Bevallingsverhalen deel 6

quote:

Op donderdag 15 november 2007 11:21 schreef marit1978 het volgende:
ja Ticootje, ik heb een injectie gehad met morfine-achtig middel
gaf zeker wel verlichting, hetzij maar even!
Bijwerking was dat ik erg bezopen werd, grip op wat er gaande was was ik kwijt!
Kan voordeel zijn, maar niet als de bijwerking er nog is op het moment dat je alert moet zijn!
Ook las ik hier eens dat iemand hierdoor juist zo ver van de wereld was dat het echt angst met zich meebracht. Zéker niet fijn dus.

Ik heb toen eerste 'shot' was uitgewerkt nog een hoeveelheid gehad, maar dat gaf qua pijn geen verlichting meer. Helaas wel de bijwerkingen.

Ja, ik weet wel hoe het "bezopen" gevoel is. Ik vond het op het moment zelf niet heel erg en ook niet eng. daarom dat ik daar dus een beetje naar neig... Alleen is het geen morfine dat ze gebruiken maar iets wat er op lijkt. Maar als het hetzelfde effect heeft dan ben ik niet zo heel bang dat ik de weg volledig kwijt ben...

Ja, en het werkt niet zo lang... Ik ga gewoon overleggen met de vk.

quote:

Op woensdag 14 november 2007 19:10 schreef Brighteyes het volgende:
We slikken nota bene voor elk lullig hoofdpijntje karrevrachten paracetamol, maar dit zou niet kunnen?

Dat was ook mijn argument. Ik ben zo iemand die als die pijn heeft daar graag een pijnstiller voor inneemt. En ook graag een verdoving bij de tandarts. We leven toch niet meer in de middeleeuwen?

Van te voren heb ik me erg verbaasd over al die mensen die me stomverbaasd aankeken toen ik vertelde graag een ruggeprik te willen. Vooral mannen en vrouwen die nog nooit zwanger waren geweest hadden er een handje van om hoofdschuddend te roepen dat het belachelijk en overdreven was, schadelijk voor het kind blablabla...
Ik heb me op een info-avond in het ziekenhuis goed laten voorlichten, ook over de risico's.
Door veel lichamelijk ongemak heb ik vrijwel niet kunnen genieten van de zwangerschap, en ik gunde mezelf mede daardoor dan ook een wat prettigere bevalling.
Helaas liep dat dus een beetje anders

Ticootje, dat spul heet Pethidine en werkt lang niet bij iedereen even goed.
Mij had je net zo goed een aspirientje kunnen geven, had net zo goed waardeloos gewerkt.

Als je nou zo'n spuit hebt gehad en het werkt niet, kan een ruggenprik dan alsnog?

---> ook een goede vraag voor de vk...

Ticootje, echt een ruggeprik klinkt veel enger dan het is... (en hiermee wil ik niet pijnstilling gaan promoten, maar het is mij enorm meegevallen).

Och, en als je er écht aan toe bent dat dat ding gezet wordt, dan maakt het je geen bal meer uit.

Overigens probeerden ze mij eerst ook een pethidineprik aan te praten. Maar ik wist dat dat rotzooi is die niet eens altijd werkt. De anesthesisten zeiden ook dat het vooroorlogs spul is, ze snapten niet dat dat nog werd toegediend.

Ik weet niet of het slim is om na een pethidineprik alsnog een ruggenprik te vragen. Dan krijgt je kind twee keer een dosis medicatie mee.

Hebben er ook mensen ervaring met TENS??

quote:

Op donderdag 15 november 2007 13:52 schreef Moonah het volgende:
Och, en als je er écht aan toe bent dat dat ding gezet wordt, dan maakt het je geen bal meer uit.

Mee eensch

Ik heb nog steeds een dubbel gevoel over wel of geen verdoving. Bij de geboorte van Fons heb ik erom gesmeekt, maar achteraf was ik eigenlijk wel blij dat ze me geen gegeven hebben en ik dus die avond nog naar huis mocht gaan met een wakker Fonske.
En ondanks dat ik nu weet hoe een bevalling kan voelen zou ik het een volgende keer ook weer eerst thuis en zonder verdoving willen proberen, hoewel ik nu al weet dat ik me dat op de moment zelf ga beklagen.
Mijn grootste tegenargument is dus dat het kindje er toch wel van meekrijgt en wat suffig is en dikwijls minder goed drinkt.

Ruggeprik of geen ruggeprik ligt gewoon aan de verloop van de bevalling zelf.

Kon de gyn wel op mijn knieën danken dat ik naar 15 uur weeën en spugen even bevrijd werd van alle pijn door middel van de ruggeprik. Hij was dan wel niet goed gezet maar dat is bijzaak de grootste pijn werd er wel door vanaf gehaald.

Volgens mij krijgt niemand hier commentaar of negatieve reacties omdat ze KV geeft. Wat een vergelijking.

Mijn bevalling duurde niet zo heel lang en het ging zonder ruggeprik, maar ik heb (toen de pijn wel heel erg was, maar nog niet verschrikkelijk heel erg zeg maar) wel gevraagd of ik een ruggeprik kon krijgen als ik zelf vond dat het niet meer ging. Dat moest ik drie keer vragen voor ik de belofte kreeg dat het kon. Alleen al dat idee was een geruststelling.
Met het hechten krijg ik meteen twee prikken, voordat ik het zelf doorhad, dat kan dan wel (daarna is er flink gehecht zonder verdoving, dus ik snap niet waarom die twee er dan zo snel in moesten).

quote:

Op donderdag 15 november 2007 17:51 schreef Bass-Miss het volgende:

Mijn grootste tegenargument is dus dat het kindje er toch wel van meekrijgt en wat suffig is en dikwijls minder goed drinkt.

Anna was ook suffig de eerste dagen, de kraamhulp vroeg zelfs of de overdracht wel klopte. Ik weet niet of je dat als argument moet gebruiken. Ik denk, als het echt lang duurt en de moeder is 'radeloos' van de pijn, dat je daar dan meer naar moet kijken. Ook om te voorkomen dat de bevalling een trauma gaat worden.

quote:

Op donderdag 15 november 2007 19:35 schreef YPPY het volgende:
Volgens mij krijgt niemand hier commentaar of negatieve reacties omdat ze KV geeft. Wat een vergelijking.

Mijn bevalling duurde niet zo heel lang en het ging zonder ruggeprik, maar ik heb (toen de pijn wel heel erg was, maar nog niet verschrikkelijk heel erg zeg maar) wel gevraagd of ik een ruggeprik kon krijgen als ik zelf vond dat het niet meer ging. Dat moest ik drie keer vragen voor ik de belofte kreeg dat het kon. Alleen al dat idee was een geruststelling.
Met het hechten krijg ik meteen twee prikken, voordat ik het zelf doorhad, dat kan dan wel (daarna is er flink gehecht zonder verdoving, dus ik snap niet waarom die twee er dan zo snel in moesten).

Ik heb hier vaak genoeg negatieve reakties gezien.
En op zich is het niet zo'n kromme vergelijking, het is allebei een noodgreep, iets dat je doet als het niet anders kan.

