Zwanger... en dan gaat het mis #17

Pfff, ik heb woensdag en vanmorgen met een goedkope eBaytest gekeken of hcg al keurig daalt... Is het streepje van vandaag net iets donkerder dan die van woensdag, dat was niet de afspraak als er een restje achter blijft, raak je dat dan nog kwijt bij een volgende menstruatie? Of moet ik toch even de arts bellen als dit zo blijft?

Kan me zomaar voorstellen dat je geen eisprong en dus geen menstruatie krijgt als je nog voldoende hcg in je lijf hebt...

Rustig maar SQ, hCG-daling gaat het laatste beetje langzaam. Het hang sterk af van hoe geconcentreerd je urine is hoe goed je dat laatste beetje nog kan meten. Je bent nu anderhalve week verder of is het al een week meer (sorry...).

Je cyclus komt weer op gang als je hCG voldoende gedaald is, maar dat is echt al eerder dan nul. Beide keren was ik al ongesteld voor m'n hCG niet detecteerbaar was (bloedtest, dus geen eerlijk vergelijk, maar geeft wel een beeld).

Kan goed dat je een restje kwijtraakt bij een volgende menstruatie.

Mij was door de vk verteld dat ik na een week of vier eens moest testen of ik al negatief was (dat was voor bekend was dat ik een mola had). Het kan dus denk ik in een 'normale' situatie ook best even duren. Afwachten is ontzettend vervelend, zeker als je niet weet wat er in je lijf gebeurd.

Maar als je het niet vertrouwt...neem dan voor je eigen gemoedsrust toch even contact op met een arts. Weet eigenlijk niet of je dit via de huisarts of via de vk moet regelen. Bij mij ging het in eerste instantie via de vk en daarna bij de tweede keer zelfs eerder contact met de poli gyn gehad dan met de vk.

Beetje duidelijk zo? Ik kan meer vertellen, maar weet niet of je daar op zit te wachten.... Sterkte!

Tnx voor je reactie kursor. Ik ben niet in paniek ofzo, maar vond het raar omdat ik de vorige keer veel langer zwanger was en toen na tien dagen alweer negatief testte. Ik wacht het sowieso minstens nog twee weken af!

Ga je niet naar de vk om met een echo te kijken of het 'schoon' is?
Mijn vk wilde dat zelf graag omdat ze graag zeker wilde zijn dat alles goed ging met me (plus ze had zo'n verhaal van ik geloof het niet meegemaakt; iemand die dacht een mk te hebben en die nog gewoon zwanger bleek na een week of wat erna, ze had 'alleen' een enorme bloedprop + meuk verloren)

Nou, ik heb acht dagen gebloed icm flinke slierten en ander gruis, dus daar geloof ik zelf niet echt in in dit geval maar dat bood ze niet aan nee. Misschien omdat ik koud zes weken was?

Ik had er toen ook geen gevoel bij van dat dat bij mij ook zo kon zijn, je kent je lichaam zelf vrij goed en je gevoel ook.
Maar vond het zien van die lege baarmoeder wel een 'fijn' iets.
Het werd toen heel definitief confronterend, en echt zo van nu is het klaar, maar ik kon het daarna wel beter afsluiten en de verwerking kon toen beginnen.

Had trouwens vandeweek wel een enorm moment van bah ga weg, toen ik iemand hoorde die uitgerekend was op de datum die ik eerst had. Kon dat heel even niet hebben, terwijl ik dat eigenlijk niet mag denken nu
Maar het idee van ik had ook al zo ver kunnen zijn dat n zo'n mooi buikje kunnen hebben vond ik even oneerlijk..

ik zag vandaag de huidige vriendin van een heel naar werkschuw egocentrisch vrouwenmishandelend (pas na onze relatie overigens) ex-vriendje met een hele dikke buik lopen, toen werd ik wel een beetje boos zeg, nondeju

Heuj Skjoe'tje, kus vanaf hier he? You know where to find me! En je omgeving is een wonderlijk iets.. Zowel je grote steun als de ergste oprakelaar.

Gadver een groen monster! En ik vind mezelf best wel een beetje kut daar om! (Mag je eigenlijk wel kut zeggen op fok?)

'tuurlijk, want dat is het toch ook?

quote:

Op dinsdag 17 december 2013 13:53 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Gadver een groen monster! En ik vind mezelf best wel een beetje kut daar om! (Mag je eigenlijk wel kut zeggen op fok?)

