R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Mooi geschreven en goed verwoord. Ik ben het volledig met je eens.quote:Op zaterdag 16 juni 2007 14:02 schreef Schuifpui het volgende:
Mensen die zelfmoordenaars egoïstisch vinden, zijn zelf ontzettend egoïstisch. Jullie weten dan duidelijk niet wat iemand doormaakt, er is echt wel wat voor nodig om zelfmoord te plegen. Toch vinden jullie kosten wat kost dat hij/zij zal moeten blijven leven, dat is pas egoïstisch!
Ik kan me goed voorstellen dat iemand zelfmoord pleegt, ik vind het ook absoluut niet zwak. Als je op een perron staat en die trein komt eraan, dan is er toch heel wat moed nodig ook daadwerkelijk te springen. Die mensen hebben dus juist een sterke wil.
Bovendien als je op het punt staat om zelfmoord te plegen, vind ik dat je het ook beter maar kunt doen. Gewoon zeer ongelukkig doorleven gaat op een gegeven moment niet meer en je bent je omgeving ook alleen maar tot last. Dan kan je er beter maar voor kiezen om er mee te stoppen, en je omgeving één kut week te bezorgen, dan nog jaren lang door modderen en je vrienden en familie met al je problemen op te zadelen. Dus ik vind het totaal niet egoïstisch.
Dan de manier waarop; voor een trein springen wordt vaak als fout bestempeld. Maar zoveel manieren zijn er niet om snel, zonder al te veel pijn en met veel zekerheid zelfmoord te plegen. Dan kom je toch al snel uit bij de NS. Eigenlijk ben ik ook gewoon voor invoeren van een zelfmoordpil, dat bespaard een hoop problemen voor de directe omgeving en de maatschappij. Denk daarbij aan trauma's van machinisten, het niet kunnen zien van het lichaam door te familie etc.
Mijn mening hierover verschilt waarschijnlijk nogal met de gangbare gedachte tegenwoordig, dan komt o.a. door eigen ervaringen. Mensen die roepen dat zelfmoordenaars egoisten zijn, hebben vaak (ik zeg vaak, niet altijd!) nooit een zelfmoord van dichtbij meegemaakt en weten er dus niets vanaf.
Edit: volledig moet bij nader inzien zijn 'bijna helemaal'.
De 'NS-optie' vind ik geen goede manier. De NS-machinist zou zoiets niet mee hoeven te maken. Maar idd, wat is nu dan wel een goede manier?
Ook denk ik dat de impact op de 'omgeving' zoals je dat noemt, veel ingrijpender kan zijn dan het hebben van 'een kutweek'.
Desalniettemin vind ik dat als iemand na jaren lijden er uiteindelijk voor kiest om eruit te stappen, die persoon dat recht heeft. Ik vind dat absoluut niet laf. Hoe triest ook.
[ Bericht 11% gewijzigd door Marietje_34 op 16-06-2007 21:22:21 ]
Het enige wat ik zeker weet, is dat ik niets zeker weet...denk ik.
ik ben het totaal niet met je eens schuifpui, en yep, heb het van heel dichtbij meegemaakt
verder heb ik geen zin om mijn mening te onderbouwen, maar hey, daar zijn meningen voor, en gelukkig heeft een ieder een andere mening, anders was het hier ook maar een saaie boel.
verder heb ik geen zin om mijn mening te onderbouwen, maar hey, daar zijn meningen voor, en gelukkig heeft een ieder een andere mening, anders was het hier ook maar een saaie boel.
Ik merk uit ervaring dat mensen die zelfmoordenaars als egoisten bestempelen zelf nooit psychische problemen hebben gehad. Dit ontkennen ze dan want ze weten wel degelijk hoe het is om "verdrietig te zijn".
Zelf dacht ik ook zo, totdat ik zelf een klinische depressie kreeg (wat overigens lichamelijk is). Ik geef daarbij oprecht toe dat als deze niet was afgenomen ik nog liever levend wou verbranden dan mij altijd zo te voelen.
Zonder het gehad te hebben is het bijna onmogelijk om te begrijpen hoe zo'n depressie in elkaar zit. Je komt dichtbij als je psychologie studeert, maar dan nog is het net zoiets als kleur uitleggen aan een blinde.
Wel kan ik jullie overtuigen dat zelfmoord bijna nooit egoistisch bedoeld is. Mensen die zelfmoord plegen denken namelijk juist dat ze de wereld daar een plezier mee doen, omdat deze volgens hun alleen maar last van hun heeft.
Respecteer daarom aub al deze slachtoffers door ze niet achter hun rug om als egoist te bestempelen. Wie wint daar iets mee? Daar daalt het aantal zelfmoorden echt niet mee. Laten we niet vergeten dat het aantal zelfmoorden veel hoger is dan het aantal moorden in Nederland.
Zelf dacht ik ook zo, totdat ik zelf een klinische depressie kreeg (wat overigens lichamelijk is). Ik geef daarbij oprecht toe dat als deze niet was afgenomen ik nog liever levend wou verbranden dan mij altijd zo te voelen.
Zonder het gehad te hebben is het bijna onmogelijk om te begrijpen hoe zo'n depressie in elkaar zit. Je komt dichtbij als je psychologie studeert, maar dan nog is het net zoiets als kleur uitleggen aan een blinde.
Wel kan ik jullie overtuigen dat zelfmoord bijna nooit egoistisch bedoeld is. Mensen die zelfmoord plegen denken namelijk juist dat ze de wereld daar een plezier mee doen, omdat deze volgens hun alleen maar last van hun heeft.
Respecteer daarom aub al deze slachtoffers door ze niet achter hun rug om als egoist te bestempelen. Wie wint daar iets mee? Daar daalt het aantal zelfmoorden echt niet mee. Laten we niet vergeten dat het aantal zelfmoorden veel hoger is dan het aantal moorden in Nederland.
ik wil mn username veranderen :(
Ik ben het ook bijna helemaal met de post van Schuifpui eens, maar inderdaad niet met dat stuk over de NS.quote:Op zaterdag 16 juni 2007 21:13 schreef Marietje_34 het volgende:
[..]
Mooi geschreven en goed verwoord. Ik ben het volledig met je eens.
Edit: volledig moet bij nader inzien zijn 'bijna helemaal'.
De 'NS-optie' vind ik geen goede manier. De NS-machinist zou zoiets niet mee hoeven te maken. Maar idd, wat is nu dan wel een goede manier?
Ook denk ik dat de impact op de 'omgeving' zoals je dat noemt, veel ingrijpender kan zijn dan het hebben van 'een kutweek'.
Desalniettemin vind ik dat als iemand na jaren lijden er uiteindelijk voor kiest om eruit te stappen, die persoon dat recht heeft. Ik vind dat absoluut niet laf. Hoe triest ook.
Als je het zo graag wilt, dan zijn er wel andere manieren, waarbij je anderen zo min mogelijk lastig valt.
Huur voor het weekend een goedkope hotelkamer, meld bij de receptie dat je niet gestoord wilt worden.
Schrijf de mensen van wie je houdt een laatste brief.
Maar schrijf daarnaast ook een brief aan de politie waarin je de situatie uitlegt, en ze verteld waar ze je lichaam kunnen vinden.
Als je die brief vrijdagavond na de laatste buslichting op de post doet, zullen ze de brief nooit eerder dan maandag lezen.
Dat geeft genoeg tijd om bijvoorbeeld op de welbekende "De Einder-manier" waardig en zonder veel pijn een einde aan je leven te maken.
En zo zijn er nog wel veel meer voorbereidingen die je kunt treffen om je nabestaanden zo weinig mogelijk last te bezorgen, maar dat doet nu even niet ter zake.
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Ik ben het absoluut niet eens met schuifpui. Achterblijvers willen namelijk helemaal niet dat iemand koste wat kost blijft leven. Ze hadden gewenst dat ze hadden geweten hoe diep iemand in de put zat eigenlijk, en hem helpen daaruit te komen. Het is niet voor niets dat mensen die achterblijven altijd met een enorm schuldgevoel rondlopen. Daarnaast zitten zij niet alleen met hun eigen verdriet, maar misschien nog wel meer met het verdriet van hun omgeving.
En als mensen dan werkelijk zo'n sterke wil hebben als ze zelfmoord plegen, dan hadden ze die wil toch beter op een andere manier kunnen aanwenden, nee, moeten aanwenden. En zeker als je je omgeving ten last bent, ben je ze dat toch wel verplicht. Jezelf van het leven beroven is de grootste last die je ze kan bezorgen namelijk.
En als mensen dan werkelijk zo'n sterke wil hebben als ze zelfmoord plegen, dan hadden ze die wil toch beter op een andere manier kunnen aanwenden, nee, moeten aanwenden. En zeker als je je omgeving ten last bent, ben je ze dat toch wel verplicht. Jezelf van het leven beroven is de grootste last die je ze kan bezorgen namelijk.
I'm just a Soul whose Intentions are Good
een van de weinige redenen waarom ik nooit een poging heb gedaan is omdat ik mijn ouders geen pijn wilde doen... zou me een egoist voelen als ik het deed... vaak genoeg neigingen gehad...
ik heb wel vaak gedacht van was het ongeluk dat mij gehandicapt maakte maar gewoon fataal geweest...
dan had ik het tenminste niet zelf gedaan...
maar ik hoop dat dat gevoel afneemt naarmate de tijd vordert...
alleen tijdens de gelukkig korte sombere perioden die ik heb jaagt die gedachte wel eens door mijn hoofd...
ik heb wel vaak gedacht van was het ongeluk dat mij gehandicapt maakte maar gewoon fataal geweest...
dan had ik het tenminste niet zelf gedaan...
maar ik hoop dat dat gevoel afneemt naarmate de tijd vordert...
alleen tijdens de gelukkig korte sombere perioden die ik heb jaagt die gedachte wel eens door mijn hoofd...
Van een hotelkamer huren ga je niet dood hoorquote:Op zaterdag 16 juni 2007 23:52 schreef hh84 het volgende:
Als je het zo graag wilt, dan zijn er wel andere manieren, waarbij je anderen zo min mogelijk lastig valt.
Huur voor het weekend een goedkope hotelkamer, meld bij de receptie dat je niet gestoord wilt worden.
Schrijf de mensen van wie je houdt een laatste brief.
welbekend Nooit van gehoordquote:Dat geeft genoeg tijd om bijvoorbeeld op de welbekende "De Einder-manier" waardig en zonder veel pijn een einde aan je leven te maken.
Nooit van gehoord 
die stelling vind ik dus juist egoistisch, omdat het de achterblijvers zich mogelijk schuldig voelen en verdriet hebben, moet de persoon waar het om gaat doorleven, terwijl zijn of haar leven misschien wel ondraaglijk is.quote:Op zondag 17 juni 2007 07:56 schreef djenneke het volgende:
Ik ben het absoluut niet eens met schuifpui. Achterblijvers willen namelijk helemaal niet dat iemand koste wat kost blijft leven. Ze hadden gewenst dat ze hadden geweten hoe diep iemand in de put zat eigenlijk, en hem helpen daaruit te komen. Het is niet voor niets dat mensen die achterblijven altijd met een enorm schuldgevoel rondlopen. Daarnaast zitten zij niet alleen met hun eigen verdriet, maar misschien nog wel meer met het verdriet van hun omgeving.
En als mensen dan werkelijk zo'n sterke wil hebben als ze zelfmoord plegen, dan hadden ze die wil toch beter op een andere manier kunnen aanwenden, nee, moeten aanwenden. En zeker als je je omgeving ten last bent, ben je ze dat toch wel verplicht. Jezelf van het leven beroven is de grootste last die je ze kan bezorgen namelijk.
Verder ga je er vanuit dat iemand die er een eind aan wil maken zijn/haar omgeving nooit heeft laten weten hoe het ervoor stond of hulp gezocht heeft. Dat is niet in alle gevallen zo dus.
Iemand heeft het recht om over zijn eigen leven te beslissen.
Het enige wat ik zeker weet, is dat ik niets zeker weet...denk ik.
Nee maar daarmee kun je wel voorkomen dat je familie je niet dood hoeft aan te treffen.quote:Op zondag 17 juni 2007 09:26 schreef D.Rose het volgende:
[..]
Van een hotelkamer huren ga je niet dood hoor
[..]
hoezo kortzichtig?
Voldoende slaappillen innemen zodat je in een diepe slaap valt, vlak voordat je in slaap valt een zak over je hoofd die je afsluit met elastiek, de dood is mild omdat je in je slaap overlijdt aan zuurstofgebrek.quote:welbekend
Nee idd iemand die zich nooit in die materie heeft verdiept zal er ook nooit van gehoord hebben.quote:Nooit van gehoord
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
een trein koppen is voor 75% van de gevallen een impuls daad, zo niet meer en is vaak ook een morbiede hippe trend
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Het een is niet zozeer egoistischer dan het andere. Maar over het algemeen wordt het als egoistischer beschouwd als je een belang van een eigen boven dat van een collectief stelt. Objectief gezien, kun je mijns inziens dus stellen dat het plegen van zelfmoord egoistischer is, dan het wensen dat iemand dat niet doet, ondanks zijn of haar staat van leven.quote:Op zondag 17 juni 2007 11:46 schreef Marietje_34 het volgende:
[..]
die stelling vind ik dus juist egoistisch, omdat het de achterblijvers zich mogelijk schuldig voelen en verdriet hebben, moet de persoon waar het om gaat doorleven, terwijl zijn of haar leven misschien wel ondraaglijk is.
Verder ga je er vanuit dat iemand die er een eind aan wil maken zijn/haar omgeving nooit heeft laten weten hoe het ervoor stond of hulp gezocht heeft. Dat is niet in alle gevallen zo dus.
Iemand heeft het recht om over zijn eigen leven te beslissen.
Niks is in alle gevallen zo nee. Maar de meeste zelfmoordenaars kondigen hun daad niet aan. Mensen die zelfmoord aankondigen doen het ook meestal niet. Dus vaak heeft de omgeving helemaal niet door hoe slecht het met iemand gesteld is.
Wettelijk heeft iemand helemaal niet het recht om dat te doen. Moreel gezien is het ook nogal wankel. En als we dat allemaal niet meetellen, dan kun je er nog niet onderuit dat het toch echt heel egoistisch is. Of dit nou komt door een aandoening, en werkelijk kutleven, of wat dan ook. Ik zeg niet dat het daarom slecht is. Iedereen in dit topic hangt meteen zo'n enorme negatieve lading aan egoistisch zijn. Dat is onzin, want zoals eerder gezegd doet of laat iedereen alles wat hij doet of laat omdat dat op dat moment het beste is voor hem of haar en eventueel naaste omgeving. Alleen zijn mensen die het collectief tot eigen belang rekenen over het algemeen wat prettiger in de omgang.
I'm just a Soul whose Intentions are Good
Wat is er trouwens mis met egoisme? Het is toch hun leven? Sommige hebben niet eens familie die verdrietig wordt, sommige zijn zelfs jonger dan 16 jaar oud, en de meeste zijn bejaard.
ik wil mn username veranderen :(
Zelfmoordenaars vind ik niet egoisten.(mijn mening)
je kan om bepaalde redenen radeloos zijn,terugtrekken van de buitenwereld,
om niemand meer iets geven,met niemand meer contact hebben.
Je gaat denken dat niemand meer van je houd,zo gaat het als een negatieve spiraal naar
beneden,totdat je het niet meer ziet zitten.Je ziet om je heen dat mensen het beter hebben als jou,niemand kijkt meer naar je om.Dat is die saaie jongen die depri is,je begint jezelf te haten.
Was ik maar even dood,wat zou de rest dan denken?
Gaan ze opeens janken of.. geven ze er niets om.
Dan ga je jezelf echt iets aandoen,zelfverwonding oid, om het verdriet om te
laten gaan in pijn,want dat zou je verdient hebben.
Later zou het tot zelfmoord uit kunnen komen.
Nee,zelfmoordenaars zijn geen egoisten.
je kan om bepaalde redenen radeloos zijn,terugtrekken van de buitenwereld,
om niemand meer iets geven,met niemand meer contact hebben.
Je gaat denken dat niemand meer van je houd,zo gaat het als een negatieve spiraal naar
beneden,totdat je het niet meer ziet zitten.Je ziet om je heen dat mensen het beter hebben als jou,niemand kijkt meer naar je om.Dat is die saaie jongen die depri is,je begint jezelf te haten.
Was ik maar even dood,wat zou de rest dan denken?
Gaan ze opeens janken of.. geven ze er niets om.
Dan ga je jezelf echt iets aandoen,zelfverwonding oid, om het verdriet om te
laten gaan in pijn,want dat zou je verdient hebben.
Later zou het tot zelfmoord uit kunnen komen.
Nee,zelfmoordenaars zijn geen egoisten.
Life is Music
Nee, het klinkt allemaal heel sociaal. Helemaal niet egocentrisch/egoistisch... :/quote:Op zondag 17 juni 2007 12:48 schreef Fredo55 het volgende:
Zelfmoordenaars vind ik niet egoisten.(mijn mening)
je kan om bepaalde redenen radeloos zijn,terugtrekken van de buitenwereld,
om niemand meer iets geven,met niemand meer contact hebben.
Je gaat denken dat niemand meer van je houd,zo gaat het als een negatieve spiraal naar
beneden,totdat je het niet meer ziet zitten.Je ziet om je heen dat mensen het beter hebben als jou,niemand kijkt meer naar je om.Dat is die saaie jongen die depri is,je begint jezelf te haten.
Was ik maar even dood,wat zou de rest dan denken?
Gaan ze opeens janken of.. geven ze er niets om.
Dan ga je jezelf echt iets aandoen,zelfverwonding oid, om het verdriet om te
laten gaan in pijn,want dat zou je verdient hebben.
Later zou het tot zelfmoord uit kunnen komen.
Nee,zelfmoordenaars zijn geen egoisten.
I'm just a Soul whose Intentions are Good
Ik vind het niet egoïstisch.
Al is het wel zo kennelijk, dat ze de strijd met het ego hebben verloren.
En in die zin het ego aan de teugels staat, en zij het/dat niet meer aankunnen. Het ego heeft alles
overgenomen. In die zin is het wel een egoïstische daad wellicht -> daad van het ego.
Maar dit is niet egoïstisch van de mens zelf, hooguit erg wrang.
Al is het wel zo kennelijk, dat ze de strijd met het ego hebben verloren.
En in die zin het ego aan de teugels staat, en zij het/dat niet meer aankunnen. Het ego heeft alles
overgenomen. In die zin is het wel een egoïstische daad wellicht -> daad van het ego.
Maar dit is niet egoïstisch van de mens zelf, hooguit erg wrang.
Ik geef ook maar een voorbeeld uit me directe omgeving.quote:Op zondag 17 juni 2007 13:11 schreef djenneke het volgende:
[..]
Nee, het klinkt allemaal heel sociaal. Helemaal niet egocentrisch/egoistisch... :/
Life is Music
Ik heb toevallig vd week gelezen dat uit onderzoek is gebleken dat 85% vd mensen die verlamd raken na een ongeluk in het eerste jaar denken aan zelfmoord. Na dit eerste jaar gaat het met veel van deze mensen beter en zijn ze gemiddeld net zo gelukkig als "normale" mensen.quote:Op zondag 17 juni 2007 08:36 schreef EdwinHeijmen het volgende:
een van de weinige redenen waarom ik nooit een poging heb gedaan is omdat ik mijn ouders geen pijn wilde doen... zou me een egoist voelen als ik het deed... vaak genoeg neigingen gehad...
ik heb wel vaak gedacht van was het ongeluk dat mij gehandicapt maakte maar gewoon fataal geweest...
dan had ik het tenminste niet zelf gedaan...
maar ik hoop dat dat gevoel afneemt naarmate de tijd vordert...
alleen tijdens de gelukkig korte sombere perioden die ik heb jaagt die gedachte wel eens door mijn hoofd...
"An educated citizenry is a vital requisite for our survival as a free people."
Die achterblijvers zullen echt al wel er het een en ander aan hebben geprobeert om die persoon te helpen. Met hulpverlening etc. Maar vaak willen deze personen op geen enkele manier verder met leven.quote:Op zondag 17 juni 2007 07:56 schreef djenneke het volgende:
Ik ben het absoluut niet eens met schuifpui. Achterblijvers willen namelijk helemaal niet dat iemand koste wat kost blijft leven. Ze hadden gewenst dat ze hadden geweten hoe diep iemand in de put zat eigenlijk, en hem helpen daaruit te komen. Het is niet voor niets dat mensen die achterblijven altijd met een enorm schuldgevoel rondlopen. Daarnaast zitten zij niet alleen met hun eigen verdriet, maar misschien nog wel meer met het verdriet van hun omgeving.
En als mensen dan werkelijk zo'n sterke wil hebben als ze zelfmoord plegen, dan hadden ze die wil toch beter op een andere manier kunnen aanwenden, nee, moeten aanwenden. En zeker als je je omgeving ten last bent, ben je ze dat toch wel verplicht. Jezelf van het leven beroven is de grootste last die je ze kan bezorgen namelijk.
Zelfmoord gebeurt echt niet op de een of andere dag. Er gaat lijden aan vooraf. En dat lijden gebeurt niet onopgemerkt. Vaak gaan daar eenzaamheid, verslavingen etc aan vooraf. Die achterblijvers/naasten zitten op dat moment als de persoon nog in leven is, waarschijnlijk al met de handen in het haar. En lopen met vragen hoe het zo heeft kunnen komen. En als het dan gebeurt dan denk ik zelfs dat in sommige gevallen de achterblijvers het minder erg vinden.Toch vind ik het sneu voor de achterblijvers. Die blijven toch met vragen achter.
Je moet dat per situatie verschillend zien. Tuurlijk zijn er situaties dat men diegene teveel alleen heeft gelaten mischien of niet goed wist wat er in het hoofd speelde. En daardoor er te laat achter kwam wat er met die persoon aan de hand was.
[ Bericht 2% gewijzigd door punkiie op 17-06-2007 17:53:43 ]
Eigenlijk is op deze ene zin je hele openingspost gebouwd, alleen haal je nog wat extra voorbeelden aan om hem kracht bij te zetten. En nu is mijn vraag; waar baseer je dat in hemelsnaam op?quote:Op vrijdag 15 juni 2007 21:10 schreef PDOA het volgende:
Zelfmoordenaars zijn egoisten. Ze stappen uit het leven zonder daarbij rationeel na te denken wat ze ander daarmee aandoen.
Precies. Het is eveneens egoistisch om van mensen te verlangen dat ze puur voor jouw geluk blijven leven.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 21:15 schreef wonderer het volgende:
Eigenlijk vind ik jou de egoist, die loopt te piepen dat het zo zielig is voor jou en andere nabestaanden, terwijl je helemaal niet weet wat voor problemen die mensen hadden.
Ben ik het volkomen mee eens.quote:Op zondag 17 juni 2007 18:25 schreef Friek_ het volgende:
[..]
Precies. Het is eveneens egoistisch om van mensen te verlangen dat ze puur voor jouw geluk blijven leven.
Fake it till you make it...
Ja, het is heel egoistisch om te verlangen dat een ander jouw leven net zo kapot maakt, als het zijne al was... eh... nee. Je kunt iemand sowieso niet dwingen te blijven leven, maar het te verlangen lijkt me dan wel weer zo aardig.quote:Op zondag 17 juni 2007 18:25 schreef Friek_ het volgende:
[..]
Precies. Het is eveneens egoistisch om van mensen te verlangen dat ze puur voor jouw geluk blijven leven.
I'm just a Soul whose Intentions are Good
Ik denk dat de dood van iemand door zelfmoord minder ellende oplevert dan die persoon zelf al had toen ie zelfmoord pleegde, hoor.quote:Op zondag 17 juni 2007 19:21 schreef djenneke het volgende:
[..]
