Een "gevoelig"onderwerp, een onderwerp wat je geen enkele andere ouder toewenst.
Een topic waarin je misschien wel steun vind met elkaar, door je verhalen, herinneringen en gedachten neer te zetten.
Rouwen... een groot "eng"woord je hoopt zo dat het jullie niet overkomt, en als je het dan tegenkomt is het 9 van de 10 keer een ver van je bed show.
Je staat er even bij stil, Wat erg voor die mensen, en en leest door...
Maar dan overkomt het jezelf, je wereld spat uiteen,zomaar ineens, een lang"ziektebed"een ongeluk, zelfmoord het kan allemaal.
maar het verdriet is overal voelbaar, de pijn is overal merkbaar, je raakt als ouder je kind kwijt, je alles, het kind had jou moeten wegbrengen niet andersom.
Het valt mij op dat als ik maar schrijf, als ik maar vertel over onze *Thijs, dat ik de dingen een plaats kan geven, dat ik "gelukkig"ben, dat ik de dingen beter "begrijp", dat het me oplucht.
Het valt vaak niet mee, je komt de dagen wel door, maar altijd op de achtergrond is *Thijs stil aanwezig.
Toevallig zat ik vandaag tussen de vele kaarten te kijken, en viel mijn oog op het volgende gedicht
Duizend sterren staan te stralen
en houden trouw de wacht
ze kijken allen op ons neer
in die diepe donkere nacht
Éen ster die werd voor jullie
Lieve mensen
En hij blijft voor altijd staan
Want wat kun je anders
wensen
een lichtje wat nooit uit zal gaan
Het blijft voor altijd op je
stralen
want er gaat geen dag voorbij
ook al is het bewolkt
hij staat steeds aan onze zij
Diep in je hart is nu een
Lichtje
Wat eens heel vel liefde bracht
het gaf verdrietige momenten
maar bovenal een grote kracht
Ook al kun je soms verdrietig
wezen
denk dan steeds weer aan dit
licht
je hoeft dan echter niets te
vrezen
denk alleen aan dit sterretje
zijn gezicht
je kan uren weg gaan
dromen
van jullie licht hier ver
vandaan
maar ik weet zeker lieve
ouders
dit is het mooiste licht van ons
bestaan
Mooie linkjes:
het sprookje van de dood
http://www.angelsymbols.nl/
Engeltjes:
Mink: 10-08-2002 -
11-08-2002 (zoon van moussy en BlackCrow)Danyel: 11 september 2004 -
21 maart 2006 (zoon van Phluphy)Thijs: 06 september 2004 -
09 juni 2006 (zoon van Bar_en_Mar)[ Bericht 1% gewijzigd door BE op 13-09-2006 08:32:00 ]
Ik hoop dat dit een mooi gedenkhoekje voor *Thijs en misschien ook voor * Danyel en *Mink mag worden.Ik wens jullie veel kracht, steun en sterkte
quote:Wat fijn dat dit jou een beetje helptOp donderdag 17 augustus 2006 16:38 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het valt mij op dat als ik maar schrijf, als ik maar vertel over onze *Thijs, dat ik de dingen een plaats kan geven, dat ik "gelukkig"ben, dat ik de dingen beter "begrijp", dat het me oplucht.
Zie dit topic als een muur om je mooiste tekeningen en foto's op te hangen, een luisterend oor om je verhaal zo vaak je wilt te doen, een plekje waar je een bloem of ballon achterlaat, gewoon een plekje voor diegene die zijn achtergebleven met een lege plek.
quote:Dat valt mij ook elke keer weer op Jelief en dat is heel fijn om te merken. Ik hoop dat de ouders van Thijs, Danyel en Mink dat ook zo voelen.Op donderdag 17 augustus 2006 21:20 schreef Jelief het volgende:
Weet je wat mij opvalt? Dat Thijs, Danyel en Mink zo'n wezenlijk deel uitmaken van OUD. Ze horen er nog steeds helemaal bij. Ze zijn ook niet te vergeten natuurlijk want ze hebben ieder hun eigen bijzondere indruk gemaakt op ons allen.
Bar wat een mooi topic en hier kun je natuurlijk ook al je foto's spammen of mooie herinneringen ophalen. Wel heel fijn dat je door er veel over te schrijven, de dingen een plekje kunt geven
Ik lurk altijd in OUD, simpelweg omdat ik geen kids heb, dus er ook weinig te posten valt en als ik dit soort verhalen lees dan voel ik de pijn bijna zelf. Erg weird.
Anyway, voor het al te wazig wordt, ik hoop dat leven voor jullie de dood iets dragelijker zal kunnen maken.
Ik weet hoe het is om al bijna 6 jaar een moeder te moeten missen.
Maar waar ik nu het meest tegenop zie is *Thijs zijn 2de verjaardag, over 20 dagen is het zover.
Geen slingers ballonnen toeters en bellen...
Geen kadoo geen spelende vriendjes geen visite.
Hoe gaat die dag zijn emotioneel of juist heel bijzonder...
Ben al weken bezig met wat kun je nu eens doen op die ene dag, wil hem iig niet onopgemerkt voorbij laten gaan.
Ik ben zelf 2 goede vrienden verloren en heb ook heel lang vastgezeten in rouw..tot ik besloot dat dood net zo eervol is als leven. Dus als je nieuw leven viert, waarom dood niet? Immers, de 2 zijn onlosmakelijk verbonden.
Ik maak van de verjaardag en zelfs de sterfdag nu een klein feestje..niets onsmakelijks hoor, en over uitbundig, maar een soort proost op het leven en daar waar ze nu zijn.
Misschien heb je er wat aan, misschien niet..maar ik, ik zou het gewoon vieren.
Iets wat voor mij compleet nieuw is, en dat herrinerde mij eraan dat het idd niet zomaar voorbij mag gaan die dag, en dat we wat mogen gaan doen.
Zat er zelf beetje aan te denken om een dagje weg te gaan en dan naar een bezienswaardigheid te gaan kijken, daar een foto van te maken, en dat ieder jaar opnieuw een ander iets bekijken...
quote:Het verlies van je kind is het ergste wat je kunt overkomen. Ik spreek uit eigen ervaring, al meer dan 16 jaar geleden.Op donderdag 17 augustus 2006 22:47 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het "eerste"jaar het moeilijkste jaar zeggen ze...
Ik weet hoe het is om al bijna 6 jaar een moeder te moeten missen.
Maar waar ik nu het meest tegenop zie is *Thijs zijn 2de verjaardag, over 20 dagen is het zover.
Geen slingers ballonnen toeters en bellen...
Geen kadoo geen spelende vriendjes geen visite.
Hoe gaat die dag zijn emotioneel of juist heel bijzonder...
Ben al weken bezig met wat kun je nu eens doen op die ene dag, wil hem iig niet onopgemerkt voorbij laten gaan.
De pijn blijft, maar de scherpe randje gaan er van af. Het eerste jaar leef je in een roes, het blijft maar op je af komen. Verjaardag, Kerstmis, Sinterklaar etc etc.
Dat word in verloop van tijd minder, maar toch blijf je denken, nu zou hij/zij naar de basisschool gaan, nu zou hij/zij etc etc.
Er word je door anderen gezegd, dat je het "een plaatsje" moet geven (god wat haat ik die uitdrukking), dat je het moet gaan accepteren.
Maar dat moet je maar kunnen.
Ik heb je andere topics ook gelezen, maar kon het helaas toen niet opbrengen om te reageren. Maar ik wens je heel veel sterkte in dit grote verdriet.
quote:Ik heb dit van heel dichtbij mee gemaakt en je zult altijd een stukje van jezelf missen. Met de tijd gaan de scherpe randjes eraf, maar ook die kun je gaan missen. Dat eerste, heftige onvervalste verdriet, die pure emoties. Ze worden minder, herinneringen vervagen en ook dat is moeilijk. Je kunt je zijn bulderende lach bijvoorbeeld niet meer helder voor de geest halen.Op donderdag 17 augustus 2006 22:01 schreef SHE het volgende:
Volgens mij is dat echt 1 van de ergste dingen die je als mens kan overkomen...je kind verliezen. Ik weet ook niet of je dat met tijd te boven komt, of dat je het voor altijd zonder een stukje van je hart moet doen..
Wel gaan zoals gezegd de scherpe randjes eraf. Het wordt draaglijker. Het verdriet is bij je gaan horen en je accepteert dat verdriet als een stukje van jezelf, dat vanaf nu voor altijd bij je leven zal horen.
Het lukt steeds vaker zonder een traan aan de overledene te denken, maar met een brede glimlach.
quote:Dat heb ik in mijn nabije omgeving anders ervaren. Het eerste jaar is er vanuit je omgeving nog veel aandacht en belangstelling voor je verdriet, maar voor anderen gaat het leven gewoon door en het kan hen zelfs gaan irriteren dat jouw leven niet gewoon door gaat.Op donderdag 17 augustus 2006 22:47 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Het "eerste"jaar het moeilijkste jaar zeggen ze...
quote:Krijg je geen visite op zo'n dag? Ik zou zeker wat vrienden en familie uitnodigen om Thijs te herdenken. Foto's kijken, naar het graf gaan, wellicht iets symbolisch doen zoals ballonnen oplaten.Maar waar ik nu het meest tegenop zie is *Thijs zijn 2de verjaardag, over 20 dagen is het zover.
Geen slingers ballonnen toeters en bellen...
Geen kadoo geen spelende vriendjes geen visite.
Hoe gaat die dag zijn emotioneel of juist heel bijzonder...
Ben al weken bezig met wat kun je nu eens doen op die ene dag, wil hem iig niet onopgemerkt voorbij laten gaan.
quote:Nou ik moet eerlijk bekennen dat er hier eigenlijk maar bar weinig mensen langskomen hoorOp vrijdag 18 augustus 2006 00:45 schreef Xennia het volgende:
Dat heb ik in mijn nabije omgeving anders ervaren. Het eerste jaar is er vanuit je omgeving nog veel aandacht en belangstelling voor je verdriet, maar voor anderen gaat het leven gewoon door en het kan hen zelfs gaan irriteren dat jouw leven niet gewoon door gaat.
[..]
we horen amper iets of iemand, meestal moet het eerst van onze kant afkomen...
Mijn fam zie ik echt amper, terwijl ze de eerste 2 weken van het overlijden hier wel genoeg waren.
En dat terwijl ze maar 7 km hier vandaan wonen.
Ik kan er soms wel wat wakker van liggen, maar heeft meer te maken met mijn vader die ik eigenlijk gewoon niet zie...
Maar ik zou Bar niet heten om mij er maar niet meer druk om te gaan maken, is zo zonde van mijn energie.
Damn wat zou ik graag in de auto willen springen om naar je toe te komen. Maar ik wil me niet opdringen dus laat het van jullie kant af komen
Stom van mij, ik had moeten bellen en we hadden weer op visite moeten komen. Ook is het een terughoudendheid die ervoor zorgt dat je niet over je eigen leven praat, je eigen kinderen waar het wél goed mee gaat of waar juist alleen kleine problemen zijn. Die kleine problemen lijken zó overdreven als je denkt aan het verdriet waar jij, Bar, onder anderen mee te maken hebt gekregen.
Maar dit alles is alleen een soort verklaring, ik denk niet dat het echt een excuus is. Want je familielid is niet ineens een vreemde door zo'n verlies, het is juist iemand die meer dan ooit steun en support nodig heeft. En dat vind ik iets om heel goed over na te denken. Het is eigenlijk heel egoïstisch (van mij ook geweest) om zo iemand weinig te (willen) spreken omdat je zélf niet goed weet wat te zeggen. Vaak is een klein gebaar al genoeg, het feit dat je aan ze denkt en dat ook laat weten (hoe moeten zij het anders te weten komen).
Ik hoop dat ik het goed onder woorden heb kunnen brengen en dat ik er niet helemaal naast zit...
Bar, ik vind het een heel mooi topic en ik hoop dat je er steun aan zult hebben!
Ik weet nog even niet veel te zeggen Bar, maar ik vind het een heel mooi topic en ik hoop dat je er wat aan hebt.
Wat ik heel moeilijk vond was dat we toen voor het eerst sinds het overlijden van *Thijs met de kinderen er kwamen. Djulian liep als eerst op de box af en dat vond ik moeilijk en trok hem gelijk op schoot. Na 5 minuten was iedereen ontspannen.
Het is heel moeilijk om daar te zitten met je eigen kind op schoot wetende dat je vrienden die tegenover je zitten hun zoon moeten missen. Het voelde oneerlijk.
En dat is zo moeilijk!
Volgende week zondag gaan we een kruisje plaatsen bij *Thijs zijn grafje samen met mar zijn ouders, mijn ouders en mijn opa en oma.
Dat kruisje verdwijnt overgens weer zodra het monument geplaatst gaat woren.
Hoe dat zal geen idee, emotioneel waarschijnlijk.
Ik snap je heel goed hoor Suus en gebrijp dat ook, maar dat ik al tig keer aan mijn pa gevraagd heb van kom eens om de koffie, en er word niets mee gedaan dan houd het op een gegeven moment van mijn kant op.
Hij weet hoe moeilijk ik het heb, toevallig vanmiddag nog met hem over gehad aan de telefoon, krijg al snel het antwoord ja maar ik ben zo druk...
Het kruisje plaatsen zal best een emotioneel moment worden, maar wel fijn dat jullie ouders en opa en oma erbij zijn...zo belangrijk dat je je verlies kunt delen
Bij het overlijden van mijn vader werden we het eerste jaar ook geleefd, mensen hebben begrip als je verdriet hebt of wanneer hetniet zo goed met je gaat, maar ná dat jaar wordt dat moeilijker.
Mensen blijven weg, en mensen die verder van je afstaan vinden dat je het ondertussen wel een plekje hebt moeten geven.
