Zwanger... en dan gaat het mis #17

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:25 schreef Stormqueen het volgende:
hoe gaat het nu met jullie, Remco?

Na een zware kerst hebben we min of meer het gevoel dat we nu vooruit kunnen kijken. De uitgerekende datum heeft op 26, 27, 28 en 29 december gestaan, en dat hebben we nu tenminste achter de rug.
Volgende week een afspraak met de gynaecoloog, we hopen op een professionele mening over hoe en wanneer we verder kunnen.

Dat gevoel van nooit een kindje heb ik niet. Maar ik heb dan ook maar een keer een miskraam gehad, en ik was heel onzeker of ik wel zwanger kon worden. Wel was ik heel blij met de streepjes, ook al wist ik dat het fout kon gaan. Als het fout gaat kan je later niet meer zo genieten, dus dan nu maar, dacht ik.

Dat jaloerse heb ik wel. Ik woon in een nieuwe wijk, en dus veel jonge ouders. Gisteren even gauw een boodschap doen. Was 10 minuten weg, maar zag wel 5 geboorteborden, 4 kinderwagens en 2 oma's met hun 3 kleinkinderen. Dat was erg moeilijk. En dan roept zo'n oma, jaaa mijn kleinkind dit of dat. Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is. En dat is het nartuulijk ook wel, maar voor mij even niet.

Onbezorgd zwanger worden kan ik niet meer. Als ik straks weer een tweede streepje heb, zal ik niet zo blij zijn als ik eerst was. En ik denk dat ik met 5 weken dan wel mensen om me heen moet hebben om het vol te houden. Maar nooit meer een kindje, daar wil ik niet aan denken. Het is te vroeg om dat te denken.

En ik vind dat wij hier best verdrietig mogen zijn, en jaloers. Voordat ik een miskraam kreeg kon ik me er niks bij voorstellen. Ja verdiretig enzo. Maar heb het compleet onderschat. En ik denk dat veel vrouwen dat hebben die het nooit hebben meegemaakt. Misschien is dat maar goed ook, want dit gun je niemand.

SQ

Ik voel me vaak wel een beetje abnormaal... juist omdat ik er geen moeite meer mee heb met wat er gebeurt is... Wat niet wil zeggen dat ik niet heel veel verdriet gehad heb!
Kan je ook niet zo goed zeggen wat te doen, omdat dat ook heel erg van je eigen karakter afhankelijk is, je moet denk ik vooral doen wat voor jou/jullie goed voelt.

_{Voor mij is dat voor zover dat kan mijn eigen geluk creëren. Ik ben niet iemand die lang in m'n verdriet blijft hangen. Ik geef mezelf even de tijd en dan probeer ik dat verdriet om te zetten in een hele mooie fijne herinnering. Misschien dat het bij een vroeggeboorte anders is dan bij een miskraam, maar voor mij zal Roan altijd onze eerste zoon zijn, als ik aan hem denk voel ik me echt heel trots, hij hoort bij ons gezin zonder fysiek aanwezig te zijn, net als Senna, onze eerste dochter zo mooi net als Lola
Ik zou ze niet willen missen dus als ik de keus zou hebben om die zwangerschap met "slechte" afloop opnieuw mee te maken of het nooit meegemaakt te hebben, dan zou ik er voor kiezen om het opnieuw mee te maken... Zij zijn een stukje van mij, iets wat ik niet onder woorden kan brengen maar niet meer zonder kan...}

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:30 schreef RemcoDelft het volgende:

[..]

Na een zware kerst hebben we min of meer het gevoel dat we nu vooruit kunnen kijken. De uitgerekende datum heeft op 26, 27, 28 en 29 december gestaan, en dat hebben we nu tenminste achter de rug.
Volgende week een afspraak met de gynaecoloog, we hopen op een professionele mening over hoe en wanneer we verder kunnen.

