Deepfreeze en flash, feli!!!!!!
Nu dan eindelijk mijn verhaal, ik ben namelijk bijna niet thuis geweest. Allereerst de bevalling. De weeen begonnen rond een uur of 1 's nachts op 7 augustus. Na een tijdje alles bij te houden een schriftje qua tijden e.d. toch maar besloten de verloskudinge te bellen. DIe was rond half 6 bij ons. 2 cm ontsluiting, en heel vreemd, de bevestiging dat we inderdaad met het laatste stukje bezig waren. Mijn vrouw kon de weeen goed opvangen met puffen, en we besloten dat ze elk half uur zo'n 20-30 minuten lekker onder de douche ging zitten, om zo de weeen nog beter op te kunnen vangen. Dat ging goed, de weeen werden alleen wel steeds pijnlijker. De pijn schoot iedere keer in haar huipen, en ze had het gevoel dat ze overal in de fik stond.
Om 9 uur kwam de verloskundige weer, met de mededeling dat de ontsluiting 3 cm was. Dat was nogal een tegenvaller, wij gokten op een cm of 5. De weeen werden sindsdien steeds pijnlijker, en om 12 uur was daar de verloskundige weer. Helaas, nog steeds 3 cm ontsluiting. Zij wilde graag de vliezen breken, maar stelde voor om dat in het ziekenhuis te doen, want ze vond de baby te hoog liggen. Wij naar het ziekenhuis, dat gelukkige erg dichtbij ligt.
Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werden we direct naar de verloskamer geleid. Daar brak de verloskundige de vliezen, en bij meting bleek dat we nu op 5 cm zaten!
Maar na 2 uur weeen wegpuffen bleef de ontsluiting 5 cm, dus toen werden we overgedragen aan de gynaecoloog en die diende weeenversterkers via een infuus toe, maar ook een pijnstiller. Dit was een goede combinatie, want mijn vrouw werd suf en kon de weeen gemakkelijk opvangen.
Na een uur of 1 1/2 bleek de ontsluiting gevorderd tot 7 cm, en we kregen weer hoop. Weer anderhalf uur later kreeg mijn vrouw persdrang, maar niemand die ons had verteld wat we in dat geval moesten doen. Ik liep naar buiten om te vragen of er iemand kon komen kijken, want mijn vrouw had persdrang. Een half uur later kwam er eindelijk iemand kijken. Helaas, 8 cm ontsluiting, ze mocht nog niet persen. De verdoving begon langzaam uit te werken, en ze mocht geen nieuwe, dus dat schoot ook niet op.
Na weer een uur hield mijn vrouw het niet meer, en ging ik weer naar buiten om toch echt te zeggen dat mijn vrouw moest gaan persen. 45 minuten later kwamen de artsen binnen. Ze constateerden dat er nog steeds een randje was, maar dat ze toch maar moest gaan persen. Het was nu inmiddels een uur of half 11. Na 30 minuten heel goed persen was er nog steeds geen baby te bewonderen. De arts zei, dat de baby de verkeerde kant aan het draaien was, en dat mijn vrouw een half uurtje op haar zij moest liggen, zodat de baby de goede kant kon opdraaien. Ze mocht rustig meepersen.
Na een half uur kwamen de artsen weer, en mocht mijn vrouw weer 'gewoon' persen. Na een half uur nog steeds geen baby. De vacuümpomp 4 keer geprobeerd, maar dat mocht ook niet baten. Het werd een keizersnee. Mijn vrouw accepteerde dit zonder morren, ze wilde alleen iets heel snel tegen de pijn. Om half 1 werd mijn dochter uiteindelijk geboren via een keizersnee, op 8 augustus, 24 uur na het begin.
Er zat nogal veel vruchtwater in de longen, dus ze moest ter controle op de couveuse afdeling blijven. Bij longfoto's bleek, dat 1 van de 2 longen niet aan het borstvlies zat geplakt, en dat ze daardoor een snelle ademhaling had. Ze mocht dus niet bij mijn vrouw op de kamer, maar ze moest blijven op de couveuse afdeling. Gelukkig ging het elk uur steeds beter, en gisteren is de zuurstoftoediening gestopt, en als het goed is gaat vandaag het infuus eruit. Ze doet het geweldig, maar wat wil je, 54 cm en 4265 gram. Geen wonder dat ze niet 'normaal' eruit wou komen!
Genoeg getypt nu, tijd voor de foto's!