Bevallingsverhalen deel 6

Wat een verhaal Marlieske... dat je nog zo rustig ging douchen en scheren!!! En wat zonde dat het niet op de normale manier kon als je al zover was zeg! Maar goed, met zo'n wondertje is het natuurlijk het belangrijkste dat het veilig ter wereld komt. En een wondertje is het, wat een prachtig meissie heb je gekregen, Marlieske. Van harte gefeliciteerd en ik hoop dat je snel hersteld van de ks.

Marlieske, ik had nog helemaal niet meegekregen dat je bevallen was. Gefeliciteerd!
Mooi bevallingsverhaal en een mooi meisje .

Marlieske, vind je het nu niet een beetje raar dat de andere gyn het dus fout had. Ik zou denk ik toch wel boos worden.

Wat een verhaal Marlieske

Marlieske, wat een verhaal inderdaad! En wat vervelend dat je zo'n last heb van die jeuk!

Tja dat scheren was meer en gevoel van ... dan weet ik zeker dat het netjes is en ik geen ontharingscreme krijg want daar kan ik helemaal niet tegen. (en dat stond in de folder)

Tja boos worden op de gyn die er niet was tja zet het nog zoden aan de dijk? Zal het zeker wel vermelden bij mijn afspraak over 6 weken bij de gyn die dus de ks deed(echt een leuk mens).
Ben eerlijk gezegd meer teleurgesteld over de houding van de vk op de afdeling die de jeuk niet serieus nam en mijn klachten over de pijn medicatie en de ruggenprik in de wind sloeg.
Blijkt nu dat ik ook medicijnen van ze heb gekregen die ik in combi met mijn colitus helemaal niet mag slikken, was dus maar goed dat ik de huisarts heb gebelt.

mooi verhaal marlieske gefeliciteerd met jullie Isa
ook mooie foto's op die link die je plaatste.... gaaf om eens te zien!

6 weken na de bevalling inmiddels...tijd voor mijn verhaal!

Het wachten op de bevalling duurt erg lang...week 39,40 en 41 gaan rustig voorbij.
In week 41 gaan we op controle in het ziekenhuis. De CTG is uitstekend, maar de arts wil ook nog even een echo doen om te controleren of er genoeg vruchtwater is. Ze ziet het niet goed en vraagt de dienstdoende echo-specialist om ook te kijken met een beter echo apparaat. Hierop is te zien dat je in een aangezichtsligging ligt. Je nekje maakt een sterke knik en de stress slaat bij mij toch wel toe!
We spreken af dat over 2 dagen weer een controle is en dat er als de bevalling echt doorzet nog een echo wordt gemaakt om te zien of kindje alsnog goed gaat indalen.
De controle op vrijdag is goed, CTG weer goed en de aangezichtsligging lijkt veranderd in achterhoofdsligging, prima dus. Er wordt een afspraak gemaakt om maandag (42+1) te bevalling te gaan inleiden.
Wat zie ik daar tegenop! Gevoelsmatig lijkt het totaal onmogelijk om nog voor maandag te gaan bevallen...

Maar toch!
Zaterdagmorgen 3.00 word ik wakker van de eerste weeën. Ze duren nog niet zo lang, maar slapen lukt echt niet meer!Vin nog lekker laten slapen. Ze blijven ze om de 10 minuten komen, maar de heftigheid en de duur nemen wel toe. ’s Middags rond 13.00u kan ik het niet echt goed meer opvangen en besluiten we de hond maar vast naar schoonouders te brengen. Als Vin weer thuis is, heb ik hem ook echt hard nodig!
Met de zw.yoga in mijn achterhoofd ben ik steeds maar zoekende naar de houding die voor mij het prettigst zou zijn, maar ik kan er echt geen vinden! Daar kreeg ik af en toe wel een wanhopig gevoel van hoor!
Qua frequentie bleven er steeds zo'n 10min. tussen zitten, wat qua rust wel prettig is... maar me op een gegeven moment ook beetje wanhopig maakt omdat ik me niet kon voorstellen dat het wat deed op die manier!
Tegen 20:00uur toch maar het bad laten vollopen, in de hoop dat ik me daar wat prettiger in voel en dat het de boel wat gaat versnellen...
helaas: weeën blijven weg!
Zou dan echt deze hele zaterdag voor niets zijn ?
Na 30min. hoopvol in bad liggen komt er weer een wee... en wat voor een!
Ik kan hem in bad dus echt totaal niet opvangen en weet niet hoe snel ik er wil uit moet komen als hij eenmaal weg is.
Onderweg van 'in-bad' naar 'uit-bad' komen ze opeens even sneller achter elkaar, vreselijk!
Terug naar bed, op mijn zij en om voedingskussen gekruld..dit gaat nog het best. Ik zak weer terug in het ritme van voor het bad, 's avonds om 23.00 uur zijn ze nog steeds om de 10 minuten, om zo de nacht in te gaan zien we dus echt niet zitten. VK gebeld die er uurtje later was.
Ze zit even op bed, en vraagt zich hardop af of ik niet een blaasontsteking heb?
Daar ging mijn vertrouwen ..
Gelukkig kwam dat terug toen ze bij toucher toch 2 cm ontsluiting inschat!
Wat was ik er blij om dat er toch wat een het gebeuren was !
Achteraf denk ik: na 21uur weeën pas 2cm... dat ik de moed niet opgaf!
Zoals afgesproken gaan we naar het ziekenhuis om de ligging te controleren, het ritje in de auto viel me mee!
Ik heb maar 2 weeën op hoeven vangen, wat hangend aan het handvat boven de deur best ging gelukkig.
Even ná middernacht arriveren we op de echokamer. Gynaecoloog maakt echo en ziet dat het hoofdje netjes in lijkt te gaan dalen, maar aangezien ik dan officieel 42 weken ben moeten we blijven.
Mijn gedachten: EN OF IK BLIJF!
De weeën gaan onverminderd door, nu zo'n 5-7min. ertussen maar worden erg pijnlijk en komen steeds in tweeën. De verpleging regelt een kamer voor ons, waar we de ene na de andere verwerken. Rond 1.00u krijg ik een morfine-achtige prik waar ik misschien net een uurtje op wegdoezel.
Toen weer vol aan de bak om de weeën op te vangen en uitkijkend naar tijdstip waarop ik weer prikje zou kunnen krijgen. Toen het na 3uur eenmaal zo ver was, deed die prik niets meer qua pijnstilling...ik merkte alleen enorm bezopen gevoel. Voordeel in ieder geval (denk ik) dat ik genoeg kon ontspannen tussen de weeën door om de ontsluiting te laten vorderen!
Om 6.00u komt de verpleging eens kijken hoe het gaat. Het gaat steeds moeilijker en we worden verplaatst naar de verloskamer. Inmiddels krijg ik niet veel meer mee, pas achteraf door dingen die Vin me kon vertellen is het beeld dat ik heb weer wat compleet.
Ik weet nog wel goed dat ik op een gegeven moment ook rugweeën kreeg en echt niets aan mijn lijf/rug kon hebben.
De elastieken voor ctg-registratie zaten me veel te strak en Vin is vooral bezig geweest met tijdens de weeën die elastieken van mijn rug te houden.
Gevoelsmatig waren we er helemaal alleen en voelde ik me erg verloren. Volgens Vin kwam er netjes elk uur iemand kijken en toucheren...

Om 9.30 blijkt er 8cm ontluiting te zijn, en net als ze de gyn. er bij willen halen om de vliezen te breken gebeurt dit spontaan. Niets geen helder vruchtwater, maar dikke smurrie met oud en vers meconium volgens de hulptroepen.
Vreemd genoeg (en gelukkig ook maar) kon me dat niets schelen en was ik deels opgelucht dat het allemaal richting het einde ging lopen, en werd ik tegelijkertijd erg angstig om die zelfde reden!
Ik heb een tijd persweeën moeten opvangen, geen idee hoe lang eigenlijk
maar dat was echt vreselijk., Weten dat je niet mag meepersen, maar halverwege de wee er toch ècht in mee moeten gaan! Ik weet nog dat ik me heb verbaasd over de oergeluiden die ik daarbij produceerde en het gevloek daarbij.
Om 10.45 komt de verloskundige van het ziekenhuis en een arts in opleiding kijken hoe het gaat. Inmiddels al 9 cm ontsluiting en ik mag gaan persen!
Na een paar keer oefenen begin ik door te krijgen wat de bedoeling is.
Heel apart om te merken hoe alert en helder ik opeens weer was!
De vk leverde een levendig verslag vanaf haar zitplek tussen mijn benen en ik werd daardoor heel effectief aangemoedigd tot persen.
Na 30min. besluit de vk een knip te zetten (achteraf deed ilse het niet zo best meer aan het eind, wat ik gelukkig ook niet mee heb gekregen) en gevoelsmatig nog in dezelfde wee werd ilse geboren!
De verbazing! Opeens een mensje op mijn buik...dat ik voor mijn gevoel nog helemaal niet kende.



Na het wegen/prikken/aankleden van ilse waren we daar opeens met z'n drietjes in de kamer!
Ik herinner me aan de ene kant de vele emoties, de tranen
maar ook de enorme uitputting en daarmee ook soort van anti-climax gevoel omdat we opeens in die rust terecht waren gekomen.
We kregen nog op de verloskamer een beschuitje en daarbij de lunch..
daarna ben ik met een verpleegkundige gaan douchen en kon ik een heerlijk schoon bed in!
Dat voelde zó lekker!

Ik ben met ilse nog één nacht in het ziekenhuis gebleven,
wat niet vervelend was, maar ik kon de dag erna niet wachten tot we naar huis konden!

Misschien wat verwarrend geschreven, qua in verleden en in huidige tijd schrijven.. maargoed.