Ja, het is heel egoistisch om te verlangen dat een ander jouw leven net zo kapot maakt, als het zijne al was... eh... nee. Je kunt iemand sowieso niet dwingen te blijven leven, maar het te verlangen lijkt me dan wel weer zo aardig.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Ik denk dat dat nogal afhankelijk is van de toestand van diegene die achterblijven... En dan gaat het meestal niet om maar één persoon, maar vaak om meerdere personen. En er gaan wel degelijk heel veel mensen kapot aan een zelfmoord bij een geliefde.quote:Op zondag 17 juni 2007 19:23 schreef wonderer het volgende:
[..]
Ik denk dat de dood van iemand door zelfmoord minder ellende oplevert dan die persoon zelf al had toen ie zelfmoord pleegde, hoor.
I'm just a Soul whose Intentions are Good
Maar niet zo kapot als die persoon in kwestie zich voelde. Anders zouden zij ook wel zelfmoord plegen.quote:Op zondag 17 juni 2007 19:25 schreef djenneke het volgende:
[..]
Ik denk dat dat nogal afhankelijk is van de toestand van diegene die achterblijven... En dan gaat het meestal niet om maar één persoon, maar vaak om meerdere personen. En er gaan wel degelijk heel veel mensen kapot aan een zelfmoord bij een geliefde.
"Pain is my friend. I can trust pain. I can trust pain to make my life utterly miserable."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
"My brain is too smart for me."
"We don't need no education." "Yes you do, you just used a double negative."
Wat een slappe lul zeg die paquote:Op vrijdag 15 juni 2007 21:22 schreef hetzusjevan het volgende:
Aan de ene kant geef ik je wel gelijk, maar aan de andere kant.. mensen die aan zelfmoord denken zijn zover heen.. Ik denk niet dat die nog een clear view hebben zegmaar.
Vader van een klasgenootje die ik nog ken van de basisschool had geen werk meer, hij ging wekenlang wel gewoon 's ochtends van huis en kwam 's avonds weer thuis, bleek achteraf dus dat ie al weken geen werk meer had, waar ie bleef weet niemand. Maar hij hield de schijn op. En toen heeft ie zich opgehangen. Ik weet wel dat die jongen ontzettend kwaad was op z'n vader, dat ie hun gezin achterliet, zijn moeder werkte niet, nouja.. je laat wel een hoop verdriet, soms woede en onbeantwoorde vragen achter. Maar zoals ik al zei en zoals wonderer al zei, die mensen zien gewoon geen uitweg meer.
Btw, ik denk ook dat diegene denkt dat het de beste oplossing is voor iedereen, ik denk niet dat ze nog 'zien' of denken dat ze mensen verdriet doen. Of ze denken dat 't toch niemand wat uitmaakt, of ze denken er gewoon helemaal niet meer over na.
Om dáárom nou zelfmoord te plegen en je gezin achter te laten
Die zoute stokjes...
je kunt het natuurlijk ook op een ongeluk laten lijken = minder pijnlijk voor de nabestaanden
er zijn zoveel mensen die doodgaan doordat ze "perongeluk" een overdosis hebben genomen, zeker als het geen doorgewinterde (drugs)gebruikers zijn.
er zijn zoveel mensen die doodgaan doordat ze "perongeluk" een overdosis hebben genomen, zeker als het geen doorgewinterde (drugs)gebruikers zijn.
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Een overdosis neem je niet per ongeluk...quote:Op zondag 17 juni 2007 21:20 schreef hh84 het volgende:
je kunt het natuurlijk ook op een ongeluk laten lijken = minder pijnlijk voor de nabestaanden
er zijn zoveel mensen die doodgaan doordat ze "perongeluk" een overdosis hebben genomen, zeker als het geen doorgewinterde (drugs)gebruikers zijn.
Is de vraag nu wie het meeste gelijk heeft? ("zelfmoordenaars zijn egoisten" versus "de mensen die willen dat ze blijven leven zijn pas egoistisch").
Volgens mij kan niemand hier gelijk in halen.. Uiteindelijk is er toch altijd een verliezer.
Volgens mij kan niemand hier gelijk in halen.. Uiteindelijk is er toch altijd een verliezer.
You're never fully dressed until you wear a smile
En volgens mij verliest dus iedereen bij zelfmoord. Daar valt geen winst te behalen.quote:Op zondag 17 juni 2007 21:26 schreef MNR het volgende:
Is de vraag nu wie het meeste gelijk heeft? ("zelfmoordenaars zijn egoisten" versus "de mensen die willen dat ze blijven leven zijn pas egoistisch").
Volgens mij kan niemand hier gelijk in halen.. Uiteindelijk is er toch altijd een verliezer.
I'm just a Soul whose Intentions are Good
Deze discussie is al verschillende malen gevoerd en er zijn zoveel verschillende mensen dat je ook altijd verschillende meningen zal blijven houden. Er is niet 1 mening die "de juiste" is.
Met hoeveel argumenten je ook komt...
Met hoeveel argumenten je ook komt...
Fake it till you make it...
heroine is moeilijk te doseren, iets wat voor een geroutineerde gebruiker als normale dosis wordt gezien kan voor iemand die het nog nooit heeft gebruikt al fataal zijn.quote:Op zondag 17 juni 2007 21:23 schreef kloon_in_dilemma het volgende:
[..]
Een overdosis neem je niet per ongeluk...
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Zeg dat danquote:Op zondag 17 juni 2007 12:06 schreef hh84 het volgende:
[..]
Nee maar daarmee kun je wel voorkomen dat je familie je niet dood hoeft aan te treffen.
hoezo kortzichtig?
En dat maak je waaruit opquote:Nee idd iemand die zich nooit in die materie heeft verdiept zal er ook nooit van gehoord hebben.
sorry, ik heb gewoon een slecht humeur, dat mag ik niet op jou afreagerenquote:Op zondag 17 juni 2007 23:41 schreef D.Rose het volgende:
[..]
Zeg dat dan
[..]
En dat maak je waaruit op
mensen die echt zelfmoord willen plegen, die hebben wel op internet rondgekeken naar informatie daarover, ongetwijfeld zijn die mensen ook de naam van stichting De Einder tegengekomen.
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Ik denk van niet, als zullen er vast mensen zijn die het daardoor wel kennen.quote:Op zondag 17 juni 2007 23:46 schreef hh84 het volgende:
mensen die echt zelfmoord willen plegen, die hebben wel op internet rondgekeken naar informatie daarover, ongetwijfeld zijn die mensen ook de naam van stichting De Einder tegengekomen.
Ik persoonlijk vind het niet altijd egoistisch hoor. Ik kan me ergens wel indenken dat, als je echt dood wil, dat je dan ook niet meer wilt blijven leven voor je nabestaanden. Tuurlijk, ik zou het kut vinden als een gezinslid zelfmoord zou plegen, maar liever iemand die misschien wel op een plek is die veel mooier is dan het aardse dat wij kennen, dan iemand die omwille van mij doodongelukkig blijft.
En nog iets: er zijn genoeg mensen die zelfmoord plegen, die op het moment van de daad echt niet meer rationeel kunnen denken. Die mensen kun je niet egoistisch noemen, wel geestesziek.
En nog iets: er zijn genoeg mensen die zelfmoord plegen, die op het moment van de daad echt niet meer rationeel kunnen denken. Die mensen kun je niet egoistisch noemen, wel geestesziek.
Je moet sowieso ervan uitgaan dat iedereen een andere subjectieve beleving heeft en dan is niks soms beter dan iets en hoeven er geen hemelse beelden bijgehaald te worden.quote:Op maandag 18 juni 2007 00:24 schreef Whoopsydaisy het volgende:
Tuurlijk, ik zou het kut vinden als een gezinslid zelfmoord zou plegen, maar liever iemand die misschien wel op een plek is die veel mooier is dan het aardse dat wij kennen, dan iemand die omwille van mij doodongelukkig blijft.
zelfmoord is zelden een impulsieve daad, in de meeste gevallen is diegene daar lang van tevoren al mee bezig.quote:Op maandag 18 juni 2007 00:24 schreef Whoopsydaisy het volgende:
En nog iets: er zijn genoeg mensen die zelfmoord plegen, die op het moment van de daad echt niet meer rationeel kunnen denken. Die mensen kun je niet egoistisch noemen, wel geestesziek.
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Het is moeilijk. Ik zit in de (on)gelukkige positie dat ik ervaring heb met beide kanten. Persoonlijk vindt ik niets egoïstisch aan zelfmoord. Het is, en laat ik duidelijk zijn dat dat voor mij geldt en ik geen enkele uitspraak over anderen wil doen, niet egoïstisch. Toen een goede vriend van mij zelfmoord pleegde, overigens wel op een wat socialere manier dan voor de trein springen, wist ik gelijk dat dat voor hem het logische gevolg was van zijn leven, en hoe dat voor hem was. Dat hij daarmee zijn vrouw een onoverkomelijk verdriet heeft aangedaan neem ik hem, meer dan twintig jaar later, nog steeds kwalijk. Maar dat zijn daad egoïstisch is geweest is verre van waar. Persoonlijk ben ik ook van mening dat voor hem geen andere optie openstond. Nee hij was niet stervende, hij had al jaren last van een, psychiaters kunnen het zo mooi zeggen, vitale depressie. In de jaren voor zijn dood, gleed hij, ondanks alle therapie, pilletjes en opnames, alleen maar verder af. Het is onvoorstelbaar, maar dat heeft hij nooit echt duidelijk kunnen maken aan iemand anders. Over een andere zelfmoord in mijn omgeving ben ik trouwens heel wat minder coulant. Niet egoïstisch, maar volkomen overbodig en stom. En nog moeilijker voor de nabestaanden dan de goede vriend.
Misschien omdat ik toen al zo lekker depressief was, misschien omdat ik hem beter kende dan wie dan ook, in ieder geval heb ik altijd vrede gehad met zijn daad. Uit eigen ervaring kan ik rustig stellen dat zelfmoord niet iets is waarvan je 's-ochtends denkt, "kom laat ik mij vanmiddag eens lekker gaan verhangen in het bos". Geestelijk lijden is net zo erg, zo niet erger vanwege het bijna universele onbegrip, als lichamelijk lijden. Ik kan niet eens zeggen dat ik nu, na een aantal pogingen, vindt dat ik toen geen poging had moeten doen. Erger als ik nu terugkijk, had het toen moeten slagen. Dat zegt overigens weinig over mijn toestand nu, want als ik mij toen zo voelde als ik mij nu voel had ik nooit enige poging ondernomen.
Het is haast niet voor te stellen voor mensen die nooit een diepe, langdurige, depressie hebben doorleefd, hoe aantrekkelijk de optie is om geen pijn te hebben, om nooit iets te willen, om de wereld niet aan je voorbij te zien trekken, zonder dat jij er zelf enige invloed op hebt. Als iedere dag een gevecht is, en dan ook een waar de meeste mensen in je omgeving van vinden dat het gevecht helemaal niet nodig is, is ieder uitzicht op beter een betere optie dan doorgaan met vechten. Depressie is dan nog extra gemeen, depressie maakt dat je niet meer wilt vechten. (Trouwens mensen met minder 'zichtbare' slopende chronische ziekten, bv ME of SLE, kunnen hier ook wel iets over meedelen.)
Eerlijk gezegd zit het egoïsme van een zelfmoord niet in de zelfmoordenaar, maar in de maatschappij, die vindt dat men een zelfmoord, als het even kan, moet voorkomen. Niet alleen maakt dat dat men naar nogal rigoureuze middelen, voor de trein springen bijvoorbeeld, moet grijpen, maar ook dat het hebben van zelfmoordplannen niet, of haast niet, bespreekbaar zijn. Het zijn momenten geweest waar ik mij zo intens eenzaam voelde, dat het hebben van het plan, al bijna de uitvoering ervan werd.
Tenslotte. Het springen voor de trein vraagt onvoorstelbaar veel moed.
Misschien omdat ik toen al zo lekker depressief was, misschien omdat ik hem beter kende dan wie dan ook, in ieder geval heb ik altijd vrede gehad met zijn daad. Uit eigen ervaring kan ik rustig stellen dat zelfmoord niet iets is waarvan je 's-ochtends denkt, "kom laat ik mij vanmiddag eens lekker gaan verhangen in het bos". Geestelijk lijden is net zo erg, zo niet erger vanwege het bijna universele onbegrip, als lichamelijk lijden. Ik kan niet eens zeggen dat ik nu, na een aantal pogingen, vindt dat ik toen geen poging had moeten doen. Erger als ik nu terugkijk, had het toen moeten slagen. Dat zegt overigens weinig over mijn toestand nu, want als ik mij toen zo voelde als ik mij nu voel had ik nooit enige poging ondernomen.
Het is haast niet voor te stellen voor mensen die nooit een diepe, langdurige, depressie hebben doorleefd, hoe aantrekkelijk de optie is om geen pijn te hebben, om nooit iets te willen, om de wereld niet aan je voorbij te zien trekken, zonder dat jij er zelf enige invloed op hebt. Als iedere dag een gevecht is, en dan ook een waar de meeste mensen in je omgeving van vinden dat het gevecht helemaal niet nodig is, is ieder uitzicht op beter een betere optie dan doorgaan met vechten. Depressie is dan nog extra gemeen, depressie maakt dat je niet meer wilt vechten. (Trouwens mensen met minder 'zichtbare' slopende chronische ziekten, bv ME of SLE, kunnen hier ook wel iets over meedelen.)
Eerlijk gezegd zit het egoïsme van een zelfmoord niet in de zelfmoordenaar, maar in de maatschappij, die vindt dat men een zelfmoord, als het even kan, moet voorkomen. Niet alleen maakt dat dat men naar nogal rigoureuze middelen, voor de trein springen bijvoorbeeld, moet grijpen, maar ook dat het hebben van zelfmoordplannen niet, of haast niet, bespreekbaar zijn. Het zijn momenten geweest waar ik mij zo intens eenzaam voelde, dat het hebben van het plan, al bijna de uitvoering ervan werd.
Tenslotte. Het springen voor de trein vraagt onvoorstelbaar veel moed.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Zelfmoord plegen doe je om van je pijn af te komen. Het is denk ik niet egoïstisch, het is egoöstischer als je mensen geen zelfmoord laat plegen waardoor zij misschien pijn lijden. Iemand die zelfmoord wilt plegen bereid dat denk ik goed voor. Gesloten personen die er geen aandacht mee willen. Nu heb ik het dus echt niet over de mensen die beweren dat ze het overleefd hebben en er alleen aandacht mee willen.
Mensen die beweren dat het egoïstisch is weten denk ik niet waar ze over praten, als je het een keer écht wilt, dus niet gewoon echt dood vanwege iets dat tegen zit, maar gewoon dat je écht weg wilt zijn en het niet meer ziet zitten voor een langere periode dan praat je wel anders.
Na nog wat gelezen te hebben: Ik ben tegen de zelfmoordpil omdat dat het voor sommige mensen net de moeilijkheidsdrempel verlaagd om zelfmoord te plegen.. Of het moet een speciaal voorgeschreven pil zijn maar niet dat ze naast de condooms liggen ofzo
[ Bericht 17% gewijzigd door Zinkie op 20-06-2007 23:47:58 ]
Mensen die beweren dat het egoïstisch is weten denk ik niet waar ze over praten, als je het een keer écht wilt, dus niet gewoon echt dood vanwege iets dat tegen zit, maar gewoon dat je écht weg wilt zijn en het niet meer ziet zitten voor een langere periode dan praat je wel anders.
Na nog wat gelezen te hebben: Ik ben tegen de zelfmoordpil omdat dat het voor sommige mensen net de moeilijkheidsdrempel verlaagd om zelfmoord te plegen.. Of het moet een speciaal voorgeschreven pil zijn maar niet dat ze naast de condooms liggen ofzo
[ Bericht 17% gewijzigd door Zinkie op 20-06-2007 23:47:58 ]
Toen ik me een keer heel down voelde heb ik een gedichtje geschreven. Ik zag het allemaal niet meer zitten.
Ik schreef het van me af. Voor de duidelijkheid, het gaat prima met me, maar het was gewoon een moment dat het allemaal even teveel werd. Nu ik het weer zo terug lees, is het wel apart eigenlijk.
Soms weet je het ineens
Soms voelt ze zo eng
Bang dat ze te dichtbij komt
De tijd is nog niet rijp
Nu nog niet
Soms zijn er momenten
Momenten zoals nu
Dan voelt ze te ver weg
Dan wou je dat ze hier was
Dichtbij je
Soms voelt ze zo verbitterd
Wil je dat ze je met rust laat
Dan voelt ze angstaanjagend
Dan ben je er nog niet aan toe
Soms zijn er situaties
Zoals zich er nu een voordoet
Dan voelt ze niet als pijn
Dan is ze geen kwaad
Dan doet ze geen verdriet
Dan wou je dat ze je tot zich nam
Dat ze je zou verlossen van alles
Dan weet je dat het daar pas begint
Dan voelt het zo goed
Op dit moment
Dan weet je ineens
Dat je beter daar kunt zijn
Omdat het je rust zal geven
En ook al lijkt ze altijd zo pijnlijk
Dan voelt ze ineens zo zacht
Ineens lijkt niets meer onmogelijk
Omdat je weet dat er een uitweg is
Dan voel je je ineens vrij
En ben je alles vergeten
Niet omdat je depressief bent
Maar de zin van het bestaan heb je gezien
Alle woede en haat
En pijn voelen bovendien
Dan fluistert ze in je oor
En je hebt de boodschap begrepen
Wie rust wil vinden zal moeten gaan
Ik zal mijn beslissing nemen
[ Bericht 2% gewijzigd door Wishess op 21-06-2007 21:27:49 ]
Ik schreef het van me af. Voor de duidelijkheid, het gaat prima met me, maar het was gewoon een moment dat het allemaal even teveel werd. Nu ik het weer zo terug lees, is het wel apart eigenlijk.
Soms weet je het ineens
Soms voelt ze zo eng
Bang dat ze te dichtbij komt
De tijd is nog niet rijp
Nu nog niet
Soms zijn er momenten
Momenten zoals nu
Dan voelt ze te ver weg
Dan wou je dat ze hier was
Dichtbij je
Soms voelt ze zo verbitterd
Wil je dat ze je met rust laat
Dan voelt ze angstaanjagend
Dan ben je er nog niet aan toe
Soms zijn er situaties
Zoals zich er nu een voordoet
Dan voelt ze niet als pijn
Dan is ze geen kwaad
Dan doet ze geen verdriet
Dan wou je dat ze je tot zich nam
Dat ze je zou verlossen van alles
Dan weet je dat het daar pas begint
Dan voelt het zo goed
Op dit moment
Dan weet je ineens
Dat je beter daar kunt zijn
Omdat het je rust zal geven
En ook al lijkt ze altijd zo pijnlijk
Dan voelt ze ineens zo zacht
Ineens lijkt niets meer onmogelijk
Omdat je weet dat er een uitweg is
Dan voel je je ineens vrij
En ben je alles vergeten
Niet omdat je depressief bent
Maar de zin van het bestaan heb je gezien
Alle woede en haat
En pijn voelen bovendien
Dan fluistert ze in je oor
En je hebt de boodschap begrepen
Wie rust wil vinden zal moeten gaan
Ik zal mijn beslissing nemen
[ Bericht 2% gewijzigd door Wishess op 21-06-2007 21:27:49 ]
Ja ik heb precies hetzelfde gehad, depressief en afscheidsbrief geschreven, nadat ik niet meer depressief was teruggelezen en dan snap je niet hoe je je ooit zo kut gevoeld kan hebben.
En ik wil trouwens ook nog even reageren op de andere reacties; dat mensen die zelfmoordenaars egoistisch vinden, zelf egoistisch zouden zijn. Net als dat je niet kunt zeggen dat zelfmoordenaars egoistisch zijn, kun je dat van mensen die dat wel vinden ook niet zeggen. Het ligt gewoon heel erg aan de persoon in kwestie. Ja, natuurlijk is het zo dat de meeste zelfmoordenaars er lang over nadenken, erg in de put zitten, etc, maar niet iedereen. Er zijn ook mensen waarbij zelfmoordgedachtes plots op komen zetten, en die die gedachtes gelijk omzetten in daden. Mensen die helemaal niet lang depressief zijn, of geen uitweg meer hebben, maar waarbij het een spontane daad is.
Dus wat ik wil zeggen, je kunt niet zeggen dat óf zelfmoordenaars egoistisch zijn, óf dat de mensen die dat vinden zelf egoistisch zijn. Het ligt gewoon aan de situatie, en de persoon in kwestie.
Dus wat ik wil zeggen, je kunt niet zeggen dat óf zelfmoordenaars egoistisch zijn, óf dat de mensen die dat vinden zelf egoistisch zijn. Het ligt gewoon aan de situatie, en de persoon in kwestie.
Zou hier wel even mijn mening op willen geven.
Denk dat je sowieso twee kanten moet willen inzien.
Allereerst van degene die de beslissing neemt om het te doen.
Vaak is het een vrij impulsieve actie. Denk als iemand er langer over nadenkt de stap om het te doen steeds groter wordt. Om over mezelf te spreken was het de eerste keer dat ik er over nadacht het felste en had ik het op dat moment niets liever dan willen doen, niet nadenkend wat je achter laat.
Later begin je te beseffen dat er misschien wel 99% van alles je tegen staat, maar die 1% die er wel goed voor je is dat je die juist het meeste pijn aandoet met het plegen van zelfmoord. Het blijft lastig om te denken van "mijn leven is godverdomme zo klote, niets gaat goed, alles zit tegen.. maar hey, er zijn er een handjevol mensen en dingen die me mee zitten, waarom zou ik het niet nog langer aankijken en ervoor gaan"
Iemand voelt zich zwaar ellendig, klote, weet niet meer wat hij/zij moet doen om ervan af te komen en hard en egoistisch gezegd, op zo'n moment is zelfmoord een makkelijke uitweg. Een moment van pijn en van daaraf (waarschijnlijk) een eeuwige slaap. Ogen dicht, alles op zwart, nergens geen last, verdriet, pijn meer van. Je gelooft op zo'n moment niet dat het ook anders op te lossen is en misschien heb je het al geprobeerd, meermalen, en faalt het iedere keer waardoor je moedeloos wordt.
Voor mezelf is het zo dat ik graag nu een hartaanval zou krijgen of iets dergelijks dat terminaal is en in een moment over, zodat ik overal vanaf ben. Echter vind ik mezelf laf om de "uitdaging" van het leven niet aan te willen gaan en maar weer voor het makkelijkste te gaan kiezen. Het leven is je eenmaal gegeven, EEN kans heb je. Als je het doet, kan je niet meer terug, nooit meer. Dat is misschien ook wel hetgeen wat mij weerhouden heeft, maar ik kan goed begrijpen dat er mensen zijn die geen andere oplossing/uitweg zien, het dan soort van "zwart" voor de ogen wordt en deze uitweg kiezen.
Voor de mensen die achterblijven?
Ja dat is zeker klote. Natuurlijk je verliest een dierbaar iemand, waarbij je misschien denkt "had ik maar dit, had ik maar dat". Nooit de schuld bij jezelf leggen, tenzij je elke hulproep van die persoon afgewezen hebt, maar dat zal niet snel het geval zijn.
Een afscheidsbrief? Ik weet niet of het helpt. De keren dat ik het serieus overwogen heb heb ik die wel geschreven. Had voor iedereen die het goed met me voorhad een stuk op papier gezet (die ik iets persoonlijks wilde vertellen) en voor de rest een algemeen iets. De reden waarom ik het gedaan heb, wat er allemaal is voorgevallen en ook niet te vergeten te zeggen dat ik het hen NIET kwalijk neem dat het zover gekomen is. Maar denk niet dat dat echt veel helpt. Denk niet dat iemand dan denkt die achtergebleven is "ow zie je, het is mijn schuld niet, nu slaap ik vannacht lekkerder".
