook zo'n pijn doen, dat ik naar de dokter ben gegaan. Toen naar de gyn en bleek dus dat ik 'te ver' was dichtgehecht. Operatief weer losgemaakt, opnieuw gehecht en nu is het helemaal toppie in orde!

Mooie verhalen inderdaad!

memmel..goed te lezen dat het weer in orde is nu !

ik zou het hier niet echt veel last noemen hoor,
maar enige voorzichtigheid in het begin is wel nodig. Glijmiddel ook.
Maar ach, het mag de pret niet drukken

brrr.. BE
ik krijg gewoon tranen in mijn ogen als ik me probeer in te voelen hoe ontzettend verloren/uitgeput/leeg/alleen je daar dan even ligt !

Fijn dat hij nauwelijks last heeft van het breukje!
HOe is het met jou qua herstel?

Ik moet weer huilen

TRanen over mijn wangen

Een echt BE-verhaal, stoer! Goed gedaan!!

Sjonge wat een hel van een bevalling. En wat heb je het goed gedaan! Zorg je dat je er goed over praat?!

Wow BE, lang en heftig allemaal. Gelukkig is alles goed nu met jullie

_{Bij Lis hadden ze ook een gemiddeld kindje verwacht maar ze bleek toch zo'n 4700 gram te zijn. Zo zie je maar dat ze helemaal niet zo goed kunnen voorspellen}

Ai, wat moet dat eng zijn, daar alleen liggen en van niks weten.

Wow wat een heftig... En de spanning die je hebt als zo'n kindje even klem zit en dan meteen wordt meegenomen!

offtopic @ BE, wat heb je een mooie ava

Ja.. heel mooi om te zien dat iedereen zo meeleefd!

BE wat een verhaal! Dat je daar alleen lag dat lijkt me toch wel eng.
Fijn dat het verder goed gaat met Sasha en jou, ondanks de heftige bevalling.

jeetje BE wat n pittig verhaal!!! fijn dat het zo snel zoveel beter met je gaat!
en die rugweeën... die zouden verboden moeten worden idd!!! ik heb zelf niks anders gehad dan rugweeën, vreselijk vermoeiend idd!

Poeh, heftig hoor! Vooral het duwen en trekken op het laatste moment doet me toch wel ontzettend veel, eventjes die enorme paniek dat ze hem er niet uit kregen..

Blij dat het allemaal lijkt mee te vallen met zn armpje, en dat het zo goed met jullie allebei gaat, het is echt een lekker spekkie zo op de foto's

Mooi verhaal Ardenlyn

[ Bericht 62% gewijzigd door Randa_v op 14-01-2008 11:57:01 ]

quote:

Op maandag 14 januari 2008 11:50 schreef Brighteyes het volgende:

Ik heb dat nog tegen stinkie staan vertellen idd, dat zo'n weeenstorm afgrijselijk moet zijn, maar dat dat goddank ook maar heel kort duurt.
Maar ja... hoe moet je idd weten of het 'hoort' als je het nog nooit gedaan heb.

Nou dat is het inderdaad. Op het moment dat het allemaal zo snel gaat en heftig dan weet je nog niet dat het maar van korte tijd is. Dus er flitsen inderdaad dingen door je hoofd als 'dit is niet normaal...hoe moet ik dit nog uren volhouden? Kunnen we niet alsnog naar het ZH voor een ruggeprik want dit hou ik noooooit vol! En dan raak je in een soort blinde paniek, dat vond ik ook heel angstig. Dus wat dat betreft zit er voor mij een hoop herkenning in het verhaal van Ardenlyn. Je houdt toch niet echt rekening met dat alles zo snel kan gaan.
Mooi opgeschreven Ardenlyn!

quote:

Op maandag 14 januari 2008 12:54 schreef Ardenlyn het volgende:

[..]

Inderdaad een hel en vandaar dat ik ze ook helse weeen blijf noemen.
Nooit schreeuw ik om pijn maar toen heb ik mij niet ingehouden en heb alles eruit gegooid en heb hard gekrijst. Kan het gewoon niet goed uitleggen wat ik toen voelde
Angst, pijn, verdriet, paniek enz enz.
Wat voelden die persweeen fijn toen die kwamen

Ja, jij beschrijft het net hoe ik het voelde.
Alleen persweeën, die heb ik niet gehad denk ik.
En wat was het vreemd toen die pijn ineens weg was.

Mooi beschreven Ardenlyn. Wil je zeggen welke vk je had? Of liever niet.

Wow, bevallingsverhalen kan je blijven lezen!
Inderdaad mooi opgeschreven en het was kort maar heel heftig.

quote:

Op dinsdag 15 januari 2008 09:36 schreef Ardenlyn het volgende:
Dankjewel allemaal
Ben "blij" dat er mensen zijn die de pijn en andere dingen herkennen.
Ik gun het niemand (nou jah er zijn mensen die ik het wel gun! ) maar toch voelt het fijn die herkenning.

Nou ja je komt ongetwijfeld ook nog wel mensen tegen die zich het niet kunnen voorstellen. Tenminste, dat is mijn ervaring. Als je aangeeft dat je zo'n snelle bevalling hebt gehad dan zeggen mensen vaak dingen als 'oh dat wil ik ook wel!' 'lekker toch? ben je er snel vanaf!' Terwijl het best een angstige ervaring is en eigenlijk ook niet zo goed is.

BE en Ardelynn wat een verhalen weer.
Die paniek kan ik me ook nog zo goed herinneren (al was het bij mij niet zo snel), Ardelynn, wat een naar gevoel is dat he.

quote:

Op maandag 14 januari 2008 12:56 schreef Brighteyes het volgende:
Ik vond die persdrang ook een beetje op overgeven lijken. Het waren bij mij echt van die niet te stoppen golven. Je moet hoe dan, of je nou wil of niet.

Dat is precies zoals ik het ook omschreef na de geboorte van Sara Als een kotsreflex naar onderen toe, golvend en je kan het dus echt niet stoppen.

Ardenlyn, jouw verhaal lijkt echt veel op het mijne! Ook heel snel naar 10 cm met echt een knallende weeenstorm, heftig he? Goed joh dat het allemaal goedgegaan is, en de scheurkalende

Donderdag 17 januari 2008, vandaag voel ik me niet zo erg lekker in mijn vel zitten. Ik heb hoofdpijn, ben misselijk en als ik op controle ga op de verloskamers blijkt mijn bloeddruk wel erg hoog. Jammer genoeg heb ik ook net niet de verloskundigen waar ik me lekker op mijn gemak voel,maar er valt weinig aan te doen. De CTG en urine was verder goed maar er wordt toch meteen even bloed geprikt. Aansluitend wordt ik op de poli bij de gyn verwacht. Het huilen staat me nader dan het lachen, heb er weinig zin meer in. Gelukkig is de gyn lekker geruststellend en positief ingesteld en op de echo blijkt alles er mooi uit te zien. Voor de zekerheid wordt ik nog even getoucheerd en ik ga met het bericht naar huis dat het er helemaal klaar voor is en ik inmiddels al 3 cm ontsluiting heb. De volgende dag om 13.00 moet ik terugkomen met het risico dat ik word opgenomen als de bloedruk hoog blijft.
Die middag zet het me niet lekker voelen door en ik wacht tot Magneet thuis is. Tegen de tijd dat hij thuis is en we gegeten hebben verlies ik slijm met bloed, zou het?? Of is het van het toucheren?? Ik wilde lekker gaan ontspannen in bad en eenmaal lekker liggend in bad heb ik een paar krampjes. Heel voorzichtig vertel ik dit aan Magneet. Aangezien het in bad gebeurde zou het wel eens iets kunnen zijn. We regelen maar vast voor de zekerheid een oppas voor Merlijn zodat we hem snel weg kunnen brengen mocht het nodig zijn. We praten die avond nog over ..wat als.. , maar ik neem me voor dat als het maar voorweeën zijn toch maar gewoon te gaan werken, moet eigenlijk een uurtje naar kantoor om de accountant te begeleiden bij de jaarafsluiting.