Achteraf gezien kijk ik gelukkig niet negatief terug op de bevalling.
Ik vind het jammer dat ik me zo veel wanhopig en angstig gevoeld heb, maar ondanks dat ging het gewoon zoals het zo'n beetje hoort te gaan naar mijn idee!
Het herstel achteraf is me niet tegen gevallen, de knip is herstellende (NIET na 5weken weer gaan fietsen )
en na het slopende bv-verhaal kon ik mijn energie weer in mezelf steken!
Ilse is een ontzettend lief moppie dat er steeds meer bij gaat horen,
hoewel ik ook nog wel momenten heb waarop de naam ilse opeens weer vreemd/nieuw klinkt!
(is dat raar??)

Tja, een erg hevige maar enorme ervaring zo'n bevalling!

[ Bericht 0% gewijzigd door marit1978 op 29-07-2007 13:41:15 ]

Mooi verhaal Marit, en dat gevoel van niet mogen persen klinkt zo bekend.
En het gevoel van je kindje nog niet kennen komt me ook bekend voor, ik moet ook nog vreselijk wennen zeker omdat Isa zo snel mee uit de ok werd weg gehaald. Maar langzaam aan komt ook hier dat gevoel van ja je hoort erbij.

Mooi verhaal Marit.

Mooi beschreven Marit!
_{En waar komt dat mutsje zo snel vandaan? Het lijkt wel alsof Ilse net geboren is, en eerst het mutsje kreeg voordat ze omhoog getild werd!!}

quote:

Op zondag 29 juli 2007 14:37 schreef PM-girl het volgende:
Mooi beschreven Marit!
_{En waar komt dat mutsje zo snel vandaan? Het lijkt wel alsof Ilse net geboren is, en eerst het mutsje kreeg voordat ze omhoog getild werd!!}

Oei PM...even nadenken..
mijn verklaring nu is dat het komt omdat de navelstreng erg kort was en die dus eerst doorgeknipt moest worden (mocht Vin gelukkig wel doen!) voor ze echt aan mij geshowd werd .. blijkbaar had de verpl. in die tijd het mutsje er dus al op!

Ohja..het fototoestel lag nog niet eens klaar toen ze er uit kwam!
Daar hielp de vk ons aan herinneren toen Vin de schaar al in handen had

quote:

Op zondag 29 juli 2007 15:48 schreef marit1978 het volgende:

[..]

Oei PM...even nadenken..
mijn verklaring nu is dat het komt omdat de navelstreng erg kort was en die dus eerst doorgeknipt moest worden (mocht Vin gelukkig wel doen!) voor ze echt aan mij geshowd werd .. blijkbaar had de verpl. in die tijd het mutsje er dus al op!

Ohja..het fototoestel lag nog niet eens klaar toen ze er uit kwam!
Daar hielp de vk ons aan herinneren toen Vin de schaar al in handen had

Ah, duidelijk

Wat heb je het mooi omschreven Marit!

Bijzonder he, zo'n klein mensje dat er dan helemaal is.
(En eigenlijk maar fijn dat je sommige dingen maar 'half' hebt meegekregen. )

Zak ik hier dan maar eens een onvervalste tvp plaatsen?

Lekker bevallingsverhalen lezen enzo...

Pfff... zucht, Marit... ben er stil van en moet ff wat wegslikken. En dat heb ik niet gauw! Zie gewoon delen van mijn eigen bevalling terug, heb er een soort 'buikgevoel' van!
Gefeliciteerd met je kleine meid!

altijd weer mooi die verhalen (als je het eenmaal zelf hebt meegemaakt helemaal ofzo)
mooi geschreven Marit!

(en zo'n mutsje gooien ze er vaak zo snel mogelijk op, via het hoofdje wordt het meeste warmte verloren)

Wauw, Marlieske! Het prikt in m'n ogen, wat een mooi en beeldend verhaal!! (al was het natuurlijk na de bevalling niet zo fijn)
Ook heel mooi om te zien dat je er met een blij gevoel naar terug kunt kijken!

En Marit, wat mooi is die allereerste keer als je je dochter kan zien he!! Iets wat je je leven lang niet meer vergeet
En zo'n naam blijft je leven lang 'nieuw' klinken. Het blijft altijd een wonder dat je plotseling zo'n kind erbij hebt. En dat 'wondergevoel' blijft bestaan

[ Bericht 52% gewijzigd door Bright op 30-07-2007 08:16:17 ]

pfff Marit, das ff een lange werkdag geweest. Another day at the office, laat maar zeggen. Knap gedaan en een knappe meid heb je daar op je buik !

Mooie verhalen Blijft toch altijd weer heel bijzonder (en pijnlijk )

Marlieske, heftig maar fijn dat het toch goed voelt.

Pff Marit wat een lange dag moet dat geweest zijn.
Die naam, het nieuwe eraan. De eerste keer dat ik Damian bij zijn naam noemde voelde ook zo vreemd. Dat kan ik me nog heel goed herinneren.

Oh Marit, wat heb je lange tijd weeën gehad.
En wat lijkt het me een schrik, als er zo veel oude meconium uitkomt!
Erg fijn om te lezen dat je niet negatief terugkijkt op je bevalling!

Marlieske, met alle respect hoor, maar ik vind dit toch een beetje een vreemde opmerking:

quote:

Daarbij weet ik nu ook dat mijn lijf het dus wel kan, en ook de opmerking dat een ks handig bevallen is..... onzin!!! Dat vraagt hel wat meer van je lichaam als een standaard (lees: goed verlopende) bevalling.

Sterkte met je jeuk, lijkt me afschuwelijk.

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2007 09:23 schreef Moonah het volgende:


Marlieske, met alle respect hoor, maar ik vind dit toch een beetje een vreemde opmerking:
[..]

Vond ik ook. Maar ze wil vast alleen zeggen dat de arbeid bij haar erg meeviel.
Ik denk dat je je dan niet kan voorstellen hoe het is als het niet zo makkelijk gaat...

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2007 09:38 schreef Brighteyes het volgende:
Ik dacht eigenlijk meer dat ze het bedoelde richting alle meiden die zeggen 'wel even een ks te willen, lekker makkelijk'. Dat dat dus vies tegenvalt.
Althans... dat hoop ik een beetje. Want volgens mij is dat dus niet te vergelijken, en al helemaal niet als je niet beide hebt meegemaakt toch?

Volgens mij denkt ze dat ze beiden heeft meegemaakt omdat ze eerst tot tien cm ontsluiting gegaan is.

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2007 09:38 schreef Brighteyes het volgende:
Ik dacht eigenlijk meer dat ze het bedoelde richting alle meiden die zeggen 'wel even een ks te willen, lekker makkelijk'. Dat dat dus vies tegenvalt.
Althans... dat hoop ik een beetje. Want volgens mij is dat dus niet te vergelijken, en al helemaal niet als je niet beide hebt meegemaakt toch?

Dat bedoelde ik ja, heb het idee dat sommige mensen in mijn omgeving denken : "ooh lekker handig een ritssluiting" maar dat valt dus tegen.

quote:

Op vrijdag 3 augustus 2007 09:37 schreef Bass-Miss het volgende:

[..]

Vond ik ook. Maar ze wil vast alleen zeggen dat de arbeid bij haar erg meeviel.
Ik denk dat je je dan niet kan voorstellen hoe het is als het niet zo makkelijk gaat...

En ik vond inderdaad de ween meevallen, tot aan de persdrang dan, waar ik helaas niets mee mocht doen alleen 30 minuten weg zuchten. (dat was wel een hele klus)

Wat een verhalen weer! En wat een verschillende bevallingen zijn er toch!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:48 schreef Freudie het volgende:

Nu dan eindelijk mijn verhaal, ik ben namelijk bijna niet thuis geweest. Allereerst de bevalling. De weeen begonnen rond een uur of 1 's nachts op 7 augustus. Na een tijdje alles bij te houden een schriftje qua tijden e.d. toch maar besloten de verloskudinge te bellen. DIe was rond half 6 bij ons. 2 cm ontsluiting, en heel vreemd, de bevestiging dat we inderdaad met het laatste stukje bezig waren. Mijn vrouw kon de weeen goed opvangen met puffen, en we besloten dat ze elk half uur zo'n 20-30 minuten lekker onder de douche ging zitten, om zo de weeen nog beter op te kunnen vangen. Dat ging goed, de weeen werden alleen wel steeds pijnlijker. De pijn schoot iedere keer in haar huipen, en ze had het gevoel dat ze overal in de fik stond.

Om 9 uur kwam de verloskundige weer, met de mededeling dat de ontsluiting 3 cm was. Dat was nogal een tegenvaller, wij gokten op een cm of 5. De weeen werden sindsdien steeds pijnlijker, en om 12 uur was daar de verloskundige weer. Helaas, nog steeds 3 cm ontsluiting. Zij wilde graag de vliezen breken, maar stelde voor om dat in het ziekenhuis te doen, want ze vond de baby te hoog liggen. Wij naar het ziekenhuis, dat gelukkige erg dichtbij ligt.

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werden we direct naar de verloskamer geleid. Daar brak de verloskundige de vliezen, en bij meting bleek dat we nu op 5 cm zaten! Maar na 2 uur weeen wegpuffen bleef de ontsluiting 5 cm, dus toen werden we overgedragen aan de gynaecoloog en die diende weeenversterkers via een infuus toe, maar ook een pijnstiller. Dit was een goede combinatie, want mijn vrouw werd suf en kon de weeen gemakkelijk opvangen.

Na een uur of 1 1/2 bleek de ontsluiting gevorderd tot 7 cm, en we kregen weer hoop. Weer anderhalf uur later kreeg mijn vrouw persdrang, maar niemand die ons had verteld wat we in dat geval moesten doen. Ik liep naar buiten om te vragen of er iemand kon komen kijken, want mijn vrouw had persdrang. Een half uur later kwam er eindelijk iemand kijken. Helaas, 8 cm ontsluiting, ze mocht nog niet persen. De verdoving begon langzaam uit te werken, en ze mocht geen nieuwe, dus dat schoot ook niet op.