Ik kan me erg goed voorstellen dat de uitgerekende datum een moeilijk moment is geweest voor jullie. Maar misschien ook voor een klein stukje acceptatie zorgt en het ièts makkelijker maakt om weer naar de toekomst te kijken.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:46 schreef Risu het volgende:
[knip]

Onbezorgd zwanger worden kan ik niet meer. Als ik straks weer een tweede streepje heb, zal ik niet zo blij zijn als ik eerst was. En ik denk dat ik met 5 weken dan wel mensen om me heen moet hebben om het vol te houden. Maar nooit meer een kindje, daar wil ik niet aan denken. Het is te vroeg om dat te denken.

De ratio en het gevoel liggen wat ver uit elkaar in mijn hoofd wat dit betreft - ik wèèt dat we waarschijnlijk wel een kindje zullen krijgen. Ik voel het alleen helemaal niet meer. Maar misschien komt dat terug.

quote:

En ik vind dat wij hier best verdrietig mogen zijn, en jaloers. Voordat ik een miskraam kreeg kon ik me er niks bij voorstellen. Ja verdiretig enzo. Maar heb het compleet onderschat. En ik denk dat veel vrouwen dat hebben die het nooit hebben meegemaakt. Misschien is dat maar goed ook, want dit gun je niemand.

Nou inderdaad. Ik vond het altijd wel sneu voor mensen en het klonk heel medisch-akelig altijd.
Nu weet ik dat het medische aspect meestal wel mee valt, maar dat emotionele echt vele malen zwaarder is

Ach SQ
Weet je, wat Remco ook al zegt: wat je voelt is normaal en goed. Ook jaloezie. Verdriet. Onzekerheid. Angst. Alles. Het gaat om iets zo wezenlijks. En het is zo natuurlijk en vanzelfsprekend, want met hoeveel mensen zijn we wel niet op de wereld? Iedereen kan kinderen krijgen, dus waarom gaat het bij jou nou niet gewoon meteen goed? En waarom moet het jou overkomen? Waarom niet iemand anders? Het is zo oneerlijk!

Al die gevoelens en gedachten zijn legitiem en daar hoef je je niet voor te schamen. Daarmee maak je het voor jezelf alleen maar moeilijker.

Ik geloof zeker dat het IRL moeilijk is om er over te praten, zeker als je weinig mensen in je omgeving hebt die iets dergelijks hebben meegemaakt. Die doen je angst en onzekerheid af met "komt wel goed" omdat ze ook niet weten wat ze anders moeten zeggen.

Als je weer zwanger wordt en het gaat wel goed, kan het best zijn dat je geen fijne, onbezorgde zwangerschap hebt. Val jezelf ook daarover niet te zwaar! Sterker nog: zoek hulp daarbij, want het zijn 'maar' 9 maanden die je vol moet maken, maar die duren verdomd lang als je je ellendig en onzeker voelt. En ook als je zo vreselijk gewenst en na problemen (miskramen, fertiliteitstrajecten) zwanger wordt, ben je niet verplicht om alleen maar blij en gelukkig te zijn, hoe moeilijk anderen het ook vinden daarmee om te gaan.

wat mij erg hielp bij de zwangerschap van Lola was dat ik voor mezelf heel duidelijk had dat als het mis zou gaan ik hoe dan ook verdriet zou hebben... Waarom zou ik haar dan geen moeder gunnen die heel erg van de zwangerschap heeft genoten omdat ik een nare ervaring heb meegemaakt!
Ik wil later als zij ooit besluit moeder te willen worden en vragen aan mij heeft niet dat ik haar "moet" vertellen dat ik niet genoten heb van die zwangerschap door alle zorgen.
Zorgen die niks aan de situatie kunnen veranderen, het loopt zoals het loopt, daarom wilde ik genieten van het moment, zou het met 20 weken weer mis gaan, dan zou ik dat dan wel zien.
Dan heb ik in ieder geval 20 mooie weken gehad die dan voor een fijne herinnering zouden kunnen zogen

( Ik besef me overigens heel goed dat de meeste mensen niet zo denken... voel me daarom soms haast bezwaard om positief te zijn, want positief zijn word dan vaak verward met ow het doet haar allemaal niks... )

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:30 schreef RemcoDelft het volgende:

[..]

