Ben wel benieuwd hoe het nu gaat met jullie...
Vorig topic: Eetstoornissen: Anorexia, Boulimia, BED etc. (Deel 3)
Ben weer terug van vakantie, vriendinnetje ruim 2 weken niet gezien
Gisteren langs geweest en het was nog een beetje hetzelfde met haar geloof ik, weinig nieuws dus. Ze was wel erg gesloten vond ik, nog meer dan normaal, dus misschien komt er nog wat. Helaas vertelt ze dat soort dingen meestal pas als ze voorbij zijn of als het echt niet anders kan (heel irritant). Maar het was wel weer heerlijk om bij haar te zijn natuurlijk!
Verder met mij ook alles goed: ben volgens haar 'asociaal bruin' geworden
Lekker uitgerust, dus laat het jaar maar komen!Hier alles fijn. Vriendin nog steeds ano-vrij en het gaat persoonlijk met haar ook steeds beter!
Soms nog wel gedachten van haar aan de ano-periode (ze mist soms de controle-kick die ze toen had) maar tot op heden doet ze daar niets mee gelukkig!
Verder eigenlijk geen nieuws meer. Met de rest ook allemaal goed?
Ik heb het druk, maar voel me wel goed eigenlijk, op die stomme studie na dan...
Ik wou dat het af was, weet ook wel dat ik dat zelf moet doen, probeer het ook wel te doen, maar het gaat mij nog niet snel genoeg...
Eten gaat wel, soms heb ik weer een paar dagen een weegschaalobsessie... Maar ik zie wel waar ik uitkom. Ik hoop het komende jaar toch wel weer af te gaan vallen..
Als je jezelf nu vergelijkt met zeg een half jaar geleden, ben je dan tevreden? Wat mij wel lastig lijkt is enerzijds te bedenken welke puntjes nog moeten verbeteren en anderzijds de dingen die eigenlijk hartstikke goed gaan te zien en ze voor jezelf 'af te sluiten'.
Mijn vriendin is druk bezig met solliciteren voor een nieuwe baan! Het begon een beetje stroef, maar er begint schot in te komen! Dat geeft haar heel veel energie!
Ze is inmiddels ook weer op inval-basis aan het werk, en dat is ook heel goed voor haar!
Kortom: hoopvolle toekomst!
Ze zit ook in de nazorg-groep...daar is ze alleen nog niet tevreden over, omdat de anderen die daar zitten een grote terugval hebben en zij daar eigenlijk niet bij past....het gaat veel te goed met haar!
Mooiste van afgelopen tijd is nog dat ze voor het eerst sinds jaren genoten heeft van Kerstmis: ze hoefte nu eindelijk niet te stressen voor het eten en eindelijk kon ze het dus naar haar zin hebben met kerst!
Ik kreeg gisteren van iemand de tip om eens aan haptonomie(of haptotherapie) te gaan denken, en daar wil ik me even over inlezen.
Ik ben blij met mijn leven nu, en hoe ik er in sta. Mijn lijf ben ik nog niet zo blij mee, dat is nog steeds een lege ruimte zeg maar.
Cleejee: Dat had ik ook wel een beetje in de nazorggroep, met mij ging het ook beter dan met de rest, nog steeds heb ik dat wel een beetje met de mensen over wie ik nog wat hoor die bij mij in de groep zaten. De meesten zijn tochnog steeds bezig met behandelingen en dergelijke.
De vakantie was 'supercalifragilisticexpialidocious'! We hebben echt veel leuke dingen gedaan: natuurparken bezocht, natuurlijk Disneyworld bezocht, gekanood tussen de crocs, mooie zonsondergangen gezien (maar dat was natuurlijk helemaal niks in m'n eentje), lekker gezwommen en uitgerust. Kortom, ik kan er wel weer even tegenaan! En dat is ook wel nodig, want ik heb het retedruk!
@teigan: je lijf een lege ruimte? Dat klinkt bestwel complex, begrijp ook niet helemaal wat je ermee bedoelt. Denk je dat het ook nog een kwestie van wennen is, of ben je er gewoon nog niet tevreden over? Wat het uiting geven aan je gevoelens betreft denk ik dat dat al een heel stuk beter gaat dan een jaar geleden: je bent al superver gekomen! Het lijkt me niet reeel te verwachten dat je nu opeens gewoon je gevoel zult kunnen laten stromen, want zoiets moet echt groeien. Misschien dat je je gevoelens wel in kleine porties kunt proberen te tonen aan een enkel persoon die je echt vertrouwt, je vriendje bijvoorbeeld??
Ik heb me gister telefonisch aangemeld voor een intake gesprek bij de Poli- en Deeltijdkliniek Eetstoornissen Rotterdam en krijg een brief binnen wanneer ik moet komen voor het gesprek om te zien welke therapie het beste bij me gaat passen
Ik hou jullie op de hoogte
Goed te horen dat het zo goed gaat met de meeste van jullie
Wat hoop je bij de kliniek te bereiken?
Pas daarna kun je verder gaan met jezelf.....
Kan zware periode worden, maar meeste kracht kost het nog om de stap te zetten, en dat heb je maar mooi gedaan!!!
Heel veel succes, en je kunt altijd je verhaal hier kwijt!
Ami80: Het is een soort van dat ik mijn lichaam probeer te negeren ofzo. Ik wou dat het er niet was, en ik besteed er ook niet veel aandacht aan. Ik zou ook niet kunnen zeggen hoe mijn lichaam "voelt".... Het is heel moeilijk om onder woorden te brengen...
Misschien maakt dit het wat duidelijker. Je kunt je soms heel bewust zijn van je lijf, waar je op ligt, hoe je je handen hebt, waar je voeten liggen enzovoorts... Dat heb ik dus echt bijna nooit, ik voel wat ik met mijn handen doe, en daar houdt het zo ongeveer op
Teigan: enig idee hoe je je lichaam kunt leren accepteren en (wellicht ooit) waarderen?
Ik hou jullie op de hoogte
In het voorbeeld van CleeJee herken ik niet zo veel. Wel weet ik dat AN patiënten ook weer moeten LEREN luisteren naar hun lichaam. In de meest duidelijke vorm is dat het herkennen van hongergevoel.
Ja, het hongergevoel is wel helemaal verdwenen, dat klopt, en als dat terugkomt is dat héél vreemd!
Een (andere) vriendin van me met AN heeft vorige week haar psycholoog en ouders in vertrouwen genomen en verteld wat er dwars zit, dus die heeft een flinke stap genomen en dat gaat de goede kant op heb ik het idee! Reden voor een klein feestje hier dus!
Ik heb toen ik klein was eigenlijk geleerd dat je emoties ver moet wegstoppen, en ik weet nog steeds niet goed hoe ik ermee om moet gaan, vooral niet in combinatie met mijn lijf.
Vandaar dat afvallen de laatste tijd een strijd is. Als ik wat afval, dan wordt ik daar bang door, en ga ik weer meer eten zodat ik weer wat aankom...
Ik mag nu dus ook niet meer zien wat ik weeg, mijn vriendje gaat het bekijken en in de gaten houden.
Ik ga nog steeds niet goed met emoties om, soms komen ze er in een keer uitknallen, en dan ben ik heel onredelijk. Daarna is het ook weer "goed" zeg maar. Vandaar dat ik ook aan haptotherapie zat te denken.
In februari is er in het UMCG een dag over eetstoornissen met oa. een lezing van een haptotherapeute over hoe zij haptotherapie gebruikt bij mensen met een eetstoornis.
Ik denk datik daar eens naartoe ga en kijken of het iets voor mij lijkt
Mijn vriendinnetje heeft dat ook heel erg, is opgevoed met de gedachte "problemen binnenhuis houden, buitenwereld is niet te vertrouwen".
Ik merk dat zij steeds iets losser komt, het heeft tijd nodig, veel tijd, en die geef ik haar!
Maar eerst deze therapie nog maar afmaken.
Ik merkte dit weekend het verschil weer heel erg met een jaar geleden.. Ik neem zelf weer initiatieven om dingen te gaan doen, en ik ben gisteren wezen skaten en ik stond veel zekerder op de skates, en dat was een gaaf gevoel..
Sowieso is skaten wel ontspannend..
en o ja, vrijdag is ze weer voor het eerst gaan sporten (aerobics)
Wil alle vette plekken van me lijf snijden, vooral me buik en maag gedeelte...bleghh 
Ik snap het gevoel wel, ik heb het ook wel eens gehad, maar het helpt meer om een beetje lief voor jezelf te zijn hoor, ga eens lekker douchen, met een lekker douchegelletje, of ga lekker scrubben, maskertje ofzo.
Dan voel je je gelijk een stukje beter, en dan is de drang om te eten vast ook wel minder..
Btw, drink je wel genoeg op een dag? En wat eet je normaal?
Heej, hou je taai..
quote:En zonder verdoving ook nog best pijnlijkOp maandag 16 januari 2006 15:03 schreef teigan het volgende:
Heej meisje, daar schiet je niet veel mee op hoor, het geeft zo'n bende, alles wegsnijden..
Ik snap het gevoel wel, ik heb het ook wel eens gehad, maar het helpt meer om een beetje lief voor jezelf te zijn hoor, ga eens lekker douchen, met een lekker douchegelletje, of ga lekker scrubben, maskertje ofzo.
Dan voel je je gelijk een stukje beter, en dan is de drang om te eten vast ook wel minder..
Btw, drink je wel genoeg op een dag? En wat eet je normaal?
Heej, hou je taai..
Ik moest gelukkig naar de maatschappelijkwerkster dus daar het met dr over gehad en ga idd wat liever voor mezelf zijn en lekkr douchen met wat fijns en fijne chillkleding aan enzo.
Ik drink niet genoeg en ik eet teveel en teslecht, ik slaap tot vroeg in de middag. ik heb dagen dat ik overdag nix eet en dan vanaf het avondeten wel en dan ook chocola of zoiets savonds. ik eet liever slechte dingen dan goede dingen dus eet ik overdag niet zodat ik (in mijn hoofd dan) niet aankom ookal eet ik de chocola...Tis beetje moeilijk uitleggen wat er in me hoofd omgaat op het gebied van eten maar tis een gekloot iig
Maar voldoende drinken is iig heel belangrijk en als jij overdag voldoende eet en drinkt, dan heb je 's avonds iig niet de lichamelijke trigger om te gaan snoepen
Hier gaat het even minder. Ik eet nu twee weken echt de eetlijst, en val nu ook netjes af. Maar het gaat best snel en ergens vind ik het heel eng. Ik verdien het niet om af te vallen, aangezien ik van mijn studie zo'n puinhoop maak.
En daarnaast ben ik de hele dag mar bezig met of ik afval, hoeveel het nu is, hoe snel ik een bepaald gewicht kan bereiken.. Best vervelend voor mezelf dus..
Eerder ging ik als ik me zo voelde als tegenreactie weer meer eten zodat ik weer op het eerdere gewicht kwam. Maar dat wil ik nu niet, dat helpt ook niets...
Dus blijf ik maar even verder vechten tegen mezelf
Kun je niet met jezelf afspreken om alleen 's ochtends vroeg te wegen?
Weet dat het makkelijk praten is....maar wellicht krijg je zo een beetje structuur....
Mega knap van je dat je nu sterk genoeg bent om niet te gaan eten!!!! Ik weet ook zeker dat je vol zal houden, keep up the good work!
Enne, je studie = puinhoop? Vertel daar eens meer over...
Dat zou wel kunnen ja.. Goed idee!maar of het helpt
Beste teigan, nou niet om het een of ander, maar ik denk dat je te hard voor jezelf bent. Alle veranderingen in je leven kosten best veel energie, dus je kunt niet alles tegelijk meid! Ik heb bewondering voor je vechtlust, want je bent echt goed bezig! Maar gun jezelf wel de tijd om aan je nieuwe ik te wennen: een meid die voor zichzelf kan zorgen en vol in het leven staat.
Vergeet niet te genieten
quote:Als je het niet probeert, weet je ook niet of het helpt!Op dinsdag 24 januari 2006 14:02 schreef Esto het volgende:
maar of het helpt
Enne, koppel dan ook een tijdstip aan het knipje!
(anders heb je straks binnen 10 minuten al je knipjes voor die dag verbruikt!)
quote:Ja, haha, de bekende bezoekers zijn weer samen!Op dinsdag 24 januari 2006 14:03 schreef Ami80 het volgende:
Jezus, dat zijn veel reacties binnen 10 minuten!
Hoe is het met je meissie?
Nu is er echter wat vervelends gebeurd: doordat ze een wat mindere tijd had rond de feestdagen kwam ze onder haar groeilijn te zitten terwijl dat nog niet eerder was gebeurd. Ze kreeg daarom een waarschuwing en moest voor maandag weer op haar lijn zitten. Hoe hard ze daaraan getrokken heeft weet ik niet precies, maar ik weet wel dat ze er heel erg mee bezig geweest is. Ze was ook naar de volgende eetfase 'gepromoveerd', hetgeen nogal impact had. Eten eten eten, ze heeft het gevoel dat ze niks anders doet. En als gevolg daarvan gruwelt ze van haar eigen lichaam. Moeilijke tijden dus, en daar komt nog bovenop dat ze haar eetlijn op twee ons na niet gehaald heeft. Gevolg: een time-in, dus een week in de kliniek zitten zonder therapie, bedoeld om over jezelf na te denken. Bestwel een teleurstelling dus, vooral voor haar zelf.
En mijn studie is voor mijn gevoel een puinzooi omdat ik nog steeds aan mijn onderzoek zit te werken en dat al eeuwen lijkt te duren, terwijl ik het zo zat ben. Het liefst zou ik willen dat ik er morgen vanaf was. Maar dat kan jammergenoeg niet..
En Ami80, ik denk ook wel dat ik te hard ben voor mezelf, en dat ik alles teveel aan elkaar plak. Mijn gewicht hoeft niet van mijn studie af te hangen. Ik ben nog steeds beter bezig met mijn studie dan voordat ik de deeltijd inging. En bij iedereen gaat wel eens iets minder...
En nu weer aan de slag
quote:Ik herken de verhalen van mijn meissie (die overigens nooit een time in heeft gehad, wel een waarschuwing) en weet hoe zwaar dit soort periodes zijn.Op dinsdag 24 januari 2006 14:16 schreef Ami80 het volgende:
Gevolg: een time-in, dus een week in de kliniek zitten zonder therapie, bedoeld om over jezelf na te denken. Bestwel een teleurstelling dus, vooral voor haar zelf.
Zij voelt het vast als een onterechte time-in, nu aan haar de taak om dat waar te maken!
quote:Precies, helemaal mee eens! Bij iedereen gaat weleens iets minder goed. Dat is vervelend, maar niet onoverkomelijk, dus er hoeven niet meteen consequenties aan te hangen...!Op dinsdag 24 januari 2006 14:19 schreef teigan het volgende:
(...)
Ik ben nog steeds beter bezig met mijn studie dan voordat ik de deeltijd inging. En bij iedereen gaat wel eens iets minder...
En nu weer aan de slag
Succes met je onderzoek!
Vervelend van de time-in, bij ons wat het een time-out, je mocht een paar dagen geen therapie volgen, maarja, wij mochten weer naar huis 's middags...
Zo'n time-in hakt er wel in ja, maar misschien geeft het nog wel net even de zet de goede richting uit..
Ennuh, ik had in het begin ook het gevoel alsof ik de hele dag aan het eten was, en met eten bezig was.. Maar het went hoor
Maar ik weet dus niet of het echt beter gaat. Ik had het gevoel van wel, en misschien moet ik maar naar dat gevoel luisteren. Er zat in elk geval ontwikkeling in, maar die ontwikkeling kan ook inhouden dat ze weer door een dal heen moet. Maar ik blijf echt vol goede moed hoor: heb haar al heel wat moedige stappen zien nemen, dus ik ben er nog steeds van overtuigd dat ze hieruit gaat komen!
Aan onze relatie merk je het nog niet trouwens, ik denk dat het daar nog te vroeg voor is. Ik moet zelf vooral oppassen dat ik niet als ik een vinger aangereikt krijg de hele hand probeer te pakken, dus dat ik niet naar meer openheid op zoek ga. Maar dat lukt wel goed (geloof ik). Wat wel echt super was, is dat ik vorige week spontaan een flinke knuffel van haar kreeg: even lekker bij elkaar staan. Dat is in tijden niet meer voorgekomen, dus daar was ik echt heel blij mee! Op dat soort momenten kan ik door haar de hele wereld aan. Misschien zegt dat wat over de relatie?
quote:Hoe gaat ie nu, goeie vraag, niet bijster geweldig. Ben op een dag vooral bezig met hoe ik het snelste kan afvallen en wip dan heen en weer tussen niet eten en dan teveel eten, wordt er gek van. Ander punt is denk ook wel het gevoel dat ik het niet verdien om gelukkig te zijn en daar valt ook afvallen onderOp dinsdag 24 januari 2006 13:43 schreef teigan het volgende:
Purplerose, hoe gaat ie nu?