Ik heb niks tegen KV, ook niet tegen een ruggeprik.

O, dan heb ik die gemist. In het bv topic worden juist mensen gesteund als ze besluiten over te stappen. KV vind ik niet per definitie een noodgreep. Daar kun je ook mee beginnen omdat je het wilt. Een ruggeprik neem je niet omdat je dat wil, die is voor als je niet meer kunt. Maar volgens mij hoort deze discussie hier helemaal niet.

Ik heb mijn bevallingsverhalen al gepost(vorige blz) niet erg spectaculair ben ik bang...

(en eigenlijk ook wel blij om, al die horrorverhalen die je hoort!)

quote:

Op donderdag 15 november 2007 19:39 schreef YPPY het volgende:

[..]

Anna was ook suffig de eerste dagen, de kraamhulp vroeg zelfs of de overdracht wel klopte. Ik weet niet of je dat als argument moet gebruiken. Ik denk, als het echt lang duurt en de moeder is 'radeloos' van de pijn, dat je daar dan meer naar moet kijken. Ook om te voorkomen dat de bevalling een trauma gaat worden.

Er zullen wel andere dingen in meespelen, maar volgens mijn moeder, die vroedvrouw is in een ziekenhuis, valt het erg op. De borstvoeding gaat ook dikwijls veel moeizamer schijnt.
Maar ik heb er echt niks op tegen hoor, ik zei het al, de pijn was niet te harden bij mij en ik heb erom gesmeekt...

Op maandag (die dag was ik 41+1) begon ik overdag wat krampen te voelen, alsof er een flinke menstruatie aan zat te komen. s'Avonds na het eten toch maar eens op de klok gaan kijken, want ze werden wat heftiger. Ze kwamen om de 14 min. s'Nachts zette het ook door, ze kwamen om de 8 min zoiets, en ik kon er niet van slapen. Ook was ik de slijmprop overdag al stukje bij beetje aan het verliezen.
Om half 2 s'nachts had ik op het toilet het idee dat mijn vliezen braken, dus ik belde naar het ziekenhuis. Ik moest alles goed in de gaten houden, en als er iets was of als de weeën zo om de 5 min kwamen, moest ik terug bellen...
Het zette niet verder door, bleef bij rommelen...

De volgende ochtend had ik nog een gewone controle afspraak staan bij de gynaecoloog, hij hoorde mijn verhaal van die nacht aan, en stuurde me door naar de verlos-afdeling. Daar werd een ctg gemaakt, en gekeken of mijn vliezen echt gebroken waren. Uit de ctg bleek dat ik wel 'contracties' had, maar geen echte weeën activiteit, met kindje was alles goed. Ze konden op het oog niet goed beoordelen of mijn vliezen inderdaad gebroken waren, dus er werd een kweekje gemaakt. Uit de echo bleek ondertussen dat er nog maar erg weinig vruchtwater was, mochten mijn vliezen dus nog intact zijn, dan moest er een plan gemaakt worden. Uitslag van het lab was dat mijn vliezen niet gebroken waren.
Bij inwendig onderzoek bleek ook dat de voor-weeën maar weinig werk verrichten, want mijn baarmoedermond was nog helemaal dicht, en maar een heel klein beetje zacht...

Afgesproken werd (we waren ondertussen al 4 uur in het ziekenhuis) dat we nog lekker naar huis gingen, nog een nachtje thuis slapen, en dat ze me de volgende ochtend (woensdag) om 7.00h zouden opnemen om de bevalling op te wekken. Ik zou dan eerst wat tabletjes krijgen die de baarmoedermond doen verweken, en als dat gebeurd was, zou ik ingeleid worden.

Om 7.00h waren we in het ziekehuis en kregen uitleg over de behandeling. We moesten ervan uitgaan dat het wel wat dagen kon duren, je mag 3x per dag zo'n tabletje (word vaginaal ingebracht) en het kan best wat dagen duren voordat er effect is...
Om half 8 kreeg ik mijn eerste tabletje, en na 4 uur kwamen ze controleren. Bleek dat ik al 3 cm ontsluiting had! Dat was genoeg om in te gaan leiden, alleen was het beleid in het ziekehuis dat inleiden alleen s'ochtends te doen. Het was dus afwachten of de bevalling verder op en natuurlijke manier door zou zetten die dag, zo niet, dan zouden ze me s'nachts een slaapmiddeltje geven om nog even lekker te slapen, en de volgende ochtend gaan beginnen met inleiden.

In de 9 uur daarna had ik het idee dat het goed doorzette, ik had weeën die om de 5 min kwamen en die werden steeds heftiger door de dag heen. Ik lag nog op de afdeling zwangeren, en vond het wel vervelend dat er steeds maar niemand kwam controleren of het inderdaad goed ging... Ik wilde weten of er cm's bij kwamen!
Om 9 uur kwam er gelukkig een arts toucheren... 3 a 4 cm... Ik baalde flink, had echt het idee dat het goed ging.
Afgesproken werd dat ze voor de nacht nog eens kwam toucheren, mocht ik dan zo'n 6cm hebben dan ging ik door naar de verlos afdeling, mocht het minder zijn, dan kreeg ik een slaapmiddel en zouden ze de volgende ochtend verder gaan.
Om 24.00h kwam ze weer, 5 a 6 cm! Dat ging de goeie kant op... (het zette ook echt goed door, weeën kwamen om de paar minuten en ik zat het liefst op de wc )
Zij ging bellen dat ik naar boven kwam, en in de lift hield ik het niet meer... er zat geen pauze meer tussen de weeën.
Op de verloskamer aangekomen werd rustig begonnen met mij aan de ctg te leggen, en de verloskundige kwam zich even voorstellen... Toen ze mij zo bezig zag mijn weeën weg te puffen zei ze: "ik toucheer je toch maar even..", in minder dan een half uur van 5 a 6cm naar 9 cm! Ze brak meteen mijn vliezen, en in no time zat ik op 10cm... Ze liet met spoed een verpleegster komen om alles verder in orde te maken voor het kindje... Ik mocht persen en na 5 persweeën (24 min) was daar ons meisje... Met haar handje omhoog langs haar hoofdje, om 1.33 s'nachts geboren!

Het was super heftig en snel op het laatst, maar ik kijk er heel goed op terug. Het was echt een goeie bevalling. Mijn vriend (natuurlijk) en mijn moeder waren er heel de dag bij, en ik vond het heel prettig in het ziekenhuis.

De volgende ochtend mochten we om half 10 al lekker naar huis.

Ook de kraamtijd is heel goed gegaan, ik voelde me eigenlijk meteen heel goed, en ook met Floortje ging/gaat het super. (De borstvoeding kwam op dag 2 meteen heel goed op gang, en ook het aanhappen ging meteen goed... Ze was de eerste dag 300 gr afgevallen, en nu op dag 6 vandaag zit ze alweer 40 gram bóven haar geboorte gewicht )

Helaas kregen we eergisteren slecht nieuws, mijn eigen lieve opa is overleden... Hij was al 81, maar is toch nog onverwacht in zijn slaap overleden. Het was absoluut geen man om ziek en hulpbehoevend te willen zijn, dus als hij had mogen kiezen hoe hij heen zou gaan, dan zou hij het zo gewild hebben.