Maar ik denk dus NIET dat ze egoistisch zijn. Als je je zo voelt, hoe kan je het dan doen zonder dat je alleen aan jezelf denkt? Kan moeilijk vragen "jongens, vinden jullie het goed als ik vanavond voor de trein spring?". Als ze dan instemmen ben je niet egoistisch (houdt rekening met anderen), maar dat gaat dus nergens over.
(overigens vind ik het nummer van Marco Borsato - Dit was je leven / Alles kwijt een zeeer mooi nummer vooral denk ik voor de mensen diie er over nadenken om het te doen)
Denk dat je sowieso twee kanten moet willen inzien.
Allereerst van degene die de beslissing neemt om het te doen.
Vaak is het een vrij impulsieve actie. Denk als iemand er langer over nadenkt de stap om het te doen steeds groter wordt. Om over mezelf te spreken was het de eerste keer dat ik er over nadacht het felste en had ik het op dat moment niets liever dan willen doen, niet nadenkend wat je achter laat.
Later begin je te beseffen dat er misschien wel 99% van alles je tegen staat, maar die 1% die er wel goed voor je is dat je die juist het meeste pijn aandoet met het plegen van zelfmoord. Het blijft lastig om te denken van "mijn leven is godverdomme zo klote, niets gaat goed, alles zit tegen.. maar hey, er zijn er een handjevol mensen en dingen die me mee zitten, waarom zou ik het niet nog langer aankijken en ervoor gaan"
Iemand voelt zich zwaar ellendig, klote, weet niet meer wat hij/zij moet doen om ervan af te komen en hard en egoistisch gezegd, op zo'n moment is zelfmoord een makkelijke uitweg. Een moment van pijn en van daaraf (waarschijnlijk) een eeuwige slaap. Ogen dicht, alles op zwart, nergens geen last, verdriet, pijn meer van. Je gelooft op zo'n moment niet dat het ook anders op te lossen is en misschien heb je het al geprobeerd, meermalen, en faalt het iedere keer waardoor je moedeloos wordt.
Voor mezelf is het zo dat ik graag nu een hartaanval zou krijgen of iets dergelijks dat terminaal is en in een moment over, zodat ik overal vanaf ben. Echter vind ik mezelf laf om de "uitdaging" van het leven niet aan te willen gaan en maar weer voor het makkelijkste te gaan kiezen. Het leven is je eenmaal gegeven, EEN kans heb je. Als je het doet, kan je niet meer terug, nooit meer. Dat is misschien ook wel hetgeen wat mij weerhouden heeft, maar ik kan goed begrijpen dat er mensen zijn die geen andere oplossing/uitweg zien, het dan soort van "zwart" voor de ogen wordt en deze uitweg kiezen.
Voor de mensen die achterblijven?
Ja dat is zeker klote. Natuurlijk je verliest een dierbaar iemand, waarbij je misschien denkt "had ik maar dit, had ik maar dat". Nooit de schuld bij jezelf leggen, tenzij je elke hulproep van die persoon afgewezen hebt, maar dat zal niet snel het geval zijn.
Een afscheidsbrief? Ik weet niet of het helpt. De keren dat ik het serieus overwogen heb heb ik die wel geschreven. Had voor iedereen die het goed met me voorhad een stuk op papier gezet (die ik iets persoonlijks wilde vertellen) en voor de rest een algemeen iets. De reden waarom ik het gedaan heb, wat er allemaal is voorgevallen en ook niet te vergeten te zeggen dat ik het hen NIET kwalijk neem dat het zover gekomen is. Maar denk niet dat dat echt veel helpt. Denk niet dat iemand dan denkt die achtergebleven is "ow zie je, het is mijn schuld niet, nu slaap ik vannacht lekkerder".
Maar ik denk dus NIET dat ze egoistisch zijn. Als je je zo voelt, hoe kan je het dan doen zonder dat je alleen aan jezelf denkt? Kan moeilijk vragen "jongens, vinden jullie het goed als ik vanavond voor de trein spring?". Als ze dan instemmen ben je niet egoistisch (houdt rekening met anderen), maar dat gaat dus nergens over.
(overigens vind ik het nummer van Marco Borsato - Dit was je leven / Alles kwijt een zeeer mooi nummer vooral denk ik voor de mensen diie er over nadenken om het te doen)
that's just me :)
Ik ben het niet met TS eens!
Ten eerste, omdat iemand die tot zo'n daad komt vaak niet meer helder kan nadenken en zo depressief is dat hij niet meer kan relativeren.
Ten tweede, doorleven voor een ander is egoïstisch voor jezelf. Dan ben je echt jezelf aan het kwellen, om maar niet egoïstisch te zijn????
Soms is de nood echt zo groot dat het niet anders kan.
Ten eerste, omdat iemand die tot zo'n daad komt vaak niet meer helder kan nadenken en zo depressief is dat hij niet meer kan relativeren.
Ten tweede, doorleven voor een ander is egoïstisch voor jezelf. Dan ben je echt jezelf aan het kwellen, om maar niet egoïstisch te zijn????
Soms is de nood echt zo groot dat het niet anders kan.
Naast Elvis wil ik graag een lyric van Type O Negative quoten:
Het is gewoon een vorm van natuurlijke selectie. Je vindt jezelf het leven niet waard? Prima, ga maar dood.
Dit klinkt harteloos, zeker voor de nabestaanden, maar zo is het wel: de zelfmoordenaar vond zichzelf zó nutteloos of miserabel dat hij beter kon ophouden te bestaan. Eer die wens en accepteer het. Ga verder met je leven.
Goed om te horen dat je er bovenop gekomen bent en het er zo makkelijk over kan hebben.
Moralistisch geneuzel ende quatsch. Laat me dat uitleggen:
Je leven is het waardevolste dat je hebt. Het is geen geschenk, het ís 'jij'. Tuurlijk, er zijn andere mensen waar je invloed op hebt, maar er is geen metafysische 'schuld' of zo iets.
Als je zó diep in de put zit dat je allerwaardevolste bezitting, tegelijkertijd alles wat er voor je is, inclusief toekomst, weggooien een betere oplossing is dan doorgaan dan is dat de juiste keuze om te maken. De nabestaanden zullen dat moeten accepteren.
In sommige gevallen een poging om aandacht te trekken (mislukt pogingen, vaak), soms uit labiliteit, soms uit de zwartste wanhoop denkbaar.quote:Op 16 juni 1991 zong Peter Steele het volgende:
Suicide
Is self-expression
Het is gewoon een vorm van natuurlijke selectie. Je vindt jezelf het leven niet waard? Prima, ga maar dood.
Dit klinkt harteloos, zeker voor de nabestaanden, maar zo is het wel: de zelfmoordenaar vond zichzelf zó nutteloos of miserabel dat hij beter kon ophouden te bestaan. Eer die wens en accepteer het. Ga verder met je leven.
Fysiek zwak, ja. Volgens natuurlijke selectie minder fit, net als de terminaal dommen, de blinden en de autisten.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 23:17 schreef Juzme het volgende:
Artificial, ik begrijp even niet waarom iemand die niet kan lopen zwak is? Bedoel je letterlijk zwak?
Helemaal niet ongepast, het is de reactie van een verstandig en levenslustig persoon. En zo hoort het ook!quote:
Goed om te horen dat je er bovenop gekomen bent en het er zo makkelijk over kan hebben.
Gat. Ver. Damme.quote:Op zaterdag 16 juni 2007 16:25 schreef frien het volgende:Dat neemt niet weg dat het een vreselijk besluit is, een besluit dat je naar mijn mening niet zelf mag nemen. Je hebt een leven gekregen en een geschenk kun je niet zomaar weggooien, ookal heeft het op dat moment misschien niet zoveel waarde.
Moralistisch geneuzel ende quatsch. Laat me dat uitleggen:
Je leven is het waardevolste dat je hebt. Het is geen geschenk, het ís 'jij'. Tuurlijk, er zijn andere mensen waar je invloed op hebt, maar er is geen metafysische 'schuld' of zo iets.
Als je zó diep in de put zit dat je allerwaardevolste bezitting, tegelijkertijd alles wat er voor je is, inclusief toekomst, weggooien een betere oplossing is dan doorgaan dan is dat de juiste keuze om te maken. De nabestaanden zullen dat moeten accepteren.
Het is natuurlijk niet gezegd dat dat zonder werk zitten het enige was. Misschien deed die pa wel aan onveilige anale wurgseks met heroïnehoeren die hem chanteerden gedurende die uren dat hij 'op zijn werk' was.quote:Op zondag 17 juni 2007 20:49 schreef hallodagg het volgende:
[..]
Wat een slappe lul zeg die pa
Om dáárom nou zelfmoord te plegen en je gezin achter te laten
"The whole problem with the world is that fools and fanatics are always so certain of themselves, but wiser people so full of doubts."
- Bertrand Russell
- Bertrand Russell
Zelfmoord op zich vind ik prima, geen probleem mee. Je hebt er niet voor gekozen om geborgen te worden en als het leven voor jou niet is wat je ervan verwacht, ga, je hebt m'n zegen. Wel ben ik van mening dat er alles aan gedaan moet worden om het te voorkomen.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 21:10 schreef PDOA het volgende:
Graag hoor ik jullie mening/visie op zelfdoding, en de gevolgen.
In de meeste gevallen is het namelijk niet zo dat de persoon dood wil, de persoon wil slechts niet meer in de situatie verkeren waar hij of zij momenteel in zit. Ik lees tenminste nooit iets over iemand die al van jongs af aan het gevoel heeft 'hier niet hoort te zijn' en daarom er een einde aan wil maken.
Zelfmoord is iets wat 'gebeurt' zodra het leed zwaarder weegt dan het tegengewicht. En met het tegengewicht bedoel ik de kracht om met de situatie om te kunnen gaan.
Punt is echter dat zelfmoord een permanente oplossing is voor een meestal tijdelijk probleem. Om die reden ben ik ook geen voorstander van een zelfmoordpil of voor bijvoorbeeld vrij bezit van vuurwapens. Dat zou het namelijk makkelijker maken. Doordat deze methodes niet/nauwelijks beschikbaar zijn creëer je een vorm van impulsbeheersing. Hekken nabij de spoorwegen zijn daar ook een voorbeeld van.
En vind maar eens een methode die 100% effectief is.
Verstikking? Je zou maar gevonden worden of het touw zou maar knappen en je zit met een hersenbeschadiging. Springen? Met de auto tegen een boom rijden? Je moet er niet aan denken dat je in een rolstoel beland en het eigenlijk nog erger maakt. Je situatie, maar ook verdere kansen op een succesvolle zelfdoding. Overdosis pillen? Hoop maar dat je genoeg hebt, dat het binnen een aantal minuten werkt of je zit met een beschadiging van je lichaam. In het meest gunstige geval sterf je na een week.
Dus wat houden we eigenlijk over? Trein/Vuurwapen. Dat laatste is voor de meeste mensen niet te doen, dus trein. En nóg lijkt me dat een grote stap. Daadwerkelijk voor de trein de springen, te staan, je nek op de rails te leggen. Het lijkt me bijvoorbeeld vreselijk voor diegene die je moet vinden, voor diegene die je moet identificeren, voor -waarschijnlijk het ontbreken van- diegene die bij het laatste afscheid nog even willen kijken. En niet in de laatste plaats voor de machinist, die het waarschijnlijk z'n leven lang niet zal vergeten.
En wat als je besluit het toch niet te doen? Hulp zoeken in de zin van psychische hulp, met lotgenoten praten kan helpen. Zelfs relativeren -er zijn mensen die het slechter hebben-, helpt. Hoewel niet iedereen daar voor open staat/wil staan. De meesten zijn in dit stadium immers teveel op zichzelf gericht. Wat je misschien het liefste zou doen is het met mensen bespreken die je naar het hart staan, waar je vertrouwen in hebt. Alleen, zoals vaker in dit topic is gezegd, staan mensen daar niet altijd even open voor. Vooral als het af wordt gedaan met 'zwak' of reacties als 'dat doe je toch niet?', 'dat doe je me toch niet aan?'. Persoon voelt zich er nog slechter door, stevent af op een regelrechte depressie of besluit alsnog(!) het spoorboekje erbij te pakken.
Nabestaanden. Het is goed voor nabestaanden om zich te realiseren dat ze er niets aan hadden kunnen doen. Immers, waren ze zich bewust van de situatie en hadden ze zichzelf capabel geacht in te grijpen, dan hadden ze dat zeker gedaan. Dus voor de achterblijvers; "Wat had ik kunnen doen?". Niets. Het heeft ook weinig zin om boos op diegene te zijn, het leek hem of haar de beste oplossing, niets meer en niets minder. En ja, wellicht is het niet prettig <-> vreselijk dat diegene er niet meer is, maar soit. Diegene is er niet meer. En het is ook niet zo dat je 'niet zonder diegene kan leven' want het bewijs dat je het kunt lees je nu. Accepteren dat je er niets aan kon doen en accepteren dat diegene heeft gedaan wat hem/haar het beste leek lijkt me essentieel voor verwerking.
Zelfmoord plegen is een kwestie van een te laag incasseringsvermogen of het oplopen van teveel stress. Het hele leven kan zorgen voor zelfmoord, waarbij alles telt. Maar daar ga ik niet verder op in nu Alleen leven in zijn algemene zin kan zorgen voor bergen stress, en dan hoef je niet eens een klote gezin of zware baan te hebben.
Ieder mens is in staat tot zelfmoord is ook mijn mening. Wordt het iemand teveel dan pleegt die persoon zelfmoord, dan kan dat de koning zijn of Bush of iemand die in een fabriek werkt. Ooit kan het iemand teveel worden. En wordt het je teveel dan denk je niet aan anderen nee, dan telt maar 1 ding en dat is vluchten.
Volgens mij hebben mensen die beweren dat zelfmoord egoistisch is nog nooit stress ervaren. Weet je hoe het voelt om opgejaagd te worden dan toon je meer begrip. En dan bedoel ik met een opgejaagd gevoel dat je geen uitweg meer weet, en dan sta je ooit vanzelf op het dak van een gebouw. De nood-uitgang zoals ik het meestal noem.
En inderdaad jah ik heb ook gedachtes gehad over zelfmoord, maar dat waren gedachtes en die kwamen tot stand wegens dat opgejaagde gevoel. Ik voelde me in een hoek gedreven tussen 2001 en 2006, mijn denken dreef me in een hoek en dan denk je wel eens van, ik ga morgen op de brug staan
En nee, dan denk je niet aan de mensen die je achterlaat, dan denk je aan vluchten en vrij willen zijn. De nabestaanden komen dan defnitief op een tweede plaats. Egoistisch? Je denkt aan jezelf en aan vluchten inderdaad maar dat is eerder overmacht omdat je er nooit om gevraagd hebt. Wie vraagt immers om ellende???? Ieder mens wilt geluk. Geluk kun je nastereven natuurlijk, maar soms lukt dat niet. En lukt het niet, dan lukt het niet. Het is geen een min drie.
Het is ook niet uit te leggen, ik wil alleen zeggen dat ellende in je leven alles kan verdoven en je kunt niet meer helder denken en kun je niet meer helder denken dan weet je niet meer wat je doet. Als ellende de overhand voert dan komt een naaste sowieso op de tweede plaats. Ellende maakt niet egoistisch maar ellende neemt de hand over op het menselijke wezen. Je bent gewoon jezelf niet meer.
Dus wie moet je het kwalijk nemen? De problemen die mensen ervaren of de mens zelf?
Geluk en ongeluk heb je nog. BIj mij wisselt geluk en ongeluk dus ik weet wat geluk is en dat heeft mij altijd overeind gehouden, wetende dat geluk komt en altijd doorgaan. Als een persoon 10 jaar ongelukkig is in zijn of haar leven dan kan ik me goed voorstellen dat iemand de plug eruit gaat trekken. Gebrek aan geluk en veel ongeluk, en dan hoppah, van het dak af. Hoeveel kan een mens dus hebben in zijn of haar leven????? Is 10 jaar ongelukkig zijn de druppel of 20 jaar??? Uitzichtsloos bestaan???? Liever dood dan levend zijn dus gaan met die banaan?
[ Bericht 12% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 28-06-2007 19:28:18 ]
Alleen leven in zijn algemene zin kan zorgen voor bergen stress, en dan hoef je niet eens een klote gezin of zware baan te hebben.Ieder mens is in staat tot zelfmoord is ook mijn mening. Wordt het iemand teveel dan pleegt die persoon zelfmoord, dan kan dat de koning zijn of Bush of iemand die in een fabriek werkt. Ooit kan het iemand teveel worden. En wordt het je teveel dan denk je niet aan anderen nee, dan telt maar 1 ding en dat is vluchten.
Volgens mij hebben mensen die beweren dat zelfmoord egoistisch is nog nooit stress ervaren. Weet je hoe het voelt om opgejaagd te worden dan toon je meer begrip. En dan bedoel ik met een opgejaagd gevoel dat je geen uitweg meer weet, en dan sta je ooit vanzelf op het dak van een gebouw. De nood-uitgang zoals ik het meestal noem.
En inderdaad jah ik heb ook gedachtes gehad over zelfmoord, maar dat waren gedachtes en die kwamen tot stand wegens dat opgejaagde gevoel. Ik voelde me in een hoek gedreven tussen 2001 en 2006, mijn denken dreef me in een hoek en dan denk je wel eens van, ik ga morgen op de brug staan
En nee, dan denk je niet aan de mensen die je achterlaat, dan denk je aan vluchten en vrij willen zijn. De nabestaanden komen dan defnitief op een tweede plaats. Egoistisch? Je denkt aan jezelf en aan vluchten inderdaad maar dat is eerder overmacht omdat je er nooit om gevraagd hebt. Wie vraagt immers om ellende???? Ieder mens wilt geluk. Geluk kun je nastereven natuurlijk, maar soms lukt dat niet. En lukt het niet, dan lukt het niet. Het is geen een min drie.
Het is ook niet uit te leggen, ik wil alleen zeggen dat ellende in je leven alles kan verdoven en je kunt niet meer helder denken en kun je niet meer helder denken dan weet je niet meer wat je doet. Als ellende de overhand voert dan komt een naaste sowieso op de tweede plaats. Ellende maakt niet egoistisch maar ellende neemt de hand over op het menselijke wezen. Je bent gewoon jezelf niet meer.
Dus wie moet je het kwalijk nemen? De problemen die mensen ervaren of de mens zelf?
Geluk en ongeluk heb je nog. BIj mij wisselt geluk en ongeluk dus ik weet wat geluk is en dat heeft mij altijd overeind gehouden, wetende dat geluk komt en altijd doorgaan. Als een persoon 10 jaar ongelukkig is in zijn of haar leven dan kan ik me goed voorstellen dat iemand de plug eruit gaat trekken. Gebrek aan geluk en veel ongeluk, en dan hoppah, van het dak af. Hoeveel kan een mens dus hebben in zijn of haar leven????? Is 10 jaar ongelukkig zijn de druppel of 20 jaar??? Uitzichtsloos bestaan???? Liever dood dan levend zijn dus gaan met die banaan?
[ Bericht 12% gewijzigd door Verdwaalde_99 op 28-06-2007 19:28:18 ]
Sinds 2007 anti depressiva vrij,
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
In 2008 gezonder enigsins rustiger blij.
Gekte en waanzin voorbij.
Eindelijk tijd voor de normalere realiteit.
Precies Kan het wel begrijpen hoor dat je op een gegeven moment het leven zat bent als je alleen maar ongeluk hebt, en alles tegen zit. Het is spijtig voor de nabestaanden, maar ja.. vind dat niet echt egoistisch te noemen.quote:Op donderdag 28 juni 2007 19:10 schreef Dromenvanger het volgende:
Geluk en ongeluk heb je nog. BIj mij wisselt geluk en ongeluk dus ik weet wat geluk is en dat heeft mij altijd overeind gehouden, wetende dat geluk komt en altijd doorgaan. Als een persoon 10 jaar ongelukkig is in zijn of haar leven dan kan ik me goed voorstellen dat iemand de plug eruit gaat trekken. Gebrek aan geluk en veel ongeluk, en dan hoppah, van het dak af. Hoeveel kan een mens dus hebben in zijn of haar leven????? Is 10 jaar ongelukkig zijn de druppel of 20 jaar??? Uitzichtsloos bestaan???? Liever dood dan levend zijn dus gaan met die banaan?
Kan het wel begrijpen hoor dat je op een gegeven moment het leven zat bent als je alleen maar ongeluk hebt, en alles tegen zit. Het is spijtig voor de nabestaanden, maar ja.. vind dat niet echt egoistisch te noemen.
Net zoals geweld een gebrek aan woorden is, is zelfmoord meestal een gebrek aan daadkracht.
Roses are red
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Violets are blue
Wololo Wololo
Now violets are red too
Volgens mij bedoelde Dromenvanger niet zozeer dat iemand zelfmoord pleegt omdat hij een tijdlang ongeluk ('pech' dus) heeft gehad, maar dat die persoon langdurig ongelukkig is. Dat is denk ik niet helemaal hetzelfde. In het eerste geval kun je er zelf nog veel aan doen om het ongeluk op te heffen, bijvoorbeeld door een betere voorbereiding of door gewoon te wachten op betere tijden. Terwijl in het tweede geval de oorzaak goed kan liggen in een medisch gebrek. Daar kun je overigens ook wel wat aan doen, maar het is moeilijker omdat je er zonder professionele hulp niet uitkomt.quote:Op donderdag 28 juni 2007 23:02 schreef speedstar het volgende:
Precies Kan het wel begrijpen hoor dat je op een gegeven moment het leven zat bent als je alleen maar ongeluk hebt, en alles tegen zit. Het is spijtig voor de nabestaanden, maar ja.. vind dat niet echt egoistisch te noemen.
In Kinderen van Húrin van Tolkien (gebaseerd op een verhaal uit de Silmarillion) wordt de hoofdpersoon bij zijn geboorte getroffen door een vloek, waardoor hij alleen maar ongeluk heeft. Toch maakt hij nog wat van zijn leven, voor zover dat mogelijk is. Misschien een inspirerend verhaal voor wie het gevoel heeft dat alles tegenzit. ( Overigens pleegt hij aan het einde van het verhaal wel zelfmoord, maar goed)
[ Bericht 10% gewijzigd door the_mind op 30-06-2007 13:14:39 ]
[ Bericht 10% gewijzigd door the_mind op 30-06-2007 13:14:39 ]
Toen ik 12 jaar was wilde ik uit het leven stappen. Een slordige 11 jaar geleden.. Daarnaast ben ik ook nabestaande van een bekende die wel zelfmoord heeft gepleegd dus ik weet van beide kanten hoe het is...
Mensen die zelfmoord stom en egoistisch vinden hebben mogen blij zijn dat ze nog nooit die gevoelens hebben hoeven voelen en aan de andere kant mogen ze zich diep schamen dat ze zo bekrompen zijn.
Ook hoor je veel dat het laf is om zelfmoord te plegen... zou jij in staat zijn dat laatste stapje te nemen en van een gebouw/brug af te vallen, voor een trein durven stappen, teveel medicijnen nemen? De meeste zullen nee zeggen. Iemand doet dat ook echt pas als er gewoon niks meer anders is...
Dan komen mensen met.. het is maar een momentopname... Ik weet langdurig ongelukkig zijn is... dat is geen momentopname... Of dat ongelukkig zijn wel of niet verholpen had kunnen worden? Zo langdurig ongelukkig zijn laat een diepe wond achter ook al word je weer wat "gelukkig"...