Hier gaat het even minder. Ik eet nu twee weken echt de eetlijst, en val nu ook netjes af. Maar het gaat best snel en ergens vind ik het heel eng. Ik verdien het niet om af te vallen, aangezien ik van mijn studie zo'n puinhoop maak.
En daarnaast ben ik de hele dag mar bezig met of ik afval, hoeveel het nu is, hoe snel ik een bepaald gewicht kan bereiken.. Best vervelend voor mezelf dus..
Eerder ging ik als ik me zo voelde als tegenreactie weer meer eten zodat ik weer op het eerdere gewicht kwam. Maar dat wil ik nu niet, dat helpt ook niets...
Dus blijf ik maar even verder vechten tegen mezelf
Tis vooral druk in me hoofd met manieren vinden om....daardoor heb ik geen energie meer voor iets anders, daarom slaap ik graag, even niet denken. Heb nog geen brief van de kliniek gehad dus dat is nog even afwachten, ik vind zowiezo het wachten tussen dat je belt om er iets aan te willen doen en het moment dat je daadwerkelijk kan beginnen heel heeeeeeeel vervelend, me klachten lijken dan ineens uitvergroot te lijken.
Heb op de site wel gezien dat de therapie de eerste 3 maanden 5 dagen in de week is, dan de rest van de tijd 3 dagen in de week en uiteindelijk de nazorg groep die 1x in de week of 2 weken samen komt.
IK WIL BEGINNEN!!
dit is echt heel frustrerent
Succes in deze tussenfase!
Ik kreeg toen in mei een doorverwijzing van de huisarts, in juli intakegesprekken, toen ergens in augustus/september de uitslag geloof ik, en uiteindelijk kon ik half december beginnen, terwijl dat eerst februari zou zijn. Ik hoop dat bij jou de wachttijd korter is...
Hoe jij je voelt komt me best bekend voor allemaal. Gelukkig ligt het voor mij in het verleden, en ik weet zeker dat jij het ook kan!
Ik ben vooral ook bang wat het los gaat maken als ik eenmaal bezig, ik bereid me iig voor op veel gejank
en hopelijk kom ik de tussenfase door zonder NOG dikker worden! Net ook weer zoiets, ik ga een riem trugbrengen die teklein was
en bij een andere winkel vind ik een riem die me wel past maar dies natuurlijk wel gelijk groter, de kleine riem was 100cm en de riem die ik gekocht heb nu 115cm, het maakt me onrustig en dan komen de gedachtes weer enz, aaarghhh.Ik hoop toch wel dat ik met een maand of 2 toch wel kan beginnen
edit: ik heb afspraak!!! 31jan
Ik heb trouwens een riem van 130cm... hoeveel zegt dat over mij?
Maar ik vind het super dat je gewoon uitkijkt naar je afspraak! Dat zegt wel wat goeds over je. Hoewel het best spannend kan voelen denk ik dat je er met de juiste instelling instapt!
ik vind het alleen verschrikkelijk voor me eigen niet van een ander
teigan: watde....6weken niet aan afvallen denken!!!
hoe doe ik dat! Hou je ons op de hoogte?? Want je weet het, hier kun je alles kwijt!
Teigan: how do you feel 2day?
Ami80: had het gister met mijn vriendin nog over je meissie. Ze vond het spijtig te horen dat het haar niet gelukt was om op tijd 'op gewicht' te komen.... Ze ziet haar nog wel op vrijdag natuurlijk, als zij de nazorg-groep heeft. Dat is voor haar ook wel lastig: ze komt in een groep die al lang samen is, en die veel minder ver dan haar zijn (zijn nog bang voor bananen, hebben veel terugvallen, vinden eten nog steeds eng enzo)...veel jaloezie proef ik bij hun. Maar...binnenkort komen er enkelen uit haar eigen groep, daar kijkt ze naar uit!
Ik had gisteren nog therapie, en daar heb ik veel uitgehaald. Ik wil alles nog te perfect doen, en dat moet ik nu eens los zien te laten. Dus dat is mijn doel voor vandaag
Kan me voorstellen dat die vriendin nu in een crisis zit, heeft zij zelf ook ano dan?
perfectionisme is inderdaad herkenbaar, heeft mijn meissie ook.... merk wel dat ze langzaam aan wel wat losser wordt in dat soort dingen....gewoon stapje voor stapje doen dat soort dingen, meeste kans van slagen, minste kans op terugval!
en die vriendin die overleden is aan ano....dat was echt ook de doodsoorzaak?
Volgens mij is ze echt overleden aan de anorexia. Zo werd het ook wel op de rouwkaart gezet eigenlijk. DAt ze verlost was van het gevecht en alles.
die vriendin weet ook vast wel wanneer ze kan automutuleren, oftewel, ze zal het vast doen als ze weet dat ze het daarna kan laten hechten....
Ik had kippevel toen ik de rouwkaart las... En soms ben ik bang dat het ook zo gaat eindigen met die vriendin van ons..
Maar ik merkte gisteren toch wel dat het alleen maar een uitlaat voor de paniek en spanningen is. Ze heeft nog steeds wel de wil om door te vechten
Dat is juist het probleem, dat zij het als uitlaat gebruikt.....zelfde met ano, voor velen is dat ook een uitlaat voor de problemen.....om zo controle te krijgen/houden....het is nu dus zaak een andere uitlaat te vinden!
Las gister een mooie zin, erg toepasselijk voor personen met een eetstoornis:
"De menselijke geest is zo verslaafd aan controle dat hij zelfs het loslaten van controle onder controle wil houden.""
Tot die conclusie kwam ik vanmorgen ook nog met mijn vriendje toen ik het over het afvallen enzo had...
Dat is ook eng, ik weet niet waar het stopt, ik wil daar ook controle over hebben...
En eigenlijk moet ik eens een gokje nemen en kijken waar het eindigt
Heb je enig idee hoeveel je af moet vallen theoretisch?
Afvallen kun je onder controle hebben denk ik....je moet het inderdaad proberen en langzaamaan zul je merken hoe je lichaam reageert en aan het eind heb je op een gezonde manier controle!
een BMI van 25 betekend bij mijn lengte(1m60) een gewicht van 64 kilo...
En ik zit nu iets onder de 89 kilo.
dus ik moet nog 25 kilo, maar ik denk niet dat ik dat ooit haal. Ik wil nog ongeveer 20 kilo kwijt, en dan zie ik wel verder. Maar dat is dus echt een 5 jarenplan
Maar het is natuurlijk niet alleen een kwestie van lijnen door minder te eten, ook gezond eten en lichaamsbeweging (sport) helpen mee, maar daar weet jij natuurlijk alles van!
Ik denk dat als je leven stabiel is, dat je dan langzaamaan wel naar dat gewicht toe zal gaan....alleen kan ik me zo voorstellen dat het in zware tijden lastiger wordt omdat dan een eetbui op de loer ligt.....zie ik het zo goed?
((dit blijft trouwens een heel goed topic! goed om ervaringen uit te wisselen en om gewoon even lekker je verhaal kwijt te kunnen! zeker aangezien hier vaak dezelfden komen en er praktisch geen "shit" geschreven wordt!))
Ik merk ook wel dat ik stabieler ben en ik daardoor minder moeite heb met eten.
Maar ik kan soms nog wel heel jaloers zijn opmensen die zo even 2 kilo in de week afvallen. Ook al weet ik dat ik dat absoluut niet vol kan houden en het niet goed is zou ik soms ook willen dat ik dat had..
soms ben ik bang dat iedereen elke keer zoveel afvalt en dat ik dan altijd de dikste blijf
Sterkte in ieder geval....en wees niet te hard voor jezelf!
Ik weet wel dat eetstoornissen het hoogste sterftecijfer hebben van alle psychische klachten, maar toch schrik je elke keer weer van dat soort nieuws.
Laat ik er maar een positief verhaal tegenover stellen: een vriendin van me die ik via de sabn-site heb leren kennen was vanaf juni of juli 2005 opgenomen, is diep gezonken tot het levensgevaarlijke aan toe en had daarom ook een sonde. Maar sinds december is het opeens enorm veel beter gegaan: ze heeft nu veel minder problemen met eten, is op een stabiele manier gegroeid, en werkt aan de achterliggende problemen. Hoewel ze door allerlei andere omstandigheden in ontzettend zwaar weer zit, zet ze nu toch door en de verwachting is dat ze in februari uit het ziekenhuis wordt ontslagen!
@teigan: knap van je dat je zomaar zo open kunt zijn over je gewicht! Met wat voor beweging ben je bezig? Ik denk dat je op dit moment niet zo zeer naar je bmi moet kijken, want dat zegt toch ook niet alles, maar dat je jezelf vooral een target moet stellen waarvan jij het idee hebt dat je jezelf er goed bij voelt. Het is heerlijk om lekker in je vel te zitten en gewoon tevreden te zijn, wat wil een mens nog meer?
Die vergelijkingsdrang is trouwens herkenbaar: bij mijn vriendin zitten ze 's avonds met zijn allen naar 'America's next top model' te kijken met commentaren als 'zij te dik?', als de wedstrijdjury dat over een van die meiden zegt, 'Belachelijk, ze is nog dunner dan ik!'
quote:Dat laatste wordt niet altijd gezegd....in veel ogen van ano's is bijna niemand dunner.Op woensdag 25 januari 2006 15:02 schreef Ami80 het volgende:
Die vergelijkingsdrang is trouwens herkenbaar: bij mijn vriendin zitten ze 's avonds met zijn allen naar 'America's next top model' te kijken met commentaren als 'zij te dik?', als de wedstrijdjury dat over een van die meiden zegt, 'Belachelijk, ze is nog dunner dan ik!'
Daarom is het ook zo verdomde lastig als ze zich aan anderen gaan spiegelen (überhaupt gaan spiegelen!)
Rillingen lopen ervan over me lijf....
CleeJee, ik bereid me idd voor op een hoop opgekropte emoties en veel janken maar ik hoop dat ik er sterker uit ga komen aan de andere kant en dat ik dan eindelijk gezond en langdurig af kan vallen. Er moet bij mij ook nog een 20-25 kilo af :S Als je het zo neerzet is het echt zoveel dat ik denk dat ik dat nooit ga halen
Overal waar ik kom was/ben ik altijd de dikste De hele beerput moet leeg, het moet er uit, dat is zwaar, maar dan kan je het (eindelijk?) een plekje gaan geven. Hou dat doel voor ogen!
En ben je echt de dikste? Of denk je automatisch altijd dat je de dikste bent?
Nogmaals:wij hebben hier vertrouwen in je, en jij diep van binnen ook in jezelf!
Mja, voor die beerput ben ik dus wel bang, ik hou erook niet zo van om in het bijzijn van anderen te gaan janken enzo
Me grootste probleem was ook altijd bij sociogroep, ik zei eigenlijk nooit wat me echt bezig hield maar dat kan dan niet meer en dat freakt me best wel out dank voor het vertrouwen
Wat je kan doen? Het klinkt hard, maar zo weinig mogelijk contact zoeken....denk dat zij dat alleen maar als last ziet, dus meer haar de kans geven zelf contact op te nemen.... denk dat ze momenteel gewoon even geen steun wil....
Een vriendin van mij is ongeveer even zwaar als ik nu, maar die zit wel lekker in haar vel, en die komt dus absoluut geen aandacht van jongens te kort..
quote:Dat speelt ook heel erg mee denk ik ja, was vroeger ook al zo en toen was ik een stuk dunner zelfs! Vriendin van me kreeg altijd alle aandacht, voelde me dan zo de lelijke vriendin die meekomtOp donderdag 26 januari 2006 11:35 schreef teigan het volgende:
purplerose, juist omdat je je onzeker voelt en niet lekker in je vel, straalj e dat uit, en dat kan jongens misschien ook wel afschrikken hoor..
Een vriendin van mij is ongeveer even zwaar als ik nu, maar die zit wel lekker in haar vel, en die komt dus absoluut geen aandacht van jongens te kort..
dat is erg blijven hangen, ik neem ook automatisch die positie in bij vriendinnen, heel vaag hmm, vandaag erg jaloers aangelegd als het gaat om stelletjes
Mijn vriendje is er denk ik ook zo eentje geweest toen.
Verder nog even voor Ami80..
Je schreef dat je vriendin even heel nukkig was.. Heb vooral geduld met haar. Ws. meent ze het niet zo, maar voelt ze zich kut, en wil ze ergens wel geholpen worden, maar voelt ze zich aan de andere kant enorm in de steek gelaten door alles en iedereen.
Ik heb een maand of 4 rond me lopen schoppen toen het (ondertussen bijna 5 jaar geleden) heel slecht met mij ging. Ik had jammergenoeg niet de mensen om mij heen die het geduld nog konden opbrengen, en kwam toen helemaal alleen te staan. Ik heb toen mensen om wie ik veel gaf enorm gekwetst, en juist doordat er ook gebeurde waar ik bang voor was is het best een traumatische ervaring geweest voor mij. Ik heb het nu wel achter mij gelaten, maar ik voel me er nog steeds soms best schuldig over.
Gelukgi heeft mijn vriendinnetje nooit zo een extreme afzet-periode gehad, maar een lichte vorm herken ik er zeker in.
"Haar dan even zo laten" heeft bij mij altijd goed gewerkt eigenlijk.....
juist er extra graag voor haar willen zijn werkt averechts...
Zo, dit ziet er wel een beetje uit als een groepje mensen dat elkaar al goed kent en dan kom ik, als nieuwelingetje, er maar ff tussen
.Uhh, tja, moeilijk om dan over jezelf te beginnen.. Maar ik moet en wil er gewoon over praten en duizenden fora afgegaan waar gewoon niet serieus gereageerd wordt.. Dan maar deze, ik stond toch nog geregistreerd
.Naja, een eetstoornis.. Heb ik nooit gehad, zal ik nooit krijgen ook.. Vond ik, klaar uit
. Was echt er wel anders, toen ik een jaartje of 5 geleden ernstig begon af te vallen. Teveel problemen, teveel foute vrienden, teveel foute dingen gedaan en te ontevreden met mezelf. Ik zag er niet uit, moest maar eens afvallen, vond ik. Hoewel ik het toen toch best lang heb volgehouden zonder dat iemand echt achterdochtig werd, ben ik op een gegeven moment meegesleept naar een dokter. Tegen mijn zin in, ik had het niet nodig.. Toch maar eindeloos veel gesprekken gevoerd en met behulp van lieve vrienden en de professionals (:P) weer aardig op gewicht gekomen..Tijdje is het goed gegaan, was best gelukkig in het leven, maar volgens mij houdt een eetstoornis niet op.. Het zit nog steeds in me en laatste tijd begin ik er meer en meer aan toe te geven. Aan de ene kant maar goed dat ik het zelf door heb.. Actie ondernemen, nee hoor, ik ben nog steeds eigenwijs.. Ik heb geen dokter nodig, ik los het nog steeds lekker zelf allemaal op..
Nja, omdat een eetstoornis de laatste paar jaar een grote rol, echt een hele grote rol heeft gespeeld in mijn leven, wilde ik erover praten. Misschien moet ik er maar over praten. Aan veel vrienden heb ik niks, zij willen er niet over praten, vinden mij maar dom. Lotgenoten reageren misschien anders en internet is een lekker veilige manier om erover te praten.... Ik hoop hier iig op wat normale reacties en kan ik jullie, net als de rest geloof ik, up to date houden
. Liefs, Fantasmic
Het is op zich niet zo raar hoor, dat die drang er weer is. Als ik me een dag kut voel is mijn eerste neiging weer om naar het eten te grijpen. Het zal altijd een zwakke plek zijn, het was toen je manier om met je gevoelens om te gaan, het gaat over, maar het lijkt nog steeds wel de makkelijkste manier om op terug te grijpen als je je eens niet goed voelt. Veel makkelijker dan helemaal uit te gaan zoeken waarom je je zo klote voelt en wat je er aan kan doen...
Ami80, ik heb er nu de laatste jaren ook veel minder last van gehad, toen het zo speelde had ik misschien een eetstoornis, maar er was toen veel meer aan de hand. Gelukkig ben ik daar toen in mijn eentje(nou ja, met hulp van een hele goede vriend) doorheen gekomen...
Bedankt!