Hij woont 200km verderop en ik had hem zo graag zijn eerste achterkleinkindje laten zien. Hij klonk zo trots en opgelucht dat alles goed was gegaan na de bevalling (ik heb hem gelukkig nog wel aan de telefoon gehad). Hij is op de bank 'in slaap' gevallen, en op de schouw stond een foto van Matthijs, mij en Floortje... Alsof hij nu rust had, erop gewacht had...

Mijn 2e kraamweek gaat dus even iets anders verlopen... Morgen verhuizen Papa, Floortje en ik de hele baby-inboedel voor een paar dagen naar mijn ouders in brabant. Of ik ook naar de begrafenis toe ga weet ik nog niet, maar ik wil iig dichtbij mijn familie zijn dan. Gelukkig gaat het met zowel mij, als met Floortje zo goed dat het geen probleem is om daarheen te gaan, we blijven dan lekker tot de kerst daar.

Maar goed... Ik ben af en toe erg verdrietig, maar het heeft ook al een soort van plekje gekregen... We genieten heel erg van dit nieuwe leventje... Ons kleine mooie meisje, wij zijn echt zo verliefd op haar!

Wat liefdevol beschreven, DeLiedje. Vanaf de zijlijn klonk het veel heftiger en chaotischer.
Gecondoleerd met je opa.

quote:

Op donderdag 15 november 2007 11:59 schreef Ticootje het volgende:
Als je nou zo'n spuit hebt gehad en het werkt niet, kan een ruggenprik dan alsnog?

---> ook een goede vraag voor de vk...

Wat zijn er toch een misverstanden.
De ruggeprik is minder slecht voor je kindje dan een pethidine prik. Pethidine is een opiaat en komt namelijk wel bij het kindje terecht. Daarnaast heeft pethidine nogal wat bijwerkingen, misselijk, hallucinaties, niet meer kunnen meewerken met de bevalling etc. Het grote voordeel van pethidine is dat het snel en door "iedereen" gegeven kan worden, het werkt ook snel. Oh, voor ik het vergeet, na een pethidine injectie mag je zeker nog wel een ruggeprik.

De ruggeprik (epiduraal) is ook niet ideaal, maar dan vooral voor de moeder niet. Het is een flinke prik waarvoor je in een onmogelijke positie moet zitten en het kan moeilijk zijn om de catheter in de juiste positie te brengen. Het spul wat ze in de rug spuiten komt niet bij de baby. Het verdooft in eerste instantie de pijn en als daarna ook het motorische deel van je zenuwstelsel. Als ze dus niet teveel geven zou je er zelfs mee kunnen persen, maar ja, dat is bij de meeste verlosafdelingen niet bekend
Er zijn drie grote nadelen aan: er is een anesthesist voor nodig (in de meeste ziekenhuizen) om de prik te zetten en die werken niet overal 's nachts en overdag moeten ze echt tijd maken. Daarnaast kun je een bloeddrukdaling van de ruggeprik krijgen, dat is ook niet echt super maar op te vangen met wat extra infuusvloeistof. Tenslotte zie je dat veel vrouwen koorts ontwikkelen na een ruggeprik. Het mechanisme daarvan is niet duidelijk, ze denken dat het een reactie is van het centrale zenuwstelsen. Het kan verder geen kwaad (uit wat er tot nu toe bekend is) maar je moet dan wel een nacht in het ziekenhuis blijven.

Andere mogelijkheden zijn TENS, ik ken dat niet goed, maar het principe is dat je de zenuwen overstimuleert zodat er geen pijnprikkels meer doorgegeven kunnen worden.

Tegenwoordig zijn ze bezig met veel onderzoeken naar remifentanyl. Dit is een snelwerkend en kortwerkend opiaat (in tegenstelling tot pethidine die best lang doorwerkt). Je krijgt dan een infuus en een pompje. IN dat pompje zit die remifentanyl, je kunt dan indrukken als de pijn te heftig wordt. Dat spul werkt dan een minuut of 9. Je kan er misselijk van worden maar dat is veel minder dan bij nr. 1. Het grote voordeel is dat je hier geen anesthesist voor nodig hebt, dat het snel werkt en dat het snel uitwerkt.

Dan heb je ook nog accupunctuur, maar daar weet ik echt te weinig van. OP internet staat daar wel veel over geschreven, net als over TENS.

En natuurlijk hoort dit allemaal niet in dit topic, sorry.

dubbel is niet nodig

DeLiedje, ik dacht: "Wat komt dat verhaal me toch bekend voor" maar je had de korte versie natuurijk al in Z&G gepost!
Wat fijn dat je er zo'n goed gevoel over hebt zeg! Heerlijk dat je zo positief klinkt.
Gecondoleerd met het overlijden van je opa. Wel prachtig dat je hem nog hebt gesproken en dat hij Floortje iig nog op de foto heeft gezien.
_{En ik zelf ben ervan overtuigd dat hij ook nu Floortje kan zien. Dikke kans dat hij haar beschermer wordt.}

quote:

Op woensdag 19 december 2007 15:45 schreef sjak het volgende:

En natuurlijk hoort dit allemaal niet in dit topic, sorry.

Mss niet, maar ik vind het wel een heel heldere uitleg.
Mss copy/pasten naar Z&G?
Dat pethidine rotzooi is wist ik al. Maar het is voor mij nieuw dat het spul van een epiduraal niet bij het kindje komt. Dat hebben ze me niet verteld in het zkh, toen ik zei dat ik daardoor twijfelde...
Ik had overigens ook koorts, wist niet dat het door de epiduraal kwam.
Heb daarom meteen een antibioticumspuit gekregen. Is dat normaal eigenlijk?

Tnx!

Oh ja, vergeet ik heel dat stuk van die hechtingen enzo

De schade valt erg mee, ik heb een paar hechtinkjes, was beetje ingescheurd (2 huidlagen). Ik heb er na de bevalling totaal geen last van gehad, geen pijn, geen branderigheid, en kraam heeft vanmorgen nog even gecontroleerd, maar ze zijn al bijna weer weg...
Heb ook nog even een infuusje gehad en een katheter omdat ik wat veel vloeide, en mijn baarmoeder niet goed introk... Dat kan dan komen omdat je blaas vol is en ff naar de wc zit er niet dan . Infuus bleek later niet nodig te zijn geweest, baarmoeder trok toch goed samen en het vloeien was niet abnormaal veel...

Ik heb van al dat gedoe aan mijn lijf echt niks gemerkt, ik had ons meisje op mijn buik... Wat een wonder eigenlijk zo'n bevalling...

Wat een fijne bevalling DeLiedje.

DeLiedje, wat fijn dat je er zo positief over schrijft joh!
ik heb hier de tranen over mijn wangen lopen...V. kijkt me erg vreemd aan :-)

Wat een mooi bevallingsverhaal DeLiedje, maar wat ontzettend triest dat je opa is overleden, gecondoleerd met je opa en ook gefeliciteerd met Floortje. Wat ligt geluk en verdriet dan toch dicht bij elkaar.