Na weer een uur hield mijn vrouw het niet meer, en ging ik weer naar buiten om toch echt te zeggen dat mijn vrouw moest gaan persen. 45 minuten later kwamen de artsen binnen. Ze constateerden dat er nog steeds een randje was, maar dat ze toch maar moest gaan persen. Het was nu inmiddels een uur of half 11. Na 30 minuten heel goed persen was er nog steeds geen baby te bewonderen. De arts zei, dat de baby de verkeerde kant aan het draaien was, en dat mijn vrouw een half uurtje op haar zij moest liggen, zodat de baby de goede kant kon opdraaien. Ze mocht rustig meepersen.

Na een half uur kwamen de artsen weer, en mocht mijn vrouw weer 'gewoon' persen. Na een half uur nog steeds geen baby. De vacuümpomp 4 keer geprobeerd, maar dat mocht ook niet baten. Het werd een keizersnee. Mijn vrouw accepteerde dit zonder morren, ze wilde alleen iets heel snel tegen de pijn. Om half 1 werd mijn dochter uiteindelijk geboren via een keizersnee, op 8 augustus, 24 uur na het begin.

Er zat nogal veel vruchtwater in de longen, dus ze moest ter controle op de couveuse afdeling blijven. Bij longfoto's bleek, dat 1 van de 2 longen niet aan het borstvlies zat geplakt, en dat ze daardoor een snelle ademhaling had. Ze mocht dus niet bij mijn vrouw op de kamer, maar ze moest blijven op de couveuse afdeling. Gelukkig ging het elk uur steeds beter, en gisteren is de zuurstoftoediening gestopt, en als het goed is gaat vandaag het infuus eruit. Ze doet het geweldig, maar wat wil je, 54 cm en 4265 gram. Geen wonder dat ze niet 'normaal' eruit wou komen!

Genoeg getypt nu, tijd voor de foto's!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:50 schreef PM-girl het volgende:
Wow, heftig zeg, Freudie! Ben benieuwd naar de foto's!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:50 schreef Freudie het volgende:
[afbeelding]

[afbeelding]

[afbeelding]

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:51 schreef PM-girl het volgende:
Mooi wakker kindje Freudie!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:51 schreef Freudie het volgende:
En nog even voor de dames onder jullie: Echt, mijn allerdiepste respect.

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:52 schreef Freudie het volgende:

[..]

Ja he? Gelijk na de geboorte al met de ogen open Wel leuk hoor, maar ik wil ze mee naar huis nemen! Met een beetje geluk morgen, anders maandag.

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:55 schreef livelink het volgende:
Schattig, dat beetje scheel kijken
Dat hoort echt zo bij die kleine babietjes.

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:57 schreef piglet het volgende:
Heftig hoor Freudie, maar wat een resultaat

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 09:59 schreef Vicky het volgende:
Freudie, wat een mooi kindje hebben jullie gebakken!!

quote:

Op zaterdag 11 augustus 2007 10:07 schreef Moonah het volgende:
En ook het verhaal van de vrouw van Freudie is pittig zeg.
Hoe gaat het nu met haar? Je dochter ziet er prachtig uit.
Ik ben zo vrij je verhaal te copy/pasten naar Bevallingsverhalen deel 6

Zo eindelijk weer even tijd om achter de pc te kruipen en dus ook om mijn bevallingsverhaal op te schrijven.

Op zondag 15 juli dacht ik dat ik vruchtwater verloor. De verloskundige komt langs en zegt dat ze denkt dat het urineverlies is omdat de baby zo op mijn blaas drukt. Dat schijnt heel vaak voor te komen aan het einde van de zwangerschap. Ze wil geen inwendig onderzoek doen omdat ze dan bang is voor eventueel infectiegevaar.

Woensdag begin ik wat last van rugkrampen te krijgen. Dit blijken achteraf weeen te zijn, maar die herkende ik niet meteen. Ik neem dus niet echt wat meer rust, maar ga juist nog shoppen. Donderdag spreek ik overdag nog met een vriendin af en we gaan met haar zoontje naar de kinderboerderij. 's Avonds gaan we nog even een paar uurtjes met wat collega's op een terrasje zitten. 's Nachts slaap ik echter bijna niet doordat er soms een wat heftigere wee tussendoor komt.

De weeen blijven en in de nacht van donderdag op vrijdag zet het allemaal wat door. We bellen vrijdagmorgen 9 uur de verloskundige (vond het lullig om haar eerder te bellen ) en ze komt langs. Ik heb dan 3 centimeter onsluiting en tot haar verbazing voelt de verloskundige de haartjes van ons kindje: de vliezen zijn dus wel degelijk al zondag gebroken en ik moet snel naar het ziekenhuis voor de bevalling. Er is even sprake van lichte paniek omdat we uit ervaring van een vriendin weten wat er met langdurig gebroken vliezen allemaal mis kan gaan...

In het ziekenhuis aangekomen (11 uur) heb ik al 4,5 cm ontsluiting dus het gaat de goede kant op. De weeen zetten echter niet door en dus krijg ik een opwekker. Rond een uur of 4 's middags wordt de pijn te erg en krijg ik pijnstilling waar ik heerlijk van ga hallucineren.

Om 19 uur is er dan eindelijk volledige ontsluiting en voel ik een lichte persdrang. De persweeen zijn echter neit sterk genoeg en dus wordt het kraantje van het infuus met opwekker weer verder opengezet. Helaas vergeten ze ook het kraantje op mijn hand open te zetten zodat er dus helemaal niks gebeurt. Alle manieren van persen zijn inmiddels langsgekomen: op de baarkruk, op mijn zij, op mijn rug en op mijn rug met mijn benen in de beugels maar niks werkt genoeg om de baby de draai te laten maken. Zelf heb ik totaal geen energie meer doordat ik eigenlijk vanaf woensdag bijna niet meer geslapen heb. Ik val zelfs eens tussen 2 pittige weeen door in een diepe slaap inclusief gesnurk . Gelukkig blijft het met de baby goed gaan.

De gyneacoloog wordt erbij geroepen en de formulieren voor een eventuele keizersnee worden ingevuld. Gelukkig wil hij het toch nog eerst 1 x met de vacuumpomp proberen. Dat werkt en al snel 'staat' het hoofdje en kan ik weeen weg gaan zuchten. De pijn hiervan valt echt super mee na al dat gepers en dus gaat alles helemaal prima. Na in totaal 2,5 uur persen wordt Linde om 21.28 uur geboren.In totaal maar liefst 11 dagen te vroeg na 38 weken en 3 dagen zwnagerschap. Gelukkig heb ik alleen een heel klein scheurtje opgelopen dat met 5 hechtinkjes gehecht wordt.

In verband met de langdurig gebroken vliezen moeten we een nachtje in het ziekenhuis blijven. Gelukkig maken we het allemaal goed maar het was zo wel even schrikken.

Pff best wel heftig om alles zo weer eens op te schrijven en te herbeleven...

Ja, dat is heftig he, om het op te schrijven?
Fijn voor je dat je na zo lang persen blijkbaar niet al te gehavend bent.
En snurken tussen je persweeën...

Err, dat hierboven dus

Freudie en vrouw, Stiemie.... Goed gedaan allemaal

Zondag 22 juli heb ik voor het eerst echte oefenweeën, maar de volgende dagen blijft het eigenlijk vrij stil. Dinsdag gaan we nog vrolijk langs de vk en blobster en ik worden goedgekeurd; wel zegt de vk ons toe dat ze me niet tot 42 weken zal laten lopen omdat ik gaandeweg de zwangerschap van een lage bloeddruk (105/60) naar een hoge bloeddruk ben gegaan (als uitschieter 130/95). Maar ik ben dan pas ruim 39 weken dus ik hoef de volgende week pas terug te komen.

Donderdagmiddag heb ik weer af en toe last van wat weeën her en der, maar pas rond 7 uur 's avonds merk ik dat ze regelmatiger en sterker worden. Zou het gaan beginnen? Ik durf manlief nog niet echt op de hoogte te stellen, maar ze blijven komen en vanaf een uur of 9 ga ik toch eens kijken hoe het zit qua intervallen. Om de 6/7 minuten en ze houden ongeveer een minuut aan. In Z&G lopen de meningen uiteen over of het nu zal gaan gebeuren of niet.. zelf heb ik wel goede hoop, zeker als ik tijdens en na een lange warme douche toch echt weeën blijf houden Echt pijnlijk vind ik ze nog niet (zeker niet nu ik weet hoeveel pijn een wee *kan* doen) en ik suggereer nog om toch maar wat te gaan slapen.. na een half uur in bed sta ik maar weer op omdat ik me geen houding weet te geven tijdens de weeën en manlief en ik gaan maar weer naar beneden alwaar we Forrest Gump kijken onder het genot van steeds sneller komende weeën. Om 3 uur 's nachts komen ze om de 2/3 minuten, maar ik zucht ze eigenlijk vrij gemakkelijk weg. Vandaar ook dat we besluiten de vk maar niet uit haar bed te bellen totdat het een wat christelijker tijdstip is. Om 7 uur zit ik nog steeds met weeën om de 2/3 minuten en ze zijn nu wel wat pijnlijker, maar ik heb zelf al het idee dat er eigenlijk te weinig gebeurt. De vk komt langs en toucheert.. het goede nieuws is dat de baarmoedermond "geweldig mooi" verstreken is, maarrr.. "je hebt pas een centimetertje meid". Alhoewel ik het wel had verwacht is het toch een teleurstelling en aangezien ik nu al ruim 24 uur wakker ben en het zeker nog wel een uur of 12 kan gaan duren stuurt de vk ons naar het ziekenhuis om daar wat bij te tanken met behulp van een slaapmiddel/pijnstilling en tegelijkertijd de weeën wat te stimuleren met weeënopwekkers. De vk zal dan na zo'n 4/5 uur naar het ziekenhuis komen om even te kijken en eventueel de daadwerkelijke bevalling te gaan begeleiden. Vol goede moed pakken we onze tas en Maxi Cosi: we gaan toch echt bevallen!!! We zijn allebei helemaal blij en hopen dat het vandaag nog zal gaan gebeuren: 27/7/2007 vinden we een mooie datum, alhoewel 28/7/2007 de uitgerekende datum is