Vrijdag 18 januari 2008

Die nacht besluit ik voor mijn eigen rust beneden te gaan slapen. Kon ik donderdags niet naar de wc, ik weet niet meer hoe vaak ik die nacht dus moest. Verder bleef het wel wat rommelen maar dan zonder enige regelmaat. Als rond 4.00 de krampjes erger worden vraag ik me toch af of ik moet gaan timen, maar besluit dat het niet handig is om nu al regelmaat te krijgen. Als vrijdag ochtend om 6.30 de weeën ineens om de 7 a 8 minuten komen ga ik wel timen. Om 6.50 bel ik maar even intern naar Magneet om te melden dat hij maar een beetje vaart moet maken met aankleden en Merlijn uit bed halen, want het is volgens mij toch echt begonnen.

We bellen het ziekenhuis en we mogen komen. Als Magneet met Merlijn en tas beneden is kijken we nog even snel wat we allemaal nodig hebben. Boterhammen worden gesmeerd en we zijn klaar om te gaan. Merlijn snapt er niks van en huilt even, maar als ik hem uitleg dat zijn zusje komt helpt hij mee met sjouwen van de tas.
We leveren Merlijn om 7.30 af bij het KDV en terwijl ik zit te wachten tot we weer gaan rijden vang ik nog even een paar weeën op. Als Magneet terugkomt meld ik maar even dat het nu vlugger lijkt te komen. We rijden naar het ziekenhuis en af en toe vraag ik of Magneet in ieder geval de bochten rustiger kan nemen want het schrap zetten is toch wat lastig als ik een wee heb. Bij het ziekenhuis aangekomen blijf ik nog even zitten om de wee op te vangen die ik net heb. Door de draaideuren heen weer even een rustpauze, en bij de verloskamers ook weer even zitten. We kunnen terecht op de verloskamer waar ik ook bevallen ben van Merlijn.

We worden rond 8.00 verwelkomt door de mannelijke verloskundige en een leerling-verloskundige waar ik de dag ervoor al mee kennis heb gemaakt. Er wordt niet gevoeld hoever ik ben maar wel word ik meteen aan de CTG gehangen. We bellen maar naar ons werk dat ze ons vandaag niet hoeven te verwachten.

Liggend op mijn zij van de weeën op, ondertussen mijn roze knuffelbeer fijnknijpend in zijn nek. Af en toe raak ik in paniek en schreeuw ik het uit.

Als om 8.45 wordt gevoeld hoe ver ik eigenlijk ben, blijkt er eigenlijk alleen nog maar een randje te staan, en er wordt 8 cm ontsluiting van gemaakt. Jee, nu al dachten we gelijk. In overleg besluiten we dat de vliezen nog heel gelaten worden, ik wil niet dat ze ze breken omdat ik geen weeënstorm wil. Het enig nadeel is wel dat de druk van de vochtblaas beneden steeds groter wordt en dit eigenlijk ook best naar is. Om 9.25 krijg ik persdrang, maar omdat de leerling-verloskundige even naar een andere bevalling heen moet wacht de vk met het breken van de vliezen. Niet leuk, ondertussen drukt de vochtblaas wel erg op mijn anus en heb ik aardig wat persdrang die ik moet weg puffen. Om 9.30 worden eindelijk de vliezen gebroken en mag ik persen. Op dat moment raak ik even in paniek en ben ik behoorlijk boos omdat het zo een pijn doet en ik me geen houding weet te geven. Dit is ook het moment dat er een roze knuffelbeer door de kamer vliegt. Gelukkig kan ik af en toe ook wel ontspannen en concentreer ik me op het persen met wat ik op de yoga geleerd heb. Elke keer tel ik netjes tot 6 en zo enkele keren totdat de wee weer weg is. Het persen gaat veels te snel en ik moet voor mijn gevoel heel lang alles even weg puffen om beneden de rust te geven. Ondertussen wordt er lekker een warm washandje er tegen aan gehouden. Even later als ik wel weer mag persen wordt het hoofdje geboren dat ik mooi tussen mijn benen zie zitten nog even royaal wat wegpersen en om 9.47 is Gwen geboren. Toch echt een meisje wordt er op mijn buik gelegd.

Ik ben wat ingescheurd en op het moment dat ik wordt gehecht blijkt er wat bloed langs de tampon te sijpelen. Er blijkt een wondje bij de baarmoedermond te zitten. Er word gekeken door de vk, daarna met de eendenbek door de zaalarts en daarna nog een keer door de gyn. Voor de zekerheid lig ik aan het infuus met vocht. Als het blijft bloeden ondanks de ingebrachte tampon dan wordt ik onder narcose gebracht krijg ik te horen. Ondertussen ligt Gwen lekker aan de borst te lurken. Rond 11.00 maken we maar alvast een belronde om de mensen uit onze omgeving in te lichten. Rond 11.30 gaat Gwen pas op de weegschaal, ze weegt 2885 gram en is 47 cm geschat. Ze doet het goed. Om 14.00 als een beetje familie Gwen gezien heeft ga ik naar de afdeling. In eerste instantie voor een 24 uurs opname die later dus een 48 uurs opname wordt door de nog steeds hoge bloeddruk en hoge leverwaardes in het bloed om pre-eclampsie uit te kunnen sluiten en controleren. De bloeding aan de baarmoedermond blijkt te zijn gestopt die zaterdagochtend.
Zondagochtend om 9.30 mag ik eindelijk ondanks de bloeduitslagen en hoge bloeddruk naar huis, het gevaar voor pre-eclampsie is geweken, ze hebben me ook nog een eenpersoonskamer aangeboden voor de rust maar thuis zal ik minder stress hebben, dus wat de gyn betrof mocht ik gewoon naar huis.

Mooi verhaal! En... mooie naam Gwen

Hier mijn bevallingsverhaal:

