quote:Op dinsdag 12 november 2013 14:35 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Hey meiden,
Ik was van plan om gewoon door te gaan. Proberen positief te blijven, mijn lichaam heeft het goede gedaan... volgende keer beter en dat soort bullshit.
Maar soms golft de realisatie over me heen: ik ga geen kindje krijgen. We zijn weer helemaal terug bij af.
Ik h er b gren idee hoe lang het gaat duren. Wanneer hey bloeden hoort te stoppen en wanneer ik weer vruchtbaar kan zijn. Hebben jullie de antwoorden al?
Het voelt ook heel eenzaam he? Dat weet ik nog goed.. Terwijl je eigenlijk niet alleen bent want er zijn echt heel veel vrouwen die hetzelfde meemaken. Maar toch, die knal die je ineens krijgt. Alsof alle vrouwen kinderen kunnen krijgen maar jouw lichaam faalt erin. Zo voelde het heel erg voor mij.quote:Op dinsdag 12 november 2013 16:29 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Lieve mensen, lieve verhalen. Voelt heel erg "niet alleen" voor een eenzaam popje als ik nu. Dank jullie wel!
Ik wil er alleen even dit aan toevoegen dat je heus wel een kindje gaat krijgen Alleen helaas iets later dan gehoopt. En dat suckt.quote:DagenNachtdromer schreef het volgende:
Maar soms golft de realisatie over me heen: ik ga geen kindje krijgen. We zijn weer helemaal terug bij af.
Goed dat je dit post, SQ!quote:Op donderdag 14 november 2013 13:13 schreef Stormqueen het volgende:
DnD, die gevoelens zullen nog best even blijven.
Ik ben ergens ook gewoon boos en gefrustreerd dat ik andere aprilmoeders wel ziet stijgen in de lijst en dat ik niks heb. En nog niet opnieuw zwanger ben.
En ik kan ook nog niet zo heel goed met zwangere vrouwen omgaan als ik ze tegen kom op straat.
Rationeel WEET ik heus wel dat het allemaal nog vroeg is en dat het allemaal heus wel goed komt. Maar gevoelsmatig zit dat met vlagen echt anders. Met vlagen, want over het algemeen kan ik aardig relativeren. Maar geef het ook een plekje. (niet bij de pakken neer zitten, maar je mag er best verdrietig van zijn).
oh dat is zuur zeg, dat ze daar nou niet iets op bedenken. het is al erg genoeg!quote:Op donderdag 14 november 2013 13:43 schreef Stormqueen het volgende:
Ja, ik moest naar de gynaecoloog om de opties te bespreken (currettage enzo), maar die heeft dezelfde wachtkamer als de verloskundigen en dus zit die wachtzaal vol zwangere vrouwen en liggen er alleen maar zwangerschapstijdschriften. En zitten al die zwangeren daar over hun buik te aaien en uiteraard loopt je afspraak dan een dik half uur uit. Ik denk dat mijn hoofd wel paars was tegen de tijd dat ik aan de beurt was.
Maar het slijt.
Het is ook gewoon kutquote:Op donderdag 14 november 2013 13:55 schreef Stormqueen het volgende:
Tnx Spark en Sly!
En de rest natuurlijk ook, want het is allemaal goed bedoeld
Maar ik denk dat ik pas echt weer vertrouwen heb op het moment dat ik een goede echo zie. Tot die tijd vind ik het gewoon alleen maar kut
Dat is het ook, en dat vond ik ook nog heel lang. En ik heb zelf altijd het gevoel dat ik zo gemakkelijk praten heb nu, met mijn dochter gezond en wel in mijn leven. Ik wens het jou, jullie ook, maar daar heb je zo weinig aan.quote:Op donderdag 14 november 2013 13:55 schreef Stormqueen het volgende:
Tnx Spark en Sly!
En de rest natuurlijk ook, want het is allemaal goed bedoeld
Maar ik denk dat ik pas echt weer vertrouwen heb op het moment dat ik een goede echo zie. Tot die tijd vind ik het gewoon alleen maar kut
Dat vond ik ook! Ik wilde niemand voor zijn hoofd stoten en dat ook zeggen, want ik wist dat iedereen het echt, echt goed bedoelde, maar ik had er zo ontzettend helemaal niets aan.quote:Op donderdag 14 november 2013 14:05 schreef Stormqueen het volgende:
Mensen hebben gewoon de natuurlijke drang om ergens een positieve draai aan te willen geven. Om dingen te zeggen waardoor het minder kut wordt. Dus ik heb de "maar je kunt tenminste zwanger worden", "het kan beter vroeg gebeuren dan later in de zwangerschap", "Je bent nog zó jong ( 32 )", "het gebeurt heel vaak, een op de drie zwangerschappen" ook allemaal erg veel gehoord.
De fraaiste vond ik nog wel de "Zo'n miskraam is toch gewoon een soort ongesteldheid" van zowel mijn vader als mijn schoonmoeder. Jezus.
Oh, en mijn eigenste moeder, die na de vierde echo-om-vast-te-stellen-dat-er-echt-niks-leefde nog een paar keer vroeg of er niet echt echt echt zeker nog een ander vruchtje was dat leefde. Janken jonge. Want ja, dat wilde ik ook wel, maar dat wàs gewoon niet zo.
Mensen moèten niet proberen om het mooier of fijner te praten dan het is. Het komt gewoon allemaal niet over en maakt je alleen maar nog kloterder voelen. Ook al ìs het goed bedoeld.
mop.. Mijn pijnlijkste moment was het weekend voor ik zou bevallen van Gabriël, we waren met mijn schoonouders in zo'n vakantiehuisje en in het zwembad kreeg ik de meest jaloerse, vuile, afgunstige blik die je je kunt indenken. Die vrouw wist natuurlijk niet dat in die dikke buik een kindje zat dat dood zou gaan, maar het kwetste me zó.. En nadien heb ik heel lang geen zwangeren aan kunnen zien, het deed zo veel zeer, dat ik wellicht ook wel zo naar anderen gekeken heb. Het is gewoon enorm confronterend, ook als je rationeel wel beter weet. Dit raakt niet je ratio, maar je hart.quote:Op donderdag 14 november 2013 13:43 schreef Stormqueen het volgende:
Ja, ik moest naar de gynaecoloog om de opties te bespreken (currettage enzo), maar die heeft dezelfde wachtkamer als de verloskundigen en dus zit die wachtzaal vol zwangere vrouwen en liggen er alleen maar zwangerschapstijdschriften. En zitten al die zwangeren daar over hun buik te aaien en uiteraard loopt je afspraak dan een dik half uur uit. Ik denk dat mijn hoofd wel paars was tegen de tijd dat ik aan de beurt was.
Maar het slijt.
En dit ja! Hoe vaak ik wel niet heb gehoord 'alles komt goed meisje.' NIETES! Mijn baby is dood en voor hem komt er nooit meer wat goedquote:Op donderdag 14 november 2013 14:09 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Dat vond ik ook! Ik wilde niemand voor zijn hoofd stoten en dat ook zeggen, want ik wist dat iedereen het echt, echt goed bedoelde, maar ik had er zo ontzettend helemaal niets aan.
Er is geen positieve draai, het is gewoon kut en verdrietig en stom en dat is het.
och dat is natuurlijk ook verschrikkelijkquote:Op donderdag 14 november 2013 14:19 schreef Incantrix het volgende:
[..]
mop.. Mijn pijnlijkste moment was het weekend voor ik zou bevallen van Gabriël, we waren met mijn schoonouders in zo'n vakantiehuisje en in het zwembad kreeg ik de meest jaloerse, vuile, afgunstige blik die je je kunt indenken. Die vrouw wist natuurlijk niet dat in die dikke buik een kindje zat dat dood zou gaan, maar het kwetste me zó.. En nadien heb ik heel lang geen zwangeren aan kunnen zien, het deed zo veel zeer, dat ik wellicht ook wel zo naar anderen gekeken heb. Het is gewoon enorm confronterend, ook als je rationeel wel beter weet. Dit raakt niet je ratio, maar je hart.
