Het OUD Estafette Topic deel 5

sjonge dakoot! heavy hoor. vet goed gedaan zelf, je leven.

Nog even Dakota:

quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 17:31 schreef Dakota het volgende:
Zooo..

Ik ben dus Dakota 25 jaar('83) En geboren te zwolle. (mijn echte naam post ik hier maar even niet ivm Google, een bijna nooit voorkomende naam en familie )
Mijn moeder werd zwanger op haar 17e van haar eerste kindje, een meisje dat vlak na de geboorte overleed aan meerdere hartproblemen, mijn vader en moeder trokken dit erg slecht. Mijn vader raakte aan de alcohol en kreeg ietwat losse handjes waardoor de relatie uiteraard keihard mislukte. Na weer een 'goedmaak' poging werd mijn moeder zwanger van mijn broer.(4 maanden na de eerste) Zo werd het contact weer iets beter en nadat mijn broer geboren werd ging het weer de verkeerde kant op, mijn vader vertrok, kwam 1 keer terug (de dag waarop ik verwekt werd) (4 maanden na mijn broer) en vertrok weer.
Mijn moeder, toen 19 jaar kon eigenlijk niet voor ons tweetjes zorgen en heeft ons na enkele bezoekjes van mijn vaders niet zo fantastische familie die ons mee wilden nemen met veel geweld, afgezet op de stoep van jeugdzorg (echt op de stoep, met een paar kleren) Die hebben ons weer teruggegeven aan mijn moeder..die ons vervolgens bij een random buurvrouw heeft gedropt..die waren weer in het nieuws geweest voor kindermishandeling dus toen heeft jeugdzorg ons maar weer opgenomen. Daarna kwamen we in een pleeggezin in Deventer waar we 4 jaar hebben gezeten. Helaas was pleegvaders manier van ' pottytraining ' hup onder de koude douche als we in bed hadden geplast niet zo denderend waardoor we weer door pleegzorg ergens anders anders zijn neergezet, dit ging 3 jaar door en toen werd er besloten dat ik maar beter naar een kindertehuis kon gaan, toen was ik 8.. daar heb ik de tijd van mijn leven gehad alleen mocht je daar maar blijven tot je 11e..dus toen heb ik nog wat kindertehuizen en internaten versleten. op mijn 13e leerde ik mijn echte moeder kennen (mijn broer woonde daar inmiddels blabla lang verhaal) en op mijn 14e werd er voor mij besloten dat ik daar ook moest wonen, dat liep verkeerd na een maand en toen ben ik weggelopen..kwam ik weer in internaten, crisisopvang en vervolgens kamertraining. Op mijn 15e ben ik op mijzelf gaan wonen..ook kwam ik toen op de vervolgopleiding (gymn. wel afgerond,2 jaar overgeslagen en vroege leerling vandaar 15) 2 jaar kunstac. gedaan, vond ik niet erg interessant (maar omdat ik 15 was wilde niemand me verder aannemen )..daarna universiteit (communicatiewetenschappen) en de laatste 2 jaar in ierland omdat dit land mij zo ontzettend trok.
Daarna ben ik gewoon wat gaan werken her en der, freelancen (design, reclame etc. ) en voor de lol op mijn 20e weer naar Ierland vertrokken om te Aupairen en Bouncer te zijn (uitsmijtster voor de vrouwen, ik ehb ook 11 jaar op kickboksen en turnen gezeten..niet dat ik iemand met een radslag de kroeg uit heb gewerkt hoor)

Op mijn 17e heb ik mijn vader trouwens eens opgezocht, ik vond hem in lelystad dronken, onder een pinodekbed in een goor huis met stomme vrouw en scheefgeknipte naar poepruikende kinderen. Dus toen ik weer thuis kwam heb ik contact opgenomen met de kinderbescherming en zij hebben de kinderen in een pleeggezin geplaatst (waar ik af en toe nog foto's van krijg) Ik hoorde laatst dat mijn vader nu vrouwloos is en op t bankje voor de Appie heijn woont)

Maargoed verliefd op ierland en ik hoop er ooit weer te gaan wonen maar dat betwijfel ik (vriendlief)
Nu woon ik samen met mijn vriend in Heerhugowaard, ik heb nog steeds zwangerschapsverlof en hij zit in de ziektewet omdat hij herstellende is van kanker. Dus kunnen we nu samen genieten van ons verse dochterliefkindje Ik ben waarschijnlijk de eerste keer dat we ' het' deden zwanger geworden dus wij kennen elkaar net een jaartje. Toch gaat het eigenlijk erg goed..omdat we eigenlijk de hele zwangerschap al bij elkaar op de lip hebben gezeten, hij door zijn ziekte en ik door de zwangerschap weten we erg goed wat we aan elkaar hebben en wat we wel of niet van elkaar kunnen hebben. Ik denk zelf dat we het erg goed doen