Op donderdagochtend kwam bij ons de verloskundige langs om te kijken of ik gestript kon worden. Gelukkig was dit het geval, ik had 2 cm ontsluiting dus er gebeurde in ieder geval iets daar beneden. Daar had ik eerder zelf mijn twijfels over want ik had eigenlijk nooit voorweeen, geen harde buiken. Eigenlijk gebeurde er voor mijn gevoel bar weinig. Ik werd dus gestript, dat voelde wat onprettig maar niet pijnlijk. Daarna had ik wel een wat 'beurs' gevoel aan de onderkant wat de hele dag wel zou blijven. Eigenlijk probeerde ik mij niet te veel te richten op dat strippen. Het hoeft niet te werken en ik wilde er dus niet vanuit gaan dat dit ook de dag was waarop ik zou bevallen. Sterker nog, de uren streken voorbij en ik kreeg steeds sterker het gevoel dat het 'toch wel niet zou werken'.
's middags rond 2 uur ben ik even op bed gaan liggen tijdens het middagslaapje van Tomas. Ik probeerde een boek te lezen maar kon me niet concentreren. Eigenlijk was ik heel erg bezig met 'of ik al wat voelde' maar nee..nog niks.
Aan het eind van de middag ben ik nog maar eens even onder de douche gaan staan en net terwijl ik onder de douche vandaan kwam voelde ik een wee opkomen, de eerste. Dit was om kwart voor 5. Goh, deze valt nog reuze mee, dacht ik direct...ik riep wel direct mijn man en vroeg of hij mijn ouders ook even kon bellen want we hadden afgesproken dat zij naar ons toe zouden komen om op Tomas te letten tijdens de bevalling. Terwijl hij aan de telefoon is voel ik een 2e wee opkomen...en zodra die eigenlijk weg is de 3e alweer. Aan de ene kant voelde ik een lichte paniek...dit gaat weer erg snel allemaal! Aan de andere kant hielden de weeen niet lang aan en waren ze niet enorm pijnlijk. 5 tot 10 hele minuten na de eerste wee ( ) dus toch maar gebeld met de VK om te vragen of hij langs kon komen. Hij zou rond half 6 langskomen. De weeen werden pijnlijker en moeilijker om op te vangen en kwamen achter elkaar door, dus 5 minuten na het eerste telefoontje met de VK belden we terug. Ik riep tegen m'n man dat hij echt moest vragen of de VK eerder kon komen want half 6 zou ik zo niet redden. Gelukkig zou de verloskundige even wat spullen opruimen en dan komen kijken. Ondertussen stond ik tegen het bed geleund de weeen op te vangen. Lopen ging niet meer en op bed gaan liggen leek me op dat moment echt niet fijn dus ik stond voorover geleund tegen het bed aan. Ik hield me vast aan het idee dat deze bevalling nooit lang kon duren en dat ik dus snel weer van de pijn af zou zijn. Mijn man schipperde heen en weer tussen mij en Tomas, die beneden rustig een dvd zat te kijken, mijn ouders stonden in de file en waren dus later...
Ik was inmiddels toch op bed gekropen om op handen en voeten de weeen op te vangen. En terwijl ik me probeerde te richten op de meest idiote dingen om maar niet op de pijn gericht te blijven (zoals het zweet dat langs mijn neus op bed bed druppelde ) begon mijn lichaam spontaan mee te persen. Weer paniek...persweeen en de verloskundige was er nog niet! Kon het echt zo snel gaan?
Weer de verloskundige gebeld...ben je in de buurt? Ja, hij was om de hoek. M'n man bracht Tomas dus snel naar de overburen, die gelukkig wel even op hem wilden passen. Ondertussen probeerde ik de persweeen te onderdrukken maar er was geen houden aan...m'n lichaam perste op de automatische piloot mee ookal deed ik zelf niets. Ik hoorde dat de VK al binnenkwam terwijl mijn man Tomas wegbracht. Ik ben nog nooit zo blij geweest om die man te zien. De rust zelve...dus terwijl ik daar met persweeen lag vroeg hij naar waar het kraampakket was, waar de hydrofielluiers, het navelklemmetje. Ik wees het aan en was eigenlijk wel blij met een beetje afleiding. Keek toe hoe hij rustig al zijn instrumenten op een rijtje aan het neerleggen was. Ondertussen feliciteerde ik hem nog met zijn verjaardag, want dat was ik 's ochtend bij het strippen helemaal vergeten en ik had me voorgenomen om dat alsnog te doen mocht ik die dag nog bevallen. Mijn man was ook weer terug inmiddels, en kwam op het briljante idee om de kraamzorg ook maar even te bellen . Er zou iemand aankomen. De VK was inmiddels ook klaar dus ik moest op m'n rug draaien zodat hij even kon voelen. En ja hoor, 10 cm ontsluiting. Ik 'mocht' persen
M'n man zat naast me op bed en hielp me mijn kin op m'n borst te drukken tijdens het persen. Tijdens het persen braken de vliezen. De verloskundige vertelde mij dat hij een hoofdje zag, met haar erop...en ik riep direct 'haar? dat kan niet!' (Tomas was kaal tijdens de geboorte, en ikzelf ook overigens...was het gewoon niet zo gewend)
Niet veel later stond het hoofdje (auw!) en vroeg de VK of ik ook zelf even wilde voelen. Met een half gebaar heb ik dit nog gedaan ook, zonder echt te beseffen wat ik voelde want alles wat ik wilde was mijn kind eruit werken...en wel nu! Alleen wat liet de volgende perswee voor mijn gevoel lang op zich wachten. Komt er al iets? vroeg de VK...ik zei nog 'volgens mij wel...' want ik wilde gewoon verder met persen. Hij voelde aan m'n buik en zei nuchter 'nou..volgens mij nog niet'. Even later vroeg ik twijfelachtig 'en nu dan wel?' want ik voelde werkelijk niks meer Nee..nog niet....een paar seconden later kwam die wee gelukkig alsnog en mocht ik weer persen en om 17:32 was na 5 persweeen Yara geboren.
Ze werd direct op mijn buik gelegd en ik heb haar daar een hele tijd gehouden en alleen maar liggen genieten Gekeken naar haar donkere haartjes, gevoeld aan de kleine lange vingers en haar gestreeld over haar rug. De rug waarover ik haar terwijl ze in m'n buik had zo vaak over gestreeld had...en nu was ze hier dan 'echt'. En dat alles binnen 45 minuten. Snel, maar ik was toch iets minder in paniek dan bij de bevalling van Tomas. Ik had al rekening gehouden met een snelle bevalling en dit keer mochten we ook gewoon thuis bevallen, dat scheelt een hoop paniek
Gelukkig was ik niet uitgescheurd en kon de VK de meeste van zijn instrumenten weer ongebruikt inpakken (want wat zagen sommige van die dingen er eng uit )

Tearsong, wat een mooi verhaal!! En daarna heerlijk genieten van Yara

Wat een droom om zo snel te mogen bevallen!!

idd een droombevalling

Nou:

Als we de weeen op de zaterdag en het hele gedoe daarom heen vergeten, dan begon mijn bevalling op dinsdagochtend om kwart voor 7 toen ik aan het CTG-apparaat gelegd werd. Om 7:11 werden de vliezen gebroken en een half uur later werd het infuus aangesloten. De weeen kwamen vrij snel op gang en waren eigenlijk vanaf het begin behoorlijk hevig, maar wel goed te doen. Ze kwamen behoorlijk regelmatig en waren daardoor voor mij goed te plannen en dus kostte het me ook beduidelijk minder moeite om ze op te vangen dan op zaterdag. Tenminste, de eerste anderhalf uur. Daarna werd het me echt veel te erg en vroeg ik om informatie over de ruggeprik. Ik wilde nog een keer de voors en tegens horen voordat ik die keuze maakte, maar besloot uiteindelijk het toch te doen omdat ik dit niet nog uren vol zou kunnen houden. Bert mijn moeder laten bellen om te vragen of zij wilde komen en de dokter belde de ruggeprikman. Deze was er in mijn gevoel binnen een kwartier en het was echt een superkerel. Hij heeft me enorm op mijn gemak gesteld en ik heb geen centje pijn gehad, niet tijdens het prikken, maar ook niet achteraf. Bert verliet echter wel snel de kamer toen hij zag wat voor een spuit mijn rug in ging. Toen de ruggeprik eenmaal zat werd de hele bevalling een makkie. Dat klinkt heel raar, maar het was echt zo. Op de CTG zag ik de weeen voorbij schieten maar ik voelde er echt werkelijk helemaal niets van. Op een gegeven moment werd ik getoucheerd en bleek ik al 7 centimeter te hebben en verwachtte de arts dat het niet erg lang meer zou duren. Voor de zekerheid nog even doorgesproken hoe persdrang zou voelen en dat ik dan moest bellen. Niet lang daarna voelde ik ook weer wat weeenactiviteit opkomen. Plotseling kwamen de artsen de kamer binnengelopen, het CTG apparaat had alarm geslagen en de weeenopwekkers werden uitgezet. Na een kleine tien minuten was alles weer in orde en werden ze weer aangezet, maar op een lagere stand. Desondanks werden de weeen die ik voelde steeds heftiger en ik vroeg aan de verpleegster of dit wel goed was en of de ruggeprik misschien op was. Nog een keer nagevraagd hoe persweeen moesten voelen, maar dit was overduidelijk in mijn lies en niet richting mijn anus Volgens de verpleegster kon het te maken hebben met het verplaatsen van de weeen en kwam dit vaker voor. Ik antwoorde laconiek dat dan de ruggeprik vast nog wel wat hoger gezet kon worden om te kijken of dat de pijn weer af zou kunnen nemen. Dat was mogelijk, maar eerst moest er dan gekeken worden hoever de ontsluiting was, omdat bij teveel ontsluiting de ruggeprik er hoe dan ook uitmoest. Prima, laat maar kijken.
Met veel moeite mijn benen omhoog gesjord (wat was ik blij met mijn moeder en Bert die elk een been vasthielden ) en de deken van mijn benen af. Dokter kijkt en begint meteen actie te ondernemen. Ik zie het hoofdje al. Ik zie al haar. De ruggeprik moet nu uit, dit duurt niet lang meer, we gaan binnen 10 minuten persen! Ze liep snel nog even de kamer uit om de kinderarts te waarschuwen en waarschijnlijk ook iemand die bij een vrouw in de kamer naast me bezig was, die stond ook bijna op het punt om te gaan persen. Toen ze terugkwam was het de vraag of ik al meer voelde. Ik voelde de weeen wel "verder naar rechts" trekken, maar nog steeds geen poepneigingen of iets dergelijks. Tja, dan wordt het persen op gevoel. Gelukkig voelde ik de weeen wel aankomen en nadat we doorgesproken hadden hoe ik precies moest persen en zuchten kwam er een wee aan. Binnen een perswee was daar ineens Ruben Waar ik op tv zag dat je drie keer moest persen op een perswee, was dat hier helemaal niet nodig. Na een keer persen moest ik zuchten, maar tegen de tijd dat ik de eerste zucht deed, lag er al een klein mannetje "tussen mijn benen". 14:10 uur. Wonderbaarlijk. Placenta volgde amper vijf minuten later, volledig compleet en vooral klein.
Erg veel kleerscheuren heb ik niet opgelopen, ik heb twee kleine hechtingen gekregen om een klein flapje vast te zetten, maar daar heb ik verder geen last van gehad (tja, was nog verdoofd!), ook niet achteraf. Inmiddels zijn ze eruit.