Rond 8:45 komen we in het ziekenhuis aan en worden we al opgewacht door een verpleegster (een Jamaicaans/Amerikaanse vrouw, dus manlief voelde zich gelijk op z'n gemak ) en de zkh-verloskundige. Er wordt me verteld dat ik een infuus voor de opwekkers krijg en een shot pethidine in m'n been om me wat te laten doezelen zodat ik straks genoeg kracht heb om door de echte ontsluitingsweeën en de bevalling te gaan. Het lijkt mij helemaal prima; met het tempo wat we nu hebben zou ik pas over 4 dagen 10 cm hebben De vk verzekert ons dat we vandaag nog blobster zullen gaan zien, misschien zelfs wel rond het avondeten! De CTG hapert af en toe en blobster's hartslag lijkt wat onregelmatig dus er komt eerst een gyn kijken om goedkeuring te geven voor het infuus en de pethidine. Die toestemming krijgen we en om 9:15 worden beiden gegeven en besluit de vk om ook alvast m'n vliezen te breken. Met het haakje port ze wat en opeens voel ik de warme sloot vruchtwater op het bed stromen. Het is mooi helder van kleur en als alles weer droog is gemaakt wensen de verpleegsters en de vk me 'weltrusten'. Ik voel me per seconde higher worden, maar ik voel ook opeens een hele hevige wee opkomen. Ik zeg tegen Mat dat deze toch wel pijnlijk is en dat ik zo toch echt niet denk te kunnen gaan slapen/soezen. Hij stelt me gerust en aait me nog maar eens over m'n bol. En toch voel ik dat er iets niet helemaal goed aan het gaan is; ik heb toch echt beduidend meer pijn en ik voel me gewoon niet helemaal goed.

Binnen een paar minuten zijn de weeën van een kabbelend riviertje naar een soort stroomversnelling gegaan en ik ben zo stoned als een garnaal. Tussen de weeën door probeer ik Mat duidelijk te maken dat ik me echt niet aanstel, maar echt coherent ben ik dan blijkbaar al niet meer. Ik probeer de weeën netjes weg te puffen, maar onder de invloed van de pethidine maak ik me al zo druk dat dit dus blijkbaar nog 12 uur kan duren en dat dit dus echte weeën zijn dat ik ze eigenlijk meer wegjammer dan dat ik effectief met m'n ademhaling omga.

Plots komen zowel de vk als de verpleegster binnengesneld - de CTG en weeënmeter hebben blijkbaar alarm geslagen en de vk gaat me toucheren. Ik probeer wederom duidelijk te maken dat ik me echt niet goed voel, maar alles wat ik zeg lijkt niet bij hun aan te komen. (Nu weet ik dat dit alleen in mijn gedrogeerde perceptie zo was trouwens) De vk constateert opeens 4 cm ontsluiting en de opwekkers gaan direct op 0 (stonden pas op 2 om het niet al te heftig te maken..). We worden weer even alleen gelaten en ik blijf doorjammeren dat het zo'n pijn doet en ik scheld er lustig op los nu we toch met z'n tweeën zijn. Ik heb nog half het besef om niet teveel volume te gebruiken, maar als de verpleegster na een tijdje weer komt checken lig ik voor m'n gevoel toch echt te krijsen. De weeën komen nu zo snel en zo krachtig dat ik misschien 10/20 seconden heb om bij te komen en tussen de weeën door verontschuldig ik me tegenover Mat en de verpleegster/vk dat ik zo aan het schelden en krijsen ben - inmiddels heb ik van Mat gehoord dat het meer op brabbelen dan op praten leek. In het begin proberen ze nog om me te laten puffen, maar dat komt nauwelijks bij me over; ik denk serieus dat ik aan het doodgaan ben en ik ben in paniek en heb het idee dat niemand naar me luistert of door heeft wat er met me gebeurt. Af en toe *weet* ik dat ik me ook zo voel omdat ik hartstikke stoned ben, maar ik *kan* gewoon niet meer 'normaal' reageren of functioneren. Ik heb ook 0 besef van tijd meer en ik heb ook geen idee wat er nu toch allemaal gebeurt. (De vk sluit nog een hartslag-electrode op blobsters hoofd aan, maar zowel Mat en ik weten echt niet meer wanneer dat nou was)

Ik krijg helemaal niet mee dat ik bij de volgende toucheer-beurt inmiddels 7 cm heb en al helemaal niet dat ik nog geen 5 minuten later op 10 cm zit, ik weet alleen dat ik aan het creperen ben van de pijn en ik kan alleen maar gillen en krijsen. Het enige wat ik nog echt meekrijg is dat de vk m'n hoofd in haar beide handen vastpakt en me half door elkaar schudt: "Maaike, nu luisteren naar me.. je hebt 10 centimeter, je mag zo gaan persen als je het voelt". Maar ik voel helemaal niets. Geen persdrang of wat dan ook M'n benen worden in de beugels gesjord en ik begin maar met persen op goed geluk en blijf doorpersen en persen. Dit voelt zoveel beter dan die kutweeën ( ) en alhoewel ik blijkbaar alsnog flink kabaal maak (in mijn beleving ben ik stil, maar ik hoor net van Mat dat dat niet zo was) ben ik in ieder geval een stuk minder in paniek. Ik voel vrij snel een hele erge spanning en ergens besef ik me dat dat het hoofdje moet zijn. Het enige wat ik dan nog denk is: blijven persen! Ik pers zo hard ik kan (dat denk ik tenminste - ik heb geen idee wat ik aan het doen ben en of het uberhaupt zin heeft, straks pers ik nog uit het verkeerde gat ofzo. Wel herinner ik me opeens van de zwangerschapscursus dat ik niet op m'n hoofd/ogen moet persen, want dan kan ik een hersenbloeding krijgen! echt, hoe ik dat me kon herinneren en voor de rest compleet van het padje af was.. geen idee ) en dan voel ik dat het hoofdje eruit is. De schouders volgen vrijwel direct en dan is hij er! Ethan wordt op m'n buik gelegd, maar ik heb het nog niet helemaal door en moet echt moeite doen om hem vast te houden. Ik zie Mathew huilen en het enige wat ik denk is: de pijn is weg!?!

Ik blijf versufd liggen terwijl Ethan wordt gewogen, schoongemaakt, aangekleed en bij papa gelegd. Mijn eigen vk komt binnen gesneld als ze bezig zijn de placenta te halen. Daarna word ik gehecht en ik barst spontaan in lachen uit als de vk waarschuwt dat de verdovingsprik even pijn kan doen - "vergeleken met de pijn die ik net heb gehad is dit nog niet eens pijn te noemen!".

Pas tijdens het hechten hoor en besef ik dat het net 11:30 is en Ethan om 11:22 geboren is. De vk vertelt me dat ze nog nooit zo'n snelle bevalling heeft gedaan - van 1/2 centimeter naar volledige ontsluiting in 1.5 uur en daarna in 15 minuten persen de baby geboren zien worden.

Ethan wordt weer bij me gelegd en ik ben inmiddels nuchter genoeg om 'm samen met Mat echt te bekijken. Wat is ie mooi en perfect!! De verpleegster helpt met hem aan de borst te leggen, maar na een paar minuten valt hij al in slaap, waarschijnlijk onder invloed van de pethidine. Ik mag gaan douchen en daarna worden we naar een kamer gebracht om uit te rusten alvorens we naar huis mogen. Ik voel me behoorlijk slapjes, maar wat ben ik blij dat dit achter de rug is. Ik had me nooit en te nimmer voorgesteld dat het zo'n pijn zou doen en dat ik zulke doodsangsten zou uitstaan.

Inmiddels zijn we 4 weken verder en mede dankzij (veel) gesprekken met andere moeders, de verloskundige en de huisarts ben ik er wel weer aardig over heen, maar dat gevoel van complete paniek omdat je 0 controle over je eigen lijf en geest hebt zal ik denk ik nooit meer vergeten. Mijn eigen verloskundige heeft overigens nog formeel de zh-verloskundige ter verantwoording geroepen, omdat ze nooit mijn vliezen had mogen breken aangezien ik naar het zh was gestuurd om te rusten en kracht op te doen. Er werd me ook aangeboden om een officiele klacht in te dienen, maar dat vind ik zelf een beetje te ver gaan - Ethan en ik zijn niet moedwillig in levensgevaar gebracht ofzo en voor hetzelfde geld had de pethidine wel een pijnstillende werking gehad en was het een stuk minder naar geweest. Ik weet nu in ieder geval wel hoe een hele slechte trip moet voelen.. toch ook een ervaring die je eens gehad moet hebben En het resultaat is het uiteraard achteraf ook allemaal waard geweest, maar ik zal nu toch niet snel zeggen: kom maar op met die 2e!

(Jeee.. wat een verhaal, misschien moet ik er maar een samenvatting van maken.. haha)

Wow Jellyrose, heftig zeg!

Phoe, Jelly...
Wat kunnen bevallingen toch kut zijn zeg.
Je verhaal verschilt erg van het mijne, maar de impact, de paniek, het hallucineren, de wanhoop en natuurlijk de pijn zijn erg herkenbaar. En zelfs nú nog, na bijna 11 maanden grijpt het me aan.
Als ik je een advies mag geven: Blijf praten als je dat nodig hebt! Je klinkt op het eind 'laconiek', je stapt er overheen, het leed is geleden, je hebt een superzoon. Klaar. Verder. Ook dát herken ik. Je VK brengt een officiele aanklacht niet voor niets ter sprake. Het kan je helpen bij de verwerking.
Nou ja, mss projecteer ik te veel.
Tnx voor je verhaal.

Jemig jellyrose..... wat een belevenis. Inderdaad bij het stukje dat ze je vliezen gingen breken, gingen mijn wenkbrauwen richting haargrens. Rare actie. Vliezen breken is vaak om de weeën op gang te brengen...
Arme meid, maar ik vind dat je het goed gedaan hebt. Het moet uiterste concentratie hebben gevergd om in het wilde weg te persen en dan nog enigszins te voelen hoe het verloopt. Bravo!