En hobby's..mwoah, computers, boeken, muziek (ik heb vandaag een roze kindergitaartje gekocht voor mijn basisschoolformaat handjes)en ontwerpen.
Verder ben ik ook van de Net5 programma's lekker emo'en. Boeken..teveel ik ben zelf dol op literatuur van de oude schrijvers (reve, wolkers,vestdijk)
En ook op emoboeken van Virginia Andrews maar het allerleukste zijn toch echt de kinderboeken.
Muziek..verschilt, pearl Jam, Alice in chains, Pink Floyd, Deep Purple Bruce Springsteen,The Cure, Eva Cassidy, Nizlopi maar ook Jason Mraz enzo.

Films! Adams apples, Thank you for smoking, Elephant, the butchers, Girl interrupted, A love song for bobby long, Juno, Hard Candy (veel cult)
Eten!: Vis alle soorten op ansjovis en kuit na. en stamppot!

Nu moet ik de vraag nog beantwoorden..hmm ik denk dat ik boeiend kan zijn omdat ik geen typical tyke ben, omdat ik door zoveel verschillende personen ben opgevoed denk ik dat er vast wel een stuk of 10 steekjes loszitten bij me:P Verder ben ik erg chaotisch waardoor alles altijd fout gaat en ik ben altijd in voor stomme grapjes. (kleutergedrag )

blabladiebla.

Klaar! En ik geef het stokje door aan...tromgeroffel...

Memmel

Met de vraag Als jij een leeftijd uit je leven mocht kiezen, en je altijd zo oud zou zijn, welke leeftijd zou dat zijn en waarom?

tvp

O ik hang trouwens al jaren rond op Fok, eerst als Nymphaea, toen kreeg ik een ban for life..en daarna nog een paar keer sinds Dakota is het aardig rustig (maar ik post eigenlijk pas weer echt sinds mijn zwangerschap)

Indrukwekkend verhaal Dakota! En bewonderenswaardig hoe je nu zo positief in het leven lijkt te staan.

Ben weer helemaal klaar voor de volgende!

Dakota, mag ik vragen wat voor kanker je vriend had?
Super dat hij weer hersteld zeg

Heftig allemaal Koot en fijn dat je met vertrouwen jullie toekomst tegemoet kan zien

En ik vind dat je echt een supertoffe vraag voor Memmel hebt verzonnen!

Hij had speekselklierkanker (tumor op zijn gehemelte) nu heeft hij een prothese (een soort beugeltje met harsklomp die het gat opvult)

Lovelylady, ik heb weinig contact met haar. Nu ze oma is doet ze net alsof ze het geweldig vindt maar toch zegt ze elk weekend haar afspraak om langs te komen weer af. Ze heeft Elin nu 1 keer gezien

Wat jammer Dakota

Wat een verhaal Dakota. Jeetje, dat is niet niks zeg . Maar wat heerlijk dat je nu je eigen gezinnetje hebt en dat jullie het zo goed en fijn hebben met z'n drieën .

_{In tegenstelling tot wat anderen zeggen, vind ik het helemaal niet verrassend, je verhaal. Ik had het wel 'gemerkt', zeg maar .}

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 08:08 schreef Guuzewuus het volgende:
Wat een verhaal Dakota. Jeetje, dat is niet niks zeg . Maar wat heerlijk dat je nu je eigen gezinnetje hebt en dat jullie het zo goed en fijn hebben met z'n drieën .

_{In tegenstelling tot wat anderen zeggen, vind ik het helemaal niet verrassend, je verhaal. Ik had het wel 'gemerkt', zeg maar .}

probleemjongere gedrag ?

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 08:12 schreef Dakota het volgende:

[..]

probleemjongere gedrag ?

Nee hoor . Gewoon een gevoel wat ik bij je kreeg.

IK KRIJG EEN HEEL APART GEVOEEEEL VAN BINNEN, ALS IK JE AANKIJK LIEEEEEEVE SCHAT



zoiets?
(ik stop al )

Haha, terwijl ik echt totaal niet zweverig ben . Maar ben jou .... een gevoel ja!

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 08:13 schreef Guuzewuus het volgende:

[..]

Nee hoor . Gewoon een gevoel wat ik bij je kreeg.

Sluit ik me helemaal bij aan. Dat had ik ook.

Daar gaat mijn farce

quote:

Op dinsdag 10 maart 2009 13:40 schreef Dakota het volgende:

[..]