Na een zware kerst hebben we min of meer het gevoel dat we nu vooruit kunnen kijken. De uitgerekende datum heeft op 26, 27, 28 en 29 december gestaan, en dat hebben we nu tenminste achter de rug.
Volgende week een afspraak met de gynaecoloog, we hopen op een professionele mening over hoe en wanneer we verder kunnen.

Pff, wat een zware dagen hebben jullie gehad. Fijn dat dat achter de rug is. Hoe is het nu fysiek met je vrouw?

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:52 schreef klumsy het volgende:
SQ

Ik voel me vaak wel een beetje abnormaal... juist omdat ik er geen moeite meer mee heb met wat er gebeurt is... Wat niet wil zeggen dat ik niet heel veel verdriet gehad heb!
Kan je ook niet zo goed zeggen wat te doen, omdat dat ook heel erg van je eigen karakter afhankelijk is, je moet denk ik vooral doen wat voor jou/jullie goed voelt.

_{Voor mij is dat voor zover dat kan mijn eigen geluk creëren. Ik ben niet iemand die lang in m'n verdriet blijft hangen. Ik geef mezelf even de tijd en dan probeer ik dat verdriet om te zetten in een hele mooie fijne herinnering. Misschien dat het bij een vroeggeboorte anders is dan bij een miskraam, maar voor mij zal Roan altijd onze eerste zoon zijn, als ik aan hem denk voel ik me echt heel trots, hij hoort bij ons gezin zonder fysiek aanwezig te zijn, net als Senna, onze eerste dochter zo mooi net als Lola
Ik zou ze niet willen missen dus als ik de keus zou hebben om die zwangerschap met "slechte" afloop opnieuw mee te maken of het nooit meegemaakt te hebben, dan zou ik er voor kiezen om het opnieuw mee te maken... Zij zijn een stukje van mij, iets wat ik niet onder woorden kan brengen maar niet meer zonder kan...}

Ik vind dat een hele knappe instelling, zeker gezien de gradatie van jouw ellende zoals dat voor een buitenstaander voelt. Maar er zit ook wel een kern van waarheid in het gezegde dat je pas weet hoe iets voelt als je het zelf hebt meegemaakt.
Jouw verhaal klinkt voor mij als een vreselijk doemscenario, met emoties die zo heftig zijn dat ik het mezelf niet eens kàn indenken. Maar ik vind het echt heel mooi en dapper hoe je het beschrijft. Het zijn wèl je kinderen en dat blijven ze voor altijd.

_{(overigens voel ik mijn miskramen totaal niet als kinderen - heel andere situatie, miskraam vs vroeggeboorte, dus nog een heel statisch gegeven)}


Maar, wat ik me afvraag, hoe heb je de zwangerschap van je dochter ervaren? Heb je kunnen genieten, of is er veel angst geweest? En denk je dat haar geboorte de scherpe randjes van je verdriet er af heeft gehaald?

oh, je had je antwoord al gegeven voordat ik mijn vraag stelde zie ik. Knap hoor!

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:59 schreef klumsy het volgende:
wat mij erg hielp bij de zwangerschap van Lola was dat ik voor mezelf heel duidelijk had dat als het mis zou gaan ik hoe dan ook verdriet zou hebben... Waarom zou ik haar dan geen moeder gunnen die heel erg van de zwangerschap heeft genoten omdat ik een nare ervaring heb meegemaakt!
Ik wil later als zij ooit besluit moeder te willen worden en vragen aan mij heeft niet dat ik haar "moet" vertellen dat ik niet genoten heb van die zwangerschap door alle zorgen.
Zorgen die niks aan de situatie kunnen veranderen, het loopt zoals het loopt, daarom wilde ik genieten van het moment, zou het met 20 weken weer mis gaan, dan zou ik dat dan wel zien.
Dan heb ik in ieder geval 20 mooie weken gehad die dan voor een fijne herinnering zouden kunnen zogen

( Ik besef me overigens heel goed dat de meeste mensen niet zo denken... voel me daarom soms haast bezwaard om positief te zijn, want positief zijn word dan vaak verward met ow het doet haar allemaal niks... )

Wat fijn klumsy, dat je het zo hebt kunnen ervaren!

