Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)

Ja, dubbel is dat he? Die twee kanten: de sterke en de zwakke. Voor de anderen is eten juist de goede kant, voor mij gaat het juist goed als ik niet eet uiteraard.

Ik zie dat eten 's avonds wel als zwakte en zou willen dat ik eronder uit kon. Dan zou ik het beter doen, vind ik, maar ik wéét wel dat dat niet beter is "eigenlijk". Ik 'verdenk' mezelf er alleen van dat ik gewoon niet sterk genoeg ben om dan niet te eten en dat het hebben van een gezin dan lekker makkelijk de reden is om toch wel iets te eten...

Maar Etolie, hoe is het nu met jou dan?

_{Ja, is echt.}

Ik start vrijdag met haptotherapie. Spannend is dat.

Hoe is het gegaan Sugar?

Ik heb hier ook een kleine terugval, de afgelopen maand weer wat aangekomen, en daardoor toch ook wel aan het paniekeren geslagen.

Ik wil steeds maar bevestiging van mijn omgeving dat ik goed bezig ben, en op sommige momenten krijg ik dat gewoon niet, waardoor ik me in mezelf terugtrek, en dat heeft gelijk zijn negatieve weerslag(ik sta voor de klas, dus leerlingen zijn dan gelijk een stuk drukker)...

Ik heb toevallig gistermiddag mijn eerste keer haptotherapie gehad, de therapeute heeft een aantal dingen gezegd waarmee ze de spijker op de kop sloeg.. De behandeling was fijn, ik voelde me rustig en ontspannen erna, ik voelde mijn lichaam weer, zo raar, maar ook zo relaxed..
Vandaag qua gevoelens wel weer aan het stressen, maar lichamelijk gaat het wel...

Oh, wat goed Teigan, dat jouw haptotherapie ook zo raak was meteen. Zo was het bij mij ook, meteen veel besproken en gewoon een erg prettige vrouw ook. Ik heb er echt vertrouwen in dat de hapto me kan helpen.

Verder worstel ik gewoon verder met het eten. En ik vind alles moeilijk en stom en vind vooral dat ik veel te weinig afval.

Gisteravond echt normaal gegeten en zelfs gesnoept. Ik voelde me daarna natuurlijk rot en vandaag voel ik me slecht over mezelf. Ik vind het echt heel stom dan dat ik gewoon zo los ben gegaan.

_{Wordt trouwens wel een beetje een ego-topic zo. Zijn er niet meer mensen die hun ei kwijt willen?}

quote:

Op zondag 14 januari 2007 08:58 schreef Sugar het volgende:
Gisteravond echt normaal gegeten en zelfs gesnoept. Ik voelde me daarna natuurlijk rot en vandaag voel ik me slecht over mezelf. Ik vind het echt heel stom dan dat ik gewoon zo los ben gegaan.

_{Wordt trouwens wel een beetje een ego-topic zo. Zijn er niet meer mensen die hun ei kwijt willen?}

Het is aan de ene kant zo herkenbaar voor mij, en aan de andere kant zo anders... Ik mag nog een heleboel afvallen, ik ben nog flink te zwaar.. Maar afvallen is ook eng, het vet is een beschermlaagje..
Maar aankomen mag ook niet, ik ben al zo vet, er hoeft niet meer bij...

Het ene moment durf ik wel eens iets ongezonds te pakken, op andere dagen vind ik dat doodeng...

Dagen dat ik me wel goed voel over mijn lijf wisselen zich af met dagen waarin ik het moeilijk heb, en die dagen gaan helemaal lastig dan, sommige klassen merken het, ik ben er minder ofzo, en kan ook minder goed ingrijpen.. En dat maakt de boel alleen maar erger..

zijn hier ook mensen die moeite hebben met eten op andere plekken dan thuis? ik weet niet precies wat het is, maar ik word bijna altijd kotsmisselijk als ik bij iemand anders eet, bij uit eten gaan iets minder. voor zover ik weet heb ik dit al mijn hele leven

Teigan, wat gek is dat voor mij om te lezen: vet als beschermlaagje. Ik voel me juist alleen veilig als ik in elke positie die ik kan aannemen als "dun" of "mager" bestempeld word.
Maar het dubbele gevoel herken ik dus wel. Verstand en gevoel...

MeAgainstTheWorld, ik heb dat nu wel, dat ik het lastig vind om iets te eten in het bijzijn van andere mensen. Maar ik heb dat dus alleen maar omdat ik zo min mogelijk wil eten. Niet zoals jij het hebt, denk ik.