Wat dacht je gelezen te hebben eigenlijk ?

Ik meende uit een post op te kunnen maken dat je niet zo'n goede band, of veel contact, met je moeder hebt. Naar aanleiding daarvan had ik dan zoiets willen vragen als "Wat voor moeder denk je of hoop je zelf te zijn/worden voor Elin?" Maar ik kon die post niet meer vinden en was bang dat ik het misschien wel verkeerd geïnterpreteerd had, etc. Al had ik die vraag ook best zonder die post kunnen stellen trouwens, maar goed


Indrukwekkend verhaal! Petje af voor hoe je nu in het leven staat

Snel op invoeren klikken, voordat ik me bedenk!

Dakota, bedankt voor het stokje!
Ik ben dus Memmel, een bijnaam die ik al een hele poos draag en waarvan nog altijd duister is hoe ik er precies aan gekomen ben. In het dagelijks leven word ik ook wel Emily genoemd. Ik ben 33 jaar en geboren en getogen in Den Haag. Als ik mijzelf vergelijk met anderen die hier hun verhaal doen heb ik een zeer stabiel - sommigen noemen het misschien zelfs saai - leventje. Ik heb netjes mijn VWO diploma gehaald. Daarna ben ik de School voor Journalistiek gaan doen en ook die heb ik - eigenlijk op mijn sloffen - gehaald. Nou, dan ben je 21 en afgestudeerd en wat dan.

Het niet gedaan hebben van een universitaire studie bleef bij mij knagen en ik heb me na mijn HBO gestort op achtereenvolgens een verkorte studie Beleid, Management & Organisatie op de VU in Amsterdam, Sociologie in Rotterdam en Engels in Leiden. Alledrie niet afgemaakt (bij Engels heb ik het wel tot het derde jaar gered). Ik heb inmiddels geaccepteerd dat de acadeem in mij waarschijnlijk altijd verborgen zal blijven. Maar het blijft kriebelen. Ik zou graag weer wat gaan doen.

Ondertussen vroeg ik me dan wel af wat ik wél leuk vond. Ik kwam steeds tot de conclusie dat 'stukkies schrijven' mijn ding was. Ik heb me toen ingeschreven bij de KvK en heb een aantal jaar als freelancer gewerkt, tot ik een mooie kans kreeg via een vriendin: er was bij een multinational iemand nodig om een communicatiemedewerker te vervangen. Voor drie maanden. Ik dacht: kan mij het schelen, ik doe het! Een gouden greep, zo bleek, want inmiddels heb ik mijn 10-jarig jubileum (inclusief de gouden armband! ) daar gevierd. Daar heb ik allerlei personeelsbladen gemaakt, geleid, getransformeerd en weet ik wat meer. En heb de kans gekregen veel van de wereld te zien: reizen was een vast onderdeel van mijn werk. Op een zeker moment zat ik elke week wel weer ergens anders. Het hoogtepunt was toch wel een bezoek aan Nigeria. Zo anders en zo niet Nederland! Een hele mooie, maar op momenten ook angstige ervaring. Twee maal een lekke band krijgen in het centrum van Lagos, raad ik niemand aan. En de weegsessie op de aardappelweegschaal voordat we aan boord van de helicopter mochten, was ronduit beschamend...

"Maareh, hoe zit het dan met vriendjes enzo?", hoor ik menigeen denken. Nou, precies 1, dus. Niet meer en niet minder. J. en ik zijn samen vanaf de vierde klas middelbare school en zijn vanaf het moment dat hij de onvergetelijke woorden "ik heb gehoord dat jij mij leuk vindt, mag ik je effe zoenen" sprak, onafscheidelijk. Op 21 maart zijn we 17 jaar samen. Maatjes die van tijd tot tijd niet met, maar zeker niet zonder elkaar kunnen leven. Het is wel raar om je te realiseren dat je in je leven al langer samen bent, dan dat je alleen was. Maar we hebben het allebei altijd leuk gevonden. En inmiddels zijn onze levens ook zo verweven, dat je je een ander bestaan niet meer voor kunt stellen. We liggen nog vaak na te genieten van de tijden dat ik 16 was en hij 18 en hij mij op zijn Zundapp brommer kwam halen, in zijn groene bomber-jack en Edwin ribbroek

En aan ons rustige leventje kwam een einde met de komst van onze Anna! Wat een prachtige verandering was dat. Van het bestaan dat we hadden (tweeverdieners, alles moest kunnen en niets was te dol) transformeerden we in een klap naar papa en mama. En ik realiseerde me dat ik nooit meer anders zou willen. En nu met de zwangerschap hopen we dat we nog zo'n gezond en gezellig kind mogen krijgen.
En het is goed zo. We hebben een goed leven en hebben allebei een prima baan, we wonen sinds een paar maanden in ons droomhuis met dochter, honden en kat en kunnen alles doen wat we willen. Maar als je naar de essentie kijkt, is voor mij mijn gezin en familie het belangrijkst. Dat gevoel dat ik krijg van de schaterlach van Anna, daar kan niets tegenop. Dat maakt gewoon mijn dag helemaal goed. Als een van ons ’s avonds te laat thuis is om Anna nog wakker te zien, sluipen we gewoon haar kamer op en gaan lekker naast haar bedje zitten staren .