Kortom: na een heftige zwangerschap een superbevalling.

Tjonge, Troel, nog sneller kan nauwelijks! Goed hoor (en zo mooi om te lezen als je er zelf nog 1 voor de boeg hebt [nou ja, m'n vrouw dan... kon ik maar wat overnemen, he])

leuk al die verhalen hier mijn verhaal maar eens


Om 14:00 uur moesten we voor de controle naar de verlos, oma en Miesje gingen lekker mee, de week ervoor hadden we al afgesproken om een inwendig onderzoek te doen en evt. te strippen, dus hoopte ik dat ze iets konden doen. Eerst de gewone controle en daarna het spannende moment, kijken of ze iets kunnen doen, oma gaat met Miesje even naar de wachtkamer om daar te wachten. Tot onze verbazing blijk ik al gewoon 4 cm ontsluiting te hebben en gaat de verloskundige strippen.
Helemaal blij en opgewonden kom ik terug de wachtkamer in en zeg tegen oma van heb al 4 centimeter!!! in de auto naar huis gieren de zenuwen door mijn lijf.
Ik bel manlief en vertel hem het goede nieuws en ga wat rommelen om mijn gedachten te verzetten, iets over 15:00 krijg ik de eerste wee en 5 min later alweer een.
Ik ben nog niet overtuigd per slot van rekening gebeurt dit wel vaker de laatste tijd en het is zo vaak gestopt. ik besluit om toch maar manlief te bellen dat hij voor de zekerheid naar huis komt, en hij pakt de trein van 15:30.
Daarna ga ik maar eens lekker in bad en daar blijven de weeën om de 5 min komen zei het iets minder pijnlijk. Als ik uit bad kom komt het in alle hevigheid terug maar durf nog steeds niet te geloven dat dit het echt is. Rond 16:15 ga ik manlief van het station ophalen en in de auto op de terugweg beginnen ze om de 3 min te komen. Als we thuis zijn bel ik de verloskundige dat ik om de 3 min weeën heb en ze komt er meteen aan.
Rond 17:00 uur komt de verloskundige en die constateert dat ik 6 centimeter ontsluiting heb en breekt de vliezen, ik duik onder de douche en krijg een aantal stevige weeën. Ondertussen zet de verloskundige alles klaar en belt de kraamzorg.
Om 17:15 krijg ik een perswee en heb zoiets van dat kan niet, ik had een kwartier geleden pas 6 centimeter, de wee erop weet ik het zeker en meld dat ik pers weeën heb.
Ik kom onder de douche uit en ga op bed liggen en de volgende wee staat het hoofdje al, en om 17:40 word Dennis geboren. Ik krijg een spuit voor de placenta en die komt na 5 min. Om 17:50 arriveert de kraamzorg en word Dennis gewogen en nagekeken, ik mag ondertussen onder begeleiding van manlief lekker douchen, en als we schoon en fris in ons opgemaakte bedje duiken kunnen oma en Michelle, Dennis komen bewonderen. Michelle krijgt een cadeautje en gaat meteen naar beneden om er mee te spelen.
Rond 19:00 word Dennis nog een keer getemperatuurd en blijkt 35,6 te zijn, en word uitgekleed en bij mij gelegd, na en uur zo te liggen blijkt hij nog verder onderkoeld te zijn en belt de kraam de verlos, Dennis gaat bij papa op de borst met 2 kruiken naast hem en word om 21:00 nog een keer getempt en blijkt dan iets warmer te zijn, 35,5 de kraam belt nog een keer met de verloskundige en er word afgesproken dat Dennis om 22:00 36 graden moet zijn anders word hij opgenomen in het ziekenhuis. Dennis krijgt 10 cc flesvoeding om hem op temperatuur te krijgen en om 22:00 blijkt dat hij gelukkig de 36 heeft gehaald en we dus gewoon thuis kunnen blijven.

Hestria, klinkt heel 'relaxed' zo !
daar teken ik voor...kan dat ?

hoe was je eerste bevalling? Ook zo snel?

quote:

Op zaterdag 5 januari 2008 12:48 schreef _lotje_ het volgende:
ik ben er even goed voor gaan zitten... dus als je zin hebt om te lezen, leef je uit

...

De hele wereld is weg, papa’s stem moedigt aan, ‘zuchten’… en daar is jouw stem!! Mijn god wat een krachtige stem!! Je ligt binnen 2 seconden op mn buik en ik hou je met al m’n armen vast zodat je niet van me af kunt vallen. Je krijst flink hard door, en ik kan je geen ongelijk geven. Aan alle kanten wordt er aan je geplukt, neusje leeg gezogen, droog geveegd… en papa is in tranen.
5.50… 22 uur later dan de allereerste wee.

_lotje_, ik had je verhaal even opgezocht omdat je schreef dat je kindje ook met het neusje omhoog geboren was. Wat een heftige bevalling! Ik herken vooral het stukje van dat je het gevoel probeert te vinden om goed te persen. Wanneer het kindje met het neusje omhoog ligt, drukt het hoofdje anders tegen de baarmoeder mond en gaat het persen heel anders dan bij een normale ligging.

Maar super gedaan hoor!

Tearsong! Je ging lekker zo te lezen. En nog even de vk feliciteren met z'n verjaardag, hahaha!
Ging idd lekker snel. Ik mocht ook niet klagen. Volgende keer nóg sneller?;)

Troel, fijn dat je bevalling zo'n prettige stempel zette op het einde van je zwangerschap!

Randa: goed gedaan, hoor!

Hestria: ook netjes zeg

Nou dan mijn verhaal maar... Ik zal nie al teveel Ticoo-drama in het verhaal verwerken. Desalniettemin vond ik de bevalling echt een hel! Ik vond het vreselijk veel pijn doen.

In de nacht van 8 op 9 februari word ik rond een uur of half 2/ 2 uur wakker. Ik heb wat buikpijn, lijkt op menstruatiekramp ietsjes erger, maar goed te doen. Ik hoopte dat het echt weeen waren, ik was tenslotte al 3 dagen overtijd. De krampen lijken inderdaad terug met regelmaat terug te komen.

Ik natuurlijk zwaar zenuwachtig en klaarwakker. Ik ga even naar de woonkamer om te kijken op de klok hoeveel tijd er tussen de weeen zitten. De weeen kwamen om de 4 minuten. Ik wist verder niets te doen, dus ik ging mijn lieve ventje maar wakker maken. Die moest natuurlijk ook even klokken en hij belde het kraambureau.

Om 6 uur kwam de verloskundige, de weeen werden wel wat heftiger, maar ik kon ze toch goed opvangen. Een beetje blijven lopen, aan het bed hangen of in de stoel zitten. Maar absoluut niet liggen, dat vond ik veel pijn doen. De verloskundige voelde 1 a 2 cm ontsluiting. (Ahhhhh) Dat duurde dus nog wel even.

