Een "gevoelig" onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vindt met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Mooie linkjes:
het sprookje van de dood
http://www.angelsymbols.nl/
http://www.regenboogboom.nl/
Engeltjes:
Max: 7 augustus 1995 -
9 juni 1997 (zoon van pepper_961)Mink: 10 augustus 2002 -
11 augustus 2002 (zoon van moussy en BlackCrow)Pepijn: 23 februari 2004 -
05 maart 2005 (zoon van mama_van_pepijn)Stan: 28 oktober 2005 -
20 december 2005 (zoon van irule25)Esmée: 01 mei 2003 -
20 februari 2006 (dochter van humpeltje)Danyel: 11 september 2004 -
21 maart 2006 (zoon van Phluphy)Thijs: 06 september 2004 -
09 juni 2006 (zoon van Bar_en_Mar)Estee: 04 april 2006 -
06 april 2006 (dochter van dayves)Ouders van Prachtige Engeltjes...
Ouders van Prachtige Engeltjes (2)
Ouders van Prachtige Engeltjes (3)
Ouders van Prachtige Engeltjes (4)
Ouders van Prachtige Engeltjes (5)
Ouders van Prachtige Engeltjes (6)
[ Bericht 7% gewijzigd door BE op 12-03-2007 18:05:14 ]
Hebben het moment van overlijden en de bijkomende emoties, gevoelens, gedachtes die loskwamen besproken.
Heb daar wat zitten huilen, maar vooral gespuwd met alles wat er uit moest.
Het was vooral erg heftig maar ook een enorme verlossing, we zijn er nu ook achter waarom ik me zo "snel"depressies voel, en dat kunnen we nu echt to the point aan gaan werken.
Over 14 dagen weer.
Bar
quote:Zo voelt het ookOp maandag 12 maart 2007 19:11 schreef Bluezz het volgende:
Klinkt goed Bar, en moeilijk tegelijkertijd!
Het is een schuldgevoel wat ik heb, ik neem het mezelf kwalijk, ik heb het idee dat ik gestraft ben voor het geen wat er in het verleden gebeurd is...
En heb me dat heel erg onderbewust aangetrokken, waardoor ik me dus aldoor als ik het de pijn en het heftige verdriet rondom Thijs zijn overlijden geconfronteerd word, ook dat schuldgevoel aanwakker, waardoor ik me daardoor weer deppressief voel.
quote:Oh, maar dan ben je wel op het goeie spoor!Op maandag 12 maart 2007 19:22 schreef _Bar_ het volgende:
Zo voelt het ook
Het is een schuldgevoel wat ik heb, ik neem het mezelf kwalijk, ik heb het idee dat ik gestraft ben voor het geen wat er in het verleden gebeurd is...
En heb me dat heel erg onderbewust aangetrokken, waardoor ik me dus aldoor als ik het de pijn en het heftige verdriet rondom Thijs zijn overlijden geconfronteerd word, ook dat schuldgevoel aanwakker, waardoor ik me daardoor weer deppressief voel.
Als je bij die kern bent, en dat flink uitspit onder begeleiding, kan het alleen maar heel voorzichtig beter gaan Bar
(ik zeg het een beetje klinisch, sorry)
quote:Het geeft niet dat het klinisch is hoorOp maandag 12 maart 2007 19:32 schreef Bluezz het volgende:
[..]
Oh, maar dan ben je wel op het goeie spoor!
Als je bij die kern bent, en dat flink uitspit onder begeleiding, kan het alleen maar heel voorzichtig beter gaan Bar
(ik zeg het een beetje klinisch, sorry)
En ik heb ook goede hoop
De aanwezige dames bleven overigens wel de neiging houden langdurig over hun kinderen te praten, dus ben ik meer met de jongens (inmiddels mannen) opgetrokken. Maar dat deed ik eigenlijk vroeger ook al, dus dat was niks geks.
Het was mijn eerste echte 'feest' sinds Danyel's overlijden, en ik merkte dat ik het moeilijk vond de wijntjes te laten staan. Het werden er erg veel, maar ik werd er niet emotioneel van, gelukkig. Ik ben tot 05.30 vrolijk aan de rol geweest...! Echt dronken (in de zin van je weet niet meer wat je doet of zegt) word ik nooit, wel heeft mijn lichaam 2 dagen nodig gehad te ontgiften.
Ik ben dus wat langer bij mijn (computerloze) zus gebleven, vandaar mijn late reactie. Bar, ook al het fijn dat je nu weet waar je moeilijkste punt zit, het lijkt me nog een hele kluif om een weg te vinden hiermee om te gaan. Schuldgevoelens zijn zo hardnekkig, ik ben ook erg blij dat je dit onder professionele begeleiding gaat aanpakken. Het zelfde geldt natuurlijk ook voor Mar, of niet? Gaat hij ook (nog) naar therapie?
In elk geval heel veel succes.
Een half uurtje later arriveerde het monumentje. De plaatsing ging voorspoedig, rond 12.00 uur waren ze klaar.
We hebben toen eerst het oliereservoirtje ingegraven en daarna het grafje weer ingericht/aangekleed. Het is prachtig geworden.
Helemaal naar wens, alles precies wat we wilden. Ik kan nog geen foto's plaatsen helaas, want mijn familie, met name mijn zussen, zitten als aasgieren dit topic in de gaten te houden, het is voor hun namelijk nog een verrassing. Zij krijgen het monumentje woensdag te zien, wanneer we elkaar ter plaatse ontmoeten voor de eerste sterfdag. Wij willen namelijk natuurlijk hun reactie zien, dus geen sneak-preview voor hun.
Om 14.00 uur zijn we richting Haeghdoorn gegaan om te kijken naar de schommel. Zie Ter nagedachtenis aan Danyel
Toen we daar rond 16.00 uur weggingen, waren we moe maar voldaan. Fysiek moe van het buiten werken, en emotioneel moe van alle indrukken en gevoelens. Maar oh, wat voelde het allemaal goed ! Alle stukjes vallen op zijn plek, het monumentje past precies in "het totale plaatje", de schommel is een geweldig eerbetoon, etc. etc.
Alle gevoelens eromheen maken dat het klopt. De rest van die vrijdag heb ik de hele tijd een heel fijn gevoel gehad van "het is echt goed zo". Ik voelde me rijk en warm van binnen, ik kon wel huilen van geluk. Ik voelde Danyel heel dichtbij, heel intens en goed.
Toen we gisteren thuiskwamen, viel dat erg tegen. Hier was niks veranderd, de roes was een beetje voorbij. Gelukkig is dat gevoel weer een beetje over nu. Nu nog een paar dagen, en dan herdenken we de sterfdag. Het is misschien gek, maar ik kijk er (nog steeds niet) tegenop.
Pluphy voor jou en Jeroen kan momenteel niet de woorden vinden die ik jullie zeggen wil...Vind het alleen al heel bijzonder dat het "goed"voelt
Danyel
let je beetje op je papa en mama quote:Ik sluit me helemaal bij bar aan!!Op zondag 18 maart 2007 16:32 schreef _Bar_ het volgende:
Vind het alleen al heel bijzonder dat het "goed"voelt
9maanden later en nog steeds elke dag raar vreemd en ongeloofwaardig, tuurlijk ben je "gewend"dat je smorgens niet meer wakker gemaakt word van een brabbelende Thijs, dat Thijs niet meer rondkruipt door de woonkamer. Maar toch hoop je stiekem nog steeds dat als je op een dag wakker word, daar ineens Thijssie gewoon spelend in zijn bedje zit, en als je dan op zijn kamertje komt, hij een grote lach produceerd, zijn handjes naar je uitsteekt, en dat je Thijs dan helemaal plat kan knuffelen.
Thijs mama vergeet je nooit, je bent een pracht kereltje, mama mist je gigantisch veel dikke kus mama, ik houd van je knul
Kwam ook nog fototje tegen, van de modder meet
[ Bericht 19% gewijzigd door _Bar_ op 18-03-2007 20:43:00 ]
Als ik eraan denk dat het alweer een jaar geleden is, vind ik dat het omgevlogen is, terwijl Jeroen juist vindt dat het heel langzaam is gegaan.
Wat een heerlijke foto is die onderste, je zou bijna met je mond op het beeldscherm die kruimpjes weghappen.
quote:En ook een beetje dankzij jullie, want de schommel is mede van de FOK! inzameling betaald.Op zondag 18 maart 2007 12:40 schreef Tinkepink het volgende:
Ik ben zo blij voor jullie dat het allemaal zo goed voelde pluphy. En dat goede gevoel, dat komt zeker weer terug. Denk maar aan al die kindjes die straks als de zon schijnt fijn met hun papa en mama kunnen schommelen en al die vlindertjes die een kijkje komen nemen, later als de tuin klaar is.... En dat allemaal dankzij jullie en Danyel.
Ik hoop dat ook dit jaar op het juiste moment de zon doorbreekt.quote:Ja de tijd is voor mijn gevoel ook echt omgevlogen, en het staat me nog zo bij als de dag van gisteren.Op zondag 18 maart 2007 22:04 schreef phluphy het volgende:
Voor jullie ook al weer 9 maanden Bar... vind jij overigens dat die tijd snel is gegaan?
Als ik eraan denk dat het alweer een jaar geleden is, vind ik dat het omgevlogen is, terwijl Jeroen juist vindt dat het heel langzaam is gegaan.
Wat een heerlijke foto is die onderste, je zou bijna met je mond op het beeldscherm die kruimpjes weghappen.
Yep ik herken het zou al heel de tijd em kusjes te geven
Wat fijn dat het monumentje is geplaatst. Precies op tijd af voor a.s. woensdag. Zie je er inmiddels wel tegenop? Ik hoop dat je samen met je familie de dag goed doorkomt, jij sterke vrouw.
Ik moest nog je vraag beantwoorden over leeftijdgenootjes zien en oppakken.
In het begin is het verdriet zo rauw dat je elk kindje in de stad liever niet ziet. Ik vond het ook heel moeilijk om de twee neefjes te zien terwijl zij iets ouder zijn. Daar hadden zij het ook weer heel moeilijk mee. Ik ben bewust bij hen gaan logeren om weer kindjes om me heen te hebben. Ze blijven wel naar Pepijn vragen wat ook niet makkelijk is maar daar gaat het hier niet om.
Ik merkte na ongeveer een jaar dat ik niet zo'n moeite meer had met het zien van leeftijdsgenootjes. Ik genoot er juist weer van om naar ze te kijken. Ik ging naar het kdv waar pepijn heen ging en er viel een kindje voor mijn ogen en ik raap het op zonder na te denken.
Dat is zo'n moment waarop je merkt dat de eerste rauwheid van je verdriet slijt. Soms krijg je het dubbel zo hard terug maar je merkt dat sommige dingen niet zo zeer meer doen. Je zoekt het nog niet bewust op maar ontwijkt het ook niet meer. Het is goed als de situatie zich voordoet zeg maar.
Hetzelfde geldt voor mijn liefde voor William. Je denkt ik word nooit meer verliefd en het eerste jaar gun je geen enkele man ook maar een blik omdat ze niet op kunnen tegen wat je had. En dan opeens merk je dat je verliefd bent. En dan komen daar weer schuldige gevoelens over en ga zo maar door.
Het is één groot nooit eindigend proces dat vooruit gaat en soms eerst weer achteruit voordat je weer vooruit kan. (voor mij althans)
Oke wel een heel erg lang antwoord dat niet eens zo heel duidelijk is, sorry
For the positive flow: Ik heb een EMDR sessie achter de rug en ik slaap zoveel beter
Maar ik herken heel veel in wat je zegt.
Je bent dus wél duidelijk
Oh en al heb ik niks *qua geld* gedoneerd voor de schommel, ik vind het een mooi gebaar.
de rugtas draag je altijd bij je, de ene keer is hij vol, de andere keer halve vol, en weer een andere keer is de rugzak leeg.
Maar de rugzak blijf je dragen.
Kon me daar wel in vinden, en het is heel herkenbaar
Once again I'm sitting by your bed
Looking at your little sleeping head
Hold on
Just a little bit,
A little bit longer
A little hand that's gently holding mine
I must be quiet yet I start to cry
Oh no
Stay a little bit
A little bit longer
The doctors say you're dying
Please, let them be lying
There must be something that I can do
If I could take your place I would for you
Stay a little bit longer
Think of all the joy you given me
So much love, so many memories
Oh no
Live a little bit longer
A little bit longer
Ohh a little bit longer
I'll try - but how to
I'll die without you
If I could take your place I would for you
Live a little bit longer
(Er staat overigens een heel bijzonder berichtje van "Simon" in Danyel's gastenboekje)
Morgen is de laatste mogelijkheid om van Simon thuis afscheid te nemen. Ze wonen in Duitsland, dus een hele rit. Daarna rijden we door naar Sterksel om Danyel's eerste sterfdag te gedenken.
Dan 2 "normale" dagen...