Ik voel je pijn! En och, hier mag het
Nog heel even wachten lieve DND, jouw tijd komt ook snel! Al doet het soms pijn

Kut zeggen mag, maar jezelf kut vinden omdat je niet bovenmenselijk bent en je wel jaloerse gevoelens hebt, dat zou je dan weer niet hoeven doen

quote:

Op dinsdag 17 december 2013 13:59 schreef miss_sly het volgende:
Kut zeggen mag, maar jezelf kut vinden omdat je niet bovenmenselijk bent en je wel jaloerse gevoelens hebt, dat zou je dan weer niet hoeven doen

En wat Sly zegt. Zoals immer

Had niet verwacht dat gevoel erger werd met de tijd. Rotgevoelens horen toch te slijten en niet te versterken?

Jullie zijn lieverds!

quote:

Op dinsdag 17 december 2013 14:05 schreef DagenNachtdromer het volgende:
Had niet verwacht dat gevoel erger werd met de tijd. Rotgevoelens horen toch te slijten en niet te versterken?

Jullie zijn lieverds!

DND, het is niet erg...gevoel komt en gaat in golven. Je bent er nog zo mee bezig en het is ook voor jou nog flink vers. Neem het jezelf niet kwalijk.

Wat Kursor zegt, het heeft tijd nodig.. Ik ben nu 18w zwanger en ben ook soms jaloers op een nicht die volgende week uitgerekend is.. Omdat ik ook morgen was uitgerekend. Veel sterkte

Dank je wel iedereen. voor jullie allemaal!

Ik hoop ook heel erg dat ik in ieder geval zwanger ben voor de datum dat is uitgerekend was

Toch maar even hier, aangezien ik het in WOHTS niet echt op zijn plaats vind...

Ik had gisteren weer even een flinke dip. Ondanks dat ik me best heel groot en flink kan houden en er ook meestal wel rationeel tegenaan kan kijken, verval ik soms in een flinke golf van vreselijk negatieve gevoelens. Het zijn gevoelens waar ik me best wel eens flink voor schaam, maar ik wil niet in de taboesfeer blijven hangen dus ik ga ze toch delen. Misschien herkent iemand ze.

- Ik voel regelmatig vreselijke afgunst naar vrouwen die geen miskraam hebben gehad. Vrouwen die, in mijn ogen, giechelend binnen een maand zwanger worden en dan gewoon een kindje krijgen, zomaar, zonder veel gedoe. Of al die oepsjes die maar gebeuren. Waarom gebeurt dat anderen? Waarom moet er bij ons zo'n bagage aan hangen?

- ik kan me in de verste verte niet meer voorstellen dat het ooit voor mij ook zo zal zijn. Dat ik zwanger word en het nièt eindigt in bloed en pijn en niks. Dat er zoiets bestaat als zwanger worden, daar blij om zijn, en dat ik het uberhaupt zou redden tot aan een echo en dan ook nog eens een goède echo. Dat kan niet, dat bestaat niet, laat staan dat ik ooit een kindje zal voelen of laat staan, baren. Dat is iets dat anderen overkomt. Dat gevoel is zo allesoverheersend soms dat ik dan echt heel erg moet huilen uit het niets.

En ja, ik wèèt de statistieken. Ik wèèt dat de kans enorm groot is dat ook wij wel een kindje gaan krijgen. Maar waar ik me dat helemaal kon voorstellen na mijn eerste positieve test, is dat nu helemaal verdwenen. Ik ben ontzettend bang. En als ik die gevoelens probeer te delen IRL is vaak de enige repliek "het komt wel goed". (ik ken IRL eigenlijk nauwelijks mensen die dit mee hebben gemaakt ook).

Ik kan me ook zomaar voorstellen dat meer vrouwen hier na 1 of meer miskramen last van hebben gehad. Wat heeft je daarbij geholpen, of juist niet?

Ik heb geen antwoord op je vragen. Ik vind het knap dat je je gevoelens zo goed bespreekbaar kunt maken!