Jellyrose, wat een verhaal! Uiteindelijk snel, maar wat heftig zeg. Het lijkt me heel akelig, om je niet te kunnen uitdrukken aan je omgeving en zo geen controle meer te hebben.
Maar wat supergoed van je, om zonder merkbare persweeën Ethan eruit geperst te hebben! Knap!

Wat een verschrikking Jellyrose, dat je zo weg was. Wat eng.

Bedankt allemaal ik merk toch wel dat het erg fijn is om het een beetje van me afgeschreven te hebben

quote:

Op zondag 26 augustus 2007 08:49 schreef Moonah het volgende:
Je VK brengt een officiele aanklacht niet voor niets ter sprake. Het kan je helpen bij de verwerking.

Tja, maar ik ben dan ook nog zo'n muts die het zielig vindt voor die verloskundige van het ziekenhuis. Ze was ook nog vrij jong en naderhand merkte ik wel dat ze het zelf ook niet zo'n jofele bevalling vond en ze heeft zich ook verontschuldigd voor haar 'strengheid' toen ik eenmaal volledige ontsluiting had (terwijl ik die harde aanpak wel nodig had hoor, want toen was ik echt helemaal onbereikbaar). Ik moet er denk ik nog even over nadenken, over 2 weken heb ik m'n follow up bij de verloskundige (ook om proberen uit te vinden waarom de bv totaal niet op gang gekomen is) en dan gaan we het er nog een keer over hebben

pff jelly,klinkt eng allemaal.
Ik heb 30 uur over de bevalling gedaan en dat was ook allesbehalve prettig maar zo snel is dan toch ook erg pijnlijk zo te lezen.

Heb je zelf achteraf dat je liever geen pethidine zou hebben gekregen?
Ik ben thuis bevallen en dus zonder maar vraag me reglmatig af of ik toch niet beter naar het ziekehuis had kunnen gaan.
En dus ook of ik dat bij de volgende bevalling wel of niet moet doen.

jeetje Jellyrose... wat een aangrijpend verhaal
vreselijk eng moet dat zijn om jezelf zo kwijt te zijn en het gevoel te hebben dat er vanalles met je gebeurt zonder dat je er nog maar een beetje grip op hebt !


edit:
ik heb ook een pethidine-prik gehad,
en kreeg daarna gelukkig alle ruimte/rust om daar op weg te drijven!
(precies zoals je omschrijft...zo high als ik weet niet wat! of zo stoned als een garnaal..wat je wil)
Vin kreeg een stretcher om ook even te kunnen gaan liggen zelfs, dus blijkbaar kunnen ze heus wel voorspellen dat je door zo'n prik wel even van de wereld bent.

Na 3uur kreeg ik op verzoek nog zo'n prik,
maar door de pijn kon ik echt niet meer slapen toen. Wel tussen de weeën door wat wegvallen, maar ik heb niet van Vin teruggehoord dat ik wartaal uitsloeg.
Maarja, ik had meer dan die 20sec. tussen de weeën om weg te vallen!

pfff
als ik je verhaal zo lees ben ik toch wel 'tevreden' met hoe mijn bevalling is verlopen.
30uur maar wel met gevoel dat ik het kon bijbenen.

[ Bericht 67% gewijzigd door marit1978 op 26-08-2007 15:13:21 ]

quote:

Op zondag 26 augustus 2007 13:55 schreef KD-fotografie het volgende:
Heb je zelf achteraf dat je liever geen pethidine zou hebben gekregen?

Achteraf zou ik denk ik helemaal niet naar het ziekenhuis zijn gegaan (dan maar liever 4 dagen weeën en hondsmoe zijn)

Het rottige van de pethidine is dat het dus bij iedereen en bij elke situatie anders kan uitwerken; doordat het bij mij qua ontsluitingstempo en weeëntempo zo uit de hand liep zorgde de pethidine helemaal niet voor pijnstilling of een licht roesje of een lekkere high, maar juist voor een 1.5 uur durende angstaanval en er was helemaal niets aan te doen. Maar wat er bij mij is gebeurd schijnt echt vrij abnormaal te zijn hoor, de meeste verhalen die ik heb gehoord over de uitwerking van pethidine tijdens de bevalling zijn net zoals dat van Marit allemaal positief!

Jellyrose, ik heb je verhaal niet helemaal gelezen (dat lukt me nog steeds niet, bevallingsverhalen die heftig zijn lezen), maar ik heb ook pethidine gehad, waardoor ik high werd, ging hallucineren, van de wereld was en nachtmerries tussen de weeën had. Het komt dus vaker voor. Voor mij nooit meer pethidine.

quote:

Op zondag 26 augustus 2007 19:56 schreef jellyrose het volgende:

[..]

Achteraf zou ik denk ik helemaal niet naar het ziekenhuis zijn gegaan (dan maar liever 4 dagen weeën en hondsmoe zijn)

iedereen ervaart dingen natuurlijk op zijn eigen manier maar weet wel dat 30 uur rugweeën, 2.5 uur persweeën en een kraamhulp die haast op je buik moet gaat zitten om de kleine eruit te duwen gecombineerd met een knip buiten een wee om ook niet voor herhaling vatbaar is.

En uit die angst ben ik erg aan het dubben of ik met een 2de beter wel of niet naar het ziekenhuis kan gaan (als ik die keuze heb)

KD zoiets was het bij mij dus ook en ik (lees wij) twijfelen verschrikkelijk over gezinsuitbreiding ooit. Ergens wil ik wel maar wil niet bevallen. Uiteindelijk heeft Kaith bijna 11 uur vastgezeten met persweeen en toen alsnog met knip/pomp en dan de knip aan de verkeerde kant dus uitgescheurd aan de andere kant.

Vanaf de eerste wee waren het rugweeen.

Mibos, is er niet wat te regelen met betrekking tot een eventueel volgende bevalling? Mijn gynaecoloog staat daar heel open voor en er is nu al in mijn dossier gezet dat er bij mij (uiterste noodgevallen daargelaten) geen vacuumpomp gebruikt mag worden. En het persen mag niet langer dan een uur duren. Daarna wordt het een keizersnee.
Gezien je vorige bevalling lijkt mij dat je wel een medische indicatie kunt krijgen om bij een eventueel volgende zwangerschap onder begeleiding van een gynaecoloog te staan. Misschien dat je dan ook zoiets kunt afspreken.

Mibos, de bevalling was ook een van de redenen waarom ik geen 2de wilde.
Maar ja, die irritannte kriebels kwamen er toch wel dus toch maar besloten om ervoor te gaan met in gedachte dat de 2de meestal makkelijker gaat.

Cattie er is wel een afspraak dat ik bij 38 weken als er is ingedaald een echo krijgt of het niet achterstevoren/ondersteboven/opzijnkopligt (en dan toch met het koppie naar beneden) ligt en als dat wel zo is dan kijken ze bevallende weg nog een keertje en dan wordt het een keizersnede. En inderdaad in mijn dossier is ook een melding gemaakt dat ik niet meer zolang mag tobben als de vorige keer en dat ze (in het dossier) dat ze een indicatiefout hebben gemaakt. Ik ben behandeld (pas uitgekomen) als iemand waarbij de ontsluiting niet vordere (klein detail) ik had volledige ontsluiting. Dus ja er zijn wel een paar punten maar omdat ik lichamelijk nog zo in de soep zit weet ik of wil ik niet nog een mega-aanslag op mijn lichaam plegen.

Ja dat hou ik ook nog ergens in mijn achterhoofd dat een tweede misschien wel makkelijker gaat.

Dat snap ik Mibos, dat je niet weet of je het je lichaam nog een keer aan kunt doen. Maar ik bedoelde te zeggen dat ik merk dat het bij mij geestelijk erg oplucht dat ik weet dat er afspraken zijn gemaakt dat het niet meer zo zal gaan gebeuren zoals de vorige keer.

Pfff wat een bevallingsverhalen... vond de mijne al redelijk heftig maar wil voor geen goud met jullie ruilen. Ik sta wel positief tegen ooit nog een tweede keer bevallen. Zou het dan ook wel graag op de natuurlijke manier doen maar ja daarin heb je soms geen keuze heb ik wel gemerkt.
Maar mocht iemand vraagtekens zetten bij in het ziekenhuis bevallen... mij is het tot de 10cm prima bevallen zou dat gedeelte zo weer over doen, heb thuis totaal niet gemist.
De keizersnede viel mij ook reuze mee alleen het 5 dagen durende ziekenhuis verblijf viel me vies tegen.

Overigens is het goed bepaalde dingen met een gyn door te spreken, omdat bij mij de ontsluiting zo snel ging is dat nu ook in mijn dossier gekomen.
De volgende zou er zo uit kunnen vallen grapte de gyn namelijk ik heb trouwens voor de volgende keer geen keuze tussen thuis of ziekenhuis.... maar eerlijk is eerlijk dat vind ik helemaal niet zo erg.

Tsjee, jellyrose wat een heftig verhaal zeg..
Zo te horen kwamen jou weeen nog sneller dan de mijne (1,5 minuut durend, elke 2 minuten). EN dat was al zo heftig. Ik ben ook voor pijnstilling naar het ziekenhuis gegaan. Alleen ben ik niet aan de pethidine toegekomen, omdat ik toen ze eindelijk kwamen kijken al 8 cm ontsluiting had.
Maar wat jij mee gemaakt hebt, dat was mijn grootste angst qua pijnstilling. Dat je wel half out gaat, maar toch je weeen bewust meemaakt, en dat niet aan de VK duidelijk kunnen maken, omdat je half out bent..

_{Mijn verhaal verschijnt deze week ook nog wel...}

Jeetje Jellyrose wat is dat heftig geweest.
Krijg tranen in mijn ogen bij je verhaal. Hoewel onze bevallingen verschillend zijn herken ik er veel van. Succes met het verwerken ervan.

Na lang wachten, en flink wat keren herschrijven, is hier mijn verhaal van de bevalling en de eerste dagen erna...