Ik was 13 en er werd mij door de directeur van de school letterlijk gezegd dat het nu toch wel 'over' moest zijn terwijl ik het er zo moeilijk mee had.
quote:Over bot gesproken zegOp zondag 20 augustus 2006 09:43 schreef Githa het volgende:
Ik was 13 en er werd mij door de directeur van de school letterlijk gezegd dat het nu toch wel 'over' moest zijn terwijl ik het er zo moeilijk mee had.
quote:Dit is iets waar ik zelf moeite mee heb (gehad) het praten voor mij door anderen. Later meer, want ja, ik weet heel zeker dat Mink nog steeds bij OUD hoortOp vrijdag 18 augustus 2006 19:27 schreef Anitra het volgende:
Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.
quote:Ik lees inmiddels al een hele tijd mee in OUD, maar begin me nu toch iets af te vragen.Op vrijdag 18 augustus 2006 19:27 schreef Anitra het volgende:
Het praten over *Thijs gaat goed. Bar en Mar zijn er heel open in, herinneringen ophalen gaat met een lach en een traan.
Anitra, hoe vaak heb je het eigenlijk over Thijs met Bar_en_Mar? Ik krijg de indruk dat je er iedere avond over de vloer komt om het te hebben over het meest pijnlijke verlies in iemands leven en om de een of andere reden denk ik niet dat constant confronteren helpt bij het verwerken van een dergelijk verlies .....
Voor de rest wil ik iedereen die te maken heeft met een dergelijk verlies heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toewensen, het lijkt me vreselijk om je meest dierbare(n) te moeten verliezen, al helemaal als het verlies plotseling en onverklaarbaar is.
Grote Beer nam hem in zijn armen
en wiegde hem zachtjes heen en weer.
"kijk eens"zei de Grote Beer.
En kleine beer keek.
"kijk ik heb de maan voor je gehaald.
De maan en al die fonkelende sterren.
Maar Kleine Beer hoorde hem niet meer.
Hij was al in slaap gevallen,
veilig in Grote Beers armen.
Bar, ik heb vorige week 'Welterusten, kleine beer' ook voor Isa gekocht.
kwam er mee aanlopen in de kinderboekenwinkel, 'Is dit niet dat boekje waar je het over had, toen met Thijs?'... 
Sjeen quote:Ik denk juist wel dat het helpt dat er iemand is waarmee je erover kunt praten, zoveel als je wilt.Op zondag 20 augustus 2006 21:19 schreef Dolen het volgende:
[..]
Ik lees inmiddels al een hele tijd mee in OUD, maar begin me nu toch iets af te vragen.
Anitra, hoe vaak heb je het eigenlijk over Thijs met Bar_en_Mar? Ik krijg de indruk dat je er iedere avond over de vloer komt om het te hebben over het meest pijnlijke verlies in iemands leven en om de een of andere reden denk ik niet dat constant confronteren helpt bij het verwerken van een dergelijk verlies .....
Voor de rest wil ik iedereen die te maken heeft met een dergelijk verlies heel veel sterkte en doorzettingsvermogen toewensen, het lijkt me vreselijk om je meest dierbare(n) te moeten verliezen, al helemaal als het verlies plotseling en onverklaarbaar is.
Ik denk, maar dat ben ik maar, dat het ergste wat je kunt doen is eromheen praten.
Ik vind dit topic trouwens een erg mooi initiatief Bar, en de gedichtjes zijn heel mooi.
Moussy
Ook al is het voor mij "al" tien jaar geleden dat mijn kleine Max dood ging, toch heb ik ook nog steeds behoefte om af en toe eens over hem te praten.
Vanaf het begin ben ik open en benaderbaar gebleven en kon iedereen me van alles zeggen of vragen. Gelukkig deden heel veel mensen dat ook.
9 Juni 1997 veranderde ons onbezorgd gelukkig zijn in èèn grote nachtmerrie.
(zelfde sterfdag als Thijs.
Heb ook de hele dag aan Thijs gedacht. )Dat eerste jaar is moeilijk maar het jaar daarop is nog zwaarder vond ik.
Het eerste jaar wordt je nog zo geleefd en ben je nog zo lamgeslagen en verdoofd.
Je gaat op de automatisch piloot en laat je maar meeslepen door de golven van intense pijn en verdriet en het zinloos "dingen doen" want god je moet toch wat. Het jaar daarop ben je al minder verdoofd en ga je er gewoon keihard en rauw doorheen.
(al is dat misschien voor iedereen weer anders hoor, iedereen gaat er op zijn/haar manier mee om natuurlijk.)
Ik ben zelf inmiddels wel op een punt gekomen dat ik me erbij heb neergelegd. Geaccepteerd nog niet, het had niet mogen gebeuren gewoon, klaar.
Maar je kunt gewoon niet anders dan je neerleggen op een gegeven moment. Het feit is nou eenmaal zo dat het niet terug te draaien is, god kon dat maar!
pfffff.(Zo zie je maar, voor mij is het "al" tien jaar geleden en de waterlanders komen alweer.
)Op Max geboorte en sterfdag doen we maar een beetje wat.
In de dagen ervoor maken we zn grafje helemaal mooi met verse plantjes.
Die dagen zelf komt eigenlijk altijd mn familie langs. We nemen onze mobieltjes mee en gaan onze eigen gang. Mooie bos bloemen kopen, nog wat laatste boodschapjes een mooi kaartje voor op zn graf.
In de loop van de dag komt de familie en treffen we ze of op de begraafplaats of in het winkelcentrum of bij ons thuis. ( ze hebben de sleutel en kunnen en mogen er gewoon in)
We drinken dan koffie en hebben er lekker dikke luxe koeken bij.
De rest van de dag gaan we zo af en toe naar de begraafplaats, zoveel of weinig als ieder maar wil.
Savonds eten we dan broodjes gezond, lekker makkelijk.
We hebben op Max geboortedag ook nog wel eens taart gehad, gewoon om te vieren dat hij wel bij ons geboren is geweest en wij hem hebben mogen leren kennen. Hoe kort hij er ook maar was, ik had het nooit willen missen!
NB:
En nog even voor blonde adviezen over; "niet zoveel met de ouders over het overleden kind praten, want dan kunnen ze het nooit verwerken. " Pas met advies komen als je weet waar je het over hebt.
Verwerken bestaat niet en daarmee basta.
Ps:
voor alle ouders van een overleden kind. ( moet toch eens een omschrijving/woord voor komen )[ Bericht 2% gewijzigd door pepper_961 op 21-08-2006 10:41:24 (fout coontje erbij) ]
Uit 'Schaduwkind' door Thomése, P.F.
dat kunnen we echt niet.En van de tekst op het bidprentje krijg ik ook helemaal de kriebels
quote:En weet je wat mijn bloed deed koken? Dat als je als babietje overleed voordat je gedoopt was, je dus niet op kerkgrond begraven mocht wordenOp maandag 21 augustus 2006 11:08 schreef Rewimo het volgende:
Vroeger konden ze er ook wat van hoor. Mijn oudste broertje is met 6 maanden overleden (open ruggetje). Mijn ouders weten zelfs niet waar hij begraven ligt
En van de tekst op het bidprentje krijg ik ook helemaal de kriebels
want het babietje kwam niet in de hemel....Vroeger werd er natuurlijk helemala neit over gesproken, maar ik vind anno 2006 mensen nog steeds erg onbeholpen als het gaat om negatieve dingen...
quote:We woonde vlakbij de Oude Rijn, hij heeft het tuinhekje open weten te krijgen en is in de Rijn gelopen of gevallen.Op maandag 21 augustus 2006 10:48 schreef Rewimo het volgende:
Mag ik vragen wat het verhaal is van Max, Pepper? Als je dat wilt vertellen natuurlijk
In dat jaar waren de temperaturen ook tropisch en hij kon dus niet inslaap komen die avond.
Ik heb hem na even afwachten toch weer uit zn bedje gehaald, droog rompertje en zn kleertjes aangetrokken en weer mee naar beneden.
Hij wilde nog even buiten in de tuin maar eerst wilde ik dat niet want wat zal de buurt daar wel niet van denken, zo`n jochie om een uurtje of negen, kwart over negen wakker en buiten.
Toch wel toegestaan en toen ging het in een kort momentje, tussen twee keertjes kijken van mij mis.
Toen ik weer keek stond zn skeltertje strak tegen het opengetrokken hekje aan.
En dan is er alleen nog maar blinde paniek.....
"o mijn god o mijn god nee, nee dit is niet echt! o mijn god"
Rennen naar de waterkant, kijken naar bubbels geen bubbels, om het kleine bokje huizen rennen( want voor een drukke weg met regelmatig zwaar vrachtverkeer), roepen, terug achterom komen, buren die ineens allemaal buiten zijn, "waar is max dan?!" Ik: "waar denk je verdomme!!
" Buuf: "o nee hoor meissie nee hoor!" Vrijwillige brandweer die net terug kwam van een duikoefening hadden hun uitrusting nog aan.
Half tien was hij verdwenen en kwart voor tien zag ik hem terug op de "kade" , blauwe lipjes en een brandweerman die ritmisch op zn borstkasje drukt.
Werd door twee politie agenten naar de wagen gesleept/dragen , zakte door mn hoefjes van ellende. Voorop Max in een ambulance daarna nog 1 ambulance, weet niet waar die voor was, en daarachter wij in de politiewagen.
Onderweg naar het ziekenhuis voelde ik letterlijk het draadje tussen hem en mij knappen, ik wist toen dat het echt over was.
Je gedachtte veranderd dan van; " ow mijn god ow mijn god, laat hem alsjeblieft bij me blijven, mag hij alsjeblieft blijven leven" in; " Als ze het me maar niet vertellen als mn man er nog niet is"
En nu zit ik inderdaad met "had ik maar.....had ik maar"
Ik zit hier helemaal met kippenvel. Ik had hem niet naar buiten moeten laten gaan, ik had nog vaker moeten kijken, ik had mn intuitie moeten volgen en gelijk het water in moeten gaan.
De artsen vertelde weken of maanden later, (kan me verder niet veel herinneren van dat eerste jaar hoor, geen tijdsbesef van wat, waar en wanneer iets plaatsvond daarna.) dat door de warmte van het water de zuurstof in zn bloed heel snel op is geraakt. Als het koud water was geweest was zn hartje trager gaan kloppen en had hij een grotere kans gehad het wel te redden.
De gekste gedachten gaan dan door je hoofd, zo van; " waarom zijn ze mijn hart niet op komen halen voor hem dan" of: "als ze nou mijn slagaders op zijn aders hadden aangesloten, dan had mijn hart toch zijn bloedcirculatie van zuurstofrijkbloed kunnen voorzien."
Je gaat in sprookjes geloven op zo`n moment.
Wat een gruwelijke momenten. En dan het schuldgevoel er ook nog bij, alsof je al niet genoeg te lijden hebt van het verdriet je kind te moeten missen Hoe oud is Max geworden als ik vragen mag ? quote:Allejezus, wat een verhaalOp maandag 21 augustus 2006 12:09 schreef pepper_961 het volgende:
Ik had hem niet naar buiten moeten laten gaan, ik had nog vaker moeten kijken, ik had mn intuitie moeten volgen en gelijk het water in moeten gaan.
Maar je kan als ouder niet 24/7 alert zijn, opvoeden is loslaten (en dus ook: alleen in de tuin laten spelen). 99 van de 100 keer gaat dat goed. Jullie hebben gewoon hele dikke vette pech gehad.
Mijn zoontje van net 3 mag sinds zijn verjaardag 'alleen' buiten spelen, dwz hij blijft voor het huis en ik kijk heel vaak. Maar tussen straat en vijver van de buren is geen hekje. Ook dat kan in potentie goed misgaan.
Wat ik me nou afvraag, hoe overleef je dit als echtpaar? Hoe overleef je die schuldgevoelens?
zoals je al vertelde veel gepaard met veel emoties
Nu ik zojuist jou verhaal gelezen heb lopen ook hier de tranen over mijn wangen, wat een schrik, wat een nachtmerrie.
Die vraag he Wat als.....Waarom heb ik niet.... zo oneerlijk ze doen vaak meer pijn dan goed.
Antwoorden op vragen....
Er zijn letterlijk geen woorden voor, want we krijgen er ons kindje niet mee terug, we zullen er de rest van ons leven mee moeten doen.
sterkte en als je er ooit over wilt praten, ik wil graag eens luisteren Ik bedenk het me ook vaak genoeg dat ongelukken in een klein hoekje zitten. 100 keer gaat het goed, maar het kan ook die ene keer mis gaan. Hoe kun je daar ooit mee leren leven met zo'n ongeluk. En al die schuld gevoelens enzovoorts
Je word dan als ouders "gedwongen"om maar door te gaan, maar zonder een uitslag, altijd de vraag Waar is Thijs aan overleden....
De eerste dag was ik voornamelijk voordoofd, het dringt maar amper tot je door,de dagen erna je draait op de automatische piloot, maar telkens komt dat gesprek met de arts naar voren.
Je gaat alles voor jezelf op een rijtje zetten.
en dan ontdek je (of je wilt ze ontdekken)zwakke plekken, dingen die vreemd overkwamen.
Koortstuip 1x pwe 24 uur (Thijs heeft er meerdere gehad 5)Maar als de kinderarts mij dat nu zo kon vertellen, en toch denkt meer richting epileptie, waarom dan geen Eeg...
Mar wilde het eigenlijk laten rusten, we krijgen er Thijs niet mee terug...
Vanmorgen naar de pscy geweest, en toen haalde ik terug aan, want het blijft in mijn achterhoofd door spoken, ik wil iets horen, het kan toch niet zomaar zijn dat mijn knulletje zomaar overleden is zonder aanwijsbare redenen....
We hebben nu besloten, dat op het moment dat ik het dat goed aankan we opnieuw een gesprek aan gaan met de arts.