Hee Fantasmic, inderdaad welkom. Ik weet niet of je de vorige topics hebt gelezen, maar alles gaat hier lekker door elkaar heen, alles mag, niks moet. Probeer het maar gewoon uit inderdaad, kijken of het bevalt. Het klinkt alsof je heel goed weet wat er aan de hand is, maar vragen staat vrij. Heb je AN? Wel heftig dat je al zo lang bezig bent. Hebg je nooit zoiets gehad van 'was het maar over'?
Is idd zo. Ik loop er al heel lang mee rond. Het is, zoals Teigan idd opmerkte, gemakkelijk om erop terug te vallen. En vooral op dit moment in mijn leven, dat ik het gevoel heb dat niet alles even lekker loopt als dat het zou moeten gaan, val ik weer makkelijk in het oude patroontje terug...
Ik zou natuurlijk zo graag willen dat ik er vanaf was. Maar op de een of andere manier schijnt het in mij te blijven.. Heel vreemd, maar ik geloof dat veel meer mensen hier last van hebben..
Kun je ons iets meer vertellen over je eetstoornis? Waarin uit je stoornis zich precies?
En hoezo loopt je leven nu minder lekker?
(bepaal maar zelf hoe open je reageert trouwens hoor, haha!)
Ami80: gister even met mijn meissie over je dinnetje gesproken oa over de fase waar ze nu in zit: het blijkt dat zij heel erg mijn meissie als haar voorbeeld ziet. elke vrijdag kijkt ze al uit naar de komst van mijn meissie en vertelt haar dan ook best veel. wat het belangrijkst is: ze wil blijven en heeft door dat therapie uiteindelijk een goede oplossing gaat worden! oftewel: dat vertelde ze vorige week dus.
En over de fase waar ze in zit: eigenlijk wil ze gewoon aandacht....maar....ze brengt dat op een anti-manier door zich af te sluiten, wat je inderdaad beste kan doen is haar even wat ruimte geven en dan komt ze vanzelf wel weer!
Mijn rotperiode wordt op dit moment even flink opgerakeld nav een schema van mijn studievereniging waar opstaat wie met wie gezoent heeft..... Het is hier dus even slikken en doorgaan..
Gisteravond hebben we met een paar vrienden het over die vriendin van ons gehad. We willen beter weten wat er nu gaat gebeuren en gaan haar vragen of we met haar behandelaar mogen praten.. Ben benieuwd wat er de komende tijd gaat gebeuren
Schema en gezoend? Vertel daar eens meer over.....(als je dat wil natuurlijk)
Altijd goed om met behandelaar te praten.....heb ik toen ook met 2 vrienden (toen vriendin, nu ex + vriend) gedaan toen mijn meissie nog mijn beste vriendin was, was voor beide partijen erg fijn!
Toen het uit ging met mijn vorige vriend(die dezelfde studie als ik deed), heb ik mijn jaar gehad dat ik heel gemeen was en dergelijke. Ook de relatie die ik altijd als ideale relatie beschouwde is toen ergens op de klippen gelopen..
Dus door dat schema denk ik toch weer even terug aan die tijd, en hoe rot ik me toen voelde, en hoe anders alles nu is...
btw, als je het nog wil zien www.chemische-binding.nl en dan bij roddels, het CBekschema, mijn naam weet je wel
Het is goed om dat te voelen soms hoor, hoe pijnlijk het ook is, dan ga je alleen maar meer waarderen wat je nu hebt, kun je weer in een andere context plaatsen. En merk je hoe gelukkig je nu eigenlijk soms kan zijn!
Dat ze door heeft dat therapie uiteindelijk de oplossing zal zijn is inderdaad nieuw voor me, en hoewel ik het gevoelsmatig helemaal niks vind om dat op deze manier te horen (ja, hoe gek kan een mens in elkaar zitten), ben ik toch blij met dat bericht. Bij mijn vriendinnetje betekent dat vaak wel dat ze ermee bezig is, maar dat de acceptatie ervan nog moet volgen. Dus wie weet komt die acceptatie wel, of is ze door de time-out gedwongen daar extra over na te denken. Nou ja, genoeg hypothetisch gezever: de tijd zal het leren!
Merci bien dus weer, want het is hoopvol nieuws! Ik ben vooral blij dat ze iemand heeft die ze wat haar eetstoornis betreft echt in vertrouwen kan nemen. Geef je vriendin maar een kus van me. We kunnen tzt wel een keer met zijn vieren uit gaan of zo, lijkt me wel leuk...
Teigan: klinkt als een stressvolle periode inderdaad. Of is het misschien ook wel een goede test? Hoe het ook zij, het geconfronteerd worden met een naar facet uit je verleden is voor iedereen zwaar. Wat Clee ook zegt: door zo'n retroperspectief kun je soms ook beseffen hoe zeer je veranderd bent ten opzichte van toen. Ik had dat zelf ook toen ik voor mijn vriendinnetje een test moest invullen. Het deed me beseffen dat bepaalde aspecten (zekerheid, stabiliteit, humor, weten wat je wil, etc.) van mijn huidige ik nu veel beter zijn dan zo'n 7 jaar geleden, toen ik nog een onzeker jongetje was dat zich absoluut geen houding wist te geven in een omgeving waar hij helemaal niet in paste. Een mens ontwikkelt zich (gelukkig) voortdurend, en ik hoop voor je, nee, ik ben er zeker van dat jij erg blij en trots kunt worden als je beseft hoe zeer je verandert bent. Wie zou je liever willen zijn: het meisje dat je toen was, of de vrouw die je nu bent?
Je vroeg of ik iets wilde vertellen over mijn eetstoornis. Een aantal jaar geleden is dus bij mij anorexia geconstateerd. Zoals ik al heb verteld is dat waarschijnlijk gekomen doordat mijn leven op dat moment uhh..ontspoord was ofzo. Niks ging meer lekker, niks ging naar mijn zin en ik zat ook nog eens niet lekker in mijn vel. Ik mocht van mezelf best wat afvallen, alleen sloeg het gewoon verschrikkelijk door. Ik vond het eigenlijk geweldig; hoe meer ik afviel, hoe lekkerder ik in mijn vel zat. En de controle die ik op dat moment niet meer op mijn leven had, had ik wel op het afvallen. Dat gevoel is best geweldig. Ik had van mijzelf dus het gevoel dat ik alles in de hand had. Mensen moesten echt op mij inpraten om mij ervan te overtuigen dat ik echt niet gezond bezig was.
Nou ja, de rest heb ik verteld, ik werd behandeld, ben aardig op gewicht gekomen.. Maar zoals ik hier volgens mij heb gelezen, het gevoel van controle mis je. Ik kan het zelf redelijk in de hand houden eigenlijk en daar ben ik trots op. Alleen op dit moment gaat het niet zo goed met me. De sfeer thuis is verschrikkelijk, een goede vriend van me heeft zelfmoord gepleegd en in mijn hoofd zit dat dan niet lekker. Ik val dan weer terug in mijn oude patroontje. Niet eten, controle over jezelf hebben, andere negeren en je in je eigen wereld helemaal geweldig voelen. Ik heb het zelf wel door ja, maar stoppen kan ik niet. En ik ben, zoals gezegd, te eigenwijs om naar iemand toe te gaan hiermee
.Gelukkig is het niet zoals eerst op dit moment. Ik hou me op dit moment heel veel bezig met mijn hobby's en school vraagt zoveel tijd van me.. Heb ik iig ook nog iets anders aan mijn hoofd
Wel heel vervelend dat er wat dingen niet lopen in je omgeving. Een zelfmoord is verschrikkelijk om mee te maken, want er gaat een enorm verdriet mee gepaard. Is het bij jou ook zo dat je je veilig voelt als je afvalt?
Mijn meisje heeft het erg zwaar momenteel: voelt zich niks waard, onbegrepen, en angsig. Zo angstig dat ze niks meer durft te ondernemen lijkt het wel. Ze is constant bezig met haar zelfbeeld en maakt zich enorme zorgen over wat anderen van haar denken. Daar komt nog bij dat ze de afgelopen tijd bestwel is gegroeid, dus ze voelt zich erg oncomfortabel in haar lichaam. Wat vooral jammer is, is dat ze naar mijn idee weinig tegenwicht meer vindt in leuke dingen. En dan wordt het wel heel erg negatief allemaal natuurlijk. Het is dus behoorlijk lastig op dit moment. Ik probeer vooral lief te zijn en haar een beetje ruimte te geven, maar haar somberheid slaat ook wel op mij neer, dus ik moet soms oppassen om niet mee te gaan in die moedeloosheid en positief te blijven. Enerzijds hoop ik op een breekpunt, maar anderzijds ben ik er ook wel erg bang voor...
Ja, ik heb in een gespecialiseerde kliniek gezeten, in Den Haag.. Het is inderdaad zo dat ik me veilig voel als ik afval. In het begin was dat vooral omdat ik van mezelf walgde, en er gingen dingen mis in mijn leven.. Het was makkelijk om af te vallen. Ik voelde me veilig in mijn eigen wereldje, voelde me beter naarmate ik meer gewicht kwijt was geraakt en vond het geweldig dat ik ergens de controle over had.
Het is lastig om over mijn eetstoornis nu te oordelen. Ik weet dat het niet goed is, ik weet dat het zelfs dodelijk is en ik weet dat ik er eigenlijk van zou moeten genezen. Maar aan de andere kant vind ik dat veilige en gecontroleerde gevoel geweldig en het is zoooo makkelijk om je daarachter te verschuilen als het even niet zo goed gaat. Ook mijn zelfbeeld is trouwens verschrikkelijk, ik worstel iedere dag van mijn leven ermee..
Ik herken wel wat je schrijft over dat negatieve zelfbeeld. Iemand met een eetstoornis denkt de hele tijd na over zichzelf en over hoe anderen hen zien. Je bent voortdurend bezig met eten. En hoewel het een enorm eigen wereldje is waarin je leeft en hoewel je alle controle over jezelf kan hebben, is het heeeel erg moeilijk om nog gewoon in het leven te staan. Omdat dit alles je leven zo beheerst en je je duidelijk niet lekker in je vel voelt zitten, is het moeilijk om het positieve van het leven in te zien. Dus ik begrijp best wat ze meemaakt dan
.Ik kan niet veel zeggen, behalve dan dat jij zeker moet proberen om niet negatief te worden. Ik weet dat ik aan de paar mensen die mij begrepen en mij wilden hebben, heel veel heb gehad. Ze waren zo positief en zo vastberaden om mij te helpen, dat hielp. En je moet geloven dat ik echt een heeeeel lastige 'patient' was
Ik was echt eienwijs en wilde van niemand iets aannemen, en toch is het ze gelukt om positief te blijven, daar ben ik ze zo dankbaar voor . Probeer dr, hoe moeilijk het ook is, haar erdoor heen te slepen...@ Fantasmic: het ligt dus voornamelijk aan je zelfbeeld....heb je dat (onderliggende) probleem al eens aangepakt? of de oorzaken van je negatieve zelfbeeld?
http://www.parool.nl/nieuws/2006/FEB/02/buit2.html
Vind je 't gek dat al die modellen zo enorm dun zijn...
Ik geloof wel dat ze er daar goed mee omgaan hoor, lekker de jury afzeiken enzo, maar toch... Ik kan me ook niet voorstellen dat Klum niets van eetstoornissen weet: het komt best vaak voor in de modewereld. Ik las het stukje dus ook hoofdschuddend...
bahbahbah
Das het enige wat ik kan zeggen. Wat denkt dat stomme mens wel niet. Duidelijk voorbeeld van hoe het ideale beeld in de media wordt geschetst. Zulke programma's zouden eigenlijk moeten stoppen. Stomme vleeskeuringen, das toch allemaal waar het om gaat.. Helaas..
Het is natuurlijk niet alleen heidi klum maar ook tyra banks met de amerikaanse versie. Helaas zijn het van die kijkcijferkanonnen en dat is waarom het nog op tv is
OT: mijn afspraak is niet doorgegaan dinsdag, de mevrouw is ziek en ze zou bellen voor nieuwe afspraak als ze beter is.
Zij kan er natuurlijk nix aan doen dat ze ziek is maar voor mij was het het begin van een aantal slechte dagen weer waarin ik alleen maar denk aan zoet, chocola, spekkies, roze koeken. AAAAAAAAAAARRRRRRRRRRRRRRRRRGGGGGGGGGGGGGGGG
zo, dat moest ik ff kwijt
Ik heb vanavond de laatste keer therapie van deze groep... Er komt dus weer een evaluatie aan. Ik zie het wel zitten, na een paar hele moeilijke dagen vorige week is de rust er weer in mijn koppie...
In november 2004 moest ik een werkbespreking houden, ik was toen zo zenuwachtig en onzeker dat ik vantevoren huilend op de uni rondliep..
Vanmorgen hield ik weer een werkbespreking, ik was niet zo zenuwachtig, en een aantal mensen heeft mij verteld dat het een goed praatje was, erg duidelijk en helder... En ergens voelt dat best wel goed..
Hier gaat alles ook zijn gangetje wel: vriendin blijft toch wel erg gesloten over wat haar nu eigenlijk echt bezighoudt. Ik weet dus niet precies hoe het met haar gaat eigenlijk, behalve dan dat ze het bestwel zwaar heeft. Verder alles goed tussen ons: zaterdag hebben we ons 9-maanden jubileum gevierd (ja, je moet vieren wat er te vieren valt!) en dat was hartstikke leuk en fijn, want het was lekker ontspannen. We zijn naar Zandvoort aan Zee geweest, lekker even uitgewaaid!
quote:Degene die me belde zei dat ze contact op zou nemen als ze weer beter was maar ik denk dat ik morgen es ff ga bellen kijken of ze me niet zijn vergeten. :/Op dinsdag 7 februari 2006 13:25 schreef teigan het volgende:
trapje, purplerose, weet je al wanneer jen u die afspraak hebt??
Ik heb vanavond de laatste keer therapie van deze groep... Er komt dus weer een evaluatie aan. Ik zie het wel zitten, na een paar hele moeilijke dagen vorige week is de rust er weer in mijn koppie...
In november 2004 moest ik een werkbespreking houden, ik was toen zo zenuwachtig en onzeker dat ik vantevoren huilend op de uni rondliep..
Vanmorgen hield ik weer een werkbespreking, ik was niet zo zenuwachtig, en een aantal mensen heeft mij verteld dat het een goed praatje was, erg duidelijk en helder... En ergens voelt dat best wel goed..
heb uiteindelijk niet de roze koeken en spekkies naar binnengeschrokt of me buik eraf gesneden dus dat is al heel wat maar er moet toch beweging in gaan komen. De therapie en ikzelf
Ik was er anders dus ook veel zenuwachtiger voor, maar het viel me nu best mee..
Purplerose, je heb groot gelijk dat je er weer achteraan wil, en fijn dat je toch lief voor jezelf bent geweest
Gek eigenlijk dat ik je nooit ben tegengekomen op de VU...
|Daar zit ik nl. niet op, ik studeer aan de RUG
Was het dan Wolkje die aan de VU studeerde? Afijn, my mistake. Maar dan nog is het een schande dat je mijn zusje nooit ontmoet hebt aan de RUG
Het is allang al toeval dat onze vriendinnetjes elkaar 'ontmoet' hebben!
Heb de mensen van de kliniek aan de foon gehad en het is maar goed dat ik er zelf achter aanging natuurlijk
want ze bleek beter enzo, secretariaat kwam met andere datum en dat is 21 februari geworden om half 3 Kijk, eigen initiatief...altijd goed, je kunt trots op jezelf zijn!
21 februari...nog 2 weekjes dus! Heb je weer iets om je op te richten/naar uit te kijken!
Heb je wel even gezegd dat ze onder geen beding ziek mag worden?
haha!quote:Als ze het waagt weer ziek te worden dan kom ik desnoods wel bij dr thuis en stelt ze me haar vragen daar maar! Zo, daar!Op donderdag 9 februari 2006 09:27 schreef CleeJee het volgende:
Haha, een heel klein schopje, aangezien ik ook in dezelfde minuut postte
Kijk, eigen initiatief...altijd goed, je kunt trots op jezelf zijn!
21 februari...nog 2 weekjes dus! Heb je weer iets om je op te richten/naar uit te kijken!
Heb je wel even gezegd dat ze onder geen beding ziek mag worden?
hehehe
Hoe gaat het daar aan jou kant CleeJee?