Donderdag ochtend eerst naar de VK geweest. Frutsel was nog steeds niet ingedaald. Maar heb het strippen geweigerd, aangezien overtijd raken een familiekwaal is.. Laat de natuur zijn gang maar gaan. Toch de afspraak gemaakt om in ieder geval maandag een inwendig onderzoek te doen. En dan woensdag weer naar de VK, en donderdag naar de Gyn.. Plan van aanpak lag dus klaar..

Dezelfde donderdagmiddag was _Flash_ mooi vroeg thuis. En omdat we nog wat kleine boodschapjes hadden, zijn we even samen eropuit gegaan. Even langs de Ikea, de mediamarkt, de prenatal. En daarna nog even naar de mac voor een McChicken.
3 uur later waren we weer thuis.
En eigenlijk heb ik me de hele donderdag fantastisch gevoeld.

Midden in de nacht, half 3, _Flash_ stapt uit bed om naar het toilet te gaan. En ik wordt wakker. Ik merk dat mijn ondergoed doornat is. Maar mijn blaas lekt wel vaker, dus ik schrik niet echt. Als ik een schone wil aantrekken, zie ik wat slijmerig bloed in de vieze. Hmm, er gebeurd blijkbaar toch iets. Zou het vocht dan vruchtwater zijn? Het ruikt naar urine. En als ik naar het toilet ben geweest, komt er ook niet meer vocht. Onze conclusie, mijn blaas was gewoon te vol. En is overstroomt. En dat slijm wijst er hoogstens op dat er in de komende dagen iets gaan gebeuren.

Klaarwakker van de adrenaline loop ik wat rond in huis. Even op fok kijken, even nieuws kijken.. Toch maar weer naar bed. Eerst nog even langs het toilet. En daar vind ik meer rood slijm. Met een maandverbandje maar weer het bed in gedoken. Het is inmiddels wel half 4.
Af en toe voel ik een krampje in mijn buik en/of rug. Zo om de 20 minuten.
Om half 5 maar weer eens naar het toilet. Nog meer slijm. Het wordt steeds meer.
Inmiddels worden de krampen al wat zwaarder en komen ze sneller. Vanaf 6 uur zo rond de 3 a 4 minuten en duren ongeveer een minuut. Maar het is nog niet heel regelmatig. Af en toe is er ook maar 2 minuten en een wee van 20 seconden, soms 5 minuten en een wee van anderhalve minuut.
Om 7 uur besloten om de VK te bellen, omdat de weeen duidelijk blijven. Op dat moment hoor/voel ik mijn vliezen breken. Een plons water en de weeen blijven lekker doorgaan. Helaas was de VK van mijn eigen praktijk ergens anders bezig. Maar er word iemand van een andere praktijk gestuurd.
Om half 8 komt deze aan. Nog steeds die semi-regelmatige weeen om de 3 a 4 minuten. Ze voelt even, en vind 1 a 2 cm ontsluiting. Zij legt alle spullen klaar, maakt het bed gereed. En verteld dat we rond 11 uur maar weer eens met onze eigen VK moeten bellen.
De weeen worden inmiddels steeds heftiger. Meestal buikweeen, soms rugweeen, en soms beide. Rond half 9 begin ik ook moeilijkheden te krijgen met het wegzuchten van de weeen. Wat verschillende houdingen geprobeerd. Een warme douche, maar ik wordt steeds duizelig en wit voor mijn ogen. De weeen komen soms om de 2 minuten, en duren een dikke minuut. Dus er is ook te weinig tijd om te herstellen. Elke wee raak ik iets verder weg. Dus om 9 uur de VK maar weer gebeld.
Er komt iemand van onze eigen praktijk rond half 10, het is wel de vakantiekracht, dus geen bekend gezicht. Bij het toucheren blijk ik op 3 a 4 cm te zitten. Precies die 1 cm per uur van het boekje. Ze probeert me door de weeen te helpen. Maar ik blijf duizelig worden. De VK denkt dat ik bijna aan het hyperventileren ben. Ze vraagt wat ik wil. Het antwoord is simpel. Naar het ziekenhuis voor pijnstilling.
Rond 10.15 uur vertrekken we richting ziekenhuis. Onderweg ook nog last van de weeen. Maar gelukkig is het niet ver rijden. In de hal van het ziekenhuis en bij de balie van de verloskamers ook nog twee keer een wee opgevangen.
Er wordt een kamer voor me geregeld en daar moeten we maar even wachten tot er iemand komt. Ze waren even bezig met een spoedgeval.
Daar lig je dan. Duizelig van de weeen, die je maar net op kunt vangen. Aan de apparatuur, en je ziet de weeen elke keer iets sterker worden. Maar de hartslag van de kleine is in ieder geval goed. Tussen de weeen door viel ik bijna steeds in slaap, maar na 20 seconden begon de volgende wee alweer..
Rond 11 uur stuur ik _Flash_ naar de gang. Er komt iemand aan wordt gezegd, maar inmiddels houd ik het niet meer. Na _Flash_ nog 2 keer naar de gang gestuurd te hebben, komt er rond 11.15 iemand aan. Deze toucheert even, en verteld me dat ik al 8 cm ontsluiting heb. Voor pijnstilling is dus geen tijd meer, zeker niet gezien de vaart waarmee het nu gaat. In anderhalf uur 4 a 5 cm erbij.. Dus die weeenstorm is toch ergens goed voor geweest.
Rond half 12 komen er ook al persweeen mee. Ik moet ze proberen weg te puffen tot er volledige ontsluiting is en alle spullen klaar staan. Dit duurt nog even. Vanaf 10 voor 12 mag ik gaan meepersen. Eindelijk verlost van de ontsluitingsweeen, en nu alleen nog maar persweeen. Die laatste zijn welkom, eindelijk echt actie! Ik was klaarwakker en had geen last meer van het hyperventileren.
Na een kwartiertje roept de ziekenhuisVK toch maar de gyn erbij. De kleine zijn hartslag dipt nogal. Er wordt besloten om de vacuumpomp in te zetten. Ik zie nog een verdovingsspuit voorbij komen (en hoor later dat ik ben ingeknipt). Na een paar keer vastzuigen, meepersen, en trekken wordt onze zoon geboren. Het is dan 12.29. Onze zoon Chris is geboren, 3970 gram en 54 cm.
Hij wordt even op mijn buik gelegd. Al na een paar tellen wordt hij meegenomen naar de onderzoekskamer. Hij is er wel, maar heeft het toch moeilijk gehad. Na wat uitzuigen gaat het al snel beter en wordt hij weer terug gebracht. Er wordt geprobeerd Chris aan te leggen, maar echt happen doet hij niet (vreemd he, als je hoofdpijn van zo'n pomp hebt). Ik krijg te horen dat ik naar de OK moet. Er is wat gescheurd en dat hechten ze liever daar. Om 1 uur ben ik al onderweg. En Chris blijft achter bij _Flash_.
Chris krijgt in die tijd wat bijvoeding en ligt lekker bij de kersverse papa in de armen.
Rond half 4 ben ik weer terug bij _Flash_ en Chris. Ik voel me prima, en er wordt geprobeerd Chris nog eens aan te leggen. Hij hapt nog steeds niet echt. Het wordt afgeschoven op de zware bevalling. Gewoon af en toe proberen, en hopen dat hij het snel door krijgt.
De eerste nacht breng ik door in een 1 persoonskamer en de kleine wordt ook midden in de nacht naar me gebracht voor een voeding (poging tot).
De dag erna wordt ik naar een 3 persoonskamer gebracht. Waar later nog 2 andere moeders bijkomen (met een 5 en een 10 ponder, wat een verschil is dat).
De gyn komt de tweede dag ook even langs. En als hij de woorden "het ligt aan flarden" gebruikt begin ik pas te beseffen dat het meer dan een klein scheurtje is. Ik blijk naast de knip nog een inscheuring te hebben. In de dagen erna komt het wordt totaal ruptuur af en toe voorbij. Pas in de dagen die volgen begin ik het idee te krijgen dat het wel een zware bevalling is geweest, en dat ik niet binnen een paar daagjes weer rondhuppel. Ik zal in ieder geval in het ziekenhuis moeten blijven tot mijn darmen weer hun werk doen. En ik krijg ook vervolgafspraken voor de gyn en later nog fysio.
Gelukkig is Chris van 6 uur 's ochtend tot 11 uur 's avonds bij me. En _Flash_ is er ook bijna hele dagen. Chris wordt nog steeds aangelegd, en krijgt daarnaast bijvoeding, want het borstvoeden is geen groot succes. Het happen wil nog steeds niet goed lukken. Er wordt wat geprobeerd met de verschillende houdingen en een tepelhoedje, maar Chris blijft gewoon niet hangen. Hij krijgt dan bijvoeding met vingervoeden.
Op maandag begint mijn ontlasting op gang te komen. En ik hoop dat ik dinsdagmiddag naar huis mag. Maar op dinsdagochtend begint de verzorging zich meer zorgen te maken over Chris. Zijn gewicht is zo’n 10 % afgenomen. Hij lijkt aan het uitdrogen, en hij ziet geel. Uit de bloedtest blijkt dat het geelzien binnen de grenzen zit. Maar de kinderarts besluit Chris toch op te nemen op de neonatologie, omdat hij nog steeds slecht drinkt.
Ik begin dat ook met kolven, zodat mijn borstvoeding goed op gang komt, en Chris zoveel mogelijk moedermelk binnen krijgt. Op de neo begint hij al snel goed te drinken (uit een flesje) en de 2e dag is zijn gewicht al stabiel.
De 3e ochtend praat ik even met een verpleegster en vertel haar dat ik hoop dat Chris vandaag nog naar huis mag, en anders morgen. 10 minuten later komt ze terug. Ze had een telefoontje gehad en Chris wordt op dat moment naar boven gebracht, maar ze wist niet of hij mee naar huis mocht.
Als Chris boven is, krijg ik van de neo-zuster te horen dat hij naar huis mag, en dat hij helemaal gezond verklaard is.
_Flash_ moet nog even wat dingen regelen voordat we naar huis kunnen. Dus terwijl hij dat regelt wacht ik in het ziekenhuis. Totdat ik om 3 uur naar huis mag. Daar heb ik voor het eerst de hele voeding zelf en alleen gedaan (opwarmen, voeding geven, verschonen).
Om kwart voor 4 zijn we thuis en de kraamzorg komt dan ook net aanfietsen. Die pakt gelijk door en ruimt het huis lekker op. En ze komt in ieder geval de 2 dagen erna ook nog 5,5 uur. De volgende dag komt mijn eigen VK langs en er wordt besloten dat ik nog een dagje extra krijg vanwege mijn fysieke toestand. Later belt ook de kraamzorg nog, dat ik ook nog extra uren krijg. 20 over 3 dagen verdeeld (in plaats van 11).
De VK ziet ook dat de wond wat aan het ontsteken is. Dus ik moet beginnen met biotex badjes. Hopelijk verdwijnt het dan zonder medicijnen. Na een paar dagen is de ontsteking flink geslonken en ik begin inmiddels weer wat mobieler te worden. De kraamzorg in die dagen heeft het huis heerlijk aan kant gemaakt, dus we kunnen zondags starten met een schoon huis en een lege wasmand.
Inmiddels gaat het beter met de wond, de Gyn heeft er nog eens naar gekeken, en is blij dat mijn stoelgang en lopen goed gaat. Al moet ik een blokje lopen nog wel bekopen met een dag een zwaar gevoel in mijn bekken.

