Eetstoornissen: Boulimia, Anorexia, BED etc. (Deel 5)

Ja, dubbel is dat he? Die twee kanten: de sterke en de zwakke. Voor de anderen is eten juist de goede kant, voor mij gaat het juist goed als ik niet eet uiteraard.

Ik zie dat eten 's avonds wel als zwakte en zou willen dat ik eronder uit kon. Dan zou ik het beter doen, vind ik, maar ik wéét wel dat dat niet beter is "eigenlijk". Ik 'verdenk' mezelf er alleen van dat ik gewoon niet sterk genoeg ben om dan niet te eten en dat het hebben van een gezin dan lekker makkelijk de reden is om toch wel iets te eten...

Maar Etolie, hoe is het nu met jou dan?

_{Ja, is echt.}

Ik start vrijdag met haptotherapie. Spannend is dat.

Hoe is het gegaan Sugar?

Ik heb hier ook een kleine terugval, de afgelopen maand weer wat aangekomen, en daardoor toch ook wel aan het paniekeren geslagen.

Ik wil steeds maar bevestiging van mijn omgeving dat ik goed bezig ben, en op sommige momenten krijg ik dat gewoon niet, waardoor ik me in mezelf terugtrek, en dat heeft gelijk zijn negatieve weerslag(ik sta voor de klas, dus leerlingen zijn dan gelijk een stuk drukker)...

Ik heb toevallig gistermiddag mijn eerste keer haptotherapie gehad, de therapeute heeft een aantal dingen gezegd waarmee ze de spijker op de kop sloeg.. De behandeling was fijn, ik voelde me rustig en ontspannen erna, ik voelde mijn lichaam weer, zo raar, maar ook zo relaxed..
Vandaag qua gevoelens wel weer aan het stressen, maar lichamelijk gaat het wel...

Oh, wat goed Teigan, dat jouw haptotherapie ook zo raak was meteen. Zo was het bij mij ook, meteen veel besproken en gewoon een erg prettige vrouw ook. Ik heb er echt vertrouwen in dat de hapto me kan helpen.

Verder worstel ik gewoon verder met het eten. En ik vind alles moeilijk en stom en vind vooral dat ik veel te weinig afval.

Gisteravond echt normaal gegeten en zelfs gesnoept. Ik voelde me daarna natuurlijk rot en vandaag voel ik me slecht over mezelf. Ik vind het echt heel stom dan dat ik gewoon zo los ben gegaan.

_{Wordt trouwens wel een beetje een ego-topic zo. Zijn er niet meer mensen die hun ei kwijt willen?}

quote:

Op zondag 14 januari 2007 08:58 schreef Sugar het volgende:
Gisteravond echt normaal gegeten en zelfs gesnoept. Ik voelde me daarna natuurlijk rot en vandaag voel ik me slecht over mezelf. Ik vind het echt heel stom dan dat ik gewoon zo los ben gegaan.

_{Wordt trouwens wel een beetje een ego-topic zo. Zijn er niet meer mensen die hun ei kwijt willen?}

Het is aan de ene kant zo herkenbaar voor mij, en aan de andere kant zo anders... Ik mag nog een heleboel afvallen, ik ben nog flink te zwaar.. Maar afvallen is ook eng, het vet is een beschermlaagje..
Maar aankomen mag ook niet, ik ben al zo vet, er hoeft niet meer bij...

Het ene moment durf ik wel eens iets ongezonds te pakken, op andere dagen vind ik dat doodeng...

Dagen dat ik me wel goed voel over mijn lijf wisselen zich af met dagen waarin ik het moeilijk heb, en die dagen gaan helemaal lastig dan, sommige klassen merken het, ik ben er minder ofzo, en kan ook minder goed ingrijpen.. En dat maakt de boel alleen maar erger..

zijn hier ook mensen die moeite hebben met eten op andere plekken dan thuis? ik weet niet precies wat het is, maar ik word bijna altijd kotsmisselijk als ik bij iemand anders eet, bij uit eten gaan iets minder. voor zover ik weet heb ik dit al mijn hele leven

Teigan, wat gek is dat voor mij om te lezen: vet als beschermlaagje. Ik voel me juist alleen veilig als ik in elke positie die ik kan aannemen als "dun" of "mager" bestempeld word.
Maar het dubbele gevoel herken ik dus wel. Verstand en gevoel...