Dan Simon's begrafenis op zaterdag
Dan op zondag met een paar dames van FOK! een magnoliaboompje plaatsen bij Danyel's grafje.
Ik heb soms echt het gevoel dat de hele wereld totaal op zijn kop staat. Hoe bestaat het, mijn hoeveelste begrafenis wordt dit al niet binnen een paar maanden? Hoe kan het dat er zoveel kindjes sterven die ik ken? Simon zou in juni 4 jaar geworden zijn, waar praten we toch over, mensen? Dit hoort toch niet zo? Mag het alsjeblieft eens ophouden?
Ik ben maar stil en ga maar gewoon even naast je zitten.
wat een ontroerend berichtje trouwens in het gastenboek
ook voor morgen..
Phluphy ik wil jou en Jeroen heel veel sterkte wensen morgen. Wat een rare dag moet dat worden. Afscheid nemen van een ander knulletje op de dag dat je een jaar geleden je eigen kindje moest laten gaan...
Ikzal morgen een kaarsje branden voor jullie grote kleine vent!!
Heel veel sterkte bij die extra dimensie morgen en natuurlijk sowieso veel sterkte.
En als zondag niet fijn voelt nu: zeggen.
Het is onbegrijpelijk en ook zo oneerlijk allemaal. Kindjes horen niet dood te gaan. Sterkte met het afscheid van Simon en natuurlijk ook met jullie speciale Danyeldag morgen enne, wat Sugar zegt hè!
In prille lijnen
ik teken net
het nieuwe jaar
in prille lijnen
weet dat lente zal
verschijnen maar
de takken zijn nog kaal
somber is de lucht
het licht is nog tekort
om warme zon te schijnen
maar waar ik stop
knopt al een blad dat wacht
op het winterse verdwijnen
Auteur: Wil Melker
Phluphy heel veel sterkte morgen en de komende dagen, ik denk aan jullie
Het berichtje in het gastenboek van Danyel vond ik erg mooi. Zoveel gevoel. Ik vind het bewonderenswaardig dat de ouders van Simon hun verdriet zo kunnen delen.
Wanneer we een jaartje teruggaan, en nog eens nagaan hoe het gelopen is, dan is het overduidelijk dat Danyel persé heeft willen sterven op de eerste Lentedag. Zijn pijnbestrijding is op 16 maart begonnen, en de verwachting was dat hij nog één, hooguit twee, dagen zou leven. Het zijn er uiteindelijk 5 geworden, voor vele artsen is dit nog steeds onverklaarbaar.
Voor ons dus niet. Danyel heeft deze dag uitgekozen omdat Lente staat voor nieuw leven. Een nieuw (en mooier) leven voor hem, en een nieuw (en rijker, ondanks het verlies) leven voor ons. Nu, een jaar later, beseffen we eens temeer wat een enorm bijzonder laatste les van Danyel dit was voor ons.
En, niet geheel toevallig, is vorige week dat bijzondere plantje op zijn grafje, het “groene bloemetje”, gaan bloeien.
Wat een bijzondere en mooi gedachten, en boodschap heeft die prachtige bijzondere knul jullie nog meegegeven
Nog steeds onvoorstelbaar,maar voel met jullie mee.
Morgen de eerste lente dag, hopelijk schijnt het zonnetje mooi mee, zodat jullie weten dat Danyel vanaf zijn wolkje mee kijkt, en geniet van de vele mensen die nog steeds heel veel aan hem denken en van hem houden.
Een bizarre dag lijkt het mij ook, eerst nog afscheid nemen van een veel te vroeg gestorven jongetje weer, en daarna stilstaan bij Danyel.
In gedachten ben ik bij jullie, en brand een kaarsje speciaal voor Danyel en Simon.
Heel veel sterkte morgen, en ook terug kijkend op het jaar wat nu achter jullie ligt
veel sterkte
.jpg)
Alle andere familie heel veel sterkte vandaag.
Heel veel sterkte vandaag. Ongelooflijk dat het al weer een jaar geleden is.
Met madeliefjes in je haar
die stralen in de zon.
Je handjes zwart,
van papa helpen,
in de bloementuin.
Je oogjes staan zo vragend.
Je hoofdje naar mij opgeheven:
'Mama, ben ik lief?'
Veel sterkte vandaag.
Ik ga nu een kaars voor Danyel aansteken.
wat ik ook steeds nog wilde zeggen is dat ik jullie site voor Danyel zo ontzettend mooi vind. echt prachtig en geweldig lief.
Ik zal vandaag ook een kaarsje branden voor Danyel.
en natuurlijk hoop ik ook dat jullie familie het grafmonumentje erg mooi vinden.
Danyel kijkt vast mee vanaf zijn wolkje bovenin en zal trots zijn
en ik heb het nog niet gezegd, maar de schommel is geweldig mooi
Ik hoor jou altijd praten
soms ook lachen in mijn hoofd
maar je wilde ons verlaten
je was moe en uitgedoofd
Ik kon jou niet tegenhouden
want je strijd was lang en hard
alle dromen die we bouwden
draag ik verder in mijn hart
Alles lijkt zo leeg en zinloos
nu je weg bent voor altijd
ik begrijp het wel
maar ben mijn beste maatje kwijt
REFREIN
Ja, de zon die blijft nog stralen
en de regen valt nog neer
ik vertel je mijn verhalen
maar jij hoort ze nu niet meer
weet dat ik je niet, ja nooit vergeet
en dat ik heel zeker weet
ik zie jou wel weer terug
hemelhoog, achter de regenboog
In die laatste lange uren
troostte ik jou en jij mij
jij stond vaak voor hete vuren
dus dit kon er nog wel bij
Dikke tranen op mijn wangen
jij die naar je woorden zocht
ik die jou zo zag verlangen
naar het einde van de tocht
Ja, de zon die blijft nog stralen (ja, de zon die blijft nog stralen)
en de regen valt nog neer
ik vertel je mijn verhalen (ik vertel je mijn verhalen)
maar jij hoort ze nu niet meer
weet dat ik je niet, ja nooit vergeet (weet dat ik je niet, ja nooit vergeet)
en dat ik heel zeker weet
ik zie jou wel weer terug
hemelhoog, achter de regenboog
weet dat ik je niet, ja nooit vergeet
en dat ik heel zeker weet
ik zie jou wel weer terug
hemelhoog, achter de regenboog
achter de regenboog
Uit het album:
Topstars
Tekst : Danny Verbiest, Gert Verhulst & Hans Bourlon
Muziek : Johan vanden Eede
Maar ik dacht dat het jullie misschien toch goed doet om te weten hoeveel mensen er aan jullie denken vandaag.....
heel veel sterkte!
Phluph en Jeroen, ik denk aan jullie
Lieve lieve Danyel, jij hebt echt zo ontzettend je stempel gedrukt op deze wereld.
Phluphy en Jeroen, mijn gedachten zijn bij jullie.
Hier is het al de hele dag onstuimig, zeer afwisselend weer... De zon speelt verstoppertje met de wolken, hagel wordt afgewisseld door prachtige zonnestralen.. De regen lijkt soms op een prachtig doorzichtig gordijn... En dan de vele regenbogen.....
I`m making flowers out of paper
While darkness takes the afternoon
I know that they won`t last forever
But real ones fade away to soon
I still cry sometimes when I remember you
I still cry sometimes when I hear your name
I said goodbye and I know you`re alright now
But when the leaves start falling down I still cry
It`s just that I recall September
It`s just that I still hear your song
It`s just I can`t seem to remember
Forever more those days are gone
I still cry sometimes when I rememeber you
I still cry sometimes when I hear your name
I said goodbye and I know you`re alright now
But when the leaves start falling down I still cry
But when the leaves start falling down I still cry
(I still cry - Ilse de Lange)
quote:I cried for you
And the sky cried for you
And when you went
I became a hopeless drifter
But this life was not for you
Though I learned from you
That beauty need only be a whisper
! Ik hoop dat, ondanks dat het toch een verdrietige dag is, jullie vooral aan de mooie herinneringen met Danyel hebben gedacht.
kus
Veel sterkte en liefde toegewenst voor jullie Ook van mij een berichtje terwijl ik hier altijd alleen maar mee lees
Ik wilde jullie ook even laten weten dat ik vandaag aan jullie gedacht heb
Mijn meisje wordt groter met de dag
Wij mogen samen genieten van de lente
Ik kijk naar haar en lach
Dan kom ik hier even kijken
tranen wellen op
Het is allemaal zo oneerlijk
zo'n gevecht
eindeloos verdriet
Ik knuffel mij lieve meisje
en in gedachten Danyel ook.
Echt enorm hartverwarmend! Gisterochtend zijn we eerst richting Duitsland vertrokken om afscheid te nemen van Simon. Om even vóór 10.30 uur vroeg ik Jeroen om even te stoppen, want dit is het tijdstip waarop Danyel vorig jaar stierf, en ik wilde daar even heel rustig en ongestoord bij stilstaan.
Half 11, het tijdstip waarop Danyel een grens overschreed van een oud naar een nieuw leven, van de ene plaats naar de andere. Terwijl we daar zo stonden, en ik om me heen keek, zag ik waar we gestopt waren, namelijk op de (oude) grensovergang! Ik zei iets over de symboliek ervan tegen Jeroen, en opeens zagen we een helikopter. Zachtjes zongen we het liedje dat we vorig jaar, tijdens de laatste minuten, vast ook gezongen hebben: “helikopter, helikopter, mag ik met jou mee omhoog, hoog in de wolken wil ik wezen, hoog in de wolken wil ik zijn….”
De helikopter draaide een rondje boven onze auto en verdween toen….
Wat een symboliek weer, en wat een prachtige manier van Danyel om ons te laten weten dat hij bij ons was. Ik krijg weer kippenvel als ik eraan denk.
Het afscheid van Simon was zwaar, maar voelde goed. Aan de ene kant was de aanblik van een dood kindje heel gewoon, maar aan de andere kant weet je dat het nooit zal wennen, want zo hoort het gewoon niet te zijn. Maar vanuit de overtuiging dat Simon het zo gewild heeft, weten we dat het goed is zo.
’s Middags ontmoetten we onze familie in Heeze. Na een “snelle blik op de schommel geworpen te hebben”
gingen we naar het kerkhofje op Providentia, waar we eindelijk het mooie grafmonumentje konden laten zien: 
(Het plantje links onderaan op de eerste foto, is het beroemde "groene bloemetje". Momenteel bloeit het, het krijg dan een geel hartje, maar de blaadjes blijven groen. Het bloemetje van het monumentje is precies op die manier samengesteld).
Daarna hebben we gezamenlijk wat genuttigd en hebben we nog een bezoekje gebracht aan het kerkje. Het was wederom fijn, goed en mooi, om op deze manier de sterfdag te gedenken.
Op dit moment heb ik nog steeds veel gevoelens en gedachten die door mijn hoofd razen, die ik eerst zal moeten ordenen en een plaatsje moet gaan geven. Dus hier laat ik het voorlopig even bij.
het ziet er allemaal zo liefdevol uit, en je verhaal is ook ontroerend. fijn dat het gisteren zo goed voelde allemaal. sterkte met het uitrazen. En bijzonder die symboliek gister. Fijn dat het goed voelde. meer woorden heb ik even niet...
En wat een symboliek gister!
voor allebei!Die schommel is prachtig en zijn plekje is ook zo mooi en speciaal geworden.
Het is zo te horen een hele mooie symbolische dag geweest en ook heel verdrietig natuurlijk omdat jullie afscheid moesten nemen van Danyels vriendje Simon.
Heel veel sterkte meis.
echt heel mooi en wat mooi van Danyel om even te laten zien om half 11 dat hij er was
En wat een bijzonder verhaal weer van de grensovergang en de helikopter, ik kreeg er kippevel van.
Dat glas is erg mooi!
Wat is het prachtig, prachtig mooi.
En dat hij op zoveel manier laat merken dat hij nog bij jullie is...
Hoe langer ik kijk, hoe meer ik steeds zie.
en kippenvel van je helikopter-ervaring, jeetjeWe zijn over het lantaarntje eigenlijk niet zo tevreden, want je ziet het vlammetje eigenlijk alleen als je je bukt. Dus kijken we uit naar een andere en vervangen deze dan.
Overigens zijn wij geen echte boomschors-fans, maar we kregen dit als tip, ter voorkoming van opspattend zand tegen het monument. En het werkt wel goed, moet ik zeggen. Nu maar hopen dat de vogeltjes het niet te veel gaan omwoelen op zoek naar insectjes.
M_v_P ik neem aan dat je al adresjes hebt? Zo nee, dan weet ik er nog wel één!
Als jullie eigenlijk liever iets anders dan boomschors zouden willen kan ik m'n schoonvader wel vragen of hij meer opties weet (hij is hovenier), laat 't me dan maar even weten.