Net als met Enzo onlangs; dat moeders even naar de deur gaat en Enzo verstrikt komt te raken in zijn kinderstoel....hoeveel momenten zouden er op een dag zijn dat je kind een ernstig ongeluk zou kunnen krijgen als..als...als... En voor sommigen komen al die 'alsen' samen en worden een tragedie. Asl ik toch iets kon zeggen om je schuldgevoelens weg te nemen... Ook al weet ik, als moeder zijnde, dat je je overal schuldig of verantwoordelijk voor voelt. Maar och toch, dit moet toch niet kunnen!
Intussen zoek ik naar dat nieuwe woord dat nog niet bestaat. Een woord voor ouders die een kindje verloren. Moeilijk.
verhaal 1: een heeele vage kennis van mij gaat op de fiets met haar zoontje van twee naar het winkelcentrum. Parkeert de fiets, zet kind op de grond, doet de boel op slot kijkt op: kind weg. In de sloot, verdronken....
Verhaal 2: Ouders gaan met vierjarig dochterjte naar Schiermonnikoog. In de drukte en chaos van de aankomst verliezen ze het kind uit het oog. Weg kind. Een alerte buschauffeur merkt dat een kind in zijn bus zonder familie is en belt in het centrum van het dorp met de plaatselijke politie. Het blijkt te gaan om het vierjarig meisje. Zij heeft zelfstandig de bus genomen....
Twee verhalen die me zo aangrepen, omdat een simpel slootje je het ergste verdriet aan kan doen, en die heeele grote zee, en al die auto's en al die slechte mensen op de wereld schijnbaar net geen grip hadden die dag op dat vierjarig meisje. Het is toch zo'n loterij, het leven.
[ Bericht 100% gewijzigd door Sjeen op 21-08-2006 14:04:27 (Doe maar niet...) ]
Catootje, ja, je leest wel vaker zulke verhalen, dit weekend nog een vader die zijn kind aanreed
Misschien zijn de schuldgevoelens haast nog wel erger dan het verdriet... Ik durfde het eerst niet te vertellen , ik dacht; 'ik krijg een hoop boze ouders over me heen.' Had ik ook normaal gevonden, gewoon omdat ik er zelf zo over denk.
Maar ik wilde toch mn verhaal wel kwijt, ook omdat ik toch erg de behoefte heb aan zo`n topic met mensen die hetzelfde verlies door moeten maken of zijdelings meemaken. Daarom vond ik ook dat ik dan wel met de billen bloot moest.
@Ladybos: Max is +/- 22 maanden geworden. ( 7 augustus '95 - 9 Juni '97 )
@anneja: Ik heb toch een soort van tweede kans gekregen. Ik heb nu een dochtertje van ruim 5.5 jaar. En ik merk dat ze minder vrijheid krijgt dan andere kinderen uit de buurt. Ze mag nu pas een rondje om het huis over de stoep, andere kinderen die iets jonger zijn dan zij mogen al oversteken. Mag zij pas als ze zes is.
Heel begrijpelijk dat je zo voorzichtig bent, je kunt niet voorzichtig genoeg zijn zeg ik altijd maar.@Lois: Tuurlijk mag dat.
Ik denk dat we het tot nog toe overleefd hebben door elkaar los te laten wat betreft het "samen moeten praten". Uhm klinkt gek he?
Ons werd verteld dat we samen "moesten blijven praten" maar dat konden we dus helemaal niet. We voelden en dachten heel verschillend over onze situatie. Gingen ook allebei heel verschillend door die verschillend periodes heen. Je moet wel praten, dat is wel belangrijk gebleken, alleen hoeft dat niet per se met elkaar....Hij kon bv beter met mn zwager praten en ik beter met mn zus. Wat wel belangrijk is dat je elkaar, op wat voor manier dan ook, op de hoogte houdt van waar je op sommige momenten staat. Blijf ,zeg maar, naar elkaar roepen want anders drijf je te ver van elkaar af.
schuldgevoelens... die blijven gewoon. Alleen niet 24/7. Klinkt wazig misschien, maar op een gegeven moment kun je je gevoel daar omheen uitschakelen op momenten dat het niet uitkomt of niet aan kan.
(misschien weten andere *OVOK`s* wat ik daarmee bedoel?
) Maar iedere keer als er dan weer een kindje dood is gegaan, elke keer als je op fok leest of in het nieuws hoort dat er een kindje is verdronken. Dan voel je dat schuldgevoel wel weer omhoog komen. En zoals nu, dat ik erover verteld heb, voel ik het ook heus wel weer. Maar toch is mn behoefte om over hem te praten en op te scheppen over hoe schattig en leuk en grappig hij wel niet was groter.
( * ovok = ouders van overleden kind(eren))
@ Max: ( mooie naam
)Ik denk ook wel dat veel ouders met die vraag achterblijven. Ik had zelf ook wel dat ik dacht; 'waarom ik/wij waarom onze kleine?' Maar dan dacht ik; 'waarom ook niet...was het beter geweest als het een ander kind was overkomen ipv mijn/onze Max? Waarom zouden andere ouders wel die pech mogen hebben en ik niet?' Het is volstrekte willekeur. Het had dan wel ver van mijn bed geweest, maar dan hadden andere ouders hierin gezeten en dat had niet "beter" geweest. Elke keer weer verdrinken kindertjes en gaan kindertjes op wat voor andere manier dan ook dood en dat zal, vrees ik, altijd blijven gebeuren.
@ lewis: Ik ging eigenlijk maar gewoon door.... Voelde ik me ook schuldig om, omdat ik altijd had gedacht dat ik, zou mij ooit zoiets overkomen, ik er wel uit zou stappen. Maar daar had ik dus het lef niet voor.
@Bar: Meis hetzelfde geldt voor jou! Als je praten wil......
We zijn er allemaal voor je. Ik ben zo blij dat je dit topic opende joh!
Zoals ik al zei, praten is goed en het maakt niet uit tegen wie. Als je maar praat!
Verlies van jouw/jullie kleine thijs is helemaal wreed. Gewoon zomaar, geen oorzaak, geen uitslag helemaal niks. Ik weet tenminste nog hoe, wat en waarom.
Je hebt toch de hele film nodig om te proberen je nieuwe leven weer een soort van op te pakken. Nu missen jullie toch hele belangrijke stukjes van die film. Het is gewoon zo raar gegaan allemaal, er moeten toch ergens antwoorden op jullie vragen zijn.
@ catootje: Ik weet ook wel dat er soms een samenloop van dingen zijn die soms uitlopen in een enorm drama. Zoals met enzo ook, zoiets kun je gewoon niet bedenken dat dat mogelijk is! Maar zoals met Max, verdrinking, komt heel veel voor en zeker als je vlakbij water woont moet je daar op bedacht zijn. En ik heb zijn slimheid onderschat, dacht gewoon dat hij toch dat hekje niet open zou kunnen krijgen. Vergat daarmee, dat als hij op iets zou gaan staan, hij wel bij dat slot aan de buitenkant van het hek zou kunnen komen.
@belana: Aan wees-ouder hebben wij hier ook wel gedacht en toch was het het niet helemaal.
Die afkorting "ovok" klinkt natuurlijk ook voor geen meter, maar ik wist even zo gauw niks anders korts.
quote:Weet je, ik denk dat dat is omdat ie 's avonds naar het ziekenhuis is gegaan (toch?) en hij toen redelijk goed de nacht in leek te gaan (toch?) en hij er vooral ter observatie was. Ze waren vast verder gaan kijken als hij er nog was geweestOp maandag 21 augustus 2006 12:43 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Koortstuip 1x pwe 24 uur (Thijs heeft er meerdere gehad 5)Maar als de kinderarts mij dat nu zo kon vertellen, en toch denkt meer richting epileptie, waarom dan geen Eeg...
En op zich komen meerdere stuipen achter elkaar niet al te vaak voor, maar heel erg vreemd is het natuurlijk ook weer niet. En in een ziekenhuis zien ze juist die gevallen waarschijnlijk meer (omdat kinderen die maar 1 keer een stuip hebben minder vaak ingestuurd worden) dus ondernemen ze niet meteen actie (als in: midden in de nacht EEG's gaan maken) bij een kind wat meerdere stuipen heeft gehad?
Ik zeg ook maar wat hoor, maar zoiets kan ik me voorstellen. En ik vind het zo zonde en zinloos dat jullie Thijs dood is, dat was toch helemaal de bedoeling niet? Daar krijg je toch niet zo'n mooi manneke voor, dat je hem nu alweer moet afgeven?
veel sterkte ermee, het lijkt me ook na 10 jaar nog een enorm moeilijk te dragen verlies.
quote:Boos? Ik denk: '"godnondeju, dat had mij ook kunnen overkomen, sterker nog, dat KAN mij overkomen"Op maandag 21 augustus 2006 14:36 schreef pepper_961 het volgende:
Sjeetje wat een lieve reacties allemaal.
Ik durfde het eerst niet te vertellen , ik dacht; 'ik krijg een hoop boze ouders over me heen.' Had ik ook normaal gevonden, gewoon omdat ik er zelf zo over denk.
Bij sommige ongelukken denk ik dat inderdaad niet. Ik liet mijn kinderen nooit alleen in de kinderstoel om maar een zijstraat te noemen. Maar ik doe weer andere in retroperspectief ongetwijfeld erg stomme dingen. Alleen zit een ongeluk in een heel klein hoekje- bij ons is alles tot nogtoe goed afgelopen (de keer dat peuter zich losrukte en in dwarse-driejarige bui die drukke weg overrende. De keer dat ik vergeten was hem vast te zetten in de buggy en hij er bijna uitdonderde omdat ik tegen een hobbel reed terwijl er net een enorme vrachtwagen langsdenderde. De keer op het station dat ik de doorgaande trein pas aan zag komen toen peuter net buiten mijn bereik was gehobbeld. De keer dat ik even wegliep bij peuter die 'kiekeboe' speelde met zijn babybroertje, die bij mijn terugkomst geheel verdwenen was onder de kussens van de bank. En zo kan ik nog even doorgaan.)
Vol ontsteltenis heb ik je verhaal gelezen. Vooral dat 'nee, nee, o god nee.' dat voel je gewoon. 9 van de 10 x gaat het goed, maar de ene keer dat het fout gaat gaat het ook goed fout. Dat schuldgevoel wat de rest van je leven naast het verdriet op je schouders ligt, vreselijk.
Las vanmorgen ook zoiets; een vader heeft zijn dochtertje overreden. Reed achteruit en had haar niet gezien. Meisje is overleden.
Vorige week nog zag het mannetje Léon niet en reed zachtjes achteruit. Dacht dat Léon nog bij de buurman stond, maar die stond net achter de auto. Gelukkig was ik erbij en gaf een klap op de auto.
Maar zo zie je maar, 2 bijna dezelfde verhalen maar met 2 totaal verschillende einden. Het is idd soms net een loterij.
Joey ging ook pas alleen naar buiten hier toen hij een zwemdiploma had, we wonen erg dicht bij een sloot, hij loopt bijna achter het huis langs.
Verder heb ik Joey verteld dat er krokodillen in de sloot zaten, dat heeft hij heel lang geloofd en als we eens langs de sloot iemand zagen vissen, hoorde ik joey puffen : "Zo hee, mam, die durft".
Maar goed toen hij oud genoeg was om te beseffen dat er dus echt geen krokodillen zaten, was hij ook oud genoeg om wat beter te kunnen luisteren en hij kon zwemmen.
Overgens heeft mijn oma het ook nog steeds moeilijk met het overlijden van Cor, wel vind ze het fijn over hem te praten, ik voel me dan ook nooit bezwaard om vragen te stellen over hem.
Maar zelfs dan gaan de gesprekken best wel eens met een traan samen.
quote:Tja volgens mij heeft iedereen die dingen wel, ik kan er ook zo heel wat opnoemen.Op maandag 21 augustus 2006 14:50 schreef anneja het volgende:
[..]
Boos? Ik denk: '"godnondeju, dat had mij ook kunnen overkomen, sterker nog, dat KAN mij overkomen"
Bij sommige ongelukken denk ik dat inderdaad niet. Ik liet mijn kinderen nooit alleen in de kinderstoel om maar een zijstraat te noemen. Maar ik doe weer andere in retroperspectief ongetwijfeld erg stomme dingen. Alleen zit een ongeluk in een heel klein hoekje- bij ons is alles tot nogtoe goed afgelopen (de keer dat peuter zich losrukte en in dwarse-driejarige bui die drukke weg overrende. De keer dat ik vergeten was hem vast te zetten in de buggy en hij er bijna uitdonderde omdat ik tegen een hobbel reed terwijl er net een enorme vrachtwagen langsdenderde. De keer op het station dat ik de doorgaande trein pas aan zag komen toen peuter net buiten mijn bereik was gehobbeld. De keer dat ik even wegliep bij peuter die 'kiekeboe' speelde met zijn babybroertje, die bij mijn terugkomst geheel verdwenen was onder de kussens van de bank. En zo kan ik nog even doorgaan.)
Dat zwempak is gelijk retour gegaan uiteraard. Voortaan gewoon armbandjes voor Christan, tot hij zijn zwemdiploma heeft. Zonder die dingen wil hij niet eens zwemmen.En eerlijk waar ik pluk daar mijn vruchten nu van.
Ik stop het niet weg, als ze er naar vragen geef ik antwoord, als ze er niet naar vragen begin in er zelf wel over.
Dat er samen niet over kunnen praten herken ik ook, ik ben juist heel open voor mezelf en naar anderen toe
Mar daarin tegen is veel stiller, je moet echt door blijven vragen, tot de emoties zo hoog oplopen dat het ineens allemaal los komt.