Ik vond het dus heel, heel moeilijk. In het begin, de eerste 14 weken, zat ik op een roze wolk (na een aantal goede echo's) en toen, van de ene op de andere dag, was dat voorbij. Ik werd wakker en de wereld was grauw en grijs en is dat gebleven tot de bevalling. Heel moeilijk vond ik dat, omdat ik me zo rot voelde, maar ook omdat maar weinig mensen het begrepen. Ik wilde toch zo graag een kind? Dat ging nu toch gebeuren? Waarom kon ik dan niet gewoon lekker blij gaan lopen zijn? Zelfs mijn vriend had daar soms moeite mee, hoewel hij me echt heel goed gesteund heeft.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:59 schreef klumsy het volgende:
wat mij erg hielp bij de zwangerschap van Lola was dat ik voor mezelf heel duidelijk had dat als het mis zou gaan ik hoe dan ook verdriet zou hebben... Waarom zou ik haar dan geen moeder gunnen die heel erg van de zwangerschap heeft genoten omdat ik een nare ervaring heb meegemaakt!
Ik wil later als zij ooit besluit moeder te willen worden en vragen aan mij heeft niet dat ik haar "moet" vertellen dat ik niet genoten heb van die zwangerschap door alle zorgen.
Zorgen die niks aan de situatie kunnen veranderen, het loopt zoals het loopt, daarom wilde ik genieten van het moment, zou het met 20 weken weer mis gaan, dan zou ik dat dan wel zien.
Dan heb ik in ieder geval 20 mooie weken gehad die dan voor een fijne herinnering zouden kunnen zogen

( Ik besef me overigens heel goed dat de meeste mensen niet zo denken... voel me daarom soms haast bezwaard om positief te zijn, want positief zijn word dan vaak verward met ow het doet haar allemaal niks... )

Dit laatste wil ik wel even benadrukken.
(Ik spui hier natuurlijk regelmatig mijn zorgen en angsten, dus komt het al snel over alsof ik daar helemaal doortrokken van ben, maar overall sta ik best heel positief in het leven en wil ik ook allerminst blijven hangen in het verdriet. Ik herken wel een beetje dat "als ze positief denkt dan zal het wel "over" zijn" uit mijn omgeving. Voor mij staat dat los van elkaar)

Er zijn ook mensen die het hele zwanger zijn gewoon niet leuk vinden. Toen ik dat bij de miskraam ervoer heb ik het op de miskraam gegooid. Maar ook de drie zwangerschappen erna heb ik nooit als leuk of prettig ervaren. Het doel en het uitkomst zijn heerlijk en leuk, maar de weg er naar toe...Ik ben er gewoon niet voor gemaakt.
Toch was er wel degelijk verschil tussen de zwangerschappen die goed afliepen en de twee die dat niet deden. Diep in mijn hart wist ik bij de twee foute dat het fout zat en had ik bij de andere gewoon meer vertrouwen. Geen idee waarom, het was nergens uit af te leiden, maar het was gewoon zo

SQ het klopt dat je nooit meer zo onbezorgd zult zijn als die eerste keer, maar ik wens jou ook een innerlijk stemmetje dat je rust geeft als het wel oke is. En of je dan geniet van de periode tussen streepjes en zekerheid, dat is aan jou. Dat is zo persoonlijk en zo afhankelijk van hoe je bent, dat valt niet te voorspellen.

ja ben ook erg blij dat ik van de zwangerschap heb kunnen genieten...
maar het heeft ook een keerzijde, de hele omgeving kon dat niet! wat opzich niet erg is, maar daar moesten ze mij dan wel steeds mee opzadelen... Dus zo positief als ik was ( ook omdat ik dat van mezelf moest ) zo negatief waren andere mensen om me heen...