Dat veel nabestaande sommige zelfmoorden zien als onverwachts en dat ze juist zo vrolijk waren...het is vaak dat je als langdurig ongelukkige gewoon het kan verbergen. Het is een onderdeel van jezelf. Je past je ernaar aan zoals een lichamelijk gehandicapten ook zijn aanpassingen in zijn voorzieningen heeft...
Als je zo langdurig ongelukkig ben is het gewoon een droom om vrij te zijn die je zelf waar kan maken.
Mensen die zelfmoord stom en egoistisch vinden hebben mogen blij zijn dat ze nog nooit die gevoelens hebben hoeven voelen en aan de andere kant mogen ze zich diep schamen dat ze zo bekrompen zijn.
Ook hoor je veel dat het laf is om zelfmoord te plegen... zou jij in staat zijn dat laatste stapje te nemen en van een gebouw/brug af te vallen, voor een trein durven stappen, teveel medicijnen nemen? De meeste zullen nee zeggen. Iemand doet dat ook echt pas als er gewoon niks meer anders is...
Dan komen mensen met.. het is maar een momentopname... Ik weet langdurig ongelukkig zijn is... dat is geen momentopname... Of dat ongelukkig zijn wel of niet verholpen had kunnen worden? Zo langdurig ongelukkig zijn laat een diepe wond achter ook al word je weer wat "gelukkig"...
Dat veel nabestaande sommige zelfmoorden zien als onverwachts en dat ze juist zo vrolijk waren...het is vaak dat je als langdurig ongelukkige gewoon het kan verbergen. Het is een onderdeel van jezelf. Je past je ernaar aan zoals een lichamelijk gehandicapten ook zijn aanpassingen in zijn voorzieningen heeft...
Als je zo langdurig ongelukkig ben is het gewoon een droom om vrij te zijn die je zelf waar kan maken.
Ik zal het dan nog een keer zeggen: alle keuzes die men maakt zijn egoistisch. Zelfmoord dus ook. Het niet plegen van zelfmoord net zo goed.
I'm just a Soul whose Intentions are Good
precies hoe ik er over denk, laf is het zeker niet, er is juist heel veel moed voor nodig om die stap te zetten.quote:Op dinsdag 3 juli 2007 21:59 schreef BlueCurl het volgende:
Mensen die zelfmoord stom en egoistisch vinden hebben mogen blij zijn dat ze nog nooit die gevoelens hebben hoeven voelen en aan de andere kant mogen ze zich diep schamen dat ze zo bekrompen zijn.
Ook hoor je veel dat het laf is om zelfmoord te plegen... zou jij in staat zijn dat laatste stapje te nemen en van een gebouw/brug af te vallen, voor een trein durven stappen, teveel medicijnen nemen? De meeste zullen nee zeggen. Iemand doet dat ook echt pas als er gewoon niks meer anders is...
Dan komen mensen met.. het is maar een momentopname... Ik weet langdurig ongelukkig zijn is... dat is geen momentopname... Of dat ongelukkig zijn wel of niet verholpen had kunnen worden? Zo langdurig ongelukkig zijn laat een diepe wond achter ook al word je weer wat "gelukkig"...
Dat veel nabestaande sommige zelfmoorden zien als onverwachts en dat ze juist zo vrolijk waren...het is vaak dat je als langdurig ongelukkige gewoon het kan verbergen. Het is een onderdeel van jezelf. Je past je ernaar aan zoals een lichamelijk gehandicapten ook zijn aanpassingen in zijn voorzieningen heeft...
Als je zo langdurig ongelukkig ben is het gewoon een droom om vrij te zijn die je zelf waar kan maken.
en tja... als mensen dat egoistisch vinden, so be it... die mensen hebben gewoon geen idee hoe het is om je zo kut te voelen.
is 10 / 15 jaar een momentopname? ik dacht het toch niet... een mens kan niet alles verdragen, op een gegeven moment bereik je gewoon het punt dat je geen kracht meer hebt om door te gaan, om je er voor in te zetten, dan kom je gewoon op het punt dat je zegt "het is genoeg, ik geef het op"
zwak? is het zwak om voor jezelf op te komen? ik vind van niet, maja dat is maar mijn mening natuurlijk.
OS: Win7 Ultimate x64, Mobo: ASRock X79 Extreme6, Processor: Intel Core i7 4820K 3.7GHz,
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
GFX: EVGA GeForce GTX 770 2.0GB GDDR5, Mem: Corsair Vengeance 32GB (4x8GB) - DIMM 240-pins - DDR3 - 1600 MHz / PC3-12800,
HDD: Samsung 970 EVO 1TB
Dit topic snijdt mij echt in mijn ziel, ik heb doelbewust niet alles doorgelezen, maar soms kunnen mensen niets anders en als dat betekent dat iemand alleen maar aan zichzelf denkt, ik geloof dat niet. Soms is er gewoon geen uitweg!
Ze zien geen andere uitweg, en denken waarschijnlijk ook nog dat de wereld beter af is zo. Voor hen is er niets anders meer, ze kunnen dat niet.
En in mijn geval is het zo dat hij er zo'n kl*tezooi van had gemaakt en zag geen weg meer teug, kon ook nog amper, maar die keus had hij wel, maar hij kon het niet.
Achteraf heb ik me zo vaak voor mijn kop geslagen, had ik maar zus en zo gedaan, en dan nog, hij heeft ons pijn gedaan, ik snap denk ik wel waarom, niet qua pijn bedoel ik, hij kon niet anders, neemt niet weg dat ik best wel boos ben om wat mijn broer mijn moeder heeft aangedaan
Snapt iemand mij nog?
Ze zien geen andere uitweg, en denken waarschijnlijk ook nog dat de wereld beter af is zo. Voor hen is er niets anders meer, ze kunnen dat niet.
En in mijn geval is het zo dat hij er zo'n kl*tezooi van had gemaakt en zag geen weg meer teug, kon ook nog amper, maar die keus had hij wel, maar hij kon het niet.
Achteraf heb ik me zo vaak voor mijn kop geslagen, had ik maar zus en zo gedaan, en dan nog, hij heeft ons pijn gedaan, ik snap denk ik wel waarom, niet qua pijn bedoel ik, hij kon niet anders, neemt niet weg dat ik best wel boos ben om wat mijn broer mijn moeder heeft aangedaan
Snapt iemand mij nog?
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
ja! mijn buurjongen (we zijn best wel close met de buren) heeft zichzelf van zijn leven beroofd. het is als nabestaande zo tweezijdig! ene kant weet je diep van binnen wel dat iemand gewoon zijn rust nodig had/heeft en het daarom deed. dat hij/zij het niet voor niks deed... maar aan de andere kant ben je zo kwaad dat de nabestaanden nu moeten lijden onder het verlies en het gemis... en je afvraagd waarom nu... misschien was het wel beter geworden in de toekomst het is zo zondequote:Op woensdag 4 juli 2007 23:00 schreef sticky-wicked het volgende:
Dit topic snijdt mij echt in mijn ziel, ik heb doelbewust niet alles doorgelezen, maar soms kunnen mensen niets anders en als dat betekent dat iemand alleen maar aan zichzelf denkt, ik geloof dat niet. Soms is er gewoon geen uitweg!
Ze zien geen andere uitweg, en denken waarschijnlijk ook nog dat de wereld beter af is zo. Voor hen is er niets anders meer, ze kunnen dat niet.
En in mijn geval is het zo dat hij er zo'n kl*tezooi van had gemaakt en zag geen weg meer teug, kon ook nog amper, maar die keus had hij wel, maar hij kon het niet.
Achteraf heb ik me zo vaak voor mijn kop geslagen, had ik maar zus en zo gedaan, en dan nog, hij heeft ons pijn gedaan, ik snap denk ik wel waarom, niet qua pijn bedoel ik, hij kon niet anders, neemt niet weg dat ik best wel boos ben om wat mijn broer mijn moeder heeft aangedaan
Snapt iemand mij nog?
Ten eerste, sorry voor je buurjongen.quote:Op woensdag 4 juli 2007 23:50 schreef BlueCurl het volgende:
[..]
ja! mijn buurjongen (we zijn best wel close met de buren) heeft zichzelf van zijn leven beroofd. het is als nabestaande zo tweezijdig! ene kant weet je diep van binnen wel dat iemand gewoon zijn rust nodig had/heeft en het daarom deed. dat hij/zij het niet voor niks deed... maar aan de andere kant ben je zo kwaad dat de nabestaanden nu moeten lijden onder het verlies en het gemis... en je afvraagd waarom nu... misschien was het wel beter geworden in de toekomst het is zo zonde
Maar het is ook zo dubbel, aan de ene kant snap ik mijn broer wel, hij kon niet anders, echt niet, daar ben ik van overtuigd, en wie is er dan een egoist? Hij? Omdat hij er geen heil meer in zag, of de achterblijvers? HIJ kon niet meer!
Ik zie dagelijks wat mijn broer heeft aangericht, vooral als ik naar mijn moeder kijk. Het was immers haar kind en die voelde/ voelt zich zo k*t en het rare is, ze begrijpt het niet en voelt zich schuldig. Hij heeft een keuze gemaakt, wat ik heel erg vind maar wel een beetje snap, je pleegt niet zomaar zelfmoord, ook daar is moed voor nodig.
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Ik geloof niet, dat zelfmoordenaars egoisten zijn.
Een aantal jaren geleden ging het niet zo goed met mijn zus. Zij heeft borderline. Helaas een (toen) heel zware vorm. Ze had een zeer wisselend emotioneel karakter. Leek het goed te gaan als je bij haar langs ging (woonde dus ook niet meer thuis) dan kon je een uur later zo ineens een telefoontje krijgen dat ze in het ziekenhuis lag en dat het bijna afgelopen was. De artsen wisten niet meer wat ze moesten doen. Niets 'hielp'. Er werd eerlijk uitgesproken dat men niet wist of zij oud zou worden. 'Mensen met deze zware vorm van borderline, worden in het algemeen niet ouder dan 40 jaar' vertelden de dokters ons.
Zo probeerde ze regelmatig om zich van het leven te beroven. Zo heeft ze een keer een overdosis medicijnen genomen en kwam ze daardoor op de IC terecht, of sneed ze zichzelf. 'Helaas' voor haar mislukte dit steeds omdat ze steeds gevonden werd. 'Gelukkig' denk je dan, het is haar niet gelukt. Maar het is zo dubbel. Je ziet haar zo lijden. Niet wetend wat ze met zichzelf aan moet. Ongelukkig, verhard, een en al verdriet. Wat was nou erger, een gelukte zelfmoordpoging, of het feit dat het niet lukte en dat ze toch door 'moest' met leven, terwijl ze meermalen te kennen had gegeven dit niet te willen.
Als 'naaste' wordt je zo gesloopt. Ook ik. Ik kon het niet meer aanzien hoe ze ten onder ging. Toen ze in een gesloten afdeling zat en ik bij haar kwam nadat ze net uit het ziekenhuis kwam, werd het me allemaal teveel en zei ik haar dat ook IK er niet meer tegen kon. Hoe ik het heb kunnen zeggen weet ik niet, maar ik zei haar dat ze het de volgende keer 'goed' moest doen.
Ik ben huilend weggelopen. Ik hoorde allemaal glas kapot breken. 'Reageer je dan maar eens goed af' dacht ik. Ik was bijna de deur uit of ik hoorde mijn naam. Ze kwam naar me toe lopen. Ze omhelste me en ik zag allemaal bloed onder haar mouwen vandaan stromen. Er kwamen dokters aangerend. Helaas, weer mislukt.
Een aantal jaren geleden ging het niet zo goed met mijn zus. Zij heeft borderline. Helaas een (toen) heel zware vorm. Ze had een zeer wisselend emotioneel karakter. Leek het goed te gaan als je bij haar langs ging (woonde dus ook niet meer thuis) dan kon je een uur later zo ineens een telefoontje krijgen dat ze in het ziekenhuis lag en dat het bijna afgelopen was. De artsen wisten niet meer wat ze moesten doen. Niets 'hielp'. Er werd eerlijk uitgesproken dat men niet wist of zij oud zou worden. 'Mensen met deze zware vorm van borderline, worden in het algemeen niet ouder dan 40 jaar' vertelden de dokters ons.
Zo probeerde ze regelmatig om zich van het leven te beroven. Zo heeft ze een keer een overdosis medicijnen genomen en kwam ze daardoor op de IC terecht, of sneed ze zichzelf. 'Helaas' voor haar mislukte dit steeds omdat ze steeds gevonden werd. 'Gelukkig' denk je dan, het is haar niet gelukt. Maar het is zo dubbel. Je ziet haar zo lijden. Niet wetend wat ze met zichzelf aan moet. Ongelukkig, verhard, een en al verdriet. Wat was nou erger, een gelukte zelfmoordpoging, of het feit dat het niet lukte en dat ze toch door 'moest' met leven, terwijl ze meermalen te kennen had gegeven dit niet te willen.
Als 'naaste' wordt je zo gesloopt. Ook ik. Ik kon het niet meer aanzien hoe ze ten onder ging. Toen ze in een gesloten afdeling zat en ik bij haar kwam nadat ze net uit het ziekenhuis kwam, werd het me allemaal teveel en zei ik haar dat ook IK er niet meer tegen kon. Hoe ik het heb kunnen zeggen weet ik niet, maar ik zei haar dat ze het de volgende keer 'goed' moest doen.
Ik ben huilend weggelopen. Ik hoorde allemaal glas kapot breken. 'Reageer je dan maar eens goed af' dacht ik. Ik was bijna de deur uit of ik hoorde mijn naam. Ze kwam naar me toe lopen. Ze omhelste me en ik zag allemaal bloed onder haar mouwen vandaan stromen. Er kwamen dokters aangerend. Helaas, weer mislukt.
Mensen die zelfmoord plegen zitten zo diep in hun eigen ellende dat ze geen andere uitweg meer zien.
En heel soms is er ook geen andere uitweg meer. Een oom van me heeft een overdosis genomen omdat hij longkanker had en niet meer te redden was. Het kwam erop neer dat hij langzaam zou stikken. Hij wilde die lijdensweg niet en koos voor een snelle manier om te sterven want om met zijn woorden te spreken "dood ga ik toch, het is nu alleen nog maar kiezen op welke manier ik ga".
Voor zn nabestaande, niet leuk natuurlijk. Maar het is zijn keus geweest en ik kan die eigenlijk wel begrijpen.
Je kan zelfmoord laf noemen.
Maar er is toch in zekere zin lef voor nodig om jezelf bewust van het leven te beroven. Rationeel denk je dan niet meer, maar je bent je wel bewust van wat je doet.
Dat is denk ik echt iets wat je pas begrijpt als je er geweest bent, en echt uit te leggen is het denk ik ook niet.
Zelfmoord plegen is niet een beslissing die je van de ene op de andere dag maakt, er speelt veel meer mee dan iemand kan vermoeden.
En heel soms is er ook geen andere uitweg meer. Een oom van me heeft een overdosis genomen omdat hij longkanker had en niet meer te redden was. Het kwam erop neer dat hij langzaam zou stikken. Hij wilde die lijdensweg niet en koos voor een snelle manier om te sterven want om met zijn woorden te spreken "dood ga ik toch, het is nu alleen nog maar kiezen op welke manier ik ga".
Voor zn nabestaande, niet leuk natuurlijk. Maar het is zijn keus geweest en ik kan die eigenlijk wel begrijpen.
Je kan zelfmoord laf noemen.
Maar er is toch in zekere zin lef voor nodig om jezelf bewust van het leven te beroven. Rationeel denk je dan niet meer, maar je bent je wel bewust van wat je doet.
Dat is denk ik echt iets wat je pas begrijpt als je er geweest bent, en echt uit te leggen is het denk ik ook niet.
Zelfmoord plegen is niet een beslissing die je van de ene op de andere dag maakt, er speelt veel meer mee dan iemand kan vermoeden.
Ik snap je volkomen. Alleen je had niks kunnen doen. En ja je mag ongelooflijk boos zijn. Daar is niks mis mee.quote:Op woensdag 4 juli 2007 23:00 schreef sticky-wicked het volgende:
Dit topic snijdt mij echt in mijn ziel, ik heb doelbewust niet alles doorgelezen, maar soms kunnen mensen niets anders en als dat betekent dat iemand alleen maar aan zichzelf denkt, ik geloof dat niet. Soms is er gewoon geen uitweg!
Ze zien geen andere uitweg, en denken waarschijnlijk ook nog dat de wereld beter af is zo. Voor hen is er niets anders meer, ze kunnen dat niet.
En in mijn geval is het zo dat hij er zo'n kl*tezooi van had gemaakt en zag geen weg meer teug, kon ook nog amper, maar die keus had hij wel, maar hij kon het niet.
Achteraf heb ik me zo vaak voor mijn kop geslagen, had ik maar zus en zo gedaan, en dan nog, hij heeft ons pijn gedaan, ik snap denk ik wel waarom, niet qua pijn bedoel ik, hij kon niet anders, neemt niet weg dat ik best wel boos ben om wat mijn broer mijn moeder heeft aangedaan
Snapt iemand mij nog?
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik geloof wel dat er een groep is die aan jou beschrijving voldoet. Alleen ik herken mijzelf hier in het geheel niet in. Ik word best triest, en boos, als ik het onbegrip, en de vooroordelen, lees. Vervelend, maar ik kan het ook niet overbrengen wat er dan is dat ik liever dood dan levend wou zijn. Laat ik het er op houden dat ziekte -depressie- de zienswijze op leven geheel anders maakt. Ik ben niet laf, ik ben niet zwak en ik ben zeker niet zielig. Enellende is niet het woord dat het gevoel goed beschrijft.quote:Op vrijdag 6 juli 2007 01:36 schreef Queen_Minny het volgende:
Mensen die zelfmoord plegen zitten zo diep in hun eigen ellende dat ze geen andere uitweg meer zien.
Even over zelfmoordaanslagen. De term is ongelukkig, het zijn geen zelfmoordenaars in de klassieke zin. Het zijn mensen die gaan voor een beloning, hoe misleid ook.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Nou, dat vraag ik me dus steeds vaker af, misschien had ik wel wat kunnen doen, dat kon ik op een gegeven moment niet meer omdat als ik hem zag hij mij teveel pijn deed. Misschien had ik mijn eigen pijn opzij moeten schuiven, dan had hij in ieder geval nog het idee gehad dat er iemand om hem gaf.quote:Op vrijdag 6 juli 2007 19:51 schreef Inekris het volgende:
[..]
Ik snap je volkomen. Alleen je had niks kunnen doen. En ja je mag ongelooflijk boos zijn. Daar is niks mis mee.
Ik heb er in ieder geval nooit eraan gedacht dat hij zelfmoord kon plegen, later hoorde ik van een vriend dat hij al vaker pogingen had ondernomen. En dan denk ik bij mezelf, die vriend wist precies hoe de vork in de steel zat, waarom heeft hij dan ons nooit opgebeld en nu ben ik ook pissig op die vriend
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
je kan niks meer veranderen. het is zinloos om dat te gaan bedenken "wat als".... we zijn inderdaad zo dat ons onderbewust zijn zegt van ho stop! mijn lichaam kan het ook niet meer aan ik moet hier afstand van nemen anders ga ik zelf ten onder... wees blij anders had je nu misschien wel in hetzelfde schuitje gezeten! zo kan je het ook zien... er afstand van nemen is niks lafs en niks ergs of egoistisch.quote:Op vrijdag 6 juli 2007 21:00 schreef sticky-wicked het volgende:
[..]
Nou, dat vraag ik me dus steeds vaker af, misschien had ik wel wat kunnen doen, dat kon ik op een gegeven moment niet meer omdat als ik hem zag hij mij teveel pijn deed. Misschien had ik mijn eigen pijn opzij moeten schuiven, dan had hij in ieder geval nog het idee gehad dat er iemand om hem gaf.
Ik heb er in ieder geval nooit eraan gedacht dat hij zelfmoord kon plegen, later hoorde ik van een vriend dat hij al vaker pogingen had ondernomen. En dan denk ik bij mezelf, die vriend wist precies hoe de vork in de steel zat, waarom heeft hij dan ons nooit opgebeld en nu ben ik ook pissig op die vriend
en je handelde naar jouw kennis. dus geef jezelf niet de schuld. als je daar aan denkt of het gevoel heb denk dan gewoon aan de leuke dingen en aan de dingen die van diegene heeft gezegd waarop jij teert.
ga anders eenpraten met die vriend.... ter nagedachtenis van je naaste en vraag dan gewoon waarom die vriend nooit heeft gebeld.
Wat een lieve post, meen ik echt!quote:Op vrijdag 6 juli 2007 23:37 schreef BlueCurl het volgende:
[..]
je kan niks meer veranderen. het is zinloos om dat te gaan bedenken "wat als".... we zijn inderdaad zo dat ons onderbewust zijn zegt van ho stop! mijn lichaam kan het ook niet meer aan ik moet hier afstand van nemen anders ga ik zelf ten onder... wees blij anders had je nu misschien wel in hetzelfde schuitje gezeten! zo kan je het ook zien... er afstand van nemen is niks lafs en niks ergs of egoistisch.
en je handelde naar jouw kennis. dus geef jezelf niet de schuld. als je daar aan denkt of het gevoel heb denk dan gewoon aan de leuke dingen en aan de dingen die van diegene heeft gezegd waarop jij teert.
ga anders eenpraten met die vriend.... ter nagedachtenis van je naaste en vraag dan gewoon waarom die vriend nooit heeft gebeld.
En ja, ik heb gehandeld naar mijn keuzes en toen vond ik dat ik niets anders kon doen, nu denk ik soms, dit had je ook anders kunnen doen. Alleen dat ging niet meer, er was te veel gebeurd en we waren bang voor hem geworden. Iedere keer als we contact hadden, was iedereen bang, bang om wat voor een ellende er nu weer zou komen. En die kwam dan ook altijd...
Praten met die vriend? Ik kan het niet, voor mijn gevoel heeft hij mij in de steek gelaten, gelukkig voor mijn moeder die hem nog wel regelmatig spreekt en ziet. Hij was er voor haar toen mijn broer net dood was, hij heeft echter nooit aan mijn gevoelens gedacht, ja pas na een jaar.
Maar om ontopic te blijven, ik snap "ze" wel, maar het doet ook zo veel pijn.
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Ik lees allemaal verhalen over depressie en andere dingen,
Maar je kiest niet voor het leven, je word geboren je hebt geen keus.
Als het aan mij lag was ik niet geboren, maja ik heb vrienden verbras mijn geld.
Vaker dronken dan nuchter.
Kan me een reet roesten.
Al die verplichtingen school, werk, heb ik toch niet voor gekozen?
Maar je kiest niet voor het leven, je word geboren je hebt geen keus.
Als het aan mij lag was ik niet geboren, maja ik heb vrienden verbras mijn geld.
Vaker dronken dan nuchter.
Kan me een reet roesten.
Al die verplichtingen school, werk, heb ik toch niet voor gekozen?
Ik zwaai naar dieren.
Iedereen is een egoist, alleen kiezen sommige egoisten voor bijvoorbeeld geld, roem, vrouwen, macht, ambitie, carriere, geluk, welzijn ipv een intercity. Ik vind persoonlijk dat je alle egoisten over één kam scheert en impliceert dat een egoist altijd suicidaal is.
Hmm het is ook egoistisch perse iemand in het leven te houden als die persoon dood ongelukkig is.
Als je van iemand houdt moet je diegene ook kunnen loslaten.
Okay makkelijker gezegt dan gedaan maar dat komt ook deels door het zelfmoord taboe dat bestaat.