Ik vind het wel heel mooi dat je je opa nog hebt gesproken na de bevalling, het lijkt inderdaad wel of hij nu de rust had gekregen die hij nodig had om rustig heen te gaan, ik hoop dat het je enigszins troost kan bieden dat hij op de komst van Floortje heeft gewacht (vind dat een mooie gedachte).

DeLiedje wat heb je je verhaal mooi geschreven, wat fijn dat het zo goed gegaan is!

Wat spijtig van je opa, gecondoleerd meis.
Ik weet zeker dat hij op Floortje zal passen.

Wat jammer DeLiedje, dat je opa Floortje niet in het echt heeft kunnen zien! Maar ik denk ook dat hij wel ergens is bij jullie.

En je bevalling, mooi verhaal!

Blijft bijzonder, deze verhalen!

DeLiedje, wat een prachtig verhaal! Ik zit met tranen in mijn ogen het verhaal van je opa te lezen. Wat een mooie manier om door te gaan. En natuurlijk had je nog graag gehad dat hij nog lang hier op aarde zou zijn.
Gecondoleerd met je opa. En gefeliciteerd met de kleine (wat zit dat toch dicht bij elkaar! Dat hebbenwij ook ondervonden; vreugde en treurigheid zijn allemaal onderdeel van leven)

ontroerend vergaal DeLiedje! geconcoleerd met je opa, en ik wens je een goede tijd toe bij jefamilie.. hopelijk kunnen jullie het zo goed afsluiten

9 november 2007

2 uur snachts , ik word wakker en heb het idee dat ik in me bed aan het plassen was , stapte uit bed en liep naar de wc , maar toen verloor ik nog meer water, op de wc aan gekomen zag ik dat het helder van kleur was en het plakte en rook zoet, ik had al gelijk van dit is vrucht water, schoon ondergoed aan gedaan en een maandverband in en weer me bed in gegaan , om de 10 minuten voelde ik een lichte wee , en rond 5 uur weer naar de wc gegaan want dreef weer in me bed , toen zat er wat bloed bij , gelijk Marco wakker gemaakt van joh me vliezen zijn gebroken.
Marco belde gelijk de verloskundige en moesten gelijk naar het ziekenhuis komen.
Daar aan de ctg gelegen om de weeën te bekijken maar die zakte aardig af.
Er werd een kweekje afgenomen om te kijken of ik een bacterie bij me had.
Later op de ochtend ben ik op zaal gelegd.
Tegen 17.00 uur kwam de gynaecoloog langs, ik had een streptokokken bacterie en zou de volgende ochtend rond 8 uur ingeleid worden.
Ik werd gelijk aan de anti biotica gelegd.
Tegen 23.00 uur kreeg ik steeds meer been weeën en ben ik even gaan douchen maar het werd steeds erger.
De zuster kwam en legde me aan de ctg.
Ik kreeg 2 prikken omdat ik al meer dan 24 uur wakker was , 1 prik om de weeën af te remmen en 1 om te kunnen slapen.
Helaas werkte de prikken bij mij averechts en werden de weeën alleen maar erger.
Tegen half 2 ben ik op de gangen gaan lopen en werd ik maar naar de verloskamer gebracht ,om 2 uur kwam de gynaecoloog en ik had al 9 cm ontsluiting, gelijk Marco gebeld dat hij moest komen.
10 november 2007 om 04.53 is Esmee geboren met een flinke knip en de vacuum pomp, als dat niet lukte zou ik een keizersnee krijgen , gelukkig was dat niet nodig.
Esmee was 45 cm en 2440 gram.
Ze werd naar de couveuse afdeling gebracht zodat ze in de gate gehouden kon worden en aan het infuus kon , tot dat de urine en bloed uitslagen er waren want zij kon ook het streptokokken bacterie krijgen.
Na een paar dagen in spanning te hebben gezeten bleek ze het gelukkig niet te hebben.
Helaas werd ze geel en moest ze 24 uur onder een lamp liggen, ze had eigenlijk mee naar huis gemogen.
15 november om half 12 kregen we een telefoontje van de kinder afdeling van : Esmee ziet niet meer geel en ze mag naar huis toe.

Dank jullie voor de lieve reacties, ik ben lekker bij mijn familie nu.
De uitvaart gisteren was heel mooi en bijzonder... Heftig, maar heel fijn om ook de vreugde om ons Floortje met zoveel mensen te kunnen delen. En mijn lieve oma, Floortjes overoma dus, geniet enorm van haar, en haalt er veel troost uit .

Het is zondagavond 16 december 2007 en ik heb wat pijn in mijn onderrug wat telkens komt en gaat. Ik besluit om eerst te douchen en daarna vroeg mijn bed in te duiken in de hoop dat het door zet. Helaas zakt het af en ik val in slaap. Gedurende de nacht heb ik wel flink wat harde buiken maar dat had ik de afgelopen 4 weken ook. Ik wordt maandag ochtend ,17 december 2007, wakker en Morgaine komt even tussen mij en haar vader liggen. Dan ga ik het bed uit en zet haar onder de douche, ik maak hierna een bord brinta voor haar klaar en als ze gegeten heeft brengt papa haar naar de creche. Ik vraag hem nog brood te halen bij de bakker. Rond de klok van half 9 ’s ochtends zet ik de laptop op de keukentafel en maak voor me zelf een bak thee en een bak cruesli. Tijdens het ontbijt krijg ik zo een kramp in mijn buik dat ik niet meer verder kan eten en de pijn moet weg zuchten. Plots weet ik het weer, zo voelen weeën. Ik eet mijn ontbijt op en ga nog even naar het toilet voor ik onder de douche ga. Ik sta nog niet onder de douche en weer voel ik een wee. Tijdens het douchen voel ik het ook. Dan merk ik dat mijn wederhelft weer thuis is en ik roep hem, ik zeg hem dat ik weeën heb en vraag of hij ook gelijk wil douchen. Ik ga er onder vandaan en besluit om gemakkelijke kleding aan te trekken en trek me terug in de slaapkamer. De televisie staat aan maar ik ben er niet bij met mijn hoofd. Het is slechts bewegend beeld. Ik heb mijn mobiel naast me liggen met stopwatch functie aan en ik noteer de tijd tussen de weeën op een stukje papier. Al gauw is duidelijk dat er zo een 5 minuten, soms minder en soms iets meer, tussen de weeën zit en ik vraag of mijn man de verloskundige wilt bellen. Het lijkt wel als of ze om de hoek heeft staan wachten want rond half 12 is ze er al, terwijl ik het idee heb dat mijn man net de telefoon heeft opgehangen. De weeën doen al flink pijn, dit keer zijn het buik weeën en ik heb moeite met het opvangen ervan. Hangend over het borstvoedingskussen en heen en weer wiegend weet ik me door de weeën heen te worstelen. Ze toucheert en constateert dat ik al 6 cm ontsluiting heb. Alle spullen worden klaar gezet/gelegd en mijn man krijgt ook wat dingen te doen zoals het vullen van een kruik, klaar leggen van kleertjes en hydrofiel handdoeken. De verloskundige kan tijdens de weeën niks voor me betekenen en gaat samen met mijn man naar de woonkamer. Het duurt niet lang of ik heb het gevoel te moeten persen maar als ze rond half 1 toucheert heb ik 7 cm ontsluiting, lang geen volledige ontsluiting dus. De vliezen zijn nog steeds in tact en ze wil die pas op het laatste moment breken. Mijn man is zo lief om met koelelementen mijn hoofd en nek af te koelen, hij wrijft heel lief over mijn rug en verteld me dat ik het goed doe. Even voor half 2 komt de kraamhulp aan en om half 2 weet ik me geen houding meer te geven en ik roep dat ik moet persen. Ze breekt mijn vliezen en ik mag persen. Het hoofdje staat al snel en mijn weeën houden steeds net op als ik er bijna ben. Als ik tussen mijn benen kijk zie ik al de haartjes maar het lukt me niet om het kind er uit te persen. Dan volgt de knip en ik zet alles op alles om het kind naar buiten te persen. Links van me zit mijn man, de kraamhulp en de verloskundige zitten voor me. Ik wordt door alle 3 toegesproken dat ik even moet doorbijten, ik ben er bijna en mijn man zegt dat ie trots op me is. Ik moet mijn benen naar me toe trekken en dan zo hard persen dat de baby er uit komt. Het is dan 13.53 uur. Hij heeft de navelstreng om zijn nekje en al gauw blijkt dat ie flink wat vruchtwater heeft ingeslikt, hij huilt niet gelijk en moet 2 maal worden uitgezogen voor hij huilt maar het geluid wat er uit dat keeltje komt is geen huilen maar gillen. Het gillen houdt op en dan begint hij te huilen, hij wordt afgedroogd en naakt om mijn borst gelegd. Daar kan ik hem eindelijk bewonderen, onze zoon Nathan. De verloskundige onderzoekt hem nauwkeurig. Hij weegt precies 4000 gram en zijn apgar score is eerst een 8, daarna een 9 en al gauw een 10. Daarna wordt hij door de kraamverzorgster aangekleed. Als hij is aangekleed neemt mijn man hem mee naar binnen en wordt ik gehecht. Mijn moeder is bij mij in de slaapkamer aanwezig en houdt mijn handen vast terwijl de verloskundige de verdoving toedient met een injectie en met een spuitbus. Het is zo gebeurd en dan wordt Nathan aangelegd. Hij drinkt gelijk goed, hij heeft een behoorlijke honger. Als ik wat heb gegeten mag ik eindelijk douchen en ondertussen wordt het bed verschoont. Ik kruip terug in een schoon bed en krijg mijn zoon in mijn armen. Wat een rijkdom. Mijn dochter komt thuis van de creche en is stapel verliefd op haar broertje. Ons gezin is compleet.