Zeer gerichte vragen stellen en niet alleen maar vragen "wat is er"want dan krijg ik het standaard antwoord "dat weet je toch"
Dat was/is voor mij nog het moeilijkste, Wat is er toch.... en dan liep ik tegen die muur op.
Toevallig vanmorgen ook eens aangekaart bij de psych die het eigenlijk ook al meteen opmerkte, hij raad ons nu aan om een schrift bij te houden en daarin onze emoties op te schrijven, en dat van elkaar te lezen.
Of idd die confrontatie met Mar aan blijven gaan, met hoogoplopende emoties.
het is zwaar en moeilijk...
Wilde even reageren op Bar_en_Mar, over het idee van dat schrift. Totaal iets anders, maar ik ben zelf een tijd lang erg depressief geweest en ik kon absoluut niet goed praten over mn gevoelens. Toen hebben mijn mama en ik een 'wc-schrift' gemaakt, waar we om de beurten (of als we zin hadden) een stukje naar elkaar in schreven.
Op papier is het makkelijker om je gevoelens te uiten, en alles ook voor jezelf (en de ander) op een rijtje te zetten.
Mij en mijn mama heeft het toen goed geholpen! Ik denk dat het een mooi idee is om te doen in de situatie waar jullie in zitten. Niet alleen kunnen jullie op deze manier gevoelens delen, het wordt ook makkelijker om je gevoelens te verwoorden en je maakt een soort dagboekje met elkaar, waar je altijd nog eens in terug kunt kijken. Mooie herinneringen aan jullie *thijs kunnen jullie er ook inschrijven. Het hoeven niet alleen moeilijke dingen te zijn natuurlijk!
Ik wil iedereen in dit topic, en erbuiten natuurlijk, in ieder geval heel veel sterkte toewensen.
Ooit zullen jullie je mooie engeltjes weer in de armen sluiten!
quote:Herkenbaar ja, Ik heb het net zo gedaan. Je kunt inderdaad mensen alleen maar laten merken dat erover te praten valt als je er ook uit jezelf over begint. Ook heb ik, ongetwijfeld, mensen tig keer hetzelfde verteld, maar dat kon me eigenlijk niks schelen op dat moment.Erover praten is idd een van de dingen die enorm helpen bij het verwerken.
En eerlijk waar ik pluk daar mijn vruchten nu van.
Ik stop het niet weg, als ze er naar vragen geef ik antwoord, als ze er niet naar vragen begin in er zelf wel over.
Ik merkte ook dat het vertellen steeds een stukje beter ging en dat ik me daarna ook opgelucht voelde. En mensen durfde me ook steeds makkelijker vragen te stellen en dat vond ik heel erg fijn. Sommige vragen waren soms wat hard/confronterend maar dat vond ik niet erg. Liever dat ze vroegen dan dat ze ' het verhaal' voor zichzelf in gingen vullen.
En liever ook die vragen dan dat ze je als een melaatse gaan behandelen, dat deed meer pijn dan dat gevraag.
quote:Heb ik ook bij mijn man gedaan hoor, soms moet dat wel.Dat er samen niet over kunnen praten herken ik ook, ik ben juist heel open voor mezelf en naar anderen toe
Mar daarin tegen is veel stiller, je moet echt door blijven vragen, tot de emoties zo hoog oplopen dat het ineens allemaal los komt.
Zeer gerichte vragen stellen en niet alleen maar vragen "wat is er"want dan krijg ik het standaard antwoord "dat weet je toch"
Dat was/is voor mij nog het moeilijkste, Wat is er toch.... en dan liep ik tegen die muur op.
Soms zei hij weken lang niks, zat hij helemaal in zichzelf gekeerd.
Meer dan een "hmm", "ja" of "nee" kreeg ik dan niet van hem. Dan ging ik maar ten einde raad de confrontatie keihard aan zodat hij dan boos werd en er dàn wel alles uit kon gooien.
Dat is ook heel erg zwaar, op sommige moment zit je dan echt in je uppie een huwelijk te onderhouden. Of nouja, zo voelde dat voor mij dan.
En ondanks dat we niet echt met elkaar konden praten hebben we het toch gered, heeft er heus wel om gespannen een paar keer maar we zijn er nog steeds.
quote:Dat is ook een onwijs goede tip zeg! Ik wou dat ik dat toen had kunnen bedenken.Toevallig vanmorgen ook eens aangekaart bij de psych die het eigenlijk ook al meteen opmerkte, hij raad ons nu aan om een schrift bij te houden en daarin onze emoties op te schrijven, en dat van elkaar te lezen.
Of idd die confrontatie met Mar aan blijven gaan, met hoogoplopende emoties.
Dat is inderdaad de perfecte manier om elkaar toch op de hoogte te houden over hoe je je voelt.
Mn man en ik hebben op een gegeven moment lopen emmeren met metaforen om elkaar toch duidelijk te maken over hoe en wat. we konden elkaar anders gewoon niet begrijpen, raar he.
quote:I know meis.het is zwaar en moeilijk...
[ Bericht 6% gewijzigd door pepper_961 op 23-08-2006 09:39:23 ]
Onze straat is een soort van eilandje, omgeven door water. Alleen te bereiken door 2 brugjes. En ik geloof dat ik nu het 'krokodillen in het water'verhaal maar over ga nemen...
Je weet dat een ongeluk in een klein hoekje zit, maar dat het jou hoekje is had je niet kunnen voorzien.
Ik vind je een sterke vrouw als ik je verhaal zo lees.
(correct me if i`m wrong.
) Dat is ook nog een reden waarom ik mn verhaal toch verteld heb.
Je wilt toch ook de mensen nog eens extra waarschuwen, je weet wel dat de mensen van dat gevaar afweten maar toch....keertje nog eens waarschuwen kan zeker geen kwaad.
Zo hoorde ik bv van iemand die, door ons verhaal, een schutting in zn tuin geplaatst heeft met verticale planken om ook nog te voorkomen dat het hek als "trap" gebruikt kan worden. Die mensen hebben een sloot vlak achter het huis lopen. Dan denk ik gelukkig, weer een kindje dat een kleinere kans maakt om in het water te belanden.
Of, in diezelfde fatale week nog, de buren van mn ouders die meteen een metalen rooster in hun vijver hadden gemaakt.
Kregen ze nog commentaar op ook van de buren van weer 2 huizen verder.
"Ga je zo`n lelijk rooster in die mooie vijver doen, dat is toch geen gezicht?!"
"nee, je kind op zijn/haar buik dood in je vijver zien drijven is een leuk gezicht wou je zeggen!!"
Pissed was hij.
Sjeez! Als ik zo al die voorbeelden lees van Dutchie, die gelukkig òòk bij de auto stond, en rewimo ,die optijd naar Christan keek, en al die voorbeelden die Anneja opnoemde. En ook allemaal net aan goed gegaan. Hoe flinter dun is die scheidingslijn dan tussen een goeie afloop en een compleet drama he?!
Dat zie je vooral ook heel goed aan het voorbeeld van Dutchie: Een week geleden Léon bijna onder de auto en een week later een klein meisje die er wel onderkomt. Inderdaad net een loterij dus.....
Bij ons liep die bewuste avond ook eigenlijk anders dan anders.
De buurvrouw die verderop op de hoek woonde zat altijd in dr keuken naar buiten te kijken, die avond niet.
De buurman direct naast ons zat elke avond te vissen, die avond niet.
De buren daarnaast zaten altijd wel met dat hete weer in de achtertuin, die avond niet......
En verdrinken gaat geluidloos, dat is het verraderlijke eraan. Bij een ongeluk of een val is er geluid, kinderen die verdrinken maken helemaal geen geluid, ze geven zich als het ware zonder slag of stoot over aan het water. Overigens een mechanisme dat ze (met name in koud water) kan redden, omdat ze dan geen water binnenkrijgen. Maar het ontdekkingsrisico (weet geen beter woord) neemt daardoor dramatisch af...Bij Djen was Dino de lijn, hij heeft haar gered. Ze had een deur open gekregen en bruggetje opgfelopen en de provinciale weg over gestoken. De mensen die remden dede dat omdat ze Dino zagen, niet om het kleine blonde meisje want die had niemand gezien.
Die kleintjes zijn zo snel, weten zoveel meer en als ouder kan je echt niet alles in de gaten houden. Door jou verhaal gaan mensen na denken en zorgen ervoor dat de omgeving veiliger word, dat het uiterlijk van de vijver niet meer uitmaakt, als hij maar veilig is.
Ik weet hoe mijn hart werd dichtgeknepen toen ik op een braderie Fleur kwijt was. En hoe opglucht toen ze alleen maar naar papa was gelopen....Alle doemscenario's waren al in mijn hoofd gepaseerd, maar ik heb geluk gehad.
En misschien is een sterrenkijker een mooie benaming voor ouders die hun kindje verloren hebben.
wat een afschuwelijk verhaal Pepper, en boos zijn op je zou ik niet kunnen hoor. zulke dingen gebeuren nu eenmaal, hoe erg het ook is, en hoe goed je ook je best doet om het te voorkomen.
dikke knuf for you en
en ook Bar natuurlijk een dikke knuf en
ik was ook blij om te horen pas geleden van mijn opa dat hij volgend jaar gaas rond zn vijver gaat zetten puur voor de veiligheid. en zo vaak zit ik daar nu ook weer niet.
en mijn neefje is ook verdronken (manneke was 7). ze waren met de familie gaan zwemmen, 2 ouders en 5 kinderen. en hij was aan de aandacht ontsnapt en naar het diepe gegaan. helaas had het mannetje geen zwemdiploma en konden ze hem van de bodem afhalen
Ik slaap niet meer snachts, althans niet voor 4en...
De nachten zijn voor mij een "ramp"
Ik kan moe zijn zo ontzettend moe zijn en op de bank slapen achter de laptop, maar zodra ik mijn bedje in kruip en wil gaan slapen, gaat het fout...
Een verkeerde beweging van Mar naast me en ik zit in panniek recht overeind in bed ( Gaat het helemaal in panniek roepend)
Een verkeerde beweging van de Kat en weer in panniek overeind.
Overal kom ik "stuipjes"tegen.
Laat mij niet zomaar schrikken of ik schiet in panniek.
Vanmorgen werd ik wakker met een rot gevoel, ik had over Thijs gedroomd dat hij zoveel stuipjes had, en dat we hem niet konden redden ofzo, ik weet het niet precies meer.
Het is een ramp smorgens val ik in slaap, en dan voor een paar uur want daarna wil ik eruit om in mijn ritme te blijven.(2 halve dagen werken)
Pillen enzo wil ik niet, en rustgevers kan ik niet goed tegen.
Zolang ik met de"angsten"kan omgaan gaat hij er verder niet op in , maar zodra ik er echt weer hinder door ga krijgen dan moet ik het aangeven.
De nachten zijn ook zo stil, het is hier open boven en dus hoorden we *Thijs echt slapen, of zijn hoofd tegen het hoofdeind van het bed bonken, omdraaien, brabbelen...
En nu hoor je helemaal niets vanuit dat kamertje
Bar
Tips kan niemand je geven denk ik... het is iets wat tijd nodig heeft, jij zelf moet de rust weer kunnen vinden.
Wat een horrorscenario. De rillingen lopen me over de rug. Ik kan er gewoon niks zinnigs over zeggen. Dikke En wat bijzonder om ook over Mink te lezen hier. Zijn verhaal heb ik toentertijd wel meegekregen via BabyBrabbel...
. Goed, dat je het ritme wilt behouden, maar niet slapen is ook funest voor je. Misschien is geluid toch een optie voor je. Maar, ik lees dat het vooral de paniekaanvallen zijn die je zo moe maken....ik weet het niet...Of is het een idee om inderdaad muziek te zoeken waardoor je ontspant. (Enigma is wel een goeie, werkte bij mij heel goed). Maar daar moet je wel van houden. Ja en ik denk ook dat het tijd kost met dat slapen s'nachts. Er gaat zoveel door je heen en de onrust zal misschien ook wel te maken hebben met dat je eigenlijk geen antwoorden hebt gekregen op je vragen over Thijs zijn dood.
quote:ongelooflijk maar waar, maar ik heb altijd kunnen slapen,Op woensdag 23 augustus 2006 23:42 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Hoe gingen/gaan jullie met de nachten om?
Ik slaap niet meer snachts, althans niet voor 4en...
De nachten zijn voor mij een "ramp"
Ik kan moe zijn zo ontzettend moe zijn en op de bank slapen achter de laptop, maar zodra ik mijn bedje in kruip en wil gaan slapen, gaat het fout...
Een verkeerde beweging van Mar naast me en ik zit in panniek recht overeind in bed ( Gaat het helemaal in panniek roepend)
Een verkeerde beweging van de Kat en weer in panniek overeind.
Overal kom ik "stuipjes"tegen.
Laat mij niet zomaar schrikken of ik schiet in panniek.
Vanmorgen werd ik wakker met een rot gevoel, ik had over Thijs gedroomd dat hij zoveel stuipjes had, en dat we hem niet konden redden ofzo, ik weet het niet precies meer.
Het is een ramp smorgens val ik in slaap, en dan voor een paar uur want daarna wil ik eruit om in mijn ritme te blijven.(2 halve dagen werken)
Pillen enzo wil ik niet, en rustgevers kan ik niet goed tegen.
vond ik ook wel vreemd hoor.
Zodra mn hoofd mn kussen raakte was ik al heel gauw in slaap ook.
Ik wou dat ik tips had voor je.
Ik kan me ook wel vinden in wat de anderen voorstelden om het met zachte muziek te proberen.