SQ
Heel herkenbaar helaas. Die onzekerheid die het met zich meebrengt is killing. En het moeilijkst idd je omgeving die zomaar zwanger wordt en blijft of het niets is. Hoe ermee om te gaan... pfff! Dat blijft moeilijk want het doet gewoon pijn!
Misschien iets om bij je huisarts aan te kaarten? Na mijn (late) miskraam werd ik gebeld hoe het ging en als ik vast zou lopen met mijn gevoelens moest ik aan de bel trekken.

mijn huisarts weet niet eens van de situatie af

Ik ben wel sinds april 100% vrij van antidepressiva (na zes jaar een dagelijkse dosis van 20mg paroxetine) en moet eigenlijk nog een evaluatiegesprek met hem hebben daarover (is er door bruiloft en huwelijksreis destijds niet van gekomen), misschien wel goed om dat dan eens aan te kaarten.

On the bright side: ik red het behoorlijk goed zonder AD, in een periode die emotioneel veeleisend is, dus ik heb in elk geval geleerd om emotioneel op eigen benen te staan. Als me dit was gebeurd vlak vòòr ik die medicijnen kreeg was ik zekersteweten afgevoerd
(ik probeer altijd positieve aspecten te vinden )

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 09:55 schreef Stormqueen het volgende:
Ik had gisteren weer even een flinke dip. Ondanks dat ik me best heel groot en flink kan houden en er ook meestal wel rationeel tegenaan kan kijken, verval ik soms in een flinke golf van vreselijk negatieve gevoelens. Het zijn gevoelens waar ik me best wel eens flink voor schaam, maar ik wil niet in de taboesfeer blijven hangen dus ik ga ze toch delen. Misschien herkent iemand ze.

De folder van het ziekenhuis zei: "Alles wat jij voelt is normaal". En in onze ervaring klopt dat ook.

quote:

- Ik voel regelmatig vreselijke afgunst naar vrouwen die geen miskraam hebben gehad. Vrouwen die, in mijn ogen, giechelend binnen een maand zwanger worden en dan gewoon een kindje krijgen, zomaar, zonder veel gedoe. Of al die oepsjes die maar gebeuren. Waarom gebeurt dat anderen? Waarom moet er bij ons zo'n bagage aan hangen?

Ik ben ook stikjaloers! En ik schaam me daar echt niet voor.
Maar maak jezelf niet gek, er is geen antwoord op het "waarom".

quote:

- ik kan me in de verste verte niet meer voorstellen dat het ooit voor mij ook zo zal zijn. Dat ik zwanger word en het nièt eindigt in bloed en pijn en niks. Dat er zoiets bestaat als zwanger worden, daar blij om zijn, en dat ik het uberhaupt zou redden tot aan een echo en dan ook nog eens een goède echo. Dat kan niet, dat bestaat niet, laat staan dat ik ooit een kindje zal voelen of laat staan, baren. Dat is iets dat anderen overkomt. Dat gevoel is zo allesoverheersend soms dat ik dan echt heel erg moet huilen uit het niets.

En ja, ik wèèt de statistieken. Ik wèèt dat de kans enorm groot is dat ook wij wel een kindje gaan krijgen. Maar waar ik me dat helemaal kon voorstellen na mijn eerste positieve test, is dat nu helemaal verdwenen. Ik ben ontzettend bang. En als ik die gevoelens probeer te delen IRL is vaak de enige repliek "het komt wel goed". (ik ken IRL eigenlijk nauwelijks mensen die dit mee hebben gemaakt ook).

Ik kan me ook zomaar voorstellen dat meer vrouwen hier na 1 of meer miskramen last van hebben gehad. Wat heeft je daarbij geholpen, of juist niet?

Herkenbaar helaas

Ik heb Romeo (1990, Nederlandse film) al eerder gepost. Deze kregen wij aangeraden door de verloskundige. Het is een moeilijke film om te kijken, maar grotendeels zo herkenbaar.

Herkenbaar SQ, heel herkenbaar. Bij mij heeft het ook lang geduurd voor ik kon vertrouwen op mijn lijf toen ik voor de derde keer zwanger raakte.
Ik weet ook niet zo goed wat te zeggen, alles klinkt toch als loze woorden..

hoe gaat het nu met jullie, Remco?

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:25 schreef .Sparkling. het volgende:
Herkenbaar SQ, heel herkenbaar. Bij mij heeft het ook lang geduurd voor ik kon vertrouwen op mijn lijf toen ik voor de derde keer zwanger raakte.
Ik weet ook niet zo goed wat te zeggen, alles klinkt toch als loze woorden..

Geeft niks Spark, dito voor de anderen, alleen al de bevestiging dat je niet de enige bent met deze gevoelens is al een enorme opsteker, hoe droevig het ook is dat zoveel mensen dit (hebben) moeten voelen.