MeAgainstTheWorld, ik heb dat nu wel, dat ik het lastig vind om iets te eten in het bijzijn van andere mensen. Maar ik heb dat dus alleen maar omdat ik zo min mogelijk wil eten. Niet zoals jij het hebt, denk ik.

Hoi,

Ik weet niet of ik hier helemaal pas, ik heb namelijk geen eetstoornis als in anorexia of boulimia of wat dan ook, en heb ook een gezond gewicht, maar wil toch even wat kwijt.
Ik ben altijd al bezig geweest met mijn lichaam, heb altijd dun willen zijn. Ik ben het ook altijd geweest, en nog steeds (1.71, 56 kilo). Sinds ik op kamers woon (nu zo'n 1,5 jaar) kan ik in principe ook helemaal zelf bepalen wat ik eet. Het probleem is alleen een beetje, dat ik heel erg bezig ben met gezond eten, en niet te veel eten. Ik wil heel graag dit lichaam houden en absoluut niet aankomen, ook niet afvallen, maar zeker niet aankomen. Zolang ik onder controle heb wat ik eet (dus gewoon ontbijt, lunch en gezond avondeten en niet te veel tussendoor) is er niks aan de hand. Maar als ik bij andere mensen eet, een verjaardag heb of pizza of iets moet eten word ik bang. Niet dat ik nooit snoep of ongezond eet, maar ik wil het zo veel mogelijk beperken en voel me soms schuldig als ik het wel doe. Ik ben dan bang dat ik aankom etc.
Nu zit ik ook bij een studentenvereniging wat natuurlijk bier drinken inhoudt. Doe ik ook wel, maar ook hiervoor geldt, als ik veel heb gedronken is die angst er weer. Ik weet dat ik me niet zo druk moet maken, dat ik een gezond gewicht heb en dat ik ook niet snel dik zal worden, maar toch, die angst blijft. Soms vind ik mezelf ook helemaal niet zo slank, terwijl ik verstandelijk wel weet dat het zo is.
Ik weet dat ik het allemaal wel onder controle heb, en dat ik niet snel door zal gaan slaan, maar toch baal ik wel dat ik er soms iets wat obsessief mee bezig ben, wat dat is zonde en nergens voor nodig. Ik wil gewoon kunnen genieten van eten, zonder bang te moeten zijn!
Nogmaals, ik weet niet zeker of mijn verhaal hier past, en ik weet ook niet echt wat ik ermee wil, maar wilde het ff kwijt...

Ik denk dat je hier best past, ook al klinkt dat eigenlijk helemaal niet leuk. Je bent op een inderdaad (enigszins) obsessieve manier bezig met eten en (niet) aankomen. Dat gaat gepaard met piekeren over eten en opzien tegen bepaalde eetmomenten. Ik denk dat je er wel echt voor moet oppassen dat dit dwangmatige niet verder gaat. Sterker nog, ik denk dat je er in de huidige situatie al te veel mee bezig bent. Dat het veel gezonder zou zijn als je minder geobsedeerd zou zijn door eten. maar ja, daar help ik je niet mee.

Ik denk dat het goed is dat je hier post, want volgens mij is het altijd goed wel te erkennen dat er iets niet in de haak is. Denk je ook niet? Ik hoop dat je manieren vindt het eten en niet-aankomen wat meer los te laten, op den duur.