Op Providentia zijn ook konijnen, maar die zijn blijkbaar keurig opgevoed. Wel balen dat ze dat doen overigens Lois.Mjah... dat boomschors. Ik ga binnenkort graszaad strooien rondom het grafje. Als het ernaast dan weer mooi groen is, wil ik even aankijken hoe het dan staat. Maar als het onwennige blijft trek ik aan de bel Poemojn!
werkelijk prachtig , bij hetzelfde als waar die van jullie vandaan komt, komt die van William vandaan dus dat komt wel goed. Het gaat dezelfde stijl worden. Lijkt me heel mooi zo naast elkaar, aan de andere kant is het te bizar voor woorden natuurlijk maar goed. en die symboliek Er straalt zoveel rust van uit. Echt een unieke plek. En met die bloemetjes erbij. Bij mijn oma eten de konijnen ook alles op, zo jammer is dat. Gelukkig dat jullie dat probleem niet hebben.
Ik kijk er op een vreemde manier naar uit om daar zondag met jou en Snoopy een magnoliaboompje bij te zetten. (voor de anderen: namens de dames van hier die ook bij de begrafenis waren)
En wat heerlijk dat Danyel liet merken dat hij zo dichtbij jullie was
Vanmiddag mijn buurmeisje van 3.
Barbara waar is Thijs nou?
Ik : Thijs is in de wolkjes, en wijs omhoog
buurmeisje: even naar boven kijkend,ik zie geen wolk waar is die wolk dan
Ik: wijs weer naar buiten en op een verloren wolk die toevallig voorbij kwam
Buurmeisje : kijkt weer naar buiten, ziet niet zo veel en gaat rustig verder spelen
Ineens buurmeisje: Barbara kijk eens daar naast die vogel
Daar is Thijs zie je het ook
Ik: zoekend naar de vogel en jawel daar is een vogel...
Buurmeisje: Thijs zwaait nu hoor naar ons, kom nu moet jij als mama ook zwaaien hoor
Ik en buurmeisje samen zwaaiend naar Thijs
Buurmeisje: kijk hij lacht, geeft een handkusje omhoog en zegt dag Thijs, en gaat verder spelen
zo lief, zo mooi, maar ook zo pijnlijk
Ik moest meteen denken aan het 4 jarige broertje van Siem.
Ze gingen vorige week met hem een paar dagen naar de zon, even weg van alles... ze stappen het vliegtuig uit, J. ziet een ster aan de hemel en roept heel blij : Kijk! Siem is er al en wijst naar het sterretje.
Zo mooi, zo lief en zo moeilijk als je met zijn 3tjes ipv met zijn 4tjes het vliegtuig uit stapt
Mooi toch, die kinderlijke wijsheid soms. Weliswaar weer heel dubbel, maar toch ook mooi.
Bar, eerst associeerde ik alleen vlinders en sterren met Danyel. Maar soms word ik bijvoorbeeld "achtervolgd" door een duif, en dan denk ik ook wel eens....hmmm. Van de week was het de helikopter, bij mijn moeder een kaarsenvlam die zonder reden gaat flikkeren, bij mijn zus een krukje dat spontaan gaat wiebelen, etc. etc.
Ik ben eigenlijk best een nuchtere Hollander, maar soms maken de omstandigheden en gebeurtenisssen dat ik toch wel anders over die dingen ga nadenken.
Maakt het je onrustig, of juist niet?
En Bar, fijn dat je buurmeisje nog zo puur is dat ze Thijs ook écht heeft kunnen zien! Ik geloof nl heilig dat dat kan....
En Bluezz, nee ik word er zeker niet onrustig van. Integendeel, het geeft juist een heel vredig gevoel, soms zelfs bijna sereen, ik krijg dan ook meteen een glimlach op mijn gezicht. En nog steeds ben ik nuchter, en denk ik wel eens dat ik het me in zou kunnen beelden, maar wat maakt het uit? Het gevoel is goed.
Alleen nou zag ik dat die steen of liever gezegd die glazen plaat achterover helt. Gaat dat niet een keer vallen of kan dat niet breken
Zal haast niet, maar ik moest er wel gelijk aan denken. Zou echt zonde zijn. En Sugar, gaan jullie zo'n mooie witte ster magnolia plaatsen of de originele rozige bloem magnolia?
Mijn neefje van 10 maanden is vanochtend vroeg dood in zijn bedje aangetroffen door zijn mama. Ze weten nog niet hoe het komt.
Alsof de familie nog niet genoeg doorgemaakt had.
Dit zijn van die momenten dat ik echt op wil geven hoor. Het is zo oneerlijk.
Ik ging langs mijn eigen mannen vandaag en de gedachte dat er weer een grafje bij komt. Soms is sterk zijn heel moeilijk.
Wat verschrikkelijk! Heel veel sterkte!!!!!!!!!!!!!!!!
quote:Op zondag 25 maart 2007 20:58 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Mijn neefje van 10 maanden is vanochtend vroeg dood in zijn bedje aangetroffen door zijn mama. Ze weten nog niet hoe het komt.
Alsof de familie nog niet genoeg doorgemaakt had.
Dit zijn van die momenten dat ik echt op wil geven hoor. Het is zo oneerlijk.
Ik ging langs mijn eigen mannen vandaag en de gedachte dat er weer een grafje bij komt. Soms is sterk zijn heel moeilijk.
Waarom, waarom toch
Verschrikkelijk.
Heel veel sterkte voor jou en de familie
heb er geen woorden voorbehalve heel erg veel sterkte voor jou en je fam Ik wens je alle kracht toe.
Heel veel sterkte...
wat wreed en ontzettend verdrietig dat je familie nu weer zo'n grote klap moet verwerken. heel veel sterkte. Weer zoiets voor jullie familie. Sterkte. Wat onwijs oneerlijk weer een enorme klap in jullie familie.
Wil je de ouders van je neefje en ook de andere familieleden heel veel sterkte toewensen.
(Ik weet wel dat ze ons (Fok!) niet kennen maar toch....veel sterkte!
) Hoe is het toch mogelijk. Was het het zoontje van je zus of broer mvp?
Heel veel sterkte gewenst, wat een klap weer.
Ik denk aan jullie.
sterkte
Mama_van_Pepijn Heel veel sterkte voor jou en je familie.
Het is waarschijnlijk een epileptische aanval geweest maar ze zijn nog niet klaar met het onderzoek.
Het betreft het zoontje van mijn schoonzus. William's zus. Eerst haar broer, nu haar zoontje. Het is een hele grote schok voor onze familie.
Ik vlieg vanavond naar Ierland. Op zich vind ik het fijn weer wat familie te zien daar maar ik zie op tegen al dat verdriet en alles wat het op gaat roepen bij mij. Maar zij was/is een grote steun voor mij dus nu ga ik sterk zijn voor haar.
Een binnenlandse vlucht was niet meer te boeken op zo'n korte termijn dus nu moet iemand 4 uur rijden om mij op te halen in Dublin en weer 4 uur terug
Wanneer houd alle oneerlijkheid nou eens op!
En ik vind het echt enorm knap van je dat je ernaar toe gaat om ze te steunen. Heel veel sterkte voor jullie allemaal
Hoe kan dat nou toch weer verd...... Sterkte MvP, het zal niet makkelijk zijn om je schoonzus te steunen als je zelf ook nogal wat steun kan gebruiken. Lewis, gisteren was ik met Snoopy en Sugar bij het grafje en ik heb ze nog even gewezen op de helling van het monument, waar jij het over had.
Het helt inderdaad naar achteren, maar het zit wel heel diep en laag verankerd in een betonplaat, dus dat zit wel goed!We hebben ook het magnoliaboompje geplant.
Heel mooi ! Ik hoop dat ik morgen de foto's kan plaatsen. Het was in elk geval een hele fijne dag met hele fijne mensen.
Nu alles "achter de rug is" niet teveel "last"van de vele begrafenissen, de emotonele bijzondere 1ste lentedag?
denk aan jullie Soms vind ik het beangstigend, hóe goed het eigenlijk gaat. Ik heb natuurlijk wel nog verdrietmomenten, maar ik vind op de een of andere manier altijd snel weer een troostende gedachte.
Het weer van de laatste dagen heeft natuurlijk ook wel een rol daarin, ik heb echt een energie-boost gekregen en ben continue bezig met sporten of buiten-activiteiten. Nadeel daarvan is wel dat ik nog geen gelegenheid had de foto's van het magnoliaboompje in te laden en te plaatsen. Shame on me.
Hoe gaat het met jou, en ook met de rest van de engeltjes-ouders? Merken jullie ook een positieve invloed van het weer? Volgens mij hebben we al lang niets van Humpeltje gehoord, niet? Ben benieuwd hoe het gaat.
Ook aan mvp wordt gedacht, ben erg benieuwd hoe het is gegaan in Ierland.
En nu ook wat een verschrikkelijk bericht voor Mama van Pepijn
Ik hoop dat je de dagen door komt! Veel sterkte!
Afentoe denk ik ook wel eens, wat appart maar aan de andere kant ben ik er ook wel "blij"om.
En ben ook wel van mening dat het goede weer zeker meespeelt.
Voor de rest ben ik weer regelmatiger aan het werk, ben echt opzoek naar hobby's maar dat komt ook allemaal wel goed.
Morgen weer even bij Thijs langs verse bloemen neerzetten en kijken hoe de knuffeltjes erbij staan.
En zondag is er weer een dienst voor Thijs.
En idd al heel lang niets meer van Humpeltje gehoord nee, Humpeltje hoe is het ermee?
En ik denk ook geregeld aan MvP gedacht.
Dan nu nog even terug naar het magnoliaboompje. Even uitleggen: vorig jaar waren Sugar, Snoopy, Luchtbel, Merisse en Piglet op Danyel's begrafenis. Ze boden een magnoliaboompje aan, een boom die jaarlijks rond Danyel's sterfdag zal bloeien. Omdat we toen nog niet wisten waar we hem wilden plaatsen, kregen we een magnoliatak.
Naderhand hebben Jeroen en ik besloten dat we hem in de nabijheid van Danyel's grafje wilden plaatsen. Afgelopen zondag, precies 1 jaar na de begrafenis, heeft het boompje zijn bestemming gekregen.
Hier staat het boompje in een emmer met water, om de wortels vocht op te laten nemen:
Snoopy heeft het zware graafwerk verricht:
Hier staat het boompje op zijn bestemming:
De "ver-af" foto's zijn te onduidelijk. Door de vele schaduwen en het zonlicht door de bomen is het niet goed te zien. Waarschijnlijk is dit binnenkort beter, als de knoppen open zijn gegaan.
Wellicht volgen er nog enkele foto's over de verschillende plaatsings-fasen, maar hiervoor moet ik nog even overleg voeren met de dames.
Sugar, Snoopy, Piglet, Merisse, Luchtbel; super bedankt.
Jeroen en ik zijn er erg blij mee (en Danyel, en zijn "buurtjes" ook!)
Wat een prachtig boompje
Afgelopen maandag heb ik toevallig bij mijn ouders in de tuin foto's gemaakt van de magnolia's in bloei. Deze is voor Danyel
Samen met haar partner Sylia de Graaf schreef ze de roman 'Diep' over het verlies van hun zoontje David.
quote:Bron26-03-2007
Monument voor een verloren zoon
Zes jaar geleden verloren Inge Diepman en Sylia de Graaf hun zoon David. Hij werd vijf weken oud.
Ter nagedachtenis aan hem schreven de twee vrouwen de roman ‘Diep’, die in veel opzichten het verhaal van hun eigen leven vertelt. Over de verschillen, de overeenkomsten en over de wet van Murphy.
David noemden ze hun zoon, wat betekent: lieveling, geliefde, vriend. Deze David moest nog sterker zijn dan z’n naamgenoot die Goliath versloeg, want hij werd veel te vroeg geboren en begon meteen hierna aan een dapper gevecht in zijn couveuse.
In de roman Diep heten zijn moeders Britt en Paula en om beurten schrijven ze een hoofdstuk om de lezer te vertellen over het korte leven van hun geliefde zoon. De David uit het boek zal het gevecht verliezen, net als de David die Inge Diepman in 2001 ter wereld bracht. Samen met haar vriendin Sylia de Graaf schreef de televisiepresentatrice deze roman, ‘gekneed naar de werkelijkheid’ zoals ze beiden uitleggen.
Het is geen verwerkingsroman waarin ze hun verdriet van zich afschrijven, noch een pure autobiografie. ,,We wilden gewoon een mooi boek schrijven over David,’’ zegt De Graaf, ,,we voelden dat we in staat waren om boven ons verhaal te staan, dingen weg te laten. Als je de dood van je kind nog niet hebt verwerkt, is elk detail in jouw ogen belangrijk.’’ Diepman vult aan: ,,De werkelijkheid is veel rauwer dan ons boek, maar je wilt een roman schrijven die mensen vasthoudt en ook nog leuk is om te lezen.’’