/wog
Ik ging na mijn bevalling met Stef naar peutergym, bleken daar ineens 2 enorm zwangere vrouwen rond te lopen ik heb met brandende tranen mijn uurtje uitgezeten en ben er een jaar niet meer teruggekomen. Die steken zijn zo alles-overheersend op die momenten he? Het gemis gaat dieper dan e ooit iemand uit zal kunnen leggen die het gevoel niet kent. De tijd is een goede heelmeester, maar zit jezelf niet op de kop als het nog lang zo zal voelen. Het mag, je bent niet de enige ook voor Dnd (als ik het goed heb)quote:Op donderdag 14 november 2013 14:24 schreef Stormqueen het volgende:
[..]
och dat is natuurlijk ook verschrikkelijk
Ik zal een zwangere ook geen vuile blikken toewerpen, dat slaat nergens op. En je weet nooit wat het verhaal ergens achter is. Maar ik voel wel steekjes van binnen, daar diep ergens.
Dat hebben wij ook 10.000 keer gezegd ondertussen... De ziekenhuisbrochure was er nuchter over: "er is geen antwoord op de vraag van de dood", en er is geen eerlijke volgorde.quote:Op donderdag 14 november 2013 13:37 schreef DagenNachtdromer het volgende:
het voelt zo oneerlijk dat dat nou juist met ons moet gebeuren.
Hoe is het nu met jullie dan? Jou ken ik volgens mij zijlings uit een ander topic toch? Als zwanger worden/blijven.... Dacht ik?quote:Op donderdag 14 november 2013 14:33 schreef RemcoDelft het volgende:
@Incantrix: het raakt je het meest op momenten dat je het niet verwacht. Dan ben je het meest kwetsbaar. Tenminste in onze ervaring.
Isabel maakt voor mij ook vreselijk veel goed maar niet alles als ik heel heel eerlijk ben denk ik dat ik nooit meer helemaal mezelf zal worden, ik ben iets kwijt dat ik niet meer terug kan vinden.quote:Op donderdag 14 november 2013 14:36 schreef miss_sly het volgende:
Echt steken doet het niet meer, doorgaans. Ik weet nog wel heel goed hoe ik me voelde, dat gevoel kan ik zo weer oproepen. Maar S maakt alles goed. Niet meer verwacht, toch nog gekomen. En daar ben ik zo ontzettend gelukkig mee/om.
O ja, maar jij hebt wel iets heel anders meegemaakt als ik heb meegemaakt! Ik heb geen idee ik het zou voelen als ik in jouw situatie had gezeten. Jij hebt je kindje vastgehad en gezien, ik was "alleen maar" zwanger en heb bij de miskraam niet eens iets gezien waarvan ik dacht: dat zou het wel eens kunnen zijn.quote:Op donderdag 14 november 2013 14:38 schreef Incantrix het volgende:
[..]
Isabel maakt voor mij ook vreselijk veel goed maar niet alles als ik heel heel eerlijk ben denk ik dat ik nooit meer helemaal mezelf zal worden, ik ben iets kwijt dat ik niet meer terug kan vinden.
Ik zwerf inderdaad wat tussen topics momenteel. Link naar het hele verhaal: OUD / Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat #133quote:Op donderdag 14 november 2013 14:37 schreef Incantrix het volgende:
Hoe is het nu met jullie dan? Jou ken ik volgens mij zijlings uit een ander topic toch? Als zwanger worden/blijven.... Dacht ik?
Ja, kijk, dat heb ik gelezen. Pfff,hoe erger het is, des te minder woorden zijn ervoor he?quote:Op donderdag 14 november 2013 14:41 schreef RemcoDelft het volgende:
[..]
Ik zwerf inderdaad wat tussen topics momenteel. Link naar het hele verhaal: OUD / Als zwanger worden/blijven niet zo makkelijk gaat #133
Het gaat langzaam beter, maar de pijn is er nog wel. Het aantal "medische afspraken" neemt af en zit nu rond de 3 per week. Het valt voor ons beiden niet mee om weer plezier te hebben in dingen.
Ja, dit dus.quote:Op donderdag 14 november 2013 14:50 schreef miss_sly het volgende:
Daar heb je zeker gelijk in, trix! Zwanger worden, zijn, het is sowieso een tijd met angst en zorgen, maar na een miskraam of het verlies van een kindje zal dat zeker meer zijn.
Wat ik ook heel erg had, was de angst dat het niet goed zou komen. Dat ik niet nog eens zwanger zou worden EN blijven EN een kindje op de wereld zou zetten. Dat dit het was. Dat ik dus echt kinderloos zou blijven. Dat vond ik nog het meest verdrietige en angstige, geloof ik.
Ook van mij een dikke voor SQ en DnD.
Ik kreeg er pas na de 16 weken pret-echo een beetje vertrouwen in .quote:Op donderdag 14 november 2013 13:55 schreef Stormqueen het volgende:
Maar ik denk dat ik pas echt weer vertrouwen heb op het moment dat ik een goede echo zie. Tot die tijd vind ik het gewoon alleen maar kut
Dit. .quote:Op donderdag 14 november 2013 14:09 schreef miss_sly het volgende:
Er is geen positieve draai, het is gewoon kut en verdrietig en stom en dat is het.
quote:Op zondag 8 december 2013 18:35 schreef Stormqueen het volgende:
Ik heb even getwijfeld, of ik het wel wilde delen, maar ik doe het toch maar.
Soms gaat het binnen hele korte tijd twee keer mis.
Na de vorige miskraam pakte mijn lichaam het ritme snel weer op. Ik werd weer ongesteld. En daarna niet meer. Pats, weer raak. Hoewel ik eigenlijk heel blij zou moeten zijn, was ik het niet. Het voelde onwerkelijk. Te snel, dat kan niet goed zijn. En omdat de vorige keer zo vervelend eindigde, had ik ook het idee dat dit nog een keer zou gaan gebeuren.
Ik heb misschien wel veertig tests gedaan, ik was er helemaal door geobsedeerd, die strepen moesten donkerder worden. En ook al werden ze donkerder, er knaagde iets. Kon er geen vinger op leggen.
Bij de vorige zwangerschap heb ik een aantal voorgevoelens gehad, die klinken misschien heel raar, maar ik had spookbeelden in mijn hoofd die ik niet los kon laten. Een daarvan was "wat nou als ik een echo krijg en ik zie dat het kindje dood gaat" . Eigenlijk is dat wel ongeveer wat er is gebeurd, de eerste keer. De andere was: het gaat pas de derde keer goed, drie keer is scheepsrecht.
Dus of ik verrast was toen ik vorig weekend ineens wat oud bloed had bij het afvegen? Niet echt misschien. Toch voelde ik me vreselijk opgelaten. Maar het bloed kwam niet terug, dus ik kon weer een beetje adem halen.
Afgelopen woensdag (6 weken zwanger) op mijn werk, ging ik naar het toilet en had ineens helderrood bloed bij het afvegen. Een paniekaanval van jewelste. Ik ben naar huis gegaan en heb zo ongeveer de hele dag hysterisch zitten huilen. Ik voelde me ontzettend boos en verslagen. Ik vond het zo oneerlijk.
Er werd geduimd, maar ik wist van binnen al dat het helemaal fout zat. Ik kon nooit zo veel met wat veel mensen zeggen, " je voelt of het goed zit". Maar ik weet nu wel wat men bedoelt. Het zat niet goed en dat wist ik vanaf de eerste dag.
Ik heb er over gepraat nu met mijn man, dat ging wel beter daan de vorige keer. Het voelde dit keer voor ons allebei niet echt echt. De verwerking zal daarom hopelijk makkelijk gaan. Maar ja, eigenlijk heb ik de vorige nog niet echt verwerkt. Twee keer zoiets meemaken in elf weken is gewoon wat te veel van het goede. Dus we gaan even wat gas terug nemen. Want ook al gaat het nu wel redelijk, ik durf een derde keer gewoon even nog niet aan.
Een van de dingen waar ik nu ontzettend mee worstel is jaloezie. Ik WEET wel dat het nergens op slaat, maar ik kan alleen maar kwaad worden als ik denk aan mensen die zwanger zijn / babietjes hebben. Ik hoop dat dat snel minder wordt, en ik er weer een beetje nuchter tegenaan kan kijken. Maar ik ben zo verdomd boos. Liever een jaar lang aanklooien en dan een zwangerschap, die gewoon goed gaat en waar een kindje uit komt, dan het vooruitzicht dat je zo'n beetje elke cyclus zwanger raakt en het ook weer moet inleveren
Ik ben wel benieuwd naar de ervaringen van anderen die het meerdere malen in korte tijd meemaakten. Hoe heb je je gevoelens onder controle gekregen? Wanneer ging de storm weer liggen? Hoe geef je het een plekje?