Ik kolf nu 2 a 3 keer per dag. En voor de rest krijgt Chris kunstvoeding. Het aanleggen hebben we ook met de Kraam geprobeerd. Maar hij blijft meestal niet hangen. Na 4 keer zuigen laat hij los. Hij heeft ook niet zoveel geduld, dus als er binnen die 4 zuigen niks komt dan gaat hij weer brullen. De fles is voor hem toch een stuk makkelijker. Die blijft wel hangen. Maar af en toe krijgt hij nog wel wat slokjes uit de borst. En soms lukt het ook om langer te blijven drinken. Maar jammer genoeg niet zo vaak, en hij hapt niet helemaal goed aan. Dus als ik hem vaker aan zou leggen, dan gaan mijn tepels teveel pijn doen (denk ik)
Ik wil op de lange termijn proberen om 2 keer per dag te kolven, en het verder aan te blijven vullen met kunstvoeding. Chris lijkt hetzelfde te reageren op de BV als de KV, dus dat zit ook wel goed. En mijn gevoel is helemaal goed bij deze oplossing

Als ik nu terug kijk op de bevalling, dan heb ik er geen negatieve gevoelens bij. Ik weet wel hoe het was, en hoe ik erbij lag, en wat er gebeurde. Maar (heel cliche) de pijn van de weeen kan ik me niet terughalen. Ook de eerste paar dagen waren vrij rot, maar het was het allemaal waard. We hebben er zo'n mooi hummeltje voor terug gekregen!

Deepfreeze je bevalling klinkt best heftig maar fijn dat je er geen negatieve gevoelens bij hebt!
Ik hoop dat je snel helemaal hersteld bent.

Wat grappig dat je zo nuchter bleef toen je met een kletsnatte onderbroek wakker werd!
Sterkte met je herstel, totaalruptuur is heftig. Maar naar ik laatst van je begreep gaat het best goed, toch?
Dankjewel voor je verhaal!

Mijn (mannelijke) collega's maken alleen maar grapjes om bevallingen. Ze hebben het dan over een ontplofte egel... is dat wat ik me moet voorstellen bij " het ligt aan flarden"?

Wel euhm, dat het daar letterlijk aan flarden ligt dus. Onvoorstelbaar, maar waar...
Gelukkig geneest het ook wel snel.

quote:

Op maandag 10 september 2007 15:17 schreef Bass-Miss het volgende:
Wel euhm, dat het daar letterlijk aan flarden ligt dus. Onvoorstelbaar, maar waar...
Gelukkig geneest het ook wel snel.

Echt kapot??

Jeetje, dat lijkt mij vreselijk!

Ticootje, daar moet jij je helemaal niet mee bezig houden in jouw toestand...

'tIs dat, en geloof me, op die moment kan het je weinig schelen en bij mij deed dat niet eens veel pijn.

quote:

Op maandag 10 september 2007 15:24 schreef Moonah het volgende:
Ticootje, daar moet jij je helemaal niet mee bezig houden in jouw toestand...

Nee ik weet het, ik moet dit topic gewoon even links laten liggen.... Ik had alleen gehoopt op een klein verhaal van Lishe, vandaar dat ik dus even kwam kijken...

Ik ben weer weg, tot over een maandje of 4.

ach, nuchter dat is mijn ding wel een beetje.. Ben niet zo snel in paniek te krijgen. Maar ik was om 2 uur wel klaarwakker hoor. Heb ook niet meer geslapen daarna.

De totaalruptuur lijkt goed te genezen. Voor zover het nu lijkt is alles nog intact. Natuurlijk nu nog wel pijnlijk, maar de wond is nog steeds aan het genezen.

En ik heb geen idee hoe een ontplofte egel eruit ziet.
Maar om het even goed uit te leggen: je bekkenbodem zijn spieren die samen een soort koffiefilter vormen. Die houden je onderbuikorganen op hun plek (en helpen met bewegen, en allerlei functies down-under). Aan de onderkant zitten er 3 gaatjes in (je blaas, je vagina en de anus). Om die gaatjes zitten kringspieren. Bij een totaalruptuur komt er een scheur tussen de laatste 2 gaatjes (en je perineum en omliggend weefsel). En vaak wordt dat op de OK gehecht, want dan kunnen ze het rustig hechten (onderhuids en bovenhuids) en heb je de minste kans op nare bijverschijnselen. Je kunt je zelf wel voorstellen wat er gebeurd als zo'n scheur in een kringspier niet goed heelt..

quote:

Op maandag 10 september 2007 15:26 schreef Bass-Miss het volgende:
'tIs dat, en geloof me, op die moment kan het je weinig schelen en bij mij deed dat niet eens veel pijn.

Ik heb er ook amper iets van gevoeld. Was al verdoofd voor de knip, dus van de scheur heb ik niet echt iets gevoeld. Wel dat het iets branderig voelde, maar dat is niet abnormaal voor een bevalling.
Op weg naar de OK heb ik ook niks meer gevoeld. Maar daarna met het bed terug naar mijn kamer: die drempeltjes onderweg waren al een beetje gevoelig. En daarna werd het alleen maar erger. En dat ging daarna elke dag weer iets beter..

En dat douchen wil je ook echt wel. Urine prikt best wel op je wond.

quote:

Op maandag 10 september 2007 15:10 schreef Ticootje het volgende:
Mijn (mannelijke) collega's maken alleen maar grapjes om bevallingen. Ze hebben het dan over een ontplofte egel... is dat wat ik me moet voorstellen bij " het ligt aan flarden"?

Stel je een geschoren doos voor met misschien wat stoppels en dat er dan een hoofdje tegenaandrukt. Voila het beeld van een ontplofte egel is gecreeerd.

Deepfreeze ik kreeg ook nog een soort van bidon mee om mee te spoelen maar ik moest de trap op en af en aangezien ik uitval had was ik zo'n beetje getrouwd met de douche. 3 of 4 keer per dag hihi en op een gegeven moment spoelen de hechtingen eruit en dan denk je letterlijk dat je uit elkaar valt op het eerste gezicht en als je het dan aan de kraamverzorgster zegt krijg je terug o ja hoor dat was ik even vergeten te vertellen. Oke oplosbaar maar ik dacht eerlijk gezegd dat je er dan niets van zou zien (blond ja ik weet het)...

Ik was wel te strak gehecht dus ik kon niet naar het toilet en dat is volgens mij een dag of vijf na de bevalling nog thuis opgelost door de huisarts.

In het ziekenhuis kregen we een grote kartonnen beker mee om te spoelen. Die kon je een beetje samenknijpen zodat je een tuitje kreeg. De eerste dagen ook met een ander ontsmettend goedje. En later met gewoon kraanwater.
Thuis ben ik steeds onder de douche gaan staan. Veel makkelijker en lekkerder dan zo'n beker.
Die hechtingen vind ik ook nog steeds terug. De meeste zitten al wel los. Maar ga er zelf niet aan fruniken. Dus af en toe vind ik een stukje terug. De eerste hechting was hier ook al geknapt bij de ontsteking. De VK dacht ook aan een te strakke hechting. Maar die ontsteking was de schuldige van de pijn

Gwennert,Deepfreeze! klinkt toch erg heftig! Je klinkt wel heel down-to-earth met alles, gelukkig maar!

Goed gedaan hoor!

[ Bericht 6% gewijzigd door PM-girl op 11-09-2007 20:52:17 ]

quote:

Op dinsdag 11 september 2007 20:30 schreef PM-girl het volgende:
Gwennert, klinkt toch erg heftig! Je klinkt wel heel down-to-earth met alles, gelukkig maar!

Goed gedaan hoor!

gwennert??? whahha ik ben nog bezig met schrijven... op mijn verhaal moet je nog heel even wachten...

heftig deepfreeze.. maar fijn dat je er geen nare gevoelens over de bevalling hebt!

Even rechtstreeks gecopy-paste uit mijn weblog. Geen zin om in te gaan knippen en plakken. Zet het wel even tussen quotes, dan neemt het wat minder ruimte in beslag

quote:

28-aug 23:00u
We gaan naar bed, maar ik heb steeds terugkerende krampen. Liggend zijn normale harde buiken al minder lekker te doen dan verticaal, dus om half twee of zo verkas ik de bank. Want dan duurt het al meer dan 1,5 uur, en dat was ongeveer de limiet van voorgaande krampachtige aangelegenheden.