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 11:09 schreef klumsy het volgende:
ja ben ook erg blij dat ik van de zwangerschap heb kunnen genieten...
maar het heeft ook een keerzijde, de hele omgeving kon dat niet! wat opzich niet erg is, maar daar moesten ze mij dan wel steeds mee opzadelen... Dus zo positief als ik was ( ook omdat ik dat van mezelf moest ) zo negatief waren andere mensen om me heen...

Heel moeilijk lijkt me dat.
Sowieso vond ik de omgeving moeilijk. Toen ik de tweede keer zwanger was en we het vertelden, gewoon meteen net als de keer dat het fout ging, waren mensen in onze omgeving ook heel sceptisch "laten we eerst maar eens kijken of het goed gaat dit keer". Dat wilde ik helemaal niet horen, ik wilde gewoon van harte gefeliciteerd worden, zonder voorbehouden. Ik wilde blij zijn en wilde graag dat anderen ook blij voor ons waren.

Wat betreft een goed gevoel over de zwangerschap: ik had de keer dat het fout ging ook een heel goed gevoel over de zwangerschap. De avond voor we naar de echo moesten, bedacht ik me dat het ook fout kon zijn, maar die gedachte was zo raar, dat het echt niet bleef hangen. De volgende dag bleek het toch niet goed te zijn.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 11:18 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Heel moeilijk lijkt me dat.
Sowieso vond ik de omgeving moeilijk. Toen ik de tweede keer zwanger was en we het vertelden, gewoon meteen net als de keer dat het fout ging, waren mensen in onze omgeving ook heel sceptisch "laten we eerst maar eens kijken of het goed gaat dit keer". Dat wilde ik helemaal niet horen, ik wilde gewoon van harte gefeliciteerd worden, zonder voorbehouden. Ik wilde blij zijn en wilde graag dat anderen ook blij voor ons waren.

Wat betreft een goed gevoel over de zwangerschap: ik had de keer dat het fout ging ook een heel goed gevoel over de zwangerschap. De avond voor we naar de echo moesten, bedacht ik me dat het ook fout kon zijn, maar die gedachte was zo raar, dat het echt niet bleef hangen. De volgende dag bleek het toch niet goed te zijn.

ik was de eerste keer ook zeer onverschrokken. Ik moet wel zeggen dat ik na de echo, waarbij er wèl hartactie was maar het vruchtje te klein was, het meteen wist in mijn hart. Terwijl mijn hele omgeving nog zoiets had van: joh, het leeft dus het zit wel goed.

De tweede keer heb ik misschien wel 40 tests gedaan ( ) maar ik bleef ongelovig. En dat gevoel bleek te kloppen. Ik heb het toen niemand verteld omdat ik zelf niet blij was en dus ook niet gefeliciteerd wilde worden... Ik geloof steeds meer in gevoel

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 11:09 schreef klumsy het volgende:
ja ben ook erg blij dat ik van de zwangerschap heb kunnen genieten...
maar het heeft ook een keerzijde, de hele omgeving kon dat niet! wat opzich niet erg is, maar daar moesten ze mij dan wel steeds mee opzadelen... Dus zo positief als ik was ( ook omdat ik dat van mezelf moest ) zo negatief waren andere mensen om me heen...

Ik vond het vooral zo opvallend dat iedereen dacht dat ze er een mening over mochten hebben.
En die ook graag met jullie deelden. Dat begreep ik echt helemaal niet

En ik ga het niet meer vergeten, die whatsapp met de foto van de 2 totaal onverwachte streepjes
En de echo waarbij ik (toevallig) mee mocht en je wist dat het een meisje was

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 11:09 schreef klumsy het volgende:
ja ben ook erg blij dat ik van de zwangerschap heb kunnen genieten...
maar het heeft ook een keerzijde, de hele omgeving kon dat niet! wat opzich niet erg is, maar daar moesten ze mij dan wel steeds mee opzadelen... Dus zo positief als ik was ( ook omdat ik dat van mezelf moest ) zo negatief waren andere mensen om me heen...

hm, dat lijkt me ook erg naar inderdaad. Dan haalt je omgeving je eigenlijk neer.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 11:22 schreef Skoap het volgende:

[..]