’s Nachts voedt ik Nathan en moet zijn temperatuur worden genomen. Als ik hem probeer te verschonen gilt hij alles bij elkaar en zijn temperatuur is dan ook 37.6 Ik bel de verloskundige en vraag wat te doen. Zij adviseert om hem wat luchtiger te kleden maar niet te ontkleden want dan kan zijn temperatuur te veel dalen. Om beurten proberen Trevor en ik hem te troosten. Vanaf 22.30 tot 04.00 hebben we een gillend ventje en als hij eindelijk slaapt en zijn vader hem weer in het wiegje probeert te leggen begint het feest weer van voren af aan. Om even na 04.00 als ik hem op mijn borst leg valt hij dan toch in slaap en om 06.00 uur is hij weer wakker. Zijn temperatuur is dinsdagochtend weer gewoon 36.9 en wij denken dat het dan toch het warme babypakje in combinatie met het gegil is wat hem de verhoogde temperatuur bezorgt. Als de kraamverzorgster er is valt het wel mee met het gegil, hij is tenslotte gewoon ontzettend moe van het gegil de afgelopen nacht maar dat er nog genoeg pit in zit merken we zodra we hem in bad willen doen. Het kind gaat compleet uit zijn dak, hij is ontroostbaar. Alleen wanneer hij aan de borst ligt is hij stil, maar hij drinkt 20 minuten aan de ene kant en 20 minuten uit de andere borst en is daarna nog niet klaar. En dat meerdere malen per dag. De kraamverzorgster denkt dat hij voeding te kort komt vanwege zijn geboorte gewicht en belt met de verloskundige voor advies. We besluiten om hem gewoon per voeding aan beide kanten 20 minuten aan te leggen en heeft hij daarna nog niet genoeg mag ik hem 20 cc kunstvoeding geven. Wij doen dat dan ook met de voeding van rond half 5 in de middag en later in de nacht van dinsdag op woensdag krijgt hij ook nog 20 cc kunstvoeding. Als ik hem ’s avonds zijn temperatuur op neem is die weer boven de 37.5 en hij daalt ook niet meer. Woensdagochtend is de kraamverzorgster er om 08.00 uur en ze vertrouwt het gegil van Nathan niet, plus dat hij amper plast wat er op kan wijzen dat hij te weinig vocht binnen krijgt. Ook bloedt zijn naveltje, iets wat tot grote paniek bij zijn zus zorgt. Morgaine is helemaal van der stuk omdat haar broertje bloedt. De verloskundige wordt weer gebeld en die belt op haar beurt de kinderarts in het ziekenhuis. We krijgen te horen dat de kinderarts ons gelijk wilt zien dus Morgaine wordt door opa opgehaald en wij gaan naar de spoedeisende hulp van het Slotervaart ziekenhuis. We hoeven niet lang te wachten voor we gezien worden door de arts assistent en die wil Nathan opnemen. We kunnen gelijk door lopen naar de couveuse afdeling waar er al mensen klaar staan om de onderzoeken te beginnen. Wij wachten op de gang omdat er geprikt gaat worden en ik het niet aan kan zien dat ze mijn kleine ventje pijn doen. Ik wordt ook opgenomen zodat ik bij hem kan zijn en hem kan voeden wanneer hij honger heeft. Op de gang breekt mijn moederhart en ook papa houdt het niet droog. Ons kindje moet worden opgenomen en we weten niet wat hem mankeert, dat hij wat mankeert is ons duidelijk maar de vraag is wat. We mogen al gauw weer bij hem kijken en daar ligt hij met een infuus in een gespalkt armpje, plakkertjes op zijn bovenlichaam en een plakker op zijn voetje. Hij mag alleen in een luiertje onder een lakentje liggen zodat ze zijn kleur in de gaten kunnen houden en zodat ze hem niet iedere keer moeten uitkleden om onderzoeken te kunnen doen of kweekjes af te kunnen nemen. Zijn vader gaat naar huis om wat kleding en toiletspullen te halen voor ons en ik wordt naar de kraamafdeling gebracht waar ik met nog 3 vrouwen een kamer deel. Als ik later op de middag weer naar de couveuse afdeling ga krijg ik te horen dat ik even moet wachten want ze zijn net met hem bezig, ze proberen ruggenmerg (lumbaal vocht) af te nemen. Iets wat ze niet lukt. Als ik met de arts assistent praat hoor ik dat ze ook allerlei kweekjes hebben afgenomen, waaronder een kweek van het bloedende naveltje, oorsmeer, urine was nog niet gelukt, bloed was er afgenomen en hij krijgt vocht via een infuus, 3 ml per uur. Ik pak hem uit de couveuse en neem plaats op een stoel om hem te voeden. Tranen prikken in mijn ogen want ze hebben mijn kleintje pijn gedaan, maar de verpleegster vertelt me dat hij prima te troosten was met een speen tijdens de ruggenprik maar dat hij daarna pas flink begon te huilen aangezien hij honger heeft. Gelukkig is in de nacht van dinsdag op woensdag mijn borstvoeding goed op gang gekomen dus als ik later op de dag weer langs ga om te voeden plast hij de verpleegster onder, ze was net te laat om een plaszakje aan te brengen. Tijdens het verschonen doet ze dat als nog. En bij de late voeding heeft hij het plaszakje vol geplast. Die nacht ga ik hem 2 keer voeden maar tussendoor kan ik geen oog dicht doen. De eerste uitslagen zijn die avond binnen gekomen maar daar is geen infectie uit op te maken dus ze starten nog niet met antibiotica of andere medicatie. Op donderdag ochtend is er dan ook de uitslag van het urine onderzoek en ook daar is niks uit op te maken. De laboranten komen ook nog bloed prikken om 8 uur ’s ochtends om te kijken of hij misschien geelzucht heeft. Eén van de verpleegster vond hem er gelig uit zien maar die had kennelijk niet door dat hij iets wat getint is aangezien zijn vader een donkere huidskleur heeft. De rest van de donderdag breng ik door met heen en weer ijsberen tussen de afdelingen en op mijn bed probeer ik tussen de voedingen door wat te slapen of wat te lezen. Ik krijg te horen dat als hij zich die dag bewijst door goed te drinken, hij wordt voor en na iedere voeding gewogen om te kijken hoeveel melk hij binnen krijgt, hij waarschijnlijk op vrijdag naar huis mag. Aangezien ze tot nu toe geen infectie of een andere oorzaak van het gegil kunnen vinden klinkt dat heel aannemelijk. In de nacht van donderdag op vrijdag gooit Nathan zijn laatste voeding van 23.00 uur er uit waardoor ik ruim anderhalf uur bezig ben met voeden, verschonen en troosten. Ik ben om 00.30 uur eindelijk op de zaal en kan me dan gaan douchen want ik ruik naar melk. Ik lig om 01.00 uur in bed en kan slapen tot 04.30 uur voor ik wordt wakker gemaakt voor de volgende voeding. Het is vervolgens wachten op de kinderarts of we naar huis mogen en dat bericht komt om 10.30 uur. Vanwege zijn saturatie (ademhaling) die erg grillig is willen ze hem nog een dagje ter observatie houden. Ze gaan ook vandaag de hielprik doen. Ik kom net op tijd binnen als ze de hielprik doen om hem daarna aan te kunnen leggen, wat is er een betere troost dan de borst krijgen . Ik had zo gehoopt voor het weekend weer thuis te kunnen zijn dat het een behoorlijke domper is waar ik het even heel erg moeilijk mee hebt. Wat een teleurstelling. De kinderarts luistert die vrijdag nog naar zijn longen maar kan niks vinden wat zijn grillige ademhaling kan verklaren. Nathan drinkt verders heel erg goed maar mijn tepels doen inmiddels zo een pijn van de kloven dat ik op zaterdagochtend besluit om de komende dagen maar de voedingen te kolven zodat mijn tepels kunnen genezen. Dan is het zaterdagochtend en er wordt bloed geprikt om te kijken of de waardes gestegen of gedaald zijn en om half krijg ik dan eindelijk te horen dat we naar huis mogen. Binnen een half uur heb ik mijn tassen ingepakt, heeft papa de auto voor gereden en heb ik Nathan warm ingepakt en wel in zijn Maxi Cosi gedaan. We zijn om 11.00 uur thuis en om 11.30 kan papa het eerste flesje geven aan zijn zoon. Later op de middag versieren we de woonkamer met slingers en ballonnen, eindelijk kunnen we gaan genieten van onze kraamtijd. Eindelijk is ons gezin compleet.