Klopt wel idd.. Het is gewoon erg moeilijk om het los te laten, en ben ook bang dat me dat nooit echt gaat lukken. Weet je wat het ook is, ik voel ook een soort druk om "slank" te blijven omdat ik anders faal ofzo. Ben altijd "de slanke meid met het perfecte figuur" geweest, zoals vriendinnen altijd zeiden en zeggen. Als ik dan aan zou komen voelt dat als mislukken ofzo...

he nikki, als ik je post lees denk ik aan orthorexia (ja wij hebben overal diagnostische labels voor).
Moet je maar googlen, er zal heus wel iets over te vinden zijn

In ieder geval goed van je dat je je er van bewust bent al, dat het misschien een beetje richting Te aan het gaan is.

quote:

Op maandag 15 januari 2007 03:20 schreef MeAgainstTheWorld het volgende:
zijn hier ook mensen die moeite hebben met eten op andere plekken dan thuis? ik weet niet precies wat het is, maar ik word bijna altijd kotsmisselijk als ik bij iemand anders eet, bij uit eten gaan iets minder. voor zover ik weet heb ik dit al mijn hele leven

Ik heb altijd moeite met eten in openbare plekken , of met andere mensen in het algemeen (behalve met een vriend van me) , als ik ergens zit en ik moet eten bv als ik uit eten ga met collega's verzin ik altijd smoesjes dat ik niet mee kan eten (ziek e.d) , het gevolg is dat ALS je dan een keer eet op je werk ofzo mensen je meteen aan staren van wow dit is de 3de keer dat ik je ooit heb zien eten heel irritant .
Ik heb ook altijd het idee dat ik het niet normaal kan doen ofzo, het er raar uitziet? heb jij dat ook ?

En eigenlijk wil ik het zo graag loslaten en gaan genieten van dingen. Maar wat gaat er dan gebeuren?

Ik weet niet of ik hier helemaal pas, maar ik reageer toch even in dit topic.
Ik heb zelf een manisch-depressieve stoornis met Borderline aspecten, en dat zorgt er voor dat ik met regelmaat en (tijdelijk) eetprobleem krijg. In depressieve perioden ben ik geneigd véél te eten, waardoor ik soms heel veel aankom in korte tijd. In een manische periode daarentegen val ik veel af en eet ik reuze gezond. In de 'normale' periodes daartussen blijft mijn gewicht gelijk aan het gewicht daarvoor en eet ik normaal. Nu gaat het op het moment niet heel goed met me, en ik weeg dus 79 kilo bij 1.72. Ik voel me daar niet goed bij, maar mijn antwoord op me ongelukkig voelen is meer eten. Ik heb ook echt buien waarbij ik iets móet eten als het maar zoet is. Ik vind het erg moeilijk om daar mee om te gaan.
Maar misschien komt daar binnenkort een oplossing voor, want per mei ga ik opgenomen worden voor 5 dagen en nachten per week. Zijn er hier meer mensen met hetzelfde probleem?

Dit topic is inmiddels gevuld met wat nieuwe mensen....fijn te merken dat ook anderen de weg naar dit (hele fijne) topic hebben gevonden.

Wat bij mijn vriendin heel goed hielp, was om de voor- en nadelen van je eetstornis eens op een rij te gaan zetten. Ik durf nu alvast te voorspellen dat bijna iedereen aan het begin meer voor- dan nadelen op zal schrijven. Probeer daarna eens heel kritisch te gaan kijken, wedden dat er wat 'verzonnen/positief gemaakte' voordelen zulen afvallen?

Ik denk wel dat je daarin gelijk hebt, CleeJee. Maar ik vind het gewoon wel fijn nu, om zo strikt te zijn met eten.

Ik word intussen wel gek van mensen die niks zeggen erover, voor mij is het zo aanwezig, dat er dan maar beter over gepraat kan worden. Niks zeggen is niks zien, is dus blijkbaar nog niet te dun genoemd worden en is dus nog niet zorgelijk. Prima, dan ga ik nog door. Geen probleem, is ook het makkelijkst. Niemand trekt aan me, niemand rammelt me door elkaar. Men laat het begaan. Prima. Ik blijf op mijn eilandje en doe wat ik veilig vind. Afsluiten en doorgaan, met opgeheven hoofd.

Sugar, niks zeggen wil echt niet zeggen niks zien hoor.... het kan best zijn dat men niets durft te zeggen of, nog meer voor te stellen, dat men neit weet hoe er mee om te gaan....
Stel dat jij een vriendin van je steeds dikker zie worden, zeg jij daar dan makkelijk iets van?