Onderweg naar de bank krijg ik het enorm koud. Lig te bibberen onder de deken (die we normaal alleen in de winter gebruiken) en Mich brengt me een vestje van een winterpyjama. Langzamerhand kom ik weer op temperatuur. Daarna lekker nestje gebouwd op de bank met kussens, ingepakt in deken, liggend op een dekbedhoes, omdat ik anders misschien aan de bank zou vastplakken (huid op leer en zo). PhysicsRules kwam ernaast liggen op de grond op een slaapzak. De krampen waren erg kort, en niet erg regelmatig, maar het bleef wel terug komen. Volgens Google waren dit voorweeën en zou het nog nachten kunnen duren, maar ik had al zo vaak voorwerk gehad dat ik er niet aan het getwijfeld dat dit door zou zetten. Ik denk dat ik nog wel maximaal 3 kwartier geslapen heb, want ik keek pas om kwart voor vier of zo weer op de klok. Toen duurden de krampen ook langer. PhysicsRules ronkte rustig verder, en ik wilde toch wel weten of dit nou echte (ontsluitings)weeën waren of voorweeën, dus ik ga douchen. Onderweg naar de douche krijg ik het wederom enorm koud, en heb echt superheet gedoucht. Had misschien nog mijn haartjes willen wassen, maar daar was het water te warm voor. Onder de douche gingen de krampen vrolijk verder en werden ook wat sterker. Ontsluitingsweeën dus. Heb mezelf van onder de douche vandaan getrokken en heb PhysicsRules wakker gemaakt. Het is dus echt begonnen. Dit was ongeveer om half vijf of zo. Om vijf uur zijn we de krampen gaan timen en het was iedere keer 40s om de 2 min. Officieel moet je bellen als je 2 uur lang om de vijf minuten een minuut lang weeën hebt, maar dit was zo regelmatig en onder de douche waren ze sterker geworden, dat we om half zes wel durfden te bellen.
Inmiddels zijn darmen bezig zich in hoog tempo te legen. Niet erg prettig.
Na zes uur lang puffen vond ik dat ik wel een stukje chocola had verdiend, maar de weeën zijn kennelijk toch wel zo sterk dat de chocola bijna terug komt. Dus meer dat twee happen heb ik niet gehad.

De verloskundige kwam om 6 uur of zo. Even een wee aangevoeld, ik spande mooi in (of aan), daar was ze tevreden mee. Hartje was netjes, even voelen en we hadden al 3 cm ontsluiting, dus dat was mooi. Ze heeft haar vingers nog niet teruggetrokken of er komt weer een wee. Was echt een briljante timing. Tot nu toe sta ik nog niet heel erg stil bij het feit dat we binnen pak-em-beet 12 uur een echt kind zullen hebben, maar dat zal wel komen. Nadat ze getoucheerd heeft, worden de weeën wel sterker, maar het is allemaal nog prima te doen. PhysicsRules blinkt ook uit in zijn rol als steun en toeverlaat. We hebben afgesproken dat we om 8 uur weer zouden bellen, of eerder als de vliezen zouden breken. We zetten een filmpje op “Look who's talking”. We hebben deze film allebei al zo vaak gezien dat als je daar iedere 2 minuten 40 seconden van mist, dat het helemaal niet erg is, en het doodt de tijd.
Inmiddels zweet ik me wild en ben ik begonnen aan een komkommer voor vocht en een beetje calorieën. Sinds de verloskundige heeft getoucheerd worden de weeën een stuk krachtiger.
We hebben een uurtje tot 8 uur “Look who's talking” gekeken, en toen ben ik gaan douchen. Althans, dat was de planning. PhysicsRules aait me over mijn rug terwijl ik in de badkamer sta, we strompelen naar de toilet en offeren de komkommer aan de porseleinen godin. Dit brengt het totaal aan offerandes in de zwangerschap op 2, vind ik heel netjes. Daarna gedoucht, aangekleed en naar het ziekenhuis. We gingen zo langzaam over de drempels dat we er bijna niet overheen kwamen, maar buik was zo gevoelig dat PhysicsRules niet anders mocht.

We kwamen om half tien aan in het ziekenhuis, alwaar we naar de verloskamers waggelen/scharrelen, halverwege de gang een wee opvangend. Die regelmaat is wel heel prettig, want daar kan je omheen “plannen”. Om vijf voor tien breken de vliezen. Het is werkelijk erwtensoep, een medische indicatie, dus. De baby heeft namelijk in het vruchtwater gepoept en dat kan een teken zijn van stress, en moet hij beter onder controle gehouden worden. Om vijf over tien is de verloskundige gearriveerd en constateert 6 cm ontsluiting. Prima volgens de planning dus. Opeens worden de weeën wel heel erg krachtig en komt er nog persdrang bij ook, terwijl de verloskundige twee minuten (...) ervoor had gezegd dat ik 6 cm had, dus toen zakte me de moed wel in de schoenen, 4 cm persdrang wegzuchten!!!

Vanwege het groene vruchtwater wilden ze de baby extra goed in de gaten houden, want het kan een teken zijn van stress. Dus ze sloten me (ons) aan op zo'n apparaat die de weeën meet en de hartslag van de baby. Alleen het apparaat registreerde (uitdraai op papier) tijdens een wee de hartslag van de baby niet, en dat is juist het belangrijkste moment. Je hoorde het nog wel piepen, maar op papier is het toch wel beter. Dus moesten we naar de overkant van de gang (grotere kamer, meer apparaten, etc.), alwaar er een electrode op het hoofdje van de baby werd gedaan, waarmee ze de hartslag direct konden meten. (Volgens mij was ik in die andere kamer niet ook nog aangesloten op zo'n apparaat.)

We vangen een wee op, inmiddels niet helemaal rustig meer en PhysicsRules moet me echt “helpen” en roept ook dat die schouders laag moeten blijven. Waggel, waggel de gang over, we vangen een wee op hangend aan de deurknop van de douche van de andere verloskamer, waggel waggel naar het bed, weer een wee, deze keer diende PhysicsRules als steun, en op bed klimmen. Vanwege de persdrang moest ik op een andere manier puffen, niet laag ademhalen, maar huf-huf-huf-huf-huuuufffff uitademen. Als er zo'n persdrang deel aankomt, is het niet uitademen, maar een echte oerkreun “HUF”, klonk nergens naar, maar ach.

Na een wee opvangen op het andere bed toucheert de verloskundige van het ziekenhuis, en ze zegt “Ik voel het hoofdje al, je mag gaan persen!” 4 cm ontsluiting erbij in een half uur!!
Persen was even een kunst apart, maar na een paar pogingen had ik het wel door. Een perswee voelde ik nauwelijks, zeker na het geweld wat zich ervoor had afgespeeld, dus het was even wennen. Tussen de weeën door keuvelden de verloskundigen lekker over hun lunch, maar ze hadden wel direct hun aandacht bij mij als er weer een wee kwam. De afleiding was wel prettig. De uitdrijving was niet fijn, zullen we maar zeggen. Toen het hoofdje kwam, riep ik nog naar de mensen “Trek hem er dan gewoon uit!” maar toen bleek dat je pas een paar haartjes kon zien... Aan het eind herstelde de hartslag zich niet na een wee (bleef rond de 60 hangen), dus werd er een knip gezet, en ik persen, de andere mevrouw (verloskundige van het ziekenhuis) beetje aan de onderkant meewerken en “onze verloskundige” duwde op buik en daar was het hoofdje. Daarna moest ik even stoppen met persen (wat ik volgens PhysicsRules braaf gedaan heb, want in mijn beleving kwam hij in een keer), want de navelstreng zat om zijn nekje. Het zat niet strak, dus hij kwam er ook makkelijk vanaf en een wee later was Eli er helemaal. Het eerste wat ik uitbracht was “... (we weten niet meer wat en of ik wat zei), wat hebben we NOU gedaan?!?!”Ahum...
In totaal heeft de uitdrijving een half uur geduurd. En dat terwijl dat bij het eerste kind gemiddeld een uur tot 1,5 uur duurt. Waar die kracht vandaan kwam, ik weet het niet. Maar ik ben een kind van mijn moeder, dus heel vreemd vind ik het niet.

Om de placenta makkelijker te laten komen werd er een prik gezet in mijn been, dus ik lekker miepen over een kleine prik nadat ik een kind op de wereld had gezet. Prioriteiten, he? De placenta kwam niet helemaal meteen, maar wel snel genoeg.

Eli's Apgarscores waren 9 en 10, dus helemaal prima. Omdat ook de navelstreng om zijn nekje zat, hadden ze gedacht dat de pH van zijn bloed wat lager zou zijn, dat betekent dat hij het misschien een beetje benauwd zou hebben gehad. Maar zijn pH was goed hoog, en op basis van de Apgarscore kan je ook niet zeggen dat er haast bij was aan het eind. Al met al dus een goede start.

Het hechten ging verder voorspoedig (met uitzondering van een naald die per ongeluk in mijn been ging...), maar daarna kwam het grote wachten. Er moest namelijk geluncht worden, en als de verpleegkundige zei dat ze over een minuutje terug zou komen, belden we na een half uur toch maar waar ze nou bleef. Uiteindelijk konden we om 3 uur naar huis.

Al met al was het zeker een hele bijzondere ervaring. De bijna instantane overstap van totaal in jezelf gekeerd zijn en wensen dat iedereen zijn kop dicht houdt, want je bent druk bezig, naar weer gezellig babbelen (na een tijdje wat minder gezellig babbelen, maar wel heel goed aanspreekbaar zijn) is erg bijzonder. Ik kan me heel goed voorstellen dat mensen het als een positieve ervaring zien. En ja, zodra de wee voorbij is ben je vergeten hoe het voelde. En zodra de baby eruit is geglibberd ben je zodanig van de wereld dat je helemaal niet meer weet hoe je net dat kind eruit hebt gekregen. Heeft Moedertje Natuur toch maar even mooi geregeld.

Enneh, wat ik deed met plassen is voorover buigen. Du met je ellebogen op je knieeen, dan komt de urine niet in de buurt van de wond, maar stroomt aan de voorkant er langs, zeg maar. Heb nergens last van gehad. Ja, behalve die ene keer dat ik gewoon rechtop zat...

[ Bericht 1% gewijzigd door DaviniaHR op 14-09-2007 13:41:57 ]