(met dank aan de religie)
Ikzelf denk ook aan zelfmoord omdat mn leven echt nergens op slaat.
Ik ben er voor mezelf niet echt uit nog maar ik laat niemand achter die me zal missen.. op mn moeder na misschien maar die weet voor zichzelf wel waarom ik het zo moeilijk heb (met mezelf en mn leven)
Als je van iemand houdt moet je diegene ook kunnen loslaten.
Okay makkelijker gezegt dan gedaan maar dat komt ook deels door het zelfmoord taboe dat bestaat.
(met dank aan de religie)
Ikzelf denk ook aan zelfmoord omdat mn leven echt nergens op slaat.
Ik ben er voor mezelf niet echt uit nog maar ik laat niemand achter die me zal missen.. op mn moeder na misschien maar die weet voor zichzelf wel waarom ik het zo moeilijk heb (met mezelf en mn leven)
mensen die zeggen ' ik heb look wel eens een kutmoment' weten totaal niet waar het over gaat
mijn mening: een ieder beslist over zijn eigen leven, dus ook over zijn eigen dood.
zelfmoord plegen is niet egoistisch, erover oordelen is dat des te meer.
mijn mening: een ieder beslist over zijn eigen leven, dus ook over zijn eigen dood.
zelfmoord plegen is niet egoistisch, erover oordelen is dat des te meer.
so truequote:Op donderdag 5 juli 2007 19:22 schreef Starr_003 het volgende:. 'Helaas' voor haar mislukte dit steeds omdat ze steeds gevonden werd. 'Gelukkig' denk je dan, het is haar niet gelukt. Maar het is zo dubbel. Je ziet haar zo lijden. Niet wetend wat ze met zichzelf aan moet. Ongelukkig, verhard, een en al verdriet. Wat was nou erger, een gelukte zelfmoordpoging, of het feit dat het niet lukte en dat ze toch door 'moest' met leven, terwijl ze meermalen te kennen had gegeven dit niet te willen.
hetzelfde gold voor een goede vriendin van me. 3 weken geleden lukte het haar wel en wat ben ik blij voor haar dat ze van haar pijn af is. als ik nu zeg dat het niet had gemogen omdat ik haar nu mis, dat is pas egoistisch, is het niet??
In wiens ogen slaat jouw leven nergens op?quote:Op zaterdag 7 juli 2007 11:59 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
Hmm het is ook egoistisch perse iemand in het leven te houden als die persoon dood ongelukkig is.
Als je van iemand houdt moet je diegene ook kunnen loslaten.
Okay makkelijker gezegt dan gedaan maar dat komt ook deels door het zelfmoord taboe dat bestaat.
(met dank aan de religie)
Ikzelf denk ook aan zelfmoord omdat mn leven echt nergens op slaat.
Ik ben er voor mezelf niet echt uit nog maar ik laat niemand achter die me zal missen.. op mn moeder na misschien maar die weet voor zichzelf wel waarom ik het zo moeilijk heb (met mezelf en mn leven)
In die van mijzelf.quote:Op zaterdag 7 juli 2007 15:25 schreef the_mind het volgende:
[..]
In wiens ogen slaat jouw leven nergens op?
En die van de gemiddelde mens.
Kan een boel gaan opsommen van het hoe/waarom/leg uit/whatever maar dat doe ik wel als iemand er naar vraagt.
Bij deze. Wat kan er op je 27e zo erg zijn dat je het gevoel hebt dat je leven, dat nog maar net begonnen is, nu al mislukt zou zijn?quote:Op zaterdag 7 juli 2007 17:07 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
[..]
In die van mijzelf.
En die van de gemiddelde mens.
Kan een boel gaan opsommen van het hoe/waarom/leg uit/whatever maar dat doe ik wel als iemand er naar vraagt.
Zelfmoord is egoistisch, waarom je leeft immers niet alleen voor jezelf maar ook voor je medemens,,, diegene die vinden dat ieder voor zich hoort te leven, tsja hoe noemen we dat? een egoist..
Yeah, well, you know, that's just, like, your opinion, man.
-the Dude-
-the Dude-
Waarom zou het niet zo kunnen zijn dat je op je 27e het gevoel hebt dat je leven nu al mislukt zou zijn...?quote:Op zaterdag 7 juli 2007 19:39 schreef the_mind het volgende:
[..]
Bij deze. Wat kan er op je 27e zo erg zijn dat je het gevoel hebt dat je leven, dat nog maar net begonnen is, nu al mislukt zou zijn?
Niet iedereen ervaart dingen op dezelfde manier. En waar de een heel veel moeite mee heeft, kan een ander veel minder moeite mee hebben...
Ik denk dat niemand voor een ander kan bepalen wat wel en wat niet erg is of dat je leven fijn of naar is...
Fake it till you make it...
Dat klopt, maar het gaat hem duidelijk om de mening van de gemiddelde persoon.quote:Op zaterdag 7 juli 2007 20:21 schreef Nijna het volgende:
Waarom zou het niet zo kunnen zijn dat je op je 27e het gevoel hebt dat je leven nu al mislukt zou zijn...?
Niet iedereen ervaart dingen op dezelfde manier. En waar de een heel veel moeite mee heeft, kan een ander veel minder moeite mee hebben...
Ik denk dat niemand voor een ander kan bepalen wat wel en wat niet erg is of dat je leven fijn of naar is...
Ik ben eigenlijk te arrogant om mezelf 'gemiddeld' te willen noemen, maar ik kan me wel redelijk inleven in een gemiddeld persoon, zodat ik benieuwd ben of de dingen die hem dwarszitten werkelijk zo erg zouden zijn in de ogen van zo iemand.
Daarna kan ik hem eventueel nog even een hart onder de riem steken door mijn eigen superieure mening naar voren te schuiven.
[ Bericht 1% gewijzigd door the_mind op 07-07-2007 20:59:44 ]
nog even een linkje voor wat achtergrond materiaal
http://www.trimbos.nl/Dow(...)TB-NMG%20Suicide.pdf
http://www.trimbos.nl/Dow(...)TB-NMG%20Suicide.pdf
04-08-11, 02-02-12, 20-06-14, 13-08-15
Ik zal eerst even wat achtergrond info uit mn verleden vertellen dat maakt de boel misschien wat duidelijker. (en helpt te verklaren waar de ongelukkigheid wellicht vandaan komt enfin)quote:Op zaterdag 7 juli 2007 19:39 schreef the_mind het volgende:
[..]
Bij deze. Wat kan er op je 27e zo erg zijn dat je het gevoel hebt dat je leven, dat nog maar net begonnen is, nu al mislukt zou zijn?
Ik ben het merendeel van mn leven mishandeld.
Daarbij moet je denken aan lichamelijke en geestelijke mishandeling zoals geslagen worden en/of bedreigd worden met geweld.
Verteld worden hoe dom je wel niet bent (wat nogal in heeft gewerkt op mn zelfvertrouwen maar daar meer over later)
Opgesloten worden in kasten etc. mocht nooit vriendjes mee naar huis nemen.
En dat was dan mijn vader.
Uiteindelijk voor mijn "veiligheid" naar een kindertehuis gestuurd. (ging ook niet meer naar school toendertijd omdat ik door de stress altijd ziek was waar ik overigens flink veel gepest werd)
Ik was toen net 9.
Zou er 2 maanden oorspronkelijk blijven maar dat werd uiteindelijk 2 1/2 jaar.
Waarvan 2 jaar ik sexueel misbruikt werd.
Uiteindelijk kwam ik bij mn moeder te wonen (ouder waren ondertussen gescheiden) op mn 12de ging prima zo'n 6 maanden lang.. toen kwam middelbare school.
Nou ja ik weet zeker dat ik op zich daarin niet de enige ben in nederland (of waar dan ook) maar voor mij werd het al gauw hel op aarde.
Kleine school.. zwaar overspannen leraren die zelfs overgingen op schoppen en slaan of je flink uitscholden. (nooit iemand voor ontslagen btw )
En ik was dan ook vaak de lul om de een of andere vage reden.
Anyways op mn 16de ontwikkelde ik een paniek stoornis. (ik zelf vermoed dat alles uit mn verleden toen me als het ware inhaalde) Na de middelbare school modderde ik wat aan maar niks ging meer zoals je wellicht begrijpt.
Ging nergens meer heen durfde niks meer dus ook geen werk of vervolg opleiding.
Daarbovenop een kut familie (aan beide kanten) die deed alsof ik me niet moest aanstellen en ik me dus nog meer schuldig voelde... waar ik altijd wel een probleem mee heb gehad.
Die paniekstoornis verergde zich alleen maar en hield een dikke 10 jaar aan.
Ja idd. pas vorig jaar kreeg ik hulp in de vorm van therapie.
En het heeft wel wat geholpen en het ging heel goed eigenlijk totdat ik 9 maanden later opeens letterlijk uit het niets een evenwichtstoornig kreeg (vorig jaar november) die zich tot maart bijna iedere week 2 of 3 keer voordeed.
Ik werd dan echt ongelovelijk duizelig en dat hield zich dan een dikke 5 uur lang aan.
Kan me dan niet meer bewegen of wat dan ook.
Ziekenhuis kon niks vinden en tja kastje naar de muur verhaal.
Angst of paniek werd ook uitgesloten omdat het zich lukraak voordeed maar ik sluit het voor mezelf niet uit en zit dus iedere dag in angst.
Heb alleen het lef niet om mn therapeut dit uit te leggen omdat ik de beste man niet wil teleurstellen..
Hmm dat was het merendeel ..er zijn nog wat andere dingtjes gebeurt zoals bijna dood gegaan en dat soort dingen maar dat zit me vreemd genoeg het minst dwars.
Oh en ik heb nog nooit een vriendin gehad heh.
Dat zit me misschien nog wel het meest dwars.. de absolute afwezigheid van liefde of intimiteit.
Krijg ik al helemaal het gevoel van dat er wat mis met me is.
Lang verhaal en misschien hier en daar onduidelijk ik zal toelichtten wat mensen toegelicht willen zien.
Enfin das mijn levensverhaal in een nutshell.
Edit: ik vergeet de helft altijd bij dit soort dingen. ..
Nog wat toevoegingen ..mijn gevoel voor eigenwaarde word ook geschaadt op de manier waarop ik mezelf zie zowel letterlijk als figuurlijk.
Bijv. ik kan letterlijk 6 uur voor de spiegel staan en mn haren doen maar in mijn ogen zit het altijd raar en lelijk. (ik ben overigens ook wat dik)
En datzelfde idee van "raar/abnormaal" breidt zich ook voort in hoe ik denk dat andere mensen mij zien.
Wat een groot deel van die paniekstoornissen veroorzaakte (zo is gebleken)
[ Bericht 6% gewijzigd door TheoddDutchGuy op 07-07-2007 21:52:08 (meep) ]
Wat een verhaal. Goed om te horen dat je de weg naar die therapeut hebt gevonden. Het klinkt alsof hij je weer (een beetje) kan helpen om je leven op orde te brengen. Wat betreft die evenwichtsstoornis zou ik de therapeut toch (gewoon) vertellen wat het ziekenhuis jou vertelde. Zij zijn tenslotte de professionals. Overigens kun je bij een ander ziekenhuis wellicht om een second opinion vragen. Ik weet niet of die evenwichtsstoornis goed te behandelen valt, maar als je niet op zoek gaat naar meer informatie kom je daar nooit achter. Verder denk ik, als je dat nog niet doet, dat het goed is als je doelen gaat stellen voor jezelf, gewoon ook om wat minder bezig te zijn met het verleden, maar meer op de toekomst. Zijn er geen dingen die je leuk vind om te doen, en waar je jezelf verder in zou willen ontwikkelen?
Ik zou me er, als ik jou was, niet teveel mee bezig houden dat je nog geen vriendin hebt. Sure, het is leuk. Maar het is ook riskant, vooral als je toch al niet zo goed in je vel zit. Een haastig begonnen en vervolgens verbroken relatie lijkt me niet iets wat je op dit moment kunt gebruiken. Eerst ervoor zorgen dat je weer tevreden bent met jezelf.
Ik herken dat wel een beetje, want ik had het vroeger zelf ook (op de paniekaanvallen na). Tegenwoordig kan het me allemaal weinig meer schelen, ik knip zelf mijn haar en als het een keer wat minder goed lukt, jammer dan. De waarheid is dat het de meeste mensen helemaal niet interesseert hoe een ander eruitziet. Daarvoor hebben ze het te druk met zichzelf.quote:Edit: ik vergeet de helft altijd bij dit soort dingen. ..
Nog wat toevoegingen ..mijn gevoel voor eigenwaarde word ook geschaadt op de manier waarop ik mezelf zie zowel letterlijk als figuurlijk.
Bijv. ik kan letterlijk 6 uur voor de spiegel staan en mn haren doen maar in mijn ogen zit het altijd raar en lelijk. (ik ben overigens ook wat dik)
En datzelfde idee van "raar/abnormaal" breidt zich ook voort in hoe ik denk dat andere mensen mij zien.
Wat een groot deel van die paniekstoornissen veroorzaakte (zo is gebleken)
Ik zou me er, als ik jou was, niet teveel mee bezig houden dat je nog geen vriendin hebt. Sure, het is leuk. Maar het is ook riskant, vooral als je toch al niet zo goed in je vel zit. Een haastig begonnen en vervolgens verbroken relatie lijkt me niet iets wat je op dit moment kunt gebruiken. Eerst ervoor zorgen dat je weer tevreden bent met jezelf.
Veel van je advies heb ik zelf ook wel bedacht maar zoals je wellicht begrijpt is het makkelijker gezegt dan gedaan.quote:Op zaterdag 7 juli 2007 22:44 schreef the_mind het volgende:
Wat een verhaal. Goed om te horen dat je de weg naar die therapeut hebt gevonden. Het klinkt alsof hij je weer (een beetje) kan helpen om je leven op orde te brengen. Wat betreft die evenwichtsstoornis zou ik de therapeut toch (gewoon) vertellen wat het ziekenhuis jou vertelde. Zij zijn tenslotte de professionals. Overigens kun je bij een ander ziekenhuis wellicht om een second opinion vragen. Ik weet niet of die evenwichtsstoornis goed te behandelen valt, maar als je niet op zoek gaat naar meer informatie kom je daar nooit achter. Verder denk ik, als je dat nog niet doet, dat het goed is als je doelen gaat stellen voor jezelf, gewoon ook om wat minder bezig te zijn met het verleden, maar meer op de toekomst. Zijn er geen dingen die je leuk vind om te doen, en waar je jezelf verder in zou willen ontwikkelen?
[..]
Ik herken dat wel een beetje, want ik had het vroeger zelf ook (op de paniekaanvallen na). Tegenwoordig kan het me allemaal weinig meer schelen, ik knip zelf mijn haar en als het een keer wat minder goed lukt, jammer dan. De waarheid is dat het de meeste mensen helemaal niet interesseert hoe een ander eruitziet. Daarvoor hebben ze het te druk met zichzelf.
Ik zou me er, als ik jou was, niet teveel mee bezig houden dat je nog geen vriendin hebt. Sure, het is leuk. Maar het is ook riskant, vooral als je toch al niet zo goed in je vel zit. Een haastig begonnen en vervolgens verbroken relatie lijkt me niet iets wat je op dit moment kunt gebruiken. Eerst ervoor zorgen dat je weer tevreden bent met jezelf.
Ik kan niet zomaar "er schijt aan hebben".
Wat die therapeut betreft om het wat duidelijker te maken ik moet dan allerlei oefeningen doen zoals bijv. boodschappen of naar een bepaald soort winkel gaan etc.
Maar 9 van de 10 keer gaat dat gewoon niet maar daar lieg ik dus over omdat ik niemand wil teleurstellen.. klinkt idioot maar goed.
Wat die evenwichtsstoornis betreft ik ben bij 2 artsen geweest in het zelfde ziekenhuis en allebei waren ze het niet met me eens dat het de ziekte van meniere zou kunnen zijn (ondanks dat ze wel eens waren over het feit dat ik practisch alle symptomen ervan heb behalve 1 ding.. gehoorsverlies)
Edit =_= : kwa relaties heb je wel gelijk ..maar mij gaat het er meer om dat ik ook wel eens wil weten hoe het is om vastgehouden te worden.
While im still young.. om het maar zo te zeggen.
Tja, als je die oefeningen niet doet zul je nooit weten of je die paniekaanvallen onder controle kunt krijgen, met als gevolg dat de cyclus 'angst voor paniekaanval' -> 'paniekaanval' -> 'angst voor paniekaanval' nooit doorbroken zal worden. Ik zou de oefeningen toch 'gewoon' doen (makkelijk praten, ik weet het), ook al is het moeilijk omdat je een paniekaanval zou kunnen krijgen.quote:Op zaterdag 7 juli 2007 22:56 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
Veel van je advies heb ik zelf ook wel bedacht maar zoals je wellicht begrijpt is het makkelijker gezegt dan gedaan.
Ik kan niet zomaar "er schijt aan hebben".
Wat die therapeut betreft om het wat duidelijker te maken ik moet dan allerlei oefeningen doen zoals bijv. boodschappen of naar een bepaald soort winkel gaan etc.
Maar 9 van de 10 keer gaat dat gewoon niet maar daar lieg ik dus over omdat ik niemand wil teleurstellen.. klinkt idioot maar goed.
Het klinkt alsof ze vrij zeker van hun zaak waren. Maar als je desondanks twijfelt zou je misschien nog kunnen kijken of ze bij een ander ziekenhuis dezelfde diagnose stellen. Meteen een goede oefening.quote:Wat die evenwichtsstoornis betreft ik ben bij 2 artsen geweest in het zelfde ziekenhuis en allebei waren ze het niet met me eens dat het de ziekte van meniere zou kunnen zijn (ondanks dat ze wel eens waren over het feit dat ik practisch alle symptomen ervan heb behalve 1 ding.. gehoorsverlies)
Ik geef dat advies niet zomaar. Toen mijn eerste relatie uit ging heb ik daar meer dan een jaar last van gehad. Dat ging gepaard met hoofdpijnen, verlies van concentratie, niet meer eten, noem maar op.quote:Op zaterdag 7 juli 2007 22:56 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
Edit =_= : kwa relaties heb je wel gelijk ..maar mij gaat het er meer om dat ik ook wel eens wil weten hoe het is om vastgehouden te worden.
While im still young.. om het maar zo te zeggen.
Wat ik mij nou afvraag is hoe jij weet dat jou broer dacht dat er niemand om hem gaf? Iets belangrijker, en ik geef toe ik kende je broer niet, is dat hij waarschijnlijk niet eens jou zou geloven als jij jezelf voor hem had weggecijferd. (Als ik nu iets zeg wat jou vreselijk kwetst, dan bied ik ook meteen mijn excuses aan, want dat is niet de bedoeling).quote:Op vrijdag 6 juli 2007 21:00 schreef sticky-wicked het volgende:
[..]
Nou, dat vraag ik me dus steeds vaker af, misschien had ik wel wat kunnen doen, dat kon ik op een gegeven moment niet meer omdat als ik hem zag hij mij teveel pijn deed. Misschien had ik mijn eigen pijn opzij moeten schuiven, dan had hij in ieder geval nog het idee gehad dat er iemand om hem gaf.
Het is vreemd met mensen die dood willen. Ik weet dat er mensen zijn die om mij geven, dat mensen vreselijk kwaad, verdrietig, schuldgevoelig, zullen zijn als mijn leven beeindig. Bij mjin (overigens door een stom toeval mislukte) poging is dat nimmer een overweging geweest.
En daar heb je wel een punt. Natuurlijk had die jongen contact met jullie op moeten nemen, en terecht ben je pissig (en dat is nog netjes hoor) op hem. Los van de gedachte dat jij misschien iets had kunnen doen, heeft die jongen jullie iets onthouden.quote:Ik heb er in ieder geval nooit eraan gedacht dat hij zelfmoord kon plegen, later hoorde ik van een vriend dat hij al vaker pogingen had ondernomen. En dan denk ik bij mezelf, die vriend wist precies hoe de vork in de steel zat, waarom heeft hij dan ons nooit opgebeld en nu ben ik ook pissig op die vriend
Eigenlijk wil ik zeggen, je moet jezelf niet pijnigen met de gedachte dat je verschil had kunnen maken. Die gedachte alleen is genoeg om -letterlijk- gek van te worden. Ik kan je ook niet vertellen wat je wel moet denken, maar bedenk wel dat jou broer de keus heeft gemaakt, niet jij, je moeder, de buurman of iemand anders. En, zoals altijd, degeen die de keus maakt, is verantwoordelijk voor de gevolgen. Jij had geen keus, de zelfmoord gedachten van jouw broer waren jou onbekend, dus heb je ook niks kunnen doen.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Zelfmoord egoïstisch?
Denk je serieus dat er iemand wakker ligt van jou?
Ook zonder jou gaat de wereld gewoon verder...
[ Bericht 7% gewijzigd door McRae op 08-07-2007 11:18:32 ]
Denk je serieus dat er iemand wakker ligt van jou?
Ook zonder jou gaat de wereld gewoon verder...
[ Bericht 7% gewijzigd door McRae op 08-07-2007 11:18:32 ]
En zelfs al zouden die gedachten jou wel bekend zijn geweest, dan nog... Het blijft uiteindelijk zijn eigen keuze en verantwoordelijkheid.quote:Op zaterdag 7 juli 2007 23:33 schreef Inekris het volgende:
Eigenlijk wil ik zeggen, je moet jezelf niet pijnigen met de gedachte dat je verschil had kunnen maken. Die gedachte alleen is genoeg om -letterlijk- gek van te worden. Ik kan je ook niet vertellen wat je wel moet denken, maar bedenk wel dat jou broer de keus heeft gemaakt, niet jij, je moeder, de buurman of iemand anders. En, zoals altijd, degeen die de keus maakt, is verantwoordelijk voor de gevolgen. Jij had geen keus, de zelfmoord gedachten van jouw broer waren jou onbekend, dus heb je ook niks kunnen doen.
Evengoed blijft het moeilijk als je iemand verliest en ik denk dat de achterblijvers zich vaak bezig zullen houden met de vraag: wat nou als... of had ik maar...
Sterkte.
Fake it till you make it...
hoop zelf dat dat door middel van een goede, duidelijke afscheidsbrief zoveel mogelijk kan worden voorkomen... de mensen die zich dat afvragen zijn vaak de mensen die er voor je zijn geweest. Degene die dat zich niet afvragen, zijn degene die het verdriet eigenlijk zouden moeten hebbenquote:Op maandag 9 juli 2007 09:08 schreef Nijna het volgende:
[..]
En zelfs al zouden die gedachten jou wel bekend zijn geweest, dan nog... Het blijft uiteindelijk zijn eigen keuze en verantwoordelijkheid.
Evengoed blijft het moeilijk als je iemand verliest en ik denk dat de achterblijvers zich vaak bezig zullen houden met de vraag: wat nou als... of had ik maar...
Sterkte.
that's just me :)
Gisteravond heeft Netwerk een item gemaakt over het onderwerp. Het taboe op dit onderwerp is ongelofelijk - het voorbeeld van een eerdere poster dat wel uitgebreid gepraat werd over iemand die een ongeluk kreeg maar dat aan de nabestaande van zelfmoord helemaal niks werd gevraagd was erg treffend. En dat terwijl alle deskundigen adviseren om mensen juist op de man te vragen of ze met zelfmoordgedachten rondlopen of concrete plannen hebben (dit staat ook in het Trimbos rapport).
Het meeste is al gezegd in deze discussie, ik wil nog een paar dingen toevoegen:
* Dat er een kans op verbetering is maakt zelfmoord niet per definitie een domme keuze. Als je de keuze hebt tussen 5 jaar vreselijk gemarteld worden en daarna een prettig leven te leiden of nu doodgaan zullen veel mensen voor het laatste kiezen. Veel mensen die er een einde aan maken kunnen nauwelijks de kracht opbrengen om nog een dag verder te gaan.