Ik vond het vooral zo opvallend dat iedereen dacht dat ze er een mening over mochten hebben.
En die ook graag met jullie deelden. Dat begreep ik echt helemaal niet

En ik ga het niet meer vergeten, die whatsapp met de foto van de 2 totaal onverwachte streepjes
En de echo waarbij ik (toevallig) mee mocht en je wist dat het een meisje was

En dat eerste, werkelijk?? Echt ¹⁰⁰

Hallo allemaal,

Ben hier nieuw en heb wat meegelezen.
Wij hebben in oktober een miskraam gehad, ik wist nog maar een weekje dat ik zwanger was.
Omdat ik Hashimoto heb moest ik gelijk naar de internist, in de wachtkamer van de internist ging het mis.
Ter controle toch nog even bij de gynaecoloog geweest en inderdaad was het niet wat het wezen moest.
in de dagen erna verloor ik het vruchtje en heb hier weinig pijn aan ondervonden, ik vloeide ook maar 4 dagen en dat was het. tenminste dat dacht ik, in de dagen erna ging het goed. Tot ik een weekend weg was met familie (waarvan alleen me schoonmoeder het wist) ik verschrikkelijke pijn ervoer. Maandags bij thuiskomst gelijk naar het zh gebeld en moest ik maar direct langs komen.
op dat moment waren ze bang voor een bbzw. gelukkig was dit niet het geval maar bleek ik als gevolg van de miskraam een cyste te hebben gekregen die erg pijnlijk was.
Na 2 maanden met pijn rond te hebben gelopen is er besloten de cyste te verwijderen wat ze een week geleden dan ook hebben gedaan.
Ik dacht dat ik mijn miskraam een plek had gegeven en er vrede mee had. Tijdens het wakker worden uit de narcose was ik erg onrustig en hebben ze mijn man er bij moeten halen. Het schijnt dat ik alleen maar aan het huilen was en riep dat ik niet zwanger was.
dat was wel een domper zowel voor mijn man als ik.
Nu willen we dolgraag kinderen en probeer ik het zoveel mogelijk te verwerken maar merk dat ik gewoonweg niet weet hoe.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 11:21 schreef Stormqueen het volgende:

[..]

ik was de eerste keer ook zeer onverschrokken. Ik moet wel zeggen dat ik na de echo, waarbij er wèl hartactie was maar het vruchtje te klein was, het meteen wist in mijn hart. Terwijl mijn hele omgeving nog zoiets had van: joh, het leeft dus het zit wel goed.

De tweede keer heb ik misschien wel 40 tests gedaan ( ) maar ik bleef ongelovig. En dat gevoel bleek te kloppen. Ik heb het toen niemand verteld omdat ik zelf niet blij was en dus ook niet gefeliciteerd wilde worden... Ik geloof steeds meer in gevoel

In gevoel geloven is goed!
Maar geef jezelf ook de ruimte om het naast je neer te leggen. Het kan best zijn dat je de volgende keer niet blij bent en gefeliciteerd wil worden en ongelovig blijft...en toch 9 maanden later bevalt. Het is niet vanzelfsprekend zo dat je het voelt als het niet goed zit, maar het kan wel.

Ik bleef ongelovig tot de bevalling En toen S op mijn borst werd gelegd, was alles ein-de-lijk over, voor mij. Ook dat is niet altijd zo. Het gaat over gevoelens, die zijn zoo persoonlijk, daar kun je geen wetmatigheden op los laten.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:59 schreef klumsy het volgende:
Zorgen die niks aan de situatie kunnen veranderen, het loopt zoals het loopt, daarom wilde ik genieten van het moment, zou het met 20 weken weer mis gaan, dan zou ik dat dan wel zien.
Dan heb ik in ieder geval 20 mooie weken gehad die dan voor een fijne herinnering zouden kunnen zogen

Mijn vrouw heeft dat helaas nooit zo ervaren. Ze was in het begin veel misselijk, en vanwege werk was ze weinig thuis. Daar kwam bij het verhoogde risico op triosomy's. Ze is welgeteld 1 dag heel erg blij geweest (na de uitgebreide 20 weken echo), en daarna stortte alles in.
Meerdere mensen zeiden wel dat ze moest genieten van de zwangerschap, en ze was ook heel blij met ons kindje in haar, maar niet met de zwangerschap zelf.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 10:59 schreef miss_sly het volgende:
Hoe is het nu fysiek met je vrouw?