Misschien, als het lukt, van die ontspannings oefeningen erbij waarbij je in je hoofd elke stukje van je lichaam bewust helemaal zwaar en in slaap maakt? Had ik toen op zwangerschapsgym geleerd en dan lagen we al gauw ronkend en kwijlend op die matjes.
quote:Tuurlijk mag je dat vragen, ik vind het ook helemaal geen gekke vraag hoor.Op vrijdag 25 augustus 2006 10:17 schreef Jezusteropeenhoutvlot het volgende:
Pepper, mag ik je wat vragen? Als je niet wilt antwoorden ook prima. Maar waar ik mee zit is of jouw zoontje in je hoofd/gedachten met je is meegegroeid of dat je 'm nog steeds als klein mannetje ziet. En als ie is meegegroeid, hoe komt dan tot stand hoe hij er nu uitziet? Ik druk me wat ongelukkig uit, maar ik hoop dat je snapt wat ik bedoel.
Ik heb mezelf eigenlijk vanaf het begin af aan voorgehouden dat Max in mn hoofd "mee laten groeien" geen zin had.
Ik had het gevoel dat ik mezelf daar helemaal gek mee zou maken als ik dat zou gaan doen.
Hij is dus voor mij nog steeds die dreumes van 22 maandjes.
Ik had soms zelfs dat als mensen me dan vroegen; "hoe oud zou Max nu geweest zijn eigenlijk?" dat ik echt goed na moesten denken.
Heel soms eens dat ik wel probeer te bedenken hoe hij zou kunnen zijn geweest ongeveer nu, maar ik kan het me gewoon echt helemaal niet voorstellen.
Ik kan een klein beetje gokken misschien maar dat zou dan aan de hand van die, bijna twee jaartjes die hij geleefd heeft, moeten gaan. Kinderen kunnen zò veranderen als ze ouder worden, dat nu proberen te bedenken hoe en wat toch ook niets zegt.
Ik vond hem een slim ventje, logisch natuurlijk
, en hij had humor en een sterk rechtvaardigheidsgevoel. Hij hield me al heel vroeg een spiegel voor en als ik dat vergelijk met mn dochtertje is zij pas later begonnen met mij duidelijk maken dat ze dingen soms niet eerlijk vindt.Verder was hij een typisch leeuwtje, stond graag in de belangstelling en stal graag de show.
Hij kon soms het bloed onder mn nagels vandaan halen, maar ook was hij heel zacht en teder in z`n doen en laten. Een beetje een charmeurtje zal maar zeggen.
Maar goed, zo was hij dan in elk geval en daar gaat eigenlijk om.
Hij was gewoon cool en stoer en grappig en lief tegelijk.
Zou hij nog zo zijn, als hij was blijven leven? geeeeeeen idee!
Wel zeiden we toen altijd "Max wordt later een hartenbreker", alleen met dat "later" zaten we dus fout maar met "hartenbreker" zaten we er niet naast, hij heeft een hoop harten gebroken met zijn overlijden. Het maakte mij ook weer alert op dingen als 'laat een peuter die houdt van klimmen niet alleen in de tuin met alleen een laag tuinhekje' (wij hebben een drukke weg met veel vrachtwagens voor de deur)...
Ontroerend om je beschrijving van hem te lezen. Dank je wel voor je open reacties. Ik vind dat het heel wat waard is dat je hier zo open over bent (en Bar ook) omdat het heel veel duidelijk maakt...
In de krant hebben mijn zussen en ik de volgende tekst als advertentie geplaatst:
Als een zuchtje wind
op een stille zomernacht
ben je onverwacht van ons heengegaan
jij lieve kleine meid
met je heerlijke lach
zo zullen we je blijven herinneren
Wij sluiten jou voor altijd in ons hart
Volgende week zaterdag zou ze drie jaar worden. Die verjaardag komt dus al zeer snel.
Mijn broer en schoonzus zijn zeer gelovige mensen: zij zijn er dus van overtuigd dat God mijn nichtje heeft 'gehaald' en dat het haar tijd was.
Op de dag van haar overlijden belde ik naar mijn broer. Snikkend aan de telefoon zei hij toen: 'Ons geloof is heel sterk, maar dit is toch wel een hele zware slag'. Toch is het zo dat zij veel kracht uit het geloof putten, juist omdat ze geloven dat mijn nichtje nu op een plek is waar vrede en liefde is, én dat zij elkaar ooit weer terug zullen zien bij God.
Alhoewel ik zelf niet op die manier geloof, vind ik het een wonder om te zien dat zij, ondanks dit grote verdriet, zoveel kracht hieruit halen. Ontroerend ook.
Mijn nichtje had nog een ouder broertje van vijf jaar. Het is erg verbazingwekkend om te zien hoe hij om gaat met de dood van zijn zusje. Hij heeft haar kistje helpen dichtschroeven. Op de begraafplaats droegen de beide opa's en twee ooms het kistje. Maar mijn kleine neefje liep er achter en deed zijn best ook te helpen met het dragen.
. Alsof hij zo graag zijn zusje tot op het laatst wilde helpen en bijstaan. Als je dat ziet, ga je echt kapot van binnen. Onze familie was al best hecht, maar nu is het helemaal bijzonder. Ik ben zo blij dat we er open over praten met elkaar, samen kunnen huilen maar ook samen kunnen lachen (wat dat is soms ook heel hard nodig). Dat gun ik iedereen die dit meemaakt: mensen om je heen die je bijstaan en die je, als je dat nodig vindt, ook kunt wegsturen omdat je alleen wilt zijn.
quote:Ik was juist iemand die gek was op de nahten toen Mink net geboren en overleden was. Heerlijk vond ik het om in de tuin te gaan zitten en niks te doen, even niks, geen gezeur, geen vragen, geen mensen die over hun woorden struikelde, gewoon even hardop vloeken, janken of gewoon niks. Maar wij hadden René natuurlijk ook nog rond hobbelen, zodat ons gewone leven ook door ging.
Wat ik wel vervelend vond was een andere stillte. De stilte van mensen om je heen als alles achter de rug is.
De meeste op fok kennen ons verhaal wel, en verder heb ik in zo'n nacht als hierboven ooit eens een 'website' in elkaar zitten draaien. Vol schrijffouten en een beetje warrig en rommelig maar precies zoals ik me toen voelde. Mink
Mag ik het voor jullie neerzetten?
Voor Bar_en_Mar, voor Pepper_961, voor Moussy en voor alle andere vaders en moeders die het liefste wat ze hadden verloren hebben.
Ik staar omhoog en zoek naar jou
in het donker van de nacht
ik stel mij voor dat jij daar bent
en gewoon tegen mij lacht.
Ik zie je niet, ik hoor je niet
ik voel alleen gemis
en toch ben ik er zeker van
dat daar boven mij iets is.
ik staar omhoog en denk aan jou
sluit mijn ogen een moment
zie ineens jouw lieve lach
en voel dat jij dicht bij me bent.
quote:Wat goed zeg, gelukkig maar.Op woensdag 23 augustus 2006 09:31 schreef pepper_961 het volgende:
Op maandag 21 augustus 2006 17:19 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Heb ik ook bij mijn man gedaan hoor, soms moet dat wel.
Soms zei hij weken lang niks, zat hij helemaal in zichzelf gekeerd.
Meer dan een "hmm", "ja" of "nee" kreeg ik dan niet van hem. Dan ging ik maar ten einde raad de confrontatie keihard aan zodat hij dan boos werd en er dàn wel alles uit kon gooien.
Dat is ook heel erg zwaar, op sommige moment zit je dan echt in je uppie een huwelijk te onderhouden. Of nouja, zo voelde dat voor mij dan.
En ondanks dat we niet echt met elkaar konden praten hebben we het toch gered, heeft er heus wel om gespannen een paar keer maar we zijn er nog steeds.
Bij ons heeft het geleid tot een fikse barst die nooit meer te lijmen is geweest.
Vanaf dat we weer samen thuis waren heeft ie er nooit meer over willen praten, want dan "ging het t snelste over" volgens hem, ik heb hem dat nooit meer uit zijn hoofd kunnen praten.
Goed topic Bar!
quote:Nee, dat is verschrikkelijk! Snap ook niet goed waarom ie er nooit meer over wilde pratenOp vrijdag 25 augustus 2006 17:24 schreef Rewimo het volgende:
Bluezz, dat lijkt me heel naar, als je niet samen kunt praten over wat er gebeurd is...
Maar goed ik heb de schade goed ingehaald met golfer
quote:Ja die stilte is ook vervelendOp vrijdag 25 augustus 2006 14:42 schreef moussy het volgende:
[..]
.
Wat ik wel vervelend vond was een andere stillte. De stilte van mensen om je heen als alles achter de rug is.
Wat mij overgens ook hinderde is dat men spontaan over iets anders begint als ik ergens naar toe loop, en het ging eerder of bv hun kinderen, bang om mij te kwetsen of pijn te doen.
en dat is juist het rare, mij kwetsen ze niet als ze over hun kinderen praten, ik geniet er juist van.
Eerlijk waar omdat wij *Thijs moeten missen wilt nog niet zeggen dat ik de andere hun geluk niet gun, want ik gun het hun juist nog meer.
Bluezz weet even niets beters te typen als sterkte en dat het mij echt onwijs zwaar lijkt
Pasgeleden hadden we hier 2 broers en schoonzussen hier te eten.
Op een gegeven moment krijgen we het over een miskraam van 1 van de 2 schoonzussen, waarop de ander en ik meteen inhaken met ons verhaal. Het was ontzettend fijn om het er 'gewoon' weer eens over te hebben...
Veel details wisten ze niet van mij omdat het zo lang geleden is, en het in een andere schoonfamilie natuurlijk gebeurt is... en we zaten er met de vrouwen heel fijn over te praten.
Vallen die broers toch stil ineens, en durven eigenlijk niks meer te zeggen.
Voelden zich opgelaten of iets, ik weet het niet..
Dát is dan weer jammer, die stiltes omdat ze er geen raad mee weten. En een opmerking ertussen gooien van : goh hebben jullie niet wat leukers om over te praten?
Heel jammer, maar begrijpelijk, men weet zich gewoon geen houding te geven blijkbaar als je het hier over hebt.
Terwijl ze misschien wel willen maar niet kunnen.
Ergens wel lief, want ze doen dan, denk ik ook , echt hun best je niet te kwetsen.
Ik vond en vind het nog steeds fijn om in gesprekjes over kinderen ook Max erbij te mogen halen.
Sommige zie je dan toch een beetje onhandig worden in hun houding, maar ik doe dan gewoon net of ik dat niet zie en ga dan wel gewoon door. Vaak merk je dan dat ze toch ook los komen en steeds meer durven zeggen en vragen, kost alleen wat tijd.
Ik heb zelf na Max dood ook nog op begrafenissen met mn mond vol gestaan hoor trouwens.
Je zou dan denken dat je uit ervaring wel zou weten wat je zou kunnen zeggen en wat niet... maar niet dus.
Bij mij was het eigenlijk mn vader die vond dat er niet meer over gesproken moest worden.
( mijn man wilde wel, maar kon dat alleen niet met mij)
De arme man ging half kapot als wij het erover hadden.
We hebben hem wel duidelijk gemaakt dat hij ons de mond niet moest snoeren en dat hij op zijn beurt er ook niet over hoefde te praten als hij dat niet wilde.
Meestal ging hij dan naar boven tv kijken als wij over Max begonnen.
Mn vader komt nu pas, bijna tien jaar later, wat meer los. Hij begint er nu soms uit zichzelf over.
Hij kon er ook niks aan doen natuurlijk, hij is opgegroeid in de tijd dat er over dood niet gesproken werd.
Die zin die bleuzz te horen kreeg, heb ik ook wel eens gehoord ja.
"Leuk" is het woord ook niet, maar fijn is het zeker wel om te merken dat je met je verhaal bij je schoonzussen terecht kunt.
Je kunt toch je herinneringen weer even ophalen en je krijgt de ruimte te vertellen hoe leuk en lief en schattig je kindje wel niet was.
Wel heel erg dat je relatie de klap niet teboven is gekomen.
Gelukkig dat je nu bij "golfer" en je schoonzussen wel terecht kunt.
echt een pracht kereltje
zo leuk zo lachebekje en schaterbekje Het ging opzich wel goed hoor, want de babytijd heb ik mee mogen maken, Thijs kleine mooie baby Thijs.
Maar toen het buurjongetje ging schatteren moest ik terug denken aan de laatste periode met Thijs, die kon ook zo heerlijk lachen en schatteren
En dat moet ik nu allemaal missen
Dat vrolijke kopje als Thijs smorgens wakker werd toen hij mama of papa zag staan om hem uit bedje te pakken...
Dat moeten we nu missen
Het gekruip door de hele woonkamer, speelgoed overal
Dat moeten we missen
Een tijdje terug heb ik een briefje geschreven voor Thijs, gewoon omdat ik benieuwd was het met mijn kleine grote man zou gaan.
Of hij nu ook lekker in zijn bedje zou liggen slapen, met zijn knietjes opgetrokken en beer dicht tegen hem aan
Ik zong op dat moment zijn lievelingsnummer (kabouter plop-wij zoeken de schat)
Dan zag ik ineens die prachtige stralende lach van Thijs voor me, en dat hij ging zitten op zijn knietjes en heel hard mee klapte en zwaaide
En nu zit ik me af te vragen of hij nog erg geschrokken was van mama die een woedeuitbarsting kreeg tegenover zijn opa's oma's en stiefoma notabene aan zijn grafje, hoe kon ik zo stom zijn, waarom kon mama niet even wachten of gewoon niet kwaad worden...
We gingen zondag een kruisje plaatsen wat de vader van marco gemaakt heeft, een prachtig kruis, maar Mama werd ineens te kwaad en wilde dat kruis niet meer, ze moesten het maar mee nemen en in eigen tuin zetten, hij zou niet mooi genoeg zijn, ik heb dat niet gewild, echt het was een drama een regelrechte ramp, ik heb die mensen gekwetst en pijn gedaan.
tegenover mijn pa iedem ik werd kwaad omdat ik van de fam zo weinig steun kreeg, dat ik ze nooit zag, hoorde.