Wel waren de ingrediënten uit hun eigen leven te mooi om te laten liggen. Zo begint als een soort running gag in een van de eerste hoofdstukken de verbouwing van hun huis die op den duur dramatisch - en heel herkenbaar - uit de hand loopt. Britt presenteert het televisieprogramma De Zondebok, de mannelijke variant op het echte programma Het Zwarte Schaap. Haar werk maakt het contrast zichtbaar tussen de zorgen die door haar hoofd spelen als haar zwangerschap niet van een leien dakje gaat en de knop die om moet om te kunnen stralen op de beeldbuis. Diepman: ,,Zo’n kijkje achter de schermen heeft natuurlijk extra attentiewaarde. Nadat David was overleden, heb ik een paar interviews over hem gegeven. Daar hebben we toen veel reacties op gekregen, onder andere van een vrouw die schreef dat zijzelf ook een kind had verloren. Ze kwam daar maar niet overheen, totdat ze las dat ik hetzelfde had meegemaakt en toen dacht ze: als zij het leven weer op kan pakken, kan ik het ook.’’ De Graaf: ,,Het verschil is dat wij nu de macht hebben gegrepen en ons verhaal in onze eigen woorden vertellen. Wij hebben dit keer bepaald wat er op papier kwam, niet de interviewer.’’
Net als in het echte leven hebben de twee vrouwen uit het boek al een dochter van drie als David wordt geboren. Paula is haar biologische moeder en ze weten dat het levensgevaarlijk is als zij nogmaals zwanger wordt. Dus besluiten ze dat Britt ditmaal aan de beurt is: We hebben gelukkig twee baarmoeders tot onze beschikking, laten we daar nou gebruik van maken. Maar dan wordt hun afspraak in het ziekenhuis afgezegd: het zou tegenover heterostellen niet eerlijk zijn om beide vrouwen het recht te geven op een zaaddonor. Pas na maanden bellen en soebatten krijgen ze hun zin omdat Britt wel alle vooronderzoeken heeft ondergaan en pas werd afgewezen nadat ze eerst was geaccepteerd.
Hoewel Diepman en De Graaf vinden dat hun partnerschap in dit verhaal niet verschilt van welk ander stel ook, moeten ze toegeven dat het ergens toch een extra laag geeft. ,,Voor ons is het vanzelfsprekend dat wij twee vrouwen zijn,’’ zegt Diepman, ,,Maar Sylia/Paula weet natuurlijk wel uit ervaring wat het is om een zware zwangerschap mee te maken en een kind te baren. Dat geeft ook frictie. Het doet Britt bijvoorbeeld extra beseffen dat háár lichaam haar in de steek laat, terwijl uit dat van Paula een gezond kind is voortgekomen.’’
Alle namen uit het boek zijn veranderd, behalve die van David. Dat brachten de schrijfsters niet op. De kleine Ingeborg werd gemodelleerd naar hun dochter Dagmar. Diepman: ,,Hoe hard het ook klinkt, als je al een kind hebt wanneer je een kind verliest, is dat een zegen: je blijft ouder voor je omgeving. Het lijkt me vreselijk wanneer zoiets gebeurt als je geen kinderen hebt. Want je bent voor de rest van je leven ouder, maar niet meer zichtbaar. Je kunt er geen uiting meer aan geven.’’
,,Een kind dwingt je ook om duidelijk te zijn,’’ vertelt De Graaf, ,,De eerste keer dat je moet zeggen dat je zoon doodgaat, is dat niet te doen. Die woorden zijn veel te hard. Maar onze dochter maakte het nodig dat je zoiets uitspreekt.’’
En zo kon het zelfs gebeuren dat de twee vrouwen, in afwachting van belangrijke onderzoeksuitslagen over David, samen met hun dochter in een pretpark belandden. De Graaf: ,,Thuis hadden we natuurlijk de verbouwing, dus daar konden we niet terecht. Britt en Paula wilden Ingeborg laten zien dat het leven ook leuk kon zijn, ondanks alles.’’
Wanneer de toestand van David toch nog onverwachts verslechtert, wordt duidelijk dat hij het niet gaat redden. Na vijf weken te hebben geleefd, wordt hij van de beademing gehaald. Zijn overlijden wordt ontroerend eenvoudig beschreven, net als de reactie van ‘Ingeborg’. Het lachwekkende gedrag van de begrafenisondernemer brengt enige verlichting.
Wat er na zijn dood volgt, valt volgens Diepman onder de wet van Murphy: alles wat mis kan gaan, gaat mis. Een van de meest bizarre momenten is de miskraam die Britt op vakantie krijgt, notabene op 11 september 2001. Ze zien op televisie hoe het vliegtuig de tweede WTC toren invliegt.
Diepman: ,,Ook dat is echt zo gebeurd. De wereld stortte in op macroniveau, het fundament onder onze westerse veiligheid werd weggeslagen. En heel micro, in mijn lichaam zelf, donderde er nog een torentje om. Iets waarvan we dachten dat het ons na David wel vergund zou zijn. Als je zoiets zou verzinnen, zouden de mensen zeggen dat het veel te ver gezocht is.’’
De titel van het boek, Diep, is afkomstig van tekstdichter en vriend Ivo de Wijs. De Graaf: ,,We hadden hem wat titels voorgelegd die hij niets vond. Toen zei hij: waarom noemen jullie het niet gewoon Diep? Hoe langer we daarover nadachten, hoe mooier we het vonden. Diep is een soort geuzennaam voor David, die uiteindelijk een Diepman was. En zo kort als de titel is, zoveel gedachten kun je eraan blijven wijden. Kort maar hevig. Het past bij hem, en bij de intense periode die we met hem beleefden.’’
‘Diep’ door Inge Diepman en Sylia de Graaf verschijnt 28 maart bij uitgeverij Archipel.
Kom terug van mijn werk en duik even de supermarkt in, kom eruit en word aangesproken door een mevrouw, die zicht afvroeg waar mijn kindje was, ze kwam ons niet meer tegen samen, alleen mij alleen, of op het werk.
en ze vond dat ik teveel werkte.
Affijn het gepsrek ging onveer zo:
Mevrouw goh u werkt toch wel veel?
Ik moah ik werk steeds meer ja, vooral de middagen
Ja ik zou dat niet fijn vinden hoor, als je een kindje hebt omzoveel te werken, en jou kindje vind dat allemaal prima van oppas naar oppas?
Ik nou ja denk niet dat het Thijs nog veel uitmaakt of mama veel of weinig werkt..
ze brak weer in voor in uberhoubt verder kon,
Nou ja vind het niet kunnen hoor, in mijn tijd ging dat niet door.
En toen vroeg ze hoe het met Thijs ging?
Ik Thijs is er niet meer voor ik kon zeggen overleden, brak ze opnieuw in
Ow ja dat vind ik niet gek als je samen zoveel gaat werken, want zie die vriend van je ook al lang niet meer....
En toen werd ik boos...
Mevrouw, weet niet of u het weet, maar mijn Thijs is vorig jaar in Juni overleden, heeft u nog een oordeel, of kan ik nu naar huis
Mevrouw werd stil... en mompelde tja dat gebeurd...
en toen ben ik weggereden, wat een K*t mens
*kin op grond van verbazin valt wat een brutaliteit
Dat zég je toch niet...
Voor de rest ik kan er nu wel om lachen
gelukkig kan je het wel aardig relativeren. althans..dat idee heb ik, je lacht er weer om
Bluezz, ik heb al eerder een intervieuw met Inge over haar zoontje gelezen en dat vond ik ook al zo indrukwekkend. (ben alleen vergeten waar ik dat las) Ik ga dat boek zeker lezen.
Ik vind het knap dat je er, achteraf, om kan lachen Bar, ik zou denk ik nog wekenlang koken van woede.
quote:Het is mooi FlufOp donderdag 29 maart 2007 15:06 schreef phluphy het volgende:
Hier staat het boompje op zijn bestemming
Bar, my god, wat heb je toch een *** mensen...echt weer zo iemand die niet luistert en maar doordendert
Hoe durft ze...Mooi boompje is het Phluphy. Inderdaad heel mooi en symbolisch ook dat ie gaat bloeien rond Danyels sterfdag.
Humpeltje. Ik vroeg me ook al af hoe het met jouw ging.
MvP ik denk aan je. Sterkte daar in 'ierland.
Wil wel iedereen bedanken die schreef aan me te denken. Ik heb het wel degelijk gelezen daar in Ierland. Had het alleen te druk om te reageren.
Ik heb o.a. onderstaand poem voorgedragen.
Four Candles for Colm
The first candle represents our grief.
The pain of losing you is intense.
It reminds us of the depth of our love for you.
This second candle represents our courage.
To confront our sorrow,
To comfort each other,
To change our lives.
This third candle we light in your memory.
For the times we laughed,
The times we cried,
The times we were angry with each other,
The silly things you did,
The caring and joy you gave us.
This fourth candle we light for our love.
We light this candle that your light will always shine.
As we enter this difficult road and share this night of remembrance
with our family and friends.
We cherish the special place in our hearts
that will always be reserved for you.
We thank you for the gift
your living brought to each of us.
We love you.
We remember you.
vind het erg knap dat je het hebt voorgedragen.Ik begrijp dat je eerst wil / moet bijkomen mvp. Sterkte.
quote:Nee vind je het gek, je hebt nogal wat erbij gekregen in je 'rugzak'Op zondag 1 april 2007 13:31 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Bah, zelfs het goede weer kan me niet opvrolijken en ik heb nog geen zin om uitgebreid over afgelopen week te schrijven.
Gister ben ik bij Thijs geweest, en heb de oude bloemen weggehaald een vrolijk mooi paasstukje terug gezet.
Teletubbie ballon weggehaald, die was helemaal leeg, en lag verwikkeld in de heg erachter.
(heb daar helaas nooit geen foto van gemaakt)
Het voelde weer even goed om daar te zijn, even dicht bij mijn ventje
Thijsje krijgt voor zijn verjaardag een nieuwe ballon hoor.
Tis al geregeld.
Dikke kus BabyGirl
Ik heb afgelopen week heel vaak over Danyel gedroomd, niet echt leuk, ook niet echt vervelend. Wel raar dat het opeens zo vaak gebeurde. mvp, je hoeft niet te reageren als je het niet trekt, alle begrip. Wil wel even laten weten dat ook ik me afvroeg hoe het met je gaat. Sterkte weer!
quote:Herkenbaar Pluphy, Ook hier de afgelopen week veel met Thijs bezig geweest, tijdens dromen, of als ik even rustig op de bank ging liggen overviel het mij gewoon.Op vrijdag 6 april 2007 20:02 schreef phluphy het volgende:
Het gaat wel redelijk Bar.
Ben ook 2 dagen even niet gaan werken, omdat ik het even niet meer trok allemaal.
Voor de rest, druk in mijn hoofd, druk met mijn gevoel.
Gaat wel weer over keertje.
Dat gevoel van "druk in je hoofd" herken is goed, ik raak het maar niet kwijt. Ik heb het gevoel alsof mijn linker hersenhelft een doorlopend "things to do" lijstje is, en de rechter helft een opeenhoping van herinneringen. Beide kanten komen maar niet tot rust.
Vanochtend had ik -eindelijk- eens een hele fijne droom over Danyel, maar werd ik bruut gewekt door de wekker die niet af had hoeven gaan, maar die Jeroen vergeten was uit te zetten....
Met als gevolg dat ik al de hele dag supersjachie ben. De achterlijke drukte in de supermarkt maakte het er niet beter op.
Goed dat je gehoor geeft aan je gevoel Bar, en een paar dagen niet bent gaan werken. Hebben ze daar gewoon begrip voor op je werk? Anders krijg je dat gezeik ook nog...
quote:Heel herkenbaar omschreven dit, pluphy.Dat gevoel van "druk in je hoofd" herken is goed, ik raak het maar niet kwijt. Ik heb het gevoel alsof mijn linker hersenhelft een doorlopend "things to do" lijstje is, en de rechter helft een opeenhoping van herinneringen. Beide kanten komen maar niet tot rust.
quote:Wat jij nu schrijft Pluphy is idd zeer herkenbaarOp zaterdag 7 april 2007 15:20 schreef phluphy het volgende:
Stom is dat hé, soms willen de radertjes gewoon niet stoppen. Wat je ook doet, er is altijd een verband te leggen met alles dat gebeurd is. Een datum, een handdoek, een zak knikkers in de winkel, een afgedankte kinderwagen bij de ijzerhandel. Dan doet echt alles aan Danyel denken.
Dat gevoel van "druk in je hoofd" herken is goed, ik raak het maar niet kwijt. Ik heb het gevoel alsof mijn linker hersenhelft een doorlopend "things to do" lijstje is, en de rechter helft een opeenhoping van herinneringen. Beide kanten komen maar niet tot rust.
Vanochtend had ik -eindelijk- eens een hele fijne droom over Danyel, maar werd ik bruut gewekt door de wekker die niet af had hoeven gaan, maar die Jeroen vergeten was uit te zetten....
Met als gevolg dat ik al de hele dag supersjachie ben. De achterlijke drukte in de supermarkt maakte het er niet beter op.