Hier alles fijn hoor! Net afgelopen maandag reisje geboekt met mijn vriendinnetje!! Over het algemeen gaat het met haar ook zeker goed, ze heeft soms wat dipjes, maar die hebben nog niet direct geleid tot veranderingen in haar eetpatroon, dus dat is top! Vorig weekend weer wat bij de Mac gegeten
quote:Mja, dat valt een beetje weg omdat ik paar dagen daarna alsnog heb zitten snacken als een verslaafdeOp donderdag 9 februari 2006 09:59 schreef CleeJee het volgende:
Maar Purple, besef je wel hoe sterk je bent geweest door in de moeilijke periode jezelf niet toe te staan de makkelijke eet-weg te nemen?
dan kan ik daar niet trots meer op zijn, nu het liefste zou ik nog steeds alles van me af willen snijden, ik walg er gewoon van heb ook erg bloederige dromen, veel aliens ook Dus nee, ik vind me eerlijk gezegd slap omdat ik het alsnog heb gedaan dat snacken, ik snap mezelf dan ook niet, wat is er nou moeilijk aan 6x kleine beetjes per dag te eten
quote:Geef jij effe het slechte voorbeeld joh!Op donderdag 9 februari 2006 09:45 schreef CleeJee het volgende:
Way to go Pruple, jij hebt het initiatief, haha, laat ze maar merken dat je jezelf belangrijk vindt!
Hier alles fijn hoor! Net afgelopen maandag reisje geboekt met mijn vriendinnetje!! Over het algemeen gaat het met haar ook zeker goed, ze heeft soms wat dipjes, maar die hebben nog niet direct geleid tot veranderingen in haar eetpatroon, dus dat is top! Vorig weekend weer wat bij de Mac gegeten
@Purple: Geef jezelf ook een beetje de ruimte: het zal niet van de ene op de andere dag opeens goed gaan. Feit blijft dat je het een tijdje goed hebt uitgehouden en dat is knap! Dat het daarna een beetje mis ging dat kan gebeuren. Misschien kun je zo'n eetbui de volgende keer weer iets beter voelen aankomen en jezelf ertegen in bescherming nemen door bijvoorbeeld afleiding bij vrienden te zoeken of zo...
Ik eet op een dag ongeveer dit:
6 boterhammen
3 zuivelprodukten
2 stuks fruit
avondeten..
En dan zit ik echt wel vol genoeg zodat trek iig geen trigger meer vormt voor eetbuien
kheb echt de discipline en doorzettingsvermogen van een natte dweil zeg, ik had in die tijd dat ik thuis zit al zoveel dingen kunnen doen enz en dan ga ik weer schuldig voelen en boos en dan begint het gebeuren opnieuw he
quote:Mja, ik heb al verschillende lijsten en schema's en weet ik het allemaal gemaakt om er ritme en regelmaat en goeie voeding en beweging in te krijgen, maar ik hou dat dan vaak maar ff volOp donderdag 9 februari 2006 10:55 schreef teigan het volgende:
purplerose, probeer anders 6 keer per dag eens wat meer te eten, dat scheelt vast ook wel wat in trek voor eetbuien...
Ik eet op een dag ongeveer dit:
6 boterhammen
3 zuivelprodukten
2 stuks fruit
avondeten..
En dan zit ik echt wel vol genoeg zodat trek iig geen trigger meer vormt voor eetbuien
En waardoor kwam je er niet aan toe? Duidelijke reden of gewoon geen zin in?
Dan slaap ik maanden eigenlijk 'teveel' dan weer maanden haast niet, dus naast dat ik al moe ben van de ME ben ik er nog es dubbelop moe van slecht slapen, slecht denken, slecht voelen. En ja, voor wie doe ik het, ik hoef voor niemand op te staan, voor niemand me huis netjes te hebben, voor mezelf hoeft het al niet zo, diep van binnen verdien ik het toch allemaal niet, ben het niet waard.
Het helpt echt alsje er toch nog even uit moet soms voor afspraken en dergelijke..
Ik ben #$%#&$^&*@#% 31jaar, dan moet ik toch wel iets op het goeie spoor hebben staan ofwa?
Het andere dat me frustreert
Ik was vroeger ab-so-luut NIET zo, ik was vrolijk, bruisent, ik was zelfverzekerd, in schrille tegenstelling tot wat ik nu ben, een klein bang vogeltje die al angstig wordt aan de gedachte van het minste of geringste wat zich voordoet.
Gatverdamme!
sorrie
Meis, je bent het waard...
Bij mij heeft het geholpen, ik begin me eindelijk weer te voelen als het meisje dat ik was toen ik een jaar of 18/19 was, het vrolijke, het onbezorgde, het spontane, enzovoorts..
Het is zo heerlijk, en het komt echt doordat ik die therapieen heb gehad..
het is de moeite waard, jij wil hier vanaf, dat lees ik wel, dus het kan jou ook makkelijk lukken!!
Ik weet ook de details nog niet van hoe of wat maar het gaat ongeveer gelijk op
Als het goed gaat straks al veel minder...
Ben langzamerhand de gatenin mijn verslag aan het aanvullen, en dat begint op maandag altijd moeizaam, maar loopt dan later in de week steeds beter..
Ik begin deze week met een paar nieuwe vakken, en dat is wel eng ergens, weer allemaal nieuwe mensen..
Maar, ook wel weer leuk nieuwe mensen leren kennen!
Maar goed, ik probeer maar geduldig te blijven hoewel ik dat op dit moment erg moeilijk vind. Ik moet erg oppassen dat ik niks forceer, want daar heb ik soms een beetje de neiging toe hoewel ik weet dat dat geen enkele zin heeft. Maar ja, er zit wat wrijving tussen het eerlijk zijn tegen haar en het positief overkomen. Steunen wil ik haar, er voor haar zijn ook, maar ik krijg zo weinig toegang dat dat me niet lukt. Dus tja, waar blijf je dan als vriend? Geduldig afwachten tot ze zelf contact zoekt? Tja, dat is een mogelijkheid, maar om je eerlijk te zeggen denk ik niet dat dat gaat werken, want ze is veel te bang om contact te zoeken.
Kortom, het oude dilemma. Soms zou ik willen dat ik haar wat langer had gekend voordat ze zo ziek werd...
Afspraak ging goed, veel vragen uiteraard
en zij dacht uiteindelijk aan een eetstoornis NAO 
maar vond de klachten ernstig genoeg om deeltijd therapie voor te stellen wat dan de eerste 3 maanden 5 dagen is en daarna 3 dagen per week. Ze moet dit uiteraard nog met de indicatie staf overleggen enzo en heb komende dinsdag een advies gesprek met der. Als er plek is kan ik gelijk beginnen, zoniet dan start ik in de pre-groep tot er plek is Was mega nerveus!
had namelijk ook al bijeenkomst in de ochend van het reintegratie project dus 2x ergens helemaal nieuw komen was erg eng! Maar gelukkig overleeft
Fijn dat er nu schot inkomt, met een beetje geluk begin je over een week of 2 dus al met de eerste dingen..
het gaat nu goed met haar maar ze maakt er af en toe grapjes over en dan weet ik toch niet zo goed wat ik moet zeggen
en wilde even zeggen dat ik erg veel respect heb voor mensen die hulp zoeken en er weer bovenop komen! succes!
Mijn meissie is nu op wintersport...wel even weer een lichte vorm van trigger, omdat dat altijd een plek was waar ze bijna niets at...maar volgens haar gaat het toch goed!
Ik voel me de laatste tijd toch best wel weer eenzaam... Het eten gaat redelijk, het wil soms nog wel eens een beetje de verkeerde kant uitgaan
Sorry, niet erg positief dus, maar ik laat het koppie een beetje hangen.
@ ami80: kunnen je ouders je niet steunen in deze moeilijke periode in je leven? moeten zij nou juist nu benadrukken dat ze niet zo blij zijn met hoe je je leven nu ingevuld hebt?
wat betreft je vriendin: ik kan me zo voorstellen dat het je begint op te breken.....ook jouw energie-emmer speciaal voor haar raakt eens uitgeput en leeg.....zeker als je telkens weer ziet dat ze eigenlijk niet vooruit komt..... Moet ineens denken aan een zin die jij eerder een keer schreef: had je haar inderdaad maar eerder leren kennen en langer, zodat je je beter kon herinneren hoe ze toen was....
Ik mail mensen niet, spreek ze niet aan, bel niet enes een keertje.... Gewoon omdat ik bang ben dat ze toch niet op mij zitten te wachten...
En deels is het ook gewoon een gevoel, op zich heb ik niets te klagen geloof ik..
Maar jij mailt hun dus niet, nemen zij dan ook geen contact met jou op?
Op zich heb je niets te klagen zeg je....hoezo niet? schrijf dat eens uit?
Nou, waar het eigenlijk op neer komt is dat ik nergens vat op heb in mijn leven, en dat wordt ook flink benadrukt.
- mijn studie gaat kut: ik heb al een jaar vertraging opgelopen met mijn scriptie, simpelweg omdat mijn hoofd er niet naar staat, het te complex is, en ik er echt totaal geen zin meer in heb. Maar ja, in het zicht van de haven stranden is ook zo zonde en zou voelen als falen. Falen voor een studie die ik nota bene deels voor mijn ouders heb ondernomen, want ik had 'maar' een hogeschool diploma op zak.
- geen idee wat mijn relatie nog inhoudt, en mijn ouders zien alleen maar het verdriet. Ze zien hoe ik het hoofd boven water probeer te houden en probeer nog een relatie te onderhouden terwijl de relatie eigenlijk helemaal nergens meer over gaat: ik zie haar nauwelijks, krijg nog steeds geen toegang, maar blijf wel achter haar staan en dat waardeert ze. Elke keer dat ik haar zie verovert ze mijn hart. Het houden van komt nog steeds van beide kanten (denk ik), maar ze kan er nauwelijks uitdrukking aan geven. Dat is zwaar als dat al zo lang duurt. Dus het is tobben, en mijn ouders zouden me eigenlijk liever voor mezelf zien kiezen. Mijn moeder heeft zelfs meermaals gezegd dat ze niet denkt dat mijn vriendin eruit komt, en dat ze me eigenlijk ook niet bij haar vindt passen. Tnx mum, ik had wel genoeg aan mijn eigen twijfels.
- ik ben bezig met het zoeken naar woningruimte, want het zou veel beter zijn om het huis uit te gaan: pa en ma zouden mijn ellende niet zien en vice versa. Ik ben er ook echt aan toe. Daarin steunden ze me heel lief door te kijken naar een constructie waarbij ik een hypotheek neem met de overwaarde van hun huis als onderpand. Dus we zijn gezamelijk op huizenjacht geweest, maar alle woningen die zij aardig vonden voor mij waren veel te duur: wat ik wil is gewoon een klein woninkje, om zo min mogelijk maandlasten te hebben. Ook hier wordt de lat dus hoog gelegd.
- wat te doen met het inkomen? Dat is nu dus nog niet hoog genoeg om een hypotheek van 500 in de maand (+ servicekosten) te financieren en dan ook nog een beetje lekker te kunnen leven. Ik heb samen met mijn zakelijk partner een eigen softwarebedrijf en dat gaat hartstikke goed, maar ik haal er nog geen volledig salaris uit omdat we het langzaam opstarten en maar twee dagen in de week werken. Daarnaast heb ik mijn studie en heeft hij zijn andere baan. Je raad het al: mijn ouders zouden nooit voor de weg van een eigen bedrijf kiezen omdat het veel te onzeker is. Eigenlijk zouden ze me veel liever een vaste baan zien hebben met financiele zekerheid. Maar mijn bedrijf is wel iets wat ik zelf heb opgebouwd, iets wat lukt in mijn leven, dus het is me veel waard.
Veel onzekerheden dus. Onzekerheden die ik zo zou kunnen verhelpen: stoppen met de uitzichtsloze strijd, studie overboord, en een baan nemen. Nou is dat wel heel kort door de bocht, maar soms voelt het wel zo. Maar mijn hart ligt er niet, dat zullen jullie begrijpen.
quote:Hoe herkenbaar: dat heeft mijn vriendin dus ook. Maar aan mij kun je zien hoe zwaar dat voor de ander kan zijn: het feit dat je geen contact op durft te nemen schept een afstand waar je vrienden waarschijnlijk helemaal niet blij mee zijn. Dus juist omdat je het gevoel hebt dat ze niet op je zitten te wachten, neem je geen contact op, beginnen je vrienden je te missen, moet het contact meer en meer van hun kant komen, en geven ze dat uiteindelijk misschien wel op. Als je vrienden juist wel af en toe contact met jou zoeken, zie dat dan alsjeblieft als bevestiging dat ze je jou net zo aardig vinden als jij hen. Want dat is zo, je wil het alleen zelf niet geloven...Op woensdag 8 maart 2006 09:51 schreef teigan het volgende:
Ik doe het mezelf ook een beetje aan geloof ik CleeJee...
Ik mail mensen niet, spreek ze niet aan, bel niet enes een keertje.... Gewoon omdat ik bang ben dat ze toch niet op mij zitten te wachten...
En deels is het ook gewoon een gevoel, op zich heb ik niets te klagen geloof ik..
Dus kom op, pak die telefoon en spreek wat af! Iets veiligs bij voorkeur, zodat je je zelf geen zorgen hoeft te maken over of je het gesprek wel draaiende weet te houden! Doorbreek de cirkel, dat is de enige manier meid!
Ik zit hier met een onderzoek wat af moet, mijn hart ligt er niet, en het valt me daardoor ook zo zwaar om te doen. Het einde komt gelukkig wel in zicht, maar soms lijkt het uitzichtsloos, vooral als mijn perfectionisme de kop weer opsteekt...
Mijn ouders vragen zich ook al tijden af waarom ik maar niet verderkom met mijn studie, mijn relatie hebben ze gelukkig weinig op aan te merken, maarja, dat is ook een ander verhaal..
Zou jij met je vriendin geen systeemgesprekken kunnen krijgen? Dat heeft voor mij en mijn vriend wel goed geholpen, we zijn toen weer op het goede spoor gezet...
En CleeJee, waarom ik niets te klagen heb, ik heb een leuke vriend, ik ga een keer in de week schieten, wat ook gezellig is, ik ga misschien een cursus klimmen volgen, en uiterlijk gezien is er toch niets met mij aan de hand? (het gevoel dat het niet goed gaat probeer ik weg te drukken, misschien dat ik daarom contacten ook wel een beetje afhou, dan hoef ik de confrontatie niet aan te gaan)
quote:U riep mij?Op woensdag 8 februari 2006 20:47 schreef Ami80 het volgende:
huh?
Was het dan Wolkje die aan de VU studeerde?
Ja, ik studeer aan de VU
*rekt zich uit*
Weer even mezelf met mijn neus op de feiten drukken...
Dat ik weer iets beter voor mezelf mag gaan zorgen...
Ik begin er weer zin in te krijgen...
Met mij is alles fijn, volgende week vrijdag krijg ik een verrassingsdag van mijn meissie om me te bedanken voor de steun het afgelopen jaar! Ik weet niet wat ze georganiseerd heeft...maar ik ben benieuwd!
(zo goed als een jaar geleden kreeg ik te horen dat zij AN had....)
Het gaf mij wel een goed gevoel weer...
En nu ik die map toch open heb gehad, ga ik er binnenkort alles eens uithalen en doorlezen en dan opbergen denk ik..
En ik vond dat natuurlijk hartstikke fijn om te horen...Het blijft naar om steeds weer te merken dat ze zo ontzettend diep in haar stoornis zit. Ze zit op een punt waarop ze totaal geen zekerheden meer heeft over de dingen die voor haar belangrijk zijn: of ze het wel ooit zal redden om haar studie af te maken, of ze weerstand kan bieden aan alle neersabelingen die soms bij coschappen komen kijken, of ze er ooit weer bovenop komt, hoe lang haar vrienden het nog uithouden, etc. Ik merk dat de kliniek wel een veilige haven is geworden: ze heeft een band met de meiden daar. Dat is voor mij wel een geruststelling...
Met mij persoonlijk gaat het dus weer beter, vooral ook omdat mijn eigen zaak ontzettend goed loopt momenteel: de groei zit er ontzettend in, en het is fijn om iets te zien lukken! Financieel biedt dat ook perspectieven, want ik verdien straks waarschijnlijk genoeg met de part-time werkzaamheden om een huisje te kopen!
quote:Je laat het wel even horen hier he!Op woensdag 15 maart 2006 11:08 schreef CleeJee het volgende:
Kijk, heerlijk toch om jezelf soms een goede kick te geven...zeker als het je wat oplevert!
Met mij is alles fijn, volgende week vrijdag krijg ik een verrassingsdag van mijn meissie om me te bedanken voor de steun het afgelopen jaar! Ik weet niet wat ze georganiseerd heeft...maar ik ben benieuwd!
(zo goed als een jaar geleden kreeg ik te horen dat zij AN had....)