En mijn opa en oma die stonden erbij en keken ernaar met de nodige emoties zoals bij ons allemaal.
En dat allemaal bij het grafje, echt mama schaamt zich diep en weet niet hoe ze dit ooit echt helemaal goed gaat krijgen.
Is dit herkenbaar?
Of ben ik nu idd een vreselijk mens wat haar emoties en woede niet te baas is
Dit geeft alleen maar aan hoeveel je om Thijs geeft, dat kruisje moest perfect zijn in alle opzichten omdat het voor Thijs is en dit nog het enige is wat je voor hem kunt doen.
Natuurlijk is het niet leuk voor opa, die het kruisje vast met alle liefde gemaakt heeft, maar ook zij zullen begrip hebben voor je verdriet.
Praat er nog eens over met ze en zeg ze dat het je verdriet was en je heel blij bent dat ze dat kruisje voor Thijs hebben willen maken.
Dat je te weinig steun krijgt is natuurlijk ook vreselijk en dat mag je best laten weten, logisch dat je dat in je emoties er zo uitflapt, ik denk dat mensen dara best begrip voor hebben, al zullen ze misschien even schrikken van je directheid....maar meid jij hebt verdriet enje moet je lieve Thijs missen ik vind dat mensen nu best even rekening met jou mogen houden.
Thijs zal blij zijn met zijn mama dat die zoveel van hem houdt dat ze wil dat alles mooi en perfect is...
Maak je er niet te druk om
Thijs kan nu in je hart kijken en heeft al jou liefde en goede bedoelingen gevoeld, niet alleen je boosheid.Bekijk het zo, al die mensen waar je mee om het graf van Thijs stond, hebben zelf ook kinderen. het kan niet anders of ze moeten jouw verdriet op dat moment ergens kunnen begrijpen, toch?
Als je je daar beter door zou voelen zou je nog een keer kunnen vertellen aan ze waar jouw gevoel op dat moment vandaan kwam, en anders maar niet. Voor Thijs maakt het niet uit, die weet toch wel dat zijn Mama heel veel van hem houdt
Ik neem aan dat de mensen om je heen het begrijpen. Is het nu niet dan is het wellicht later.
Schaam je niet, nu niet en nooit niet.
Het is de strijd van een moeder die aan het overleven is na een verschrikkelijk trauma, want dat is het.
Het is jouw strijd Bar, om dit alles te kunnen verwerken, en het is je enige manier.
Die woede uitbarstingen zijn heel normaal, echt waar!
Het is alleen jammer dat zij dat dan net even over zich heen kregen, maar je hoeft je heus niet schuldig te voelen hoor.
Geef die mensen, als je ze ziet, een knuffel en kus en zeg gewoon dat het je allemaal eventjes aanvloog.
Ik proef uit je verhaal dat je het helemaal niet eens zo lelijk vond? Dan kun je altijd nog vragen of je het toch alsnog mag hebben?
Ik vind het niet gek dat je kwaad werd. Verstandelijk weet je wel dat Thijs daar ècht ligt, maar dan.... dat kruisje op z`n graf maakt het ineens nog echter dan echt ineens. En dan word je boos ja, heel heel erg boos. Op de wereld en op dat 'doodgaan' bestaat en op alles en iedereen.
Die woede aanvallen zul je vast nog wel een paar keer krijgen en ook ff toegeven aan die woede lucht achteraf weer even lekker op. ( Ik zette altijd "the prodigy" op als ik weer razend en vloekend door het huis stampte, dat hielp mij en de spulletjes in huis altijd heel goed
)dikke
meis Niet zo gek dus dat je niet altijd zo sterk bent en ook af en toe eens een flinkje uitbarsting hebt waar die dan ook door getriggerd word... Ik denk ook idd vast dat de mensen die erbij waren ook vast wel zullen begrijpen dat de wanhoop en woede je soms net even te veel wordt, is het niet nu, dan wel later...
Maar ik zou ze gewoon bellen of bezoeken en uitleggen waarom je zo uitviel. Het lijkt me als wij het wel begrijpen dat zij dat ook doen. Je bent ook maar een mens en een moeder die overloopt van verdriet om *Thijs die je kwijt bent. Het is toch ook zo verdomde oneerlijk allemaal. En even je woede eruit gooien dat geeft lucht. Hoe moet je het anders doen joh
Het kruisje staat ook gewoon bij *Thijs aan het grafje.
Ergens is het ook wel te begrijpen, ook zij zijn Thijs kwijt en hebben het verdriet, maar het zou fijner zijn als jullie dat met elkaar konden delen. Vooral nadat jij het geprobeerd hebt uit te leggen.
Hopelijk komt het snel weer een beetje goed.
Jullie hebben het allemaal al zo moeilijk en dan loopt dit ook nog even vervelend.
Ik hoop dat het snel weer helemaal in orde is tussen jullie.
Verwerken en rouwen is nu eenmaal iets zwaars, ben ik me heel goed van bewust.
en je leert in deze tijd de mensen om je heen kennen... en dat is klote zo nu en dan
quote:Klopt helemaal. Mensen van wie je het niet verwacht komen met goeie, lieve dingen en andersom gebeurt ook zomaarOp woensdag 30 augustus 2006 11:44 schreef Bar_en_Mar het volgende:
Verwerken en rouwen is nu eenmaal iets zwaars, ben ik me heel goed van bewust.
en je leert in deze tijd de mensen om je heen kennen... en dat is klote zo nu en dan
, heel typisch.. Tranen over mijn gezicht bij je verhaal. Ik wens je erg veel sterkte. Je woede-aanval was logisch. Goed dat je het hebt uitgelegd. Jammer dat ze nu even ruimte nodig hebben om het allemaal te verwerken. Maar, iedereen verwerkt verdriet op zijn eigen manier. Hopelijk verstrekt dit alles jullie band uiteindelijk alleen maar meer.ik word er enorm stil van, het is in normale termen geschreven dus kan er aardig wat uithalen.
De conclusie van dit onderzoek:
Omdat de peuter rustig sliep, lijkt het beeld het meest op een variant van laat optredende wiegendood.
Wat staat het er dan ineens zo definitief en wat lijkt het daardoor nog eens extra zinloos...
bar en mar Ik heb geen woorden even om je te troosten, te steunen of wat dan ook. Ik vind dit zo confronterend, zo eng en zo 'dichtbij'. Ik hoop dat ik heel binnenkort een arm om je heen kan slaan en met jou bij Thijs kan gaan kijken. Je grote lieve kleine beer. Het weten is 1, maar het daadwerkelijk lezen en voor je hebben liggen is ineens zo echt. Zo raar.
Een hele dikke knuffel en
Maar of het een klassiek geval is dat weten ze niet, heel verhaal erna...
heb het rapport nu weg gelegd want anders komt het niet goed met me.
Wat is het toch oneerlijk.
Dikke kus!
Maar nu slaat mijn hart even over.. Wiegedood..
Men gebruikt het woord al zo lang, maar nog nooit is er een verklaring voor gegeven. Er is nu een woord gegeven aan hetgeen er met *Thijs gebeurd is, maar nog steeds weet je niet exact wat de oorzaak was.
Mijn neefje (2 dagen jonger dan Merlijn) heeft onlangs ook de diagnose 'wiegedood' gekregen. Zijn redding was dat hij op dat moment bij mijn schoonbroer in de armen lag.
Hij was aan het lachen en viel ineens in een hele diepe slaap, werd helemaal slap en reageerde nergens meer op. Beetje schudden, knijpen.. niets! Mijn schoonbroer en -zus meteen de auto in gesprongen en al toeterend door stoplichten naar de EHBO. Daar kreeg hij zuurstof toegediend en kwam weer bij.
Weekje in het ziekenhuis gelegen aan de monitor, allerlei onderzoeken gehad vooral omdat hij veel spuugt en men dacht dat het daar iets mee te maken had. Niets.. 'Wiegedood'..
Het gaat momenteel heel slecht met mijn schoonzusje. Mijn neefje ligt op een speciaal matrasje wat zijn ademhaling registreerd. Maar mijn schoonzusje slaapt niet meer.. kan hem geen moment alleen laten. Boodschappen doen is een ramp, telkens is ze op zoek naar hoe ze het snelst in het ziekenhuis kan komen, mocht het weer gebeuren.
Sterkte Ik kan me idd ook goed voorstellen dat je schoonzusje nog steeds zo gespannen is... Hopelijk kan ze het met de tijd weer een beetje loslaten maar daar zal best heel veel tijd overheen gaan. M'n neefje kreeg verder een dikke 10 van het ziekenhuis, kerngezond. Dat is ook het frustrerende eraan, net als bij *Thijs is er geen duidelijke oorzaak te vinden. Wiegedood zegt in mijn ogen zo weinig, omdat er niet veel van bekend is.
Dus het verband luchtwegeninfectie--->wiegendood
Bar wiegendood is zo weinig zeggend. Het heeft een naam, maar je weet nog niks.
verder weet ik niks toevoegends te zeggen, alles is al gezegd.
wel een dikke knuf en
Ik kan me voorstellen dat je schoonzus geen seconde stil kan zitten en altijd maar naar het ziekenhuis wil. Bar, wiegendood. Dat dat nog kan op zo'n leeftijd. En dan denk je dat je die fase voorbij bent en dat zoiets in ieder geval niet meer kan gebeuren. Dat die luchtweginfectie ermee te maken heeft klinkt meer aannemelijk. Och meid, kon ik ook maar een arm om je heen slaan. Dit is allemaal zo hard
En jammer dat je familie even helemaal stuk zijn en je niet willen zien. Laat ze dan ook maar even afkoelen en ja dat zal vast wel weer goedkomen. Moeilijk he om rekening te houden met een ander zijn gevoel terwijl je zelf zo overloopt en eigenlijk al die troost en liefde wel kan gebruiken
Ik vind het zo knap dat je toch weer excuses voor je familie kunt maken, het ze kunt vergeven dat ze tijd voor zichzelf nodig hebben terwijl ik eigenlijk vind dat ze tijd voor jou moeten maken.
En dan wiegedood, de verzamelnaam voor sterven zonder aanwijsbare oorzaak bij kinderen. Wat wreed zo zwart op wit te zien staan...
Icicle wat afschuwelijk....
quote:Wiegendood, daar houdt een mens toch helemaal geen rekening meer mee op die leeftijd?Op woensdag 30 augustus 2006 19:35 schreef Bar_en_Mar het volgende:
in het rapport word ook vermeld, dat ivm een luchtwegen infectie (Thijs was verkouden) dat dat ook een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn met wiegendood, zou vaker voorkomen....
Dus het verband luchtwegeninfectie--->wiegendood
Maar ze weten dus niet wat die stuipen er nu mee te maken hadden? Is het verhaal over een mogelijke epileptische aanval helemaal van tafel geveegd? . Maar ik denk niet dat je je schuldig hoeft te voelen naar Thijs toe, die snapt je uitbarsting vast, daar ben ik van overtuigd quote:Daar word in het rapport niets over gemeld of het moet in medische termen vermeld staan...Op woensdag 30 augustus 2006 21:18 schreef beefcake het volgende:
[..]
Wiegendood, daar houdt een mens toch helemaal geen rekening meer mee op die leeftijd?
We zijn overgens vandaag weer bij *Thijs geweest en er stond alweer een knuffelbeer bij en een plantje, van wie geen idee, maar wel ontzettend fijn
quote:Mijn broertje, die met 3 maanden gestorven is aan wiegedood, had dat inderdaad ook.Op woensdag 30 augustus 2006 19:35 schreef Bar_en_Mar het volgende:
in het rapport word ook vermeld, dat ivm een luchtwegen infectie (Thijs was verkouden) dat dat ook een mogelijke oorzaak zou kunnen zijn met wiegendood, zou vaker voorkomen....
Dus het verband luchtwegeninfectie--->wiegendood
Voor mijn ouders was de conclusie 'wiegedood' echt een afschuwelijk iets. Juist doordat er geen duidelijk aanwijsbare oorzaak voor is...
Ik wens jullie heel veel sterkte
quote:Dank je. Al is het bij ons inmiddels 19 jaar geleden... Maar toch komt het verdriet soms in alle hevigheid terug, vooral rond zijn geboorte- en sterfdatum.Op donderdag 31 augustus 2006 13:43 schreef Bar_en_Mar het volgende:
kittyme ook jij en je ouders sterkte
Mar en ik houden op verzoek van de psych een "dagboek""emotie"boek bij
*Moest vandaag veel aan jou denken, nog een paar dagen en je zou 2 geworden zijn.
Zo moest ik denken aan hoe blij en trots ik was toen je geboren bent en hoe leuk het was jou eerste verjaardag te mogen vieren.
Slingers balonnen taart en kadootjes visite...
Dit keer zal het anders zijn, we gaan wel bij je langs en een kaarsje branden, maar het zal een emotionele dag worden.
2 zou je geworden zijn, dreumes af, een klein peutertje geworden
Maar je krijgt vast wel taart en roosviscee van oma.
Mama denkt aan je
Dikke
mama Ookal is de situatie totaal anders, is het misschien wel mooi om te doen. Na het overlijden van mijn moeder hebben we de eerste twee jaar de sterfdag als herrineringsmoment gebruikt (en natuurlijk vergeet je die dag niet). Maar daarna hebben we besloten om in plaats van de dood te gedenken haar leven te gedenken en wel op haar verjaardag. Op die dag (of de zondag ervoor / erna) komen we samen, gaan naar de kerk en eten getrouw Limburgse vlaai en vieren haar leven.Het is voor jullie nog heel erg vers, de pijn, het verlies en het rouwproces, maar misschien is het iets voor in de toekomst.
Heb je al wat ideetje wat je 6 september wil doen voor Thijs zijn verjaardag?... Het zo moeilijk, niks lijkt goed genoeg.