* Mensen die zelfmoord plegen zijn niet per se irrationeel. Het plannen en uitvoeren van zelfmoord is een proces wat vaak een heleboel rationaliteit vergt. Er zijn voorbeelden bekend van mensen die zich in correspondentie een paar maanden voordeden als juwelier om cyanide te kunnen bestellen, inclusief vervalste documenten en het bestellen van allerlei andere juweliersspullen om het 'echt' te laten lijken. Veel mensen schatten hun situatie slechter in dan die daadwerkelijk is, maar maakt dat uit? Iedereen die voor de trein springt heeft het gevoel dat ze niet verder meer kunnen en dat er nog maar een uitweg is. In dat opzicht is de persoon die 20 jaar een ernstige depressie heeft gehad gelijk aan de jongen die net door zijn vriendin is gedumpt (om een heel extreem en overtrokken geval te noemen). Dat iemand er niet in is geslaagd de juiste hulp te vinden is voor mij geen reden om hem te veroordelen.
* Het idee van zelfmoord speelt bijna altijd al veel langer voor iemand daadwerkelijk tot de daad overgaat. Voor de stap zelf is soms alleen een impuls nodig, omdat het zo verdomd moeilijk is van dat gebouw of voor de trein te springen. Zelfs de moeite die het kost om een ongeladen pistool tegen je slaap over te halen is onvoorstelbaar, hoe gek het ook klinkt.
Het meeste is al gezegd in deze discussie, ik wil nog een paar dingen toevoegen:
* Dat er een kans op verbetering is maakt zelfmoord niet per definitie een domme keuze. Als je de keuze hebt tussen 5 jaar vreselijk gemarteld worden en daarna een prettig leven te leiden of nu doodgaan zullen veel mensen voor het laatste kiezen. Veel mensen die er een einde aan maken kunnen nauwelijks de kracht opbrengen om nog een dag verder te gaan.
* Mensen die zelfmoord plegen zijn niet per se irrationeel. Het plannen en uitvoeren van zelfmoord is een proces wat vaak een heleboel rationaliteit vergt. Er zijn voorbeelden bekend van mensen die zich in correspondentie een paar maanden voordeden als juwelier om cyanide te kunnen bestellen, inclusief vervalste documenten en het bestellen van allerlei andere juweliersspullen om het 'echt' te laten lijken. Veel mensen schatten hun situatie slechter in dan die daadwerkelijk is, maar maakt dat uit? Iedereen die voor de trein springt heeft het gevoel dat ze niet verder meer kunnen en dat er nog maar een uitweg is. In dat opzicht is de persoon die 20 jaar een ernstige depressie heeft gehad gelijk aan de jongen die net door zijn vriendin is gedumpt (om een heel extreem en overtrokken geval te noemen). Dat iemand er niet in is geslaagd de juiste hulp te vinden is voor mij geen reden om hem te veroordelen.
* Het idee van zelfmoord speelt bijna altijd al veel langer voor iemand daadwerkelijk tot de daad overgaat. Voor de stap zelf is soms alleen een impuls nodig, omdat het zo verdomd moeilijk is van dat gebouw of voor de trein te springen. Zelfs de moeite die het kost om een ongeladen pistool tegen je slaap over te halen is onvoorstelbaar, hoe gek het ook klinkt.
Zal dat van netwerk eens gaan kijken... misschien is het goed voor me om dat eens onder ogen te zien enzo
wat je zegt is inderdaad waar... bij mij iig speelt het al jaaren en ik heb steeds meer het gevoel dat er nog maar een moment van een impulsieve actie nodig kan zijn... moment waarop alles bij elkaar komt (per toeval) en dat me dat net die druppel op zal leveren om de angst om het te doen te overwinnen...
je gaat inderdaad in het proces van "denken aan het einde" inderdaad niet zomaar even na het eten, naar het station en stapt daar voor de trein... tenminste, ik zou het niet kunnen... dat zal echt een impulsieve actie worden, waarin de kans op het goede totaal weg is...
wat je zegt is inderdaad waar... bij mij iig speelt het al jaaren en ik heb steeds meer het gevoel dat er nog maar een moment van een impulsieve actie nodig kan zijn... moment waarop alles bij elkaar komt (per toeval) en dat me dat net die druppel op zal leveren om de angst om het te doen te overwinnen...
je gaat inderdaad in het proces van "denken aan het einde" inderdaad niet zomaar even na het eten, naar het station en stapt daar voor de trein... tenminste, ik zou het niet kunnen... dat zal echt een impulsieve actie worden, waarin de kans op het goede totaal weg is...
that's just me :)
[ Bericht 100% gewijzigd door sticky-wicked op 10-07-2007 19:00:45 ]
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Volgens mij sla je de spijker op zijn kop.quote:Op maandag 9 juli 2007 09:08 schreef Nijna het volgende:
[..]
En zelfs al zouden die gedachten jou wel bekend zijn geweest, dan nog... Het blijft uiteindelijk zijn eigen keuze en verantwoordelijkheid.
Evengoed blijft het moeilijk als je iemand verliest en ik denk dat de achterblijvers zich vaak bezig zullen houden met de vraag: wat nou als... of had ik maar...
Sterkte.
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Weet ik ook niet of hij dacht dat niemand om hem gaf, dat denk ik. Ik kan me voorstellen dat als alles en iedereen om je heen het laat " afweten" je je behoorlijk alleen kan voelen. En waarschijnlijk heb je gelijk ik snap ook wel wat je bedoelt, denk en hoop ik. Het kon hem niets meer schelen, dat kan ik wel begrijpen. Ik begrijp dat het voor jou ook zo voelde (nu hoop ik dat ik jou niet kwets)? Ik durf bijna te zeggen dat een psychisch " mankement" vreselijk zwaar is, ik zou zelf liever een been breken bij wijze van spreken. Je zult je maar zo kl*ten voelen..quote:Op zaterdag 7 juli 2007 23:33 schreef Inekris het volgende:
[..]
Wat ik mij nou afvraag is hoe jij weet dat jou broer dacht dat er niemand om hem gaf? Iets belangrijker, en ik geef toe ik kende je broer niet, is dat hij waarschijnlijk niet eens jou zou geloven als jij jezelf voor hem had weggecijferd. (Als ik nu iets zeg wat jou vreselijk kwetst, dan bied ik ook meteen mijn excuses aan, want dat is niet de bedoeling).
Het is vreemd met mensen die dood willen. Ik weet dat er mensen zijn die om mij geven, dat mensen vreselijk kwaad, verdrietig, schuldgevoelig, zullen zijn als mijn leven beeindig. Bij mjin (overigens door een stom toeval mislukte) poging is dat nimmer een overweging geweest.
[..]
En daar heb je wel een punt. Natuurlijk had die jongen contact met jullie op moeten nemen, en terecht ben je pissig (en dat is nog netjes hoor) op hem. Los van de gedachte dat jij misschien iets had kunnen doen, heeft die jongen jullie iets onthouden.
Eigenlijk wil ik zeggen, je moet jezelf niet pijnigen met de gedachte dat je verschil had kunnen maken. Die gedachte alleen is genoeg om -letterlijk- gek van te worden. Ik kan je ook niet vertellen wat je wel moet denken, maar bedenk wel dat jou broer de keus heeft gemaakt, niet jij, je moeder, de buurman of iemand anders. En, zoals altijd, degeen die de keus maakt, is verantwoordelijk voor de gevolgen. Jij had geen keus, de zelfmoord gedachten van jouw broer waren jou onbekend, dus heb je ook niks kunnen doen.
Vaak ben ik ook opgelucht voor hem dat het voorbij is, dat gun ik hem ook, maar soms word ik weer pissig, dat is zo dubbel. Het is denk ik een kwestie van onmacht van twee kanten, iemand kan niet verder en pleegt zelfmoord,de ander blijft vaak vol met vragen zitten. Het is al eerder gezegd,er zijn altijd verliezers. En eigenlijk is het triest dat je vaak wel weet dat iemand behoorlijk in de knoop zit, maar er zo weinig aan kan doen om wat voor reden dan ook.
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Ik zeg wel eens dat het te vergelijken is met een gebroken been tussen je oren. En nee, ik kwets niet zo snel hoor.quote:Op dinsdag 10 juli 2007 19:34 schreef sticky-wicked het volgende:
Weet ik ook niet of hij dacht dat niemand om hem gaf, dat denk ik. Ik kan me voorstellen dat als alles en iedereen om je heen het laat " afweten" je je behoorlijk alleen kan voelen. En waarschijnlijk heb je gelijk ik snap ook wel wat je bedoelt, denk en hoop ik. Het kon hem niets meer schelen, dat kan ik wel begrijpen. Ik begrijp dat het voor jou ook zo voelde (nu hoop ik dat ik jou niet kwets)? Ik durf bijna te zeggen dat een psychisch " mankement" vreselijk zwaar is, ik zou zelf liever een been breken bij wijze van spreken. Je zult je maar zo kl*ten voelen..
Er zijn eigenlijk alleen maar verliezers, dat maakt het zo triest en een moeilijk onderwerp.quote:Vaak ben ik ook opgelucht voor hem dat het voorbij is, dat gun ik hem ook, maar soms word ik weer pissig, dat is zo dubbel. Het is denk ik een kwestie van onmacht van twee kanten, iemand kan niet verder en pleegt zelfmoord,de ander blijft vaak vol met vragen zitten. Het is al eerder gezegd,er zijn altijd verliezers.
Nabestaanden van zelfdoders hebben veel gemeen met nabestaanden van onopgeloste moorden en achterblijvers bij vermissing. Er is een open eind, de vraag naar het hoe (en dan bedoel ik hoe iemand het besluit neemt een einde aan zijn of haar leven te maken) en waarom is niet te beantwoorden, en die knaagt vreselijk. Zoals jij het zegt, dan wordt je pissig, of verdrietig. Ik heb zelf wel eens geroepen "als je het zelf niet gedaan zou hebben, zou ik je alsnog een kopje kleiner maken".quote:En eigenlijk is het triest dat je vaak wel weet dat iemand behoorlijk in de knoop zit, maar er zo weinig aan kan doen om wat voor reden dan ook.
Ad Kerkhof, die gister in Netwerk was, heeft, toen ik studeerde, onderzoek gedaan naar nabestaanden. Vreemd genoeg is de woede/verdriet/onmacht groter vaak als er wel een brief wordt nagelaten. Alleen als er echt heel duidelijk is waarom, en dat de zelfdoder duidelijk aangeeft dat het een keus is, en niet de enige uitweg, dan hebben nabestaanden er vrede mee. Broers en zussen hebben er overigens vaak meer problemen mee dan ouders. (Ja dat is ook een rare uitkomst, dat zou je niet verwachten).
Het siert jou trouwens dat jij er zo goed over schrijven kan, en dat je zo open kan zijn over je verwarrende en schijnbaar dubbele gevoelens. Persoonlijk vind ik dat erg knap. Echt.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik vind dat niet zon gekke aanname van je. Volgens mij denken zelfmoordenaars nou niet erg positief over zichzelf, een fantastisch mens vermoord je nou eenmaal minder snel, zeker als je het zelf bent.quote:Weet ik ook niet of hij dacht dat niemand om hem gaf, dat denk ik.
En als je jezelf niet eens de moeite waard vind om in leven te houden is het denk ik erg moeilijk om in te zien dat anderen het daar niet mee eens zijn en dat anderen je evt. wel de moeite waard vinden.
.
as happy as a penguin in a microwave.
Ik ken jouw specifieke situatie natuurlijk niet maar op de begravenis van de laatste zelfmoordenaar die ik dit hoorde zeggen waren 200 huilende gasten. Ik hoop dat jij niet dezelfde fout maakt.quote:Op zaterdag 7 juli 2007 11:59 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
Ikzelf denk ook aan zelfmoord omdat mn leven echt nergens op slaat.
Ik ben er voor mezelf niet echt uit nog maar ik laat niemand achter die me zal missen.. op mn moeder na misschien maar die weet voor zichzelf wel waarom ik het zo moeilijk heb (met mezelf en mn leven)
Misschien een rare vraag, maar denk je dat die therapeut heeeeeeel erg blij zal zijn met het feit dat jij hem zo beschermd tegen teleurstelling? En is hij er nogsteeds blij mee als hij ooit zal vernemen dat je er een eind aan hebt gemaakt? Als jij werkelijk tegen die therapeut liegt omdat je hem niet wil teleurstellen is dat ongetwijfeld met een lieve bedoeling, de uitwerking kan voor hem alleen maar naar zijn. Nog veel belangrijker, je saboteert jouw eigen therapie. Je bent vast niet in therapie gegaan om het zelfvertrouwen van een willekeurige therapeut eens lekker op te krikken, en als ik jouw boodschappen lees heb je genoeg wel goede redenen om in therapie te zijn. Ja ik ben sarcastisch en ja ik klink misschien een beetje hard maar nee ik bedoel dat niet onaardig. Lieg niet tegen die therapeut, misschien verstaat hij zijn vak wel en kan hij wat helpen als hij de waarheid kent.quote:Wat die therapeut betreft om het wat duidelijker te maken ik moet dan allerlei oefeningen doen zoals bijv. boodschappen of naar een bepaald soort winkel gaan etc.
Maar 9 van de 10 keer gaat dat gewoon niet maar daar lieg ik dus over omdat ik niemand wil teleurstellen.. klinkt idioot maar goed.
as happy as a penguin in a microwave.
Verduld, heb ik eens weer wat gemist, ik ga Netwerk maar eens kijken op Uitzending Gemist.quote:Op dinsdag 10 juli 2007 19:47 schreef Inekris het volgende:
[..]
Ad Kerkhof, die gister in Netwerk was, heeft, toen ik studeerde, onderzoek gedaan naar nabestaanden. Vreemd genoeg is de woede/verdriet/onmacht groter vaak als er wel een brief wordt nagelaten. Alleen als er echt heel duidelijk is waarom, en dat de zelfdoder duidelijk aangeeft dat het een keus is, en niet de enige uitweg, dan hebben nabestaanden er vrede mee. Broers en zussen hebben er overigens vaak meer problemen mee dan ouders. (Ja dat is ook een rare uitkomst, dat zou je niet verwachten).
Het siert jou trouwens dat jij er zo goed over schrijven kan, en dat je zo open kan zijn over je verwarrende en schijnbaar dubbele gevoelens. Persoonlijk vind ik dat erg knap. Echt.
En mijn broer had wel een brief achter gelaten, maar die was niet voor mijn Ma en mij bestemd.Ik heb die brief ook niet gelezen. En ook daar kan ik hem geen ongelijk in geven, wij waren er niet meer voor hem en zijn toenmalige vriendin wel. Soms denk ik wel eens dat ik er inderdaad meer last van heb dan mijn Ma, ik heb het gevoel dat zij haar " moedergevoelens" t.o.v. hem probeert op te dringen. Dat snap ik ook wel van haar kant, ik voel het af en toe anders. Ik zie hem anders dan mijn moeder, maar goed dat is eigenlijk niet mijn probleem maar dat van haar.
Eigenlijk is het werkelijk waar zo dubbel, een moeder die haar kind verliest en eigenlijk ook pissed is maar ook weer niet, het is gewoon triest dat iemand zich zo k*t kan voelen en niemand kan helpen of diegene wil niet geholpen worden. Ik kan me van mijn kant wel degelijk invoelen op mijn manier en zal dan ook nooit iemand veroordelen voor zijn/ haar besluit.
Ik heb trouwens altijd moeite gehad met een forum, dit topic sprak me echter zo aan, nu krijg ik zo'n reactie van jou en dat doet me goed
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Ik had het eerder al gepost, maar dit is wel een zeer simpele -en onjuiste- visie.quote:Op dinsdag 10 juli 2007 20:15 schreef Maybach het volgende:
[..]
Ik vind dat niet zon gekke aanname van je. Volgens mij denken zelfmoordenaars nou niet erg positief over zichzelf, een fantastisch mens vermoord je nou eenmaal minder snel, zeker als je het zelf bent.
En als je jezelf niet eens de moeite waard vind om in leven te houden is het denk ik erg moeilijk om in te zien dat anderen het daar niet mee eens zijn en dat anderen je evt. wel de moeite waard vinden.
.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
"Verduld" Nou dat is een woord dat ik lang niet gehoord heb . Ik heb overigens de uitzending niet gezien, maar wel les gehad van Kerkhof.quote:Op dinsdag 10 juli 2007 21:10 schreef sticky-wicked het volgende:
[..]
Verduld, heb ik eens weer wat gemist, ik ga Netwerk maar eens kijken op Uitzending Gemist.
Ur Welcome.quote:Ik heb trouwens altijd moeite gehad met een forum, dit topic sprak me echter zo aan, nu krijg ik zo'n reactie van jou en dat doet me goed
Over de rest wil ik ook wat zeggen, maar ik moet er vroeg uit. Komt morgen
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik ken welgeteld 4 mensen.. mn moeder mn zus mn vader (geen contact mee) en mn oma.quote:Op dinsdag 10 juli 2007 20:53 schreef Maybach het volgende:
[..]
Ik ken jouw specifieke situatie natuurlijk niet maar op de begravenis van de laatste zelfmoordenaar die ik dit hoorde zeggen waren 200 huilende gasten. Ik hoop dat jij niet dezelfde fout maakt.
[..]
Misschien een rare vraag, maar denk je dat die therapeut heeeeeeel erg blij zal zijn met het feit dat jij hem zo beschermd tegen teleurstelling? En is hij er nogsteeds blij mee als hij ooit zal vernemen dat je er een eind aan hebt gemaakt? Als jij werkelijk tegen die therapeut liegt omdat je hem niet wil teleurstellen is dat ongetwijfeld met een lieve bedoeling, de uitwerking kan voor hem alleen maar naar zijn. Nog veel belangrijker, je saboteert jouw eigen therapie. Je bent vast niet in therapie gegaan om het zelfvertrouwen van een willekeurige therapeut eens lekker op te krikken, en als ik jouw boodschappen lees heb je genoeg wel goede redenen om in therapie te zijn. Ja ik ben sarcastisch en ja ik klink misschien een beetje hard maar nee ik bedoel dat niet onaardig. Lieg niet tegen die therapeut, misschien verstaat hij zijn vak wel en kan hij wat helpen als hij de waarheid kent.
Mn moeder weet waarom ik het moeilijk heb en we hebben het er vaak over gehad.
M'n zus zie ik 2 keer paar jaar en zelfs dat is al veel.
M'n vader is een afgesloten hoofdstuk alhoewel een deel van me hem wil aanklagen en iedere cent uit hem wil krijgen.. maar dat is misschien wat zwak van me.
De therapeut is een van de beste in het vak zo is me verteld... ik kan er alleen niks aan doen dat ik lieg.
Dat wil zeggen schaamte over mn eigen zwakte en het niet willen teleurstellen van (wie dan ook eigenlijk) neemt de overhand daarin.
Tegenstrijdig allemaal ik weet het maar dit soort emoties en reacties zijn best moeilijk uit te leggen aan een ander.
Ik voel altijd al alsof ik in een soort van eeuwige strijd verwikkeld ben.
Vechten om "normaal" te zijn of leuk gevonden te worden of liefde te vinden het verwerken van het verleden het dood voelen van binnen etcetcetc.. een lange lijst en ik ben doodmoe simpelweg.
ik weet niet of die visie wel zo heel erg onjuist is...quote:Op dinsdag 10 juli 2007 23:04 schreef Inekris het volgende:
[..]
Ik had het eerder al gepost, maar dit is wel een zeer simpele -en onjuiste- visie.
natuurlijk geldt dit niet voor iedereen die eraan denkt, er zijn meerdere redenen...
als ik bij mezelf echter kijk zou de reden idd zijn omdat ik mezelf een grote mislukkeling vindt en daar niet verder mee wil leven. en ja, er zijn genoeg mensen die daar anders over denken dan dat ik doe
that's just me :)
Klikt het wel met die therapeut? Ik bedoel... het kan een van de besten in het vak zijn, als het niet klikt heb je er volgens mij weinig aan. Met het niet vertellen of verdraaien van de waarheid heb je voornamelijk jezelf en stel je volgens mij vooral jezelf teleur...quote:Op dinsdag 10 juli 2007 23:09 schreef TheoddDutchGuy het volgende:
De therapeut is een van de beste in het vak zo is me verteld... ik kan er alleen niks aan doen dat ik lieg.
Dat wil zeggen schaamte over mn eigen zwakte en het niet willen teleurstellen van (wie dan ook eigenlijk) neemt de overhand daarin.
Misschien als je het niet kan zeggen, misschien kan je het dan schrijven. Lijkt me erg moeilijk, maar ik probeer mezelf altijd voor te houden dat dood altijd nog kan... (overigens heb ik die gedachte op dit moment gelukkig niet zo nodig hoor ).
Sterkte!
Fake it till you make it...
Ja het klikt goed hoor dus dat is het "probeem" niet.quote:Op woensdag 11 juli 2007 11:22 schreef Nijna het volgende:
[..]
Klikt het wel met die therapeut? Ik bedoel... het kan een van de besten in het vak zijn, als het niet klikt heb je er volgens mij weinig aan. Met het niet vertellen of verdraaien van de waarheid heb je voornamelijk jezelf en stel je volgens mij vooral jezelf teleur...
Misschien als je het niet kan zeggen, misschien kan je het dan schrijven. Lijkt me erg moeilijk, maar ik probeer mezelf altijd voor te houden dat dood altijd nog kan... (overigens heb ik die gedachte op dit moment gelukkig niet zo nodig hoor ).
Sterkte!
Jawel, het zijn egoisten. Maar ze denken vaak wél rationeel na over de consequenties voor hun familie, vrienden, naasten. Alleen wegen die in hun ogen niet op tegen hun eigen leed.
En natuurlijk zijn wij allemaal egoisten.
En natuurlijk zijn wij allemaal egoisten.
Dat het een reden kan zijn, maakt nog niet dat alle zelfdoders die reden hebben. (Ik denk het niet eigenlijk. Stiekumpjes weet ik zeker dat er meer motieven voor zelfdoding zijn) Ik stoor mij aa nde algemeenheid van zo een opmerkingquote:Op woensdag 11 juli 2007 09:49 schreef boemboem het volgende:
[..]
ik weet niet of die visie wel zo heel erg onjuist is...
natuurlijk geldt dit niet voor iedereen die eraan denkt, er zijn meerdere redenen...
als ik bij mezelf echter kijk zou de reden idd zijn omdat ik mezelf een grote mislukkeling vindt en daar niet verder mee wil leven. en ja, er zijn genoeg mensen die daar anders over denken dan dat ik doe
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Misschein denken zij ook wel eens na over het verdriet dat zij anderen aan doen dor te blijven leven. En die opmerking is aanmerkelijk minder grappig, dan die leestquote:Op woensdag 11 juli 2007 14:03 schreef Navane het volgende:
Jawel, het zijn egoisten. Maar ze denken vaak wél rationeel na over de consequenties voor hun familie, vrienden, naasten. Alleen wegen die in hun ogen niet op tegen hun eigen leed.
En natuurlijk zijn wij allemaal egoisten.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Wat een stomme opmerking.quote:Op vrijdag 15 juni 2007 21:41 schreef artificial het volgende:
Ik vind zelfmoord zwak.
Iedereen is vrij om te doen wat ie wil, dus zelfmoord is ook iets dat gedaan wordt.
Maar het feit dat iemand het leven niet meer aan wil gaan vind ik gewoon zwak.