Je vind het fijn nu, omdat je er controle/zelfwaarde uit haalt, begrijpelijk... maar je weet ook dat je heel ongezond bezig bent, en dat je nu dingen aan het doen bent die niet normaal/gezond/natuurlijk zijn...of niet?

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 08:19 schreef Sugar het volgende:
Ik denk wel dat je daarin gelijk hebt, CleeJee. Maar ik vind het gewoon wel fijn nu, om zo strikt te zijn met eten.

Ik word intussen wel gek van mensen die niks zeggen erover, voor mij is het zo aanwezig, dat er dan maar beter over gepraat kan worden. Niks zeggen is niks zien, is dus blijkbaar nog niet te dun genoemd worden en is dus nog niet zorgelijk. Prima, dan ga ik nog door. Geen probleem, is ook het makkelijkst. Niemand trekt aan me, niemand rammelt me door elkaar. Men laat het begaan. Prima. Ik blijf op mijn eilandje en doe wat ik veilig vind. Afsluiten en doorgaan, met opgeheven hoofd.

Je zal er toch echt zelf wat aan moeten doen lijkt me. En niet gaan zitten wachten totdat iemand anders je een schop onder je kont geeft.

Haha, Moja.

Ik doe haptotherapie.
En de mensen in mijn omgeving weten wel hoe ik met eten bezig ben, maar dat betekent nog niet dat ik me daardoor geholpen voel.

het is ook lastig waarschijnlijk om hulp van ze tekrijgen..
Zij weten niet hoe het is, die worsteling met eten...

En vinden het daarom waarschijnlijk heel moeilijk om er wat over te zeggen...

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 14:46 schreef HeaRt_woRm het volgende:

[..]

Hey welkom hier Jij had al eens een topic geopend toch dacht ik?
Mensen met borderline zijn gevoelig voor verslavingen. Ik heb zelf gelukkig alleen maar borderline-trekken, maar als mijn eetstoornis wat meer op de achtergrond komt te staan, merk ik wel dat er iets anders voor in de plaats komt (agressie ofzow). Maar bij therapie moet je wel zeggen over dat eten, voordat het alleen maar erger wordt! Sterkte!!!

Dankje! Mja ik had inderdaad een topic geopend over Borderline, maar ze zijn er inmiddels achter dat het Manische depressiviteit met Borderline aspecten is, iets wat dus ook meer klopt gezien het feit dat mn stemming niet om de zoveel uur omslaat maar om de zoveel maanden. En manische depressie zit in de familie.
Anyhow, dat heeft veel invloed op mn eetpatroon. Mijn vader eet altijd als hij gestresst is, en als kind kreeg ik snoepjes als ik me naar voelde. Nu eet ik dus nog steeds heel veel in mijn depressieve periodes, en dat is echt een vicieuze cirkel. Ik voel me rot, dus ik wil iets lekkers, maar als ik wat lekkers neem, dan ben schiet ik te kort want dan ga ik niet goed om met mn lijf, dan stel ik anderen teleur, dan blijf ik lelijk en dik, en dan voel ik me weer rot, dus ga ik weer eten, enzovoort. Heel moeilijk allemaal. Ik ga dat ook zeker bij therapie aankaarten, gelukkig ga ik 5 dagen per week intern, en zal ik het daar dus hopelijk wel af kunnen leren. Maar dat is pas per mei, dus nu is het nog een strijd. Gelukkig zijn er lieve steunende mensen in dit topic!

quote:

Op dinsdag 23 januari 2007 16:15 schreef Sugar het volgende:
Ik doe haptotherapie.
En de mensen in mijn omgeving weten wel hoe ik met eten bezig ben, maar dat betekent nog niet dat ik me daardoor geholpen voel.

Wat verwacht je precies van je omgeving? Hoe zou je willen dat zij zouden reageren?
Wat kunnen zij doen om jou te helpen?

Eerlijk gezegd weet ik dat ook niet meer zo goed, CleeJee. Ik denk dat ik het zelf toch pas genoeg vind, als ik echt door mensen mager genoemd word. En dat is nu niet zo, ik ben nu gewoon normaal. Dus ik denk eigenlijk dat mensen niks voor me kunnen doen, omdat ik toch wil dat ik eerst dat stempeltje 'mager' krijg. Dat compenseert dan mooi het andere stempeltje van ooit en geeft me lucht en zekerheid. En wat ook veilig is: dan zijn mensen ook écht blij dat ik eet, als ze zich eerst zorgen hebben gemaakt. En ik denk dat ik -juist voor zoiets normaals als eten- bevestiging nodig heb.