Toen de verloskundige weg was heb ik tot 7 uur de weeen goed kunnen opvangen. Lekker ronddolen in huis, hangend aan een randje in de gang.

De weeen werden alsmaar heftiger en het werden echte rugweeen. Ik kon op een gegeven moment geen houding meer vinden om de weeen op te vangen. Michel belde de verloskundige om nog een keer te komen kijken. We spraken af dat ze om 9 uur zou komen. Dat werd iets later om kwart over 9 was ze er. Ik had toen 4 cm ontsluiting. Maar ondertussen wist ik van gekkigheid niet meer wat ik moest doen. Ik wilde naar het ziekenhuis!

We kwamen rond een uur of 11 in het ziekenhuis. Eerst moest ik aan de meter, om te kijken hoe het met de kleine ging. Het leek wel uren te duren. Wetend dat je pijnstilling krijgt, maar niet meteen, dat is echt gemeen! Uiteindelijk kreeg ik een prik en heb ik een zwart gat van ongeveer 2 uur.

Op een gegeven moment voelen de weeen heel anders. Ik krijg een drang om te persen. Heel raar. Het is echt een gevoel dat je niet kan tegenhouden. Ik werd vreselijk bang. Er spookte van alles door mn hoofd. Van gescheurde baarmoeders tot een kindje dat niet past....

Na 45 minuten persen en een flinke schop voor mijn verloskundige was de kleine daar eindelijk. Het persen zelf vond ik echt heel erg. Het voelt alsof je hele onderkant in vuur en vlam staat!

Gelukkig vergeet je een hoop ellende zodra de kleine bij je ligt! Alleen weet ik nog heel goed dat de boel ook nog gehecht moest worden. Lig je daar met je kleine, je onderkant in de gruzelementen en dan moeten ze nog hechten. bah.

Na een tijdje als alle rust weer is wedergekeerd mag ik me wassen. Heerlijk dacht ik. Ik probeerde dus te gaan staan, en ja hoor daar ging ik! Dat werd dus niet douchen. Ik moest even blijven tot alles weer rustig was. Ik werd naar de afdeling gereden. Ik was nog steeds in de veronderstelling dat ik die dag nog lekker naar huis kon. Alleen bleef ik maar flauwvallen. Dus ik moest een nachtje blijven.

Uiteindelijk de volgende dag om 10 uur kwam mijn ventje mij halen.

Dat was mijn verhaal (zonder teveel drama waar ik om bekent sta)

Inderdaad lekker nuchter opgeschreven .
Maar ik ben stiekem ook wel benieuwd naar de gedramatiseerde versie .

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 16:02 schreef Grijs het volgende:
Inderdaad lekker nuchter opgeschreven .
Maar ik ben stiekem ook wel benieuwd naar de gedramatiseerde versie .

Wil jij nog een keer bevallen?? Dan raad ik je die versie namelijk af...

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 16:52 schreef Ticootje het volgende:

[..]

Wil jij nog een keer bevallen?? Dan raad ik je die versie namelijk af...

Ik ga niet meer bevallen dus.... Maar ik mis wel een beetje "Ticootje" in je verhaal. Juist hoe je het ervaren hebt.

Doe maar nuchter hoor

ik moest wel beetje lachen om je teleurstelling van de 1-2cm na pas 4uurtjes weeën !!!
(nouja, niet lachen om jou..maar om verschil met hier)
Mijn god! Wat zou ik daar blij mee zijn geweest!
Hier na 20uur pas krap 2cm !

Hoewel er niet zo veel meer te vertellen valt dan ik al gedaan heb ga ik hier misschien vanavond ff zitten voor mijn verhaal

Leuk!
nouja.. ik wil het graag lezen !

Ik vond de "al" drie dagen over tijd anders best wel Ticootje hoor, ik denk dat veel meiden die langer doorliepen dan scharen onder de "pas" drie dagen

Ik vond op de uitgerekende datum bevallen al onder óvertijd lopen' vallen anders hoor

Ennieweej...

Vanaf donderdag heb ik al af en toe last van wat steken 'down under' en is er het een en ander aan het rommelen, maar steeds wanneer ik lekker onder de douche ga staan en naar bed ga..houdt het op. Vrijdag is het 2 dagen voor m`n uitgerekende datum en hoewel je er natuurlijk nooit van uit mag gaan, heb ik dat altijd een beetje als dé datum gezien omdatde oudsten ook alletwee die dag uitkozen om geboren te worden. Ik vind het een beetje jammer als die dag verstrijkt zonder weeen.
Zondag pruttelt te boel al wat harder en voel ik aandat er iets gaat gebeuren..die nacht wordik zo`n beetje elk uur wakker van een lichte wee.
Om 5.30 lijkt het door te gaanzetten..er zit regelmaat in! Elke 5 minuten een wee die wel wat pijnlijk is,maar nog erg goed op te vangen. Ik reken mezelf al rijk en zie mezelf een bevalling in gaan die heerlijk relaxed, minimaal een paar uur duurt met weeen waar ik me op kan voorbereiden.
Na zo 1,5 uur gewacht te hebben worden de weeen niet minder maar nemen ze ook niet af..vriendlief belooft de vk te bellen om polshoogte te komen nemen. Op dat moment staat oudste aan onze slaapkamerdeur..hij heeft in zijn bed geplast..wat een timing Op het moment dat de vk komt, zo rond 8.30 uur, zijn de weeen afgezakt. Ze komen nu om de ruim 10 minuten en doen ook niet zoveel pijn meer Ze gaat weer weg en drukt me op het hart om direct te bellen als het door ging zetten.
Vriendlief hielp oudste en ik bleef in bed liggen, probeerde wat te slapen en wachtte op wat komen ging. Op een gegeven moment ben ik maar uit bed gegaan en ben gaan ontbijten en een beetje rond gaan scharrelen in huis..wist anders ook niet wat ik moest doen.
De hele dag door had ik zo af en toe eens een wee..en hoe langer er tussen zat...hoe meer pijn ze deden. Heel erg ellendig! Rond 16.00 uur was ik het zó zát dat ik zat te janken omdat dat kind er vast deze week helemaal niet meer uit zou komen, toen ik ineens een wee kreeg waar horen en zien me van vergingen. Daarna niets meer..toen had ik het helemaal niet meer.
Ik heb het bad vol laten lopen en liet me er in zakken. In een uur tijd heb ik misschien 5 weeen gehad die allemaal steeds iets meer pijn deden maar nog steeds had ik niet het idee dat het serieus was.
Ik ging uit bad, inbed liggen met vriendlief in de buurt om m`n rug te wrijven en tegendruk te geven bij elke wee. Op m`n linkerzij, met vriendlief achter me hadden we het over het avondeten. De jongens waren ook gewoon thuis en er moest toch iets gegeten gaan worden. Tussendoor had ik steeds een wee..eerst zat er 20 minuten tussen...toen 15..toen 10. Vriendlief zou de aardappels alvast gaan schillen want ik was nog steeds van mening dat dit niks was. Toen binnen 7 minuten volgde er nog een wee..en na 5 minuten weer. Hij mocht nu alleen nog weg om de vk te bellen en die met spoed te laten komen. Ze vroeg nog of het nu wel serieus was, want ze wilde natuurlijk niet 10 keer komen voor Jan Doedel zei ze
Vriendlief moest rap terugkomen om me te wrijven en ik moest alle zeilen bijzetten om de weeen, die inmiddels om de minuut kwamen, op te vangen. Met mijn tanden in een kussen gebeten, en mijn nagels in de arm van mijn vriend verzonken gilde ik het uit dat dat mens op moest schieten omdat het kind er al half uit hing.
Zo`n 15 minuten nadat we haar gebeld hadden kwam de vk binnen en zei toen ze me hoorde schreeuwen dat het toch wel erg serieus klonk en dat had ze niet verwacht..ze stond buiten de kippen nog even te bewonderen
De leerlingverloskundige kwam ook binnen en de dames trokken mij van m`n zij op m`n rug, en op dat moment voelde ik het hoofdje in het kanaal indalen en ikperste wat mee om de pijn te verlichten.
Toen was er een heel klein momentje een pauze en kon ik heel even, 10 seconden, mijzelf hervatten. Bij de volgende wee perste ik eerst het hoofdje er uit, de vk brak het vlies en ik perste meteen door tot eerst de schoudertjes er uit waren en daarna de rest volgde.
De baby werd op mijn buik gelegd en ik hield het vast. Toen de vk wilde kijken wat ik gebakken had sloeg ik haar hand weg. Opzouten, de jongens wilden kijken wat het was. De vk haalde de jongens uit de woonkamer waar ze een spelletje zaten te doen. De mannen keken en zagen dat het een meisje was..een echt meisje..een zusje
Terwijl de placenta geboren werd maakte de oudste overal foto`s van en de jongste kon niet laten me te vermelden dat die placenta wel erg vies is, en stinkt
Het was een beetje een belgische bevalling geloof ik