Och Faja... Ik moet zo huilen om je laatste deel. Zo eng is het, als je hele kleine mini niet gezond lijkt. Die angst, en dat je niks kunt doen. Je emoties. Gelukkig is het goed afgelopen, hele dikke zoen.

Lief Liedje, je bent een superbevaller!!!!! Geboren om te baren was het toch?

Wat een mooi verhaal weer , wat ben je stoer Faja!

Faja... wat een verhaal.

Fijn dat je nu weer compleet bent met je gezinnetje geniet ervan.

Faja, inderdaad wat een verhaal. De bevalling ging best ok volgens mij, maar wat een verschikking om daarna je kindje naar het ziekenhuis te moeten brengen. Geniet ervan nu hij weer thuis is!

Glossy, wat naar dat die prikken bij jou averechts werkten zeg.
Bedankt voor je verhaal!

Straks Faja's verhaal lezen.

Wat heb je je bevalling ontroerend beschreve Faja...
En de spanning erna zeg, bah, wat naar.

DeLiedje ik lees nu pas, ademloos, jouw verhaal. Gecondoleerd met je opa.

Faja wat een heftige bevalling, en vooral die paar dagen erna zijn erg indrukwekkend. Moeilijk hoor, dit zal je wel niet 1,2,3 kunnen vergeten.

Glossy, ik had over je verhaal heen gelezen, sorry
Wat naar dat je met die infectie kwam te zitten!

quote:

Op zondag 23 december 2007 20:14 schreef Lois het volgende:


Faja wat een heftige bevalling, en vooral die paar dagen erna zijn erg indrukwekkend. Moeilijk hoor, dit zal je wel niet 1,2,3 kunnen vergeten.

Niet echt nee, ik zit ook constant overal bovenop met mijn neus momenteel. Ademt ie nog wel, hoe is zijn temperatuur, etc. We hadden het er gisteren over, de angst dat je je kindje kan verliezen zit er flink in bij me.

Faja, dat is precies waar ik mee geworsteld heb, en af en toe nog doe. Die angst, die is niet zomaar weg. Hier heeft het erg geholpen dat na de kraamtijd, de huisarts, de verloskundige en de wijkverpleegkundige nog een paar dagen kwamen controleren. En lieve woorden van onze huisarts "Wij vertellen ook heel graag dat het met je kindje wel heel goed gaat, dus je komt nooit te vaak langs." (En da's maar goed ook, ik heb ondertussen al 3 keer met haar bij de huisarts gezeten. Met Luuke bijna nooit.)
Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd.
(En hoe fijn het was dat de eerste zo lang klein bleef, deze kan ik wel groter kijken af en toe, als het tere, kwetsbare er maar af is.)

quote:

Op zondag 23 december 2007 17:38 schreef Moonah het volgende:
Glossy, wat naar dat die prikken bij jou averechts werkten zeg.
Bedankt voor je verhaal!

ik was eigenlijk allang blij dat het toch door zette hoefde ik niet ingeleid te worden

ik ben er even goed voor gaan zitten... dus als je zin hebt om te lezen, leef je uit