En familie en vrienden, imo is het gewoon zo dat de ouders met hun verdriet 'voorop' staan en niet de ego's van de rest van de familie. Alhoewel ik best snap dat iedereen afscheid wil nemen van het kind, op zijn of haar manier. Natuurlijk hebben oma's en opa's ook zoo intens veel verdriet...
Ik las laatst op een website van een overleden kindje, dat haar ouders een feestje gaven vlakbij de begraafplaats op de dag dat ze jarig geweest zou zijn. Compleet met picknick en taarten. Ik vond dat wel heel mooi en bijzonder.
/Joepietreinenkaart-1477.jpg)
Gek eigenlijk we zijn nu bijna een jaar verder
wat moeilijk joh..en toch fijn die mooie herinneringen
Zo begrijpelijk, je woede en verdiet. Wat moeilijk voor je! Veel sterkte weer met deze hindernis en over een paar dagen met Thijs zijn verjaardag. Wat is het toch vreselijk oneerlijk en wat moet het leven voor jou afschuwelijk leeg voelen zo zonder je lieve kleine man. Iedere keer wordt het me weer koud om het hart als ik er alleen maar aan denk. Sterkte! Een heftige tijd tijdens de zwangerschap ivm de verhuizing van Doorn terug naar Zeeland, wat niet zonder slag of stoot gepaard ging.
En de genietenede tijd samen met *Thijs, kijken hoe snel hij opgroeide tot een dreumes, genieten hoe hij de wereld beetje bij beetje meer ontdekte.
Hij ontdekt nu ook wel dingen denk ik, heel bijzondere dingen.
En ow wat zou ik nu zo ontzettend graag *Thijs in mijn armen sluiten en heerlijk knuffelen
quote:Op zondag 3 september 2006 12:11 schreef Bar_en_Mar het volgende:
En ow wat zou ik nu zo ontzettend graag *Thijs in mijn armen sluiten en heerlijk knuffelen
.
.
.
.
.
.
wil jullie nu al veel sterkte wensen, en ik denk aan jullie Ik denk zoveel aan jullie deze dagen. Vier mensen die nu eigenlijk druk zouden moeten zijn met het kopen van kadootjes, bestellen of maken van taarten, het versieren van een huis....
Ik wil jullie alvast heel veel sterkte wensen met de komende verjaardagen van Thijs en Danyel.
Auteur: Marie-Claire van der Bruggen
Uitgever: Free Musketeers boekproducties, Soest
ISBN: 9085393580
Het sprookje van de dood is een inspirerend verhaal over een Zieltje dat voor de allereerste keer de reis naar de Aarde gaat maken. Wat gaat daar allemaal aan vooraf en hoe is het voor een ziel om in een mensenlichaam geboren te worden.
Hoe wordt een leven op Aarde ervaren door de ogen van een ziel en tenslotte hoe ervaart een ziel het sterven, oftewel de terugkeer naar Huis. Dit alles wordt op een leuke en eenvoudige manier verteld. Je wordt door het Zieltje meegenomen op haar grote avontuur. Het is een wonderbaarlijke reis die je misschien opnieuw laat ontdekken wie je werkelijk bent en waar je eigenlijk vandaan komt en dat je niet bang hoeft te zijn voor de dood.
Het is eigenlijk een sprookje.......
quote:"Er was eens een klein Zieltje, dat van bovenaf de Aarde bekeek. Ze was erg onder de indruk van wat zich daar beneden allemaal afspeelde en het leek haar geweldig om daar ook te zijn. Elke dag rende ze naar de plek van waaruit ze de Aarde goed kon overzien en steeds zuchtte ze diep: "Kon ik daar ook maar naartoe."
Op een dag, terwijl ze weer eens zat te fantaseren hoe het daar beneden op Aarde zou zijn, hoorde ze plotseling een stem die zei: "Zou je echt zo graag naar de Aarde willen?" Verbaasd keek ze op. Naast haar stond een oude man met een lange witte baard. Hij lachte vriendelijk naar haar."
Ik heb hem van de week over *Thijs verteld
Hij vond het erg zielig maar was er zó lief over Het sprookje lijkt me erg mooi en komt overeen met je ondertitel; uit een sprookjesboek gevlogen.....
Ik denk aan jullie, nu en vooral morgen. Ik hoop dat je een voor jullie goede manier hebt gevonden om Thijs verjaardag te 'vieren' en Thijs te gedenken. Hopelijk zet de rest van de familie zich over alles heen om jullie goed te kunnen steunen in deze dagen
Lieve Bar (en Mar natuurlijk) ik wilde dat ik je morgen de hele dag zou kunnen knuffelen. We denken aan jullie
Bar en Mar, heel veel sterkte morgen en ook voor deze nacht die vast niet zonder talloze herrinneringen voorbij zal gaan
Ik ga morgen met Christan ook uit Kleine Beer lezen, een mooi idee ik leg een beertje bij je neer
als een groetje van mij
voor je reis naar het licht
zijn vachtje ligt zachtjes
dichtbij je gezicht
zo weet je meteen
je bent niet alleen
wij zijn in gedachten
heel dicht om je heen
quote:Bar wat mooi gezegdOp vrijdag 1 september 2006 23:37 schreef Bar_en_Mar het volgende:
2 zou je geworden zijn, dreumes af, een klein peutertje geworden
Maar je krijgt vast wel taart en roosviscee van oma.
Heel veel sterkte quote:MooiOp dinsdag 5 september 2006 21:36 schreef Bar_en_Mar het volgende:
zojuist kwam ik een gedichtje tegen een gedichtje wat eigenlijk aan alle kanten klopt.
ik leg een beertje bij je neer
als een groetje van mij
voor je reis naar het licht
zijn vachtje ligt zachtjes
dichtbij je gezicht
zo weet je meteen
je bent niet alleen
wij zijn in gedachten
heel dicht om je heen
Zo helemaal passend bij *Thijs Heel veel sterkte en kracht toegewenst..
En ondanks alles, wil ik jullie toch ook feliciteren. Hoop dat jullie begrijpen wat ik bedoel (jeetje moeilijk te verwoorden dit, bedoel het écht goed...). Het is toch *Thijs zijn geboortedag, ondanks dat hij er nu niet meer is, wat verschrikkelijk is... Heel dubbel allemaal..
Voor het geluk van 2 jaar geleden
maar het verdriet van vandaag
Lieve Bar en mar morgen zal Thijs zijn kaars branden
Beertje met je bruine oogjes
en je pelsje van fluweel
Beertje lief klein beertje
o ik hou van jou zo veel
Kom je bij me in me bedje
o wat ben je lekker zacht
Ik ga slapen lief klein beertje
weltrusten goede nacht
Dat vertelde me oma altijd voor t slapen gaan toen ik klein was en bij haar logeerde. Oma had daar altijd een lief klein beertje voor me om mee te slapen.
Daar moet ik nu ineens aan denken.
Lieve Bar en Mar.
Ontzettend veel sterkte morgen
Zullen aan jullie denken
tot 2 keer toe de weeën ophielden in het ziekenhuis, maar die 3de keer was het zover
1 wee in het ziekenhuis ze konden meevoelen, en na enig voelwerk 5 cm ontsluiting, ja mevrouw u mag blijven 
Maar ik was een Diesel, weeën genoeg maar ontsluiting vorderde langzaam, wat later op de avond besloten ze de vliezen maar eens te breken ( ik geloof een uurtje 23.00) de hoeveelheid vruchtwater viel wel iets mee, maar hij was groen/bruinig dus weg rondlopen je word aangesloten.
en toen ja toen begon het echte werk, nog pijnlijkere weeën ze kwamen sneller en zowaar het vorderde steeds een beetje meer.
bij 8 cm werd ik op mijn zij neergelegd om dat randje weg te werken, brrr au au au geen pretje, ow wat ik blij toen ik terug op mijn rug mocht gaan liggen.
toch nog maar een ander standje proberen ga maar op je knieen zitten, no way dat was nog veel heftiger.
Laat me maar liggen op mijn rug veel beter
Affijn ineens zat ik daar op 10 cm ontsluiting ondertussn mocht ik al een aantal keer zachtjes mee persen.
Maar daarr kwam verandering in, ik mocht echt meer mee gaan persen, na 15 min persen werd *Thijs om 01.15 uur snachts geboren...
de dagen de weken de maanden volgden, Thijs groeide op hij ontwikkelde, zijn wereld steeds weer wat groter.
Zijn eerste verjaardag, zijn eerste hapjes, zijn eerste boterham, fruit, zijn eerste keer meetings met allemaal andere kindjes, zijn 1ste keer na 1,5 jr thuis bij mama naar het kinderdagverblijf, zijn 1ste sinterklaas, zijn 1ste keer kerst oud en nieuw.
zijn gekruip door modderpoelen, zijn altijd stralende lach, zijn prachtige mooie blauwe ogen.
zijn rare brabbeltaaltje, zijn knuffels, zijn kleffe kwijl kusjes, zijn mannier van slapen in zijn bedje.
de eerste keer de griep, verkoudheid, van 9 maanden borstvoeding naar flesvoeding,
de schrik na de eerste keer stuipjes bij opa en oma, hij knapte op en we gingen vrolijk verder.
en toen gebeurde het nog meer stuipjes in het ziekenhuis, en smorgens daar vonden ze je, van alles nog geprobeerd maar helaas...
Je was 21 maandjes en 3 daagjes...
je 2de verjaardag vier je niet bij ons, maar bij de engeltjes , in onze gedachten zit je bij ons, morgen staan we stil bij jou *Thijs samen met fam vrienden kennisen vriendjes vriendinnetjes herdenken we jou.
Een knulletje waarvan wij de ouders zijn, waar we trots op zijn, die we meedragen naar waar we ook gaan, en bij wat we ook doen.
*Thijs knulletje dat je maar een fijn feestje mag hebben bij de engeltjes
Lieve Barbara en Marco, heel veel sterkte voor morgen
Ik ga bloemen kopen voor mijn kindje
geen rammelaar geen mooie bal,
geen rode neus voor het carnaval
Geen vlag voor het bevrijdingsfeest
geen ballon, geen trein, geen knuffelbeest
Geen kleertjes in alweer een grotere maat
geen potje olvarit dat in de reclame folder staat
geen luiers van weer een ander merk
alleen wat plantjes voor in 't perk
Ik ga bloemen kopen voor mijn kindje
't roept verzet op in mijn hoofd
ik ken geen moeder die haar kindje
voor zijn verjaardag bloemen belooft
Een kind moet spelen ontwikkelen en groeien
's lekker met z'n vader stoeien
's Zomers in het badje op het gazon
voor op de fiets met een petje tegen de zon
Bootje varen met een oude schoen
maar wat moet een kind met bloemen doen
Ik ga bloemen kopen voor mijn kindje
iets anders kan, mag, hoeft niet meer
En deze bloemen zet ik dan maar op zijn grafje neer......
Sterkte en weet niet zo goed of ik je moet feliciteren...
wat een aangrijpend gedichtje ... Ook ik zal morgen voorlezen uit 'Welterusten Kleine Beer'.
Heel veel sterkte voor vandaag... Ik zal aan jullie denken.
Ook van mij een klein beetje stiekem gefeliciteerd want er valt, behalve het verdriet om Thijs zijn leven die helaas niet meer "verjaart", toch wel een geboortedag te "vieren".
Want blijdschap dat je hem, ook al was het maar zo verschrikkelijk kort, hebt mogen leren kennen is er wel denk ik.
Zo`n dubbele dag vandaag he? Juist vandaag drukt je nog harder met je neus op het feit dat hij niet meer ouder mag worden. En tegelijkertijd ook weer de herinneringen aan het gelukkig moment dat hij geboren werd, jullie hem eindelijk konden zien, voelen en ruiken.
En natuurlijk ook de grappige lieve en leuke herinneringen van een babytje die in een schattige dreumes veranderde.
Vandaag dus een dag van pijn en verdriet, maar ook wel de trots om dat hij er was en om wie hij was en dat hij bij jullie was. En hij zal ook altijd bij jullie zijn, niet meer hier maar wel in hoofd en hart!!
Heel veel extra sterkte vandaag.
Dat stukje over verjaardag vieren bij de engeltjes, ik zie dat echt voor me... Allemaal kleine engeltjes, een mooie taart en veel slingers, en een stralende *Thijs in het midden met zijn mooie lach
Heel veel sterkte vandaag...
Ik weet niet goed wat te zeggen, maar vind dat Pepper het heel mooi verwoord heeft!*Thijs, ik hoop dat je een mooi feestje hebt, je lach heeft in ieder geval voor een stralende hemel gezorgd vandaag
Sterkte vandaag
ik heb er gewoon geen woorden voor.
inderdaad een heel speciale dag, indrukwekkende woorden heb je weer gevonden en geschreven voor jullie lieve kleine ventje. wat ontzettend jammer dat je vandaag niet samen met thijs aan de taart kunt. sterkte, ook voor mar natuurlijk. Heel veel sterkte op deze moeilijke dag.
Verder kom ik niet... woorden blijven steken.. ik wil zoveel zeggen maar alles klinkt zo vreselijk banaal.
Sterkte....
Ik vind dit topic ook een prima initiatief van je, een plekje waar ook andere kindjes herdacht kunnen worden en iedereen het hare/zijne bij kan schrijven of enkel denken.
Met mooie slingers en balonnen? En mooie kadootjes om mee te spelen.
Vast wel want het zonnetje straalt en de lucht is helder. proficiat ventje.
Barbara en Marco Veel liefs en sterkte voor deze emotionele dag
Maar de zon schijnt voor Thijs. Ik denk aan jullie! Sterkte. Ik hoop dat het ondanks de pijn, ergens een mooie dag kan zijn, waarop jullie samen de herinneringen aan je kleine lieverd koesteren. Veel liefs en een dikke Eigenlijk weet ik niet zo goed wat ik moet schrijven.