prachtverhaal maneki! en inderdaad geweldig dat je de jongens er op deze manier bij betrokken hebt! sowieso, dat die gewoon lekker een spelletje zaten te doen. stoer allemaal. en heerlijk dat ze er is natuurlijk, jullie meisje & zusje!

quote:

Op donderdag 28 februari 2008 22:45 schreef Maneki.Neko het volgende:
Toen de vk wilde kijken wat ik gebakken had sloeg ik haar hand weg. Opzouten, de jongens wilden kijken wat het was.

Geweldig!
Leuk geschreven ook!

Maneki, wat ging het opeens snel zeg! De vk die de kippen stond te bewonderen... Grappig.

Hoe ik de bevalling echt ervaren heb??

Ik vond het verschikkelijk. Ik heb vreselijk veel gehuild omdat de pijn flink door naar mn benen stroomde. Mijn lieverd proberen om te masseren, bij de ene wee hielp dat wel, bij de andere moest ik echt vragen of hij er mee kon ophouden.
Ik dacht dat ik op zn minst dood zou gaan. Zoveel pijn kan echt niet normaal zijn.
De vk moest ook mijn vliezen breken. Ik zag dat prikding, en ik begon te gillen dat dat ding dus niet naar binnen mocht. Ik heb echt ruzie gemaakt met de vk.
Aan de andere kant ben ik heel lief gebleven voor mn ventje. Het enige dat ik heb gedaan is totaal in paniek en huilend smekend dat hij me moest helpen.

Om alle vrouwen die tegelijkertijd met mij lagen te bevallen heb ik een hart onder de riem gestoken door ook het hele ziekenhuis bij elkaar te gillen op het moment dat het hoofdje eruit kwam.

Drama?? Ja ik heb er echt een drama van gemaakt. Het deed vreselijk veel pijn en ik wil ook nooit meer bevallen. Dit was duidelijk een eenmalig ding.

Maneki

Ticootje....

wat een machtig mooi verhaal maneki

Maneki, wat een lekker verhaal.. Mooi dat je jongens er ook zo bij konden zijn..

Ticootje, dat klinkt al wat beter .. Mijn fysio van de zwangerschapsgym zei ook al.. De meesten krijgen buik weeen, een grote groep krijgt rugweeen.. Maar het kleine groepje met beenweeen: succes, daar helpt geen enkele oefening bij
En misschien over een jaar of 2 met een ruggeprik???

Ik zit ook te wachten op de enige echte Ticootjeversie!

Die beenweeën, daar was ik al heel bang voor. Ik had altijd pijn in mn benen met menstruatie. Maar met bevallen gelukkig alleen rugweeën...

quote:

Op vrijdag 29 februari 2008 10:54 schreef Ticootje het volgende:
Dit was duidelijk een eenmalig ding.

Ik spreek je over een jaar of twee wel weer

Mooi verhaal, Maneki een prachtig meisje (wiens naam ik niet weet )

_{ik had ook vreselijke beenweeën bij de eerste}

Ticootje ik zie het helemaal voor me.
Kan me eigenlijk helemaal niet herinneren of ik gilde. Ik heb wel 22 uur lang in die verloskamer dames om mij heen horen brullen. Die kwamen en gingen. En ik lag daar maar...

Ik lig erg achter met bevallingen lezen hier.

Maneki.... geweldig dat je zoons hun zusje mochten ehm.... hoe noem je dat?
Toch ben je al met al nog best een poos aan het weeën geweest. maar dat persen ging wel heel erg snel!

Ticootje, ik ben het helemaal met je eens hoor! Eens, maar echt nooit meer!

Wat blijft het toch bijzonder om te lezen hier!

Maneki en Ticootje, goed gedaan hoor!

_{En inderdaad, beenweeën... (ergens wist ik van tevoren al dat ik ze zou krijgen)}

Lang verhaal
--------------------------------
Achtergrond info:
Ik woon in de USA, thuisbevallingen zijn hier niet de norm… Hier kwam ik achter toen ik met mijn 7 weken zwanger een GYN bezocht, zij werd helemaal pissed over het feit dat ik graag een thuisbevalling wilde, horrorverhalen over infantdeath en dat ik wel veel mensen moest kennen die hun kindje zijn kwijtgeraakt tijdes de geboorte in Nederland want het was gewoon niet veilig volgens haar, en haar carriere stond ook op het spel ivm aanklachten bij overlijden van een kindje.
Goed, ik begon dus meteen te steigeren, ging in discussie en weigerde elk verder onderzoek door haar.
Eenmaal thuis ben ik online opzoek gegaan naar een particuliere midwife. Ik kwam op de site terecht van Jan, een vrouw die al 25 jaar thuisbevallingen begeleidt en een homeopatische inslag heeft. Een birthtub behoorde tot de mogelijkheden.
Mijn man was erg afwachtend en niet erg positief over mijn “hippie” ideeen en vertrouwde het niet. Na een kennismakingsgesprek, waarin Jan de voordelen van een thuisbevalling aangaf (zowel voor moeder als voor kind) en met cijfers en informatie kwam ging mijn man om… JOEPIE! We gaan dit thuis, in een birthtub doen met de hulp van een vrouw waarbij ik me zeer op mijn gemak voel.
Volgende stap: de verzekering, dekken zij dit wel…. Een wat? Thuisgeboorte? Hahahahaha! Nee dus…. Dit zou betekenen dat we het zelf moesten betalen. Geen probleem, Jan geeft je de mogelijkheid om zelf een bedrag vast te stellen op basis van je inkomen. Na de geboorte zal zij alsnog een rekening naar de verzekeraar sturen en als we geluk hebben en de verzekeraar besluit alsnog uit te keren zouden we ons betaalde bedrag terug krijgen, een thuisgeboorte (Jan declareert $5000.- ) kost immers veel minder dan een ziekenhuisgeboorte, dus soms geven ze achteraf toe en keren ze alsnog uit.
16 weken in mijn zwangerschap kreeg ik een hele erge bloeding, een echo wees uit dat ik placenta previa had. Bloedingen bleven komen en ik had bedrust. Mijn man werd zenuwachtig en stond niet meer volledig achter een thuisbevalling, Omdat ik het heel belangrijk vind dat hij achter onze keus stond ging ik op zoek naar een middenweg.
Zo kwam ik op de site van een ziekenhuis hier iets verderop. Zij hadden een midwife in dienst, iemand als Jan, maar dan in het ziekenhuis, dus met medische ondersteuning van OB/GYN collega’s. Ik zou dan wel in het ziekenhuis moeten bevallen, maar ze liep niet in een groen pak, zou niet alles aan de zusters overlaten en pas binnenkomen als ik 10 cm was en ondersteunde het hele “natural childbirth” id.
De switch naar Liz was gemaakt.
---------------------------