Hoi,

Ik weet niet of ik hier helemaal pas, ik heb namelijk geen eetstoornis als in anorexia of boulimia of wat dan ook, en heb ook een gezond gewicht, maar wil toch even wat kwijt.
Ik ben altijd al bezig geweest met mijn lichaam, heb altijd dun willen zijn. Ik ben het ook altijd geweest, en nog steeds (1.71, 56 kilo). Sinds ik op kamers woon (nu zo'n 1,5 jaar) kan ik in principe ook helemaal zelf bepalen wat ik eet. Het probleem is alleen een beetje, dat ik heel erg bezig ben met gezond eten, en niet te veel eten. Ik wil heel graag dit lichaam houden en absoluut niet aankomen, ook niet afvallen, maar zeker niet aankomen. Zolang ik onder controle heb wat ik eet (dus gewoon ontbijt, lunch en gezond avondeten en niet te veel tussendoor) is er niks aan de hand. Maar als ik bij andere mensen eet, een verjaardag heb of pizza of iets moet eten word ik bang. Niet dat ik nooit snoep of ongezond eet, maar ik wil het zo veel mogelijk beperken en voel me soms schuldig als ik het wel doe. Ik ben dan bang dat ik aankom etc.
Nu zit ik ook bij een studentenvereniging wat natuurlijk bier drinken inhoudt. Doe ik ook wel, maar ook hiervoor geldt, als ik veel heb gedronken is die angst er weer. Ik weet dat ik me niet zo druk moet maken, dat ik een gezond gewicht heb en dat ik ook niet snel dik zal worden, maar toch, die angst blijft. Soms vind ik mezelf ook helemaal niet zo slank, terwijl ik verstandelijk wel weet dat het zo is.
Ik weet dat ik het allemaal wel onder controle heb, en dat ik niet snel door zal gaan slaan, maar toch baal ik wel dat ik er soms iets wat obsessief mee bezig ben, wat dat is zonde en nergens voor nodig. Ik wil gewoon kunnen genieten van eten, zonder bang te moeten zijn!
Nogmaals, ik weet niet zeker of mijn verhaal hier past, en ik weet ook niet echt wat ik ermee wil, maar wilde het ff kwijt...

Ik denk dat je hier best past, ook al klinkt dat eigenlijk helemaal niet leuk. Je bent op een inderdaad (enigszins) obsessieve manier bezig met eten en (niet) aankomen. Dat gaat gepaard met piekeren over eten en opzien tegen bepaalde eetmomenten. Ik denk dat je er wel echt voor moet oppassen dat dit dwangmatige niet verder gaat. Sterker nog, ik denk dat je er in de huidige situatie al te veel mee bezig bent. Dat het veel gezonder zou zijn als je minder geobsedeerd zou zijn door eten. maar ja, daar help ik je niet mee.

Ik denk dat het goed is dat je hier post, want volgens mij is het altijd goed wel te erkennen dat er iets niet in de haak is. Denk je ook niet? Ik hoop dat je manieren vindt het eten en niet-aankomen wat meer los te laten, op den duur.

Klopt wel idd.. Het is gewoon erg moeilijk om het los te laten, en ben ook bang dat me dat nooit echt gaat lukken. Weet je wat het ook is, ik voel ook een soort druk om "slank" te blijven omdat ik anders faal ofzo. Ben altijd "de slanke meid met het perfecte figuur" geweest, zoals vriendinnen altijd zeiden en zeggen. Als ik dan aan zou komen voelt dat als mislukken ofzo...

he nikki, als ik je post lees denk ik aan orthorexia (ja wij hebben overal diagnostische labels voor).
Moet je maar googlen, er zal heus wel iets over te vinden zijn

In ieder geval goed van je dat je je er van bewust bent al, dat het misschien een beetje richting Te aan het gaan is.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 03:20 schreef MeAgainstTheWorld het volgende:
zijn hier ook mensen die moeite hebben met eten op andere plekken dan thuis? ik weet niet precies wat het is, maar ik word bijna altijd kotsmisselijk als ik bij iemand anders eet, bij uit eten gaan iets minder. voor zover ik weet heb ik dit al mijn hele leven

Ik heb altijd moeite met eten in openbare plekken , of met andere mensen in het algemeen (behalve met een vriend van me) , als ik ergens zit en ik moet eten bv als ik uit eten ga met collega's verzin ik altijd smoesjes dat ik niet mee kan eten (ziek e.d) , het gevolg is dat ALS je dan een keer eet op je werk ofzo mensen je meteen aan staren van wow dit is de 3de keer dat ik je ooit heb zien eten heel irritant .
Ik heb ook altijd het idee dat ik het niet normaal kan doen ofzo, het er raar uitziet? heb jij dat ook ?