Naast deze passie ben ik al vele jaren een fervent softballster en vind ik fotografie leuk. Lezen doe ik ook wel, maar te weinig. Vandaar dat het Haagse fok-leesclubje een goede stok achter de deur is. Qua muziek vind ik van alles leuk, maar ook ik ben van de grunge-generatie. Ik heb ooit mijn concertkaartjes voor Nirvana weer ingeleverd, omdat Kurt er geen zin meer in had en definitief het podium had verlaten. En toen we drie jaar terug trouwden, was dat met het nummer Black van Pearl Jam. Ook ga ik graag op reis. De VS is echt mijn favoriete bestemming en daar kom ik dan ook zeker 1 keer per jaar. Ik verwonder me elke keer weer over van alles daar en hoe de mensen en het land in elkaar steken. Maar ik schroom er ook niet voor gewoon de auto te pakken en ergens heen te rijden voor een leuk weekendje. Waar je me 's nachts voor wakker kunt maken? Indische speklapjes volgens het recept uit het Conimex kookboekje. O mijn god, die dingen kan ik echt blijven eten!

En de vraag van Dakota...mooie vraag. Ik denk dat ik graag 18 zou willen zijn en blijven. Heerlijke tijd was dat. ik had verkering, had mijn rijbewijs, we gingen elke donderdag en zaterdag stappen met een grote groep vrienden van school (en we zien elkaar nog steeds! Nu de meesten met kids, maar nog even gezellig!) en de wereld lag aan onze voeten, zogezegd. Dat gevoel van eindeloze mogelijkheden en nog geen grote zorgen, dat zou ik altijd wel vast willen houden. Op de rand van volwassenheid. Ik zei laatst nog dat je je leven achterstevoren zou moeten kunnen leven. Je weet namelijk pas wat je had, wanneer je het niet meer hebt en het leven wordt alleen maar zwaarder. Nu ik werk denk ik terug aan mijn studietijd en toen ik studeerde aan de middelbare school enzovoorts.
Maar ook de leeftijd van zeven was heerlijk. Met pa en ma en mijn broertje op vakantie in de tent in Frankrijk, in mijn nieuwe pyjama in de slaapzak. Heerlijk! Soms zou ik het zo weer over willen doen en we kunnen dan ook niet wachten tot we onze eigen kinderen deze ervaringen kunnen geven.

Mijn grootste angst in het leven is dat er iets ergs gebeurt met iemand die me lief is. Toegeven, zoveel heb ik nog niet voor mijn kiezen gehad. De dood van mijn schoonmoeder toen ik net zwanger was van Anna hakte er flink in, maar verder is mij gelukkig nog veel leed bespaard gebleven. Ik leef ook heel sterk met een gevoel of gedachte dat ik ooit zal moeten betalen voor het geluk en de welvaart die we nu hebben. Onder het mom van: het kan niet altijd zo blijven gaan. Ik kan daar ’s nachts soms echt wakker van liggen. Daarom ook, vind ik het waarschijnlijk fijn en belangrijk om het anderen naar de zin te maken en anderen te laten delen in wat ik heb. Iedereen moet kunnen genieten, is een beetje mijn motto.

Dit gevoel dat ik dus heel sterk heb en dat ik ook niet kan rationaliseren of wegstoppen, is dan ook de basis van de vraag aan mijn opvolgster:

Wat is jouw grootste angst in het leven en waarom?

Ik zou het stokje graag doorgeven aan…Vicky!

_{Wat een lap tekst trouwens...}

Wow Memmel, wat mooi!! Ik ben er helemaal stil van, prachtig!

ik vind het ook een prachtverhaal Memmel, en saai? haha! je hebt toch het soort leven waar een hoop mensen op hopen geloof ik

Mooi Memmel! Je (jullie) geluk spat van het scherm af, heerlijk!

Wat een mooi stuk Memmel!

Mooi Memmel, en bedankt voor het stokkie!! Ik ga er straks/vanavond eens goed voor zitten!