Langzaam beter, maar de laatste keer had de internist ook tegenvallende resultaten. Vrijdag krijgen we nieuwe uitslagen. We hopen enorm dat er geen blijvende effecten zijn.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 11:08 schreef mefke79 het volgende:
SQ het klopt dat je nooit meer zo onbezorgd zult zijn als die eerste keer, maar ik wens jou ook een innerlijk stemmetje dat je rust geeft als het wel oke is. En of je dan geniet van de periode tussen streepjes en zekerheid, dat is aan jou. Dat is zo persoonlijk en zo afhankelijk van hoe je bent, dat valt niet te voorspellen.

Nou, het kan wel. De zwangerschap na de miskraam was ik idd een stuk minder onbezorgd. Maar de zwangerschap daarna; ik ben juist nog veel relaxter en onbezorgder dan bij de eerste zwangerschap (die dus uitliep op een miskraam).

Dus ik herken het absoluut wat de eerste zwangerschap na de mk betreft. Maar die daarna is voor mij dus het meest relaxed juist.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 12:59 schreef Cocotrimonium het volgende:

[..]

Nou, het kan wel. De zwangerschap na de miskraam was ik idd een stuk minder onbezorgd. Maar de zwangerschap daarna; ik ben juist nog veel relaxter en onbezorgder dan bij de eerste zwangerschap (die dus uitliep op een miskraam).

Dus ik herken het absoluut wat de eerste zwangerschap na de mk betreft. Maar die daarna is voor mij dus het meest relaxed juist.

Wat fijn dat je het zo hebt ervaren!

Dit is dan weer zo'n goed voorbeeld waarom ik probeer om statements te voorkomen en alleen te vertellen hoe ik dingen ervaren heb. ieder mens is anders en kan dingen anders ervaren, en als je statements gaat geven, dan kan iemand zich nog raar of schuldig gaan voelen omdat het anders ervaren wordt dan 'normaal' zou zijn.

quote:

Op woensdag 8 januari 2014 13:59 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Wat fijn dat je het zo hebt ervaren!

Dit is dan weer zo'n goed voorbeeld waarom ik probeer om statements te voorkomen en alleen te vertellen hoe ik dingen ervaren heb. ieder mens is anders en kan dingen anders ervaren, en als je statements gaat geven, dan kan iemand zich nog raar of schuldig gaan voelen omdat het anders ervaren wordt dan 'normaal' zou zijn.

Nou dat dus, niemand kan voorspellen hoe je gevoel zal zijn, zelfs jij zelf niet. En alle gevoelens zijn dan toch goed?
Ik kan me nog goed herinneren Miss dat jij zo niet op de roze wolk zat en dat zo erg vond. Ik vond het van afstand al heel vervelend om te horen, gunde je het zo om het juist wel te voelen omdat het zo mooi schijnt te zijn.

Coco, bij mij is er nooit meer een tweede zwangerschap na een miskraam gekomen, ik had een miskraam, zwangerschap, miskraam en weer een voldragen zwangerschap. De zwangerschap van de jongste was ik wel heel relaxt. Misschien ook omdat ik nu beter wist wat er zou komen. We hebben toen ook hele vroege echo's bewust geweigerd en zijn in het gewone controleriedeltje mee gegaan. Dus eerste echo met iets van 8 weken en daarna combi test.

Overigens, mijn zusje is bij dezelfde vk als ik toen en zij vertelde dat de eerste echo die toen nog rond 8 weken was, nu verplaatst is naar rond 9 weken. De vk's maakten toch nog te veel mee dat een eerste echo goed was met 8 weken en het daarna mis ging of dat een paren bij een eerste echo onnodig ongerust gemaakt werden met een vage echo.