En het stomste: ik wéét welke echte kwaliteiten ik heb (die veel meer betekenen dan mijn lijf, eigenlijk). Dus ik vraag me af of er wel een diepere betekenis is achter dit eetprobleem. Want het lijkt in mijn gevoel en mijn hoofd echt alleen maar te gaan om het stickertje 'mager' zodat ik mezelf weer recht in de ogen kan kijken.

Nou, het gaat weer echt niet goed met me
Vandaag een zak van 250 gram witte chocolade flikken opgegeten, naast een half pak koekjes en nog mijn gewone eten
Waarom doe ik het? Ik weet het niet, Ik weet het wel en ik kan het niet anders kwijt. Ik voel me rot, kan niet wachten tot de therapie begint en voel me nutteloos. Ik kan mijn gevoelens niet kwijt (ik ben vandaag en morgen ook nog eens alleen) dus ik ga eten. Morgen ga ik niet eten, denk ik dan..of heel weinig. Maar zo werkt het niet. Morgen voel ik me namelijk ook rot, want het gaat niet over van één dag, en dus eet ik morgen ook weer. Een vreselijke cirkel.
Waarom kan ik er niet gewoon mee stoppen? Omdat ik weet wat ik anders ga doen, als ik niet eet dan drink ik, of dan ga ik over op ander zelfdestructief gedrag, en die paar kilo's gaan er wel vanaf, want het is ook weer niet alsof ik dramatisch overgewicht heb..Het is maar 5 kilo teveel, maar het is met zoveel dingen en problemen verweven dat ik het psychisch niet aan kan om er wat aan te doen, want eten is voor veel dingen mijn oplossing geworden. Korte vreugde door de suiker, en daarna weer aan de ellende denken.

Bah, wat een rotdag.

quote:

Op donderdag 25 januari 2007 09:44 schreef HeaRt_woRm het volgende:
Heb je wel genoeg afleiding overdag? Dat wil ook nog weleens helpen Gewoon eventjes iets anders doen

Momenteel dus niet
Ik zit momenteel ziek thuis (als ik ga werken barst ik zo van de stress en paranoia dat ik gebroken ben) en wacht dus op mijn opname. Overdag is mijn vader aan het werk en ben ik alleen thuis, en word ik dus steevast met mezelf geconfronteerd. Dat is erg moeilijk, maar werken kan ik helemaal niet. Dan ga ik onderdoor aan de angsten van 'zullen ze me ontslaan? doe ik het wel goed genoeg?' wat dus niet echt bevordelijk is voor je toch al gespannen depressieve hoofd. Bovendien heb ik moeite met de deur uit gaan, want binnen kan ik mezelf van mezelf afleiden door te lezen en spelletjes te doen, buiten moet ik nadenken en word ik met mezelf geconfronteerd. Hopelijk komt er snel verandering in.

Ik ben sinds vorige week weer aan het eten en dat is hartstikke moeilijk. Ik ben bang voor de kilo's. Ik ben bang nu ik de controle loslaat en zelfs ineens hele pakken koekjes ga eten.

Elke dag denk ik een paar keer: ik ben meer waard als ik niet eet, ik ben meer waard als ik dun ben, wanneer zou ik weer walgen van mezelf als ik in de spiegel kijk? Hoeveel dagen nog voordat ik weer dat voel? Ik word hoe dan ook dikker nu en ik vind dat echt verschrikkelijk. Ik haat het dat ik nu afscheid moet nemen van houvast en van een redelijk veilig dun lijf.

Sugar, hardstikke goed joh...
Ik hoop dat je het vol kan houden, maar dat denk ik wel....