22 december. 8 dagen na je uitgerekende datum, mama wacht geduldig af. Ik heb nooit echt het gevoel gehad van, schiet eens op!!! Enkel wel dat je dat flinke groeien voor ons beider gemak, beter in je eigen tijd zou kunnen doen.
Op deze zaterdag werd ik om 8 uur wakker om naar de wc te gaan, en ik voelde vaag wat pijn in mn rug toen ik weer terug ging liggen naast papa. Eerst dacht ik dat ik misschien verkeerd gelegen had. Zou niet zo heel gek zijn met de toeter die je van mn buik maakte! Maar het gevoel trok weg.
Nog geen 10 minuten later voelde ik het weer, en toen bedacht ik me… das wel heel toevallig. En weer trok het weg.
Bij de volgende keer por ik papa eens aan en zeg hem dat ik nu al tot 3 keer toe een kramp gevoel in mn rug heb. We blijven gewoon lekker door soezen, we hebben maar 5 uurtjes geslapen, maar echt slapen lukt al niet meer.
De pijn blijft aanhouden en tegen het middag uur zitten er duidelijk nog maar 4 minuten tussen. Papa houdt de tijd bij! Zullen we de vlos eens bellen anders? Maar voor mijn gevoel was het nog niet ver genoeg, want de pijn hield telkens nog geen halve minuut aan. Wel werd het gevoel steeds iets heftiger.
Tegen 2 uur is zijn we voor het laatst ‘samen’ onder de douche gaan staan, en precies toen de pijn in mn rug opkwam, stroomde het lauwwarme water de heftigste pijn weg. Wat was dat heerlijk!! Mama moest wel goed oppassen met draaien onder de douche, want telkens stootte die toeter of tegen de kraan, of tegen het koude glas. Toen m’n haar gewassen was kon ik er onderuit… maar ja.. nu nog durven, want papa was beneden het grote bad extra aan het oppompen dus wij moesten het met ons 2tjes doen.
Uiteraard is het uiteindelijk toch gelukt, en toen we goed en wel beneden waren hebben we rond 4 uur de vlos maar eens gebeld, ‘ik heb last van eh… weeën’ het klinkt zo onwerkelijk uit mijn eigen mond. Ze vraagt hoever ze uit elkaar zijn, das nu toch wel 3 minuten, duren nog steeds ongeveer een halve minuut, maar wel al vanaf 8 uur deze ochtend… ‘ooow! Maar dan ben ik met een half uurtje bij je’ ok, een half uurtje dus.
Het grote bad is inmiddels wel vol lucht, maar moeten we er al water in doen? Laten we nog maar even wachten op wat de vlos zo meteen zegt. De weeën blijven komen, en de heftigere kan ik alleen op mn knieën aan. Zitten is geen optie, en liggen ook zeker niet.

Half 5, de bel gaat. Enigszins gespannen laten we haar binnen, en ze bekijkt me even in het opvangen van nog weer een wee. Uiteraard was die niet zo heel erg heftig. We verhuizen naar de ‘kraamkamer’ om daar even te kijken of er al iets van ontsluiting is. Nog steeds vind ik het allemaal wat irreëel, maar dan blijk ik toch 2 cm ontsluiting te hebben! Tot mijn eigen verbazing ben ik hier blij mee!
Rond half negen zou de vlos weer terug komen om te zien hoe het er dan voor zal staan, maar we moeten vooral niets verwachten. Ze vertelde me nog dat ik best in bad kon gaan liggen als dat prettig was, omdat ik onder de douche zo’n lekker ontspannen gevoel had gehad.
Dus… op naar boven weer. De laatste keer ‘samen’ in bad, ik weet eigenlijk niet of dat nou een succes was of toch niet. De weeën werden steeds heftiger en een andere houding aannemen in bad was niet echt een optie. Waarschijnlijk hebben we er toch n uur in gelegen, en toen was het eten klaar. Juist ja. Eten…
Eenmaal weer beneden kon ik niet zittend op de bank mn maal verorberen, erger nog, ik moest erg m’n best doen om tussen de pijn door af en toe een hap te nemen. Probeer maar eens flink te zuchten met een volle mond!
Uiteindelijk heb ik toch het halve bord leeg gegeten, en toen was het alweer tijd dat de vlos zou komen. Papa was nog even door het huis aan het struinen toen de bel ging. Dus wij krabbelden zo snel mogelijk overeind om open te doen.
Ze was wat verbaasd dat ik dat zelf deed, maar het ging gelukkig precies tussen 2 weeën door.
Ze ging nogmaals kijken hoever je de deur intussen had open gezet, en we kwamen zowaar op 5-6 cm uit! Ze had al gezegd dat ze dan de vliezen ook zou breken, dus er werd een haakje naar binnen gebracht en daar schrok ik even van. Op de vraag ‘wat doe je?’ legde ze me rustig uit hoe en wat, en dat dit het enige zou zijn wat ik zou voelen. En zo was het ook.
Niet veel later konden we de tas gaan zoeken die klaar stond om naar het ziekenhuis te gaan… want jij had lekker in je vruchtwater gepoept! Papa was weer druk bezig om te zorgen dat we konden vertrekken, katjes op de goede plek, lichten her en der uit, en nog meer van die dingetjes. En intussen was de vlos mij aan het helpen met aankleden.

Op naar de auto! Ow god. Gelukkig is het ziekenhuis maar 10 minuten rijden, en in de auto had ik precies 2 weeën om op te vangen. We lopen naar binnen, zitten in een rolstoel wil ik niet, en al zwaaiend naar het personeel komen we om ongeveer 11 uur aan op de ‘wee-opvang-kamer’.
Daar worden we even gepest, jij krijgt een bandje om je hoofd om je hardslag te meten, en mama krijgt een band om de buik om de weeën te meten. Papa’s hand biedt intussen troost. Zo snel als kan kruip ik weer overeind, en eindig op m’n knieën op het bed, met mn armen leunend op de rand van het voeteneind. Dat is toch de meest prettige houding. Elke keer als er een wee opkomt merk ik dat jouw hartslag een stuk hoger wordt, jij voelt onze weeën dus duidelijk eerder dan ik. Intussen is er nog een wisseling van de wacht, en komen de dames binnen die ons echt gaan helpen. Tegen 12 uur mogen we de gang oversteken naar de verloskamer. De weeën zijn zo heftig, en de ontsluiting staat op 9 cm, het is even spannend of je nu op 22 of op 23 december geboren gaat worden!