21 januari, de uitgerekende datum… Hij kwam en ging… net zoals alle andere dagen. Op de CTG’s zag alles er goed uit en het was tijd om over inductie te praten. Ik had inmiddels al 3cm ontsluiting, maar dat had ik al weken, dus het schoot niet echt op. Aanvankelijk zetten we de inductiedatum een week later, op 28 januari, ze zouden dit gaan doen met behulp van “Cytotec” een pilletje wat bij de baarmoedermond zou worden geplaatst en de boel zou weken.
Donderdag de 24ste moest ik weer komen, na dingen te hebben gelezen wilde ik de inductiedatum nog ietsjes opschuiven, misschien had ik geluk en zou alles zelf beginnen.
De CTG liet niets raars zien, meneer had het nog flink naar zijn zin en er was geen verandering. We besloten de inductiedatum op 31 januari te zetten.
We stonden om half 5 op, douchten en rond kwart over 5 liepen we het ziekenhuis in. We werden naar kamer 2408 gebracht, ze hadden prive kamers met badkamer (en bubbelbad) en ik werd aangekoppeld op een ctg en moest allemaal vragen beantwoorden over mijn history.
Om 6 uur kwam Liz binnen, en legde uit wat we gingen doen. De monitor liet zien dat ik al weeen had, maar ik voelde niets, na een check (nog steeds 3) bracht ze de eerste dosis in, dit zou zich elke 3 uur herhalen.
Liz raade aan om veel te lopen, en gebruik te maken van het bubbelbad als de weeen sterker werden. De zuster bracht me een soort skippybal waar ik op moest zitten. We zetten onze laptop op en maakten ons op voor een middagje “muppetshow”
Elke 3 uur na inbreng van een nieuwe dosis, werd ik een half uur aan de monitor gelegd om te kijken wat er aan de hand was. Volgens dat ding had ik gigantisch sterke weeen, maar nog steeds voelde ik me prima, wel wat krampen, maar goed.

Om 4 uur ‘s middags was ik nog maar 5 cm, en Liz besloot mijn water te breken om de boel wat meer op gang te brengen, het ging toch iets te langzaam volgens haar.
Eindelijk werden mijn weeen sterker, ik was helemaal blij en rende bijna over de gang van de afdeling heen om ontsluiting mee te helpen. Het hielp allemaal niets, behalve dat de weeen sterker en sterker werden, en daarmee pijnlijker en pijnlijker.
Ik besloot maar eens een bad te proberen, de weeen waren inmiddels erg pijnlijk en een bad was in mijn gedachten en volgens de honderden vrouwen die gebruik hadden gemaakt van een bad om hun weeen te verlichten DE uitkomst…
Niet dus, het water was me te koud en ik kon mijn weeen niet opvangen. Ik raakte in paniek en wist dat ik eruit moest om mijn kalmte te bewaren.
Ik kwam erachter dat de beste manier voor mij om die pijnlijke rotkrengen op te vangen was om helemaal alleen te zijn en op de wc te zitten. Elke keer als ik een wee had liep ik de badkamer in, sloot de deur en ging ik alleen door de pijn, prima, dit werkte, ik kon mezelf in een sort trance brengen als ik alleen was en de houding werkte prima voor mij.

Liz checkte me om 7 uur en ik had 7 cm, het ging haar niet snel genoeg en de weeen activiteit nam af, dus zij wilde overgaan op Pitocin. Het nadeel (behalve de naalden, die ik zelf als het grootste nadeel zag) was dat ik continue aan de monitor zou zitten en dat de weeen als een gek zouden gaan komen.
Na advies van Liz en overleg besloten we om een “walking epidural” te zetten, een ruggenprik wat me nog wel de mogelijkheid gaf om rond te lopen en die na ongeveer anderhalf uur uitgewerkt zou zijn.
De zuster zette mijn infuus en er kwam een anesthesist om de epi te zetten. Scott werd naar de andere kant van de kamer gestuurd zodat hij niet mee hoefde te kijken terwijl die naald in mijn rug ging. Liz gaf aan dat ik heel erg stil moest blijven zitten (ja, en die krengen dan?) en vooral moest doorademen. Ik zat op de rand van het bed, Liz zat voor me en ik leunde over haar heen en concentreerde me op haar stem om door de weeen heen te ademen.
De ergste krampen verdwenen en ik kon weer lachen. We keken nog wat tv, liepen rondjes in de kamer (voor zover dat ging aangesloten) en hoopten dat het snel over zou zijn. We hadden er weer zin in en zagen de toekomst weer rooskleurig tegemoed.

Tot half 9 de krampen weer terug kwamen en nu heviger en pijnlijker dan ooit. Ik kon niet meer lopen en mijn benen schudde als een gek. De epi was duidelijk uitgewerkt.
De zuster besprak de mogelijkheid met ons over een volledige ruggenprik, er zou dan alleen nog maar wat vloeistof in de catheter worden gespoten, het nadeel was wel dat ik dan volledig aan bed gekluisterd was omdat ik mijn benen niet meer zou voelen. Ik weigerde en wilde proberen zonder.
Om 10 uur checkte Liz me weer, en ik was nog steeds 7 cm. Ik was inmiddels kapot en het huilen stond me nader dan het lachen. Toch maar de rest van de ruggenprik erin.
De pijn verdween binnen 4 weeen, en ik voelde mijn rechterbeen niet meer, in mijn linkerbeen voelde ik nog wel iets, maar ook niet veel. Weeen heb ik niet meer gevoeld.

Om half 12 was ik 10 cm en werd de kamer klaargemaakt voor het persen, naast Liz en de zuster kwamen er nog 2 zusters binnen, 1 met een kar met allemaal enge instrumenten en 1 om de baby “op te vangen” zoals ze dat noemden.
Ik weet nog dat ik dacht, Opvangen? Komt ie er dan uitvliegen ofzo? Dat zie ik nooit op tv! Dat heb ik nergens gelezen!
Het was een beetje hectisch, Scott stond aan mijn rechterkant, hield mijn ene been omhoog en had zijn hand onder mijn nek, en een zuster aan de andere kant die mijn been omhoog hield.
Ik mocht persen als ik een wee voelde, probleem was echter dat ik niets voelde dus ik ging af wat de zuster zei… Je hebt een wee, voel je hem? Ik was doodsbenauwd dat ze die kar met instrumenten dichterbij zouden brengen als ik niets voelde, dus ik schudde vol overtuiging “ja” en perste, en perste en perste en perste

Het hoofdje stond vrij snel, en ik hoorde Liz “wil je het zien Aren?” Dat wilde ik niet, maar ik wilde wel graag dat er foto’s gemaakt zouden worden. Snel werd er een toestel aan het meisje met de instrumentenkar gegeven (mooi, die had voorlopig haar handen vol aan een fototoestel ipv enge instrumenten), en Liz begeleide mijn hand naar het hoofdje om te voelen. Mijn reactie “WEIRDDDDDDDDDDDDDD” (mijn manier om om te gaan met spanning is om er humor tussendoor te gooien)
Ik had verschrikkelijk last van maagzuur en de washandjes belanden op mijn keel ipv op mijn voorhoofd.
Ik bleef maar persen, en alhoewel het hoofdje al stond zat er verder geen beweging in… Ik hoestte, en Liz reageerde met “je hoest je kind er nog uit zo” mijn reactie: “Echt? Uche uche uche” (en weer even die spanning doorbroken)
Ik vroeg Liz of het eruit zag dat ze moest knippen, ze antwoorde ontkennend. Toen hoorde ik de zuster het word “forceps” tegen Liz noemen… Forceps? Dat klinkt als een instrument, niets ervan. Met alle kracht die ik had perste ik. En daar was zijn hoofdje eindelijk. Nog een keer en daar was hij helemaal. Scott boog over mij heen en ik hoorde hem snikken.

Hij werd op mijn buik gelegd en zijn oogjes zochten die van mij. Wat was hij warm, en zacht! Ik huilde en het enige wat ik kon uitbrengen was “look at him, feel his skin sweety!” Ik wilde Scott dichtbij, maar hij werd aan de kant geduwd door de zusters omdat onze zoon blauw aanzag en niet ademde. Hij werd ruw afgedroogd en kreeg een maskertje op en toen begon hij te huilen. Opeens was er niets anders in de kamer, alleen hij en ik, ik en hij.
Onze zoon, Oliver. 1 feburari 2008, 12.22 AM

Wat een mooi verhaal, Renda!

quote:

Op woensdag 5 maart 2008 12:19 schreef Brighteyes het volgende:
Wauw, tranen in mijn ogen hier Renda!