Veel plezier alvast in elk geval. Helemaal super hoe die meid van jou suks oppakt!quote:Misschien kun je je evaluatie beter inlijstenOp woensdag 15 maart 2006 11:11 schreef teigan het volgende:
Ik heb vanmorgen mijn laatste evaluatie nog eens doorgelezen...
Het gaf mij wel een goed gevoel weer...
En nu ik die map toch open heb gehad, ga ik er binnenkort alles eens uithalen en doorlezen en dan opbergen denk ik..
Wat evalueerde die evaluatie?
@ Ami80: blij te horen dat het allemaal stukje beter gaat met je meissie! Merk ook aan mijn vriendin dat de kliniek echt een mega veilige haven was/is (ze heeft natuurlijk nog elke vrijdag nazorg) en dat ze er zelfs wat vriendinnen aan over heeft gehouden! Dat is natuurlijk helemaal het mooiste, want die snappen elkaar natuurlijk wel!
morgen heb ik een 2e gesprek bij de kliniek om nog wat vragen te beantwoorden zodat ik in de goeie groep terecht kom. Ik ben bezig met een reintegratie groepje om te kijken wat ik wil gaan doen en hoe ik moet solliciteren enzo.
Daarnaast zit ik vast
ik durf dus ook niet echt met mensen af te spreken, leuke dingen te gaan doen, de veiligheid van me huis te verlaten en weer te gaan leven. Ik ben letterlijk en figuurlijk bang om te leven De maatschappelijkwerkster kwam ook al aanzetten met dat we niet verder komen in de gesprekken en misschien er dus maar mee te stoppen. Het slapen gaat nog steeds slecht waardoor ik ook niet echt in een fijn ritme kan komen van optijd opstaan en sjit in huis doen enzo. Denk teveel en tevaak waardoor ik me somber en futloos blijf voelen, ik zie het! krijg het alleen niet voor elkaar het te stoppen
en dat frustreert me enorm omdat ik helemaal zo niet wil zijn! Ik was vroeger een super vrolijk kind en kijk me nou eens Stiekum hoop ik dat ik de 5 daagse therapie mag gaan volgen zodat ik gedwongen wordt dagelijks optijd eruit en bezig te zijn. Blegh, al met al, niet echt geweldig dus
Ik schreef dan zelf ook een evaluatie, en de groepsgenoten schreven er eentje voor mij..
Ik merk juist dat het contact met d emensen uit de eetgroep snel minder wordt als je eruit bent, ws. ook gewoon doordat dit losser is... Hetgene wat je bind is minder geworden, je krijgt je eigen leven weer, sommigen zakken weer terug, anderen gaan juist door, en vooral als een van beiden langer blijft, dan mis je een hoop mijlpalen...
purple rose, ik herken me wel in jou.... Ook nu vind ik het nog heel moeilijk om met mensen af te spreken, of sowieso contacten te onderhouden en/of aan te trekken.. Ik blijf het maar uitstellen, al moet ik zeggen dat ik er nu wel weer mee bezig ben om dat te overwinnen..
Ik ben ergens een beetje trots op mijzelf... Mijn vriend is op schoolreis, en meestal gaat mijn eten slecht als ik alleen ben... Maar het gaat nu eigenlijk best goed... Ik snoep ietsje meer, maar dat is in de trand van 2 paaseitjes ofzo...
Het is fijn om te merken dat ik dit ook kan hebben..
Ik wil gewoon dat er ala minuut weer flink beweging in me leven zit en dat kan nou eenmaal niet dat weet ik rationeel maar gevoelsmatig wil ik dat wel.Gaat mijn ratio ooit nog op een zelfde lijn zitten als mijn gevoel?
Ik weet, een ander kan het zo makkelijk zeggen, maar toch moet je soms proberen om jezelf over een dood punt heen te zetten. Teigan kan het, dat heeft ze laten zien. Kun jij het ook?
Ik zei anderhalve week geleden tegen mijn vriend dat het niet echt goed met mij ging, en hij zag dat al een paar weken, terwijl ik dacht dat het niet opviel..
En toen had ik ook gewoon zoiets van ik heb hier geen zin in, en ben weer stapjes gaan nemen.. Ik begin zelfs weer beter voor mijn lichaam te zorgen (bv. gezichtscreme gebruiken, handcreme gebruiken), en dat is een teken dat het beter gaat met mij..
Begin eens met iets kleins om lief voor jezelf te zijn, koop eens een lekkere douchegel, en bouw het zo langzaam op..
Mijn vriendin heeft precies hetzelfde trouwens: ze vindt dat ze niks waard is, niet slim genoeg, geen leuke verhalen heeft, etc. Telkens als zij daar iets van laat merken zeg ik iets positiefs over haar, bijvoorbeeld dat ik VIND dat ze lief is, of dat ik VIND dat het een supergezellige dag was samen met haar. Ze heeft soms moeite om dat te geloven (herken je iets?), maar ze vindt het volgens mij toch ook wel fijn om te horen. Het is tegenwicht voor haar, maar ze zal er zelf in moeten gaan geloven.
een hele belangrijke gedragseigenschap van de groep blijft dat ze anderen eigenlijk altijd belangrijker vinden dan zichzelf!
Mijn vriendin had twee weken geleden een motivatieweekje om na te denken over hoe ze verder wilde en zo een plan van aanpak te maken. Waarom vertel ik dit eigenlijk, ik weet het even niet, ben even van slag maar typ hier toch maar even wat want misschien dat het helpt. In elk geval net te horen gekregen dat de motivatieweek heeft gegolden als een "time-out", waarvan je er twee mag hebben, en bij de derde word je ontslagen. Ze had er al eerder een gehad. Maar nu zit ze weer onder haar lijn (de reden achter de eerste "time-out", eigenlijk een "time-in" maar goed), en als ze niet voor volgende week weer op haar lijn zit dan is het dus mis. Vriendin had bij het overleg om een motivatieweek te nemen echter niet te horen gekregen dat die zou gelden als "time-out". Dat kreeg ze vandaag te horen, dus ze is bloedlink. Naar eigen zeggen zou ze dan die motivatieweek nooit hebben opgenomen. Nu zit er dus een groot risico in dat ze wordt ontslagen uit de kliniek.
En ik zou zaterdag op wintersportvakantie gaan maar zou haar dan helemaal niet kunnen steunen terwijl ik dat veel belangrijker vind dan die hele vakantie. Godver.
wat een verrotte situatie zeg....en inderdaad juist nu nu je voor jezelf wilde kiezen met een ski-vakantie.... weet je al wat je gaat doen?
Vervelend om te horen dat je vriendin een terugval heeft. Je weet van te voren dat het erbij hoort, maar je hoopt dat het niet komt omdat het zo goed gaat. En als het moment dan toch daar is dan baal je verschikkelijk. Maar een terugval is niet erg, zolang ze maar niet teveel teruggrijpt naar haar oude methodes om met tegenslag om te gaan. Wens haar succes van me....
Of ik al weet wat ik ga doen? Mijn eerste reactie was inderdaad zo van 'Ok, hoe groot is de kans dat dit mis gaat? Die kans is zeer reeel. Ok, dan blijf ik thuis.' In mijn emotie heb ik nog even naar haar gebeld, maar ze nam niet op. Gesmst met dezelfde vraag, stom stom stom, en met de tekst erbij dat ik haar veel belangrijker vind dan die vakantie. Toen belde zij, met de tekst 'jij gaat gewoon op vakantie' en hing op. En die benadering is precies de reden waarom dit helemaal spaak kan gaan lopen: als ze op dezelfde manier met haar psych/socio in de clinch gaat dan kun je er gif op in nemen dat ze inderdaad weggeschopt wordt.
Ik schrok er wel even van ja...heb het ook wel aan zien komen hoor...maar het is nu wel concreet in haar hoofd ook, ze wil graag een paar kilo kwijt, op zich moet dat kunnen, zit ze nog boven haar pinpoint gewicht, maar het is nu aan een plan werken om die paar kilo op een gezonde manier kwijt te raken.... Ze voelt zich nu even verre van happy, ging ook de tijd van haar ES weer verheerlijken, gelukkig kon ik gelijk op haar inpraten en neem ze ook dingen van mij aan! Ze vond het gesprek gisteravond eerst verschrikkelijk, maar aan het eind voelde ze wel opluchting en we sloten af met een lach samen, dus dat is super!
Ja, haar die vraag sms'en is inderdaad niet zo slim, want je weet dat ze nooit voor zichzelf kiest en nooit hulp vraagt....dus jou er bijna op uit stuurt!
Ik denk dat de wintersport voor jou echt enorm belangrijk is, ook om even uit de hele situatie te zijn, dus denk dat je nu toch beter voor jezelf kunt kiezen.....
Sorry,maar ik ben echt woedend.
ik zou nu echt voor jezelf kiezen een keer denk ik.....
maar waarom precies die woede?
Maar dat zwak ik straks wel weer af, als ik tot bedaren ben gekomen.
En ja, ik weet ook uit eigen ervaring dat er in de kliniek soms hele rare dingen gebeuren....en ook dat dan de hel losbarst bij de meiden (de hele groep gaat er dan in mee, lekker rebelleren tegen de socio's!).
Het is echt verdomde zwaar voor je allemaal man....zin om binnenkort anders keertje biertje te gaan drinken in het Amsterdamse?
Goed, ik ga nu dan even alles klaarmaken: koffer inpakken enzo
Dan vanmiddag daarheen, ik twijfel nog of ik van tevoren zal bellen, want ik gaf gisteravond al even aan dat ik nog langs wilde komen, maar dat wilde ze niet...
Succes man!
je kan haar altijd bellen met de mededeling dat je langs wil komen, en als je dat niet mag, dat je dan niet op wintersport gaat.....
Kijk wel uit dat je haar niet met het gevoel achter laat dat je haar niet belangrijk genoeg vind...
(bijna onmogelijke taak denk, maar probeer het toch een klein beetje)
CleeJee, die terugval moest een keer komen, eerst ben je blij dat je uit de behandeling bent, en na een tijdje is dat uitgewerkt, en dan kan het weer minder gaan... Als het goed is komt ze er wel bovenop..
Ami80, bij jou ligt het allemaal een stuk moeilijker... Het lijkt er toch op dat jouw vriendin nog niet aan de behandeling toe was ofzo... Aan de andere kant gaat er in de kliniek ook een hoop fout.. Ik hoop dat je vanmiddag nog een gesprek met haar hebt, en dat je iets rustiger je vakantie ingaat..
Gelukkig staat ze wel open voor mijn mening en kan ik veel dingen die zij denkt nuanceren, dat is heel fijn! Ze heeft in haar leven nooit geleerd om te praten, maar ze merkt nu dat dingen -juist door erover te praten- veel beter op te lossen zijn. Dat is zo fijn om telkens te merken!
Leren over gevoelens te praten..
hoe is het met Teigan? al aan weekend toe?
Als ik dan wel ga eten krijg ik het met moeite naar binnen, niet omdat ik moet overgeven ofzo want dat doe ik nooit, maar gewoon omdat ik geen zin heb. Ook al eet ik nog zoveel mogelijk met avond eten, vaak heb ik daarna nog steeds honger, maar nog steeds geen zin om te eten dus er komt ook niks van.
Ik weeg ook maar 65 kilo, terwijl ik 1.80m ben, niet echt zwaar dus. Ik zou graag wat zwaarder willen wegen en gezonder eten, maar ik weet niet echt goed waar ik moet beginnen.
Ik ga op vakantie. Het voelt nog steeds niet echt goed, maar ik kan eigenlijk niets voor haar doen, heb het hard nodig, en zit zo weer in Nederland als het fout gaat.
Succes allemaal en tot volgende week...
quote:Bron: Psychologie Magazine Maart 2006, p. 15.Anorexia begint in de baarmoeder
Anorexiapatiënten blijken opvallend vaak een moeilijke levensstart gehad te hebben. Hun moeders leden tijdens de zwangerschap bijvoorbeeld aan bloedarmoede of suikerziekte, of de placenta werkte slecht. Daardoor kwamen veel toekomstige patiënten al ter wereld met een te laag gewicht. Ook hun lichaamstemperatuur en de respons op prikkels waren vaak te laag bij de geboorte. Dat ontdekten onderzoekers van de universiteit van Padua, toen ze zich verdiepten in de allervroegste medische geschiedenis van een groep anorexiapatiënten. Bovendien zagen ze een verband tussen het aantal zwangerschapscomplicaties en de leeftijd waarop de patiënten hun eetstoornis hadden ontwikkeld: hoe meer ze te verduren hadden gehad, hoe jonger ze anorexia nervosa hadden gekregen.
De onderzoekers vermoeden dat een tekort aan zuurstof en voedingsstoffen in de baarmoeder bij het kind hersenbeschadigingen kan veroorzaken die later tot anorexia nervosa kunnen leiden. Ook zou de 'hongerprogrammering' van het kind door deze vroege ondervoeding duurzaam ontregeld worden. (AP)
Archives of General Psychiatry, Januari 2006
Nou, het is met een sisser afgelopen: ze heeft haar lijn gehaald en dat moet ze de komende anderhalve week nog volhouden en dan vervalt de waarschuwing. Maar ik heb er vertrouwen in dat dat goed komt, want ze is aan het vechten! Gisteren was ik jarig en heeft ze voor het eerst in een jaar taart gegeten! Dat vond ik stiekem een heel mooi cadeautje...!
Hoe is het verder met jullie? Het is stil geweest hier afgelopen week...
nog gefeliciteerd he..
Ik moest net nog aan je denken, omdat het hier idd zo stil was... Fijn dat je vriendin haar lijn heeft gehaald, dat moet een opluchting zijn...
Heb je nog een beetje van je vakantie kunnen genieten?
Met mij gaat het wel goed, alleen is de studie wat druk(al valt het nu ook wel weer mee nu ik met de opdracht bezig ben waar ik tegenop zag...) en zit ik nu thuis te werken, en eet ik iets teveel paaseitjes..
Ik begin weer positiever over mezelf te denken en dat is wel goed geloof ik..
Maar inderdaad, ik was zo ontzettend blij, ik heb de hele dag geglimlacht wanneer ik aan haar dacht. Echt helemaal super. Ze zag er gisteren ook veel beter uit. Niet haar lijf bedoel ik (hoewel ze mooier en mooier wordt), maar haar gezicht stond gewoon veel beter, ontspannener. Dus het was hartstikke gezellig gisteren, ben ik weer heel blij mee! Dit had ik twee weken geleden niet gedacht hoor...
Lekker dat jij ook weer wat beter in je vel zit joh! Paaseitjes zijn verslavend, ik heb ze gisteravond maar weggezet want ik bleef ook bezig
Misschien kun je jezelf belonen als je bijvoorbeeld weer een pagina hebt geschreven?quote:Misschien ben je gewoon luiOp vrijdag 17 maart 2006 15:08 schreef illusions het volgende:
Ehm, ik heb ook een probleem. Niet zo groot weliswaar, maar toch. Ik lust bijna niets, en daarom wordt mijn eetpatroon heel erg eentonig. Ik neem nooit ontbijt en ik stel eten altijd uit, omdat ik er geen zin in heb. Niet omdat ik geen honger heb, want dat heb ik wel.. maar gewoon geen trek en geen zin om te eten.
Als ik dan wel ga eten krijg ik het met moeite naar binnen, niet omdat ik moet overgeven ofzo want dat doe ik nooit, maar gewoon omdat ik geen zin heb. Ook al eet ik nog zoveel mogelijk met avond eten, vaak heb ik daarna nog steeds honger, maar nog steeds geen zin om te eten dus er komt ook niks van.
Ik weeg ook maar 65 kilo, terwijl ik 1.80m ben, niet echt zwaar dus. Ik zou graag wat zwaarder willen wegen en gezonder eten, maar ik weet niet echt goed waar ik moet beginnen.
Want je hebt wel honger, maar geen zin Als je wilt aankomen, moet je eerst je zin maar eens veranderen quote:Op zaterdag 18 maart 2006 01:24 schreef Maeghan het volgende:
[..]
Bron: Psychologie Magazine Maart 2006, p. 15.
Als je er blij van wordt, iets dergelijks heb ik ook in (ik dacht) SciAm gelezen, alleen dat artikel kon ik niet zo snel terug vinden. En zoals je ziet staat in het artikeltje uit PM een verwijzing naar de General Archives of Psychology.
Hoe gaat het met iedereen? Nog nieuwe ontwikelingen?
Hier gaat alles fijn, net met nieuwe baan begonnen, dus veel inlezen en nieuwe mensen leren kennen! Wel leuk altijd!
Nog een dingetje afschrijven en goed laten keuren en dan is het eindlejik zover..
En ik heb mijn LIO plek voor volgend jaar al binnen, en dat is ook fijn om te weten.