Daarnaast vind ik deze discussie stom. Die mensen die eraan denken hebben het al moeilijk genoeg. Ik vind de topicstarter een egoist zoals al iemand hiervoor beschreef. Beetje zielig doen dat iemand zelfmoord pleegt terwijl hij het veel moeilijker heeft gehad.
Yeah, webdesign
Guttegut, het spijt me oprecht dat jij je stoort aan mijn opmerking maar dat is wel omdat je er meer in leest dan ik heb opgeschreven. Natuurlijk zeg ik niet dat wat ik denk absoluut geld als belangrijkste reden voor alle zelfmoordenaars sinds het begin der tijden, ik ken ze niet eens hoor. Ik reageer alleen op "Sticky Wicked" die schrijft dat ze denkt dat dit bij haar broer heeft gespeeld en zeg alleen maar dat ik dat niet zon gekke gedachte vind.quote:Op woensdag 11 juli 2007 17:05 schreef Inekris het volgende:
[..]
Dat het een reden kan zijn, maakt nog niet dat alle zelfdoders die reden hebben. (Ik denk het niet eigenlijk. Stiekumpjes weet ik zeker dat er meer motieven voor zelfdoding zijn) Ik stoor mij aa nde algemeenheid van zo een opmerking
as happy as a penguin in a microwave.
Dit leest zelfs niet eens grappig vind ik. Maar dit lezende begin ik te geloven dat wij het eigenlijk helemaal niet zo oneens zijn. Ik geloof namelijk zeer zeker dat een reden voor zelfmoord kan zijn dat de zelfmoordenaar na heeft gedacht over het verdriet dat hij anderen aan denkt te doen door te blijven leven. Sterker nog ik weet dit wel en uit ervaring.quote:Op woensdag 11 juli 2007 17:06 schreef Inekris het volgende:
[..]
Misschein denken zij ook wel eens na over het verdriet dat zij anderen aan doen dor te blijven leven. En die opmerking is aanmerkelijk minder grappig, dan die leest
Wat ik het tragische hieraan vind is dat voor de anderen, en dan vooral als die anderen vrienden en familie zijn, de zelfmoord een groter verdriet en trauma is dan het in leven blijven zou zijn geweest.
Volgens mij is zelfmoord dan ook absoluut een bijzonder egoistische daad. Dit maakt echter de zelfmoordenaar niet automatisch een egoistisch mens. Volgens mij ziet een zelfmoordenaar eenvoudig weg geen (redelijk) alternatief meer.
[ Bericht 3% gewijzigd door Maybach op 11-07-2007 19:13:45 ]
as happy as a penguin in a microwave.
Dat denk ik ook, maar weet ook dat er wel degelijk andere dingen meespeelden. Wat ik bedoel te zeggen is dat als zijn familie er wel voor hem was geweest de andere dingen die speelden misschien draaglijker zouden zijn geweest.quote:Op woensdag 11 juli 2007 18:31 schreef Maybach het volgende:
[..]
Guttegut, het spijt me oprecht dat jij je stoort aan mijn opmerking maar dat is wel omdat je er meer in leest dan ik heb opgeschreven. Natuurlijk zeg ik niet dat wat ik denk absoluut geld als belangrijkste reden voor alle zelfmoordenaars sinds het begin der tijden, ik ken ze niet eens hoor. Ik reageer alleen op "Sticky Wicked" die schrijft dat ze denkt dat dit bij haar broer heeft gespeeld en zeg alleen maar dat ik dat niet zon gekke gedachte vind.
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Het is niet zozeer dat ik mij stoor aan de opmerking, het is meer dat een zelfdoding niet een enkele aanleiding of oorzaak heeft. Natuurlijk kan het gevoel dat niemand om je geeft een (grote) rol spelen.quote:Op woensdag 11 juli 2007 18:31 schreef Maybach het volgende:
[..]
Guttegut, het spijt me oprecht dat jij je stoort aan mijn opmerking maar dat is wel omdat je er meer in leest dan ik heb opgeschreven. Natuurlijk zeg ik niet dat wat ik denk absoluut geld als belangrijkste reden voor alle zelfmoordenaars sinds het begin der tijden, ik ken ze niet eens hoor. Ik reageer alleen op "Sticky Wicked" die schrijft dat ze denkt dat dit bij haar broer heeft gespeeld en zeg alleen maar dat ik dat niet zon gekke gedachte vind.
Verder spreekt er ook frustratie uit, niet noodzakelijkerwijs tegen jou gericht. Na mijn -overigens serieuze- poging heb ik veel van dat eenvoudigheid geprobeerd uit te leggen dat het in het geheel niet zo simpel ligt. Wat overigens nog een sterker werd omdat ik er openlijk van baalde dat het niet gelukt was.
De volgende stap, in de buitenwereld denktrant, is die van emotionele chantage. In de trant van "als wij nu niet jou aardig gaan vinden, dan doe je het de volgende week weer." En ik maar uitleggen dat ik best geloof dat zij mij willen steunen, dat ik best geloof dat zij van mij houden, maar dat hun gevoelens voor mij, en hun gedrag naar mij, niet het probleem waren.
Ik neem direct aan dat bij de broer van Sticky-wicked eenzaamheid, het gevoel dat niemand er voor hem was, een rol gespeeld heeft. Alleen ben ik bang dat Sticky-wicked er indertijd helemaal niets aan had kunnen veranderen, aan dat gevoel dan. Als men dan nu terugkijkt dan bekruipt er toch een, volgens mij echt onterecht, schuldgevoel. Dat onterechte schuldgevoel heeft mij dus ironisch genoeg wel hele goede vrienden gekost. Uiteindelijk zagen zij mijn poging als mijn statement over hun falen als mens. En daar hadden ze mooi ongelijk in.
Ik gun iedereen alle gevoelens die zij hebben, alleen is het vreselijk naar om iemand zichzelf zo te zien pijnigen (en ja dat is wat overdreven gesteld wellicht Sticky, maar ik vind het bijna persoonlijk rot om te zien dat jij er zo mee worstelt, en ik ken je niet eens)
En godverdomme ik wou dat het zo simpel was. Zowel voor de zelfdoder als voor de omgeving. En voor de goede orde, er zijn periodes dat ik op het perron sta en denk ik ga er voor in plaats van er in, en het is nou juist het verdriet dat ik anderen daarmee aandoe, dat mij er van weerhoudt. En ja ik heb hulp al.
(ik had nooit deze topic moeten lezen eigenlijk )
)
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik quote dit rechtstreeks van deze site:quote:Op vrijdag 15 juni 2007 21:10 schreef PDOA het volgende:
Zelfmoordenaars zijn egoïsten. Ze stappen uit het leven zonder daarbij rationeel na te denken wat ze ander daarmee aandoen.
Ik geloof niet dat zelfmoordenaars egoïsten zijn, ze hebben enkel meer pijn dan ze kunnen verdragen. Het levert nabestaanden ook wel pijn op, maar in de eerste plaats zitten ze gewoon heel erg in de knoop, en kunnen ze niet eens een rationele keuze maken voor zelfmoord.quote:Suicide is not chosen; it happens
when pain exceeds
resources for coping with pain.
Ik had dit ook niet moeten gaan lezen vrees ik.quote:Op woensdag 11 juli 2007 23:41 schreef Inekris het volgende:
[..]
Ik neem direct aan dat bij de broer van Sticky-wicked eenzaamheid, het gevoel dat niemand er voor hem was, een rol gespeeld heeft. Alleen ben ik bang dat Sticky-wicked er indertijd helemaal niets aan had kunnen veranderen, aan dat gevoel dan. Als men dan nu terugkijkt dan bekruipt er toch een, volgens mij echt onterecht, schuldgevoel. Dat onterechte schuldgevoel heeft mij dus ironisch genoeg wel hele goede vrienden gekost. Uiteindelijk zagen zij mijn poging als mijn statement over hun falen als mens. En daar hadden ze mooi ongelijk in.
Ik gun iedereen alle gevoelens die zij hebben, alleen is het vreselijk naar om iemand zichzelf zo te zien pijnigen (en ja dat is wat overdreven gesteld wellicht Sticky, maar ik vind het bijna persoonlijk rot om te zien dat jij er zo mee worstelt, en ik ken je niet eens)
En godverdomme ik wou dat het zo simpel was. Zowel voor de zelfdoder als voor de omgeving. En voor de goede orde, er zijn periodes dat ik op het perron sta en denk ik ga er voor in plaats van er in, en het is nou juist het verdriet dat ik anderen daarmee aandoe, dat mij er van weerhoudt. En ja ik heb hulp al.
(ik had nooit deze topic moeten lezen eigenlijk )
Volgens mij heb ik ook aangegeven dat het niet alleen aan de eenzaamheid lag, maar dat ik denk dat dat een rol heeft gespeeld.
En dan krijg je weer het verhaal van de achterblijvers, had ik maar dit of dat gedaan, het is toch logisch dat je dat bij jezelf afvraagt? Ik denk soms ook dat als ik wel contact had gehouden dat dat geen bal had uitgemaakt, de problemen waren al groot genoeg, de mensen die achterblijven houden altijd vragen.
Het is toch niet vreemd dat je vragen hebt omdat je iemand tijdens het leven niet genoeg begrijpt. En op die vragen krijg je nooit meer een antwoord, neemt niet weg dat ik begrip heb voor zijn keuze, echt wel, ik zie het alleen van de andere kant. Dat is het verschil imho.
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Ja, maar andersom is het misschien wel ergens voorquote:Op donderdag 12 juli 2007 20:36 schreef sticky-wicked het volgende:
[..]
Ik had dit ook niet moeten gaan lezen vrees ik.
Dat klopt, ik lees wel eens ongenuanceerdquote:Volgens mij heb ik ook aangegeven dat het niet alleen aan de eenzaamheid lag, maar dat ik denk dat dat een rol heeft gespeeld.
Ik zou niet anders durven beweren. Het is best dubbel hoor, weet ik ook. Was ook een beetje uhm emo toen ik dat gister schreef. Het vervelendste is, dat ik beide kanten ken, uit eigen ervaring. En de ellende van nabestaanden gun ik echt niemand.quote:En dan krijg je weer het verhaal van de achterblijvers, had ik maar dit of dat gedaan, het is toch logisch dat je dat bij jezelf afvraagt? Ik denk soms ook dat als ik wel contact had gehouden dat dat geen bal had uitgemaakt, de problemen waren al groot genoeg, de mensen die achterblijven houden altijd vragen.
Het is toch niet vreemd dat je vragen hebt omdat je iemand tijdens het leven niet genoeg begrijpt. En op die vragen krijg je nooit meer een antwoord, neemt niet weg dat ik begrip heb voor zijn keuze, echt wel, ik zie het alleen van de andere kant. Dat is het verschil imho.
Het is zeker niet vreemd dat jij jezelf die vragen stelt. Het komt er wat ongelukkig uit, maar eigenlijk leef ik met je mee, en daarbij komt bij mij van alles weer even boven.
(Het gaat nu weer beter hoor, ik hoop dat jij jou ook staande houdt.)
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Tuurlijk, ik zal wel moeten, het leven gaat door (hoe bedoel je, een afgesleten uitdrukking).quote:Op donderdag 12 juli 2007 23:33 schreef Inekris het volgende:
(Het gaat nu weer beter hoor, ik hoop dat jij jou ook staande houdt.)
Jij zal je dan ook behoorlijk dubbel voelen omdat je beide kanten kent, moet ook moeilijk zijn, getsie.
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Om maar even snel te reageren zonder het hele topic door te hebben gelezen (weet dus niet of het al gezegd is), maar alle mensen zijn egoisten, iedereen.
Ga maar eens na, je kan alles herleiden naar egoisme, je bent verliefd, je wilt een relatie met die persoon. Waarom? omdat jij je dan beter voelt, en zonder die persoon slechter/depri omdat je niet bij degene kan zijn die je goed doet voelen.
Iemand een plezier doen is ook egoisme, omdat je weet dat je er ooit iets voor terug krijgt. En voordat je zegt ik geef ook zonder te krijgen; mensen die alleen maar nemen en niet geven... ik denk niet dat een normaal mens lang bevriend is met zo een persoon.
Dierenactivisten, en ook mensen die in een ziekenhuis werken enz. doen dit vooral door het schuldgevoel / zielig vinden van de ander, ze willen die persoon of dat dier helpen zodat ze zelf een voldaan gevoel krijgen door het iets betekenen voor de wereld/mensheid/dieren of whatever.
Dit lijkt misschien erg zwart wit maar when it comes down to it, it's the truth. (In my humble opinion uiteraard)
Ga maar eens na, je kan alles herleiden naar egoisme, je bent verliefd, je wilt een relatie met die persoon. Waarom? omdat jij je dan beter voelt, en zonder die persoon slechter/depri omdat je niet bij degene kan zijn die je goed doet voelen.
Iemand een plezier doen is ook egoisme, omdat je weet dat je er ooit iets voor terug krijgt. En voordat je zegt ik geef ook zonder te krijgen; mensen die alleen maar nemen en niet geven... ik denk niet dat een normaal mens lang bevriend is met zo een persoon.
Dierenactivisten, en ook mensen die in een ziekenhuis werken enz. doen dit vooral door het schuldgevoel / zielig vinden van de ander, ze willen die persoon of dat dier helpen zodat ze zelf een voldaan gevoel krijgen door het iets betekenen voor de wereld/mensheid/dieren of whatever.
Dit lijkt misschien erg zwart wit maar when it comes down to it, it's the truth. (In my humble opinion uiteraard)
In november van 2000 heeft een vriend van mij zich opgehangen. Niemand die het heeft aan zien komen: zijn ouders niet, zijn vrienden niet, ik ook niet. Hij was namelijk altijd in voor een praatje, een biertje. Naar buiten toe een hele normale jongen dus. Tot op heden weet ik niet wat hem gedreven heeft, aangezien hij geen afscheidsbrief heeft achter gelaten.Het is dan ook heel onwezelijk om als een donderslag bij heldere hemel te horen dat iemand uit het leven is gestapt.
Ik heb me zelf vaak de vraag gesteld of ik het nou zwak van hem vond. In het begin neigde ik naar wel, maar dat gevoel was vooral gebaseerd op emotie. Het lag nog vers in het geheugen. Ondertussen heb ik mijn mening grondig herzien. Sterker nog, ik heb respect voor het feit dat hij de keuze heeft gemaakt om wat voor pijn hij ook gehad moge hebben niet langer te bevechten. Dat hij nu de rust heeft gevonden die hij blijkbaar in zijn leven niet heeft gehad.
De opmerkingen dat zelfdoders egoisten zijn is uiteraard waar. Mensen zijn per definitie, zoals reeds eerder is gepost, egoistisch. Beetje een non-argument dus, maar goed, de strekking van de TT is duidelijk. De vraag die ik me alleen stel is of er uberhaupt manieren zijn om je van het leven te beroven zonder anderen hierbij te betrekken. Uiteindelijk zal degene toch gevonden worden door iemand die daarmee dus belast wordt. Toegegeven, iemand onder een trein vandaan halen of met een overdosis in bed treffen, er zit natuurlijk wel verschil in.
Maar als we het toch over egoisme hebben, wat is dan egoistischer: de keuze van de zelfdoder om de pijn te doen ophouden en uit het leven te stappen, of het uitoefenen van druk op een persoon om toch vooral maar door te gaan omdat hij/zij met de keuze tot zelfmoord een ander verdriet doet? Waarom zou je niet zelf mogen beslissen om uit het leven te stappen? Immers, de zelfdoder heeft er niet voor gekozen om om de wereld gezet te worden. Niet iedereen voelt zich nou eenmaal op zijn plek in deze wereld.
Ik heb me zelf vaak de vraag gesteld of ik het nou zwak van hem vond. In het begin neigde ik naar wel, maar dat gevoel was vooral gebaseerd op emotie. Het lag nog vers in het geheugen. Ondertussen heb ik mijn mening grondig herzien. Sterker nog, ik heb respect voor het feit dat hij de keuze heeft gemaakt om wat voor pijn hij ook gehad moge hebben niet langer te bevechten. Dat hij nu de rust heeft gevonden die hij blijkbaar in zijn leven niet heeft gehad.
De opmerkingen dat zelfdoders egoisten zijn is uiteraard waar. Mensen zijn per definitie, zoals reeds eerder is gepost, egoistisch. Beetje een non-argument dus, maar goed, de strekking van de TT is duidelijk. De vraag die ik me alleen stel is of er uberhaupt manieren zijn om je van het leven te beroven zonder anderen hierbij te betrekken. Uiteindelijk zal degene toch gevonden worden door iemand die daarmee dus belast wordt. Toegegeven, iemand onder een trein vandaan halen of met een overdosis in bed treffen, er zit natuurlijk wel verschil in.
Maar als we het toch over egoisme hebben, wat is dan egoistischer: de keuze van de zelfdoder om de pijn te doen ophouden en uit het leven te stappen, of het uitoefenen van druk op een persoon om toch vooral maar door te gaan omdat hij/zij met de keuze tot zelfmoord een ander verdriet doet? Waarom zou je niet zelf mogen beslissen om uit het leven te stappen? Immers, de zelfdoder heeft er niet voor gekozen om om de wereld gezet te worden. Niet iedereen voelt zich nou eenmaal op zijn plek in deze wereld.
Bananenyoghurt...
Het schijnt trouwens zo te zijn dat als zelfdodingen breeduit gepubliceerd worden in bijv. een krant, dat andere mensen op ideeën brengt. Cialdini koppelt dit verschijnsel in zijn boek "Influence" aan zijn 'principle of social proof': "[which states] that we use information about the way others have behaved to help us determine proper conduct for ourselves." Verder noemt hij voorbeelden van gevallen waarin de zelfdoders het niet zo nauw hebben genomen met de levens van anderen: "For example it has been shown (Phillips, 1979) that immediately following certain kinds of highly publicized suicides, the number of people who die in commercial-airline crashes increase by 1000 percent! Even more alarming: The increase is not limited to airplane deaths. The number of automobile fatalities shoots up as well (Phillips 1980)."
(Op verzoek wil ik de directe en indirecte bronnen ook nog wel volledig vermelden, maar ik denk niet dat er vraag naar is)
[ Bericht 1% gewijzigd door the_mind op 14-07-2007 19:04:42 (namen gecorrigeerd) ]
(Op verzoek wil ik de directe en indirecte bronnen ook nog wel volledig vermelden, maar ik denk niet dat er vraag naar is)
[ Bericht 1% gewijzigd door the_mind op 14-07-2007 19:04:42 (namen gecorrigeerd) ]
Doe maar wel, het effect van publiceren is diffuus en verschilt per regio. Het heeft ook te maken met acceptatie, vorm van zelfdoding en fout gebruik van statistiek.quote:Op zaterdag 14 juli 2007 08:02 schreef the_mind het volgende:
(Op verzoek wil ik de directe en indirecte bronnen ook nog wel volledig vermelden, maar ik denk niet dat er vraag naar is)
Zo is het gegeven van de vliegtuigen op zijn zachtst gezegd spurieus, en harder gezegd een leugen.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Cialdini, R.B. (2001) Influence. Science and practice. Boston: Pearson. [4th edition]
Phillips, D.P. (1980) Airplane accidents, murder and the mass media: Towards a theory of imitation and suggestion. Social Forces, 58, 1001-1024.
Phillips, D.P. (1979) Suicide, motor vehicle fatalities, and the mass media: Evidence toward a theory of suggestion. American Journal of Sociology, 84, 1150-1174.
[ Bericht 18% gewijzigd door the_mind op 14-07-2007 19:00:38 ]
Phillips, D.P. (1980) Airplane accidents, murder and the mass media: Towards a theory of imitation and suggestion. Social Forces, 58, 1001-1024.
Phillips, D.P. (1979) Suicide, motor vehicle fatalities, and the mass media: Evidence toward a theory of suggestion. American Journal of Sociology, 84, 1150-1174.
[ Bericht 18% gewijzigd door the_mind op 14-07-2007 19:00:38 ]
Hier begrijp ik niets van, vliegtuigen en zelfmoord, ik begrijp het niet, wat heeft dit met elkaar te maken, en ja ik ben blondquote:Op zaterdag 14 juli 2007 08:02 schreef the_mind het volgende:
: "For example it has been shown (Phillips, 1979) that immediately following certain kinds of highly publicized suicides, the number of people who die in commercial-airline crashes increase by 1000 percent! Even more alarming: The increase is not limited to airplane deaths. The number of automobile fatalities shoots up as well (Phillips 1980)."
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Sjongejonge, ik snap echt niet dat er mensen bestaan die het leuk vinden om met dit soort shit een topic om zeep te helpen. En ja, ik ben stom dat er op in ga. Wat is er in godsnaam leuk aan het feit dat mensen die zich kut voelen en misschien hier iets uit kunnen halen, die met dit soort shit dus niet serieus nemen.quote:Op zaterdag 14 juli 2007 21:27 schreef Gebruikersnaam1 het volgende:
Ik was pas van plan mezelf om zeep te helpen als ik nog steeds een maagd ben tegen de tijd dat mijn ouders aan ouderdom zijn overleden. Ik ben 21, en vrienden heb ik niet. Ik laat dan alleen een zus achter, die tegen die tijd in het buitenland zit met haar man, en ik stuur haar een briefje met antwoorden. Is dat ook egoïstisch?
Ik weet ook wel dat sommige mensen zich verkneukelen bij R&P, ga lekker krassen etc, maar kom op zeg, dit was een serieus topic en blijkbaar moet zo'n stomme opmerking toch weer, waarom toch? Wat is hier de gein van?
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Het ging over een bepaalde theorie die zelfmoordstatistieken probeert te verklaren. De periode die in het onderzoek van Phillips (1979) werd aangehouden was 1947 tot 1968 en betrof cijfers voor de VS. Die statistieken lieten zien dat binnen twee maanden na elk zelfmoordverhaal dat de voorpagina's van kranten haalt er gemiddeld 58 meer mensen dan gewoonlijk zichzelf om het leven brengen. Het verschijnsel wordt ook wel 'copycat suicide' genoemd. Deze statistieken werden in verband gebracht met andere statistieken. Volgens Phillips nam het aantal doden als gevolg van auto- en vliegtuigongelukken sterk toe tot drie of vier dagen nadat de zelfmoordartikelen het nieuws haalden. Daarna vlakte het even af, om tussen de zevende tot tiende dag weer toe te nemen. Daarna viel het terug naar het oude niveau. Dit gold alleen voor ongevallen in het gebied waar ook over de zelfmoord gepubliceerd werd. Volgens Phillips waren ook deze ongevallen mogelijk te wijten aan het copycat-suicide effect. Hij stelt dat de pleger van een zelfmoord/ongeluk voor maximaal effect zou gaan. Uit de gegevens bleek het aantal doden als gevolg van vliegtuigongelukken inderdaad tot drie keer hoger te zijn en dat van auto ongelukken zelfs tot vier keer hoger als het zelfmoordverhaal een week voor het ongeluk was verschenen dan wanneer het een week erna gepubliceerd was. Tevens waren er overeenkomsten tussen zelfmoordenaar en de slachtoffer van het ongeluk (waarbij alleen werd gekeken naar de gevallen waarin er slechts een persoon bij het ongeluk was betrokken). De leeftijdscategorieën kwamen consequent overeen: bij jonge zelfmoordenaars betrof het jonge slachtoffers van ongelukken; bij oudere zelfmoordenaars vielen de doden onder de oudere bestuurders.quote:Op zaterdag 14 juli 2007 21:00 schreef sticky-wicked het volgende:
Hier begrijp ik niets van, vliegtuigen en zelfmoord, ik begrijp het niet, wat heeft dit met elkaar te maken, en ja ik ben blond
Het principle of social proof is volgens Cialdini's theorie een van de zes mentale short-cuts die we gebruiken om snel beslissingen te kunnen nemen. Het is een efficient mechanisme in het dagelijks leven. Als we niet weten hoe we geacht worden ons te gedragen in bepaalde situaties dan kijken we naar hoe een ander zich gedraagt, en nemen dat gedrag over. Op die manier hoeven we niet zelf te beredenen wat het beste gedrag zou zijn. In veel situaties volstaat dit gedrag. Volgens Cialdini zijn de zelfmoorden een voorbeeld van dit 'click-whirr' gedrag. Iemand voelt zich depressief, ziet dat een ander met wie hij of zij zich kan identificeren (in het onderzoek bijvoorbeeld op basis van leeftijd) zelfmoord pleegt, denkt dat het gedrag daarom okay is, en aapt het vervolgens na. Misschien zijn zelfmoorden soms zo simpel te verklaren.