Goed dat je gehoor geeft aan je gevoel Bar, en een paar dagen niet bent gaan werken. Hebben ze daar gewoon begrip voor op je werk? Anders krijg je dat gezeik ook nog...
En ja er is hier heel veel begrip van mijn werk uit, het koste mij zelfs geen dagen, ze hebben het onder bijzonder verlof gegooid.
Ze zijn erg begripvol en denken heel erg veel met me mee.
Koester ze maar Bar!
quote:Phluph je bent liefOp vrijdag 6 april 2007 20:02 schreef phluphy het volgende:
mvp, je hoeft niet te reageren als je het niet trekt, alle begrip. Wil wel even laten weten dat ook ik me afvroeg hoe het met je gaat. Sterkte weer!
Feestdagen zijn stom als je alleen bent heb ik vandaag besloten.
Ik liet ook nog eens uit het niets mijn thee glas vallen en kreeg hete thee over me heen. Mjah niet echt mijn dag vandaag zullen we maar zeggen.
Over twee weken ga ik weer een weekendje terug naar Ierland. Dat was al gepland en ik heb ook al tickets e.d. dus ik ga maar gewoon. Wie weet kan ik nog een beetje tot steun zijn.
Ik heb trouwens een schetsje gemaakt voor wat ik wil met pepijns monumentje. Zal van de week eens kijken of ik daar een foto van kan maken. (heb mijn camera bij iemand laten liggen en ik heb ook geen scanner)
Misschien is het 't weer, de bloemetjes op de graven die bloeien, het gezellige beppen op het werk, de mogelijkheid van een andere baan. Voor de baan moet je vloeiend engels spreken en dat lijkt me heel leuk. Het is dankzij William dat ik mijn engels echt geperfectioneerd heb dus het zou me echt op een positieve manier dagelijks aan hem herinneren. Oh het lijkt me zo leuk
Ik zat eerder vanavond met een goed humeur bij de graven, gewoon gezellig tegen ze te praten en zo vaak kom ik daar niet happy dus ik stelde me helemaal voor dat ze samen daarboven ook volop aan het lachen waren en dat Pepijn rond scheurt op zijn driewieler al roepend 'mama is vrolijk vandaag.' Is dat gek?
En dan voel ik me wel schuldig ten opzichte van mijn schoonzus in Ierland maar ook ik heb een break nodig once in a while denk ik dan.
Koester deze goede dagen en geniet ervan, als je het laat bederven door schuldgevoel zou dat jammer zijn, niet doen dus!
Je schoonzus in Ierland zit in een heel ander rouwproces, en die zal blij voor je zijn dat je je zo voelde.
Je bent bezig met de toekomst, ik vind het zó knap, en laat het maar komen mvp, je verdient het
En inderdaad, zoveel mogelijk genieten van die dagen, energie opdoen, sparen!
Leuk dat je Engels kunt gaan gebruiken in je werk (als/ wanneer?). Word je niet “gehinderd” door een Iers accent?
En wat Pepijn en William betreft: ik denk dat ze het heerlijk vinden je zo te zien! Ze willen natuurlijk het allerbeste voor je, ik denk dat ze daar erg van genieten.
Hoe gaat het met de schets? Ben nieuwsgierig!
Het is hier in de stad, echt vlakbij en ik ben rete zenuwachtig.Je hebt helemaal gelijk. Dit is echt een dag die ik me moet herinneren. Misschien doe ik dat te weinig op slechte dagen, mezelf er aan herinneren dat er echt weer goede dagen komen. Wie weet helpt het om minder in een dip te blijven hangen. Ik ga maar eens een post-it hier op de computer plakken met iets in de trant van 'remember the good days
'. Ja ik zie het helemaal zitten, het kan lang duren of het kan kort duren, maar we komen er wel!Mijn teken talenten zijn crap dus verwacht niet te veel. Morgen zal ik proberen of ik de schets hier kan plaatsen.
Oh en Bluezz je hebt helemaal gelijk ook hoor maar als ik mijn schoonzus aan de telefoon heb breekt mijn hart echt weer opnieuw en ik merk dat ik het een beetje af hou omdat ik mijn eigen goede gevoel niet kwijt wil.
Weet je, ik weet gewoon dat voor mij de klap ook nog wel gaat komen om het verliezen van mijn neefje. Waarschijnlijk volgende week als ik er weer naar toe ga en ik koester mijn happyness nu maar gewoon for the time being.
Als ik die baan niet krijg ben ik hier van de week wel weer terug met een
humeur [ Bericht 28% gewijzigd door mama_van_pepijn op 10-04-2007 21:10:16 ]
Spannend, ik zal voor je duimen (tussen de bedrijven door; morgen wordt de Danyel-schommel in gebruik genomen )Goh ik ben echt blij voor je dat je zo vrolijk bent, het spat gewoon van je berichtjes af. Ik hoop voor je dat nog vele van zulke dagen zullen volgen, al zullen terugvallen er helaas bij horen.
Ik zat opeens te denken: zou het kunnen dat het steunen van je schoonfamilie in Ierland je geholpen heeft op één of andere manier? Het is fijn als je weet dat je gewaardeerd wordt, en als je zelf weet dat je van toegevoegde waarde kunt zijn voor iemand. En met de wetenschap dat je er binnenkort weer heengaat, dat je weer die saamhorigheid zult voelen, etc.
Dat zou best kunnen, niet?
Voor de ander maar ook voor jezelf.
Zo ervaar ik het, het geeft echt iets bijzonders, iets extra's , het schept een band die je met niemand anders kan delen, omdat je weet waar het vandaan komt.
Je wenst het liever niemand toe uiteraard!!, maar als je er dan toch middenin zit en je voelt de warmte van die waardering, helpt het echt.
Goed verwoord phlup
Het is wennen, om het weer eens een keertje druk te hebben.
Toch was het gemis de eerste weken, erger dan ooit! Zoveel herinneringen, vorig jaar een rouwweek, nu een kraamweek, geluk en verdriet, zo in elkaar verweven.
Wil eerst de boel gaan opschrijven, dan pas weer mee gaan schrijven hier. Heb even tijd en ruimte nodig voor mezelf.
Veel liefs voor jullie allen!
Fijn dat je even wat van je hebt laten horen!
MvP ik was erg blij om te lezen dat je van de week zo'n goeie dag had. Ik ben benieuwd wat de uitslag gaat wezen n.a.v. je soli gesprek. Ik zal in ieder geval voor je duimen.
quote:
Why?
(vond ik)Er was eens een zeer oude ziel die vele, vele mensenlevens op Moeder Aarde geleefd had en nu ook zijn bestaan als ziel bijna achter zich had gelaten.
Ja, weldra zou hij samensmelten met de Grote Geest die de Eeuwige Jachtvelden vult en deel van hem gaan uitmaken.
Op dat moment voelde de oude ziel zich wat eenzaam in de ruimte tussen zijn laatste mensenleven en de komende samensmelting.
Zijn beste vrienden waren vertrokken, de oude ziel kon ze beneden op Moeder Aarde zien, kon zien hoe ze elk een mens vulden met gretigheid, nieuwsgierigheid, verwondering en allerlei gedachten.
"Ik wil erheen," zei de oude ziel.
"Ik heb nog alle liefde en een behoorlijke portie vreugde in mij.
Ik wil erheen om die aan hun te geven."
"Maar je tijd tot aan de samensmelting is erg kort," waarschuwde de Wachter.
"Natuurlijk kun je hun vreugde schenken, maar als je maar zo kort bij hen bent doe je hun ook een geweldig verdriet als je hen verlaat."
"Ik weet het," zei de oude ziel.
"Toch is dat wat ik wil.
Ik wil hun zoveel vreugde schenken dat het hen later over hun verdriet heen zal helpen."
"Zo geschiede het dan," zei de Wachter, en liet de zeer oude ziel gaan.
Daarop kreeg een mensenpaar op Moeder Aarde het mensenkind dat ze zich zo gewenst hadden.
Het was een allerliefst kind dat vanaf de dag dat het geboren werd hen met vreugde vervulde, die zuivere vreugde die mensen voelen als hun zielen elkaar ontmoeten en elkaar herkennen van de Eeuwigheid.
"Maar heb je niet een ontzettend korte tijd over?" fluisterde de ziel van de mama tegen de oude ziel in het kleine mensenkind.
"De tijd is maar kort, maar de vreugde is groot," antwoordde de zeer oude ziel van het mensenkind.
Alhoewel de moeder zich van het gesprek tussen hun zielen niet bewust was, zette dat gefluister de deur op een kier voor het weten dat we hier op Moeder Aarde niets bezitten - niet elkaar, niet eens onszelf.
Maar het mensenkind groeide op en door de vreugde die het bracht deed het zijn moeder dergelijke gedachten vergeten.
Ja, de zeer oude ziel mocht zijn laatste periode precies zo doorbrengen als hij gewenst had.
Maar de tijd was kort, zelfs naar mensenmaat gemeten was hij kort, en het uur sloeg waarop de samensmelting plaats zou vinden.
De zeer oude ziel kreeg de oproep zich onverwijld te melden bij de wachter en moest gehoorzamen.
Voor de mensen leek het alsof het kind een onverwachte dood stierf.
Hun verdriet was groot, precies zoals de Wachter voorspeld had.
Maar omdat alle herinneringen aan hun kind vreugdevol waren, alleen maar vreugdevol, konden ze hun verdriet dragen, precies zoals de zeer oude ziel voorspeld had.
En dus werd het de gewoonte in de Eeuwigheid om de zeer oude zielen naar beneden te sturen om hun laatste grote vreugde te schenken aan de mensen die dat nodig hebben, in plaats van hen hun laatste restje tijd uit te laten zitten in de ruimte.
Het verdriet dat volgt, ja, het onvermijdelijke grote verdriet kunnen mensen enkel dragen door de liefde en de vreugde die ze tevens hebben gekregen … van hun allerliefste kind....
Weten wij veel hoe het nou precies allemaal werkt tussen hemel en aarde! Dit is een mogelijke verklaring, waarvan natuurlijk niemand weet in hoeverre het klopt, maar ik vind het een mooie gedachte.
quote:Heel mooi, kreeg deze ooit eens via mail, samen met het volgende verhaal:
De drie bomen.
Gisteren was ik in het bos.
Op zoek naar drie bomen, drie bomen die ik gekend had.
Drie bomen die alle drie een tak hadden verloren.
Drie bomen die daar alle drie op een andere manier mee omgegaan waren.
Gisteren.
Vandaag heb ik ze gevonden.
De eerste boom was gaan rouwen om zijn verlies en zei ieder voorjaar als de
zon hem uitnodigde om te groeien: ³dat kan ik niet want ik mis een tak.²
De tweede boom was geschrokken van de pijn en had maar snel besloten om het
verlies te vergeten.
En ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde te groeien, Groeide hij.
De derde boom was geschrokken van de pijn.
Maar hij had gerouwd om het verlies.
En het eerste voorjaar dat de zon hem uitnodigde om te groeien had hij
gezegd: ³dit jaar nog niet.²
Maar de zon kwam het jaar daarop terug.
Nu zei de boom:²Ja zon, verwarm mij opdat ik mijn wond kan verwarmen ziet
u,
mijn wond heeft warmte nodig, opdat hij weet dat hij erbij hoort.²
En het derde jaar dat de zon terug kwam sprak de boom:²
Ja zon, laat mij groeien want er is nog zoveel te groeien.²
Na wat zoeken vond ik de drie bomen, of eigenlijk twee.
De eerste boom was klein gebleven. De plaatst van de wond was duidelijk te
zien. Het was het hoogste punt van de boom.
De tweede boom was geen boom meer. Een voorjaarstorm had hem doen omwaaien.
De plek van de wond moest ik gaan zoeken.
Achter een heleboel bladeren vond ik hem.
De derde boom was het moeilijkst te vinden, want ik had niet verwacht dat
hij zo groot en sterk was geworden.
Maar gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots
in het zonlicht stond.
quote:Aan het eind van volgend jaar gaat een groot gedeelte verhuizen naar Polen in het kader van alles moet goedkoper en daardoor is het een vrij onrustige omgeving om in te werken omdat er veel verloop is. Ze hadden het idee dat ik daar niet de juiste persoon voor ben
.Ik heb weer eens een slapeloze nacht. Het was alweer een tijdje geleden maar zo af en toe heb ik zo'n nacht waar ik niet kan slapen doordat het in mijn hoofd veels te onrustig is. Waarschijnlijk komt het door de dood van Colm wat ook weer heel veel bij mij oproept. Maar toch, ik zie vooruitgang in mezelf. Ik kan beter met alle emoties omgaan. Ik ga ook nog steeds naar de psycholoog en ik merk dat de nachtmerries minder worden. Maar toch, als je zo in je eentje in het donker door het huis scharrelt... Het is zo leeg en stil (ja 's nachts nog meer natuurlijk) en het drukt af en toe zo je neus op de feiten. En dat mooie weer. Alle gezinnen erop uit. Ik weet dat ik ondanks mijn verdriet als nog heel rijk ben en me daarop moet richten en niet op wat ik niet (meer) heb maar toch komt zo af en toe in je op 'dat wil ik ook!' en nog erger 'dat HAD ik ook'. En natuurlijk zijn er altijd overal gezinnen maar met dat mooie weer is het gewoon net iets duidelijker. Ook omdat zulk mooi weer je gewoon vrolijk maakt en je dat met anderen wil delen.