Ik hoop het ook, dat ik een volgende keer wèl die zekerheid voel. Ik heb natuurlijk nog geen idee hoe dat dan voelt.quote:Op zondag 8 december 2013 22:27 schreef klavertje-4 het volgende:
Fijn SQ!
Ik wilde trouwens nog zeggen dat ik ook je gevoel herken van pas bij de derde keer gaat het goed. Na mijn miskramen legden we de voortuin aan en daarin kwamen twee bomen (dat plan was er al voor ik überhaupt de eerste keer zwanger was) en toen die bomen er stonden dacht ik: mooi dan staan ze een beetje voor de miskramen want de derde keer gaat het goed. Geen idee waar ik dat vandaan haalde maar ik was er heel zeker van.
Hopelijk kun jij dat straks ook zeggen: drie keer is scheepsrecht
Nou moet ik weer huilen Jij bent ook lief!quote:Op maandag 9 december 2013 11:18 schreef BlueEyes het volgende:
Stormqueen, m'n steun toen ik in Thailand onzeker was...
Lieve Sq, ik had het je zo intens gegund en heb al veel gezegd tegen je de afgelopen week.
Laat je gevoel gaan, of het huilen, boosheid of jaloezie is, het maakt niet uit zolang je maar niets opkropt.
Hou je taai meis en hoop je het komende jaar weer tegen te komen met het bericht over 3 keer is scheepsrecht
die vind ik nog wel het pijnlijkst ergens Alsof het jou te verwijten valt als Petje geen neef wordt, wat een pile of crap Maar idd.... ze bedoelen het niet zo, maar huuuu, denk alsjeblieft een heel klein beetje na!quote:Op dinsdag 10 december 2013 10:42 schreef Take_A_Picture het volgende:
SQ, heel begrijpelijk. En mensen hebben gewoon echt geen idee wat ze moeten zeggen. En daar ligt ook het 'probleem', ze hebben het gevoel ofzo alsof ze iets MOETEN zeggen, terwijl dat helemaal niet nodig is. Een schouderklopje, of gewoon een 'sterkte' kan al helpen.
Soms zeiden mensen tegen mij, 'ik weet niet wat ik moet zeggen'. En dan antwoordde ik dat dat helemaal ok was, want ik wist het zelf vaak ook niet.
Liever dat dan 'ja maar je bent nog jong!', 'maar je weet ik ieder geval dat je zwanger kunt worden!', 'maar niet nu opgeven hoor, ik wil wel dat ... grote neef wordt!'... Al die goedbedoelde dooddoeners die je uiteindelijk alleen maar verdrietiger maken. Althans, dat deed het bij mij wel. Maar je kunt het die arme donders niet kwalijk nemen, ze hebben echt werkelijk geen idee.
De week na mijn 'miskraam' gingen we een weekje weg, dit stond al gepland... met een stel die al een half jaar in blijde verwachting waren. En zij maar klagen over kwaaltjes. En dat is in een normale situatie prima, maar het was soms pure torture. En het cliche is waar, je ziet ineens OVERAL zwangere vrouwen!
nee, ik kan het me helemaal voorstellen. Ik vind het eerder gemeen van hem. Zo ondoordachtquote:Op dinsdag 10 december 2013 10:56 schreef Take_A_Picture het volgende:
ken - je kindje is dood - hier heb je een pil en meld je dinsdag in het ziekenhuis voor de 'bevalling'. Ik was echt net bij m'n schoonouders aangekomen (daar gingen we als eerste naartoe na het nieuws) en m'n broer woonde toen nog in het huis daarnaast. En dat was echt het eerste wat hij zei toen ik het hem kwam vertellen. Ik heb het hem dat nog best lang kwalijk genomen... gemeen he
Nee, niet gemeen, heel logisch. Zoiets zeg je niet, gewoon niet!quote:Op dinsdag 10 december 2013 10:56 schreef Take_A_Picture het volgende:
Dat was mijn broer, toen ik net uit het ziekenhuis kwam na de hele rollercoaster van, je kindje is te klein voor bijna 17 weken - je kindje is dood - hier heb je een pil en meld je dinsdag in het ziekenhuis voor de 'bevalling'. Ik was echt net bij m'n schoonouders aangekomen (daar gingen we als eerste naartoe na het nieuws) en m'n broer woonde toen nog in het huis daarnaast. En dat was echt het eerste wat hij zei toen ik het hem kwam vertellen. Ik heb het hem dat nog best lang kwalijk genomen... gemeen he
Fijn dat je vanuit je werk de ruimte krijgt!quote:Op dinsdag 10 december 2013 10:31 schreef Stormqueen het volgende:
Ik krijg gelukkig wel de ruimte van mijn baas, dat is fijn.
Overigens blijf ik me verwonderen over de reacties die mensen soms geven. Ik heb het al eerder gezegd, mensen proberen het soms te verzachten door gekke dingen te zeggen als "gelukkig raak je makkelijk zwanger, dan is het toch een stuk minder erg!".
Of in de categorie "Ik heb ook iets ergs meegemaakt": "Ik snap hoe je je voelt, ik voelde me ook erg boos en teleurgesteld toen ik van de week ongesteld werd" (na maar liefst drie maanden proberen zwanger worden).
Het is een vreemd soort behoefte van de mens om het allemaal af te zwakken. Ik weet ook heus wel dat zulke opmerkingen niet uit een kwaad hart komen, en dat vrijwel iedereen het oprecht kut vindt voor je, maar soms blijven dingen die goed bedoeld zijn maar heel fout aankomen toch erg lang naklinken. Het doet je overwegen om er misschien maar beter niet over te praten. Dat is voor iedereen makkelijker, want dan hoef je ook geen reactie te geven.
Naja, nu laat ik het wel erg zwaar klinken. Maar ik snap ook wel dat het voor anderen moeilijk is. Ik wil ook geen "geval" worden waarbij "bepaalde onderwerpen" vermeden moeten worden. Dus ik probeer ook zoveel mogelijk de rug te rechten en gewoon door te gaan met wat ik altijd al deed.
(maar ik moest toch nog wel met een grote boog om de zwangere en de pas bevallen heen lopen in de Jumbo gisteren )
Onze ziekenhuisbrochure gaf ook aan dat mensen verkeerde dingen kunnen zeggen, incl. voorbeelden. En die voorbeelden hebben we daarna daadwerkelijk meegemaakt. Ik snap de behoefte, maar het helpt niet.quote:Op dinsdag 10 december 2013 10:31 schreef Stormqueen het volgende:
Overigens blijf ik me verwonderen over de reacties die mensen soms geven. Ik heb het al eerder gezegd, mensen proberen het soms te verzachten door gekke dingen te zeggen als "gelukkig raak je makkelijk zwanger, dan is het toch een stuk minder erg!".
Of in de categorie "Ik heb ook iets ergs meegemaakt": "Ik snap hoe je je voelt, ik voelde me ook erg boos en teleurgesteld toen ik van de week ongesteld werd" (na maar liefst drie maanden proberen zwanger worden).
Het wordt minder. Langzaam. Met de tijd... Ik denk nog steeds: "bastards!" als ik een Maxi-Cosi zie. Ik weet dat ze er niets aan kunnen doen, maar toch voelt het zo.quote:(maar ik moest toch nog wel met een grote boog om de zwangere en de pas bevallen heen lopen in de Jumbo gisteren )
Klopt. Hoe later in de zwangerschap, hoe moeilijker. Maar ik kan me voorstellen dat het nog veel moeilijker is als je je kind verliest als hij/zij kleuter is. Of tiener. Of zelfs jongvolwassen. Hoe langer het duurt, hoe meer binding je opbouwt.quote:Op dinsdag 10 december 2013 21:57 schreef Cocotrimonium het volgende:
en liever nu erachter komen dan een stuk later in de zwangerschap bijvoorbeeld
nee, afzwakken is niet het juiste woord, maar ik merk gewoon dat mensen vaak positieve dingen willen toevoegen aan iets wat helemaal niet positief ìs. Omdat het dan makkelijker is om mee om te gaan.quote:Op dinsdag 10 december 2013 21:57 schreef Cocotrimonium het volgende:
[..]
Fijn dat je vanuit je werk de ruimte krijgt!