Even een disclaimer: ik ben geen psycholoog en ik heb alles uit Cialdini's boek.
[ Bericht 0% gewijzigd door the_mind op 15-07-2007 11:02:41 (erna i.p.v. ervoor...) ]
Dank je wel voor deze uitleg! Had er nog nooit van gehoord, vind het wel wat vaag, maar dat maakt niet uit.quote:
Weer wat te lezen
They say that all poets must have an unrequited love
As all lovers must have thought provoking fears
As all lovers must have thought provoking fears
Graag gedaan. En ik weet ook niet of het allemaal klopt, hoor . Ik begin te twijfelen vanwege de reactie van Inekris. Het liefste zou ik gewoon zelf die statistieken weleens willen bekijken, maar goed, ik heb daar ook eigenlijk geen tijd voor.quote:Op zondag 15 juli 2007 06:23 schreef sticky-wicked het volgende:
Dank je wel voor deze uitleg! Had er nog nooit van gehoord, vind het wel wat vaag, maar dat maakt niet uit.
Weer wat te lezen
Dit zegt een hoop over jezelf!quote:Op zaterdag 14 juli 2007 00:15 schreef Chr0nicle het volgende:
Ga maar eens na, je kan alles herleiden naar egoisme, je bent verliefd, je wilt een relatie met die persoon. Waarom? omdat jij je dan beter voelt, en zonder die persoon slechter/depri omdat je niet bij degene kan zijn die je goed doet voelen.
Iemand een plezier doen is ook egoisme, omdat je weet dat je er ooit iets voor terug krijgt. En voordat je zegt ik geef ook zonder te krijgen; mensen die alleen maar nemen en niet geven... ik denk niet dat een normaal mens lang bevriend is met zo een persoon.
Dierenactivisten, en ook mensen die in een ziekenhuis werken enz. doen dit vooral door het schuldgevoel / zielig vinden van de ander, ze willen die persoon of dat dier helpen zodat ze zelf een voldaan gevoel krijgen door het iets betekenen voor de wereld/mensheid/dieren of whatever.
Dit lijkt misschien erg zwart wit maar when it comes down to it, it's the truth. (In my humble opinion uiteraard)
Dit zegt een hoop over jezelf!Hoe kom je erop.......
[ Bericht 15% gewijzigd door Nosh op 28-07-2007 22:08:11 ]
What do you think?
Hehe en al die onderzoekers en bronnen met me zijn zeker even gekquote:Op zaterdag 28 juli 2007 21:23 schreef artificial het volgende:
[..]
Dit zegt een hoop over jezelf!
Hoe kom je erop.......
Misschien weet jij er gewoon niet al teveel vanaf, ik vind zo een opmerking wel erg oppervlakkig. Onderbouw het dan tenminste.
Edit/ Toch maar besloten het even nogmaals uit te leggen.....
Denk er nou eens over na, dingen die je voor iemand anders doet omdat je van die persoon houdt of whatever, dat geeft jou een goed gevoel waar of niet? Vraag jezelf dan eens af, zou je ze ook helpen als jij achteraf geen goed gevoel kreeg of het gevoel kreeg dat je "the right thing" hebt gedaan of in ieder geval die persoon hebt gegeven wat ie graag wilde? Ik denk namelijk niet dat mensen elkaar nog zoveel zouden helpen als het niet helpen van de ander geen schuldgevoel meer zou opwekken.
[ Bericht 15% gewijzigd door Chr0nicle op 29-07-2007 13:57:02 ]
Ha de homo economicus of de homo hedonistus. Wij doen alleen maar wat ons voordeel oplevert, ook wel wij doen alleen maar waar wij ons fijn bij voelen. Vreemd genoeg is deze opvatting van de mens vooral populair in de slechts voorspellende wetenschap; economie. Daar ga ik verder geen woorden aan vuil maken.quote:Op zondag 29 juli 2007 13:48 schreef Chr0nicle het volgende:
Denk er nou eens over na, dingen die je voor iemand anders doet omdat je van die persoon houdt of whatever, dat geeft jou een goed gevoel waar of niet? Vraag jezelf dan eens af, zou je ze ook helpen als jij achteraf geen goed gevoel kreeg of het gevoel kreeg dat je "the right thing" hebt gedaan of in ieder geval die persoon hebt gegeven wat ie graag wilde? Ik denk namelijk niet dat mensen elkaar nog zoveel zouden helpen als het niet helpen van de ander geen schuldgevoel meer zou opwekken.
En even wat voorbeelden van dingen die je voor een ander doet, zonder dat het automatisch betekent dat jij er beter van wordt of er een goed gevoel van krijgt. Even overwerken omdat je baas dat 'vraagt'. En nee weinig overwerk (minder dan 30 minuten) wordt zelden gecompenseerd. Netjes de maximumsnelheid houden bij een politie aanwezigheid, terwijl je normaal toch zeker 10 km/u te hard gaat. (Nee, dat doe je niet voor jezelf, je bent gewoon te bang voor de bekeuring lafaard). In de vakantie oppassen op de dieren van een vriend(in), dieren waar je een hekel aan hebt, en je wilt ook al niet met de persoon naar bed. Op FOK! onzin uitkramen, hoewel daar wel een hedonistisch motief achter kan zitten.
De idee dat zelfdoders massaal deze handeling doen omdat zij er beter van worden is empirisch onjuist. Alleen daarom al zijn zelfdoders niet en groupe als egoistisch te bestempelen.
Overigens leiden beide mensopvattingen tot solipsisme, en dat betekent dat chronicle weer alleen in mijn fantasie bestaat; een geluk, dan kan ik hem zo laten verdwijnen.
Je originele bijdrage begon zoveel belovend, maar ging uit als een nachtkaars.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Niks moet (gossie alweer een afgesleten uitdrukking ). Het is helemaal niet slecht hoor om af en toe gewoon even het leven het leven te laten en zwelgen in je eigen ellende. (Ut staat er wat onbeholpen, maar geloof mij de intentie is goed).quote:Op vrijdag 13 juli 2007 21:21 schreef sticky-wicked het volgende:
[..]
Tuurlijk, ik zal wel moeten, het leven gaat door (hoe bedoel je, een afgesleten uitdrukking).
'Moeilijk' is niet de term die ik zou kiezen, het is helaas wwat verder gegaan dan moeilijk , maar langzaam komt het weer tot rust. Nee, ik ga geen verhaal ophangen nu (sic), maar dit deel van een liedje is wel toepasselijk:quote:Jij zal je dan ook behoorlijk dubbel voelen omdat je beide kanten kent, moet ook moeilijk zijn, getsie.
(Nee geen wasdroger voor het raden van de song, de schrijvers, en alle covers sorry).quote:I find it kind of funny, I find it kind of sad,
The dreams in which I'm dying, are the best I ever had
Ik laat het topic voor wat het is. Als iemand iets wil van me, hebben ze vast wel fantasie om mij dat kenbaar te maken.
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Ik denk dat iedereen die ooit heel diep in de put heeft gezeten wel eens aan de dood (zelfmoord of anders) heeft gedacht. Ik in ieder geval wel.
Alleen zou ik het niet durven, ik heb er de ballen niet voor. Je moet best wel moed hebben om zomaar van een flatje af te duikelen denk ik zo.
En ik zou het vanwege mijn eigen unieke geloof nooit doen. Ik geloof namelijk dat de ziel doorleeft en wie zegt mij dat ik niet in een situatie terechtkom (en dan bedoel ik heus niet de hel) die misschien nog wel veel beroerder is dan waar ik in zat?
Alleen zou ik het niet durven, ik heb er de ballen niet voor. Je moet best wel moed hebben om zomaar van een flatje af te duikelen denk ik zo.
En ik zou het vanwege mijn eigen unieke geloof nooit doen. Ik geloof namelijk dat de ziel doorleeft en wie zegt mij dat ik niet in een situatie terechtkom (en dan bedoel ik heus niet de hel) die misschien nog wel veel beroerder is dan waar ik in zat?
Gaap Goals rulezzz!
Sorry maar al je punten zijn onderuit te halen...quote:Op zondag 29 juli 2007 17:44 schreef Inekris het volgende:
[..]
Ha de homo economicus of de homo hedonistus. Wij doen alleen maar wat ons voordeel oplevert, ook wel wij doen alleen maar waar wij ons fijn bij voelen. Vreemd genoeg is deze opvatting van de mens vooral populair in de slechts voorspellende wetenschap; economie. Daar ga ik verder geen woorden aan vuil maken.
En even wat voorbeelden van dingen die je voor een ander doet, zonder dat het automatisch betekent dat jij er beter van wordt of er een goed gevoel van krijgt. Even overwerken omdat je baas dat 'vraagt'. En nee weinig overwerk (minder dan 30 minuten) wordt zelden gecompenseerd. Netjes de maximumsnelheid houden bij een politie aanwezigheid, terwijl je normaal toch zeker 10 km/u te hard gaat. (Nee, dat doe je niet voor jezelf, je bent gewoon te bang voor de bekeuring lafaard). In de vakantie oppassen op de dieren van een vriend(in), dieren waar je een hekel aan hebt, en je wilt ook al niet met de persoon naar bed. Op FOK! onzin uitkramen, hoewel daar wel een hedonistisch motief achter kan zitten.
De idee dat zelfdoders massaal deze handeling doen omdat zij er beter van worden is empirisch onjuist. Alleen daarom al zijn zelfdoders niet en groupe als egoistisch te bestempelen.
Overigens leiden beide mensopvattingen tot solipsisme, en dat betekent dat chronicle weer alleen in mijn fantasie bestaat; een geluk, dan kan ik hem zo laten verdwijnen.
Je originele bijdrage begon zoveel belovend, maar ging uit als een nachtkaars.
Overwerken: in goed daglicht staan bij baas, oftewel personal gain, daarnaast kan het ook zijn dat je gewoon gedreven bent in je werk maar ook dan doe je het voor jezelf.
Maximum snelheid aanhouden met politie aanwezigheid.. je geeft het zelf al aan, je wil geen boete. Ook personal gain dus.
Oppassen op de dieren van een vriend/vriendin waar je geen sex mee wil ( ) ook dat doe je omdat je weet dat dat die persoon blij maakt met jou, en het is in de psychologie toch wel algemeen bekend dat mensen op zoek zijn naar acceptatie en graag het gevoel hebben dat ze iets toevoegen aan wat dan ook.... Dus ook dat doe je dan weer voor jezelf.
Het is echt niet zo dat ik persé gelijk wil hebben hoor maar ik heb nog geen punten gezien waarbij mijn theorie niet op gaat
Ps. die laatste zin maakt je natuurlijk niet erg geloofwaardig, ben je misschien ook nog christen?
Die definitie van egoïsme is niet alleen nutteloos omdat het alles omvat (alles wat we doen is egoïstisch en de term verliest dus haar waarde als oordeel of beschrijving), maar ook contra-intuïtief: stel er zijn 2 soldaten, waarvan de een zich voor een granaat gooit om zijn makker te redden en de ander iemand anders overhaalt om zich voor de granaat te werpen. Volgens jouw definitie zijn ze allebei even egoïstisch, omdat ze allebei in hun eigen belang handelen (wat trouwens dubieus is - het is de vraag of de eerste soldaat naderhand zelfmoord zou plegen als hij zich niet had opgeofferd). Toch denk ik dat er weinig mensen zijn die dat een bevredigende uitkomst zouden vinden.
Wat typisch is, is dat euthanasie veel geaccepteerder is (door een meerderheid van de bevolking) en in veel gevallen zelfs ondersteund wordt door de familie (terwijl niemand zijn familie aanzet tot zelfmoord plegen). Het lijkt er dus op dat de acceptatie van zelfdoding (waar ik euthanasie ook maar even onder schaar) afhangt van de mate waarin de nabestaanden zich kunnen inleven in het lijden van de zelfmoordenaar. Maar als ze dat niet kunnen (bv. bij een zware depressie) kan de zelfmoordenaar daar meestal niks aan doen. De 'onmacht/onkunde' van de nabestaanden zorgt er dus voor dat de zelfmoordenaar in veel gevallen wordt veroordeeld - is dat niet een beetje wrang? Bovendien klinkt het onderscheid waarin dit zich laat vertalen - bij lichamelijk lijden mag zelfmoord wel, bij geestelijk lijden niet - erg triviaal.
Enfin, ontopic: als je egoïsme als in het begin van mijn post hanteert is zelfmoord inderdaad egoïstisch. Als het leed van de nabestaanden kleiner is dan dat van de zelfmoordenaar is er geen enkele reden om zelfmoord te verwerpen (de wensen van de nabestaanden zijn niet legitiemer dan die van de zelfmoordenaar tenzij je per definitie alle vormen van egoïsme verwerpt, maar dat is onhoudbaar). Andersom zijn die er wel - zelfbeschikking, eigendomsrecht van je eigen lichaam, etc.
Sorry voor het ietwat droge verhaal
Wat typisch is, is dat euthanasie veel geaccepteerder is (door een meerderheid van de bevolking) en in veel gevallen zelfs ondersteund wordt door de familie (terwijl niemand zijn familie aanzet tot zelfmoord plegen). Het lijkt er dus op dat de acceptatie van zelfdoding (waar ik euthanasie ook maar even onder schaar) afhangt van de mate waarin de nabestaanden zich kunnen inleven in het lijden van de zelfmoordenaar. Maar als ze dat niet kunnen (bv. bij een zware depressie) kan de zelfmoordenaar daar meestal niks aan doen. De 'onmacht/onkunde' van de nabestaanden zorgt er dus voor dat de zelfmoordenaar in veel gevallen wordt veroordeeld - is dat niet een beetje wrang? Bovendien klinkt het onderscheid waarin dit zich laat vertalen - bij lichamelijk lijden mag zelfmoord wel, bij geestelijk lijden niet - erg triviaal.
Enfin, ontopic: als je egoïsme als in het begin van mijn post hanteert is zelfmoord inderdaad egoïstisch. Als het leed van de nabestaanden kleiner is dan dat van de zelfmoordenaar is er geen enkele reden om zelfmoord te verwerpen (de wensen van de nabestaanden zijn niet legitiemer dan die van de zelfmoordenaar tenzij je per definitie alle vormen van egoïsme verwerpt, maar dat is onhoudbaar). Andersom zijn die er wel - zelfbeschikking, eigendomsrecht van je eigen lichaam, etc.
Sorry voor het ietwat droge verhaal
Om maar even een aantal dingen recht te zetten.
Er zijn voor mij twee soorten egoisme, hetgeen dat wij als egoisme kennen, bijvoorbeeld constant alleen maar handelen op een manier zodat het jouzelf goed uit komt (zo kennen de meeste mensen egoisme), en het egoisme zoals ik het uit leg waarin dus zo goed als iedereen egoistisch is. Het is ook heus niet zo dat ik dagelijks door het leven ga mij realiserend dat ik en iedereen om mij heen egoistisch is hoor, wat dat betreft deel ik de visie dat egoisme niet uit zijn context moet worden gehaald.
Maar dat maakt het principe, wanneer je erover nadenkt, natuurlijk niet minder waar.
En zelfmoordenaars.. dat is natuurlijk een heel ander verhaal. Het kan bijvoorbeeld ook zo zijn dat ze niet meer voor reden vatbaar zijn. Mensen die niet meer voor reden vatbaar zijn redeneren logischerwijs niet zoals de meeste mensen, en daarom is hun gedrag misschien alleen voor ons egoistisch maar voor hen niet. Dat is verder sowieso een gevoelig onderwerp waar je niet te snel uitspraken over moet doen maar deep down zijn het wat mij betreft wel net zo goed mensen, en zijn ze dus egoistisch
Er zijn voor mij twee soorten egoisme, hetgeen dat wij als egoisme kennen, bijvoorbeeld constant alleen maar handelen op een manier zodat het jouzelf goed uit komt (zo kennen de meeste mensen egoisme), en het egoisme zoals ik het uit leg waarin dus zo goed als iedereen egoistisch is. Het is ook heus niet zo dat ik dagelijks door het leven ga mij realiserend dat ik en iedereen om mij heen egoistisch is hoor, wat dat betreft deel ik de visie dat egoisme niet uit zijn context moet worden gehaald.
Maar dat maakt het principe, wanneer je erover nadenkt, natuurlijk niet minder waar.
En zelfmoordenaars.. dat is natuurlijk een heel ander verhaal. Het kan bijvoorbeeld ook zo zijn dat ze niet meer voor reden vatbaar zijn. Mensen die niet meer voor reden vatbaar zijn redeneren logischerwijs niet zoals de meeste mensen, en daarom is hun gedrag misschien alleen voor ons egoistisch maar voor hen niet. Dat is verder sowieso een gevoelig onderwerp waar je niet te snel uitspraken over moet doen maar deep down zijn het wat mij betreft wel net zo goed mensen, en zijn ze dus egoistisch
ik snap heel goed dat iemand zelfmoord als enige uitweg ziet. En het klinkt hard maar voor sommige mensen is het misschien echt de beste oplossing. Als je al jaren therapie hebt gevolgd om een heftig trauma te verwerken en het slaat niet aan, kun je er inderdaad moedeloos van worden. Van die continue onrust in je hoofd kun je gekke gedachten krijgen en zoeken naar allerlei manieren om rust te vinden. En voor sommige is dan de dood de enige manier. Ze zijn mss egoistisch, maar vaak zijn ze al te ver heen om nog geholpen te worden of lijden ze aan een te zwaar trauma. Dan snap ik dat ze voor de dood kiezen.
Ik heb ook wel eens van die gedachten gehad, maar nooit uitgevoerd. Een en ander kwam ook door verkeerde medicatie. Zouden moeten helpen tegen depressie, maar werkte bij mij dus averechts. Ik knok gewoon nog even door om er boven op te komen
Ik heb ook wel eens van die gedachten gehad, maar nooit uitgevoerd. Een en ander kwam ook door verkeerde medicatie. Zouden moeten helpen tegen depressie, maar werkte bij mij dus averechts. Ik knok gewoon nog even door om er boven op te komen
Trouwens: voor de trein springen vind ik wel egoistisch omdat je een machinist voor zijn leven traumatiseerd. Wees dan een echte vent of vrouw en neem gewoon een O.D. van je pillen die je vaak toch al wel voor je mentale situatie in huis hebt.
Ik heb zelf een keer meegemaakt dat iemand van een flat was gesprongen, vlak voor de ingang van de peuterspeelzaal waar ik toen werkte! Ook niet fijn. De hele wijk stond binnen 2 minuten buiten. Gelukkig hebben peuters niets gezien omdat we meteen de rolgordijnen naar beneden hebben gedaan.
Ik heb zelf een keer meegemaakt dat iemand van een flat was gesprongen, vlak voor de ingang van de peuterspeelzaal waar ik toen werkte! Ook niet fijn. De hele wijk stond binnen 2 minuten buiten. Gelukkig hebben peuters niets gezien omdat we meteen de rolgordijnen naar beneden hebben gedaan.
Alsof je daar zo makkelijk aan dood gaat... (ik denk dat er dan veel meer pogingen zouden lukken eerlijk gezegd).quote:Op vrijdag 3 augustus 2007 03:53 schreef Jum het volgende:
en neem gewoon een O.D. van je pillen die je vaak toch al wel voor je mentale situatie in huis hebt.
Trein is een stuk sneller, maar ik ben het met je eens hoor het geeft een hoop troep en er zijn veel mensen die er last van hebben (machinist met trauma, reizigers met vertraging, de mensen die de stukjes moeten rapen...). Idem met springen van een of ander gebouw. Zou toch niet mijn keuze zijn...
Fake it till you make it...
Ophangen en polsen doorsnijden is er natuurlijk ook nog. omg hoe ziek om hier opsommingen te gaan maken
moordenaars zijn ook egoisten!
//Jij bent een user waar er meer van zouden moeten zijn, zhe devilll // Ik dacht dat je schreef Hitler ofzo//Huillie is mine!
Ach donder toch op. ik weet het ik zou hier moet meer komen, maar zelfmoordenaars zijn egoisten, dat is gewoon excuus van anderen om vooral niet stil te hoeven staan bij het feit dan anderen een eind aan hun leven maken, zonder dat iemand daar iets aan had kunnen doen.
Sorry voor iedereen die ooit met met een zelfmoord in hun omgeving te maken heeft gehad, maar zelfmoordenaars zijn zeker niet egoistisch. Iedereen die dat vindt, zwelgt in haar of zijn eigen gevoel van falen en heeft zeker nooit zelfmoord overwogen. En ja zhe-devil heeft gelijk, moordenaars, dat zijn pas egoisten. De hopeloosheid en radeloosheid van mensen die een einde einde maken aan hun leven, is voor de voorstanders van de stelling toch nooit duidelijk te maken . Hun morele oordeel is echter echter wel ontzettend pijnlijk voor een ieder die ook maar zelfdoding overweegt. Als een van jullie ook maar weet welke gevoelens een zelfdoder heeft, zouden jullie je dood(sic)schamen.
Ik vecht nu dagelijks om te overleven, en god weet of ik het ga winnen. Vechten is het beste woord, en ik verwacht ook geen enkele sympathie, maar een beetje respect voor zelfdoders zou godverdomme wel op zijn plaats zijn. En hoop dat het jezelf nooit gebeurt.
[ Bericht 22% gewijzigd door Inekris op 05-08-2007 04:13:07 ]
Sorry voor iedereen die ooit met met een zelfmoord in hun omgeving te maken heeft gehad, maar zelfmoordenaars zijn zeker niet egoistisch. Iedereen die dat vindt, zwelgt in haar of zijn eigen gevoel van falen en heeft zeker nooit zelfmoord overwogen. En ja zhe-devil heeft gelijk, moordenaars, dat zijn pas egoisten. De hopeloosheid en radeloosheid van mensen die een einde einde maken aan hun leven, is voor de voorstanders van de stelling toch nooit duidelijk te maken . Hun morele oordeel is echter echter wel ontzettend pijnlijk voor een ieder die ook maar zelfdoding overweegt. Als een van jullie ook maar weet welke gevoelens een zelfdoder heeft, zouden jullie je dood(sic)schamen.
Ik vecht nu dagelijks om te overleven, en god weet of ik het ga winnen. Vechten is het beste woord, en ik verwacht ook geen enkele sympathie, maar een beetje respect voor zelfdoders zou godverdomme wel op zijn plaats zijn. En hoop dat het jezelf nooit gebeurt.
[ Bericht 22% gewijzigd door Inekris op 05-08-2007 04:13:07 ]
Op donderdag 17 januari 2008 15:49 schreef Burdie het volgende: Je bent in elk geval niet zo'n ingelikt en opgeschoten pubertje die wel even de wijsneus uit gaat hangen
Goed, alle kanten van het verhaal zijn inmiddels belicht, en om nou over te gaan op manieren om zelfmoord te plegen, gaat ook iets te ver.
Het verhaal is af.
Het verhaal is af.