Het blijft pieken en dalen geloof ik.
Mvp, het is ook wel véél wat weggeslagen is, het lijkt me zoooo vreselijk moeilijk om je boeltje, je verstand bij elkaar te houden, ik vind dat je het zo goed doet
En over die baan, men denkt je te kennen?
Pakken ze je met handschoentjes aan denk je?
Hier praktische huis-tuin-en-keuken drukte i.v.m. vakantievoorbereiding. Overmogen vertrekken we voor een weekje naar Gran Canaria, de eerste keer weer op vakantie sinds de zwangerschap (eind 2003).
Alles is geregeld, inclusief een tante die het weer (qua regen) in de gaten houdt, ik had namelijk net wat gras bijgezaaid rondom het grafje.
Ik heb er zin in, ook het vliegen, dan ben ik eventjes dichterbij Danyel.
Liefs voor jullie.
Wat lekker Phluph, een weekje weg! Geniet ervan!
Phluphy wat heerlijk dat jullie een weekje weg gaan. Weer een stapje vooruit. Ik hoop dat jullie kunnen genieten
Als ik zie zie hoe jullie aan behulp van kleine dingen en elkaar boven zo`n groot verlies kunnen komen, daar val ik echt stil van.
Het is de angst van iedere ouder om een kindje te verliezen en ik zou ook niet weten wat ik op zo`n moment zou doen. (als fulltime huisvrouw leef je immers voor je kinderen)
Maar ik vind het ontzettend knap om te lezen hoe de meesten er redelijk goed bovenop komen.
Ik hoop dat het mij altijd bespaart gaat blijven, maar ik wil toch mijn respect voor jullie laten blijken....
quote:wat klinkt dat raar(als fulltime huisvrouw leef je immers voor je kinderen)
Redbitch, ook dan draait de wereld door, en komen er nieuwe "instincten" in je boven waardoor je "gewoon" doorgaat.
Verder weet ik niet zo goed hoe ik nou op je post moet reageren. "Dank je" staat ook zo gek!
het staat er indd een beetje raar, je zou bijna denken dat iemand die niet fulltime huisvrouw is ook niet voor zn kinderen leeft, zoiets
maar de strekking is goed al klaar met inpakken Flufs?
Inpakken moet ik nog mee beginnen maar da's in 10 minuten klaar.
Ben al wel naar de kapper geweest voor een vakantie-coupe, en nee, geen foto's, want ik moet het nog verven.
Bar wat ben je stil? Druk?
MvP nog nieuws van sollicitatiefront? Wanneer ga je naar Ierland?
I Lost My Child Today
I lost my child today
People came to weep and cry
As I just sat and stared, dry eyed
They struggled to find words to say
To try and make the pain go away
I walked the floor in disbelief
I lost my child today.
I lost my child last month
Most of the people went away
Some still call and some still stay
I wait to wake up from this dream
This can't be real, I want to scream
Yet everything is locked inside
God, help me, I want to die
I lost my child last month.
I lost my child last year
Now people who had came, have gone
I sit and struggle all day long
To bear the pain so deep inside
And now my friends just question Why?
Why does this mother not move on?
Just sits and sings the same old song
Good heavens, it has been so long
I lost my child last year.
Time has not moved on for me
The numbness it has disappeared
My eyes have now cried many tears
I see the look upon your face
"She must move on and leave this place"
Yet I am trapped right here in time
The songs the same, as is the rhyme
I lost my child.........Today
~ Netta Wilson 1996 ~
Bah vandaag heb ik geen zin om 'vooruit te kijken'. Let me be en in mijn sop gaar koken ofzo maar ga me niet bekritiseren omdat we 'al' 2 jaar verder zijn.
Ik heb de half af zijnde lantaarn van William laten vallen. Ik voel me zo'n oelewapper
en 't voelt alsof samen met het glas mijn hart ook weer in honderd scherven ligtBah
Bah
Bah
Had ik al bah gezegd vandaag?
Een dikke virtuele knuffel is het enige wat ik voor je kan doen helaas
quote:Poeh heey mooi en ook heel erg herkenbaar en waar. (iig voor mij was dat wel zo)Op dinsdag 24 april 2007 21:23 schreef Vivi het volgende:
Nog een mooie tekst van de site van een oud vriendinnetje van mij die helaas haar zoontje is verloren door vroeggeboorte;
I Lost My Child Today
I lost my child today
People came to weep and cry
As I just sat and stared, dry eyed
They struggled to find words to say
To try and make the pain go away
I walked the floor in disbelief
I lost my child today.
I lost my child last month
Most of the people went away
Some still call and some still stay
I wait to wake up from this dream
This can't be real, I want to scream
Yet everything is locked inside
God, help me, I want to die
I lost my child last month.
I lost my child last year
Now people who had came, have gone
I sit and struggle all day long
To bear the pain so deep inside
And now my friends just question Why?
Why does this mother not move on?
Just sits and sings the same old song
Good heavens, it has been so long
I lost my child last year.
Time has not moved on for me
The numbness it has disappeared
My eyes have now cried many tears
I see the look upon your face
"She must move on and leave this place"
Yet I am trapped right here in time
The songs the same, as is the rhyme
I lost my child.........Today
~ Netta Wilson 1996 ~
quote:Heel fijne vakantie toegewenst phluphy!!Op donderdag 19 april 2007 17:41 schreef phluphy het volgende:
Ik hoop dat het een goed teken is dat het hier zo rustig is.
Hier praktische huis-tuin-en-keuken drukte i.v.m. vakantievoorbereiding. Overmogen vertrekken we voor een weekje naar Gran Canaria, de eerste keer weer op vakantie sinds de zwangerschap (eind 2003).
Alles is geregeld, inclusief een tante die het weer (qua regen) in de gaten houdt, ik had namelijk net wat gras bijgezaaid rondom het grafje.
Ik heb er zin in, ook het vliegen, dan ben ik eventjes dichterbij Danyel.
Liefs voor jullie.
Geniet er maar onwijs van en niet vergeten te zwaaien naar Danyel dan he daar hoog in de lucht.
quote:ff-ies dikke kus en knuffels voor jou!Op dinsdag 24 april 2007 23:11 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Viev, na een vervelende aanvaring met een oud vriendin van mij vandaag, doet dit de tranen over mijn wangen rollen.
Bah vandaag heb ik geen zin om 'vooruit te kijken'. Let me be en in mijn sop gaar koken ofzo maar ga me niet bekritiseren omdat we 'al' 2 jaar verder zijn.
Ik heb de half af zijnde lantaarn van William laten vallen. Ik voel me zo'n oelewapper
Bah
Bah
Bah
Had ik al bah gezegd vandaag?
hopelijk voelt 't vandaag allemaal weer ietsjes lichter. maar of en hoeveel je rouwt is toch echt jouw zaak, heel kwalijk en stom als anderen je daar regels over willen opleggen. sterkte maar weer. ook met het opnieuw beginnen met de lantaarn. (wel doen hoor, ik vond 't zo'n mooi plan!). en heb je nog sollicitaties lopen? Geen idee eigenlijk wanneer je precies terug komt, ben je uberhaupt al geland? Ik vond het al zo lang eigenlijk.
Ik ben flabbergasted. Hoe kan ik vertellen over onze vakantie, terwijl ik helemaal zit te shaken over het nieuws van jou.
Ik kan alleen maar denken aan je uitgerekende datum, 21 december. Trek er 9 maanden vanaf, en je komt op 21 maart. Need I say more?
21 maart. Danyel's sterfdag. De eerste lentedag. Lente, nieuw leven. Nieuw leven!!!!
Het kijkt natuurlijk niet zo nauw, maar toch. Ik vind het zo bijzonder. En ik ben zo gelukkig voor jullie.
Ontzettend heel erg van harte gefeliciteerd. Duizend keer
Ik ben verder niet helemaal bijgelezen. Waar hangt Barreke uit?
mvp? hoe was Ierland?
Onze vakantie was voor 95% fijn en voor de rest best moeilijk. Zoveel fijne dingen die we liever met zijn 3'tjes hadden gedaan... Vanochtend om 4.30 uur thuisgekomen. Al met al, heerlijk genoten. Veel te kort, zo'n weekje.
We zijn bruin, moe, voldaan, uitgerust, aangedikt, maar ook blij weer thuis te zijn.
Fijn dat het bijna helemaal goed was! Ik heb aan je gedacht.
Ik moest gisteravond ineens denken aan onze terugreis van de Kempenhaege BE.
BE's navigator bleef maar aanhouden "hier naar rechts" terwijl bij elke zijstraat een verbodsbord stond. BE en ik werden er helemaal zenuwachtig van, eiindelijk een straat gevonden waar we wel in mochten en die ook nog naar rechts ging
Straat was alleen een beetje groot woord, het was meer een paadje.... een soort veepaadje... met kuilen zo groot waar koeien met succes verstoppertje konden spelen.
BE had haar handjes eraan vol om alle gaten te vermijden, en af en toe keken we achterom om te zien of we geen essentiele onderdelen lieten liggen
Het was leuk
Flufke, goed dat je er weer bent. En wat reageer je lief en ontroerend op BE's zwangerschap.
Fijn te horen dat de vakantie fijn was, maar idd ook begrijpelijk van die 5%.
Hihi, Lois, idd dat weggetje, ik was het helemaal vergeten, maar het was echt vreselijk.
Wel leuk! 
Jullie mannetje heeft daarboven wel een waanzinnig speciale lente voor ons in gang gezet dit jaar.
(Soms denk ik dan: zouden al die kleintjes dan lekker samen lopen te razen, gezond te zijn en iedereen zo vrolijk maken dat ze vergeten dat de lente nog voor de zomer zit
)maar ik ben wel benieuwd hoe het met iedereen gaat? flufs bijv? Humpeltje? Mama van Pepijn?
quote:Ja, begin nu eindelijk echt te kunnen genieten van dit nieuwe leventje.Op zaterdag 12 mei 2007 14:32 schreef Martineke het volgende:
hier is al een tijdje niks meer gepost *gelukkig maar aan de ene kant*
maar ik ben wel benieuwd hoe het met iedereen gaat? flufs bijv? Humpeltje? Mama van Pepijn?
De eerste weken zoveel overheersende gevoelens. Heb toch besloten het verhaal van dit nieuwe leventje op de site van Esmée te beschrijven, juist doordat Thamber 1 dag na de eerste sterfdag van Es geboren is. Leven en dood, zo dicht bij elkaar. Mijn lichaam hield de bevalling tegen tot de 20e voorbij was.
Vorig jaar kwam Es de dag na overlijden thuis na de obductie, de 21e.
Nu op de 21e, maakten we rond dezelfde tijd als toen, op precies dezelfde plaats, een plekje klaar om nieuw leven te mogen ontvangen.
Gevoelens zo heftig, geluk en verdriet zo dicht bij elkaar.
Sem was erbij, maar inmiddels al weer weken geen contact. Maandag a.s. laatste poging bij bemiddelings gesprek. Hoe kan iemand zijn kind niet willen zien opgroeien. We hebben ervaren hoe kwetsbaar leven is. En dat je moet genieten van alles dat je krijgt. Je weet immers nooit, of iets blijven mag.
En nu sinds kort, kan ik meer open staan voor wat er om me heen gebeurd. Soms is het leven zo mooi, soms de vlagen van overheersend gemis.
Ik heb weer 3 meiden, wat een ongelooflijke rijkdom...
quote:Oh wat mooi....Op zondag 29 april 2007 21:50 schreef kozakken het volgende:
(Soms denk ik dan: zouden al die kleintjes dan lekker samen lopen te razen, gezond te zijn en iedereen zo vrolijk maken dat ze vergeten dat de lente nog voor de zomer zit
*tranen hier*
quote:Humpeltje... Moeilijk moeilijk hoor, maar ik kan me wel enigzins voorstellen hoe moeilijk het allemaal bij elkaar niet is.Op zaterdag 12 mei 2007 22:50 schreef humpeltje het volgende:
[..]
Sem was erbij, maar inmiddels al weer weken geen contact. Maandag a.s. laatste poging bij bemiddelings gesprek. Hoe kan iemand zijn kind niet willen zien opgroeien. We hebben ervaren hoe kwetsbaar leven is. En dat je moet genieten van alles dat je krijgt. Je weet immers nooit, of iets blijven mag.