"Het is een vreemd soort behoefte van de mens om het allemaal af te zwakken." --> ik denk dat je het niet moet zien als afzwakken. De miskraam zelf blijft even kut, ik betwijfel serieus of mensen dát proberen af te zwakken. Volgens mij is het meer het toevoegen van een aantal verzachtende omstandigheden ofzo, een paar lichtpuntjes toevoegen aan de klote situatie (die an sich even klote blijft).
oh, maar ik vìnd het ook wel, en ik ben er blij om, ik hoef er alleen niet door iedereen elke dag aan herinnerd te worden. Het komt soms een beetje over als "Wat zeik je nou, het komt wel goed, doe nu maar weer lachen want dat kan ik beter handelen".quote:Volgens mij ben ik ook een van de weinigen, maar voor mij golden een aantal van die dooddoeners overigens juist wel. Ik vond het een geruststellend idee dat ik in ieder geval snel zwanger kon worden, en liever nu erachter komen dan een stuk later in de zwangerschap bijvoorbeeld. Maar dat is ook heel persoonlijk natuurlijk. Neemt niet weg dat ik de mk zelf gewoon klote vond. Daar verandert alsnog niets aan.
Kan ik me helemaal voorstellen. Daar zit je echt niet op te wachten dan.quote:Wat ik wél heel pijnlijk vond, en dat herken ik absoluut terug in jullie verhalen, was dat mijn schoonzusje toen net in de eerste ronde/poging zat met zwanger worden (van haar tweede kindje). Op zondagochtend laten weten dat ik definitief een miskraam had gehad (eerst op zaterdagavond dat ik veel bloedverlies had, krampen en dat het dus mis was), en een paar uur later stond er op haar facebook iets van "*feeling sad* net ongesteld geworden ". Zoiets althans. Dat kwam heel hard aan. Ik had verdorie nét een miskraam achter de rug.
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.dik kans dat ik deze spoiler zo weer weg haal, dus gaarne niet quoten.disclaimer
Dat niet weten wat te zeggen, dat heb ik erg sterk met jouw verhaal. En natuurlijk kun je porties ellende niet vergelijken, maar wat jullie hebben doorgemaakt klinkt echt als de hel op aarde voor mij. En daar zijn geen woorden voor, dat kan niet en dat hoeft ook niet.quote:Op dinsdag 10 december 2013 22:14 schreef RemcoDelft het volgende:
[..]
Onze ziekenhuisbrochure gaf ook aan dat mensen verkeerde dingen kunnen zeggen, incl. voorbeelden. En die voorbeelden hebben we daarna daadwerkelijk meegemaakt. Ik snap de behoefte, maar het helpt niet.
Mijn vrouw had op het werk nu het tegenovergestelde: collega's die vertellen dat dat van haar erger was dan hetgeen een andere collega nu meemaakt. Het klopt zeker, maar het helpt niemand om er op te wijzen.
Ik denk dat ik nu heel goed kan zeggen dat ik weet hoe iemand in deze situatie zich voelt. Maar ik had het veel liever niet geweten. Ik wens je heel veel succes en sterkte Stormqueen! Net als meer mensen hier lees ik dit topic regelmatig door, maar ben ik vrij stilletjes. Er valt zo weinig te zeggen.
[..]
Het wordt minder. Langzaam. Met de tijd... Ik denk nog steeds: "bastards!" als ik een Maxi-Cosi zie. Ik weet dat ze er niets aan kunnen doen, maar toch voelt het zo.
[..]
Klopt. Hoe later in de zwangerschap, hoe moeilijker. Maar ik kan me voorstellen dat het nog veel moeilijker is als je je kind verliest als hij/zij kleuter is. Of tiener. Of zelfs jongvolwassen. Hoe langer het duurt, hoe meer binding je opbouwt.
Over botte opmerkingen: ze zijn vrijwel altijd ongetwijfeld goed bedoeld, maar soms snap ik ze echt niet. De collega van mijn vrouw kreeg van de arts de vraag: "ben je niet blij?" (nadat de miskraam achter de rug was).
Volgens mij ben ik de enige man in dit topic. Ik wens jullie allemaal sterkte!
Bij ons is het ondertussen ruim 3 maanden geleden dat ons dochtertje dood ter wereld kwam. Emotioneel gaat het steeds beter (maar niet altijd even makkelijk). Lichamelijk is mijn vrouw nog steeds aan het ontzwangeren. De volgende test staat later deze maand gepland, dan in januari naar de gynaecoloog (kijken wat haar mening is voor de toekomst) en in februari weer de internist.
Je kunt natuurlijk alles relativeren (doelend op jouw reactie op mij), en dat is ook zo, hoe meer binding hoe erger. Mij hielp dat destijds, maar ook jezelf toestaan je eigen situatie óók gewoon kut te vinden.quote:Op dinsdag 10 december 2013 22:14 schreef RemcoDelft het volgende:
[..]
Onze ziekenhuisbrochure gaf ook aan dat mensen verkeerde dingen kunnen zeggen, incl. voorbeelden. En die voorbeelden hebben we daarna daadwerkelijk meegemaakt. Ik snap de behoefte, maar het helpt niet.
Mijn vrouw had op het werk nu het tegenovergestelde: collega's die vertellen dat dat van haar erger was dan hetgeen een andere collega nu meemaakt. Het klopt zeker, maar het helpt niemand om er op te wijzen.
Ik denk dat ik nu heel goed kan zeggen dat ik weet hoe iemand in deze situatie zich voelt. Maar ik had het veel liever niet geweten. Ik wens je heel veel succes en sterkte Stormqueen! Net als meer mensen hier lees ik dit topic regelmatig door, maar ben ik vrij stilletjes. Er valt zo weinig te zeggen.
[..]
Het wordt minder. Langzaam. Met de tijd... Ik denk nog steeds: "bastards!" als ik een Maxi-Cosi zie. Ik weet dat ze er niets aan kunnen doen, maar toch voelt het zo.
[..]
Klopt. Hoe later in de zwangerschap, hoe moeilijker. Maar ik kan me voorstellen dat het nog veel moeilijker is als je je kind verliest als hij/zij kleuter is. Of tiener. Of zelfs jongvolwassen. Hoe langer het duurt, hoe meer binding je opbouwt.
Over botte opmerkingen: ze zijn vrijwel altijd ongetwijfeld goed bedoeld, maar soms snap ik ze echt niet. De collega van mijn vrouw kreeg van de arts de vraag: "ben je niet blij?" (nadat de miskraam achter de rug was).
Volgens mij ben ik de enige man in dit topic. Ik wens jullie allemaal sterkte!
Bij ons is het ondertussen ruim 3 maanden geleden dat ons dochtertje dood ter wereld kwam. Emotioneel gaat het steeds beter (maar niet altijd even makkelijk). Lichamelijk is mijn vrouw nog steeds aan het ontzwangeren. De volgende test staat later deze maand gepland, dan in januari naar de gynaecoloog (kijken wat haar mening is voor de toekomst) en in februari weer de internist.
Goed punt, dat zou het wel kunnen zijn natuurlijk.quote:Op woensdag 11 december 2013 09:41 schreef Cocotrimonium het volgende:
Ik begrijp je gevoelens heel goed hoor. Ben iemand die zelf vrij snel relativeert en de miskraam best snel een plekje heeft kunnen geven, maar dat wil niet zeggen dat je er dan helemaal nooit meer verdrietig/boos/watdanook over bent/kunt zijn/mag zijn. Maar denk dat mensen allang blij zijn dat het 'zo goed' met je gaat en het niet willen oprakelen ofzo?
nee, ja, klopt. Ik voel me ook over het algemeen wel prima. Het scheelt ook wel dat het december is en niet januari denk ik. Maar het gaat inderdaad met vlagen. Dat het omhoog komt. Ik ben ook helemaal niet meer het type om erg lang te rouwen. Vroeger veel te veel gedaan en dat heeft me alleen maar extra ellende opgeleverdquote:Ik heb er ook veel over gepraat/ben er heel open over geweest. Gelukkig gaf men mij niet het gevoel dat het nu maar over moest zijn oid.
Oh, ik vind je trouwens helemaal geen dramaqueen. Hier belicht je toch vaak een aspect van je gevoel op dit moment, zeg maar. Wil niet zeggen dat je je zo 100% van de tijd voelt. Maar het kan alsnog regelmatig/ van tijd tot tijd kut zijn.
Nogmaals, ik heb het zelf snel kunnen accepteren, een plek gegeven en kunnen verwerken, maar dat is imo niet hetzelfde als je je er nooit meer klote door (kunnen) voelen. En het is fijn als je dan ergens kunt spuien.