Maar dan heb je even geen zin meer, nouja.. jij wel, je hart klinkt heerlijk sterk, en jij doet het het super goed, maar die ontsluiting laat het afweten. Dat kleine laatste randje wil maar niet weg. Intussen krijgt mama ook nog even een katheter, ook voor het eerst, en dat is absoluut niet prettig. De vlos van het ziekenhuis voelt nog maar weer eens hoever we zijn, en ook dat voelt niet prettig, dus ik vraag haar me even de tijd te geven te ontspannen. De vlos van het buro is gelukkig ook nog bij me, zij is een stuk prettiger in de omgang dus heb ik haar gevraagd of ze wilde blijven.
Na nog een hele poos weeën opvangen zat er maar geen vooruitgang in, en kreeg ik nogmaals de vraag of ik iets tegen de pijn wilde… met een gretig ‘ja!!!’ antwoorden zowel papa als ik tegelijk!
Ik kreeg een infuus aan m’n rechter hand, en daarin kwam een middeltje wat normaal niet op de kraamkamer gebruikt wordt, maar hier in het ziekenhuis werken ze er nu 1 jaar mee met positieve ervaringen. En dat kan ik alleen maar beamen! Papa kreeg een knopje waarmee hij zo af en toe een extra ‘shotje’ kon geven, en daar werd voor elke wee dankbaar gebruik van gemaakt. Met het knopje in z’n ene hand, en mijn hand knijpend hand in z’n andere zijn we de volgende 2 uur door gekomen. Tussen de weeën door was ik voor mijn gevoel aan het slapen. Zo heerlijk!!!
Helaas moet de vlos van het buro inmiddels naar een andere bevalling, en met tegenzin laat ik haar gaan.

De dames van het ziekenhuis overleggen weer met elkaar en komen tot het besluit dat ik wee-opwekkers nodig heb, omdat de weeën nu toch net niet meer sterk genoeg blijken. Nogmaals een infuus, nu in de linker hand, en ook nogmaals een katheter, omdat de blaas weer flink vol is. Hier heb ik me grondig tegen verzet, maar heel veel keuze heb ik niet. Hij moet leeg. Als de vlos echter net iets rustiger gehandeld had was dat een stuk soepeler verlopen!
De weeën worden intussen zo heftig dat als papa er niet was geweest ik zeer zeker in paniek was geraakt! Papa bleef kalm en zorgde dat ik goed op mijn ademhaling bleef letten.
Nog een laatste keer voelt de vlos hoever we zijn, en weer vraag ik haar om me 1 seconde de tijd te geven, ze gaat maar door en door en vergeet dat wij ook menselijk zijn. Ook papa zegt het nog even tegen haar, en dan krijg ik m’n seconde. Daarna gaat het dan ook een stuk makkelijker.
We zijn zover! We mogen persen! Ze verteld ons dat we 1 uur de tijd hebben, en ik schrik me lam… nog een heel uur persen?! Mijn god!
Ik moet papa’s hand los laten, en mijn benen vastpakken om het vervolgens op een persen te zetten…. Ik probeer het gevoel te vinden om goed te persen, maar schreeuw het uit. En dat is uiteraard niet de bedoeling. Voor mama is dit ook maar een eerste keer, dus ik moet even onder de knie krijgen hoe en wat. En met 2 vreemde vrouwen die me streng toespreken krijg ik amper de rust te voelen wat mijn lijf nou wil. Maar het lukt, en stiekem zeggen die 2 vrouwen ook nog best nuttige dingen. Zo af en toe verlies ik de durf en wil ik niet meer, en bij een volgende wee weet ik mezelf weer zo bij elkaar te rapen dat ik juist extra kan persen. ‘nou’ zegt de vlos ‘ we zijn nu 3 kwartier aan het persen, dus je hebt nog 15 minuten, daarna ga ik de gyn bellen en overleggen hoe verder’… 3 kwartier al?!?! Maar we willen geen gyn erbij, niks ervan. Dus vol overgave duiken we dat laatste kwartier in, en we geven álles wat we hebben. Maar helaas… de vlos heeft intussen nog eens gevoeld, en je hoofdje blijkt de verkeerde kant op te kijken! Dat is de verklaring waarom je blijft ‘steken’ je krijgt de draai niet gemaakt.
Als de vlos weg is voor haar telefoontje blijven wij gewoon doorpersen. Ik hoop zo ontzettend dat we het wél samen voor elkaar gaan krijgen, maar het wil maar niet lukken. Dan komt de vlos terug met de boodschap dat de gyn onderweg is.
Darn! Doorpersen mama! We kunnen het!... en voor ik het weet staat de gyn ook naast mn bed, een ‘hoi’ weet ik makkelijk uit te brengen en het valt haar dan ook op dat ik nog heel helder ben. Dan gaat ook zij nog even voelen waar je nou precies zit, en vooral ook hoe. En niet veel later wordt er een metalen hoedje uit de kast geplukt en uit z’n verpakking gehaald. Er wordt me verteld dat dat nu naar binnen gaat, en dat dat niet fijn zal voelen… hoezo understatement, bij deze heb ik besloten dat de gyn niet vriendelijk is. Ze heeft verder ook een redelijk zakelijke manier van aanpak, en dat is zowiezo niet zo mijn ding.
We maken haar duidelijk dat áls er geknipt moet worden, ik dat níet van te voren wil horen. Voor mijn gevoel reageert ze daar wat lacherig op, zo van, je krijgt de pomp, wat denk je dan dat er gebeuren gaat… zij doet dit vaker dan ik, das duidelijk.
En intussen gaan de weeën gewoon door, en persen we er zo goed als kan op los. Bijna de hele tijd heb ik mn ogen dicht, om de omgeving zo min mogelijk op me te laten inwerken. Ik hoor papa en ik voel jou, we doen dit met ons drietjes, de rest bestaat niet… tot ik dus nét even mn ogen wel open doe. Ik zie hoe de gyn een beweging maakt waarin zij de schaar pakt, en met haar ogen tegen de vlos zegt dat ze niks zal zeggen… ‘I saw that!’ zeg ik, en ik zet me schrap want meer kán ik niet.
Als de wee goed en wel weg is spreekt de gyn me toe, en verteld me wat we nu gaan doen, hoe ik moet persen en als zij het zegt, zuchten.
Bij de volgende wee voel ik iets scherps en dan weet ik dat het gebeurd is, ik kan wel janken!! Maar geen tijd, we gaan door. Het voelt alsof ik uit elkaar gerukt word, en mee persen is haast onmogelijk. Ik heb me vast heel erg misdragen want ik heb het flink uit geschreeuwd op dat moment. ‘zuchten!’ hoor ik.. en dat doe ik zo snel mogelijk… maar iets klopt niet. Later blijkt dat je het hoedje scheef op je hoofdje gekregen hebt, en zo werd het nog wat moeilijker gemaakt.
‘persen!!!’ hoor ik nu weer, en ik denk bij mezelf.. ja maar… zei je niet dat we na het zuchten klaar waren?! Voordat ik die zin af heb in mijn hoofd ben ik met vólle overgave aan het persen. Ik kan niet anders, je móet er nu uit. De hele wereld is weg, papa’s stem moedigt aan, ‘zuchten’… en daar is jouw stem!! Mijn god wat een krachtige stem!! Je ligt binnen 2 seconden op mn buik en ik hou je met al m’n armen vast zodat je niet van me af kunt vallen. Je krijst flink hard door, en ik kan je geen ongelijk geven. Aan alle kanten wordt er aan je geplukt, neusje leeg gezogen, droog geveegd… en papa is in tranen.
5.50… 22 uur later dan de allereerste wee.

Och meisje toch..wat een verhaal! Je hebt het geweldig goed gedaan hoor Stomme vk en stomme gyn die niet naar je luisterden

Prachtig verhaal Lotje.