En nu sinds kort, kan ik meer open staan voor wat er om me heen gebeurd. Soms is het leven zo mooi, soms de vlagen van overheersend gemis.
Ik heb weer 3 meiden, wat een ongelooflijke rijkdom...
Als ik alleen al naar je site kijk en daarin lees hoe "moeilijk het voor jou geweest is, hoe moet het dan niet voor Sem zijn...
Nogmaals elk idividu verwerkt het echt op zijn eigen unieke voor hem/haar eigen fijne mannier, en dat is soms moeilijk moeilijk voor elkaar, moeilijk voor jezelf, moeilijk voor de omgeving.
Ik kan me wel voorstellen dat ook juist de geboorte van zijn 4de dochter ontzettend veel naar boven gehaald heeft, de dag ervoor een jaar geleden was Esmee overleden, en nu een jaar en een dag later word zijn nieuwste dochter geboren... je voelt je blij maar ook nog erg verdrietig want je mist toch juist dat ene kindje...
Denk niet dat je juist nu moet trekken, druk moet uitoefenen, maar het de tijd en de ruimte moet geven, om ook hierin Sem tegemoet te komen in zijn eigen verwerking van dit alles.
En als ik het zo lees heeft Sem er alles voor gedaan om juist bij de geboorte van zijn jongste dochter te zijn....
En nu viel mijn oog op je stukje Ik heb weer 3 meiden... Lieve Schat je hebt 4 meiden, Esmee zal voor altijd jou dochter zijn en blijven vergeet dat niet
quote:Was er toen helemaal voor ons. Hadden vlak voor geboorte weer beetje contact.Op zaterdag 12 mei 2007 22:56 schreef Vivi het volgende:
Ik snap het niet helemaal Humpeltje, zoals je het op je site omschrijft lijkt het alsof de papa wél actief deelneemt?
Was gelijk heel blij met zijn dochter. Kwam in het begin veel langs en weer voorbij....
Heeft haar nu al ruim maand niet meer gezien of geïnformeerd.
quote:Wat is het toch triest dat zo weinig mensen hun verdriet SAMEN lijken te kunnen verwerkenOp zaterdag 12 mei 2007 23:32 schreef humpeltje het volgende:
[..]
Was er toen helemaal voor ons. Hadden vlak voor geboorte weer beetje contact.
Was gelijk heel blij met zijn dochter. Kwam in het begin veel langs en weer voorbij....
Heeft haar nu al ruim maand niet meer gezien of geïnformeerd.
Heel veel sterkte! Ik hoop dat alles goed komt voor jullie gezinnetje
quote:Had 4 maanden een relatie met Sem, toen Esmée doodging.Op zaterdag 12 mei 2007 23:31 schreef _Bar_ het volgende:
[..]
Humpeltje... Moeilijk moeilijk hoor, maar ik kan me wel enigzins voorstellen hoe moeilijk het allemaal bij elkaar niet is.
Als ik alleen al naar je site kijk en daarin lees hoe "moeilijk het voor jou geweest is, hoe moet het dan niet voor Sem zijn...
Nogmaals elk idividu verwerkt het echt op zijn eigen unieke voor hem/haar eigen fijne mannier, en dat is soms moeilijk moeilijk voor elkaar, moeilijk voor jezelf, moeilijk voor de omgeving.
Ik kan me wel voorstellen dat ook juist de geboorte van zijn 4de dochter ontzettend veel naar boven gehaald heeft, de dag ervoor een jaar geleden was Esmee overleden, en nu een jaar en een dag later word zijn nieuwste dochter geboren... je voelt je blij maar ook nog erg verdrietig want je mist toch juist dat ene kindje...
Denk niet dat je juist nu moet trekken, druk moet uitoefenen, maar het de tijd en de ruimte moet geven, om ook hierin Sem tegemoet te komen in zijn eigen verwerking van dit alles.
En als ik het zo lees heeft Sem er alles voor gedaan om juist bij de geboorte van zijn jongste dochter te zijn....
En nu viel mijn oog op je stukje Ik heb weer 3 meiden... Lieve Schat je hebt 4 meiden, Esmee zal voor altijd jou dochter zijn en blijven vergeet dat niet
Es vergeten, onmogelijk! Maar zal er nooit 4 bij elkaar hebben. Er lopen [een ligt nog] er maar 3 rond. Zal nooit weten hoe het is, om er 4 tegelijk te hebben rondlopen.
quote:Jawel maar ook hij heeft van dichtbij meegemaakt hoe het is om een kindje te zien overlijden, zien te verliezen, onderschat dat verdriet ook nietOp zaterdag 12 mei 2007 23:37 schreef humpeltje het volgende:
[..]
Had 4 maanden een relatie met Sem, toen Esmée doodging.
Es vergeten, onmogelijk! Maar zal er nooit 4 bij elkaar hebben. Er lopen [een ligt nog] er maar 3 rond. Zal nooit weten hoe het is, om er 4 tegelijk te hebben rondlopen.
quote:Verdriet is wat hem betreft over, voor mij is het er wel altijd.Op zaterdag 12 mei 2007 23:36 schreef Vivi het volgende:
[..]
Wat is het toch triest dat zo weinig mensen hun verdriet SAMEN lijken te kunnen verwerken
Heel veel sterkte! Ik hoop dat alles goed komt voor jullie gezinnetje
De eerste maanden konden we het heel goed delen, nu speelt het bij hem eigenlijk niet meer zo.
Voor mij wel, ik mis haar nog altijd heel erg.
HUmpeltje wat fijn dat je toch weer kan genieten.
je verhaal ga ik lezen, heb ik nog niet gedaan.
quote:Logisch, je voelt je geamputeerd...excuus, ik was in de veronderstelling dat hij ook de vader was van Esmée.Op zaterdag 12 mei 2007 23:42 schreef humpeltje het volgende:
[..]
Verdriet is wat hem betreft over, voor mij is het er wel altijd.
De eerste maanden konden we het heel goed delen, nu speelt het bij hem eigenlijk niet meer zo.
Voor mij wel, ik mis haar nog altijd heel erg.
quote:Het is en blijft een heel moeilijk iets hoor, rouwverwerking...Op zaterdag 12 mei 2007 23:42 schreef humpeltje het volgende:
[..]
Verdriet is wat hem betreft over, voor mij is het er wel altijd.
De eerste maanden konden we het heel goed delen, nu speelt het bij hem eigenlijk niet meer zo.
Voor mij wel, ik mis haar nog altijd heel erg.
En er is geen lijn te trekken op hoe iemand zou moeten doen, moeten reageren, en zeker niet hoelang men moet rouwen.
En ben daar in zekere zin blij om... Het punt zit em vaker in hoe men ermee gaat, hoe men de overleden persoon in kwestie blijft herrineren...
En dat is vaak niet altijd aan de buitenkant te zien, je kan er dan nog wel zo luchtig overdoen, maar de pijn in voelbaar inside het lichaam...
Ik kan jou ook wel begrijpen, je wilt het liefste dat Sem actief meevaderd over zijn kleine meid, maar wie weet komt het nog,
Wie weet zit hij met zoveel angst in zijn lichaam omdat hij ook mee heeft gemaakt hoe het is om een kleine te verliezen, welliswaar niet zijn eigen kind maar wel jou kind, hij heeft van dichtbij meegemaakt, meegreken wat het met jou doet, wat het met het gezin doet...
En ook al was het maar 4 maanden, hij heeft het meegemaakt....
Maak het niet te moeilijk voor allebei niet
quote:Voel me niet aangesproken ofzo hoor, want zoals al opmerkt zal zijn ben ik momenteel op fok nergens meer te vinden... Een keus die ik zelf gemaakt heb.Op zaterdag 12 mei 2007 23:52 schreef Martineke het volgende:
en ik bedoel ook Bar erbij, hoe gaat het met jou Bar? sorry dat ik je naam er zo niet bij had gezet, maar wil van jou natuurlijk ook weten hoe het gaat
Het gaat met mij ronduit goed, klinkt misschien raar, maar zo voelt het...
Mijn hoofd is leeg, sta weer open voor steeds meer leuke dingen, begin mijn leven steeds meer en meer terug op te pakken.
quote:We weten heel duidelijk van elkaar hoe onze gevoelens ten opzichte van Esmée zijn.Op zaterdag 12 mei 2007 23:57 schreef _Bar_ het volgende:
[..]
Het is en blijft een heel moeilijk iets hoor, rouwverwerking...
En er is geen lijn te trekken op hoe iemand zou moeten doen, moeten reageren, en zeker niet hoelang men moet rouwen.
En ben daar in zekere zin blij om... Het punt zit em vaker in hoe men ermee gaat, hoe men de overleden persoon in kwestie blijft herrineren...
En dat is vaak niet altijd aan de buitenkant te zien, je kan er dan nog wel zo luchtig overdoen, maar de pijn in voelbaar inside het lichaam...
Ik kan jou ook wel begrijpen, je wilt het liefste dat Sem actief meevaderd over zijn kleine meid, maar wie weet komt het nog,
Wie weet zit hij met zoveel angst in zijn lichaam omdat hij ook mee heeft gemaakt hoe het is om een kleine te verliezen, welliswaar niet zijn eigen kind maar wel jou kind, hij heeft van dichtbij meegemaakt, meegreken wat het met jou doet, wat het met het gezin doet...
En ook al was het maar 4 maanden, hij heeft het meegemaakt....
Maak het niet te moeilijk voor allebei niet
quote:uhh nee was mij eigenlijk niet opgevallenOp zaterdag 12 mei 2007 23:59 schreef _Bar_ het volgende:
[..]
Voel me niet aangesproken ofzo hoor, want zoals al opmerkt zal zijn ben ik momenteel op fok nergens meer te vinden... Een keus die ik zelf gemaakt heb.
Het gaat met mij ronduit goed, klinkt misschien raar, maar zo voelt het...
Mijn hoofd is leeg, sta weer open voor steeds meer leuke dingen, begin mijn leven steeds meer en meer terug op te pakken.
ben er zelf ook maar weinig.maar fijn dat het goed met je gaat, erg fijn!
ik moest er laatst nog aan denken dat je het wel erg goed doet na je nieuwsjaarsvoornemen, goed hoor
quote:verhuis wel even naar het bankje Martinneke...Op zondag 13 mei 2007 00:03 schreef Martineke het volgende:
[..]
uhh nee was mij eigenlijk niet opgevallen
maar fijn dat het goed met je gaat, erg fijn!
ik moest er laatst nog aan denken dat je het wel erg goed doet na je nieuwsjaarsvoornemen, goed hoor
I thought of you and closed my eyes
And prayed to God today
I asked "What makes a Mother?"
And I know I heard him say
A Mother has a baby
This we know is true
But, God, can you be a mother
When your baby's not with you?
Yes, you can he replied
With confidence in his voice
I give many women babies
When they leave it is not their choice
Some I send for a lifetime
And others for the day
And some I send to feel your womb
But there's no need to stay.
I just don't understand this God
I want my baby here
He took a breath
and cleared his throat
And then I saw a tear
I wish I could show you
What your child is doing today
If you could see your child smile
With other children and say
"We go to earth to learn our lessons
of love and life and fear
My mommy loved me so much
I got to come straight here
I feel so lucky to have a Mom who had so much love for me
I learned my lessons very quickly
My Mommy set me free.
I miss my Mommy oh so much
But I visit her each day
When she goes to sleep
On her pillows where I lay
I stroke her hair and kiss her cheek
And whisper in her ear
Mommy don't be sad today
I'm your baby and I am here"
So you see my dear sweet one
Your children are okay
Your babies are here in My home
And this is where they'll stay
They'll wait for you with Me
Until your lessons are through
And on the day you come home
they'll be at the gates for you
So now you see
What makes a Mother
It's the feeling in your heart
It's the love you had so much of
Right from the very start
Though some on earth
May not realize
Until their time is done
Remember all the love you have
And know that you are
A Special Mom.
Humpeltje, fijn om je update te lezen. Zo te lezen heb je nogal een "bewogen" periode achter de rug met al die perikelen. Ik ben blij om te lezen dat het nu weer wat rustiger lijkt te worden, en dat je zo lekker kunt genieten!
En Bar had een superweek gehad las ik. Toppie! Alleen jammer om te lezen dat je het daarvóór wat moeilijker had, als ik het goed begrepen heb. Verraderlijk is het toch, dat je elk willekeurig moment weer teruggeworpen kan worden. Maar het is wel fijn om te lezen dat dit soort weekjes kunnen meehelpen om er weer bovenop te komen.
Hier gaat ook alles zijn gangetje. Soms raak ik erg gefrustreerd dat we maar geen nieuw levensdoel kunnen vinden / bepalen. Soms is er zelfs nog twijfel of we er al aan toe zijn of toch nog niet. En zo ja, wat, wanneer, hoe? Zelf actief zoeken/bepalen of wachten tot er iets op je pad komt?