Bovendien, tijdens mijn zwangerschap erna merkte ik heel goed dat deze ervaring mij wel degelijk heeft gevormd (logisch ook). Ik was een stuk minder onbezorgd en werd zenuwachtig van ieder krampje. Dat werd uiteindelijk wel minder natuurlijk, maar het was -zeker in het begin- absoluut gekleurd door de eerdere miskraam.
En ja, als je er twee achter elkaar hebt, dan kan ik me heel goed voorstellen dat dat je nóg meer 'tekent'. En ook al heb je het al een plekje kunnen geven of niet, dat wil niet zeggen dat je het er dan ook nooit meer over wilt hebben of je je er nooit meer rot over zult voelen.
Sterker nog, ik denk persoonlijk dat dat ook bij acceptatie en verwerking hoort. Het erover willen én kunnen hebben, en jezelf ook toe kunnen staan je er -soms- nog even rot over te voelen.
Wij zijn (vrijwel) alle schaamte in het ziekenhuis kwijtgeraakt. Slaaptekort maakt emoties ook aanzienlijk lastiger onder controle te houden, en al vrij snel kon het me niets meer schelen. "Hoe zie ik er uit? Slecht? Goed!" ==> en dan de gang op.quote:Op woensdag 11 december 2013 10:50 schreef miss_sly het volgende:
Ik kan het me van een kant ook niet voorstellen, van de andere kant kan ik me ook wel weer voorstellen waar het vandaan komt: het niet weten wat te moeten zeggen of vragen, bang zijn dat je wonden openrijt en dadelijk met een huilend persoon tegenover je zit. Want dat kunnen veel mensen niet handelen, huilende mensen. Zoals we (de meeste mensen tenminste) het ook verschrikkelijk vinden om in het openbaar te huilen. Huilen, verdriet, dat zijn emoties voor in een hoekje, privé, een select groepje mensen, maar niet de hele wereld!
Ik voel je pijn! En och, hier mag hetquote:Op dinsdag 17 december 2013 13:53 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Gadver een groen monster! En ik vind mezelf best wel een beetje kut daar om! (Mag je eigenlijk wel kut zeggen op fok?)
En wat Sly zegt. Zoals immerquote:Op dinsdag 17 december 2013 13:59 schreef miss_sly het volgende:
Kut zeggen mag, maar jezelf kut vinden omdat je niet bovenmenselijk bent en je wel jaloerse gevoelens hebt, dat zou je dan weer niet hoeven doen
DND, het is niet erg...gevoel komt en gaat in golven. Je bent er nog zo mee bezig en het is ook voor jou nog flink vers. Neem het jezelf niet kwalijk.quote:Op dinsdag 17 december 2013 14:05 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Had niet verwacht dat gevoel erger werd met de tijd. Rotgevoelens horen toch te slijten en niet te versterken?
Jullie zijn lieverds!
De folder van het ziekenhuis zei: "Alles wat jij voelt is normaal". En in onze ervaring klopt dat ook.quote:Op woensdag 8 januari 2014 09:55 schreef Stormqueen het volgende:
Ik had gisteren weer even een flinke dip. Ondanks dat ik me best heel groot en flink kan houden en er ook meestal wel rationeel tegenaan kan kijken, verval ik soms in een flinke golf van vreselijk negatieve gevoelens. Het zijn gevoelens waar ik me best wel eens flink voor schaam, maar ik wil niet in de taboesfeer blijven hangen dus ik ga ze toch delen. Misschien herkent iemand ze.
Ik ben ook stikjaloers! En ik schaam me daar echt niet voor.quote:- Ik voel regelmatig vreselijke afgunst naar vrouwen die geen miskraam hebben gehad. Vrouwen die, in mijn ogen, giechelend binnen een maand zwanger worden en dan gewoon een kindje krijgen, zomaar, zonder veel gedoe. Of al die oepsjes die maar gebeuren. Waarom gebeurt dat anderen? Waarom moet er bij ons zo'n bagage aan hangen?
Herkenbaar helaasquote:- ik kan me in de verste verte niet meer voorstellen dat het ooit voor mij ook zo zal zijn. Dat ik zwanger word en het nièt eindigt in bloed en pijn en niks. Dat er zoiets bestaat als zwanger worden, daar blij om zijn, en dat ik het uberhaupt zou redden tot aan een echo en dan ook nog eens een goède echo. Dat kan niet, dat bestaat niet, laat staan dat ik ooit een kindje zal voelen of laat staan, baren. Dat is iets dat anderen overkomt. Dat gevoel is zo allesoverheersend soms dat ik dan echt heel erg moet huilen uit het niets.
En ja, ik wèèt de statistieken. Ik wèèt dat de kans enorm groot is dat ook wij wel een kindje gaan krijgen. Maar waar ik me dat helemaal kon voorstellen na mijn eerste positieve test, is dat nu helemaal verdwenen. Ik ben ontzettend bang. En als ik die gevoelens probeer te delen IRL is vaak de enige repliek "het komt wel goed". (ik ken IRL eigenlijk nauwelijks mensen die dit mee hebben gemaakt ook).
Ik kan me ook zomaar voorstellen dat meer vrouwen hier na 1 of meer miskramen last van hebben gehad. Wat heeft je daarbij geholpen, of juist niet?
Geeft niks Spark, dito voor de anderen, alleen al de bevestiging dat je niet de enige bent met deze gevoelens is al een enorme opsteker, hoe droevig het ook is dat zoveel mensen dit (hebben) moeten voelen.quote:Op woensdag 8 januari 2014 10:25 schreef .Sparkling. het volgende:
Herkenbaar SQ, heel herkenbaar. Bij mij heeft het ook lang geduurd voor ik kon vertrouwen op mijn lijf toen ik voor de derde keer zwanger raakte.
Ik weet ook niet zo goed wat te zeggen, alles klinkt toch als loze woorden..
Na een zware kerst hebben we min of meer het gevoel dat we nu vooruit kunnen kijken. De uitgerekende datum heeft op 26, 27, 28 en 29 december gestaan, en dat hebben we nu tenminste achter de rug.quote:
Ik kan me erg goed voorstellen dat de uitgerekende datum een moeilijk moment is geweest voor jullie. Maar misschien ook voor een klein stukje acceptatie zorgt en het ièts makkelijker maakt om weer naar de toekomst te kijken.quote:Op woensdag 8 januari 2014 10:30 schreef RemcoDelft het volgende:
[..]
Na een zware kerst hebben we min of meer het gevoel dat we nu vooruit kunnen kijken. De uitgerekende datum heeft op 26, 27, 28 en 29 december gestaan, en dat hebben we nu tenminste achter de rug.
Volgende week een afspraak met de gynaecoloog, we hopen op een professionele mening over hoe en wanneer we verder kunnen.
De ratio en het gevoel liggen wat ver uit elkaar in mijn hoofd wat dit betreft - ik wèèt dat we waarschijnlijk wel een kindje zullen krijgen. Ik voel het alleen helemaal niet meer. Maar misschien komt dat terug.quote:Op woensdag 8 januari 2014 10:46 schreef Risu het volgende:
[knip]
Onbezorgd zwanger worden kan ik niet meer. Als ik straks weer een tweede streepje heb, zal ik niet zo blij zijn als ik eerst was. En ik denk dat ik met 5 weken dan wel mensen om me heen moet hebben om het vol te houden. Maar nooit meer een kindje, daar wil ik niet aan denken. Het is te vroeg om dat te denken.
Nou inderdaad. Ik vond het altijd wel sneu voor mensen en het klonk heel medisch-akelig altijd.quote:En ik vind dat wij hier best verdrietig mogen zijn, en jaloers. Voordat ik een miskraam kreeg kon ik me er niks bij voorstellen. Ja verdiretig enzo. Maar heb het compleet onderschat. En ik denk dat veel vrouwen dat hebben die het nooit hebben meegemaakt. Misschien is dat maar goed ook, want dit gun je niemand.
Pff, wat een zware dagen hebben jullie gehad. Fijn dat dat achter de rug is. Hoe is het nu fysiek met je vrouw?quote:Op woensdag 8 januari 2014 10:30 schreef RemcoDelft het volgende:
[..]
Na een zware kerst hebben we min of meer het gevoel dat we nu vooruit kunnen kijken. De uitgerekende datum heeft op 26, 27, 28 en 29 december gestaan, en dat hebben we nu tenminste achter de rug.
Volgende week een afspraak met de gynaecoloog, we hopen op een professionele mening over hoe en wanneer we verder kunnen.