En eigenlijk wil ik het zo graag loslaten en gaan genieten van dingen. Maar wat gaat er dan gebeuren?

Ik weet niet of ik hier helemaal pas, maar ik reageer toch even in dit topic.
Ik heb zelf een manisch-depressieve stoornis met Borderline aspecten, en dat zorgt er voor dat ik met regelmaat en (tijdelijk) eetprobleem krijg. In depressieve perioden ben ik geneigd véél te eten, waardoor ik soms heel veel aankom in korte tijd. In een manische periode daarentegen val ik veel af en eet ik reuze gezond. In de 'normale' periodes daartussen blijft mijn gewicht gelijk aan het gewicht daarvoor en eet ik normaal. Nu gaat het op het moment niet heel goed met me, en ik weeg dus 79 kilo bij 1.72. Ik voel me daar niet goed bij, maar mijn antwoord op me ongelukkig voelen is meer eten. Ik heb ook echt buien waarbij ik iets móet eten als het maar zoet is. Ik vind het erg moeilijk om daar mee om te gaan.
Maar misschien komt daar binnenkort een oplossing voor, want per mei ga ik opgenomen worden voor 5 dagen en nachten per week. Zijn er hier meer mensen met hetzelfde probleem?

Dit topic is inmiddels gevuld met wat nieuwe mensen....fijn te merken dat ook anderen de weg naar dit (hele fijne) topic hebben gevonden.

Wat bij mijn vriendin heel goed hielp, was om de voor- en nadelen van je eetstornis eens op een rij te gaan zetten. Ik durf nu alvast te voorspellen dat bijna iedereen aan het begin meer voor- dan nadelen op zal schrijven. Probeer daarna eens heel kritisch te gaan kijken, wedden dat er wat 'verzonnen/positief gemaakte' voordelen zulen afvallen?

Ik denk wel dat je daarin gelijk hebt, CleeJee. Maar ik vind het gewoon wel fijn nu, om zo strikt te zijn met eten.

Ik word intussen wel gek van mensen die niks zeggen erover, voor mij is het zo aanwezig, dat er dan maar beter over gepraat kan worden. Niks zeggen is niks zien, is dus blijkbaar nog niet te dun genoemd worden en is dus nog niet zorgelijk. Prima, dan ga ik nog door. Geen probleem, is ook het makkelijkst. Niemand trekt aan me, niemand rammelt me door elkaar. Men laat het begaan. Prima. Ik blijf op mijn eilandje en doe wat ik veilig vind. Afsluiten en doorgaan, met opgeheven hoofd.

Sugar, niks zeggen wil echt niet zeggen niks zien hoor.... het kan best zijn dat men niets durft te zeggen of, nog meer voor te stellen, dat men neit weet hoe er mee om te gaan....
Stel dat jij een vriendin van je steeds dikker zie worden, zeg jij daar dan makkelijk iets van?

Je vind het fijn nu, omdat je er controle/zelfwaarde uit haalt, begrijpelijk... maar je weet ook dat je heel ongezond bezig bent, en dat je nu dingen aan het doen bent die niet normaal/gezond/natuurlijk zijn...of niet?

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 08:19 schreef Sugar het volgende:
Ik denk wel dat je daarin gelijk hebt, CleeJee. Maar ik vind het gewoon wel fijn nu, om zo strikt te zijn met eten.

Ik word intussen wel gek van mensen die niks zeggen erover, voor mij is het zo aanwezig, dat er dan maar beter over gepraat kan worden. Niks zeggen is niks zien, is dus blijkbaar nog niet te dun genoemd worden en is dus nog niet zorgelijk. Prima, dan ga ik nog door. Geen probleem, is ook het makkelijkst. Niemand trekt aan me, niemand rammelt me door elkaar. Men laat het begaan. Prima. Ik blijf op mijn eilandje en doe wat ik veilig vind. Afsluiten en doorgaan, met opgeheven hoofd.

Je zal er toch echt zelf wat aan moeten doen lijkt me. En niet gaan zitten wachten totdat iemand anders je een schop onder je kont geeft.

Haha, Moja.

Ik doe haptotherapie.
En de mensen in mijn omgeving weten wel hoe ik met eten bezig ben, maar dat betekent nog niet dat ik me daardoor geholpen voel.