Hoe wreed en oneerlijk is dit, ik blijf altijd aan jullie denken en het ''waarom''?!
Ik kan me niet indenken hoe jullie je moeten voelen vandaag..
Lieve Thijs* ik geloof zeker in een hiernamaals, en waar je dan ook bent, ik hoop dat je een fijne verjaardag vieren kan.
Op jullie mooie zoon, op jullie als ouders. Op al het verdriet. Op het mooie plekje waar Thijs nu is.
Een verjaardag hoort vrolijk te zijn, niet zo triest als deze dag is. Ik hoop dat jullie de dag doorgekomen zijn met mooie herinneringen. Heel veel sterkte nog en ook gefeliciteerd, je bent toch twee jaar moeder vandaag sterkte vandaag..ontroerend mooi gedichtje
Ik ben onder de indruk van je mooie gedichtje.
Ben je de dag nog een beetje door gekomen?
Marco sliep uit en toen de post kwam moesten we beide huilen, fijn als er mensen met je mee leven.
De middag was niet zo een s6, bloemen bij *Thijs wezen leggen en door de warmte wilde marco niet ver ergens naartoe rijden, dus we bleven in Terneuzen.
ergens wat gedronken gegeten, naar te tattoozetter om te kijken hoe het geworden is en de beer is echt de beer van Thijs dus dat is mooi.
nu alleen nog een data voor wanneer hij gezet mag worden.
toch baalde ik , want ik wilde graag een kaarsje laten branden in een kerk.
Terug thuis ik het nog eens zo tegen marco gezegt, maar ik wilde er verder niet moeilijk over doen dus ik besloot boodschappen te halen.
op de terug weg uitgehuild bij de buuv, daar mee staan praten en toen ging het even snel
hun hondje liep een kat achterna en verwonde zichzelf dus die kon naar de dierenarts.
hun dochter is mee naar ons gegaan, hun zoon moest naar voetbaltraining, buurman bleef bij de jongste.
hier frieten gegeten met hun dochter, toen hoorde we dat de buuv terug was met de hond dus wij daar naar toe.
alles goed gegaan tot zover gehecht bij de hond en die moet rustig aan doen.
daar nog pannekoeken gegeten.
en met hun 5en en de andere buuv met dochter samen in het donker naar *Thijs daar liedjes gezongen een ballon laten vliegen met helium en die is nu onderweg naar *Thijs met een kaartje van mij en marco.
en dat was mooi fijn.
en zo eindigde deze memoriale dag
Fijn dat de steun te voelen was, al is het maar een heel klein beetje....
We gaan, samen met wat naaste familieleden, naar zijn grafje. Daarna naar de kerk, waar we bloemen gaan brengen bij het herdenkingsplekje. Tot slot, zoals gebruikelijk op een verjaardag, koffie drinken met gebak erbij.
Terugdenkend aan vorig jaar, toen we zijn 1e verjaardag vierden. Danyel* was ziek, de eerste keer na een relatief goede periode. Eigenlijk is hij nooit meer echt beter geworden. Die periode was het begin van het einde. Maar we herinneren ons nog goed dat we er een echte feestdag van gemaakt hebben. Ondanks alles een feeststemming.
Zijn verjaardag "vieren" kunnen we niet meer. Wel kunnen we zijn geboortedag herdenken en dankbaar zijn voor het feit dat we hem gekend hebben.
Ik heb vanochtend nog diverse oude topics doorgelezen. Hier sprongen de volgende dingen uit:
van mijn zus:
Het leven zal nooit meer hetzelfde zijn nu jij er niet meer bent,
maar zoveel mooier omdat je hier bent geweest.
van Kbot2000:
Danyel, je hebt een steen verlegd in een rivier op aarde, de stroom zal nooit meer hetzelfde zijn.
Deze uitspraken verwoorden precies hoe we er tegenaan kijken; Danyel* was een bijzonder kind, met een bijzonder verhaal, en zijn bestaan heeft voor velen een bijzondere betekenis gekregen. Er zijn zoveel mooie dingen uit voortgekomen, dat zijn leven niet voor niets is geweest.
Dit geeft ons enorm veel troost. Het geeft houvast tijdens de momenten waarop je jezelf de "waarom" vraag stelt.
Het maakt dat we nog steeds de trotse ouders van Danyel* zijn!
Een verdrietige dag met een heel mooi randje erom omheen vanwege alle dingen die je hierboven zegt.
Soms is het leven kut,
Soms is het leven mooi....
Nu is het leven kut,
Maar eens is het weer mooi.....
quote:Zo ontzettend waar... Lieve Phulph en Jeroen, heel veel sterkte morgenvan Kbot2000:
Danyel, je hebt een steen verlegd in een rivier op aarde, de stroom zal nooit meer hetzelfde zijn.
Bar-enMar, klinkt als een gekke, moeizame dag....
sorry maar weet nog steeds niet meer te zeggen helaas
Phluphy en Jeroen, jullie sterkte morgen. Het zal ook voor jullie wel heel dubbel zijn. De geboorte ging natuurlijk ook niet zoals het hoorde. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren. Ik was zelf zwanger en het hield me ook zo heel erg bezig wat er was gebeurt met kleine Danyel. Jullie vechtertje
Ik denk ook nog veel aan hoe dat toen allemaal gegaan is en aan jullie dappere kleine vechtertje Danyel.
Hoe jullie ermee omgingen en jullie kracht en hoe sterk Danyel was heeft toen diepe indruk op me gemaakt.
Zo ongelooflijk ook toen het bericht op het forum verscheen dat Danyel toch was overleden.
Nogmaals veel sterkte vandaag en ook een beetje gefeliciteerd met de geboortedag van Danyel!
veel sterkte phluphy en jeroen.
Ik wil jullie voor vandaag veel sterkte wensen en ik hoop dat het een hele mooie herdenkingsdag mag worden.
De dag was inderdaad zoals ik gehoopt had. Eigenlijk nog wel fijner. Het meeste verdriet had ik eigenlijk al de dagen ervóór gehad, omdat ik er zo tegenaan "hikte".
Jeroen en ik zijn eerst een grote vlaai gaan brengen op Danyel's afdeling. Als je jarig bent, trakteer je, toch?! Het werd gelukkig gewaardeerd (vrouwen en gebak, tja).
Daarna zijn we naar Danyel's grafje gegaan. We hadden weer verse bloemen en een mooie bolchrysant, voor extra kleur dit seizoen. Een uurtje later kwam de familie, we waren in totaal met zijn 8'en. Na nog een tijdje bij het grafje gezeten te hebben zijn we naar de kerk gegaan waar de begrafenismis was. Achterin de kerk is een gedenkhoekje, en ook daar hebben we bloemen gebracht.
Daarna zijn we op het terras gaan zitten, met koffie en gebak.
Het was gezellig, maar niet te uitbundig. Precies goed eigenlijk.
Jeroen en ik zijn daarna nog een flesje wijn gaan brengen aan de menner van de huifkar die destijds Danyel's laatste ritje heeft verzorgd. Natuurlijk hadden we ook een grote bos wortelen voor de paarden meegenomen. Het paard waar Danyel meestal op reed kreeg het meeste, vanzelfsprekend.
Tot slot zijn we 's avonds met zijn 2'en lekker gaan uit eten.
Een emotioneel intense dag met dubbele gevoelens. Maar met veel dankbaarheid, om het op deze manier toch te kunnen "vieren" samen met anderen voor wie Danyel ook zoveel betekend heeft.
Het geeft nog steeds veel troost dat Danyel bij zovelen nog lang niet vergeten is!
Wij doen nooit wat speciaals op zo'n dag, zelf heb ik altijd het gevoel dat ik een toneelstukje aan het doen ben voor anderen. Maar dat had ik ook bij de uitvaart, misschien kan ik gewoon geen dingen doen volgens 'een draaiboek'. Net zoals dat ik nog steeds niet naar de foto's of de film van Mink's leven kan kijken.
quote:Ik vind anders de site die jullie in elkaar hebben gezet voor Mink erg mooi, er spreekt een helehoop liefde en samenhorigheid uit.Op woensdag 13 september 2006 14:11 schreef moussy het volgende:
Lekker dat het goed voelde
Wij doen nooit wat speciaals op zo'n dag, zelf heb ik altijd het gevoel dat ik een toneelstukje aan het doen ben voor anderen. Maar dat had ik ook bij de uitvaart, misschien kan ik gewoon geen dingen doen volgens 'een draaiboek'. Net zoals dat ik nog steeds niet naar de foto's of de film van Mink's leven kan kijken.
Iedereen gaat er toch op zijn eigen manier mee om.
Moussy, iedereen verwerkt een verlies op zijn eigen manier en in zijn eigen tempo. Laat je vooral niet door anderen sturen daarin... Alles komt als de tijd rijp is
quote:en toch, ik wil al 2 jaar de foto's opnieuw inscannen en veranderen (we hebben een betere scanner nu) maar ik kan het gewoon niet meer opbrengen, toen wel... Ik wil denk ik gewoon nog het ik stond er bij en keek er naar gevoel houden.Op woensdag 13 september 2006 14:22 schreef senesta het volgende:
[..]
Ik vind anders de site die jullie in elkaar hebben gezet voor Mink erg mooi, er spreekt een helehoop liefde en samenhorigheid uit.
Iedereen gaat er toch op zijn eigen manier mee om.
quote:Lieve Phluphy en Jeroen,Op woensdag 13 september 2006 09:06 schreef Phluphy. het volgende:
Bedankt allemaal.
De dag was inderdaad zoals ik gehoopt had. Eigenlijk nog wel fijner. Het meeste verdriet had ik eigenlijk al de dagen ervóór gehad, omdat ik er zo tegenaan "hikte".
Jeroen en ik zijn eerst een grote vlaai gaan brengen op Danyel's afdeling. Als je jarig bent, trakteer je, toch?! Het werd gelukkig gewaardeerd (vrouwen en gebak, tja).
Daarna zijn we naar Danyel's grafje gegaan. We hadden weer verse bloemen en een mooie bolchrysant, voor extra kleur dit seizoen. Een uurtje later kwam de familie, we waren in totaal met zijn 8'en. Na nog een tijdje bij het grafje gezeten te hebben zijn we naar de kerk gegaan waar de begrafenismis was. Achterin de kerk is een gedenkhoekje, en ook daar hebben we bloemen gebracht.
Daarna zijn we op het terras gaan zitten, met koffie en gebak.
Het was gezellig, maar niet te uitbundig. Precies goed eigenlijk.
Jeroen en ik zijn daarna nog een flesje wijn gaan brengen aan de menner van de huifkar die destijds Danyel's laatste ritje heeft verzorgd. Natuurlijk hadden we ook een grote bos wortelen voor de paarden meegenomen. Het paard waar Danyel meestal op reed kreeg het meeste, vanzelfsprekend.
Tot slot zijn we 's avonds met zijn 2'en lekker gaan uit eten.
Een emotioneel intense dag met dubbele gevoelens. Maar met veel dankbaarheid, om het op deze manier toch te kunnen "vieren" samen met anderen voor wie Danyel ook zoveel betekend heeft.
Het geeft nog steeds veel troost dat Danyel bij zovelen nog lang niet vergeten is!
Ik denk heel vaak aan jullie en jullie mooie Danyel.
Door vervelende omstandigheden helaas niet eerder de tijd gehad een berichtje voor jullie achter te laten.
Het klinkt als een mooie speciale dag zoals jullie zijn geboortedag hebben doorgebracht.
Mooi en speciaal zoals jullie lieve kleine man ook was.
Ik wens jullie al het goeds en liefdevols toe.
En denk vaak aan jullie.
xxx
Powerpeewee
[ Bericht 37% gewijzigd door Bar_en_Mar op 15-09-2006 12:18:58 ]
De foto's van 't grafje hakken er wel een beetje in. Het is zo 'echt' dan meteen. Daar hoort geen kleine lieve stoere Thijs te liggen.
Maar zo te zien heeft ie wel een heel fijn plekje, omringt door alle knuffelberen
Die laatste foto's zouden er eigenlijk niet bij mogen horen, maar helaas is dat wel zo
Hoe gaat het met je?
quote:Het gaat momenteel eigenlijk helemaal niet zo lekker met me, ben er totaal niet bij met gedachten,mis *Thijs meer en meer soms vraag ik me echt af, hoe ik het toch doe de dagen doorkomen zonder al te veel kleerscheuren.Op vrijdag 15 september 2006 13:10 schreef livelink het volgende:
Bar, wat moet het toch pijn doen om deze foto's te moeten plaatsen. Zo'n heerlijk jochie en hij heeft zo'n karakteristiek gezicht. Je herkent hem meteen uit alle foto's.
Hoe gaat het met je?
Op het werk gaat het redelijk, ben wel blij dat ik dan even mijn gedachten kan verzetten, maar als je dan terug thuis komt val je terug in de keiharde werkelijkheid, de enorme stilte die het achterlaat.
Ben enorm emotioneel, kan echt om alles al huilen.
En heb ook dagen er tussen zitten dat ik gewoon niets kan doen, er komt dan niets uit mijn handen je bent er dan ook echt niet bij met gedachten.
Maar de nachten gaan gelukkig al een stukje beter, nog niet van harte maar we gaan vooruit.
Gister kwam ik nog een vrouwtje tegen die het nog helemaal niet wist en vroeg of Thijs bij zijn oma was ofzo, ik nee, Thijs is al sinds juni overleden, weer het hele verhaal verteld, en dan doet dat enorm zeer.
Die stilte thuis en het missen van Thijs moet ook onverdragelijk zijn. Ik wou dat ik iets voor je kon doen
Het dringt nu pas door dat het definitief is hè...
Hier net zo hoor.