Ik ben op aanraden van de haptotherapeute weer flink minder suiker gaan eten, dus echt stoppen met snoepen.. Het lukt nu wel omdat ik het "moet" van haar..
Voel me daardoor wel beter, heb ook het idee dat mijn lijf het ook wel fijn vind...

quote:

Op woensdag 17 januari 2007 10:16 schreef Schubbekut het volgende:

[..]

Ik heb altijd moeite met eten in openbare plekken , of met andere mensen in het algemeen (behalve met een vriend van me) , als ik ergens zit en ik moet eten bv als ik uit eten ga met collega's verzin ik altijd smoesjes dat ik niet mee kan eten (ziek e.d) , het gevolg is dat ALS je dan een keer eet op je werk ofzo mensen je meteen aan staren van wow dit is de 3de keer dat ik je ooit heb zien eten heel irritant .
Ik heb ook altijd het idee dat ik het niet normaal kan doen ofzo, het er raar uitziet? heb jij dat ook ?

dit heb ik ook ja, het vreemde is dat ik er thuis vrijwel geen last van heb als ik met anderen eet. Ik verzin ook elke keer een smoesje om niet bij iemand te hoeven blijven eten, of uit eten te gaan. ik heb niet het idee dat het anderen opvalt, ik heb er nog nooit iets over gehoord in ieder geval... het is wel een lastig probleem. bij het idee van uit eten gaan met mijn vriendin bijvoorbeeld word ik meteen misselijk en ongemakkelijk.

het vreemde is dat ik echt helemaal niet dik ben, eerder aan de dunne kant (1.85m en rond de 70 kilo) dus ik heb geen idee waarom ik hier last van heb.

Étoile, . Lief wat je zegt.

Teigan, succes dan met het niet snoepen. Balans is zo belangrijk en als het voor jou nu al voelt als beter in balans, dan is dat echt hartstikke goed. Ga zo door!

Ik hou vol met gewoon eten. Het gaat nog wel vanuit mijn hoofd en heel veel eetmomenten zijn symbolisch en gaan gepaard met een hele gedachtengang. Maar ik hoop dat ik uiteindelijk weer eet vanuit mijn lichamelijke behoefte en vanuit mijn gevóel.

Ik was verrast deze weer terug te zien, ik had er al een tijdje niet aan gedacht.

Hier gaat het met vlagen beter en minder. De haptotherapie helpt gelukkig wel, maar is de laatste tijd even wat minder vaak geweest, en dan mis je het wel.
Het eten wil even niet. Teveel stress en drukte, en ik val dan weer terug in het niet klaar willen maken van gezond eten, en makkelijke dingen uit de kasten snaaien.
Gelukkig zie ik het nu gebeuren, en kan ik dan wat makkelijker ingrijpen.

Hoe gaat het met de rest dan?