Echt mooi beschreven.

Leuk ook om zo alles op te schrijven, tijdens de hele dag hielden we een soort van logboekje bij maar er komen nu allemaal dingen weer bovendrijven zoals de ontzettende jeuk in mijn benen toen de ruggenprik eenmaal begon te werken, Scott die vergat dat ik geen controle over mijn been had en hem opeens losliet *boem* bovenop Liz
Na de bevalling de zuster die voorstelde dat ze Oliver wel even mee zou nemen naar de nursery en zou wassen zodat wij even konden slapen. Niets daarvan, van mij! hij blijft hier en Scott wast hem

Wat leest het fijn Renda. Goed dat je verder gezocht hebt ook, naar een manier die bij je past.
En je verhaal... Ik heb de tranen in mijn ogen. Het blijft zo bijzonder...

Prachtig Renda, ik heb tranen in mijn ogen, wat heb je dit treffend verwoord

Ohja, hier moest ik ook nog wat posten!

Sinds ik mijn uitgerekende datum weet, roep ik dat ik op mijn verjaardag ga bevallen (uitgerekend 17 maart, jarig 21 maart) zodat ik mijn 30e verjaardag niet hoef te vieren . Ik heb dan ook niet ruim van tevoren het idee dat ik zou kunnen gaan bevallen. Twee dagen voor de daadwerkelijke bevalling lijkt het erop dat ik die enorm spannende slijmprop aan het verliezen ben, maar ik heb nog geen gevoel dat er wat gaat gebeuren.

De nacht van woensdag op donderdag (20 maart) word ik wakker rond een uur of half 5, en voel ik iets lopen. Aangezien ik geen matjes of andere dingen in mijn bed heb gelegd spring ik er gelijk uit (ja, dat lukte zowaar) en ren ik naar de wc om de schade te bekijken. Als ik op het toilet zit krijg ik ineens kramp in mijn buik en na daar een kwartier te hebben gezeten besluit ik mijn wederhelft op de hoogte te brengen dat ik onder de douche ga staan. Als ik een tijdje onder de douche sta komt hij kijken of het goed gaat en dat gaat het eigenlijk wel. Er zit nog geen 2 minuten tijd tussen de weeën, maar ik zeg tegen hem dat ie maar moet liegen tegen de verloskundige omdat ik wil dat ze komt omdat ik naar het ziekenhuis wil voordat alles in hevigheid gaat losbarsten.

De verloskundige komt met een stagiaire die ook gezellig mee komt kijken. Ze wil naar het hartje luisteren, maar op het moment dat ze gaat luisteren voel ik het kind omdraaien. Er is lichtelijke paniek omdat het hartje even kwijt was. Bij mij echter geen paniek. Ik voelde haar draaien en ik heb het idee dat ze overdrijven met de paniek . Ik blijk al 5cm ontsluiting te hebben, dus we mogen naar het ziekenhuis .

In het ziekenhuis aangekomen (uur of 7) blijkt het nogal druk te zijn. Ik zie 5 verpleegsters, die na een half uur komen melden dat ze vrij zijn, en dat er nieuwe verpleegsters komen. Mij interesseert het niks, ik onthou toch niet wie er binnen is geweest . Een verpleegster zegt tegen me dat ze allerlei dingen tegen de pijn hebben en dat ik alleen maar hoef te zeggen als ik denk iets nodig te hebben. Nu had ik vantevoren bij de verloskunidige al aangegeven geen pethidine te willen, dus mijn verbazing is dan ook groot als ze na 3 kwartier nadenken dan toch met een spuit met pethidine aankomen. Ik vraag waar de Remifentanil is ( . ) en dat ze de pethidine mooi in hun eigen reet kunnen stoppen omdat ik dat niet hoef en dat is geloof ik ook zo ongeveer het laatste wat ik uit kan brengen tot ze geboren is.

Ondertussen heeft het halve ziekenhuis totaan de elleboog in mijn onderkant gezeten en op het moment dat er verschillende mensen "het laatste randje meerdere malen wegduwen" ben ik al bijna door al mijn krachten heen en blijkt er ineens geen helder vruchtwater meer te zijn. Ze schroeven een electrode op het hoofd van het kind en ik krijg een infuus met wee opwekkers. Dit laatste doet echt helemaal niks en ik begin er een beetje sjagerijnig van te worden, dat ik daar voor jan lul lig. De verloskundige van het ziekenhuis zegt dat ik op mijn zij moet gaan liggen en op het moment dat ik vraag welke kant gilt ze tegen me dat ik naar haar moet luisteren. Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE" . en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was .

Ondertussen mocht ik ook persen (ojajoh? leuk) dus daar ging ik dan maar mee aan de slag. Persen zonder weeën is een hele dolle ervaring. Ik doe het dan ook steeds verkeerd volgens de verpleegsters en ik vraag me steeds af hoe het dan wel moet. Het infuus wordt nog maar eens opgeschroefd. Dan ben ik het zat. Die stomme klotemensen van het ziekenhuis die geen tijd voor me hebben, pijn, geen weeën, geen pijnstilling en ik vind het nog belachelijker dat ik daar tijd lig te verdoen zonder dat er iets concreets gebeurt . Ik zeg dan ook dat ik ermee ophou, dat ze het kunnen bekijken. Dat is de eerste keer dat ze wel naar me luisteren en de gyneacoloog wordt gehaald .

Dan gaat alles heel snel. Hij legt uit wat een vacuümpomp is en hoe het werkt, maar ik luister niet, ik kijk alleen maar vol angst of ik een schaar richting mijn onderkant zie gaan . Dit blijkt niet het geval te zijn dus ik ontspan. Dat had ik nou niet moeten doen . Opeens word ik door 5 man tegengehouden terwijl die vent aan dat ding trekt. Ik gil zo hard dat ze me op de parkeerplaats voor het ziekenhuis kunnen horen. Dan stopt de man en de pijn ook. Het hoofdje is eruit. Ik gil dat de rest er ook uit moet, en wel nu! En dat ie kan verotten met zijn "kijk eens naar beneden". Ik stel mezelf gerust met alle beelden die ik op tv heb gezien, dat de rest er zo uitfloept en dat het zo afgelopen is. En toen heb ik voor de tweede keer het hele ziekenhuis bij elkaar gegild, want dat deed zo mogelijk nóg meer pijn en leek 10 keer zolang te duren als de eerste helft .

Maar toen was ze er om 11.59. En alles was goed

Oh Kim, wat een verhaal.. ik moet er wel een beetje om lachen hoor... Zo lekker nuchter

!

Achteraf gezien vond ik alles ook meevallen, maar dat komt ook alleen maar omdat ik me op het allerergste had voorbereid .

Zo was ik ook een beetje ingescheurd en moest ik een paar hechtingen. Na alle verhalen hier heb ik de verpleegster bijna geld geboden om er vanaf te blijven . Maar afgezien van de eerste verdovingsspuit heb ik niks gevoeld .

quote:

Op donderdag 8 mei 2008 10:53 schreef k_i_m het volgende:
Toen was mijn geduld helemaal op. Ik gilde terug "IK VROEG WELKE KANT, DOVE" . en aangezien ik verder niet op mijn zij kon liggen ben ik gewoon weer terug op mijn rug gaan liggen toen ze weg was .

quote:

Ik zeg dan ook dat ik ermee ophou, dat ze het kunnen bekijken. Dat is de eerste keer dat ze wel naar me luisteren en de gyneacoloog wordt gehaald .

Typisch is dat toch, ik had dat ook. Zo'n moment van "Doei, zoek het maar uit!". Toen werd er ook pas naar mij geluisterd.

Je hebt er weer een echt K_I_M-verhaal van gemaakt!