Ik kan soms erg ongeduldig zijn.... maar ik vertrouw erop dat Danyel het uiteindelijk in orde zal maken.
ik denk ook dat Danyel daar aan mee zal dragen. fijn dat alles wel gewoon zn gangetje gaat Mooi he Onwerkelijk gevoel geeft zoiets hé? quote:Ja ik vond het zo mooi. Helemaal omdat ik jullie kleine ventje helemaal niet ken enzoOp donderdag 17 mei 2007 20:09 schreef phluphy het volgende:
Wat mooi MeNicole.
Ik voel me zo eenzaam op vrije dagen dat ik het liefst gewoon elke dag zou werken zodat ik de dagen door kom.
En ik wil zo graag weer eens een kindje vasthouden, knuffelen, gewoon dat zwitsal luchtje ruiken...
*einde klaagzang*
quote:MvP, nog even voortbordurend op je "moederdagvraagstuk" vond ik het volgende gedichtje:Op zaterdag 19 mei 2007 14:44 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Ik zit er vandaag even zo doorheen dat ik alleen maar kan
Ik voel me zo eenzaam op vrije dagen dat ik het liefst gewoon elke dag zou werken zodat ik de dagen door kom.
En ik wil zo graag weer eens een kindje vasthouden, knuffelen, gewoon dat zwitsal luchtje ruiken...
*einde klaagzang*
Dear Mr. Hallmark,
I am writing to you from heaven,
and though it must appear
A rather strange idea,
I see everything from here.
I just popped in to visit,
your stores to find a card
A card of love for my mother,
as this day for her is hard.
There must be some mistake I thought,
I saw every card you could imagine
Except I could not find a card,
from a child who lives in heaven.
She is still a mother too,
no matter where I reside
I had to leave, she understands,
but oh the tears she's cried.
I thought that if I wrote you,
that you would come to know
That though I live in heaven now,
I still love my mother so.
She talks with me, and dreams with me;
we still share laughter too,
Memories are our way of speaking now,
would you see what you could do?
My mother carries me in her heart,
her tears she hides from sight.
She writes poems to honour me,
sometimes far into the night
She plants flowers in my garden,
there my living memory dwells
She writes to other grieving parents,
trying to ease their pain as well.
So you see Mr. Hallmark,
though I no longer live on earth
I must find a way to remind her
of her wondrous worth.
She needs to be honoured,
and remembered too
Just as the children of earth will do.
Thank you Mr. Hallmark,
I know you'll do your best
I have done all I can do;
to you I'll leave the rest.
Find a way to tell her,
how much she means to me
Until I can do it for myself,
when she joins me in eternity.
Toch vind ik het moeilijk te begrijpen waarom dit moest gebeuren. Ongeboren kindjes zijn onschuldig
Gisteravond moest ik daardoor ineens aan Danyel denken. In 2004/05 was ik erg actief met lezen op fok, een tijd lang hield ik bij hoe het met Danyel ging en stak zelfs een kaarsje op.
Daarna ben ik erg druk geworden met mijn eigen leventje en tot die tijd tot nu dacht ik dat het beter ging met hem en vandaag kwam ik eigenlijk even kijken.
Al snel lees ik in dit topic dat hij is overleden.
Lieve ouders van Danyel, ik heb zo veel bewondering voor jullie en kleine Danyel, en wil dat toch nog even met alle liefde meegeven.
Zou je één zo'n glas deel los kunnen kopen?
In de tunnel van verdriet ,
waar je licht noch toekomst ziet .
Waar het gemis je lichaam raakt ,
waar je hete tranen laat .
Tot in je ziel de leegte voelt ,
daar is het leven onderkoeld .
Afscheid nemen doet zo'n pijn
en 't zal altijd bij me zijn .
Blijven tot m'n laatste snik ,
een kind verliezen blijft,
weet ik
quote:Blij dat je het mooi vindt, ik kan niet veel doen, behalve meelevenOp zondag 20 mei 2007 00:43 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Viev dank je wel dat je dit gedicht wilde delen. Ik vind 'm prachtig. Ik denk dat ik 'm uit ga printen en op ga hangen. Gewoon ter inspiratie af en toe.
quote:Ik denk dat het nooit te begrijpen zal zijn, voor niemand, waarom dit soort dingen gebeuren. Dat is voor velen juist datgene wat het extra moeilijk maakt.Op zondag 20 mei 2007 12:27 schreef enter het volgende:
Hallo, mijn collega is 1,5 maand geleden veel te vroeg bevallen, de kleine vent is in Amsterdam geboren waar ze met spoed zijn heen gebracht, elke dag is gewoon spannend. Gelukkig gaat het elke dag beter en hij is zelfs vanuit Amsterdam overgeplaatst naar een ziekenhuis in onze omgeving.
Toch vind ik het moeilijk te begrijpen waarom dit moest gebeuren. Ongeboren kindjes zijn onschuldig
Gisteravond moest ik daardoor ineens aan Danyel denken. In 2004/05 was ik erg actief met lezen op fok, een tijd lang hield ik bij hoe het met Danyel ging en stak zelfs een kaarsje op.
Daarna ben ik erg druk geworden met mijn eigen leventje en tot die tijd tot nu dacht ik dat het beter ging met hem en vandaag kwam ik eigenlijk even kijken.
Al snel lees ik in dit topic dat hij is overleden.
Lieve ouders van Danyel, ik heb zo veel bewondering voor jullie en kleine Danyel, en wil dat toch nog even met alle liefde meegeven.
Hoe dan ook hoop ik dat het beter zal blijven gaan met het zoontje van je collega.
Beterschap gewenst!
Bedankt voor het meeleven, erg lief dat je even de moeite hebt genomen het te vertellen.
quote:Bij een "betere" zaak misschien wel, maar ik denk dat je meer kans maakt door naar een glaszetter te gaan. Die snijden zo'n glasplaatje zo op maat voor je.Op zondag 20 mei 2007 20:40 schreef mama_van_pepijn het volgende:
Er is een glaasje kapot in de lantaarn van Pepijn. Ik weet niet hoe het komt maar het raakt me verschrikkelijk.
Zou je één zo'n glas deel los kunnen kopen?
Verder stuur ik weer veel sterkte, liefs, knuffels en goede moed jouw kant op!
Phluphy, en hoe is het met jullie? Ik heb net weer even jullie site bekeken, hij is zo mooi. Wat zullen jullie Danyel toch vreselijk missen. Zo onvoorstelbaar.
Bar, is er van jouw kant nog een kleine update te verwachten? Ik ben heel benieuwd waar je nu bent en hoe het met je gaat.
quote:Je bent me voor, ik lag gisteren in bed te bedenken dat ik het stilletjes vond in dit topic en wilde ook om een update-je gaan vragen.Op maandag 28 mei 2007 23:41 schreef livelink het volgende:
Mama_van_Pepijn, hoe gaat het nu met je? En heb je het glaasje in de lantaarn nog weten te maken?
Phluphy, en hoe is het met jullie? Ik heb net weer even jullie site bekeken, hij is zo mooi. Wat zullen jullie Danyel toch vreselijk missen. Zo onvoorstelbaar.
Bar, is er van jouw kant nog een kleine update te verwachten? Ik ben heel benieuwd waar je nu bent en hoe het met je gaat.
langzaam komen de herinneringen weer boven
Het onverwachte, zo maar ineens
De leegte, zo maar ineens
Geen woorden die deze dagen kunnen vullen,
geen dingen die ik durf te zeggen
behalve dat ik aan jullie denk
dat we de dagen mee aftellen
aftellen naar dat ene moment van bijna een jaar geleden.........
Gisteren een jaar geleden zat Thijs nog even naast me.
Bar had even gevraagd of ik op 'm wilde letten tijdens de Fok! FOT/OUD-meet in Austerlitz..
Thijs..
Mooi mannetje met verschrikkelijk mooie ogen, goed mij en Hanne in de gaten houdend.
Even, heel even waren wij deel van jouw leventje.
Jouw veel te korte leventje..
Het was maar heel even dat we je gezien en 'gekend' hebben.
Je overlijden kwam als een donderklap bij heldere hemel en kwam hard aan.
Ook hier.
Bar en Mar
Bar, als je dit tijdig leest, extra veel sterkte gewenst.
Livelink, ik heb dat programma ook gezien. Ik vond het erg aangrijpend. Bij ons speelt vergeving inderdaad een grote rol, omdat Danyel's ziekte is veroorzaakt door een niet-oplettende assistent-arts. Ik hou mezelf voor dat ik haar vergeven heb, al weet ik niet wat ik zou doen als ze opeens voor me zou staan...
Ik vond de tweede helft van het programma, met de moeder en haar verstandelijk gehandicapte dochter en epilepsie, ook erg emotioneel. Het was zo herkenbaar allemaal.
Verder gaat het hier wel redelijk goed. In het rouwproces hebben zich weer wat veranderingen voorgedaan, maar ik vind het nu nog een beetje moeilijk om dit goed onder woorden te brengen. Dat hou je van me te goed.
ga je dan niet enorm tegen je eigen oergevoel in?
Ik denk dat het inderdaad een heel menselijke reactie is om, wanneer jou onrecht is aangedaan, het de veroorzaker kwalijk te nemen. Maar wanneer je niet "vergeeft", blijf je er zelf ook heel erg mee bezig, en kun je het dus ook nooit loslaten. Waardoor je blijft hangen in een patroon, en niet verder komt.
Het ligt gevoelsmatig wel een beetje ingewikkeld, dat vergeven. Is het wel de schuld van de assistent-arts die het hartfilmpje verkeerd beoordeelde? Of is het de schuld van de gynaecoloog die beoordeelt heeft dat de assistent-arts capabel genoeg was? Of is het de schuld van het ziekenhuis, dat onvoldoende personeel in dienst heeft genomen waardoor er 's avonds geen gynaecoloog aanwezig is? Of is het de schuld van de politiek, die te weinig geld heeft vrijgemaakt voor de zorgsector? Of is het Nederlandse volk schuldig, dat deze regering gekozen had?
Dat schiet niet op, daarom is "vergeving" voor ons met name afsluiten, loslaten en verder (kunnen) gaan.
Vorig jaar een meeting in austerlitz:
kan de hele erge modderkruipfoto niet zo snel meer terug vinden
Ja het jaar we zijn er bijna, denk terug, soms veel, soms heel weinig.
Met mezelf gaat het nog steeds aardig, eigenlijk helemaal niet slecht, kan snachts goed slapen, loop niet aldoor met mijn hoofd in een lading verdriet en pijn.
Probeer eigenlijk alleen maar aan leuke dingen te denken, en aan de dingen die we samen deden en gedaan hebben.
9 juni 2007, zaterdag gaan er 21 ballonnen gevuld met helium de lucht in, 21 maanden Thijs, elke ballon staat voor elke maand van zijn veel te korte leven. We gaan naar het grafje, en daarna naar vrienden.
[ Bericht 10% gewijzigd door _Bar_ op 30-05-2007 21:53:55 ]
Bedankt voor je update Bar. Fijn dat het goed met je gaat en die 21 ballonnen richting Thijs vind ik een mooi idee.
Phluphy, jij ook bedankt voor je reactie. Ik vond de documentaire ook heel emotioneel en moest aan jou denken. Je had volgens mij al wel eerder aangegeven dat jullie de desbetreffende arts hadden vergeven. Ik vind dat erg knap, maar misschien is dat de inderdaad de enige manier om verder te kunnen en niet te verzanden in verbittering.
Barbara... Die foto blijft zo vreselijk mooi, ongelofelijk dat er al weer bijna een jaar voorbij is.
9 juni een dag die we delen, èèn waarin we allebei afscheid moesten nemen van het allerliefste en kostbaarste wat we hadden.....
Voor jullie 1 jaar en voor ons straks 10, onvoorstelbaar want het klinkt zo lang geleden.....10.....10 jaren, maar zo ver terug in de tijd voelt het helemaal niet. Ik kan alles zo terug halen qua herinnering aan die dag.
Al zorgt die, inmiddels 10 jaar "ervaring" (
) , er wel voor dat ik er al wat kalmer en minder heftig tegenover sta misschien. Die dag komt nou eenmaal of je wilt of niet, maar.... die dag gaat ook weer. Net als mooie dagen om zijn voor je het weet gaan ook akelige/moeilijke dagen (achteraf gezien misschien) snel voorbij.
Morgen ga ik samen met m`n buurmeisje de mooiste plantjes die ik maar kon vinden planten bij Max.
Blauwe, lila-achtige en roze bloemen dragen die plantjes.
Ik heb ook een paar (nep
) siervogeltjes en een paar glazen vlindertjes gekocht, die prik er dan mooi tussen. Misschien, als ik het niet vergeet, dat ik dan wat foto`s maak en hier laat zien. ( kan even duren misschien omdat ik dat op de pc up- loaden niet kan, dus moet ik wachten tot mn man dat gedaan heeft. ) Nogmaals Bar hou je taai de 9e.
Wel fijn om te horen dat je al redelijk lekker in je vel zit.
Liefs voor allemaal!!