Ik vind dat een hele knappe instelling, zeker gezien de gradatie van jouw ellende zoals dat voor een buitenstaander voelt. Maar er zit ook wel een kern van waarheid in het gezegde dat je pas weet hoe iets voelt als je het zelf hebt meegemaakt.quote:Op woensdag 8 januari 2014 10:52 schreef klumsy het volgende:
SQ
Ik voel me vaak wel een beetje abnormaal... juist omdat ik er geen moeite meer mee heb met wat er gebeurt is... Wat niet wil zeggen dat ik niet heel veel verdriet gehad heb!
Kan je ook niet zo goed zeggen wat te doen, omdat dat ook heel erg van je eigen karakter afhankelijk is, je moet denk ik vooral doen wat voor jou/jullie goed voelt.
Voor mij is dat voor zover dat kan mijn eigen geluk creëren. Ik ben niet iemand die lang in m'n verdriet blijft hangen. Ik geef mezelf even de tijd en dan probeer ik dat verdriet om te zetten in een hele mooie fijne herinnering. Misschien dat het bij een vroeggeboorte anders is dan bij een miskraam, maar voor mij zal Roan altijd onze eerste zoon zijn, als ik aan hem denk voel ik me echt heel trots, hij hoort bij ons gezin zonder fysiek aanwezig te zijn, net als Senna, onze eerste dochter zo mooi net als Lola
Ik zou ze niet willen missen dus als ik de keus zou hebben om die zwangerschap met "slechte" afloop opnieuw mee te maken of het nooit meegemaakt te hebben, dan zou ik er voor kiezen om het opnieuw mee te maken... Zij zijn een stukje van mij, iets wat ik niet onder woorden kan brengen maar niet meer zonder kan...
Wat fijn klumsy, dat je het zo hebt kunnen ervaren!quote:Op woensdag 8 januari 2014 10:59 schreef klumsy het volgende:
wat mij erg hielp bij de zwangerschap van Lola was dat ik voor mezelf heel duidelijk had dat als het mis zou gaan ik hoe dan ook verdriet zou hebben... Waarom zou ik haar dan geen moeder gunnen die heel erg van de zwangerschap heeft genoten omdat ik een nare ervaring heb meegemaakt!
Ik wil later als zij ooit besluit moeder te willen worden en vragen aan mij heeft niet dat ik haar "moet" vertellen dat ik niet genoten heb van die zwangerschap door alle zorgen.
Zorgen die niks aan de situatie kunnen veranderen, het loopt zoals het loopt, daarom wilde ik genieten van het moment, zou het met 20 weken weer mis gaan, dan zou ik dat dan wel zien.
Dan heb ik in ieder geval 20 mooie weken gehad die dan voor een fijne herinnering zouden kunnen zogen
( Ik besef me overigens heel goed dat de meeste mensen niet zo denken... voel me daarom soms haast bezwaard om positief te zijn, want positief zijn word dan vaak verward met ow het doet haar allemaal niks... )
Dit laatste wil ik wel even benadrukken.quote:Op woensdag 8 januari 2014 10:59 schreef klumsy het volgende:
wat mij erg hielp bij de zwangerschap van Lola was dat ik voor mezelf heel duidelijk had dat als het mis zou gaan ik hoe dan ook verdriet zou hebben... Waarom zou ik haar dan geen moeder gunnen die heel erg van de zwangerschap heeft genoten omdat ik een nare ervaring heb meegemaakt!
Ik wil later als zij ooit besluit moeder te willen worden en vragen aan mij heeft niet dat ik haar "moet" vertellen dat ik niet genoten heb van die zwangerschap door alle zorgen.
Zorgen die niks aan de situatie kunnen veranderen, het loopt zoals het loopt, daarom wilde ik genieten van het moment, zou het met 20 weken weer mis gaan, dan zou ik dat dan wel zien.
Dan heb ik in ieder geval 20 mooie weken gehad die dan voor een fijne herinnering zouden kunnen zogen
( Ik besef me overigens heel goed dat de meeste mensen niet zo denken... voel me daarom soms haast bezwaard om positief te zijn, want positief zijn word dan vaak verward met ow het doet haar allemaal niks... )
Heel moeilijk lijkt me dat.quote:Op woensdag 8 januari 2014 11:09 schreef klumsy het volgende:
ja ben ook erg blij dat ik van de zwangerschap heb kunnen genieten...
maar het heeft ook een keerzijde, de hele omgeving kon dat niet! wat opzich niet erg is, maar daar moesten ze mij dan wel steeds mee opzadelen... Dus zo positief als ik was ( ook omdat ik dat van mezelf moest ) zo negatief waren andere mensen om me heen...
ik was de eerste keer ook zeer onverschrokken. Ik moet wel zeggen dat ik na de echo, waarbij er wèl hartactie was maar het vruchtje te klein was, het meteen wist in mijn hart. Terwijl mijn hele omgeving nog zoiets had van: joh, het leeft dus het zit wel goed.quote:Op woensdag 8 januari 2014 11:18 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Heel moeilijk lijkt me dat.
Sowieso vond ik de omgeving moeilijk. Toen ik de tweede keer zwanger was en we het vertelden, gewoon meteen net als de keer dat het fout ging, waren mensen in onze omgeving ook heel sceptisch "laten we eerst maar eens kijken of het goed gaat dit keer". Dat wilde ik helemaal niet horen, ik wilde gewoon van harte gefeliciteerd worden, zonder voorbehouden. Ik wilde blij zijn en wilde graag dat anderen ook blij voor ons waren.
Wat betreft een goed gevoel over de zwangerschap: ik had de keer dat het fout ging ook een heel goed gevoel over de zwangerschap. De avond voor we naar de echo moesten, bedacht ik me dat het ook fout kon zijn, maar die gedachte was zo raar, dat het echt niet bleef hangen. De volgende dag bleek het toch niet goed te zijn.
Ik vond het vooral zo opvallend dat iedereen dacht dat ze er een mening over mochten hebben.quote:Op woensdag 8 januari 2014 11:09 schreef klumsy het volgende:
ja ben ook erg blij dat ik van de zwangerschap heb kunnen genieten...
maar het heeft ook een keerzijde, de hele omgeving kon dat niet! wat opzich niet erg is, maar daar moesten ze mij dan wel steeds mee opzadelen... Dus zo positief als ik was ( ook omdat ik dat van mezelf moest ) zo negatief waren andere mensen om me heen...
hm, dat lijkt me ook erg naar inderdaad. Dan haalt je omgeving je eigenlijk neer.quote:Op woensdag 8 januari 2014 11:09 schreef klumsy het volgende:
ja ben ook erg blij dat ik van de zwangerschap heb kunnen genieten...
maar het heeft ook een keerzijde, de hele omgeving kon dat niet! wat opzich niet erg is, maar daar moesten ze mij dan wel steeds mee opzadelen... Dus zo positief als ik was ( ook omdat ik dat van mezelf moest ) zo negatief waren andere mensen om me heen...
quote:Op woensdag 8 januari 2014 11:22 schreef Skoap het volgende:
[..]
Ik vond het vooral zo opvallend dat iedereen dacht dat ze er een mening over mochten hebben.
En die ook graag met jullie deelden. Dat begreep ik echt helemaal niet
En ik ga het niet meer vergeten, die whatsapp met de foto van de 2 totaal onverwachte streepjes
En de echo waarbij ik (toevallig) mee mocht en je wist dat het een meisje was
In gevoel geloven is goed!quote:Op woensdag 8 januari 2014 11:21 schreef Stormqueen het volgende:
[..]
ik was de eerste keer ook zeer onverschrokken. Ik moet wel zeggen dat ik na de echo, waarbij er wèl hartactie was maar het vruchtje te klein was, het meteen wist in mijn hart. Terwijl mijn hele omgeving nog zoiets had van: joh, het leeft dus het zit wel goed.
De tweede keer heb ik misschien wel 40 tests gedaan ( ) maar ik bleef ongelovig. En dat gevoel bleek te kloppen. Ik heb het toen niemand verteld omdat ik zelf niet blij was en dus ook niet gefeliciteerd wilde worden... Ik geloof steeds meer in gevoel
Mijn vrouw heeft dat helaas nooit zo ervaren. Ze was in het begin veel misselijk, en vanwege werk was ze weinig thuis. Daar kwam bij het verhoogde risico op triosomy's. Ze is welgeteld 1 dag heel erg blij geweest (na de uitgebreide 20 weken echo), en daarna stortte alles in.quote:Op woensdag 8 januari 2014 10:59 schreef klumsy het volgende:
Zorgen die niks aan de situatie kunnen veranderen, het loopt zoals het loopt, daarom wilde ik genieten van het moment, zou het met 20 weken weer mis gaan, dan zou ik dat dan wel zien.