Hier niet zoveel nieuws onder de zon: het proces verloopt moeizaam en langzaam. Het is moeilijk om geduldig te blijven. De laatste weken is mijn vriendinnetje erg teruggetrokken: heeft geen behoefte aan mensen om haar heen en heeft nergens zin in. Tekenen van de depressie wellicht, die natuurlijk al een hele tijd onderhuids aanwezig is. Het is lastig om erdoorheen te breken, lastig om contact te houden op deze manier. Ik neem maar wat afstand en probeer enig initiatief bij haar neer te leggen.
De afgelopen tijd moest het contact eigenlijk altijd van mijn kant komen, maar ik ben een beetje moegestreden: moe van het proberen, moe van telkens die teleurstelling wanneer het weer niet lukte om iets af te spreken. Het gebrekkige contact maakt onzeker, want als je al zo lang een relatie hebt met iemand die weinig tot geen contact onderhoudt, nauwelijks genegenheid kan tonen, en erg in zichzelf gekeerd is, dan ga je vroeg of laat twijfelen aan de inhoud van je relatie. 'Wat beteken ik eigenlijk voor haar?' Het gebrekkige contact maakt het dus moeilijk om de strijd aan te blijven gaan.
Begrijp me niet verkeerd: ik hou heel veel van haar, maar op dit moment is er simpelweg niks mogelijk en het is me nog niet gelukt dat patroon te doorbreken. Ik probeer ervoor te blijven gaan, maar uit zelfbescherming heb ik even een stapje terug gezet. Helemaal goed voelen doet dat niet, want misschien heeft ze me juist nu wel nodig (hoewel ik daar dus niks van merk). Maar het geeft bij mij een klein beetje meer rust.
[ Bericht 11% gewijzigd door Ami80 op 14-04-2006 14:48:29 ]
Merk dat mijn meisje een grote terugval heeft...maand terug beetje begonnen toen zij (zeer onverwachts) een afwijzing van een sollicitatie kreeg (terwijl haar een 2e gesprek beloofd was!) en dat zorgt een beetje voor een neerwaartse spiraal helaas....
@Teigan: GEFELICITEERD JOH! Echt superknap dat het bijna af is, en die LIO plek is helemaal een super vooruitzicht natuurlijk!
Ik denk dat iedere eetstoornispatient een keer een flinke terugval zal hebben. Het hoort er een beetje bij, want je leert niet zomaar signaleren wanneer het fout gaat. Ze moet zelf die neerwaardse spiraal willen doorbreken, en dat gaat vast ook wel gebeuren! Als ze dit achter de rug heeft dan kan ze de volgende keer eerder de symptomen herkennen, en ingrijpen voordat de spiraal zich heeft ingezet. Een kwestie van ervaring denk ik. Hou je taai man!
Het wordt tijd voor een biertje
Inderdaad tijd voor een beirtje, volle agenda deze week?
Kennelijk is het toch nog erg lastig om om te gaan met teleurgestellingen, en zo'n afwijzing niet te zien als een aanval op je persoonlijkheid of capaciteiten ('kennelijk ben ik te slecht voor de functie'). Ik merk aan mijn vriendin ook dat dat ontzettend vast ingeprint zit. Waarschijnlijk is die denkwijze in jaren en jaren opgebouwd, dus het is moeilijk om opeens op een andere manier te moeten gaan denken. Het is gelukkig wel iets waar jij en de rest van haar omgeving mee kan helpen.
Ami80, de biertjes smaakten fijn!!!
Hoe is het met iedereen? Fijne Qday gehad?
Ik ben met me meissie Amsterdam in geweest en voor het eerst sinds jaren werd het voor haar een Qday zónder problemen met eten, echt geweldig! We hebben zelfs een patatje en een suikerspin gegeten!
Ik ben nu een week helemaal gestopt met antidepressiva, en het gaat (redelijk) goed...
Ik voelde me de eerste dagen nogal verrot, en mijn stemming vliegt alle kanten uit, en dat is wel vervelend...
ik voel me sneller aangesproken, ik denk eerder dat ik alles fout doe...
en dat is gewoon vervelend.
stoer man dat je zelf gestopt bent!!! nog even doorzetten en voor je het weet, weet je niet beter!
maar je onderzoek is dus zo goed als af?! Gefeliciteerd!
Stoppen met antidepressiva blijft een testcase: je lichaam kan alle kanten uit schieten. Het belangrijkste is dat je goed naar jezelf blijft kijken. Vraag ook eens aan je vriendje hoe hij je nu vindt, want misschien heeft hij nog wel wat aan je gemerkt waar je op kunt letten. Ik vind het heel dapper van je meid, het lijkt erop dat je steeds meer controle over je leven neemt!
Mijn vriendje vind het tot nu toe best redelijk gaan met mij, hij is wel tevreden geloof ik..
Alleen moeti k minder paniekeren, en dat klopt ook wel, dat is nu even heel hard weer naar boven gekomen. En goed luisteren naar wat mensen bedoelen, en er niet allerlei conclusies uit trekken.
Het zijn niet echt hele makkelijke dagen nu, ik ga van heel vrolijk naar de neiging om de hele dag door te huilen, maar ik merk wel dat het nu een beetje uitbalanceert naar een soort van tussenweg.
donderdag ga ik de huisarts vertellen dat ik gestopt ben(die was ook al een tijdje aan het pushen of ik het niet eens zou proberen), ben benieuwd naar haar reactie
Ik was afgelopen vrijdag bij mijn studentdecaan, waar ik langs moet om elke keer mijn studievertraging te melden. Hij zei dat hij mij in al die jaren dat ik er ondertussen al kom, nog niet zo had zien stralen, en hij vond het heel mooi hoe ik hier uit ben gekomen en wat ik ondertussen bereikt heb. Het was fijn om te horen, en het klopt ook wel.
vandaar deze aparte post, zodat ik het niet zo snel weer vergeet dat hij het zei
Mensen in mijn omgeving denken altijd dat ik niet eet, al zeg ik dat ik bv. wel gegeten heb(heb ik dan ook echt gedaan hoor!
) En als ik op school eens een keer niet eet, kijken mensen me ook zo raar aan Terwijl ik niet eens echt ondergewicht heb ofzow En gister was ik bij mijn psych, en mijn maag was aan het knorren, zegt ze; ja eet straks maar een boterhammetje met een klein beetje boter en kaas, mag dat wel vanjezelf 
Ik vind dat wel een beetje gemeen, maar weet dan gewoon niet wat ik moet zeggen Overigens kun je tegen je psych best vertellen dat je haar een beetje gemeen vond, dat vindt ze helemaal niet erg. Je bent waarschijnlijk heel streng voor jezelf: alles moet je goed doen. Je psych is aan het aftasten hoe streng je nou eigenlijk bent, en of je op sommige punten iets minder streng voor jezelf kunt zijn. Dus als ze je iets wil laten doen wat je zelf helemaal niet wilt, dan moet je dat gewoon tegen haar zeggen!
En aan de aan de andere kant zeggen mensen ook wel dat ik er goed uit zie, dus het is allemaal een beetje dubbel, snap je?
Maar, vertel eens, je wil dus wel eten, maar kan het niet?
En met problemen met je stemming bedoel je dat die zomaar 180 graden om kan slaan?
quote:Ja, dat kloptOp dinsdag 9 mei 2006 11:26 schreef CleeJee het volgende:
Maar je stemming heeft neem ik aan toch ook wel invloed op je eetgedrag?
En met problemen met je stemming bedoel je dat die zomaar 180 graden om kan slaan?
En andersom ook, dat mijn eetgedrag ook mijn stemming beinvloedt. En ik zit er heel erg mee, maar voor mijn psych is het allemaal teveel, en ze vindt dat ik eerst maar eens aan mijn angst/stemming moet werken Zoals ik in een vorig deel postte, heeft mijn zusje boulemia nervosa. Het gaat de laatste maanden best goed met haar, wat ze zelf ook aangeeft.
Maar toen ik weer begon na te denken over eetproblemen, stond het me voor dat ik best wat meisjes heb gekend die eetgestoord gedrag vertoonden. Dat gaat van regelmatig overgeven, tot obsessief op het eten letten, laxeermiddelen misbruiken...
Het lijkt wel of veel volwassenen het idee hebben dat het allemaal zo erg niet is, en dat het een fase is waar tienermeisjes nu eenmaal doormoeten... Maar zeg nu zelf, een meisje dat elke week haar zakgeld vergooit aan twee pakjes laxeermiddelen, daar hoort een apotheker zich toch vragen bij te stellen? Of meisjes die in een internaat verblijven en steeds na het eten 'naar het toilet moeten'.
Ben ik in de verkeerde omgeving opgegroeid of hebben meer mensen dit ook opgemerkt?
quote:Lijkt wel zo hier in elk gevalOp dinsdag 23 mei 2006 13:35 schreef Iksje het volgende:
Ik weet niet of dit het geschikte topic is om het aan te kaarten, maar waarom is er zo'n tolerantie tegenover eetgestoord gedrag (vooral bij tienermeisjes)?
Zoals ik in een vorig deel postte, heeft mijn zusje boulemia nervosa. Het gaat de laatste maanden best goed met haar, wat ze zelf ook aangeeft.
Maar toen ik weer begon na te denken over eetproblemen, stond het me voor dat ik best wat meisjes heb gekend die eetgestoord gedrag vertoonden. Dat gaat van regelmatig overgeven, tot obsessief op het eten letten, laxeermiddelen misbruiken...
Het lijkt wel of veel volwassenen het idee hebben dat het allemaal zo erg niet is, en dat het een fase is waar tienermeisjes nu eenmaal doormoeten... Maar zeg nu zelf, een meisje dat elke week haar zakgeld vergooit aan twee pakjes laxeermiddelen, daar hoort een apotheker zich toch vragen bij te stellen? Of meisjes die in een internaat verblijven en steeds na het eten 'naar het toilet moeten'.
Ben ik in de verkeerde omgeving opgegroeid of hebben meer mensen dit ook opgemerkt?
Ik heb mezelf wel gerealiseerd dat een meisje met wie ik vroeger veel om ging ook eetgestoord was. En ik heb toendertijd weleens gedacht van 'goh, ze eet wel slecht', maar heb doordat ik onbekend was met eetstoornissen nooit echt de link gelegd en de implicaties van haar eetgedrag begrepen.
Misschien is het wel zo dat eetstoornissen in het algemeen niet geinterpreteerd worden als psychisch probleem, en dus gebagatelliseerd worden?
quote:Ik ken helaas geen gevallen van eetstoornissen, maar de geluiden díe ik zo hoor zijn inderdaad nogal begrijpend, terwijl de personen zelf vaak (uiteindelijk) toch echt aangeven dat het een nogal dwangmatig geheel is.Op dinsdag 23 mei 2006 15:40 schreef Iksje het volgende:
Jammer, ik had op een constructief antwoord gehoopt...
Ik denk dat het bagetaliseren vooral komt omdat 'afslanken' en 'dieten' een normaal ge-accepteerd verschijnsel is voor (met name) vrouwen, maar ik moet eerlijk gezegd altijd een beetje fronsen als ik een meid waar qua lichaam weinig tot niets mis mee is hoor zeggen dat ze aan het lijnen is.
Het is ook moeilijk om als apotheker vragen te stellen over zoiets denk ik... Mensen die laxeren kijken wel uit om te vaak bij dezelfde drogist/apotheek laxeerpillen te kopen. Ze doen alles om het maar niet op te laten vallen. En op het moment dat het opvalt, en je ze ermee confronteerd, dan zullen ze het ook ontkennen..
Het is waarschijnlijk erg versplinterd wat mensen zien, iedereen ziet een stukje, en het totaalplaatje is niet altijd duidelijk...
En soms willen mensen het misschien ook wel niet zien, denken ze dat het meevalt.. Zoals je bij anorexia gelijk aan uitgemergelde mensen denkt.. En heel veel mensen volgens mij bij eetstoornissen aan uitgemergelde mensen denkt.. Dat je ook heel veel kan braken/laxeren en dat dat misschien nog wel gevaarlijker is dan jezelf uithongeren is niet echt algemeen bekent
Niet dat dat iets helpt Iets anders, wat mij wel opvalt (daar heb ik het ook met Ami80 over gehad): veel eetgestoorde meiden hebben een gemiddeld tot hoog intellectueel niveau (veel studeren er ook). Heeft iemand een idee of daar een link mee te maken valt?
Nee, serieus, het is best opvallend dat je nooit domme meisjes ziet met een eetstoornis. Neem nou de kliniek waar mijn vriendin in zit: allemaal leuke slimme meiden, dat straalt er echt van af!
Ik zit even met een probleem.
Ik had laatst besloten dat het nou echt eens een keer genoeg was met die stomme eetstoornis, en wilde hulp gaan vragen! Nou gister ben ik dan toch maar met mijn vertrouwenspersoon op school gaan praten. Het heeft mij best wel veel moeite gekost.
Ik heb verteld dat het op school ook niet zo goed ging, en dat ik een es heb. Wie heeft je dat wijsgemaakt!?(heeft mijn psych gezegd!)
Eerst vroeg ie wat ik dan allemaal at en zo nou ik zei dat alleen s'ochtends een liga en s'avonds wat. Ja dat is wel goed en waarom is het dan een eetstoornis zegt hij dan. Later zeg ik ja ik gebruik ook nog lax. Ja maar dat heb je me niet verteld!!!(waar zit de grens dan
) Maar ik had het gevoel dat hij me niet serieus nam. Want hij zei Ja ik snap best dat je in de middag niet eet om niet dik te willen worden, en je best nog bolle wangetjes en je ziet er niet uitgemergeld uit Ik heb niet gezegd dat ik anorexia heb, en dat heb ik ook niet, maar ik heb wel een eetstoornis!
Ik ben echt zo zwaar teleurgesteld, mijn psych die mij niet serieus neemt, en nou ook hij al niet.
Ik ben gaan huilen en kwaad weg gaan lopen.
Maar ik ben dus naar hem toegegaan, omdat mijn psych al zoveel andere dingen voor me doet, en ik ook nog andere problemen heb. Die gaan zeg maar voor. En voor haar is het allemaal ook een beetje te veel zeg maar. Dus die es erbij dat lukt gewoon niet
Voor de rest is het echt een liev mens Wat je kunt doen is bijvoorbeeld even bellen/mailen met stichting HE-zelfhulp. Dat is een organisatie die zich inzet als helpdesk voor eetstoornissen. Bij HE-zelfhulp zitten onder andere ervaringsdeskundigen die je verder kunnen helpen. Ik heb zelf contact gehad met Nynke Weidema, een ontzettend lieve vrouw die zelf anorexia heeft gehad en op een ongelovelijk aardige en behulpzame manier advies kan geven over hulpinstanties, contactpersonen, etc. Ze heeft mij echt geholpen toen ik net wist van de eetstoornis van mijn vriendin!
Website: http://www.hezelfhulp.nl/
Of is het echt onmogelijk om het met je psychologe te bespreken? Want zo kom je geen stap vooruit... en twee verschillende psychs bezoeken (een voor je 'gewone' problemen en een voor je es) lijkt me ook niet handig.
edit: Ami80 verwoordt het weer veel intelligenter
Al blijf ik erbij dat twee personen bezoeken niet echt handig is, omdat het toch niet volledig te scheiden valt.quote:Bedankt voor die site, die kende ik nog niet, kan ik gewoon naar iemand mailenOp donderdag 25 mei 2006 10:58 schreef Ami80 het volgende:
Als je nu echt iets met je es wil doen, waarom ga je dan niet een keer naar iemand die er echt wat vanaf weet? De meeste psychologen of vertrouwenspersonen weten gewoon echt niet wat een es inhoudt. Het is een van de meest gecompliceerde stoornissen die je kunt hebben, dus het valt eenvoudigweg niet binnen het kennispakket van die mensen om je heen. Als je eens met iemand kunt praten die echt iets van eetstoornissen afweet, dan kan je de bevestiging krijgen dat er inderdaad iets aan de hand is, en daar ben je naar op zoek toch? Je zult misschien ook dingen herkennen die zo'n hulpverlener zegt en dat is alleen maar fijn. Dat praat zoveel makkelijker...
Wat je kunt doen is bijvoorbeeld even bellen/mailen met stichting HE-zelfhulp. Dat is een organisatie die zich inzet als helpdesk voor eetstoornissen. Bij HE-zelfhulp zitten onder andere ervaringsdeskundigen die je verder kunnen helpen. Ik heb zelf contact gehad met Nynke Weidema, een ontzettend lieve vrouw die zelf anorexia heeft gehad en op een ongelovelijk aardige en behulpzame manier advies kan geven over hulpinstanties, contactpersonen, etc. Ze heeft mij echt geholpen toen ik net wist van de eetstoornis van mijn vriendin!