Ik ben een nieuweling in dit topic. Ik rommel sinds mijn 17e al met mijn eetpatroon. Het begon toen met laxeerpillen en kotsen. Daarna heb ik er een tijdje geen last meer van gehad tot het een half jaar geleden terug kwam. Ik ben namelijk tijdens een periode dat ik op mezelf woonde aangekomen (zo'n 8 kilo) en kreeg er van mijn omgeving kritiek op. Ook mijn moeder maakte steeds opmerkingen dat ik te dik was en iedere keer als ik naar de keuken liep om iets lekkers te pakken kreeg ik weer een opmerking. Ik was op dat moment zo'n 63,5 kilo bij een lengte van 1.68. Daarna besloot ik te gaan lijnen, maar dat sloeg door. Door het niet eten kreeg ik vaak zo'n honger dat ik een enorme vreetbui kreeg met als gevolg dat ik enorm veel ging sporten, een periode zo min mogelijk at en/of alles eruit kotste. Bovendien dronk ik veel koffie om mijn metabolisme op te schroeven. Ik was dus flink obsessief bezig. Ik viel uiteindelijk in een korte periode veel af tot ik 52 kilo woog. (ik denk in maximaal 2 maanden tijd) Daarna begon ik te eten en kon ik mezelf niet meer stoppen. Ik at niet om ik honger at, maar meer uit emoties. Dit heeft een hele tijd aangehouden, zo'n 3 maanden. Ik weeg nu ongeveer weer 58 kilo (ik heb het geluk dat ik niet zo heel snel aankom). Maar af en toe heb ik nog periodes dat ik enorm aan het lijnen ben, zoals 2 dagen niets eten en het 2-4-6-8 dieet (maandag 200 cal, dinsdag 400 cal, woensdag 600 cal, donderdag 800 cal, vrijdag 200 cal etc. etc.) Het probleem is bij mij echter dat ik een enorm wisselend zelfbeeld heb. De ene keer vind ik het prima zoals ik er uitzie, onder het mom van; een beetje vlees is niet verkeerd en de andere keer vind ik mezelf te dik en ga ik streng lijnen. Normaal lijnen kan ik niet, want ik sla al snel door. Ook als ik periodes heb met gezond eten (die heb ik weleens) slaat dat al snel om in streng lijnen. Het instabiele zelfbeeld is enorm frustrerend voor me. Ik weet eigenlijk niet wat ik ermee aan moet. Op dit moment weet ik van mezelf dat ik mezelf weer te dik vind, en ik ben nu weer bezig met lijnen (mede daarom ben ik ook weer begonnen met roken, omdat dat het metabolisme zou verhogen en het hongergevoel zou onderdrukken). Zoals je ziet is het bij dus niet constant, maar wisselt het elkaar af. Ook heb ik verschillende methodes om af te vallen, zoals de calorie-inname enorm te beperken en als ik dan een vreetbui krijg het eruit kotsen, veel sporten, of weer een tijdje nog minder eten (met de laxeerpillen ben ik gestopt want ik kreeg er enorme krampen van). Ik weet eigenlijk niet waarom ik dit typ, ik heb ook niet echt een vraag ofzo...maar ik wilde het gewoon even kwijt.

Natural_Mystic, best herkenbaar verhaal, hoewel ook ik het echte vreten niet ken en ook het laxeren en kotsen niet. Maar de schommeling van wel iets mogen eten en niet en de invloed van anderen en je eigen schommelende zelfbeeld herken ik sterk. Moeilijk om daar iets mee te kunnen, he? Ik denk net als Étoile dat je er wel iets mee zou moeten doen. Hulp zoeken dus en proberen de balans in jezelf te gaan zoeken. Sterkte en blijf vooral hier van je af schrijven, dat alleen kan al heel goed en fijn zijn.

Heart_Worm, spannend die pretherapie! Wat houdt het in? En start je over twee weken? (je schreef twee ... ). Fijn dat het redelijk gaat met je.

Teigan, ik heb ook haptotherapie nu en ik vind het heftig en moeilijk en confronterend. Heb jij dat ook? Rot dat het nu door drukte en stress minder goed gaat met je. Of met het eten dan. Hoop voor je dat je dat weer naar je eigen tevredenheid kunt ombuigen!

Met mij gaat het op dit gebied wel oké. Ik eet gewoon, normaal. Hoe ik me voel hangt wél samen nog met hoe mijn broek zit, hoe ik eruit zag toen ik in de spiegel keek en hoeveel ik eet op een dag. Eigenlijk voel ik een soort jaloezie en verlangen als ik bijvoorbeeld het verhaal lees van Natural_Mystic. Ik eet nu normaal en daardoor mis ik grip, duidelijkheid, mis ik een dun lijf en heel veel veiligheid. Maar ik wéét dat dit het "beste" is. En heb ook geen moeite met het eten zelf (hoe genant ook, ik kan zelfs te veel doorslaan in het eten en alles maar moeten kunnen hebben). Ik zou alleen graag nog voelen wat ik voel als ik zo min mogelijk eet: dun zijn, veilig zijn, controle hebben, een doel hebben en bijzonder zijn.

quote:

Op zondag 21 januari 2007 12:28 schreef Moragh_DaughterofSune het volgende:
Ik heb zelf een manisch-depressieve stoornis met Borderline aspecten, en dat zorgt er voor dat ik met regelmaat en (tijdelijk) eetprobleem krijg. In depressieve perioden ben ik geneigd véél te eten, waardoor ik soms heel veel aankom in korte tijd. In een manische periode daarentegen val ik veel af en eet ik reuze gezond.