Dan heb ik in ieder geval 20 mooie weken gehad die dan voor een fijne herinnering zouden kunnen zogen
Langzaam beter, maar de laatste keer had de internist ook tegenvallende resultaten. Vrijdag krijgen we nieuwe uitslagen. We hopen enorm dat er geen blijvende effecten zijn.quote:
Nou, het kan wel. De zwangerschap na de miskraam was ik idd een stuk minder onbezorgd. Maar de zwangerschap daarna; ik ben juist nog veel relaxter en onbezorgder dan bij de eerste zwangerschap (die dus uitliep op een miskraam).quote:Op woensdag 8 januari 2014 11:08 schreef mefke79 het volgende:
SQ het klopt dat je nooit meer zo onbezorgd zult zijn als die eerste keer, maar ik wens jou ook een innerlijk stemmetje dat je rust geeft als het wel oke is. En of je dan geniet van de periode tussen streepjes en zekerheid, dat is aan jou. Dat is zo persoonlijk en zo afhankelijk van hoe je bent, dat valt niet te voorspellen.
Wat fijn dat je het zo hebt ervaren!quote:Op woensdag 8 januari 2014 12:59 schreef Cocotrimonium het volgende:
[..]
Nou, het kan wel. De zwangerschap na de miskraam was ik idd een stuk minder onbezorgd. Maar de zwangerschap daarna; ik ben juist nog veel relaxter en onbezorgder dan bij de eerste zwangerschap (die dus uitliep op een miskraam).
Dus ik herken het absoluut wat de eerste zwangerschap na de mk betreft. Maar die daarna is voor mij dus het meest relaxed juist.
Nou dat dus, niemand kan voorspellen hoe je gevoel zal zijn, zelfs jij zelf niet. En alle gevoelens zijn dan toch goed?quote:Op woensdag 8 januari 2014 13:59 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Wat fijn dat je het zo hebt ervaren!
Dit is dan weer zo'n goed voorbeeld waarom ik probeer om statements te voorkomen en alleen te vertellen hoe ik dingen ervaren heb. ieder mens is anders en kan dingen anders ervaren, en als je statements gaat geven, dan kan iemand zich nog raar of schuldig gaan voelen omdat het anders ervaren wordt dan 'normaal' zou zijn.
Dat gevoel deel ik zo enorm met je, en dat was ook mijn angst al die tijd bij de 2e keer zwanger. Kon hier gelukkig goed over praten met mijn vk en mijn vriend begreep me ook erin.quote:Op woensdag 8 januari 2014 15:34 schreef Stormqueen het volgende:
Dat denk ik ook wel, ik moest een beetje denken aan een paar meiden in Z&G nu die dan met 6 weken al een echo krijgen en dan alsnog in de stress zitten omdat er niet meer gezegd kan worden dan: "er zit een hele prille zwangerschap". Maar dat kun je op je test ook wel zien.
Ze boden mij de tweede keer ook een vroege echo in de zevende week aan, maar dat voelde compleet zinloos. Ik had immers de vorige keer een echo met 8+3, een hartslag gezien en 't werd alsnog niks. Dus ja, het zegt inderdaad zo weinig, en als het mis gaat gebeurt het tòch wel. Daar verandert een extra vroege echo niks aan en ook al zie je leven, dan nog zegt het niet zo veel.
Tassie,quote:Op woensdag 8 januari 2014 11:34 schreef tassie87 het volgende:
Hallo allemaal,
Ben hier nieuw en heb wat meegelezen.
Wij hebben in oktober een miskraam gehad, ik wist nog maar een weekje dat ik zwanger was.
Omdat ik Hashimoto heb moest ik gelijk naar de internist, in de wachtkamer van de internist ging het mis.
Ter controle toch nog even bij de gynaecoloog geweest en inderdaad was het niet wat het wezen moest.
in de dagen erna verloor ik het vruchtje en heb hier weinig pijn aan ondervonden, ik vloeide ook maar 4 dagen en dat was het. tenminste dat dacht ik, in de dagen erna ging het goed. Tot ik een weekend weg was met familie (waarvan alleen me schoonmoeder het wist) ik verschrikkelijke pijn ervoer. Maandags bij thuiskomst gelijk naar het zh gebeld en moest ik maar direct langs komen.
op dat moment waren ze bang voor een bbzw. gelukkig was dit niet het geval maar bleek ik als gevolg van de miskraam een cyste te hebben gekregen die erg pijnlijk was.
Na 2 maanden met pijn rond te hebben gelopen is er besloten de cyste te verwijderen wat ze een week geleden dan ook hebben gedaan.
Ik dacht dat ik mijn miskraam een plek had gegeven en er vrede mee had. Tijdens het wakker worden uit de narcose was ik erg onrustig en hebben ze mijn man er bij moeten halen. Het schijnt dat ik alleen maar aan het huilen was en riep dat ik niet zwanger was.
dat was wel een domper zowel voor mijn man als ik.
Nu willen we dolgraag kinderen en probeer ik het zoveel mogelijk te verwerken maar merk dat ik gewoonweg niet weet hoe.
Wat balen dat je nog dágen moet wachten tot je bij de gyn terecht kan!quote:Op maandag 20 januari 2014 20:57 schreef Mereltje het volgende:
Cholula sterkte!
Hier alleen maar klein beetje bruin verlies. Klein beetje last van gevoelige borsten. Vanavond nog gewoon wezen tennissen. Woensdag is het een week geleden dat ik een echo heb gehad. Ik ben er wel klaar mee. Heb geen zin om er weken mee rond te lopen en steeds een beetje bloedverlies te hebben en niet weten wanneer het daadwerkelijk loskomt. Hopelijk krijg ik nog even een interne echo van de gyneacoloog om te zien hoe het er voor staat. Daarna krijg ik hopelijk de pillen mee, die ik dan in het weekend ga gebruiken.
Het kan echt van persoon tot persoon verschillen... ik heb een week afgewacht en ben toen naar de gyn gegaan voor pillen.quote:Op maandag 20 januari 2014 20:36 schreef Cholula het volgende:
Merel is er bij jou al wat begonnen?
Ik heb hetzelfde verhaal. Maar ik zou eigenlijk willen wachten tot mijn lichaam het zelf oppakt. Ik heb alleen geen enkel idee hoe lang dat duurt. En ik weet helaas dat er hier wat ervaringsdeskundigen zitten dus ik hoop dat jullie me een beetje gerust kunnen stellen dat het geen weken gaat duren.
Ik hoop dat ik bij mijn volgende zwangerschap er net zo positief in sta als belle en de anderen .
ben jij twee keer gecurretteerd?quote:Op maandag 20 januari 2014 21:06 schreef geppie het volgende:
[..]
Wat balen dat je nog dágen moet wachten tot je bij de gyn terecht kan!
Ik heb ruim twee weken gewacht op dat mijn lichaam het vruchtje ging afstoten, maar toen er nog niks gebeurde (en de misselijkheid en het overgeven bleef aanhouden) heeft de vk een afspraak bij de gyn geregeld. De optie pillen kreeg ik niet eens (weet niet eens meer waarom) dus ik ben gecuretteerd. Helaas belandde ik drie dagen later weer in het zkh omdat ik niet helemaal schoon was
Wat balen Cholula .quote:Op dinsdag 28 januari 2014 21:06 schreef Cholula het volgende:
Potjandorie, ik bloed bijna een week als een rund en toch bleek vanochtend het vruchtzakje nog in mijn baarmoeder te zitten. Ik ben een beetje teleurgesteld dat mijn lichaam het niet zelf doet en dat ik nu alsnog naar de gynaecoloog moet. Herkenbaar voor iemand?
SPOILEROm spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.Achteraf gezien vond ik het overigens heel bijzondere, intieme momenten met mijn man samen. Ondanks het verdriet wat erbij hoorde.
Wow, echt he... het gebeurt ook zo vaak, maar er wordt zo weinig over gesproken... 'Fijn' te weten dat je niet de enige bent die dit meemaakt, het kan zo eenzaam voelen...quote:Op woensdag 29 januari 2014 16:37 schreef Cholula het volgende:
Ik heb het vorige week verteld aan twee collega's. Dat vond ik best moeilijk omdat ik met alleen maar mannen werk en ik was bang dat ze me niet serieus zouden nemen. Niets was natuurlijk minder waar, beide hebben ze het meegemaakt met hun vrouw. Gisteren hoefde ik niet naar mijn werk omdat ik de afspraak had bij de vk, vandaag ivm gyn en de rest van de week moest ik ook maar thuis blijven want 'ik moet de tijd gebruiken om fit te worden'. Dus ik blijf de rest van de week thuis blijkbaar.