Website: http://www.hezelfhulp.nl/
Nee, ik ben niet op zoek naar bevestiging, maar zou het wel fijn vinden als iemand die er verstand van heeft zeg maar me kan vertellen wat ik nu verder moet doen
quote:Nee, het is niet onmogelijk, ik denk dat ik er toch maar eens over moet beginnen (hoe moeilijk ik het ook vind).Op donderdag 25 mei 2006 11:05 schreef Iksje het volgende:
Ik vind het jammer voor je dat de vertrouwenspersoon je niet au serieux nam... Is een tweede gesprek met je vertrouwenspersoon nog mogelijk? Misschien was hij gewoon geschrokken door de manier waarop je antwoordde op zijn vragen en wist hij zich niet echt een houding te geven?
Of is het echt onmogelijk om het met je psychologe te bespreken? Want zo kom je geen stap vooruit... en twee verschillende psychs bezoeken (een voor je 'gewone' problemen en een voor je es) lijkt me ook niet handig.
edit: Ami80 verwoordt het weer veel intelligenter
Die vertrouwenspersoon hoef ik niet meer te spreken. Mijn mentor heeft me daar naar toe gestuurd, misschien dat ik maar een andere gaat vragen
quote:En dat kunnen ze daar als de beste!Op donderdag 25 mei 2006 11:25 schreef HeaRt_woRm het volgende:
[..]
Bedankt voor die site, die kende ik nog niet, kan ik gewoon naar iemand mailen
Nee, ik ben niet op zoek naar bevestiging, maar zou het wel fijn vinden als iemand die er verstand van heeft zeg maar me kan vertellen wat ik nu verder moet doen
Maar mijn mentor vond dat het allemaal wel slecht met me ging en heeft mijn psych gebeld. Daar heb ik vandaag een gesprek mee gehad (waar ik normaal alleen voor de medicatie kom) en die heeft een 'deal' gemaakt. Ik moet nou wat meer eten, en de lax afbouwen Hij heeft mijn bmi uitgerekent, en zei dat ik toch wel wat te licht was, en niet meer moest afvallen Ook vroeg ie of ik aan de pil was en of ik nog wel ongesteld was [ Bericht 11% gewijzigd door #ANONIEM op 07-06-2006 18:11:40 ]
[ Bericht 100% gewijzigd door #ANONIEM op 07-06-2006 18:11:06 ]
Hoe is het met iedereen?
Ik begin in september als LIO, en dat is heel spannend voor mij. Ik merk ook wel dat de stress niet echt goed voor mij is, maar hopelijk vind ik het vertrouwen in mijzelf weer terug voor die tijd..
Het eten gaat eigenlijk ook wel goed, ik eet regelmatig, en heb geen last meer van vreetbuien. Maar dat komt ook deels omdat vriendje de weegschaal weer heeft verbannen naar een plek dat ik er niet bij kan. Die weegschaal is anders toch echt nog te gevaarlijk voor mij...
Hoe gaat ie met jou dan HeaRt_woRm?
Inderdaad ook wel beter denk ik dat je niet meer op de weegschaal staat Ik word nou elke week bij mijn psych gewogen, omdat ik aan moet komen, helaas gaat dit erg moeilijk
Ik vind het nog te moeilijk om aan te komen! Ook moet ik bijhouden wat ik eet. Maar ik heb in ieder geval een lieve vriend, die er ook wel op let damn, ik heb me vannacht/vandaag nog iets bedacht dat ik hier nog had willen zetten, maar ik weet het nu niet meer...
Fijn trouwens dat je vriend het ook in de gaten houdt. Dat is toch meestal iemand tegen wie je niet kan liegen, tenminste, mijn vriend merkt snel genoeg dat het minder met mij gaat..
Is er nog een bepaalde grens aan hoeveel je per week aan moet komen?
Ja inderdaad spannend, maar zal wel goed komen toch
Ik heb niet een bepaald gewicht wat ik per week aan moet komen, maar heb wel een gewicht waar ik naar toe moet
Nu heb ik sinds dat ik weet van haar dat ze anorexia heeft, redelijk wat gelezen erover. Alleen is me helemaal niet duidelijk wat die interne behandeling inhoud. Ik bedoel hoe gaat dat daar in z'n werk?
Ik heb dat ook aan haar gevraagd, maar ook zij wist dat niet precies te vertellen.
Ik heb wel begrepen dat deze behandeling een flink aantal maanden kan duren...
Zijn hier mensen die er meer over weten? Of mss mensen die zelf zo'n behandeling hebben gedaan?
Je krijgt daar een eetlijst, waar je je aan moet houden, en daarnaast heb je een aantal therapieën, om met alles om te leren gaan zeg maar..
Ik had zelf creatieve therapie, psychotherapie, psychomotorische therapie, activiteitentherapie, eetdagboek, evaluatie, en dat was het geloof ik..
Anders moet je even via eetstoornis.web-log.nl kijken op een aantal weblogs, daar zitten weblogs bij van mensen die opgenomen zijn (geweest)..
In ieder geval goed van je dat je je zo inleest! Dat zijn de echte vrienden!
Hoe is het met iedereen??
Hier alles top! Mijn meissie heeft net vorige week laatste keer nazorg gehad en is de zomer ook geweldig doorgekomen! Ze had veel angst van te voren om korte kleding aan te doen enzo, maar het allemaal super meegevallen!
Ami80, hoes't met je meissie?
Ik heb net mijn laatste follow up gehad, van de groep waar ik na mijn nazorg inzat... Het is nu even stressvol bij mij, en mijn eten lijdt er wel onder, maar ik denk/hoop dat het snel beter wordt weer..
Mooi dat je vriendin de zomer goed doorgekomen is. Ik had het ook wel lastig met zomerkleding, maar uiteindelijk ben ik er ook wel goed doorgkomen geloof ik..
Het lukt je dus niet om met een stressige periode het niet met niet-eten af te reageren?
Ik ging altijd meer eten tijdens stress, en nu is het eerder wat minder, maar wel veel onregelmatiger en ongezonder.... En dat is ook weer niet de bedoeling...
Met mij is het wat minder
Ik had de vakantie de tijd om wat aan te komen voor school maar dat is helaas niet gelukt Samen met mijn psych toch maar een opname besloten. In een kliniek zag ik niet zo zitten, omdat het zo lang zou zijn, las ik op de site van Amarum Mijn psych wilde dan wel een opname regelen op de PAAZ, waar ik dus gister een afspraak had. Maar die vond dat het allemaal niet zo een zin had, en ik moest maar gewoon eten en niet braken En volgens hem moest ik maar kiezen; een opname in een kliniek of mijn opleiding Ik zit trouwens even te lezen zo op die website, en de opname zou 6 maanden duren ongeveer.. Dat lijkt misschien wel lang, maar het levert je enorm veel op.... Mijn deeltijdopname was ook een half jaar, en het heeft mij enorm veel opgeleverd, ook al moest ik mijn studie er even door laten schieten...
En kijk anders of een deeltijdbehandeling beter aansluit bij wat jij wil, want dan zou je (misschien) nog met je studie bezig kunnen zijn... Maar dat is mij best tegengevallen, ik was zo moe als ik thuiskwam, dat ik weinig aan mijn studie kon doen..
Sterkte met het maken van je beslissing
Welke eetstoornis heb jij gehad eigenlijk? Ik ben eigenlijk nog niet zo ver dat ik ook echt inzie dat aankomen het beste is
Dus misschien was het wel beter dat ze me niet op de PAAZ wilden hebben. Maar bij zo een kliniek kunnen ze me daar wel helpen dan, want ik weet het niet hoor Ben je wel zover dat je inziet dat het zo niet door kan gaan? Het verzetten tegen aankomen hoeft op zich niet zo erg te zijn, aangezien je daar in zo'n behandeling wel verder op ingaat..
Volgens mij zijn de therapieen die gebruikt worden overal wel globaal hetzelfde, maar het hangt echt van jezelf af hoeveel je ermee doet, en wat je bereikt..
Persoonlijk was ik het gewoon zat, het gezeik met eten, en met alles eromheen. Ik wilde gewoon weer leven.. En die drijfveer heeft mij erdoorheen gesleept..
Over jouw half jaar opname: het lijkt erg lang, als je er eenmaal aan begonnen bent lijkt het ook wel lang, maar je haalt er zo enorm veel uit! Mijn vriendin heeft het dus een half jaar gedaan en zij kijkt er nu met een heel goed gevoel op terug. Zoals zij tijdens haar afscheid vorige week bij de nazorg te horen kreeg: "Je kwam hier binnen als pubermeisje van 25 en je gaat hier weg als sterke volwassen vrouw van 26".
Teigan: maak het in je hoofd niet allemaal te zwaar voor je!!! Volgens mij stel je jezelf zo een hoge "ik mag niet falen-lat" dat je daar überhaupt al niet aan kan voldoen....het is je eerste jaar en wat er al staat: je bent in opleiding! Dus je mag fouten maken, sterker nog, dat hoort erbij! Van je fouten leer je alleen maar!
Ik heb best wel wat over de verschillende klinieken en opnamemogelijkheden gelezen, ook over PAAZ. Ik wil even zeggen dat er weinig goede woorden bij zaten over onder andere de PAAZ-afdeling van Utrecht. Dus daar wil ik je wel even voor waarschuwen. Op het internet zijn hier en daar wel ervaringen over PAAZ-afdelingen te lezen, dus zoek en oordeel zelf!
Hier gaat het best, zo zijn ups en downs. Met mijn vriendin gaat het wel ok geloof ik, maar de eetstoornis blijft erg aan haar trekken. Ze wordt nagenoeg niet opgevangen in de vorm van nazorg of psychische ondersteuning, terwijl ze dat wel nodig heeft. Maar in elk geval houdt ze het wel redelijk vol, dus dat is wel knap! Ze is echt weer haar leventje een beetje aan het oppakken.
Met mij ook alles ok trouwens ;-)
kom ik hier ook maar eens kijken !
Gelukkig is het maar voor een weekje 
Even tot rust komen Zie er wel erg tegenop Ik heb de afgelopen weken een enorme dip gehad, door het gestress at ik heel slecht, ik kreeg geen hap door mijn keel..
Ondertussen gaat het elke dag weer wat beter, de stress is bijna weg, en het eten gaat dus ook wel weer redelijk... Vriendje is een weekje weg, dus nu eet ik iets ongezonder, maar niet zo erg dat het storend is zeg maar..
Ik lees hier al een tijdje mee met bovengemiddelde interesse. Het zit zo... Mijn vriendin heeft een eetprobleem. Gelukkig niet zo erg als de meesten waarover ik in dit forum lees, maar wat niet is kan nog komen...
Toen ik haar twee jaar geleden leerde kennen, was ze een leuke meid met een normaal postuur. Ze vond zichzelf wat te dik en probeerde weleens te lijnen, maar meestal gaf ze dat na ongeveer een week wel weer op. Ik moest er altijd wel mee lachen want we wisten steeds van tevoren dat de poging geen lang leven beschoren was. Tot op dat moment (volgens mij) een normaal gedrag voor een gezonde Hollandse meid van 21.
Dit voorjaar werd er weer een nieuwe poging ingezet... Mevrouw begon heel voortvarend met allerlei gezonde gerechten en allerlei manieren om aan extra beweging te komen. Tot mijn verbazing had ze het na een week nog steeds niet opgegeven en zelfs na een maand nog niet! Langzaam werden er successen geboekt. Maar de successen kwamen steeds sneller want op een bepaald moment was ze constant in de weer met recepten en bewegen. Ze ging overal waar mogelijk op de fiets naartoe, dronk liters water per dag en at veel te weinig. Ons midweekje weg stond eigenlijk compleet in het teken van afvallen, het complete dagprogramma bestond uit bewegen en het avondprogramma uit gezond koken. Om eerlijk te zijn begon ik er hoe langer hoe meer van te balen, ik zat steeds alleen met m'n biertje op het terras en voelde me er nog schuldig over ook. Als ik een dag hard had gewerkt en een avondje naar haar toe ging, kon ik me nog eens op maken voor een fiets- of wandeltocht van een uur, terwijl ik liever voor de TV ging zitten. Maar het ergste was nog dat (achteraf gezien) haar humeur er stevig onder leed. Maar ik dacht dat ze blij was met alle successen die ze boekte en afgezien van soms een opmerking "dat ze nu toch wel erg ging overdrijven" liet ik haar lekker haar gang gaan, omdat ik dacht dat ze zich hier goed bij voelde. Je begrijpt dat ik me hier achteraf behoorlijk schuldig over voel.
Maar gaandeweg werd ze dunner en dunner. Natuurlijk niet direct voor mijn ogen, omdat ik haar wat vaker zie, maar met name voor andere mensen die zich rot schrokken als ze haar zagen. Op een bepaald moment hebben een aantal vrienden hier een opmerking over gemaakt en vanaf dat moment was ook zij (en eigenlijk ook toen pas ik) zich ervan bewust dat er een probleem was. Vanaf dat moment erkent ze ook echt dat ze een probleem heeft.
Na dit omslagpunt heeft ze (tergend langzaam) weer een normaal eetritme opgebouwd. Maar bij een normaal eetritme hoort bij haar ook een chocolaatje bij de TV en een vreetbui op z’n tijd. Ik zeg altijd maar gekscherend dat ze na het avondeten nog een complete maaltijd nuttigt. Het resultaat is dat ze intussen weer aardig richting haar oude gewicht komt, maar ze is er nog niet. Wat ik zie aankomen is de overbekende schommelbeweging: als ze straks eindelijk weer op gewicht is vindt ze zichzelf te dik en dan begint het hele circus weer van voren af aan.
Ik ben blij dat ze erkent dat ze een probleem heeft, maar ik vind het heel erg moeilijk om haar te helpen. Ik kan me gewoon erg moeilijk in haar situatie verplaatsen. Ze heeft gelukkig een vriendin die dit veel beter kan. Ik ben erg blij voor haar dat dit zo is, maar je begrijpt dat ik niets liever wil dan haar helpen en ik voel me hierin echt tekort schieten als haar vriend.
Maar nu? Ze wil (vooralsnog) helemaal op eigen kracht proberen om uit deze situatie te komen, ook al heb ik al voorzichtig het fenomeen professionele hulp bij haar aangekaart. Maar zoals ik al zei ben ik erg bang voor het jojo effect en ik vraag me af of ze hier op eigen kracht uit gaat komen.
Ik hoop dat jullie tips hebben op basis van je eigen ervaring. Is het ergste nu voorbij of moet het nog komen? Valt dit allemaal nog wel mee of moeten we er heel alert op zijn dat het echt ernstige vormen gaat aannemen? Hoe kan ik haar helpen???
quote:Dat gevoel heb ik nou ook. ookal doe ik echt wel mijn best er zo veel mogelijk voor haar te zijn.Op vrijdag 29 september 2006 16:02 schreef Suikerzakje het volgende:
Ik ben blij dat ze erkent dat ze een probleem heeft, maar ik vind het heel erg moeilijk om haar te helpen. Ik kan me gewoon erg moeilijk in haar situatie verplaatsen. Ze heeft gelukkig een vriendin die dit veel beter kan. Ik ben erg blij voor haar dat dit zo is, maar je begrijpt dat ik niets liever wil dan haar helpen en ik voel me hierin echt tekort schieten als haar vriend.
Maar nu? Ze wil (vooralsnog) helemaal op eigen kracht proberen om uit deze situatie te komen, ook al heb ik al voorzichtig het fenomeen professionele hulp bij haar aangekaart. Maar zoals ik al zei ben ik erg bang voor het jojo effect en ik vraag me af of ze hier op eigen kracht uit gaat komen.
Ik hoop dat jullie tips hebben op basis van je eigen ervaring. Is het ergste nu voorbij of moet het nog komen? Valt dit allemaal nog wel mee of moeten we er heel alert op zijn dat het echt ernstige vormen gaat aannemen? Hoe kan ik haar helpen???
Heart_Worm is mijn vriendin. Ze weet zelf gelukkig dat het een probleem is. Ze moet het ook zelf doen, alleen ik kan er wel voor haar zijn en dat is denk ik het belangrijkste. Ook voor jou
quote:En ook ik voel me tekort schieten...Op vrijdag 29 september 2006 23:23 schreef oldenzaaltjuh het volgende:
[..]
Dat gevoel heb ik nou ook. ookal doe ik echt wel mijn best er zo veel mogelijk voor haar te zijn.