Bericht verwijderd, en verzonden naar je PM inbox

[ Bericht 21% gewijzigd door meta4 op 13-07-2007 01:55:59 ]

quote:

Op woensdag 4 april 2007 08:05 schreef Sugar het volgende:
Hoe ik me voel hangt wél samen nog met hoe mijn broek zit, hoe ik eruit zag toen ik in de spiegel keek en hoeveel ik eet op een dag.

Even mezelf van hierboven quoten, want dit is nog steeds zo. Elke avond stap ik dus ontevreden en boos op mezelf in bed. Het gaat even een beetje kut op het lijf-gebied, vind mezelf zo lelijk doordat ik dingen snoep en snack soms. Doordat ik niet dun ben, maar gewoon. Waarom kan ik dat toch niet accepteren?
Elke avond neem ik me voor de volgende dag weinig te eten, wel 'gewoon' eten, maar niet snoepen enzo. Het gezonde lijnen dus. Maar het gaat even niet en mijn hele eetgedrag hangt veel te veel samen met hoe ik me voel, welk oordeel ik heb en wat ik vind dat hoort.

Zijn er mensen die dit herkennen en tips hebben hoe ik mijn dagen minder boos en verdrietig afsluit? Bedankt alvast.

Nobody can help you!

Je moet het zelf doen.
Anderen kunnen je er wel op wijzen.
Maar verder sta je er alleen voor.
Je kunt het alleen als je het zelf wil. En als je wilt blijven leven.

Als je eenmaal over de drempel zit. Moet je er voor zorgen dat je die drempel niet meer onder komt.
En niet weer in een cirkeltje komt. Die gevaarlijk is.

quote:

Op zondag 22 juli 2007 21:15 schreef Sugar het volgende:
Even mezelf van hierboven quoten, want dit is nog steeds zo. Elke avond stap ik dus ontevreden en boos op mezelf in bed. Het gaat even een beetje kut op het lijf-gebied, vind mezelf zo lelijk doordat ik dingen snoep en snack soms. Doordat ik niet dun ben, maar gewoon. Waarom kan ik dat toch niet accepteren?
Elke avond neem ik me voor de volgende dag weinig te eten, wel 'gewoon' eten, maar niet snoepen enzo. Het gezonde lijnen dus. Maar het gaat even niet en mijn hele eetgedrag hangt veel te veel samen met hoe ik me voel, welk oordeel ik heb en wat ik vind dat hoort.

Zijn er mensen die dit herkennen en tips hebben hoe ik mijn dagen minder boos en verdrietig afsluit? Bedankt alvast.

Pfew... Misschien dat het je helpt te denken aan alle góéde dingen die je hebt gedaan? Hoe je de trap in plaats van de lift hebt genomen, een half uurtje met de kids buiten hebt gelopen, dat je lekker een appel hebt genomen in plaats van die chocoladebiscuits of tóch de ijskraam langs bent gelopen zonder iets te halen... De goede momenten meer naar voren halen, eigenlijk. Door te gaan focussen op slecht eten blijf je in dat patroon. Het begint met dat handje pinda's wat je "eigenlijk" niet had moeten doen, vervolgens laat je dat staan en voel je je rot over een banaan, die laat je vallen en voor je het weet mis je al je tussendoor momentjes en ga je aan je maaltijden rommelen.

Probeer jezelf voor te houden dat 6 eetmomenten op een dag de "standaard" is, en probeer op die momenten ook iets voedzaams te eten ('s middags bijv. een kopje boullion met een cracker met kaas oid). Daardoor is de kans op snaaien minder groot, en ben je achteraf blijer met jezelf. Per saldo eet je ongeveer net zoveel (zij het gezonder), maar je voelt je veel beter omdat je de controle hebt. Door eetmomenten te schrappen of maar weinig te eten op zo'n moment, krijg je later honger en ga je steeds kleine beetjes eten, vaak juist de "slechte" dingen waar je je zo rot door voelt.

Innovative, wat had je toch gelijk met wat je toen schreef. Helaas is mijn gevoel nog hetzelfde: elke dag stel ik mezelf weer teleur met wat ik eet en hoe ik eruitzie. Ik haat het echt.