Ik vind jullie woorden echt een steun
En blijkbaar hebben verschillende ziekenhuizen verschillende protocollen, maar eigenlijk is dat ook niets nieuws...
heb je ze al ingebracht?quote:Op woensdag 29 januari 2014 19:40 schreef Cholula het volgende:
Het voordeel van mannen is dat ze zo lekker rationeel zijn. De ruimte om te janken krijg ik dan weer wat minder vandaar dat ik thuis moet/mag blijven. Mijn collega's begrijpen het wel, maar de negentig pubers snappen niet waarom hun instructeur met rode ogen rond loopt dus daarom heb ik vrij gekregen.
Ow en mijn buik doet pijn!
het effect is als een soort weeenquote:Op woensdag 29 januari 2014 19:50 schreef Cholula het volgende:
Ja, ik heb ze ruim een uur geleden ingebracht. Ik heb het idee dat het nu al afzwakt, dat vind ik dan wel raar.
Edit: ik was te vroeg met mijn commentaar. Zwakt heel niet af!
Ja, het werkt prima die diclofenac tegen die pijnen. Ik weet nog dat ik lag te wiegen in bed en me ineens bedacht: "maar ik màg gewoon een diclootje " Dat maakte het acuut een stuk draaglijker!quote:Op woensdag 29 januari 2014 20:30 schreef Mereltje het volgende:
Stormqueen, ik heb diclofenac gebruikt als pijnstiller tijdens de periode dat ik de cytotec had ingebracht. Werkte wel goed.
Cholula de pillen werken snel bij je. Bij mij duurde het de eerste keer ongeveer 4 uur voordat er wat gebeurde, na ongeveer 4 uur werd het ook weer minder. Volgende dag dat ik ze inbracht ging het iets sneller, na 2 uur. Fijn dat je collega's zo begripvol met je omgaan. Sterkte!
Dat ik twee weken moet wachten was wel een beetje protocol hier bij het ziekenhuis. Ze doen ook mee aan onderzoek om te kijken wat er gebeurt als er nog wat resten achter zijn gebleven om dit natuurlijk af te wachten. Maar die keuze hoef ik hopelijk niet te maken .. (Wel of niet ingrijpen/curretage).
Fijn Het bloeden wordt inderdaad snel minder intens als het eenmaal uit je lichaam is.quote:Op donderdag 30 januari 2014 16:20 schreef Cholula het volgende:
Het was bij vlagen wat ongemakkelijk. Ik denk dat ik het vruchtzakje verloren ben ( mijn stolsel vertoonde gelijkenis met bloederige google plaatjes ).
Nu gaat het prima eigenlijk. Het bloeden is een stuk minder geworden en de slaapkamer is op magische opnieuw ingericht en schoon gemaakt en ook de was is bijna weg
Klopt, als het zo vroeg is heb je dat ook niet of nauwelijks Mijn tweede mk leek ook meer op een menstruatie, met 6 weken, toen heb ik ook geen vruchtzakje gezien / gevoeldquote:Op donderdag 30 januari 2014 17:07 schreef Risu het volgende:
Huh, ik heb helemaal niet opgelet of ik het vruchtzakje wel verloor. Het was dan ook maar 5 weken, dus dacht dat ik dat toch niet zou zien.
Ja hoor, heel herkenbaar en heel logisch ook.quote:Op zondag 2 februari 2014 19:19 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Ik weet niet of ik nu dames voor het hoofd stoot door te gaan lopen zeuren terwijl ik zwanger ben. In dat geval sorry...
hier mijn vraag, zijn er dames die een miskraam hebben gehad en daarna wel weer zwanger zijn geworden die ook zo heel erg bang waren voor nog een miskraam? Het is echt nirt leuk meer. Wil alleen maar blij zijn maar ben elk toiletbezoek weer bang dat het deze keer mis zal zijn. Gisteren vanwege die angst een test gedaan en die streep was donkerder dan de controle streep. Mijn man zegt dat ik me meer moet ontspannen en dat zo gestrest zijn juist niet goed is maar dat lukt me niet
Ik had zelf zo'n 5 dagen bruinverlies (en, erop terugkijkend, namen alle symptomen -moe, pijnlijke borsten- af gedurende die dagen tot ze weg waren), om ineens kramp en onderrugpijn te krijgen (net zoals wanneer ik ongesteld word). Op het toilet (veel) bloedverlies en later die nacht (het begon rond 9u 's avonds) zette het volledig door.quote:Op maandag 3 februari 2014 17:46 schreef Cygne het volgende:
Ik heb nu sinds zaterdagmiddag soms helderrood en soms bruin bloedverlies met afvegen. Vooral na ontlasting. Eigenlijk niet echt krampen. Nu lees ik op veel sites dat een normale miskraam begint met 2-4 dagen licht bloedverlies zonder krampen dat het daarna een dag stopt en dat het dan pas echt begint met heftig bloedverlies en krampen.
Dat klinkt tot nu toe zoals het verloopt hier. Hoe was dat verloop bij jullie?
Sommige klachten nemen vaak juist af naarmate je verder in de zwangerschap komt (zoals misselijkheid en moeheid).quote:Op zondag 2 februari 2014 19:34 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Hoor je eigenlijk elke dag last van de kwalen te hebben? Of dat het iedere dag erger word.
Ik had op zaterdag ineens een flinke veeg bruin bij het afvegen. Schrok er wel van, maar het bleef daarbij. Ik kreeg die avond wel last van vreselijke krampen, maar die weet ik aan de stress (geen idee of dat achteraf ook waar was hoor). De krampen namen na een paar dagen af, dus ik durfde weer adem te halen, tot ik woensdagmiddag ineens rood bloed had bij afvegen. Toen wist ik voor mezelf al genoeg. Het heeft zich toen doorgezet als een soort menstruatie, zonder kramp of pijn, het duurde alleen wat langer, maar zeker niet met stralen bloed en weet ik wat meer. Het kon gerust een halve dag bloedvrij zijn voor het weer verder ging.quote:Op maandag 3 februari 2014 17:46 schreef Cygne het volgende:
Ik heb nu sinds zaterdagmiddag soms helderrood en soms bruin bloedverlies met afvegen. Vooral na ontlasting. Eigenlijk niet echt krampen. Nu lees ik op veel sites dat een normale miskraam begint met 2-4 dagen licht bloedverlies zonder krampen dat het daarna een dag stopt en dat het dan pas echt begint met heftig bloedverlies en krampen.
Dat klinkt tot nu toe zoals het verloopt hier. Hoe was dat verloop bij jullie?
Hoe is het nu Cygne?quote:Op maandag 3 februari 2014 17:46 schreef Cygne het volgende:
Ik heb nu sinds zaterdagmiddag soms helderrood en soms bruin bloedverlies met afvegen. Vooral na ontlasting. Eigenlijk niet echt krampen. Nu lees ik op veel sites dat een normale miskraam begint met 2-4 dagen licht bloedverlies zonder krampen dat het daarna een dag stopt en dat het dan pas echt begint met heftig bloedverlies en krampen.
Dat klinkt tot nu toe zoals het verloopt hier. Hoe was dat verloop bij jullie?
vervelend is dat hè? Ik vond dat ook zo gemeen, er was niks meer maar wel net alsof blijven doen. Dat maakte me boos en dat is heel gek want boos op wat of wie wist ik ook niet. Hoop voor je dat het gauw minder wordquote:Op maandag 3 februari 2014 21:47 schreef Cygne het volgende:
Pijn valt nog wel mee.
Als die zere tetten en misselijkheid nu ook maar stoppen.
Nee, niet standaard. Maar je mag er wel om vragen, ik vond het wel fijn om bewijs te zien dat ik echt "schoon" wasquote:Op dinsdag 4 februari 2014 11:31 schreef Cygne het volgende:
Ik heb nog niet heel veel bloedverlies en ook nog geen pijn, maar het bloedverlies is wel oplopend.
Voor de rest voel ik me gewoon kut.
Doen ze trouwens altijd een echo na een miskraam of niet?
Forum Opties | |
---|---|
Forumhop: | |
Hop naar: |