Heart_Worm is mijn vriendin. Ze weet zelf gelukkig dat het een probleem is. Ze moet het ook zelf doen, alleen ik kan er wel voor haar zijn en dat is denk ik het belangrijkste. Ook voor jou
hebben jullie t ook dat jullie allee maar in de weg lopen?
Op welke manier zijn jullie er voor ze?
Wat ik zou willen betekenen is dat ik iemand ben met wie ze erover kan praten... Maar dat is nou juist hetgene dat ik op de een of andere manier niet voor haar kan betekenen. Zelf begint ze er haast nooit over tegen mij en als ik erover begin wil ze er niet over praten.
Het beste wat je kunt doen: eye-openers geven. Vaak zijn ze bijna bij een antwoord op een vraag, maar net niet voldoende....geef ze dus klein zetje over de drempel!
quote:CleeJee aan jou een vraag ,Op maandag 2 oktober 2006 21:01 schreef CleeJee het volgende:
Eerste stap: maak 100% duidelijk dat je er voor haar wil zijn en graag meer over de ziekte te weten wil komen.
Het beste wat je kunt doen: eye-openers geven. Vaak zijn ze bijna bij een antwoord op een vraag, maar net niet voldoende....geef ze dus klein zetje over de drempel!
Hebben jullie ook wel eens ruzie gehad door uitspraken die ze deed toen ze ziek was?
Weet je, ik ben gewoon wat toleranter over de dingen die zij zegt, ik slik meer, omdat ik weet dat veel dubbel zo hard is gezegd dan bedoeld....en later kwam ze er dan ook wel weer op terug.... wat je niet moet doen is op alles wat zij zegt er keihard op in gaan, en zeker niet zeggen dat de dingen die zij zegt onzin is.....
quote:Net heb k wat gezegd , wat ze verkeerd opvatte.Op dinsdag 3 oktober 2006 17:44 schreef CleeJee het volgende:
Ruzie is een groot woord, wel eens meningsverschillen....
Weet je, ik ben gewoon wat toleranter over de dingen die zij zegt, ik slik meer, omdat ik weet dat veel dubbel zo hard is gezegd dan bedoeld....en later kwam ze er dan ook wel weer op terug.... wat je niet moet doen is op alles wat zij zegt er keihard op in gaan, en zeker niet zeggen dat de dingen die zij zegt onzin is.....
nu is het dus echt over
Bij mijn jongere zusje (19) is een paar jaar terug boulima geconstateerd.
Na een lang getouwtrekkerij om haar te kunnen helpen heb ik het opgegeven
Mijn ouders wilde het niet inzien dat mijn zusje een probleem had
mijn zusje wilde niet geholpen worden
Ik ging er zelf behoorlijk aan onderdoor omdat ik machteloos aan het toekijken was hoe mijn zusje der leven aan het verwoesten was
Ik heb me toen terug getrokken omdat ik het gewoon niet meer trok
Nu was ik vandaag met een vriendin in de stad
die begon ineens dat ze me iets moest vertellen maar niet wist hoe ze dit moest zeggen
het kwam er op neer dat ze op een forum had zitten rondneuzen en mijn zusje was tegen gekomen
op dat forum zei ze duidelijk dat het weer niet goed ging met haar en dat ze weer aan het "lijnen was"
Ik schrok me rot omdat het toch wel weer lekker ging met haar (met vriendje gaat het goed en tussen mijn ouders en mijn zusje ook) Nu woon ik niet meer thuis dus krijg ook dingen vaak niet mee
Ik voel me zo vreselijk machteloos en ben zo geneigt om het haar gewoon te vragen waar ze toch mee bezig is
en waarom en te laten merken dat ik haar wil helpen en dat we er samen heus wel uitkomen
de vorige keer werkte dat dus totaal niet, ze werd woest op mij en wilde absoluut niet toegeven dat ze verkeerd bezig was en moest me niet met haar bemoeien.
ik ben juist bang dat dit ook dit keer weer niet gaat helpen en dat ze zich juist voor me af sluit...
ik weet even niet meer wat ik moet doen
hebben jullie misschien tips/adviezen ?
Hoe is ze erover op dat forum dan? Ziet ze zelf in dat ze weer verkeerd bezig is? En waar het toe kan leiden? Laat weten dat ze "ontdekt" is, en laat weten dat je er voor haar bent. Hopelijk vind ze dan ook de moed om naar je toe te komen met haar problemen...
bovendien is het wel gek dat ze weer op dat forum dat verteld terwijl ik zelf daar ook al jaren meelees dus dat is redelijk gek
ik heb haar vandaag nogmaals gezegd dat als er iets is ze me kan bellen/mailen whatever en ik heb verder niet gezegd dat ik het weet. ik ben te bang dat ze weer in de verdediging schiet en dan lukt dat helemaal niet meer ben ik bang om langzaam aan bij haar in t wereldje te kruipen...
moeilijk dit
Is er afgelopen 10 dagen nog iets gebeurd?
risico is wel dat als ze er eenmaal achter komt dat jij dat was, ze dan heel erg boos wordt...
oftewel ik ga dus weer terug thuis wonen en zie mijn zusje weer iedere dag.
ik zie daar ook redelijk tegen op aangezien ik weet wat er speelt en zij mijn ouders voor de gek houd nog.
via dat forum in contact komen is een idee maar daardoor raak ik weer te veel betrokken misschien en dat is net iets waar ik momenteel niet veel behoefte aan heb (klinkt stom)
ik hou het even in de gaten en zal me binnenkort nog een keer komen melden !
bedankt iniedergeval !
Of met je ouders, of dat je tegen haar zegt dat ze met je ouders gaat praten
Want het lijkt me voor haar ook niet makkelijk dat jullie ouders het niet zo serieus nemen allemaal Succes!!!even nog bedenken hoe ik dat tactisch kan doen....maar dat komt wel goed
maar, ik zou zeker eerst even tijd voor jezelf nemen, niet jouw problemen wegdrukken met haar problemen! en nee, klinkt niet stom dat je even geen behoefte aan haar problemen hebt, klinkt heel normaal!
dus ik kan er ook niet optimaal voor haar zijn zoals ik zou willen
Ik ben ook voor om het haar eerst eens zelf te vragen
kweet alleen niet goed hoe en wanneer....beetje lastig omdat ik nu dus ook weer thuis kom wonen zal ze wel denken heb je die bemoeial weer
komt allemaal wel goed , eerst even mijzelf weer op de weg krijgen en dan zal ik me zusje weer voor de volle 100% gaan helpen
bedankt voor jullie lieve reacties !!
maar dat later....eerst denken aan jezelf!!
hoewel ik wel t idee is dat ze beter weet wat er mis is
en dat ze ook minder erg bezig is dan dat ze deed
Ik heb 4 jaar terug een hele periode niet of nauwelijks gegeten. Ik had een eetprobleem en wilde alleen maar dunner zijn dan iedereen.
Pas toen mijn ouders zich echt zorgen begonnen te maken (zijn nuchter en niet zo emotioneel), kon ik de stap zetten naar weer gaan eten en weer op normaal gewicht komen. Ik woog 47 kilo op het dunste moment.
Nu is het jaren later. Ik heb 4 maanden terug mijn 2e kindje gekregen en zit in een postnatale depressie. Daar krabbel ik (door hormonen) langzaam uit. Maar ik grijp het niet-eten weer aan. Ik zag foto's van 4 jaar terug en was zo trots op hoe ik toen was. Zo dun, zo duidelijk niet oké, zelfs dat maakte me trots. Die periode, dat lage gewicht, daar haal ik bestaansrecht uit. Belachelijk natuurlijk, maar het is zo. Sinds het zien van die foto's (eind november) ben ik weer drastisch aan de slag gegaan met elke dag zo min mogelijk eten.
Ik was door de zwangerschap veel zwaarder dan ik normaal ben. Die kilo's gaan er nu snel af. Ik krijg complimenten, mensen zien dat ik weer mijn normale figuur krijg. Maar ik wil geen complimenten!!! Ik ben er elke minuut van de dag mee bezig, dwangmatig mee bezig!!!! Ik wil dat mensen mijn probleem zien en niet zien: goh, ze begint weer normaal eruit te zien. Ik vind het hartstikke oneerlijk en gemeen dat ik nu hetzelfde gevecht lever als toen (4 jaar terug) maar dat nu niemand zich zorgen maakt, omdat ik gewoon een normaal gewicht heb nog.
Dan ga ik wel weer door tot heel dun, dat voelt veilig, pas dan weet ik dat ik niet meer zo kwetsbaar ben voor kritiek en durf te genieten in gezelschap. Nu voelt dat veel te eng, alsof ik mezelf zo accepteer, met dit lijf. Dat kan en wil ik niet uitstralen.
Ik sluit mezelf op in dit probleem, ben vrolijk, kom zelfverzekerd over en denk alleen maar aan eten en niet-eten, aan wat mensen denken, wat mensen zien, waarom ze niks vragen of zeggen en waarom anderen wel kunnen en mogen genieten. Ik doe het zelf, ik weet het. Maar ik heb het nodig, om me opgewassen te voelen tegen de rest van de wereld, denk ik. Ik weet het ook niet. Maar ik moest het delen even hier.
Het is vaak zo dat mensen mensen met een eetstoornis toch vaak zelfverzekerd overkomen, maar van binnen onzeker zijn
Die opmerkingen van andere mensen, tsjah, dat is altijd heel erg moeilijk
Ik heb er ook heel erg veel moeite mee. Toen ik weer een beetje ging eten, kreeg ik weleens opmerkingen, die ik verkeerd opnam. Van mijn psych kreeg ik het advies; niks van aantrekken. Dat zinnetje heb ik ook de hele dag in mijn hoofd Je moet toch voor je eigen lichaam zorgen, hoe moeilijk het ook is, en je bent er zelf verantwoordelijk voor. Erg zwaar allemaal Veel succes
het klinkt alsof je weer terug bent bij af....weer net zo 'dwangmatig' bent als 4 jaar geleden, ik kan je echt maar één tip geven: zoek hulp, of als dat te lastig is, vertel het de personen om je heen! Het beeld van de foto's van 4 jaar geleden is een verstoord droombeeld, probeer daar niet naar te streven....
En tegelijkertijd zo lastig nu, ik wil ook leuk doen en oliebollen eten en geen schuldgevoel krijgen, maar ja, maar ja, maar ja. Het is zo dubbel. Steeds als er iets rots is, denk ik: zie je wel, ik moet niet eten, zo min mogelijk moet ik eten. En als het allemaal weer even wél leuk voelt, eet ik ineens weer wel lekker iets mee.
Heart-worm, hoe is het nu met jou?
En met jouw vriendin, CleeJee?
Heb vrijdag mijn adviesgesprek gehad bij Amarum. En had eigenlijk gehoopt op een klinische behandeling, maar die meneer dacht dat ik dat niet zou afmaken. Dus wilden ze me eerst beter leren kennen d.m.v. een paar gesprekken en prétherapie ofzow Ook moest ik maar proberen iets aan te komen Maar vind dat erg moeilijk, vooral omdat ik al was aangekomen Is Amarum de enige plek van hulp die je nu krijgt? Of zit je al in een heel traject?
Hoop dat het snel weer wat beter met je gaat en dat de mensen van Amarum je kunnen helpen.
Nee, ik heb al hulp bij een psychiater
Dat zal waarschijnlijk gecombineerd worden, ook omdat ik medicatie heb Wel heel fijn dat het goed gaat.
quote:Wow, wat fijnOp woensdag 3 januari 2007 10:27 schreef CleeJee het volgende:
Met mijn vriendin gaat het wel redelijk oké eigenlijk, tijdje geleden dipje gehad omdat ze aan nieuwe baan was begonnen en ineens veel sneller dan verwacht een eigen huisje kreeg....maar daar is ze goed uitgekomen!
Echt heel vaak Gaat het goed trouwens?
quote:Sugar, weten je ouders hoe je hier nu mee bezig bent? Aangezien zij degenen zijn die je toen ook konden helpen, is het misschien goed om ze te waarschuwen dat je je in je hoofd weer net zo voelt als toen, ook al is dat nog niet zichtbaar. Ze maakten zich natuurlijk zorgen om dat lage gewicht, maar nog veel meer om wat daar achter schuilt. Hopelijk kom je er met alle hulp die je aangeboden krijgt weer bovenop. Je mag best schreeuwen om hulp, woedend zijn op die kl*te wereld die je zo laat voelen, op de maatschappij die nu weer voor je bevestigt hoe slecht dat dik zijn toch eigenlijk is, dat het toch allemaal alleen maar daar om draait. Hou het echt niet allemaal bij jezelf, dan kan je steeds verder wegzakken in die emoties. Heb je vriendinnen waarbij je eerlijk kan zijn hierover?Op vrijdag 29 december 2006 09:26 schreef Sugar
Ik was door de zwangerschap veel zwaarder dan ik normaal ben. Die kilo's gaan er nu snel af. Ik krijg complimenten, mensen zien dat ik weer mijn normale figuur krijg. Maar ik wil geen complimenten!!! Ik ben er elke minuut van de dag mee bezig, dwangmatig mee bezig!!!! Ik wil dat mensen mijn probleem zien en niet zien: goh, ze begint weer normaal eruit te zien. Ik vind het hartstikke oneerlijk en gemeen dat ik nu hetzelfde gevecht lever als toen (4 jaar terug) maar dat nu niemand zich zorgen maakt, omdat ik gewoon een normaal gewicht heb nog.
Misschien een gek idee, maar heb je niet misschien een foto uit een 'goede' periode die je kan gebruiken als tegenhanger op die moeilijke momenten? Een foto van een moment waarop je echt blij en gelukkig was, zonder al die rottige gedachtes over jezelf, waar je ook heel trots op jezelf was maar om andere redenen? Trots op je mooie gezin, op een gezellige dag, op een diploma halen, een leuk knutselwerk, wat dan ook. Misschien kan je dat helpen bij het visualiseren van de andere kant, die kant waar je eigenlijk veel liever naar toe wil, wat het waard maakt om tegen deze gevoelens te vechten.
Hopelijk vind je jezelf gauw weer een beetje terug, zodat je weer omhoog kan klimmen
Ik heb wel van die foto's ja, van mijn trouwdag bijvoorbeeld. Daar straal ik en ben ik blij met man, kind, familie en vrienden. En met mezelf. Alleen kan ik daar nu toch niet echt iets mee, eerlijk gezegd. Ik ben wel blij dat ik weer pas in mijn trouwpak, dat heb ik geprobeerd en het zit zelfs nog losser dan toen.
Ik voel me nu ook gewoon goed met wat ik doe. Het kost weinig moeite. Voor de vorm eet ik 's avonds wel een klein beetje mee met man en kind(eren). Dus misschien valt het ook nog mee.
Ik weet het allemaal niet, kreeg een lieve brief per mail van mijn zussen en mijn ouders. Dat raakte me heel erg, ze doen zo hun best nu om hun zorg uit te spreken. En dat is ook waaraan ik behoefte heb, aan die bescherming en veiligheid. Die geven ze dus nu. Maar toch eet ik niet gewoon.
Soms betekent dat dat je die positieve bevestigingen minstens 1000 keer moet krijgen voor je je eigen (soms gewoon té) krachtige geest kan overwinnen. En mensen die van je houden, die zullen je altijd blijven beschermen en steunen, dat vertrouwen daarin groeit denk ik langzaam weer bij al die kleine bevestigingen. En op een bepaald moment denk je ineens weer van, hee ik ben gewoon een avond *niet* bezig geweest met zo denken, of een dag, of een week. En ook dan zullen de mensen die er echt toe doen er voor je zijn en van je houden, bijzonder eigenlijk he? Omdat jij het waard bent (mss moet je wat meer l'oreal producten kopen)
Voor wat betreft het meevallen, ik denk dat je van binnen ook wel weet dat het niet 'wel mee valt' allemaal, niet zozeer het eten, maar alles. Het is gewoon veel en erg en je bent ondertussen keihard aan het vechten om te overleven.
En gelukkig eet je, hoe moeilijk het ook is, wel iets mee, dat laat alleen maar zien dat je verstand toch gewoon nog volhoudt, dat je ergens weet dat verder gaan niet goed is, gevaarlijk is zelfs. Maar ik weet ook zo goed, dat dat juist zo negatief kan voelen, dat het dan weer voelt als die 'zwakke kant' die maar niet doorzet, ipv de sterke die je trots kan maken. Maar die zogenaamde sterke kant is eigenlijk gewoon een wolf in schaapskleren, die je angsten vergroot en je zwakker maakt.
Het is iig goed om te horen dat er veel mensen voor je klaar staan, zoals ik al zei (en uit ervaring weet), je kan zo gemakkelijk wegglijden in je eigen gevoelens.
En ik gooi hem dicht. Nieuwe topic: Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)